Դիտել ողջ տարբերակը : Հարցեր հոգեբանին
Այս թեման բացում եմ, քանի որ համարում եմ, որ մեր հասարակության անդամներին, ցավոք, հարկավոր է հոգեբանի խորհուրդատվությունը: Այստեղ նաև կարող եք ստանալ ձեր հարցերի պատասխանները: :) Կարող եք գրել ձեր խնդիրների մասին, գաղտնիությունը երաշխավորված է:
Lionne_en_Chasse
13.10.2006, 02:33
Շատ լավ միտք է, բայց թեման ավելի հարմար կլինի "Հոգեբանություն ու Փիլիսոփայություն " բաժնում ;)
Esmeralda
13.10.2006, 10:13
Այս թեման բացում եմ, քանի որ համարում եմ, որ մեր հասարակության անդամներին, ցավոք, հարկավոր է հոգեբանի խորհուրդատվությունը: Այստեղ նաև կարող եք ստանալ ձեր հարցերի պատասխանները: :) Կարող եք գրել ձեր խնդիրների մասին, գաղտնիությունը երաշխավորված է:
Մի վայրկյան.... ո՞վ է երաշխավորում գաղտնիությունը...
Շատ լավ թեմա է... բայց.... այնքան մարդ է մտնում ֆորում... որ երևի շատ-շատերը, ես էլ, չեն գրի իրենց խնդիների մասին.....
Ունեմ մի ցանոթ, որը ամբողջ օրը ստում է,իսկ երբ էլ ճիշտ է ասում արդեն չենք հավատում :Ստում է առանց մտածելու ,որ ուրիշներին ցավ է պատճառում :Ինչպես վարվել:
Lionne_en_Chasse
19.10.2006, 05:50
Ունեմ մի ցանոթ, որը ամբողջ օրը ստում է,իսկ երբ էլ ճիշտ է ասում արդեն չենք հավատում :Ստում է առանց մտածելու ,որ ուրիշներին ցավ է պատճառում :Ինչպես վարվել:
Վաղո՞ւց է ստում, ի՞նչ տարիքի է, ի՞նչ բնույթի սուտ է ( անձնականին վերաբերող, հնարածին իրադարձություններ կամ իրական իրադարձությունների աղավաղում, բամբասանք-սուտ... մի քիչ մանրամասնեք ) :)
1000 ներողություն ` ֆորումի հոգեբանը ով է ? ...:think
1000 ներողություն ` ֆորումի հոգեբանը ով է ? ...:think
Բյուրակնը հաստատ՝ մյուսներին (եթե կան) չգիտեմ…
Բյուրակնը հաստատ՝ մյուսներին (եթե կան) չգիտեմ…
Որ Բյուրակնը ֆորումի հոգեբանը լինի, սաղ ֆորումը համերաշխաբար ինքնասպանության փորձ կանի. ընդ որում ՝հաջող:D :D
StrangeLittleGirl
19.10.2006, 23:00
Բյուրակնը հաստատ՝ մյուսներին (եթե կան) չգիտեմ…
Ե՞ս… Կյանքներիցդ ձե՞ռք եք քաշել :D Ես ո՞ր օրվա հոգեբանն եմ:
Ե՞ս… Կյանքներիցդ ձե՞ռք եք քաշել :D Ես ո՞ր օրվա հոգեբանն եմ:
Իմ իմանալով դու մասնագիտությամբ հոգեբան ես… եթե սխալվում եմ, կներես…
Գոռ Ջան - Հայ
21.10.2006, 16:58
Լիովին համաձայն եմ հիանալի ու դիպուկ արտահայտություն է…
Երբ որ նշան են բռնել թիկունքիդ, քո զգաստությունն էլ իմաստ չունի...
Es mi hat harc em uzum tal.Es mi @nkeruhi unem vor@ mi tgai het xosuma,irar sirum en bayc agjka hayr@ tuyl chi talis handipen.Inch xorhurd ktayik,sharunakel te lsel hor@.
Մոդերատորական: Ծանոթացեք ակումբի օրենսդրությանը (http://www.akumb.am/announcement.php?f=26)։ Մասնավորապես ֆորումում չեն ողջունվում լատիներեն տառերով հայերեն գրառումները:
Եթե ինչ-որ պատճառով հայերեն մեքենագրելու հետ կապված դժվարություններ կան, ապա կարող եք օգտագործել ֆորումում ներդրված հայերեն մեքենագրման համակարգը (http://www.akumb.am/showthread.php?t=497), Տրանսլիտի ձևափոխիչը (http://www.akumb.am/showthread.php?t=42)կամ կարդացեք «Ինչպե՞ս գրել հայերեն (http://www.akumb.am/showthread.php?t=279)» թեման :
Վաղո՞ւց է ստում, ի՞նչ տարիքի է, ի՞նչ բնույթի սուտ է ( անձնականին վերաբերող, հնարածին իրադարձություններ կամ իրական իրադարձությունների աղավաղում, բամբասանք-սուտ... մի քիչ մանրամասնեք ) :).
Մեկ տարի է ինչ շարունակվում է ,տարիքը 16 տ.,ստում է որպեսզի աչքի ընկնի,բայց մնացած բոլորը տուժվում են
Lionne_en_Chasse
28.10.2006, 00:14
.
Մեկ տարի է ինչ շարունակվում է ,տարիքը 16 տ.,ստում է որպեսզի աչքի ընկնի,բայց մնացած բոլորը տուժվում են
ՈՒրեմն 16 տարեկան է՝ դեռահաս: Դժվար, անցումային տարքի է, որում տեղի է ունենում անհատականության զգացողության ձևավորում, նախկին հետաքրքրությունների մահացում, սեռական հասունացում / մղում, ինչն էլ պայմանավորում է այս շրջանի բացասական ախտանիշնները ( տագնապայնություն, ագրեսիվություն, լարվածություն, անիմաստ բունտ, նեգատիվիզմ...): Ի հայտ են գալիս նաև մտերմիկ հարաբերությունների ձգտում, սիրո զգացմունքների արթնացում.... Այս տարիքում մի շարք դերեր փոփոխության են ենթարկվում, դեռահասը ստիպված է լինում յուրացնել մի շարք նոր դերեր, ինչը այս տարիքում ի հայտ եկող կտրուկ փոփոխությունների, զարգացման ընդհատուն բնույթի հետևանքով դժվարանում է: Դեռահասը դերային շփոթի մեջ է հայտնվում, անորոշություն է տիրում նրա սոցիալական ստատուսի մեջ, հին ու նոր դերերի մեջ բախում է առաջանում: Գուցե նրա ստելը պայմանավորված է դրա հետ, բացի այդ, դու ինքդ նշացիր ( հավանաբար նկատել ես), որ ստում է նաև ուշադրություն գրավելու համար , դա բնական է, քանի որ այդ տարիքում մեծանում է սեփական անձի նկատմամբ առանձնահատուկ ուշադրության պահանջը (ամենայն ճշգրտութայմբ չեմ կարող ասել, քանի որ պակասում է անձնական շփումը և դու շատ թռուցիկ ես բնութագրում նրա վարքը, կարող եմ միայն ենթադրել) : Այս տարիքի հիմնական պրոբլեմը այն է, որ անձը ոչ երեխա է, ոչ մեծ, անորոշ վիճակում է, ինչն էլ ներքին հակասությունների , ոչ ադեկվատ վարքի, անինքնավստահության, մի ծայրահեղությունից մյուսի մեջ հայտնվելու պաճառ է հանդիսանում: Ինչու եմ մի քիչ մանրամասը գրում այս մասին ( չեմ անհատականացնում, այլ դեռահասներին բնորոշ ընդհանուր վարքն եմ նկարագրում), որպեսզի հասկանաս թե ինչ հոգեկան ապրումներ են տեղի ունենում նրա մոտ : Խորհուրդ կտամ մաքսիմալ ուշադրություն ցուցաբերել նրա նկատմամբ, որպեսզի իրեն արհամարված չզգա , ու հնարավորինս զգույշ վերաբերվել, քանի որ այդ տարքիում դեռահասները շատ խոցելի են լինում: Եվ իհարկե ընկերաբար / մտերմաբար բացատրել ստելու բացաական հետևանքները , սովորության վերածվելը ու անտեղիությունը
Lionne_en_Chasse
28.10.2006, 02:07
Anush հարցդ հոգեբանական վերլուծություն չի պահանջում : Սիրային բնույթի հարցերով ավելի լավ է " Սեր, Զգացմունքներ, Ռոմանտիկա " բաժնում գրես ;)
Angelina
07.11.2006, 11:04
Այս թեման բացում եմ, քանի որ համարում եմ, որ մեր հասարակության անդամներին, ցավոք, հարկավոր է հոգեբանի խորհուրդատվությունը: Այստեղ նաև կարող եք ստանալ ձեր հարցերի պատասխանները: :) Կարող եք գրել ձեր խնդիրների մասին, գաղտնիությունը երաշխավորված է:
Կարելի է մի հարց էլ ես տամ՞
Կարելի է մի հարց էլ ես տամ՞
Իհարկե կարելի է, ամբողջ Ակումբը ու մեր հարգարժան հոգեբաները ուշադիր լսում են ու կաշխատեն օգնել :)
Angelina
29.11.2006, 11:13
Ինչո՞ւ երբ մի անծանոթ միջավայր ես ընկնում, առանց քեզ ճանաչելու, թշնամաբար են վերաբերվում:
Ավելացվել է 4 րոպե անց
Դրանից մարդ ուղղակի սկսում է հիասթափվել:
Ինչո՞ւ երբ մի անծանոթ միջավայր ես ընկնում, առանց քեզ ճանաչելու, թշնամաբար են վերաբերվում:
Ավելացվել է 4 րոպե անց
Դրանից մարդ ուղղակի սկսում է հիասթափվել:
ես հոգեբան չեմ, բայց գիտեմ քո հարցի պատասխանը
այդ ամենը մարդիք անում են վախից ու ընդհանրապես մարդու արարքների մեծ մասի հիմքում ընկած է վախը կարողա սա ուրիշ թոմայա,բայց ավելացնեմ
մարդիք նորեկին անմիջապես չեն Ընդունում,որպեսզի դու նրանց շուտ չճանաչես ռուսերեն ասած ռասկուսիծ չանես;)
էսքան բան, եթե սխալվում եմ հարգարժան հոգեբան խնդրում եմ ողղեք:oy
Ուլուանա
29.11.2006, 13:53
Ես էլ հոգեբան չեմ, բայց դժվար էլ որևէ հոգեբան ձեզ հիմա պատասխանի։ Ակումբում միայն Arm_Lionne-ին գիտեմ որպես հոգեբան, որը մոտակա ժամանակահատվածում ամենայն հավանականությամբ չի մտնի ֆորում, իսկ ուրիշ հոգեբաններ եթե կան էլ, համենայնդեպս, չեն ներկայացել որպես այդպիսին։ Դրա համար ես էլ իմ կարծիքը կասեմ. ;) չգիտեմ, թե Է Ն Ց Ո-ն ինչի հիման վրա է այդպիսի մեկնաբանություններ անում, գուցե որոշ դեպքերում նրա ասածը գործում է, բայց ակումբում որևէ մեկի նկատմամբ կոլեկտիվ թշնամանք հաստատ չկա։ Եթե կոնկրետ անդամի ինչ-ինչ քայլեր մյուսներին դուր չեն գալիս, դա չի նշանակում, թե բոլորը թշնամանքով են լցված նրա նկատմամբ։ Իսկ վախը տվյալ դեպքում հաստատ ոչ մի կապ չունի։ Իսկ երբ մարդն զգում է, որ իր վարվելակերպը շատերին դուր չի գալիս, ճիշտ կլինի, եթե նախ փորձի իր մեջ փնտրել պատճառը, շատ հնարավոր է, որ գտնի։
Ես էլ հոգեբան չեմ, բայց դժվար էլ որևէ հոգեբան ձեզ պատասխանի։ Ակումբում միայն Arm_Lionne-ին գիտեմ որպես հոգեբան, որը մոտակա ժամանակահատվածում ամենայն հավանականությամբ չի մտնի ֆորում, իսկ ուրիշ հոգեբաններ եթե կան էլ, համենայնդեպս, չեն ներկայացել որպես այդպիսին։ Դրա համար ես էլ իմ կարծիքը կասեմ. ;) չգիտեմ, թե Է Ն Ց Ո-ն ինչի հիման վրա է այդպիսի մեկնաբանություններ անում, գուցե որոշ դեպքերում նրա ասածը գործում է, բայց ակումբում որևէ մեկի նկատմամբ կոլեկտիվ թշնամանք հաստատ չկա։ Եթե կոնկրետ անդամի ինչ-ինչ քայլեր մյուսներին դուր չեն գալիս, դա չի նշանակում, թե բոլորը թշնամանքով են լցված նրա նկատմամբ։ Իսկ վախը տվյալ դեպքում հաստատ ոչ մի կապ չունի։ Իսկ երբ մարդն զգում է, որ իր վարվելակերպը շատերին դուր չի գալիս, ճիշտ կլինի, եթե նախ փորձի իր մեջ փնտրել պատճառը, շատ հնարավոր է, որ գտնի։
իմ կարծիքով ինքը նկատի չուներ հենց ֆորումը այլ ընդանրապես, իսկ ընդհանրապես խնդրում եմ բերես (կներես անցա ԴՈՒ-ի որ ավելի մոտիկից շփվեմ) գոնե 3 օրինակ ու ես համոզվեմ, որ վախը չի շարժիչ ուժը:
համոզ?;)
Ուլուանա
29.11.2006, 14:29
իմ կարծիքով ինքը նկատի չուներ հենց ֆորումը այլ ընդանրապես, իսկ ընդհանրապես խնդրում եմ բերես (կներես անցա ԴՈՒ-ի որ ավելի մոտիկից շփվեմ) գոնե 3 օրինակ ու ես համոզվեմ, որ վախը չի շարժիչ ուժը:
համոզ?;)
Հավատա, ես շատ լավ գիտեմ, թե Angelina-ն ինչ նկատի ուներ։ ;) Այլապես ուրիշ կերպ կպատասխանեի։ Ես արդեն ասել եմ, որ ընդհանրապես համաձայն եմ, որ վախը կարող է այդպիսի դեր ունենալ, բայց ես, իմանալով, թե ինքը ինչ նկատի ունի, կոնկրետ հենց իր ասած դեպքի համար էի պատասխանել։ Այդքան բան։ :)
Angelina
29.11.2006, 15:17
Հավատա, ես շատ լավ գիտեմ, թե Angelina-ն ինչ նկատի ուներ։ ;) Այլապես ուրիշ կերպ կպատասխանեի։ Ես արդեն ասել եմ, որ ընդհանրապես համաձայն եմ, որ վախը կարող է այդպիսի դեր ունենալ, բայց ես, իմանալով, թե ինքը ինչ նկատի ունի, կոնկրետ հենց իր ասած դեպքի համար էի պատասխանել։ Այդքան բան։ :)
Ես լրիվ ուրիշ բան ի նկատի ունեի: Դա ֆորումին չի վերաբերվում:
ինչն էլ պետք էր ապացուցել;)
Angelina
29.11.2006, 17:39
Իսկ ինչ ե՞ս ուզում ապացուցեմ:
Իսկ ինչ ե՞ս ուզում ապացուցեմ:
Ապացուցելու ոչինչ չկա ամեն ինչ արդեն պարզա
շնորհակալություն;)
Ուրվական
07.07.2007, 21:57
Հարգելի հոգեբաններ, մի հարց եմ ուզում տալ: Ինչպես է հնարավոր կոնկրետ մի հարցի շուրջ ընդհանրապես չմտածել, ինչ-որ հատուկ տենց ձևեր կա՞ն: Ասենք, եթե հասկանում ես, որ պետք է չմտածես, բայց չես կարողանում::think
Հարգելի հոգեբաններ, մի հարց եմ ուզում տալ: Ինչպես է հնարավոր կոնկրետ մի հարցի շուրջ ընդհանրապես չմտածել, ինչ-որ հատուկ տենց ձևեր կա՞ն: Ասենք, եթե հասկանում ես, որ պետք է չմտածես, բայց չես կարողանում::think
Ես հոգեբան չեմ, մեկը լիներ ինձ հոգեբանություն աներ, բայց դե..
իմ անձնական`կոնկրետ այս հարցում մեծ փորձից ելնելով, պատասհանեմ - հնարավոր չէ, մինչև ամբողջովին, առանց մնացորդի այդ հարցը չլուծվի:
Պարզա, խոսքը գնումա կարևոր խնդիրների մասին:
Կամ պետքա լուծել, կամ խանգարելու ա ամենինչում, անդհատ մտքիդ ա լինելու..
Ու ժամանակն էլ ոչ միշտա օգնում, խնդիրներ կան, չպարզես - ՏԱՐԻՆԵՐՈՎ ուղեղում նստած կլինեն..
Anushiki
30.03.2009, 13:04
Վերջերս հարցազրույցս լսեցի ռադիոյով ու զգացի , որ չափազանց արագ եմ խոսում: Դա ընդունում եմ թերություն, ինչ կառաջարկեք:
Վերջերս հարցազրույցս լսեցի ռադիոյով ու զգացի , որ չափազանց արագ եմ խոսում: Դա ընդունում եմ թերություն, ինչ կառաջարկեք: դանդաղ խոսիր :)
ուղղակի փորձիր դանդաղ խոսել, անընդհատ... ինձ մոտ էլ է եղել այդ խնդիրը, բայց լուծվել է... արագ եմ խոսում միայն երբ տաքություն ունեմ ու 39-ից բարձր...
Rhayader
30.03.2009, 15:09
Վերջերս հարցազրույցս լսեցի ռադիոյով ու զգացի , որ չափազանց արագ եմ խոսում: Դա ընդունում եմ թերություն, ինչ կառաջարկեք:
Սովորաբար արագ խոսելը կամ լինում է սովորության, կամ ներքին անհանգստության պատճառ: Փորձիր կողմնորոշվել, որն է քո մոտ:
ես կարծում եմ որ ներքին անհանգստություն չի, քանի որ ներքին անհանգստության դեպքում կարող ես և շատ դանդաղ խոսել:
Ինքս դեռ հոգեբան չեմ բայց սովորում եմ հոգեբանություն... Արագ խոսելը պետք չի դիտել որպես թերություն: Եթե եդ արագ խոսելդ քեզ <վատություն> չի անում, ապա ուղղակի փորձիր հաշտվել դրա հետ:
Ավելացնեմ նաև այն, որ դա բոլորովին էլ բնավորության գիծ չէ: Դա պարզապես կապված է քո ընդունակությունների հետ: Իսկ քո արագ խոսելը բոլորովին էլ թերություն չի, ասեմ ավելին դա առավելություն ա, այսինքն դրական կողմ: Դու ուղակի չես հասցնում քո միտքը շարադրել, երբ գալիս ա քո հաջորդ միտքը: Դրանով էլ պայմանավորված ա քո արագ խոսելը Anushik: Իսկ եթե ուզում ես դանդաղ խոսել ուրեմն քո հետ միշտ լինող մարդուն(նրան ով ավելի շատ է քո կողքին լինում) ասա թող հետևի քո խոսելու տեմպին...հենց սկսես արագ խոսել թող քեզ ընդհատի ու դու նորից շարունակիր խոսել դանդաղ: Հաճախակի կրկնելու դեպքում հաստատ արդյունքի կհասնես:
Եթե զգում ես որ մեկին ամբողջովին չես ներել, արժի՞ շարունակել հարաբերությունը տվյալ անձի հետ թե՞ ինքնախաբեություն կլինի հավատալ որ մի օր կարթնանաս ու ամեն ինչ մոռացված կլինի: Պատճառն էլ այն է որ վերքը սպի է դառել, բայց չի մոռացվել: :oy
Ինչ լավ է, որ թերություն չի համարվում, թե չէ արագ խոսելուցս ես էլ էի արդեն անհանգստանում::oy
Եթե զգում ես որ մեկին ամբողջովին չես ներել, արժի՞ շարունակել հարաբերությունը տվյալ անձի հետ թե՞ ինքնախաբեություն կլինի հավատալ որ մի օր կարթնանաս ու ամեն ինչ մոռացված կլինի: Պատճառն էլ այն է որ վերքը սպի է դառել, բայց չի մոռացվել: :oy
Սա շատ անձնական հարց է: Մի հոգեբան կարող է ինքնախաբեություն համարել մյուսը ոչ: Այստեղ ամենակարևորը ձեր կարծիքն է թե դուք ինչպես՞ եք մտածում այս հարցի շուրջ: Օրինակ ես մտածում եմ սպիացած վերքը միշտ էլ թողնում է իր հետքը, այսինքն չի մոռացվում և ինքնախաբեություն եմ համարում որ մի օր կարթնանաս և ամեն ինչ կմոռացվի, բայց թող իմ և մեկ ուրիշի կարծիքը երկրորդական լինի ձեզ համար, կրկնում եմ ևս մեկ անգամ այս հարցի շուրջ ձեր կարծիքը ամենակարևորն է և ամենաճիշտը: :)
Magic-Mushroom
30.11.2010, 01:14
Հարց Հոգեբանին: Արդյոք հոմոսեքսուալիզմը հոգեկան հիվանդություն է եւ արդ՜յոք բուժվում է:Ասեմ ես գիտեմ պատասխանը,ինձ մյուս հայ հոգեբանների տեսակետներն են հարկավոր::ok
Իմ կարծիքով դա հոգեկան հիվանդություն չի համարվում:Օրինակ ասենք Ֆրեյդն ասում էր, որ հենց բեղմնավորման պահից սկսած մարդկանց մոտ առաջանում է հոգեսեռական սխալ զարգացում, որը կբերի հոմոսեքսուալիզմի զարգացման: Ու ըստ նրա կարևոր չէ թե երեխան քանի տարեկան կլինի:
Ես ինչքանով տեղեկացված եմ 1973թվականին հիվանդությունների վերջին վերանայման ժամանակ հոմոսեքսուալիզմը հանվել է հիվանդությունների շարքից:Իսկ եթե հանված է հիվանդությունների շարքից, ուրեմն բուժման ենթակա չէ: Համենայն դեպս կարելի է որոշակի արդյունքի հասնել, միայն տվյալ անձնավորության համացայնությամբ (իմ կարծիքով):
Ինչո՞ւ երբ մի անծանոթ միջավայր ես ընկնում, առանց քեզ ճանաչելու, թշնամաբար են վերաբերվում:
Ավելացվել է 4 րոպե անց
Դրանից մարդ ուղղակի սկսում է հիասթափվել:
Հիմնականում անինքնավստահությունից են մարդիկ թշնամաբար վերաբերվում, հոգեպես իրենց թույլ են զգում, անհավասարակշռված այդ իսկ պատճառով էլ փորձում են դիմացինին ճնշել կամ վիրավորել դա իրենց հանգստություն ա պատճառում:
Rhayader
30.11.2010, 18:33
Եթե զգում ես որ մեկին ամբողջովին չես ներել, արժի՞ շարունակել հարաբերությունը տվյալ անձի հետ թե՞ ինքնախաբեություն կլինի հավատալ որ մի օր կարթնանաս ու ամեն ինչ մոռացված կլինի: Պատճառն էլ այն է որ վերքը սպի է դառել, բայց չի մոռացվել: :oy
Սա այնպիսի հարց է, որին ոչ մի հոգեբան չի կարող ու իրավունք չունի պատասխանել;)
Ինձ կասեք, թե
1. Ովքեր են հոգեբանությանը ավելի լավ տիրապետում` նրանք ովքեր պարտավոր են սովորել, որպեսզի հասարակության մեջ իրենց տեղը գտնեն, թե որևէ հոգեբանության ֆակուլտետում գերազանց սովորողը:
2. Եթե որևէ հարազատ մարդ ուզումա սրտանց լավություն անի քեզ, բայց դու գտնում ես, որ դրանով նա քեզ ավելի կվնասի: ինչ անել` ասել շնորհակալություն իրա կարծիքով արած լավության համար, թե խանգարել նրան, պետք լինելուց վիրավորել ու կոպտել, որ հանկարծ չանի քո կարծիքով քեզ վնասող քայլը:
3. Տղա ու աղջիկ միասին փողոցով քայլում են, մոտենումա մի ծաղիկ ծախող տղա, զոռով ծաղիկը տալիսա աղջկա ձեռքը ու տղային ասումա.- 1500 դրամ: ինչ անել?:think ում որ չի հանդիպել նման դեպք, թող նախապես մտածի:
anahit96
21.04.2011, 16:01
Էս վերջերս ծանոթներիցս մեկը ինձ հարցրեց՝ Իսկ ի՞նչ կարելի է անել,երբ շրջապատումդ քեզ չեն նկատում:Էդ պահին նույնիսկ չգիտեի ինչ պատասխանել:Ի՞նչ կասեիք
Էս վերջերս ծանոթներիցս մեկը ինձ հարցրեց՝ Իսկ ի՞նչ կարելի է անել,երբ շրջապատումդ քեզ չեն նկատում:Էդ պահին նույնիսկ չգիտեի ինչ պատասխանել:Ի՞նչ կասեիք
Շրջապատը քոնը չի,կամ բարձրացի կամ էլ իջի նրա մակարդակին,իսկ ավելի ճիշտ ուղղակի փոխի:)
Էս վերջերս ծանոթներիցս մեկը ինձ հարցրեց՝ Իսկ ի՞նչ կարելի է անել,երբ շրջապատումդ քեզ չեն նկատում:Էդ պահին նույնիսկ չգիտեի ինչ պատասխանել:Ի՞նչ կասեիք
Եթե նպատակդ այն ա, որ քեզ նկատեն՝ արա այն, ինչ տվյալ շրջապատում ընդունված ա եւ շատերին դուր ա գալիս, անկախ նրանից քո դուրը կգա՞ թե ոչ:
Բայց եթե դա քո ոճը չի, զգույշ եղի, կարող ա ծիծաղելի լինես:
Էս վերջերս ծանոթներիցս մեկը ինձ հարցրեց՝ Իսկ ի՞նչ կարելի է անել,երբ շրջապատումդ քեզ չեն նկատում:Էդ պահին նույնիսկ չգիտեի ինչ պատասխանել:Ի՞նչ կասեիք
արհեստական ակտիվություն մի ցուցաբերի․ մարդկանց դա վանումա
Էս վերջերս ծանոթներիցս մեկը ինձ հարցրեց՝ Իսկ ի՞նչ կարելի է անել,երբ շրջապատումդ քեզ չեն նկատում:Էդ պահին նույնիսկ չգիտեի ինչ պատասխանել:Ի՞նչ կասեիք
Նկատվելու նպատակը ո՞րն է: Մարդ պետք է իրեն դուր գա, հետո մյուսներին դուր գա կամ ոչ, բայց ինքնազգացողությունը ամենաառաջնայինն է:
Ուլուանա
27.04.2011, 18:13
Նկատվելու նպատակը ո՞րն է: Մարդ պետք է իրեն դուր գա, հետո մյուսներին դուր գա կամ ոչ, բայց ինքնազգացողությունը ամենաառաջնայինն է:
Բայց հնարավոր է, որ մարդ ինքն իրեն դուր գա, իսկ ուրիշներին՝ ոչ, ու էդ հանգամանքը իրեն հեչ դուր չգա :))։
Համաձայն եմ, որ նախ և առաջ մարդ պիտի իրեն դուր գա, որ ուրիշներին էլ դուր գա։ Այնուամենայնիվ, դա ուրիշներին դուր գալու անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման է։ Կարող է շատ լավ, հետաքրքիր մարդ լինել, բայց, ասենք, ամոթխածության, ինքնամփոփության պատճառով շրջապատում չնկատվել, անտեսվել, այսինքն՝ մարդիկ նրան ճանաչելու հնարավորություն չեն ունենա, որպեսզի գնահատեն իր ինչպիսին լինելը։ Կարծում եմ՝ խոսքը սրա մասին է, ոչ թե ամեն կերպ ուշադրություն գրավելու։
Բայց հնարավոր է, որ մարդ ինքն իրեն դուր գա, իսկ ուրիշներին՝ ոչ, ու էդ հանգամանքը իրեն հեչ դուր չգա :))։
Համաձայն եմ, որ նախ և առաջ մարդ պիտի իրեն դուր գա, որ ուրիշներին էլ դուր գա։ Այնուամենայնիվ, դա ուրիշներին դուր գալու անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման է։ Կարող է շատ լավ, հետաքրքիր մարդ լինել, բայց, ասենք, ամոթխածության, ինքնամփոփության պատճառով շրջապատում չնկատվել, անտեսվել, այսինքն՝ մարդիկ նրան ճանաչելու հնարավորություն չեն ունենա, որպեսզի գնահատեն իր ինչպիսին լինելը։ Կարծում եմ՝ խոսքը սրա մասին է, ոչ թե ամեն կերպ ուշադրություն գրավելու։
նման հարցադրում անողը այսպիսի թեորետիկ վերլուծությունների ընդունակ չի տարիքից ելնելով, ոչ էլ պատճառահետևանքային կապն է էական իր համար
կարելի է խորհուրդ տալ իրեն բնական պահել ու չանհանգստանալ, որովհետև դա անցողիկ է)
նման հարցադրում անողը այսպիսի թեորետիկ վերլուծությունների ընդունակ չի տարիքից ելնելով, ոչ էլ պատճառահետևանքային կապն է էական իր համար
կարելի է խորհուրդ տալ իրեն բնական պահել ու չանհանգստանալ, որովհետև դա անցողիկ է)Ասյ կյանքն ինքը՝ անցողիկ է։Ու կարծում եմ ներկա խնդիրների համար ՙանցողիկ՚ դեղատոմսը այնքան էլ օգտակար չէ։Մարդն ուզում է իմանալ թէ ի՞նչ անել։Իսկ դուք թվարկում եք.թէ ինչ չանել։
Իսկ աչքի ընկնելու համար 2 հիմնական միջոց կա՝ արտաքին տեսք ու ներաշխարհ։Հարցի հղինակը թող ինքը որոշի. թէ դրանցից որ մեկը զարգացնի։
Էս վերջերս ծանոթներիցս մեկը ինձ հարցրեց՝ Իսկ ի՞նչ կարելի է անել,երբ շրջապատումդ քեզ չեն նկատում:Էդ պահին նույնիսկ չգիտեի ինչ պատասխանել:Ի՞նչ կասեիք
Հստակ խորհուրդ չեմ կարող տալ, քանի որ չգիտեմ պատճառը: Առաջին հերթին պետք է իմանալ ի՞նչ պատճառով նրան չեն նկատում, մի գուցե դա հենց քո ծանոթից է գալիս,նա է իրեն կաշկանդված և փակված պահում կամ էլ պարզապես շրջապատի մարդիկ չեն համապատասխանում նրա մակարդակին, չգիտեմ: Ամեն դեպքում պետք է իմանալ պատճառը որպեսզի կարողանալ գտնել խնդրի լուծումը: :)
Ասյ կյանքն ինքը՝ անցողիկ է։Ու կարծում եմ ներկա խնդիրների համար ՙանցողիկ՚ դեղատոմսը այնքան էլ օգտակար չէ։Մարդն ուզում է իմանալ թէ ի՞նչ անել։Իսկ դուք թվարկում եք.թէ ինչ չանել։
Իսկ աչքի ընկնելու համար 2 հիմնական միջոց կա՝ արտաքին տեսք ու ներաշխարհ։Հարցի հղինակը թող ինքը որոշի. թէ դրանցից որ մեկը զարգացնի։
խնդիրները հաճախ գործողություններից են ծագում ու դրանցից կարելի է խուսափել դրանք չանելով)
մարդը ուզում է աչքի ընկնել, փորձում է ակտիվ լինել, իրեն անբնական է պահում, իսկ մարդկանց դա ձանձրացնում է
էստեղ ում էլ հարցնես իր ու իր ընկերների արտաքին տեսքը ու ներաշխարհը լավն են, խորը ու զարգացած) խնդիրը դրա մեջ չի, պահելաձևը պետք է շտկել)
Հարգելի հոգեբան կամ հոգեբաններ խորհուրդ տվեք , ինչ անտիդեպրեսանտներ կարելի է օգտագործել, նյարդային, անհավասարակշռված վիճակից դուրս գալու համար?
Նախապես շնորհակալ եմ:
Հարգելի հոգեբան կամ հոգեբաններ խորհուրդ տվեք , ինչ անտիդեպրեսանտներ կարելի է օգտագործել, նյարդային, անհավասարակշռված վիճակից դուրս գալու համար?
Նախապես շնորհակալ եմ:
Սլիմ ջան ես հոգեբան չեմ, բայց մի հատ լավ խորհուրդ կտամ նյարդային խնդիրների լուծման համար. գնա "Aeroflex" շնչառական կենտրոն և իրենց վարժություններից օգտվիր, ամբողջ օրգանիզմդ կսկսի կամաց-կամաց կայունանալ: Սթրեսից ու դեպրեսիայից հատկապես խախտվում է հիպոֆիզի հետ կապված ֆունկցիաները, ուղեղին թթվածին լավ չի հասնում, իսկ շնչառական վարժությունը դրա բուժման ամենալավ եղանակն է;)
Սլիմ ջան ես հոգեբան չեմ, բայց մի հատ լավ խորհուրդ կտամ նյարդային խնդիրների լուծման համար. գնա "Aeroflex" շնչառական կենտրոն և իրենց վարժություններից օգտվիր, ամբողջ օրգանիզմդ կսկսի կամաց-կամաց կայունանալ: Սթրեսից ու դեպրեսիայից հատկապես խախտվում է հիպոֆիզի հետ կապված ֆունկցիաները, ուղեղին թթվածին լավ չի հասնում, իսկ շնչառական վարժությունը դրա բուժման ամենալավ եղանակն է;)
Ապրես ՆանՍ ջան, բայց հիմա մի քիչ արագ ու ոչ ժամանակատար միջոցա պետք:)
Ապրես ՆանՍ ջան, բայց հիմա մի քիչ արագ ու ոչ ժամանակատար միջոցա պետք:)
Հլը Վալոկարդին խմի, կօգնի:think
Հարգելի հոգեբան կամ հոգեբաններ խորհուրդ տվեք , ինչ անտիդեպրեսանտներ կարելի է օգտագործել, նյարդային, անհավասարակշռված վիճակից դուրս գալու համար?
Նախապես շնորհակալ եմ:
Սլիմ ջան ես հոգեբան չեմ, բայց մի հատ լավ խորհուրդ կտամ նյարդային խնդիրների լուծման համար. գնա "Aeroflex" շնչառական կենտրոն և իրենց վարժություններից օգտվիր, ամբողջ օրգանիզմդ կսկսի կամաց-կամաց կայունանալ: Սթրեսից ու դեպրեսիայից հատկապես խախտվում է հիպոֆիզի հետ կապված ֆունկցիաները, ուղեղին թթվածին լավ չի հասնում, իսկ շնչառական վարժությունը դրա բուժման ամենալավ եղանակն է;)
Շնչառական վարժությունները գուցե օգնեն։ Բայց դրանով հավանաբար չի լուծվի ՄԱՅՐ պրոբլեմը, որից մարդ ընկնում է այդ վիճակի մեջ։ Ու ինչ էլ ուզում ես արա, կարճ ժամանակ անց միևնույնն է նույն վիճակի մեջ ես ընկնելու, քանի որ պայքարում ես ՀԵՏԵՎԱՆՔՆԵՐԻ դեմ և ոչ թե ՊԱՏՃԱՌԻ։ Իսկ պատճառը սովորաբար թաքնված է լինում մեր ուղեղում՝ մեր մտածելակերպի և աշխարհահայացքի մեջ։
Դու ճիշտ ուղղություն էիր բռնել Սլիմ, ինչո՞ւ ես դա թողել։ Հիշում եմ, որ ՆԼԾ թեման էիր բացել։ Ասեմ, որ անկախ մարդկանց կարծիքներից շատ լուրջ արդյունքներ է տալիս ՆԼԾ-ն։ Հայաստանում կա մի շատ փորձառու հոգեբան, որը երկար տարիներ աշխատել է նաև Նյու-Յորքում և այնտեղ էլ բավական հարգված դեմք է ու ինքը հիմա հիմնականում կիրառում է ՆԼԾ ու շատ լավ արդյունքներ է տալիս։ Եթե քեզ հետաքրքրի կարող ես ՓՄ-ով կապնվել ու տվյալները կտամ։ Բայց ասեմ, որ նույն բանը հնարավոր է սովորել ինքնուրույն էլ անել։
Բայց ասածս վերաբերվում է այն դեպքին, երբ հարցը իսկապես ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ մակարդակի վրա է։
ՀԳ՝ ինչպես կռահեցիր սա հոգեբանի խորհուրդ չէ, պարզապես փորձի փոխանակում ոչ ավելի։
Հլը Վալոկարդին խմի, կօգնի:think
Չէ ջան էտ փորձել եմ չի օգնում:(
Շնչառական վարժությունները գուցե օգնեն։ Բայց դրանով հավանաբար չի լուծվի ՄԱՅՐ պրոբլեմը, որից մարդ ընկնում է այդ վիճակի մեջ։ Ու ինչ էլ ուզում ես արա, կարճ ժամանակ անց միևնույնն է նույն վիճակի մեջ ես ընկնելու, քանի որ պայքարում ես ՀԵՏԵՎԱՆՔՆԵՐԻ դեմ և ոչ թե ՊԱՏՃԱՌԻ։ Իսկ պատճառը սովորաբար թաքնված է լինում մեր ուղեղում՝ մեր մտածելակերպի և աշխարհահայացքի մեջ։
Դու ճիշտ ուղղություն էիր բռնել Սլիմ, ինչո՞ւ ես դա թողել։ Հիշում եմ, որ ՆԼԾ թեման էիր բացել։ Ասեմ, որ անկախ մարդկանց կարծիքներից շատ լուրջ արդյունքներ է տալիս ՆԼԾ-ն։ Հայաստանում կա մի շատ փորձառու հոգեբան, որը երկար տարիներ աշխատել է նաև Նյու-Յորքում և այնտեղ էլ բավական հարգված դեմք է ու ինքը հիմա հիմնականում կիրառում է ՆԼԾ ու շատ լավ արդյունքներ է տալիս։ Եթե քեզ հետաքրքրի կարող ես ՓՄ-ով կապնվել ու տվյալները կտամ։ Բայց ասեմ, որ նույն բանը հնարավոր է սովորել ինքնուրույն էլ անել։
Բայց ասածս վերաբերվում է այն դեպքին, երբ հարցը իսկապես ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ մակարդակի վրա է։
ՀԳ՝ ինչպես կռահեցիր սա հոգեբանի խորհուրդ չէ, պարզապես փորձի փոխանակում ոչ ավելի։
Շնորհակալ եմ , որ ուշադրություն դարձրեցիր հարցիս, անկեղծ ասած կիսատ եմ թողել ՆԼԾ-ի ուսումնասիրությունը, բայց մասնագետի կոնտակտային տվյալները տուր, տեսնեմ ինչ կլինի:
Շնչառական վարժությունները գուցե օգնեն։ Բայց դրանով հավանաբար չի լուծվի ՄԱՅՐ պրոբլեմը, որից մարդ ընկնում է այդ վիճակի մեջ։ Ու ինչ էլ ուզում ես արա, կարճ ժամանակ անց միևնույնն է նույն վիճակի մեջ ես ընկնելու, քանի որ պայքարում ես ՀԵՏԵՎԱՆՔՆԵՐԻ դեմ և ոչ թե ՊԱՏՃԱՌԻ։ Իսկ պատճառը սովորաբար թաքնված է լինում մեր ուղեղում՝ մեր մտածելակերպի և աշխարհահայացքի մեջ։
Բայց ասածս վերաբերվում է այն դեպքին, երբ հարցը իսկապես ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ մակարդակի վրա է։
Լրիվ համաձայն եմ քեզ հետ.ՄԱՅՐ պրոբլեմը հենց հոգեբանականի հետ կապված պատճառն է, որն առաջնային բնույթ է կրում, բայց դրանից առաջացած հետևանքները ոչ պակաս կարևոր են, որովհետև դրանք էլ իրենց հերթին հյուծում են մարդու օրգանիզմը... Շատ լավ ու դրական ազդեցության կունենա այն , որ հոգեբանը կարողանա լուծել նրա ներաշխարհում ծառացած խնդիրները ու + դրան Սլիմը, օգտվելով նաև ինտերնետից, օգնի իր օրգանիզմին՝ այդ շնչառական վարժությունները, նույնիսկ ,ինքնուրույն սովորելով:
Ահա նաև հղումը
http://aeroflex.am/index.php?option=com_content&task=view&id=22
anahit96
24.06.2011, 13:59
Ինչպես կարելի է պատմել սուտ դարձած չար կատակը շատ մոտիկ մարդուն,որ չնեղանա:(
Ինչպես կարելի է պատմել սուտ դարձած չար կատակը շատ մոտիկ մարդուն,որ չնեղանա:(
Մտածի:) Ինչի՞ց որոշեցիր, որ ինչ որ մեկը ավելի խելացի ա քան դու: Մարդիկ միշտ տենց են, փնտրում են պատրաստի պատասխաններ, որոշումներ: Պատճառը մեկն ա՝ ալարում են մտածել::oy
Ինչպես կարելի է պատմել սուտ դարձած չար կատակը շատ մոտիկ մարդուն,որ չնեղանա:(
Բայց կիսվել պետք ա, կիսվի, պատմի, ընթացքում խորհի, մի քանի օր, մի երեք օր խորհի եւ ճիշտ պատասխանը, ճիշտ որոշումը կստանաս: Ի դեպ, խորհել պետք ա, ոչ թե ոտքի վրա, ձեռի հետ, այլ խորհելու համար անհրաժեշտ ա առանձին ժամանակ հատկացնել, բայց, 20 րոպե-ից ոչ ավել, մեկ հարցի շուրջ մեկ օրվա շրժանակներում: Սկսի խորհել ու ինքդ էլ կզարմանաս թե ինչքան բան կբացահայտես:
Ինչպես կարելի է պատմել սուտ դարձած չար կատակը շատ մոտիկ մարդուն,որ չնեղանա:(
Մտածիր, որ երբ ինքը պարզի սուտը, շատ ավելի կվիրավորվի, քան եթե ինքդ ասես:
Գինու շիշը բացի, մի բաժակ խմեք, ու սկսի: ;)
Ինչպես կարելի է պատմել սուտ դարձած չար կատակը շատ մոտիկ մարդուն,որ չնեղանա:(
Եթե սուտ է վախենալու պատճառ չկա, և եթե չար կատակ է՝ պատմելու կարիք չկա, ի՞նչն է քեզ հուզում:
anahit96
24.06.2011, 22:26
Ժողովուրդ ախր շատ մոտիկ մարդա ու գիտեմ,որ ասեմ շատ կնեղանա,իսկ ես էդ չեմ ուզում
Հարգելի հոգեբան կամ հոգեբաններ խորհուրդ տվեք , ինչ անտիդեպրեսանտներ կարելի է օգտագործել, նյարդային, անհավասարակշռված վիճակից դուրս գալու համար?
Նախապես շնորհակալ եմ:
Սլիմ ջան ես հոգեբան չեմ,բայց որպես" նույն արահետով" անցած, խորուրդ կտամ օգտագործել քո օգտին այդ իրավիճակդ:Կաշխատեմ հնարավորին չափ պարզ գրել մտքերս:Մեր օրգանիզմը դեպրեսիայի միջոցով ահազանգում է ,մեզ ստիպելով փոխել մեր ապրելակերպը:Փոխանակ ուղեղդ բթացնես անտիդեպրեսանտներով,մտածիր ,թե ինչն է քեզ հասցնում այդ վիճակին:Հաստատ ի վնաս քեզ ես ապրում(մանրամասնությունները դու կմանաս),և դեպրեսիայի միոցով ենթագիտակցականդ քեզ զգուշացնում է կտրուկ միջոցներով փոխել ի վնաս քեզ ապրելու սովորությունդ:Միշտ մտածիր ,որ դու քո ունեցած միակն ես,կարողացիր սիրել քեզ ու ներել սխալներդ:Սլիմ ջան ցանկացած հարցով պատրաստ եմ թիկունք լինել ու կարողացածս չափով կիսել ապրումներդ:Ամպագոռգոռ բառեր չեմ ասում ու ամեն ասածս տառը նկատի ունեմ:Չքաշվես ջանս...
Հարգելի հոգեբան կամ հոգեբաններ խորհուրդ տվեք , ինչ անտիդեպրեսանտներ կարելի է օգտագործել, նյարդային, անհավասարակշռված վիճակից դուրս գալու համար?
Նախապես շնորհակալ եմ:
Ես որպես ապագա հոգեբան ոչմեկին խորհուրդ չեմ տա օգտագործել անտիդեպրեսանտներ, դա մեծագույն չարիք է:
Հարգելի հոգեբան կամ հոգեբաններ խորհուրդ տվեք , ինչ անտիդեպրեսանտներ կարելի է օգտագործել, նյարդային, անհավասարակշռված վիճակից դուրս գալու համար?
Նախապես շնորհակալ եմ:
անտիդեպրեսանտ օգտագործել պետք չի. բայի այդ երևի տեղյակ չեք բայց հոգեբանը որևէ դեղամիջոց չի նշանակում
Հարգելի հոգեբաններ մի կոնֆիդենցիալ հարց ունեմ.
Ոնց անեմ որ նախկին ընգերուհուս մոռանամ, 6 տարիա անցել ամուսնացել եմ 2 երեխա ունեմ, ահավոր շատ եմ սիրում կնոջս բայց նախկին ընկերուհուս չեմ կարողանում մոռանամ. Տենց դեղ կա խմեմ մոռանամ? :)
Հարգելի հոգեբաններ մի կոնֆիդենցիալ հարց ունեմ.
Ոնց անեմ որ նախկին ընգերուհուս մոռանամ, 6 տարիա անցել ամուսնացել եմ 2 երեխա ունեմ, ահավոր շատ եմ սիրում կնոջս բայց նախկին ընկերուհուս չեմ կարողանում մոռանամ. Տենց դեղ կա խմեմ մոռանամ? :)
Իսկ ի՞նչ է դա քեզ խանգարում, մարդկանց բնորոշ է անցյալը հիշել, եթե իհարկե այցհեյմերի հիվանդությամբ չեն տառապում: Ընենց որ ուրախացի որ հիշողությունտ չես կորցրել ու ընդունակ ես հիշելու ;) Հիշողությունների ծավալն այն է ինչ մարդը կուտակում է տարիների ընթացքում: Հախվերդյանը մի հատ երգ ունի.....
ԻՄ ԱՆՑՅԱԼԸ
Ես սիրած մի աղջիկ ունեի,
Կիթառի լարերից սիրելի,
Ինձ փոխեց նա ուրիշ մեկի հետ
Ու դրեց վերջակետ։
Անհասցե մի նամակ գրեցի
Ու նամակս քամուն հանձնեցի,
Որ կորչի պատմությունն այս անհետ,
Ու երբեք չգա հետ։
Բայց քամին անառակ,
Իմ կամքին հակառակ
Պատմությունն այս բերեց
Ու դեմքիս շպրտեց։
Ես ագնիվ մի ընկեր ունեի,
Որ դարձավ գրպանին իր գերի,
Նա իր շուրջը գծեց շրջանակ
Ու ապրեց երջանիկ, բայց մենակ։
Ու քամուն ես նորից խնդրեցի
Պատմությունն այս տանի-֊կորցնի,
Որ տանի–կորցնի նա իր հետ
Այս դիպվածն անհեթեթ։
Բայց քամին անառակ
Իմ կամքին հակառակ
Իմ անցյալը նորից
Ինձ սարքեց ուղեկից։
Ես անցյալս ջնջել փորձեցի,
Եվ իմ կյանքը գինուն տվեցի,
Բայց մի օր, երբ ես լուրջ արթնացա,
Անցյափս դժգույն դեմքը տեսա։
Ու քամուն ես նորից խնդրեցի՝
Իմ անցյալը տանի–կորցնի,
Որ թողնի իմ անցյալն ինձ մենակ,
Շատ երկար ժամանակ։
Բայց քամին անառակ,
Իմ կամքին հակառակ.
Իմ անցյալը նորից
Ինձ սարքեց ուղեկից։
Իսկ հետո, երբ արդեն մեծացա,
Երբ այսինքն կարգին բթացա,
Երբ իմաստը կյանքի հասկացա,
Իմ անցյալը իրոք մոռացա։
Խնդրեցի ես քամուն անառակ՝
Ետ բերի օրերից ցուրտ ու տաք,
Ու սափ ականջիս անցյալի
Մի ծանոթ եղանակ։
Բայց քամին հայհոյեց
Ու լկտի ծիծաղեց,
Անցյալիս փոխարեն
Ուրիշ բան... ցույց տվեց։
Հասկացա վերջապես մի պարզ բան,
Որ անցյալս մտավ գերեզման,
Իսկ ինձ հետ մնաց լոկ իմ ներկան
Անիմաստ, անիմաստ խոհական։
Իսկ հետո բոլորի նման ես
Ընտրեցի մի լավ կին՝ այնքան հեզ,
Որ ստիպեց մոռանալ ինձ ներկան
Ու կերտել մեր կյանքի ապագան։
Ես դարձա ամուսին,
Նա դարձավ տանտիկին,
Այսքանով երջանիկ
Ապրեցինք միասին։
Հասկացա վերջապես մի պարզ բան,
Որ մտա իսկապես գերեզման,
Եվ քամին անպատկառ ինձ սուլեց
Մեղեդին, մեղեդին իմ մահվան։
Իսկ ի՞նչ է դա քեզ խանգարում, մարդկանց բնորոշ է անցյալը հիշել, եթե իհարկե այցհեյմերի հիվանդությամբ չեն տառապում: Ընենց որ ուրախացի որ հիշողությունտ չես կորցրել ու ընդունակ ես հիշելու ;) Հիշողությունների ծավալն այն է ինչ մարդը կուտակում է տարիների ընթացքում: Հախվերդյանը մի հատ երգ ունի.....
Ես էլ եմ կարծում, որ լավ է ունենալ հիշողություններ, մեկ մեկ հիշել դրանք , բայց չգիտեմ ինչու շատ ծանր եմ տանում հիշածներս, այդ աղջիկը մի կողմից, դպրոցական տարիներս եմ հիշում , դա էլ մյուս կողմից, ամեն անգամ հիշելուց հազիվ եմ զսպում էմոցիաներս, բայց մեջս եռումա ու տանջվում եմ, լավ կլիներ էլի հիշեի բայց թեթև տանեի. ինչ անեմ?
Ես էլ եմ կարծում, որ լավ է ունենալ հիշողություններ, մեկ մեկ հիշել դրանք , բայց չգիտեմ ինչու շատ ծանր եմ տանում հիշածներս, այդ աղջիկը մի կողմից, դպրոցական տարիներս եմ հիշում , դա էլ մյուս կողմից, ամեն անգամ հիշելուց հազիվ եմ զսպում էմոցիաներս, բայց մեջս եռումա ու տանջվում եմ, լավ կլիներ էլի հիշեի բայց թեթև տանեի. ինչ անեմ?
Չեմ հասկանում ո՞ր պահնա քեզ տանջում, դու մինչև հիմա սիրո՞ւմ ես նրան, ախր պարզ չես խոսւո: Հիմնականում մարդուն տանջում են ցանկությունները, այսինք եթե մարդ ինչ որ մի բանա ցանկանում ու ի վիձակի չի լինում իրականացնել իր ցանկությունը:
Չեմ հասկանում ո՞ր պահնա քեզ տանջում, դու մինչև հիմա սիրո՞ւմ ես նրան, ախր պարզ չես խոսւո: Հիմնականում մարդուն տանջում են ցանկությունները, այսինք եթե մարդ ինչ որ մի բանա ցանկանում ու ի վիձակի չի լինում իրականացնել իր ցանկությունը:
Հա ես դեռ սիրում եմ նրան, բայց նրա հետ չէի ցանկանա ընտանիք կազմել, որովհետև ես իմ այժմյան ընտանիքը, տղուս ասած "Աշխարհի չափ եմ սիրում".
Իսկ դպրոցի վերաբերյալ, ես ափսոսում եմ որ էլ չեմ կարա դպրոցում սովորեմ, չնայած կարողա դա կապվածա նրա հետ, որ ես այդ աղջկա հետ դեռ դպրոցից եմ ընկերություն արել.
Հիմա ես ինչի եմ տանջվում
Հա ես դեռ սիրում եմ նրան, բայց նրա հետ չէի ցանկանա ընտանիք կազմել, որովհետև ես իմ այժմյան ընտանիքը, տղուս ասած "Աշխարհի չափ եմ սիրում".
Իսկ դպրոցի վերաբերյալ, ես ափսոսում եմ որ էլ չեմ կարա դպրոցում սովորեմ, չնայած կարողա դա կապվածա նրա հետ, որ ես այդ աղջկա հետ դեռ դպրոցից եմ ընկերություն արել.
Հիմա ես ինչի եմ տանջվում
Իսկ նրա մասին ի՞նչ տեղեկություններ ունես: Նա ունի՞ ընկեր կամ ամուսին: Հավանաբար նա էլ քո մասին է մտածում, կարոտում, չի կարողանում մոռանալ, այդ պատճառով հեռվից հեռու ուժեղ էմոցիոնալ կապ է ստեղծվում: Դու ասեցիր, որ չես ցանկացել նրա հետ ընտանիք կազմել, միգուցե նրա սիրտը կոտրե՞լ ես, միգուցե նա անչափ ուզե՞լ է քեզ հետ ընտանիք կազմել, հիմա չի կարողանում գտնել մեկ ուրիշին ով կկարողանա ոգեշնշել այնպես ինչպես դու ես ոգեշնչել:
h_jak ջան թեման էստեղ բացելով արդեն իսկ չես կարողանա մոռանա նրան.պարզապես անտեսիր Նրա փաստը մի էլ փորձիր մոռանաս որովհետև էդպես ավելի շատ կհիշես. պարզապես երջանիկ եղիր որ ունես սիրելի կին ու մի հրաշք տղա:)
Իսկ նրա մասին ի՞նչ տեղեկություններ ունես: Նա ունի՞ ընկեր կամ ամուսին: Հավանաբար նա էլ քո մասին է մտածում, կարոտում, չի կարողանում մոռանալ, այդ պատճառով հեռվից հեռու ուժեղ էմոցիոնալ կապ է ստեղծվում: Դու ասեցիր, որ չես ցանկացել նրա հետ ընտանիք կազմել, միգուցե նրա սիրտը կոտրե՞լ ես, միգուցե նա անչափ ուզե՞լ է քեզ հետ ընտանիք կազմել, հիմա չի կարողանում գտնել մեկ ուրիշին ով կկարողանա ոգեշնշել այնպես ինչպես դու ես ոգեշնչել:
Նախ ասեմ որ ես նկատի ունեի , որ հիմա չեմ ուզենա ընտանիք կազմել նրա հետ որովհետև իմ ընտանիքը շատ եմ սիրում, իսկ այն ժամանակ շատ էի ուզում. Նրա մասին տեղեկություններ ունեմ, ինչ որ մեկի հետ ընկերությունա անում, Մոսկվայում են ապրում. Սիրտ կորելու մասին ոչ մի խոսք չի կարող լինել, նա մի օր եկավ ու ասեց մենք պիտի բաժանվենք, ես մի քանի ամիս փորձեցի պարզել պատճառւ բայց նա չէր խոստովանում, նույնիսկ մոր հետ եմ խոսել նա ասած իբր չի խառնվել ու չի էլ խառնվի մեր հարաբերությունների մեջ: Միայն անցած տարի եմ իմացել իրական պատճառը. նա ասաց որ մայրն էր ստիպել ինձնից բաժանվել, իբր ես ընտանիքասեր(семьянин) եմ և չեմ թողնի նրան արտասահմանում սովորել ու կխորտակեմ նրա կյանքը. Երբ ես ասեցի նրան որ խոսել էի նրա մոր հետ նա կորավ, էս վերջերս եմ գտել ինտերնետում, խոսեցինք, ասեց որ մի շաբաթով գալույա Հայաստան, ես էլ ցանկություն հայտնեցի տեսնել նրան.
1. Հիմա չգիտեմ ճիշտ է արդյոք նրա հետ հանդիպելը?
2. Իսկ եթե նա ոչինչ չի հիշում ու լրիվ սերը մարելա իմ նկատմամբ?
3. Կարողա տեսնեմ ու դա վատ վերջանա? չնայած բալանսը պահելու համար ուզում եմ մեծ տղայիս հետ գնամ հանդիպման.
ինչ անեմ, որնա ճիշտ?
h_jak ջան թեման էստեղ բացելով արդեն իսկ չես կարողանա մոռանա նրան.պարզապես անտեսիր Նրա փաստը մի էլ փորձիր մոռանաս որովհետև էդպես ավելի շատ կհիշես. պարզապես երջանիկ եղիր որ ունես սիրելի կին ու մի հրաշք տղա:)
իիիիիիիի մի տղա չի, երկու տղայա :) դու աչքիս նոյեմբերից չես հետաքրքրվել ակումբային ծնունդներով.
համել ես չեմ ուզում լրիվ մոռանամ, ուղակի ուզում եմ չտանջվեմ զգացմունքների ու հիշողությունների մեջ
Մի քիչ քոփի անեմ իմ ու նրա նամակներից, խնդրում եմ մոդերատորին չջնջի լատինատառ մեջբերումներս
Նա > ex, opyat` xochetsya obnyat` tebya, ladno, davaii postavim tochku, raz
> reshili, nazad puti net.
> celuyu tebya na proshanie.
Նա xnik ;((( ya ne etogo xochu... ya tebya xochu... (
իիիիիիիի մի տղա չի, երկու տղայա :) դու աչքիս նոյեմբերից չես հետաքրքրվել ակումբային ծնունդներով.
համել ես չեմ ուզում լրիվ մոռանամ, ուղակի ուզում եմ չտանջվեմ զգացմունքների ու հիշողությունների մեջ
չգիտեի նոր անդամ եմ բայց ավելի լավ :)
չեմ կարող ասել գնալը ճիշտ է թե ոչ . միգուցե նրան տեսնելով զգաս որ ոչինչ չես զգում, բայց միգուցե հակառակը, երևի ավելի լավա հանդիպես դուրս կգաս այդ անորոշությունից:)
ընտրությունը քոնն է.
չգիտեի նոր անդամ եմ բայց ավելի լավ :)
չեմ կարող ասել գնալը ճիշտ է թե ոչ . միգուցե նրան տեսնելով զգաս որ ոչինչ չես զգում, բայց միգուցե հակառակը, երևի ավելի լավա հանդիպես դուրս կգաս այդ անորոշությունից:)
ընտրությունը քոնն է.
Հա բայց մի հարցա էլ կա, ինքը ուզումա հանդիպի թե ուղակի համաձայնվեց.
Հա բայց մի հարցա էլ կա, ինքը ուզումա հանդիպի թե ուղակի համաձայնվեց.
էլի քեզ համար նրա կարծիքնա կարևոր.
միգուցե էդքան փորձառություն չունեմ այս իրավիճակը քննարկելու համար, բայց զգույշ. ընտանիքդ. այն քեզ համար ավելի կարևորա
Հարգելի h_jak, ինձ թվումա, որ չարժե գնալ հանդիպման, քանի որ եթե դու նրա հանդեպ ինչ-որ բան զգում ես դեռ, նշանակում ա, որ եթե մի անգամ նրան տեսնես, ապա անընդհատ տեսնելու ցանկություն կլինի ու դա կլինի ի վնաս քո ընտանիքի:Ավելի լավ կլինի նրան ջնջես հիշողությունիցդ /կարողա անհնար թվա, բայց փորձելու դեպքում հավատա, որ կստացվի/: Նշեցիր, որ երկու երեխա ունես. այդքան երիտասարդ տարիքում պարզապես հրաշք է երկու երեխա ունենալը:), դե ուրեմն քեզ միայն մնում է վայելել երեխաներիդ ներկայությունը ու փորձել ամեն կերպ մոռանալ նրան:
էլի քեզ համար նրա կարծիքնա կարևոր.
միգուցե էդքան փորձառություն չունեմ այս իրավիճակը քննարկելու համար, բայց զգույշ. ընտանիքդ. այն քեզ համար ավելի կարևորա
Դե հա կարևորա նրա կարծիքը, եթե չուզելովա համաձայնվել, չեմ հանդիպի հետը.
Ընտանիքս իմ համար ամենակարևորնա այս աշխարհում, ինչ էլ լինի ընտանիքիս վրա ազդեցություն չի ունենա, բայց ես էլ եմ մարդ ուզում եմ հոգեպես հանգիստ ապրել.
Հարգելի h_jak, ինձ թվումա, որ չարժե գնալ հանդիպման, քանի որ եթե դու նրա հանդեպ ինչ-որ բան զգում ես դեռ, նշանակում ա, որ եթե մի անգամ նրան տեսնես, ապա անընդհատ տեսնելու ցանկություն կլինի ու դա կլինի ի վնաս քո ընտանիքի:Ավելի լավ կլինի նրան ջնջես հիշողությունիցդ /կարողա անհնար թվա, բայց փորձելու դեպքում հավատա, որ կստացվի/: Նշեցիր, որ երկու երեխա ունես. այդքան երիտասարդ տարիքում պարզապես հրաշք է երկու երեխա ունենալը:), դե ուրեմն քեզ միայն մնում է վայելել երեխաներիդ ներկայությունը ու փորձել ամեն կերպ մոռանալ նրան:
Չեմ կարում մոռանամ, ամեն անգամ իրենց տան մոտով անցնելուց նայում եմ իրենց պատուհանին, ինքը այդ տանը չի բայց ես նայում եմ. Կարճ ասած չեմ հասկանում ինչա հետս կատարվում. Բայց հանդիպման չգնամ? Բայց ուզում եմ տեսնեմ, երևի շատա փոխվել
Սիրտ կորելու մասին ոչ մի խոսք չի կարող լինել, նա մի օր եկավ ու ասեց մենք պիտի բաժանվենք, ես մի քանի ամիս փորձեցի պարզել պատճառւ բայց նա չէր խոստովանում, նույնիսկ մոր հետ եմ խոսել նա ասած իբր չի խառնվել ու չի էլ խառնվի մեր հարաբերությունների մեջ: Միայն անցած տարի եմ իմացել իրական պատճառը. նա ասաց որ մայրն էր ստիպել ինձնից բաժանվել, իբր ես ընտանիքասեր(семьянин) եմ և չեմ թողնի նրան արտասահմանում սովորել ու կխորտակեմ նրա կյանքը. Երբ ես ասեցի նրան որ խոսել էի նրա մոր հետ նա կորավ, էս վերջերս եմ գտել ինտերնետում, խոսեցինք, ասեց որ մի շաբաթով գալույա Հայաստան, ես էլ ցանկություն հայտնեցի տեսնել նրան.
1. Հիմա չգիտեմ ճիշտ է արդյոք նրա հետ հանդիպելը?
2. Իսկ եթե նա ոչինչ չի հիշում ու լրիվ սերը մարելա իմ նկատմամբ?
3. Կարողա տեսնեմ ու դա վատ վերջանա? չնայած բալանսը պահելու համար ուզում եմ մեծ տղայիս հետ գնամ հանդիպման.
ինչ անեմ, որնա ճիշտ?
Այն ինչ գրում եմ իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է,վերջնական որոշումը բնականաբար ինքդ պիտի կայացնես:
Իմ սուբյեկտիվ կարծիքով դու չես կարող չհանդիպել, դա քո ուժերից վեր է: Կյանքի հոսքը հզոր ուժ է, մարդը չի կարող հակառակվել էտ ուժին, նրանք ովքեր փորձում են հակառակվել, դիմադրել, հակառակվելու եւ դիմադրելու պորցեսսի վրա հսկայական էներգիա են վատնում եւ ինչ որ առումով դավաճանում են կյանքին: Եթե ուզում ես հստակ կողմնորոշվել արժի հանդիպել թե ո՞չ, փորձիր կիրառել հետեւյալ պարզ հնարքը - ինքդ քեզ ասա՝ հանդիպում եմ, այնուհետեւ, փորձիր հետեւել քո ներքին զգացողություններին, փորձիր զգալ թե սիրտդ ինչպես է արձագանքում, հետո ինքդ քեզ ասա՝ չեմ հանդիպում եւ կրկին փորձիր հասկանալ թե ի՞նչ ես զգում, սիրտդ ինչպես է արձագանքում, այս ձեւով դու կպարզես թե սիրտդ ինչ է թելադրում, մի դեպքում դու հնարավոր զգաս թե սիրտդ ինչպես է ճմլվում, կզգաս ներքին լարվածություն, անհանգստություն, անհարմարավետություն, մյուս դեպքում հնարավոր է զգաս թե սիրտդ ինչպես է բացվում, ցնծում, ուրախանում, մի փորձիր հակառակվել այդ ցնծությանը ուրախությանը, գնա հենց այդ ուղղությամբ, սրտի թելադրանքին հակառակվելը ինչպես արդեն նշացի, բավականին դժվար է, շատ դեպքերում մարդու ուժերից վեր:
Ցավոք սրտի, ոչ քո մեղքով դու հայտնվել ես բավականին բարդ իրավիճակում, այս իրավիճակի մեղավորը քո նախկին ընկերուհու մայրն է, նա իր սեւ գործը արել, քաշվել է մի կողմ իսկ հետեւանքները կրելը ու այս բարդ իրավիճակի միջով անցնելը մնացել է ձեր ուսերին, ես քեզ չեմ նախանձում, իսկապես շատ բարդ իրավիճակ է: Ինչքան հասկացա քո նախկին ընկերուհին տվե՞լ է հանդիպման համաձայնությունը, եթե համաձայնվել է ուրեմն նա էլ է կարոտում ու շատ է ուզում քեզ տեսնել: Քեզ մեղավոր մի զգա քո կնոջ ու ընտանիքի առաջ, այս իրավիճակում դու հայտնվել ես ոչ քո մեղքով, հանդիպիր այդ աղջկան, այս հանդիպումը ավելի շատ հենց իրեն է պետք,որովհետեւ նա ի վերջո պետք է զգա, որ իր կյանքի համար հենց ինքն է պատասխանատու,ուրիշները կարող են մեր փոխարեն որոշումներ կայացնել, բայց այդ որոշումների արդյուքում ստեղծված իրավիճակը հաղթհարելու պատասխանատվությունը ի վերջո էլի մեր ուսերին է բարդվելու: Սենց գրելով, ընթացքում համոզվում եմ, որ հանդիպումը պարտադիր է:Էս իրավիճակը մեծ դաս է հատկապես հենց այդ աղջկա համար:
Չեմ կարում մոռանամ, ամեն անգամ իրենց տան մոտով անցնելուց նայում եմ իրենց պատուհանին, ինքը այդ տանը չի բայց ես նայում եմ. Կարճ ասած չեմ հասկանում ինչա հետս կատարվում. Բայց հանդիպման չգնամ? Բայց ուզում եմ տեսնեմ, երևի շատա փոխվել
Ամեն դեպքում պիտի անես էնպես, ինչպես, որ սիրտդա ուզում, բայց եթե ես քո տեղը լինեի հաստատ չէի գնա, թեկուզ ինչքան էլ սիրտս ինձ հակառակը թելադրեր:
Ամեն դեպքում պիտի անես էնպես, ինչպես, որ սիրտդա ուզում, բայց եթե ես քո տեղը լինեի հաստատ չէի գնա, թեկուզ ինչքան էլ սիրտս ինձ հակառակը թելադրեր:
Սրտին հակառակվելը սրտի համար լավ չի:) Կյանքն ա պայմաններ թելադրողը, կյանքի օրենքներին հակառակվելը անիմաստ ա:
Այն ինչ գրում եմ իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է,վերջնական որոշումը բնականաբար ինքդ պիտի կայացնես:
Իմ սուբյեկտիվ կարծիքով դու չես կարող չհանդիպել, դա քո ուժերից վեր է: Կյանքի հոսքը հզոր ուժ է, մարդը չի կարող հակառակվել էտ ուժին, նրանք ովքեր փորձում են հակառակվել, դիմադրել, հակառակվելու եւ դիմադրելու պորցեսսի վրա հսկայական էներգիա են վատնում եւ ինչ որ առումով դավաճանում են կյանքին: Եթե ուզում ես հստակ կողմնորոշվել արժի հանդիպել թե ո՞չ, փորձիր կիրառել հետեւյալ պարզ հնարքը - ինքդ քեզ ասա՝ հանդիպում եմ, այնուհետեւ, փորձիր հետեւել քո ներքին զգացողություններին, փորձիր զգալ թե սիրտդ ինչպես է արձագանքում, հետո ինքդ քեզ ասա՝ չեմ հանդիպում եւ կրկին փորձիր հասկանալ թե ի՞նչ ես զգում, սիրտդ ինչպես է արձագանքում, այս ձեւով դու կպարզես թե սիրտդ ինչ է թելադրում, մի դեպքում դու հնարավոր զգաս թե սիրտդ ինչպես է ճմլվում, կզգաս ներքին լարվածություն, անհանգստություն, անհարմարավետություն, մյուս դեպքում հնարավոր է զգաս թե սիրտդ ինչպես է բացվում, ցնծում, ուրախանում, մի փորձիր հակառակվել այդ ցնծությանը ուրախությանը, գնա հենց այդ ուղղությամբ, սրտի թելադրանքին հակառակվելը ինչպես արդեն նշացի, բավականին դժվար է, շատ դեպքերում մարդու ուժերից վեր:
Ցավոք սրտի, ոչ քո մեղքով դու հայտնվել ես բավականին բարդ իրավիճակում, այս իրավիճակի մեղավորը քո նախկին ընկերուհու մայրն է, նա իր սեւ գործը արել, քաշվել է մի կողմ իսկ հետեւանքները կրելը ու այս բարդ իրավիճակի միջով անցնելը մնացել է ձեր ուսերին, ես քեզ չեմ նախանձում, իսկապես շատ բարդ իրավիճակ է: Ինչքան հասկացա քո նախկին ընկերուհին տվե՞լ է հանդիպման համաձայնությունը, եթե համաձայնվել է ուրեմն նա էլ է կարոտում ու շատ է ուզում քեզ տեսնել: Քեզ մեղավոր մի զգա քո կնոջ ու ընտանիքի առաջ, այս իրավիճակում դու հայտնվել ես ոչ քո մեղքով, հանդիպիր այդ աղջկան, այս հանդիպումը ավելի շատ հենց իրեն է պետք,որովհետեւ նա ի վերջո պետք է զգա, որ իր կյանքի համար հենց ինքն է պատասխանատու,ուրիշները կարող են մեր փոխարեն որոշումներ կայացնել, բայց այդ որոշումների արդյուքում ստեղծված իրավիճակը հաղթհարելու պատասխանատվությունը ի վերջո էլի մեր ուսերին է բարդվելու: Սենց գրելով, ընթացքում համոզվում եմ, որ հանդիպումը պարտադիր է:Էս իրավիճակը մեծ դաս է հատկապես հենց այդ աղջկա համար:
Լավ համոզեցիք կգնամ հանդիպման. :)
Շատ շնորհակալ եմ իրոք մի տեսակ թեթևացա ու մտքովս մի բան անցավ, կարողա իմ ծանր տանելը նրանիցա որ ես բաժանումից հետո երբեք ոչ մեկի հետ այդ մասին չեմ խոսել. Չնայած այդպիսի մարդ էլ չկա որի հետ կկարողանայի այդ մասին կիսվել.
Ամեն դեպքում պիտի անես էնպես, ինչպես, որ սիրտդա ուզում, բայց եթե ես քո տեղը լինեի հաստատ չէի գնա, թեկուզ ինչքան էլ սիրտս ինձ հակառակը թելադրեր:
Իսկ ինչի չէիր գնա? հետաքրքիրա կարողա ես էլ ունեմ այդ պատճառը բայց գցել եմ երկրորդ պլան
Լավ համոզեցիք կգնամ հանդիպման. :)
Շատ շնորհակալ եմ իրոք մի տեսակ թեթևացա ու մտքովս մի բան անցավ, կարողա իմ ծանր տանելը նրանիցա որ ես բաժանումից հետո երբեք ոչ մեկի հետ այդ մասին չեմ խոսել. Չնայած այդպիսի մարդ էլ չկա որի հետ կկարողանայի այդ մասին կիսվել.
Հիմա արդեն ամբողջ ակումբի հետ խոսեցիք: Հուսամ թեթևացաք: :)
Ինձ միշտ զարմանք ա պատճառում երբ խորհուրդ են հարցնում այնպիսի հարցերում որում ոչ մեկը չի կարենալու օգնի...բացի խորհուրդ տալուց: Որովհետև ձեր գրածից ես ենթադրում եմ որ ձեզ պետք է էնպիսի խորհուրդներ որ ձեր սրտից խոսեն: Դուք հա էլ ուզում եք գնաք, բայց մեղքի զգացում ունեք ու ուզում եք հարցման միջոցով գոնե գտնել համախոհներ կամ մինիմում ձեր քայլը չդատապարտեն: Կարծում եմ / սա իմ անձնական կարծիքն ա/ ակումբը ձեռքը փրփուրին գցելու նման բան ա, իսկ առաջնորդվել որևէ մեկի ասածով մինիմում անխոհեմություն: Կներեք: Կարծում եմ բավականին հասուն ու գիտակից եք ինքներդ կայացնել որոշում: Միայն թե պետք ա որոշումից հետո ձեր խիղճը հանգիստ լինի: Եթե հագիստ ա ուրեմն ճիշտ որոշում ա:
...ի դեպ ցանկացած մարդ եթե ամուսնանում ա անկախ սեռից նա պատասխանատու է իր ընտանիքի և իր կնոջ կամ ամուսնու առաջ: Ոչ մեկը ապահովագրված չի ոչնչից, բայց եթե ամուսնացել եք ու ավելին ունեք երեխաներ ուրեմն դուք ՊԱՐՏԱՎՈՐ եք մտածել նրանց մասին...անկախ նրանից ում մեղով եք տվյալ իրավիճակում հայտնվել կամ էլ կորած գնացած սիրուն եք վերգտել:
Սա իմ ՍՈՒԲԵԿՏԻՎ կարծիքն ա, կարաք անգամ հաշվի չառնեք:
Ձեզ հաջողություն և երջանկություն::)
ինձ մի հարց է հետաքրքրում, փաստորեն, որ գնաս հանդիպման, կնոջդ ստելու ես?:) Ասենք ասելու ես գնում եմ ընկերոջս տեսնելու ա նա սամոմ դելե?
Էտ պահից քեզ վատ չես զգա?
Հիմա արդեն ամբողջ ակումբի հետ խոսեցիք: Հուսամ թեթևացաք: :)
Ինձ միշտ զարմանք ա պատճառում երբ խորհուրդ են հարցնում այնպիսի հարցերում որում ոչ մեկը չի կարենալու օգնի...բացի խորհուրդ տալուց: Որովհետև ձեր գրածից ես ենթադրում եմ որ ձեզ պետք է էնպիսի խորհուրդներ որ ձեր սրտից խոսեն: Դուք հա էլ ուզում եք գնաք, բայց մեղքի զգացում ունեք ու ուզում եք հարցման միջոցով գոնե գտնել համախոհներ կամ մինիմում ձեր քայլը չդատապարտեն: Կարծում եմ / սա իմ անձնական կարծիքն ա/ ակումբը ձեռքը փրփուրին գցելու նման բան ա, իսկ առաջնորդվել որևէ մեկի ասածով մինիմում անխոհեմություն: Կներեք: Կարծում եմ բավականին հասուն ու գիտակից եք ինքներդ կայացնել որոշում: Միայն թե պետք ա որոշումից հետո ձեր խիղճը հանգիստ լինի: Եթե հագիստ ա ուրեմն ճիշտ որոշում ա:
...ի դեպ ցանկացած մարդ եթե ամուսնանում ա անկախ սեռից նա պատասխանատու է իր ընտանիքի և իր կնոջ կամ ամուսնու առաջ: Ոչ մեկը ապահովագրված չի ոչնչից, բայց եթե ամուսնացել եք ու ավելին ունեք երեխաներ ուրեմն դուք ՊԱՐՏԱՎՈՐ եք մտածել նրանց մասին...անկախ նրանից ում մեղով եք տվյալ իրավիճակում հայտնվել կամ էլ կորած գնացած սիրուն եք վերգտել:
Սա իմ ՍՈՒԲԵԿՏԻՎ կարծիքն ա, կարաք անգամ հաշվի չառնեք:
Ձեզ հաջողություն և երջանկություն::)
Ես շատ եմ արդեն ասել բայց նորից կասեմ, ես իմ կնոջը գժի պես եմ սիրում, տղաներիս նույնպես, ոչ մի անգամ չեմ մտածել վերսկսել հարաբերություններ այդ աղջկա հետ. ուղակի չեմ հասկանում ինչի 6 տարվա մեջ սերս չի մարել.
Առաջին հերթին մտածիր թե ինչ կտա քեզ էտ հանդիպումը: Իմ կարծիքով դա բոլորովին ավելորդ ու սխալ բան է, եթե դու ցանկանում ես նրան մոռանալ, ապա դա ոչ մի կերպ չի նպաստի դրան: Մոռանալու համար անհրաժեշտ է խզել բոլոր կապերը, մի շփվիր նրա հետ, եթե սոցիալական ցանցերում նա քո ընկերների ցուցակի մեջ է ջնջիր իրան: Ես ուղղակի զարմանում եմ էտ աղջկա վրա, իրան ինչի՞ն է պետք հանդիպելը ամուսնացա նախկին ընկերոջ հետ: Դու հիմա ասում ես որ սիրում ես քո ընտանիքը, բայց քո մտադրությունը հանդիպել նրա հետ նշանակում է որ պատրաստես դավաճանելու քո ընտանիքը:
ինձ մի հարց է հետաքրքրում, փաստորեն, որ գնաս հանդիպման, կնոջդ ստելու ես?:) Ասենք ասելու ես գնում եմ ընկերոջս տեսնելու ա նա սամոմ դելե?
Էտ պահից քեզ վատ չես զգա?
Արի ու տես որ ես չեմ էլ պատրաստվում կնոջս ստել, ինքը գիտի այդ աղջկա մասին ավելին կինս էր ժամանակին(դպրոցական տարիներին) իմ ընկերը որի հետ զրուցում էի այդ աղջկա մասին.
Կնոջ ասելու եմ Դ....-ն եկելա Երևան Ավիկի հետ ուզում եմ գնամ տեսնեմ ու մեծ տղայիս հետ գնալու եմ հանդիպման. Մեծ մարդիք ենք կարծում եմ կինս կհասկանա ինձ .
Առաջին հերթին մտածիր թե ինչ կտա քեզ էտ հանդիպումը: Իմ կարծիքով դա բոլորովին ավելորդ ու սխալ բան է, եթե դու ցանկանում ես նրան մոռանալ, ապա դա ոչ մի կերպ չի նպաստի դրան: Մոռանալու համար անհրաժեշտ է խզել բոլոր կապերը, մի շփվիր նրա հետ, եթե սոցիալական ցանցերում նա քո ընկերների ցուցակի մեջ է ջնջիր իրան: Ես ուղղակի զարմանում եմ էտ աղջկա վրա, իրան ինչի՞ն է պետք հանդիպելը ամուսնացա նախկին ընկերոջ հետ: Դու հիմա ասում ես որ սիրում ես քո ընտանիքը, բայց քո մտադրությունը հանդիպել նրա հետ նշանակում է որ պատրաստես դավաճանելու քո ընտանիքը:
Բայց ինչով եմ դավաճանում իմ ընտանիքը? Ես հանդիպում եմ իմ պատանեկությունը հիշելու, հոգեկան պահանջներս բավարարելու համար, ասենք որ կինս ընկերուհիների հետ տեղա գնում ու առանց ինձ ուրախանումա դա դավաճանությունա?
Ինձ լսես չես գնա, գնում ես որ ի՞նչ, կարա՞ս բացատրես...
Արի ու տես որ ես չեմ էլ պատրաստվում կնոջս ստել, ինքը գիտի այդ աղջկա մասին ավելին կինս էր ժամանակին(դպրոցական տարիներին) իմ ընկերը որի հետ զրուցում էի այդ աղջկա մասին.
Կնոջ ասելու եմ Դ....-ն եկելա Երևան Ավիկի հետ ուզում եմ գնամ տեսնեմ ու մեծ տղայիս հետ գնալու եմ հանդիպման. Մեծ մարդիք ենք կարծում եմ կինս կհասկանա ինձ .
Հասկանալը և դրանից վատ չզգալը տարբեր բաներ են, գոնե կնոջդ էլ հետդ վերցրու:)
Բայց ինչով եմ դավաճանում իմ ընտանիքը? Ես հանդիպում եմ իմ պատանեկությունը հիշելու, հոգեկան պահանջներս բավարարելու համար, ասենք որ կինս ընկերուհիների հետ տեղա գնում ու առանց ինձ ուրախանումա դա դավաճանությունա?
Դու էլ հիմա երևի ընկեռոջտ տեսնելու ես գնում:))
Աբսուրդ համեմատություն ես անում ի շահ քո հոգեկան հանգստության:)
Արի ու տես որ ես չեմ էլ պատրաստվում կնոջս ստել, ինքը գիտի այդ աղջկա մասին ավելին կինս էր ժամանակին(դպրոցական տարիներին) իմ ընկերը որի հետ զրուցում էի այդ աղջկա մասին.
Կնոջ ասելու եմ Դ....-ն եկելա Երևան Ավիկի հետ ուզում եմ գնամ տեսնեմ ու մեծ տղայիս հետ գնալու եմ հանդիպման. Մեծ մարդիք ենք կարծում եմ կինս կհասկանա ինձ .
Կներեք /էսօր էս ինչքան շատ կներեք ասեցի/, բայց դուք համարում եք որ ճի՞շտն եք ասում...Սերը չի մարել, բայց լավ քողարկվումա ու ավելին մեծ տղային էլ որպես ստռախովկա/ հայերենը մոռացա/ տանում եք: Հա հիշեցի ձեզ ապահովագրում եք...
...
Ինձ լսես չես գնա, գնում ես որ ի՞նչ, կարա՞ս բացատրես...
Չգիտեմ որ ինչ եմ ուզում բայց ուզում եմ տեսնեմ նրան.
Բայց ինչով եմ դավաճանում իմ ընտանիքը? Ես հանդիպում եմ իմ պատանեկությունը հիշելու, հոգեկան պահանջներս բավարարելու համար, ասենք որ կինս ընկերուհիների հետ տեղա գնում ու առանց ինձ ուրախանումա դա դավաճանությունա?
Տղա ջան ինչ հոգեկան պահանջ, դու ամուսնացաց տղա ես, հոքիտ ուրիշ կնոջ հետա ուզում հանդիպե՞լ, այ քեզ բան..........
Կներեք /էսօր էս ինչքան շատ կներեք ասեցի/, բայց դուք համարում եք որ ճի՞շտն եք ասում...Սերը չի մարել, բայց լավ քողարկվումա ու ավելին մեծ տղային էլ որպես ստռախովկա/ հայերենը մոռացա/ տանում եք: Հա հիշեցի ձեզ ապահովագրում եք...
...
ինչս պիտի ապահովագրեմ. տղաիս տանում եմ պաղպաղակ ուտելու. Ուրիշ ոչինչ
Տղա ջան ինչ հոգեկան պահանջ, դու ամուսնացաց տղա ես, հոքիտ ուրիշ կնոջ հետա ուզում հանդիպե՞լ, այ քեզ բան..........
Էէէէէէէէէ արդեն ուրիշ բաներ եք մտածում, դե չէ էլի չէ. Կարելիա ասել սենց ուզում եմ գնամ ուրեմն պիտի գնամ. Թե չէ?
Իհարկե մի գնա, ու ես քեզ ասեմ էտ քո նախկին ընկերուհին էլ մի բարի պտուղ չի, որ ցանկությունա հայտնում քեզ հետ հանդիպելու...
Էէէէէէէէէ արդեն ուրիշ բաներ եք մտածում, դե չէ էլի չէ. Կարելիա ասել սենց ուզում եմ գնամ ուրեմն պիտի գնամ. Թե չէ?
ուրիշը ո՞րնա դու՞ չես ասում իմ հոգին պահանջումա էտ հանդիպումը....
Իհարկե մի գնա, ու ես քեզ ասեմ էտ քո նախկին ընկերուհին էլ մի բարի պտուղ չի, որ ցանկությունա հայտնում քեզ հետ հանդիպելու...
իիի, դու տեղյակ չէս ներքևներում ինչ եմ գրել? ինքը չի առաջարկել , ես առաջարկեցի ինքն էլ համաձայնվեց. չնայած ճիշտա բար պտուղ չի.
Կարճ ասած ես մի բան հասկացա որ ես շատ վատ ամուսին եմ. Կնոջս եմ ուզում կարոտել եմ, ուրա, խի մոտս չի?
ուրիշը ո՞րնա դու՞ չես ասում իմ հոգին պահանջումա էտ հանդիպումը....
հա դե հոգիա, էս անգամ էլ թող իրա ասածով լինի, ինչ կլինի որ, հազարից մեկ մի բանա ուզում չանեմ?
հա դե հոգիա, էս անգամ էլ թող իրա ասածով լինի, ինչ կլինի որ, հազարից մեկ մի բանա ուզում չանեմ?
Եթե բացատրես ետ հանդիպումը քեզ ինչ կտա...մտացի..........համ քեզ կբացատրես համել մեզ......
Եթե բացատրես ետ հանդիպումը քեզ ինչ կտա...մտացի..........համ քեզ կբացատրես համել մեզ......
Բա չիմանայի? Եսիմ օրինակ որ փոքր վախտվա նկարներդ նայում էս ինչա տալիս դա քեզ? նույն բանննա
Բա չիմանայի? Եսիմ օրինակ որ փոքր վախտվա նկարներդ նայում էս ինչա տալիս դա քեզ? նույն բանննա
Ախր սա էտ դեպքը չի, դու դեռ սիրում ես իրան ու եթե տեսնես ավելի սիրտդ կկպնի, ու նորից կուզենաս հանդիպես, հետո նորից ու.............շատ հնարավորա որ ընտանիքտ քայքայվի:
Ախր սա էտ դեպքը չի, դու դեռ սիրում ես իրան ու եթե տեսնես ավելի սիրտդ կկպնի, ու նորից կուզենաս հանդիպես, հետո նորից ու.............շատ հնարավորա որ ընտանիքտ քայքայվի:
Էէէէէէէէէէէդ վերջինը հեչ դուրս չեկավ. Իսկ չի կարա նենց լինի որ հանդիպեմ, խոսեմ, սաղ պարզեմ ու հանգստանամ, կարողա ենթագիտակցորեն բաներ կան որ ես դեռ չեմ պարզել իմ համար?
ինձ մի նեռվայնացրա , ինձ վնաս կտամ :)
Փաստորեն քեզ կատակ անել կարելիա ինձ չէ?
վնաս տուր, ինձ ինչ:) Եվ ինչքան սիրտդ ուզում է նեռվայնացի:
Ես կատակ չեմ արել, ես ֆակտերն եմ մատնանշել իմ սուբյեկտիվ-օբյեկտիվ պատկերացմամբ:
Մի խոսքով քեզ հաջողություն:
վնաս տուր, ինձ ինչ:) Եվ ինչքան սիրտդ ուզում է նեռվայնացի:
Ես կատակ չեմ արել, ես ֆակտերն եմ մատնանշել իմ սուբյեկտիվ-օբյեկտիվ պատկերացմամբ:
Մի խոսքով քեզ հաջողություն:
Շնորհակալ եմ կարծիքներիդ և խորհուրդներիդ համար. Անկեղծ, առանց իռոնիաի(հեգնանքի)
Ի՞նչ ես ուզում պարզել.......................ու հէչ պարտադիր չի որ հանդիպես խոսելու համար, դուք ինչքան հասկացա շփվում եք կոմպով...
Հա շփվում ենք հազարից մեկ. Իսկ թե ինչ եմ ուզում պարզել չգիտեմ, ասում եմ կարողա ենթագիտակցորեն բաներ կան, իրոք չգիտեմ, կոնկրետ բան չունեմ հարցնելու.
Հա շփվում ենք հազարից մեկ. Իսկ թե ինչ եմ ուզում պարզել չգիտեմ, ասում եմ կարողա ենթագիտակցորեն բաներ կան, իրոք չգիտեմ, կոնկրետ բան չունեմ հարցնելու.
Պարզա.........ամեն ինչ շատ պարզ կարելի է բացատրել, դու սիրում ես իրան, ու էտ բնական ու նորմալ բանա որ ցանկանում ես հանդիպել նրա հետ, բայց հիմա դու պետքա աշխատես այն ուղղությամբ որ այդ սերը հանգչի...........այսինքն խզի բոլոր տեսակ կապերը նրա հետ, ու քո այդ սերը նրա հանդեպ կմարի
Ես իսրտե ոչ մի հույս չեմ փայփայում, համել իրավունք չունեմ հույսեր փայփայելու. Աչքիս պիտի իրանց շենքը քանդել տամ :) դա կլինի առաջին քյլը նրան մոռանալու գործում.
Բայց ես մի բան չեմ հասկանում, մարդ ոնց կարա երկու կնոջ սիրի? Ախր ես կնոջս շատ եմ սիրում է.
Էտ շատ լավա, որ սիրում ես, իսկ էն մեկին մտիցտ հանի:
Մոդերատորական. հարգելի քննարկման մասնակիցներ, կարծում եմ բոլոր հնարավոր խորհուրդները արդեն տրվեցին h_jak–ին և նա ինքն արդեն ի զորու է որոշում կայացնել, մանավանդ, որ խորհրդատուների շարքում, որքանով որ տեղյակ եմ, չկան հոգեբաններ, իսկ թեման նախատեսված է հոգեբանին հարցեր ուղղելու համար։ Հետագա անիմաստ գրառումները կջնջվեն և կտուգանվեն։
Անտիհուշամիցին խմեմ կօգնի? չեմ կարում է ախր, որ կարենաի էսքան չէի ձեզ բոլորիդ անհանգսստացնի իմ պրոբլոմներով. Ախր վախտին հոգեկանս շատ լավ էր բայց ֆինանսականս էր կաղում հիմա էլ հակառակնա, չիլինի լրիվ հավասարակշռություն լինի?
Երիտասարդ ես ու անփորց, ու լվից դավա ես սարքում, ետ քո պրոբլեմը հեչ պրոբլեմ չի, կանցնի կգնա, ուղակի մի գնա հանդիպմանը ու հետը ոչմի կապ մի ունեցի, որ իրավիձակը չխորացնես ու չբարդացնես:
h_jak ջան եթե սիրտդ շատ ա ուզում հանդիպիր այդ աղջկա հետ, զուտ քո հոգու հանգստության համար: Ի դեպ մի դեպք հիշեցի իմ կյանքից: Երկար տարիներ առաջ ես սիրահարվել էի մի տղայի: Էնպես ստացվեց, որ նրան երկար տարիներ չէի տեսնում, մի քիչ մոռացել էի, նրան, բայց նրա մասին լսելուց ուրախանում էի, հույսեր էի փայփայում և սրտիս խորքում միշտ ցանկանում էի նրան տեսնել: Այս վերջերս շատ պատահական նրան տեսա և նա իմ հիշողություններում լրիվ այլ էր քան իրականում: Նրան տեսնելուց հետո իմ հոգին հանգստացավ: Հիմա ես ոչ մի հւյսեր չեմ փայփայում նրա հետ և այն զգացմունքները, որ կային նրա հանդեպ հիմա էլ չկան: :)
h_jak ջան քանի օր է կարդում եմ բացածդ թեմայի մեկնաբանությունները ու ի վերջո որոշեցի մասնակցել :Անկեղծորեն կասեմ ստացածս տպավորությունը:Թեման բացելու նպատակդ ոչ թե գնալ - չգնալն է(դու դա վաղուց արդեն որոշել ես ի օգուտ գնալու ),այլ արածդ քայլը պատճառաբանելը:Ինքդ էլ լավ գիտես ինչու ես գնալու ու ենթագիտակցաբար ինքդ քեզ համոզելը,թե պարզապես հին ընկերոջ մոտ ես գնում միամիտ տպավորություն է թողնում:Ես կամ մյուսները քեզ դատապարտելու կամ ետ պահելու իրավունքը չունենք:Դու ես որոշողը:Հիմա սխալն անելուց առաջ քեզ թվում է ,որ ամեն ինչ քո հսկողության սահմաններում է և ցանկացած պահին կարող ես դարձյալ իրավիճակի տերը լինել,բայց դա հեռու է ճշմարտություն լինելուց:Հավատա ինչքան էլ մեծ լինի հետաքրքրությունդ,կիրքդ,կարոտդ,ցանկությունդ(ընտրիր որն ուզում ես ,արդյունքը նույնն է լինելու)չարժի այդքան մեծ փորձության ենթարկել ինքդ քեզ , հետագայում մեծ ցավ պատճառելով քեզ հարազատ մարդկանց,игра не стоит свеч կասեր ռուսը:Իմացիր,որ գնալուց հետո ոչինչ նույնը չի մնալու(քո ներկա կյանքն ու հարաբերություններդ նկատի ունեմ):Ես էլ քո փոխարեն չէի գնա:Շատ քաղցր են գայթակղության պտուղները,բայց հաշիվը փակելուց` անիմաստ թանկ:
h_jak ջան քանի օր է կարդում եմ բացածդ թեմայի մեկնաբանությունները ու ի վերջո որոշեցի մասնակցել :Անկեղծորեն կասեմ ստացածս տպավորությունը:Թեման բացելու նպատակդ ոչ թե գնալ - չգնալն է(դու դա վաղուց արդեն որոշել ես ի օգուտ գնալու ),այլ արածդ քայլը պատճառաբանելը:Ինքդ էլ լավ գիտես ինչու ես գնալու ու ենթագիտակցաբար ինքդ քեզ համոզելը,թե պարզապես հին ընկերոջ մոտ ես գնում միամիտ տպավորություն է թողնում:Ես կամ մյուսները քեզ դատապարտելու կամ ետ պահելու իրավունքը չունենք:Դու ես որոշողը:Հիմա սխալն անելուց առաջ քեզ թվում է ,որ ամեն ինչ քո հսկողության սահմաններում է և ցանկացած պահին կարող ես դարձյալ իրավիճակի տերը լինել,բայց դա հեռու է ճշմարտություն լինելուց:Հավատա ինչքան էլ մեծ լինի հետաքրքրությունդ,կիրքդ,կարոտդ,ցանկությունդ(ընտրիր որն ուզում ես ,արդյունքը նույնն է լինելու)չարժի այդքան մեծ փորձության ենթարկել ինքդ քեզ , հետագայում մեծ ցավ պատճառելով քեզ հարազատ մարդկանց,игра не стоит свеч կասեր ռուսը:Իմացիր,որ գնալուց հետո ոչինչ նույնը չի մնալու(քո ներկա կյանքն ու հարաբերություններդ նկատի ունեմ):Ես էլ քո փոխարեն չէի գնա:Շատ քաղցր են գայթակղության պտուղները,բայց հաշիվը փակելուց` անիմաստ թանկ:
Միանշանակ չեմ գնա նշված պատճառով, ես իմ ընտանիքը ամենից վեր եմ դասում. Շնորհակալ եմ
Իմացիր,որ գնալուց հետո ոչինչ նույնը չի մնալու(քո ներկա կյանքն ու հարաբերություններդ նկատի ունեմ):Ես էլ քո փոխարեն չէի գնա:Շատ քաղցր են գայթակղության պտուղները,բայց հաշիվը փակելուց` անիմաստ թանկ:
Ոչ գնալն է մի բան, ոչ էլ չգնալը, չգնալու դեպքում, ամբողջ կյանքում սրտի ձայնը լռեցնելով պիտի ապրի, գնալու դեպքում, կարող է հանգամանքները այնպես դասավորվեն, որ ստիպված ամբողջ կյանքում խղճի ձայնը լռեցնելով ապրի: Արդյո՞ք մարդը միայն իր հարազատների ու խղճի առաջ է պատասխանատու՞, իսկ սրտի առաջ չկա՞ պատասխանատվություն: Ո՞վ կասի, ի՞նչ է այդ սիրտ կոչվածը, որը ճմլվում է, մղկտում է երբ փորձում ես ձայնը լռեցնել, արդյո՞ք դա հենց ինքը կյանքը չէ, որ փորձում է հոսել իսկ մենք փորձում ենք այն սանձել, կանգնեցնել: Էս տղան երբեք չի դավաճանել կյանքի հոսքին, սրտի ձայնին, դարձել է հանգամանքների, ուրիշի թելադրված կամքի ու չակերտավոր խոհեմության զոհը, «խոհեմության» քարոզներն են պատճառը, որ հիմա նա հայտնվել է նման անցանկալի իրավիճակում:« Խոհեմության» կոչ անել մեկին, ով դարձել է «խոհեմության» զոհ, կարծում եմ, մի փոքր անտեղի է:
Կներես Ariadna ջան, հարգում եմ ակումբի կանոնները, օրենքները ամեն ինչից վեր են, բայց էս պատմությունը ինձ մի փոքր հուզել է, չեմ կարող չարտահայտվել:
Եթե որոշես տեսնել նրան, ապա ճիշտ կլինի, որ նրա հետ հանդիպես լուսավոր և մարդաշատ վայրում:
Ժողովուրդ ջան, գնալ չգնալը արդեն որոշել եմ, Չեմ գնալու Ես իմ ընտանիքի համար ամեն տեսակ հանդուրժողականութուն կանեմ. Իմ հոգեկան վիճակի անկայունությունը նրանց վրա չպետք է ազդի. Եվ վեջիվերջո ես ուժեղ տղամարդ եմ, մի կերպ կհաղթահարեմ դժվարությունները.
բայց ոնց նայում եմ մարդ պիտի մի հատ սիրած ունենա, թեչէ կինս քաղաքում չի , մնացել եմ սոված. :D
Ժողովուրդ ջան, գնալ չգնալը արդեն որոշել եմ, Չեմ գնալու Ես իմ ընտանիքի համար ամեն տեսակ հանդուրժողականութուն կանեմ. Իմ հոգեկան վիճակի անկայունությունը նրանց վրա չպետք է ազդի. Եվ վեջիվերջո ես ուժեղ տղամարդ եմ, մի կերպ կհաղթահարեմ դժվարությունները.
բայց ոնց նայում եմ մարդ պիտի մի հատ սիրած ունենա, թեչէ կինս քաղաքում չի , մնացել եմ սոված. :D
վայ , աչքիս h_jakը ակումբի վրա մի ամբողջ օր,կներեք արտահայտությանս ղժժաց:D:D,
կներեք օֆֆթոփի համար, էս շոգից է:P
վայ , աչքիս h_jakը ակումբի վրա մի ամբողջ օր,կներեք արտահայտությանս ղժժաց:D:D,
կներեք օֆֆթոփի համար, էս շոգից է:P
Միանշանակ ոչ, ես իրոք խորհրդի կարիք ունեի.
Էս շոգերին էլ մարդ մի հատ սիրած ունենա գոնե սառը ջուր ու սուրճ խմի հովանա. :D
Firegirl777
02.08.2011, 13:24
Ժողովուրդ էսպիսի մի հարց կա, ես վերջերս պարի եմ գնում, ուսուցչուհին մի շատ հմայիչ ու գեղեցիկ աղջիկ է, վերջին պարապունքին, մեզ ահա թե ինչ պատմեց, փոքրերի խմբից մի աղջիկ պարզվում է սիրահարվել է նրան ու ամեն կերպ ցուցադրում է իր խանդը պարուսուցի հանդդեպ, նույնիսկ եթե դա վերաբերում է մյուս պարողներին լավ գնահատական տալուն, իրոք վախեցած է ու չգիտի ինչ անել, երբ աղջկան ասել է, որ իրեն հավաքի ու էլ էդպես չպահի, ի պատասխան լսել է, որ եթե էլի էդպիսի բան լսի իր կյանքին վերջ կտա, պարուսուցը ինքը հավատում է այդ խոսքերին, քանի որ մի քանի անգամ խանդից ելնելով տեսել է թե ինչպես է թեթև կտրատում դաստակները:
Հարց. ինչպես պետք է վարվի այս պարագայում պարուսուցը, որպեսզի չվնասի ոչմեկին, թե իրեն թե այդ աղջկան
Ժողովուրդ էսպիսի մի հարց կա, ես վերջերս պարի եմ գնում, ուսուցչուհին մի շատ հմայիչ ու գեղեցիկ աղջիկ է, վերջին պարապունքին, մեզ ահա թե ինչ պատմեց, փոքրերի խմբից մի աղջիկ պարզվում է սիրահարվել է նրան ու ամեն կերպ ցուցադրում է իր խանդը պարուսուցի հանդդեպ, նույնիսկ եթե դա վերաբերում է մյուս պարողներին լավ գնահատական տալուն, իրոք վախեցած է ու չգիտի ինչ անել, երբ աղջկան ասել է, որ իրեն հավաքի ու էլ էդպես չպահի, ի պատասխան լսել է, որ եթե էլի էդպիսի բան լսի իր կյանքին վերջ կտա, պարուսուցը ինքը հավատում է այդ խոսքերին, քանի որ մի քանի անգամ խանդից ելնելով տեսել է թե ինչպես է թեթև կտրատում դաստակները:
Հարց. ինչպես պետք է վարվի այս պարագայում պարուսուցը, որպեսզի չվնասի ոչմեկին, թե իրեն թե այդ աղջկան
Կներես իհարկե, բայց բավականին անհասկանալի ես գրել, քո գրածից ստացվում է, որ աղջիկը սիրահարվել է աղջիկ պարուսույցին,ճիշտ ե՞մ հասկացել:
Ժողովուրդ էսպիսի մի հարց կա, ես վերջերս պարի եմ գնում, ուսուցչուհին մի շատ հմայիչ ու գեղեցիկ աղջիկ է, վերջին պարապունքին, մեզ ահա թե ինչ պատմեց, փոքրերի խմբից մի աղջիկ պարզվում է սիրահարվել է նրան ու ամեն կերպ ցուցադրում է իր խանդը պարուսուցի հանդդեպ, նույնիսկ եթե դա վերաբերում է մյուս պարողներին լավ գնահատական տալուն, իրոք վախեցած է ու չգիտի ինչ անել, երբ աղջկան ասել է, որ իրեն հավաքի ու էլ էդպես չպահի, ի պատասխան լսել է, որ եթե էլի էդպիսի բան լսի իր կյանքին վերջ կտա, պարուսուցը ինքը հավատում է այդ խոսքերին, քանի որ մի քանի անգամ խանդից ելնելով տեսել է թե ինչպես է թեթև կտրատում դաստակները:
Հարց. ինչպես պետք է վարվի այս պարագայում պարուսուցը, որպեսզի չվնասի ոչմեկին, թե իրեն թե այդ աղջկան
մոտավորապես քանի տարեկան են աղջիկը և ուսուցիչը
Firegirl777
02.08.2011, 14:50
Չամիչ ճիշտ ես հասկացել,
պարուսուցը մոտ 25 տարեկան է իսկ աղջիկը մոտավոր 14
Չամիչ ճիշտ ես հասկացել,
պարուսուցը մոտ 25 տարեկան է իսկ աղջիկը մոտավոր 14
պարզ է նա դեռահաս է իսկ այդ տարիքում (և ոչ միայն) նրանք կարող են «սիրահարվել» իրենցից բավականին մեծերին,ոչ միայն աղջիկները նաև տղաները,
շատ բարդ իրավիճակ պետք է զգույշ լինել, հնարավոր է երեխան իսկապես անի իր ասածները
կարծում եմ պարուսույցի համար միակ ելքը ծնողներին տեղյակ պահելն է
Չամիչ ճիշտ ես հասկացել,
պարուսուցը մոտ 25 տարեկան է իսկ աղջիկը մոտավոր 14
Փաստորեն 14 տարեկան աղջիկը սիրահարվել է 25 տարեկան պարուսուց աղջկա՞ն: Ինչեւէ,կարեւոր չէ, ցանկացած դեպքում կարեւորը գրագետ մոտեցումն է, աղջիկը ուշադրության կարիք ունի, շատ հնարավոր է,որ ամեն ինչ շատ արագ հարթվի, ամենայն հավանականությամբ հենց այդպես էլ տեղի կունենա, եթե պարուսուցը աղջկան ուշադրություն հատկացնի, ժամանակ տրամադրի աղջկան եւ նրան հնարավորություն տա արտահայտել այն ինչ կա իր ներսում, հնարավորություն ստանալով արտահայտվել եւ դուրս բերել ներսի եղածը, նա այլեւս այդ չափ չի սեւեւռվի, այդ զգացողությունը չի դառնա սեւեռուն: Պարուսուցը պիտի անկեղծ ուշադրություն հատկացնի աղջկան, ցույց տա, հասկացնել տա, որ աղջկան ընդունում է, չի մարժում այն ինչ կատարվում է նրա ներսում, եւ փորձի, աննկատ կերպով, բնական կերպով հարաբերությունները տեղափոխել ընկերական հարթություն:
Իսկ ծնողներին հայտնելու գաղափարը հայտնի չէ, թե ինչ հետեւանքներ կունենա, եթե աղջիկը սուիցիդալ հակումներ ունի,ամենայն հավանականությամբ, ընտանեկան մթնոլորտը, ծնողների հարաբերությունները, ծնող երեխա հարաբերությունները առողջ չեն, չի բացառվում, որ ծնողները ագրեսիվ են,կարող են երեխային պատժել, բռնության ենթարկել, զրկել պարի գնալու հնարավորություններից, բոլորս էլ լավ գիտենք, որ շատ ու շատ հայ ընտանիքներում երեխաները քավության նոխազ են, ծնողները բոլոր իրենց անհաջողությունները բարդում են երեխաների գլխին, իրենց անգրագետ մոտեցմամբ երեխաներին հոգեբանական տրավմաների են ենթարկում:
Այն ինչ գրել եմ, հիմնված է անձնական փորձի վրա: 15 տարեկան էի, երբ ինձ սիրահարվել էր ինձանից երկու անգամ մեծ տղամարդ,ես նրանից զզվում էի, ամեն անգամ կոպտում, հայհոյում էի երբ ինձ մոտենում էր, նա ինձ հետեւեց ուղիղ 6 տարի, հետապդնում էր ինձ ամեն ուր, ես նրա հանդեպ նոխկանք էի զգում, նա ինձ սարսափելի վանում էր,նրա հետ դեմ առ դեմ խոսելու միտքը ինձ անասելի տհաճություն էր պատճառում: Այժմ լինելով արդեն բավականին հասուն, շատ լավ գիտակցում եմ,որ եթե այդ մարդուն մի փոքր ուշադրություն հատկացնեի, արտահայտվելու հնարավորություն տաի, հնարավոր է նա այդ չափ չսեւեռվեր, հիմա հենց այդպես էլ անում եմ, միշտ մարդկանց ուշադրություն եմ հատկացնում եւ արտահայտվելու հնարավորություն եմ տալիս, այն ինչ մերժվում է դառնում է սեւեռուն, կպչում է ու պոկ չի գալիս:
Փաստորեն 14 տարեկան աղջիկը սիրահարվել է 25 տարեկան պարուսուց աղջկա՞ն: Ինչեւէ,կարեւոր չէ, ցանկացած դեպքում կարեւորը գրագետ մոտեցումն է, աղջիկը ուշադրության կարիք ունի, շատ հնարավոր է,որ ամեն ինչ շատ արագ հարթվի, ամենայն հավանականությամբ հենց այդպես էլ տեղի կունենա, եթե պարուսուցը աղջկան ուշադրություն հատկացնի, ժամանակ տրամադրի աղջկան եւ նրան հնարավորություն տա արտահայտել այն ինչ կա իր ներսում, հնարավորություն ստանալով արտահայտվել եւ դուրս բերել ներսի եղածը, նա այլեւս այդ չափ չի սեւեւռվի, այդ զգացողությունը չի դառնա սեւեռուն: Պարուսուցը պիտի անկեղծ ուշադրություն հատկացնի աղջկան, ցույց տա, հասկացնել տա, որ աղջկան ընդունում է, չի մարժում այն ինչ կատարվում է նրա ներսում, եւ փորձի, աննկատ կերպով, բնական կերպով հարաբերությունները տեղափոխել ընկերական հարթություն:
Իսկ ծնողներին հայտնելու գաղափարը հայտնի չէ, թե ինչ հետեւանքներ կունենա, եթե աղջիկը սուիցիդալ հակումներ ունի,ամենայն հավանականությամբ, ընտանեկան մթնոլորտը, ծնողների հարաբերությունները, ծնող երեխա հարաբերությունները առողջ չեն, չի բացառվում, որ ծնողները ագրեսիվ են,կարող են երեխային պատժել, բռնության ենթարկել, զրկել պարի գնալու հնարավորություններից, բոլորս էլ լավ գիտենք, որ շատ ու շատ հայ ընտանիքներում երեխաները քավության նոխազ են, ծնողները բոլոր իրենց անհաջողությունները բարդում են երեխաների գլխին, իրենց անգրագետ մոտեցմամբ երեխաներին հոգեբանական տրավմաների են ենթարկում:
նախ կարծում եմ այդ զգացումը սեր չի, իսկ այն ընկերական հարթություն տանելը իհարկե ելք է, բայց դրա համար որոշակի հմտություն է պետք, ինչ վերաբերում է ծնողներին, հավանաբար երեխայի դաստիարակությունն էլ այնքան հաջող չեն իրականացնել, այլապես նրա վարքը այսպիսի ծայրահեղ դրսևորումներ չէր ունենա.
իսկ պարի պարապմունքներից կտրելը միանշանակ սխալ է.
նախ կարծում եմ այդ զգացումը սեր չի, իսկ այն ընկերական հարթություն տանելը իհարկե ելք է, բայց դրա համար որոշակի հմտություն է պետք, ինչ վերաբերում է ծնողներին, հավանաբար երեխայի դաստիարակությունն էլ այնքան հաջող չեն իրականացնել, այլապես նրա վարքը այսպիսի ծայրահեղ դրսևորումներ չէր ունենա.
իսկ պարի պարապմունքներից կտրելը միանշանակ սխալ է.
Կարեւոր չէ, թե ինչ է, այդ զգացողությունը կա, շրջապատի կողմից այն մերժելու եւ առհամարելու դեպքում մարդը կարող է հիվանդագին սեւեւռվել այդ զգացողության վրա, անկայուն հոգեկերտվածք ունենալու դեպքում կարող է հոգեկան աշխարհին լուրջ վնասներ հասցնել: Ոչ մի դեպքում չի կարելի երեխայի գլխին քարոզներ կարդալ, ինչ որ բան բացատրել, հասկացնել որ դա սեր չի,այն ինչ տեղի է ունենում սխալ է, այս ամենը մերժման վառ արտահայտվչաձեւեր են, պետք է արտահայտվելու հնարավորություն տալ, համբերատար կերպով թույլ տալ, որ դուրս հանի իր ներսի եղածը, եւ հասկանա, որ ինքը մերժված չէ: Մերժված լինելու դեպքում երեխան կարող է իրեն լուրջ վնասներ հասցնել:
Կարեւոր չէ, թե ինչ է, այդ զգացողությունը կա, շրջապատի կողմից այն մերժելու եւ առհամարելու դեպքում մարդը կարող է հիվանդագին սեւեւռվել այդ զգացողության վրա, անկայուն հոգեկերտվածք ունենալու դեպքում կարող է հոգեկան աշխարհին լուրջ վնասներ հասցնել: Ոչ մի դեպքում չի կարելի երեխայի գլխին քարոզներ կարդալ, ինչ որ բան բացատրել, հասկացնել որ դա սեր չի,այն ինչ տեղի է ունենում սխալ է, այս ամենը մերժման վառ արտահայտվչաձեւեր են, պետք է արտահայտվելու հնարավորություն տալ, համբերատար կերպով թույլ տալ, որ դուրս հանի իր ներսի եղածը, եւ հասկանա, որ ինքը մերժված չէ: Մերժված լինելու դեպքում երեխան կարող է իրեն լուրջ վնասներ հասցնել:
Այո բայց միանշանակ ոչինչ ասել չես կարող, նա մերժված է թե՞ ոչ , հատկապես դատելով նկարագրվածից նա բավականին համարձակ է, բացահայտ խանդ է ցուցադրում,
այնուամենայնիվ սա անհատական երևույթ է, մենք չգիտենք մանրամասները, չհասկացա կտրել է երակները թե՞ ոչ,միանշանակ ոչինչ ասել չես կարող
Այո բայց միանշանակ ոչինչ ասել չես կարող, նա մերժված է թե՞ ոչ , հատկապես դատելով նկարագրվածից նա բավականին համարձակ է, բացահայտ խանդ է ցուցադրում,
այնուամենայնիվ սա անհատական երևույթ է, մենք չգիտենք մանրամասները, չհասկացա կտրել է երակները թե՞ ոչ,միանշանակ ոչինչ ասել չես կարող
Արփինե ջան, Firegirl777-ը արդեն նշել է, որ պարուսուցը փորձել է աղջկան կարգի հրավիրել, ասել էր, որ իրան հավաքի ու էտպես չպահի, սա մերժելու դրսեւորում է, ինչի հետւանքով աղջիկը դարձել է ավելի ագրեսիվ, դրա համար ասում եմ՝ պարուսուցի կողմից աղջկան մերժելու ցանկացած դրսեւորում իրավիճակը ավելի կբարդացնի, աղջկան պետք է հնարավորություն տալ արտահայտվել, պետք է նրան ըդնառաջ գնալ, հասկացնել տալ, որ ընդունում ես այն ամենը ինչը կատարվում է նրա ներսում:
Արփինե ջան, Firegirl777-ը արդեն նշել է, որ պարուսուցը փորձել է աղջկան կարգի հրավիրել, ասել էր, որ իրան հավաքի ու էտպես չպահի, սա մերժելու դրսեւորում է, ինչի հետւանքով աղջիկը դարձել է ավելի ագրեսիվ, դրա համար ասում եմ՝ պարուսուցի կողմից աղջկան մերժելու ցանկացած դրսեւորում իրավիճակը ավելի կբարդացնի, աղջկան պետք է հնարավորություն տալ արտահայտվել, պետք է նրան ըդնառաջ գնալ, հասկացնել տալ, որ ընդունում ես այն ամենը ինչը կատարվում է նրա ներսում:
Չամիչ ջան ախր էսպիսի դեպքը էսպես քննարկել հնարավոր չի, դեպքի մանրամասները չգիտենք, չենք ճանաչում աղջկան, նրա բնավորությունը չգիտենք, դեռահասին հասկանալն ու նրան բան հասկացնելը դժվար է, արգելելը անիմաստ.
իհարկե ասելը որ հասկանում ես իրեն և այլն հնարավոր է, բայց պարուսույցը արդյոք կարող է
Firegirl777
02.08.2011, 18:55
Ընտանիքի առումով ճիշտ եք, ընտանիքում ըստ պարուսուցի խոսքերի շատ խիստ մթնոլոտ է, և աղջկան իրոք շատ խիստ ու կաշկանդված են պահում, և համաձայն եմ, որ դա էլ կարող էր պատճառ հանդիսանալ այս ամենի:
Ուշադրության առումով պարուսույցը ասեց, որ վերջերս եղել է այդ աղջկա ծնունդը և չնայած այն հանգամանքին որ ուսուցչուհին երբեք նվերներ չի նվիրել իր աշակերտներին, այս դեպքում բացառություն է արել ու հատուկ նվեր պատրաստել այդ աղջնակի համար, այսինքն նշված ուշադրությունը նրա հանդեպ կա:
Երակները կտրելու առումով, նա ուղղակի վնասել է իրեն, լուրջ վնաս չի պատճառել, բայց եթե ապակիով դաստակը ճղրտել է կարծում եմ ավելի լուրջ արարքի հակում էլ կունենա:
Ըստ իս աղջնակը հոգեբանի կարիք ունի: Այս պարագայում կարծում եմ պարուսուցը աղջկան ոչնչով չի կարող օգնել:
Ըստ իս աղջնակը հոգեբանի կարիք ունի: Այս պարագայում կարծում եմ պարուսուցը աղջկան ոչնչով չի կարող օգնել:
Իսկ ի՞նչ ասել է օգնել, լուծել նրա հոգեբանական խնդիրնե՞րը, բնականաբար չի կարող, խոսքը, ընդամենը, գնում է՝ սեփական՝ ոչ գրագետ մոտեցմամբ իրավիճակը ավելի չբարդացնելու մասին: Ի վերջո երեխան զգացմունքներ է տածում տվյալ պարուսուցի հանդեպ, ուզած թե չուզած, նա արդեն ներքաշված է այս իրավիճակի մեջ,որտեղ նրա վարքը, ճիշտ կամ սխալ մոտեցումը, անմիջականորեն կազդի երեխայի վրա, խոսքը ոչ թե օգնելու, այլ չվնասելու մասին է:
Իսկ ի՞նչ ասել է օգնել, լուծել նրա հոգեբանական խնդիրնե՞րը, բնականաբար չի կարող, խոսքը, ընդամենը, գնում է՝ սեփական՝ ոչ գրագետ մոտեցմամբ իրավիճակը ավելի չբարդացնելու մասին: Ի վերջո երեխան զգացմունքներ է տածում տվյալ պարուսուցի հանդեպ, ուզած թե չուզած, նա արդեն ներքաշված է այս իրավիճակի մեջ,որտեղ նրա վարքը, ճիշտ կամ սխալ մոտեցումը, անմիջականորեն կազդի երեխայի վրա, խոսքը ոչ թե օգնելու, այլ չվնասելու մասին է:
Աղջնակն ոչ միայն արտահայտել է իր զգացմունքներն, այլ նաև սպառնացել է պարուսուցուն, իսկ դա արդեն նշանակում է,որ աղջնակն ունի լուրջ խնդիրներ: Պարուսուցը եթե անի էնպես ինչպես աղջիկն է ուզում կզոհաբերի ինքն իրեն, իսկ հակառակվելու դեպքում աղջիկը կվնասի ինքն իրեն: Ամեն դեպքում հոգեբանի միջամտությունը համարում եմ պարտադիր պայման: Պարուսուցը թող անպայման խոսի որևէ հոգեբանի հետ, իրավիճակը չբարդացնելու համար:
Պարուսուցը եթե անի էնպես ինչպես աղջիկն է ուզում կզոհաբերի ինքն իրեն,
Իսկ ո՞րտեղ խոսք գնաց էն մասին, որ պարուսուցը անի այն ինչ աղջիկն է ուզում, կմեջբերե՞ք այն հատվածը, որտեղ նման բան է գրված:
Firegirl777
03.08.2011, 13:45
Իսկ ո՞րտեղ խոսք գնաց էն մասին, որ պարուսուցը անի այն ինչ աղջիկն է ուզում, կմեջբերե՞ք այն հատվածը, որտեղ նման բան է գրված:
Ուղղակի նվերի պահը կարելի ա համարել որպես աղջկա ուզածող շարժվելու պահ ու այն որ հիմա պարուսուցը վախենում է աղջնակին ինչ որ բան ասել, կամ ուրիշներին շատ գովել
anahit96
24.08.2011, 17:37
Մի հարց ունեմ մեր հոգեբաններին.Սովորական է այն,որ 15 տարեկան տղան սիրահարվում է 25 տարեկան աղջկա ու շատ լուրջ
Մի հարց ունեմ մեր հոգեբաններին.Սովորական է այն,որ 15 տարեկան տղան սիրահարվում է 25 տարեկան աղջկա ու շատ լուրջ
անսովորական կլիներ եթե հինգ տարեկան տղան :erexa լուրջ սիրահարվեր
Մի հարց ունեմ մեր հոգեբաններին.Սովորական է այն,որ 15 տարեկան տղան սիրահարվում է 25 տարեկան աղջկա ու շատ լուրջ
Չէ, անսովոր ա :D
Իսկ եթե լուրջ՝ հիմա ոչ մի անսովոր բան չկա, դաժե եթե 15 տարեկան տղան 25 տարեկան տղայի լուրջ սիրահարվի,էլի սովորական ա:
Magic-Mushroom
24.08.2011, 23:46
Գիտեք տղաներին այդ տարիքում գրավում են իրենցից մեծ աղջիկները,քանի որ նրանք ավելի փորձառու են եւ գիտեք տղաները՝նամանավանդ հայ խուսափում են կույս աղջիկներից ելնելով պարատականության եւ այլ ավանդական բաներից,այդ տարիքում սիրահարվելը շատ նորմալ է եւ գեղեցիկ՝հորմոնները եւ հիպերակտիվությունը իրենցը ասում են,օկսիտոցինի մակարդակը շատ է բարձրանում:)
anahit96
25.08.2011, 15:26
Գիտեք տղաներին այդ տարիքում գրավում են իրենցից մեծ աղջիկները,քանի որ նրանք ավելի փորձառու են եւ գիտեք տղաները՝նամանավանդ հայ խուսափում են կույս աղջիկներից ելնելով պարատականության եւ այլ ավանդական բաներից,այդ տարիքում սիրահարվելը շատ նորմալ է եւ գեղեցիկ՝հորմոնները եւ հիպերակտիվությունը իրենցը ասում են,օկսիտոցինի մակարդակը շատ է բարձրանում:)
Իսկ էտ անցողիկա՞
Haykolo1991
25.08.2011, 20:17
ինչի ա որ մի հոգեբանի մոտ գնալու համար գինը 15000 ա մի սեանսը,,մյուսի մոտ 5000??
Moonwalker
25.08.2011, 20:36
ինչի ա որ մի հոգեբանի մոտ գնալու համար գինը 15000 ա մի սեանսը,,մյուսի մոտ 5000??
Ի՞նչի ա մի մեքենայի գինը 15000 դոլլար, իսկ մյուսինը՝ 5000::'
Magic-Mushroom
25.08.2011, 20:52
Իսկ էտ անցողիկա՞
Էխխ՜ Անահիտ ջան այս կյանքում ամենինչ անցողիկ է,ոչ մի բան հավերժական չէ,մեկ է մի օր ամենինչ վերջանում է,իսկ ավելի լուրջ,եթե իսկապես սիրում է,ապա սերը տարիք չի հարցնում,հնարավոր է որ հասունացումը անցնի շատ բաներ փոխվեն:)
Հայկ ջան քեզ էլ պատասխան եմ՝ուրեմն հոգեբան կա հոգեբան է,հոգեբան էլ կա...սիրած դեղը Ամիտրիպտիլինն է ու հալոպերիդոլը նորմալ մարդկանց նշանակելը:o
Haykolo1991
25.08.2011, 21:19
ետ հոգեբան 15000 նոց ինձ ամիտրիպտիլներ նշանակել
Մի հարց ունեմ, իսկ որտեղից կարելիա էժան հոգեբան գտնել? Ճիշտա չգիտեմ հոգեբանը ինչա անում, ինչովա օգնում, բայց երևի ինձ հոգեբանա հարկավոր.
Մի բան խորհուրդ տվեք ժողովուրդ.
Իսկ հոգեբանը լուրջ պետքա. Ո՞վ գիտի, մեկ սեանսը քանի ժամ ա տևում?
Կարողա դա էլ պետք գա, կյանքա ինչ իմանաս?
Իսկ հոգեբանը լուրջ պետքա. Ով գիտի մեկ սիանսը քանի ժամա տևում?
Մեկ սեանսը 1 ժամ է::)
Magic-Mushroom
25.08.2011, 23:22
Haykolo1991 ջան մենակ չասես որ Ամիտրիպտիլինը ինչ-որ վախենալու նեյրոլեպտիկի հետ է նշանակել,կամ մոնոթերապիա,այդ հակադեպրեսանտը միայն խիստ անհրաժեշտության դեպքում է հարկավոր նշանակել՝բժշկի շատ ուշադիր հսկողության ներքո եւ պարբերաբար ստուգել արյան որակը,ասեմ նաեւ որ այն շատ կարդիոտոկսիկ է,գերացնում է՝ իր Գիստամինային եւ Ացետիլխոլինային ազդեցությունով,բերանի չորություն,տախիկարդիա,բթացում,սկզբից ուժեղ քունը տանում է ու քեզ ջարդված ես զգում,նաեւ բարձրացնում է ինքնասպանության հնարավորությունը՝բարձրացնելով Դոֆամինը ու համապատասխանաբար այն իրականացնելու էներգիա տալով,փոխում է ուղեղի բիոքիմիան,նյութափոխանակություն եւ լյարդի մասին լռում եմ:
Պ.Ս. Միշտ հիշիր,որ կյանքը միայն սեւ եւ սպիտակ գույներից չի բաղկացած եւ չի լինում միայն շատ վատ,կամ լավ,ժպտա,ուրախացի եւ խաղա՝ուղղակի խաղա քո դերը այս կյանքում ու կտեսնես,թե կյանքը ինչ հրաշք է՝ ամենօր նոր զարմանալու առիթ կա,հիշիր Սողոմոն Թագավորի մատանիին գրված խոսքերը,երբ նա շատ ուրախ էր,կամ տխուր միշտ կարդում էր իր մատանիի գրությունը՝ Սա Կանցնի:):yahoo:flower
Haykolo1991
՝ Սա Կանցնի[/B]:):yahoo:flower
Չեմ սիրում էս խոսքերը, էտ խոսքերին մնում է ավելացնել՝ կյանքն էլ կանցնի: Էս ամեն ինչի մեջ տխուր նոտա կա:
Ես հանգել եմ մի եզրակացության, մարդը գործիք է, որին տիրապետելու եւ լավ հնչեցնելու համար ժամանակ ու հմտություն է պետք: Մարդու կարեւոր խնդիրը՝ կարողանալ լինել այնպիսին ինչպիսին նա իրականում՝ է: Իսկ սա իրականում այնքան էլ հեշտ ու պարզ չէ, ինչքան կարող է թվալ: Մարդը շատ բարդ եւ հետաքրքիր էակ է, ինքնաճանաչումից եւ ինքնաբացահայտումից ավելի հետաքրքիր պրոցես չկա: Բոլոր տեսակին բացասական ապրումները, դեպրեսիաները,նեվրոզները պետք է օգտագործել ի նպաստ ինքնաճանաչման ու ինքնաբացահայտման:
Haykolo1991
26.08.2011, 02:08
ամիտրիպտիլին ու էգլոնիլ
Իսկ հոգեբանը լուրջ պետքա. Ո՞վ գիտի, մեկ սեանսը քանի ժամ ա տևում?
էտ հոգեբանի պետկությունը ընդամենը մոդայա արտերկրներից եկած, ամեն մարդ իր հարցերը ինքը պետք է լուծի, իմ կարծիքով հոգեբանին դիմելը հիմարությունա: Անիմաստ դրամի վատնում, խոսքը իհարկե չի գնում հոգեկան հիվանդների մասին:
էտ հոգեբանի պետկությունը ընդամենը մոդայա արտերկրներից եկած, ամեն մարդ իր հարցերը ինքը պետք է լուծի, իմ կարծիքով հոգեբանին դիմելը հիմարությունա: Անիմաստ դրամի վատնում, խոսքը իհարկե չի գնում հոգեկան հիվանդների մասին:
Համարյա համաձայն եմ , բայց օրինակ ինձ մարդա պետք ում հետ կարամ խոսեմ առանց քաշվելու, այսինքն անծանոթ մեկը շատ հարմար թեքնածույա,
թեկուզ հոգեբան չլինի, կարա ուղղակի նորմալ, լուրջ մարդ լինի.
էտ հոգեբանի պետկությունը ընդամենը մոդայա արտերկրներից եկած, ամեն մարդ իր հարցերը ինքը պետք է լուծի, իմ կարծիքով հոգեբանին դիմելը հիմարությունա: Անիմաստ դրամի վատնում, խոսքը իհարկե չի գնում հոգեկան հիվանդների մասին:
անիմաստ բաներ ես գրել. ուրեմն քո կարծիքով հոգեբանին պետք է դիմեն հոգեկան հիվանդները,
չեք հասկանում որ հոգեբանը հոգեկան շեղումներով մարդկանց հետ գործ չի ունենում:
Համարյա համաձայն եմ , բայց օրինակ ինձ մարդա պետք ում հետ կարամ խոսեմ առանց քաշվելու, այսինքն անծանոթ մեկը շատ հարմար թեքնածույա,
թեկուզ հոգեբան չլինի, կարա ուղղակի նորմալ, լուրջ մարդ լինի.
h_jak քո նշած մարդը կարա հենց հոգեբանը լինի վերջապես հոգեբանը հո բոբո չի, սովորական մարդա էլի, թե հայաստանում մոդայա որ հոգեբանի դեր տանեն ընկերուհիները, ընկերները կամ էլ հարևանները:
h_jak քո նշած մարդը կարա հենց հոգեբանը լինի վերջապես հոգեբանը հո բոբո չի, սովորական մարդա էլի, թե հայաստանում մոդայա որ հոգեբանի դեր տանեն ընկերուհիները, ընկերները կամ էլ հարևանները:
Դե լավ թող հոգեբան լինի, դե մեկին խորհուրդ տվեք.
Դե լավ թող հոգեբան լինի, դե մեկին խորհուրդ տվեք.
Ճիշտն ասած մեկին կարող եմ խորհուրդ տալ բայց Երևանից չի
էստեղ նայի http://www.psychology.am/f3gb3/%D5%B4%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%B8%D5%A3%D5%A5%D5%A2%D5%A1%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8.html
Magic-Mushroom
26.08.2011, 10:20
Հարգելի Չամիչ ես քեզ հետ համամիտ չեմ,մարդը,երբ նեվրոզ,կամ խորը դեպրեսիա է ունենում,ապա ուժ չի ունենա օգտագործել այն իրեն վերլուծելու համար,դրանք շատ դաժան հիվանդություններ են:
Haykolo1991 ջան Էգլոնիլը նեյրոլեպտիկ է եւ հոգեբույժների ծանր հրետանին է շիզոֆրենիա եւ բիոպոլյար խանգարումներով տառապող մարդկանց համար,ես քեզ արի մի կոմբինացիա առաջարկեմ,դու քննարկի քո հոգեբանի հետ եւ եթե նա տա իր համաձայնությունը դա շատ ավելի արդյունավետ կլինի:
1.Օրը 4գր Պիրացետամ (Նոտրոպիլ) այն նոտրոպ է եւ բարձրացնում է Ամիտրիպտիլինի արդյունավետությունը,հանում է նրա կողմից առաջացրած բազում կողմնակի էֆֆեկտներ,քունը տանելը,հիշողության վատացումը,կարգավորում է արյան շրջանառությունը,տոկսիկ չէ ու համարյա լյարդում մետաբոլիզմի չի ենթարկվում եւ ամենակարեւորը՝ուժեղացնելով Ամիտրիպտիլինի ուժը,թույլ է տալիս օգտագործել ավելի քիչ քանակություն:
2,Ամիտրիպտիլին 2-3 հատ 50-75մգ,քանի որ դա բավական է պիրացետամի հետ ու համել կողմնակի էֆֆեկտները քիչ կլինի,խմել երեկոյան ժամերին,Պիրացետամը առավոտները
3,Ավելացնել ինչ-որ հեպոպրոտեկտոր(լյարդի պաշտպանիչ),ասենք Կարսիլ՝որը խոտաբույսից է եւ շատ հասանելի,կամ ինչ-որ ֆոսֆոլիպիդներ պարունակող դեղ:
Պ.Ս. Այդ կոմբինացիան փորձված եւ մեկը մյուսին լրացնող,բազում կողմնակի էֆֆեկտներից ազատվելու,ավելի դրական արդյունքներ ստանալու ձեւ է,բայց ես լրիվ ուրիշ բուժում կնշանակեի::think
Ճիշտն ասած մեկին կարող եմ խորհուրդ տալ բայց Երևանից չի
էստեղ նայի http://www.psychology.am/f3gb3/%D5%B4%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%B8%D5%A3%D5%A5%D5%A2%D5%A1%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8.html
Վայ, մեր Ինգան էլ էստեղ կա: :))
Արփինեին.........իսկ քո ծնողները, կամ ծնօղներիտ ծնողները, աղջիկ ջան քա՞նի անգամ են իրենց կյանքում դիմել հոգեբանին: Ես օրինակ քո երկու տարիքին եմ ու չեմ հիշում որ ինչ-որ մեկը իմ շրջապատից երևէ դիմի հոգեբանին, կասեմ ավելին, ես էտ մասնագիտության գոյության մասին լսեցի երբ երկրորդ կուրս էի: Սա նշանակում է որ մարդիկ դարերով ապրել են առանց այդ "մասնագետի" կարիքը զգալու:
Ընդհանրապես Հոգեբանությունը որպես գիտություն, փիլիսոփայությունից առանձնացել և որպես ինքնուրույն գիտություն, կայացել է բավականին ուշ՝ 19-րդ դարի երկրորդ կեսին: Ուստի հայստնի նման պետության համար իսկի էլ տրամաբանական չէր լինի ունենալ զարգացած գիտություն: Իսկ թե ծնողներս քանի անգամ են դիմել կամ ընդհանրապես դիմել են թե ոչ, կներեք, բայց ձեր խնդիրը չէ:
Եթե դուք հեռու եք Հոգեբանությունից և, չգիտեմ էլ ինչու, ուշ եք իմացել նրա գոյության մասին դա չի նշանակում , որ այն գոյություն չունի կամ անհրաժեշտ չէ մարդկանց:
Ինչ վերաբերւմ է մասնագետի կարիքը զգալուն, այն միշտ էլ եղել է, պարզապես մասնագետ չի եղել:
Ի դեպ, ես չեմ փորձում համոզել ձեզ, մտածեք՝ ինչպես ուզում եք:
Ընդհանրապես Հոգեբանությունը որպես գիտություն, փիլիսոփայությունից առանձնացել և որպես ինքնուրույն գիտություն, կայացել է բավականին ուշ՝ 19-րդ դարի երկրորդ կեսին: Ուստի հայստնի նման պետության համար իսկի էլ տրամաբանական չէր լինի ունենալ զարգացած գիտություն: Իսկ թե ծնողներս քանի անգամ են դիմել կամ ընդհանրապես դիմել են թե ոչ, կներեք, բայց ձեր խնդիրը չէ:
Եթե դուք հեռու եք Հոգեբանությունից և, չգիտեմ էլ ինչու, ուշ եք իմացել նրա գոյության մասին դա չի նշանակում , որ այն գոյություն չունի կամ անհրաժեշտ չէ մարդկանց:
Ինչ վերաբերւմ է մասնագետի կարիքը զգալուն, այն միշտ էլ եղել է, պարզապես մասնագետ չի եղել:
Ի դեպ, ես չեմ փորձում համոզել ձեզ, մտածեք՝ ինչպես ուզում եք:
առաջին հերթին հոգեբանությունը գիտություն չի, դա հումանիտար առարկայա, երկրորդ ես արդեն քանի տարիյա ուսումնասիրում եմ հոգեբանությունը ԱՄՆ-ի համալսարաններից մեկում, ու դա ինձ հիմք է տալիս ունենալ այդ կարծիքը, երրորդ: Հիմա դու կարծում ես որ հոգեբանությունը անհրաժեշտություն է և ես ինչ էլ ասեմ, համոզված եմ դու կմնաս քո կարծիքին, իսկ եթե մեկը օրինակ կարծում է որ կյանքը ահավոր բանա, նրան ով էլ ինչ ասի նա կմնա իր կարծիքին: Մարդու միակ հոգեբանը պետքա լինի իր ներքին ձայնը: Իսկ փիլիսոոայությունը գոյություն ունի շատ վաղ ժամանակներից, ու շատ պետք է մարդկությանը: Իսկ քո ծնողների պահով ես հարցրեցի որպեսզի օրինակ բերեմ քեզ նրանց:
Մի հարց էլ...............ինչպե՞ս ես պատկերացնում այդ օգնությունը որ մարդ կարող է ստանալ հոգեբանից: Օրինակ մի որոշ ժամանակ առաջ մի երիտասարդ այս թեմայում իր կարծիքով հոգեբանի կարիք ուներ ու իրեն հոգեբանից հարկավոր էր իմանալ արդյոք նա հանդիպի իր նախկին սիրուն թե ոչ, բայց դա իր գործ է նա ինքը պետք է դա որոշի: Հիմա ես ուզում եմ որ դու բերես մի օրինակ երբ հոգեբանի միջամտությունը անհրաժեշտ է:
Art n em
26.08.2011, 23:09
Մի հարց. ինչի՞ց կարող է լինել, որ իմ վրա ազդում են նկարների միջի հայացքները։
առաջին հերթին հոգեբանությունը գիտություն չի, դա հումանիտար առարկայա, երկրորդ ես արդեն քանի տարիյա ուսումնասիրում եմ հոգեբանությունը ԱՄՆ-ի համալսարաններից մեկում:
Ու էնտեղ ձեզ սովորեցնում են, որ հոգեբանությունը գիտություն չի՞: :'
Լավ, աստված էդ համալսարանի հետ, մի հատ գոնե Վիքիպեդիա բացի նման բան գրելուց առաջ...
առաջին հերթին հոգեբանությունը գիտություն չի,
Կներեք, չեմ կարող համաձայնվել
դա հումանիտար առարկայա, երկրորդ ես արդեն քանի տարիյա ուսումնասիրում եմ հոգեբանությունը ԱՄՆ-ի համալսարաններից մեկում, ու դա ինձ հիմք է տալիս ունենալ այդ կարծիքը, երրորդ: Հիմա դու կարծում ես որ հոգեբանությունը անհրաժեշտություն է և ես ինչ էլ ասեմ, համոզված եմ դու կմնաս քո կարծիքին, իսկ եթե մեկը օրինակ կարծում է որ կյանքը ահավոր բանա, նրան ով էլ ինչ ասի նա կմնա իր կարծիքին: Մարդու միակ հոգեբանը պետքա լինի իր ներքին ձայնը: Իսկ փիլիսոոայությունը գոյություն ունի շատ վաղ ժամանակներից, ու շատ պետք է մարդկությանը: Իսկ քո ծնողների պահով ես հարցրեցի որպեսզի օրինակ բերեմ քեզ նրանց:
Եթե դուք ժխտում եք Հոգեբանության գիտություն լինելը,եթե համարում եք, որ նրա անհրաժեշտությունը չկա որ անիմաստ է, ապա էլ ինչու՞ եք այն արդեն մի քանի տարի ուսումնասիրում:
Մի հարց էլ...............ինչպե՞ս ես պատկերացնում այդ օգնությունը որ մարդ կարող է ստանալ հոգեբանից: Օրինակ մի որոշ ժամանակ առաջ մի երիտասարդ այս թեմայում իր կարծիքով հոգեբանի կարիք ուներ ու իրեն հոգեբանից հարկավոր էր իմանալ արդյոք նա հանդիպի իր նախկին սիրուն թե ոչ, բայց դա իր գործ է նա ինքը պետք է դա որոշի: Հիմա ես ուզում եմ որ դու բերես մի օրինակ երբ հոգեբանի միջամտությունը անհրաժեշտ է:
Էլի ինքը որոշեց, ոչ ոք նրան ոչինչ չստիպեց չէ: Էլի եմ ասում միգուցե ես դեռ այդքան փորձառություն չունեմ, դեռ սովորում եմ, դեռ շատ բան ունեմ սովորելու:
Բացի այդ հոգեբանները հո միայն անհտական գործունեություն իրականացնող չեն, ներկայումս հոգեբաններ կան (պետք է լինեն) նաև դպրոցներում, մանկապարտեզներում, մանկատներում և այլն:
Ու էնտեղ ձեզ սովորեցնում են, որ հոգեբանությունը գիտություն չի՞: :'
Լավ, աստված էդ համալսարանի հետ, մի հատ գոնե Վիքիպեդիա բացի նման բան գրելուց առաջ...
Ու ոչ միայն դա, այլ նաև որ Վիքիպեդիայում եղած տվյալներին լուրջ չվերաբերվել, ու երբեկ այնտեղից որև տվյալներ չմեջբերել գրավոր աշխատանքների մեջ:
Եթե դուք ժխտում եք Հոգեբանության գիտություն լինելը,եթե համարում եք, որ նրա անհրաժեշտությունը չկա որ անիմաստ է, ապա էլ ինչու՞ եք այն արդեն մի քանի տարի ուսումնասիրում:
Ես չեմ պատրաստվում մարդկանց խորհուրդներ տալ, կամ հոգեբանական օգնություն ցուցաբերել, ես պատրաստվում եմ զբաղվել հետազոտական գործունեությամբ, և ուսումնասիրել հոգեկան հիվանդությունները, ավելի կոնկրետ շիզոֆրենիան;
իսկ հոգեկան հիվանդությունները հոգեբանությունը առ այսօր ի վիձակի բուժելու, գնա գժանոց հարցրա քանի հոգեկան հիվան են լավացրե ու դուրս գրե այնտեղից: Ասա ինձ որևէ լուրջ հոգեկան հիվանդություն որը ենթարկվում է բուժման:
Ու ոչ միայն դա, այլ նաև որ Վիքիպեդիայում եղած տվյալներին լուրջ չվերաբերվել, ու երբեկ այնտեղից որև տվյալներ չմեջբերել գրավոր աշխատանքների մեջ:
Չգիտեմ՝ ձեզ ինչ են սովորեցնում ձեր համալսարանում, բայց հոգեբանությունը գիտություն է, ու դա քննարկման առարկա չի:
Ու եթե մեկը կանգնի դիմացս և ասի, որ հոգեբանությունը գիտություն չի, մի հատ թարս չափալախ կստանա հոգեբանի երեք դիպլոմներովս:
Լավ է, որ վիրտուալ ենք շփվում: :)
Ես չեմ պատրաստվում մարդկանց խորհուրդներ տալ, կամ հոգեբանական օգնություն ցուցաբերել, ես պատրաստվում եմ զբաղվել հետազոտական գործունեությամբ, և ուսումնասիրել հոգեկան հիվանդությունները, ավելի կոնկրետ շիզոֆրենիան
դե դա արդեն հոգեբուժություն է:
Մի հարց. ինչի՞ց կարող է լինել, որ իմ վրա ազդում են նկարների միջի հայացքները։
ինչա՞ նշանակում ազդումա, վատ ազդեցությունա տողում թե լավ
Ու ոչ միայն դա, այլ նաև որ Վիքիպեդիայում եղած տվյալներին լուրջ չվերաբերվել, ու երբեկ այնտեղից որև տվյալներ չմեջբերել գրավոր աշխատանքների մեջ:
Պարզ է որ Վիքիպեդիայի տվյալներում սխալներ են լինում , բայց ժխտել գիտությունը:stop
դե դա արդեն հոգեբուժություն է:
հա բայց մարդկանց խորհուրդներ և ուղություն տալը սխալ է, հոգեբանություն որպես այդպիսին ես չեմ ընդունում, ու հոգեբան էտ միջոցով գումար վաստակող նույնպես, դրա համար էլ նշեցի որ եթե մարդ հոգեկան հիվանդություն ունի նա պետք է դիմի հոգեբանին, ես երբևիցե չեմ ասե հոգեբանություն գոյություն չկա:
Պարզ է որ Վիքիպեդիայի տվյալներում սխալներ են լինում , բայց ժխտել գիտությունը:stop
Գիտություն համարվում ձշգրիտ առարկաները, օրինակ ֆիզիկան, քիմիան, մաթը, երբ 2+2=4 կամ երբ երկու նյութ իրար խառնելով ստանում ես կոնկրետ բան, ու ամեն անգամ նույնը, իսկ հոգեբանության մեջ այդ բանը չկա երբեկ չես իմա ինչից ինչ արդյունք կստացվի, երկու տարբեր մարդ նույն իրավիձակին կարող են բացարձակ տարբեր ռեակցյա տալ:
իսկ հոգեկան հիվանդությունները հոգեբանությունը առ այսօր ի վիձակի բուժելու, գնա գժանոց հարցրա քանի հոգեկան հիվան են լավացրե ու դուրս գրե այնտեղից: Ասա ինձ որևէ լուրջ հոգեկան հիվանդություն որը ենթարկվում է բուժման:
Ախր ինչու պիտի հոգեկան հիվանդությունները հոգեբանությունը բուժի:
Ախր ինչու պիտի հոգեկան հիվանդությունները հոգեբանությունը բուժի:
Բա ո՞վ
Բա ո՞վ
զարմանում եմ ,մի քանի տարիա ուսումնասիրում ես, ու չգիտես «ով»
Art n em
27.08.2011, 00:21
կներեք դուք հիվանդանոցում եք աշխատում կամ ընդհանրապես պրակտիկա ունեցող մասնագետ եք , ինձ մասնագետի կարծիքա պետք
Art n em
27.08.2011, 00:23
ինչա՞ նշանակում ազդումա, վատ ազդեցությունա տողում թե լավ
կներեք դուք հիվանդանոցում եք աշխատում կամ ընդհանրապես պրակտիկա ունեցող մասնագետ եք , ինձ մասնագետի կարծիքա պետք
զարմանում եմ ,մի քանի տարիա ուսումնասիրում ես, ու չգիտես «ով»
սովորական բժիկը չի կարա որոհետև իրենց օրգանիզմը առողջա, նույնիսկ գլխուղեղի ոչնչով չի տարբերվում առողջ մարդու ուղեղից: Այցհեյմերը չհաշված, այդ պարագայում ուղեղի բջիջները մահանում են ու ուղեղը ահագին կսկծվումա, բայց թե դա հոգեկան հիվանդություն չի իմ կարծիքով, ֆիզիոլոգիականա ավելի շուտ:
կներեք դուք հիվանդանոցում եք աշխատում կամ ընդհանրապես պրակտիկա ունեցող մասնագետ եք , ինձ մասնագետի կարծիքա պետք
ոչ ես դեռ սովորում եմ:
սովորական բժիկը չի կարա որոհետև իրենց օրգանիզմը առողջա, նույնիսկ գլխուղեղի ոչնչով չի տարբերվում առողջ մարդու ուղեղից: Այցհեյմերը չհաշված, այդ պարագայում ուղեղի բջիջները մահանում են ու ուղեղը ահագին կսկծվումա, բայց թե դա հոգեկան հիվանդություն չի իմ կարծիքով, ֆիզիոլոգիականա ավելի շուտ:
Նունուշ քո կարծիքով մինչև հիմա գոնե մի դեպք չի եղե՞լ,որ հոգեբանը մարդուն համոզել ա ինքնասպանություն չանի, Գոնե մի դեպք,եղել ա՞,թե՞ չէ :)
սովորական բժիկը չի կարա որոհետև իրենց օրգանիզմը առողջա, նույնիսկ գլխուղեղի ոչնչով չի տարբերվում առողջ մարդու ուղեղից: Այցհեյմերը չհաշված, այդ պարագայում ուղեղի բջիջները մահանում են ու ուղեղը ահագին կսկծվումա, բայց թե դա հոգեկան հիվանդություն չի իմ կարծիքով, ֆիզիոլոգիականա ավելի շուտ:
Խոսքս բոլորովին էլ այս ,«ով»- ին չէր բերաբերում
Art n em
27.08.2011, 16:46
ոչ ես դեռ սովորում եմ
նայում եմ ենթադրենք մի կայք, որտեղ կան մարդկանց նկարներ ու անընդհատ չեմ կարողանում կենտրոնանալ գրվածների վրա, ինձ թվում է թե նկարից ինձ են նայում դե ես գիտեմ պատճառները, բայց ուզում եմ հարցնել , քո պրակտիկայի ժամանակ հանդիպել ես նման բան
Նունուշ քո կարծիքով մինչև հիմա գոնե մի դեպք չի եղե՞լ,որ հոգեբանը մարդուն համոզել ա ինքնասպանություն չանի, Գոնե մի դեպք,եղել ա՞,թե՞ չէ :)
ինքասպանություն անողը չի գնում հոգեբանի մոտ, որ էն ել իրան հետ գանգնեցնի, նա անում է իր մտքին դրածը: Ես երբ 19 տարեկան էի մի լավ ընկերուհի ունեի, նա իքնասպան եղավ, պարզվում է վոր մեկ տարի առաջ նա ինքնասպանության փորց էր կատարե ու իրա հետ ահագին հոգեբանները զբաղվել էին ու ի՞նչ, մի տարի հետո նա ինքնասպան եղավ: Ես ում գիտեմ ինքնասպանություն գործած նրանք երբեք չեն դիմե հոգեբանին, իսկ ով որ դիմում է նրանց մտքին չկա դա, որ մտքին լինում է ոչ մի հոգեբան էլ ոչինչ չի կարող անի:
ոչ ես դեռ սովորում եմ
նայում եմ ենթադրենք մի կայք, որտեղ կան մարդկանց նկարներ ու անընդհատ չեմ կարողանում կենտրոնանալ գրվածների վրա, ինձ թվում է թե նկարից ինձ են նայում դե ես գիտեմ պատճառները, բայց ուզում եմ հարցնել , քո պրակտիկայի ժամանակ հանդիպել ես նման բան
ես պրակտիկա չունեմ ու չեմ էլ պատրաստվում զբաղվել դրանով, իսկ եթե դու գիտես պատճառները էլ ինչի՞ ես հարցնում
ինքասպանություն անողը չի գնում հոգեբանի մոտ, որ էն ել իրան հետ գանգնեցնի, նա աում է իր մտքին դրածը: Ես երբ տարեկան էի մի ավ ընկերուհի ունեի, նա իքնասպան եղավ, պարզվում է վոր մեկ տարի առաջ նա ինքնասպանության փորց էր կատարե ու իրա հետ ահագին հոգեբանները զբաղվել էին ու ի՞նչ, մի տարի հետո նա ինքնասպան եղավ: Ես ում գիտեմ ինքնասպանություն գործած նրանք երբեք չեն դիմե հոգեբանին, իսկ ով որ դիմում է նրանց մտքին չկա դա, վոր մտքին լինում է ոչ մի հոգեբան էլ ոչինչ չի կարող անի:
Նախ ասեմ,որ հոգեբանության հետ բացարձակապես կապ չունեմ, բայց դա հարկավոր չի այս գրառմանը պատասխանելու համար.
Հարգելի Նունուշ , ձեր կյանքի փորձն ու ձեզ հանդիպած դեպքերը " ոչ մի հոգեբան էլ ոչինչ չի կարող անի" այսպիսի հայտարարության համար շատ քիչ են, անկախ թեմայից, անկախ իրավիճակից, ծայրահեղ հայտարարություններ մի արեք, անգամ ես, որ հոգեբան չեմ, տհաճությամբ եմ նման բանը կարդում
Նախ ասեմ,որ հոգեբանության հետ բացարձակապես կապ չունեմ, բայց դա հարկավոր չի այս գրառմանը պատասխանելու համար.
Հարգելի Նունուշ , ձեր կյանքի փորձն ու ձեզ հանդիպած դեպքերը " ոչ մի հոգեբան էլ ոչինչ չի կարող անի" այսպիսի հայտարարության համար շատ քիչ են, անկախ թեմայից, անկախ իրավիճակից, ծայրահեղ հայտարարություններ մի արեք, անգամ ես, որ հոգեբան չեմ, տհաճությամբ եմ նման բանը կարդում
դա միայ իմ անձնական փորցը չի այլ շատ դասախոսների պրակտիկայից պատմած, նաև իմ ուսումնասիրությունները, հա իմիջիայլոց երբ հոգեբաններ գոյություն չունէին աշխարհում, ինքնասպանությունների թիվը ավելի ու ավելի քիչ էր, դա ստատիստիկայա: հիմա միհատ պարզ լոգիկայի հարց բա որ հիմա էսքան հոգեբան կա որոնք կանխում են ինքնասպանություններ, բա ինչույա տարեց տարի ինքնասպանությունն թիվը աշխարհով մեկ ավելանում
դա միայ իմ անձնական փորցը չի այլ շատ դասախոսների պրակտիկայից պատմած, նաև իմ ուսումնասիրությունները, հա իմիջիայլոց երբ հոգեբաններ գոյություն չունէին աշխարհում, ինքնասպանությունների թիվը ավելի ու ավելի քիչ էր, դա ստատիստիկայա: հիմա միհատ պարզ լոգիկայի հարց բա որ հիմա էսքան հոգեբան կա որոնք կանխում են ինքնասպանություններ, բա ինչույա տարեց տարի ինքնասպանության թիվը աշխարհով մեկ ավելանում
Ախր դու այնպիսի փաստարկներ ես բերում, որ պատասխանելու բան էլ չկա.
Կներես իհարկե, ինչպես կուզես մեկնաբանիր, բայց ես քեզ հետ չեմ բանավիճի:)
ինքասպանություն անողը չի գնում հոգեբանի մոտ, որ էն ել իրան հետ գանգնեցնի, նա անում է իր մտքին դրածը: Ես երբ 19 տարեկան էի մի լավ ընկերուհի ունեի, նա իքնասպան եղավ, պարզվում է վոր մեկ տարի առաջ նա ինքնասպանության փորց էր կատարե ու իրա հետ ահագին հոգեբանները զբաղվել էին ու ի՞նչ, մի տարի հետո նա ինքնասպան եղավ: Ես ում գիտեմ ինքնասպանություն գործած նրանք երբեք չեն դիմե հոգեբանին, իսկ ով որ դիմում է նրանց մտքին չկա դա, որ մտքին լինում է ոչ մի հոգեբան էլ ոչինչ չի կարող անի:
Եթե մի դեպքում չի օգնել,չի նշանակում թե անօգուտ ա,պարզ ա որ ով որոշել ա ինքնքասպանություն անի, չի գնա հոգեբանի մոտ,բայց իրան կաշխատեն չէ՞ օգնեն,այսինքն քո ասածը հարցիս պատասխանը չէր, Ես քեզ հարցնում եմ, թե քո կարծիքով մինչև հիմա գոնե մի հոգեբան, մի մարդու կյանք կարողացե՞լ ա փրկի,թե՞ չէ
Եթե ասես,որ գոնե մի դեպք չի եղել,ուրեմն դու անձնական լարվածություն ունես հոգեբանների հետ, իսկ եթե գոնե մի մարդու կյանք փրկել են,ուրեմն էդ գիտությունն անօգուտ չի
դա միայ իմ անձնական փորցը չի այլ շատ դասախոսների պրակտիկայից պատմած, նաև իմ ուսումնասիրությունները, հա իմիջիայլոց երբ հոգեբաններ գոյություն չունէին աշխարհում, ինքնասպանությունների թիվը ավելի ու ավելի քիչ էր, դա ստատիստիկայա: հիմա միհատ պարզ լոգիկայի հարց բա որ հիմա էսքան հոգեբան կա որոնք կանխում են ինքնասպանություններ, բա ինչույա տարեց տարի ինքնասպանությունն թիվը աշխարհով մեկ ավելանում
Պատճառահետևանքային կապը սխալ ես տեսնում՝ ինքնասպանությունների աճը նպաստեց հոգեբանության տարածվելուն, ոչ թե հոգեբանները ինքնասպանության աճին,հոգեբանը ոչ մեկին չի ստիպում,որ ինքնասպանություն անի,լավագույն դեպքում չեզոք ա:)
երբ հոգեբաններ գոյություն չունէին աշխարհում, ինքնասպանությունների թիվը ավելի ու ավելի քիչ էր, դա ստատիստիկայա:
Ես նկատել եմ, որ երբ հոգեբաններ չկային, աշխարհում ո՛չ սպիդ կար, ո՛չ համակարգիչ։
Հիմի չգիտեմ սիրեմ դրանց (համակարգիչների խաթր), թե չսիրեմ (սպիդի պատճառով)։
Իսկ եթե լուրջ, վերևում հպանցիկ նշածդ տարիքը հեչ չեն բռնում մանկական օրինակների ու մտքերի հետ։
Պատճառահետևանքային կապը սխալ ես տեսնում՝ ինքնասպանությունների աճը նպաստեց հոգեբանության տարածվելուն, ոչ թե հոգեբանները ինքնասպանության աճին,հոգեբանը ոչ մեկին չի ստիպում,որ ինքնասպանություն անի,լավագույն դեպքում չեզոք ա:)
ես չեմ ասե նպաստեց, ես ասում եմ օգուտ չտվեց:
ես չեմ ասե նպաստեց, ես ասում եմ օգուտ չտվեց:
Նունուշ ջան, եթե գոնե մի անգամ օգնել են, ուրեմն անօգուտ չի, հիմա էս երկու էջ ա հարցնում եմ, համոզվա՞ծ ես, որ ոչ-մի մարդու չեն փրկել
Նունուշ ջան, եթե գոնե մի անգամ օգնել են, ուրեմն անօգուտ չի, հիմա էս երկու էջ ա հարցնում եմ, համոզվա՞ծ ես, որ ոչ-մի մարդու չեն փրկել
փիլիսոփայությունում կա մի տերմին "դետերմինիզ" այսինք երբ ամեն ինչ նախորոք կանխորոշված է, ես էտ գաղափարի կողմնակիցն եմ: ասինքն լինելու բանը կլինի, չլնելունն էլ չի լինի.................հույսով եմ պատասխանեցի հարցիտ
փիլիսոփայությունում կա մի տերմին "դետերմինիզ" այսինք երբ ամեն ինչ նախորոք կանխորոշված է, ես էտ գաղափարի կողմնակիցն եմ: ասինքն լինելու բանը կլինի, չլնելունն էլ չի լինի.................հույսով եմ պատասխանեցի հարցիտ
Պատասխանեցիր,բայց դրանից հետևում ա, որ բժշկությունն էլ մարդկանց պետք չի, ու եթե խեղդվող մարդ ես տեսնում, չպիտի օգնես, որովհետև լինելու բանը կլինի :)
Պատասխանեցիր,բայց դրանից հետևում ա, որ բժշկությունն էլ մարդկանց պետք չի, ու եթե խեղդվող մարդ ես տեսնում, չպիտի օգնես, որովհետև լինելու բանը կլինի :)
օգնել պետքա, բայց եթե էտ մարդու ճակատին գրացա որ պետքա խեղտվի նա կխեղտվի, ինչքանա լինում որ մարդիկ փորցում են օգնել բայց չեն կարողանում, հլը մի բան էլ իրանք էլ են խեղտվում, որովհետև դա նրանց ճակատագիրնա:
Պատասխանեցիր,բայց դրանից հետևում ա, որ բժշկությունն էլ մարդկանց պետք չի, ու եթե խեղդվող մարդ ես տեսնում, չպիտի օգնես, որովհետև լինելու բանը կլինի :)
բժշկությունը պետքա, բայց կապը որնա բժշկության պետկության ու դետերմինիզմի, ես ասում եմ լինելու բանը կլինի:
բժշկությունը պետքա, բայց կապը որնա բժշկության պետկության ու դետերմինիզմի, ես ասում եմ լինելու բանը կլինի:
Ինձ թվում է, քեզ համար կանխորոշված է, որ էս բաժնից մի օր արգելափակվելու ես: Լինելու բանը լինելու է: Դետերմինիզմ:
օգնել պետքա, բայց եթե էտ մարդու ճակատին գրացա որ պետքա խեղտվի նա կխեղտվի, ինչքանա լինում որ մարդիկ փորցում են օգնել բայց չեն կարողանում, հլը մի բան էլ իրանք էլ են խեղտվում, որովհետև դա նրանց ճակատագիրնա:
Իսկ ինչու՞ խեղդվողին ամեն դեպքում փրկող պետք ա,իսկ ինքնասպանություն կատարել ցանկացողին՝ ոչ:Եթե դետերմինիզմը ճիշտ ա, ուրեմն բոլոր դեպքերում ա ճիշտ: Եթե մեզ փրկարարներ պետք են,ուրեմն հոգեբաններ էլ են պետք
բժշկությունը պետքա, բայց կապը որնա բժշկության պետկության ու դետերմինիզմի, ես ասում եմ լինելու բանը կլինի:Նունուշ, եթե դուք վերջնականապես որոշել եք անցնել ֆիլիսոփայական տերմիններին; գուցե Ֆաթալիզմ?
StrangeLittleGirl
27.08.2011, 23:41
Ընկերներիցս մեկի խնդրանքով կարդացի թեմայի վերջին երեք էջերը ու ինֆարկտի հասա: Հարգելի Նունուշ, խոսքս ձեզ եմ ուղղում.
1. Հոգեբանությունը գիտություն է: Ու դա ոչ միայն վիքիում է գրված, այլև բառարաններում: Ավելին՝ ինձ ասել է նաև ԱՄՆ-ից ժամանած բավական հարգված գիտնական, որը զբաղվում էր գիտությամբ, որը կոչվում է հոգեբանություն: Ու մենք միասին ենք էդ գիտությամբ զբաղվել: Հույս ունեմ՝ կյանքում լսել եք ինչ բան են նյարդամիջնորդանյութերը, սինապս, բան-ման:
2. Շիզոֆրենիա բուժելը բնավ հոգեբանի գործը չէ: Դրանով զբաղվում են հոգեբույժները, իսկ նրանք բժշկական կրթություն ունեն: Տեղյակ եմ, որ ԱՄՆ-ում հիմա կան որոշ հոգեբաններ, որ դեղեր նշանակելու իրավունք ունեն, բայց դա դուրս չի գալիս ԱՄՆ-ի սահմաններից ու չի ծածկում ամբողջ ԱՄՆ-ն:
3. Ո՞վ ասաց, թե հոգեկան հիվանդությունների ժամանակ գլխուղեղում փոփոխություններ չեն լինում: Դրանք լավ էլ լինում են, ուղղակի շատ ավելի նուրբ են, և ԿՏ-ով ու ՄՌՏ-ով հնարավոր չէ հայտնաբերել: Բայց կյանքում լսե՞լ եք f-MRI մեթոդի մասին: Դա լավ էլ հայտնաբերում է փոփոխությունները, ուղղակի առայժմ միայն գիտական, ոչ կլինիկական նպատակներով է օգտագործվում:
4. Ինքնասպանություն գործել ցանկացող մարդը բժշկին կամ հոգեբանին կարող է դիմել ոչ թե գանգատվելով ինքնասպանության մտքերից, այլ դեպրեսիայից: Հոգեբանի/հոգեբույժի դերը տվյալ դեպքում պարզելն է՝ հիվանդն ունի՞ ինքնասպանության մտքեր, թե ոչ, իսկ եթե ունի, անհապաղ հոսպիտալացնել:
Ոնց որ առայժմ էսքանը: Եթե փորձեք հակաճառել, ես էլ բժշկի ու հոգեբույժի դիպլոմներս դեմ կտամ:
Magic-Mushroom
27.08.2011, 23:55
Բյուր Ջան միանում եմ,եթե հոգեբանությունը գիտությունի չի՝ ապա ես Նիդեռլանդների Թագուհի՝Բեատրիքսն եմ:o,ես էլ իմ բժշկական դիպլոմը հանեմ վառ եմ ու Հարվարդի համալսարան մի հատ էլ նամակ գրեմ,որ հոգեբանությունը գիտություն չի ու ես չեմ ուզում իրանց այդ ֆակուլտետը ընդունվեմ,հետո օճառ եմ պարանը գնամ կախվեմ՝որովհետեւ հոգբանները ոչ մեկին պետք չեն ու ինձ չօգնեցին:think
Պ.Ս. Հարգելի Նունուշ,եթե դուք չգիտեք,որ հոգեբանը եւ հոգեբույժը տարբեր բաներ են էլ՜ ինչի՜ մասին է խոսքը:B
Ֆրոյդը դագաղի մեջ հիմա շուռ եկավ իր փսիխոանալիզով եւ ենթագիտակցականով:)
փիլիսոփայությունում կա մի տերմին "դետերմինիզ" այսինք երբ ամեն ինչ նախորոք կանխորոշված է, ես էտ գաղափարի կողմնակիցն եմ: ասինքն լինելու բանը կլինի, չլնելունն էլ չի լինի.................հույսով եմ պատասխանեցի հարցիտ
Դետերմինիզմը ավելի շուտ պատճառահետևանքային կապն է, այսինքն մարդու յուրաքանչյուր գործողություն ունի իր արտաքին կամ ներքի պատճառը:
օգնել պետքա, բայց եթե էտ մարդու ճակատին գրացա որ պետքա խեղտվի նա կխեղտվի, ինչքանա լինում որ մարդիկ փորցում են օգնել բայց չեն կարողանում, հլը մի բան էլ իրանք էլ են խեղտվում, որովհետև դա նրանց ճակատագիրնա:
լավ էլի ուրեմն մարդը չի կարող իր կյանքը տնօրինել, կամ ասենք օրինակ եթե այդ մարդու ճակատին գրածա որ պիտի մահանա ուրեմն բժիկը իզուրա տանջվում որ նրա կյանքը փրկի:
ինքասպանություն անողը չի գնում հոգեբանի մոտ, որ էն ել իրան հետ գանգնեցնի, նա անում է իր մտքին դրածը: Ես երբ 19 տարեկան էի մի լավ ընկերուհի ունեի, նա իքնասպան եղավ, պարզվում է վոր մեկ տարի առաջ նա ինքնասպանության փորց էր կատարե ու իրա հետ ահագին հոգեբանները զբաղվել էին ու ի՞նչ, մի տարի հետո նա ինքնասպան եղավ: Ես ում գիտեմ ինքնասպանություն գործած նրանք երբեք չեն դիմե հոգեբանին, իսկ ով որ դիմում է նրանց մտքին չկա դա, որ մտքին լինում է ոչ մի հոգեբան էլ ոչինչ չի կարող անի:
1 դեպքից ելնելով չեն մասսայականացնում
օգնել պետքա, բայց եթե էտ մարդու ճակատին գրացա որ պետքա խեղտվի նա կխեղտվի, ինչքանա լինում որ մարդիկ փորցում են օգնել բայց չեն կարողանում, հլը մի բան էլ իրանք էլ են խեղտվում, որովհետև դա նրանց ճակատագիրնա:
այ այստեղ , ես մի պատմություն հիշեցի.
Մեկը նավից առավոտ գիշերով ընկնում է օվկիանոսի մեջ, ու քանի որ շատ հավատքով մարդ է լինում ,սկսում է աստծուց փրկություն խնդրել:
-Աստված ջան , ձեռքդ տուր , փրկվեմ:
Աստված լսելով սրա աղաչը մի գերան է ուղարկում:Մարդը , թե. "ՉԷ, հիմա աստված կգա, ինձ կփրկի"
Աստված մի փոքրիկ նավակ է ուղարկում :Սա նորից , թե ."ՉԷ, ինձ աստված է փրկելու , ես անմեղ հավատացյալ մարդ եմ", դե պարզ բան է , որ խեղդվում է :Վերջ հասնում է ատծու մոտ ու թե."Այ Աստված, ես ՔԵԶՆԻՑ նեղացած եմ , ինչու չօգնեցիր?"
Աստված էլ ."Այ ախմախ, մեռա փրկության ձեռք մեկնելով , է~ , որ դու տուպոյ ես, ես ինչ մեղք ունեմ?"
Հիմա ասածս ինչ է, թե ճակատագրով ինչ է կանխորոշված , ասենք էդ մարդը ի վերջո ինքնասպանություն կգործի թե , չէ, ոչ ոք չի կարող կանխորոշել , բայց հոգեբանի խնդիրը տվյալ պահին նրան օգնելն ու այդ վիճակից հանելն է, (ու ճակատագրին հավատացող մարդն էլ պետք է մտածի , որ իր կյանքում հոգեբանի առկայությունը ճակատագրի խաղերից է): ՈՒ իսկական պրոֆեսիոնալին դա հաճախ հաջողվում է , չգիտեմ երևի դրանք այն հոգեբաններն են, ամերիկայում անհայտ ծագման կուրսեր չեն անցել, բարձրագույն , ակադեմիական կրթություն ունեն, հոգեբուժությունն ու հոգեբանությունը չեն շփոթում իրար հետ, չեն մատածում , որ հոգեբանության կուրսեր անցնելուց հետո իրավունք ունեն շիզոֆրենիայի բուժմամբ զբաղվել:
ու մեկ էլ ընդհանրապես չեմ կարողանում հասկանալ թե հոգեբանությունը ինչ կապ ունի ճակատագրի հետ:
Էս ինչ սումբուր է այս թեմայում::think
Հարգելի Նունուշ,մի գաղտնիք ասեմ;) , հոգեբանությունը իսկապես գիտությունը է, հոգեկան հիվանդներին էլ առայժմ բուժում են բժիշկները, համենայն դեպս դեռ որ այդպես է , եթե ինչ որ նոր ու աշխարհացունց նորություններ են եղել , ու կարծես թե բոլորս անտեղյակ ենք , գուցե հղումներ անեք , կարդանք լուսավորվենք:D
ՀԳ հա, ի դեպ, Աթեիստի կասկածները ինձ էլ են խեղդում...
Լավ փորձեմ այս մասը բացատրել
առաջին հերթին հոգեբանությունը գիտություն չի, դա հումանիտար առարկայա, երկրորդ ես արդեն քանի տարիյա ուսումնասիրում եմ հոգեբանությունը ԱՄՆ-ի համալսարաններից մեկում, ու դա ինձ հիմք է տալիս ունենալ այդ կարծիքը, երրորդ: Հիմա դու կարծում ես որ հոգեբանությունը անհրաժեշտություն է և ես ինչ էլ ասեմ, համոզված եմ դու կմնաս քո կարծիքին, իսկ եթե մեկը օրինակ կարծում է որ կյանքը ահավոր բանա, նրան ով էլ ինչ ասի նա կմնա իր կարծիքին: Մարդու միակ հոգեբանը պետքա լինի իր ներքին ձայնը: Իսկ փիլիսոոայությունը գոյություն ունի շատ վաղ ժամանակներից, ու շատ պետք է մարդկությանը: Իսկ քո ծնողների պահով ես հարցրեցի որպեսզի օրինակ բերեմ քեզ նրանց:
:
Ես չեմ պատրաստվում մարդկանց խորհուրդներ տալ, կամ հոգեբանական օգնություն ցուցաբերել, ես պատրաստվում եմ զբաղվել հետազոտական գործունեությամբ, և ուսումնասիրել հոգեկան հիվանդությունները, ավելի կոնկրետ շիզոֆրենիան;
իսկ հոգեկան հիվանդությունները հոգեբանությունը առ այսօր ի վիձակի բուժելու, գնա գժանոց հարցրա քանի հոգեկան հիվան են լավացրե ու դուրս գրե այնտեղից: Ասա ինձ որևէ լուրջ հոգեկան հիվանդություն որը ենթարկվում է բուժման:
Չեք կարծում, որ հակասում է,ուստի, հարգելի Նունուշ, դուք ուսումնասիրում եք ոչ թե Հոգեբանություն այլ հոգեբուժություն, Մի քիչ հոգեբանություն ուսումնասիրեք հետո կխոսեք ընդհանրապես հոգեբանության մասին:
Գիտություն համարվում ձշգրիտ առարկաները, օրինակ ֆիզիկան, քիմիան, մաթը, երբ 2+2=4 կամ երբ երկու նյութ իրար խառնելով ստանում ես կոնկրետ բան, ու ամեն անգամ նույնը, իսկ հոգեբանության մեջ այդ բանը չկա երբեկ չես իմա ինչից ինչ արդյունք կստացվի, երկու տարբեր մարդ նույն իրավիձակին կարող են բացարձակ տարբեր ռեակցյա տալ:
մեկել սա չեմ հասկանում ի՞նչ է նշանակում Գիտություն է համարվում ճշգրիտ առարկաները, գոնե գիտեք քանի գիտություն եք ժխտում:
ես ինչքան գիտեմ գիտություն են համարվում նրանք, որոնք ունեն ուսումնասիրման օբյեկտ, առարկա, օրենքներ, օրինաչափություններ և այլն:
Այո հոգեբանության, մանկավարժության, նաև փիլիսոփայության դժվարությունը ինչ-որ տեղ կայանում է նրանում որ երբեք չես իմանա թե ինչ արդյունք կունենաս, որովնետև գործ ունես մարդ էակի հետ ոչ թե թվերի կամ նյութերի:
Եթե մի մարդ մի ինչ-որ հարցում սխալվելա կամ տվյալ հարցի շուրջ սխալ պատկերացում ունի՝ կարելիա էտ մարդուն ասել, բացատրել և այդքանով ավարտել... պետք չի 100 հոգով վրա տալ ("лежащего не бьют"!).
Եթե ԱՄՆ-ում սովորած կամ ոնց հասկացա դեռ սովորող ու 18-ամյա Արփինեի 2 տարիքն ունեցող անձնավորությունը, ով այսպիսի «հետաքրքիր» կարծիքներ ունի հոգեբանության վերաբերյալ, մի քանի էջ մարդկանց հետ վիճում է ու դեռ մի բան էլ իր ասածն առաջ է տանում, կարծում եմ էս պարագայում մարդուն ասել ու բացատրել, արդեն անիմաստ է դառնում...Ես որ իր կես տարիքին եմ ու որ հոգեբանությունից էլ համարյա գաղափար չունեմ, քաջ գիտակցում եմ, որ հոգեբանությունը ԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ է:
Գիտություն համարվում ձշգրիտ առարկաները, օրինակ ֆիզիկան, քիմիան, մաթը, երբ 2+2=4 կամ երբ երկու նյութ իրար խառնելով ստանում ես կոնկրետ բան, ու ամեն անգամ նույնը, իսկ հոգեբանության մեջ այդ բանը չկա երբեկ չես իմա ինչից ինչ արդյունք կստացվի, երկու տարբեր մարդ նույն իրավիձակին կարող են բացարձակ տարբեր ռեակցյա տալ:
էս իմ միակ ասելիքը կլինի ձեզ էս թեմայի վերաբերյալ:
1. Դուք չգիտեք ինչա գիտությունը
2. Քանի որ չգիտեք, կարդացեք այստեղ (http://hy.wikipedia.org/wiki/Գիտություն#.D4.B3.D5.AB.D5.BF.D5.B8.D6.82.D5.A9.D5.B5.D5.A1.D5.B6_.D6.83.D5.AB.D5.AC.D5.AB.D5.BD.D5.B8.D6.83.D5.A1.D5.B5.D5.B8.D6. 82.D5.A9.D5.B5.D5.B8.D6.82.D5.B6) և կտեսնեք, թե ինչ անգրագիտությունա ձեր ասածը:
Հ.Գ
և ընդհանրապես այս հոդվածը (http://hy.wikipedia.org/wiki/Գիտություն) ծայրից ծայր կարդացեք
եթե մեկը օրինակ կարծում է որ կյանքը ահավոր բանա, նրան ով էլ ինչ ասի նա կմնա իր կարծիքին: Մարդու միակ հոգեբանը պետքա լինի իր ներքին ձայնը:
Ուրեմն կան լավ ու վատ հոգեբաններ (ընդհանրապես մասնագետներ): Լավ հոգեբանը գիտի`ինչ ասի և ոչ միայն ասի, այլև ցույց տա (հոգեբանների աշխատանքը չի սկսվում ու ավարտբում մենակ խեսելով):
Երբ վատ հոգեբանն ասում է, որ կյանքը հիասքանչ է, ուզում ես գնաս ու ինքնասպանություն գործես; իսկ լավ հոգեբանը մտադիր չէ փոխել քո կարծիքը, նա այնպես է անում, որ ինքդ այն փոխես (քո կամքով և ոչ ստիպելով, թե այդպես է պետք):
Magic-Mushroom
29.08.2011, 17:40
Նունուշ ջան գիտես ինչ հրաշալի բան արեցիր՝կարելի է ասել այս թեման առաջ տարար՝հլը նայի ինչքան ընտիր մասնագիտությունների տեր մարդիկ են եկել ու լիքը հետաքրքիր բաներ գրել:P
Գիտես ես 90 տոկոս կարծում եմ,որ դու հոգեբան ես եւ քո գրածով ուղղակի մեր՝Հայաստանի հոգեբանների վրա թեսթ ես անում,ըստ Ֆրոյդի որ քո գրածները ուսումնասիրում եմ մի տեսակ այնպիսի տպավորություն է,որ դու քո գրածներին չես հավատում,իսկ այն 10 տոկոսը միգուցե քո կարծիքն ես գրել,բայց շատ զարմանալի կլիներ,քանի որ քո տարիքը եւ հոգեբանություն ուսումնասիրելը ու չիմանալը,որ հոգեբան եւ հոգեբույժի տարբերությունը շատ կասկածելու է,հենց առաջին կուրսից են սովորեցնում,որ հոգեբանություն գիտություն է՝ այն էլ շատ խորը գիտություն,գիտես ինչքա՞ն մարդու են իրենց խորհուրդներով եւ վերլուծելով փրկել ինքնասպանությունից,ինչքա՞ն երեխաների փրկել հոգեկան տրավմաներից եւ կյանքի հասցրած դաժան ապտակներից,ես կարծում եմ,որ ամեն հայ դպրոցում պարտադիր է հոգեբանի ներկայությունը եւ շաբաթը մեկ խոսել երեխաների հետ եւ անհրաժեշտության դեպքում օգնություն ցույց տալ,քանի հայ աշակերտ ինքնասպանություն գործեց,որ փող չուներ վերջի զանգի համար,կամ ինչ-որ անիմաստ գնահատակաների համար,իսկ որ նորմալ հոգեբաններ ունենար դպրոցը հնարավոր կլիներ կանխել::ok
Կարդացի վերջին մի քանի էջը նունուշյան հեղափոխությունից հետո... Գիտե՞ք ինչն է չափազանց տհաճ՝ այնքան են բոլորը կենտրոնացած իրենց՝ տարիների ընթացքում, կամ վարկենապես, գուգլից ստացած գիտելիքները ցուցադրելու մարմաջով, որ ուշադրություն չեն դարձնում իսկապես օգնության կարիք զգացող մարդու հարցին, որը տրվել էր այս հույժ «կարեւոր ու հետաքրքիր» բանավեճի ընթացքում:
Հույս ունեմ թեման կմաքրվի ու կծառայի իր վերնագրին՝ հարցերի ու միայն հոգեբանների կողմից տրված պատասխանների տեսքով:
վերադառնանք մեր ոչխարներին (թևավոր խոսք ա, խնդրում եմ չվիրավորվել :) )
Մի հարց. ինչի՞ց կարող է լինել, որ իմ վրա ազդում են նկարների միջի հայացքները։
ինձ հետաքրքիր ա, դու ինչ տեսակ նկարների հայացքներից ես ազդվում? մեկ էլ ազդվել ասելով ինչ ի նկատի ունես, ասենք` վախենում ես, կամ ճնշվում ես...
Lionne_en_Chasse
30.08.2011, 01:34
Ի տարբերություն իմ շատ սիրելի ակումբցիների, ես վերջին էջերեը կարդալուց ահագին զվարճացա: Հարգելիներս խնայեք ձեր նյարդերը, չէ որ անգամ Սուրբ Գրքում է գրված՝ "Խելք մի դի´ր անխելքի հետ"... ( դասախոսիս ամենասիրելի արտահայտությունն էր, գիտեր ինչա ասում): Եթե էս մարդը չի ուզում լսել ձեզ, ինչո՞ւ եք բղավում նրա ականջի տակ: Մենակ կարելի է հուսալ, որ նա երբևէ հոգեբանի լիցենզիա չի ստանան, իմ կարծիքով, դա նրա ճակատին հաստատ գրված չի
Կարդացի վերջին մի քանի էջը նունուշյան հեղափոխությունից հետո... Գիտե՞ք ինչն է չափազանց տհաճ՝ այնքան են բոլորը կենտրոնացած իրենց՝ տարիների ընթացքում, կամ վարկենապես, գուգլից ստացած գիտելիքները ցուցադրելու մարմաջով, որ ուշադրություն չեն դարձնում իսկապես օգնության կարիք զգացող մարդու հարցին, որը տրվել էր այս հույժ «կարեւոր ու հետաքրքիր» բանավեճի ընթացքում:
Հույս ունեմ թեման կմաքրվի ու կծառայի իր վերնագրին՝ հարցերի ու միայն հոգեբանների կողմից տրված պատասխանների տեսքով:
Lem , եթե օգնության կարիք ունեցող մարդը գրառում աներ ոչ թե «հարցեր հոգեբանին» թեմայում, այլ «հարցեր այն մարդկանց, ովքեր ցանկանում են ապացուցել հոգեբանի մասնագիտության անհրաժեշտությունը ժամանակակից քաղաքակիրթ աշխարհում» ապա մենք կպատասխանեինք, հիմա էդ մարդուն օգնություն էր պետք, որը մենք չէինք կարող տալ, դրա համար չենք պատասխանել, ոչ թե ուշադրություն չենք դարձել, հիմա լավ կլինե՞ր, որ օգնության կարիք ունեցող մարդուն սխալ պատասխան տայինք:)), ծերուկ Հիպոկրատը լավ խոսք ուներ. «ամենից առաջ մի՛ վնասիր»:
Հարգանքներով՝«տարիների ընթացքում, կամ վարկենապես, գուգլից ստացած գիտելիքները ցուցադրելու մարմաջով» կենտրոնացած մարդ, ով ուշադրություն չէր դարձնում իսկապես օգնության կարիք ունեցող մարդու հարցին :))
Մոդերատորական. ժողովուրդ ջան, խնդրում եմ խրախճանքը դադարեցրեք։
Մոտս անտարբերություն է: Ի՞նչ անել:))
melancholia
11.03.2012, 16:16
խելացի ուղեղի նշան :hands
Մոտս անտարբերություն է: Ի՞նչ անել:))
խորհուրդ կտայի սկզբի համար տարբերություննր փնտրել - նույնատեսակ ապրանքների, ծառայությունների,քաղ. գործիչների, անգամ թատերական գործիչների միջև;
օրինակ գնում ես շուկա, և տարբեր վաճառողների մոտ եղած Դեմիրճյան տեսակի խնձորների միջև փնտրում առկա տարբերությունները; ամեն մի տարբերույան համար քեզ միավորներ ես տալից; ինչքան շատ, հավաքես, այնքնա լավ; կամ սկսում ես ատրբերություններ գտնել Թաթաի ու Հայկոյի կատարողական երգԱրվերստի ու երգերի միջև; էլի միավորներ ես քեզ տալիս; կարևոր է այստեղ այս խաղը խաղալ ՝ հատկապես քեզ ոչ հաճելի , կասեի նույնիսկ տհաճ ոլորտներում: ինչքան ավելի տհաճ է, էնքան կշիռը ավելի մեծ է:
Էսքանը արա, հաջորդ, ավելի հետաքրքիր քայլերի մասին կասեմ :)
Ներողություն ,անտարբերություն հո չի նշանակում ինչ, որ բաների տարբերությունը չի տեսնում էս մարդը ?
Չիշտ եմ չե ?
Yerevan Boy
01.04.2012, 21:06
ես ուզումեմ գրքեր կարդամ հոգեբանության մասին...ով ինչ լավ գիրք խորուրդ կտա պարզ ձեւով գրված.....
դասագրքեր հոգեբանության վերաբերյալ......
ես ուզումեմ գրքեր կարդամ հոգեբանության մասին...ով ինչ լավ գիրք խորուրդ կտա պարզ ձեւով գրված.....
դասագրքեր հոգեբանության վերաբերյալ......
Որպես դասագիրք և հայերեն կարող եք վերցնել Արթուր Պետրովսկի «Ընդհանուր հոգեբանություն»
Եվ ավելի պարզ գրված Ալբերտ Նալչաջյան «Ընդհանուր հոգեբանության հիմունքներ»
Բարև Ձեզ, հայրենակիցներ: Կպատմեմ Ձեզ իմ պատմությունը և շատ հետաքրքիր է թե դուք ինչ եք մտածում: Կիսվում եմ Ձեզ հետ, որովհետև կարծում եմ, որ ճիշտ եմ մտածում, սակայն միգուցե բաներ կան որ չեմ տեսնում, կամ էլ չեմ ուզում տեսնել: Ամուսնացել եմ մոտ 7 տարի առաջ, ունեմ այժմ 2 հրաշք բալիկ: Իմ և ամուսնուս միջև սեր չկա, ինձ թվում էր թե սիրում եմ, սակայն դա միայն կիրք էր: Ինչևիցե: Ծնունդով Երևանից եմ, սակայն ամուսինս X վայրից է և ապրում ենք այնտեղ: Նա աշխատում է, սակայն քիչ է վաստակում, այնքան, որ հոգում ենք կոմունալ վճարները, սնունդը և վերջ: Ինքս բարձրագույն կրթություն ունեմ, աշխատում եմ, սակայն կա մի բայց: Աշխատանքս Երևանում է, այդ վայրում, որտեղ մեր տունն է աշխատանք չեմ կարողանում գտնել, մենք էլ առանձին ենք ապրում և երեխաներիս նայող չկա: Ի դեպ ամուսինս էլ է Երևանում աշխատում, սակայն քանի որ երեխաները փոքր են, մենք էլ մեքենա չունենք, որ ամեն օր գնանք- գանք, ստիպված ես մնում եմ ծնողներիս տանը երեխաների հետ հետո ուրբաթ օրը գնում ենք բոլորովս տուն: Այս իրավիճակը ինձ համար դարձել է դժոխային: Նա չի ցանկանում, որպեսզի ես այստեղ աշխատեմ, սակայն իր հերթին ոչինչ մէլ չի ձեռնարկում մեր կյանքը բարելավելու համար: Ստացվում է որ ասում է նստի տանը, ինչ կբերեմ բավարարվի և ոչ մի ձգտում մի ունեցիր: Սակայն արդյոք ես իրավունք ունեմ այդպես վարվել սեփական երեխաներիս հետ, այն դեպքում երբ միջին աշխատավարձ ունեմ, աշխատանքովս կարողանում եմ հոգալ երեխաներիս ընթացիկ ծախսերը, մի շարք առողջական խնդիրներ ունեմ, և միակ հույսս իմ աշխատավարձով իմ առողջությանը հետևելն է: Կներեք որ երկար եմ գրում, ուղղակի ցանկանում եմ, որ պատկերացնեք իրավիճակը և ասեք թե դուք իմ տեղը ինչ կանեիք: Արդյոք կպայքարեիք, ինչպես այժմ ես, հանուն որոշակի ձգտումների, հանուն երեխաների և ինչ ոչ նաև ձեր ապագայի համար, թե ձեռքներդ կծալեիք, կհետևեիք նրան, ասելով` դե հաց կլինի, կուտեմ, չի լինի, ոչ ես կուտեմ, ոչ էլ երեխաներս, ինչ պարտադիր է որ երեխաները ինչ որ բանի հասնեն, թող դառնան սովորական հողագործ, հավաքարար, դա էլ մասնագիտություն է: Խնդրում եմ արձագանքեք իմ պատմությանը, ես չգիտեմ հոգեբանի, հոգեբույժի թե քահանայի կարիք եմ զգում: Շատ եմ հոգնել ուժեղ լինելուց, պայքարելուց, հաճախ Աստծուց մահ եմ ուզում, որ պրծնեմ այս սղոցվող վիճակից, հետո մտածումեմ որ իրավունք չունեմ և պետք է ապրեմ հանուն երեխաներիս, որ նրանց ոտքի կանգնեցնեմ և թույլ չտամ որ իմ կյանքի սխալները կրկնեն: Շատ կցանկանայի բաժանվել այդ մարդուց և ստանալ հոգու խաղաղություն, սակայն համարձակությունս չի ներում: Մտածում եմ որ իրավունք չունեմ երեխաներիս հորից զրկելու: Նաև վախենում թե խուսափում եմ հասարակության արձագանքից: Ընդունված է չէ մեզ մոտ, չի խմում, չի ծխպում, չի ծեծում ուրեմն իդեալ է: Այնքան դժվար է միայնակ լինել այս մեծ աշխարհում, զգալ որ թիկունքիդ է փչում սառը քամին և մոռանալ, ընդհանրապես և հավիտյան մոռանալ այն մասին, որ երբևէ կգա մի ժամանակ երբ դու կկարողանաս հենվել ինչ որ մեկի ուսին, զգալ քեզ պաշտպանված,թույլ, լինել պարսպի երևում: Աշխարհում ոչ մի կնոջ չեմ ցանկանա այսպիսի զգացողություն ունենալ, ոչ ոքի: Երիտասարդ աղջիկներ և տղաներ, ամուսնանալուց առաջ պարզեք, թե ինչի եք դուք ձգտում, ինչի է ձգտում ձեր ընտրյալը; դա էր իմ կյանքի ամենամեծ, աններելի անդառնալի սխալը: Հիշում եք лебедь, щука и рак.
Միանգամից ասեմ` հոգեբան չեմ, ուղղակի որպես մարդ... Ամենից առաջ քեզ համբերություն եմ ցանկանում, քանի որ վիճակդ իրոք բարդ է: Բացի այդ թույլ տուր նաև որոշակիորեն հիանալ քեզնով և ամենայն բարիք ցանկանալ քեզ այս դժվար կյանքում, քանի որ դու ակնհայտորեն ուժեղ մարդ ես և պայքարում ես քո երջանկության համար, դու չես հանձնվում - իմ խորին համոզմամբ դա իրոք որ հարգանքի արժանի հատկանիշ է: Հարգեցի նաև հանուն երեխաներիդ քո կողմից զրկանքների գնալու պատրաստ լինելը, իսկ մնացածը...
Ինչ կարող ես անել մնացածի պահով, կյանքում ամեն մարդ ինքն է իր ընտրությունը անում, դու էլ պետք է քոնն անես: Բաներ կան կյանքում, որ ամեն մարդ պետք է ինքն իր համար անի և սա նման դեպքերից մեկն է: Ոչ ոք չի կարող քեզ ճիշտ խորհուրդ տալ, քանի որ ոչ ոք քո վիճակում չէ, իր մարմնի ու կաշվի վրա չի զգում և չի էլ կարող զգալ այն, ինչ դու ես զգում, այն, ինչով դու ես ապրում: Ուղղակի քո ընտրությունն արա, մեկ անգամ արա քո ընտրությունն ու անվարան գնա քո ընտրած ուղով, որն էլ որ այն լինի: Ու մեկ էլ... մի բան: Սթափ հայացքով նայիր շրջապատդ ու հապճեպ քայլեր մի արա - գուցե դու հիմա արժեքներ ունես, որոնց ուղղակի սովորել ես ու արդեն դրանք որոշակիորեն չես գնահատում, բայց որոնք միայն կորցնելուց հետո կզգաս դրանց իրական նշանակությունը - սա էլ հաշվի առ, այսքան մի բան...:think
Firegirl777
06.04.2012, 15:07
Կարդացի, ապրեցի ու զգացի, այն ամենը ինչ զգում ես հիմա, քանի որ համարյա այդպիսի մի իրավիճակում էլ ես եմ հայտնվել, տարբերությունն այն է, որ չնայած պաշտոնապես ես ամուսնացած եմ, բայց փոքրիկներիս պահելու, ապահովելու ու մեծացնելու հարցը մեծապես դրված է իմ ուսերին ու իմ ծնողներիս:
Կասեմ, քեզ շատ մեծ նշանակություն ունի թե ինչպես այդ ամենին կվերաբերվի քո ընտանիքը, քանի որ եթե բաժանվես հենց նրանք են որ պետք է քեզ ոև ու թիկունք լինեն, իսկ եթե լինեն ուրեմն դու քեզ առավել քան ազատ կզգաս կառուցելու քո կյանքը լավագույնս տարբերակով, բայց... այստեղ էլ մի բայց կա, հոգեբանական ճնշվածությունը ինչ-որ առումով, քանզի ինչքան էլ ընտանիքդ երեխաներիդ նայի ու փայփայի, առաջինը մարդը երեխաներիդ համար հենց դու ես: Երեխաներին հորից զրկելու հարցում, նույնիսկ չգիտեմ ինչպես պատասխանել, ինքս բավականին տուժել ու նեղվել եմ, այդ առոմով, իսկ տղայիս հարցում նույնիսկ չեմ էլ պատկերացնում ինչ է լինելու հետագայում:
Բայց լիովին համաձայն եմ վերը նշվածի հետ, դա քո կյանքն է, ու թե ինչպես կվարվես քո կյանքի հետ, քո ձեռքերում, որոշումը հենց դու ես ընդունելու: Հաջողություն եմ քեզ մաղթում, աստված քեզ օգնական, հուսով եմ, որ ինչ որոշում էլ ընդունես այն ճիշտ ու լավը կլինի, քո, և քեզ սիրող ու շրջապատող մարդկանց համար
Կարծում եմ պետք է նժարների վրա դնեք և ծանրութեթև անեք՝ ինչ եք կորցնում և ինչ եք շահում բաժանվելու դեպքում։ Եթե ձեր ծնողների տանը ձեզ ավելի ապահով ու լավ կզգաք, եթե իրոք չեք սիրում ու ձեր ամուսինն էլ ձեզ չի սիրում, կարծում եմ հանուն երեխաների ապրելը ամուսնու հետ այդքան էլ ճիշտ չի։ Եթե նորմալ ծնող է ինքը էլի թող իր երեխաների հետ շփվի, փաստորեն էսպես էլ առանձնապես չեն շփվում, շաբաթը երկու օր միայն։ Չգիտեմ, միգուցե սխալ եմ, բայց միշտ էդ կարծիքին եմ եղել, որ եթե ընտանիքում լարված մթնոլորտ է, երեխաների համար շատ ավելի դժվար է, շատ ավելի ճնշված են մեծանում, քան եթե ծնողները բաժանված են լինում։
Բարև Ձեզ, հայրենակիցներ: Կպատմեմ Ձեզ իմ պատմությունը և շատ հետաքրքիր է թե դուք ինչ եք մտածում:
Jasmena, ամեն մեկն էլ ունի «պատմություն» ու խնդիրներ. դա չպիտի պատճառ դառնա, որ մարդ խղճա ինքն իրեն ու առավել ևս՝ մահ կամենա:
Կյանքը ոչ ոքի համար էլ հեշտ չի: Ու այն ոչ այլ ինչ է, քան ընտրությունների շարան: Մենք անընդհատ ընտրություն ենք կատարում ամեն ինչում՝ ընտատիք, աշխատանք, կենցաղ... Եվ մեր ընտրություններն իդեալական չեն. հազվադեպ է լինում, որ ցանկացած որոշման համար գոնե մեկ անգամ մտքով չփոշմանես՝ մտածելով այլընտրանքի մասին:
Պիտի ուժ գտնել (իսկ քո պատմածից զգացվում է ,որ ուժեղ ես) նոր ընտրություններ կատարելու ու առաջ շարժվելու՝ առանց ֆիքսվելու «ինչ կլիներ, եթե»-ների վրա:
Ժամանակին դու ընտրել ես այդ մարդուն ու համոզված եմ, որ հաստատ երջանիկ պահեր էլ ես վայելել նրա հետ: Մի նայիր ընտրությանդ՝ որպես մեծատառով սխալ, որովհետև ինչպես ասեցի՝ իդեալական ընտրություն չի լինում: Ընդունիր, որ անցյալում էդ որոշումն ես կայացրել ու էդ պահին դա քո սրտով է եղել: Եվ մի մեղադրիր ինքդ քեզ:
Զգացվում է, որ պատասխանատու մարդ ես: Ոչ միայն երեխաներիդ առաջ, որ չես ուզում վատ ապրեն, այլև ինքդ քո հանդեպ, որ մտածում ես քո առողջական հարցերը հոգալու մասին:
Դու հո չե՞ս մտածում, թե ինչ-որ մեկը կվերցնի ու կասի՝ էսպես արա, կամ էնպես արա: Կամ ով ունի դրա իրավունքը: Դու պիտի ինքդ շարունակես կատարել քո ընտրությունները՝ մեկը մի քիչ լավ, մեկը մի քիչ վատ... Ինչպես և բոլորս ենք անում:
Եվ գրածդ երկու անգամ կարդալուց հետո ինձ թվաց, որ դու արդեն իսկ ունես քեզ համար նախընտրելի ընտրությունը... Մի մտածիր սխալ գործելու մասին: Սխալ ու ճիշտ չկա, կա իրավիճակի թելադրանք ու ինքդ քո համար լավագույնը ընտրելու ցանկություն: Հետևիր դրան: Իսկ թե ինչ կլինի հետո, հետոն ցույց կտա՝ իր հետ նոր ընտրությունների անհրաժեշտություն բերելով...
...մարդ խղճա ինքն իրեն ու առավել ևս՝ մահ կամենա:
Գիտեք դա այնքան էլ այդպես չէ, ես ինքս ինձ չեմ խղճում, իհարկե ափսոսանքի պահեր շատ են լինում, ուղղակի երբեմն հուսահատվում եմ: Կներեք արտահայտությանս մարդ ենք էլի:B Ես այժմ որոշակի ընտրություն արել եմ, սակայն ինչպես նշեցի ինձ հոգեբանական մոտեցումն է հետաքրքրում, միգուցե ինչ-որ բան այնպես չեմ տեսնում: Ես ոչ միամիտ եմ, ոչ էլ երեխա, որ ակնկալեմ, ահա մեկը կասի բաժանվիր, ես էլ կբաժանվեմ: Ի դեպ բաժանվել իրոք չեմ պատրաստվում, դա ես հստակ որոշել եմ: Սա այն ցանկություններից է որոնք երբեք չեն իրագործվի, միգուցե վախկոտ եմ, չգիտեմ: Բացի դա էլ, եթե նույնիսկ բաժանվեի, չեի վերցնի իմ երեխաներիս ու գնաի նստեի ծնողներիս հաշվին ապրելու, գտնում եմ որ ցանկացած բաժանությունից հետո մարդ իր արարքների պատասխանատվությունը պետք է ամբողջությամբ իր վրա վերցնի: Բաժանվել ես, բարի եղիր գնա առանձին ապրիր: Ես ուղղակի ուզում էի իմանալ Ձեր ակրծիքը, միգուցե ինչպես կվարվեիք դուք եթե ձեր ամուսինը դեմ է ձեր աշխատելուն, սակայն չի էլ պատրաստվում իրեն առանձնապես նեղություն տալ ընտանիքին ավելի նորմալ ապահովելու համար: Արդյոք կգնաիք նրա, ես կարծում եմ, քմահաճույքի ետևից, թե կհակադրվեիք: Եթե ֆորումում տղաներ, տղամարդիկ կան, շատ կուզեի իմանալ նաև նրանց տեսակետը, ասում են կանայք և տղամարդիկ նույն բանը տարբեր կողմերից են տեսնում: Ունի արդյոք տղամարդը բարոյական իրավունք պահանջելու կնոջից ինքնազոհողություն ամեն ինչում չտալով նրան ոչինչ, ոչ ջերմություն, ոչ սեր, ոչ ուշադրություն...
Ես այժմ որոշակի ընտրություն արել եմ, սակայն ինչպես նշեցի ինձ հոգեբանական մոտեցումն է հետաքրքրում, միգուցե ինչ-որ բան այնպես չեմ տեսնում:
Ես քեզ հենց հոգեբանական մոտեցումն էլ տվել եմ (կարողացածիս չափով):
Շնորհակալություն անհաղորդ չմնալու համար, դուք իրավացի եք, ուղղակի երևի թե գալիս է մի պահ երբ թուլանում ես և ցանկանում ես լսել սփոփանքի խոսքեր, զգալ որ ունես հենարան: Լավ բան են այս կայքերն ու ֆորումները, կարողանում ես կիսվել. Մեկ է որոշման կայացման ծանրությունը դրված է յուրաքանչյուրիս ուսերին ուղղակի երևի թե կիսվում եվ թեթևանում ես: ՇԱՏ ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ՋԱՆ, ԴՈՒՔ ԻՆՁ ԶԳԱՑՆԵԼ ՏՎԵՑԻՔ ՈՐ ԱՅՆՔԱՆ ԷԼ ՄԵՆԱԿ ՉԵՄ: Իհարկե գիտակցում եմ, որ ամենաճիշտը գնալ եկեղեցի, խոստովանության, ապաշխարհության և Աստծուց խնդրել որ ճիշտ ուղին ցույց տա: Մի հզոր և իմաստուն աղոթք կա. ՏԵՐ< ՏՈՒՐ ԻՆՁ ԽՈՀԵՄՈՒԹՅՈՒՆ ՀՆԱԶԱՆԴՎԵԼՈՒ ԱՅՆ ԱՄԵՆԻՆ, ԻՆՉ ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ ՓՈԽԵԼ, ՈՒԺ ՏՈՒՐ ՓՈԽԵԼՈՒ ԱՅՆ ԱՄԵՆԸ, ԻՆՉ Ի ԶՈՐՈՒ ԵՄ ՓՈԽԵԼՈՒ, և ԻՄԱՍՏՈՒԹՅՈՒՆ ՏՈՒՐ, ՈՐՊԵՍԶԻ ՏԱՐԲԵՐԱԿԵՄ ՄԵԿԸ ՄՅՈՒՍԻՑ:
Jasmena շատ ցավում եմ ձեր այդպիսի իրավիճակի մեջ ընկնելու համար, ես թույլ կտամ ինձ մի քանի տող գրառում անել, քանի որ կարծում եմ որ սա կոնկրետ հոգեբանին ուղղված հարց չի.
Ինչ որ կգրեմ դա իմ կարծիքն է կամ ստատիստիկ տվյալներ.
Նախ ասեմ, որ Հայաստանում ընտանեկան բռնության դեպքերի 95%-ը բացահայտվում են երեխաների չափահաս դառնալուց հետո. Ինչու? Որովհետև շատերը մտածում էն ձեր նման , որ երեխաները առանց հոր չմեծանան, չգիտեմ դա ճիշտ է թե ոչ սակայն ես ունեմ իմ լուծումը այդ հարցի, եթե հայրը նորմալ , հասկացող մարդ է կարելի է ուղղակի ամուսնալուծվել բայց պահպանել երեխաների հայր ունենալու իրավունքը , այսինքն բաժանումը լինի ցիվիլ, առանց կռվի, հայրը պարբերաբար այցելի, երեխաների մոտ չագիտացնել հոր նկատմամբ վատը.
Ապրելակերպի խնդիրը իմ կարծիքով և այս հարցով գրառած մյուց ակումբցիների կարծիքով ձեր մոտ լուծվող է, հավատացած եմ ձեր ծնողները կաջակցեն ձեզ և դուք կկարղանաք աշխատել և ապահովել ձեր երեխաների կարիքները.
Չեմ կարծում որ արժի սեփական կյանքից ձեռք քաշել և երեխաների համար կործանել կյանքը քանի որ միշտ և ցանկացած հարցում լուծում կա, իսկ երեխաներին ավելի վատ կլինի ներկա գտնվել ընտանեկան վեճերին, ապրել սոցիալական վատ պայմաններում բայց քնել հոր հետ մի սենյակում քան տեսնել երջանիկ ծնողներ թեկուզ և գիշերել առանձին տներում.
Խորհուրդ միակն է կյանքը շատ արագ է անցնում եղեք մի քիչ էգոիստ.
Արդյոք կգնաիք նրա, ես կարծում եմ, քմահաճույքի ետևից, թե կհակադրվեիք: Եթե ֆորումում տղաներ, տղամարդիկ կան, շատ կուզեի իմանալ նաև նրանց տեսակետը, ասում են կանայք և տղամարդիկ նույն բանը տարբեր կողմերից են տեսնում: Ունի արդյոք տղամարդը բարոյական իրավունք պահանջելու կնոջից ինքնազոհողություն ամեն ինչում չտալով նրան ոչինչ, ոչ ջերմություն, ոչ սեր, ոչ ուշադրություն...
ինքնազոհողություն ոչ մեկը ոչ մեկից էլ պահանջելու իրավուն չունի; բայց լինում է պահեր, երբ թաքուն, ներքին հույս է լինում ստանալու գերագույնը դիմացինից, շատ անգամ առանց հաշվի առնելու թե ինչ գնով է դա լինելու... իսկ գինը միայն ինքնազոհողություն անողը չի վճարում; հետագայուն նա, ում համար արվել է այդ ինքնազոհողություն, վճարում `է կրկնակի, եռակի ավելին;
ինքս տղամարդ եմ և ասեմ իմ կյանքի փորձից ելնելով;
կարապի ու խեցգետինի պատմություն լինում է բոլոր ընտանիքներում անխտիր; սկսած առաջին ամուսնական գիշերից մինչև /կարծում եմ/ մահ ու գերեզման;
այդ վիճակում կինն ու տղամարդը /գրում եմ մեր- հայկական մենթալիտեիտով ընտանիքների մասին/ տարբեր գենետիկական պահվածքեր են հիմնականում հանդես բերում; Կինը հիննականում նախազգում է տարբեր "կողմեր քաշ" տալու պահը, ու այդ պրոցես խնամքով նախապատրաստում է, իսկ հայ տղամարդը լինելով ընտանեական կենցաղային ու որոշ դեպքերում նաև ոչ կենցաղային հարցերում գենետիկորեն ավելի "կարճ" մտածող այդ կոնֆրոնտացիան պահին ավելի վատ է նախապատրաստվում; դրանցի ելնելով, կինը երկար տալ-առնելուց հետո հիմնականում ուղղորդվում է ընդանում. միջինացված, երկարաժամկետ ընտանեական շահի տեսանկյունից, իսկ ամուսինը այդքան խորացած չի լինում; արդյունքում, եթե հարցը պաղաբանելու, "բռնկման" պահը ճիշտ է լինում ընտրված կնոջ կողմից /կամ սիտուացիոն այդպես է/, այսիքնն այնպիսի պահ, երբ տղամարդը առավելապես անպաշպան է իր տեսակետը պաշտպանել /զահլա չունի կամ շտապում է , կամ այնպիսի միջավայրորւմ է որ պետք է կնոջը և իր տեսակեը հարգի/ ապա կինը "հաղթում է", այսիքնը վերջին հաշվով հաղթում է հիմնականում , ընտանիքի համար ավելի շահեկան տարբեարկը; սա կնոջ և մասնավորապես հայ կնոջ հիմնական պահվածքն է այսպիսի պահերում, որի համար էլ այն բավական դրական էպիտետներով է վնութագրվում հայկական միջավայրում; իսկ եթե պահը սխալ է ընտրված, ապա տղամարդը քանի որ ավելի անպատրաստ է "քաղաքական մասով", ապա հիմնականում օգտվում է իր ուժից - "ես եմ որոշողը", "ինչ ասեմ, ըտենց պիտի լինի"... և այլն և այլն...
քո դեպքում հասկանում եմ, որ մի քիչ բանը բանից անցել է,այսինքն էլ ներվերը չեն հերիքում ամենօրյա ծանր առօրյաի հետ նաև "քաղաքականություն" բանեցնելու... հասկանալի է;
...
և այսպիսով, ինչ? լուծում եմ առաջարկում;
քանի ոչ երիտասադ եք, ու ունեք լիքը երիտասարդական ավյուն ու էներգիա, ապա լծվեք խնդիրները կոնկրետացնելու ու բերելու այն հարթության մեջ, որտեղ երկուստ էլ ունեք մոտավորապես նույն պատկերացումը;
օրինակ, կարող եք փորձել վարձել մի այնպիսի բնակարան, որը հարմար է ընտանիքի բոլոր անդամներին աշխատելու և ապրելու համար; "ավելոդ" փողի կորուստի մասին շատ երկար մի մտածեք, քանի որ այդ "ավելոդ փողով" կարող է դուք այդ լուծման դեպքում "գնեք" ձեր ընտանիքի հանգստությունը ու նորմալ ընթացքը;
...
սիրո կորուսը... շատ հայտնի բառեր են, էն տեսակետից, որ երբ որ կենցաղային հարցերը խեղդում են մարդկանց, ապա մադիկ մտածում են որ աշխարհի վերջն է... փորձեք ուղեղներտ ազատել "տեսական" հիմարություններց քանի որ հիմա դրա պահը չէ ու հայտնաբերել այն կենցաղային, լուծում պահանջող հարցերը, որոնք հուզում են ձեզ ու հետո ազատել ուղեղը բոլոր պայմանականություններից ու լուծում փնտրել, գնալով ընդարձակելով լուծման միջավայրի սահմանները...
...
մի խորհուրդ - երբեք մի մտածեք, որ ձեր կողքինը հերոս է, և կարող է թռնել "իր գլխի" վրայով; ձեր կողակցին դիտեք որպես սովորական, հասարակ մահկանացու, իրա թերություններով ու առավելություններով հանդերձ, կոմպլեկսի մեջ; ու կտեսնեք, որ վատը չի; ընդամենը ունի իր հնարավորությունների սահմանը; հասկացեք ռեալ կյանքում գնահատել ու հասկանալ իր հնարավորությունները ու օգնեք նրան ռեալիզացնելու հենց իր հնարավորությունները ... երջանիկ ընտանիքը կարծում է նաև հենց սա է
:)
Շատ շնորհակալություն, շատ հետաքրքիր տեսակետ էր, կասեի հոդված էր: Նորից շնորհակալություն եմ հայտնում, քանի որ զգացվում է, որ անտարբեր չեք ուրիշի պրոբլեմներին: Ivy չակերտների մեջ էր վերցրել պատմությունը բառը, մի տեսակ հեգնանք էր զգացվում նույնիսկ: Ցանկանում եմ նշել, որ չեմ կարծում, որ աշխարհի ամենադժբախտ մարդն եմ, հարկավ, ցանկացած մարդ ունի իր կյանքի պատմությունը, նույնիսկ մի քանի օրեկան երեխան: Ուղղակի գալիս է մի դժվար պահ, երբ կարծում ես թե աշխարհը գլխիդ փուլ է գալիս: Բայց այդ պահը, փառք Աստծո, գալիս է և գնում: Պրոբլեմները մնում են, լուծումներ կրկին փնտրում ես, սակայն այդ անհուսության զգացումը նահանջում է: Շնորհակալություն խորհուրդների համար, կմտածեմ, կվերանայեմ, կփորձեմ եզրեր գտնեմ, իսկ եթե չգտնեմ էլ, էլի Փառք Աստծու, ուրեմն այդպես է պետք:
Ivy չակերտների մեջ էր վերցրել պատմությունը բառը, մի տեսակ հեգնանք էր զգացվում նույնիսկ:
Նոր տեսա էս գրածդ... Բացարձակապես չեմ ենթադրել որևէ հեգնանք: Իմ գրառումներում բառերը հաճախ եմ վերցնում չակերտների մեջ, մեծ մասամբ՝ դրանք իրենց նշանակության մեջ շեշտադրելու նպատակով:
Ի՞նչ անել եթե օրեց օր արթնանում ես ավելի ԳԱՎՆՈ տրամադրությամբ, ունես նմանատիպ աշխատանքային գործընկեր որին տեսնելը ետ մի հայհոյանք ստանալ ա ճակատագրից, ատում ես ամբողջ աշխարհը ու էս կյանքը ու մարդկանց իրենց բոլոր հետևանքներով բայց ՍՏԻՊՎԱԾ ԵՍ ապրել:
Հա , մոռացա ասեմ - անմարդկային նախանձով ես նայում շատ ու սովորական ու մարդկային բաների որ դու չունես (ու եթե անկեղծ չես էլ ուզում ունենաս):
Ու ունես մենակ մի հոգեկան հանգստի տեղ որտեղ գնալ ու ընդմշտ մնալը արթարացված չի լինի ոչ մի երկրային ապրողի տեսանկյունից ... եկեղեցու մասինա խոսքը:
Ի՞նչ անել, ո՞նց ապրել, ու ամենակարևորը - ինչի՞ համար
Rhayader
24.05.2012, 10:39
Ողջույն: Երևի ֆորումի հոգեբանները նույն այդ տրամադրությամբ են արթնացել, այնպես որ, փորձեմ փոխարինել նրանց:
Չե՞ս կարծում, որ ներսումդ բարկություն է կուտակվել, որը չես կարողանում այնպես արտահայտել այնպես, որ ինքդ քեզ բավարարված զգաս:
Ողջույն: Երևի ֆորումի հոգեբանները նույն այդ տրամադրությամբ են արթնացել, այնպես որ, փորձեմ փոխարինել նրանց:
Ռայ, պետք չի սադրել. էս թեման միշտ էլ բաց է եղել բոլոր մարդկանց պատասխանների համար: ;)
Ի՞նչ անել եթե օրեց օր արթնանում ես ավելի ԳԱՎՆՈ տրամադրությամբ, ունես նմանատիպ աշխատանքային գործընկեր որին տեսնելը ետ մի հայհոյանք ստանալ ա ճակատագրից, ատում ես ամբողջ աշխարհը ու էս կյանքը ու մարդկանց իրենց բոլոր հետևանքներով բայց ՍՏԻՊՎԱԾ ԵՍ ապրել:
Հա , մոռացա ասեմ - անմարդկային նախանձով ես նայում շատ ու սովորական ու մարդկային բաների որ դու չունես (ու եթե անկեղծ չես էլ ուզում ունենաս):
Ու ունես մենակ մի հոգեկան հանգստի տեղ որտեղ գնալ ու ընդմշտ մնալը արթարացված չի լինի ոչ մի երկրային ապրողի տեսանկյունից ... եկեղեցու մասինա խոսքը:
Ի՞նչ անել, ո՞նց ապրել, ու ամենակարևորը - ինչի՞ համար
«Ո՞նց ապրել, ինչի՞ համար» շատ ծավալուն էքզիստենցիալ հարցեր են, ավելի լավ է կենտրոնանալ մասնակի խնդիրների վրա և փորձել լուծել դրանք: Մարդկանց ու ամբողջ աշխարհի հանդեպ ատելությունը նրանից է, որ բավարարված չես քո կյանքից, ինչի պատճառով էլ չարացած ես: Փորձիր հստակ տեսնել, թե ինչ խնդիրներ ունես: Հավանաբար՝ աշխատա՞նքիդ հետ կապված (գրել էիր գործընկերոջդ հետ հարաբերությունների մասին): Գուցե անձնակա՞ն կյանքում, նախանձի մասին էիր նշել: Դու շատ չես պատմել քո մասին, հետևաբար կարող եմ միայն ենթադրություններ անել:
Ցանկացած դեպքում, արժի գլոբալ հարցերի շուրջ խորանալու և ավելի ընկճվելու փոխարեն, կոնկրետ նպատակներ դնել քո առաջ և փորձել իրականացնել: Եթե գոհ չես աշխատանքային մթնոլորտիցդ, գուցե փորձես նո՞րը գտնել: Սա ընդամենը օրինակ էր, որով ուզում էի ասել, որ պիտի կոնկրետ քայլեր ձեռնարկել կյանքդ լավացնելու համար: Դրանից հաստատ մարդկանց հանդեպ չարությունն ու ատելությունն էլ կպակասեն:
Փորձիր հստակեցնել քեզ համար, թե ինչ ես ուզում (ինչ ունենալ, ինչ դառնալ), և կոնկրետ նպատակներ դիր քո առաջ՝ դրանց հասնելու համար:
Rhayader
26.05.2012, 23:35
Ռայ, պետք չի սադրել. էս թեման միշտ էլ բաց է եղել բոլոր մարդկանց պատասխանների համար: ;)
Ես սա էի խաղարկում :D
http://image.spreadshirt.com/image-server/image/composition/16848019/view/1/producttypecolor/1/type/png/width/280/height/280/god-s-busy-may-i-help-you_design.png
anahit96
27.05.2012, 17:57
Ինչիա բոլորին թվում,թե ես ոչ ոքի չեմ սիրում,սիրում եմ միայն ինձ:Ախր ընդհանրապես իրականությանը չի համապատասխանում
anahit96> էս աշխարհում "դու մենակ քեզ ես սիրում" արտահայտությունը ճիշտ ա բոլորի համար՝ առանց բացառության
Rhayader
31.05.2012, 12:24
Ինչիա բոլորին թվում,թե ես ոչ ոքի չեմ սիրում,սիրում եմ միայն ինձ:Ախր ընդհանրապես իրականությանը չի համապատասխանում
Երևի փոխադարձ ընկալման ճգնաժամ է: Ինչ-որ բաներ ես արել, որոնք չէին համապատասխանում մարդկանց քո վարքի մասին պատկերացումներին, ու նրանց մոտ բլոկադա է սկսել: Մասնավորապես, չեմ բացառում, որ, օրինակ, ազատ ժամանակի նվազելու պատճառով սկսել ես ավելի քիչ հետաքրքրվել երրորդ անձանց կյանքով, իսկ նրանք որոշակի կախվածություն են ունեցել այդ հետաքրքրության նկատմամբ: Կա՞ այդպիսի բան:
առաջին ռեակցիան որպես իմ գրածին պատասխան - բոլորին թվումա որ ես չգիտեմ թե ես ինչ եմ ուզում ...
ես գիտեմ ինչ եմ ուզում ու հնար եղած դեպքում երբ ճիշտ եմ գտնում կատարում եմ փորձեր սակայն էստեղ են ասել "ուզումես հետույքով էլ բոմբ գցի..." ոչինչ չի փոխվում ... լինումա էն ինչ լինումա - ուզումեմ թե չեմ ուզում:
Ծնվելեմ ՊՏԻ ապրեմ ... կամել գնամ ինձ մի տեղից գցեմ ... բայց թե հանուն ինչի՞ ես չեմ հասնում նրան ինչ ուզում եմ ու ինչի՞ ես դեռ ԿԱՄ ...
իմ վերջը իրականում եկավ 2006-ի դեկտեմբերին ... այնտեղից իմ կյանքը իմաստազրկվեց ու դրան միայն փոխարինող կլինի ... միայն ալտերնատիվ ...
երևի գնամ ու եկեղեցական դառնամ մի կորած ու մոռացված ռուսական եկեղեցում ...
anahit96
02.06.2012, 20:38
Երևի փոխադարձ ընկալման ճգնաժամ է: Ինչ-որ բաներ ես արել, որոնք չէին համապատասխանում մարդկանց քո վարքի մասին պատկերացումներին, ու նրանց մոտ բլոկադա է սկսել: Մասնավորապես, չեմ բացառում, որ, օրինակ, ազատ ժամանակի նվազելու պատճառով սկսել ես ավելի քիչ հետաքրքրվել երրորդ անձանց կյանքով, իսկ նրանք որոշակի կախվածություն են ունեցել այդ հետաքրքրության նկատմամբ: Կա՞ այդպիսի բան:
Հա,շատ ճիշտ եք,վերջերս չափազանց զբաղված եմ:Ախր ես իրանց շատ եմ սիրում,բայց ասում են` միշտ էլ տենց ես եղել:Ինչ կարելիա անել իրենց պատկերացումը իմ վարքի վերաբերյալ փոխելու համար?
Rhayader
03.06.2012, 02:23
Հա,շատ ճիշտ եք,վերջերս չափազանց զբաղված եմ:Ախր ես իրանց շատ եմ սիրում,բայց ասում են` միշտ էլ տենց ես եղել:Ինչ կարելիա անել իրենց պատկերացումը իմ վարքի վերաբերյալ փոխելու համար?
Փոխել շրջապատը, եթե ազնիվ խորհուրդ եք ուզում: Անձամբ ես կարծում եմ, որ եթե մարդիկ ձեր մասին դատում են ոչ թե ըստ նրա, թե դուք ով եք, այլ ըստ նրա, թե ինչքանով եք պատրաստ լրացնել նրանց շփման պակասը, կարծում եմ, սխալ եք ընտրել այդ մարդկանց: