Amaru
10.02.2008, 14:57
Մեր ակումբի Հայն ա գրել :)
Գեթ մի անգամ, ախ, իմ կյանքում
Թևեր առնեի ու սավառնեի,
Մով երկնքի նուրբ լազուրում
Գեթ մի անգամ հանգիստ առնեի:
Քայլեի ամպի ծվեններով,
Մինչ դրախտի դուռը հասնեի,
Իմ մեղավոր զույգ աչքերով
Եդեմական այգին տեսնեի:
Հոգիս թողեի լույս երկնքում
Ու անհոգի երկիր դառնայի,
Որ ցավ չզգայի էլ իմ հոգում,
Որ այս կյանքից չդառնանայի:
Եթե կորցնեմ իմ մարդկային էությունը
Ու նախընտրեմ տխուր ու գորշ մենությունը,
Արդար մարդիկ թող ինձ չատեն.
Թող մարդկային խղճով դատեն,
Թող հասկանան միտքն իմ պարզ,
Որ այս կյանքում կա մի երազ,
Որտեղ մարդը մարդ չի ատում,
Որտեղ մարդուն մարդ չի դատում:
Մարդ չի նայում մարդու ոտքին,
Չի խաբնվում փողի հոտին,
Կուլ չի գնում իր կոկորդին…
Որտեղ դարդը վարդ է դառնում,
Որտեղ վիշտը խինդ է դառնում,
Սերն է տիրում մարդու սրտին,
Մարդ է մնում մարդու որդին:
Գեթ մի անգամ, ախ, իմ կյանքում
Թևեր առնեի ու սավառնեի,
Մով երկնքի նուրբ լազուրում
Գեթ մի անգամ հանգիստ առնեի:
Քայլեի ամպի ծվեններով,
Մինչ դրախտի դուռը հասնեի,
Իմ մեղավոր զույգ աչքերով
Եդեմական այգին տեսնեի:
Հոգիս թողեի լույս երկնքում
Ու անհոգի երկիր դառնայի,
Որ ցավ չզգայի էլ իմ հոգում,
Որ այս կյանքից չդառնանայի:
Եթե կորցնեմ իմ մարդկային էությունը
Ու նախընտրեմ տխուր ու գորշ մենությունը,
Արդար մարդիկ թող ինձ չատեն.
Թող մարդկային խղճով դատեն,
Թող հասկանան միտքն իմ պարզ,
Որ այս կյանքում կա մի երազ,
Որտեղ մարդը մարդ չի ատում,
Որտեղ մարդուն մարդ չի դատում:
Մարդ չի նայում մարդու ոտքին,
Չի խաբնվում փողի հոտին,
Կուլ չի գնում իր կոկորդին…
Որտեղ դարդը վարդ է դառնում,
Որտեղ վիշտը խինդ է դառնում,
Սերն է տիրում մարդու սրտին,
Մարդ է մնում մարդու որդին: