Անկապ օրագիր

[impression]

Մի սերիալ եմ նայում, կոչվում է Слово пацана, չգիտեմ հայերեն ճիշտ ոնց թարգմանել։ Երևի թե բոլորդ էլ դիտում եք կամ գոնե լսել եք սերիալի մասին, քանի որ բոլոր սոց ցանցերում ամեն երրորդ պոստը էս սերիալի մասին է։ Էնքան ուժեղ էմոցիաներ ունեմ ֆիլմի հետ կապված, որ արտահայտվելու տեղ էի փնտրում, թեև արդեն մի քանի օր է՝ խոսում եմ դրա մասին, տանը քննարկում ենք, բայց միևնույն է, ուզեցի հին ու բարի մի տեղ էլ գրել, մանավանդ, որ հիմա բոլորը քնած են, իսկ ես՝ ոչ։
Չեմ պատմի, սփոյլ չեմ անի, ուղղակի կուզեի իմանալ, եթե կա ինչ-որ մեկը, ով դիտել է ու ասելիք ունի, գուցե չալարի, թեմա բացի, ես էլ գուցե չալարեմ, գամ քննարկման։ Ուղղակի էնքան ժամանակ էստեղ չեմ եղել, որ թեմա ստեղծելը ինձ հիմա մի տեսակ չթույլատրված արտոնություն է թվում։
Սերիալում խոսքը գնում է Կազանում գոյություն ունեցող հանցագործ խմբավորումների մասին, որոնց մասնակիցների ճնշող մեծամասնությունը անչափահասներ են։ Կան իրական կերպարներ, որոնց իրական ճակատագրի մասին էսօր կարդացի ու երևի թե շատը հենց էդ պատճառով էլ քունս չի տանում։

Լինում են կյանքում մանր-մունր տարօրինակ զուգադիպություններ, որոնց վրա այլ դեպքերում գուցե ուշադրություն չդարձնես, բայց նաև լինում է այնպես, որ անգամ անծանոթ երգի բառերից ես կառչում, եթե երգն առնչվում է քեզ էդ պահին հուզող թեմայի, ու փառք տալով ինտերնետին, ընկնում ես փնտրտուքների մեջ՝ ավել ինֆորմացիա ստանալու համար։ Իմ այսօրվա փնտրտուքը Սև դելֆինն էր։
Չգիտեմ՝ դուք գիտեիք, թե ոչ, բայց Սև դելֆինը աշխարհի ամենադաժան վայրերից մեկն է՝ ի հեճուկս իր ռոմանտիկ անվանը։ Այդպես է կոչվում ամենախիստ ռեժիմի գաղութներից մեկը, որտեղ պահվում են առանձնակի դաժանությամբ հանցագործություն կատարած մարդիկ՝ սերիական մարդասպաններ, բռնաբարողներ, մանկապիղծներ ու անգամ հաննիբալներ։ Սև դելֆինը հայտնի է նրանով, որ էնտեղից դուրս չեն գալիս։
Մի քանի բան նայեցի Youtube-ում, ու փոշմանեցի, որ նայեցի։ Չեմ ուզում Սև դելֆինի մասին պատմել, Youtube-ի տեղը բոլորս էլ գիտենք, այլ ուզում եմ խոսել էդ զուգադիպության մասին։ Մի քանի օր է՝ ես էդ սերիալով եմ շնչում, ու էսօր մի երգ էր միացրած, որտեղ լսեցի էդ Սև դելֆին արտահայտությունն ու անմիջապես փորձեցի հասկանալ, թե խոսքն ինչի մասին է։ Ես սպասում էի ռոմանտիկ մի բան, բայց գտա աշխարհի ամենադաժան ու տխուր տեղը, որը, տարօրինակ կերպով, թեմատիկ կապ ուներ սերիալի հետ։ Իսկ Սև դելֆինի մասին մի քանի բան նայելուց հետո, երբ որոշեցի, որ էլ վերջ, մոռանում եմ դրա գոյության մասին, ու սկսեցի էլի բութ մատս մարզել սքրոլլի առաջնությունում, մեկ էլ մատս կանգ առավ մի ռիլի վրա, ուր պատմում էին, որ սերիալի հերոսներից մեկը, ով իրական կերպար էր, վերջում հայտնվում է հենց Սև դելֆինում։

Հիմա հասկանում եմ, որ կասեք՝ ինչ էլ դարդ ես գտել քեզ, գնա ապրի էլի։ Իրականում ես էլ չեմ ընկալում, թե ինչի եմ սենց ազդվել էս ամենից, բայց քանի որ իմ մոտակա ժամերը փչացան, արթուն մարդ էլ չկա՝ հետը շփվեմ, էկա ստեղ։ Ներող կլինեք, դուրս եմ գալիս, դուրս եմ գալիս։

[impression]

էկել եմ ձեզ կինոյի շեդևր նվիրելու։ Կոչվում է Padmavaat։ Կյանքում իմ տեսած ամենասիրուն ֆիլմերից մեկն է, թեև Հնդկաստանի արտադրություն է։ Ի դեպ, Բոլիվուդը ահռելի քայլերով առաջ է գնում, ու կան շատ ֆիլմեր, որոնք Հոլիվուդի հետ ոտ կգցեն ու հաճախ կանցնեն։ Պադմավատին հնդկական պատմական ֆիլմ է, պատմում է Պադմավատի թագուհու, իր ամուսնու և սուլթան Ալաուդինի մասին։ Ալաուդինը շատ ամբիցիոզ երիտասարդ էր, ով, անցնելով բոլորի վրայով, ի վերջո դառնում է սուլթան։ Նրա միակ նպատակն է իր հարեմ բերել Պադմավատի թագուհուն, քանի որ քուրմն իրեն ասել է, որ, եթե Պադմավատին իրենը լինի, ապա Ալաուդինի անունը կանցնի անգամ Ալեքսանդր Մակեդոնացուց, հակառակ դեպքում նրա անունը կմոռացվի։

Քանի որ հնդկական ֆիլմերի մեծ մասը մոտ երեք ժամ է տևում, սա էլ բացառություն չէ, բայց խորհուրդ եմ տալիս դիմանալ առաջին հատվածին, մինչև Պադմավատին դառնա թագուհի, դրանից հետո ամեն կադրով հիանալու եք։ Այս ռեժիսորը ոնց որ աշխարհի ճաշակը ժառանգած լինի։ Բնականաբար ինչ հնդկական ֆիլմ առանց երգ ու պարի, բայց երդվում եմ, արվեստի գործ են էս պարերը։ Դեկորացիաները, բեմադրությունը, հագոստները, զարդարանքը, խոսք չկա ուղղակի։ Մի հատ նայեք ու հետո ֆիլմը նայեք, եթե դուր գա, էլի կինոներ կասեմ, որ հաստատ արժի բաց չթողնել։


https://www.youtube.com/watch?v=CU1tFtk_NFY


https://www.youtube.com/watch?v=v7K4vGYL9zI

Պատմությունն ինչ-որ տեղ Տրոյայի հերոսամարտն է հիշեցնում, էլի կռվախնձորը սերն է, պաշարված ամրոցում սիրահարներն են, ովքեր մինչ մահ դիմակայելու են Ալաուդինին (մեռնեմ ես դրա խարիզմային)։

[Բարեկամ]

Մտածեցի՝ գրանցեմ այս ամիս Ճապոնիա կատարած 17-օրյա ճամփորդության այն դիտարկումներիցս, որոնք ինձ համար բացահայտումներ էին։ Ճամփորդությունս ներառում էր 6 քաղաք՝ Տոկիո, Կիոտո, Հակոնե, Հիրոսիմա, Նարա, Օսակա։ Ընկալումներս, բնականաբար, չեն հավակնում լինել բացարձակ ճշմարտություն, ընդամենը անձնական դիտարկումներ են։

Եվ այսպես,

• Ճապոնիայով չի կարելի փողոցում քայլել և ուտել։

• Տրանսպորտում չես կարող նստել հղի կանանց, ծերերի և հիվանդների համար հատկացված նստարանին, նույնիսկ եթե այդ պահին այդպիսի մարդ չկա վագոնում։ Եթե փորձես, մի որևէ խստադեմ, կոստյում-փողկապով միջին տարիքի ճիշտ-ճապոնացի քեզ՝ բարբարոսիդ նկատողություն կանի՝ իրավունքի և տանտիրոջ վստահությամբ։

• Ճապոնիայի մետրոյի գնացքներում կան վագոններ միայն կանանց համար։

• Տրանսպորտի մեջ ընդունված չէ (նաև՝ չի կարելի) խոսել, ո՛չ միմյանց հետ, ո՛չ հեռախոսով։ Նաև բարձր ձայնով մի բան նայել կամ լսել։ Մարդաշատ վագոնոի, համակ լռություն է՝ ամեն մեկն իր հեռախոսի մեջ, ականջակալներով կամ առանց։ Միջքաղաքային գնացքներում հեռախոսով խոսելու համար դուրս են գալիս երկու վագոններն իրար կապող փոքրիկ հարթակը և այնտեղ խոսում, ցածր ձայնով։

• Ճապոնացիները գրված և չգրված օրենքներին ինքնակամ կապկպված են․ դա իրենց ճիշտն է, իրենց ներքին հարմարավետությունտ, կենսաձևը, և վրդովվում են, երբ դու այդպիսին չես դրսևորվում։ Նրանք չեն հանդուրժի, եթե դու ընդունված կարգը խախտելու ազատություն ցուցաբերես։ Դա, ըստ իրենց, ոչ թե ազատություն է, այլ քաոս,անարխիա։ Նրանք ոչ միայն չեն ուզում, որ դու, քո այդ ազատությամբ, փոխես իրենց կարգերը և նոր կարգ հաստատես, այլև ընդունված կարգի խախտումից ընկնում են ներքին դիսհարմոնիայի մեջ։ Մի օր հյուրանոցի հեռուստացույցով ռոք-ջազ էր (ի դեպ, հյուրանոցների հեռուստացույցները հեռարձակում են միայն ճապոներեն հաղորդումներ), իսկ այդ ռոք-ջազի հեղինակը համարձակ արտաքինով (գունավոր մազեր ու համարձակ հայացք) մի կրքոտ ճապոնացի երիտասարդ էր։ Ամուսինս, որ ջազի երկպագու է և սիրողական գիտակ նկատեց, որ թույլ էր, կուլմինացիա չկար, այսինքն, եղած կուլմինացիան թույլ էր ու չէր հասնում էմոցիաների գագաթնակետին, ու պատճառը, ասաց, իրենց այդ ներքին անազատությունն է՝ չտրվելու քաոսին, իսկ դասավորված, կարգուկանոնային ներաշխարհով ջազ չես ստեղծի։ Ճապոնացիները, քանի որ փնտրում են ներքին խաղաղություն ու հանդարտություն, մերժում, խուսափում են կոնֆլիկտի հնարավորությունից, այդ պատճառով էլ ներքին բախումներ նրանց հատուկ չեն, իսկ հզոր ստեղծագործությունը, ասաց, ստեղծվում է ներքին բախումից։

• Ճապոնացիների հաղորդումներն ու գովազդները պրիմիտիվ տեսք ու համատեքստ ունեն, համենայնդեպս այն հիմնական հաղորդումները, որոնք մենք կարող էինք տեսնել մեր այցելած տարբեր քաղաքների հյուրանոցների հեռուստատեսութամբ։ Ճապոնական ազդանշաններն ու զգուշացման նշանները նմանապես զվարճալի մանկական և/կամ հումորային տրամադրությամբ էր (ամուսինս սիրում էր այդ նշանները ու հերթով լուսանկարում)։

• Ճապոնիայի փողոցներում համարյա չկան աղբամաններ և նստարաններ։ Դրանք հանվել են 90-ականներին կարծեմ՝ ահաբեկչական անվտանգության նկատառումներով։ Եթե մոտդ աղբ է առաջանում, ստիպված ես պահել մոտդ, մինչև կգտնես, թե որտեղ գցել (պատահել է՝ մի քաղաքից մյուսն եմ աղբի տոպրակը հետս ման տվել)։ Բնակչները իրենց աղբը լցնում են, ավելի ճիշտ՝ կոկիկ դասավորում են թափանցիկ տոպրակների մեջ (պարտադիր թափանցիկ, հավանաբար դարձյալ անվստանգության նկատառումներով) և դնում փողոցներում՝ հատուկ հատկացված տեղերում, որտեղ ժամ է գրված, պարզ չէր՝ աղբահավաքման, թե աղբը դնելու ժամերը։ Հավանաբար երկրորդը։

• Ճապոնիայում բնակելի թաղամասերի մայթերը շատ նեղլիկ են, կարելի է ասել՝ համարյա չկան․ փողոցից առանձնանում են սպիտակ ներկած գծանշանով, և լայնությամբ հազիվ մի մարդ կարող է տեղավորվել (քայլել), այսինքն, եթե երկու մարդ միասին են, ապա հնարավոր է միասին քայլել մեկը մյուսի հետևից, ոչ կողք-կողքի։ Նմանապես, բնակելի թաղամասերի փողոցներն էլ են նեղլիկ, և համապատասխանաբար ավտոմեքենաներն են նեղլիկ, փոքրիկ ու քյութ արտաքին դիզայնով, թեև ներսից սովորական մեքենայի տարողությունն ունեն։ Ինչպես ամուսինս նկատեց՝ սովորական սեդանները, էլ չասած four wheel drive-ները այստեղ չեն էլ նայվի։

• Մայթերի նեղլիկությունը հանգեցնում է բակերի բացակայության, տան մուտքերը նույնիսկ շեմք չունեն համարյա՝ մեկ-մեկուկես քառակուսի մետր հազիվ, որն ամիջականորեն միանում էնեղլիկ մայթին այնպես, որ ըստ էության նրա մասն է կազմում։ Ու չնայած դրան, փոքրիկ շեմքերը կոկիկ հարդարված են կավե ծաղկամաններով բույսերով և կենդանիների արձանիկներով (բու, նապաստակ), և այդ դեկորային համադրությունն աննկարագրելի կոկիկ է, խնամված, մաքրեմաքուր ու, ըստ իս, տաքուկ բնակեցվածության ոգեղենություն է հաղորդում տանտիրոջ կեցությանը։

• Ճապոնացիները արտակարգ մաքրասեր են և կոկիկ․ այդպիսին նրանց կեցությունն է՝ էություն դարձած, առօրյա համապատասխան-կոկիկ միկրո և մակրո շարժումներով դրսևորվող այնպես, որ նրանց մոտ կարծես ոչինչ չի կեղտոտվում, թափթվում և ոչինչ դուրս գալիս իրենց հսկողության սահմաններից։

• Ճապոնացիները լավ են հագնվում։ Լավ ասելով նկատի ունեմ՝ որակով, ճաշակով, և հիմնականում դասական ոճի։

• Ճապոնացիները պատրաստակամ են և օգնող։ Եթե որևէ հարցով մոտենաս կամ օգնություն խնդրես, ամեն ինչ թողած, ինչքան էլ որ քեզնով զբաղվելն այդ պահին անպատեհ լինի, ամեն ինչ կանեն իրապես արդյունավետ լինելու համար ։ Վարվում են այնպես, ասես իրենց համար են անում, նույնիսկ երևի ավելին։

• Ճապոնացիները աշխատում են կենտրոնացած, մանրակրկիտ և որակով։ Ամեն ինչն են այդպես անում։

• Ճապոնացիները անգլերեն չեն խոսում կամ համարյա չեն խոսում։ Որոշ երիտասարդներ լսածից գլուխ հանում են քիչ ու միչ, խոսելը՝ դժվարանում, բայց ոչ երիտասարդներն առհասարակ անտեղյակ են։ Դրանով հանդերձ, Ճապոնիայում տեղաբնակների հետ հաղորդակցվելը խնդիր չէր։ Հեռախոսում գուգլ-թարգմանչը այնտեղ ձեռքի գործիք է, գումարած՝ խոսացողի առոգանությունը և մարմնալեզուն։

• Ճապոնացիների թարգմանած անգլերենը զվարճալի է և անսովոր։ Ցուցանակները հիմնականում չեն թարգմանվում, բայց երբեմն, եթե ակնկալվում է տուրիստական այց, անգլերեն տարբերակը նույնպես գրում են, և երբեմն, հասկանալու համար, պիտի փորձես ճապոնացու պես մտածել, որ գլխի ընկնես, թե ինչ նկատի ունի։ Օրինակ, hand-made jazz ցուցանակը ըստ երևույթին live jazz-ն է (ջազ-ակումբում կամ սրճարանում), կամ օրինակ, խանութում սովորական ջուր էինք փնտրում ու չէինք գտնում, քանի որ սովորական ջրի տեսք ունեցող շշերի վրա գրված էր natural mineral water, ինչն, օրինակ, Ավստրալիայում նշանակում է հանքային ջուր (հենց այդպես էլ գրված է մեր հանքային շշերի վրա), բայց խմելուց հետո պարզվեց, որ սովորական ջուր է․ mineral-ը նրանց մոտ, ըստ երևույթին, լեռնմային աղբյուրի ջուրն է (ինչն Ավստրալիայում գրում են spring water)։

• Ճապոնացիները հավատում են տարօրինակ բաների, ինչը եվրոպացիները սնահավատություն կկոչեին։ Օրինակ, տների դռների, դարպասների կամ աղբամանների մոտ կարող ես տեսնել թափանցիկ պլաստիկ շշեր՝ ջրով լցված։ Ըստ ավանդույթի, դա արվում է կատուներին վանելու համար։ Կատուներին, ինչպես ճապոնացիներն են կարծում, հանկարծակիի է բերում արևի խաղերի ատացոլանքը ջրի մեջ, որից փախչում են։

• Անհասկանալի է, թե ճապոնացիները կրոնի տեսակետից ինչի են հավատում։ Նրանք երկու կրոնի հետևորդներ են՝ սինտոիզմ (իրենց առաջնային կրոնը, որը եկել է շատ հնուց) և բուդդայականություն (որը ներմուծվել է Չինաստանից վեցերորդ դարում)․ ոմանք հետևում են մեկին, ոմանք՝ մյուսին, իսկ ոմանք էլ՝ երկուսին էլ, քանի որ այդ կրոնները ոչ միայն չեն հակասում մեկը մյուսին, այլև ինչ-որ տեղ լրացնում են։ Սինտոյական սրբավայրերը միանգամից ճանաչում ես փայտե պարզ մուտքային դարպասից, որն ընդամենը չորս փայտ է՝ երկուսը ուղղահայաց, և երկուսը՝ հորիզոնական, ուղղահայացների գլխին։ Իսկ ներսում փոքրիկ տնականման սրբարաններ են՝ զանգով և կողպված դռնակով կամ պատուհանիկով, որոնց հետևում սինտոյական ինչ-որ ոգի է, որի կերպարանքը չես տեսնում, քանի որ այն անտեսանելի և անըմբռնելի և սուրբ է այնքան, որ չի ցույց տալիս իր տեսքը մարդկանց։ Այցելուն հնչեցնում է զանգը և աղոթում ոգուն։ Իսկ բուդդայական տաճարների ներսում բուդդայի արձան է, դրսում՝ կլոր, մեծ ծխաման, որտեղ անուշաբույր խունկ են վառում և աղոթում։ Երկու տաճարներում էլ ընդունված է փայտե տախտակների վրա ցանկություններ գրել և կախել, կամ «բախտ» քաշել հատուկ դարակներում դրված թերթիկներից։ Կտեսնես նաև, որ մարդիկ այդ «բախտի» թերթիկներից ոլորում և կապում են ստենդի վրա ամրացրած պարաններին․ դրանք այն թերթիկներն են, որոնք բացասական բախտ էին գուշակում, իսկ կապելու դեպքում՝ դրանք չեզոքացնում ես։ Ըստ էության, ճապոնացիները հավաքում են ոգիների, որոնք դուրս են իրենց հսկողությունից, բայց կարող են միջամտել իրենց կյանքին։ Օրինակ, ճապոնացին իր տան պարտեզի ձևավորման մեջ քարեր կներառի (քարային պարտեզները ընդհանրապես հատուկ մշակույթ են Ճապոնիայում՝ հնուց եկող), և կարող է մի մեծ ու գեղեցիկ քար դնել ինչ-որ դիրքում ՝ հավատալով, որ այն կկասեցնի չար ոգիների մուտքը իր տուն։

• Ասում են՝ ճապոնացիները տառապում են միայնակությունից։ Ճամփորդությանս տևողության ընթացքում զուտ արտաքինից ու մակերեսային շփումներով մարդկանց ուսումնասիրելով՝ դժվար էր դա նկատել։ Բայց միայնակ ճաշող մարդկանց հաճախ կարող ես տեսնել, թեև ճաշողներն էլ միայնակությունից դեպրեսված դեմքեր չէին, միայնակությունը, երևի, սովոր կենսաձև է, ու միայնակ ճաշելը ինչ-որ ռեստորանում կարծես սովորական երևույթ էր՝ կին, թե տղամարդ, գործից հետո կամ ընդմիջմանը (դատելով պաշտոնական հագուստներից) մտնում են մի տեղ, այդպես միայնակ ճաշելու։ Իսկ այ երեկոյան ռեստորաններում, նրանք, ովքեր միայնակ չեն ճաշում, զրուցում են ականջ ծակող անսովոր բարձր աղմուկով ու ծիծաղով, մի ծիծաղով, որից, զգում ես, որ մեծագույն հաճույք է զրնգում․ երևի թե լիցքաթափվում են այդպես։ Ըստ կարգի, այդ ժամերին այդ բարձրագորգոռ աղմուկը ոչ միայն կարելի է, այլև ցանկալի։

• Ճապոնացիները խփնված են մուլտային հերոսների վրա։ Դա մի հսկայական արդյունաբերություն է՝ սերիալների, համակարգչային խաղերի, տիկնիկների, գրքերի (հիմնականում՝ մանգա) արտադրությամբ և լայն սպառումով։ Ամեն մի կերպարը (իսկ դրանք հարյուր-հազարավոր են) մի աշխարհ է նրանց համար, և դրանց գովազդներն ամենուր են։ Դրանք այն աստիճան ժողովրդականություն են վայելում, որ արդեն ոչ թե իրենք են գովազդվում, այլ իրենք գովազդում ինչ-որ մի ապրանք, այսինքն՝ որպես հեղինակություն դրանք օգտագործվում են որպես ինչ-որ բան գովազդելու կամ հովանավորելու միջոց, ընդ որում բավական լուրջ և այդ ինդուստրիայի հետ կապ չունեցող բաներ, օրինակ՝ քաղաքի խորհրդանիշ հանդիսացող տեսարժան վայրը կամ կոթողը։ Որպես օրինակ, Տոկիոյի ամենաբարձր կառույցի՝ Skytree դիտարան-աշտարակի (տուրիստական ամենաառաջնային այցետեղերից) այս տարվա հովանավորը ինչ-որ մի մուլտիկային քյութ կերպար էր, որին, ըստ երևույթին գիտեն բոլոր ճապոնացիները, թեև զբոսաշրջիկները՝ դժվար (կարծում եմ)։ Մենք ավելի բարձր արժեքով տոմսեր գնեցինք, որը ներառում էր աշտարակի մինչև բարձրագույն կետը բարձրանալը, ուր, ինչպես գրված էր, պատկերասրահ կա (իսկ իմ ընտանիքում երկու արվեստասեր ունեմ), մինչդեռ լրիվ հիասթափություն էր, քանի որ այդ այսպես կոչված պատկերասրահը ընդամենը այդ տարօրինակ մուլտային արարածիկի մի քանի պատկերներն էին աշտարակի գագաթի շրջանաձև բոլորվող պատերին։ Ասեմ, որ այդ կերպարիկների խաղալիքները, որոնք, ի դեպ, բավական բարձր արժեք ունեն, ունեն նաև համապատասխան ոչ նյութական արժեք ճապոնացիների կյանքում, քանի որ նրանք ձեռք են բերում և կապվում այդ խաղալիքների հետ։ Այդ խաղալիքները դառնում են նրանց մշտական ուղեկիցը՝ պայուսակից կախված կամ մեջը, իսկ տեսարժան վայրերում հատուկ ստենդներ կան այդ խաղալիքները դնելու և տեսարժան վայրի ֆոնին իրենց ընկերոջը նկարելու համար (այդ ստենդների նշանակությունը սկզբում մեզ համար գլուխկոտրուկ էր, թե ինչ նշանակություն ունեն, մինչև որ տեսանք, թե ինչպես են տեղացիները դրանք օգտագործում – խաղալիքը դնում են վրան, մի ժամ դիրքավորում ու լուսանկարում (միայն խաղալիքը))։ Այս խաղալիքների կերպարները ինչ-որ սերիալների հերոսներ են, որոնց քաջ ծանոթ են ճապոնացիները, և ըստ ընտրության խանդաղատանք են դրսևորում։ Այդ կերպարները մեծ մասամբ կա՛մ սեքսուալ, կա՛մ վայրագ տարրեր ունեն (կամ երկուսը միասին), իսկ երբեմն էլ անցնում են 18+ չափանիշը: Այդ կերպարներից ինչ-որ մեկի թեմայով նույնիսկ ցուցահանդես կար այնպիսի հեղինակավոր հաստատությունում, ինչպիսին Mori Modern Art museum-ն էր, և այցելուներն էլ տարօրինակ հագնված երիտասարդությունն էր (այս դեպքում՝ հիմնականում աղջիկներ)։ Ի դեպ, այդ կերպարները ճապոնական երիտասարդության կյանք են մտել նաև հագուկապի նորաձևության տեսքով։ Փողոցներում, հատկապես Հարաջուկու երիտասարդական թաղամասում հաճախ կարելի է տեսնել այդ կերպարների՝ տարօրինակ-մուլտիկային տեսք ընդունած աղջիկների և տղաների, որոնք ոտքից գլուխ արտառոց հագուկապով են, մազերով և դիմահարդարմամբ։ Ամեն դեպքում, ճապոնացիների հերոսները ինչ բովանդակություն էլ որ ունենան, մուլտային կերպարնեի տեսք ունեն՝ ի հակադրություն արևմտայ միսուարյուն առնական կամ կանացի-սեքսուալ հերոսների։

[Յոհաննես]

Ճապոնական ամեն ինչը զուտ հավայի տուֆտա գովազդա։ Ճապոնացիք էլ տուֆտա ազգ են, 3-4 սորտի դեմքեր են։ (Նենց չի մենք 1-ին 2-րդ սորտ ենք) ու հա Նոլան ձյան Ճապոնացիքի վրով սաղ ասեց էս տարի

[John]

Ի՞նչ ա պետք երկու ֆուլ թայմ գործի աշխատող, կյանքի ամենաբազմազբաղ պահին ի վերջո վաղուց մտքին էղած ալիքը (https://t.me/finance_liter) գործարկող ընտանիքի հորը: Ճիշտ ա. պետք ա նոր մասնագիտություն սովորել: Ու որ ամեն ինչ հնարավորինս խճճված լինի՝ ցանկալի ա դասերը լինեն լսարանում, ոչ թե հեռավար: Դե, ինչ ա մնում անել էդքանից հետո, երբ բալիկն ի վերջո գնաց քնելու, ու չես կողմնորոշվում թրաշվելն ա առաջնահերթ, թե գործ անելը, տնային անելը թե ալիքի համար նյութ պատրաստելը: Մնում ա դիմել հին ու փորձված մեթոդին. բոլոր անհասկանալի իրավիճակներում կարելի ա Անկապ օրագրում դատարկվել ու գնալ: Բիթլզ արժի գնալ:

[John]

Ես էսօր մինչև էդ անտեր ուղեկցող նամակը չգրեմ ու CV-ս չխմբագրեմ-ուղարկեմ՝ չեմ քնի:

Էդ ա. ուզու՞մ ես մի բան դառնա, ըհը. օր ու գիշեր վիզ դիր:

Մեկ-մեկ արտահայտվելու կարիքը ներսից կեղեքում ա հոգիս, բայց վաղուց չունեմ «սվոյ» միջավայր: Էլի թե Ակումբն ա, եթեե դեռ կա. չեմ ջոգում:

Հա, համը հանում եմ միջակետերի:

Մի քիչ էլ հավայի ժամանակ ձգեմ՝ չեմ ձգի էլ:

Մի հատ շախմատ արժի խաղացած՝ մինչև:

Էսօր Ամուր անունով ուստի հետ եմ ծանոթացել: Չիմացա եզդի ա թե հայ, բայց ասեց «Ապարանի շրջանում կամայական հարց ըլնի՝ արխային զանգի»:

Լոռի գնալուց առաջ հո արժի զանգել հարցել. «Ձյաձ Ամուր, Ծիլքարի պեռեվալներում ո՞նց ա եղանակը, մերկասառույց հո չի՞»:

[impression]

խառը օր էր, թեև համարյա տանից դուրս չեմ եկել, ոնց որ երեկ, ոնց որ դրա առաջի օրը ու դրանից էլ շատ օրեր առաջ։ տանից աշխատելու լավն էլ էդ ա։ մենակ ծայրահեղ անհրաժեշտության դեպքում եմ լքում իմ կղզին, ուր կա գոյություն պահպանելու համար ամեն ինչ։ ընդհանրապես, մտքովս չէր էլ անցնի, թե ես տնակյաց եմ, ինչ ինձ հիշում եմ՝ սարսափել եմ տուն գնալու պահից ու հնարավորինս էդ պահը հետաձգել եմ՝ նախընտրելով նույնիսկ ժամանակ սպանել ինձ ոչ էդքան հաճելի մարդկանց հետ։ հիմա ամեն բան փոխվել ա։ հիմա ինձ ստիպելով տնից չես հանի։
ինձ թվում ա՝ ես մարդկանց արդեն ներսից ու դրսից անգիր գիտեմ, ոնց որ դերձակն անգիր գիտի իր կարած շալվարը, որ գործի վերջում շրջում ու թափ ա տալիս։ ու ոնց որ դերձակին էլ հետաքրքիր չի արդեն պատրաստ շալվարը, նենց էլ ինձ մարդիկ այլևս հետաքրքիր չեն։ բայց ինձ ամեն օր ավելի ու ավելի զարմացնում ա կյանքը։ շատ հանճարեղ բան ա, երդվում եմ։ այ հենց թեկուզ հենց հիմիկվա գրածս վերցնենք։ չալարեցի, լոգին եղա, որովհետև ուզում էի գրել էսօր կարդացածս ամենատափակ գրքի մասին, ու վստահ էի, որ գրելու եմ՝ չկարդաք, ժամանակի կորուստ ա, անտրամաբանական ա գրված, այսինքն գրված չի, շարադրված ա, որովհետև ոնց որ շարադրություն կարդաս, էն էլ դրա փոխարեն սկսեցի ինչ-որ անկապ ներածական խոսք ասել։ թե ասա՝ ում ա դա հետաքրքիր։
ասածս ինչ ա՝ Վանականներն ունեն գաղտնիք գիրքը հենց մենակ իր վերնագրի անգութ սխալ շարադասությամբ ինձ արդեն պետք ա հուշեր, որ հեռու մնամ, բայց ես կարծեմ թե ասեցի, որ շատ եմ փոխվել, ու փոփոխություններից մեկն էլ էն ա, որ դարձել եմ անհույս լավատես։ գրքին շանս տվեցի, իսկ իմ խեղճ աստիգմատիկ տեսողության հոգին հանեցի։ ու ես ձեզ մի բան կուզեի ասել, եթե հեղինակն Ակումբում էդ տեքստը դներ, էդ գիրքը չէր տպվի։ լիքը մարդ իրեն կասեր, որ պետք չի։
հիմա շատ զավեշտալի կլինի, եթե պարզվի՝ նա Ակումբում դա լավ էլ դրել ա, դուք էլ գովել եք, ես էլ էկել ապուշ-ապուշ դուրս եմ տալիս։ :) բայց ես՝ անհույս լավատեսս, վստահ եմ ձեր գեղարվեստական ճաշակի նուրբ քիմքի վրա։
մի խոսքով, լավ կացեք, հիմար գրքերից էլ՝ հեռու։ :)

[Բարեկամ]

Չորրորդ դասարանի աշակերտներիս ասում եմ՝ "Երեքշաբթի ես դպրոցում չեմ լինելու։ Ինձ կփոխարինի ուրիշ ուսուցիչ"։
Այսօրվա երեխաները հետաքրքրասեր են, իսկ այս երկրի երեխաները՝ նաև անկաշկանդ․ "Իսկ ինչու՞ չեք գալու դպրոց: Ու՞ր եք գնալու։ Որտե՞ղ եք լինելու"։ Եվ նայում են այնպես համարձակ ու պատասխան սպասող հայացքով, որ չպատասխանելն անհարմար կլիներ։ "Տղայիս ավարտական հանդեսին եմ գնալու։ Համալսարանն է ավարտել"։ Հաջորդող հարցերի տարափը սպասել չտվեց․ "Իսկ ո՞ր համալսարանն է ավարտել"։ "Նոր Հարավային Ուելսի"։ "Իսկ ի՞նչ մասնագիտությամբ"։ "Կենսաբժշկական ճարտարագիտություն"։ Ու կտրուկ լռություն տիրեց, շփոթված։ "Իսկ․․․ դա ի՞նչ է" - հարցրեց մեկն անվստահ։ "Դա․․․ Դե, օրինակ, երբ մարդու համար արհեստական օրգաններ են պատրաստում՝ սիրտ, ձեռք, ոտք, ինչ ուզեք։ Կամ մարդը դժվարանում է խոսել, ուղեղի մեջ սարք են դնում, մարդը սկսում է սահուն խոսել"։ Եվ այստեղ, ուր ակնկալում էի նոր տարափ՝ հետաքրքիր հարցերի, իսկապես էլ աշխուժացան ու մեկը մյուսին հերթ չտալով սկսեցին ձեռքներն օդում թափահարել․ (շարունակությունը դնում եմ բնագրով)․ "Is he going to be rich?", "How much his salary is going to be?", "Is it one million?", "When is he starting work?". "Բավակա՛ն է", բարձրացրի ձայնս, "Իսկ ես ուրիշ հարցեր էի սպասում։ Օրինակ, իսկ նա սիրու՞մ է այդ մասնագիտությունը, կամ՝ ինչու՞ է հենց այդ մասնագիտությունն ընտրել"։ Դասարանում քար լռություն էր։ Ինձ էին նայում տասը տարեկան մանկական աչքեր։ "Can I... ask a question...", հարցրեց մի անվստահ ձայն։ "Կարող ես, Ջոն"։ "․․․Is it true that he will get $5000 for an hour?":

Ահա այն ամենը, ինչ պետք է իմանալ ապագա հասարակության մասին։

[impression]

Անդրադառնալով Բարեկամի վերում գրվածին՝ իսկականի՞ց, ժամը 5000՞։ Դե իսկ իրականում արդեն իսկ լիքը տենց գործեր ու մասնագիտություններ կան, որոնց տիրապետելու դեպքում էդ ժամը հինգ հազարը թիվ չի։ Ու դա էնքան էլ ապագա չի, դա քիչ հեռավոր ներկա է, որոշ մարդկանց համար՝ լրիվ ներկա, վաղակատար-շարունակականոտ։
Էս փողի թեման շատ հետաքրքիր թեմա է։ Մեկին գիտեմ, նման չափի աշխատավարձ է ստանում, բայց օրը մի ժամի չափ աշխատելով։ Ու երազում է միլիոնատեր դառնալու մասին։ Երբ խոսում ենք, ասում է՝ վստահ եմ, որ մի օր էդ թիվը մոտիկից տեսնելու եմ։ Ու տեսավ։ Դատական հայցի մեջ, ուր սևով սպիտակի վրա գրված էր, որ իրենից մեկ միլիոն դոլար են պահանջում խալխի ապրանքանիշ օգտագործելու համար։ Ուրիշ պատմություն ա էն, որ խալխը ինքն էլ ապրանքանիշ չուներ, ու հակադարձ հայցը դեմ տվեցին իրեն։ Բայց էս պատմության հերոսուհին հիացած ծափ տվեց՝ տեսա՞ր, ասու՞մ էի էդ թիվը մոտիկից տեսնելու եմ։

Իսկ ամենակարևորը՝ չեմ հավատում, որ Բարեկամի տղան արդեն համալսարան է ավարտում։ Կրակեք ինձ, ես արդեն անպարկեշտ ծեր եմ։

[John]

Հետաքրքիր տառ ա «ծ»-ն: Կարաս կամայական կոնտեքստում ասես «ծը», պաուզա տաս, ու դիմացինիդ երևակայությունը ուր ասես կարա տանի: «Ք»-ն էլ ունի էդ հատկությունն իհարկե: Ավելի քիչ, բայց «կ»-ն էլ ունի, «ս»-ն էլ: Իսկ օրինակ «տ»-ն վաբշե խարիզմա չունի. հավայի տառ ա:

[impression]

Տեսնես աստված նոր բաներ սովորելու կարիք ունի՞։ Եթե հաշվի առնենք ամենա-ների ցուցակը, որից երևի բոլորս ենք տեղյակ, պետք է կարծել, որ նա նոր բան սովորելու կարիք չպետք է ունենա, քանզի բազում այլ ամենաների հետ միասին նա նաև ամենագետ է։ Այսինքն, աստված նաև հաքեր է, ծրագրավորող, սմմշիկ, մարկետինգ մենեջեր, բլոգեր, վլոգեր, ինֆլուենսեր ու լիքը էլի անհասկանալի բաներ։ Էդ դեպքում մեր ցանկացած քոփիռայթի հետ կապված նկատառում ենթակա ա քննարկման, որովհետև էն ամենաքոփիռայթը, էն ԴԸ քոփիռայթը Նրանն ա։ մնացած ամեն բան քոփի ա, մեկ-մեկ էլ կաաաարող ա պատահի լյուքս քոփի։

Իսկ տեսնես աստված կարո՞ղ ա ստեղծել նենց մի բան, չգիտեմ ինչ անուն տամ, ասենք՝ երևույթ, էվոլյուցիոն լուծում, աղետ, հիվանդություն, բանականություն, որի տակից մի օր չկարողանա դուրս գալ։ Ինձ թվում ա՝ կարող ա, չնայած չէ, չի կարող։ Բայց ոնց չի կարող, եթե ինքը ամեն ինչ կարող ա։ Բա եթե կարող ա, ուրեմն կարող ա նաև ստեղծի, բայց եթե ստեղծի, պայմանն էն ա, որ տակից դուրս չի գալու, այսինքն իրա ուժերից վեր ա լինելու իր ստեղծածը կառավարելն ու վերահսկելը։ Շատ իրարամերժ մասնագիտություն ա աստված լինելը։

Եթե աստված չէ, այլ մի տաղանդաշատ ծրագրավորողների խումբ կարողանում են մեզ նվիրել գերռեալիստիկ, սուպեր-պուպեր-հիպեր պլպլացրած ու մշակած վիդեո խաղ, որը խաղալու ընթացքում թե ժամանակի ընկալումն ես կորցնում, թե քո իրական (եսիմ երևի թե սենց՝ "իրական") կյանքի, ապա կարծելը, որ մենք էլ ինչ-որ ծրագրավորած ու ավելի մանրակրկիտ մշակած խաղի հերոսներ չենք։ Հերոսը պարտադիր չի դռակոն սպանի, կան տենց լիքը հերոսներ, որոնք երբ մտնում ես ինչ-որ տեղ, միշտ ըտեղ են, ասենք թե՝ դիվանին նստած։ Կամ ասենք էդ կապույտ մայկայով հերոսը միշտ բարի մոտ գարեջուր ա խմում։ Երբ ուզում ես մտի փաբ, ինքը նույն շորերով նստած ա, նույնքան ա խմած բաժակից, նույն ռեպլիկներն ա անում, նույն պահին ա թեքվում նայում ձախ և այլն։ Որովհետև ինքը ակնառու հերոս չի։ Օրինակ բարմենը փոխվում ա միշտ, կամ գոնե շորերն ա փոխում, էլի կա կրկնողություն հերոսի շարժումների, ռեպլիկների և արտաքինի մեջ, բայց գոնե գժի տեղ չեն դնում էլի, գոնե ըստ շիֆթի փոփոխվում ա։ Իսկ մարդկանց մեծամասնությունը, ես էլ վստահ մտնում եմ էդ մեծամասնության մեջ, էն տուֆտա մասովկեն ենք ապահովում, էն որ էդքան գլուխ չեն դրել գոնե մի էրկու ռեպլիկ ավել գրեն մեր համար։ Իսկ դա ինձ նեղացնում ա։ Օրինակ ինչի՞ պետք ա ես դպրոցում անգիր սովորեի Մեծարենցի բանաստեղծությունները, որոնք ինձ դուր էլ չէին գալիս, բայց իմ կյանքի որակը էապես փոխող սցենարը ափսոսել են գրեն տան կարդամ։

[impression]

Ինչ էլ հավես ունեի այ մարդ, էս ինչքան եմ ես էստեղ գրել։ Որ ամբողջն իրար գլուխ հավաքես՝ կարգին էլ խարույկ կստացվի։ Ու որ կարդում եմ՝ վատ չի, ես համեստությունից չեմ մեռնի, բայց դե հիմա էդ ա, իսկապես վատ չի, լիքը բաներ մոռացել էի ու կարդում էի առաջին անգամվա նման ու ինձ դուր էր գալիս։ Պետք չէր էդքան կոտրել էդ գրելու սերը իմ մեջ։ Հիմա սկի երկու նախադասություն չի գրվում, ոնց որ դիսլեկսիկ լինեմ։ Իսկ առաջ՝ դու՝ երկու տա՜ռ, դու՝ հասարակ մի դերանու՜ն․․․ ա չէ, էդ ես չէի գրել։ ;)

[Sambitbaba]

Գիշերն երազիս Իմպոն էնքան էր կարդացել իր հին գրածները, որ հավեսի էր ընկել ու նորից սկսել էր բանաստեղծություններ գրել։ Մի այլ կարգի բանաստեղծություններ։ Ու պատճառն այն էր, որ ինքը մոռացել էր, որ պետք է գցի-բռնի՝ գրվում է հիմա թե ոչ։ Ուղղակի սկսել էր գրել ու վերջ։ Առանց դատողությունների։
Չգիտեր Իմպոն, որ գրելու սերը երբեք չի կոտրվում։ Ուղղակի մեկ-մեկ կարա քնի։ Բայց կարա նաև արթնանա։

Բայց որ վերաարթնացավ՝ այ, ըտեղ արդեն Աբու-Լա-Լա Մահարի։:ok