PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Երազներիցս



Arisol
14.10.2006, 20:09
Շա՜տ վախենալու ՀայՖիլմ

–Էս որտե՞ղ ենք…
– Խաղ ա երևի…
–Հա՛, հաստատ, խաղում ենք: Բայց ո՞նց ենք էստեղ հայտնվել: Զարմանալի ա… Քնած էինք, չէ՞, բա հիմա ո՞նց հանկարծ արթնացանք ու էստեղ հայտնվեցինք…
–Լա՛վ, կարևոր չի՛: Ոնց ենք խաղալու, չգիտե՞ս:
–Չէ՛…Արի գնանք էս միջանցքով, միգուցե մեկին կտեսնենք կամ ինչ-որ մի նշան կլինի, որ հասկանանք, թե ոնց պտի խաղանք…
–Լա՛վ…
Ու մենք շարժվեցինք միջանցքի երկայնքով:
–Էս ո՞վ ա,-վախեցաց հարցրեցի Սեմին:
–Կանգնի՛ր, առաջ չգնա՛ս,-հետ հրելով ինձ՝ ինքը կամաց-կամաց առաջ գնաց:
–Աաաա՜,- գոռացի ես ու միանգամից գրկեցի Սեմին:
–Էս ի՞նչ ա:
–Նայի՛ր, էնտեղ ինչ-որ մեկը կա՛:
Գնացինք դեպի բացված դուռը: Ոչ մեկ չկար…ես հանկարծ կրկին գոռացի: Աջ կողմում, պատուհանի վրա կագնած էր մի ուրվական, վախենալի տեսք ուներ…Մազերը երկար, գորշ, խոնավ, ասես կեղտոտ լինեին, քթի աջ ծակից էլ ինչ-որ բան էր հոսում, շորերը քրքրված, մաշված…
–Ո՞վ եք,- հարցրեց նրան Սեմը:
–Նա, ում փնտրում եք:
Նա մոտեցավ դեպի մեզ, այնուհետև, կարծես անցնելով մեր միջով, դուրս եկավ սենյակից: Մենք հետևեցինք նրան:
–Երևի մտածում եք, թե ինչպե՞ս եք այստեղ հայտնվել:
–Այո՛:
–Հա՜-հա՜-հա՜: Այդպես էլ գիտեի, բայց պատասխանն իմանալու համար դեռ շա՜տ շուտ է: Անցնելով այն փորձությունների միջով, որոնք դեռ ձեր առջևում են և կենդանի մնալով դրանցից հետո միգուցե և կհասկանաք: Այժմ հետևե՛ք ինձ:
Գնացինք նրա ետևից և ես մի պահ կարծես դուրս եկա խաղի միջից: Սեմը նկատեց, որ կագնել եմ, աչքերս փակ են…
–Քեզ ի՞նչ պատահեց:
Ապարդյուն…Ես նրան չէի լսում…
–Մի ձայն հանի՛ր, խնդրում եմ…
Նա սկսեց թափահարել ինձ, բայց ես նրան ո՛չ լսում էի, ո՛չ էլ զգում, ես այնտեղ չէի… Իսկ որտե՞ղ էի: Չգիտեմ…
–Հը՞, ի՞նչ, ի՞նչ պատահեց,- վերջապես ասացի ես:
–Էս որտե՞ղ էիր, ի՞նչ էր կատարվում քեզ հետ, վա՞տ ես քեզ զգում, - հարցրեց Սեմը:
–Չէ՛, ամեն ինչ նորմալ է, պարզապես չգիտեմ, թե ինչ պատահեց, ես մի պահ կտրվել էի մարմնիցս…
–Լա՛վ, զգույշ եղիր, թե չէ էս ուրվականին կկորցնենք:
Վազելով հասանք ուրվականին: Նա տանում էր մեզ դեպի…Հմ…Ու՞ր կորավ:
–Սե՞մ, ու՞ր ես, Սե՜մ:
Սեմը չկար…Շուրջս մութ էր…Գրպանիցս հանեցի լուցկին, վառեցի…
–Աաաա՜: Ո՛չ, հանգիստ թողե՛ք ինձ:
Ոտքերիս տակ մերկ մարմիններ էին, բայց դեռ կենդանի էին, նրանք իրենց սառը ձեռքերը քսում էին ոտներիս: Լուցկին վառվեց մինչև վերջ ու այրեց մատներս և ես, չգիտեմ, թե ինչպես, կրկին հայտնվեցի Սեմի մոտ:
–Այս ի՞նչ էր,- վախեցաց հարցրեց Սեմը:
–Դու է՞լ տեսար:
–Ի՞նչ:
–Մութ տեղ էր և լիքը մերկ մարմիններ, որոնք քսում էին իրենց սառը ձերքերը ոտներիդ:
–Ո՛չ, ես տեսա մի աղջկա, որը վազելով եկավ, որ գրկի ինձ, բայց երբ գրկեց դա ինքը չէր, այլ մի հրեշ: Ես գոռացի, հետ հրեցի այդ հրեշին և…հայտնվեցի կրկին այստեղ, քեզ հետ…
Չգիտեմ, թե ինչպե՞ս կարելի ա բացատրել էն ամենը, ինչ կատարվեց իմ և Սեմի հետ…Բայց նման բաներ և դրանից էլ սարսափելի բաներ մեր հետ կատարվում էին գրեթե ամբողջ ճանապարհին…
–Նայի՛ր, այնտեղ ինչ-որ սպիտակ լույս կա,- ասացի ես:
Գնացինք դեպի այդ լույսը և տեսանք այնտեղ մի հատ կես մետրանոց արջուկ-խաղալիք, երկու հատ պլաստմասե կափարիչ և մի քանի հատ երկաթե թեի գդալ:
–Հմ…Սրանք ինչի՞ համար են:
–Հաստատ ինչ-որ պատճառ կա, որ սրանք էստեղ են,-պատասխանեցի ես՝ վերցնելով այդ ամենը:
Չգիտեմ, թե ինչու՞ կափարիչները դրեցի գլխիս, արջուկին հենեցի ականջիս, իսկ գդալներից մեկը դրեցի բերանս…
–Էստե՞ղ ես, Սեմ:
–Այո՛, ինչու՞ ես այդպես արել:
–Չգիտեմ, բայց հիմա տեսնում եմ ավելի շատ բան, քան մինչև այսպես անելը… Մեր շուրջը մեռած մարդիկ են…Նրանք ինչ-որ բան են ուզում մեզնից, բայց չեմ հասկանում, թե ինչ…Էս կողմ արի՛, գնացք է գալիս:
Երկուսով ընկանք հատակին: Սեմը ոչինչ չէր հասկանում…Այնպես եմ ասում, կարծես ինքս ինչ-որ բան էի հասկանում, բայց ո՛չ, ես էլ չէի հասկանում, ամեն ինչ շատ տարօրինակ էր և խառը…
Հանեցի գդալը բերանիցս ու տեսա, որ գնացքի գծերի վրա Ջոնն է ընկած, մեր ընկերը, որը, չհասկացանք, թե ինչպես, հայտնվել էր էնտեղ, ինչպես նաև մեր մնացած մի քանի ծանոթ, որոնք գրկել էին Ջոնին: Ջոնը գոռում էր ցավից, իսկ Աննան, իր ընկերուհին, լացելով հանգստացնում էր նրան: Ջոնի մարմինը կիսատ էր…Օ՜, որչա՜փ սարսափելի և զզվելի տեսարան էր…Նա ընկել էր գնացքի տակ և գոտկատեղից ներքև ոչինչ չկար բացի մսի կտորներից և արյունից…
Պարզվում է՝ Աննան, Ջոնը և մնացածները նույնպես այս խաղի մեջ էին և մենք այնտեղ հայտնվել էինք իրենց պատճառով: Ջոնի այդ պատիժն անտեղի չէր… Չգտնելով ելքը խաղից, նա առաջարկել էր բոլորին ետ դառնալ և գտնել այն ուրվականին, իսկ ետ դառնալը խաղի կանոնների խստիվ արգելված օրենքներից մեկն էր… Այն, ինչ ես ու Սեմը գտել էինք (արջուկը, կափարիչները և գդալները) նրանք խաղի սկզբից էին փնտրում: Այդ երեք իրերը հնարավորություն էին տալիս դուրս գալ խաղից մի պահ, գտնել որոշ պատասխաններ:
–Ցսսսսս,- շշնջաց Սեմը:
Բոլորը մի պահ լռեցին: Ես շրջվեցի ետ ու անմիջապես ուղղվեցի, բայց այդ ժամանակ էլ ոչ մեկ չկար…
–Սե՜մ, ու՞ր ես, Սե՜մ:
Ապարդյուն… Ոչ մեկ չէր լսում ինձ… Հուսահատված առաջ գնացի: Մութ էր, կրկին վառեցի լուցկին և տեսա իմ դեմը կանգնած այլանդակված արտաքինով մի տղայի, ուժգին գոռացի՝ ետ վազելով, սայթակեցի և ընկա…Անվերջ ընկնում էի գոռալով…Աչքերս բացեցի…Ես գտնվում էի իմ աշխատատեղում, բայց իմ նստատեղում մեկ այլ կին էր նստած…Հմ…Ո՛չ, դա բոլորովին էլ իմ աշխատատեղը չէր, պարզապես սենյակում կահույքի դասավորությունը նույնն էր, ինչ իմ աշխատատեղում, իսկ այն, որտեղ ես էի գտնվում, հիվանդանոց էր:
–Ինչու՞ եք բերել այս խոտերը: Չե՞ք տեսնում՝ ծաղիկները թափվել են,- դիմելով մի կնոջ, ասաց այդ կինը, որ նստել էր այնտեղ, ուր ես եմ նստում իմ աշխատատեղում:
–Ինչպե՞ս թե: Բայց երբ ես եկա ծաղիկները տեղում էին:
–Խնդրում եմ, ուշադի՛ր եղեք, մեր հիվանդներին այսպիսի անծաղիկ ծաղիկներ հարկավո՛ր չեն:
Այդ կինը, որի ծաղիկները անհետացել էին, Սեմի մայրն էր, նա եկել էր Սեմին տեսակցության:
Մտա ինչ-որ պալատ և տեսա այնտեղ Սեմին, Ջոնին, Աննային և մնացած նրանց, ով այդ խաղի մեջ էր: Օ՜, ինչպիսի՜ սարսափելի տեսարան…Ո՛չ, նրանք այլևս չկան…Ո՛չ, ֆիզիկապես նրանք կային, շնչում և արտաշնչում էին, բայց ի՞նչ օգուտ…Նրանք գտնվում էին հոգեբուժարանում, քանի որ հոգեկան խանգարում էին ստացել… Իսկ ե՞ս… Ինչու՞ այդ ամենը կատարվեց իմ ընկերների հետ, այլ ոչ թե իմ…Փակեցի աչքերս և սկսեցի լաց լինել և հանկարծ լսեցի ինչ-որ շշուկ, բացեցի աչքերս…
...

Նա բացեց աչքերը և տեսավ, որ գտնվում է այդ մերկ մարմինների կողքին, այո՛, հիմա նա այդ մերկ մարմիններից մեկն էր… Սոված հոգի, որը սպասելու էր հերթական իր նմանակին…

kiki
14.10.2006, 22:17
:D :D :D
Նարե բայց դու դեմք ես ... լավ էլ ուժս էր ... ;)
մի երկու հարց ծագեց ...
1. երազդ անգլերենո՞վ էիր տեսնում ... :D Ջոն, Ջեք, Ջանիբեկ ... :D
2. երազիդ մեջ է՞լ էիք այդքան գրագետ խոսում ...
որ էլի հարց առաջանա, կասեմ ... առայժմ այսքանը ...

Ուլուանա
15.10.2006, 11:37
Հա, իսկապես մի քիչ տարօրինակ էր, որ մարդկանց անուններն անգլիական կամ ամերիկյան էին... :think

Մեկ էլ էս հատվածն էր անհասկանալի...

Գնացինք նրա ետևից և ես մի պահ կարծես դուրս եկա խաղի միջից: Սեմը նկատեց, որ կագնել եմ, աչքերս փակ են…
–Քեզ ի՞նչ պատահեց:
Ապարդյուն…Ես նրան չէի լսում…
–Մի ձայն հանի՛ր, խնդրում եմ…
Նա սկսեց թափահարել ինձ, բայց ես նրան ո՛չ լսում էի, ո՛չ էլ զգում, ես այնտեղ չէի… Իսկ որտե՞ղ էի: Չգիտեմ…
Եթե դու Սեմին չէիր լսում, նրա հպումը չէիր զգում, բա ո՞նց իմացար, որ քեզ բան էր ասում ու թափահարում էր... :P :D

Տարօրինակ սարսափ-երազ էր...

kiki
15.10.2006, 12:04
փաստորեն նաև ֆանտաստիկա էր ...

Arisol
15.10.2006, 13:01
:D :D :D
մի երկու հարց ծագեց ...
1. երազդ անգլերենո՞վ էիր տեսնում ... :D Ջոն, Ջեք, Ջանիբեկ ... :D
2. երազիդ մեջ է՞լ էիք այդքան գրագետ խոսում ...

Կիկի ջա՛մ, ես երազներս ընդհանրապես ինձ անծանոթ լեզվով եմ տեսնում, իսկ անունները չէի հիշում և այդ պատճառով որոշեցի նեյտրալ անուններ դնեմ, որ հանկարծ հարցեր չառաչանան կարդացողների մոտ;) :

Եթե դու Սեմին չէիր լսում, նրա հպումը չէիր զգում, բա ո՞նց իմացար, որ քեզ բան էր ասում ու թափահարում էր...:P :D
Բնականաբար Սեմն ինձ ասաց, որ կանչում և թափահարում էր:P , երևի այդ մասը բաց եմ թողել կամ էլ մտածել եմ, որ հասկանալի կլինի:( …

StrangeLittleGirl
15.10.2006, 14:20
Անահիտի հարցն ինձ մոտ էլ առաջացավ: Բայց երազները գրի առնելով ի՜նչ հավես ստեղծագործություններ են ստացվում:

Guest
16.10.2006, 17:05
Որ ասում էի քեզանից հեռու ա պետք մնալ, չէիր հավատում;)
Հիմա ոնց եմ գիշերը քնելու:P

Arisol
13.11.2006, 14:52
Փտած ատամը

Քայլում էի ընդհատակի միջով… Ինչպիսի՜ ղժբժոց…Ու՞ր են գնում էս մարդիկ: Հլը նայիր էս կնկա դեմքի արտահայտությանը, ոնց-որ աշխարհի չարությունը կուտակված լինի մեջը: Տենաս ի՞նչ ա պատահել: Բա հլը էս տղային տե՛ս: Տեսնես իրան իր պահվածքը դու՞ր ա գալիս. գնում ա էս աղջկա դեմն ա կանգնում հռհռում, հետո մյուսի…Ու՜ֆ, ինչ ապուշ տեղ ա… Վա՜յ, էս ՞նչ ա պատահել, էս ինչու՞ են սարսափահար վազում էս կողմ, էն կողմ: Հլը գնամ տեսնեմ ի՞նչ ա պատահել:
–Աաաա՜, գնա՛, հեռացի՛ էստեղից, եթե ուզում ես ապրել:
–Ի՞նչ, ի՞նչ ա պատահել, խի՞ եք խենթի պես փախչում էստեղից:
–Գնա՛ քեզ ասում են, գնա՛, թե չէ վերջդ լավ չի լինի:
Հմ…Տարօրինակ ա…Խելագարվել են ժողովուրդը…Է՜հ, լա՛վ, գնամ տեսնեմ ի՞նչ ա պատահել, մեկ ա կորցնելու բան չունեմ, էս կյանքում ինձ էլ բան չի մնացել, ինչի համար արժե ապրել:
Ֆու՜, էս ի՞նչ հոտեր են: Ոնց-որ զուգարանում լինեմ…Ֆու՜… Լավ, քիթս փակեմ, առաջ գնամ: Յա՜խք, էս ի՞նչեր են ստեղ, էս ի՞նչ շականակագույն բան ա: Վայ, անտանելի ա, չեմ կարում էս հոտին դիմանամ: Ախր սա ոնց-որ թե քաք լինի, բայց չեմ հասկանում, թե ո՞նց ա ստեղ հայտնվել, ինքն էլ էսքա՜ն շատ: Յա՜խք, էս որտեղի՞ց ա կաթկթում էս զզվելի բանը: Աաաաա՜, չէ՛-չէ՛-չէ՛, լա՜վ էլի, մենակ թե չընկնեմ էս զզվելի բանի մեջ, վաաաա՜յ, չէ՛: Յա՜խք, վերջը ընկա: Հեսա կվատանամ… Ու՜ֆ, լավ ա՝ քիչ ա դառել, տոպրակս էլ լավ փրկեց… Բարձրանամ էս աստիճաններով, տենամ՝ ինչ ա նդեղ: Էս ո՞վ էր, հլը սպասի՛, մի՛ գնա, տենամ ո՞վ ես, ի՞նչ ա ստեղ կատարվում, էս ի՞նչ քաոս ա: Է՜հ, գնաց… Լա՛վ, մի քիչ էլ առաջ գնամ, կարող ա մի բան հասկանամ: Վա՜յ մամա ջան, էս ու՞մ գլուխն էր: Աաաա՜, վապենում եմ, էս խի՞ էկա ստեղ, ախր ինձ ո՞վ էր խնդրում: Հետևն էլ մութ ա, հետդարձի ճանապարհ չկա, հիմա ի՞նչ եմ անելու էս քաքի ու կտրած գլուխների մեջ: Վախենում եմ, զզվում եմ, սիրտս խառնում ա, ուզում եմ բաղնիքում հայտնվեմ… Հմ… Էս ո՞նց սենց հայտնվեցի բաղնիքում, բա նոր քաքի մեջ չէի՞…Տարօրինակ ա… Լավ, մտնեմ լողանամ, էս հոտերից ազատվեմ: Օխա՜յ, էս ի՜նչ լավ ա… Հո՛պ, մազերս խի՞ են գանգուր…Ի՛, էս ո՞վ ա հայելու միջի աղջիկը: Սա ես չեմ, հե՛տ բերեք ինձ: Ու՜ֆ, անիմաստ ա…Լավ, գնամ շարունակեմ լողանալս…Ը՜մմմմ…Էս ի՜նչ համով համբույր էր… Էլի՛ եմ ուզում, հե՛տ արի, սիրուն տղա, ուզում եմ էլի համտեսեմ քո համով շուրթերը… Է՜հ, էս էլ գնաց…Ի՜նչ ապուշ օր ա… Լավ, բա իմ արտաքինը ե՞րբ ա հետ գալու… Է՜հ…Հագնվեմ, դուրս գամ ստեղից: Ի՜նչ սիրուն սենյակ ա: Վա՜յ, էս տատիկն ո՞վ ա, ինչ էլ վախենալու տեսք ունի…
–Նստի՛, ատամդ փտել ա, հոտը չե՞ս զգում:
–Իմ ատամները նորմալ են, ի՞նչ եք ասում, ես փտած ատամ չունեմ:
–Էէէէ՜, քեզ ա թվում, հլը ներքևի ծնոտի 7-րդ ատամդ լեզվով շոշափի:
–Հմ…Իրոք…Բայց ո՞նց, ախր ես փչացած ատամ չունեի…
–Հերիք ա խոսես, նստի հանեմ:
–Բայց Դուք ո՞վ եք, գոնե ատամնաբուժ եք: Ես իմ ատամները շատ քչերին եմ դովերիա անում, եթե մի բան սխալ անեք՝ ձեզ դատի կտամ:
–Ախչի՛, հերիք ա խոսես, նստի ատամդ հանեմ, քանի դեռ դու ինքդ չես փտել:
–Աաաա՜, ցավում ա, հանգիստ, էս ի՞նչ եք անում, փոխանակ ատամս ձգեք՝ գցում եք ծնոտիս մե՞ջ: Գժվե՞լ եք: Հանգիստ թողե՛ք ինձ:
–Ապու՛շ, մեկ ա, քոնը չհանեմ՝ իմն եմ հանելու ու կոխեմ աչքդ: Դե դու տես՝ ես ինչ եմ անում:
Վա՜յ, գիժ ա էս պառավը, օգնե՛ք, խնդրում եմ, փտած ատամը ուզում ա կոխի աչքիս մեջ, աաաա՜, էլ չեմ կարում վազել, հեսա կհասնի ինձ: Աաաա՜, չէ՛-չէ՛-չէ՛, ոտեր ջա՛ն, հիմա չէ, խնդրում եմ, պոդվադիտ չանեք ինձ, խնդրում եմ, վազե՛ք: Աաա՜, վսյո՜, ընկա, վերջս էկավ, էս արցունքներն էլ էնքան աղի են…Վա՜յ, պառավը առաջիս ա:
–Չէ՛, խնդրում եմ, էդ ատամն աչքս չկոխեք, խնդրում եմ, սպանե՛ք, բայց միանգամից, էդ ատամը չկոխեք աչքս, խնդրում եմ, չէ՜, չէ՜, չէ՜… Աաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաա՜…

Ուլուանա
13.11.2006, 18:07
Նար, փաստորեն, դու միշտ ես սենց սարսափ-երազներ տեսնում, հա՞... :o Պատկերացնում եմ, թե գիշերներն ինչքան չես սիրում։ :(

Բայց դու դեմք ես։ :P :D

Arisol
13.11.2006, 18:21
Նար, փաստորեն, դու միշտ ես սենց սարսափ-երազներ տեսնում, հա՞... :o Պատկերացնում եմ, թե գիշերներն ինչքան չես սիրում։ :(

Բայց դու դեմք ես։ :P :D
Դե չէ, Անուկ, հիմա ավելի շատ գիշերն եմ սիրում ու անհամբերությամբ սպասում եմ, թե երբ պտի քնեմ, որ նման երազներ տեսնեմ ու գրեմ :D :

StrangeLittleGirl
13.11.2006, 20:34
Նա՛ր, էս մեկը յարիդ ոճով ես գրել :D
Ես էլ եմ երազիս մեջ հաճախ փչացած, հիմնականում շարժվող ու կոտրվող ատամներ տեսնում :(

Arisol
13.11.2006, 20:39
Նա՛ր, էս մեկը յարիդ ոճով ես գրել :D
Հովոյից մենակ լավ բաներ եմ սովորում:D :

Ես էլ եմ երազիս մեջ հաճախ փչացած, հիմնականում շարժվող ու կոտրվող ատամներ տեսնում :(
Ես էլ ասեմ՝ ինչու ես էդքան դողում ատամներիդ վրա:D : Պի՛նդ պահի:angry :

Arisol
05.02.2007, 19:31
Դաժան կատակ

Ընկերուհիս խնդրեց մի քանի րոպեով փոխարինել իրեն խանութում: Ես զբաղված չէի, ուստի մնացի: Բացի ինձնից, խանութում մի կին էլ կար: Մի պահ գնացի պահեստ, իսկ երբ ետ եկա, տեսա մի քանի անծանոթ տղաների: Նրանք գնումներ կատարեցին, այնուհետև հայտնվեց ընկերուհիս (Գոհարը)՝ մյուս ընկերուհուս՝ Աննայի հետ: Մի որոշ ժամանակ անց այն տղաները վերադարձան և… հանեցին իրենց դանակները և հրամայեցին մեզ լքել խանութը: Մութ էր արդեն, փողոցներում ոչ ոք չկար: Տղաները դրսում նստացրեցին մեզ գետնին և հրամայեցին չշարժվել ու ձեն չհանել: Աննան հանեց իր բջջայինը՝ ցանկանալով հաղորդագրություն ուղարկել ծնողներին, որպեսզի տեղեկացնի մեր իրավիճակը, սակայն տղաներից մեկը դա նկատեց, վերցրեց բջջայինը, դեն նետեց և շատ խիստ, վախեցնող ձայնով հրամայեց բոլորիս հանել մեր բջջայինները և դեն նետել, իսկ եթե նկատի որևէ մեկիս մոտ, բոլորիս էլ կսպանի: Գոհարը վախեցած անմիջապես կատարեց հրամանը, իսկ ես իմն այդ ընթացքում հասցրեցի լավ թաքցնել:

Տղաներն իրար հետ ինչ-որ բան էին խոսում, ու ես լսեցի իմ ընկերոջ անունը: Նրանք պլանավորում էին, թե ինչպես դուրս բերել ընկերոջս մեր մոտ և սպանել: Աննկարագրելի մի ահ մտավ մեջս, երբ լսեցի նրանց պլանի մասին: Գոհարին խնդրեցի շեղել տղաների ուշադրությունը, որպեսզի կարողանամ ընկերոջս տեղեկացնել կատարվելիքի մասին: Երբ արդեն պատրաստվում էի ուղարկել հաղորդագրությունը՝ տղաներից մեկը նկատեց ու հարվածելով ձեռքիս՝ դեն նետեց բջջայինը և կատաղած սպառնաց, որ բոլորիս կսպանի: Աննան հիստերիայի մեջ ընկավ, և ասելով, որ միևնույն ա՝ վերջում բոլորիս էլ կսպանեն, գլխին ինչ-որ մի անոթ դրեց, գազ լցրեց մեջը, այնուհետև լուցկին վառեց ու գլուխն անմիջապես սկսեց բոցավառվել: Նա գոռում էր, իսկ տղաները խառնվել էին իրար, բայց մեկն ասաց, որ ավելի լավ, մեկով պակաս կսպանեն: Աննան հեշտացրեց նրանց գործը…

Աննայի այրված մարմինը դրել էին ծառի տակ: Ես մի աննկարագրելի հոգեկան վիճակի մեջ էի գտնվում, բայց ձգտում էի չկորցնել ինձ: Աննայի մարմնին մոտեցավ մի շուն՝ ցանկանալով ուտել նրան, բայց ի զարմանս ինձ՝ տղաները թույլ չտվեցին շանն անել այդ… Մի որոշ ժամանակ անց նկատեցի, որ Աննայի մարմինն այլևս այնտեղ չէր, իսկ ինձ համար ուտելիք բերեցին, որը նման էր ձվածեղի, բայց… տղաներն ասացին, որ դա Աննայի աչքերն են, ու ես պիտի ուտեմ, հակառակ դեպքում՝ կսպանեն Գոհարին: Արցունքները չէին դադարում հոսել աչքերիցս, մարմինս դողում էր այնպես, կարծես երկրաշարժ էր, բայց մի կերպ ինձ ստիպեցի ու զզվելով սկսեցի ուտել… Երբ կերա վերջին կտորը և բարձրացրեցի գլուխս՝ տեսա, որ Գոհարը, Աննան և այդ տղաներն իմ դեմ կանգնած ծիծաղում են...

Ոչինչ չէի հասկանում, մտածում էի, որ այդ ամենն ինձ թվում ա, բայց… Գոհարը շտապեց բացատրել ինձ ամենը: Պարզվում ա, որ այս բոլոր վայրենություններն ընդամենն իմ ընկերուհիների դաժան կատակն էր, որոնք ցանկանում էին պարզապես վրեժխնդիր լինել այն բանի համար, որ մի քանի օր առաջ ես կատակ էի արել՝ ասելով, որ հոգեկան խանգարում եմ ստացել և ինձ տանում են հոգեբուժարան…

Եվ այսօր, մի քանի ամիս անց, երբ ինձ նոր են դուրս գրել հոգեբուժարանից, իմ այս պատմությունով ցանկանում եմ կոչ անել բոլորին, որ հիմար կատակներ, առավել ևս նման տիպի կատակներ, երբեք չանեք: Այդ մի քանի ամիսները, որոնք անց եմ կացրել հոգեբուժարանում, ամենադժոխային ամիսներն էին կյանքումս… Գրեթե ամեն օր ես տեսնում էի այդ կատարվածը, բայց այնպես, որ իբր դա իրականություն էր ու որ բոլորին վերջում սպանում են՝ ստիպելով ինձ ուտել նրանց մարմինները…Ես գրեթե ապաքինվել եմ, բայց այդ ահն ու սարսափը երբեք հանգիստ չի տա ինձ…

PoeT
05.02.2007, 19:42
Լավ էր, Նար ջան։

Ուլուանա
06.02.2007, 11:50
Նար, արդեն ասել եմ, որ "Happy Tree Friends" մուլտերի ազդեցությունը նկատվեց, մեկ էլ որոշակի տիպի ֆիլմերի։ :P
Բայց դու դեմք ես։ :D Զարմանում եմ՝ ո՞նց ես կարողանում ամեն գիշեր տենց երազներ տեսնել։ :o Կարգին հետաքրքիր ես ապրում։ :hands

Guest
06.02.2007, 12:50
Լավ երեզներ են, մի քիչ էլ վոր ավելի շատ ճոխացնես ու ավելի լավ նկարագրես կարդին պատմվածքիկներ կծնվեն:


Կարգին հետաքրքիր ես ապրում։

Ես կասեի հետաքրքիր ես քնում:)

Arisol
06.02.2007, 14:36
Նար, արդեն ասել եմ, որ "Happy Tree Friends" մուլտերի ազդեցությունը նկատվեց, մեկ էլ որոշակի տիպի ֆիլմերի։ :P
Բայց դու դեմք ես։ :D Զարմանում եմ՝ ո՞նց ես կարողանում ամեն գիշեր տենց երազներ տեսնել։ :o Կարգին հետաքրքիր ես ապրում։ :hands
Հա, դե էնքան նման բաներ եմ նայում, էլ խեղջ разум-ս ի՞նչ ա իմ ձեռքին:D :
Իսկ առանց երազների, իմ կարծիքով, կյանքս էդքան էլ հետաքրքիր չէր լինի:P :

Լավ երեզներ են, մի քիչ էլ որ ավելի շատ ճոխացնես ու ավելի լավ նկարագրես կարգին պատմվածքիկներ կծնվեն:
Դե ես գրող չեմ, դրա համար չեմ կարող տենց սիրուն գրել:( …

Kita
06.02.2007, 16:09
վայ Նար քանդվա... :D որ առավոտ չմոռանամ ...իմ երազները կգրեմ ու չալարեմ... իմս մեջ ֆենտզի էլ կա... :D