Tig
03.11.2007, 11:52
Առաջարկում եմ այս բաժնում տեղադրենք մեր ծնողներին նվիրված մեր բանաստեղծությունները:
Մայր
Ինչպե՞ս ենք մենք կոչում նրան,
Ում կյանքով ենք մեր պարտական:
Ինչպե՞ս ենք մենք կանչում նրան,
Երբ անհույս ենք անօգնական:
Մայր,
Կանչում ենք որդիաբար,
Մայր,
Կանչում ենք թեկուզ անմայր:
Մայր,
Դեռ չասած բառն այդ անմար,
Մայր,
Լսում ես մեր կանչն անճար:
Մայր,
Միշտ հասնող որդուդ կանչին,
Մայր,
Իմաստուն ու թանկագին:
Երբ որ պետք է, քո խստությամբ,
Երբ որ պետք է, քո բարությամբ,
Ցույց ես տալիս մեզ ճիշտ ուղին,
Որ մեր ոտքը չառնի քարին:
Բայց միշտ չէ, որ լսում ենք քեզ,
Բայց միշտ չէ, որ լինում ենք հեզ,
Ուզում ենք, որ ինքներս մենք
Այս աշխարհում կողմնորոշվենք:
Բայց դու երբեք չես նեղանում,
Մեզ ներում ես ու հասկանում...
Շատ մեծեր են ձեզ մեծարել,
Անթիվ դարեր ձեզ նվիրել,
Մայրեր ներկա և ապագա
Ախր ինչպե՞ս ձեզ չսիրել:
Սերն այդ միշտ չէ արտահայտվում,
Բայց վառվում է այն մեր սրտում:
Եվ թեկուզ դարեր էլ անցնեն,
Անթիվ սերունդներ գան անցնեն,
Ձեր սերն է մեզ ջերմացնելու,
Հույսերը մեր ամրացնելու,
Գուրգուրելու, փայփայելու,
Նոր ուժ է մեզ պարգևելու...
Չեմ ուզում ձեզ աստվածացնել,
Որպես կուռքի ձեզ մեծարել:
Դուք միշտ պարզ ու միշտ հասարակ,
Տան օջախի անմար կրակ,
Եվ ընկեր եք մեզ, և Աստված,
Ամբողջությամբ սիրով լցված...
Մայր
Ինչպե՞ս ենք մենք կոչում նրան,
Ում կյանքով ենք մեր պարտական:
Ինչպե՞ս ենք մենք կանչում նրան,
Երբ անհույս ենք անօգնական:
Մայր,
Կանչում ենք որդիաբար,
Մայր,
Կանչում ենք թեկուզ անմայր:
Մայր,
Դեռ չասած բառն այդ անմար,
Մայր,
Լսում ես մեր կանչն անճար:
Մայր,
Միշտ հասնող որդուդ կանչին,
Մայր,
Իմաստուն ու թանկագին:
Երբ որ պետք է, քո խստությամբ,
Երբ որ պետք է, քո բարությամբ,
Ցույց ես տալիս մեզ ճիշտ ուղին,
Որ մեր ոտքը չառնի քարին:
Բայց միշտ չէ, որ լսում ենք քեզ,
Բայց միշտ չէ, որ լինում ենք հեզ,
Ուզում ենք, որ ինքներս մենք
Այս աշխարհում կողմնորոշվենք:
Բայց դու երբեք չես նեղանում,
Մեզ ներում ես ու հասկանում...
Շատ մեծեր են ձեզ մեծարել,
Անթիվ դարեր ձեզ նվիրել,
Մայրեր ներկա և ապագա
Ախր ինչպե՞ս ձեզ չսիրել:
Սերն այդ միշտ չէ արտահայտվում,
Բայց վառվում է այն մեր սրտում:
Եվ թեկուզ դարեր էլ անցնեն,
Անթիվ սերունդներ գան անցնեն,
Ձեր սերն է մեզ ջերմացնելու,
Հույսերը մեր ամրացնելու,
Գուրգուրելու, փայփայելու,
Նոր ուժ է մեզ պարգևելու...
Չեմ ուզում ձեզ աստվածացնել,
Որպես կուռքի ձեզ մեծարել:
Դուք միշտ պարզ ու միշտ հասարակ,
Տան օջախի անմար կրակ,
Եվ ընկեր եք մեզ, և Աստված,
Ամբողջությամբ սիրով լցված...