PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Բավիղի մեջ



Մելիք
08.05.2006, 20:45
Լռիր ու գրիր,
Գրիր ինչ կուզես,
Մի մեծ սուտ գրիր,
Գրիր ,օրինակ,
Որ դու ապրում ես,
Որ դու է ես , կաս,
Որ դու սիրել ես
Այն միանձնուհուն,
Որը, չնայած,
Քնել Էր արդեն
Հազար հոգու հետ,
Բայց կույս էր էլի:
Գրիր այն մասին,
Որ դու մորեխ չես,
Որ մարդ ես հաստատ,
Ինչպես կարող են
Զտարյուն հայից
Մորեխներ ծնվել,
Գրիր, որ եթե,
Այն` ինչ գրում ես,
Բարձրաձայն ասես,
Քեզ չեն հավատա,
Քեզ կհամարեն
Ցնդած, խելագար:
Դրա համար էլ
Ոչինչ մի ասա,
Ուղղակի լռիր.
Լռիր և գրիր:

Ուլուանա
09.05.2006, 08:44
Լավ ես գրել։ Դիպուկ էր։ ;)

kiki
09.05.2006, 13:37
ինձ էլ դուր եկավ, լավն էր:ok

Մելիք
10.05.2006, 20:38
Վաղուց արդեն նեխած գիշեր,
գարեջրի դատարկ շշեր,
ու արյունոտ մի զույգ աչքեր,
անկապ հառած հեռացույցին.
սա է տոնն իմ:
Հա,
մոռացա,
եվ նիկոտին :
-----------


Կեղտոտ մտքեր, Կեղտոտ ֆիլմ
ու կեղտոտ ջազ:
Գրազ կգամ,
որ նույնիսկ այս պարագայում
ես կարող եմ լավ բան անել,
այն է`մանրից ինձ սպանել:
Հասկանու?մ եք
ինչ եմ դրել ես իմ մտքին.
ոչ թե հացադուլ, այլ զուտ նիկոտին

Մելիք
11.05.2006, 14:15
Լավ ես գրել։ Դիպուկ էր։ ;)

Համեստորեն կհամաձայնեմ;)

Ուլուանա
11.05.2006, 19:09
Հետաքրքիր ոճով ես գրում։ ;) Պատկերավոր էր, նույնիսկ սիրտս խառնեց մի քիչ։:))

Chuk
12.05.2006, 00:27
Իմ դուրը գալիս է :russian

Մելիք
20.05.2006, 13:26
Էրեխեք, էս բանաստեղծությունը էքսպերիմենտալ է: Սրա մեջ ես դրել եմ եռակի ենթատեքստ <ավելի ճիշտ տենց ստացվեց, ազնիվ պիոներական խոսք, ես մեղավոր չեմ:) >: առաջին ենթատեքստը զուտ անձնական է, երկրորդը`առանց խոսքի ել պարզ է, իսկ երրորդը, որը արտահաըտված է հիմնականում սիմվոլների միջոցով, ըստ իս, պետք է կոնկրետ բան ասի ենթագիտակցությանը:
Խնդրում եմ արտահաըտվեք <հատուկ չեմ ասում , թե կոնկրետ ինչ է ինձ հետաքրքրում>:




Ես`
Դևս,
Որ վարժեցրեցի օձին մեղքի արվեստում,
Ամեն Աստծու օր Ադամ եմ լինում,
Եվ անգամ վարձու իմ խղճուկ բնում
դրախտ եմ գտնում.
Երջանիկ եմ ես:

-Ջանիկս,
Կարծեմ, ասացիր,որ քեզ
Եվա? են կոչում,
Կարկաչում է, տես,
ջազն իմ սենյակում
Տիգրիսի ու Եփրատի պես:
Դե, ի?նչ կասես,
չե?ս գա պարենք:

Ու մենք պարում ենք,
Ու պարուրում ենք իրար քնքշությամբ,
Ու պարպում ենք մեզ,
Պարպում մեր հոգին,
Որ պարուրված է լույսով մաքրության:
Հետո թամբում ենք
Մեր երազների ամենալկտի ու անառակ ձին,
Իսկ երբ դա քիչ է, հիշում ենք օձին :

Օձը ելնում է,
Գրգռված ֆշշում,
Թքում է, թքում
Մեր երազներին,
Մեր սիրած ջազին
Ու մեր երեսին:

Նա կործանում է մեր մաքրությունը
Լկտիության իր հանճարով,
Եվ ես նորից վերապրում եմ վտարումը
Եվ ամեն անգամ օձի պատճառով:

Firegirl777
20.05.2006, 13:49
Մի քիչ խառն է, բայց խորիմաստ է պետք է խորհես որ հասկանաս, իսկ մի հարց կարելի է՞
ինչն է քեզ դրդել սա գրելու

Chuk
21.05.2006, 00:45
Լավն է, բայց երևում է, որ վաղն էլի պետք է կարդամ, որ կարողանամ երեք իմաստներն էլ ըմբռնել :oy

Մելիք
21.05.2006, 01:32
Մի քիչ խառն է, բայց խորիմաստ է պետք է խորհես որ հասկանաս, իսկ մի հարց կարելի է՞
ինչն է քեզ դրդել սա գրելու

Ստեղծագործողի գողտրիկ անկյուն և հոգի-ում ինչի? մասին էր խոսքը, էնտեղի գրանցումներից ցանկացացը կարող եմ բերել իբրեվ պատասխան:
Բայց կասեմ այլ կերպ. գրելուց ես բացահայտում եմ գիտկցուտյան մեջ ճնշված կամ ենթագիտակցաբար ինձ հուզող խնդիրները, եվ հաճախ շատ անսպասելի տեսանկյուններից: Բայց քանի որ դրանք հաճախ շատ անձնական են, անհրաժեշտ է լինում քողարկել սիմվոլներով ու զուգահեռ սյուժեներով: Էտ ժամանակ էլ պարզ է դառնում <ավելի ճիշտ ինձ ա տենց թվում> , որ բոլոր երեվույթները ունեն իրենց զուգահեռները տարբեր ոլորտներում... մի խոսքով արդեն սկսում եմ փիլիսոփաել, ավելի լավ ա չշարունակեմ <այ դրա համար ել չեմ սիրում արձակով գրել>:

Մելիք
21.05.2006, 01:45
Լավն է, բայց երևում է, որ վաղն էլի պետք է կարդամ, որ կարողանամ երեք իմաստներն էլ ըմբռնել :oy

Շատ բարդ բաներ մի փորձեք գտնել, ուղղակի արտահայտվեք:aaa

kiki
21.05.2006, 13:39
դա...մի քիչ տարորինակ էր, բայց լավը...բայց իրոք պետք է մի-քանի անգամ կարդալ..

Ուլուանա
21.05.2006, 18:55
Հետաքրքիր էր...:think

Մելիք
21.05.2006, 19:06
Էրեխեք, մի քիչ կոնկրետանամ, ինձ չի հետաքրքրում լավն էր , թե? վատը, ինձ ավելի շատ հետաքրքրում ա , թե ինչ տպավորություն է թողնում ձեր վրա, կամ գուցե ոչ մի...

Sunny Stream
21.05.2006, 19:13
ՈւՈւուուուու....
Առաջին երկու տունը Սևակին հիշեցրին... ;) Իսկ հետո... ոճը շարունակում եր նման լինել, բայց Սևակը երբեք օձին չէր հասնի... Սիմվոլիկան հետաքրքիր էր, բայց թեմատիկան այնքան էլ դուրս չեկավ (վերջին տների).

Մելիք
21.05.2006, 19:23
ՈւՈւուուուու....
Առաջին երկու տունը Սևակին հիշեցրին... ;) Իսկ հետո... ոճը շարունակում եր նման լինել, բայց Սևակը երբեք օձին չէր հասնի... Սիմվոլիկան հետաքրքիր էր, բայց թեմատիկան այնքան էլ դուրս չեկավ (վերջին տների).

այ սենց լավ ա...:ok

kiki
21.05.2006, 19:45
ես կարդալուց պատկերացրեցի 2-ի, որ սիրում են իրար, ավելի ճիշտ տղան, բայց անընդհատ վեճերը խանգարում են նորմալ իրար հասկանալուն ու ընդհանրապես նրանց հարաբերություններին ...

kiki
21.05.2006, 19:46
ՈւՈւուուուու....
Առաջին երկու տունը Սևակին հիշեցրին... ;) Իսկ հետո... ոճը շարունակում եր նման լինել, բայց Սևակը երբեք օձին չէր հասնի... Սիմվոլիկան հետաքրքիր էր, բայց թեմատիկան այնքան էլ դուրս չեկավ (վերջին տների).
ահա, նախավերջինը ինձ էլ դուր չեկավ...

StrangeLittleGirl
21.05.2006, 19:54
Իսկ ինձ հենց նախավերջինը դուր եկավ. շատ ազդեցիկ էր

Ուլուանա
22.05.2006, 10:18
Քիչ առաջ մի անգամ էլ կարդացի ու, պետք է ասեմ, որ այս անգամ տպավորությունը շատ ավելի ուժեղ էր, միտքն էլ՝ ավելի լավ հասկացա։ Ամենաշատը վերջին երկու տները դուր եկան։ :) Տպավորիչ են։ Մի խոսքով, ինձ դուր եկավ։;)

Մելիք
22.05.2006, 13:12
Բոլորիցդ շատ շնորակալ եմ արձաքգանքների համար: Կխնդրեի, որ մի քիչ մանրամասնեիք, թե որ տունը կարդալուց ինչ եք պատկերացրել:

Մելիք
23.05.2006, 20:30
Լավ համաձաըն եմ , արդեն չափը անցա:D Համենաընդեպս հասկացա մի բան ,որ միևնույն բառը, բառակապակցությունը կամ նախադասությունը կարող միևնուն ասոցիացիան առաջացնել տարբեր ուղեղներում:

Chuk, բայց այնուամենայնիվ կուզեի քո կարծիքն էլ լսել:

Մասսագետ
23.05.2006, 21:04
փորձեմ ասել, թե ինչ պատկերացումներ ունեցա կարդալուց: առաջինում. Դու քեզ համարում ես մեղսավոր, "Ես" բառը ես ընկալեցի, որպես մարդիկ: Այսինքն մարդիկ Անդամ են լինում՝ ամեն օր, այսինքն մարդիկ ամեն օր մեղք են գործում, բայց դրանով հանդերձ ամեն տեղ իրենց լավ են զգում:
Երկրորդը. ինչ-որ սիրային բան ա, ավելի ճիշտ աղջիկ կպցնելու պահ ա:
Երրորդում, արդեն կպել ա էդ աղջիկը ու նույնիսկ ավելին, արդեն ուրիշ բաներ էլ եք անում, "հիշելով օձին" սկսում եք մեղքեր գործել: Բայց չորրորդ տանը ձեր գործած մեղքերից փոշմանում եք, պատասխան եք տալիս ձեր գործած մեղքերի համար, պատժվում եք էլի:

Դե հիմա սենց ինչ-որ բան էլի: Ինձ էլ նախավերջինը ու երրորդը դուր էկավ:

Artgeo
23.05.2006, 21:13
ԼօԼիկ, կամ մենք ենք փչացած կամ էլ իրոք տենցա… Ես նենց բաներ պատկերացրի, որ… :oy

Վերջը տենցա, թե՞ каждый понимает по мере своей испорченности :o

Մելիք
23.05.2006, 21:19
փորձեմ ասել, թե ինչ պատկերացումներ ունեցա կարդալուց: առաջինում. Դու քեզ համարում ես մեղսավոր, "Ես" բառը ես ընկալեցի, որպես մարդիկ: Այսինքն մարդիկ Անդամ են լինում՝ ամեն օր, այսինքն մարդիկ ամեն օր մեղք են գործում, բայց դրանով հանդերձ ամեն տեղ իրենց լավ են զգում:
Երկրորդը. ինչ-որ սիրային բան ա, ավելի ճիշտ աղջիկ կպցնելու պահ ա:
Երրորդում, արդեն կպել ա էդ աղջիկը ու նույնիսկ ավելին, արդեն ուրիշ բաներ էլ եք անում, "հիշելով օձին" սկսում եք մեղքեր գործել: Բայց չորրորդ տանը ձեր գործած մեղքերից փոշմանում եք, պատասխան եք տալիս ձեր գործած մեղքերի համար, պատժվում եք էլի:

Դե հիմա սենց ինչ-որ բան էլի: Ինձ էլ նախավերջինը ու երրորդը դուր էկավ:

Այ սենց ավելի լավ ա~

Մելիք
23.05.2006, 21:20
ԼօԼիկ, կամ մենք ենք փչացած կամ էլ իրոք տենցա… Ես նենց բաներ պատկերացրի, որ… :oy

Վերջը տենցա, թե՞ каждый понимает по мере своей испорченности :o

Սենց էլ իհարկե միտքը հասկանում եմ:D

Մելիք
24.05.2006, 02:13
Էսօր մի քիչ էլ մտածեցի Էս հարցի մասին, ու հավատօ հանգանակի պես մի բան ստացվեց

ԼԻՆԵԼ ԱԶԱՏ

Լինել ազատ
հայացքներից, երազներից ու բառերից
և գիտակցության սարսափների հետ վարվել ինչպես քուրմ,
կապել բառերով,
խառնել խելագար երազների հետ
ու նետել սոված էն հայացքներին,
որ լափում են ինձ...
ու լինել ազատ
ու չճանաչել ոչ մի կենսափորձ
ու չունենալ վախ,
միայնակության երեսին թքել
մտքովս անցած բոլոր բառերի միասնությունը...
ու լինել ազատ
ու լռությունը խաչել իբրեվ զոհ,
որ չկրկնվի էլ պատմությունը,
որ վակում լինի
երկու շուրթերը իրարից զատող տարածությունը,
Մարիամ անունը
դնել մյուս բոլոր անունների մոտ,
առանց որևէ կարոտի, կրքի
ու սիրել միայն անմահությունը...
ու լինել ազատ...

ու լինել ազատ...

Արշակ
30.05.2006, 13:43
Կարդալիս տհաճ զգացողություններ ունեցա։

Մելիք
05.06.2006, 15:59
Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով
օրերիս անդունդը,
որտեղ խրվում են անցնող ժամերը
ու իմ անիմաստ տառապանքները
ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:
Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,
այս բացարձակ դատարկության
ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,
որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,
ու լույսի շողը, որ անիմաստ
թափառում է այս խավարում,
մարի մեկնդմիշտ:

Մելիք
05.06.2006, 16:28
Chuk-ին ու մյուս ապագա զինվորներին քաջալերելու համար.
"Ձեզնից առաջ այնտեղ եղա..."

Կանչեր խավարում

Գրողի տարած սառնամանիքը
Ոսկորներիս հետ կռիվ է բռնել:
Պոստում խաղաղ է: Եվ իմ բալիկը,
Որի մորն անգամ չեմ ճանաչում դեռ,
Ինձ տուն է կանչում:

Պոստից ես գունդ եմ ետ վերադառնում,
Եվ իմ ետևից նորից փակվում է դարպասը գնդի,
Փշալարերը նորից ինձ իրենց գիրկն են առնում,
Ու էլ ելք չկա իմ այս անդնդից,
Ուր նույն ձայները դեռ կանչում են ինձ:

Եվ ես ճանկռում եմ անզորությունից
Կավը պարսպի իմ մագիլներով,
Եվ ճմռում եմ ես ավիշ-արյունից
Լրիվ ցամաքած իմ այս ձեռքերով
Փշալարերը...
Ու լսում ձայներ,
Որ կանչում են ինձ:


Խոջալու

Խոջալու: Լուռ անեացում գիտակցության:
Մթագնում են կարոտները ու մահանում
Աղոթքի մեջ ու սպասվող ծով ցնծության
Աղոթքի մեջ ուրվագծվող սահմաններում.
Ջանըս, ես իմ կարոտները աղոթքով եմ սպանում:

Դուրս եմ գալիս սև գիշերով զորանոցից,
Մթության մեջ սիմֆոնիան ծեր ծղրիդների
Ինձ բերում է պատկերը քո պարանոցի,
Որ աղոթքնէ իմ երազի` շրթունքներիս,
Ու որ երբեք շուրթերն իմ`
կուտակած կիրք ու կարոտանք,չեն համբուրի,

Եվ, դողալով մեղսոտ կրքից ու կարոտից,
Հաղթանակած զորավարի շուրթերի պես,
Մինչև գիշեր` սկսած վաղ առավոտից,
Իբրև կորած ճշմարտության գտնված կես
կզառանցեն."Գոնե մեկը լիներ քեզ պես":

Ուլուանա
05.06.2006, 18:19
«Կանչեր խավարում»-ը լավն էր։;) :hands
«Խոջալուն»՝ նենց ոչինչ։:oy

Ուլուանա
05.06.2006, 18:47
DAMELIK, աչքիս դու դեպրեսիայի մեջ ես ընկել... :unsure :think

Մելիք
06.06.2006, 11:56
DAMELIK, աչքիս դու դեպրեսիայի մեջ ես ընկել... :unsure :think
Ի?նչ դեպրեսիա, ուղակի ես տեսնում եմ անիմաստությունը էնքան բացահայտ, ինչպես դու տեսնում ես քո մոնիտորը:

Մելիք
06.06.2006, 12:28
Հետմիջօրեին

Ամեն ինչ այնքան հստակ է ու նոր
Խելագարության նման անսովոր
Այս խեղդող ու տոթ հետմիջորեին,
Ուր նվաղել են հանճարն ու հոգին:

Հրաձգության ձայներից խրտնած`
Հեռվում թևածող ամպիկները թաց
Իմ խոնավացած հուշերի նման
Նոր դեմք են հագնում ամեն մի վայրկյան:

Ու տարրալուծվում տարածության մեջ`
Երկնում թողնելով պատկերը քո մերկ,
Որ չբացվեց ինձ ազատության մեջ
Ու որ երազվեց նորից ինձ երեկ:

Կարոտը մեռավ: Իսկ դու ապրում ես
Դեռ իմ խարխլված ու թույլ հոգու մեջ
Եվ այս խելագար հետմիջօրեին
Միրաժի նման հայտնվում ես ինձ:

------------------------------------------

Տպաորության իմ զինանոցին
Լուսինը տվեց բրոնզն իր վերջին
Ու լուռ կորավ լեռան գրկում:
Իսկ դու?, ի'մ Մարի, դու? ում ես մրրկում
Քո գարնանային գերնոր հույզերով
Եվ գիշերային տենդի հույսերով
Է?լ ում ես զրկում զեփյուռե քնից:
Լուսինը, որ նոր այնպես չքնաղ էր
Իր կոկետությամբ վերևից ժպտում,
Կար ու էլ չկա...
Այդպես էլ իրար ոչինչ չտված`
Վաղը չենք լինի նաև ես և դու...

P.S.
Լուսինը գտավ...
միայլ եզերքում,
Տիեզերական մի այլ չափման մեջ
Տպաորության զինանոցը ՄԵՐ:

------------------------------------------

Չվերջացող պատերազմ է
այս վերացող երկրի վրա.
կործանումի կրքից բացի
չկա ոչինչ սովորական:
Մնացյալը կեղծ է ու խորթ.
ամենօրյա համբույրները
ողջագուրման
ու կարոտի մասին գրված
նամակները մարտի դաշտից
այս գերհոգնած մոլորակի
զգայական լճացումն են
սոսկ քողարկում,
ուրիշ ոչինչ:

Մելիք
06.06.2006, 12:32
«Կանչեր խավարում»-ը լավն էր։;) :hands
«Խոջալուն»՝ նենց ոչինչ։:oy
"խոջալուն" իրոք շատ անդուր բան ա: Չեմ կարողացել ասել են ինչ ուզել եմ. զզվում եմ դրանից, եթե ասեք` վոնց հանեմ ստեղից , շնորակալ կլինեմ: Թե խի եմ մինչև հիմա պահել , չգիտեմ:

Մելիք
06.06.2006, 12:57
Ես ինչ որ տողեր եմ գրում,
Փորձում` հասնել կատարելության,
Բայց մարդիկ դրանց չեն հավատում,
Եվ ես զգում եմ համը դատարկության:

Ես իմ տողերում ձմռան ծաղիկ եմ փնտրում,
Փորում եմ ձյունը`հասնելով անհայտության,
Կատարելությունն ի վերջո աբսուրդի է հասնում,
Եվ ես պատռում եմ էջը բանաստեղծության:

--------------------------------------------------

Ես եկա,
Ու դռները բաց են,
Բայց ներսում ոչ ոք չկա,
Ու շների աչքերը թաց են:

Հիմա ես ում հայտնեմ
Բերածս լուրը,
Շուրջս պատերն են,
Ու... խուլ ու լուռ են:

Կաղկանձում են շները,
Բայց չեն հաչում վրաս,
Եվ պարզ չի` ես ու?ր եմ եկել,
Տու?ն, թե? գերեզման:

Ուլուանա
07.06.2006, 11:05
Ի?նչ դեպրեսիա, ուղակի ես տեսնում եմ անիմաստությունը էնքան բացահայտ, ինչպես դու տեսնում ես քո մոնիտորը:
Իսկ գուցե ոչ թե անիմաստությունն ես տեսնում, այլ ուղղակի իմաստը չես տեսնում։ ;)
Ես, օրինակ, գիտեմ, որ իմաստ միշտ էլ կա, ուղղակի մենք (այդ թվում նաև ես) երբեմն կամ հաճախ չենք տեսնում այն, որի պատճառով էլ սխալմամբ ենթադրում ենք, թե չկա։ :)

Մելիք
07.06.2006, 14:00
Իսկ գուցե ոչ թե անիմաստությունն ես տեսնում, այլ ուղղակի իմաստը չես տեսնում։ ;)
Ես, օրինակ, գիտեմ, որ իմաստ միշտ էլ կա, ուղղակի մենք (այդ թվում նաև ես) երբեմն կամ հաճախ չենք տեսնում այն, որի պատճառով էլ սխալմամբ ենթադրում ենք, թե չկա։ :)
Ես էնքան երկար եմ մտածել էս հարցի շուրջ առանց արդյունքի, որ դրա մասին խոսելն էլ ա արդեն անիմաստ թվում:

Մելիք
09.06.2006, 18:43
Հրաժեշտ

Բաժանման ահն ու թախիծը ծածկած
Շինծու ժպիտով`շիկնող, գեղեցիկ,
Իմ քաղաքն իր հայացքը հառած
Իմ ճանապարհին`մշուշի միջից
Մեր հրաժեշտի եղյամն էր մաղում:
Ուշ երեկո էր: Կասկադից ներքև
Լույսերի խաղը նոր էր կատաղում,
Եվ հրաժեշտի մեղեդին թեթև
Անուրջների ու տպավորության
Խառնափնջեր էր ճամփեքիս փռում:
Տխուր էր պահը: Բայց ողբերգության
Ոչ մի հետք չկար կիսախավարում:
Մեկն ինձ շշնջաց."Մեկնումը մահ չէ,
Իսկ կյանքում դու ինձ չես մոռանալու:
Կարոտի ձայնով ես քեզ կկանչեմ,
Եվ ուր էլ լինես ետ ես դառնալու":

Մելիք
18.06.2006, 14:48
Էս երեկոն էլ ոչինչ չի տա քեզ`
ոչ քնքշանք, ոչ սեր,
ու նորից հոգնած ու հուսահատված
դու պիտի պառկաես քո մահճակալին
ու լուռ երազես համբույրը նրա,
ով, ցավոք, չկա:
Հետո` լուսաբաց,
ու ինքնավստահ երևալու փորձ:
Ձանձրույթ, աշխատանք, ու դատարկ խոսքեր,
ու նորից դու քո դիմակի մեջ ես:
Իսկ երեկոյան նորից կկառչես
մետրոի վերջին կանգառում բռնած
վեջին հայացքից,
ու վաղն ամեն ինչ կսկսվի նորից:

Մելիք
21.06.2006, 15:33
Որքան հզոր են
արձագանքները կուտակված կրքի
այս բավիղի մեջ,
ու կորչում են զուր կարոտները մեր.
սերը մեզ երես չտվեց երբեք:

Եվ սրբապատկեր դարձած նկարը
բարցի տակ պահած`
մենք շնանում ենք շնագայլի հետ
ու լուռ մտածում.
"Կամրջի տակով տեսնես հոսու?մ են
դեռ սերերը մեր":

Տեսնես բավիղի ո?ր անկյունում է
պահված վերջնական հուսահատության
արտոնագիրը...
ուզում եմ հասնել.
իմ հույսը բեռ է դարձել ուսերիս:

Կարոտը մեռավ այս խավարի մեջ,
ու ոչ ոք չեղավ, որ նրան թաղի,
իսկ մենք ղաղում ենք
բարեպաշտական մեր խաղերը դեռ,
և դեռ վստահել?...

Բայց մենք գնում ենք
դեռ բնազդային ինչ որ մղումով
և չենք նկատում ,որ քարացել է
սիրտը կրքերի գերխտացումից.
չի կարուղ պայթել, քանի հույս ունենք,
բայց ես փորձում եմ...
չխելագարվել:

Mag!
25.06.2006, 13:13
շատ հավանեցի, ապրեք
մի տեսակ հոգեհարազատ էր ինձ

Artgeo
04.07.2006, 19:02
Առաջինը շատ լավն էր :love

Firegirl777
06.07.2006, 09:50
Ինձ էլ շատ դուր եկան, և իրոք հոգեհարազատ էր, նամանավանդ առաջինը, գուցե բոլորն էլ այդպիսի րոպեներ ապրել են, դրա համար էլ հոգեհարազատ է

Մելիք
12.07.2006, 17:18
"Բավիղի մեջ" շարքից


Դողում է հույսը բավիղում անծիր`այնպես բացահայտ,
Ինչպես որ սիրո բառերն առաջին դողացին շրթիս:
Դողում է հույսը բավիղում անծիր, բայց բնազդային
ինչ որ մղումով մենք գնում ենք դեռ /անիմաստ պայքար/:
Քիչ հետո մենք էլ կխազենք պատին.
" ...և հույսը մեռավ":

Մելիք
12.07.2006, 17:28
"Բավիղի մեջ" շարքից


Դու զուր սիրեցիր այդ խելագարին:
Իր բավիղի մեջ նա մոլորեցրեց
Պահապան բոլոր հրեշտակներին
Եվ հիմա հոգնած ու հուսահատված
Քառատողեր է խզբզում պատին
Եվ նրան պետք չեն էլ հրեշտակներ,
Էլ արև պետք չի, ու պետք չի ոչինչ,
Բացի սեփական տառապանքներից:

Մելիք
15.07.2006, 07:18
Այսօր երկինքը մաքուր է կրկին,
Բայց ի?նձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի? մաքրի:

Այսօր կրկին կգնամ ես
Մի կույսի մոտ`այնպիսի մեկի,
Որը մաքուր է այս երկնքի պես,
Սերենադ կերգեմ գիշերվա կեսին
Նրա կիսաբաց պատուհանի տակ,
Այս երկնքի վառ աստղերով կերդվեմ,
Որ ինքն է սրտիս տիրուհին միակ,
Այնուհետև մի սենյակում,
Ուր մթության կուսությունը չի խռովում
Լույսի չնչին մի շող անգամ,
Կխլեմ այն, ինչ այսքան տարի նա պահպանել էր
Սրբության նման:

Վաղն էլ երկինքը մաքուր կլինի,
Բայց ի?նձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի? մաքրի:

Մելիք
21.07.2006, 20:30
"Բավիղի մեջ" շարքից


Ես ընկել եմ բավիղի մեջ
հիվանդ եմ
մրսում եմ
ցուրտ է
դրսում
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
ջահակիրը ջահը ձեռքին
փայտացել է
մարմինս
չեն թաղի
դրսում
ցուրտ է
այնտեղ
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
աստղը
էլ լույս չի տալիս
ջահը
ընկել է գետնին
անշունչ դիակը
ոռնում է
քամին
սառն է
դրսում
լույսից կուրանում են
մարդիկ
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
…բավիղի մեջ…

Firegirl777
22.07.2006, 14:31
Կարդալիս մարմնովս դող անցավ, չեմ խաբում, հիանալի են ուրիշ բառեր չկան

Մելիք
25.07.2006, 14:52
Կարդալիս մարմնովս դող անցավ, չեմ խաբում, հիանալի են ուրիշ բառեր չկան
Ջեյն ջան, ես անչափ ուրախ եմ , վոր իմ գրածները քեզ դուր են գալիս: Շնորակալ եմ , դա ինձ համար կարևոր է:

Firegirl777
25.07.2006, 15:00
Շարունակիր նույն ոգով

Մելիք
25.07.2006, 15:07
ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 1

"Լեռան քարոզ" շարքից


Մոտ է այն օրը, երբ պիտի փակվեն
Ճշմարտության դեմ մեր ականջները,
Երբ ճիշտը պիտի դառնա մի լեգենդ,
Որի մասին կհիշեն լոկ խելացնոր ծերուկները:
Այդ օրերին անկապ բառեր կբաժանվեն i-mail-ներով,
Որոնք կգան, որ, իբրև թե, զբաղեցնեն խոսքի տեղը,
Կերպարվեստը կապրի ոչ թե նկարներով,
Այլև դրանց բացատրությամբ,
Զառանցանքը կհամարվի ավագ որդին գիտակցության,
Ուրախության ժամին մարդկանց կմատուցվի մի քիչ օփիում,
Եվ կհղվեն ծափողջույններ ուրացողին
Երկրի բոլոր դահլիճներում,
Ոմանք էն հին "լավ տղերքից"
"Ճիշտ աբրելու" համար մղվող պատերազմում
Ոստիկանի համազգեստով պիտի շրջեն,
Եվ սրանք դեռ բոլորը չեն…

Մելիք
25.07.2006, 15:15
ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 2

"Լեռան քարոզ" շարքից

Երբ կգա օրը ինքնամաքրման
Եվ մենք կհիշենք մեր գործած
Բոլոր կեղտոտ գործերը,
Երբ որ ամոթը մամլիչի նման
Կսկսի ճզմել մեր հոգիները,
Մեր խղճին կիջնի հարվածը վերջին.
Ամենատես իր բարձունքից
Մեզ կժպտա ինքը՝ Տերը,
Իբրև նշան՝
Մեր մեղքերի վերջնական ու լրիվ ներման:

Մելիք
01.08.2006, 11:38
Մերկ կնոջ ձանձրույթը

Հախճապակյա մոխրամանի մեջ ծխացող
ծխախոտի արծաթավուն ծուխը ցնդեց,
հիմա նրա ամբողջ միտքը կլանել է
առաստաղին նստած սարդը,
կողք չի նայի. նա քնել է.
զզվելի է այս ամենը,
նույնիսկ գետնին ընկած գիրքը զզվելի է:
Մեղավորը իր մարմինն է,
ու անլուսին էս գիշերը,
ու էս քամին,
թեև քամին, միակն է , որ հաճելի է
դեռ էս ժամին…

Lionne_en_Chasse
01.08.2006, 14:25
Մելիք արձակ գրո՞ւմ ես

Մասսագետ
02.08.2006, 00:37
Դա՛վ մալադեց, էս վերջինները չէի կարդացել: Ես քեզ ասե՞լ էի, որ էս ֆորումում քո գործերը ամենալավն եմ համարում, դե ասում եմ:

Ոմանք էն հին "լավ տղերքից"
"Ճիշտ աբրելու" համար մղվող պատերազմում
Ոստիկանի համազգեստով պիտի շրջեն,
Եվ սրանք դեռ բոլորը չեն…

Արա դե թույն ա ասում էլի, Ճշտի պատերազմը տեսած տղուն, էս խոսքերը հարազատ են ;)

Մելիք
17.08.2006, 16:50
ԱՊՈԿԱԼԻՊՍԻՍ


Ինչի՞ համար է էս ամեն ինչը:
Էլի որերորդ անգամ կրկնվեց նույն պատմությունը:
Եթե կա իմաստ,
ինչու՞ է այդքան խորը թաքնվել:
Եվ ո՞րն է գինը իմ երակների չթափված արյան.
ունայնությու՞նը:


Այսօր հերթական անգամ քնեցի
չսիրածիս հետ,
ու երազիս մեջ մորթեցի նրան:

Էլի պատռեցի հինգ վայրկյան առաջ
գրածս չքնաղ անմտությունը:

Նաեցի դեր նոր դպրոցն ավարտած
կույսի աչքերին,
և ինձ վախեցրեց այնտեղ կուտակված
պոռնկությունը
(և անկասկած ոչ առաջին անգամ):

Էլի մի անգամ կշրաքարի տեղ
օգտագործեցի ձեռքիս ածելին
ու իմ ունեցած հույսի նշույլը.
վերջինն ավելի ծանր դուրս եկավ,
և ես ամեն ինչ տողեցի նույնը:

Հինգ վայրկյան առաջ էլի ինչ որ տեղ՝
ինչ որ հեռավոր մի սոմալիում
մեկը մահացավ՝
դեռ չճաշակած երջանկությունը,
և մահվան պահին նա մտածում էր,
թե արդյոք իրեն գոնե հիշու՞մ են:
Հա՛, ես հիշում եմ,
և ամեն անգամ հենց այն ժամանակ,
երբ նա մեռնում է,
բայց չէ՞ որ դա չէր նրա երազած
երջանկությունը:

Կինը ձանձրույթից նորից լքում է
սիրած ամուսնուն գիշերվա կեսին,
ու զանգում է ինձ,
իսկ առավոտյան վերադառնում է,
ու երկու օրից էլի նույն բանը:

Երկրի նույն կետում նույն պատերազմը
նույն պատրվակով էլի խլում է
կյանքը ութամյաթուխլիկ ու համով
այն աղջնակի,
իսկ ես ու իմ հարևանը այդ նույն պահին
տխրում ենք իմ մեքենայի նոր քերծվածքից
(բայց ես գազա՞ն եմ):

էլի մի անգամ կշրաքարի տեղ
օգտագործում եմ ձեռքիս ածելին
և իմ ունեցած հույսի նշույլը.
և էլի՝ նույնը…



Ի՞նչ եմ զառանցում ինչ որ հեռավոռ
մի սոմալիում մեռնող ջահելի,
կամ պատերազմում զոհված աղջկա
և կարեկցանքի ու ցավի մասին:
Այսօր մեկնում եմ (ո՛չ թղթի վրա,
ո՛չ, իրականու՛մ, հե՛նց որ վերջացնեմ
այս գրությունս):
Թողնում եմ տունս ու բոլոր նրանց,
որ ինձ սիրում եմ,
Թողնում եմ թեթև քերծված մեքենաս,
ես լքում եմ ինձ,
և ես ազատ եմ. ես չունեմ ոչինչ՝
ո՛չ հույս, ո՛չ կարոտ, ո՛չ երջանկություն.
ես չունեմ ոչինչ…
արդեն մեկնում եմ, ձեզ կկարոտեմ,
և մի օր, գուցե, կգաք երազիս:
Գրեք ինձ. հասցես՝ Ապոկալիպսիս:

StrangeLittleGirl
17.08.2006, 17:55
Դավ, շատ լավն էր, բայց ահավոր մռայլ էր :(

Մելիք
19.08.2006, 12:58
ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒ՛ՅՐ ԻՄ

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ
որ ներշնչանքի պահերին կիզիչ
քո այտերի տեղ քարն եմ համբուրում,
իմ շիրմաքարը.
օ, երանություն,
օ,՜ սարսափ,
օ,՜գի՜ր…
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում,
որ խոզ Սատանան նստած գեհենում
հետևում է ինձ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր, ինձ նրան մի տուր:
Ես անկարող եմ ինքս պայքարել
իմ գրերի դեմ (կեղտոտ հավատամք),
աղոթի՛ր,քույր իմ, օգնի՛ր ինձ ապրել.
ես քեզ իմ բոլոր երգերը կտամ:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր, ճարն իմ փրկության
քո ձայնի մեջ է:
- Ես աղոթում եմ:

Մելիք
19.08.2006, 13:45
ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒՅՐ ԻՄ

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ,
որ այսօր նորից սառն ու ավերիչ
մահվան մատներն եմ խանդով համբուրում
քո այտերի տեղ.
բայց ես մաքուր եմ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր մաքրության համար:
Աղոթի՛ր, քու՛յր իմ, աղոթիր հիմա՛,
որ մահը միայն որպես գիր մնա,
որ Արտակի պես ես ել չդառնամ
ինձ իսկ ղոստացված մահվան մարգարե:
Ես չեմ ճաշակել երջանկությունը
և վախենում եմ ,
որ ինձ խանգարեն ճանաչելու այն:
Մի՛ թող խանգարեն, աղաչում եմ, քու՛յր,
աղոթի՛ր մեռնող մաքրության համար:
Իմ գրերի դեմ կատաղի պայքար
ես հորիզոնից երկար եմ մղել,
բայց անիմաստ է, անհնար, իզուր,
իմ այդ պայքարը պարզապես խաղ էր:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր,
ես պատերազմել իմ գրերի դեմ
ի վիճակի չեմ:

-ես աղոթում եմ:

Մելիք
26.08.2006, 16:29
"Լեռան քարոզ"-ից

ՍՏԻՑ ՏՐԻՈԼԵՏ

Սիրեցե՛ք սուտը, մարդի՛կ,
Առանց դրա լավ չեք ապրի,
Առանց դրա ձեզ չեն սիրի,
Սիրեցեք սուտը, մարդիկ:
Սուտը դեմքն է ձեր ես-երի,
Ձեր խղճի մոդելը փոքրիկ:
Սիրեցե՛ք սուտը, մարդի՛կ,
Առանց դրա լավ չեք ապրի:

Մելիք
16.09.2006, 15:45
Ների՛ր ինձ, Տե՛ր, որ չեմ կարող
ես քո սիրով գոհանալ.
նախ՝ ուզում եմ դրախտում քո
ապրել, հետո՝ հիանալ:

Թե չէ էսպես երակներս
կարող են չդիմանալ,
ու մի օր էլ… մեկ էլ տեսար …
մերոնք վատ լուր կստանան:

Մելիք
21.09.2006, 11:15
Արդեն հազարերորդ անգամ էսօրվա մեջ
հեռուստացույցը նորից պտտեց
ի՛մ նախագահի ճարտար ելույթը...
և ես հպարտ եմ...
և ես հպարտ եմ,
որ թքած ունեմ
այ էդ տեսակ թերզարգացած ճիվաղների,
ու նրանց հլու ստրուկի նման
անխոնջ ծառայող, անամոթ, անկամ
քծնողների ողջ բանակի վրա:
Եվ ես հպարտ եմ , որ թքած ունեմ
անկախության այն ընբռնման վրա,
որ նրանք ունեն:
Եվ ես հպարտ եմ,
որ եթե անգամ էլ բան չմնա,
ու էս անգամ էլ վարտիքս ծախեն
պարսիկին, ռուսին, կամ իբրև ընծա
Բրյուսել ուղղարկեն,
կամ էլ սերժական ոճով մշակեն
ինձ մութ ու խոնավ ինչ-որ խցերում,
զուտ նրա համար, որ անտեսում եմ
ձեռքբերումները... էս լիությունը...
մեկ է չեն ծախի ու չենշ ղթայի
իմ մեջ ծփացող ազատությունը:

Artgeo
21.09.2006, 12:02
Լավն էր :) Բայց բանակի պահով համաձայն չեմ, տղեքը չնայած բանակի խղճուկ ու սոված վիճակին բանակի էին նմանվում:
Ինձ հաղորդավարները նեռվայինացրին, ոնց որ խորհրդային հեռուստատոսություն լիներ :angry Չնյած ինչու՞ ոնց որ :think տենց էլ կա էլի, նույն ցենզուրան, նույն հետամնացությունը :[

Արշակ
21.09.2006, 12:11
Վերջին գլխավոր միտքը լավն էր, ապրե՛ս։

Sergey
21.09.2006, 12:28
Լավն էր :) Բայց բանակի պահով համաձայն չեմ, տղեքը չնայած բանակի խղճուկ ու սոված վիճակին բանակի էին նմանվում:
Ինձ հաղորդավարները նեռվայինացրին, ոնց որ խորհրդային հեռուստատոսություն լիներ :angry Չնյած ինչու՞ ոնց որ :think տենց էլ կա էլի, նույն ցենզուրան, նույն հետամնացությունը :[

Բա՜ ապեր…

Մելիք
21.09.2006, 14:15
Լավն էր :) Բայց բանակի պահով համաձայն չեմ, տղեքը չնայած բանակի խղճուկ ու սոված վիճակին բանակի էին նմանվում:
Ինձ հաղորդավարները նեռվայինացրին, ոնց որ խորհրդային հեռուստատոսություն լիներ :angry Չնյած ինչու՞ ոնց որ :think տենց էլ կա էլի, նույն ցենզուրան, նույն հետամնացությունը :[
Իմ խոսքը բանակին չեր վերաբերվում, ես էլ եմ ծառաել բանակում, բայց ոչ ստրուկ եմ եղել, ոչ էլ ստրկամիտ, ես ծառաել եմ ոչ թե մարդկանց, այլ, ինչքան էլ վերամբարձ հնչի, երկրին: իսկ խոսքս վերաբերվում էր քծնողների բանակին , որ ամենուր կուտակվում են կույտերով, եթե իշխանության ու ուժի հոտ են առնում:

Artgeo
21.09.2006, 14:40
Իմ խոսքը բանակին չեր վերաբերվում, ես էլ եմ ծառաել բանակում, բայց ոչ ստրուկ եմ եղել, ոչ էլ ստրկամիտ, ես ծառաել եմ ոչ թե մարդկանց, այլ, ինչքան էլ վերամբարձ հնչի, երկրին: իսկ խոսքս վերաբերվում էր քծնողների բանակին , որ ամենուր կուտակվում են կույտերով, եթե իշխանության ու ուժի հոտ են առնում:
օկ, կներես, սխալ եմ հասկացել ;)

Aksel
21.09.2006, 15:25
պարսիկին, ռուսին, կամ իբրև ընծա
Բրյուսել ուղղարկեն,

Մելիք, ցուցակիդ մեջ Ամերիկան չկա, ուրեմն ամերիկային ոչինչ չե՞ն ծախում, թերևս եթե ասես ոչ կհամաձայնվեմ՝, Ամերիկան ամեն ինչ ՄՈւՖԹԱ Է ՏԱՆՈւՄ, հատկապես ամենաթանկ բանը մեր ուղեղը, հատկապես երիտասարդ ուղեղները, սկսած դպրոցական նստարանից արդեն Ամերիկայում հաշվառման մեջ են:


ձեռքբերումները... ազատությունը...
Դե ազատության մասին էլ բան չեմ ասում, մենակ մի բան, հեչ հեռու չգնամ, հենց էս ֆորումը, որտեղ դու տպում էս, ազա՞տ է, որտեղ գրածդ արդեն քոնը չէ ու չես կարող նույնիսկ տառասխալներդ ուղղես, դե մարդ էնք չե՛, կարող է մի քիչ քեֆը լավ է մարդու -մի բան գրեց, հետո՞, էլ իրավունք չունի՞ իր գրածը ուղղի, մեր հայկական վարյանտը չէ՞ (Էս սարն իմն է, էս ծառն իմն է)
Քոչարյանից էս խոսում, Քոչարյանն էստեղ ի՞նչ անի՞,
Իմիջաիլոց մեկել մի հայկական ֆորում կա որ էսպես է, ամերիկաի հայկական Hyeforum ը:
Ազատությունը համբուրգերի հոմանիշը չէ:acute

Artgeo
22.09.2006, 01:11
Դե ազատության մասին էլ բան չեմ ասում, մենակ մի բան, հեչ հեռու չգնամ, հենց էս ֆորումը, որտեղ դու տպում էս, ազա՞տ է, որտեղ գրածդ արդեն քոնը չէ ու չես կարող նույնիսկ տառասխալներդ ուղղես, դե մարդ էնք չե՛, կարող է մի քիչ քեֆը լավ է մարդու -մի բան գրեց, հետո՞, էլ իրավունք չունի՞ իր գրածը ուղղի, մեր հայկական վարյանտը չէ՞ (Էս սարն իմն է, էս ծառն իմն է)
Քոչարյանից էս խոսում, Քոչարյանն էստեղ ի՞նչ անի՞,
Իմիջաիլոց մեկել մի հայկական ֆորում կա որ էսպես է, ամերիկաի հայկական Hyeforum ը:
Ազատությունը համբուրգերի հոմանիշը չէ:acute
Մի փոքր շեղվեմ թեմայից, ներեցեք
Ակսել, սխալներդ կարող ես ուղղել նախքան գռարում կատարելը, կամ գրառում կատարելուց հետո 20 րոպեի ընթացքում, ինչը ի դեպ մոտդ լավ ստացվում է, քանի որ քո այդ գրառումը դու խմբագրել ես
Վերջին անգամ խմբագրել է Aksel-ը, Երեկ 16:38-ին.
Այդ սահմանափակման պատճառներն ու նպատակները շատ են, որոնց մասին կարծում եմ չարժի գրել, հարկ եղած դեպքում դրա մասին առանձին թեմայում կարող ենք խոսել: Սակայն դա ամենևին էլ չի նշանակում խոսքի սահմանափակում կամ ցենզուրա: Ակումբի բոլոր անդամները ազատ են ու հավասար իրենց գրառումներում էթիկայի և համընդհանուր մարդկային նորմերի, նաև Ակումբի օրենսդրության սահմաններում:

Մասսագետ
22.09.2006, 01:23
Դե հա, իրականում հենց դրա համար կարելի ա հպարտանալ:
Համաձայն եմ…
Բայց դե հարց ա ես թքած ունեմ էդ ամեն ինչի վրա: Եթե էսօր ազդեց վրաս, ուրեմն չունեմ:

Ուլուանա
22.09.2006, 09:34
Դավ ջան, լավ ես գրել, ապրես։:hands Հատկապես վերջին միտքը շատ ուժեղ էր իրոք։:)

Մելիք
25.09.2006, 16:15
Ես էլ կուզեի ապրել նրանց պես,
ում որ կյանքը դեռ քացով չի տվել,
ովքեր նստել են երեկոները
իրենց պես մաքուր ու ինտիլիգենտ
ընկերների հետ ու պիվա խմել
ու պատկերացրել, որ դա է քեֆը,
որ էդպիսի քեֆ՝ էդքան խելագար,
էլ էս աշխարհը երբեք չի տեսել,
ովքեր թքել են աշխարհի վրա
իրենց տան եվրոպատուհաններից
ու իրենց համար նոր աշխարհ սարքել,
որ ապրեն թեթև...
ովքեր փորձում են ինքնահաստատվել՝
արհամարհելով նրանց,
ովքեր որ
լույս են որոնում դրսի խավարում...

Esmeralda
25.09.2006, 16:36
Ես էլ կուզեի ապրել նրանց պես,
ում որ կյանքը դեռ քացով չի տվել,
ովքեր նստել են երեկոները
իրենց պես մաքուր ու ինտիլիգենտ
ընկերների հետ ու պիվա խմել
ու պատկերացրել, որ դա է քեֆը,
որ էդպիսի քեֆ՝ էդքան խելագար,
էլ էս աշխարհը երբեք չի տեսել,
ովքեր թքել են աշխարհի վրա
իրենց տան եվրոպատուհաններից
ու իրենց համար նոր աշխարհ սարքել,
որ ապրեն թեթև...
ովքեր փորձում են ինքնահաստատվել՝
արհամարհելով նրանց,
ովքեր որ
լույս են որոնում դրսի խավարում...

Իսկ ես չէի ուզի... որովհետև նրանց առջևում է այն, ինչին մենք արդեն բախվել ենք ու հաղթահարում ենք...

Aksel
25.09.2006, 16:36
Մի փոքր շեղվեմ թեմայից, ներեցեք
Ակսել, սխալներդ կարող ես ուղղել նախքան գռարում կատարելը, կամ գրառում կատարելուց հետո 20 րոպեի ընթացքում, ինչը ի դեպ մոտդ լավ ստացվում է, քանի որ քո այդ գրառումը դու խմբագրել ես
Այդ սահմանափակման պատճառներն ու նպատակները շատ են, որոնց մասին կարծում եմ չարժի գրել, հարկ եղած դեպքում դրա մասին առանձին թեմայում կարող ենք խոսել: Սակայն դա ամենևին էլ չի նշանակում խոսքի սահմանափակում կամ ցենզուրա: Ակումբի բոլոր անդամները ազատ են ու հավասար իրենց գրառումներում էթիկայի և համընդհանուր մարդկային նորմերի, նաև Ակումբի օրենսդրության սահմաններում:

Ես ծրագրող չեմ բայց համապատեասխան պատկերացումներ ունեմ ինտեռնետ ծրագրաման մասին ու հասկանում եմ, որ շատ հարցեր ու դժվարություներ կան ու ոչ մի սարսափելի բան էլ չկա, մի քանի տարի առաջ եղածի մասին չէինք էլ կարա երազել...
Բայց տեսնում էս քննադատելը ինչքան հեշտ է՞, ընդհամենը ֆօռումը, իսկ ի՞նչ ասեմ երկրի ու երկրի ղեկավարի մասին, ինչքա՞ն հեշտ է, կա՞ երկիր կամ երկրի ղեկավար, որին հեշտ չլինի քննադատելը:
Ախր բանը դրանում էլ չե, թող ելի քննադատեն, առանց քննադատության չի կարելի բայց մեր անկախության հոբելյանի օրերին քննադատել երկիր, ղեկավարություն, որոնց առջև դրված են աշխարհի ամենադժվար խնդիրները, խնդիր , են էլ ոչ օբեկտիվ, ոֆ եսիմ, հասկանում եմ որ երբեմն տրամադրությունը խոսքին տալիս է բոլորովին այլ իմաստ, բայց խոսքի հետ շատ զույշ է պետք վարվել, խոսքը ամենափրկիչ ու ամենաահավոր զենքն է.
Էվէնսին է՞լ Քոչարյանը լարեց Հայաստանից ցեղասպանություն բառը արտասանելու համար, Ե՞...
Եթե մեկը ինձ ասի հակաամերիկացի ու ինքը ինձանից շատ ուզենա որ Ամերիկան ու Ամերիկայի հայությունը լավ լինեն ես ուրախ կլինեմ, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է վախենանք ճշմարտությունը ասել, յոթանասուն տարի չենք ասել, բո՛լ է. Հատկապես մենք, երբեմնի սովդեպներս, լավ պիտի հասկանակք, որ Սպիտակ տունը Պոլիտբյուրոից արդեն տվել անցել է և դա առաջին հերթին պետք չե ամերիկացիներին................
Ասեմ, որ Մելիքը լավ է ասում (ազատությունը իմ մեջ ծփում է) բայց դրանից էնկոմ արդեն ամեն ինչ հարաբերական է:

Մելիք
01.10.2006, 04:37
ՄԵՂՔԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

Նույնիսկ թանաքն եմ ափսոսում,
այս պատմությունը գրելու համար:
Գրածս ի՞նչ է՝մեղքի պատմություն՝
իմ նախամոր հետ ինչպես շնացա:


I

Տասնյոթամյա պատանի էի դեռ՝
մաքուր, անբասիր,
որը խորշում էր
հանց միայն այդ մեղք
բառը լսելուց,
որը խորշում էր
իրեն իսկ անձից,
երբ որ սեփական
կաշին փրկելու
բնազդից դրդված
սուտ խոսք էր ասում:

II

Դու հայտնվեցիր
ինձ՝ անմեղիս դեմ
իբրև քրմուհի,
մարգարեուհի
ու հավատացրիր,
թե կարող ես տալ
գանգս ծվատող
բոլոր հարցերի
պատասխանները,
և քանի որ ես
հավատում էի
բազում հաստափոր
գրքերում գրված
սին հեքիաթներին
մեծ սիր մասին,
քեզ հետ գնացի
դեպի անկողին,
որտեղ էլ դու ինձ
առաջին անգամ
քո մեծ ուսմունքի
դասը տվեցիր:

III

Դու բացատրեցիր,
որ այս աշխարհում
երբևէ եղած,
կամ թե լինելիք
կրոնների մեջ
չկա մի չնչին
իսկ տարբերություն.
դրանք բոլորն էլ
աստծո են պաշտում:
Իսկ մեծագույնը
աստվածների մեջ
Էրոսն է Մեծ՝
արքան հաճույքի:
- Իսկ Սերն աստված չէ,-
ասում էիր դու,-
նա հրեշտակ է,
ծառան Էրոսի:

IV

Եվ փշրվեցին
մի գիշերվա մեջ
իմ երազները
մեծ սիրո մասին,
Եվ ես հասկացա,
որ դու Եվան ես,
քեզ սատանան է
ուղարկել ինձ մոտ,
որ ամեն գնով
համոզես դու ինձ
համտեսել պտուղն
արգելված ծառի:
Եվ ես հիշեցի,
որ ինչ-որ մի տեղ
ինչ-որ ժամանակ
ես կարդացել եմ
պատվիրանն Աստծո,
որն արգելում էր
մարդկանց շնանալ:


V
Սակայն ճամփեքով
Ադամի անցած
ես էլ գնացի...

Հա դե ի՞նչ անենք...
կյանքն է այդպիսին:;)

Lionne_en_Chasse
01.10.2006, 05:34
Լավն էր, մի շնչով կարդացի... վերջի երկտողի վրա շատ ծիծաղեցի :D

քաղաքացի
01.10.2006, 06:14
Զարմանալիորեն ամեն անգամ կարդալուց տարբեր ձևով եմ հասկանում: Շատ խորիմաստ պատմություն է: Սկզբում Էրոսի մեջբերումը տարօրինակ թվաց, բայց հետո նորից կարդալուց հասկացա, որ եթե Էրոսը չլիներ «Կյանքը այդպիսին չեր լինի»: Չգիտեմ ինչու մտածում եմ, որ Եվայի հետ անկողնում հենց Մելիքի կերպարն է՝ քեզ լավ եմ պատկերացնում այդ դրվակում: ;)
Այս պատմության փիլիսոփայությունը ինձ դրդում է մտածել, թե ինչ-որ մեկը քեզ փորձել է վատություն անել և ստացվել է: Դու խաբվել ես այդ «ինչ-որ մեկին» և հիմա տառապում ես:
Բայց ինչպես դու ես ասում…

Հա դե ի՞նչ անենք...
կյանքն է այդպիսին: ;)

StrangeLittleGirl
01.10.2006, 12:45
Դա՛վ ջան, դե ինչպես միշտ էլի… Շա՜տ լավ էր: Խոսքեր չունեմ

Ուլուանա
01.10.2006, 13:20
Լավ ես գրել, Դավ։:) Էնքան սահուն էր կարդացվում (չհաշված երկու տեղ :P )։

Մելիք
01.10.2006, 15:15
Շատ շնորհակալությունԱնահիտին, որ նկատեց անհարթություննրն ու օգնեց շտկել:love .
-...պատվիրանն Աստծու,
որ շնանալ չի կարելի...

-փորձել պտուղն
արգելված ծառի,-իրոք էս տողերում վանկերի քանակն հավասար չեր ու խաթարում էր սահունությունը:

StrangeLittleGirl
01.10.2006, 15:21
Վա՜յ, չէի նկատել:
Դա՛վ, բայց սպանում ա: Ակումբում երկրորդ բանաստեղծությունն ա, որ մի անգամից ավել կարդում եմ:

Մելիք
01.10.2006, 15:24
-Առաջինն էլ "Վտարումն" ա,- աներեսաբար մտածեցի ես:P :D

StrangeLittleGirl
01.10.2006, 15:26
Վա՜յ, մարդ էդքան անհամեստ չի լինի: Ես էլ չէի ուզում ասել, որովհետև ճոխ կլինի, չես դիմանա :D

Ուլուանա
01.10.2006, 15:30
Բայց իրոք խոսքը «Վտարումը» բանաստեղծության մասի՞ն էր, Բյուր։:D

Մելիք
01.10.2006, 15:32
փորձեմ ասել, թե ինչ պատկերացումներ ունեցա կարդալուց: առաջինում. Դու քեզ համարում ես մեղսավոր, "Ես" բառը ես ընկալեցի, որպես մարդիկ: Այսինքն մարդիկ Անդամ են լինում՝ ամեն օր, այսինքն մարդիկ ամեն օր մեղք են գործում, բայց դրանով հանդերձ ամեն տեղ իրենց լավ են զգում:
:
Հովո՛, հիմա մարդիկԱդամ են լինու՞մ, թե՞ Անդամ:D :D :D

StrangeLittleGirl
01.10.2006, 15:33
Բայց իրոք խոսքը «Վտարումը» բանաստեղծության մասի՞ն էր, Բյուր։:D
Հա՛ :D

Մելիք
22.10.2006, 13:59
Էս էլ ուսանող տարիներից.

Դեսից-դենից հազար դրամ կպցնելով,
ամբողջ օրը BAR-ում գցած,
գանգս խոթած գարեջրի բաժակի մեջ՝
քո անունն եմ լեզվիս խեղդում,
իսկ դու նորից ժպտում ես ինձ:
Մեղք եմ, լսի՛ր,
թքիր վրաս ու հեռացիր.
թող բարևիդ պակասությամբ
քո անունը լեզվիս մեռնի,
հոգ չէ, թե ես առանց դրա շատ չեմ ապրի:
Շուրջն իմ մահվանից ոչինչ չի փոխվի.
մի քիչ դու կլաս,
մի քիչ կլացեն իմ ընկերները
մինչև իր մահը իմ մայրը կլա,
և ի՞նչ.
արցունքից գետեր չեն հոսի,
իմ սրտից հոսող արյունի նման,
չհոսող գետում չխեղդվողները
"Մարիա՜մ..." չեն կանչի.
շուրջն իմ մահվանից չի փոխվի ոչինչ:
Թքի՛ր, հեռացի՛ր,
և բարևվդ տար ու տուր ուրիշին,
դրան սպասող դեռ շատերը կան,
ես դեռ շատ կգամ ուրիշների մեջ,
և մի այլ անգամ, գուցե, սիրու՛նս,
դու ինձ կսիրես՝
իրական,
ինչպես դու երազել ես :
Թքի՛ր, սիրելի՛ս, քո խղճի վրա
ու անունդ տար...

Esmeralda
22.10.2006, 14:17
Ինձ շատ դուր եկավ... գեղեցիկ ստեղծագործություն էր... ու լրիվ պատկերացնել տվեց տվյալ մարդու հոգեվիճակը...

Arisol
22.10.2006, 14:31
Վայ, Դավ ջան… Էս ինչքան ծանոթ էր էս բանաստեղծությունը… հոգեվիջակդ էն ժամանակ… Ես հիմա Մարիամի տեղն եմ:( :

Chuk
22.10.2006, 14:38
Ես ոչ միայն հոգեվիճակը, այլև այդ մարդու արտաքինը պատկերացրեցի: Դավ ջան, թքիր այդ աղջկա վրա, թրաշվիր, քեզ անթրաշ չի սազում:

Իսկ եթե լուրջ, ապա լավն էր, կեցցես:

Lionne_en_Chasse
22.10.2006, 15:10
Կեցցես, լավ ես գրել :)

StrangeLittleGirl
22.10.2006, 15:12
Սկիզբն ու վերջը լավն էր, մեջտեղները մի քիչ խառն էր:

Ծով
22.10.2006, 16:17
Ոչ մեկի ու ոչմիբանի վրա էլ թքել պետք չէ…
սերն այնքան վեհ է ամեն ինչից,որ նման բաների մասին մտածելն անգամ անմտություն է…
պարզապես մտածիր,որ եթե ինչ որ մեկը մերժում է քո սրտին,ուրեմն արժանի չէ և վերջ…
Ուրեմն նա չէ,որ պիտի պատիվ ունենա քո սրտի զարկերը տիրելու…
անպատասխան սեր չի լինում,լինում է մոլուցք կամ միրաժային խենթ զգացողություն,որին արհամարհում են կամ հայերեն ասած:) բանի տեղ չեն դնում…
Ի վերջո իսկական սերը երկու սրտերի միասնությունն է՝հավերժության թելերով կապված…այնքան նուրբ ու բարակ,որ կտրելը հեշտ է…
Հավատա որ մի օր կգտնես այն աղջկան,ում կպաշտպանես ու կսիրես ու կպահես քո սրտում և զգույշ եղիր,որ մինչ այդ նրա տեղում չփորձի հայտնվել այնպիսի մի աղջիկ,որի վրա պատրաստ կլինես թքել,կխպիտ ասած,դա հաստատ ՆԱ չէ…
Հավատա…:)
իմ խոսքերին կարող ես ուշադրություն չդարձնել…
վարվիր ինչպես քո բանականության ու սրտի խորհուրդն է որոշում,միայն թե…
Ախր մի թողեք,որ Սերը չարանա…
քանի որ մեծ հիասթափություն է,երբ հասկանում ես,որ դա սեր չէր,այլ ժամանակի կորուստ…

Riddle
22.10.2006, 16:41
Թքի՛ր, սիրելի՛ս, քո խղճի վրա
ու անունդ տար...
Շատ դուր եկավ, ավելի քան կենդանի էր ու սրտանց: Առանց ջանքի միանգամից մտնում ես բանաստեղծության մեջ ու զգում այնտեղ նկարագրված հոգեվիճակը::)

Guest
22.10.2006, 16:47
Հարազատ հոգեվիճակ է նկարագրված, այսպեսել է եղել:(
Լավն էր... ի դեպ Բյուրի հետ համամիտ եմ:

Riddle
22.10.2006, 17:43
Ոչ մեկի ու ոչմիբանի վրա էլ թքել պետք չէ…
սերն այնքան վեհ է ամեն ինչից,որ նման բաների մասին մտածելն անգամ անմտություն է..............
Թողնենք գրքային, բոլորին լավ հայտնի բարոյախոսություններն ու իջնենք երկիր, լա՞վ: Ճշմարտությունն այն է, որ ատամը մարդու մարմնին ամենամոտիկն է, բայց երբ շատ է ցավացնում, հանում, շպրտում են:;)

Ծով
22.10.2006, 22:06
Բոլոր տեսակի մտերիմ հարաբերություններում էլ ատամնացավեր լինում են,բայց միշտ չէ որ պիտի դեն նետել…և գիտես ինչու՞,որովհետև մի օր առանց ատամի կմնաս և կհասկանաս,որ դատարկությունը շատ ավելի ցավոտ է…
Խուսափեք անարժաններին ատամի չափ մոտ թողնել ձեր հոգուն ու մարմնին,որ չտառապեք…
վերջ:)

Մասսագետ
22.10.2006, 22:42
Հա՛, բայց ինչո՞ւ սուչիտ լինես: Դու թքի՛ ու գնա՛:

Riddle
23.10.2006, 11:00
Նախ դատարկությունը ցավից լավ է, հետո էլ միշտ չէ, որ ասելու չափ հեշտ է կարողանալ մինչև հոգուն մոտ թողնելը տարբերել արժանիին անարժանից:

Մելիք
23.10.2006, 13:26
Վայ, Դավ ջան… Էս ինչքան ծանոթ էր էս բանաստեղծությունը… հոգեվիջակդ էն ժամանակ… Ես հիմա Մարիամի տեղն եմ:( :

Ես ոչ միայն հոգեվիճակը, այլև այդ մարդու արտաքինը պատկերացրեցի: Դավ ջան, թքիր այդ աղջկա վրա, թրաշվիր, քեզ անթրաշ չի սազում:
:

Հա՛, բայց ինչո՞ւ սուչիտ լինես: Դու թքի՛ ու գնա՛:
Հիմա արդեն ոչ մեկի վրա թքելու անհրաժեշտություն էլ չկա;)
...Մարիամ անունը
դնել մյուս բոլոր անունների մոտ,
առանց որևէ կարոտի, կրքի
ու սիրել միայն անմահությունը...
ու լինել ազատ...

Ոչ մեկի ու ոչմիբանի վրա էլ թքել պետք չէ…
Հավատա որ մի օր կգտնես այն աղջկան,ում կպաշտպանես ու կսիրես ու կպահես քո սրտում…:)

Ես դեռ հույս ունեմ...:)

Բոլոր տեսակի մտերիմ հարաբերություններում էլ ատամնացավեր լինում են,բայց միշտ չէ որ պիտի դեն նետել…և գիտես ինչու՞,որովհետև մի օր առանց ատամի կմնաս և կհասկանաս,որ դատարկությունը շատ ավելի ցավոտ է…
Խուսափեք անարժաններին ատամի չափ մոտ թողնել ձեր հոգուն ու մարմնին,որ չտառապեք…
վերջ:)

Նախ դատարկությունը ցավից լավ է, հետո էլ միշտ չէ, որ ասելու չափ հեշտ է կարողանալ մինչև հոգուն մոտ թողնելը տարբերել արժանիին անարժանից:
Է՜հ, ո՞վ գիտի՝ իմ կոշիկը ոտքիս ո՞ր մասն ա ցավացնում....

Riddle
23.10.2006, 13:40
Է՜հ, ո՞վ գիտի՝ իմ կոշիկը ոտքիս ո՞ր մասն ա ցավացնում....
Ի դեպ, անձամբ ես խոսում էի միայն իմ փոխարեն:

Ուլուանա
23.10.2006, 21:10
Ինձ էլ դուր եկավ։ Շատ դիպուկ էր։ :ok

Մելիք
26.10.2006, 17:27
Տեսե՞լ եք՝ ոնց են ամպերը պարում
Ամպրոպների տակտերի տակ.

Այդ պահին նրանց ոչինչ չի պահում,
Որ ջարդեն բոլոր դարպասները փակ

Ու դուրս հանելով երգերն արգելված,
Մերկանան հոգով ու տրվեն նրանց:


P.S
Արգելված երգերն այնտեղ՝ երկնքում
Մարիամ են կոչվում…

Ու ամեն Մարիամ աղոթք է պարտված,
Որ հնչում է խաչված Դևի վերջին շնչում…

Ու ամեն Մարիամ դադար է՝ խրված
Կապույտ երկնքի լույս կապույտ կանչում…

Ու ամեն Մարիամ երակ է բացված,
Ուր արյունը լերդացել ու էլ չի ճչում…

Ծով
26.10.2006, 17:42
ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ԻՆՔՆԻՆ ՑԱՎ Է …ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ :)
ԱՅԴ ՑԱՎՆ Է ՄԻԱՅՆ,ՈՐ ԱՐՏԱՔՈՒՍՏ ՈՉԻՆՉ Է ԹՎՈՒՄ,ԲԱՅՑ ԻՐ ՄԵՋ Է ՊԱՀՈՒՄ ԱՆԵՐԵՎՈՒԹԱՑԱԾ ԱՄԵՆ ԻՆՉԸ…
:)
Մելիք ջան,ախր պետք չի կոշիկի չափում սխալվել…:hands
Իրականում Շատ պարզ և միևնեւյն ժամանակ խորն է ասված…
Կարելիա երկար մտածել,թե հենց ինչը նկատի ունեիր…
ու պետք էլ չի ասել ,որ ես իմ մտքին մնամ…
Վերջինն ավելի շատ հավանեցի,քան առաջինը…Զիլ-զիլ էր,ապրես…
:)

մոռացա ասել…
………………………………«—10-ով …,օգուտ քեզ…

Esmeralda
26.10.2006, 20:10
Ինձ էլ դուր եկավ... բայց չգիտեմ առաջինից շատ թե քիչ... դժվարանում եմ կողմնորոշվել

StrangeLittleGirl
26.10.2006, 20:12
Դա՛վ, Մարիամը քեզ բարևում էր ;)

Firegirl777
27.10.2006, 18:01
Շատ լավն էր, ու իմ կարծիքով անկեղծ զգացմունքներով գրված ու նաև շատ տխուր

Anush
29.10.2006, 17:45
Լավներ.:hands Հավանեցի.:ok Ապրես.:))

Մելիք
06.11.2006, 15:31
Մի փնտրիր ինձ իզուր,
Այն ծանոթ, լքված պուրակում.
Մարրել են արդեն աչքերն իմ հուր,
Սառել է արյունն իմ երակներում:

Էլ չկա կարոտ, չկա սպասում,
Երգերս արդեն ձանձրույթ են բուրում,
Էլ չկան սիրո տաղերն այն քնքուշ,
Ու էլ այլևս չեն էլ լինելու:

Մոռացվելու են պահերն անեղծ
Սիրո սուրբ զեղման
Եվ փոխարեն մեղսոտ, դիվային
Երեկոներ են լինելու միայն:

Սրբազան դողը սիրահարության
Վերածվելու են անկիրք համբույրի,
Սրտխառնուքի չափ տհաճ, զզվելի,
Սատանայական գրկախառնության:

Այնպես որ զուր ես ինձ փնտրում
Ծանոթ լքված պուրակում,
Վաղուց են մարել աչքերն իմ հուր,
Սառել է արյունն իմ երակներում:

Lionne_en_Chasse
06.11.2006, 17:14
Վերջինը լավն էր, բայց շատ դաժան էր...

kiki
11.11.2006, 01:16
Մելիք, չեմ հասկանում, ո՞նց էր պատահել, որ մի երկուսը չէի կարդացել, հատկապես Ապոկալիպսիսը ...
հիմա որ ասեմ բառ չեմ կարողանում գտնել կհավատա՞ս...ինչի՞ ես վառել, բա հիմա ես շատ եմ ուզում կարդալ ամբողջը ախր ...

StrangeLittleGirl
11.11.2006, 08:50
Սրբազան դողը սիրահարության
Վերածվելու են անկիրք համբույրի,
Սրտխառնուքի չափ տհաճ, զզվելի,
Սատանայական գրկախառնության:
Դա՛վ ջան, այս բանաստեղծությունից մենակ էս տունը դուրս եկավ: :(

Մելիք
11.11.2006, 12:37
Մելիք, չեմ հասկանում, ո՞նց էր պատահել, որ մի երկուսը չէի կարդացել, հատկապես Ապոկալիպսիսը ...
հիմա որ ասեմ բառ չեմ կարողանում գտնել կհավատա՞ս...ինչի՞ ես վառել, բա հիմա ես շատ եմ ուզում կարդալ ամբողջը ախր ...
Բայց օվ՞ ասեց, որ վառել եմ, ուղղակի զիբիլի մեջա գնացել;) :
Բայց աղբանոցներում ման գալու մտադրություն չունեմ:oy
Չնայած ընդհանուր հիշում եմ, որ հավես ունենամ , մի օր նորից կնստեմ կգրեմ:

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Դա՛վ ջան, այս բանաստեղծությունից մենակ էս տունը դուրս եկավ: :(
հա, իրոք մշակման կարիք ունի էդ բանաստեղծությունը, բայց հիմա հավես չունեմ…

Մելիք
10.12.2006, 14:40
"Սարսափներ"

Դևը բացել էր իր երակները
և դրանցից կյանք էր ծծում:
Դևը բացել էր իր երակները
ու լողում էր արյան լճում:
Դևը բացել երակներն ու
ազատ անկումն էր վաելում:

"Հերքում?"

Դևը չի բացել իր երակները,
չի լողացել արյան լճում,
նա չգիտի՝ ինչ ասել է
"ազատ անկում"…
Մի՞թե այդքան շատ էր հույսը
նրա կյանքում:

Simon
12.12.2006, 12:19
"Սարսափներ"

Դևը բացել էր իր երակները
և դրանցից կյանք էր ծծում:
Դևը բացել էր իր երակները
ու լողում էր արյան լճում:
Դևը բացել երակներն ու
ազատ անկումն էր վաելում:

"Հերքում?"

Դևը չի բացել իր երակները,
չի լողացել արյան լճում,
նա չգիտի՝ ինչ ասել է
"ազատ անկում"…
Մի՞թե այդքան շատ էր հույսը
նրա կյանքում:


[հատված]

Վախցիր երբ դեմքդ է միշտ ժպտուն
Բայց կարյունի խիղճդ ներսեն
Երբ կկիսես հացը մարդուն
Բայց արյան համ կգա հացեն

Մուշեղ Իշխան

Մելիք
05.03.2007, 16:19
Եվ այսպես, քիչ քիչ մեծ ողբերգության
Կտորտանքները ի մի են գալիս:
Ես ազատվեցի ևս մի բանից.
Իմ կյանքում հիմա սասափներ չկան:

Ես չեմ վախենում հիմա մահվանից.
Վաղ, թե ուշ ինձ իմ պատժը կտան:
Ափսոս չես տեսնում հիմա դու, քո՛ւյր իմ,
Ոնց է հաղթանակ տոնում սատանան:

Ես խնդրել էի աղոթել լույսին
Հանուն իմ մարող, մեռնող մաքրության,
Ինքս քո լեզուն պղծեցի սակայն,
Ես ինքս հոգիս ծախեցի մյուսին:

Հիմա թող բոլոր դևերը ցնծան,
Թող մեծ քեֆ սարքեն ու հոշոտեն ինձ.
Ես եմ ավարը ու նրանց ընծան:

Իսկ դուք կարող եք գրել անկյալիս.
Միշտ նույն հասցեյով՝ Ապոկալիպսիս...

Բարեկամ
05.03.2007, 16:26
Քո գործերում, Մելիք ջան, չգիտեմ… Սկզբում ճոճվում էիր անդունդի եզրին, հետո արդեն գահավիժում, բայց էնքան էլ տենց չի, մի բան կիսատ ա, հակառակ դեպքում չէիր գրի…

Ուլուանա
05.03.2007, 19:23
Եվ այսպես, քիչ քիչ մեծ ողբերգության
Կտորտանքները ի մի են գալիս:
Ես ազատվեցի ևս մի բանից.
Իմ կյանքում հիմա սասափներ չկան:
Հետաքրքիր է, թե ինչպես ազատվեցիր այդ բանից։ :roll Պետք է որ ինչ-որ կարևոր ու նշանակալից բան կատարված լինի... :think

Մելիք
07.03.2007, 15:20
Ինչ որ բան՝ դեպք իմաստով, միշտ էլ կատարվում ա, բայց հաճախ կարևորն ու նշանակալիցը տեղի են ունենում քո ներսում: Սա հոգու մասին էր. անդունդի եզրին անընդհատ կարող ես վախենալ անկումից, իսկ ընկնելուց արդեն վախերն անհետանում են:

Մելիք
07.03.2007, 15:48
Իսկ գուցե մի օր, աշխարհի բոլոր
Խելացի, բարի ու մաքուր մարդկանց
Ուղարկենք հեռու՝ գրողի ծոցը,
Ու մանկուց մեր ալ արյան մեջ լցրած
Հին արժեքները մի տեղ դատարկենք
Ու ..նե՞նք էս լոքշ աշխարհի մերը...

Guest
07.03.2007, 16:04
Դավո՞, էս ինչեր ես խոսում… լռիվ ա գժվել հոպարը:

Ուլուանա
07.03.2007, 19:27
:o Դա՞վ...
Չէ, սենց որ նայում եմ, վիճակն իրոք լուրջ է... :unsure :(

Մելիք
16.03.2007, 17:29
Բայց չէ՞ որ անկումն էլ թռիչք է,
Իսկ ի՞նչ է,
Թռիչքը քեզ քի՞չ է,
Սա՞ չէր ողջ կյանքում քո երազածը:

Ուրեմն ի՞նչ ես
Ողջ անդնդով մեկ
Տարածում այս խոլ սարսափի ճիչը:

Դեն նետիր հոգիդ ճզմող արճիճը
Ու սլացիր վեր...

Իսկ թե դրան էլ ի վիճակի չես,
Գոնե վայելիր վերջին թռիչքդ,
Չէ՞ որ անկումը նույնպես թռիչք է:

Kita
16.03.2007, 17:55
հետաքրքօր է...էտ օպտիմիստությունդ երկար կտևի...
ինձ մոտ կարճ տևեց

Ուլուանա
16.03.2007, 17:56
Լավն էր, Դավ։ :)
Էն վերջիններից հետո մի քիչ գոնե մխիթարական էր։ :hands

CactuSoul
16.03.2007, 18:20
Դավ, էս էն էր, ինչ ես եմ մտածում: Իրոք… Կներես, բառեր չեմ գտնում, դրա համար պիտի բավարարվեմ շատ ապրես բառերով…
:) :( :)

Հ.Գ.
Հա, ի դեպ, մնացածներն էլ եմ կարդացել, էլի դուրս շատ էին եկել: Ինձ հոգեհարազատ ոճով ես գրում:love …

Ծով
16.03.2007, 21:41
Բայց չէ՞ որ անկումն էլ թռիչք է,
Իսկ ի՞նչ է,
Թռիչքը քեզ քի՞չ է,
Սա՞ չէր ողջ կյանքում քո երազածը:

Ուրեմն ի՞նչ ես
Ողջ անդնդով մեկ
Տարածում այս խոլ սարսափի ճիչը:

Դեն նետիր հոգիդ ճզմող արճիճը
Ու սլացիր վեր...

Իսկ թե դրան էլ ի վիճակի չես,
Գոնե վայելիր վերջին թռիչքդ,
Չէ՞ որ անկումը նույնպես թռիչք է:
Հա Դա՛վ ջան, անկումը թռիչք է…բայց չեմ ուզում վերջինը լինի…
Իրոք շատ լավն է…գիտե՞ս ամենակարևորը որն է, որ կարծես ինձ էիր ասում…այ այդքան գրավեց ինձ…:)
բայց ես երևի վեր սլանամ…բայց դե անկումից հետո նոր հազիվ թե կարողանամ…ի՞նչ իմանամ…
Շատ ապրես…:)

kiki
17.03.2007, 00:03
Գոնե վայելիր վերջին թռիչքդ,
Չէ՞ որ անկումը նույնպես թռիչք է:
հարգանքներս...

Taurel. . . .
17.03.2007, 16:54
Բայց չէ՞ որ անկումն էլ թռիչք է,
Իսկ ի՞նչ է,
Թռիչքը քեզ քի՞չ է,
Սա՞ չէր ողջ կյանքում քո երազածը:

Ուրեմն ի՞նչ ես
Ողջ անդնդով մեկ
Տարածում այս խոլ սարսափի ճիչը:

Դեն նետիր հոգիդ ճզմող արճիճը
Ու սլացիր վեր...

Իսկ թե դրան էլ ի վիճակի չես,
Գոնե վայելիր վերջին թռիչքդ,
Չէ՞ որ անկումը նույնպես թռիչք է:

Հետաքրքիր միտք էր:) ..........Բայց չեմ կարծում , թե անկումը այն Թռրչքն է , որի մասին կարելի է երազել;) ........

Բարեկամ
17.03.2007, 17:12
Անկումը չի կարող թռիչք ընկալվել, քանի որ այն զզվելի է…
Կարծում եմ, դու շփոթում ես մի ուրիշ բան անկման հետ:
Թռիչք կարող է ընկալվել ինքնագիտակցումը, որ անդունդից կարող ես բարձրանալ…

Մելիք
18.03.2007, 01:26
Անկումը չի կարող թռիչք ընկալվել, քանի որ այն զզվելի է…

Իսկ ո՞վ ա ասել, որ զզվելի թռիչք չի կարա լինի: Չնայած, եթե տենց ես մտածում, ես մենակ ուրախ եմ քո համար:

Հետաքրքիր միտք էր:) ..........Բայց չեմ կարծում , թե անկումը այն Թռրչքն է , որի մասին կարելի է երազել;) ........
Ինչ որ մեկի ստորագրությունն էր ակումբում. " Չեղած տեղից սոխն էլ ա միրգ":

Մելիք
25.03.2007, 04:50
Գուցե զո՞ւր եմ կանչում:
Գուցե զո՞ւր եմ ճչում:
Գուցե ոչ մեկի բուրդին էլ պետք չի՞
էս բարբաջանքը:
Գուցե ոչի՞չ եմ:
Գուցե ես չկա՞մ:
Էն չինացու պես գուցե թիթե՞ռն է
երազում տեսել իմ գոյությունը:
Չէ, լո՛ւրջ,
գուցե էս լոքշոտ աշխարհին
իսկի էլ պետք չի՞ իմ գոյությունը:

Ավելացվել է 7 րոպե անց
Թեև, գուցե և
պարապությունից հոգեբան դառած
մի քուրո վաղը սա կհամարի
մի քիչ կարեկցանք մուրալու մի նոր
ու հուսահատ փորձ…

Ավելացվել է 14 րոպե անց
Բայց, չէ՛,
մի՛ թաղեք սեփական կյանքի ունայնությունը
ուրիշի համար արցունք թափելով…

Սա իմ ցավը չի:
Իմ ցավի մեջ ես ձեր ցավն եմ տանում...

Դուք չգիտե՞ք ինձ.
Ես ձեր խիղճն եմ:
Ես խիղճն եմ էս՝
բավիղների մեջ կորած սերնդի:
Ես էն կարիճն եմ,
որ պիտի խայթի ձեզ ամեն պահի
տողերով թունոտ, ճնշված ու կոպիտ:

Մելիք
13.04.2007, 01:41
Մի հատ հին, սենտիմենտալ բան հիշեցի, դնում եմ ստեղ, բայց լուրջ չնայեք:


Այնպես, ինչպես ես սիրեցի,
Չի սիրելու էլ ոչ ոք,
Այնպես, ինչպես ես այրվեցի,
Չի այրվալու էլ ոչ ոք:

Կրունկներիդ կոխան դարձա,
Մամլվեցի դրանց տակ,
Աղաչեցի՝ միայն ցանկա,
Եվ կդառնամ անմար կրակ:

Լույս կսփռեմ իմ ցոլքերով
Ես մթնկա գիշերներում,
Ուր հեշտանքից դողդողալով
Հոմանուդ հետ կգգվես դու:

Լույս կսփռեմ ցոլքերով իմ
Խավարածին, ցուրտ գեհենում,
Որտեղ կընկնես կյանքից հետո քո մեղսալից
Եվ կկանչես, ո՞ւր ես, պոե՛տ, որտե՞ղ ես դու:

Միայն թույլ տուր լինեմ կողքիդ
Եվ համբուրեմ ստվերդ լոկ,
Չէ՞ որ, ինչպես ես սիրեցի,
Չի սիրելու էլ ոչ ոք:

Philosopher
13.04.2007, 07:46
Մի հատ հին, սենտիմենտալ բան հիշեցի, դնում եմ ստեղ, բայց լուրջ չնայեք:
Միայն թույլ տուր լինեմ կողքիդ
Եվ համբուրեմ ստվերդ լոկ,
Չէ՞ որ, ինչպես ես սիրեցի,
Չի սիրելու էլ ոչ ոք:
Լուրջ նայեցի։ Փայլուն է, ստացված, էլի դու դու ես։

Ծով
13.04.2007, 15:54
Ես էլ վերջին տունն ամենաշատը հավանեցի:)

Goga
13.04.2007, 16:13
Այնպես, ինչպես ես սիրեցի,
Չի սիրելու էլ ոչ ոք,
Այնպես, ինչպես ես այրվեցի,
Չի այրվալու էլ ոչ ոք:

Շատ լավ խոսքեր են:hands , նման խոսքերին նայել ոչ լու՞րջ:o

Մելիք
13.04.2007, 16:16
Ավերված վանքի աղոթքը

Ավերված վանքից աղոթքը դանդաղ
ծորում էր երկինք,
ու այդ պահին էր լոկ,
որ մենք կաինք սիրո զորքի մեջ:
Հետո, գիտեինք,
պիտի ընկնենք անզոր քնի մեջ,
ու երազի մեջ
մեզ պիտի գրկեն փերիները մերկ,
ու պիտի երգենք մենք նրանց գրկում
երգը հաճույքի,
փառքը երկնքի ու կյանքը հոգու
էլ մեզ չի հուզի,
ոչ ոք չի ուզի՝
հիշել անցյալն ու կարոտը նրա
Իսկ կարոտը կա,
նա գալարվում է մեր երակներում,
ու չի ներում մեզ,
որ մոռացել ենք կապույտը անհուն:

Ուլուանա
13.04.2007, 21:44
Ես էլ վերջին տունն ամենաշատը հավանեցի:)
Ես էլ։ :)
Բայց միաժամանակ պատկերացնում եմ, թե Մելիքն ինչու է այս բանաստեղծությունը սենտիմենտալ համարում... ;) Դավ, առաջին տունն իրոք սենտիմենտալ է ու քեզ մի տեսակ բնորոշ չի, քո ոճը չի, էլի, իսկ շարունակությունը, ինչպես Philosopher-ը նկատեց, իսկապես լրիվ դու ես։ :D

Ի դեպ, մի բան էլ ասեմ (բայց կոնկրետ էս վերջինների հետ կապված նկատի չունեմ). վերջերս եմ նկատել, որ քո բանաստեղծությունների մեջ չարենցյան ոգի կա։ :) Ուղղակի վերջերս բանաստեղծություններդ կարդալիս զգացի, որ ակամա անընդհատ Չարենցին եմ հիշում ու հայտնաբերեցի, որ ոճդ Չարենցին իրոք նման է։ ;) Փաստորեն, պատահական չի, որ Չարենցը քո սիրած բանաստեղծն է։ :)

Մելիք
14.04.2007, 09:52
Ես էլ։ :)
Ի դեպ, մի բան էլ ասեմ (բայց կոնկրետ էս վերջինների հետ կապված նկատի չունեմ). վերջերս եմ նկատել, որ քո բանաստեղծությունների մեջ չարենցյան ոգի կա։ :) Ուղղակի վերջերս բանաստեղծություններդ կարդալիս զգացի, որ ակամա անընդհատ Չարենցին եմ հիշում ու հայտնաբերեցի, որ ոճդ Չարենցին իրոք նման է։ ;) Փաստորեն, պատահական չի, որ Չարենցը քո սիրած բանաստեղծն է։ :)
Մի անգամ էլ Philosopher-ն էր ասել, որ չարենցյան ոգի կա բանաստեղծություններիս մեջ:) : Էդ ամենալավ կոմլիմենտն ա, որ կուզեի ստանալ:oy : Անցած կյանքում Չարենցն եմ եղել ես:P :

Մելիք
15.04.2007, 07:48
Տաղտուկը

Երբ կլանում ենք միապաղաղությունն օրերի,
Մեր հոգում տաղտուկն է սաղմնանում,
Եվ մենք, դառնալով դառնալով այդ սաղմին գերի,
Ազատության նոր դարպաս ենք փնտրում :

Փնտրում ենք խավարում անթափանց,
Փնտրում ենք լույսի տակ կուրացնող,
Ի վերջո, ինչպես ամեն փնտրող,
Գտնում ենք երկու ճանապարհ:

Եվ արդեն մերն է հերթը ընտրելու,
Թե որ ճամփով ենքառաջ գնալու:
Կգնանք, թե ուզենք, դեպի աջ,
Իսկ թե ոչ՝ հակառակ, միայն թե առաջ:

Ճամփաբաժանի ցուցատախտակի վրա կկարդանք.
"Աջ՝ անքնություն, ձախ՝ հավիտյան քուն":
Բայց միևնույնն է, որ ճամփով էլ, որ առաջ ընթանանք,
Կրկին մեզ հետ է հին տաղտուկը նույն:

Մելիք
05.07.2007, 22:28
Հե՛յ, պոռնի՛կ քաղաք, քեզ մոտ եմ եկել,
դե բաց քո գիրկը,
ինձ նմաններին դու շատ ես գրկել:
Ես կսիրեմ քո ամպոտ երկինքը,
ինչպես իմ փոքրիկ քաղաքը հսկող
աստղերն եմ սիրել,
ինչպես սիրել եմ ժպիտը էն թանկ ,
որը ավելի համոզիչ էր,
քան՝
ամբողջ աշխարհի
ամբողջ պատմության
ընթացքում գրված
կյանքը գովերգող
խելոք խոսքերը:

Դե՛, պոռնի՛կ քաղաք, դե բա՛ց քո գիրկը,
ես քեզ եմ բերել
ամբողջ իմ սերը,
կյանքի կամքը իմ,
իմ պրկված կիրքը,
ամեն-ամենը,որ անկարող էր
փոքրիկ քաղաքն իմ ինձնից ընդունել,
ես քեզ եմ բերել:

Երվանդ
06.07.2007, 00:47
Էհ Դավ ջան, քո գրածներից մեկն էի կարդացել, կարծեմ պատմվածք էր՝ դուրս չեր եկել ու չէի կարդացել ուրիշ գործ , բայց դե դու դեմք ես, ես քեզ սենցել իմացել եմ, առանց քո գործերը կարդալու, լավ մնա ախպերս, կհանդիպենք Հ. Ամերիկայում կամ ստեղ բռատտտս:

StrangeLittleGirl
06.07.2007, 00:56
Դա՛վ, դու ավելի լավ կարող ես… Էն նույն ուժը, էներգիան, որ սովորաբար զգում եմ քո ստեղծագործություններում, այստեղ չտեսա :(

Երվանդ
06.07.2007, 01:17
Լրիվ կարդացի, մի բան մենակ կասեմ, ես քո գրածները զգում եմ, եթե մի քիչ տաղանդ , կամ մուսսա ունենայի եսել նույն ձևի կգրեի 99 տոկոսը:

Մելիք
06.07.2007, 21:06
Դա՛վ, դու ավելի լավ կարող ես… Էն նույն ուժը, էներգիան, որ սովորաբար զգում եմ քո ստեղծագործություններում, այստեղ չտեսա :(

Չէ, ընգերս, ինչ կարամ էդ ա: Նշանակում ա որակս ընկել ա:) կամ էլ դու էս ճաշակդ գցել;)

Ավելացվել է 5 րոպե անց

Չէ, ընգերս, ինչ կարամ էդ ա: Նշանակում ա որակս ընկել ա:) կամ էլ դու էս ճաշակդ գցել;)

Երո ջան, ես տենց բան հազարից մի բանաստեղցուտըան համար կասեի, ուրեմն պատկերացրու, թե ինչքան շոյված եմ:

StrangeLittleGirl
07.07.2007, 00:33
Չէ, ընգերս, ինչ կարամ էդ ա: Նշանակում ա որակս ընկել ա կամ էլ դու էս ճաշակդ գցել
Թե՞ ես եմ ճաշակս բարձրացրել :D
Չէ՛, իսկականից փորձիր կողքից նայել հին գրածներիդ ու այս մեկին: Այդ դեպքում դու էլ կզգաս :(

Մելիք
13.07.2007, 04:28
"ԼԵՌԱՆ ՔԱՐՈԶ" շարքից



Անապատում կանչողի ձայնն է.
«Պատրաստեցէ՛ք Տիրոջ ճանապարհը
եւ հարթեցէ՛ք նրա շաւիղները»
Մարկ. 1:3

Ես կանչում եմ ձեզ ո՛չ անապատից


Ես կանչում եմ ձեզ ո՛չ անապատից
և ես սուրբ էլ չեմ,
բայց այսօր նորից քարոզում եմ ձեզ,
և արդեն ո՛չ թե առակներով իմ,
այլ՝ կոչով
ուղիղ.

-Բուժե՛ք,-
ասում եմ,-
բուժեք վերջապես
բշտերով ծածկված հոգիները ձեր,
որ էլ չամաչեք բացվել աշխարհին,
որ էլ չփակվեք ինքներդ ձեր մեջ,
և մենության՝
օր օրի հետ ահագնացող
ճնշումից խիստ խուճապահար
սեփական սրտի պատերը ծեծեք՝
ելք որոնելով:

Բուժե՛ք:
Լսո՛ւմ եք:
Թեև ես սուրբ չեմ,
բայց քարոզում եմ.
-Բուժեք վերջապես
բշտերով ծածկված հոգիները ձեր,
որ էլ չամաչեք
ժպտալ անծանոթ մռայլ անցորդին,
եթե ձեր հոգին ժպտում է նրան,
ու որ ժպտալու ցանկության պահին
ձեր հոգուց ժայթքած
կայծերը հանկարծ ձեր մեջ չմնան,
պատճառ չդառնան
ինքնահրկիզման:

Մանոն
20.07.2007, 09:59
Բոլորը կարդացի…Շատ հավանեցի «Վտարում»-ն ու «Ապոկալիպսիսը», մյուսներն էլ լավն էին, բայց դրանց մեջ իմաստն ասես խտացված լիներ: Կեցցես:)
Իսկ այս տողերն ինձ օգնեցին ձևավորելՄտորումներ (http://www.akumb.am/showpost.php?p=355154&postcount=68) նկարի կերպարը.


Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով
օրերիս անդունդը,
որտեղ խրվում են անցնող ժամերը
ու իմ անիմաստ տառապանքները
ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:
Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,
այս բացարձակ դատարկության
ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,
որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,
ու լույսի շողը, որ անիմաստ
թափառում է այս խավարում,
մարի մեկնդմիշտ:

StrangeLittleGirl
20.07.2007, 10:24
Դա՛վ, խոսքերս հետ եմ վերցնում: Էս մի գործծը հզոր էր, արդեն զգացի քո շունչը:

Angelina
20.07.2007, 10:26
Կանգ չառնես, շարունակիր նույն ոգով:

Լուսաստվեր
27.07.2007, 15:00
ինձ դուր եկավ, ճիշտ տողեր էին...

Մելիք
10.08.2007, 14:26
ՍԱՀՄԱՆԻՑ ԱՅՆ ԿՈՂՄ

Եվս մի սահման հատեցի:
Կարոտը էլի մի քիչ թեժացավ:
Եվ իմ անցյալի չիրականացած
սցենարները նորից հաղթեցին
աչքիս տեսածին:

Հիմա ու՞ր գնամ:
Էս փողոցների աղմուկն արդեն
խլացնում է ինձ:
Պիտի գնաի Զորաց տաճարի
չոլերում կորած տերտեր դառնաի:

Էդ դեպքում, հաստատ, էս սիրունիկը
հարբած աչքերով վրես չեր նայի:
Բուժել է ուզում ինձ էս փոքրիկը:
Իսկ ես սիրում եմ վարսերը նրա՝
բուրմունքով թեյի:
Ա փսոս, բայց չկա ոչինչ ավելի:

Մեկ էլ վերևում կա մի մերկ լուսին:
Նոր եմ նկատել էս մերկությունը,
թեև էս տեսքով դեռ խոջալուից
նա ամեն գիշեր հետևում է ինձ:

Ու ամեն գիշեր, երբ ես մենակ եմ,
նա հայտնվում է, ու աչքով անում,
ու պատմում, թե ոնց զուտ պատահական
հայտնվեց հենց էս մոլորված քուչում:

Ծով
10.08.2007, 14:32
ՍԱՀՄԱՆԻՑ ԱՅՆ ԿՈՂՄ

Եվս մի սահման հատեցի:
Կարոտը էլի մի քիչ թեժացավ:
Եվ իմ անցյալի չիրականացած
սցենարները նորից հաղթեցին
աչքիս տեսածին:


Լավն ա...Էլի գրի էլի...շա՜տ...:love
Հա, ով ոնց ուզում ա թող մեկնաբանի, բայց ես տխրեցի...:(

StrangeLittleGirl
10.08.2007, 17:44
Դա՛վ, դե որ լավ ես գրում, մեկ էլ չեմ ասի: Ուժեղ գործ է, բայց «էս» բառը չարաշահել ես:

Մելիք
10.08.2007, 18:28
"Պոռնիկ քաղաք" շարքից

Մի օր

Ես մի օր բացեցի աչքերս,
որ քո լուսաբացը տեսնեմ,
բայց նորից իմ երախով անցած
գարեջրի դատարկ շշերը տեսա:

Էս զգույշ դեմքերից վախեցած՝
ես մի օր բացեցի հուշերս,
հուսալով, որ էնտեղ մնացած
ջերմության կաթիլներ կտեսնեմ,
բայց միայն հուսահատ պոետի
արնոտած աչքերը տեսա:

Ես մի օր իմ սիրտը բացեցի,
որ քո քուչեքն ու մայթերը սիրեմ
Այգեստանի խուլ քուչեքի նման,
բայց հանկարծ հասկացա,
որ սիրտս դարձել է զզվելի նյութապաշտ:

Ու սիրտս ինձ ասաց,
որ ինքը ավելի կսիրեր տիրոջն իր
ու նույնիսկ հոժար էր սիրելու
ասֆալտն այս անիմաստ,
եթե իր տերն էլ իր նման
գոնե ունենար սեփական կացարան:

Եվ նորից ու նորից հուսահատ
մտքիս մեջ բացեցի երակներս հոգնած,
ու հոգնած նետեցի.
- Էս էլ դու էլի, ա՛յ պոռնիկ քաղաք:

Ծով
16.08.2007, 14:34
Մեկ-մեկ ուղղակի կարդում եմ ու լռում, խոսք չեմ ունենում...շարունակի' էլի, տեղադրի'ր, իսկ եթե ոչ էստեղ, գոնե ուղարկիր կարդամ...:)

Մելիք
16.08.2007, 17:40
Ծով ջան, էս հատուկ քո համար;) Ճիշտն ասած էս միտք չունեի տեղադրելու, բայց հիմա ուրիշ բան չունեմ, սաղ կիսատ եմ թողնում:


"Պոռնիկ քաղաք" շարքից

Մեր հոգին փրկել դեռ կհասցնենք,
իսկ հիմա գուցե մի քիչ էլ ապրե՞նք.
առանց ավելորդ "ինչի համար"-ի
առանց լինելու խելոք ու բարի:
Արի մեր հիմար երազանքները
թաղենք հենց կողքին էս ճանապարհի
ու ձեն-ձենի տանք.
- Է՛յ, պոռնի՛կ քաղաք, քեզ մոտ եմ եկել,
դե բաց քո գիրկը,
ինձ նմաններին դու շատ ես գրկել :

Մելիք
29.08.2007, 10:43
Ես տեսնում եմ, քո՛ւյր,
թե երազները ինչպես են լքում
քո անհույզ կյանքը,
և ես քո վերջին հույսն եմ,
ցավոք...
և դու բերել ու քո ողջ հմայքը
աչքս ես կոխում:

Հանգի՛ստ,
քույրի՛կս,
ինչի՞ց ես վախում.
Փարվանայի գոռ կտրիճները դեռ կվերադառնան,
չէ՞ որ ոչ բոլոր քյալերը էն վախտ թիթեռներ դառան:

Ինչ որ մեկը դեռ կրակ է փնտրում,
Ինչ որ մեկն արդեն կրակը սրտում
քուչեքն ընկած քո դեմքն է փնտրում:
Իսկ ես... ջանի՛կս,
ների՛ր,
բայց վաղուց
էդ լո-լո-ներին ես չեմ հավատում:

Ծով
29.08.2007, 19:50
Ես տեսնում եմ, քո՛ւյր,
թե երազները ինչպես են լքում
քո անհույզ կյանքը,
և ես քո վերջին հույսն եմ,
ցավոք...
և դու բերել ու քո ողջ հմայքը
աչքս ես կոխում:


Շատ եմ խնդրում, եթե նույնիսկ էստեղ չես տեղադրում, ուղարկի, կարդամ...բոլորը...:love

Ուլուանա
30.08.2007, 01:31
Լավն էր։ :)
Դավ, մի տեսակ էնքան դավոյական էր, որ ակամա ստիպեց զգալ, թե ինչքան եմ քեզ կարոտել։ :( :love

StrangeLittleGirl
30.08.2007, 01:44
Դա՜վ :(
Էդ ի՞նչ օրն ես գցել էդ «քույրին» :D
Աբրիս, լավ էր: Դու խոսակցական լեզուն շատ համով-հոտով ես օգտագործում, շատ բնական:

Մելիք
03.09.2007, 22:40
գնահատեք.
ամենակարճ բայց ամենաանկեղծ ու ամենակարոտած բանաստեղծությունս.

Ես սիրում եմ ձեզ:love
Տեսեք, ժպտում եմ:)

CactuSoul
03.09.2007, 23:33
Ես սիրում եմ ձեզ:love
Տեսեք, ժպտում եմ:)
Լավն էր…
Չեմ ուզում մեկնաբանել. նման դեպքերում ինչքան շատ խոսես, այնքան կփչացնես ամեն ինչ:
Բայց զգացի…:love

Hosanq
05.09.2007, 12:33
Ես տեսնում եմ, քո՛ւյր,
թե երազները ինչպես են լքում
քո անհույզ կյանքը,
և ես քո վերջին հույսն եմ,
ցավոք...
և դու բերել ու քո ողջ հմայքը
աչքս ես կոխում:

Հանգի՛ստ,
քույրի՛կս,
ինչի՞ց ես վախում.
Փարվանայի գոռ կտրիճները դեռ կվերադառնան,
չէ՞ որ ոչ բոլոր քյալերը էն վախտ թիթեռներ դառան:

Ինչ որ մեկը դեռ կրակ է փնտրում,
Ինչ որ մեկն արդեն կրակը սրտում
քուչեքն ընկած քո դեմքն է փնտրում:
Իսկ ես... ջանի՛կս,
ների՛ր,
բայց վաղուց
էդ լո-լո-ներին ես չեմ հավատում:

ձեր կարծիքով սա բանաստեղծություն է, թե պահի տակ ինչ մտածել եք այն արտահայտվել եք՞

Մելիք
06.09.2007, 03:46
ձեր կարծիքով սա բանաստեղծություն է, թե պահի տակ ինչ մտածել եք այն արտահայտվել եք՞

Չէ, ի՞նչ եք ասում, ես երբեք չեմ արտահայտվում այն, ինչ մտածում եմ: Ես բանաստեղծություններ եմ գրում, իսկ բանաստեղծություն գրելը, պարզապես մտքեր արտահայտել չէ, դա մի ամբողջ գիտություն է, քրտնաջան աշխատանք: Իսկ ես քանզի վասնզի զիզի-բիզի, ուստի այնուհանդեպս լծվել եմ այդ ախշատանքին:
Կներեք, վերջի տողում ոնց որ պռոցեսորս կախեց:B:D

Մելիք
06.09.2007, 06:37
Հոսանքին հակառակ:P



ԵՐԿԱԹՈՒՂԱՅԻՆ ԿԱՅԱՐԱՆ / ՊԱՏԿԵՐ

Քիչ-քիչ պատերի կանաչ ժպիտը
տարրալուծվում է կիսախավարում:
Լույսերը լքում են սրահը:
Քաղաքը քնում է:
Եվ միայն ուշացած ճամփորդի ուղեղում
անընդհատ շնչում է ահը.
Չքնե՛լ.
փոքրիկ գրպանահատը
կորսա պահը:

Փակվում են աչքերս:
Քունը էս գիշեր
նույնիսկ ավելի անհաղթելի է,
քան՝ ինքը՝մահը,
բայց.
Չքնե՛լ.
փաքրիկ գրպանահատը
կորսա պահը...

Բարեկամ
06.09.2007, 14:27
վատ չէր, միայն
պատերի կանաչ ժպիտը ինչու՞ ժպիտը :sad
ինձ թվում ա պատերն ուրիշ միմիկա պետք ա որ ունենային ;)

Hosanq
06.09.2007, 14:53
Չէ, ի՞նչ եք ասում, ես երբեք չեմ արտահայտվում այն, ինչ մտածում եմ: Ես բանաստեղծություններ եմ գրում, իսկ բանաստեղծություն գրելը, պարզապես մտքեր արտահայտել չէ, դա մի ամբողջ գիտություն է, քրտնաջան աշխատանք: Իսկ ես քանզի վասնզի զիզի-բիզի, ուստի այնուհանդեպս լծվել եմ այդ ախշատանքին:
Կներեք, վերջի տողում ոնց որ պռոցեսորս կախեց:B:Դ

Ես քուչում նստած բորդյուրի վրա
հոքնաց, տանջվաց գործից էի եկել
պապիրոս չունեի, որ դաժը ծխեի
մեկել մեր Վչոն երևաց հեռվից
ջեբից պապիրոզ տվեց ինձ նորից
ապրի վչոն
միևնույն է կյանքը հիասքանչ է :
եթե դու ստեղցագործում ես ուրեմն ես վախուց բանաստեղծեմ:D

CactuSoul
06.09.2007, 21:51
եթե դու ստեղցագործում ես ուրեմն ես վախուց բանաստեղծեմ:D
:oԴու իրոք տարբերություն չես տեսնում քո ու Մելիքի գրածների մե՞ջ:o…
մԴաաաա:think…

Մելիք
07.09.2007, 06:40
վատ չէր, միայն ինչու՞ ժպիտը :sad
ինձ թվում ա պատերն ուրիշ միմիկա պետք ա որ ունենային ;)

Եսի՞մ… Սկզբում, երբ նոր ես մտել սրահ, ժպտում են, հետո սկսում ես հոգնել, լույսն էլ պակասում ա, ու միմիկան դառնում ա :sad: ուղղակի ես անցումը չեմ տվել, մենակ առաջինի անհետացումը, ինչը փաստորեն սխալ ա, որովհետև երեվի մարդկանց 90%-ի մոտ սպասասրահի պատերը հենց :sad էս ասոցիացիան են առաջացնում:

Ավելացվել է 10 րոպե անց

եթե դու ստեղցագործում ես ուրեմն ես վախուց բանաստեղծեմ:D
Ցավդ էլ տանեմ, ուզում ես բանաստեղծ եղի, ուզում ես տրակտորիստ, ես հացիդ վայիս ըլնողը չեմ:D:

Էս 2 օրվա մեջ արդեն 2-րդ մարդն ես, որ արտահայտվում ա գրածներիս որակի զրոյականության մասին: Չնայած երևի մի 80 տոկոսը տենց ա մտածում : Ապրես:): սենց ավելի հետաքրքիր ա, քան թե, հերթական "հուզիչ էր" արտահայտությունը, էն դեպքում, երբ նույնիսկ չի էլ կարդացել գրածդ, այլ ուղղակի մի թեթև "նաել ա":

Ավելացվել է 15 րոպե անց
P.S. Հա մոռացա ասեմ.
- Վչոին կբարեվես:
Իսկ կյանքն իրոք հիասքանչ ա, բայց.
"Если есть в кармане пачки сигарет".;)

Բարեկամ
07.09.2007, 13:17
Եսի՞մ… Սկզբում, երբ նոր ես մտել սրահ, ժպտում են, հետո սկսում ես հոգնել, լույսն էլ պակասում ա, ու միմիկան դառնում ա :sad: ուղղակի ես անցումը չեմ տվել, մենակ առաջինի անհետացումը, ինչը փաստորեն սխալ ա, որովհետև երեվի մարդկանց 90%-ի մոտ սպասասրահի պատերը հենց :sad էս ասոցիացիան են առաջացնում:

Հմմ... դե իմ ասոցիացիայով ժպտում են մենակ Գռանդ Հոթելների պատերը, իսկ սպասասրահի պատերը սովորաբար կեղտի բծերով են, տեղ-տեղ թափած ներկով /թեկուզ կանաչ/, ու էն, որ վսյոտակի սպասասրահի պատեր են, իմ մոտ ասոցացվում ա հոգնած ու զզված ծերուկի հետ, ոնց որ մեր կյանքն ա...

Մանոն
07.09.2007, 14:52
Հմմ... դե իմ ասոցիացիայով ժպտում են մենակ Գռանդ Հոթելների պատերը, իսկ սպասասրահի պատերը սովորաբար կեղտի բծերով են, տեղ-տեղ թափած ներկով /թեկուզ կանաչ/, ու էն, որ վսյոտակի սպասասրահի պատեր են, իմ մոտ ասոցացվում ա հոգնած ու զզված ծերուկի հետ, ոնց որ մեր կյանքն ա...
Ճիշտ որ, երկաթուղային կայարաններն այնքան հին են....:)
Իսկ գուցե՝

Քիչ-քիչ պատերի կնճռոտ ժպիտը
Չնայած ախր կանաչն էլ է տեղին....
Բայց ինչ լա՜վ ես ներկայացրել ուշացած ճամփորդի հոգնածությունը, ու դրան զուգահեռ՝ զգուշությունը, այն՝ որ դեռ պետք է ապրել....

Մելիք
11.09.2007, 15:56
Հմմ... դե իմ ասոցիացիայով ժպտում են մենակ Գռանդ Հոթելների պատերը, իսկ սպասասրահի պատերը սովորաբար կեղտի բծերով են, տեղ-տեղ թափած ներկով /թեկուզ կանաչ/, ու էն, որ վսյոտակի սպասասրահի պատեր են, իմ մոտ ասոցացվում ա հոգնած ու զզված ծերուկի հետ, ոնց որ մեր կյանքն ա...

Բարեկամ ջան,


...ես անգամ վարձու իմ խղճուկ բնում

դրախտ եմ գտնում...

"ՎՏԱՐՈՒՄԸ"Գրանդ Հոթելում երբևե չեմ եղել, մեզ այստեղ էլ վատ չեն կերակրում:) Իմ համար ավելի կարևոր ա ես ուզո՞ւմ եմ / ուրա՞խ եմ, որ գնում եմ էնտեղ, ուր գնում եմ, ու պատերը դրանից կախված են ժպտում, իսկ պատերի ոսկին էական չի:
Բայց պատկերը, իրոք, ինձ էլ դուր չի գալիս. " պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Ճիշտ որ, երկաթուղային կայարաններն այնքան հին են....:)
Իսկ գուցե՝
Քիչ-քիչ պատերի կնճռոտ ժպիտը...

Չէ, ավելի լավ ա, ռադ անենք էդ ժպիտը, հետո կմտածեմ՝ ոնց: Հիմա հավես չկա:

Բարեկամ
11.09.2007, 16:51
Բարեկամ ջան,
Գրանդ Հոթելում երբևե չեմ եղել, մեզ այստեղ էլ վատ չեն կերակրում:) Իմ համար ավելի կարևոր ա ես ուզո՞ւմ եմ / ուրա՞խ եմ, որ գնում եմ էնտեղ, ուր գնում եմ, ու պատերը դրանից կախված են ժպտում, իսկ պատերի ոսկին էական չի:
Բայց պատկերը, իրոք, ինձ էլ դուր չի գալիս. " պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:



Մելիք ջան, ես էլ չեմ եղել, բայց ենթադրում եմ՝ որ լինեմ, պիտի ժպտան ;)
Իսկ բանաստեղծությանդ տոնայնությունը մի ձև անհրաժեշտաբար /գրպանահատային լարվածությամբ/ հոգնած էր , քան թե ուրախ: Ինձ տենց տպավորվեց: Իսկ ժպիտը, այսպես ասած, քննադատեցի, որտեւ ինձ թված որպես ստանդարտ էր օգտագործվել: Մինչդե ուղղակի "պատերը տարալուծվելը" ավելի ճիշտ-պատկերավոր կլիներ, կամ եթե ավելի դիպուկ "դիմախաղ" գտնեիր պատերիդ համար, էլի կարելի էր… Դե գիտես, ստանդարտ՝ այսինքն աստղերը ժպտում են, արեգակը ժպտում է, աչքերը ժպտում են ի տոմու պոդոբնոե բանաստեղծությանդ հստակ կտրված գծերը մի ձեւ փախցնում ա :
Մնացածը վատ չէր :ok

Մելիք
11.09.2007, 18:43
Մելիք ջան, ես էլ չեմ եղել, բայց ենթադրում եմ՝ որ լինեմ, պիտի ժպտան ;)
Իսկ բանաստեղծությանդ տոնայնությունը մի ձև անհրաժեշտաբար /գրպանահատային լարվածությամբ/ հոգնած էր , քան թե ուրախ: Ինձ տենց տպավորվեց: Իսկ ժպիտը, այսպես ասած, քննադատեցի, որտեւ ինձ թված որպես ստանդարտ էր օգտագործվել: Մինչդե ուղղակի "պատերը տարալուծվելը" ավելի ճիշտ-պատկերավոր կլիներ, կամ եթե ավելի դիպուկ "դիմախաղ" գտնեիր պատերիդ համար, էլի կարելի էր… Դե գիտես, ստանդարտ՝ այսինքն աստղերը ժպտում են, արեգակը ժպտում է, աչքերը ժպտում են ի տոմու պոդոբնոե բանաստեղծությանդ հստակ կտրված գծերը մի ձեւ փախցնում ա :
Մնացածը վատ չէր :ok


" պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:
Ես էլ էի էդ ասում, ուղղակի դիպուկ չէի կարում բնորոշեի, թե խի ա "էժան": Մի բառ էր պետք՝ ստանդարտ:

ուղղակի, եթե հիմա ժպիտը հանեմ,
--/ ---/ --/ ---/
էս կառույցը կխախտվի, դրա համար մի ուրիշ բան պիտի խցկեմ տեղը, որ էս հանեմ, բայց հիմա որ ուղեղիս զոռ տամ գրիժա կստանամ:D:

p.s. Բայց, ամեն դեպքում, պատերի ժպիտը տեսել եմ, գոնե ինձ էդպես ա թվում: Ուղղակի էդ եղել ա առանձին տպավորություն, "գրպանահատը" առանձին, ու երկուսը իրար հակասող են եղել, ու քանի որ վերջինը ավելի թարմ էր ու ավելի "անմիջականորեն ազդող", դրա համար էլ առաջինը թուլացել ա, ու արտահայտվել ա ստանդարտ ֆորմայով:

Երվանդ
12.09.2007, 00:05
Բարեկամ ջան,
Գրանդ Հոթելում երբևե չեմ եղել, մեզ այստեղ էլ վատ չեն կերակրում:) Իմ համար ավելի կարևոր ա ես ուզո՞ւմ եմ / ուրա՞խ եմ, որ գնում եմ էնտեղ, ուր գնում եմ, ու պատերը դրանից կախված են ժպտում, իսկ պատերի ոսկին էական չի:
Բայց պատկերը, իրոք, ինձ էլ դուր չի գալիս. " պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:

Ավելացվել է 2 րոպե անց


Չէ, ավելի լավ ա, ռադ անենք էդ ժպիտը, հետո կմտածեմ՝ ոնց: Հիմա հավես չկա:
lol Մեզ այստեղ էլ վատ չէն կերակրումը դզեց:), մենակ ուզեցա ասեմ որ Դավ մեզ ոչ ոք չի կարա կերակրի, այստեղ թե այտեղ:)

Մելիք
16.09.2007, 19:37
Չեղավ է, Hosanq: Մականունդ կարդալով լրիվ ուրիշ բան էի սպասում: Ասի հեսա մի հատ կարգին տոկի կտաս, էն էլ մի հատ 12 վոլտ տվիր ու վե՞րջ:think
Բա իզուր չարչարվա՞ "Հոսանքին հակառակ" պատկեր տվեցի:):

Հ.Գ.
ակնարկիս մասին գոնե մի բան ասա.


P.S. Հա մոռացա ասեմ.
- Վչոին կբարեվես:
Իսկ կյանքն իրոք հիասքանչ ա, բայց.
"Если есть в кармане пачка сигарет".;)
Ուզո՞ւմ ես փակագծերը բացեմ.
քո "Վչոյապատումն" ու Ցոյի վերոնշյալ երգը նույն բանի մասին են, բայց իրարից ահագին տարբեր են;):

Մելիք
29.10.2007, 04:31
Էպիգրամ
Լ.Տ.Պ.-ին

Եվ մոռացված ավազակը
կապեց գոտեպայուսակն
ու
քայլեց դեպի հրապարակ:
- Տե՛ս է, ինչքա՜ն մարդ կա էստեղ.
հետ է եկել կարծես էն լավ ժամանակը:

Մելիք
05.11.2007, 02:53
Երբ մի դուռ է իմ դեմ հանկարծ բացում քամին,
հանդիպումդ եմ հսկում, ի՛մ Նավզիկե...
Չարենց

Ճնշում է իմ կամքը վտիտ
էս մենությունը՝
խառնելով իմ երգին վճիտ
օրերիս թույնը:

Էլ ում ասես չաղոթեցի,
արդյունքը նույնն է.
անգամ կուռքերը ծաղրեցին
ոգուս անկումը:

Բայց ես նորից անհուսության
արցունքները բանտարկում եմ,
չեմ թարթելու աչքս երբեք
Ճանապարհդ դեռ հսկում եմ:

Chilly
15.11.2007, 13:02
Չնայած իմ գրածները քեզ դուր չեն եկել, բայց ինձ քո գրածները բավական դուր եկան, ավելի ճիշտ՝ վերջինը, հետո ժամանակ կունենամ ու մնացածն էլ կկարդամ, շնորհավորում եմ... լավ ես գրում ;)

Tig
15.11.2007, 13:30
Երբ մի դուռ է իմ դեմ հանկարծ բացում քամին,
հանդիպումդ եմ հսկում, ի՛մ Նավզիկե...
Չարենց

Ճնշում է իմ կամքը վտիտ
էս մենությունը՝
խառնելով իմ երգին վճիտ
օրերիս թույնը:

Էլ ում ասես չաղոթեցի,
արդյունքը նույնն է.
անգամ կուռքերը ծաղրեցին
ոգուս անկումը:

Բայց ես նորից անհուսության
արցունքները բանտարկում եմ,
չեմ թարթելու աչքս երբեք
Ճանապարհդ դեռ հսկում եմ:

Ինձ շատ դուր եկավ, բավականին յուրօրինակ ոճ ունես::)

Anyut
18.12.2007, 21:23
Շատ հետաքրքիր ես գրում: Դու նկարագրում ես քեզ, հետո նրան, այնուհետև երկուսիդ միասին, երկուսիդ երազանքները, իսկ մի?թե համատեղ երազանքմերը կարող են լքտի լինել::think

Մելիք
19.12.2007, 00:14
Չնայած իմ գրածները քեզ դուր չեն եկել, բայց ինձ քո գրածները բավական դուր եկան, ավելի ճիշտ՝ վերջինը, հետո ժամանակ կունենամ ու մնացածն էլ կկարդամ, շնորհավորում եմ... լավ ես գրում ;)
Մերսի Չիլլի՛ ջան, շատերը որպես վիրավորանք են ընդունում, երբ ասում եմ, որ դուրս չի գալիս գրածը, բայց դա ընդամենը իմ ճաշակի խնդրնա ու բոլորովին չի որոշում կոնկրետ գործի օբեկտիվորեն լավ կամ վատ լինելը:

Ինձ շատ դուր եկավ, բավականին յուրօրինակ ոճ ունես::)
Հա՛, էդ առումով բողոքելու բան չունեմ:P

Շատ հետաքրքիր ես գրում: Դու նկարագրում ես քեզ, հետո նրան, այնուհետև երկուսիդ միասին, երկուսիդ երազանքները, իսկ մի?թե համատեղ երազանքմերը կարող են լքտի լինել::think
Ընդհանրապես նույնիսկ ամենաբարոյական մարդը իր մտացածին աշխարհում ավելի սանձարձակ ու լկտի կարա լինի, քան ամենալկտին կարծր աշխարհում;)

Anyut
19.12.2007, 16:55
Ես ճիշտն ասած եղբորդ միջոցով եմ իմացել այս էջի մասին, ու հենց քո բանաստեղծությունների մասին, ես ուղակի աչքի անցկացրեցի գրածներդ միանգամից, բաներ կային որ տպավորվեցին, բայց ես դրանք նորից կկարդամ, իսկ այժմ ուղղակի ուզում եմ հարցնել, դու առորյա կյանքում քո` թերթին հանձնած մտքերից, քանի տոկոսով կաս, ինչքանով ես ապրում? ինձ առավելապես դուր եկավ <ՍՏԻՑ ՏՐԻՈԼԵՏ>-ը:
Մնացածի մասին հետո կգրեմ::)

Chilly
19.12.2007, 17:03
Մերսի Չիլլի՛ ջան, շատերը որպես վիրավորանք են ընդունում, երբ ասում եմ, որ դուրս չի գալիս գրածը, բայց դա ընդամենը իմ ճաշակի խնդրնա ու բոլորովին չի որոշում կոնկրետ գործի օբեկտիվորեն լավ կամ վատ լինելը:


քավ լիցի, ըտեղ ինչ վիրավորվելու բան կա, ամեն մարդ իր ճաշակն ու նախասիրություններն ունի, հետո էլ իմ գրածները հիմնականում սիրահարված ու մերժված մարդկանց համար են ;), երևի դու դրանց թվին չես պատկանում ;)

Anyut
19.12.2007, 21:52
Շնորհավորում եմ Քեզ, Քո միտքը թռչող է և չունի սահման, այն շատ խորն է և ոչ միշտ նման: Քեզ կարդալիս մարմնովս սարսուռ է անցնում, ու զգում եմ շունչը կյանքի ու մահվան, սիրո մաքրության և անեղծության, ու նաև կյանքի գորշ գույներից առաջացող սպիտակ ամպի առկայությունը…

Մելիք
28.12.2007, 04:15
Ես ճիշտն ասած եղբորդ միջոցով եմ իմացել այս էջի մասին, ու հենց քո բանաստեղծությունների մասին, ես ուղակի աչքի անցկացրեցի գրածներդ միանգամից, բաներ կային որ տպավորվեցին, բայց ես դրանք նորից կկարդամ, իսկ այժմ ուղղակի ուզում եմ հարցնել, դու առորյա կյանքում քո` թերթին հանձնած մտքերից, քանի տոկոսով կաս, ինչքանով ես ապրում? ինձ առավելապես դուր եկավ <ՍՏԻՑ ՏՐԻՈԼԵՏ>-ը:
Մնացածի մասին հետո կգրեմ::)
Կարամ առանց չափազանցելու ասեմ 100%- ով, չնայած հասկանում եմ ինչ ի նկատի ունես: Բայց նուրբ աշխարհը նույնքան իրականա, որքան կարծրը (ճշտված ինֆորմացիայա:) կարծր աշխարհում ժամանած մի հրեշտակ ա ասել :)), ու ապրված համարել մենակ էն, ինչ տեղիա ունեցել մեզ հետ կարծր աշխարհում, նշանակումա մի կողմ շպրտել մեր կյանքի մյուս մասը:


Շնորհավորում եմ Քեզ, Քո միտքը թռչող է և չունի սահման, այն շատ խորն է և ոչ միշտ նման: Քեզ կարդալիս մարմնովս սարսուռ է անցնում, ու զգում եմ շունչը կյանքի ու մահվան, սիրո մաքրության և անեղծության, ու նաև կյանքի գորշ գույներից առաջացող սպիտակ ամպի առկայությունը…
Շնորհակալեմ, Անյուտ ջան, ինձ ահավոր հուզեցին խոսքերդ: Стораюсь… :)

քավ լիցի, ըտեղ ինչ վիրավորվելու բան կա, ամեն մարդ իր ճաշակն ու նախասիրություններն ունի, հետո էլ իմ գրածները հիմնականում սիրահարված ու մերժված մարդկանց համար են ;), երևի դու դրանց թվին չես պատկանում ;)
երեվի;):

Մելիք
01.01.2008, 20:31
Տե՛ր իմ, ինչո՞ւ ես չեմ կարողանում
ցույց տալ մարդկանց էն,
ինչ ես եմ տեսնում:

Ախր ափսոս է,
ախր տես քանի թրթիռ է կորում,
որ կարող էին անցնել և այլոց սրտերի միջով,
որ կարող էին և ուրիշների նյարդերի վրա այսպես նվագել:

Բառերս էն չեն,
Տե՛ր իմ, չեն հասնում իրերի խորքին:

Ու ես չգիտեմ,
թե ո՞նց բացատրեմ մարդկանց,
որ չքնաղ շիկահերների քաղաքում չկա,
չի լինում ձանձրույթ,
այլ լինում է վախ:

Ու ես չգիտեմ,
թե ո՞նց նկարեմ էս խեղճ բառերով
օդապարիկը,
որ մարդիկ ինձ հետ բարձրանան վերև,
որ մարդիկ ինձ պես վերևից տեսնեն դրախտը քարե:

Ու ես չգիտեմ՝
ո՞նց ցույց տամ մարդկանց
էն ժպիտը, որ
խոր ունայնության հաղորդությունը
արդեն ընդունած մարդուն կարող է
ստիպել տեսնել Քո արարչության ամբողջ հմայքը:

Արևածագ
20.05.2010, 08:26
Մելիքի թույլտվությամբ դնում եմ իր բանաստեղծություններից վերջինը: Բանաստեղծության հուզական լիցքն այնքան մեծ է, որ առանց կետադրության էլ ընթերցողի հոգին «թունդ է հանում»: Ճիշտն ասած՝ կետադրության մասին չեմ հարցրել, իսկ ինքս այնքան համարձակություն չունեմ իր գրածում կամայականորեն անգամ միջակետ ավելացնելու: Վայելեք...


Եթե սիրել ես ինձ
եթե տեսել ես քեզ աչքերիս մեջ
եթե որոշես

երդվիր
սենյակի դուռը չծածկել
երբ ներս կմտնեմ
փակ տարածքներից ես վախենում եմ

երդվիր
սեղանին մոմեր չվառել
ինձ հարբեցնելիս
ուզում եմ հստակ հարբելու եկած ալկաշի նման
երջանկության սին պատրանքից հեռու ու ազատ մեռնել

երդվիր
որ ձեռքդ չի դողա երբեք

եթե որոշես

Արևածագ
20.05.2010, 08:57
Սիրելի ակումբցիներ: Խնդրում եմ՝ Մելիքի բանաստեղծության համար ինձ վարկանիշ չտալ::)

Ծով
20.05.2010, 10:00
հեսա ինձ գործից հանելու են. պիտի լուր պատրաստեմ, նստած Դավոյի բանաստեղծություններn եմ վերընթերցում... էս մեկն էլ լավն էր, բայց ինքը ավելի լավերը ունի...սիրում եմ Դավին, շաաաաաաաաաաաաատ:love

impression
20.05.2010, 10:51
վերջինը հզոր ա, իրոք
ես կարդացել էի վաղուց ;)

Արևածագ
27.03.2011, 21:48
Ես ու Մելիքը

Ասում են, թե բանաստեղծություններն իրենց ծնունդով երեք սկզբնաղբյուր ունեն : Իհարկե, գրելու պատճառը չգրելու անհնարինությունն է, բայց կան բանաստեղծություններ, որ «թելադրվում են Վերից» ու դրանց հեղինակը հլու գրագրի նման թղթին է հանձնում իրեն թելադրվածը: Բանաստեղծությունների մի շերտն էլ ծնվում է «գլխից». դրանք տարիներով կուտակված իմաստության կամ խոհական եզրահանգումների արձանագրություններ են: Իսկ երրորդը սրտի, «մերկ նյարդի» բանաստեղծությունն է, որ պիրկ ձգված լարի նման թեթև կամ բիրտ հպումից զնգում է բազմանվագ ելևէջներով: Գուցե և՛ ճչում, հեկեկում, նաև՝ մռնչում ու բոլորովին էլ անվտանգ չի հենց իր՝ նյարդի տիրոջ համար: Դավիթ Մելիքի ստեղծագործությունը այս երրորդ տեսակի շառավղում է: Կարդացածս առաջին րոպեից հուզել են ու շարունակում են իրենց չթուլացող ազդեցության տակ պահել: Ինքս հետևորդը լինելով հղկված, գեղեցիկ, հանգավոր բանաստեղծության, յուրաքանչյուր անգամ բացում եմ Մելիքի անհարթ, չհղկված, բանաստեղծական որևէ չափի մեջ չտեղավորվող ստեղծագործությունների էջն ու... գինեմոլի նման հարբում: Չէ', իր գործերը ո՛չ մի հարցի պատասխան չեն տալիս ու որևէ լուծում չեն առաջարկում: Ընդհակառակն, եթե մարդը վիրավոր է, նրա խոսքերը վերքի վրա... աղ են ցանում: Բացում է ենթագիտակցության ամենախոր ծալքերում պահածը ու այն , ինչ մարդն անգամ ինքն իրեն դժվարությամբ կխոստովաներ, Մելիքը հենց դրա մասին է պատմում: Ընթերցողի ներսում այդ խոհերը հաստատ նիրհում են, դեռ կերպարանք չեն առել, իսկ ինքն արդեն ճեպանկարում է դրանք: Այն տպավորությունն ունեմ, որ բանաստեղծությունների մեծ մասը գրված է «շեղբի վրայից», կամ անդունդի պռնկից. Մի անհավասրակշիռ, անզգույշ շարժում, ու դրանց հեղինակը կփրթվի կամ ջարդուխուրդ կլինի:

Գրեթե կես տարի, երբ չգիտեի էլ, որ մենք նույնիսկ «համերկրացիներ» ենք, ծանոթություն էի փնտրում իր հետ համացանցում, անընդհատ ուղեղումս մեխված էր «Աղոթի՛ր, քույր իմը».

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ,
որ ներշնչանքի պահերին կիզիչ
քո այտերի տեղ քարն եմ համբուրում,
իմ շիրմաքարը.
օ, երանություն,
օ,՜ սարսափ,
օ,՜գի՜ր…
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում,
որ խոզ Սատանան նստած գեհենում
հետևում է ինձ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր, ինձ նրան մի տուր:
Ես անկարող եմ ինքս պայքարել
իմ գրերի դեմ (կեղտոտ հավատամք),
աղոթի՛ր,քույր իմ, օգնի՛ր ինձ ապրել.
ես քեզ իմ բոլոր երգերը կտամ:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր, ճարն իմ փրկության
քո ձայնի մեջ է:
- Ես աղոթում եմ:

Այնքան հուզախռով կենդանություն կա այս բանաստեղծության մեջ, որ մրկել էր ինձ: Թվում էր՝ այդ բառերը հե՛նց ինձ են ուղղված ու ինչքան երկար չեմ կարողանում գտնել դրանց հեղինակին, այնքան երկար ժամանակ դեռ վտանգը կա, որ «խոզ Սատանան» հետևում է իրեն ու հանկարծ որևէ վնաս կտա: Իսկ ես չե՜մ հասցնի օգնել:

Սիրային բանաստեղծությունները... Այս նյութը գրելիս իրեն հարցրի.« Սիրային բանաստեղծություններ ունե՞ս», պատասխանեց, թե՝ «բոլորն էլ սիրային են»: Բայց որպես այդպիսիք, զուտ սիրային, քնարական բովանդակությամբ գործեր չկան: Բոլորի մեջ էլ գաղափարական մի քանի թելերի հյուսվածքն է բանաստեղծությունը. Տարբեր են այդ թելերը. Ինչ որ տեղ ցինիզմի հասնող հեգնանք, մի քիչ կարեկցանք, մի քիչ ափսոսանք ու այս ամենի հետ նաև սեր: Սոսկ որպես բաղկացուցիչ.

Ինչ-որ մեկը դեռ կրակ է փնտրում,
Ինչ-որ մեկն արդեն կրակը սրտում
քուչեքն ընկած քո դեմքն է փնտրում:
Իսկ ես... ջանի՛կս,
ների՛ր,
բայց վաղուց
էդ լոլոներին ես չեմ հավատում...

Կամ էլ «Մեղքի պատմությունը».

Նույնիսկ թանաքն եմ ափսոսում,
այս պատմությունը գրելու համար:
Գրածս ի՞նչ է՝մեղքի պատմություն՝
իմ նախամոր հետ ինչպես շնացա:

Մարդը, որ ընդունակ է շիկացած զգացմունքների, երակները կտրել- չկտրելու հոգեվիճակին, հաճախ արհամարհոտ վերաբերմունքով է գրում սիրո մասին: Գուցե դա յուրատեսակ դիմա՞կ է. Չգիտե՛մ:

Մտածեցի, միգուցե՞ «Тесное пространство»ն է սիրային բանաստեղծություն, բայց դա էլ զուտ պահի ազդեցությամբ է գրված:

Дыши, милая!
Не напригайся!
И зря не вздыхай
о том, что раньше
не встретились мы...

Բայց այդքան անկեղծությունն ու զգայական լիցքը որևէ մեկին կարո՞ղ են անտարբեր թողնել:
Այն որ բանաստեղծությունները մերկ նյարդի նվագներ են, «լինել- չլինելու» սահմանագծից և ունկնդրին անտարբեր չեն թողնում, միայն դա չի, որ կապում է ինձ Մելիքի ստեղծագործությանը: Ու գլխավորը դա չի: Ամենկարևորը «ազատություն» կոչվածի իր ընկալումներն են ու երևի այդպիսի օր չի եղել, որ մի քանի անգամ մտքումս կրկնած չլինեմ «Ճառի....» տողերը:

Եվ ես հպարտ եմ , որ թքած ունեմ
անկախության այն ըմբռնման վրա,
որ նրանք ունեն:
Եվ ես հպարտ եմ,
որ եթե անգամ էլ բան չմնա,
ու էս անգամ էլ վարտիքս ծախեն
պարսիկին, ռուսին, կամ իբրև ընծա
Բրյուսել ուղարկեն,
կամ էլ սերժական ոճով մշակեն
ինձ մութ ու խոնավ ինչ-որ խցերում,
զուտ նրա համար,
որ անկարող եմ ճիշտ գնահատել
ձեռքբերումները... ազատությունը...
մեկ է՝ չեն ծախի ու չեն շղթայի
իմ մեջ ծփացող ազատությունը:

Ոչ թե այն պատճառով, որ ինքս էլ կարող եմ այդչափ ազատություն թույլ տալ ինձ, այլ որովհետև երբևէ թույլ չեմ տվել դա ոչ կյանքում ոչ էլ ստեղծագործությունների մեջ: Իսկ Մելիքն ազատ է. Անպատասխան սիրո ճիրաններում, անկումի կամ թռիչքի հաճախ չտարբերակվող սահմանագծին, սարսափների արյունալի տեսիլներում մարդու ցանկությունների միակ կիզակետը նորից ազատությունն է.

....որ վակում լինի
երկու շուրթերը իրարից զատող տարածությունը,
Մարիամ անունը
դնել մյուս բոլոր անունների մոտ,
առանց որևէ կարոտի, կրքի,
ու սիրել միայն անմահությունը...
ու լինել ազատ...
ու լինե'լ ազատ...

Այս մի քանի տողը ընդհամենը թույլ ու անշնորհակալ փորձ էր ընթերցողին փոխանցելու անպարագիծ հիացմունքս Մելիք- պոետի ստեղծագործության վերաբերյալ: Բանաստեղծությունները վերլուծելն ընդհանրապես անիմաստ գործ է: Իրենց լավագույն դրսևորումներում դրանք երաժշտության նման են, իսկ ո՞նց կարելի է բառերով փոխանցել երաժշտությունից ստացած տպավորությունը: Դա պիտի զգալ միայն: Կարդացե՛ք Մելիքի բանաստեղծությունները, համոզված եղեք, որ կրկնապատկվելու՜ է զգացողությունների ձեր գունապնակը: Նաև աղոտ հույս ունեմ, որ թե մի օր նա որոշի տպագրել առանձին գքով իր գործերը, գուցե սա էլ որպես նախաբան կօգտագործի: Որովհետև եթե երկնքում կամ երկրի վրա արդարություն գեթ մի կաթիլ գոյություն ունի, Մելիքի անունը իրենից շա՜տ ու շա՜տ երկար է ապրելու:

Mark Pauler
28.03.2011, 00:13
Շնորհակալություն Արևածագ, այս թեմայի համար:
Ես պոեզիայից հեռու մարդ եմ: Եթե չհաշվենք հայ դասակններին, որ կարդացել եմ ժամանակին, էն էլ մասամբ, շատ քիչ եմ չափածո կարդում, բայց արդեն մի ժամից ավել ա, Դավիթ Մելիքի ստեղծագործություններն եմ վայելում: Նրա անկեղծ պոռթկումների մեջ, ինձ ամենաշատը դուր եկավ իրերին իր համար յուրահատուկ անկյունից նայելն ու ցույց տալը, իր սեփական կարծիքի մեջ սխալվելու վախի բացակայությունը...

Լռիր ու գրիր,
Գրիր ինչ կուզես,
Մի մեծ սուտ գրիր,
Գրիր ,օրինակ,
Որ դու ապրում ես,
Որ դու է ես , կաս,
Որ դու սիրել ես
Այն միանձնուհուն,
Որը, չնայած,
Քնել Էր արդեն
Հազար հոգու հետ,
Բայց կույս էր էլի:
Գրիր այն մասին,
Որ դու մորեխ չես,
Որ մարդ ես հաստատ,
Ինչպես կարող են
Զտարյուն հայից
Մորեխներ ծնվել,
Գրիր, որ եթե,
Այն` ինչ գրում ես,
Բարձրաձայն ասես,
Քեզ չեն հավատա,
Քեզ կհամարեն
Ցնդած, խելագար:
Դրա համար էլ
Ոչինչ մի ասա,
Ուղղակի լռիր.
Լռիր և գրիր:

չգիտեմ սա "Բավիղի մեջ" շարքից ա, թե ոչ, բայց որ շատ դուրս եկավ դա հաստատ...

Հարգում եմ մարդկանց, որ չունեն տարբերվելու վախ, որ չունեն ամբոխի մեջ լուծվելու ձգտում, որ չհասկացված լինելը իրենց չի փոխի: Այ էսպիսին պատկերացրեցի Դավիթ Մելիքին իր ստեղծագործությունները կարդալուց:

Մելիք
27.02.2012, 02:52
Fake Society կամ Ո՛չ պահպանակին

Մեկը գիրքը էր կարդում,
որ կերտի ազգի պայծառ գալիքը:
Մյուսն արդեն գիտեր իր անելիքը.
սերունդ էր կրթում:
Մեկը ծառ էր փրկում:
Մեկը մի թափից՝ ողջ հայրենիքը:
Մեկն էլ անտարբեր հայրենյաց ցավին
անամոթաբար յարին էր գրկում,
հենց այն նույն ժամին,
երբ որ իր ազգի ամբողջ սերուցքը
անգամ պորտը փակ սառում էր դրսում…
Սակայն չներեց նրան երկինքը.
ԶԼՄ-ների անկաշառ ձեռքը
նրան էլ հասավ (դաբռոն կար Փեսու).
պարզ դարձավ, որ այդ շնացող քածին
նույնիսկ իր ազգի ծնելիության
խնդիրներն անգամ չեն մտահոգում:
Եվ շուտով նրա պատուհանի տակ
նոր ջահելներ հայտնվեցին`
նոր պաստառներով. «Ո՛չ պահպանակին»։

E-la Via
23.03.2012, 23:54
Այսօր առավոտյան կարդացած Դավիթ Մելիքսեթյանի այս ստեղծագործությունն այդպես էլ մտքիցս դուրս չի գալիս:
Հուսով եմ, որևէ խնդիր չկա, որ հեղինակից առաջ եմ ընկնում ու այստեղ տեղադրում: Ուղղակի ուզում եմ ֆեյսբուքում չգրանցված ակումբցիներն էլ որքան հնարավոր է շուտ ծանոթանանա այս բանաստեղծությանը:


ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒՅՐ ԻՄ


Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ,
որ այսօր նորից սառն ու ավերիչ
մահվան մատներն եմ խանդով համբուրում
քո այտերի տեղ.
բայց ես մաքուր եմ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր մաքրության համար:
Աղոթի՛ր, քու՛յր իմ, աղոթիր հիմա՛,
որ մահը միայն որպես գիր մնա,
որ Արտակի պես ես ել չդառնամ
ինձ իսկ խոստացված մահվան մարգարե:
Ես չեմ ճաշակել երջանկությունը
և վախենում եմ ,
որ ինձ խանգարեն ճանաչելու այն:
Մի՛ թող խանգարեն, աղաչում եմ, քու՛յր,
աղոթի՛ր մեռնող մաքրության համար:
Իմ գրերի դեմ կատաղի պայքար
ես հորիզոնից երկար եմ մղել,
բայց անիմաստ է, անհնար, իզուր,
իմ այդ պայքարը պարզապես խաղ էր:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր,
ես պատերազմել իմ գրերի դեմ
ի վիճակի չեմ:

-ես աղոթում եմ:

Մելիք
25.03.2012, 12:36
Այսօր առավոտյան կարդացած Դավիթ Մելիքսեթյանի այս ստեղծագործությունն այդպես էլ մտքիցս դուրս չի գալիս:
Հուսով եմ, որևէ խնդիր չկա, որ հեղինակից առաջ եմ ընկնում ու այստեղ տեղադրում: Ուղղակի ուզում եմ ֆեյսբուքում չգրանցված ակումբցիներն էլ որքան հնարավոր է շուտ ծանոթանանա այս բանաստեղծությանը:

Շնորհակալ եմ, way ջան։ Էս բանաստեղծությունը 2006–ին տեղադրել էի (http://www.akumb.am/showthread.php/239-%D4%B2%D5%A1%D5%BE%D5%AB%D5%B2%D5%AB-%D5%B4%D5%A5%D5%BB/showthread.php/239-%D4%B2%D5%A1%D5%BE%D5%AB%D5%B2%D5%AB-%D5%B4%D5%A5%D5%BB?p=27989&viewfull=1#post27989) Ակումբում։ Ինչպես նաև «Աղոթի՛ր, քո՛ւյր իմ»–ի մյուս հատվածը (http://www.akumb.am/showthread.php/239-%D4%B2%D5%A1%D5%BE%D5%AB%D5%B2%D5%AB-%D5%B4%D5%A5%D5%BB?p=27973&viewfull=1#post27973).


ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒ՛ՅՐ ԻՄ

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ
որ ներշնչանքի պահերին կիզիչ
քո այտերի տեղ քարն եմ համբուրում,
իմ շիրմաքարը.
օ, երանություն,
օ,՜ սարսափ,
օ,՜գի՜ր…
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում,
որ խոզ Սատանան նստած գեհենում
հետևում է ինձ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր, ինձ նրան մի տուր:
Ես անկարող եմ ինքս պայքարել
իմ գրերի դեմ (կեղտոտ հավատամք),
աղոթի՛ր,քույր իմ, օգնի՛ր ինձ ապրել.
ես քեզ իմ բոլոր երգերը կտամ:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր, ճարն իմ փրկության
քո ձայնի մեջ է:
- Ես աղոթում եմ:

E-la Via
23.08.2013, 16:15
Էստեղ պետք է որ Ապոկալիպսիսը տեղադրված լինի, բայց ալարում եմ ճշտել: Եթե էդպես է, մի անգամ տեղադրելն էլ չի խանգարի: Ախր շատ լավն է: էսօր հա իրեն հիշեցնել է տալիս:


ԱՊՈԿԱԼԻՊՍԻՍ

Ինչի՞ համար է էս ամեն ինչը:
Էլի որերորդ անգամ կրկնվեց նույն պատմությունը:
Եթե կա իմաստ,
ինչո՞ւ է այդքան խորը թաքնվել:
Եվ ո՞րն է գինը իմ երակների չթափված արյան.
ունայնությու՞նը:
Այսօր հերթական անգամ քնեցի
չսիրածիս հետ,
ու երազիս մեջ մորթեցի նրան:
Էլի պատռեցի հինգ վայրկյան առաջ
գրածս չքնաղ անմտությունը:
Նաեցի դեռ նոր դպրոցն ավարտած
կույսի աչքերին,
և ինձ վախեցրեց այնտեղ կուտակված
պոռնկությունը
(և անկասկած ոչ առաջին անգամ):
Էլի մի անգամ կշռաքարի տեղ
օգտագործեցի ձեռքիս ածելին
ու իմ ունեցած հույսի նշույլը.
վերջինն ավելի ծանր դուրս եկավ,
և ես ամեն ինչ թողեցի նույնը:
Հինգ վայրկյան առաջ էլի ինչ-որ տեղ՝
ինչ-որ հեռավոր մի Սոմալիում
մեկը մահացավ՝
դեռ չճաշակած երջանկությունը,
և մահվան պահին նա մտածում էր,
թե արդյոք իրեն գոնե հիշու՞մ են:
Հա՛, ես հիշում եմ,
և ամեն անգամ հենց այն ժամանակ,
երբ նա մեռնում է,
բայց չէ՞ որ դա չէր նրա երազած
երջանկությունը:
Կինը ձանձրույթից նորից լքում է
սիրած ամուսնուն գիշերվա կեսին,
ու զանգում է ինձ,
իսկ առավոտյան վերադառնում է,
ու երկու օրից էլի նույն բանը:
Երկրի նույն կետում նույն պատերազմը
նույն պատրվակով էլի խլում է
կյանքը ութամյա թուխլիկ ու համով
այն աղջնակի,
իսկ ես ու իմ հարևանը այդ նույն պահին
տխրում ենք իմ մեքենայի նոր քերծվածքից
(բայց ես գազա՞ն եմ):
էլի մի անգամ կշռաքարի տեղ
օգտագործում եմ ձեռքիս ածելին
և իմ ունեցած հույսի նշույլը.
և էլի՝ նույնը…
Ի՞նչ եմ զառանցում ինչ-որ հեռավոր
մի Սոմալիում մեռնող ջահելի,
կամ պատերազմում զոհված աղջկա
և կարեկցանքի ու ցավի մասին:
Այսօր մեկնում եմ (ո՛չ թղթի վրա,
ո՛չ, իրականու՛մ, հե՛նց որ վերջացնեմ
այս գրությունս):
Թողնում եմ տունս ու բոլոր նրանց,
որ ինձ սիրում են,
Թողնում եմ թեթև քերծված մեքենաս,
ես լքում եմ ինձ,
և ես ազատ եմ. ես չունեմ ոչինչ՝
ո՛չ հույս, ո՛չ կարոտ, ո՛չ երջանկություն.
ես չունեմ ոչինչ…
արդեն մեկնում եմ, ձեզ կկարոտեմ,
և մի օր, գուցե, կգաք երազիս:
Գրեք ինձ. հասցես՝ Ապոկալիպսիս: