PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն։ Լրջանալու պահը։ 10 տարի անց



Artgeo
27.11.2007, 01:47
Ճիշտն ասած առաջին անգամ էի կարդում Լևոն Տեր-Պետրոսյանի այս հոդվածը։ Նրանք, ովքեր դեռ չեն կարդացել անպայման թող կարդան, ովքեր կարդացել են, թող նորից կարդան, քանի որ ըստ ինձ այս հոդվածը այսօր էլ բավականին արդիական է։ Ի դեպ, անկախ նրանից Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, Սերժ Սարգսյանի կամ մեկ այլ մարդու կողմնակից եք։ ;) Խնդրում եմ կարդալ ամբողջությամբ, հետո արտահայտվել։


Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն։

ԼՐՋԱՆԱԼՈՒ ՊԱՀԸ

Սեպտեմբերի 26-ի իմ մամլո ասուլիսը, ավելի ճիշտ՝ ասուլիսի Ղարաբաղին նվիրված հատվածը մամուլում եւ ընդդիմության կազմակերպած հավաքներում բուռն կրքերի բորբոքման առիթ տվեց: Ինձ համար դա անակնկալ չէր, եւ ինչ-որ չափով ես նույնիսկ ավելի խիստ հակազդեցություն էի սպասում:

Անակնկալը բանավեճի որակն էր, իսկ պարզ ասած՝ բանավեճի իսպառ բացակայությունը: Խոստովանում եմ, ես չհասա իմ նպատակին, այն է՝ մամուլում եւ հրապարակային ժողովներում լուրջ բանավեճ ծավալել հայ ժողովրդի առջեւ ծառացած ամենակնճռոտ խնդրի՝ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման հնարավոր ուղիների շուրջ:

Ընդդիմության արձագանքը դուրս չեկավ հայհոյանքի, վերագրումների, պիտակավորումների ու խեղաթյուրումների շրջանակից: Չարվեց ոչ մի բանական առաջարկ, չներկայացվեց ոչ մի այլընտրանքային ծրագիր, չբերվեց ոչ մի հիմնավոր հակափաստարկ: Սրանից կարելի է անել երկու հետեւություն. կա´մ ընդդիմությունը չունի ղարաբաղյան կարգավորման որեւէ ծրագիր, կա´մ եթե ունի, բայց թաքցնում է, այնքան էլ ազգանպաստ գործով չի զբաղված. ավելի խիստ որակումից ես զերծ եմ մնում:

Ի՞նչ հասկացավ ժողովուրդը ընդդիմության հանած աղմուկից. որ Արցախի համար մենք արյուն ենք թափել, որ գրավված տարածքները վերադարձնելով վտանգվում է Արցախի գոյությունը, որ հանուն Արցախի հայ ժողովուրդը նորից պատրաստ է արյուն թափելու, որ մենք թքած ունենք համաշխարհային կարծիքի վրա, որ մենք ծնկի կբերենք ե´ւ Ադրբեջանը, ե´ւ միջազգային հանրությունը, որ մենք ազգովի կդառնանք ֆիդայի:

Իսկ հետո՞: Ոչ ոք չփորձեց պատասխանել հետեւյալ պարզ հարցերին.

- այս ամենը անելուց հետո մենք կհասնե՞նք մեր բաղձալի նպատակին, թե՞ ոչ.

- երբ մենք թքենք աշխարհի երեսին, նա մեզ ինչո՞վ կպատասխանի.

- թափվելու է Կինոյի տանը հավաքված 500 հոգու՞, թե՞ մեր ժողովրդի անմեղ արյունը:

Առնվազն վերջին հարցին կարելի է միանշանակ պատասխան տալ. հինգ հարյուրի գլխից մի մազ անգամ չի պակասի, անկախ այն բանից, թե նրանք այսօր ինչպիսի զոհողությունների գնալու պատրաստակամություն են հայտնում: Երբ Արցախը վտանգի մեջ էր, երբ հակառակորդն ընդհուպ մոտեցել էր Գանձասարին, նրանցից ոչ ոք չարձագանքեց Վազգեն Սարգսյանի կոչին ու չմիացավ մահապարտների գնդին: Ուրիշի արյան գնով փառք որոնողներից ու հերոս ձեւացողներից մեր ժողովուրդը պետք է որ կուշտ լինի:

Ընդդիմության շփոթը, բացի քաղաքական նկատառումներից, գուցեեւ մասամբ բացատրվում է անտեղյակությամբ, որ բնական է, քանի որ Ղարաբաղում եւ Հայաստանում հակամարտության կարգավորման գործընթացին փորձագիտական մակարդակով տիրապետում են ընդամենը վեց հոգի՝ Ա. Ղուկասյանը, Ռ. Քոչարյանը, Ա. Արզումանյանը, Վ. Օսկանյանը, Ժ. Լիպարիտյանը եւ ես:


ԲԱՆԱՎԵՃԻ ԱՌԱՐԿԱՆ

Ինչեւէ, բանավեճ չստացվեց, բայց դա ո´չ ինձ, ո´չ էլ մեր հասարակությանը չպետք է հիասթափեցնի: Միեւնույն է, ազգի ճակատագիրը տնօրինելու հավակնող ցանկացած քաղաքական գործիչ կամ մտավորական վաղ թե ուշ ստիպված է լինելու հրաժարվել հայհոյախոսությունից (խոսքս հոգեկան հիվանդների մասին չէ) եւ ժողովրդի առջեւ հանդես գալ կոնկրետ հաշվարկված ծրագրով:

Չսպասելով դրան, ես այսօր էլ պատրաստ եմ լրջորեն քննարկել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման ցանկացած բանական առաջարկ, համաձայն եմ ցանկացած մակարդակի հրապարակային բանավեճի:

Սակայն բանավեճը կարող է առարկայական լինել միայն նախապես կողմնորոշվելով մի քանի ելակետային դրույթների շուրջ, այն է.

- Լեռնային Ղարաբաղի հարցը պետք է լուծվի պատերազմի՞, թե՞ խաղաղ բանակցությունների միջոցով.

- հնարավո՞ր է, արդյոք, հավերժորեն կամ թեկուզ երկար ժամանակով պահպանել ստատուս-քվոն եւ Ղարաբաղի խնդրի չկարգավորված վիճակը.

- Ղարաբաղին եւ Հայաստանին ձեռնտու է հարցի կարգավորվա՞ծ, թե՞ չկարգավորված վիճակը.

- հարցը պետք է լուծվի փոխզիջումով, թե՞ կողմերից մեկի պարտությամբ, եւ այդ դեպքում ո՞վ է լինելու պարտվող կողմը:

Այս դրույթների շուրջ ես հստակ կերպով արտահայտվել եմ բազմիցս եւ այսօր էլ պնդում եմ, որ

- պատերազմը պետք է բացառվի, ուստիեւ Ղարաբաղի հարցը պետք է լուծվի միայն ու միայն խաղաղ բանակցությունների միջոցով.

- ստատուս-քվոն երկար ժամանակով պահպանել հնարավոր չէ, որովհետեւ դա թույլ չեն տա ո´չ միջազգային հանրությունը, ո´չ էլ Հայաստանի տնտեսական կարողությունները.

- Ղարաբաղին եւ Հայաստանին ձեռնտու չէ հարցի չկարգավորված վիճակը, որովհետեւ դա զգալիորեն խոչընդոտում է Հայաստանի, հետեւաբար նաեւ Ղարաբաղի տնտեսական զարգացմանը, բարդություններ ստեղծում միջազգային հանրության եւ մանավանդ հարեւան երկրների հետ հարաբերություններում, որոնք կարող են ճակատագրական նշանակություն ունենալ.

- Ղարաբաղի հարցի լուծման միակ տարբերակը փոխզիջումն է, որը նշանակում է ոչ թե մի կողմի հաղթանակ եւ մյուսի պարտություն, այլ հակամարտության հագեցման վիճակում ձեռքբերված հնարավոր համաձայնություն:

Թող չփորձեն ժողովրդին մոլորեցնել՝ ասելով, թե փոխզիջումն այլընտրանք ունի. փոխզիջման այլընտրանքը պատերազմն է:

Փոխզիջման մերժումը եւ մաքսիմալիզմը (առավելագույնը եւ ոչ թե հնարավորը ձեռքբերելու ձգտումը) Ղարաբաղի իսպառ կործանման եւ Հայաստանի վիճակի վատթարացման ամենակարճ ճանապարհն է:

Խոսքը չի վերաբերում Ղարաբաղը տալուն կամ չտալուն: Խոսքը վերաբերում է Ղարաբաղը հայկական պահելուն. 3000 տարի այն բնակեցված է եղել հայերով եւ 3000 տարի հետո էլ պետք է բնակեցված լինի հայերով:

Իմ ընտրած ուղին ապահովելու է այդ հեռանկարը եւ հնարավորություններ պահպանելու՝ հասնել մեր բաղձալի նպատակին: Արկածախնդիրների ուղին տանելու է դեպի անխուսափելի պարտություն: Մենք մի անգամ արդեն, «Ստամբուլը արյան ծով» դարձնելով, կորցրել ենք Արեւմտահայաստանը, իսկ մի այլ անգամ՝ պահանջելով Սեւրի դաշնագրով գծված տարածքները՝ կորցրել ենք Արեւելահայաստանի կեսը:

Փոխզիջման էությունից բացի կարեւոր է նաեւ փոխզիջման պահը: Ակնհայտ է, որ փոխզիջման դեպքում հասանելի առավելագույնը ձեռքբերելու հնարավորություն ունի ուժեղ կողմը: Հայաստանն ու Ղարաբաղն այսօր ուժեղ են քան երբեւէ, բայց հակամարտության չկարգավորման դեպքում մեկ-երկու տարի հետո անհամեմատ թուլանալու են: Այն, ինչ մերժում ենք այսօր, ապագայում խնդրելու, բայց չենք ստանալու, ինչպես բազմիցս եղել է մեր պատմության մեջ:

Պետք է իրատես լինել եւ հասկանալ, որ միջազգային հանրությունը երկար չի հանդուրժելու Լեռնային Ղարաբաղի շուրջ ստեղծված իրադրությունը, քանի որ այն սպառնում է տարածաշրջանային համագործակցությանն ու անվտանգությանը, ինչպես նաեւ Արեւմուտքի նավթային շահերին: Վաղ թե ուշ կողմերին պարտադրվելու է կարգավորման մի փոխզիջումային ծրագիր, որը լինելու է ոչ թե հարցի իրավական, այլ քաղաքական լուծում, թեեւ աշխարհի ուժեղները դա հրամցնելու են որպես միջազգային իրավունքի օրինակելի դրսեւորում: Ո´չ Ադրբեջանը, ո´չ էլ Ղարաբաղն ու Հայաստանը փոխզիջումից խուսափել չեն կարողանալու, ինչպես չկարողացան խուսափել բոսնիական եւ արաբա-իսրայելյան հակամարտության կողմերը:

Փոխզիջումը, սակայն, միայն պարտադրանք չպետք է դիտել. ընդհակառակը, հակամարտող կողմերն իրենք դեռ պետք է հսկայական ջանքեր գործադրեն նրա շուտափույթ կայացման համար, որովհետեւ այլընտրանքն, ինչպես ասվեց, պատերազմն է ու ժողովուրդների նորանոր տառապանքները:

Փոխզիջումն ընտրություն չէ լավի ու վատի միջեւ, այլ վատի ու վատթարի միջեւ, այսինքն՝ փոխզիջումն ընդամենը վատթարից խուսափելու միջոց է, որից հակամարտող կողմերը հարկադրաբար օգտվում են, երբ հասել են վատթարի գիտակցմանը եւ ի վիճակի են դրսեւորել քաղաքական կամք ու անհրաժեշտ խիզախություն:

Փոխզիջման դիմելիս կողմերը սովորաբար առաջնորդվում են մի քանի նկատառումներով, այն է. ազատվել իրենց բնականոն կենսագործունեությունն ու զարգացումն արգելակող եւ լուրջ վտանգներով հղի հակամարտությունից. սառեցնել խնդիրը, հետաձգել այն՝ ժամանակ շահելու, ուժեր կուտակելու եւ ավելի բարենպաստ հանգամանքներում հօգուտ իրենց լուծելու նպատակով. խուսափել անկանխատեսելի բարդություններից՝ հույս փայփայելով, որ հետագայում ժողովուրդների հարաբերություններում նոր մտածողության արմատավորման եւ արժեքների վերագնահատման հետեւանքով խնդիրը կարող է կորցնել իր սրությունը, եւ սահմաններն, օրինակ, չունենան այն նշանակությունը, որ ունեն ներկայումս: Այդ մտածողությունն ու արժեքների վերագնահատումը այսօր տիրապետող են Եվրոպայում, վաղը կարող են տիրապետող դառնալ նաեւ Մերձավոր արեւելքում, որի մասնավոր վկայությունն է, թերեւս, արաբա-իսրայելյան խաղաղության գործընթացը:

Փոխզիջումն ինչ-որ չափով բավարարելու է հակամարտության բոլոր կողմերին, բայց միաժամանակ ամբողջովին չի գոհացնելու ոչ մեկին: Նախագահ Ալիեւը դա ներկայացնելու է որպես Ադրբեջանի հաղթանակը, ես փորձելու եմ ներկայացնել որպես Հայաստանի հաղթանակը: Ադրբեջանական ընդդիմությունը համարելու է, որ Ալիեւը դավաճանեց ու ծախեց Ղարաբաղը: Հայաստանի ընդդիմությունը համարելու է, որ ես դավաճանեցի ու ծախեցի Ղարաբաղը:

Նման դեպքերում չպետք է բացառել, իհարկե, Ռաբին - Պերեսի սինդրոմի ազդեցությունը: Բայց չի կարելի անտեսել նաեւ Նաթանյահուի սինդրոմը, որը անզիջող դիրքերից գալով իշխանության գլուխ, կարճ ժամանակ անց, թեեւ դժկամությամբ, ստիպված եղավ շարունակել Ռաբինի ու Պերեսի սկսած խաղաղության գործընթացը:

Artgeo
27.11.2007, 01:50
ՈՐՈՇ ԹՅՈՒՐԻՄԱՑՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Ընդդիմության հետասուլիսյան քարոզարշավում շրջանառության մեջ են դրվել որոշ թյուրիմացություններ, որոնցից մի քանիսին հարկ եմ համարում թռուցիկ կերպով անդրադառնալ:

Առաջին թյուրիմացությունը, եթե կուզեք՝ վտանգավոր մոլորությունն այն է, թե Ղարաբաղի հակառակորդը Ադրբեջանն է, որին կարելի է հեշտությամբ ծնկի բերել: Իրականում, սակայն, Ղարաբաղի հակառակորդը միջազգային հանրությունն է, որին մենք փաստորեն ձեռնոց ենք նետել: Չհասկանալ այս պարզ իրողությունը, կնշանակի մեր ժողովրդին մատնել դաժան փորձությունների:

Երկրորդ թյուրիմացությունը այն անհիմն պնդումն է, թե Ղարաբաղը շահել է պատերազմը, հետեւաբար կարիք չունի որեւէ զիջման գնալու: Դժբախտաբար Ղարաբաղը շահել է ոչ թե պատերազմը, այլ ճակատամարտը:

Պատերազմը շահում են միայն այն ժամանակ, երբ հակառակորդը կապիտուլյացիայի է ենթարկվում: Պատերազմի ու ճակատամարտի շփոթությունը շատ շատերին է փորձանքի բերել:

Երրորդ թյուրիմացություն. մինչեւ հիմա մեզ ամեն ինչ հաջողվել է, ուստի այսուհետեւ եւս կհաջողվի: Այսինքն՝ մինչեւ հիմա մենք կարողացել ենք հաղթել Ադրբեջանին, այսուհետեւ էլ կհաղթենք, մինչեւ հիմա մենք դիմացել ենք արտաքին ճնշումներին, այսուհետեւ էլ կդիմանանք եւ այլն: Սա թերեւս թյուրիմացություններից ամենավտանգավորն է, որովհետեւ ապագա հաջողությունների գրավականը դիտում է ոչ թե ուժերի ապագա հարաբերակցությունը, այլ անցյալի հաջողությունները: Այսպես մտածողները լուրջ պրոբլեմ ունեն տրամաբանության տարրական օրենքների հետ: Եթե ապագա հաղթանակները պայմանավորված լինեին անցյալի հաջողություններով, ապա մեկ անգամ հաղթողը, այլեւս երբեք չէր պարտվի, այսինքն Հռոմեական կայսրությունը երբեւէ չէր կործանվի:

Հաջորդ թյուրիմացությունը կամ ավելի ճիշտ՝ անհեթեթությունն այն է, թե Հայաստանի Նախագահը ծախում է Ղարաբաղը իր իշխանությունը պահելու համար: Դժվար է հավատալ, որ անգամ խելակորույսի մտքով կանցներ, թե Ղարաբաղը ծախելով, որեւէ մեկը Հայաստանում կարող է իշխանություն պահել:

Ի դեպ, իշխանությունը պահելու մարմաջի մասին. ի՞նչը պիտի ինձ ստիպեր ամեն գնով պահպանել իշխանությունը. բարի՞քը, փա՞ռքը, թե՞ հերոսականացումը:

Նախագահության օրոք ոչ մի բարիք կամ սեփականություն չեմ ստացել (կարող եք ստուգել) եւ չեմ էլ ուզում ստանալ:

Անձնական փառքի կամ հերոսականացման ձգտելու պարագայում ես պարզապես չէի մասնակցի 1996թ. ընտրություններին, սերունդների աչքում մնալով որպես անկախություն նվաճած, ղարաբաղյան հերոսամարտը շահած, հայկական տարածքներն ընդարձակած նախագահ, անկախ այն բանից, թե որքան արդարացի է այդ ամենի ինձ վերագրումը: Ինչ փույթ, թե դրանից հետո ինչ կպատահեր եւ ում վրա կընկներ վիճակի վատթարացման պատասխանատվությունը: Միեւնույն է, իմ վարկանիշը դրանից չէր տուժի, այլեւ ընդհակառակը, թերեւս ավելի շահեր: Կրկնում եմ, անձնական տեսակետից ինձ համար ամենալավ լուծումը թերեւս այդ էր, բայց դա կլիներ ոչ այլ ինչ, եթե ոչ փոքրոգի դասալքություն, որին դժբախտաբար, թե բարեբախտաբար սովոր չեմ: Ես վերընտրվել եմ իմ առջեւ կանգնած դժվարությունների եւ դրանց հաղթահարման գործում կրելիք պատասխանատվության սառը գիտակցությամբ, որի համար ամենեւին չեմ զղջում:

Մի՞թե ես չգիտեմ հերոս ձեւանալու, ազգային բոլոր իղձերի իրականացնողը ներկայանալու, ժողովրդին ամեն գնով դուր գալու էժան հնարքները: Մի՞թե ես չէի կարող գիշեր-ցերեկ հայհոյել թուրքերին, ՄԱԿ-ի առջեւ բարձրացնել հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցը, չեղյալ հայտարարել Կարսի պայմանագիրը, Թուրքիայից պահանջել Սեւրի դաշնագրով գծված սահմանները, վերջնագիր ներկայացնել Ադրբեջանին, ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը, հայտարարել, որ ոչ մի թիզ հող չենք զիջի եւ այլն:

Այդ բոլոր հնարքները ես վարպետորեն կարող էի օգտագործել, համենայն դեպս ոչ ավելի վատ, քան Կինոյի տանը հավաքվածներից որեւէ մեկը. Ինչ է, կրթությու՞նս չի ներում, խե՞լքս չի կտրում: Ես հեշտությամբ կարող էի քաջի ու մեծ հայրենասերի համբավ ձեռք բերել, դառնալ ազգի կուռքը, Հայաստանի ու Սփյուռքի միասնության խորհրդանիշը:

Ի՞նչն է, ուրեմն, խանգարում անել այդ ամենը՝ քաջության պակա՞սը, աշխարհաքաղաքացիական (կոսմոպոլիտ) մտածողությու՞նը, ապազգային էությու՞նը, թե՞ սխալ դաստիարակությունը: Խանգարում է ընդամենը պարզ քաղաքական հաշվարկը եւ մեր ժողովրդին փորձանքներից հեռու պահելու գիտակցությունը: Այլ կերպ վարվելու դեպքում աղետներն ու արհավիրքներն անխուսափելի կլինեին, եւ այսօր ոչ միայն կորցրած կլինեինք Ղարաբաղը, այլեւ վտանգված կլիներ Հայաստանի գոյությունը: Լուսաբանությունների համար հեռու չգնալով՝ հիշենք մեր հարեւանների բախտը. մեր աչքի առջեւ ամսախուրդիան եւ Էլչիբեյը որդեգրեցին հերոսանալու քաղաքականությունը, դարձան ազգային կուռքեր, բայց անհամար աղետներ բերին իրենց ժողովուրդների գլխին:

Artgeo
27.11.2007, 01:51
ԱՌԱՍՊԵԼՆԵՐ ԵՎ ՀԱՆԵԼՈՒԿՆԵՐ

Հայաստանի քաղաքական մտքի եւ հասարակական կարծիքի անդաստաններում դեգերում են նաեւ որոշ կայունացած պնդումներ, որոնք արդեն վերաբերում են առասպելի ու հանելուկի բնագավառին.

Առասպել առաջին. Հայաստանն իբր ճնշումներ է բանեցնում Լեռնային Ղարաբաղի իշխանությունների վրա:

Այս պնդման առթիվ ամենայն պատասխանատվությամբ հայտարարում եմ. Հայաստանը միայն մեկ անգամ է ճնշում բանեցրել Ղարաբաղի վրա՝ 1993 թվականին նրան համոզելով մասնակցել Մինսկի խմբի բանակցություններին, եւ այդ մասնակցությունը իրեն լիովին արդարացրել է:

Ո´չ այսօր, ո´չ վաղը Հայաստանը մտադիր չէ ճնշում գործադրել Լեռնային Ղարաբաղի վրա, Ղարաբաղի անունից որոշումներ է ընդունում միայն նրա ղեկավարությունը՝ բնականաբար կրելով դրա պատասխանատվությունը ոչ միայն Ղարաբաղի բնակչության, այլեւ ողջ հայ ժողովրդի առջեւ: Դա չի նշանակում, անշուշտ, որ Հայաստանը հրաժարվում է խորհրդակցել Ղարաբաղի իշխանությունների հետ եւ նրանց համոզել այն հարցերում, որոնք ճիշտ եւ նպատակահարմար է համարում: Բայց միեւնույն է, վերջնական որոշումը մնում է Ղարաբաղի իշխանություններին:

Առասպել երկրորդ. Եթե Հայաստանը խիստ կեցվածք ընդունի Թուրքիայի նկատմամբ, նրա առջեւ դնի ցեղասպանության ճանաչման, Կարսի պայմանագիրը չեղյալ հայտարարելու, հայկական հողերը վերադարձնելու հարցերը, ապա Թուրքիան եւ Ադրբեջանը ավելի զիջող կդառնան Ղարաբաղի հարցում:

Իմ խորին համոզմամբ, որը ես կարող եմ ապացուցել նաեւ կոնկրետ քաղաքական հաշվարկներով, այդպիսի կեցվածքը ոչ միայն որեւէ օգուտ չի բերի Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի լուծմանը, այլեւ նոր բարդություններ կառաջացնի Հայաստանի եւ Թուրքիայի հարաբերություններում, որոնք ավելի եւս կծանրացնեն Հայաստանի ու Ղարաբաղի դրությունը: Անզեն աչքով իսկ կարելի է նկատել, որ ընդհակառակը, Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի համար դա լրացուցիչ կռվան կհանդիսանար ապացուցելու Հայաստանի ծավալապաշտական նկրտումները եւ նրա դեմ լարելու միջազգային հանրության առանց այդ էլ աննպաստ կարծիքը:

Առասպել երրորդ. Եթե Հայաստանը ճիշտ օգտագործեր Սփյուռքի լոբբիստական կարողությունները, ապա սփյուռքահայ համայնքները թույլ չէին տա իրենց կառավարություններին ոտնահարել Լեռնային Ղարաբաղի իրավունքները:

Այս առասպելը մեկնաբանելուց առաջ նախ պետք է ճշտել, որ լոբբիստական կարողություններ ունի միայն ամերիկահայ գաղութը, մյուս երկրներում լոբբիստական ավանդույթներ, հետեւաբար նաեւ կազմակերպված լոբբիստական խմբեր գոյություն չունեն:

Չթերագնահատելով, անշուշտ, ամերիկահայ համայնքի լոբբիստական աշխատանքը Հայաստանին լուրջ մարդասիրական օգնություն ցուցաբերելու եւ ամերիկյան կոնգրեսում Ղարաբաղի նկատմամբ դրական կարծիք ձեւավորելու հարցերում, դրա հետ մեկտեղ չպետք է մոռանալ, սակայն, որ լոբբիզմը սահման ունի. նրա ազդեցությունը վերջանում է այնտեղ, որտեղ բախվում է ԱՄՆ-ի ազգային շահերին: Դա վերաբերում է ոչ միայն հայկական, այլեւ բոլոր մյուս լոբբիստական կազմակերպություններին, այդ թվում նաեւ հրեականին, որը թեեւ ամենահզորն է, բայց ամենեւին ոչ ամենակարող:

Առասպել չորրորդ. Ռուսաստանի ներկայիս կոսմոպոլիտ իշխանությունները չեն հասկանում իրենց երկրի ստրատեգիական շահերը (այս հարցում մեղավոր է նաեւ Հայաստանը, որը չի կարողանում դա նրանց բացատրել): Բայց շուտով Ռուսաստանում իշխանության կգան իսկական ազգայնական ուժեր, որոնք Հայաստանը դարձնելով Կովկասի Իսրայել, Ղարաբաղի հարցը մեր օգտին կլուծեն:

Կասկածելի ու հարցական են, եթե չասենք անհեթեթ, այս առասպելի անխտիր բոլոր դրույթները.

- արդյո՞ք իսկապես կոսմոպոլիտ են Ռուսաստանի ներկա իշխանությունները.

- իրո՞ք նրանք չեն հասկանում իրենց երկրի ստրատեգիական շահերը.

- Հայաստա՞նն է, որ դա պետք է հասկացնի նրանց.

- Ռուսաստանին դաս տվողներն արդյո՞ք իրենց ծիծաղելի վիճակի մեջ չեն դնում՝ վարկաբեկելով հայի կերպարը.

- իսկապե՞ս Ռուսաստանում իշխանության են գալու ազգայնական ուժերը.

- նրանք արդեն խոստացե՞լ են Ղարաբաղը նվիրել Հայաստանին կամ ճանաչել նրա անկախությունը, այդ խոստումը եղել է բանավո՞ր, թե՞ գրավոր.

- եւ վերջապես, ինքնախաբեությամբ Ռուսաստանի կամ որեւէ այլ տերության խաղալիքը դառնալու մոլագարությունը դեռեւս որքա՞ն ժամանակ պետք է լինի հայի կենսակերպը:

Մի՞թե մեծ խելք է պետք հասկանալու համար, որ ինչպիսի իշխանություն էլ լինի Ռուսաստանում, միեւնույն է՝ նա չի կարող ճանաչել Ղարաբաղի անկախությունը, որովհետեւ իր կազմում ունի քսան Ղարաբաղ:

Առասպել հինգերորդ. Ադրբեջանը շատ ակտիվ գործելով միջազգային ատյաններում եւ զանգվածային լրատվամիջոցներում, փաստորեն շահել է քարոզչական պատերազմը (որը հաճախ շփոթվում է դիվանագիտական հաղթանակի հետ):

Միակ առասպելն է, թերեւս, որ ամենեւին հիմքից զուրկ չէ. Հայաստանի եւ Ղարաբաղի համեմատ Ադրբեջանն իսկապես մեծ աղմուկ է բարձրացնում միջազգային ատյաններում ու լրատվամիջոցներում: Պատճառը, սակայն, պարզից էլ պարզ է ու միանգամայն բնական: Էլ ի՞նչ էր մնում անելու Ադրբեջանին. նա տանուլ է տվել ռազմական առճակատումը, լիովին կորցրել է վերահսկողությունը Ղարաբաղի վրա, զրկվել է զգալի տարածքներից, ընկել շուրջ հինգ հարյուր հազար փախստականների ծանր ճնշման տակ: Ադրբեջանի նախագահն ու արտգործնախարարը ի՞նչ պատասխան պետք է տային իրենց ժողովրդին, եթե ոչ գիշեր-ցերեկ աղմուկ բարձրացնելով ձեւացնել, թե խիզախորեն պայքարում են Ղարաբաղն ու կորցրած տարածքները ետ նվաճելու համար:

Եթե անգամ ճիշտ է այն պնդումը, թե մենք իբր տանուլ ենք տվել քարոզչական պատերազմը, ապա պետք է գնահատել. ո՞րն էր ավելի նախընտրելի՝ պահել Ղարաբաղը եւ կորցնել քարոզչական պատերազմը, թե՞ կորցնել Ղարաբաղը եւ փայլուն հաղթանակ տանել քարոզչության ասպարեզում: Պատմության մեջ մենք քարոզչական ու բարոյական այնքան հաղթանակներ ենք տարել, որ գուցե մեր քիմքին դա է պատշաճում: Սա չի նշանակում, անշուշտ, որ մենք պետք է անտեսենք քարոզչական գործունեությունը եւ միջոցներ չձեռնարկենք չեզոքացնելու համար ադրբեջանական քարոզչության ազդեցությունը:

Սահմանափակելով առասպելների թվարկումը, այժմ թեթեւակի անդրադառնանք նաեւ մի քանի հանելուկների՝ դրանց լուծումը թողնելով, սակայն, բացառիկ հնարամտության տիրապետող մարդկանց:

Հանելուկ առաջին. Կարելի է հասնել Լեռնային Ղարաբաղի անկախության ճանաչմանը եւ միաժամանակ խուսափել պատերազմից (Վ. Մանուկյանի նախընտրական ծրագրից):

Ի՞նչ է սա. հանճարի մտքի փայլատակու՞մ՝ անմատչելի խեղճ մահկանացուներիս, թե՞ ուղեղի ժամանակավոր մթագնում, որը ամեն մարդու հետ կարող է պատահել: Կամ գուցե նախագահ Ալիեւը հանելուկի հեղինակի ականջին ինչ-որ բան է փսփսացել, որ մենք չգիտենք:

Համենայն դեպս, հայ քաղաքական մտքին մի այնպիսի կնճռոտ առեղծված է մատուցվել, որից անգամ Էյնշտեյնը դժվար թե գլուխ հաներ:

Հանելուկ երկրորդ. Հնարավոր է անտեսել միջազգային հանրությանը եւ շարունակել օգնություններ ստանալ նրանից:

ործի բերումով միջազգային հանրության պատասխանատուների հետ ամենաշատը ես եմ շփվում, բայց երբեւէ նրանցից այդպիսի հավաստիացում չեմ ստացել: Ընդհակառակը, ամեն քայլափոխում մենք տեսնում ենք օգնությունների նրբորեն քողարկված պայմանավորումը քաղաքական հանգամանքներով: ուցե այստեղ էլ մենք ենք մեղավոր, որ չենք կարողանում միջազգային հանրությանը բացատրել իր ստրատեգիական շահերը: Հիրավի, մենք մոռանում ենք համաշխարհային ազգ լինելու, հետեւաբար ամբողջ աշխարհին դաս տալու մեր պատմական առաքելությունը:

Հանելուկ երրորդ. Մենք՝ ընդդիմադիրներս, ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման ծրագիր չունենք, բայց քանի որ Հայաստանի ներկա ապազգային իշխանություններն ի վիճակի չեն լուծելու այդ հարցը, ապա իշխանությունը տվեք մեզ, եւ մենք կլուծենք՝ ձեռի հետ էլ վերականգնելով Հայաստանի արդյունաբերությունը, հինգ-տասն անգամ բարձրացնելով աշխատավարձը, երկիրը ողողելով արտասահմանյան ներդրումներով:

Չգիտեմ իսկ, արժե, թե չարժե մեկնաբանել այս հանելուկը. համենայն դեպս, չեմ կարող չնշել, որ քաղաքականության մեջ ազնիվ խոսքը ամենեւին էլ լավագույն փաստարկը չէ, եւ երբեւէ ժողովուրդը հավատալով որեւէ մեկի ազնիվ խոսքին՝ նրան իշխանություն չի տվել, մանավանդ, երբ այդ խոսքը, հանելուկ պարունակելուց բացի, մոտենում է նաեւ հրաշապատում հեքիաթի ժանրին:

ՓԱԹԵԹԱՅԻ՞Ն, ԹԵ՞ ՓՈՒԼԱՅԻՆ ԼՈՒԾՈՒՄ

Ընդդիմադիր մամուլի կողմից ջանք չի խնայվում հասարակությանը տպավորելու համար, թե իբր Լեռնային Ղարաբաղը պաշտպանում է կարգավորման փաթեթային տարբերակը, իսկ Հայաստանը՝ փուլայինը, որը հղի է լուրջ վտանգներով: Ես թերեւս չանդրադառնայի այս հարցին, եթե ի զարմանս ինձ՝ նման հայտարարություններ չանեին նաեւ Ղարաբաղի ներկայացուցիչները:

Սեպտեմբերի 26-ի մամլո ասուլիսին ուշադիր հետեւողները պետք է նկատած լինեին, որ թե´ փաթեթային, թե´ փուլային լուծումները ես համարել եմ «իրական (ռեալ) տարբերակներ»: Նշել եմ նաեւ, որ Հայաստանը լուրջ վերապահումներով ընդունել է համանախագահների ներկայացրած առաջին ծրագիրը, որը ոչ այլ ինչ էր, եթե ոչ կարգավորման փաթեթային տարբերակ: Եվ միայն այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանը եւ Լեռնային Ղարաբաղը գրավոր կերպով կտրականապես մերժել են այդ տարբերակը, համանախագահները ստիպված են եղել կողմերին առաջարկել փուլային լուծում:

Ասուլիսում իմ կողմից մասնավորապես ասված է. «Ըստ էության ի՞նչ տեղի ունեցավ: Միջնորդներն էլ, մենք բոլորս էլ համոզվեցինք, որ այսօր Ղարաբաղը եւ Ադրբեջանը պատրաստ չեն քննարկել Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցը, որովհետեւ նրանցից յուրաքանչյուրն ունի այդ կարգավիճակի մասին իր սեփական պատկերացումը, որը կտրուկ հակադրվում է հակառակորդի տեսակետին: Այս հարցում բոլորը համոզվեցին: Ես կարծում եմ, ընտրվեց միակ իրատեսական մոտեցումը: Եթե լուծման նման տարբերակը չի ընդունվում, այսինքն իրագործելի չէ, այսօր պետք է փորձ կատարել իրագործել լուծման «փուլ առ փուլ» տարբերակը» («Հայաստանի Հանրապետութիւն», 27 սեպտեմբերի 1997թ.):

Մերժելով նախ փաթեթային, ապա՝ փուլային լուծումները եւ այսօր առաջարկելով կրկին վերադառնալ փաթեթային տարբերակին, ղարաբաղյան կողմը անհարմար դրության մեջ է դրել թե´ Ղարաբաղը, թե´ Հայաստանը: Այնուամենայնիվ, վիճակը ես ողբերգական կամ փակուղային չեմ համարում, քանի որ հնարավոր է այդ երկու տարբերակները հեշտությամբ համատեղել:

լխավորն այսօր շուրջ մեկ տարի ընդհատված բանակցությունների վերսկսումն է, որի համար անհրաժեշտ է կարճ ժամանակում վերջիվերջո հակամարտող կողմերի միջեւ համաձայնեցնել բանակցությունների հիմք հանդիսացող փաստաթղթի նախագիծը: Եթե դա տեղի չունենա մինչեւ ԵԱՀԿ նախարարների խորհրդի առաջիկա նիստը, որը կայանալու է այս տարվա դեկտեմբերին Կոպենհագենում, ապա մեզ լուրջ բարդություններ կարող են սպասել:

Artgeo
27.11.2007, 01:52
ԴԱՎԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ԲԱՑԱՌՎՈՒՄ Է

Ընդդիմության կողմից փորձ է արվում ստեղծել նաեւ այն տպավորությունը, թե համանախագահների կողմից Ղարաբաղի դեմ դավադրություն է կազմակերպվում, որին ապաշնորհության պատճառով կամ դավաճանական դիտավորությամբ մասնակցում է նաեւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը: Նման տպավորության ստեղծման նպատակով մասնավորապես շահարկվում է բանակցությունների գաղտնիության հանգամանքը, թեեւ այդ մտավախությանը, կարծում եմ, ես սպառիչ կերպով անդրադարձել եմ ՀՀՇ 9-րդ համագումարի իմ ելույթում: Ստիպված եմ կրկնել ելույթի համապատասխան հատվածը.

«Գաղտնին անպայման դավադրություն չի նշանակում: Սա պարզապես միջազգային դիվանագիտական պրակտիկա է՝ հեշտացնելու համար բանակցությունների գործընթացը՝ այն հեռու պահելով ավելորդ աղմուկից ու պրոպագանդիստական շահարկումներից: Բավական է հիշեցնել, որ արաբա-իսրայելյան կարգավորման ներկա գործընթացին նախորդել են տարիներ տեւած գաղտնի բանակցություններ:

Հասկանալի է, որ գաղտնի է ընթանալու միայն բանակցությունների փուլը, իսկ համաձայնությունների կայացումից հետո, բայց վերջնական պայմանագրերի ստորագրումից առաջ կարգավորման ծրագիրը բնականաբար ներկայացվելու է ինչպես մեր, այնպես էլ Արցախի եւ Ադրբեջանի ժողովուրդների դատին...

Մի բանում ձեզ կարող եմ լիովին վստահեցնել. Հայաստանը երբեւէ չի ստորագրի որեւէ փաստաթուղթ, որի տակ չի լինի նաեւ Լեռնային Ղարաբաղի ստորագրությունը» («Հայաստանի Հանրապետութիւն», 15 հուլիս, 1997թ.):

Թվում է, թե քիչ թե շատ տրամաբանող եւ տարրական մտավոր կարողություններ ունեցող մարդկանց համար ասված է ամեն ինչ: Բայց աճպարարության սովոր եւ ժողովրդին մոլորության մեջ գցելու տենդով տառապող մարդկանց համար ի¯նչ փույթ հաշվի նստել տրամաբանության կամ ընդհանրապես բանականության հետ, երբ կարելի է ընդդիմախոսի խոսքերն աղավաղելու եւ երեւակայական վերագրումներ կատարելու միջոցով քողածածկել սեփական մերկությունը՝ հույս դնելով ստորագույն մարդկային բնազդների վրա:

Դավադրությունն, ըստ էության, բացառվում է ոչ թե ենթակայական (սուբյեկտիվ) հանգամանքներով, այսինքն ոչ թե այն պատճառով, թե Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կամ այլ ոմն այդպես է կամենում կամ պատկերացնում, այլ զուտ իրավական առումով: Այսինքն՝ գործելու է Ղարաբաղի հարցի կարգավորման վերահսկման հստակ իրավական մեխանիզմ, որն ընդգրկելու է հետեւյալ հաջորդական հանգրվանները.

ա. ինչպես վերը նշվեց, համաձայնությունների կայացումից հետո, բայց վերջնական պայմանագրերի ստորագրումից առաջ կարգավորման ծրագիրը ներկայացվելու է շահագրգիռ ժողովուրդների դատին.

բ. կարգավորման ցանկացած ծրագրի կամ պայմանագրի տակ լինելու է Լեռնային Ղարաբաղի ստորագրությունը.

գ. ստորագրումից հետո կարգավորման ծրագիրը կամ պայմանագիրը պետք է վավերացվի հակամարտող կողմերի խորհրդարանների կողմից:

Ինչպես տեսնում ենք, ե´ւ ժողովուրդը, ե´ւ ընդդիմությունը հնարավորություն է ունենալու լիակատար կերպով վերահսկել կարգավորման գործընթացը եւ ազդել նրա արդյունքների վրա: Ես միայն ուրախ կլինեմ, եթե հրապարակային քննարկումների եւ խորհրդարանական բանավեճերի ընթացքում ընդդիմությունը հանդես գա այլընտրանքային առաջարկներով ու ծրագրերով, որոնք մեզ հնարավորություն կտան կայացնել ճիշտ որոշումներ, քանի որ Լեռնային Ղարաբաղի հարցում մենք սխալվելու իրավունք չունենք:

Ինքնախաբեությամբ չզբաղվենք եւ զուր պատրանքներ չփայփայենք՝ Ղարաբաղի անկախության հարցում մենք դաշնակիցներ չունենք: Ոչ ոք մեր փոխարեն չի լուծելու առկա կնճիռը: Մենք ենք լուծելու, եւ լուծելու ենք մեր ուժերի ներածի չափով: Մեր միակ դաշնակիցը արկածախնդրության մերժումն է:

Ես նպատակ չեմ հետապնդում ողբերգականացնել իրավիճակը եւ ամենեւին տագնապ չեմ հնչեցնում, քանի որ վստահ եմ մեր ժողովրդի ողջամտությանը:

Լևոն Տեր-Պետրոսյան

Sergey
27.11.2007, 10:28
Ճիշտն ասած առաջին անգամ էի կարդում Լևոն Տեր-Պետրոսյանի այս հոդվածը։ Նրանք, ովքեր դեռ չեն կարդացել անպայման թող կարդան, ովքեր կարդացել են, թող նորից կարդան, քանի որ ըստ ինձ այս հոդվածը այսօր էլ բավականին արդիական է։ Ի դեպ, անկախ նրանից Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, Սերժ Սարգսյանի կամ մեկ այլ մարդու կողմնակից եք։ ;) Խնդրում եմ կարդալ ամբողջությամբ, հետո արտահայտվել։

Կարծում եմ բոլոր նրանց համար, ով Տեր–Պետրոսյանի մոտեցումներին ծանոթ է կամ հայլուրական պրոպագանդայից, կամ էլ լավագույն դեպքում վերջին երկու ամսվա հրապարակային ելույթներից, հետաքրքիր կլինի ծանոթանալ նաև 1997թ. աշնանը տեղի ունեցած նրա ասուլիսին՝ http://www.conservative.am/?i=200&ej=1&sh=4

Marduk
27.11.2007, 11:36
Խոսքը չի վերաբերում Ղարաբաղը տալուն կամ չտալուն: Խոսքը վերաբերում է Ղարաբաղը հայկական պահելուն. 3000 տարի այն բնակեցված է եղել հայերով եւ 3000 տարի հետո էլ պետք է բնակեցված լինի հայերով:

Սովորական հհշական միտինգային դեմագոգիա:
Էդ Ղարսը 3000 տարի հայկական էր, ու հիմա 90 տարի էլ հայկական չի, հիմա ինչ պետք է անե՞ք, թուրքերը հանգիստ մարսեցին
Կամ Վանը, կամ Էրզրումը: Ադրբեջան ու Թուրքիան հանգիստ կարան մի թեթև ցեղասպանություն անեն Արցախում ( Եթե հետևենք հհշական հայ-թուրքական եղբայրության հորդորներին ու կորցնենք զգոնություններս, ինչպես մի ժամանակ դաշնակները քարոզեցին հայ-թուրքական եղբայրություն ), ու էլի հանգիստ կարան մարսեն եթե Հայաստանում կան քաղաքական ուժեր որոնք Տնտեսական շահը ավելի բարձր են դասում քան մեր անմեղ զոհերի հիշատակը ու մեր Արդար պահանջները:

Պանդուխտ
01.12.2007, 11:29
Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն

Տաս, տասներկու տարի առաջ կարդացել եմ: Հիմա էլ մի քիչ կարդացի: Շատ խոցելի կէտեր ունի: Հենց վերնագիրը վախազդու կինոնկարի գովազդի նման է:
Հանրապետութեան նախագահը իրաւունք չունի վախեցնելու իր քաղաքացիներին: Առաւել եւս, նա իրաւունք չունի սահման պահող զինւորին բարոյազրկելու, նրա աշխատանքը զոհողութիւնը ի դերեւս հանելու:
Անհեթեթ է վերնագիրը, քանզի այլընտրանք կայ: Այլընտրանքի անունը չկայ բայց ինքը կայ: Այլընտանքը Արցախի հայկական հսկողութիւնն է, միաժամանակ զինադադարը, միաժամանակ բանակի հզօրացումը, միաժամանակ տնտեսութեան զարգացումը, միաժամանակ ժողովրդավարացման շարունակաութիւնը:
Այսինքն՝ աշխատանք, պայքար, յաղթանակ:
Կորչեն դաւաճանները

Norton
20.07.2009, 21:28
Կարծում եմ , ևս մեկ անգամ արժե կարդալ այս հոդվածը: Նույնիսկ այքան ժամանակ անց , այն չի կորցրել իր արդիականությունը ու ցավոք , նախագահի նշած սցենարով:

Տրիբուն
21.07.2009, 00:19
Սովորական հհշական միտինգային դեմագոգիա:
Էդ Ղարսը 3000 տարի հայկական էր, ու հիմա 90 տարի էլ հայկական չի, հիմա ինչ պետք է անե՞ք, թուրքերը հանգիստ մարսեցին
Կամ Վանը, կամ Էրզրումը: Ադրբեջան ու Թուրքիան հանգիստ կարան մի թեթև ցեղասպանություն անեն Արցախում ( Եթե հետևենք հհշական հայ-թուրքական եղբայրության հորդորներին ու կորցնենք զգոնություններս, ինչպես մի ժամանակ դաշնակները քարոզեցին հայ-թուրքական եղբայրություն ), ու էլի հանգիստ կարան մարսեն եթե Հայաստանում կան քաղաքական ուժեր որոնք Տնտեսական շահը ավելի բարձր են դասում քան մեր անմեղ զոհերի հիշատակը ու մեր Արդար պահանջները:
Ապեր ջան, հենց դրա համար էլ մարդը նենց էր ուզում աներ, որ Ղարսի ու Վանի սխալները չկրկնենք, ու ռուսի ոտը օրհնելով հարաբերություններ չկառուցենք հարևանի հետ:

Ու էս հոդվածում որտեղ հայ-թուրքակական եղբայրության քարոզ տեսար ????

Լեռնցի
21.07.2009, 12:11
Այսպիսի միտում կա... մարդը մի բան տեսնում կամ հասկանում է այնպես, ինչպես ցանկանում է տեսնել կամ հասկանալ: Կարծում եմ այսպիսի հոդվածներ կարդալուց առաջ, թե ընդդիմադիր կողմը և թե "ոչընդիմադիր" կողմը, պետք է միհատ մոռանա իր կողմնորոշությունների մասին, և նոր կարդա: Համենայն դեպս, ես փորձեցի այդպես կարդալ... Շատ օգտակար վերլուծություններ են արված...

Մարկիզ
21.07.2009, 12:16
Այսպիսի միտում կա... մարդը մի բան տեսնում կամ հասկանում է այնպես, ինչպես ցանկանում է տեսնել կամ հասկանալ: Կարծում եմ այսպիսի հոդվածներ կարդալուց առաջ, թե ընդդիմադիր կողմը և թե "ոչընդիմադիր" կողմը, պետք է միհատ մոռանա իր կողմնորոշությունների մասին, և նոր կարդա: Համենայն դեպս, ես փորձեցի այդպես կարդալ... Շատ օգտակար վերլուծություններ են արված...
TuroJan, հիշեցնեմ, որ հոդվածը գրվել է այն ժամանակ, երբ դեռ իշխանափոխություն չէր եղել: Իսկ դու մի քանի օր առաջ մեկ այլ թեմայում համոզված հայտարարում էիր, որ Լևոնն Արցախը հանձնում էր::)

Լեռնցի
22.07.2009, 14:43
TuroJan, հիշեցնեմ, որ հոդվածը գրվել է այն ժամանակ, երբ դեռ իշխանափոխություն չէր եղել: Իսկ դու մի քանի օր առաջ մեկ այլ թեմայում համոզված հայտարարում էիր, որ Լևոնն Արցախը հանձնում էր::)
Ես կարծում եմ, պետք չէ շտապ եզրակացություններ անել...

Մարկիզ
22.07.2009, 16:22
Ես կարծում եմ, պետք չէ շտապ եզրակացություններ անել...
Փաստորեն, դու շտապել ու եզրակացություն ես արել էլի, որ Լևոնը ԼՂ- ն վաճառում է:

Թե՞ հակառակը. ես եմ շտապել ու եզրակացրել, որ չի վաճառում:

Լեռնցի
22.07.2009, 17:42
Փաստորեն, դու շտապել ու եզրակացություն ես արել էլի, որ Լևոնը ԼՂ- ն վաճառում է:
Թե՞ հակառակը. ես եմ շտապել ու եզրակացրել, որ չի վաճառում:
Չէ, դու շտապել ես իմ ասածը քո ուզած Ձևով հասկանալ... ես ասում եմ, հոդվածը կարող է շատ օգտակար լինել, եթե սթափ ես կարդում... ընդ որում նշել եմ, որ այն սթափ պետք է կարդան ԼՏՊ-ի կողմնակիցները և "Չկողմնակիսները" :

Chuk
22.07.2009, 17:45
Չէ, դու շտապել ես իմ ասածը քո ուզած Ձևով հասկանալ... ես ասում եմ, հոդվածը կարող է շատ օգտակար լինել, եթե սթափ ես կարդում... ընդ որում նշել եմ, որ այն սթափ պետք է կարդան ԼՏՊ-ի կողմնակիցները և "Չկողմնակիսները" :

Համաձայն եմ, որ բոլորը պետք է սթափ կարդան :)
Բայց այ համոզված չեմ, որ դու սթափ ես կարդացել: Ներիր:

հ.գ. Խորհուրդ կտամ խորհուրդ տալուց առաջ հետևել սեփական խորհդրին, հակառակ դեպքում խորհուրդ կտամ խորհուրդներ չշռայլել, քանի որ խորհուրդը չկատարողի կողմից տրված խորհուրդը շատ խորհրդավոր երանգներ ստանալով հանդերձ համոզիչ խորհուրդ չի լինում:

Լեռնցի
22.07.2009, 17:56
Համաձայն եմ, որ բոլորը պետք է սթափ կարդան :)
Բայց այ համոզված չեմ, որ դու սթափ ես կարդացել: Ներիր:

հ.գ. Խորհուրդ կտամ խորհուրդ տալուց առաջ հետևել սեփական խորհդրին, հակառակ դեպքում խորհուրդ կտամ խորհուրդներ չշռայլել, քանի որ խորհուրդը չկատարողի կողմից տրված խորհուրդը շատ խորհրդավոր երանգներ ստանալով հանդերձ համոզիչ խորհուրդ չի լինում:
Չէ Չուկ ջան, ես նշել եմ, որ ես փորձել եմ սթափ կարդալ... և համոզված եմ, որ ինչ որ չափ դա ինձ մոտ հաջողվել է... առհասարակ, մարդ պետք է կարողանա միշտ հարցերին սթափ վերաբերվել... հաճախ թողնելով իր նախկին գիտելիքները...
Ես կարծում եմ, որ դա ոչ բոլորի մոտ է ստացվում... և ինչքան մարդ լինի սթափ, այքան էլ ավելի ճիշտ ընտրություններ կանի: :)

Marduk
22.07.2009, 19:28
Սթափ կարդացի հոդվածը ու հասկացա որ այն վաղուց արդեն հնացել է ու պետք է գնա պատմության արխիվ:

Որովհետև:
Ռուսաստանը ճանաչեց Օսեթյան ու Աբխազիան չնայած ասում էին թե ինքը մի տաս հատ այդպիսի պռոբլեմ ունի
Արևմուտքը ճանաչեց Կոսովոն, Արևելյան Թիմորը չնայած ասում էին թե տարածքային ամբողջականությունը սուրբ է:
Ռաբինը սպանվեց, Նեթանյահուն անպատիժ պատերազ արեց Գազայի գոտում իսկ Արաֆատը մեռավ և ընդանրապես այսօր պաղեստինցիների դիքրերը ավելի թույլ են....
Իսկ ամենահետքրքիրը այն է, որ ինքը ԼՏՊ-ն այսօր ղեկավարում է Կոնգրես որը դատապարտում է Մադրիդյան սկզբունքները:

Փոխզիջումը իհարկե լավ գաղափար է: Կարելի է այն քննարկել կաֆեներում: Բայց այս ձևով փողզիջողը պատասխան է տալու կյանքով ինչպես Ռաբինը: Հետո հետմահու կստանա Նոբելյան մրցանակ ու կհպարտանանք որ մի հայ էլ Նոբելյան մրցանակ ստացավ :

murmushka
31.07.2009, 09:35
16. Պատերազմի խաղաղություն

OSCE MG co-chairsՍերժ Սարգսյանի` լայնորեն գովազդված «բարձր տրամադրությունը», որ նա ունեցել էր Իլհամ Ալիեւի հետ հերթական հանդիպումից հետո, արագ պատասխան ստացավ։ ԵԱՀԿ ՄԽ ֆրանսիացի քչախոս համանախագահ Բեռնար Ֆասիեն թուրքական մամուլին տված հարցազրույցում հայտարարեց, թե առաջիկայում ԼՂ հակամարտության կարգավորման վերաբերյալ համաձայնագրի չստորագրումը կմեծացնի հայ-ադրբեջանական պատերազմի վերսկսման հավանականությունը։ Ֆրանսիացի համանախագահի այս հայտարարությունը, ըստ էության, նշանակում է, որ միջազգային հանրությունը մանրից անցնում է շանտաժի ժանրին, եւ այս շանտաժի օբյեկտը միանշանակ Հայաստանն է, որովհետեւ պատերազմը հենց մեզ` հայկական կողմին ձեռնտու չէ։ Ոչ այն պատճառով, որ մենք այդ պատերազմում տանուլ կտանք։ Քավ լիցի։ Պարզապես Ղարաբաղի նախորդ պատերազմի ընթացքում հայկական կողմը ստացել է այն առավելությունը, որ հնարավոր էր ստանալ։ Ու հիմա, եթե անգամ մենք գրավենք Կիրովաբադը, մեծ հավանականությամբ, դա միայն կմեծացնի մեր պրոբլեմները։

Ինչ վերաբերում է Ադրբեջանին, Ռ. Քոչարյանի ձեռքով Ղարաբաղին բանակցային գործընթացից դուրս մղելուց հետո այդ երկիրը հետեւողականորեն իրավական բազա է ստեղծել հնարավոր պատերազմի համար։ ՄԱԿ-ը, ԵԽԽՎ-ն, միջազգային այլ կառույցներ իրենց փաստաթղթերում արձանագրել են, թե Հայաստանը օկուպացրել է Ադրբեջանի տարածքները եւ անգամ` Լեռնային Ղարաբաղը։ Այս թղթերը, որ Հայաստանի իշխանությունները հաճախ քմծիծաղով էին ընդունում, Ադրբեջանը հատուկ նպատակով է ընդունել տվել. որպեսզի երբ պատերազմ սկսելու համար իրեն բավարար չափով ուժեղ զգա, միջազգային հանրությունը այդ գործողությունները լրջորեն դատապարտելու եւ հակաքայլերի դիմելու հիմք չունենա։ Եւ եթե այս տեսակետից ենք դիտարկում հարցը, պատերազմի համար հենց առաջիկա շրջափուլն է հարմար, քանի դեռ Թուրքիան պահպանում է ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի ժամանակավոր անդամի կարգավիճակը։ Եւ թերեւս, հենց ԱԽ-ում Թուրքիայի անդամության շրջանն են Ադրբեջանում դիտարկում որպես ԼՂ հակամարտության կարգավորման հնարավոր շրջափուլ։ Ընդ որում, դիտարկվում է կարգավորման ինչպես խաղաղ, այնպես էլ ռազմական տարբերակը։ Բեռնար Ֆասիեն թուրքական մամուլին տված հարցազրույցում մի անզգույշ հայտարարություն էլ է արել։ Բացառելով բանակցություններին Թուրքիայի մասնակցությունը` նա ասել է, թե այդ երկիրը փաստացի ԼՂ հակամարտության կողմ է. նշանակո՞ւմ է սա, արդյոք, որ Ֆասիեի կանխատեսմամբ, հավանական պատերազմին Թուրքիայի մասնակցությունը կդիտարկվի որպես ինքնին հասկանալի մի բան։

Ամեն դեպքում` այսօր հիմնական հարցը հետեւյալն է. արդյո՞ք մինչեւ հոկտեմբեր ԼՂ հակամարտության կարգավորման փաստաթուղթ կստորագրվի, եւ եթե ոչ` արդյո՞ք Ադրբեջանը պատերազմ սկսելու համարձակություն կունենա։ Վերջին հարցի պատասխանը, իհարկե, մեծապես կախված է Ռուսաստանից, եւ քիչ հավանական է, որ Ադրբեջանը Ղարաբաղում պատերազմ սկսի առանց Ռուսաստանի` առնվազն չեզոքության հավաստիացումների։ Թե որքանով են ռեալ նման հավաստիացումներ ստանալու` Ադրբեջանի հնարավորությունները, դժվար է ասել։ Բայց պետք չէ մոռանալ, որ Ռուսաստանին բանականությամբ հասկանալ` այնքան էլ հեշտ չէ, եւ հայ ժողովուրդը մի քանի անգամ աղետի առաջ է կանգնել այն բանի արդյունքում, որ ռուսական քաղաքականությունն ու առաջնահերթությունները փոխվել են ամենաանսպասելի պահին եւ փոխվել են ամենաանտրամաբանական ձեւով։ Իսկ սա նշանակում է, որ մենք պետք է չափազանց շրջահայաց վերաբերվենք Ռուսաստանի ռազմավարական գործընկերությանը եւ մանավանդ` հասկանանք, որ վրաց-օսական պատերազմի ժամանակ Հարավային Օսիայում ռուսական գործողությունները Ղարաբաղի դեպքում բոլորովին ուրիշ իմաստ կստանան։ Նախ` չպետք է մոռանալ, որ Հարավային Օսիայում Ռուսաստանը պաշտոնապես խաղաղապահ առաքելություն էր իրականացնում եւ այնտեղ գտնվող խաղաղապահ զորք ուներ, որին օգնության հասնելու հիմնավորմամբ էլ իր զինուժը մտցրեց Հարավային Օսիա։ Ճիշտ է, Ռուսաստանը Հայաստանի հետ Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպության անդամ է, իսկ ՀԱՊԿ-ն պետք է անդամ երկրներին օգնության հասնի ագրեսիայի դեպքում, բայց եթե Ռուսաստանը` որպես ՄԱԿ-ի եւ ԵԽԽՎ անդամ պետություն, ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, մի՞թե նա որպես ագրեսիա կորակի Իլհամ Ալիեւի հարձակումը Աղդամի ուղղությամբ… Քիչ հավանական է, բայց էլի ընդգծենք, որ հարցը ամենեւին էլ իրավական չէ, այլ քաղաքական, չնայած` Ադրբեջանը այս տարիների ընթացքում հետեւողականորեն իրավական հող է ստեղծել` քաղաքական լուծումների հասնելու համար։

Կարճ ասած` պատերազմի սպառնալիքը լուրջ գործիք է Սերժ Սարգսյանին փաստաթուղթ ստորագրելուն դրդելու համար։ Իհարկե, եթե այդ սպառնալիքը հնչում է Իլհամ Ալիեւի շուրթերից, դրան, թերեւս, կարելի է լուրջ չվերաբերվել։ Բայց եթե նրա հետ սկսում են ձայնակցել ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահները, սա արդեն մտահոգության տեղիք է տալիս։ Համանախագահները, իհարկե, ոչ թե սպառնում են, այլ կանխատեսում, ինչը նույնպես սպառնալիքի ձեւ է։ Եւ այդ սպառնալիքի լրջությունը կրկին կախված է Ռուսաստանի դիրքորոշումից… Ամեն դեպքում, մինչեւ հոկտեմբեր, պրոցեսները ընթանալու են «Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն» տրամաբանությամբ։ Հայաստանի վիճակի բարդությունը նրանում է, որ մենք կարող ենք հայտնվել ցուգցվանգի վիճակում։ Պատերազմը մեզ, իհարկե, ձեռնտու չէ, Ադրբեջանին ձեռնտու է միայն գերտերությունների «դաբրոյի» դեպքում։ Ինչ վերաբերում է ԼՂ հարցի կարգավորմանը` եթե այն տեղի ունենա, Հայաստանը կստանա կոմունիկացիաներ, ճանապարհներ, հայ-թուրքական սահման։ Բայց մյուս կողմից` ԼՂ հարցը չի կարող լուծվել այնպիսի տարբերակով, որ շոկային լինի հայկական կողմի համար։ Նման լուծում «անցկացնելն» իսկ անհնար է։ Այս պայմաններում, Սերժ Սարգսյանի արտաքին քաղաքական վոյաժները անիմաստ ժամավաճառություն են թվում։ Մեծ է հավանականությունը, որ ԼՂ հարցը չի կարգավորվի, հայ-թուրքական սահմանը չի բացվի, եւ էլի Հայաստանը կտապակվի իր յուղի մեջ` թեւակոխելով միջկլանային բախումների եւ քաղաքական հուզումների նոր փուլ։ Այս ընթացքում Հայաստանը կստանա բոլոր հնարավոր վարկերը, դրանք բոլոր հնարավոր ձեւերով տեղափոխված կլինեն Կիպրոսի եւ Շվեյցարիայի բանկեր։ Միակ հարցը, որ թերեւս պատասխանի է սպասում, հետեւյալն է. արդյո՞ք այս ամենի հետ նաեւ պատերազմ կստանանք։

Հ.Գ. Ստեղծված իրավիճակի նրբությունն այն է, որ պատերազմի հնարավորությունը բավականին ռեալ է, բայց մյուս կողմից` ՀՀ իշխանությունները այդ ուրվականը` պատերազմի ուրվականը, օգտագործում են ԼՂ հարցում իրենց արարքները հանրությանը «կերցնելու» համար: Նրանք ուզում են հանրային գիտակցությունը հասցնել հետեւյալ վիճակին. ինչ ուզում է լինի, միայն պատերազմ չլինի:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ, «Երեւան-Կենտրոն» ՔԿՀ-ից
(շարունակելի)
Հուլիսի 30, 2009

Լեռնցի
31.07.2009, 15:31
Ուրեմն Եվրոպան համ միլիոներ է ներդնում էս տարածաշրջանում, համ էլ պատերազմով է սպառնում մեզ?
Պողպատյա տրմաբանություն:
Պարզ չէ, որ իրանք հենց ուզում են հարցերն արագ կարգավորեն, որ կարան գիշերը հանգիստ քնեն:
Մենք խնդիր չունենք, մենք պատրաստ ենք պատերազմի... դա բոլորը գիտեն... ու բոլորը գիտեն, որ հենց սկսվի պատերազմը, Բաքուն իր նավթագործարաններով ու գազամուզներով օդ կբարձրանա...

Մարկիզ
31.07.2009, 15:35
Մենք խնդիր չունենք, մենք պատրաստ ենք պատերազմի... դա բոլորը գիտեն... ու բոլորը գիտեն, որ հենց սկսվի պատերազմը, Բաքուն իր նավթագործարաններով ու գազամուզներով օդ կբարձրանա...
Այդ ինչպե՞ս…:think

Լեռնցի
31.07.2009, 15:47
Այդ ինչպե՞ս…:think
Դե պայթցնում ես էլի, ինչը ինչպես?

Մարկիզ
31.07.2009, 15:49
Դե պայթցնում ես էլի, ինչը ինչպես?
Պայթեցնելու համար պետք է ունենալ հեռահար կրակի համապատասխան միջոցներ, ռմբակոծիչներ կամ էլ պետք է հասնել այնտեղ: Առաջին երկուսը չունենք, իսկ երրորդն անիրատեսական է:
Դրա համար եմ հարցնում մեկ անգամ ևս.

Բաքուն իր նավթագործարաններով ու գազամուզներով օդ կբարձրանա...
Այդ ինչպե՞ս…:think

Հայկօ
31.07.2009, 15:53
Մենք խնդիր չունենք, մենք պատրաստ ենք պատերազմի... դա բոլորը գիտեն... ու բոլորը գիտեն, որ հենց սկսվի պատերազմը, Բաքուն իր նավթագործարաններով ու գազամուզներով օդ կբարձրանա...

Ապեր, անձամբ ես լիքը խնդիր ունեմ ու պատերազմից էլ վախենում եմ, որտև չեմ ուզում, որ էլի նենց լինի, որ հարևանս, ծանոթս, ընկերս գնան ճակատ ու հետ չգան: Որ ցանկացած հայ զոհվի: Դու ո՞նց ես էդքան թեթև նայում պատերազմին. յանի՝ հա ինչ ա եղե՞լ որ, կկռվենք, հարայ-հուրույ, գնամ-ջարդեմ-կրակեմ-սպանեմ, հայ-հույ, առաջ, դե ձեզ տեսնեմ: Պատերազմը հենց սկսվի, Բաքվի նավթագործարանները՝ չգիտեմ, բայց կարող ա սահմանի վրա մի հատ ստից բլինդաժ կամ պոստ օդ բարձրանա՝ ամեն մեկի մեջ լիքը հայ տղեք: Պատերազմում մարդիկ են մեռնում, Տուրոջան, դու ո՞նց խնդիր չունես: Դու ադրբեջանցի սպանելով էդ տղեքին հետ չես բերի:

Artgeo
31.07.2009, 16:15
TuroJan
կարո՞ղ ա դաշնակ ես :think

Elmo
31.07.2009, 16:23
Ապեր, անձամբ ես լիքը խնդիր ունեմ ու պատերազմից էլ վախենում եմ, որտև չեմ ուզում, որ էլի նենց լինի, որ հարևանս, ծանոթս, ընկերս գնան ճակատ ու հետ չգան: Որ ցանկացած հայ զոհվի: Դու ո՞նց ես էդքան թեթև նայում պատերազմին. յանի՝ հա ինչ ա եղե՞լ որ, կկռվենք, հարայ-հուրույ, գնամ-ջարդեմ-կրակեմ-սպանեմ, հայ-հույ, առաջ, դե ձեզ տեսնեմ: Պատերազմը հենց սկսվի, Բաքվի նավթագործարանները՝ չգիտեմ, բայց կարող ա սահմանի վրա մի հատ ստից բլինդաժ կամ պոստ օդ բարձրանա՝ ամեն մեկի մեջ լիքը հայ տղեք: Պատերազմում մարդիկ են մեռնում, Տուրոջան, դու ո՞նց խնդիր չունես: Դու ադրբեջանցի սպանելով էդ տղեքին հետ չես բերի:

Որ գոնե մի ամիս խրամատ, սահման, կրակոցներ, դաշտային պայմաններ, օձեր ու կարիճներ տենար էդքան թեթև չէր նայի:

Մարկիզ
31.07.2009, 16:23
TuroJan
կարո՞ղ ա դաշնակ ես :think
Դաշնակցականները մեծ ավանդ ունեն արցախյան գոյամարտում: Բայց նույնիսկ դաշնակներն այսօր այդքան համոզված չեն պնդում, որ եթե պատերազմ լինի, Բաքուն օդ ենք հանելու:

Մարկիզ
31.07.2009, 16:26
Որ գոնե մի ամիս խրամատ, սահման, կրակոցներ, դաշտային պայմաններ, օձեր ու կարիճներ տենար էդքան թեթև չէր նայի:
Ցուրտ-սառնամանիք ու խուլ գիշեր, միայնակ միայն մեկ ԱԿ-47 ձեռքը կանգնած, մի հատ կասկա գլխին, թշնամուց մի քանի տասնյակ մետր հեռու կանգնած:;)

Elmo
31.07.2009, 16:36
Ցուրտ-սառնամանիք ու խուլ գիշեր, միայնակ միայն մեկ ԱԿ-47 ձեռքը կանգնած, մի հատ կասկա գլխին, թշնամուց մի քանի տասնյակ մետր հեռու կանգնած:;)

Հալա կռված սպաները ասում էին հիմա լավ ա , ընկեր չեք կորցնում, ժամով քնում եք, ժամանակին սնունդ եք ստանում, նորմալ հագուստ ու էկիպիրովկա ունեք:
Որ պոստը ցույց էիր տալիս սկսում էին թվարկել, թե քանի ընկեր են կորցրել, միչև գրավել են: Ջահել, ահել, նույնիսկ կանայք...:

Ընդամենը կանգնել ու պահել ա պետք:

Չէ ,կռիվ չեմ ուզում: Չեմ վախենում, պարզապես չեմ ուզում: Զոհվելուց էլ չեմ վախենում: Կյանքն ա ցավ պատճառում, մահը ազատում ա ցավերից: Բայց հարազատներիս կորուստը չի վերականգնվի: Հենա 2 ջահել իմ բարեկամներից գնացին ու չեկան:

Մարկիզ
31.07.2009, 16:40
Հալա կռված սպաները ասում էին հիմա լավ ա , ընկեր չեք կորցնում, ժամով քնում եք, ժամանակին սնունդ եք ստանում, նորմալ հագուստ ու էկիպիրովկա ունեք:
Որ պոստը ցույց էիր տալիս սկսում էին թվարկել, թե քանի ընկեր են կորցրել, միչև գրավել են: Ջահել, ահել, նույնիսկ կանայք...:

Ընդամենը կանգնել ու պահել ա պետք:

Չէ ,կռիվ չեմ ուզում: Չեմ վախենում, պարզապես չեմ ուզում: Զոհվելուց էլ չեմ վախենում: Կյանքն ա ցավ պատճառում, մահը ազատում ա ցավերից: Բայց հարազատներիս կորուստը չի վերականգնվի: Հենա 2 ջահել իմ բարեկամներից գնացին ու չեկան:
Ինչքան էլ եղել ա, որ զոհեր տալով գրավեն, առաջ գնան ու հետո վերևից հրաման գա հետ վերադարձնելու համար (հիմնականում ոչ ԼՂ հատվածում)… Ու էդքան թափված արյունը, տանջանքն ու ցավը ջուրը լցվեն: Սենց դեպքեր էլ են եղել:

Լեռնցի
31.07.2009, 16:44
Մենք խնդիր չունենք, մենք պատրաստ ենք պատերազմի... դա բոլորը գիտեն... ու բոլորը գիտեն, որ հենց սկսվի պատերազմը, Բաքուն իր նավթագործարաններով ու գազամուզներով օդ կբարձրանա...
Ինչ որ մեկը եզրակացրեց, որ սա նշանակում է թեթև նայել պատրեազմին... և աչքիս առաջ կատարվեց ինֆորմացիայի աղավաղման հետտևանքների գեղեցիկ փոքրիկ օրինակ:
Սա նշանակում է, որ մենք խնդիր չունենք, ու պատրաստ ենք պատերազմի... ու էլ ուրիշ ոչ մի բան...
Բոլորս էլ գիտենք, որ պատերազմը միայն բացասական երևույթ է...
Էլմո դե հասկացանք էլի գնացել ես ծառայել եկել... :)
Ես էլ ռմբակոծության տակ եմ եղել պատերազմի ժամանակ, հետո?

Ընկերներ Բաքուն օդ հանելը մի հատ լուցկու հատիկով էլ կլինի... :)
Ամեն ինչ էլ ունենք.... էդքան թույլ չենք... չլինի էլ, կստեղծենք...
Պատերազմ չցանկանալը նորմալ երևույթ է, բայց արդեն վախենալը ոչ մի լավ բան չի խոստանում:

Մարկիզ
31.07.2009, 16:49
Ընկերներ Բաքուն օդ հանելը մի հատ լուցկու հատիկով էլ կլինի... :)
Ամեն ինչ էլ ունենք.... էդքան թույլ չենք... չլինի էլ, կստեղծենք...

Բաքուն չես կարող մեկ հատիկ լուցկու չոփով օդը հանել: Դու քո գրածներին հավատու՞մ ես: Ի՞նչ ունենք, գոնե գիտես??? Կամ ո՞նց պիտի ստեղծենք: Անպատասխանատու ու անհիմն մտքեր ես գրում: Ո՞նց ես ստեղծելու: Կամ մի հատ լուցկու չոփով ո՞նց ես Բաքուն պայթեցնելու: Դու կարո՞ղ ես:

Elmo
31.07.2009, 16:55
Էլմո դե հասկացանք էլի գնացել ես ծառայել եկել... :)
Ես էլ ռմբակոծության տակ եմ եղել պատերազմի ժամանակ, հետո?

Ընկերներ Բաքուն օդ հանելը մի հատ լուցկու հատիկով էլ կլինի... :)
Ամեն ինչ էլ ունենք.... էդքան թույլ չենք... չլինի էլ, կստեղծենք...
Պատերազմ չցանկանալը նորմալ երևույթ է, բայց արդեն վախենալը ոչ մի լավ բան չի խոստանում:

Չէ եղբայր դու ինձ չես հասկանա:
Ծառայած եկած, բայց սահմանին չծառայածներն էլ չեն հասկանա: Ես էլ չէի հասկանում, մինչև ինքս դրա մեջով չանցա:
Շատ հեշտ ես պատկերացնում պատերազմը: Բաքուն էլ օդ հանելը հեշտ չի:

Կռված սպաներից մեկը պատմում էր նոր ուղարկած համալրման ժողովրդից: Ասում էր մեկը ասեց
- հեսա շուտ Բաքուն վերցնենք, գնալու ենք Վանը, Անին էլ գրավենք:
Նույ գիշերը էդ նոր ստորաբաժանման կեսը դասալքությունով փախել էր:
Էդ խոսացողն էլ հետները: Կոքից ամեն ինչ հեշտ ա երևում:
Ռմբակոծումների ժամանակ ձեր մոտերը շատ շատ եմ եկել: Ըսկի համեմատելու չի տան վրա ընկնող սնարյադն ու հարձակումով մի պոստ գրավելը: Կողքդ վազող առողջ 20 տարեկան մարդու աղիքները 10 րոպե հետո բռով հավաքել տուն ուղարկելը չես տեսել: Ես էլ չեմ տեսել, բայց արդեն պատկերացնում եմ ոնց ա եղել:

Լեռնցի
31.07.2009, 17:22
Բաքուն չես կարող մեկ հատիկ լուցկու չոփով օդը հանել: Դու քո գրածներին հավատու՞մ ես: Ի՞նչ ունենք, գոնե գիտես??? Կամ ո՞նց պիտի ստեղծենք: Անպատասխանատու ու անհիմն մտքեր ես գրում: Ո՞նց ես ստեղծելու: Կամ մի հատ լուցկու չոփով ո՞նց ես Բաքուն պայթեցնելու: Դու կարո՞ղ ես:
Մեկ էլ լուցկու հատիկ չոփից կպար? Ապեր ասեմ քեզ, լուցկին հումոր էր,
Իսկ հետաքրքրի է, դու գիտես, մենք ինչ չունենք???
Էլմո ջան դու էլի բերում ես պատերազմ ուզելու չուզելուն... ասում եմ, ոչ մեկն էլ չի ուզում...
Բայց մարդ կա վախենում ա, մարդ կա չէ: Էդքան բան:
Իսկ մենք արդեն շատ հեռացանք Նիկոլի ասածներից, իրականում, ես էդքանը Նիկլոի ասածների վրով էի ասել, որ իբր մեզ վախեցնում է Եվրոպան պատերազմով... բայց իրականում, Եվրոպան ավելի մեծ շահեր ունի, որ ստեղ խաղաղվի:
Իսկ Բաքվի պահով էլ ուզում եմ ասել, որ եթե պատերազմ լինի, նենց չի, որ Բաքվի նավթը 100%-ով ապահովագրված է: Ու դա շատ լավ հասկանում է Եվրոպան, որին հիմա մենակ էդ ա հետաքրքիր:
Հիմա էսպահին կարծում եմ, տարածաշրջանի լարվածությունը ձեռ ա տալիս մենակ ՌԴ-ին:

Elmo
31.07.2009, 17:30
Բայց մարդ կա վախենում ա, մարդ կա չէ:

Վախենալը, չենք վախենում, ճիշտ ես ասում: Ազերին ի՞նչ ագաթանգեղոս ա՞ որ իրանից վախենանք:
Բայց ահավոր չենք ուզում: Հիմա իմ համար էդքան տարբերություն չկա վախենալով չենք ուզում, թե չվախենալով: Գլխավորն էն ա, որ չենք ուզում:

Մարկիզ
31.07.2009, 17:31
Մեկ էլ լուցկու հատիկ չոփից կպար? Ապեր ասեմ քեզ, լուցկին հումոր էր,
Իսկ հետաքրքրի է, դու գիտես, մենք ինչ չունենք???
Էլմո ջան դու էլի բերում ես պատերազմ ուզելու չուզելուն... ասում եմ, ոչ մեկն էլ չի ուզում...
Բայց մարդ կա վախենում ա, մարդ կա չէ: Էդքան բան:

Հետաքրքիր է, ինչքա՞ն ես ռմբակոծություն տեսել՝ ինչքա՞ն ժամանակ: Որովհետև էդ ամենը ես էլ եմ տեսել: Դու որտե՞ղ ես ապրել, Ադրբեջանի ո՞ր շրջանից էր ռմբակոծվում քո բնակավայրը, ի՞նչ զինատեսակով: Կպատասխանե՞ս ազնվորեն ու ճիշտ, չէ՞, թե կարող ա էլի հումորներ անես::))

Իսկ հետաքրքրի է, դու գիտես, մենք ինչ չունենք???
Էս էլ պատասխանելուց խուսափելու ձև էր՞՞՞::)) Ասում ես Բաքուն կգմփցնեմ: Ես էլ քեզ հարցնում եմ ինչո՞վ: Ասում ես լուցկով: Պարզվում է, դա հումոր է: Հարցնում եմ, ի՞նչ զինատեսակով, դու չես կարողանում պատասխանել, խուսափում ես պատասխանից՝ հարցիս հարցով պատասխանելով: Հիմա ի՞նչ… գիտե՞ս՝ ինչ ունենք, թե Բաքուն գմփցնելու մասին արտահայտությունդ էլ էր հումոր:

Բայց մարդ կա վախենում ա, մարդ կա չէ: Էդքան բան:
Իսկ պատերազմից վախենալու մասին հետո կասեմ: Հիմա, եթե կարող ես, փորձիր մյուս հարցերին պատասխանել և մասնավորապես Բաքուն գմփցնելու հարցում այդքան համոզված լինելուդ մասին հարցին:

Հայկօ
31.07.2009, 17:36
«Վախենալ» բառը ստեղ էնքան էլ չի հասկացվում, աչքիս: Բոլորը «վախենալ» կարդալով հասկանում են թուրքից վախենալը, ինչը կարճատեսություն ա: Ես պատերազմից վախենում եմ, ու վերևում ասեցի, թե ինչից. մարդկանց մեռնելուց, անոռուգլուխ պատերազմական իրավիճակից, տնտեսության կործանումից, Հայաստանի՝ միջազգայնորեն ավելի սկելուց, ու հազարումի սենց բաներ: Պատերազմը ոչ մի դեպքում չի կարող նորմալ բան լինել: Եթե ինչ-որ մեկը չի վախենում, որ մի օր կարող ա Հայլուրով լսի, որ պատերազմը վերսկսվել ա ու արդեն էսքան-էսքան զոհեր կան, էդ էնքան էլ հավատալու բան չի, մեղմ ասած:

davidus
31.07.2009, 20:27
իրականում շատ դժվար է պատերազմը վերապրած ու փոքր ինչ կարգավորված կյանքով ապրող ժողովրդին նորից ներքաշել պատերազմի մեջ ու պահանջել նույն եռանդն ու կամքը, ինչ արցախյան շարժման սկզբում էր..... այս մեկին համաձայն չեմ. սակայն մեր ռազմական ուժի ու զինհագեցվածության մեջ կասկածողները թող մի քիչ հանգիստ լինեն.... էտքան էլ անճար ու տկլոր չենք թշնամու առաջ....... եթե իրենք ոչինչ չգիտեն կամ էլ մի քիչ գիտեն, դա դեռ ոչինչ չի նշանակում ու անպատասխանատու արտահայտությունների տեղիք չպիտի տա.... զոռով պատերազմ գնալը նման ա ինքնասպանության, ավելի լավ ա չգնաս... փաստն էն ա, որ պատերազմի դեպում այսօր բազմապատիկ քիչ ջահելություն կգնա պատերազմի դաշտ......յա, բա կոմպը, բա իմ շորերը, բա էսօրվա փարթին.... հլը մի հատ հելեք մարդաշատ տեղ ու ուշադիր նայեք, տեսեք քանի հատ զինվոր կհաշվեք???? ծիծաղս գալիս ա.... հետո էլ զարմանում ենք, խի են մարդիկ բանակից խուսափում..... մարդ որ իսկի իրան չի կարում պաշտպանի, ոնց ա մի ամբողջ ազգ պաշտպանելու..??

Լեռնցի
03.08.2009, 09:47
Հետաքրքիր է, ինչքա՞ն ես ռմբակոծություն տեսել՝ ինչքա՞ն ժամանակ: Որովհետև էդ ամենը ես էլ եմ տեսել: Դու որտե՞ղ ես ապրել, Ադրբեջանի ո՞ր շրջանից էր ռմբակոծվում քո բնակավայրը, ի՞նչ զինատեսակով: Կպատասխանե՞ս ազնվորեն ու ճիշտ, չէ՞, թե կարող ա էլի հումորներ անես::))


Չհասկացա էս հարցերի շարանն ինչի համար էր: Չես հավատում ասածներիս, թե ուղղակի հետաքրքիր է: Հետաքրքությանդ համար միայն կասեմ, որ Գորիսում եմ ապրել, ...


Էս էլ պատասխանելուց խուսափելու ձև էր՞՞՞::)) Ասում ես Բաքուն կգմփցնեմ: Ես էլ քեզ հարցնում եմ ինչո՞վ: Ասում ես լուցկով: Պարզվում է, դա հումոր է: Հարցնում եմ, ի՞նչ զինատեսակով, դու չես կարողանում պատասխանել, խուսափում ես պատասխանից՝ հարցիս հարցով պատասխանելով: Հիմա ի՞նչ… գիտե՞ս՝ ինչ ունենք, թե Բաքուն գմփցնելու մասին արտահայտությունդ էլ էր հումոր:
Պատասխանելուց խուսափելու ձև չի. ես գիտեմ, որ դժվար չէ 21-րդ դարում նավթահանք պայթեցնելը, մասնավորապես, մեր զինանոցը դրան ունակ է:
Եվ ինձ շատ զարմացրեց, որ դու հակառակն ես պնդում և առավելագույն վստահությամբ: Գիտես ինչ, նամանավանդ ռազմական առումով, եթե դու գիտես, որ էս ինչ բանը մենք չունենք, դա դեռ չի նշանակում, որ չունենք:

Հայկօ ջան, շատ լավ էլ հասկանում ենք վախենալ բառիդ իմաստը: Շատ լավ է որ Թուրքերից չես վախենում:
Ես իրականում հասկացել եմ հենց այն, որ դու պատերազմից ես վախենում:
Էսպիսի մի խոսք կա, եթե պատերազմ չես ուզում, կռվել սովորիր:
Էլի եմ կրկնում, ցանկացած նորմալ մարդ դեմ է պատերազմին:
Բայց պատերազմից վախենալն արդեն տկարամտություն է:
Գիտես ոնց, ոնց որ գան տունդ գրավեն, դու ասես, ես չեմ կռվում, պատերազմը ունի այսպիսի վատ վատ բաներ:
Որպեսզի դիմացինդ ռիսկ չանի գա քո տան վրա, դու պիտի վստահաբար ասես, աչքերդ կհանեմ, թե փորձ անես մի մետր առաջ գալ:
Ոչ թե հայտարարես, գիտես, պատերազմը վատ վատ բաներ ա պարունակում իր մեջ: Բոլորն էլ գիտեն դրա մասին: Նույնիսկ այն ցանկացողները:

Rammer
03.08.2009, 10:29
Պատասխանելուց խուսափելու ձև չի. ես գիտեմ, որ դժվար չէ 21-րդ դարում նավթահանք պայթեցնելը, մասնավորապես, մեր զինանոցը դրան ունակ է:

Այո այո ու հենց հատկապես մեր զինանոցը,,. Իրանում էլ ահագին հանքեր կան, իրանց էլ ձեռի հետ չվեկալենք?

Լեռնցի
03.08.2009, 11:19
Այո այո ու հենց հատկապես մեր զինանոցը,,. Իրանում էլ ահագին հանքեր կան, իրանց էլ ձեռի հետ չվեկալենք?

Էլ արդեն շատ եք ծավալվում, մի հատ նայեք թե ինչից սկսեց էս խոսակցությունը: Խոսքը Նիկոլի հոդվածի մասին է: Էնտեղից մի հատ կարդա....
Չիմացողներին էլ մեկ անգամ էլ ասեմ, որ մեր բանակը ինչքան էլ գրփելու տեղ լինի, ինչքան էլ չգիտեմ ինչեր ասեն, այն շատ ուժեղ է և նորմալ զինված է:

Մարկիզ
03.08.2009, 11:19
Չհասկացա էս հարցերի շարանն ինչի համար էր: Չես հավատում ասածներիս, թե ուղղակի հետաքրքիր է: Հետաքրքությանդ համար միայն կասեմ, որ Գորիսում եմ ապրել, ...
Տուրոջան, կներես, բայց Գորիսը ռմբակոծե՞լ են: Նկատի ունեմ գրադով ու ասենք հեռահար կրակի այլ միջոցներով՝ հաուբիցներով: Գիտեմ, որ սահմանին մոտ գյուղերը ռմբակոծվել են, իսկ Գորիս քաղաքի մասին չգիտեի: Ռմբակոծվե՞լ է բուն քաղաքը:


Պատասխանելուց խուսափելու ձև չի. ես գիտեմ, որ դժվար չէ 21-րդ դարում նավթահանք պայթեցնելը, մասնավորապես, մեր զինանոցը դրան ունակ է:
Եվ ինձ շատ զարմացրեց, որ դու հակառակն ես պնդում և առավելագույն վստահությամբ: Գիտես ինչ, նամանավանդ ռազմական առումով, եթե դու գիտես, որ էս ինչ բանը մենք չունենք, դա դեռ չի նշանակում, որ չունենք:
Այո, ես հակառակն եմ պնդում, որովհետև գիտեմ, որ հնարավոր չէ գործնականում:

մասնավորապես, մեր զինանոցը դրան ունակ է:
Դե ես էլ հարցնում եմ՝ ինչպե՞ս: Ի՞նչ գիտես դու մեր զինանոցի մասին, որ ես չգիտեմ: Միջմայրցամաքային հրթիռներ ունե՞նք, թե՞ միջուկային զենք… Այդ ի՞նչ ունենք մեզ: Նույն տիպի հրթիռներից ինչ Հյուսիսային Կորեա՞ն:

Այո, չեմ հավատում, թե դու գիտես մեր զինտեխնիկայի մասին: Եթե գիտենայիր այդպես վստահությամբ չէիր ասի, որ Բաքուն կտրաքացնենք:

Մեր ամենահեռահար կրակի միջոցները այդքան չեն ձգում… Քսանմեկերորդ դարում ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի ու Չինաստանի համար դժվար չէ Բաքուն գմփցնել, բայց մեզ համար կրկնում եմ, գործնականում անհնար է…

Լեռնցի
03.08.2009, 11:34
Տուրոջան, կներես, բայց Գորիսը ռմբակոծե՞լ են: Նկատի ունեմ գրադով ու ասենք հեռահար կրակի այլ միջոցներով՝ հաուբիցներով: Գիտեմ, որ սահմանին մոտ գյուղերը ռմբակոծվել են, իսկ Գորիս քաղաքի մասին չգիտեի: Ռմբակոծվե՞լ է բուն քաղաքը:


Հա ռմբակոծ ել են: Գրադներով: Բուն քաղաքը:


Այո, ես հակառակն եմ պնդում, որովհետև գիտեմ, որ հնարավոր չէ գործնականում:

Դե ես էլ հարցնում եմ՝ ինչպե՞ս: Ի՞նչ գիտես դու մեր զինանոցի մասին, որ ես չգիտեմ: Միջմայրցամաքային հրթիռներ ունե՞նք, թե՞ միջուկային զենք… Այդ ի՞նչ ունենք մեզ: Նույն տիպի հրթիռներից ինչ Հյուսիսային Կորեա՞ն:
Էդ ստեից Բաքու քանի կիլոմետր է, որ միջմայրցամաքային հրթիռ ա պետք դրա համար? Ես անձամբ հրթիռներ տեսել եմ, ու դրանք հաստատ հարևանի բոստանը գցելու համար չեն: Մի օր որ գաս Գորիս, կտանեմ ցույց տամ:


Այո, չեմ հավատում, թե դու գիտես մեր զինտեխնիկայի մասին: Եթե գիտենայիր այդպես վստահությամբ չէիր ասի, որ Բաքուն կտրաքացնենք:

Մեր ամենահեռահար կրակի միջոցները այդքան չեն ձգում… Քսանմեկերորդ դարում ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի ու Չինաստանի համար դժվար չէ Բաքուն գմփցնել, բայց մեզ համար կրկնում եմ, գործնականում անհնար է…
Արի էս թեման էլ փակենք, ու անրադառնանք Նիկոլի հոդվածին, ես էսքանն ասեցի զուտ նրա համար, որ մենք չենք վախենում պատերազմից ու ասեցի, որ պատերազմը առաջին Ձեռ չի տալիս Եվրոպային: Էդ ասածներս փոքրիկ հիմնավորումներ էին, թող Ձեր համար այն անհիմն լինի, դա միևնույնն է, ոչ մի բան չի փոխում:
Իսկ քաղաքականությունում երբեմն ոչ կծու հումորներ կարելի է, կարծում եմ, որպեսզի տարակարծիք վիճաբանություններ փորձենք անցկանցել, այնուամենայնիվ, բարեկամության և սիրո մթնոլորտում:

Մարկիզ
03.08.2009, 11:37
Էդ ստեից Բաքու քանի կիլոմետր է, որ միջմայրցամաքային հրթիռ ա պետք դրա համար? Ես անձամբ հրթիռներ տեսել եմ, ու դրանք հաստատ հարևանի բոստանը գցելու համար չեն: Մի օր որ գաս Գորիս, կտանեմ ցույց տամ:
Արի էս թեման էլ փակենք, ու անրադառնանք Նիկոլի հոդվածին, ես էսքանն ասեցի զուտ նրա համար, որ մենք չենք վախենում պատերազմից ու ասեցի, որ պատերազմը առաջին Ձեռ չի տալիս Եվրոպային: Էդ ասածներս փոքրիկ հիմնավորումներ էին, թող Ձեր համար այն անհիմն լինի, դա միևնույնն է, ոչ մի բան չի փոխում:
Իսկ քաղաքականությունում երբեմն ոչ կծու հումորներ կարելի է, կարծում եմ, որպեսզի տարակարծիք վիճաբանություններ փորձենք անցկանցել, այնուամենայնիվ, բարեկամության և սիրո մթնոլորտում:
Հա, հարց չկա փակեցինք: Ուղղակի ուզում եմ ասել, որ այդ հրթիռներն ամենայն հավանականությամբ ՀՕՊ հրթիռներ են, որոնցով քաղաք չեն հրթիռակոծում: Ի դեպ, մեր օդուժն էլ զգալիորեն զիջում է մեր թշնամու օդուժին:

Elmo
03.08.2009, 11:46
Տուրոջան, կներես, բայց Գորիսը ռմբակոծե՞լ են: Նկատի ունեմ գրադով ու ասենք հեռահար կրակի այլ միջոցներով՝ հաուբիցներով: Գիտեմ, որ սահմանին մոտ գյուղերը ռմբակոծվել են, իսկ Գորիս քաղաքի մասին չգիտեի: Ռմբակոծվե՞լ է բուն քաղաքը:

Հա Սուր ջան ռմբակոծել են: Ուղիղ հարված էլ եմ տեսել շենքերի վրա: Այսինքն գրադի հրթիռը հենց տան տանիքը ծակել, ներս էր մտել ու պայթել: Իհարկե մարդիկ նկուղներում էին պատսպարվում, ու դրա համար զոհեր չեն եղել:
Էդ տարիներին շատ եմ գնացել Գորիս, Քաջարան, Լաչին:

Լեռնցի
03.08.2009, 11:50
Հա, հարց չկա փակեցինք: Ուղղակի ուզում եմ ասել, որ այդ հրթիռներն ամենայն հավանականությամբ ՀՕՊ հրթիռներ են, որոնցով քաղաք չեն հրթիռակոծում: Ի դեպ, մեր օդուժն էլ զգալիորեն զիջում է մեր թշնամու օդուժին:

Գիտես, հնարավոր է, որ դրանք ՀՕՊ լինեն: Քանակական տեսակետից ու զինման տեսակետից էլ, գիտեմ, որ զիջում ենք: Բայց ստեղ քանակից պետք չէ վախենալ, նամանավանդ, որ այդ քանակին տիրապետողը թուրքերի նման վախկոտ ժողովուրդն ա:
Ես մի պաշտոնյաի բերանից եմ լսել, որ կարող ենք միանգամից գազամուղներին խփել, երևի մինչև գազամուղ հասնող հրթիռ ունենք, բայց Բաքուն էլ էդքան հեռու չի էլի:
Թե չէ, ես ոչ ծառայել եմ, ոչ էլ մեր բանակի գաղտնի ինֆորնացիային եմ տիրապետում: Բայց շատ եմ լսել, որ շատ բաներ ունենք, հենց լուրջ մարդկանցից: Նենց որ արխային, ախպեր, Բաքուն չկարանք գմբացնենք, գազամուղները գոնե կգմբացնենք, ... :)

Elmo
03.08.2009, 11:57
TuroJan եթե խոսքը գնում է ազերիներին քոթակելու մասին, կարաս հանգիստ լինես: Նենց կդոմփենք, որ չալոն մնա զարմացած: Պարզապես զոհերն ու պատերազմը սարսափելի են: Մեր բանակը մարտունակ է, մեր տղերքը կռվող են, մեր զենքերը գոնե ազերի տփելու համար հերիքում են:
Ես գերտերությունների բռնած դիրքից եմ անհանգստանում: Ռուսաստանը եթե մեզ զոհաբերի, էդքան հեշտ չի լինի ամեն ինչ:

Լեռնցի
03.08.2009, 12:44
Համաձայն եմ Էլմո ջան, հա ցավալի է, որ եթե պատերազմ հրահրվի, ապա ոչ մեր պատճառով կլինի: Իրոք որ, վտանգավոր խաղեր են գնում: Մենք արդեն մի անգամ առիթ ունեցել ենք ճանաչել Ռուսների քցողականությանը, բայց մնացածն էլ պակաս քցող չեն:
Էսպիսի մի խոսք կա... ամեն մարդ իրա վենդերն իրա յորղանի գորա պիտի մեկնի: Հիմա ինչ անենք? Կրակն ենք ընգել, ոնց որ միշտ:
Էն Վարդան Պետրոսյանի ասած, բարձրանում ես վերև, էնտեղ ուրիշ խաղեր են գնում: Մեկին պիտի ծախվես: Չծախվեցիր, շան տեղ չեն դնում, ծախվեցիր, շան տեղ են դնում, ու ներքևում քեզ ծախված են ճանաչում, ուզում ես ետ դառնալ, արդեն ուշ է: Ու հասկանում ես, որ քո վրա են խաղում:
Այս հարցը միայն ՀԱՅ ժողովուրդն է ի զոր լուծելու: Ոչ մի անհատ, կամ կազմակերպություն, կամ էլ եսիմ ինչ չեն կարող ...չեն կարող ... չեն կարող....

Mephistopheles
09.08.2009, 02:55
TuroJan եթե խոսքը գնում է ազերիներին քոթակելու մասին, կարաս հանգիստ լինես: Նենց կդոմփենք, որ չալոն մնա զարմացած: Պարզապես զոհերն ու պատերազմը սարսափելի են: Մեր բանակը մարտունակ է, մեր տղերքը կռվող են, մեր զենքերը գոնե ազերի տփելու համար հերիքում են:
Ես գերտերությունների բռնած դիրքից եմ անհանգստանում: Ռուսաստանը եթե մեզ զոհաբերի, էդքան հեշտ չի լինի ամեն ինչ:

Եթե հիմք ընդունենք Հայաստանի պատմության վերջին 20 տարվա առաջին 5 տարուն, լրիվ համաձայն եմ… բայց երբ որ հարցին նայում ես ընդհանրապես հայ ժողովրդի պատմության տեսանկյունից, ես ես ձեռնպահ եմ մնում այդ տեսակի հայտարարությունից… նամանավանդ, որ "անհանգստանում ենք գերտերությունների բռնած դիրքից" ու Ռուսաստանի կողմից "մեզ զոհաբերելուն" պատկերն ավելի ամբողջական է դառնում, այսինքն "բոլոր աստղերը պիտի մի գծի վրա լինեն", որը 1000 տարին մեկ ա լինում…

Իսկ եթե ավելի ազնիվ լինենք Էլմօ ջան, էսօրվա մեր էկոնոմիկան ու "քաղաքացիական համերաշխությունը" ոչ մի հաղթանակի մասին չի խոսում… էսօր մեր ազատամարտիկները կամ բանտում են, կամ հետապնդվում են քաղաքական հայացքների համար, կամ էլ վտարվում են երկրից… ժողովրդիդ մեծ մասը պատրաստ է 5000 դրամով կաշառվել, իրան փողոցի մեջտեղը հենց իր բանակը շան սատակ է անում բայց ինքը դա շատ նորմալ է ընդունում… հետաքրքիր ա էդ ո՞վ ա կռվելու… ասեմ դրանք լինելու են մեր ժողովրդի ամենալավ մասը որն էսօր փողոցում իր իրավունքներն ա պահանջում ու դու ինձնից լավ գիտես նրանց քանակը… մենք բանակ չունենք մենք ունենք պետական ախռանա, չշփոթես էլմօ ջան, իսկ ո՞վ է մեզ առաջվորդելու ռազմի դաշտ, աշոծյանը՞, շարմազանովը՞, գալուստ սահակյանը՞, սերժը՞, տիկո սարգսյանը՞, մանվելը՞ թե աղվանը՞, լֆիկը՞, նեմեց՞… ո՞վ… մենք երկրորդ անգամ կարող ա նույն բանը չկարողանանք անել, ավելի ճիշտ մի անգամ որ արել ենք, չի նշանակում որ միշտ կարող ենք…

Երկրի հզորությունը զինուժի մեջ չի մենակ

Մեղապարտ
09.08.2009, 04:16
Այն ինչ ատարվում է Արեախի շուրջ ֆարս է:
Սերժը կարողանում է խաղալ դա լավ է ինչքան նրան թույլ կտան խաղալ սա է խնդիրը:
Ռուսաստաի երջնական դիրքորրոշումը պազ է մենք զբաղված ենք ինքնա խաբությամբ:
Այն պահից սկսված երբ ռուսական ուժը մտավ Հայաստան մենք կորցնում ենք սա որպես պատմական փաստ:
Մշտապես մոռանում ենք որ անդրկովկայսան հանրապետությունների սահմանը հաստատվել է Թուրքիայի և Ռուսատանի կողմից ,այսօր էլ է այդպես Ռուսատանը գծեց նոր Վրաստանի սահմանը:
Պարոն Պուտինը իր ասելիքը Ղարաբաղի մասով շարադրեց Թուրքիայում 35 միլլիարդ ապրանքա դրամական շրջանառությամբ:
Մեեեեծ խելք հարկավոր չէ անալիզ անելու համար:

Elmo
09.08.2009, 11:13
էսօր մեր ազատամարտիկները կամ բանտում են, կամ հետապնդվում են քաղաքական հայացքների համար, կամ էլ վտարվում են երկրից…

Էս պրոբլեմը մի քանի անգամ շեշտել եմ: Հաշմանդամ ազատամարտիկները զուրկ են պետության խնամակալությունից, առողջ ազատամարտիկներին հալածում են: Զոհված ազատամարտիկների ընտանիքները անուշադրության են մատնված: Կռվի ժամանակ կռազ կշողներն էլ պետության ղեկը վերցրել են ձեռքները:
Բայց դանակը ոսկորինհասնելուց էլի հերոսներ հայտնվում են: Չնայած....