PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Ատելություն



Kristin
11.10.2006, 15:40
Ինչպես ՞վարվենք... երբ որ մարդուն ատում ենք ...
Չէ որ այն սպանում է մեր ներսը :(

Arisol
11.10.2006, 15:43
Ինչպես ՞վարվենք... երբ որ մարդուն ատում ենք ...
Չէ որ այն սպանում է մեր ներսը :(

Մի՛ ատի:B

Kristin
11.10.2006, 15:46
Մի՛ ատի:B
հեշտ է ասելը.. իսկ անելը
չկա՞ մարդ որին ատում ես

Arisol
11.10.2006, 15:52
հեշտ է ասելը.. իսկ անելը
չկա՞ մարդ որին ատում ես
Ո՛չ, և չի լինի:

Kristin
11.10.2006, 15:59
Ո՛չ, և չի լինի:
ուրախ եմ քեզ համար ;)

Firegirl777
11.10.2006, 16:10
Ուղղակի պետք է կամ բարի լինել, կամ անտեսել ես անզամբ ոչ մեկին չեմ ատում

Ուլուանա
11.10.2006, 16:46
Ես էլ ոչ մեկին չեմ ատում։ Կարող եմ ինչ-որ պահերի վիրավորված կամ բարկացած լինել այս կամ այն մարդու վրա, բայց չեմ ատում, և ընդհանրապես սխալ եմ համարում ատելությունը։ Այն նախ և առաջ մեզ է բացասական լիցքեր հաղորդում ու վնասում, քան նրան, ում ատում ենք։ Ես համարում եմ, որ միշտ պետք է ներքուստ ներել քեզ ցավ պատճառողին, դրանից հոգիդ էլ է թեթևանում։ Գիտեմ, որ որոշ դեպքերում շատ դժվար է դա անելը, բայց միշտ պետք է աշխատել այդ ուղղությամբ։ :)

Arisol
11.10.2006, 17:09
Ստորագրում եմ Անահիտի գրառման տակ;) :

Մելիք
11.10.2006, 17:17
Ստորագրում եմ Անահիտի գրառման տակ;) :
Ես էլ եմ միանում ու առաջարկում եմ ստորագրահավաք կազմակերպել էս առիթով::)
Էլ ով ա միանում, սպասում ենք...;)

Մասսագետ
11.10.2006, 17:18
Ինչպես ՞վարվենք... երբ որ մարդուն ատում ենք ...
Չէ որ այն սպանում է մեր ներսը :(
Արխային ատի, ոչ մի բան էլ չի սպանում:

Իսկ ես ատում եմ ու շատերին եմ ատում ու լավ էլ անում եմ ու չեմ փոշմանում ու կշարունակեմ ատել, էդ ինձ վստահություն ա տալիս: Մարդիկ կան, որոնք էդքան էլ լավ չեն վարվել հետս, բայց դրանց չեմ ատում, արհամարհում եմ (երևի), ուղղակի իրանք չեն հասկանում էդ (երևի): Մարդիկ էլ կան, որ ինձ ոչ մի վատություն չեն արել, բայց ատում եմ, որովհետև ատելիք եմ տեսնում իրանց մեջ:

Artgeo
11.10.2006, 17:27
Չեմ սիրում տարատեսակ բլա-բլաները, որ ոչ ոքին չեն ատում, այն դեպքում երբ իրականում հակառակն են ապացուցում:

Guest
11.10.2006, 17:40
...Չէ որ այն սպանում է մեր ներսը :(

Դեռ չեմ տեսել մարդու. ով մահամա ատելուց, սիրելուց են մահանում;)

Arisol
11.10.2006, 17:46
Չեմ սիրում տարատեսակ բլա-բլաները, որ ոչ ոքին չեն ատում, այն դեպքում երբ իրականում հակառակն են ապացուցում:
Արթուր ջա՛ն, եթե ես ասում եմ, որ ոչ ոքին չեմ ատում, ապա դա նշանակում ա, որ ես ՈՉ ՈՔԻՆ ՉԵՄ ԱՏՈՒՄ: Այո՛, ինչպես արդեն Անահիտը նշեց, լինում են պահեր, երբ բարկացած եմ լինում որոշ մարդկանց վրա, վատ եմ զգում, որ տվյալ մարդիկ վատ են վարվել իմ հետ, բայց ատել այդ մարդկանց… Ո՛չ, ես չե՛մ ատում նրանց, ես ձգտում եմ հասկանալ նրանց, խղճում եմ նրանց, բայց դա բոլորովին ատելություն չի՛: Չկա այնպիսի մի մարդ, որ բուռն ատելություն առաջացնի իմ մոտ, չնայած եղե՛լ են, կա՛ն և կլինե՛ն մարդիկ, որոնք ինձ ցավ են պատճառել, վատ են վարվել իմ հետ, բայց ես, կարծում եմ, երբեք նրանց չեմ ատի: Այո՛, միգուցե արհամարհեմ նրանց, բայց արհամարհել դեռ չի նշանակում ատել: Ես երբեք վատը չեմ ցանկանա այդ մարդկանց, այլ ընդհակառակը, կարեկցանքով կվերաբերվեմ այդ մարդկանց, իսկ դա նշանակում ա, որ ես չեմ ատում:P :

Ուլուանա
11.10.2006, 17:57
Դեռ չեմ տեսել մարդու. ով մահամա ատելուց, սիրելուց են մահանում;)
Ճիշտ է, ատելուց ակնթարթորեն դեռ ոչ ոք չի մահացել, ճիշտ այնպես, ինչպես սիրելուց, բայց ատելությունը կարող է դանդաղ ու աննկատ կերպով քայքայել մարդուն ներսից։ Դրանից կարելի է և՛ հոգեկան խանգարում ստանալ, և՛ ֆիզիկական մի շարք հիվանդություններ։ Պարզապես մարդիկ հիմնականում չեն իմանում, որ դա ատելությունից, իրենց հոգում կուտակված չներված վիրավորանքներից և այլ բացասական հույզերից է լինում։

Guest
11.10.2006, 18:14
Ճիշտ է, ատելուց ակնթարթորեն դեռ ոչ ոք չի մահացել, ճիշտ այնպես, ինչպես սիրելուց, բայց ատելությունը կարող է դանդաղ ու աննկատ կերպով քայքայել մարդուն ներսից։ Դրանից կարելի է և՛ հոգեկան խանգարում ստանալ, և՛ ֆիզիկական մի շարք հիվանդություններ։ Պարզապես մարդիկ հիմնականում չեն իմանում, որ դա ատելությունից, իրենց հոգում կուտակված չներված վիրավորանքներից և այլ բացասական հույզերից է լինում։

Չգիտոմ… գուցե, գուցե դու ճիշտ ես… ես չեմ կարա դա երբեք զգամ, մենակ կարող եմ հավատել, որ իրոք հնարաոր է հոգեկան ղանգարում ստանալ ինչ որ բանից… իրոք չգիտեմ: Երբեք չեմ հասկացել հոգեբանների իմաստը… երբեք, ոնց կարելի ա ինքտ քեզ չղեկավարել:o

լավ, էի ինչ եմ խոսում, եթե բան չգիտեմ:)

Բարեկամ
11.10.2006, 18:17
Ուզում ես չատե՞ս , սկսի խղճալուց, հետո կամաց-կամաց կսիրես…

Esmeralda
11.10.2006, 18:40
Ոչ ոքի չեմ ատում....
Կան մարդի, որոնց պարզապես արհամարհում եմ...բայց չկա մեկը, որին ատեմ.... հաստատ չկա...

StrangeLittleGirl
11.10.2006, 19:02
Ես չեմ պատրաստվում ասել, թե ոչ ոքի չեմ ատում, բայց փորձում եմ չատել: Իսկ այդ հարցում ինձ Աստված է օգնում, բայց Սատանան էլ խանգարում է: Սատանան ատելության սերմեր է ցանում: Մենք պետք է մեր հավատքի մեջ ուժեղ լինենք, որ չատենք: Բազմիցս համոզվել եմ, որ իզուր չի Հիսուսն ասել. «Սիրի՛ր թշնամուդ»

Ուլուանա
11.10.2006, 19:24
Ճիշտն ասած, բացահայտ թշնամիներ չունեմ, համենայնդեպս, չգիտեմ նրանց գոյության մասին, նույնիսկ եթե կան, բայց կան մարդիկ որոնք վատություն են արել կամ անում, նրանց աշխատում եմ չատել, կարելի է ասել, որ ստացվում է, բայց սիրել... դեռ չի ստացվում... :oy ինչքան փորձել եմ, դեռ ոչ մի անգամ հաջողության չեմ հասել այդ հարցում... :think

StrangeLittleGirl
11.10.2006, 19:39
Ես մի քանի անգամ հաջողության հասել եմ: Դա աշխարհի ամենալավ բաներից մեկն է: Հույս ունեմ՝ էլի կհասնեմ: :)
Իսկ ես «թշնամի» ասելով ծայրահեղ դեպքը նկատի ունեի: Այսինքն, եթե պետք է թշնամուդ սիրես, ուրեմն մյուսների մասին արդեն խոսք լինել չի կարող:

dvgray
11.10.2006, 20:36
Ատելությունը անզորության նշան է. Եվ հատուկ է բոլորին էլ, եթե ընկնում են նման իրավիճակում, երբ ցանկանում ես ամենավատը դիմացինիտ:
Պետք է աշխատել անզոր չլինել, եվ հաղթահարել էտ վիճակը ինչ որ գործողություններով; Եթե շատ խորը վիրավորել են -պետք է պատասխանել համարժեք;

Պետք չէ վախենալ;
Հիշում եմ մի իտալական ֆիլմ, երբ երկու պառավներ և իրենց թոռը իրականացրին վենդետան :hands ...

Ուլուանա
11.10.2006, 20:48
Ատելությունը անզորության նշան է. Եվ հատուկ է բոլորին էլ, եթե ընկնում են նման իրավիճակում, երբ ցանկանում ես ամենավատը դիմացինիտ:
Պետք է աշխատել անզոր չլինել, եվ հաղթահարել էտ վիճակը ինչ որ գործողություններով; Եթե շատ խորը վիրավորել են -պետք է պատասխանել համարժեք;
Բայց եթե պատասխանում ես համարժեք, դրանով հենց դրսևորում ես ատելությունդ և, իմ կարծիքով, դա էլ է թուլության նշան... :think

dvgray
11.10.2006, 21:06
Բայց եթե պատասխանում ես համարժեք, դրանով հենց դրսևորում ես ատելությունդ և, իմ կարծիքով, դա էլ է թուլության նշան... :think

Բայց,...այս դեպքում արդեն քու մեջից դուրս է գալիս բացասականը, և հենց դրանով էլ դու շահում ես:

Ուլուանա
11.10.2006, 21:41
Բայց,...այս դեպքում արդեն քու մեջից դուրս է գալիս բացասականը, և հենց դրանով էլ դու շահում ես:
Ես չեմ համարում, որ այդ դեպքում կշահեմ, չարությունը՝ անկախ նրանից չարությանն ի պատասխան է թե ոչ, միևնույն է, միշտ բումերանգի պես վերադառնում է նրան, ով դա անում է։ Նույնը նաև բարությունը։ Համենայնդեպս, ինձ համար սկզբունք է երբեք վատությանը վատությամբ չպատասխանելը, գոնե գիտակցաբար։

Esmeralda
11.10.2006, 21:46
...Համենայնդեպս, ինձ համար սկզբունք է երբեք վատությանը վատությամբ չպատասխանելը, գոնե գիտակցաբար։
Ապրե՛ս, Անահիտ, սրտիցս ասացիր...
ուզում էի նմանատիպ գրառում անել, բայց... գլխացավիցս նյարդայնանում եմ......

dvgray
11.10.2006, 22:14
Ես չեմ համարում, որ այդ դեպքում կշահեմ, չարությունը՝ անկախ նրանից չարությանն ի պատասխան է թե ոչ, միևնույն է, միշտ բումերանգի պես վերադառնում է նրան, ով դա անում է։ Նույնը նաև բարությունը։ Համենայնդեպս, ինձ համար սկզբունք է երբեք վատությանը վատությամբ չպատասխանելը, գոնե գիտակցաբար։

Ես հարգում եմ ձեր սկզբունքը:
Սակայն մի հարց;
"վատությանը վատությամբ չպատասխանելը" չի՞ ծնում դիմացինիտ մոտ անպատժելիության զգացում, լկտիություն և նմանատիպ պահվածքներ, նամանավանդ եթե դիմացինտ քո սոցիալական խմբին չի պատկանում;

Եվ ու՞ր է գնում ետ դեպքում ձեր մեջ կուտակված բացասականը:think

Riddle
12.10.2006, 02:09
Բայց,...այս դեպքում արդեն քու մեջից դուրս է գալիս բացասականը, և հենց դրանով էլ դու շահում ես:
Ախր ինչպե՞ս կարելի է ապրել այն գիտակցությամբ, որ դու որևէ մեկին, անգամ քեզ ցավ պատճառողին կամ քեզ ատելի մեկին վատություն ես արել, և ընդհանրապես, ինչպե՞ս կարելի է մարդուն գիտակցաբար վատություն անել: Ու հետո, միևնույն է, վատություն անելով բացասականը դուրս չի գալիս, հակառակ, նրան միանում է մի նոր, հրեշավոր զգացում՝ մեղքի զգացումը: Բացասականը կարող է դուրս գալ միայն ներելու շնորհիվ… Մի խոսքով լիովին համաձայն եմ Uluana-ի հետ:
Կուզեի ես էլ ասել, որ չեմ ատում ոչ ոքի, բայց այդպես չէ: Կուզեի ներել կարողանայի, իսկապես, ամբողջ սրտով ներել. դա ինձ շատ պետք է: Ատելը հեշտ է, ատելությամբ ապրելն է դժվար…

Ուլուանա
12.10.2006, 11:38
Ես հարգում եմ ձեր սկզբունքը:
Սակայն մի հարց;
"վատությանը վատությամբ չպատասխանելը" չի՞ ծնում դիմացինիտ մոտ անպատժելիության զգացում, լկտիություն և նմանատիպ պահվածքներ, նամանավանդ եթե դիմացինտ քո սոցիալական խմբին չի պատկանում;

Եվ ու՞ր է գնում ետ դեպքում ձեր մեջ կուտակված բացասականը:think
Riddle-ը որոշ չափով պատասխանեց քո հարցերին, միայն ավելացնեմ այս վերջին հարցի պատասխանը. ու՞ր է գնում իմ մեջ կուտակված բացասականը։ Ասեմ. իմ մեջ բացասականը երբեք երկար ժամանակ կուտակված չի մնում։ Քանի որ ես գիտակցում եմ, որ այդպիսի բացասական հույզեր ունենալը սխալ է, ես ամեն կերպ աշխատում եմ ազատվել, ինձ մաքրել այդ «կեղտից», չնայած եթե չաշխատեմ էլ, հիմնականում կարճ ժամանակ հետո անցնում է ինքն իրեն։ Օրինակ՝ փոքր ժամանակ դա գիտակցված չէր, այսինքն՝ սկզբունք չէր ինձ համար, բայց երբ ինչ-որ մեկն ինձ վատություն էր անում, ցավ էր պատճառում, այդ պահին, բնականաբար, զայրույթ ու ատելություն էի զգում, բայց չէի փորձում ազատվել դրանից, հակառակը՝ աշխատում էի հնարավորինս երկար ժամանակ այդ վդովմունքն ու վիրավորվածությունը պահել իմ մեջ, որպեսզի դրանով, այսպես ասած, դաս տված լինեմ ինձ ցավ պատճառողին, բայց չէր հաջողվում, շատ կարճ ժամանակ անց, զգում էի, որ այդ զգացողություններն իսպառ անցել են, այսինքն՝ զգում էի, որ արդեն լրիվ ներել եմ տվյալ մարդուն, այնպես, կարծես ոչինչ չի էլ եղել։ Այն ժամանակ դա ինձ ջղայնացնում էր, իսկ հիմա, երբ դա արդեն գիտակցված ու սկզբունքային տեսակետ է, ես հենց միանգամից աշխատում եմ հանել իմ մեջից այդ բացասական տրամադրվածությունը, որպեսզի ոչ ինձ վնասեմ, ոչ էլ ինձ ցավ պատճառողին։ Պետք է խոստովանեմ, որ հիմա, երեխա ժամանակվա հետ համեմատած ավելի դժվարությամբ ու ավելի երկար ժամանակ հետո եմ կարողանում լրիվ կամ համարյա լրիվ ազատվել դրանից, բայց էլի կարողանում եմ։ Դե, տարիների ընթացքում որոշ չափով «կեղտոտվել եմ», էլի, անմիջապես ամեն ինչ ներելն ավելի բարդ է դարձել, բայց քանի որ այդ ուղղությամբ գիտակցված աշխատում եմ, հաջողվում է։ ;)

Մի բան էլ ասեմ. ես համարում եմ, որ կուտակվող բացասական հույզերը մարդ ոչ թե պետք է իր մեջ խեղդի, ճնշի ու չթողնի, որ դուրս գան, այլ պետք է նախ աշխատի, որ դրանք ընդհանրապես չառաջանան (գիտեմ, որ սա ամենադժվարն է, բայց պետք է դրանց ձգտել), հետո, եթե արդեն առաջացել են, ապա պետք է գիտակցելով ազատվել դրանցից, պետք է մտածել, օրինակ՝ ի՞նչ կտա ինձ այդ ատելությունը, և կտեսնենք, որ բացի առողջությունը քայքայելուց, ոչինչ, դրան գումարած՝ շրջապատի մարդկանց վրա էլ է բացասական ազդեցությունը, հետևաբար պետք է մարդ փորձի ինքն իրեն հանգստացնել ու ներել վիրավորանքը։ Ես չեմ համարում, որ վիրավորանքը ներելով՝ ցածրանում եմ տվյալ մարդու առաջ, ընդհակառակը՝ դրանով ես նրանից ավելի բարձր եմ լինում, որովհետև չեմ իջնում այն մակարդակին, որ նրա արած վատությանը նույնությամբ պատասխանեմ։ Հասկանում եմ, որ հենց նոր վիրավորված ժամանակ, կատաղության պահին այդպես դատելը դժվար է, բայց եթե այդ պահին կարողանաս քեզ հանգստացնել, հետո շատ մեծ թեթևության ու բավարարվածության զգացողություն է գալիս, որը ոչ մի վրիժառության հետ համեմատվել չի կարող, այսինքն՝ երբ արդեն լրիվ հանգիստ վիճակում գիտակցում ես, որ հաղթահարել ես ատելությունը։

Եվ, վերջապես, չարիքը չարիքով կանխել ոչ մի դեպքում հնարավոր չէ։ Դրա վառ ապացույնց են երկրագնդի տարբեր մասերում մշտապես մղվող պատերազմներն ու ամեն տեսակ կռիվները։ Այդ ամենի պատճառն այն է, որ ոչ ոք չի ուզում դիմացինին ներել, և հետևանքը լինում է այն, որ չարիքը պատասխան չարիք է բերում, և այդպես շարունակ։ Ի վերջո, մեկը պետք է ների, որպեսզի չարիքը դադարի։

dvgray
12.10.2006, 11:43
Ախր ինչպե՞ս կարելի է ապրել այն գիտակցությամբ, որ դու որևէ մեկին, անգամ քեզ ցավ պատճառողին կամ քեզ ատելի մեկին վատություն ես արել, և ընդհանրապես, ինչպե՞ս կարելի է մարդուն գիտակցաբար վատություն անել: Ու հետո, միևնույն է, վատություն անելով բացասականը դուրս չի գալիս, հակառակ, նրան միանում է մի նոր, հրեշավոր զգացում՝ մեղքի զգացումը: Բացասականը կարող է դուրս գալ միայն ներելու շնորհիվ… Մի խոսքով լիովին համաձայն եմ Ուլուանա-ի հետ:
Կուզեի ես էլ ասել, որ չեմ ատում ոչ ոքի, բայց այդպես չէ: Կուզեի ներել կարողանայի, իսկապես, ամբողջ սրտով ներել. դա ինձ շատ պետք է: Ատելը հեշտ է, ատելությամբ ապրելն է դժվար…

Խոսանք ավելի կոնկրետ; :)
Օրինակ ինչպե՞ս եք պատկերացնում,
Հյուսիսային պողոտայի տարացքի բռնազավթման ժամանակ, մարդկանց մեծ մասին թողեցին անօթևան: Հոգեկան ցնցումներից մահացան մարդիկ;Ու ես ամեն ինչը արվեց "օրենքով", այսինքն ձևակերպելով համապատասխան "թղտի կտոր":
Եվ ի՞նչ:
Այդ մահացածների որդիները բռնեն ու ներե՞ն ինենց այդ վիճակին հասցրած մարդկանց; Դա չէ՞ք համարի անմարդկային և նողկալի քայլ ;
Իսկ ինչու՞ այսպիսի ակնհայտ անօրենությունների դեպքում չպատասխանել համարժեք ձևով: Չէ՞ որ եթե էսպես շարունակվի, ապա մենք կիջնենք վայրագ ջունգլիի բարքերի մակարդակին:

Riddle
12.10.2006, 12:02
Խոսանք ավելի կոնկրետ; :)
Օրինակ ինչպե՞ս եք պատկերացնում,
Հյուսիսային պողոտայի տարացքի բռնազավթման ժամանակ, մարդկանց մեծ մասին թողեցին անօթևան: Հոգեկան ցնցումներից մահացան մարդիկ;Ու ես ամեն ինչը արվեց "օրենքով", այսինքն ձևակերպելով համապատասխան "թղտի կտոր":
Եվ ի՞նչ:
Այդ մահացածների որդիները բռնեն ու ներե՞ն ինենց այդ վիճակին հասցրած մարդկանց; Դա չէ՞ք համարի անմարդկային և նողկալի քայլ ;
Իսկ ինչու՞ այսպիսի ակնհայտ անօրենությունների դեպքում չպատասխանել համարժեք ձևով: Չէ՞ որ եթե էսպես շարունակվի, ապա մենք կիջնենք վայրագ ջունգլիի բարքերի մակարդակին:
Ամեն մեկը կյանքում իր չափանիշներն ու ճշմարտություններն ունի: Անձամբ ես «վայրագ ջունգլիի բարքերի մակարդակին իջնելը» վայրագությանը վայրագությամբ պատասխանելն եմ համարում: Պատասխանեմ հենց քո օրինակով. վստա՞հ ես, որ մահացածների որդիները, պատասխանելով վայրագությամբ, կամոքեն իրենց ցավը: Ես չեմ հասկանում հենց դա. ինչպե՞ս կարելի է մեկ ուրիշին վատություն անելով բուժես ցավդ: Չէ՞ որ դու նույնն ես անում, ինչ այդ մեկ ուրիշն է արել քո հանդեպ: Եթե այդքան նողկալի արարք էր, որը քեզ հասցրեց ատելության, ինչպե՞ս կարող ես չատել ինքդ քեզ՝ չէ՞ որ դու էլ նույնն ես անում: Ես ինձ հաստատ կատեմ, եթե անգամ թշնամուս վատություն անեմ, իսկ ես չեմ ուզում ատել ինձ:

Ուլուանա
12.10.2006, 12:02
Խոսանք ավելի կոնկրետ; :)
Օրինակ ինչպե՞ս եք պատկերացնում,
Հյուսիսային պողոտայի տարացքի բռնազավթման ժամանակ, մարդկանց մեծ մասին թողեցին անօթևան: Հոգեկան ցնցումներից մահացան մարդիկ;Ու ես ամեն ինչը արվեց "օրենքով", այսինքն ձևակերպելով համապատասխան "թղտի կտոր":
Եվ ի՞նչ:
Այդ մահացածների որդիները բռնեն ու ներե՞ն ինենց այդ վիճակին հասցրած մարդկանց; Դա չէ՞ք համարի անմարդկային և նողկալի քայլ ;
Իսկ ինչու՞ այսպիսի ակնհայտ անօրենությունների դեպքում չպատասխանել համարժեք ձևով: Չէ՞ որ եթե էսպես շարունակվի, ապա մենք կիջնենք վայրագ ջունգլիի բարքերի մակարդակին:
dvgray, ես այդ հարցի վերաբերյալ այսպես եմ մտածում. եթե մարդու նկատմամբ բացահայտ անարդարություն է թույլ տրվել, ապա դրա դեմ, իհարկե, պետք է պայքարել, անպայման պետք է փորձել արդարությունը վերականգնել։ Բայց հենց այստեղ մի կարևոր հանգամանք կա. այդ պայքարի մեջ հարկավոր է առաջնորդվել ոչ թե ատելությամբ, այլ արդարությունը վերականգնելու ձգտումով, այսինքն՝ պայքարի նպատակը ոչ թե վիրավորված ինքնասիրության ու առաջացած բացասական հույզերի բավարարումը պետք է լինի, այլ արդարությունը վերականգնելը։ Իսկ դա կարելի է (միաժամանակ համաձայն եմ, որ շա՜տ դժվար է) անել առանց ատելության։ Ուղղակի պայքարել՝ գիտակցելով, որ արդար գործի համար ես պայքարում։ Նույնիսկ այս հարցում ատելությունը ոչ միայն չի օգնում, այլև խանգարում է, որովհետև այն կուրացնում ու հաճախ նույնիսկ առողջ դատելու, իրավիճակին սթափ նայելու ունակությունից զրկում է մարդուն։ Ատելությամբ առաջնորդվող մարդը իր ճանապարհին, որքան էլ որ արդար գործի համար պայքարելիս լինի, հաստատ սխալներ է գործում, որոնց համար հետագայում, երբ արդեն ավելի սառն ու սթափ հայացքով է նայում իրավիճակին, զղջում է։ Համաձայն չե՞ս։

Taurus
12.10.2006, 12:08
Ատելությունը բնորոշ է միայն թույլ կամքի ուժով մարդկանց

dvgray
12.10.2006, 12:10
Մի բան էլ ասեմ. ես համարում եմ, որ կուտակվող բացասական հույզերը մարդ ոչ թե պետք է իր մեջ խեղդի, ճնշի ու չթողնի, որ դուրս գան, այլ պետք է նախ աշխատի, որ դրանք ընդհանրապես չառաջանան (գիտեմ, որ սա ամենադժվարն է, բայց պետք է դրանց ձգտել), հետո, եթե արդեն առաջացել են, ապա պետք է գիտակցելով ազատվել դրանցից, պետք է մտածել, օրինակ՝ ի՞նչ կտա ինձ այդ ատելությունը, և կտեսնենք, որ բացի առողջությունը քայքայելուց, ոչինչ, դրան գումարած՝ շրջապատի մարդկանց վրա էլ է բացասական ազդեցությունը, հետևաբար պետք է մարդ փորձի ինքն իրեն հանգստացնել ու ներել վիրավորանքը։
Եվ, վերջապես, չարիքը չարիքով կանխել ոչ մի դեպքում հնարավոր չէ։ Դրա վառ ապացույնց են երկրագնդի տարբեր մասերում մշտապես մղվող պատերազմներն ու ամեն տեսակ կռիվները։ Այդ ամենի պատճառն այն է, որ ոչ ոք չի ուզում դիմացինին ներել, և հետևանքը լինում է այն, որ չարիքը պատասխան չարիք է բերում, և այդպես շարունակ։ Ի վերջո, մեկը պետք է ների, որպեսզի չարիքը դադարի։

Սա շատ ճիշտ է, եթե ապրես օրինակ Նորվեգիայում կամ Շվեդիայում... :hands
Սակայն այնպիսի մի հասարակությունում, ինչպիսին մերն է, որտեղ օրական մի քանի անգամ, անկախ քո կամքից, լինում են ստրեսային մեծ կամ փոքր իրավիճակներ, որտեղ ռեսուրսների քչության պատճառով գնում է ամենօրյա (շատ անգամ դաժամ) պայքար " մի թիզ հողի" համար, ապա դու էլ երևի կասեսլ, որ քո ասածը հնարաոր չի.:
Իհարկե, կա եղանակ ազատվել այդ ամենից; Դարեր արաջ դրա համար մարդիկ առանձնանում էին հասարակությունից (ճգնավորներ) , հիմա գտնում ում են որոշակի հանգստություն աղանդաորական "խմբակներում", սակայն մեծ հաշով, ամբողջ ժոգովրդի մասշտաբով, ես դա լուծում չեմ համարում;
(օրինակ ծիծաղելի է չէ՞, եթե ամբողջ ժողովրդով վերցնենք ու դարնանք ճգնավոր, թքած ունենալով և պաշտպանության և զարգացման վրա. տեսնես էդ "երանելի" պրոցեսը քա՞նի րոպե կքաշի:B )



Եվ, վերջապես, չարիքը չարիքով կանխել ոչ մի դեպքում հնարավոր չէ։ Դրա վառ ապացույնց են երկրագնդի տարբեր մասերում մշտապես մղվող պատերազմներն ու ամեն տեսակ կռիվները


Պատերազմների մասին կան տարբեր վերլուծություններ;
կան այնպիսիք, որոնք ապացուցում են, որ հակառակը- պատերազմները բերում են գոյություն ունեցոգ լարվածության թուլացմանը, և ապահովում են հետագա զարգացում::think

Բարեկամ
13.10.2006, 05:12
Արխային ատի, ոչ մի բան էլ չի սպանում:

Իսկ ես ատում եմ ու շատերին եմ ատում ու լավ էլ անում եմ ու չեմ փոշմանում ու կշարունակեմ ատել, էդ ինձ վստահություն ա տալիս: Մարդիկ կան, որոնք էդքան էլ լավ չեն վարվել հետս, բայց դրանց չեմ ատում, արհամարհում եմ (երևի), ուղղակի իրանք չեն հասկանում էդ (երևի): Մարդիկ էլ կան, որ ինձ ոչ մի վատություն չեն արել, բայց ատում եմ, որովհետև ատելիք եմ տեսնում իրանց մեջ:

Գրածիցդ ենթադրում եմ, որ չգիտես թե ինչ ա իսկական ատելությունը, բարեբախտաբար: Քո զգացածը ընդվզումն ա:

Kristin
13.10.2006, 11:06
Չգիտոմ… գուցե, գուցե դու ճիշտ ես… ես չեմ կարա դա երբեք զգամ, մենակ կարող եմ հավատել, որ իրոք հնարաոր է հոգեկան ղանգարում ստանալ ինչ որ բանից… իրոք չգիտեմ: Երբեք չեմ հասկացել հոգեբանների իմաստը… երբեք, ոնց կարելի ա ինքտ քեզ չղեկավարել:o

լավ, էի ինչ եմ խոսում, եթե բան չգիտեմ:)


Պարտադիր չի զգաս. ցանկալի էլ չի.
բայց պաստը մնում է փաստ :)

Vaho
14.10.2006, 14:39
Փորձիր սիրել նրան ,սերը և ատելությունը չեն կարող լինել մեկ տեղ եթե կա սերը ապա ատելութըունը կհեռանա

Guest
14.10.2006, 14:45
Փորձիր սիրել նրան ,սերը և ատելությունը չեն կարող լինել մեկ տեղ եթե կա սերը ապա ատելութըունը կհեռանա

Զարմացած եմ քո պատասխանից, գուցե հակառակ, եթե չես ուզում ոչ ոքի ատել, պետք է երբեք ոչ ոքի չսիրել: Մեկից մյուսին անցնելը շատ հեշտ է, անձնական փորձից գիտեմ: Եվ հաճախ նաև այդ երկու զգացումը մեկտեղ էն եղել…

Koms
14.10.2006, 20:16
ատելությունը, ցավոք, մարդուն միանգամայն բնորոշ հատկանիշ է, որոնց դա տրվում է մի քիչ ավելի քիչ, մյուսներին գուցե ավելի շատ, բայց վերջնականապես մարդիկ երբեվէ չէն կարող ազատվել այդ զգացմունքից, և դա բացահայտվում է ամենուր` տանը, դուրսը, աշխատանքի վայրում` մի խոսքով ամենուր, ավելի գլոբալ` ազգերի հանդեպ, պետությունների միջև, ատելությունն ամենուր է, բայց դրան կա միայն մեկ հակակշիռ` սերը,:B

Vive L'Armenie
17.11.2007, 22:02
Ինչպես ՞վարվենք... երբ որ մարդուն ատում ենք ...
Չէ որ այն սպանում է մեր ներսը :(

Երբեք ոչ-ոքի չեմ ատել :P, լավ բան չէ ատելությունը...:noti
Ահավոր է, երբ մարդիկ ատում են :(, իսկ դու կողքից տեսնում ես այդ ամենը, զգում այն կուտակված չարությունը, վատ լիցքերը, որ մարդիկ զգում եր իրար հանդեպ...:noti

Հ.Գ.
Սիրիր թշնամուդ :roll

Ուլուանա
17.11.2007, 22:32
Երբեք ոչ-ոքի չեմ ատել :P, լավ բան չէ ատելությունը...:noti
Ահավոր է, երբ մարդիկ ատում են :(, իսկ դու կողքից տեսնում ես այդ ամենը, զգում այն կուտակված չարությունը, վատ լիցքերը, որ մարդիկ զգում եր իրար հանդեպ...:noti

Հ.Գ.
Սիրիր թշնամուդ :roll
Վիվուկ, բայց քո որոշ գրառումներից կարելի է ենթադրել, որ, օրինակ, թուրքերին դու ատելով ատում ես։ :P :oy Էդպես չի՞։

Grieg
17.11.2007, 22:42
ատելությունը սիրելու ձև է :think գուցե նա ուղղված լինի դեպի ոչնչացմանը բայց ամեն դեպքում դա զգացմունք է և գուցե մի օր այն փոխի իր ուղղությունը և արտահայտվի բարության տեսքով..
իսկ բացասականը կարծում եմ անտարբերությունն է եթե մարդը զուրկ է զգացմունքներից դա լավ չե :(

Vive L'Armenie
17.11.2007, 22:50
Վիվուկ, բայց քո որոշ գրառումներից կարելի է ենթադրել, որ, օրինակ, թուրքերին դու ատելով ատում ես։ :P :oy Էդպես չի՞։

Վայ, ոնց-որ պիտի պրիզնատ գամ... :oy
Ես միայն այն ժամանակ եմ ատում, երբ սկսում են Հայերի մասին վատ խոսել :angry, թե չէ մարդս մարդ լինի, Հայա, թուրքա, ինձ համար մեկա... :roll
հայ կա, որ թուրքից վատնա...

Ուլուանա
17.11.2007, 22:57
ատելությունը սիրելու ձև է :think գուցե նա ուղղված լինի դեպի ոչնչացմանը բայց ամեն դեպքում դա զգացմունք է և գուցե մի օր այն փոխի իր ուղղությունը և արտահայտվի բարության տեսքով..
իսկ բացասականը կարծում եմ անտարբերությունն է եթե մարդը զուրկ է զգացմունքներից դա լավ չե :(

Հետաքրքիր տեսակետ էր... Համաձայն եմ. անտարբերությունը հաճախ ավելի ավերիչ ու կործանիչ է լինում, քան ատելությունը... :think

Ann87
17.11.2007, 23:05
ատելությունը սիրելու ձև է :think գուցե նա ուղղված լինի դեպի ոչնչացմանը բայց ամեն դեպքում դա զգացմունք է և գուցե մի օր այն փոխի իր ուղղությունը և արտահայտվի բարության տեսքով..
իսկ բացասականը կարծում եմ անտարբերությունն է եթե մարդը զուրկ է զգացմունքներից դա լավ չե :(

ոնցվոր սրտիցս խոաիր,լիովին համամիտ եմ քեզ հետ,անտարբերությունը ահավոր է

*e}|{uka*
18.11.2007, 00:20
Ատելությունը հատուկ գրված ծրագիր է , որը անհատին տանում է ոչնչացման ( վիրուս): Իր մեջ ատելություն պահպանող մարդը , հետզհետե փոխակերպվում է մի ուրիշ էակի , որը լցված է հիշաչարությամբ ու օրեցօր ատելությունը կուտակվելով բերում է շատ լուրջ հետևանքների : Պետք չէ հիշաչար լինել , պետք է սովորել ներել , ձգտել հոգու մաքրության , դրանից մարդը միայն շահում է ու ավելի է մոտենում Աստծուն ;)
Ես երբեք չեմ ընդունել սա մի ատի սիրել կա ,մի սիրի ատել կա , քանի որ չեմ պատկերացնում , որ մարդ կարող է մի ծայրահեղությունից թռիչք կատարի մյուսին , մի օր սիրի , հաջորդ օրը ատի ...:)

Ուլուանա
18.11.2007, 00:34
Ես երբեք չեմ ընդունել սա մի ատի սիրել կա ,մի սիրի ատել կա , քանի որ չեմ պատկերացնում , որ մարդ կարող է մի ծայրահեղությունից թռիչք կատարի մյուսին , մի օր սիրի , հաջորդ օրը ատի ...:)
Ես էլ չէի ընդունում, մինչև օր անձամբ գլխիս չեկավ... :}
Այնպես որ երբեք մի ասա երբեք։ ;)

Հ. Գ. Բայց կածեմ սրա մասին առանձին թեմա կար, այնպես որ եկեք թեմայից չշեղվենք... :oy

egoist
18.11.2007, 00:50
Ատելությունը առջին հերթին հենց վնասում է ատողին, էնպես որ , որքան հնարավոր է պետք է թույլ չտալ որ այն բույն դնի քո մեջ.... (իսկ շատ բժիշկներ գտնում են ,որ ատլությունը վրասում է մարդու առողջությանը )
Եւ շատ հնարավոր է ,որ ատլությունը վերածվի սիրո և հակառակը, քանի որ եթե ինչ-որ մեկի ատում ես ուրեմն նա կարևոր նշանակություն ունի քեզ համար...

Ուլուանա
18.11.2007, 02:08
...շատ բժիշկներ գտնում են ,որ ատլությունը վրասում է մարդու առողջությանը...
Վնասում է։ 100%-ով կարող եմ ասել։ ;) Ինչպես և ցանկացած բացասական հույզ։

Աբելյան
18.11.2007, 13:15
ասում են՝ սիրուց մինչև ատելություն մի քայլ ա
ուրեմն ատելությունից մինչև սեր էլ մի քայլ կլնի
Նենց որ՝ "սիրեցեք զմիմյանս": Դա դժվար չի

Kristin
02.01.2008, 16:48
ասում են՝ սիրուց մինչև ատելություն մի քայլ ա
ուրեմն ատելությունից մինչև սեր էլ մի քայլ կլնի
Նենց որ՝ "սիրեցեք զմիմյանս": Դա դժվար չի

Հայկո ջան ես կասեի .. որ ես կյանքում հեշտ բան չկա ...թե սիրո ...թե ատելության համար մարդը գինա վճարում ... ինչ կարծիքի ես

Armenie En Force
02.01.2008, 18:55
:goblin Ես ատում եմ թուրքերին ու ադրբեջանցիքին

Belle
02.01.2008, 19:36
ասում են՝ սիրուց մինչև ատելություն մի քայլ ա
ուրեմն ատելությունից մինչև սեր էլ մի քայլ կլնի
Նենց որ՝ "սիրեցեք զմիմյանս": Դա դժվար չի

Համաձայն եմ: սիրելը շաատ հեշտ է, այ ատելը հաստատ` դժվար: ;) Ես ուրախ եմ, որ ցանոթ չեմ ատելությանը, ու հուսով եմ` չեմ էլ իմանա էդ ինչա:

Ավելացվել է 3 րոպե անց

որ ես կյանքում հեշտ բան չկա ...թե սիրո ...թե ատելության համար մարդը գինա վճարում ... ինչ կարծիքի ես

համաձայն եմ, որ կյանքում համարյա ամեն ինչի համար վճարել է պետք, բայց սիրո համար վճարելը որնա? Սիրում ես, ու վերջ, էլ ինչ վճարել? Սիրում ես ու պարգևատրվում, ոչ թե վճարում: դիացինին էլ ես պարգևատրում: այ ատել;ության համար շաաատ մեծ գին են վճարում և ատողը, և նա ում ատում են:

^SRTIK^LA^
03.01.2008, 00:27
Ես հարգում եմ ձեր սկզբունքը:
Սակայն մի հարց;
"վատությանը վատությամբ չպատասխանելը" չի՞ ծնում դիմացինիտ մոտ անպատժելիության զգացում, լկտիություն և նմանատիպ պահվածքներ, նամանավանդ եթե դիմացինտ քո սոցիալական խմբին չի պատկանում;

Եվ ու՞ր է գնում ետ դեպքում ձեր մեջ կուտակված բացասականը:think

Ընդամենն վերջերս , այսինքն կլինի մոտավոր չորս տարի ընդամենն որ հասկացա շատտտտտտտ կարեվոր մի բան:Երբ դիմացինիդ իր արած վատության դիմաց ոչ մի բացասական կերպով չես արզագանքում ինքն դրանից ավելի ե նյարդայնանում :Քանի որ դիմացինն էլ քեզ պես մի մարդ է չէ՞,ուրեմն մի պահ մտքերով սլացեք այն ուղղությամբ,որ եթե դուք մեկին /կլինի գիտակցաբառ թե անգիտակցաբար/ վատություն անեք կսպասեք չէ նմանատիպ հակահարվածի:Իսկ երբ հակահարվածն լինում է ընդամենն առհամարհանք կամ կամ ավելին՝ ներում դա արդեն իսկ վատություն անողին պատիժ է հավատացեք …

սիսար
04.01.2008, 21:39
Զգացմունքներից ատելությունը՛ շատ է նման բումերանգի, այն պտույտ գործելով, վերադառնալիս ավելի շուտ խոցում է ատողին:

Economist
09.01.2008, 17:18
Որքան լավ կլիներ, որ Աստված մարդ արաածի մեջ դրած չլիներ այս կործանիչ զգացումը: Շատերն ասում են, որ ատելությունը ուժեղացված բարկություն է, որ կանցնի ժամանակ մարդու հոգին կհանդարտվի: Բայց արի ու տես, որ այդ զգացումը շատերի մոտ ոչ միայն չի անցնում կամ մեղմանում, այլ ընդհակառակը գնալով մեծանում է՝ դառնալով շատ դժբախտությունների պատճառ: Ոչ ոք ապահովագրված չէ դրանից: Այն մարդիկ, ովքեր ասում են չեն ատել, ուղղակի երջանիկ մարդիկ են, քանի որ չեն ճաշակել ատելության թունավոր պտուղները,որոնք ստիպում են քեզ զգալ ոչնչացված, քո հույսերը, զգացմունքները ի դերև են անում՝ հոգիդ դարձնելով անապատ: Դա հիվանդություն է, որի բուժումը թերևս վրեժն է, քո մեջ այդ զգացում արթնացրած անձնավորությանը կործանված տեսնելու ցանկությունը: Ատելության թակարդն ընկածները նույնիսկ վրեժն առնելուց հետո չեն հանդարտվում:Տխուր է, բայց իրականություն:

X-Girl
23.01.2008, 16:38
Զգացմունքներից ատելությունը՛ շատ է նման բումերանգի, այն պտույտ գործելով, վերադառնալիս ավելի շուտ խոցում է ատողին:
liovin hamadzayn em, es mtacum ei, vor karox em atel u angam vrej lutsel, bayc heto, erb viravoranq@ jamanaki het mexmacav , es zgaci, vor ayd mardkanc atel chem karox, uxxaki da im mej avelord charutyun klcner, qanc te kogner.
Bayc adrbejancinerin u turqerin chq patkeracni vonc em atum...:angry

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Ընդամենն վերջերս , այսինքն կլինի մոտավոր չորս տարի ընդամենն որ հասկացա շատտտտտտտ կարեվոր մի բան:Երբ դիմացինիդ իր արած վատության դիմաց ոչ մի բացասական կերպով չես արզագանքում ինքն դրանից ավելի ե նյարդայնանում :Քանի որ դիմացինն էլ քեզ պես մի մարդ է չէ՞,ուրեմն մի պահ մտքերով սլացեք այն ուղղությամբ,որ եթե դուք մեկին /կլինի գիտակցաբառ թե անգիտակցաբար/ վատություն անեք կսպասեք չէ նմանատիպ հակահարվածի:Իսկ երբ հակահարվածն լինում է ընդամենն առհամարհանք կամ կամ ավելին՝ ներում դա արդեն իսկ վատություն անողին պատիժ է հավատացեք …

dipuk er asvats

Մոդերատորական։ Ակումբում լատինատառ գրառումներն արգելվում են։ Եթե ինչ-որ պատճառով հայերեն մեքենագրելու հետ կապված դժվարություններ ունեք, ապա կարող եք օգտագործել ֆորումում ներդրված հայերեն մեքենագրման համակարգը, Տրանսլիտի ձևափոխիչը (http://www.akumb.am/showthread.php?t=42) կամ կարդացեք «Ինչպե՞ս գրել հայերեն» (http://www.akumb.am/showthread.php?t=279) թեման:

Script
23.01.2008, 17:33
ատելությունը սիրելու ձև է :think գուցե նա ուղղված լինի դեպի ոչնչացմանը բայց ամեն դեպքում դա զգացմունք է և գուցե մի օր այն փոխի իր ուղղությունը և արտահայտվի բարության տեսքով..
իսկ բացասականը կարծում եմ անտարբերությունն է եթե մարդը զուրկ է զգացմունքներից դա լավ չե :(

Ճիշտն ասած չգիտեմ սիրելու ձև է ,թե ոչ, բայց համամիտ եմ,որ անտարբերությունից ավելի ընդունելի զգացմունք է: Զգացմունքների առկայությունը (լինի դա դրական կամ բացասական զգացմունք, էական չի) ստիպում է մարդուն ապրել,ինչ որ բանի ձգտել, իսկ անտարբերությունը տանում է դեպի դատարկություն, ներքին դատարկությունից ավելի տգեղ բան իմ կարծիքով չկա: Չեմ հասկանում մեծամասնության բացասական վերաբերմունքը էդ զգացմունքին, իմ կարծիքով ցանկացած զգացմունք կոնկրետ մարդու հանդեպ,դա օրգանիզմի էդ մարդուն ընկալելու ձևնա,հետո կարծում եմ հնարավոր չի բոլորին սիրել կամ լավ վերաբերվել:

Empty`Tears
11.03.2008, 01:23
Ատում են, այն մարդիկ ովքեր ընդունակ չեն առհամարելու....

Երկնային
11.03.2008, 01:45
Ինչպես ՞վարվենք... երբ որ մարդուն ատում ենք ...
Չէ որ այն սպանում է մեր ներսը :(

չեմ ատել երբևէ, չգիտեմ, թե ինչպես պետք է վարվել նման պարագայում… կարծում եմ լավագոյն տարբերակը չատելն է…:oy ինչքան շատ դրական բան ունենանք մեր մեջ, ու ինչքան շատ նվիրենք մեզ շրջապատողներին, կրկնակի դրականը ու լավը կստանանք… :)
բացի այդ բացասականից ինքդ քեզ չես կործանի ու վնասի… իսկ դրանից ամենաշատը ինքդ քեզ կվնասես…


ատելությունը սիրելու ձև է :think գուցե նա ուղղված լինի դեպի ոչնչացմանը բայց ամեն դեպքում դա զգացմունք է և գուցե մի օր այն փոխի իր ուղղությունը և արտահայտվի բարության տեսքով..
իսկ բացասականը կարծում եմ անտարբերությունն է եթե մարդը զուրկ է զգացմունքներից դա լավ չե :(

բավականին հետաքրքիր տեսակետ էր… ատելությունը ինքնին ուշադրություն է… իսկ մարդու դեմ ուղղված ամենամեծ զենքը արհամարհանքն է… մարդիկ արհամարհանքի հետ ավելի մեծ դժվարությամբ կհամակերպվեն, քան ատված լինելու…


.Ես երբեք չեմ ընդունել սա մի ատի սիրել կա ,մի սիրի ատել կա , քանի որ չեմ պատկերացնում , որ մարդ կարող է մի ծայրահեղությունից թռիչք կատարի մյուսին , մի օր սիրի , հաջորդ օրը ատի ...:)


ասում են՝ սիրուց մինչև ատելություն մի քայլ ա
ուրեմն ատելությունից մինչև սեր էլ մի քայլ կլնի
Նենց որ՝ "սիրեցեք զմիմյանս": Դա դժվար չի

համարյա նույն բանն է… բայց չեմ կաչծում թե հարավոր է… ամեն դեպքում ինձ համար… երբեք չեմ կարող ատել մեկին, ում շատ եմ սիրել… միգուցե հիասթափվեմ, մեծ ցավ ապրեմ, տառապեմ.. բայց դա ատել չի լինի…


Զգացմունքներից ատելությունը՛ շատ է նման բումերանգի, այն պտույտ գործելով, վերադառնալիս ավելի շուտ խոցում է ատողին:

ցանկացած զգացմունք, ցանկացած վերաբերմունք իր պատասխանն է ստանում… լինի դա դրական, թե բացասական… ամեն մեկն իր պատասխանը վաղ թե ուշ ստանում է…

Empty`Tears
17.04.2008, 06:52
Ատում եմ այս երկիրը, ատում եմ աշխարհը, նաև այն նենգ, չար, փառասեր, ճղճիմ ու խոգրոգի մարդկանց, որնց թվում է, թե աշղարհն է պտտվում իրենց շուրջ, այլ ոչ թե իրենք՝աշխարհի շուրջ…Ատում եմ այն մարդկանց, որոնք ոչ մի հնարավորություն բաց չեն թողնի կծելու, խայթելու և վերջապես թունավորելու իրենց կողքինին…Նողկալի է այն աշխարհը, ուր մարդ տիրում է մարդու, ուր մարդ դատապարտում է մարդուն՝, հաճախ մոռանալով, որ պարսավելով ուրիշներին, մենք հաճախ անուղղակիորեն գովաբանում ենք մեզ…Ատում եմ այն մարդկանց, ովքեր մոռացել են աշխարհը՝իրենք էլ չհասկանլով, թե ինչ են ուզում կյանքից…Բայց չէ՞ որ, ով մոռանում է աշխարհը, աշխարհն էլ կմոռանա իրեն… Ատում եմ այն խոհեմ պատասխանները, որոնք առաջին հայացքից ինչ որ բան պետք է արտահայտի, սակայն պարունակում են այնքան հիմար մտքեր, ինչպիսին պատասխանողն է… Ատում եմ նրանց, ովքեր իբրև ողորմություն խնդրում են այն, ինչ կարող են ձեռք բերել ուժով… Ես ատում եմ ձեզ, այ՛ո ձեզ, թշվառ մարդիկ.սակայն ատելությունը թուլություն է…Միգուցե ես չեմ ատում…Երբեմն ատում եմ ինձ այն բանի համար, որ ատում եմ այդ ամենը…Պետք չէ ատել աշխարհը, քանի որ աշխարհը հիասքանչ է, այն խզճուկ է միայն խզճուկի համար, դատարկ է միայն դատարկամտի համար… Ատելություն ներշնչեց ատելության հանդեպ…
«Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժություն է»...... Բյոռնե!
Սա շուտ եմ գրել սիրում եմ կյանքը և տեսնում եմ նրա բոլոր լավ կողմերը...

Rammstein
11.12.2008, 19:59
...Ես ատողներին էլ եմ սիրում...

Այ եթե մեր ժողովրդի, շատ չասեմ, 20%-ը ապրեին այս ձեւով, ապա մենք կլինեինք դրախտում...:8

Vaho
12.12.2008, 19:34
Ինչպես ՞վարվենք... երբ որ մարդուն ատում ենք ...
Չէ որ այն սպանում է մեր ներսը :(

Կարդա ստորագրությունս;)

ivy
01.04.2021, 12:32
Վերջերս գալիս եմ էս թեմա, մտածում՝ թարմացնեմ, թե նոր թեմա բացեմ, թե ընդհանրապես սուս մնամ։

Ինչ էի ուզում ասել․․․ Էն, որ ատելությունը շատ ուժեղ զգացմունք է ու կարող է մեծ մղիչ ուժ լինել։ Ու երկար մտածում էի, թե կարո՞ղ է էս զգացմունքը՝ իր ամբողջ խթանիչ ուժով, դրական կողմեր ունենալ։
Մեկ-մեկ տարվում եմ սենց հարցերով, ինքս ինձ գցում-բռնում, հետո համացանցում ինչ հոդված գտնում, կարդում եմ, բայց մտածում եմ՝ հետաքրքիր կլիներ նաև ինձ նման մարդկանց կարծիքներ լսել։

Նաև ասեմ, որ կոնկրետ էս ժամանակահատվածում տվյալ զգացմունքից ինքս ահագին հեռու եմ, բայց եղել են ժամանակներ, որ շատ խորը ատելություն եմ զգացել։ Ու որ մտածում եմ դրա մասին, ոնց որ որ եռացող կաթսա լիներ սրտի վրա կամ էդ կողմերում։ Ու դա ինձ հա «արթուն էր» պահում։ Ի տարբերություն ուրիշ բացասական զգացմուքնների, ասենք՝ ձանձրույթ, հիասթափություն և այլն, որոնք կարող են թևաթափ անել, անտարբերության տանել, կենսական ակտիվությունը թուլացնել, էս մեկը ընդհակառակը, ցնցող ու ակտիվացնող է։
Մեկը կարող է դրա արդյունքում զենք վերցնել ու վնաս հասցնել, մյուսն էլ կարող է ինքն իր միջի բոլոր ակտիվացած ուժերը լրիվ ուրիշ ուղղությամբ օգտագործել․ ադրենալինն ու կայտառությունը հո կա, կարելի է մի օգտակար գործի մեջ ներառել։

Ի՞նչ կարծիքներ կան էս հարցի շուրջ։

Ուլուանա
01.04.2021, 21:22
Եսիմ, մի կողմից պատկերացնում եմ ասածդ, բայց ես ինքս երբեք էդպիսի զգացողություն չեմ ապրել ատելիս. միշտ տհաճ, քայքայող զգացողություն եմ ունեցել նման դեպքերում: Ոչ մի դրական բան չեմ մտաբերում:

Իսկ ընդհանրապես ատելություն երևույթի մասին կարծիքս ոչ մի գրամ չի փոխվել տարիների ընթացքում. համարել և համարում եմ միանշանակ բացասական երևույթ, ու նույնիսկ էդ ասածդ արթուն ու ակտիվ վիճակները, իմ խորին համոզմամբ, ինչքան էլ որ որոշ դրական բաների մղեն, մեկ է, իրենց հիմքում նեգատիվ ու քայքայիչ են, ու դրանցից բխող գործողություններում էլ բացասականն ամեն դեպքում ավելի շատ է լինելու ու նախ և առաջ հենց տվյալ մարդու համար վնասակար: Իսկ արթուն ու ակտիվ լինելու համար ուրիշ` ավելի առողջ ու ավելի հուսալի միջոցներ կան հաստատ:

Ուլուանա
01.04.2021, 21:47
Մի բան էլ. ատելությունը որոշակիորեն կուրացնող, ուղեղը մթագնող հատկություն ունի. ատող մարդը չի կարող լիարժեք սթափ նայել իրավիճակին, իսկ դա արդեն լուրջ խնդիր ա, ու ինչ գործողության էլ մղի, հղի ա լինելու լուրջ սխալներով:

մարդ եղած վախտ
01.04.2021, 23:42
Մտածում եմ, որ ատելությունը անարդարության զգացման ու անզորության համադրություն ա, ու ինչքան էլ "կործանարար" ա, վնասում ա և այլն, բայց կարևոր ա, որ մարդը անարդարության նկատմամբ էմոցիա ունենա։ Ու էդ "ակտիվությունը" ինձ թվում ա նրա շուրջ ա, որ անզորության դեմ լուծումներ գտնի, ու էդ կարևոր ա։ Իմ աչքում ինքը միանշանակ չի բացասական երանգով։

ivy
02.04.2021, 10:54
Մտածում եմ, որ ատելությունը անարդարության զգացման ու անզորության համադրություն ա, ու ինչքան էլ "կործանարար" ա, վնասում ա և այլն, բայց կարևոր ա, որ մարդը անարդարության նկատմամբ էմոցիա ունենա։ Ու էդ "ակտիվությունը" ինձ թվում ա նրա շուրջ ա, որ անզորության դեմ լուծումներ գտնի, ու էդ կարևոր ա։ Իմ աչքում ինքը միանշանակ չի բացասական երանգով։

Հետաքրքիր բան ես ասում, նախկինում չէի մտածել սրա մասին:

Ուլուանա
02.04.2021, 19:24
Մտածում եմ, որ ատելությունը անարդարության զգացման ու անզորության համադրություն ա, ու ինչքան էլ "կործանարար" ա, վնասում ա և այլն, բայց կարևոր ա, որ մարդը անարդարության նկատմամբ էմոցիա ունենա։ Ու էդ "ակտիվությունը" ինձ թվում ա նրա շուրջ ա, որ անզորության դեմ լուծումներ գտնի, ու էդ կարևոր ա։ Իմ աչքում ինքը միանշանակ չի բացասական երանգով։
Համաձայն եմ, որ անարդարության նկատմամբ էմոցիա ունենալը խիստ կարևոր ա, բայց էդ էմոցիան պարտադիր չի, որ անձի նկատմամբ ատելություն լինի. վրդովմունքը, ընդվզումը, ինչ-որ բան փոխելու ձգտումը, կարելի ա ասել, դրական ու անհրաժեշտ ռեակցիա են, բայց երբ կոնկրետ անձի նկատմամբ ատելություն, ագրեսիա ա լինում, դա բացասական ա, թեև բնական: Իհարկե, հատկապես հասուն մարդու համար շատ բարդ ա որոշ իրավիճակներում ատելություն չզգալը, բայց եթե գոնե դրա` բացասական լինելու գիտակցությունը կա, ապա գոնե փորձ կարվի էդ էմոցիան, ընդվզելու էներգիան ուղղել կառուցողական գործողությունների, ոչ թե անձի նկատմամբ ագրեսիա, թշնամանք դրսևորելուն: Այլ հարց ա, որ եթե մեկը վտանգ ա ներկայացնում, պետք ա վնասազերծել` անհրաժեշտաբար, ոչ թե նեգատիվ էմոցիաներդ բավարարելու համար: Բայց նույնիսկ դա ցանկալի ա հնարավորինս սառը գլխով անել, ոչ թե ատելությունից մթագնած ուղեղով:

Ի դեպ, ասածիս վառ օրինակ բերեմ. երբ փոքր էի` մանկապարտեզի տարիքի, շատ զգայուն երեխա էի, ու շուրջս կատարվող ցանկացած անարդարություն ահավոր ծանր էի տանում` լիներ դա իմ նկատմամբ, թե Պողոսի կամ լրիվ անծանոթ մեկի: Ես հստակ հիշում եմ իմ զգացողություններն էդ տարիքում. ահավոր անարդարության զգացում էի ունենում անընդհատ, ահավոր տխրում էի, որ մարդիկ կարող են տենց վարվել, ու էդ գիտակցումից ոնց որ աշխարհը լրիվ մթներ վրաս: Բայց էդքանով հանդերձ` ատելություն չէի զգում իմ տեսակետից անարդար վարվող մարդկանց նկատմամբ: Հա, չէի սիրում իրանց, բայց ատելություն բացարձակապես չկար, ուղղակի ահավոր տխրում էի, որ էդպիսին են, ու որ կյանքը, փաստորեն, էդքան անարդար բաներով կարող ա լցված լինել: Հիմա, իհարկե, էդքան մաքուր չեմ, որ երբեք ատելության զգացում չունենամ նման իրավիճակներում, բայց հիմա գիտակցաբար աշխատում եմ դրա վրա, որ չունենամ, ու հիմնականում ստացվում ա: Ու երբ էդ զգացումը չունեմ, որոշակիորեն ավելի կառուցողական ու արդյունավետ եմ գործում:

մարդ եղած վախտ
03.04.2021, 17:31
Համաձայն եմ, որ անարդարության նկատմամբ էմոցիա ունենալը խիստ կարևոր ա, բայց էդ էմոցիան պարտադիր չի, որ անձի նկատմամբ ատելություն լինի. վրդովմունքը, ընդվզումը, ինչ-որ բան փոխելու ձգտումը, կարելի ա ասել, դրական ու անհրաժեշտ ռեակցիա են, բայց երբ կոնկրետ անձի նկատմամբ ատելություն, ագրեսիա ա լինում, դա բացասական ա, թեև բնական: Իհարկե, հատկապես հասուն մարդու համար շատ բարդ ա որոշ իրավիճակներում ատելություն չզգալը, բայց եթե գոնե դրա` բացասական լինելու գիտակցությունը կա, ապա գոնե փորձ կարվի էդ էմոցիան, ընդվզելու էներգիան ուղղել կառուցողական գործողությունների, ոչ թե անձի նկատմամբ ագրեսիա, թշնամանք դրսևորելուն: Այլ հարց ա, որ եթե մեկը վտանգ ա ներկայացնում, պետք ա վնասազերծել` անհրաժեշտաբար, ոչ թե նեգատիվ էմոցիաներդ բավարարելու համար: Բայց նույնիսկ դա ցանկալի ա հնարավորինս սառը գլխով անել, ոչ թե ատելությունից մթագնած ուղեղով:

Ի դեպ, ասածիս վառ օրինակ բերեմ. երբ փոքր էի` մանկապարտեզի տարիքի, շատ զգայուն երեխա էի, ու շուրջս կատարվող ցանկացած անարդարություն ահավոր ծանր էի տանում` լիներ դա իմ նկատմամբ, թե Պողոսի կամ լրիվ անծանոթ մեկի: Ես հստակ հիշում եմ իմ զգացողություններն էդ տարիքում. ահավոր անարդարության զգացում էի ունենում անընդհատ, ահավոր տխրում էի, որ մարդիկ կարող են տենց վարվել, ու էդ գիտակցումից ոնց որ աշխարհը լրիվ մթներ վրաս: Բայց էդքանով հանդերձ` ատելություն չէի զգում իմ տեսակետից անարդար վարվող մարդկանց նկատմամբ: Հա, չէի սիրում իրանց, բայց ատելություն բացարձակապես չկար, ուղղակի ահավոր տխրում էի, որ էդպիսին են, ու որ կյանքը, փաստորեն, էդքան անարդար բաներով կարող ա լցված լինել: Հիմա, իհարկե, էդքան մաքուր չեմ, որ երբեք ատելության զգացում չունենամ նման իրավիճակներում, բայց հիմա գիտակցաբար աշխատում եմ դրա վրա, որ չունենամ, ու հիմնականում ստացվում ա: Ու երբ էդ զգացումը չունեմ, որոշակիորեն ավելի կառուցողական ու արդյունավետ եմ գործում:

Դե ատելությունը պարտադիր չի մարդու նկատմամբ լինի։ Էնքան բան կարաս ատես, ասենք՝ համակարգ, կորպորացիա, երևույթ, վիճակ, նաև մարդ, մարդկանց խումբ, կրոն, սեռ և այլն։ Ինձ թվում ա <ես էս երևույթը չեմ սիրում, շատ վատ երևույթ ա, դուրս չի գալիս>-ի ու <ես էս երևույթը չեմ կարում հանդուրժեմ ու ուզում եմ, որ ինքը վերանա>-յի տարբերությունը ատելությունն ա, ու ես ավելի շատ երկրորդի ազդեցությանն եմ հավատում։ Քո ասած մթագնած ուղեղը իմ բառարանում կատաղությունն ա, որը կարա լինի ատելության հետ, կարա և՝ չէ, ու համաձայն եմ, որ ռացիոնալ լինելուն խանգարում ա։ Ատելությունը կատաղությունից սառած ու երկարատև վիճակ ա ինձ համար, որտեղ կարաս մտածես, գցես բռնես, պլանավորես “լավ” կամ “վատ” բաներ։ Իսկ երեխա-հասուն մարդ առանցքում, եսիմ, երեխեքը ավելի քիչ կառավարում ունեն աշխարհի կամ իրանց կյանքի վրա, շատ դեպքերում ատելը կարա միակ բանը լինի, որ կարան անեն։

Ուլուանա
04.04.2021, 21:04
Դե ատելությունը պարտադիր չի մարդու նկատմամբ լինի։ Էնքան բան կարաս ատես, ասենք՝ համակարգ, կորպորացիա, երևույթ, վիճակ, նաև մարդ, մարդկանց խումբ, կրոն, սեռ և այլն։ Ինձ թվում ա <ես էս երևույթը չեմ սիրում, շատ վատ երևույթ ա, դուրս չի գալիս>-ի ու <ես էս երևույթը չեմ կարում հանդուրժեմ ու ուզում եմ, որ ինքը վերանա>-յի տարբերությունը ատելությունն ա, ու ես ավելի շատ երկրորդի ազդեցությանն եմ հավատում։ Քո ասած մթագնած ուղեղը իմ բառարանում կատաղությունն ա, որը կարա լինի ատելության հետ, կարա և՝ չէ, ու համաձայն եմ, որ ռացիոնալ լինելուն խանգարում ա։ Ատելությունը կատաղությունից սառած ու երկարատև վիճակ ա ինձ համար, որտեղ կարաս մտածես, գցես բռնես, պլանավորես “լավ” կամ “վատ” բաներ։ Իսկ երեխա-հասուն մարդ առանցքում, եսիմ, երեխեքը ավելի քիչ կառավարում ունեն աշխարհի կամ իրանց կյանքի վրա, շատ դեպքերում ատելը կարա միակ բանը լինի, որ կարան անեն։
Եսիմ, ես երևույթների նկատմամբ տածած զգացումը ատելություն չեմ համարում ուղղակի. լիովին մերժել, չընդունել, չհանդուրժել, բայց ատելը մի տեսակ շատ անձնական ա ու ինձ համար հենց մարդու հետ ա ասոցիացվում: Ու հենց էդ դեպքում ա սովորաբար, որ սթափությունը, ադեկվատությունը հաճախ տեղի ա տալիս, մնացած դեպքերում, կարծում եմ, ավելի ռացիոնալ ա մարդ դատում ու գործում` անկախ չհանդուրժելու, տանել չկարողանալու աստիճանից:
Մի խոսքով` ուղղակի «ատելություն» բառի նշանակությունն ենք տարբեր ընկալում կարծես: )))

Բարեկամ
05.04.2021, 06:35
Կոնֆուցիուսը ասում է․ եթե դու ատում ես մեկին, ուրեմն նա քեզ հաղթել է (կամ պարտված ես նրա կողմից)։

Կարծում եմ սրա մեջ ճշմարտություն կա։ Ատելությունը, որքան էլ որ ուժեղ զգացմունք է, այն հետևանք է թուլության։ Հաճախ մարդիկ շփոթում կամ ասոցացնում են ատելությունը ուրիշ զգացմունքների հետ, օրինակ՝ վրեժխնդրության, զզվանքի, տհաճության, անհանդուրժողականության, արհամարհանքի կամ արգահատանքի հետ, բայց վերջիններս ամեն մեկն առանձին զգացմունք ու կատեգորիա է։ Ատելությունը զուտ ատելու երևույթն է, ու դա գնահատելու համար երևի նախ պիտի պարզես ինքդ քո համար, բնորոշես, թե կոնկրետ ինչ ես զգում կամ հասկանում ատելություն ասելով։

Իմ կարծիքով, ատելությունը սիրո ճիշտ հակառակ զգացմունքն է։ Ոչ թե սիրո բացակայությունը, այլ հենց սիրո պես ուժեղ զգացմունք, բայց ճիշտ հակառակ բևեռում։ Ու այդ պատճառով էլ ատելությունը առողջ կամ կենսարար զգացմունք չեմ համարում։

մարդ եղած վախտ
05.04.2021, 11:55
Կոնֆուցիուսը ասում է․ եթե դու ատում ես մեկին, ուրեմն նա քեզ հաղթել է (կամ պարտված ես նրա կողմից)։

Կարծում եմ սրա մեջ ճշմարտություն կա։ Ատելությունը, որքան էլ որ ուժեղ զգացմունք է, այն հետևանք է թուլության։ Հաճախ մարդիկ շփոթում կամ ասոցացնում են ատելությունը ուրիշ զգացմունքների հետ, օրինակ՝ վրեժխնդրության, զզվանքի, տհաճության, անհանդուրժողականության, արհամարհանքի կամ արգահատանքի հետ, բայց վերջիններս ամեն մեկն առանձին զգացմունք ու կատեգորիա է։ Ատելությունը զուտ ատելու երևույթն է, ու դա գնահատելու համար երևի նախ պիտի պարզես ինքդ քո համար, բնորոշես, թե կոնկրետ ինչ ես զգում կամ հասկանում ատելություն ասելով։

Իմ կարծիքով, ատելությունը սիրո ճիշտ հակառակ զգացմունքն է։ Ոչ թե սիրո բացակայությունը, այլ հենց սիրո պես ուժեղ զգացմունք, բայց ճիշտ հակառակ բևեռում։ Ու այդ պատճառով էլ ատելությունը առողջ կամ կենսարար զգացմունք չեմ համարում։

Ստեղից նենց տպավորություն ա ստեղծվում, ոնց որ ատելը ազատ կամքի դրսևորում ա, ու մարդիկ ովքեր ընտրում են ատելը, կարային ընտրեին սիրելը, բայց իրանք պարզապես թույլ ոգիներ են: Ոչ ոք չի ուզում ատի, բոլորն ուզում են սիրել: Ոչ մեկ չի կարծում թե ատելը երջանկություն կամ կյանք ա ծնելու, բայց ատելը երբեմն էն միակ էմոցիան ա, որ կարաս ունենաս, թեկուզ որտև թույլ ես, բայց ատելու համար ասելը - թույլ ես, ոնց որ victim blaming լինի: Եթե մարդ լուծում ունենա, չի ատի: Ասենք կինը, ում 18 տարեկանում պսակել են, ու տարիներով ծեծում են, տիպիկ օրինակ ա:

ivy
05.04.2021, 13:51
Զգացմունքներն ընտրություն չեն՝ լինեն դրական, թե բացասական։ Ու բացասականի դեպքում ինձ հետաքրքրում է, թե ոնց կարելի է դրանցից օգուտ քաղել ինչ-որ ձևով։ Ու հենց կոնկրետ ատելությունն է հետաքրքրիր, որովհետև իր մեջ լիքը մղիչ ուժ կա, ադրենալին, որը գուցե կարելի է ինչ-որ օգտակար ուղղությամբ տանել։

Եթե փաստն էն է, որ ատելություն ես զգում, և դա ձգվում է ինչ-որ ժամանակահատված, ապա գուցե կարելի է փորձել դրա «կողմնակի էֆեկտները» ինչ-որ օգտակար գործի մեջ ներդնել։
Ասենք՝ միջիդ ամբողջ եռացող էներգիայով ինչ-որ գործ անել-վերջացնել, անպայման չի կրեատիվ աշխատանք լինի, այլ ինչ-որ անհրաժեշտություն, որի համար սովորաբար ուժ ու ժամանակ չի հերիքում, կամ եղած անպետք բաներից ազատվել, ինչն էլ սովորաբար մի կողմ ենք դնում, երբ ավելի հետաքրքրի բաներ կան անելու։ Լավ տրամադրության դեպքում սովորաբար ավելի հավես ակտիվություններ ենք ընտրում, իսկ այ ատելությամբ լի ժամանակ կա ինչ-որ բան անելու մղում, բայց չկա ուրախության տարրը, դրա համար գուցե սա ամենալավ ժամանակն է հետ դրած «անհետաքրքիր գործերն» արագ ավարտելու համար։
Սա ուղղակի օրինակ էր։

Բարեկամ
05.04.2021, 18:06
Ստեղից նենց տպավորություն ա ստեղծվում, ոնց որ ատելը ազատ կամքի դրսևորում ա, ու մարդիկ ովքեր ընտրում են ատելը, կարային ընտրեին սիրելը, բայց իրանք պարզապես թույլ ոգիներ են: Ոչ ոք չի ուզում ատի, բոլորն ուզում են սիրել: Ոչ մեկ չի կարծում թե ատելը երջանկություն կամ կյանք ա ծնելու, բայց ատելը երբեմն էն միակ էմոցիան ա, որ կարաս ունենաս, թեկուզ որտև թույլ ես, բայց ատելու համար ասելը - թույլ ես, ոնց որ victim blaming լինի: Եթե մարդ լուծում ունենա, չի ատի: Ասենք կինը, ում 18 տարեկանում պսակել են, ու տարիներով ծեծում են, տիպիկ օրինակ ա:

Չգիտեմ, թուլությունը միշտ չի, որ ընտրությամբ կարող է կառավարվել։ Թեև ատելության դեպքում, ինձ թվում է, հնարավոր է այն հաղթահարել, եթե ցանկություն կա։ Իսկ ցանկություն ավելի հաճախ չի լինում, որովհետև տվյալ ատելությունը մեզ միշտ արդարացված է թվում՝ իր ծանրակշիռ կամ ոչ այնքան ծանրակշիռ պատճառներով։ Էդ դեպքում հարց կարող է առաջանալ․ իսկ արժե՞ հաղթահարել ատելությունը, թե՞ Այվիի ասածի պես դրա էներգիայի զորությունն ուղղել ի նպաստ մեզ, օրինակ՝ ինչ-որ անավարտ գործեր ավարտելու կամ ինչ-որ բարձունքներ նվաճելու (ինչ-որ մեկի ինադու, օրինակ)։
Քանի որ հարցը դրվեց քննարկման, անձամբ իմ կարծիքով էնքան էլ սև-սպիտակ չէ էդ էներգիայի ուղղորդման հնարավորությունը։ Մի կողմից գուցեև խթանիչ է ատելը՝ ինչ-որ բաներ անելու համար, բայց զգացմունքն ինքնին քայքայիչ է ու բացասական, ըստ իս, և ուրիշ կողմնային կամ ուղիղ հետևանքներ կարող է ունենալ, քան միայն ինչ-որ գործ առաջ բրդելը։

Ինչ վերաբերում է բերածդ օրինակին՝ կինը, որին տասնութ տարեկանում պսակել են ու ծեծում են, ինձ թվում է այն, ինչ էդ դեպքում կինը կզգա ատելություն չի, այլ ուրիշ զգացմունք՝ վիրավորանք, նսեմացում, անարդարություն, զայրույթ, վրեժխնդրություն՝ ի վերջո։ Ատելությունը ավելի թույլ և ինչ-որ տեղ էգոյի հետ կապված զգացմունք է, իմ պատկերացմամբ։ Երևի, այնուամենայնիվ, յուրաքանչյուրս տարբեր կերպ ենք բնորոշում, թե որն է ատելությունը, կամ որ զգացմունքին ենք անվանում ատելություն։

մարդ եղած վախտ
06.04.2021, 19:02
Ինչ վերաբերում է բերածդ օրինակին՝ կինը, որին տասնութ տարեկանում պսակել են ու ծեծում են, ինձ թվում է այն, ինչ էդ դեպքում կինը կզգա ատելություն չի, այլ ուրիշ զգացմունք՝ վիրավորանք, նսեմացում, անարդարություն, զայրույթ, վրեժխնդրություն՝ ի վերջո։ Ատելությունը ավելի թույլ և ինչ-որ տեղ էգոյի հետ կապված զգացմունք է, իմ պատկերացմամբ։ Երևի, այնուամենայնիվ, յուրաքանչյուրս տարբեր կերպ ենք բնորոշում, թե որն է ատելությունը, կամ որ զգացմունքին ենք անվանում ատելություն։

Ատելությունը, ոնց որ սերը մաքուր էմոցիաներ չեն, այլ շատ տարբեր էմոցիաների խառնուրդներ։ Ոնց որ սերը կարելի ա բաժանվել վստահության, հոգատարության, ֆիզիկական ձգողության և այլն, նույն կերպ ատելությունը կարելի ա բաժանել լիքը կոմպոնենտների, բայց համաձայնում եմ, որ տարբեր կերպ ենք հասկանում էդ բառը։ Ինչևէ, ինձ թվում ա ոչ մի էմոցիա/զգացողություն չպետք ա տաբու֊ի տակ լինի ու առավել ևս իրան կրող մարդու մասին ավել բան չի նշանակում բացի զուտ փաստից որ մարդը էդ էմոցիան/զգացողությունը կրում ա։

Ինչ վերաբերվում ա Այվիի հարցին, թե արդյոք կարելի ա էդ էներգիան օգտագործել ու ինչ֊որ լավ բան անել ֊ իմ կարծիքով՝ հա․ ու կարելի ա դաժե պոկվել ատելություն բառից ու առհասարակ ցավացնող էմոցիաների մասին խոսել․ ասենք տագնապը, որ մի 5 տարուց գործ չես ունենա կարելի ա օգտագործել նոր բան սովորելու վրա, կամ նախանձը ստիպի, որ ինչ֊որ լավ բան անես զուտ ֆբ քուլ փոստ անելու համար, կամ ասենք սիրածիդ երեսը էլ չես ուզում տեսնես, սպորտով ես զբաղվում ու տենց լիքը տարբերակներ