PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Դասականը մոռացվում է



Erevan
29.10.2007, 16:57
:badԸստ ձեզ դասական երաժշտության մոռացվելը ինչի հետ է կապված?
Դասականը ձեր լասած երաժշտության քանի տոկոսն է կազմում?
Եթե չեք լսում, ապա ինչն է պատճառը?

dvgray
29.10.2007, 17:15
Ըստ ձեզ դասական երաժշտության մոռացվելը ինչի հետ է կապված?

Ուղիղ համեմատական է Հայաստանում բարձրակարգ երաժիշտների համերգների իսպառ բացակայության հետ: Երևանում տեղի է ունեցել նույնիսկ "Հռոմի վիրտուոզների" համերգ: Կատարել են իմ ամենասիրած գործերից մեկը Բախի "Բրանդենբուրգյան կոնցերտնեևը": Իսկ հիմա :( :

Դասականը ձեր լասած երաժշտության քանի տոկոսն է կազմում?

Ամենահիմնական մասը :): Մանցածը՝ փոքրիկ մասը լցնում է /կլասիկ/ ռոկը:
Վերջերս սկսել եմ շատ լսել վոկալ /բաս, բարիտոն, ալտ :)/:
Սակայն հիմնականում "պտտվում" եմ ջութակի, և սիմֆոնիկ նվագախմբերի "շուրջը": Անվերջ կարող եմ լսեր Դավիթ Օյստրախի, Հերբերտ ֆոն Կարայանի և Տոսկանինիի կատարումերը:
:)

*e}|{uka*
29.10.2007, 17:29
Միգուցե հիմիկվա սերունդը ոչ հաճախակի է լսում դասական , բայց ինձ չի թվում , որ դասականը մոռացվում է , միշտ էլ կգտնվեն մարդիկ , որոնք այն կգնահատեն ու կսերմանեն այն իրենց սերունդներին :Շատերը փորձում են նաև դասականը համադրել ժամանակակից երաժշտության հետ ու շատ քչերի մոտ է դա հաջողվում : Օրինակ ես լսել եմ ֆրանսիական ռեպ դասականնների հետ ( Բախի հետ , ... ) համադրած ու ինձ շատ է դուր եկել :P

Erevan
29.10.2007, 17:30
Ըստ քեզ ինչ տարբերություններ կան դասական երաժշտություն լսող և չլսող մարդկանց միջև?

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Միգուցե հիմիկվա սերունդը ոչ հաճախակի է լսում դասական , բայց ինձ չի թվում , որ դասականը մոռացվում է , միշտ էլ կգտնվեն մարդիկ , որոնք այն կգնահատեն ու կսերմանեն այն իրենց սերունդներին :Շատերը փորձում են նաև դասականը համադրել ժամանակակից երաժշտության հետ ու շատ քչերի մոտ է դա հաջողվում : Օրինակ ես լսել եմ ֆրանսիական ռեպ դասականնների հետ ( Բախի հետ , ... ) համադրած ու ինձ շատ է դուր եկել :P

Իմ կարծիքով այդպիսի համադրությունները անել չի կարելի, քանի որ դրանք փոխում են երաժշտության ողջ իմաստը

Ավելացվել է 3 րոպե անց

Ուղիղ համեմատական է Հայաստանում բարձրակարգ երաժիշտների համերգների իսպառ բացակայության հետ: Երևանում տեղի է ունեցել նույնիսկ "Հռոմի վիրտուոզների" համերգ: Կատարել են իմ ամենասիրած գործերից մեկը Բախի "Բրանդենբուրգյան կոնցերտնեևը": Իսկ հիմա :( :

Ամենահիմնական մասը :): Մանցածը՝ փոքրիկ մասը լցնում է /կլասիկ/ ռոկը:
Վերջերս սկսել եմ շատ լսել վոկալ /բաս, բարիտոն, ալտ :)/:
Սակայն հիմնականում "պտտվում" եմ ջութակի, և սիմֆոնիկ նվագախմբերի "շուրջը": Անվերջ կարող եմ լսեր Դավիթ Օյստրախի, Հերբերտ ֆոն Կարայանի և Տոսկանինիի կատարումերը:
:)

Ըստ քեզ ինչ տարբերություններ կան դասական երաժշտություն լսող և չլսող մարդկանց միջև?

*e}|{uka*
29.10.2007, 17:39
Ինձ թվում է սերը դեպի դասականը գալիս է դեռևս մանկուց :baby : Եթե երեխան մանկուց լսել է միայն պոպ ,էստրադա ,դժվար թե կարողանա հետագայում լսել դասական առավել ևս գնահատել :Տարբերությունը երևի նրանում է , որ դասական գնահատողները կյանքը ավելի խորին են հասկանում և այլ կերպ են այն ընկալում : Եվ դա ապացուցված փաստ է , որ մանկուց Մոցարտի , Բախի , Բեթխովենի տակ մեծացած երեխաները ավելի խելացի են : ;)

dvgray
29.10.2007, 17:52
Ըստ քեզ ինչ տարբերություններ կան դասական երաժշտություն լսող և չլսող մարդկանց միջև?
:o
Երաժշտության տեսականիի ընտրությունը ավելի շուտ ինքն է հետևանք, քան թե աղբյուր է մարդկային ապրելակերպի, կյանքի, կենցաղի:
Դասականը արվեստի բոլոր ճյուղերում էլ ըստ իս հղկված ալմաստն է, ադամանդը:
Դժվար է առանց որոշակի կրթության, պատրաստվածության, մուտք գործել ադամանդների աշխարհ:
Եվ չպատրաստված մարդը նախընտրում է էժանագին, բայց փայլի ու կատարելության իմիտացին - տարբեր "բիժուներ":
… կա այդ հնարավորությունը, իսկ մարդը չի ուզում հաղորդակցվել, գոնե մի ակնթարթ մաս կազմել հավերժին ու կատարյալին: Ընտրությունը անհատինն է:
:)

Philosopher
29.10.2007, 17:57
Դասական երաժշտությունը չի կարող մոռացվել, այն կարող է երբեմն չհիշվել:

Erevan
29.10.2007, 18:09
:o
Երաժշտության տեսականիի ընտրությունը ավելի շուտ ինքն է հետևանք, քան թե աղբյուր է մարդկային ապրելակերպի, կյանքի, կենցաղի:
Դասականը արվեստի բոլոր ճյուղերում էլ ըստ իս հղկված ալմաստն է, ադամանդը:
Դժվար է առանց որոշակի կրթության, պատրաստվածության, մուտք գործել ադամանդների աշխարհ:
Եվ չպատրաստված մարդը նախընտրում է էժանագին, բայց փայլի ու կատարելության իմիտացին - տարբեր "բիժուներ":
… կա այդ հնարավորությունը, իսկ մարդը չի ուզում հաղորդակցվել, գոնե մի ակնթարթ մաս կազմել հավերժին ու կատարյալին: Ընտրությունը անհատինն է:
:)

Իսկ երաժշտությունը կարող է փոխել մարդուն դեպի լավը և վատը?
Որ դեպքում այդ փոփոխությունները կարող են լինել դեպի վատ?

Ավելացվել է 33 վայրկյան անց

Ինձ թվում է սերը դեպի դասականը գալիս է դեռևս մանկուց :baby : Եթե երեխան մանկուց լսել է միայն պոպ ,էստրադա ,դժվար թե կարողանա հետագայում լսել դասական առավել ևս գնահատել :Տարբերությունը երևի նրանում է , որ դասական գնահատողները կյանքը ավելի խորին են հասկանում և այլ կերպ են այն ընկալում : Եվ դա ապացուցված փաստ է , որ մանկուց Մոցարտի , Բախի , Բեթխովենի տակ մեծացած երեխաները ավելի խելացի են : ;)

Իսկ երաժշտությունը կարող է փոխել մարդուն դեպի լավը և վատը?
Որ դեպքում այդ փոփոխությունները կարող են լինել դեպի վատ?

Apsara
29.10.2007, 18:18
Նախ և առաջ դասական երաժշտությունը չեն լսում, այնզգում են բոլոր զգայարաններով, դրանից ստանում են դրական ինֆորմացիա, ինձ համար այն նման է մեդիտացիայի, ես 20 րոպեից ավել չեմ կարող լինել մեդիտացիայի մեջ, ես 1 ժամից ավել չեմ կարող ընդունել դասական երաժշտության տված ինֆորմացիան, ես հագենում եմ և հանգստանում:
Ի դեպ այն չի մոռացվում և երբեք էլ չի մոռացվի

Script
29.10.2007, 18:18
Դասականը երբեք չի մոռացվի , միշտ կունենա իր լսարանը, թեկուզ և փոքր:

dvgray
29.10.2007, 18:28
Իսկ երաժշտությունը կարող է փոխել մարդուն դեպի լավը և վատը?
Որ դեպքում այդ փոփոխությունները կարող են լինել դեպի վատ?

Դեպի լավը կարող է փոխել այն առումով, որ կարող է լայնացնել կաղապարները, շրջապատող տիրույթները, ընթուպ մինչև լիակատար ազատություն :):
Պատկերացնենք մի այսպիսի իրավիճակ: Փակ տիրույթը, որտեղ գտնվում է անձը, լայնանում է, ընդարձակվում: Կլասիկան /Մոցարտը :)/ ըբդունակ է ընդարձակել աշխարհը մինչև անհուն: Նորից եմ ասում, որ ընտրությունը մարդունն է, օգտվե՞լ այդ հնարավորությունից, թե մնալ այնտեղ, որտեղ որ է:
Դեպի վատը փոխել շատ դժվար է: Չի կարող նեղ կարված շորը, կոշիկը մի օր դառնալ սովորական ու էլ չնեղել: Զոռով հագցրած այդպիսի կոշիկից օր առաջ փորձում ես ազատվել: Եթե ձեռքտ ճար լինի, անգամ առանց կոշիկ ման կգաս :):

Erevan
29.10.2007, 18:49
Դասականը երբեք չի մոռացվի , միշտ կունենա իր լսարանը, թեկուզ և փոքր:

Ըստ քեզ երիտասարդներիս քանի տոկոսն է լսում դասական և հետագա սերնդի ներկայացուցիչների քանի տոկոսը կլսի?
Այդ թիվը կնվազի թե կաճի?
Բացի դրանից Apsaran ճիշտ է ասում դասականը զգում են ոչ թե լսում, իսկ այսոր այն լսում են կամ զութ ձևվականորեն կամ ռեմիքս արած, միայն քիչ տոկոսն է հասկանալով լսում: Ես ինքս չէմ հասկանում դասականը, բայց լսում եմ այն պատճառով, որ լսելիս մտածում եմ թե ինչ է այն արտահայտում, որը հասկանալը բավականին բարդ է:

Script
29.10.2007, 18:59
Ըստ քեզ երիտասարդներիս քանի տոկոսն է լսում դասական և հետագա սերնդի ներկայացուցիչների քանի տոկոսը կլսի?
Այդ թիվը կնվազի թե կաճի?
Բացի դրանից Apsaran ճիշտ է ասում դասականը զգում են ոչ թե լսում, իսկ այսոր այն լսում են կամ զութ ձևվականորեն կամ ռեմիքս արած, միայն քիչ տոկոսն է հասկանալով լսում: Ես ինքս չէմ հասկանում դասականը, բայց լսում եմ այն պատճառով, որ լսելիս մտածում եմ թե ինչ է այն արտահայտում, որը հասկանալը բավականին բարդ է:

Ցավոք կարծում եմ գնալով տոկոսը կնվազի::(Շատ կուզեի որ հակառակը լիներ:
Գիտես իմ կարծիքով "զգալ"," լսել" տարբերությունը շատ մեծ չի ,վերջիվերջո զգում ենք լսելով:

Ra$Ta
29.10.2007, 19:48
Իմ կարծիքով այդպիսի համադրությունները անել չի կարելի, քանի որ դրանք փոխում են երաժշտության ողջ իմաստը
Իսկ իմ կարծիքով ոչ թե չի կարելի այլ պետքե որոշակիի թարմացումներ մցնել հնի մեջ , իհարկե կլասիկան մնումա կլասիկա , բայց էդ նույննա ոնց որ ասենք 1949 թվի մեքենայից լավը չկա և նորությունները բանի պետք չեն , օրինակ եթե մեկին դուր է այդ ռիմեյկը ուրեմն արժեր այն ստեղծել !!!

Ra$Ta
29.10.2007, 20:16
Իսկ երաժշտությունը կարող է փոխել մարդուն դեպի լավը և վատը?
Որ դեպքում այդ փոփոխությունները կարող են լինել դեպի վատ?
Իհարկե երաժշտությունը փոխում է մարդուն , կա երաժշտություն որը լսելուց հետո տրամադրությունը բարձրանումա ու ուզումես լավ բան անել , իսկ կա երաժշտություն որը լսելուց հետո օրինակ ագռեսիվանումես նեռվերտ խանգարվումեն ու ուզումես մեկին մեկին տաս սատկցնես կամ էդ ձևի մի բան :
Գիտնականները սենց մի փորձեն դրել
Սենյակում միացրելեն Բախի երաժշտությունը , ու այդ սենյակում դրելեն մի բաժակ ջուր , որոշ ժամանակ հետո այդ ջրի մի կաթիլ սառեցրելեն կրեոգեն սառնարանում , և հետո մանրադիտակի տակ ուսումնասիրելեն ջրի կրիստալները , ստացվել է շատ սիրուն ձյան փաթիլի նման պատկեր , հետո նույնը արելեն հարդ ռոքի տակ , և պատկերը ստացվել է քաոսային պատկեր :

Ուլուանա
29.10.2007, 21:00
:bad Ըստ ձեզ դասական երաժշտության մոռացվելը ինչի հետ է կապված?
Դասականը ձեր լասած երաժշտության քանի տոկոսն է կազմում?
Եթե չեք լսում, ապա ինչն է պատճառը?
Չեմ համարում, թե դասական երաժշտությունը մոռացվել է: Ճիշտ է, համոզված եմ, որ դասական երաժշտություն լսողները մարդկանց քիչ տոկոսն են կազմում, բայց նաև համոզված եմ, որ նախկինում էլ է այդպես եղել: Իսկ մոռացված լինելու տպավորությունը, կարծում եմ, գալիս է նրանից, որ դասական երաժշտությունը մարդիկ սովորաբար լսում են առանց դրա մասին աղաղակելու, պարզապես լուռ, իրենք իրենց համար իրենց տանը նստած լսում են ու կարիք չեն զգում բարձրաձայնելու, թե տեսե՜ք, ես դասական երաժշտություն եմ լսում: Ուղղակի, ըստ իս, դասական երաժշտությունն այնքան բացարձակ, ինքնաբավ ու կայուն արժեք է, որ առանձնապես քննարկման կարիք էլ չունի: Այն սովորաբար գնահատվում է լռելյայն: :)

Գիտնականները սենց մի փորձեն դրել
Սենյակում միացրելեն Բախի երաժշտությունը , ու այդ սենյակում դրելեն մի բաժակ ջուր , որոշ ժամանակ հետո այդ ջրի մի կաթիլ սառեցրելեն կրեոգեն սառնարանում , և հետո մանրադիտակի տակ ուսումնասիրելեն ջրի կրիստալները , ստացվել է շատ սիրուն ձյան փաթիլի նման պատկեր , հետո նույնը արելեն հարդ ռոքի տակ, և պատկերը ստացվել է քաոսային պատկեր :
Հետաքրքիր կլիներ տեսնել նաև ռեպից հետո ստացված պատկերը: :P

Ra$Ta
29.10.2007, 22:00
Հետաքրքիր կլիներ տեսնել նաև ռեպից հետո ստացված պատկերը: :P

Ինձել շատ հետաքրքիր կլիներ , բայց չկար նկարը , իմ կարծիքով ինչ ռոքնա նույննել ռեպը կլինի

Erevan
30.10.2007, 15:03
Իհարկե երաժշտությունը փոխում է մարդուն , կա երաժշտություն որը լսելուց հետո տրամադրությունը բարձրանումա ու ուզումես լավ բան անել , իսկ կա երաժշտություն որը լսելուց հետո օրինակ ագռեսիվանումես նեռվերտ խանգարվումեն ու ուզումես մեկին մեկին տաս սատկցնես կամ էդ ձևի մի բան :
Գիտնականները սենց մի փորձեն դրել
Սենյակում միացրելեն Բախի երաժշտությունը , ու այդ սենյակում դրելեն մի բաժակ ջուր , որոշ ժամանակ հետո այդ ջրի մի կաթիլ սառեցրելեն կրեոգեն սառնարանում , և հետո մանրադիտակի տակ ուսումնասիրելեն ջրի կրիստալները , ստացվել է շատ սիրուն ձյան փաթիլի նման պատկեր , հետո նույնը արելեն հարդ ռոքի տակ , և պատկերը ստացվել է քաոսային պատկեր :

Ես այդ փորձի մասին տեղյակ եմ:

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Իսկ իմ կարծիքով ոչ թե չի կարելի այլ պետքե որոշակիի թարմացումներ մցնել հնի մեջ , իհարկե կլասիկան մնումա կլասիկա , բայց էդ նույննա ոնց որ ասենք 1949 թվի մեքենայից լավը չկա և նորությունները բանի պետք չեն , օրինակ եթե մեկին դուր է այդ ռիմեյկը ուրեմն արժեր այն ստեղծել !!!

Երաժշտությունթը և մեքենան նույն բանը չեն:

Ra$Ta
30.10.2007, 18:53
Ես այդ փորձի մասին տեղյակ եմ:


Ես չեմ կարող բառերով արտահայտել այն ուրախությունը որը դու պարգևեցիր մեզ:D:D:D




Երաժշտությունթը և մեքենան նույն բանը չեն:
Լավ իսկ ինչ տարբերություն մեքենայի ու երաժշտության մեջ

Աբելյան
30.10.2007, 20:01
Հայաստանում մոռացվել ա, որովհետև մարդիկ շատ են սիրում մոդայի հետևից ընկնել: Դասականը շատերի համար համարվում ա "մոդայից դուրս": Արտասահմանում չեմ կարծում մոռացվել ա:

Մանոն
31.10.2007, 16:13
Լավ իսկ ինչ տարբերություն մեքենայի ու երաժշտության մեջ
Երաժշտությունը՝ դա հոգևոր սնունդ է, մեքենան՝ ինչպես կար «средство передвижения», եդպիսին էլ մնում է;)
Դասական երաժշտությունն ինձ համար միշտ առաջին տեղում է եղել՝ անկախ մոդայից: Դա մարդու ներքնաշխարհի ընտրությունն է, այսպես ասած՝ ներքին ճաշակը: Չեմ կարծում, թե այն մոռացվում է, լսողը՝ լսում է: Դասական երաժշտության մեջ էլ կան ժանրեր, որոնցից էլի ընտրություն եմ անում, օրինակ ժամերով կարող եմ Բեթովեն լսել, բայց Բեռլիոզի ակկորդներից նյարդայնանում եմ: P Դասական գործերի թարմացումները ճիշտն ասած չեմ ընդունում, դրանք փոխում են երաժշտությունից ստացած զգացողությունները:

Erevan
31.10.2007, 18:32
Ես չեմ կարող բառերով արտահայտել այն ուրախությունը որը դու պարգևեցիր մեզ:D:D:D


Լավ իսկ ինչ տարբերություն մեքենայի ու երաժշտության մեջ

ֆիզիկորեն մեքենան ժեշտի կտոր է,առարկա,իսկ երաժշտությունը ձայն (մեխանիկական ալիք) :)
իսկ ոչ ֆիզիկորեն Manaon_ը ասել է:

Tigran Adunts
31.10.2007, 19:42
Չէ դասականը չի մոռացվում: Դասականի իմաստը հենց էնա, որ այն ժամանակի ընտացքում չի մոռացվում: Ուրիշ բանա, որ դասական երաժշտություն լսողների թիվը պակասում ա, բայց մեկա նրանց թիվը քիչ չէ ;)

Ra$Ta
31.10.2007, 19:54
Երաժշտությունը՝ դա հոգևոր սնունդ է, մեքենան՝ ինչպես կար «средство передвижения», եդպիսին էլ մնում է;)
Դասական երաժշտությունն ինձ համար միշտ առաջին տեղում է եղել՝ անկախ մոդայից: Դա մարդու ներքնաշխարհի ընտրությունն է, այսպես ասած՝ ներքին ճաշակը: Չեմ կարծում, թե այն մոռացվում է, լսողը՝ լսում է: Դասական երաժշտության մեջ էլ կան ժանրեր, որոնցից էլի ընտրություն եմ անում, օրինակ ժամերով կարող եմ Բեթովեն լսել, բայց Բեռլիոզի ակկորդներից նյարդայնանում եմ: P Դասական գործերի թարմացումները ճիշտն ասած չեմ ընդունում, դրանք փոխում են երաժշտությունից ստացած զգացողությունները:
Մեքենան նմանա կոմպի , կոմպը դա մաթեմատիկայա , իսկ մաթեմատիկան=երաժշտություն :):):)

Philosopher
31.10.2007, 21:08
Մոդերատորական: Մի շեղվեք թեմայից և թեման երկխոսության մի վերածեք, որպեսզի որևէ մեկը, որը ձեր խոսակցությունից տեղյակ չէ, մտնի թեմա և տեսնի թեմայի մասին կարծիքներ և ոչ թե թեմայից դուրս հարց ու պատասխաններ: Առավել ուշադիր եղեք. թեմայից դուրս և թեման քննարկման հունից շեղող գրառումները ջնջվելու են:

salatik
03.02.2008, 00:05
Հենց հիմա ինտերնետում ման եմ գալիս
Արամ Խաչատրյանի - "Դիմակահանդես"-ից վալսը
Տարվա եղանակները
Չայկովսկու - Շելկունչիկից - ծաղիկների վալսը
Բոլերո - կոնկրետ չեմ կարա ասեմ ում կատարմամբ
Լոնդոնի սիմֆոնիկ օրկեստրի կատարումներից - ցանկալիա Մայքլ Ջեկսոնի հետ ձայնագրված մի քանի հզոր գործեր:

Իսկ դուք չգիտես ինչի որոշել եք, որ Դասակական երաժշտությունը մոռացվումա հա?

եթե կարող եք ինձ օգնեք էս կատարումները գտնեմ
նախօրոք շնորհակալ եմ

Դասական երաժշտությունն երբեք չի մեռնի, ուղղակի այն լսելու համար պետքա գնալ Արամ Խաչատրյանի անվան պետական համերգասրահ;)

Արմէն
03.02.2008, 02:56
փորձիր http://www.classicalarchives.com/primer.html էջում: Արամ Խաչատրյանի մի քանի ստեղծագործություններ այստեղ են. http://www.classicalarchives.com/main/k.html#KHACHATURIAN

Երևի Մորիս Ռավելի Բոլերոն ես փնտրում: Նույն էջում Ռավելից էլ ահագին ստեղծագործություններ կան, միակ թերությունը այն է, որ հիմնականում ամեն ինչ MIDI ֆորմատով է դրված:


Լոնդոնի սիմֆոնիկ օրկեստրի կատարումներից - ցանկալիա Մայքլ Ջեկսոնի հետ ձայնագրված մի քանի հզոր գործեր:
Ինչքան փորձեցի պատկերացնել Լոնդոնի սիմֆոնիկ նվագախումբը, Մայքլ Զեքսոնին և հզոր գործերը համատեղ ինչ-որ միջավայրում, չկարողացա պատկերացնել, թե նույնիսկ տեսականորեն ինչքան է հավանական Մ. Զեքսոնին <<տեղավորել>> Լոնդոնի սիմֆոնիկ նվագախմբում, և ստանալ <<հզոր գործ>>: Հուսով եմ կատակում էիր:

Իսկ ինչ վերաբերվում է համեմատություններին, ավելի ճիշտ կլինի դասական երաժշտությունը համեմատել ոչ թե 1949 թվականի մեքենայի հետ, այլ, օրինակ, 1949 թվականի կոնյակի հետ: Որը ժամանակի ընթացքում ինչքան հնանում է, այնքան ավելի է արժևորվում: Իսկ ժամանակակից ինչ-որ ռեմիքսները շատ նման են այդ ընտիր կոնյակին մատուցելուց առաջ ջուր խառնելուն (ու շատ հաճախ այդ ջուրը ոչ թե խմելու ջուր է լինում, այլ ծովի աղաջուր):

Դասական երաժշտությունը, ինչպես նաև հին կոնյակը պետք է ընդունել առանց խառնուրդների, և համապատասխան միջավայրում ու տրամադրությամբ: Դասականը միշտ ունի կայուն և հավատարիմ ունկընդիրների բանակ:

salatik
03.02.2008, 22:08
Շնորհակալ եմ Արմեն ջան , ես կփորձեմ օգտվել քո գրած կայքերից:
Իսկ Լոնդոնի սինֆոնիկի ու Ջեքսոնի համագործակցության արդյունքը հոյակապ մի բանա, խորհուրդ կտամ անպայման գտնես ու լսես:
london symphonic orchestra plays michael jackson - billie jean

Ես երեկոյան քաշել եմ ինետից էս կատարումը, չես պատկերացնի թե ինչ հաճելի բանա ստացվել (կայքը չեմ հիշում, կարծեմ zaycev.net-ում եմ գտել):

Sunny Stream
03.02.2008, 23:39
Շատ ցավում եմ, որ չեմ կարողանում բավական ժամանակ հատկացնել Դասականին... մեր դասախոսներից մեկը նախորդ տարվա ընթացքում մեզ մի քանի անգամ Բախ ու այլ հեղինակների ստեղծագործություններ բերեց լսելու ու դա մի փոքր խթան եղավ ինձ համար... Շատ եմ ամաչում, որ հաճախ շատ հայտնի ստեղծագործություններ չեմ ճանաչում :(

Նախորդ կիրակի օրը վերջապես ուղեկից գտա (մի ցնդած արվեստագետ), ում հետ գնացի Կամերային երաժշտության տուն` երգեհոն լսելու... Էնքա~ն էի լսել այդ "համերգների" մասին, միշտ ուզում էի գնալ, բայց առաջին անգամը ցանկանում էի տեղին ծանոթ մեկի հետ այցելել... Վայ, ի~նչ հաճելի էր լսել այդ հրաշքը... Կատարողն էլ մի երիտասարդ տղա էր, ով նաև իր գործերը նվագեց, որոնք ինձ շատ դուր եկան... Մի տեսակ ժամանակակից շունչ կար մեջը (երբեք չէի պատկերացնի ժամանակակից շնչով երաժշտություն երգեհոնով...)... Բայց աբսուրդն էն էր, որ ունկնդիրները 15-20 հոգի էին... Ախր շատ վատ է! Մարդիկ անվճար մատուցում են էդ հրաշքն, իսկ մենք չենք ընդունում... Որոշեցի, որ հաջորդ անգամ էլ անպայման կայցելեմ, բայց այսօր չէի կարող...
Ժողովուրդ, կգա՞ք հաճախակի այցելենք երգեհոնի համերգների Կամերային երաժշտության տանը!!!

Shadowman
12.08.2008, 17:20
Այո, ցավոք պետք ա արձանագրել, որ դասական երաժշտությունն այսօր այնքան էլ պոպուլյար չէ, մանավանդ երիտասարդների շրջանում: Ո՞րն է դրա պատճառը` դժվար ա ասել, որովհետև խնդիրը պոլիֆակտորիալ ա, մի բառով չես ձևակերպի... Կարծում եմ, դասական երաժշտությունը հնարավոր չէ չսիրել, բայց նաև համաձայն եմ, որ շատ բան կախված ա նրանից, թե երեխան ինչ միջավայրում ա մեծացել: Ցավալի ա, որ շատերը կարծում են, թե Մեցարտը դա կոնֆետ ա, Բեթհովենը` շուն, իսկ Արամ Խաչատրյանը` Օպերայի մոտի արձանը...

Kuk
12.08.2008, 18:38
Դասականը մոռացվում է
Ավելի շուտ հասարակության ճաշակն ա ընկնում, քան դասականն ա մոռացվում:

Մեղապարտ
16.08.2008, 22:55
Խորը թյուրիմացություն է դասական երաժտությունը չի մոռացվում ,դա հնարավոր չէ աշխարհը կանգուն է միայն դասական գաղափարախոսուպյան շրջանակներում :
Հարկավոր է նշել որ փոխվում են դասական երևույթի նկատմաբ մոտեցումները :
Շատ հաճախ դասականի տակ մենք մեխանիկորեն հասկանում ենք արվեստի նեղ և եվրոպական համակարգը որ հնարավորություն չի տալիս ճիշտ ընկալելու արվեսը և մշակույթը որպես դասական երևույթ: Մենք պետք է ճիշտ ընկալենք այն ,եվրոպական դասակն արվեստը ամենա համամարդկայինն է և ամենա ընկալելին է և ամենա հումա նիստականն է:
Դասականի ընկալման փոփոխությունները բնականաբար իր հետ բերում են լրացուցիչ
ընկալողական բարդույթներ օրինակ Լեդ Զեփելին և Վագներ դասականներին տարբեր սերունդներ տարբեր ձևով են ընկալում:Նկարչության մեջ Կարավաջո ,Վան գոգ, Արշիլ Գորկի, Քլե: Սրանք բոլորը դասական են սակայն ընկալման խնդիրը արդեն հնարա վորություն չի տալիս նրանց բոլորին ընդունել որպես դասականներ շարքային սպառողի կողմից:
Գրականության մեջ Նարեկացի և Չիլոյան ,Կավկա նույնը ընկալման խնդիրը կա:

Մարկիզ
16.08.2008, 22:59
Քլեն ով ա,՞ Վանական…
Նկարիչ ա՞…

Մեղապարտ
16.08.2008, 23:05
Քլեն ով ա,՞ Վանական…
Նկարիչ ա՞…

Դե որ գիտես ինչու՞ ես հարցնում:B

Morpheus_NS
16.08.2008, 23:26
Ավելի շուտ հասարակության ճաշակն ա ընկնում, քան դասականն ա մոռացվում:

Չի կարելի ասել, որ եթե դասկան չեն լսում, ապա հասարակության ճաշակը ընկնում ա: Ամեն ինչի արժեքավորողը մարդն է եւ եթե ներկայիս հասարակությունը նախընտրում է օրինակ պոպ ոճը դա չի նշանակում, թե նրա ճաշակն իջել կամ բարձրացել է: Եվ վերջապես ով է որոշում, թե ինչն է լավ, կամ ինչն է վատ:
Ինչ վերաբերում է դասական ոճին, ապա ժամանակի առով ամենակայուններից է եւ մշտապես հասարակության որեւէ մասի սերն է վայելել: Իսկ եթե մի օր դադարի գոյություն ունենալուց, ինչի վրա ես խիստ կասկածում եմ, ապա պետք է ընդունել, որ այն իրեն սպառել է եւ նոր արժեքներ փնտրել. դրանում ոչ մի կատաստրոֆիկ բան չկա:

Հ.Գ. Գիտեմ, որ շատերը համամիտ չեն ինձ հետ, բայց եւ այնպես....

Մարկիզ
16.08.2008, 23:28
Դե որ գիտես ինչու՞ ես հարցնում:B
Չգիտեի, վայ…
Հայ ա՞:B
Ազնւվ խոսք, չգիտեմ…:B

Kuk
16.08.2008, 23:35
Չի կարելի ասել, որ եթե դասկան չեն լսում, ապա հասարակության ճաշակը ընկնում ա: Ամեն ինչի արժեքավորողը մարդն է եւ եթե ներկայիս հասարակությունը նախընտրում է օրինակ պոպ ոճը դա չի նշանակում, թե նրա ճաշակն իջել կամ բարձրացել է: Եվ վերջապես ով է որոշում, թե ինչն է լավ, կամ ինչն է վատ:
Ինչ վերաբերում է դասական ոճին, ապա ժամանակի առով ամենակայուններից է եւ մշտապես հասարակության որեւէ մասի սերն է վայելել: Իսկ եթե մի օր դադարի գոյություն ունենալուց, ինչի վրա ես խիստ կասկածում եմ, ապա պետք է ընդունել, որ այն իրեն սպառել է եւ նոր արժեքներ փնտրել. դրանում ոչ մի կատաստրոֆիկ բան չկա:

Հ.Գ. Գիտեմ, որ շատերը համամիտ չեն ինձ հետ, բայց եւ այնպես....

Ապեր, սա խիստ անձնական կարծիք ա, ու բավականին վիճելի հարց:
Եթե դու կարծում ես, որ օրինակ` դասականից Արմենչիկի ու Անդրեի անցնելով մարդու ճաշակը բարձրանում է, ես այդպես չեմ կարծում, ավելին` կարծում եմ, որ այդ դեպքում ճաշակն անկում է կատարում: Էս հարցին մանրամասն անդրադառնալու համար, խնդրեմ` կոնկրետացրու, թե ո՞րն ես համարում դասական, այդ դեպքում միայն հնարավոր կլինի բանավիճել: Բեր դասականի մի քանի օրինակներ:

Morpheus_NS
16.08.2008, 23:44
Ապեր, սա խիստ անձնական կարծիք ա, ու բավականին վիճելի հարց:
Եթե դու կարծում ես, որ օրինակ` դասականից Արմենչիկի ու Անդրեի անցնելով մարդու ճաշակը բարձրանում է, ես այդպես չեմ կարծում, ավելին` կարծում եմ, որ այդ դեպքում ճաշակն անկում է կատարում: Էս հարցին մանրամասն անդրադառնալու համար, խնդրեմ` կոնկրետացրու, թե ո՞րն ես համարում դասական, այդ դեպքում միայն հնարավոր կլինի բանավիճել: Բեր դասականի մի քանի օրինակներ:

Դե ասենք Ռախմանինովա, Մոցարտը, Շուբերտը եւ այլն...
Ես Արմենչիկ, Անդրե, Թաթուլ չեմ լսում եւ ընդհարապես հայկական շատ քիչ եմ լսում, բայց լսողներին չի կարելի ասել, թե դա վատ է...
Ի՞նչ չափանիշներով ես դու երաժշտությունը գնահատում:

Kuk
16.08.2008, 23:49
Դե ասենք Ռախմանինովա, Մոցարտը, Շուբերտը եւ այլն...
Ես Արմենչիկ, Անդրե, Թաթուլ չեմ լսում եւ ընդհարապես հայկական շատ քիչ եմ լսում, բայց լսողներին չի կարելի ասել, թե դա վատ է...
Ի՞նչ չափանիշներով ես դու երաժշտությունը գնահատում:

Մոտավորապես այսպես կարելի է դիտել հարցին` իմ կարծիքով իհարկե. գերմանացին չի լսում Թաթուլ ու Արամե, բայց հայը լսում է Բախ ու Բեթհովեն: Ի՞նչ ես կարծում, դա ինչի՞ց է: Բախ և Բեթհովեն լսում է աշխարհը, Արամ Խաչատրյան լսում է աշխարհը, բայ ոչ երբեք` Շուշան Պետրոսյան կամ Նունե Եսայան: իսկ այսօր, եթե ուշադրություն դարձնես, ավելի շատ վաճառվում և շրջանառվում են հենց այսպիսի ճղճիմույթունները, իսկ Բեթհովենի և Արամ Խաչատրյանի գլուխգործոցների վրա փոշի է նստում:

Morpheus_NS
16.08.2008, 23:57
Տե՛ս, դու գնահատում ես նրանով, թե ինչ է աշխարհը լսում: Ես էլ հենց դա եմ ասում. լսում են, ուրեմն լավն ա, եթե փոշի է նստում, ուրեմն իրեն սպառել է: Արվեստի գործերը ստեղծվում են մարդկանց համար, նրանց գեղագիտական հաճույք պատճառելու համար: Եթե ամբողջ աշխարհը ռաբիզ դառնա, ու ռաբիզ երգեր սկսի լսել, ուրեմն դա են մարդիկ գնահատում, արժեվորում:
Դու այդպես էլ չպատասխանեցիր, թե ինչ չափանիշներով ես գնահատում...

Արամ
16.08.2008, 23:58
Դասական երաժշտությունը երբեք չի վերանա, կամ մոռացվի, Անդրեն կամ չգիտեմ մյուս երգիչները ով են՞, նրանք կմեռնեն կգնան, ու իրանց երգերը էլ ոչ մեկ չեն լսի, իսկ կարաք ասեք քանի տարիա անցել բայց Մոցարտ էլի լսում են

Kuk
17.08.2008, 00:06
Տե՛ս, դու գնահատում ես նրանով, թե ինչ է աշխարհը լսում: Ես էլ հենց դա եմ ասում. լսում են, ուրեմն լավն ա, եթե փոշի է նստում, ուրեմն իրեն սպառել է: Արվեստի գործերը ստեղծվում են մարդկանց համար, նրանց գեղագիտական հաճույք պատճառելու համար: Եթե ամբողջ աշխարհը ռաբիզ դառնա, ու ռաբիզ երգեր սկսի լսել, ուրեմն դա են մարդիկ գնահատում, արժեվորում:
Դու այդպես էլ չպատասխանեցիր, թե ինչ չափանիշներով ես գնահատում...

Ապեր, բա հիմա ինչի՞ն ես պատասխանում, որ ես չեմ պատասխանել: Ասում եմ պարզ, մատչելի, հեյերեն լեզվով, չափում եմ հասարակության ճաշակով, և այդ ճաշակը ենթադրում է, որ Շուշան Պետրոսյանն ու Անդրեն երբեք չեն կարող հասնել Մոցարտին: Երբ ասեցի` փոշի է դնում, խոսքս հայ հասարակությանն էր վերաբերում, արտերկրի մասին այնքան տեղեկացված չեմ, որ կարողանամ բանավիճել այդ մասին: Էլի մի բան. ուշադրություն դարձրու, դե մոտավորապես, թե Բեթհովենի գործերից քանիսն են աշխարհին հայտնի և քանի տարի է, որ հայտնի են, ու փորձիր պատկերացնել, թե դեռ քանի տարի կլինեն դրանք և կհամարվեն գլուխգործոցներ, և այս ամենի հետ փործիր համեմատել ռաբիսը, եթե գտնես համեմատության եզրեր, կիսվիր, տեսնենք որո՞նք են այդ եզրերը: Ունենք Հարութ Փամբուկչյան, Ռուբեն Հախվերդյան, Էլվինա Մակարյան, ովքեր ունեն հրաշալի գործեր, որոնք կարելի է և արժանի է աշխարհին ներկայացվելու, բայց ոչ երբեք` սպիտակցի Հայկո ու կիլկի.. թո՛ւ` Շպռոտ:

Morpheus_NS
17.08.2008, 00:22
Ապեր, բա հիմա ինչի՞ն ես պատասխանում, որ ես չեմ պատասխանել: Ասում եմ պարզ, մատչելի, հեյերեն լեզվով, չափում եմ հասարակության ճաշակով, և այդ ճաշակը ենթադրում է, որ Շուշան Պետրոսյանն ու Անդրեն երբեք չեն կարող հասնել Մոցարտին: Երբ ասեցի` փոշի է դնում, խոսքս հայ հասարակությանն էր վերաբերում, արտերկրի մասին այնքան տեղեկացված չեմ, որ կարողանամ բանավիճել այդ մասին: Էլի մի բան. ուշադրություն դարձրու, դե մոտավորապես, թե Բեթհովենի գործերից քանիսն են աշխարհին հայտնի և քանի տարի է, որ հայտնի են, ու փորձիր պատկերացնել, թե դեռ քանի տարի կլինեն դրանք և կհամարվեն գլուխգործոցներ, և այս ամենի հետ փործիր համեմատել ռաբիսը, եթե գտնես համեմատության եզրեր, կիսվիր, տեսնենք որո՞նք են այդ եզրերը: Ունենք Հարութ Փամբուկչյան, Ռուբեն Հախվերդյան, Էլվինա Մակարյան, ովքեր ունեն հրաշալի գործեր, որոնք կարելի է և արժանի է աշխարհին ներկայացվելու, բայց ոչ երբեք` սպիտակցի Հայկո ու կիլկի.. թո՛ւ` Շպռոտ:

Բեր մի քիչ վերլուծենք քո ասածը. գնահատում ես հասարակության ճաշակով ու ասում, որ հասարակության ճաշակը փչացել է. ստացվում է, որ երգը գնահատում ես ճաշակով, իսկ ճաշակը երգով, մի տեսակ աբսուրդ է ստացվում... ես երգը լավն ա, մարդիկ լսում են. վ՜այ մարդիկ սկսեցին էս երգը չլսել, ի՜նչ վատն են մարդիկ ... հա՜, նկատի ունեիր հայերի ճաշակը... բայց որքան գիտեմ ամբողջ աշխարհում ավելի լայն տարածում ունեն մոդեռն ոճերը, ուրեմն ըստ քեզ կնշանակի, որ մոդեռնը դասականից լավն է:
Եվ ընդհանրապես ես երգեր ունեմ գրած, որ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով ու նաեւ այն քիչ մարդկանց, ովքեր լսել են, շատ լավն են, բայց ոչ մեկը դրանց մասին չգիտի: Պատճառը իմ կողմից համապատասխան միջոցներ չձեռնարկելն է: Դու կարո՞ղ ես պնդել, որ դրանք վատն են:

Մեղապարտ
17.08.2008, 00:29
Առաջարկում եմ բոլորին և քննարկել և լսել այս իմ առաջարկած երաժշտությունը կարծում եմ հետաքրքիր կլինի:
Samvel Yervinyan http://youtube.com/watch?v=t1Ivs:YF3QHA
:B

Morpheus_NS
17.08.2008, 00:35
Առաջարկում եմ բոլորին և քննարկել և լսել այս իմ առաջարկած երաժշտությունը կարծում եմ հետաքրքիր կլինի:
Samvel Yervinyan http://youtube.com/watch?v=t1Ivs:YF3QHA
:B

Քո տված լինքով Սամվել Երեվինյան չբացեց:
Իսկ էդ թեմայի հետ առընչություն ունի՞. եթե այո, ապա նոտավորապես կռահում եմ, թե ինչ ես ուզում ասել:

Kuk
17.08.2008, 00:37
Բեր մի քիչ վերլուծենք քո ասածը. գնահատում ես հասարակության ճաշակով ու ասում, որ հասարակության ճաշակը փչացել է. ստացվում է, որ երգը գնահատում ես ճաշակով, իսկ ճաշակը երգով, մի տեսակ աբսուրդ է ստացվում... ես երգը լավն ա, մարդիկ լսում են. վ՜այ մարդիկ սկսեցին էս երգը չլսել, ի՜նչ վատն են մարդիկ ... հա՜, նկատի ունեիր հայերի ճաշակը... բայց որքան գիտեմ ամբողջ աշխարհում ավելի լայն տարածում ունեն մոդեռն ոճերը, ուրեմն ըստ քեզ կնշանակի, որ մոդեռնը դասականից լավն է:
Եվ ընդհանրապես ես երգեր ունեմ գրած, որ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով ու նաեւ այն քիչ մարդկանց, ովքեր լսել են, շատ լավն են, բայց ոչ մեկը դրանց մասին չգիտի: Պատճառը իմ կողմից համապատասխան միջոցներ չձեռնարկելն է: Դու կարո՞ղ ես պնդել, որ դրանք վատն են:

Ապեր, գրածներս վերլուծելու փոխարեն, փորձիր ընկալել դրանք. Ես պարզ ասեցի, նայի, թե քանի տարի է, որ լսվում է Բեթհովենը և համարվում է գլուխգործոց, այսքանը դեռ չմոռացած` փորձիր պատկերացնել, հասկանալ, ենթադրել, արդյո՞ք այդ մոդեռն գործերը այնքան ժամանակ կվայելեն հասարակության համակրանքը, որքան որ նշածս դասականներն են վայելում ու վայելելու են: Առանձնապես սխալ բան չասեցիր. ես երգը գնահատում եմ հասարակության ճաշակով, իսկ հասարակության ճաշակը երգով, քանի որ դրանք առանց միմյանց առկայության, չունեն ոչ մի արժեք: Եվ այս գնահատման և համեմատության մեջ չխճճվելու համար անհրաժեշտ է հաշվի առնել ժամանակի զորությունը, որն իր մեծ ազդեցությունն ունի: Եթե մի գործ 100 տարի հասարակության կողմից գնահատվում է դրական, իսկ մեկ այլ գործ մեկ տարի է գնահատվում լավը, թեկուզ և այդ մեկ տարում ավելի մեծ լսարանի ուշադրության է արժանանում, դա էական չէ, միևնույնն է` ես բարձր եմ գնահատում այն գործը, որը հարյուր տարի պահել է իր դրական գնահատականը, և կարծում եմ, որ այդ մեկ տարին հասարակության ճաշակն է ընկել, ոչ թե այն հարյուր տարվա բարձր վարկանիշ ունեցող գործն է իրեն սպառել: Եվ ահա այս` երկար տարիներ իր բարձր վարկանիշը պահող գործն է, որ համարում եմ դասական և բարձր եմ գնահատում նրա լսարանի երաժշտական ճաշակը:

Իսկ քո երգի մասին ասածդ անհեթեթություն էր. ինչպե՞ս կարող եմ խոսել մի երգի մասին, առավել ևս` գնահատել այդ երգը, եթե այն չեմ լսել:

*e}|{uka*
17.08.2008, 00:47
Դե ասենք Ռախմանինովա, Մոցարտը, Շուբերտը եւ այլն...
Ես Արմենչիկ, Անդրե, Թաթուլ չեմ լսում եւ ընդհարապես հայկական շատ քիչ եմ լսում, բայց լսողներին չի կարելի ասել, թե դա վատ է... Ի՞նչ չափանիշներով ես դու երաժշտությունը գնահատում:

Եթե նման կարգի երաժշտությունը՝ հոգեհիգենիկ, ինչ որ մեկին դուր է գալիս ,ամեն անգամ բարձրաձայնում է դրա մասին՝խաթարելով իմ նեռվերի անդորրը (որը իմ համար շատ թանկ է), ասելով« ուխ ինչ լավնա», ես էլ իմ կարծիքը արտահայտելով ասում եմ, որ զզվում եմ, դե թող մեկը մի բան ասի, որ ես իրավունք չունեմ իմ կարծիքը բարձրաձայնելու:


Մոտավորապես այսպես կարելի է դիտել հարցին` իմ կարծիքով իհարկե. գերմանացին չի լսում Թաթուլ ու Արամե, բայց հայը լսում է Բախ ու Բեթհովեն: Ի՞նչ ես կարծում, դա ինչի՞ց է: Բախ և Բեթհովեն լսում է աշխարհը, Արամ Խաչատրյան լսում է աշխարհը, բայ ոչ երբեք` Շուշան Պետրոսյան կամ Նունե Եսայան: իսկ այսօր, եթե ուշադրություն դարձնես, ավելի շատ վաճառվում և շրջանառվում են հենց այսպիսի ճղճիմույթունները, իսկ Բեթհովենի և Արամ Խաչատրյանի գլուխգործոցների վրա փոշի է նստում:

Փոշի չի նստի Կուկ ջան, միշտ էլ գնահատողներ կգտնվեն ու չեն թողնի որ փոշոտվի: :)
Մարդկության երաժշտական գանձարանը այնքան անսահման է, որ դասականը վաղուց զբաղեցրել է իր պատվավոր առաջին տեղերը ու ոչ մեկ , թեկուզ դասական չլսողները, չեն կարող երբեք դիրքափոխություն անել, քանի որ դասականը կոնկուրենցիայից դուրս է ::B

Morpheus_NS
17.08.2008, 00:57
Ապեր, գրածներս վերլուծելու փոխարեն, փորձիր ընկալել դրանք. Ես պարզ ասեցի, նայի, թե քանի տարի է, որ լսվում է Բեթհովենը և համարվում է գլուխգործոց, այսքանը դեռ չմոռացած` փորձիր պատկերացնել, հասկանալ, ենթադրել, արդյո՞ք այդ մոդեռն գործերը այնքան ժամանակ կվայելեն հասարակության համակրանքը, որքան որ նշածս դասականներն են վայելում ու վայելելու են:
Լավ, երկրորդ գործոն բերեցիր՝ կայունությունը ժամանակի մեջ, մնայունությունը.: Հարց. եթե այսուհետեւ, հենց այս պահից սկսած ամբողջ աշխարհը դադարի դասական լսել, ուրեմն դասականը վա՞տն է /մենակ չասես տենց բան հնարավոր չի, ասում եմ՝ ԵԹԵ/:


Առանձնապես սխալ բան չասեցիր. ես երգը գնահատում եմ հասարակության ճաշակով, իսկ հասարակության ճաշակը երգով, քանի որ դրանք առանց միմյանց առկայության, չունեն ոչ մի արժեք: Եվ այս գնահատման և համեմատության մեջ չխճճվելու համար անհրաժեշտ է հաշվի առնել ժամանակի զորությունը, որն իր մեծ ազդեցությունն ունի: Եթե մի գործ 100 տարի հասարակության կողմից գնահատվում է դրական, իսկ մեկ այլ գործ մեկ տարի է գնահատվում լավը, թեկուզ և այդ մեկ տարում ավելի մեծ լսարանի ուշադրության է արժանանում, դա էական չէ, միևնույնն է` ես բարձր եմ գնահատում այն գործը, որը հարյուր տարի պահել է իր դրական գնահատականը, և կարծում եմ, որ այդ մեկ տարին հասարակության ճաշակն է ընկել, ոչ թե այն հարյուր տարվա բարձր վարկանիշ ունեցող գործն է իրեն սպառել:

Ես մի քանի անգամ արդեն ասեցի որ արվեստն արժեվորող մարդն է, չի կարելի մարդուն արվեստով արժեվորել: Երբ հարյուրակմյակներ առաջ շատ նկարիչներ իրենց գործերն էին ստեղծում եւ մեռնում էին աղքատության մեջ, քանի որ չէին կարողանում վաճառել դրանք, նրանք գուցե նույնիսկ գլխի էլ չէին ընկնում , որ դարեր հետո նրանց գործերը անգին կդառնան: Այսինքն այն ժամանակ էլ նրանց արվեստը հավանողներին հնարվոր է, որ անճաշակ էին համարում:


Իսկ քո երգի մասին ասածդ անհեթեթություն էր. ինչպե՞ս կարող եմ խոսել մի երգի մասին, առավել ևս` գնահատել այդ երգը, եթե այն չեմ լսել:

Հենց այս պատասխանիդ էլ ստասում էի...
Ասածս այն էր, որ գուցե հենց քո նույն Շուշան Պետրոսյանի երգերը ամբողջ աշխարհը չի լսել, ուրեմն էլ ինչպես հանրաճանաչությանբ գնահատել երգի լավ կամ վատ լինելը:

Kuk
17.08.2008, 00:58
Փոշի չի նստի Կուկ ջան, միշտ էլ գնահատողներ կգտնվեն ու չեն թողնի որ փոշոտվի: :)
Մարդկության երաժշտական գանձարանը այնքան անսահման է, որ դասականը վաղուց զբաղեցրել է իր պատվավոր առաջին տեղերը ու ոչ մեկ , թեկուզ դասական չլսողները, չեն կարող երբեք դիրքափոխություն անել, քանի որ դասականը կոնկուրենցիայից դուրս է ::B

Յոժ, իհարկե, չի նստի, բայց պետք չի դասականը համեմատել այս «ռազըվի» երգերի հետ: Հիմա եթե հիսուն հոգի լսում է Թաթուլի «արի ջան արի», և միայն հինգ հոգի է լսում Բեթհովենի «քառասուներորդ սիմֆոնիան», դա հո չի նշանակում, որ Բեթհովենն իրեն սպառել է, ո՛չ, դա նշանակում է, որ խնդիրը ճաշակի հետ է կապված: Եվ ամենակարևորը, որ էդ «արի ջան արի»-ն, վաղը կլինի «գնա յախք գնա» կամ ասենք` «դավայ հլը ստուց» ու գրեթե ամբողջովին կկորցնի իր լսարանը, բայց Մոցարտի սիմֆոնյան միշտ կմնա քառասուներորդը ու միշտ կունենա իր լսարանը: Սա է իմ կարծիքը:

Morpheus_NS
17.08.2008, 01:02
Եթե նման կարգի երաժշտությունը՝ հոգեհիգենիկ, ինչ որ մեկին դուր է գալիս ,ամեն անգամ բարձրաձայնում է դրա մասին՝խաթարելով իմ նեռվերի անդորրը (որը իմ համար շատ թանկ է), ասելով« ուխ ինչ լավնա», ես էլ իմ կարծիքը արտահայտելով ասում եմ, որ զզվում եմ, դե թող մեկը մի բան ասի, որ ես իրավունք չունեմ իմ կարծիքը բարձրաձայնելու:

Իրավունք ունես բարձրաձայնելու քո կարծիքը, ասել, որ դեւ զզվում ես, չես սիրում եւ այլն... Բայց երբ այդ մարդկանց անճաշակ ես անվանում, ապա դա վիճելի հարց է եւ անձնական վիրավորանք, ինչի համար պետք է պատասխան տալ:

Ավելացվել է 3 րոպե անց

Յոժ, իհարկե, չի նստի, բայց պետք չի դասականը համեմատել այս «ռազըվի» երգերի հետ: Հիմա եթե հիսուն հոգի լսում է Թաթուլի «արի ջան արի», և միայն հինգ հոգի է լսում Բեթհովենի «քառասուներորդ սիմֆոնիան», դա հո չի նշանակում, որ Բեթհովենն իրեն սպառել է, ո՛չ, դա նշանակում է, որ խնդիրը ճաշակի հետ է կապված: Եվ ամենակարևորը, որ էդ «արի ջան արի»-ն, վաղը կլինի «գնա յախք գնա» կամ ասենք` «դավայ հլը ստուց» ու գրեթե ամբողջովին կկորցնի իր լսարանը, բայց Մոցարտի սիմֆոնյան միշտ կմնա քառասուներորդը ու միշտ կունենա իր լսարանը: Սա է իմ կարծիքը:

Ինչը որ ես ամենասկզբում էի ասում.


Ինչ վերաբերում է դասական ոճին, ապա ժամանակի առումով ամենակայուններից է եւ մշտապես հասարակության որեւէ մասի սերն է վայելել: Իսկ եթե մի օր դադարի գոյություն ունենալուց, ինչի վրա ես խիստ կասկածում եմ, ապա պետք է ընդունել, որ այն իրեն սպառել է եւ նոր արժեքներ փնտրել. դրանում ոչ մի կատաստրոֆիկ բան չկա:

Kuk
17.08.2008, 01:14
Լավ, երկրորդ գործոն բերեցիր՝ կայունությունը ժամանակի մեջ, մնայունությունը.: Հարց. եթե այսուհետեւ, հենց այս պահից սկսած ամբողջ աշխարհը դադարի դասական լսել, ուրեմն դասականը վա՞տն է /մենակ չասես տենց բան հնարավոր չի, ասում եմ՝ ԵԹԵ/:


Ապեր, ասածդ անհեթեթություն է: Չեմ պատկերացնում նման բան, հետևաբար` չեմ կարող պատասխանել նման անհեթեթ հարցի: Եթե ցանկանում ես մասնակցել լուրջ բանավեճի, լավ կլինի խուսափես նման աբսուրդ հարցերից, հակառակ դեպքում` բանավեճը, որպես այդպիսին, չի կայանա:


Ես մի քանի անգամ արդեն ասեցի որ արվեստն արժեվորող մարդն է, չի կարելի մարդուն արվեստով արժեվորել: Երբ հարյուրակմյակներ առաջ շատ նկարիչներ իրենց գործերն էին ստեղծում եւ մեռնում էին աղքատության մեջ, քանի որ չէին կարողանում վաճառել դրանք, նրանք գուցե նույնիսկ գլխի էլ չէին ընկնում , որ դարեր հետո նրանց գործերը անգին կդառնան: Այսինքն այն ժամանակ էլ նրանց արվեստը հավանողներին հնարվոր է, որ անճաշակ էին համարում:

Morpheus_NS, սխալ ես նկատել, ես մարդուն չեմ գնահատում արվեստով, այլ մարդու ճաշակն եմ գնահատում նրա կատարած գործողություններով, տվյալ դեպքում` նրա երաժշտական ճաշակն եմ գնահատում նրա լսած երաժշտությամբ: Մի բան ևս. ես իմ կարծիքն եմ արտահատում և հիմնավորում եմ իմ կարծիքը, այլ ոչ հարյուրամյակներ առաջ ապրած մարդկանց կարծիքը: Նմանատիպ շատ դեպքեր կան պատմության մեջ` կապված արվեստի տարբեր ճյուղերի հետ, և այդ դեպքերը կարող են ունենալ տարբեր պատճառներ և դրդապատճառներ: Ինչո՞ւ սպանեցին Սևակին, ինչո՞ւ Էլվինա Մակարյանն իր տաղանդին համարժեք ճանաչման և համակրանքի չի արժանացել, ինչո՞ւ երեսուն տարի առաջ Հայաստանում Բիթլզ չէին լսում և այլն:


Հենց այս պատասխանիդ էլ ստասում էի...
Ասածս այն էր, որ գուցե հենց քո նույն Շուշան Պետրոսյանի երգերը ամբողջ աշխարհը չի լսել, ուրեմն էլ ինչպես հանրաճանաչությանբ գնահատել երգի լավ կամ վատ լինելը:
Իսկ ինչո՞ւ չի լսել: Ինչո՞ւ ենք մենք լսում Չելենտանո, բայց իտալացին չի լսում Շուշան Պետրոսյան: Չէ՞ որ Շուշան Պետրոսյանը, ի տարբերություն քեզ, չի թաքցնում իր երգերը:

Մեղապարտ
17.08.2008, 01:22
alexandreshirinyan.com
Լստք այս երիտասարդին հրաշք է ,կարծում եմ չեք փոշմանի :):)

dvgray
17.08.2008, 01:32
alexandreshirinyan.com
Լստք այս երիտասարդին հրաշք է ,կարծում եմ չեք փոշմանի :):)
Մի բա էլ ես տամ, դու նայի ու համեմատի
http://www.youtube.com/watch?v=ehNDLy38l0Q&feature=related
:)

Morpheus_NS
17.08.2008, 01:37
Ապեր, ասածդ անհեթեթություն է: Չեմ պատկերացնում նման բան, հետևաբար` չեմ կարող պատասխանել նման անհեթեթ հարցի: Եթե ցանկանում ես մասնակցել լուրջ բանավեճի, լավ կլինի խուսափես նման աբսուրդ հարցերից, հակառակ դեպքում` բանավեճը, որպես այդպիսին, չի կայանա::

Աբսու՞րդ... Դու տեսել ես թե, որ թեմայում ենք ԲԱՆԱՎԻՃՈՒՄ:
Եթե դու կարծում ես, որ ես լուրջ չեմ բանավիճում, թող այդպես լինի, կարող եմ չշարունակել, մանավանդ որ քունս տանում է....



Morpheus_NS, սխալ ես նկատել, ես մարդուն չեմ գնահատում արվեստով, այլ մարդու ճաշակն եմ գնահատում նրա կատարած գործողություններով, տվյալ դեպքում` նրա երաժշտական ճաշակն եմ գնահատում նրա լսած երաժշտությամբ: Մի բան ևս. ես իմ կարծիքն եմ արտահատում և հիմնավորում եմ իմ կարծիքը, այլ ոչ հարյուրամյակներ առաջ ապրած մարդկանց կարծիքը: Նմանատիպ շատ դեպքեր կան պատմության մեջ` կապված արվեստի տարբեր ճյուղերի հետ, և այդ դեպքերը կարող են ունենալ տարբեր պատճառներ և դրդապատճառներ: Ինչո՞ւ սպանեցին Սևակին, ինչո՞ւ Էլվինա Մակարյանն իր տաղանդին համարժեք ճանաչման և համակրանքի չի արժանացել, ինչո՞ւ երեսուն տարի առաջ Հայաստանում Բիթլզ չէին լսում և այլն:

Իսկ ի՞նչիս ելնելով ես գնահատում, նրա լսած երգի հանրաճանաչությամբ ու ժամանակի մեջ կայունությամբ: Չէ՞ որ ցանկացած ժամանակաշրջան ունի իր ոճը եւ կարող է այդ ժամանակաշրջանում ստեղծված գործերը արժեք չունենան ապագայում:
Ասեմ ավելին, ամեն ժողովուրդ, էթնիկական խումբ ունի իր ոճը, որն իրեն ավելի է հատուկ ու հոգեհարազատ, աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում, ուրեմն վատն ե՞ն:
Ես հարցեր եմ տալիս եւ դու խուսափում ես պատասխանից /պետք չի ժխտել/: Գիտեմ՝ դու էլ ես հասկանում, որ ամեն հարցի տակ ծուղակ կա, որոնցից դժվար է խոսափել ցանկացած պատասխանի դեպքում:


Իսկ ինչո՞ւ չի լսել: Ինչո՞ւ ենք մենք լսում Չելենտանո, բայց իտալացին չի լսում Շուշան Պետրոսյան: Չէ՞ որ Շուշան Պետրոսյանը, ի տարբերություն քեզ, չի թաքցնում իր երգերը

Գոյություն ունի մի հասկացություն՝ կոչված մարքեթինգ ու դրանում ներառված մեկ այլ հասկացություն՝ գովազդ: Մեծ լավ գովազդ-մեծ արդյունք: Կամ ինչպես արդեն ասեցի՝ աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում:

Հ.Գ. Հաջորդ գրառմանդ առավոտյան կպատասխանեմ...

Ավելացվել է 2 րոպե անց

alexandreshirinyan.com
Լստք այս երիտասարդին հրաշք է ,կարծում եմ չեք փոշմանի :):)

Երեւում է Վանականը ստանձնել է երիտասարդության շրջանում դասական երաժշտության տարածման ծանր ու անշնորհակալ գործը::)

Կամ էլ պայմանավորվածություն ունի ինտերնետ պրովայդերների հետ:D

Ավելացվել է 9 րոպե անց
Kuk ինչ կարծիք ունես քառյակներիս մասին՝ http://www.akumb.am/showthread.php?t=30261: Հետաքրքիր ա:

Մեղապարտ
17.08.2008, 01:42
Մի բա էլ ես տամ, դու նայի ու համեմատի
http://www.youtube.com/watch?v=ehNDLy38l0Q&feature=related
:)

Կարող է չհավատաս բայց հենց հիմա լսում եմ երկուսը միասին, ֆաբտաստիկ զգացողություն է, ես նոր հասկացա որ աշխարհը արարվել է նման կոնտրաստի պայմաններում :
Կեցե դասկան երաժտությունը իր բոլոր դրսևորումներով, սա իրոք աստվածային է պա տահական համադրություն ստացվեց ես ցնցված եմ «ադաջիո» և «օչի չոռնիե» :
Հենց այս պահին ինձ մոտ աշխարհը դարձավ մի քիչ ավելի հասկանալի և ավելի լուսավոր Շնորհակալ եմ քեզանից ::hands:hands

Kuk
17.08.2008, 01:57
Աբսու՞րդ... Դու տեսել ես թե, որ թեմայում ենք ԲԱՆԱՎԻՃՈՒՄ:
Եթե դու կարծում ես, որ ես լուրջ չեմ բանավիճում, թող այդպես լինի, կարող եմ չշարունակել, մանավանդ որ քունս տանում է....


Թեմայի վերնագիրն ամենևին էլ կապ չունի հարցի աբսուրդ լինել կամ չլինելու հետ: Եթե այս նույն հարցը տաս քաղաքականությանը վերաբերող որևէ թեմայում, միևնույնն է, դա դիտելու եմ որպես անհեթեթ: Ես չասացի, թե դու լուրջ չես բանավիճում, ուշադիր կարդա. ես ասացի, որ եթե լուրջ բանավեճի ես ցանկանում մասնակցել:


Իսկ ի՞նչիս ելնելով ես գնահատում, նրա լսած երգի հանրաճանաչությամբ ու ժամանակի մեջ կայունությամբ: Չէ՞ որ ցանկացած ժամանակաշրջան ունի իր ոճը եւ կարող է այդ ժամանակաշրջանում ստեղծված գործերը արժեք չունենան ապագայում:
Ասեմ ավելին, ամեն ժողովուրդ, էթնիկական խումբ ունի իր ոճը, որն իրեն ավելի է հատուկ ու հոգեհարազատ, աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում, ուրեմն վատն ե՞ն:
Արդեն խառնում ես ժողովրդականը: Դա այլ թեմա է: Իսկ նշածդ` ապագայում արժեք չունեցողների մասին էլ հենց խոսում եմ, որոնք ժամանակավոր բնույթ են կրում, քանի որ դրանք հեռու են գլուխգործոց համարվելուց: Չէ՞ որ Բեթհովենն ու Արամ Խաչատրյանն էլ են ժամանակին համարվել ժամանակակից, բայց, ունենալով բավականին մեծ լսարան, վերածվել են հավերժ իրենց վարկանիշը բարձր պահող գործեր:


Ես հարցեր եմ տալիս եւ դու խուսափում ես պատասխանից /պետք չի ժխտել/: Գիտեմ՝ դու էլ ես հասկանում, որ ամեն հարցի տակ ծուղակ կա, որոնցից դժվար է խոսափել ցանկացած պատասխանի դեպքում:
Եթե եղել են հարցեր, որոնց պատասխանները չես գտել իմ կողմից կատարված պատասխան գրառումների մեջ, խնդրեմ` շարադրիր դրանք համարակալելով, նույն կերպ համարակալելով կպատասխանեմ դրանց: Առայժմ չեմ հանդիպել որևէ հարցի, որի ետևում ծուղակ երևա: Ես իմ գրառումները հիմնավորում եմ, և այդ` հիմնավորման ճանապարհին չի կարող որևէ հարց ծուղակ հանդիսանալ:


Գոյություն ունի մի հասկացություն՝ կոչված մարքեթինգ ու դրանում ներառված մեկ այլ հասկացություն՝ գովազդ: Մեծ լավ գովազդ-մեծ արդյունք: Կամ ինչպես արդեն ասեցի՝ աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում:
Կոմիտասի և Սայաթ-Նովայի մասով արդեն ասացի. մենք էլ չենք կոտորվում այլազգիների ժողովրդական երգերը լսելով: Իսկ ինչ վերաբերում է գովազդ ասվածին. ի՞նչ ես կարծում` Արամ Խաչատրյանն ունեցե՞լ է այդ գովազդը: Այդ գովազդի միջոցո՞վ է նա հասել այդ բարձունքին:


Kuk ինչ կարծիք ունես քառյակներիս մասին՝ http://www.akumb.am/showthread.php?t=30261: Հետաքրքիր ա:
Քառյակներիդ մասին` համապատասխան թեմայում;)

dvgray
17.08.2008, 06:32
Կարող է չհավատաս բայց հենց հիմա լսում եմ երկուսը միասին, ֆաբտաստիկ զգացողություն է, ես նոր հասկացա որ աշխարհը արարվել է նման կոնտրաստի պայմաններում :
Կեցե դասկան երաժտությունը իր բոլոր դրսևորումներով, սա իրոք աստվածային է պա տահական համադրություն ստացվեց ես ցնցված եմ «ադաջիո» և «օչի չոռնիե» :
Հենց այս պահին ինձ մոտ աշխարհը դարձավ մի քիչ ավելի հասկանալի և ավելի լուսավոր Շնորհակալ եմ քեզանից ::hands:hands
Խնդրեմ :)

Լսեք շարունակաբար դասական երաժտություն և կյաքնը իսկապես Վանականի ասածի պես շատ կփոխվի դեպի լավ, ազնիվը, վեհը ու հիասքանչը:

Այս պահին շատ եմ տարված Ռախմանինովի և Պրոկոֆևի արվեստով: Անհուն, անհատակ տակառ է վերածվում հոգիտ նրանց լսելուց:

comet
05.09.2008, 11:20
Դասական երաժշտություն լսել պետք է սովորել դեռ մանկուց: Կարծում եմ դա դաստիարակության մի էտապ է, որ պետք է անցնել: Բայց դա էն երաժշտությունը չէ, որ կարողանաս ամեն տեղ ու ամեն պահի լսել: Օրինակ ես դասական լսում եմ գիշերը, քնելուց առաջ: Արդեն բնավորություն է դարձել;)

Mitre
05.09.2008, 12:41
Դասական երաժշտություն լսել պետք է սովորել դեռ մանկուց: Կարծում եմ դա դաստիարակության մի էտապ է, որ պետք է անցնել: Բայց դա էն երաժշտությունը չէ, որ կարողանաս ամեն տեղ ու ամեն պահի լսել: Օրինակ ես դասական լսում եմ գիշերը, քնելուց առաջ: Արդեն բնավորություն է դարձել;)

Պրոկոֆև չլսես , քունդ չի տանի:)

ԿԳԴ
11.10.2008, 09:50
Դասականը իհարկե չի կարող մոռացվել, բայց դա փաստ է որ մարդկանց շատ քիչ տոկոսն է կարող լսել դասական և ընկալել, քանի որ դասականը ամենաբարդն է, իսկ մարդկանց մեծ մասը բարդություններ չեն սիրում, և իրենց համար ավելի մատչելի է լսել թեթև ժանրի երաժշտություն, քան դասական: ես ինքս շատ եմ լսում և սիրում դասական, լսում եմ օպերաներ, Վերդի, Պուչինի, Տիգրանյան(Անուշ), շատ սիրում եմ Մոցարտի ռեքվիեմը::)

Հակոբ Գեւորգյան
11.10.2008, 11:59
Դասականը իհարկե չի կարող մոռացվել, բայց դա փաստ է որ մարդկանց շատ քիչ տոկոսն է կարող լսել դասական և ընկալել, քանի որ դասականը ամենաբարդն է, իսկ մարդկանց մեծ մասը բարդություններ չեն սիրում, և իրենց համար ավելի մատչելի է լսել թեթև ժանրի երաժշտություն, քան դասական: ես ինքս շատ եմ լսում և սիրում դասական, լսում եմ օպերաներ, Վերդի, Պուչինի, Տիգրանյան(Անուշ), շատ սիրում եմ Մոցարտի ռեքվիեմը::)

Հարյուր եւ մեկ տոկոս համակարծիք եմ Ձեզ հետ։ Ես էլ քիչ առաջ լսում էի Հայդնին… :) Դասականի, կամ ավելի հին՝ Բառոքի նման երաժշտությունը երբեք չի մոռացվի։

ars83
11.10.2008, 13:12
:badԸստ ձեզ դասական երաժշտության մոռացվելը ինչի հետ է կապված?
Այլ երաժշտության պրոպագանդայով, իմ կարծիքով։


Դասականը ձեր լասած երաժշտության քանի տոկոսն է կազմում?
Ավելի քան 90։

Ինձ գրավում է դասական ստեղծագործությունների թեմաների բազմաձևությունը։ Վերցնենք, օրինակ Բեթհովենի 3-րդ դաշնամուրային կոնցերտի միայն առաջին մասը՝ http://www.youtube.com/watch?v=At-dDw7sZRg ,
http://www.youtube.com/watch?v=q2MThZdaS38&feature=related
Երաժշտական թեմայի այսպիսի հարուստ երանգներն ու բազմաձևությունը չափազանց գեղեցիկ է, ըստ իս։

Կարելի միայն ասել «բրավո» մեծ հանճար Բեթհովենի հասցեին :)

MetalFan
28.11.2008, 16:48
Հարցը սխալ է տրված այն առւմով,որ դասականը երբեք էլ չի մոռացվել,ւ չի էլ մոռացվի....Դա միգւցե միայն Ձեր շրջապատից է,որտեղ չկան նման մարդիկ..

Sunny Stream
28.11.2008, 23:23
Տարվել եմ Օգինսկու "Հրաժեշտ հայրենիքին" պոլոնեզով :love

Լուսաբեր
29.11.2008, 02:15
Հարցը սխալ է տրված այն առւմով,որ դասականը երբեք էլ չի մոռացվել,ւ չի էլ մոռացվի....Դա միգւցե միայն Ձեր շրջապատից է,որտեղ չկան նման մարդիկ..
Միանգամայն համամիտ եմ:ok Դասականը հենց իր անվամբ ու իմաստով հուշում է, որ չի կարող մոռացվել...

Հայկօ
29.11.2008, 18:34
Միանգամայն համամիտ եմ:ok Դասականը հենց իր անվամբ ու իմաստով հուշում է, որ չի կարող մոռացվել...

Հայտնի, բայց կեղծ ու ճոռոմ միտք է: Ամեն ինչ էլ մի գեղեցիկ օր մոռացվում է՝ սկսած «դասական» գրքերից, վերջացրած «դասական» երաժշտությամբ: Գործեր են եղել, որ իրենց դարաշրջանում դասականից էլ դասական էին համարվում, իսկ հիմա օղաբլիթի անցք են: Այստեղ հարցը ոչ թե «Կմոռացվե՞ն, թե ոչ»-ն է, այլ «Ե՞րբ կմոռացվեն»: Լավ գործերը՝ մի քիչ ուշ, թույլ գործերը՝ շատ ավելի շուտ: Բայց որ մի օր Բեթհովենին էլ են մոռանալու, Ռեմբրանդտին էլ, Շեքսպիրին էլ՝ հաստատ է:

*e}|{uka*
29.11.2008, 18:39
Հայտնի, բայց կեղծ ու ճոռոմ միտք է: Ամեն ինչ էլ մի գեղեցիկ օր մոռացվում է՝ սկսած «դասական» գրքերից, վերջացրած «դասական» երաժշտությամբ: Գործեր են եղել, որ իրենց դարաշրջանում դասականից էլ դասական էին համարվում, իսկ հիմա օղաբլիթի անցք են: Այստեղ հարցը ոչ թե «Կմոռացվե՞ն, թե ոչ»-ն է, այլ «Ե՞րբ կմոռացվեն»: Լավ գործերը՝ մի քիչ ուշ, թույլ գործերը՝ շատ ավելի շուտ: Բայց որ մի օր Բեթհովենին էլ են մոռանալու, Ռեմբրանդտին էլ, Շեքսպիրին էլ՝ հաստատ է:

Համաձայն չեմ: Մեծություններ կան, որ սերնդափոխանակության հետ մեկտեղ ակտուալ են մնում ...Այսինքն իրենք արդեն կոնստանտ են դարձել :

Լուսաբեր
29.11.2008, 18:40
Հայտնի, բայց կեղծ ու ճոռոմ միտք է: Ամեն ինչ էլ մի գեղեցիկ օր : Բայց որ մի օր Բեթհովենին էլ են մոռանալու, Ռեմբրանդտին էլ, Շեքսպիրին էլ՝ հաստատ է:
Չեն մոռացվելու, քանի կանք մենք` ես, դու ու էլի ինչ-որ մեկը...

Morpheus_NS
29.11.2008, 19:51
Համաձայն չեմ: Մեծություններ կան, որ սերնդափոխանակության հետ մեկտեղ ակտուալ են մնում ...Այսինքն իրենք արդեն կոնստանտ են դարձել :

Ժամանակի հարց է... Ամեն ինչն էլ մոռացվում է:

Հայկօ
29.11.2008, 19:55
Համաձայն չեմ: Մեծություններ կան, որ սերնդափոխանակության հետ մեկտեղ ակտուալ են մնում ...Այսինքն իրենք արդեն կոնստանտ են դարձել :

Քանի՞ սերնդափոխության հետ մեկտեղ: Մենակ չասես՝ անվերջ-անսահման-հավետ: 5122 թ-ին ինչ ասես՝ կարող է դասական համարվի, բայց ոչ՝ Բեթհովենը: Իր ու իր ժամանակակիցների տվյալները լինելու են միայն ամենափոշոտ թանգարաններում:


Չեն մոռացվելու, քանի կանք մենք` ես, դու ու էլի ինչ-որ մեկը...

Միանշանակ մոռացվելու են: Չմոռացվող բան չկա: Շատ «դասականներ», ում աստվածացնում էին 19-րդ դարում և ում մասին գրում էին նույն բաները, ինչ այսօր էստեղ են գրվում, արդե՛ն իսկ կիսամոռացված ու խղճուկ գոյություն են քարշ տալիս: Գիտե՞ս ինչու: Որովհետև միշտ էլ դասականին փոխարինելու եկող դասական կա: Ու Հոմո Սափիենսն էլ քարացած գոյացություն չէ, այլ մշտափոփոխ ու հեղեղուկ երևույթ, ում կուռքն այսօր X-ն է, վաղը՝ Y-ը:

Ինչ ուզում եք՝ ասեք, բայց ցանկացած ստեղծագործություն կապված է իր ժամանակաշրջանի հետ: Իսկ երբ անցնում-մոռացվում է ժամանակաշրջանը՝ կոնտեքստը, ստեղծագործությունը դառնում է անիմաստ, կամ, լավագույն դեպքում, կորցնում է իր նշանակության առյուծի բաժինը: Ու մոռացվում է:

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Ժամանակի հարց է... Ամեն ինչն էլ մոռացվում է:

+լիքը :):

Լուսաբեր
30.11.2008, 00:29
Գիտե՞ս ինչու: Որովհետև միշտ էլ դասականին փոխարինելու եկող դասական կա: Ու Հոմո Սափիենսն էլ քարացած գոյացություն չէ, այլ մշտափոփոխ ու հեղեղուկ երևույթ, ում կուռքն այսօր X-ն է, վաղը՝ Y-ը:

Այսինքը ըստ քեզ,միշտ փոխարինողներ են լինելու...Հետաքրքիր է :think այսինքը սենց հասկացա,որ մեր իմացած դասականներն էլ փոխարինված դասականեր են:Էլ ինչումն է խնդիրը,խի՞ ենք դրա մասին մտածում:Ոնց մենք ենք ընկալում հիմա մեր ունեցած,ընդունած դասականներին,այնպես էլ մեզնից հետո են ընդունելու փոխարինման եկած դասականերին:Մի փոքր խճճված գրեցի,բայց ինձ թվումա կհասկանաք: :oy

Հայկօ
30.11.2008, 01:45
Այսինքը ըստ քեզ,միշտ փոխարինողներ են լինելու...Հետաքրքիր է :think այսինքը սենց հասկացա,որ մեր իմացած դասականներն էլ փոխարինված դասականեր են:Էլ ինչումն է խնդիրը,խի՞ ենք դրա մասին մտածում:Ոնց մենք ենք ընկալում հիմա մեր ունեցած,ընդունած դասականներին,այնպես էլ մեզնից հետո են ընդունելու փոխարինման եկած դասականերին:Մի փոքր խճճված գրեցի,բայց ինձ թվումա կհասկանաք: :oy

Հա, բայց իրենք էլ նույն դասականները չեն լինի: «Դասականության» գաղափարն անմահ է, «դասականը»՝ ոչ: Կերպարվեստ միշտ կլինի, իմպրեսիոնիզմ՝ ոչ: Երաժշտություն միշտ կլինի, սիմֆոնիա՝ ոչ: Գրականություն միշտ կլինի, պիես՝ ոչ: Իմպրեսիոնիզմը, սիմֆոնիան, պիեսը, բալետը, օպերան կմոռացվեն-կկորչեն. դրանց փոխարեն ա՛յլ բաներ կլինեն (ռուսի ասած՝ սուրբ տեղը դատարկ չի մնում): Եվ այո՛, մեր իմացած դասականներից շատերն էլ «փոխարինած» դասականներ են: Քանի՞ արվեստագետ գիտես, որ «հինը մերժելու» կոչ է արել: Քանի՞ նկարիչ գիտես, որ պնդել է, թե ամեն ինչ պետք է մոռանալ ու նոր ոճ ստեղծել: Նոր ոճով գրել: Նոր ոճով բեմադրել: Շա՛տ են, չէ՞: Վաղն իրենց էլ են փոխարինելու:

Տատ
30.11.2008, 03:06
Երաժշտություն միշտ կլինի, սիմֆոնիա՝ ոչ: Գրականություն միշտ կլինի, պիես՝ ոչ: Իմպրեսիոնիզմը, սիմֆոնիան, պիեսը, բալետը, օպերան կմոռացվեն-կկորչեն.

Ի՞նչ ես խոսում, Հայկօ: Ո՞նց թե պիես չի լինի: Ձևը կփոխի, լեզուն, բայց պիեսը կմնա:

Ինչպես և կմնան այն ստեղծագործությունները, որոնք խորը մարդկային զգացմունքներ են բորբոքում: Անկապ ժամանակից, անկապ դրանց կլասիֆիկացիայից՝ դասական թե ուրիշ, անկապ ոճից:

Դու իզուր ես համեմատում իմպռեսսիոնիզմն ու օպեռան, ի՞նչ կապ ունեն դրանք:
Բայց «Սեվիլսկիյ Ցիրյուլնիկ»ն ու Լուի Արմստրոնգը համեմատի, դրանք երկուսն էլ կշարունակեն դիպչել մարդկանց սրտին, այսինքն՝ չեն մոռացվի:
Շեքսպիրն ու Հարրի Պոտերը ինձ համար համարժեք են, քանի որ ազդում են զգացմունքներին:
Բիթլզը դասական է՞: Համարյա: բայց այդ անունը չի փրկի նրանց, այլ իրենց անմահական զգացմունքային ազդեցությունը:

Morpheus_NS
30.11.2008, 03:27
Կոչ եմ անում բոլորին դիտել «Էքֆիլիբրիում» ֆիլմը: Հնարավոր է չէ՞ նման իրավիճակ ստեղծվի:)

*e}|{uka*
30.11.2008, 15:39
Հա, բայց իրենք էլ նույն դասականները չեն լինի: «Դասականության» գաղափարն անմահ է, «դասականը»՝ ոչ: Կերպարվեստ միշտ կլինի, իմպրեսիոնիզմ՝ ոչ: Երաժշտություն միշտ կլինի, սիմֆոնիա՝ ոչ: Գրականություն միշտ կլինի, պիես՝ ոչ: Իմպրեսիոնիզմը, սիմֆոնիան, պիեսը, բալետը, օպերան կմոռացվեն-կկորչեն. դրանց փոխարեն ա՛յլ բաներ կլինեն (ռուսի ասած՝ սուրբ տեղը դատարկ չի մնում): Եվ այո՛, մեր իմացած դասականներից շատերն էլ «փոխարինած» դասականներ են: Քանի՞ արվեստագետ գիտես, որ «հինը մերժելու» կոչ է արել: Քանի՞ նկարիչ գիտես, որ պնդել է, թե ամեն ինչ պետք է մոռանալ ու նոր ոճ ստեղծել: Նոր ոճով գրել: Նոր ոճով բեմադրել: Շա՛տ են, չէ՞: Վաղն իրենց էլ են փոխարինելու:

Հա, համաձայն եմ ամեն էպոխա իր դասականներնա կերտում, քարե դարում դասակաները ուրիշ են եղել:D, միջնադարաում ՝ուրիշ, 20-ականներին՝ հին մնայուն դասականներին գումարվել են նորերը, ընթացք միշտ էլ կլինի, բայց կան արժեքներ, որոնք սերնդեսերուն փոխանցվելու են: Կարողա՞ մի հիսուն տարի հետո երաժշտական ուսումնական հաստատություններում Բախի տեղը տռալի- վալի նվագեն ;)
Շատ արվեստագետների, երաժիշտների, որոնք մենք հիմա դասական ենք համարում մի կես դար հետո կարող է այդ շարքից միայն երկուսի անունը մնա, այդ ժամանակ էլ պարզ կլինի, ով էր շատ դասական, ով էր քիչ դասական : :D:)

dvgray
30.11.2008, 18:35
Իմպրեսիոնիզմը, սիմֆոնիան, պիեսը, բալետը, օպերան կմոռացվեն-կկորչեն. դրանց փոխարեն ա՛յլ բաներ կլինեն (ռուսի ասած՝ սուրբ տեղը դատարկ չի մնում):
Ինչ է, ուզում ես ասել որ Բեթհովենի սիմֆոնիաները կկորչե՞ն :o :o :o
Ավելի շուտ Մարդկությունը կկորչի կգնա: Բայց նույնիսկ այս դեպքում՝ Այդ ու լիքը լիքը այդ կկլասիկ գործեր կհնչեն տիեզերքի անծայրածիր տարածքում

Հայկօ
30.11.2008, 18:45
Ի՞նչ ես խոսում, Հայկօ: Ո՞նց թե պիես չի լինի: Ձևը կփոխի, լեզուն, բայց պիեսը կմնա:


Հա, համաձայն եմ ամեն էպոխա իր դասականներնա կերտում, քարե դարում դասակաները ուրիշ են եղել:D, միջնադարաում ՝ուրիշ, 20-ականներին՝ հին մնայուն դասականներին գումարվել են նորերը, ընթացք միշտ էլ կլինի, բայց կան արժեքներ, որոնք սերնդեսերուն փոխանցվելու են: Կարողա՞ մի հիսուն տարի հետո երաժշտական ուսումնական հաստատություններում Բախի տեղը տռալի- վալի նվագեն

Սիրուննե՛ր ջան, ախր շա՜տ «կարճ» եք նայում: *e}|{uka*, ա՛յ դու համեմատում ես միջնադարն ու հիման, հետո խոսում ես հիսուն տարի հետոյի մասին: Իսկ հինգ հազար տարի հետո՞ ինչու չես ասում: Իսկ քսանհինգ հազա՞ր: «Երբեքը» շատ սարսափելի ու ծանր բառ է, այն հենց այնպես շռայլել չի կարելի:

Տատ, վերևի գրածիցս բխում է նաև քո պատասխանը. արդյո՞ք ապագայում կլինին այնպիսի պայմաններ, որտեղ վերոհիշյալ գործերը «զգացմունքներ» կարթնացնեն: Գուցե դրանք ընդհանրապես չեն էլ հասկացվի՞: Գուցե մի քանի հարյուր տարի հետո ինչ-որ մեկը կասի. «Չեմ հասկանում՝ ինչու Յագոն սպանեց Դեզդեմոնային. է հա՜, ասենք թե ուրիշի հետ էր քնել, հետո՞ ինչ: Բոլորն էլ ախր էդ իրավունքն ունեն: Չէ՛, ապուշություն ա»: Կամ՝ հենց հիպպիական շարժումը, Peace-ն ու FreeLove-ը մոռացվեն (արդեն մոռացվում են), Բիթլզների ստեղծագործությունը կորցնելու է իր հմայքի մի մասը: Իսկ մոռացվում են ո՛չ միայն դրանք: Վաղը կարող է մոռացվեն նաև, ասենք, ամուսնությունը կամ սերը: Կամ՝ խանդը: Կամ՝ մայրանալու երջանկությունը: Երբևէ չի՞ եղել, որ, ենթադրենք, Բալզակ կամ Մոպասան կարդալիս ինչ-որ բան քեզ ահավոր նյարդայնացրել է, որովհետև չես հասկացել, թե ինչպե՞ս կարող է կինն այդքան սահմանափակ կամ հետամնաց կամ անվճռական լինել: Իսկ Բալզակն ընդամենը մի երկու-երեք հարյուր տարի առաջ էր գրում:

Վարպետ
30.11.2008, 18:56
Սիրուննե՛ր ջան, ախր շա՜տ «կարճ» եք նայում: *e}|{uka*, ա՛յ դու համեմատում ես միջնադարն ու հիման, հետո խոսում ես հիսուն տարի հետոյի մասին: Իսկ հինգ հազար տարի հետո՞ ինչու չես ասում: Իսկ քսանհինգ հազա՞ր: «Երբեքը» շատ սարսափելի ու ծանր բառ է, այն հենց այնպես շռայլել չի կարելի:

Տատ, վերևի գրածիցս բխում է նաև քո պատասխանը. արդյո՞ք ապագայում կլինին այնպիսի պայմաններ, որտեղ վերոհիշյալ գործերը «զգացմունքներ» կարթնացնեն: Գուցե դրանք ընդհանրապես չեն էլ հասկացվի՞: Գուցե մի քանի հարյուր տարի հետո ինչ-որ մեկը կասի. «Չեմ հասկանում՝ ինչու Յագոն սպանեց Դեզդեմոնային. է հա՜, ասենք թե ուրիշի հետ էր քնել, հետո՞ ինչ: Բոլորն էլ ախր էդ իրավունքն ունեն: Չէ՛, ապուշություն ա»: Կամ՝ հենց հիպպիական շարժումը, Peace-ն ու FreeLove-ը մոռացվեն (արդեն մոռացվում են), Բիթլզների ստեղծագործությունը կորցնելու է իր հմայքի մի մասը: Իսկ մոռացվում են ո՛չ միայն դրանք: Վաղը կարող է մոռացվեն նաև, ասենք, ամուսնությունը կամ սերը: Կամ՝ խանդը: Կամ՝ մայրանալու երջանկությունը: Երբևէ չի՞ եղել, որ, ենթադրենք, Բալզակ կամ Մոպասան կարդալիս ինչ-որ բան քեզ ահավոր նյարդայնացրել է, որովհետև չես հասկացել, թե ինչպե՞ս կարող է կինն այդքան սահմանափակ կամ հետամնաց կամ անվճռական լինել: Իսկ Բալզակն ընդամենը մի երկու-երեք հարյուր տարի առաջ էր գրում:
Հայկ: Նախ բողոքարկում եմ Յագոյի կողմից Դեզդեմոնայի սպանվելու փաստի առնչությամբ, զի պատմությունն այլ բան է ասում :D Իսկ եթե ավելի լուրջ, խնդիրն ընդամենը զգացմունքներն են, որոնք երբևէ մարդկության պատմության մեջ չեն փոխվել, որևէ մեկը չի կարող ասել, որ այն ժամանակ այլ կերպ էին սիրում, այլ կերպ էին հուզվում կամ այլ կերպ էին խանդում, քան հիմա: Գործը հենց այնքանով է դասական, որ անկախ դարաշրջանից` արթնացնում է նույն զգացումներն ինչ միշտ: Իհարկե կարող են փոխվել մատուցման եղանակները, բայց համոզված եմ առաջացած զգացմունքները նույնն են մնալու:

dvgray
30.11.2008, 19:12
Գուցե մի քանի հարյուր տարի հետո ինչ-որ մեկը կասի. «Չեմ հասկանում՝ ինչու Յագոն սպանեց Դեզդեմոնային
Գուցե մի քանի հարյուր տարի հետո կլինեմ ինչ որ մսագունդեր, որոնք կզբաղվեն մեկը մեկին ուտելով ՞ :B

սակայն դա ի՞նչ կապ ունի քննարկվող նյութի հետ: Մի մոռացիր, որ մենք խոսում ենք Մարդու մասին, կենդանական աշխարհի Մարդ տեսակի մասին:
Իսկ թե հետո մարդուց ի՞նչ մուտանտ կառաջանա, արդեն մեզ այս թենմայում չպետք է հետաքիքրի:

Մարդը, իր ամենահիշարժան ժամանակներից - Հոմերոսի պատումներից, եղել է ամուսանական-սիրող-դավաճանող զգացմունքներով ու արարմունքներով օժված տեսակ: Ու կա այդպիսիսն մինչ այժմ: ու կլինի նաև ապագայում, եթե Մարդը լինի ապագայում ;)

Հայկօ
30.11.2008, 19:38
Նախ բողոքարկում եմ Յագոյի կողմից Դեզդեմոնայի սպանվելու փաստի առնչությամբ, զի պատմությունն այլ բան է ասում :D Իսկ եթե ավելի լուրջ, խնդիրն ընդամենը զգացմունքներն են, որոնք երբևէ մարդկության պատմության մեջ չեն փոխվել, որևէ մեկը չի կարող ասել, որ այն ժամանակ այլ կերպ էին սիրում, այլ կերպ էին հուզվում կամ այլ կերպ էին խանդում, քան հիմա: Գործը հենց այնքանով է դասական, որ անկախ դարաշրջանից` արթնացնում է նույն զգացումներն ինչ միշտ: Իհարկե կարող են փոխվել մատուցման եղանակները, բայց համոզված եմ առաջացած զգացմունքները նույնն են մնալու:

Դե հիմա գեներալի փոխարեն համհարզի անունն եմ գրել, ոչինչ :): Իսկ մարդկության պատմության ընթացքում շատ բան է փոխվել, զգացմունքները նեռառյալ: Մի ժամանակ սպանությունը մահացու մեղք չէր: Մի ժամանակ ստրկությունը նորմալ բան էր: Մի ժամանակ բազմակնությունը ստանդարտ էր: Մի ժամանակ ինցեստը տարածված երևույթ էր: Եվ այդ ժամանակ, երևի, սպանության ու ստրկության դեմ գրողին ուղղակի չէին հասկանում: Էդ հետո՛ էր, որ չորս առաքյալները կամ, օրինակ, Վոլտերը նույն բանը գրեցին ու դասական դարձան: Հեռավոր ապագայում գուցե վերանա «իմ կին-քո կին» հասկացությունը, կամ դառնա «իմ տղամարդ-քո տղամարդ» (Աստված չանի): Մի լավ գիրք կար, որտեղ պատմվում էր, թե ինչպես երրորդ հազարամյակի կեսերին Երկրի ղեկավարությունը սկսում է խրախուսել համասեռամոլույթունը՝ գերբնակեցման դեմն առնելու համար, իսկ հազարամյակի վերջերում արդեն հետերոներին նայում էին այնպես, ինչպես հիմա՝ հոմոներին:

Նաև՝ ես ոչ մի տեղ չեմ ասել, որ դասականության գաղափարը, որպես այդպիսին, վերանալու է: Գրել եմ, որ այսօրվա-երեկվա դասականներին վաղը չէ մյուս օրը չեն հասկանալու: Նրանց փոխարեն արդեն ուրի՛շ դասականներ են լինելու: Դու էլ ես նույնը գրել մատուցման եղանակների փոխվելու մասին:


Մարդը, իր ամենահիշարժան ժամանակներից - Հոմերոսի պատումներից, եղել է ամուսանական-սիրող-դավաճանող զգացմունքներով ու արարմունքներով օժված տեսակ: Ու կա այդպիսիսն մինչ այժմ: ու կլինի նաև ապագայում, եթե Մարդը լինի ապագայում ;)

Հոմերոսի ժամանակ, օրինակ, մարդիկ համոզված էին, որ, հազար ներողություն, մեծ առնանդամը համասեռամոլության հարյուր տոկոսանոց նշան է: Իսկ հիմա՞: Այն ժամանակ Պարիսի՝ Հեղինեի հետ Տրոյա գնալը առևանգում էր. իսկ ի՞նչ գիտես, որ մի չորս հարյուր տարուց մարդու, այսպես կոչված, իրավունքներն այնքան չեն բացարձականա, որ Մենելաոսի ու Աքիլլեսի արարքն սկսի համարվել սեռային խրտականության ու ազատ կամքի վրա բռնանալու աղաղակող օրինակ:

Belle
30.11.2008, 20:09
Կներեք, չեմ կարդացել թեման, բայց վերնագիրը կարդալիս մի բան մտքովս անցավ.. :oy
դասական ասելով՝ ես հասկանում եմ մնայուն արժեք.. այսինքն՝ այն, ինչը ցանկացած դեպքում չի մոռացվում.. :) այլ խնդիր է, թե ասենք 100 մարդուց քանիսն է լսում Շոպեն ու Բեթովեն կամ քանիսն են կարդում դասական գրականություն :)

Վարպետ
30.11.2008, 20:14
Դե հիմա գեներալի փոխարեն համհարզի անունն եմ գրել, ոչինչ :): Իսկ մարդկության պատմության ընթացքում շատ բան է փոխվել, զգացմունքները նեռառյալ: Մի ժամանակ սպանությունը մահացու մեղք չէր: Մի ժամանակ ստրկությունը նորմալ բան էր: Մի ժամանակ բազմակնությունը ստանդարտ էր: Մի ժամանակ ինցեստը տարածված երևույթ էր: Եվ այդ ժամանակ, երևի, սպանության ու ստրկության դեմ գրողին ուղղակի չէին հասկանում: Էդ հետո՛ էր, որ չորս առաքյալները կամ, օրինակ, Վոլտերը նույն բանը գրեցին ու դասական դարձան: Հեռավոր ապագայում գուցե վերանա «իմ կին-քո կին» հասկացությունը, կամ դառնա «իմ տղամարդ-քո տղամարդ» (Աստված չանի): Մի լավ գիրք կար, որտեղ պատմվում էր, թե ինչպես երրորդ հազարամյակի կեսերին Երկրի ղեկավարությունը սկսում է խրախուսել համասեռամոլույթունը՝ գերբնակեցման դեմն առնելու համար, իսկ հազարամյակի վերջերում արդեն հետերոներին նայում էին այնպես, ինչպես հիմա՝ հոմոներին:

Հայկ, ես խոսում եմ զգացմունքների մասին, այլ ոչ թե հարաբերությունների: Ընդդիմախոսութունն ինչ իմաստ ունի, եթե գրածս երեք տողն անգամ ուշադիր չես կարդում?:) Իսկ մատուցման եղանակների մասին խոսելիս` նկատի ունեի ընդամենը փոփոխական աքսեսորիկան և լեզվամտածողությունը` միևնույն բանի, այլ ոչ թե նորի:

Հայկօ
30.11.2008, 20:16
Կներեք, չեմ կարդացել թեման, բայց վերնագիրը կարդալիս մի բան մտքովս անցավ.. :oy
դասական ասելով՝ ես հասկանում եմ մնայուն արժեք.. այսինքն՝ այն, ինչը ցանկացած դեպքում չի մոռացվում.. :) այլ խնդիր է, թե ասենք 100 մարդուց քանիսն է լսում Շոպեն ու Բեթովեն կամ քանիսն են կարդում դասական գրականություն :)

Նման բան, ըստ իս, չկա: Կարդա վերջին երկու էջը:

Հայկօ
30.11.2008, 20:21
Հայկ, ես խոսում եմ զգացմունքների մասին, այլ ոչ թե հարաբերությունների: Ընդդիմախոսութունն ինչ իմաստ ունի, եթե գրածս երեք տողն անգամ ուշադիր չես կարդում?:) Իսկ մատուցման եղանակների մասին խոսելիս` նկատի ունեի ընդամենը փոփոխական աքսեսորիկան և լեզվամտածողությունը` միևնույն բանի, այլ ոչ թե նորի:

Չէ, ուշադիր կարդացել եմ, Վարպետ ջան :): Բայց ցանկացած զգացմունքի առաջանալու համար որոշակիորեն ձևավորված հարաբերությունների կոնտեքստ է պետք: Նորից եմ ասում՝ ես բնավ չեմ պնդում, որ դասականը վերանալու է: Ասում եմ, որ Շեքսպիրը ոչ միշտ է հասկացվելու և, հետևաբար, հիշվելու: Կամ՝ այլ ստեղծագործողներ: Խոսքը կոնկրետ գործերի ու կոնտկրետ մարդկանց մասին է: Իսկ որ մարդկանց զգացմունքների վրա ազդող գործեր միշտ էլ լինելու են, անկախ մատուցման ձևից ու կաղապարից, անկասկած է:

Վարպետ
30.11.2008, 20:29
Չէ, ուշադիր կարդացել եմ, Վարպետ ջան :): Բայց ցանկացած զգացմունքի առաջանալու համար որոշակիորեն ձևավորված հարաբերությունների կոնտեքստ է պետք: Նորից եմ ասում՝ ես բնավ չեմ պնդում, որ դասականը վերանալու է: Ասում եմ, որ Շեքսպիրը ոչ միշտ է հասկացվելու և, հետևաբար, հիշվելու: Կամ՝ այլ ստեղծագործողներ: Խոսքը կոնկրետ գործերի ու կոնտկրետ մարդկանց մասին է: Իսկ որ մարդկանց զգացմունքների վրա ազդող գործեր միշտ էլ լինելու են, անկախ մատուցման ձևից ու կաղապարից, անկասկած է:

Հայկ ջան, իմ ասածն էլ հենց այն է, որ անկախ ձևավորված հարաբերությունների կոնտեքստից, վախը մնում է վախ, խանդը մնում է խանդ, հրճվանքը մնում է հրճվանք:) Եթե մենք խոսում ենք մարդու մասին, իհարկե: Ու ես պնդում եմ կարծիքս, որ Շեքսպիրը կարող է նորանոր ինտերպրետացիաների արդյունքում առաջացնել մևնույն զգացողությունը բոլոր ժամանակներում: Ինտերպրետացիայի թարմությունը բոլորովին չի խաթարում այն իրականությունը, որ գործն այնուամենայնից Շեքսպիրին է պատկանում: Համլետի քանի մեկնաբանություն ես տեսել? Ոչ ավանդական մեկնաբանությունների մասին է խոսքս: Ընկալելի եմ?

Հայկօ
30.11.2008, 20:34
Հայկ ջան, իմ ասածն էլ հենց այն է, որ անկախ ձևավորված հարաբերությունների կոնտեքստից, վախը մնում է վախ, խանդը մնում է խանդ, հրճվանքը մնում է հրճվանք:) Եթե մենք խոսում ենք մարդու մասին, իհարկե: Ու ես պնդում եմ կարծիքս, որ Շեքսպիրը կարող է նորանոր ինտերպրետացիաների արդյունքում առաջացնել մևնույն զգացողությունը բոլոր ժամանակներում: Ինտերպրետացիայի թարմությունը բոլորովին չի խաթարում այն իրականությունը, որ գործն այնուամենայնից Շեքսպիրին է պատկանում: Համլետի քանի մեկնաբանություն ես տեսել? Ոչ ավանդական մեկնաբանությունների մասին է խոսքս: Ընկալելի եմ?

Ընկալելի ու հասլանալի ես՝ միանշանակ :): Այնուամենայնիվ՝ խանդը միշտ էլ խանդ է մնում, բայց ա՛յ՝ խանդ առաջացնող պատճառները ենթակա են փոփոխության: Խոսքս հենց դրա մասին է: Մեկ այլ իրականության մեջ, մեկ այլ ժամանակահատվածում, մեկ այլ միջավայրում նույն Համլետը կարող է և չհասկացվել, քանի որ, ենթադրենք, վերացած կլինի հանցագործության ու վրեժի գաղափարը:

Վարպետ
30.11.2008, 20:41
Ընկալելի ու հասլանալի ես՝ միանշանակ :): Այնուամենայնիվ՝ խանդը միշտ էլ խանդ է մնում, բայց ա՛յ՝ խանդ առաջացնող պատճառները ենթակա են փոփոխության: Խոսքս հենց դրա մասին է: Մեկ այլ իրականության մեջ, մեկ այլ ժամանակահատվածում, մեկ այլ միջավայրում նույն Համլետը կարող է և չհասկացվել, քանի որ, ենթադրենք, վերացած կլինի հանցագործության ու վրեժի գաղափարը:

Բայց վերացած չեն լինի ատելությունը, վրիժառության մոլուցքը, խանդը, վիրավորվածությունը:) Այ էստեղ մի թեթև փոփոխության ես ենթարկում աքսեսորիկան ու լեզվամտածողությունը, ու ամեն ինչ դառնում է հասկանալի;)

Հայկօ
30.11.2008, 20:52
Բայց վերացած չեն լինի ատելությունը, վրիժառության մոլուցքը, խանդը, վիրավորվածությունը:) Այ էստեղ մի թեթև փոփոխության ես ենթարկում աքսեսորիկան ու լեզվամտածողությունը, ու ամեն ինչ դառնում է հասկանալի;)

...Փոփոխում ես, ու Շեքսպիրը դադարում է Շեքսպիր լինել: Լուսնի սոնատի մեջ օվերդռայվ-գիթառ ես մտցնում, և Բեթովենն էլ այլևս Բեթհովեն չէ: Մոնեյի «Ջրաշուշանները» Ֆոտոշոփով ռետուշ ես անում, անիմացիա ես ավելացնում, երրորդ չափում ու էլի եսիմինչ՝ ու խնդրեմ՝ մեռավ էքսպրեսսիոնիզմը: Ըստ վերևում ինչ-որ տեղ նշված մտքի՝ դասականը հասկանալի է բոլոր ժամանակներում, բոլորի համար, առանց որևէ փոփոխության, ու հենց դրա համար էլ դասական է: Ես դրանից հետո սկսեցի էստեղ գրել, որովհետև համձայն չեմ: Թե չէ կարող ես, իհարկե, անընդհատ փոփոխել, անընդհատ հինը հանել, տեղը նորը դնել, ու էդպես՝ մի երեք հազար տարի, մինչև ստեղծագործությունից ո՛չ վերնագիրը կմնա, ո՛չ ֆաբուլան, ո՛չ էլ որևէ գործող անձ:

Վարպետ
30.11.2008, 20:59
...Փոփոխում ես, ու Շեքսպիրը դադարում է Շեքսպիր լինել: Լուսնի սոնատի մեջ օվերդռայվ-գիթառ ես մտցնում, և Բեթովենն էլ այլևս Բեթհովեն չէ: Մոնեյի «Ջրաշուշանները» Ֆոտոշոփով ռետուշ ես անում, անիմացիա ես ավելացնում, երրորդ չափում ու էլի եսիմինչ՝ ու խնդրեմ՝ մեռավ էքսպրեսսիոնիզմը: Ըստ վերևում ինչ-որ տեղ նշված մտքի՝ դասականը հասկանալի է բոլոր ժամանակներում, բոլորի համար, առանց որևէ փոփոխության, ու հենց դրա համար էլ դասական է: Ես դրանից հետո սկսեցի էստեղ գրել, որովհետև համձայն չեմ: Թե չէ կարող ես, իհարկե, անընդհատ փոփոխել, անընդհատ հինը հանել, տեղը նորը դնել, ու էդպես՝ մի երեք հազար տարի, մինչև ստեղծագործությունից ո՛չ վերնագիրը կմնա, ո՛չ ֆաբուլան, ո՛չ էլ որևէ գործող անձ:
Հայկ ջան, առանց որևէ փոփոխության նույնիսկ Աստվածաշունչը չի մնացել, եթե դիտարկենք այն որպես մարդկության հնագույն լիարժեք գիրք: Այսինքն ի սկզբանե դասական հասկացության մասին էդ մարդիկ որդեգրել են ծայրահեղ մոտեցում` առանց ուսումնասիրելու իրականությունը: Ինչ վերաբերվում ա մեզ, ապա ըստ իս, մենք կամ տարբեր բաների մասին ենք խոսում, կամ ուղղակի երկուսս էլ այնքան կարծրացած ենք մեր կարծիքների մեջ, որ ես ասում եմ` դմբլդումփը սպիտակ ա, դու ասում ես` չէ, սև ա: Երկու դեպքում էլ կարծում եմ պետք ա կանգ առնել: Ընթերցողն արդեն էսպես, թե էնպես պարարտ նյութ ունի` մեր դիալոգից հետևություններ անելու:)

Հայկօ
30.11.2008, 21:12
Տարբեր բաների մաս՞ին :): Չէ՛, ուղղակի ես ասում եմ, որ մի օր անպայման մոռացվելու է, իսկ դու ասում ես, որ չմոռանալու համար պետք է փոփոխել: Մեկը մյուսին բնավ չի հակասում :):


Իհարկե կարող են փոխվել մատուցման եղանակները, բայց համոզված եմ առաջացած զգացմունքները նույնն են մնալու:

...նկատի ունեի ընդամենը փոփոխական աքսեսորիկան և լեզվամտածողությունը` միևնույն բանի, այլ ոչ թե նորի:

Շեքսպիրը կարող է նորանոր ինտերպրետացիաների արդյունքում առաջացնել միևնույն զգացողությունը բոլոր ժամանակներում:

Հայկ ջան, առանց որևէ փոփոխության նույնիսկ Աստվածաշունչը չի մնացել, եթե դիտարկենք այն որպես մարդկության հնագույն լիարժեք գիրք:

Պարզապես ես ավելացնում եմ, որ կա ինչ-որ սահման, որին ավելի փոփոխելու դեպքում գործի հեղինակը արդեն, կարելի է ասել, կփոխվի, ու գործը, որպես այդպիսին, կդադարի գոյություն ունենալ: Գուցե՛ կլինի դասական, բայց նույնը չի լինի: Այսինքն՝ հին դասականին փոխարինելու կգա նոր դասականը:

Լուսաբեր
01.12.2008, 00:24
Դասականը, էլի եմ կրկնում չի կարող մոռացվել:
Գուցե մարդ կա չի հետաքչքրվում,չգիտի դա որնա(միշտ էլ էդպիսինները եղել են ու կլինեն) , բայց էդ տխուր պատկերից չի կարելի նման հետևություններ անել,որ կկորչի ու կմոռացվի ԴԱՍԱԿԱՆԸ:
Հ.Գ. ԴԱՍԱԿԱՆԸ միշտ ԵՂԵԼ Է, ԿԱ ՈՒ ԿԼԻՆԻ,քանի որ դասական է...

Morpheus_NS
01.12.2008, 00:28
Դասականը, էլի եմ կրկնում չի կարող մոռացվել:
Գուցե մարդ կա չի հետաքչքրվում,չգիտի դա որնա(միշտ էլ էդպիսինները եղել են ու կլինեն) , բայց էդ տխուր պատկերից չի կարելի նման հետևություններ անել,որ կկորչի ու կմոռացվի ԴԱՍԱԿԱՆԸ:
Հ.Գ. ԴԱՍԱԿԱՆԸ միշտ ԵՂԵԼ Է, ԿԱ ՈՒ ԿԼԻՆԻ

Հեռուն չես նայում Լուսաբեր ջան: Ես էլ գտնում, որ դասկանը չի մոռացվի, ասենք մոտակ 200-300 տարում, բայց հետո չեմ համարձակվում ասել, թե ինչ կլինի: Մի անգամ Նիցշեն փորձ արեց փոխել եվրոպական արժեքները, ճիշտ ա դա նրան այնքան էլ չհաջողվեց, բայց պատկերացրու, թե ինչքան Նիցշեներ դեռ կլինեն.... Ամեն ինչ անցողիկ է.... ինչպես մարդը....

Հայկօ
01.12.2008, 00:29
Դասականը, էլի եմ կրկնում չի կարող մոռացվել:
Գուցե մարդ կա չի հետաքչքրվում,չգիտի դա որնա(միշտ էլ էդպիսինները եղել են ու կլինեն) , բայց էդ տխուր պատկերից չի կարելի նման հետևություններ անել,որ կկորչի ու կմոռացվի ԴԱՍԱԿԱՆԸ:
Հ.Գ. ԴԱՍԱԿԱՆԸ միշտ ԵՂԵԼ Է, ԿԱ ՈՒ ԿԼԻՆԻ

Էլի սկսվում ա... :)

Խնդրում եմ՝ ավելի կոնկրետ: Էդ «ԴԱՍԱԿԱՆԸ» շա՜տ վերացական-աղոտ հասկացություն ա: Կոնկրետ գրի՝ ո՛ր ստեղծագործողի ո՛ր գործը ու մինչև ե՞րբ:

Հ.Գ. Ես կարո՛ղ էի լիքը օրինակներ բերել այնպիսի «դասականների», որոնց արդեն մոռացել են, բայց... իրենց մոռացել եմ :)):

Լուսաբեր
01.12.2008, 00:31
Հեռուն չես նայում Լուսաբեր ջան: Ես էլ գտնում, որ դասկանը չի մոռացվի, ասենք մոտակ 200-300 տարում, բայց հետո չեմ համարձակվում ասել, թե ինչ կլինի: Մի անգամ Նիցշեն փորձ արեց փոխել եվրոպական արժեքները, ճիշտ ա դա նրան այնքան էլ չհաջողվեց, բայց պատկերացրու, թե ինչքան Նիցշեներ դեռ կլինեն.... Ամեն ինչ անցողիկ է.... ինչպես մարդը....
200-300տարի հետո դասականներ պետք չեն լինելու,ըստ իմ պատկերացումների:

Morpheus_NS
01.12.2008, 00:32
200-300տարի հետո դասականներ պետք չեն լինելու,ըստ իմ պատկերացումների:

Այսի՞նքն::think

ԿԳԴ
01.12.2008, 00:32
Էլի սկսվում ա... :)

Խնդրում եմ՝ ավելի կոնկրետ: Էդ «ԴԱՍԱԿԱՆԸ» շա՜տ վերացական-աղոտ հասկացություն ա: Կոնկրետ գրի՝ ո՛ր ստեղծագործողի ո՛ր գործը ու մինչև ե՞րբ:

Հ.Գ. Ես կարո՛ղ էի լիքը օրինակներ բերել այնպիսի «դասականների», որոնց արդեն մոռացել են, բայց... իրենց մոռացել եմ :)):

Մի օրինակ իմ կողմից, դասական գործ, Դա վինչիի Մոնա Լիզան համարվում է աշխարհի ամենահայտնի նկարը, և դժվար թե երբևէ մոռացվի:)

Լուսաբեր
01.12.2008, 00:36
Հիմա եթե գլոբալ վերցնենք,ոչինչ հավերժ չի լինում,ամեն ինչ անցողիկ է,բայց կա մի բայց...,որը թեման կարող է շեղել:Հիմա ինձ թվումա մենք ստեղ ավելի կարճ ժամանակամիջոցների մասին ենք խոսում,իսկ եթե մտածենք 1000տարի հետո ինչ կլինի,դա մենք ճշգրիտ ոնց իմանանք?,էդ ժամանկ մարդ կարողա չլինի էլ,մենակ ռոբոտներ լինեն,որոնց դասական,դրա նման բաներ պետք էլ չլինեն :D
Հ.Գ. Օրինակ` դասական ֆիզիկան անմահ է,որքան էլ հարաբերականության տեսությունը ու քվանտային ֆիզիկան ճիշտ լինեն ու զարգանան ;)

nune'
01.12.2008, 00:37
Դասականը չի կարող երբեք մոռացվել...............ու ինչից ենթադրեցիք որ դասականը մոռացվումա...

Հայկօ
01.12.2008, 00:41
Այսի՞նքն::think
Միանում եմ:


Մի օրինակ իմ կողմից, դասական գործ, դա Վինչիի «Մոնա Լիզան» համարվում է աշխարհի ամենահայտնի նկարը, և դժվար թե երբևէ մոռացվի:)

Ախմախ գործ ա, ըստ իս: Իմ ձեռքին լիներ՝ հենց հիմա կմոռացնեի: Իսկ մոռացվելը՝ հաստատ կմոռացվի: Ընդ որում՝ նկարներն ու քանդակները առաջինն են մոռացվելու: Հրդեհ կա, երկրաշարժ կա, ջրհեղեղ կա... Վերահրատարակել չկա :): Ու նույնիսկ եթե անվնաս էլ մնա, ախր դուք ո՞նց եք ասում «երբեք»: Նորից եմ կրկնում նախորդ էջի միտքս. «երբեքը» շա՜տ պատասխանատու ու սարսափելի բառ է, այն հենց այնպես օգտագործել չի՛ կարելի: Դու կարո՞ղ ես ասել՝ ութ հազար տարի հետո «Մոնա Լիզան» կլինի, թե ոչ: Ո՞րն է ավելի հավանական: Մայաների քաղաքակրթությունից հիմա ի՞նչ է մնացել: Իսկ ինչքա՞ն ժամանակ է անցել. հե՛չ բան՝ մի հազար հինգ հարյուր տարի:

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Դասականը չի կարող երբեք մոռացվել...............ու ինչից ենթադրեցիք որ դասականը մոռացվումա...

Իսկ ինչի՞ց ենթադրեցիք, որ չի մոռացվում:

Լուսաբեր
01.12.2008, 00:46
Շատ սենց անձնական հարց էլի տամ ՀԱՅԿՕ ջան,մասնագիտությունդ ինչա՞ Սա թեմայի հետ կապ չունեցողա,ուղղակի ուզում եմ տեսնեմ դու էդ նկարի հանդեպ խի ես տենց,որովհետև իմ արվեստի դասատուն դեռ դպրոցից եմ հիշում ինչպիսի լուսավոր դեմքով ու ինչ հիացմունքով էր մեկնաբանում նկարը ու հիանում էր ամեն էդպիսի գործով:Հիմա որ դու սենց բաներ ես ասում մի տեսակ չգիտեմ ոնց բացատրեմ վերաբերմունքդ…

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Այսի՞նքն::think
Մոռացա նշեմ որ դա էն էր ինչ գրեցի վերևում…

Morpheus_NS
01.12.2008, 00:48
Միանում եմ:



Ախմախ գործ ա, ըստ իս: Իմ ձեռքին լիներ՝ հենց հիմա կմոռացնեի: Իսկ մոռացվելը՝ հաստատ կմոռացվի: Ընդ որում՝ նկարներն ու քանդակները առաջինն են մոռացվելու: Հրդեհ կա, երկրաշարժ կա, ջրհեղեղ կա... Վերահրատարակել չկա :): Ու նույնիսկ եթե անվնաս էլ մնա, ախր դուք ո՞նց եք ասում «երբեք»: Նորից եմ կրկնում նախորդ էջի միտքս. «երբեքը» շա՜տ պատասխանատու ու սարսափելի բառ է, այն հենց այնպես օգտագործել չի՛ կարելի: Դու կարո՞ղ ես ասել՝ ութ հազար տարի հետո «Մոնա Լիզան» կլինի, թե ոչ: Ո՞րն է ավելի հավանական: Մայաների քաղաքակրթությունից հիմա ի՞նչ է մնացել: Իսկ ինչքա՞ն ժամանակ է անցել. հե՛չ բան՝ մի հազար հինգ հարյուր տարի:

Ավելացվել է 1 րոպե անց


Իսկ ինչի՞ց ենթադրեցիք, որ չի մոռացվում:

Երեվի մի ժամանակ էլ Հին Հռոմում Հայկօուսը եւ Լուսաբերուսը վիճում էին, թե Զռթուզիբիլուս ոճը անմահ է, թե ոչ:D

Լուսաբեր
01.12.2008, 00:51
Երեվի մի ժամանակ էլ Հին Հռոմում Հայկօուսը եւ Լուսաբերուսը վիճում էին, թե Զռթուզիբիլուս ոճը անմահ է, թե ոչ:D

Կապ չունեցող համեմատություն :angry
Եթե տենց ես ուզում...Հին Հունաստանում էլ Արիստոտելը մինչև հիմա մնացելա դասական,չնայած իրա շատ գրածեր հերքվել են…Դասականը հենց դրանով է տարբերվում զռթուզիբիլից :angry

Հայկօ
01.12.2008, 00:51
Սխալ տեղ էի գրել

Pianist
05.01.2009, 13:22
Լսում եք արդյոք դասական երաժշտություն? Եկեք այստեղ քննարկենք մեր սիրած կոմպոզիտորներին. Օրինակ ես շատ եմ սիրում Բեթհովեն.
Եվ մի այսպիսի հետաքրքիր հարց՝ ինչու այսօրվա երիտասարդությունը դասական չի լսում:think

Rammstein
05.01.2009, 13:51
Լսում եք արդյոք դասական երաժշտություն? Եկեք այստեղ քննարկենք մեր սիրած կոմպոզիտորներին. Օրինակ ես շատ եմ սիրում Բեթհովեն.
Եվ մի այսպիսի հետաքրքիր հարց՝ ինչու այսօրվա երիտասարդությունը դասական չի լսում:think
Բախին ոչ ոք չի հասնի, իմ համեստ կարծիքով։ Բախի յուրաքանչյուր գործը մի շեդեւր ա։
Մոցարտ էլ եմ սիրում, բայց ոչ բոլոր գործերը։

Բախի թավջութակի սյուիտները ո՞վ է լսել։ :love

Grieg
05.01.2009, 13:57
Լսում եք արդյոք դասական երաժշտություն? Եկեք այստեղ քննարկենք մեր սիրած կոմպոզիտորներին. Օրինակ ես շատ եմ սիրում Բեթհովեն.
Եվ մի այսպիսի հետաքրքիր հարց՝ ինչու այսօրվա երիտասարդությունը դասական չի լսում:think

Սիրում եմ Կոմիտաս, Բեթհովեն, Գրիգ..չնայած չկա կոմպոզիտոր որ գոնե մի գործ չսիրեմ :)

ԿԳԴ
05.01.2009, 14:50
Լսում եք արդյոք դասական երաժշտություն? Եկեք այստեղ քննարկենք մեր սիրած կոմպոզիտորներին. Օրինակ ես շատ եմ սիրում Բեթհովեն.
Եվ մի այսպիսի հետաքրքիր հարց՝ ինչու այսօրվա երիտասարդությունը դասական չի լսում:think

Երիտասարդությունը լսում է, բայց այդ լսողները շատ քիչ տոկոս են կազմում: Չլսողներին էլ կարելիա հասկանալ, իրենց համար շատ ձանձրալիա դասականը և դժվարամարս: Ամենից շատ սիրում եմ Շոպեն, Կոմիտաս, Բեթհովեն, հատկապես Լուսնի սոնատը: Շատերի ստեղծագործությունն եմ սիրում և լսում, յուրաքանչյուրից գոնե մի գործ սիրում եմ և լսում եմ ըստ տրամադրության:

Արտիստ
05.01.2009, 14:52
Չլսողներին էլ կարելիա հասկանալ, իրենց համար շատ ձանձրալիա դասականը և դժվարամարս:

Հետաքրքիր էր, իսկ ըստ քեզ դա ինչի հետ է կապված? Հատկապես դժվարամարս լինելը?:think

Yellow Raven
05.01.2009, 14:57
Երիտասարդությունը լսում է, բայց այդ լսողները շատ քիչ տոկոս են կազմում: Չլսողներին էլ կարելիա հասկանալ, իրենց համար շատ ձանձրալիա դասականը և դժվարամարս: Ամենից շատ սիրում եմ Շոպեն, Կոմիտաս, Բեթհովեն, հատկապես Լուսնի սոնատը: Շատերի ստեղծագործությունն եմ սիրում և լսում, յուրաքանչյուրից գոնե մի գործ սիրում եմ և լսում եմ ըստ տրամադրության:

Ես նույնիսկ Շոպենի երաժշտություններից մեկի տակ բառեր եմ գրել,իմ(ու ընկերոջս) անտաղանդ ձայնով երգել ու էդ եմ լսում:D

ԿԳԴ
05.01.2009, 15:11
Հետաքրքիր էր, իսկ ըստ քեզ դա ինչի հետ է կապված? Հատկապես դժվարամարս լինելը?:think

Կապված է նրա հետ, որ դժվար են ընկալում բարձր արվեստը, և նույնիսկ տհաճություն ապրում այն գոնե 5 րոպե լսելուց, ցավոք ես այդպիսի մարդիկ շատ գիտեմ::( Մի ժամանակ վիճում էի նրանց հետ և պարտադրում, որ լսեն, բայց ապարդյուն,:( հիմա հանգիստ եմ տանում այդ փաստը:;) Մարդիկ տարբեր են և մարդկանց ճաշակներն էլ են տարբեր, իսկ բարձր ճաշակը` իմ կարծիքով, ի ծնե է տրվում մարդուն:

Rammstein
05.01.2009, 15:51
Կապված է նրա հետ, որ դժվար են ընկալում բարձր արվեստը, և նույնիսկ տհաճություն ապրում այն գոնե 5 րոպե լսելուց, ցավոք ես այդպիսի մարդիկ շատ գիտեմ::( Մի ժամանակ վիճում էի նրանց հետ և պարտադրում, որ լսեն, բայց ապարդյուն,:( հիմա հանգիստ եմ տանում այդ փաստը:;)
Համաձայն եմ: :)


Մարդիկ տարբեր են և մարդկանց ճաշակներն էլ են տարբեր, իսկ բարձր ճաշակը` իմ կարծիքով, ի ծնե է տրվում մարդուն:

Համաձայն չեմ։ :nono

Pianist
05.01.2009, 19:16
Բեթհովեն, հատկապես Լուսնի սոնատը
Նվագելուց ուղղակի հաճույք եմ ստանում.:love

Բախի թավջութակի սյուիտները ո՞վ է լսել։ :love
Շատ գեղեցիկ երաժշտություններ են, հատկաթես այս մեկաը՝ Suite No. 1 in G Major - Prelude, առաանց ակոմպոնիմենտի (մենակ թավջութակ).:)

իսկ բարձր ճաշակը` իմ կարծիքով, ի ծնե է տրվում մարդուն:
Չեմ կարծում այդպես. Իմ կարծիքով մարդը պետք է ձգտի դրան.

Rammstein
05.01.2009, 19:23
Շատ գեղեցիկ երաժշտություններ են, հատկաթես այս մեկաը՝ Suite No. 1 in G Major - Prelude, առաանց ակոմպոնիմենտի (մենակ թավջութակ).:)
Իմ լսած ամենալավ կատարումը Պաբլո Կազալսի կատարումն է։

Pianist
05.01.2009, 19:26
Իմ լսած ամենալավ կատարումը Պաբլո Կազալսի կատարումն է։
Իսկ ես լսել եմ Edgar Meyer-ի կատարմամբ.:)

Mankik
05.01.2009, 19:40
Որպեսզի չմոռացվի դասական երաժշտությունը, եւ որպեսզի, քիչ, թե շատ պատկերացում կազմեն, որ գոյություն ունի նաեւ գեղեցիկ դասական մեղեդին, ես իմ երեխաներին դաստիարակում եմ նաեւ երաժշտական ոգով: Նելլին հիմա արդեն գեղեցիկ նվագում է դաշնամուրով, ունի իր հոբբին՝ Մոցարտն ու Բեթհովենն է: Սամվելն էլ նվագում է եւ դաշնամուրով, եւ կիթառով:
Որտեղի՞ց սերունդը կիմանա դասականի մասին, եթե մենք՝ ծնողներս չբացահայտենք այն:

Pianist
05.01.2009, 20:41
Որպեսզի չմոռացվի դասական երաժշտությունը, եւ որպեսզի, քիչ, թե շատ պատկերացում կազմեն, որ գոյություն ունի նաեւ գեղեցիկ դասական մեղեդին, ես իմ երեխաներին դաստիարակում եմ նաեւ երաժշտական ոգով: Նելլին հիմա արդեն գեղեցիկ նվագում է դաշնամուրով, ունի իր հոբբին՝ Մոցարտն ու Բեթհովենն է: Սամվելն էլ նվագում է եւ դաշնամուրով, եւ կիթառով:
Որտեղի՞ց սերունդը կիմանա դասականի մասին, եթե մենք՝ ծնողներս չբացահայտենք այն:
Շատ-շատ ճիշտ է!!:aha
Իսկ այստեղ մարդ կա, որ օպերա էլ է լսում. Ես, օրինակ, օպերա շատ սիրում ու լսում եմ.:)

ԿԳԴ
05.01.2009, 22:00
Շատ-շատ ճիշտ է!!:aha
Իսկ այստեղ մարդ կա, որ օպերա էլ է լսում. Ես, օրինակ, օպերա շատ սիրում ու լսում եմ.:)

Ես շատ եմ սիրում,:love հենց էս պահին Պուչինիի Մանոն Լեսկո օպերան եմ լսում Մարիա Կալլասի կատարմամբ, բայց ինձ համար Անուշը լավագույնն է, իհարկե Գ.Գասպարյանի կատարմամբ: Տոսկան եմ սիրում, Տրավիատտան, Աիդայից որոշ հատվածներ նաև շատ ուրիշ Grand Oera -ներից հատվածներ եմ սիրում, Լենսկի արիա, Տրուբադուր...:)

Pianist
05.01.2009, 23:31
Ես շատ եմ սիրում,:love հենց էս պահին Պուչինիի Մանոն Լեսկո օպերան եմ լսում Մարիա Կալլասի կատարմամբ, բայց ինձ համար Անուշը լավագույնն է, իհարկե Գ.Գասպարյանի կատարմամբ: Տոսկան եմ սիրում, Տրավիատտան, Աիդայից որոշ հատվածներ նաև շատ ուրիշ Grand Oera -ներից հատվածներ եմ սիրում, Լենսկի արիա, Տրուբադուր...:)
Ես էլ եմ Տոսկան շատ սիրում, հատկապես Կավադառոսսի արիան՝E lucevan le stelle, Ֆռանկո Կոռելլի կատարմամբ:). Նաև շատ լավ արիա է Լեոնկավալլոի Pagliacci-ից Recitar...vesti la giubba-ն. Ամեն անգամ այս արիան որ լսում եմ, ուղղակի փշաքաղվում եմ.... Իսկ դու ո՞ր երգիչներին ես սիրում. Ես, օրինակ, շատ եմ սիրում Պավառոտի, Կոռելլի, Բոչելլի(չնայած, որ ինքը օպերաներում չի խաղում, բայց առանձին արիաներ երգումա).

ԿԳԴ
06.01.2009, 00:06
Ես էլ եմ Տոսկան շատ սիրում, հատկապես Կավադառոսսի արիան՝E lucevan le stelle, Ֆռանկո Կոռելլի կատարմամբ:). Նաև շատ լավ արիա է Լեոնկավալլոի Pagliacci-ից Recitar...vesti la giubba-ն. Ամեն անգամ այս արիան որ լսում եմ, ուղղակի փշաքաղվում եմ.... Իսկ դու ո՞ր երգիչներին ես սիրում. Ես, օրինակ, շատ եմ սիրում Պավառոտի, Կոռելլի, Բոչելլի(չնայած, որ ինքը օպերաներում չի խաղում, բայց առանձին արիաներ երգումա).

Իհարկե Պավարոտտի, Մ.Կաբալյե հատկապես Տոսկա օպերայից Cissi d`arte արիան կատարելիս, :love Կարեիրաս, Պ.Դոմինգո... Բոչելլիի շատ եմ սիրում, `La Donna e mobile, որքան հիշում եմ Աիդաից հատված է, Ռիգոլետտո օպերայից հրաշք արիա ունի, նաև Una Furtiva lagrima շատ եմ սիրում : `E lucevan le stelle հատվածը ես նույնպես սիրում եմ Պավարոտտի կատարմամբ նաև Torna Ai Felici Di արիան: Առանձնացնենք Գոհար գասպարյանին, Լուսինե Զաքարյանին,;) իհարկե Մոցարտի Ռեքվիեմը արվեստի հզոր գործ է::)

Pianist
06.01.2009, 00:12
Իհարկե Պավարոտտի, Մ.Կաբալյե հատկապես Տոսկա օպերայից Cissi d`arte արիան կատարելիս, :love Կարեիրաս, Պ.Դոմինգո... Բոչելլիի շատ եմ սիրում, `La Donna e mobile, որքան հիշում եմ Աիդաից հատված է, Ռիգոլետտո օպերայից հրաշք արիա ունի, նաև Una Furtiva lagrima շատ եմ սիրում : `E lucevan le stelle հատվածը ես նույնպես սիրում եմ Պավարոտտի կատարմամբ նաև Torna Ai Felici Di արիան: Առանձնացնենք Գոհար գասպարյանին, Լուսինե Զաքարյանին,;) իհարկե Մոցարտի Ռեքվիեմը արվեստի հզոր գործ է::)
Una Furtiva lagrima-ն էլ շատ լավնա. Դե Ռեքվիեմի մասին էլ չասեմ, ուղղակի շեդեվրա. Իսկ Մարիո դել Մոնակո լսե՞լ ես.
Հ.Գ. La Donna e mobile-ն հենց Ռիգոլետտոից է.:)

ԿԳԴ
06.01.2009, 01:03
Una Furtiva lagrima-ն էլ շատ լավնա. Դե Ռեքվիեմի մասին էլ չասեմ, ուղղակի շեդեվրա. Իսկ Մարիո դել Մոնակո լսե՞լ ես.
Հ.Գ. La Donna e mobile-ն հենց Ռիգոլետտոից է.:)

Մի գուցե լսել եմ, բայց հիմա չեմ հիշում:) Kyre, չգիտեմ, որ օպերայիցա, բայց նույնպես շատ լավնա: Բալետ, նույնպես սիրում եմ, բայց միայն Կառմեն, Դոն կի Խոտ և Շոպենիանային եմ ներկա եղել: Մնացածը հեռուստատեսությունով: :)

Pianist
06.01.2009, 12:47
Մարիո դել Մոնակոն շատ լավ դերասան էր նաև. Այստեղ նայի՝http://www.youtube.com/watch?v=KuWVRD9k1vU.
Հ.Գ. Քո ավատարը Դոն կի Խոտնա՞ չէ.:)

ԿԳԴ
07.01.2009, 11:34
Մարիո դել Մոնակոն շատ լավ դերասան էր նաև. Այստեղ նայի՝http://www.youtube.com/watch?v=KuWVRD9k1vU.
Հ.Գ. Քո ավատարը Դոն կի Խոտնա՞ չէ.:)

Համամիտ եմ քեզ հետ,:) այս հատվածը Պավարոտտին նույնպես շատ լավ է կատարում, իսկ ավատարիս հարցում չես սխալվել:)

Jarre
10.01.2009, 20:33
Իսկ լսե՞լ եք Վիվալդիի տարվա եղանակները Աննա Սոֆի Մյուտերի կատարմամբ։ Արտակարգ ջութակահարուհի է։

Rhayader
13.01.2009, 09:47
Գերադասում եմ Իսահակ Պերելմանի կատարումը:

Moon
13.01.2009, 12:28
Դասական երաժշտությունը երբեք չի կարող մոռացվել, չէ որ դա երաժշտության սկիզբն է:)
Պարզապես Հայաստանում լրատվամիջոցները քիչ են լուսաբանում մեր իսկական հիանալի երաժիշտներին։ Ինչպես օրինակ մոտ մի ամիս առաջ մեր Ֆիլարմոնիկ Նվագախումբը գնացել էր Ճապոնիա 20 օրում 16 համերգ։ Դրա մասին ոչ մեկ չի խոսել, իսկ դա մեծ նվաճում ա։ Նրանք մեծ ընդունելություն են ունեցել։ Ամենահավորն այն ա, որ երաժիշտները չնչին աշխատավարձ են ստանում։
Ուղղակի պիտի եսիմ ինչ վիրտուոզ լինես, որ կարողանաս աչքի ընկնել։ բայց խոսք չկա, մերոնք միշտ փայլում են։
Ես քիչ եմ լսում դասական, այսինքն տանը չեմ միացնում լսում։ Տենց հետաքրքիր չի, պետք ա ամեն ինչ բնական լսել, կենդանի։ ես գնում եմ ֆիլարմոնիկ կամ այլ համերգների։
Իսկ ինքս չեմ կարող չսիրել, քանի որ երաժիշտ եմ՝ ջութակահար(դաշնամուր, մի քիչ էլ կիթառ):oy

Nareco
13.01.2009, 14:43
Շատ եմ սիրում Բախ, մեկը մյուսից լավն է, ինչ որ անբացատրելի թեթևություն եմ զգում լսելուց հատկապես Բախի "Air on the G string from Suite 3"-ը: Դե Մոցարտի "Requiem Mass"-ը, Շոպենի "Nocturne in C-sharp Min"-ը, Թոմազո Ալբիոնիի - "Adagio"-ն, Ֆրանց Շուբերտի - "Ave Maria"-ն, լսելով ուղղակի զարմանում ես, որ այդպիսի երաժշտությունը մահկանացու է ստեղծել:
Շատ շատերը կան, դա ուղղակի նախընտրածներիս մի մասն է:

cold skin
25.04.2009, 14:13
Մի փոքր պատմվածք, թե ինչպես է ծնվել Շուբերտի "Ավե Մարիա"-ն:
Վիպլինհերշտրասեի վրա գտնվող այրի Սանսուսիի տան այն սենյակը, որտեղ Շուբերտն էր ապրում, մթին էր ու նեղլիկ:
Ամեն օր առավոտյան ժամը վեցից մինչև մեկը, փոքրիկ պատուհանի մոտ նստած, աշխատում էր նա: Գրելիս առանց այն էլ կարճ վիզը ձուլվում էր կլոր ուսրին, մսոտ ձեռքերի փոքրիկ մատները ստեպ-ստեպ տկտկացնում էին սեղանին:
Մի անգամ, երբ նա ստեղծագործում էր, կամացուկ սենյակ մտան Հյուտենբրուների եղբայրը՝ Իոսիֆը և երիտասարդ փաստաբան Լեոպոլդ Զոնլեյթները: Իոսիֆը զգուշորեն, անաղմուկ մոտեցավ Շուբերտին և նրա գլխավերևից նայեց առջևի նոտաներին: Նրա առաջ դրված էր Վալտեր Սկոտի "Լճակի կույսը", որի կողքին հենց նոր գրված նոտաներ էին: Իոսիֆը կարդաց. "Ավե Մարիա":
-Օհո՛,-բացկանչեց նա,- բա դու ասում էիր , թե աղոթել չես սիրում:
Շուբերտը բարձրացրեց գլուխն ու ետ նայեց.
-Ես երբեք ինձ չեմ ստիպում աղոթել և երբեք չեմ գրում նման ձոներ և աղոթքներ: Իս եթե իմ մեջ ակամայից հրապուրանք է առաջանում դեպի այն, ապա ձգտում եմ, որ իմ աղոթքը լինի իսկական:
-Իսկ այդ մեկը իսկակա՞ն է,- միջամտեց Լեոպոլդը:
-Սա այն չէ, չստացվեց, -արտասանեց Շուբերտը, առջևի թուղթը ճմրթեց ու ատարբեր նետեց զամբյուղի մեջ:
Իոսիֆը դիմեց նրան.
-Բարեկա՛մ, դու հայրենաշունչ, խրոխտ երգեր պիտի գրես այս տանը: Չէ՞ որ այստեղ բնակվել է գերմանական երգիչ Թեոդոր Կերները, որը 1813 թ. կամավոր մեկնեց պատերազմ ու հերոի մահով ընկավ կռվում: Մի՞թե դա ոգեշնչման մեծ աղբյուր չէ քեզ համար:
-Թո՛ղ կատակներդ,- պատասխանեց Շուբերտը,-հիմա մեզ մոտ՝ Ավստրայում, Կերների նման շատ քիչ մարդ կգտնես:
-Իսկ "Կանեվաս" խմբի անդամնե՞րը. քո ընկերների՞ մասին էլ այդ կարծիքին ես,-հարցրեց Լեոպոլդը:
Շուբերտը հոգոց հանց.
-"Կանեվասը" կաթիլ է օվկիանոսում, կաթիլ, որ Զեննի ձերբակալությունից հետո կամաց-կամաց սկսում է գոլորշիանալ:
-Այո՜,-շոր տվեց Իոսիֆը,- բայց դու հո չե՞ս կարող ժխտել, որ Ավստրիայում քիչ էր մնում հեղափոխություն բռնկվեր:
Շուբերտը ժպտաց.
-Լսիր, սիրելիս, դու մի բան լավ իմացիր. քանի դեռ ավստրացին ունի գարեջուր ու նրբերշիկ, նա խռովություն չի բարձրացնի:
-Այդ սկզբունքից ելնելո՞վ ես Ալբերտ Շելմանին խորհուրդ տվել,-հարցրեց Իոսիֆը:
_Ի՞նչ խորհուրդ:
-Երեք տարի առաջ: Մոռացե՞լ ես, ինչ է . նրա օրագրում գրել ես:
-Ի՞նչ եմ գրել:
-"Ով թշնամի է աղջիկներին, գինուն ու երգերին, նա շատ նման է երկարականջ էշերին":
-Դա արդեն բոլորովին ուրիշ բան է,-բարձրաձայն ծիծաղեց Շուբերտը,- հիմա էլ կգրեմ, չնայած չեմ կարողանում առաջվա պես լավ խմել:
-Դե ուրեմն, քեզ մնում է աղոթել:D,- կատակեց Իոսիֆը, Շուբերտից աննկատ զամբյուղից վերցրեց ճմրթված նոտաներն ու դրեց գրպանը:
Երյու օր հետո ընկերները Շուբերտին քարշ տվւն եկեղեցի:
-Մենք կաղոթենք, իսկ դու պատարագ կլսես,- ասաց Իոսիֆը:
Պատարագը դռ չէր սկսվել:
Ընկերները կանգ առան Քրիստոսի առաջ: Շուբերտը բարձրացրեց հայացքն ու գրեթե մրմնջաց.
-Ամենաքաղցր Հիսո՜ւս, որքան ամոթալի արարքներ ես թաքցնում քո դեմքի տակ: Չէ որ դու ինքդ մարդկության անկման ամենասարսափելի հուշարձանն ես, իսկ նրանք կերտում են քո խաչելությունը, կարծես ցանկանալով ասել. "Նայացե՛ք, ահա տեր Աստծո ստեղծագործություններից ամենակատարյալը: Մենք հանդգնաբար սեփական ոտքերով այն ոտնատակ տվինք: Մի՞թե դուք կարծում եք, որ մեզ համար դժվր կլինի հանգիստ խղճով ոչնչացնել նաև մնացած միջատներին, որոնք կոչվում են մարդիկ":
-Սո՜ւս, -փսփսաց Իոսիֆը,- հանցագործություն է եկեղեցում նման մտքեր արտահայտելը:
Երբ սկսվեց պատարագը, ազատ տղեր քիչ էին մնացել: Շուբերտը մաիյնակ նստեց, իսկ նրանից երկու շարք վերև տեղավորվրվեցին Իոսիֆն ու Լեոպոլդը:
Երգեհոնից աստվածային մի մեղեդի հնչեց, հետո եկեղեցու կամարների ներքո հնչեց երգը: Շուբերտը ցնցվեց. ի՞նչ հրաշք է: Նա լսեց սեփական սրտի բաբախյունը, սեփական հոգու ձայնը: Հնչում էին իր մտքերը, իր ապրումները, իր զգացմունքները:
"Ավե Մարիա՜",- հնչում էր երգը,- ստիպում ծնկի գալ, ստիպում է աղոթել:"Ավե Մարիա"՝ եթերային զուլալություն, մոգական մաքրություն, որ ամենաթունդ հերետիկոսին անգամ ստիպում է աղոթք մրմնջալ: "Ավե Մարիա"՝ աստվածային երանություն, որի արարիչն այնպես անտարբեր ճմրթեց քեզ ու նետեց զամբյուղը:
Շուբերտը նորից ցնցվեց, մտաբերեց. այն ժամանակ նա միայնակ չէր: Կտրուկ ետ նայեց ու իր ընկերների խորհրդավոր ժպտացող աչքերի մեջ կարդաց ամեն ինչ: "Ավե Մարիա՜",- հնչում էր եկղեցու կամարների տակ, ուր տեր Աստծո ամենակատարյալ ստեղծագործությունն էր խաչված և ուր բազում մահկանացուներ երանության մեջ կարծես քարացել, անէացել էին մի ուրիշ աստծո ստեղծած եթերային ստեղծագործության հնչյուններից:
:roll

ՎԵՐՋ

Ֆրեյա
25.04.2009, 15:18
Դասական երաժշտությունը երբեք չի կարող մոռացվել, չէ որ դա երաժշտության սկիզբն է:)
Պարզապես Հայաստանում լրատվամիջոցները քիչ են լուսաբանում մեր իսկական հիանալի երաժիշտներին։ Ինչպես օրինակ մոտ մի ամիս առաջ մեր Ֆիլարմոնիկ Նվագախումբը գնացել էր Ճապոնիա 20 օրում 16 համերգ։ Դրա մասին ոչ մեկ չի խոսել, իսկ դա մեծ նվաճում ա։ Նրանք մեծ ընդունելություն են ունեցել։ Ամենահավորն այն ա, որ երաժիշտները չնչին աշխատավարձ են ստանում։
Ուղղակի պիտի եսիմ ինչ վիրտուոզ լինես, որ կարողանաս աչքի ընկնել։ բայց խոսք չկա, մերոնք միշտ փայլում են։
Ես քիչ եմ լսում դասական, այսինքն տանը չեմ միացնում լսում։ Տենց հետաքրքիր չի, պետք ա ամեն ինչ բնական լսել, կենդանի։ ես գնում եմ ֆիլարմոնիկ կամ այլ համերգների։
Իսկ ինքս չեմ կարող չսիրել, քանի որ երաժիշտ եմ՝ ջութակահար(դաշնամուր, մի քիչ էլ կիթառ):oy

:o Moon, չգիտեի, որ դասական էլ ես լսում
Անցած սեզոնին մեռա հայտարարություններ դնելով, ոչ ոք չէր գալիս, չտեսնված ֆեստիվալ էր դասական երաժշտության ու իսկապես համաշխարհային մակարդակի երաժիշտներ էին նվագում Երևանում:
Այս տարի էլ եմ սպասում, որ պետք է լինի:

հ.գ. Ժողովորդ, դասական` դեռ չի նշանակում, որ անպայման պետք է լավը լինի: "Դասական" պիտակի տակ այնքան երաժշտական աղբ է գնում.... Եւ պետք չի նաև ֆետիշացնել դասական երաժշտությւոնը... Դասականի մեջ էլ շատ է անհետաքրքիր, ժամանակաշրջանի պոպսայոտ ու ոչինչով աչքի չընկնող երաժշտություն:
Ուղղակի պետք է մեջից ընտրել գոհարները :)

Rhayader
25.04.2009, 15:39
Նամանավանդ որ մեր ֆիլհարմոնիկն այնքան անտաղանդ է, որ մինչև կես տոն ֆալշ է անում: Ավելի հիմար նվագախումբ չեմ լսել:

Jarre
25.04.2009, 21:07
Այսօր ֆիլհարմոնիկում Վերդիի ռեքվիեմը կենդանի կատարմամբ լսելը, դրդեց ինձ այստեղ կրկին գրառում կատարել։

Իսկական երաժշտությունն ու ճշմարիտ արվեստը գնահատող մարդու համար, դասականի մոռացվելը առնվազն կնշանակի՝ մահ։

Ոչ թե դասականն է մոռացվում, այլ պարզապես ձևավորվել ու արդեն պրոգրես է ապրում, անարժեք երաժշտության և կեղծ արվեստի երկրպագող մի սերունդ։

Դասական և ընդհանրապես որակով ու լավ երաժշտությունը գնահատողներ միշտ էլ կլինեն։ Այնպես որ դասականը երբե՛ք չի մոռացվի.... (համենայն դեպս ես այսպես եմ մտածում, կամ ավելի ճիշտ՝ երազում :( )

dvgray
26.04.2009, 01:16
Ոչ թե դասականն է մոռացվում, այլ պարզապես ձևավորվել ու արդեն պրոգրես է ապրում, անարժեք երաժշտության և կեղծ արվեստի երկրպագող մի սերունդ։


անցյալ կիրակի էլ ես էի համերգի, ու մոտ 2000 տեղանոց դահլիճում ասեղ գցելու տեղ չկար: լսեցինք Բեռլիոզ, Բրամս ու Լիստ :

իսկ պոպսան, ու առավել ևս դիշովի պոպսան, միշտ էլ եղել է ու միշտ էլ կլինի:
դասական երաժշտություն լսելու համար անհաժեշտ է որոշակի կուլտուրայի մակարդակ: իսկ այդ մակարդակային շեմը բոլոր ժամանակներում էլ հասու է եղել մի 20-30 % -ին: իհարկե Հայաստանում այդ թիվ եղել է անհամեմատ ավելի ցածր: կարող է մի 2-3%;

Ֆրեյա
26.04.2009, 13:16
Նամանավանդ որ մեր ֆիլհարմոնիկն այնքան անտաղանդ է, որ մինչև կես տոն ֆալշ է անում: Ավելի հիմար նվագախումբ չեմ լսել:

Անցած տարի ֆեստիվալի վերջին համերգն էր կարծեմ, ու եթե ճիշտ եմ հիշում Վագներ ու Չայկովսկի էին նվագում:
Ես նստած էի ձախ թևում, մոտ 5րդ շարքում: Համերգի հենց սկզբից պարզ դարձավ, որ կոնտրաբասը անսարք է /կոնտրաբասիստն էլ մի հատ սիմպատիչնի, կիրթ դեմքով մարդ էր/ ու ամեն անգամ նվագելուց մի հատ նե~նց բլթ ձեն էր գալիս, որ ես ինձ չէի կարողանում զսպել ու ծիծաղում էի: Նվագողն էլ հասկացավ, որ իր վրա եմ ծիծաղում, ամաչեց, բայց ոչինչ չէր կարող անել, ու ամեն անգամ բլթցնում էր /համ ֆալշ նոտա էր ստացվում, համ էլ ահհհհավոր դզզոց էր գալիս :D/ Համերգի վերջում ես արդեն ծիծաղից կանաչել էի ու խոսք տվեցի ինքս ինձ այլևս ֆիլհարմոնիկի ամբողջ կազմով մեծ համերգներին չգնալ :[ Համ լավ չեն նվագում, համ էլ չեմ սիրում մեծ նվագախմբերի համերգներ, որտեղ երաժիշտների ուղիղ 80 տոկոսը ձևի համար իմիջայլոց ձայն է պահում ընդամենը ու ընդհանրապես թքած ունի իր նվագածի վրա:
Ի դեպ, նույն երաժիշտները հանդես են գալիս տարբեր փոքր նվագախմբերում /օրինակ, ինչպես Թոփչյանի կազմած Հովեր անսամբլը/: Նրանց համերգներից 5-6ին եղել եմ ու դեռ ոչ մի անգամ չեմ հիասթափվել :)


Այսօր ֆիլհարմոնիկում Վերդիի ռեքվիեմը կենդանի կատարմամբ լսելը, դրդեց ինձ այստեղ կրկին գրառում կատարել։

Իսկական երաժշտությունն ու ճշմարիտ արվեստը գնահատող մարդու համար, դասականի մոռացվելը առնվազն կնշանակի՝ մահ։

Ոչ թե դասականն է մոռացվում, այլ պարզապես ձևավորվել ու արդեն պրոգրես է ապրում, անարժեք երաժշտության և կեղծ արվեստի երկրպագող մի սերունդ։

Դասական և ընդհանրապես որակով ու լավ երաժշտությունը գնահատողներ միշտ էլ կլինեն։ Այնպես որ դասականը երբե՛ք չի մոռացվի.... (համենայն դեպս ես այսպես եմ մտածում, կամ ավելի ճիշտ՝ երազում :( )

Երեխեք, եկեք չնույնականացնենք էլի դասական երաժշտությունը եւ լավ երաժշտությունը:
Ազնիվ խոսք, դասական երաժշտություն դասակարգման տակ այնքան անկապ ու իմիջայլոց ստեղծագործություններ կա~ն... Ամեն կոմպոզիտոր /քիչ թե շատ հայտնի/ դափոններով սիմֆոնիաներ, կոնցերտներ ու այլ ստեղծագործություններ է գրել իր կյանքի ընթացքում, բայց գուցե միայն 10-20-ը /լավագույն դեպքում/ բանի պետք լինեն: Ու սովորաբար, երբ մի կոմպոզիտոր հանճարեղ մի բան է գրել, միանգմամից դասվել է դասակնների շարքին, այդ պահից իվեր նրա բոլոր ստեղծագործությունները /անկախ դրանց որակից/ սկսում են համարվել արժեքավոր:

հ.գ. Ես գժվում եմ Մոցարտի համար ու համարում եմ նրան հանճարեղ... բայց իրականում այնպիսի հիմար ստեղծագործություններ էլ ունի... կիլոմետրերով ոչինչ չասող, անարտահայտիչ երաժշտություն, որը լսելը ուղղակի ձանձրալի է :(

Jarre
26.04.2009, 18:55
Երեխեք, եկեք չնույնականացնենք էլի դասական երաժշտությունը եւ լավ երաժշտությունը:
Ազնիվ խոսք, դասական երաժշտություն դասակարգման տակ այնքան անկապ ու իմիջայլոց ստեղծագործություններ կա~ն... Ամեն կոմպոզիտոր /քիչ թե շատ հայտնի/ դափոններով սիմֆոնիաներ, կոնցերտներ ու այլ ստեղծագործություններ է գրել իր կյանքի ընթացքում, բայց գուցե միայն 10-20-ը /լավագույն դեպքում/ բանի պետք լինեն: Ու սովորաբար, երբ մի կոմպոզիտոր հանճարեղ մի բան է գրել, միանգմամից դասվել է դասակնների շարքին, այդ պահից իվեր նրա բոլոր ստեղծագործությունները /անկախ դրանց որակից/ սկսում են համարվել արժեքավոր:

հ.գ. Ես գժվում եմ Մոցարտի համար ու համարում եմ նրան հանճարեղ... բայց իրականում այնպիսի հիմար ստեղծագործություններ էլ ունի... կիլոմետրերով ոչինչ չասող, անարտահայտիչ երաժշտություն, որը լսելը ուղղակի ձանձրալի է

Համաձայն եմ :)
Բայց չպետք է բացառենք նաև այն փաստը, որ կարող է շատ ընտիր երաժշտություն լինի, բայց մենք չհասականանք, կամ չկարողանանք լսել։ Օրինակ Մանսուրյանի դասական գործերից շատերը շա՜տ դժվար են լսվում, բայց որպես երաժշտություն պարզապես գործ են։ Ու եթե անկեղծ ասեմ, ստիպելով եմ լսում, բայց որքան լսում եմ այնքան սկսում եմ հասկանալ, սիրել ու հաճույք ստանալ։

Ֆրեյա
26.04.2009, 20:19
Հա, ճիշտ ես, Արթուր ջան, կան շատ ստեղծագործություններ, որ իսկապես "ծանր են":
Բայց մի բան էլ եմ սկսել վերջերս հասկանալ, որ վերաբերում է թե երաժշտությանը, թե կինոյին, թե գրքերին:
Եթե ստեղծագործությունը հաճույքով չի կարդացվում, լսվում, դիտվում ու դրա համար ուժերի գերլարում է պետք, արդեն կարծում եմ, թերի է /թերացում է/
Ու ինչ-որ տեղ կապված է ստեղծագործողի` մատուցելու ունակություններից:


հ.գ. Ֆրեյան տուֆտա դեմք ա վաբշե, իրա ասածները բանի տեղ մի դրեք :P

Grieg
26.04.2009, 20:50
Հա, ճիշտ ես, Արթուր ջան, կան շատ ստեղծագործություններ, որ իսկապես "ծանր են":
Բայց մի բան էլ եմ սկսել վերջերս հասկանալ, որ վերաբերում է թե երաժշտությանը, թե կինոյին, թե գրքերին:
Եթե ստեղծագործությունը հաճույքով չի կարդացվում, լսվում, դիտվում ու դրա համար ուժերի գերլարում է պետք, արդեն կարծում եմ, թերի է /թերացում է/
Ու ինչ-որ տեղ կապված է ստեղծագործողի` մատուցելու ունակություններից:
հ.գ. Ֆրեյան տուֆտա դեմք ա վաբշե, իրա ասածները բանի տեղ մի դրեք :P

տեղծագործություներ կան, որը հասկանալու համար երկար ժամանակ ա պետք..օրեր ամիսներ տարիներ... այդ ընթացքում մենք հավաքում ենք փորձ, ավելանում են ապրումները, և այն ինչ ժամանակին թվում էր անհասկանալի դառնում է ներդաշնակ ներաշխարհի հետ , որոշ դեպքերում հատուկ տրամադրվածություն և միջավայր է պետք ստեղծագործությունը ընկալելու համար.. ամեն ինչ ունի իր դերը իր ժամանակը.. եթե բոլոր ստեղծագործությունները նույն վիճակում ընկալելի լիներ կնշանակեր որ չկա դինամիկա, պոտենցիալների տարբերություն և այլն

Ֆրեյա
26.04.2009, 20:57
տեղծագործություներ կան, որը հասկանալու համար երկար ժամանակ ա պետք..օրեր ամիսներ տարիներ... այդ ընթացքում մենք հավաքում ենք փորձ, ավելանում են ապրումները, և այն ինչ ժամանակին թվում էր անհասկանալի դառնում է ներդաշնակ ներաշխարհի հետ , որոշ դեպքերում հատուկ տրամադրվածություն և միջավայր է պետք ստեղծագործությունը ընկալելու համար.. ամեն ինչ ունի իր դերը իր ժամանակը.. եթե բոլոր ստեղծագործությունները նույն վիճակում ընկալելի լիներ կնշանակեր որ չկա դինամիկա, պոտենցիալների տարբերություն և այլն

Համաձայն եմ.. երբեմն ստեղծագործությունը ընկալել/չըկալելը կախված է հոգեվիճակից ու հասկանալու ունակություններից...
Բայց կան դեպքեր, երբ ստեղծագործությանը ավելորդ պաթոս ու խրթինություն է հաղորդվում...

DVG
23.05.2009, 12:13
Ֆորումում դասական որաժշտության թեմա չկա??? եթե կա, որեմն սա փակեք :):) երևի թե միակ երաժշտությունն ա, որ իրոոոոք նյարդերը հանգստացնում ա, այ օրինակ Շոպենի Վալսերից մեկը
http://www.youtube.com/watch?v=zaUvW960uCc , որի mp3-ը կարող եք բեռնել http://server3.pianosociety.com/protected/chopin-64-2-hudson.mp3 -ից

sharick
04.06.2009, 17:59
Մարդիկ անճաշակ են դարձել դրա հմար ել չեն լսում դասական երաժշտություն ու մոռացվում ա կամաց կամաց: Ես շատ եմ սիրում դասական երաժշտություն ու հաճույքով լսում եմ , օպերաներ ել եմ հաճախում : Ճիշտն ասած ընկերուհիներս ել դասական երաժշտություն չեն լսում ու դա ինձ անկեղծորեն անհանգստացնում ա:(

Վիշապ
05.03.2010, 17:56
Ժող, դասականը մի մոռացեք, փորձեք մեկ մեկ լսել, որովհետև նման է, որ վերածննդի դարաշրջանի երաժշտության մակարդակի երաժշտություն այլևս մարդկությունը չի կրկնելու։ Իսկ դուք ահագին բան եք բաց թողնում այդ երաժշտությունը մոռացության տալով, որովհետև կգա մի ժամանակ, որ էլ այլևս չեք հասկանա այդ երաժշտությունը, և կկորցնեք Աստծուն (լուրջ)։ Ահավասիկ բարոկկո դարաշրջանի քնքույշ մեղեդիներ Քեյթ Ջարեթի կատարմամբ (Հենդել)


http://www.youtube.com/watch?v=Tv_x5z7G81E&feature=related


http://www.youtube.com/watch?v=rk_RNUgQz6k

dvgray
10.04.2010, 08:13
երեկ լսեցի
Johann Sebastian Bach "Mass in B Minor"

հիրավի: իզուր չէ, որ բազմաթիվ երաժիշտներ այս գործը համարում են ՝ Վերջը… որ սրանից հետո կարծես ամեն մի այլ ստեղծված երաժտություն թվում է անիմաստություն:

ապշեցուցիչ էր…

Nnn
18.07.2010, 00:57
Գիտեք ինչ ոչինչ էլ չի մոռացվել ուղակի անցումային շրջան է:
Գուցե ինձ տարօրինակ համարեք, բաըց ես լսում եմ գրեթե ամեն ինչ /ջազ այդքան էլ չեմ սիրում, իսկ մուղամները ատում եմ/:
Ես կարող եմ ծանր ռոքից հետո լսել Շոպեն. Չայկովսկի և այն: Բոլորս էլ մեր նախասիրությունները ունենք բայց շատը լսում ենք այն ինչ մեզ առաջարկվում է հեռուստատեսությամբ, համերգներում ..........
Ինչ երաժշտականս ավարտել եմ չեմ լսել դասական երաժշտությանը նվիրված համերգ, բայց ամեն ամիս մենք ընկերներով հավաքվում ենք ու հիշում ենք հին ու բարի դասականը:
Ուստի ոչինչ չի մոռացվել, ամեն ինչ ձեզնց է գալիս:
;)

Magic-Mushroom
04.08.2010, 21:57
Ես դասական երժշտության մեծ սիրահար եմ,այն հանցստացնում է,երկարացնում է կյանքը եւ բուժում է հոգին:

Հարդ
05.08.2010, 12:43
Գիտեք ինչ ոչինչ էլ չի մոռացվել ուղակի անցումային շրջան է:
Գուցե ինձ տարօրինակ համարեք, բաըց ես լսում եմ գրեթե ամեն ինչ /ջազ այդքան էլ չեմ սիրում, իսկ մուղամները ատում եմ/:


Եթե քեզ պիտի տարօրինակ համարեն, ապա ինձ ինչ համարեն:mda. ջազ սիրում եմ, իսկ շատ մուղամների համար գժվում եմ;):


Ես կարող եմ ծանր ռոքից հետո լսել Շոպեն. Չայկովսկի և այն:

Ես էլ կարող եմ թուրք կլարնետիստից հետո լսել Դիփ Փարփլ, հետո Բախ, Բեթհովեն... հետո էլեկտրո երաժշտություն...
Ծանր ռոքից հետո դասական լսելը սխրագործություն չի, դրանք շատ կապված են իրար հետ;):


Բոլորս էլ մեր նախասիրությունները ունենք բայց շատը լսում ենք այն ինչ մեզ առաջարկվում է հեռուստատեսությամբ, համերգներում ..........
Ինչ երաժշտականս ավարտել եմ չեմ լսել դասական երաժշտությանը նվիրված համերգ, բայց ամեն ամիս մենք ընկերներով հավաքվում ենք ու հիշում ենք հին ու բարի դասականը:
Ուստի ոչինչ չի մոռացվել, ամեն ինչ ձեզնց է գալիս:
;)

Ինչ ես նվագում?

Ինձ չի թվում, թե դասականը մոռացվում ա, ավելին՝ մեր հասարակության մեջ ծաղկում ա ապրում:):

Գանգրահեր
28.08.2010, 21:52
:badԸստ ձեզ դասական երաժշտության մոռացվելը ինչի հետ է կապված?
Դասականը ձեր լասած երաժշտության քանի տոկոսն է կազմում?
Եթե չեք լսում, ապա ինչն է պատճառը?

հիմնականում լսում եմ դասական երաժշտություն,չեմ կարծում որ այն մոռացվում է,քանի որ ճաշակով մարդիկ լսում են ամեն դեպքում

Գանգրահեր
28.08.2010, 22:21
իսկ ո՞վ է սիրում լսել Բոչելլի

Katka
29.10.2011, 20:10
Նոր թեմա հոգնեցի բացել, շատ չեմ շեղվի թեմայից: Սենց մի հարց է հետաքրքրում, երևի խորհուրդ կկարողանան տալ դասական երաժշտությունից հասկացողները: Ու՞մ ստեղծագործություններից է պետք սկսել լսել դասական, ինչպիսի՞ հերթականություն կամ ինչ-որ ստեղծագործությունների ցանկ կարո՞ղ եք առաջարկել սկզբի համար: Ժամանակի սղության պատճառով ինտերնետ փորփրել, ինչ-որ ցանկ կազմել չի ստացվում, իսկ խառը-մառը լսելը ճաշակ չի զարգացնում: Դասականներից շատ սիրում եմ Ռախմանինով::)

Yevuk
30.10.2011, 14:33
Նոր թեմա հոգնեցի բացել, շատ չեմ շեղվի թեմայից: Սենց մի հարց է հետաքրքրում, երևի խորհուրդ կկարողանան տալ դասական երաժշտությունից հասկացողները: Ու՞մ ստեղծագործություններից է պետք սկսել լսել դասական, ինչպիսի՞ հերթականություն կամ ինչ-որ ստեղծագործությունների ցանկ կարո՞ղ եք առաջարկել սկզբի համար: Ժամանակի սղության պատճառով ինտերնետ փորփրել, ինչ-որ ցանկ կազմել չի ստացվում, իսկ խառը-մառը լսելը ճաշակ չի զարգացնում: Դասականներից շատ սիրում եմ Ռախմանինով::)

Չգիտեմ՝ ինչքանով օգնած կլինեմ, բայց մի 2 բան առաջարկեմ: Ինքս դասականի մեծ շատ մեխ գիտակ չեմ, բայց բավական հաճախ եմ լսում հատկապես վերջերս: Մեր տանը մի հատ հին CD ունենք, դասական երջաժշտությամբ ավելի լուրջ հետաքրքրվել սկել եմ երևի հենց դրանից: CD-մեջ կոպիտ ասած դասական երջաժտության the best - երն են: Ահա ցանկը՝

1. G. Rossini - Il Berbiere De Siviglia
2. A Vivaldi - Winter
3. W. A. Moazrt - Turkish Marsche
4. L. V. Beethoven - Fur Elise
5. Strauss - Also Speaks Zaratustra
6. A. Marcello - Adagio
7. J. S. Bach - Fugue
8. D. Scostakovich - Romance
9. F. Chopin - Prelude In E Minor
10. P. Tchaikovsky - Autumn Song
11. W. Mozart - Symphony #40 K550
12. J. Brahms - Hungarian Dance #2
13. Mendelson - A Song Without Words #40
14. W. A. Mozart - Divertisement K136
15. Satie - Hymnopedia #1
16. R. Shumann - Dreams
17. J. Verdi - Aida (Preludio)
18. Tchaikovsky - Waltz Of The Flowers

Կարծում եմ սկզբի համար շատ լավ ցանկ ա: Սրանք լսելուց եթե որևէ գործ դուրդ գա, գարող ես նույն հեղինակի ուրիշ գործեր սկսել լսել: :)

Ripsim
30.10.2011, 17:05
Ես էլ իմ կողմից կավելացնեմ-Beethoven - Moonlight Sonata

Հաստատ արժի ավելացնել:)

Yevuk
30.10.2011, 17:54
Ես էլ իմ կողմից կավելացնեմ-Beethoven - Moonlight Sonata

Հաստատ արժի ավելացնել:)

Եթե Beethoven - Moonlight Sonata, ուրեմն իրենց հետ կարելի ա նաև լսել Beethoven - Pathétique Sonata ու Appassionata, որոնք հաստատ Moonlight-ին չեն զիջում: :)

Իդեպ, մի դիսկ էլ գտա: Շատ տարիներ առաջ Նոր Տարուն մեզ բերել էլին бонбонерка, ու բացելուց հետո պարզվեց, որ մեջը դասական երաժշտության մի դիսկ կա: :)) Հիշում եմ՝ ուրախությանս չափ չկար: Էլի best - երի ցանկ ա:

Music to delight the senses

1. Luigi Boccherini - String Quartet A Major op. 13,5
2. Wolfgang A. Mozart - Allegro from "A little Nightmusic" K. 525
3. Joseph Haydn - String Quartet op. 3,5
4. Ludwig Van Beethoven - Adagio sostenuto Sonata op. 3,5
5. Peter I. Tschaikowsky - Waltz of the Flowers from "The Nutracker"
6. Johann Sebastian Bach - Air from Suite No. 3 BMW 1068
7. Antonio Vivaldi - The four Seasons - Concerto No. 1 in E Major "Spring" RV 269 Allegro
8. Antonio Vivaldi - Largo from "The four seasons - Spring"
9. Antonio Vivaldi - Allegro from "The four seasons - Spring"
10. Edvard Grieg - Morning Mood from "Peer Gynt" Suite No. 1 op. 46
11. Johann Strauss - On teh Beautiful Blue Danube - Waltz op. 314
12. Peter I. Tschaikowsky - Opening scene from "Swan Lake"
13. Carl Philipp Emanuel Bach - Oboe Concerto in B flat major - Largo e mesto
14. Robert Schumann - Dreaming from Kinderszenen op. 15

ars83
08.11.2011, 18:56
Մի զարմանալի բան է կատարվել հետս: :think Վերջերս, երբ սկսել եմ շատ լսել 19-րդ և հատկապես 20-րդ դարի դասականների գործերը, «հներին» սկսել եմ դժվարությամբ լսել: Օրինակ, չեմ կարողանում երկար լսել Մոցարտի ստեղծագործությունները (ճիշտ է, ես նրա ստեղծագործությունների սիրահար էլ չեմ, բայց առաջ ավելի երկար էի կարողանում լսել): Անգամ, ինչը ինձ համար շատ զարմանալի էր, Բեթհովենի ստեղծագործություններից ոչ բոլորն եմ կարողանում երկար լսել: Երևույթը հետաքրքրական է նաև իր ոչ միարժեքությամբ. որոշ վաղ շրջանի կոմպոզիտորների ստեղծագործություններն առաջվա նման կարող եմ լսել շատ ու հաճախ, օրինակ՝ Բախինը, Յոզեֆ Հայդնինը, Վիվալդիինը, Պալեստրինայինը, Պերգոլեզիինը… Տեսնենք՝ մի երեք-չորս տարո՞ւց ինչ է կատարվելու:

ars83
08.11.2011, 19:13
Ֆորումում դասական որաժշտության թեմա չկա???

Կան առանձին ոճերին կամ կոմպոզիտորներին նվիրված թեմաներ: Ահա դրանցից մի քանիսը.

Կոմիտաս (http://www.akumb.am/showthread.php/45539-%D4%BF%D5%B8%D5%B4%D5%AB%D5%BF%D5%A1%D5%BD)
Ալեքսանդր Սկրյաբին (http://www.akumb.am/showthread.php/41385-%D4%B1%D5%AC%D5%A5%D6%84%D5%BD%D5%A1%D5%B6%D5%A4%D6%80-%D5%8D%D5%AF%D6%80%D5%B5%D5%A1%D5%A2%D5%AB%D5%B6)
Արամ Խաչատրյան (http://www.akumb.am/showthread.php/47743-%D4%B1%D6%80%D5%A1%D5%B4-%D4%BD%D5%A1%D5%B9%D5%A1%D5%BF%D6%80%D5%B5%D5%A1%D5%B6)
Ֆրեդերիկ Շոպեն (http://www.akumb.am/showthread.php/61870-%D5%96%D6%80%D5%A5%D5%A4%D5%A5%D6%80%D5%AB%D5%AF-%D5%87%D5%B8%D5%BA%D5%A5%D5%B6)
Ալան Հովհաննես(1911-2000թթ.) (http://www.akumb.am/showthread.php/60585-%D4%B1%D5%AC%D5%A1%D5%B6-%D5%80%D5%B8%D5%BE%D5%B0%D5%A1%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D5%BD%281911-2000%D5%A9%D5%A9.%29)


Օպերային երաժշտություն (http://www.akumb.am/showthread.php/57694-%D5%95%D5%BA%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%AA%D5%B7%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6)
Դասական երաժշտություն, վոկալ (http://www.akumb.am/showthread.php/61165-%D4%B4%D5%A1%D5%BD%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%AA%D5%B7%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D5%BE%D5%B8%D5%AF%D5%A1%D5%AC)