Ծով
24.01.2008, 00:55
Ես «միշտ» լռում եմ...
Ես ուզում էի ապրել այնպես, որ ինձ ոչ ոք չատի։ Հեռացնում էի ինձանից այն մարդկանց, ում չէի վստահում, բայց ժամանակը միշտ փորձում է քեզ հանուն նրա, որ ոչ միայն դու, այլև դիմացինդ ճանաչի ինքն իրեն։ Երբ իմ մեջ ուժ գտա ու կապվածության վերջին ճյուղը կոտրեցի, ինձ հետևեցին ըմբոստ քայլեր.
-Սպասի՛ր, իմ խաղը դեռ չի ավարտվել։
-Ի՞նչ խաղ,-անսպասելիորեն դուրս թռավ շուրթերիցս, ասես խուսափում էի նրա գաղտնիքը բացել կամ չէի ուզում, որ ինչ-որ մեկը մեզ լսի։
-Խաղը, որ սկսել եմ քեզ հետ արդեն վաղուց միայն այն բանի համար, որ մեզանից մեկը պարտվի։ Իսկ ես գրեթե միշտ հաղթում եմ։
-Դու հիվա՞նդ ես,-անհանգստացա ։
-Գուցե...կամ ոնց կուզես։
-Գնա՛ տուն։
Ու ես փախա...
Նա մնաց այնտեղ կանգնած, մի քիչ սպասեց ու քմծիծաղ տվեց։
...
Հաջորդ անգամ նա ոչ թե հետևում էր ինձ, այլ հարկադրված հանդիպեցինք ինչ-որ հավաքույթի ժամանակ։ Օտար էինք, չնայած երբևէ համարձակվել էի կարծել, որ մտերիմ ընկերներիցս մեկը դառնալու հեռանկար ունի։
Ես նրան չճանաչեցի. շատ էր փոխվել։ Այս անգամ ոչնչից չէր խոսում, ասես երբեք իրար չէինք ճանաչել։ Նա երազում էր։ Նա մտածում էր, որ ինքն է հաղթել ու նա նույնիկ փոքր-ինչ չէր պատկերացնում, որ ինձ համար դադարում է գոյություն ունենալ, իսկ հաղթանակից հետո մրցակցին ավելի հեշտ է մոռանալը։ Ես խղճում էի նրան։
...
Հաջորդ անգամ մենք չտեսանք իրար։ Ես դա հասկացա միայն օրվա ավարտից հետո, իսկ մեր հանդիպումը կանխազգում էի դեռ օրվա սկզբին։ Կանխազգում էի, որովհետև երկար ժամանակ անց ուզում էի համոզվել իմ հաղթանակում. որ նա այլևս ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի ու երբևէ ինձ հարազատ չի եղել և հանկարծ...կատարվեց անսպասելին...
Նրանից առաջ հայտնվեցին մղձավանջային տեսիլներ. մեկը կոտրում էր աթոռը, որի վրա նստած էի ես, մյուսը կտրում էր ձեռքերս, որ էլ չգրեմ, մեկ ուրիշը ոչինչ չէր անում, բայց նա ամենից շատ ինձ վախեցրեց։ Նրան չէի տեսնում, բայց լսում էի։
-Ո՞վ ես,- հարցնում եմ այլայլված։
-Ես նա եմ, ում դու արհամարհում ես, իսկ ես նման բանի սովոր չեմ։
-Ինչու՞ ես եկել։
-Եկել եմ քեզ ապացուցելու, որ իմ կարիքը շատ ունես...
-Չէ...
-Կամ գուցե իմանալու, թե ինչու ինձանից հեռացար։
Ճանաչեցի...ժամանակ չկար...դա օր չէր, այլ ուրիշ մի զգացում էր, որ թափառում էր ու այցի գալիս անժամանակ, երբ նա տանջվում էր։
Ես նայեցի նրա աչքերին, բայց աչքերը չտեսա, ինչպես գրեթե միշտ։ Այդ ժամանակ միայն ես հասկացա, որ աչքերը վաղուց սովորել են ստել։
-Հանգիստ թո՛ղ ինձ,-վերջապես կարողացա խոսել,-ախր ես քո ճամփին ընդամենը մի կանգառ եմ եղել, որտեղ դու ինձ կորցրել ես լոկ այն պատճառով, որ քո խաղում քեզ հետ քայլել չեմ ցանկացել։ Հիշու՞մ ես մի անգամ ասացիր, որ վախենում ես , թե կկորի այն զգացումը, որ ունես, իսկ ես պատասխանեցի՝ կկորի եթե կորցնես...
Զգուշացնում էի...
Դեռ այն ժամանակ դու չէիր գիտակցում, որ ողջ իմ սրտով ուզում էի լինել ընկերդ, ոչ ավելին։
-Կարող ես ներել...
-Գիտեմ...
-Կարող ես, չէ՞
-Չէ..
-Ինչու՞
-Որովհետև հաղթանակս կիսատ կլինի, իսկ պարտությունդ, կեղծիքի մեջ խճճված, քեզ շատ է սազում։
-Վիրավորու՞մ ես...
-Հարց էր...Տե՛ր աստված...իսկ դու վիրավորվու՞մ ես..
-Չէ...
-Ուրեմն ների՛ր...
...
Գիտեմ, որ դժվար է հասկանալ, թե ինչ եմ ուզում ասել։ Դա այնքան կարևոր չէ։ Միայն խնդրում եմ, հեռու մնացե՛ք այն մարդկանցից ովքեր Ձեզ իրենց հոգուն մոտ չեն թողնում։ Նրանք Ձեզ չեն վստահում, ու եթե կհանդգնեք խաղալ, նրանք միայն հանուն ձեր «զվարճանքի» կերկարացնեն խաղը, որ իրենց իսկ հաղթանակը Ձեր կեղծիքի շղարշը պատռելիս տոնեն։
Ու նրանց մեջ կհայտնվեն միայն հաշված մարդիկ, ովքեր հանուն ձեզ կլռեն...
Ես «միշտ» լռում եմ....
Ես ուզում էի ապրել այնպես, որ ինձ ոչ ոք չատի։ Հեռացնում էի ինձանից այն մարդկանց, ում չէի վստահում, բայց ժամանակը միշտ փորձում է քեզ հանուն նրա, որ ոչ միայն դու, այլև դիմացինդ ճանաչի ինքն իրեն։ Երբ իմ մեջ ուժ գտա ու կապվածության վերջին ճյուղը կոտրեցի, ինձ հետևեցին ըմբոստ քայլեր.
-Սպասի՛ր, իմ խաղը դեռ չի ավարտվել։
-Ի՞նչ խաղ,-անսպասելիորեն դուրս թռավ շուրթերիցս, ասես խուսափում էի նրա գաղտնիքը բացել կամ չէի ուզում, որ ինչ-որ մեկը մեզ լսի։
-Խաղը, որ սկսել եմ քեզ հետ արդեն վաղուց միայն այն բանի համար, որ մեզանից մեկը պարտվի։ Իսկ ես գրեթե միշտ հաղթում եմ։
-Դու հիվա՞նդ ես,-անհանգստացա ։
-Գուցե...կամ ոնց կուզես։
-Գնա՛ տուն։
Ու ես փախա...
Նա մնաց այնտեղ կանգնած, մի քիչ սպասեց ու քմծիծաղ տվեց։
...
Հաջորդ անգամ նա ոչ թե հետևում էր ինձ, այլ հարկադրված հանդիպեցինք ինչ-որ հավաքույթի ժամանակ։ Օտար էինք, չնայած երբևէ համարձակվել էի կարծել, որ մտերիմ ընկերներիցս մեկը դառնալու հեռանկար ունի։
Ես նրան չճանաչեցի. շատ էր փոխվել։ Այս անգամ ոչնչից չէր խոսում, ասես երբեք իրար չէինք ճանաչել։ Նա երազում էր։ Նա մտածում էր, որ ինքն է հաղթել ու նա նույնիկ փոքր-ինչ չէր պատկերացնում, որ ինձ համար դադարում է գոյություն ունենալ, իսկ հաղթանակից հետո մրցակցին ավելի հեշտ է մոռանալը։ Ես խղճում էի նրան։
...
Հաջորդ անգամ մենք չտեսանք իրար։ Ես դա հասկացա միայն օրվա ավարտից հետո, իսկ մեր հանդիպումը կանխազգում էի դեռ օրվա սկզբին։ Կանխազգում էի, որովհետև երկար ժամանակ անց ուզում էի համոզվել իմ հաղթանակում. որ նա այլևս ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի ու երբևէ ինձ հարազատ չի եղել և հանկարծ...կատարվեց անսպասելին...
Նրանից առաջ հայտնվեցին մղձավանջային տեսիլներ. մեկը կոտրում էր աթոռը, որի վրա նստած էի ես, մյուսը կտրում էր ձեռքերս, որ էլ չգրեմ, մեկ ուրիշը ոչինչ չէր անում, բայց նա ամենից շատ ինձ վախեցրեց։ Նրան չէի տեսնում, բայց լսում էի։
-Ո՞վ ես,- հարցնում եմ այլայլված։
-Ես նա եմ, ում դու արհամարհում ես, իսկ ես նման բանի սովոր չեմ։
-Ինչու՞ ես եկել։
-Եկել եմ քեզ ապացուցելու, որ իմ կարիքը շատ ունես...
-Չէ...
-Կամ գուցե իմանալու, թե ինչու ինձանից հեռացար։
Ճանաչեցի...ժամանակ չկար...դա օր չէր, այլ ուրիշ մի զգացում էր, որ թափառում էր ու այցի գալիս անժամանակ, երբ նա տանջվում էր։
Ես նայեցի նրա աչքերին, բայց աչքերը չտեսա, ինչպես գրեթե միշտ։ Այդ ժամանակ միայն ես հասկացա, որ աչքերը վաղուց սովորել են ստել։
-Հանգիստ թո՛ղ ինձ,-վերջապես կարողացա խոսել,-ախր ես քո ճամփին ընդամենը մի կանգառ եմ եղել, որտեղ դու ինձ կորցրել ես լոկ այն պատճառով, որ քո խաղում քեզ հետ քայլել չեմ ցանկացել։ Հիշու՞մ ես մի անգամ ասացիր, որ վախենում ես , թե կկորի այն զգացումը, որ ունես, իսկ ես պատասխանեցի՝ կկորի եթե կորցնես...
Զգուշացնում էի...
Դեռ այն ժամանակ դու չէիր գիտակցում, որ ողջ իմ սրտով ուզում էի լինել ընկերդ, ոչ ավելին։
-Կարող ես ներել...
-Գիտեմ...
-Կարող ես, չէ՞
-Չէ..
-Ինչու՞
-Որովհետև հաղթանակս կիսատ կլինի, իսկ պարտությունդ, կեղծիքի մեջ խճճված, քեզ շատ է սազում։
-Վիրավորու՞մ ես...
-Հարց էր...Տե՛ր աստված...իսկ դու վիրավորվու՞մ ես..
-Չէ...
-Ուրեմն ների՛ր...
...
Գիտեմ, որ դժվար է հասկանալ, թե ինչ եմ ուզում ասել։ Դա այնքան կարևոր չէ։ Միայն խնդրում եմ, հեռու մնացե՛ք այն մարդկանցից ովքեր Ձեզ իրենց հոգուն մոտ չեն թողնում։ Նրանք Ձեզ չեն վստահում, ու եթե կհանդգնեք խաղալ, նրանք միայն հանուն ձեր «զվարճանքի» կերկարացնեն խաղը, որ իրենց իսկ հաղթանակը Ձեր կեղծիքի շղարշը պատռելիս տոնեն։
Ու նրանց մեջ կհայտնվեն միայն հաշված մարդիկ, ովքեր հանուն ձեզ կլռեն...
Ես «միշտ» լռում եմ....