PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Էռնեստ Հեմինգուեյ



StrangeLittleGirl
05.11.2007, 21:49
Տարիներ առաջ, երբ տարվել էի Ֆ. Սքոթ Ֆիցջերալդով, և հայրս իմացավ այդ մասին, ասաց.
- Հեմինգուեյն իր վեպերից մեկում գրել է նրա մասին:
- Որու՞մ:
- Կարծեմ «Ֆիեստան» էր:
- Հա՞… Ես դա կարդացել եմ, բայց ոչինչ չեմ հիշում… Երևի պետք է նորից թերթել:
- Չէ՛, չէ՛, սխալ ասացի: «Տոն, որը միշտ քեզ հետ է» գիրքն է:

Իմ գրապահարանում Հեմինգուեյի անգլերեն հատորներ կային, որոնցից միայն «Ծերունին և ծովն» էի կարդացել. «Ֆիեստայի» հայերեն թարգմանությունն ունեի, որոշել էի ինձ նեղություն չտալ: Հորս ասածից հետո հերթով հանեցի ու նայեցի վերնագրերը, սակայն չգտա իմ ուզածը: Հետո ևս մեկ անգամ մեկ առ մեկ ուսումնասիրեցի հատորները, բայց չկար ու չկար:
Կարծեմ մոռացա այդ գրքի մասին կամ որոշեցի սպասել այն պահին, թե երբ վերջապես մի տեղից կհայտնվի:
Ամենահեշտ տարբերակն արտասահմանում փնտրելն էր, բայց երբ հաջորդ տարի մեկնեցի Գերմանիա, մասնագիտական հովերով շատ էի տարված, և միակ գեղարվեստական գիրքը, որ գնեցի, Ֆ. Սքոթ Ֆիցջերալդի պատմվածքների ժողովածուն էր:
Հետո չգիտեմ՝ ինչ պատահեց, որ նորից հիշեցի «Տոն, որը միշտ քեզ հետ է»-ն: Այս տարի ամբողջ Ամստերդամը ոտքի տակ տվեցի, որ գտնեմ: Ու չնայած այնտեղ գրախանութները երեք-չորս հարկանի էին, իմ ուզած գիրքը չկար ու չկար:
Երևան վերադառնալուս ընդամենը մի քանի օր էր մնացել, և ես որոշել էի ծախսել վերջին փողերս: Շրջում էի քաղաքում, երբ նկատեցի «Ամերիկյան» կոչվող գրախանութը. այնտեղ եղել էի, բայց վերին հարկեր, չգիտեմ ինչու, չէի գնացել: Որոշեցի մեկ անգամ ևս մտնել: «Եթե այստեղ չլինի,- մտածեցի, կնշանակի, որ անիմաստ է փնտրելը. պարզապես չկա ու վերջ»:
Արդեն ասել եմ, որ Ամստերդամի գրախանութները մի քանի հարկանի էին, իսկ այս մեկն այնքան մեծ էր, որ անգամ հարկերի արանքների աստիճանների վրա էին գրքեր շարած, և դարակներն այնքան բարձր էին, որ վերինները չէի էլ կարողանում տեսնել, չնայած տեսողությունս բավական սուր է: Մեկ-երկու ժամ փնտրելուց հետո վերջապես գտա փնտրածս: Կզարմանաք, թե ինչ էի անում այդքան երկար. չէ՞ որ գրքերը շարվում են ըստ թեմաների, այն էլ՝ այբբենական կարգով: Այո՛, այո՛… ես մի կերպ գտել էի "Fiction" բաժինը, հասել էի "G" տառին ու շարունակությունը չգիտեի՝ որտեղ փնտրել, մինչև հասկացա, որ պարզապես մյուս սենյակում պետք է նայել:
Երբ վերադարձա Երևան ու վերջացրի այն գիրքը, որը դեռ Ամստերդամում էի սկսել, նայեցի գրապահարանիս, փորձեցի նորն ընտրել: Ինձ հետ հինգ գիրք էին բերել՝ բոլորն էլ իմ ընտրությամբ ու իմ ճաշակով: Չգիտեի՝ որից սկսել: Նման դեպքերում վիճակ գցելն օգնում է. երբ պատահական գիրք է ընտրվում, միանգամից հասկանում ես, թե որն է քո սրտով: Ու իսկապես. ընտրեվեց Աննա Բրոնտեն, իսկ ես վերցրի Հեմինգուեյը:

Առաջին նախադասություններն ինձ միանգամից կլանեցին. "Then there was the bad weather. It would come in one day when the fall was over. We would have to shut the windows in the night against the rain and the cold wind would strip the leaves from the trees in the Place Contrescarpe…"
Ես կարդում էի պարբերություն առ պարբերություն, կանգ էի առնում, մտածում, վերընթերցում: Սկզբում գերել էր այն, որ գրելու մասին էր. "... It was a pleasant cafe, warm and clean and friendly, and I hung up my old waterproof on the coat rack to dry and put my worn and weathered felt hat on the rack above the bench and ordered cafe au lait. The waiter brought it and I took out a notebook from the pocket of the coat and a pencil and started to write…"
Ինչ-որ տրամադրություն կար այստեղ, որ փոխանցվում էր ինձ: Ի տարբերություն աշխարհի մնացած բոլոր գրքերի, այս մեկը չէի ուզում վերջացնել. այդ տխուր պահը հնարավորինս հետաձգում էի՝ ինձ ստիպելով, որ չկարդամ կամ նույնն անընդհատ կրկնելով: Երբեմն նույնիսկ չէի դիմանում ու բարձրաձայն էի կարդում: Այնքա՜ն սահուն, այնքա՜ն մտերմիկ էր գրված:
Հետո նկարագրություններով հափշտակվեցի: Մի անգամ մոտ մեկ ժամ շարունակ ես և ընկերուհիս՝ Նազելին, փորձում էինք հետևյալ տողերը հայերեն թարգմանել. "With so many trees in the city, you could see the spring coming each day until a night of warm wind would bring it suddenly in one morning. Sometimes the heavy cold rains would beat it back so that it would seem that it would never come and that you were losing a season out of your life. This was the only truly sad time in Paris because it was unnatural. You expected to be sad in the fall. Part of you died each year when the leaves fell from the trees and their branches were bare against the wind and cold, wintry light. But you knew there would always be the spring, as you knew the river would flow again after it was frozen. When the cold rains kept on and killed the spring, it was as though a young person had died for no reason."
Իհարկե, ինչ-որ բան ստացվեց, բայց երկուսս էլ հասկացանք, որ անիմաստ է. կորում էր ողջ պատկերը, զգացողությունը: Մենք լռեցինք, և ես առաջ անցա…
Այս գիրքը նրանով էր յուրահատուկ, որ միայն պատկերներ չէր ստեղծում, այլ ազդում էր բոլոր զգայարաններիդ վրա: Դու շոշափում էիր, լսում, համ ու հոտ, անգամ քաղց զգում:

Սենյակում ահավոր աղմուկ էր: Մի քանիսն անկյունում հավաքված լուսանկարվում էին, մեկ ուրիշը հեռախոսով երաժշտություն էր միացրել, մյուսն անգլերեն էր պարապում, ես էլ ֆրանսերենս էի հանել, բարձրաձայն կարդում էի: Քիչ անց Վարդանը սկսեց ֆրանսերեն հանրահայտ երգերից նախադասություններ ասել, և ես փորձում էի թարգմանել: Չգիտեմ, թե ինչպես եղավ, որ խոսակցությունը բոլորովին այլ ուղղություն ստացավ:
- Հեմինգուեյն է իր գործերում շատ ֆրանսերեն արտահայտություններ օգտագործում,- ասաց Վարդանը:
- Հա՛, հատկապես «Տոն, որը միշտ քեզ հետ է» վեպում:
- Ես հիմա հենց այդ գիրքն եմ կարդում:
- Ես էլ,- ասացի ու պայուսակիցս հանեցի նշված գիրքը:
Հետո մենք խորացանք գրքի բովանդակության մեջ: Հետաքրքիր ու գեղեցիկ տողերն էինք հիշում և պատմում միմյանք:
- Դու՞ էլ «Հրեշտակների քաղաքում» տեսար այդ գիրքը, դրա համար կարդացիր:
Ես նորից զարմացա. իմ սիրած ֆիլմերից էր, որտեղ հնչում են իմ սիրած երգերը, դեռ մի բան էլ ավելանում է մի գիրք, որն իմ սիրելիների ցանկում գրանցվելու բոլոր հնարավորություններն ունի… Ու չնայած այդքան շատ դիտել էի ֆիլմը, չէի նկատել, որ այդ գրքի մասին խոսվում է:
- Ես ռուսերեն եմ կարդում, այն էլ՝ համակարչով: Յուրաքանչյուր ֆրանսերեն բառի համար ստիպված իջնում եմ մինչև վերջ, որ ծանոթագրությունները նայեմ… Բայց գեղեցիկ է նկարագրում, չէ՞:
Հետո վերցրեց գիրքը, սկսեց կարդալ: Քիչ անց ասաց.
- Լսի՛ր, սիրուն է, չէ՞. "She was very pretty with a face fresh as a newly minted coin if they minted coins in smooth flesh with rain-freshened skin, and her hair was black as a crow's wing and cut sharply and diagonally across her cheek."

Երբ հասա Ֆ. Սքոթ Ֆիցջերալդին նվիրված գլուխներին, ավելի ուժեղ տարվեցի. սիրածս գրողի մասին էր, պետք էր ամեն ինչ ներծծել: Ես լսել էիի, որ նրա «Գիշերն անույշ է» վեպի հերոսուհու նախատիպն իր կինն էր, բայց ուշադրություն չէի դարձրել. գիրքը կարդացել էի որպես մի սովորական գեղարվեստական ստեղծագործություն, որն ինձ ցնցել էր: Իսկ Հեմինգուեյը գրում է. "Scott did not write anything any more that was good until after he knew she was insane."
Վստահ էի, որ Զելդան Նիքոլն է, և Հեմինգուեյը հենց «Գիշերն անույշ է» վեպը նկատի ուներ վերևում: Մի տեսակ բոլորը խառնվել էի իրար. Էռնեստը, Սքոթը, Զելդան, Նիքոլը:
Մեր շրջապատում ապրող գրողների գործերի նախապատմությունները մենք միշտ էլ իմանում ենք, չնայած իմ խորին համոզմամբ դա ընթերցողի գործը չէ: Մի տեսակ ուրիշ էր թափանցել իմ սիրած գրողի բնավորության, կյանքի մեջ, զգալ, որ նա իմ մտերիմն է, հարազատը, հասկանալ նրան: Ու գիրքը վերջացնելուց հետո նորից վազեցի գրապահարանի մոտ, որպեսզի տեսնեմ, թե արդյոք ունեմ Ֆ. Սքոթ Ֆիցջերալդի "The Rich Boy" պատմվածքը, որի մասին նշում է Հեմինգուեյը:
Ու տարօրինակն այն է, որ այս ամենի արդյունքում ես սիրեցի Փարիզը: Այնտեղ երկու ամիս շրջելը բացի զզվանքից ու ձանձրույթից ուրիշ ոչինչ չառաջացրեց իմ մեջ, իսկ հիմա սիրում եմ: Դա նման է նրան, որ երբ որևէ մեկը կողքիդ է, ձանձրանում ես, հոգնում նրանից, բայց երբ հեռանում է, հանկարծ հիշում ես նրան ու հասկանում, թե որքան շատ ես սիրում ու կարոտում:
Հեմինգուեյն ասում է, որ դա ամենահարմար վայրն է գրելու համար: Ես հավատում եմ նրան: Եվ եթե երբևէ մի օր ցանկանամ շա՜տ-շա՜տ գրել, ապրել դրանով, լինել աղքատ ու երջանիկ, կմեկնեմ Փարիզ…
There is never any ending to Paris and the memory of each person who has lived in it differs from that of any other. We always returned to it no matter who we were or how it was changed or with what difficulties, or ease, it could be reached. Paris was always worth it and you received return for whatever you brought to it. But this is how Paris was in the early days when we were very poor and very happy.

Vicki
12.11.2007, 16:45
Բյուրակն շատ շնորհակալություն, որ գրքի ճանապարհը ցույց տվեցիր… :love
Դեռ չեմ վերջացրել, բայց ամենահետաքրքիրն ու զարմանալին. սկսում ես ամեն ինչ զգալ՝ համը, հոտը, ձևը, չափը, անգամ զգում ես տաքա, թե սառը…
Մնացածը կարդալուց հետո:ok:)

Ծով
16.08.2008, 02:04
Ֆիեստան կարդացե՞լ ես… Մենակ չասես հայերեն: Բա ինչու՞ Ծերունին ու ծովը վերջում:
Fiestan

իմ սիրած գրքերից ա..ստոլկո հեգնանք..գժվում եմ:hands...ֆիեստա էր մոտս...
հա..Ծերունին ու ծովն էլ կարդացել եմ ու հենց անգլերեն, բայց վերջում մի հատ էլ կրկնեի..ուղղակի նոր մի բան եմ ուզում:)

StrangeLittleGirl
16.08.2008, 02:07
Բայց Ֆիեստան հայերե՞ն ես կարդացել: Ես մի անգամ հայերեն կարդացի, հեչ դուրս չեկավ: Անգլերենը լրիվ ուրիշ տպավորություն թողեց:

Իսկ Ծերունին ու ծովը Հեմինգուեյի գործերից ամենաքիչն ա ինձ դուր եկել:

StrangeLittleGirl
16.08.2008, 02:11
Ես էլ էի մի էդքան, որ կարդացի Ֆիեստան :D Ընդհանրապես, ճիշտ ա գիրքն օրիգինալ լեզվով կարդալ… Կարելի ա դրա մասին թեմա բացել
*ասաց ու գնաց idiot-ը կարդալու* :D

Ծով
16.08.2008, 02:13
Ես էլ էի մի էդքան, որ կարդացի Ֆիեստան :D Ընդհանրապես, ճիշտ ա գիրքն օրիգինալ լեզվով կարդալ… Կարելի ա դրա մասին թեմա բացել
*ասաց ու գնաց idiot-ը կարդալու* :D

հա..էդ ճիշտ ա..բայց էդ ռուսերեն հեչ չի ձգում էէէէէէէէէէէ...բայց ո՞նց ո՞նց էէէէէէէէ.Ախր Դոստոն պիտի ռուս չլիներ:D

StrangeLittleGirl
16.08.2008, 02:17
Բայց գիտե՞ս ամենաուժեղը որն ա: Էս Հեմինգուեյը նենց հավեսով Դոստոևսկուն նախանձում ա, բայց Իդիոտը կարդալուց տեսնում եմ, որ լավ էլ ազդվել ա Դոստոևսկուց: Ու գիտե՞ս էլ ինչն ա ուժեղ: Մի հատ տղա, որ Դոստոևսկու ֆանատ ա (վույ մեռնեմ սրտին :D :love), Հեմինգուեյին տանել չի կարողանում:

Ուլուանա
16.08.2008, 03:51
Բայց գիտե՞ս ամենաուժեղը որն ա: Էս Հեմինգուեյը նենց հավեսով Դոստոևսկուն նախանձում ա, բայց Իդիոտը կարդալուց տեսնում եմ, որ լավ էլ ազդվել ա Դոստոևսկուց: Ու գիտե՞ս էլ ինչն ա ուժեղ: Մի հատ տղա, որ Դոստոևսկու ֆանատ ա (վույ մեռնեմ սրտին :D :love), Հեմինգուեյին տանել չի կարողանում:
Ես էլ առանձնապես Հեմինգուեյի ֆանատ չեմ, բայց Դոստոևսկի շատ եմ սիրում։ :love Չնայած Հեմինգուեյին վերջին անգամ 8 տարի առաջ եմ կարդացել (ինչ կարդացել եմ, բոլորը բնագրով), ճիշտն ասած՝ էն տպավորությունը չեմ ստացել, ինչ իմ ծանոթներից շատերը... Համենայնդեպս, իմ մեջ առանձնապես հույզեր չի առաջացրել... Չգիտեմ, գուցե հիմա կարդալու դեպքում ուրիշ զգացողություններ ունենամ... :think

StrangeLittleGirl
16.08.2008, 03:59
Հա՛, Հեմինգուեյը… ո՞նց ասեմ… պահի գրող ա: Այսինքն, եթե էդ պահին գրքում նկարագրվող հոգեվիճակներից մեկը չես ապրում, պարզապես չես ըմբռնի. շատ չոր կլինի: Էդ մարդն ուղիղ ոչինչ չի ասում: Չորով նկարագրում է ամեն ինչ, տողատակինը ոչ թե պետք է հասկանաս, այլ զգաս: Եթե նման բան երբևէ չես ապրել, չես զգա: Ֆիեստայի դեպքում ինձ մոտ այդպես էր: Առաջին անգամ կարդալիս շատ չոր թվաց, իսկ երկրորդ անգամ արդեն հարազատ էր, որովհետև կերպարներն ինձ ծանոթ էին իրական կյանքից…

Ի դեպ, կարծում եմ, էս գրառումներն արժե ավելի նորմալ թեմա տեղափոխել :D

Rhayader
23.01.2009, 10:49
Հեմինգուեյն իրականում կարծես կյանքի էսենցիա լինի: Ի տարբերություն ձեր էդ լունատիկ Դոստոևսկու, իրա գրածների մեջ անասելի շատ մարդկայնություն կա: Ու իսկապես ուժեղ, հիացմուքի արժանի մարդ:
Այնինչ, Դոստոևսկու հերոսները լավագույն դեպքում խղճահարություն են առաջացնում:

Jarre
24.01.2009, 17:04
Ես Հեմինգուեյ շատ-շատ եմ սիրում։ Իմ համար նա դասվում է այն մարդկանց շարքին, որոնց նկատմամբ ես ակնածալից հարգանք ունեմ։

Նամանավանդ շատ է դուրս գալիս, թե նա ինչպես է քննադատում պատերազմները, պատերազմներ հրահրողներին և մասնակցողներին։ Իմ համար նա ռեալ գրող է՝ այսինքն մղում է կոնկրետ գործողությունների, քայլերի....

Նաև ես շատ եմ սիրում առօրյայում մեջբերել Հեմինգուեյի հետևյալ խոսքերը. «Շատ հեշտ է պարզ մտքերը արտահայտել բարդ և ամպագրորգոռ բառերով։ Բայց շատ ավելի դժվար է բարդ մտքերը արտահայտել հասարակ և մատչելի բառերով»։:hands Երանի թե շատերը հետևեին նրա այս խոսքերին....

Gev77
09.03.2009, 10:39
Մի բան ասեմ....Հեմինգուեյից շատ եմ կարդացել,բայց մի քանի ամիս առաջ երկար
ճանապարհ պետք է գնայի մեքենայով,և գտա "Ծերունին և ծովի" audiobook-ը.
Պատմողը հոյակապ էր,ոնցոր ինքը ապրելիս լիներ....Մի քանի անգամ քիչ էր մնում
վթար պատահեր…Մինչև լրիվ չլսեցի-առաջ չշարժվեցի:
Միշտ սկեպտիկ եմ վերաբերվել էդ բաներին,ասելով,որ գիրքը կարդալ է պետք,այլ ոչ թե լսել,բայց դրանից հետո կարծիքս փոխել եմ:
Հեմինգուեյը հսկա է....…

Դեկադա
09.03.2009, 14:11
Սիրում եմ Հեմինգուեյ. ամեն ինչ շատ ճկուն ու թեթև է մատուցում, որոնց տակ շատ մտածելիք տվող մտքեր կան. Նա էն գրողներից է որոնց պիտի անընդհատ կարդաս հասկանալու համար:

cold skin
09.03.2009, 14:15
Կարդացել եմ Հեմինգուեյի "Հրաժեշտ զենքին" գիրքը պատանեկան ժմկում, ո~նց եմ հավանել: Դրանից հետո ինքը իմ համար մի այլ կարգի խորհրդավորություն էր:
Սիրում եմ, հիշում եմ` սկզբում մաման կարդաց, հետո` ես: :love

Jarre
09.03.2009, 20:03
"Հրաժեշտ զենքին"

Ես էլ եմ շա՜տ սիրում։ Իսկ դու դրա հայերեննե՞ս կարդացել։ Ժող, կարաք գրել, Հեմինգուեյից հայերեն ի՞նչ կա թարգմանված։ Ես միայն ռուսերեն և անգլերեն ունեմ, բայց շա՜տ կուզեմ հայերեն կարդալ։

Հայկօ
09.03.2009, 21:22
Ես էլ եմ շա՜տ սիրում։ Իսկ դու դրա հայերեննե՞ս կարդացել։ Ժող, կարաք գրել, Հեմինգուեյից հայերեն ի՞նչ կա թարգմանված։ Ես միայն ռուսերեն և անգլերեն ունեմ, բայց շա՜տ կուզեմ հայերեն կարդալ։

«Եվ ծագում է արևը» (Ֆիեստա) և «Ում մահն է գուժում զանգը» հաստատ հայերեն եմ կարդացել :):

Ֆրեյա
09.03.2009, 22:22
Իսկ ես չեմ սիրում Հեմինգուեյ :oy

Մի տեսակ շատ կանխատեսելի ու հասարակ է :(
Իսկ շոշափվող թեմաները ինձ համար կարծես վաղուց բացահայտված են ու մտածելու տեղիք չեն տալիս...

հ.գ. Բայց պետք է ընդունեմ, որ իր ստեղծագործությունները դրական ու թեթև են, չես ծանրաբեռնվում կարդալուց:

Rhayader
10.03.2009, 08:06
Իսկ ես չեմ սիրում Հեմինգուեյ :oy

Մի տեսակ շատ կանխատեսելի ու հասարակ է :(
Իսկ շոշափվող թեմաները ինձ համար կարծես վաղուց բացահայտված են ու մտածելու տեղիք չեն տալիս...

հ.գ. Բայց պետք է ընդունեմ, որ իր ստեղծագործությունները դրական ու թեթև են, չես ծանրաբեռնվում կարդալուց:

Այսօր մեր մոտ ըստ երևույթին անհամաձայնության օր է:D
Հաշվի առնելով ինձ, ստացվում է, որ գրեթե բոլոր գրքերն էլ իմ համար բացահայտված են: Որովհետև իմ էության մի մասն են: Դրա համար էլ ես նրանց վերապրում եմ:love

cold skin
10.03.2009, 11:07
Ես էլ եմ շա՜տ սիրում։ Իսկ դու դրա հայերեննե՞ս կարդացել։ Ժող, կարաք գրել, Հեմինգուեյից հայերեն ի՞նչ կա թարգմանված։ Ես միայն ռուսերեն և անգլերեն ունեմ, բայց շա՜տ կուզեմ հայերեն կարդալ։

:aha , Հայերեն եմ կարդացել:

StrangeLittleGirl
24.08.2009, 16:21
Զանգերն էլ կարդացի: Շատ լավ գործ է :)

armena
25.08.2009, 05:36
սա էլ Հեմինգուեյը

http://i046.radikal.ru/0908/c3/bdd3a0ab360a.jpg
http://i050.radikal.ru/0908/80/4a9456cf1b6a.jpg
http://s50.radikal.ru/i128/0908/03/d818c75b9506.jpg

Apsara
25.08.2009, 08:15
Իսկ ես չեմ սիրում Հեմինգուեյ :oy

Մի տեսակ շատ կանխատեսելի ու հասարակ է :(
Իսկ շոշափվող թեմաները ինձ համար կարծես վաղուց բացահայտված են ու մտածելու տեղիք չեն տալիս...

հ.գ. Բայց պետք է ընդունեմ, որ իր ստեղծագործությունները դրական ու թեթև են, չես ծանրաբեռնվում կարդալուց:

Հեմինգուեյի կատարելությունն էլ հենց թվացող կանխատեսելիության և հասարակության մեջ է, Ան, առաջին գործը, որ կարդացել եմ Ֆիեստան է եղել, այն էլ անգլերենով, սկզբից նույնիսկ նյարդայնանում էի, ինձ թվում էր, որ անիմաստ է, առանց որևէ բան ասող գրվածք, բայց ուսումնասիրեցի նրա կյանքը, կենսագրականը և հասկացա, որ տողատակինը տեսնելու համար սկզբից էր պետք իմանալ այդ ամենը:

Հեմինգուեյի ոճը գրականության մեջ կոչեցին «այսբերգ», քանի որ թվացյալ առօրեայի, նկարագրությունների և ավելի շատ երկխոսությունների արանքում խորը հոգեբանական և մարդկային բացահայտումներ են թաքնված:

Օրինակ Ֆիեստան երբ կարդում են մարդիկ, ովքեր պատերազմ են տեսել, վիրավոր ու զոհված ընկերներ ունեն, հիշողություններ, վնասված ու այդպես էլ չվերականգնված փսիխիկա, նրանց համար ամեն ինչ շատ հասկաանլի է, իսկ ես, որ չգիտեմ, թե ինչ է իսկական պատերազմը, ստիպված ուսումնասիրեցի այն կյանքը, որով ապրել է հեղինակը, իմացա որոշ կոնկրետ մանրամասներ և նոր հասկացա ողջ ստեղծագործության խորությունն ու իմաստը:

Freddie
25.08.2009, 11:12
Օրինակ Ֆիեստան երբ կարդում են մարդիկ, ովքեր պատերազմ են տեսել, վիրավոր ու զոհված ընկերներ ունեն, հիշողություններ, վնասված ու այդպես էլ չվերականգնված փսիխիկա, նրանց համար ամեն ինչ շատ հասկաանլի է, իսկ ես, որ չգիտեմ, թե ինչ է իսկական պատերազմը, ստիպված ուսումնասիրեցի այն կյանքը, որով ապրել է հեղինակը, իմացա որոշ կոնկրետ մանրամասներ և նոր հասկացա ողջ ստեղծագործության խորությունն ու իմաստը:

Միանգամից ասեմ, որ Հեմինգուեյ չսիրողներից եմ։

Ես էլ եմ կարդացել Ֆիեստան և ոչ մի պատերազմ էլ անտեղ չեմ տեսել։ Դե թող այնպես գրեր, որ մեր նման պատերազմ չտեսածը պատկերացում ունենար այդ մասին։ Սա կոչվում է թույ գործ։ Իհարկե թող Հեմինգուեյ սիրողները չնեղանան, բայց իմ կարծիքով, նա թույլ գրող է։

Apsara
25.08.2009, 12:18
Միանգամից ասեմ, որ Հեմինգուեյ չսիրողներից եմ։

Ես էլ եմ կարդացել Ֆիեստան և ոչ մի պատերազմ էլ անտեղ չեմ տեսել։ Դե թող այնպես գրեր, որ մեր նման պատերազմ չտեսածը պատկերացում ունենար այդ մասին։ Սա կոչվում է թույ գործ։ Իհարկե թող Հեմինգուեյ սիրողները չնեղանան, բայց իմ կարծիքով, նա թույլ գրող է։

Նեղանալու բան չկա, ինչքան մարդ երկու անգամ շատ կարծիք:

Եթե թույլ կտաք մի փոքր մեկնաբանեմ: Ֆիեստայում պատերազմը հենց տողատակում թաքնված ամենագլխավոր տարրն է, այն ամենուրեք կա, շողքի նման հետևում է հերոսներին և ամեն առիթով հիշեցնում իր մասին: Իրականում նկարագրված է ետպատերազմյան ժամանակաշրջանի երիտասարդներին, որոնց մի մասը ֆիզիկապես է իսկալեչենի /հայերենը չգտա/, իսկ մյուս մասը հոգեպես: Նրանք փորձում են ապրել, բայց հենց պատերազմի ուրվականը չի թողնում նրանց կյանքը վայելել, ամենուրեք դրա հետքերն են: Ահա ինչ է պետք կարդալ նրա երկխոսությունների ու սովորական նկարագրությունների արանքում:

Հայկօ
25.08.2009, 13:07
Միանգամից ասեմ, որ Հեմինգուեյ չսիրողներից եմ։

Ես էլ եմ կարդացել Ֆիեստան և ոչ մի պատերազմ էլ անտեղ չեմ տեսել։ Դե թող այնպես գրեր, որ մեր նման պատերազմ չտեսածը պատկերացում ունենար այդ մասին։ Սա կոչվում է թույ գործ։ Իհարկե թող Հեմինգուեյ սիրողները չնեղանան, բայց իմ կարծիքով, նա թույլ գրող է։

Նեղանալու բան չկա, ինչքան մարդ երկու անգամ շատ կարծիք:

Եթե թույլ կտաք մի փոքր մեկնաբանեմ: Ֆիեստայում պատերազմը հենց տողատակում թաքնված ամենագլխավոր տարրն է, այն ամենուրեք կա, շողքի նման հետևում է հերոսներին և ամեն առիթով հիշեցնում իր մասին: Իրականում նկարագրված է ետպատերազմյան ժամանակաշրջանի երիտասարդներին, որոնց մի մասը ֆիզիկապես է իսկալեչենի /հայերենը չգտա/, իսկ մյուս մասը հոգեպես: Նրանք փորձում են ապրել, բայց հենց պատերազմի ուրվականը չի թողնում նրանց կյանքը վայելել, ամենուրեք դրա հետքերն են: Ահա ինչ է պետք կարդալ նրա երկխոսությունների ու սովորական նկարագրությունների արանքում:

Իրականում Ֆիեստան ոչ թե պատերազմի, այլ «կորուսյալ սերնդի» մասին է: Իսկ նրանց այդ ունայնության պատճառները շատ են. նույն պատերազմը, արժեքների դեգրադացիա, նպատակի բացակայություն, էկզիստենցիալիստական նողկանք ու վախ՝ գոյությունից և այլն: Անբովանդակ, դատարկ, իզուր մսխվող կյանքի ցավն ու ափսոսանքն ա ներկայացված:

Tanamasi
25.08.2009, 13:11
Նեղանալու բան չկա, ինչքան մարդ երկու անգամ շատ կարծիք:

Եթե թույլ կտաք մի փոքր մեկնաբանեմ: Ֆիեստայում պատերազմը հենց տողատակում թաքնված ամենագլխավոր տարրն է, այն ամենուրեք կա, շողքի նման հետևում է հերոսներին և ամեն առիթով հիշեցնում իր մասին: Իրականում նկարագրված է ետպատերազմյան ժամանակաշրջանի երիտասարդներին, որոնց մի մասը ֆիզիկապես է իսկալեչենի /հայերենը չգտա/, իսկ մյուս մասը հոգեպես: Նրանք փորձում են ապրել, բայց հենց պատերազմի ուրվականը չի թողնում նրանց կյանքը վայելել, ամենուրեք դրա հետքերն են: Ահա ինչ է պետք կարդալ նրա երկխոսությունների ու սովորական նկարագրությունների արանքում:

Այդ պատերազմի ուրվականը Հեմինգուեյի մոտ այդքան էլ լավ չի աշխատում :B։ Պատերազմի մի վետերանից լսել եմ, որ ըստ իրա հաղթանակից հետո կյանքը պետք չէր, անիմաստ ու դատարկ էր, որովհետև պատերազմի ժամանակ նրանք մտածում էին. «Միայն թե հաղթենք, թեկուզ վաղն էլ մեռնենք»։ Պատերազմից հետո նրա համար կյանք ուղղակի չկար։ Դա շատ լավ երևում է Ռեմարկի մոտ (չէի ուզում այս արդեն հնացած համեմատությունն անել, բայց դե…)։ Այդ սարսափելի դատարկությունը, հիշողություններից փախչելու հուսահատ պայքարը զգացվում է «Հարյուր տարվա մենության» մեջ, երբ ծեր գնդապետը ոսկերչական ձկնիկներ է պատրաստում իր խցում փակված։

Rhayader
25.08.2009, 18:04
Կորած սերնդին չի հասկանա կորած սերնդին չպատկանող մարդը;)

Ֆրեդի, գնա Ռեմարկ կարդա, երևի իրա մեջ էն ա դուրդ եկել, որ երկու էջը մեկ զռոցը գցում ա, փսլինքներն էլ կախում:D Ես, իհարկե, դեմ չեմ, բայց մեկ ա)

Իսկ Հեմինգուեյին կհասկանաս տարիքի հետ:

Freddie
25.08.2009, 18:52
Կորած սերնդին չի հասկանա կորած սերնդին չպատկանող մարդը;)

Ֆրեդի, գնա Ռեմարկ կարդա, երևի իրա մեջ էն ա դուրդ եկել, որ երկու էջը մեկ զռոցը գցում ա, փսլինքներն էլ կախում:D Ես, իհարկե, դեմ չեմ, բայց մեկ ա)

Իսկ Հեմինգուեյին կհասկանաս տարիքի հետ:

Իիիիիի, Ռեմարկին բան չասես։:aggressive Ինքը վերջն ա։ Ու հերիք ա սաղին, ում Հեմինգուեյը դուր չի եկել, ուղարկես մեծանալու:D Եթե դուր չի եկել ուրեմն կան պատճառներ։ Թույլ ա էլի։ Սիրում եք սիրեք, բայց մենք պուճուրներս չենք սիրում:P

StrangeLittleGirl
25.08.2009, 21:18
Թույլ ա էլի։ Սիրում եք սիրեք, բայց մենք պուճուրներս չենք սիրում
Շատ հետաքրքիր է... Ռեմա՞րկն է ուժեղ: Իմ կարդացած առաջին երկու գործերը մեկը մյուսի պատճենն էին: Երկար-բարակ դատարկաբանություններ, որ հասկանաս՝ պատերազմը ինչ է: Ի դեպ, էդպես էլ չհասկացա: Ռեմարկի հերոսները շատ են դատարկ փիլիսոփայում, ու այդ դասի մարդկանց համար մի տեսակ անսովոր է նման մտքերի արտահայտումը: Հեմինգուեյի հերոսները բոլորն իրենց բառապաշարն ունեն: Մեկը հայհոյանքներով է խոսում, մեկը բայերը չի խոնարհում, մեկը հարուստ երևակայությամբ նկարագրում է, մյուսի բառապաշարն աղքատ է: Բոլորը տարբեր են: Ռեմարկի մոտ կերպարների շեշտվածություն մենակ "Սև օբելիսկում" եմ նկատել, էն էլ էդ աստիճանի չէր ու էն էլ դա նրա ավելի ուշ գործերից է:

Հեմինգուեյի "Ֆիեստան" ինձ էլ սկզբում դուր չեկավ: Բայց երկրորդ ընթերցումից հետո հիացած էի: Կամ Զանգերը... Գուցե դա էլ պատերազմի հետ կապ չունի, հա՞: Ու թեկուզ էստեղ Հեմինգուեյն ավելի պարզ է, այսինքն՝ նկարագրում է հենց պատերազմը, բայց նորից ուղղակիորեն ոչ մի բացատրություն չի տալիս, երկար-բարակ չի փիլիսոփայում: Այնտեղ միայն հերոսներն են իրենց երկխոսություններով ու մտքերով: Ու դա արդեն բավական է, որ հասկանաս՝ պատերազմն ինչ է:

Ֆոտոն
25.08.2009, 22:56
Այդ պատերազմի ուրվականը Հեմինգուեյի մոտ այդքան էլ լավ չի աշխատում :B։ Պատերազմի մի վետերանից լսել եմ, որ ըստ իրա հաղթանակից հետո կյանքը պետք չէր, անիմաստ ու դատարկ էր, որովհետև պատերազմի ժամանակ նրանք մտածում էին. «Միայն թե հաղթենք, թեկուզ վաղն էլ մեռնենք»։ Պատերազմից հետո նրա համար կյանք ուղղակի չկար։ Դա շատ լավ երևում է Ռեմարկի մոտ (չէի ուզում այս արդեն հնացած համեմատությունն անել, բայց դե…)։ Այդ սարսափելի դատարկությունը, հիշողություններից փախչելու հուսահատ պայքարը զգացվում է «Հարյուր տարվա մենության» մեջ, երբ ծեր գնդապետը ոսկերչական ձկնիկներ է պատրաստում իր խցում փակված։

«Հարյուր տարվա մենություն» ը Գարսի ա Մարկեսն է գրել: ;) Հետո, անպայման չի, որ բոլոր վետերանները պատերազմից հետո դատարկության զգացում ունենան, գոնե ոմանք պատերացմի ընթացքում ուզեցել են հաղթել ու վերադառնալ հայրենիք, իրենց ընտանիքի ու սիրելիների մոտ:
Հեմինգուեյից կարդացել եմ «Հրաժեշտ զենքին»-ը, ինձ շատ դուր է եկել: Պատերազմի թեման թեթև անցնելն է, որ ինձ դուր է գալիս նաև: Եթե հենց պատերազմական ոգին եք ուզում զգալ, կարդացեք «Պատերազմ և խաղաղություն»-ը:
Ռեմարկի «Հաղթական կամարը»ն եմ կարդացել, կարդում էի հենց Հեմինգուեյի «Հրաժեշտ զենքին»ին զուգահեռ, ինձ վերջինը դուր եկավ:

Tanamasi
25.08.2009, 23:27
«Հարյուր տարվա մենություն» ը Գարսի ա Մարկեսն է գրել: ;) Հետո, անպայման չի, որ բոլոր վետերանները պատերազմից հետո դատարկության զգացում ունենան, գոնե ոմանք պատերացմի ընթացքում ուզեցել են հաղթել ու վերադառնալ հայրենիք, իրենց ընտանիքի ու սիրելիների մոտ:


Ով ա ասում, որ Ռեմարկն է գրել։ :P Ուղղակի կարճ գրելու ու բոլորի նյարդերը իմ հակաՀեմինգուեյյան գրառումով չքայքայելու համար որոշեցի Մարկեսի անունը չտալ, ենթադրելով, որ առանց այդ էլ պարզ է։

Tanamasi
25.08.2009, 23:30
Հեմինգուեյից կարդացել եմ «Հրաժեշտ զենքին»-ը, ինձ շատ դուր է եկել: Պատերազմի թեման թեթև անցնելն է, որ ինձ դուր է գալիս նաև: Եթե հենց պատերազմական ոգին եք ուզում զգալ, կարդացեք «Պատերազմ և խաղաղություն»-ը:
Ռեմարկի «Հաղթական կամարը»ն եմ կարդացել, կարդում էի հենց Հեմինգուեյի «Հրաժեշտ զենքին»ին զուգահեռ, ինձ վերջինը դուր եկավ:

«Հաղթական կամարը» Ռեմարկի ամենաուժեղ գործը չէ, ըստ իս։ Ընդհանրապես ուրիշ ոճով է գրված և, ինչ որ տեղ, ինձ Հեմինգուեյ է հիշացնում։

StrangeLittleGirl
26.08.2009, 00:30
«Հաղթական կամարը» Ռեմարկի ամենաուժեղ գործը չէ, ըստ իս։ Ընդհանրապես ուրիշ ոճով է գրված և, ինչ որ տեղ, ինձ Հեմինգուեյ է հիշացնում։
Հը'մ, շատ հետաքրքիր է, որովհետև մոտավորապես նույն ժամանակահատվածում կարդացել եմ «Հաղթական կամարը», հետո՝ «Ֆիեստան»: «Հաղթական կամարը» դուրս շատ էր եկել, «Ֆիեստան»՝ չէ: Ավելի մեծ տարիքում կարդացել եմ «Երեք ընկերը»: Նույն «Հաղթական կամարն» էր, բայց արդեն դուրս չեկավ. մեծացել էի: Հետո նորից կարդացել եմ «Ֆիեստան»: Ինչքա˜ն բան չեմ հասկացել 14 տարեկանում, երբ առաջին անգամ կարդացել էի այն: Լավ էր՝ ֆայմեցի, նորից կարդացի, այն էլ՝ բնագրով:

Rhayader
26.08.2009, 07:44
Մենակ ծերունին ու ծովն ինչ արժի))) Վոննեգուտի «Թայմքուեյք» վեպի նախաբանում հետաքրքիր միտք կա)))

Էռնեստ Հեմինգուեյը 1952-ին «Լայֆ» ամսագրում հրատարակեց մի երկար կարճ պատմություն, որը կոչվում էր «Ծերունին ու ծովը»: Այն մի կուբացի ձկնորսի մասին էր, ով ութսունչորս օրվա ընթացքում ոչինչ չէր բռնել: Երբ կուբացու կեռիկը շատ մեծ մարլին է ընկնում, նա սպանում է ձկանն ու կապում իր նավակի երկայնքով, բայց նախքան կարողանում է այն ափ հասցնել, շնաձկներն ուտում են ամբողջ միսը՝ թողնելով ձկնորսին միայն ոսկորները:
Ես Քոդ հրվանդանի Բարնսթեյբլ գյուղում էի ապրում, երբ պատմվածքը հրատարակվեց, ու հարցրեցի հարևան առևտրական ձկնորսին, թե ինչ է նա մտածում դրա մասին: Հարևանս ասաց, որ հերոսն ապուշ էր: Անհրաժեշտ էր լավագույն կտորները կտրել ու դնել նավակում ու մնացած կմախքը թողնել շնաձկներին:
Միգուցե Հեմինգուեյի մտքի շնաձկները քննադատներն էին, որոնք տաս տարվա ընթացքում այնքան էլ չսիրեցին նրա առաջին «Գետն անց՝ ծառերի մեջ» պետը, որը հրատարակվել էր երկու տարի առաջ: Որքան ինձ հայտնի է, նա երբեք չխոստովանեց դա: Բայց մարլինը կարող էր այդ վեպը եղած լինել:

Rhayader
26.08.2009, 08:03
Իրականում Ռեմարկը հիանալի գրող ա, բայց)))

Գերմանական տրագիզմին հակառակ՝ ավելի շուտ իմ դիմացի պատը կլացի, քան Հեմմինգուեյի հերոսը
Որոշ օրիորդների ծնկները վախից թուլանում են, երբ պերսոնաժը մտածում ա «լավ, գնամ էս բուժքրոջը դոմփեմ, մենակ չսիրահարվեմ»
Ռեմարկի հերոսները դա չեն անում: Համենայն դեպս՝ գլխավոր հերոսները


Նայի, դուք մի փոքր խառնում եք՝ ամեն հերոսին դնելով ձեր կոնտեքստում: Նույն Ջեյն Օստենի հարցում, որի «Հպարտություն ու նախապաշարմունք» վեպն էդքան դուր չեկավ Ֆրեդդիին)))
Եթե ֆենտեզի-վեպում աշխարհը կամ մի ամբողջ աշխարհների շարք փրկելն ա հերոսություն, ապա հաշվի առ, որ նախապաշարմունքների վրա հիմնված աշխարհում, որտեղ նախապաշարմունքներին դեմ գնացող ամեն մեկին «տարօրինակ» ամոթալի խարանն են խփում՝ դնելով մի շարք մտախախտվածների ու անբարոյականների հետ, կամավոր «տարօրինակ» դառնալն ու աշխարհին ապացուցելը, որ ոչ թե դու ես հիվանդ, այլ իրանք, պակաս հերոսություն չի:
Հարպեր Լիի «Սարյակ մի՛ սպանիր» վեպում հերոսներից մեկին ներում են, որ նիգեր կին ունի մենակ նրա համար, որ համարում են ալկոհոլիկ ու վերջին տականք: Իրականում նա ընդամենը կոկա-կոլա է խմում, բայց մարդկանց համար ավելի լավ է հաշտվել իրենց համար անընդունելի վարքի հետ, եթե մարդուն իրենց հայտնի ինչ-որ պիտակ են կպցնում՝ դրանով նրան դասելով հասարակության տականքների շարքը:
Զուգահեռներ տանե՞մ.
Աղջիկն առողջ սեռական կյանք է վարում՝ անբարոյական է
Տղան երկար մազեր ունի՝ գեյ է
Մարդը հոմոսեքսուալ է՝ անբարոյական է
Մարդը ոստիկանությունում է աշխատում՝ *** է
և այլն, և այլն:

Հեմինգուեյին անցնենք: Մարդը չամաչեց խոստովանել, որ ինքը կորած է. որ ամեն ինչ, ինչին ինքը հավատում էր, ք*ք դուրս եկավ:
Ֆիեստայում ցույց տվեց, որ կորած սերունդն կարող է շատ բան անել ու շատ բան ներել: Բայց տրված է «կյանքը վառելու» դեստրուկտիվ ձգտմանը, մանիային: Ինքնաոչնչացմանը:

Freddie
26.08.2009, 11:26
Նայի, դուք մի փոքր խառնում եք՝ ամեն հերոսին դնելով ձեր կոնտեքստում: Նույն Ջեյն Օստենի հարցում, որի «Հպարտություն ու նախապաշարմունք» վեպն էդքան դուր չեկավ Ֆրեդդիին)))

Հեմինգուեյին անցնենք: Մարդը չամաչեց խոստովանել, որ ինքը կորած է. որ ամեն ինչ, ինչին ինքը հավատում էր, ք*ք դուրս եկավ:
Ֆիեստայում ցույց տվեց, որ կորած սերունդն կարող է շատ բան անել ու շատ բան ներել: Բայց տրված է «կյանքը վառելու» դեստրուկտիվ ձգտմանը, մանիային: Ինքնաոչնչացմանը:


Նախ Ֆրեդդին չի ասում, որ Ջեյն Օստինը իրան դուր չեկավ։:P Եվ նրա բարձրացրած խնդիրն էլ շատ լավ հասկանում եմ։ Պարզապես այդ գիրքը ինձ չզարմացրեց։ Նորություն չէր։ Եթե կարդալուց նայեմ Ջեյմ Օստինի ժամանակներից, ապա հա, գիրքը ինձ հետաքրքրում է։ Բայց, երբ մեր ժամանակներից եմ նայում... Դա նունն է, ինչպես Ռայադերին դուր չի եկել Բոկաչչոյի Դեկամերոնը։ Դա հիմա չես հասկանա, քանի որ բարքերը փոխվել են։ Բոկաչչոն դա գրել էր որպես կոչ ազատ լինելու, իսկ հիմա ամենը ազատ է այդ տիպի հարցերում։ Դրա համար էլ Բոկաչչոն միգուցե հիմա արդիական չի։ Նույնն էլ Ջեյն Օստինը։ Նրանք երկուսն էլ իրենց ժամանակի առաջադեմ դեմքերից էին, բայց հիմա դա չի գործում։ Բարքերը փոխվել են։
Շեքսպիրը հիմա կարդացվում է, որովհետև նրա բարձրացրած խնդիրները հիմա էլ են արդի։

Այդպես էլ Հեմինգուեյի ֆիեստան։ Հիմա նրա նկարագրած «կյանքը վառելու» մեթոդով ապրում են լիքը պատերազմ չտեսած երիտասարդներ։:P

Հ.Գ. Լավ հլը Օստինը վերջացնեմ, նոր ասեք, որ ինքը ինձ ԷԴՔԱՆ դուր չեկավ:D

StrangeLittleGirl
26.08.2009, 15:11
Ֆրեդդի, պատերազմը միշտ էլ կա ու միշտ էլ եղել է, միշտ էլ կլինեն դրա հետևանքները: Կարծեմ այստեղ էի գրել, որ երկրորդ անգամ կարդալուց հետո ավելի հասկանալի էր «Ֆիեստան», որովհետև հերոսներից շատերին իրական կյանքում տեսել էի: Խոսքս հենց պատերազմի թողած հետքերի մասին էր:

Rhayader
27.08.2009, 07:24
Կյանքը շատ մարդիկ են վառում))) խոսքը չի գնում նրանց մասին, ովքեր էմոցիոնալ կամ ինտելլեկտուալ աղքատությունից են դա անում:

Rhayader
27.08.2009, 07:36
Բոկաչչոյի Դեկամերոնն ինձ դուր չի գալիս, որովհետև տափակ է, մակերեսային ու ստով լի: Բացի դրանից, Բոկաչչոն այդ սուտը պաշտպանում է ու քարոզում: Այն... տափակ է ու զզվելի:
Իսկ Օստետը երբեք իր ակտուալությունը չի կորցրել: Կարդա «Բրիջիտ Ջոունսի Օրագիրը»: Լրիվ ուրիշ կոնտեքստում՝ նույն բանը:

cold skin
22.09.2009, 10:08
Ես էլ եմ շա՜տ սիրում։ Իսկ դու դրա հայերեննե՞ս կարդացել։ Ժող, կարաք գրել, Հեմինգուեյից հայերեն ի՞նչ կա թարգմանված։ Ես միայն ռուսերեն և անգլերեն ունեմ, բայց շա՜տ կուզեմ հայերեն կարդալ։
Հարգելի Ժառ մոռանում եմ միշտ այստեղ պատասխանել, ես ունեմ Հեմինգուեյի հայերեն "Եվ ծագում է արևը" և " Ում մահն է գուժում զանգը"վեպերը` 1985 թ. հրատարակչություն:Թարգմանիչներ`Ռ. Ղազարյան և Հ. Քենդերյան:

Dayana
22.09.2009, 12:46
Ես էլ եմ շա՜տ սիրում։ Իսկ դու դրա հայերեննե՞ս կարդացել։ Ժող, կարաք գրել, Հեմինգուեյից հայերեն ի՞նչ կա թարգմանված։ Ես միայն ռուսերեն և անգլերեն ունեմ, բայց շա՜տ կուզեմ հայերեն կարդալ։

Իսկ ես "Կիլիմանջարոյի ձյուներն" ու "Տոն, որը միշտ քեզ հետ է ունեմ", սակայն տեխնիակական պատճառներով ինձ մոտ չէ, հենղ մոտս լինի, կփոխանցեմ:

komitasci
15.02.2010, 20:14
«Կիլիմանջարոյի ձյուներն» էլ կա հայերեն

StrangeLittleGirl
27.09.2010, 10:08
Էկա էս թեման ակտիվացնելու: Ուրեմն ո՞վ էր ասում, թե Ռեմարկն ավելի լավն ա :D

Էս վերջերս կարդացի Հեմինգուեյի «Հրաժեշտ զենքին» գիրքը: Որ հասնում էի վերջերին, ինչ-որ ծանոթ բան էի տեսնում: Զգում էի, որ նման մի բան էլի եմ կարդացել: Սկզբում հենց Հեմինգուեյի վրա գնացի՝ «Ում մահն են գուժում զանգերը»: Հետո զգացի չէ, էդ չի: Վերջը գտա. Ռեմարկի «Երեք ընկերը»: Հիշում եմ՝ նման վեճ էլի է եղել, հետո համեմատել, տեսել ենք, որ Հեմինգուեյն ու Ռեմարկը ժամանակակիցներ են, ու գրեթե միաժամանակ են նրանց գրքերը հրատարակվել: Բայց կասկածն ինձ խեղդում էր, բռնեցի այս անգամ կոնկրետ երկու գրքերի տարեթվերը նայեցի: Ռեմարկը թխելու բոլոր հնարավորություններն ուներ. «Հրաժեշտ զենքին»՝ 1929թ., «Երեք ընկեր»՝ 1936:

StrangeLittleGirl
09.10.2013, 23:26
Վայ, փաստորեն Հեմինգուեյին նվիրված թեմա կար :D
ժող, էս տարի Հեմինգուեյի դոզաս չեմ ստացել: ի՞նչ խորհուրդ կտաք

Mephistopheles
09.10.2013, 23:31
Վայ, փաստորեն Հեմինգուեյին նվիրված թեմա կար :D
ժող, էս տարի Հեմինգուեյի դոզաս չեմ ստացել: ի՞նչ խորհուրդ կտաք

Հեմինգուեյ կարդալ… ի՞նչ խորհուրդ պտի տանք Բյուր… բայց լավ ես անում որ ակտիվացնում ես թեման…

StrangeLittleGirl
09.10.2013, 23:33
Հեմինգուեյ կարդալ… ի՞նչ խորհուրդ պտի տանք Բյուր… բայց լավ ես անում որ ակտիվացնում ես թեման…

Մեֆ, ախր Հեմինգուեյի սաղ հիմնական գործերը տակով-վրայով, վերևից ներքև մի քանի անգամ կարդացել եմ: Դրա համար մտածում եմ` կարող ա նենց բան կա, որ լավն ա, բայց աչքիցս վրիպել ա: Դրա համար խորհուրդ եմ հարցնում:

Mephistopheles
09.10.2013, 23:41
Մեֆ, ախր Հեմինգուեյի սաղ հիմնական գործերը տակով-վրայով, վերևից ներքև մի քանի անգամ կարդացել եմ: Դրա համար մտածում եմ` կարող ա նենց բան կա, որ լավն ա, բայց աչքիցս վրիպել ա: Դրա համար խորհուրդ եմ հարցնում:

Բյուր, իմ կարծիքով նույն ստեղծագործությունը տարբեր ժամանակներում ու սիտուացիաներում կարա տարբեր ընկալվի… դրա համար էլ արժե վերընթերցել… ուղղակի մենք կարծում ենք որ յուրաքանչյուր ստեղծագործություն ունի որոշակի ասելիք, որն ասվել ա գրողի կողմից ու եթե դա հասկանում ու ընկալում ես, նշանակում ա գործը կարդացել ես ու պրծել ես" բայց տենց չի…

ես կուզեի բալետի հետ մի հատ զուգահեռ անցկացնել… ամեն տարի կարապի լիճը բեմադրում են, բայց չես կարող ասել "արդեն տեսել եմ" ու չգնաս նայելու… արդարության համար ասեմ որ էս զուգահեռը էնքան էլ տեղին չի, բայց շատ ընդհանուր բաներ ունի… Բալետի դեպքում միայն երաժշտությունն ու խորեգրաֆիան ա նույնը, միգուցե նաև դեկորացիան, մնացած ամեն ինչը տարբեր ա… գրականության դեպքմում նույնը մնացած բաներն են շատ, բայց դու ես տարբեր… քո ու ստեղծագործության հարաբերությունն ա տարբեր… կարող ա ավել սիրես, կարող ա և հիասթափվես, կարող ա տեսնես բաներ որ առաջ չես տեսել… դրա համար որ ասես "կարդացել եմ" էնքան էլ տենց չի…

StrangeLittleGirl
09.10.2013, 23:43
Բյուր, իմ կարծիքով նույն ստեղծագործությունը տարբեր ժամանակներում ու սիտուացիաներում կարա տարբեր ընկալվի… դրա համար էլ արժե վերընթերցել… ուղղակի մենք կարծում ենք որ յուրաքանչյուր ստեղծագործություն ունի որոշակի ասելիք, որն ասվել ա գրողի կողմից ու եթե դա հասկանում ու ընկալում ես, նշանակում ա գործը կարդացել ես ու պրծել ես" բայց տենց չի…

ես կուզեի բալետի հետ մի հատ զուգահեռ անցկացնել… ամեն տարի կարապի լիճը բեմադրում են, բայց չես կարող ասել "արդեն տեսել եմ" ու չգնաս նայելու… արդարության համար ասեմ որ էս զուգահեռը էնքան էլ տեղին չի, բայց շատ ընդհանուր բաներ ունի… Բալետի դեպքում միայն երաժշտությունն ու խորեգրաֆիան ա նույնը, միգուցե նաև դեկորացիան, մնացած ամեն ինչը տարբեր ա… գրականության դեպքմում նույնը մնացած բաներն են շատ, բայց դու ես տարբեր… քո ու ստեղծագործության հարաբերությունն ա տարբեր… կարող ա ավել սիրես, կարող ա և հիասթափվես, կարող ա տեսնես բաներ որ առաջ չես տեսել… դրա համար որ ասես "կարդացել եմ" էնքան էլ տենց չի…

Մեֆ ջան, թարսի պես էլ Հեմինգուեյն էն դեպքն ա, որ հազար անգամ տարբեր լեզուներով վերընթերցել եմ: Հիմա սիրտս չկարդացած բան ա ուզում, ուզում եմ տեսնեմ` ակումբցիներն ինչ խորհուրդ կտան:

Mephistopheles
09.10.2013, 23:46
Մեֆ ջան, թարսի պես էլ Հեմինգուեյն էն դեպքն ա, որ հազար անգամ տարբեր լեզուներով վերընթերցել եմ: Հիմա սիրտս չկարդացած բան ա ուզում, ուզում եմ տեսնեմ` ակումբցիներն ինչ խորհուրդ կտան:

վերջին անգամ ե՞րբ ես կարդացել Հեմինգուեյ, Բյուր…

ուզում եմ ասել որ չեմ պնդում կամ ասում որ նստես մի անգամ էլ կարդաս…

StrangeLittleGirl
09.10.2013, 23:47
վերջին անգամ ե՞րբ ես կարդացել Հեմինգուեյ, Բյուր…

ուզում եմ ասել որ չեմ պնդում կամ ասում որ նստես մի անգամ էլ կարդաս…

«նոր գործ» անցյալ տարի, բայց «Կատուն անձրևի տակ» ակումբի էն մրցույթի ժամանակ հատուկ վերընթերցել եմ: Որոշ հատվածներ էլ «Ֆիեստայից» ու «Տոն, որը միշտ քեզ հետ է»-ից եմ վերընթերցել վերջերս:

Garry Galler
02.01.2014, 01:19
Հեմինգուեյից կարդացել եմ <<Ծերունին և ծովը>> ,<<Հրաժեշտ զենքին>> ու մի քանի պատմվածքներ:Ռուսերեն թարգմանություններում ընդգծվում էին իրա կրկնությունները,տեքստին ռիթմ ու մի տեսակ մեղեդայնություն տալը.նման բանի հանդիպել եմ մենակ Մաթևոսյանի մոտ:Հեմինգուեյի բոլո՞ր ստեղծագործություններին ա բնորոշ էդ:Հատկապես հետաքրքիր կլիներ լսել բնագրով կարդացողներին,եթե այդպիսիք կան:Ու ո՞վ գիտի Մաթևոսյանը Հեմինգուեյից ա վերցրել էտ կրկնությունները կամ ընդհանրապես ո՞նց ա վերաբերվել Հեմինգուեյին:

Այբ
11.01.2014, 22:19
ԷՌՆԵՍՏ ՀԵՄԻՆԳՈՒԵՅ

ԿԱՏՈՒՆ ԱՆՁՐԵՎԻ ՏԱԿ
Հյուրանոցում միայն երկու ամերիկացի կային: Սենյակ բարձրանալիս կամ իջնելիս նրանք չէին ճանաչում աստիճաններին իրենց հանդիպող ոչ մի կենվորի: Ամերիկացիների սենյակը երկրորդ հարկում էր, որի պատուհանները դիմահայաց էին ծովին: Պատուհաններից երևում էին նաև զբոսայգին և պատերազմի զոհերի հուշարձանը: Զբոսայգում բարձր արմավենիներ ու կանաչ նստարաններ կային: Արևոտ եղանակին այնտեղ միշտ ինչ-որ նկարիչ էր լինում՝ իր նկարակալով: Նկարիչներին դուր էին գալիս սաղարթախիտ արմավենիները, ծովին ու այգիներին դիմահայաց հյուրանոցների փայլուն գույները: Իտալացիները, երկար ճանապարհ կտրելով, գալիս էին պատերազմի զոհերի հուշարձանը դիտելու, որ բրոնզաձույլ էր և փայլփլում էր անձրևի տակ: Անձրևում էր: Կաթիլները մեկիկ- մեկիկ պոկվում էին արմավենիների սաղարթներից: Խճապատ ծառուղիներում փոքրիկ լճակներ էին գոյոցել: Անձրևի տակ փրփրածուփ ծովի ալիքները երկար շերտերով փշրվում էին ափին, հետո ավազը լափլիզելով նահանջում ետ, նորից ետ էին գալիս ու փշրվում՝ երկար շերտով, անձրևի տակ: Հրապարակում, հուշարձանի մոտ ավտոմեքենաներ էին մնացել: Դիմացի սրճարանի դռան շեմին մատուցողը կանգնել, նայում էր դատարկ հրապարակին:
Ամերիկուհին կանգնել էր պատուհանի մոտ և նայում էր դուրս: Հենց նրանց պատուհանի ներքևում, կանաչ սեղաններից մեկի տակ, որից անձրաևաջուր էր կաթկթում, մի կատու էր կուչ եկել: Կատուն փորձում էր գունդուկծիկ լինել այնպես, որ կաթիլները չընկնեին վրան:
-Իջնեմ, այդ կատվի ձագին բերեմ,- ասաց ամերիկուհին:
- Ես կգնամ,- առաջարկեց մահճակալին պառկած նրա ամուսինը:
-Ոչ, ինքս կբերեմ: Խեղճ փիսիկը սեղանի տակ չարչարվում է, որ չթրջվի:
Ամուսինը շարունակեց կարդալ՝ երկու բարձերը հարմարեցնելով գլխի տակ:
-Տես՝ չթրջվես,- ասաց նա:
Կինը իջավ աստիճաններով ու երբ անցնում էր նախասրահով, հյուրանոցի տերը տեղից ելավ, խոնարհվելով ողջունեց նրան: Հյուրանոցի տիրոջ գրասեղանը նախասրահի հեռավոր անկյունում էր: Նա ծեր, բավականին բարձրահասակ մարդ էր:
- Անձրևում է,- ասաց կինը:
- Այսօր շատ վատ եղանակ է:
Ծերունին կանգնել էր գրասեղանի ետևում, կիսամութ սենյակի հեռավոր անկյունում: Նա դուր էր գալիս կնոջը: Ամերիկուհուն դուր էր գալիս հյուրանոցի տիրոջ չափազանց լուրջ խոժոռ տեսքը՝ որևէ գանգատ լսելիս: Նրան դուր էր գալիս այդ մարդու արժանապատվությունը: Նրան դուր էր գալիս, թե ինչպես էր այդ ծերունին ուզում ծառայություն մատուցել իրեն: Դուր էր գալիս հյուրանոցի տիրոջ պահվածքը: Դուր էին գալիս խոժոռ դեմքն ու խոշոր ձեռքերը:
Ծերունու հանդեպ խանդաղատանքով լցված՝ ամերիկուհին բացեց դուռն ու նայեց դուրս: Տեղատարափ անձրև էր: Անջրանցիկ թիկնոցով մի տղամարդ դատարկ հրապարակով դեպի սրճարան էր գնում: Կատուն պետք է որ հյուրանոցի աջ կողմում լիներ: Գուցե քիվի տակով անցնի: Երբ կինը կանգնեց դռան շեմին, նրա գլխավերևում մի անձրևանոց բացվեց: Նրանց սենյակը հավաքող աղախինն էր:
- Այսպես չեք թրջվի,- ժպտալով ասաց աղախինը իտալերեն: Անշուշտ, նրան հյուրանոցի տերն էր ուղարկել:
Աղախնու հետ, որ անձրևանոցը պահած գնում էր նրա ետևից, կինը խճապատ ծառուղիով քայլեց դեպի իրենց սենյակի պատուհանի տակ: Սեղանն այնտեղ էր: Անձրևով ողողված՝ այն վառ կանաչավուն էր դարձել, բայց կատուն չկար: Հանկարծ հուսախաբություն համակեց կնոջը: Աղախինը ակնածանքով նայեց նրան:
- Դուք որևէ բա՞ն եք կորցրել, սինյորա:
- Այստեղ կատու կար:
- Կատո՞ւ:
- Այո, կատու:
-Կատո՞ւ,- ծիծաղեց աղախինը:- Կատուն՝ անձրևի տա՞կ:
- Այո,- ասաց կինը,- սեղանի տակ էր: Ահ, ես այնքան շատ էի ուզում փոքրիկ կատու ունենալ:
Երբ ամերիկուհին անգլերեն խոսեց, աղախնի դեմքը ձգվեց:
- Եկեք, սենյորա,- ասաց նա:- Եկեք ներս գնանք, թե չէ կթրջվեք:
- Գնանք, իհարկե,- ասաց մանկամարդ ամերիկուհին:
Նրանք խճապատ ծառուղիով նորից ետ եկան ու ներս մտան: Աղախինը մնաց դրսում, որ անձրևանոցը փակի: Երբ ամերիկուհին անցավ նախասրահով, հյուրանոցի տերը խոնարհվեց նախասրահում: Կնոջ մեջ ինչ-որ բան ջղաձգորեն գունդուկծիկ դարձավ: Հյուրանոցի տերը ստիպում էր նրան շատ փոքր ու միաժամանակ կարևոր զգալ: Մի պահ կինը իրեն չափազանց կարևոր զգաց: Նա բարձրացավ աստիճաններով: Բացեց սենյակի դուռը: Ջորջը մահճակալին պառկած կարդում էր:
- Կատվին բերի՞ր,- հարցրեց նա՝ գիրքը ցած դնելով:
- Այնտեղ չէր:
-Հետաքրքիր է, ո՞ւր է կորել,- ասաց Ջորջը՝ աչքերը մի պահ կտրելով գրքից:
Կինը նստեց մահճակալին:
- Ես այնքան էի ուզում փոքրիկ կատու ունենալ,- ասաց նա:- Չգիտեմ, թե ինչու եմ այդքան ուզում: Ես այդ խեղճ փիսիկին եմ ուզում: Կատակ բան չի, խեղճ փիսիկը դրսում, անձրևի տակ է:
Ջորջը նորից սկսել էր կարդալ:
Կինը մոտեցավ հարդարանքի սեղանին, նայեց հայելու դիմաց և ձեռքի հայելիով սկսեց զննել իրեն: Նախ՝ զննեց մեկ, հետո մյուս կիսադեմը: Ապա՝ ծոծրակն ու պարանոցը:
-Ի՞նչ ես կարծում, լավ չէ՞ր լինի, եթե մազերս թողնեի երկարեր,- հարցրեց ամերիկուհին՝ նորից նայելով իր կիսադեմին:
Ջորջը աչքերը բարձրացրեց ու տեսավ կնոջ՝ տղայի պես կարճ խուզված ծոծրակը:
- Այդպես էլ է ինձ դուր գալիս:
- Ես ձանձրացել եմ,- ասաց կինը:- Այնպես եմ ձանձրացել տղայի այս սանրվածքից:
Ջորջը փոխեց դիրքը: Այն պահից, ինչ կինը սկսել էր խոսել, ամուսինը աչքը չէր կտրել նրանից:
- Այսօր դու շատ ես սիրունացել,- ասաց Ջորջը:
Կինը ձեռքի հայելին դրեց հարդասեղանին, մոտեցավ պատուհանին ու նայեց դուրս: Մթնում էր:
- Ուզում եմ մազերս ետ սանրել ու ձիգ կապել այնպես, որ հարթ լինեն, հետո ծոծրակիս մեծ հանգույց անել ու մատներով շոշափել,- ասաց կինը:- Ուզում եմ գոգիս փոքրիկ կատու լինի, որ շոյեմ, իսկ նա մռռա:
-Ի՞նչ…
- Հետո ուզում եմ սեփական սպասքով ճաշել, իսկ սեղանին մոմեր վառվեն: Ուզում եմ գարուն լինի, ուզում եմ մազերս փռած սանրել հայելու առաջ, ես կատու եմ ուզում, նոր զգեստներ եմ ուզում…
- Դե լավ, վերջացրու: Մի գիրք վերցրու կարդա,- ասաց Ջորջը: Նա նորից կարդում էր:
Կինը պատուհանից նայում էր դուրս: Արդեն բոլորովին մթնել էր, իսկ անձրևը դեռ մաղվում էր արմավենիներին:
-Այնուամենայնիվ, ես կատու եմ ուզում,- ասաց ամերիկուհին:- Հենց հիմա կատու եմ ուզում: Եթե երկար մազեր կամ ուրիշ ուրախություն չի կարելի, գոնե կատու կարելի՞ է ունենալ:
Ջորջը չէր լսում: Նա կարդում էր: Կինը պատուհանից նայեց դուրս: Հրապարակի լույսերն արդեն վառվել էին:
Ինչ-որ մեկը թակեց դուռը:
-Մտեք ,- ասաց Ջորջը: Նա գլուխը բարձրացրեց գրքից:
Աղախինը կանգնեց դռան շեմին: Նրա գրկին մի մեծ, բծավոր կատու կար, որ ծանրորեն կախվել էր ձեռքերից:
- Ներեցեք,- ասաց աղախինը,- հյուրանոցի տերը խնդրեց, որ սա տամ սինյորային:

StrangeLittleGirl
20.01.2014, 13:30
Էկա Այբին շնորհակալություն ասելու Հեմինգուեյի սիրածս պատմվածքը տեղադրելու համար: Համ էլ մի քիչ ուզում եմ արտահայտվել Հեմինգուեյից:

Գիտե՞ք իրա գործերի ինչն եմ սիրում: Աշխարհագրությունը: Իրա պատմվածքներն ու վեպերը միշտ նույն տեղում չեն տեղի ունենում: Ինքը վերցնում ա տեղը, մինչև վերջ մտնում դրա մեջ: Իրա գործերում աշխարհագրությունը շատ կարևոր ա, նույն էֆեկտը չի ունենա, եթե ուրիշ տեղ ընտրի: Ու նաև լավ ա, որ էդ աշխարհագրությունը միշտ նույնը չի: Հեմինգուեյի հետ ուր ասես կգնաս. էլ Իտալիա, էլ Իսպանիա, Ֆրանսիա, Շվեյցարիա, Ամերիկա: Ու էդ բոլոր երկրներում ամենատարբեր վայրեր:

Էս աշխարհագրության նման մեկ էլ սիրում եմ, թե ոնց ա լեզուն օգտագործում: Որտեղ պետք ա, հերոսն անգլերենն ու ֆրանսերենը խառնում ա: Որտեղ պետք ա, անգլերենն իսպաներենի կառուցվածք ունի, որ լեզվի համուհոտը փոխանցի: Մի խոսքով, շատ հավես ա ինքը աշխարհագրությունն ու լեզուն համադրում:

Էսօր իրա «Մեծարանք Շվեյցարիային» պատմվածքը կարդացի: Էնքան հավեսն էր, էնքան դիպուկ էր բնութագրել շվեյցարացիներին էդ մի քանի էջի մեջ:

Սաղ հեչ, Հեմինգուեյի պատմվածքներից որո՞նք եք սիրում:

Այբ
03.02.2014, 19:55
Մի անգամ Հեմինգուեյը գրազ եկավ, որ կգրի պատմվածք՝ բաղկացած ընդամենը վեց բառից, որը կհուզի ցանկացած մարդու: Հեմինգուեյը հաղթեց գրազը.

«Վաճառվում են մանկական կոշիկներ: Հագած չեն»:

ivy
03.02.2014, 20:14
Այբ, ինքը չթարգմանված է ազդեցիկ, որովհետև շեշտվում են "baby" ու "never" բառերը։
For sale: baby shoes, never worn.

StrangeLittleGirl
19.02.2014, 23:13
Նոր էս հոդվածը (http://www.thefreelibrary.com/Hemingway's+%60The+Sea+Change'%3A+what+close+reading+and+evolutionary...-a080805140) գտա Sea Change պատմվածքի մասին: Շատ հավեսն ա. հեղինակը նաև սևագրերն ա փորփրել ու համեմատություններ արել: Ով խորանալու հավես ունի, կարա կարդա:

StrangeLittleGirl
13.03.2014, 11:49
Իր բոլոր կանոններով իսկական Հեմինգուեյական պատմվածք (http://www.asdk12.org/staff/grenier_tom/HOMEWORK/208194_Hills_Like_White_Elephants.pdf): Ամենահայտնի պատմվածքներից ա, մոտ օրերս գուցե թարգմանեմ:

boooooooom
10.11.2014, 23:43
Վերջերս "Դրախտային այգի"-ն կարդացի /SLG-ի թոփ 10-ից դրդված/: Ես ուզում եմ հասկանամ. արդյոք ճիշտ եմ հասկացել? պատմվածքը պարկեշտ ապրելակերպ է քարոզում? թե ես շատ մակերեսային եմ հասկացել? Խնդրում եմ մի երկու բառով կիսվեք: Ձեր տպավորությունները պատմվածքից?

boooooooom
11.11.2014, 00:27
Վերջերս "Դրախտային այգի"-ն կարդացի /SLG-ի թոփ 10-ից դրդված/: Ես ուզում եմ հասկանամ. արդյոք ճիշտ եմ հասկացել? պատմվածքը պարկեշտ ապրելակերպ է քարոզում? թե ես շատ մակերեսային եմ հասկացել? Խնդրում եմ մի երկու բառով կիսվեք: Ձեր տպավորությունները պատմվածքից?

Միգուցե սխալ է ամեն կարդացածի մեջ message փնտրելը, բայց ինձ թվաց, թե հեղինակը փորձել էր, ցույց տալ, որ սահմաններ կան, որոնք չպետք է անցնել։ Թե շատ/քիչ եմ "խորանում"?

StrangeLittleGirl
11.11.2014, 00:48
Վերջերս "Դրախտային այգի"-ն կարդացի /SLG-ի թոփ 10-ից դրդված/: Ես ուզում եմ հասկանամ. արդյոք ճիշտ եմ հասկացել? պատմվածքը պարկեշտ ապրելակերպ է քարոզում? թե ես շատ մակերեսային եմ հասկացել? Խնդրում եմ մի երկու բառով կիսվեք: Ձեր տպավորությունները պատմվածքից?


Միգուցե սխալ է ամեն կարդացածի մեջ message փնտրելը, բայց ինձ թվաց, թե հեղինակը փորձել էր, ցույց տալ, որ սահմաններ կան, որոնք չպետք է անցնել։ Թե շատ/քիչ եմ "խորանում"?
Քիչ ես խորանում :))
Դժվար էս գործը մեկ հիմնական մեսիջ ունենա: Բայց սա ընդհանրապես գրականության մեջ կարծեմ անդրոգինիան նկարագրող առաջին կամ գոնե առաջիններից մեկն ա: Ուղղակի հեղինակը ցույց ա տալիս հարաբերություն, որտեղ տղամարդու ու կնոջ դերերը փոխված են: Հետո նաև էն սիրային եռանկյունին որ սարքում ա, ցույց ա տալիս եռանկյան շատ բարդ կողմերը, էդ ամենի միանշանակ չլինելը:

Իսկ ընդհանրապես ես ավելի հեռուն կգնամ ու կասեմ, որ էս գործն ինքնակենսագրական տարրեր ա պարունակում: Քեթրինի նախատիպը Հեմինգուեյի կինն ա, որը մի պահ ոչնչացրել ա Հեմինգուեյի գրածների մի ամբողջ հավաքածու: Իսկ Մարիտան Հեմինգուեյի երազանքների կինն ա, կին, որը հասկանում ու գնահատում ա իրա գրածները: Է՜խ Հեմինգուեյ ձյա, թե ինչու ժամանակակիցներ չենք :cry

boooooooom
11.11.2014, 03:54
Քիչ ես խորանում :))
Դժվար էս գործը մեկ հիմնական մեսիջ ունենա: Բայց սա ընդհանրապես գրականության մեջ կարծեմ անդրոգինիան նկարագրող առաջին կամ գոնե առաջիններից մեկն ա: Ուղղակի հեղինակը ցույց ա տալիս հարաբերություն, որտեղ տղամարդու ու կնոջ դերերը փոխված են: Հետո նաև էն սիրային եռանկյունին որ սարքում ա, ցույց ա տալիս եռանկյան շատ բարդ կողմերը, էդ ամենի միանշանակ չլինելը:

Իսկ ընդհանրապես ես ավելի հեռուն կգնամ ու կասեմ, որ էս գործն ինքնակենսագրական տարրեր ա պարունակում: Քեթրինի նախատիպը Հեմինգուեյի կինն ա, որը մի պահ ոչնչացրել ա Հեմինգուեյի գրածների մի ամբողջ հավաքածու: Իսկ Մարիտան Հեմինգուեյի երազանքների կինն ա, կին, որը հասկանում ու գնահատում ա իրա գրածները: Է՜խ Հեմինգուեյ ձյա, թե ինչու ժամանակակիցներ չենք :cry

ճիշտն ասած գրառում անելուց հետո ես էլ էի զգում, որ սխալ եմ գրել, որովհետև Քեթրինը ոչ թե սահման էր անցնում, այլ ինքը ի ծնե ուրիշ էր։ Ու շատ դրվագներում իսկապես, ոնց որ տեղերով փոխված լինեին. չնայած Դեյվիդը շատ բաներ հանդուրժում էր, որովհետև Ք-ը նրան ֆինանսապես հովանավորում էր։ Իսկ Դ-ի համար շատ կարևոր էր իր աշխատանքից "պտուղներ քաղելը" (ինքն անգամ դրա համար Ք-ին էր "մի կողմ դնում") ։)

StrangeLittleGirl
11.11.2014, 12:06
ճիշտն ասած գրառում անելուց հետո ես էլ էի զգում, որ սխալ եմ գրել, որովհետև Քեթրինը ոչ թե սահման էր անցնում, այլ ինքը ի ծնե ուրիշ էր։ Ու շատ դրվագներում իսկապես, ոնց որ տեղերով փոխված լինեին. չնայած Դեյվիդը շատ բաներ հանդուրժում էր, որովհետև Ք-ը նրան ֆինանսապես հովանավորում էր։ Իսկ Դ-ի համար շատ կարևոր էր իր աշխատանքից "պտուղներ քաղելը" (ինքն անգամ դրա համար Ք-ին էր "մի կողմ դնում") ։)

Նույն Քեթրինից հովանավորվելն էլ ա ինչ-որ իմաստով դերերի փոխանակում: Իսկ հանդուրժելն էլ ոչ թե մի կերպ ա, այլ կոնկրետ էդ հարաբերության մեջ ինքը վերցրել էր կնոջ՝ ենթարկվողի, հնազանդի դերը: Ստեղ Հեմինգուեյը ցույց ա տալիս նաև, թե ոնց կարա մարդ փոխվի հարաբերությունից հարաբերություն:

StrangeLittleGirl
07.03.2015, 17:05
Հիմա Men Without Women պատմվածքների ժողովածուն եմ կարդում: Լացելու աստիճան լավն ա: Ախր ո՞նց ա էս գյադան սենց լավ գրում:
Hills Like Elephants պատմվածքը նորից կարդացի, հետո էլի մի անգամ: Գժվելու բան ա:

StrangeLittleGirl
10.04.2015, 02:04
Ո՞վ ա կարդացել Ernest Hemingway on Writing-ը: Էս գրքում հավաքված են Հեմինգուեյի՝ գրելու մասին բոլոր մտքերը թե՛ ստեղծագործություններից, թե՛ նամակներից, թե՛ հարցազրույցներից: Ու ահավոր լավ բաներ ա ասում: Լիքը կարևոր բաներ սկսնակ գրողների համար: Գժվելու բան ա: