PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Փոխհասկացողությունը` կարգավորման բանալի



Marduk
26.04.2006, 21:49
Փոխհասկացողությունը` կարգավորման բանալի. Պատրա՞նք, թե՞ Իրականություն


Չնայած տարիներ ի վեր շարունակվող բանակցային գործընթացին, Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը նպաստող որևէ կոնկրետ, շոշափելի լուծում արձանագրված չէ: Լուծում, որը լիներ ընդունելի և՛ հայկական, և՛ ադրբեջանական կողմերի համար: տարբեր միջազգային շրջանակների կողմից մեկ անգամ չէ, որ տարբերակներ են առաջարկվել, որոնք պետք է լուծումներ ապահովեին, մոտեցնեին խնդիրն իր հանգուցալուծմանը, սակայն այդպես էլ չիրագործվեցին: Այստեղ մենք մտադիր չենք անդրադառնալ բանակցային գործընթացի ո՛չ պատմությանը, ո՛չ քննարկմանը և ո՛չ էլ մեկնաբանմանը: Հայ իրականության մեջ դա շատ է արվել և արվում է: Սակայն դա վաղուց ի վեր դարձել է ձանձրալի:

90-ականներից ի վեր քիչ բան չի փոխվել: Սակայն ամենակարևորը և ցավալին ժողովուրդների օտարումն է իրենց իշխանություններից թե Հայաստանում և թե Ադրբեջանում: Ղարաբաղյան հակամարտությունը նախ և առաջ ժողովուրդներին վերաբերող խնդիր է, հասարակ մարդկանց, ներկային ու ապագային, նրանց կյանքին ու բեկված ճակատագրերին անդրադարձող ողբերգություն: Ժողովուրդներն են, որ, լինելով 'քաղաքականություն անող' մարդկանց գործունեության առարկա, պետք է առավելագույնս շահագրգռված լինեն խաղաղության վերջնական հաստատմամբ և ընկալեն դա որպես առաջին անհրաժեշտություն, որպես 'միս ու արյուն', այլ ոչ թե` 'հայրենի դիվանագիտության' մտքի 'հաղթական' առկայծում: Հարց է առաջանում՝ ինչպե՞ս պետք է իրենց ժողովուրդներից հոգեբանական օտարման մեջ գտնվող 'պաշտոնական ներկայացուցիչները' բանակցային գործընթացում հաջողություն, ասել է թե խաղաղություն արձանագրեն: Չէ՞ որ այլ են միևնույն երևույթի պատկերացումները. եթե 'պաշտոնական ներկայացուցիչները' խաղաղությունն ու պատերազմը ընկալում են որպես քաղաքական (և՛ ներքաղաքական, և՛ արտաքին քաղաքական) դեստրուկտիվ ազգայնականության շահարկման և սպեկուլյացիայի հումք, ապա ժողովուրդների համար դրանք ուղղակիորեն կենաց-մահու նշանակություն ունեն: Լուրջ չի լինի պնդել, թե տասնյակ տարների խաղաղության և պատերազմի ճամփաբաժնում գտնվող հայ և ադրբեջանցի ժողովուրդների հոգեկան լարվածությունն ու սպասելիքները համարժեք են 'պաշտոնական' կողմերի սպասելիքներին: Չափազանց մեծ է տարբերությունը 'հոգեբանական գործակիցների' միջև: Պարզ դիտարկումները, երկուստեք ճանաչողական հանդիպումներն ու շփումները, որոնք, որպես կանոն, կազմակերպվում են Հայաստանի և Ադրբեջանի ոչ-կառավարական, հասարակական կազմակերպությունների ջանքերով, հենց դա են ապացուցում: Ըստ այդմ կարող ենք փաստել, որ ընդհանուր առմամբ հակամարտության կարգավորման համար կարևոր և անհրաժեշտ նախապայման է հանդիսանում այն, որպեսզի ներգրավված ժողովուրդները և նրանց ներկայացնող գործիչները հնարավորինս ներդաշնակ լինեն աշխարհի, կյանքի, վերջապես պատերազմի և խաղաղության իրենց ընկալումներում: Որպեսզի 'պաշտոնական ներկայացուցիչները' զերծ մնան հատկապես վերջին հասկացությունները սպեկուլյատիվ մղումների առարկա դարձնելուց, քաղաքականապես ազնիվ լինել և, որպես հետևանք, ու դա ամենակարևորն է, արհեստականորեն էլ ավելի չսրեն ազգամիջյան լարվածությունը, չխորացնեն անջրպետը: Այս առումով հայ և ադրբեջանական իրողությունները, ցավոք,— այնքան էլ հուսադրող չեն: Արդեն ալգորիթմի ուժ է ստացել այն իրողությունը, որ ամեն անգամ, երբ իշխանությունները երկու պետություններում իրենց 'կայունության', 'անսասանության' կամ երկարակեցության հանդեպ որևէ սպառնալիք են 'նախազգում', անմիջապես դիմում են նեղ ազգայնական, անզիջող քաղաքականության մեխանիզմներին ու բառապաշարի օժանդակությանն ու խրախուսմանը: Անտարակույս` նման դեստրուկտիվ գաղափարներով տոգորված հասարակության թիկունքային առկայությունը բնավ լավագույն օգնականը չէ բանակցային գործընթացներում դրական տեղաշարժերի հասնելու համար: Ստացվում է մի յուրատիպ փակ շրջան: Եվ, իհարկե, նման քաղաքականությունը անհամատեղելի է ժողովրդավարական հասարակություն կերտելու պաշտոնական Երևանի և Բաքվի հայտարարություններին:

Ի միջի այլոց, վերանշյալ շարադրանքից ուղղակի հետևում է, որ հակամարտությունների կարգավորման մեջ իր կարևոր, առանցքային դերն ունի կողմերի փոխհասկացողության ձգտումը: Կարծում ենք, որ հատկապես 'փոխհասկացողություն-փոխզիջողականություն' երկմիասնության մեջ պետք է փնտրել խաղաղ կարգավորման բանալին: Այս միտքը նույնպես հանգում է հասարակությունների ժողովրդավարական չափանիշերով վերաշինման գաղափարին: Քանզի ժողովրդավար հասարակության պայմաններում հակամարտ կողմերը առավել հակված են երկխոսության:

Յուրաքանչյուր սթափ մտածող մարդ, յուրաքանչյուր քաղաքացի, որը խաղաղությունը, իր երկրի շինարար ու ստեղծագործ կյանքը գերադասում է պատերազմից, պարտավոր է ամեն ինչ անել, որպեսզի հայ և ադրբեջանցի ժողովուրդների գիտակցության մեջ օր-օրի արմատավորվի երկխոսության և փոխհասկացողության գաղափարը: Ինչ խոսք, չափից շատ են հոգեբանական նեգատիվներն ու կարծրատիպերը: Շատ են, բայց ոչ անհաղթահարելի: Պետք է ազնվություն և քաջություն ունենալ շտկելու սեփական հոգեբանական պատկերացումները, որպեսզի պատմությունը չներկայանա այդքան մռայլ: Մռայլ, հաճախ իրականությանը հակասելու գնով:

Ըստ որում, կարող ենք ենթադրել, որ ինչպես ժողովրդավարության առկայությունն է նպաստում երկխոսության գաղափարի արմատավորմանը, այնպես էլ երկխոսության և փոխհասկացողության պատրաստ հասարակություններն իրենք են նպաստում ժողովրդավարության կայացմանը: Ասել է թե՝ ժողովուրդների երկխոսությունն ու ժողովրդավարությունը փոխլրացնող, փոխհագեցնող արժեքներ են:

Այսպիսով, երկխոսության, փոխհասկացողության եզրեր գտնելու պարագայում, հակամարտ հասարակություններն արդեն հակված կլինեն կառուցողական, փոխշահավետ զիջումների, որն էլ բնականաբար ենթադրում է համակեցություն: Իսկ լուրջ և առողջ հիմքեր ունեցող համակեցությունը կարող է ապահովել էթնոսների հետագա համատեղ, ներդաշնակ զարգացումը: Փաստորեն, պատրանքային թվացող այս 'երկխոսություն-փոխհասկացողություն-փոխզիջողականություն-համակեցություն-ներդաշնակություն' շղթան այդպիսին է լոկ առաջին հայացքից, և կարևորը առաջին, համարձակ քայլեր անելն է, որոնք, ի դեպ, արդեն նկատելի են: Այլապես ստիպված կլինենք ընդունել, որ ոչ միայն մենք, այլև մեր սերունդները դեռ երկար պետք է խարխափեն դիվանագիտական տերմինների լաբիրինթոսում` գլխավերևում միշտ ունենալով պատերազմի վերսկսման ու սարսափների դամոկլյան սուրը:

Նշենք, որ 'երկխոսություն--ներդաշնակություն' շղթան ո՛չ մենք նոր հորինեցինք, ո՛չ էլ միջնորդների հուշարարության արդյունքն է: Այն միշտ էլ գոյություն է ունեցել հայ քաղաքական մտածողության մեջ և այժմեական է հատկապես մեր ժամանակների համար: Ինչ խոսք, որ նման մտքերը միշտ էլ սվիններով են ընդունվել և ընդունվում: Պիտակավորվում են որպես 'ռևիզիոնիստական', 'օպորտունիստական', ընդհուպ` 'դավաճանական': Խորհուրդ կտայինք, սակայն, նման պիտակավորումների հեղինականերին.

-Ձե՛զ պահեք, Հարգարժան Տիկնայք և Պարոնայք, ձեր փքուն բառապաշարը:

Եվ ո՞վ ասաց, որ խաղաղությունը պատերազմից գերադասողը հայրենասեր չէ, և որ դավաճան է հարևանի հետ բարիդրացիության կողմնակիցը: Ո՞վ ասաց, որ պարտադիր է սերունդներին դանդաղ գործողության ռումբ կտակելը, և միայն նման կտակագիրներն են Հայրենիքի իսկական զավակները: Ո՞վ ասաց, որ մեր անվեհեր հայորդիներին կրկին պատերազմի կրակների ու ավերակների մեջ տեսնել ցանկանալն է հայրենասիրություն: Եվ ո՞վ ասաց, որ խաղաղությունը պարտադիր պայման չպետք է լինի մեր ծնված ու դեռ չծնված զավակների համար: Ինչպիսի՜՜քաղաքական թյուրիմացություն, ինչպիսի՜՜ էթնոհոգեբանական կուրյոզ:

Պետք է ձերբազատվել սխալ հոգեբանական ստերեոտիպերից և ձերբազատել դրանցից սերունդներին: Դրա համար պետք է պատրաստ լինել երկխոսության պատրաստակամությունն ընկալել որպես կարևոր պոտենցիալ և կառուցողական բաղադրիչ ներկայիս հեղհեղուկ իրավիճակի վերացման համար: Իսկ դրա համար, իր հերթին, անհրաժեշտ է զինվել համբերությամբ և արդեն լուրջ աշխատանքներ տանել մեր երկու` հայ և ադրբեջանցի ժողովուրդներին առավելագույնս նախապատրաստելու ուղղությամբ, որեսզի նրանց ընկալելի լինեն երկխոսության և փոխհասկացողության գաղափարները: Ըստ որում, թեթևակի սխալներն ու անհարկի շտապողականությունը այս հարցում կարող են հակառակ, խիստ բացասական հետևանքի բերել:

Հարկ է նշել, որ այս կարևոր աշխատանքներին պետք է ներգրավվեն հատկապես հասարակական նախաձեռնություններն ու ոչ-կառավարական կազմակերպությունները, որոնց դերը այս հարցում դժվար է թերագնահատել:

Տեղին կլիներ այս հարցում նաև պաշտոնական շրջանակների դրական արձագանքը և՛ Երևանում, և՛ Բաքվում: Այդուհանդերձ, այս նախաձեռնությունները կարող են և պետք է ընթացք ստանան նաև ինքնուրույն:

Վերջում նշենք նաև, որ հայ և ադրբեջանական հասարակությունների հոգեբանական նախապատրաստման և մերձեցման նախաձեռնությունները պետք է բխեն հենց այդ հասարակությունների սթափ գիտակցությունից, կրեն ինքնաբավ բնույթ և, ամենակարևորը, չլինեն որևէ երրորդ կողմի թելադրանքով: Հաջողության դեպքում երկու կողմերի համար ոչ միայն անիմաստ կդառնան միջնորդների կողմերի քաղաքական և ռազմաքաղաքական անընդունելի, վիճելի և վերապահելի առաջարկները, այլև նոր որակ ու արդյունավետ լիցք կհաղորդվի բանակցային գործընթացին:

Դավիթ Պողոսյան

http://www.peacebuilding.am/arm/pages.php?page=point&id=148

Chuk
27.04.2006, 00:22
Կարդում էի ու մտածում. "Էէհ, մարդիկ վերջապես գալիս են Լևոն Տեր-Պետրոսյանի <<Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն>> հոդվածում հայտնած մտքերին... "

Koms
27.04.2006, 14:54
Հոդվածում հարցադրումները իրոք որ ճիշտ են արված, բայց… պատրա՞ստ ենք այսօր մենք, հայաստանցիներս, երեւույթների նմանատիպի ընկալմանը, պատրա՞ստ ենք մենք ազատվել մեր "անլիարժեքության" բարդույթներից… Սա իրոք որ շատ բարդ ու նրբանկատ հարց է, եւ սա մեկ օրում, մեկ ամսում կամ մեկ տարում լուծվող հարց չէ: Նախ` իրոք որ արդեն ժամանակի պարտադիր պահանջն է, որ մենք անպայման պետք է ազատվենք “տուժված ազգի” բարդույթից եւ վերջապես ձեռբազատվենք անցյալ դարասկզբի “ֆիդայական” աշխարհընկալումից:

Ես էլ, հոդվածագրի նման, ուզում եմ հավատալ, որ ի վերջո մենք առողջ բանականություն ունեցող ազգ ենք եւ եղած ներուժով կարող ենք հաղթահարել մեր այս դարավոր եւ արմատացած բարդույթները: Ինչպես Չուկն է ասում` քայլ առ քայլ, ես էլ ավելացնեմ` կաթիլ առ կաթիլ:

Chuk
27.04.2006, 23:40
Չենք կարող պատրաստ լինել, քանի դեռ պետական մակարդակով հակառակ կոչն է արվում, ըստ էության: Չենք կարող պատրաստ լինել, քանի դեռ այսօրվա այսպես ասած հզոր կուսակցությունները ամենուրեք այդ են ասում:

Մարդիկ այս կարծիքները պետք է լսեն, որպեսզի պատրաստ լինեն: Բայց արդյոք այսօր կա՞ ճանապարհ այս կարծիքները ժողովրդին հասցնելու:

Koms
28.04.2006, 09:48
Այո, բարդ է, իրոք: Իսկ այս ամենի պատճառը, թերեւս, շատ երկար ժամանակահատվածում (եկեք անկեղծ լինենք ինքներս մեզ հետ) մեր պետականություն չունենալն է (ավելի քան 8 դար), իսկ ավելի ստույգ, 1045 թվականին Անիի Հայկական թագավորության անկումից հետո մենք փաստորեն ներկայիս Հայաստանի Հանրապետության տարածքում չենք ունեցել անկախ պետականություն մինչեւ 1918 թիվը, այսինքն ազգային պետություն ունեցող, պետականության գաղափարներ կրող եւ այդ հիշողությունը սերունդներին փոխանցող ազգ չենք եղել, եւ այդ ընթացքում միշտ եղել ենք հարեւանների տիրապետության տակ, որի պատճառով էլ առաջացել ու զարգացել են այս մեր ազգային տարատեսակ բարդույթները:

Այսքանից հետո, նորից հարցը նրանում է, թե կարո՞ղ ենք արդյոք ազատվել այդ ամենից: Եթե այո` նոր միայն կդառնանք իսկական պետականության գաղափարախոսություն կրող իրոք արժանապատիվ ու «ցիվիլ» ազգ: Իսկ եթե չե` ապա այս ամենի համար մեր երկրում միշտ էլ կլինի "պարարտ հող":

Chuk
29.04.2006, 00:04
Այո, Կոմս, կարող ենք ազատվել այդ ամենից:
Հարկավոր է ընդհամենը մեկ բան հասկանալ: Երբ անկախության համար պայքարում էինք (դե ես ինքս փոքր եմ եղել չեմ պայքարել, մեր ծնողները, մյուսները...) մեծ մասը կարծում էին, թե ամեն ինչ այդքանով էլ ավարտվելու է, կանկախանանք ու վերջ, երջանիկ ապագա: Հետո առաջին դժվարություններից հուսաթափ եղան շատ շատերը: Իրականում այդպես էլ պետք է լիներ: Առանց դժվարությունների չէր կարող լիներ ու մեր անցած ճանապարհը այնքան երկար ճանապարհ չի, որ հիմա հուսահատվենք: Դեռ շատ շուտ է հուսահատվելու համար: Առայժմ ամեն ինչը նորմայի մեջ է, մնում է կարողանանք շարունակել:

Koms
29.04.2006, 09:32
մնում է կարողանանք շարունակել:
Համաձայն եմ, բայց ինչպե՞ս: Եթե` "մենք չունենք սահմաններ, այլ ունենք ճակատներ", կամ` "մենք գենետիկորեն անհամատեղելի ենք մեր հարեւանների հետ" ֆրազներով, ապա մեղմ ասաց ես կասկածում եմ, որ "կարողանանք շարունակել": :B

Chuk
29.04.2006, 23:57
Համաձայն եմ, բայց ինչպե՞ս: Եթե` "մենք չունենք սահմաններ, այլ ունենք ճակատներ", կամ` "մենք գենետիկորեն անհամատեղելի ենք մեր հարեւանների հետ" ֆրազներով, ապա մեղմ ասաց ես կասկածում եմ, որ "կարողանանք շարունակել": :B
Նայիր վերևում գրված հոդվածին: Սրանից 5-6 տարի առաջ նման հոդվածի հեղինակը ազգի դավաճան կարող էր համարվել: Հիմա քանի գնում, ավելանում են այդ եզրակացությանն եկած մարդիկ, քանի գնում ավելանում են նման հոդվածներ գրողները, քանի գնում, այդ միտքն ավելի հասանելի է դառնում: Պրոցեսն ընթացքի մեջ է, կարևորը, որ չկանգնի: Իսկ դա նաև մեզնից է կախված: Կկարողանա՞նք արդյոք հակառակ կարծիքն ունեցող մեր մտերիմներին համոզել, որ մեր կարծիքի ճշմարտացիությունը: Եթե կարողացանք, նա էլ կփորձի նույնը համոզել իր մտերիմներին: Կարևորն այն է, որ չհուսահատվենք:

Koms
30.04.2006, 19:11
Պետք է ձերբազատվել սխալ հոգեբանական ստերեոտիպերից և ձերբազատել դրանցից սերունդներին: Դրա համար պետք է պատրաստ լինել երկխոսության պատրաստակամությունն ընկալել որպես կարևոր պոտենցիալ և կառուցողական բաղադրիչ ներկայիս հեղհեղուկ իրավիճակի վերացման համար:

Կարող եմ միայն փաստել, որ մեզ մոտ “բարձր մակարդակով” ասվում է բառացիորեն հետեւյալը. “Ի՞նչ է եղել որ` մենք դեռ մի 100 տարի էլ շատ լավ կարող ենք գոյատեւել այսպես շրջափակված ու մեկուսացված վիճակում”: Եւ դա ոչ մեկը չի էլ փորձում հերքել:

Chuk
01.05.2006, 00:16
Կարող եմ միայն փաստել, որ մեզ մոտ “բարձր մակարդակով” ասվում է բառացիորեն հետեւյալը. “Ի՞նչ է եղել որ` մենք դեռ մի 100 տարի էլ շատ լավ կարող ենք գոյատեւել այսպես շրջափակված ու մեկուսացված վիճակում”: Եւ դա ոչ մեկը չի էլ փորձում հերքել:
Փորձողներ կան: Թեկուզ որոշ թերթեր ("Առավոտ", "Հայկական ժամանակ", "Չորրորդ իշխանություն", "168 ժամ" և այլն):

Koms
01.05.2006, 08:34
Փորձողներ կան: Թեկուզ որոշ թերթեր

Հասկանում եմ քեզ, բայց կարծում եմ, որ դա շատ քիչ է, որովհետեւ սարսափելի ցածր է այժմ բնակչության կրթվածության ցենզը, եւ այդ ամենի համար հարկավոր է, որ երկրում համապատասխան մթնոլորտ, “ֆոն” ձեւավորվի, որ ոչ միայն առանձին անհատները այդ ամենի մասին խոսեն ու գրեն, այլ որպեսզի մարդիկ կարողանան վերջապես ընկալել այդ ամենը, հասկանան, վերլուծեն, եւ հավատով նայեն վաղվա օրվանը, այլ ոչ թե վախով սպասեն ապագային: Բայց ու՞ր է այդ "ֆոնը":

Chuk
01.05.2006, 23:54
Չէ, ուղղակի կարծում եմ, որ կա արագ պրոցես ու կա դանդաղ պրոցես:
Հիմա դանդաղ պրոցեսով ենք ընթանում:

Koms
02.05.2006, 09:18
Ինչ խոսք, չափից շատ են հոգեբանական նեգատիվներն ու կարծրատիպերը: Շատ են, բայց ոչ անհաղթահարելի: Պետք է ազնվություն և քաջություն ունենալ շտկելու սեփական հոգեբանական պատկերացումները, որպեսզի պատմությունը չներկայանա այդքան մռայլ: Մռայլ, հաճախ իրականությանը հակասելու գնով:

Չեմ թաքցնում, ես այս հարցում իրոք որ հոռետեսորեն եմ տրամադրված, եւ մտածում եմ, որ դա գոնե այսօր երեւի անհաղթահարելի է /լավ կլիներ, որ սխալված լինեի, դե ազատ ամբիոն է` խոսում, մտքեր ենք փոխանակում/: Իրոք, այնքան ենք “մխրճվել” մեր այդ կարծրատիպերի մեջ /մինչեւ իսկ արդեն “զոմբիացվածության” աստիճանի/, այնքան ենք ինքներս մեզ ինչ-ինչ հարցերում ներշնչել /“կողքից” էլ նպատակաուղղված “կուտ” են տալիս/, որ ուղղակի արդեն ի վիճակի չենք դուրս գալ այդ ստեղծված կացությունից: Բայց դե կյանքը ինչպես միշտ շարունակվում է, չի կանգնում, եւ շատ “բարեհաջող” կերպով մենք այժմ տեղավորվում ենք այդ “պարտադրված դերի” մեջ: Բայց ի՞նչ է լինելու վաղը: Այ, դա իրոք որ անկանխատեսելի է:

Artgeo
02.05.2006, 14:03
չեմ խանգարի՞
Նենց լավ եք խոսում… Բայց դե էլի… Այս ամենի պատասխանը իմանալու համար պետք է մի օր քայլել Երևանի փողոցներով, ու տեսնել, թե երբեմնի հզոր ազգը որքան ցածր է ընկել, և ներկայումս գտնվում է ռուսական "վոդկայի", "հայկական" CCCP "գինու", Բղդոների ու Արմենչիկների և էլի շատ ու շատ աղբի ողորմելի մակարդակում, նեխած ու ստորացված։

Կա՞ ելք։ Ցավում եմ, բայց չկա… Ես համենայն դեպս չեմ տեսնում։ Հայ ազգը 9 դար հետո ստանալով լիարժեք անկախություն, կնքում է իր մահկանացուն, մնալով մարդկության պատմության էջերում, որպես դարեր առաջ արարող ժողովուրդ…

Chuk
02.05.2006, 16:46
Ներողություն եմ խնդրում, բայց պետք է մեկ հարց տամ :)
Ինձնից բացի ֆորումում ուրիշ օպտիմիստ կա՞ :D

Վարպետ
02.05.2006, 22:21
Ներողություն եմ խնդրում, բայց պետք է մեկ հարց տամ :)
Ինձնից բացի ֆորումում ուրիշ օպտիմիստ կա՞ :D

Հա.. ;)
Այ հիմա կարդում եմ, թե ի դեմս ձեզ ոնց ա առողջանում մեր հասարակությունը, ու սիրտս լցվում ա լավատեսությամբ.. :)

Koms
04.05.2006, 19:13
չեմ խանգարի՞

ընդհակառակը` այս թեմայի շուրջ պետք է անընդհատ ու անդադար խոսել ու խոսել , :8

Վարպետ
05.05.2006, 11:30
Հայ ազգը 9 դար հետո ստանալով լիարժեք անկախություն, կնքում է իր մահկանացուն…

Էս տողերը հիշեցրին մի շատ լավ ֆիլմ, «Փախուստ Շոուշենկից»... հիշո՞ւմ եք, երբ ծերունի գրադարանավարին, որը 40 տարի անց էր կացրել բանտում, ազատ են արձակում...

Koms
05.05.2006, 15:56
Էս տողերը հիշեցրին մի շատ լավ ֆիլմ, «Փախուստ Շոուշենկից»... հիշո՞ւմ եք, երբ ծերունի գրադարանավարին, որը 40 տարի անց էր կացրել բանտում, ազատ են արձակում...

...եւ այդ ծերունին ինքնասպան է լինում, որովհետեւ... այլ իրավիճակում, այլ պայմաններում /քան բանտում/ նա այլեւս ապրել չէր կարող:
Հանճարեղ ֆիլմ է... եւ իրոք շատ սիմվոլիկ....

Հակոբ Գեւորգյան
27.07.2006, 07:59
Մենք չկերտեցինք մեր անկախությունը; Մեզ տվեցին կախյալ անկախություն, ուրեմն էլ ինչումն է բանը… Ի՞նչ Լեւոն, ի՞նչ Քոչարյան, Ի՞նչ հացի պակաս… Սրանք բոլորը սարքվում են մի մեծ կազմակերպության կողմից, որի եղբայրենը ամենուր են… Դրանց դոգմաներին մի հավատացեք, եթե պետք է կռվեք ու մեռեք, բայց երբեք իշխանափոխությամբ մի զբաղվեք։ Դա իրենց ամենահարմար միջոցն է ժողովրդին ղեկավարելու, զոմբիի մեջ պահելու եւ բառի բուն իմաստով հափշտակելու նրա բարոյական իրավունքները։ Ես հույս ունեմ, որ մոտակա ժամանակներում այդ չարածին կազմակերպությունը ծնկի կգա ու կբացահայտվի ու էլ մենք այլեւս չենք խոսի Լեւոն Տեր Պետրոսյանի ու այլ քավության նոխազ դարձած մարդկանց դավաճանություններ մասին։ Ներկայում ոչ ոք պատասխանատու չէ, Հայաստանի վարած, թե՛ ներքին, եւ թե՛ արտաքին քաղաքականության համար։

Lider2006
27.07.2006, 09:03
Էս տողերը հիշեցրին մի շատ լավ ֆիլմ, «Փախուստ Շոուշենկից»... հիշո՞ւմ եք, երբ ծերունի գրադարանավարին, որը 40 տարի անց էր կացրել բանտում, ազատ են արձակում...

Ետ մի տաղանդ կինոա: վոր հազար անգամ տեսած լինեմ ելի հաճույքով կնայեմ

Արիս
08.04.2008, 02:03
Չգիտեմ ով ոնցա մտածում, բայց սենց մի բան կասեմ...
Ասենք եռկու երեխա կռւվ են արել ,մեծ ախերներն են խառվել,մեկը տվելա մյուսին սպանել, նրա ախպերն եկելա սպանողին սպանել, էս մեկի հերը էն մեկին , էն մյուսի հոպարը սրա հորը , նրա քեռին սրա հոպարին .. ու տենց մինչև երբ? մինչև կանայք մնան սկսեն իրանք իրար մորթել?
ՄԻ կաթիլ մեղրը ճիշտ գործա....
Ցանկացած հարցի լուծում, սկսած երեխեքի կռվից վերջացրած Համաշխարհային պատերազմով , մենակ խաղաղ ձևով կարա լուծվի... կնստեն մի կլոր սեղանի շուրջ ու կքննարկեն...
և եթե վերջը դա է` արժի էն գլխից էդքան արյուն թափվի?
Բնականաբար էս հանգամանքնել ենք հաշվի առնում, կենդանական աշխարհում , որ երկու գազան իրար էն հանդիպում , մինչև կռվելը իրար ատամ են ցույց տալիս ու վախեցնում .. ու շատ ժամանակ մեկնումեկը զիջում ա....
ԴԵ Հայն էլ իրա սաղ կյանքն իրա ատամնա ցուց տալիս.... ՈՒ ով էլ չի զիջում պերտը տեղնա դնում(դե բնականաբար, վախտա լինում և հակառակնա լինում:D).... մեկա ինչ ուզում են անեն ինչ ուզումա լինի... կապ չունի ցանկացած հարց Փոխհասկացողությամբա լուծվում ... ամենաճիշտ տարբերակը դա է...

Ջուզեպե Բալզամո
08.04.2008, 10:21
Մենք չկերտեցինք մեր անկախությունը; Մեզ տվեցին կախյալ անկախություն, ուրեմն էլ ինչումն է բանը… Ի՞նչ Լեւոն, ի՞նչ Քոչարյան, Ի՞նչ հացի պակաս… Սրանք բոլորը սարքվում են մի մեծ կազմակերպության կողմից, որի եղբայրենը ամենուր են… Դրանց դոգմաներին մի հավատացեք, եթե պետք է կռվեք ու մեռեք, բայց երբեք իշխանափոխությամբ մի զբաղվեք։ Դա իրենց ամենահարմար միջոցն է ժողովրդին ղեկավարելու, զոմբիի մեջ պահելու եւ բառի բուն իմաստով հափշտակելու նրա բարոյական իրավունքները։ Ես հույս ունեմ, որ մոտակա ժամանակներում այդ չարածին կազմակերպությունը ծնկի կգա ու կբացահայտվի ու էլ մենք այլեւս չենք խոսի Լեւոն Տեր Պետրոսյանի ու այլ քավության նոխազ դարձած մարդկանց դավաճանություններ մասին։ Ներկայում ոչ ոք պատասխանատու չէ, Հայաստանի վարած, թե՛ ներքին, եւ թե՛ արտաքին քաղաքականության համար։

:hands :hands :hands

Մի բան մենակ… էդ չարածինը ծնկի չի գալու: Չափից դուրս ամուր ոտքեր ունի: Մենք պիտի ծնկի չգանք,իսկ դրա համար արթնանալ է պետք: Աշխարհով մեկ նոր շարժում է սկսվում: Եղբայրության առաջադեմ հատվածը (մտավորական) դուրս է գալիս պահպանողական (ֆինանսներ) հատվածի դեմ: Որ ուշքներս վրաներս լինի, կարող ա մենք էլ շնից մի երկու մազ պոկենք:

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Ներողություն եմ խնդրում, բայց պետք է մեկ հարց տամ :)
Ինձնից բացի ֆորումում ուրիշ օպտիմիստ կա՞ :D

Ես էլ կամ ;)

Ֆրեյա
08.04.2008, 15:19
...եւ այդ ծերունին ինքնասպան է լինում, որովհետեւ... այլ իրավիճակում, այլ պայմաններում /քան բանտում/ նա այլեւս ապրել չէր կարող:
Հանճարեղ ֆիլմ է... եւ իրոք շատ սիմվոլիկ....

Ուռռռռռաաաաա, ինչ լավ է, որ մենք չունենք ազատություն ու դեմոկրատիա :)

Հավերժ կապրենք:D

Տեսնես էն "հարիֆ" դեմոկրատ երկրներում մարդիկ ոնց են ապրում, երևի շատ դժբախտ են:D