Դիտել ողջ տարբերակը : Փակուղի (տուպիկ)!
Ժամանակակից կյանքը Հայաստանում (և ոչ միայն) բազում անգամներ բոլորիս կանգնեցնում է տուպիկային իրավիճակներում: Այսինքն իրավիճակներ, երբ քեզ հայտնի համակեցության, բարոյականության, ... օրենսդրական դաշտի նախօրոք պայմանավորված, ընդունված նորմերը խախտվում են իվնաս մեզ:
Այդպիսի իրավիճակներում մարդիկ որդեգրում են տարբեր բնական կամ ձեռքբերովի կեցվածքներ ՝
փախնել,պաղկվել, հեռանալ, մինչև անցնի վտանգը :)
գնալ ջրի հոսանքով, մինչև տեսնենք ինչ կլինի
հոխորտալ ու ամեն ձև փորձել պաշտպանվել
հակահարձակվել ու օգտվել առիթից, ինքտ ճնշել դիմացինին
....
1. որպես կանոն ինչպե՞ս եք պահում այդպիսի դեպքերում ձեզ
2. Ո՞ր պահվածքը եք համարում ճիշտ
2.1 Կա՞ արդյոք մի ունիվերսալ պահվածք, որը կարելի է կիրառել պրակտիկորեն բոլոր դեպքերում:
:)
Ինչպես միշտ բարդ հարցեր ես առաջ բերում, որոնց մասին երկար է պետք մտածել, մինչև կարողանաս պատասխանել: :)
Եվ քանի որ հարցադրումն ինքնին բավականին լայն է, ես կփորձեմ շարադրել իմ կարծիքը նեղ ու տրիվիալ օրինակի վրա, որպեսզի ավելի «շոշափելի» դառնա ասելիքս:
Պատկերացնենք, թե մի մարդ փակվել մնացել է վերելակում, ու ոչ ոք տեղյակ չի դրա մասին. դա էլ փակուղի է, չէ՞:
Ի՞նչ կանի այս մարդը. կարող է սկսել աղմկել, որ իրեն լսեն, կարող է փորձել սեփական ուժերով բացել դուռը, թեև դա անհավանական է թվում, կարող է հուսահատությունից լաց լինել, կամ էլ կարող է վախից կծկվել մի անկյունում, էլ ի՞նչ տարբերակներ կան... կարող է նաև լուռ ու հանգիստ սպասել, մինչև վթարային վիճակն անցնի: Ամեն ինչ կախված է տվյալ մարդու խառնվածքից, սթափ մտածելու ունակությունից, հուզականությունից...
Կա՞ արդյոք ունիվերսալ լուծում փակուղում գտնվող մարդու համար: Իհարկե ՈՉ: Բայց, կարծում եմ, կան բաներ, որոնց արժի հետևել, երբ փակուղու մեջ ես:
Նախ՝ չմատնվել խուճապի, որովհետև այդպիսով կորցնում ես սթափ մտածելու ունակությունը և կարող ես չնկատել փակուղուց դուրս կալու հնարավորությունները: Նաև լավ կլինի չմոռանալ, որ իրականում անելանելի իրավիճակներ չկան, փակուղիներն էլ ժամանակավոր են, պիտի ուղղակի կարողանալ սպասել ու տեսնել ելքի հարմար առիթները: Իսկ ելք միշտ էլ կարելի է գտնել, ուղղակի պիտի կարողանալ համբերատար լինել ու չհուսահատվել. ասում են՝ եթե անգամ քեզ կերել են, նույնիսկ այդ դեպքում դու ունես երկու ելք: ;)
Կոնկրետ ե՞ս ինչ կանեի փակուղում հայտնվելիս: Շարունակելով իմ տրիվիալ օրինակը՝ ասեմ, որ եթե լինեի վերելակում, հանգիստ կսպասեի մինչև կողքս ոտնաձայներ լսեի, և այդ ժամանակ միայն ձայն կհանեի, որ իմանային վիճակիս մասին:
Համենայնդեպս, հաստատ չէի փորձի գլուխ կոտրելով /համ էլ մատներ/, դուռը սեփական ուժերով բացելու անհույս փորձեր անել:
Ինչպես ասում է Սևակը.
Խոստանում եմ բաց ճակատով
Զուր չխփվել հաստ պատերին,
Ի՞նչի համար.
Էլի պատը կմնա պատ,
Կպակասի մի լավ ճակատ: :)
ivy ջան, մի քիչ էլ թողնեիր մենք գրեինք էլի :P, լրիվ գրել ես…ու ամեն ինչ` ճիշտ: Ես էլ համամիտ եմ այն բանի հետ, որ փակուղում հայտնված մարդը առաջին հերթին պիտի կարողանա չկորցնել սթափ մտածելու ունակությունը, չմատնվել խուճապի: Ես դա բազմիցս զգացել եմ «իմ կաշվի վրա»: Քո բերած օրինակը վերաբերում է այսպես ասած ֆիզիկական փակուղուն: Իսկ ի՞նչ անել, երբ հոգին է հայտնվում փակուղում…Սրանից դուրս գալն ավելի դժվար է: Այն տանում է հուսահատության, ընկճվածության ու ի վերջո դեպրեսիայի: Նման իրավիճակներում հայտնվելիս, առաջ օրինակ առճակատման էի գնում, պայքարում, բայց հետո հասկանում էի, որ միայն ինձանով չի փոխվում ոչինչ: Հիմա փոխել եմ իմ վերաբերմունքը, ամեն ինչ ծանրութեթև անելուց հետո, երբ հասկանում եմ, որ իրոք փակուղում եմ ու ոչինչ անել հնարավոր չէ` կենտրոնանում եմ լրիվ ուրիշ զբաղմունքի վրա: Աշխատում եմ չնկատելու տալ այդ փակուղին: Միևնույն է, ինքդ քեզնից ո՛չ կարող ես փախչել, ոչ` հեռանալ: Ինչպես dvgray-ն է ասում` «իջնում եմ ջրի հատակը»: Գիտեմ, շատերը կբերեն «Ջայլամի» օրինակը, բայց հավատացնում եմ, երբեմն ջրի հատակն անցնելն ու հուսալով սպասելն էլ` ելք է փակուղուց:
Կոնկրետ ե՞ս ինչ կանեի փակուղում հայտնվելիս: Շարունակելով իմ տրիվիալ օրինակը՝ ասեմ, որ եթե լինեի վերելակում, հանգիստ կսպասեի մինչև կողքս ոտնաձայներ լսեի, և այդ ժամանակ միայն ձայն կհանեի, որ իմանային վիճակիս մասին:
Համենայնդեպս, հաստատ չէի փորձի գլուխ կոտրելով /համ էլ մատներ/, դուռը սեփական ուժերով բացելու անհույս փորձեր անել:
Ցանկացած իրավիճակից (նույնիսկ փակ ու մութ վերելակ) կա ելք, ու հոսանքին մատնվելը կամ խուճապահար լինելն իմ կարծիքով սխալ է: Ես ուղղակի կբացեի վերելակն ու դուրս կգայի, ավելի լավ է մի քիչ յուղոտվեմ, քան 5 ժամ սպասեմ, մինչև մեկն ինձ հանի դժվար վիճակից:
Բոլոր հանարվոր տարբերակներն արդեն նշվել են:oy Միայն մի բան կա , ինչքան էլ խորհուրդներ լինեն , ինչքան էլ մարդը գիտակցի , որ փակուղում կամ անելանելի թվացող իրավիճակում պետք է սթափ մնալ միևնույն է , ենթագիտակցաբար " խառնվում է իրար" ։ Օրինակ բերեմ ինքս իմ վրա /նախանձելով Չերչլին/ Եթե ես սենյակում մենակ եմ ու լույսը հանգում է , անկախ նրանից , որ հենց կողքի սենյակում իմ աբողջ ընտանիքն է , ես սարսափահար եմ լինում ։ Վախս թաքցնելու նպատակով սկսում եմ բարձր խոսել , թե "- ինձ մոռացել ե՞ք " կամ "-Էս լույսն ինչի՞ գնաց" ... :(
Kheranyan
20.11.2007, 14:00
Բոլորդ նշեցիք, որ ամենից առաջ պետք է չհուսահատվել և խուճապի չմատնվել և ես լիովին համամիտ եմ դրա հետ, սակայն, ըստ իս, յուրաքանչյուր ոք յուրովի է ընկալում իրավիճակը և կան մորդիկ, ովքեր անգամ գիտակցելով, որ պետք չե խուճապի մատնվել, միևնույն է չեն կարողանում: Ես պարզապես համոզված եմ որ չկա անելանելի վիճակ, լինի դա ֆիզիկական թե հոգեկան, պարզապես կան լավ քողարկված ելքեր, որոնք գտնելու համար պետք է լավ փնտրել և հաստատ կգտնվի բազաում ելքերից մեկը, ինչպես ասում են Ով փնտրում է նա գտնում է:
Եթե ես հայտնվեմ թվացյալ անելանելի վիճակում, որում իհարկե հայտնվել եմ բազմիցս, նախ կփորձեմ որոշակի ժամանակ հանգստանալ, ապա գնահատել ստեղծված վիճակը և փորձել գտնել տվյալ վիճակից դուրս գալու ամնեաօպտիմալ և հարմար տարբերակը, քանզի ինչպես արդեն նշել եմ ելքը միշտ էլ կա, պարզապես պետք է գտնել ամենահարմար տարբերակը: Նման դեպքերում պետք է միշտ աշխատել դատել սառը, տիրապետել քեզ և որ իմ կարծիքով ամենակարևորն է, առաջնորդվել սեփական ու միմիայն սեփական ուղեղով և փորձով, քանզի այդ վիճակը քեզանից լավ, ըստ իս, ոչ ոք չի կարող զգալ: :)
Նման դեպքերում պետք է միշտ աշխատել դատել սառը, տիրապետել քեզ և որ իմ կարծիքով ամենակարևորն է, առաջնորդվել սեփական ու միմիայն սեփական ուղեղով և փորձով, քանզի այդ վիճակը քեզանից լավ, ըստ իս, ոչ ոք չի կարող զգալ: :)
Լիովին համամիտ եմ Kheranyan-ի հետ, մի բան էլ ավելացնեմ, այդ փակուղուց դուրս գալու համար պետք է նաև ինքդ քեզ հետ անեղծ լինես, որպեսզի ստեղծված իրավիճակը ճիշտ գնահատես:ok
Իմ կարծիքով, մեծ մասամբ մենք ինքներս ենք մեզ համար ստեղծում փակուղիներ: Օր.՝ շատ սովորական մի երևույթի հանդիպելով, տվյալ պահին ինչ-որ հոգեբանական վիճակում գտնվելով՝ մեզ ուղղակի թվում է, թե փակուղում ենք: Կամ, երբ սովորական դարձած երևույթը մի փոքր փոխում է իր ձևը, գործելաոճը /օր՝ վերելակը. մենք սովոր ենք, որ այն պիտի բարձրանա կամ իջնի/, ապա մեզ թվում է՝ լրիվ նոր երևույթի հետ գործ ունենք, այսինքն միանգամից չենք կարող լուծում տալ հարցին/վերելակը կանգնեց, ի՞նչ անեմ/: Ստացվեց տվյալ պահին մեր իսկ կողմից ստեղծված փակուղի: Ու, բնականաբար, խուճապ: Դրան ոմանց մոտ հետևում է սառնասիրտ դատողությունը /հիմնականում նրանց, ովքեր սովոր են հույսներն իրենց վրա դնել/, ոմանց մոտ մնում է նույն խուճապը/հիմնականում անվստահ ու թույլ մարդիկ/, կամ ոմանք էլ սպասում են օգնության/հիմնականում իրենց ուժերին անվստահ մարդիկ/: Ամեն դեպքում պետք է միշտ հիշել՝ անհնարին ու անելանելի ոչինչ չկա:
Փակուղիներում բազմիցս եմ հայտնվել: Այդ պահին խոր շունչ եմ քաշել, ասել՝ «Մարի՛, կենտրոնացի» ու:) ելքը գտնված է:
Ես միշտ կյանքը համեմատում եմ լաբիրիթոսի հետ՝ անհատնում փակուղիներով: Եվ կարևոր չէ այն ֆիզիկական թե՞ հոգեկան փակուղի է, կարևորը ելքը գտնելն է , հակառակ դեպքում այն հանգեցնում է հոգեկան անհավասարակշռության:Իսկ ելքը գտնելու համար ես կարծում եմ պետք է ժամանակ և համբերատարություն:Սա թեորապես, իսկ պրակտրկայում....Երբեմն թվում է , թե դուռը այնքան է մոտիկ, որ հրես ձեռքով և այն կբացվի....Բայց ավելի հաճախ ես ինձ բռնեցնում եմ այն մտքի վրա, որ ես հաշտվել եմ փակուղուց ելքը չգտնելու մտքի հետ և չեմ էլ փորձում պայքարել: Ճակատով պատին խփելուց՝ պատը չի փլվում, այլ ճակատդ է ցավում::think
Էդուարդ_man
22.11.2007, 13:52
Ժամանակակից կյանքը Հայաստանում (և ոչ միայն) բազում անգամներ բոլորիս կանգնեցնում է տուպիկային իրավիճակներում: Այսինքն իրավիճակներ, երբ քեզ հայտնի համակեցության, բարոյականության, ... օրենսդրական դաշտի նախօրոք պայմանավորված, ընդունված նորմերը խախտվում են իվնաս մեզ:
Այդպիսի իրավիճակներում մարդիկ որդեգրում են տարբեր բնական կամ ձեռքբերովի կեցվածքներ ՝
փախնել,պաղկվել, հեռանալ, մինչև անցնի վտանգը :)
գնալ ջրի հոսանքով, մինչև տեսնենք ինչ կլինի
հոխորտալ ու ամեն ձև փորձել պաշտպանվել
հակահարձակվել ու օգտվել առիթից, ինքտ ճնշել դիմացինին
....
1. որպես կանոն ինչպե՞ս եք պահում այդպիսի դեպքերում ձեզ
2. Ո՞ր պահվածքը եք համարում ճիշտ
2.1 Կա՞ արդյոք մի ունիվերսալ պահվածք, որը կարելի է կիրառել պրակտիկորեն բոլոր դեպքերում:
:)
Ամենակրևոր բանը ճիշտ կողմնորոշվելն է, որը ամենադժարն է այդ պահին …
Իսկ որևէ կոնկրետ պահվածք չեմ կարող նշել բացի հույսը չկորցնելը ,որովհետև դա էլ ժամանակվոր է…
Second Chance
22.11.2007, 16:53
Այդպիսի իրավիճակներում մարդիկ որդեգրում են տարբեր բնական կամ ձեռքբերովի կեցվածքներ ՝
....
1. որպես կանոն ինչպե՞ս եք պահում այդպիսի դեպքերում ձեզ
2. Ո՞ր պահվածքը եք համարում ճիշտ
:)Կա երկու տեսակ փակուղի մեկի դեպքում կա ետ դառնալու հնարավորություն մյուսի դեպքում չկա/ըստ մեր գիտակցության/
Առաջինի դեպքում կարծում եմ պետք է պարզապես ետ դառնալ փորձել մեկ այլ ճանապարհ որը չի հասցնի տուպիկի :)
Մյուս փակուղին մի վայր է որտեղ սպառվում է/կամ չեն օգնում / մարդու հավաքած բոլոր պաշարները /բացառ. պոտենցիալ/
այսինքն այդտեղ էլ չեն գործում նախքին հնարքներն ու փորձառությունները…և այդ պատճառով է, որ այդ վիճակում մարդը կարող է անսպասելի իրենից անկախ պահվածքներ ունենալ , իմ կարծիքով ոչ մեկ 100 % ով ապահովագրված չէ դրանից, որովհետև եթե մարդ մտածի և իմանա թե ինչ պետք է անի այդ պահին դա արդեն պակուղի չի լինի , այսինքն եթե ես գիտեմ ինչ անել ուրեմն ունեմ ելք…
Ուրեմն իմ տրամաբանությամբ և իմ ամբողջ գիտակից կարողությամբ ես շատ հաճախ եմ մտածել /տեսել ,որ գտնվում եմ փակուղու մեջ, բայց ի շնորհիվ այն բանի որ վեր է իմ մտքից և իմ կարողությունից և հասկացողությունից դուրս եմ եկել բոլոր տեսակի փակուղիներից, որ մի պահ կարծվում էր թե անելանելի է …
2.1 Կա՞ արդյոք մի ունիվերսալ պահվածք, որը կարելի է կիրառել պրակտիկորեն բոլոր դեպքերում:
so պետք է հավատալ պարզապես:ok
Չգիտեմ հիմա ինչ կմտածեք, բայց եթե փակուղին իմ առաջ արտաքին գործոններն են բերում, ես դրանք ջարդում եմ ուղղակի, ասել է թե բացարձակ չեմ վախենում...
ՀԻմա էս երկրում փակուղիները շատ են...
Թվում է, թե ամեն ինչ իր հունով է գնում, բայց եթե ուշադիր լինենք ամեն ինչ տանում են ինչ-որ կանխորոշված հունով..ո՞վ ա կանխորոշում, ու՞մ հետևից ենք գնում, որ ամեն քայլափոխի փակուղիներ են ոտքերի տակ ընկնում...
/փակուղի էլ կա, որ բռնածս ուղին է կերտում. հոգու սխալ դիրքորոշում, հիասթափությունից հետո չսթափվող սպասում, նպատակից առաջ կոտրված թևեր- հաղթահարելի են:)/...
Հետադարձ հայացք նետելը մի քիչ դժվար ա, որովհետև փակուղին ելքը հենց առջևում փնտրելու անզուսպ ցանկություն ա շնորհում...
Էս դեպքում հետ քայլելը ելքի պես մի բան ա..մտքերի մեջ ընկնել ուղղակի չարժի...
Հետադարձ հայացք նետելը մի քիչ դժվար ա, որովհետև փակուղին ելքը հենց առջևում փնտրելու անզուսպ ցանկություն ա շնորհում...
Էս դեպքում հետ քայլելը ելքի պես մի բան ա..մտքերի մեջ ընկնել ուղղակի չարժի...
Իսկ ինչպե՞ս է այժմ ցանկությունտ:
Պարզվում է կարելի է զսպել ցանկությունը: Թե՞ սխալվում եմ ;):
Իսկ ինչպե՞ս է այժմ ցանկությունտ:
Պարզվում է կարելի է զսպել ցանկությունը: Թե՞ սխալվում եմ ;):
Չես սխալվում։ Ցանկությունը փակուղի մտավ, ուրեմն սկսեցի համոզել ինքս ինձ, որ ինչ-որ սարքած կանգառում եմ, սպասում եմ իմ երթուղայինին, որ ժողովրդին մեջից հանեմ, երթուղայինն էլ վառեմ…:D
Ցանկությունս էլ զսպում եմ, որովհետև կատարում եմ ցանկությունս զսպելու ցանկությունս…:D
Իրականում սա միակ փակված ուղին է, որ վաղ թե ուշ կբացվի հենց փակողի կողմից։
Իրականում սա միակ փակված ուղին է, որ վաղ թե ուշ կբացվի հենց փակողի կողմից։
Արի համաձայնվի նայել էս ամենին այլ կերպ:
...
Օրինակ մի այսպիսի փոստուլատ:
Եթե փակուղին ստեղծվել է մարդու կողմից, ապա իրականում փակուղին ստեղծել ես դու ինքտ:
/Հ.Գ. Եթե սա դիտարկենք որպես թեորեմ, ապա խնդիրը շատ կջանաջալանա:/
Եվ այսպես համաձա՞յն ես, թե՞ ոչ
Փակուղի՝ եթե իրոք այդպիսի բաներ կան պետք չի վախենալ դրանցից հակառակը սիրեք և ուրախացեք դրանցով: Ամեն «փակուղի», փորձանք՝ մարդուն բերումա մի աստիճան բարձրացման, մինչև չհանդիպենք այդպիսի բաների չենք «մեծանա» չենք իմաստնանա, փակուղի կոչվածները հենց այնպես չեն տրվում մարդկանց, ամեն մեկին տրվումա հենց էն փակուղին, որի մեջից ինքը բան պիտի սովորի: Մենք բոլորս էլ աշակերտներ ենք էս կյանքում, իսկ կյանքը ուսուցիչ, ամենաիմաստուն ուսուցիչը ու նա սովորեցնումա մեզ, դու աշխատի ամպայման մի բան սովորես քո սեփական փակուղային թվացող վիճակից, եթե չսովորես հաստատ համոզված եղիր մի որոշ ժամանակ հետո նորից կյանքից կստանաս էդ տիպի փակուղային թվացող վիճակ, պարտադիր չի նույն մարդու կամ նույն առիթի կողմից: Կյանքը տարբեր ձևերով քեզ այնքան կտա էդպիսի վիճակներ մինչև սովորես, հասկանաս թե ինչնա պատճառը որ անընդհատ ստանում էս էդպիսի վիճակ: Հենց սովորես, հասկանաս այլևս չես ունենա այդ առումով «փակուղի»:
Կյանքը մեր հետ համապատասխանաբարա վարվում, նա մեզ չի պատժում, այլ համապատասխան դրվագներա տալիս որ սովորենք, ուշադիր եղիր սիրելի բարեկամ՝ ամեն փակուղու մեջ կա մեծ բան սովորելու, ինչպես մաթեմաթիկան պիտի սովորես որ դժվար խնդիրներ լուծես, այնպես էլ կյանքը սովորելու համար պիտի փակուղային իրավիճակների հանդիպես ու հաղթահարես, այնպես որ հանգիստ և արժանավայել ընդունեք Ձեր սեփական «փակուղին», սիրեք դրանց, լսեք դրանց, սովորեք դրանցից, ամեն մարդու չի տրված (լուրջ) «փակուղային վիճակներ» ունենալը:
Բաներ կան որ դրանք իմ համար փակուղային կթվան, բայց ուրիշի համար դա կլինի սովորական հաղթահարելի իրավիճակ, այնպես որ տարբեր աստիճանի վրա գտնվող մարդկանց, տրվումա տարբեր տրամաչափի փակուղային վիճակներ...կախված թե դու ինչը սովորելու կարիք ունես, եթե սիրո մեջա փակուղիտ, ուրեմ հենց սիրու հետ կապված սովորելու բան ունես.... և այլն և այլն: եթե ես նոր-նոր եմ հանդիպում այդպիսի Փակուղային վիճակի, դա չի նշանակում որ ոչ ոքի այդպիսի վիճակ չի տրվել, ու ոչ ոք դեռ չի հաղթահարել:
Հիշեք որ կյանքում պատահականություններ գոյություն չունեն ամեն ինչ կատարյալա ու օրինաչափ, այսինքը ՍԵԼԱՎԻ:
Արի համաձայնվի նայել էս ամենին այլ կերպ:
...
Օրինակ մի այսպիսի փոստուլատ:
Եթե փակուղին ստեղծվել է մարդու կողմից, ապա իրականում փակուղին ստեղծել ես դու ինքտ:
/Հ.Գ. Եթե սա դիտարկենք որպես թեորեմ, ապա խնդիրը շատ կջանաջալանա:/
Եվ այսպես համաձա՞յն ես, թե՞ ոչ
Չէ…նայի՛, ուղղակի դե արդեն պարզ ա, ստեղծված իրավիճակում, եթե ես ջարդեմ իմ առջև ընկած թեկուզ արհեստական, մեկ ա ես ամբողջ օրը միտինգ եմ անում:D, փակուղին, կհանդիպեմ օրենքին /իսկ նրանք դրանով խաղում են/, հետո կպատժվեմ ասենք, հետո մի հատ ուրիշ փակուղի կգա արդեն ճաղերի հետևում…
Լավ…Ես լրիվ կողմ եմ, որ չի կարելի ենթարկվել քո թևերը կոտրողի, քեզ քո ազատությունից զրկողի, քո կողմից մերժված, ատելի մարդու հրամաններին, բայց մեր մեջ ասած…ԺԱՄԱՆԱԿ ԵՆՔ ՇԱՀՈՒՄ…
Հ.գ. Ուղղակի ամբոխը միշտ էլ առաջնորդի կարիք ունի, իսկ իմ պաշտոնը դեռ ամբոխի մեջտեղներում ա, ո՛չ առջևում…:B
…Ի՞նչ անենք…:think
Չէ…նայի՛, ուղղակի դե արդեն պարզ ա, ստեղծված իրավիճակում, եթե ես ջարդեմ իմ առջև ընկած թեկուզ արհեստական, մեկ ա ես ամբողջ օրը միտինգ եմ անում:D, փակուղին, կհանդիպեմ օրենքին /իսկ նրանք դրանով խաղում են/, հետո կպատժվեմ ասենք, հետո մի հատ ուրիշ փակուղի կգա արդեն ճաղերի հետևում…
Լավ…Ես լրիվ կողմ եմ, որ չի կարելի ենթարկվել քո թևերը կոտրողի, քեզ քո ազատությունից զրկողի, քո կողմից մերժված, ատելի մարդու հրամաններին, բայց մեր մեջ ասած…ԺԱՄԱՆԱԿ ԵՆՔ ՇԱՀՈՒՄ…
Հ.գ. Ուղղակի ամբոխը միշտ էլ առաջնորդի կարիք ունի, իսկ իմ պաշտոնը դեռ ամբոխի մեջտեղներում ա, ո՛չ առջևում…:B
…Ի՞նչ անենք…:think
Կարծես թե բնականոն զարգացումը բերում է նրան, որ առաջ շարժվելու համար պետք է հույստ դնես միայն քո /կամ քեզ շատ մոտիկ մարդկանց/ վրա: :(
....
Եթե ուզում ես հասարակական կարևորության պատնեշներ փշրես, դրա համար անհրաժեշտ ուժ-հզորությունը հավանական է չունենաս: Դրա համար պետք է համախմբել առավել շատ համախոհների ուժերը: Իսկ դա արվում է "Քաղաքականություն" կոչվող գիտություն-գործիքի օգտագործմամբ:
Սակայն դա չի արվում ամբոխի "մեջտեղներից" :):
Այսինքն երևի պետք է լրջորեն մտածել քաղաքականության մեջ մասնագիտանալու մասին:
................
Մյուս կողմից էլ փաստ է, որ Հայաստանում քաղաքականությունը բավականին խղճալի վիճակում է բիրտ ուժի, փողի ու զոռբայության հանդեպ.... Չի կարողանում իրեն հատկացված տրիույթները լիարժեք տնօրինել:
:think
Ի՞նչ անել: Ի՞նքտ էլ փորձել վերածվել մի զոռբա, փողատեր ու բիրտ ուժի, թե՞ ...
Ո՞րն է այդ "թե"-ն:
:think
թե-ն անկոտրում պայքարն ա այդ բիրտ ուժի դեմ...երևի...:think
վերջերս մտքերս փակուղի են մտել, մի քիչ խառն են կամ էլ...բայց դե կարևորը, որ կա այդ թե-ն...գոնե...:(:)
դե ասա' էլի, վայ:angry
թե-ն անկոտրում պայքարն ա այդ բիրտ ուժի դեմ...երևի...:think
վերջերս մտքերս փակուղի են մտել, մի քիչ խառն են կամ էլ...բայց դե կարևորը, որ կա այդ թե-ն...գոնե...:(:)
դե ասա' էլի, վայ:angry
Alize'e ջան, կյանքում ամենավատ բանը հենց նայա որ մարդու միտքնա փակուղի մտնում: Ես չեմ ուզում հավատամ որ քո միտքը փակուղիյա մտել: Դատելով քո տարբեր փոստերից պարզապես համոզված եմ որ քո միտքը չի կարող փակուղի մտնել, դու ունես ժամանակին համահունչ շատ առողջ դատողություն, ինձ թվումա ասելիքըտ որպեսզի ավելի արտահայտիչ լինի, դրա համար էս օկտագործել «մտքերըտ փակուղում գտնվելու» միտքը:
Alize'e ջան, կյանքում ամենավատ բանը հենց նայա որ մարդու միտքնա փակուղի մտնում: Ես չեմ ուզում հավատամ որ քո միտքը փակուղիյա մտել:
Համաձայն եմ Սելավի հետ:
Միտքը փակուղում ՝ դա վերջն է... կամ լավագույն դեպքում վերջի սկիզբը:
........
Հավատալ է պետք :think:
Եթե ոչ հոգեկանին ու այն իդենտիֆիկացնող անձին, անհատին, անհատականությանը, գոնե մաթեմաթիկական ապարատին հավատալ է պետք:
2 անգամ 2 հավասար է 4 ու վերջ:
Եթե անգամ անձին, կրողին կասկածես, ապա գիտությանը կասկածել պետք չէ:
Հակառակ դեպքում իրականում "տուպիկ" է:
Հ.Գ. Գիտությունը իր մեջ խտացրել է ամբողջ մարդկության դարավոր իմաստությունը...
Alize'e ջան, կյանքում ամենավատ բանը հենց նայա որ մարդու միտքնա փակուղի մտնում: Ես չեմ ուզում հավատամ որ քո միտքը փակուղիյա մտել: Դատելով քո տարբեր փոստերից պարզապես համոզված եմ որ քո միտքը չի կարող փակուղի մտնել, դու ունես ժամանակին համահունչ շատ առողջ դատողություն, ինձ թվումա ասելիքըտ որպեսզի ավելի արտահայտիչ լինի, դրա համար էս օկտագործել «մտքերըտ փակուղում գտնվելու» միտքը:
:oy...
...մի քիչ խառն են կամ էլ...