Դիտել ողջ տարբերակը : Մահ... իսկ հետո՞
Ուլուանա
26.04.2006, 10:26
Հավատու՞մ եք, որ մահից անդին ինչ-որ բան կա, թե՞ համարում եք, որ մահը վերջն է ամեն ինչի։ Անկասկած, ամեն մեկն էլ իրեն գոնե մի անգամ այս հարցը տված կլինի, բայց շատերը, որոշ ժամանակ դրա մասին մտածելոուց հետո, հաճախ պատասխան չգտնելով, թողնում են այդ միտքը և այդպես էլ մնում անորոշ վիճակում՝ ստիպված հաշտվելով նորին մեծություն Անխուսափելիի հետ...:think
Ժամանակակից բժշկության մեջ (ամենահին ոչ միստիկական) կա մի ախտանիշ, որն անվանվում է ֆրանսերեն «դեժա վյու» բառերով։ Դա մի հոգեվիճակ է, երբ մարդուն թվում է, թե ներկայիս զգացողությունը ճշգրտորեն տեղի է ունեցել անցյալում։ «Դեժա վյու», մի զգացողություն, որ ներկայումս դիտված ամեն ինչը (մարդիկ, իրադարձություններ, իրավիճակներ) արդեն դիտվել է անցյալում։ Հոգեկան հիվանդության ախտանիշների շարքին են դասվում նաև «դեժա անտանդյո»՝ արդեն լսած, և «դեժա էպրովե»՝ արդեն զգացած, ախտանիշները։Հավանաբար շատերը, բնականոն կյանքում հոգեպես առողջ լինելով, ունեցել են նման զգացողություններ՝ զարմանալով դրանց պայծառության ու արժանահավատության վրա։
Արտասահմանում կատարած հարցումները ցույց են տալիս, որ մարդկանց երկու երրորդն ունեցել է այդ զգացողությունները։
Հիմնվելով բազմաթիվ գիտափորձերի արդյունքների, ինչպես նաև զանազան փաստերի վրա՝ այժմ արդեն կարելի է վստահաբար պնդել հոգու գոյության մասին, այն մասին, որ կյանքը չի սկսվում ծնունդով և չի ավարտվում մահով։ Այսինքն՝ խոսքը վերամարմնավորումների շղթայի՝ անոչնչանալի թաղանթի մշտական նորացման մասին է։ Այդ մասին նախկինում խոսել են նաև ճանաչված հեղինակությունները։ Օրինակ, Վոլտերը նշել է. «Երկու անգամ ծնվելն ավելի զարմանալի չէ, քան մեկ անգամը. բնության մեջ ամեն ինչ ենթարկված է վերածննդի օրենքին»։ Կամ, Ա. Էյնշտեյնն ասել է. «Գիտությունը չի կարող բացարձակ հավաստի փաստարկներ բերել հավերժական վերադարձի գաղափարի դեմ»։
Վերամարմնավորման տեսությունը հստակ հիմնավորում է ստանում հատկապես այն սեանսների ժամանակ, որոնք իրականանում են մարդուն քնի և արթնության միջև գտնվող վիճակի մեջ ընկղմելու մեթոդով, որ առանձնակի դրսևորվում է ինտուիցիան։ Այդ ժամանակ մարդն ընկալում է իրականությունը, միաժամանակ նրա գիտակցության մեջ հայտնվում են անցյալի նույնքան վառ տեսարաններ։
Մարմնավորումների միջև ընկած ժամանակահատվածում հոգևոր աշխարհում անձի գտնվելը կախված է երկրային կյանքի արդյունքներից, երբ ամեն մի արարք կամ միտք պայմանավորում է կոնկրետ հետևանքները (պատճառահետևանքային օրենք)։ Բնության մեջ չկան պարգևներ կամ պատիժներ, գոյություն ունի միայն պատճառ և հետևանք։ Հանճարները կամ գերշնորհալի երեխաները ոչ թե աստվածային շնորհների օրինակ են, այլ նախորդ կյանքում համառ աշխատանքի արդյունք։ Այս կյանքում հանդիպող բոլոր հանգամանքները առանց բացառության մեր նախկին գործողությունների արդյունք են, այսինքն՝ մենք ապրում ենք այնպիսի պայմաններում, որոնք ինքներս ենք նախապատրաստել։ Իրենց հերթին մեր ներկայիս արարքները ձևավորում են ապագա կյանքի պայմանները։
Վերամարմնավորման գաղափարի գիտակցումը, բացի արտասովոր լինելուց, օգնում է մարդուն բուժվել ներկա կյանքի ախտերից, հատկապես նևրոզներից, ֆոբիաներից։ Ահա ասվածը հաստատող մի դեպք։ Քառասունհինգամյա մի ճարտարագետ անբացատրելի վախ էր զգում և ցավեր՝ մեջքի շրջանում, եթե նրա հետևից գնում էին 2-3 մարդ։ Ռեգրեսիայի ժամանակ (նախորդ կյանքի մեջ ընկղմվելը և վերհիշելը) նա տեսավ, որ ինչ-որ ժամանակ սպանվել է մեջքին արձակած կրակոցից։ Այնտեղ, ուր մխրճվել էր գնդակը, նա խալ ուներ։ Բացատրական զրույցից հետո վախն անհետացավ։
Հիշենք 70-ական թվականների սենսացիան։ Արևմտյան Բեռլինում ապրող տասներկուամյա Էլենա Մարկարդը, ծանր հարվածից հետո գիտակցության գալով, սկսել է խոսել անթերի իտալերեն, որին նախկինում չէր տիրապետում։ Ընդ որում՝ աղջիկը պնդում էր, որ իր անունը Ռոզետա Կաստելյանի է, ծնվել է Իտալիայում, 1887 թ., մահացել է 1917 թ.։ Երբաղջկան տարել են այն տունը, որի հասցեն նա նշել էր, դուռը բացել է վաղուց մահացած Ռոզետայի դուստրը։ Էլենան, ճանաչելով նրան, ասել է. «Ահա իմ դուստր Ֆրանսան»։
Ահա մեկ այլ հետաքրքիր պատմություն։ Տիտու անունով մի տղա սկսել է պնդել, թե իր անունը Սուրեժ Վարմա է, ունի կին՝ Ումա անունով, և երկու երեխա։ Իբր ինքը Ագրայի խանութներից մեկի տերն է։ Վախեցած ծնողները երեխային վերցնում են և գնում Ագրա, և պարզվում է, որ այդ քաղաքում իսկապես ապրել էր ոմն Վարմա, որը հինգ տարի առաջ իր խանութի առջև սպանվել էր գլխին արձակված կրակոցներից։ Հանգուցյալի այրին որոշում է հանդիպել այդ տարօրինակ տղային և երեխաների հետ միասին գնում է նրա մոտ։ Տղան երեխաներին էլ է ճանաչում, ասում նրանց անունները, ինչպես նաև նշում այնպիսի մանրուքներ, որոնք կարող էին իմանալ միայն այրին և ինքը՝ հանգուցյալը։ Այն տեղերում, որտեղ սպանվածի վերքերն էին եղել, Տիտուն խալեր ուներ, իսկ գնդակի ելքի տեղում՝ սպիներ։
Ժամանակակից բժշկության մեջ (ամենահին ոչ միստիկական) կա մի ախտանիշ, որն անվանվում է ֆրանսերեն «դեժա վյու» բառերով։ Դա մի հոգեվիճակ է, երբ մարդուն թվում է, թե ներկայիս զգացողությունը ճշգրտորեն տեղի է ունեցել անցյալում։ «Դեժա վյու», մի զգացողություն, որ ներկայումս դիտված ամեն ինչը (մարդիկ, իրադարձություններ, իրավիճակներ) արդեն դիտվել է անցյալում։ Հոգեկան հիվանդության ախտանիշների շարքին են դասվում նաև «դեժա անտանդյո»՝ արդեն լսած, և «դեժա էպրովե»՝ արդեն զգացած, ախտանիշները։Հավանաբար շատերը, բնականոն կյանքում հոգեպես առողջ լինելով, ունեցել են նման զգացողություններ՝ զարմանալով դրանց պայծառության ու արժանահավատության վրա։
Արտասահմանում կատարած հարցումները ցույց են տալիս, որ մարդկանց երկու երրորդն ունեցել է այդ զգացողությունները։ :'Ես բոլոր թվարկված զգացողություններն հաճախ ունենում եմ։ Կարողա՞ հոգեկան հիվանդ եմ :unsure։
Sunny Stream
26.04.2006, 18:19
Մահից հետո... քանի ամիս է մտածում, մտածում եմ, այդպես էլ պատասխանը չեմ քտնում, թե ինչ ը, բայց համոզված եմ, որ մի հետաքրքիր կյանք է մեզ սպասվում մահից հետո...
Հոգեկան հիվանդության ախտանիշների շարքին են դասվում նաև «դեժա անտանդյո»՝ արդեն լսած, և «դեժա էպրովե»՝ արդեն զգացած, ախտանիշները։Հավանաբար շատերը, բնականոն կյանքում հոգեպես առողջ լինելով, ունեցել են նման զգացողություններ՝ զարմանալով դրանց պայծառության ու արժանահավատության վրա։
Վայ այնքան եմ վախենում, որ ինձ մոտ սկսվում են այդ բոլոր "դե-ժա"ները... Բայց մեկ է, չեմ հավատում էրկրորդ կյանքին...Միգուցե այդ երեխայի նման բացառությոններ լինում րն (առանց բացատրությունների), բայց անձամբ ես գիտեմ, որ ապրում եմ այսօր, որ չեմ հիշում ինձ ո'չ Հին Չինաստանում, ո'չ Հռոմում, ո'չ Հայաստանում, երբևէ չէմ ապրել նախնադարյան կամ միջնադարյան ժամանակներում. Չգիտեմ, բայց կարծում եմ, որ մի քանի կյանքերի գաղափարե պարզապես մարդկանց օգնում է պահպանել նորից վերածնվելու հույսը... Ոչ ոք չգիտի, թե իրեն մահից հետո ինչ է սպասում, այդ պատճառով յուրաքանչյուրը վերածնման, հարատևման իր վարկածն է առաջադրում...:8
Իմ կարծիքով կյանքի շատ կարևոր հարցեր, որոնք անպատասխան են մնում վերամարմնավորումը մերժելու դեպքում, այն ընդունելու դեպքում շատ բնական ու հասկանալի են դառնում։
Իսկ ինչ վերաբերում է ապրած նախկին կյանքերը չհիշելուն, ապա կասեմ հետևյալը։
Մեզ համար հաճախ ծանր է հիշելը նույնիսկ այս կյանքի որոշ դեպքեր։ Պատկերացնու՞մ էք, թե ինչքան ծանր կլիներ, եթե մենք հիշեինք մեր նախկին մարմնավորումների ժամանակ ապրած սարսափելի իրողությունները։ Առավել ևս, եթե հաշվի առնենք, որ մենք ժամանակի ընթացքում կատարելագործվում ենք, հետևաբար նախկինում շատ ավելի անկատար ենք եղել և նախկին կյանքերում շատ ահավոր սխալներ ենք արել, որոնց հիշելը հիմա շատ ծանր կլիներ։ Եվ երբ որ ի վիճակի լինենք դիմանալ անցյալի հուշերի ծանրությանը և կարողանանք դրանցից դասեր քաղել, համոզված եմ, որ կսկսենք քիչ-քիչ հիշել մեր անցյալ կյանքերը։ Իսկ քանի դեռ անցյալի հուշերը խանգարում են մեզ ապրել այսօրվա կյանքով, մենք չենք հիշում դրանք։ Դա մարդու մեջ դրված բնական պաշտպանական մեխանիզմ է։
Ի դեպ, հոգեբանները կարող են հաստատել, որ ծանր ստրեսներ ունեցած մարդիկ ևս հաճախ բացարձակապես մոռանում են անցյալը (նկատի ունեմ այս կյանքում տեղի ունեցածը)։ Այստեղ ևս միևնույն պաշտպանական մեխանիզմն է գործում։
Ինչպես բոլորը, ես էլ եմ ունենում նման զգացողություն...բայց ես լսել եմ դրա մեկ այլ բացատրություն. ինչպես գիտեք , մարդը օգտագործում է իր ուղեղի միայն 10-15 տոկոսը: ասում են յուրաքանչյուրն օժտված է ապագան գուշակելու կարողությամբ: Այսինքն , նրանց ասելով , մենք բոլորս տեպելատներ ենք : Բայց ինչպես ամեն ինչ, սա էլ տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր չափով է զարգացած: Այսպիսով , երբ մարդուն ծանոթ է թվում իրավիճակը , իրականում նա դա կանխագուշակել է, ոմանք էլ ասում են տեսել է երազում , միգուցե դա էլ է տելեպատիայի մի տեսակ ... , ու երբ արդեն գալիս է այդ պահը, նրան թվում է, թե նա եղել է արդեն այդ իրավիճակում...
ինչ վերաբերում է հարցին կա թե չէ...:think անկեղծ ասած , չգիտեմ...
ես հավատում եմ Մեծ Ուժի գոյությանը ` Աստծուն , և նրան, որ բացի նյութականից կա նաև հոգևորը...բայց ինչ տեսք ունի դա, չեմ կարող ասել, քան որ միանշանակ չգիտեմ...
Ուզում եք սպանեք, բայց ես մեկ է հոգու գոյության (այսինքն մի քանի կյանք ապրելու գաղափարը) ու «դեժա վյու»-ի կապը չտեսա ու չհհասկացա: Եթե անգամ մեր այսօրվա կյանքում կատարվածը կախված է նրանից, թե ի՞նչ ենք արել նախորդ կյանքում, ես իմ նոր տեսածը այդ նախկին կյանքում ոչ տեսած պետք է լինեի, ոչ էլ պատկերացրած:
Տեսած կարող էի լինել միայն այն դեպքում, եթե բոլոր կյանքերը ճշգրտորեն համընկնում են իրար, իսկ դա հետաքրքիր չէ, անգամ ձանձրալի է:
Իսկ եթե նախորդ կյանքում պատկերացրել եմ այդ պահը, ուրեմն հիմա էլ պետք է պատկերացնեմ, թե հաջորդ կյանքում հետս ինչ է լինելու: Իսկ այդպիսի պատկերացում չունեմ:
Այդ «դեժա վյու» կոչված իրավիճակները ես էլ եմ շատ ունեցել, հետևաբար չեմ կարող ու չեմ հերքում դրա գոյությունը: Չեմ կարող ոչ հերքել, ոչ էլ հաստատել հոգու գոյության ու մի քանի կյանք ունենալու փաստը: Ես պարզապես չեմ կարողանում հասկանամ, թե այդ ի՞նչ կապի մասին է խոսքը:
Narinfinity
27.04.2006, 01:28
Հավատու՞մ եք, որ մահից անդին ինչ-որ բան կա, թե՞ համարում եք, որ մահը վերջն է ամեն ինչի։ Անկասկած, ամեն մեկն էլ իրեն գոնե մի անգամ այս հարցը տված կլինի, բայց շատերը, որոշ ժամանակ դրա մասին մտածելոուց հետո, հաճախ պատասխան չգտնելով, թողնում են այդ միտքը և այդպես էլ մնում անորոշ վիճակում՝ ստիպված հաշտվելով նորին մեծություն Անխուսափելիի հետ...:think
Համարում եմ , որ մահը դա հերթական ավարտն է , որին հաջորդում է հերթական սկիզբը ...
Մենք գիտենք "ամեն ինչ" , կախված ,թե մեզ և աշխարհը որքանով ենք ճանաչում, բայց և "ոչինչ" չգիտենք , քանի որ մենք շատ կարճ ենք ապրում , և շատ էլ մոռանում ...
Այո , մահը դա հենց վերջն է , որ կա , և անխուսափելի , բայց սկիզբն է շատ սպասված , դժվար միշտ սկսվող ... ;)
Մռայլ թեմա ա, միքիչ ցրվենք:)
Մահ... իսկ հետո՞
Լավագույն դեպքում պուլպուլակ` փորագրված ջերմ ու ափսոսանքով լի խոսքերով:)
Կարծում եմ, "մարմինը"` դա զուտ ֆիզիկական կաղապար է (форма), որը կարող է լինել կամ չլինել, իսկ այ թե ինչն է աշխատացնում այդ "ֆորման"` այ դա արդեն ոչ ոք ի վիճակի չի ընկալել, քանի որ ընդանրապես կիմաստազրկվի մարդկային "կյանք"-ի գաղափարը: :think
Ժողովուդ ինչ որ մեկը լսել է ԿԱԲԱԼԱ / չգիտեմ ճիշտ՞ ա ուղղագրությունը/ գիտության մասին; ԴԱ ոչ թե կրոն է այլ գիտություն , 21-րդ դարի Ֆիզիկա,
ՇԱՏ հետաքրքիր է,
այս թեմայով ԲՈԼՈՐ հարցերի պատասխանները տալիս է: Կարծեմ Հայաստանում այդ ուսմունքը չկա :
Այ ժողովուրդ ջան , ես զարմանում եմ, հիմա դուք քրիստոնյա եք, թե <<բուդդա>>-իստ, կամ ուրիշ <<աստվածներին>> հավատացող: Ինչի համար եք ձեզ տանջում, վերցրեք Աստվծաշունչ և կարդացեք, այնտեղ շատ լավ բացատրում է, որ մարդ ապրում է մեկ անգամ և դրանից հետո դատաստան` Աստված դատելու է և՛ կենդանի մնացծներին և՛ մեռելներին: Սաղմոսներում գրված է, որ երբ Աստված վերցնում է մարդու հոգին, նա մեռնում է: Եվ ժամանակ է գալու, որ մեռելները հարություն են առնելու և դատից հետո ոմանք գնալու են հավիտենական կյանք, ոմանք հավիտենական տանջանք: Ինչի՞ համար ենք նշում Սուրբ Զատիկ` տոնելով Քրիստոսի հարությունը:Ասում եմ հարություն, որովհետև, եթե չենք հավատում վերը գրվածին, հարությանն էլ չենք հավատա: Գրված է. <<Եթե մեռելները հարություն չեն առնում, ուրեմն Քրիստոս էլ հարություն չի առել: Եվ եթե Քրստոս հարություն չի առել, ձեր հավատքը իզուր է և դեռ ձեր մեղքերի մեջ եք: Նույնպես էլ Քրիստոսով ննջողներն էլ կորսված են: Եթե միայն այս կյանքի համար ենք մեր հույսը դնում Քրիստոսի վրա, մենք բոլոր մարդկանցից ավելի խղճալի ենք Ա Կորնթացիների 15:16-19 >>: Միթե այն մարդիկ, որոնք Քրիստոսի համար իրենց կյանքն են դրել մնացել են միայն հուշ, կամ ինչպես Network.am-ն է ասում` պուլպուլակ:
Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց, օրհնյալ է հարությունը Քրիստոսի
StrangeLittleGirl
28.04.2006, 18:22
Այ ժողովուրդ ջան , ես զարմանում եմ, հիմա դուք քրիստոնյա եք, թե <<բուդդա>>-իստ, կամ ուրիշ <<աստվածներին>> հավատացող: Ինչի համար եք ձեզ տանջում, վերցրեք Աստվծաշունչ և կարդացեք, այնտեղ շատ լավ բացատրում է, որ մարդ ապրում է մեկ անգամ և դրանից հետո դատաստան` Աստված դատելու է և՛ կենդանի մնացծներին և՛ մեռելներին: Սաղմոսներում գրված է, որ երբ Աստված վերցնում է մարդու հոգին, նա մեռնում է: Եվ ժամանակ է գալու, որ մեռելները հարություն են առնելու և դատից հետո ոմանք գնալու են հավիտենական կյանք, ոմանք հավիտենական տանջանք: Ինչի՞ համար ենք նշում Սուրբ Զատիկ` տոնելով Քրիստոսի հարությունը:Ասում եմ հարություն, որովհետև, եթե չենք հավատում վերը գրվածին, հարությանն էլ չենք հավատա: Գրված է. <<Եթե մեռելները հարություն չեն առնում, ուրեմն Քրիստոս էլ հարություն չի առել: Եվ եթե Քրստոս հարություն չի առել, ձեր հավատքը իզուր է և դեռ ձեր մեղքերի մեջ եք: Նույնպես էլ Քրիստոսով ննջողներն էլ կորսված են: Եթե միայն այս կյանքի համար ենք մեր հույսը դնում Քրիստոսի վրա, մենք բոլոր մարդկանցից ավելի խղճալի ենք Ա Կորնթացիների 15:16-19 >>: Միթե այն մարդիկ, որոնք Քրիստոսի համար իրենց կյանքն են դրել մնացել են միայն հուշ, կամ ինչպես Network.am-ն է ասում` պուլպուլակ:
Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց, օրհնյալ է հարությունը Քրիստոսի
Լիովին համաձայն եմ:
;)
Ժողովուդ ինչ որ մեկը լսել է ԿԱԲԱԼԱ / չգիտեմ ճիշտ՞ ա ուղղագրությունը/ գիտության մասին; ԴԱ ոչ թե կրոն է այլ գիտություն , 21-րդ դարի Ֆիզիկա,
ՇԱՏ հետաքրքիր է, այս թեմայով ԲՈԼՈՐ հարցերի պատասխանները տալիս է:
Կաբալան ֆիզիկայի հետ ոչ մի կապ չունի։ Կաբալան հին հրեական առասպելագիտություն է (mysticism)։ Այլ խոսքերով՝ հիմարություն։
Կարծեմ Հայաստանում այդ ուսմունքը չկա :
Շատ լավ է որ չկա։
Ուլուանա
28.04.2006, 19:45
Այ ժողովուրդ ջան , ես զարմանում եմ, հիմա դուք քրիստոնյա եք, թե <<բուդդա>>-իստ, կամ ուրիշ <<աստվածներին>> հավատացող: Ինչի համար եք ձեզ տանջում, վերցրեք Աստվծաշունչ և կարդացեք, այնտեղ շատ լավ բացատրում է, որ մարդ ապրում է մեկ անգամ...
Իսկ ինչո՞վ ես համոզված, որ Աստվածաշնչում գրված ամեն ինչ ճիշտ է։ Ճշմարտություններ, իհարկե, շատ կան, բայց դա դեռ չի նշանակում, որ այնտեղ գրված ամեն ինչ պետք է հալած յուղի տեղ ընդունել։ Վերջիվերջո, այդ գիրքը ժամանակի ընթացքում բազմաթիվ թարգմանությունների ու, աստված գիտե, թե ինչ աղավաղումների է ենթարկվել մինչև մեզ հասնելը, որի հետևանքով հիմա դրանում նաև շատ են հակասությունները։ Հոգու վերամարմնավորման գաղափարը, որքան գիտեմ, ի սկզբանե եղել է Աստվածաշնչում, բայց հետո ինչ-ինչ պատճառներով դուրս է մղվել...
Կաբալան ֆիզիկայի հետ ոչ մի կապ չունի։ Կաբալան հին հրեական առասպելագիտություն է (mysticism)։ Այլ խոսքերով՝ հիմարություն։
Ճիշտն ասած՝ ես Կաբալաի մասին գաղափար չունեմ, հետևաբար չեմ կարող որևէ գնահատական տալ։ Բայց միստիցիզմ բառի հայերեն այլ թարգմանություն գիտեմ՝ գաղտնագիտություն։ Չգիտեմ, թե ինչը հիմարություն որակեցիք՝ Կաբալան, թե ընդհանրապես միստիցիզմը, բայց եթե որակումը վերաբերում էր միստիցիզմին ապա ասեմ, որ եթե ինչ-որ բան չենք հասկանում (ուշադրություն դարձնեք միստիցիզմ բառի թարգմանության իմ իմացած տարբերակի վրա՝ գաղտնագիտություն), ապա չարժե դրան անմիջապես հիմարություն պիտակել;)։
Այ ժողովուրդ ջան , ես զարմանում եմ, հիմա դուք քրիստոնյա եք, թե <<բուդդա>>-իստ, կամ ուրիշ <<աստվածներին>> հավատացող: Ինչի համար եք ձեզ տանջում, վերցրեք Աստվծաշունչ և կարդացեք, այնտեղ շատ լավ բացատրում է, որ մարդ ապրում է մեկ անգամ և դրանից հետո դատաստան` Աստված դատելու է և՛ կենդանի մնացծներին և՛ մեռելներին: Սաղմոսներում գրված է, որ երբ Աստված վերցնում է մարդու հոգին, նա մեռնում է: Եվ ժամանակ է գալու, որ մեռելները հարություն են առնելու և դատից հետո ոմանք գնալու են հավիտենական կյանք, ոմանք հավիտենական տանջանք: Ինչի՞ համար ենք նշում Սուրբ Զատիկ` տոնելով Քրիստոսի հարությունը:Ասում եմ հարություն, որովհետև, եթե չենք հավատում վերը գրվածին, հարությանն էլ չենք հավատա: Գրված է. <<Եթե մեռելները հարություն չեն առնում, ուրեմն Քրիստոս էլ հարություն չի առել: Եվ եթե Քրստոս հարություն չի առել, ձեր հավատքը իզուր է և դեռ ձեր մեղքերի մեջ եք: Նույնպես էլ Քրիստոսով ննջողներն էլ կորսված են: Եթե միայն այս կյանքի համար ենք մեր հույսը դնում Քրիստոսի վրա, մենք բոլոր մարդկանցից ավելի խղճալի ենք Ա Կորնթացիների 15:16-19 >>: Միթե այն մարդիկ, որոնք Քրիստոսի համար իրենց կյանքն են դրել մնացել են միայն հուշ, կամ ինչպես Network.am-ն է ասում` պուլպուլակ:
Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց, օրհնյալ է հարությունը Քրիստոսի Հնարավոր է, որ ֆորումում լինեն բուդդիստներ կամ մի այլ կրոնի հետևորդներ, ու կարծում եմ, որ դրա մեջ ոչ մի վատ բան չկա;)։ Ես ինքս հարգում եմ ինչպես իսկական քրիստոնյաներին, այնպես էլ իսկական բուդդիստներին, քանի որ համոզված եմ, որ մարդկության բոլոր մեծ կրոններն էլ միևնույն ճիշտ ճանապարհն են ցույց տալիս։ Բայց երևի դրա մասին արժե այլ թեմայում քննարկել։
Ինչ վերաբերում է նրան, թե Աստվածաշնչում ինչ է ասվում վերամարմնավորման մասին, ապա չեմ կարող քեզ հետ համաձայնվել։ Համոզված եմ, որ Աստվածաշնչում հաճախ հենց վերամարմնավորման մասին է ասվում։ Բայց ասելիքս հիմնավորելու համար շատ ժամանակ է պետք, որը, ցավոք, հիմա չունեմ։ Բայց հետագայում կաշխատեմ գոնե ինչ-որ չափով հիմնավորել ասածս :)։
Մասսագետ
28.04.2006, 23:29
Մահմեդականների՞ն էլ ես հարգում։ Իսլամնե՞լ կո կարծիքով ճիշտ ճանապարհ է ցույց տալիս։
Իսկ ի՞նչ կապ ունի կրոնը մարդուն հարգելու կամ չհարգելու հետ: Կարող ա մահմեդական լինի, որ հարգանքի շատ արժանի լինի ու քրիստոնյա, որ բացարձակ հարգելու բան չլինի մեջը, համենայդեպս տենց քրիստոնյաները շատ են:
Իսկ մահից հետո կարծում եմ, ոչ մի բան էլ չի լինում, տենց էլ մնում ես դագաղում պառկած, մի քսան տարի գալիս այցելում են մի հատ քարի, որի վրա քո անունն ա գրած, հետո էլ էդ քարի մասին ոչ ոք չի հիշում, կամ կարող ա մեռնելուց հետո բախտավոր լինես մի հատ արձան կանգնացնեն ու դարերով քեզ կհիշեն: Ոնց գոյություն չունեիր ծնվելուց առաջ, այ տենց էլ գոյություն չես ունենա մեռնելուց հետո:
Մոդերատորական: Եկեք այս թեման չվերածենք կրոնների ու հավատացյալների քննարկման: Երկուսն էլ ծավալուն և հետաքրքիր թեմաներ եմ: Եթե այդ քննարկումները ուզում եք, որ լինեն, առաջարկում նոր թեմա(ներ) բացել դրանց համար: Եվ ուզում եմ հիշեցնել, որ ինչքան էլ մեր համոզմունքները մեզ համար հավաստի են, դա այնուամենայնիվ միայն մեր կարծիքն է, չնայած կրկնում եմ, մեզնից ամեն մեկը գտնում է, որ իր ասածն է ճշմարիտը (մի դեպքում դա Աստվածաշնչի մեջ գրված Տիրոջ խոսքերն են, մյուս դեպքում գուցե այլ կրոնների կամ կրոնափիլիսոփայական ուսմունքների դրույթներ և այլն): Եկեք այս թեմայում խոսենք միայն "Մահ... իսկ հետո՞" թեմայի շուրջ, փոխանցելով մյուսներին մեր համոզմունքները և(կամ) կարծիքները:
Իսկ ինչո՞վ ես համոզված, որ Աստվածաշնչում գրված ամեն ինչ ճիշտ է։ Ճշմարտություններ, իհարկե, շատ կան, բայց դա դեռ չի նշանակում, որ այնտեղ գրված ամեն ինչ պետք է հալած յուղի տեղ ընդունել։ Վերջիվերջո, այդ գիրքը ժամանակի ընթացքում բազմաթիվ թարգմանությունների ու, աստված գիտե, թե ինչ աղավաղումների է ենթարկվել մինչև մեզ հասնելը, որի հետևանքով հիմա դրանում նաև շատ են հակասությունները։ Հոգու վերամարմնավորման գաղափարը, որքան գիտեմ, ի սկզբանե եղել է Աստվածաշնչում, բայց հետո ինչ-ինչ պատճառներով դուրս է մղվել...
Աստվածաշնչում վերամարմնավորման գաղափար երբեք չի եղել, ընդհակառակը, Աստվածաշունչը նման <<-իզմերին>> դատապարտում է մահվան:
Իսկ ինչ վերաբերվում է Աստվածաշնչի ճշմարտացիությանը, դա այնքան ճշմարիտ է և ավելի ճշմարիտ քան 1+1=2: Բայց և այնպես մեզանից յուրաքանչյուրը ունի իր դիրքորոշումը այս հարցի մեջ:)
StrangeLittleGirl
02.05.2006, 21:58
Աստվածաշնչում ՈՉ ՄԻ հակասություն չկա: Օրինակներ բերեք, և ես կփորձեմ ապացուցել, որ դրանք հակասություններ չեն:
Եվ հետո, ես էլ եմ հավատում մահվանից հետո այն ամենին, ինչի մասին ասվում է Աստվածաշնչում: Թե հավատացիր, որ Հիսուսը քեզ համար խաչվեց և ապշխարեցիր, դու ժառանգում ես հավիտենական կյանք: Բայց դա վերամարմնավորում չէ, դա հարություն է, ինչպես Հիսուսը հարություն առավ:
Ուլուանա
02.05.2006, 23:21
Աստվածաշնչում վերամարմնավորման գաղափար երբեք չի եղել, ընդհակառակը, Աստվածաշունչը նման <<-իզմերին>> դատապարտում է մահվան:
Իսկ ինչ վերաբերվում է Աստվածաշնչի ճշմարտացիությանը, դա այնքան ճշմարիտ է և ավելի ճշմարիտ քան 1+1=2: Բայց և այնպես մեզանից յուրաքանչյուրը ունի իր դիրքորոշումը այս հարցի մեջ:)
Բայց դու ի՞նչ գիտես, թե երբեք չի եղել Աստվածաշնչում վերամարմնավորման գաղափարը։ Դու հո բոլոր Աստվածաշնչի բոլոր ժամանակների հրատարակությունները չե՞ս կարդացել։
Իսկ ինձ համար վերամարմնավորման գաղափարն է նույնքան ճշմարիտ ու նույնքան հաստատ, որքան 1+1=2;)
Ուլուանա
02.05.2006, 23:33
Աստվածաշնչում ՈՉ ՄԻ հակասություն չկա: Օրինակներ բերեք, և ես կփորձեմ ապացուցել, որ դրանք հակասություններ չեն:
Եվ հետո, ես էլ եմ հավատում մահվանից հետո այն ամենին, ինչի մասին ասվում է Աստվածաշնչում: Թե հավատացիր, որ Հիսուսը քեզ համար խաչվեց և ապշխարեցիր, դու ժառանգում ես հավիտենական կյանք: Բայց դա վերամարմնավորում չէ, դա հարություն է, ինչպես Հիսուսը հարություն առավ:
Հակասություններից նախ այս մեկը բերեմ.
Փորձությունների մասին
Հին Կտակարանում կարելի է բազմաթիվ դեպքեր գտնել, երբ Աստված փորձում է մարդկանց։ Օրինակ.
Մովսեսն ասաց նրանց. «Սրտապնդվեցե՛ք, որովհետև Աստված ձեզ փորձելու համար եկավ ձեզ մոտ, որպեսզի նրա երկյուղը լինի ձեր մեջ, և դուք մեղք չգործեք» (Ելք, 20։20)
Աստված փորձեց Աբրահամին և ասեց. «Առ քո միակ որդուն՝ քո սիրելի Իսահակին, գնա մի բարձրադիր տեղ և այնտեղ՝ լեռան վրա, որ ցույց կտամ քեզ, ողջակիզիր նրան» (Ծննդ., 22։1-2)
Աստված ժողովրդին տվեց օրենք ու իրավունք և այնտեղ էլ փորձության ենթարկեց նրան։ (Ելք, 15։25)։
Մեզ հայտնի է, որ Հոբի տառապանքները նույնպես Աստծո համաձայնությամբ Սատանայի կողմից հասցված փորձություններ են։
Հիշենք բոլորիս հայտնի տերունական աղոթքը.
«Հայր մեր, որ հերկինս ես... և մի տանիր զմեզ ի փորձություն, այլ փրկեա զմեզ ի չարե...»։
Սուրբ Հակոբոս առաքյալի ընդհանրական թղթում ասվում է. «Եղբայրնե՛ր, ամենայն ուրախության արժանի համարեցեք, երբ տեսակ-տեսակ փորձությունների մեջ ընկնեք. իմացեք, որ փորձը համբերություն է առաջ բերում, իսկ համբերությունը թող լիակատար արդյունք ունենա...» (Հակոբոս, 1։2-3)
«Ոչ ոք, երբ փորձության մեջ լինի, թող չասի. «Աստծուց եմ փորձվում», քանի որ Աստված չարից չի փորձվում և ինքն էլ չի փորձում ոչ ոքի։ Յուրաքանչյուր ոք փորձվում է՝ հրապուրվելով և խաբվելով իր ցանկություններից։ Այնուհետև ցանկությունը, հղանալով, մեղք է ծնում, և մեղքը, հասունանալով, մահ է ծնում»։ (Հակոբոս, 1։13-15)։
Հաշվի առնելով վերը նշվածը՝ արդյո՞ք անիմաստ չի դառնում«Հայր մեր» աղոթքի մեջ հնչող «և մի տանիր զմեզ ի փորձություն»-ը, եթե «Աստված չի փորձում ոչ ոքի» և եթե տեսակ-տեսակ փորձությունների մեջ ընկնելը ուրախության արժանի բան է։
Իսկ այ Հիսուսի խաչվելու հետ կապված մեկնաբանությունները, իմ կարծիքով, լրիվ անտրամաբանական են ու ինձ համար անընդունելի։ Ի՞նչ է նշանակում՝ Հիսուսը խաչվեց մեզ համար։ Ես այդ գաղափարը չեմ ընդունում և համարում եմ, որ մարդիկ սխալ են մեկնաբանում Հիսուսի խաչելությունը։Ուրեմն ստացվում է, որ մարդիկ ինչ հրեշավոր մեղք էլ գործած լինեն, միևնույն է, փրկվելու են, որովհետև Հիսուսը խաչվել է իրենց համա՞ր։ Ինչու՞ պիտի Հիսուսը պատասխան տար մեր գործած և գործելի մեղքերի համար։ Ինչ-որ շատ չի՞ անարդար ստացվում։ Ասում են՝ Հիսուսն իր վրա վերցրեց մարդկության մեղքերը։ Ես գտնում եմ, որ ամեն մարդ, անկախ ամեն ինչից պետք է ինքը պատասխան տա իր գործած մեղքերի համար, ինչպես նաև պարգևատրվի իր արած բարիքների համար։ Եվ դա շատ պարզորոշ կերպով կարելի է բացատրել վերամարմնավորման օրենքով. հաջորդ կյանքում մարդը հայտնվում է այնպիսի պայմաններում, ինչպիսին որ ինքը ստեղծել է իր համար իր նախորդ կյանքում։ Միևնույն ժամանակ նա լայն հնարավորություններ ունի փոխելու շատ բան, այսինքն՝ կատարելագործվելու։
StrangeLittleGirl
03.05.2006, 00:48
Աստված ժողովրդին տվեց օրենք ու իրավունք և այնտեղ էլ փորձության ենթարկեց նրան։
Օրենք ու իրավունքը փորձության ենթարկելու համար չէր, այլ մարդկանց փրկելու: Բայց հետո ստացվեց այնպես, որ օրենքին ճշգրտորեն հետևողներ չեղան, դրա համար էլ Հիսուսը եկավ......
Մեզ հայտնի է, որ Հոբի տառապանքները նույնպես Աստծո համաձայնությամբ Սատանայի կողմից հասցված փորձություններ են։
Սատանան է փորձության ենթարկել, ոչ թե Աստված
Հիշենք բոլորիս հայտնի տերունական աղոթքը.
«Հայր մեր, որ հերկինս ես... և մի տանիր զմեզ ի փորձություն, այլ փրկեա զմեզ ի չարե...»։
Սուրբ Հակոբոս առաքյալի ընդհանրական թղթում ասվում է. «Եղբայրնե՛ր, ամենայն ուրախության արժանի համարեցեք, երբ տեսակ-տեսակ փորձությունների մեջ ընկնեք. իմացեք, որ փորձը համբերություն է առաջ բերում, իսկ համբերությունը թող լիակատար արդյունք ունենա...» (Հակոբոս, 1։2-3)
«Ոչ ոք, երբ փորձության մեջ լինի, թող չասի. «Աստծուց եմ փորձվում», քանի որ Աստված չարից չի փորձվում և ինքն էլ չի փորձում ոչ ոքի։ Յուրաքանչյուր ոք փորձվում է՝ հրապուրվելով և խաբվելով իր ցանկություններից։ Այնուհետև ցանկությունը, հղանալով, մեղք է ծնում, և մեղքը, հասունանալով, մահ է ծնում»։ (Հակոբոս, 1։13-15)։
Հաշվի առնելով վերը նշվածը՝ արդյո՞ք անիմաստ չի դառնում«Հայր մեր» աղոթքի մեջ հնչող «և մի տանիր զմեզ ի փորձություն»-ը, եթե «Աստված չի փորձում ոչ ոքի» և եթե տեսակ-տեսակ փորձությունների մեջ ընկնելը ուրախության արժանի բան է։
Սա մի քիչ բարդ է բացատրել'յ, բայց կփորձեմ... Երբ դու փորձության ես ենթարկվում, նշանակում է ապրում ես: Փորձությունն անխուսափելի է, քանի դեռ չարը կա: Մի պատմություն պատմեմ: Մի կին գնում է իր եկեղեցու հովվի մոտ և խնդրում, որ աղոթի, որ այլևս փորձության մեջ չընկնի, իսկ հովիվն այսպես է աղոթում. «Տե՛ր, խնդրում եմ՝ մեր քրոջ հոգին վերցրու քեզ մոտ»: Այդ կինն ասում է, որ ոչ թե մեռնել է ուզում, այլ փորձության մեջ չընկնել, իսկ հովիվը պատասխանում է, որ քանի դեռ ապրում է, դա անհնար է: Ի դեպ, Հիսուսն ինքն էլ ե փորձվել...
Իսկ Տիրոջից պետք է խնդրել փորձության մեջ չընկնելու համար: Հիմա կասես, թե ինչ իմաստ ունի, եթե փորձությունն անխուսափելի է: Բացատրեմ: Երբ դու Աստծո ներկայության մեջ չես, չարը քո գլխին ամեն ինչ կարող է անել: Քո խնդրանք է մնալ Նրա ներկայության մեջ, այսինքն՝ փորձության չգնալ, չնայած դա անհնար է: Մենք կատարյալ ենք, երբ Նրա ներկայության մեջ ենք: Մենք խնդրում ենք, որ կարողանանք մնալ Նրա ներկայության մեջ, մինչդեռ ազատ կամք ունենք... պատահում է, որ ինքներս չենք ուզում մնալ և մեզ փորձության գիրկն ենք նետում: Պատահում է և այնպես, որ սատանան բզբզում է մեզ, իսկ եթե մենք խնդրում ենք ու մնում ենք Տիրոջ ներկայության մեջ, ոչ մի փորձություն մեզ վնաս չի կարող տալ: Չգիտեմ, թե ինչքանով էր հասկանալի.... ինչևէ
Իսկ այ Հիսուսի խաչվելու հետ կապված մեկնաբանությունները, իմ կարծիքով, լրիվ անտրամաբանական են ու ինձ համար անընդունելի։ Ի՞նչ է նշանակում՝ Հիսուսը խաչվեց մեզ համար։ Ես այդ գաղափարը չեմ ընդունում և համարում եմ, որ մարդիկ սխալ են մեկնաբանում Հիսուսի խաչելությունը։Ուրեմն ստացվում է, որ մարդիկ ինչ հրեշավոր մեղք էլ գործած լինեն, միևնույն է, փրկվելու են, որովհետև Հիսուսը խաչվել է իրենց համա՞ր։ Ինչու՞ պիտի Հիսուսը պատասխան տար մեր գործած և գործելի մեղքերի համար։ Ինչ-որ շատ չի՞ անարդար ստացվում։ Ասում են՝ Հիսուսն իր վրա վերցրեց մարդկության մեղքերը։ Ես գտնում եմ, որ ամեն մարդ, անկախ ամեն ինչից պետք է ինքը պատասխան տա իր գործած մեղքերի համար, ինչպես նաև պարգևատրվի իր արած բարիքների համար։ Եվ դա շատ պարզորոշ կերպով կարելի է բացատրել վերամարմնավորման օրենքով. հաջորդ կյանքում մարդը հայտնվում է այնպիսի պայմաններում, ինչպիսին որ ինքը ստեղծել է իր համար իր նախորդ կյանքում։ Միևնույն ժամանակ նա լայն հնարավորություններ ունի փոխելու շատ բան, այսինքն՝ կատարելագործվելու։
Հին Կտակարանում ասվում է, որ մեղքի վարձքը մահն է: Դա նշանակում էր, որ եթե դու մեղք ես գործում, ապա մահդ անխուսափելի է: Բայց Աստված սիրում է մարդկանց, և նա որոշեց վճարել այդ գինը մարդկանց փոխարեն: Մեղքի վարձք'յ մահն է, և այդ մահը եղավ: Դա Հիսուսն էր: Եվ նա մեզ թողեց միայն մի բան. հավատալ Նրան: Այո՛, անարդար է: Մենք ոչ մեկս արժանի չենք փրկության: Աստված մեզ նվեր է տվել: Բայց այդ նվերն ընդունելուց հետո չի նշանակում, որ պետք է աջ ու ձախ մեղքեր գործենք ու մտածենք, որ ներված ենք: Երբ սկսում ենք իրապես հավատալ, նաև սիրում ենք Աստծուն, իսկ երբ սիրում ենք, չենք ուզում Նրա կամքը չկատարել, իսկ երբ չենք ուզում, փորձում ենք մեղք չգործել: Ճիշտ է՝ դա անհնար է: Բայց Հիսուսը լվացել է մեր գլուխը: Մեր ոտքերն են միայն կեղտոտվում, իսկ դրանք Նա ամեն օր լվանում է, երբ խնդրում ենք:
Է՜հ, Uluana ջան, համա՜ թե փորձանքի մեջ ես ընկել։ ՈՒզու՜մ ես կույր հավատ ունեցող մարդկանց փաստերով բան ապացուցել։ Չնայած չեմ էլ կարող ասել, թե դեմ եմ կույր հավատին, քանի որ ինքս էլ չգիտեմ, կույր հավա՞տն է լավ, թե՞ ամեն ինչ տրամաբանական վերլուծության ենթարկելը:think։ Մի կողմից, եթե կույր հավատ չունենաս, ամեն կողմից փորձում են սիրտդ կասկածներ գցել, դե արի՜ ու կարճ խելքովդ դրանցից գլուխ հանի։ Մյուս կողմից, բա՞ որ պարզվի, որ սխալ բանի նկատմամբ ես կույր հավատով լցվա՞ծ։ Բա տենց ո՞նց կլինի… Մինչև ե՞րբ… Մի խոսքով չգիտեմ:(։
Հա, ի՞նչ էի ասում։ Մեկ է, ինչքան էլ որ հավաստի փաստարկներ բերես, միևնույն է, կույր հավատ ունեցող մարդուն չես կարող համոզել։ Այսպիսի խոսակցությունները սովորաբար անվերջ շարունակվում են։ Միայն կարող է իզուր թշնամանքով լցվեն քո նկատմամբ։ Կրոնական վիճաբանությունների ժամանակ ցավոք այդպես շատ է լինում։ Այսպիսի հարցերում ամեն մեկն իր կարծիքն ունի, ու սովորաբար մարդիկ շատ անհանդուրժողական են տրամադրված լինում իրենց կարծիքի հետ չհամաձայնվողի նկատմամբ։ Հետո էլ, մեկ էլ տեսար քեզ աղանդավոր հանեն ու սկսեն աշխարհի բոլոր մեղքերի մեջ մեղադրել:tomato։ Հիմա մոդա է այլ կերպ մտածողին աղանդավոր հանելը (նույնիսկ եթե համոզմունքները կրոնական բնույթ չեն կրում )։
Մյուս կողմից էլ, եթե հիմա լռես, ասվածներին չպատասխանես, կսկսեն ասել. «Ա՛յ, տեսա՞ք, օդի մեջ անհիմն խոսացող էր, ճշմարիտ հավատից վախեցավ, փախավ»։
Այնպես որ, Uluana ջան, փորձանքի մեջ ես ընկել :cry:D։
Հ. Գ.
Ժողովուրդ, գրածս ցնդաբանական մտորումներին շատ լուրջ մի վերաբերվեք, ու որպես անձնական վիրավորանք հանկարծ մի ընդունեք։ Աշխատեք մի քիչ հումորով մոտենալ:)։ Դրանք ուղղակի ընդհանուր մտորումներ էին նման թեմաների վերաբերյալ ու ոչ մեկին ուղղված չէին։ Չնայած, իմ կարծիքով, ոչ մի վիրավորական բան չեմ ասել, բայց դե, մարդ ես էլի… Ուղղակի չեմ ուզում, որ կրոնական անհանդուրժողականությունը վատ բաների բերի:(։
Ճիշտն ասած, փորձությունների վերաբերյալ հակասության Բյուրակնի հերքումն այնքան էլ չհասկացա։ Իմ կարծիքով այնքան էլ հիմնավորում չէր։ Ասված շատ բաների հետ համաձայն չեմ։ Մի քիչ խառն ու անորոշ էր, ու դրա համար էլ չես իմանում, թե ոնց պատասխանես։ Թող ամեն մեկը կարդա և՛ հակասության հիմնավորումը, և՛ դրա հերքումը, ու համապատասխան եզրակացություն անի։
Հայտնեմ իմ կարծիքը դրա վերաբերյալ.
Uluana-ի բերած հակասությունները ես էլ եմ տեսնում ու կարծում եմ, որ դրանք մարդկանց կողմից արված Աստվածաշնչի հետագա փոփոխությունների արդյունք են։ Ես ինքս համոզված եմ, որ Աստված ոչ ոքի չի փորձում։ ՈՒղղակի ինչ որ ցանես, այն էլ կհնձես։ Սա նույն պատճառի ու հետևանքի տիեզերական օրենքն է։ Ի դեպ, այն սերտ կապված է վերամարմնավորման սկզբունքի հետ։ Միայն վերամարմնավորման սկզբունքը հասկանալու դեպքում ես տեսնում, որ «ինչ որ ցանես, այն էլ կհնձես» օրենքը միշտ լիարժեք գործում է։
Ուլուանա
03.05.2006, 12:22
Բյուր, ճիշտն ասած՝ես էլ եմ կարծում, որ քո գրածն ապացույց համարեը դժվար է։ Կներես, բայց, իմ կարծիքով, դրանց մեջ էլ հակասություններ կան։ Դրանք կարդալով՝ կարելի է միայն խճճվել։ Ես հասկանում եմ, թե դու ինչ ես ուզում ասել, չեմ կարող ասել, թե ոչ մի ասածիդ հետ համաձայն չեմ, բայց... անորոշ ու մի տեսակ «ցիրուցան» մտքեր ես արտահայտել։ Ամեն դեպքում, քո գրառումը ապացույց չի։;)
Սատանան է փորձության ենթարկել, ոչ թե Աստված
Բայց Աստված համաձայնել է, չէ՞։
Ուլուանա
03.05.2006, 12:49
Ախր, երևույթներ կան, որոնք միմիայն վերամարմնավորման միջոցով կարելի է բացատրել։ Լավ, մի այսպիսի բան ասեմ։ Դուք՝ քրիստոնյաներդ, համարում եք, որ Աստված արդար է, չէ՞։ Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել։ Ես էլ եմ այդպես համարում։ Բայց իրականում ես դրա համար ավելի շատ հիմքեր ունեմ, քան դուք։ Ասեմ՝ ինչու։ Եթե դուք համարում եք, որ մարդ միայն մեկ կյանք է ունենում, որից հետո կամ երկնային արքայության է արժանանում, կամ դատապարտվում է դժոխքում հավերժ այրվելուն ՝ ըստ իր ապրած միակ կյանքում գործած մեղքերի կամ բարիքների։ Այդ դեպքում ինչպե՞ս կբացատրեք այն հանգամանքը, որ բազմաթիվ մարդիկ ծնվում են արդեն որոշակի «պատիժներով»՝ զանազան ֆիզիկական ու հոգեկան արատներ, կյանքի դաժան պայմաններ և այլն։ Մարդը ծնվում է կույր, խուլ, կաղ, անճոռնի կամ հոգեկան խանգարումներով։ Մարդը՝ նորածին մանկիկը, որ դեռ չի հասցրել կյանքում որևէ մեղք գործել, կյանք է մտնում արդեն որոշակիորեն պատժված։ :think
Հարց է առաջանում. ինչու՞, ո՞ր մեղքի համար։ Ինչու՞ հենց ինքը և ոչ թե, ասենք, կողքի հարևան այսինչը կամ այնինչը։ Մի՞թե Աստված կարող էր այդքան անարդար կամ, լավագույն դեպքում, անփույթ կամ անտարբեր գտնվել «բախտ բաժանելու» հարցում։
Չգիտեմ, թե դուք սա ինչով կարող եք բացատրել, բայց իմ խորին համոզմամբ, նման երևույթները միայն մի բացատրություն կարող են ունենալ։ Մարդը աշխարհ է գալիս՝ նախորդ կյանքից արդեն որոշակի փորձ ունենալով, այսինքն՝ անցյալ կյանքում գործած արարքներին համապատասխան՝ նա որոշակի պայմաններում է ծնվում։ Միևնույն ժամանակ նրան հնարավորություն է տրված աշխատել իր վրա, մաքրվել և ճիշտ ապրելով ու ինքնակատարելագործվելով՝ ավելի լավ պայմաններ նախապատրաստել իր հաջորդ կյանքի համար, իսկ շատ մեծ ջանքերի ու կամքի շնորհիվ, որոշ չափով ինչու չէ նաև այս կյանքի համար։ :)
Այդ դեպքում ինչպե՞ս կբացատրեք այն հանգամանքը, որ բազմաթիվ մարդիկ ծնվում են արդեն որոշակի «պատիժներով»՝ զանազան ֆիզիկական ու հոգեկան արատներ, կյանքի դաժան պայմաններ և այլն։ Մարդը ծնվում է կույր, խուլ, կաղ, անճոռնի կամ հոգեկան խանգարումներով։ Մարդը՝ նորածին մանկիկը, որ դեռ չի հասցրել կյանքում որևէ մեղք գործել, կյանք է մտնում արդեն որոշակիորեն պատժված։ :think
Ասենք ծնողների արարքի համար ;) Օրինակ հղիության ժամանակ կամ առաջ ծխելուց, խմելուց և այլն։
բացի դրանից, ինչպե՞ս կբացատրեք մարդկանց քանակի աճը
«Երբ Հիսուսն անցնում էր, տեսավ ի ծնե կույր մի մարդու։
Աշակերտները հարցրին նրան.
- Վարդապե՛տ, մեղքն ո՞ւմն է, որ այս մարդը կույր է ծնվել. նրա՞նն է, թե՞ նրա հորն ու մորը։
Հիսուսը պատասխանեց.
- Մեղքը ո՛չ նրանն է, ո՛չ էլ հորն ու մորը։ Նա կույր է ծնվել, որպեսզի Աստծու զորությունը նրանով հայտնի լինի։»
Հովհաննես 9:1-3
«Ոմանք եկան Հիսուսի մոտ և նրան պատմեցին այն գալիլեացիների մասին, որոնք սպանվեցին Պիղատոսի կողմից, երբ զոհ էին մատուցում Աստծուն։
Հիսուսն ասաց նրանց.
- Կարծում եք, թե սպանվող գալիլեացիները մյուս բոլոր գալիլեացիներից ավելի՞ մեղավոր էին, որ այդպիսի վախճան ունեցան։ Ո՛չ։ Ասում եմ ձեզ, որ եթե չապաշխարեք, դուք բոլորդ էլ նույնպես պիտի կորչեք։ Կամ ի՞նչ եք մտածում այն տասնութ մարդկանց մասին, որոնց վրա Սելովամում փուլ եկավ աշտարակը և սպանեց նրանց։ Նրանք ավելի՞ հանցավոր էին, քան Երուսաղեմի բնակիչները։ Ո՛չ։ Ասում եմ ձեզ, որ եթե չապաշխարհեք, բոլորդ էլ նույնպես պիտի կորչեք։»
Ղուկաս 13:1-5
StrangeLittleGirl
03.05.2006, 17:05
Արշակ> շատ սխալվում ես, եթե կարծում ես, թե իմ հավատը կույր է: Իմ հավատը կենդանի է և տրամաբանված: Վերջիվերջո, Հիսուս ասում է. «Սիրի՛ր քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով, քո ամբողջ հոգով ու քո ամբողջ մտքով» (Մատթ. 22:37): Ես այդպես էլ փորձում եմ անել: Պարզապես դուք՝ անհավատներդ, միշտ փորձում եք ինչ-որ «հակասություններ» գտնել, իսկ երբ բացատրում են ձեզ, չեք ուզում ընդունել և ոչ թե չեք հասկանում: Դա է աշխարհի բանը...
Բայց Աստված համաձայնել է, չէ՞։
Այո՛, եթե չհմաձայներ, ընդհանրապես մինչև հիմա էլ փորձություն չէր լինի: Բայց Աստված մարդուն ազատ էր թողել, իսկ մարդն այն ժամանակ ընտրեց Աստծուց հեռու լինելը:
- Մեղքը ո՛չ նրանն է, ո՛չ էլ հորն ու մորը։ Նա կույր է ծնվել, որպեսզի Աստծու զորությունը նրանով հայտնի լինի։»
Հովհաննես 9:1-3
Այսինքն հենց աստվա՞ծ էր նրան ի ծնե զրկել տեսողությունից ինքնահաստատվելու նպատակով :8
«Ոմանք եկան Հիսուսի մոտ և նրան պատմեցին այն գալիլեացիների մասին, որոնք սպանվեցին Պիղատոսի կողմից, երբ զոհ էին մատուցում Աստծուն։
Հիսուսն ասաց նրանց.
- Կարծում եք, թե սպանվող գալիլեացիները մյուս բոլոր գալիլեացիներից ավելի՞ մեղավոր էին, որ այդպիսի վախճան ունեցան։ Ո՛չ։ Ասում եմ ձեզ, որ եթե չապաշխարեք, դուք բոլորդ էլ նույնպես պիտի կորչեք։ Կամ ի՞նչ եք մտածում այն տասնութ մարդկանց մասին, որոնց վրա Սելովամում փուլ եկավ աշտարակը և սպանեց նրանց։ Նրանք ավելի՞ հանցավոր էին, քան Երուսաղեմի բնակիչները։ Ո՛չ։ Ասում եմ ձեզ, որ եթե չապաշխարհեք, բոլորդ էլ նույնպես պիտի կորչեք։»
Ղուկաս 13:1-5
Այսինքն մեղքը գործիր ու ապաշխարհիր ու միևնույն է վերջում մահանալու ես… :think
Արշակ> շատ սխալվում ես, եթե կարծում ես, թե իմ հավատը կույր է: Հիմա հավատը կենդանի է և տրամաբանված: Պարզապես դուք՝ անհավատներդ, միշտ փորձում եք ինչ-որ «հակասություններ» գտնել, իսկ երբ բացատրում են ձեզ, չեք ուզում ընդունել և ոչ թե չեք հասկանում: Դա է աշխարհի բանը... Ո՞րտեղից հնարեցիր, որ ես անհավատ եմ։ Եթե քո նման չեմ մտածում, դա դեռ չի նշանակում, որ անհավատ եմ :sad։
Հետագա թյուրիմացություններից ձեզ զերծ պահելու համար ասեմ, որ ամենախորին հարգանքով ու հավատով եմ լցված Քրիստոսի ու նրա ուսմունքի նկատմամբ։
Ես չեմ փորձում հակասություններ գտնել։ Դրանք ակնհայտ են։ Ուղղակի ուզում եմ աղավաղումների միջից գտնել սկզբնական անաղարտ ճշմարտությունը։ Իսկ ինչ վերաբերում է բացատրություններին, ապա մոտավորապես նույն բանը ես եմ մտածում ձեր մասին՝ նախորոք տրամադրվածությամբ չեք էլ փորձում լսել ու հասկանալ ասվածը։
Ուլուանա
03.05.2006, 18:55
Ասենք ծնողների արարքի համար ;) Օրինակ հղիության ժամանակ կամ առաջ ծխելուց, խմելուց և այլն։
Այսինքն՝ ծնողների արարքի համար երեխա՞ն պիտի պատասխան տա։ Բայց մի՞թե դա արդարացի կլիներ։:o
բացի դրանից, ինչպե՞ս կբացատրեք մարդկանց քանակի աճը
Իսկ ի՞նչ կապ ունի այս ամենի հետ մարդկանց քանակի աճը։ :unsure
Այսինքն՝ ծնողների արարքի համար երեխա՞ն պիտի պատասխան տա։ Բայց մի՞թե դա արդարացի կլիներ։:o
Արդարացի է թե ոչ, չգիտեմ, բայց այդպես է։ Հոր և մոր առողջական վիճակից է կախված երեխայի առոխջությունը
Իսկ ի՞նչ կապ ունի այս ամենի հետ մարդկանց քանակի աճը։ :unsure
Դե եթե ասում եք, որ վերամարմնավորում է տեղի ունենում, ապա որտեղի՞ց են այսքան շատացել մարդիկ
Ուլուանա
04.05.2006, 18:15
Արշակ> շատ սխալվում ես, եթե կարծում ես, թե իմ հավատը կույր է: Իմ հավատը կենդանի է և տրամաբանված: Վերջիվերջո, Հիսուս ասում է. «Սիրի՛ր քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով, քո ամբողջ հոգով ու քո ամբողջ մտքով» (Մատթ. 22:37): Ես այդպես էլ փորձում եմ անել: Պարզապես դուք՝ անհավատներդ, միշտ փորձում եք ինչ-որ «հակասություններ» գտնել, իսկ երբ բացատրում են ձեզ, չեք ուզում ընդունել և ոչ թե չեք հասկանում: Դա է աշխարհի բանը...
Ե՞ս եմ անհավատ։
Իմ կարծիքով, իմ գրառումներից պարզորոշ կերպով երևում է, որ ես անհավատ չեմ։ Եթե ես քրիստոնյա չեմ կամ չեմ կիսում քո որոշ հայացքներ, դրանից չի կարելի եզրակացնել, թե անհավատ եմ։
Ի դեպ, ես նույնը կարող եմ ասել շատ քրիստոնյաների մասին, որ Աստվածաշնչից դուրս ոչ մի բան չեք ուզում ընդունել, նույնիսկ երբ խոսքը ակնհայտ բաների մասին է։
Ուլուանա
04.05.2006, 18:42
Արդարացի է թե ոչ, չգիտեմ, բայց այդպես է։ Հոր և մոր առողջական վիճակից է կախված երեխայի առոխջությունը
Հա, այդպես է, դա պարզ է, բայց ինչի՞ է հենց այդ երեխան այդ բախտին արժանանում, ոչ թե մեկ ուրիշը, հենց դա է հարցը։ Միակ բացատրությունն այն է, որ նա իր նախորդ կյանքում վաստակել է այդպիսի ծնողներ ունենալը։;)
Դե եթե ասում եք, որ վերամարմնավորում է տեղի ունենում, ապա որտեղի՞ց են այսքան շատացել մարդիկ
Եթե հոգիները վերամարմնավորվում են, դա չի նշանակում, որ նոր հոգիներ չեն ծնվում։
Եթե հոգիները վերամարմնավորվում են, դա չի նշանակում, որ նոր հոգիներ չեն ծնվում։
Իսկ գուցե նրանք միշտ էլ կան, ուղղակի ժամանակ առ ժամանակ վերափոխակերպվում /տրանսֆորմացիա/ են /ինչ երկար բառ ստացվեց/, :B
StrangeLittleGirl
04.05.2006, 21:21
Ի դեպ, ես նույնը կարող եմ ասել շատ քրիստոնյաների մասին, որ Աստվածաշնչից դուրս ոչ մի բան չեք ուզում ընդունել, նույնիսկ երբ խոսքը ակնհայտ բաների մասին է։
Ախր դուք ինչ-որ տեղ ինչ-որ բաներ եք կարդում, դրանք «ակնհայտ հակասություններ» կոչում, ձեզ համար դրոշ դառդնում ու սկսում վիճել, հետո էլ չեք ուզում հասկանալ բացատրությունները: Օրինակ, ինչու՞ է, որ երբ այսպիսի բաներ մենք՝ քրիստոնյաներս, գտնում ենք, սկսում ենք քննարկել ու միշտ էլ ստիպված ենք լինում ընդունել Աստվածաշնչի անթերիությունը: Բայց մարդիկ, որոնք չեն ուզում հասկանալ, ինչքան էլ ասես, չեն ընդունի: Ես քո նշածների ավելի «ակնհայտ» «հակասություններ» եմ գտել, բայց հետո ամաչել եմ, որովհետև պատճառն իմ սխալ հասկանալն էր, ոչ թե Աստվածաշնչի թերությունը:
Ի դեպ, որպեսզի չկասկածես Աստվածաշնչի՝ դարերով պահպանված լինելու մասին, ասեմ, որ հայտնաբերվել է 20 000 օրինակ, որոնք բոլորը ճշգրիտ նույնն են եղել, բացառությամբ հունարեն ու եբրայերեն տարբերակների որոշ տարբերությունների, իսկ դրանց մասին յուրաքանչյուր Աստվածաշնչում ծանոթագրությունների մեջ նշվում է:
Սուրենիքս
04.05.2006, 23:18
ԳԵՎՈՐԳ> ԱՐՇԱԿ > ՍԱՀԱԿ >
կաբալլա-ի մասին կարող եք հենց իրանց սայթից իմանալ:
http://www.kabbalah.info/ru/ կամ առանց ru-ի` http://www.kabbalah.info/
Ես կարդացի շատ հետաքրքիր բանե գտա մեջը,որոնք երբեմն իմ մտոքվ եր անցել ու զուգատիպություններ նակտեցի, շատ գրքեր քաշեցի որ կարդամ,բայց չկարդացի, ու սկսեցի կասկածել արդյոք դա խելքը գլխին բանա թե ևս մի մեթոդ մարդկանց դաունացնելու, ի վերջո հանգեցի նրան որ չարժե առայժ, իմ սեփական աշխարհընկալումը ու անձնական մտքի զարգացումը ավելի հետաքրքիր է ինձ առայժմ:
Իրոք շատ տեղեր եմ գտել ո ասվում է թե դա հին հրեական կախարդություն է, սակայն հիմա ըստ իրանց դա գիտություն է որը արդեն կարելի է բացել մարդկության առաջ:
Սկզբում շատ հետաքրքրեց,բայց չկա բարիք առանց չարիք, համողվաց չես որ զոմբիացման հերթական տարբերակ չի:, Սակայն հենց ժամանակ հետաքրքրություն լինի կկարդամ ավելի մանրամասն: Ու ասվում է որ 3-5 տարի է մինիմում պետք որ հասնես նրան որ բավի քո վրից այն ինչը խանգարում է իսկական մեր ակունքներին հասնելը,տեսնելը ,ապրելը:
Խորհուրդ կտամ Կարդալ իրա introduction-ը որ իմանաք թե ինչ է Կաբալլան, բայց ավել խորանալ չեմ կարող խորհուրդ տալ, քանի որ ես ինքս չեմ փորձել կարդալ այն գրականությունները որոնք պետք են: Մի տեղ հեռախոսի համար թողալու տեղ կար որ իրանք զանգեն քեզ հետ հեռախոսով դասեր անց կացնեն: բայց չզանգեցին, այ ետեղ ես հասկացա որ ետեղ իրոք փողի հոտա գալիս , buziness :D
Ուլուանա
05.05.2006, 21:24
Ախր դուք ինչ-որ տեղ ինչ-որ բաներ եք կարդում, դրանք «ակնհայտ հակասություններ» կոչում, ձեզ համար դրոշ դառդնում ու սկսում վիճել, հետո էլ չեք ուզում հասկանալ բացատրությունները:
Ճիշտն ասած՝ չհասկացա, թե «ինչ-որ տեղ» ասելով ինչ նկատի ունես։ Իսկ բացատրությունները չենք ընդունում այն դեպքերում, երբ դրանք որևէ տրամաբանության չեն ենթարկվում։
Օրինակ, ինչու՞ է, որ երբ այսպիսի բաներ մենք՝ քրիստոնյաներս, գտնում ենք, սկսում ենք քննարկել ու միշտ էլ ստիպված ենք լինում ընդունել Աստվածաշնչի անթերիությունը: Բայց մարդիկ, որոնք չեն ուզում հասկանալ, ինչքան էլ ասես, չեն ընդունի: Ես քո նշածների ավելի «ակնհայտ» «հակասություններ» եմ գտել, բայց հետո ամաչել եմ, որովհետև պատճառն իմ սխալ հասկանալն էր, ոչ թե Աստվածաշնչի թերությունը:
Դուք՝ քրիստոնյաներդ, հենց սկզբից էլ հակված եք հավատալու Աստվածաշնչում գրված ամեն ինչին, դրա համար էլ նույնիսկ անտրամաբանական կամ հակասական մտքերի հանդիպելիս միշտ ինքներդ ձեզ համոզում եք, որ դա ձեզ է թվացել, որովհետև Աստվածաշունչը չի կարող սխալ լինել, դուք հենց ի սկզբանե բացառում եք այդպիսի հնարավորությունը։ Էլ ինչի՞ մասին է խոսքը։
Ի դեպ, որպեսզի չկասկածես Աստվածաշնչի՝ դարերով պահպանված լինելու մասին, ասեմ, որ հայտնաբերվել է 20 000 օրինակ, որոնք բոլորը ճշգրիտ նույնն են եղել, բացառությամբ հունարեն ու եբրայերեն տարբերակների որոշ տարբերությունների, իսկ դրանց մասին յուրաքանչյուր Աստվածաշնչում ծանոթագրությունների մեջ նշվում է:
Բյուր, ես կարող եմ քեզ վերջին տարիներին լույս տեսած Աստվածաշնչի մի քանի տարբեր հրատարակությունների անուններ տալ, որտեղ իրար հակասող մտքեր կան, բայց բացի դրանից, ընդհանրապեսԱստվածաշնչի մեջ շատ ծանոթագրություններ կան, որոնցում նշվում է, որ լավագույն հունարեն բնագիրը չունի այսինչ կամ այնինչ բառը , այսինքն՝ դրա փոխարեն թարգմանիչները պարզապես դրել են իրենց ուզած բառը՝ հաճախ աղավաղելով տվյալ մտքի իմաստը։ Հիմա կոնկրետ օրինակները փնտրելու ժամանակ չունեմ, հետո կգրեմ։
StrangeLittleGirl
05.05.2006, 22:27
Բյուր, ես կարող եմ քեզ վերջին տարիներին լույս տեսած Աստվածաշնչի մի քանի տարբեր հրատարակությունների անուններ տալ, որտեղ իրար հակասող մտքեր կան, բայց բացի դրանից, ընդհանրապեսԱստվածաշնչի մեջ շատ ծանոթագրություններ կան, որոնցում նշվում է, որ լավագույն հունարեն բնագիրը չունի այսինչ կամ այնինչ բառը , այսինքն՝ դրա փոխարեն թարգմանիչները պարզապես դրել են իրենց ուզած բառը՝ հաճախ աղավաղելով տվյալ մտքի իմաստը։ Հիմա կոնկրետ օրինակները փնտրելու ժամանակ չունեմ, հետո կգրեմ։
Ես դրանցից շատերը գիտեմ: Երբ իմ խմբի համար սերտողություն եմ պատրաստում, մի քանի հայերեն թարգմանություններ եմ նայում: Եթե հասցնում եմ, անգլերենն էլ եմ ուսումնասիրում: Ինչ խոսք, տարբերություններ կան, բայց դրանք չի կարելի հակասություններ կոչել: Հունարեն ու եբրայերեն բնագրերն էլ են տարբերվում, բայց ես ընդունում եմ եբրայերենը, չնայած մեր եկեղեցին օգտագործում է հունարենից թարգմանությունը: Ես եբրայերենն եմ ընդունում, որովհետև հունարենը հենց եբրայերենից է թարգմանվել ու թեև չնչին, բայց ինչ-որ փոփոխությունների է ենթարկվել: Համենայնդեպս, դրանք հակասություններ չեն, այլ իրարից փոքր-ինչ տարբերվող մտքեր:
Իսկ բացատրությունները չենք ընդունում այն դեպքերում, երբ դրանք որևէ տրամաբանության չեն ենթարկվում։
Տարօրինակ է... փաստորեն ճիշտ են ասում, որ մարդիկ ոչ մի այլ հարցում այդքան չեն փորձում ամեն ինչ ենթարկել տրամաբանությանը, ինչքան կրոնին վերաբերող հարցերում:
Այո՛, Աստված ուզում է, որ Իրեն մտքով սիրենք, այսինքն հասկանանք, թե ինչ ենք անում, բայց Նա մեզնից հավատք էլ է ուզում: Դա այն հավատքը չի, որ ասում ես Աստված կա: Դևերն էլ են հավատում Հիսուսին և սարսափով սպասում են: Ճշմարիտ հավատքը Աստծո հետ քայլելն է, Նրան ճանաչելը, սիրելը, իսկ դա նշանակում է ընդունել Հիսուսին որպես Տեր և Փրկիչ:
Հա՛, ինչ-որ շեղվեցի: ՈՒրիշ բան էի ուզում ասել: Երբ դուք փողոց եք անցնում, արդյոք քննարկու՞մ եք բոլոր հնարավոր տարբերակները, մտածու՞մ եք, թե որքանով է հավանական, որ մյուս մայթին չեք հասնի: Կարծում եմ, որ եթե լինում է այդպես, ապա շատ հազվադեպ: Դուք հավատում եք, որ հասնելու եք մյուս մայթին: Բայց կրոնի հարցերում ուրիշ եք: Փորձում եք զոռով հակասություններ գտնել (հակասություն նշանակում է, որ երկու բան նույն տեղում են, չնայած դա անհնար է), բացարձակապես չեք հավատում:
Իսկ ես չեմ ուզում շարունակել այս վեճը: Հիմա եթե ասեմ ինչ եմ մտածում, կհարձակվեք ինձ վրա... Դրա համար լռում եմ: Պարզապես ուզում եմ ասել, որ ինչքան ուզում եք քարկոծեք, ինչ ուզում եք ասեք, հաստատ ձեր ասածը Աստծո խոսքին ոչ մի կերպ չի կարող հասնել: Իսկ Աստծո խոսքը Աստվածաշունչն է: Ես ապրում եմ կենդանի Աստծո հետ, հարաբերվում նրա հետ, զրուցում: Նա մինչև հիմա ինձ չի ասել, թե Աստվածաշնչում հակասություններ կան: Իսկ Նա հաստատ ավելի շատ բան գիտի, քան դուք, որ փորձում եք չեղած տեղից ինչ-որ բաներ հորինել:
Մոդերատորական: Եկեք այստեղ քննարկենք միայն «Մահ... իսկ հետո՞» թեմայով։ Կրոնի վերաբերյալ այլ հարցերը կարող ենք քննարկել « (http://www.akumb.am/showthread.php?t=227)Կրոններ, միջկրոնական փոխհարաբերություններ, տարբեր կրոնների դերը մեր կյանքում» (http://www.akumb.am/showthread.php?t=227) թեմայում կամ նոր թեմա բացել։
Ես քրիստոնյա եմ, և ոչ թե կուրորեն հավատում ու ընդունում եմ Աստվածաշնչում գրվածը, այլ հասկանում եմ ու համաձայն եմ դրան: Ինձ համար անընդունելի է վերամարմնավորման գախափարը, որովհետև կարծում եմ- դա հորինել են նրանք, ովքեր ուզում են հույս տալ իրենց, թե մյուս կյանքում ավելի լավը կլինեն, սխալները հետո էլ կհասցնեն ուղղել և այլն... Ու էդպես անընդհատ շրջապտույտ, որ անիմաստ է:
Իսկ Քրիստոս ասում է -մարդ մի անգամ է ապրում ու դրանով արժանանում կամ չի արժանանում Արքայության: Մահից հետո հաստատ կյանք կա ու դրան պետք է արժանանալ էս կյանքում, հետո ուրիշ հնարավորություն չի լինելու:
Ինչ վերաբերում է դեժավյու-ին: Եթե մարդը ստեղծված է Աստծո պատկերով ու նմանությամբ, իսկ Աստված անսկիզբ ու անվախճան է ու ամենագետ, ուրեմն մարդն ել տեսականորեն հնարավորություն ունի ամեն բան իմանալու ու տեսնելու... Պետք է միայն ուղեղի բոլոր հնարավորություններն օգտագործել: Ամեն մեկը չի, որ բոլոր ինֆորմացիոն ալիքները կարող է որսալ.:)
P.S. Կներեք, որ անգլերեն տառերով է, էս անգամ չստացվեց հայերեն. հաջորդ անգամ կփորձեմ ;)
P.P.S. Ադմինի կողմից: Կներեք, որ ես այս անգամ ինքնուրույն ձեր տեքստը ձևափոխեցի հայերեն տառերով տեքստի: Հաջորդ անգամները կխնդրեմ, որ ինքներդ անեք :)
StrangeLittleGirl
07.05.2006, 00:57
Իսկ Քրիստոս ասում է -մարդ մի անգամ է ապրում ու դրանով արժանանում կամ չի արժանանում Արքայության:
Մնացած բոլորին համաձայն եմ, բացի այս նախադասությունից: Դու փրկության չես արժանանում, քո բարի գործերը չեն քեզ փրկում: Փրկությունը նվեր է:
Եթե մարդը ստեղծված է Աստծո պատկերով ու նմանությամբ, իսկ Աստված անսկիզբ ու անվախճան է ու ամենագետ, ուրեմն մարդն ել տեսականորեն հնարավորություն ունի ամեն բան իմանալու ու տեսնելու... Լրիվ համաձայն եմ։ Ընդ որում, այս միտքը ևս հուշում է վերամարմնավորման տրամաբանական լինելը:)
Ինձ համար անընդունելի է վերամարմնավորման գախափարը, որովհետև կարծում եմ- դա հորինել են նրանք, ովքեր ուզում են հույս տալ իրենց, թե մյուս կյանքում ավելի լավը կլինեն, սխալները հետո էլ կհասցնեն ուղղել և այլն...
Իսկ թե ինչն են հորինել մարդիկ՝ վերամարմնավորման գաղափարը, թե դրա չլինելը, դեռևս կանդրադառնանք։
…Դու փրկության չես արժանանում, քո բարի գործերը չեն քեզ փրկում: Փրկությունը նվեր է: Նախ փրկություն բառն իմ կարծիքով տեղին չէ, բայց դա երկար խոսակցություն է։ Երկրորդ՝ ստացվում է, որ Աստված շատ անարդար է. քեֆը տվեց՝ այս մեկին փրկություն նվիրեց, իսկ այս մյուսին՝ դժողքի հավերժական կրակ, չնայած, որ երկրորդը կյանքում ավելի շատ լավ գործեր էր արել, քան առաջինը։ Ա՜խր անտրամաբանական է այդպես…
StrangeLittleGirl
07.05.2006, 14:48
Չէ՜, դու սխալ ես հասկանում: Քեֆը տալով չի, այլ Հիսուսին հավատալով ու ընդունելով որպես Տեր և Փրկիչ: Իսկ մենք նույնիսկ մեր ամենալավ գործերով այնքան մեղավոր ենք, որ արժանի չենք փրկության:
Չէ՜, դու սխալ ես հասկանում: Քեֆը տալով չի, այլ Հիսուսին հավատալով ու ընդունելով որպես Տեր և Փրկիչ: Իսկ մենք նույնիսկ մեր ամենալավ գործերով այնքան մեղավոր ենք, որ արժանի չենք փրկության: Շատ «քրիստոնյաներ» հենց այդպես էլ վարվում են. «Հիսուսը մեր Տերն է, Հիսուսը մեզ կփրկի» ասելով սարսափելի գործեր են անում։ Ստացվում է, որ նրանք իրենց սարսափելի վատ գործերով հանդերձ կփրկվեն, իսկ նա, ով ամբողջ կյանքում առաքինի կյանք է վարել, բայց Հիսուսի գոյության մասին երբևէ չի էլ իմացել, հավերժ վառվելու է դժոխային կրակի մեջ։
Ու ստացվում է, որ Աստված ինքն է մեզ մեղավոր ստեղծել, բայց մենք արժանի չենք փրկության։
Չէ, ամեն ինչ իրականում լրիվ այլ կերպ է։
StrangeLittleGirl
07.05.2006, 15:54
Ճիշտն ասած, ես չեմ ուզում այս վեճը շարունակել, մանավանդ որ թեմայից շեղվում ենք... բայց... շատ ճիշտ ես արել, որ «քրիստոնյաներ» ես գրել, ոչ թե քրիստոնյաներ... Որովհետև Հիսուսին իրապես հավատացողները կատարում են նաև Նրա մեծագույն պատվիրանները, բայց շատերը չեն հասկանում Նրա արժեքը և անընդհատ մեղք են գործում՝ մտածելով, որ Աստված կների: Հավատա, որ նրանց հաստատ Աստված չի ների:
Իսկ Աստված մարդուն անթերի էր ստեղծել, բայց տվել էր ընտրության հնարավորություն: Մարդն ընտրեց մեղքը, և հիմա ամենքս մեղավոր ենք:
Հետո, մեղքը մենակ մարդ սպանելն ու գողանալը չի: Մեղքը Աստծո կամքին հակառակվելն է: Իսկ այդ «առաքինի» կյանքով ապրողները հավատացած եմ, որ մեկ անգամ չէ, որ Աստծո կամքին դեմ են գնացել:
Չէ՜, դու սխալ ես հասկանում: Քեֆը տալով չի, այլ Հիսուսին հավատալով ու ընդունելով որպես Տեր և Փրկիչ: Իսկ մենք նույնիսկ մեր ամենալավ գործերով այնքան մեղավոր ենք, որ արժանի չենք փրկության:
Համաձայն եմ. մեզնից ոչ ոք արժանի չէ Արքայության, որովհետեւ բոլորս մեղավոր ենք, բայց գոնե պետք է ձգտել կատարելագործվել, մնացածն Աստված կորոշի՝ ըստ մեր հավատի: Իսկ ինչ է հավատն առանց գործի.;) էնպես որ, բարի գործերը հաստատ կօգնեն. ինչքան կարող եք, շատ արեք:angel
Կարծում եմ մահվանից հետո ամեն ինչ վերջանում է,էս մի կյանքն ենք ապրում։
Ուլուանա
09.05.2006, 08:47
Ինչ խոսք, տարբերություններ կան, բայց դրանք չի կարելի հակասություններ կոչել: Հունարեն ու եբրայերեն բնագրերն էլ են տարբերվում, բայց ես ընդունում եմ եբրայերենը, չնայած մեր եկեղեցին օգտագործում է հունարենից թարգմանությունը: Ես եբրայերենն եմ ընդունում, որովհետև հունարենը հենց եբրայերենից է թարգմանվել ու թեև չնչին, բայց ինչ-որ փոփոխությունների է ենթարկվել: Համենայնդեպս, դրանք հակասություններ չեն, այլ իրարից փոքր-ինչ տարբերվող մտքեր:
Ես մի քիչ սխալ էի արտահայտել միտքս. ճիշտ է, տվյալ դեպքում խոսքը հակասությունների մասին չէ, այլ անճշտությունների, իսկ հակասությունները Աստվածաշնչի ներսում են, ոչ թե տարբեր հրատարակությունների միջև։ Բյուր, քո ասած փոքր-ինչ տարբերվող մտքերը հաճախ լրիվ այլ իմաստ են տալիս նախադասություններին, օրինակ՝ իմաստուն օձը դառնում է խորամանկ, Կենաց (Կյանքի) ծառը մի ուրիշ հրատարակության մեջ դառնում է բարու և չարի իմացության ծառ, այն դեպքում, երբ դրանք երկու տարբեր ծառեր են, աստծո որդիները մի ուրիշ տեղ դառնում են աստծո հրեշտակներ, Հուդիթի և այլոց գրքերում մի պետության թագավորը հայտնվում է այդ պետության դեմ կռվող թշնամու բանակի զորավարի դերում... և այլն։
Ի դեպ, մի անճշտության էլ հանդիպել եմ, երբ թարգմանություն էի անում։ Տեքստը, որը թարգմանում էի, մայրի (кедр) ծառի մասին էր, որն օժտված է հզոր էներգիայով ու արտասովոր բուժիչ հատկություններով։ Տեքստում մեջբերված հատվածներ կային Աստվածաշնչից, որոնց մեջ խոսվում էր մայրու մասին։ Այդ հատվածները, բնականաբար, ես ոչ թե թարգմանում էի, այլ հայերեն Աստվածաշնչում գտնում էի համապատասխան հատվածն ու արտագրում։ Արտագրելիս նկատեցի, որ մայրի բառի փոխարեն եղևնի է գրված, ստուգելու համար մի հատ էլ ռուսերեն Աստվածաշունչը նայեցի. այնտեղ համապատասխան տեղում кедр էր գրված, այսինքն՝ հայերեն Աստվածաշնչում սխալ էր թարգմանված։ Ինչ խոսք, մայրի ծառին անծանոթ մարդու համար շատ հնարավոր է, որ տարբերություն չլինի՝ մայրի է թե եղևնի, վերջիվերջո, երկուսն էլ փշատերև ծառեր են ու արտաքինից գրեթե չեն տարբերվում, բայց բանն այն է, որ եղևնին իր հատկություններով չի կարող համեմատվել մայրու հետ, և բոլորովին պատահական չէ, որ ոչ թե եղևնու, այլ հենց մայրու անունն է Աստվածաշնչում նշվում։ Նորից եմ ասում, չիմացող մարդը դրա վրա ուշադրություն չի էլ դարձնի, բայց իրականում տարբերությունը, հետևաբար անճշտությունը ակնհայտ է։ Աստվածաշնչից մենք իմանում ենք, որ Սողոմոն արքան մայրուց տաճար է կառուցել։ Լիբանանից մայրի բերելու համար նա մեկ ուրիշ արքայի՝ Հերոնին, իր թագավորությունից քսան քաղաք է տալիս։ Քսան քաղաք՝ ինչ-որ շինանյութի դիմաց։ Այնպես որ, համաձայնեք, որ վերոհիշյալ անճշտությունը փոքր համարել չի կարելի։ Իսկ եթե նման անճշտություններ կան, ապա դեռ շատ բան կարելի է սպասել։
Ախր, ճիշտ հասկացեք, ես նպատակ չունեմ ապացուցելու, որ Աստվածաշունչը սխալ գիրք է, դրանում արժեքավոր ու իմաստուն մտքերի առկայությունը ժխտել չի կարելի, բայց դա չի նշանակում, որ այնտեղ գրված ամեն ինչ պետք է հալած յուղի տեղ ընդունել, հատկապես, որ շատ դեպքերում մարդ ստիպված է լինում ընտրություն կատարել թարգմանիչների կամ հազարավոր տարիների ընթացքում դրանց վրա աշխատած բազմաթիվ մարդկանց մեղքով առաջացած տարբեր «ճշմարտությունների» միջև։ Ախր նմանատիպ օրինակներն այնքան շատ են, ես այդքանի մասին չեմ կարող անընդհատ գրել ու մեկնաբանել... Իմ կարծիքով, եղածն էլ բավական է։
StrangeLittleGirl
09.05.2006, 11:32
Ես լռում եմ, բայց ոչ թե նրա համար, որ համաձայն եմ (չնայած անճշտուտյունների մասին ճիշտ ես ասում), այլ նրա համար, որ էլ հավես չունեմ, համ էլ պայմանավորվել էինք ;)
Narinfinity
09.05.2006, 11:53
Կարծում եմ մահվանից հետո ամեն ինչ վերջանում է,էս մի կյանքն ենք ապրում։
Մի կյանք ենք ապրում , եկեք լավ ապրենք ,
Արժանի լինենք մեր միակ կյանքում ...
Բայց ինչն է ստիպում որ այդպես էլ մենք ,
Մեր ամբողջ կյանքում երբեք չենք փոխվում ,
Հարցերն էլ նորից նույն բանն են ուզում,
Պատասխանելու էլ շատ բառեր չենք գտնում ,
Խնդում ենք տխուր , տխրում ենք , լռում ,
Եվ դարից դարին անցնում ենք գնում ,
Եվ հուշ ու շշուկ ,մեր թողած կյանքից , լոկ դա է մնում ... :)
Բայց և ապրում ենք մարդկանց սրտերում , հիշվում ենք ուրախ ու միշտ էլ խնդուն ... :)
Իմ կարծիքով մեռնելուց հետո էն ա լինելու ինչ որ ծնվելուց առաջ:
Չնայած հույս ունեմ որ էլի կապրեմ:
Մահը համարում եմ վերածնունդ: :think
իսկ եթե ապրում ,շնչում,ծաղկում ,փթթում ու երգում ես,,,
դրանից հետոն ինչիդ է պետք??:ok
Երբ փոքր էի, երևի հինգ տարեկան հազիվ, ինքս ինձ սկսեցի խոսալ «Էլի ինձ խաբեցին…»: Մայրիկս շրջվեց դեպի ինձ և հարցրեց, թե ու՞մ մասին եմ խոսում, ո՞վ է ինձ խաբել, և ես ասացի «դե իրանք էլի, այնտեղ…», մայրս հարցրեց «որտեղ՞, ի՞նչ կա այնտեղ», ես էլ պատասխանեցի «դե այնտեղ, ուր կա ամեն ինչ և չկա ոչինչ, այնտեղ լավ է…», մայրս ՝«իսկ ինչու՞ ես նորից եկել այստեղ», ես ՝«դե ամեն անգամ ես այնտեղ եմ հայտնվում, հետո նորից ծնվում, ամեն անգամ ինձ խաբում են և ուղարկում այստեղ… Այս անգամ էլ ինձ ասել են, որ այստեղ ինձ բոլորը սիրելու են ու նորից խաբելով ուղարկել… Բայց բակում ինձ չեն սիրում:( Հայրիկս էլ չի սիրում:o »: Այս խոսակցությունը մայրս է ինձ պատմել, բայց ցավոք, ես չեմ հիշում… Ասում են, որ այդ տարիքում երեխաները հիշում են, թե մինչև այս կյանքում ծնվելը, որտե՞ղ են եղել և այս խոսակցությունը այդպիսի դեպքերից մեկն է… Իմ կարծիքով մարդ ծնվում է մի քանի անգամ, և պարտադիր չէ նույնիսկ, որ նա մարդ ծնվի: Սա այպես ասած շրջապտույտ է(չգիտեմ, թե ինչքանով ճիշտ թարգմանեցի այս բառը ռուսերենից... ուզում էի ասել «круговорот»): Մենք ծնվում ենք անընդհատ և մեր հաջորդ կյանքի լավ կամ վատ լինելը կախված է մեր տվյալ պահի կյանքից: Հաջորդ կյանքի լավ լինելը կախված է նրանից, թե որքանով ենք ճիշտ ապրում, բարություն, լավություն անում, ձգտում ենք անել այնպես, որ գոնե վնաս չտանք, եթե չենք կարողանում օգտակար ինչ-որ բան անել: Երևի թե ավելի պարզ կլինի, եթե ասեմ, որ դա կախված է մեր կարմայից (հայերեն՝ գործողություն): Եթե այս կյանքում մենք դժբախտ ենք, անհաջողությունների ենք հանդիպում, ապա դա նշանակում է, որ նախորդ կյանքերից մեկում մենք ինչ-որ բան սխալ ենք արել, վատ բան ենք արել և այժմ , կոպիտ ասած, վճարում ենք դրա համար: Եվ մենք վերադառնալու ենք Կյանք մինչ այն ժամանակ... когда полностью отработаем свою карму и достигнем просветления…Կներեք, հայերեն չկարողացա ասեմ, առանց էդ ել մնացածը ռուսերենից հայերեն հազիվ թարգմանեցի:oy : Դե կարող է իմ գրածներիս մեջ հետագայում ինքս սխալ բաներ գտնեմ, երբ բուդդիզմն ավելի խոր ուսումնասիրեմ:oy Սա հիմնական բուդդիզմի գաղափարներից է:
Որպես վերջաբան այս ասածներիս, ասեմ, որ իմ կարծիքով մահից հետո ամեն մեկի մոտ լինում է այն, ինչ նա սերմանել է տվյալ կյանքում, թե որքանով է նա… отработал свою карму: Նորից ներող եղեք ռուսերենիս համար…
Ուլուանա
31.07.2006, 07:07
Երբ փոքր էի, երևի հինգ տարեկան հազիվ, ինքս ինձ սկսեցի խոսալ «Էլի ինձ խաբեցին…»: Մայրիկս շրջվեց դեպի ինձ և հարցրեց, թե ու՞մ մասին եմ խոսում, ո՞վ է ինձ խաբել, և ես ասացի «դե իրանք էլի, այնտեղ…», մայրս հարցրեց «որտեղ՞, ի՞նչ կա այնտեղ», ես էլ պատասխանեցի «դե այնտեղ, ուր կա ամեն ինչ և չկա ոչինչ, այնտեղ լավ է…», մայրս ՝«իսկ ինչու՞ ես նորից եկել այստեղ», ես ՝«դե ամեն անգամ ես այնտեղ եմ հայտնվում, հետո նորից ծնվում, ամեն անգամ ինձ խաբում են և ուղարկում այստեղ… Այս անգամ էլ ինձ ասել են, որ այստեղ ինձ բոլորը սիրելու են ու նորից խաբելով ուղարկել… Բայց բակում ինձ չեն սիրում:( Հայրիկս էլ չի սիրում:o »: Այս խոսակցությունը մայրս է ինձ պատմել, բայց ցավոք, ես չեմ հիշում… Ասում են, որ այդ տարիքում երեխաները հիշում են, թե մինչև այս կյանքում ծնվելը, որտե՞ղ են եղել և այս խոսակցությունը այդպիսի դեպքերից մեկն է… Իմ կարծիքով մարդ ծնվում է մի քանի անգամ, և պարտադիր չէ նույնիսկ, որ նա մարդ ծնվի: Սա այպես ասած շրջապտույտ է(չգիտեմ, թե ինչքանով ճիշտ թարգմանեցի այս բառը ռուսերենից... ուզում էի ասել «круговорот»): Մենք ծնվում ենք անընդհատ և մեր հաջորդ կյանքի լավ կամ վատ լինելը կախված է մեր տվյալ պահի կյանքից: Հաջորդ կյանքի լավ լինելը կախված է նրանից, թե որքանով ենք ճիշտ ապրում, բարություն, լավություն անում, ձգտում ենք անել այնպես, որ գոնե վնաս չտանք, եթե չենք կարողանում օգտակար ինչ-որ բան անել: Երևի թե ավելի պարզ կլինի, եթե ասեմ, որ դա կախված է մեր կարմայից (հայերեն՝ գործողություն): Եթե այս կյանքում մենք դժբախտ ենք, անհաջողությունների ենք հանդիպում, ապա դա նշանակում է, որ նախորդ կյանքերից մեկում մենք ինչ-որ բան սխալ ենք արել, վատ բան ենք արել և այժմ , կոպիտ ասած, վճարում ենք դրա համար: Եվ մենք վերադառնալու ենք Կյանք մինչ այն ժամանակ... когда полностью отработаем свою карму и достигнем просветления…Կներեք, հայերեն չկարողացա ասեմ, առանց էդ ել մնացածը ռուսերենից հայերեն հազիվ թարգմանեցի:oy : Դե կարող է իմ գրածներիս մեջ հետագայում ինքս սխալ բաներ գտնեմ, երբ բուդդիզմն ավելի խոր ուսումնասիրեմ:oy Սա հիմնական բուդդիզմի գաղափարներից է:
Որպես վերջաբան այս ասածներիս, ասեմ, որ իմ կարծիքով մահից հետո ամեն մեկի մոտ լինում է այն, ինչ նա սերմանել է տվյալ կյանքում, թե որքանով է նա… отработал свою карму: Նորից ներող եղեք ռուսերենիս համար…
Arisol ջան, ախր այսքան ժամանակ ու՞ր էիր, ինչու՞ ավելի շուտ չէիր գալիս, որ այդ խոսքերն ասեիր։ Բա ես ու Արշակը մեռանք քո այս ասածները կրկնելով, բայց ոչ ոք մեզ չէր հասկանում... :(
Լսիր. կարո՞ղ է մենք իրար ճանաչում ենք։ :D
Arisol ջան, ախր այսքան ժամանակ ու՞ր էիր, ինչու՞ ավելի շուտ չէիր գալիս, որ այդ խոսքերն ասեիր։ Բա ես ու Արշակը մեռանք քո այս ասածները կրկնելով, բայց ոչ ոք մեզ չէր հասկանում... :(
Լսիր. կարո՞ղ է մենք իրար ճանաչում ենք։ :D
:) Դժվար թե ծանոթ լինենք, ես Երևանից չեմ, եկել եմ հիմա արձակուրդ, բայց ցանկության դեպքում կարող ենք ճանաչել ;)
StrangeLittleGirl
31.07.2006, 13:05
Երևի նաüորդ կյանքում եք իրար ճանաչել :D
Արշակն ու Անահիտը քիչ էին, մի հատ էլ Նարե ավելացավ.... լավ, ես դեռ կգամ
Uluana, ճիշտն ասած թեմայի սկզբում ինչ գրել էիր ես չէի կարդացել, աչքերս մի քիչ ցավում են: Բայց նոր որոշեցի կարդալ և տեսա շատ նմանություններ մեր գրածների մեջ: Շատ անգամ եմ այդ բաները լսել, կարդացել, բայց մարդիկ անհավատ են, նույնիսկ նման փաստեր բերելու ժամանակ չեն հավատում… Դա իրենց իրավունքն է, ոչ ոք չի կարող ստիպել նրանց այլ կերպ մտածել: Ինձ թվում է, որ այս ֆորումում մենք հայտնում ենք մեր կարծիքները և լսում ուրիշներինը: Որոշները երկար-բարակ մտածելուց հետո փոխում են իրենց կարծիքը, համաձայնվում ուրիշների հետ և գտնում, որ իրենք սխալ են, բայց վաժենում են դա ասել, քանի որ մտածում են, որ երբ այդպես ես անում, ապա շատերը համարում են իրենց դրա համար թուլամորթ… Ես այդ բանը չեմ հասկացել երբեք, թե ինչու, երբ մարդ ընդունում է, որ ինքը սխալ է, ուրիշները համարում են դա այդ մարդու կողմից պարտություն, թուլամորթություն…:(
Երևի նաüորդ կյանքում եք իրար ճանաչել :D
Արշակն ու Անահիտը քիչ էին, մի հատ էլ Նարե ավելացավ.... լավ, ես դեռ կգամ
Դու այստեղ ի՞նչ ես անում: Արդեն հասե՞լ ես: Դեռ չենք հասցրել կարոտել, իսկ դու էլի եկար :D
Երեւի Մարդ Արարածն երջանիկ է արդեն այնքանով, որ նրա համար այդպես էլ մինչ կյանքի վերջ բացարձակապես ընկալելի չի դառնում այդ ԿՅԱՆՔ կոչված հասկացությունը , եւ որպես հետեւություն՝ նա երբեվիցէ չի կարող ընկալել ՄԱՀ հասկացությունը, եւ դրանով էլ երջանիկ է... :B
Ուլուանա
31.07.2006, 18:52
Երեւի Մարդ Արարածն երջանիկ է արդեն այնքանով, որ նրա համար այդպես էլ մինչ կյանքի վերջ բացարձակապես ընկալելի չի դառնում այդ ԿՅԱՆՔ կոչված հասկացությունը , եւ որպես հետեւություն՝ նա երբեվիցէ չի կարող ընկալել ՄԱՀ հասկացությունը, եւ դրանով էլ երջանիկ է... :B
Իսկապե՞ս կարծում ես, որ երջանիկ է... :think
Մահ... իսկ հետո՞... Նրանք, ովքեր կարող են մեզ ասել, դեռ չգիտեն պատասխանը, իսկ նրանք, ովքեր գիտեն, արդեն չեն կարող ասել...
Firegirl777
01.08.2006, 13:15
Շատ ճիշտ խոսքեր են
Lionne_en_Chasse
01.08.2006, 14:21
Արժե իմանալու համար մեռնել :)
Ուլուանա
01.08.2006, 16:34
Նախքան մեռնելն էլ կարելի է իմանալ, բայց միայն ցանկության դեպքում, ինչն այստեղ ոչ մեկի մեջ, ցավոք, չի նկատվում... :think
Էհ, կաղապարներ, կաղապարներ... :(
երեւի թե մարմինը ինչ-որ երկրորդական, փոփոխական "թաղանթ" է, որի իսկական պարունակությունը Մարդը իրոք երբեվիցէ չի կարող ընկալել... հա՞... սա է խնդրի ողջ բարդությունը,..;)
«Իսկ հետո՞»-ի միակ պատասխանը կարելի է իմանալ Աստվածաշնչից (ի դեպ ոչ միայն այդ հարցի պատասխանը): Ես չեմ հավատում վերամարմնավորումների մասին հորինված առասպելներին:
Մասսագետ
01.08.2006, 23:24
«Իսկ հետո՞»-ի միակ պատասխանը կարելի է իմանալ Աստվածաշնչից (ի դեպ ոչ միայն այդ հարցի պատասխանը): Ես չեմ հավատում վերամարմնավորումների մասին հորինված առասպելներին:
Նման «իսկ հետո՞»-ի պատասխանին կարող են հավատալ միայն նրանք, որոնք միայն աստվածաշնչին են հավատում:
Իսկ ես կարծում եմ՝ մարդիկ մահից հետո ունիտաղ են դառնում, որքան էլ դա ցավալի լինի բոլորիս համար: Այո՛, մենք բոլորս մեղսավորներ ենք ու մահից հետո պիտի պատժվենք:
Ուլուանա
02.08.2006, 06:15
«Իսկ հետո՞»-ի միակ պատասխանը կարելի է իմանալ Աստվածաշնչից (ի դեպ ոչ միայն այդ հարցի պատասխանը): Ես չեմ հավատում վերամարմնավորումների մասին հորինված առասպելներին:
Մարդիկ հակված են առասպել անվանել այն ամենը, ինչի մասին տեղեկություն չունեն:
Որ տեղեկություն չունեն, դա հասկանալի է, բայց որ չեն էլ ուզում ունենալ, այ էդ մեկը, կներեք, բայց ինձ միշտ տարօրինակ է թվում: :think
Նման «իսկ հետո՞»-ի պատասխանին կարող են հավատալ միայն նրանք, որոնք միայն աստվածաշնչին են հավատում:
Իսկ ես կարծում եմ՝ մարդիկ մահից հետո ունիտաղ են դառնում, որքան էլ դա ցավալի լինի բոլորիս համար: Այո՛, մենք բոլորս մեղսավորներ ենք ու մահից հետո պիտի պատժվենք:
Ամեն մեկն իր թշնամու ունիտազն է դառնում:diablo
:D
Հ. Գ.
Ա՛յ անաստված մարերիալիստ, դու ի՞նչ ես մեյդան ընկել։:angry
Կարծում եմ, արդեն իսկ նոնսենս է այն, որ Մարդ ծնվում է արդեն իսկ ծրագրված՝ մեռնելու համար... ինչու՞... պատասխան չկա,
Ներսես_AM
02.08.2006, 15:02
Արշակ, Անահիտ, Նարե
ըստ ձեզ ամեն տարի լույս աշխարհ են գալիս նրանք ովոեր մաքրվում են նախկին մեղքերից ու քանի որ ամեն տաոի ավելի շատ մարդ է ծնվում աշխարհը պիտի բարիանար: Բայց ես կարծես հակառակ տենդենցնեմ նկատում:
Իսկ ո՞վ ասաց, որ բոլոր մարդիկ մաքրվում են հին մեղքերից ու ավելի լավն են դառնում։ Շատերն ավելի վատն են դառնում կյանքի ընթացքում։ Կյանքը վերամարմնավորումների հաջորդականություն է, որոնց ընթացքում մարդը կարող է ինչպես կարարելագործվել, զարգանալ, այնպես էլ դեգրադացիայի ենթարկվել։ Բնականաբար դու ինքդ ես ընտրում կատարելագործվել, ավելի լավը դառնալ, թե անկում ապրել։
...ժողովուրդ, հայերը քրիստոնյա ազգ էին չէ՞ համարվում ոնց որ::think
Մարդիկ հակված են առասպել անվանել այն ամենը, ինչի մասին տեղեկություն չունեն:
Որ տեղեկություն չունեն, դա հասկանալի է, բայց որ չեն էլ ուզում ունենալ, այ էդ մեկը, կներեք, բայց ինձ միշտ տարօրինակ է թվում: :think
Վայ, ինչի՞ չեն ուզում տեղեկանալ: Օրինակ ինձ առասպելներն ու հեքիաթները շատ էին հետաքրքրում փոքր ժամանակ, ու շատ էլ կարդում էի:
Ի դեպ, հայերը մինչև քրիստոնյա լինելը շատ դարեր հեթանոս են եղել: Ընդ որում առաջին քրիստոնյաներն էլ ընդունել են վերամարմնավորման գաղափարը, և միայն 553 թ. Կոստանտինապոլսի երկրորդ տիեզերաժողովի ժամանակ են հրաժարվել դրանից: Մինչ այդ եղած բոլոր տիեզերաժողովների ժամանակ այն ընդունվել է: Նշեմ, որ Կոստանտինապոլսի երկրորդ տիեզերաժողովը թվով հինգերորդն էր։
Ուլուանա
02.08.2006, 15:58
Վայ, ինչի՞ չեն ուզում տեղեկանալ: Օրինակ ինձ առասպելներն ու հեքիաթները շատ էին հետաքրքրում փոքր ժամանակ, ու շատ էլ կարդում էի:
Իսկ հիմա՞: Հիմա երևի առասպելները չեն հետաքրքրում, չէ՞, հիմա ավելի շատ իրական բաներ են հետաքրքրում, բայց դե որ չես իմանում, որ տվյալ բանը առասպել չի, այլ իրական է, չես էլ կարդում, ու այդպես էլ դրա մասին ոչինչ չես իմանում, ինչպես, օրինակ, այս թեմայի մասին: :P
Իսկ հիմա՞: Հիմա երևի առասպելները չեն հետաքրքրում, չէ՞, հիմա ավելի շատ իրական բաներ են հետաքրքրում, բայց դե որ չես իմանում, որ տվյալ բանը առասպել չի, այլ իրական է, չես էլ կարդում, ու այդպես էլ դրա մասին ոչինչ չես իմանում, ինչպես, օրինակ, այս թեմայի մասին: :P
Այս թեմայով գիտեմ այն ամենը, ինչ գրված է Աստվածաշնչում: Թե ինչ են ուսուցանում մյուս կրոնները, ինձ, մեղմ, շաաա՜տ մեղմ ասած չեն հետաքրքրում, որովհետև, ինչպես արդեն ասացի, միայն փոքր ժամանակ էին ինձ հետաքրքրում առասպելները, ֆանտաստիկան… Իսկ կարդալ դրանք միայն որպես գրականություն…:[ Ախր հեքիաթների տարիքից դուրս եմ եկել, էլ չեն ձգում: Պարզապես ծիծաղելի է այն միտքը, որ հոգին, մահից հետո, ֆուտբոլի գնդակի նման գլորվում, ու խցկվում է մեկ այլ մարմնի մեջ::D
Բոլոր տեսակի ոչ քրիստոնյաներ, ես ձեզ վիրավորել չեմ ուզում՝ ծիծաղելով ձեր սխալ համոզմունքների վրա, այդ պատճառով էլ սա իմ վերջին ելույթն էր այս թեմայում: :bye
Ուլուանա
02.08.2006, 20:12
Այս թեմայով գիտեմ այն ամենը, ինչ գրված է Աստվածաշնչում: Թե ինչ են ուսուցանում մյուս կրոնները, ինձ, մեղմ, շաաա՜տ մեղմ ասած չեն հետաքրքրում, որովհետև, ինչպես արդեն ասացի, միայն փոքր ժամանակ էին ինձ հետաքրքրում առասպելները, ֆանտաստիկան…
Դու ևս մի անգամ հաստատում ես իմ ասածը, այն է՝ դու, ինչպես և շատերը, առասպել, հեքիաթ կամ ֆանտաստիկա ես համարում այն ամենը, ինչի մասին գաղափար չունես։
Պարզապես ծիծաղելի է այն միտքը, որ հոգին, մահից հետո, ֆուտբոլի գնդակի նման գլորվում, ու խցկվում է մեկ այլ մարմնի մեջ::D
Նույն հաջողությամբ ինձ համար էլ ծիծաղելի է (քո երևակայությունը ամենայն հավանականությամբ չի բավականացնի պատկերացնելու համար, թե ինչ աստիճանի ;) ) այն, որ դու և շատ ուրիշներ կարծում եք, որ ընդամենը մի կյանք եք ապրում, որից հետո հայտնվում եք կամ ինչ-որ երկնային արքայությունում՝ դրախտում, որտեղ միայն հեքիաթային փերիներ ու թևիկներով հրեշտակներ են սավառնում, կամ էլ դժոխքում, որտեղ պոզավոր սատանաները մարդկանց վիթխարի կաթսաների մեջ հավերժ այրում են։ Ճիշտն ասած՝ հենց դրանք են ինձ հեքիաթ հիշեցնում։ Դրանից էլ լավ հեքիա՞թ։
Ամբողջ հարցն այն է, որ մարդիկ հաճախ չեն գիտակցում, որ այդ դժոխք ու դրախտ կոչվածներն իրականում սիմվոլիկ նշանակություն ունեն։
Իսկ ինչ վերաբերում է հոգու՝ «գնդակի նման գլորվելուն ու մեկ այլ մարմնի մեջ խցկվելուն», ապա չեմ հիշում, որ այստեղ որևէ մեկը նման բան ասած լինի։ Եթե կյանքում մարդկանց քայլելը կամ ընդհանրապես շարժվելը գլորվել եք համարում, այդ դեպքում հոգու՝ մարմնից դուրս գալն էլ կարելի է գլորվել անվանել։ Բացի դրանից, հոգին ոչ մի տեղ չի «խցկվում», այլ մտնում է, բայց ոչ թե նախորդ մարմնից դուրս գալուց անմիջապես հետո, այլ որոշակի փուլեր անցնելուց հետո, որոնք տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր են լինում։
Այս թեմայով գիտեմ այն ամենը, ինչ գրված է Աստվածաշնչում: Թե ինչ են ուսուցանում մյուս կրոնները, ինձ, մեղմ, շաաա՜տ մեղմ ասած չեն հետաքրքրում, որովհետև, ինչպես արդեն ասացի, միայն փոքր ժամանակ էին ինձ հետաքրքրում առասպելները, ֆանտաստիկան… Իսկ կարդալ դրանք միայն որպես գրականություն…:[ Ախր հեքիաթների տարիքից դուրս եմ եկել, էլ չեն ձգում: Պարզապես ծիծաղելի է այն միտքը, որ հոգին, մահից հետո, ֆուտբոլի գնդակի նման գլորվում, ու խցկվում է մեկ այլ մարմնի մեջ::D
Բոլոր տեսակի ոչ քրիստոնյաներ, ես ձեզ վիրավորել չեմ ուզում՝ ծիծաղելով ձեր սխալ համոզմունքների վրա, այդ պատճառով էլ սա իմ վերջին ելույթն էր այս թեմայում: :bye
Քո ասած՝ Հոգին, մահից հետո, ֆուտբոլի գնդակի նման գլորվում, ու խցկվում է մեկ այլ մարմնի մեջ, դա ուղղակի ֆանտաստիկ ցնդաբանություն է, ասեմ իմացիր, որ հոգին մահից հետո միանգամից բարձրանում է Աստծո մոտ՝ դատաստանի: Սա ես չեմ ասում, այլ բիբլյայի Հովհաննես գլխում է գրված:angry
Մասսագետ
03.08.2006, 00:20
Այս թեմայով գիտեմ այն ամենը, ինչ գրված է Աստվածաշնչում: Թե ինչ են ուսուցանում մյուս կրոնները, ինձ, մեղմ, շաաա՜տ մեղմ ասած չեն հետաքրքրում, որովհետև, ինչպես արդեն ասացի, միայն փոքր ժամանակ էին ինձ հետաքրքրում առասպելները, ֆանտաստիկան… Իսկ կարդալ դրանք միայն որպես գրականություն…:[ Ախր հեքիաթների տարիքից դուրս եմ եկել, էլ չեն ձգում: Պարզապես ծիծաղելի է այն միտքը, որ հոգին, մահից հետո, ֆուտբոլի գնդակի նման գլորվում, ու խցկվում է մեկ այլ մարմնի մեջ::D
Բոլոր տեսակի ոչ քրիստոնյաներ, ես ձեզ վիրավորել չեմ ուզում՝ ծիծաղելով ձեր սխալ համոզմունքների վրա, այդ պատճառով էլ սա իմ վերջին ելույթն էր այս թեմայում: :bye
Riddle, գիտես ես այս թեմայի վերաբերյալ լրիվ ուրիշ կարծիք ունեմ, որը գրել եմ թեմայի սկզբերում, բայց քո գրառումից հետո մոտս ցանկություն առաջացավ անցնել վերամարմնավորման գաղափարին հավատացողների կողմը: Ուրեմն՝ Աստվածաշնչում գրածները ինձ համար առասպել ա, ինչպես և բոոր կրոնները, բայց օրինակ ինձ մոտ մեծ ցանկություն կա կրոնները լավ ուսումնասիրել: Ինչ ա չես կարծում, ոռ դրախտն ու դժոխքն էլ են առասպել: Իմիջաըլոց ասեմ, որ հենց բուդդիզմը ինձ ավելի ա հետաքրքրում քան քրիստոնեությունը: Հեքիաթների տարիքի՞ց ես դուրս էկել, ասեմ իմանաս ես մինչև հիմա հեքիթ եմ կարդում, մարդ երբեք հեքիթի տարիքից դուրս չի գալիս, հեքիաթը ամենաիմաստուն բաներից ա աշխարհի: Վերցրու Թումանյանի կամ Անդերսոնի կամ Օսկար Ուայլդի հեքիաթները կարդա, դու հաստատ շատ ավելի բան կզգաս դրանցից, քան զգում էիր ասենք 10 տարեկանում:
Սխա՞լ համոզմունք, ես էլ սխալ համոզմունք եմ համարում աստծուն, բայց ոչ ոքի վրա չեմ ծիծաղում ու չեմ էլ համոզում, որ աստծուն չհավատան:
Կարծում եմ սա քո վերջին ելույթներ էն պատճառով, որովհետև դու վախեցել ես: Հա՛, դու քո հայտնած կարծիքից վախեցել ես, որովհետև դժվար կարենայիր պաշտպանեիր այն մինչև վերջ, եթե սխալ եմ շարունակի գրել, տեսնենք՝ ի՞նչ ես ասում:
Riddle, գիտես ես այս թեմայի վերաբերյալ լրիվ ուրիշ կարծիք ունեմ, որը գրել եմ թեմայի սկզբերում, բայց քո գրառումից հետո մոտս ցանկություն առաջացավ անցնել վերամարմնավորման գաղափարին հավատացողների կողմը: Ուրեմն՝ Աստվածաշնչում գրածները ինձ համար առասպել են , ինչպես և բոլոր կրոնները, բայց օրինակ ինձ մոտ մեծ ցանկություն կա կրոնները լավ ուսումնասիրելու: Ի՞նչ ա չես կարծում, որ դրախտն ու դժոխքն էլ են առասպել: Իմիջայլոց ասեմ, որ հենց բուդդիզմը ինձ ավելի ա հետաքրքրում քան քրիստոնեությունը: Հեքիաթների տարիքի՞ց ես դուրս էկել, ասեմ իմանաս, ես մինչև հիմա հեքիաթ եմ կարդում, մարդ երբեք հեքիաթի տարիքից դուրս չի գալիս, հեքիաթը ամենաիմաստուն բաներից ա աշխարհի: Վերցրու Թումանյանի կամ Անդերսոնի կամ Օսկար Ուայլդի հեքիաթները կարդա, դու հաստատ շատ ավելի բան կզգաս դրանցից, քան զգում էիր ասենք 10 տարեկանում:
Սխա՞լ համոզմունք, ես էլ սխալ համոզմունք եմ համարում աստծուն, բայց ոչ ոքի վրա չեմ ծիծաղում ու չեմ էլ համոզում, որ աստծուն չհավատան:
Կարծում եմ սա քո վերջին ելույթներ էն պատճառով, որովհետև դու վախեցել ես: Հա՛, դու քո հայտնած կարծիքից վախեցել ես, որովհետև դժվար կարենայիր պաշտպանեիր այն մինչև վերջ, եթե սխալ եմ շարունակի գրել, տեսնենք՝ ի՞նչ ես ասում:
Այս խոսքերն իմ կարծիքով իրոք արժանի են բուռն ծափահարության և իմ խոնարհմանը այս մարդու առաջ :good : Բրավո՜, ապրե՜ս, հարգեցի ավելի շատ :clap
Ուլուանա
03.08.2006, 06:46
Լրիվ համաձայն եմ Մրրիկի հետ։
Ստորագրում եմ Արիսոլի գրածի տակ։ :hands
Ներսես_AM
05.08.2006, 11:35
Իսկ ո՞վ ասաց, որ բոլոր մարդիկ մաքրվում են հին մեղքերից ու ավելի լավն են դառնում։ Շատերն ավելի վատն են դառնում կյանքի ընթացքում։ Կյանքը վերամարմնավորումների հաջորդականություն է, որոնց ընթացքում մարդը կարող է ինչպես կարարելագործվել, զարգանալ, այնպես էլ դեգրադացիայի ենթարկվել։ Բնականաբար դու ինքդ ես ընտրում կատարելագործվել, ավելի լավը դառնալ, թե անկում ապրել։
Ես չհասկացա ........... հոգին երբ մաքրվում է, ու՞ր է գնում:
Ե՞ս եմ անհավատ։
Իմ կարծիքով, իմ գրառումներից պարզորոշ կերպով երևում է, որ ես անհավատ չեմ։ Եթե ես քրիստոնյա չեմ կամ չեմ կիսում քո որոշ հայացքներ, դրանից չի կարելի եզրակացնել, թե անհավատ եմ։
Ի դեպ, ես նույնը կարող եմ ասել շատ քրիստոնյաների մասին, որ Աստվածաշնչից դուրս ոչ մի բան չեք ուզում ընդունել, նույնիսկ երբ խոսքը ակնհայտ բաների մասին է։
կներես,չնայած սա վաղուց ես գրառել,բայց ուզում եմ մեկ պարզաբանում մտցնել Ան ջան,դա հետագա իմ այստե ղմտնելը,կամ քո մտնելը կորոշի.....
ինչ է նշանակում .Եթե ես քրիստոնյա չեմ
Ուլուանա
11.08.2006, 06:32
կներես,չնայած սա վաղուց ես գրառել,բայց ուզում եմ մեկ պարզաբանում մտցնել Ան ջան,դա հետագա իմ այստե ղմտնելը,կամ քո մտնելը կորոշի.....
ինչ է նշանակում .Եթե ես քրիստոնյա չեմ
Նշանակում է այն, ինչ գրել եմ: Ես ինչպես այս ֆորումում, այնպես էլ մի քանի ուրիշ ֆորումներում մի քանի անգամ տարբեր թեմաներում արտահայտել եմ իմ վերաբերմունքը այս հարցի նկատմամբ, այն է՝ ես ինձ որևէ կոնկրետ կրոնի հետևորդ չեմ համարում, բայց միաժամանակ հարգանքով եմ վերաբերվում բոլորր կրոններին՝ իրենց մաքուր, չաղավաղված վիճակում, քանի որ համոզված եմ, որ բոլոր կրոններն էլ նույն սկզբնաղբյուրից են ծագել և իրենց նախնական, չաղավաղված ձևերում նույն գաղափարները, նույն բարոյական արժեքներն ու սկզբունքներն են քարոզում: Բայց իրականությունն այն է, որ դրանք բոլորն էլ, այդ թվում և քրիստոներությունը, ժամանակի ընթացքում աղավաղվել ու զգալիորեն հեռացել են իրենց նախնական ձևից, շատ սխալներ ու հակասություններ կան, որոնք ես չեմ կարող ընդունել: Ասեմ նաև, որ, ինչպես կարելի է ենթադրել քո մեջբերած գրառումից, ես հավատում եմ աստծուն և դրա համար կարիք չունեմ անպայման որևէ կրոնի դավանել, իսկ Քրիստոսը, Բուդդան, Մուհամեդն ու Զրադաշտը ինձ համար մարդկության մեծ ուսուցիչներ են, որոնք մարդկությանը կարևոր ուսմունքներ են տվել (որոնք հետագայում աղավաղվել են): Ես նրանց բոլորին էլ հարգում եմ, բայց չեմ կարող որևէ մեկին առանձնացնել:
Հուսով եմ՝ կարողացա պարզ արտահայտել իմ տեսակետը:
Չգիտեմ, թե իմ դիրքորոշումն այս հարցում ինչու և ինչպես կարող է ազդել քո՝ այստեղ մտնել-չմտնելու վրա, բայց կարող եմ ասել, որ իմ մտնելու վրա դժվար թե ազդի: ;)
կարծես թե լսեցի այն ,ինչ համոզված էի,որ սխալ եմ ընկալել,դու քեզ չես համարում որևէ կրոնի հետնորդ,սակայն հավատում ե ս Աստծո գոյությունը,դու ինքնդ էլ քո ձևով եկրպագում ես,թե դու ինչպես ես վերաբերում տարբեր կրոններին ,դա արդեն բոլորովին ուրիշ թեմա է,և այստեղ խոսել չարժե:ուրախ եմ ,որ լսեցի սա:) ,նրա համար ,որ ոչ թե դ ու կամ ես այս ֆորում չեն ք մտնի,այլ այն պատկերացումը որ ունեմ քո հանդեպ չեմ փոխի :)
Մահ... իսկ հետո՞... Նրանք, ովքեր կարող են մեզ ասել, դեռ չգիտեն պատասխանը, իսկ նրանք, ովքեր գիտեն, արդեն չեն կարող ասել...
Իսկ որտեխ մնաց «Կլինիկական մահը» կամ «Լեթարգիկ քունը»:think
Դու ևս մի անգամ հաստատում ես իմ ասածը, այն է՝ դու, ինչպես և շատերը, առասպել, հեքիաթ կամ ֆանտաստիկա ես համարում այն ամենը, ինչի մասին գաղափար չունես։
Նույն հաջողությամբ ինձ համար էլ ծիծաղելի է (քո երևակայությունը ամենայն հավանականությամբ չի բավականացնի պատկերացնելու համար, թե ինչ աստիճանի ;) ) այն, որ դու և շատ ուրիշներ կարծում եք, որ ընդամենը մի կյանք եք ապրում, որից հետո հայտնվում եք կամ ինչ-որ երկնային արքայությունում՝ դրախտում, որտեղ միայն հեքիաթային փերիներ ու թևիկներով հրեշտակներ են սավառնում, կամ էլ դժոխքում, որտեղ պոզավոր սատանաները մարդկանց վիթխարի կաթսաների մեջ հավերժ այրում են։ Ճիշտն ասած՝ հենց դրանք են ինձ հեքիաթ հիշեցնում։ Դրանից էլ լավ հեքիա՞թ։
Ամբողջ հարցն այն է, որ մարդիկ հաճախ չեն գիտակցում, որ այդ դժոխք ու դրախտ կոչվածներն իրականում սիմվոլիկ նշանակություն ունեն։
Իսկ ինչ վերաբերում է հոգու՝ «գնդակի նման գլորվելուն ու մեկ այլ մարմնի մեջ խցկվելուն», ապա չեմ հիշում, որ այստեղ որևէ մեկը նման բան ասած լինի։ Եթե կյանքում մարդկանց քայլելը կամ ընդհանրապես շարժվելը գլորվել եք համարում, այդ դեպքում հոգու՝ մարմնից դուրս գալն էլ կարելի է գլորվել անվանել։ Բացի դրանից, հոգին ոչ մի տեղ չի «խցկվում», այլ մտնում է, բայց ոչ թե նախորդ մարմնից դուրս գալուց անմիջապես հետո, այլ որոշակի փուլեր անցնելուց հետո, որոնք տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր են լինում։
Ախր այս թեման այն թեմաներից է, որտեղ ցանկալի է պարզապես կարծիք
հայտնել,այլ ոչ թե մթնոլորտ շիկացնել::( Ասեմ ինչու.
Նախ հոգևոր զրույցը պետք է լինի այնպիսին, որ ազնվացնի,մաքրի ու կատարելագործի մասնակիցներին և շրջապատը:
ԵՎ երկրորդ՝ մեծ հոգևոր ուսուցիչները ոչ թե զրուցել կամ կարդացել են մեր
նման, այլ ամբողջ հոգով , էությամբ տրվել ու ապրել են տարբեր կրոններով:
Ու խոստովանել են, որ ամեն անգամ հասել են միևնույն կետին:B
Ժող հոգու մասին ինչ-որ մեկը կուզենա լսել,հոգեբանի և հոգեբուժից,այստեղ տպեմ,կամ առանձին թեմա...
Հավատու՞մ եք, որ մահից անդին ինչ-որ բան կա, թե՞ համարում եք, որ մահը վերջն է ամեն ինչի։ Անկասկած, ամեն մեկն էլ իրեն գոնե մի անգամ այս հարցը տված կլինի, բայց շատերը, որոշ ժամանակ դրա մասին մտածելոուց հետո, հաճախ պատասխան չգտնելով, թողնում են այդ միտքը և այդպես էլ մնում անորոշ վիճակում՝ ստիպված հաշտվելով նորին մեծություն Անխուսափելիի հետ...:think
Ժամանակակից բժշկության մեջ (ամենահին ոչ միստիկական) կա մի ախտանիշ, որն անվանվում է ֆրանսերեն «դեժա վյու» բառերով։ Դա մի հոգեվիճակ է, երբ մարդուն թվում է, թե ներկայիս զգացողությունը ճշգրտորեն տեղի է ունեցել անցյալում։ «Դեժա վյու», մի զգացողություն, որ ներկայումս դիտված ամեն ինչը (մարդիկ, իրադարձություններ, իրավիճակներ) արդեն դիտվել է անցյալում։ Հոգեկան հիվանդության ախտանիշների շարքին են դասվում նաև «դեժա անտանդյո»՝ արդեն լսած, և «դեժա էպրովե»՝ արդեն զգացած, ախտանիշները։Հավանաբար շատերը, բնականոն կյանքում հոգեպես առողջ լինելով, ունեցել են նման զգացողություններ՝ զարմանալով դրանց պայծառության ու արժանահավատության վրա։
Արտասահմանում կատարած հարցումները ցույց են տալիս, որ մարդկանց երկու երրորդն ունեցել է այդ զգացողությունները։
Հիմնվելով բազմաթիվ գիտափորձերի արդյունքների, ինչպես նաև զանազան փաստերի վրա՝ այժմ արդեն կարելի է վստահաբար պնդել հոգու գոյության մասին, այն մասին, որ կյանքը չի սկսվում ծնունդով և չի ավարտվում մահով։ Այսինքն՝ խոսքը վերամարմնավորումների շղթայի՝ անոչնչանալի թաղանթի մշտական նորացման մասին է։ Այդ մասին նախկինում խոսել են նաև ճանաչված հեղինակությունները։ Օրինակ, Վոլտերը նշել է. «Երկու անգամ ծնվելն ավելի զարմանալի չէ, քան մեկ անգամը. բնության մեջ ամեն ինչ ենթարկված է վերածննդի օրենքին»։ Կամ, Ա. Էյնշտեյնն ասել է. «Գիտությունը չի կարող բացարձակ հավաստի փաստարկներ բերել հավերժական վերադարձի գաղափարի դեմ»։
Վերամարմնավորման տեսությունը հստակ հիմնավորում է ստանում հատկապես այն սեանսների ժամանակ, որոնք իրականանում են մարդուն քնի և արթնության միջև գտնվող վիճակի մեջ ընկղմելու մեթոդով, որ առանձնակի դրսևորվում է ինտուիցիան։ Այդ ժամանակ մարդն ընկալում է իրականությունը, միաժամանակ նրա գիտակցության մեջ հայտնվում են անցյալի նույնքան վառ տեսարաններ։
Մարմնավորումների միջև ընկած ժամանակահատվածում հոգևոր աշխարհում անձի գտնվելը կախված է երկրային կյանքի արդյունքներից, երբ ամեն մի արարք կամ միտք պայմանավորում է կոնկրետ հետևանքները (պատճառահետևանքային օրենք)։ Բնության մեջ չկան պարգևներ կամ պատիժներ, գոյություն ունի միայն պատճառ և հետևանք։ Հանճարները կամ գերշնորհալի երեխաները ոչ թե աստվածային շնորհների օրինակ են, այլ նախորդ կյանքում համառ աշխատանքի արդյունք։ Այս կյանքում հանդիպող բոլոր հանգամանքները առանց բացառության մեր նախկին գործողությունների արդյունք են, այսինքն՝ մենք ապրում ենք այնպիսի պայմաններում, որոնք ինքներս ենք նախապատրաստել։ Իրենց հերթին մեր ներկայիս արարքները ձևավորում են ապագա կյանքի պայմանները։
Վերամարմնավորման գաղափարի գիտակցումը, բացի արտասովոր լինելուց, օգնում է մարդուն բուժվել ներկա կյանքի ախտերից, հատկապես նևրոզներից, ֆոբիաներից։ Ահա ասվածը հաստատող մի դեպք։ Քառասունհինգամյա մի ճարտարագետ անբացատրելի վախ էր զգում և ցավեր՝ մեջքի շրջանում, եթե նրա հետևից գնում էին 2-3 մարդ։ Ռեգրեսիայի ժամանակ (նախորդ կյանքի մեջ ընկղմվելը և վերհիշելը) նա տեսավ, որ ինչ-որ ժամանակ սպանվել է մեջքին արձակած կրակոցից։ Այնտեղ, ուր մխրճվել էր գնդակը, նա խալ ուներ։ Բացատրական զրույցից հետո վախն անհետացավ։
Հիշենք 70-ական թվականների սենսացիան։ Արևմտյան Բեռլինում ապրող տասներկուամյա Էլենա Մարկարդը, ծանր հարվածից հետո գիտակցության գալով, սկսել է խոսել անթերի իտալերեն, որին նախկինում չէր տիրապետում։ Ընդ որում՝ աղջիկը պնդում էր, որ իր անունը Ռոզետա Կաստելյանի է, ծնվել է Իտալիայում, 1887 թ., մահացել է 1917 թ.։ Երբաղջկան տարել են այն տունը, որի հասցեն նա նշել էր, դուռը բացել է վաղուց մահացած Ռոզետայի դուստրը։ Էլենան, ճանաչելով նրան, ասել է. «Ահա իմ դուստր Ֆրանսան»։
Ահա մեկ այլ հետաքրքիր պատմություն։ Տիտու անունով մի տղա սկսել է պնդել, թե իր անունը Սուրեժ Վարմա է, ունի կին՝ Ումա անունով, և երկու երեխա։ Իբր ինքը Ագրայի խանութներից մեկի տերն է։ Վախեցած ծնողները երեխային վերցնում են և գնում Ագրա, և պարզվում է, որ այդ քաղաքում իսկապես ապրել էր ոմն Վարմա, որը հինգ տարի առաջ իր խանութի առջև սպանվել էր գլխին արձակված կրակոցներից։ Հանգուցյալի այրին որոշում է հանդիպել այդ տարօրինակ տղային և երեխաների հետ միասին գնում է նրա մոտ։ Տղան երեխաներին էլ է ճանաչում, ասում նրանց անունները, ինչպես նաև նշում այնպիսի մանրուքներ, որոնք կարող էին իմանալ միայն այրին և ինքը՝ հանգուցյալը։ Այն տեղերում, որտեղ սպանվածի վերքերն էին եղել, Տիտուն խալեր ուներ, իսկ գնդակի ելքի տեղում՝ սպիներ։
....իսկ հետո սկիզբ նոր կյանքի/ բա:) բայց իմ կարծիքով պետք չե որ մենք մտածենք դրա մասին.....
....իսկ հետո սկիզբ նոր կյանքի/ բա:) բայց իմ կարծիքով պետք չե որ մենք մտածենք դրա մասին.....
Այդ դեպքում ինչո՞ւ եք թեմա բացել «Ո՞րն է նպատակը» անունով: Իմ կարծիքով պետք չէ, որ մենք մտածենք դրա մասին... ամեն մարդ տարբեր նպատակներով է այս աշխարհ գալիս...
Ներեցեք, որ օֆֆտոպ եմ անում, բայց չգիտեի, թե որ թեմայում ճիծտ կլիներ սա գրել.....:think
Այդ դեպքում ինչո՞ւ եք թեմա բացել «Ո՞րն է նպատակը» անունով: Իմ կարծիքով պետք չէ, որ մենք մտածենք դրա մասին... ամեն մարդ տարբեր նպատակներով է այս աշխարհ գալիս...
Ներեցեք, որ օֆֆտոպ եմ անում, բայց չգիտեի, թե որ թեմայում ճիծտ կլիներ սա գրել.....:think ես նկատի ունեմ որ դրա մասին չմտածենք, թե ինչ կա մահից հետո, որովհետև համոզված եմ մեզանից ոչ ոք չի տեսել դա, այնպես որ իչքան ել որ մտածենք դրա մասին մեկե չեք կարող հստակ ասել թե ինչ կա մահից հետո, բայց եր նոր կյանքա սկսվում դա հաստատ է, նայած ում համար ինչ կյանք: Պարզապես հիմա որ դեռ ապրում ենք իմաստ չկա մտածել թե ինչ կլինի մահից հետո. մի խոսքով կարճ ասեմ, ես հավատում եմ դրախտին և դժողքին, ուստի քանի դեր ողջ եմ աշխատեմ այնպես ապրել որ հայտնվեմ մահիցս հետո դրախտում::angel
ես նկատի ունեմ որ դրա մասին չմտածենք, թե ինչ կա մահից հետո, որովհետև համոզված եմ մեզանից ոչ ոք չի տեսել դա, այնպես որ իչքան ել որ մտածենք դրա մասին մեկե չեք կարող հստակ ասել թե ինչ կա մահից հետո, բայց եր նոր կյանքա սկսվում դա հաստատ է, նայած ում համար ինչ կյանք: Պարզապես հիմա որ դեռ ապրում ենք իմաստ չկա մտածել թե ինչ կլինի մահից հետո. մի խոսքով կարճ ասեմ, ես հավատում եմ դրախտին և դժողքին, ուստի քանի դեր ողջ եմ աշխատեմ այնպես ապրել որ հայտնվեմ մահիցս հետո դրախտում::angel Մենք չենք տեսնում նաև ռադիոալիքները, այլ գալարկտիկաները և այլն։ Ուրեմն չպե՞տք է ուսումնասիրենք դրանք։ Կարծեմ այդպիսի մտածողությունը միջնադարում էր ընդունված։:P Աստծուն ևս աչքով չես տեսնում։ ;)
…մի խոսքով կարճ ասեմ, ես հավատում եմ դրախտին և դժողքին, ուստի քանի դեր ողջ եմ աշխատեմ այնպես ապրել որ հայտնվեմ մահիցս հետո դրախտում::angel Ինչպես տեսնում ես, այնուամենայնիվ դու էլ ես մտածում թե ինչ կլինի մահից հետո ու հույս ունես դրախտ ընկնել։ :)
Ժող հոգու մասին ինչ-որ մեկը կուզենա լսել,հոգեբանի և հոգեբուժից,այստեղ տպեմ,կամ առանձին թեմա...
Ասի ձեր կարծիքը իմանամ,դե որ չեք ուզում հենց դրա համար կդնեմ :P
Մենք չենք տեսնում նաև ռադիոալիքները, այլ գալարկտիկաները և այլն։ Ուրեմն չպե՞տք է ուսումնասիրենք դրանք։ Կարծեմ այդպիսի մտածողությունը միջնադարում էր ընդունված։:P Աստծուն ևս աչքով չես տեսնում։ ;)
Ինչպես տեսնում ես, այնուամենայնիվ դու էլ ես մտածում թե ինչ կլինի մահից հետ ու հույս ունես դրախտ ընկնել։ :)
Ստուրագրում եմ:hands
Մենք չենք տեսնում նաև ռադիոալիքները, այլ գալարկտիկաները և այլն։ Ուրեմն չպե՞տք է ուսումնասիրենք դրանք։ Կարծեմ այդպիսի մտածողությունը միջնադարում էր ընդունված։:P Աստծուն ևս աչքով չես տեսնում։ ;)
Ինչպես տեսնում ես, այնուամենայնիվ դու էլ ես մտածում թե ինչ կլինի մահից հետո ու հույս ունես դրախտ ընկնել։ :)
Այ քեզ անկապ համեմատություն:fool թե ինչ կապ ուներ ռադիոալիքները........:think :think
Ուլուանա
12.08.2006, 19:22
Այ քեզ անկապ համեմատություն:fool թե ինչ կապ ուներ ռադիոալիքները........:think :think
Շատ մեծ կապ ուներ: Իմ կարծիքով, համեմատությունը շատ էլ տեղին է:
Մի՞թե դու հավատում ես միայն այն բաների գոյությանը, ինչ տեսնում ու շոշափում ես::o
Ոչ հենց կակրազ ես այտ եմ ասում որ չպետք է հավատալ միայն այն բաներին որոնք մենք տեսնում ենք. չե մենք իրար չենք հասկանում ել չեմ շարունակի
«Մահվան մասին մտածելիս ես լիովին հանգիստ եմ, որովհետև խորապես համոզված եմ, որ մեր Ոգին էակ է, որի բնությունը մնում է անխախտ, և որը գործելու է անընդհատ ու հավերժ»։
Վ. Գյոթե
Հազար տարով, հազար դարով առաջ թե ետ, ի՜նչ կա որ.
Ես եղել եմ, կա՜մ, կըլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ,
Հազար էսպես ձևեր փոխեմ,ձևը խաղ է անցավոր,
Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ։
Հ. Թումանյան
Հոգին չի մեռնում։ Մարմինը թողած երկրային փոսում
Թափառում է նա Տիեզերական Լաբիրինթոսում։
Անցնում է բոլոր ճամփաները սուտ ու անբեր երկրի,–
Որ պայծառ, մաքուր, դարձերից հետո,– Քո գրկում բերկրի։
Բայց ե՞րբ կհասնի հոգիս, որպես սեգ, սրբացած մի զոհ,–
Մայրամուտային Եզերքը Կապույտ,– լույս եզերքը Քո...
Եղիշե Չարենց
Դու մի օր աչքերդ կփակես, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա.
Կգնաս, կանցնես աշխարքից, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա։
–Այն դու՛ ես, իմաստու՛ն, այն դու՛,– բայց արդեն դարձած մի ուրիշ.
Հաստատեց, ժխտելով նա քեզ, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա։
Եղիշե Չարենց
«Կորուստ չկա տիեզերքում–կա անդադրում մի շարժ, որի ընթացքում կերպարանափոխվելով հոսում է ամեն ինչ։ Nauta Dei – պիտի ասեր դիալեկտիկ փիլիսոփան։ Մեռավ՝ չէ նշանակում ոչնչացավ,կորավ, այլ կերպարանափոխվեց, թողնելով իր նյութեղեն անոթը երկրին, ոգին՝ մարդկության։ Չլիներ ոգու անմահությունը՝ չեր լինի նրա կատարելության ձգտումը, նրա առաջընթացը, որի ճամբու վրա ամեն մի խորհող էակի կյանքը միառաջաքայլ է։ Եթե էապես գոյություն ունենար մահը՝ հավիտենական կորստի իմաստով, չեր ապրի մարդկության անցյալը, որին կրթնելու կարիք է զգում եկող ու անցնող ամեն մի սերունդ։
Լիներ մահը՝ անցյալը կլիներ մեռյալ, իբրև մի խավարչտին գիշեր, իբրև մի անդունդ դատարկ և անխոս...
Մահ չկա՛, կորուստ չկա տիեզերքում, կա աստիճանական ոգիացումը նյութի, ոգու անվերջ զարգացում, կարարելագործում կա»։
Գարեգին Նժդեհ («Բանտային գրառումներ», Հատընտիր, էջ 271)
Esmeralda
12.09.2006, 12:04
Մահ... իսկ հետո՞....
Իսկ հետո ՎԵՐՋ
Cassiopeia
12.09.2006, 12:08
Կա ավելի սարսափելի մահ, քան այն, որը տանում է մարդկային կյանքը: Մահ կյանքում, ընկերների, շրջապատի համար: Սրանից սարսափելի բան չկա: Հետևաբար - ՄԱՀ–ՍԱՐՍԱՓ
Ուլուանա
12.09.2006, 19:05
Բայց քո ասածը տվյալ թեմայի հետ կապ չուներ։;) Անմիջապես երևաց, որ թեման ընդհանրապես չես կարդացել, դե, սկզբի մասին էլ չեմ ասում։ :P
Մահը բոլորը ճաշակել են ու ելի պիտի ճաշակեն մինչև չգա վարջը...
Մահից հետո ՞ ճիշտ հարց է ...
Բոլորը ովքեր կլինիկական մահ են տարել պատմում են 2 ճանապարհի մասին. 1-տեղը շատ մութա ու մահու :( չափ սարսափա. մյուս տեղում:) լույսա և հիասքանչ գեղեցկություն. որ ճանապարհն ենք մենք ընտրում
ես այս վերջերս նայեցի մի ֆիլմ "збижавщый из ада" լավ ֆիլմա կարող եք դուք էլ նայել ;)
Մահը բոլորը ճաշակել են դու է՞լ:D ես հլը չեմ ճաշակել:P :D
Մահ... և վերջ՝ կյանքը անիմաստ ա՛::angry
Ինչպես ասած մի խելոք մարդ, ափսոս չեմ հիշում նրա անունը, կյանքը դա հիվանդություն է, որը փոխանցվում է սեռական ճանապարհով;)
դու է՞լ:D ես հլը չեմ ճաշակել:P :D
ես էլ. դու էլ մի օր ճաշակելու ենք :P
Angelina
12.12.2006, 13:03
Իմ կարծիքով, դեռ ոչ ոք չի կարողացել պարզել, թե արդյո՞ք մահից հետո կյանք կա: Ասեմ, որ շատ լավ կլիներ, եթե բոլոր մարդիկ անմահ լինեին:
Ուլուանա լավ թեմա ես բացել, 90 տոկոսով համամիտ եմ, հոգին չի կարող մեռնել քանի որ հոգին էներգիա է իսկ էներգիան չի վերածվում ոչնչի, եսել եմ հավատում որ մահից հետո մենք ծնվում ենք ուրիշ մարմնի մեջ, բայց նախորդ կյանքը չենք հիշում, բայց ստեղ մի բայց կա, ուղակի նորից ծնվել նույն հնարավորություններով ու ապրել չեմ կարծում թե իմաստ կունենար, ինձ թվում է ըստ մեր ապրած կյանքի մենք կամ ծնվում ենք նույն մակարդակի մարդ էտ նշանակումա որ նախորդ կյանքում չենք ապրել նենց ոնց որ պետք էր(չափանիշները չգիտեմ), կամ ավելի բարձր մակարդակի ու հնարավորություների ենք տիրապետում, բայց մենք էս կյանքում միևնույն է մեռնում ենք քանի որ հետո չենք հիշելու էս կյանքը, չնայած հնարավորա տեսնենք ինչ-որ մակարդակի հասնելուց հետո, էս թեմաներով Ռիչարդ Բախը լավ գիրք ունի կարդա անպայման Ուլուանա եթե չես կարդացել <<Ջոնաթան Լիվինգստոն անունով ճայը>>:
Zevs666, դե իմ ասածն էլ ա էլի էդ (Ուլուանայի գրածը լավ չեմ հիշում, բայց գիտեմ, որ նման մի բան էր…):
Zevs666, դե իմ ասածն էլ ա էլի էդ (Ուլուանայի գրածը լավ չեմ հիշում, բայց գիտեմ, որ նման մի բան էր…):
Դե 11 էջ էր սաղ չկարդացի ով ինչա գրել, սկզբի էջն եմ մենակ կարդացել:)
Օրինակ ես սենց եմ մտածում
մարդու հիմնական հիշողությունը ուղեղնա ապահովվում, սա փաստա
ու հիմա եկեք պատկերացնենք եթե ուղեղը անջատվումա (մահանումա) մարմնի հետ միասին մնումա հոգի ասածը (կամ տարբեր ձևեր են անվանում ետ սուբստանցիան)
ու ինչ կյանքի մասինա խոսքը, եթե հոգին ոչինչ չի հիշելու, որ հետո համեմատելու բան ունենա, չէ-որ մենք ամեն բան անվանումները, պատկերները համեմատելով ենք ընկալում ու ճանաչում
եսքանից հետո եզրակացնում եմ եթե անգամ գոյություն ունի մահից հետո կյանք(ժամանակ-տարածություն), ապա մենք մեկա չենք հիշելու ու պետք էլ չի վախենալ դրանից :P
ինչ կարող է անել համակարգիչը առանձ վինչի ու օզու-ի
ի դեպ սրանք ես պատահական չեմ ասում համակարգիչը շատ մոտա սարքված մարդու հիշողության, ընկալման և արտածման համակարգի հետ;)
Օրինակ ես սենց եմ մտածում
մարդու հիմնական հիշողությունը ուղեղնա ապահովվում, սա փաստա
ու հիմա եկեք պատկերացնենք եթե ուղեղը անջատվումա (մահանումա) մարմնի հետ միասին մնումա հոգի ասածը (կամ տարբեր ձևեր են անվանում ետ սուբստանցիան)
ու ինչ կյանքի մասինա խոսքը, եթե հոգին ոչինչ չի հիշելու, որ հետո համեմատելու բան ունենա, չէ-որ մենք ամեն բան անվանումները, պատկերները համեմատելով ենք ընկալում ու ճանաչում
եսքանից հետո եզրակացնում եմ եթե անգամ գոյություն ունի մահից հետո կյանք(ժամանակ-տարածություն), ապա մենք մեկա չենք հիշելու ու պետք էլ չի վախենալ դրանից :P
ինչ կարող է անել համակարգիչը առանձ վինչի ու օզու-ի
ի դեպ սրանք ես պատահական չեմ ասում համակարգիչը շատ մոտա սարքված մարդու հիշողության, ընկալման և արտածման համակարգի հետ;)
Դե հոգին էներգիայա իսկ էներգիան կարողա նաև ինֆորմացիաի կրիչ հանդիսանալ, իսկ ուղեղը հնարավորա հատուկ բաժին ունի որտեղ գրանցվումա նախորդ կյանքից հոգու հետ էկած ինֆորմացիան:D
Դե հոգին էներգիայա իսկ էներգիան կարողա նաև ինֆորմացիաի կրիչ հանդիսանալ, իսկ ուղեղը հնարավորա հատուկ բաժին ունի որտեղ գրանցվումա նախորդ կյանքից հոգու հետ էկած ինֆորմացիան:D
Հա ես դեմ չեմ քո ասածին, բայց ոնց ապացուցել անապացուցելին
հետո հոգի են կանչում ու պարզվումա,որ հոգին ոչմիայն ինֆորմացիայա ստանում այլ նաև քո ու իմ ապագան էլ գիտի չէ?:D
Հա ես դեմ չեմ քո ասածին, բայց ոնց ապացուցել անապացուցելին
հետո հոգի են կանչում ու պարզվումա,որ հոգին ոչմիայն ինֆորմացիայա ստանում այլ նաև քո ու իմ ապագան էլ գիտի չէ?:D
Հա արդեն հասել ենք ֆանտաստիկայի ժանր:D
Բայց իմ մոտ սենց մի հարց ա առաջանում… Բոլորիդ ծանոթ ա այն ծեսակատարությունը, որի ընթացքում մի խումբ մարդիկ «հոգի են կանչում» ու կանչում են կոնկրետ ինչ-որ մեկի «հոգին» ու տարբեր հարցեր են տալիս: Ի՞նչ եք կարծում տվյալ երևույթի մասին: Օրինակ էս երևույթը հակասում ա իմ կարծիքին, թե ինչ ա լինում մահից հետո:think …
Բայց իմ մոտ սենց մի հարց ա առաջանում… Բոլորիդ ծանոթ ա այն ծեսակատարությունը, որի ընթացքում մի խումբ մարդիկ «հոգի են կանչում» ու կանչում են կոնկրետ ինչ-որ մեկի «հոգին» ու տարբեր հարցեր են տալիս: Ի՞նչ եք կարծում տվյալ երևույթի մասին: Օրինակ էս երևույթը հակասում ա իմ կարծիքին, թե ինչ ա լինում մահից հետո:think …
Եթե հավաքվում կանչում են էտ հլը չի նշանակում որ հոգինել լսում ու գալիսա:) , էտ անկապ երեխական խաղա:)
Բայց եթե նույնիսկ իրոք տենց լիներ, կարաիր սենց բացատրեիր, տվյալ ոգու(որին կանչում են) մարմինը էտ պահին քնած է, իսկ երբ մենք քնած ենք չգիտենք ինչա կատարվում ոգու հետ մի գուցե էթում ֆռֆռումա:D , դե էտ կանչողների ձեննել լսումա ասումա եթամ տենամ երեխեքն ինչ են ասում:D
Եթե հավաքվում կանչում են էտ հլը չի նշանակում որ հոգինել լսում ու գալիսա:) , էտ անկապ երեխական խաղա:)
Բայց եթե նույնիսկ իրոք տենց լիներ, կարաիր սենց բացատրեիր, տվյալ ոգու(որին կանչում են) մարմինը էտ պահին քնած է, իսկ երբ մենք քնած ենք չգիտենք ինչա կատարվում ոգու հետ մի գուցե էթում ֆռֆռումա:D , դե էտ կանչողների ձեննել լսումա ասումա եթամ տենամ երեխեքն ինչ են ասում:D
Ես կենդանի մարդկանց «հոգու» մասին չեմ ասում, այլ արդեն մահացած…
Ես կենդանի մարդկանց «հոգու» մասին չեմ ասում, այլ արդեն մահացած…
Հա բայց մենք ասինք որ հոգին չի մահանում, էտ մահացած մարդու ոգին արդեն ուրիշ մարմնի մեջա, իսկ էտ ուրիշ մարմիննել քնածա, բայց քանի որ ուղեղում հիշողության հատուկ բաժին կա, ուրեմն հոգին հիշումա իր նախորդ անունները
Հա բայց մենք ասինք որ հոգին չի մահանում, էտ մահացած մարդու ոգին արդեն ուրիշ մարմնի մեջա, իսկ էտ ուրիշ մարմիննել քնածա, բայց քանի որ ուղեղում հիշողության հատուկ բաժին կա, ուրեմն հոգին հիշումա իր նախորդ անունները
Զեվս դու ես ինչ խառն ես ;)
դու տանում ես հոգիների փոխակերպմանը իսկ դա արդեն ուրիշ թեմայա, գնում ենք բուդայականությանը?
ու հետո կարծում եմ իրանց համար մեկա թե ում հոգինա ես մարդ գիտեմ (կին) իրա կենդանի ամուսնու հոգին էր կանչել ու նա էլ լուրջ դեմքով լիքը բաներ էր ասել վախենալու. ետ մինչև են պահը երբ ես փրկեցի սիտուացիան, ոչնչացնելով ամեն մի հավատք դեպի մեդիումները:D
Ավելացվել է 2 րոպե անց
Նայելով ավատարիդ նկարին՝ մահվան մասին խոսելն արդեն ավելորդ է:
ես մահվան մասին չեմ խոսում, ես խոսում եմ նրանից հետո-ի մասին, նկարը ինձ էլ գրավվեց ու հայտնվեց ստեղ
ու չիմացանք թե ինչպես:oy
Մահից հետո կյանք կա , Պապուս հոգին ա ասել :)
Bacteria
26.12.2006, 17:53
Հավատու՞մ եք, որ մահից անդին ինչ-որ բան կա, թե՞ համարում եք, որ մահը վերջն է ամեն ինչի։ Անկասկած, ամեն մեկն էլ իրեն գոնե մի անգամ այս հարցը տված կլինի, բայց շատերը, որոշ ժամանակ դրա մասին մտածելոուց հետո, հաճախ պատասխան չգտնելով, թողնում են այդ միտքը և այդպես էլ մնում անորոշ վիճակում՝ ստիպված հաշտվելով նորին մեծություն Անխուսափելիի հետ...:think
Ժամանակակից բժշկության մեջ (ամենահին ոչ միստիկական) կա մի ախտանիշ, որն անվանվում է ֆրանսերեն «դեժա վյու» բառերով։ Դա մի հոգեվիճակ է, երբ մարդուն թվում է, թե ներկայիս զգացողությունը ճշգրտորեն տեղի է ունեցել անցյալում։ «Դեժա վյու», մի զգացողություն, որ ներկայումս դիտված ամեն ինչը (մարդիկ, իրադարձություններ, իրավիճակներ) արդեն դիտվել է անցյալում։ Հոգեկան հիվանդության ախտանիշների շարքին են դասվում նաև «դեժա անտանդյո»՝ արդեն լսած, և «դեժա էպրովե»՝ արդեն զգացած, ախտանիշները։Հավանաբար շատերը, բնականոն կյանքում հոգեպես առողջ լինելով, ունեցել են նման զգացողություններ՝ զարմանալով դրանց պայծառության ու արժանահավատության վրա։
Արտասահմանում կատարած հարցումները ցույց են տալիս, որ մարդկանց երկու երրորդն ունեցել է այդ զգացողությունները։
Հիմնվելով բազմաթիվ գիտափորձերի արդյունքների, ինչպես նաև զանազան փաստերի վրա՝ այժմ արդեն կարելի է վստահաբար պնդել հոգու գոյության մասին, այն մասին, որ կյանքը չի սկսվում ծնունդով և չի ավարտվում մահով։ Այսինքն՝ խոսքը վերամարմնավորումների շղթայի՝ անոչնչանալի թաղանթի մշտական նորացման մասին է։ Այդ մասին նախկինում խոսել են նաև ճանաչված հեղինակությունները։ Օրինակ, Վոլտերը նշել է. «Երկու անգամ ծնվելն ավելի զարմանալի չէ, քան մեկ անգամը. բնության մեջ ամեն ինչ ենթարկված է վերածննդի օրենքին»։ Կամ, Ա. Էյնշտեյնն ասել է. «Գիտությունը չի կարող բացարձակ հավաստի փաստարկներ բերել հավերժական վերադարձի գաղափարի դեմ»։
Վերամարմնավորման տեսությունը հստակ հիմնավորում է ստանում հատկապես այն սեանսների ժամանակ, որոնք իրականանում են մարդուն քնի և արթնության միջև գտնվող վիճակի մեջ ընկղմելու մեթոդով, որ առանձնակի դրսևորվում է ինտուիցիան։ Այդ ժամանակ մարդն ընկալում է իրականությունը, միաժամանակ նրա գիտակցության մեջ հայտնվում են անցյալի նույնքան վառ տեսարաններ։
Մարմնավորումների միջև ընկած ժամանակահատվածում հոգևոր աշխարհում անձի գտնվելը կախված է երկրային կյանքի արդյունքներից, երբ ամեն մի արարք կամ միտք պայմանավորում է կոնկրետ հետևանքները (պատճառահետևանքային օրենք)։ Բնության մեջ չկան պարգևներ կամ պատիժներ, գոյություն ունի միայն պատճառ և հետևանք։ Հանճարները կամ գերշնորհալի երեխաները ոչ թե աստվածային շնորհների օրինակ են, այլ նախորդ կյանքում համառ աշխատանքի արդյունք։ Այս կյանքում հանդիպող բոլոր հանգամանքները առանց բացառության մեր նախկին գործողությունների արդյունք են, այսինքն՝ մենք ապրում ենք այնպիսի պայմաններում, որոնք ինքներս ենք նախապատրաստել։ Իրենց հերթին մեր ներկայիս արարքները ձևավորում են ապագա կյանքի պայմանները։
Վերամարմնավորման գաղափարի գիտակցումը, բացի արտասովոր լինելուց, օգնում է մարդուն բուժվել ներկա կյանքի ախտերից, հատկապես նևրոզներից, ֆոբիաներից։ Ահա ասվածը հաստատող մի դեպք։ Քառասունհինգամյա մի ճարտարագետ անբացատրելի վախ էր զգում և ցավեր՝ մեջքի շրջանում, եթե նրա հետևից գնում էին 2-3 մարդ։ Ռեգրեսիայի ժամանակ (նախորդ կյանքի մեջ ընկղմվելը և վերհիշելը) նա տեսավ, որ ինչ-որ ժամանակ սպանվել է մեջքին արձակած կրակոցից։ Այնտեղ, ուր մխրճվել էր գնդակը, նա խալ ուներ։ Բացատրական զրույցից հետո վախն անհետացավ։
Հիշենք 70-ական թվականների սենսացիան։ Արևմտյան Բեռլինում ապրող տասներկուամյա Էլենա Մարկարդը, ծանր հարվածից հետո գիտակցության գալով, սկսել է խոսել անթերի իտալերեն, որին նախկինում չէր տիրապետում։ Ընդ որում՝ աղջիկը պնդում էր, որ իր անունը Ռոզետա Կաստելյանի է, ծնվել է Իտալիայում, 1887 թ., մահացել է 1917 թ.։ Երբաղջկան տարել են այն տունը, որի հասցեն նա նշել էր, դուռը բացել է վաղուց մահացած Ռոզետայի դուստրը։ Էլենան, ճանաչելով նրան, ասել է. «Ահա իմ դուստր Ֆրանսան»։
Ահա մեկ այլ հետաքրքիր պատմություն։ Տիտու անունով մի տղա սկսել է պնդել, թե իր անունը Սուրեժ Վարմա է, ունի կին՝ Ումա անունով, և երկու երեխա։ Իբր ինքը Ագրայի խանութներից մեկի տերն է։ Վախեցած ծնողները երեխային վերցնում են և գնում Ագրա, և պարզվում է, որ այդ քաղաքում իսկապես ապրել էր ոմն Վարմա, որը հինգ տարի առաջ իր խանութի առջև սպանվել էր գլխին արձակված կրակոցներից։ Հանգուցյալի այրին որոշում է հանդիպել այդ տարօրինակ տղային և երեխաների հետ միասին գնում է նրա մոտ։ Տղան երեխաներին էլ է ճանաչում, ասում նրանց անունները, ինչպես նաև նշում այնպիսի մանրուքներ, որոնք կարող էին իմանալ միայն այրին և ինքը՝ հանգուցյալը։ Այն տեղերում, որտեղ սպանվածի վերքերն էին եղել, Տիտուն խալեր ուներ, իսկ գնդակի ելքի տեղում՝ սպիներ։
Ես կարդացի քո զեկույցի միայն սկիզբը և համաձայն չեմ հոգու գոյության մտքիդ հետ, առավել ևս, որ deja view ֆենոմենը կապում ես դրա հետ...
Խորհրդային ականավոր հոգեբան Կ.Պլատոնովը բացատրում է այդ փաստը մարդու ֆիզիոլոգիական վիճակից ելնելով:Նա գտնում էր, որ մարդը հոգնած ժամանակ յուրաքանչյուր ազդակ [B]կարող[B] է ընկալել որպես ծանոթ...(կոպիտ ասած:ok )
StrangeLittleGirl
26.12.2006, 18:36
Ես համաձայն եմ դեժավյուի նման մեկնաբանության հետ, բայց դա չի ժխտում հոգու գոյությունը ;)
Ուլուանա
26.12.2006, 19:12
Ես կարդացի քո զեկույցի միայն սկիզբը և համաձայն չեմ հոգու գոյության մտքիդ հետ, առավել ևս, որ deja view ֆենոմենը կապում ես դրա հետ...
Խորհրդային ականավոր հոգեբան Կ.Պլատոնովը բացատրում է այդ փաստը մարդու ֆիզիոլոգիական վիճակից ելնելով:Նա գտնում էր, որ մարդը հոգնած ժամանակ յուրաքանչյուր ազդակ [B]կարող[B] է ընկալել որպես ծանոթ...(կոպիտ ասած:ok )
Լավ, հասկացանք, դեժավյուն հոգու վերամարմնավորման հետ կապելն այնքան էլ ճիշտ չէր, բայց դա մի կողմ թողնենք։ Իմ գրածը միայն դրա մասին չէր, և, ինչպես Բյուրակնը նկատեց, դա ամենևին էլ չի ժխտում հոգու գոյությունը, իսկ ես կավելացնեմ՝ հոգու վերամարմնավորումը։ :P
Ես կարդացի քո զեկույցի միայն սկիզբը և համաձայն չեմ հոգու գոյության մտքիդ հետ, առավել ևս, որ deja view ֆենոմենը կապում ես դրա հետ...
Խորհրդային ականավոր հոգեբան Կ.Պլատոնովը բացատրում է այդ փաստը մարդու ֆիզիոլոգիական վիճակից ելնելով:Նա գտնում էր, որ մարդը հոգնած ժամանակ յուրաքանչյուր ազդակ [B]կարող[B] է ընկալել որպես ծանոթ...(կոպիտ ասած:ok )
Ուլուանա-ի խոսքերից. Լավ, հասկացանք, դեժավյուն հոգու վերամարմնավորման հետ կապելն այնքան էլ ճիշտ չէր, բայց դա մի կողմ թողնենք։
Ես զարմանում եմ, որ ՈՒլուանան այդպես հեշտ զիջել է դիրքերն ու լսելով Խորհրդային ականավոր հոգեբան Կ.Պլատոնովի անունը համաձայնվել, որ դեժավյուն հոգու վերամարմնավորման հետ կապելն այնքան էլ ճիշտ չէր... իսկ եթե ես Պլատոնովի փոխարեն Պլատոնի անունն ու հեղինակությունը մեջ բերե՞մ...:) ;)
Ուլուանա
06.02.2007, 16:02
Ես զարմանում եմ, որ ՈՒլուանան այդպես հեշտ զիջել է դիրքերն ու լսելով Խորհրդային ականավոր հոգեբան Կ.Պլատոնովի անունը համաձայնվել, որ դեժավյուն հոգու վերամարմնավորման հետ կապելն այնքան էլ ճիշտ չէր... իսկ եթե ես Պլատոնովի փոխարեն Պլատոնի անունն ու հեղինակությունը մեջ բերե՞մ...:) ;)
Սպասում եմ, որ մեջբերես։ ;)
Դե, երևի գիտելիքներս չբավարարեցին, որ դեժավյուի ու վերամարմնավորման կապը հիմնավորեմ, դրա համար էլ զիջեցի, քանի որ անիմաստ ջուր ծեծել չեմ սիրում։ :oy Շատ ուրախ կլինեմ, եթե դու հիմնավորես։ :)
Ողջույն բոլորին...Նախ ասեմ, որ շատ հավանեցի այս կայքն ու նրա մոդերատորների աշխատանքը… Թեմաներն ել շատ հետաքրքիր են ու խորհել տվող: Ինչպես սկսնակ անդամ, ինձ համար քիչ դժվար է արտահայտվել, ու չգիտեմ ինչու որոշեցի առաջինը մասնակցել հենց այս թեմային: Այն պետք է որ հետաքրքրի ամեն գիտակից մարդու, անգամ, եթե նա այդ մասին բարձրաձայն չասի: Սա զուտ իմ ենթադրությունն է, ու չեմ ուզում մեջբերումներ անել Մեծ մարդկանց գործերից...բայց ես գտնում եմ, որ կա կյանք մահից հետո, այլապես ամեն ինչ կկորցներ իր իմաստը...Ինչու՞ է մարդը իմաստնություն ձեռք բերում հատկապես իր կյանքի վերջում, եթե նրան հնարավորություն չի տրվելու ինչ որ մի ժամանակ, ինչ-որ մի տեղ օգտագործել այն: Ոստի ես հակված եմ մտածել, որ տրամաբանական է ընդունել այն միտքը, որ կա կյանք մահից հետո....:8
electrical_storm
06.02.2007, 17:30
Ռուսերեն մի բան եմ ուզում գրել, Քամեդի Քլաբի սայթում տեսա,շատ դուրս եկավ էս արտահայտությունը՝ я верю в смерть после жизни!
Ֆիզիկայում գոյություն ունի այսպես կոչված ջերմադինամիկայի առաջին որենք,ըստ որի էներգիան չի ստեղծվում ոչնչից և չի անհետանում,այն միայն փոխակերպվում է մի տեսակից մյուսը,և, քանի որ կարծում եմ` չեք կասկածում,որ մարդը որոշ առումով նաև էներգիա է,ապա նա չի կարող ուղակի կորչել,որևէ կերպ պարտադիր պետք է վերարտադրվի,լինի դա հոգու կերպարով թե այլ կերպ;)
Նախ որպեսզի հասկանանք, թե ի՞նչ է հոգին ու մահանու՞մ է արդյոք հոգին ֆիզիկական մարմնի մահվան հետ միասին, պետք է պատկերացնենք, թե ի՞նչ տեղ է այն գրավում մարդու ողջ կառուցվածքում: Եվ այսպես, մարդը բաղկացած է՝ 1.ֆիզիկական մարմնից 2.հոգուց և 3.Ոգուց (սրանք ևս բաղկացած են տարբեր մասերից, բայց այստեղ շատ չմանրամասնելու համար չեմ ներկայացնի): 1.ֆիզիկական մարմնի ծննդյան ու մահվան ֆիզիոլոգիական կողմի մասին երևի թե շատերը գիտեն, բայց թե հոգին ի՜նչ հետաքրքիր ու հրաշալի կերպ է միանում իր այդ մարմնի հետ ու հետո հրաժեշտ տալիս նրան, շատ ու շատ քչերն են տեղյակ... 3.Ոգին, դա մեր մեջ Աստվածայինի մի մասնիկն է, Անհատականացված Աստվածայինի մի մասնիկը մեր մեջ, որով մենք ինքներս ձեռք ենք բերում անմահություն և հենց դա էլ հանդիսանում է մեր Իսկական Էությունը, որը անցնում է մի մարմնավորումից մյուսը՝ տալով մարդուն կատարելագործվելու հնարավորություն (որը հնարավոր է միայն ֆիզիկական ոլորտում ու հենց դա էլ մղում է հոգիներին նոր մարմնավորումների), բայց սովորաբար (2) հոգում է գտնվում մեր գիտակցությունն ու ինքնագիտակցությունը (երբ մենք ասում ենք "ես")՝ չնայած ինչպես ասեցի մեր Իսկական "Ես"-ը մեր Ոգին է: Եվ այն պայքարը, որ կա մարդու մեջ, դա հոգու, գիտակցության կողմից, ընտրության, երկընտրանքի արդյունքում է կատարվում՝ մի կողմից մարմնական ցանկությունների, կրքերի ու բնազդների, մյուս կողմից Ոգու բարձրագույն ձգտումների, բարոյականության ու Աստվածայինին ծառայելու միջև տեղի ունեցող պայքարն է մեր գիտակցականում, հոգեկանում արտացոլվում: Հոգին՝ գտնվելով այս երկուսի՝ ֆիզիկական մարմնի ու Ոգու, միջև, վերապրտոմ է մարդու ֆիզիկական մահը, տեղափոխվում իրեն համապատասխան "նուրբ աշխարհ", ուր նրա ցածրագույն մասը որոշ ժամանակ հետո ևս մահանում է (տարալուծվում այդ ոլորտի մեջ), իսկ հոգու բարձրագույն ձեռքբերումներն անցնում ու հարստացնում են մեր Ոգու Անհատական կուտակումները և հետևաբար ամեն մի նոր մարմնավորում դա մի քայլ առաջխաղացում է էվոլուցիոն սանդղակում: Եվ այդ ճանապարհով էլ տեղի է ունենում մարդու կատարելագործումը: Բայց եթե մարդ, իր տվյալ մարմնավորման (1 կյանքի) ընթացքում չի ունենում և ոչ մի կուտակում ու առաջխաղացում, ապա այդ կյանքը նրա համար չեղյալ է համարվում (տես այդ մասին կատարած գրառումս "Ի՞նչ է Աստվածաշունչը" թեմայում առակի մեկնաբանության հետ կապված...)
Ընդունված է մահացածի 7-րդ կամ 40-րդ օրը նշել ու դա կապ ունի վերը ասածիս հետ, երբ հոգին հեռանում է մի այլ աշխարհ... Չնայած հասկանում եմ, որ այսքան կարճ չէի կարող հասկանալի ու պարզ ներկայացնեի այդ ամենը, բայց կարծում եմ որոշ բաներ պարզ դարձավ, թե ինչպես եմ պատկերացնում այդ ամենը, որը իմ ստեղծածը չէ, այլ դարերից եկող ու հավերժ ներկա, միայն պետք է փնտրել այն ու իմանալ, թե որտեղ փնտրել...
Դեժավյուն ու համակրանք ու հակակրանք երևույթներն (որոնց մասին հոգեբանությունում կան միայն տեսակետներ ու կարծիքներ) ուղիղ կապված են անցյալ մեր կյանքի ու նրանում համապատասխան մարդկանց կամ երևույթների հետ մեր դրական կամ բացասական առնչության ու դրանց ներկայում մեր վայրկենական ու ակամա ներքին ընկալման հետ:
Ուլուանա
07.02.2007, 11:32
Դեժավյուն ու համակրանք ու հակակրանք երևույթներն (որոնց մասին հոգեբանությունում կան միայն տեսակետներ ու կարծիքներ) ուղիղ կապված են անցյալ մեր կյանքի ու նրանում համապատասխան մարդկանց կամ երևույթների հետ մեր դրական կամ բացասական առնչության ու դրանց ներկայում մեր վայրկենական ու ակամա ներքին ընկալման հետ:
Հուսիկ, հետաքրքիր էր բացատրությունդ, բայց դեժավյուի հետ կապված ես ավելի շատ տեղեկատվության էի սպասում... :roll Օրինակ՝ շատերն են անհիմն համարում վերամարմնավորման ու դեժավյուի կապը՝ դա բացատրելով նրանով, որ եթե նույնիսկ հոգին տարբեր մարմնավորումներ է ունենում, ապա մի՞թե նախորդ կյանքում նույն առօրեական երևույթը կարող էր նրա հետ պատահած լինել ճիշտ և ճիշտ նույնությամբ... Ի՞նչ իմաստ կունենար դա։ Առօրեական եմ ասում, որովհետև փորձը ցույց է տալիս, որ դեժավյուի դեպքերը շատ հաճախ ինչ-որ լուրջ, կարևոր բաներ չեն լինում, այլ շատ սովորական, համենայնդեպս, այդ պահի համար աննշան ու անէական մանր-մունր բաներ, այսինքն՝ դրանց կրկնվելու մեջ իմաստ տեսնելն ու դա վերամարմնավորման հետ կապելն առաջին հայացքից շատ դժվար է։
Չգիտեմ, թե որքանով կարողացա բացատրել, թե ինձ կոնկրետ ինչ է հետաքրքրում այս հարցում, բայց, հուսով եմ, քո հետագա պատասխանից հետո ավելի պարզ կդառնա ամեն ինչ։ :)
Մոդերատորական։ Գրառումը ջնջված է թեմայի նկատմամբ անլուրջ ու ծաղրական վերաբերմունք պարունակելու պատճառով։
Philosopher
07.02.2007, 12:27
Սկզբունքորեն որևէ մարդու չպետք է հետաքրքրի, թե ինչ նրան սպասում մահից հետո, եթե նա հասկանում է, թե ինչ է մահը: Մահը մոռացման մեծ ակտ է, որը պարտադրվում է յուրաքանչյուր հոգու մի ընդհանուր օրենքի համապատասխան: Իսկ այդ ակտից հետո մարդն այլևս այն չէ, ինչ նա էր կյանքում, մինչ մահը, այսինքն` նա չգիտի և չունի, ոչինչ, ինչ նա ուներ, երբ կենդանի էր` սեր, համակրանք, կապվածություն, ատելություն և այլն, հետևաբար նրա հետաքրքրությունը, թե ինչ է լինելու իր հետ, հորինած մտահոգություն է. իրականում նրա հետ որևէ բան լինել չի կարող, նա` որպես մարդ, ավարտվում է մահով, իսկ թե որպես հոգի ինչ է լինելու, դա արդեն կարևոր չէ, քանզի նրա հոգին շատ քիչ բանով է տարբերվելու այլ հոգիներից, մինչդեռ որպես մարդ նա տարբերվում էր բոլորից և դա հրաշալի էր...
Ընդհանրապես, մարդ լինելը երջանկություն է, իսկ անմահ հոգի ունենալը թելադրված պարտավորություն:
CactuSoul
07.02.2007, 13:08
Մի տեսակ տխրեցի Philosopher-ի կարծիքը կարդալով…
Այնուամենայնիվ, կարծում եմ, նա հետաքրքիր ու մտածելու տեղիք տվող բաներ ասաց: Արժե մտածել…
Ես դեռ չեմ կարողացել կողմնորոշվել այս հարցում, դեռ չունեմ սեփական կարծիք ու մոտեցում, այդ իսկ պատճառով էլ մեծ հետաքրքրությամբ եմ կարդում բոլորիդ գրառումները: Գուցե մի բան հասկանա՞մ:
Ուլուանան այնպիսի փաստարկված մեկնաբանություններ էր արել, որ, իհարկե, ավելի հակված եմ վերամարմնավորման գաղափարին հավատալ, քան որևէ այլ տարբերակի: Թեպետ, ըստ իս, դա էլ իմաստալից չի դարձնի կյանքը: Համենայն դեպս իմ կյանքը:
P.S.
I DON`T BELIEVE IN REINCARNATION
I DIDN`T DO THAT IN MY FORMER LIFE EITHER
Loesje
Սկզբունքորեն որևէ մարդու չպետք է հետաքրքրի, թե ինչ նրան սպասում մահից հետո, եթե նա հասկանում է, թե ինչ է մահը: Մահը մոռացման մեծ ակտ է, որը պարտադրվում է յուրաքանչյուր հոգու մի ընդհանուր օրենքի համապատասխան: Իսկ այդ ակտից հետո մարդն այլևս այն չէ, ինչ նա էր կյանքում, մինչ մահը, այսինքն` նա չգիտի և չունի, ոչինչ, ինչ նա ուներ, երբ կենդանի էր` սեր, համակրանք, կապվածություն, ատելություն և այլն, հետևաբար նրա հետաքրքրությունը, թե ինչ է լինելու իր հետ, հորինած մտահոգություն է. իրականում նրա հետ որևէ բան լինել չի կարող, նա` որպես մարդ, ավարտվում է մահով, իսկ թե որպես հոգի ինչ է լինելու, դա արդեն կարևոր չէ, քանզի նրա հոգին շատ քիչ բանով է տարբերվելու այլ հոգիներից, մինչդեռ որպես մարդ նա տարբերվում էր բոլորից և դա հրաշալի էր...
Ընդհանրապես, մարդ լինելը երջանկություն է, իսկ անմահ հոգի ունենալը թելադրված պարտավորություն:
Սկսեմ վերջից. Մարդը հենց երջանիկ է իր անմահ Ոգով՝ այն Լույսով, որը նրան դարձնում է բանական ու բարոյական էակ, այլապես առանց դրանց նա մարդ չէր լինի, այլ կմնար էվոլուցիոն սանդղակի մի աստիճան ներքևում, որպես կենդանի. ուստի մարդկանց այդքան փափագած երջանկությունը հենց իրենց իսկական, անմահ Էության՝ Ոգու մեջ է, ուր մարդիկ չեն փնտրում իրենց այդքան փափագածն ու երազածը, այլ փնտրում են հազար ու մի այլ տեղ ու բնականաբար չեն գտնում: Մարդիկ փափագում են գտնել ջերմացնող ուրախություն ու սեր, բայց քանի որ չեն փնտրում դրանք Ոգու մեջ, այլ նրանից ցածր գտնվող ոլորտներում, ուստի դրանց փոխարեն գտնում են սոսկ այրող հաճույքներ ու կիրք::think
նա` որպես մարդ, ավարտվում է մահով, իսկ թե որպես հոգի ինչ է լինելու, դա արդեն կարևոր չէ Այս միտքդ պարզ չհասկացա. դու գտնում ես, որ կյանքի ընթացքում մարդ հոգի՞ ունի ու այդ հոգին նա ինքը՝ մարդը չէ՞, այլ նրանից առանձին մի բա՞ն և հետևաբար երբ մարդ մահանում է, նրա հոգին չի՞ մահանում, բայց քանի որ այդ մարդը կապ չունի՞ իր հոգու հետ էլ ինչի՞ մտածենք թե ի՞նչ է լինում իր հոգու հետ, եթե դա հենց մարդը չէ, իսկ մարդը, որը նրա հոգին չէր որ հեռացավ, այլ նրա, հավանաբար, մարմինը՝ մահացած է: Կպորձե՞ս բացատրել թե ի՞նչ նկատի ունեիր, գուցե ե՞ս եմ սխալ հասկացել:
Հուսիկ, հետաքրքիր էր բացատրությունդ, բայց դեժավյուի հետ կապված ես ավելի շատ տեղեկատվության էի սպասում... Օրինակ՝ շատերն են անհիմն համարում վերամարմնավորման ու դեժավյուի կապը՝ դա բացատրելով նրանով, որ եթե նույնիսկ հոգին տարբեր մարմնավորումներ է ունենում, ապա մի՞թե նախորդ կյանքում նույն առօրեական երևույթը կարող էր նրա հետ պատահած լինել ճիշտ և ճիշտ նույնությամբ... Ի՞նչ իմաստ կունենար դա։ Առօրեական եմ ասում, որովհետև փորձը ցույց է տալիս, որ դեժավյուի դեպքերը շատ հաճախ ինչ-որ լուրջ, կարևոր բաներ չեն լինում, այլ շատ սովորական, համենայնդեպս, այդ պահի համար աննշան ու անէական մանր-մունր բաներ, այսինքն՝ դրանց կրկնվելու մեջ իմաստ տեսնելն ու դա վերամարմնավորման հետ կապելն առաջին հայացքից շատ դժվար է։
Նախ ասեմ, որ եթե մարդ չի ընդունում վերամարմնավորման գաղափարը, ապա նա իրեն զրկում է կյանքում գոյություն ունեցող շատ խնդիրների տրամաբանական ու արդարացի բացատրություն գտնելուց, օրինակ այնպիսի խնդիրների ինչպիսիք են՝ կյանքի ու անհատական տվյալ հոգու էվոլուցիային ձգտելու անհրաժեշտության իմաստը, մարդկանց միջև ի ծնե առկա հնարավորությունների, գիտելիքների, տաղանդների, կարողությունների, առողջության... անհամապատասխան և ոչ հավասարաչափ բաշխումը, մեկ կյանքում կատարելության հասնելու անհնարինությունը, շատ մարդկանց իրենց անցյալ կյանքերից դրվագներ կամ ամբողջը հիշելու խնդիրների բացատրությունը... և այլն... Այս ամենն ու նմանատիպ շատ հարցեր արդարացի լուծում են գտնում, երբ բացատրում ենք այն պատճառ- հետևանքի ու վարամարմնավորման շնորհիվ, այլապես պետք է քննադատենք Աստծուն նրա անարդար լինելու մեջ, ինչը չի անի մի մարդ, որը գիտի վերը նշածս օրենքների մասին:
Bacteria-ի խոսքից - ...համաձայն չեմ հոգու գոյության մտքիդ հետ, առավել ևս, որ deja view ֆենոմենը կապում ես դրա հետ... Խորհրդային ականավոր հոգեբան Կ.Պլատոնովը բացատրում է այդ փաստը մարդու ֆիզիոլոգիական վիճակից ելնելով: Նա գտնում էր, որ մարդը հոգնած ժամանակ յուրաքանչյուր ազդակ կարող է ընկալել որպես ծանոթ...(կոպիտ ասած )
Դեժավյուն, ճիշտ էր նշել մեր ընկերը՝ բացատրելով հոգեբան Պլատոնովի հետազոտություններով, որ սովորաբար առաջանում է, երբ մարդը չի ցուցաբերում մեծ զգացմունքային կամ մտածական ակտիվություն, ասես լռության մեջ, որի ժամանակ և սովորաբար այցելում է Ճշմարտությունը, բայց այ մեխանիզմը, թե ինչպե՞ս է դա տեղի ունենում և ի՞նչ պատճառով, կփորձեմ իմ իմացած կարծիքն ասեմ: Նախ այս հարցը քննարկելիս բացի վերամարմնավորումից պետք է հիշենք քարմայի (պատճառ- հետևանքի կամ հատուցման կամ ճակատագրի) օրենքի մասին, որն ուղիղ կապ ունի և եթե կարելի է այսպես կոչել վերամարմնավորման գործի գցող մեխանիզմն է հանդիսանում և այդ կարման կամ մեր ճակատագիրը կա մեր մեջ, որով մենք ձգում ենք այս կամ այն իրադարձությանը կամ մարդուն և սրա հետ կապված պետք է տարբերենք դեժավյու և կանխազգացում երևույթների տարբերությունը:
Օրինակով նախ ասեմ, որ հասկանալի լինի միտքս. ասենք դուք առանց ոչ մի տեսական կամ տրամաբանության օգնությամբ կատարված հետևության պատճառի զգում եք, որ հիմա այս մարդը ձեզ կզանգահարի ու մի քանի վայրկյան անց հենց նույն մարդը զանգահարում է, կամ մի զգացողություն կա ձեզ մոտ, որ ուր որ է կհանդիպեք փողոցում ձեր այս ինչ ծանոթին ու անսպասելի կերպով հանդիպում եք նույնիսկ այտեղ, որտեղ չէիք էլ սպասում, բայց այդ պահից մի քանի վայրկյան կամ րոպե առաջ զգացել էիք որ կտեսնեք, կամ երբ զգում եք, որ հիմա այսպիսի մի բան կկատարվի ու կատարվում է ակամա - սրանք բոլորն էլ մեր մեջ եղած այդ ինֆորմացիայի (որոշ դեպքերում անցյալ կյանքից որպես ճակատագիր եկող որոշ դեպքերում էլ ոչ այդպիսիք) մեր կանխազգացողություններն են, այն ինֆորմացիայի ակամա ընկալումը, երբ մենք հանկարծակի զգում ենք դա: Նույն բանն է տեղի ունենում և դեժավյուի ժամանակ, միայն թե այս դեպքում մարդ ապրում է նույն զգացողությունը ինչ նա ունեցել էր անցյալում (նաև անցյալ կյանք/եր/ում) հենց այդ պահին վերհիշելով իր մեջ եղած այն ինֆորմացիան (ճակատագրով նախատեսված կամ ոչ այդպիսին), որ նա ունեցել է նմանատիպ զգացողություն անցյալում ու ասես հենց նույնությամբ վերապրում է այն կրկին:
Այս առումով կարելի է հիշել նաև մեր ժողովրդական խոսքից. <<Մեր բախտը մեզ հետ է>> և լինում են պահեր, երբ մարդ հենց այդ պահին կամ նախապես զգում է դա և ներքին լռությունն էլ օգնում է մեր միջի այդ ձայնը լսելուն:
Philosopher
07.02.2007, 15:54
Մարդու մասին գիտությունը բավականին բարդ է և բազմակողմանի: Իհարկե, կարելի է խոսել մարդու երեք մարմինների՝ մարմին, ոգի, հոգի, հետո՝ աստրալ ու մենտալ, հետո սկսել թվարկել չակրաները, այս ամենը ինձ ավելի քան լավ հայտնի է, սակայն երբ խոսվում է մարդու երջանկության մասին, այստեղ այդ գիտելիքին վկայակոչելով՝ մենք սպանում ենք կենդանի կյանքի այն բողբոջը, որը մեր գիտակցականության սառը շնչից միայն կարող է ոչնչանալ: Կենդանի կյանքը միշտ ավելին է ու ավելի արժեքավոր է, քան քո ու իմ կիսաքրիստոնեական, կիսավեդիստական, կիսակրոնագիտական ու մի քիչ էլ էքզիստենիցիալիստական դատողությունները, թեև իսկապես մեծ է գայթակղությունը կյանքի աղբյուրը փնտրել հենց այդպիսի դատողություններում ու համակարգերում: Երջանիկ կարելի համարել այն մարդուն, որը երջանիկ է որպես մարդ, որի և՛ հոգևոր, և՛ ֆիզիկական պահանջմունքները բավարաված են՝ առանց դրանց արհեստական հակադրության: Ինչ վերաբերում է հոգու անմահության խնդրին, իհարկե՝ հոգին անմահ է, և, իհարկե, մարդն ունենում է մի քանի կյանքեր, և իհարկե կա մարդու հոգու որոշակի էվոլյուցիոն մակարդակ: Այս ամենը գիտություն է: Սակայն այս գիտությունից այն կողմ կա ևս մեկ գիտություն. դա կյանքի գիտությունն է, որը զգացած յուրաքանչյուր մարդ կասի. ավելի լավ է լինել և մնալ ինքս՝ իմ մտքերով ու զգացմունքներով, իմ փաստացի, մարդկային, շատ մարդկային կեցությամբ, քան թևածել անհասկանալի տարածքներում ու այլևս երբեք չլինել այն, ինչ էի, երբ կենդանի է:
Իսկ ես չէի ասել, թե Ճշմարտության կամ Երջանկության գտնելու համար պետք է հեռանալ կյանքից, բոլորովին և էլ ավելին ուղիղ հակառակը ես կասեմ. հնարավոր չէ հասնել թե՛ Ճշմարտությանը և թե՛ Երջանկությանը հեռանալով կյանքից... Իսկ Ճշմարտության իմացությունը չի սպանում կենդանի կյանքի բողբոջը այլ օգնում է այն գիտակցված, ճիշտ ու իմաստավորված ապրել, ասել է թե երջանիկ լինել, այլ ոչ թե հակառակը...
Այս ամենը կցանկանայի կյանքում լիներ ու ոչ թե կյանքից դուրս կամ միայն խոսքերով.
Սոկրատես
<<Ես բանտում հասկացա այն, ինչը չէի կարողանում մինչև վերջ մտածել` Սեր: Սիրել բոլորին: Հասկացա, որ ուրիշը` ես եմ; և սիրել նրան>>:
Պլատոն
<<Աշխատելով ուրիշների երջանկության համար, մենք գտնում ենք մեր սեփականը>>:
Թոմազո Կամպանելա
<<Երբ մոռանա աշխարհն "իմն" ու "քոնը" օգտակարի, ազնիվի ու հաճելիի մեջ, հավատում եմ` դրախտ կդառնա կեցությունը...>>
Philosopher
07.02.2007, 16:40
"Կենդանի կյանք" հասկացությունը իմ կողմից կիռառվել է "կյանքից հեռանալ" և "ճշմարտության իմացություն" ձևակերպումներից անդին գոյություն ունեցող հասկացությունների ու երևույթների նոր դաշտը ակնարկելու համար:
:) Ինձ Աստված այնքան խելք տա, որ ասածդ հասկանամ Philosopher ջան:D
Հավատու՞մ եք, որ մահից անդին ինչ-որ բան կա, թե՞ համարում եք, որ մահը վերջն է ամեն ինչի։ Անկասկած, ամեն մեկն էլ իրեն գոնե մի անգամ այս հարցը տված կլինի, բայց շատերը, որոշ ժամանակ դրա մասին մտածելոուց հետո, հաճախ պատասխան չգտնելով, թողնում են այդ միտքը և այդպես էլ մնում անորոշ վիճակում՝ ստիպված հաշտվելով նորին մեծություն Անխուսափելիի հետ...:think
Ժամանակակից բժշկության մեջ (ամենահին ոչ միստիկական) կա մի ախտանիշ, որն անվանվում է ֆրանսերեն «դեժա վյու» բառերով։ Դա մի հոգեվիճակ է, երբ մարդուն թվում է, թե ներկայիս զգացողությունը ճշգրտորեն տեղի է ունեցել անցյալում։ «Դեժա վյու», մի զգացողություն, որ ներկայումս դիտված ամեն ինչը (մարդիկ, իրադարձություններ, իրավիճակներ) արդեն դիտվել է անցյալում։ Հոգեկան հիվանդության ախտանիշների շարքին են դասվում նաև «դեժա անտանդյո»՝ արդեն լսած, և «դեժա էպրովե»՝ արդեն զգացած, ախտանիշները։Հավանաբար շատերը, բնականոն կյանքում հոգեպես առողջ լինելով, ունեցել են նման զգացողություններ՝ զարմանալով դրանց պայծառության ու արժանահավատության վրա։
Արտասահմանում կատարած հարցումները ցույց են տալիս, որ մարդկանց երկու երրորդն ունեցել է այդ զգացողությունները։
Հիմնվելով բազմաթիվ գիտափորձերի արդյունքների, ինչպես նաև զանազան փաստերի վրա՝ այժմ արդեն կարելի է վստահաբար պնդել հոգու գոյության մասին, այն մասին, որ կյանքը չի սկսվում ծնունդով և չի ավարտվում մահով։ Այսինքն՝ խոսքը վերամարմնավորումների շղթայի՝ անոչնչանալի թաղանթի մշտական նորացման մասին է։ Այդ մասին նախկինում խոսել են նաև ճանաչված հեղինակությունները։ Օրինակ, Վոլտերը նշել է. «Երկու անգամ ծնվելն ավելի զարմանալի չէ, քան մեկ անգամը. բնության մեջ ամեն ինչ ենթարկված է վերածննդի օրենքին»։ Կամ, Ա. Էյնշտեյնն ասել է. «Գիտությունը չի կարող բացարձակ հավաստի փաստարկներ բերել հավերժական վերադարձի գաղափարի դեմ»։
Վերամարմնավորման տեսությունը հստակ հիմնավորում է ստանում հատկապես այն սեանսների ժամանակ, որոնք իրականանում են մարդուն քնի և արթնության միջև գտնվող վիճակի մեջ ընկղմելու մեթոդով, որ առանձնակի դրսևորվում է ինտուիցիան։ Այդ ժամանակ մարդն ընկալում է իրականությունը, միաժամանակ նրա գիտակցության մեջ հայտնվում են անցյալի նույնքան վառ տեսարաններ։
Մարմնավորումների միջև ընկած ժամանակահատվածում հոգևոր աշխարհում անձի գտնվելը կախված է երկրային կյանքի արդյունքներից, երբ ամեն մի արարք կամ միտք պայմանավորում է կոնկրետ հետևանքները (պատճառահետևանքային օրենք)։ Բնության մեջ չկան պարգևներ կամ պատիժներ, գոյություն ունի միայն պատճառ և հետևանք։ Հանճարները կամ գերշնորհալի երեխաները ոչ թե աստվածային շնորհների օրինակ են, այլ նախորդ կյանքում համառ աշխատանքի արդյունք։ Այս կյանքում հանդիպող բոլոր հանգամանքները առանց բացառության մեր նախկին գործողությունների արդյունք են, այսինքն՝ մենք ապրում ենք այնպիսի պայմաններում, որոնք ինքներս ենք նախապատրաստել։ Իրենց հերթին մեր ներկայիս արարքները ձևավորում են ապագա կյանքի պայմանները։
Վերամարմնավորման գաղափարի գիտակցումը, բացի արտասովոր լինելուց, օգնում է մարդուն բուժվել ներկա կյանքի ախտերից, հատկապես նևրոզներից, ֆոբիաներից։ Ահա ասվածը հաստատող մի դեպք։ Քառասունհինգամյա մի ճարտարագետ անբացատրելի վախ էր զգում և ցավեր՝ մեջքի շրջանում, եթե նրա հետևից գնում էին 2-3 մարդ։ Ռեգրեսիայի ժամանակ (նախորդ կյանքի մեջ ընկղմվելը և վերհիշելը) նա տեսավ, որ ինչ-որ ժամանակ սպանվել է մեջքին արձակած կրակոցից։ Այնտեղ, ուր մխրճվել էր գնդակը, նա խալ ուներ։ Բացատրական զրույցից հետո վախն անհետացավ։
Հիշենք 70-ական թվականների սենսացիան։ Արևմտյան Բեռլինում ապրող տասներկուամյա Էլենա Մարկարդը, ծանր հարվածից հետո գիտակցության գալով, սկսել է խոսել անթերի իտալերեն, որին նախկինում չէր տիրապետում։ Ընդ որում՝ աղջիկը պնդում էր, որ իր անունը Ռոզետա Կաստելյանի է, ծնվել է Իտալիայում, 1887 թ., մահացել է 1917 թ.։ Երբաղջկան տարել են այն տունը, որի հասցեն նա նշել էր, դուռը բացել է վաղուց մահացած Ռոզետայի դուստրը։ Էլենան, ճանաչելով նրան, ասել է. «Ահա իմ դուստր Ֆրանսան»։
Ահա մեկ այլ հետաքրքիր պատմություն։ Տիտու անունով մի տղա սկսել է պնդել, թե իր անունը Սուրեժ Վարմա է, ունի կին՝ Ումա անունով, և երկու երեխա։ Իբր ինքը Ագրայի խանութներից մեկի տերն է։ Վախեցած ծնողները երեխային վերցնում են և գնում Ագրա, և պարզվում է, որ այդ քաղաքում իսկապես ապրել էր ոմն Վարմա, որը հինգ տարի առաջ իր խանութի առջև սպանվել էր գլխին արձակված կրակոցներից։ Հանգուցյալի այրին որոշում է հանդիպել այդ տարօրինակ տղային և երեխաների հետ միասին գնում է նրա մոտ։ Տղան երեխաներին էլ է ճանաչում, ասում նրանց անունները, ինչպես նաև նշում այնպիսի մանրուքներ, որոնք կարող էին իմանալ միայն այրին և ինքը՝ հանգուցյալը։ Այն տեղերում, որտեղ սպանվածի վերքերն էին եղել, Տիտուն խալեր ուներ, իսկ գնդակի ելքի տեղում՝ սպիներ։
Էս ինչ լավ թեմա ես բացել ապռես, դու շատ լավն ես երևում
շատ գեղեցիկ աչքեր ունես
հետաքրքրա եթե հավատանք հոգու տեղաձոխությանը
դու անցած կյանքում ի՟նչ ես եղել
օրինակ ես նավաշինարար եմ եղել հունաստանցի հիմա էլ մեկ-մեկ ուզում եմ նավ սարգեմ, բայց որտեղ լողա :oy
Ուլուանայի թույլտվությամբ, իմ կարծիքն ասեմ. եթե անցյալ կյանքում քո ասածի պես եղել ես հույն նավաշինարար և այդ սերը մնացել է քո մեջ, ապա կարող ես գտնել ուղիներ քո այդ սիրելի գործով շարունեկես զբաղվել, բայց ասեմ որ, բոլորովին անպայման չէ, ինչ արել է մարդ անցյալ կյանքում նույնն էլ անի մնացած բոլորներում: Եթե ոմանք չգիտեն, մի գաղտնիք բացեմ նրանց՝ մեր սիրելի "Դար" Ակումբի ընթերցողների համար. Մոցարտն ու Պուշկինը երկու տարբեր կյանքերում ապրած նույն Անհատականությունն է եղել և հենց Պուշկինը՝ լինելով մեծ միստիկ, ինքն էլ գրում է իր անցյալ կյանքի մասին <<Մոցարտն ու Սալյերին>> արձակ բանաստեղծությունում (եթե չեմ սխալվում արձակ է): Տեսնում եք՝ երաժշտական մեծ տաղանդը կարող է հաջորդ կյանքում վերափոխվել բանաստեղծական մեծ տաղանդի: Եվ կարծում եմ, որ բոլորդ էլ գիտեք, որ այդ երկուսն էլ մահացել են ոչ իրենց բնական մահով:
Ես իմ իմացածն եմ ասում ու չեմ համոզում ոչ ոգու, որ հավատան կամ չհավատան այս ամենին... Ես իմ անցյալ կյանքերը չեմ հիշում ու չէի էլ ուզենա հիմա կարողանայի հիշել, քանի որ դա ինձ ավելի կխանգարեր, քան կօգներ... Ուժեղ ու մաքրագույն հոգիներին է տրվում դա լիովին անվնաս իրենց համար (որ չառաջանա գոռոզություն կամ ինքնախղճահարություն, երբ անցյալ կյանքում ասենք մեկն թագավոր է եղել ու ճիշտ չի օգտագործել իրեն տրված իշխանությունն ու հնարավորությունը ու հիմա ասենք հասարակ մի բանվոր է, կամ հակառակը), այլապես նրա այդ իմացության սխալ կիրառումը կարող է վատ կերպով անդրադառնա այդ մարդու ապագա ճակատագրի վրա և բացի այդ մեր ողջ կյանքերի կուտակումներն ու տեղեկությունները մեր Բարձրագույն "Ես"-ի մեջ է ու որպեսզի այն ընկալենք ու գիտակցենք, պետք է մաքրենք նախ մեր հոգին (մտքերն ու զգացմունքները) և ճանապարհ բացենք, որ այդ մեր Իսկական Էության Լույսը թափանցի մեր մեջ ու մենք էլ Մի դառնանք Նրա հետ ու Նրա մեջ...;)
Ուլուանայի թույլտվությամբ, իմ կարծիքն ասեմ. եթե անցյալ կյանքում քո ասածի պես եղել ես հույն նավաշինարար և այդ սերը մնացել է քո մեջ, ապա կարող ես գտնել ուղիներ քո այդ սիրելի գործով շարունեկես զբաղվել, բայց ասեմ որ, բոլորովին անպայման չէ, ինչ արել է մարդ անցյալ կյանքում նույնն էլ անի մնացած բոլորներում: Եթե ոմանք չգիտեն, մի գաղտնիք բացեմ նրանց՝ մեր սիրելի "Դար" Ակումբի ընթերցողների համար. Մոցարտն ու Պուշկինը երկու տարբեր կյանքերում ապրած նույն Անհատականությունն է եղել և հենց Պուշկինը՝ լինելով մեծ միստիկ, ինքն էլ գրում է իր անցյալ կյանքի մասին <<Մոցարտն ու Սալյերին>> արձակ բանաստեղծությունում (եթե չեմ սխալվում արձակ է): Տեսնում եք՝ երաժշտական մեծ տաղանդը կարող է հաջորդ կյանքում վերափոխվել բանաստեղծական մեծ տաղանդի: Եվ կարծում եմ, որ բոլորդ էլ գիտեք, որ այդ երկուսն էլ մահացել են ոչ իրենց բնական մահով:
Ես իմ իմացածն եմ ասում ու չեմ համոզում ոչ ոգու, որ հավատան կամ չհավատան այս ամենին... Ես իմ անցյալ կյանքերը չեմ հիշում ու չէի էլ ուզենա հիմա կարողանայի հիշել, քանի որ դա ինձ ավելի կխանգարեր, քան կօգներ... Ուժեղ ու մաքրագույն հոգիներին է տրվում դա լիովին անվնաս իրենց համար (որ չառաջանա գոռոզություն կամ ինքնախղճահարություն, երբ անցյալ կյանքում ասենք մեկն թագավոր է եղել ու ճիշտ չի օգտագործել իրեն տրված իշխանությունն ու հնարավորությունը ու հիմա ասենք հասարակ մի բանվոր է, կամ հակառակը), այլապես նրա այդ իմացության սխալ կիրառումը կարող է վատ կերպով անդրադառնա այդ մարդու ապագա ճակատագրի վրա և բացի այդ մեր ողջ կյանքերի կուտակումներն ու տեղեկությունները մեր Բարձրագույն "Ես"-ի մեջ է ու որպեսզի այն ընկալենք ու գիտակցենք, պետք է մաքրենք նախ մեր հոգին (մտքերն ու զգացմունքները) և ճանապարհ բացենք, որ այդ մեր Իսկական Էության Լույսը թափանցի մեր մեջ ու մենք էլ Մի դառնանք Նրա հետ ու Նրա մեջ...;)
շնորհակալություն հետաքրքիր տողերի համար, բայց մոցարտի մահվան կապակցությամբ ես կարող եմ վիճել
մոցարտը մահացել է բնական մահով սոլիերին չի սպանել նրան դա գեղարվեստական մոտեցում է
ես հավաստի աղբյուրներից եմ ասում, կենսագիրներից անգամ նշված չի սոլերիի անունը, որպես մոցարտի կյանքում դեր խաղացող պերսոնաժ
իսկ պուշկինը իրա մասին մեծ կարծիքի էր երբ գրում էր թե ինքը նույն մոցարտն է
պուշկինն էլ հանճար էր մի մեծ, բայց մոցարտը դա ունիկալ գեր հանճարեղության տեր մարդ
իսկ թեմային վերաբերվող ասեմ ուզես թե չե անցած կյաքդ քո վրա մեշ ազդեցություն է թողնում մեկա մեկում և մյուսում դու ես կապողը
Չէ, ես չասեցի թե Պուշկինն ասել է, որ ինքը Մոցարտն է եղել, ասեցի որ գրել է այդ մասին, ասես իր անցյալ կյանքը հիշելով: Գուցե այսպես ավելի ճիշտ արտահայտվեցի քան առաջին գրածումս: Իսկ Սալյերիի ու Մոցարտի հարաբերությունների մասին ես չէի ասում միայն Պուշկինի գրքի հիման վրա, այլ որ իրականում նման մեծ դիրք գրավող երաժիշտ ու փառասեր հակառակորդ եղել է Մոցարտի կյանքում...:)
Իսկ որ անցյալ կյանքերը մեր վրա մեծ ազդեցություն ունեն, դրանում միանշանակ համաձայ եմ քեզ հետ, քանզի ճակատագիր (քարմա) կոչվածը մենք բերում ենք անցյալ կյանքերից ու անմիջական ազդեցություն ունի մեր ներկայի վրա, իսկ ապագան կերտում ենք մենք ներկայում մեր վերաբերմունքով ու քայլերով անցյալից եկող քարմայի հետ հանդիպելիս ներկայում:
Բոլոր նրանց, որքեր կարծում են, թե մահից հետո ամեն ինչ վերջանում է, առաջարկում եմ, որ փորձեք պատկերացնել ձեր ասածը.
«մարդը մեռավ ու պրծ, էլ ոչինչ չկա։ Ամեն ինչ վերջացավ։ Կար ու հիմա չկա։ Չկան գիտակցությունը, մտքերն ու զգացմունքները…»։
Փորձե՛ք, տեսեք ինքներդ ձեր կամ ձեր դիմաց կանգնած մարդկանց մասին տենց բան կարողանու՞մ եք պատկերացնել, զգալ։ Չափից դուրս անիրական, անբնական չի՞ թվում նման վերացումը։
Համենայն դեպս, ես, ինչքան էլ ուզեմ, չեմ կարողանում նման բան պատկերացնել։ Ում էլ որ մինչև հիմա առաջարկել եմ, չեն կարողացել նման բան հստակ պատկերացնել։
Հասկանում եմ, ասածս էնքան էլ գիտական, ճշգրիտ հիմնավորում չի, բայց դե բնական զգացողություններով երբեմն ավելի հեշտ է լինում ճշմարտությունն ու իրականությունը հասկանալ։
Ասածիս շատ լավ գիտական մեկնաբանություն ու հիմնավորում կերելի է համարել Armeno-ի խոսքը.
Ֆիզիկայում գոյություն ունի այսպես կոչված ջերմադինամիկայի առաջին օրենք,ըստ որի էներգիան չի ստեղծվում ոչնչից և չի անհետանում,այն միայն փոխակերպվում է մի տեսակից մյուսը,և, քանի որ կարծում եմ` չեք կասկածում,որ մարդը որոշ առումով նաև էներգիա է,ապա նա չի կարող ուղղակի կորչել, որևէ կերպ պարտադիր պետք է վերարտադրվի,լինի դա հոգու կերպարով թե այլ կերպ
__________________
Պարզիր ճշմարտությունը, և այն քեզ ազատություն կտա
Cassiopeia
08.02.2007, 20:50
Հոգու վերամարմնավորման մասին ահա թե ինչ կասեմ…
Ինձ չափազանց հարազատ մի անձնավորություն կա (իգական սեռի ներկայացուցիչ, որը ծնվել է 1990թ.): Նա շատ շուտ սկսեց խոսել և շատ լավ հասկանում էր ամեն ինչ, ինչ իր կողքերը կատարվում էին… Երբ նա 3 տարեկան էր, սկսեց պատմել ու համառորեն միշտ մի քանի տարի անընդմեջ պնդում էր, որ նրա անունը Գոհարիկ է, որ նա 10 (կամ 12, հստակ չեմ հիշում) տարեկան էր… Պատմում էր, որ նա մնացել է 1988թ. երկրաշարժի փլատակների տակ, որ նրա մարմինը ճխլվել է ինչ-որ հսկա սյունի տակ… Նրա ներկայությամբ մենք երկրաշարժից չենք խոսացել, ու նա դժվար թե 3 տարեկան հասակում հեռուստացույցով լսեր ու ուղեղում ամրապնդեր երկրաշարժի մասին մտքերը…
Հիմա նա այլևս չի հիշում այդ պատմությունները, որ ինքն էր պատմում և մենք էլ իրեն չենք հիշեցնում…
Արշակ ջան, քո ասածն ինձ հիշեցրեց իմ վաղ մանկությունից մի դեպք.
Մոտ 6-7 տարեկան էի. պատժգամբից դուրս էինք նայում մեր հարևանի իմ հասակակից տղայի հետ: Խոսում էինք երկուսով ու ես, չորրորդ հարկից, ուր բնակվում էինք ես ու այդ տղան, նայում էի ներքև, գետնին ու հանկարծակի հարցրեցի իմ ընկերոջը.
- Ի՞նչ կլինի, եթե այստեղից մարդ ընկնի ներքև:
Նա անմիջապես պատասխանեց.
- Ի՞նչ պետք է լինի, պարզ է որ կմահանա:
Ես կրկին հարցրեցի.
- Ինչպե՞ս կմահանա...
Նա ասաց.
- Ինպե՞ս թե ինչպես, հենց այդպես, ինչպես բոլոր մարդիկ, որ մահանում են ու վերջ:
Ես հաջորդ հարցս էլ չբարձրաձայնեցի՝ զգալով որ նա չի զգում այն ինչ ես եմ զգում և ուզում ասել (գուցե և այն պատճառով, որ ես չէի կարող բացատրել բառերով այն ժամանակ այն, ինչ զգում էի), իսկ ես հաջորդ հարցս տվեցի ինքս իմ մտքի մեջ.
- Ինչպե՞ս թե կմահանա մարդ ու վերջ, չէ՞որ այդ մարդը այժմ ապրում է մեզ հետ, ունի մտքեր, զգում է աշխարհը, ինչպե՞ս կարող է լինի, որ նա էլ ոչինչ չկարողանա մտածել կամ զգալ... ինչպե՞ս կարող եմ ես չմտածել ու ոչինչ չզգալ... - ասես այդ պահին հասկանալով, որ դրանք մարդու անբաժանելի մասերն են ու որ ինչ էլ լինի դրանք կմնան մարդու հետ հավերժ:
Եթե հարցը գնում է, թե գոյություն ունի հոգի թե ոչ, ինձ թվում է այդ ուղղությամբ գիտությունն ահագին առաջ է գնացել ու նույնիսկ կարողացել է որոշակի ճշտել նրա կշիռն ու անգամ տեղը մարմնում: Ես էլ ուզում եմ պատմել մի իրական պատմություն, որ կատարվել է ինձ հարազատ մեկի հետ, որը կլինիկական մահ էր տարել: Այդ աղջիկը գազից թունավորվել էր ու անգիտակից ընկել...մեջբերում եմ հենց իր խոսքերից. «Ընկնելիս զգացի ուժեղ ճնշում ստամոքսիս մոտ...հետո, որոշ ժամանակ ոչինչ չէի տեսնում ու զգում: Քիչ անց աչքերիս մշուշը ցրվեց...ու պարզ տեսա իմ մարմինը՝ պառկած մահճակալին, ու թե ինչպես են հարազատներս հեծեծում ու բղավում: Տարօրինակն այն էր, որ ես ինձ տեսնում էի առաստաղի կողմից, վերևից: Ասես անկշռության վիճակում լինեի, ինքս ինձ չէի զգում, այնքան թեթև էի: Ինձ թվում էր գոռում էի...որ այստեղ եմ...որ ինձ նայեն...բայց ոչ ոք չէր լսում: Չգիտեմ թե դա ինչքան էր տևել, բայց, գիտեմ որ ավարտվեց մորս ներխուժելու ու բարձր գոռոցի հետ: Հետո աչքերս բացել էի, չնայած դեռ էլի բան չէի հասկանում: Հետո իմացա, որ այդ վիճակում եղել էի երեք ժամ...»: Դրանից հետո երկար ժամանակ այդ աղջիկն իրեն չէր գտնում: Գիշերները մղձավանջներ էր ունենում, ցերեկն էլ շատ էինք նրան բռնում այն պահին, երբ ակնապիշ նայում էր առաստաղի այն մասին, որից իր ասելով հետևել էր ամբողջ այդ տեսարանին: Մի խոսքով քաշվել էր ինքն իր մեջ, ու չէր ուզում խոսել ոչ մեկի հետ....(Իսկ կան մարդիկ, որոնք դեռ տատանվում են...դիմե՞լ հոգեբանի, թե՞ ոչ...բայց դա արդեն ուրիշ թեմա է...) Այդ դեպքերից հետո մի տեղ կարդացի, որ բժիշկները ենթադրում են, որ հոգին գտնվում է ստոծանու մոտ, և կշռում է մոտ 15գր: Ժողովուրդը ասում է հոգեդարձ արեցին մեռնողին: Ու իմ պատմած դեպքը կարելի է հենց այդպես էլ դիտել: Եթե հոգի չլիներ...ինչը ապա դարձնե՞լ: Իսկ ժողովուրդը իմաստուն է......
Ասածիս շատ լավ գիտական մեկնաբանություն ու հիմնավորում կերելի է համարել Armeno-ի խոսքը.
Ֆիզիկայում գոյություն ունի այսպես կոչված ջերմադինամիկայի առաջին օրենք,ըստ որի էներգիան չի ստեղծվում ոչնչից և չի անհետանում,այն միայն փոխակերպվում է մի տեսակից մյուսը,և, քանի որ կարծում եմ` չեք կասկածում,որ մարդը որոշ առումով նաև էներգիա է,ապա նա չի կարող ուղղակի կորչել, որևէ կերպ պարտադիր պետք է վերարտադրվի,լինի դա հոգու կերպարով թե այլ կերպ
__________________
Պարզիր ճշմարտությունը, և այն քեզ ազատություն կտա
Բոլորին (կամ չգիտեմ, ասենք շատերին) հայտնի է, որ էներգիան հավասար է E = mc^2
oO՜ պատկերացրիք, մարմնի զանգված անգամ լույսի արագության քառակուսի, ահռելի էնէրգիա: Ու՞ր կարա կորի:D
Իմ սիրելի թեմաներից ա, հատկապես սիրում եմ Արշակի հոգու հետ խաղալ, ասելով ճշմարտությունը: Ա դե պարզ է, որ ոչ մի վերամարմնաորում չկա:)
Ասեմ ինչից են նմանատիպ մտքեր: Նրանից, որ մարդը չի ուզւոմ ընդունի դառը ճշմարտությունը, որ նրա մահից հետո էլ ինքը ոչ մի բանի վրա, ոչ մի ազդեցություն չի թողնում:
Ինչ վերաբերվում ա դեպքերի, հա՛, էլի որ, ինչպես արդեն ասացի ահռելի էներգիա կա, բայց այն որ այդ էներգիան կփոխանցվի մեկ այլ մարմին և այդ ընդացքում այնքան քիչ ձևափոխվի, որ մարդկանց մոտ անցյալ վիճակում գտնվելուց ինչ-որ հիշողություն մնա… հմ.. ինչ ասեմ, ահաոր փոքր հավանականություն:
__________________
Պարզիր ճշմարտությունը, և այն քեզ կրնշի մինչև կյանքի վերջ
Իմ սիրելի թեմաներից ա, հատկապես սիրում եմ Արշակի հոգու հետ խաղալ, ասելով ճշմարտությունը: Ա դե պարզ է, որ ոչ մի վերամարմնաորում չկա:)
Ու դու հույս ունեիր, թե տենց թույլ հիմնավորված մտքերով կկարողանաս Արշակի հոգու հետ խաղա՞լ:D
Վայ… մի րոպե… Արշակի հոգու՞։ :o Փաստորեն հոգուդ խորքում ընդունում ես հոգու գոյությունը, ուղղակի ձևեր ես թափում։ :P :D
Լավ, ինչևէ, պատասխանեմ մեջներից լուրջ թվացող փաստարկիդ.
Ասեմ ինչից են նմանատիպ մտքեր: Նրանից, որ մարդը չի ուզւոմ ընդունի դառը ճշմարտությունը, որ նրա մահից հետո էլ ինքը ոչ մի բանի վրա, ոչ մի ազդեցություն չի թողնում:
Անկախ նրանից, հոգի կա, թե՝ չէ, մարդը հավատում է հոգու գոյությանը թե՝ չէ, միևնույն է, սենց թե նենց կյանքի ընթացքում որևէ գործունեությամբ զբաղված ցանկացած մարդ իր գործերով իր մահից հետո էլ աշխարհի վրա ազդեցություն է թողնում։ Կախված իր արած գործերի թափից, մեկը մեծ ազդեցություն է ունենում, մյուսը՝ փոքր։ Օրինակ՝ Քրիստոսը արդեն 2 հազարամյակ շատ մեծ ազդեցություն է ունենում միլիոնավոր մարդկանց վրա, Վ. Համբարձումյանը մեծ ազդեցություն է ունեցել աստղագիտության մեջ, Էդիտ Պիաֆը մինչև հիմա բազմաթիվ մարդկանց սրտերն է շարժում, այսօր քո գրած ծրագիրն էլ գուցե մահիցդ հետո էլ երկար ժամանակ օգտագործեն, և այլն։ Այնպես որ, ազդեցությունը ստեղ կապ չունի։ Այսինքն՝ քո ասած «դառը ճշմարտությունը» գույություն չունի էլ, որ ընդունենք կամ չընդունենք ;)
Դե վերամարմնավորվելու հավանականությունն էլ, ճիշտն ասած չգիտեմ, թե ինչ բանաձևով հաշվեցիր, որ տենց փոքր քեզ թվաց։ :8
Ի դեպ, մեծ ֆիզիկոս Էյնշտեյնն էլ, որը հենց այն քո սիրած բանաձևի հեղինակն է, վերամարմնավորման օրենքն ընդունում էր ու շեշտում, որ գիտությունը ոչ մի հիմնավոր փաստարկ չի կարող բերել վերամարմնավորման գաղափարի դեմ։ :P
Դե այն, որ ոչ մի հիմնաոր պատճառ հերքելու հնարաոր չե բերել, դեռ ամենևին չի նշանակում, որ դա ճիշտ է;)
Վայ… մի րոպե… Արշակի հոգու՞։ Փաստորեն հոգուդ խորքում ընդունում ես հոգու գոյությունը, ուղղակի ձևեր ես թափում։
Դե լավ էլի, հետո էլ անընդհատ դու կխոսաս հիմաոր պատճառներ բերելու վերաբերյալ: Կան տարածված արտահայտություններ, որոնք դե օգտագործվում են:P
Համ էլ նենց ես խոսում, ոնց որ գիտությունից հեռու մարդ լինես:D Իսկ էնշտեյնը գիժ էր;) Համ էլ հավես չի հիմա գրելու: Մի օր հավեսով կգրեմ, արխային;)
Իսկ էնշտեյնը գիժ էր;) Որպես հոգեբան կարող եմ ասել. երանի թե բոլոր մարդիկ Էյնշտեյնի կեսի չափ գոնե գիժ լինեին, գիտե՞ս ինչ հրաշք աշխարհ կունենայինք:;)
Բազմաթիվ գրականություն ու էլ. էջեր կան հոգու գոյության գիտական փաստերի մասին, որոնցից մեկը ռուս գիտնական Կիրլիանի հետազոտություններն են:
http://doctor.sibline.ru/?p=15
http://www.kirlian.ru/frames.html
http://kirliantechno.narod.ru/
http://madra.dp.ua/archives/kirlian/bondarev3/index.html
Իսկ վերամարմնավորման ու քարմայի օրենքներից տրամաբանական ու խելքին մոտ օրենք, որ կբացատրեր կյանքի իմաստն ու դրանում մարդու, որպես անհատի, գոյության իմաստը, կյանքում գոյություն ունեցող այսքան անհավասարությունների ու տրամաբանական ու արդարացի լինելը բացատրող մեկ այլ մեխանիզմ ես չեմ լսել, եթե մարդ սթափ է մտածում և անհերքելի դոգմաներ չի ստեղծել իր համար:
Մահ …իսկ հետո՞
Շարդ բարդ հարց է, առավել ևս , ովքեր կարող են սրան պատասխանել, չկան…Իսկ եթե հավատալու լինենք մեզ հասած գրականություններին, ապա դրանք շատ են ու տարբեր:Ինձ հանդիպած այդպիսի գրականություններից մեկն էլ , այսպես ասած, Պյութագորասի աղյուսակն է, համաձայն որի մարդ 15 անգամ վերակենդանանում է, 15-ից տեղափոխվում է այլ համակարգ, , թե ուր, չգիտեմ:Ես անձամբ ինձ համար հաշվել եմ, պարզվում է , 11 -րդ անգամ եմ ապրում:Անկեղծ ասաց , ես անցյալից ոչինչ չեմ հիշում, թեպետ կանխազգալու ունակություն ունեմ:Փաստորեն ես դեռ 4 անգամ պետք է վերակենդանանամ, լավ, եթե դա ընդունենք, իսկ հետո՞:Հետոն մահ չի, ավարտ:Փասպորեն ամեն դեպքում ավարտը կա…
Փաստորեն ես դեռ 4 անգամ պետք է վերակենդանանամ, լավ, եթե դա ընդունենք, իսկ հետո՞:Հետոն մահ չի, ավարտ:Փասպորեն ամեն դեպքում ավարտը կա…
Հարգելի Լիլի ջան, անձամբ ես այդքան էլ չեմ հավատում էդ կոնկրետ 15 անգամ վերամարմնավորվելուն, բայց իմ կարծիքով (այդ կարծիքը բուդդիզմից ա գալիս), մենք ծնվելու ենք այնքան, մինչև չհասնենք նիրվանայի, լուսավորվելու ենք ու էդ ժամանակ մեզ տվյալ հարցը չի հուզելու;) :
Մահ …իսկ հետո՞
Իմ կարծիքով այս հարցի պատասխանը հաստատ իմանալու մի եղանակ կա:Աստված տա դա որքան հնարավոր է ուշ լինի, ինչպես ասում են կապրենք կտեսնենք:
Պետք է ասեմ, որ համամիտ չեմ TigranM-ի կարծիքի հետ: Հարգելի TigranM ասածիցդ դուրս է գալիս, որ պետք է մարդ մահանա ու նո՞ր սկսի հետազոտել ու հասկանալ, թե ի՞նչ է կյանքը և ի՞նչ կլինի մահվանից հետո: Պետք է ասեմ, որ միակ տեղը, որ կարող է մարդ գիտելիք ձեռք բերել ու կատարելագործվել՝ դա այստեղ է, երբ մարդ ապրում է ֆիզիկական ոլորտում ու հենց դրա համար էլ այն նախատեսված է: Մահվանից հետո մարդ չի կարողանա նոր գիտելիքներ ձեռք բերել ու մահացած մարդու գիտակցության մակարդակը մնում է նույն մակարդակի վրա ինչ եղել է մինչ մահը, ուստի այստեղ ինչ հասկացավ՝ հասկացավ: Այստեղ գործադրած ջանքերն են օգնում, որ մարդ բարձրացնի իր գիտակցության մակարդակն ու կատարելագործվի, այլ կերպ ասած առաջխաղացում ունենա ինքն իրեն ճանաչելու մեջ: Այս դեպքում "կապրենք կտեսնենք" չի լինի. ապրելուց հետո, երբ մահացանք էլ չենք կարողանա ոչ գիտելիք ձեռք բերել կյանքի ու մահվան մասին, ոչ էլ մեկ այլ նոր բան սովորել: Դրա համար էր, որ հին Եգիպտոսում՝ Իմաստության օրրաններից մեկում, մարդ ձգտում էր գլխավոր մի բան հասկանալ կյանքից, թե ի՞նչ է կյանքը և ի՞նչ՝ մահը...:B
Philosopher
11.02.2007, 09:30
:) Ինձ Աստված այնքան խելք տա, որ ասածդ հասկանամ Philosopher ջան:D
Աստված խելք չի կարող տալ, աստված կարող է խելք վերցնել և ոչ միայն կարող է, այլև ակտիվորեն կիրառում է այդ կարողությունը։
Պետք է ասեմ, որ համամիտ չեմ TigranM-ի կարծիքի հետ: Հարգելի TigranM ասածիցդ դուրս է գալիս, որ պետք է մարդ մահանա ու նո՞ր սկսի հետազոտել ու հասկանալ, թե ի՞նչ է կյանքը և ի՞նչ կլինի մահվանից հետո:
Դու իմ գրառումը սխալ ես հասկացել:Ես չեմ ասում թե մարդը իր կյանքի ըթացքում չպիտի փորձի հասկանալ թե ինչ է կյանքը:Իմ ասածի իմաստը են էր, որ միայն մահվանից հետո հաստատ պարզ կլինի թե ինչ է լինում մարդու հոգու հետ մահից հետո:
Դու իմ գրառումը սխալ ես հասկացել:Ես չեմ ասում թե մարդը իր կյանքի ըթացքում չպիտի փորձի հասկանալ թե ինչ է կյանքը: Իմ ասածի իմաստը են էր, որ միայն մահվանից հետո հաստատ պարզ կլինի թե ինչ է լինում մարդու հոգու հետ մահից հետո:
Համաձայն եմ ասածիդ հետ, ուղղակի մի փոքր լրացում անեմ. մարդ պետք է հասկանա ո՛չ միայն թե ի՞նչ է կյանքը, այլ նա՛և թե ի՞նչ է մահը, որովհետև անհնար կլինի ամբողջական պատկերացում ունենալ ու հասկանալ թե ի՞նչ է կյանքը, առանց հասկանալու թե ի՞նչ է մահը: Եվ ընդհանրապես, այս երկուսն էլ մարդ կհասկանա, եթե նա հասկանա, ճանաչի ինքն իրեն, թե ո՞վ է ինքը, ի՞նչ է մարդը, քանզի մարդը (միկրոտիեզերքը) դա նույն Տիեզերքն (մակրոտիեզերքն) է և ինչպես ներքևում է՝ այնպես էլ վերևում: Ուստի հենց այստեղ մենք դա պետք է հասկանանք ու գիտակցենք, իսկ արդեն ֆիզիկական ոլորտից ավելի նուրբ ոլորտներ անցնելով, այո մեր հոգին անմիջականորեն կզգա այդ ամենն, բայց այլևս բան չի կարողանա անել, քանզի միտքն ու զգացմունքները կաշխատեն նույն՝ կյանքի ընթացքում մեր իսկ բացած ու սովորական դարձած, ուղիներով: Քանզի մարդ չի փոխվում, նա մահվան ժամանակ էլ է նույնն, ինչպիսին էր որ կյանքի ժամանակ, ուղղակի ամեն բան էլ ավելի նուրբ է ու տեսանելի և հնարավոր չի լինի թաքցնել մտքերն ու զգացմունքները ու ամեն հոգի կգնա այն ոլորտն, որին հասու է եղել նա կյանքի ընթացքում:
Մեջբերում:
ihusik-ի խոսքերից
Ինձ Աստված այնքան խելք տա, որ ասածդ հասկանամ Philosopher ջան
Աստված խելք չի կարող տալ, աստված կարող է խելք վերցնել և ոչ միայն կարող է, այլև ակտիվորեն կիրառում է այդ կարողությունը։ Կցանկանայի իմանալ ի՞նչ տրամաբանության վրա է հիմնված ասածդ: Ինչի՞ց ես ենթադրում, որ Աստված կարող է միայն խելք վերցնել ու ոչ տալ:
Շատ հետաքրքիր է հետևել ihusik-ի և philosopher-ի զրույցին...:think
Philosopher
11.02.2007, 23:27
ihusik. Որևէ մտքի տրամաբանությունը կարող է լինել կա'մ ինքնահիմն, կա'մ կոնտեքստային: Իմ միտքը կոնտեքստային է, այսինքն, նրա բովանդակությունը բացահայտվում է այդ գրառման կոնտեքստում` որպես պատասխան քո խնդրանքին` ուղղված աստծուն: Կարծում եմ, յուրաքանչյուր մարդու համար պետք է հասկանալի լինի, թե ես ինչ եմ ասում և ինչու, իսկ եթե հասկանալի չէ, ոչինչ, ամեն ինչ դեռ առջևում է:
Հեթանոս Հրեշտակ
12.02.2007, 01:53
Իսկ խի՞ եք արդեն մտածում ըտենց բաների մասին:hands : Ավելի լավ չի ձեր կյանքն հանգիստ ապրեք, առանց ուղեղը ծանրաբեռնելու այնպիսի հարցերով, որոնց պատասխանը դեռ ոչ-ոք չի գտել, :think նույնիսկ մահվանից հետո
Իսկ խի՞ եք արդեն մտածում ըտենց բաների մասին:hands : Ավելի լավ չի ձեր կյանքն հանգիստ ապրեք, առանց ուղեղը ծանրաբեռնելու այնպիսի հարցերով, որոնց պատասխանը դեռ ոչ-ոք չի գտել, :think նույնիսկ մահվանից հետոԹե ինչու՞ ենք մտածում տենց բաների մասին, արդեն բազմիցս այս թեմայում ասվել է ու դեռ կասվի, բայց թե ինչու՞ ես տենց համոզված, որ այդ հարցերի պատասխանը դեռ ոչ ոք չգտել, այ դա չեմ հասկանում։ :8
Հուսիկ, ընդհանուր առմամբ համաձայն լինելով թեմայի վերաբերյալ կարծիքներիդ հետ՝ այս մեկի հետ չեմ կարող համաձայնվել.
Մահվանից հետո մարդ չի կարողանա նոր գիտելիքներ ձեռք բերել ու մահացած մարդու գիտակցության մակարդակը մնում է նույն մակարդակի վրա ինչ եղել է մինչ մահը, ուստի այստեղ ինչ հասկացավ՝ հասկացավ:
Կարծում եմ, որ քանի դեռ մարդու գիտակցությունը կա, այն չի կարող անշարժ, առանց մտքերի ու զարգանալու մնալ։ Ուղղակի նուրբ աշխարհն ու ֆիզիկականը խիստ տարբերվում են իրարից ու լրացնում են իրար։ Ու երևի յուրաքանչյուր ոլորտում մարդ պետք է տվյալ միջավայրի բոլոր հնարավորություներն օգտագործի իրեն և կյանքը ուսումնասիրելու, ճանաչելու ու կատարելագործվելու համար։
Շարունակելով հենց քո ասած մակրո-միկրոյի սկզբունքը կիրառել՝ փորձեմ հիմնավորել վերը ասածս։
Ըստ այդ սկզբունքի, տիեզերքում ամեն ինչ կրկնվում է տարբեր մակարդակների վրա։ Կյանքի ու մահի հերթագայումն էլ շատ նման է գիշեր-ցերեկին, քնած ու արթուն վիճակներին։ Քնած ժամանակ էլ մարդու հոգին՝ նուրբ մարմինը լքում է ֆիզիկականը ու երազի միջոցով գործում է նուրբ աշխարհում։ Հայտնի է, որ քնած ժամանակ մարդու մեջ ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ հոգևոր պրոցեսները շարունակվում են, մարդու միտքը շարժվում է, գիտակցությունը կամ գոնե ենթագիտակցությունը գործում են։ Ու, կախված տվյալ մարդու գիտակցական մակարդակից, տվյալ պահի հոգեվիճակից, այդ գործունեությունը կարող է լինել հստակ գիտակցված, նպատակաուղղված կամ ինքնահոսի, անգիտակից, ենթագիտակցական։ Ի դեպ, հավանաբար հենց այսպես էլ բացատրվում է որակական առումով տարբեր տիպի երազների գոյությունը։
Այս առումով, ով թերագնահատում է երազների կարևորությունը, նա չի կարող օգուտ քաղել երազներից, գործել ու կատարելագործվել նրանց միջոցով։
Նույն ձևով, ով չի գիտակցում ու ընդունում մահից հետո հոգու, գիտակցության գոյությունը, նա չի կարող անընդհատ զարգացում ապրել։ Մարդը, որը չի գիտակցում մահից հետո հոգու գոյությունը, հավանաբար մահից հետո, չհասկանալով, չկողմնորոծվելով նոր միջավայրում, կլինի շվարած, պասիվ, գուցե նաև վախեցած վիճակում։
Նաև այս պատճառով է (ու ոչ միայն), որ անհրաժեշտ է հենց այս կյանքի ընթացքում հասկանալ, ճանաչել մարդուն բոլոր ոլորտներում ու իմանալ, թե ինչ կլինի մահից հետո։
Այսպիսով, մարդն ապրում է երկու իրարից տարբեր ու իրար լրացնող աշխարհներում, որոնցից մեկում առավել մեծ են ֆիզիկական գործունեության հնարավորությունները, իսկ մյուսում՝ հենց ֆիզիկական կապանքներից ու սահմանափակումներից ազատությունն է այլ հնարավորություններ ստեղծում։:)
Ի դեպ, գուցե կարելի է զուգահեռներ անցկացնել նաև ամառ-ձմեռվա հետ։ Ամռանը մարդն ավելի ակտիվ է, ավելի շատ է զբաղվում ֆիզիկական գործունեությամբ, իսկ ձմռանը ավելի շատ տրվում է մտավոր գործունեությանը, վերլուծում է նախորդ տարվա արդյունքները ու նոր պլաններ է կազմում գալիք տարվա համար և այլն։
Հեթանոս Հրեշտակ
12.02.2007, 16:18
Արշակ, դե ճիշտն ասած չէի պատրաստվում 18 էջ կարդալ ... մի խոսքով: Ըստ իս (կարող է կրկնվում եմ), պետք է այս կյանքն ապրել, նայելով նրան որպես փորձադաշտ, որտեղ մեր հավաքած բոնուսների շնորհիվ, հետո ... կամ բան չի լինի, կամ էլ եթե մի բան կա, ապա (ինչպես ասում էր Հրանտը) էսօր պետք չի (բոնուսը), վաղը պետք կգա:
Էտ հետաքրքիր է, թե ով է իմացել պատասխանը, ես իրան մի 2 հատ հարց ունեմ:
-Մամ, մամ, էտ ճի՞շտ ա որ ես դեբիլ եմ:
-Չէ, բալիկ ջան, ո՞վ ա ասում:
-Ճանճերը:
Էտ հետաքրքիր է, թե ով է իմացել պատասխանը, ես իրան մի 2 հատ հարց ունեմ:
Ճիշտն ասած, ես ուղղակի նկատի ունեի, որ ամեն մարդ միայն իր մասին կարող է ասել, որ հարցի պատասխանը գտել է կամ էլ չէ, իսկ ուրիշների համար ի՞նչ իմանաս։
Իսկ այ եթե այդ 18 էջը կարդայիր, կիմանայիր, որ այս հարցի պատասխանի հետ կապված բազմաթիվ հիմնավորումներ ու ապացույցներ կան ու հենց թեկուզ այս թեման քննարկողների մեջ էլ շատերը կան, որոնք գոնե իրենց համար գտել են հարցի պատասխանը։ Օրինակ՝ ես վստահ եմ, որ մահով ամեն ինչ չի վերջանում։ Իսկ թե ինչ է լինում հետո, շարունակում եմ փնտրել ու գտնել։ Այնպես, ինչպես և փնտրում-գտնում եմ այս կյանքին վերաբերվող մշտապես առաջացող մյուս հարցերիս պատասխանները։:)
Հ. Գ.
Ստորագրությունդ լավն է;) Ես էլ հաճախ որպես ստորագրություն օգտագործում եմ նույն միտքը, ուղղակի մի փոքր այլ ձևակերպմամբ. «Ճշմարտությունից վեր կրոն չկա»։ :B
Գոռ Ջան - Հայ
12.02.2007, 19:23
Մահ... իսկ հետո՞
Հետոն կգա բարին հետը:D
Հեթանոս Հրեշտակ
12.02.2007, 20:10
Օրինակ՝ ես վստահ եմ, որ մահով ամեն ինչ չի վերջանում։ Իսկ թե ինչ է լինում հետո, շարունակում եմ փնտրել ու գտնել։
Չեմ կարծում, որ այս կյանքում մեկը կարող է վստահ լինել այդ հարցի շուրջը [հիշիր անեկդոտը, որ մեջբերել էի]
Հ.Գ.
Թեոսոֆիզմ ֆորեվեր
Հարգելի Արշակ, գիտեմ որ այս ոլորտով հետաքրքրված ես ու որոշակի գիտելիքներ ունես կուտակած, ուստի հարցեր ունեմ տալու, որպեսզի միասին պարզենք Ճշմարտությունը, որքան որ կարող ենք մենք դա անել մեր ներկա մակարդակին համապատասխան:
Խնդիրը, որ ուզում ենք պարզել. հնարավո՞ր է արդյոք, երբ մարդ անցնում է այն աշխարհ՝ մահանում է, շարունակի իր կատարելագործումը, գիտակցության ընդլայնումը:
Իմ կարծիքով հնարավոր չէ, որովհետև մահվան ժամանակ տեղի է ունենում մարդու կազմության մեջ մտնող սկզբունքների (1.ֆիզիկական մարմին, 2.եթեր, 3.աստրալ, 4.ցածրագույն մենթալ, 5.Բարձրագույն Մենթալ, 6.Բուդհի, 7.Ատմա) որոշ մասերի տարանջատում, ինչի պատճառով հնարավոր չի լինի հետագա կատարելագործումն ու գիտակցության ընդլայնումը, ինչը, ըստ էության, 1-ից - 4 սկզբունքների (ֆիզ. մարմնի և հոգու - լուսին) օգնությամբ ու մարդու Բարձրագույն "Ես"-ից (Ոգուց - արև) ճառագած Լույսի ընկալումն ու գիտակցումն է օգնում մարդուն, որ նա կատարելագործվի ու ընդլայնի գիտակցության սահմանները կամ այլ խոսքով՝ ճանաչի ինքն իրեն՝ Իր Բարձրագույն "Ես"-ը (լուսինն սեփական լույս չունի դա արևի լույսի արտացոլումն է): Կամ այլ կերպ կարող ենք ասենք, որ կատարելագործումն ու գիտակցության ընդլայնումը դա մեր ֆիզ. մարմնի ու հոգու միջոցով ձեռք բերած գիտելիքների... սերուցքի փոխանցումն ու հարստացնումն է (իսկ ավելի ճիշտ արդեն եղած լույսի արտացոլման շնորհիվ դրա ընկալումն ու գիտակցումը) մեր Բարձրագույն Էությանը՝ մեր Անհատականությանը, մեր Թասի մեջ հավաքելով մեր կուտակումները:
Իսկ հիմա հարցս. ինչպե՞ս կարող է մարդ կատարելագործվի ու ընդլայնի իր գիտակցության սահմանները, եթե մահվան պատճառով անջատվել են նրա ցածրագույն սկզբունքները (հոգին) Բարձրագույններից (Ոգուց)՝ երկրի վրա թողնելով ֆիզիկական մարմինը: Կամ թե իրարից արդեն անջատ գտնվող իր ո՞ր մարմնի (հոգո՞ւ, թե՞ Ոգու) շնորհիվ նա կկարողանա դրան հասնել և դրանց համապատասխան ո՞ր ոլորտում (նու՞րբ, թե՞ Հրեղեն) ու հետո ինչպե՞ս կկարողանա այդ դեպքում մեկից ստացածը փոխանցել մյուսին, եթե նրանք անջատ են արդեն, թե՞ դրա անհրաժեշտությունը չկա:
ՈՒստի իմ խորին համոզմամբ դա հնարավոր է միայն, երբ մարդու 7 սկզբունքներն էլ գտնվում են իրար հետ միասին, երբ անբաժան են նրա ցածրագույն սկզբունքները (հոգին) Բարձրագույններից (Ոգուց): Իսկ քնի ժամանակ դա այդպես չէ. ազատվելով ֆիզիկական կապանքներից հոգին (աշակերտը) կարող է շատ բան ընկալել ու սովորել ի շնորհիվ իր Ուսուցչի (Ոգու) տված դասերի: Ճիշտ է՝ <<քունը՝ մահվան փոքր եղբայրն է>>, ինչպես ասում են արևելքում, բայց այս հարցում իրարից էապես տարբերվում են: Եվ եթե մարդ իր զարգացման տվյալ մակարդակում կարողանար կատարելագործվեր ու ընդլայներ իր գիտակցության սահմանները ոչ ֆիզիկական ոլորտում ու նրանից դուրս, ապա շատ ավելի ցանկալի ու լավ կլիներ այդպես էլ անել, բայց քանի որ դա հնարավոր չէ, միակ տեղն՝ ուր մարդ դա կաևող է անել, դա այստեղ է՝ տվյալ դեպքում՝ ֆիզիկական ոլորտում:
Իմ կարծիքով մարդու ուղեղը մեկանգամյա օգտագործման օրգան է, ծրագիր, որը տրվում է մարդուն իր ծնվելու օրը և վերանում է նրա մահվան ժամանակ: Հաճախ լինում է հակառակը՝ ծրագիրն է դադարում աշխատելուց և մարդը մահանում է(ծերություն): Իսկ մարդու մարմինը դա ուղղակի մի հարմարանք է , որը ծառայում է ուղեղի հրամանները կատարելու համար: Ճիշտ է դժվար է համակերպվել այն մտքի հետ , որ մեր հարազատները մահից հետո այլևս չկան, դժվար է մտածել, որ նրանք երկնքում չեն,հրեշտակների ու հեքիաթային բարի կենդանիների շրջապատության մեջ, սակայն դա այդպես է (իմ կարծիքով իհարկե): Այնուամենայնիվ մեր հարազատները ապրում են մեր հիշողություններում և նրանք կենդանի են այնքան ժամանակ, ինչքան որ մենք զգում ենք նրանց կարիքը…
Ուլուանա
19.06.2007, 17:29
Իմ կարծիքով մարդու ուղեղը մեկանգամյա օգտագործման օրգան է, ծրագիր, որը տրվում է մարդուն իր ծնվելու օրը և վերանում է նրա մահվան ժամանակ: Հաճախ լինում է հակառակը՝ ծրագիրն է դադարում աշխատելուց և մարդը մահանում է(ծերություն): Իսկ մարդու մարմինը դա ուղղակի մի հարմարանք է , որը ծառայում է ուղեղի հրամանները կատարելու համար: Ճիշտ է դժվար է համակերպվել այն մտքի հետ , որ մեր հարազատները մահից հետո այլևս չկան, դժվար է մտածել, որ նրանք երկնքում չեն,հրեշտակների ու հեքիաթային բարի կենդանիների շրջապատության մեջ, սակայն դա այդպես է (իմ կարծիքով իհարկե): Այնուամենայնիվ մեր հարազատները ապրում են մեր հիշողություններում և նրանք կենդանի են այնքան ժամանակ, ինչքան որ մենք զգում ենք նրանց կարիքը…
Ո՜նց է միանգամից երևում, որ նախորդ գրառումները չես կարդացել։ :P Համենայնդեպս, առաջինները հաստատ չես կարդացել, հակառակ դեպքում կամ բորբոքված կհակաճառեիր, կամ էլ կհամաձայնեիր այս թեմայում առաջ քաշված գաղափարին։ ;)
Ո՜նց է միանգամից երևում, որ նախորդ գրառումները չես կարդացել։ :P Համենայնդեպս, առաջինները հաստատ չես կարդացել, հակառակ դեպքում կամ բորբոքված կհակաճառեիր, կամ էլ կհամաձայնեիր այս թեմայում առաջ քաշված գաղափարին։ ;)
Այո դու ճիշտ ես: Ես այստեղ գրառումը արեցի գալով ուրիշ թեմայից, որպեսզի այնտեղ չշեղվեմ բուն թեմայից և ուղղակի շարադրեցի իմ միտքը առանց նախորդ գրառումները կարդալու: Այսօր ես կծանոթանամ այս թեմային ավելի մանրամասն քանի որ ինձ թվում է, որ այստեղ շատ բան կա խոսելու:
Մարիաննա
01.10.2007, 03:27
Իսկ ի՞նչ է ընդհանրապես կյանքը, մա՞հը, ոչինչը և ժամանա՞կը: Ի՞նչ է եղել բոլոր սկիզբներից առաջ և ի՞նչ է լինելու բոլոր վերջերից հետո: Արդյո՞ք մեզ հայտնի է, թե տիեզերքում որտեղ է վերևը: Եվ որտեղ ներքևը: Եվ արդյո՞ք ծայր ունի տիեզերքը: Իսկ եթե ծայր չկա, ապա ի՞նչ կա: :think
Եթե այս բոլորը գիտես՝ աստված ես: Եթե չգիտես՝ մարդ ես: Եվ մի ջանացեք մտածել, թե մարդը կարող է ամեն ինչ իմանալ: Մի ասեք հավերժություն, անսահմանություն, որովհետև դրանք դատարկ բառեր են, երբ չես կարող պարզ պատկերացնել ո՛չ հավերժությունը, ո՛չ էլ անսահմանությունը: Հենց դրա համար էլ մարդուն տրված չէ ամեն ինչ իմանալ, ամեն ինչ իմանալով, նա կդադարի մարդ լինելուց: :)
Իմիջայլոց, որտե՞ղ է այն շեմը, մինչև որը նա իրավունք ունի իմանալու և որից այն կողմ ոտք դնելով՝ նրան այլևս ոչինչ տրված չէ իմանալու: Կա՞ արդյոք այդպիսի շեմ: Եվ կարո՞ղ է լինել ընդհանրապես: Ինչու՞ իմ այս գրառումը պետք է վերջինը լինի: Եվ եթե ես էլ չգրեմ, ինչո՞ւ նոր խոսք չի ասի մեկ ուրիշը: Ինչու՞ երբ առջևինը կարողացել է երկու քայլ անել, նրա ետևից քայլողը չի կարող երրորդը անել: :think
Եթե այս բոլորը գիտես՝ աստված ես: Եթե չգիտես՝ մարդ ես: Հենց դրա համար էլ մարդուն տրված չէ ամեն ինչ իմանալ, ամեն ինչ իմանալով, նա կդադարի մարդ լինելուց: :)
Թույլ տուր չհամաձայնել քեզ հետ, սիրելի Մարիաննա...Սրանից դարեր առաջ, երբ մարդը գաղափար անգամ չուներ, որ երկրագունդը գնդաձև է, ինքն էլի մնում էր մարդ: Ու եթե մարդու մղումը չլիներ ճանաչել անճանաչելին՝ այդ քարե դարից այդպես էլ դուրս չէր գա: Հիմա 21-րդ դարն է, մարդը բավական գիտական առաջընթաց է ապրել, տիեզերք է թռչում, ու էլի մնում է մարդ: Իմ կարծիքով սխալ է ասել.
Եվ մի ջանացեք մտածել, թե մարդը կարող է ամեն ինչ իմանալ: Մի ասեք հավերժություն, անսահմանություն, որովհետև դրանք դատարկ բառեր են, երբ չես կարող պարզ պատկերացնել ո՛չ հավերժությունը, ո՛չ էլ անսահմանությունը:
եթե մարդը դեռ չի ճանաչել, մի բան ինչպիսին օրինակ հավերժությունն է, ապա դա դեռևս չի նշանակում, թե դա դատարկ բառ է, կամ գոյություն չունի::)
Մահ... իսկ հետո՞
Հետո՞ :o, պարզ չէ՞ արդյոք,
Ծնունդ
իսկ հետո՞
Մահ
. . .
Universe
04.10.2007, 00:04
Իմ կարծիքով մարդը միակ կենդանի արարածն է, որը գիտակցում է մահվան անխուսափելի8յունը, եւ այդ հանգամանքը հաշվի է առնում իր կյանքի հետագա ընթացքը կազմակերպելուց: Կարծում եմ, որ այդ հավերժական պրրոբլեմի նկատմամբ չի կարող անտարբեր մնալ ոչ ոք՝ լինի նա իդեալիստ, թե մատերիալիստ: Եւ ոչ էլ հնարավոր է շրջանցել այն, քանի որ մահը կյանքի անբաժանելի կողմն է եւ սարսափելին ոչ թե ինքնին մահն է՝ որպես անհատական կյանքի ավարտ, այլ կյանքի ավարտի անխուսափելիության գիտակցումը, որն իմ կարծիքով միանգամայն ընդունակ է շատերին վերափոխելու դեպի լավը, իսկ շատերին էլ դեպի վատը:
Հայ Քրիստոնյա
09.10.2007, 02:18
Հավատու՞մ եք, որ մահից անդին ինչ-որ բան կա, ***
Ուզում ես իմանալ մահից հետո կա կյանք թե չե, մարդկանց հարցեր ուղղելու փոխարեն, գնա Աստվածաշունչ կարդա վստահ կգտնես քո հարցի պատասխանը, իհարկե եթե լրջորեն ես փնտրում::)
Ուլուանա
09.10.2007, 03:46
Ուզում ես իմանալ մահից հետո կա կյանք թե չե, մարդկանց հարցեր ուղղելու փոխարեն, գնա Աստվածաշունչ կարդա վստահ կգտնես քո հարցի պատասխանը, իհարկե եթե լրջորեն ես փնտրում::)
Ճիշտն ասած, այս թեման բացելով՝ ես ոչ թե ուզում էի այդ հարցի պատասխանը գտնել (ես այն վաղուց եմ գտել`շատ տարիներ առաջ ;), ընդ որում ինչպես Աստվածաշնչի, այնպես էլ մի շարք այլ աղբյուրների միջոցով), այլ արտահայտել իմ տեսակետը, բացատրել ու հիմնավորել այն, ինչպես նաև լսել տվյալ հարցի վերաբերյալ մյուս անդամների տեսակետները և դրանց հիմնավորումները:
Հայ Քրիստոնյա
12.10.2007, 10:24
Ճիշտն ասած, այս թեման բացելով՝ ես ոչ թե ուզում էի այդ հարցի պատասխանը գտնել (ես այն վաղուց եմ գտել`շատ տարիներ առաջ ;), ընդ որում ինչպես Աստվածաշնչի, այնպես էլ մի շարք այլ աղբյուրների միջոցով), այլ արտահայտել իմ տեսակետը, բացատրել ու հիմնավորել այն, ինչպես նաև լսել տվյալ հարցի վերաբերյալ մյուս անդամների տեսակետները և դրանց հիմնավորումները:
Շատերի համար դրախտ, իսկ շատերի համար ( ցավալի է բայց ինչ արած ) դժոխք::(
Էզոթերիկ փիլիսոփայությամբ և էզոթերիկ գիտություններով քիչ թե շատ խելքին մոտ բացատրություն է տրվում էս ամեն ինչին: Ճիշտ է ես շատ չեմ խորացել, /այնքան ինչքան ինձ պետք է առայժմ,/ ու կարծում եմ դեռ այնքան էլ պատրաստ չեմ դրան, ձեզ էլ խորհուրդ կտամ նման բաներում խորանալուց զգույշ լինեք:;)
Հոգի...Հոգու կառռւցվածքը, ֆունկցիաները, կապը Տիեզերական Ոգու հետ, սնուցումը, խնամքը...Ահա թե ինչ պետք է դասավանդվի համալսարանական ամբիոններում: Մեր երիտասարդությունը չի ստանում այս կրթությունը... Այն կազդեր մեր ամբողջ կյանքի` մշակույթի, ապրելակերպի, առողջապահության, հանրակրթության վրա, կլայնացներ մարդու աշխարհայացքը: Հայաստանում այդպիսի կրթության Ծրագիր և փորձ կա, ավելին` Հոգու մասին համապարփակ գիտելիքը դրված է Նոր Բժշկության հիմքում, որի հայաստանյան դպրոցը ստեղծել և զարգացնում է բժշկ. գիտ. թեկն. Արուսյակ Նալյանը( տես www. drnoyan-nalyan.am, www. DNforum.am ): Գրականությունը շատ է, այսօր տեղադրում եմ մի աղբույր. Neale Donald Walsch. ռուսերեն հրատ. "Беседы с Богом" .Մոտ օրերս այլ նյութեր կպատրաստեմ...
Глава 8
Жизнь действительно длится вечно, правда?
Несомненно.
Ей нет конца.
Нет.
Реинкарнация —это факт.
Да. Ты можешь вернуться в смертную форму, то есть в физическую оболочку, которая может “умереть”, когда и как пожелаешь.
Решаем ли мы, когда вернуться?
Да, когда вернуться и возвращаться ли вообще.
Решаем ли мы, когда уйти? Выбираем ли мы, когда хотим умирать?
Никакой опыт не навязывается душе против ее воли. Это невозможно по определению, ибо душа сама создает весь свой опыт.
Душа не хочет ничего. У души есть все. Вся мудрость, все знания, вся сила и слава. Душа—это та часть Тебя, которая никогда не спит и никогда не забывает.
Желает ли душа, чтобы тело умерло? Нет. Желание души — чтобы вы никогда не умирали. Однако душа покидает тело — меняет оболочку, оставляя позади большую часть материального тела,—в тот же миг, как только увидит, что больше нет смысла оставаться в этой оболочке.
Если душа желает, чтобы мы никогда не умирали, почему же мы умираем?
Вы не умираете. Вы просто меняете форму.
Если душа желает, чтобы мы никогда этого не делали, почему мы так делаем?
Душа не желает ничего подобного! Ты —“меняющий форму”!
Когда дальше бесполезно оставаться в определенной оболочке, душа меняет ее—намеренно, добровольно, радостно —и двигается дальше по Космическому Колесу.
Радостно?
С великой радостью.
Ни одна душа не умирает с сожалением?
Ни одна и никогда.
Я хочу сказать, ни одна душа не сожалеет, что ее теперешняя физическая оболочка меняется, что она скоро “умрет”?
Тело никогда не “умирает”, но просто меняет форму вместе с душой. Но Я понимаю, что ты имеешь в виду, поэтому Я пока использую твои слова.
Если ты четко понимаешь, что хочешь создать в том опыте, который вы называете жизнью после смерти, или если ты по-настоящему веришь, что после смерти ты воссоединишься с Богом, в таком случае ни одна душа никогда не сожалеет о том, что вы называете смертью.
В таком случае смерть —это восхитительный момент, чудесный опыт. После нее душа может вернуться в свою естественную форму, в свое нормальное состояние. В нем она найдет невероятную легкость, ощущение полной свободы, бесконечность. И осознание Единства, которое одновременно благословенно и возвышенно.
Невозможно, чтобы душа сожалела о такой перемене.
Значит, Ты говоришь, что смерть —радостный опыт?
Для души, которая этого хочет, да.
Но если душа так сильно хочет вырваться из тела, почему она просто не покинет его? Почему она не уйдет?
Я не сказал, что душа “хочет вырваться из тела”. Я сказал, что душа радуется, когда она не в теле. Это разные вещи.
Ты можешь быть счастлив, занимаясь одним делом, и так же счастлив, занимаясь чем-то другим. То, что ты радуешься во втором случае, не означает, что ты несчастлив в первом.
Душа не несчастлива с телом. Совсем наоборот, душе приятно быть тобой в твоей настоящей форме. Это не препятствует тому, что душе может быть так же приятно быть не связанной с телом.
В смерти явно есть много такого, чего я не понимаю.
Да. И так происходит потому, что вы не любите думать о смерти. Но вы должны созерцать смерть и утрату каждый раз, когда постигаете любой момент жизни, иначе вы вообще не постигнете жизнь целиком, а только ее половину.
Каждый момент заканчивается в тот миг, когда начинается. Если вы этого не видите, вы не видите его изысканность и называете его обыкновенным.
Каждое взаимодействие “начинает заканчиваться” в тот момент, когда оно “начинает начинаться”. Только когда ты сможешь по-настоящему созерцать и глубоко понять эту истину, богатство каждого момента —и самой жизни —полностью откроется тебе.
Жизнь не может довериться тебе, если ты не понимаешь смерти. Ты должен не просто понять ее. Ты должен любить ее так, как ты любишь жизнь.
Ты великолепно проводил бы время с каждым человеком, если бы полагал, что видишься с ним в последний раз. Твое переживание каждого момента было бы усилено безмерно, если бы ты думал, что это последний подобный мо мент. Ваш отказ принимать собственную смерть ведет к отказу принимать собственную жизнь.
Вы не видите жизнь такой, какая она есть. Вы упускаете момент и все, что он несет вам. Вы смотрите мимо него, вместо того чтобы взглянуть сквозь него.
Когда ты пристально всматриваешься во что-то, ты видишь это насквозь. Созерцать пристально означает видеть насквозь. И тогда иллюзия перестает существовать. Тогда ты видишь вещь такой, какая она есть на самом деле. И только тогда ты можешь по-настоящему радоваться ей, то есть найти в ней радость. (“Радоваться” — значит сделать что-то радостным (Игра слов “То “en-joy” it to render something joyful”.) И тогда ты сможешь наслаждаться даже иллюзией. Ибо ты будешь знать, что это иллюзия, и в этом половина удовольствия! Именно то, что ты все считаешь реальным, доставляет тебе все мучения.
Что для тебя не реально, то для тебя не мучительно. Позволь мне повторить.
Что для тебя не реально, то для тебя не мучительно.
Это как кино, спектакль, который разыгрывается на сцене твоего ума. Ты создаешь сюжет и действующих лиц. Ты пишешь строчки.
Мучения исчезают в тот самый момент, как ты понимаешь, что нет ничего реального.
Это так же относится к смерти, как и к жизни.
Когда ты поймешь, что смерть —тоже иллюзия, ты сможешь сказать: “О смерть, где же твое жало?” Ты сможешь даже наслаждаться смертью! Ты сможешь наслаждаться даже смертью другого человека.
Тебе это кажется странным? Эти слова кажутся странными?
Только если ты не понимаешь смерть—и жизнь.
Смерть никогда не бывает концом, она всегда начало. Смерть —это открывающаяся дверь, а не закрывающаяся.
Когда ты поймешь, что жизнь вечна, ты поймешь, что смерть —это твоя иллюзия, которая заставляет тебя беспокоиться о теле и таким образом помогает тебе верить, что ты есть свое тело. Но ты не тело, и поэтому его разрушение не должно тебя беспокоить.
Смерть должна научить тебя, что то, что реально, то и есть жизнь. А жизнь учит тебя, что неизбежна не смерть, а временность.
Временность—единственная истина.
britanya
18.04.2008, 00:16
..ինչպես գիտեք , մարդը օգտագործում է իր ուղեղի միայն 10-15 տոկոսը:
դա ճիշտ չի... մարդու ու նաև այլ շնչավորների մոտ չկա մի օրգան, որ ստեղծվելա, բայց չի օգտագործվում կամ օգտագործվումա կիսատ-պռատ.. իսկ մնացած 85-90 տոկոսն ինչա իրենից ներկայացնում, կամ ինչի համարա, եթե պետքա են 10-15 րաբոչի տոկոսների հաշվին էներգիա ստանա ու պորտաբույծի նման ննջի մի տեղ.. եթե որևէ օրգան անգործությանա մատնված, տարիների դարերի ընթացքում անհետանումա.. չնայած, օրինակ, չեմ կարող ասել, թե տղամարդու ինչինա պետք կուրծքը, որ մինչ հիմա չի անհետացել..
..ինչ-որ ժամանակ սպանվել է մեջքին արձակած կրակոցից։ Այնտեղ, ուր մխրճվել էր գնդակը, նա խալ ուներ։
եթե հաշվենք իմ մարմնի խալերը, երևի նախկին կյանքում ինձ սպանել են գնդացրի կրակահերթերով, բավական երկար ու բավական մոտիկից.. իսկ վերամարմնավորում, ին մայ համբլ օպինյոն, չկա, ինչքան էլ որ անիմաստա դառնում ապրելը դրանից հետո.. կա կյանք, կա մահ, կա փոշի.. կյանք-մահ-փոշի.. էս դեպքում որպես փոշի պետքա հասկանալ բնությունը.. այսինքն մարդը բնությունից դուրսա եկել ու բնություն էլ վերադառնումա.. առաջին դեպքում` տկլոր, երկրորդ դեպքում` կոստով.. իսկ բնությունը մարդու կյանքի մեջ, կարծում եմ, դրելա միայն մեկ իմաստ.. ու նույն իմաստնա դրված նաև, ասենք, փայտփորիկի կյանքի մեջ.. դա սերնդի շարունակության գաղափարնա.. այսինքն վերարտադրություն, վերարտադրություն և նորից վերարտադրություն.. մարդու ամբողջ կյանքի ընթացքում, թե գիտակցորեն, թե ենթագիտակցորեն ամեն ինչ պտտվումա դրա շուրջ.. նույնիսկ սեռական ակտի պրոցեսի մեջ դարերի ընթացքում ձևավորվելա հաճույքի գաղափարը, որ մարդիկ ցանկանան զբաղվել դրանով ու արդյունքում իրենց նման խոխաներ աշխարհ բերեն.. ու նրանք էլ իրենց հերթին շարունակեն անվերջ թվացող էդ վեհ առաքելությունը.. այսինքն մեր կյանքը մի մեեեծ ցիկլա
Глава 8
Жизнь действительно длится вечно, правда?
Несомненно.
Ей нет конца.
Нет.
Реинкарнация —это факт.
Да. Ты можешь вернуться в смертную форму, то есть в физическую оболочку, которая может “умереть”, когда и как пожелаешь.
Решаем ли мы, когда вернуться?
Да, когда вернуться и возвращаться ли вообще.
Решаем ли мы, когда уйти? Выбираем ли мы, когда хотим умирать?
Никакой опыт не навязывается душе против ее воли. Это невозможно по определению, ибо душа сама создает весь свой опыт.
Душа не хочет ничего. У души есть все. Вся мудрость, все знания, вся сила и слава. Душа—это та часть Тебя, которая никогда не спит и никогда не забывает.
Желает ли душа, чтобы тело умерло? Нет. Желание души — чтобы вы никогда не умирали. Однако душа покидает тело — меняет оболочку, оставляя позади большую часть материального тела,—в тот же миг, как только увидит, что больше нет смысла оставаться в этой оболочке.
Если душа желает, чтобы мы никогда не умирали, почему же мы умираем?
Вы не умираете. Вы просто меняете форму.
Если душа желает, чтобы мы никогда этого не делали, почему мы так делаем?
Душа не желает ничего подобного! Ты —“меняющий форму”!
Когда дальше бесполезно оставаться в определенной оболочке, душа меняет ее—намеренно, добровольно, радостно —и двигается дальше по Космическому Колесу.
Радостно?
С великой радостью.
Ни одна душа не умирает с сожалением?
Ни одна и никогда.
Я хочу сказать, ни одна душа не сожалеет, что ее теперешняя физическая оболочка меняется, что она скоро “умрет”?
Тело никогда не “умирает”, но просто меняет форму вместе с душой. Но Я понимаю, что ты имеешь в виду, поэтому Я пока использую твои слова.
Если ты четко понимаешь, что хочешь создать в том опыте, который вы называете жизнью после смерти, или если ты по-настоящему веришь, что после смерти ты воссоединишься с Богом, в таком случае ни одна душа никогда не сожалеет о том, что вы называете смертью.
В таком случае смерть —это восхитительный момент, чудесный опыт. После нее душа может вернуться в свою естественную форму, в свое нормальное состояние. В нем она найдет невероятную легкость, ощущение полной свободы, бесконечность. И осознание Единства, которое одновременно благословенно и возвышенно.
Невозможно, чтобы душа сожалела о такой перемене.
Значит, Ты говоришь, что смерть —радостный опыт?
Для души, которая этого хочет, да.
Но если душа так сильно хочет вырваться из тела, почему она просто не покинет его? Почему она не уйдет?
Я не сказал, что душа “хочет вырваться из тела”. Я сказал, что душа радуется, когда она не в теле. Это разные вещи.
Ты можешь быть счастлив, занимаясь одним делом, и так же счастлив, занимаясь чем-то другим. То, что ты радуешься во втором случае, не означает, что ты несчастлив в первом.
Душа не несчастлива с телом. Совсем наоборот, душе приятно быть тобой в твоей настоящей форме. Это не препятствует тому, что душе может быть так же приятно быть не связанной с телом.
В смерти явно есть много такого, чего я не понимаю.
Да. И так происходит потому, что вы не любите думать о смерти. Но вы должны созерцать смерть и утрату каждый раз, когда постигаете любой момент жизни, иначе вы вообще не постигнете жизнь целиком, а только ее половину.
Каждый момент заканчивается в тот миг, когда начинается. Если вы этого не видите, вы не видите его изысканность и называете его обыкновенным.
Каждое взаимодействие “начинает заканчиваться” в тот момент, когда оно “начинает начинаться”. Только когда ты сможешь по-настоящему созерцать и глубоко понять эту истину, богатство каждого момента —и самой жизни —полностью откроется тебе.
Жизнь не может довериться тебе, если ты не понимаешь смерти. Ты должен не просто понять ее. Ты должен любить ее так, как ты любишь жизнь.
Ты великолепно проводил бы время с каждым человеком, если бы полагал, что видишься с ним в последний раз. Твое переживание каждого момента было бы усилено безмерно, если бы ты думал, что это последний подобный мо мент. Ваш отказ принимать собственную смерть ведет к отказу принимать собственную жизнь.
Вы не видите жизнь такой, какая она есть. Вы упускаете момент и все, что он несет вам. Вы смотрите мимо него, вместо того чтобы взглянуть сквозь него.
Когда ты пристально всматриваешься во что-то, ты видишь это насквозь. Созерцать пристально означает видеть насквозь. И тогда иллюзия перестает существовать. Тогда ты видишь вещь такой, какая она есть на самом деле. И только тогда ты можешь по-настоящему радоваться ей, то есть найти в ней радость. (“Радоваться” — значит сделать что-то радостным (Игра слов “То “en-joy” it to render something joyful”.) И тогда ты сможешь наслаждаться даже иллюзией. Ибо ты будешь знать, что это иллюзия, и в этом половина удовольствия! Именно то, что ты все считаешь реальным, доставляет тебе все мучения.
Что для тебя не реально, то для тебя не мучительно. Позволь мне повторить.
Что для тебя не реально, то для тебя не мучительно.
Это как кино, спектакль, который разыгрывается на сцене твоего ума. Ты создаешь сюжет и действующих лиц. Ты пишешь строчки.
Мучения исчезают в тот самый момент, как ты понимаешь, что нет ничего реального.
Это так же относится к смерти, как и к жизни.
Когда ты поймешь, что смерть —тоже иллюзия, ты сможешь сказать: “О смерть, где же твое жало?” Ты сможешь даже наслаждаться смертью! Ты сможешь наслаждаться даже смертью другого человека.
Тебе это кажется странным? Эти слова кажутся странными?
Только если ты не понимаешь смерть—и жизнь.
Смерть никогда не бывает концом, она всегда начало. Смерть —это открывающаяся дверь, а не закрывающаяся.
Когда ты поймешь, что жизнь вечна, ты поймешь, что смерть —это твоя иллюзия, которая заставляет тебя беспокоиться о теле и таким образом помогает тебе верить, что ты есть свое тело. Но ты не тело, и поэтому его разрушение не должно тебя беспокоить.
Смерть должна научить тебя, что то, что реально, то и есть жизнь. А жизнь учит тебя, что неизбежна не смерть, а временность.
Временность—единственная истина.
Հեքիաթ մեծահասակների համար...
Մարդը մի կյանք է ապրում ու մահանում: Եվ միայն վախը ու ափսոսանքը, որ մի ժամանակ է գալու որ ինքը էլ չի լինելու, ստիպում է մարդուն մտածել նման ավելորդությունների մասին: Մենք մի կյանք ենք ապրում ու մեռնում գնում: Ու պետք է փորձենք էնպես ապրել, որ մեր անունը անմահանա: Ինչպես Թումանյանն է ասում`
Անց են կենում սեր ու խնդում,
Գեղեցկություն, գանձ ու գահ,
Մահը մերն է, մենք` մահինը,
Մարդու գործն է միշտ անմահ...
Հեքիաթ մեծահասակների համար...
Մարդը մի կյանք է ապրում ու մահանում: Եվ միայն վախը ու ափսոսանքը, որ մի ժամանակ է գալու որ ինքը էլ չի լինելու, ստիպում է մարդուն մտածել նման ավելորդությունների մասին: Մենք մի կյանք ենք ապրում ու մեռնում գնում: Ու պետք է փորձենք էնպես ապրել, որ մեր անունը անմահանա: Ինչպես Թումանյանն է ասում`
Անց են կենում սեր ու խնդում,
Գեղեցկություն, գանձ ու գահ,
Մահը մերն է, մենք` մահինը,
Մարդու գործն է միշտ անմահ...
«Գիտությունը ոչ մի հիմնավոր փաստարկ չունի վերամարմնավորման գաղափարի դեմ»։ Սա Ալբերտ Էինշտեինի կարծիքն է։ Հետաքրքիր է, իսկ Դուք որևէ լուրջ հիմնավորում ունե՞ք էդքան ինքնավստահ ձևով նման պնդումներ անելու համար, թե՞ ուղղակի տենց եք կարծում ու վերջ։:)
Ի դեպ, ոնց հասկացա Թումանյանին գնահատում եք։ Հատուկ Ձեզ համար թեմայի վերաբերյալ մի քանի քառյակ էլ ես մեջբերեմ Թումանյանից։;)
Մեր կյանքը-կարճ մի վերելք,
Անցնել հանգիստ ամեն տանջանք ու վայելք,
Ապրել անբախտ, անցնել անհաղթ - հոգիանալու նորեն
Նյութից զատված, անմահացած - վերադառնալ դեպ իրեն։
Հազար տարով, հազար դարով առաջ թէ ետ, ի՜նչ կա որ.
Ես եղել եմ, կա՜մ, կլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ,
Հազար էսպէս ձևեր փոխեմ, ձևը խաղ է անցավոր,
Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ։
Ասի. «Հէնց լոկ էս աճյունն է ու անունը, որ ունեմ»…
Երբ ճառագեց անծայրածիր քո ժըպիտը հոգուս դեմ.
- Ի՜նչ է աճյունն էդ անկայուն, ու անունը, որ ունես,
Դու աստվա՜ծ ես, դու անհուն ես, անանուն ես ու անեղծ:
Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան
Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան.
Ձեռներն արնոտ գընում է նա դեռ կամկար,
Ու հեռու է մինչև Մարդը իր ճամփան:
Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին.
Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին.
Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր,
Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին։
Հ. Թումանյան
Մտածել, որ 100 տարի հետո էլ չես լինի, նույն անմտությունն է, ինչ մտածես. որ 100 տարի առաջ չես եղել...
Իրոք որ ժամանակը մտացածին է` հնարված մարդու կողմից... իսկ հոգու` հավերժական կյանքի գաղափարը, ածանցյալ է ժամանակի գաղափարից...
Ամեն ինչ կարծես թե երևելի է
իսկ ինչու չեք կարծում, որ ցանկացած մարմնի Մահը ` նաև տվյալ մարմնի վերջն է, չկա մատերիա` չկա Տվյալ Էությունը, որը գուցե փոխակերպվում է մեկ այլ Էության, բայց ոչ նախորդ Մատերիայի...
Մահ հասկացությունը՝ գոյություն ունի միայն մեր գիտակցության մեջ, իսկ բնության մեջ եւ առհասարակ ըստ համատիեզերական կանոնների, մահ հասկացությունը գոյություն չունի: Մինչ մահը, մարդը արդեն հասցնում է փոխանցել իր գենետիկական հատկանիշները՝ որպես ինֆորմացիա, իր հաջորդ սերունդներին, կամ մահից հետո մարդը շարունակում է ապրել որպես ինֆորմացիա իր հաջորդ սերունդների մեջ: Իսկ ֆիզիքականը՝ հանձնվելով հողին, ժամանակի ընթացքում, մսից եւ արյունից վերածվում է, հողի, կամ այլ քիմիական միացությունների: Իսկ մարդկային գիտակցությունը՝ հոգու(էներգիա) միջոցով որպես ինֆորմացիա, տարածվում է տիեզերքում, այն շարունակում է ծառայել, տիեզերքը կառավարելու գործում:
Նախ ոչ մեկ չի խոսում հավատում եք արդյոք դրախտի կամ դժոխքի գոյությանը։ ես չեմ հավատում, որքան էլ որ քրիստոնյա եմ։ Իմ կարծիքով մարդ մահանալուց հետո, նորից ծնվում ա մեկ ուրիշ երկրում, ուրիշ ազգությամբ և սովորություններով։
Իսկ վերամարմնավորման հետ համաձայն չեմ։ Համաձայն եմ Արշակի հետ։
«Գիտությունը ոչ մի հիմնավոր փաստարկ չունի վերամարմնավորման գաղափարի դեմ»։ Սա Ալբերտ Էինշտեինի կարծիքն է։ Հետաքրքիր է, իսկ Դուք որևէ լուրջ հիմնավորում ունե՞ք էդքան ինքնավստահ ձևով նման պնդումներ անելու համար, թե՞ ուղղակի տենց եք կարծում ու վերջ։:)
Ի դեպ, ոնց հասկացա Թումանյանին գնահատում եք։ Հատուկ Ձեզ համար թեմայի վերաբերյալ մի քանի քառյակ էլ ես մեջբերեմ Թումանյանից։;)
Մեր կյանքը-կարճ մի վերելք,
Անցնել հանգիստ ամեն տանջանք ու վայելք,
Ապրել անբախտ, անցնել անհաղթ - հոգիանալու նորեն
Նյութից զատված, անմահացած - վերադառնալ դեպ իրեն։
Հազար տարով, հազար դարով առաջ թէ ետ, ի՜նչ կա որ.
Ես եղել եմ, կա՜մ, կլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ,
Հազար էսպէս ձևեր փոխեմ, ձևը խաղ է անցավոր,
Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ։
Ասի. «Հէնց լոկ էս աճյունն է ու անունը, որ ունեմ»…
Երբ ճառագեց անծայրածիր քո ժըպիտը հոգուս դեմ.
- Ի՜նչ է աճյունն էդ անկայուն, ու անունը, որ ունես,
Դու աստվա՜ծ ես, դու անհուն ես, անանուն ես ու անեղծ:
Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան
Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան.
Ձեռներն արնոտ գընում է նա դեռ կամկար,
Ու հեռու է մինչև Մարդը իր ճամփան:
Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին.
Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին.
Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր,
Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին։
Հ. Թումանյան
Քառյակները Թումանյանի միշտ էլ անկրկնելի են։ Ապրես։
Չգիտեմ::thinkԵրբ մեռնեմ կգամ պատասխանը ձեզ կասեմ::D:oy
ՈՉ ՄԻ բան, չկա, սաղ դատարկա:
Նախ ոչ մեկ չի խոսում հավատում եք արդյոք դրախտի կամ դժոխքի գոյությանը։ ես չեմ հավատում, որքան էլ որ քրիստոնյա եմ։ Իմ կարծիքով մարդ մահանալուց հետո, նորից ծնվում ա մեկ ուրիշ երկրում, ուրիշ ազգությամբ և սովորություններով։
Իսկ վերամարմնավորման հետ համաձայն չեմ։
Վերամարմնավորումն իմ իմանալով հենց քո վերը նշածն է՝ մարդու հոգին(էությունը) մահից հետո նորից է ծնվում ու շարունակում զարգացումը։
իսկ ինչու չեք կարծում, որ ցանկացած մարմնի Մահը ` նաև տվյալ մարմնի վերջն է, չկա մատերիա` չկա Տվյալ Էությունը, որը գուցե փոխակերպվում է մեկ այլ Էության, բայց ոչ նախորդ Մատերիայի...
Այն, որ ցանկացած մարմնի մահը տվյալ ֆիզիկական մարմնի վերջն է, չեմ կարծում թե որևէ մեկը կառարկի։ Բայց մի՞թե մարդու էությունը հենց լոկ ֆիզիկական աճյունն է։ Կարծում եմ, որ՝ ոչ։ Կարծում եմ, մարդու հոգին, էությունը ամեն պահի փոփոխվում, զարգանում է ու, տվյալ ֆիզիկական մարմինը թողնելով, զարգացման մի ինչ–որ փուլ է անցնում։ Եթե դա նկատի ունեիք ասելով, որ Տվյալ էությունը փոխակերպվում է մեկ այլ էության, ապա համաձայն եմ։
Ի դեպ, հայերեն անձ ու անհատ բառերը, չնայած հաճախ գործածվում են մեկը մյուսի փոխարեն, բայց կարծում եմ իմաստային տարբերություններ ունեն։ Հավանաբար անձը մարդու այն հատկանիշները, շերտն է, որը դրսևորվում է տվյալ կյանքի՝ տվյալ ֆիզիկական մարմնով գոյության ընթացքում։ Իսկ անհատը մարդու ոգին է կամ էությունը որը պահպանվում է, շարունակում է ապրել տարբեր կյանքերի ընթացքում։
Ուշադրություն դարձնենք բառի կազմությանը՝ ան–հատ, այսինքն՝ անհատնում, չընդհատվող։
Վերամարմնավորումն իմ իմանալով հենց քո վերը նշածն է՝ մարդու հոգին(էությունը) մահից հետո նորից է ծնվում ու շարունակում զարգացումը։
Այն, որ ցանկացած մարմնի մահը տվյալ ֆիզիկական մարմնի վերջն է, չեմ կարծում թե որևէ մեկը կառարկի։ Բայց մի՞թե մարդու էությունը հենց լոկ ֆիզիկական աճյունն է։ Կարծում եմ, որ՝ ոչ։ Կարծում եմ, մարդու հոգին, էությունը ամեն պահի փոփոխվում, զարգանում է ու, տվյալ ֆիզիկական մարմինը թողնելով, զարգացման մի ինչ–որ փուլ է անցնում։ Եթե դա նկատի ունեիք ասելով, որ Տվյալ էությունը փոխակերպվում է մեկ այլ էության, ապա համաձայն եմ։
Ի դեպ, հայերեն անձ ու անհատ բառերը, չնայած հաճախ գործածվում են մեկը մյուսի փոխարեն, բայց կարծում եմ իմաստային տարբերություններ ունեն։ Հավանաբար անձը մարդու այն հատկանիշները, շերտն է, որը դրսևորվում է տվյալ կյանքի՝ տվյալ ֆիզիկական մարմնով գոյության ընթացքում։ Իսկ անհատը մարդու ոգին է կամ էությունը որը պահպանվում է, շարունակում է ապրել տարբեր կյանքերի ընթացքում։
Ուշադրություն դարձնենք բառի կազմությանը՝ ան–հատ, այսինքն՝ անհատնում, չընդհատվող։
Իսկ ես վերամարմնավորում ասելով հասկանում եմ, որ ինչ որ օտար մարդ քո մարմնի մեջ ա մտնում։
Իսկ ես վերամարմնավորում ասելով հասկանում եմ, որ ինչ որ օտար մարդ քո մարմնի մեջ ա մտնում։
:D :oy :D
Ժողովուրդ իմ կարծիքով հոգին դա ուղակի էներգիայի տեսակա... Ու մահից հետո կամ վերփոխվում է մի այլ տեսակի... կամ մի այլ մարմնի մեջ իր հանգրվանը գտնում...
Հ.Գ. կներեք Թեման չեմ կարդացել :oy
Կարծում եմ, մարդու հոգին, էությունը ամեն պահի փոփոխվում, զարգանում է ու, տվյալ ֆիզիկական մարմինը թողնելով, զարգացման մի ինչ–որ փուլ է անցնում։ Եթե դա նկատի ունեիք ասելով, որ Տվյալ էությունը փոխակերպվում է մեկ այլ էության, ապա համաձայն եմ։
մտածում եմ, որ հստակ առկա է, գոյություն ունի մի զարմանալի միասնություն` ֆիզիկական մատերիայի եւ էներգետիկ ոգու, եթե մարդը մանուկ տարիքի է, ապա նույննն է նաեւ Ոգին, եւ այդպես շարունակ` պատանեկություն, միջին տարիք, ծերություն, մինչ` Մահ,..
«Գիտությունը ոչ մի հիմնավոր փաստարկ չունի վերամարմնավորման գաղափարի դեմ»։ Սա Ալբերտ Էինշտեինի կարծիքն է։ Հետաքրքիր է, իսկ Դուք որևէ լուրջ հիմնավորում ունե՞ք էդքան ինքնավստահ ձևով նման պնդումներ անելու համար, թե՞ ուղղակի տենց եք կարծում ու վերջ։:)
Ի դեպ, ոնց հասկացա Թումանյանին գնահատում եք։ Հատուկ Ձեզ համար թեմայի վերաբերյալ մի քանի քառյակ էլ ես մեջբերեմ Թումանյանից։;)
Մեր կյանքը-կարճ մի վերելք,
Անցնել հանգիստ ամեն տանջանք ու վայելք,
Ապրել անբախտ, անցնել անհաղթ - հոգիանալու նորեն
Նյութից զատված, անմահացած - վերադառնալ դեպ իրեն։
Հազար տարով, հազար դարով առաջ թէ ետ, ի՜նչ կա որ.
Ես եղել եմ, կա՜մ, կլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ,
Հազար էսպէս ձևեր փոխեմ, ձևը խաղ է անցավոր,
Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ։
Ասի. «Հէնց լոկ էս աճյունն է ու անունը, որ ունեմ»…
Երբ ճառագեց անծայրածիր քո ժըպիտը հոգուս դեմ.
- Ի՜նչ է աճյունն էդ անկայուն, ու անունը, որ ունես,
Դու աստվա՜ծ ես, դու անհուն ես, անանուն ես ու անեղծ:
Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան
Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան.
Ձեռներն արնոտ գընում է նա դեռ կամկար,
Ու հեռու է մինչև Մարդը իր ճամփան:
Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին.
Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին.
Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր,
Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին։
Հ. Թումանյան
Հարգելիս գիտությունը իրոք ոչ մի փաստարկ չունի այդ տեսության դեմ: Բայց դա չի նշանակում ոչ այն ճիշտ է: Օրինակ գիտությունը չի կարող լիովին ու հիմնավորված հերքել ալքիմիան: Բայց ցանկացած խելամիտ մարդու համար էլ ալքիմիան կեղծ բան է, մինչդեռ նրանով զբաղվել է, նույնիսկ մեծն Նյուտոնը: Եվ ընդհանրապես մի փիլիսոփա ասել է, որ մարդու մտքով անցած ցանկացած բան հնարավոր է:
Եվ հետևաբար այստեղ հարցը ընդամենը հավատալու ու չհավատալու մեջ է: Իսկ քանի որ չկան փատեր, որոնք ապացուցում են ձեր ասածները, ապա ես հակված են այն ավելորդություն համարելուն:
Ես մի դասախոս ունեի, որը նույնպես հավատում էր այդ բաներին: Նա ասում էր, որ հնարավոր է, որ ես անցյալում ապրել եմ, բայց ես ոչ մի բան չեն հիշում այդ անցյալ կյանքից: Բայց այս դեպքում ակնհայտ է, որ եթե ես ոչ մի բան չեմ հիշում այդ անցյալ կյանքից, ապա ես ոչ մի ընդհանրություն չունեմ այդ անցյալ կյանքի հետ: Հետևաբար ես այդ անցյալում ապրած մարդու հետ և, ուրեմն, ես նա չեմ, քանի որ ոչ մի ընդհանուր հատկություն մենք չունենք: Դուք կարող եք ասել, որ ընդհանրությունը մեր ընդհանուր հոգին է, որը նրա մարմնից տեղափոխվել է իմ մարմին, բայց դա ոչ մի փաստով և իմ ոչ մի արարքով չի երևում:
Եվ հետո ես ոնց կարող եմ մի կյանքում լինել ասենք տղա, մյուսում աղջիկ: Չէ, որ դրանք լրիվ տարբեր մտածելակերպեր են, տարբեր հոգեբանություններ ունեն: Էլ չեմ խոսում մտավոր ընդունակությունների մասին: Դուք կարող եք ասել, որ դրանք հոգու միջոցով չեն փոխանցվում, բայց այդ դեպքում ինչն է փոխանցվում? Ինչ ֆիզիոլոգիական կամ մտավոր ունակություն է փոխանցում հոգին մի մարմնից մյուսը?
Մի ուրիշ հարց էլ: Ինչպես գիտեք երկրի բնակչությունը անընդհատ աճում է: Օրինակ վերջին հարյուր տարում մի քանի պատիկ ավելացել է երկրագնդի բնակչությունը: Բայց այս դեպքում որտեղից են նոր հոգիներ առաջանում? Միթե կա տենց մի կառույց, որը նոր հոգիներ է մատակարարում? Այս հարցին կա երկու պատասխան ձեր կողմնակիցների կողմից.
1) Հոգի ունեն նաև կենդանիները և նրանց թիվը հաշվի առնելով կարող եք ասել որ ընդհանուր թիվը մնում է նույնը: Այս տարբերակը այնքան անհիմն է, որ իմաստ չունի քննարկել, քանի որ եթե դա տեղի ունի, ապա կենդանիների ու մարդու մեջ ինչ հոգեբանական ընդհանրություն կա? Եթե աղջկա ու տղայի միջև այդքան տարբերություն կա, ապա մարդու ու կենդանու միջև այդ տարբերությունները շատ ավելի են շատանում:
2) Մարդիկ միայն երկրագնդի վրա չեն ապրում, և կան այլ մոլորակներ, որոնցում մարդիկ են ապրում: Այս տարբերակը մի քիչ ավելի խելամիտ է, բայց այս դեպքում էլ թող մի այդպիսի մարդ հայտնվի, որը ապրել է այլ մոլորակում և մեզ պատմի այդ մոլորակի մասին: Այդ մարդը մեծ օգուտ կտա գիտությանը:
Մի խոսքով ձեր տեսությունը հակասում է իմ պատկերացումներին:
Իսկ Թումանյանի քառյակների համար շնորհակալություն:
Ցավոք, մենք ի վիճակի ենք տեսնել-ընկալել միայն մեզ հասանելիք աշխարհը, իսկ չէ որ միանշանակ ակնհայտ է, որ կա նաև զուգահեռ աշխարհ, որը մեզ մեղմ ասած, հասանելի չէ, և իհարկե ծագում են հարցեր, որոնց մենք, հասարակ մահկանացուներս, պատասխան չունենք /օրինակ, ինչու մեկ դեպքում, ասենք, ծնվում է սիրամարգ, իսկ մեկ այլ դեպքում` գետաձի/, ով է այդ ամենը Ծրագրավորողը, և գուցե պետք էլ չի որ իմանանք, եւ լավ է որ չգիտենք, հա?...
VisTolog
25.04.2008, 15:25
Ցավոք, մենք ի վիճակի ենք տեսնել-ընկալել միայն մեզ հասանելիք աշխարհը, իսկ չէ որ միանշանակ ակնհայտ է, որ կա նաև զուգահեռ աշխարհ, որը մեզ մեղմ ասած, հասանելի չէ, և իհարկե ծագում են հարցեր, որոնց մենք, հասարակ մահկանացուներս, պատասխան չունենք /օրինակ, ինչու մեկ դեպքում, ասենք, ծնվում է սիրամարգ, իսկ մեկ այլ դեպքում` գետաձի/, ով է այդ ամենը Ծրագրավորողը, և գուցե պետք էլ չի որ իմանանք, եւ լավ է որ չգիտենք, հա?...
Եթե ապրում ենք շատ կարճ ժամանակ, ապա պետք է իմանանք...
համոզված եմ, որ Մարդը ծրագրավորված է հենց չիմանալու վրա,
հենց դա էլ գուցե եւ Կյանքի շարժիչ ուժի մի կոմպոնենտներից է ? չէ որ`
հնարավոր չէ հասկանալ այն, ինչ հնարավոր չէ ընկալել ?
*e}|{uka*
25.04.2008, 17:09
համոզված եմ, որ Մարդը ծրագրավորված է հենց չիմանալու վրա,
հենց դա էլ գուցե եւ Կյանքի շարժիչ ուժի մի կոմպոնենտներից է ? չէ որ`
հնարավոր չէ հասկանալ այն, ինչ հնարավոր չէ ընկալել ?
Մենք՝ մարդիկս , լռակյաց հանելուկների դամբարան ենք :Եթե չլիներ այդ բազմածավալ , մարդկային գլխում շիկացած առեղծվածային անորոշ ուղեղային առատությունը , ինչպե՞ս կարող էր յուրաքանչյուր դարաշրջան իր համար հայտնագործել իրեն հարկավորը՝միշտ տարբեր ու անկրկնելի գաղտնիքները:Մենք ՝սովորական մահկանացուներս , գուցե և տեղյակ չենք այդ գաղտնիքների մասին , բայց դա չի նշանակում , որ չկան ոմն մարդ կոչվածներ , որոնք չգիտեն դրա պատասխանը ...:think
Մի գուցե և հատուկ ծրագրավորված է, որպեսզի մարդիկ չվախենան . չգործեն անուղղելի սխալներ և չխաթարեն կյանքի ընթացքը : ;)
Քրիստոնյա լինելով հանդերձ հավատում եմ վերամարմնավորմանը ինչպես նաև զուգահեռ աշխարհներին ...:)
Մի գուցե և հատուկ ծրագրավորված է, որպեսզի մարդիկ չվախենան . չգործեն անուղղելի սխալներ և չխաթարեն կյանքի ընթացքը :
իրոք որ , , ինչպես ասվում է. "ամենքին` իրենը" ...
Ջուզեպե Բալզամո
14.05.2008, 04:29
… իսկ հետո գալիս են ճիճուներն և ուտում դիակդ… ;)
Հին եգիպտոսում այսպիսին էր գաղափարը`ապրել մեռնելու համար: Իսկ ներկայիս կյանքում մարդ չի կարողանում հավատալ այն բանին ,որ անմար է և ապրում միշտ:
Լսել եք Աստրալ տերմինը: Դա հենց այն միջավայրն է որտեղ գտնվում են Դրախտն ու դժողքն: Ասում են` երբ մարդ մահանում նա կորցնում է իր մարմից մոտ 40 գրամ քաշ:
Դա հենց մեր հոգին է"Աստրալ մարմին,էֆիրային մարմին" ինչպես կուզեք անվանեք:
Մարդ իր կյանքի ընթացքում նույնպես կարող է լքել իր ֆիզիկական մարմինը: Այս փաստի կապակցությամբ գրվել են բազում գրքեր:
Եվ երբ դու հասկանում ես որ կյանքը չի վերջանում ֆիզիկականով, սկսում ես չվախենալ մահից
Հերաքրքիրա դիտեք:
http://www.youtube.com/watch?v=UGpxfoF3SYg&NR=1
Ինչքան գիտեմ, ես թեմայում մի անգամ ասել եմ, մի հատել ասեմ....մարդու հոգին անմահա....իսկ մարմինը, ոնց որ մի դիմակ, ամեն մարդու հետ խոսալուց, որ փոխվում է, հիմա էլ մարմիննա տենց, ամեն անգամ մարմինը կգնա բայց քո հոգին անվերջ կմնա, դու կարողա դրա մասին չիմանաս, բայց ետի տենցա...
VisTolog
08.06.2008, 18:24
Իսկ դու ինչ հիմքեր ունես, որ հոգին անմահա, երբ որ ասում ես
դու կարողա դրա մասին չիմանաս, բայց ետի տենցա..., բա դու ի՞նչ գիտես:
Իսկ դու ինչ հիմքեր ունես, որ հոգին անմահա, երբ որ ասում ես , բա դու ի՞նչ գիտես:
Ես էլ չգիտեմ, բայց ետի տենցա;)
Yellow Raven
08.06.2008, 20:35
Հոգին անմահա ու մարդու մահից հետո ինքը դուրսա գալիս մարմնից:
Իսկ հոգու գոյությունը ապացուցվելա մահից հետո արված կշռումների միջոցով,ըստ որոնց մարդու քաշից 21 գ պակասումա:
Ենթադրենք թե իրոք պակասում ա: Դու ոնց կարաս "ապացուցես", որ դա մարդու հոգին ա? Մենակ թե չասես, "ԲԱ ՈՐ ՀՈԳԻՆ ՉԻ ԲԱ ԻՆՉԱ"
Yellow Raven
08.06.2008, 20:47
Նախ կարամ հենց քո ասած հարցը տամ:Դու գրել ես էտ հարցը չտաս,որովհետև դու էլ չես կարա պատասխանես էդ հարցին:
Երկրորդ հոգու գոյության շատ լավ ապացույց ես տեսա մի քանի ամիս առաջ մի հատ վավերագրական կինոյի մեջ:
Մի հատ բժիշկ միշտ ականատեսա լինում,որ մարդիկ կլինիկական մահ տանելուց հետո սկսում են պատմել,որ տարբեր բաներ են տեսել,ասենք հիվանդանոցի հետևը տեսել են,որ եսիմ-ինչ փոս կա:Իսկ գիտնականները պնդում էին,որ էտի ինքը կյանումա տեսել ու ինքնագիտակցության արդյունքում իրան թվումա,որ էտի մահվանից հետո հոգինա տեսել:
Ու էս բժիշկը մի հատ խորամանկ քայլա անում`շենքի տանիքին մեծ տառերով գրումա մի հատ նախադասություն <<Թռչունները...>>,հիմա չեմ հիշում ինչ էր:
Ու հենց առաջին կլինիկական մահ տարած մարդը,երբ ոտքիա կանգնում միանգամից սկսումա ասել էտ բառերը ու փախնումա դուրս:Այսինքն իրա հոգին դուրսա եկել մարմնից ու տեսելա էդ ամենը,սրան ուրիշ բացատրություն չկա:
Աստվածաշնչին հավատացեք:)
Այսինքն, երբ մարդ կլինիկական մահ ա տանում, հոգին հելնումա դուրս ու սկսում գուլյատ անել :D :D :hands
Yellow Raven
08.06.2008, 20:56
Ընենց ես ասում,ոնցոր առաջին անգամ ես լսում:o
Ով կլինիկական մահա տանում,հետո ինչ-որ թունելներիցա խոսում:
Ընենց ես ասում,ոնցոր առաջին անգամ ես լսում:o
Ով կլինիկական մահա տանում,հետո ինչ-որ թունելներիցա խոսում:
Հետո ինչ ?
Yellow Raven
08.06.2008, 21:01
Ինչ-որ ծանոթ ունես,որ կլինիկական մահա տարել:
Գնա իրանից հարցրա`ինքը ինչ-որ բաներ չի տեսել?
Հա, մեր դասարանի մի աղջիկ կլինիկական մահ ա տարել, ասումա Լոսթ-ի 41րդ սեզոննա տեսել :hands :D
Yellow Raven
08.06.2008, 21:05
Եթե հումոր ես անում,ուրեմն չանցավ էտ հումորդ:
Իսկ եթե լուրջ ես ասում,ուրեմն լինելույա որ տեսելա
Եթե հումոր ես անում,ուրեմն չանցավ էտ հումորդ:
Իսկ եթե լուրջ ես ասում,ուրեմն լինելույա որ տեսելա
Հավատում եմ, որ կլինի
Հետո ինչ ?
Հետո այն՝ որ հավատացողներին փաստարկներ պետք չեն, իսկ չհավատացողներին փաստարկները բավարար չեն:
Հետո այն՝ որ հավատացողներին փաստարկներ պետք չեն, իսկ չհավատացողներին փաստարկները բավարար չեն:
Պարզից էլ պարզ ա :o
:think
Այսինքն, երբ մարդ կլինիկական մահ ա տանում, հոգին հելնումա դուրս ու սկսում գուլյատ անել :D :D :hands
ՉԷ,գուլյատ չի անում…Եթե լսած լինեիր կլինիկական մահ տարած մարդկանց կտեսնեիր,որ լրիվ նույն բաներն են ասւմ…Հոգին դուրս ա գալիս ու բարձրանում ա վերև,Աստծո դաստանն լսելու,դե հետո էլ որինը դժոխք ա գնում,որինն ել դրախտ…:think
:think
ՉԷ,գուլյատ չի անում…Եթե լսած լինեիր կլինիկական մահ տարած մարդկանց կտեսնեիր,որ լրիվ նույն բաներն են ասւմ…Հոգին դուրս ա գալիս ու բարձրանում ա վերև,Աստծո դաստանն լսելու,դե հետո էլ որինը դժոխք ա գնում,որինն ել դրախտ…:think
Դու անձամբ հավատում ես?
Հետո ինչ որ սաղ տենց բաներ են պատմում, դա դեռ չի նշանակում որ հավը ձվից ա
Դու անձամբ հավատում ես?
Հետո ինչ որ սաղ տենց բաներ են պատմում, դա դեռ չի նշանակում որ հավը ձվից ա
Հա,ես հավատում եմ,որովհետև ես կյանքում ամեն ինչ հավատքի վրա ա հիմնված…
Ter Hayr
16.06.2008, 11:01
Ողջուններս բոլոր ալումբցիներիդ. Ես շատ ուրախ եմ որ արդեն իմ առողջական վիճակս հնարավորություն է տալիս բոլորիդ հետ հեռակա կարգով զրուցելու:
Այս թեման ինձ բավականին հետաքրքրեց, եվ ես կարդացի գրեթե բոլոր գրվածքները այս բաժնում: Գիտեք ինչն է հետաքրքիր, սիրելի ակումբցի ժողովուրդ, ասես բոլորը գտնվում են հոլիվուդյան կամ բրազիլիական ֆիլմերի ազդեցության ներքո, որովհետև այնքան հեքիաթային մտքերի կարելի է հանդիպել: Զարմանում եմ: Քավ լիցի եթե ես խոսքերովս կամենում եմ որևէ մեկին վիրավորել, ծաղրել: Պարզապես, այնքան պարզ ու հստակ է հոգու գոյության գաղափարը և նույնքան պարզ և շիտակ է նրա միակ և անկրկնելի լինելու գաղափարը, որը այլ խոսքերը ավելորդ են: Հասկանում եք, եթե մենք ընդունում ենք Աստծո գոյությունը և մեզ էլ համարում ենք Նրա արարածներ , ապա պետք է նաև հասկանանք, որ Աստված մարդուն ստեղծեց իր պատկերով և նմանությամբ, ասել է թե իր նման բանական և անմահ: Ֆիզիկական անմահությունը միառժամանակ վերցվեց մարդուց մեղք գործելու պատճառով, սակայն, հոգու անմահությունը մնաց: Հոգին որևէ ձև կամ կերպար չունի. մենք սովոր ենք հոգին ընկալել ֆիլմային տարբերակներով: Հոգին լույս է մարդու մարմնի մեջ, լույս որը կենդանություն է պարգևում մարդուն: Եթե մարդը ապրում է սրբակենցաղ կյանքով ապա այդ լուսը ավելի է պաըծառանում և հակառակը: Այստեղից է գալիս այն գաղափարը, որ Քրիստոսին կամ սրբերին պատկերում են լուսեպսակով` Նիմբ-ով: Գիտականորեն ապացուցված է որ մարդկային մարմինը ունի ճառագայթում, և այդ ճառագայթումը տեղի է ունենում ի շնորհիվ հոգու այդ լույսի:
Միանգամից ասեմ որ ռեինկառնացիայի կամ վերամարմնավորման որևէ գաղափար ընդունելի չէ, քանի որ, գուցե կոպիտ հնչի, ամեն հոգի արարվում Աստծո կողմից հենց տվյալ մարմնի համար:
Ես կշարունակեմ այս թեման որոշ ժամանակ ուշ կներեք:
Օրհնությամբ` Տեր Շմավոն քահանա
Արիացի-ն շատ ճիշտ հարցադրումներ է կատարել ու հարկ է, որ պատասխանվի, ինչը կփորձեմ այժմ անել որքան որ ինքս հասկանում եմ ու պատկերացնում.
Հարգելիս գիտությունը իրոք ոչ մի փաստարկ չունի այդ տեսության դեմ: Բայց դա չի նշանակում ոչ այն ճիշտ է: Օրինակ գիտությունը չի կարող լիովին ու հիմնավորված հերքել ալքիմիան: Բայց ցանկացած խելամիտ մարդու համար էլ ալքիմիան կեղծ բան է, մինչդեռ նրանով զբաղվել է, նույնիսկ մեծն Նյուտոնը: Եվ ընդհանրապես մի փիլիսոփա ասել է, որ մարդու մտքով անցած ցանկացած բան հնարավոր է:
Եվ հետևաբար այստեղ հարցը ընդամենը հավատալու ու չհավատալու մեջ է: Իսկ քանի որ չկան փատեր, որոնք ապացուցում են ձեր ասածները, ապա ես հակված են այն ավելորդություն համարելուն: Ով փնտրում է՝ նա գտնում է... Իհարկե ոչ բոլոր, բայց համենայն դեպս բոլոր ժամանակների մեծանուն գիտնականներն էլ՝ նրանք ովքեր իրոք առաջ են տարել, առաջնորդել ու ընդլայնել մարդու մտքի հորիզոնները հավատացել ու ընդունել են հոգու անմահության գաղափարը և իմիջիայլոց ոչ միայն առաջադեմ գիտնականներն այլև բոլոր առաջադեմ մտավորականությունն՝ լինեին նրանք բանաստեղծներ, նկարիչներ թե մի հասարակ կոշկակար՝ ինչպես Յակոբ Բյոմեն էր։ Եվ քանի դեռ խոսում ենք գիտնականների մասին փորձեմ խեղճ Նյուտոնին էլ արդարացնեմ. եթե ասում ես, որ ցանկացած խելամիտ մարդու համար էլ ալքիմիան կեղծ բան է, մինչդեռ նրանով զբաղվել է, նույնիսկ մեծն Նյուտոնը ապա դրանից հետևում է, որ կամ Նյուտոնն խելամիտ մարդ չի եղել ու այդ մեծ գիտնականն զբաղվել է կեղծ բաներով (դե ենթադրում եմ երևի պարապությունից) կամ էլ շատ ավելի խելամիտ է եղել նշածդ ցանկացած խելամիտ մարդուց, որ հասկացել ու ուսումնասիրել է ալքիմիան։ Եվ ընդհանրապես ներկայիս գիտությունն հենց զարգանում է մեծամասամբ այդ ուղղությամբ՝ ապացուցելով հոգու գոյությունն ու նրա անմահությունը. իհարկե խոսքս կրկին առաջադեմ գիտնականների մասին է (նշեմ միայն մի քանի ռուս գիտնականների անուններ որպեսզի կարողանաք փնտրելու դեպքում գտնեք- К.Г.Коротков, А.Е.Акимов, Шипов Геннадий Иванович, Петр Горяев) ու նրանց ստեղծած կամ զարգացրած ուղղությունների ինչպիսիք են՝ ֆիզիկական վակումի, ալիքային գենետիկայի, տարսիոն դաշտերի տեսությունները ու նաև այն բազմաթիվ սարքավորումները, որոնցով ֆիկսվում ու նկարահանվում է մարդու նուրբ մարմինները կամ հոգին։ Այնպես որ այժմ ասել, թե գիտությունն չի ընդունում հոգու գոյության ու ֆիզիկական մահվան նրա վերապրման փաստը կնշանակի ցույց տալ ժամանակակից գիտության նվաճումների հետ կապված սեփական անիրազեկությունը։
Ով փնտրում է՝ նա գտնում է...
Ես մի դասախոս ունեի, որը նույնպես հավատում էր այդ բաներին: Նա ասում էր, որ հնարավոր է, որ ես անցյալում ապրել եմ, բայց ես ոչ մի բան չեն հիշում այդ անցյալ կյանքից: Բայց այս դեպքում ակնհայտ է, որ եթե ես ոչ մի բան չեմ հիշում այդ անցյալ կյանքից, ապա ես ոչ մի ընդհանրություն չունեմ այդ անցյալ կյանքի հետ: Հետևաբար ես այդ անցյալում ապրած մարդու հետ և, ուրեմն, ես նա չեմ, քանի որ ոչ մի ընդհանուր հատկություն մենք չունենք: Դուք կարող եք ասել, որ ընդհանրությունը մեր ընդհանուր հոգին է, որը նրա մարմնից տեղափոխվել է իմ մարմին, բայց դա ոչ մի փաստով և իմ ոչ մի արարքով չի երևում: Իրականում գոյություն ունեցող փաստն ու մարդու դրան հավատալն ու կամ այն հիշելն ու չհիշելն բոլորովին տարբեր բաներ են ու իրար հետ կապ չունեն. բերեմ մեկ օրինակ.
Երևանից Վանաձոր ավտոբուսով գնալուց այնքան հոգնած էի, որ նստելով Երևանում անմիջապես քնել եմ ու բնականաբար ոչինչ չեմ հիշում այդ ընթացքի մասին ու արթնացել եմ տեղ հասնելու ժամանակ մինչդեռ կաին մարդիկ, որոնք քնած չեն եղել ու հիշում են ողջ ճանապարհն. հետևաբար այն փաստն, որ ես չեմ հիշում այդ ողջ ճանապարահատվածն չի նշանակում որ դրա հիման վրա ես կարող եմ հերքել այն փաստն, որ ես անցել եմ այդ ճանապարհն ու հիմա գտնվում եմ Վանաձորում։ Կյանքում շատերն ապրում են այդ քնած մարդու նման մինչդեռ եղել են ու կան մարդիկ որոնք հիշել են իրենց անցած կյանքերն ամբողջությամբ (հնարավոր է միայն Ոգեղեն մարդկանց մոտ) կամ մասնակիորեն։ Բանը նրանումն է, որ անցյալ կյանքերը մարդիկ չեն հիշում մեկ պատճառով. այդ հիշողությունը կամ այդ շտեմարանը գտնվում է մարդու հոգու բարձրագույն շերտերում և դրա համար եմ ասում, որ այն հիշում են միայն Մեծ Հոգևոր զարգացման հասած Անհատները իսկ եթե հիշեին նաև նրանք՝ ովքեր այդ բարձունքներին չեն հասել ապա դա նրանց հոգևոր առաջխաղացմանը շատ կխանգարեր տարբեր պատճառներով, որոնց վրա կանգ առնել այժմ չէի ցանկանա... Լինում են նաև բացառություններ, երբ անցյալ կյանքերից հատվածներ հիշում են նաև սովորական մարդիկ՝ մասնավորապես հնդիկ մի աղջկա՝ Շանթի Դեվիի դեպքն կամ ուրիշներ ու նաև երեխաներն են շատ բաներ հիշում մինչ 5-7 տարեկան հասակը, բայց երեխաների նման պատմությունները ծնողները սովորաբար վերագրում են իրենց բալիկների վառ երևակայությանն ու սկսում անուշադրության մատնվել կամ պարզապես կատակի ու ծաղրի տրվել ու երեխան սկսում է էլ այդ մասին չխոսել...
Այն միտքն, որ եթե անցած կյանքերից ոչինչ չենք հիշում նշանակում է ոչ մի ընդհանրություն մեր հետ կապված ու նաև ազդեցություն էլ մեր վրա չի կարող այն ունենալ, սխալ է քանզի այն ամենն ինչ մենք ունենք (մեր հոգեկան հատկությունները, կարողություններն ու հմտությունները) մենք դա վաստակել ենք հենց անցած կյանքերում մեր իսկ ջանքերի շնորհիվ և ըստ այդ ձեռքբերումների մեկն առջևում է մյուսն հետ է մնում, մեկն զարգացրել ու կատարելագործել է մի խումբ հատկություններ ու որակներ մյուսն այլ ու որքան էլ եկեղեցին թեկուզ չընդունի, միևնույն է դա այդպես է և զուր է հերքելով վերամարմնավորման գաղափարն առիթ տալ հասարակ մարդուն մեղքը գցել Աստծու վրա ասելով թե ինչու՞ է Ամենակարող Աստվածն այն մեկին բարի աչքով նաել օժտելով շատ ու շատ դրական հատկություններով ու որակներով իսկ ինձ ոչ- որտե՞ղ է այդտեղ արդարությունը... իսկ արդարություն իրոք որ կա. Послание к Галатам святого апостола Павла 6:7Не обманывайтесь: Бог поругаем не бывает. Что посеет человек, то и пожнет: Մի հատված Աստվածաշնչից, որ խոսում է ևս այն մասին, որ Հիսուսն էլ չնայած չէր ուզում կանգ առներ անցած կյանքրի գաղափարի վրա ու ամեն կերպ մարդկանց հայացքներն ուղղում էր դեպի ապագան այնուամենայնիվ Նա էլ իր աշակերտների հետ միասին ընդունում էր այդ գաղափարները այլապես Նրա աշակերտները նման հարց չէին տա Նրան. От Иоанна святое благовествование 9: 1. И, проходя, увидел человека, слепого от рождения. 2. Ученики Его спросили у Него: Равви! кто согрешил, он или родители его, что родился слепым? Պարզ և հասկանալի է, որ իծնե կույրը չէր կարող մեղք գործեր, եթե մինչ այդ ապրած չլիներ՝ չունենար այդ ծնունդին նախորդող կյանքեր։
Եվ հետո ես ոնց կարող եմ մի կյանքում լինել ասենք տղա, մյուսում աղջիկ: Չէ, որ դրանք լրիվ տարբեր մտածելակերպեր են, տարբեր հոգեբանություններ ունեն: Էլ չեմ խոսում մտավոր ընդունակությունների մասին: Դուք կարող եք ասել, որ դրանք հոգու միջոցով չեն փոխանցվում, բայց այդ դեպքում ինչն է փոխանցվում? Ինչ ֆիզիոլոգիական կամ մտավոր ունակություն է փոխանցում հոգին մի մարմնից մյուսը? Հենց մտավոր ունակություններն, հոգեկան հատկությունները, մղումներն ու նվաճումներն են փոխանցվում մի կյանքից մյուսն ու երկու սեռերում մարմնավորվելն էլ հենց օգնում է ավելի լավ կատարելագործել իր ներքնաշխարհը մեկ կատարելագործելով տղամարդուն բնորոշ որակները, մեկ էլ կանացի ու անհնար կլիներ խոսել կատարելության մասին եթե հոգին հնարավորություն չունենար զարգացնել երկու սեռերին բնորոշ հատկություններն էլ։ Պատք է ասեմ որ սովորաբար մի քանի մարմնավորում ծնվում է հոգին մի սեռում որից հետո նոր հնարավոր է լինում ծնվել հակառակում իսկ կանացի հատկություններով տղամարդկանց ու տղամարդկանց բնորոշ գծերով ու հատկություններով կանանց առկայությունն էլ խոսում է հենց նոր կայացած այդ փոփոխության մասին։
Մի ուրիշ հարց էլ: Ինչպես գիտեք երկրի բնակչությունը անընդհատ աճում է: Օրինակ վերջին հարյուր տարում մի քանի պատիկ ավելացել է երկրագնդի բնակչությունը: Բայց այս դեպքում որտեղից են նոր հոգիներ առաջանում? Միթե կա տենց մի կառույց, որը նոր հոգիներ է մատակարարում? Այս հարցին կա երկու պատասխան ձեր կողմնակիցների կողմից.
1) Հոգի ունեն նաև կենդանիները և նրանց թիվը հաշվի առնելով կարող եք ասել որ ընդհանուր թիվը մնում է նույնը: Այս տարբերակը այնքան անհիմն է, որ իմաստ չունի քննարկել, քանի որ եթե դա տեղի ունի, ապա կենդանիների ու մարդու մեջ ինչ հոգեբանական ընդհանրություն կա? Եթե աղջկա ու տղայի միջև այդքան տարբերություն կա, ապա մարդու ու կենդանու միջև այդ տարբերությունները շատ ավելի են շատանում:
2) Մարդիկ միայն երկրագնդի վրա չեն ապրում, և կան այլ մոլորակներ, որոնցում մարդիկ են ապրում: Այս տարբերակը մի քիչ ավելի խելամիտ է, բայց այս դեպքում էլ թող մի այդպիսի մարդ հայտնվի, որը ապրել է այլ մոլորակում և մեզ պատմի այդ մոլորակի մասին: Այդ մարդը մեծ օգուտ կտա գիտությանը:
Մի խոսքով ձեր տեսությունը հակասում է իմ պատկերացումներին:
Իսկ Թումանյանի քառյակների համար շնորհակալություն:
Մեկ այլ բանի մասին ես մոռացել ու հետևաբար այդ տարբերակն հաշվի չես առել, դա այն է որ հոգիների միայն չնչին մասն է գտնվում մարմնավորված վիճակում իսկ մեծամասնությունն այսպես կոչված «մահվանից» հետո գտնվում են մեզ համար անտեսանելի նուրբ-հոգեկան կամ Հրեղեն-Ոգեղեն ոլորտներում որտեղից էլ գալիս և մարմնավորվում են այդ հոգիները՝ ստանալով նոր մարմին ու հնարավորություն շարունակելու իրենց կատարելագործումն որպես հավերժի ճամփորդներ անվերջ առաջ գնալով ու խաղալով իրենց հերթական դերը Կյանք կոչվող այս մեծ բեմի վրա...
Միանգամից ասեմ որ ռեինկառնացիայի կամ վերամարմնավորման որևէ գաղափար ընդունելի չէ, քանի որ, գուցե կոպիտ հնչի, ամեն հոգի արարվում Աստծո կողմից հենց տվյալ մարմնի համար:
Ես կշարունակեմ այս թեման որոշ ժամանակ ուշ կներեք:
Օրհնությամբ` Տեր Շմավոն քահանա
Հարգելի Ter Hayr, Դուք վերամարմնավորման գաղափարը չեք ընդունում՝ որպես հիմնավորում բերելով. «ամեն հոգի արարվում է Աստծո կողմից հենց միայն տվյալ մարմնի համար» միտքը։ Բայց հենց այս վերջին միտքը որևէ հիմնավորում ունի՞։ Աստվածաշնչում այդպիսի միտք կա՞, թե դա ուղղակի Ձեր անձնական տեսակետն է։
Անդրանիկ
20.12.2008, 00:54
Երկրի վրա մարդու գոյատևումը 3 վարկյան է
1 Ծնունդ
2 Մահ
3 Եվ այդ արանքում ևս մեկ վարկյան, որը կոչվում է կյանք:
Իմ կարծիքով մահը մեր կյանքի 3 կարևորագույն էտապներից մեկն է, որից հետո սկիզբ է առնում մնացած մեզ դեռևս անհայտ վարկյանները:
Terminator
20.12.2008, 04:17
1) Հոգի ունեն նաև կենդանիները և նրանց թիվը հաշվի առնելով կարող եք ասել որ ընդհանուր թիվը մնում է նույնը: Այս տարբերակը այնքան անհիմն է, որ իմաստ չունի քննարկել, քանի որ եթե դա տեղի ունի, ապա կենդանիների ու մարդու մեջ ինչ հոգեբանական ընդհանրություն կա? Եթե աղջկա ու տղայի միջև այդքան տարբերություն կա, ապա մարդու ու կենդանու միջև այդ տարբերությունները շատ ավելի են շատանում:
Եթե հավատանք մարդու վերամարմնավորմանը, ապա ըստ Տիբեթյան (Չինաստան) հավատալիքների, մարդը 12 անգամ վերամարմնավորվում է (մեկ տղամարդու, մեկ էլ՝ աղջկա), իսկ դրանից հետո մարդու հոգին մտնում է կենդանու մեջ և նորից 12 անգամ համանման փոփոխություններ, ապա նորից հոգին մտնում է մարդու մեջ և այդպես շարունակ…:8:o
Morpheus_NS
20.12.2008, 04:31
Եթե հավատանք մարդու վերամարմնավորմանը, ապա ըստ Տիբեթյան (Չինաստան) հավատալիքների, մարդը 12 անգամ վերամարմնավորվում է (մեկ տղամարդու, մեկ էլ՝ աղջկա), իսկ դրանից հետո մարդու հոգին մտնում է կենդանու մեջ և նորից 12 անգամ համանման փոփոխություններ, ապա նորից հոգին մտնում է մարդու մեջ և այդպես շարունակ…:8:o
Ջեկ Լոնդոնը մի հրաշալի ստեղծագործություն ունի՝ «Զսպաշապիկը»: Կարդացե՛ք, կտպավորվեք: Շատ լավ հետաքրքիր ձեւով մատոցվում է ռեինկարնացիայի գաղափարը:
Terminator
20.12.2008, 04:39
Ջեկ Լոնդոնը մի հրաշալի ստեղծագործություն ունի՝ «Զսպաշապիկը»: Կարդացե՛ք, կտպավորվեք: Շատ լավ հետաքրքիր ձեւով մատոցվում է ռեինկարնացիայի գաղափարը:
Իսկ եթե դժվար չի, մի քանի խոսքով կասես թէ ինչ է ասել Ջ. Լոնդոնը: Նախապես մերսի::)
Morpheus_NS
20.12.2008, 04:46
Իսկ եթե դժվար չի, մի քանի խոսքով կասես թէ ինչ է ասել Ջ. Լոնդոնը: Նախապես մերսի::)
Ստեղծագործությունը մահապատժի դատապարտված մարդու մասին է, որը կալանավայրում անցկացնում է իր վերջին օրերը: Կալանավայրում որպես պատժի միջոց՝ կալանավորներին զսպաշապիկ էին հագցնում ու այնքան էին թելերը, որ խեղճերը անտանելի ցավեր էին ունենում: Մեր հերոսը զսպաշակում եղած ժամանակ իր նախորդ կյանքերից տարբեր դրվագներ է տեսնում: Մի խոսքով պատմել հնարավոր չի, կարդալ է պետք::)
Terminator
20.12.2008, 04:49
Ստեղծագործությունը մահապատժի դատապարտված մարդու մասին է, որը կալանավայրում անցկացնում է իր վերջին օրերը: Կալանավայրում որպես պատժի միջոց՝ կալանավորներին զսպաշապիկ էին հագցնում ու այնքան էին թելերը, որ խեղճերը անտանելի ցավեր էին ունենում: Մեր հերոսը զսպաշակում եղած ժամանակ իր նախորդ կյանքերից տարբեր դրվագներ է տեսնում: Մի խոսքով պատմել հնարավոր չի, կարդալ է պետք::)
:ok, Հետաքրքրեց, անպայման կկարդամ, իսկ դու հավատում ես վերամարմնավորմանը. ես այդպիսի թեմաներով շատ-շատ բաներ եմ լսել, բայց հավատում եմ 50/50 տոկոսով:):8
Morpheus_NS
20.12.2008, 04:58
:ok, Հետաքրքրեց, անպայման կկարդամ, իսկ դու հավատում ես վերամարմնավորմանը. ես այդպիսի թեմաներով շատ-շատ բաներ եմ լսել, բայց հավատում եմ 50/50 տոկոսով:):8
Սովորաբար մանուկ հասակում մենք շատ տարբեր հիշողություններ ենք ունենում, որոնք իմ կարծիով չեն կարող հենց այնպես լինել: Տարիքի հետ դրանք խամրում ու կորում են: Ստացվում է, որ մանւոկ հասակում մենք չենք կարող հասկանալ այդ հիշողությունների պատճառը, որովհետեւ դեռ այդքան գիտակցություն չունենք, իսկ մեծ հասակում չենք կարող, քանի որ հիշողությունները չկան: Ես դա ինքս ինձ վրա եմ զգացել: Հիշում եմ, փոքր տարիքում երազում միշտ մի վայր էի տեսնում, ինչ որ դեղին ծաոուղի էր, որը երազիս մեջ մեր շենքի մոտ էր, իսկ իրականում չկար: Չեմ կարող բացատրել թե ի՜՜նչ քաղցրություն ուներ ինձ համար այդ երազը... գուցե հոգիս էր ձգտում հին ափերին:)
Terminator
20.12.2008, 05:13
Սովորաբար մանուկ հասակում մենք շատ տարբեր հիշողություններ ենք ունենում, որոնք իմ կարծիով չեն կարող հենց այնպես լինել: Տարիքի հետ դրանք խամրում ու կորում են: Ստացվում է, որ մանւոկ հասակում մենք չենք կարող հասկանալ այդ հիշողությունների պատճառը, որովհետեւ դեռ այդքան գիտակցություն չունենք, իսկ մեծ հասակում չենք կարող, քանի որ հիշողությունները չկան: Ես դա ինքս ինձ վրա եմ զգացել: Հիշում եմ, փոքր տարիքում երազում միշտ մի վայր էի տեսնում, ինչ որ դեղին ծաոուղի էր, որը երազիս մեջ մեր շենքի մոտ էր, իսկ իրականում չկար: Չեմ կարող բացատրել թե ի՜՜նչ քաղցրություն ուներ ինձ համար այդ երազը... գուցե հոգիս էր ձգտում հին ափերին:)
Ես էլ եմ նման հիշողություններ ունեցել:D:)… Լսել եմ նայեվ, որ նորածին երեխաններն թլ են խոսում, բայց իրենց հասկանալի ձևով միայն, հավանաբար նրանք էլ են հիշում իրենց անցյալը… Նաև տարիներ առաջ մի լուր էր տարածվել մարդկանց մեջ, ըստ որի, մի 2-3 տարեկան մանկիկ հիշել է իր անցյալը և պատմելով իր ծնողներին, նրանց տարել է այն տունը, որտեղ նա անցյալ կյանքում ապրել է, տվել է իր «ամուսնու» անունը, իր «մահանալու» մանրամասները (Մահացել է ավտովթարից), որոնք էլ ճշտվել են. իրոք մանկիկի նկարագրած հասցեյում ապրող տղամարդու անունը ճիշտ էր, և նրա կինն էլ, ինչպես նկարագրել է մանկիկը, այդպես էլ մահացել է…
Իսկ դու ինչ կասես…:)
Morpheus_NS
20.12.2008, 05:15
Գրքի մեջ նման դեպքի մասին պատմվում է:
Հ.Գ. Հաճելի թեմայա, բայց քունս տանում ա:
Terminator
20.12.2008, 05:17
Գրքի մեջ նման դեպքի մասին պատմվում է:
Հ.Գ. Հաճելի թեմայա, բայց քունս տանում ա:
Ճիշ՞տ, այդ գիրքը շատ հետաքրքրեց անպայման կկարդամ… Մերսի, այդպիսի հետաքրքիր տեղեկության համար:)
Morpheus_NS
20.12.2008, 05:19
Ճիշ՞տ, այդ գիրքը շատ հետաքրքրեց անպայման կկարդամ… Մերսի, այդպիսի հետաքրքիր տեղեկության համար:)
Խնդրեմ: Հոսով եմ թեման շարունակություն կունենա:)
Terminator
20.12.2008, 05:21
Խնդրեմ: Հոսով եմ թեման շարունակություն կունենա:)
Այսպիսի թեմաները ինձ շատ են հետաքրքրում, եթե դու ցանկանաս, ապա ես մեծ հաճույքով կշարունակեմ զրուցել, իսկ դու կցանկանաս…:)
Terminator
20.12.2008, 05:23
Խնդրեմ: Հոսով եմ թեման շարունակություն կունենա:)
ՀԳ- հաճելի էր քո հետ զրուցելը…:);)
Հասկանում եք, եթե մենք ընդունում ենք Աստծո գոյությունը և մեզ էլ համարում ենք Նրա արարածներ , ապա պետք է նաև հասկանանք, որ Աստված մարդուն ստեղծեց իր պատկերով և նմանությամբ, ասել է թե իր նման բանական և անմահ: Ֆիզիկական անմահությունը միառժամանակ վերցվեց մարդուց մեղք գործելու պատճառով, սակայն, հոգու անմահությունը մնաց: Հոգին որևէ ձև կամ կերպար չունի. մենք սովոր ենք հոգին ընկալել ֆիլմային տարբերակներով: Հոգին լույս է մարդու մարմնի մեջ, լույս որը կենդանություն է պարգևում մարդուն: Եթե մարդը ապրում է սրբակենցաղ կյանքով ապա այդ լուսը ավելի է պաըծառանում և հակառակը: Այստեղից է գալիս այն գաղափարը, որ Քրիստոսին կամ սրբերին պատկերում են լուսեպսակով` Նիմբ-ով: Գիտականորեն ապացուցված է որ մարդկային մարմինը ունի ճառագայթում, և այդ ճառագայթումը տեղի է ունենում ի շնորհիվ հոգու այդ լույսի:
Խնդրում եմ նշեք սա ձեր կարծիքն է թե ներկայացնում եք եկեղեցու դիրքորոշումը այս հարցի մասին։
Ավելացնեմ որ փոքր ինչ պատկերացում էի կազմել ձեր հավատքի մասին, բայց որ այսքան խղճուկ էր այն չգիտեի, կներեք իհարկե, բայց ավելի լավ է գիտությամբ զբաղվեք…
Լուսաբեր
20.12.2008, 17:44
Խի՞ մահանալուց հետո էլ բան կա,վերջնական արդյունքում հողի մի քիչ էլ հումուսի ենք վեր ածվում,ու պարարտացնում ենք հողը:
Amourchik
20.12.2008, 18:06
Առաջին անգամ եմ այստեղ գրառում անում, այդ պատճառով ծանոթ չեմ մյուսների կարծիքների հետ, մի տեսակ հավես էլ չունեմ այդքան գրառում կարդամ:oy:Բայց կասեմ, որ չգիտես ինչու վստահեմ, որ մահից հետո կա կյանք, բայց թե ինչպիսին է այն լինելու կամ ոչ , ինչպես ցանկացած մահկանացու, որ դեռևս ապրում է Երկրի վրա, ես էլ չգիտեմ :8
Մահ, իսկ հետո հոգու ազատություն և թռիչք անսահմանության մեջ ...
Իսկ եթե ամբողջ կյանքդ պատրաստվես "մյուս" կյանքին, անտեսես այս կյանքդ, ու վերջում պարզվի, որ չկա այլ կյանք բացի մեր ունեցած այս մեկից :)
Ասածս չի նշանակում անտեսել հեգևորը, կամ ոչինչի մասին չմտածել, խոզի պես ապրել, հակառակը` որքան հնարավոր է որակյալ դարձնել այս կյանքը :)