Դիտել ողջ տարբերակը : Շարժառիթ
StrangeLittleGirl
14.10.2007, 23:13
Վերջերս անընդհատ մտածում եմ շարժառիթների մասին: Երբ քննարկվում է որևէ արարք, ինձ ավելի շատ սկսել է հետաքրքրել ոչ թե այն, ինչ արվել է, այլ ինչու է արվել, ինչն է դրդել:
Կարծում եմ՝ կարևոր է հասկանալ յուրաքանչյուր արարքի շարժառիթ: Այդպիսով դու ավելի լավ կհասկանաս մարդուն, կճանաչես նրան, դատապարտելուց առաջ կփորձես քեզ նրա տեղը դնել:
Չգիտեմ՝ կարողացա մտքերս ճիշտ ձևակերպել, թե ոչ, բայց ինձ ձեր կարծիքներն էլ են հետաքրքրում այս թեմայի շուրջ:
համաձայն եմ որ մարդուն հասկանալու համար անպայման իրա տեղը պետքա քեզ դնես
իսկ եթե չեսել հասկանում դատապարտել պետք չի
իսկ շարժառիթները շատ կարան լինեն ու միանգամից չեն երեվում
Շարժառիթները նույնիսկ երբեմն մեզ համար են աննկատելի լինում, և անցնում է ժամանակ, երբ նոր կարողանում ենք լիովին հասկանալ և ըմբռնել, գտնել պատճառը, էլ չասած որ շատ դեպքերում պահի ազդեցության տակ ենք գործում:
Ես երբեք չեմ դատապարտում. բոլորս էլ մարդ ենք և բոլորս ես մի օր սխալ կգօրծենք: Ինձ նույնպես ավելի հաճախ շարժառթներն են հետաքրքրում, քանի որ միշտ ավելի է տանջում, թե ինչից ելնելով ինչը արեց. դա ավելի է օգնում հասկանալ և ըմբռնել դիմացինիդ:
Եվ ընդհանրապես նույնիսկ այն մարդիկ, որոնք դատապարտելու հակում ունեն, նրանց կցանկանամ, որ գոնե մի թեթև ըմբռնումով մոտենան և երբեմն էլ մի քիչ ծանոթանան ամենին, հետո վրա հասնեն: ;)
StrangeLittleGirl
18.10.2007, 18:39
Ի դեպ, ես միայն վատ արարքների մասին չէի խոսում: Լավերն էլ պակաս քննարկման առարկա չեն:
Ինչու՞ են մարդիկ լավ գործեր անում:
1. որովհետև նրանք բնույթով «լավն» են (չակերտների մեջ եմ գրում, որովհետև կարծում եմ, որ բացարձակ լավ ու վատ մարդիկ չկան)
2. որովհետև ուզում են դրախտ գնալ
3. նրանք արդեն փրկված ենմ Հիսուս Քրիստոսի արյամբ, և լավ գործերը նրանց հավատքի պտուղներն են
Ի դեպ, ես միայն վատ արարքների մասին չէի խոսում: Լավերն էլ պակաս քննարկման առարկա չեն:
Ինչու՞ են մարդիկ լավ գործեր անում:
1. որովհետև նրանք բնույթով «լավն» են (չակերտների մեջ եմ գրում, որովհետև կարծում եմ, որ բացարձակ լավ ու վատ մարդիկ չկան)
2. որովհետև ուզում են դրախտ գնալ
3. նրանք արդեն փրկված ենմ Հիսուս Քրիստոսի արյամբ, և լավ գործերը նրանց հավատքի պտուղներն են
Ճիշտն ասած 3-րդ տարբերակում Հիսուս Քրիստոսի արյամբ արտահայտությունն ինձ համար անընդունելի է։ Ոչ մի տրամաբանություն էդ արտահայտության մեջ չեմ տեսնում։ Ինչքան էլ փորձեն տերտերները ծուռտիկ–մուռտիկ բացատրություններ տալ։
Կարելի է ասել Քրիստոսի շնորհիվ, նրա միջոցով ավելի լավն են դարձել, բայց ոչ՝ արյամբ։ Ու մեկ էլ չեմ կարծում, թե էս կյանքում ապրող որևէ մեկը կարող է ասել, թե ինքն «արդեն փրկված է»։
Այսպիսով՝ 3–րդ կետը կարելի է ձևակերպել հետևյալ կերպ.
3. նրանք Քրիստոսի/Բուդդայի/Մուհամեդի կամ մի այլ հոգևոր ուսուցչի (կրոնի) միջոցով ավելի լավն են դառել ու լավ գործերը դրա արդյունք են։
Այսինքն՝ 3–րդ կետը նույն 1–ին կետն է, ուղղակի սկզբնապատճառն ավելի հստակեցրած։
Կա հաճախ հանդիպող մի 4–րդ տարբերակ ևս.
4. Լավ գործեր են անում, որպեսզի շրջապատում «լավ մարդու» համբավ ձեռք բերեն։
Այդպիսին են սովորաբար տարատեսակ «հովանավորները»։ ;)
Հ. Գ. մի քիչ ձևիստական թեմայա։
միշտ չի որ շարժառիթը կա, կամ էլ կա բայց բնազնդերի մակարդակով կամ բիոէներգետիկ դաշտերի ազդեցության տակ ..
StrangeLittleGirl
18.10.2007, 21:29
3. նրանք Քրիստոսի/Բուդդայի/Մուհամեդի կամ մի այլ հոգևոր ուսուցչի (կրոնի) միջոցով ավելի լավն են դառել ու լավ գործերը դրա արդյունք են։
Այսինքն՝ 3–րդ կետը նույն 1–ին կետն է, ուղղակի սկզբնապատճառն ավելի հստակեցրած։
Կա հաճախ հանդիպող մի 4–րդ տարբերակ ևս.
Չէ՛, Արշա՛կ, կարող ես այդպես մեկ կետ ավելացնել, բայց իմ ասածը լրիվ ուրիշ է: Որևէ մեկը կարող է կարդալ Քրիստոսի ուսմունքը, որոշ բաներ կարող են դուր գալ, և նա փոխվի: Բայց Քրիստոսին հավատացողների հարցն ուրիշ է… Այստեղ հիմնական գործողը սերն է… Սեր Աստծո և մարդկանց նկատմամբ… Ես չեմ կարող բառերով բացատրել շարժառիթը… Կարելի է որպես շարժառիթ ասել Հիսուս, ուրիշ ոչինչ: Իսկ Հիսուսը մյուս, այսպես կոչված, հոգևոր ուսուցիչների հետ համեմատելի չէ, որովհետև ողջ մարդկության մեղքն է կրել Իր վրա, տանջվել իմ ու քո փոխարեն: Ա՜խ, որքա՜ն դժվար է այդ ամենը հասկանալ:
Իսկ այս ամենը գրելուս շարժառիթը (այո՛, վերջերս գուցե հիվանդագին է դարձել ինձ համար. ես ամեն քայլ անելիս հաշվետվություն եմ ներկայացնում), թեև թեմայից մի քիչ շեղվում եմ, իմ ուրախությունը կիսելն, թեկուզ շատ-շատերը չեն հասկանում ու որակում որպես ձևականություն կամ նույնիսկ չգիտեմ ինչ:
Ավելացվել է 1 րոպե անց
միշտ չի որ շարժառիթը կա, կամ էլ կա բայց բնազնդերի մակարդակով կամ բիոէներգետիկ դաշտերի ազդեցության տակ ..
Դե հա, շատ հաճախ մարդիկ չեն էլ հասկանում, թե ինչի համար են այս կամ այն բանն անում: Բայց երբ սկսում ես մտածել, այնպիսի բաներ ես հայտնաբերում, որ ամաչում ես արարքներիդ համար, որքան էլ դրանք լավը լինեն և ընդունելի հասարակության կողմից:
Չէ՛, Արշա՛կ, կարող ես այդպես մեկ կետ ավելացնել, բայց իմ ասածը լրիվ ուրիշ է: Որևէ մեկը կարող է կարդալ Քրիստոսի ուսմունքը, որոշ բաներ կարող են դուր գալ, և նա փոխվի: Բայց Քրիստոսին հավատացողների հարցն ուրիշ է… Այստեղ հիմնական գործողը սերն է… Սեր Աստծո և մարդկանց նկատմամբ…
Սիրո հետ կապված լրիվ համաձայն եմ, ես հակառակ բան չեմ էլ ասել։ :)
Իսկ Հիսուսը մյուս, այսպես կոչված, հոգևոր ուսուցիչների հետ համեմատելի չէ, որովհետև ողջ մարդկության մեղքն է կրել Իր վրա, տանջվել իմ ու քո փոխարեն: Ա՜խ, որքա՜ն դժվար է այդ ամենը հասկանալ:
Չեմ կարծում, թե կոռեկտ է համեմատել, թե ով է ավելի շատ տանջվել կամ մարդկության մեղքն իր վրա վերցրել։ Մենք չենք, որ պիտի չափենք։ Նրանցից ամեն մեկն էլ գործել ու գործում են հանուն մարդկության։ Քեզ համար հարազատ է Հիսուսը, դու նրա միջոցով ես աստվածային սեր զգացել, իսկ մյուսի հարազատը Բուդդան է կամ Մուհամեդը։ Կարևորն այն է, որ նրանք բոլորն էլ սեր են ճառագել։
StrangeLittleGirl
18.10.2007, 21:51
Չեմ կարծում, թե կոռեկտ է համեմատել, թե ով է ավելի շատ տանջվել կամ մարդկության մեղքն իր վրա վերցրել։ Մենք չենք, որ պիտի չափենք։ Նրանցից ամեն մեկն էլ գործել ու գործում են հանուն մարդկության։ Քեզ համար հարազատ է Հիսուսը, դու նրա միջոցով ես աստվածային սեր զգացել, իսկ մյուսի հարազատը Բուդդան է կամ Մուհամեդը։ Կարևորն այն է, որ նրանք բոլորն էլ սեր են ճառագել։
Տարբերությունը գիտե՞ս որն է:
Հիսուսն Աստված է, Մուհամեդն ու Բուդան՝ ոչ: Հիսուսը հարություն է առել, Մուհամեդն ու Բուդան՝ ոչ:
Տարբերությունը գիտե՞ս որն է:
Հիսուսն Աստված է, Մուհամեդն ու Բուդան՝ ոչ: Հիսուսը հարություն է առել, Մուհամեդն ու Բուդան՝ ոչ:
:) Սպասում էի նման պատասխանի։ Ուղղակի քեզ է թվում թե այդպես է։ Դա քո անձնական կարծիքն է ու չեմ կարծում, թե արժի այն որպես միակ բացարձակ ճշմարտություն ներկայացնել։ Ըստ իս (ու էդ հաստատ միայն իմ տեսակետը չի), ինչքան Քրիստոսն է Աստված, այնքան էլ Բուդդան ու Մուհամեդը։ Ու նայած թե Աստված ասելով ինչ ենք հասկանում։ Ինչևէ, չեմ ուզում հիմա ու էս թեմայում խորանալ աստվածաբանական վեճերի մեջ։ Ամեն դեպքում, չեմ կարծում, թե էս վեճը տվյալ թեմայում ինչ–որ բան կփոխի։ Կարևորն էն է, որ ամեն դեպքում շարժառիթն աստվածային սերն է։
StrangeLittleGirl
18.10.2007, 22:16
Դա քո անձնական կարծիքն է ու չեմ կարծում, թե արժի այն որպես միակ բացարձակ ճշմարտություն ներկայացնել։
Դա Աստվածաշնչում գրված ճշմարտությունն է: Թե ԱՍտվածաշունչը քեզ համար ճշմարտության աղբյուր չէ, էդպես ասա:
Դա Աստվածաշնչում գրված ճշմարտությունն է: Թե ԱՍտվածաշունչը քեզ համար ճշմարտության աղբյուր չէ, էդպես ասա:
Թեկուզ եթե միայն Աստվածաշնչով վերլուծենք, ես այնտեղ այլ բան եմ տեսնում քան դու։ Ու էլի կարիք չկա քո հասկացածը որպես միակ ու բացարձակ ճշմարտություն դիտարկելու։ Բազմաթիվ մարդիկ այդ նույն Աստվածաշունչը կարդալով տարբեր բաներ են հասկանում։
Ինչևէ, Բյուրակն, նորից ասեմ, որ ցանկություն չունեմ էս պահին ու էս թեմայում խորանալու աստվածաբանական քննարկումների մեջ։
Ուլուանա
19.10.2007, 04:19
Մի բան հիշեցի: Մի անգամ ընկերներիցս մեկի հետ զրուցելիս, երբ խոսք եղավ մարդկանց լավ ու վատ լինելու, չար ու բարի արարքներ գործելու մասին, նա ասաց. «Օրինակ, ես սիրում եմ մարդկանց լավություն անել, բայց ինչու՞: Որովհետև ես ինձ լավ եմ զգում, երբ ուրիշներն իրենց լավ են զգում, այսինքն՝ ստացվում է, որ ես, այնուամենայնիվ, դա անում եմ ինձ համար, ոչ թե նրանց, այսինքն՝ ես իմ մասին եմ մտածում, ուրեմն ստացվում է, որ ես էգոիստական մղումներով եմ մարդկանց լավություն անում... :(»:
Իսկապես հետաքրքիր պարադոքս է ստացվում, չէ՞: :))
Philosopher
19.10.2007, 08:34
Ան, պարադոքս չկա, օրենք է: Բարոյականությունը ոչ թե դիմացինի նկատմամբ հանուն բարոյականության լավ վարվելն է, այլ բարոյական ինքնություն, այսինքն` ինքնության դրական մեծություն ունենալը, որի հետևանքն էլ լինում են այնպիսի գործողությունները, որոնք բնութագրվում են որպես բարոյական, առաքինի, բարի և այլն: Որևէ կրոնական, փիլիսոփայական էթիկայի անարդյունատվետությունը կայանում է հենց նրանում, որ սովորաբար այդպիսի տեսությունները հիմնվում են բարոյական, առաքինի գործողությունների վրա, մինչդեռ մարդկային ինքնության մեծության խնդիրը մնում է բաց, ինչի արդյունքում էլ գործողությունների հնարավորությունը ևս դառնում է զրոյական: Միակ էթիկան մարդու դրական մեծության էթիկան է, որի արդյունքում կարող են կայանալ էթիկական ճիշտ հարաբերությունները:
Ցանկացած մարդու ցանկացած արարք միշտ շարժառիթ ունի, կարողա էտ շարժառիթը թելադրված լինի ենթագիտակցությունից ու նույնիսկ տվյալ անձը չհասկանա թե խի սենց բան արեց,բայց որ շարժառիթ միշտ կա էդ հաստատ, ու մի բանաել հաստատ:), եթե փորձես տվյալ մարդուն հասկանալ, ինձ թվումա կհասկանաս նաև շարժառիթը որից դրդված նա արելա ինչ որ մի բան որը ասենք քեզ դուր չի եկել, եթե նույնիսկ չհասկանաս պետք չի ոչ մեկին դատապարտել,որովհետև կարողա մեծ հաշվով դու ես բութ`որ չես հասկացել:)
Բարոյականությունը ոչ թե դիմացինի նկատմամբ հանուն բարոյականության լավ վարվելն է, այլ բարոյական ինքնություն, այսինքն` ինքնության դրական մեծություն ունենալը,
Միանշանակ համաձայն եմ, սակայն եթե դիտարկվում է այն մարդը, որը ընդանրապես ունի մեծություն: Եվ դրական և բացասական առումով: Մի խոսքով սկզբունք ասվածը ունենալու համար, պետք է նախ էտ սկզբունքի "տարրան" ունենալ, որպեսզի սկզբունքի իրական կրողը լինես , այլ ոչ դրա սպառողը:
Սակայն մարդ են կոչվում նաև միալիարդավոր "հոմոսապենսներ" :D, որոնք որպես մեծություն զրոին շատ մոտ են: Խոսքը վերաբերվում է "սովորական" մարդուն, որը մի օր աշխարհ է գալիս, մի օր գնում է աշխարհից, թողնելով ընդամենը մի տապան, մի մահարձան…
Բուն հարցին պատասխանեմ, որ շարժառիթները կարող են լինել բազմաթիվ: Չկա մի օրենք, կամ օրենքների խումբ, որ կատարես ու մարդը /նաև ինքտ/ դառնա բարի կամ չար: Մարդիկ, աշխարհը, էնքան բազմազան է, էնքան անկանխագուշակելի, որ այսպիսի նյութերի մասին խոսալուց պետք է լավ կոնկրետանալ, թե
ով է, ինչ է, ովքեր են իր ծնողները, պապերը, ովքեր են եղել իր շրջապատը, ինչ ազգից է, ինչ ժամաներում է ապրել, ոնց է մեծացել, ինչ ընկերներ է ունեցել և այլն և այլն: Սրանցից ոմանք կոնկրետ դեպքում լինում են որոշիչ, ոմանք ոչ:
Մի անգամ ընկերներիցս մեկի հետ զրուցելիս, երբ խոսք եղավ մարդկանց լավ ու վատ լինելու, չար ու բարի արարքներ գործելու մասին, նա ասաց. «Օրինակ, ես սիրում եմ մարդկանց լավություն անել, բայց ինչու՞: Որովհետև ես ինձ լավ եմ զգում, երբ ուրիշներն իրենց լավ են զգում, այսինքն՝ ստացվում է, որ ես, այնուամենայնիվ, դա անում եմ ինձ համար, ոչ թե նրանց, այսինքն՝ ես իմ մասին եմ մտածում, ուրեմն ստացվում է, որ ես էգոիստական մղումներով եմ մարդկանց լավություն անում... »:
Իսկապես հետաքրքիր պարադոքս է ստացվում, չէ՞:
Հարգելի Ուլուանա
Իսկ դու կարո՞ղ ես նշել մի բան, որ /անգան մահվան սպառնալիքի տակ/ մարդը ինքը իր համար չի անում: Երևի հասկացար ինչ եմ ուզում ասել:
StrangeLittleGirl
19.10.2007, 17:32
Վերջերս մի խումբ քրիստոնյաներով ինչ-որ բանի շուրջ վիճում էինք: Չեմ հիշում, թե բուն թեման որն էր, բայց մեկը խոսեց Եսը խաչելու մասին, այսինքն՝ մեկին լավ բան անել, որից քեզ ոչ միայն լավ չի լինելու, այլև նույնիսկ վատ է լինելու… Եթե կարողանում ես, պարզապես Հիսուսի օրինակին ես հետևում, իսկ դա հրաշալի է, բայց շատ դժվար