PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Էվթանազիա



Աբելյան
13.08.2006, 12:57
Իսկ ի՞նչ կարծիքի եք էվթանազիայի մասին:

Koms
13.08.2006, 20:03
Իսկ ի՞նչ կարծիքի եք էվթանազիայի մասին:
դա բարդ թեմա է, կան ՝ որ ընդունում են, կան՝ որ ոչ,..

Ուլուանա
13.08.2006, 21:04
դա բարդ թեմա է, կան ՝ որ ընդունում են, կան՝ որ ոչ,..
Koms ջան, պարզ է, որ մարդկանց մի մասը կընդունի, մի մասը՝ ոչ: Տվյալ դեպքում, մեզնից ամեն մեկն իր վերաբերմունքն է արտահայտում սպանության այդ ձևի մասին:;) Այնպես որ դու էլ քո տեսակետը հայտնիր:;)

Ես դեմ եմ սպանության բոլոր ձևերին, էվթանազիան էլ բացառություն չէ: Ես համարում եմ, որ ոչ ոք իրավունք չունի խլել որևէ մեկի կյանքը, այդ թվում և իրենը, ցանկացած իրավիճակում, նույնիսկ եթե թվում է, որ այդ մարդու ապրելը ոչ ոքի պետք չէ, նույնիսկ իրեն, և նույնիսկ թվում է, թե մահը միակ փրկությունն է: Որովհետև եթե աստված դեռ չի խլում այդ մարդու կյանքը, ուրեմն նա դեռ պետք է ապրի, թեկուզ տանջվելով: Եթե տանջվում է, ուրեմն այդպես է պետք: Ուրեմն արժանացել է դրան և դրանով պետք է հատուցի մինչ այդ իր գործած ինչ-որ բանի համար: Վերամարմնավորման օրենքն ընդունելու դեպքում դա միանգամայն բացատրելի է: :)

Լէգնա
14.08.2006, 08:50
Koms ջան, պարզ է, որ մարդկանց մի մասը կընդունի, մի մասը՝ ոչ: Տվյալ դեպքում, մեզնից ամեն մեկն իր վերաբերմունքն է արտահայտում սպանության այդ ձևի մասին:;) Այնպես որ դու էլ քո տեսակետը հայտնիր:;)

Ես դեմ եմ սպանության բոլոր ձևերին, էվթանազիան էլ բացառություն չէ: Ես համարում եմ, որ ոչ ոք իրավունք չունի խլել որևէ մեկի կյանքը, այդ թվում և իրենը, ցանկացած իրավիճակում, նույնիսկ եթե թվում է, որ այդ մարդու ապրելը ոչ ոքի պետք չէ, նույնիսկ իրեն, և նույնիսկ թվում է, թե մահը միակ փրկությունն է: Որովհետև եթե աստված դեռ չի խլում այդ մարդու կյանքը, ուրեմն նա դեռ պետք է ապրի, թեկուզ տանջվելով: Եթե տանջվում է, ուրեմն այդպես է պետք: Ուրեմն արժանացել է դրան և դրանով պետք է հատուցի մինչ այդ իր գործած ինչ-որ բանի համար: Վերամարմնավորման օրենքն ընդունելու դեպքում դա միանգամայն բացատրելի է: :)
Աստված չի խլում...:o
սա քո բառերն է....իսկ ինչպես կարող է հորինված կերպարը ինչ-որ բան խլել,այն էլ մարդու կյանք....թե արդեն Աստված Աստված է քո համար ;)

Աբելյան
14.08.2006, 12:33
Ես էվթանազիա չեմ ընդունում, ու գտնում եմ, որ հիմնական մեղքը հիվանդինն ա: Հիվանդը անուղղակի ձեւով ինքնասպանություն ա գործում, ու ամբողջ մեղքը ընկնում ա բժշկի վրա:

Artgeo
14.08.2006, 13:33
Ի՞նչ եք խոսում
Ասենք ես մահացու հիվանդ եմ, դու՞ք պիտի որոշեք ապրեմ թե՞ չէ

Delicada
14.08.2006, 13:45
Ես գտնում եմ, որ եթե մարդ մահացու հիվանդ է նա ինքը իրոք իրավունք ունի ի ընտրի շարունակի տանջվել թե մահանալ միանգամից:
Ուրիշ հարց է իրոք մարդու սպանությունը: Ոչ ոք իրավունք չունի սպանել մարդու:

Lionne_en_Chasse
14.08.2006, 20:29
Ընդունելը չափազանց ուժեղ բառ է, բայց կարելի է ասել արդարացնում եմ ինքապաշտպանությունից դրդրված կամ պատահական սպանությունը : Ինչ վերաբերում է avthanasia-ին ՝ խղճահարությունից դրդված արագ և անցավ եղանակով արհեստական մահվանը վերաբերվում եմ բացասաբար: Avthanasia-ն իրականցվում է հիվանդի կամ նրա հարազատների կողմից, երբ հիվանդը անգիտակից վիճակում է գտնվում կամ պարզապես նման որոշման ընդունակ չէ: Ինչքանո՞վ համոզված պետք է լինել, որ հիվանդը նման որոշում սթափ վիճակում է կայացրել, այլ ոչ հուսահատության կամ ուղեղի մթագման ժամանակ : Չէ որ մարդիկ շատ հաճախ հիվանդության ( ոչ մահացու) կամ ուժեղ ցավերի ժամանակ պատրաստ են մեռնել, քան հաղթահարել հիվանդությունը : Եվրոապակ մի քանի երկրներում դա արդեն օրինականցված երևույթ է դարձել, առաջինը նման օրենք ընդունել է Հոլանդիան, այնուհետև Գերմանիան, Բելգիան և այլ երկրներ: Եվրոպայում այս երևույթը այնքան հաբրգած ( կներեք բայց ուրիշ բնութագրող հարմար բառ չգտա) դրսևորում ստացավ, որ նույնիսկ 2005 թ.-ին Բելգիայում բժշկական հատուկ թույլտվությամբ ցանկացած մարդ կարող էր մտնել դեղատուն, գնել համապատասխան դեղորայք, և անձամբ իրագործել avthanasia...Նմանատիպ ինքնասպանությունը այնպիսի մասայկան բնույթ ունեցավ , որ արդեն գրիպով հիվանդներն էին ... և ինչպես միշտ իրենց ընդունած օրենքների ձեռքը կրակն ընկան , հետո միայն սկսեցին հասկանալ ինչ աղետ են բերել գլխներին: Ինչ բնութագրում էլ ուզում են տան avthanasia-ի կողմնակիցները ( մարդասիրությունից, խճահարությունից դրդված, յուրաքանչյուրն ինք է որոշում ապրել թե ոչ ...բլա բլա բլա) միևնույն է դա ԻՆՔՆԱՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆ է , շատ հաճախ նույնիսկ սպանություն: Երկուսն էլ անընդնելի են ինձ համար Է

Koms
14.08.2006, 22:09
Ես դեմ եմ սպանության բոլոր ձևերին, էվթանազիան էլ բացառություն չէ: Ես համարում եմ, որ ոչ ոք իրավունք չունի խլել որևէ մեկի կյանքը,
ես միանում եմ քո այդ վառ-հումանիստական կարծիքին , եւ շարունակեմ այդ միտքը՝ ոչ մեկին իրավունք չի վերապահված բռնություն գործադրել՝ հանուն ինչ-ինչ գաղափարների,.. /ես այս հարցում խորապես քրիստոնեա եմ, չնայած դեմ եմ քրիստոնեական "դոգմատիզմին"/... :8

Ուլուանա
15.08.2006, 08:22
Աստված չի խլում...:o
սա քո բառերն է....իսկ ինչպես կարող է հորինված կերպարը ինչ-որ բան խլել,այն էլ մարդու կյանք....թե արդեն Աստված Աստված է քո համար ;)
Լեգնա ջան, ես երբեք այդպիսի խոսքեր չեմ ասել: Դու Մրրիկի ասածներն ես խառնել իմ ասածների հետ:;) Ինձ համար Աստված երբեք էլ հորինված կերպար չի եղել, հետևաբար ես չէի կարող նման բան ասած լինել:
Նման տոնով գրառումներ անելուց առաջ նախ համոզվիր, որ գրածդ համապատասխանում է իրականությանը:;)

Ուլուանա
15.08.2006, 10:23
Ի՞նչ եք խոսում
Ասենք ես մահացու հիվանդ եմ, դու՞ք պիտի որոշեք ապրեմ թե՞ չէ
Չէ, ոչ մենք, ոչ էլ դու::P

Artgeo
15.08.2006, 11:29
Չէ, ոչ մենք, ոչ էլ դու::P
Դե կներեք էլի, ուրեմն ես իրավունք չունեմ որոշեմ ապրեմ թե՞ չէ

Ուլուանա
15.08.2006, 13:21
Դե կներեք էլի, ուրեմն ես իրավունք չունեմ որոշեմ ապրեմ թե՞ չէ
Կունենայիր, եթե նաև ծնվելդ որոշողը դու եղած լինեիր, բայց չէ՞ որ դու քո սեփական նախաձեռնությամբ չես ծնվել:;)

Artgeo
15.08.2006, 14:30
Ըստ այդ տրամաբանության ծնողները կարող են զրկել երեխաներին կյանքից :)

Մասսագետ
16.08.2006, 00:38
Էֆթանազային էրկու ձեռքով կողմ եմ, չնայած կա էրկու տիպի Էֆթանազիա` պասիվ ու ակտիվ, պասիվը, որ հիվանդին կյանքի մեջ են պահում եսիմ ինչ ձևերով, իսկ ակտիվը, որ սպանում են հիվանդին (այդպես է բացատրել իմ բարեկամներից մեկը):
Ինքնապաշտպանությունն էլ ա ընդունելի…

Koms
16.08.2006, 00:47
եկեք կրքերը հանդարտեցնենք, ;)
կարծում եմ, վերջիվերջո, Մարդ արարածը /Արարչի կողմից ստեղծված, այլ ոչ թե կապիկից առաջացած/ ՝ գոմում կապած բառաչող անասուն չի, որ ինչ որ մեկը որոշի /կամ ի կատար ածի/ մորթել, թե չէ, :think

Ուլուանա
16.08.2006, 06:24
Ըստ այդ տրամաբանության ծնողները կարող են զրկել երեխաներին կյանքից :)
Ոչ, առանց աստծո միջամտության ծնողնեը չէին կարող երեխա ունենալ, մարդուն աստված է կյանք պարգևել, հետևաբար միայն Նա իրավունք ունի հետ վերցնելու նրա կյանքը::)

Artgeo
16.08.2006, 10:31
Ոչ, առանց աստծո միջամտության ծնողնեը չէին կարող երեխա ունենալ, մարդուն աստված է կյանք պարգևել, հետևաբար միայն Նա իրավունք ունի հետ վերցնելու նրա կյանքը::)

Իսկ առանց ծնողների աստված կարո՞ղ էր

Հա, մոռացա ասել, ինձ համար սպանության միակ ընդունելի ձևը ինքնապաշտպանությունն է: Այ այդ մեկին դեմ չեմ:;)

Ասենք սեփական եսը պահպանելու համար

Ուլուանա
16.08.2006, 11:19
Իսկ առանց ծնողների աստված կարո՞ղ էր
Եթե ծնողներին էլ է Աստված ստեղծել, էլ ինչի՞ մասին է խոսքը: Չէ՞ որ առաջին մարդուն նա հենց առանց այդ ֆիզիկական ծնողների էլ ստեղծել է:;)


Ասենք սեփական եսը պահպանելու համար
Ճիշտն ասած՝ չհասկացա, թե ինչ նկատի ունես::think

Koms
16.08.2006, 22:02
Չէ՞ որ առաջին մարդուն նա հենց առանց այդ ֆիզիկական ծնողների էլ ստեղծել է
... չբացառելով "սպանության" գաղափարը /Կային-Աբել/,
ինչու այդպես եղավ՞... :think

Artgeo
16.08.2006, 22:11
... չբացառելով "սպանության" գաղափարը /Կային-Աբել/,
ինչու այդպես եղավ՞... :think
Եվան ու Ադամը խնձոր էին կերել, հետեվություն՝ խնձոր չուտեք

Մեկա իմ կյանքի սեփականատերը ԵՍ եմ, վերջ

Ուլուանա
17.08.2006, 17:09
... չբացառելով "սպանության" գաղափարը /Կային-Աբել/,
ինչու այդպես եղավ՞... :think
Այո, Աստված մարդուն այդ հնարավորությունն էլ էր տվել, որպեսզի նա ինքն ընտրություն կատարի չարի և բարու միջև: Իսկ Կայենն ընտրեց չարը՝ սպանելով իր եղբորը:

Sirop
02.11.2007, 16:45
Իսկ ի՞նչ կարծիքի եք էվթանազիայի մասին:

էֆթանազիաին լրիվ կողմ եմ
որովհեև իմ ընտրությունը արագ անցավ մահվան և միքանի տարվա դաժան տառապանքներից հետո մահվան միջև չպետք է խանգարի ինչոր երրորդ կողմ իր վիճելի (կամ կասկածելի) համոզմունքների պատճառով

Ուրվական
03.11.2007, 14:46
էֆթանազիաին լրիվ կողմ եմ
որովհեև իմ ընտրությունը արագ անցավ մահվան և միքանի տարվա դաժան տառապանքներից հետո մահվան միջև չպետք է խանգարի ինչոր երրորդ կողմ իր վիճելի (կամ կասկածելի) համոզմունքների պատճառով

Սա շատ բարդ հարց է, և, նույնիսկ, դժվարանում եմ պատասխանել: Ուղղակի այստեղ մի բանից ելնելով եմ ասում՝ դեմ եմ, քանի որ Աստված կանի այնպես, ինչպես ճիշտ է, և մարդը այդտեղ խառնվելու տեղ չունի...

Sirop
04.11.2007, 22:34
Սա շատ բարդ հարց է, և, նույնիսկ, դժվարանում եմ պատասխանել: Ուղղակի այստեղ մի բանից ելնելով եմ ասում՝ դեմ եմ, քանի որ Աստված կանի այնպես, ինչպես ճիշտ է, և մարդը այդտեղ խառնվելու տեղ չունի...

միքիչ թույլ փաստարկ է որովհետև ամենինչ պետքա որոշվի բժշկական էթիկայի սահմաններում ու բժիշկները որ դրանով զբաղվում են պետքա պրոֆեսիոնալներ լինեն
իսկ էֆթանազիան պետքա կատարվի, ավելի ճիշտ երկրներում որ արդեն կիրառվում է, կատարվում է ազգականների համաձայնությոմբ նաև պացեենտի արդուն, գիտակից վիճակում համաձայնությամբ ու բժիշկների քննությունից հետո

Ուրվական
15.11.2007, 11:46
միքիչ թույլ փաստարկ է որովհետև ամենինչ պետքա որոշվի բժշկական էթիկայի սահմաններում ու բժիշկները որ դրանով զբաղվում են պետքա պրոֆեսիոնալներ լինեն
իսկ էֆթանազիան պետքա կատարվի, ավելի ճիշտ երկրներում որ արդեն կիրառվում է, կատարվում է ազգականների համաձայնությոմբ նաև պացեենտի արդուն, գիտակից վիճակում համաձայնությամբ ու բժիշկների քննությունից հետո

Դժվարությամբ հասկացա, ինչ ես գրել: Բժիշկը պրոֆեսիոնալ է, տվյալ մարդն էլ իր գիտակից վիճակում համաձայն է եղել, ուրեմն անե՞լ էվթանազիա: Իսկ ազգականներն ընդհանրապես խառնվելու տեղ չունեն: Ավելի լավ է մարդ ապրի որպես բույս, քան թե դադարի գոյություն ունենալ: Կարծում եմ, էվթանազիան սպանություն է և ուրիշ ոչինչ:

Sirop
15.11.2007, 12:48
Դժվարությամբ հասկացա, ինչ ես գրել: Բժիշկը պրոֆեսիոնալ է, տվյալ մարդն էլ իր գիտակից վիճակում համաձայն է եղել, ուրեմն անե՞լ էվթանազիա: Իսկ ազգականներն ընդհանրապես խառնվելու տեղ չունեն: Ավելի լավ է մարդ ապրի որպես բույս, քան թե դադարի գոյություն ունենալ: Կարծում եմ, էվթանազիան սպանություն է և ուրիշ ոչինչ:

պացեենտները հենց որպես բույս ապրելուց են հրաժարվում (բույսի կյանք + տառապանքներ) ու դիմում են էֆթանազիաի

հգ
իսկ պրոֆ բժիշկ ասելով նկատի ունեմ էֆթանազիաի ասպարեզում պրոֆ, բարի պապիկ Գևորգյանի նման, այսինքն պետքա իմանա ով պետքա ենթարկվի էֆթանազիաի ով ոչ

Ուրվական
15.11.2007, 13:02
Եսիմ, է... էս ընենց բարդ հարց ա, որ ես միանշանակ կարծիք չունեմ: Չգիտեմ... Բայց դե փաստը այն է, որ այս պրոցեսից առաջ մարդն ապրում էր, դրանից հետո մարդ մահանում է...

քաղաքացի
15.11.2007, 13:30
Ամերիկայի իշխանությունները դեբիլ են:
Ապացույց՝
Ամերիկայում արգլելում են էֆթանազիան, քանի որ նրանք ասում են, որ մարդուն կյանք է տվել Աստված:
Հակասենք այդ թեզին հետևյալ կերպ:
Ամերիկայում դեռ շատ տարածված է մահապատիժը:

Dragon
08.03.2008, 07:35
ՀՀ «Բնակչության բժշկական օգնության եվ սպասարկման մասին» 1996 թվականի մարտի 4-ի օրենքի հոդված 23-ի համաձայն «Հայաստանի հանրապետությունում արգելվում է էվթանազիան՝ հիվանդի խնդրանքով նրա մահվան արագացումը որեվէ գործողությամբ եվ միջոցներով:Այն անձինք, ովքեր հիվանդին գիտակցաբար դրդում են Էվթանազիայի կամ իրականացնում են այն, կրում են պատասխանատվություն` Հայաստանի Հանրապետության օրենսդրությամբ սահմանված կարգով» /ՀՕ-42/: ՀՀ քրեկան օրենսդրությունն էլ նման դեպքերում պատսխանատվություն է նախատեսում ՀՀ Քրեական օրենսգրքի հոդված 104-ի առաջին մասով՝ որպես սպանություն եվ սահմանում «ապօրինաբար մեկ ուրիշին դիտավորությամբ կյանքից զրկելը՝
պատժվում է ազատազրկմամբ՝ վեցից տասներկու տարի ժամկետով»:

Այս արգելքը արդարացի՞ է:

keyboard
08.03.2008, 11:05
Աստվածաշնչի տեսանկյունից և նաև իմ որպես Աստվածավախ մարդ, այո արդարացի է օրենքի ընդունումը, քանի որ մենք չենք կյանք տվողը, չնայած կյանքի մեր մասին պատկերացումներով՝ այո հենց կինն ու տղամարդն են ստեղծում կյանքը, սակայն կա նաև հոգևոր կյանք, որի մասին պատկերացում էլ չունենք և սպանելով մարդուն ֆիզիկապես մենք նրա հոգուն մատնում ենք հավիտենական տանջանքների: ««Մի հիվանդ այնքան ուժգին է խնդրում Աստծուց իր հոգու ավանդման մասին, որ Աստված հրեշտակին ուղարկում է նրա հետևից. նրան տանում են դժոխք և ասում, որ եթե հիմա գա այստեղ է մնալու. հրեշտակն ասքւմ է ես 5 րոպեից կգամ քո հետևից և քեզ կհանեմ դժոխքից և դու կասես համաևայն ես այստեղ մնալ թե ոչ, երբ հրեշտակը գալիս է նրան տանելու դժոխքից նա ասում է. «դու ասացիր 5 րոպե,բայց եկար 5 տարուց» հրեշտակը պատասխանում է, որ անգամ 5--րդ րոպեն չի լրացել և նա գերադասում է "տանջվել" անկողնում պառկած:»
Այսքանը կարծում եմ բավարար է գրածիս հիմքա հանդիսանալու համար:
Իսկ որպես, բանական էակ, որը ուղղակի չի ընդունում Աստվածային ծագումը և հոգևոր կյանքը և մտածում է, որ կյանքը այն է ինչ տեսնում, լսում,ընկալում ես ե այն վերջանում է վերջին արձակածդ շնչի հետ իհարկե սխալ եմ համարում օրենքի ընդունումը. ինչու՞ մարդուն տանջել երկար, եթե նրա վերջը մեկ է մահն է:

Շնորհակալ եմ ուշադրության համար:

Ambrosine
08.03.2008, 16:57
Եթե մարդ խնդրում է իր մահը արագացնել. ուրեմն նա գտնվում է ծայրահեղ վիճակում: Ոչ թե պետք է <<սպանել>> նրան, այլ օգնել, որ գնահատի կյանքը, ամեն վայրկյանը և այս անգամ արդեն խնդրի փրկել իր կյանքը

REAL_ist
08.03.2008, 19:20
Ես էլ էի ուզում ես թեման բացեի, առաջ ընկար։
Ամեն դեպքում իմ վերաբերմունքը ես հարցին հստակա՝
ապրելը մարդու պարտականությունը չի, մարդ ունի կյանքի իրավունք, որը ապրելու պարտականություն ամենևին չի նախատեսում։ Ըստ այդմ էլ ես կողմ եմ եվթանազիային, սակայն այն պետքա հստակ սահմանվի, որ դեպքերում, ինչ կարգով պետքա իրականացնել, որովհետև լինում են դեպքեր երբ մարդու մոտ ապրելու ցանկությունը դադարումա, հուսահատ վիճակումա գտնվում և համոզվածա, որ փրկություն չկա, սակայն իրականում փրկելու իրական հնարավորություն կա։ Բնականաբար նման դեպքերում հիվանդի ցանկությունը չի կարող հիմք հանդիսանալ նրա կյանքը դադարեցնելու, քանի որ հուզական այսպիսի անկայուն վիճակում մարդը հաշիվ չի տալիս իր գործողությունների և որոշումներին, չի կարողանում ճիշտ գնահատել իրադրությունը։ Այս հարցում շատ կարևորա հարազատների, ինչպես նաև բժիշկների վերաբերմունքը հարցին, եթե իսկապես անհույսա վիճակը և շանս չկա փրկելու, հիվանդը և իր հարազատները ցանկություն են հայտնում վերջ տալ տառապամքներին, ապա բժշկի կողմից կարատավող գործողությունները կամ անգործությունը չի կարող և չպետք է որակվի որպես հանցագործություն։

Kuk
08.03.2008, 22:37
Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ ինքը պետք է որոշի «Լինել թե չլինել»:

Dragon
09.03.2008, 00:36
Կան մարդիկ, որոնք չգիտեն թե ինչ է էվթանազիան: Ստորեվ նրանց համար համառոտակի ներկայացնեմ տերմինի իմաստը:
Էվթանազիայի էությունը այն է, որ անձը /հիմանականում բժիշկը/ ծանր պառապանքներից ազատելու նպատակով անբուժելի հիվանդի խնդրանքով նրան զրկում է կյանքից: Գոյություն ունի էվթանազիայի ակտիվ եվ պասիվ ձեվ: Առաջին դեպքում որեվե գործողություն է կատարում /օր. մահաբեր է ներարկում/, որն արագացնում է մարդու մահը: Պասիվ էվթանազիայի դեպքում, չեն ձեռնարկվում անհրաժեշտ միջոցներ՝ ծանր հիվանդի կյանքն ինչ-որ ժամանակով երկարացնելու համար/օր արյան արհեստական շրջանառություն/:



1990-ականների սկզբին ավելի քան 40 պետություններում ընդունվեցին օրենքներ, որոնք թույլ են տալիս գործունակ քաղաքացիներին կազմելու «կյանքին վերաբերող կտակներ». դրանցով բժիշկներին լիազորվում եվ հրահանգվում են հրաժարվել կենսապահովման արհեստական համակարգերի կիրառումից, եթե այս անհատները պետք է տառապեն ծանր, անբուժելի հիվանդությամբ: Այսպիսով օրինկանացվեց պասիվ էվթանազիան:
Իսկ Նիդեռլանդների խորհրդարանը 2001 թվականի ապրիլի 10-ին, ձայների բացարձակ մեծամասնությամբ, ընդունեց թե ակտիվ եվ թե պասիվ էվթանազիան թույլատրող օրենք, միաժամանակ նախատեսվեցին նաեվ դրա իրականացման կարգին վերաբերող բավականին խիստ պահանջներ:

Բայց եվ այնպես այն հարցին, թե որն է լավ՝ մշտական տանջանքներով եվ տառապանքներով լի կյա՞նքը, թե անցավ մահը, դեռեվս չի գտնվել միատեսակ, վերջնական պատասխան:

Արիս
09.03.2008, 21:35
.....Ի սկզբանէ հարցը ծանրա հնչում...
ամեն դեպքում ես դեմ եմ....նախ միշտ էլ կա սխալվելու հավանականություն, և բնավ էլ անհնար չի, որ սխալ դիագնոզ դրված լինի...
Երկրորդ. էսպիսի սիտուացիա... բժիշկն ուռուցքով տառապող <անբուժելի հիվանդին> Էֆթանազիա իրականացնելուց 5 րոպե հետո իմանումա,որ էդ հիվանդության դեմ դեղն արդեն գտել են... դատողությունները թողնում եմ ձեզ...

VisTolog
11.05.2008, 17:37
Երկրորդ. էսպիսի սիտուացիա... բժիշկն ուռուցքով տառապող <անբուժելի հիվանդին> Էֆթանազիա իրականացնելուց 5 րոպե հետո իմանումա,որ էդ հիվանդության դեմ դեղն արդեն գտել են... դատողությունները թողնում եմ ձեզ...
Հա, բայց դա հո միշտ չի այդպես լինում: Կարելիյա ասել հազարից մեկ:
Ես մի կողմից դեմ եմ, իսկ մյուս կողմից էլ կողմ: Երեկ ''թեժ անկյուն'' հաղորդումով հենց էս հարցն էր քննարկվում: Քահանան կպած ասում էր, որ պետք է հույսով ապրել էտ վերջին ժամերը կամ օրերը, հնարավոր է, որ հրաշք տեղի ունենա /իսկ սա կարելիյա ասել տաս հազարից մեկա լինում/, ինչու մարդուն զրկել կյանքից... չէ որ Աստված է տվել նրան այդ կյանքը, ինչու մենք պետք է վերցնենք այն: Այդ քայլին գնացող մարդը և սպանություն է գործում, և ինքնասպանություն, իսկ նրա հարազատները, որոնք հավանություն են տալիս այդ որոշմանը, նույնպես սպանություն են անում: Այդ ամբողժ ցավն ու տառապանքը, որը զգում է հիվանդը, նրա մեղքերի հատուցումն է, և թող նա արժանավայել հեռանա այս կյանքից...

Հյուրերից մեկն էլ հարցրեց քահանային.
Իսկ ինչ կասեք այն տաս-տասներկու տարեկան երեխաների վերաբերյալ, որոնք քաղցկեղով հիվանդ են, նրանք ինչ են հասկանում թե ինչ է մեղքը:
Քահանան մանթո ընգած սկսեց արդարացնել իր աստվածաշնչյան մեջբերումները:

ivy
11.05.2008, 21:56
Դեմ եմ էվթանազիային: Ինչպես ցանկացած տիպի սպանություն, ներառյալ՝ ինքնասպանությունը, էվթանազիան ևս համարում եմ հանցագործություն: Ոչ ոք սպանելու իրավունք չունի՝ անկախ նրանից քեզ ես սպանում, թե ուրիշին, սեփական կամքով, թե դիմացինի:
Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, որ էվթանազիան կարող է փրկել տառապանքներից այն մարդուն, ով այս թե այնպես դատապարտված է մահվան, ապա այս հարցը միանգամայն վիճելի է: Բժշկությունը զարգանում է մեծ արագությամբ, և այն, ինչ անբուժելի է այսօր, կարող է բուժելի լինել վաղը: Մեռնող մարդուն պետք է փրկել հուսահատությունից, ոչ թե կյանքի հետ կապող վերջին թելերից...

Աթեիստ
12.05.2008, 09:50
Ես միանշանակն կողմ եմ Էֆթանազիային:


Մեռնող մարդուն պետք է փրկել հուսահատությունից, ոչ թե կյանքի հետ կապող վերջին թելերից...

Ինչպե՞ս ես պատկերացնում հուսահատությունից փրկությունը: Հեքիաթներ հետմահու կյանքի մասի՞ն: Եթե նա աթեիստ է, դա չի ընդունի, եթե քրիստոնյա է` հիշելով իր մեղքերը, ավելի կվախենա սպասվող դատաստանից:

ivy
12.05.2008, 11:10
Ինչպե՞ս ես պատկերացնում հուսահատությունից փրկությունը: Հեքիաթներ հետմահու կյանքի մասի՞ն: Եթե նա աթեիստ է, դա չի ընդունի, եթե քրիստոնյա է` հիշելով իր մեղքերը, ավելի կվախենա սպասվող դատաստանից:

Հուսահատությունից փրկել ասելով`բացարձակապես նկատի չունեի հետմահու կյանքի մասին հեքիաթները; Եվ ընդհանրապես, իմ ամբողջ գրառումը վերաբերում էր ապրելուն և կյանքին, ոչ թե մեռնելուն և հետմահու վիճակներին: Հույսը պիտի վերաբերվի միայն ապրելուն, ապաքինվելուն: Եվ այդ հույսը կարող է իրականություն դառնալ, քանի որ ինչպես արդեն նշել եմ, բժշկությունն անընդհատ զարգանում է. այն, ինչ չի բուժվում այսօր, կարող է բուժվել վաղը;

REAL_ist
12.05.2008, 11:45
չեմ հասկանում որտեղա գրած է որ ապրելը պարտականությունա?

Աթեիստ
12.05.2008, 12:14
Հուսահատությունից փրկել ասելով`բացարձակապես նկատի չունեի հետմահու կյանքի մասին հեքիաթները; Եվ ընդհանրապես, իմ ամբողջ գրառումը վերաբերում էր ապրելուն և կյանքին, ոչ թե մեռնելուն և հետմահու վիճակներին: Հույսը պիտի վերաբերվի միայն ապրելուն, ապաքինվելուն: Եվ այդ հույսը կարող է իրականություն դառնալ, քանի որ ինչպես արդեն նշել եմ, բժշկությունն անընդհատ զարգանում է. այն, ինչ չի բուժվում այսօր, կարող է բուժվել վաղը;

Օրինակ. մարդը տառապում է քաղցկեղից, ըստ բժիշկների կապրի ևս 1 ամիս:
Պահում են միայն թմրանյութերով, որովհետև ցավերն անտանելի են: Բուժման հույս չկա, քանի որ ներքին օրգանների մի մասն արդեն քայքայված է:
Մարդը խնդրում է ընդմիշտ դադարեցնել իր տառապանքները:

Ձեր քայլերը:

ivy
12.05.2008, 12:32
Օրինակ. մարդը տառապում է քաղցկեղից, ըստ բժիշկների կապրի ևս 1 ամիս:
Պահում են միայն թմրանյութերով, որովհետև ցավերն անտանելի են: Բուժման հույս չկա, քանի որ ներքին օրգանների մի մասն արդեն քայքայված է:
Մարդը խնդրում է ընդմիշտ դադարեցնել իր տառապանքները:

Ձեր քայլերը:

Դեմ եմ սպանության, ուզում եք անունը էվթանազիա դրեք, ուզում եք ինքնասպանություն: Ոչ, մարդը չպիտի սպանվի: Ի վերջո, կարող եք ինձ ամենահիմար մարդը համարել, բայց ես ավելի շուտ պատրաստ եմ հավատալ ապաքինման հրաշքների, քան մահվան փրկիչ լինելուն:

impression
12.05.2008, 12:37
Ես ոչ մի տարբերակին կտրուկ պատասխան չէի տա... շատ վիճելի հարց ա:
Մի կողմից՝ սպանություն ա, ինչ տարբերություն... մյուս կողմից էլ՝ իսկ եթե դա իրոք փրկություն ա՞: Բա հլը որ աբորտի մասին էլ խորանանք.... տխուրա՜

Frigid-
12.05.2008, 13:12
Օրինակ. մարդը տառապում է քաղցկեղից, ըստ բժիշկների կապրի ևս 1 ամիս:
Պահում են միայն թմրանյութերով, որովհետև ցավերն անտանելի են: Բուժման հույս չկա, քանի որ ներքին օրգանների մի մասն արդեն քայքայված է:
Մարդը խնդրում է ընդմիշտ դադարեցնել իր տառապանքները:

Ձեր քայլերը:

Դեռ 1 ամիս կյանք ունեցող քաղցկեղով հիվանդին կարելի է բուժել, (բժիշկների տված մեկ շաբաթ կյանք ունեցողն է քաղցկեղից բուժվել, քանզի ապրելու հույսը չի կորցրել ու փրկվելու միջոցներ է փնտրել, գտել), իսկ ավելի հեշտ կլիներ եթե 2, 3 ամիս առաջ բժիշկները ոչ թե հիվանդին ասեին, որ 2 ամիս հետո մեռնելու է, այլ այդ 2 ամիսը գլուխ ջարդեին` մտածելով, որ 2 ամիս հետո էլ չկանգնեին հիվանդին մեռցնել կամ չմեռցնելու փաստի առաջ:

Երբեք չգիտես, թե ինչ կլինի վաղը, իսկ հրաշքներին պետք է հավատալ:

Երվանդ
12.05.2008, 13:38
Կարծում եմ դա տվյալ բժշկի և հիվանդի խնդիրն է, ես երբեք չէի համաձայնի կյանքից հեռացնել մարդու, ինչքան էլ որ նա խնդրեր, բայց չեմ էլ կարող դատապարտել նրան ով էտ պատասխանատվությունը վերցնումա իր վրա

Սաքուլ
16.05.2008, 17:48
Էվթանազիան թույլ տալը, իմ կարծիքով, սխալ Է:
Ամեն օր էլ, որոշակի պոտենցիալ շանս կա փրկել հիվանդին:

VisTolog
16.05.2008, 20:09
Ժողովուրդ, մի պահ ձեր վրա պատկերացրեք էլի:

Աթեիստ
16.05.2008, 22:33
Ակումբում երևի շատերը չեն տեսել (լսել) քաղցկեղով հիվանդի, որի վերքի մեջ արդեն ճիճուներ են վխտում, դրա համար վերմակը վրայից չեն հանում: Երբ մարդը գիտակցության է գալիս միայն ցավազրկողի (թմրանյութի) հերթական դոզան ստանալու համար միայն: երբ և' նա, և' նրան խնամող հարազատները համակերպվել են մահվան մտքի հետ և փափագում են այդ ազատումը:
Երբեմն էլ հիվանդը, որը կորցնելու էլ ոչինչ չունի դառնում է կամակոր և անտանելի, ու ամբողջ օրը կամ խնդրում է դադարեցնել իր տառապանքները կամ սկսում նկարագրել թե ինչ ծանր ապրումներ է նա ունենում մահվան ուշացման պատճառով:

Dragon
28.01.2009, 04:31
Կարծում եմ կարելի է թույլատրել պասիվ էվթանազիան:
Ամեն դեպքում էվթանազիան մեր երկրի համար, գոնե մոտակա տասը տարին, ոչ ակտուալ հարց է. այդ փաստն արդեն ուրախալի է:

StrangeLittleGirl
14.07.2009, 22:26
Էս թեման ակտիվացնում եմ, ինձ կարծիքներ են պետք: Մի քիչ քննարկեք :))

Մարկիզ
14.07.2009, 22:28
Գևորգյանը ո՞ղջ է դեռ, թե՞ արդեն ինքն իրեն թունավորել է… մեր ամերիկաբնակ հայրենակիցը:D

StrangeLittleGirl
14.07.2009, 22:29
Մարկիզ, լավ էլի: Մի քիչ լրջություն: Ի դեպ, որպես կոլեգա, քո կարծիքն ինձ ամենից շատ է հետաքրքրում :)

Մարկիզ
14.07.2009, 22:49
Մարկիզ, լավ էլի: Մի քիչ լրջություն: Ի դեպ, որպես կոլեգա, քո կարծիքն ինձ ամենից շատ է հետաքրքրում :)
Երբեմն կարելի է…;)

Hripsimee
14.07.2009, 22:50
Էս թեմայի մասին մտածելիս միշտ Ծովը ներսում ֆիլմն եմ հիշում...:love:love
Էդ ֆիլմում հերոսը ընտրում է էֆթանեզիան , իսկ իրական կյանքում , իմ
կարծիքով , հիվանդն ինքը պետք է որոշի ուզում է շարունակել պայքարել կյանքի համար , թե ոչ:

Մարկիզ
14.07.2009, 22:52
Էս թեմայի մասին մտածելիս միշտ Ծովը ներսում ֆիլմն եմ հիշում...:love:love
Էդ ֆիլմում հերոսը ընտրում է էֆթանեզիան , իսկ իրական կյանքում , իմ
կարծիքով , հիվանդն ինքը պետք է որոշի ուզում է շարունակել պայքարել կյանքի համար , թե ոչ:
Մարդիկ այդ ուղին ընտրում են այն դեպքում, երբ արդեն պայքարելու շանս ու ուժ ընդհանրապես չկա, բոլոր հույսերը կորած են, ապրելն անտանելի է… ԱՆՏԱՆԵԼԻ:

StrangeLittleGirl
14.07.2009, 23:08
Երբեմն կարելի է…
Իսկ ո՞րն ա կարելին:

Մարկիզ
14.07.2009, 23:29
Իսկ ո՞րն ա կարելին:
Բարդ է ասել:

Կան հիվանդություններ, օրինակ՝ չարորակ նորագոյացությունները, որոնց ուշ ստադիաներում արդեն կյանքի որակն այնքան է անկում ապրում, որ այդ ամենից վերջնականապես ազատվելու մեծագույն ու ռացիոնալ ցանկություն է առաջանում:
Խոսքս վերաբերվում է հիմնականում ցավային սինդրոմին, երբ արդեն նույնիսկ նարկոտիկ անալգետիկները չեն էֆեկտիվ:

Միանշանակ դեմ եմ տարբեր պատճառներով անդամալույծ, հաշմանդամ, սահմանափակ շարժունակություն ունեցող, կամ ընդհանրապես շարժունակություն չունեցող մարդկանց նկատմամբ էֆթանազիայի կիրառմանը անգամ եթե նրանց ցանկությունը շատ մեծ է: Նրանց ցանկությունը խիստ սուբյեկտիվ է, համոզված եմ՝ ոչ հաստատուն, որոշակի հոգեբանական լուրջ պատճառների վրա հիմնված, որոնց վերացնելու կամ հնարավորինս մեղմելու դեպքում՝ այդ մարդիկ կարող են դեռ երկար ապրել…

StrangeLittleGirl
14.07.2009, 23:43
Կան հիվանդություններ, օրինակ՝ չարորակ նորագոյացությունները, որոնց ուշ ստադիաներում արդեն կյանքի որակն այնքան է անկում ապրում, որ այդ ամենից վերջնականապես ազատվելու մեծագույն ու ռացիոնալ ցանկություն է առաջանում:
Խոսքս վերաբերվում է հիմնականում ցավային սինդրոմին, երբ արդեն նույնիսկ նարկոտիկ անալգետիկները չեն էֆեկտիվ:

Միանշանակ դեմ եմ տարբեր պատճառներով անդամալույծ, հաշմանդամ, սահմանափակ շարժունակություն ունեցող, կամ ընդհանրապես շարժունակություն չունեցող մարդկանց նկատմամբ էֆթանազիայի կիրառմանը անգամ եթե նրանց ցանկությունը շատ մեծ է: Նրանց ցանկությունը խիստ սուբյեկտիվ է, համոզված եմ՝ ոչ հաստատուն, որոշակի հոգեբանական լուրջ պատճառների վրա հիմնված, որոնց վերացնելու կամ հնարավորինս մեղմելու դեպքում՝ այդ մարդիկ կարող են դեռ երկար ապրել…
Հետաքրքիր կարծիք էր, որովհետև սովորաբար բժիշկները ճիշտ հակառակ կարծիքի են լինում, այսինքն՝ կողմ են լինում անդամալույծների էֆթանազիային ու դեմ, երբ կա ուժեղ արտահայտված ցավային սինդրոմ:

Ի դեպ, չգիտեմ ինչքանով ա ճիշտ, բայց պալյատիվ բժշկության մի անգլիացի մասնագետ մի անգամ ասեց, որ եթե ցավազրկումը ճիշտ սխեմաներով ա օգտագործվում, ապա 90% դեպքերում հնարավոր ա դառնում մինչև կյանքի վերջ ապահովել լիարժեք ցավազրկում:

Մարկիզ
15.07.2009, 00:01
Հետաքրքիր կարծիք էր, որովհետև սովորաբար բժիշկները ճիշտ հակառակ կարծիքի են լինում, այսինքն՝ կողմ են լինում անդամալույծների էֆթանազիային ու դեմ, երբ կա ուժեղ արտահայտված ցավային սինդրոմ:
Ես նաև հոգեբան եմ: ;) Եթե ճիշտ է անդամալույծի նկատմամբ էֆթանազիայի կիրառումը, ապա այդ ինչու՞ բոլոր անդամալույծները չեն ցանակնում մեռնել: Տեսնու՞մ ես: Լավ, օրինակ բերեմ. կան երկու անդամալույծներ, որոնք գտնվում են նույն վիճակում, օրինակ՝ անկողնային վիճակում, սնվում ու բոլոր կարիքները հոգում են կողմնակի օգնությամբ: Քի՞չ կան այդպիսիք: Շատ են, չէ՞, աշխարհում: Այդ ինչու՞ մեկն ուզում է մեռնել, մյուսը՝ ոչ: Որովհետև այն մեռնել չցանկացողի մոտ համեմատաբար ամեն ինչ լավ է:, քան այն մեկի, ով ուզում է մեռնել: Իհարկե, իզուր չեմ ասում «համեմատաբար»: Բնական է ու բոլորս էլ հասկանում ենք, որ այդ վիճակում գտնվելը շատ ծանր է: Բայց ընդունիր, որ այնքան էլ ծանր չէ, որպեսզի ապրելու ցանկությունը կորչի: Ցանկությունը մնում է, թեկուզ հանուն իրեն սիրող մարդկանց՝ հարազատների:;)


Ի դեպ, չգիտեմ ինչքանով ա ճիշտ, բայց պալյատիվ բժշկության մի անգլիացի մասնագետ մի անգամ ասեց, որ եթե ցավազրկումը ճիշտ սխեմաներով ա օգտագործվում, ապա 90% դեպքերում հնարավոր ա դառնում մինչև կյանքի վերջ ապահովել լիարժեք ցավազրկում:
Ես էլ չգիտեմ՝ ինչքանով է ճիշտ: Բայց տարիներ շարունակ անալգետիկներ օգտագործելու ընթացքում տոլերանտությունը աստիճանաբար բարձրանում է: Տվյալ հիվանդի մոտ կախվածություն է առաջանում թմրամիջոցներից: Դոզայի թեկուզ աստիճանական, բայց պարտադիր բարձրացումը գիտես՝ ինչքան է վտանգավոր: Հնարավոր է գերդոզավորում:

Բացի այդ մեկ շատ կարևոր հանգամանք ևս: Չարորակ նորագոյացությունն անընդհատ թեկուզ դանդաղ, բայց չափերով մեծանում է՝ աստիճանաբար խախտելով, դեֆորմացնելով նաև շրջակա հյուսվածքների կառուցվածքը, ներաճում է այլ՝ դեռևս չախտահարված օրգաններ, որն էլ իր հերթին և հիվանդի ընդհանուր վիճակն է ծանրացնում և առաջ է բերում ցավի ուժգնացում: Էլ չեն ասում կոնկրետ հիվանդ օրգանի մասին: Ամիսներ, տարիներ անընդհատ այսպես ապրել, շաբաթական մեկ անգամ վիրահատվել, հետո քիմիոթերապիա ստանալ, նորից վիրահատվել, շատ բարդ է, գրեթե անտանելի, անգամ եթե տանն ամեն ինչ կարգին է, հիվանդին բոլորը սիրում են, նրա նկատմամբ հոգատար են և այլն:
Նրա մոտ օբյեկտիվորեն ցանկություն է առաջանում ազատվել իր մոտ առկա այդ վիճակից: Իսկ ազատվել կարող է միայն մեռնելու միջոցով: Այդ ամենը նրանք շատ լավ հասկանում են:
Մետաստազներ և այլն...

Իսկ ամենակարևորն այն է, որ հիվանդը շատ լավ գիտակցում է, որ մեկ է- շուտով մեռնելու է:

Whyspher Whisper
15.07.2009, 00:07
Դեմ կլինեի էֆթանազիային /Աստծո կողմից տրված կյանքը արհեստականորեն ընդհատելուն/, եթե որոշումը կայացներ չբուժվող հիվանդը, այսինքն սովորական ինքնասպանություն տեղի ունենար: Բայց մարդիկ դիմում են բժիշկների օգնությանը, փաստորեն արհեստականորեն երկարացնելով կյանքը, հետո էլ նշանակում է իրավունք ունեն հրաժարվել այդ օգնությունից, միայն ցանկալի կլիներ, որ պարզապես սպասեին սեփական մահվանը, ոչ թե ինչ-որ թույներ ընդունեին:

StrangeLittleGirl
15.07.2009, 01:14
Ես էլ չգիտեմ՝ ինչքանով է ճիշտ: Բայց տարիներ շարունակ անալգետիկներ օգտագործելու ընթացքում տոլերանտությունը աստիճանաբար բարձրանում է: Տվյալ հիվանդի մոտ կախվածություն է առաջանում թմրամիջոցներից: Դոզայի թեկուզ աստիճանական, բայց պարտադիր բարձրացումը գիտես՝ ինչքան է վտանգավոր: Հնարավոր է գերդոզավորում:
Էդ նույն մարդուց լսել եմ ու ուրիշ տեղերում էլ կարդացել, որ արտահայատված ցավային սինդրոմ ունեցող հիվանդների մոտ սխեմաներով կիրառման դեպքում թմրաբեր անալգետիկները կախվածություն չեն առաջացնում: Ու մեխանիզմն էլ բացատրում էին ընկալչային մակարդակով: Հիմա չեմ հիշում, որ կիսվեմ: Համ էլ ցավային սինդրոմն արտահայտված ա լինում քաղցկեղի չորրորդ փուլում, այսինքն երբ հիվանդին մի քանի ամսվա կյանք ա մնացել, հետևաբար ցավազրկողները տարիներ շարունակ կիրառելու անհրաժեշտություն չի առաջանում:


Իսկ ամենակարևորն այն է, որ հիվանդը շատ լավ գիտակցում է, որ մեկ է- շուտով մեռնելու է:
Չես կարող ասել: Ապացուցված բան ա, որ մի տոկոս դեպքերում չորրորդ փուլում գտնվող քաղցկեղն ինքնիրան հետ ա զարգանում, բայց բացատրված չի՝ ինչպես ու ինչու:

Մարկիզ
15.07.2009, 01:39
Էդ նույն մարդուց լսել եմ ու ուրիշ տեղերում էլ կարդացել, որ արտահայատված ցավային սինդրոմ ունեցող հիվանդների մոտ սխեմաներով կիրառման դեպքում թմրաբեր անալգետիկները կախվածություն չեն առաջացնում: Ու մեխանիզմն էլ բացատրում էին ընկալչային մակարդակով: Հիմա չեմ հիշում, որ կիսվեմ:
Հնարավոր չէ այսպիսի բան… Այլ բան է, եթե ասեն, որ կախվածություն առաջանալ- չառաջանալն այս դեպքում կարևոր չէ, երկրորդային է: Ամենակարևորն ամեն գնով ցավն անցկացնելն է:
Վերջիվերջո, ի՞նչ է նշանակում նարկոտիկ անալգետիկի ճիշտ կամ սխեմատիկ դոզա յուրաքանչյուր օր, որը սակայն կախվածություն չի առաջացնում: Նույն թմրամիջոցն է, օպիատային ընկալիչներն էլ նույնն են: Ի՞նչ տարբերություն:

Համ էլ ցավային սինդրոմն արտահայտված ա լինում քաղցկեղի չորրորդ փուլում, այսինքն երբ հիվանդին մի քանի ամսվա կյանք ա մնացել, հետևաբար ցավազրկողները տարիներ շարունակ կիրառելու անհրաժեշտություն չի առաջանում:
Ինչու՞, քաղցկեղի կամ այլ տիպի հյուսվածքների առավել վաղ փուլերում ցավ չի՞ լինում: Լինում է, ու շատ դեպքերում՝ անտանելի: Հա, առավել ու խիստ արտահայտված է ուշ փուլում… Հետո շատ կարևոր է, թե կոնկրետ որտեղ է տեղակայված ուռուցքը:

Չես կարող ասել: Ապացուցված բան ա, որ մի տոկոս դեպքերում չորրորդ փուլում գտնվող քաղցկեղն ինքնիրան հետ ա զարգանում, բայց բացատրված չի՝ ինչպես ու ինչու:
Չգիտեմ, ես այսպիսի տվյալ երբևէ չեմ լսել: Բայց ինձ չի թվում, որ օրինակ՝ կոնքի շրջանի սարկոմայով, որն արդեն այնքան է մեծացել, որ մխրճվում է մի կողմից միզապարկ, մյուս կողմից կմախքային մկաններ, խառնելով ամեն ինչ իր ճանապարհին, հիվանդի մոտ ուռուցքը հետ աճի, իսկ հիվանդին ապրելու շանս ունենա: Պատկերացնու՞մ ես…

Dayana
15.07.2009, 09:44
Մրիկ, մի հարց էլի: Դու երբևէ տեսած կա՞ս քաղցկեղով հիվանդի, որ ուր որ է պիտի մահանա: Աստված չանի տեսնես, թե աչքերում կյանքի, ապրելու ինչ մեծ ցանկություն կա: Ոչ ոք, նույնիսկ ամենածեր ու հիվանդ մարդը, ամենալքցածը, "10 վայրկյան մտածելուց հետ" չի ցանկանում մեռնել, նույնիսկ ինքնասպան լինողը:

Փոքրիկ
15.07.2009, 13:21
:8ժող, հիմա ինքնասպանությա՞ն թեման ա քննարկվում, թե՞ էֆթանազիայի
ինքնասպանությանը դեմ եմ. ամեն խնդիր ունի լուծում: Էֆթանազիան միայն այն դեպքում, երբ արդեն հիվանդությունն անտանելի ա, ապրելու 10տոկոս հույս չկա... էդ դեպքում հիվանդը տանջում ա և իրեն, և հարազատներին:8
բայց մեկա, էլի դեմ եմ

Skeptic
28.04.2010, 20:01
Բարի օր, ժողովուրդ ջան: :hi
Չնայած այս թեման մի տարուց ավելին «քնել էր», բայց պարտքս համարեցի տեղեկացնել, որ վերջերս /պատահաբար կամ ոչ պատահաբար՝ ապրիլի 24-ին/ էկրան է բարձրացել էվթանազիայի հայտնի կողմնակից, ամերիկահայ բժիշկ Ջեք Կեւորկյանի՝ բժիշկ Մահի (dr. Death) մասին պատմող ֆիլմը: Գլխավոր դերում իմ սիրելի դերասանն է՝ Ալ Պաչինոն...:B
Անհամբեր սպասում եմ տորրենտներին...:hands

Skeptic
29.04.2010, 17:15
Փաստորեն, արդեն Ինտերնետում կա /անգլերեն/.:yes
You Don't Know Jack (http://nnm-club.ru/forum/viewtopic.php?t=196396):victory:

Հիդրոգեն
25.05.2010, 13:49
Աստվածաշնչի տեսանկյունից ... հրեշտակներ, դժողք, հավերժական տանջանքներ և այլն...
Այսքանը կարծում եմ բավարար է գրածիս հիմքա հանդիսանալու համար:
Նրբությունն այն է, որ դա աստվածաշնչի տեսանկյունն է, և որոշ մարդիկ այն կարող են չկիսել:


Դեմ եմ սպանության, ուզում եք անունը էվթանազիա դրեք, ուզում եք ինքնասպանություն: Ոչ, մարդը չպիտի սպանվի: Ի վերջո, կարող եք ինձ ամենահիմար մարդը համարել, բայց ես ավելի շուտ պատրաստ եմ հավատալ ապաքինման հրաշքների, քան մահվան փրկիչ լինելուն:
Մի բան է, երբ հիմարությունից մենակ քո համբավն է տուժում, և լրիվ այլ բան, երբ դու պատրաստ ես քեզ ծանոթ և անծանոթ մարդկանց դատապարտել լրացուցիչ տանջանքների հանուն սեփական սկզբունքների անխախտ մնալու:

Թեմային կից մի հատ սենց հարց. հիվանդություն հայտնաբերելու դեպքում հիվանդին Հայաստանում տեղեկացնու՞մ են: Եվ եթե ոչ, ապա հիվանդը իրավունք ունի՞ դիմում գրելով կամ մեկ այլ կերպ իրական պատասխանը ստանալ:

>Փաստորեն, արդեն Ինտերնետում կա (անգլերեն).
Սա (http://rutracker.org/forum/viewtopic.php?t=2949049) ել ռուսերեն+անգլերեն ձայնահոսքերով:

Ֆրեյա
25.05.2010, 13:59
...Թեմային կից մի հատ սենց հարց. հիվանդություն հայտնաբերելու դեպքում հիվանդին Հայաստանում տեղեկացնու՞մ են: Եվ եթե ոչ, ապա հիվանդը իրավունք ունի՞ դիմում գրելով կամ մեկ այլ կերպ իրական պատասխանը ստանալ:


Ոչ, հիվանդին կարող են եւ չտեղեկացնել, եթե հետը այլ մարդ էլ է գնում, դա իր բարեկամների որոշումն է՝ ասեն, թե ոչ։ Սովորաբար բժիշկները խուսափում են հենց իրեն՝ հիվանդին ասել դիագնոզը, ու բարեկամներին են ասում միայն։
Իսկ գրավոր կարող է ստանալ, թե ոչ՝չգիտեմ։

Հետաքրքիր է. մեր օրենսդրությունը թույլատրում է գրավոր համաձայնություն կնքել ռեանիմացիայից հրաժարվելու մասին՞

Ֆրեյա
25.05.2010, 14:04
Դեմ եմ սպանության, ուզում եք անունը էվթանազիա դրեք, ուզում եք ինքնասպանություն: Ոչ, մարդը չպիտի սպանվի: Ի վերջո, կարող եք ինձ ամենահիմար մարդը համարել, բայց ես ավելի շուտ պատրաստ եմ հավատալ ապաքինման հրաշքների, քան մահվան փրկիչ լինելուն:

ivy, ահագին բան կախված է հենց հիվանդությունից։ Կան օրգանական փոփոխություններ, որոնք անդառնալի են։

նաև շատ բան կախված է հենց մարդուց, հավատից։ Դժվար թե նյութապաշտ մարդը կարողանա հրաշքով ապաքինվել, եթե չհավատա այդ հրաշքներին :)

Չամիչ
25.05.2010, 14:25
Արեւելյան փիլիսոփայության եւ հավատի մեջ ընդունված է, որ մարդը բացի ֆիզիկական մարմնից ունի նաեւ աստրալ մարմին: Չափից դուրս ֆիզիկական տառապանքները անխուսափելիորեն անդրադառոնում են նաեւ աստրալ մարմնի վրա լրջորեն վնասելով այն: Այսինքն, մեռնելուց առաջ, չափից դուրս տառապանքներ կրած մարդը այն աշխարհ է տեղափոխվում ոչ բարվոք վիճակում:

Յոգերը, լամաները եւ այլոք արդեն կյանքի օրոք սովորում են տիրապետել մեռնելու արվեստին: Նրանք շատ լավ զգում են, որ հասել է հեռանալու ժամը եւ առանց որեւէ դժվարության, առանց ցավագին զգացողությունների հանգիստ հեռանում են կյանքից:

Ես կողմ եմ էվթանազիային, մարդը իրավունք ունի պատվով հեռանալու կյանքից:

Ծանոթներիցս մեկի՝ քաղցքեղով հիվանդ կինը 30 տարեկան հասակում հեռացավ կյանքից, վերջին օրերին նա արդեն չէր ճանաչում իր երեխաներին, նրա տառապանքները անասելի էին, արդյո՞ք ինչ որ մեկը այդ կարգի հիվանդների անասելի տանջանքները երկարացնելու բարոյական իրավունքը ունի: Ո՞վ նման բան որոշելու իրավունքը ունի:

Էլ չեմ ասում, այն հանգամանքը, որ որոշ մարդիկ Աստծո անունից հանդես գալու իրավունք են իրենց վերապահում:

AniwaR
25.05.2010, 14:53
Միանշանակ խիստ դեմ եմ՝ միայն մի պատճառով. էվթանազիան օրինականացնելը չափազանց հեշտ սողոսկելու ճանապարհ է բացելու շատ այլ հանցագործություններ էվթանազիայի քողի տակ թաքցնելու համար: Վերջ::)

Minerva
25.05.2010, 15:59
Քվեարկել եմ՝ ոչ, ասյինքն արդարցի չէ, բայց կարծում եմ, որ վթանազիան կարելի է թույլատրել միայն ծայրահեղ ծանր դեպքերում, երբ արդեն բացարձակապես ոչ մի հույս չկա, և շատ խիստ հսկողության տակ, ինչը մեր երկրում, դժբախտաբար, էնքան էլ հավանական չէ։
Դրագոն, պասիվ էվթանազիան ո՞րն ա։:oy

EgoBrain
25.05.2010, 16:29
Էվթանազիան արգելելը իմ կարծիքով անարդարացի վերաբերմունք է մարդու նկատմամբ: Եթե մարդն ունի ապրելու իրավունք, ապա ունի նաև "մահվան իրավունք": Եթե նա բեռ է դարձել իր և իր շրջապատի համար, եթե նրա հարազտները, տեսնելով հիվանդի տանջանքները, պիտի գրեթե նրա հավասար տանջվեն, հոգու խորքում արդեն համակերպվելով վերջինիս մահվան հետ, ապա որն է մարդու գոյության իմաստը? Բույսի նման ապրելը իմ համար իմաստ չունի: Ես կասեմ ավելին, էվթանազի չկիրառելը նման դեպքերում սադիզմի վառ դրսևորում է: Իսկ ինչ վերաբերվում է նրան, որ դրա միջոցով շատ հանցագործություններ կարելի է քողարկել, ապա եթե հաշվի առնենք, որ առանց այդ էլ հանցագործություններ քողարկելու կամ կատարելու շատ բազմազան ճանապարհներ կան, իսկ հայերիս համար, դա առավելևս բարդ բան չէ, էվթանազիայի արգելումը առանձնապես երանգ չի փոխի:

Ֆրեյա
25.05.2010, 16:33
Քվեարկել եմ՝ ոչ, ասյինքն արդարցի չէ, բայց կարծում եմ, որ վթանազիան կարելի է թույլատրել միայն ծայրահեղ ծանր դեպքերում, երբ արդեն բացարձակապես ոչ մի հույս չկա, և շատ խիստ հսկողության տակ, ինչը մեր երկրում, դժբախտաբար, էնքան էլ հավանական չէ։
Դրագոն, պասիվ էվթանազիան ո՞րն ա։:oy

Բա ով որոշի, որ դեպքն ա ծանր, որը ոչ՞
Բա որ փող վերցնի, ասի ծանր էր....՞

Minerva
25.05.2010, 16:48
Բա ով որոշի, որ դեպքն ա ծանր, որը ոչ՞
Բա որ փող վերցնի, ասի ծանր էր....՞

Թող մասնագետները՝ բժիշկները, հիվանդի կամ հարազատների խնդրանքի հիման վրա քննություն անցկացնեն ու որոշեն՝ կարելի ա, թե ոչ։
Այ, փող վերցնելու կամ դրա նման բաների համար էլ ասում եմ, որ Հայաստանում հավանական չէ։ Չնայած բոլոր երկրներում էլ կարող ա տենց բան պատահել, բայց դե մեզ մոտ վտանգն ավելի մեծ ա։

Ֆրեյա
25.05.2010, 17:05
Թող մասնագետները՝ բժիշկները, հիվանդի կամ հարազատների խնդրանքի հիման վրա քննություն անցկացնեն ու որոշեն՝ կարելի ա, թե ոչ։
Այ, փող վերցնելու կամ դրա նման բաների համար էլ ասում եմ, որ Հայաստանում հավանական չէ։ Չնայած բոլոր երկրներում էլ կարող ա տենց բան պատահել, բայց դե մեզ մոտ վտանգն ավելի մեծ ա։

Ուղղակի հիմա ժամանակ չունեմ փորփրելու, որ կոնկրետ դեպքը գտնեմ, բայց ամերիկայում մի աղմկահարույց գործ եղավ մի քանի տարի առաջ ու մի քանի բժիշկների համար դատավճիռ կայացավ այն մեղադրանքով, որ շուրջ քսան տարի տարբեր ծերերի խնամելուց համոզել էին նրանց կտակել իրենց ունեցվածքը իրենց վրա իսկ հետո հարցերը լուծել... փորձում էին դա ներկայացնել որպես էֆթանազիա... իրականում միլիոններ էին շինել

Minerva
26.05.2010, 10:27
Ուղղակի հիմա ժամանակ չունեմ փորփրելու, որ կոնկրետ դեպքը գտնեմ, բայց ամերիկայում մի աղմկահարույց գործ եղավ մի քանի տարի առաջ ու մի քանի բժիշկների համար դատավճիռ կայացավ այն մեղադրանքով, որ շուրջ քսան տարի տարբեր ծերերի խնամելուց համոզել էին նրանց կտակել իրենց ունեցվածքը իրենց վրա իսկ հետո հարցերը լուծել... փորձում էին դա ներկայացնել որպես էֆթանազիա... իրականում միլիոններ էին շինել

Ահավոր ա։ Համաձայն եմ՝ շատ բարդ խնդիր ա էվթանազիայի խնդիրը, բայց ամեն դեպքում կարծում եմ՝ մարդը դրա իրավունքն ունի։ Պետք ա՝ ինչքան հնարավոր ա խիստ հսկողություն սահմանել էդ պրոցեսի վրա՝ պետական մակարդակով, որ նման դեպքերի հավանականությունը բացառվի։

einnA
26.05.2010, 10:57
Էվթանազիայի մասին մի ժամանակ շատ շատ էին խոսում, երբ դեռ մեր հայը նոր սկսել էր աղմուկ առաջացնել Ամերիկայում:
Դժվար է ինչ-որ բան ասել ու կարծում եմ հաստատ ոչինչ ճիշտ չի լինի ասել. պետք է հայտնվես այդ մարդու ոնց որ ասում են "կաշվի մեջ", որ ասես ճիշտ է, թե ոչ:
Մի օր մի պատմություն կարդացի էս թեմայի հետ կապված. ուրեմ մի կին, որին ոչ մի հույս չէին տվել ապրելու, որն ինքը որոշում էր կայացրել հեռանալ հարազատի միջամտությամբ, վերջին պահին "հրաշք"-ի նման ինչ-որ բան փրկում է. ընկնում է կլինիկական քնի մեջ ու ոնց որ ինքն էր նկարագրում բուժվում Բեթհովենի երաժշտության ներքո... հետո ինքն անձամբ դառնում է հակաագիտացիոն խմբի ակտիվ մասնակիցներից:
Առակս կցուցանե, որ մարդ տարբեր իրավիճակներում լռիվ տարբեր դիրքորոշում է ընդունում, մինչև խոսքը չվերաբերվի մեզ, հստակ ոչինչ չենք կարող ասել:
Ես ինքս գտնում եմ, որ կյանքը Աստված է մեզ տվել ու միայն նա կարող է այն վերցնել:

vitaminka
02.09.2010, 04:45
Կրոնի տեսակետից միանշանակ սխալ ու անընդունելի է էվթանազիան: Կյանքի ընդհատումը , մենակ կամ բժիշկների օգնությամբ,հակասում է քրիստոնեությանը. Գրեթե ոչ մի բժիշկ չի ցանկանա օգնել ցավերից տանջվող հիվանդին <<գեղեցիկ>> մահանալ ու շարունակել ապըել մեղքը ուսեին ,բացի այդ Հիպպոկրատի երդումը նույնպես արգելք է դնում «Я не дам никому просимого у меня смертельного средства и не покажу пути для подобного замысла».:scen
Բժիշկ-էվտենզիոլոգ նույնն է ինչ բժիշկ-մարդասպան)))
Կա նաև խնդրի սոցիալական կողմը : Դուք գիտեք,թե որքան արժե երիկամի փոխպատվաստումը,իսկ 10 երիկամների?:Նպատակը արդարացնում է միջոցները ...բարոյազուրկ է:bad

hovohomo
13.09.2010, 01:08
Ես դեմ եմ սպանության բոլոր ձևերին, էվթանազիան էլ բացառություն չէ: Ես համարում եմ, որ ոչ ոք իրավունք չունի խլել որևէ մեկի կյանքը, այդ թվում և իրենը, ցանկացած իրավիճակում, նույնիսկ եթե թվում է, որ այդ մարդու ապրելը ոչ ոքի պետք չէ, նույնիսկ իրեն, և նույնիսկ թվում է, թե մահը միակ փրկությունն է: Որովհետև եթե աստված դեռ չի խլում այդ մարդու կյանքը, ուրեմն նա դեռ պետք է ապրի, թեկուզ տանջվելով: Եթե տանջվում է, ուրեմն այդպես է պետք: Ուրեմն արժանացել է դրան և դրանով պետք է հատուցի մինչ այդ իր գործած ինչ-որ բանի համար:


ՄԻ ՀՈԳՈՒ ՍՊԱՆՈՂԸ ՄԱՐԴԱՍՊԱՆ Է, 10 -ԻՆԸ` ՄՈԼԱԳԱՐ, 100-ինը` ՀԵՐՈՍ, 1000-ԻՆԸ` ՏԻՐԱԿԱԼ,
ԻՍԿ ԲՈԼՈՐԻՆ ՍՊԱՆՈՂԸ ԱՍՏՎԱԾ Է
Երբ օրենքն է սպանում, դա արդարացի են համարում եվ պետութունը, եվ մարդիկ, եվ եկեղեցին, երբ զինվորն է սպանում` գովելի է եվ պետության, եվ մարդկանց, եվ եկեղեցու կողմից, երբ մեկը ինքն իրեն է սպանում` դատապարտելի է համարում եվ պետությունը, եվ մարդիկ, եվ եկեղեցին-պարադոքս չէ արդյոք?:
Իսկ ինչ մնում է Աստծուն ` ինչպես արդարացնես անթիվ-անհամար անմեղ մանուկների սպանդը?
Ձեր Աստվածը տարօրինակ քմահաճություն չի դրսեվորում ընտրության մեջ?
Եթե ուզում եք համոզել ինձ հակառակում` նախապես ծանոթացեք իմ մյուս գրառումներին:

Գաղթական
06.05.2017, 00:17
հետաքրքիր է, բայց թեմայում բոլոր գրառումները վերաբերում էին հիվանդի էվթանազիային..

անցած օրը էնքան դեպքեր լսեցի սանիկիցս, որ, մեղմ ասած, շոկի մեջ էի..
ինքը ծերանոցումա աշխատում ու շատ հաճախա ականատես լինում լրիվ առողջ բայց ծեր մարդկանց նման ձևով կյանքից հեռանալուն ու նրանց հարազատ/բարեկամների շատ սառնասիրտ վերաբերմունքին դրան..

անգամ 2 օր առաջ մի տատիկի էվթանազիա ընդունելու պահին որդին չի էլ ցանկացել մոր ձեռքը վերջին պահին բռնել.. գերադասել է բալկոնում սիրուհու հետ շարունակել ծխել:

մի անգամ էլ հենց պատմողն է, մի ուրիշ տատիկի հետ երկար զրույցից հետո, զանգել նրա դստերը ու համոզմունք հայտնել, որ տատիկը նման որոշում է կայացրել իրեն միայնակ զգալու ու կյանքից հոգնելու պատճառով, ու շանս կա, որ հարազատները կարողանան համոզել չգնալ նման քայլի: բայց պատասխանը եղել է չոր ու շատ կտրուկ. «մենք հարգում ենք նրա որոշումը ու չենք պատրաստվում խնդրել կամ ստիպել, որ փոխի դա»…

StrangeLittleGirl
06.05.2017, 15:17
հետաքրքիր է, բայց թեմայում բոլոր գրառումները վերաբերում էին հիվանդի էվթանազիային..

անցած օրը էնքան դեպքեր լսեցի սանիկիցս, որ, մեղմ ասած, շոկի մեջ էի..
ինքը ծերանոցումա աշխատում ու շատ հաճախա ականատես լինում լրիվ առողջ բայց ծեր մարդկանց նման ձևով կյանքից հեռանալուն ու նրանց հարազատ/բարեկամների շատ սառնասիրտ վերաբերմունքին դրան..

անգամ 2 օր առաջ մի տատիկի էվթանազիա ընդունելու պահին որդին չի էլ ցանկացել մոր ձեռքը վերջին պահին բռնել.. գերադասել է բալկոնում սիրուհու հետ շարունակել ծխել:

մի անգամ էլ հենց պատմողն է, մի ուրիշ տատիկի հետ երկար զրույցից հետո, զանգել նրա դստերը ու համոզմունք հայտնել, որ տատիկը նման որոշում է կայացրել իրեն միայնակ զգալու ու կյանքից հոգնելու պատճառով, ու շանս կա, որ հարազատները կարողանան համոզել չգնալ նման քայլի: բայց պատասխանը եղել է չոր ու շատ կտրուկ. «մենք հարգում ենք նրա որոշումը ու չենք պատրաստվում խնդրել կամ ստիպել, որ փոխի դա»…
Գաղթական ջան, ձեր կողմերի էվթանազիայի պրակտիկային բավական լավ ծանոթ լինելով՝ ասեմ, որ չկա «լրիվ առողջ ծեր մարդկանց» էվթանազիա կոչեցյալը։ Նախ, էվթանազիան իրականացնելու համար բազմաթիվ փուլերով են անցնում, հետազոտում են ցանկություն հանձնողին՝ համոզվելու համար, որ ուղղակի դեպրեսիայից դրդված ինքնասպանական մտքեր չեն, հազար թուղթ ստորագրել տալիս, հազար բժիշկ եզրակացություն ա տալիս, որ բուժում չկա և այլն։ Երկրորդ, քո ասած լրիվ առողջ ծերերն ամենայն հավանականությամբ դեմենցիա ունեն, որը ծերանոցում պարզապես աշխատող մարդը չի նկատի, բայց բժիշկը հավաբանար ախտորոշած կլինի։ Ու էդ մարդիկ կյանքից հեռանալու ցանկություն հայտնում են զուտ էն պատճառով, որ չեն ուզում հասնել դեմենցիայի էնպիսի փուլի, երբ իրենց սեփական երեխաներին չեն ճանաչում։

Ինչ վերաբերում ա սառնասիրտ վերաբերմունքին, ապա կարծում էի՝ որպես էդտեղ լավ ինտեգրված հայ մարդ պիտի որ արդեն հասկանայիր տեղացիների հոգեբանությունը։ Իսկ իրանք բնավ սառնասիրտ չեն, այլ անտանելի պրագմատիկ։ Եթե նստում, որոշում են, որ վաղը-մյուս օրը տեսնելու են, թե ոնց ա իրանց մայրը կամ հայրը տակը քխիկ անելու, իրանց անունները չի հիշելու և այլն, ապա նախընտրում են ավելի շուտ հեռանալ իրենց ծնողից՝ էդպիսի բաների միջով չանցնելու համար։ Բայց վերջիվերջո, ամենակարևորն էն ա, որ ամենից շատ հարգվում ա անհատի սեփական որոշումը։ Եթե մեկը որոշում ա կայացնում, ապա հարազատները հարգանքով են մոտենում էդ որոշմանը, նույնիսկ եթե էվթանազիայի պես հարցի մասին ա։

Ու ի վերջո, ձեռքը բռնելու պահն էլ խիստ անհատական ա։ Ինչու՞ ես դու դա սառնասիրտ համարում։ Անձամբ ես կյանքում որևէ պահի ընդհանրապես չէի ուզենա տեսնել, թե ոնց ա իմ հարազատը կյանքից հեռանում։ Դրա համար պատշգամբում կանգնելը լրիվ խելքին մոտ որոշում եմ համարում։

Գաղթական
06.05.2017, 20:12
Գաղթական ջան, ձեր կողմերի էվթանազիայի պրակտիկային բավական լավ ծանոթ լինելով՝ ասեմ, որ չկա «լրիվ առողջ ծեր մարդկանց» էվթանազիա կոչեցյալը։ Նախ, էվթանազիան իրականացնելու համար բազմաթիվ փուլերով են անցնում, հետազոտում են ցանկություն հանձնողին՝ համոզվելու համար, որ ուղղակի դեպրեսիայից դրդված ինքնասպանական մտքեր չեն, հազար թուղթ ստորագրել տալիս, հազար բժիշկ եզրակացություն ա տալիս, որ բուժում չկա և այլն։ Երկրորդ, քո ասած լրիվ առողջ ծերերն ամենայն հավանականությամբ դեմենցիա ունեն, որը ծերանոցում պարզապես աշխատող մարդը չի նկատի, բայց բժիշկը հավաբանար ախտորոշած կլինի։ Ու էդ մարդիկ կյանքից հեռանալու ցանկություն հայտնում են զուտ էն պատճառով, որ չեն ուզում հասնել դեմենցիայի էնպիսի փուլի, երբ իրենց սեփական երեխաներին չեն ճանաչում։

Ինչ վերաբերում ա սառնասիրտ վերաբերմունքին, ապա կարծում էի՝ որպես էդտեղ լավ ինտեգրված հայ մարդ պիտի որ արդեն հասկանայիր տեղացիների հոգեբանությունը։ Իսկ իրանք բնավ սառնասիրտ չեն, այլ անտանելի պրագմատիկ։ Եթե նստում, որոշում են, որ վաղը-մյուս օրը տեսնելու են, թե ոնց ա իրանց մայրը կամ հայրը տակը քխիկ անելու, իրանց անունները չի հիշելու և այլն, ապա նախընտրում են ավելի շուտ հեռանալ իրենց ծնողից՝ էդպիսի բաների միջով չանցնելու համար։ Բայց վերջիվերջո, ամենակարևորն էն ա, որ ամենից շատ հարգվում ա անհատի սեփական որոշումը։ Եթե մեկը որոշում ա կայացնում, ապա հարազատները հարգանքով են մոտենում էդ որոշմանը, նույնիսկ եթե էվթանազիայի պես հարցի մասին ա։

Ու ի վերջո, ձեռքը բռնելու պահն էլ խիստ անհատական ա։ Ինչու՞ ես դու դա սառնասիրտ համարում։ Անձամբ ես կյանքում որևէ պահի ընդհանրապես չէի ուզենա տեսնել, թե ոնց ա իմ հարազատը կյանքից հեռանում։ Դրա համար պատշգամբում կանգնելը լրիվ խելքին մոտ որոշում եմ համարում։

Բյուր ջան, խոսքը մեր մեջ, էդքան էլ զարմացած չեմ, որ դու ընտանիքի անդամների հարաբերություններում նման դրսևորումները (որոնք հատուկ են գերմանական ժողովուրդներին) նորմալ ես համարում ու ոչ սառնասիրտ:

կարծում եմ սա ավելի շատ կապ ունի ոչ թե մարդու ինտեգրման կամ հասկանալու ունակության, այլ՝ աշխարհընկալման հետ:

վերցնենք հենց քո բերած օրինակը՝ դեմենցիան:
քանի որ թեմայում քննարկվում էին շատ ծանր հիվանդությունների դեպքեր:
ասենք՝ մարդու մոտ կան Ալցհայմերի նախնական ախտնիշները:
ճիշտն ասած՝ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես կվարվեյի, եթե լինեյի հիվանդի դերում, բայց նրա բարեկամների անհոգ վերաբերմունքը հիվանդի էվթանազիա ընդունելու որոշմանը (կամ, քո ասած, պրագմատիզմը) իմ համար անհասկանալի ա:

StrangeLittleGirl
06.05.2017, 22:03
Բյուր ջան, խոսքը մեր մեջ, էդքան էլ զարմացած չեմ, որ դու ընտանիքի անդամների հարաբերություններում նման դրսևորումները (որոնք հատուկ են գերմանական ժողովուրդներին) նորմալ ես համարում ու ոչ սառնասիրտ:

կարծում եմ սա ավելի շատ կապ ունի ոչ թե մարդու ինտեգրման կամ հասկանալու ունակության, այլ՝ աշխարհընկալման հետ:

վերցնենք հենց քո բերած օրինակը՝ դեմենցիան:
քանի որ թեմայում քննարկվում էին շատ ծանր հիվանդությունների դեպքեր:
ասենք՝ մարդու մոտ կան Ալցհայմերի նախնական ախտնիշները:
ճիշտն ասած՝ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես կվարվեյի, եթե լինեյի հիվանդի դերում, բայց նրա բարեկամների անհոգ վերաբերմունքը հիվանդի էվթանազիա ընդունելու որոշմանը (կամ, քո ասած, պրագմատիզմը) իմ համար անհասկանալի ա:
Գաղթական ջան, նախ ասեմ, որ ես էվթանազիային կտրականապես դեմ եմ։ Կարծեմ կարծիքս էլ գրել եմ էս թեմայում, կարող ես բացել ու կարդալ։
Երկրորդ, շատ սխալ ա դա անհոգ վերաբերմունք անվանել։ Հոլանդացի-բելգիացի անձը ծնողի կորուստը նույնքան ծանր ա տանում, որքան հայը։ Բայց դրա հետ մեկտեղ իրանք սառնասրտորեն մտածելու ունակություն ունեն։ Ու դրան էլ գումարած, որ իրենց մշակույթում անձի սեփական որոշումն օրենք ա։ Հարազատն ով էլ լինի, հարգում ա էդ որոշումը՝ անկախ նրանից դա իրեն ուրախացնում ա, թե չէ։ Ու պրագմատիկ կողմից էլ դա էսպես ա․ ավելի լավ ա մի անգամ տառապեմ ծնողիս կորստից, քան մի հատ տեսնեմ ոնց ա իրա միջի մարդը վերանում, դառնում բույս, հետո էլ տեսնեմ՝ ոնց ա մեռնում։
Իմ շատ մտերիմ ընկերներից մեկը հոլանդացի ա, ու իր մայրը էվթանազիայով ա կյանքից հեռացել։ Շատ պարզ հիշում եմ էդ օրերը, թե ոնց էկավ, քո ասած սառնասրտորեն ասեց, որ ի վերջո մորը էվթանազիա են արել։ Բայց հետո նաև ասեց, որ մեկ ա կոմայից հետ չէր գալու ու մեկ ա ահավոր տառապանք էր իրա համար մորն էդ վիճակում տեսնելը։ Ու մոր կորուստը ծանր էր իրա համար, բայց ինքը որոշել էր, որ էդ պահին էդ ա ճիշտ որոշումը։ Էդ իրա որոշումն ա, հարգել ա պետք։
Իմ մեկ այլ մտերիմ հոլանդացի ընկերուհու պապիկի պիտի էվթանազիա անեին ու ամբողջ ընտանիքին հավաքում էին։ Ճիշտ ա՝ ինքը լացեց, տխրեց, ծանր տարավ, բայց հետո էլ ժամանակ չկորցրեց։ Սկսեց ավիատոմսեր ման գալ, որ հասնի էնտեղ, պապիկին վերջին անգամ տեսնի։ Մեր էմոցիոնալ ու տաքսիրտ հայերը լացուկոծ կդնեին ու ուշքի չէին գա, երևի չէին էլ հասցնի գնալ, մի անգամ էլ տեսնել։

Գաղթական
07.05.2017, 01:10
Գաղթական ջան, նախ ասեմ, որ ես էվթանազիային կտրականապես դեմ եմ։ Կարծեմ կարծիքս էլ գրել եմ էս թեմայում, կարող ես բացել ու կարդալ։
Երկրորդ, շատ սխալ ա դա անհոգ վերաբերմունք անվանել։ Հոլանդացի-բելգիացի անձը ծնողի կորուստը նույնքան ծանր ա տանում, որքան հայը։ Բայց դրա հետ մեկտեղ իրանք սառնասրտորեն մտածելու ունակություն ունեն։ Ու դրան էլ գումարած, որ իրենց մշակույթում անձի սեփական որոշումն օրենք ա։ Հարազատն ով էլ լինի, հարգում ա էդ որոշումը՝ անկախ նրանից դա իրեն ուրախացնում ա, թե չէ։ Ու պրագմատիկ կողմից էլ դա էսպես ա․ ավելի լավ ա մի անգամ տառապեմ ծնողիս կորստից, քան մի հատ տեսնեմ ոնց ա իրա միջի մարդը վերանում, դառնում բույս, հետո էլ տեսնեմ՝ ոնց ա մեռնում։
Իմ շատ մտերիմ ընկերներից մեկը հոլանդացի ա, ու իր մայրը էվթանազիայով ա կյանքից հեռացել։ Շատ պարզ հիշում եմ էդ օրերը, թե ոնց էկավ, քո ասած սառնասրտորեն ասեց, որ ի վերջո մորը էվթանազիա են արել։ Բայց հետո նաև ասեց, որ մեկ ա կոմայից հետ չէր գալու ու մեկ ա ահավոր տառապանք էր իրա համար մորն էդ վիճակում տեսնելը։ Ու մոր կորուստը ծանր էր իրա համար, բայց ինքը որոշել էր, որ էդ պահին էդ ա ճիշտ որոշումը։ Էդ իրա որոշումն ա, հարգել ա պետք։
Իմ մեկ այլ մտերիմ հոլանդացի ընկերուհու պապիկի պիտի էվթանազիա անեին ու ամբողջ ընտանիքին հավաքում էին։ Ճիշտ ա՝ ինքը լացեց, տխրեց, ծանր տարավ, բայց հետո էլ ժամանակ չկորցրեց։ Սկսեց ավիատոմսեր ման գալ, որ հասնի էնտեղ, պապիկին վերջին անգամ տեսնի։ Մեր էմոցիոնալ ու տաքսիրտ հայերը լացուկոծ կդնեին ու ուշքի չէին գա, երևի չէին էլ հասցնի գնալ, մի անգամ էլ տեսնել։

Բյուր ջան, թեման կարդացել եմ, քո գրածներն էլ՝ հետը:
հստակ չէիր ձևակերպել քո էվթանազիային կողմ կամ դեմ լինելը:
բայց դա չի կարևորը..

ես ինքս էդպիսի ծանոթ չունեմ, ում հարազատը էվթանազիայի ենթարկված լինի, ու դրա մասին կարող եմ դատել միայն լսածիցս:
բայց, փոխարենը, հազար ու մի օրինակներ գիտեմ, ըստ որոնց իրենց ընտանեկա-հարազատա-բարեկամական կապերն այնքան խորը արմատներ չունեն, ինչքան մեր մոտ:
ու սա բոլորովին չի նշանակում, թե մենք իրենցից լավն ենք, ուղղակի՝ մենք տարբեր ենք..
հակառակն էլ ասեմ.
մեզ մոտ էլ կեղծավորությունն է շատ..
բարեկամ-բարեկամ են խաղում ու իրար հետևից բամբասում:

չեմ ասում, թե իրենք մարդ չեն ու լացել չգիտեն: բայց հեծանիվ հնարած չեմ լինի, որ ասեմ, որ մենք ավելի էմոցիոնալ ենք: մեր մոտ զգացմունքներն ավելի բուռն են արտահայտվում՝ լինի ուրախության թե տխրության առիթ:
հա՝ «իրենք» ասելով ի նկատի ունեյի գերմանական ժողովուրդներին..
ասենք՝ լատինական ժողովուրդներն էլ են ավելի էմոցիոնալ:

մի քիչ կարծես թե թեմայից հեռացանք, բայց այսքանը սառնասրտության մասին..


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

StrangeLittleGirl
07.05.2017, 02:06
Բյուր ջան, թեման կարդացել եմ, քո գրածներն էլ՝ հետը:
հստակ չէիր ձևակերպել քո էվթանազիային կողմ կամ դեմ լինելը:
բայց դա չի կարևորը..

ես ինքս էդպիսի ծանոթ չունեմ, ում հարազատը էվթանազիայի ենթարկված լինի, ու դրա մասին կարող եմ դատել միայն լսածիցս:
բայց, փոխարենը, հազար ու մի օրինակներ գիտեմ, ըստ որոնց իրենց ընտանեկա-հարազատա-բարեկամական կապերն այնքան խորը արմատներ չունեն, ինչքան մեր մոտ:
ու սա բոլորովին չի նշանակում, թե մենք իրենցից լավն ենք, ուղղակի՝ մենք տարբեր ենք..
հակառակն էլ ասեմ.
մեզ մոտ էլ կեղծավորությունն է շատ..
բարեկամ-բարեկամ են խաղում ու իրար հետևից բամբասում:

չեմ ասում, թե իրենք մարդ չեն ու լացել չգիտեն: բայց հեծանիվ հնարած չեմ լինի, որ ասեմ, որ մենք ավելի էմոցիոնալ ենք: մեր մոտ զգացմունքներն ավելի բուռն են արտահայտվում՝ լինի ուրախության թե տխրության առիթ:
հա՝ «իրենք» ասելով ի նկատի ունեյի գերմանական ժողովուրդներին..
ասենք՝ լատինական ժողովուրդներն էլ են ավելի էմոցիոնալ:

մի քիչ կարծես թե թեմայից հեռացանք, բայց այսքանը սառնասրտության մասին..


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk
Գաղթական ջան, նորից բավական մոտ լինելով գերմանական ազգերին պիտի ասեմ, որ իրենց մոտ էլ բարեկամական արմատները շատ խորն են, գուցե երբեմն ավելի խորը, քան հայերի մոտ։ Ուղղակի ուրիշ կերպ ա արտահայտվում։ Նույն հայ ծնողների գերխնամակալությունը չկա, այլ երեխային ծնված օրվանից սովորեցնում են իր համար հոգ տանել։ Դա չի նշանակում, որ երեխային պակաս են սիրում։ Դա նշանակում ա, որ ուղղակի կարևորում են երեխայի՝ ինքնուրույն ապրել կարողանալը։ Բացի դրանից, նաև միմյանց անձնական տարածք չեն ներխուժում՝ ինչքան էլ մոտիկ բարեկամներ լինեն։

Գաղթական
07.05.2017, 18:57
էս էլ (http://www.nationalrighttolifenews.org/news/2014/07/euthanasia-could-be-option-for-poor-says-lithuanian-health-minister/)՝ ձեռի հետ..

Լիտվայի, փիս ազգանունով, նորընտիր Առողջապահության նախարարուհու հայտարարությունն էր 2014-ի հուլիսին՝ առ այն, որ Լիտվան սոցիալական պետություն չի ու էվթանազիան պետք է օգտագործվի բոլոր այն քաղաքացիների համար (ու, այդ թվում, երեխեքի), որոնք ի վիճակի չեն լինի մուծել իրենց բուժման համար:

ի միջի այլոց.
Ռիմանտեն մնաց որպես Առողջապահության նախարար Լիտվայում մինչև 2016թ-ը, բայց ինչ-ինչ պատճառներով էվթանազիան դեռ չի լեգալիզացվել էնտեղ..



Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

StrangeLittleGirl
07.05.2017, 19:34
էս էլ (http://www.nationalrighttolifenews.org/news/2014/07/euthanasia-could-be-option-for-poor-says-lithuanian-health-minister/)՝ ձեռի հետ..

Լիտվայի, փիս ազգանունով, նորընտիր Առողջապահության նախարարուհու հայտարարությունն էր 2014-ի հուլիսին՝ առ այն, որ Լիտվան սոցիալական պետություն չի ու էվթանազիան պետք է օգտագործվի բոլոր այն քաղաքացիների համար (ու, այդ թվում, երեխեքի), որոնք ի վիճակի չեն լինի մուծել իրենց բուժման համար:

ի միջի այլոց.
Ռիմանտեն մնաց որպես Առողջապահության նախարար Լիտվայում մինչև 2016թ-ը, բայց ինչ-ինչ պատճառներով էվթանազիան դեռ չի լեգալիզացվել էնտեղ..



Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk
Էս նախարարուհուն գնդակահարել ա պետք։ Լրիվ անասուն ա։