PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Դեղնակարմիր սեր



lili-4
19.01.2008, 19:50
Գարնանամ՞ուտն էր պատճառը, թե՞ ջերմ արևը, կամ էլ այդ ժպտացող ծաղկած բալենին, որ Անահիտն այդքան լավ տրամադրություն ուներ: Կամ թե պատճառը նոր աշխատանքի մեջ է՞ր: Արդեն մեկ ամիս է, ինչ աշխատում է: Ուսումն ավարտելուց հետո անմիջապես տեղավորվեց աշխատանքի: Ոչ բոլորի բախտն էր այդպես բերում: Դե պարզ է, իր համար դժվարություն չկար, մայրը ճանաչված բժշկուհի է, ինքն էլ ստանալով բժշկի որակավորում, շնորհիվ մոր ծանոթների, գտավ աշխատանք: Սկզբում դժվարությամբ ընդունեց այս աշխատանք առաջարկը, դե ավելի շուտ կցանկանար մեծ հիվանդանոցում աշխատել, ոչ թե ծերանոցում: Մի տեսակ մենակ էր իրեն զգում, բոլորը տարիքն առած մարդիկ էին: Կարծես աշխատողներն էլ հատուկ մեծահասակներ էին ընտրված, գուցե երիտասարդները չեն էլ ցանկանում այստեղ աշխատել: Սկզբում նեղվում էր, իրեն պարտադրված հասնում աշխատանքի: Օրերն էլ թվում էին երկար ու ձանձրալի: Իսկ այսօր չկար այդ զգացումը: Ի?նչն էր պատճառը, ի՞նչ էր փոխվել այս մեկ օրվա մեջ, որ այսքան ուրախ է: Նստել էր ծաղկած բալենու տակ դրված նստարանին ու նայում էր բակում գարնան արևով ջերմացող ծերունիներին: Հիմա բոլորն էլ հարազատի պես էին, անգամ այն կամակոր պապիկը, որ հաճախ էր իրեն բարկացնում, հունից հանում, նույնիսկ մեկ անգամ լացացրել էր: Միշտ թերահավատորեն էր նայում իրեն, նշանակած դեղերը չէր խմում, պատճառաբանում էր, թե այս երեխան ինչ գիտի, որ իրեն բուժի: Հիմա դա հիշում էր որպես մի կամակորություն, ոչ թե չարություն:
Նորից հերթով նայեց ծերունիներին: Մի տաք ալիք անցավ մարմնով, երբ հայացքը կանգ առավ իրենից քիչ հեռու նստած փոքրամարմին կնոջ վրա: Նախորդ օրը այս տատիկի սենյակում սովորականից ավելի երկար մնաց: Պատճառը ոչ թե նա էր, այլ այդ սենյակի մեկ այլ տարեց: Նա անկողնային հիվանդ է: Վիճակը բավականին վատ էր: Ծերունական հիվանդությանը գումարվել է նաև քաղցկեղը, որը մաշում ու քայքայում է խեղճ կնոջը: Ցավերն այնքան ուժեղ էին, որ ստիպվածէին ցավազրկող ներարկել: Բուժել հնարավոր չէր, փորձում էին ինչ-որ կերպ ցավերը մեղմել:Ա յստեղ շատ հազվադեպ էր պատահում, որ ծերանոցի բնակիչներին այցելուներ ունենան: Այս կնոջն էլ իր աշխատած մեկ ամսվա ընթացքում ոչ-ոք չէր այցելել: Մինչև այդ օրը: Այդ օրը մի երիտասարդ էր եկել` հիվանդի քրոջ որդին էր: Սենյակի մի անկյունում նստած` լուռ հետևում էր բուժաշխատողների աշխատանքին: Անահիտը հաճախ էր զգում իրեն սևեռած հայացքը, որի մեջ մի տեսակ ջերմություն կար: Փորձում էր ցույց չտալ, որ նկատում է: Դեմքի լուրջ հայացքով թաքցնում էր ներքին հուզմունքը, բայց շառագունած այտերը մատնում էին իրեն:
Գործն ավարտելուց հետո գնաց աշխատասենյակ: Նստել էր սեղանի մոտ, բայց գրառումներ անելու փոխարեն տարվել էր մտքերով: Անկախ իրենից այդ տղայի մասին էր մտածում, փորձում հիշել դեմքը, պահվածքը: Սթափվեց դռան թակոցից:
-Մտեք,- ասաց ու գրիչն առավ ձեռքը: Ներս մտնողը հենց այդ պատանին էր: Մի պահ շփոթվեց, թվաց, թե մատնեց իրեն, իր մտքերին: Բայց շուտ կարողացավ թաքցնել շփոթմունքը և պատրաստակամ նայեց նրան.
-Լսում եմ:
-Բժշկուհի, եկել եմ շնորհակալությունս հայտնեմ:
_Դե դա մեր գործն է, դրա համար շնորհակալ լինել պետք չէ:
-Հասկանում եմ, բայց Դուք այնքան հոգատար ու սրտացավ եք: Շատերը հարազատից չեն ստանում այն, ինչ Դուք եք տալիս:
Պատմեց, որ ինքը բանակում ծառայելիս է եղել, այդ պատճառով չի մորաքրոջն այցելել: Մորաքույն այստեղ միայնակ է, բոլոր հարզատները օտարության մեջ են: Այստեղ մանցած միակ հարազատն ինքն է: Ուզում է ինչ-որ կերպ թեթևացնել, մեղմել եթե ոչ ցավը, ապա գոնե հոգու կարոտի մորմոքը:
Առաջին անգամ էր տեսնում այդ տղային, բայց մի տեսակ ջերմություն, հարազատի շունչ էր հաղորդում իրեն: Զրուցում էր, պատմում իր անցյալի մասին, ապագա ծրագրերի մասին: Անահիտը չէր հիշում, թե վերջին անգամ երբ էր այսքան երկար զրուցել, այն էլ տղամարդու, այն էլ օտար, անծանոթի հետ: Միշտ խուսափել էր մարդաշատ միջավայրից: Բարեկամները գիտեին իր մելանխոլիկ բնավորությունը և շատ չէին անհանգստացնում: Ուսանելու տարիներին ավելի շատ էր մեկուսացել, դարձել ինքնամփոփ: Կուրսեցիներից չորս տարով մեծ էր: Միայն չորրորդ տարն էր, որ կարողացավ իր համռության շնորհիվ ընդունվել: Ու մի տեսակ ամաչում էր իր մեծ լինելուց: Իր հասակակիցները բարձր կուրսում էին` իրենց ընկեր- ընկերուհիներով, իր համար կարծես տեղ չկար: Իսկ կուրսում էլ չէր գտնում իրեն հարմար մեկին: Հետո շատ ուշ կարողացավ մտերիմ ընկերուհի ունենալ:
Իսկ հիմա նստել ու զրուցում է տարիքով իրենից բավականին փոքր ու անծանոթ մի տղամարդու հետ:
Գնելի գնալուց հետո էլ երկար ժամանակ մտովի շարունակում էր զրուցել: Հիմա նորից նրան մտաբերեց…

շարունակելի...

Lernci
19.01.2008, 22:48
Ես ակումբում նորեկ եմ և փորձում եմ ճանաչել նրա անդամներին:Ասեմ քեզ, որ դու գիտես ինչպես տպավորություն թողնել:Քո պատմությունը շատ հետաքրքրող սկիզբ ունի հուսով եմ շարունակությանը շատ չենք սպասի:

Sunny Stream
19.01.2008, 22:57
:goblin Мы требуем продолжение банкета!!!
Շատ եմ սպասում շարունակությանը... Վերնագիրը շատ հետաքրքիր է ու ձգող... Աղջկա մտահոգությունները` նույնպես...;)

lili-4
19.01.2008, 23:26
Կփորձեմ չուշացնել շարունակությունը, իսկ չհուզել չեմ խոստանում, դա իմ թուլությունն է:oy…

^SRTIK^LA^
20.01.2008, 06:30
:)սպասում եմ ավարտին,այն ել անհամբեր....

Դեկադա
20.01.2008, 11:40
Ջանիկս շարունակությունն ու՞ր է..........;)

lili-4
21.01.2008, 22:31
-Բարև Ձեզ, ինչպե՞ս եք:
Անսպասելի բարևից Անահիտը կտրվեց մտքերից: Գնելն էր: Գուշա՞կ է, ինչպե՞ս է կարողանում կողքին լինել այն պահին, երբ իր մասին է մտածում:
_Բարև Ձեզ, շնորհակալ եմ, լավ եմ:
-Եկա մորաքրոջս այցելության, տեսա, որ այստեղ եք, մտածեցի նախ Ձեզ տեսնել, իմանալ, թե ինչպես է նա, նոր այցելեմ իրեն:
-Ինչ ասեմ, լավ նորության սպասելն անիմաստ է, պարզապես այս պահին մի քիչ հանգիստ է, ցավերը մի քիչ մեղմացած:
Զրուցելով գնացին հիվանդի մոտ: Էլի նույն անկաշկանդ, հաճելի զրույցը: Ի՞նչն է այս տղայի մեջ այսքան գրավիչ, որ անընդհատ ուզում է զրուցել. ձա՞յնը, հաճելի խոսելա՞ձևը, հարազատի հանդեպ սրտացավությո՞ւնը: Անահիտը չէր կարողանում դա հասկանալ, բայց այն, որ ցանկանում էր նրա հետ զրուցել, ժխտել չէր կարող:
Գնելի այցելությունները դարձան հաճախակի: Այն օրերին, երբ չէր գալիս, անպայման զանգում , մորաքրոջ որպիսությունն էր հարցնում, անհանգստանում էր նարա վիճակով: Անահիտը վախենում էր ինքն իրեն խոստովանել, որ այդ հեռախոսազանգերը սովորական հարց ու փորձից ավելի երկար էին տևում: Խոսում էին երկար- բարակ, ինչի՞ մասին: Լսափողը ցած դնելուց հետո փորձում էր հիշել, թե ինչից էին խոսում, ինչ էին պատմում, բայց չէր կարողանում մի կարգին բան հիշել: Այ քեզ չաչանակ: Ուրիշներին էր մեղադրում հեռախոսով երկար զրուցելու համար, հիմա ինքը չի կարողանում առանց դրա: Չկար ոչ մի պայմանավորվածություն, բայց գիտեր, որ ամեն օր ճիշտ նույն ժամին զանգելու է: Մի տեսակ այդ զանգերը դարձել էին պահանջ, իր կյանքի անհրաժեշտ մի մասնիկ: Դժվար ու դանդաղ էին անցնում սպասման վերջին րոպեները: Ծիծաղելի է, բայց թվում էր, թե որքան դանդաղ էին ընթանում վայրկյանները, այնքան արագանում էին սրտի զարկերը: Վայրկյանները, իհարկե, դանդաղ չէին ընթանում, բայց այ սիրտն իսկապես արագ էր խփում: Ու երբ հեռախոսով լսում էր ձայնը, մի անկառավարելի ու հաճելի դող էր անցնում մարմնով: Երևի դրանից էր, որ առաջին պահին ձայնը դողում էր, հուզմունքը թաքցնել չէր կարողանում: Գնելի ձայնի մեջ այնքան վստահություն, դրության տիրոջ հանդարտություն կար, որ փոխանցվում էր Անահիտին, ու կարողանում էր կարճ ժամանակում վերագտնել իրեն, լինել նորից անկաշկանդ, առանց հուզական բարդույթի: Ու խոսում էին, խուսում…
Զանգերի պես Գնելի այցելություններն էլ դարձան հաճախակի: Բոլորը դրական էին խոսում նրա մասին. <Ինչ հոգատար, սրտացավ մարդ է, հիվանդ մորաքրոջը չի մոռանում>: Անահիտը փորձում էր ցույց չտալ, բայց հասկանում էր, ու դիտմամբ է ուշ ժամի գալիս, հետո էլ, իբր պատահաբար, միասին էին դուրս գալիս: Այնքան էլ մոտ չէր իրենց տունը, բայց ոտքով էին գնում, նորից զրուցում, զրուցում…
Տանը երկուսով էին` ինքն ու մայրը: Քույրն ամուսնացել ու գնացել էր արտասահման , իսկ հայրը մահացել էր: Մայրն առաջվա պես էլ չէր անհանգստանում իր ուշ գալու համար, գիտեր, որ Գնելի հետ է գալիս: Ինքն էր պատմել նրա մասին: Պատմել էր, թե ինչ հոգատար մարդ է, ինչպես է անհանգստանում մորաքրոջ համար: Մայրը մի տեսակ իր խոսքերին լրիվ չէր հավատում: Որոշել էր, որ անպայման հրավիրի իրենց տուն, ծանոթացնի: Դեռ Գնելին չէր ասել իր որոշման մասին, մտածում էր, որ ճանապարհին կասի: Այդպես էլ արեց, հասել էին իրենց շենքի մոտ, և երբ Գնելն ուզում էր հրաժեշտ տալ.
-Գնե’լ, չե՞ս գա մեր տուն:
Գնելը նայեց Անահիտին ու մի պահ չհասկացավ . կատակ է, թե լուրջ: Անահիտը իրեն էր նայում չարաճճի երեխայի պես` մանկական ժպիտը դենքին:
-Ձեր տո՞ւն:
-Հ~ա, չե՞ս ուզում մամայիս հետ ծանոթանալ:
_Ուզում եմ, բայց գոնե շուտ ասեց լինեիր, առաջին նագամ գալիս եմ, անհարմար է այսպես:
-Ոչ մի անահարմար, -Անահիտը շարունակելով ժպտալ, թևանցուկ արեց Գնելին ու թեքվեց դեպի իրենց շքամուտքը: Այնքան արագ ստացվեց այդ պահը, որ Անահիտը մի տեսակ շփոթվեց իր արարքից: Գնելին թևանցուկ անելն ու նրան հպվելն այնքան հաճելի էր, որ ակամայից տաք հոսանքը սրտից փոխանցվեց այտերին, շռագունեց ու շփոթված ձեռքը ետ պահեց: Հիմա Գնելը հնազանդ երեխայի պես բարձրանում էր աստիճաներով ու ձեռքը բռնել պետք չէր: Անահիտը գնում էր առջևից ու թիկունքին զգում Գնելի հայացքը: Օրը տաք չէր, բայց զգում էր, թե ինչպես է քրտինքի կաթիլներից մարմինը խոնավանում…

շարունակե՞մ...:oy

Cassiopeia
21.01.2008, 22:47
Իհարկե շարունակի… սպասում ենք…

^SRTIK^LA^
22.01.2008, 00:25
:handsսպասում եմ.........;)

Sunny Stream
22.01.2008, 00:44
շարունակե՞մ...:oy
:aha ըհը... ինչքան Անահիտն ուրախանում է, էնքան արդեն տխրում եմ՝ զգալով ինչ-որ վատ բան, որ երևի կոտրի նրան... :cry2 հն՞...

lili-4
22.01.2008, 22:55
Տուն մտնելով, արագ- արագ ծանոթացրեց մորն ու Գնելին ու, ներեղություն խնդրելով, դուրս եկավ , իբր ցանկանում է շորերը փոխել: Մտավ բաղնիք, ցայվեց սառը ջրով: Աստված իմ, ինչի՞ է այսպես հուզվում, ինչի՞ չի կաորղանում ինքն իրեն տիրապետել: Ախր ո՞վ է Գնելը, ընդամենը իրենից ութ տարով փոքր մի երիտասարդ: Ի՞նչն էր իրեն ստիպում այդ մարդու մոտ կորցնել ինքնակառավարումը, ինքնատիրապետումը:
Փոխեց շորերն ու գնաց հյուրասենյակ: Գնելն ու մայրը զրուցում էին: Նույն ինքնավսահ կեցվածքը, նույն դրության տերը: Ինչպե՞ս էր կարողանում:
-Ես հիմա սուրճ դնեմ ու գամ:
-Չէ, Անահի’տ ջան, դու նստիր, հոգնած կլինես, ես կեփեմ սուրճը:
Մայրը ամեն հյուրի համար չէ, որ պատրաստակամ սուրճ է պատրաստում: Ուրեմը հավանել է: Դրանից այնպիսի զգացողություն ունեցավ, կարծես ոչ թե Գնելին, այլ իրեն են հավանել:Գուցե՞ նրա համար, որ իրենց ճաշակները համընկա՞ն: Ախր մայրը մարդկանց գնահատելիս շատ խիստ է մոտենում ու երբեք չէր սխալվում: Երկար չնստեց Գնելը: Հյուրասիրության համար շնորհակալություն հայտնեց ու գնաց: Անահիտը սպասում էր, որ մայրը կխոսի Գնելի մասին: Խոսեց, բայց շատ կարճ, ոչ այնքան, ինչքան ինքն էր ցանկանում:
-Ոչինչ, վատ տղա չէր երևում, եթե իհարկե ձևեր չի անում, հիմա ոչ բոլորը հիվանդ մորաքրոջ հոգս կտանեն:
Այսքանն ու վերջ, իսկ Անահիտը ուզում էր, որ էլի ու էլի խոսի նրա մասին, անընդհատ հաստատի, որ լավ տղա է, որ հոգատար է, որ…Չէ, իզուր էր սպասում: Առանձնացավ իր սենյակում` իբր նոր նյութ կա ր կարդալու: Կարդա՞լ, հոդվածն այդպես էլ մնաց առաջին էջում, թերթող չեղավ: Դրա փոխարեն Անահիտը թերթում էր իր վերջին ժամանակի ապրած ամեն մի օրը, ամեն մի պահը: Եվ այդ ժամանակի ամեն մի ծալքում, անկյունում նա է` Գնելը, իր հեռախոսազանգերով, իր այցելություններով, իր հաճելի զրույցներով:
_Գժվե՞լ եմ, ինչ է, չլինի՞ սիրահարվել եմ: Չէ մի, ի?՞չ սեր, դա սեր չէ, պարզապես հաճելի անձնավորություն է:
Անահիտը գիտակցում էր, որ մտքում անգամ վախենում է ինքն իրեն խոստովանել, որ սիրում է ու դրանից խուսափել հնարավոր չէ: Հնարավոր չի, քանի որ ուզում է ամեն օր լսել, տեսնել, քայլել այդ մարդու հետ:
Գնելը սկսեց մեկ- մեկ նաև իրենց հյուր գալ: Ամեն օր չէ, որ մայրը տանն էր լինում: Նա մանկաբուժ էր և հաճախ էր մնում գիշերային հերթափոխության: Նման օրերին Գնելը ավելի երկար էր մնում, Անահիտն էլ իրեն ավելի ազատ էր զգում: Մի տեսակ ազտվում էր մոր հսկող հայացքից:
Աշուն է, դեղնակարմիր տերևները ժպտում, լույս ու ջերմություն էին ճառագում Անահիտին: Մարդիկ բողոքում էին ամեն օր տեղացող անձրևից, սառը օրերից, իսկ Անահիտը դա չէր նկատում: Նա իր հոգում սփռված վառ գույների պես աշնան գույներով էր հիանում, բերկրանք ապրում:
Այդ օրը Գնելը չէր եկել, հեռախոսով էլ շատ կարճ զրուցեցին, հիվանդ ուներ, շտապում էր: Տուն գալիս անձրև էր մաղում, բայց ոտքով եկավ: Մտածում էր, մի գուցե ճանապարհին կհանդիպի Գնելին: Տեղ հասավ լրիվ թրջված: Մրսում էր: Մտավ տաք ցնցուղ ընդունելու: Ջրի տաք շիթերը հաճելի էին ու չէր շտապում դուրս գալ: Ալարելով մազերը չորացրեց, փաթաթեց սրբիչով, հագավ տաք ու փափուկ խալաթն ու գնաց խոհանոց: Թեյ կխմի ու կպառկի:Մենակ երկար նստելու ցանկություն չկար:
Դռան զանգը ստիպեց մտքերից կտրվել: Այս ուշ ժամին միայն հարևանուհին կլիներ: Բացեց դուռն ու զարմացած նայեց: Գնելն էր. թրջված, սառած կանգնել էր դռան առաջ`իր պես թրջված մի մեծ ծաղկեփունջ ձեռքին:
-Կարե՞լի է:
-Վայ, էս ինչ եմ կանգնել- մնացել, իհարկե արի ներս:
Անահիտը շփոթված մի կողմ քաշվեց` տեղ տալով Գնելին: Ինչպե՜ս կգրկեր ու կհամբուրեր այս թրջված, այս սառած ու այսքան ցանկալի , ջերմությունը վրայից կաթող մարդուն:
-Անահիտ, այս ծաղիկները քեզ, հանավում ե՞ս:
-Իհարկե հավանում եմ, բայց ինչի՞ առթիվ:
-Չե՞ս ծիծաղի, որ ասեմ:
-Չեմ ծիծաղի:
-Իսկապե՞ս:
-Իսկապես:
-Այսօր իմ ծննդյան օրն է, ես էլ քեզ համար ծաղիկներ բերեցի: Դու ուրախ չե՞ս այսօրվա համար, ու ծնվել եմ, կամ:
Ցրտից շառագունած դեմքին փայլում էին Գնելի խորամանկ աչքերը:
-Ախ դու աղվես, հա’, ուրախ եմ, ոնց ուրախ չլինեմ: Բայց այ դու լրիվ թաց ես, հիմա կմրսես:
-Ավելի լավ, քեզ պես բժշկուհու հոգատարության տակ կլինեմ:
-Գիժ ես իսկական:Վա~յ, սպասիր, խալաթով եմ, գնամ փոխվեմ,այնպես անականկալի բերեցիր, որ չէի նկատել:
-Չէ, մի գնա,Անահի’տ, մնա խալաթով: Այսպես շատ ավելի լավն ես,ավելի հարազատ:
Անահիտը չգիտեր իրեն թվաց, դա իր հորինած հերթական պահն էր, թե իրականում այդպես ասաց Գնելը:
-Բայց…բայց էսպես հարմար չի:
-Ինչի՞,Անահիտ, ինչի՞ չի հարմար, մենք անծանոթ ե՞նք,օտա՞ր,-ասած ու ձեռքով օղակեց Անահիտի մեջքը, քաշեց դեպի իրեն ու համբուրեց: Ծաղիկների թերթիկների ցողի սառնությունն ու Գնելի շուրթերի ջերմությունն այրեցին Անահիտի շուրթերը: Այրող համբույր…

^SRTIK^LA^
23.01.2008, 03:37
անհամբեր շարունակությանն եմ սպասում .դե մի տանջի էլի:8

Dina
23.01.2008, 15:25
Ես էլ եմ անհամբեր սպասում շարունակությանը.
Մի շնչով կարդացի։ Շատ լավն էր:hands

Dayana
23.01.2008, 15:51
Շքրունակությու՞ն :8 չգիտեմ կա շարունակություն թե ոչ, բայց եթե չկա, ապա դրա բացակայությունն այնքան էլ մեծ չի լինի, քանի որ մի տեսակ ավարտուն դառավ :oy

Հ.Գ. Ավատարիդ վստահ առաջ տանող տղան Գնելն է իսկ աղջիկն Անահիտը՞ :)

lili-4
23.01.2008, 19:10
:handsսպասում եմ.........;)


ըհը... ինչքան Անահիտն ուրախանում է, էնքան արդեն տխրում եմ՝ զգալով ինչ-որ վատ բան, որ երևի կոտրի նրան... հն՞...
Ճիշտ ես նկատել: Վատ պահեր կլինեն:Ու դեռ ավարտին էլ չեմ հասել, կփորձեմ չուշացնել…:)

Sunny Stream
23.01.2008, 19:47
:)
օֆ-օ՜ֆ... :(
սպասում եմ :sulel

^SRTIK^LA^
23.01.2008, 21:28
հացադուլ եմ հայտարարե ;) .կդադարեմ մինչեվ շարունակես:think

lili-4
23.01.2008, 21:52
հացադուլ եմ հայտարարե ;) .կդադարեմ մինչեվ շարունակես:think

Ստիպված եմ տեմպերս արագացնել, չեմ ուզում զոհաբերություններ:)… Բայց մի մոռացեք, որ ես աշխատում եմ, շատ ժամանկ չեմ ունենում;)…

lili-4
24.01.2008, 23:02
-Գնել, դու թաց ես, ծաղիկներն էլ ջարդեցիր:
-Հիմա թաց չեմ լինի, ծաղիկներն էլ չեն ջարդվի,- ասաց ու հանեց թաց պիջակը, ծաղիկները դրեց միջանցքի պահարանին ու երկու ձեռքով ամուր գրկեց Անահիտին: Անահիտը մոռացել էր ամեն- ամեն ինչ, անգամ իրենց տարիքային տարբերությունը: Ներսում փոթորիրկ էր` կռիվ երկու ես-ի միջև, գիտակցությունը ստիպում էր ետ կանգնել, չտրվել կրքին, իսկ սիրտը ստիպում էր լռեցնել գիտակցությանն ու ապրել այն երջանիկ պահը, որից սիրտը լցվում ու կարծես պայթել էր ուզում: Այնքան նուրբ ու հաճելի էին Գնելի համբույրները, փաղաքշանքը, որ ակամա մոռանում էր ամեն- ամեն ինչ: Ու կարծես գիտակցությունը տեղի տվեց, դրության տերը դարձավ սիրտը, հոգին, սիրելու և սիրվելու ցանկությունը, որը վաղուց մեռել էր իր մեջ: Հիմա Գնելի համբույրներն ավելի կրակոտ էին, շունը կտրվելու աստիճան հաճելի, ու դրանից ինքը դարձել էր անկաշկանդ` տրված վայելքների արբունքին և անգամ չփորձեց դիմադրել, երբ Գնելը իրեն գրկեց ու տարավ իր ննջասենյակը: Խելահեղության աստիճան կրքոտ էր Գնելի գգվանքը, այնքան հաճելի, որ հիշողությունից ջնջվել էր առաջին գիշերվա հանդեպ իր մեջ նստած վախը…
…Սենյակի խավարը փոքր ինչ մեղմվում էր ներս թափանցող լուսնի լույսից: Այդ լույսի տակ Անահիտին Գնելն ավելի թիկնեղ ու հաղթանդամ էր երևում: Նորից նայեց նրան ու ժպտաց: Գնելը թեքվեց դեպի իրեն, մազերը համբուրելով շուրթերը սահեցրեց դեպի ականջն ու շշնջաց.
-Անահ’իտ, շնորհակալություն այս գիշերվա համար: Գիտես, երբեք չեմ մտածել ու կարևորություն չեմ տվել դրան, բայց չէի պատկերացնում, որ դու կույս ես: Ներիր, որ այդպես եմ ասում, բայց հաճելի անակընկալ էր:
-Բայց ինչի՞..
Գնելը շուրթերով փակեց Անահիտի բերանը, թույլ չտվեց շարունակի ասելիքը:
-Իմացիր, որ քեզ եմ սիրում, ոչ թե քո անցյալը: Եվ եթե քո կյանքում ինչ-որ մեկը եղած լինի, ես դրա համր չեմ խանդի, չեմ նեղվի: Ես քեզ սիրում եմ այնպիսին, ինչպիսին որ կաս, բայց չեմ թաքցնում, որ շատ հաճելի է զգալ, որ քո կյանքում ես առաջինն եմ:
Անահիտը գլուխը դրել էր Գելի ուսին և ազատություն տվել իր կամքը չհարցնող արցունքներին: Ինչի՞ Էր լացում, ինի՞ց էր հուզվել: Չէր կարողանում արցունքների պատճառը գտնել, բայց դրանք զսպել էլ չէր կարողանում: Գուցե այդ արցունքներն իր սիրտը պատած սառույցն էր, որով ինքն էր քողարկել, ծածկել ամեն մի զգացմունք իր ներսում, շարունակ ապրելով օրվա հոգսերով` առանց փորձելու նկատել իր շրջապատի ոչ անտարբեր հայացքները: Իսկ հիամա Գնելը կարողացավ ջերմացնել այդ սառույց- սիրտը, լցնել մեծ, շատ մեծ սիրով,և սառույցն այդ հիմա արցունքի տեսքով հոսում է աչքերից: Երևի այս պահի համար են ասված.երջանկության արցունքներ:
Գնելը բավականին ուշ գնաց` մոր գալու ժամանակ: Որոշեցին, որ այս ամենի մասին Անահիտն ինքը կպատմի նրան: Սկզբում Գնելը փորձում էր համոզել, որ ինքը մնա, խոսի իրենց սիրո մասին,բացատրի, որ ամեն ինչ լուրջ է: Ու չնայած այն բանին, որ շուտ ամուսնանալու մտադրություն չունի, քանի որ հիմա մորաքրոջ խնդիրն է, բայց ինքը սիրում է Անահիտին ու չի պատրաստվում հրաժարվել իր սիրուց: Բայց Անահիտը համոզեց, որ այդ զրույցը թողնեն հետոին, իսկ հիմա միայն ինքը կպատմի իրենց սիրո մասին:

^SRTIK^LA^
25.01.2008, 00:29
Էլ չեմմմմմմմ համբերում :think տեսնես ինչ է լինելու՞ ...

Sunny Stream
25.01.2008, 00:38
Չէ, լավ, եկեք շատ չշտապեցնենք, թե չէ արդեն ինչ-որ շներ են կտրվում :D

Հիմա Գնելի համբույրներն ավելի կրակոտ էին, շունը կտրվելու աստիճան հաճելի,
Եթե լուրջ, իսկապես մեզ մի լսեք ու մի շտապեք, լա՞վ... (թե չէ ինձ արդեն սկսում է թվալ, թե սկիզբն ավելի լավ շարունակություն էր պահանջում...:oy... կամ էլ շատ եմ առաջ ընկնում...
...ներողություն անկեղծության համար...)

lili-4
26.01.2008, 19:37
Անահիտը գիտեր, որ չի բարկանա, բայց գուցե նեղվի: Այդպես էլ եղավ:
-Դու գիտես, Անահիտ ջա’ն, -լուռ ամենը լսելուց հետո վերջապես խոսեց մայրը, - փոքր չես, արդեն քսանութ տարկան ես, ես չէ, որ պետք է ասեմ, թե ում սիրես, կամ չսիրես: Եթե դա է քո ընտրյալը, իչն արած: Ես ոչինչ չունեմ ձեր տարիքային տարբերության համար, բայց, չգիտեմ ինչի, ներսս մի տեսակ վախ ասեմ, թե կասկածկա նստած: Ցավոք, մայրական սիրտը չի սխալվում:
Գնելի մորաքրոջ վիճակը օր- օրի ավելի էր վատանում: ապրելու երկար ժամանկ չէր մնացել: Գրեթե ոչինչ չէր ուտում, միայն ցավերից էր տնքում: Գնելը որոշեց տանել տուն: Թող կյանքի վերջին օրերը լինի տանը, իր հարազատի կողքին: նահիտը չմերժեց, օգնեց, որ թղթերն րագ ձևակերպվի ու շտապօգնության մեքենայով տեղափոխեցին Գնելի տուն: Մեկ սենյականոց բնակարան էր, բավականին աղքատ կահավորած: Հազիվ կարելի էր գտնել առաջին անհրաժեշտության առարկաներ: Բայց մաքուր ու հավաքած էր: Դա Անահիտին դուր եկավ: Բերելուց առաջ հիվանդին ցավազրկեռ էին ներարկել, հիմա նա չէր տնքում, միայն իր սովորության համձայն օրհնում էր բոլորինիրենց ուշադրության, հոգատարության համար: Անահիտը անելիք չուներ և որոշեց մի քիչ մնա: Գնելը շփոթված չորս կողմն էր նայում: Չգիտեր, թե Անահիտը ինչ գահատական կտա: Ախր նրանց տունը երեք սենյականոց էր, բանականինթանկ կահույքով կահավորված, իսկ իր տունը…
Անահիտը նկատեց նրափոթված վիճակը,կանչես իր կողքը` մորաքրոջ մոտ նստելու:
-Գնե’լ, ինչպես որ պայմանավորվեցինք, չթողնես երկար տանջվի, երբ զգաս, որ ցավը սաստկանում է, զանգի ինձ, կգամ ու անմիջապես ներարկում կանեմ:
-Անահիտ ջա’ն, քեզ ինչի՞ Այդքան տանջեմ, առանց այն էլ դու աշխատանքի տեղը ծանռաբեռնված ես: Ասեցի, չէ, դեղերը կբերեմ, ինքս կներարկեմ: Անցածանգամ ես փորձեցի, տեսար չէ՞, որ ստացվում է, ինչ կա անհանգստանալու:
-Դե լավ, տեսնենք, բայց առանց դրա էլ քո հոգսը շատ է, գիտես հեշտ է՞ Մենակ անկողնային հիվանդ խնամել:
-Գիտեմ, բայց չեմ դժգոհում: Իմ մորաքույրն արժանի է դրան, նույնիսկ ավելիին: Ես շատ չնչին մասն ե, հատուցում:
Անահիտը ավելի շատ սեր ու հարգանք զգաց ամնա հոգատար մարդու նկատմամբ:
Գնալիս մոտեցավ հիվանդին, ու հրաժեշտ տա:
-Մորաքույր ջա’ն, ինչ ասեմ, հիմա տանն ես, ավելի լավ տեղ, քան մեզ մոտ: Հիմա քո հարազատն ամեն պահ քո կողքին է, չես նեղվի, մնացածի կարոտն էլ իրենից կհանես:
Ի?նչ ասեր մի հիվանդի, որին հաշված օրեր էր մնում, միայն փորձեց ժպտալ, որ ավելի շատ ծռմռված կարեցանքի էր նման:
Շոյեց հիվանդի գլուխը ու, երբ ուզում էր հեռանալ, նա բռնեց իր ձեռքը, մոտեց րեց չորացած շուրթերին ու մայրական սիրող համբուրեց: Անահիտը չէր համարձակվում հեռացնել ձեռքը ու զգաց, թե ինչպես է տաքանում ցավից վաղուց ցամաքած աչքերից հոսող արցունքներից:
-Շնորհակալ եմ, բալե’ս, մաիյն թե ինձ չմոռանաս, ինչ անտեր չթողնես:
Անահիտը հեռացավ հոգին ծանրացած: Կարծես մի քար լիներ խղճի վրա ծանրացած: Ախր ի՞նչ կարող էր անել էս անտեր հիվանդության դեմ: Իր գործը հիվանդին բուծելն է, փրկելը, բայց կան հիվանդություններ, որոնց դեմ մարդն անզոր է: Ու դրանից ինքը խեղճանում էր, կարծես դառնում մի բուռ: Զգում էր, թե ինքն ինչքան փոքր ու անզոր է բնության տված շատ հարցերի դեմ:
Գնելենց տունգնում էր, բայց ոչ հաճախակի: Գործերը շատացել էին: Արդեն իրեն վստահում էին, ավելի շատ աշխատանք էին հանձնարարում: Բայց հանգիստ էր նրանով, որ Գնելը պարտաճանաչ բերում էր դատարկ սրվակներն ու նոր դեղեր տանում: Կարգն էր այդպես: Թմրադեղ էին ներարկում մորաքրոջը և ամեն մի սրվակի համար հաշվետու էին: Գնելն էլ իր համար բարդություններ չէր ստեղծում: Ինչպես որ սպասվում էր, հիվանդի վիճակը ավելի էր վատացել և ստիպված դեղի քանակն ավելացրին: Գիտեր, որ դրանով ոչինչ չի փոխվի, բայց գոնե մոտալուտ մահն այնքան էլ տանջալից չէր լինի:
Այդ օրը աշխատանքը քիչ էր, և Անահիտը որոշեց այցելել Գնելին: Չզանգեց, ի?նչ կարիք կար, գիտեր, որ միշտ տանն է: Դեռ դռսից լսվում էր մորաքրոջ տնքոցները: Երևի դեռ չէր ստավել հերթական թմրադեղի չափաբաժինը: Թեպետ գալիս էր մի պահ, որ անգամ այդ դեղերը չեն օգնում թեթևացնելու ցավերը: Ներս մտավ ու տեսավ հատակին երեսն ի վար ընկած հիվանդին: Ճչաց ու վազեց առաջ.
-Գնե’լ, ուր ե?ս, արի’ օգնի:
Կանչում էր Գնելին ու փորձում բարձրացնել հիավանդին: Խեղճ կինը փորձում էր օգնել իրեն, որ բարձրացնի, բայց թուլացած ոտքերում ուժ չկար, որ կարողանար օգնել: Երկար չարչարվեց Անահիտը,մինչև ու կարողացավ բարձրացնել ու անկողին պառկեցնել հիվանդին: Նստել էր աթոռին ու հևում էր: Զգաց պարանոցն այրող մի հայացք: Շրջվեց. Գնելն էր: Կանգնել էր դռան շեմին ու իրեն էր նայում մի ցինցիկ ժպիտով.
-Հը՞, դժվար է՞ր:
-Գնե՞լ, դու տանն էի՞ր:
-Հա, բա ո՞ւր, ես սրա ձեռքից կարամ տնից դուրս գալ:
Անահիտը նայում ու չէր ճանաչում այն Գնելին, որին ինքը գիտեր, որին ինքը սիրում էր: Չէր հասցրել ուշքի գալ, երբ Գնելը նորից գնաց խոհանոց: Անահիտը նրա ետևից գնաց ու ներս մտնելով` քարացավ: Չգիտեր, հավատա նրան, ինչ տեսնում ու ենթադրում էր, թե ինքը սխալվում է: Սեղանին ընկած էր դեղի դատարկ սրվակը, օգտագործած սպրիչն ու մի պարանի կտոր:
-Գնե’լ, դոը էս ո?նց համարձակվեցիր, ինչի՞ Գնացիր այս քայլին: Ես եմ մեղավոր, ե’ս,ե’ս:Ինչի՞ Թույլ տվեցի, որ դու կատարես ներարկումը:
Գնելը նայում էր դեմքին ու վայրենի քրքիջ էր արձակում: Ոչ մի բառ, ոչ մի խոսք,միայն իր արարքից ու իր աշխարհից գոհ քրքջում էր: Անահիտը դուրս թռավ տնից ու չգիտեր ինչ աներ: Ետ վերադառնալ չէր ուզում, բայց հիվանդին դեղ էր պետք: Նորից գնաց աշխատանքի վայրը, խնդրեց, որ վաղվա հասանելիք դեղը տան ու շտապեց ետ: Ահավոր էր անգամ հիվանդի երեսին նայելը: Դեղը ներարկելուց հետո նստեց կողքին ու ապասեց,թե երբ են ցավերը փոքր ինչ մեղմվելու: Ու ղեղը հիմա մի բան էր աղացում, ստիպում մեղքի զգացում ապրել. <Ինձ անտեր չթողնես.: Ահա թե ինչի ասաց այս կինը, երբ նոր էին բերել այստեղ:
Հեռացավ դառնացած, բայց տանը ոչինչ չպատմեց: Չէր էլ կարողանում հավատալ, որ այն, ինչ-ու տեսավ, դա իրականություն է: Իր ճանաչած Գնելը բոլորովին կապ չունի այս մեկի հետ, որին այսօր տեսավ: Ստացվում է, որ մոր սիրտը իզուր չէր անհանգիստ: Ողջ գիշեր լուսացրեց բաց աչքով: Տեղը չէր գտնում: Չկարողացավ էլ մի կարգին որոշում կայացնել: Ի՞նչ աներ, նորից ետ բերի՞ Հիվանդանոց, թե ինքը գնա ամեն օր խնամելու: Ետ բերելը մի քիչ դժվար էր, առանց այն էլ հազիվ էր համոզել, իսկ հիամ ի?նչ ասեր: Լավ, կգնա, այնտեղ կորոշի:
Անակընկալի եկավ, երբ իր աշխատասենյակի դռան առաջ տեսավ Գնելին: Մտածում էր, որ երեկվա արարքից հետո չ գա, կամաչի: Ներս հրավիրեց: Չէր ուզում, որ կողքի մարդիկ նկատեն իրենց սառնությունը: Գրեթե բոլորը գիտեին իրենց մասին ու հիմա չէր ուզում հետաքրքրասեր մարդկանց քննարկման թեման դառնալ:
Ներս մտավ անձայն, ոչինչ չէր խոսում, չէր նայում անգամ Գնելին:
-Անահի’տ, գիտեմ, որ մեղավոր եմ, ես շատ լավ եմ հասկանում ու չեմ փորձում արդարացանել ինձ:
Միայն ուզում եմ իմանաս, որ շատ եմ զղջում իմ արարքի համար: Հասկանում ես,պարզապես հոգնել էի, էլ չէի դիմանում այդ տնջոցների, այդ հոգսին: Գիտեմ, որ մեղավոր եմ, գիտեմ:
-Եթե դժվար է, մենք հիվանդին նորից ետ կբերենք, - Անահիտն ասաց շատ սառն ու պաշտոնական, բայց իր հոգում դեռ վստահ չէր, որ դա կանի:
-Չե, Անահի’տ, մի արա: Գիտես, որ նրան շատ ժամանկ չի մնացել:Թող մնա իմ տանը: Իսկ դեղի համար, խոստանում եմ, ես էլ չեմ ներարկի, քեզ ամեն անգամ կբերեմ մեր տուն, դու ինքդ քո ձեռքով կանես: Անահիտի համար հարմար տարբերակ էր: Գոնե այսպես ստիպված չի լինի բացահայտել, թե հիվանդին ինչի է ետ բերում:
-Լավ, իմ ետևից գալ պետք չի: Այսօր երեկոյան ես կգամ:
-Շնորհակալ, եմ, Անահիտ ջա’ն, դու իմ աստվածուհի…
-Հիմա ես աշխատանք ունեմ, խնդրում եմ գնա:
Գնելը հեռացավ հնազանդ երեխայի պես:
Մինչև հիվանդի մոտ գնալը Անահիտը ժամանակ ուներ և որոշեց ոտքով գնալ: Քայլում էր դաբդաղ և ծանր ու թեթև անում վերջին օրերի իր ապրածը,իր կյանքը: Գուցե իսկապես դա պահի թուլություն է, իսկապես Գնելը այն անձնավորությաունն է, որին ինքը ճանաչում է: Շատ կցանկանար, որ այս վերջի տեսածը երազ լիներ, վատ ու անցանկալի երազ:
Տեղ հասավ ու ներս մտավ սրտում ցավի զգացում: Գնելը մոտն էր: Որոշեց ոչինչ չխոսել: Անձայն բացեց պայուսակը, հանեց անհրաժեշտ պարագաններն ու լուռ անցավ գործի: Երբ դեղը լցվել էր սրվակի մեջ, դիմեց Գնելին.
-Պատրաստի հիվանդին:
Շրջվեց, որ սրսկի, քարացավ, կանգնեց: Հիվանդի փոխարեն Գնելը իր ձեռքն էր պարզել, որ նախօրոք պարանով կապած էր:
-Ի՞նչ…
-Հա, Անահի’տ, հա, հիվանդը ես եմ , դե անցի գործի:
Անահիտը նայեց Գնելի ձեռքին ու սարսափեց. Ամբողջ երակի լայքով հին ու նոր վերքերի սպիներ էին: Ինչ սխալվելու, շփոթվելու մասին կարող է խոսք լիներ: Տեսնես ինչքա?ն ժամանկ է, որ նա թմրադեղ է օգտագործում:
-Ի՞նչ ես ապուշ կտրած նայում, դե…
-Գնել, ես դա չեմ կառող:
-Ինչի՞, պառկե՞մհիվանդի կողքին, որ կարողանասքեզ տրամադրել, հավատաս, որ հիվանդ եմ:
-Խնդրում եմ, արի չբարդացնենք վիճակը: Սա քո մորաքրոջ համար է:
-Նրա ինչի՞ն է պետք, մեկ է, մի ասեղ ավել, պակաս, ոչինչ չի փոխվելու:
Անահիտը նայեց հիվանդին ու սարսռաց: Կինն իրեն էր նայում վախից չռած աչքերով ու ատամները կրճտացնելով զսպում էր բերանից դուրս թռչող տնքոցը:
-Չէ, Գնե’լ, դա ես չեմ կարող:
-Չե՞ս կարող,- լսվեց մի հիստերիկ ծիծաղ և դեմքին իջնող ապտակի շառաչ: Անահիտը չէր հասցրել ուշքի գալ, երբ առաջին հարվածին հաջորդեց երկրորդը, երրորդը… Անզոր էր պաշտպանվելու նրա կատաղի հարվածներից, միայն ձեռքով փակել էր դեմքը: գՆելն ազատություն էր տվել մեջի կատաղությանը: Հրեց Անահիտին, ոտքով հարվածեց ու վերցրեց սպրիչն ու գնաց խոհանոց:
Անահիտը կուչ էր եկել հատակին ու հեկեկում էր: Ի՞նչ աներ, ո՞ւմ մեղադրեր այս ամենի համար: Իհարկե ինքը, միայն ինքն է մեղավոր:
շարունակելի...

Sunny Stream
26.01.2008, 22:35
:o
Վայ, շատ անսպասելի ու շատ սուր շրջադարձ է...
Իսկապես այսպիսի շարունակություն մտքովս չէր անցնում... շատ հետաքրքիր է իմանալ հետագա զարգացումները (էլ չեմ համարձակվում կանխատեսումներ անել...):cry

թե չէ ինձ արդեն սկսում է թվալ, թե սկիզբն ավելի լավ շարունակություն էր պահանջում...
ետ եմ վերցնում խոսքերս... :oy

Selene
27.01.2008, 00:23
Որոշել էի սպասել ավարտին, որ միանգամից կարդայի, բայց դե համբերությունս չներեց. վերնագիրն էր մեղավոր:oy

Լիլի ջան, գիտեմ, որ պատմվածքը ընթացքի մեջ լինելու դեպքում չի կարելի ասել, բայց... շարունակությունը մի քիչ լավատեսական գոնե լինի, թե չէ հիմա շատ տխրեցի:(
Անահիտը մեղք է:love

^SRTIK^LA^
27.01.2008, 00:33
:think վայ Անահիտ ջան քեզ համբերություն......

lili-4
27.01.2008, 11:58
Որոշել էի սպասել ավարտին, որ միանգամից կարդայի, բայց դե համբերությունս չներեց. վերնագիրն էր մեղավոր:oy

Լիլի ջան, գիտեմ, որ պատմվածքը ընթացքի մեջ լինելու դեպքում չի կարելի ասել, բայց... շարունակությունը մի քիչ լավատեսական գոնե լինի, թե չէ հիմա շատ տխրեցի:(
Անահիտը մեղք է:love

Ասեմ, որ պատմվածքը արդեն ավարտել եմ, մնում է միայն ժամանկս հերիքի, շուտ հավաքեմ, ձեր համբերությունը չշահագործեմ: Իսկ ավարտը, իմ կարծիքով, լավ երանգով է : Ախր որտեղ սեր, այնտեղ էլ լավ ավարտ: Չմոռանամ ասել, որ պատվածքն իրական կյանքից եմ վերցրել, ես միաքյն ավարտի հեղինակն եմ, որ բարի լինի...;)

lili-4
27.01.2008, 12:59
-Անահի’տ, բալե’ս, մոտ արի:
Հինավդ կինն էր: Այս տեսարանի միակ վկան: Մոտեցավ ու լացից ուռած աչքերով նայեց նրան: Կինը նորից բռնեց ձեռքը, համբուրեց ու զսպելով տնքոցները,մի կերպ շշնջաց.
-Անահիտ ջա’ն, դարդ մի անի, էդ դեղերն ինձ փրկողը չեն: Թե թույն կբերես, արի, թե չէ ուրիշ դեղ չեմ ուզում: Իմ պատճառով քեզ մի տանջի:
-Մորաքույր, ես բժիշկ եմ ու քո հանդեպ մեծ պարտականություն ունեմ: Մի քիչ համբերի, ես հիմա կգամ:
Ընդհանրապես թմրադեղերը հատուկ հաշվառման տակ են գտնվում և միայն բժիշկի նշանակած դեղատոմսով են վաճառում: Բայց Անահիտը գիտեր մարդկանց, որ այդ դեղերի վերավաճառքով են զբաղվում:Երբեք իրեն թույլ չէր տվել նրանց հետ շփվել, բայց հիմա ստիպված էր գնալու այդ քայլին: Մոտը գումար կար և գիտեր, որ կարող է գնել: Դուրս եկավ տնից` ուշադրությունն չդարձնելով տեղացած առատ ձյան վրա: Շտապել էր պետք: Վերադարձավ շատ շուտ: Նման մարդկանց փնտրելու կարիք չկար, իրեն էլ վստահում էին, հանգիստ վաճառեցին: Սառած ձեռքերը չէին ենթարկվում: Մի քիչ տաքացրեց ու ներարկումն արեց: Արդեն ահագին ուշ էր, չէր հասցրել տանը զգուշացնել: Զանգեց ու մորը բացատրեց, որ հիվանդի վիճակը վատ է: Հիմա Գնելից վախենալու ոչինչ չուներ: Նա ստացել էր իր փնտրած չափաբաժինը ու ամեն ինչից վերացած երանության գրկում էր: Անահիտը նայում էր հիվանդ կնոջն ու չէր կարողանում ինքն իրեն արդարացնել: Ինչե՞ս վստահեց Գնելին, ինչի՞ ինքն անձամբ չէր գալիս: Տեսնես քանի՞ անգամ է այս վիճակում թողել խեղճ կնոջը: Կամաց- կամաց ցավը տեղի էր տալիս ու կնոջ աչքերը փակվում էին: Անահիտն էլ կուչ եկավ բաղմոցին, ծածկվեց ու անմիջապես քնեց: Երևի շատ էր հոգնել: Արթնացավ մարմնի նվվոցից: Տե՞ղն էր անհարմար, թե՞ Գնելի հարվածների արդյունքն էր: Ողջ մարմնը կարծես ջարդվելիս լիներ:
Գնելը սենյակում էր: Թափթփված ու անխնամ վիճակով նստել էր բազկաթոռին ու իրեն էր նայում: Ավելի լավ կլիներ, որ այստեղ չլիներ և ինքը անձայն հեռանար: Երեսը շրջեց նրա սուր ու ծակող հայացքից , մոտեցավ հիվանդին:
-Բարև, մորաքույր, ինչպես ե՞ս, ինչ կուզե՞ս:
-Էհ, աղջիկ ջան, մահս եմ ուզում, էլ ուրիշ ի՞նչ ուզեմ:
-Դե’, դե’, մահի մասին իմ մոտ մի խոսի:
-Դե եթե էդքա ուզում ես, որ մարդիկ չմեռնեն, ուրեմն իմ մասին էլ մտածի,- Գնելն էր, նույն իր տեր ու տիրական լինելու կեցվածքով:
-Քո մասին դու պետք է մտածես, որ քեզ կործանման չտանես:
-Գեղեցկուհի’ս, էդ խրատներդ պահ քեզ, դրա փոխարեն լսի, թե ես ինչ եմ ասում: Մորաքրոջս վիճակից երևում է, որ երեկ լավ էլ դոզ է ստացել: Որ ասեմ, ինքն է գնացել, ճարել, բերել, չես հավատա, չէ՞: Դե ես էլ չեմ արել: Մնում է ենթադրել, որ քո ձեռքի գործն է: Ապրես, կարգին ճարպիկն ես: Ուրեմը սենց,սրանից հետո , երբ գաս իմ հարազատի դոզան տեղը պահելու, ինձ չմոռանաս: Գետես, էլի, էստեղ երկու հիվանդ կա, ու մեզ կրկնակի դոզա է պետք: Հասկացա՞ր:
-Ես քեզ համար թմրադեղ չեմ բերի:
-Կբերես, իհարկե կբերես: Ի՞նչ է, ուզում ու էս կինը տանջվի, թե ծեծը դուրդ եկավ:
-Ծեծվ ե՞ս վախեցնում:
-Չէ, չեմ վախեցնում, դաստիարակում եմ: Իսկ վախեցնելու համար ուրիշ տարբերակ կա. քաղաքացի բժշկուհի, Դուք ինչպես ՞?ք թմրադեղ տվել նրա հարազատին, ավելի ճիշտ, վաճառել նրան:
-Ինչե՞ր ես ասում, ես քեզ թմրադեղ չեմ վաճառել:
-Հիշողությունդ է դավաճանում, քաղցրիկս, որ մի հատ էլ դաստիարակեմ,անպայմանն կհիշես:
Անահիտը լռեց: Հասկացավ, որ իր իսկ ձեռքով թակարդն է ընկել: Ստիպված համաձայնեց: Գիտեր, որ հիվանդին ընդամենը մի- երկու շաբաթ է մնացել: Գուցե դրանից հետո վերջ դրվի այս ամենին:
Մորքրոջ մահից հետո մի քանի ամիս Գնելը Անահիտին չհանդիպեց, չզանգեց: Անահիտը արդեն մտածում էր, որ սա վերջն է իր չարչարանքի, բոլորին ստելու: Մայրը զգում էր, որ իր ու Գնելի հարաբերություններն առաջվանը չեն, բայց ոչինչ չէր հարցնում: Գիտեր, որ երբ պահը գա, ինքը ամեն ինչ կպատմի: Հիմա դեռ դրան պատրաստ չէր:
Գարնանային տաք ու հաճելի օր էր: Անահիտը աշխատասենյակի պատուհանից նայում էր դուրս: Ամենուր զգացվում էր գարնան շունչը: Ծերանոցի բնակիչների մեծ մասը դուրս էր եկել` վայելելու բնության զարթոնքի շունչը: Տեսավ ծաղկած բալենին ու հիշեց Գնելի մորաքրոջը: Ամեն անգամ, երբ հույս էր տալիս, թե կլավանա, ոտքի կկանգնի, ամեն ինչ լավ կլինի, նա իր բարի ժպիտով նայում էր Անահիտին ու ասում.
-Հա, աղջիկ ջան, լավ կլինի, բայց արդեն ոչ ինձ համար: Էս տարվա գարունն արդեն իմ համար չի գա:
Իսկապես, չհասավ գարնանը: Նրա մահվան օրն էլ իր կյանքի վերջին օրերի պես սիրտ մաշելու պես սառն ու ցավոտ էր: Հիշեց այդ ամենն ու նորից տխրեց: Ու տխրությունը կամաց- կամաց փոխվում էր սրտի վրա դարս –դարս կուտակվող դառնության: Ամեն մի հուշ կապված այդ կնոջ հետ ստիպում էր հիշել Գնելին, նրա տված ցավը վերապրել:
Շրջվեց դռան թակոցից: Ներս մտավ Գնելը: Անահիտի մարմնով դող անցավ: Ի՞նչն էր ստիպում , որ նորից կորցնի ինքնատիրապետումը, նորից հուզվի: Գուցե վախը՞: Չէ, ինքը Գնելից չի վախեցել: Իհարկե, չի մոռացել նրա դաժանությունը, անգամ ծեծը,բայց հիմա նրան տեսնելիս ոչ թե վախն էր ստիպում հուզվել, այլ նրա հանդեպ ունեցած սերը: Հա,ի՞նչ կարող է անել, սրտին չես թելադրում, նա է իր համար սեր ընտրում: Այս մի քանի ամսվա մեջ շատ է մտածել, փորձել էր գտնել այն մի հատիկ լավը, մարդկայինը, որի համար սիրում է այդ անձնավորությանը, բայց չէր գտնում: Եվ գիտակցելով, որ այդ մարդուն մոռանալ , պարզապես հիշողությունից ջնջել է պետք, բայց…Բայց հիմա նա այստեղ է, ու էլի գիտակցությունը լռել և իր տեղը զիջել է սրտին, որը հուզվել ու իրեն ստիպում է ողջ մարմնով դողալ:
-Բարև, Անահի’տ:
-Բարև,-ձայնը դողում էր, ու լռեց, որ չմատնի իրեն:
-Ես չեմ եկել արդարանալու համար, ու չեմ ասի, որ կփոխվեմ, լավը կդառնամ: Գիտեմ, ու վատն եմ, անուղղելի: Ու ես չեմ կարծում, որ դու իմ արարքները կներես: Գիտեմ, որ դրան արժանի չեմ: Եկել եմ միայն նրա համար, որ ասեմ այն, ինչ հնարավոր չէ թաքցնել, փոխել, իմ սրտից հանել: Անահիտ, ես քեզ շատ- շատ եմ սիրում: Եվ ուզում եմ, որ դու դա իմանաս:
Անահիտը արդեն վերագտնում էր իրեն, կամաց- կամաց հաղթահարում էր ներքին դողը: Ու հիմա լռում էր ոչ թե հուզմունքը թաքցնելու, այլ պարզապես Գնելին լսելու համար: Եվ կարո՞ղ էր չլսել այն, ինչը իր համար շատ ցանկալի էր, հաճելի: Հազիվ էր իրեն զսպում, որ չգոռա. Ես էլ քեզ եմ սիրում:
…Էլի երկար մնաց Գնելը, ու նորից Ճանապարհեց տուն:

lili-4
27.01.2008, 17:18
Մի քանի օր հետո նորից եկավ, հետո այցելությունները դարձան հաճախակի: Թվում էր, թե նա իր հետ անկեղծ է, առանց ձևականության: Խոստովանեց, որ վաղուց է թմրադեղ օգտագործում: Իրենից թաքցրել է, քանի որ վախենում էր չհասկացվի: Մտածում էր, որ դրանով կկորցնի իրեն: Չթաքցրեց նաև, որ իր հետ մտերմացել է թմրադեղեր ձեռք բերելու համար, բայց հետո իսկապես սիրել է:
-Բայց դու ինչպե՞ս համարձակվեցիր դրան հասնել քո մորաքրոջ տանջանքների գնով:
-Հասկանում եմ, ճիշտ չեմ վարվել, բայց մեկ է, դա նրա համար փրկություն չէր, ամեն ինչից անկախ մահն անխուսափելի էր:
Անահիտը հասկանում էր, որ դա ազնիվ չէ, բայց նորից փորձում էր արդարացնել Գնելին, ընդունել նրա տեսակետը` ինքն իրեն հակասելով:
Գնելը կարողացավ հասնել նրան, որ Անահիտը համաձայնեց օգնել իրեն թմրադեղ ձեռք բերելու գործում: Խոստացավ, ու կբուժվի, վերջ կտա վատ սովորությանը, միայն հիմա առանց դրա չի կարող:Անահիտը չէր հավատում այդ խոսքերին, բայց իր համար մի հույսի շող էր դա: Ու օգնեց Գնելին ոչ միայն ձեռք բերելու, այլ նաև վճարելու գործում: Գնելը սկսեց հաճախակի իրենց տուն գալ: Գալիս էր սեր խոստովանում ու թմրադեղն առած հեռանում: Անահիտը շատ լավ էր հասկանում նրա գալու նպատակը, բայց դրա դեմ ոչինչ անել չէր կարող: Ինքը պարզապես անզոր էր իր սիրո դեմ: Սիրում է ու վերջ: Ու թույլ էր տալիս, որ Գնելն իրեն խաբի, ձևացնի, թե սիրո համար է գալիս: Ամեն այցելությունից հետո Անահիտենց տնից պակասում էին թանկարժեք իրեր: Թմրադեղի համար վճարել էր պետք, իսկ իր աշխատավարձը դրան չէր հերիքում: Գնելի գնալուց հետո Անահիտը իրեն ճնշված, անզոր ու խեղճացած էր զգում: Իրեն համարում էր հանցագործ, գող, որ տնից վաճառում է այն իրերը, որ ծնողներն են տարիներ շարունակ աշխատել, ստեղծել, և հանցագործ, որ այդ փողերով թմրադեղ է գնում և Գնելին տանում կործանման: Ու անզորությունից, անճարությունից փակվում էր իր սենյակում, հիստերիկ լաց լինում:
Մոր հետ զրուցել դեռ չէև համրձակվում: Գիտակցում էր իր արարքի սխալ լինելը, բայց չէր ուզում խոսել դրանից: Լինում էին օրեր, որ Գնելն այնքան անտանելի էր լիում: Նման օրերին նրան հակառակվել պարզապես հնարավոր չէր: Գիտեր, որ դրա պատճառը երկար ժամանկ թմրադեղ չօգտագործելն էր: Այդ օրերին նա իսկակն գազան էր դառնում: Նույնիս ձեռքերին էր ազատություն տալիս: Բայց մնացած օրերին այնքան բարի, այնքան հոգատար ու քնքուշ էր լինում, որ Անահիտը նորից էր մոռանում իր ապրած նվաստացումը, ցավը: Գնելն ինքն էր սիրում զրուցել, պատմել իր մասին, օգնություն էր խնդրում իր այս վիճակից դուրս գալու համար: Մայրը ճիշտ էր նկատել: Գնելը բավականին խելացի, բանիմաց տղա էր: Դպրոցում լավ է սովորել: Ե’վ ծնողները, և’ ուսուցիչները նրանից մեծ սպասելիքներ ունեին: Գնելը ինքը ապագայի հանդեպ մեծ նպատակներ ուներ, փորձում էր հասնել դրանց: Հայրը քաղաքի խոշոր գործարաններից մեկում գլխավոր ինժեներ էր, մայրը ինստիտուտում դասախոսում էր: Ամեն ինչ լավ էր, նույնիսկ նախանձել կարելի էր, մինչև որ եկավ անսպասելին, անցանկալին: Երկուսն էլ մնացին առանց աշխատանքի: Նոր աշխատանք գտնելու հույս չկար, որոշեցին մեկնել արտասահման: Գնելին իրենց հետ տանել չէին կարող: Չգիտեին ինչ կլինի, ինչպես կստացվի հետոն: Տունը վաճառեցին, որ ճանապարհի փող լինի: Գնելի համար էլ այս մեկ սենյականոցը գնեցին: Կարծես թե վատ չէր այնտեղ, աշխատանք կար ու կանոնավոր փող էին ուղղարկում: Գնելն ավարտական դասարանում էր: Ծնողներին խոստացել էր, որ անպայման կշարունակի լավ սովորել: Հիմնականում մենակ էր մնում, մորաքույրը շաբաթը մեկ գալիս էր, լվանում, հավաքում: Լինում էր, որ ընկերն էր մնում: Հետո սկսեցին իրեն հյուր գալ թաղի տղաները, նրանց ծանոթները: Գնելին այքան էլ հաճելի չէր, որ հավաքվում էին, ծխում, անիմաստ մեծ-մեծ խոսում: Հետո էլ այդ հավաքույթները դարձան ամենօրյա: Գիտեին, որ իր ձեքին փող կա, իբր պարտքով վերցնում էին, ծխելիք, խմիչք առնում, հետո էլ մոռանում ետ վերադարձնել:Գնելը դրան ուշադրություն չէր դարձնում, բայց նեղվում էր, որ խանգարում են, պարապելու ժամանկ չի լինում: Հետո էլ խեղդվում էր ծխախոտի ծխից, ախր իրենց տանը ծխող չի եղել: Բարձրաձայն չէր կարողանում ասել: Իրենց թաղի տղաների կարծիքով իսկական տղան պետք է ծխի: Իսկ ինքը չի ծխում հերիք չէ, հիմա էլ բողոքի ծխողներից: Լռեց, հետո կամաց- կամաց սովորեց ծխին, իսկ հետո էլ ինքն էլ սկսեց ծխել: Խմիչք չէր սիրում, ահավոր գլխացավեր էր ունենում հետո, որոշեց դրանից հրաժարվել: Բայց այ թմրադեղերից չհրաժարվեց: Մտածեց, որ մի անգամ կարելի է փորձել հանուն նրա, որ իմանա թե դա ինչ է, ինչն է գրավում տղաներին: Մեկ, երկու… դարձավ սովորություն: Հետո էլ մոռացավ թե ուսումը, թե ծնողներին տված խոստումը: Բանակում էլ չհրաժարվեց իր վատ սովորությունից: Չնայած, որ խիստ էր, բայց կարողացավ գտնել իր նմաններին ու մեկ- մեկ օգտվել իրենց համար օդ ու ջուր դարձած թմրադեղից: Ընկերներն օգնում էնն ձեռք բերելու գործում, իսկ ինքը ֆինանսավորում էր: Ծնողներն օգնում էին, մտածելով, որ ինքը դեռ միտք ունի սովորելու, կավարտի ծառայությունը, նորից կփորձի: Չգիտեին, որ ինքը անգամ փորձ չի արել ընդունվելու համար: Երևի մինչև հիմա ուղղարկեին փող, եթե ծանոթներից նրանց տեղյակ չպահեին իր արարքների մասին: Բանակից վերադառնալուց հետո իր ծանոթներից շատ քչերը հիշեցին իրեն, այն էլ օգտակար եղան այնքան ժամանկ, քանի դեռ պետք էր տան իրերը վաճառել ու թմրադեղ ձեռք բերելու համար: Հետո իրեն մոռացան: Իսկ ինքը տառապում էր: Փող էր հարկավոր, ծնողները չէին ուղղարկում, իսկ աշխատանքի մասին խոսք լինել անգամ հնարավուր չէր: Ու այդ պահին Գնելի համար փրկություն եղան մորաքույրն ու Անահիտը: Գնելը խոստովանում է, որ ինքը Անահիտի հետ մտերմացել է, որ կարողանա համոզել` մորաքրոջ հասանելիք դեղերից օգտվի: Բայց խոստովանում էր նաև, որ ինքը հետագայում իսկապես սիրել է Անահիտին: Անահիտը հավատում էր Գնելի բոլոր– բոլոր խոսքերին, բացի մեկից, որ իրեն սիրում է: Հիմա ավելի լավ ճանաչելով Գնելին, չէր կարողանում հավատալ, որ նա կարող է սիրել իրեն՝ իրենից ութ տարով մեծ անձնավորության: Բայց ամեն անգամ Գնելին ցույց էր տալիս, թե հավատում է նրան, իսկ իր մեջ լռեցնում, սպանում էր կասկածը: Ստիպում էր, որ իրեն իշխի, առաջ տանի այդ սուտը, ու ինքը շարունակի ապրել այն պատրանքով, որ սիրված այնքան, ինչքան որ ինքն է սիրում: Նման պահերից հետո իր մեջ ուժ էր գտնում աշխարհին չնայել չարացած մարդու աչքերով, հավատալ անգամ անհնարինին, հավատալ, որ կարող է Գնելին փոխել, դարձնել այնպիսին, ինչպիսին եղել է մի ժամանկ:

Մի քիչ էլ հմբերեք, ու կհասնեմ ավրտին… Ձեզ կարգին հոգնեցրի:oy
Բայց էս ինչ երկար պատմություն եղավ:( ես մեղավոր չեմ, կարճ հնարավոր չէր…:)

lili-4
28.01.2008, 00:23
Ամառային շոգ օր էր: Անահիտն ու մայրը շուկայից նոր էին եկել, նստած ստվերոտ պատժգամբում սուրճ էին խմում: Լսվեց դռան զանգը: Անահիտը ալարելով գնաց դուռը բացելու: Գնելն էր: Դեմքին նայելիս անգամ կարելի էր սարսափել: Անահիտը ցանկանում էր ներս չթողնել, բայց նա հրելով տուն մտավ:
-Գնե’լ, մայրս տանն է:
-Չեմ ուտի մորդ:
-Խնդրում եմ, մեկ ուրիշ անգամ արի:
-Էդքան զզվելի եմ հա՞ քեզ համր: Դե ուրեմը փող տուր, որ գնամ դոզաս ստանամ ու նորից քո խելոք, սուսիկ-փուսիկ Գնելը դառնամ:
-Գնել.
-Ի՞նչ, ի՞չն: Հերիք գլխիս խրատատու դառնաս: փող տուր, չե՞ս հասկանում, ես հիվանդ եմ, դե բուժի, հարգելի բժշկուհի: Ի՞չն ես սառած երեսիս նայում, թե ՞ դու միայն անկողնում ես բուժում, -սենյակով մեկ լսվեց նրա հիստերիկ ծիծաղը: Անահիտի համար այս ամենը նորություն չէր, բայց չէր ցանկանա, որ մայրն էլ ականատես լինի: Ի՞նչ աներ, ի՞նչ բացատրություն տար:
-Գնե’լ, եթե չես ուզում ավելորդ բարդություններ, հենց հիմա դուրս արի իմ տնից, -մայրն էր, որ ներս էր եկել ու տեսել ամեն ինչ: Նրա դեմքին բարկության հետ այնքան վճռականություն կար, որ Գնելը անակնկալի գալով` կորցրեց նախկին ոգևորվածությունը:Թևերը կախ գցած, մոլորված նայում էր մեկ մորը, մեկ աղջկան, սպասելով, որ Անահիտի կողմից պաշտպանություն կստանա, հետո արագ շրջվեց.
-Ես կգնամ, բայց հետոի համար մեղքը ձեր վիզը,- գոռալով դուրս եկավ տնից:
Երևի այս այն պահն էր, երբ Անահիտն ամեն ինչ պետք է պատմեր մորը, ասեր այն , ինչ ցանկացել, բայց չի համարձակվել:
-Մա’մ…
-Լռիր, Անահի’տ, ինձ ոչինչ մի ասի, ես ամեն նչ տեսա ու ամեն ինչ գիտեմ: Միայն դու խոստացիր, որ նա այլևս ոտք չի դնի մեր տուն:
Անահիտը շփոթված կանգնել էր սենյակի կենտրոնում: Փաթաթվեց մորն ու սկսկեց լաց լինել, ինչպես անում էր փոքրիկ ժամանակ: Փաստորեն մայրն ամեն ինչ գիտեր, բայց լռում էր, քանի որ իր համար դա հաճելի, ցանկալի էր:
Դրանց հետո Գնելն իսկապես չեկավ: Չեկավ, քանի որ փող գտնելու ցանկությունն այնքան մեծ էր,որ գտել էր իր նախկին ընկերներից մեկին , փորձել էին խանութ կողոպտել: Հանցանքի վայրում էլ բռնվել էին:
Անահիտը չէր ուզում նրա մասին ոչինչ իմանալ, բայց չգիտես ինչի, հարցասերների ու հետաքրքրասերների մի մեծ խումբ հայտնվեց: Ամեն քայլափոխի հարցնում էին. ճիշտ է, որ նա հանցանք է կատարել, ճիշտ է, որ կդատվի, մի՞տք չունի խեղճ տղային օգնելու, գուցե սխալվել է, գուցե պատահականություն է: Այնքան շատ էին իրենով հետաքրքրվողները, որ պարզապես իրեն հունից հանում էին: Ո՞ւմ պատմեր, ի՞նչ բացատրեր: Դուրս եկավ աշխատանքից: Բոլորը զարմացել էին, չէին հասկանում պատճառը: Ախր կոլեկտիվում իրեն շատ էին սիրում, հարգում: Ի՞նչը կարող է պատճառ դառնալ: Աշխատանքից հրաժարվելու հետ միասին հրաժարվեց նաև տնից դուրս գալ: Փակվեց իր սենյակում ու կտրվեց աշխարհից: Կորցրեց հետաքրքրասիրությունը ամեն- ամենի նկատմամբ: Հիմա նրա համար միևնույն էր, թե շաբաթվա որ օրն է, տարվա որ եղանակը: Հավաքեց իր մասնագիտական բոլոր գրքերը, դրեց պահարանի մի խուլ անկյունում ու ընդմիշտ փակեց: Փորձեց իր փակած պահարանում պահել նաև բոլոր հուշերն ու ապրումները, որոնք կապված էինիր աշխատած օրերի հետ: Չցանկացավ հիշելայդ օրերից ոչ մեկը, քանի որ բոլոր հուշերը Գնելի հետ ապրած պահերն էին բերում: Իսկ դրանք,որքան էլ որ ցավալի ու տհաճ էին, իր մեջ միայն ցանկալի, տաք ու հարազատ դող էր արթնացնում: Ուզում էր սպսնել այդ դողը:
Բարեկամների, հարազատների հարցին, թե ինչի չի տնից դուրս գալիս, միշտ պատասխանում էր, որ զբաղված է, շատ գործ ունի: Ու ամբողջ օրն իր համար զբաղմունք էր գտնում. Մաքրում, լվանում, նորից մաքրում ու մաքրում: Մի քանիսը փորձեցին իրե տնից դուրս հանել, առիթներ հորինեցին, բայց ապարդյուն: Համոզվեցին, որ անիմաստ է, համկերպվեցին իր տուն նստելու հետ:
Աշնանային թաց ու սառը օր էր: Ծառերի կարմարադեղին տերևներն էլ ասես ցրտից կուչ էին եկել ու դողում էին: Մարդիկ շտապում էին տուն հասնել: Փողոցը կամաց- կամաց դատարկվում էր: Անահիտը տանը մենակ էր: Մայրը գիշերայն հերթափոխի էր: Կանգնել էր պատուհանի մոտ ու վայրկյան առ վայրյան օրն էր սպանում: Բարակ անձրև էր մաղում: Մի քանի ճնճղուիկներ կուչ էին եկել ծառին ու կարծես բողոքում էին մոտալուտ ձմռան ցրտից: Տեսնես թռչունները սիրու ե՞ն…
Դռան զանգն էր: Ո՞վ կլիներ այս անձրևոտ օրը: Բացեց դուռն ու զարմանքից քարացավ: Գնելն էր` թրջված , սառած ու մի մեծ ծաղկեփունջ ձեռքին: Տարիները բավականին փոխել, առնական տեսք էին տվել Գնելին:
-Կարելի է՞:
Ու չսպասելով պատասխանին, ներս մտավ:Անահիտը գիտեր, որ պետք է թույլ չտար ներս գալ, պետք է, բայց…
Բայց հիմա մոռացել էր բոլոր պետքենեն ու միայն ուզում էր գրկել , համբուրել նրան:
-Անահի՛տ, ի՛մ սեր, ի՛մ աստվածուհի…
-Գնել, դու լրիվ թաց ես…
-Իսկ ծաղիկնե՞րը, -ու Անահիտի մեջքը օղակելով քաշեց դեպի իրեն: Խենթանալ կարելի էր այս բույրից, դա ծաղիկների բույրը չէր, այլ այն հարազատ, ցանկալի բույրն է, որ միայն Գնելին էր հատուկ և ինքն անվանում էր սիրո բույր:
Չէր կարող, չէր կարող , չէր կարող դիմադրել, ու տեղի տվեց նրա համբույրներին, փաղաքշանքին, գգվանքին:
Որքա~ն էր սպասել այս օրվան: Հիմա նորից մոռացել է ամեն- ամե ինչ ու միայն սիրել ու սիրվել է ուզում…
…Աշնան արևը հազիվ էր ծիկրակում ամպերի ետևից: Անձրևը կտրվել էր, բայց օրը տաք չէր: Ու մարդիկ աշխատանքի էին շտապում` կարծես ցրտից փախչելով: Անահիտը կանգնել էր պատուհանի մոտ ու դուրս էր նայում: Գնելի հեռանալը չէր նկատել, առավոտ շուտ էր գա նացել: Ասաց, որ մեկնում է արտասահման: Ծնողների մոտ չի գնում, ամաչում է նրանցից: Ընկերոջ հետ է գնում: Չգիտեր, թե ինչ կլինի հետո, բայց հաստատ ուզում է փոխվել: Չէր կրաող հեռանալ առանց հրաժեշտ տալու: Չխոստացավ, որ ետ կգա, բայց հավատացրեց, որ երբեք չի մոռանա, որ իսկապես սիրել ու սիրում է իրեն: Իսկ վերադառնալ կհամարձակվի միայն այն դեպքում , երբ դառնա այն մարդը,որը արժանի է Անահիտին: Հիմա ինքն այդպիսին չէ:
Իսկապես ու այդիսին չէր, քանի որ գնալուց առաջ չէր մոռացել իր ձեռք բերած վարպետությունը: Անահիտի դարակից մի կլորիկ գումար էր պակասել: Գուցե նախկինում Անահիտը դրա համար բարկանար, սրտնեղեր, բայց հիմա չէր էլ ափսոսում այդ գումարը: Համարում էր, որ ինքն է նվիրել Գնելին ճանապարհածախս:
Հիմա պատուհանից դուրս էր նայում առանց չարության, անգամ ծիծաղում էր այն ճնճղուկների վրա, որ մի կտոր հացի համար կռվում, գզմռտվում, ջրափոսի մեջ թավալվում էին: Տեսնես այստեղ սեր կա՞…
Աշնան դեղնակարմիր տերևներից ջերմություն էր կաթում, լցվում Անահիտի սիրտը, ջերմացնում այն: Ամպերի ետևից ծիկրակող արևն անգամ այնքան տաք էր, որ թվում էր, թե ամենուր համատարած ջերմություն է…
Ի՞նչն էր այսքան լույս ու ջերմություն լցրել Անահիտի օրվա ու հոգու մեջ: Ամպերի ետևից ծիկրակող արևն է՞ր, դեղնակարմիր տեևենե՞րը, թե՞ կրծքի տակ սկիզբ առած կյանքը, որի գոյության մասին դեռևս անտեղյակ էր Անահիտը:
Աշնան ամպամած օրից դեղնակարմիր տերևները ջերմանում էին ու այդ ջերմությունը լցնում Անահիտի հոգին, կյանքը…

Վերջ
Արդեն վերջ, հիմա կարող եք հանգիստ կարդալ, տեսնես ո՞վ էլ կարդալու է այքան երկար-բարակ գրածս:hands: Ինչ անեմ, կարճ հնարավոր չէր, մուսաս հյուր էր եկել ու գնալու միտք չուներ:D

^SRTIK^LA^
28.01.2008, 02:26
lili ջան շատ ապրես ես մի շնչով կարդացի , շատ լավ ես գրել ,մուսատ ել անտեղի չեր հյուրընկալել. :hands

Sunny Stream
28.01.2008, 03:11
Ես ամբողջը կարդացի, մաս–մաս, որովհետև միանգամիցի համբերություն չունեմ :)
Շատ հետաքրքիր պատմություն ստացվեց:ok առավել ևս ամենա–ամենավերջը...
Հենց նոր մի երգ բացահայտեցի ինձ համար՝ Astrud Gilberto – Once I Loved, շատ նման ինչ–որ բառեր է ասում. "I will hold you close, make you stay", բայց հետո մի բան է ասում, որի լրիվ հակառակն է ասվում էս պատմվածքում... "Because Love Is The saddest Thing When It Goes Away"... Չէ, իհարկե Անահիտը տխրեց, բայց իր վերջին լուսավոր տրամադրությունը փոխում է ամեն ինչ... Համ էլ, ինքը շատ լավ մայրիկ կլինի... :)
Մի խոսքով, Լիլի ջան, շնորհավորում եմ նոր բալիկ–պատմվածքի ծննդյան առթիվ!!!
Մաղթում եմ, որ շատանան ու շատանան ;)

lili-4
28.01.2008, 19:15
Շատ շնորհակալ եմ և՛ վարկանիշների, և՛ ձեր համբերության համար, որ այսքան ժամանկ տրամադրեցիք կարդալուն::) Հաճելի էր լսել ձեր կարծիքները, իհարկե նաև ոգևորող բառեռը

Dayana
01.02.2008, 10:15
Գիտես ամենահետաքրքիրն այն էր, որ Անահիտի նման կշռադատված մեկը սիրահարվել ու ընկել էր սիրո այսպես անվանված քաղցր կապանքներն ու չէր կարողանում դուրս գալ :oy ապրես :)

Հ.Գ. հուսեվ եմ Գնելը մինչև երեխայի ծունդը ետ կգա ու երջանիկ եռյակ կլինի :oy

lili-4
07.09.2008, 21:54
Չեմ ուզում նոր թեմա բացել, տարօրինակ սիրո թեման կշարունակեմ այստեղ;)
Քավարան

Հիվանդասենյակի անկյունում իր բարձրությունից չորս կողմը նայող կաթիլայինի սրվակը կարծես փորձում էր սղոցել հիվանդի ներվերը: Սրվակի մեջ ամբողջություն կազմող դեղը տարանջատվում էր, դառնում մաս-մաս, դառնում կաթիլներ, որոնք իրար հրմշտելով գլորվում էին, սահում, լցվում հիվանդի երակը, չէ` ջղերը, հոգին ու ստիպում այդ կաթիլների խլացնող լուռ կաթկթոցից ավելի սրտնեղել: Թվում էր, թե կաթիլները ցած են սահում անհամաչափ, անականոն` մերթ իրար հրմշտելով, հերթ չտալով, մերթ այքան դադնաղ, որ շնչահեձության աստիճան դառնում էր երկար այդ կաթիլի հասնելու պահը, դառնում հիվանդի համար անհրաժեշտություն ու ստիպում դրա համար սրտնեղել:
Կաթիլները բավականին համաչափ էին սահում, հասնում էին ճիշտ ժամանակին ու ճիշտ քանակով: Այդ անկանոն, խառնիխուռն վիճակը Վաչեի հոգում էր: Երկու օր է, ինչ այստեղ է: Աշխատանքի տեղը վատացավ: Սրտի սուր ծակոցներից ողջ մարմինը թուլացավ, կորցրեց հավասարակշռությունը ու հազիվ կարողացավ նստել: Աշխատակիցները շտապօգնություն կանչեցին, տեղափոխեցին հիվանդանոց: Ու հիմա այստեղ պարկած է: Հիվանդ է ու հիվանդության ախտանիշը միկրոինֆարկտ է: Այ թե անուն է: Կնոջ փեշ է, ինչ է, որ մինի կամ մաքսի լինի: Ախ այդ կանայք… Այդ կին արարծը չէ?ր, որ իր նման բարձրահասակ, թիկնեղ տղամարդուն ստիպեց խեղճանալ, անկողին ընկնել ու հույսի աղբյուրը այս կաթիլների արարչագործությունն է: Չէր հիշում, որ գոնե մի անգամ սրտից բողոքած լիներ: Ու զարմանում էր, որ իր հասակակից տղամարդիկ բարձր կամ ցածր ճնշման մասին էին խոսում: Ու հիմա այս վիճակում է: Գուցե իսկապես քառասունից հետո տղամարդկանց մոտ մեծանում է սրտային պրոբլեմներ ունենալու հավանականությունը: Տարիքն ի?նչ կապ ունի, եթե չլինեին այս կանայք, ավելի ճիշտ այդ կինը- արարածը, որի մի հատիկ զանգից այսպես տակն ու վրա եղավ հոգին: Ինչի՞, ինչի՞, ինչի՞ եկար: Յոթ տարվա լռությունից հետո ինչի՞ եկար: Չէ ՞ որ քեզ փնտրելով` համակերպվել էի քո բացակայության հետ:
Ու նորից սրտում ծանրություն, ու նորից մտքերում քաոս: Ի՞նչ էր կատարվում իր հետ: Երբեք նման զգացողություն չէր ունեցել: Կարծես իր ներքին եսը երկփեղկվել, երկու մասի էր բաժանվել ու հիմա երկու հակադիր բևեռներում կռիվ էին տալիս, անացած կյանքի արած ու չարած, գործած ու չգործած մեղքերն էին ծանր ու թեթև անում: Մեկը փորձում էր արդարացնել, ամնեղ լույսի տակ նայել իր անցած ճանապարհը, իսկ մյուս կեսը քննադատում էր, մեղադրում իրեն, ու էդ ամբողջ ճանապարհը դիտումմ որպես անազնիվ, էգոիստ մարդու անցած ուղի: Ու այս երկու օրվա կռիվը դառնում էր իր հոգու համար չարչարանք, տանջանք, իսկական քավարան: Որքան շատ էր երկարում այս պայքարը, այնքան շատ էր մոլորվում, ինքն էլ չհասակնալով,թե իսկապես ինչպիսին է եղել ինքը, գործել է? հանցանք: Եթե այո, ուրեմը սիրելը հանացանք է՞...
-Նորի՞ց ես փորձում քեզ արդարացնել,- էլի այն անխիղճ, անգութ եսը, որ պատրաստ էր հակասել իր բոլոր մտքերին, որոնք իր սիրուն էին վերաբերվում:
-Ես չեմ արդարանում, ես գիտեմ, ու սիրել եմ:
_Սիրե՞լ, քանիսի՞ն, մեկի՞ն, երկուսի՞ն, երեքի՞ն;
-Դու լավ գիտես, որ ես երկուսին եմ սիրել, հա’, երկուսին: Ես մեղավոր եմ, որ երկուսն էլ ինձ դուր են եկել:
-Դուր ե?ն եկել, իսկ սերը՞:
-Բայց չէ որ նախ դուր է գալիս, հետո սեր է ծվնում: Առանց հավանելու ի՞նչ սեր:
Մի քաղցր հուշ կարծես քիմքը խուտուտ տվեց: Նորից վերապրեց այդ օրերի ջերմությունը, հուզմունքը: Ասում են, տարիները ստվեր են գցում անցյալի վրա, բայց երևի թե ոչ բոլոր օրերն են, ու մոռացվում են, ջնջվում հիշողությունից:

lili-4
21.09.2008, 12:21
Մի քաղցր հուշ կարծես քիմքը խուտուտ տվեց: Նորից վերապրեց այդ օրերի ջերմությունը, հուզմունքը: Ասում են տարիները ստվեր են գցում անցյալի վրա: Բայց երևի թե ոչ բոլոր օրերն են , որ մոռացվում են, ջնջվում հիշողությունից: Այդ չմոռացված, միշտ հաճույքով հիշվող օրերից մեկն էլ դա էր:Քսան տարի է անցել , բայց երբեք չի մողացել իր ու Մարիի հանդիպումը: Առաջին կուրսի ավարտական քննությունն էին հանձնում: Ինքն ու տղաներից մի քնաիսը այդ տարի բանակ էին զորակոչվելու: Գիտեին, որ անպայման քննությունները ստանալու են, դրա համար առանձնապես չէի չարչարվում: Հավաքվում էին ընկերներով, պապարելը թողած` զրուցում էին, արդեն բանակից հետո սովորելն էին ծրագրում: Այդ օրն էլ տղաներից մեկի տանն էին հավաքվել, այստեղ էլ տեսավ Մարիին: Ընկերոջ հեռու բարեկամն էր: Լինում է, չէ, տեսնում ես մեկին ու հասկանում, որ նա ծնված է հենց քո համար, քո եսը լրացնելու համար: Ու Վաչեն հասկացավ, որ Մարին հենց այդ մարդն է, որին չի փնտրել, չի սպասել, բայց իր լուռ ներկայությամբ ստիպում է զգալ իր անհրաժեշտությունը: Ընկերոջ տուն սկսեց ամեն օր գնալ, հույս ունենալով, որ Մարիին կհանդիպի: Զուր հույսեր: Երևի բոլորը չեն իր նման աներես լինում: Բանակ գնալու օրերը մոտենում էին, իսկ ինքը մի վճռական քայլ չէր կատարել: Որոշեց այդ մասին խոսել ընկերոջ հետ: Տղաներով իրար կհասկանան: Դե բանական է, սկզբում լսել անգամ չէր ուզում, պատճառաբանելով, թե Մարին փոքր է, դեռ դպրոցական, ու իրեն քրոջ պես է: Իսկ ո՞ր տղային հաճելի կլինի, որ իր քույրը ընկեր ունենա: Բայց խոստացավ, որ Մարիին թույլ կտա մեկ անգամ Վաչեի հետ հանդիպել: Ու եթե զգա, որ Մարին անտարբեր չէ, ապա Վաչեն մինչև բանակից վերադառնալը կարող է հանգիստ լինել, Մարիի կյանքում ոչ-ոք չի լինի: Հանդիպումը եղավ շատ պատահական ու շատ կարճ: Վաչեն չէր էլ հիշում, թե ինչ խոսեց, ինչ պատասխան ստացավ, միայն հասկացավ, որ հաջողության հույս ունի: Բանկ գնաց հանգիստ սրտով` վստահ, որ իր ընտրայլն իրեն կսպասի: Բանակում նախանձել կարելի էր այն տղաներին, որոնք իրենց սիրած աղջիկներց նամակ էին ստանում: Բայց ինքը ոչ կարող էր գրել, ոչ էլ նամակի հույս կար: Շատ կցանկանար Մարիի ամբողջ օրվա անցն ու դարձը իմանար, գոնե կարողանար վերջի զանգի արարողությանը ներկա լինել: Արձակուրդ իրեն հասնում էր, և կարողացավ այնպես դասավորել, որ օրերը համընկան դպրոցի ավարտելու օրերի հետ:
Դպրոցի դահլիճում եռ ու զեռ էր՝ հուզված ու էլ ավելի գեղեցկացած շրջանավարտներ, երջանիկ ծնողներ…
Վաչեի համար կար միայն մեկ շրջանավարտ որ դահլիճի վերջին շարքից անընդհատ հետևում էր Մարիին: Երբ մոտեցավ շնորհավորելու ու նվիրեց գեղեցկ ծաղկեփունջը, Մարին անակընկալից ոչինչ չէր կարողանում ասել: Հասկացավ, թե որքան անսպասելի, բայց ցանկալի էր իր ներկայությունը: Երկար չմնաց, որպես ընկերոջ բարեկամին շնորհավորելու ավելին չէր կարելի: Հեռացավ` իր հոգում տանելով Մարիի աչքերի փայլը: Իզուր չէր գալը: Ինքն այս աղջկա սրտում տեղ ունի և սրտի տիրակալ դառնալու հույսը մեծ է:
Բանակից զորացրվելուց հետո հանդիպեց Մարիին: Այս անգամ ոչ պատահակն էր, ոչ էլ կարճ: Երկար զրուցեցին, հասկացավ, որ իր սերը փոխադարձ է, որ իզուր չէ հույս փայփայել : Եվ հանդիպումները դարձան ավելի հաճախակի: Մարին տեխնիկումում էր սովորում: Որոշեցին, որ կամուսնան, երբ երկուսն էլ ավարտեն:Դե ամուսնանալու է, ընտանիք կազմելու, իսկ առանց աշխատանքի ինչպե՞ս կապրեին: Այդպես էլ արեցին: Ու իր սերն էր գործերն առաջ տանում: Հիմա ասել, որ դա սեր չէ, այլ պարզապես հրապուրա՞նք:Այդ սիրուց ծնունդ առավ իր երջանիկ ընտանիքը: Այդ երջանկությունն ավելացավ առաջին երեխայի` տղայի ծնունդով:
Հտեո ծնվեց երկրորդ տղան, հետո աղջիկը: Ասել, թե իր կյանքն անհոգ էր ու ամեն ինչ իրեն հեշտ էր տրվում, սխալ կլիներ: Մեծ ընտանիք, առանց բնակարանի: Բայց կարողացավ հաղթահարել այդ բոլորը: Տուն տեղ ստեղծեց, կարծես թե բողոքելու տեղ չուներ: Ինչ իրեն հարկավոր էր, ուներ` սիրելի կին, լավ երեխաներ, աշխատանք:
-Հա~, հա~, հա~, այ թե ասեցիր, փաստորեն, ինչը որ ունեցար հետագայում, դա ավելորդ էր, ոչ անհրաժեշտությո՞ւն:
Նորից սրտում ծակոց ու նորից սրտնեղում:
-Ինչ ավելորդություն, ինչպե՞ս կարող եմ ավելորդ համարել այն, ինչը լցրել է հոգիս…
-Ախ Վաչե, Վաչե: Հիմա ինչպես հասկանանք քեզ: Մարին քեզ համար ինչէ՞ր, սե՞ր: Եթե սեր, էլ ինչի հոգում ուրիշին տեղ կար: Թե պարզապես նա քո երեխաների մայրն է, կամ էլ նախկին սեր, որ իրեն սպառել է ու դու գտար նորը…
-Ինչ նախկին սեր, Մարին իմ առաջին սերն է, նա չի կարող նախկին լինել, ես նրան սիրում եմ այնպես, ինչպես որ սիրել էմ քսան տարի առաջ:
-Դե հա, մոռացել էի, որ դու ունես առաջին սեր, երկրորդ սեր, ուցե նաև երրորդը՞...
-Հերիք է քո հեգնանքով փորձես հերքել իմ սերը, իմ զգացածը, իմ ապրածը: Հա, ես երկուսին էլ սիրել եմ ու շարունակում եմ սիրել: Ես ամեն մեկին յուրովի եմ սիրում:Ամեն մեկն ինձ համար լրիվ ուրիշ աշխարհ է, ուրիշ տիեզերք:
-Երկու սեր մեկ հոգո՞ւմ: Շատ չէ՞: Մարդ կա, մեկը չունի, իսկ քո հոգում երկու հաշտ ու խաղախ ապրող սեր, իրար չեն նեղո՞ւմ, հոգու կռիվ չե՞ն տալիս: Իսկ գուցե խոստովանես, որ նրանցից մեկը քո կյանքի մի մասն է, անբաժանելի հատված, քո ֆիզիկական գոյի անհրաժեշտությունը, իսկ մյուս կեսը քո հոգու լրացումն է, քեզ առաջ տանող ուժը: Դժվա՞ր է խոստովանել, թե նրանցից ով ով է:
…Իսկ ո՞վ էր իրականում Ալինան իր կյանքում…
Նա իր կյանք մտավ, երբ դրա մասին մտածել, պատկերացնել անգամ չէր կարող: Ի՞նչ սիրո մասին կարող էր մտածել մի տաղմարդ, որն արդեն երեք երեխաների հայր էր, ու իր կինն իր համար ոչ թե պարզապես երեխանների մայր էր, այլ սիրելի անձնավորություն: Քչերին է հաջողվում նման երջանիկ ընտանիք ունենալ: Գուցե սա ավելի էր մի մարդու համար, ու իրեն չարչարանք, չէ տանջանք էր պետք: Ախ, եթե նախօրոք իմանար այս ամենը… Իսկ ի՞նչ կաներ, իր կյանքից կհանե՞ր այն հատվածը, երբ ապրեց նոր սեր, նոր զգացողություն: Ընդամենը մի փոքր շտկում, մի փոքր փոփոխություն իր կյանքում, ու չէր լինի այդ հանդիպումը: Եթե ունենար այդ հնարավորությունը, կգնա՞ր այդ քայլին, կփոխե՞ր իր կյանքը: Դժվար թե: Ալինան իր համար կյանքի նոր լիցք էր, նոր շունչ, ու չապրել դա, նշանակում է ինչ-որ բան իր կյանքում թողնել կիսատ: Ախ այդ խենթացնոզ աչքերը…

Dayana
21.09.2008, 12:34
կիսատ մնաց թե՞ ես լավ չհասկացա :esim

lili-4
24.09.2008, 20:57
կիսատ մնաց թե՞ ես լավ չհասկացա :esim

Կիստ է, մի քիչ համբերեք, կհասնեմ վերջին, ախր ժամանկս չի հերիքում, որ շուտ հավաքեմ:(

Սովորական, աշխատանքով ծանռաբեռնված օր էր: Նոր կանչ կար, նոր պատվեր և շտապում էր տվյալ գործակալություն: Համակարգիչներից, էլեկտրոնիկայից բավականին հասկանում էր և աշխատանքի պակասից չէր նեղվում: Հիմա էլ հերթական կանչն էր: Եթե գործը քիչ լինի, շուտ կգնա տուն: Ուրիշ պատվերներ չունի: Մեծ գործակալություն էր, կմտնի ընդունարան, կիմանա, թե իրեն որտեղ են սպասում:
-Բարև Ձեզ, կարելի է՞:
-Բարև Ձեզ, լսում ենք:
Սենյակում երկուսով էին, բայց նկատեց մեկին: Կանգնել ու կախարդված նայում էր իր խոսքին սպասող աղջկան: Խոսել էր պետք, ասել,թե ինչի է եկել: Ի՞նչ է, խոսելը մոռացավ, թե՞ ասելիքը: Լարված ու հիմար վիճակ էր ստեղծվել: Ի՞նչ կար լարվելու, հուզվելու: Ընդամենը սովորական գործնական օր, պետք է հարցնել, թե ում դիմի, ով է իրեն սպասում ու վերջ:
-Ես, ես գործով եմ եկել, տնօրենը տեղում է՞:
-Չէ, տնօրենը հիմա քաղաքից բացակայում է, Ձեզ ինչ է՞ պետք:
-Լավ, ես հետո կգամ:
…Ի՞նչ էր կատարվում իր հետ: Մտավ սրճարան, փորձեց կենտրոնանալ: Ինչի՞ Էր այսպես հուզվել, սրտի զարկերը չէին կարգավորվում: Երեխա՞ Է, ինչ է: Ո՞վ է տեսել անծանոթ մեկին տեսնելուց այսպես հուզվել: Նոր տասնութ տարեկան է՞: Արդեն երեսունն անց տղամարդ է, վաղուց արդեն անցել է խենթանալու, սիրուց արբենալու տարիքը: Մի քանի ժամ առաջ անգամ կծիծաղեր, եթե իրեն ասեին, որ սիրուց կարող է գլուխը կորցնել:Իսկ հիմա նստել ու չի կարողանում անուն տալ իր հուզմունքին, հոգու խռավքին: Սեր առաջին հայացքի՞ց: Ինչ է՞ սա…
Չգտավ իր հարցի պատասխանը, բայց դրա փոխարեն այցելությունները այդ գործակալություն դարձան հաճախակի: Շատ լավ գիտակցում էր, թե ինչի է այդքան հաճախակի գնում, ինչն է իրեն ձգում:Գործը կարող էր ավելի շուտ ավարտել, բայց չէր շտապում: Կարող էր նաև մեկ ուրիշին ուղարկել… Կարող էր, բայց ինքն էր գնում ու չէր շտապում: Չէր շտապում, քանի որ ցանկանում էր չզրկվել Ալինաին տեսնելու հնարավորությունից:
Մինչև մտերմանալը փորձեց իմանալ ով է, գուցե ամուսնացած է: Աշխատակիցներից մեկի մոտ ի միջիայլոց խոսք բացեց: Նա էլ կարքին չէր ճանաչում, լսել էր, որ իբր ամուսնացած, բաժանված է: Դա արդեն հեշտացնում էր Վաչեի գործը: Եթե մի անգամ չի գտել իր սերը, գուցե իր մեջ գտնի իր փնտրած սերը:Մտերմացան շատ արագ: Հաճախ էին հանդիպում, զրուցում: Վաչեն չթաքցրեց իր ամուսնացած լինելը: Չստեց, ու չհորինեց դժբախտ մարդու պատմություն, որ իբր թե իր երջանկությունը դրսում է փնտրում: Խոստովանեց, որ սիրում, գնահատում է իր կնոջը, Բայց Ալինայի հանդեպ մի այնպիսի զգացում է տածում, որ չգիտի թե սեր անվանի, կախվածություն, անհրաժեշտություն, քանի որ սա անցողիկ, թեթև զգացում չէ: Միմյանց հանդեպ լրիվ անկեղծ էին: Թաքցնելու ոչինչ չունեին: Ալինան պատմեց, որ ծնողների խորհուրդով նշավել է, բայց հետո զգացել է, որ դա իր ընտրյալը չի, նշանը ետ է տվել: Վաչեն հասկանում էր, որ Ալինան իր հետ հանդիպելով վերջ է տալիս հետագայում ընտանիք ու ընտանեկան երջանկություն ունենալու հնարավորությունը: Գիտակցում էր ու իր մեջ ուժ չէր գտնում նրանից հրաժարվելու: Գուցե եթե սկզբում իմանար նրա ամուսնացած չլինելու մասին, հրաժարվեր մոտիկից ծանոթանալուց: Բայց հիմա, ճանաչելով այդ հրաշք աղջկան, չէր կարող հրաժարվել նրանից: Ալինան ընդամենը քսան տարեկան էր: Ու Վաչեն երբեք չէր պատկերացրել, որ իրենից տասներկու տարով փոքր աղջկա մեջ կգտնի այնպիսի լուրջ ու հետաքրքիր մարդու, որին կարելի էր ժամերով լսել: Գիտեր, որ Ալինան իր համար ավելին էր, քան լավ ընկերը, որ նրա մեջ լավ ընկերոջից բացի տեսնում է նաև ցանկալի կին, բայց միշտ իր մեջ խեղդում էր նրան գրկելու, սիրելու ցանկությունը: Ինչքա՞ն ժամանակ էր դա տևելու: Մեկ է, մի օր իր մեջ հաղթելու է տղամարդը… Քա~նի- քա~նի անգամ է փորձել համեմատել, իրար կողք կողքի դնել այն զգացմունքը, որ տածում է Մարիի ու Ալինայի հանդեպ: Իրարից այքան տարբեր, բայց այնքան հաճելի, այքան ցանկալի զգացում: Մարին իր հանդարտ ու մեղմ բնավորությամբ վստահություն, ապահովությնուն էր տալիս իրեն: Պատկերացնել անգամ չէր կարող, որ իր երեխաների մայրը, իր կյանքի լավագույն կեսը կարող է լինել մեկ ուրիշ կին: Միայն մեկ անգամ, երբ Ալինայի հետ ունեցած կրքոտ ու խենթ սիրուց հետո ստիպված էր հեռավալ, գնալ իր տուն, զգաց, թե ինչպես էր ցանկանում, որ այդ պահին գնալու տեղ չունենար, չունենար իր տունը: Բայց դա ընդամենը մի պահ:Գիտակցեց, թե ինչ հիմար մտքեր են գլխում ծնվում: Ինչպե՞ս չունենար իր տունը, այսինքը ընտանիքը, այդ դեպքում պետք է ընդունի, որ Մարին կլիներ մեկ ուրիշինը:Միայն այդ միտքը բավական էր, որ դրանից հետո նման խենթություններ գլխով չանցնեն: Վայրկյան անգամ չի կարող պատկերացնել, որ Մարին կլինի մեկ ուրիշինը: Մարին իր կյանքի հանդարտությունն է, մեղմությունը:
Իսկ Ալինան լրիվ հակապատկերն էր: Իսկական կրակ, փոթորիկ: Կատակով քնած հրաբուխ էր անվանում: Վայ էն պահին, երբ այդ հրաբուխն արթնանում էր: Դառնում էր կամակոր, համառ, անգամ հունից իրեն հանում էր: Կռվում էին, խռովում, բայց մի քանի օր չանցած` նորից հաշտվում էին… Ամեն մի վեճից հետո մտածում էր, որ սա արդեն վերջն է, որ էլ չեն հաշտվի, բայց զգում էր, թե ոնց է նոր հանդիպման, հաշտեցման տարբերակ փնտրում: Դեռ չհեռացած, արդեն կարոտում էր նրան: Հաճախ էր ասել, ախր շատ լավն ես, բայց տուն տանելու պիտանի չես: Ալինան շատ լավ էր հասկանում իր ասելիքը ու այդ խոսքերից չէր վիրավորվում: Դե Ալինան այդ երբվանի՞ց Մարիի պես զիջող ու համբերատար կլիներ: Շատ անգամ է Մարին լռել, վեճի առիթ չի դարձրել իրենց մեջ ծագած տարաձայնությունները: Իր մեջ չհամաձայնելով` լռել ու արել է Վաչեի ասածը: Իրենց տասը տարվա համատեղ կյանքում ոչ մի անգամ վեճ, խոսաքցություն չի եղել: Ու դա շնորհիվ Մարիի: Ալինան կգնա՞ր այդ քայլին, իհարկե ոչ: Նա ուներ իր հաստատուն եսը, իր խոսքը:Ու Վաչեն չէր կարողանում հասկանալ, թե այդ երկու հակասություններին ինչպես է սիրում: Գուցե մարդ հոգնո՞ւմ է միապաղաղությունից, անգամ եթե այդ միապաղաղությունը առանց կոնֆլիկտների, հոգատարությամբ ու սիրով լցված առօրյան է: Ալինան եղավ այդ նորը, տարբերը…

Dayana
24.09.2008, 21:06
սպասում եմ :oy

lili-4
26.09.2008, 18:24
Հիմա չի կարող պատկերացնել իր կյանքն առանց այս երկու հակասությունների, դրսում փոթորիկ, բուռն ու ակտիվ կյանք, տանը հանդարտություն, հոգատարություն, քնքշությամբ լի կյանք:
-Այսինքը երկու իրար չխանգարող սե՞ր:
-Ի՞նչ է, հնարավոր չէ՞:
-Հնարավորր չէ, քանի որ դրանցից մեկը որ թե սեր, այլ հարմարավետություն է, սովորույթ:
-Եվ որն է՞ դա:
-Դժվաար է՞ գուշակել: Փորձիր մեկ օր Մարիին պատկերացնել այնպիսին, ինչպիսին Ալինան է: Ի՞նչ կզգաիր նրա հանդեպ, նորից սե՞ր:
-Մարին Ալինայի նման լինել չի կարող, նա էությամբ տարբեր է:
-Իհարկե տարբեր է, եթե նման լինեին, դու վաղուց արդեն հեռացած կլինեիր նրանից:
-Չեմ հեռանա, քանի որ սիրում եմ նրան:
-Չէ, չես հեռանա, քանի որ նա քեզ պետք է:
-Այսինքը իմ ընտանիքում սեր չկա՞:
Փորձել ե՞ս մեկ անգամ պատկերացնել, թե ինչ է ուզում քո կինը: Միայն տուն ու տեղ հավաքել, եփել, ձեր բոլորի հոգսը տանե՞լ: Իսկ այդ կրքոտ զգացմունք, թո դու ապրում ես դրսում, նրան պետք չէ՞:
-Իմ սերը հերիք է նրան:Ես նրան տալիս եմ այն, ինչ նրան պետք է:
-Համոզված ե?ս: Դա քո կարծիքն է, թե Մարիի: Եթե տալիս ես այն, ինչ պետք է, ուրեմը պետք է և ստանաս, ինչ քեզ է պետք:
-Ես ստացել եմ դա:
-Հա~, հա~, ստանում ես ու դրսում լրացնո՞ւմ… Տեսնում ե՞ս, որ ինչ- որ մի կիսատ, թերի տեղ կա: Իսկ գուցե ոչ միայն քո համա՞ր:
-Մի փորձիր սիրտս պղտորել, ես չեմ կարող կասկածել Մարիի սիրո վրա:Չեմ կարող պատկերացնել, որ նա ինձնից բացի այլ տղամարդու նկատի:
-Իհարկե նա միայն քոնն է, ոնց որ քո սեփականությունը: Իսկ քո վարմունքը նրա նկատմամբ ազնիվ է՞:Ինչպե՞ս կարող ես թույլ տալ քեզ նրանից բացի մեկ ուրիշի մասին մտածել:
-Ես ինչ մեղք ունեմ, որ այդպես է ստացվել: Ես ինձ համար արկածներ չեմ փնտրել:Ալինան իմ կյանք ներխուժեց շատ անսպասելի:
-Փնտրել, թե չես փնտրել, դա արդարացում չէ, քանի որ նա հիմա կա քո կյանքում: Ու որքանո՞վ է ազնիվ, որ Ալինան գիտի քո ամեն մի միտքը, ամեն մի քայլը, իսկ Մարին գիտի միայն այն, ինչքան որ դու գտնում ես պետք:Եվ պետկերացնում ե?ս, եթե Մարին իմանա ավելին, քան հիմա գիտի:
Իհարկե չէր պատկերացնում, բայց դրանից խուսափել հնարավոր չողավ:Իր ու Ալինայի պատմությունըատ քչերը գիտեին, այն էլ միայն խիստ մոտիկները: Երեք տարի է, ինչ հանդիպում են, բայց ոչ մի անգամ առիթ չէր եղել, որ տանը կասկածեին իր հավատորմության վրա…

Մի քանի օր է, ինչ Մարին անտրամադիր է, սառը: Չէր կարողանում հասկանալ, թե ինչն է պատճառը: Առողջական խնդիրներ չկային, իսկ Վաչեն էլ առաջվա պես ուշադիր ու հոգատար է: Ինչն է՞ր նրա այսքան կտրուկ փոխվելու պատճառը: Մի քանի անգամ հարցրեց, բայց իզուր: Մարին չէր կարող կեղծել, և դժվար էր հավատալ, թե ոչինչ չկա: Երկար հարցնելուց հետո նա վերջապես ասեց այն, ինչը տանջում էր իրեն:
-Վաչե, մի մտածի, որ մեր ամուսնությունը բեռ, պարտականություն է մեր միջև: Եթե դու գտել ես մեկին ու գտնում ես, ու նա քո համար կարևոր է, ուրեմը կարող ես հանգիստ հեռանալ մեզանից: Ես քեզ չեմ մեղադրի, բոլորն էլ իրավունք ունեն սիրելու, հիասթափվելու, նոր սեր գտնելու, երջանիկ լինելու: Եթե քո ընտրությունը նա է, ուրեմը մնաս բարով: Դու մի կասկած, թե ես չեմ հասկանա քեզ:Դու կշարունակես մնալ քո երեխաների հայրը, բայց ես չեմ կարող քեզ ընդունել որպես ամուսին: Ես չեմ կարող կիսել ինձ բաժին հասած սերը:
Վաչեն լսում էր Մարիին ու չգիտեր, թե ինչ պատասանել: Հերքե՞լ իրականությունը, բայց ինչպե՞ս, ընդունե՞լ, իսկ հետո՞: Հետոն պետք է լինի առանց Մարիի, իսկ դա պատկերացնել անգամ չի կարող: Ու ստիպված էր ստել: Ստեց վարպետորեն: Հավատա՞ց Մարին թե՞ չէ: Բայց ցույց տվեց, որ հավատում է: Շարունակել Ալինայի հետ հանդիպել դժվար էր, իսկ հրաժարվել նրանից` անհնար: Մի հանդիպման ժամանակ պատմեց իրականությունը և խնդրեց, որ միաժամանակ չհանդիպեն, թույլ տան, որ Մարին համոզվի իր պատասխների մեջ: Ալինան համաձայնեց: Թող լինի այդպես: Եթե այդպես է պետք , ոչ մի դժգոհություն, ինքնասիրության խնդիր, միայն ժպիտ ու…

Արդեն երկու ամիս էր, Ինչ Ալինային չէր հանդիպել: Հազիվ էր զսպում, որ չզանգի կամ նրանց գործակալության կողքով անցնելիս չգնա, չտեսնի: Տանն ամեն ինչ նորմալ էր, էլ այս թեմային չանցան, կարծես թե Մարին համոզվեց, հավատաց իր խոսքերին:Երևի արդեն կարելի էր Ալինային հանդիպել: Զանգեց, բայց համարը չէր պատասխանում: Փորձեց մի քանի անգամ, իզուր: Որոշեց մի առիթ գտնել ու գնալ աշխատանքի վայրը: Այդպես որ հաստատ կտեսնի: Ե?րբ էր մեկ էլ այսպես շտապել այստեղ գալու համար: Երեք տարի առաջ էր, երբ առաջին անգամ տեսավ Ալինային: Աշխատասենյակում չէր, ուզում էր դուրս գալ, երբ աշխատակիցներից մեկը հարցրեց.
-Ալինային եք ուզո?ւմ:
-Հա:
-Նա էլ այստեղ չի աշխատում:
-Իսկ որտեղ:
-Դուրս է եկել աշխատանքից, չգիտեմ:
-Իսկ ինչպե՞ս կարող եմ նրան գտնել:--Դժվար թե կարողանաս գտնել, նա հիմա Հայաստանում չէ:
Հետո Ալինայի ընկերուհւն պատմեց, թե ինչ է եղել:Ալինա երբեք չէր պատմել, թե ծնողները ինչպես էին վերաբերվում իր ու Վաչեի հանդիպումներին: Սկզբում գաղտնի էր պահում նրանցից, բայց հետո պատմեց մորը, դե բնական է, հետո էլ իմացավ հայրը: Փորձել են ամեն կերպ ետ պահել, բացատրել, թե դրանով ինչ է կորցնում: Ինչքան է՞ր շարունակվելու այդ կապը, մեկ, երկու, քանի՞տարի: Մեկ է, մի օր գալու է այդ ամենի վերջը, և արդյունքում ինչ է?ր ունենալու: Վաչեն նորից կմնար իր ընտանիքի հետ, իսկ ինքը դատապարտված կլինի մենակ մնալուն…Ծայրահեղ դեպքում կլինի մի քանի երեխաների հոր երկրորդ կին: Ալինան լսել անգամ չէր ուզում: Նա գտնում էր, որ ավելի լավ է ապրել այս թեկուզ և կարճ սիրով լի կյանքը, քան թե ապրել չսիրած մեկի հետ հանուն նրա, որ շրջապատում չասեն տանը մնացած: Եթե ապրելու է չսիրած մարդու հետ, ինչ կարևոր է, առաջին կինն է, երկրորդ:Թեպետ ինքը հաստատ նման քայլ չէր անի: Հասկանում էր, որ այս ձևով զրկված էր ոչ միայն սեփական ընտանիք ունենալու, այլև մայր դառնալու հնարավորությունից, մի բան, որ շատ-շատ էր ցանկանում: Բայց դա արդեն շատ կլիներ մի մարդու համար` և’ սիրելի անձ, և’ երեխա: ոչ մի անգամ Վաչեին երեխայի մասին ակնարկ չի արել: Բավարարվեց իրեն բաժին հասած սիրով, մինչև որ մի գեղեցիկ օր իմացավ, որ իր պատճառով Վաչեենց տանն անախորժություն է ծագել:Վաչեի կնոջը զանգող <բարեկամը> նաև իրենց տուն էր զանգել: Այդ կրկնվող զանգերը լարված վիճակ էին ստեղծել իրենց տանը: Հասկացավ, որ դա ամենի վերջն է: Միակ ճիշտ ելքը իր հեռանալն է:Հեռանալ ոչ միայն Վաչեի կյանքից, այլ նաև քաղաքից: Եվ իզուր չեն ասում, որ երբ մի դուռ փակվում է, մեկ ուրիշն է բացվում: Մորաքույրը զանգեց, կանչեց իր մոտ: Հարմար գործ կար: Երկար մտածել պետք չէր:Անմիջապես որոշեց մեկնել: Միայն ընկերուհուն խնդրեց, որ իր մեկնելուց հետո Վաչեին տեղյակ պահի, բայց չասի, թե ուր է գնում:
Անորոշ վիճակից Վաչեն մնացել էր մոլորված: Ի՞նչ անել, հաշտվե՞լ իրականություն հետ ու չփնտրել Ալինային: Գուցե դա այս պահի ճիշտ ելքն է: Եթե այո, հաշտվել Ալինայից հեռանալու մտքի հետ, ապրել առանց նրա՞, ինչպե՞ս: Չէր պատկերացնում իր կյանքն առանց Ալինայի, բայց…
Արդեն յոթ տարի է, որ ապրում է առանց նրա: Ապրում է` ամեն օր, ամեն տեղ փնտրելով նրան:Որ երբ հերթական փնտրտունքը ոչինչ չէր տալիս, հազիվ էր իրեն զսպում, որ անզորությունից չճչա: Ալինայի հետ և’ հանդիպումը, և’ ավարտը եղան անսպասելի: Հիմա նորից մնացել է իր հարազատ ընտանիքում, իր սիրելի կնոջ կողքին: Թվում է, թե նորից նույն երջանիկ ընտանիքն է: Բայց հիմա շատ լավ է զգում, որ ինչ որ մի բան պակասում է: հոգու մի հատված կարծես լրացնելու կարիք ունի:
-Գուցե հենց սե?րն է, որ պակասում է: Ինչի? Չես փորձում ինքդ քեզ խոստովանել, որ սերը լինում է միակը, չկիսվողը, ու քո մոտ հիմա դրա պակասն է…
Լավ է, որ հիվանդասենյակ մտավ Մարին: Չէր ուզում անցյալը փորփրել, բայց մենակությունից նորից դրան էր անցնում:
-Վաչե, քեզ էին զանգել:
Մարին անգամ հեռախոսը մոտը չէր թողնում, չէր ուզում, որ զանգերով անհանգստացնեն:
-Ով է՞ր:
-Չգիտեմ, մի անծանոթ կին էի, ասաց, որ սպասես իր զանգին, կես ժամից կզանգի:
Հիշեց Ալինայի վերջին խոսքերը, որ մի ժամանկ կարևորություն չէր տալիս. <Ուզում եմ քեզ գողանալ, ինձ հետ տանել, բայց անզոր եմ քեզ քո ընտանիքից հեռացնել>:
Հիմա կես ժամ հետո կզանգի, ինչի՞ Է եկել, ինչի՞ պատրաստ նա, իսկ ինքը՞...

վաերջապես վերջ:)