Դիտել ողջ տարբերակը : Ինչպե՞ս դաստիարակել երեխաներին
Ինչպե՞ս դաստիարակել երեխաներին:
Երևի թե բոլորդ էլ գոնե մեկ անգամ լսել կամ նույնիսկ ինքներդ եք ասել «Ի՜նչ անդաստիարակ երեխա է…» կամ «Հապա տեսե՛ք, թե ի՜նչ դաստիարակված երեխա է»: Իսկ ի՞նչ եք հասկանում «դաստիարակված» ասելով: Ինչպիսի՞ հատկանիշներ պիտի առկա լինեն, որ տվյալ երեխային/մարդուն համարեք դաստիարակված:
Ինչպե՞ս կդաստիարակեիք ձեր երեխային, որպեսզի ծնողական ժողովների ժամանակ "չկարմրեք" ձեր երեխայի անդաստիարակված լինելու, վատ պահելաձևի պատճառով:
Կցանկանայի, որ ճիշտ հասկանաք, թե որն է ուզածս: Ես խոսում եմ ոչ թե կրոնական դաստիարակության մասին (թե ինչպիսի գաղափարների տեր պիտի լինի երեխան), այլ տարրական դաստիարակության մասին (օրինակ՝ լսող լինի, հարգի մեծերին և այլն), և ինչպիսի մեթոդներով է պետք դաստիարակել, որ երեխան այդպիսին լինի: Ոմանք նախընտրում են ծեծը, գոռգոռոցը, ոմանք էլ՝ հանգիստ նստել և խոսել երեխայի հետ, ինչպես իրենց հավասարի հետ և բացատրել, թե ինչու չի կարելի անել այսպես կամ այնպես: Անձամբ ես նախընտրում եմ վերջին տարբերակը, քանի որ նկատել եմ, որ միայն այդ դեպքում է երեխան սկսում լսել, ավելին՝ հասկանալ: Այս մասին ավելի մանրամասն կգրեմ, բայց այժմ դուք գրեք ձեր մեթոդները:
StrangeLittleGirl
12.09.2006, 20:29
Հետազոտությունները ցույց են տվել, որ մարդու ձևավորման գործում շատ ավելի փոքր դեր է խաղում դաստիարակությունը, քան ժառանգականությունը և այլ գործոններ:
Ես ինքս չեմ պատրաստվում երեխաներ ունենալ, դրա համար ինքս ինձ իրավունք չեմ վերապահում հայտնել կարծիքս մի բանի մասին, որի միջով ինքս չեմ անցնելու:
Ասեմ միայն, որ յուրաքանչյուր երեխայի պետք է անհատական մոտեցում ցուցաբերել: Դաստիարակման ընդհանուր կանոնները բոլորի վրա կիրառելը շատ սխալ է:
Ուլուանա
12.09.2006, 20:47
Հետազոտությունները ցույց են տվել, որ մարդու ձևավորման գործում շատ ավելի փոքր դեր է խաղում դաստիարակությունը, քան ժառանգականությունը և այլ գործոններ:
Իսկ ես լսել եմ, որ բազմաթիվ հետազոտությունների արդյունքում ճիշտ հակառակն է պարզվել։:P Հիշում եմ, որ մեր մանկավարժության դասախոսն էր միշտ դա պնդում ու բազմաթիվ օրինակներ ու փաստեր էր բերում։:think
Ես դժվարանում եմ ասել, թե որն է ավելի մեծ դեր խաղում մարդու ձևավորման գործում՝ դաստիարակությու՞նը թե՞ ժառանգականությունը, իսկ ավելի ճիշտ՝ ինձ համար այս հարցում մի երրորդ գործոն էլ կա. քանի որ ես համարում եմ, որ մարդը մի կյանք չի ապրում, այլ բազմաթիվ կյանքեր (մահից հետո վերամարմնավորվում է նոր մարմնում, այսինքն՝ նորից է ծնվում), հետևաբար, ըստ այդ տեսության՝ մարդը ծնվում է ոչ միայն իր ծնողներից ժառանգած հատկանիշներով, այլև նախորդ կյանքից իր հետ բերած որոշակի հատկանիշներով, որոնք նույնպես զգալի ազդեցություն են ունենում նրա հետագա կյանքում, բայց այդ հատկանիշները, այնուամենայնիվ, էլի ենթակա են վերափոխման, այսինքն՝ դաստիարակության, ճիշտ այնպես, ինչպես ժառանգական հատկանիշները։ Ճիշտ է, վերջին երկուսը շատ ավելի դժվարությամբ են ենթարկվում փոփոխությունների, քան տվյալ կյանքի ընթացքում ձեռք բերածները, բայց ենթարկվում են։ Սա իմ կարծիքն է։ Մի խոսքով, ես համարում եմ, որ դաստիարակության դերն, ամեն դեպքում, խիստ կարևոր է և չպետք է անտեսվի։
Իսկ ես լսել եմ, որ բազմաթիվ հետազոտությունների արդյունքում ճիշտ հակառակն է պարզվել։ Հիշում եմ, որ մեր մանկավարժության դասախոսն էր միշտ դա պնդում ու բազմաթիվ օրինակներ ու փաստեր էր բերում։
Ես դժվարանում եմ ասել, թե որն է ավելի մեծ դեր խաղում մարդու ձևավորման գործում՝ դաստիարակությու՞նը թե՞ ժառանգականությունը, իսկ ավելի ճիշտ՝ ինձ համար այս հարցում մի երրորդ գործոն էլ կա. քանի որ ես համարում եմ, որ մարդը մի կյանք չի ապրում, այլ բազմաթիվ կյանքեր (մահից հետո վերամարմնավորվում է նոր մարմնում, այսինքն՝ նորից է ծնվում), հետևաբար, ըստ այդ տեսության՝ մարդը ծնվում է ոչ միայն իր ծնողներից ժառանգած հատկանիշներով, այլև նախորդ կյանքից իր հետ բերած որոշակի հատկանիշներով, որոնք նույնպես զգալի ազդեցություն են ունենում նրա հետագա կյանքում, բայց այդ հատկանիշները, այնուամենայնիվ, էլի ենթակա են վերափոխման, այսինքն՝ դաստիարակության, ճիշտ այնպես, ինչպես ժառանգական հատկանիշները։ Ճիշտ է, վերջին երկուսը շատ ավելի դժվարությամբ են ենթարկվում փոփոխությունների, քան տվյալ կյանքի ընթացքում ձեռք բերածները, բայց ենթարկվում են։ Սա իմ կարծիքն է։ Մի խոսքով, ես համարում եմ, որ դաստիարակության դերն, ամեն դեպքում, խիստ կարևոր է և չպետք է անտեսվի։
Ստորագրում եմ Անահիտի գրածի տակ:
Ես ինքս չեմ պատրաստվում երեխաներ ունենալ, դրա համար ինքս ինձ իրավունք չեմ վերապահում հայտնել կարծիքս մի բանի մասին, որի միջով ինքս չեմ անցնելու:
:o Ինչո՞ւ:
Ասեմ միայն, որ յուրաքանչյուր երեխայի պետք է անհատական մոտեցում ցուցաբերել: Դաստիարակման ընդհանուր կանոնները բոլորի վրա կիրառելը շատ սխալ է:
Այո՛, որոշ երեխաներին միգուցե հարկավոր է անհատական մոտեցում ցուցաբերել, բայց սովորաբար այդպիսի երեխաների մոտ լինում են ինչ-որ բնածին արատներ: Իսկ սովորական երեխաներին, իմ կարծիքով, կարելի է դաստիարակման ընդհանուր կանոններով դաստիարակել:think …
Ես գիտեմ մի շատ լավ մեթոդ, որը մի հիանալի հաղորդման ընթացքում եմ սովորել, իսկ սովորեցնում էին պրոֆեսսիոնալ դայակները, կիրառելով իրենց մեթոդն ամենատարբեր բնավորության տեր երեխաների վրա, ու ասեմ, որ մեծ արդյունքների էին հասնում:P
StrangeLittleGirl
12.09.2006, 21:18
Լավ, դու բոլոր մարդկանց հետ նու՞յն կերպ ես վարվում, թե՞ բոլորին անհատական մոտեցում ես ցուցաբերում: Երեխաներն էլ են անհատներ, ունեն իրենց առանձնահատկությունները:
Իսկ հետազոտությունների մասին կասեմ այն, որ շատ-շատ դեպքեր կան, երբ նույն ընտանիքի նույն դաստիարակությամբ երեխաներից մեկն, ասենք, գիտնական է դարձել, իսկ մյուսը՝ խուլիգան:
Լավ, դու բոլոր մարդկանց հետ նու՞յն կերպ ես վարվում, թե՞ բոլորին անհատական մոտեցում ես ցուցաբերում: Երեխաներն էլ են անհատներ, ունեն իրենց առանձնահատկությունները:
Ո՛չ, բայց դրանք արդեն զարգացած մարդիկ են, ոչ թե երեխաներ: Այո՛, իհարկե երեխաներն անհատներ են, ունեն իրենց առանձնահատկությունները, բայց այն դաստիարակությունը, որի մասին ես խոսում եմ անհատական չէ, դա ընդհանուր է գրեթե բոլոր երեխաների համար և իրոք գործում է…
Իսկ հետազոտությունների մասին կասեմ այն, որ շատ-շատ դեպքեր կան, երբ նույն ընտանիքի նույն դաստիարակությամբ երեխաներից մեկն, ասենք, գիտնական է դարձել, իսկ մյուսը՝ խուլիգան:
Մի քիչ տատանվում եմ այս հարցում, բայց ասեմ, որ շրջապատն էլ մեծ ազդեցություն ունի…
քաղաքացի
12.09.2006, 21:37
Հետազոտությունները ցույց են տվել, որ մարդու ձևավորման գործում շատ ավելի փոքր դեր է խաղում դաստիարակությունը, քան ժառանգականությունը և այլ գործոններ:
Ես այդպիսի բաներից շատ հեռու եմ, բայց իմ կարծիքով ոչ միշտ է ժառանգությունը ազդում երեխայի դատիարակության մեջ: Երբ այդ ընտանիքում լինում երկու երեխա, իմ տեսածով, միշտ մեկը ինչ-որ տարիքում (օր.՝ 5 տարեկան) շատ խելոք, համեստ է լինում, իսկ մյուսը՝ նույն տարիքում, շատ չար: Մեծ դեր է խաղում ընտանիքի կրտսեր լինել-չլինելը: Այդ դեպքում փոքրը լրիվ ուրիշ դաստիարակություն է ստանում և կամաց-կամաց ավագ երեխայի մոտ առաջանում են նախանձություններ, ծեծկրտուկներ: Ծնողը պետք է լինի հանգիստ, ո՛չ ծեծի երեխային, ո՛չ էլ մեծ ու փոքրի տարբերություն դնի երեխաների մեջ: Բայց դե ծնողը մեծ մարդ է, հասուն… համբերությունը մարում է ու… ամեն ինչ լինում է բացի հանգիստ լեզվով, առանց գոռալու երեխային փորձել հասկացնել: Դե հիմա ինչ արած:
Ավելի լավ է, այս թեմայում հենց ծնողները գրեն, թե ինչպե՞ս են մեծացրել մեզ:
Ուլուանա
12.09.2006, 21:45
Իսկ հետազոտությունների մասին կասեմ այն, որ շատ-շատ դեպքեր կան, երբ նույն ընտանիքի նույն դաստիարակությամբ երեխաներից մեկն, ասենք, գիտնական է դարձել, իսկ մյուսը՝ խուլիգան:
Այդ դեպքում դաստիարակությունը թերի է եղել։;) Ուրեմն այդ երեխայի նկատմամբ անհատական մոտեցում չեն ցուցաբերել։ Մարդիկ տարբեր են, հետևաբար բոլորին ամեն ինչում նույնությամբ դաստիարակելը ճիշտ չէ։ Կան, իհարկե, ընդհանուր մեթոդներ, որ գրեթե նույնությամբ ազդում են բոլորի կամ համարյա բոլորի վրա, բայց քանի որ ցանկացած երեխա նաև անհատ է, հետևաբար նաև անհատական մոտեցում է պահանջում։ Եթե մի երեխայի դեպքում այսինչ մեթոդն անվրեպ գործում է, դա դեռ չի նշանակում, որ նույն մեթոդը նույն հաջողությամբ պետք է ազդի նաև մյուս երեխայի վրա (թեկուզ նույն ընտանիքում)։ Կամ մեկին մի անգամ ասելը բավական է, իսկ մյուսին տասն անգամն էլ է քիչ։
Ուլուանա
12.09.2006, 21:50
Ավելի լավ է, այս թեմայում հենց ծնողները գրեն, թե ինչպե՞ս են մեծացրել մեզ:
Ինչու՞ միայն ծնողները։ Մենք էլ կարող ենք գրել, թե ինչպես են մեծացրել մեզ։ :P Օրինակ, ես կարող եմ շատ հանգամանորեն պատմել, թե ոնց են մեծացրել ինձ, որովհետև համ ամեն ինչ շատ լավ հիշում եմ, համ էլ ծնողներս մեզ ամբողջ կյանքում միշտ բացատրել են, թե ինչու են անում այս կամ այն բանը։
Բայց դրա մասին այսօր դեռ չեմ գրի։ ;)
Ինչու՞ միայն ծնողները։ Մենք էլ կարող ենք գրել, թե ինչպես են մեծացրել մեզ։ :P Օրինակ, ես կարող եմ շատ հանգամանորեն պատմել, թե ոնց են մեծացրել ինձ, որովհետև համ ամեն ինչ շատ լավ հիշում եմ, համ էլ ծնողներս մեզ ամբողջ կյանքում միշտ բացատրել են, թե ինչու են անում այս կամ այն բանը։
Բայց դրա մասին այսօր դեռ չեմ գրի։ ;)
Ես նույնպես շատ լավ եմ հիշում այդ պահերը;)
StrangeLittleGirl
12.09.2006, 23:46
Իսկ ես ոչինչ չեմ հիշում: Մի՞թե ինձ չեն դաստիարակել:
Ասում են, երբ երեխան ծնվում է, նա մի սպիտակ թուղթ է, որի վրա հետագայում ձևավորվում է նրա բնավորության յուրաքանչյուր գիծը ծնողների, միջավայրի, հասարակության կրոնի և այլ հանգամանքների ազդեցության տակ: Ամեն ինչ սկսվում է ընտանիքից: Դրա միջոցով է տեղի ունենում երեխայի առաջին շփումը - կապը կյանքի, արտաքին միջավայրի հետ: Ծնողներին հիմնականում դասում ենք «խիստ» և «ոչ խիստ» կարգերի...
Ես կարծում եմ, իսկ ավելի ճիշտ՝ համոզված եմ, որ բոլոր ծնողներն էլ, անկախ նրանից, թե ինչպիսի մարդիկ են, շատ են սիրում իրենց երեխաների միայն լավն են ուզում: Շատերը դրա արդյունքում շատ են ճնշում երեխաներին, դա լավ չէ: Օրինակ իմ ծանոթներից մեկը այդպիսի ընտանիքում է մեծացել ու հիմա ասում է, որ ինքը իր երեխաներին ամեն ինչ թույլ է տալու, երբեք չէ չի ասելու ոչ մի բանի, -թող ազատ ապրեն,- ասում է: Դուք համամի՞տ եք դրան: Ինձ հետաքրքրում է ձեր կարծիքը:
քաղաքացի
15.09.2006, 13:30
Ոչ:
[կատակ] Կարող է երեխան ասել «Մամ, ես սուպերմենն եմ» ու պատուհանից դուրս թռնի: :D [\կատակ]
Ինձ թվում է սխալ է: Եթե այդպես լինի, երեխան հենց ինքն է ձևավորում այդ սպիտակ թուղթը, իսկ երեխան դեռ «ո՛չ կարդալ գիտի, ո՛չ գրել», մեկը պետք է իրեն «դրանք սովորացնի»: Ուզում եմ ասել, որ երեխան պարտադիր պետք է որևէ հասուն մարդուց դաստիարակություն ստանա: Դա նույնն է ինչ, 6 տարեկան երեխային կարդալ-գրել սովորեցնի մի, ասենք, 8 տարեկան երեխա: Երեխան պետք է պարտադիր դաստիրակվի մեծ մարդու կողմից: Իսկ երբ երեխային նայող է գալիս (babysitter), ինձ թվում է դա էլ է սխալ, եթե նա չլինի գոնե երեխայի ծնողի տարիքին: Հաճախ տեսնում եմ դեպքեր, երբ երեխային խնամող է լինում մի 15-16 տարեկան աղջիկ, սա սխալ եմ համարում:
Ես կարծում եմ, իսկ ավելի ճիշտ՝ համոզված եմ, որ բոլոր ծնողներն էլ, անկախ նրանից, թե ինչպիսի մարդիկ են, շատ են սիրում իրենց երեխաների միայն լավն են ուզում: Շատերը դրա արդյունքում շատ են ճնշում երեխաներին, դա լավ չէ: Օրինակ իմ ծանոթներից մեկը այդպիսի ընտանիքում է մեծացել ու հիմա ասում է, որ ինքը իր երեխաներին ամեն ինչ թույլ է տալու, երբեք չէ չի ասելու ոչ մի բանի, -թող ազատ ապրեն,- ասում է: Դուք համամի՞տ եք դրան: Ինձ հետաքրքրում է ձեր կարծիքը:
Իմ կարծիքով բարձիթող վիճակում չի կարելի թողնել երեխային: Այսինքն չի կարելի թողնել, որ երեխան անի այն ամենը, ինչ ցանկանում է, որովհետև երեխան կարող է շա՜տ բան ցանկանալ(քաղաքացու օրինակի պես): Երեխային հարկավոր է բացատրել որ ամեն ինչ չէ, որ կարելի է անել: Օրինակի համար ինչպե՞ս կարելի է թողնել, որ երեխան ամբողջ օրը դրսերում թափառի՝ չիմանալով, թե ինչպիսի մարդկանցով է նա շրջապատված, ինչպիսի պատմությունների մեջ է կարող նա հայտնվել…Ուստի, որպեսզի երեխան զերծ մնա նման բաներից հարկավոր է նստել և բացատրել նրան ամեն մի մանրուք, որն արդեն կոչվում է դաստիարակություն: Ես նույնպես դեմ եմ, որ երեխայի առաջ արգելքներ դնեն, շատ օգտագործեն "ոչ" բառը, քանի որ երեխայի մոտ ցանկություն է առաջանում անել ամեն ինչ հակառակ ծնողների կամքին, այսպես ասած նրանց "արգելված պտուղը քաղցր է" թվում, որը կարող է վատ հետևանքներ ունենալ: Ընդհանրապես խորհուրդ չի տրվում երեխաներին արգելել որևէ բան՝ չբացատրելով արգելքի պատճառը…
Իմ կարծիքով երեխայի դաստիրակության հարցում մեծ նշանակություն ունի և՛ժառանգականությունը,և՛ դաստիրակությունը: Բայց շատ մեծ է նաև շրջակա միջավայրի դերը: Կա մի շատ կարևոր հանգամանք ևս ,եթե երեխան ծուռ է ինչ ուզում ես արա (կոպիտ ասած մարդ չի դառնա):
Ուզում եմ ամպայման շեշտած լինեմ, որ «ՈՉ» ասելով չի, որ երեխան պիտի դաստիրակություն ստանա:Ամենակարևորը այն է ,թե երեխան ինչ է տեսնում իր ընտանիքում ,և շատ կարևոր է նաև ,թե ինչ է տեսնում շրջապատում:
Իսկ ծեծի մասին խոսք անգամ լինել չի կարող:Դա արդեն վաղուց հնացած մեթոդ է Եվրոպայի համար:Ժամանակն է ,որ Հայաստանւմ էլ նման օրենք ընդունվի:
Ինչ կասեիք?
Ուլուանա
15.09.2006, 17:03
Համաձայն եմ Arisol-ի հետ, որ երեխային, իհարկե, որոշ բաներ պետք է արգելվեն, բայց դա պետք է արվի ոչ թե «բոբոյավարի», ինչպես անում են շատ ծնողներ, այլ հանգիստ, մեղմ ու անպայման բացատրելով, թե ինչու չի կարելի անել տվյալ բանը, քանի որ միմիայն այդպես երեխան կարող է հասկանալ ու հետևել ծնողի ասածներին։ Այո, փորձը ցույց է տվել, որ պարզապես կատեգորիկ «Ո՛Չ» ասելով՝ երեխայի գլուխը ոչինչ էլ չես մտցնի, ավելին՝ նա կանի ճիշտ հակառակը, որովհետև բռնության պատասխանը միշտ էլ ապստամբությունն է։
Մի բան էլ է շատ կարևոր. երեխայի հետ հենց սկզբից էլ հարկավոր է վարվել հնարավորինս ինչպես հավասարը հավասարի հետ։ Հասկանալի է, որ դա ոչ միշտ է հնարավոր, քանի որ կան իրավիճակներ, երբ ծնողն ուղղակի ստիպված ցույց տալ իր, այսպես ասած, ավելի մեծ ու փորձառու լինելը, բայց ընդհանուր առմամբ հարկավոր է երեխայի հետ մտերմիկ ու ընկերական հարաբերություններ հաստատել։ Դա կարող է լինել, ասենք, որևէ չնչին, առօրեական հարցում երեխայի կարծիքը հարցնելը, նրա հետ խորհրդակցելը։ Դրանից երեխան իրեն պետքական ու արժեքավոր կզգա, կհասկանա, որ իր կարծիքը հաշվի են առնում, իրեն ստորադաս էակ չի զգա, որը միայն պարտավոր է կատարել մեծերի հրահանգները, քանի որ նրանք մեծ են, «շատ բան գիտեն», իսկ ինքը «փոքր է ու ոչինչ չի հասկանում»։
Ծնողը պետք է հենց սկզբից երեխայի մեջ իր նկատմամբ խոր վստահություն սերմանի, նրա հետ միշտ ազնիվ լինի, որովհետև երեխաները հաճախ լավ էլ զգում են սուտը, իսկ սուտ խոսող ծնողի նկատմամբ վստահության մասին այլևս խոսք լինել չի կարող։ Դրանից հետո ծնողը կարող է դադարել երեխայի համար հեղինակություն լինելուց, և նրա ամեն մի ասածը երեխան արդեն կասկածի տակ կառնի, իսկ դա արդեն խոր անդունդ է առաջացնում ծնողի ու երեխայի միջև, որը հաճախ այդպես էլ չի հաղթահարվում նրանց ողջ կյանքի ընթացքում, և դեռ գնալով ավելի է խորանում։
Խոսքս ամփոփելով՝ ասեմ, որ, իմ կարծիքով, ամենակարևորն այն է, որ ծնողը երեխային բացատրի իր բոլոր արգելքների պատճառն ու դրանք անտեսելու հետևանքները, իսկ հնարավորության դեպքում նաև ցույց տա այդ հետևանքները։ Դա շատ ավելի արդյունավետ կլինի։;)
Ինչ շատ գրեցի, բայց ինչքան բան էլ դեռ կա գրելու...:think
Շարունակելի:P
Համաձայն եմ Arisol-ի հետ, որ երեխային, իհարկե, որոշ բաներ պետք է արգելվեն, բայց դա պետք է արվի ոչ թե «բոբոյավարի», ինչպես անում են շատ ծնողներ, այլ հանգիստ, մեղմ ու անպայման բացատրելով, թե ինչու չի կարելի անել տվյալ բանը, քանի որ միմիայն այդպես երեխան կարող է հասկանալ ու հետևել ծնողի ասածներին։ Այո, փորձը ցույց է տվել, որ պարզապես կատեգորիկ «Ո՛Չ» ասելով՝ երեխայի գլուխը ոչինչ էլ չես մտցնի, ավելին՝ նա կանի ճիշտ հակառակը, որովհետև բռնության պատասխանը միշտ էլ ապստամբությունն է։
Մի բան էլ է շատ կարևոր. երեխայի հետ հենց սկզբից էլ հարկավոր է վարվել հնարավորինս ինչպես հավասարը հավասարի հետ։ Հասկանալի է, որ դա ոչ միշտ է հնարավոր, քանի որ կան իրավիճակներ, երբ ծնողն ուղղակի ստիպված ցույց տալ իր, այսպես ասած, ավելի մեծ ու փորձառու լինելը, բայց ընդհանուր առմամբ հարկավոր է երեխայի հետ մտերմիկ ու ընկերական հարաբերություններ հաստատել։ Դա կարող է լինել, ասենք, որևէ չնչին, առօրեական հարցում երեխայի կարծիքը հարցնելը, նրա հետ խորհրդակցելը։ Դրանից երեխան իրեն պետքական ու արժեքավոր կզգա, կհասկանա, որ իր կարծիքը հաշվի են առնում, իրեն ստորադաս էակ չի զգա, որը միայն պարտավոր է կատարել մեծերի հրահանգները, քանի որ նրանք մեծ են, «շատ բան գիտեն», իսկ ինքը «փոքր է ու ոչինչ չի հասկանում»։
Ծնողը պետք է հենց սկզբից երեխայի մեջ իր նկատմամբ խոր վստահություն սերմանի, նրա հետ միշտ ազնիվ լինի, որովհետև երեխաները հաճախ լավ էլ զգում են սուտը, իսկ սուտ խոսող ծնողի նկատմամբ վստահության մասին այլևս խոսք լինել չի կարող։ Դրանից հետո ծնողը կարող է դադարել երեխայի համար հեղինակություն լինելուց, և նրա ամեն մի ասածը երեխան արդեն կասկածի տակ կառնի, իսկ դա արդեն խոր անդունդ է առաջացնում ծնողի ու երեխայի միջև, որը հաճախ այդպես էլ չի հաղթահարվում նրանց ողջ կյանքի ընթացքում, և դեռ գնալով ավելի է խորանում։
Խոսքս ամփոփելով՝ ասեմ, որ, իմ կարծիքով, ամենակարևորն այն է, որ ծնողը երեխային բացատրի իր բոլոր արգելքների պատճառն ու դրանք անտեսելու հետևանքները, իսկ հնարավորության դեպքում նաև ցույց տա այդ հետևանքները։ Դա շատ ավելի արդյունավետ կլինի։;)
Ինչ շատ գրեցի, բայց ինչքան բան էլ դեռ կա գրելու...:think
:hands
Ստորագրում եմ;)
միանում եմ այն կարծիքներին, որ դաստիարակությունը կարեւորագույն գործոն է ապագա անհատի ձեւավորման գործընթացում,
փաստորեն ի սկզբանե երեխայի հոգեբանությունը մի փխրուն կավե կտորի է նմանվում, որից ծնողները պետք է կերտեն ԱՆՀԱՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ,
ես ինքնադաստիարակվել եմ :oy
Lionne_en_Chasse
23.09.2006, 01:18
փաստորեն ի սկզբանե երեխայի հոգեբանությունը մի փխրուն կավե կտորի է նմանվում, որից ծնողները պետք է կերտեն ԱՆՀԱՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ,
Ես կասեի ծնողները պետք է օգնեն բացահայտել այդ կերտված ԱՆՀԱՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ
ամենալավ դաստիրակության մեթոդը… ռեժիմով ծեծ:D
Lionne_en_Chasse
24.09.2006, 16:27
ամենալավ դաստիրակության մեթոդը… ռեժիմով ծեծ:D
Երևում է դաժան մանկություն ես ունեցել :D / կատակ /
Ուլուանա
24.09.2006, 21:45
Իսկ ես ոչինչ չեմ հիշում: Մի՞թե ինձ չեն դաստիարակել:
Իսկ մի՞թե քո պահվածքից չի երևում, որ քեզ չեն դաստիարակել։:P :D
Երևի փորձել են, բայց չի հաջողվել...:oy Բյուր ջան, ախր դու շա՜տ ծանր դեպք ես, է՜...:joker :img
StrangeLittleGirl
24.09.2006, 21:57
Գիտեմ: Ծնողներս չկարողացան, ես չկարողացա, իսկ հիմա Աստված է զբաղվում իմ դաստիարակությամբ:
Ուլուանա
24.09.2006, 22:01
Գիտեմ: Ծնողներս չկարողացան, ես չկարողացա, իսկ հիմա Աստված է զբաղվում իմ դաստիարակությամբ:
Ուրեմն մնում է Աստծուն ծով համբերություն մաղթել։ :D
հարցը բաականին լուրջ է, և մեթոդների ընտրությունը կարող է լինել բազմազան.
Սակայն ամենաառաջինը , որ սովորում և փորձում են կրկնօրինակել երեխաները, դա ծնողների վարքն ու բարքն է.
Այսինքն - "ասա ով ես դու, և ես կասեմ ինչ կլինի քո երեխան"
Ասենք - Եթե սուտասան ես կամ անպատասխանատու, ապա քո երեխան ավելի խհղկվի և կկատարելագորցի քո "վարպետությունը", :P
հարցը բաականին լուրջ է, և մեթոդների ընտրությունը կարող է լինել բազմազան.
Սակայն ամենաառաջինը , որ սովորում և փորձում են կրկնօրինակել երեխաները, դա ծնողների վարքն ու բարքն է.
Այսինքն - "ասա ով ես դու, և ես կասեմ ինչ կլինի քո երեխան"
Ասենք - Եթե սուտասան ես կամ անպատասխանատու, ապա քո երեխան ավելի խհղկվի և կկատարելագորցի քո "վարպետությունը", :P
100% - ով համաձայ չեմ քո հետ ;)
100% - ով համաձայ չեմ քո հետ ;)
Այսինքն շրջապատում իմ ասածի հակարակն ես տեսել ՞;)
Այսինքն շրջապատում իմ ասածի հակարակն ես տեսել ՞;)
Շատ անգամ, ծնողները բարեկիրթ մարդիկ են, իսկ երեխան հակառակը կամ հակառակը:
Շատ անգամ, ծնողները բարեկիրթ մարդիկ են, իսկ երեխան հակառակը կամ հակառակը:
Այդ դեպքում կարող եմ ասեմ, որ հավանաբար կամ երեխաները ծնողների երեսը չեն տեսնում, կամ էլ երեխաները ծնողների երեսը (խոշոր իմաստով):) (ես երկու դեպքերն էլ իմիջիայլոց մեր իրականություն մեջ շատ են պատահում :( ):
Սակայն նույնիսկ ես դեպքերում, երեխաները հասցնում են հիմնական գծերը "կապկեն":
Ուլուանա
25.09.2006, 18:01
Այդ դեպքում կարող եմ ասեմ, որ հավանաբար կամ երեխաները ծնողների երեսը չեն տեսնում, կամ էլ երեխաները ծնողների երեսը (խոշոր իմաստով):) (ես երկու դեպքերն էլ իմիջիայլոց մեր իրականություն մեջ շատ են պատահում :( ):
Սակայն նույնիսկ ես դեպքերում, երեխաները հասցնում են հիմնական գծերը "կապկեն":
Համաձայն եմ։ Կիրթ ծնողներից անկիրթ երեխաներ դուրս գալու պատճառները կարող են տաբեր լինել, իսկ ամենատարածված պատճառը հենց իրար երես չտեսնելն է։ Բայց ոնց էլ լինի, եթե թեկուզ մի քիչ շփվում են, ապա կամա թե ակամա շատ բաներով երեխաներն իսկապես «կապկում» են ծնողներին։
StrangeLittleGirl
25.09.2006, 18:59
Շատ կներեք: Ես զզվելի երեխա եմ եղել, բայց ծնողներիս (գոնե մորս) երեսը միշտ էլ տեսել եմ: Քանի որ ուսուցիչներիս մեծ մասը մորս ճանաչում էին, իմ դեպքում համոզվել էին, որ «երեխան ընտանիքի հայելին է» արտահայտությունը միշտ չէ, որ համապատասխանում է իրականությանը:
Ուլուանա
25.09.2006, 19:06
Շատ կներեք: Ես զզվելի երեխա եմ եղել, բայց ծնողներիս (գոնե մորս) երեսը միշտ էլ տեսել եմ: Քանի որ ուսուցիչներիս մեծ մասը մորս ճանաչում էին, իմ դեպքում համոզվել էին, որ «երեխան ընտանիքի հայելին է» արտահայտությունը միշտ չէ, որ համապատասխանում է իրականությանը:
Շատ հնարավոր է, որ այդպես լինի։ Դե, ես ասել էի, որ դա տարածված պատճառներից մեկն է, բայց ոչ միակը (նկատի ունեմ ծնողների երեսը չտեսնելը), բայց միևնույն ժամանակ բացառվում է, որ դու գոնե որոշ բաներով ծնողներիդ նման չլինես, և դժվար թե դրանք միայն ժառանգաբար հաղորդված հատկանիշներ լինեն։;)
StrangeLittleGirl
25.09.2006, 19:07
Չնայած երևի… պապիկս էլ է դպրոցում շատ չար եղել, հայրս էլ :D
Շատ կներեք: Ես զզվելի երեխա եմ եղել, բայց ծնողներիս (գոնե մորս) երեսը միշտ էլ տեսել եմ: Քանի որ ուսուցիչներիս մեծ մասը մորս ճանաչում էին, իմ դեպքում համոզվել էին, որ «երեխան ընտանիքի հայելին է» արտահայտությունը միշտ չէ, որ համապատասխանում է իրականությանը:
երես տեսնելը հավանաբար պետք է մի քիչ "բացել"
նախ. հեչ անպայման չի, որ երեխան սովորի մորից, կարոգ է կրկնօրինակել հորից (մանավանդ աղջիկները հոր կարիքը փոքր ժամանակ շատ ունեն, և հիմնականում ավելի կապնված են հորը :) ).
հետո ծնողը օրինակ է ծառայում , եթե երեխայի ներկայությամբ "բարցրաձայն ապրում է", այլ ոչ թե անում իմիտացիա , կամ փորցում թաքցնել "դառը" իրականությունը,կամ էլ "դաստիրակում ե":
Այսինքն շփման ժամանակ երեխան վերցնում է այն իրականը, որը նկատում է իր կուռքի մոտ (իսկ փոքր հասակում ծնողներից որևե մեկը հանդիսանում է այդպիսին երեխայի համար , եթե ապրում է հոր և մոր հետ, իսկ եթե բազմանդամ ընտանիք է, ապա այստեղ ավելի "ծանր" դեպք է - քեռիներ, մորքուրներ և այլն:hands ):
Terminator
12.12.2008, 18:00
Ո՞վ պետք է զբաղվի երեխաների դաստիրակությամբ՝ հայրը թե մայրը (ըստ հայկական «Շանթ» հեռուստաալիքի «10-ի ուժը» հեռուստախաղի հարցման արդյունքների, հայաստանցիների 60%-ն ասել էր, որ դրանով պետք է զբաղվի տղամարդը), իսկ դուք ինչ կարծիքի եք՝ հայրը թե մայրը::)
Ես կավելացնեի 3որդ տարբերակ հարցման մեջ;), քանի որ միասնական ընտանիք են, երկուսն էլ մասնակցություն ունեցել են երեխայի "ստեղծման ասեմ" մեջ և երկուսն էլ պիտի զբաղվեմ:): Եվ առհասարակ սխալ եմ համարում և չեմ էլ ընդունում տարբերակումն այս հարցում. երկուսն էլ ծնող են ու երկուսն էլ պիտի սովորեցնեն ու տան այն ամենը, ինչ ունեն, հատկապես լավը:;)
Terminator
12.12.2008, 18:10
Երկուսն էլ
Իսկ ավելի պարզ: Առավելապես ով պետք է զբաղվի, իսկ եթե հայրը ծանր աշխատանքային օր ունի և միայն իր երեխաներին տեսնում է երեկոյան, այն էլ, երբ երեխաները քնած են լինում, այդ դեպքում ով պետք է զբաղվի երեխաների դաստիրակությամբ…:)
Իսկ ավելի պարզ: Առավելապես ով պետք է զբաղվի, իսկ եթե հայրը ծանր աշխատանքային օր ունի և միայն իր երեխաներին տեսնում է երեկոյան, այն էլ, երբ երեխաները քնած են լինում, այդ դեպքում ով պետք է զբաղվի երեխաների դաստիրակությամբ…:)
Գոյություն ունեն հանգստյսն օրեր, ամեն դեպքում ցանկացողը, օրը գոնե 10 րոպե կարող է տրամադրել, դա էլ է բավարար, կարևորը երեխան զգա, որ իր մասին մտածում են ու հոգ են տանում:
Լ.յ.ո.վ.
12.12.2008, 18:15
Ճիշտն ասած ես էդ <<10-ի ուժ>>-ի հարցումների ճշմարտացիությանը չեմ հավատում: :bad
Համաձայն եմ` երեխան պիտի դաստիարակվի և հոր, և մոր կողմից:
Հակառակ դեպքում` միակողմանի դաստիարակության դեպքում, հաճախակի նկատվում են տարբեր տեսակ կոմպլեքսներ:
Իզուր չենք նորածնի կենաց խմելուց ասում` Հորով-Մորով Թող Մեծանա :)
Terminator
12.12.2008, 18:15
Ես կավելացնեի 3որդ տարբերակ հարցման մեջ;), քանի որ միասնական ընտանիք են, երկուսն էլ մասնակցություն ունեցել են երեխայի "ստեղծման ասեմ" մեջ և երկուսն էլ պիտի զբաղվեմ:): Եվ առհասարակ սխալ եմ համարում և չեմ էլ ընդունում տարբերակումն այս հարցում. երկուսն էլ ծնող են ու երկուսն էլ պիտի սովորեցնեն ու տան այն ամենը, ինչ ունեն, հատկապես լավը:;)
Իսկ եթե ծնողներն ունեն տարբեր կարծիքնե՞ր. օրինակ շատ դեպքերում հայրը իր տղային ավելի շատ ազատություն է տալիս, իսկ մայրը դեմ է դրան կամ էլ հակառակը…:):D
Մոդերատորական. հարցման թերի լինելու (բոլոր անհրաժեշտ կետերը չպարունակելու) պատճառով այն կասեցվում է, թեման մնում է զուտ քննարկման համար:
Իսկ ավելի պարզ: Առավելապես ով պետք է զբաղվի, իսկ եթե հայրը ծանր աշխատանքային օր ունի և միայն իր երեխաներին տեսնում է երեկոյան, այն էլ, երբ երեխաները քնած են լինում, այդ դեպքում ով պետք է զբաղվի երեխաների դաստիրակությամբ…:)
Իսկ ի՞նչ ես հասկանում՝ «երեխաների դաստիարակությամբ զբաղվել» ասելով: Երեխայի հետ փոխանակած ամեն խոսքը, հարցերի տված պատասխանները, քնքշանքը, հոգատարությունը, անգամ ուղղակի երեխային ուղղված հայացքը դաստիարակում են նրան: Դաստիարակությունը մի բան չի, որ գրաֆիկով դնում ու զբաղվում ես: Երեխան մեծերի հետ պարզ շփման ժամանակ այնքա~ն բան է սովորում ու դաստիարակվում: Եվ ուրեմն հարցդ հենց սկզբից սխալ է. եթե երեխան համ մոր հետ է շփվում, համ հոր, ուրեմն երկուսից էլ ստանում է դաստիարակություն:
Terminator
12.12.2008, 18:19
Գոյություն ունեն հանգստյսն օրեր, ամեն դեպքում ցանկացողը, օրը գոնե 10 րոպե կարող է տրամադրել, դա էլ է բավարար, կարևորը երեխան զգա, որ իր մասին մտածում են ու հոգ են տանում:
Բայց դու կարծում ես, որ 10 րոպեն բավակա՞ն է երեխային նորմալ դաստիրակելու համար :)…
Բայց դու կարծում ես, որ 10 րոպեն բավակա՞ն է երեխային նորմալ դաստիրակելու համար :)…
Չեմ ուզում կոպիտ թվալ, բայց իմ կարծիքով դու այնքան էլ լավ չես հասկանում դաստիարակություն բառի իմաստը...
Իսկ ի՞նչ ես հասկանում՝ «երեխաների դաստիարակությամբ զբաղվել» ասելով: Երեխայի հետ փոխանակած ամեն խոսքը, հարցերի տված պատասխանները, քնքշանքը, հոգատարությունը, անգամ ուղղակի երեխային ուղղված հայացքը դաստիարակում են նրան: Դաստիարակությունը մի բան չի, որ գրաֆիկով դնում ու զբաղվում ես: Երեխան մեծերի հետ պարզ շփման ժամանակ այնքա~ն բան է սովորում ու դաստիարակվում: Եվ ուրեմն հարցդ հենց սկզբից սխալ է. եթե երեխան համ մոր հետ է շփվում, համ հոր, ուրեմն երկուսից էլ ստանում է դաստիարակություն:
Լրիվ համաձայն եմ Այվայի հետ, էն ծնողները, որոնք փորձում են հատուկ միջոցներ ձեռնարկել՝ ի դաստիարակությունն երեխաների, արդյունքում շատ անհաջող էրեխեք են ունենում։ Օրինակ մեզ երբեք հատուկ չեն դաստիարակել, կամ ասել գիրք կարդացեք, կամ էսինչ երաժշտությունը լսեք, դա լրիվ ինքնըստինքյան ա էղել։ Ու էնքան էլ վատ չի ստացվել:)
Իսկ եթե ծնողներն ունեն տարբեր կարծիքնե՞ր. օրինակ շատ դեպքերում հայրը իր տղային ավելի շատ ազատություն է տալիս, իսկ մայրը դեմ է դրան կամ էլ հակառակը…:):D
Պիտի իրենք իրենց մեջ գան ընդհանուր հայտարարի ու հետո նոր երեխային էլ ուղորդեն, ընդհանրապես հարցը ուրեմն պիտի դիտել դեռ ընտանիքի կազմավորումից;):
Եթե իսկապես ընտանիք է ձևաորվել, որտեղ ամուսիներն իրար հարգում ու լսում են, այդպիսի խնդիրներ քիչ կառաջանան;), մեկ էլ ազատություն տալը էտքան էլ չի մտնում դաստիարակության մեջ, եթե արդեն հարցը հասել է դրան, ուրեմն երեխան արդեն փոքր չէ ու բավար չափով պիտի հասցրած լիներ դաստիարակություն ստանալ, դե ուրեմն այնպես պիտի դաստիրակած լինեն, որ վստահեն էլ, չանհագստանան էլ:
Եվ միշտ էլ տարիք կգա, երբ թե աղջիկ, թե տղա երեխային, կարիք կլինի որոշակի ազատություն տալ: Պետք է ինքնուրույնութուն զարգանա մեջները:
Եվ մի հատ կասես թե քո կարծիքով դաստիարակությունը ի՞նչ է և ինչու՞մ է կայանում:;)
ԵՍ մինչև գրում էի, իմ տեղը հարցերը տվեցին էլ:D
Terminator
12.12.2008, 18:23
Իսկ ի՞նչ ես հասկանում՝ «երեխաների դաստիարակությամբ զբաղվել» ասելով: Երեխայի հետ փոխանակած ամեն խոսքը, հարցերի տված պատասխանները, քնքշանքը, հոգատարությունը, անգամ ուղղակի երեխային ուղղված հայացքը դաստիարակում են նրան: Դաստիարակությունը մի բան չի, որ գրաֆիկով դնում ու զբաղվում ես: Երեխան մեծերի հետ պարզ շփման ժամանակ այնքա~ն բան է սովորում ու դաստիարակվում: Եվ ուրեմն հարցդ հենց սկզբից սխալ է. եթե երեխան համ մոր հետ է շփվում, համ հոր, ուրեմն երկուսից էլ ստանում է դաստիարակություն:
Երեխան նայած ինչպիսի մեծերի հետ է շփվում, իսկ եթե հայրը թմրամոլ է կամ հանցագործ կամ հարբեցող, միթ՞ե այդպիսի ծնողի հետ ապրելով, նա կարող է նորմալ դաստիրակություն ստանալ
Երեխան նայած ինչպիսի մեծերի հետ է շփվում, իսկ եթե հայրը թմրամոլ է կամ հանցագործ կամ հարբեցող, միթ՞ե այդպիսի ծնողի հետ ապրելով, նա կարող է նորմալ դաստիրակություն ստանալ
Դա արդեն ուրիշ թեմա է՝ արժի՞ ապրել նման ամուսնու հետ ;)
Terminator
12.12.2008, 18:28
Պիտի իրենք իրենց մեջ գան ընդհանուր հայտարարի ու հետո նոր երեխային էլ ուղորդեն, ընդհանրապես հարցը ուրեմն պիտի դիտել դեռ ընտանիքի կազմավորումից;):
Եթե իսկապես ընտանիք է ձևաորվել, որտեղ ամուսիներն իրար հարգում ու լսում են, այդպիսի խնդիրներ քիչ կառաջանան;),
Իսկ եթե իրենք իրենց մեջ հայտարարի չգան ու որոշվի որ դրանով պետք է զբաղվի միայն հայր կամ մայրը:):
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Դա արդեն ուրիշ թեմա է՝ արժի՞ ապրել նման ամուսնու հետ ;)
Իսկ եթե կինը զոհ գնալով ամոթին, ստիպված է ապրել…:(
Իսկ եթե իրենք իրենց մեջ հայտարարի չգան ու որոշվի որ դրանով պետք է զբաղվի միայն հայր կամ մայրը:):
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Իսկ եթե կինը զոհ գնալով ամոթին, ստիպված է ապրել…:(
Ուրեմն խեղճ էրեխեք։ Էրեխեն իրականում դրանից ալկոհոլիկ կամ թմրամոլ չի դառնա, պարզապես կոմպլեքսներ կունենա, խեղճ կլինի, ներվային և այլն։
Terminator
12.12.2008, 18:34
Չեմ ուզում կոպիտ թվալ, բայց իմ կարծիքով դու այնքան էլ լավ չես հասկանում դաստիարակություն բառի իմաստը...
Լավ էլ հասկանում եմ:): Իսկ եթե ընտանիքը անհաջող է և ստիպված երեխան, կարելի է ասել, որ դաստիրակվում է փողոցային օրենքնրով, փողոցում և շատ դեպքերում ընկնում է վատ շրջապատ և դառնում հանցագործ…:(
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Ուրեմն խեղճ էրեխեք։ Էրեխեն իրականում դրանից ալկոհոլիկ կամ թմրամոլ չի դառնա, պարզապես կոմպլեքսներ կունենա, խեղճ կլինի, ներվային և այլն։
Ավաղ մեր իրականության մեջ կան այդպիսի ընտանիքներ և իրոք երեխաները կոպլեքսավոր են դառնում:(:
Second Chance
12.12.2008, 21:26
Ամենալավ դաստիարակությունը լավ օրինակն է ...
Terminator
12.12.2008, 21:47
Իսկ ինչպես պետք է դաստիրակել երեխային, ինչ միջոցներ պետք է ձեռնարկել, ր երեխան ստանա նորմալ դաստիրակություն և դառնա շրջապատի լիարժեք անդամ, առանց կոմպլեքսների::)
Ուլուանա
13.12.2008, 05:25
Մոդերատորական։ Քանի որ երեխաների դաստիարակության մասին թեմա արդեն կար, նորաբաց թեման միացվել է արդեն գոյություն ունեցողին։
Ուլուանա
13.12.2008, 05:55
Մոդերատորական 2։ Ծեծի՝ որպես դաստիարակության միջոցի մասին առանձին թեմա կա, այնպես որ այստեղ չարժե ծավալվել այդ ուղղությամբ։ Ծեծի մասին բոլոր գրառումները տեղափոխված են համապատասխան թեմա՝ «Ծեծը՝ դաստիարակության միջոց» (http://www.akumb.am/showthread.php?p=450994)։