Dayana
10.12.2007, 18:59
Ես քեզ կարոտել եմ …
Ուսանողական խորհրդի նիստ էր գումարվելու և մի քանի անհաջող փորձերից հետո որոշել էի իմ մասնակցությունն ունենալ : Նախապես գիտեի որ գալու էր Լենան , ով մի քանի լուրջ տպվածքներ ուներ “Բարություն ” ամսագրում ` մարդ` ով խուսափում էր սեփական անունից ու հանդես գալիս միայն գրական կեղծանվամբ: Երբ նիստերի դահլիճի դուռը բացվեց, ես անմիջապես ճանաչեցի ուսանողական խորհրդի “ друг “ կեղծանվամբ նախագահին : Որեշեցի մոտենալ .
- Բարև ձեզ , -ասացի ես :
- Բարև ձեզ , -լսվեց ի պատասխան:
Հետո մի քանի գրկախառնումներ իմ աչքերի առաջ , իսկ ես կարծես անտեսնաելի գլխարկի տակ էի : Մի քանի լուռ րոպեների ընթացքում ճանաչեցի գրեթե բոլորին “Մենք ” թերթի էջերից , ու ասացի :
- Ես ներկայանամ , “иностранец “ :
- Օ , այդ դո՞ւ ես ,- ասաց Լենան ժպտալով ,- ես քեզ լրիվ այլ կերպ էի պատկերացրել : Իհարկե դու շատ ազնիվ տեսք ունես ,- իր իսկ ասածից շփոթված ասաց Լենան ,- բայց իմ պատկերացրածից շատ ես տարբեր :
Հետո նա սկսեց ներկայացնել մնացածներին . “ Սա Վանյա Իվանովն է , նա Վիկտոր Սիդորովը …“ : Մի երկուսին նույնիսկ ես ճանաչեցի .
- Դուք “друг” –ն եք , ուսանողական խորհրդի նախագահը :
- Այո , - ժպտալով պատասխանեց նա : Իսկ Վանյա Իվանովը նույնիսկ սրամտեց , թե մենք էլ նրա ընկերներն ենք , ինչը բառացիորեն հնչեց այսպես . “Он главный друг , а мы его друзя” : Ես ժպտացի ու ինձ թվաց , թե ամեն ինչ հարթվում է , սակայն երբ ինձ ներկայացրեցին Մարիա Ալեկսանդորովային և Կատյա Կիրեևային , ես հասկացա , որ ավելի հեշտությամբ կընդգրկվեմ “Գիտելիք” միջազգային կոմիտե , քան իրեն ազնվացեղ համարող , շատ անգամ հնչած Ալեկսանդորովա ազգանվամբ աղջկա “փակ” շրջապատ:
Մնացյալ մանրամասները ես հիշեցի միայն հաջորդ օրը , երբ գնացի այն բարձրահարկ շենքի մոտ , որտեղ մի ժամանակ ապրում էր իմ ամենաթանկ “գանձը” : Երբեկ չեմ մոռանա Լեբեդյանսկոյե փողոցում գտնվող բարձրահարկ շենքի տասերեքերորդ հարկի այն բնակարանը, որի փայտյա դռան վրա գրված էր “А.Э. Геворгян” . Հիշում եմ , երբ առաջին անգամ եկա ձեր տուն ծանոթանալու ծնողներիդ հետ , հայրդ խեթ նայեց ինձ ու ասաց . “ Դու գոնե գիտես , թե՞ ովքեր են եղել քո նախահայրերը …” , ինչից շփոթված մայրդ ասաց .“Տղաս նանայով թեյ կխմե՞ս , Հայաստանից է բերված “ : Ախ տիկին Գևորգյան , որքան ժամանակ է անցել այդ թեյից հետո , որքան եմ ես կարոտում ձեր պատրաստած աղանդերը , որին միայն մենք հայերս կարող ենք անվանել “Ալանի” , մեր դեղձի միջուկում ընկույզի ու շաքարավազի խառնուրդ , ինչը լրացվում է դարչինի նուրբ համով :
Ու երեկ սիրելիս , կանգնած այդ ձյան պես սառն ու քամու պես մարմինդ կտրող հայացների ներքո հասկացա, որ շատ քննարկված ժամանակը ոչինչ չի բուժում և ոչինչ մոռացության չի տալիս, նույնիսկ քո վարդագույն զգեստը , որի փեշին փոքրիկ ծաղիկ հիշեցնող ինչ-որ բան կար , ինչը հիմա կանվանվեր լավ ընտրված “աքսեսուար” ` փչացնելով քո անբիծ գեղեցկությունն ու շուրթերիդ պես վարդագույն ու գեղեցկությունդ կատարյալ դարձնող զգեստի հմայքը :
Գիտե՞ս ՝ հիմա ՝ երբ ձեր պատուհանից կախ եմ տեսնում մայրիկիդ մուգ շագանակագույն տնային հագուստը , որը դու նրան քաղաքավարիորեն կարգելեիր հագնել, պնդելով որ նրա նուրբ ու երիտասարդ դեմքին այդ մուգ գույնը չի սազում ՝ հասկացա , որ զգում եմ քո մեղեմ ու երբեկ վրավորելու միտում չունեցող քննադատության պակասը :
Հա , գիտե՞ս , երբ նայում էի Լենայի բարի , ցրտից մի քիչ կարմրած դեմքին , լայն ժպիտին , հիշեցի քո խոսքերը. “Լայն ժպտա , որ ամբողջ աշխարհը դա զգա ու ջերմանա, որ ներսիդ բարությունը փոխանցվի բոլորին , նույնիսկ ուսանողական հանրակացարանի տիկին Սվետլանաին”, ով աշխարհում ամենից շատ ատում էր մուգ մաշկով մարդկանց , ու ասում .”Сынок , был бы ты потемнее , я бы не здоpoвалась с тобой” : Ախ տիկին Սվետլանա , եթե իմանայիք , թե ինչքան հաճելի էին ինձ ձեր դժգոհությունները լսելը ու ինչեր կտայի հիմա , որ գեթ մի անգամ ասեիք. “Привет сынок , ты опять идеш на свидание с самой красивой армяанкой ? ”.
Այսքան խոսում եմ մոռանալով պատմել , թե ինչ եղավ երեկ , քանզի գիտեմ , որ եթե կողքիս լինեիր , ամբողջ ընթացքում ինձ կնայեիր կարմրած դեմքով , թացացած աչքերով ու մուզմունքից շփոթված ժպիտը շուրթիդ կասեիր . “Իսկ հետո՞ “ :
Իսկ հետո մեզ սկսեցին միանալ մյուս աղջիկներն ու տղաները , որոնց ես սիրով ներկայանում էի. “иностранец … ուրախ եմ … ես կարդացել եմ ձեր վերջին հոդվածը ընտանի կենդանիների մասին … այո իհարկե ձեր բարության սիստեմն ինձ դուր եկավ …” :
- Դուք Անդրեյն եք, օպտիկական ֆիզիկայի ամբիոնից , այնպես չէ ? :
- Այո , իսկ դո՞ւք , ներեցեք ես ձեզ կարծես չգիտեմ :
- Ես աստղագիտության ամբիոնից եմ , իսկ ձեր մասին պատմել է մեր դասախոսը , պր. Սեմյոնովը , նա հիացած է ձեր գիտելիքներով …: Նման խոսակցությունները հերթափոխում էին իրար ու թվում անվերջանալի, երբ զգացի “друг” –ի քննող հայացքը : Եթե միայն դու լինեիր կողքիս, գուցե ես չէի զգա այդ սուր դեմքի արտահայտությունը , որ ասես հրացանով ականջիս մեջ էր կրակում մի քանի իրար չկապվող արտահայտություններ . “Տեսնես չի՞ զգում , որ ավելորդ է …” , հետո մի քիչ փոփոխված , սակայն իրականում նույնի արձագանքը հանդիսացող մի քանիսը …
- Իսկ հետո ՞,-ես գլուխս վեր բարձրացրեցի :
- Բարև ձեզ տիկին Գևորգյան ,- ես այդպես էլ չսովորեցի դիմել նրան տիկին Վարդուհի , ինչպես նա էր նախընտրում ,- ներեցեք, ես անցնում էի այս կողմերով ու մի պահ միայն կանգ առա , սա… ,- ու ես դեռ խոսքս չէի ավարտել , երբ նա ասաց:
- Սպասիր որդիս , դու ինչ է չե՞ս ուզում բարձրանալ վերև , դա Աստղիկին դուր չէր գա … :
“Դա Աստղիկին դուր չէր գա …” : Ինչքան բաներ կան , որ քեզ դուր չէին գալիս , որովհետև դրանք վնասում էին ինձ , ու դու , միայն դու կարող էիր շոյել գլուխս ու ասել. - Իմ խենթ , իմ ոսկեծամ խենթ Արսեն , դու այնքան բարի ես ,- հետո կհամբուրեիր գլուխս ու քո տաք շուրթերի հպումից գլուխս կսկսեր այրվել , ինչն անմիջապես կհովանար այտերիցդ գլորվող երկու զույգ մարգարիտնեից :
- Վաղը երեկոյան ես ձեզ կայցելեմ տիկին Գևորգյան , ուզում եմ երկար ժամանակով գալ , որ կարողանամ պր. Գևորգյանի հետ շախմատ խաղալ ու խոսել գրականությունից, նա շատ հարցերում է իմ ուսուցիչը եղել, -ու կմնա,- ասացի վերջում ցածրաձայն ՝ այնպես ՝ որ նա չլսեր :
- Բարին ընդ քեզ, որդիս, զգույշ եղիր, դու ցրված ես երևում :
- Շնորհակալ եմ : Ցտեսություն :
-Մինչ վաղը, որդիս :
Երբ տուն վերադարձա , տիկին Սվետլանան հայտնեց , որ մայրս է զանգահարել , որպեսզի իմանա թե ինչպես եմ հանձնել քննությունս : Իմ բարի մայրիկ , դու երկու օր է , ինչ փորձում ես գտնել քո որդուն , որ կարողանաս հարցնել , թե արդյո՞ք ես լուրջ եմ վերաբերվել օտար լեզվի քննությանը , իսկ հիմա օտալ լեզուն կարևոր դեր ունի : Ես դուրս վազեցի փողոց ու առաջին իսկ հանդիպած հեռախոսային խցիկից զանգահարեցի տուն .
- Բարև մայրիկ , ինչպե՞ս ես : Ներիր , երեկ ուսանողական խորհրդի նիստ կար , ես ուշ վերադարձա , իսկ այսօր մի քանի գործեր ունեի խմբագրությունում …
- Բարև որդիս, դու երկու օր է ինչ հաց չե՞ս կերել ,- եղավ մորս առաջին հարցը , իսկ հարցերը նրա մոտ անվերջանալի էին :
- Ոչ մայրիկ , իհարկե կերել եմ ,- ստեցի ես ,- ուղղակի այօր հագեցած օր էր և ես մի փոքր հոգնել եմ , դրա համար էլ ձայնս քեզ տարօրինակ թվաց:
- Արսեն , չհամարձակվես խաբել մորդ ,- նեղացած ասաց աշխարիս ամենաքնքուշ կինը :
- Իմ խեղճ մայրիկ , դու կիլոմետրերի հետավորությունից ես զգում, թե երբ եմ ես սովում , երբ տխրում , երբ եմ քնում ու երբ արթնանում... ,- մտածեցի ես , սակայն ասացի ,- մայրիկ , դա կարոտն է , կանցնի , շուտով արձակուրդներ են և ես գալու եմ հայրենի գյուղ , գալու եմ ձեզ տեսնելու ,-ու չթողնելով որ նա խոսի , արագ ավելացրի, - ինչպե՞ս է առողջությունդ, ի՞սկ հայրիկի սիրտը , Անահիտը լա՞վ է սովորում , Գուրգեն պապիկենց տանն ամեն ի՞նչ կարգին է , պատմիր ամեն ինչ խնդրում եմ , ես ուզում եմ իմանալ:
- Բոլորս լավ ենք , քույրդ ասում է , որ այնքան պիտի կարդա , որ երբ գաս քեզ հետ բանավեճի մտնի տարբեր ստեղծագործությունների շուրջ: Խիստ չդատես նրան , նա հիանում է քեզնով : Հայրդ երեկ իրեն վատ էր զգում ..“ ,- ես լսում էի լուռ ու փորձում կուլ տալ արցունքներս , որ խեղդում էին կոկորդումս ,- շուտ վերադարձիր որդիս , նա քեզ շատ է կարոտել: Գուրգեն պապիկն էլ է քեզ կարոտել, նա ամեն օր հիշելով որդու կորուստը տանջվում է , ու ասում .”Եթե Արսենն այստեղ լիներ , գոնե կվիճեինք աստղերի ու համաստեղությունների անվանումների համար և ծերությանս օրերը արագ կանցնեին ու վերջապես կհեռանայի այս անիծյալ աշխարհից , ուր մահը գալիս է ծերունու դուռը թակում , սակայն վերցնում երիտասարդին …” - գիտես որդիս , նա իսկապես քո կարիքն ունի , մենք բոլորս քո կարիքն ունենք : Զանգիր նրանց էլ երբեմն , նրանք քո զանգի կարիքը շատ ունեն :
Հետո մայրս մի քանի անգամ հիշեցրեց , որ լավ սնվեմ , չմոռանամ գլխարկ հագնել , քանի որ Մոսկվայում սաստիկ ցուրտ է , իսկ երբ հրաժեշտ էինք տալիս , մայրս կիսաձայն ասաց .
- Որդիս , դու չասացիր , թե ինչո՞ւ էիր երեկ նիստի դահլիճի դռնից դեռ ներս չմտած դուրս փախել ու փողոցները չափչփել, մոռացել ես , ի՞նչ է , որ դա Աստղիկին դուր չէր գա…
Նա կախեց լսափողը ` ավելորդ անգամ իմ սուտը չլսելու համար , և ես այդպես էլ երբեկ չհամարձակվեցի հարցնել , թե նա ինչպես դա կռահեց : Չէ, նա գիտեր իր հիմար որդուն , որ ամեն հիմար պատրվակից թափառում էր փողոցներում ու հետո էլ դեռ մի քանի շաբաթ հիվանդ մնում “ընկաճախտ ” կոչվող եզակի հիվանդությամբ , որից դուրս գալուս համար անհրաժեշտ է լինում նամակ գրել քեզ ու հետո այրել այն քո շիրիմի մոտ …
Ես քեզ կարոտել եմ …
Ուսանողական խորհրդի նիստ էր գումարվելու և մի քանի անհաջող փորձերից հետո որոշել էի իմ մասնակցությունն ունենալ : Նախապես գիտեի որ գալու էր Լենան , ով մի քանի լուրջ տպվածքներ ուներ “Բարություն ” ամսագրում ` մարդ` ով խուսափում էր սեփական անունից ու հանդես գալիս միայն գրական կեղծանվամբ: Երբ նիստերի դահլիճի դուռը բացվեց, ես անմիջապես ճանաչեցի ուսանողական խորհրդի “ друг “ կեղծանվամբ նախագահին : Որեշեցի մոտենալ .
- Բարև ձեզ , -ասացի ես :
- Բարև ձեզ , -լսվեց ի պատասխան:
Հետո մի քանի գրկախառնումներ իմ աչքերի առաջ , իսկ ես կարծես անտեսնաելի գլխարկի տակ էի : Մի քանի լուռ րոպեների ընթացքում ճանաչեցի գրեթե բոլորին “Մենք ” թերթի էջերից , ու ասացի :
- Ես ներկայանամ , “иностранец “ :
- Օ , այդ դո՞ւ ես ,- ասաց Լենան ժպտալով ,- ես քեզ լրիվ այլ կերպ էի պատկերացրել : Իհարկե դու շատ ազնիվ տեսք ունես ,- իր իսկ ասածից շփոթված ասաց Լենան ,- բայց իմ պատկերացրածից շատ ես տարբեր :
Հետո նա սկսեց ներկայացնել մնացածներին . “ Սա Վանյա Իվանովն է , նա Վիկտոր Սիդորովը …“ : Մի երկուսին նույնիսկ ես ճանաչեցի .
- Դուք “друг” –ն եք , ուսանողական խորհրդի նախագահը :
- Այո , - ժպտալով պատասխանեց նա : Իսկ Վանյա Իվանովը նույնիսկ սրամտեց , թե մենք էլ նրա ընկերներն ենք , ինչը բառացիորեն հնչեց այսպես . “Он главный друг , а мы его друзя” : Ես ժպտացի ու ինձ թվաց , թե ամեն ինչ հարթվում է , սակայն երբ ինձ ներկայացրեցին Մարիա Ալեկսանդորովային և Կատյա Կիրեևային , ես հասկացա , որ ավելի հեշտությամբ կընդգրկվեմ “Գիտելիք” միջազգային կոմիտե , քան իրեն ազնվացեղ համարող , շատ անգամ հնչած Ալեկսանդորովա ազգանվամբ աղջկա “փակ” շրջապատ:
Մնացյալ մանրամասները ես հիշեցի միայն հաջորդ օրը , երբ գնացի այն բարձրահարկ շենքի մոտ , որտեղ մի ժամանակ ապրում էր իմ ամենաթանկ “գանձը” : Երբեկ չեմ մոռանա Լեբեդյանսկոյե փողոցում գտնվող բարձրահարկ շենքի տասերեքերորդ հարկի այն բնակարանը, որի փայտյա դռան վրա գրված էր “А.Э. Геворгян” . Հիշում եմ , երբ առաջին անգամ եկա ձեր տուն ծանոթանալու ծնողներիդ հետ , հայրդ խեթ նայեց ինձ ու ասաց . “ Դու գոնե գիտես , թե՞ ովքեր են եղել քո նախահայրերը …” , ինչից շփոթված մայրդ ասաց .“Տղաս նանայով թեյ կխմե՞ս , Հայաստանից է բերված “ : Ախ տիկին Գևորգյան , որքան ժամանակ է անցել այդ թեյից հետո , որքան եմ ես կարոտում ձեր պատրաստած աղանդերը , որին միայն մենք հայերս կարող ենք անվանել “Ալանի” , մեր դեղձի միջուկում ընկույզի ու շաքարավազի խառնուրդ , ինչը լրացվում է դարչինի նուրբ համով :
Ու երեկ սիրելիս , կանգնած այդ ձյան պես սառն ու քամու պես մարմինդ կտրող հայացների ներքո հասկացա, որ շատ քննարկված ժամանակը ոչինչ չի բուժում և ոչինչ մոռացության չի տալիս, նույնիսկ քո վարդագույն զգեստը , որի փեշին փոքրիկ ծաղիկ հիշեցնող ինչ-որ բան կար , ինչը հիմա կանվանվեր լավ ընտրված “աքսեսուար” ` փչացնելով քո անբիծ գեղեցկությունն ու շուրթերիդ պես վարդագույն ու գեղեցկությունդ կատարյալ դարձնող զգեստի հմայքը :
Գիտե՞ս ՝ հիմա ՝ երբ ձեր պատուհանից կախ եմ տեսնում մայրիկիդ մուգ շագանակագույն տնային հագուստը , որը դու նրան քաղաքավարիորեն կարգելեիր հագնել, պնդելով որ նրա նուրբ ու երիտասարդ դեմքին այդ մուգ գույնը չի սազում ՝ հասկացա , որ զգում եմ քո մեղեմ ու երբեկ վրավորելու միտում չունեցող քննադատության պակասը :
Հա , գիտե՞ս , երբ նայում էի Լենայի բարի , ցրտից մի քիչ կարմրած դեմքին , լայն ժպիտին , հիշեցի քո խոսքերը. “Լայն ժպտա , որ ամբողջ աշխարհը դա զգա ու ջերմանա, որ ներսիդ բարությունը փոխանցվի բոլորին , նույնիսկ ուսանողական հանրակացարանի տիկին Սվետլանաին”, ով աշխարհում ամենից շատ ատում էր մուգ մաշկով մարդկանց , ու ասում .”Сынок , был бы ты потемнее , я бы не здоpoвалась с тобой” : Ախ տիկին Սվետլանա , եթե իմանայիք , թե ինչքան հաճելի էին ինձ ձեր դժգոհությունները լսելը ու ինչեր կտայի հիմա , որ գեթ մի անգամ ասեիք. “Привет сынок , ты опять идеш на свидание с самой красивой армяанкой ? ”.
Այսքան խոսում եմ մոռանալով պատմել , թե ինչ եղավ երեկ , քանզի գիտեմ , որ եթե կողքիս լինեիր , ամբողջ ընթացքում ինձ կնայեիր կարմրած դեմքով , թացացած աչքերով ու մուզմունքից շփոթված ժպիտը շուրթիդ կասեիր . “Իսկ հետո՞ “ :
Իսկ հետո մեզ սկսեցին միանալ մյուս աղջիկներն ու տղաները , որոնց ես սիրով ներկայանում էի. “иностранец … ուրախ եմ … ես կարդացել եմ ձեր վերջին հոդվածը ընտանի կենդանիների մասին … այո իհարկե ձեր բարության սիստեմն ինձ դուր եկավ …” :
- Դուք Անդրեյն եք, օպտիկական ֆիզիկայի ամբիոնից , այնպես չէ ? :
- Այո , իսկ դո՞ւք , ներեցեք ես ձեզ կարծես չգիտեմ :
- Ես աստղագիտության ամբիոնից եմ , իսկ ձեր մասին պատմել է մեր դասախոսը , պր. Սեմյոնովը , նա հիացած է ձեր գիտելիքներով …: Նման խոսակցությունները հերթափոխում էին իրար ու թվում անվերջանալի, երբ զգացի “друг” –ի քննող հայացքը : Եթե միայն դու լինեիր կողքիս, գուցե ես չէի զգա այդ սուր դեմքի արտահայտությունը , որ ասես հրացանով ականջիս մեջ էր կրակում մի քանի իրար չկապվող արտահայտություններ . “Տեսնես չի՞ զգում , որ ավելորդ է …” , հետո մի քիչ փոփոխված , սակայն իրականում նույնի արձագանքը հանդիսացող մի քանիսը …
- Իսկ հետո ՞,-ես գլուխս վեր բարձրացրեցի :
- Բարև ձեզ տիկին Գևորգյան ,- ես այդպես էլ չսովորեցի դիմել նրան տիկին Վարդուհի , ինչպես նա էր նախընտրում ,- ներեցեք, ես անցնում էի այս կողմերով ու մի պահ միայն կանգ առա , սա… ,- ու ես դեռ խոսքս չէի ավարտել , երբ նա ասաց:
- Սպասիր որդիս , դու ինչ է չե՞ս ուզում բարձրանալ վերև , դա Աստղիկին դուր չէր գա … :
“Դա Աստղիկին դուր չէր գա …” : Ինչքան բաներ կան , որ քեզ դուր չէին գալիս , որովհետև դրանք վնասում էին ինձ , ու դու , միայն դու կարող էիր շոյել գլուխս ու ասել. - Իմ խենթ , իմ ոսկեծամ խենթ Արսեն , դու այնքան բարի ես ,- հետո կհամբուրեիր գլուխս ու քո տաք շուրթերի հպումից գլուխս կսկսեր այրվել , ինչն անմիջապես կհովանար այտերիցդ գլորվող երկու զույգ մարգարիտնեից :
- Վաղը երեկոյան ես ձեզ կայցելեմ տիկին Գևորգյան , ուզում եմ երկար ժամանակով գալ , որ կարողանամ պր. Գևորգյանի հետ շախմատ խաղալ ու խոսել գրականությունից, նա շատ հարցերում է իմ ուսուցիչը եղել, -ու կմնա,- ասացի վերջում ցածրաձայն ՝ այնպես ՝ որ նա չլսեր :
- Բարին ընդ քեզ, որդիս, զգույշ եղիր, դու ցրված ես երևում :
- Շնորհակալ եմ : Ցտեսություն :
-Մինչ վաղը, որդիս :
Երբ տուն վերադարձա , տիկին Սվետլանան հայտնեց , որ մայրս է զանգահարել , որպեսզի իմանա թե ինչպես եմ հանձնել քննությունս : Իմ բարի մայրիկ , դու երկու օր է , ինչ փորձում ես գտնել քո որդուն , որ կարողանաս հարցնել , թե արդյո՞ք ես լուրջ եմ վերաբերվել օտար լեզվի քննությանը , իսկ հիմա օտալ լեզուն կարևոր դեր ունի : Ես դուրս վազեցի փողոց ու առաջին իսկ հանդիպած հեռախոսային խցիկից զանգահարեցի տուն .
- Բարև մայրիկ , ինչպե՞ս ես : Ներիր , երեկ ուսանողական խորհրդի նիստ կար , ես ուշ վերադարձա , իսկ այսօր մի քանի գործեր ունեի խմբագրությունում …
- Բարև որդիս, դու երկու օր է ինչ հաց չե՞ս կերել ,- եղավ մորս առաջին հարցը , իսկ հարցերը նրա մոտ անվերջանալի էին :
- Ոչ մայրիկ , իհարկե կերել եմ ,- ստեցի ես ,- ուղղակի այօր հագեցած օր էր և ես մի փոքր հոգնել եմ , դրա համար էլ ձայնս քեզ տարօրինակ թվաց:
- Արսեն , չհամարձակվես խաբել մորդ ,- նեղացած ասաց աշխարիս ամենաքնքուշ կինը :
- Իմ խեղճ մայրիկ , դու կիլոմետրերի հետավորությունից ես զգում, թե երբ եմ ես սովում , երբ տխրում , երբ եմ քնում ու երբ արթնանում... ,- մտածեցի ես , սակայն ասացի ,- մայրիկ , դա կարոտն է , կանցնի , շուտով արձակուրդներ են և ես գալու եմ հայրենի գյուղ , գալու եմ ձեզ տեսնելու ,-ու չթողնելով որ նա խոսի , արագ ավելացրի, - ինչպե՞ս է առողջությունդ, ի՞սկ հայրիկի սիրտը , Անահիտը լա՞վ է սովորում , Գուրգեն պապիկենց տանն ամեն ի՞նչ կարգին է , պատմիր ամեն ինչ խնդրում եմ , ես ուզում եմ իմանալ:
- Բոլորս լավ ենք , քույրդ ասում է , որ այնքան պիտի կարդա , որ երբ գաս քեզ հետ բանավեճի մտնի տարբեր ստեղծագործությունների շուրջ: Խիստ չդատես նրան , նա հիանում է քեզնով : Հայրդ երեկ իրեն վատ էր զգում ..“ ,- ես լսում էի լուռ ու փորձում կուլ տալ արցունքներս , որ խեղդում էին կոկորդումս ,- շուտ վերադարձիր որդիս , նա քեզ շատ է կարոտել: Գուրգեն պապիկն էլ է քեզ կարոտել, նա ամեն օր հիշելով որդու կորուստը տանջվում է , ու ասում .”Եթե Արսենն այստեղ լիներ , գոնե կվիճեինք աստղերի ու համաստեղությունների անվանումների համար և ծերությանս օրերը արագ կանցնեին ու վերջապես կհեռանայի այս անիծյալ աշխարհից , ուր մահը գալիս է ծերունու դուռը թակում , սակայն վերցնում երիտասարդին …” - գիտես որդիս , նա իսկապես քո կարիքն ունի , մենք բոլորս քո կարիքն ունենք : Զանգիր նրանց էլ երբեմն , նրանք քո զանգի կարիքը շատ ունեն :
Հետո մայրս մի քանի անգամ հիշեցրեց , որ լավ սնվեմ , չմոռանամ գլխարկ հագնել , քանի որ Մոսկվայում սաստիկ ցուրտ է , իսկ երբ հրաժեշտ էինք տալիս , մայրս կիսաձայն ասաց .
- Որդիս , դու չասացիր , թե ինչո՞ւ էիր երեկ նիստի դահլիճի դռնից դեռ ներս չմտած դուրս փախել ու փողոցները չափչփել, մոռացել ես , ի՞նչ է , որ դա Աստղիկին դուր չէր գա…
Նա կախեց լսափողը ` ավելորդ անգամ իմ սուտը չլսելու համար , և ես այդպես էլ երբեկ չհամարձակվեցի հարցնել , թե նա ինչպես դա կռահեց : Չէ, նա գիտեր իր հիմար որդուն , որ ամեն հիմար պատրվակից թափառում էր փողոցներում ու հետո էլ դեռ մի քանի շաբաթ հիվանդ մնում “ընկաճախտ ” կոչվող եզակի հիվանդությամբ , որից դուրս գալուս համար անհրաժեշտ է լինում նամակ գրել քեզ ու հետո այրել այն քո շիրիմի մոտ …
Ես քեզ կարոտել եմ …