Դիտել ողջ տարբերակը : Մահ... իսկ հետո՞
Gardmanian և Դատարկություն դուք մտածո՞ւմ եք մահվանից հետո կյանք կա, թե՞ ես սխալ եմ հասկացել ձեզ:8
Այդ հարցի պատասխանը դեռ ոչ ոք չի գտել, այնպես որ ես չեմ կարող դրան պատասխանել: Ես պարզապես ուզում եմ ասել, որ սա ավելի շատ հավատքի խնդիր է, այլ ոչ թե գիտության, քանի որ այս ոլորտում մինչ այժմ տեղի ունեցած բոլոր գիտափորձերի արդյունքները խիստ հակասական են: Ինչեւէ, ես կարծում եմ, որ եթե նույնիսկ մահվանից հետո ինչ-որ բան կա, ապա գիտականորեն դա ապացուցելն անհնար է, քանի որ ըստ գիտական պատկերացումների մարդու կյանքը, այդ թվում եւ զգացմունքները, հիշողությունները եւ այլն, կապված են նրա օրգանիզմի /մասնավորապես, ուղեղի/ գործունեության հետ: Այսինքն, եթե չի գործում ուղեղը, դադարում են գործել նաեւ բոլոր զգայարանները =>......
Մի խոսքով, ոչ մի բան հստակ պատասխան չկա այդ հարցին:
Եթե այս թեման փեզ շատ է հետաքրքրում, կարող եք կարդալ Ռայմոնդ Մոուդիի «Կյանք մահվանից հետո» բեսթսելլերը, չնայած ես հակված չեմ այն որպես գիտական աշխատություն ընդունելու:
Դատարկություն
26.10.2009, 19:53
քեզ ի՞նչն է ստիպել նման ձև մտածես
գոյության /մենակ որ ամեն բան հիշես/ մեկ այլ ձևը որնա՞, դու դա ինչպե՞ս ես պատկերացնում: հաստատ չես ասի զգացել ես կամ ապրել ես
Եղոյան ջան եթե ինձ հակառակում էլ ապացուցեն ու իմ աչքը մտցնեն որ իրականում տենց չի ես միևնույն է կհավատամ: Հավատքը հեշտացնում է կյանքը:
քեզ ի՞նչն է ստիպել նման ձև մտածես
Ես քրիստոնյա եմ, մահվան ու կյանքից հեռանալու խնդիրը
գոյության /մենակ որ ամեն բան հիշես/ մեկ այլ ձևը որնա՞, դու դա ինչպե՞ս ես պատկերացնում: հաստատ չես ասի զգացել ես կամ ապրել ես
Դե ասում եմ հիշեմ, քանի որ եթե չհիշեմ, արդեն այդ այլ գոյության ձևը ես չեմ լինի, կամ ես կլինեմ բայց ես չեմ իմանա թե ինչպիսին եմ եղել, այսինքն հիշողությունն ամենակարևորն է... առանց հիշողությունի արդեն իմ մահից հետո կյանքս իմաստազրկվում է: Իսկ գոյության ձևերի մասին ասեցի, չեմ ուզում երկար բարակ ասեմ ռեանկարնացիայի, կամ էզոտերիկների այլ մոլորակներով մարդու մարմինների զարգացումների, կամ դժոխքի, դրախտի մասին, դե դու կիմանաս մեծ մասը
Yeghoyan
26.10.2009, 19:57
Եղոյան ջան եթե ինձ հակառակում էլ ապացուցեն ու իմ աչքը մտցնեն որ իրականում տենց չի ես միևնույն է կհավատամ: Հավատքը հեշտացնում է կյանքը:
Ես քրիստոնյա եմ, մահվան ու կյանքից հեռանալու խնդիրը
Դե ասում եմ հիշեմ, քանի որ եթե չհիշեմ, արդեն այդ այլ գոյության ձևը ես չեմ լինի, կամ ես կլինեմ բայց ես չեմ իմանա թե ինչպիսին եմ եղել, այսինքն հիշողությունն ամենակարևորն է... առանց հիշողությունի արդեն իմ մահից հետո կյանքս իմաստազրկվում է:
կյանքը հեշտանո՞ւմ է հավատալով:o
մահից հետո էլ ի՞նչ կյանք, եթե մարդը մահանում է, էլ դրանից հետո ի՞նչ իմաստ, ի՞նչ հիշողություն
Դատարկություն
26.10.2009, 20:01
կյանքը հեշտանո՞ւմ է հավատալով
Այո հավատալով կյանքը հեշտանում է միլիոնավոր անգամներ.... հավատքն է որ մեզ ուղեկցում է դեպի ճշմարիտը, հավատքն է մեզ ուղղություն ցույց տալիս, հավատալով ենք բարի գործեր անում ու հավատալով մահանում ենք չվախենալով մահից, հուսալով որ մենք դեռ ապրելու ենք և որ դա ընդամենը կյանքի սկիզբն էր
Yeghoyan
26.10.2009, 20:09
Այո հավատալով կյանքը հեշտանում է միլիոնավոր անգամներ.... հավատքն է որ մեզ ուղեկցում է դեպի ճշմարիտը, հավատքն է մեզ ուղղություն ցույց տալիս, հավատալով ենք բարի գործեր անում ու հավատալով մահանում ենք չվախենալով մահից, հուսալով որ մենք դեռ ապրելու ենք և որ դա ընդամենը կյանքի սկիզբն էր
իսկ եթե քո հավատքը խաբեություն է, ի՞նչ կլինի եթե մեռնելուց հետո պարզես,որ ամբողջ կյանքում դու սխալ բանի ես հավատացել, ի՞նչ կլինի այդ ժամանակ:8
Yellow Raven
26.10.2009, 20:31
Էնքան վարկածներ կան ուղեղումս էս առիթով, որ մի օր կպայթի,եթե շարունակեմ մտածել դրա մասին:oy
Բայց ներքուստ համոզված եմ, որ կա մի բան կյանքից հետո... Ինչ-որ բան կա, բայց թե ինչ չգիտեմ...
Դրա համար պետք չի մտածել,ապրեք կյանքներդ ճիշտ ու մահից հետո ինչ էլ լինի շահած դուրս կգաք:)
իսկ եթե քո հավատքը խաբեություն է, ի՞նչ կլինի եթե մեռնելուց հետո պարզես,որ ամբողջ կյանքում դու սխալ բանի ես հավատացել, ի՞նչ կլինի այդ ժամանակ:8
Եթե մարդը մեռնելուց հետո ի վիճակի է լինելու ինչ-որ բան պարզելու, ուրեմն սխալ բանի չի լինի հավատացած, որովհետև որքան հասկացա համաքաղաքացուս ասած հավատքը հենց դա էր, որ հետմահու կա ինչ-որ գոյություն, իսկ եթե այն չլինի, չգոյությունը ինչպե՞ս կկարողանա ինչ-որ բան պարզել::think Մի խոսքով աբստրակտ մտքերի թեմա է, ես իմ գրածից բան չհակացա::)
Դատարկություն
26.10.2009, 20:33
իսկ եթե քո հավատքը խաբեություն է, ի՞նչ կլինի եթե մեռնելուց հետո պարզես,որ ամբողջ կյանքում դու սխալ բանի ես հավատացել, ի՞նչ կլինի այդ ժամանակ
Էդ ժամանակ ես արդեն գոյություն չեմ ունենա, որ հիասթափվեմ,.... բայց էդպիսի բան չի լինի ես պիտի իմ մահից հետո էլի ապրեմ ու պիտի գնամ դժոխք կամ դրախտ, կամ վերածնվեմ կենդանու մեջ կամ գնամ այլ մոլորակներ վերափոխվելու, կամ այլ տարածություններ, կամ անսահմանություն կգնամ...: Դու ինչ է չես հավատու՞մ
Էդ ժամանակ ես արդեն գոյություն չեմ ունենա, որ հիասթափվեմ,.... բայց էդպիսի բան չի լինի ես պիտի իմ մահից հետո էլի ապրեմ ու պիտի գնամ դժոխք կամ դրախտ, կամ վերածնվեմ կենդանու մեջ կամ գնամ այլ մոլորակներ վերափոխվելու, կամ այլ տարածություններ, կամ անսահմանություն կգնամ...: Դու ինչ է չես հավատու՞մ
Չէ, զեմ ջան, դու էլ ես հակասական բաներ ասում, եթե մտածում ես, որ գոյություն չես ունենալու, բա էլ ինչի՞ն ես հավատում::think
հետո ոչինչ չկա, փիլիսոփայության հիմքում ընկած են հետեվյալ բնորոշումները, այս դժվար հարցի մասին, այն է բնության մեջ որինչ չի վերանում եվ անհետանում, պարզապես, մատերիան մի տեսակից փոխվում է մեկ այլ տեսակի, մարդը մահանում, նրանից առաջանում են որդեր եվ հող, հետո այդ հողի վրա ծառ է աճում, հետո այդ ծառի բերքով կենդանիներ ն սնվում, եվ այս շրջապտույտը անվերջ կրկնվում է, հետո մատերիան իդեայից առաջնային է, այսինքն, բերեմ օրինակ, դուք տեսնում եք կեղտոտ ամաններ, եվ դա ձեզ հուշում է, որ այն պետք է լվացվի, այսինքն ամանն է/մատերիան/ ձեզ հուշում ձեր հետագա գործողությունների մասին այլ, ոչ թե ձեր միտքը
Yeghoyan
26.10.2009, 20:35
ես իմ գրածից բան չհակացա::)
:D ես ոչ մեկի գրածից բան չհասկացա:pardon
Հ.Գ. ժող ջան էդ անիմաստ բաներին հավատալը մի կողմ դրեք ու ապրեք հիմա;)
Yellow Raven
26.10.2009, 20:36
:D ես ոչ մեկի գրածից բան չհասկացա:pardon
Հ.Գ. ժող ջան էդ անիմաստ բաներին հավատալը մի կողմ դրեք ու ապրեք հիմա;)
Իսկ ես նախընտրում եմ և՛ հավատալ, և՛ ապրել ներկայով ;)
Yeghoyan
26.10.2009, 20:39
Իսկ ես նախընտրում եմ և՛ հավատալ, և՛ ապրել ներկայով ;)
ճիշտն էլ դու ես անում;)
հավատո՞ւմ ես, որ մեռնելուց հետո էլի ապրելու ես:8
Yeghoyan
26.10.2009, 20:42
Էդ ժամանակ ես արդեն գոյություն չեմ ունենա, որ հիասթափվեմ,.... բայց էդպիսի բան չի լինի ես պիտի իմ մահից հետո էլի ապրեմ ու պիտի գնամ դժոխք կամ դրախտ, կամ վերածնվեմ կենդանու մեջ կամ գնամ այլ մոլորակներ վերափոխվելու, կամ այլ տարածություններ, կամ անսահմանություն կգնամ...: Դու ինչ է չես հավատու՞մ
այսինքն դուրսա գալիս, որ դու սրանից առաջ էլ ես ապրել, հա՞ , քո գրածներից հասկացա, որ դու միշտ ապրում ես:8
Դատարկություն
26.10.2009, 20:44
Չէ, զեմ ջան, դու էլ ես հակասական բաներ ասում, եթե մտածում ես, որ գոյություն չես ունենալու, բա էլ ինչի՞ն ես հավատում:
Զեմ ջան ինքը հարցրեց իսկ եթե քո ասածով չեղնի եսել ասեցի էդ դեպքում ինչ կլինի: Ես ասեցի եթե էն ամենին ինչին հավատում եմ սխալ է, ապա մեռնելուց հետո ես դա չեմ զգա ու չեմ հիասթափվի, բայց ես գիտեմ որ դա ճիշտ է.. ես չհակասեցի
ես ոչ մեկի գրածից բան չհասկացա
Հ.Գ. ժող ջան էդ անիմաստ բաներին հավատալը մի կողմ դրեք ու ապրեք հիմա
Պիտի ապրենք ներկայով, բայց չմոռանանք մտածել ապագայի մասին, եթե դու չես հավատում Երկրի վրա հետո գոյությանը ու ապրում ես ներկայով, դա շատ վատ է
Իսկ ես նախընտրում եմ և՛ հավատալ, և՛ ապրել ներկայով
Ճիշտն էլ դու ես անում
Yellow Raven
26.10.2009, 20:45
ճիշտն էլ դու ես անում;)
հավատո՞ւմ ես, որ մեռնելուց հետո էլի ապրելու ես:8
Նոր ասեցի:))
Հավատում եմ, որ կյանք կա մահից հետո, բայց թե ինչ ձևի պետքա լինի էդ կյանքը՝ չեմ կարողանում պատկերացնել:)
Դատարկություն
26.10.2009, 20:46
Չէ, զեմ ջան, դու էլ ես հակասական բաներ ասում, եթե մտածում ես, որ գոյություն չես ունենալու, բա էլ ինչի՞ն ես հավատում:
Զեմ ջան ինքը հարցրեց իսկ եթե քո ասածով չեղնի եսել ասեցի էդ դեպքում ինչ կլինի: Ես ասեցի եթե էն ամենին ինչին հավատում եմ սխալ է, ապա մեռնելուց հետո ես դա չեմ զգա ու չեմ հիասթափվի, բայց ես գիտեմ որ դա ճիշտ է.. ես չհակասեցի
ես ոչ մեկի գրածից բան չհասկացա
Հ.Գ. ժող ջան էդ անիմաստ բաներին հավատալը մի կողմ դրեք ու ապրեք հիմա
Պիտի ապրենք ներկայով, բայց չմոռանանք մտածել ապագայի մասին, եթե դու չես հավատում Երկրի վրա հետո գոյությանը ու ապրում ես ներկայով, դա շատ վատ է
Իսկ ես նախընտրում եմ և՛ հավատալ, և՛ ապրել ներկայով
Ճիշտն էլ դու ես անում
այսինքն դուրսա գալիս, որ դու սրանից առաջ էլ ես ապրել, հա՞ , քո գրածներից հասկացա, որ դու միշտ ապրում ես
կարողա ապրել եմ, բայց եթե էդպեսելա ես բան չեմ հիշում...... ախր ոնց չես հասկանում ես չեմ ասում թե ես հավերժ եմ ես հավատում եմ հավերժությանը
Yeghoyan
26.10.2009, 20:50
ապրեք ինչքան ուզում եք, հավատացեք ինչին ուզում եք, բայց մի ասեք, որ ճիշտ է մահվանից հետո կյանքի գոյությունը: Այն ինչը չեք տեսել, այն ինչը չեք զգացել,ինչին չեք ճանաչում ինչպե՞ս կարող եք հավատալ: Իմ համար անհասկանալի են նման բաները, ու, եթե ես չեմ կարող դրան բացատրություն տալ ուրեմն չեմ պնդի:
Yellow Raven
26.10.2009, 21:02
ապրեք ինչքան ուզում եք, հավատացեք ինչին ուզում եք, բայց մի ասեք, որ ճիշտ է մահվանից հետո կյանքի գոյությունը: Այն ինչը չեք տեսել, այն ինչը չեք զգացել,ինչին չեք ճանաչում ինչպե՞ս կարող եք հավատալ: Իմ համար անհասկանալի են նման բաները, ու, եթե ես չեմ կարող դրան բացատրություն տալ ուրեմն չեմ պնդի:
Ինչի անտեսանելիին հավատալ չի՞ լինի: Շատ բաներ կան, որ չենք տեսնում, չենք զգում, բայց տենցա: Հենց էս հավատնա,որ գիտնականներին ստիպելա զբաղվել հետազոտություններով ու գիտությունը հիմա էս աստիճանի զարգացածա;)
1000 տարի առաջ, որ մեկին պատմեիր ավտոմեքենաների ու ինքնաթիռների մասին, ոչ մեկ չէր հավատա:)
Ո՞նց... Մարդը թռչի,դա ախր անհնար է, ինչպե՞ս կարող է դա լինել... Մոտավորապես այսպես կարձագանքեին մարդիկ,բայց հիմա ինչպես տեսնում ես պատկերն ուրիշ է:)
Այնպես, որ չի կարելի պնդել, որ հետմահու կյանք չկա ու չնայած ոչ մեկ չի կարող հաստատ ասել դրա մասին, բայց ես հավատացել եմ ու շարունակում եմ հավատալ:)
հավատո՞ւմ ես, որ մեռնելուց հետո էլի ապրելու ես:8
:think
այսինքն դուրսա գալիս, որ դու սրանից առաջ էլ ես ապրել, հա՞ , քո գրածներից հասկացա, որ դու միշտ ապրում ես:8
:think
Զեմ ջան ինքը հարցրեց իսկ եթե քո ասածով չեղնի եսել ասեցի էդ դեպքում ինչ կլինի: Ես ասեցի եթե էն ամենին ինչին հավատում եմ սխալ է, ապա մեռնելուց հետո ես դա չեմ զգա ու չեմ հիասթափվի, բայց ես գիտեմ որ դա ճիշտ է.. ես չհակասեցի:think
կարողա ապրել եմ, բայց եթե էդպեսելա ես բան չեմ հիշում...... ախր ոնց չես հասկանում ես չեմ ասում թե ես հավերժ եմ ես հավատում եմ հավերժությանը:think
Ոչինչ չեմ հասկանում, դուք հասկանու՞մ եք ձեր ասածներից մի բան: Ժողովուրդ ավելի լավ ա «Կյանքի գինը» սերիալը նայեք, քան էս թեմայի մեջ խորանաք:)
Yeghoyan
26.10.2009, 21:11
Ինչի անտեսանելիին հավատալ չի՞ լինի: Շատ բաներ կան, որ չենք տեսնում, չենք զգում, բայց տենցա: Հենց էս հավատնա,որ գիտնականներին ստիպելա զբաղվել հետազոտություններով ու գիտությունը հիմա էս աստիճանի զարգացածա;)
Այնպես, որ չի կարելի պնդել, որ հետմահու կյանք չկա ու չնայած ոչ մեկ չի կարող հաստատ ասել դրա մասին, բայց ես հավատացել եմ ու շարունակում եմ հավատալ:)
ոչ մեկ չի կարող հաստատ ասել դրա մասին:P
այ երբ ինչ որ մեկը հաստատ կասի, կապացուցի, որ նման բան հնարավոր է այն ժամանակ էլ կհավատամ, իսկ քանի դեռ միայն հավատալով եք դա ասում, ուրեմն սխալ կլինի այդպես մտածելը:
Դատարկություն
26.10.2009, 22:01
ապրեք ինչքան ուզում եք, հավատացեք ինչին ուզում եք, բայց մի ասեք, որ ճիշտ է մահվանից հետո կյանքի գոյությունը: Այն ինչը չեք տեսել, այն ինչը չեք զգացել,ինչին չեք ճանաչում ինչպե՞ս կարող եք հավատալ: Իմ համար անհասկանալի են նման բաները, ու, եթե ես չեմ կարող դրան բացատրություն տալ ուրեմն չեմ պնդի:
Դե երևի մենք ճանաչում ենք դու չէ, շատ բան կա որ չես զգում բայց հավատում ես, օրինակ ատոմներին, օրինակ մանրէներին ու էլի շատ-շատ բաների...
Ես հիմա եզրափակում եմ իմ ասելիքը
Ինձ համար ավելի լավ է հավատալ ու հետո պարզել որ իմ հավատացածը սուտ է, քան չհավատալ, սակայն հետո փոշմանել նրա համար որ չեմ հավատացել: Նույնն էլ խորհուրդ կտայի ձեզ
Yeghoyan
26.10.2009, 22:13
Դե երևի մենք ճանաչում ենք դու չէ, շատ բան կա որ չես զգում բայց հավատում ես, օրինակ ատոմներին, օրինակ մանրէներին ու էլի շատ-շատ բաների...
Ինձ համար ավելի լավ է հավատալ ու հետո պարզել որ իմ հավատացածը սուտ է, քան չհավատալ, սակայն հետո փոշմանել նրա համար որ չեմ հավատացել: Նույնն էլ խորհուրդ կտայի ձեզ
ինձ նմանատիպ խորհուրդներ պետք չեն:B
ճիշտ է, երբ պարզես, որ սաղ կյանքդ սխալ բանի ես հավատացել, դու չես փոշմանի, կշարունակես էլի հավատալ
իսկ ատոմներն ու մանրեները կարելի է չտեսնել անզեն աչքով, իսկ հակառակ դեպքում մարդիկ լավ էլ տեսնում են :P
Դե երևի մենք ճանաչում ենք դու չէ, շատ բան կա որ չես զգում բայց հավատում ես, օրինակ ատոմներին, օրինակ մանրէներին ու էլի շատ-շատ բաների...
Ես հիմա եզրափակում եմ իմ ասելիքը
Ինձ համար ավելի լավ է հավատալ ու հետո պարզել որ իմ հավատացածը սուտ է, քան չհավատալ, սակայն հետո փոշմանել նրա համար որ չեմ հավատացել: Նույնն էլ խորհուրդ կտայի ձեզ
Շատ ճիշտ որոշում ես կայացրել Դատարկություն ջան ու ես կավելացնեի որ դու չես փոշմանի այդ հարցում քանզի գրված է ՝
Եւ երկնքից լսեցի մի ձայն, որ ասում էր. «Ահա՛ւասիկ Աստծու խորանը, որ մարդկանց մէջ է. նա պիտի բնակուի նրանց հետ, եւ նրանք պիտի լինեն նրա ժողովուրդը, եւ նա էլ՝ նրանց Աստուածը եւ պիտի սրբի նրանց աչքերից ամէն արտասուք. եւ այլեւս մահ չկայ. ո՛չ սուգ, ո՛չ աղաղակ, ո՛չ ցաւ եւ ո՛չ չարչարանք, քանի որ առաջինն անցաւ»։ Եւ գահի վրայ նստողն ինձ ասաց. «Ահա՛ւասիկ ամէն բան նոր եմ դարձնում»։ Ապա ինձ ասաց. «Գրի՛ր, այս խօսքերը ճշմարիտ եւ վստահելի են»։ Դարձեալ ինձ ասաց. «Եղաւ. ես Ալ`ան եւ Օմեղան եմ, Սկիզբը եւ Վախճանը. ես ծարաւածներին ձրի պիտի տամ կեանքի ջրի աղբիւրից։ Ով յաղթի, պիտի ժառանգի այս ամէնը. եւ ես նրանց համար Աստուած պիտի լինեմ, եւ նրանք ինձ համար պիտի լինեն որդիներ։ Իսկ գալով ծոյլերին ու անհաւատներին, ոճրագործներին եւ պոռնիկներին, կախարդներին եւ կռապաշտներին, հմայողներին եւ բոլոր ստախօսներին՝ ամբարիշտներին, նրանց բաժինը ծծմբով եւ հրով այրուող լճի մէջ է, որ երկրորդ մահն է»։
Դատարկություն
26.10.2009, 22:18
ինձ նմանատիպ խորհուրդներ պետք չեն
Ընտրությունը քոնն է ուզում ես ընդունի ուզում ես չէ իմ համար մեկա ես իմ կյանքի ուղին ընտրել եմ ու պիտի հավատամ, հավատամ անընդհատ եթե պետք լինի հավերժ, առանց սպասելու որևէ փաստի կամ ապացույցի, պիտի հավատամ կուրորեն ինչ էլ որ լինի ինչ դժվարության ու հիասթափության էլ, որ հանդիպեմ կյանքում ու ես հավատով էլ կմեռնեմ, հավատով որ մահից հետո դեռ ամեն բան սկսվում է (ամեն մի վերջ միաժամանակ սկիզբ է մի ինչ որ բանի)
Շատ ճիշտ որոշում ես կայացրել Դատարկություն ջան ու ես կավելացնեի որ դու չես փոշմանի այդ հարցում քանզի գրված է ՝
Շատ -շատ ապրես որ Հավատում ես
Մարդիկ այսօր հավատում են այն բանին ինչին տեսնում են երբեմն էլ տեսնում են ու չեն հավատում: Հիսուսի ժամանակ կային մարդիկ ովքեր տեսան նրա հրաշագործությունները բայց հետ դառան ու ասին նրան դու սատանա ունես մեջտ ու դրա հետևանքով ես այդպիսի բաներ անում ու շատեն էլ տեսան ու չհավատացին: Հիմա անցել է երկու հազար տարուց ավել ու մարդիկ որ տեղից պետք է հավատան: Այնպես որ ես խորհուրդ կտայի որ ոչ հավատացողը անհարգի չհավատացողին ոչ էլ հակառակը: Ինչպես ասում են այս կյանքն էլ վերջ ունի և ամեն մարդ ինքը պատասխան կտա իր արած չարածների համար:
ինձ նմանատիպ խորհուրդներ պետք չեն:B
ճիշտ է, երբ պարզես, որ սաղ կյանքդ սխալ բանի ես հավատացել, դու չես փոշմանի, կշարունակես էլի հավատալ
իսկ ատոմներն ու մանրեները կարելի է չտեսնել անզեն աչքով, իսկ հակառակ դեպքում մարդիկ լավ էլ տեսնում են :P
Ես ատոմներ «տեսնում» եմ: Հարցրեք նաև Ariadna (http://www.akumb.am/member.php?u=7101)-ին, իր շեֆն էլ ա «տեսնում»: ;)
Mephistopheles
27.10.2009, 00:04
Իսկ գալով ծոյլերին ու անհաւատներին, ոճրագործներին եւ պոռնիկներին, կախարդներին եւ կռապաշտներին, հմայողներին եւ բոլոր ստախօսներին՝ ամբարիշտներին, նրանց բաժինը ծծմբով եւ հրով այրուող լճի մէջ է, որ երկրորդ մահն է»։
Բոլոր "եկեղեցիներն" ու նրա սպասավորները մի լճի մեջ չեն տեղավորվի ու էդքան ծծումբ էլ հնարավոր չի ապահովել
Mephistopheles
27.10.2009, 00:08
Մարդիկ այսօր հավատում են այն բանին ինչին տեսնում են երբեմն էլ տեսնում են ու չեն հավատում:
ոչ, տեսածն ընդունում են (ուզեն թե չուզեն), իսկ հավատալ կարելի է միայն չտեսածին՝ փաստի բացակայության դեպքում… գրավիտացիայի նկատմամբ "հավատք" չկա, որովհետև այն արդեն իրականություն է… ուզում ես հավատա ուզում ես ոչ
Mephistopheles
27.10.2009, 00:18
Դե երևի մենք ճանաչում ենք դու չէ, շատ բան կա որ չես զգում բայց հավատում ես, օրինակ ատոմներին, օրինակ մանրէներին ու էլի շատ-շատ բաների...
Ես հիմա եզրափակում եմ իմ ասելիքը
Ինձ համար ավելի լավ է հավատալ ու հետո պարզել որ իմ հավատացածը սուտ է, քան չհավատալ, սակայն հետո փոշմանել նրա համար որ չեմ հավատացել: Նույնն էլ խորհուրդ կտայի ձեզ
Ընգեր, բայց դու շատ շուստռի տղա ես… չես հավատում, բայց այնուամենայնիվ քեզ ապահովագրում ես… ամեն դեպքում էլ լավ վերջաբան է… ես պրոբլեմ չունեմ քո էս դիրքորոշման հետ, բայց աչքիս տերը քեզ ծծմբի լիճն ա ուղղարկելու…
Մարդն իսկապես եթե հավատում է մի բանի ու հետո պարզվում է որ դա սուտ է եղել, ապա դա հսկայական հոգեկան հարված է լինում նրա համար… Մայր Թերեզան քեզ օրինակ…
… բայց դու պրոբլեմ չես ունենա Դատարկություն ջան, ոչ հոգեկան հարված կստանաս, ոչ էլ ծծմբի լճում կլողանաս, բայց "զատո" կրոնականների հետ հարաբերությունդ լավ կլինի… քաղաքական մոտեցում է
Բոլոր "եկեղեցիներն" ու նրա սպասավորները մի լճի մեջ չեն տեղավորվի ու էդքան ծծումբ էլ հնարավոր չի ապահովել
Մեֆիստոֆելս արի կատակին վերջ տանք ու նայենք լրջությամբ, (ես հեքիաթների միջի մեշոկ պապին չեմ ու չեմ եկել ստեղ մարդկանց վախացնելու :) ) Գիտեմ չես հավատում ու դրա համար չեմ էլ նախատում քեզ ու իրավունք էլ չունեմ նախատելու որևէ մեկին, բայց այս խոսքերը իմը չեն այլ Աստվածաշնչինը և ես հավատում եմ այդ խոսքերին ու դա իմ գործն է ու սեփական որոշումը: Հա ասեմ որ Աստվածաշնչում նկարագրված ծծումբը ու գեհենի կրակը դրանք այն չեն որ դու պատկերացնում ես, դա մի կրակ է որ չի հանգչում և ծծումբ է որ չի վերջանում, դա հավերժական է ու նախատեսված է հոգիների համար այլ ոչ թե մարմնի: Դե ամենավերջում կցանկանամ որ ոչ մեկը դրան չարժանանա այդ արհավիրքին որքան էլ դա ծիծաղալի թվա շատ շատերի համար:
ոչ, տեսածն ընդունում են (ուզեն թե չուզեն), իսկ հավատալ կարելի է միայն չտեսածին՝ փաստի բացակայության դեպքում… գրավիտացիայի նկատմամբ "հավատք" չկա, որովհետև այն արդեն իրականություն է… ուզում ես հավատա ուզում ես ոչ
Մեֆիստոֆելս ջան դու լավ ասեցիր հավատալ կարելի է միայն Չտեսածին: Ես կավելացնեմ՝ իսկ եթե որ տեսնես հավատալ պետք չէ քանի որ դու նրան տեսնում ես:
Ուլուանա
27.10.2009, 02:18
Էսօր մի տեքստ եմ հանդիպել, թեմային շատ համահունչ է, իմ կարծիքով, ու, անկախ նրանից, թե ինչ տեսակետ ունեք, հետաքրքիր է. :)
Երկվորյակների խոսակցությունը արգանդում
Երեխաներից մեկը հավատացյալ է, մյուսն՝ անհավատ։
– Դու հավատո՞ւմ ես ծննդաբերությունից հետո կյանքի գոյությանը,– հարցնում է անհավատը։
– Այո, իհարկե։ Բոլորի համար էլ պարզ է, որ ծննդաբերությունից հետո կյանք կա։ Մենք այստեղ ենք, որպեսզի ավելի ուժեղ դառնանք ու պատրաստ լինենք այն ամենին, ինչ սպասում է մեզ այնտեղ։
– Հիմարություն է այդ ամենը։ Ծննդաբերությունից հետո ոչ մի կյանք էլ չկա։ Դու կարո՞ղ ես պատկերացնել, թե ինչպիսին կարող է լինել այդ կյանքը։
– Մանրամասները չգիտեմ, բայց հավատում եմ, որ այնտեղ ավելի շատ լույս ու ուրախություն կա, և որ այնտեղ, օրինակ, մենք ինքներս կուտենք մեր բերանով։
– Ի՜նչ ցնդաբանություն... Անհնար է մենակ քայլել և ուտել։ Ծիծաղելի է։ Մենք ունենք պորտալար, որը մեզ սնում է։ Իսկ այնտեղից դեռ երբեք ոչ ոք չի վերադարձել։
– Ես վստահ եմ, որ դա հնարավոր է։ Պարզապես ամեն ինչ այլ կլինի։ Դա հնարավոր է պատկերացնել։
– Կյանքն ավարտվում է ծննդաբերությամբ։
– Ո՛Չ, Ո՛Չ։ Ես հաստատ չգիտեմ, ինչպիսին կլինի կյանքը ծննդաբերությունից հետո, բայց ամեն դեպքում մենք կտեսնենք մայրիկին, և նա հոգ կտանի մեր մասին։
– Մայրիկի՞ն։ Դու հավատո՞ւմ ես մայրիկի գոյությանը։ Եվ որտե՞ղ է նա։
– Նա ամենուր է, մեր շուրջը։ Մենք նրա մեջ ենք և նրա շնորհիվ ենք գոյատևում, ապրում և տեղաշարժվում։ Առանց նրա մենք ոչինչ ենք։
– Կատարյալ հիմարություն է։ Ես չեմ տեսել ոչ մի մայրիկի, ու դրա համար էլ ակնհայտ է, որ նա պարզապես գոյություն չունի։
– Ո՛չ, ո՛չ, համաձայն չեմ։ Չէ՞ որ երբեմն, երբ լռություն է տիրում, կարելի է լսել ու զգալ, թե ինչպես է նա շոյում մեր աշխարհը։ Ես հավատում եմ, որ մեր իսկական կյանքը սկսվելու է միայն ծննդաբերությունից հետո։
Աղբյուրը ՝ Artgeo–ի բլոգ
Էսօր մի տեքստ եմ հանդիպել, թեմային շատ համահունչ է, իմ կարծիքով, ու, անկախ նրանից, թե ինչ տեսակետ ունեք, հետաքրքիր է. :)
Երկվորյակների խոսակցությունը արգանդում
Երեխաներից մեկը հավատացյալ է, մյուսն՝ անհավատ։
– Դու հավատո՞ւմ ես ծննդաբերությունից հետո կյանքի գոյությանը,– հարցնում է անհավատը։
– Այո, իհարկե։ Բոլորի համար էլ պարզ է, որ ծննդաբերությունից հետո կյանք կա։ Մենք այստեղ ենք, որպեսզի ավելի ուժեղ դառնանք ու պատրաստ լինենք այն ամենին, ինչ սպասում է մեզ այնտեղ։
– Հիմարություն է այդ ամենը։ Ծննդաբերությունից հետո ոչ մի կյանք էլ չկա։ Դու կարո՞ղ ես պատկերացնել, թե ինչպիսին կարող է լինել այդ կյանքը։
– Մանրամասները չգիտեմ, բայց հավատում եմ, որ այնտեղ ավելի շատ լույս ու ուրախություն կա, և որ այնտեղ, օրինակ, մենք ինքներս կուտենք մեր բերանով։
– Ի՜նչ ցնդաբանություն... Անհնար է մենակ քայլել և ուտել։ Ծիծաղելի է։ Մենք ունենք պորտալար, որը մեզ սնում է։ Իսկ այնտեղից դեռ երբեք ոչ ոք չի վերադարձել։
– Ես վստահ եմ, որ դա հնարավոր է։ Պարզապես ամեն ինչ այլ կլինի։ Դա հնարավոր է պատկերացնել։
– Կյանքն ավարտվում է ծննդաբերությամբ։
– Ո՛Չ, Ո՛Չ։ Ես հաստատ չգիտեմ, ինչպիսին կլինի կյանքը ծննդաբերությունից հետո, բայց ամեն դեպքում մենք կտեսնենք մայրիկին, և նա հոգ կտանի մեր մասին։
– Մայրիկի՞ն։ Դու հավատո՞ւմ ես մայրիկի գոյությանը։ Եվ որտե՞ղ է նա։
– Նա ամենուր է, մեր շուրջը։ Մենք նրա մեջ ենք և նրա շնորհիվ ենք գոյատևում, ապրում և տեղաշարժվում։ Առանց նրա մենք ոչինչ ենք։
– Կատարյալ հիմարություն է։ Ես չեմ տեսել ոչ մի մայրիկի, ու դրա համար էլ ակնհայտ է, որ նա պարզապես գոյություն չունի։
– Ո՛չ, ո՛չ, համաձայն չեմ։ Չէ՞ որ երբեմն, երբ լռություն է տիրում, կարելի է լսել ու զգալ, թե ինչպես է նա շոյում մեր աշխարհը։ Ես հավատում եմ, որ մեր իսկական կյանքը սկսվելու է միայն ծննդաբերությունից հետո։
Աղբյուրը ՝ Artgeo–ի բլոգ
Պարզապես հիանալի է ու շատ դիպուկ, Ուլուանա իսկ կարող ես ասել որտեղից է Artgeo վերցրել այս պատմությունը: Նախորոք շնորհակալություն:
Է՜հ, Uluana ջան, համա՜ թե փորձանքի մեջ ես ընկել։ ՈՒզու՜մ ես կույր հավատ ունեցող մարդկանց փաստերով բան ապացուցել։ Չնայած չեմ էլ կարող ասել, թե դեմ եմ կույր հավատին, քանի որ ինքս էլ չգիտեմ, կույր հավա՞տն է լավ, թե՞ ամեն ինչ տրամաբանական վերլուծության ենթարկելը:think։ Մի կողմից, եթե կույր հավատ չունենաս, ամեն կողմից փորձում են սիրտդ կասկածներ գցել, դե արի՜ ու կարճ խելքովդ դրանցից գլուխ հանի։ Մյուս կողմից, բա՞ որ պարզվի, որ սխալ բանի նկատմամբ ես կույր հավատով լցվա՞ծ։ Բա տենց ո՞նց կլինի… Մինչև ե՞րբ… Մի խոսքով չգիտեմ:(։
Հա, ի՞նչ էի ասում։ Մեկ է, ինչքան էլ որ հավաստի փաստարկներ բերես, միևնույն է, կույր հավատ ունեցող մարդուն չես կարող համոզել։ Այսպիսի խոսակցությունները սովորաբար անվերջ շարունակվում են։ Միայն կարող է իզուր թշնամանքով լցվեն քո նկատմամբ։ Կրոնական վիճաբանությունների ժամանակ ցավոք այդպես շատ է լինում։ Այսպիսի հարցերում ամեն մեկն իր կարծիքն ունի, ու սովորաբար մարդիկ շատ անհանդուրժողական են տրամադրված լինում իրենց կարծիքի հետ չհամաձայնվողի նկատմամբ։ Հետո էլ, մեկ էլ տեսար քեզ աղանդավոր հանեն ու սկսեն աշխարհի բոլոր մեղքերի մեջ մեղադրել:tomato։ Հիմա մոդա է այլ կերպ մտածողին աղանդավոր հանելը (նույնիսկ եթե համոզմունքները կրոնական բնույթ չեն կրում )։
Մյուս կողմից էլ, եթե հիմա լռես, ասվածներին չպատասխանես, կսկսեն ասել. «Ա՛յ, տեսա՞ք, օդի մեջ անհիմն խոսացող էր, ճշմարիտ հավատից վախեցավ, փախավ»։
Այնպես որ, Uluana ջան, փորձանքի մեջ ես ընկել :cry:D։
Հ. Գ.
Ժողովուրդ, գրածս ցնդաբանական մտորումներին շատ լուրջ մի վերաբերվեք, ու որպես անձնական վիրավորանք հանկարծ մի ընդունեք։ Աշխատեք մի քիչ հումորով մոտենալ:)։ Դրանք ուղղակի ընդհանուր մտորումներ էին նման թեմաների վերաբերյալ ու ոչ մեկին ուղղված չէին։ Չնայած, իմ կարծիքով, ոչ մի վիրավորական բան չեմ ասել, բայց դե, մարդ ես էլի… Ուղղակի չեմ ուզում, որ կրոնական անհանդուրժողականությունը վատ բաների բերի:(։
Բարեկամ սա կույր հավատք չի կոչվում:
Second Chance
27.10.2009, 12:20
Էսօր մի տեքստ եմ հանդիպել, թեմային շատ համահունչ է, իմ կարծիքով, ու, անկախ նրանից, թե ինչ տեսակետ ունեք, հետաքրքիր է. :)
Երկվորյակների խոսակցությունը արգանդում
Երեխաներից մեկը հավատացյալ է, մյուսն՝ անհավատ։
– Դու հավատո՞ւմ ես ծննդաբերությունից հետո կյանքի գոյությանը,– հարցնում է անհավատը։
– Այո, իհարկե։ Բոլորի համար էլ պարզ է, որ ծննդաբերությունից հետո կյանք կա։ Մենք այստեղ ենք, որպեսզի ավելի ուժեղ դառնանք ու պատրաստ լինենք այն ամենին, ինչ սպասում է մեզ այնտեղ։
– Հիմարություն է այդ ամենը։ Ծննդաբերությունից հետո ոչ մի կյանք էլ չկա։ Դու կարո՞ղ ես պատկերացնել, թե ինչպիսին կարող է լինել այդ կյանքը։
– Մանրամասները չգիտեմ, բայց հավատում եմ, որ այնտեղ ավելի շատ լույս ու ուրախություն կա, և որ այնտեղ, օրինակ, մենք ինքներս կուտենք մեր բերանով։
– Ի՜նչ ցնդաբանություն... Անհնար է մենակ քայլել և ուտել։ Ծիծաղելի է։ Մենք ունենք պորտալար, որը մեզ սնում է։ Իսկ այնտեղից դեռ երբեք ոչ ոք չի վերադարձել։
– Ես վստահ եմ, որ դա հնարավոր է։ Պարզապես ամեն ինչ այլ կլինի։ Դա հնարավոր է պատկերացնել։
– Կյանքն ավարտվում է ծննդաբերությամբ։
– Ո՛Չ, Ո՛Չ։ Ես հաստատ չգիտեմ, ինչպիսին կլինի կյանքը ծննդաբերությունից հետո, բայց ամեն դեպքում մենք կտեսնենք մայրիկին, և նա հոգ կտանի մեր մասին։
– Մայրիկի՞ն։ Դու հավատո՞ւմ ես մայրիկի գոյությանը։ Եվ որտե՞ղ է նա։
– Նա ամենուր է, մեր շուրջը։ Մենք նրա մեջ ենք և նրա շնորհիվ ենք գոյատևում, ապրում և տեղաշարժվում։ Առանց նրա մենք ոչինչ ենք։
– Կատարյալ հիմարություն է։ Ես չեմ տեսել ոչ մի մայրիկի, ու դրա համար էլ ակնհայտ է, որ նա պարզապես գոյություն չունի։
– Ո՛չ, ո՛չ, համաձայն չեմ։ Չէ՞ որ երբեմն, երբ լռություն է տիրում, կարելի է լսել ու զգալ, թե ինչպես է նա շոյում մեր աշխարհը։ Ես հավատում եմ, որ մեր իսկական կյանքը սկսվելու է միայն ծննդաբերությունից հետո։
Աղբյուրը ՝ Artgeo–ի բլոգ
Սրա մասին ես գրել էի այս թեմայում , հավանաբար քչերն են կարդացել: Ուղակի կցված ֆայլով էի դրել, որովհետև ռուսերենով էր:
«Կյանք մահից հետո» կարդացեք շատ լավնա /կարճա համել/:
Ինձ շատա դուր եկել երևի ձեզ էլ կգա:love:oy
Հետո էլ հա ուզում էի բլոգումս դնել տենց հա մոռանում էի:)
Yeghoyan
27.10.2009, 13:42
Պարզապես հիանալի է ու շատ դիպուկ, Ուլուանա իսկ կարող ես ասել որտեղից է Artgeo վերցրել այս պատմությունը: Նախորոք շնորհակալություն:
ճիշտ է, դիպուկ էր, որովհետև քեզ կարելի է հազար անգամ ասել կամ բացատրել, ինչո՞ւ չէ նաև ցույց տալ ծննդաբերությունից առաջը և հետոն, դրանց միջև փոխադարձ կապը, դա կա, իրականություն է, և հիմնված չէ միայն հավատքի վրա,իսկ դու չես կարող մահվանից հետո կյանքը ցույց տալ, բացատրել, օրինակ բերել որևէ մեկին, դու դրան մենակ հավատում ես:
Տարբերությունն ակնհայտ է:8
ճիշտ է, դիպուկ էր, որովհետև քեզ կարելի է հազար անգամ ասել կամ բացատրել, ինչո՞ւ չէ նաև ցույց տալ ծննդաբերությունից առաջը և հետոն, դրանց միջև փոխադարձ կապը, դա կա, իրականություն է, և հիմնված չէ միայն հավատքի վրա,իսկ դու չես կարող մահվանից հետո կյանքը ցույց տալ, բացատրել, օրինակ բերել որևէ մեկին, դու դրան մենակ հավատում ես:
Տարբերությունն ակնհայտ է:8
Եղոյան ջան, եթե ուզում ես տրամաբանությամբ, խնդիր չեմ տեսնում: Ես էլ առավելապես կողմ եմ տրամաբանությանը: Քանի որ ցանկացած բան ունի իր տրամաբանական բացատրությունը, ուղղակի կա մի եթե… եթե մենք տվյալ պահին չենք գտնում տվյալ երևույթի տրամաբանությունը, ուրեմն մենք ունենք ինֆորմացիայի պակաս տվյալ երևույթի մասին…
Սա իմիջայլոց…
Հիմա մի քանի հարց, ու ակնկալում եմ տրամաբանական ու հիմնավոր պատասխաններ:
1. Մարդու գործունեության էներգիան, ինչպիսի՞ն է, այն ունի լոկ կենսաբանական ծագում, թե նաև հոգևոր: /Կենսաբանական ասելով հասկանում եմ լոկ նյութականի մեջ պարունակող էներգիան:/ Այսինքն ուզում եմ հասկանալ դու ինչպե՞ս ես ընդունում, մարդը զուտ կենսաբանակա՞ն էակ է, թե՞ իր մեջ կրում է նաև հոգևոր էներգիա:
Եթե ուզում ես իմանալ իմ կարծիքը, ասեմ, որ ես կարծում եմ որ մարդը նաև հոգևոր էներգիաի կրող է, քանի որ չեմ կարծում, որ զուտ կենսաբանական՝ այսինք նյութական էներգիաից, կարող է միտք գոյանալ, էլ չեմ ասում այլ բաների մասին…
2. Եթե ընդունում ես, որ մարդ նաև հոգևոր էներգակիր է, ապա երկրորդ հարցը՝ Էներգիան կարո՞ղ է հենց այնպես կորչել, կամ հենց այնպես առաջանալ…
Կարծում եմ ֆիզիկայից մեզ հայտնի ամենատրամաբանական օրենքներից այս մեկը՝ էներգիաի պահպանման օրենքը, այստեղ էլ է կիրառելի: Հետևապես մարդու հոգևոր էներգիան /որի մասին, դեռևս շատ քիչ բան գիտենք/ չի կարող հենց այնպես անհետանալ: Չեմ պնդում, թե այն կմնա նորից անձնավոված տեսքով, դեռ դրա հիմքերը չունեմ: Բայց որ այն ձևափոխվում է մեկ այլ վիճակի և ձևի կարծում եմ, սա հաստատ տրամաբանական է: Այսինքն մահից հետո մարդ հաստատ շարունակվում է: Այլ հարց է թե ինչպիսին է այդ շարունակությունը…
Դատարկություն
27.10.2009, 14:38
Ընգեր, բայց դու շատ շուստռի տղա ես… չես հավատում, բայց այնուամենայնիվ քեզ ապահովագրում ես… ամեն դեպքում էլ լավ վերջաբան է… ես պրոբլեմ չունեմ քո էս դիրքորոշման հետ, բայց աչքիս տերը քեզ ծծմբի լիճն ա ուղղարկելու…
Մարդն իսկապես եթե հավատում է մի բանի ու հետո պարզվում է որ դա սուտ է եղել, ապա դա հսկայական հոգեկան հարված է լինում նրա համար… Մայր Թերեզան քեզ օրինակ…
… բայց դու պրոբլեմ չես ունենա Դատարկություն ջան, ոչ հոգեկան հարված կստանաս, ոչ էլ ծծմբի լճում կլողանաս, բայց "զատո" կրոնականների հետ հարաբերությունդ լավ կլինի… քաղաքական մոտեցում է
Մեֆիստոֆելես թե ես ոնց եմ հավատում դա մենակ Աստված գիտի, ես չեմ որ պիտի ապացուցեմ իմ հավատը… ես չգիտեմ թե դու դրա մեջ ինչ վատ բան գտար... միշտ էլ սխալի հավանականություն կա եթե նույնիսկ 0.00001 տոկոս էդ նույնպես սխալա… Ես ասեմ կրոնականների հետ շատ վատ հարաբերությունների մեջ եմ ու նույնիսկ մի քանի անգամ հունից հանել եմ, ննենց որ աչքիս ծծմբի լճում եմ լողանալու.
Yeghoyan
27.10.2009, 15:05
Եղոյան ջան, եթե ուզում ես տրամաբանությամբ, խնդիր չեմ տեսնում: Ես էլ առավելապես կողմ եմ տրամաբանությանը: Քանի որ ցանկացած բան ունի իր տրամաբանական բացատրությունը, ուղղակի կա մի եթե… եթե մենք տվյալ պահին չենք գտնում տվյալ երևույթի տրամաբանությունը, ուրեմն մենք ունենք ինֆորմացիայի պակաս տվյալ երևույթի մասին…
համաձայն եմ և սրա, և մյուս նշածդ երկու կետերի հետ /կենսաբանական ու նաև հոգևոր ծագում/: ու հենց սրա համար էլ մեր հավատացող հայերին ասում եմ ցույց տան հետոն, եթե իրենք էլ չգիտեն ինչ է լինում դրանից հետո, ինչպե՞ս կարող են հաստատ ասել, որ մահվանից հետո կյանք կա: իրենք մենակ հավատում են դրան, իրենք չեն ասում կա: իսկ ես ոչ ասում եմ կա, ու ոչ էլ ասում եմ հավատում եմ կամ ինձ հույս տալով ապրում, որ հնարավոր է կյանք կա, չի լինի ջհանդամին լինի, զատո արդեն կիմանամ սուտա/ ինչն ասեց պարոն Դատարկությունը վերևում/:pardon
արի օրինակ բերենք բույսը, սերմը ցանեցինք, ծլեց, ծաղկեց, սիրուն էր, իրան շատերն էին հավանում, բայց մի օր ինքը չորացավ,փշրվեց, մի հատ էլ քամի ու էլ ինքը չկա, ինչքան էլ սիրուն էր, լավն էր, ուզում էինք ինքը թեկուզ ուրիշ լիներ, բայց չկա չէ՞, ու էլ չի էլ լինելու: Նույն բանն էլ սա է, ծնվեցիր, ապրեցիր, լավ արեցիր, մահացար, վերջ, քանի չգիտեք ինչա լինում հետոն, հաստատ մի ասեք կա:
Դատարկություն
27.10.2009, 16:10
ցույց տան հետոն, եթե իրենք էլ չգիտեն ինչ է լինում դրանից հետո, ինչպե՞ս կարող են հաստատ ասել, որ մահվանից հետո կյանք կա: իրենք մենակ հավատում են դրան, իրենք չեն ասում կա:
Ես ապագան չգիտեմ ու չեմ էլ ուզում իմանալ, ես քեզ ցույց տալ չեմ կարող որ այդ կյանքը կա
ինձ հույս տալով ապրում, որ հնարավոր է կյանք կա, չի լինի ջհանդամին լինի, զատո արդեն կիմանամ սուտա/ ինչն ասեց պարոն Դատարկությունը վերևում/
Ես չեմ ասում է չկա ես ասում եմ եթե նույնիսկ չլինի, բայց ես 99,99 տոկոսով համոզված եմ որ կա:
արի օրինակ բերենք բույսը, սերմը ցանեցինք, ծլեց, ծաղկեց, սիրուն էր, իրան շատերն էին հավանում, բայց մի օր ինքը չորացավ,փշրվեց, մի հատ էլ քամի ու էլ ինքը չկա, ինչքան էլ սիրուն էր, լավն էր, ուզում էինք ինքը թեկուզ ուրիշ լիներ, բայց չկա չէ՞, ու էլ չի էլ լինելու:
Եղոյան ջան, սերմը ցանեցիր աճեց բույսը մեծացավ ու մահացավ....... իսկ ինչու համարենք որ բույսը մահացավ, գուցե նա էլ է գնում այլ աշխարհներ ու իրենից հետո իր հիմքի վրա աճում է նոր բույս, շատ բաներ կան կյանքում որ պետք չէ ապացուցել, պետք է մենակ հավատալ, այո' հավատալ, որին դու էդքան դեմ ես...
Համել ինչ ենք կռիվ անում, էսա մի 75 տարի համբերենք ինքներս կհամոզվենք կա թե՞ ոչ, 75 տարին էդքան էլ շատ ժամանակ չի, թվումա աչքերդ փակում ես ու կյանքդ անցնումա.....
Yeghoyan
27.10.2009, 16:22
Ասած-չասած մեկա, ամենք իրենն է պնդում:8
Դուք շարունակեք հավատալ ոչ մի բանին, ես էլ շարունակեմ ապրել, ամենքս ստանում ենք այն ինչ ուզում ենք: Բոլորս գոհ ենք ու գնում ենք մեր ճանապարհով;)
Դատարկություն
27.10.2009, 16:26
Ասած-չասած մեկա, ամենք իրենն է պնդում
Դուք շարունակեք հավատալ ոչ մի բանին, ես էլ շարունակեմ ապրել, ամենքս ստանում ենք այն ինչ ուզում ենք: Բոլորս գոհ ենք ու գնում ենք մեր ճանապարհով
Եղոյան ջան դու Աստծուն չես հավատում՞
Ինձ համար ավելի լավ է հավատալ ու հետո պարզել որ իմ հավատացածը սուտ է, քան չհավատալ, սակայն հետո փոշմանել նրա համար որ չեմ հավատացել: Նույնն էլ խորհուրդ կտայի ձեզ[/QUOTE]
Դատարկություն ջան, շատ ձևավորված և վստահ մտքեր եք արտահայտում, որոնց հետ, ի միջի այլոց, ես համաձայն եմ: Միակ բանը, որ ինձ զարմացնում է՝ Ձեր տարիքն է: Այդ տարիքում սովորաբար մաքսիմալիստ են լինում, հավատում են միայն սևին կամ սպիտակին: Ձեր վիճաբանության մեջ մտնելու ձևը անգամ զարմանալիորեն հասուն է:
Կարծում եմ, իրոք, Դուք առաջին կյանքը չի, որ ապրում եք: Ափսոս, որ նախորդի մասին ոչինչ չենք հիշում…
Ժողովուդ ինչ որ մեկը լսել է ԿԱԲԱԼԱ / չգիտեմ ճիշտ՞ ա ուղղագրությունը/ գիտության մասին; ԴԱ ոչ թե կրոն է այլ գիտություն , 21-րդ դարի Ֆիզիկա,
ՇԱՏ հետաքրքիր է,
այս թեմայով ԲՈԼՈՐ հարցերի պատասխանները տալիս է: Կարծեմ Հայաստանում այդ ուսմունքը չկա :
21-րդ դարի ֆիզիկա՞։
Դժվար թե։
Համենայնդեպս մանրամասն ինֆորմացիա դրա մասին կա այստեղ (http://www.kabbalah.info/rus/)։
По определению, Каббала - наука о мироздании, звеном которого являемся и мы.
Կա՞ արդյոք կյանք մահից հետո. կիմանանք միմիայն երբ ինքներս հասնենք մեր վերջին...
Քանի որ ինչ–որ մի բանի ավարտը հաստատ մի այլ բանի սկիզբ է դնում։
Շատ ճիշտ որոշում ես կայացրել Դատարկություն ջան ու ես կավելացնեի որ դու չես փոշմանի այդ հարցում քանզի գրված է ՝
Եւ երկնքից լսեցի մի ձայն, որ ասում էր. «Ահա՛ւասիկ Աստծու խորանը, որ մարդկանց մէջ է. նա պիտի բնակուի նրանց հետ, եւ նրանք պիտի լինեն նրա ժողովուրդը, եւ նա էլ՝ նրանց Աստուածը եւ պիտի սրբի նրանց աչքերից ամէն արտասուք. եւ այլեւս մահ չկայ. ո՛չ սուգ, ո՛չ աղաղակ, ո՛չ ցաւ եւ ո՛չ չարչարանք, քանի որ առաջինն անցաւ»։ Եւ գահի վրայ նստողն ինձ ասաց. «Ահա՛ւասիկ ամէն բան նոր եմ դարձնում»։ Ապա ինձ ասաց. «Գրի՛ր, այս խօսքերը ճշմարիտ եւ վստահելի են»։ Դարձեալ ինձ ասաց. «Եղաւ. ես Ալ`ան եւ Օմեղան եմ, Սկիզբը եւ Վախճանը. ես ծարաւածներին ձրի պիտի տամ կեանքի ջրի աղբիւրից։ Ով յաղթի, պիտի ժառանգի այս ամէնը. եւ ես նրանց համար Աստուած պիտի լինեմ, եւ նրանք ինձ համար պիտի լինեն որդիներ։ Իսկ գալով ծոյլերին ու անհաւատներին, ոճրագործներին եւ պոռնիկներին, կախարդներին եւ կռապաշտներին, հմայողներին եւ բոլոր ստախօսներին՝ ամբարիշտներին, նրանց բաժինը ծծմբով եւ հրով այրուող լճի մէջ է, որ երկրորդ մահն է»։
Լավ բա հետո էդ լճից ոնց են դուրս պրծնում ու այցելում իրենց հարազատներին, որոնց մի ոտքը արդեն անդրշիրիմյան աշխարհում է? Նման այցելությունների մեջ բազմիցս համոզվել եմ, որ մահացողը սկսել է խոսել անցավորների հետ և զարմացել ներկաների վրա, որ չեն տեսնում նրանց:
Սրա մասին ես գրել էի այս թեմայում , հավանաբար քչերն են կարդացել: Ուղակի կցված ֆայլով էի դրել, որովհետև ռուսերենով էր:
Հետո էլ հա ուզում էի բլոգումս դնել տենց հա մոռանում էի:)
Ամինա ջան իսկ դա հնարավոր է հայերենով, պարզապես ռուսերենը համարյա մոռացել եմ :(
ճիշտ է, դիպուկ էր, որովհետև քեզ կարելի է հազար անգամ ասել կամ բացատրել, ինչո՞ւ չէ նաև ցույց տալ ծննդաբերությունից առաջը և հետոն, դրանց միջև փոխադարձ կապը, դա կա, իրականություն է, և հիմնված չէ միայն հավատքի վրա,իսկ դու չես կարող մահվանից հետո կյանքը ցույց տալ, բացատրել, օրինակ բերել որևէ մեկին, դու դրան մենակ հավատում ես:
Տարբերությունն ակնհայտ է:8
Յեղոյան բայց դու մոռանում ես որ այս խոսակցությունը գնում է երկվորյակ երեխաների միջև ու ամենակարևորը նախքան նրանց լույս աշխարհ գալը ու սա շատ համեմատական է այսօրվա մեր թեմային քանի որ մեզանից շատերն էլ չեն հավատում (այդ անհավատ երեխայի նման) որ այս կյանքից հետո կա մի կյանք: Ի՞նչ ես կարծում այդ հավատացյալ երեխան կա՞րողացավ այն անհավատին ապացուցել կամ ցույց տալ որ կա մի կյանք այդտեղից (մոր արգանդից) դուրս գալուց հետո, իհարկե ոչ քանի որ այդ երեխան հավատքով էր պատկերացնում և զգում էր այդ աշխարհը: Այնպես էլ դա հիմա ապացուցել անհնար է, կարծում եմ մենք իրար հասկացանք:
Համել ինչ ենք կռիվ անում, էսա մի 75 տարի համբերենք ինքներս կհամոզվենք կա թե՞ ոչ, 75 տարին էդքան էլ շատ ժամանակ չի, թվումա աչքերդ փակում ես ու կյանքդ անցնումա.....
Լավ ես ասում ու երանի թե դա այդպես լինի 75 տարի :think իսկ ով է համոզված որ այդքան կձքի կա՞ մեկը այս մոլորակի վրա որ հաստատ իմանում է իր վախճանը, պատասխանը միանշանակ է՝ ՈՉ:
Yeghoyan
28.10.2009, 01:55
Յեղոյան բայց դու մոռանում ես որ այս խոսակցությունը գնում է երկվորյակ երեխաների միջև ու ամենակարևորը նախքան նրանց լույս աշխարհ գալը ու սա շատ համեմատական է այսօրվա մեր թեմային քանի որ մեզանից շատերն էլ չեն հավատում (այդ անհավատ երեխայի նման) որ այս կյանքից հետո կա մի կյանք: Ի՞նչ ես կարծում այդ հավատացյալ երեխան կա՞րողացավ այն անհավատին ապացուցել կամ ցույց տալ որ կա մի կյանք այդտեղից (մոր արգանդից) դուրս գալուց հետո, իհարկե ոչ քանի որ այդ երեխան հավատքով էր պատկերացնում և զգում էր այդ աշխարհը: Այնպես էլ դա հիմա ապացուցել անհնար է, կարծում եմ մենք իրար հասկացանք:
դու էս թեմայից բացի ուրիշ հետաքրքրություններ չունես:angry
սրա համար տուգանայինա գալու, գիտեմ:angry
հազար անգամ ասեցի էլի ես չեմ հավատում, ու չեմ էլ պատրաստվում փոխեմ կարծիքս էս ամեն ինչի վերաբերյալ, դուք էլի ձերն եք շարունակում: Չեք կարող մենակ ձեր հավատով ապացուցել նման բան, ես էլ հավատում եմ որ էդ կարմիր սմայլերի համար տուգանային չեմ ստանալու, բայց հաստատ ստանալու եմ, էլ ի՞նչ օրինակ բերեմ որ հասկանաք սխալ եք, հենց այս երկու երեխաների մասին արդեն վերևում գրել եմ, որ կարող ենք բոլորս էլ տեսնել դրա առաջն ու հետոն, իսկ ձեր մահանալուց հետո կյանքը չեք կարող տեսնել:
չէ, իրար չհասկացանք
դու էս թեմայից բացի ուրիշ հետաքրքրություններ չունես:angry
սրա համար տուգանայինա գալու, գիտեմ:angry
հազար անգամ ասեցի էլի ես չեմ հավատում, ու չեմ էլ պատրաստվում փոխեմ կարծիքս էս ամեն ինչի վերաբերյալ, դուք էլի ձերն եք շարունակում: Չեք կարող մենակ ձեր հավատով ապացուցել նման բան, ես էլ հավատում եմ որ էդ կարմիր սմայլերի համար տուգանային չեմ ստանալու, բայց հաստատ ստանալու եմ, էլ ի՞նչ օրինակ բերեմ որ հասկանաք սխալ եք, հենց այս երկու երեխաների մասին արդեն վերևում գրել եմ, որ կարող ենք բոլորս էլ տեսնել դրա առաջն ու հետոն, իսկ ձեր մահանալուց հետո կյանքը չեք կարող տեսնել:
չէ, իրար չհասկացանք
Իսկ քեզ ով ասեց որ մենք քեզ ստիպում ենք հավատալ, քոնը դրած միշտ ասում ես, չես ընդունում հավատացողների կարծիքը մի ընդունիր: Իսկ տուգանայինի մասին ասեմ որ դու հաստատ կստանաս եթե սենց շարունակես:
Լավ բա հետո էդ լճից ոնց են դուրս պրծնում ու այցելում իրենց հարազատներին, որոնց մի ոտքը արդեն անդրշիրիմյան աշխարհում է? Նման այցելությունների մեջ բազմիցս համոզվել եմ, որ մահացողը սկսել է խոսել անցավորների հետ և զարմացել ներկաների վրա, որ չեն տեսնում նրանց:
Մինիստր ջան դա վերջն է ամեն բանի ու եթե մեկը արժանանում է կրակե լճին ապա դրանից հետո վերադարձ չկա (ըստ աստվածաշնչի) իսկ մահացողը խոսել է անցավորների հետ դրա մասին գաղափար չունեմ ու չեմ կարող ենչադրություններ անել:
Yeghoyan
28.10.2009, 02:08
Իսկ քեզ ով ասեց որ մենք քեզ ստիպում ենք հավատալ, քոնը դրած միշտ ասում ես, չես ընդունում հավատացողների կարծիքը մի ընդունիր: Իսկ տուգանայինի մասին ասեմ որ դու հաստատ կստանաս եթե սենց շարունակես:
քարի դար չի որ ստիպեն;)
ես իմ ասածների համար օրինակ եմ բերում, ու նույնն էլ առաջարկում եմ ձեզ, իսկ դուք պնդում եք մենակ այն պատճառով որ հավատում եք ու վերջ, չկա իմաստ քո ասածի մեջ: եթե դու ասես, ցույց տաս, ինչ որ ձևով, բացի հավատալուցդ, բացատրես կհասկանամ ու կընդունեմ: Բայց չկա, դու ուզենաս էլ չես կարող դա անել:
դու էս թեմայից բացի ուրիշ հետաքրքրություններ չունես:angry
սրա համար տուգանայինա գալու, գիտեմ:angry
հազար անգամ ասեցի էլի ես չեմ հավատում, ու չեմ էլ պատրաստվում փոխեմ կարծիքս էս ամեն ինչի վերաբերյալ, դուք էլի ձերն եք շարունակում: Չեք կարող մենակ ձեր հավատով ապացուցել նման բան, ես էլ հավատում եմ որ էդ կարմիր սմայլերի համար տուգանային չեմ ստանալու, բայց հաստատ ստանալու եմ, էլ ի՞նչ օրինակ բերեմ որ հասկանաք սխալ եք, հենց այս երկու երեխաների մասին արդեն վերևում գրել եմ, որ կարող ենք բոլորս էլ տեսնել դրա առաջն ու հետոն, իսկ ձեր մահանալուց հետո կյանքը չեք կարող տեսնել:
չէ, իրար չհասկացանք
Հա ասեմ որ դու շատ հմուտ ես մարդկանց սխալ հանելու մեջ որը շատ վատ բան է և շատ եմ խնդրում մի սպառնա ինձ, քավ լիցի եթե ես քեզ փորձում եմ ստիպել հավատ ինչ որ մի բանի պարզապես դու ես հարցեր տալիս իսկ մենք հարգանքով պատասխանում ենք:
քարի դար չի որ ստիպեն;)
ես իմ ասածների համար օրինակ եմ բերում, ու նույնն էլ առաջարկում եմ ձեզ, իսկ դուք պնդում եք մենակ այն պատճառով որ հավատում եք ու վերջ, չկա իմաստ քո ասածի մեջ: եթե դու ասես, ցույց տաս, ինչ որ ձևով, բացի հավատալուցդ, բացատրես կհասկանամ ու կընդունեմ: Բայց չկա, դու ուզենաս էլ չես կարող դա անել:
Քո առաջարկությունների կարիքը չունենք (համենայն դեպ ես): Ես քեզ պարզ օրինակը ցույց տվեցի որ ինչպես այդ երեխան չկարողացավ համոզել մյուսին այնպես էլ ես չեմ կարող ապացուցել քեզ բայց սա չի կոչվում կույր հավատք պարզապես ես այսպես եմ հավատում: Իսկ հետաքրքիր է հիմա մեզանից ով է փորձում դիմացինին համոզել կամ հավատացնել մի ինչ որ բանի, դու՞ թե ես՞, իհարկե դու քանի որ ես քեզ չեմ հարցնում թե դու ի՞նչի չես հավատում այլ դու ես ինձ հարցնում ի՞նչի ես հավատում: Հաջողույուն Յեղոյան :bye
Yeghoyan
28.10.2009, 02:19
Քո առաջարկությունների կարիքը չունենք (համենայն դեպ ես): Ես քեզ պարզ օրինակը ցույց տվեցի որ ինչպես այդ երեխան չկարողացավ համոզել մյուսին այնպես էլ ես չեմ կարող ապացուցել քեզ բայց սա չի կոչվում կույր հավատք պարզապես ես այսպես եմ հավատում: Իսկ հետաքրքիր է հիմա մեզանից ով է փորձում դիմացինին համոզել կամ հավատացնել մի ինչ որ բանի, դու՞ թե ես՞, իհարկե դու քանի որ ես քեզ չեմ հարցնում թե դու ի՞նչի չես հավատում այլ դու ես ինձ հարցնում ի՞նչի ես հավատում: Հաջողույուն Յեղոյան :bye
1. ես քեզ ոչ մի բան չեմ հարցրել:Bինքներդ եք եկել ու համոզում, որ հավատքով ապրելու եք մահանալուց հետո
2. գնում ես քնելու՞:8 բարի գիշեր
1. ես քեզ ոչ մի բան չեմ հարցրել:Bինքներդ եք եկել ու համոզում, որ հավատքով ապրելու եք մահանալուց հետո
2. գնում ես քնելու՞:8 բարի գիշեր
Չէ ստեղ եմ պարզապես սա բանավեճ չի կոչվում Յեղոյան, ինչքան էլ մենք իրար կարծիքներ չկիսենք այնուամենայնիվ պիտի հարգենք իրար կարծիքները իսկ եթե քո քունը տանում է բարի գիշեր քեզ ;)
ranchpar
28.10.2009, 10:50
Ինձ համար ավելի լավ է հավատալ ու հետո պարզել որ իմ հավատացածը սուտ է, քան չհավատալ, սակայն հետո փոշմանել նրա համար որ չեմ հավատացել: Նույնն էլ խորհուրդ կտայի ձեզ
Իսկ ինձ համար ավելի լավ է ուսունասիրել այդ հավատալիքը ու ընտրել մի այնպիսի ուղի,որ ինքս պիտի կերտեմ և ինքս միտի այդ ուղղու վրա կառուցեմ ու ստեղծագործեմ իմ երջանկությունը և ոչ թէ հավատալ մի այնպիսի բանի,որ մարդն է հորինել ու որն դեռ պարզ չէ ՝ճշմարտությու՞ն է , թէ՞ ուղղակի մարդկանց կառավարելու համար հօրնված սուտ.....
ranchpar
28.10.2009, 10:54
ինքներդ եք եկել ու համոզում, որ հավատքով ապրելու եք մահանալուց հետո
ինքներս չենք համոզվում,հենա որ համոզվեինք էլ ինչ ջանք կթափեին 2009 տարի համոզեին ոմն չհամոզող կրոն...
Yeghoyan
28.10.2009, 11:03
ինքներդ եք եկել ու համոզում, որ հավատքով ապրելու եք մահանալուց հետո
ինքներս չենք համոզվում,հենա որ համոզվեինք էլ ինչ ջանք կթափեին 2009 տարի համոզեին ոմն չհամոզող կրոն...
:o
քրիստոնեությու՞նն է չհամոզող կրոն:think
ինքներդ եք եկել ու համոզում, որ հավատքով ապրելու եք մահանալուց հետո
ինքներս չենք համոզվում,հենա որ համոզվեինք էլ ինչ ջանք կթափեին 2009 տարի համոզեին ոմն չհամոզող կրոն...
Ռանչպար ստեղ մարդիկ արտահայտում են իրենց սեփական կարծիքները (ինչքան էլ ոմանց այդ դուր չգա) այլ ոչ թե համոզում կարծում եմ ջոկում ես տարբերությունը հարգելիս ;)
Դատարկություն
28.10.2009, 18:37
Իսկ ինձ համար ավելի լավ է ուսունասիրել այդ հավատալիքը ու ընտրել մի այնպիսի ուղի,որ ինքս պիտի կերտեմ և ինքս միտի այդ ուղղու վրա կառուցեմ ու ստեղծագործեմ իմ երջանկությունը և ոչ թէ հավատալ մի այնպիսի բանի,որ մարդն է հորինել ու որն դեռ պարզ չէ ՝ճշմարտությու՞ն է , թէ՞ ուղղակի մարդկանց կառավարելու համար հօրնված սուտ.....
Դե ուսումնասիրիր, և հենց առաջին գոնե չնչին արդյունքի գաս կտենաս, որ կյանքդ արդեն անցելա
Մահ... իսկ հետո ինձ համար Դրախտ
VisTolog
29.10.2009, 21:14
Մահ... իսկ հետո՞ - Վամֆիմ կամ Նիբիրու մոլորակ :love
Մահ ... իսկ հետո? հետո վերջ , էլ ինչ հետո, հավես էլ չի լինի հետոյի համար:
Mephistopheles
30.10.2009, 11:10
Մահ... իսկ հետո ինձ համար Դրախտ
իշտահիդ քացախ
Մահ ... իսկ հետո?
ի նաշա դուշա պերեսիլաեցա , տերբեր կենդանիների , կախված նրանից թէ ինչ կենդանու նման ես ապրել:
ի նաշա դուշա պերեսիլաեցա , տերբեր կենդանիների , կախված նրանից թէ ինչ կենդանու նման ես ապրել:
Իսկ եթե մարդու նման ես ապրել, էլի մարդ հա? Էտպես կարծեմ բուդիզմում էր չէ, որ մահվանից հետո ինչ ասես չէր դառնում, անիմաստ բանա, չեմ հավատում, մահը հենց վերջնա, ոնց որ կինոյի վերջում նստես սպասես , որ էլի մի բան էլ պիտի լինի, մաքսիմում բոնուսներ լինեն , կամ չհաջողված կադրեր:D
Mephistopheles
30.10.2009, 11:33
Մարդն այնքան է մահից սարսափած որ ինչ անհեթեթություն ասես չի մտածի… էլ դրախտ, էլ դժոխք, էլ մեռնելուց հետո նորից ծնվել… ու այնպիսի վառ գույներով են նկարագրում դա ու մոլուցքով հավատում որ անգամ միակ տրված կյանքի մասին են մոռանում ու ամբողջ կյանքներում "չամադան են հավաքում" որ "ընդեղ" հանկարծ մի բանի կարիք չունենան…
… էս ամեն ինչն ինձ "Բարեկենդանն" է հիշեցնում
Մարդն այնքան է մահից սարսափած որ ինչ անհեթեթություն ասես չի մտածի… էլ դրախտ, էլ դժոխք, էլ մեռնելուց հետո նորից ծնվել… ու այնպիսի վառ գույներով են նկարագրում դա ու մոլուցքով հավատում որ անգամ միակ տրված կյանքի մասին են մոռանում ու ամբողջ կյանքներում "չամադան են հավաքում" որ "ընդեղ" հանկարծ մի բանի կարիք չունենան…
… էս ամեն ինչն ինձ "Բարեկենդանն" է հիշեցնում
Հա իրոք , ամբողջ կյանքը "ճիշտ" են ապրում, որ արժանանան հավիտենական կյանքի, ասա այ մարդ էտ հավիտենական կյանքը ինչիա պետք, ահավորա , ոնց կարելա մտածել, որ հա պիտի ապրես, անիմաստա դառնում կյանքը: Դրախտի գաղափարին հավատացողները թող նստեն ու սպասեն երբ են մահանալու, ոչ մի բան չանեն, համ էլ մեծ կլինի հավանականությունը որ "սխալ" թույլ չեն տա: Դրախտն ու դժոխքը հորինել են մարդկանց ավելի հեշտ կառավարելու համար: Իսկ էտ հոգեփոխանակությունը անգամ վիրավորականա, ստացվումա մնոգոռազովի ենք հա? Թարգեք ժողովուրդ կյանքը մեկնա, ապրեքն , որ վերջում, ոնց շատերը չասենք , կյանքիցս բան չհասկացա:
Իսկ եթե մարդու նման ես ապրել, էլի մարդ հա? Էտպես կարծեմ բուդիզմում էր չէ, որ մահվանից հետո ինչ ասես չէր դառնում, անիմաստ բանա, չեմ հավատում, մահը հենց վերջնա, ոնց որ կինոյի վերջում նստես սպասես , որ էլի մի բան էլ պիտի լինի, մաքսիմում բոնուսներ լինեն , կամ չհաջողված կադրեր:D
ինչ գիտես?:lol:lol:lol:lol:lol
կինոյից հետո թազա կինոյա սկսվում:
ինչ գիտես?:lol:lol:lol:lol:lol
կինոյից հետո թազա կինոյա սկսվում:
Հա , որ? էտ էն անտեր, անգործ մադդիկ են, որ գնալու տեղ ու անելու բան չունեն, անկապ կինոզալում են մնում;)
Mephistopheles
30.10.2009, 12:18
ինչ գիտես?:lol:lol:lol:lol:lol
կինոյից հետո թազա կինոյա սկսվում:
հա բայց փողը որ տված չես լինում դուրս են շպրտում ու որ տված էլ եղար մեկ ա նույն կինոն ա ու ինքնակամ ես դուրս գալու
Mephistopheles
30.10.2009, 12:19
Հա , որ? էտ էն անտեր, անգործ մադդիկ են, որ գնալու տեղ ու անելու բան չունեն, անկապ կինոզալում են մնում;)
Սլիմ ջան, դրանք հավատացյալներն են
Yeghoyan
30.10.2009, 12:20
Հա ասեմ որ դու շատ հմուտ ես մարդկանց սխալ հանելու մեջ որը շատ վատ բան է
բայց ինչ կապ կար մարդկանց սխալ հանելու և մահանալուց հետո ապրելու մեջ:esim
ես ոչ մեկի սխալ չեմ հանում:B
ասում ենք կարծիքներ, դրանք ապացուցող օրինակներ, ինչը ձեր մոտ չի ստացվում…ես մեղավոր չեմ, որ դուք ձեր հավատացածը չեք կարողանում ապացուցել, դուք էլ մեղավոր չեք, որովհետև նման բան հնարավոր չի;)
Սլիմ ջան, դրանք հավատացյալներն են
Mephistopheles ջան էստեղից կարելիա անել հետևություն, անգործ ու անտեր:D Բան չունեմ ասելու, ամեն մարդ իրավունք ունի ընտրելու իրա հավտալիքը, բայց պետք չի էլի հասնել ծայրաստիճան բաների:(
Հա , որ? էտ էն անտեր, անգործ մադդիկ են, որ գնալու տեղ ու անելու բան չունեն, անկապ կինոզալում են մնում;)
հա բայց փողը որ տված չես լինում դուրս են շպրտում ու որ տված էլ եղար մեկ ա նույն կինոն ա ու ինքնակամ ես դուրս գալու
ես նկատի ունեի տելեվիզատոր , ու սերիալ :))
իսկ եթե լուրջ, կարևորը լավ մարդ լինել, իսկ հետո ոչ մեկ էլ չգիտի ինչ ա լինոլու:
բայց ինձ թվում ա որ ինչ որ բան կա էլի ֆսյոտկի:aha
ես նկատի ունեի տելեվիզատոր , ու սերիալ :))
իսկ եթե լուրջ, կարևորը լավ մարդ լինել, իսկ հետո ոչ մեկ էլ չգիտի ինչ ա լինոլու:
բայց ինձ թվում ա որ ինչ որ բան կա էլի ֆսյոտկի:aha
Մտածի սրտիդ ուզած ձևով:) Կարևորը քեզ լավ զգաս, իսկ թե ոնց ես մտածում իրականում կարևոր չի;)
Մտածի սրտիդ ուզած ձևով:) Կարևորը քեզ լավ զգաս, իսկ թե ոնց ես մտածում իրականում կարևոր չի;)
ոչ թէ ոնց ես մտածում կարևոր չի, այլ ինչ ա լինելու կարևոր չի:nono
մնացածի հետ համաձայն եմ:
razmik21
20.03.2010, 19:00
Խնդրում եմ, "այո" կամ "ոչ" տարբերակը ընտրելուց հետո գրառում անեք համապատասխան մեկնաբանությամբ:
Չգիտեմ. հաստատ գրածդ նկատի ունե՞ս, թե՞ երկնային կյանքի գոյության մասին ես հարցնում:
Ես հավատում եմ, որ մարդ մի քանի անգամ է ապրում, մի քանի կյանք ունի: Իսկ դժոխք կամ դրախտ տանող կյանքին չեմ հավատում: Այսինքն երկրային կյանքերի հաջորդականությունն եմ որպես կյանք հասկանում:
Leo Negri
20.03.2010, 22:25
It depends.
Այո, քանի որ համարում եմ որ որոշակի դիսցիպլինաների օգնությամբ մարդ կարող է սեփական գիտակցված գոյությունը առնվազն մասամբ պահպանել սեփական ֆիզիկական մարմնի փտելուց հետո:
Ոչ, քանի որ չեմ համարում որ միջին ստատիստիկ կյանքով ապրող, մատը մատին չխփող մարդ ընդունակ է նման քայլի: Ռեինկարնացիայի ու դրախտի թեորիաները իրանց ամենատարածված մեկնաբանմամբ չեմ ընդունում:
Նմանօրինակ հայացքների արմատները էն բավականին դասական մտքում են, որ մարդ ծնվումա մահկանացու, բայց կարողա անմահանալ: Էդ միտքը հանդիպումա ամենուր` Չինաստանից սկսած Եվրոպական ալքիմիայով վերջացած:
Ambrosine
20.03.2010, 22:31
Այո, քանի որ համարում եմ որ որոշակի դիսցիպլինաների օգնությամբ մարդ կարող է սեփական գիտակցված գոյությունը առնվազն մասամբ պահպանել սեփական ֆիզիկական մարմնի փտելուց հետո:
Սեփական գիտակցված գոյությունը ո՞րի հետ եք:
Չգիտեմ. հաստատ գրածդ նկատի ունե՞ս, թե՞ երկնային կյանքի գոյության մասին ես հարցնում:
Ես հավատում եմ, որ մարդ մի քանի անգամ է ապրում, մի քանի կյանք ունի: Իսկ դժոխք կամ դրախտ տանող կյանքին չեմ հավատում: Այսինքն երկրային կյանքերի հաջորդականությունն եմ որպես կյանք հասկանում:
փաստորեն ավելի՞ հարազատ է բուդդայականության տարբերակը
Leo Negri
20.03.2010, 22:49
Սեփական գիտակցված գոյությունը ո՞րի հետ եք:
Սեփական - այսինքն մարդ հիշումա, ինքը ովա, գիտակցումա, որ մեռելա, պահպանումա սեփական ինդիվիդուալությունը:
Գիտակցված - պահպանվումա գիտակցությունը: Նույնիսկ երազ տեսնելնա մարդկանց մեծ մասի մոտ անգիտակից պրոցեսս, ուր մնաց մեռնելը:
Գոյություն - այս ամենի առկայությունը մեկ անձնավորության ներքո:
Հնարավորա բացատրությունը մի քիչ ծուռտիկա, բայց դե: Ավելի լավ հայալեզու բացատրություն պահի տակ չեմ կարա գրեմ:
փաստորեն ավելի՞ հարազատ է բուդդայականության տարբերակը
Բուդդայական տարբերակին մանրամասն ծանոթ չեմ: Չգիտեմ՝ ինչքանով է իմ պատկերացմանը նման: Կարծեմ՝ բուդդայականում ամեն անգամ ըստ դասակարգման բուսականից անցնում են բարձրագույն կերպարանքին՝ մարդուն: Ինձ համար՝ ամեն անգամ մարդ են ծնվում:
Մի բան՝ մարդիկ կան ,որ ասում են հավատում են եմ նրան ,ինչի շոշոփում եմ,մ և զգում եմ, բաըց մի հարց ՝ դուք եթե չեք հասկանում ,որ ասենք կա երկնային արքայություն ,դա նունն է ինչ կյանք մահից հետո, չի նշանոկում ,որ չկա,այնպես ,որ պետք չէ այնպիսի տպավորություն թողնել, որ մարդ արարևածը ամեն ինչ գիտի և կարող է ըմբռնել,եթե պետք լիներ Աստված մեզ այնպես կստեղծեր ,որ մենք էլ կարողանաինք նրա պես մտածել , և այդ դեպփում էլ չէր լինի նրա կարիքը, լավ, դե գոնե մի գրեք այնպիսի բաների մնասին ,որի մասին ,որ թեկուզ մի քիչ եմ ինֆորմացված,լավ՞
Բուդդայական տարբերակին մանրամասն ծանոթ չեմ: Չգիտեմ՝ ինչքանով է իմ պատկերացմանը նման: Կարծեմ՝ բուդդայականում ամեն անգամ ըստ դասակարգման բուսականից անցնում են բարձրագույն կերպարանքին՝ մարդուն: Ինձ համար՝ ամեն անգամ մարդ են ծնվում:
Ամեն նոր կյանքում ծնվածի տեսքը կախված է նախորդ կյանքում կատարած իր գործողություններից, ապրելակերպից, ու ծնվողը պիտի ձգտի ամեն հերթական կյանքում ավելի լավը լինել, ավելի կատարելագործվել, որ հասնի վերջնական երանությանը՝ նիրվանային:
Հավատում եմ, որ կա` հիմնվելով կոնկրետ դեպքերի վրա, որոնց ուրիշ բացատրություն չեմ կարողացել գտնել:
Դրախտ դժոխք թեման չգիտեմ ինչքանով ենք ճիշտ ընկալում, բայց իմ կարծիքով երկուսն էլ երկրի վրա են ու կյանքում անցնում ենք դրանց միջով:
Մարդը ոչ թե մարմինն է, որը օժտված է մտածելու, հիշելու ու տրամաբանելու ունակությամբ, այլ հենց էդ ունակությունները: Այսինքն մարդը հենց գիտակցությունն է: Եթե լիներ տեխնոլոգիա, որի շնորհիվ մարդու հիշողությունն ու բոլոր ֆունկցիոնալ հնարավորությունները download անեինք համակարչի մեջ, ապա մարդը կտեղափոխվեր ուրիշ ֆիզիկական միջավայր, իսկ մարմինը ոչնչացնելը մարդու մահվան չէր բերի:
Ի՞նչ է գիտակցությունը առանձին թեմա եմ բացել, ու քանի մենք չգիտենք ո՞րտեից ու ինչի հետևանք է գիտակցությունը, որով մենք օժտված ենք, կամ(քանի որ արդեն նշել եմ, որ մենք հենց էդ գիտակցությունն ենք, որ կանք) ի՞նչից ենք կառուցված մենք, այդ հարցին պատասխանելը ժամանակավրեպ է:
Ամեն դեպքում լավատեսությունս ու լրիվ մահվան վախը ինձ ստիպում են հավատալ ֆիզիկական մահվանից հետո գիտակցության պահպանմանը: Հիմա դրախտում կլինի, թե դժողքում էդքան էական չի: Ինձ թվում ա, որ նույնիսկ դժողքը էդքան սարսափելի չի, քան լրիվ մահը:
Իսկ ես, օրինակ, ագնոստիկ եմ և այդ հարցին ունեմ մեկ պատասխան՝ դժվարանում եմ պատասխանել: Ինձ թվում է ավելորդ չեր լինի այդ տարբերակի ավելացումը հարցումում: ;)
Ուլուանա
21.03.2010, 05:21
Մոդերատորական։ «Հավատում ե՞ք, որ երկրային կյանքից հետո կյանք կա» նորաբաց թեման միացվել է արդեն գոյություն ունեցող «Մահ... իսկ հետո՞» թեմային։ Բացի դրանից, հարցումը ջնջվել է, փոխարենը թեմային ավելացվել է նոր հարցում, որը ներառում է նաև երրորդ տարբերակ։
EgoBrain
21.03.2010, 11:23
Իհարկե էդ հարցին միանշանակ պատասխանել հնարավոր չի: “Դժոխք” կամ “դրախտ” ասվածին չեմ հավատում, բայց եթե հաշվի առնենք,որ ամեն ինչ հարաբերական է, կարելի է նույնիսկ դրանց գոյությունը ընդունել: Իմ վարկածը հետևյալն է. քանի որ կյանք ասելով մենք հասկանում ենք մեր բոլոր ապրած րոպեները,վայրկյաններն ու ակնթարթները, իսկ ժամանակը նույնպես հարաբերական է, այսինքն ոմանց համար մեկ րոպեն կարող է տևել ժամեր, իսկ ոմանց համար ճիշտ հակառակը, կարծում եմ, որ հնարավոր է մի վիճակ, երբ մարդու համար մի քանի վայրկյանը այնքան ձգվի, որ թվա հավերժություն: Իմ կարծիքով հենց դա էլ տեղի է ունենում մարդու հետ մահվանից հետո, այսինքն ուղեղի ակտիվության վերջին վայրկյանները ձգվում են մեզ համար անվերջ, իսկ մնացածը կախված է մեր երևակայությունից, մենք ինքներս ենք ստեղծում մեր դժոխքն ու դրախտը ու երևակյորեն ապրում այնտեղ մի քանի վայրկյանում ուրիշների համար, իսկ մեզ համար անվերջության մեջ: Դա էլ ես անվանում եմ կյանք մահից հետո:
Ես մտածում եմ, որ մեր մահից հետո կյանք կա...և դեռ ավելին, կա երկու կյանք: Մեկը հենց այստեղ՝, երկրի վրա, որը շարունակվում է այնքան ժամանակ, մինչև չի մեռնում կյանքից հեռացածի վերջին ծանոթը, կամ նրա վերջին արժանահիշատակ գործը, արարքը, նրա թողածի մասին հիշողությունը: Այս կյանքը ինձ պակաս կարևոր չի թվում, քան ասենք դրախտի կամ դժոխքի գոյությունը երկնքում , կամ գետնի տակ...
Իսկ երկրորդը՝, կանվանենք այն դժոխք ու դրախտ, եդեմ կամ երկնային արքայություն՝, արդեն գոյություն ունի հականյութի աշխարհում, այսինքն հոգիների աշխարհում, որից ոչ ես՝, և ոչ էլ որևէ մեկը , ավելին չգիտի: Եվ ափսոս, որ երբ, մենք այդ մասին իմանում ենք, չենք կարողանում արդեն որևէ կերպ հաղորդակցվել...ու ասել այդքան հետաքրքիր ճշմարտությունը...
Interdenominational
Պատ. Մահ(երկրային կյանքի վերջ) ու դրանից հետո
way:
Ի՞նչ ասել է "հոգի"
Կարելի է՞ ես էլ պատասխանեմ, Նախ ասեմ, որ Հոգին դա նյութական տարր չէ, նա հոգևոր է, անսկիզբ ու անվերջ, չի ծնվու և չի մեռնում, չի եղել ինչ որ ժամանակ, որ նա գոություն ունեցած չլինի 9 ադ Հոգի կոչվածը մարդ արարածն է, ապրող էակը, ասինքը մենք Ես-ը, որը գտնվում է մարմնի մեջ...
Ո՞րն է նրա ֆունկցիոնալ դերը: Հոգու դերը դա Կյանքն է և գիտակցությունը, որը տարածվում է մարմնի մեջ և կյանքի է բերում նյութական մարմնին, որը պատկանում է Հոգուն: Նրա դերը Գործելն է և այդ գործողությունը արտահայտվում է Հոգու ցանկություննեից և հոգու միակ ցանկությունը Վայելելն է և այդ վայելելու ցանկությունը արտահայտվում է մարմնի միջոցով և իկատար է ածվում բնության ուժի ազդեցության ներքո...
Մարդու մեջ որտե՞ղ է այն «պատսպարվում»: Ասվում է, որ Հոգին գտնվում է մարդու սրտի մեջ, այրան և շնչի հետ Նրա էներգիան և գիտակցությունը տարածվում է ամբողջ մարմնով...
Ի՞նչ տեսք, ձև, կազմություն, բաղադրություն ու ծավալ ունի: Հոգին ունի նույն տեսքը ինչ մարդը ունի, իսկ բաղադրությունը Մաքուր Հոգևոր Գիտակցություն, ոչ մի նյութական բաղադրություն, (երևի դժվար է պատկերացնել, որ մի ինչ որ բան չունենա նյութական բաղադրություն) Դա Հոգևոր Էակ է, որը զգում է բոլոր համերը, տեսնում է ինքը, լսում է նույնպես ինքը, գիտակցում է ինքը, բայց քանի, որ Հոգին հայտնվել է այս նյութական աշխարհ և ստացել է նյութական մարմին, ապա Նա այդ բոլոր զգացմունքները ստանում է մարմնի միջոցով:
Մարմնաթող վիճակում ո՞րն է նրա սնուցման, գոյատևման աղբյուրը: Նա միշտ գոյատևում է, Նա կարիք չունի որևե նութական սննդի, դա մարմնին է հարկավոր: Մարմնաթող վիճակում Հոգին նորից է մարմին ստանում ըստ իր կատարած գործողությունների ստացած արդյունքի... Բայց Հոգին սնվում է Հոգևոր էներգիայով, այսինքը Հոգևոր գիտելիքով և ազատվում է նյութի կալանքից...
…Փաստացի պատասխանելով գոնե այս հանպատրաստից հարցերին, Դուք ինքներդ Ձեզ /և մեզ համար/ կունենաք ավելի իրատեսական պատասխան, քան երազկոտ «զգում եմ, որ դա այդպես է»-ն:
Շնորհակալություն
Ժողովուդ ինչ որ մեկը լսել է ԿԱԲԱԼԱ / չգիտեմ ճիշտ՞ ա ուղղագրությունը/ գիտության մասին; ԴԱ ոչ թե կրոն է այլ գիտություն , 21-րդ դարի Ֆիզիկա,
ՇԱՏ հետաքրքիր է,
այս թեմայով ԲՈԼՈՐ հարցերի պատասխանները տալիս է: Կարծեմ Հայաստանում այդ ուսմունքը չկա :
Կաբալան փիլիսոփայական դպրոց է, որի կրողը Հրեաներն են, ցավալի է, բայց էլի այդ հրէաները, բայց Կաբալան այս երևույթներին մեզ հասկանալի լեզվով բացատրություն տալ չի կարող, քանզի նախ ամբողձովին հերքում է Աստվածաշնչյան տեսակետներն այս մասին, և երկրորդ որովհետև այն ամբողջովին ներծծված է /Ներեցեք արտահայտոըթյանս համար/ միստիցիզմով, լիլիթներ, գալեմներ և այլն... այնպես որ խորհուրդ չեմ տա այս թեմայի պատասխանները փնտրել այնտեղ…
Ճիշտն ասած թեմայի վերնագիրն ինձ ստիպեց հիշել համանուն գիրքը, որը չնայած ամեն ինչի նույնպես չի պատասխանում այս հարցին, այնուամենայնիվ մի շտապեք մենք բոլորս էլ գնալու ենք այնտեղ որտեղ կամ կգտնենք ,եզ հուզող հարցերի պատասխանները, կամ խորը հիասթափություն կապրենք… Իսկ հիմա ինչպես ասել է Խալիլ Ժբրանը ՝ Փնտրեք մահը կյանքի սրտում...
CactuSoul
22.03.2010, 21:04
Իբր՝ շատ ենք հասկացել՝ մահից առաջ ինչ ա, մի հատ էլ հետոն ենք քննարկում:8:
Իբր՝ շատ ենք հասկացել՝ մահից առաջ ինչ ա, մի հատ էլ հետոն ենք քննարկում:8:
Քննարկման մեջ ոչ մի վատ բան չկա, վատ է այն երևույթը, երբ մարդու հավատքի ու հուսանքների վրա որոշ մարդիկ փորձում են խաղ անել:
Փ.Ս. Կատակդ հասկացա ;)
Այս հարցադրումը մի քիչ վերանայման կարիք ունի ,որովհետև եթե մենք ասում ենք կյանքից հետո կյանք մենք նկատի ունենք նույնպիսի կյանք ինչպիսին մերն է , որը անհնար է , այլապես մենք կարող էինք կապ պահպանել նույնատիպ հասարակության հետ , ըստ իս ինչ որ կա դա նույնատիպ կամ նույնանման կյանք չէ : Այս առումով նոր կտակարանի մեջ կա մի մաս , որտեղ ՔՐԻՍՏՈՍ-ին հարցնում են թէ , եթե մի կին մի քանի ամուսին է ունեցել , հանդերցյալ կյանքում որ մեկի կինը պետք է լինի և ՔՐԻՍՏՈՍը պատասխանում է , որ հանդերցյալ կյանքում չեն ամուսնանում այլ լինում են լույսի որդիների պես սա իհարկե ես բառացիորեն չեմ գրում բայց միտքը նույնն է :
Մատերիաի օրենքով նյութը չի կարող վերանալ այլ կարող է փոխել իր վիճակը և հենց այդ էլ տեղի է ունենում մեզ հետ երբ մենք հրաժեշտ ենք տալիս այս կյանքին : Կարելի է մինչև անգամ մտածել , որ մենք անցնում ենք մի ուրիշ տեսանելիության վոլորտ « նկատի ունեմ 4 D կամ 5 D կամ 9 D կամ էլի սրա նման մի բան »
Իմ կարծիքով մահը միայն սկիզբն է
boooooooom
30.05.2010, 20:32
Մահ, հետո տիեզերք (անվերջություն):
Իմ կարծիքով մահը միայն սկիզբն է
Ինչի սկիզբ կարող է լինել մահը՞
boooooooom
30.05.2010, 21:02
Ինչի սկիզբ կարող է լինել մահը՞
Մահը ոչ կյանքի սկիզբն է: Եթե մահը սկիզբն է , ապա ծնունդը ինչ է?
My World My Space
30.05.2010, 21:33
Մահը ոչ կյանքի սկիզբն է: Եթե մահը սկիզբն է , ապա ծնունդը ինչ է?
Ծնունը կյանքի սկիզբն է, մահը` վախճանի:
(Смерть - это начало конца)...
EgoBrain
30.05.2010, 22:17
Մահը ոչ կյանքի սկիզբն է: Եթե մահը սկիզբն է , ապա ծնունդը ինչ է?
Ծնունդն էլ մահվան սկիզբն է:P...
Հետոն ոչ ոք չգիտի ու էն ինչ պատմվում, ասվում ու ենթադրվում է, սուբյեկտիվ բնույթ ունի:
Ես հավատում եմ էտ հետոյին, բայց չգիտեմ ինչ է սպասվում: Ուղղակի ապրիր արժանավայել, որ հետոդ ինչ էլ լինի, լավ լինի ;)
Չնայած կրկնվում եմ, բայց խորհուրդ կտամ կարդալ հետևյալ (http://www.kp.ru/daily/24388/566786/) հոդվածը
Կուզեի կիսվեի ինձ մտատանջող մի երևույթի մասին, որին ոչ մի կերպ չեմ կարող ինչ որ անվանում տալ:
Վերջին ժամանակներս, իսկ ավելի կոնկրետ 2007թ - ից սկսած, երբ ընտանիքում կուրստ ունեցանք ինձ մոտ արտացոլվեց այսպիսի մի գաղափար...
Սկսեցի մտածել մարդկաց մասին, որն է մարդկանց ապրելու իմաստը: Ամեն օր, երբ պարկում էի մութ սենյակում քնելու, անկախ իմ կամքից մտքումս ինչ որ այսպիսի մտքեր էին: Այսօր ուրախ զվարդ ապրում են, վաղը այդ մարդը կարող է հողի տակ լինել...... ահավոր դժվարա բացատրել ես իմ զգացողությունը, իրոք չեմ կարողանում բառերով արտահայտել, նկարագրել:
Դե ամեն մարդու համար իր իմաստն է։ Ըստ իս՝ ապրելու իմաստը ապրելու պրոցեսն է։
թե դու նկատի ունես գլոբալ մարդկության ապրելու իմաստը որն է՞
VisTolog
29.06.2010, 14:53
Կամ՝ ապրում ենք, որպեսզի նախապատրաստվենք մարմնի մահվանից հետո եկող կյանքին::))
E-la Via
29.06.2010, 16:12
Կուզեի կիսվեի ինձ մտատանջող մի երևույթի մասին, որին ոչ մի կերպ չեմ կարող ինչ որ անվանում տալ:
Վերջին ժամանակներս, իսկ ավելի կոնկրետ 2007թ - ից սկսած, երբ ընտանիքում կուրստ ունեցանք ինձ մոտ արտացոլվեց այսպիսի մի գաղափար...
Սկսեցի մտածել մարդկաց մասին, որն է մարդկանց ապրելու իմաստը: Ամեն օր, երբ պարկում էի մութ սենյակում քնելու, անկախ իմ կամքից մտքումս ինչ որ այսպիսի մտքեր էին: Այսօր ուրախ զվարդ ապրում են, վաղը այդ մարդը կարող է հողի տակ լինել...... ահավոր դժվարա բացատրել ես իմ զգացողությունը, իրոք չեմ կարողանում բառերով արտահայտել, նկարագրել:
Այս հարցերը այսպես թե այնպես կարծում եմ բոլորին են հուզում: Ավելի շատ ես այս մասին սկսում մտածել, երբ կորուստ ես ունենում: Գիտեք մի ժամանակ շատ փիլիսոփայորեն կպատասխանեի, ու կարծոմ պատասխանել եմ, բայց հիմա ուզում եմ ասել, երբ այդ կորստի ժամանակ առաջանում է անիմաստության զգացողություն, դատարկություն, երբ հիշում ես, որ ընդամենը երեկ այս մարդը ապրում էր, ժպտում, իսկ այսօր արդեն չկա ու հողին է հավասարվել, հարկավոր է փորձել ավելի սուր զգալ կյանքի քաղցրությունը, բերկրանքը ու չփորձել անգամ իմաստը գտնել, հետոյի մասին մտածել… Հետոն անպայման կիմանանք, թե ինչ է իրենից ներկայացնում… Հարկավոր է հիմա ապրել ու կյանքիդ թանկագին պահերը հետոյի մասին մտածելու վրա չծախսել…
Այս հարցերը այսպես թե այնպես կարծում եմ բոլորին են հուզում: Ավելի շատ ես այս մասին սկսում մտածել, երբ կորուստ ես ունենում: Գիտեք մի ժամանակ շատ փիլիսոփայորեն կպատասխանեի, ու կարծոմ պատասխանել եմ, բայց հիմա ուզում եմ ասել, երբ այդ կորստի ժամանակ առաջանում է անիմաստության զգացողություն, դատարկություն, երբ հիշում ես, որ ընդամենը երեկ այս մարդը ապրում էր, ժպտում, իսկ այսօր արդեն չկա ու հողին է հավասարվել, հարկավոր է փորձել ավելի սուր զգալ կյանքի քաղցրությունը, բերկրանքը ու չփորձել անգամ իմաստը գտնել, հետոյի մասին մտածել… Հետոն անպայման կիմանանք, թե ինչ է իրենից ներկայացնում… Հարկավոր է հիմա ապրել ու կյանքիդ թանկագին պահերը հետոյի մասին մտածելու վրա չծախսել…
Այո այդ զգացողությունը ի հայտ է գալիս այն ժամանակ, երբ կորուստ ես ունենում: Երբ մի բանի համար զղջում ես, ու էտ պահին խղճի ինչ որ նշույլները դառնում են ինչոր հզոր զենք, որը պայքարում է քո դեմ: Սկսում ես արդեն պատկերացնել քո հետագա կյանքը, ինչպես է այն լինելու, երբ դու արդեն տարիքտ կառնես ու կհեռանաս, բ՞ա որտեղ է մնալու այս ամենը, ընտանեկան մթնոլորը , որը առկա է... չգիտեմ չգիտեմ... հոգեբան :think :(
E-la Via
29.06.2010, 16:36
Այո այդ զգացողությունը ի հայտ է գալիս այն ժամանակ, երբ կորուստ ես ունենում: Երբ մի բանի համար զղջում ես, ու էտ պահին խղճի ինչ որ նշույլները դառնում են ինչոր հզոր զենք, որը պայքարում է քո դեմ: Սկսում ես արդեն պատկերացնել քո հետագա կյանքը, ինչպես է այն լինելու, երբ դու արդեն տարիքտ կառնես ու կհեռանաս, բ՞ա որտեղ է մնալու այս ամենը, ընտանեկան մթնոլորը , որը առկա է... չգիտեմ չգիտեմ... հոգեբան :think :(
Իսկ ինչի հոգեբանը??? Դու ինքդ գտիր դրանք, որովհետև հոգեբանի տված պատասխանը, դա իր պատասխանն է, այլ ոչ թե քոնը, իսկ երբ դու ինքդ գտնես, այդ ժամանակ էլ կխաղաղվես…
Ինձ էլ են բազում հարցեր տանջել ու շարունակում են տանջել,բայց մի ընկեր ունեմ, որն ասում է.
- Երանի կլինի այն ժամանակը, երբ դու կդադարես հարցեր տալ… Պետք է հասկանալ, որ մեզ հուզող ամենակարևոր հարցերի մենք կարող է այպես էլ պատասխաններ չգտնենք ու դրա հետ պետք է համակերպվել:
Ճիշտ է ես չեմ դադարել հարցեր տալուց ու անընդհատ փնտրտուքների մեջ եմ, բայց նաև աշխատում եմ այդ ճանապարհին ապրել ու զգալ կյանքը, որովհետև , եթե մեզ ինչ որ բան էլ մնալու է այս կյանքից, ապա կմնան միայն ուրախության ու սիրո պահերը: Ու ես աշխատում եմ զգոն լինել, որ չկորցնեմ այդ պահերը…
Apeh jan ջան /հետաքրքիր ջաների շարան ստացվեց/:
Քո գրառումներում շփոթություն, անհանգստություն և վախ եմ տեսնում: Տխրեցի: Եթե կընդունես, օգտվիր իմ փիլիսոփայությունից. ընդունիր այն ամենը, ինչ քեզանից կախված չէ` այնպես, ինչպես որ կա, և երբեք մի մտածիր դրանց մասին: Ինչ լինում է, թող լինի: Ապրիր, կարծես մի խաղ ես խաղում, որտեղ կյանքը խնդիրներ է առաջադրում, իսկ դու դրանք լուծում ես: Շատ մոտ մարդու մահը ևս նման մի խնդիր է, և դա բոլորովին էլ ցինիզմ չէ: Խաղա այս խաղը իր կանոնները պահելով: Իսկ կանոնները աստծո պատվիրաններն են, քո երկրի օրենքները, քո խիղճը: Հավատա, դժվար չի: Եթե գիտես, որ 2x2=4, ինչ իմաստ ունի անվերջ դրա մասին մտածելը..
Կյանքը շատ լուրջ բան չի, թեթև վերաբերվիր դրան: Առավել ևս, երբ չգիտես, թե այնտեղ ինչ կա և , առավել ևս, որ բոլորս էլ մի օր այնտեղ ենք գնալու:
Quyr Qery
29.06.2010, 22:15
Կուզեի կիսվեի ինձ մտատանջող մի երևույթի մասին, որին ոչ մի կերպ չեմ կարող ինչ որ անվանում տալ:
Վերջին ժամանակներս, իսկ ավելի կոնկրետ 2007թ - ից սկսած, երբ ընտանիքում կուրստ ունեցանք ինձ մոտ արտացոլվեց այսպիսի մի գաղափար...
Սկսեցի մտածել մարդկաց մասին, որն է մարդկանց ապրելու իմաստը: Ամեն օր, երբ պարկում էի մութ սենյակում քնելու, անկախ իմ կամքից մտքումս ինչ որ այսպիսի մտքեր էին: Այսօր ուրախ զվարդ ապրում են, վաղը այդ մարդը կարող է հողի տակ լինել...... ահավոր դժվարա բացատրել ես իմ զգացողությունը, իրոք չեմ կարողանում բառերով արտահայտել, նկարագրել:
Այո...ցանկացածի մոտ էլ երևի նույն վիճակն է հարազատին կորցնելուց հետո... բայց քանզի մեզանից ոչ մեկ չգիտի մահվանից հետո մեզ ինչ է սպասվում ավելի լավ է մտացել ներկայի մասին ու արժանավայել ապրել... իսկ ինչ մնում է իմաստին,,, էն ինչ ինձ համար կարող է իմաստ լինել,, քեզ կարող է հիմարություն թվալ... մեկ ուրիշի կյանքի իմաստն էլ կարող է ինձ տարօրինակ թվալ... ցանկացածիս կյանքի իմաստը ստեղծում ենք մենք ինքներս մեր ազատ կամքով...էնպես որ փնտրիր գտնես...;)
Magic-Mushroom
29.06.2010, 22:48
Ես եթե հարզատ մարդ կորցնեմ,իմ մոտ շատ վատ վիճակ կսկսվի,անգամ վախենում եմ դրա մասին մտածելուց:cry,ցավոք սրտի իմանալով մարդու ուղեղի կառուցվածքը չեմ հավատում որ մահից հետո ինչ որ բան կա,սակայն մի բանն է շատ վախենալու,երբ մարդը մահանում է նա որոշ ժամանակ լսելու ունակությունը պահպանում է ու ամենինչ լսում է ու չի կարողանում շարժվի դա ուղակի սարսափելի է,մեր մոտ Նիդեռլանդներում մի բույս կա,որը թույլ է տալիս վերապրել մահը դա աստղագուշակնների շալֆեյ բույսն է,այդ ժամանակ անցնում ես ինչ որ թունելի միջով ու այնպիսի զգացողություն է միշտ այնտեղ ես եղել դա շատ ուժեղ դեժավյու է,դրանից հետո հասկանում ես թե կյանքը ինչ քաղցր բան է,սկսում ես ապրել յուրաքանչյուր վայրկյանով ու հասկանում ես որ դրա դեմ պայքարելը անիմաստ է,նայեւ մահը կարող ես վերապրել դիսոցիածիվ դեղերի միջոցով,մեր մոտ հատուկ հաստատություն է գործում նրանց համար ով որ մահից վախենում է նրա հետ հոգեբանի ներկայությամբ անցկացնում են Կ..ամինային ճանապարհորդություն::)
Ես եթե հարզատ մարդ կորցնեմ,իմ մոտ շատ վատ վիճակ կսկսվի,անգամ վախենում եմ դրա մասին մտածելուց:cry,ցավոք սրտի իմանալով մարդու ուղեղի կառուցվածքը չեմ հավատում որ մահից հետո ինչ որ բան կա,սակայն մի բանն է շատ վախենալու,երբ մարդը մահանում է նա որոշ ժամանակ լսելու ունակությունը պահպանում է ու ամենինչ լսում է ու չի կարողանում շարժվի դա ուղակի սարսափելի է,մեր մոտ Նիդեռլանդներում մի բույս կա,որը թույլ է տալիս վերապրել մահը դա աստղագուշակնների շալֆեյ բույսն է,այդ ժամանակ անցնում ես ինչ որ թունելի միջով ու այնպիսի զգացողություն է միշտ այնտեղ ես եղել դա շատ ուժեղ դեժավյու է,դրանից հետո հասկանում ես թե կյանքը ինչ քաղցր բան է,սկսում ես ապրել յուրաքանչյուր վայրկյանով ու հասկանում ես որ դրա դեմ պայքարելը անիմաստ է,նայեւ մահը կարող ես վերապրել դիսոցիածիվ դեղերի միջոցով,մեր մոտ հատուկ հաստատություն է գործում նրանց համար ով որ մահից վախենում է նրա հետ հոգեբանի ներկայությամբ անցկացնում են Կ..ամինային ճանապարհորդություն::)
Ես ճի՞շտ հասկացա քեզ, էտ բույսը ճաշակելով անցնում էս թունելի միջով, այսինքն զգում էս մահվան բույրը՞ :8
Ես եթե հարզատ մարդ կորցնեմ,իմ մոտ շատ վատ վիճակ կսկսվի,անգամ վախենում եմ դրա մասին մտածելուց:cry,ցավոք սրտի իմանալով մարդու ուղեղի կառուցվածքը չեմ հավատում որ մահից հետո ինչ որ բան կա,սակայն մի բանն է շատ վախենալու,երբ մարդը մահանում է նա որոշ ժամանակ լսելու ունակությունը պահպանում է ու ամենինչ լսում է ու չի կարողանում շարժվի դա ուղակի սարսափելի է,մեր մոտ Նիդեռլանդներում մի բույս կա,որը թույլ է տալիս վերապրել մահը դա աստղագուշակնների շալֆեյ բույսն է,այդ ժամանակ անցնում ես ինչ որ թունելի միջով ու այնպիսի զգացողություն է միշտ այնտեղ ես եղել դա շատ ուժեղ դեժավյու է,դրանից հետո հասկանում ես թե կյանքը ինչ քաղցր բան է,սկսում ես ապրել յուրաքանչյուր վայրկյանով ու հասկանում ես որ դրա դեմ պայքարելը անիմաստ է,նայեւ մահը կարող ես վերապրել դիսոցիածիվ դեղերի միջոցով,մեր մոտ հատուկ հաստատություն է գործում նրանց համար ով որ մահից վախենում է նրա հետ հոգեբանի ներկայությամբ անցկացնում են Կ..ամինային ճանապարհորդություն::)
Ինչ չէի լսել, քեզանից կլսեմ:), հետաքրքիր բան ասացիր արժի փորձել: Իհարկե դա զգալը շատ սարսափելի բան է ու կարծում եմ ամեն մարդ դուխ չի անի էտ բույսից փորձի:
Leo Negri
30.06.2010, 02:28
մեր մոտ Նիդեռլանդներում մի բույս կա,որը թույլ է տալիս վերապրել մահը դա աստղագուշակնների շալֆեյ բույսն է,
Չէի ասի, որ սալվիան տալիսա մահվան փորձի կրկնօրինակում կամ սիմուլացիա: Տենց որ լիներ, այահուասկան տալիս ու տալիսա:
Բայց որոշ առումներով օգտակար բույսա, ու մտածելակերպը ավելի պարզ ու լայն դարձնելու համար անփոխարինելիա /նաև կարևորա էն փաստը, որ շատ տեղեր լեգալա/:
Մահվան փորձի հստակ սիմուլացիա կարող են տալ, փսիխոակտիվներից դուրս, յոգայի որոշ դիսցիպլինաներ, ասենք յոգա նիդրան, սվապնադարշանան, կամ տիբեթական միլամը ու պհովան: Նմանատիպ պրակտիկաներ կան նաև չինական ու արևմտյան ավանդույթներում:
Իսկ այ կետամինը երբեք ինտուիտիվ դուրս չի էկել, ու միշտ աշխատել եմ հեռու մնալ:
..............մեր մոտ հատուկ հաստատություն է գործում նրանց համար ով որ մահից վախենում է նրա հետ հոգեբանի ներկայությամբ անցկացնում են Կ..ամինային ճանապարհորդություն::)
Սխալ մոտեցում... :angry կտրականապես համաձայն չեմ
Երբ մարդը վախենում է մահից, դա նշանակում է միայն մի բան. նա հոգևոր քաղցի մեջ է, չի հասկանում՝ ինչի համար է ապրում, չի հասկանում իր նպատակը կյանքում։ Այդպիսի մարդուն պետք է օգնել գտնել կյանքի հետաքրքրությունը, ոչ թե տեխնիկապես ցույց տալ մահը ինչ է։
Այն մարդը, որ իր կյանքից գոհ է, ով կարծում է, որ իր կյանքում շատ բան է արել, կիսատ գործեր չի թողնում եւ չի թողնելու, ով ինչ–որ նպատակի համար է ապրում, երբեք չի վախենա մահից։
Էլ չեմ ասում՝ երիտասարդ տարիքում, երբ դեռ սխալները ժամանակ կա ուղղելու…
Կուզեի կիսվեի ինձ մտատանջող մի երևույթի մասին, որին ոչ մի կերպ չեմ կարող ինչ որ անվանում տալ:
Վերջին ժամանակներս, իսկ ավելի կոնկրետ 2007թ - ից սկսած, երբ ընտանիքում կուրստ ունեցանք ինձ մոտ արտացոլվեց այսպիսի մի գաղափար...
Սկսեցի մտածել մարդկաց մասին, որն է մարդկանց ապրելու իմաստը: Ամեն օր, երբ պարկում էի մութ սենյակում քնելու, անկախ իմ կամքից մտքումս ինչ որ այսպիսի մտքեր էին: Այսօր ուրախ զվարդ ապրում են, վաղը այդ մարդը կարող է հողի տակ լինել...... ահավոր դժվարա բացատրել ես իմ զգացողությունը, իրոք չեմ կարողանում բառերով արտահայտել, նկարագրել:
մարդը չի ընկնում հողի տակ
մահը մարդուն չի վերաբերում․ երբ մարդը կա, մահը չկա, երբ մահը կա, մարդը չկա (Էպիկուր)
Երբ մարդը վախենում է մահից, դա նշանակում է միայն մի բան. նա հոգևոր քաղցի մեջ է, չի հասկանում՝ ինչի համար է ապրում, չի հասկանում իր նպատակը կյանքում։ Փաստորեն, ովքեր կյանքի նպատակ ունեն, կամ հասկանում են թէ ինչու են ապրում ՝ սիրով թռչում են մահվան գիրկը՞։:o
Այդպիսի մարդուն պետք է օգնել գտնել կյանքի հետաքրքրությունը, ոչ թե տեխնիկապես ցույց տալ մահը ինչ է։
Փորձիր մտնել մահամերձ մարդու մոտ ու իրեն կյանքի հետաքրքրություն ցույց տալ։
Այն մարդը, որ իր կյանքից գոհ է, ով կարծում է, որ իր կյանքում շատ բան է արել, կիսատ գործեր չի թողնում եւ չի թողնելու,երբևե չի եղել մեկը, որ մահանալուց՝ գոնե ըստ իրեն, կիսատ գործ չի թողել ։
ով ինչ–որ նպատակի համար է ապրում, երբեք չի վախենա մահից։Կյանքը չէ՛, որ նպատակներին է ծառայում, այլ նպատակներն են կյանքին ծառայում։
Էլ չեմ ասում՝ երիտասարդ տարիքում, երբ դեռ սխալները ժամանակ կա ուղղելու…Ոչ ոք չգիտի թէ ինչքան ժամանակ կա ։ Սխալներ ուղելն էլ հարաբերական հարց է, շատ քիչ մարդիկ են գիտակցում, որ իրենք սխալ են կատարում։ Ընդհանրապես միշտ ուրիշներն են սխալ լինում։
Սխալ մոտեցում... կտրականապես համաձայն չեմՍխալը նման դոգմատիվ արտահայտություններն են։
Փաստորեն, ովքեր կյանքի նպատակ ունեն, կամ հասկանում են թէ ինչու են ապրում ՝ սիրով թռչում են մահվան գիրկը՞։:o
Սիրով մահվան գիրկը թռչելը եւ մահվան պատրաստ լինելը տարբեր բաներ են։
Բնականաբար, չէին ուզի մեռնել, բայց երբ մարդ գիտի՝ ինչի համար է ապրում, գիտի նաև, որ ամեն ինչի ժամանակը կա. կա ապրելու ու կա մեռնելու ժամանակ։ Երբ գալիս է մեռնելու ժամանակը նա իր գործերը արդեն դասավորած է լինում ու այնպես է ապրած լինում, որ ցանկացած պահին մեռնելու դեպքում էլ ափսոսալու բան չի ունենում։ Ինչ–որ պետք է արած է լինում։
Փորձիր մտնել մահամերձ մարդու մոտ ու իրեն կյանքի հետաքրքրություն ցույց տալ։
Լավ չհասկացար ասածս… Ես չէի ասում, թե մահամերձ մարդուն պետք է կյանքի իմաստ ցույց տալ։ Մարդը պետք է իմաստ ունենա մինչև մեռնելը, որպեսզի մահամերձ վիճակում արդեն հանգիստ սրտով ու մահվան բնական լինելը գիտակցելով հեռանա։
Դա հեշտ բան չէ։ Հոգեբանորեն եւ հոգեպես պատրաստվելը մահվան, դա ընդունելը։
Ընդհանրապես նկատել եմ, որ ծեր տարիքում մարդիկ սկսում են հավատացյալ դառնալ ու սկսում են հավատալ դրախտին, դժոխքին։ Պաճառն այն է, որ սկսում են վախենալ մեռնելուց, ոչ թե ինչ–որ ճշմարտություն է բացվում նրանց առաջ։
Իսկ մահից առաջ ամենից շատը պետք է որ վախենան այն մարդիկ, ովքեր իրենցկյանքը այնքան էլ ճիշտ չեն ապրել իրենց պատկերացումներով եւ զղջում են որոշ բաների համար։ Այդ պատճառով մոլի հավատացյալ են դառնում եւ փորձում են այդ ճանապարհով "մաքրել" կյանքի ընթացքում գործած սխալները։
րբևե չի եղել մեկը, որ մահանալուց՝ գոնե ըստ իրեն, կիսատ գործ չի թողել ։Կյանքը չէ՛, որ նպատակներին է ծառայում, այլ նպատակներն են կյանքին ծառայում։
Կան մարդիկ, ովքեր մահանում են վախնեալով եւ չուզելով։ Կան մարդիկ, ովքեր նորմալ են ընդունում մահը։ Իր կյանքում ներդաշնակության հասած մարդը մահից չի վախենում։
Ոչ ոք չգիտի թէ ինչքան ժամանակ կա ։ Սխալներ ուղելն էլ հարաբերական հարց է, շատ քիչ մարդիկ են գիտակցում, որ իրենք սխալ են կատարում։ Ընդհանրապես միշտ ուրիշներն են սխալ լինում։
Շատ ճիշտ ես, դրա համար ամեն օրը պետք է այնպես ապրել, որ չափսոսաս, ոչ թե մեռնելուց առաջ հիշես մեղքերի թողության մասին։
Ֆրեյա Վերացական մտքեր շատ գտա գրվածքիդ մեջ բայց չեմ ուզում շատ երկարացնել։
Միայն սրան անդրադառնամ։
Շատ ճիշտ ես, դրա համար ամեն օրը պետք է այնպես ապրել, որ չափսոսաս, ոչ թե մեռնելուց առաջ հիշես մեղքերի թողության մասին։Նախ մեքի թողության համար մեղքի գիտակցում է պետք, այստեղ տարիքը բացարձակ դեր չի կատարում։և հետո՝ ինչքանով որ հիշում եմ, դու կյանքի պատահական ծագման ՝դարվինիզմի կողմնակից էիր։ Ի՞նչ մեղքի մասին կարող է խոսք լինել։
Ֆրեյա Վերացական մտքեր շատ գտա գրվածքիդ մեջ բայց չեմ ուզում շատ երկարացնել։
Միայն սրան անդրադառնամ։
Նախ մեքի թողության համար մեղքի գիտակցում է պետք, այստեղ տարիքը բացարձակ դեր չի կատարում։և հետո՝ ինչքանով որ հիշում եմ, դու կյանքի պատահական ծագման ՝դարվինիզմի կողմնակից էիր։ Ի՞նչ մեղքի մասին կարող է խոսք լինել։
Ես բանականության կողմնակից եմ։ Ուստի՝ ինչով է դարվինիզմի կողմակից լինելը հերքում մեղքի գաղափարի ընդունելը... :blin ինձ համար անհասանելի է ...
Մեղք ասելով նկատի չունեմ, որ պետք է վազես տերտերի մոտ մեղքերի թողություն խնդրես։ Ու աստված չի, որ պետք է ների, կամ չների մեղքերը։ Մեղք գործելուց Աստծուն չես նեղացնում, այլ մարդկանց։
հ.գ. հա, ու խնդրում եմ, չմտածես, էլի հանկարծ, որ մեղք ասելով նկատի եմ ունեցել ասենք, անհավատ լինելը, պասի ժամանակ միս ուտելը, սուտ խոսելը, կամ որկրամոլությունը...
Իմ համար մեղքը մի քիչ ավելի ԼՈՒՐՋ բան է։ Օրինակ, ինչպես ուրիշ մարդկանց վնասելը՝ ֆիզիկապես կամ բարոյապես, մարդկանց կյանք փչացնելը, ուրիշ կենդանի արարածներին տանջանքների կամ զրկանքների մատնելը... ուրիշի տառապանքի պատճառ դառնալը...
Այ դա մեղք եմ համարում։
Իսկ ասածս այն էր, որ մեռնելուց առաջ սաղն էլ հավատացյալ են դառնում...
Իսկ ասածս այն էր, որ մեռնելուց առաջ սաղն էլ հավատացյալ են դառնում...
Նույնիսկ Նիցշե՞ն:
Նույնիսկ Նիցշե՞ն:
Նույնիսկ Էյնշտեյնը ;)
Նույնիսկ Էյնշտեյնը ;)
Այսինքն, սուտ է այն, ինչ գրե՞լ է Նիցշեն: Զառացա՞նք էր: Էյնշտեյնը տվյալ դեպքում ինձ չհետաքրքրեց:)
Այսինքն, սուտ է այն, ինչ գրե՞լ է Նիցշեն: Զառացա՞նք էր: Էյնշտեյնը տվյալ դեպքում ինձ չհետաքրքրեց:)
Կածյուշ, դե ինչ ես ուզում ինձնից :)) Ես Նիցշե չեմ կարդացել։ Ինձ թվում ա, իրա ու էքսիստնեցիալիզմի դարն անցել ա արդեն, մարդիկ պոզիտիվ բաներով են հետաքրքրվում։
Ա դե մեր բիսեդկեքում նստող տատի–պապիների հետ եմ, էլի.. ոչ թե Նիցշեի :))
Մոդերատորական. դադարեցրեք օֆֆտոպը։
Mephistopheles
02.07.2010, 05:13
բայց ինչ հետաքրքիր ա չէ՞… 62%-ը կարծում ա թե կյանք կա մահից հետո… 14.75%-ն էլ հլա չի որոշել…
Անամնիսիս
03.07.2010, 02:50
Չգիտեմ հավատում եմ թե չէ վերածնվելուն բայց ինձ մոտ առաջացել է մի միտք որը մեկ թվում է հավանական մեկ էլ պարզապես ֆանտազիա:
այդ միտքն է
Մարդ վերածնվում է այնքան ժամանակ մինչև չի մաքրվում լիովին այսինքն չի կատարելանում: Ավելի պարզ համաձայն այս մտքիս դժողքը հենց կյանքն է, և մարդ վերածնվում է այնքան ժամանակ մինչև չի մաքրվում մեղքերից:
Դատեք ինքներտ մարդու կյանքը ինքնին տառապանք է համեմված սակավ երջանիկ պահերով որոնք էլ մարդուն ավելի են տանջում…Մարդ անընդհատ տառապում է, իսկ երջանկությունն էլ սիմվոլիկ մի բան է որին ձգտում ենք, բայց որքան շատ ենք ձգտում այնքան շատ ենք զգում դրա ցնորականությունը, խառխլությունը և ապրում հիասթափություն::(:(:(
Չնայած այս մտքերին պահեր է գալիս որ մտատում եմ լռիվ հակառակ տրամաբանությամբ…
:)
բայց ինչ հետաքրքիր ա չէ՞… 62%-ը կարծում ա թե կյանք կա մահից հետո… 14.75%-ն էլ հլա չի որոշել…
ինց թվում է որ այդ 62%-ը լավատես մարդիկ են, որոնք սիրում են կյանքը ու կառչած են նրանրց
իսկ արդեն 15%-ը ուղղակի և այոի և ոչի մեջ էլ տրամաբանություն տեսնում է:)
Չգիտեմ հավատում եմ թե չէ վերածնվելուն բայց ինձ մոտ առաջացել է մի միտք որը մեկ թվում է հավանական մեկ էլ պարզապես ֆանտազիա:
այդ միտքն է
Մարդ վերածնվում է այնքան ժամանակ մինչև չի մաքրվում լիովին այսինքն չի կատարելանում: Ավելի պարզ համաձայն այս մտքիս դժողքը հենց կյանքն է, և մարդ վերածնվում է այնքան ժամանակ մինչև չի մաքրվում մեղքերից:
Դատեք ինքներտ մարդու կյանքը ինքնին տառապանք է համեմված սակավ երջանիկ պահերով որոնք էլ մարդուն ավելի են տանջում…Մարդ անընդհատ տառապում է, իսկ երջանկությունն էլ սիմվոլիկ մի բան է որին ձգտում ենք, բայց որքան շատ ենք ձգտում այնքան շատ ենք զգում դրա ցնորականությունը, խառխլությունը և ապրում հիասթափություն::(:(:(
Անամնիսիս, չեմ ուզում հիասթափեցնել, բայց դու առաջինը չես, ում մոտ այդպիսի միտք է ծնվել: :))
Իսկ մյուս կողմից էլ՝ չեմ կարծում, թե կյանքը տարապանք է, ապրում ենք, էլի մեր համար... :) էլ չեմ ասում, որ այն մարդու համար, ով ներդաշնակություն է գտել, գտնում է նաև երջանկություն, ոչ թե մի երջանիկ պահ, այլ մշտական գոհունակություն եու երջանկություն:
Նայած մարդ.. :)
Անամնիսիս
05.07.2010, 16:52
Անամնիսիս, չեմ ուզում հիասթափեցնել, բայց դու առաջինը չես, ում մոտ այդպիսի միտք է ծնվել: :))
Դուք ինձ չեք էլ հիասթափեցնում:Ես գիտեմ որ ես ոչ առաջինն եմ ոչ էլ վերջինը:Համաձայն իմ փիլիսոփայության դասախոի կա այսպիսի մտքերի վրա հիմնված ուղղություն, որի անունը ինքը չէր հիշում, բայց հավաստիացնում էր այդ ուղղության հիմքը դրվել է 18-րդ դարում::))
Իսկ մյուս կողմից էլ՝ չեմ կարծում, թե կյանքը տարապանք է, ապրում ենք, էլի մեր համար... :) էլ չեմ ասում, որ այն մարդու համար, ով ներդաշնակություն է գտել, գտնում է նաև երջանկություն, ոչ թե մի երջանիկ պահ, այլ մշտական գոհունակություն եու երջանկություն:
Նայած մարդ.. :)
Համաձայն եմ ձեզ հետ այո մենք ապրում ենք մեզ համար, ամեն ինչն էլ մեզ համար է:
Բայց համաձայն չեմ ձեր հետ այն առումով որ այն մարդը ով գտել է ներդաշնակություն գտնում է նաև երջանկություն,մշտական գոհունակություն…
Իմ կարծիքով ներդաշնակությունը նախ հարաբերական երևույթ է, իսկ հետո էլ մարդ չի կարող հասնել ներդաշնակության, քանի որ դա կատարելության պես բան է, ներդաշնակության հասած մարդը այլևս ոչինչի կարիք չունի, նա կատարյալ է … Իսկ դա անհնար է դեռևս
Մարդ ըստ իր էության հանդիսանում է անհագ էակ…Նա անընդհատ զարգանում է,անընդհատ ձգտում ավելիին ուստի և չի կարող հասնել բավարարվածության, հետևաբար և գոհունակության…
Սա իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է :)
Այն նկատի ունեի, որ դա նույն բուդդիզմի գաղափարն է, որ մարդու հոգի այնքան անգամ է վերածնվում երկրի վրա, մինչև չի մաքրվում ու չի գնում երանելի հանգստի գոտի :)) ` Նիրվանա;
Առնվազն 2500 տարեկան է; շատ հնարավոր է, որ այդ գաղափարն էլ օրիգինալ բուդդիզմինը չի ու այլ կրոններից է "ժառանգվել"
Անամնիսիս
10.07.2010, 23:25
Այն նկատի ունեի, որ դա նույն բուդդիզմի գաղափարն է, որ մարդու հոգի այնքան անգամ է վերածնվում երկրի վրա, մինչև չի մաքրվում ու չի գնում երանելի հանգստի գոտի :)) ` Նիրվանա;
Առնվազն 2500 տարեկան է; շատ հնարավոր է, որ այդ գաղափարն էլ օրիգինալ բուդդիզմինը չի ու այլ կրոններից է "ժառանգվել"
Կներեք որ թեմայից դուրս է
Շնորհակալություն ուղղորդելու համար:Ձեր գրառումից հետո սկսել եմ հետաքրքրվել բուդդիզմի գաղափարախոսությոնով և ինձ թվում է որ շատ հետաքրքիր է:
Եվս մեկ անգամ շնորհակալություն:)
Հույս ունեմ, որ ամենն այս կյանքով չի ավարտվելու: Գուցե իսկապես խորհուրդ կա նրա մեջ, որ բոլոր տարածված կրոններն էլ խոստանում են այլաշխարհային կյանք: Մոռացել եմ արդեն, թե ում խոսքերն են, բայց . «Ավելի լավ է պատվիրանները պահեմ, ու պարզվի, թե Աստված չկա, քան թե չպահեմ, ու պարզվի, որ Նա կա»:
Հույսը լավ բան է: ;)
Հույս ունեմ, որ ամենն այս կյանքով չի ավարտվելու: Գուցե իսկապես խորհուրդ կա նրա մեջ, որ բոլոր տարածված կրոններն էլ խոստանում են այլաշխարհային կյանք: Մոռացել եմ արդեն, թե ում խոսքերն են, բայց . «Ավելի լավ է պատվիրանները պահեմ, ու պարզվի, թե Աստված չկա, քան թե չպահեմ, ու պարզվի, որ Նա կա»:
Հույսը լավ բան է: ;)
Վերջին նախադասությունդ ուղղակի ցնցեց:
Իրոք որ :)
VisTolog
17.11.2010, 02:21
Դուրս եկեք աստրալ, կիմանաք «իսկ հետո՞…»
Հույս ունեմ, որ ամենն այս կյանքով չի ավարտվելու: Գուցե իսկապես խորհուրդ կա նրա մեջ, որ բոլոր տարածված կրոններն էլ խոստանում են այլաշխարհային կյանք: Մոռացել եմ արդեն, թե ում խոսքերն են, բայց . «Ավելի լավ է պատվիրանները պահեմ, ու պարզվի, թե Աստված չկա, քան թե չպահեմ, ու պարզվի, որ Նա կա»:
Հույսը լավ բան է: ;)
էլի… :(
…բայց այս հարցին պիտի ոչ թե հույսի տեսանկյունից մոտենալ այլ գիտակցության…
Ռուզանա ջան, իսկ կարա՞ս ասես, թե աթեիստենրը ինչո՞ւ են պահում պատվիրանները… /Պատվիրան պահել ասելով ինկատի ունեմ այն, որ բարոյական կյանքով են ապրում…/
Ախր ի՞նչ կապ ունի Աստծու լինել չլինելը, կամ դրախտն ու դժոխքը…
Այ մարդ էսքան կրոնները ո՞ւմ են պետք, որ էսքան ժամանակ ոչ մի քայլ առաջ չեն տարել…
Ես մի քիչ սխալ էի արտահայտել միտքս. ճիշտ է, տվյալ դեպքում խոսքը հակասությունների մասին չէ, այլ անճշտությունների, իսկ հակասությունները Աստվածաշնչի ներսում են, ոչ թե տարբեր հրատարակությունների միջև։ Բյուր, քո ասած փոքր-ինչ տարբերվող մտքերը հաճախ լրիվ այլ իմաստ են տալիս նախադասություններին, օրինակ՝ իմաստուն օձը դառնում է խորամանկ, Կենաց (Կյանքի) ծառը մի ուրիշ հրատարակության մեջ դառնում է բարու և չարի իմացության ծառ, այն դեպքում, երբ դրանք երկու տարբեր ծառեր են, աստծո որդիները մի ուրիշ տեղ դառնում են աստծո հրեշտակներ, Հուդիթի և այլոց գրքերում մի պետության թագավորը հայտնվում է այդ պետության դեմ կռվող թշնամու բանակի զորավարի դերում... և այլն։
Թույլ տուր պարզաբանել , եթե խոսքը վերաբերվում է Ծննդոցի 3-րդ գլխին, ապա իմաստուն բառը չկա, կա խորագետ, խորամանկ կամ զգուշացող (եթե կարելի է այդպես թարգմանել): Իսկ Կենաց ծառը ոչ մի հրատարակության մեջ չի դառնում բարու և չարի գիտության ծառ, որովհեև դրանք տարբեր են ինչպես նկատել ես,... ես էլ ասեմ և այլն, քանի որ իրոք ոչ մի հակասություն չկա, կա միայն ժամանակ այդ «հակասությունները» հասկանալու համար:
Ախր, ճիշտ հասկացեք, ես նպատակ չունեմ ապացուցելու, որ Աստվածաշունչը սխալ գիրք էԲայց դա ես փորձում անել:)
Եվ դա շատ պարզորոշ կերպով կարելի է բացատրել վերամարմնավորման օրենքով. հաջորդ կյանքում մարդը հայտնվում է այնպիսի պայմաններում, ինչպիսին որ ինքը ստեղծել է իր համար իր նախորդ կյանքում։ Միևնույն ժամանակ նա լայն հնարավորություններ ունի փոխելու շատ բան, այսինքն՝ կատարելագործվելու։ Փաստորեն շնացող մեկը որ մահանում է վերամարմնավորվում է շուն, կատարելագործվելուց հետո նորից վերամարմնավորվում է մարդ և նորից շնանում է, և այդպես շարունակ: :nea
Թեմայի վերաբերյալ ասեմ , մահ ... իսկ հետո դատաստան , առանց վերամարմնավորվելու
էլի… :(
…բայց այս հարցին պիտի ոչ թե հույսի տեսանկյունից մոտենալ այլ գիտակցության…
Ռուզանա ջան, իսկ կարա՞ս ասես, թե աթեիստենրը ինչո՞ւ են պահում պատվիրանները… /Պատվիրան պահել ասելով ինկատի ունեմ այն, որ բարոյական կյանքով են ապրում…/
Ախր ի՞նչ կապ ունի Աստծու լինել չլինելը, կամ դրախտն ու դժոխքը…
Այ մարդ էսքան կրոնները ո՞ւմ են պետք, որ էսքան ժամանակ ոչ մի քայլ առաջ չեն տարել…Աթեիստ և բարոյական կյա՞նք, հեչ համատեղելի չի
VisTolog
28.02.2012, 21:55
Աթեիստ և բարոյական կյա՞նք, հեչ համատեղելի չի
Երևի դուք հավատացյալներդ երկնքից եք իջել չէ՞, իջնելուց էլ մթնոլորտում հրեշտակի թևերը այրվել են...
Աթեիստ և բարոյական կյա՞նք, հեչ համատեղելի չի
Այսինքն, բարոյական կյանքով միայն հավատացյալներդ ե՞ք ապրում: եթե ինչ-ինչ պատճառներով այ մտածելակերպ
ունեն, աթեիստ են, բարոյական կյանքով չե՞ն կարող ապրել:???????
Հավատացյալների մեծ մասը իրենց կարծրատիպի մեջ բթացել են եւ շատ ավելի անբարոյական կյանքով են ապրում,
քան աթեիստների մեծ մասը: Հավատքի առկա բուրգի վերեւները նայեք... մանկապղծությունից սկսած.... ինչ կեղտ ասես չկա....
Աթեիստ և բարոյական կյա՞նք, հեչ համատեղելի չի
Դե իհարկե. լավ արարք պետք ա անել, ոչ թե որովհետև մեր խիղճն ա էդպես թելադրում, այլ որովհետև հակառակ դեպքում լավ հավեսով քացի կուտենք հավիտյանս հավիտենից: Ազատ կամք, մայ էսս: Վերջին խոսքի վրա հին ու «բարի» Վալոդին (http://songoffall.blogspot.com/2011/08/blog-post_03.html) հիշեցի:
Երևի դուք հավատացյալներդ երկնքից եք իջել չէ՞, իջնելուց էլ մթնոլորտում հրեշտակի թևերը այրվել են...
Այսինքն, բարոյական կյանքով միայն հավատացյալներդ ե՞ք ապրում: եթե ինչ-ինչ պատճառներով այ մտածելակերպ
ունեն, աթեիստ են, բարոյական կյանքով չե՞ն կարող ապրել:???????
Հավատացյալների մեծ մասը իրենց կարծրատիպի մեջ բթացել են եւ շատ ավելի անբարոյական կյանքով են ապրում,
քան աթեիստների մեծ մասը: Հավատքի առկա բուրգի վերեւները նայեք... մանկապղծությունից սկսած.... ինչ կեղտ ասես չկա....
Դե իհարկե. լավ արարք պետք ա անել, ոչ թե որովհետև մեր խիղճն ա էդպես թելադրում, այլ որովհետև հակառակ դեպքում լավ հավեսով քացի կուտենք հավիտյանս հավիտենից: Ազատ կամք, մայ էսս: Վերջին խոսքի վրա հին ու «բարի» Վալոդին (http://songoffall.blogspot.com/2011/08/blog-post_03.html) հիշեցի:Դուք երեքդ էլ շատ սխալ պատասխան եք տալիս, ես երեսուն տարի ապրել եմ այդ սիստեմի մեջ , դրա համար էլ այդպես եմ գրել , իսկ դուք հակաճառության ոգով եք առաջնորդվում և հետո ամեն մի քրիստոնյայի անվան տակ թաքնվածը դեռ քրիստոնյա չի, սա էլ տարբերեք:
VisTolog
29.02.2012, 12:13
Դուք երեքդ էլ շատ սխալ պատասխան եք տալիս, ես երեսուն տարի ապրել եմ այդ սիստեմի մեջ , դրա համար էլ այդպես եմ գրել , իսկ դուք հակաճառության ոգով եք առաջնորդվում և հետո ամեն մի քրիստոնյայի անվան տակ թաքնվածը դեռ քրիստոնյա չի, սա էլ տարբերեք:
Ամեն մի աթեիստի քո սխալ կարծիքը մի կպցրա:
Ամեն մի աթեիստի քո սխալ կարծիքը մի կպցրա:Արդեն թեմայից շեղվում ենք , բայց ասեմ որ շատ կուզենայի սխալված լինեի:(
Արդեն թեմայից շեղվում ենք , բայց ասեմ որ շատ կուզենայի սխալված լինեի:(
Աթեստ չի նշանակում անբարոյական: Աթեիստը ուղղակի Աստծուն չի տեսնում, ապացույց չունի, որ Աստված կա: Այսքանը: Դա ներքին բարոյականության հետ կապ չունի: Այսուհետ խնդրում եմ, այս թեմայում դա չքննարկել:;)
Աթեիստ և բարոյական կյա՞նք, հեչ համատեղելի չի
Հովարսն ինչպես միշտ հավատքի հետ կապված հարցերում կատեգորիկ է:
Հիմա ես անբարոյական եմ???:( ու ի՞նչ է բարոյականությունը , ու մի՞թե այն այդքան անքակտելիորեն կապված է հավատացյալ լինելու կամ չլինելու հետ:Եվ արդյո՞ք այդպիսի սահմանափակումը մարդուն չի դարձնում մոլեռանդ(հոգեկան վիճակ!),դրա արդյունքում կառավարելի,որը հանուն գաղափարի պատրաստ է ամեն ինչի:Հանուն հավատքի միջնադարում քրիստոնյաները ինչ տականկություն ասես ,որ չարեցին, այն դեպքում , երբ հավատքը մարդուն քարոզում է մարդասիրություն ու մի անգամ էլ մարդասիրություն: Իսկ իմ համար առաջին հերթին բարոյական է նա, ով հավատքի հարցում եղած տարաձայնության, հավատքի տարբերության, ռասսայական տարբերության պատճառով մարդուն իրենից ցածր չի դասում, չի պիտակավորում: Այլ ընդունում , ընկալում ,և որ ամենակարևորն է հարգում է նրա իրենից տարբեր լինելու հանգամանքը:
Ֆոտոն ջան կներես , պետք է պատասխանեմ
Հովարսն ինչպես միշտ հավատքի հետ կապված հարցերում կատեգորիկ է:
Հիմա ես անբարոյական եմ???:(Գեա ջան ես ոչ մեկին վիրավորելու նպատակ չունեմ, ամեն մարդ ինքը գիտի թե ո՞վ է, անբարոյականը դա միայն անառակ կյանքով ապրողը չի, չթվեմ..., և ինձ բարոյական չեմ համարում
:Հանուն հավատքի միջնադարում քրիստոնյաները ինչ տականկություն ասես ,որ չարեցին, այս սկզբունքով և ես արտահայտվեցի, միայն այն տարբերությամբ, որ Ոչ թե քիստոնյաները , այլ քրիստնյաի անվան տակ,
Ֆոտոն ջան կներես , պետք է պատասխանեմ Գեա ջան ես ոչ մեկին վիրավորելու նպատակ չունեմ, ամեն մարդ ինքը գիտի թե ո՞վ է, անբարոյականը դա միայն անառակ կյանքով ապրողը չի, չթվեմ..., և ինձ բարոյական չեմ համարում
այս սկզբունքով և ես արտահայտվեցի, միայն այն տարբերությամբ, որ Ոչ թե քիստոնյաները , այլ քրիստնյաի անվան տակ,
:esim բան չհասկացա, թե դա ինչ կապ ուներ մարդու բարոյականության ու այս թեմայի հետ...
Հովարս ջան հիմա մի հատ քո արդար ձեռքով գրիր իմանամ, դու երևի տեղյակ կլինես:Մահից հետո ինչ կա:Կոնկրետ եմ ուզում իմանալ ,չոր փաստերով, ապացույցներով: Առանց լիրիկական զեղումների:
Հետագա կյանքս դրանից է կախված...
Mephistopheles
02.03.2012, 01:37
Աթեիստ և բարոյական կյա՞նք, հեչ համատեղելի չի
Ապեր, տենց մի ասա… բարոյականությունը կրոնի մենաշնորհը չի
Հովարս: Օրինակ ես չեմ կարծում, որ անբարոյական կյանք եմ ապրել այսքան տարի: Նույնը չէի ասի շատ տերտերների և հավատացյալների մասին....
Հովարս: Օրինակ ես չեմ կարծում, որ անբարոյական կյանք եմ ապրել այսքան տարի:Դու՛ գիտես:
Նույնը չէի ասի շատ տերտերների և հավատացյալների մասին.... համաձայն եմ, որ չէիր ասի:
:esim բան չհասկացա, թե դա ինչ կապ ուներ մարդու բարոյականության ու այս թեմայի հետ...
Ճիշտ ես կապ չունի, ուղղակի մեկի ասածին պատասխանեցի:
Հովարս ջան հիմա մի հատ քո արդար ձեռքով գրիր իմանամ, դու երևի տեղյակ կլինես:Մահից հետո ինչ կա:Կոնկրետ եմ ուզում իմանալ ,չոր փաստերով, ապացույցներով: Առանց լիրիկական զեղումների:
Թող տարօրինակ չթվա, բայց ինձ վիճակվել է շփվել կյանքի մյուս կողմի հետ և ոչ մեկ անգամ, դա նրա համար չէր որ ես ''արդար'' ձեռք ունեմ, այլ անտանելի մեղքերիս հետևանքն էր: Սա ես կոնկրետ եմ ասում, առանց լիրիկայի:
Հետագա կյանքս դրանից է կախված..Եւ ոչ միայն քոնը:
P.S.
Մի ժամանակ ես էլ չէի հասկանում, հիմա էլ շատ բաներ չեմ հասկանում, բայց ինչքանով հասկացել եմ այնքանով էլ արտահայտվում եմ
Ապեր, տենց մի ասա… բարոյականությունը կրոնի մենաշնորհը չիՍխալվում ես
Աթեիստ և բարոյական կյա՞նք, հեչ համատեղելի չի
Ապեր, տենց մի ասա… բարոյականությունը կրոնի մենաշնորհը չի
Սխալվում ես
Քանի գնում էս թեման սյուռեալիստական է դառնում(մեկնաբանությունները նկատի ունեմ,դե թեման ի սկզբանե էր սյուռեալիստական)::tease:crazy:tease
:esim բան չհասկացա, թե դա ինչ կապ ուներ մարդու բարոյականության ու այս թեմայի հետ...
Հովարս ջան հիմա մի հատ քո արդար ձեռքով գրիր իմանամ, դու երևի տեղյակ կլինես:Մահից հետո ինչ կա:Կոնկրետ եմ ուզում իմանալ ,չոր փաստերով, ապացույցներով: Առանց լիրիկական զեղումների:
Հետագա կյանքս դրանից է կախված...
Գեա ջան ,սենց մի բան էլի:Հետդ շատ բան չվերցնես,էնտեղ ամեն ինչ կա::D:P
http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/407816_315266585171558_191413940890157_1013416_436451546_n.jpg
Mephistopheles
02.03.2012, 05:16
Սխալվում ես
ուրեմն կրոնն ա՞ բարոյականության միակ կրողը…
ուրեմն կրոնն ա՞ բարոյականության միակ կրողը…
Հա, Մեֆ ջան, ու էդ բարոյականությունը կոչվում ա մտրակի և բլիթի մեթոդ:
Դու՛ գիտես:
համաձայն եմ, որ չէիր ասի:
Դե ուրեմն կխնդրեի չանել անհիմն, 4-րդ դասարանցու մակարդակի մեկնաբանություններ...
Վերջերս Լենինի հեղինակած, մի էսպիսի արտահայտության հանդիպեցի.
«Մատերիալիստի հոգին անհանդուրժելի է իդեալիստին»:
Վիճելն իզուր է.
Քանի որ թեմայից դուրս հարց եք շոշափում եկեք շարունակենք այստեղ (http://www.akumb.am/showthread.php/1281-%D4%B1%D5%A9%D5%A5%D5%AB%D5%A6%D5%B4/page45)
Անվերնագիր
04.03.2012, 22:31
<<Եվ հավատա.կասեմ,վերստին,հավատա, հավերժությունը երազանք չէ. սա մխիթարության համար:Բայց ահա ճշմարտությունը.<<Հավատա մահով քեզ համար ամեն ինչ անցնում է. և հոգին քո անհետանում է>>:
<<Անգութ:Դու նույնիսկ հույսից ես զրկում:( չար բախտի կամոք լլկված հոգուն, և տխրություննների խավարում նրան լուսավորող ճառագայթն այս միակ հանգցնում ես:
-Ահա թե ինչ է մահը,-ասաց ինքն իրեն,- մահն այն չնչին գումարն է, որ մենք վճարում ենք բնությանը կյաքնի համար, մեծ Հայրենիքին արժանի իմաստուն մտքերի և գործերի մեջ հավերժ մարմնավորելու իրավունքի համար:
Ալեքսանդր Նիկոլաևիչ Ռադիշչևի <<մարդու ,նրա մահկանացու լինելու և անմահության մասին>> ստեղծագործությունից:
IrosCrible PerLa
27.07.2012, 22:39
եթե հավատում ես որ նահից հետո կյանք կա, ուրեմն ձգտիր դրան և պիտի հասնես, իսկ եթե չես հավատում, ուրեմն քո համար կյանք չի լինի, դրա համար մարդիիիիիիիկ զգում եմ իմ ոչնչություն լինելը,,,,,,,մեր հավատալ-չհավատալով բան չի փոխվիիիիի:this
Ուլուանա
19.06.2013, 23:06
Մոդերատորական. հիշեցնեմ, որ թեման «Զվարճալի» բաժնում չէ։ Թեմայից դուրս նկարն ու դրա արձագանքը ջնջվել են։ Եթե թեմային համապատասխան ասելիք չունեք, գրառում մի արեք։
Ըստ իս,մահից հետո հիգին առաձնանալով մարմնից վերամարմնավորվում է նորածնի մեջ...Դրանով կյանքը նորից շարունակվում է:ԲԱյց
կան հոգու զարգացվածության տարբեր մակարդակներ և հնարավոր է ըստ այդ մակարդակի,հոգին չվերամարմնավորվի...
Անվերնագիր
19.06.2013, 23:13
Ըստ իս,մահից հետո հիգին առաձնանալով մարմնից վերամարմնավորվում է նորածնի մեջ...Դրանով կյանքը նորից շարունակվում է:ԲԱյց
կան հոգու զարգացվածության տարբեր մակարդակներ և հնարավոր է ըստ այդ մակարդակի,հոգին չվերամարմնավորվի...
այսինքն հոգին ֆորմատ են անում հետո դնում են նործանի մեջ, որ ի՞նչ անեն :))
այսինքն հոգին ֆորմատ են անում հետո դնում են նործանի մեջ, որ ի՞նչ անեն :))
ջ
որ հոգուդ զարգացվածության աստիճանը բարձրանա ու էլ մարդ չլինես
Անվերնագիր
19.06.2013, 23:20
ջ
որ հոգուդ զարգացվածության աստիճանը բարձրանա ու էլ մարդ չլինես
բան չջոկեցի: Զարգացվածության աստիճանը ո՞րն ա, էտ ի՞նչ կապ ունի մարդ լինել-չլինելու հետ
բան չջոկեցի: Զարգացվածության աստիճանը ո՞րն ա, էտ ի՞նչ կապ ունի մարդ լինել-չլինելու հետ
եթե դա քեզ հետաքրքրումա էզոտերիկա ․բաժնի գրքերը կարդա
Отправлено с моего ASUS Transformer Pad TF300TG через Tapatalk
Անվերնագիր
20.06.2013, 01:01
եթե դա քեզ հետաքրքրումա էզոտերիկա ․բաժնի գրքերը կարդա
Отправлено с моего ASUS Transformer Pad TF300TG через Tapatalk
իսկ չի լինի մեր մեջ մի երկու բառով ասես՝ էտ ինչա :))
Հ.Գ.լավնա պլանշետը :P
իսկ չի լինի մեր մեջ մի երկու բառով ասես՝ էտ ինչա :))
Հ.Գ.լավնա պլանշետը :P
երկու բառով չեմ կարա,ավելի ճիշտ չես հասկանա))
Отправлено с моего ASUS Transformer Pad TF300TG через Tapatalk
Անվերնագիր
20.06.2013, 09:43
երկու բառով չեմ կարա,ավելի ճիշտ չես հասկանա))
Отправлено с моего ASUS Transformer Pad TF300TG через Tapatalk
:D,
Նոր յեքա մեծ բան էի գրել էզոտերիկայի մասին բայց ջնջվեց, ավելի ճիշտ հոգուս զարգացվածության աստիճանը բարձրացավ ու ես էլ մարդ չեմ :)) :
VisTolog
20.06.2013, 13:45
:D,
Նոր յեքա մեծ բան էի գրել էզոտերիկայի մասին բայց ջնջվեց, ավելի ճիշտ հոգուս զարգացվածության աստիճանը բարձրացավ ու ես էլ մարդ չեմ :)) :
Հոգուտ զարգացվածության աստիճանը էս կյանքումա լինում ու կախված զարգացվածությունից մեռնելուց հետո մի բան լինում ես:
Անվերնագիր, քեզ հավաք պահի[/QUOTE]
Մոդերատորական. հիշեցնեմ, որ թեման «Զվարճալի» բաժնում չէ։ Թեմայից դուրս նկարն ու դրա արձագանքը ջնջվել են։ Եթե թեմային համապատասխան ասելիք չունեք, գրառում մի արեք։
melancholia
20.06.2013, 15:27
Անկեղծ ասած, չեմ ուզում հավատալ, որ մեր մարդկային էությունը զուտ բջիջների հավաքածու է, կամ սպիտակուցա.......ինչա կազմության մի նյութի արդյունք: Մարդ արարածը պիտի որ ավելի մեծ ու հզոր մի բան լինի: չգիտեմ ինչ անուն տալ դրան, գուցե հոգի՞, որը ունի տիեզերական ծագում, կամ, ինչպես ասում են ՝ անմահ սուբստանցիա: Եթե հարցը դիտարկվի կրոնական տեսակետներից, ապա պիտի համարենք ուղղակի, որ կա կյանք մահից հետո: ԵԹԵ սուբյեկտիվ կարծիք արտահայտելու լինեմ, ուղղակի ուզում եմ հավատալ, որ մահով ամենինչ չի ավարտվում....բայց հավատում եմ արդյոք դրան՞ նուրբ հարց է
Մեկ-մեկ, երբ ինքս մտածում եմ մահվան մասին, ինչպես նաև հոգու գոյության մասին, տարբեր տարբերակների վրա եմ կանգ առնում: Եթե նայենք կենսաբանության տեսանկյունից, մարդու ֆիզիկական գոյության ընդհատումով, վերջ մարդու կյանքին: Բայց մարդը կարծես թե չի ուզում հավատալ, որ դրանով իր կյանքը ավարտվում է: Ավելին, շատերը առաջ քաշելով հոգու գոյության փաստը, հավատում են, որ կյանքը մահվանից հետո ոչ միայն շարունակվում է, այլև ուրիշ կյանքում է հայտնվում:
Ես հստակ չեմ կարող ասել, թե հավատու՞մ եմ արդյոք հոգու գոյությանը: Ինձ թվում է, թե գիտնականներն անգամ հստակ դրան չեն հավատում:
Երբեմն էլ մտածում եմ, որ անխուսափելի մահվան վախը հաղթահարելու համար է մարդը ուզում հավատալ, որ մահվանից հետո, այնուամենայնիվ, ինքը ապրելու է, քանի որ ունի հոգի, որը անմահ է:
lusattik
24.06.2013, 12:18
իսկ ես հավատում եմ հոգու գոյությանը և չեմ էլ ուզում խորանալ...էսպես ինձ ավելի ապահով ու լավ եմ զգում... ճշմարիտ է այն, ինչ օգտակար է...
VisTolog
24.06.2013, 14:31
իսկ ես հավատում եմ հոգու գոյությանը և չեմ էլ ուզում խորանալ...էսպես ինձ ավելի ապահով ու լավ եմ զգում... ճշմարիտ է այն, ինչ օգտակար է...
Խորանալը ևս ճշմարիտ ու օգտակար է:
Խորանալը ևս ճշմարիտ ու օգտակար է:
Վիստ,հավատա ,ոչ միշտ...Ասենք իմացար հետո՞,մարդուն տվածա էս կյանքը ապրի առանց էտ ինֆորմացիայի,թող ապրի հանգիստ ,խաղաղ,առանց իմանալու դժոխք կա,դրախտ կա,թե հոգի կա,չկա..
VisTolog
24.06.2013, 15:29
Վիստ,հավատա ,ոչ միշտ...Ասենք իմացար հետո՞,մարդուն տվածա էս կյանքը ապրի առանց էտ ինֆորմացիայի,թող ապրի հանգիստ ,խաղաղ,առանց իմանալու դժոխք կա,դրախտ կա,թե հոգի կա,չկա..
1. Եթե կա, ուրեմն կարելիա իմանալ:
2. Եթե իմացավ, ուրեմն կարա համ լավի համար օգտագործի, համ էլ վատի:
Կոնկրետ ես ուզզում եմ օգտագործելով սև և մութ ուժերը դառնամ աշխարհի տիրակալը::love
Քայլեմ ջրերի վրայով, կույրին տեսողություն տամ, հաշմանդամին կանգնեցնեմ, խուլին լսողություն տամ, գրիպ ու անգինա բուժեմ ձեռքիս մի հպումով... է՜հ:roll
Stranger_Friend
24.06.2013, 23:33
Ավելի լավ է հավատալ մի բանի որը չկա, քան չհավատալ մի բանի, որը կա:
Ոչ ոք չի կարող հաստատ ասել ինչ կա կյանքում, ուր մնաց մահից հետո.
Իսկ երկրորդ կյանքին հավատալն իր շատ դրական կողմերն ունի, դրանից են մահացածին հարգում՝ թող վախենան նրա հոգուց, եթե դա չարեցին քիչ հետո մահացածների դիակի հետ սովորական կենդանու մսի կերպ կվերաբերվեն, հետո նաև կենդանի մարդու հետ...
1. Եթե կա, ուրեմն կարելիա իմանալ:
2. Եթե իմացավ, ուրեմն կարա համ լավի համար օգտագործի, համ էլ վատի:
Կոնկրետ ես ուզզում եմ օգտագործելով սև և մութ ուժերը դառնամ աշխարհի տիրակալը::love
Քայլեմ ջրերի վրայով, կույրին տեսողություն տամ, հաշմանդամին կանգնեցնեմ, խուլին լսողություն տամ, գրիպ ու անգինա բուժեմ ձեռքիս մի հպումով... է՜հ:roll
1.Ի՞նչ կա,ոչ մեկ չի կարա դրա մասին խոսի
2.իսկ ի՞Նչ գիտես ինքը ճիշտը կիմանա,մահից հետոյի մասին հազար ու մի պատկերացում կա,թե՛ լավ ,թե՛ վատ
ինձ չես մոռացել չէ՞:roll
Mephistopheles
25.06.2013, 22:58
Պարզելու միակ ձևը մեռնելն ա, բայց չգիտես ինչի ոչ ոք չի ուզում մեռնի…
Stranger_Friend
26.06.2013, 00:48
Պարզելու միակ ձևը մեռնելն ա, բայց չգիտես ինչի ոչ ոք չի ուզում մեռնի…
Ինչքան կարանք կյանքը բացահայտենք, մեռնելը հա էլ կա.
Mephistopheles
26.06.2013, 01:02
Ինչքան կարանք կյանքը բացահայտենք, մեռնելը հա էլ կա.
Կյանքն ու մահը, դրանք անբաժան են… կյանքը սահմանվում ա մահով, եթե չլինի մահը կյանքը չի արժևորվի ու իմաստ չի ունենա… կյանքը հասկանալու համար մահվան գործւնը պարտադիր ա… մահվանից հետո կյանքը, դա մահվան հետ չհաշտվելու ու մահվան սարսափը մեղմացնելու ձև ա, որը մանիպուլյացվում ա կրոնի կողմից…
Կյանքն ու մահը, դրանք անբաժան են… կյանքը սահմանվում ա մահով, եթե չլինի մահը կյանքը չի արժևորվի ու իմաստ չի ունենա… կյանքը հասկանալու համար մահվան գործւնը պարտադիր ա… մահվանից հետո կյանքը, դա մահվան հետ չհաշտվելու ու մահվան սարսափը մեղմացնելու ձև ա, որը մանիպուլյացվում ա կրոնի կողմից…
Mephistopheles ջան, լրիվ համաձայն եմ: Բորխեսի <<Անմահները>> լրիվ էդ թեմայով է: Ուրախ կլինեմ, եթե հետաքրքրի՝ http://noyem.blogspot.com/2013/07/blog-post_576.html
Երևի ամեն ինչ մահվանից հետո է սկսվում...այսինքն՝ վերջակետ է դրվում, որից էլ այն կողմ ոչ մի բան հնարավոր չէ գրել: Բայց դրանից սկսվում է նոր, իրական սկիզբ՝ միևնույն շրջանակից դուրս չգալու ու հարցերի պատասխաններ այլևս չորոնելու շրջան: Վերջ:
Մահ... իսկ հետո՞, ի՞նչ հետո, հետո` պիզդեց:
Sambitbaba
15.12.2013, 07:22
Մահ... իսկ հետո՞, ի՞նչ հետո, հետո` պիզդեց:
Կներես, բայց էնպիսի տպավորություն է, որ գովասանքների ծանրության տակից չկարողացար դուրս գալ…
Ափսոս…:(
Sambitbaba
15.12.2013, 07:44
Խորանալը ևս ճշմարիտ ու օգտակար է:
Վերջին հաշվով՝ այո:
Բայց ցավոք, մարդ խորանում է միայն այն ուղղությամբ, ինչ ուղղությամբ արդեն նախնական կարծիք է կազմել: Իսկ եղած ինֆորմացիան էլ այնքան շատ է այսօր ցանկացած թեմայի վերաբերյալ, և այնքան շատ նորություններ ես ստանում արդեն իսկ գիտեցածդ թեմայի մասին, որ նոր բաների ոչ ժամանակ է մնում, ոչ էլ հավես:
Իսկ ի՞նչ, եթե նախնական գիտելիքներդ սխալ էին… Ստացվում է, որ վերջում տիրապետում ես "խորացած" սխալ գիտելիքների:
Իսկ այ, լրիվ այլ բան է, եթե խորանալուց առաջ կարողանաս մի կողմ նետել բոլոր նախնական գիտելիքներդ ու թեմային մոտենաս ամբողջովին դատարկված… կամ՝մաքրված…
Քայլեմ ջրերի վրայով, կույրին տեսողություն տամ, հաշմանդամին կանգնեցնեմ, խուլին լսողություն տամ, գրիպ ու անգինա բուժեմ ձեռքիս մի հպումով... է՜հ
Իզուր հոգոց մի հանիր. լուրջ ցանկության դեպքում այս թվարկածներդ էլ լրիվ հնարավոր բաներ են…;)
Sambitbaba
15.12.2013, 07:56
Ասենք իմացար հետո՞,մարդուն տվածա էս կյանքը ապրի առանց էտ ինֆորմացիայի,թող ապրի հանգիստ ,խաղաղ,առանց իմանալու դժոխք կա,դրախտ կա,թե հոգի կա,չկա..
Իսկ դու որտեղի՞ց ես վերցրել, որ մարդուն հենց դա է տրված… Եթե իրոք դա է տրված, ուրեմն ինչու՞ են բոլորն անխտիր ընկել ու կյանքի իմաստ ման գալիս…
Միգուցէ հենց դա՞ է մեր կյանք գալու նպատակը. այդ ինֆորմացիան որոնելն ու գտնելը…:think
Sambitbaba
15.12.2013, 09:29
Կյանքն ու մահը, դրանք անբաժան են… կյանքը սահմանվում ա մահով, եթե չլինի մահը կյանքը չի արժևորվի ու իմաստ չի ունենա… կյանքը հասկանալու համար մահվան գործւնը պարտադիր ա… մահվանից հետո կյանքը, դա մահվան հետ չհաշտվելու ու մահվան սարսափը մեղմացնելու ձև ա, որը մանիպուլյացվում ա կրոնի կողմից…
Եթե չլինի մահը՝ կյանքը չի արժեվորվի ու իմաստ չի ունենա...
В принципе, համաձայն եմ, բայց մի տեսակ համ մեխին խփել է ստացվում, համ նալին...
Լավ, ասենք թե: Եթե համարում ենք, որ կյանքն ինչ-որ՝ կամ լավ, կամ վատ, - արժեք է ստանում միայն և միայն մահվան հետ համեմատվելու դեպքում, - նշանակու՞մ է արդյոք, որ մահն էլ անպայման իրենից ինչ-որ արժեք է ներկայացնում՝ կամ լավ, կամ էլ վատ: Բայց ո՞վ գիտի, թէ ինչ արժեք ունի մահը... Կենդանի եղածներից որևէ մեկը գիտի՞ մահվան արժեքը... Կարո՞ղ է արդյոք կենդանի մարդն իմանալ այն բանի արժեքը, ինչին ինքը ծանոթ չէ: Դու գիտե՞ս, թե ինչ համ ունի այն միրգը, որը կյանքումդ երբեք չես կերել...
Բայց որ կյանքը հասկանալու համար մահվան գործոնը պարտադիր է՝ համաձայն եմ: Եվ սակայն, մի բան արժեք կարող է ունենալ միայն այն դեպքում, երբ այն հնարավորություն ունի համեմատվելու մեկ այլ բանի հետ: Այսինքն, եթե ես ցանկանում եմ արժեքավորել մի բան՝ մի այլ բանի հետ համեմատելով, - ուրեմն ես պետք է ծանոթ լինեմ սրանցից թե մեկին, և թե մյուսին, ճի՞շտ է: Օրինակ, ինչպե՞ս ես կարող եմ որևէ կերպ արժեքավորել Խաչատուր Աբովյանին Թոմաս Էլիոտի համեմատ, եթե ծանոթ չեմ Թոմաս Էլիոտի ստեղծագործություններին:
Մինչև այս տեղը՝ ասածիցս գոնե ես, ինչ-որ բան հասկանում եմ: Բայց հետո՞...
Լավ, ասենք թե լավից-վատից քարշ տվեցի կյանքս ու վերջում եկա եզրակացության, որ լավ կյանք եմ ապրել, կամ զիբիլ կյանք եմ ապրել... Եվ սակայն իմ այդ եզրակացություններով ես առայժմ օդ եմ կրակում, որովհետև առայժմ կյանքս ոչ մի բանի հետ համեմատել չեմ կարող, քանզի միակ բանը, որ գիտեմ, դա կյանքն է, և ուրիշ ոչինչ: Որովհետև այն, ինչի հետ կարող եմ համեմատել կյանքս, ես դեռ չգիտեմ, չեմ ապրել. ես դեռևս մահ չեմ ապրել... Դեռ նոր պետք է մահանամ...
... Մահացա վերջապես...
Ու եթե լենք ձեզ՝ աթեիստներիդ, ուրեմն ամեն ինչ վերջացավ, ճի՞շտ է: Ուրեմն, եթե ամեն ինչ վերջացավ, այս բոլոր ասված խոսքերը, մեր ծակ փիլիսոփայությունները՝ լրիվ իզուր բա՞ն էին... յուղ վառոցի՞...
Իսկ եթե ձեզ չլսենք, ուրեմն ստացվում է, որ հիմա միայն, ապրելով իմ մահը, ես հնարավորություն ունեմ արժեքավորել անցածս կյանքը, հասկանալ, ինչպիսին էր այն. լա՞վն էր, թե՞ վատը, երջանի՞կ էր, թե՞ դժբախտ, արժանավայե՞լ կյանք էր, թե" զիբիլ կյանք...
Օքեյ, ասենք թե այս հարցն էլ պարզեցինք: Հետո՞... Ո՞րն է այս ամենի իմաստը: Ինչների՞ս է այդ ամենը, գնահատականները, արժեքավորումները, եթե մենք արդեն չկանք:
Երկու հարց է ծագում.
ա) Եթե մահը վերջն է, - ինչպե՞ս է հնարավոր մահով հասկանալ կյանքը, քանզի եթե մահով դու վերջացել ես, ինչպե՞ս կարող ես ինչ-որ բան հասկանալ;
բ) Եթե այնուհանդերձ հասկացել ես ինչ-որ բան, - հասկացել ես, որ ի՞նչ անես... չէ՞ որ դու այլևս չկաս...
Մեֆ ջան, չե՞ս կարծում, որ մի բան պակասում է այստեղ (մենակ թե խնդրում եմ, կրոնը մեջ մի գցիր նորից)...
Սամ ջան զարմանում եմ, ի՞նչի այդքան մոտիկ ընդունեցիր գրածս, բայց ոչինիչ, հարմար առիթ է մի քիչ բանավիճելու, չէ՞:
Բայց ցավոք, մարդ խորանում է միայն այն ուղղությամբ, ինչ ուղղությամբ արդեն նախնական կարծիք է կազմել: Իսկ եղած ինֆորմացիան էլ այնքան շատ է այսօր ցանկացած թեմայի վերաբերյալ, և այնքան շատ նորություններ ես ստանում արդեն իսկ գիտեցածդ թեմայի մասին, որ նոր բաների ոչ ժամանակ է մնում, ոչ էլ հավես:
Իսկ ի՞նչ, եթե նախնական գիտելիքներդ սխալ էին… Ստացվում է, որ վերջում տիրապետում ես "խորացած" սխալ գիտելիքների:
Սամ ջան, եթե գրածդ կոնկրետ թեմային է վերաբերվում, ապա էս թեմային վերաբերվող ցանկացած կարծիք իմ համար ճիշտ է, որովհետև բոլորն էլ հավասարազոր են, ընդամենը կարծիք են: Ոչ մեկ բացի կարծիքից, իրա պատկերացումներից ավելի բան չի կարող ասել էս թեմայի շուրջ: Հետո էլ Սամ ջան ոչ միշտ է տենց, ու էդքան էլ համաձայն չեմ, որ մարդիկ ինչի մասին կարծիք են կազմում, դրա մասին են մենակ սկսում մտածել/խորանալ: Ու անպայման չի, որ նույն ուղղությամբ խորանանք, չէ՞ որ եթե մեկը տրամաբանաորեն, փաստարկված բան է ասում, որը ուղղակի չես կարող չընդունել, դա ուղղակիորեն ազդում է քո արդեն իսկ ձևավորված կարծիքի վրա:
Լավ, ասենք թե: Եթե համարում ենք, որ կյանքն ինչ-որ՝ կամ լավ, կամ վատ, - արժեք է ստանում միայն և միայն մահվան հետ համեմատվելու դեպքում, - նշանակու՞մ է արդյոք, որ մահն էլ անպայման իրենից ինչ-որ արժեք է ներկայացնում՝ կամ լավ, կամ էլ վատ: Բայց ո՞վ գիտի, թէ ինչ արժեք ունի մահը... Կենդանի եղածներից որևէ մեկը գիտի՞ մահվան արժեքը... Կարո՞ղ է արդյոք կենդանի մարդն իմանալ այն բանի արժեքը, ինչին ինքը ծանոթ չէ: Դու գիտե՞ս, թե ինչ համ ունի այն միրգը, որը կյանքումդ երբեք չես կերել...
Մենք գիտենք ինչ արժեք ունի մեր համար: Մենք չենք կերել, բայց տեսել ենք ոնց են ուտում, ու տեսել ենք թե դա կոնկրետ մեր վրա ինչ ազդեցություն է թողում: Դրա համար լրիվ արդարեցված է մահի մասին մեր վատ վերաբերմունքը, չէ՞ որ ցանկացած մահից հետո էլ մենք մեզ վատ ենք զգում, դա մեր համար կորուստ է: Ես չեմ հասկանում էն մարդկանց կարծիքը, ովքեր կարծում են որ մահը սկիզբ է, լավ բան է, կամ եսիմինչ ա, դա կներեք, բայց իմ համար ինքնախաբեւոյթուն է: Մահը` մահ է: Բոլորս էլ գիտեք, որ մահը մեզ ցավ է պատճառում, մենք դրանից տխրում ենք: Վերջ, մահացար` գոնե մնացած բոլորի համար` քո հարզատների, քեզ թանկ մարդկանց համար, կորար, դու չկաս էլ իրանց համար, հիմա կարևոր ա դու կեթաս ուկրանիացի ծտերի հետ սաունայում ամբողջ կյանքդ կապրես, թե կրակների մեջ կվառվես: Մեկ է, քո բոլոր արժեքները քո մահանալուց հետո կորած են, որովհետև էդ արժեքները քո մտերիմների մեջ են, ոչ թե քո: Էն մարդը, որ ոչ մեկին չունի, ինքը իրանով, ա թեկուզ մի մարդ չունի, որին կարող է սիրել, էդ մարդը արդեն իսկ մահացած է:
... Մահացա վերջապես...
Ու եթե լենք ձեզ՝ աթեիստներիդ, ուրեմն ամեն ինչ վերջացավ, ճի՞շտ է: Ուրեմն, եթե ամեն ինչ վերջացավ, այս բոլոր ասված խոսքերը, մեր ծակ փիլիսոփայությունները՝ լրիվ իզուր բա՞ն էին... յուղ վառոցի՞...
Իսկ եթե ձեզ չլսենք, ուրեմն ստացվում է, որ հիմա միայն, ապրելով իմ մահը, ես հնարավորություն ունեմ արժեքավորել անցածս կյանքը, հասկանալ, ինչպիսին էր այն. լա՞վն էր, թե՞ վատը, երջանի՞կ էր, թե՞ դժբախտ, արժանավայե՞լ կյանք էր, թե" զիբիլ կյանք...
Սա՛մ, ի՞նչ ա պետք է մահանաս, որ հետո հասկանաս լա՞վ էր, թե վատ: Ինձ պետք չի ես մահանամ նոր հասկանամ, կյանքը իմն ա, ոնց էլ ես ապրեմ դա լավ ա ու արժեքավոր:
Անվերնագիր
15.12.2013, 15:23
Մահ... իսկ հետո՞, ի՞նչ հետո, հետո` պիզդեց:
Արամ, էս ի՞նչ արիր:Աշխարհի բոլոր կրոնները էս թեմայով հազարավոր հատորներ են գրել ու ջնջել, կեսին վառել, մեկին՝ նույնիսկ խաչել, իսկ դու բռնիր ու մի բառով ճպցրիր:
Sambitbaba
15.12.2013, 19:46
Սամ ջան զարմանում եմ, ի՞նչի այդքան մոտիկ ընդունեցիր գրածս, բայց ոչինիչ, հարմար առիթ է մի քիչ բանավիճելու, չէ՞:
Մոտիկ չընդունեցի, Արամ ջան, տխուր ընդունեցի: Եթե մահվան մասին կարծիքդ նամակով ի´նձ գրած լինեիր, - բառ անգամ չէի ասի: Բայց էստեղ... հրապարակայնորեն... Հազար ու մի մարդ է կարդում գրածդ, հազար մտածելակերպի... տարիքի... Դու կուզեի՞ր, օրինակ, որ այս գրածդ տասնհինգամյա քույրիկդ կարդար... կամ մայրդ... կամ տատիկդ...
Լսիր, իսկ միգուցէ ռուսերենի՞ց ես վատ, որովհետև այսքան ժամանակ դեռևս քո մեջ այդքան ցինիզմ չէի նկատել... կամ էլ հարբած էիր...
Կներես էլի, նեղացնելու մտքի նշույլ անգամ չունեի, Արամ ջան: Ուղղակի նման բաները համարյա ֆիզիկական ցավ են պատճառում և չասել չէի կարող...
Սամ ջան, եթե գրածդ կոնկրետ թեմային է վերաբերվում, ապա էս թեմային վերաբերվող ցանկացած կարծիք իմ համար ճիշտ է, որովհետև բոլորն էլ հավասարազոր են, ընդամենը կարծիք են: Ոչ մեկ բացի կարծիքից, իրա պատկերացումներից ավելի բան չի կարող ասել էս թեմայի շուրջ: Հետո էլ Սամ ջան ոչ միշտ է տենց, ու էդքան էլ համաձայն չեմ, որ մարդիկ ինչի մասին կարծիք են կազմում, դրա մասին են մենակ սկսում մտածել/խորանալ: Ու անպայման չի, որ նույն ուղղությամբ խորանանք, չէ՞ որ եթե մեկը տրամաբանաորեն, փաստարկված բան է ասում, որը ուղղակի չես կարող չընդունել, դա ուղղակիորեն ազդում է քո արդեն իսկ ձևավորված կարծիքի վրա:
Իհարկե թեմային է վերաբերվում, Արամ ջան: Բայց կոնկրետ այսպես գրածս վերաբերվում է կոնկրետ Մեֆի գրածին, քանզի եթե ես ինքս ուղղակի կարծիք գրեի, լրիվ այլ կերպ կշարադրեի մտքերս... Իսկ այստեղ ստացվեց, որ նույնիսկ կարծիք էլ չեմ գրել, այլ ուղղակի փորձել եմ տրամաբանորեն հասկանալ Մեֆի ասածները:
Ճիշտն ասած, երբ վերջին անգամ՝ քեզանից առաջ, - թարմացրել էին այս թեման, ուզեցա մի բան գրել: Բայց գրելուց առաջ որոշեցի կարդալ բոլոր գրառումներն ամենասկզբից: Կարդացի: Ահագին լավ, հետաքրքիր բաներ կային գրված... Բայց մինչև հասա վերջին, հասկացա, որ գրելու դեպքում շատ երկար եմ գրելու, համ ժամանակ չկար, համ էլ, ճիշտն ասած, ալարեցի ու որոշեցի ընդհանրապես չգրել:
Իսկ հիմա՝ դու պատճառ դարձար: Շատերի պես, ես էլ եմ սիրում գրառումներդ կարդալ, ինչ անեմ... Մտա, կոպտեցի... Դե, ասեցի, ձեռքի հետ երեխեքին մի երկու բան էլ ես ասեմ...
Վիստին գրածս այնքան էլ լավ չընկալեցիր, Արամ ջան: Ասածս այն էր, որ մարդ ամեն ինչի մասին սկսում է ինֆորմացիա հավաքել, ելնելով իր նախնական գիտելիքներից այդ մասին, այսինքն, արդեն իսկ որոշակի գիտելիքներ ունենալով: Ինչպես օրինակ դու, ունենալով որոշակի նախնական գիտելիքներ մահվան մասին, մեկ բառով հայտնեցիր քո կարծիքը::) Եվ հիմա արդեն, եթե հարյուր տարբեր կարծիքներ լսես նույն թեմայով, ավելի հավակնելու ես նրանց, որոնք մոտ են քո նախնական գիտելիքներին, անկախ նրանից, ճի՞շտ էին քո նախնական գիտելիքները, թե՞ սխալ: Իսկ եթե կարողանայիր մինչև այդ հարյուր կարծիքներին ծանոթանալն ազատվել, դատարկել քեզ քո նախնական գիտելիքներից...
Հետո, Արամ ջան, երբ ասում ես "փաստարկված բան", - ի՞նչ ի նկատի ունես: Դու ուզում ես, որ ես փաստարկված ապացույց բերեմ, որ մահը՝ լավ բա՞ն է...
Լրիվ արդարեցված է մահի մասին մեր վատ վերաբերմունքը, չէ՞ որ ցանկացած մահից հետո էլ մենք մեզ վատ ենք զգում, դա մեր համար կորուստ է: Ես չեմ հասկանում էն մարդկանց կարծիքը, ովքեր կարծում են որ մահը սկիզբ է, լավ բան է, կամ եսիմինչ ա, դա կներեք, բայց իմ համար ինքնախաբեւոյթուն է: Մահը` մահ է: Բոլորս էլ գիտեք, որ մահը մեզ ցավ է պատճառում, մենք դրանից տխրում ենք: Վերջ, մահացար` գոնե մնացած բոլորի համար` քո հարզատների, քեզ թանկ մարդկանց համար, կորար, դու չկաս էլ իրանց համար, հիմա կարևոր ա դու կեթաս ուկրանիացի ծտերի հետ սաունայում ամբողջ կյանքդ կապրես, թե կրակների մեջ կվառվես: Մեկ է, քո բոլոր արժեքները քո մահանալուց հետո կորած են, որովհետև էդ արժեքները քո մտերիմների մեջ են, ոչ թե քո: Էն մարդը, որ ոչ մեկին չունի, ինքը իրանով, ա թեկուզ մի մարդ չունի, որին կարող է սիրել, էդ մարդը արդեն իսկ մահացած է:
Ցանկացած մահ՝ քո մահը չէ, սիրելիս: Եվ ցանկացած մահի դեպքում ցավ ապրում ես ոչ թե դու, այլ քո էգոն: Ցավ ապրում ես ոչ թե մոտիկիդ համար՝ նրա, ում կորցրել ես, - այլ ինքդ քո՝ սիրելիիդ համար, - ինչպե՞ս ես հիմա դու լինելու առանց տվյալ մահացածի... Մոտավորապես նույն վիճակն է ապրում երեխան, երբ կորցնում է սիրելի խաղալիքը:
Իսկ մի՞թե քո ցավը՝ հակառակ մարդուն է վերաբերվում: Այստեղ տեղին կլիներ օգտագործել այն գրածդ բառի սեռականորեն հակառակ տարբերակը...
Սևերն, օրինակ, իրենց մեռյալներին երգ ու պարով են ճանապարհում, քանզի համոզված են, որ իրենց մոտիկ մարդը, ազատվելով երկրային փորձություններից, վերջապես տուն է վերադառնում: Դա՝ նրանց կարծիքն է: Իսկ քո կարծիքն է, որ մահը՝ վերջն է:
Եկ քո խոսքերով հարցնեմ. իսկ դու քո կարծիքի փաստացի ապացույցն ունե՞ս...
Թե՞ փաստացի ապացույցներն աշխատում են միայն այլ կարծիքների դեպքում:
Սա՛մ, ի՞նչ ա պետք է մահանաս, որ հետո հասկանաս լա՞վ էր, թե վատ: Ինձ պետք չի ես մահանամ նոր հասկանամ, կյանքը իմն ա, ոնց էլ ես ապրեմ դա լավ ա ու արժեքավոր:
Ինձ թվաց, որ մենք այստեղ ավելի մահն ենք քննարկում, այլ ոչ թե կյանքը:
Իսկ եթե կյանքի մասին է խոսքը՝ շատ ճիշտ ես, Արամ ջան, կյանքի յուրաքանչյուր ակնթարթ իր մեջ մեծ արժեքներ է կրում: Բայց դա մարդ հասկանում է հիմնականում, եթե չասենք մահից հետո, գոնե ասենք՝ կյանքի վերջում... Իսկ ընթացքում, հասկանու՞մ ես, այդ արժեքները փոփոխվելու շատ մեծ հակում ունեն...
Հիշիր, վերջերս էր, որ դու ինքդ, համարյա այս բառերով ինձ ասացիր, որ երեք տարի առաջվա Արամի արժքները լրիվ արժեզրկվել են այսօրվա Արամի աչքերին... Իսկ պատկերացնու՞մ ես, թե քանի այդպիսի երեքտարիներ են քեզ սպասվում և որքան արժեզրկումներ...
Ջո՞կ...;)
Մոտիկ չընդունեցի, Արամ ջան, տխուր ընդունեցի: Եթե մահվան մասին կարծիքդ նամակով ի´նձ գրած լինեիր, - բառ անգամ չէի ասի: Բայց էստեղ... հրապարակայնորեն... Հազար ու մի մարդ է կարդում գրածդ, հազար մտածելակերպի... տարիքի... Դու կուզեի՞ր, օրինակ, որ այս գրածդ տասնհինգամյա քույրիկդ կարդար... կամ մայրդ... կամ տատիկդ...
Լսիր, իսկ միգուցէ ռուսերենի՞ց ես վատ, որովհետև այսքան ժամանակ դեռևս քո մեջ այդքան ցինիզմ չէի նկատել... կամ էլ հարբած էիր...
Կներես էլի, նեղացնելու մտքի նշույլ անգամ չունեի, Արամ ջան: Ուղղակի նման բաները համարյա ֆիզիկական ցավ են պատճառում և չասել չէի կարող...
Սամ էս ի՞նչ ես ասում, սենց բան չեն ասում ապեր, էս ինչ ցավոտ ես ընդունել, գնա բոլոր հեռուստաընկերությունները վառի, գնա բոլոր թարգմանված ֆիլմերը վառի, հանկարծ ձերոնց չթողես կինո նայեն..., էլ ի՞նչ ասեմ...լավ էլի, սենց բան չէի սպասում, որ կասես: Իմաստ չեմ գնտում էս թեմայի մասին խոսալու, համենայն դեպս մենակ էն պատճառով, որ նման գրառում ես արել: Սամ ջան ցավում եմ, ո՞նց էլ էդքան ֆիզիկական ցավերին դիմանում ես:
Ասածս այն էր, որ մարդ ամեն ինչի մասին սկսում է ինֆորմացիա հավաքել, ելնելով իր նախնական գիտելիքներից այդ մասին, այսինքն, արդեն իսկ որոշակի գիտելիքներ ունենալով: Ինչպես օրինակ դու, ունենալով որոշակի նախնական գիտելիքներ մահվան մասին, մեկ բառով հայտնեցիր քո կարծիքը::) Եվ հիմա արդեն, եթե հարյուր տարբեր կարծիքներ լսես նույն թեմայով, ավելի հավակնելու ես նրանց, որոնք մոտ են քո նախնական գիտելիքներին, անկախ նրանից, ճի՞շտ էին քո նախնական գիտելիքները, թե՞ սխալ: Իսկ եթե կարողանայիր մինչև այդ հարյուր կարծիքներին ծանոթանալն ազատվել, դատարկել քեզ քո նախնական գիտելիքներից...
Հետո, Արամ ջան, երբ ասում ես "փաստարկված բան", - ի՞նչ ի նկատի ունես: Դու ուզում ես, որ ես փաստարկված ապացույց բերեմ, որ մահը՝ լավ բա՞ն է...
Չէ Սամ, կրկնվեմ եղբայր, մենք շատ բաների մասին ինֆորմացիա ենք հավաքում, նույնիսկ առաց պատկերացում ունենալու դրա մասին: Ես մահվան մասին գիտելիքներ չունեմ: Ես ո՛չ գիտեմ, որ մահանում են ի՞նչ են զգում, ոչ գիտեմ հետո ի՞նչ են զգում, կամ վապշե ինչի՞ց են մահանում: Հլը Սամ ասա էլի, հլը դատարկեմ սաղ էդ կարծիքները, ինձ ասա տենամ ի՞նչ ես ասելու, որ հիմիկվա կառուցված կարծիքիցս տրամաբանական լինի: Սարկազմ չկա գրածիս մեջ, դու ինձ գիտես, եթե մի բան ավելի տրամաբանական ա քան իմը, ես հաստատ կընդունեմ դա:
Չէ չեմ ուզում փաստարկված ապացույց բերես, որ լավ բան է, ես ուզում եմ ապացույց, որ գոնե թույլ կտա մտածել, որ մահը լավ բան է: Թույլ կտա, այսինքն հիմք կհանդիսանա, անպայման չի դա լինի էդ երևույթի ապացույցը:
Ցանկացած մահ՝ քո մահը չէ, սիրելիս: Եվ ցանկացած մահի դեպքում ցավ ապրում ես ոչ թե դու, այլ քո էգոն: Ցավ ապրում ես ոչ թե մոտիկիդ համար՝ նրա, ում կորցրել ես, - այլ ինքդ քո՝ սիրելիիդ համար, - ինչպե՞ս ես հիմա դու լինելու առանց տվյալ մահացածի... Մոտավորապես նույն վիճակն է ապրում երեխան, երբ կորցնում է սիրելի խաղալիքը:
Իսկ մի՞թե քո ցավը՝ հակառակ մարդուն է վերաբերվում: Այստեղ տեղին կլիներ օգտագործել այն գրածդ բառի սեռականորեն հակառակ տարբերակը...
Սևերն, օրինակ, իրենց մեռյալներին երգ ու պարով են ճանապարհում, քանզի համոզված են, որ իրենց մոտիկ մարդը, ազատվելով երկրային փորձություններից, վերջապես տուն է վերադառնում: Դա՝ նրանց կարծիքն է: Իսկ քո կարծիքն է, որ մահը՝ վերջն է:
Եկ քո խոսքերով հարցնեմ. իսկ դու քո կարծիքի փաստացի ապացույցն ունե՞ս...
Չէ Սամ ճիշտ չես ասում, ես կարող եմ ցավ ապրել, օրինակ` ի՞նչ է անելու Մարգոն առանց Սերոժի: Ես կարղ եմ ցավ ապրել, որ իր նման մարդը հեռացավ աշխարհից և այլն: Չեմ ընդունում, չէ՛:
Չունեմ ապացույց Սամ, չեմ կարա ապացուցեմ, բայց ինչքան էլ որ մեր պատկերացումները սուբյեկտիվ են, ես փորձում եմ մի քիչ գոնե մոտենալ օբյեկտիվությանը: Մենք ի՞նչ փաստեր ունենք, արի մի հատ նայենք իրար հետ:
Մարդը մահացավ`
Ինքը վերացավ աշխարհից, համենայն դեպս են աշխարհից որտեղ մենք ապրում ենք:
Մեր համար դա կորուստ ա, ցավ ա, թեկուզ և էգոի համար:
Սամ սրանք փաստեր են, որը հերքել չենք կարող: Ու ես` էսքանի վրա հիմնվելով, կարող եմ կարծիք կազմել, կրկնում եմ կարծիք, որ մահը վերջն է` դրանից հետո բան չկա: Նայի Սամ, կրկնում եմ, սրանք իմ կարծիքի փաստացի ապացույցներ չեն, այլ ընդամենը փաստեր են, որոնց վրա էլ, որքան հնարավոր է օբյեկտիվ, փորձել եմ ձևավորել կարծիքս:
Sambitbaba
16.12.2013, 08:47
Ես մահվան մասին գիտելիքներ չունեմ:
Հա, չունես: Դու համարում ես երևի, որ քո գիտելիքները՝ կյանքի մասին են: Բայց կյանքի մասին էլ դու ունես ճիշտ նույնքան գիտելիք, որքան գիտելիք ունես մահվան մասին: Քանզի մարդու էությունն է դա. մի բանի մասին նա կարող է գիտելիք ձեռք բերել միայն այն դեպքում, երբ նա այդ բանը համեմատում է մեկ այլ բանի հետ: Միայն ձախի հետ համեմատելով է, որ դու ճանաչում ես աջը: Միայն ներքևի հետ համեմատելով է, որ ճանաչում ես վերևը: Տաքի հետ՝ սառը: Փափուկի հետ՝ կարծրը: Մութի հետ՝ լույսը: Եվ միայն մահի հետ համեմատելով է, որ կարող ես ճանաչել կյանքը: Իսկ քանի դեռ չունես այն, ինչի հետ պետք է համեմատես, - արտահայտածդ բոլոր կարծիքները, ենթադրությունները, ասածդ բոլոր խոսքերը, իմաստությունները, - ամեն ինչ, - լավագույն դեպքում՝ պատրանքներ են: Ինքնախաբեություն... Չէ, ավելի ճիշտ, վիճակախաղի տոմսի պես մի բան. կամ կկպնի, կամ ոչ. ասածդ կամ ճիշտ դուրս կգա վերջում, կամ ոչ...
Հ.Գ. "Դու" ասելով, ես նկատի ունեմ ոչ միայն քեզ, Արամ ջան, այլ յուրաքանչյուր անհատի և ինձ էնույնպես: Հանկարծ սխալ չհասկանաս:
Հլը Սամ ասա էլի, հլը դատարկեմ սաղ էդ կարծիքները, ինձ ասա տենամ ի՞նչ ես ասելու, որ հիմիկվա կառուցված կարծիքիցս տրամաբանական լինի: Սարկազմ չկա գրածիս մեջ, դու ինձ գիտես, եթե մի բան ավելի տրամաբանական ա քան իմը, ես հաստատ կընդունեմ դա:
Չէ չեմ ուզում փաստարկված ապացույց բերես, որ լավ բան է, ես ուզում եմ ապացույց, որ գոնե թույլ կտա մտածել, որ մահը լավ բան է: Թույլ կտա, այսինքն հիմք կհանդիսանա, անպայման չի դա լինի էդ երևույթի ապացույցը:
Հասկանում ես, Արամ ջան, եթե հարցը միայն ապացույցները լինեին... Հիմա եթե ես քեզ ասեմ՝ կարդա այս գիրքը, այն գիրքը, կարդա Մոուդի, կարդա հազար ու մի վերամարմնավորումների մասին, կարդա մեռած մարդկանց պատմությունները մահվան մասին, որ նրանք թելադրել են իրենց կենդանի ծանոթներին, - ուրիշ ի՞նչ կպատասխանես ինձ բացի այն, որ ես ինքս ցնորված եմ հերիք չի, դեռ քեզ էլ առաջարկում եմ այդ հեքիաթները կարդալ...
Բայց դա էլ ոչինչ... Ամբողջ հարցն այն է, ցանկանու՞մ եմ արդյոք ես քեզ ինչ-որ բան ապացուցել:
Չեմ ցանկանում:
Ոչ ապացուցել: Ոչ սովորեցնել: Ոչ՝ ինչպես հաճախ լսում եմ, - քարոզել:
Կյանքը՝ երկար է: Անվերջ է: Հավերժ է: Ընթացքում դու ինքդ քեզ համար ամեն ինչ կպարզես: Կգտնես քեզ անհրաժեշտ բոլոր ապացույցներն ու վերջում մի կողմ կնետես: Դու լիքը ժամանակ ունես դրա համար, մի ամբողջ հավերժություն:
Իսկ մահը... այն, ինչ մենք ենք պատկերացնում, - չկա: Այդպիսի մահ գոյություն չունի: Մահն ուղղակի անցում է, աստիճաններ՝ դեպի կյանքի հաջորդ մակարդակ, ավելի բարձր մակարդակ, որտեղ հասկանալի է ամեն ինչ և առկա են բոլոր ապացույցները:
Միակ բանը, որ կցանկանայի ասել քեզ. մի´ սահմանափակիր քո տրամաբանությունը քո գիտելիքներով, տրադիցիաներով, ստերեոտիպերով: Իսկ եթե հարցն ապացուցելուն է հասնում, առաջին հերթին փորձիր ապացուցել քեզ, որ դու՝ քո մարմինը չես: Հիշիր. դու՝ քո մարմինը չես: Քո մարմինը՝ գործիք է, տրված քեզ նրա համար, որ դու կարողանաս քո ֆիզիկական կյանքն ապրել այս ֆիզիկական աշխարհում: Այն՝ կատարյալ գործիք է: Անհավանական: Սքանչելի: Այնքան կատարյալ, անհավանական ու սքանչելի, որ հենց դրանով արդեն մեծ կասկածներ է ծնում. արդյո՞ք իմաստ ուներ այդքան ջանք թափել (ով էլ որ թափած լինի այդ ջանքը) և ստեղծել այդքան կատարյալ ու հիասքանչ գործիք, ընդամենը մի 70-80 տարի տևող, հիմնականում անփառունակ, կյանքի համար...
VisTolog
16.12.2013, 10:43
Վերջին հաշվով՝ այո:
Բայց ցավոք, մարդ խորանում է միայն այն ուղղությամբ, ինչ ուղղությամբ արդեն նախնական կարծիք է կազմել: Իսկ եղած ինֆորմացիան էլ այնքան շատ է այսօր ցանկացած թեմայի վերաբերյալ, և այնքան շատ նորություններ ես ստանում արդեն իսկ գիտեցածդ թեմայի մասին, որ նոր բաների ոչ ժամանակ է մնում, ոչ էլ հավես:
Իսկ ի՞նչ, եթե նախնական գիտելիքներդ սխալ էին… Ստացվում է, որ վերջում տիրապետում ես "խորացած" սխալ գիտելիքների:
Իսկ այ, լրիվ այլ բան է, եթե խորանալուց առաջ կարողանաս մի կողմ նետել բոլոր նախնական գիտելիքներդ ու թեմային մոտենաս ամբողջովին դատարկված… կամ՝մաքրված…
Իզուր հոգոց մի հանիր. լուրջ ցանկության դեպքում այս թվարկածներդ էլ լրիվ հնարավոր բաներ են…;)
Ես էդ թվարկածներս կարողանում եմ անեմ, ուղղակի որ իմանան, կասեն էս տղու մեջ սատանան ա մտել: :secret
Հա, չունես: Դու համարում ես երևի, որ քո գիտելիքները՝ կյանքի մասին են: Բայց կյանքի մասին էլ դու ունես ճիշտ նույնքան գիտելիք, որքան գիտելիք ունես մահվան մասին: Քանզի մարդու էությունն է դա. մի բանի մասին նա կարող է գիտելիք ձեռք բերել միայն այն դեպքում, երբ նա այդ բանը համեմատում է մեկ այլ բանի հետ: Միայն ձախի հետ համեմատելով է, որ դու ճանաչում ես աջը: Միայն ներքևի հետ համեմատելով է, որ ճանաչում ես վերևը: Տաքի հետ՝ սառը: Փափուկի հետ՝ կարծրը: Մութի հետ՝ լույսը: Եվ միայն մահի հետ համեմատելով է, որ կարող ես ճանաչել կյանքը: Իսկ քանի դեռ չունես այն, ինչի հետ պետք է համեմատես, - արտահայտածդ բոլոր կարծիքները, ենթադրությունները, ասածդ բոլոր խոսքերը, իմաստությունները, - ամեն ինչ, - լավագույն դեպքում՝ պատրանքներ են: Ինքնախաբեություն... Չէ, ավելի ճիշտ, վիճակախաղի տոմսի պես մի բան. կամ կկպնի, կամ ոչ. ասածդ կամ ճիշտ դուրս կգա վերջում, կամ ոչ...
Հ.Գ. "Դու" ասելով, ես նկատի ունեմ ոչ միայն քեզ, Արամ ջան, այլ յուրաքանչյուր անհատի և ինձ էնույնպես: Հանկարծ սխալ չհասկանաս:
Սամ ջան, հա՛, ընդունում եմ, իմ ասածին սա չի հակասում, ես ոչ մի բան վստահ չեմ ասում, տենց է ու վերջ, ընդամենը մի քանի փաստ եմ ասում, որը թույլ ա տվել, ոչ փաստարկված կարծիք կազմեմ:
Հասկանում ես, Արամ ջան, եթե հարցը միայն ապացույցները լինեին... Հիմա եթե ես քեզ ասեմ՝ կարդա այս գիրքը, այն գիրքը, կարդա Մոուդի, կարդա հազար ու մի վերամարմնավորումների մասին, կարդա մեռած մարդկանց պատմությունները մահվան մասին, որ նրանք թելադրել են իրենց կենդանի ծանոթներին, - ուրիշ ի՞նչ կպատասխանես ինձ բացի այն, որ ես ինքս ցնորված եմ հերիք չի, դեռ քեզ էլ առաջարկում եմ այդ հեքիաթները կարդալ...
Բայց դա էլ ոչինչ... Ամբողջ հարցն այն է, ցանկանու՞մ եմ արդյոք ես քեզ ինչ-որ բան ապացուցել:
Չեմ ցանկանում:
Եղբայր գրքերը, որոնք վերաբերվում են կյանքին կամ մահին, երբեք չեն կարող ապացույց լինել: Ես չեմ կարա դրանց հավատամ Սամ, որովհետև ես էլ կարող եմ գիրք գրել, ասել որ ոմն Գագոն մահացել ա ու իմ երազում ամեն ինչ մահի մասին պատմել:
Ոչ ապացուցել: Ոչ սովորեցնել: Ոչ՝ ինչպես հաճախ լսում եմ, - քարոզել:
Կյանքը՝ երկար է: Անվերջ է: Հավերժ է: Ընթացքում դու ինքդ քեզ համար ամեն ինչ կպարզես: Կգտնես քեզ անհրաժեշտ բոլոր ապացույցներն ու վերջում մի կողմ կնետես: Դու լիքը ժամանակ ունես դրա համար, մի ամբողջ հավերժություն:
Իսկ մահը... այն, ինչ մենք ենք պատկերացնում, - չկա: Այդպիսի մահ գոյություն չունի: Մահն ուղղակի անցում է, աստիճաններ՝ դեպի կյանքի հաջորդ մակարդակ, ավելի բարձր մակարդակ, որտեղ հասկանալի է ամեն ինչ և առկա են բոլոր ապացույցները:
Օքեյ Սամ, քո տեսանկյունն ա, ու ենքանով ա հիմնավորված, ինչքանով իմը, չեմ կարող ժխտել, չեմ կարող ասել, որ սխալ ես ասում:
Միակ բանը, որ կցանկանայի ասել քեզ. մի´ սահմանափակիր քո տրամաբանությունը քո գիտելիքներով, տրադիցիաներով, ստերեոտիպերով: Իսկ եթե հարցն ապացուցելուն է հասնում, առաջին հերթին փորձիր ապացուցել քեզ, որ դու՝ քո մարմինը չես: Հիշիր. դու՝ քո մարմինը չես: Քո մարմինը՝ գործիք է, տրված քեզ նրա համար, որ դու կարողանաս քո ֆիզիկական կյանքն ապրել այս ֆիզիկական աշխարհում: Այն՝ կատարյալ գործիք է: Անհավանական: Սքանչելի: Այնքան կատարյալ, անհավանական ու սքանչելի, որ հենց դրանով արդեն մեծ կասկածներ է ծնում. արդյո՞ք իմաստ ուներ այդքան ջանք թափել (ով էլ որ թափած լինի այդ ջանքը) և ստեղծել այդքան կատարյալ ու հիասքանչ գործիք, ընդամենը մի 70-80 տարի տևող, հիմնականում անփառունակ, կյանքի համար...
Էլի կրկնեմ, քո տեսանկյունն ա: Բայց ես վերին արտի ցորենը չեմ, ես` այդ թվում նաև իմ մարմինն եմ:
Բայց շատ օրգինիալ պատկերացումներ ունես` ռոմանտիկ::)
Sambitbaba
16.12.2013, 17:50
Ես էդ թվարկածներս կարողանում եմ անեմ, ուղղակի որ իմանան, կասեն էս տղու մեջ սատանան ա մտել: :secret
Եվ դու մենակ չես այս աշխարհում…:)
Միշտ էլ էդպես է, Վիստ ջան. հենց մի աստվածային բան ես անում, ասում են, որ դա սատանայի գործն է, որ Աստված անկարող է այդ անել: Դե, վերջն ինքդ էլ լավ գիտես. խաչ են բարձրացնում…
Հավես չունեմ լրիվ կարդամ ինք եք գրել, ուղղակի իմ կարծիքը կասեմ :))
Քանի որ մենք հիմա ողջ ենք, գիտենք կյանքն ինչն ա․․․մահանալուց հետո կիմանանք ինչ ա մահը․․․ոչ մեկ հետ չի եկել էն աշխարհից, որ պատմի ինչ կա էնտեղ ու զարմանում եմ, ոնց ա դրա մասին թեման 64 էջ քննարկվել :))
Sambitbaba
16.12.2013, 19:00
Սամ ջան, հա՛, ընդունում եմ, իմ ասածին սա չի հակասում, ես ոչ մի բան վստահ չեմ ասում, տենց է ու վերջ, ընդամենը մի քանի փաստ եմ ասում, որը թույլ ա տվել, ոչ փաստարկված կարծիք կազմեմ:
Կներես, Արամ ջան, բայց արդյո՞ք փաստ է այն, ինչ դու փաստ ես համարում: Ի՞նչ փաստ է, երբ մարդ մեռնում է և դու ցավ ես զգում, նույնիսկ, լավ, ասենք թե հենց այդ մարդու համար: Ընդ որում, եթե ես ասեմ նման բան ու ասեմ, որ դա փաստ է, դու իսկույն կհրաժարվես այդ փաստ համարել:
Եղբայր գրքերը, որոնք վերաբերվում են կյանքին կամ մահին, երբեք չեն կարող ապացույց լինել: Ես չեմ կարա դրանց հավատամ Սամ, որովհետև ես էլ կարող եմ գիրք գրել, ասել որ ոմն Գագոն մահացել ա ու իմ երազում ամեն ինչ մահի մասին պատմել:
Գիրք կարդալը նույն բանն է, ինչ մեկից փաստեր պահանջելը: Եթե քեզ անհրաժեշտ է ֆիզիկայի բնագավառում մի՝ ասածդ փաստը գտնել, դու ինչ է, ուղիղ Արքիմեդի մո՞տ ես գնալու: Չգիտես ինչու, մարդ կյանք ասելով՝ միշտ ինչ-որ նյութական մի բան է հասկանում: Բայց շնչում է՝ ոչ ֆիզիկականորեն, մտածում է՝ ոչ ֆիզիկականորեն, երազում է, երջանիկ է, դժբախտ է - ո՛չ ֆիզիկականորեն: Ամբողջ կյանքում իր քթից այն կողմ ամեն ինչ հերքում է, այն, ինչ ձեռքին բռնած չունի՝ անհնար է համարում, բայց դրա հետ մեկտեղ, ինքն իր երեկվա կարծիքը հերքելով, նոր գիտություններ է ստեղծում ու նոր տիեզերքներ է բացահայտում:
Բայց և այնպես, մահացած Գագոյին բերելուց և քեզ հետ խոսել տալուց բացի /դա երևի միակ բանն է, որ կարելի է փաստ համարել, ճի՞շտ է/, եկ մի հարց տամ: Դու գիտե՞ս, թե ինչ է նշանակում "փսիխոնավիգացիա": Իսկ եթե չգիտես ու դա հետաքրքիր է քեզ, - մի "հեքիաթ" կպատմեմ այդ մասին ու հետո կխոսենք, լա՞վ…
Բայց շատ օրգինիալ պատկերացումներ ունես` ռոմանտիկ:
Զատո իմ այդ պատկերացումներն ինձ հնարավորություն են տալիս հաճույքով ապրել կյանքս, շնորհակալ լինել թե հաջողություններիս, և թե անհաջողություններիս համար, իմ պրոբլեմների համար չմեղադրել ուրիշներին և նման այլ բաներ… Իսկ մի խոսքով ասած, դա ինձ թույլ է տալիս համարել, որ ես երջանիկ կյանք եմ ապրում, և այդ երջանկությունն էլ բազմապատկվում է այն զգացումով, թե որքան ավելի մեծ երջանկություն է ինձ սպասվում իմ կյանքի հաջորդ մակարդակի վրա, աստիճաններով վեր բարձրանալուց հետո…:)
Արամ ջան, ասենք թե հետո պարզվելու է, որ մենք երկուսս էլ սխալ ենք: Բայց ասա, խնդրում եմ, մի՞թե ավելի մեծ երջանկություն է համարել, որ "Մահ... իսկ հետո՞, ի՞նչ հետո, հետո`…"
Կներես, Արամ ջան, բայց արդյո՞ք փաստ է այն, ինչ դու փաստ ես համարում: Ի՞նչ փաստ է, երբ մարդ մեռնում է և դու ցավ ես զգում, նույնիսկ, լավ, ասենք թե հենց այդ մարդու համար: Ընդ որում, եթե ես ասեմ նման բան ու ասեմ, որ դա փաստ է, դու իսկույն կհրաժարվես այդ փաստ համարել:
Հլա սպասի, փաստ չի՞, որ եթե մարդը մահանում է ուրեմն ինքը չկա էլ աշխարհում, իրան մենք չենք տեսնում ու չենք կարողանում հետը խոսել, դա փաստ չի՞:
Բայց և այնպես, մահացած Գագոյին բերելուց և քեզ հետ խոսել տալուց բացի /դա երևի միակ բանն է, որ կարելի է փաստ համարել, ճի՞շտ է/, եկ մի հարց տամ: Դու գիտե՞ս, թե ինչ է նշանակում "փսիխոնավիգացիա": Իսկ եթե չգիտես ու դա հետաքրքիր է քեզ, - մի "հեքիաթ" կպատմեմ այդ մասին ու հետո կխոսենք, լա՞վ…
Պատմի Սամ, լսում եմ:
Զատո իմ այդ պատկերացումներն ինձ հնարավորություն են տալիս հաճույքով ապրել կյանքս, շնորհակալ լինել թե հաջողություններիս, և թե անհաջողություններիս համար, իմ պրոբլեմների համար չմեղադրել ուրիշներին և նման այլ բաներ… Իսկ մի խոսքով ասած, դա ինձ թույլ է տալիս համարել, որ ես երջանիկ կյանք եմ ապրում, և այդ երջանկությունն էլ բազմապատկվում է այն զգացումով, թե որքան ավելի մեծ երջանկություն է ինձ սպասվում իմ կյանքի հաջորդ մակարդակի վրա, աստիճաններով վեր բարձրանալուց հետո…:)
Արամ ջան, ասենք թե հետո պարզվելու է, որ մենք երկուսս էլ սխալ ենք: Բայց ասա, խնդրում եմ, մի՞թե ավելի մեծ երջանկություն է համարել, որ "Մահ... իսկ հետո՞, ի՞նչ հետո, հետո`…"
Ես էլ իմ պատկերացումներով եմ երջանիկ ապրում, ու ոչ մեկին չեմ մեղադրում իմ անհաջողություններում: Բա էլ ու՞ր ա տարբերությունը Սամ: Ես իմ պատկերացումներով եմ երջանիկ դու քո:
Հա ի՞նչ Սամ, ես ստեղ եմ երջանիկ, հիմա իմ հեչելին չի մահից հետո ինչ հետս կլինի, ի՞նչ որ լինի էն ժամանակ կիմանամ, էն ժամանկ նենց պատկերացումներ կունենամ, որ ավելի համապտասխան լինի իրականությանը: Իմ հիմիկվա պատկերացրածը ոչ մի ձև չի ազդելու էն կյանքին` ինչ ինձ մահից հետո ա սպասում, իհարկե եթե սպասում է:
Mephistopheles
16.12.2013, 21:09
Արամ ջան, այ էսքան վախենում են մահից… ինչ ասես չեն հորինի… էլ հանդերցյալ կյանք, էլ մահից հետո հավերժական կյանք, էլ մահի չգոյություն, էլ շարունակական կյանք…
էլ չեն հասկանում որ երբ ասում են կյանք արդեն մահն էլ հետն են ասում… գումարած ծնունդը… սկիզբ ու վերջ…
Արամ ջան, այ էսքան վախենում են մահից… ինչ ասես չեն հորինի… էլ հանդերցյալ կյանք, էլ մահից հետո հավերժական կյանք, էլ մահի չգոյություն, էլ շարունակական կյանք…
էլ չեն հասկանում որ երբ ասում են կյանք արդեն մահն էլ հետն են ասում… գումարած ծնունդը… սկիզբ ու վերջ…
Մեֆ չեմ կարծում, որ էդ վախի հետևանքով ա: Ինձ թվում է, որ դա ընդամենը իրենց կյանքը երջանիկ ապրելու համար մոտիվացիա է:
Mephistopheles
16.12.2013, 21:15
Մեֆ չեմ կարծում, որ էդ վախի հետևանքով ա: Ինձ թվում է, որ դա ընդամենը իրենց կյանքը երջանիկ ապրելու համար մոտիվացիա է:
վախ ա… էս կյանքը երջանիկ ապրելու համար մոտիվացիան էս կյանքում պետք ա լինի… բա ինչի՞ ոչ ոք չի ուզում մեռնի…
վախ ա… էս կյանքը երջանիկ ապրելու համար մոտիվացիան էս կյանքում պետք ա լինի… բա ինչի՞ ոչ ոք չի ուզում մեռնի…
Որովհետև ոչ մեկ վստահ չի, որ մեռնելուց հետո «կայֆավատ» ա լինելու: Էն վստահներն էլ արդեն չեն ապրում: :)
Mephistopheles
16.12.2013, 21:29
Որովհետև ոչ մեկ վստահ չի, որ մեռնելուց հետո «կայֆավատ» ա լինելու: Էն վստահներն էլ արդեն չեն ապրում: :)
Մարդու մեջ կենդանական բնազդով նստած ա ինքնապահպանման ձգտումը… մենք բիոլոգիապես գիտենք որ մահից հետո ոչինչ չկա, բայց բանականությամբ փորձում ենք դա հաղթահարել… գիտակցությունը նաև չափվում ա մահի հանդեպ ունեցած վերաբերմունքով, մահի ընկալմամբ…
էս թեմայում էլի եմ գրառում արել, բայց հիմա մի քիչ գրեմ...
Այն ինչին մենք տվել ենք մահ անվանումը . դրա տակ հասկանում ենք <<ոչինչ>>: Դրա իմաստային սահմաններից դուրս արդեն մեր երևակայությունն է:
Բնության մեջ ամենաշատը ողբում են մարդու մահը. իրականում ամեն վայրկյան 7 մլրդից հարյուր անգամ շատ մահեր են լինում ու ծնունդներ: Օրինակ մի փաթիլի <<մահից>> հետո մեկ այլ՝ւրիշ արտաքինով, փաթիլի <<ծնունդն է>> : Կամ թե մի եղանակից մյուս եղանակը դա մի մահ ու միաժամանակ մի ծնունդ է/չեմ կարծում ինչ-որ մեկւ դրա համար ողբում է/: Ամեն ինչ մի օր համարվում է մեռած, այսինքն ոչինչ: ՄԵռնում է ոչ այն իմաստով ինչով սահմանված է հասկանալ մեռնել բառի տակ: Մարդու մահը ոչնչով չի տարբերվում փաթիլի կամ եղանակի մահից, մարդն էլ որպես բնության տարր, ենթարկվում է այդ կանոններին: Ամեն մահ, դա մի ծնունդ է և հակառակ: Իմա՞ստ ունի ինչ-որ հիմնավորումներ կամ տարածություններ փնտրել մահվան տակ: Դրա փոխարեն կարելի է սեփական մահվանը փորձել գեղեցիկ ճանափարհներով հասնել, այլ կերպ ասած գեղեցիկ ապրել հարաբերականորեն ոչ մեռած լինելը: Գուցե հետոյի համար կապ ունի՞ քո հիմիկվա ինչպիսին ապրելը կամ չունի, դա կարևոր չէ:
Ասենք մեռնելու մեջ էլ հետաքրքրություն կա ու հենց հետաքրքրությունը նրանում է, որ դու չգիտես ինչ վիճակի մեջ կլինես, կամ որտեղ կլինես: Այսինքն նույնիսկ դրա մասին մտածելուց կարելի է հասկանալ ոչ թե չոր վերջ, այլ ինչ-որ բանի սկիզբ:
Mephistopheles
16.12.2013, 22:16
էս թեմայում էլի եմ գրառում արել, բայց հիմա մի քիչ գրեմ...
Այն ինչին մենք տվել ենք մահ անվանումը . դրա տակ հասկանում ենք <<ոչինչ>>: Դրա իմաստային սահմաններից դուրս արդեն մեր երևակայությունն է:
Բնության մեջ ամենաշատը ողբում են մարդու մահը. իրականում ամեն վայրկյան 7 մլրդից հարյուր անգամ շատ մահեր են լինում ու ծնունդներ: Օրինակ մի փաթիլի <<մահից>> հետո մեկ այլ՝ւրիշ արտաքինով, փաթիլի <<ծնունդն է>> : Կամ թե մի եղանակից մյուս եղանակը դա մի մահ ու միաժամանակ մի ծնունդ է/չեմ կարծում ինչ-որ մեկւ դրա համար ողբում է/: Ամեն ինչ մի օր համարվում է մեռած, այսինքն ոչինչ: ՄԵռնում է ոչ այն իմաստով ինչով սահմանված է հասկանալ մեռնել բառի տակ: Մարդու մահը ոչնչով չի տարբերվում փաթիլի կամ եղանակի մահից, մարդն էլ որպես բնության տարր, ենթարկվում է այդ կանոններին: Ամեն մահ, դա մի ծնունդ է և հակառակ: Իմա՞ստ ունի ինչ-որ հիմնավորումներ կամ տարածություններ փնտրել մահվան տակ: Դրա փոխարեն կարելի է սեփական մահվանը փորձել գեղեցիկ ճանափարհներով հասնել, այլ կերպ ասած գեղեցիկ ապրել հարաբերականորեն ոչ մեռած լինելը: Գուցե հետոյի համար կապ ունի՞ քո հիմիկվա ինչպիսին ապրելը կամ չունի, դա կարևոր չէ:
Ասենք մեռնելու մեջ էլ հետաքրքրություն կա ու հենց հետաքրքրությունը նրանում է, որ դու չգիտես ինչ վիճակի մեջ կլինես, կամ որտեղ կլինես: Այսինքն նույնիսկ դրա մասին մտածելուց կարելի է հասկանալ ոչ թե չոր վերջ, այլ ինչ-որ բանի սկիզբ:
մարդու դեպքում՝ կենդանական աշխարհի դեպքում կիրառելի չի…
Քվեարկեցի, որ չեմ կարող պատասխանել ու ուզում եմ հավատալ, որ առաջիկա 50-60 տարիներին չէմ էլ կարողանա:
Ուլուանա
17.12.2013, 01:46
մարդու դեպքում՝ կենդանական աշխարհի դեպքում կիրառելի չի…
Ի՞նչ գիտես, Մեֆ։ Գոնե ասա՝ ինձ թվում ա, կամ՝ իմ կարծիքով տենց ա։ Նենց ես ասում, կարծես էդ փաստ ա։ Տրամաբանորեն ոնց որ թե լավ էլ կիրառելի ա։ Իսկ ինչի՞ պիտի հենց մարդու դեպքում չգործի էդ սկզբունքը։
Mephistopheles
17.12.2013, 02:04
Ի՞նչ գիտես, Մեֆ։ Գոնե ասա՝ ինձ թվում ա, կամ՝ իմ կարծիքով տենց ա։ Նենց ես ասում, կարծես էդ փաստ ա։ Տրամաբանորեն ոնց որ թե լավ էլ կիրառելի ա։ Իսկ ինչի՞ պիտի հենց մարդու դեպքում չգործի էդ սկզբունքը։
հաստատ գիտեմ… հարցը ստեղ տրամաբանությունը չի… փաթիլի սկիզբն ու վերջը մարդու մահվան հետ համեմատելը կիրառելի չի, կարա մի հատ անձ կիրառի իր դեպքում, բայց դա քո անձնական ընկալումն ա… դու կարաս տենց մտածես որտև դա քեզ հարմար ա, բայց հնարավոր ճի կիրառել համատարած…
Ուլուանա
17.12.2013, 02:08
հաստատ գիտեմ… հարցը ստեղ տրամաբանությունը չի… փաթիլի սկիզբն ու վերջը մարդու մահվան հետ համեմատելը կիրառելի չի, կարա մի հատ անձ կիրառի իր դեպքում, բայց դա քո անձնական ընկալումն ա… դու կարաս տենց մտածես որտև դա քեզ հարմար ա, բայց հնարավոր ճի կիրառել համատարած…
Ամբողջ սկզբունքն էն ա, որ մահ կոչվածը մի վիճակից մյուսի անցումն ա։ Եթե մեզ հայտնի ա, որ բնության մեջ ոչ մի բան անհետ չի կորում, այլ ուղղակի մի վիճակից անցնում ա մեկ այլ վիճակի, իսկ մարդու դեպքում թեև փաստացի չգիտենք (պայմանականորեն տենց համարենք, էլի), բայց բնության մեջ գործող ընդհանուր սկզբունքը հիմք ա տալիս գոնե ենթադրելու, որ գուցե մարդու դեպքում էլ ա տենց, ուղղակի քանի որ էդ մյուս վիճակը կյանքի առնվազն մեզ հայտնի չափողականության մեջ տեսանելի չի, ընդունված ա համարել, որ մահից հետո ոչինչ ա։
Ամբողջ սկզբունքն էն ա, որ մահ կոչվածը մի վիճակից մյուսի անցումն ա։
Ի՞նչ գիտես, Ան։ Գոնե ասա՝ ինձ թվում ա, կամ՝ իմ կարծիքով տենց ա։ Նենց ես ասում, կարծես էդ փաստ ա։
ընդունված ա համարել, որ մահից հետո ոչինչ ա
Ան լրիվ հակառակ կողմից ես գալիս է: Արի ուրիշ կողմից նայենք: Ոչ մի հիմնավոր պատճառ, երևույթ կամ ինչ որ հիմք չկա, որ մենք մտածենք, որ մահից հետո ինչ որ բան գոյություն ունի, դրա համար էլ մտածում ենք, որ մահից հետո ոչ մի բան չկա:
Mephistopheles
17.12.2013, 02:17
Ամբողջ սկզբունքն էն ա, որ մահ կոչվածը մի վիճակից մյուսի անցումն ա։ Եթե մեզ հայտնի ա, որ բնության մեջ ոչ մի բան անհետ չի կորում, այլ ուղղակի մի վիճակից անցնում ա մեկ այլ վիճակի, իսկ մարդու դեպքում թեև փաստացի չգիտենք (պայմանականորեն տենց համարենք, էլի), բայց բնության մեջ գործող ընդհանուր սկզբունքը հիմք ա տալիս գոնե ենթադրելու, որ գուցե մարդու դեպքում էլ ա տենց, ուղղակի քանի որ էդ մյուս վիճակը կյանքի առնվազն մեզ հայտնի չափողականության մեջ տեսանելի չի, ընդունված ա համարել, որ մահից հետո ոչինչ ա։
ես հասկանում եմ դու ինչ ես ասում ու տրամաբանական ա, բայց կիրառելի չի, այսինքն եթե դու նյութն ընդունում ես առաջնային, ապա քո ասածը ճիշտ ա, մարդը որպես նյութ քայքայվում ա ու նրա օրգանական նյութի մի մասը դառնում ա կեր մի մասն էլ քայքայվում ա այլ ոչ օրգանական մասերի… այսինքն ոչ թե դու ես մի տեսակից փոխվում մի այլ տեսակի, այլ նյութն ա մի տեսակից վերածվում մի այլ տեսակի ու մենք որպես այսպիսին ուղղակի նյութի մի վիճակ ենք, որի կրկնության հավանականությունը անվերջ փոքր ա…
հիմա սա մահվանից հետո կյանք ա՞… իմ կարծիքով ինքնախաբեություն ա դա մահից հետո կյանք ասելը քանի որ մեզ համար կյանքը էս ֆորման ունի ու էս ֆորման էլ երբեք չի լինի… էս վայրկյանը հիմա ա, ու վերջ… կյանքը խննդի ու մահվան միջև ընկած ժամանակահատվածն ա մեր համար…
Sambitbaba
17.12.2013, 09:43
էլ չեն հասկանում որ երբ ասում են կյանք արդեն մահն էլ հետն են ասում… գումարած ծնունդը… սկիզբ ու վերջ…
Այնուամենայնիվ, քեզանից լավ ոչ ոք չի կարողանում ամփոփիչ միտք արտահայտել, Մեֆ ջան: Երկու բառով ասացիր այն, ինչ ես երկու օր է, չեմ կարողանում ասել. իհարկե, կյանքի գոյությունն անհնար է առանց մահվան: Անպայման միասին են սրանք. սկիզբ ու վերջ, սկիզբ ու վերջ, սկիզբ ու վերջ... և այդպես՝ անվերջ:
Sambitbaba
18.12.2013, 20:33
Հլա սպասի, փաստ չի՞, որ եթե մարդը մահանում է ուրեմն ինքը չկա էլ աշխարհում, իրան մենք չենք տեսնում ու չենք կարողանում հետը խոսել, դա փաստ չի՞:
I am standing upon the seashore. A ship at my side spreads her white sails to the morning breeze and starts for the blue ocean. She is an object of beauty and strength. I stand and watch her until at lenght she hangs like a sreck of white cloud just where the sea and sky come to mingle with each other.
Then someone at my side says: "There, she is gone!"
"Gone where?"
Gone from my sight. That is all. She is just as large in mast and hull and spar as she was when she left my side and she is just as able to bear her load of living freight to her destined port.
Her diminished size is in me, not her. And just at the moment when someone at my side says: "There, she is gone!" there are other eyes watching her coming, and other voices ready to take up the glad shout: "Here she comes!"
And that is dying.
Հենրի Վան Դեյք
Հ.Գ. Կներես, ուշ եմ պատասխանում, Արամ ջան՝ հեչ ժամանակ չկա... Եվ ժամանակի սուղությունն է պատճառը, որ չթարգմանեցի Վան Դեյքի այս սքանչելի տողերը: Հետո, ճիշտն ասած, հիմա ինչ էլ ասեմ, կրկնվելու եմ երևի, ու նաև ասացի արդեն, որ իմ նպատակը ոչ թե ինչ-որ բան պնդել կամ ապացուցելն է: Եթե ինքդ արդեն իսկ երջանիկ ես քո կյանքով՝ ես երջանիկ եմ, որ դու արդեն իսկ երջանիկ ես: Բացարձակ ազնվորեն: Ըստ իմ համոզմունքի, բոլոր ճանապարհներն էլ դեպի երջանկություն են տանում, և մեր կյանքի ճանապարհին՝ Մեծ Կյանքի, բաղկացած անհամար ծնունդ ու մահերից, - մի որևէ պահի մենք բոլորս անխտիր հասկանում ենք դա, և միակ բառը, որ կարող ենք ասել ինքներս մեզ մեր այդ երջանիկ կյանքի համար, սա է. շնոր-հա-կա-լու-թյուն: Եվ հոյակապ է, որ դու արդեն հնարավորություն ունես ասել քեզ այդ խոսքը:
Ինչ վերաբերվում է ինձ, իմ միակ ցանկությունն է. ասել, որ բացի ցանկացած կարծիքի, գոյություն ունեն բազում այլ կարծիքներ էլ, որոնք, ըստ իս, շատ կարևոր են մեր իրական կյանքն ըմբռնելու համար: Կոնկրետ ես մեծ օգուտ քաղեցի դրանից: Այնքան, որ ուղղակի հնարավոր չեմ համարում լռել ու թաքցնել այդ ամենն իմ մոտիկներից՝ իսկ ինձ մոտիկ են բոլորը: Բայց դրա հետ մեկտեղ, ոչ մի ցանկություն ու շահ չունեմ ինչ-որ բան ինչ-որ մեկի վրա բեռնելու, և այդ պատճառով ուղղակի տեղեկացնում եմ (օրինակ, հիշատակելով գրքերը), իսկ թե ով ինչ կորոշի՝ արդեն անյձնական որոշում է:
Եվ այդ պատճառով, թույլ տուր հիշեցնել ասածս. մի´ սահմանափակվիր նրանով, ինչ առկա է, - դրանով շատ բանի չես հասնի: Այդպես դու հեռու չես գնա:
Կրոն... գիտություն... հավատ... աթեիզմ... փաստեր... արգումենտներ... գիտելիքներ... - ինչպե՞ս եք դուք ասում այսօր՝ փաթթի՞ր: Փաթթի´ր:
Միակ բառը, որ կարելի է շեշտել որպես վաղվա կյանքի անցաթուղթ. Արթնացիր:
Sambitbaba
29.01.2014, 09:59
"Իրականությունը… ոչ թե այն է, ինչ տեղի է ունենում, այլ այն, ինչ մենք մտածում ենք տեղի ունեցածի մասին: Եվ մեր փորձը ձևավորվում է ոչ թե նրանով, ինչ տեղի է ունենում մեզանից դուրս, այլ նրանով, ինչ տեղի է ունենում մեր ներսում, կապված այն բանի հետ, ինչ տեղի է ունենում դրսում":
Ու ես մտածեցի հանկարծ.
Ի՞նչ է մարդ ամենաշատը թաղում հողի մեջ…
Ճիշտ է, այն, ինչ, թաղվելով հողի մեջ, սկսում է իր նոր կյանքը և, ծլարձակելով, հասունանալով, լույս աշխարհ է վերադառնում բազմաթիվ անգամներ բազմապատկված, ավելի առողջ և պիտանի: Այո, սերմն է դա:
Իսկ ի՞նչ, եթե մի սերմ էլ մենք ենք…
Ու տեսեք, թե ինչ է ասում այդ մասին Օմար Խայամը /կներեք, հայերենը չգտա/.
О выслушай кроткое слово мое:
Ты - луч, наполняющий светом жилье.
С любовью к тебе я уйду в эту землю.
С любовью к тебе проросту из нее.
"Իրականությունը… ոչ թե այն է, ինչ տեղի է ունենում, այլ այն, ինչ մենք մտածում ենք տեղի ունեցածի մասին: Եվ մեր փորձը ձևավորվում է ոչ թե նրանով, ինչ տեղի է ունենում մեզանից դուրս, այլ նրանով, ինչ տեղի է ունենում մեր ներսում, կապված այն բանի հետ, ինչ տեղի է ունենում դրսում":
Վերոնշյալից կատարելով նույնիսկ ամենաընդհանրական հետևությունները անխուսափելիորեն կստանանք հետևյալ պատկերը…
Որպես հիմք
Իրաակնությունն առանց իրականի ոչինչ է : Դա անսահման իրականի ամբողջությունն է, այլ ոչ միայն այն, ինչ մենք մտածում ենք տեղի ունեցածի մասին:
Հարց
Մի՞ թե մեզնից դուրս իրականություն չկա:
Պատասխան
Ցավում եմ ,բայց դա ուղղակիորեն կենթադրի հետևյալը.
Մեզնից դուրս ոչինչ չկա:
Չկան առարկաները , չկան կենդանիները ու չկան նույնիսկ մարդիկ:
Իսկ եթե չկան մարդիկ, ապա չկանք նաև մենք՝ մեր մտքերով և մտածողությամբ:
Ասպիսով Չկա ոչինչ , նույնիսկ իրականությունը:
Մահ.. իսկ հետո՞
Նույնիսկ մահը չկա, ինչ մնաց հետո որևէ բան լինի :)
Նման եզրակացությունների չհանգելու համար, ըստ ինձ, ամենավերևում խոսքը պետք է գնար ոչ թե Իրականության այլ գոնե Սուբեկտիվ Իրականության մասին…
Mephistopheles
21.02.2014, 22:19
Մահ, իսկ հետո ջանսաղություն…
Մարդ տեսակը բնության շեղում է, և շտապ հարկավոր է այն վերացնել;
Sambitbaba
22.02.2014, 06:55
Վերոնշյալից կատարելով նույնիսկ ամենաընդհանրական հետևությունները անխուսափելիորեն կստանանք հետևյալ պատկերը…
Որպես հիմք
Իրաակնությունն առանց իրականի ոչինչ է : Դա անսահման իրականի ամբողջությունն է, այլ ոչ միայն այն, ինչ մենք մտածում ենք տեղի ունեցածի մասին:
Հարց
Մի՞ թե մեզնից դուրս իրականություն չկա:
Պատասխան
Ցավում եմ ,բայց դա ուղղակիորեն կենթադրի հետևյալը.
Մեզնից դուրս ոչինչ չկա:
Չկան առարկաները , չկան կենդանիները ու չկան նույնիսկ մարդիկ:
Իսկ եթե չկան մարդիկ, ապա չկանք նաև մենք՝ մեր մտքերով և մտածողությամբ:
Ասպիսով Չկա ոչինչ , նույնիսկ իրականությունը:
Մահ.. իսկ հետո՞
Նույնիսկ մահը չկա, ինչ մնաց հետո որևէ բան լինի :)
Նման եզրակացությունների չհանգելու համար, ըստ ինձ, ամենավերևում խոսքը պետք է գնար ոչ թե Իրականության այլ գոնե Սուբեկտիվ Իրականության մասին…
Շատ լավ դատողություն է և կարելի է համարյա ամբողջովին ընդունել, ինչու՞ ոչ: Եվ հետաքրքիրն այն է, որ հենց ինքդ էլ ցանկանում ես չհանգել դրանց... Ինչու՞: Միգուցէ դատողություններիդ մեջ ոչ մի սխալ բան էլ չկա՞:
Իսկ վերևում խոսքը հենց սուբյեկտիվ իրականության մասին էլ գնում է: Եթե կուզես, կարելի է ավելի պարզաբանել այն, մոտավորապես.
"Իրականություն չկա: Գոյություն ունի միայն սուբյեկտիվ իրականություն":;)
Շնորհակալություն:)
Հարգելի Sambitbaba, նախ գոյություն ունի ահռելի բովանդակային տարբերություն հասկացողություններ ՝ Իրականություն և Սուբեկտիվ իրականության միջև ////Սուբեկտիվ իրականությունը, իրականության մի ձև է ընդամենը/// :
Այդպիսով, փոխարինելով Իրականությունը Սուբեկտիվ իրականությամբ , իմ նախկին դատողությունները /եզրակացությունները/ արդեն չեն կարող համապատասխանել մտքիդ ընդհանուր բովանդակությանը:
Ուրեմն, այդտեղից արդեն չի կարող հետևել այն որ իրականություն գոյութոյւն չունի:
Այսպիսով
Եթե խոսքը արդեն Սուբեկտիվ իրականության մասին է, ապա Իրականության գոյությունը միանշանակ է:
Եվ իհարկե, Սուբեկտիվ իրականության գոյությունը ապացուցում է նաև /օբեկտիվ/ Իրականության գոյությունը:
ՈՒրեմն
Ընդունելով Սուբեկտիվ իրականության գոյությունը, չես կարող միաժամանակ հերքել իրականության գոյությունը: Սա արդեն Անհնար է , այդպես նույնիսկ լեզվախաղով կամ Սոփեստությամբ չի լինում :)
Sambitbaba
24.02.2014, 21:04
Հարգելի Sambitbaba, նախ գոյություն ունի ահռելի բովանդակային տարբերություն հասկացողություններ ՝ Իրականություն և Սուբեկտիվ իրականության միջև
Ու նորից չեմ կարող չհամաձայնվել քեզ հետ, Գագ ջան, քանզի ես էլ քիչ թեմ շատ ծանոթ եմ փիլիսոփայությանը: Բայց ես բերեցի այստեղ այդ ցիտատը (չեմ էլ հիշում արդեն որտեղից), որովհետև այն ինչ-որ միտք բերեց ու ես որոշեցի գրառել այն: Ու ստիպեցի ինձ համաձայնվել քո ասածի հետ էլ (հիշու՞մ ես, ասացի կարելի է համարյա ամբողջովին ընդունել), նույնպես այդ մտքի սահմաններում::)
Սուբեկտիվ իրականությունը, իրականության մի ձև է ընդամենը :
Այդպիսով, փոխարինելով Իրականությունը Սուբեկտիվ իրականությամբ , իմ նախկին դատողությունները /եզրակացությունները/ արդեն չեն կարող համապատասխանել մտքիդ ընդհանուր բովանդակությանը:
Ուրեմն, այդտեղից արդեն չի կարող հետևել այն որ իրականություն գոյութոյւն չունի:
Օքեյ, կարելի է խոսել նաև օբեկտիվ, հասարակական, անհատական, սոցիալական, քաղաքական, հոգևոր, ֆիզիկական, ներքին, արտաքին, վիրտուալ իրականությունների մասին էլ, դրանց ձևերի ու ենթաձևերի մասին էլ, բայց դրա համար ավելի լավ է գնալ համապատասխան թեմա, ու ցավում եմ, բայց ես չեմ կարող քեզ ուղեկցել այնտեղ` տվյալ պահին ոչ ժամանակ կա, ոչ հավես, - կներես:
Այսպիսով
Եթե խոսքը արդեն Սուբեկտիվ իրականության մասին է, ապա Իրականության գոյությունը միանշանակ է:
Եվ իհարկե, Սուբեկտիվ իրականության գոյությունը ապացուցում է նաև /օբեկտիվ/ Իրականության գոյությունը:
Ես և դու ունենք մարդա հազար եվրո:
Իմ սուբեկտիվ իրականության մեջ ես ինձ հարուստ մարդ եմ համարում, քանի որ այդ փողով լիքը իմ անհաժեշտ կարիքներ կբավարարեմ:
Իսկ դու թքած ունես իմ սուբեկտիվ իրականության վրա և քո սուբեկտիվ իրականության մեջ դու աղքատ մարդ ես, քանզի այդ հազար եվրոն քո կարիքների մի փոքրիկ մասն է բավարարում:
Ես, դու և Վասյան նստած ենք նստարանին ու խոսում ենք մեր առջև անցուդարձ անող մարդկանցից:
Ես դալտոնիկ եմ ու ասում եմ. էս ինչ գեղեցիկ սև ու սպիտակ են էս մարդիկ...
Դու ասում ես. չէ, բրատ, նրանք սևուսպիտակ չեն, տես, էն մեկի մազերը շեկ են, էն մյուսի աչքերը կապույտ են, էն աղջիկն ինչ սիրուն կարմիր յուբկա է հագել... Ես մտածում եմ. էս Գագոջանը ցնորվել է, ինչ դուռակ բաներ է ասում...
Իսկ Վասյան հաստատում է ասածդ ու շարունակում. հա-հա... ու հլա տես, էն ձաձան ծիրանագույն աուրա ունի, իսկ էն տոտան` սիրուն կանաչագույն... Ու դու մտածում ես. ախ, էս Վասյան լրիվ ձեռքից գնաց, ափսոս, լավ տղա էր...
ՈՒրեմն
Ընդունելով Սուբեկտիվ իրականության գոյությունը, չես կարող միաժամանակ հերքել իրականության գոյությունը: Սա արդեն Անհնար է , այդպես նույնիսկ լեզվախաղով կամ Սոփեստությամբ չի լինում
Մեր գալակտիկայում 400.000.000 արև կա` իր մոլորակներով հանդերձ: Մեր Տիեզերքում`400.000.000 գալակտիկաներ կան իրենց արևներով ու մոլորակներով հանդերձ: Այսօր արդեն ասում են, որ տիեզերքներն էլ` շատ են, - միգուցէ և՞ս 400.000.000... Ունիվերսումի այս անսահմանափակ իրականության մեջ մեր միակը լինելու հավանականությունը հավասար է զրոյի: Բայց մենք հերքում ենք այդ Իրականությունը: Մեզ համար գոյություն ունի միայն մեր սուբեկտիվ իրականությունը, որ մենք միակն ենք:
Իսկ դու` լեզվախաղ... սոփեստություն...:(
Փիլիսոփայությունը գիտություն է , որը ենթադրում է մտքի հստակություն ,կոնկրետություն և իհարկե անհակասականություն: Այլապես ինքդ էլ չես հասկանա այն ինչ ասում ես:
Օրինակներդ հետքրքիր են իսկ Վասյան այլմոլորակային :) Ուղղակի բանն այն է, որ չէին առնչվում իմ մտքերին, թեև դրանք ընդգծել ես:
Ցանկացցած թվային հաշվարկ կապված տիեզերքի չափսերի, առավել ևս նրանում մոլորակների, աստղերի կամ գալակտիկաների քանակի հետ չի կարող ճշմարիտ կամ իրական լինել:Դա պարզապես դուրս է առողջ դատողությունից: Պետք չէ խաբվել խուճուճ տերմիններով: :)
Երբևէ ցանկություն չեմ ունեցել ավելորդ երկար բարակ գրելու, ու նամանավանդ կրկնելու այն ինչ արդեն ասել եմ: Մի մտածիր::)
Sambitbaba
25.02.2014, 18:19
Փիլիսոփայությունը գիտություն է, որը ենթադրում է մտքի հստակություն ,կոնկրետություն և իհարկե անհակասականություն: Այլապես ինքդ էլ չես հասկանա այն ինչ ասում ես:
Օրինակներդ հետքրքիր են իսկ Վասյան այլմոլորակային :) Ուղղակի բանն այն է, որ չէին առնչվում իմ մտքերին, թեև դրանք ընդգծել ես:
Ցանկացցած թվային հաշվարկ կապված տիեզերքի չափսերի, առավել ևս նրանում մոլորակների, աստղերի կամ գալակտիկաների քանակի հետ չի կարող ճշմարիտ կամ իրական լինել:Դա պարզապես դուրս է առողջ դատողությունից: Պետք չէ խաբվել խուճուճ տերմիններով: :)
Երբևէ ցանկություն չեմ ունեցել ավելորդ երկար բարակ գրելու, ու նամանավանդ կրկնելու այն ինչ արդեն ասել եմ: Մի մտածիր::)
Ուղղակի թարմ է հիշողությանս մեջ, մի քանի ժամ առաջ եմ թարգմանել: Օշոյի խոսքերն են.
"...մեր աշխարհում արդեն ոչ ոք չգիտի հանձնվել առանց պայքարի: Այդպես է ստացվել. երեք-չորս հարյուրամյակ մարդկանց սովորեցրել են պահպանել իրենց անհատականությունն ու էգոիստ լինել: Մարդկանց սովորեցրել են չհանձնվել, այլ կռվել մինչև վերջ, չհպատակվել, այլ ապստամբել, չվստահել, այլ կասկածել: Դրա համար պատճառներ կային, չէ՞ որ գիտությունն առաջ է ընթանում կասկածների շնորհիվ: Գիտությունը` խորին կասկածանք է: Նրա մեջ ոչինչ որպես հավատ չեն ընդունում, գլխավորն այնտեղ` տրամաբանությունն է, ապացույցները, կասկածները: Որքան ավելի շատ ես կասկածում, այնքան ավելի գիտական է մոտեցումդ: Բայց գիտությունը և հոգևորը բացարձակ տարբեր կողմեր են տանում:
Հոգևորը հիմնվում է վստահության վրա. որքան ավելի շատ ես վստահում, այնքան ավելի հոգևոր ես: Գիտությունը հրաշքներ է գործում` լիովին շոշափելի հրաշքներ: Հոգևորն ավելի շատ հրաշքներ է գործել, բայց նրանք համարյա բոլորն անտեսանելի են: Նայելով բուդդային, ի՞նչ կտեսնես: Ի՞նչ կարելի է տեսնել սովորական աչքերով: Բուդդան անտեսանելի է, տեսանելի է միայն նրա մարմինը, և կողքից նա նույն տեսքն ունի, ինչպես բոլորը, սովորական մահկանացու: Մի օր նա կծերանա ու կմեռնի, բայց դա արտաքին խաբուսիկություն է, քանզի անտեսանելիորեն նա անմահ է: Բայց մենք չգիտենք տեսնել անտեսանելին և զգալ գաղտնին, անճանաչելին: Միայն վստահության աչքերն են ընդունակ աստիճանաբար, քայլ առ քայլ, ավելի ու ավելի սրվել ու տարբերել գլխավորը:"
Գագ ջան, քարոզի միտում ես էլ չունեմ: Ուղղակի ցանկանում եմ ասել, որ մենք երկու տարբեր հարթակների վրայից ենք խոսում: Քո հարթակը` մտավոր-գիտականն է, իմը` մտավոր-հոգևորը (բայց ոչ կրոնականը, ինչպես սովորաբար ընդունված է հասկանալ "հոգևոր" բառի տակ): Իմ հարթակից ես վստահում եմ թե հոգևորին և թե գիտականին, իսկ քո հարթակից դու կասկածի ես առնում թե հոգևորը և թե գիտականը: Եվ դա երևի լրիվ օրինաչափ է:
Պարտադիր չի, որ չմտածես...:)
Mephistopheles
25.02.2014, 22:13
հիմա ի՞նչ, Սամ, ԳագոՋան… որոշեցի՞ք՝ իմացա՞ք մահից հետո ինչ ա…
Շնորհակալություն գեղարվեստական ու հոգեբանափիլիսոփայական մեջբերման համար:
Ինչ ինկատի ունես Մտավոր-հոգևոր կամ մտավոր-գիտական հարթակ ասելով : Կամ ավելի կոնկրետ, ինչ ինկատի ունես հարթակ ասելով?
Այստեղ մտավոր-գիտականի և մտավոր–հոգևորի մեջ մտավոր բառը լրիվ անտեղի է,այն կրկնաբանության է բերում, ըստ այդմ էլ դառնալով անիմաստ:
Ըստ ինձ , այստեղ խոսքը կարող է գնալ միմիայն աշխարհայացքների մասին, այսպես.
Հոգևոր աշխարհայացք և գիտական աշխարհայացք:
Իսկ այս դեպքում արդեն , հոգևոր աշխարհայացքի տակ ,եթե ոչ հոգևորականի , ապա արվեստագետի աշխարհայացք պետք է հասկանալ:
Ու թեև, որպես աշխարհայացքներ տարբեր են,սակայն ուղղված լինելով իրականությանը, միմիանց չեն հակասում:
Քանի գնում մտքերդ ընդհանրացնում ես, ավելի ու ավելի լայնացնում քննարկվող հարցերը:
Թեմայից էլ չշեղվելու համար ավարտում եմ մտքերիդ վերլուծությունները: :)
Իսկ եթե առանց չոր ու ցամաք վերլուծությունների և ուղղակի սովորական զրույցի տարբերակով ասեմ , ուրեմն ապրես շատ, միշտ այ տենց Իդիալիստական ոգով ,աչքդ հեռուն ,միտքդ խորը:)
Եթե մահը կա , դա էլ կարևոր չի Mephistopheles ջան:)
հիմա ի՞նչ, Սամ, ԳագոՋան… որոշեցի՞ք՝ իմացա՞ք մահից հետո ինչ ա…
Ո՞նց թե մահից հետո բան չկա։ Կարող ա՞ գիտեք իզուր եմ կախվել :nono :D
Իսկ եթե լուրջ Մեֆ եղբայր, ապա մահից հետո լիքը բան կա։ Տենց վստահ մի էղի, որ բան չկա ;)
Օրինակ կոնկրետ իմ ու քո մահից հետո լիքը բան ա լինելու։ Մարդիկ շարունակելու են ապրել, կայիֆավատ լինել, սեքսով զբաղվել, երեխաներ ունենալ, խելոք-խելոք բանավիճել, խմել, ծխել, կարդալ, զուգարան գնալ, լացել, անեկդոտներ պատմել, մեկ-մեկ քեզ ու ինձ հիշել ու տենց լիքը բաներ։
Կարող ա Ակումբում էլ մեր էլեկտրոնային հուշատախտակը դրվի, ի՞նչ գիտես։ «Էստեղ վախտին ակտիվ գրառումներ էր անում.....» գրությամբ.....
Իսկ մի հարյուր տարի հետո, երբ հիմա էս խոսքերս էս պահին կարդացողներից արդեն սաղ մեզ միացած կլինեն, էլի լիքը բաներ են լինելու՝ ավելի հետաքրքիր, ավելի ուրախ, ավելի մատչելի։ Հըլը տիեզերքի նվաճում կա, այլ մոլորակների վրա կյանք հաստատելու փորձեր և այլն։
Նենց, որ քթներդ բարձր, սաղ լավ ա
Մարդիկ շատ շատ շաաաաաաաատ են վախենում: Լուրջ: Ասենք չեն ուզում պատկերացնեն "Ո՞նց, երբ որ մեռնեմ վե՞րջ, անհետանալու՞ եմ": Դրա համար էլ հորինում են իրենց համար նախորդ կյանք, ապագա կյանք, դրախտ, դժողք, եսիմ ինչեր.....
Կոնկրետ ես կարծում եմ, որ մեռնելուց հետո ոչ մի տեղ էլ չեմ ընկնելու: Իզուր չի էդ երևույթի անունը "մեռնել":
Sambitbaba
27.02.2014, 08:12
Իսկ եթե առանց չոր ու ցամաք վերլուծությունների և ուղղակի սովորական զրույցի տարբերակով ասեմ , ուրեմն ապրես շատ, միշտ այ տենց Իդիալիստական ոգով ,աչքդ հեռուն ,միտքդ խորը:)
Երևի թե ամենաճիշտը "սովորական զրույցի տարբերակի" վրա կանգ առնելն է, Գագ ջան, որովհետև իմ "ոչ-գիտական" մտքերին "գիտական" վերլուծություն տալը չեմ կարծում, թե առանձնապես լավ է ստացվում: Մի տեսակ, ոնց որ մարդ քանոն նվագողի մատնոցները հագած փորձի դաշնամուր նվագել... Իրոք որ անիմաստ է ստացվում...
Իսկ բարի խոսքերի համար շնորհակալ եմ...:)
Sambitbaba
27.02.2014, 08:20
հիմա ի՞նչ, Սամ, ԳագոՋան… որոշեցի՞ք՝ իմացա՞ք մահից հետո ինչ ա…
Հա, Մեֆ ջան. ջանսաղություն...:B
Ինչ վերաբերվում է դեժաներին կարծում եմ դա մի զգացողություններ են,որոնք բոլորիս մոտ էլ լինում են ուղղակի կա մարդկանց խումբ որոնք տպավորելով կենտրոնում են տվյալի վրա և սկսում խորհել դրա մասին ու չունենալով որևէ փաստ սկսում են ակամա երևակայել իրենց գիտելիքների շուրջ,իսկ երկրորդ խումբը չկենտրոնանալով նման բաների վրա ակամա մոռացության է մատնում.երկու դեպքն էլ կարծում եմ բնական է:Իսկ ինչ վերաբերվում է կյանք մահից հետո հարիցին այսպես կպատասխանեմ.ես ոչ թե հավատում եմ այլ վստահ եմ,որ կա մյուս կյանք դե վստահությունս ծնվել է տիեզերքի կանոներին ծանոթանալուց հետո,տիեզերքում կանոները միլյարդավոր դարերի համար են ավելի կոնկրետ գիտենք,որ այն փոխվելու համար կպահանջի միլիարդավոր դարեր,դե մենք էլ տիեզերական երևույթ լինելով ակամա պիտի ենթարկվենք իր օրենքներին ՄԵԿԻ ՍԿԻԶԲԸ ՄԻՅՈՒՍԻ ՎԵՐՋՆ Է և ՄԵԿԻ ՎԵՐՋԸ ՄՅՈՒՍԻ ՍԿԻԶԲՆ Է:Իսկ երբ ուզում ենք հասկանալ թե ինչ է նշանակում երևույթը մի անգամից բախվում ենք հետևյալ մտքին ԵՐևՈՒՅԹՆ ԷՈՒԹՅԱՆ ԱՐՏԱՀԱՅՏՈՒԹՅՈՒՆՆ Է,իսկ սրանից մեկ բան կարող են հասկանալ,որը կարծում եմ պետք է համամարդկային լինի դա այն է,որ տիեզերքում կա Գերիմաստության ներկայություն/հպում/զարդարանք/ներգործություն/գործունեություն:Տիեզերքը մեծ ահավոր մեծ միասնականություն է,սակայն նա միլյարդավոր դարեր լինելով մեկ միասնականություն երբեք ու երբեք չի կորցնում իր եզակիության հատկանիշն,ճիշտ է նրա եզակիությունն էլ հարաբերական է,բայց չգիտես ինչուն այն երբեք ու երբեք չի կորցնում իր կայունությունը և միշտ այդ հարաբերականը կայուն է պահում:Այս ամենը վկայում է այն մասին,որ կա այլ կյանքեր,սակայն երբեք չի կարող նույնը լինել մերի հետ,/մտածողությամբ/արտաքինով: