lili-4
01.03.2008, 17:04
Իրիկնամուտ էր, ամառային տաք ու հաճելի իրիկուն: Լճափին գրեթե մարդ չկար: Օրվա եռուզեռի, մարդաշատության միակ վկաները ավազի վրայի մարդկանց ոտնահետքերը, թափած ուտելիքի մնացորդները ու դատարկ շշերն էին մնացել: Բակուրը պառկել էր դեռ տաք ավազին ու չէր շտապում միանալ վրանում հավաքված ընկերներին: Թղթախաղ չէր սիրում և ձանձրանում էր խաղացողների վեճերից ու աղմուկից: Որոշեց մի քիչ էլ մնալ ափին, հետո կգնար վրան:
Ափից դեպի լիճ էր փչում մեղմ քամին և իր հետ սառնություն բերում: Օրվա կիզիչ արևից հետո հաճելի էր այդ սառնությունը: Տեսնես ափում էլի մարդ կա՞ր , թե՞ Ինքը մենակ էր: Նայեց չորս կեղմն ու իրենից մի քիչ հեռու նկատեց մեկին: Ուշադիր նայեց ու ճանաչեց ափի իր միակ հարևանին: Մոտ երեսուն տարեկան կինն էր: Այսօրվա լողափի եղած մարդկանցից շատ քչերի կարող էր հիշել, դրանցից մեկն էլ այս կինն էր: Պառճառը ոչ գրավիչ տեսքն էր, ոչ էլ յուրահատուկ լողազգեստը:
Առավոտյան, լողափ գալով, որոշել էր այստեղի երիտասարդ աղջիկներին հմայել ոչ միայն իր գեղեցիկ կառուցվածքով, այլ նաև վարպետ լողով: Վատ չէր լողում, նույնիսկ իր ընկերնիրից ամենալավն էր: Ու դեռ հազիվ էր ջուրը տաքցել, երբ սկսեց իր հնարքների ցուցադումը: Աչքի տակով նայում էր ափից իրենով զմայլվող աղջիկներին, որոնցից մի մասն էլ փորձեց իրենից ետ չմնալ, իրենց ցույց տալու, որ լողալ գիտեն, բայց… Դե մեր աղջիկները երբ են կարգին լողալ իմացել: Գոտկատեղից ավելի խոր տեղ չէին էլ համարձակվում առաջանալ, միայն կարողանում էին կարգին ճչալ: Ու Բակուրն իրեն ջրի տիրակալ էր զգում, մինչև… Մինչև այս կնոջ երևալը: Նա լողափ ավելի շուտ էր եկել, քան Բակուրենք: Եկել էր ընկերուհու հետ: Թվում էր, թե սրանց լաղափ գալու միակ նպատակը արևահարվելն էր: Արևարյուքից պաշտպանող հատուկ կրեմ քսելով` գլուխները ծածկել էին սրբիչով ու շրջապատում կատարվող ամեն ինչի նկատմամբ անտարբեր պառկել էին տաքացող ավազի վրա: Նրանք կամաց- կամաց ձուլվում էին ափին ստվարացող մարդկանց բազմությանն ու դառնում աննկատ: Եվ այդպես էլ չէր մնա Բակուրի հիշողության մեջ, եթե չմտներ ջուրը, չլողար: Նա չնկատեց էլ, թե ինչպես այդ կինը հասավ լճին, ինչպես մտավ ջուրը: Բակուրը տարված էր իր հորինած խաղով: Իսկ այդ կնոջը նկատեց միայն այն ժամանակ, երբ նա արդեն հեռացել էր խմբված աղջիկներից: Չէր լողում, այլ քայլում էր ջրի մեջ: Լիճը դեռ խորը չէր և կարելի էր հանգիստ քայլել: Ու քայլում էր առանց շտապելու, առանց երերալու ու խմբված աղջիկների պես ճչալու: Ինչքա՞ն էր քայլելու, մինչև որտե՞ղ, երբ էր լիճաը խորանալու: Բակուրը հայացքը կտրել էր աղջիկներից ու նայում էր դեպի իրեն քայլող կնոջը: Իսկ նա՞: Նա դադարեց քայլելը, հայացքը բարձրացրեց, նայեց իրեն, ժպտաց ու…լողաց: Լողում է՞ր, թե՞ պարում: Բակուրը մոռացավ իրենով զմայլվող աղջիկներին ու հիմա ինքն էր հիանում անծանոթ կնոջով: Ջրահարս է՞ր, ինչ է… Թվում էր, թե ոչ մի ճիգ, ոչ մի ուժ չի գործադրում լողալու համար, պարզապես սահում է ջրի վրայով: Բակուրը հասկացավ, որ հաղթանակի դափնիները հանձնելու ժամանակն է:
…Ու հիմա անմիջապես ճանաչեց այդ կնոջը: Թվա՞ց, թե՞ իսկապես իրեն ժպտաց: Դե իհարկե , ժպտում է, նորից այն գեղեցիկ ժպիտը: Բակուրը բարձրացավ պառկած տեղից ու շարժվեց դեպի այդ կինը: Ինչի՞ Էր գնում, ի՞նչ էր ասելու: Դրա մասին չէր էլ մտածում: Միայն զգում էր, որ այդ ժպիտը կանչում է իրեն:
-Կարելի՞ է:
-Խնդրեմ:
Բակուրը պառկեց կնոջ կողքին: Երկուսով հայացքները հառել էին դեպի մայր մտնող արևին: Կնոջ օծանելիքի ու լճի ջրի աղի բույրը խառնվել էին իրար ու խուտուտ էին տալիս Բակուրի ռունգը: Առաջին անգամ էր նման զգացողություն ունենում: Հիմա իրեն հասուն տղամարդ էր զգում: Աղջիկներ ու սիրախաղեր իր կյանքում քիչ չէի եղել: Հիմա էլ սիրահարված է, սիրած աղջիկ ունի: Սիրում է և սիրված է: Եվ դա նորմալ է ցանկացած 18 տարեկան տղայի համար: Իսկ հիմա՞: Հիմա մոռացել է իր տարիքն ու երեսունամյա կնոջ կողքին իրեն հասուն տղամարդ է զգում,, ոչ թե սիրահարված պատանի:
-Բայց դու շատ գեղեցիկ ես լողում,- Բակուրը չկարողացավ իր հիացմունքը թաքցնել:
-Դե դու էլ ոչինչ:
-Հա, իհարկե, բայց մինչև քո երևան գալը,- ու սկսեց ծիծաղել` հիշելով, թե ինչպես էր ցանկանում գայթակղել աղջիկներին: Ծիծաղն անկեղծ ու վարակիչ էր, և երկուսի անհոգ ծիծաղին խառնվում էր ափին զարկվող ալիքների ձայնը:
-Ցուրտ է, գնանք:
-Արդե՞ն, իսկ ես ուզում էի զրուցել, գոնե ծանոթանալ:
-Բայց ես ասեցի գնանք, ոչ թե գնամ: Կարող ենք իմ սենյակում ծանոթանալ:
Մերժել հրավերը, իհարկե ոչ: Հիմա միայն ուզում էր զգալ այդ կնոջ բույրը, ջերմությունը, լսել նրան: Ու այնքան մեծ էր հրապուրանքը, որ անգամ վրանում իրեն սպասող ընկերներին մոռացավ:
Հյուրանոցի մեկսենյականոց համր էին վարձել երկու ընկերուհիներով, որտեղ էլ իրեն հրավիրեց:
-Ծանոթացիր, ընկերուհիս է,Ալլան, դուք զրուցեք, մինչև ես ցնցուղ ընդունեմ: Այս ջրի աղի հոտից նեղվում եմ:
Ուզում էր ասել, որ դա հաճելի է, երբ քո բույրին է խառնվում, որ ցնցուղի կարիք չկա, բայց լռեց:
-Նստիր, մինչև Լուսին ցնցուղ ընդունի: Նա այդքան շուտ չի գա: Իսկական ջրի գիժ է, ջրից հանել այնքան էլ հեշտ չէ:
-Գիտեմ, այսօր համոզվեցի:
-Լա?վ էր լողում,- դրական պատասխանին վստահ հարցրեց Ալլան ու ժպտաց:
Այ թե անհոգ մարդիկ են: Միայն ժպիտ, ջերմություն, ոչ մի տրտունջ, ոչ մի դժգոհություն:
-Ալլա, սրբիչս այդտեղ եմ թողել, կբերե՞ս:
-Այ, մահճակալի վրա է, տար տուր Լուսիին:
-Ե՞ս:
-Ինչ է՞, դժվար է՞:
Չէ, դժվար չէր, բայց անսպասելի էր ու անհարմար: Լավ, դռան արանքից կտա սրբիչն ու կգա: Մոտեցավ ու ափշած մնաց: Բաց դռնից իրեն էր նայում Լուսին` ամբողջովին մերկ: Բակուրն առաջին անգամ էր մերկ կին տեսնում: Գեղեցիկ էր նրա կազմվածքը, անթերի: Ջրի կաթիլները նուրբ մաշկի վրա լույի տակ փայլում էին: Դժվար էր հայացքը կտրել այդ մարմնից ու անհարմար վիճակից դեմքն անմիջապես շառագունեց:
-Ամաչում ե՞ս,-Խորամանկ ժպտաց Լուսին ու նրա ձեռքից առնելով սրբիչը` փակեց Բակուրի աչքերը,- դե որ ամաչում ես, մի նայի: Հպվելով Բակուրին, նրան հրեց դեպի սենյակ: Բակուրը սրբիչը հեռացրեց աչքերից ու սենյակի խավարի մեջ նկատեց ,չէ ավելի շուտ զգաց թաց ու նուրբ մարմինը:
Ո՞վ էր այս կինը, ի՞նչ գործ ունի ինքը այս սենյակում: Ինչի՞ Է կանգնել, մնացել: Միթե՞ հրապուրանքը, կիրքը կարող են հաղթել իրեն ու ստիպել մոռանալ իր սերը: Սերը՞, չէ, իր սերը չի մոռանում: Հասմիկն իր սրտում է ու նրան մոռանալ, սրտից հանել չի կարող, բայց հիմա… բայց հիմա չի կարող հրաժարվելԼուսիից, նրա բույրից, ջերմությունից, գգվանքներից, ու թույլ էր տալիս, որ նա արձակի իր վերնաշապիկի կոճակները: Հասմիկը թող մնա սրտում, իսկ ինքը հիմա այս կնոջն է ուզում , և սկսեց ինքնամոռաց համբուրել…
Վրան վերադարձավ լուսաբացին: Ընկերները քնած էին ու իր ներս մտնելը չնկատեցին: Փաստորեն իր բացակայությունն էլ չէին նկատել: Այ քեզ ընկերներ, իսկ եթե խեղդված լինե՞ր, ու քմծիծաղեց: Խեղդվել էր, բա ինչ, միայն թե ոչ թե ջրում, այլ ջրի տիրակալի գրկում: Իր գիշերային արկածի մասին չպատմեց տղաներին: Չէր ուզում, որ այս պատմությունը հասներ Հասմիկին, իսկ տեղ հասցնողներ կլինեին: Սա ընդամենը զվարճանք էր, անցողիկ դեպք, որ տուն վերադառնալուց հետո կդառնա հուշ: Հետո? Ինչ, որ հասցեն ու հեռախոսի համրը գրեց, մի օր կմոռանա: Ո՞ր տղայի կյանքում նման դեպքեր չի լինում: Էլ ի?նչ տղամարդ, որ չճաշակի արգելվածի քաղցրությունը:
Ափից դեպի լիճ էր փչում մեղմ քամին և իր հետ սառնություն բերում: Օրվա կիզիչ արևից հետո հաճելի էր այդ սառնությունը: Տեսնես ափում էլի մարդ կա՞ր , թե՞ Ինքը մենակ էր: Նայեց չորս կեղմն ու իրենից մի քիչ հեռու նկատեց մեկին: Ուշադիր նայեց ու ճանաչեց ափի իր միակ հարևանին: Մոտ երեսուն տարեկան կինն էր: Այսօրվա լողափի եղած մարդկանցից շատ քչերի կարող էր հիշել, դրանցից մեկն էլ այս կինն էր: Պառճառը ոչ գրավիչ տեսքն էր, ոչ էլ յուրահատուկ լողազգեստը:
Առավոտյան, լողափ գալով, որոշել էր այստեղի երիտասարդ աղջիկներին հմայել ոչ միայն իր գեղեցիկ կառուցվածքով, այլ նաև վարպետ լողով: Վատ չէր լողում, նույնիսկ իր ընկերնիրից ամենալավն էր: Ու դեռ հազիվ էր ջուրը տաքցել, երբ սկսեց իր հնարքների ցուցադումը: Աչքի տակով նայում էր ափից իրենով զմայլվող աղջիկներին, որոնցից մի մասն էլ փորձեց իրենից ետ չմնալ, իրենց ցույց տալու, որ լողալ գիտեն, բայց… Դե մեր աղջիկները երբ են կարգին լողալ իմացել: Գոտկատեղից ավելի խոր տեղ չէին էլ համարձակվում առաջանալ, միայն կարողանում էին կարգին ճչալ: Ու Բակուրն իրեն ջրի տիրակալ էր զգում, մինչև… Մինչև այս կնոջ երևալը: Նա լողափ ավելի շուտ էր եկել, քան Բակուրենք: Եկել էր ընկերուհու հետ: Թվում էր, թե սրանց լաղափ գալու միակ նպատակը արևահարվելն էր: Արևարյուքից պաշտպանող հատուկ կրեմ քսելով` գլուխները ծածկել էին սրբիչով ու շրջապատում կատարվող ամեն ինչի նկատմամբ անտարբեր պառկել էին տաքացող ավազի վրա: Նրանք կամաց- կամաց ձուլվում էին ափին ստվարացող մարդկանց բազմությանն ու դառնում աննկատ: Եվ այդպես էլ չէր մնա Բակուրի հիշողության մեջ, եթե չմտներ ջուրը, չլողար: Նա չնկատեց էլ, թե ինչպես այդ կինը հասավ լճին, ինչպես մտավ ջուրը: Բակուրը տարված էր իր հորինած խաղով: Իսկ այդ կնոջը նկատեց միայն այն ժամանակ, երբ նա արդեն հեռացել էր խմբված աղջիկներից: Չէր լողում, այլ քայլում էր ջրի մեջ: Լիճը դեռ խորը չէր և կարելի էր հանգիստ քայլել: Ու քայլում էր առանց շտապելու, առանց երերալու ու խմբված աղջիկների պես ճչալու: Ինչքա՞ն էր քայլելու, մինչև որտե՞ղ, երբ էր լիճաը խորանալու: Բակուրը հայացքը կտրել էր աղջիկներից ու նայում էր դեպի իրեն քայլող կնոջը: Իսկ նա՞: Նա դադարեց քայլելը, հայացքը բարձրացրեց, նայեց իրեն, ժպտաց ու…լողաց: Լողում է՞ր, թե՞ պարում: Բակուրը մոռացավ իրենով զմայլվող աղջիկներին ու հիմա ինքն էր հիանում անծանոթ կնոջով: Ջրահարս է՞ր, ինչ է… Թվում էր, թե ոչ մի ճիգ, ոչ մի ուժ չի գործադրում լողալու համար, պարզապես սահում է ջրի վրայով: Բակուրը հասկացավ, որ հաղթանակի դափնիները հանձնելու ժամանակն է:
…Ու հիմա անմիջապես ճանաչեց այդ կնոջը: Թվա՞ց, թե՞ իսկապես իրեն ժպտաց: Դե իհարկե , ժպտում է, նորից այն գեղեցիկ ժպիտը: Բակուրը բարձրացավ պառկած տեղից ու շարժվեց դեպի այդ կինը: Ինչի՞ Էր գնում, ի՞նչ էր ասելու: Դրա մասին չէր էլ մտածում: Միայն զգում էր, որ այդ ժպիտը կանչում է իրեն:
-Կարելի՞ է:
-Խնդրեմ:
Բակուրը պառկեց կնոջ կողքին: Երկուսով հայացքները հառել էին դեպի մայր մտնող արևին: Կնոջ օծանելիքի ու լճի ջրի աղի բույրը խառնվել էին իրար ու խուտուտ էին տալիս Բակուրի ռունգը: Առաջին անգամ էր նման զգացողություն ունենում: Հիմա իրեն հասուն տղամարդ էր զգում: Աղջիկներ ու սիրախաղեր իր կյանքում քիչ չէի եղել: Հիմա էլ սիրահարված է, սիրած աղջիկ ունի: Սիրում է և սիրված է: Եվ դա նորմալ է ցանկացած 18 տարեկան տղայի համար: Իսկ հիմա՞: Հիմա մոռացել է իր տարիքն ու երեսունամյա կնոջ կողքին իրեն հասուն տղամարդ է զգում,, ոչ թե սիրահարված պատանի:
-Բայց դու շատ գեղեցիկ ես լողում,- Բակուրը չկարողացավ իր հիացմունքը թաքցնել:
-Դե դու էլ ոչինչ:
-Հա, իհարկե, բայց մինչև քո երևան գալը,- ու սկսեց ծիծաղել` հիշելով, թե ինչպես էր ցանկանում գայթակղել աղջիկներին: Ծիծաղն անկեղծ ու վարակիչ էր, և երկուսի անհոգ ծիծաղին խառնվում էր ափին զարկվող ալիքների ձայնը:
-Ցուրտ է, գնանք:
-Արդե՞ն, իսկ ես ուզում էի զրուցել, գոնե ծանոթանալ:
-Բայց ես ասեցի գնանք, ոչ թե գնամ: Կարող ենք իմ սենյակում ծանոթանալ:
Մերժել հրավերը, իհարկե ոչ: Հիմա միայն ուզում էր զգալ այդ կնոջ բույրը, ջերմությունը, լսել նրան: Ու այնքան մեծ էր հրապուրանքը, որ անգամ վրանում իրեն սպասող ընկերներին մոռացավ:
Հյուրանոցի մեկսենյականոց համր էին վարձել երկու ընկերուհիներով, որտեղ էլ իրեն հրավիրեց:
-Ծանոթացիր, ընկերուհիս է,Ալլան, դուք զրուցեք, մինչև ես ցնցուղ ընդունեմ: Այս ջրի աղի հոտից նեղվում եմ:
Ուզում էր ասել, որ դա հաճելի է, երբ քո բույրին է խառնվում, որ ցնցուղի կարիք չկա, բայց լռեց:
-Նստիր, մինչև Լուսին ցնցուղ ընդունի: Նա այդքան շուտ չի գա: Իսկական ջրի գիժ է, ջրից հանել այնքան էլ հեշտ չէ:
-Գիտեմ, այսօր համոզվեցի:
-Լա?վ էր լողում,- դրական պատասխանին վստահ հարցրեց Ալլան ու ժպտաց:
Այ թե անհոգ մարդիկ են: Միայն ժպիտ, ջերմություն, ոչ մի տրտունջ, ոչ մի դժգոհություն:
-Ալլա, սրբիչս այդտեղ եմ թողել, կբերե՞ս:
-Այ, մահճակալի վրա է, տար տուր Լուսիին:
-Ե՞ս:
-Ինչ է՞, դժվար է՞:
Չէ, դժվար չէր, բայց անսպասելի էր ու անհարմար: Լավ, դռան արանքից կտա սրբիչն ու կգա: Մոտեցավ ու ափշած մնաց: Բաց դռնից իրեն էր նայում Լուսին` ամբողջովին մերկ: Բակուրն առաջին անգամ էր մերկ կին տեսնում: Գեղեցիկ էր նրա կազմվածքը, անթերի: Ջրի կաթիլները նուրբ մաշկի վրա լույի տակ փայլում էին: Դժվար էր հայացքը կտրել այդ մարմնից ու անհարմար վիճակից դեմքն անմիջապես շառագունեց:
-Ամաչում ե՞ս,-Խորամանկ ժպտաց Լուսին ու նրա ձեռքից առնելով սրբիչը` փակեց Բակուրի աչքերը,- դե որ ամաչում ես, մի նայի: Հպվելով Բակուրին, նրան հրեց դեպի սենյակ: Բակուրը սրբիչը հեռացրեց աչքերից ու սենյակի խավարի մեջ նկատեց ,չէ ավելի շուտ զգաց թաց ու նուրբ մարմինը:
Ո՞վ էր այս կինը, ի՞նչ գործ ունի ինքը այս սենյակում: Ինչի՞ Է կանգնել, մնացել: Միթե՞ հրապուրանքը, կիրքը կարող են հաղթել իրեն ու ստիպել մոռանալ իր սերը: Սերը՞, չէ, իր սերը չի մոռանում: Հասմիկն իր սրտում է ու նրան մոռանալ, սրտից հանել չի կարող, բայց հիմա… բայց հիմա չի կարող հրաժարվելԼուսիից, նրա բույրից, ջերմությունից, գգվանքներից, ու թույլ էր տալիս, որ նա արձակի իր վերնաշապիկի կոճակները: Հասմիկը թող մնա սրտում, իսկ ինքը հիմա այս կնոջն է ուզում , և սկսեց ինքնամոռաց համբուրել…
Վրան վերադարձավ լուսաբացին: Ընկերները քնած էին ու իր ներս մտնելը չնկատեցին: Փաստորեն իր բացակայությունն էլ չէին նկատել: Այ քեզ ընկերներ, իսկ եթե խեղդված լինե՞ր, ու քմծիծաղեց: Խեղդվել էր, բա ինչ, միայն թե ոչ թե ջրում, այլ ջրի տիրակալի գրկում: Իր գիշերային արկածի մասին չպատմեց տղաներին: Չէր ուզում, որ այս պատմությունը հասներ Հասմիկին, իսկ տեղ հասցնողներ կլինեին: Սա ընդամենը զվարճանք էր, անցողիկ դեպք, որ տուն վերադառնալուց հետո կդառնա հուշ: Հետո? Ինչ, որ հասցեն ու հեռախոսի համրը գրեց, մի օր կմոռանա: Ո՞ր տղայի կյանքում նման դեպքեր չի լինում: Էլ ի?նչ տղամարդ, որ չճաշակի արգելվածի քաղցրությունը: