PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Անկապ օրագիր



Էջեր : 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 [41] 42

Katka
12.01.2020, 16:37
Կանայք փոխվել են։ Կանացիությունը պակասել է, նրբությունն ու համեստությունն էլ մի տեսակ մոդայիկ չի։

StrangeLittleGirl
13.01.2020, 14:44
Ասում ա՝ ես սեքսիստ չեմ, բայց կանանց հետ գիտություն ու քաղաքականություն չեմ քննարկում։

Alphaone
15.01.2020, 22:53
Պարզվում ա, եթե ամուսնացած տղամարդը քեզ ընկերության հայտ ա ուղարկում, ընդունում ես, ուրեմն դու «փչացած» ես, հակառակ դեպքում էլ ինչի՞ էիր հայտն ընդունում։ Հետաքրքիր ա, մենակ հատուկենտ կերպարներ են էս տեսակետի հետևորդը, թե երևույթը երկրումս մասսայական ա, ես էի ուղտի ականջում քնած։

Արամ
20.01.2020, 03:43
Բան չեմ հասկանում։ Մի հատ գիրք էի կարդում, How to be fucking awesome։ Երևի Էն Վեգասի կլուբի հերթում կանգնած ժողովուրդի նման։ Կարճ ասած ասում էր․ “First you have to love yourself․ You should be your number one priority. Be Selfish!”․ Որ կարդում էի ընդհանուր հասկանում էի ինչ ա ասում, լրիվ make sense էր: Դրանից հետո սկսեցի կարդալ ուրիշ գիրք՝ Emotional Intelligence-ի մասին, բայց անունը չեմ հիշում։ Սկզբում խոսում էր, քո զգացումները հասկանալու ու կառավարելու մասին, հետո սկսեց խոսալ էմպատյաի մասին ու պնդում էր, որ էմպատյան էդ շան թույն բան ա awesome լինելու համար։ Հիմա ես ուզում եմ էս երկու կարդացածս ինֆորմացիան իրար կպցնեմ, ինչ որ բան հասկանամ, բայց ախր էմպատյան ու էն վերևում be selfish-ը ոչ մի ձև իրար հետ չեն կպնում իմ մոտ։ Էմպատյան չես կարա միացնես/անջատես, որ երբ պետք ա միացնես, երբ պետք չի անջատես։ Եթե ուժեղ էմպատյա ունես, ուզես թե չուզես սելֆիշ չես կարողանում լինել, որովհետև գիտակցաբար թե անգիտակցաբար խորանում ու սկսում ես զգալ ուրիշի զգացումնքները, որի արդյունքում քո ընդունած որոշումները հեչ selfish չեն լինում։ Դրանից հետո TEDx-ի talk էի լսում։ Չուվակը խոսում էր լիդեռների մասին ու ասում էր, որ աշխարհի լիդեռների մեծ մասը ոչ կոմպետենտ, նարցիստիկ/սելֆիշ ուռոդներ են։ Ինչքան շատ ինֆորմացիա էս հավաքում, ենքան ավելի բարդ ա ամենինչ դառնում։ Ու էս մակարդակի գրքեր կարդալով ինչ պետք ա անես։ Օրինակ փորձես դառնալ selfish, որ awesome լինես։ Էմպատյան մեջդ սպանես ու կողքիդ մարդկանց համար դառանս զուտ բնազդային մակարդակում հետաքրքիր մարդ: Բայց իրականում իրանց ոչ մի value չտաս։ Էդ չուվակը TEDx-ի էդ էր ասում, որ էդ կարգի մարդիկ բնազդային են մեզ ձգում։ Թե ի՞նչ անես, թե խորանաս քո Emotional Intelligence-ի մեջ ու քո էմպատյաի ձեռը կրակը ընգնես, որ աջ ու ձախ քեզ օգտագործեն։ Կարճ ասած՝ չեմ հասկանում։

Գաղթական
20.01.2020, 16:20
Խեռդան բարի ու հոգատար կին ա:
Կոլեգաս ա:

Մեր համայնքային միջմշակութային հանձնաժողովի հանդիպմանը՝ վաղուց, քննարկում էինք տարբեր ազգերի մշակութային առանձնահատկություններն ու ներկայիս գլոբալիզացիայի շրջանում նույն երկրում բնակվող տարբեր մշակութային էլեմենտների համակեցությանն օժանդակող սուր անկյունների շրջանցումը:

Էն ժամանակ Խեռդան մի միջադեպ պատմեց իր վաղ մանկությունից, որից խորը մշակութային շոկ էր ապրել ու որից մինչ օրս տպավորված ա:
Ծնողների հետ շրջկենտրոնում էին բնակվում ու նոր թուրք հարևաններ էին ստացել:
Մի օր էլ՝ էդ թուրքերն, օրը ցերեկով, գերդաստանով հավաքված ոչխար էին մորթում՝ հենց փողոցում:
Կենդանու բառաչը տարածվել էր թաղով մեկ, իսկ հոսող արյունն էլ՝ ողջ փողոցով մեկ..
Փոքրիկ Խեռդան միակը չէր՝ ով ապշահար ու տագնապած հետևում էր սույն երբևէ չտեսնված ու չլսված արարողությանը:
Ամբողջ թաղամասն իրար էր անցել ու չգիտեին, թե ինչպես վարվել այս, իրենց բնորոշմամբ, ծայրահեղ բարբարոսային ակցիային:

Էդ ժամանակներում էր, որ նման սպանդերի շարունակականությունից դրդված իշխանությունները թուրք համայնքի ներկայացուցիչների հետ կլոր սեղան հրավիրեցին:
թուրքերն էլ դե իրենց իրավունքների ոտնահարում էին համարում՝ իրենց ազգային արարողությունների փողոցում անցկացնելն արգելելը: Սովորական սպանդանոցներից էլ կտրուկ հրաժարվում էին օգտվել, քանի որ էնտեղ նախ չէին թույլ տալիս սպանդին ուղեկցող որոշ ծեսեր կատարել, երկրորդն էլ՝ սպանդանոցներում խոզեր էլ էին մորթում, հետևաբար և, ըստ իրենց, էդ վայրերը «հարամ» էին:
Մի խոսքով՝ լուծումը գտան մահմեդականներին առանձին «հալալ» սպանդանոցներ հիմնելու արտոնություն տալով, որոնք տարածված են մինչ օրս:

Էդ օրը ես Խեռդային ու մնացածին չլուսաբանեցի, որ դա զուտ «մահմեդական բարբարոս» ծես չի, որ քրիստոնյա ու իրեն քաղաքակիրթ համարող Հայաստանում էլ է ընդունված Մատաղ անելը:
Բայց էդ վաղուց էր..
Հիմա եվրոպական մամուլում ավելի են հաճախակիացել Հայաստանի մասին լուրերը:
Այնուամենայնիվ հուսով եմ, որ էսօր էլ արևմտյան մամուլն անհաղորդ կմնա թավշյա ոչ բռնի հեղափոխության դրոշներն առած ու դրան մասնակցած լինելը նոր դրոշ սարքած անասնապահների ու մսավաճառների «ապստամբությանը», քանի որ համոզված եմ, որ իրապես քաղաքակիրթ մարդու համար երևույթը բարբարոսություն ու խավարամտություն համարելն այլընտրանք չունի, եթե հանկարծ իմանան, որ անասնապահները, մսավաճառներն ու իրենց կողմնակիցները մեծ ցույցի են դուրս եկել՝ ընդդեմ հիգիենայի ու նորմալ սանիտարական պայմանների...

StrangeLittleGirl
21.01.2020, 12:46
Անցյալ տարի Բերգեն (Նորվեգիա) գործուղվելուց հետս պիտի մեր ամբողջ տեխնիկան տանեի՝ երկու հսկայական լեփթոփ իրենց լիցքավորիչներով ու ականջակալներ։ Ահագին նվնվացի, թե շեֆս էս ինչ եքա առաջադրանք ա տվել ինձ, թե ոնց եմ էս սաղ հետս Օրհուսից Կոպենհագեն հասցնելու, հետո՝ Բերգեն, էնտեղից՝ նորից նույն հերթականությամբ հետ։ Բայց սուսուփուս արեցի։ Հիմա նորից ինձ ուղարկում են Բերգեն։ Փորձեցի մի քիչ բանակցել, որ մենակ մի կոմպ տանեմ, չստացվեց։ Էսօր առավոտը պիտի գնայի լաբից կոմպերը վերցնելու։ Քարտուղարուհին չկար, ինձ լաբի տնօրենը դիմավորեց։ Նայեց կոմպերին, նայեց ինձ, ասեց՝ էսքանը ո՞նց ես տանելու։ Ասեցի՝ ուսապարկով։ Ու սկսեցի հերթով ուսապարկիս մեջ տեղավորել իրերը։ Ասեց՝ մեքենայո՞վ ես։ Ասեցի՝ չէ, հեծանիվով։ Ասեց՝ ծանր ա, ո՞նց ես տանելու։ Ասեցի՝ էլի եմ տարել։ Ու ուսապարկս մոտ տասներկու կիլո տեխնիկայով բեռնված սուսուփուս քշեցի բլուրն ի վեր, կոմպերը տեղավորեցի գրասենյակումս, որ ուրբաթ Կոպենհագեն տանեմ հետս։

Հիմա մտածում եմ՝ ո՞րն էր լավ. որ շեֆս չէ՞ր հասկանում, որ էս կոմպերը ծանր են ու դժվար տեղափոխելի, թե՞ որ լաբի տնօրենը թերահավատորեն էր մոտենում, որ ծանր ու դժվար տեղափոխելի կոմպերը կարամ տեղափոխեմ։

Alphaone
21.01.2020, 21:08
ինչքան փորձում եմ ինձ համոզել, որ մոտս մրսածություն ա, դեպրեսիայի նախանշաններ անգամ չկան, արդեն քանի օր պառկած եմ ու արդեն քանի օր ոչինչ անելս չի գալիս, ոչ մի բան չեմ ուզում, ոչ մի լավ բանի հույս չունեմ․․․

StrangeLittleGirl
25.01.2020, 22:49
Երկար մտածելուց ու գնալ-գալուց հետո անում եմ էս գրառումը։ Ամիսներով փորձարկեցի ակումբը բլոկելու հնարավորությունը՝ հեռախոսիցս արդեն մոտ մի տարի ջնջած լինելով, հունիսից սկսած ամսվա կեսն ակումբը բլոկած պահելով, իսկ հոկտեմբերից՝ մինչև տարվա վերջ։ Ամեն դեպքում, նորից հետ եկա։ Սկզբում լավ էր, բայց հիմա նորից ակումբը սկսեց վատ ազդել վրաս։ Ու սկսեցի որոշակի հարցեր տալ ինքս ինձ․ ակումբն ինձ ի՞նչ ա տալիս, որ ուրիշ ոչ մի տեղ չի տալիս։ Եզրակացության եկա, որ ոչ մի բան։ Հարցին՝ ինչու՞ եմ ակումբ մտնում պատասխանեցի՝ չգիտեմ կամ հայերեն հաղորդակցվելու համար։

Իսկ ընդհանրապես, ակտիվ անդամների մեծ մասն ինձ տանել չի կարողանում (ես էլ իրենց, փոխադարձաբար) ու առողջ միջավայրում պիտի որ խուսափեի իրենցից։ Ինձ հարազատ մարդիկ էլ կա՛մ ընդհանրապես չեն մտնում, կա՛մ շատ պասիվ են (ու ընդհանրապես իրենց հետ ուրիշ հարթակներում էլ եմ շփվում)։ Քանի որ ակումբն անցանկալի մարդկանցից խուսափելու հնարավորությունը չի տալիս, ու գնալով ավելի դժվար ա լինում ակումբում մնալ ու միաժամանակ շրջանցել էդ մարդկանց, կարծում եմ՝ ինձ համար ավելի լավ ա ուղղակի այլևս ակումբ չմտնել։ Էս գրառումն անում եմ զուտ խոսքիս հավատարիմ մնալու համար։ Հուսամ՝ էս անգամ կստացվի։ Լավ մնացեք։

Katka
26.01.2020, 17:35
Բյուրի գրառումը հույս ա ներշնչում, որ դեռ կան մարդիկ ում համար կարևոր է այլ մարդկանց ցանկալի կամ անցանկալի լինելը, հատկապես օնլայն հարթակում։ :D

Quyr Qery
28.01.2020, 05:47
Ահավոր զգացում է, երբ մահանում է մեկը, ով մոտիվացիա էր աշխարհում շատերի համար, ով ուներ սիրունագույն ընտանիք, որոշակի արժեքների կրող էր, օրինակ էր մենակ դրական վարքով, լեգենդ էր սպորտում:
Առհասարակ մի բանում եմ վստահ, էս աշխարհում ամենաշատը դրական էմոցիա տվող մարդկանց ֆանատն եմ ես (թեկուզ կողքիս ժպտացող հարևանի): Ու սարսափելի տխուր է, երբ իրենք պակասում են:

Յոհաննես
31.01.2020, 22:49
Լիքը բան կտայի, մենակ թե աբիժնիկ դառնայի ու մարդկանց ********

Skeptic
09.02.2020, 08:32
Հետաքրքիր երեկո էր։

Վերջին մի ամիսը ինչ-ինչ պատճառներով բացառապես մի ուղղվածությամբ (https://en.wikiquote.org/wiki/Philosophical_pessimism) գրականություն եմ կարդում ու խուսափում ընկերներիս հետ թե ռեալ, թե վիրտուալ շփումներից, չնայած հաճախ եմ մտածում իրանց մասին ու կարոտում, հատկապես մի հոգու։

Ծառայության տարիներից մնացած մի ընկեր ունեմ (իրա մասին չէր խոսքը), որ համարյա ամեն շաբաթ փորձում էր ինձ համոզեր՝ տաներ, պատիվ տար, իսկ դրա տակ ուտել-խմելը ի նկատի չուներ։ Անընդհատ ինչ-որ պատրվակ էի հորինում մերժելու, բայց վերջը էրեկ ասեցի՝ ֆաք իթ, արի գնանք։ Կարճ ասած (pun intended), պարզեցի, որ անտինատալիստական աշխարհայացքիս արդեն գումարվել ա ֆիզիոլոգիական հիմք։ Ու հետաքրքիր ա, որ շատ այլոց պարագայում համարյա ողբերգություն համարվող փաստը իմ դեպքում տրամադրության բարձրացման պատճառ դարձավ (էստեղ էլի pun կարելի էր անել, բայց պետք չի): Երբեք ինքս իմ վրա սենց սրտանց չեմ չարախնդել։ Գնամ Չորանի գիրքը շարունակեմ։

Յոհաննես
14.02.2020, 22:46
Ես միշտ մտածել եմ,որ հասարակության կողմից նեղվածները անշառ,նորմալ,ցիվիլ մարդիկ են ու իրանց հետ պետքա լավ ու ջերմ լինել,ես անասուն եմ

Alphaone
15.02.2020, 21:52
Թե բա՝ բալիկ ջան, եթե ես քո տարիքում ինձ քո նման պահեի, հիմա քո թայ էրեխա կունենայի։

Վիշապ
16.02.2020, 07:54
Էն պահին, որ մայրս մահացավ, հանկարծ երկինքը մթնեց ու խոշոր փաթիլներով ձյուն եկավ, ու ինձ թվաց, թե երկնքից ոմանք եկան ու տարան մորս, իսկ ամպերն ու ձյունը քողարկում էին, որ մենք չտեսնենք։

Հիշում եմ գարնանային տաք երեկոներից մեկը, որ արդեն մթնշաղ էր ու գուցե մի փոքր քամի էր բարձրանում, ես ու մայրս մեր տան մեծ բակը արդեն մաքրտել, ծառերն էտել, հողը փխրացրել, վարդի նոր շիվեր տնկել ու ջրել էինք, ու ես ինքնագոհ, դեռ թարմ հողի հոտը շնչելով, գործիքները հավաքում տանում էի իրենց տեղը՝ մառանի մի անկյունում շարելու, որ հետո վայելեմ կիսամթնած երկնքի գորովը մորս տված ընթրիքի հետ։

Մայրս մի տարի է էլ չկա, ու ես հին ու բարի հիշողությունների պատառիկները թանկարժեք մագաղաթի կտորների պես փորձում եմ իրար կպցնել,
սակայն հաճախ ամենը մշուշվում ու ամփոփվում է լոկ մայր մտնող արևից եկող խաղաղ երաժշտությամբ․․․


https://youtu.be/DTsjEvKUkIQ

Skeptic
26.02.2020, 09:08
Իրականում այլ թեմայում էլ (https://www.akumb.am/showthread.php/62547-%D5%8D%D5%AB%D6%80%D5%B8-%D5%AD%D5%B8%D5%BD%D5%BF%D5%B8%D5%BE%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D5%A1%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%A2%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B6/) վաղուց գրառում ունեմ անելու, բայց հաշվի առնելով փաստը, որ իմ դեպքում դա միշտ նույն ձև (https://youtu.be/7bPbhCWtZmM) ա ավարտվում, մենակ սա կգրեմ։

Վերահաստատում եմ Այվիի այ էս գրառումը (https://www.akumb.am/showthread.php/10353-%D4%B9%D5%A5%D5%B4%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D6%81-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D6%80%D5%BD-%D5%A2%D5%A1%D5%B5%D6%81-%D5%B0%D5%A5%D5%BF%D5%A1%D6%84%D6%80%D6%84%D5%AB%D6%80-%D5%AF%D5%A1%D5%B4-%D5%AF%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B8%D6%80-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%BC%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80?p=2598885&viewfull=1#post2598885)․ արդեն մի քանի տարի ա, ինչ Ակումբը միակ հանգրվանս ա դարձել։ Առանձնապես էլ բան չունեմ ասելու, ուղղակի մտնում, օֆլայն կարդում եմ, համարյա ամեն օր: Yearning բառի հայերեն համարժեքն էի ման գալիս, որ ստեղ գրեմ էդ մասին, չգտա, ու ոնց որ թե մտքերս չի ստացվում շարադրել իմ ուզածի պես, հիշողությանս մեջ էլ գլիտչերն ու բագերը երկրաչափական պրոգրեսիայով աճում են։ Բայց դե որոշ դրվագներ չեմ մոռանա՝ Անգլիական այգում առաջին ակումբային հանդիպումները, աջակցությունը (https://www.akumb.am/showthread.php/61055-%D4%B1%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%A2%D6%81%D5%AB%D5%B6%D5%A5%D6%80-%D5%B1%D5%A5%D6%80-%D5%A1%D5%BB%D5%A1%D5%AF%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6-%D5%A7-%D5%BA%D5%A5%D5%BF%D6%84) ու ամենակարևորը՝ մարդիկ, ում բախտ եմ ունեցել հանդիպել էս տասը տարիների ընթացքում։

Վերջերս ֆայլերիս արխիվներն էի փորփրում, որ համոզվեմ՝ բոլոր նկարները, որոնցում ռոժս երևում ա, բարեհաջող ոչնչացված են (https://youtu.be/MLfl76lncXQ)։ Երկու հատ կա, որոնք չեմ ջնջել/չեմ ջնջելու։ Սպասում էի, որ ութամյակը լրանա, տեղադրեմ ։)

https://i.imgur.com/iFPmemg.jpg

https://i.imgur.com/TWEkVTW.jpg

ivy
28.02.2020, 17:07
Կոլեգաս մի մեծ ճամպրուկ էր հետը բերել, ասում է՝ առավոտվանից խանութներով ու դեղատներով շրջել էր, ինչքան դեզինֆեկցիոն միջոցներ ճարել էր, բոլորն առել էր: Ասում է՝ շուտով հնարավոր չի լինի ոչինչ ճարել: Հիմա էլ պատրաստվում է ամբողջ շաբաթ-կիրակի ուտելիքներ սարքել ու սառեցնել՝ մոտակա մի քանի ամսվա համար: Բան չեմ ասում, իմաստ չունի: Համ էլ՝ ով գիտի, թե որն է ճիշտը: Մարդը պատրաստվում է մոտակա վատ ժամանակներին, երբ մահացու էպիդեմիայի պատճառով բոլորս ամիսներով փակվելու ենք տանը։ Շեֆիս հետ էլ կռիվ է տալիս, որ բոլոր կլիենտներին շենք մտնելուց առաջ ջերմաչափով ստուգեն:

Կարծում եմ՝ շատ հնարավոր է, որ բնությունը վերջն ինչ-որ վիրուսով է մարդկությունը վերացնելու, բայց էդ թափով վիրուսը ոնց որ թե էս մեկը չի։
Էնպես որ, շարունակելու ենք ապրել: Ուզենք, թե չուզենք: Ու թե ինչի է կոլեգաս էդքան դողում իր կյանքի վրա, էդ էլ մենակ ինքը կիմանա:

Էսօր ձմռան վերջին օրն է: Բայց դեռ միայն մետեորոլոգիական օրացույցով:
Առողջ մնացեք:

Թարմացում․
Դու մի ասա՝ էս տարվա փետրվարը 29 օր ունի, էհ, դեռ մի օր էլ կա :)

Գաղթական
28.02.2020, 18:16
Էն որ բոլոր հիվանդասենյակների մոտ առնվազն մի տուփ դիմակ կար դրված:
Ցանկացած ելումուտ անող պետք է դրանցից հագներ՝ հատկապես, եթե խոսքը գնում էր ցածր իմունիտետով հիվանդների մասին, ինչպիսիք բաժանմունքում մեծ մասն են:
ՈՒ, բացի հաճախորդներից, դա պարտադիր պայման էր բուժանձնակազմի համար, որոնք մի հիվանդասենյակից մյուսն են մտնում ու հանգիստ կարող են մեկի ինֆեկցիան ամենուր տարածել:

Բանը..
Էսօրվանից սկսած՝ դիմակներով բոլոր տուփերը բոլոր տեղերից հավաքվել են՝ տնօրինության պահանջով:
Խնայում են կորոնավիրուսի այցին ընդառաջ..


Էս մեր ծանոթի քույրն էլ Իտալիայում ա՝ էդ համաճարակի տարածման կիզակետում:
Ասում ա՝ ժողովուրդը, երկրորդ համաշխարհայինից հետո, սենց բան չէր տեսել..
Քաղաքում զինված զորքեր, խանութների դռներից էլ դուրս եկող անվերջանալի հերթեր, փողոցում գոռգռացող ու վազող մարդիկ...

Գաղթական
24.03.2020, 13:37
Լվացք:
Պատուհանից կախված լվացք:
Շենքի համարյա բոլոր պատուհաններից կախված լվացք:

Գեղագիտական տեսանկյունից սա գուցե էդքան էլ հաճելի տեսարան չի:
Բայց իմ աչքին էնքան ջերմություն կա դրա մեջ, էնքան տնական ա..
Դե փոքր վախտվանից, հայաթում խաղալուց, միշտ վերև էինք նայում ու լվացքով լի պարաններ տեսնում:
Էն վախտ գեղագիտական ու քաղքագիտական չկար՝ էդ էր նորմալն ու հարազատն ու վերջ:


Բայց հա՝ ինչ էի ասում..
ՈՒրեմն բելգիացիք էս վերջերս սկսել են պատուհաններից սպիտակեղեն կախել..
Չիդեմ, թե սկզբում ով ա էս հանճարեղ մտահղացումը ծնել, բայց պարզվում ա՝ նման կերպ մարդիկ իրենց պաձեռժկան են հայտնում բուժաշխատողներին..

Ասենք օրինակ իտալացիք սաղով միասին երգելով են իրենց պաձեռժկեն հայտնում, հոլանդացիք՝ կաստռուլկեքն իրար խփելով, մեկ ուրիշները՝ ծափերով...
Սենց էլի՝ խառնիխուռը միասնական աղմուկ:
Բայց էս ամենն իրար կապող գոնե մի ընդհանուր գիծ կա՝ լսելիությունը:

Դե իսկ բելգիացիք էլ՝ որոշել են պատուհաններից սպիտակեղեն կախել...
Հավանաբար կգտնվեն նաև էնպիսի բուժաշխատողներ, ովքեր օրվա ընթացքում ժամանակ կգտնեն քայլել մարդաքիչ փողոցներով, նայել պատուհներից կախված սպիտակեղենին ու հոգով գգվել, որ էսքան մարդուց պաձեռժկա ունեն...

Բայց հարցն էդ չի..
Հիմա թագավորն իմացել ա էս կայֆերի մասին ու որոշել ա ինքն էլ անմասն չմնալ իր ժողովրդից..
Կարծում եմ երկար են գցել-բռնել, թե թագավորական պալատի որ պատուհաննեից սպիտակեղեն կախեն ու հատկապես ում սպիտակեղենը..
Վերջում էլ հանգել են բելգիական հանճարի երևելի գագաթնակետին:

Էլի սպիտակ սավան են ցուցադրել, էլի թագավորական պալատից, բայց...
...
...
պալատի գլխին տնկցրած սպիտակ դրոշի տեսքով...

https://i.postimg.cc/L5g68vcj/B990-C95-F-B059-4-DB1-99-E0-254-C28-DC6-F6-C.png

Adam
28.03.2020, 15:10
Մեր ծնողների ու ընդհանրապես իրանց հասակակիցների աշխարհահայացքը դեպի սոց. ցանցեր ինձ մի այլ տիպի ուրախացնում ա: Մամաս բա. «էս ընկերուհիս ինձ արդեն քանի ամիս ա հոդվածներ ա ուղարկում անկապ տեղը ինչ-որ ջիֆեր ա ուղարկում մեկ էլ տեսնես… թե ասա չի կարա՞ մի հատ բարև գրի: Առանց բարևելու մեկ էլ ինչ-որ բան ա ուղարկում ... իբր ի՞նչ: Եթե բարև չի գրելու, թող ոչինչ չուղարկի. կոպիտ անշնորհքություն ա»
Ես էլ բա ՝ դա սոց. ցանցի հոգեբանություն ա մամ: Դրանից կարող ա ինքն իրա բոլոր ընկերներին ուղարկել ա. անպայման չի արձագանքես կամ էլ իրա բարևին սպասես ամեն անգամ: Ռեալ կյանքի արժեքները մի բեր մտցրու վիրտուալ կյանք: Դժվար ա՞ մի քիչ սնոբ լինես:

Հ.Գ. մամայիս պիտի սովորացնեմ սնոբ լինել: Հլը որ չի ստացվում:
Բա մեր ջանը քարա՞ … սնոբել ու սնոբվել շատերս հենց էդ ա սոց. ցանցերից ենք սովորել ))))

One_Way_Ticket
30.03.2020, 23:11
Էս պանդեմիան մոտս հետաքրքրություն առաջացրեց վիրուսների նկատմամբ։ Առաջ մի տեսակ թերագնահատում էի իրենց։ Բնական ծաղկի մասին նենց թեթևակի լսել էի։ Էս երկու օր է կարդում եմ ու սարսափում։ Այ թե արարած է եղել։ Նենց էլ սիրուն անուն են դրել հայերենում՝ ծաղիկ։ Ռուսերեն օսպան ավելի սարսափազդու է հնչում։ Ամեն երրորդ զոհին սպանել է, ևս մեկ երրորդին կուրացրել։ Ու նենց վարակիչ է եղել, որ ԽՍՀՄ-ում չնայած 1936 թվականից վերացվել էր, 1959 թվականին մեկը Հնդկաստանից բերել է, ամբողջ Մոսկվային նորից պատվաստել են, որ հանկարծ outbreak տեղի չունենա։ Մեկը պարզապես հիվանդի պալատի կողքով անցնելիս է վարակվել, մեկ այլ հոգի՝ մի հարկ ցածր պառկած (վենտիլյացիոն ուղիով)։ Էդ Հնդկաստանից եկածի բոլոր կոնտակտներն ուսումնասիրել են։ Կոնտակտներից մեկը արդեն օդում Փարիզ էր թռնում, ինքնաթիռը հետ են դարձրել, բոլոր ուղևորներին կարանտինի ուղարկել։
Ացտեկների ու ինկաների հերն ավելի շատ ծաղիկն է անիծել, քան իսպանացիները։
Համատարած պատվաստման միջոցով վերջապես կարողացել են բնաջնջել վիրուսը 1978 թվականին։ Բայց երկու լաբարատորիայում դեռ պահվում է։ Մեկը ԱՄՆ-նում, մյուսը Ռուսաստանում։ Ու մեկ էլ տեսար, մի օր վերակենդանացավ։ Դուք էլ ասում եք կորոնավիրուս։

Գաղթական
01.04.2020, 14:11
Էն որ միշտ ներվերիս վրա ազդել ա մահմեդականների ինձ իրանց սվոյ համարելու սովորությունը:
Ասենք խի՞ էլի:
Հա, մենք էլ ենք, ծանոթ դիմագծեր տեսնելով, մտածում, թե սա հայ կլինի:
Բայց գոնե մոտենում հարցնում ենք՝ հայ ե՞ս:

Իսկ իրանք՝ սենց ափաշքյարա՝ սալամ..
Բայց խի՞ սալամ, այ ընկեր:
Մարդ ենք՝ կանգնած ենք: ՈՒրեմն եթե մահմեդական չենք՝ հալլօյի արժանի չե՞նք..

Վաղուց ա, որ սենց բան չէր եղել..
Կանգնած ծխում եմ, եկել ա կողքովս անցնի, թե բա՝ սալամ..
Ես էլ՝ վաղեմի սովորությանս համաձայն՝ «ԲԱՐԵՒ»!

Մոլորված գառի հայացքով դեմքիս ա նայում..
Նորից.
- Սալամ
- «Ասինք՝ բարև»
- Էդ ի՞նչ ա
- Դե դու քո ձևով ես բարևում, ես էլ՝ իմ..

Էլի տենց մոլորված տեսքով շուռ եկավ գնաց:
- Մի հատ էլ՝ հաջող վրից...

John
02.04.2020, 12:55
Վերջին ամիսներին ահագին գրականություն կարդացի ծխելը թողնելու տարբերակների արդյունավետության մասին ու էկա էն եզրակացության, որ սաղ տուֆտում են։ Ու տենց էլ չէի հասկանում, թե վերջը ո՞նց բնութագրել էն իրավիճակը, երբ 11 տարի ծխելուց հետո որոշում ես թողնել, բայց ամեն օր, օրը մի քանի անգամ ցանկություն ես ունենում ծխելու։ Երբ եզակի երազներդ որ հիշում ես՝ էն մասին են, թե ոնց թաքուն ծխեցիր։

Ու, որպես բազմաթիվ անհաջող փորձեր ունեցող՝ ամենաշատը նեղում էր էն հարցը, թե ինչո՞ւ որոշ մարդիկ կարող են առիթից առիթ ծխել (ասենք միայն ուիքենդին, 4-5 հատիկ), իսկ ես հենց մի հատիկ ծխում եմ՝ էլի դառնում եմ սիստեմատիկ ծխող։

Երկար մտորումների արդյունքը կարելի է ամփոփել այսպես․
Ֆիզիկական կախվածության մեծությունը չափազանցված է․ ամենամեծ խնդիրը ուղեղում է և/կամ ենթագիտակցության մեջ։ Արդյունքում՝ էն մարդը, որ երբևէ սիստեմատիկ ծխող չի էղել, այլ, օրինակ՝ գարեջուր խմելուց միայն մեկ-երկու հատիկ «փստցրել է»՝ էդ մարդը ջանք չի թափում չծխելու համար, որտև ո՛չ առավոտյան սուրճը, ո՛չ հետլանչյա զբոսանքը ոչ էլ որևէ այլ ռիտուալ չեն ասոցացվում ծխելու հետ, բացի գարեջուր խմելը։ Էհ, գարեջուր խմելուց էլ ծխում է մարդը։ Ու երբ զուգահեռ դիտարկում ենք էն մարդուն, ով օրը մի տուփ (20 հատիկ) ծխել է տարիներով՝ պատկերացնո՞ւմ եք ինչքան ասոցիացիաներ ունի էդ մարդը ծխելու հետ։ Մոտավոր սենց․ «Զարթնեցի, հը՜մ, կարելի ա մի հատ ծխել։ Սու՞րճ, հը՜մ, մի հատ ծխեմ, մինչև պատրաստ լինի։ Մի հատ ընթացքում»։ Մի հատ տանից դուրս գալիս, մի հատ գործի հասնելիս, մի հատ էլ կոֆե ընդեղ․․․ Ու սենց օրը 20 տարբեր «առիթ ու պատճառ» ծխելու։ Երբեմն 30։

Ու հիմա պատկերացրեք էդ երկու անձնավորությանը ուրբաթ երեկոյան գարեջրվելիս։ Առաջինը ինչպես միշտ ամբողջ շաբաթ չի ծխել ու չի էլ նեղվել էդ առիթով, երկրորդը՝ դեպրեսիայի շեմին է, քանզի 5րդ օրն է որ չի ծխում։ Ու մեկ էլ առաջինը սիգարետ կպցրեց։ Երկրորդի ուղեղում լույսից մեծ արագությամբ ինչ-որ պրոցեսներ են տեղի ունենում, որի արդյունքում ծնվում է հետևյալ կործանարար միտքը․ «Արա դե ի՞նչ պտի ըլնի որ, բեր ես էլ մի հատիկ ծխեմ։ Էդ մի հատիկը, կծխեմ ու վերջ։ Ո՞նց ա Առաջինի մոտ ստացվում միայն ուրբաթ օրերը ծխել, ես էլ տենց կանեմ»։ Էս մտքի կործանարարությունը կայանում է նրանում, որ հեշտ է ինքդ քեզ դրա ճշմարտացիության մեջ համոզել․ էդ տարբերակում համ վնասը մինիմալ կլնի, համ էլ հաճույքից չես զրկվի։ Ծուղակ է, ախպերո։ Առաջինը վաղը առավոտ զարթնելու է ու ոչ էլ հիշի, որ երեկ ծխել է։ Դու զարթնելու ես ու մտքերդ կրծեն քեզ։ Կրծեն էնքան, որ վերջը տեղի տաս ու առնես էդ անիծված Էլեմը։ Բաց կապույտ, հաստ։ Առնես ու ծխես, ծխես ու նեղվես, նեղվես ու ծխես։ Հետո ամաչելով նայես էն մարդկանց աչքերին, ում մոտ գլուխ էիր գովացել, որ քանի օր ա չես ծխում։ Իրենք էլ գովել էին որոշումդ։ Դու էլ հավատացել էիր, որ չես վերսկսելու։

Հետևություն․ սիստեմատիկ չծխած մարդը բնույթով չծխող է։ Սիստեմատիկ ծխած մարդը բնույթով ծխող է, եթե նույնիսկ երկու տարի առաջ է ծխել վերջին անգամ։ Ու էն, ինչ աշխատում է առաջինի դեպքում՝ երկրորդի դեպքում չի աշխատում։ ՉԻ ԱՇԽԱՏՈՒՄ։
Դրա համար, հարգելի՛ ծխող, բեր չծխողների հետ նույն արշինով մի չափի քեզ, ու, մի հավեսի ընկի - ծխի էդ անտերը, երբ չծխողը հերթական ուիքենդն է վայելում գարեջրասիգարետախառը։

Ծխողի օրագիր, վերջին անգամ ծխելուց 129 օր անց։

Վիշապ
03.04.2020, 22:38
Մի քիչ էլ ամբարտավան մտքեր թախտային էքսպեռտի կողմից :Ճ
Մեզ մեկումեջ թվում է, թե մենք արդեն կարող ենք համարվել զարգացած քաղաքակրթություն, որ իբր ունենք սուպերկոմպյուտերներ ու վիրտուալ ռեալիթի, ինքնաթիռներ ու ամենագնացների Մարս հասցնող փոխադրամիջոցներ, իբր ԱԲ ու ՄՈՒ, ինստիտուտներ ու կառավարման համակարգեր, առողջապահություն ու վակցինացիա․․․
Բայց զուտ էս կորոնավիրուսային իրավիճակը հիշեցնում է, թե դեռ ինչքան հեռու ենք մենք մեր շրջապատն ու բնական երևույթները օբյեկտիվորեն հասկանալուց, ու վայթե սուպեր-հեռու ենք դրանք կառավարելուց։
Մենք ընդամենը օգտագործող (user) մակարդակի ենք, էն որ օգտագործողի ձեռնարկ չունեն ու ստիպված սովորում են փորձ հավաքելով։
Ու ըստ այդմ էլ, ասենք չգիտենք ոնց կառավարել մեր երևակայությունը, որ HD որակի խաղ խաղանք մեր երևակայության կամ երազների մեջ, ստիպված սարքել ենք VR, չգիտենք, թե ոնց մեր ԴՆԹ-ներն ու ՌՆԹ-ները ծրագրավորենք նոր չոռերի դեմ, փորձնական եղանակներով վերցնում ենք վարակված բջիջը, մի քիչ աղքատ միջավայրում թողնում ենք, որ վիրուսը թուլանա, ու դրան օգտագործենք որպես վակցինա (չնայած օքեյ workaround ա ։Ճ) ու ընդհանրապես դեռևս չգիտենք, թե ինչի ենք բազմացել ու ցեմենտբետոնապատել էն, ինչ որ կարելի է ցեմենտբետոնապատել (երևի բնազդով ստացվել ա)։
Չմտածեք, թե հեգնում եմ, կամ ինձ խելոքի տեղ եմ դրել, ուղղակի հետաքրքիր ա գիտակցել սեփական ողորմելիությունը (կարելի է մի կասյակ ծխել էս առթիվ), ասեցի կիսվեմ, տեսնեմ ձեր մոտ ոնց ա ։Ճ #ԴանինգԿրյուգերիՀիմարությանՊիկիցԴեպիՀուսահատությանՀովիտ

ivy
08.04.2020, 17:35
Վերջին օրերին երկու անգամ հանդիպեցի Ուվեի հետ։ Օնլայն չէ, այլ անձնապես։

Շենքում մենակ է լինում, իջնում է չորրորդ հարկից, կողպած դուռը բացում, որ ներս գամ, նորից կողպում, ու միասին բարձրանում ենք իր աշխատասենյակ՝ անցնելով մութ միջանցքներով ու դատարկ օֆիսների կողքով։
―Տարօրինակ է, չէ՞,―ասում է ճանապարհին։
Երկուսս էլ գիտենք, թե սովորաբար ինչ աժեոտաժ է էստեղ տիրում։
Փորձում եմ ինչ-որ սրամիտ պատասխան տալ։
―Լավ է, որ հումորի զգացումդ էս օրերին չես կորցրել,―ասում է ծիծաղելով։

Երկու տարուց թոշակի է անցնում Ուվեն։ Չեմ էլ կարող պատկերացնել խորհրդատվական ծառայությունները՝ իր տասնքանի բաժանմունքով, ուրիշ ղեկավարի կառավարման ներքո։ Ասում են՝ անփոխարինելի մարդիկ չկան, բայց Ուվեն ինձ հենց էդպիսին է թվում։ Էդքան կոմպետենտ իր գործում ու էդքան լավ մարդ։ Իմ համակրանքն իր հանդեպ անսպառ է, անգամ երբ աշխատանքային բախումներ ենք ունենում։
Միշտ գրկում ենք իրար հանդիպելիս և բաժանվելիս։ Միայն թե ոչ էս հիմար ժամանակաշրջանում, երբ մարդուն կպնելն ու նույնիսկ մոտենալն անպատասխանատվության նշան է։ Էնպես չի, որ աշխատանքային հարաբերություններում ուրիշներին էլ եմ գրկում, բայց Ուվեն ուրիշ չի։ Ոնց որ հայր լինի ինձ համար։ Կամ մտերիմ ուսուցիչ։ Գիտեմ, որ ինքն էլ իմ հանդեպ է ջերմությամբ լցված, ու երկուսս էլ դրական լիցքեր ենք ստանում հանդիպելիս։

Ինքն էն պատճառներից մեկն է, որ դեռ էստեղ եմ, թեև ահագին հիմքեր ունեմ գնալու։
Ամեն անգամ, երբ նկատում է, որ ինչ-որ բանից գոհ չեմ, կանչում է մոտը, որ խոսենք ինձ անհանգստացնող հարցերի մասին ու լուծում գտնենք․
―Էնպես չպիտի լինի, որ մտքովդ անցնի հեռանալ։
Խոսելիս միշտ ուշադիր հետևում է դեմքիս արտահայտությանը։ Կարծես փորձում է միմիկաները և դրա տակ թաքնված էմոցիաները կարդալ։
Գուցե կարող էի ինձ նեղություն պատճառող ուրիշ թեմաների մասին էլ խոսել իր հետ, չգիտեմ։

Գնացել էի, որ մեր բաժանմունքի ֆինանսական հաշվետվություններն ու եկող տարվա ֆինանսավորման դիմումները ստուգի և ստորագրի՝ մինչև դրանք քաղաքապետարան ուղարկելը։
Գիտի, որ ինչ էս «փոխտնօրեն» կոչվածը դրել են վրաս՝ ֆինանսների ու ադմինիստրատիվ հարցերի հետ միասին, լիքը անհանգստություններ ունեմ, որ սխալներ թույլ կտամ։ Միշտ փորձում է խրախուսել ու գովել, որ ամեն ինչ ստացվում է մոտս, անգամ երբ ուղղում է սխալներս։

Ամբողջը ստուգելուց ու ստորագրելուց հետո, կամաց-կամաց անցանք ուրիշ թեմաների․ լիքը հետաքրքիր բաներ պատմեց իր ղեկավարման տարիներից, որոնց մասին գաղափար չունեի։ Հիմա, երբ մեր ընդհանուր հանդիպումները տարբեր աշխատանքային խմբերում սառույցին են գրվել, մեր միջև շփումը շատ պակասել է, ու էս վերջին երկու հանդիպումը առիթ էր, որ մի լավ խոսենք իրար հետ։ Դրա համար էլ նախատեսածից ավելի երկար մնացի մոտը։
Վերջին հանդիպումից հետո, երբ արդեն դռան մոտ էինք, մի քանի քայլ հեռավորության վրա ձեռքերը բացեց ու լայն ժպտաց․
―Զգա քեզ գրկված։
Ես էլ բացեցի ձեռքերս։ Երևի ահագին ծիծաղելի տեսք ունեինք կողքից։
Երբ հասա օֆիս, մի սիրուն նամակ ստացա իրենից՝ ինձ ուղղված բարեմաղթանքներով, կարծես մի կես ժամ առաջ չէինք հանդիպել։ Շատ ջերմացնող էր։

Ինչ լավ է, որ էսպիսի մարդիկ կան իմ կյանքում։ Պիտի անընդհատ հիշել դրա մասին։

Quyr Qery
09.04.2020, 05:57
Երբեք չէի պատկերացնի, որ կարող է գա մի օր ու ես թողնեմ ծխելը (8 ամիս արդեն, ու առողջությունս լավացել է): Ծխելը նիկոտինի հետ կապ չուներ ընդհանրապես, այլ իմ առօրյան էր: Առավոտ սուրճի հետ սկսած՝ մինչ քնելս:
Մի օրում թողեցի ու հետո նույնիսկ մի վայրկյան չեմ ուզել նորից ծխել, սենց ուղղակի շպրտեցի մի կողմ ու վերջ: Լիքը բան փոխվեց կյանքումս ծխելուց հետո:
Լուրջ եմ ասում, ես ինքս երբեք էսքան չէի փոխվել. մի տեսակ սիգարետի հետ աշխարհից էլ կտրվեցի:
Երբեք սենց չշփվող, փակված, վախեցած (ամեն ինչից) չեմ եղել, ոնց-որ էդ ներքին ազատությունս էլ սիգարետի հետ մի կողմ գցած լինեմ:

Skeptic
11.04.2020, 14:43
Էստեղ պետք ա լիներ իմ հերթական, եեերկաաաաար, հնարավոր ա՝ վերջին, նեգատիվ-պեսիմիստական գրառումը, բայց փոխարենը կիսվում եմ էս բանանի պիտակով.

https://i.imgur.com/xIaHuTQ.jpg

Alphaone
12.04.2020, 00:36
Չեմ կողմնորոշվում գլխիցս ծուխ ա գնում, թե բոց։ Արցախում մի մարդանման բայց անհայտ ծագման կենդանի կար։ Էրեխեն մի օր դուռը թակեց, թե բա ծնողներս տանը չեն, կօգնե՞ք, էսօրվա դասս անեմ։ Դե ես սրտիկ ուսուցիչ էի, բայց հիվանդ մեռնում էի, մի ժամից կանչեցի։ Ուղիղ երեք րոպե հետո էլի եկավ, մոտը ժամացույց տվեցի, ցույց տվեցի որ սլաքը որի վրա պիտի լինի, անցա դեղերս կուլ տալուն, որ գոնե գլխացավս անցնի։ Մի ժամի փոխարեն եկավ, երբ արդեն համարյա մթնել էր։ Բայց էրեխա էր, խոստացել էի, նստեցի, անգամ մյուս դասերն օգնեցի սովորել իմ առարկայից դուրս։ Հետո եկավ խմած հայրիկը։ Թե էրեխուն ամեն օր էս ժամին կբերեմ պարապմունքի, եթե ավելի ուշ էլ լինի, ոչինչ, հետո իրար հետ սուրճ կխմենք, բան․․․ what the դեմքով լսում էի, ուրախացա, որ դռնից առաջ չեմ թողել, հայտարարեցի, որ մասնավոր ոչ ոքի չեմ պարապում, թող գա դպրոցի խմբակին ու ճամփու դրեցի, թեև էդ լակած վիճակը, կիսամուննաթն ու անհարկի մտերիմ տոնը վրաս ազդել էին լիքը բացասական։
Արցախից գալուց հետո դեկտեմներին գնացի, ինտերնետի մի ամսվա վարձը տվեցի ու դիմում գրեցի, որ հրաժարվում եմ, հունվարի վերջ անջատեն։
Հիմա էս երկուսի կապը։ Քիչ առաջ էդ անդուր տիպը սատանան գիտի որտեղից համարս ճարել, զանգում ա, թե ՔՈ ինտերնետը հիմա ես եմ օգտագործում, որ վարձը չտալու համար ՔԵԶ չտուգանեն, Ղ-տելեկոմի ընկերոջս ասել եմ, տվել են ինձ։ Պառոլդ կասես, անջատվել ա, չենք կարում մտնենք։
Երևի ուրիշը վերցներ, անգամ ուրախանայի, որ Ղ-տելեկոմի անասուն խալատնստից հետո, ասենք դիմումս կորցնելուց հետո, որ ոչ մի կերպ չէի կարող ապացուցել, որ գրել եմ, մեկնումեկն ինձ փրկել ա տուգանք տալուց, բայց որ կոնկրետ էդ անդուրի մոտ ա ինտերնետս, դրանից բզիկներս մեղվապահի բակի բզզոցն են դրել։

Adam
13.04.2020, 20:33
1 ամիս ա արդեն ինչ աշխարհը կարանտինի մեջ ա ու ինչքան էլ ես իմ հիմար ու երբեմն անհիմն ու հիվանդագին կասկածամտությունն ուզում եմ մի կողմ դնեմ ու լինեմ ռացիոնալ՝ մեկ ա փաստը մնում ա փաստ, որ.
- Շրջապատումս ոչ մեկ չի լսել ոչ մեկի կովիդով հիվանդանալու մասին (նույնիսկ իրանց ու իրանց շրջապատների շրջապատներում)
- Էն քաղաքում որտեղ որ ապրում եմ՝ շտապ օգնության հիվանդանոցները փակ են ու ներսում մարդ չկա:

Alphaone
15.04.2020, 11:13
Տարածաշրջանի համար ֆեյսբուքյան խումբ էի բացել։ Ահռելի ժամանակատար ու ջանքատար է, իրականում։ Կանոններն ինձանից չէի հորինել, քվեարկությամբ ընտրվեցին։ Հետո նորից ու նորից վերաքվեարկում էինք, նոր կետեր ավելացնում։ Անընդհատ հետևում էի, խմբագրում, մի պահ որ Արցախում ինտերնետ չունեի, նոր մոդերատոր ավելացրեցի։ Յուրաքանչյուր խմբագրված կամ հեռացված գրառման համար գրառումը կատարողին նամակ էինք ուղարկում, բացատրում որ կանոններին է հակասում, տեխնիկական խնդիրներ ունեցող մարդկանց համար լատինատառը թույլատրել էինք, բայց բոլորը ջանում են հայատառ գրել։ Օրը գոնե երկու հոգի խմբից գրում, հայատառ տեքստ է ուղարկում, որ խմբագրեմ, «խայտառակ չլինի»։ Լիքը թյուրըմբռնումներ ու կոնֆլիկտներ են լինում, հետո կուլիսների հետևում բանակցություններ եմ վարում, համարյա կոնֆլիկտաբան եմ դառել խելքիցս դուրս։ Բայց խումբը նաև խնդիրներ է լուծում, ժամանակին կոմունալ ծառայությունների անջատումներից սկսած մինչև բնակարանների վարձակալոթյուն, տեղական բրենդների գովազդ տեղի էր ունենում։ Այսօր սոցիալական հեռավորության հրաշալի վերահսկողության հարթակ է դարձել ու էլի տարածաշրջանին վերաբերող լիքը մանր հարցեր լուծում է։

Այսօր խմբի ինձ լրիվ անծանոթ անդամ գրել էր, որ կուզեր ինձ ու մեր մյուս մոդերի նման կառավարություն ունենալ։ Ինձ համար անգամ մի խումբ վարելն ու դրա ներքին խժդժը համակարգելն է գլխացավանք, մի ամբողջ երկրի կամ ոլորտի մակարդակով պատասխանատվություն ես չէի ստանձնի։ Ես կյանքում քաղաքական կարիերայի չեմ ձգտել, ինքնագնահատականի առումով ինքնաբավ եմ, ինչ սկսեցի գրածներիցս մի քանիսն իրականում ստացված համարել, բայց տարօրինակորեն հաճելի էր դա կարդալը։

Adam
15.04.2020, 21:47
Մարդ արարածը էնքան տարօրինակ ու անկապ երևույթ ա իրա հոգեբանությամբ ու ամեն ինչով , որ հակում ունի իրա քաքի մեջ էղած սիտուացիան կարոտելու մեկ-մեկ:
Ես համոզված եմ, որ մոտ 1 տարի հետո եթե Աստված տվեց ամեն ինչ լավ եղավ՝ սկսելու ենք մեկ-մեկ էս կառանծինից ինչ-որ բաներ կարոտել…

Վիշապ
16.04.2020, 01:29
Հանկարծ հիշեցի, որ ինչ-որ ընդունելության քննության ժամանակ հայոց լեզվի տեստի խնդիրներից մեկում պահանջվում էր տեքստի մեջ բաց թողնված տառերը լրացնել, ու «աղջկա դեմքն ան.ացած էր»-ի տառի վրա ահագին տանջվեցի, հերթով տեղադրելով այբուբենի տառերը, հետո սրտնեղել էի, որ ուղղագրության հարցը համատեղել են ոչ հաճախ հանդիպող փոխաբերական արտահայտության հետ, դասական ստորություն։
Ընդունիչիս վրա «Cafe del mar»-ը, որը արդեն ամենօրյա «ԼռվիՏանըԳործԱրա» իրավիճակի ուղեկիցն է, պահի տակ հիշեցնում է հին ու ջերմ օրերը Վրաստանի ծովափներում, հայացքս թեքում եմ լուսամուտից դուրս քամուց օրորվող թխկենու ճյուղերին ու մի քիչ ավելի էս կողմ ծաղկած խնձորենուն, ու մի տեսակ համ լարվում, համ ամայանում, գալիս են հիմար մտքեր կյանքի կարճության ու սեփական մարմնիս աստիճանաբար խորթանալու ու էլի չգիտեմ ինչի վերաբերյալ։ Հետո շատ ծանոթ մեղեդի է սկսվում, սովորությանս համաձայն յութուբով բացում եմ, տեսնեմ, ինձնից բացի քանի հոգու է թրեքը դուր եկել ու նայելով ոչ էդքան տպավորիչ քանակությունը, տարակուսած նորից թաղվում եմ աշխատանքի մեջ, հիշելով որ խոստումներ ունեմ։


https://youtu.be/OWBFgLB65AE

Adam
17.04.2020, 00:05
Էն օրը խոսք գնաց կառավարությունների ժողովուրդներից գաղտնիքներ պահելուն ու դրան հավատացողներին և կամ ոչ:
Ըհը, Ջիմի Քիմելից մի ինտերվյու դնեմ Բուշ կրտսերի հետ (նայեք ընդամենը 8:50 - 10:00) , որտեղ Բուշն ինքը խոստովանում ա, որ նախագահները մեծ գաղտնիքների են տիրապետում ու որ մասսաներին չհաղորդելու էսպես ասած «երդում» ունեն:
Ես չեմ կարծում, որ խոսքն էստեղ ինչ-որ ռազմական գաղտնիքների մասին լինի: Եվ կամ հասարակ պետական գաղտնիքներ՝ ուրիշ երկրներին չհաղորդակցելու:

https://m.youtube.com/watch?v=5ir1hhpkwbo&t=657s

Վիշապ
18.04.2020, 04:52
Դիմակը արագորեն դառնում է մեր հագուկապի անբաժանելի մասնիկը, փողկապից, կամ վզկապից ավելի կարևոր, քանի որ արդեն մոլորակի վրա կամ հրդեհներ են (օրինակ հիմա Չեռնոբիլի չոլերն ա վառվում), կամ համաճարակներ, դե որ չլինի էլ փոշին ու աղտոտվածությունը կան ու կան։ Այնպես որ հարմարվեք ու տեսեք դրականը՝ դիմակի տակ արդեն մի քիչ ավելի դժվար կլինի տեսնելը տգեղությունը, կնճիռները, պզուկներն ու դեղնած ատամները, դիսկրիմինացիան գուցե պակասի, և սա լրացուցիչ առիթ է մոդայիկ երևալու, և ինչու չէ՝ սեքսուալ։
Լուի Վիտոն (https://www.etsy.com/market/louis_vuitton_mask), երբ ապահովությունը դառնում է գայթակղիչ։
(Ոնց որ նոր մասնագիտություն եմ սովորում)

Վիշապ
20.04.2020, 08:57
Էս Տրիբունի գրածին (https://www.akumb.am/showthread.php/68055-COVID19-2020-%D5%A9%D5%BE%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%AB-%D5%AF%D5%B8%D6%80%D5%B8%D5%B6%D5%A1%D5%BE%D5%AB%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%BD%D5%A8/page73?p=2601576#post2601576)եմ պատասխանում, բայց ոնց որ օրագրային ա ստացվում։

Մեր խանութներում երևի մի 15-20% ապրանքներ բացակայում են, հիմնականում լոկալ արտադրության կաթնամթերքներն են անհետացել, կանաչեղենն ու բանջարեղենը։
Էսօր գնացել էի մանր-մունր հաց-մաց առնելու, ինձնից գոհ տան բազմակի օգտագործման տոպրակներն էի վերցրել, մեկ էլ խանութի մուտքի մոտ ասին՝ չի թույլատրվում տոպրակներով ներս մտնելը, բայց սայլակից ու զամբյուղից օգտվել կարելի է (նախապես խնամքով ու հոգատարորեն վարակազերծում էին, տալիս ձեռքդ, ապրեք, շատ զգացված եմ)։
Ու փաստորեն (https://www.theverge.com/2020/4/2/21204094/plastic-bag-ban-reusable-grocery-coronavirus-covid-19)սկսել են նորից պոլիէթիլենային տոպրակներ դնել խանութներում, թե իմաստն ինչ է, չեմ, հասկանում, մտածում եմ, յանի հազիվ սկսել էինք էկոլոգիական վնասը պակասեցնել, էն էլ ոչ մի ձև էֆեկտիվորեն չի ստացվում։
Էս ընթացքում երևի միլիոնավոր միանգամյա օգտագործման դիմակներ, ձեռնոցներ, տոպրակներ, խալաթներ ու աստված գիտի էլ ինչ նորից համալրեցին աղբանոցները։ Բա․․․ Հուսանք, որ իսկապես մարդկային կյանքեր են երկարացվել դրա հաշվին, ու էդ կյաքերը նպատակ ունեն, իմ նմանի պես կիսանպատակ-աննպատակ չեն, որ ապրում ա մենակ մյուսների ներվերն ուտելու համար։
Հա, առաջին անգամ ֆիննական կարագ եմ առել։ Կալիֆոռնիան սենց կոտրված երբեք չէր եղել ։Ճ

One_Way_Ticket
23.04.2020, 02:11
Չգիտեմ, սա լուրջ հետազոտություն է, թե անկապ ջուրծեծոցի։
https://hbr.org/2018/05/drunk-people-are-better-at-creative-problem-solving
Բայց կարող եմ փաստել, որ շատ փայլուն մտքեր ինձ հենց թեթև հարբած ժամանակ են այցելել։

My World My Space
24.04.2020, 19:22
Չգիտեմ…
Ակումբի Mark Pouler-ը չկա էլ… :(
Չգիտեմ… :( ափսոս էր տղան։

Հ.գ. հանկարծ հիշեցի, որ ժամանակ կար, երբ ծիծաղում էինք «ակումբը չգիտեմ քանի տարի անց» թեմայում, որ շուտով ցավակցություններ բաժին ա պետք… :(

Վիշապ
30.04.2020, 10:15
Ուրեմն էրեկ կնոջս հետ մարզվում էինք մեր գարաժում, ու սենց խրախուսական բարի հայացքով նայում էի իրեն ու մտքովս անցավ, որ Աստված (չգիտեմ էս ծրագրի անունը էլ ինչ դնեմ) բոլորին անխտիր իր ուզածը տալիս է, ուղղակի մարդիկ պիտի ճիշտ պահին տեսնեն ու գնահատեն տրվածը, ու իրենց չկորցնեն, չհաբռգեն, որ բոլորի կյանքում էն ինչ որ տեղի է ունենում, դա բոլոր հնարավոր տարբերակներից լավագույնն է, ֆլան ֆստան․․․
Ու մեկ էլ կինս թե՝ լսի էն ատամի խոզանակները չէիր առել հա՞, նկատի ուներ, որ էդ օրը առավոտ խանութ էի գնացել, ու իր թիթիզ էլէկտրական ատամի խոզանակներից էր պատվիրել, ու ես էլ վերցրել էի, հետն էլ ահագին առևտուր էի արել, վերջը ընդհանուր կլորիկ հաշիվ վճարեցի, ու տենց քշում էի տուն, մեկ էլ ճամփին աչքովս ընկավ՝ սևամորթ սլացիկ աղջիկ էր, սպորտային թեթև հագնված, սենց մայթի վրա, վրանի դիմաց, մտածեցի բոմժեր էին, ու վրանում էին ապրում, ու սկսեցի ծանրութեթև անել կյանքի կոնտրաստը իմ առևտուրը, սրանց կյանքը․․․
Հա, ուրեմն էդ պահին, չգիտեմ ինչու շատ պարզ հիշեցի, որ խոզանակները մեքենայից մնացած բաների հետ իջեցրել ու դրել եմ սեղանին ու ջղայնացա, թե բա ոնց չես տեսել, ախր հաստատ իջեցրել եմ, ու վախեցա, թե էս աղջկա մոտ սկլերոզ ա սկսվում ջահել ջահել․․․ տենց մի քիչ տվինք առանք, ու քիչ էր մնում կռիվ անեինք, մեկ էլ հանկարծ կապ տեսա էն մտածացիս ու էս դիպվածի մասին, ու մտքովս անցավ, որ սա հերթական պրովակացիան ա էն ծրագրի մեջ, ինչը որ մենք կյանք ենք կոչում, ու միանգամից սսկվեցի։ Ախր շատ պարզ էի հիշում, որ խոզանակները մեքենայից իջեցրել եմ, բայց հետո մտածեցի, ի՞նչ, եթե դա կեղծ ինֆորմացիա է։ Չեքի մեջ ապրանքը կար, պետք էր հասկանալ թե ուր ա կորել։ Հաջորդ միտքը որ եկավ, դրամարկղի աշխատողները ապրանքը չեն դրել սայլակիս մեջ, ախ ստորներ, գուցե դիտավորյալ․․․ Ստոպ, սա էլ հնարավոր է, որ հաջորդ պրովոկացիան է, բայց ախր ուրիշ ոչ մի վարյանտ չկար, մեծ գարդոնից կտոր էր, ոչ կարող էր ճամփին ընկնել, ոչ սայլակի մեջ կարող էի թողնել։ Բայց ինքս ինձ ստիպեցի ջնջել ուղեղիս մեջ էն միտքը, որ դրամարկցի աշխատողները գողություն են արել, դա անհիմն, չապացուցված ու ամենագլխավորը՝ չար միտք է։ Մի քառասունքանի դոլարանոց զպրտիչ, աշխարհի վերջը չի, մարդիկ վրաններում են ապրում, իսկ ես նյութական մարնրուքների վրա ապուշ մտքեր եմ գեներացնում, ու մեղավորներ եմ ման գալիս, սկսած դրամարկղի աշխատողներից, վերջացրած ծրագրային սիմուլյացիաներով։
Էսօր առավոտ շուտ տարօրինակ ձայնից վերթռա, նայեմ՝ փողոցը հեղեղվում է, պարզվեց ոռոգման ջրի խողովակը պայթել էր, հետո քանդրտեցի, պարզվեց ծառի արմատներից մեկը խողովակը հողի տակ ճզմել, պայթեցրել է, գնացի որոշ մասեր ու մեկ էլ գայլիկոն առնելու նորոգման նպատակներով, ապրանքները սայլակից դատարկեցի մեքենան, սայլակը հրեցի դեպի սայլակների հավաքատեղի, ու արդեն հեռանում էի ու հանկարծ ամենավերջին պահին նկատեցի, որ գայլիկոնը թողել եմ սայլակի մեջ։ Մտածում եմ՝ սոցիալ մեկուսացման հետևանքներն ե՞ն, ծերանում ե՞մ, թե՞ ծրագիրը ինձ փորձում է ապացուցել, որ ոչ մի ծրագիր էլ չկա․․․

Adam
02.05.2020, 19:16
Շունիկիցս հրաժարվեցի:
Golden retriever 1.4 տարեկան:
Խիղճս շատ ա տանջում ու իրոք լաց եմ եղել երեկ: Բայց դա արել եմ իր համար: Իր իսկ չտանջվելու համար:
Ես շատ ոչ ստաբիլ եմ շուն պահելու համար: Ինքը ինձ սովորել էր (ես էլ ՝ իրեն) , բայց ես իրան չէի տալիս էն ակտիվ կյանքն ինչն իր տեսակին պետք ա:
Ես էնքան մի անբացատրելի սեր եմ տածում golden retriever տեսակի համար, որ իմ համար շան միակ բնորոշումն էդ տեսակով ա կատարվում:

Ես կարծես ուրիշ շուն չճանաչեմ ու չընդունեմ բացի իրենցից:

Բայց դրա հետ մեկտեղ իրենք կիլոմետրերով վազելու, թռվռալու, էներգիա ծախսելու կարիք ունեն ու թեև էսքան ժամանակ էգոիստաբար իրեն պահելով իմ սեփական հաճույքի համար ու իրան ընդամենը տալով իր համար բնության կողմից նախատեսված ակտիվ կյանքի ընդամենը մեկ երրորդը ՝ արել եմ հանուն իմ անկեղծ սիրո իր հանդեպ՝ միայն վերջերս հասկանալով, որ ինքը դժբախտ ա ու իսկական ընտանիքի կարիք ունի:

Ընտանիք, երեխեք…
շատ մեծ այգի:

Ես իրան չեմ կարա ապահովեմ էդ ամեն ինչով: Ու էստեղ հարցը ֆինանսը չի հիմնականում:
Էստեղ հարցն իմ ապրելակերպն ա ու իմ էդ մոդելին չհամապատասխանելը:
Ես եթե նույնիսկ հնարավորություն ունենայի շատ մեծ պարտեզով տուն ունենալ՝ չէի գնա էդ քայլին, որովհետև դա իմը չի:
Ըստ այդմ էլ ես չեմ կարող հանգիստ խղճով golden retriever պահել:

Իրեն օրական զուտ երեք անգամ կես ժամով դուրս հանելը բավարար չի: Ինքը անդադար ուշադրության կարիք ունի: Էմոցիոնալ ձևով կապվում ա քեզ հետ ու քեզ որպես իր աստված ա ընդունում ու քո բացակայությունից տանջվում ա ու լաց լինում:
Նվեր տվեցի մի գյուղում ապրող ընտանիքի ՝ մեծ տնով , այգով ու երեխեքով:

Համոզված եմ՝ ավելի երջանիկ կյանք կունենա քան իմ հետ:

կկարոտեմ քեզ իմ միակ ընկեր…
էլ չեմ կարա քեզ անընդհատ փաթաթվեմ ու սրտիդ արագ բախումը լսեմ:
Հավերժ կմնաս իմ սրտում: :(

LisBeth
03.05.2020, 06:57
Մի տասհինգ տարի առաջ մի հատ հաստափոր վեպ էի կարդացել՝ Պածյոմկին անունով։ Ամբողջ վեպից մենակ Եկատերինայի մասին պատկերացումներս եմ հիշում։
Մի անգամ, երբ գիրքը ձեռքին, մեջքը ուղիղ ու քիթը բարձր նստած էր, Տ-ն, ակնոցը հանեց ու աչքերը տրորեց։ Էնքան նման էր Եկատերինային։ Երկար նայում էի․․․
Ափսոսում եմ, որ հիմա քիչ ենք հանդիպում։ Երեկ ձայնային մեսսիջ ա ուղղարկել, բողոքում ա, որ մարդ չկա։ Քանի որ շփվելու ցանկությամ մեղմ ասած չեմ տառապում, մանավանդ էս վերջերս, իրան գիշերային հաճախորդներ մաղթեցի ու ասեցի՝ բարի գիշեր։
Մեկ էլ թե բա․
- Գիշերային չեմ ուզում, թող հիմա գան։
Ես էլ սարկազմով, թե բա, հեսա կկախարդեմ, սպասի։
Կես ժամ անց գրում ա․
- Չգիտեմ ինչ ես արել, երևի էդ ոլորտում լուրջ գիտելիքներ ունես, բայց կես ժամ ա չեն դադարում գալ։
Ասի պրոֆեսսիոնալ գաղտնիք ա։
Ասեց թե բա հիմա էլ նենց արա որ գիշերը չգան։ Ասի աչքիս վրա, մենակ թե դրա համար կամ ինձ մի հատ խնձոր ես տալու կամ էլ հոգիդ։
Խնձորի վրա բարիշեցինք․․․

Skeptic
03.05.2020, 15:04
Հետաքրքիր ա, թե մարդիկ ինչքան կարան կապված լինեն անշունչ առարկաների հետ։ Հնարավոր ա՝ մեր նախնիների տոտեմիստական անցյալի արձագանքներն են, հնարավոր ա՝ էլ ավելի հին ծագում ունի էդ երևույթը, քանի որ ինչքանով տեղեկացված եմ, մենակ մարդկանց չի բնորոշ դա։ Ինչևէ, մի ժամ առաջ անկողնում պառկած՝ մի հատ ընտիր սայ-ֆայ դիստոպիա կարդացի-վերջացրի, ու հենց պատրաստվում էի կարևոր մարդու գրել ու խորհուրդ տալ դա, հանկարծ քնով անցա, շուռ եկա, ու մոտ 6 տարի աչքիս լույսից ավելի խնամքով պահած Kindle-ս հայտնվեց էս վիճակում․

https://i.imgur.com/pENjlLZ.jpg

Իրոնիան էն ա, որ կարդացածս վիպակում բավականին փաստարկված քննադատություն կա մեքենաներից կախվածության ու դրանց կապվածության դեմ։

Թեկուզ էս պահին կարող եմ ավելի թարմ մոդել պատվիրել, բայց նորը չեմ ուզում, ակնհայտ պատճառով։

Ու գիտեմ, որ իմ իրավիճակը 2 գրառում վերևում նկարագրվածի հետ համեմատելն առնվազն իգնորամուսի պահվածք ա, բայց կարծում եմ` հաշվի առնելով էն ամենը, ինչ ստացել եմ էդ պլաստմասսայե տախտակից, իրավունք ունեմ գոնե մասամբ նմանվող զգացում ունենալ։

Adam
05.05.2020, 01:01
Ինչի՞ ա որ Դե Նիրոյին Պաչինոյից միշտ մի կլաս բարձր են գնահատում, հետաքրքիր ա:
Ընդամենը խարիզմայի համա՞ր:
Պաչինոյի բազմաերանգությունը Դե Նիրոն չունի, ըստ իս: Բայց մեկ ա՝ էլի՜ իրան ավելի բարձր են գնահատում:
Տարօրինակ ա:
Դե նիրոն իմ համար բոլոր ֆիլմերում Դե նիրո իսկ Պաչինոն ամեն տեղ Պաչինո չի:

Quyr Qery
07.05.2020, 04:14
Հենց էս երգը լսում եմ, մեջս սաղ խառնվում է իրար, ինչ-որ անասելի հաճելի, բայց համ էլ դառնահամ հիշողություններ են գալիս: Անկախ ինձանից սկսում եմ մտածել ինչ կփոխեի կյանքումս, եթե կարողանայի հետ տալ ժամանակը, մյուս կողմից սկսում եմ երազել հաջորդ կյանքի մասին: Սենց լիքը բան եմ մտածում, ափսոսում, տխրում, բայց համ էլ նենց լուսավոր ա ամեն ինչ էդ սաղ ընթացքում թվում ինձ:


https://www.youtube.com/watch?v=Gru4IfbKlfU

ivy
09.05.2020, 15:38
Վերջերս ակտիվացած քիթմռութ ջարդելու թեման ինձ հիշեցրեց, որ ես բռունցքով հարվածելու տեխնիկաներից հեչ տեղյակ չեմ, ինչի պատճառով հունվարին մատներս լավ վնասեցի․ ճկույթս մինչև հիմա չի վերականգնել։
Հիմա դրել վիդեոներ եմ նայում, թե ոնց է պետք ճիշտ խփել։
Դու մի ասա՝ բռունցք արած ձեռքում բութ մատը պիտի անպայման իր ճիշտ դիրքն ունենա, ու հարվածն էլ պիտի կենտրոնացնել ցուցամատի ու միջնամատի կոճերի վրա և ոչ մի դեպքում մատնեմատի ու ճկույթի։
Նայում եմ, թե Սասուն Միքայելյանը Մարուքյանի քիթմռթին ոնց հասցրեց, ու հասկանում, որ ես էդ տեխնիկայից դեռ լավ հեռու եմ։
Բայց երևի մյուս անգամ մոտս ավելի լավ ստացվի․ առաջինը լրիվ ինքնաջարդոց էր։

One_Way_Ticket
12.05.2020, 04:05
2015 թիվն էր։ Ավստրալիայից Հայաստան էի եկել Հոնգ-Կոնգում stopover-ով։ Վերջինումս մի քանի օր անցկացրել էի, ու երբ Հայաստան հասնելիս պարզեցի, որ ինչ-որ գրիպանման սիմպտոմներ ունեմ, բնականաբար հիմնական վարկածն էր, որ Հոնգ-Կոնգում եմ վիրուս կպցրել։ Էդ երկու շաբաթը ինչ Հայաստանում էի, բարեկամներիցս ով ինչ հիվանդություն էր ունենում, մեղավորը ես էի, իսկ պատճառի անունը դրել էինք "չինական վիրուս"...

LisBeth
12.05.2020, 11:28
Համարյա Բուդդա


Մեզ ասում են, որ պետք ա ուրախանալ, քանզի շատերը կորցնում են աշխատանքը։
- Հիմա մնում ա գոյատևել։
Եվ մենք ուրախանում ենք, ինչպես կապիկը, երբ իրեն հասած վարունգը կողքի վանդակի կապիկին հասածից պակաս չի, դեռ մի բան էլ ավել ա։ Կապիկի համար միևնույն ա, որ կողքի վանդակի կապիկը խանդ ա բացահայտում էդ պահին։ Ամեն ինչ իդեալական ա, քանի դեռ չգիտի, որ կան կապիկներ, ում հատապտուղներ ա հասել, կամ նրանք, ովքեր ուզած պահի, ուզած ծառից, ուզած չափի բանան կարան պոկեն․ հա երբ պրիմատ ես, ստեղ, ինչպես ասում ա Լինդեմանը՝ սայզ դազ մեթըր աֆթըր օլ․․․ե՜վ ազատություն․․․
Խոսելով ազատության մասին․ երբ այն կախված ա ինչ-որ բանից, դա արդեն ազատություն չի։ Ազատությունը ընտրության մեջ ա։ Երբ այն չունես, սկսում ես ինքնախաբեությամբ զբաղվել, մի բանում ընտրություն չունենալը կոմպենսացնելով այլ բանում ռադիկալը կայացնելով ու սկսում ես վայելել, մոլորությունը։
Սովորում եմ կանգնել լեռան դիրքով, լեռ, որ չի գնում Մուհամմեդի մոտ։ Տեսնես նա երազո՞ւմ ա այլ չափումների մասին։ Ոչ մեկ չի երազում այլ չափումների մասին, բացի․․․ տեսնես նա ընդհանրապես երազո՞ւմ ա։ Հասկանում եմ, որ ինչպես ցանկացած հպարտ լեռ, չափազանց շատ եմ մտածում Մուհամմեդի մասին։
Կյանքում ամենախորը ներշնչածը մի քանի վայրկյան պահում եմ, ներսումս փողոցներից բեթար ամայություն ունենալով, սրտիս համար լիքը տեղ եմ ստեղծել։
- Օքեյ ա, երբ ցավ ես զգում, - ասում ա գուրու Մինգուրը, - Գիտակցի՛ր ցավը, պատրաստ եղի՜ր։
Դուրս եմ գալիս պատշգամբ, վառում սիգարետը ու հիշում վաճառողի ժպտացող դեմքը, երբ ամեն անգամ սիգարետը մեկնելուց ասում ա․
- Դուք ծխո՞ւմ էլ եք։ Հաճելի թունավորո՜ւմ։
Բարեհամբույր ժպտում եմ ի պատասխան, քանզի ես հիմա համբերություն եմ փորձարկում ու դիմակը ինձ լավ օգնում ա էդ հարցում, քողարկելով անհաջող նրբությունները։
- Օքեյ ա բարկանալը, - ասում ա Մինգուրը, - գիտակիցի՛ր, պարտաստ եղի՜ր։
Հեռվում, գորշ անտառի ու դեռևս չկանաչած ծառերի վրա վերանում ա արևածագի լույսերի մեջ շողշողացող Քաղաքը։ Նույնիսկ այս հեռավորությունից ա շլացնող։ Ասում են պետք ա հատուկ մտային տեսողություն ունենալ, որ գտնվելով Քաղաքի ներսում չկուրանաս, քանի որ մարդիկ էլ վերին աստիճանի լուսավորված են՝ բոլորը տոլեռանտ են, իմաստուն, վակցինացված և սիրուն, ու ամենակարևորը իրենց կենսագործունեությամբ բնությանը ոչ մի վնաս չեն պատճառում, այդ իսկ պատճառով անվերջանալի խոսում են տվյալ թեմաներից։ Մի խոսքով, իդեալական հասարակություն ա, դիստոպիկ մտքերը քշա ենք անում։ Օ՜, մոռացա, ևս մի կանխատեսելի փաստ, հենց նենց ոչ մեկ չի կարա մտնի քաղաք, նախ տեղը պետք ա իմանաս, հետո երևի փորձություն անցնես և կբացվեն քո առջև դռները։
Ինձ թվում ա, որ ինչ որ հեռավոր հիշողոթյուն ունեմ էդ քաղաքի մասին, բայց չեմ կարողանում հասանելի դարձնել այն։ Սկսում եմ մտածել, թե ո՞նց կարելի ա հասնել Քաղաք առանց արտակարգ դրությունը խախտելու։ Մարդ կարիք ունի մի բանի վրա ժամանակ առ ժամանակ գլուխ ջարդի։
Ձեռքերս ճակատիս մոտ համբուրվում են՝ անջելի մուդրա և միտքս ապակոդավորում ա ապագա, որում ես ունեմ VR սաղավարտ, նեյրոքընեքշընով, որ թույլ ա տալիս հիշողոթույունները վերաստեղծել։ Բայց դրա համար պետք ա ասեղներ կոխես աչքերիդ մեջ, ինչպես Նյուտոնը՝ լույսի մասին կիսասխալ, կամ կիսաճիշտ՝ ըստ աշխարհահայցքի, եզրահանգում անելուց առաջ։
Ահա ես դրանք կոխում եմ ուղիղ այնտեղը, որտեղից որոշ թվով տարիներ առաջ շիզոֆրենիայով հիվանդներին լոբոտոմիա էին անում։
Բացվում ա կարճատև գովազդ, առանց դրա նույնիսկ սեփական հիշողություններդ չես կարա նայես։ Ուրեմն գովազդում մի բարդ նախադասություն ա ու հետկադրային ձայնը ասում ա՝ այս նախադասությունը քերականորեն ճիշտ ա, բայց դժվարընթեռնելի։ Եկեք պարզեցնենք սաղ, ասում ա ու մեր մի բարդ նախադասությունը սարքում ա մի քանի պարզը։ Բարեբախտաբար հենց էդ պահին գծագրվում ա բաց թողնելու դուռը։ Ինձ, դե պարզ ա, պարզ նախադասությունները չեն գրավում, ես հավատում եմ մարդկանց ընթերցելու ունակություններին, նենց որ գլխանց նետվում եմ դեպի ելքը։
Եվ այսպես, զարտուղին գոյանում ա ոչնչից, նյութականացվում ոտքերիս տակ ու ներսումս լարում առնական էներգիան, հաստատուն՝ չգիտես ինչու, դե դրա մշտական կրողները կժխտեն իհարկե, բայց դրանից տաղլա բան չկա։ Ասենք բարև Շիվային, ու հաջող, քանի որ քամու առաջին հարվածից ծնկներս սկսում են երերալ։ Հանուն արդարության պետք ա ընդունեմ, որ քամին այնքան ուժգին ա, որ նույնիսկ փոքրիկ ջրափոսում Այվազովսկու վրձնին վայել ալիքներ ա անում։
Դիմացով մի մեծ պոլիէթիլենային տոպրակ ա սավառնում, ինչ-որ սուպերմարկետի լոգոյով, ինչպես հուշիկ մի տերև, քամու թևին։ Նայելով նրան հասկանում եմ, որ սխալ տակտիկա եմ ընտրել, սենց առօրեական բանից ծայրահեղ իմաստանում եմ։
Շարժվելու համար էներգիաս փափկացնում եմ, թողում եմ լողա ներսումս վերև ներքև՝ Շակտի հոսք։ Պոլիէթիլենային տոպրակն էլ ա հասել էներգիան ղեկավարելու հմտությունների։ Մտածում եմ վազել հետևից, բայց Շակտիի հոսքից այնքան կանացի ու հմայիչ եմ դառել, որ ծառարմատներով երիզված ճամփիս թախծոտ կերպի մի ասպետ ա հայտնվում, ռոբոձիով ու ըստ իմ կասկածների, ամեն ինչին հավատալու վտանգավոր ձիրքով։ Շուտով փոխտեփոխտ կրկնած դավադրության տեսություններից, կայացնում եմ, որ նրա հավատի տևողությունը ուղիղ համեմատական ա ինֆորմացիայի շրջանառման արագությանը։
Սենց ա ասում ասպետը․
- Նստիր ձիուս, քեզ վզալեն տեղ հասցնեմ։
Հենց պատրաստվում եմ հրաժարվել, կողքի խելագարված ամբոխներից մի թերահավատ դեմք ա զատվում ու մոտենում։ Ո՞րն ա թերահավատ դեմքը։ Դե տենց, մարդու նայում ես ու գիտես, որ թերահավատ ա, մեկընդմիշտ ձանձրացած կիսախուփ աչքեր, արհամարական ծամածռած շուրթեր ու ամեն երկրորդ րոպեին կրկնում ա․
- Սաղ սութ ա, - ինքնաժխտվող թեզը։
Մնում ա պպզացնել, ձեռքը մի բատատ տալ, որ չռթի ու տեղական ինքնակառավարման փիլիսոփան պատրաստ ա։
Ձին գլխի գալիքը գիտակցելով, հուսահատ փնչացնում ա։
Ուրեմն այս անձերը ամեն մի ուսիս բազմած, իսկ ես ձիու վրա, ճամփա ենք ընկնում։ Շատ ենք գնում թե քիչ, արդեն մեկեն ժխտած դավադրությունների հաշիվը կորցրել եմ․
- Ծերերին են ուզում վերացնեն, դեմոգրաֆիկ քընթրոլ։
- Սաղ սութ ա։
Թախծոտ ասպետը մենթալ կապ ունի համաշխարհային ցանցի հետ, իսկ փիլիսոփան անբեկանելի արգյումենտների շարան։
Հա, շատ էինք գնում․․․ մի խոսքով Քաղաքը սկսեց նշմարվել հեռվում։
- Օքեյ ա, երբ թեթևացած ես զգում, - ասում ա գուրու Մինգուրը, - Գիտակցիր և այլն։
Քաղաքի դռների մոտ ազգային ժողավի նիստ ա։ Դժվար չի կռահել, որովհետև սաղ իրար մեր են քրֆում ու իրար գլուխ են ջարդում։
Հա՜, հա՜, օքեյ ա հիասթափված լինելը, գիտակցում ու անցնում ենք առաջ։
Պահապանը ինձ միանգամից հրավիրում ա ներս, քանի որ էսքան եկել եմ ու ոչ մեկի չեմ սպանել ճամփին, սենց ասած արժանավայել անտարբերություն եմ ցուցաբերել, բոլոր իրադրությունների մասին ներքուստ բարձրագոչ մոնոլոգներ կառուցելով։ Ասում ա․
- Էսպես, էսպես, սա սենց, նա ընենց, ոչ մի հստակ բան, չմոռանանք որ ստեղ աշխարհի ճակատագիրն ա որոշվում ու ամեն մի կարծիք փիս կարևոր ա։
Հետո հերթով վրա են տալիս բոլոր ճառագող վեհությունները։ Մեկը մեկից խելացի, կրթող ու տոլեռանտ, ոնց որ նախապատմությունն էր ասում։ Սենց լսում, լսում եմ ու հանկարծ մտքի պայծառությունը խփում ա քունքերիս։ Քաղաքը հենց համացանցի մի մասն ա։
Էստեղ էլ, ինճպես ամենուր սաղ մարդիկ իրական չեն, սաղ էս մարդիկ իրենց մասին պատկերացումներ են, որ պատմում են իրենք իրենց և ուրիշների։
Դրան հասնելու համար պետք ա հստակ գիտակցել, թե ինչու ես ուզում այս կամ այն բանը անել, ու չանել ոչինչ, որի հիմքում խելքին մոտ մոտիվացիա չկա, կամ անելու դեպքում հորինել այդ տրամաբանական բացատրությունը։ Դիրկ Ջենթլին ենթադրում էր, որ վերջինս ուրվականների կողմից ղեկավարվելու նշան ա։ Հետո էլ նա հավատում էր, ամեն ինչի ֆունդամենտալ կապին։ Շեղվեցի․․․ հա, հետաքրիր միտք ա, բայց իրականությունը ինքնամանիպուլյացիան ա։ Դրանից ազատվում ես, պատմող եսին տալիս ես բոլոր սանձերը ու հասարակական կերպարը ձեռք ա բերում վերոնշյալ որակները, դառնում ա կամ սիրուն, կամ խելացի, կամ բնապահպան, կամ բոլոը միաժամանակ։ Օղորմի փորձառական եսին։
Ծալապատիկ նստում եմ, ու փորձում եմ գտնել․․․
- Էս սաղ քեզ կառավարելու փորձեր ա, ընչաքաղցությանը հաղթել, նշանակում ա կանգնեցնել առաջընթացը, - ասում ա ասպետը։
- Սաղ սութ ա, - վրա ա տալիս փիլիսոփան։
Ես չկա, ասում էր Բուդդան։ Զգում եմ, որ ուր որ ա Բուդդա կդառնամ, քանի որ էդ պատմությունն եմ ուզում պատմել իմ մասին, քանի որ կոտրել եմ իմ գեների գլխավոր ալգորիթմը։ Բուդդա՞․․․
Վճռորոշ պահին ռոբոձիու ծրագրի տերմինալ սխալի հետևանքով, հետևի ոտքերով նենց ա չիֆթում, որ երկաթե պճղակը հագնում ա ուղիղ երրորդ աչքիս ու բոլոր չակռաներս միանգամից փակվում են։
Բուդդա միշըն իզ ֆեյլդ։
Աչքերս ցավում են, մտածում եմ հաջորդը ծանոթ տաք ազդրերի մասին հիշողությունը անլոք անեմ, որոնց վրա կարամ գլուխս դնեմ, ու մատները շոյեն դեմքս, քնեմ․․․ մեկ էլ բալկոնի պատուհանի դիմացով, ծույլ ու ռոմանտիկ գալարվելով տեսադաշտս կտրում ու անցնում ա ինքը՝ պոլիէթիլենային տոպրակը, սուպերմարկետի լոգոյով։ Ուզում եմ վազել հետևից։ Ես ապրում եմ 13-րդ հարկում․․․

Cassiopeia
16.05.2020, 02:01
Գործատուներիս հարցում բախտս միշտ չի բերում։ Մեկին ասում եմ՝ ֆբ կամ ինստագրամ հղում ուղարկի, մենակ ֆիրմայի անունն ա գրում ուղարկում ինձ։ Առաջարկում եմ աշխատանքը օպտիմալացնել, որ համ արագ անես, համ հեշտ լինի, ասում ա՝ չէ, ես հատ-հատ պարամետրերը կգրեմ, կլցնեմ։ Ու ինքը բացարձակապես չգիտի, թե իրան ինչ ա պետք, լրիվ ես պիտի մտածեմ։

Մյուսը, լինելով լրատվական բնագավառում աշխատող անձ, իրա լրատվական կայքի համար նենց տարօրինակ պահանջներ ա դրել, որ ես եմ դրել, իրան բացատրում, որ չէ, էլի, դա քեզ պետք չի։ Էսօր ասում ա՝ չէ, պիտի լուրեր գցելը ավտոմատացվի։ Օրական 50 հոդված տեղադրելը շատ ժամանակատար ա։

Տեսնենք հաջորդն ով ա լինելու :D

One_Way_Ticket
20.05.2020, 22:06
Հաճախ եմ ուտելիք պատվիրում առաքումով, հատկապես վերջին երկու ամիսը, հասկանալի պատճառներով։ Շենքի բակի դարպասը կոդով է։ Պիտի հավաքես 2871, հետո սեղմես մեջտեղի անանուն կոճակը, որը մոտավորապես enter-ի դերն է տանում։ Առաքման ինստրուկցիաների մեջ հատուկ գրել եմ։ Վերջերս այդ մասը նույնիսկ մեծատառ դարձրեցի։ Կոդը 2871, ՀԵՏՈ ՍԵՂՄԵԼ ՄԵՋՏԵՂԻ ԿՈՃԱԿԸ։ Միևնույնն է, ամեն երրորդ առաքիչը զանգում է՝ բա թե կոդը հավաքում եմ, դուռը չի բացվում։

Յոհաննես
21.05.2020, 04:52
Մի օր մտնեի ակումբ տեսնեի, որ նոր մարդա եկել։ Տենց 23 տարեկան մի հատ հուրի-փերի, խելացի, զարգացած, սիրուն, սիրուն հետևով, 2.5 ծիծիկներով։ Հետո մի հատ նկար քցեր, ես էլ մտնեի խորոզլամիշ լինեի։ Սաղիդ անձնական նամակով գրեի. HERU MNA MARALICS.
Տենց կամացից սկսեինք շփվել-մփվել, իրան աբուռ-նամուսով աղջկա տեղ դներ, բայց նամյոկով հասկացներ, որ փորնհաբի վիդոները ըստ կատեգորիայի անգիր գիտի ու ներսում վառվումա սեքսի ջահը։
Ես էլ խաշլամի ջրով կռանտի վինտիլը դախազ բացեի, սկսեինք մանդրից լկստվելը ու գզմզվելը։
Գնայինք մեր գյուղ ճատրակ խաղայինք ու հետն էլ դաշնամուրի գել լիներ, ինքը նվագեր մի երկու ժամ ես էլ հավեսով լսեի։
Հետո հելնեինք խմեինք-ծխեինք, հմմմմ, չէ ապ, մարդա մի բաժակ գինի, սեքսի օյաղնա լավը։
Ըդենց, սիլ-բիլի տռալի-վալի անեինք, էն լկստվել, իրար հետևից վազել, բռնել, բաց թողնել, բռնել, բաց թողնել.....
Վերջը, մտնեինք սենյակ, էն լիալուսնի վախտ մերկացնեինք զմմյանց ու էդ լուսնի լույսի տակ նայեի մարմնին ու հիանայի, ինքն էլ էդ լույսի շնորհիվ պատի վրայի դոշիս մազերի ստվերով հիանար։
Ու գնաց կաշը լոբով ճաշը.... ըհը ըըըըը ահ օֆ իուֆ օխաաայ օխայյշ լազաաաթ ըըըը աահ ըը ահհ ըըը ահհհհ... ոշմ ջոգիգ, բարձր կարգով հանդես կգայի, էն որ մինչև մահ չէր մոռանա, հետո կսկսեինք սիգարետ ծխելը, էս երգը կմիացնեի. cigarettes after sex- sweet, կսկսեինք գլոխ շինել, իբր հա էլի, լուրջ դեմք ենք, լուրջ բաներից ենք խոսում, տոլի եսիմ, արժեր պռոստը իրար նայել, ժպտալ, կամ ուժե երկրորդի արարգու անել, տոլի պռոստը խոսալ...
դե առավոտ կանուխ էլ, կիջնեի հարևանիս հացատուն, երկու հատ ձու կբերեի ու իրան նախաճաշ կսարքեի, կմտնեի սենյակ, կտեսնեի ոնցա արևի շողը ընկել դեմքին ու իմ արև կդզեր, ախր շատ մարալ կլներ էլի։
Ոշմ հավեսս փախավ էսքանը հերիքա

Յոհաննես
24.05.2020, 15:49
Անվերնոն ինձ շատա ասել, որ մարդկանց հետ շատ բաց եմ ու շատ եմ մոտ թողնում, դե ես էլ իբր գիտեի, թե ում հետ ոնց եմ, բայց Անվերնոն ճիշտ էր ու հենց իմեննօ ակումբում էլ մի հատ բաց-անկեղծ գրառում ու ֆսյո էդա, կամ մի քիչ մոտ էս թողում հելնում գլխիդ են նստում, դե ես էլ ուրախությունն եմ, պետքա գնամ ասեմ-խոսամ, որ ռոժները բացեմ։ Ոշմ, շատ մեծ հիասթափություն եմ ապրում ձեզնից, իմ վերաբերմունքը ձեր նկատմամբ փաստորեն ահագին սխալ էր։ Գրառումը շատ երկար կարար լիներ, հատ-հատ անրադառնայի, բայց էդ արդեն չարժի, ձեր նկատմամբ էլ ոչ մի բացասական կարծիք չունեմ, զուտ իմ վերաբերմունքը ու մոտեցումը կփոխեմ։

Skeptic
25.05.2020, 05:37
- Շուտով նա մեխանիկա է տեսնում նույնիսկ այնպիսի անբիծ ու թանկարժեք երևույթում, ինչպիսին սիրելիի ժպիտն է։
Պ․ Վ․ Ցապֆե, «Վերջին մեսիան»




Սովորաբար մեջբերումներով սկսվող գրառումները շարքայինից տարբերվող բովանդակություն են ենթադրում կամ հավակնում են դրան։ Բայց սա էդ դեպքը չի։ Ի վերջո, ոնց ասել ա մի հանճարեղ մարդ (https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%96%D6%80%D5%A1%D5%B6%D6%81_%D4%BF%D5%A1%D6%86%D5%AF%D5%A1), ինչքան խորն ես փոսդ փոսում, էնքան լռությունը ևս խորանում ա։
Ուղղակի հայելու մեջ ինքս ինձ բաժակով կչխկացնեմ (հայտնի սովետահայ կինոհերոսի պես) ու պաթետիկ, անշուք բառերի փոխարեն համանման երաժշտություն կտեղադրեմ․


https://youtu.be/ImAy7Qbw0rs



Քանի որ թեմայի 15-րդ գրառումն ա, հուսամ շուտափույթ ու բարեհաջող կկորի, ինչպես արցուն․․․, չէ, էս ուրիշ կինոյից էր։ Իմ կինոյի վերջում լուսաբացին տանից արագ փախնում եմ կաղալով։

Meme
29.05.2020, 09:32
ինչքան էլ դժվար լինի , ինչքան էլ չկարողանաս ընկած տեղից վեր կենալ, հույսդ չկորցնե՛ս, վերջում մի՜շտ լույս է բացվում․․․․․․․


միշտ․․․․․․;)

One_Way_Ticket
04.06.2020, 17:44
Գրական հայերենն ինձ գնալով օտարանում է։ Ակումբում գրառումներ անելիս ավելի ու ավելի հաճախ եմ կանգ առնում, մտածում թե որ բառը կամ բառի ձևն այդտեղ ճիշտ կլինի։ Չեմ կողմնորոշվում, թե երկու տարբերակներից որն է ականջիս ավելի բնական հնչում։

Իրականում զարմանալու բան չկա, քանի որ գրական հայերենն իմ մայրենի լեզուն չէ։ Իմ մայրենի լեզուս Լեննագանի բառբառն է։ Ու ստեղ հարծը մեննագ բաղաձայներն wուրիշ ձև արդասանելը չէ։ Քերագանուծյունն էլ ահակին տարբերվիգը։ Ըստ էուծյան գրագան կամ Էրևընի հայերենը դպռոծը սորված, տելեվիզըրից լսաձ լեզու է։ Բարեգամներիս հետ շպումը միշտ Լեննագանի բառբառով է։

LisBeth
06.06.2020, 02:42
Էսօր մի հիսուն կմ քշեցի, որ հասնեմ մեր հին թաղեր ու իմ սիրած կանաչների վրա պառկեմ։ Սաղ պրոսպեկտները չափեցի, մինչև հասա։ Բայց դե ինչպես միշտ սաղ թարս ա․․․ հասնելուն պես անձրև բռնեց։ Բավական հաստակող եմ անձրևի տակ ու թաց տեղը պառկելու համար, բայց ցուրտ էր, ես էլ թեթև էի հագնվել։ Մոտակա ծառի կողքը կայանեցի հեծոս, բարձրացա ծառի վրա նստեցի, որ շատ չթրջվեմ։ Տենց քանի ես ներսումս ինձ Տարզան զգալով, սպասում էի ավարտին, մայթը լվացող մեքենաները հերթով կանգնում էին ու առաջարկում նստել իրանց տաք ու հարմարավետ կաբինկեն, որ չմրսեմ։ Ինչպիսի անձնազոհություն։ Մտածում էի, եթե խոսքի մի հիսունին մոտ տղամարդ լինեի գետնին ընկած, վրայովս ավլելով կանցնեին։ Լիքը մտքեր անշահախնդիր վերաբերմունքի մասին հոսեցին, մինչև հիշեցի մի դեպք, նույն տեղի հետ կապված։
Մի տարի առաջ գործից վերադառնալուց հոգնած քնել էի, իմ սիրած կանաչների վրա։ Հեռվից դժվար թե նշմարելի լիներ, ո՞վ եմ, ի՞նչ եմ։ Մեկ էլ ուսիս ձեռք զգացի։ Աչքերս բացեցի տեսնեմ մի հատ աղջիկ ա, հարցնում էր լա՞վ ա ամեն ինչ, հո օգնության կարիք չունեմ։ Ասեցի, ընտիր ա սաղ, շնորհակալություն հայտնեցի։
Վազեց թափով նստեց մեքենան, որ վթարայինները միացրել ու կայանել էր պրոսպեկտի վրա։
Ժպտացի․․․ անձրևը պրծել էր։ Ծառից իջա ու շարունակեցի ճամփես։

Adam
10.06.2020, 01:13
Վերջը Myheritage.com -ից եկավ kit-ը: 89 եվրո նստեց վրաս: Թուքս ուղարկեցի: Հիմա սպասում եմ արդյունքներին:
հետաքրքիր ա էն փաստը, որ account-դ ակտիվացնելու ժամանակ հարցնում ա ծնողներիդ ու իրանց ծնողների ծննդյան ամսաթվերն ու վայրը՝ անուն ազգանունների հետ մեկտեղ:
Ոչ մի բան չեմ լրացրել:

Էդ էր մնացել պակաս իրանց հուշումներ տամ ու մեկ էլ դրա վրա հիմնվելով կամայական արդյունք թողարկեն: Լավ ա էլի: Լավ փող աշխատելու ձև են գտել: Թե կարան՝ թող մենակ թքովս էլ որոշեն: Այ էդ ժամանակ կտեսնեմ ինչքանով էս ամեն ինչը գլուխ հարդուկոցի չի:
Ընդհանրապես ուզում էի իրանց ստուգելու համար բռնեի իմ թքի փոխարեն շան թուք ուղարկեի տեսնեի detect կանեին թե չէ:

Skeptic
10.06.2020, 06:14
Գիշերային զառանցանք-մտքի գրառում

Գրեթե միշտ afk եմ։ Այդ ընթացքում բազմաթիվ մարդիկ են ջանքեր գործադրում ինձ հետ տարբեր կերպերով փոխգործելու՝ խորին հոգատարությունից մինչև թեյապարկում, բայց afk լինելու պատճառով ոչինչ չեմ նկատում, և ի վերջո նրանք հոգնում են ու վերադառնում իրենց գործերին։ Այս վիճակից դուրս գալ չի ստացվում, փախուստի տարբերակ չկա։ Հսկման այլընտրանքը վերացնելով՝ փորձում եմ անելիքներս կառավարել. նախ պետք է հետազոտողին սպանել ու հարություն տալ։ Եթե չօգնի, ամեն ինչ սկսել նորից։ Եվ այդպես անվերջ, մինչև ինքս էլ հոգնեմ ու փոխարկմամբ ջնջվեմ։

One_Way_Ticket
12.06.2020, 19:34
Եթե քեզ թվում է, որ ձանձրալի աշխատանք ունես, հիշիր, որ մարդ կա, ով ինչ-որ տեղ էլեկտրոնային ջերմաչափը ձեռքը լռված անցնողների ջերմությունն է չափում։

Գաղթական
29.06.2020, 15:18
Էն որ գարաժի մի փոշոտ անկյունում, անհիշելի ժամանակներից մնացած, 3000 կտորանոց փազըլ էր հայտնաբերվել:

Երեխեքը սկզբից ահագին էնտուզիազմով կպան գործի, բայց, երբ տեսան ահագին ջանջալ բան ա, շուտով թողեցին մենակ իմ հույսին..

Օրական 1-2 ժամով, հավեսով, աշխարհից կտրվելով ու ներվերը հանգստացնելով..
3 շաբաթից քիչ ավել քաշեց:

Էսօր պըրծանք (վերջերում էլի группа поддержки-ն եկավ միացավ):
Ասի նայեմ տեսնեմ, թե էլ ինչ կա՝ մի հատ 48.000-անոց հանդիպեց.. բըլին.. ջանս ահավոր ցեց ընկավ, բայց դե էտի երևի մնա թոշակից հետո ))
համ էլ դրա համար մի ամբողջ սենյակ պետք կլինի դատարկել..

https://i.postimg.cc/qqBYKzhZ/B2-AB2-D87-21-F4-446-B-92-D5-77684-DD61810.jpg

Յոհաննես
08.07.2020, 17:04
Երեկ դիպլոմս ստացա ու ԵՊՀ-ն արդեն մնաց անցյալում․․․

Հ․Գ երկու էջ գրառումից մնաց առաջին նախադասությունը

One_Way_Ticket
09.07.2020, 03:59
Հիշեցի 10 տարի առաջվա ինձ։ Մտովի կողքը նստեցի ու ասացի՝, այսինչն, այդինչն ու այնինչը իրականություն են դարձել։ Տեսնես, եթե 10 տարի հետոյի եսը հիմա կողքս նստեր, ինձ ինչ կպատմեր։

Անվերնագիր
16.07.2020, 03:17
Սահմանի լարված ֆոնին քո ցանկացած գործողություն անբարոյական է թվում: Կուզես՝ մնա տանը, կուզես՝ դուրս արի: Կուզես հարբի ինքնամոռացության աստիճան:

Գարուշենց (https://hetq.am/hy/article/119362)տանն էի: Վերջին անգամ իրար հետ խոսացել էինք հեռախոսով 2014թ-ի հունվարին,երբ ես եղնիկներում էի, իսկ ինքը Հադրութում: Մի քանի (իրեն ծանոթ) սպաների անուն ասեց, որ դիմեմ, եթե մոմենտ լինի)):Ես շնորհակալություն հայտնեցի, իրար բարի ծառություն մաղթեցինք... Ամեն դեպքում լավ ա որ, երբեմն, հրաժեշտները ընգծված չեն լինում:
Նողկալի են հանգուցյալի շուրջը կատարվող ծիսակատարությունները. Անկյունում նստած կանայք՝ վշտի գեղեցիկ համոզչականության համար, մարմինը հսկող զինվորականները՝ թաքուն, զսպվող էն զգացումի համար՝ թէ որ ես չեմ, ուրիշն է մեռել: Տո լավ: Թքած:
Եղբայր, անկեղծ ասած՝ ես չգիտեմ ինչ ասել: Չգիտեմ՝ ինչպե՞ս է արդարացվում քո հորիզոնական դիրքը:Ինչպիսի՞ խոսքերով են դիմում մայրերին: Կնոջդ՝ մի քանի տարեկան երեխան գրկում:
Թվում էր, թե գիտեմ՝ ինչ է հայրենիքը,ու գիտեմ հանուն ինչի, բայց, մեկ-մեկ ինձ բռնեցնում եմ էն մտքի վրա որ,միրաժ է, ֆիկցիա, միֆ. ուղեղային մորմոք: Եղբայր, անկեղծ ասած, ես եղել եմ ՊՆ մսաղացում , ու վստահ չեմ, որ վատագույն ելքը քոնն էր:
Իսկ վաղը ամեն ինչ կշարունակվի՝ կարծես ոչինչ չի եղել, կարծես ամեն ինչ կարգին է...

Հ.Գ
-Is this the end Gandalf?
-End? No, the journey doesn't end here. Death is just another path, one that we all must take. The grey rain-curtain of this world rolls back, and all turns to silver glass, and then you see it.
-What? Gandalf? See what?
-White shores, and beyond, a far green country under a swift sunrise.

Quyr Qery
18.07.2020, 04:09
Մեկ-մեկ ուզում եմ առաջվա նման քրքրեմ ինձ, խորանամ մեջս, տամ-առնեմ ինքս ինձ հետ, բայց զգում եմ, որ չեմ կարող: Ես արդեն շատ վաղուց էնքան կենցաղ եմ դարձել, էնքան մակերեսային, նույնիսկ շատ մեծ ցանկության դեպքում, մեկ ա, դրամա չեմ կարող ստեղծել: Կյանքն էնքան հասարակ ա ինձ համար ու էնքան բանական:
Ու նույնիսկ եթե մի բան գրել եմ ուզում, անկապում եմ գրում, որտև անձնական չի, բաց տեղ ա:
Ինձ իմ հին եսի հետ մենակ ակումբն է կապում ու Նաիրուհին: Նար, դու իմ մի մասն ես, իմ էն՝ մարդկության կողմից չընդունված օրերի, հիվանդ օրերի, մենակ օրերի: Շատ կուզեի միասին լինեինք:

Այբ
22.07.2020, 22:48
Չեմ հավատում, ես նորից վերադարձել եմ իմ սիրելի ակումբ❤️

Այբ
23.07.2020, 11:03
Գրախանութում եմ աշխատում

Իմ համար նստած էի, մեկ էլ բռնացնեմ` մի ճստո, 4-5 տարեկան, բաժինս է քչփորում։ Տեղիցս բարձրացա, որ ավերվածություններ թույլ չտամ... "տեսքիցս"ոնց որ մի քիչ վախեցավ(։Ճ), բայց արագ ավելացրեց.
-Նայու'մ եմ:
Ուզեցա ասել` նայի, բայց նորից չթողեց.
-Մամաս հեսա կգա, ՓՈՂԵՐՍ ՄԱՄԱՅԻՍ ՄՈՏ ԵՆ։

Երեխաներ❤️

Այբ
24.07.2020, 22:45
#Մանկությունիցս_դեպք_եմ_հիշել։

Չեմ հիշում, թե կոնկրետ քանի տարեկան երեխա էի, մայրական տատս ինձ իր հետ տարավ հարևանի տուն, նախապես զգուշացնելով, որ եթե բան տան, չվերցնեմ, չուտեմ։ Գնացինք, կոֆե-մոֆե դրեց հարևանը, ու վազով կոնֆետների միջից, ինչ տարբեր տեսակ կար, հանեց, լցրեց իմ ափսեի մեջ.
-Սրանք սաղ պետք է ուտես։
Ու բառացի ստիպում էր, էհ։ Ես էլ դե լսող երեխա, նայում էի տատիս (ու հա', ուզում էի ուտել։Ճ), տատիս ռեակցիան էի ուզում ստուգել, էլի... Մեկ էլ տատս`քնքուշ ձայնով` թե բա բալես, վերցրա, կեր, բայց այդ "մեղմության" տակ, չգիտես ինչի, մտածեցի, որ տատս զուտ հարևանի համար է ասում, բայց եթե ուտեմ` ինձ վրա հետո կջղայնանա։Ճ Շատ չերկարացնեմ, իրենք բամբասանք, խոսակցությունով էին տարված, ես գիտեք, թե ի՞նչ արեցի... բառացիորեն հիմար երեխա։Ճ Կոնֆետները բացեցի ու թաքուն դրանք մտցրեցի բարձի տակը, իսկ թղթերն էլ` ափսեիս մեջ դրեցի։Ճ Էդպես համ ստացվում էր, որ տատիս ասածն էի պահում` ոչ մի բան չվերցնել, չուտելը, համ էլ հարևանին "չէի նեղացնում". "Սրանցից մենակ թղթերը մնա":Ճ

Տնից դուրս եկանք, սպասում էի, որ տատս հեսա կջղայնանա, որ կոնֆետները իբր կերել եմ, որովհետև ափսեիս մեջ դատարկ թղթերն էր մնացել։ Բայց տատս թարսի նման բան չէր ասում, այնինչ ես հպարտորեն պատկերացնում էի այն պահը, թե երբ եմ տատիս ասելու` "Տատ, մի' ջղայնացի, չեմ կերել, կանֆետները բացել (շոկոլադ ընդ որում), մտցրել եմ թախտի բարձերի տակ...":Ճ

Վերջը, տատիս ասեցի...ուղղակի էն, որ երբեմն խոսքս եզրափակում եմ մի բառով` Վարագույր, հիմա էսպես եզրափակեմ`

#Վարագույր, որը ընկավ տատիս գլխին։Ճ

Sambitbaba
24.07.2020, 23:16
Չեմ հավատում, որ իմ սիրելի Այբը նորից վերադարձել է Ակումբ❤️

Գաղթական
25.07.2020, 04:49
Հոլանդիայից տեղափոխվելուց հետներս մեր հին հեծանիվներն էլ էինք բերել:
Հետո նորը գնեցինք ու էդ հները էս արդեն մեկ տասնամյակից ավել ա տենց հայաթում գցած մնում են:

Հա պիտի տանեի թափելու, հա ձեռքս չէր գնում:
Հայերից մեկը կար՝ մետաղի ջարդոն էր հավաքում, տանում հանձնում:
Ասեցի՝ արի տար, ասեց՝ օքեյ, բայց հետո իր քամեոնը փչացավ ու տենց էլի մնացին..

Վերջը էսօր ասի սպասի հայտարարություն գցեմ՝ պրծնենք..
Նկարեցի ու տեղադրեցի, թե եկեք ձրի տարեք:

Հայտարարությունը գցելու պահից սկսած միանգամից սկսեցին ռմբակոծել՝ բառիս բուն իմաստով.. (քիչ առաջ 98-րդն էր գրել)
Արդեն տեղը-տեղին հասցրել էի փոշմանել, որ ձրի եմ գցել, երբ մեկը գրում ա, թե բա հո չե՞ս գժվել՝ ձրի Sparta ես բաժանում, քել ինձ տուր էլի..
- Ախպեր չէ, պայմանը պայման ա՝ արդեն առաջին գրողին եմ խոսք տվել..
- €25 կտամ, լավ էլի գամ տանեմ..
- Չէ, յան տուր..

Բայց, որ խորանում ես, մի ամբողջ էպոխա են էդ հեծանիվները հետներս անցել:
Մի տեսակ սենտիմենտալ կապ կա, որ հիմնականում դրա պատճառով էս ամբողջ ժամանակ չէի տանում կոնտեյներ-կայան՝ թափելու:


Ընդ որում՝ պահեստը դասավորելուց առավոտը մի հին ու ծանր բացովի սեղան էլ ընկավ աչքովս: Իր ծանրաքաշ աթոռներն էլ՝ կողքից անպակաս:
Մի քանի տարի առաջ տանը մեծ միջոցառում պիտի լիներ ու ահագին շատ աթոռներ էին պետք:
Մի հայտարարություն հանդիպեց, որ էդ սեղանն ու աթոռները ձրի տալիս էր:
Գրեցի՝ սեղանը պետք չի, բայց աթոռները գամ տանեմ, թե բա՝ չէ, մենակ իրար հետ եմ տալիս..
Օքեյ լավ..
Մի շքեղ առանձնատան հասա տված հասցեով ու դռներն էլ մի պատկառելի արտաքինով ու նրբաճաշակ հագնված ծերունի բացեց:
Սեղանն ու աթոռներն օգնեց տեղավորել մեքենայումս ու հուզված պատմեց, որ դա իր ու կնոջ առաջին համատեղ ձեռքբերումն էր մի 40-50տ առաջ, երբ դեռ ուսանողական հանրակացարանում էին բնակվում:
Վերջում էլ ձեռքս սեղմեց ու թե՝ լավ կնայես մեր կահույքը...

«Լավ կնայես մեր կահույքը».. բըլին..
Էսքան տարի անցավ ու, բացի էն մի անգամից, էլ երբևէ պետք չեկան դրանք:
Հավայի տեղ են զբաղեցնում:
Բայց դե էդ մարդու պատմությունն էնքան էր ազդել վրես, որ վայթե էդ էլ մի 10 տարի անց օնլայն գցեմ, որ հիմա էլ մեկ ուրիշը գա, տանի պահի )))

ivy
26.07.2020, 15:02
Զանգեց, թե իջիր ներքև, նկուղում ահագին բաներ եմ գտել քեզնից մնացած, բերել եմ։
Մի մեծոտ տոպրակ էր՝ հիմնականում հնացած, անպետք իրերով, բայց դե ուրախացա, որ մտքով անցել էր վերադարձնել։

Հին առարկաները հաճախ ահագին ուժեղ էներգետիկա ունեն, ու եթե նույնիսկ պատահաբար ես հայտնաբերել և գիտես, որ էլ կարիքը չունես, միևնույն է դժվար է բաժանվել դրանցից։ Ոչ էն է՝ պահես, ոչ էն է՝ դեն նետես։
Նույնն էլ էս տոպրակն էր։ Ես սովորաբար «արագ թափող եմ», բայց սրա վրա լռվեցի, մնացի։

Անկյուններից մեկում էլ մի առարկա գտա, որը կարծում էի՝ վաղուց կորցրել եմ, բայց փաստորեն ամեն անգամ հետս տնից տուն էի տեղափոխել ու թողել նկուղում՝ ինչ-որ արկղերի մեջ։ Մոտ 17-18 տարվա նվեր էր՝ հայաստանյան տարիներից մնացած։ Հետս Գերմանիա էի բերել ու դրանից հետո երբևէ չէի օգտագործել, թեև լրիվ կիրառելի առարկա էր։
Հիմա նայում եմ վրան ու մտածում՝ ինչ անեմ։
Տանեմ նկո՞ւղ, որ մի քսան տարի հետո նորից հայտնաբերեմ ու նորից կանգնեմ էս հարցի առա՞ջ։
Թե՞ մի քիչ դրամա մտցնեմ կյանքումս, դնեմ միջի պարունակությունը վերանայեմ, աչքերս թացացնեմ, հետո գնամ գետի մոտ, հնությունը հանձնեմ ալիքներին (բոլիվուդ սթայլ)։
Կամ էլ կարելի է փորձել հասկանալ, թե դեռ ինչի է ունակ էս առարկան ու մի քիչ բանեցնել, որ իր կյանքն էսպես անիմաստ չանցնի՝ նկուղներում ժանգոտելով ու դրամաներին զոհ գնացած։
Էսպիսի բարդ որոշումներ՝ կիրակի օրով։

Այբ
26.07.2020, 22:15
Եթե հանկարծ մտածեք, որ դուք հիմար եք, հիշեք ինձ, ով լինելով Բժշկական համալսարանի մոտ, մի ոտ Հերացի ճամփան մտածում է գնալ տրանսպորտով ու նստում է տռոլիկ, որը իջնում է Չարենց ու նոր բարձրանում է Հերացի((

Այբ
28.07.2020, 14:09
Երբ խոսում ես կանանց իրավունքների մասին, շատերը քամահրանքով, քմծիծաղով ու հեգնանքով են նույնիսկ վերաբերվում` թե բա ի՞նչ խնդալու բան եք ասում։
Ու շատ դեպքերում, ցավոք, նման կերպ արտահայտվում են կանայք։ Այն կանայք, որոնց իրավունքները գուցե ամենաշատ են ոտնահարվում, այն կանայք, ովքեր սովոր են ու օքեյ է իրենց համար միշտ իրենց անվան փոխարեն "աղջի" լսելը, օքեյ է ծեծը, օքեյ է դավաճանվելը։ Իրենց համար սաղ օքեյ է, որովհետև իրենք "հայ կին" են ու դրանով ամեն ինչ ասված է։ Ի վերջո, իրենք այդպես էլ դաստիարակվել են, մեծացել` ցածր ինքնագնահատականով ու ենթարկվելու մեսիջով։ Ու իրենք հնազանդ են, այո', գուցե չափից շատ։ Բայց մեկ է` ըմբոստանալու, ավելի ճիշտ, հնազանդվելու դիմաց իրենք բնազդաբար հատուկ մղումներով ուզում են իրենց հնազանդության "վարձը" ստանալ։ Ու այդ վարձը` չարությունն ու բամբասանքն է շրջապատող աշխարհի ու մարդկանց նկատմամբ (դրանով կարծես իրենք են փորձում շրջապատը իրենց "հնազանդեցնել"): Ու պատահական չէ, որ նման կանայք սարսափում են, որ իրենց տղաները պետք է մի օր ամուսնանան."Վայ, հիմիկվա աղջիկները" ու ինչքան ատելություն կա, դրանով արտահայտում են։ Իսկ հետո, բնականաբար, տղա թոռ են ուզելու, որ բավարարեն իրենց թերի էգոն` ցածր ինքնագնահատականի ու "կնգա սորտը կտրվի" տատական ստացած ժառանգության հիմքի վրա աճած։
Ու դե արի իրենց բացատրի, որ չարությունը սեփական սեռի նկատմամբ` դա հայ ավանդական կնոջ տիպարը պահելու հետ ոչ մի կապ չունի, դրանով զուտ սեփական "ես"-ի մերժումն է արտահայտվում, որը միայն չարություն է ծնում։
Հետևաբար` կանանց իրավունքների մասին խոսելիս, շատ կարևոր է հենց կանանց դիրքորոշումը։ Ի վերջո, ընկալումը, որ սիրուց չեն ծեծում, սիրուց չեն դավաճանում... ու ընդհանրապես, ո՞նց կարող եք ձեր նման կյանքի մեջ "սեր" բառը խցկել։

Հարդ
29.07.2020, 13:05
Ֆրենդներիս մեջ մի անկապ տղա կա, կես ժամը մեկ մի էշ ստատուս գրում ա, ալյա՝ «սերիալ էի նայում ինտերնետս գնաց», «տապչկիս թայը տեսնող եղել ա՞»: Ես էլ որպես մազոխիզմի պիոներ՝ չեմ ջնջում իրան: Ասեմ ավելին, բոլոր ստատուսները կարդում եմ, հլը մի բան էլ կարող ա մտնեմ տենամ հո մի բան բաց չեմ թողել: Ուղղակի հետաքրքիր ա, թե մարդու էշությունը մինչև ուր կարա հասնի: Մի օր էլ գրեց թե բա ֆեյսը ժամանակս տանում ա, ջնջվում եմ: Ուրախացած շունչ քաշեցի, թե պրծա, էլ չեմ կարդա: Էն էլ ոչ էլ գնաց: Հիմա ինձ խաբված եմ ու քցված եմ զգում:

Alphaone
29.07.2020, 19:09
Էն որ հուսահատության ամենահատակում երազանքի աշխատանք ունենալու հնարավորություն էր, բայց ստեղծագործական աշխատանք ա, իսկ ես էս պահին ի վիճակի չեմ ստեղծագործել, կես ժամից փորձնական հանձնարարության դեդլայնն ա, երեք դիալոգից ու երկու կոմիքսից մի դիալոգ եմ ընդամենը գրել։ Ու գիտեմ, չեմ կարողանալու շարունակել, ամբողջ օրը գլխացավից մեռնում եմ, գիտեմ, որ ամեն անգամ շանսերը բաց թողելով ոչ մի բանի կյանքում չեմ հասնի, բայց շարունակում եմ համառորեն բաց թողել ու չգիտեմ, էլ ընդհանրապես չգիտեմ կյանքից ինչ եմ ուզում․․․

Հարդ
03.08.2020, 11:03
Ոտքով գործի իջնելուց մեկ - մեկ նաուշնիկներով եմ իջնում, քանի որ երաժշտություն կա, որ չեմ համբերում հասնեմ օֆիս, նոր լսեմ: Բայց քանի որ յութուբով եմ լսում, հեռախոսը լոք անել չի լինում, ու տենց բաց դնում եմ գրպանս: Արևի տակ քայլելուց սենսորը տաքանում ա ու երգերը փոխվում են: Սկզբից նյարդայինանում էի, հանում նորից էի դնում, բայց հետո որոշեցի հետևել պատահականությանը ու լսել էն, ինչ փոխում ա ինքն իրան: Ասեմ՝ վատ չի: Լավ էլ փլեյլիսթ ա կազմում իմ համար: Ճիշտ ա, մեկ - մեկ էն մսոտ մասերին փոխելու համար ուզում եմ պատահականության քիթ բերանը ջարդեմ, բայց հիմնականում տենց ավելի հարմար ա, քան աննդհատ հեռախոսը հանել դնելը:

Այբ
03.08.2020, 17:20
Ընկերուհիս դժգոհում է իր տնօրենից, ես էլ դասեր եմ տալիս` թե բա տնօրեն մարդ է, մի հատ էլ խոսա, լսի դու էլ, տնօրեն է ի վերջո, հասկանու՞մ ես, նորմալ է, որ խոսում է, թող խոսա... բանի տեղ մի դիր։Ճ

Գաղթական
06.08.2020, 04:04
Ծխարանում հույն Դեսպինան մենակ էր նստած, երբ եկա.
- Բա իմացա՞ր ինչ ա եղել, - աչքերը փայլում էին
- ??
- Մեր Հագիա Սոֆիան մզկիթ դարձնելուց ընդամենը 1 շաբաթ անց դրանց նշանակած գլխավոր մոլլային սրտի կաթված խփեց՝ մահացավ..
..Ծիծաղս չկարողացա զսպել...
- Գիտեի, որ հույնից բացի մեկ էլ հայը սրա խորհուրդը կհասկանա.. Լսի էս ֆլամանացիներին դաժը ծամում դնում եմ բերանները, մեկ է՝ նենց են նայում վրաս, կարծես պինգվինին առաջին անգամ եղունգկտրիչ ցույց տալուց լինեն...

Հարդ
10.08.2020, 11:23
1. Փոքր ժամանակ, երբ առավոտները քունս դեռ տանում էր, երազում էի՝ մահճակալս անիվներ ունենա ու ինձ տանի դպրոց, մինչև ես ճանապարհին կշարունակեմ քնել: Էդ երազանքս դեռ ուժի մեջ ա, ուղղակի հիմա գործի պիտի տանի:

2. Մոտավորապես մի շաբաթ առանց ֆեյսի: Կյանքիս որակը էապես լավացել ա: Մենակ հիմա զգացի թե ինչ անիմաստ բեռ էր ուսերիս էդքան անիմաստ նյուզ ֆիդ կարդալը: Էս ընթացքում մենակ մի անգամ, պետքի համար երկու րոպեով նորից մտա, նյուզ ֆիդը աչքովս ընկավ, սիրտս խառնեց, արագ դուրս եկա: Բոլորին խորհուրդ եմ տալիս:

Այբ
11.08.2020, 14:17
Լուկաշենկոյի ու Պուտինի վրա անկեղծ զարմանում եմ, չեմ հասկանու՞մ, դուք փոփոխություն հեչ չեք ուզում. նոր կոլեկտիվ, նոր էջ ...:D

Ուլուանա
12.08.2020, 20:28
Արեգը «Չիկարելիի արկածներն» է կարդում: Դե, էդ գիրքը մեր մանկության գրքերից է` 80-ականների վերջերին հրատարակված, ես էլ հավեսով կարդացել եմ ժամանակին, ինչպես իմ սերնդակիցներից շատերը: Բայց էն, ինչ Արեգը հիմա կարդում է, նոր հրատարակություն է` 2015 թ.-ի` լրիվ այլ տպագրական ֆորմատով ու նկարազարդմամբ: Հայերեն գրքերն Արեգին սովորաբար բարձրաձայն կարդալ եմ տալիս, որ համ վարժ կարդալու մեջ հմտանա, համ էլ անծանոթ բառերը, անհասկանալի մտքերը պարզաբանենք: էն օրը կարդում էր մի գլուխ, որում Չիկարելիի քույրը Չիկարելիին զգուշացնում է թատրոն գնալուց առաջ, որ էնտեղ իրեն կարգին պահի. «Ներկայացման ժամանակ չխոսես, կոնֆետ չուտես, աջ ու ձախ չնայես, ձեռքի հեռախոսը կանջատես...»: :blin Ինձ թվաց` ե՛ս եմ ինչ-որ բան սխալ լսել. ախր էն թվերին ի՞նչ ձեռքի հեռախոս: Մի հատ էլ ինքս կարդացի, որ համոզվեմ, բայց պարզվեց` չէ. հենց էդպես էլ գրված է: Գիրքը, փաստորեն, update են արել մեր ժամանակների երեխաների համար: Մի խոսքով` մեր մանկության Չիկարելին այլևս առաջվանը չի. նա զարգացել է ու սկսել է բջջայինով ֆռֆռալ :D: Տեսնես` ուրիշ ի՞նչ update-ներ են մեզ սպասում հետագա գլուխներում: Հետաքրքրությամբ սպասում եմ :roll:

ivy
22.08.2020, 14:00
Ուզում եմ մի ընկերության մասին պատմել, որը սկսվել է մի քանի տարի առաջ ու գնալով ավելի է ամրանում։
Նոր Սոնյայի սենյակն էի կարգի բերում՝ մինչև իր վերադարձը (կատուները մեր բացակայության ընթացքում հասցրել էին էնտեղ մի կարգին փարթի անել), ու մի թուղթ գտա, որի վրա երկու ձեռագրով գրառումներ էին արված՝ «Բենսոն»-ի մասին։ հասկացա, որ Բենսոն-ը անունների վանկերից է կազմված՝ Բենի ու Սոնյա։ Ժպտացրեց։

Բենին ու Սոնյան ճանաչում են իրար մանկապարտեզից ու արդեն մի քանի տարի է՝ մտերիմ ընկերներ են։
Հանդիպում են ամեն օր (նույն դասարաններում չեն), իսկ շաբաթավարտները գրեթե ամբողջովին միասին են անցկացնում։ Միասին գնում են գրադարան, հեծանիվ քշելու, լողալու, զբոսնելու, պաղպաղակ ուտելու։ Առաջ սովորաբար մեծերից մեկն էլ հետներն էր լինում, բայց արդեն մի քանի ամիս է՝ սկսել են առանց մեզ էլ կազմակերպել իրենց հանդիպումները տան մոտակայքում։ Հանդիպումների ընթացքում մեզնից մեկի տուն էլ են գալիս, երբ սովածանում են կամ հոգնում դրսից․ իրենց տրամադրության տակ երեք տներ են, չորրորդը՝ Բենիի պապայինը, հեռու է։ Բենիի պապան գերմանացի է, որը վաղուց արդեն Նահագներում է ապրում, իսկ մաման մեկ քառորդով հայ է, մեկ քառորդով՝ հրեա, կիսով չափ էլ՝ ռուս։
Սոնյան փորձում է Բենիից ռուսերեն սովորել, Բենին Սոնյայից՝ հայերեն։

Բենիի ու Սոնյայի մասին չորսով ենք հոգ տանում՝ ես, ընկերս, Սոնյայի պապան ու Բենիի մաման։ Եթե որևէ մեկին ինչ-որ տեղ ենք ուզում տանել, սովորաբար մյուսին էլ ենք հետներս վերցնում՝ լինի դա լճերում լողալ, հեծանվարշավ, կինո-թատրոն, թե ուրիշ մի բան։
Բայց իրենց ոչ մի հատուկ իրադարձություն պետք չի՝ միասին լավ ժամանակ անցկացնելու համար։ Իրենք միշտ մի զբաղմունք գտնում են, որ ոչինչ էլ չլինի, ուղղակի ժամերով խոսում են կամ իրար հետ ինչ-որ բաներ գրում-կարդում։
Երբ Սոնյայի հետ օգոստոսի առաջին կեսին արձակուրդի էի, ամեն օր զանգում էին իրար, պատմում իրենց օրերի մասին։ Հետո միասին գնացին ամառային ճամբար․ Բենիի մաման տարավ իրենց էնտեղ, Սոնյայի պապան հետ է բերելու։ Սպասում եմ վերադարձին, որ պատմի, թե ոնց է անցել։

Հետաքրքիր է, թե դեռ ինչքան կտևի իրենց ընկերությունը, արդյո՞ք կշարունակվի նաև դեռահասության ժամանակ ու դրանից հետո, թե կավարտվի մանկության դռների մոտ։
Բենին սեպտեմբերից գիմնազիա է գնալու, իսկ Սոնյան դեռ մի տարի էլ ունի՝ մինչև տարրական դպրոցի ավարտը։ Տեսնես դա կազդի՞ իրենց ընկերության վրա։
Ինչ էլ լինի, ուրախանում եմ Սոնյայի համար, որ փոքր տարիքից էդքան մտերիմ ու ամուր ընկերություն է ստեղծել և հավատարմորեն պահպանում է արդեն մի քանի տարի է։

One_Way_Ticket
31.08.2020, 01:21
Իմ մանկությունը նոր արդուկած ձմեռային գիշերանոցի հոտ ունի, հա․․․ Ու էլի շատ հոտեր, որոնց մասին մի օր հերթով պատմելու եմ։ Իսկ հիշողություններն ինձ մոտ ամենից ամուր են պահպանվում հենց հոտային ֆորմատով։
Բարեկամի էս գրառման հետ կապված անկապ օրագրային գրառում անեմ։
Հոտառությունն իրոք շատ ուժեղ ու հաճախ ըստ արժանվույն չգնահատված զգայարան է։ Մարդիկ լիքը ջանքեր են գործադրում արտաքին տեսքի վրա, բայց երբեմն լիովին արհամարում են հոտը։
Վերջերս սկսել եմ հետաքրքրվել օծանելիքով, առաջ ես էլ էի այդ ոլորտի կողքով անտարբեր անցնում։ Ու քանի որ հոտառությունը շատ ուժեղ զգայարան է, հենց սկզբից ստանդարտները դրեցի շատ բարձր։ Էժանագին օծանելիքին նույնիսկ մոտիկ չեմ գալիս։ Էժանագին ասելով՝ նկատի ունեմ Dior, Chanel, Burberry :D Բրենդեր, որոնց ես նախկինում էլ մոտիկ չէի գալիս, սակայն հակառակը, թանկության պատճառով։ Բայց օծանելիքի հարցում ոչ մի կոմպրոմիսս։ Նպատակ չունեմ 100 տարբեր ֆլակոն հավաքել, ինչպես ֆանատները։ Թող մի քանի հատ ունենամ, բայց ամենալավերը։ Իմ պլանկան Creed-ն ու Tom Ford-ն է։ Առաջինի մոտ ավելի լավ են ստացվում գարնանա-ամառային բուրմունքները, երկրորդի մոտ՝ աշնանա-ձմեռային։ Ըստ իմ ճաշակի, իհարկե։

Գաղթական
02.09.2020, 11:14
Էն որ աճուրդների ափփը վաղուց չէի մտել:

Մի ժամանակ շուտ-շուտ էի օգտագործում:
Մեջն ինչ ասես աճուրդի ա հանված..
Աճուրդի տևողությունն էլ՝ կես ժամ, մի ժամ, 5 րոպե և այլն..

Ասենք €300-անոց փոշեկուլ ա դրված.
դու եկար տվեցիր €1, մեկ ուրիշն ավելացրեց €2, 3-րդը միանգամից՝ €25 ու տենց..
մինչև ժամանակը վերջանա
Բոլոր ապրանքները նոր ու խանութից իհարկե:

Ես հիմնականում կենցաղային ապրանքներ էի էնտեղից առնում ու երեխեքի խաղալիքներ:
Համ մեր համար, համ էլ՝ լիքը ավելորդ՝ ուղղակի գնի ու բրենդի խաթր..
Դե ասենք մի €200-ով €1000-ի որակյալ աման-չամանի, գործիքների ու խաղալիքների մեծ-մեծ տուփերով հավաքածու ունես:
Ո՞Ւմ տուն հյուր գնալուց հետդ տանես, որ ուրախ չլինի ))

Մի խոսքով՝ երեկ դրա մասին էի հիշել, որ վաղուց չեմ մտել..
Ասի՝ մտնեմ, տեսնեմ ինչ կա:

Էսօր մտա..
Մեջը լիքը դիմակ, զուգարանի թուղթ ու..
տադա՜մ..
վիբրատորներ...

LisBeth
03.09.2020, 03:05
էնքան հեշտ ա չլինել․․․ 90-ի տակ սլացող մեքենայի հարվածը զգալու պահից միայն ձայնն ես հասցնում լսել, էլ ոչինչ չկա։ Եթե բախտդ բերի սաղ մնաս, մեքենայի վրայով գլորված մարմինդ գետնին հայտնվելու պահին կգիտակցես, կզգաս ցավը։ Կամ եթե բախտդ բերի այլևս ոչինչ չես զգա։ էնքան հեշտ ա չլինել ու չզգալ ցավը։ Ես դիտում էի, թե ինչպիսին կլիներ կյանքը առանց ինձ․․․ ոչինչ չէր փոխվել։ Հիմա ես դիտում եմ թե ինչպիսին ա կյանքը առանց քեզ․․․
Չեմ կարողանում քնել։ Միացրել եմ անձրևի ու որոտի ձայնը, որ դու էիր ինձ ուղարկել, երբ ասեցի որ անձրևի տակ լավ եմ քնում։ Նայում եմ պարզկայի մեջ լողացող լուսնին։ Մտքումս պատկերացնում եմ քարանձավը, որի մեջ կրակ ա վառվում ու որ ես կողքը պառկած, ջերմությունը դեմքիս, քնում եմ։ Դու չէիր սիրում իմ քարանձավը, դու ծովափ ու ավազ էիր սիրում։
Անսպասելի բան չկա, մենք գիտեինք։
Մտածում եմ քո գոյության այլ հնարավորությունների մասին, որ այլոք են առաջարկում։ Դու ոչ օդի մեջ ես, ոչ էլ այլ գալակտիկայում։ Դու իմ մեջ ես․․․ փորձում ես հարմար նստել, երբ ես մտնում եմ սենյակ, բայց քեզ համար հարմար նստելու ձև չկա։ Ֆանտոմային ցավեր։ Մատներս տանում եմ պարանոցիդ, դու փակում ես աչքերդ ու ես զգում եմ ինչպես են թուլանում մկաններդ, գլխիդ ծանրությունն եմ զգում ափերիս մեջ։ Ու երբ հարցնում եմ հիմա ո՞նց ա, աչքերդ կիսաբացում ես ու ժպտում, ինչպես ժպտում ես, երբ ասում եմ, որ հիասթափված էի, որ փողերը չես առել ու թռել։ Ասում ես, որ մոքին սովորեցնեմ ինքըն էլ անի ու բողոքում ես, հետո, որ իրա մոտ չի ստացվում։
Դու պատմում ես ինձ քո մասին, ու ես քեզ համար գնում եմ քո սիրած պիցցան։ Մենք ծիծաղում ենք քո կատակների վրա, մենք սիրում ենք խոսել Փիսո անուներով փիսոների մասին, ու լսել Էդ Շերընի պապսա երգերը։ Մենք երազում ենք գյուղի տան, փեջի վրա արած պլեճի մասին․․․ դու չես մտածում ինչո՞ւ, դու ուղղակի ուզում ես լինել, ապրել նենց ոնց որ ապրում էիր։ Դու ասում ես, որ ծխելը անիմաստ բան ա։ Ես քեզ ասում եմ, որ էս կյանքում մենք ենք ամեն ինչին իմաստ տալիս, հիմա, որ ես ամեն ծխելուց քո մասին մտածեմ, դա այլևս անիմաստ չի լինի ու դու համաձայնվում ես։
Իմ մեջ ժամանակ չկա, որ դու չունես ու հեռավորություն չկա, որ ես չհասցնեմ․․․ քեզ համար ծովափներ կան լիքը, որ դու հանգիստ քնես, երբ հոգնես քայլելուց։
Տխրության սահմանները աներևույթ են, չկա հաշվելու բանաձև, չկա խուսափելու ալգորիթմ։ Մենք ենք ամեն ինչին իմաստ տալիս․․․
Գնամ ծխեմ․․․

Ուլուանա
03.09.2020, 06:42
Ահավոր տխուր ու ցավոտ ա Վիստի անժամանակ մահը, ուղեղիդ մեջ չտեղավորվող... Բայց էսօր իր շնորհիվ`Ակումբում իր թեմայից ու հատկապես Ակումբի Ֆեյսբուքյան խմբի գրառումից ու դրա արձագանքներից, նաև էն ջերմ զգացողությունն ունեցա, որ չնայած ամեն ինչին` մենք բոլորս մի ընտանիք ենք... Վաղուց չէի ունեցել էդ զգացողությունը:

Adam
03.09.2020, 11:26
Երկու ամիս առաջ հետը գրվելուց մի քանի բան ասեց. մարմնովս դող անցավ:

Համ անհանգստացնող բաներ էր ասում, բայց միաժամանակ նաև մտածում էի՝ ուղղակի երևի իրեն բնորոշ պարանորմալ անալիզների ու ենթադրությունների մեջ ա ու ոչ մի ճիշտ բան երևի թե չկա:

- Կատուս, որ երբեք չէի տեսել կողքս քնելուց, արդեն 1 ամիս ա իրիկունները գալիս ա պառկում ա դոշիս ու էդպես դոշիս վրա քնում ա:
- Ձեռքերիս ափերի միջի գծերը շատ կարճ ժամանակում փոփոխության են ենթարկվել ու նկատում եմ, որ կյանքի գիծը գնում ու հատվում ա ինչ-որ մի տեղ: Առաջ տենց չէր…
- մտածում եմ՝ նախորդ կյանքումս երևի շատ մեղքեր եմ գործել , որ հիմա էս ամեն ինչի միջով եմ անցնում:

էն ինչ կատարվում էր Վիստի հետ՝ բժիշկների ասելով միլլիոն դեպքից մեկն էր:
Այսինքն միլիոն մարդուց ընդամենը մեկի մոտ ա հանդիպում: Ու էկել հենց իրան էր կպել:

Cassiopeia
04.09.2020, 17:18
Ես սիրում եմ ակումբը, ինքը իմ համար ընտանիք ա։ Ու ակումբի ամեն անդամ իմ համար հարազատ ա։

Հիշում եմ, սկզբում ի հայտ եկան ակումբի առաջին զույգերը, հետո ակումի առաջին ընտանիքները, ակումբի առաջին երեխաները։ Ամեն մեկի համար յուրովի ուրախանում էինք, բայց ուրախանում էինք։

... Իսկ հիմա ակումբի առաջին մահը։ Ինչքան կուզենամ, որ լինի նաև վերջինը, համենայն դեպս առաջիկա մի 40-50 տարվա մեջ։

Շատ դաժան ա երիտասարդ ընկեր կորցնելը, տարիները անցնում են բայց չես մոռանում նույնիսկ կորցնելու պահն ու ցավը։
16 տարեկան քրոջս մահից անցել ա գրեթե 25 տարի, 19 տարեկան ընկերուհուս մահից՝ 22 տարի, 13 տարի էլ անցել ա 20 տարեկան եղբորս ու իրա կնոջ մահից։ Բայց հիմա հատ հատ զգում եմ էդ պահի ցավը, որ իմացա, որ կորցրել եմ իրանց։ Չէ դրանք չեն անցնելու։ Իրանք միշտ լինելու են մեր հետ ու ամեն երիտասարդի մահից հետո էդ ամեն ինչը էլի թարմանա։


Վիստի մահը ցույց տվեց, որ մեր ընտանիքը մեկ ա, ամուր ա, որ ինչքան էլ չմտնենք ստեղ, մեկ ա մենք ընտանիք ենք ու միշտ պատրաստ՝ օգնելու նրան, ով օգնության կարիք ունի։ (Ցավոք, Վիստի դեպքում միայն մեր օգնությունը շատ քիչ էր)

Նաիրուհի
04.09.2020, 19:10
Մտածում եմ, մտածում ու տեղս չեմ գտնում։ Վիստի գնալը հիշեցրեց, թե ինչ քիչ ա մեր ժամանակը։ Ինքնապարփակված ու սեփական հոգսերի մեջ միշտ մտածում ենք՝ դեռ կհասցնենք ասել էդ լավ բաները, փոխանցել էդ ջերմությունը։

Ես չհասցրի։ Ու Վիստի համար էլ նշանակություն չունի էս ամենը։ Սեփական վախերս ու փոքրոգությունս համ ինձ զրկեցին էդ լույսի կտոր մարդու հետ մտերմանալուց, համ էլ գուցե իր կյանքում մի քիչ դրականություն պակասեցրին, որ կարող էի տալ, եթե մի քիչ պակաս մտածեի ու ավելի շատ խոսեի էն մասին, թե ինչքան շատ եմ սիրում իրեն, ու ինչքան լավն ա ինքը։

Ես չեմ հավատում ուրիշ կյանքին կամ վերամարմնավորմանը, հետևաբար չեմ կարա ինձ մխիթարեմ, թե հիմա նա տեսնում ա էս ամենն ու մի քիչ ջերմանում։ Ու ահավոր ա գիտակցելը, որ ինքն էդպես էլ չիմացավ՝ ինչ յուրահատուկ քնքշանք էի զգում իր նկատմամբ։ Ու ոչ պակաս ծանր ա հասկանալը, որ մեր կյանքում միշտ կան էն մարդիկ, որոնց մենք չենք ասում մեր զգացած լավ բաները, չենք տալիս իրենց թեկուզ էդ մի հատիկ ավել ժպիտը, ու կարող ա մինչև հաջորդ կորուստն էդպես էլ չհասցնենք։

Արդար չէր էս ամենն իր նկատմամբ։ Ամաչում եմ էս կյանքի փոխարեն։

Alphaone
04.09.2020, 20:59
Անկապում եմ գրում, քանի որ անկապը շատ են կարդում։ Սիրելի ակումբցիներ, անչափ շնորհակալ եմ օգնության համար, բայց խնդրում եմ գրեք, ասեք, թե ով է ինձ օգնել, որ գումարը վերադարձնեմ։ Հիմա ինձ համար իրականում ծանր շրջան է, բայց աղետ չի պատահել, կհաղթահարեմ ու հաղթահարելուց հետո չեմ ուզում պարտքի ճնշող զգացումով ապրել։ Համ էլ եթե իրականում լուրջ փորձանքի գամ, երես ունենամ՝ օգնություն խնդրելու։ Ձեզ շատ սիրում եմ ու չեք պատկերացնում ինչքան կարևոր էր ինձ համար ձեր օգնությունը։ Վեռ, քեզ մի հատ էլ էստեղ եմ ամուր գրկում։

Alphaone
04.09.2020, 22:21
կարդում եմ նախորդ գրառումներն ու միայն հիմա իմանում, որ իմ հարզատ ակումբցիներից մեկին էլ երբեք չեմ կարող գրել, էլ երբեք չենք կարող փոխադարձ թեթև խայթոցներ փոխանակել, որոնց մեջ էնքան շատ սեր ու հարազատություն կար․․․ արցունքների միջից գրում եմ ու էնքան բան կա ասելու, բայց էլ ո՞ւմ ասեմ․․․ Վիստ, քեզ համար ամենածանր շրջանում սեփական դրամաների մեջ կորա, կողքիդ չեղա, էլ չեմ կարող գրել, կողքիդ լինել, էլ երբեք էս չես կարդա, իմաստ ունի՞ գրելը․․․

Adam
04.09.2020, 22:53
Հիշեցի՝ երբ եմ Վիստին հանդիպել առաջին անգամ. 2009-ի նոյեմբեր կամ դեկտեմբեր ամիսն էր, ակումբով գնացել էինք կինոմոսկվա՝ Ավատարը նայելու: Ինքն էլ առաջին անգամ ամաչկոտությունը հաղթահարել էր ու հանդիպման էր եկել:
Իրա մանկական անմեղ անսահման բարի հայացքով:
Հիշում եմ՝ շատ ամաչկոտ էր, համարյա ոչինչ չէր խոսում: Դրանից առաջ էլ վիրտուալով գրում էր թե բա »արժի՞ գամ հանդիպման … մի տեսակ քաշվում եմ»:

Ինչ անմեղ ու գրեթե նախադեպը չունեցող բարի հոգի ուներ Վիստը:

Երկնային
06.09.2020, 00:59
Ես շատ վաղուց ակումբում գրառում չեմ արել․ ու էսօր ուզում եմ անել, քանի որ էլ ոչ մի տեղ չեմ կարող էս գրառումն անել (նաև գիտեմ․ որ էսօրվա ակումբցիներից շատերն ինձ չեն ճանաչում, երևի նաև դրա համար) ։
Վիստի հետ կատարվածը իմ համար չափազանց շոկային էր, նախ նրա համար, որ էսքան տարի ակումբ չեմ մտել, ու շատ քիչ ակումբցիների հետ եմ կապ պահել, ռեալ հանդիպել, ու շատերն ինձ համար մնացել էն էն երիտասարդ ու փոքր տարիքում, որում որ վերջին անգամ իրանց մասին կարդացել եմ ստեղ, կամ հանդիպել։ Ինչպես ես եմ շատերի համար մնացել 18-20 տարեկան Երկնայինը, Նյուտիկը)
Վիստը իմ համար էն 14-15 տարեկան երեխան ա մնացել, ով մեր աչքի առաջ էր մեծանում, ու ոչ մի կերպ չեմ կարողանում պատկերացնել, թե ոնց ինքը էլ չկա։

Հաջորդ պատճառը նրանում ա, որ քաղցկեղով հիվանդ շատ մտերիմ մարդ ունեմ, ում ապրելուն արդեն, ցավոք, հույս չկա։ Երկու օր առաջ իր քույրը գրեց ինձ, որ՝ շատ ա վատ ա, ու եթե ուզում եմ տեսնել իրան, կարճ ժամանակով կարող եմ իրանց տուն գնալ։ Էս երկու տարիների ընթացքում, ինչ ինքը պայքարում ա, մենք շատ-շատ անգամներ ենք հանդիպել, ու ինքը միշտ շատ պոզիտիվ տրամադրված ա եղել, հումորներ ա արել, միասին պլաններ էինք կազմում, թե ոնց ա ամեն ինչ լինելու, երբ ամեն ինչ հաղթահարի․․․ ինչպես Վիստն ա եղել պոզիտիվ (կարդացել եմ իր թեման) ։ Ու երկու օր առաջ ես տեսա իմ ընկերուհուն հյուծված, գունատ, կիսագիտակից պառկած էր, դեղերի տակ էր, ինձ տեսավ՝ ժպտաց, բայց ինձ թվում ա՝ չճանաչեց։ Իմ կյանքի ընթացքում ես ոչ միայն իրան, այլ երբեք ոչ մեկին էդ վիճակում չեմ տեսել, ու երբեք չեմ կորցրել մարդ, ում չափազանց մտերիմ եմ համարել։ Ու իմ հետ եղավ դա․․․ էս օրերի ընթացքում շատ վատ եմ ինձ զգում, գիտեմ, որ էլ երբեք իրան ուրախ չեմ տեսնի, հնարավոր ա, որ էլ երբեք իմ հետ չի խոսի, չի նայի ինձ ու ժպտա, ու չգիտեմ ինչ անեմ․․․ ոնց պետք ա նման բանի հետ համակերպվեմ․․․

P.S թեք չեմ սարքում տեքստս, որովհետև ես վաղուց արդեն Երկնայինը չեմ․․․

Cassiopeia
08.09.2020, 22:58
Երևի 5-6-րդ դասարան էի։ Մեր ներքևի հարևանի տունը, ավելի շուտ ավտոտնակը հրդեհվեց։ Գետնին բենզին էր թափվել, 8-րդ դասարանցի տղեն մորը կանչել էր՝ թե արի մաքրի, հետո էլ մտածել էր, օգնի ու կրակի էր տվել բենզինը։ Կինը տեղը տեղին վառվեց։ Ահավոր սև ծուխն ու կրակը հենց մեր տուն էր գալիս։ Մաման արագ իջավ՝ օգնելու։ Տարածքում մարդ չկար ու ես վախից դողալով ու հիստերիայի մեջ շտապօգնություն կանչեցի։ (Կինը տեղը տեղին այրված ապրեց, օգնությունը ժամանակին հասավ, ու տարիներ հետո մահացավ իր մահով)։ Դրանից մի երկու տարի հետո, երբ ես էլի տակավի երեխա, խանութ գնացի, տեսա ինձնից մի 5-7 տարի փոքր երեխա ընկել ա ու քիթ-մռութից արյունը չռում ա։ Չնայեցի իրա ծանրությանը, գրկեցի ու վազացրի տուն (մեր թաղերը լրիվ աստիճան էր ու դիք. թե ոնց եմ կարողացել էդ երեխուն տենց գրկած վազել, չեմ պատկերացնում հիմա)... Ընթացքում էլի դեպքեր են եղել մանր-մունր։ Էսօր էլ երեխեք էին մնացել վերելակի մեջ։ Իրանց համար «փրկարար դարձա»։ Ու մինչև կգար էդ վերելակի հսկիչը, ես իրանց էի զբաղացնում, վրաները ջղայնանում ու ասում ինչ անեն, էս ամեն ինչը հիշեցի, որոշեցի թղթին հանձնել :D

Վիշապ
11.09.2020, 02:36
Շատ զգացված եմ, որ 9 օր չեմ երևում, մարդիկ անհանգստանում են, ես էլ ձեզ չեմ մոռացել…
Վերջին ամիսները գերհոգնած ամիսներ էին, երկու օր առաջ վերջապես պրծա, անցա տանս դիմացի ավերակների հարցը լուծելուն (Տրիբուն ախպորը ցույց տվի), էն էլ մեզ մոտ ապոկալիպսիս է՝ մոխիրը ծածկել է արևն, ու ցրտում է։
Համարյա «The Day After Tomorrow» վիճակ է, լուրերով նայած կլինեք, էրեկ սենց էր մեքենայիս վրա`
https://lh3.googleusercontent.com/pw/ACtC-3fA6gBE4IXHqYD6vHYuCHv25sGpVxIcnnek2LdtKAYOsky_Pd8dPWVXn1_xX_jxWbHwMOQsVh1xY6-DHltSw2omV7JBitDP4XEDKoOrz8XFyim5yfPMDTHexHD_WRVZLEJ7ssd0QgmEOcIiCPZ9mhdsCA=w1000-no-tmp.jpg
Էսօր ցուրտը խփեց տան դռանը, ու սկսինք գրքերը վառել․․․ Չէ, տենց խայտառակ չէր, լավ ։Ճ

Ես ասում եմ՝ խորոված ու խաշլամա ենք լինելու, իսկ դուք՝ կորոնավիրուս, հա կորոնավիրուս․․․

***

Վիստոլոգի համար տխրեցի ահագին, պատկերացնում եմ խեղճն ինչքան տանջվեց․․․ Մի հատ տականք մտքով կիսվեմ, որովհետև, որ մեջս պահում եմ, ինձ անընդհատ ապտակում ա՝ վերջին անգամ, որ իր բաժնում գրվեց, ես դադարեցի օգնելը․․․
Ու ճիշտն ասած հենց ամենասկզբից պրոբլեմը ուսումնասիրեցի, հասկացա, որ տղայի շանսերը քիչ են, ու նման է, որ ոչ թե պրոբլեմը սխալ վիրահատությունից է սկսվել, այլ վիրահատությունը ուղղակի բացահայտել է պրոբլեմը, բայց դե ես ինձ բժշկի, կամ պրոֆեսորի տեղ չդնեմ։
Հոգուն խաղաղություն։
Ընդհանրապես չգիտեմ, թե որն է ճիշտը, մեռնելն հանգիստ ընդունել ու փորձել խաղաղվել, թե՝ չհամակերպված պայքարել ու տառապել, բոլորի մոտ չի, որ խաղաղվելը կստացվի։
Խոշոր հաշվով հենց հիմա մենք բոլորս մեռնում ենք ու երկնային կյանքն ակնթարթ է, կարելի է տագնապների մեջ ապրել, կարելի է թքած ունենալ, կարելի է և ոչ էն, ոչ էն, առանց ավելորդ էմոցիաների ու տագնապների։
Հա Տրիբուն ախպորն ասում էի, որ Ակումբում անիմաստ պիտի գրեմ, մարդկանց տրամադրությունն ընկնի ։Ճ
Ինչ որա է, շատ չխորանամ, ինչպես տատիս եղբայրն է ամեն անգամ մեր գերդաստանային (վերջերս՝ ցավոք ոչ դրական առիթներով) հավաքների ժամանակ ասում՝ ո՛ղջ լինեք, սիրելի՛ բարեկամներ։
Համբուրում եմ։

Smokie
19.09.2020, 16:01
Վերջ, ինձ թվում ա էս արդեն վերադարձ ա: Ինձ թվում ա վերջացավ ժամանակահատվածը, երբ երկար ժամանակ չէի ուսումնասիրում ակումբը, ինչ ա թե ցանկություն չէր լինում:
Բոլորովին ինքնաբերաբար վերականգնվեց, չգիտեմ թե ինչից հետո: Վերջին դեպքերի մասին իմանալու՞ց: Դե, երևի դրանից մի, կամ երկու օր առաջ էլ էի սկսել ամեն օր բզբզալ: Ուրեմն էդ իմանալը էլ ավելի ամրապնդեց վերադարձս, թե չէ կարող ա էլի կտրվեի` հետ մնայի:
Ես հիմա գիտակցում եմ, որ երևի միշտ էլ եսակենտրոն եմ եղել` ֆիքսվել եմ իմ վրա: Խորացել եմ թե արդյո՞ք ես ուզում եմ անել էս ինչ, կամ էն ինչ բանը: Կամ ձգտել եմ դեպի էն` ինչ հենց ես եմ ուզում` անգամ ամենաչնչին մանրուքների հարցում: Ու գուցե շատ դեպքերում դա ա իմ խնդիրը ու դրա համար ա, որ հաջողության չեմ հասել լիքը բաներում: Որ համառ եմ եղել հաճախ:

Նապատն էր: Ղափանի կողմերն էին: Ուղղակի ուզում էի ևս մի անգամ ուսումնասիրել շրջակայքը, զբոսնել: Ու մենակ էի էդ պահին: Քայլում էի եկեղեցու երկայնքով, հենց թեքվեցի դեպի մյուս կողմը` զգացի, որ արահետը նեղանում ա, ներքևում անդունդն ա: Էս կողմում երևի չէինք եղել: Բայց կարծես շատ նեղ չէր: Մինչ դեպի ավելի նեղ ճանապարհը ու բուն անդունդը` երևի թե մի դիք էր: Ու կարծես դա էլ էր տանում դեպի անդունդը: Ուզեցի փորձեմ արահետով առաջ գնալ` կարծես ոչ դժվար էր, ոչ էլ վախենալու: Հասա արահետի սկզբին... "չէ, դժվար թե կարողանամ` կվախենամ ճանապարհին: Ավելի լավ ա հետ գնամ": Ընդամենը մի քանի քայլ էր: Չգիտեմ, թե ոնց սայթաքեցի, ձեռքերով հենվեցի հատակին, հաստատուն մնացի դիքի վրա: Սայթաքելուս արդյունքում եկեղեցու մի փոքր քար ընկավ , հարվածեց գլխիս ու թռավ ձորը: Հասարակ քերծվածք էր: Ենթադրում էի, որ արյուն ա գալիս` երբ արդեն ապահով էի, շոշափեցի: Հա, մի թեթև կա: Հենց ինձ տեսան, իսկույն ասեցին, որ ճակատիցս արյուն ա գալիս: Բացատրեցի, որ մի քիչ վերև ա ու կամաց-կամաց, հեռվից գալով պատմեցի::oy
Տոկոսների մեծամասնությամբ հենց սրա նախավերևի (վրիպակ չի) պարբերության պատճառով ա, որ հիմա ես է'լ կարող էի չլինել::oy
Թվում ա, թե չեմ վախեցել, որովհետև ոչ մի լուրջ բան իրականում չեղավ ու անգամ սայթաքելուց հետո երբ վեր կացա, էլի կարծես թե վախ չէի զգում: Ուղղակի աստիճանաբար աճող գիտակցումն էր, որ կարար ավելի վատ լիներ: Ու մանավանդ Վիսթի մասին իմանալուց հետո պարբերաբար էդ մասին եմ մտածում:
Կարող ա՞ իրականում դա վախ էր: Կարող ա՞ ես ինքս նորմալ չեմ կողմնորոշվում զգացմունքներիս մեջ ու չեմ կարողանում կոնկրետ հասկանալ, թե ինչից հետո ինչ եմ զգում: Երբեմն երևի մոտս եղել ա նման զգացողություն:
Ու ոչ միայն զգացմունքների առումով: Դրա համար էլ երևի միշտ երևիներով եմ խոսում: :oy
Բայց դե էդ ամեն դեպքերում արկածն էլ սիրեցի: Նորություն էր, ադրենալին, փորձություն: Կուզեի էլի հնարավորություններ լինեին նման բաներ հաղթահարելու: Բայց հաստատ չէի ուզի ճակատագրական հետևանք: Էդ արդեն շատ թանկ ա նստելու ոչ միայն իմ վրա::oy

Դեղին մուկիկ
19.09.2020, 20:42
Մեր թաղամասում մի կիսաօթևան մարդ կա՝ միջինից բարձր տարիքի։ Ոչ ոք չունի, այնքան մեծ էլ չի, որ ծերանոց գնա։ Ապրում է խիստ վատ պայմաններում՝ առանց գազի, մշտական ջրի ու հոսանքի, գրեթե ավերակ տան տանիքից հաճախ անձրևաջրեր են հոսում։ Հագուստը՝ հնամաշ և կեղտոտ, սնունդ մի կերպ հայթայթում է, , հարևաններն էլ սոված չեն թողնում։ Երբեմն նաև թեթև գործ են տալիս անելու (մեկի բակը մաքրել, հին կահույքը հանել)՝ որոշակի գումարի դիմաց։ Հա, մոռացա ասել, որ նաև հոգեկան խնդիրներ ունի։
Մի խոսքով՝ երեկ էս մարդուն երկու ցմփոր ոստիկան տուգանում էին՝ դիմակը ճիշտ չկրելու պատրվակով (պատկերացնում եք ՝ ճիշտ չկրելու, երբ որ շատ այլ ճիշտ չկրողների անտեսում են, իսկ էս մարդուն հեշտ էր ճնշելը)՝ շատ լավ տեսնելով, որ իրենց պահանջածը չի կարողանում նույնիսկ հասկանալ...

Adam
23.09.2020, 01:27
Էն, որ մի կյանք ես ապրում, ուր վրեդ սիրահարվողները հիմնականում աղջկեք են ու որ դա քո համար ահավոր դժբախտություն ա: Ու որ երբ էդ վրեդ սիրահարված աղջկեքին ասում ես, որ դու տղեքի ես նախընտրում՝ երբեմն սկսում են քեզ ատել ու չհավատալ՝ մտածելով թե զուտ ուզում ես էդ ձևով ցրած լինես իրանց:

հ.գ. «Չէ, ինչ-որ մի կարևոր բան էս աշխարհում փչացել ա, չի աշխատում» (c) Խաթաբալադա

One_Way_Ticket
26.09.2020, 02:43
Կարոտել եմ ոչ այնքան ճանապարհորդություններին, ինչքան ճանապարհորդություններ պլանավորելուն։

Adam
27.09.2020, 01:52
Կյանքը ֆեյսբուքից հետո

Էն, որ ֆիլմերում երբեմն տեսնում ենք է … որ ջրհեղեղից, կամ որևէ կատակլիզմից հետո աշխարհը կործանվում ա ու հաջորդ օրը նոր էտապ ա սկսվում՝ արևի նոր շողերով…
Նոյի տապանի պես:
Այ էդպես ա իմ համար կյանքը ֆեյսբուքից հետո:

2 ամիս ա ինչ հավերժ ջնջել եմ հաշիվս:
Էլ ոչ մի լայք, ոչ մի չլայք, ոչ մի պրոֆիլդ գաղտնի հետևող աչքեր, ոչ մի անկապ ստատուսներ ու նկարներ, ոչ մի իրանց ծնունդը չշնորհավորած լինելու կամ իրանց բալիկի նկարը լայքած չլինելու պատճառով նեղացած մարդիկ, ոչ մի անընդհատ օնլայն ու բոլորի համար հասանելի լինել ու ոչ մի կեղծ շփումներ:

Վախ էս ինչ լավն ու հանգիստ ա կյանքը ֆեյսբուքից հետո: Էդ ամբողջ փոթորիկից հետո ոնց որ էդ ամենը էն Ջումանջիի պես 2 րոպեանոց ֆլեշբեք քամու տեսքով մտած լինի տախտակի մեջտեղի էն սև ծակը:

Ու հեչ էլ դժվար բան չի, ասեմ:
Ընդամենը ջնջել ա պետք:

Այբ
29.10.2020, 22:51
Տատս ժամանակին իր իլիկն է մանել ու սպասել լուրերի. պատերազմ էր։ Լուրերը տարբեր էին, ժամանակը դժվար, բայց պետք էր ապրել. պետք է իլիկը մանել ու գործել։
Չէ', ես բան չեմ հիշում, որովհետև շատ փոքր եմ եղել։ Ինչ էլ, որ գիտեմ 90-ականներից, մամայիս հիշողություններից հավաքած պատառիկներն են, որովհետև մի տեսակ այդ շրջանի մասին շատ չեն խոսել, չգիտես ինչի։ "Դե պատերազմ էր, էլի" ,- ասել են ու անցել առաջ, ոնց որ դրանով անցյալը հետևում թողնելուց զատ, այդ անցյալը մոռացման տալու փորձ էր։ Հա', վատ բաները հիշելը տհաճ է, համ էլ դրանից բերանումդ միշտ դառնահամ ես զգում ու "կյանքը հիասքանչ"-ն մի տեսակ ձևափոխվում է, որ ցույց տա հակառակը։ Ու հա', էդպես էլ մենք մեծացանք, իսկ մեծերից մեզ հասածը լոկ մնաց այն, որ դե պատերազմ էր 90-ականներին, ճիշտ է, դժվար էր, բայց ապրում էինք....
Տատս էլ չկա, բայց իլիկը կա... բայց իլիկի հետ նաև պատերազմը կա` նորից։ Ու ես էլ երեխա չեմ։ Մամայիս պատմած 90-ականների դեպքերն էլ, եթե կարող եմ թափ տալ իմ մտքերից. դե ի վերջո, իմ հիշողությունները չեն, սա չեմ կարողանա երբեք, երբեք, երբեք... էլ երեխա չեմ։

Այբ
01.11.2020, 16:34
Մամաս կյանք է ❤️ (հեռախոսազրույց).
-Արփուշ․... (շատ խորհրդավոր ու անհանգիստ ձայնով)։
-Հա, մամ։
-Երազ եմ տեսել․․․
Ու ստեղ ես չեմ թողնում, որ շարունակի.
-Լավ, էլի, մամ, էլի վատ երազ ես տեսե՞լ։
-Հա': Տան դոշակը հին էր դարձել ու սև, կեղտո~տ.... դա լավ նշան չէ։
Հոգոց եմ հանում, բայց մամաս շտապում է "հանգստացնել".
-Բայց լավ է` ես էդ դոշակը վերցրեցի, տարա սրբի դուռը դրեցի, ուրեմն՝ #պատերազմը_կհաղթենք։
Վայ, մամ ❤️

Վարագույր

ivy
03.11.2020, 13:02
Մարդու կյանքից ավելի կարևոր ի՞նչ կա:
Գիտեմ, որ հայրենիքի ու տան հասկացություններից հեռու մեկը դատելու բան չունի էս հարցում: Ու չեմ էլ դատում, բայց միևնույն է մնում եմ էն կարծիքին, որ մարդու կյանքն ավելի կարևոր է, քան մի կտոր հող, ինչ անուն էլ չտաս դրան: Ավելի կարևոր է, քան ցանկացած ամեն ինչ:
Բայց նաև գիտեմ, որ ամեն մեկն իր կյանքը տնօրինելու իրավունք ունի, ու եթե գտնում է, որ արժի կյանքը տալ հողի, հայրենիքի, տան, ազգային ինքնության պահպանման կամ ուրիշ մի բանի համար, ուրեմն թող էդպես էլ լինի: Պատերազմում հաղթողներ չեն լինում, երբ հետևում մարդկային զոհեր են: Ու պատերազմը սարսափելի է՝ ոչ թե տարածքներ կորցնելու վտանգի պատճառով, այլ իր հետ բերած մահերով։
«Հաղթելու ենք» կոչերը ոչնչություն են, երբ օրական մահացածների ցուցակներն են թարմացվում: Երկու կողմն էլ արդեն իսկ պարտված է:
Ամեն մեկն իր կողմից իր տան համար է պայքարում՝ մեկը ազատագրելու, մյուսը չհանձնելու համար։ Ճիշտ ու սխալի հարցը փակ է, քանի դեռ ամեն մեկն անվերապահորեն միայն իր ճշմարտությանն է հավատում։ Համառ, ելք չենթադրող ու հավերժության ձգտող կոնֆլիկտ, որի արդյունքում մարդիկ են մեռնում։
Իսկ հողն իրականում չպիտի որևէ մեկին պատկանի․ մարդիկ պիտի ազատ լինեն՝ ապրելու էնտեղ, որտեղ ուզում են՝ փորձելով լեզու գտնել նույն տարածքում ապրող այլ մարդկանց հետ։ Ուտոպիա․ ինչ արած, ես էլ սրան եմ հավատում։

Ուզում եմ կյանքի մասին մտածել ու ոչ թե մահերի։
Գարնանն աղջկաս կյանքում նոր մարդ է հայտնվելու՝ իր քույրիկը, ու բոլորս անհամբեր սպասում ենք իր ծնունդին։ Ոգևորված եմ ու ուզում եմ ճանաչել էդ փոքրիկ մարդուն, որը երևի ինչ-որ ձևով աղջկաս նման է լինելու։ Հետաքրքիր է լինելու իրենց կապը՝ մեկը կիսով չափ հայ, մյուսը՝ մեկ քառորդով թուրք, ու հարազատ քույրեր, թեկուզ միայն պապայի կողմից։

Նարե
06.11.2020, 03:23
էսօր քրոջս ձագին առաջարկեցի կիսվել մղձավանջներով, որոնք չեն թողնում քնել ու մի քիչ գոնե էտպես թեթևանալ, իսկ ձագը պատասխանեց, որ խղճում է ինձ ու իմ ներաշխարհը, ավելի լավ է' ոչ մի բան էլ չասի։
Էս ամենի սցենարի'ստ, լա՞վ ես, ջոկում ես ինչքան դերեր ու տեղեր ես խառնել։

Sent from my POCOPHONE F1 using Tapatalk

Անվերնագիր
15.11.2020, 02:58
93-ի նոյեմբերին հերս ու պապս Օմարի ձորերում հորեղբորս տղու դին էին փորձում գտնել:Չգտան: Օմարից որ իջա, հարևաններս էկան իրանց զինվոր տղայից հարցուփորձ անելու:Էլի Քելբաջարում էր: Տեղյակ չէի:Չէի տեսել:Ուզում էի մի հատ քար տայի ձեռքը ասեի` առ էս քարով գլուխս ջարդի, բայց ձեր տղայից տեղյակ չեմ... Էս քանի օր ա հեր ու տղա գնացել են նույն ձորերում իրենց զինվորին գտնելու..
Dark-ի սցենարիստները կհավանեն էս պատմությունը:

«Պատերազմը կանանց պես, փորձում է տղամարդու տղամարդկությունը և որ ոչ ոք չգիտի ճակատամարտ մտնելուց առաջ իր ով լինելը» ասում էր Բորխեսի չգիտեմ որ հերոսը...Մեր պոստեր բարձրանալը կինո էր: 26 հոգու նախապատրաստեցին դիրքեր բարձրանալու համար, բարձրացանք 5-ս: Ինչ եղան մնացածները՞:Թռան:Մեզ թողեցին ուռալի մեջ ու թռան ախպերները...Ողբի՜ հայրենիք, Որբի՜ հայրենիք։
Պոստերում կինո չէր՝ կանցերտ էր: Մեզանից 2 դիրք էն կողմ թուրքերն էին: Ամսի 27-ի առավոտյան դիրքը վերցրել նստել էին: Մեր գնալու օրը բավականին հանգիստ անցավ, իսկ այն ինչ եղավ հետո շատ հուզիչ էր: ՀրթիռահրետանաԱԹՍատեռոռիստափունջ: Պոստի ապարանցի հոպարն ասում էր, որ ժամանակակից զինվորը 2 պալաժենի պտի ունենա՝
1.Մեսսի 2.Ռեմբո
Երբ հրետակոծում են՝ միացնում ես Մեսսի ռեժիմը ու ուխոդվում ես սնարյադից, խաբսեր ես տալիս ԱԹՍ-ին,իսկ երբ սկսում ա թուրքը առաջ գալ միացնում ես Ռեմբո ռեժիմը ու սկսում ես հնձել:
Ամսի 29-ին ներքևից կապ տվեցին, որ նոր խումբ ա գալիս կամավորների: Դուխներս լավ բարձրացավ: Բայց ուռալի բարձրանալուն զուգընթաց ԱԹՍ-ի ձայնն էր լսվում: Ու մեռանք գոռալով ու ճղվելով որ ուռալը չմոտենա բլինդաժին..Դեռ չէր հասցրել կանգնել՝ կամիկաձե ԱԹՍ-ն մտավ մեջը: 6 զոհ, 10-ից ավել վիրավոր: Ինչո՞ւ այդպես եղավ: Ինչո՞ւ կապի միջոց չկար վարորդի մոտ: Չունե՞ր բանակը: Վարո՞րդն էր ոչխար: Ուղարկող սպա՞ն էր աննասուն: Ո՞վ էր մեղավոր:Նախկիննե՞ր: Ներկանե՞ր: Չգիտեմ: Թքած:
Ամսի 3-ին չգիտեմ ինչ գնով կարողացանք հետ բերել էտ թուրքերի կողմից զավթած պոստը: Թուրքերի դիակները մեր մոտով իջացրին, մի հոկտեմբերյանցի ախպրո շտիկի թարս մասով դրանց դիակների գլուխներն էր ջնջխում: Եղբայրը 90-ականների կռվում մահացել էր: Մարդը վրեժ էր լուծում: Ի՞նչ ասես: Հետաքրքիր ա՝ ի՞նչ են ասում նման դեպքերում...

Ամսի 8-ին կամ 9-ին պոստերից իջա: Ցրտահարվել էի: Կացարանը կամիկաձեն ոչնչացրել էր:Խի՞: Որովհետև կացարանի ծածկը փայտ էր, վրեն էլ ժեշտ:Խի՞ էր տենց: Խի՞ ցեմենտ-բետոն չէին արել: Խի՞: Ո՞վ էր մեղավորը:Նախկիննե՞ր: Ներկանե՞ր: Չգիտեմ: Թքած:
Ցրտահարվելու ամենասարսափելի զգացողությունն էն ա, որ ոտքդ բածինգից հանելուց քեզ թվում ա, որ ոտքիդ վերջույթները մնալու են մեջը: Իմ բախտը բերեց.փրկել էի, մի քանի ասեղ սրսկեցին: Չնայած մինչև հիմա բութ մատերս չեմ զգում:

Վերջին օրերը հիվանդանոցում եմ անցկացնում: Տիկոյի մոտ:Ընկերս ա: Մեր թիմի լավագույն ֆուտբոլիստը, մեկ - մեկ ինձ թվում ա էս աշխարհի ամբողջ ծանրությունը Տիկոյի ուսերին ա: Չի ծառայել՝ ծառայությանը ոչ պիտանի լինելու պատճառով: Սեպտեմբերի 28-ին հետս եկավ կամավորագրվելու. թույլ չտվեցին: Բիլետը նիգոդնի ա: 29-ին զանգեց, թե բա՝ Հայկո ձեր թիկունքում եմ, հրետանու մոտ: Եսիմ ում բիլետը գողացել էկել էր եսիմ ոնց:
Դիմացը ական էր պայթել, ծունկն ա վնասվել: Հուսամ կկարողանա ֆուտբոլ խաղալ:
Էրեկ մյուս ընկերոջս էլ պոստերից իջացրին: Զանգել ասում ա՝ Հայկո 2 հատ թուրք եմ սպանել, մեկի վիզն էլ անձամբ եմ կտրել:
Կարկամել եմ:Ի՞նչ ասեմ: Ի՞նչ են ասում նման դեպքերում:

Մի խոսքով լավ ա լինելու: Աստծո փառքը Նրան, ով չի մեռնում:

Նարե
15.11.2020, 18:21
7 տարի առաջ Մեսչյանի «Բարով Մնաք»-ն ինձ ուղեկցեց, երբ հավաքեցի ճամպրուկներս ու մշտական բնակությանս վայրը տեղափոխեցի Նիդերլանդներ, երեկ Մեսչյանի «Ու՞ր էիր, Աստված»-ն առաջնորդեց ինձ հասկանալու, որ ես այստեղ, այս հողով երջանիկ չեմ ու ժամանակն է ճամպրուկներս նորից կապելու' թեկուզ շատ դանդաղ' ոչ մեկ օրում կամ անգամ մեկ տարում։ Վերջիվերջո, մարդ պիտի ապրի այնտեղ, որտեղ իր հոգին ինչ-որ բան արարել է ուզում, ես դադարել եմ այստեղ արարել։

Sent from my POCOPHONE F1 using Tapatalk

ivy
18.11.2020, 22:27
Աշխատավայրիս մոտակա փողոցներից մեկում արդեն մի երկու շաբաթ կլինի՝ մի բարձրահարկ շենք են քանդում։ Հատուկ մեքենաներով, սարքերով, կողքից փոշու դեմ օգտագործվող ջրցան մեքենաներով էդ շենքը մանր-մանր քանդում են։
Ինչքան անցնում եմ էդ մասով, միշտ տեսնում եմ, որ լիքը մարդ հավաքված հետևում է քանդվելու պրոցեսին։ Ու էնպիսի հետաքրքրությամբ է հետևում, որ ակամայից զարմանում ես, թե ինչ ձգող բան կա քանդելու մեջ, որ էդպես հավեսով ունկնդրում են։
Էսօր էդպես մտքերով էի ընկել, մինչև հասկացա, որ ինքս արդեն մի քանի րոպե կանգնած նայում եմ։

Տեսնես կառուցվող շենքի մոտ է՞լ է էդ քանակության «պոպքորնով» մարդ հավաքվում։

StrangeLittleGirl
25.11.2020, 15:40
Ես չեմ դիմանում, հիմա ավելի շատ չեմ դիմանում, քան պատերազմի օրերին էր, որովհետև էն ժամանակ գոնե հույսը չէր մեռել։
Ո՞նց դիմանաս, երբ հազարավոր մարդիկ են զոհվել, ուղղակի զոհվել, երբ հարյուրավորներ անհետ կորած են, ու նրանց հարազատները դռնեդուռ ընկած փորձում են որևէ տեղեկություն ստանալ, երբ հարյուր հազարավորներ անտուն են մնացել, երբ տասնյակ գերիների նվաստացնում են, երբ ադրբեջանցու ձեռքն ընկած ցանկացած հայ դաժանաբար սպանվում է, ու վիդեոները շրջում են ինտերնետով, երբ Արցախից մնացած կտորը չորս կողմից շրջափակված է, ու Ադրբեջանի համար բարդ խնդիր չի լինելու էդ մի կտորն էլ պոկելը, երբ ամեն օր մի նոր բնակավայրի մասին ենք իմանում, որ անցնում է Ադրբեջանին, երբ Թուրքիան Հայաստանի սահմանի մոտ զորքեր է կուտակում, երբ էս ամեն ինչի պատասխանատուն դեռ նստած է իր աթոռին ու որևէ տեսակի պատասխանատվության ոչ միայն չի ենթարկվում, այլև եղած հետևանքներով էլ պատշաճ զբաղվելու մտադրություն կարծես չունի, մինչդեռ հաջորդ պատերազմը սարի հետևում չէ։

Ո՞նց դիմանաս, երբ էս ամեն ինչի ֆոնին մարդիկ կան, որ դեռ մի բան էլ ուրախացել են, որ «խնդիրը լուծվել է», իսկ խնդիրը չի լուծվել, խնդիրը նոր է սկսվել՝ իր բոլոր սարսափելի հետևանքներով։ Ո՞նց դիմանաս, երբ մարդիկ հույս ունեն, որ վերջապես, կսկսենք խաղաղ ապրել հարևանների հետ, մինչդեռ ցանկացած կենդանի հայ, որ ընկնում է ադրբեջանցիների ձեռքն էս օրերին, դաժանաբար խոշտանգումներով սպանվում է կամ ենթարկվում ծայրահեղ նվաստացումների։ Ո՞նց դիմանաս, երբ գիտես, տեսնում ես, որ էդ ամենը սպառնում է նաև ՀՀ տարածքին, որովհետև տեսնում ես՝ ինչ է կատարվում, լսում ես նրանց, ովքեր այս պատերազմն ամիսներ ու տարիներ առաջ էին կանխատեսել ու անընդհատ զգուշացնում էին իշխանություններին, որ պատրաստվեն, հիմա էլ զգուշացնում, իսկ իշխանությունները դեռ ներկա-նախկին են խաղում։

Էս ամենը դիմանալու չի, ուղղակի դիմանալու չի։

One_Way_Ticket
26.11.2020, 19:18
Չմեռա, անօրինական party-ի էլ մասնակցեցի։ Լրիվ ոնց որ Стиляги կինոն լիներ։ Էն, որ սաղ զվարճանքի տեղերը փակ են, խանութ մենակ դիմակով, ռեստորանները մենակ take away, գումարած էս ամենին նոյեմբերյան դեպրեսսիվ եղանակ։ Ու գալիս ես նախորոք պայմանավորված տեղը, համոզվում, որ ոստիկանություն չկա, մտնում ներս, ու էնտեղ ուտելիք, խմիչք, առանց դիմակի մարդիկ։ Հեռախոսներիս մեջ գեոլոկացիան անջատում ենք, որ մարդ ես, մեկ էլ տեսար չբռնվենք։ Վերջում հեռանալիս էլ մանր խմբերով, որ ուշադրություն չգրավենք։ Եվրամիություն, 21-րդ դար։

Alphaone
27.11.2020, 16:02
- Ֆեյսում նորից ընկեր ավելացնեմ, որ էլի իրար տանք, երեխայություն անեմ, ջնջեմ, - ասացի գնալու նախորդ գիշերը։
Որոշել էինք ամբողջ գիշեր քայլել։ Մրսեցինք, առաջին պատահած էժանագին մոթելը գնացինք։ Կամավոր վիրակապեր էի պատրաստում, մի փաթեթ իր համար տարել էի, հետո դասակի համար էլ տվեցինք՝ դասակի հրամանատար էր։ Ամբողջ գիշեր վիրակապ կապել էի սովորեցնում, կասինկաները, եռաթև պարսատիկները տաս վայրկյանում կապելու հնարքները, ինչպես են դուրս թափված աղիքները վիրակապում, բեկորներն անշարժացնում, ինչպես են գլխի վիրակապ դնում։ Անիծյալ գլխի վիրակապ։
- Չէ, սպասի հաղթած գամ, ես ընկերության հայտն ուղարկեմ, որ մերժելու բարոյական իրավունք չունենաս, - կատակեց։
Չէի զանգում, գիտեի որ ԱԹՍ-ների համար կարող եմ թիրախ դարձնել դրանով։ Ինքս ինձ հուզվում էի, զանգից զանգ ապրում՝ դիրքերից հաճախ էին ընկերներս, ուսանողներս զանգում, ինքը չէ։ Հետո էի իմանալու իր կոմայի մասին՝ քրոջ ֆեյսբուքյան էջի գրառումից։
Մի օրով հետ էր եկել։
- Ինչի՞ ես տենց տխուր նայում։
- Եսիմ, երևի ուզում եմ քեզ էսպես հիշել՝ զինվորական համազգեստով, լուրջ, մեծացած։
- Հեսա հաշմանդամ հետ եմ գալու՝ անոտ, անձեռ, էսպես որ հիշես, հետո տեղը չես բերի, - նման մի բան ասաց, ավելի ցինիկ ու ավելի լավ ձևակերպած, քան ես եմ հիշում։
- Մի վախեցի, տիրություն կանեմ, - ասացի։
- Ցինիկ էր, - ասաց։
Մեր ընկերությունը փոխադարձ հեգնանքից սկսվեց։ Չեմ կարծում, որ ընկերությունը սիրավեպի էր վերաճել, ուղղակի էնքան ներդաշնակ էին հարաբերությունները, էնքան լավ էինք իրար հասկանում, որ նախքան Արցախ գնալս պայմանավորվեցինք, որ գալու եմ, ամուսնանանք։ Բայց տարածությունն իր դերը խաղաց, մնացինք ոնց կայինք ընկերներ, իրար ձախողված սիրային պատմություններ էինք պատմում, իրար հեգնում։ Ու անգամ ամենացավոտ պահերին միասին մենք ցինիկ էինք դառնում, անգամ ամենադառը թեմաների շուրջ զրուցում ցինիկ հեգնանքով։
- Ինչ ուզում է լինի, թող ոտուձեռ կտրվի, բայց բանականությունս տեղը մնա, - գրել էր։
- Մեր դասակից ոչ մի զոհ չկա, - գրել էր։
- Մտածում եմ՝ հետ չեմ գա, - գրեց ավելի ուշ։
- Բախտդ փորձի, հետ մի արի, - պատասխանեցի, - կգամ ուր որ ես, սևդ կտամ։
Հետո իմ կյանքը կիսվեց երկու իրականության։ Մի իրականությունում ես աշխատանք էի փնտրում, այստեղ այնտեղ ինձ պատեպատ տալիս, վերապատրաստումներ անցնում, տան վարձի համար ընկնում խուճապի մեջ, կոմունալների համար, ամեն ինչի համար։ Մյուս իրականությունում ես նստած էի հիվանդասենյակում մահի հետ բանակցող տղայի կողքին։ Գլխի վնասվածք էր, չգիտեինք, եթե անգամ ապրի, գիտակցությունը տեղը կլինի, թե ոչ։
Քրոջ համարը դժվարությամբ գտա։ Զանգեցի, ոչ մի լավ լուր։ Վերակենդանացման բաժանմունքում է։
Հետո ձեռքն էր շարժել։
Հետո աչքերը բացել։
Մի քանի օր անց ճանաչել էր հորը։
Իմ կյանքը կանգ էր առել, ու միլիմետր առ միլիմետր շարժվում էր իր շարժումների ռիթմով։
Բայց կան ընկերներ, որ էլ հետ չեն գալու։
Կան ընկերներ, որ հազար անգամ կգերադասեի երկար տարիներ կոմայի մեջ լինեին, կգերադասեի դիակը սեփական ձեռքերով հողին հանձնել, բայց չապրել էս անորոշության մեջ։ Ես առաջ չէի գիտակցում «անհետ կորած» բառերի սարսափը։
Ես մինչև հիմա չեմ կարողանում համակերպվել այս բառերի հետ։
Մի շաբաթ առաջ առաջին բառն ասաց, կխոսի։
Երեկ, երբ ասել էին, որ իրենից եմ հարցրել, մի կերպ բառերն արտաբերելով ասել էր՝
- Մոտս չթողեք, ինձ էս վիճակում տեսավ, կմորթի։
Առաջին կատակն էր ուշքի գալուց հետո։
Գիտակցությունը չի վնասվել։
Ու հիմա կարծես ինքս էլ կոմայից դուրս եկա, կարողանում եմ ապրել, աշխատել, երեկ առաջին անգամ ժպտացի, ոչ թե ձևացա, որ ժպտում եմ։
Իսկ ներսում դեռ անիծյալ զուգահեռ իրականությունն է բոլոր գերիների, անորոշ ճակատագրով տղաների կողքին, զուգահեռ իրականությունը, որ սկսվեց Արցախից հեռանալուս պահին, երբ շարունակ կրկնվող երազում մայրիկս դեռ կար ու մենք միասին ապրում էինք Արցախի Հերիկ գյուղի իմ խոնավ ու քարուքանդ տանը․․․

Cassiopeia
02.12.2020, 23:47
Էդ մարդու հետ իմ համակարգչային կարիերան սկսեց։ Մի քիչ էլ ինքն էր մեղավոր, որ ես ակումբի մասին իմացա։ 7 տարուց ավել իրան ավելի շատ էի տեսնում, քան տնեցիքիս։ Հետո Կորյունը ծնվեց ու ինքը երևի «ինձնից լավին գտավ» (էնքան լավին, որ ես ծննդատան պաթոլոգիայում պառկած էդ աղջկան օրերով մի բանը հազար անգամ էի բացատրում)։ Նեղվեցի ու դադարեցի հետը շփվել, չնայած որ շատ էի սիրում էդ աշխատանքս, հարգում էի իրան մինչև դա։ Ու կապը կտրվեց։ Էսօր Կիևյան փողոցով իջնելուց սև passat տեսա, հիշեցի իրա մեքենան, մտածեցի ինքն ա (ըտեղ խանութ էին բացել)։ Իսկ մի երկու ժամ առաջ իմացա, որ կովիդից մահացել ա։ Ինձնից մի քանի տարի էր մեծ։ Հաստատ 50 չկար։
Ինչքան էլ նեղված լինեի, ահավոր ծանր եմ տանում էդ փաստը։
Էհ, հանգչիր խաղաղությամբ։

Գաղթական
03.12.2020, 03:22
Ընկերս ա ԱՄՆ-ից.
Ասում ա՝ էս օգոստոսին արդեն պիտի տեղափոխվեինք Հայաստան:
Հետո տան ռեմոնտը մի քիչ ձգձգվեց ու տեղափոխվելը հետաձգեցինք մինչև ձմեռ:
Բայց հիմա շվարած վիճակ ա..
սաղ քէնսըլ եմ արել ու չգիտեմ ինչ անեմ..
հոգեբանորեն պատրաստ չեմ գնալու ու Հայաստանի քայլ-քայլ ռուսականացմանը ականատես լինելու..

*
Նենց եմ հասկանում իր զգացմունքները, որ էլ ասելու չի..
Մենք անցած տարի էինք զբաղված էս ամառ տեղափոխվելու համար ամեն ինչ նախապատրաստելով:
Հետո՝ երեխու հանկարծակի դիագնոզով պայմանավորված, բոլոր պլանները փուլ եկան:
Ճիշտա՝ մշտական տեղափոխվելն անորոշ ժամանակով հետաձգվեց, բայց էդ մտքից չէինք հրաժարվել:
Քիմիան կվերջանա, սիստեմատիկ պրոցեդուրաները կվերջանան, կանենք:

Իսկ հիմա շատ հակասական զգացմունքներ են..
Էսքան նեգատիվը, որ վերջին շաբաթներում թաքստոցներից դուրս ժայթքեց..
Էսքան ատելությունն ու միմյանց հանդեպ ծայր աստիճան սրված անհանդուրժողականությունը..
Էդ ամենը շատ ու շատ հետ ա պահում..

Լիահույս եմ իհարկե, որ, ինչ-որ պահից սկսած, էս սթրեսային վիճակը կսկսի մարել ու մի մարդու պես մեծամասնությունը կլծվի վերականգնվելուն:
ՈՒ մենք էլ էդ ընթացքում կփորձենք մեր ավանդը գումարել ընդհանուրին:
Բայց ե՞րբ դա կլինի..
Կլինի՞ արդյոք..
Թե՞ ճգնաժամն ու փոխադարձ անհանդուրժողականությունը գնալով կխորանա..
Չգիտեմ...

Վիշապ
04.12.2020, 22:23
Կիսադեպրեսիա է։ Մոտավորապես էնպիսի զգացողություն է, կարծես երկար տարիների ծանր հիվանդ ունեինք, մեռավ, այսինքն սպասելի էր։ Ահագին տհաճ է դիտարկելը, թե ինչպես են «յուրայիններից» ոմանք իրենց տգիտությունը ցուցադրելու առիթ գտել ու ինքնադրսևորվում են առանց գիտակցելու, որ վերահաստատում են իրենց կարճամիտ ոչնչություն լինելը։ Իրենց մտքով չի էլ անցնում, որ պարտության պատճառներից գլխավորը հենց մեր ոչնչություն լինելն է՝ տգետ, պրոբլեմների խորությունը տեսնելու անընդունակ, անճար, էմոցիոնալ, անքթիծակ։
Ու սրանք իրենց հիսթերիկ աղմուկով ու ժխորով խլացնում են միտքը, երկրում դեռևս առկա խելացի ու բանիմաց մարդիկ զուտ իրենց համեստության պատճառով մղվում են հետին պլան, նորից հաղթում է զոռբայությունն ու տգիտությունը։ Մյուս կողմից էլ, երևի սխալ է մեղադրելը մարդկանց, որ այդպիսին են ծնվել վայթե ինչ-ինչ օբյեկտիվ հանգամանքների ու պատահականության խաչասերման արդյունքում։
Ընդհանուր աառմամբ մոլորակը ինչքան էլ ահագին լցվել է մարդկանցով, բայց վերջերս ավելի դատարկ ա թվում։ Մարդկանց զգալի մասը ոնց որ սահմանափակ ֆունկցիոնալությամբ տիկնիկ լինեն, այնքան կանխատեսելի, սովորական ու ձանձրալի են։ Ու չիգտեմ դա է պատճառը, որ տանձենու աշնանաձմեռային վառվռուն տերևներն էլ նախկին բերկրանքը չեն պատճառում։

***

Էսօր նամակ եկավ, որ Բերետան հասել է խանութ ու կարելի է գնալ ու վերցնել։ Չգիտեմ ոնց ընկա տեղի հայության քարոզչության ալիքի տակ, որ պետք է զինվել։ Թե ինչս պիտի պաշտպանեմ, կամ ումն եմ պետք ես։
Զինվել պետք էր Հայաստանում ու շատ վաղուց, ա՛յ․․․ իմ սիրելի բարեկամներ։

ivy
06.12.2020, 17:18
Համընդհանուր ընկճվածության ֆոնի վրա գուցե էդքան էլ լավ չնայվի գրառումս, բայց ամեն դեպքում ուզում եմ վերհիշել էն ամեն լավը, ինչ եղել է էս տարի։

Հա, շատ ծանր տարի էր՝ կովիդ, պատերազմ․․․ Էս կարգի տարիներ բարեբախտաբար հաճախ չեն լինում։ Այնուամենայնիվ ամեն ինչ մենակ գորշ ու մռայլ չէր։

Բոլոր մտերիմներս՝ աշխարհի տարբեր մասերում, առողջ են ու լավ․ էսքանն արդեն հերիք է, որ մարդ էս պատուհաս տարվանից գոհ մնա։ Մամաս կարողացավ ապաքինվել․ սա ամենամեծ հոգսն էր, որն ի վերջո բարի ավարտ ունեցավ։
Քույրիկիս հղիությունն էլ, որը Մադրիդի ծանր լոքդաունի պայմաններում էր անցնում, բարեհաջող ընթացավ, ու հիմա մի շատ պուպուշ տղուկ ունի, որին դեռ մենակ վիդեո-զանգերով եմ ճանաչում, բայց կարծում եմ, մյուս տարի կհաջողացնեմ նաև իրականում հանդիպել։

Ինձ համար ճամփորդությունները շատ կարևոր են՝ լիցքաթափվելու ու վերակագնվելու համար, ու էս տարի էլ կարողացա երեք անգամ դուրս գալ երկրից և շատ հավես ճամփորդություններ ունենալ՝ մի անգամ աղջկաս, երկու անգամ՝ ընկերոջս հետ։ Արանքում էլ երեքով փոքրիկ ճամփորդություն ունեցանք Բավարիայի սահմաններում։

Աշխատանքում սթրեսը ահավոր շատ էր՝ թե կովիդի, թե ընդհանուր ծանրաբեռնվածության, թե մի կոլեգայի հետ անձնական խնդիրների պատճառով, բայց եթե հուզականությունը մի կողմ թողնենք և ուրիշ կողմից նայենք, կարելի է նաև աշխատանքային տարին դրական գնահատել․ դիրքի ու աշխատավարձի բարձրացում (իսկ ես վախենում էի պանդեմիայի պատճառով գործազուրկ մնալ), լիքը գովասանք ու թիմային աշխատանքի շատ դրական պատկեր՝ նույնիսկ էս կովիդային պայմաններում, էլ չհաշված, թե ինչքան են գիտելիքներս ու փորձս աճել՝ նոր դիրքի հետ կապված գործառույթների շնորհիվ։ Բայց աշխատանքը փոխելու ցանկութունը դեռ տեղում է, որը հուսով եմ մյուս տարի կկարողանամ իրականացնել։

Էս տարի 40 դարձա, մի քիչ վախենալու թիվ էր ինձ համար, բայց դե ոչինչ, ուտվում է :) Ամեն դեպքում, 30-ի համեմատ շատ ավելի հանգիստ, ներդաշնակ և երջանիկ է կյանքս։ Ու ինձ անհամեմատ ավելի լավ եմ զգում, քան տասը տարի առաջ։

Անձնական կյանքս վերջին տարիներին կարգավորվեց, ու արդեն մի քանի տարի է՝ կայուն հարաբերությունների մեջ եմ, որոնք, հուսով եմ, երկարատև շարունակություն կունենան։ Առաջներում դեռ ոչ մի անգամ էսպիսի ամուր, ներդաշնակ ու սիրուն հարաբերություններ չեմ ունեցել, և էս տարին էլ էդ առումով բացառություն չէր։ Նույնիսկ միասին ապրելը, ինչից տարիներ առաջ դեռ սարսափում էի, իրականում կյանքիս լավագույն որոշումներից էր։

Նախկին ամուսնուս հետ հարաբերություններն էլ շարունակում են մնալ ջերմ, մտերմիկ ու ընկերական։ Նաև իր նոր զուգընկերոջ հետ եմ ընկերական հարաբերությունների մեջ, և ուրախ եմ, որ իրենց շնորհիվ աղջիկս քույրիկ է դառնալու․ դա իր տասնամյակի լավագույն նվերն է լինելու։
Հայաստանում գտնվող ընկերներիս հետ էլ փորձում եմ կապ պահպանել ու օգնել, ինչքան որ կարող եմ։ Հույս ունեմ, մոտ ապագայում կկարողանամ գրկել իրենց։

Ինչքան էլ սարսափելի լիներ 2020-ը, միևնույն է ինձ շրջապատող դրական լիցքերը էնքան շատ են, որ հերիքում են թե ինձ ամուր մնալ, թե ուրիշներին սատար ու նեցուկ լինել։ 2020-ին էլ ներում եմ իր բոլոր տխմարությունները, թող վերջին օրերն էլ գլորի ու բարով հեռանա․ կփորձեմ միայն լավը հիշել իրենից։

Quyr Qery
06.12.2020, 18:53
Տրիբունին եմ կարոտում։

Գաղթական
08.12.2020, 09:00
Ներկա քաշիցս մի 30կգ առաջ, հերթական անգամ, Հոլանդիայում մի քաղաքից մյուսն էի տեղափոխվել:

Նոր էի հասցրել տեղավորվել ու մի հայի հետ ծանոթանալ, երբ պարզվեց, որ նույն երեկո՝ տեղի ամենաերևելի հայերից մեկի տանը, խնջույք է կազմակերպվում:
Ինձ էլ հրավեր ուղարկեցին՝ միանգամից բոլորի հետ ծանոթանալու:

Մեծ սեղանի շուրջ բոլորը հայեր էին հավաքված ու միայն դեմ-դիմացս նստած բամբ ձայնով բեղավորն էր ռուսերեն խոսում: 40-ն անց կլիներ:
Նրան ինձ որպես լեզգին ներկայացրեցին:

Արդեն կեսգիշերն անց էր ու կատարս բավական տաքացած, երբ լեզգինը վեր կացավ կենաց ասելու.
- Ժամանակին ես պատերազմել եմ ձեր դեմ: Վիրավորվել եմ ձեր գնդակից ու ատել եմ ձեզ: Բայց էն ժամանակ ես ձեզ դեռ չէի ճանաչում: Գիտեի միայն էն, ինչ «ծելիկ»-ն էր պատմում: Դե իմ հայրենի ռայոնում հայեր չկային: Բայց էստեղ ես շատ հայերի ճանաչեցի ու ընկերացա հետները: Դուք մեծատառով ազգ եք: Ձեր կենացը:

Ոմանք ծափ տվեցին, մնացածը՝ գովասանքի խոսքեր շռայլեցին:

ՈՒ միայն ես՝ շանթահարված, կիսաձայն շուռ եկա կողքինիս, թե.
- Բա ասում էիր լեզգին ա..
- Դե հա.. էլի լեզգին ա.. բայց ադրբեջանից լեզգին ա..
Քիչ էր մնում շունչս կտրվեր..
- Բայց պատկերացնում ես, չէ՞, թե սա քանի հայի սպանած կլինի..
Քթի տակ խնդաց.
- Մենք էլ քիչ չենք իրանց կողմ կրակել, ախպերս..

Ցինիզմի գերդոզայից ինձ թվաց, թե կուվալդով գլխիս տվին..
Միանգամից չէի կողմնորոշվում՝ շիշը վերցնեմ ու տամ դիմացինի՞ս գլխին, թե՞ կողքինիս.. թե՞ ուղղակի վեր կենամ ու հեռանամ..

Սառած նայում էի արդեն ատելի բեղավորին..
Երևի շատ խոսուն էր հայացքս, քանի որ ինքը դա որսալով՝ ընդհատեց մեկ ուրիշի հետ զրույցը ու, թավ բեղերի տակից ոսկեզօծ ատամնաշարը պսպղացնելով, բաժակը դեպի ինձ պարզեց, թե.
- Պատերազմ էր, բռատ: Ես էլ զինվոր էի: Հրամայել են՝ կռվել եմ...

ՈՒղեղս եռում էր.
շիշը գլխի՞ն, թե՞ հեռանալ..
շիշը գլխի՞ն, թե՞ հեռանալ..

Ակնթարթներ տևող էս հավերժության ընթացքում՝ օդում կախված գերլարումի ամպը մեզ հյուրընկալած երևելի տանտերն էլ զգաց՝ ով արդեն ոտքի էր կանգնել, ու ձեռքը հետևից ուսիս դրեց..
Ողորմի իրեն, իմաստուն մարդ էր:
Ասեց.
- Տղա ջան, դու էլ ես իմ հյուրը, ինքն էլ:

Մթագնած հայացքս մի քիչ պարզվեց..
Գիտակցեցի, որ թե՛ շշով ու թե՛ հեռանալով տարբերակը խորը վիրավորանք կլինի, առաջին հերթին, հենց իր ու մնացածի հանդեպ..

Բաժակս վերցնելով խփեցի դիմացինի բաժակին ու առանց խմելու նորից տեղը դրեցի:
Տանտերն էլ՝ աչքով անելով լեզգինին, թեման փոխեց:


Հետագա տարիների ընթացքում էլի շատ առիթներ ունեցա ազերիների հանդիպելու ու հետները շփվելու:
Ամեն ինչ էլ եղել է՝ թե գիշատիչի աչքերով ու ատամները կռճտացնող դեմքեր ու թե քաղաքակիրթ ու քաղաքավարի մարդիկ:
Անգամ միառժամանակ մի ազերի կնոջ հետ սիրավեպ եմ ունեցել ու մի երիտասարդի հետ մի քանի ամիս նույն սենյակը կիսել:
Լարվածության չափաբաժին միշտ էլ եղել է, բայց ոչ առաջին անգամվա չափ:
Դե, առաջին անգամվա պես, ուրիշ ոչ ոք էլ չի խոստովանել պատերազմին իր մասնակցությունը:


Էսօր ազերի զինվորական հագուստով կենդանիների՝ հերթական մի գերեվարված հայ ծերունու վիզը կտրելն էի նայում ու էլի էդ պատմությունը հիշեցի..

Նախկինում մենք հանդես էինք գալիս հաղթողի դիրքերից ու մեկը ինձ համար թերևս հենց դա էր բարի կամքի ամենամոտիվացնող հանգամանքը, երբ մարդուն դեռ լավ չես ճանաչում.
հաղթողի առաքինի կեցվածքն ու պարտվողին քեզանից չստորադասելը,
գերի ծերունուն գերագույն հրճվանքով մորթելու փոխարեն՝ թշնամու երբեմնի զինվորին հետդ սեղան նստեցնելը..

Իսկ հիմա չգիտեմ, թե ոնց ա լինելու..
Ինչ կեցվածք են իրենք ընդունելու ու ինչ կեցվածք՝ մենք..

..չնայած իրենցը կարծես արդեն սկսում է ուրվագծվել,
էդ մենք ենք, որ չենք կողմնորոշվում ու ամբողջ ագրեսիան մեկմեկու դեմ ենք ուղղում...

Smokie
16.12.2020, 18:21
Սկսվում է որոշ հաջողությունների հասած մարդկանց գովեստի խոսքերով գրքի և հեղինակի հասցեին:
Ես դեռ չեմ ավարտել, բայց ի սկզբանե մեղմ ասած հիացել եմ: Երեկ արդեն կողմնորոշվեցի թե ինքս ինչպես կբնութագրեի հնարավորինս կարճ:
"Եթե ուզում ես աշխարհը ավելի լավը դարձնել` շաաատ ավելի լավը, խորհուրդ տուր բոլոր ծանոթներիդ, ընկերներիդ, հարազատներիդ կարդալ այս գիրքը: Այս գիրքը պետք է ողջ աշխարհը կարդա":
Ու դրանից հետո իիինչ տեսա երկրորդ սովորույթի ամենավերջին կետին:
"Սովորույթ 2-ի սկզբունքներով կիսվիր ընտանիքիդ կամ աշխատանքային խմբի հետ, առաջարկի'ր միասին սկսել ընտանեկան կամ խմբային առաքելություն ձևավորելու գործընթացը":

Սթիվեն Քովի-"Ամենաարդյունավետ մարդկանց 7 սովորույթները"
https://gir.am/media/uploads/pm78nlui3c4te01h.jpg

ivy
16.12.2020, 22:53
Երեկ վերջին օրն էր՝ ամբողջական լոքդաունից առաջ, հետն էլ՝ արձակուրդիս առաջին օրը։
FFP2 դիմակը հագա ու ինձ գցեցի խանութները։ Լիքը սիրուն, գունավոր զրթիկներ առա։
Հետո մի մեծ ստվարաթղթե արկղ վերցրեցի ու դրսից-ներսից գունավոր թղթերով լրիվ կոլաժապատեցի։ Էնքան հավես էր, ժամերով տարված սարքում էի։ Իսկ հետո բոլոր առած զրթիկները սկսեցի նույնչափ գունագեղ փաթեթավորել ու դնել արկղը՝ մինչև ամբողջությամբ կլցվեր։ Մի հատ էլ ձեռագիր նամակ գրեցի խայտաբղետ բացիկի վրա ու դա էլ դրեցի մեջը։ Ու արդեն տրամադրությունս էնքան էր բարձրացել, որ մտածում էի՝ ինչի հաճախ չեմ անում էսպիսի բաներ։
Փոստում ընտրեցի ամենաարագ կապը, բայց հեչ մտքովս չէր անցնի, թե իրիկունն ուղարկելու եմ, առավոտն արդեն ուրիշ երկրում հասցեատիրոջը հասնի։ DHL-ն իհարկե թանկ է, բայց դե սա է իմ անհամբերության գինը։ Երբ էլ մեկին մի բան ուղարկեմ, պիտի ուզենամ, որ անմիջապես իրեն հասնի․ ես իմ էմոցիաներին երկար դիմանալ չեմ կարող, դրանք պիտի հնարավորինս արագ դուրս հորդան ուղարկածիս միջոցով։
էդպես DHL-ով ուղարկում եմ ու նստում ստրատրոփ օնլայն հետևում, թե որ պահին որտեղ է փաթեթս ու ինչքան մնաց, որ հասնի տիրոջը։ Էս անգամ ընդամենը 18 ժամ տևեց․ կինոն կարճ էր, բայց ուրախ։ Մեկ էլ ճչացող ձայնային հաղորդագրություն ստացա՝ լիքը դրական էմոցիաներով։
Դե մեկ-մեկ նույնիսկ ստացվում է, որ իմ ուղարկածից ոչ միայն ես եմ ուրախանում։

Chuk
09.01.2021, 06:16
Մարդիկ կան, որ երեխեքին ուղղված անեծքներն են լայքում, իսկ հետո զարմանում, որ դժվար սիտուացիայում մարդիկ փորձում են դրականը, ելքը գտնե

Sambitbaba
09.01.2021, 08:34
Թող Ակումբը ներողավայր լինի: Նաև... հաշտադաշտ:

One_Way_Ticket
10.01.2021, 00:41
Ռիգայում մոդեռն ոճի (նույն ինքը՝ art noveau կամ jugendstil) արտակարգ գեղեցիկ շենքեր կան։ Ընդհանրապես, Յունեսկոյի կարծիքով Ռիգայի մոդեռնը աշխարհում զուգահեռը չունի։ Որոշների վրա գրված է տարեթիվը։ Օրերս զմայլվում էի մեկով, վրան գրած էր 1910: Չորս տարուց կսկսվի առաջին համաշխարհայինը, որից հետո ճարտարապետությունն էլ երբեք նախկին բարձունքներին չի վերադառնա։ Նման շոկային իրադարձություններից հետո որպես կանոն աշխարհն այլևս նախկինը չի լինում։ Մեր կյանքի որոշ բարձունքներ երևի մնացին 2019-ում։

Արէա
11.01.2021, 12:29
Մեքենան մեր բակում կայանելը միշտ խնդիր ա, ու մեծ մասամբ ոչ թե որ տեղ չկա, այլ որովհետև մեքենաները կանգնում են ոնց պատահի, զբաղեցնելով 2 մեքենայի տեղ, ու ամեն անգամ բակ մտնելուց մի 10 րոպե պտտվում եմ մինչև տեղ գտնեմ կանգնելու։

Էսօր տղայիս դպրոցից տուն բերելուց մեքենան կանգնացրեցի, իջանք, ու նկատեցի, որ եթե ավելի քիպ կանգնեմ դիմացի մեքենային, իմ ու հետևի մեքենայի արանքում մի մեքենա էլ կտեղավորվի, տղայիս ասեցի սպասի, մի քիչ առաջ տվեցի, իջա, տեսա որ հետևը դեռ տեղը չի հերիքի, իսկ առջևում մի քիչ էլ տեղ կար, նորից նստեցի, խոդ տվեցի, ու մի քիչ էլ առաջ գնացի։

6 տարեկան տղաս, որ հետևում էր էս ամենին ու ընթացքում էլ սառում, հարցնում ա, թե ինչ եմ անում։
Ասում եմ, փորձում եմ էնպես կանգնեմ, որ հետևում մի մեքենա էլ կարողանան կանգնացնել։
Ասում ա, բայց եթե հետևը մեքենա կանգնի, հետո մեր համար դժվար կլինի դուրս գալը։
Ասում եմ, հա, բայց մի հոգի չի տանջվի տեղ ման գալով։
Ասում ա, մենք ամեն օր գալիս ենք, բոլորը իրարից հեռու են կանգնած լինում, ու մենք տեղ չենք գտնում կանգնելու, եթե ոչ ոք մեր մասին չի մտածում, դու ինչո՞ւ ես ուրիշների մասին մտածում։

Սկսեցի բացատրել, որ եթե ուրիշները վատ են վարվում, չի նշանակում որ մենք էլ պիտի նույն կերպ վարվենք մարդկանց նկատմամբ։
Որ եթե բոլորը մեր նման վարվեն, ավելի հեշտ կլինի բոլորի համար։

Խոսում էի, ու ընթացքում կասկածում, արդյո՞ք ճիշտ եմ անում, ճի՞շտ գիտելիք եմ փոխանցում, օգնո՞ւմ եմ իրեն հարմարավետ ապրել հասարակությունում, թե՞ խանգարելու եմ ավելի շատ։

Պատասխանը չգտա։

Smokie
11.01.2021, 18:18
Ես շնորհակալ եմ քեզանից: Շնորհակալ եմ էս 11 տարիների համար: Ակումբ::love Դու, քո ամբողջությամբ, քո ամեն մի անդամով ու մասնիկով ինձ պարգևել ես ոչ միայն հաճելի պահեր, այլև գիտակցաբար և անգիտակցաբար տվել ես գտակար խորհուրդներ ու հետաքրքիր գաղափարներ::rollԲա չիմացար` էսօր շնորհակալության օրն ա::))

Առավոտը լսում եմ էդ բառը մի երկու անգամ ու մտածում, "կարող ա՞ էսօր ա": Հիշեցի, որ ձմռանն ա, որոշեցի ստուգել ու պարզվեց, որ հա: Կյանքն ինքն ա ուղղորդում, որ էսպիսի ուրախալի փաստերի վրա ուշադրություն դարձնենք: Ընդ որում անգամ շնորհակալություն ասողն էլ տեղյակ չէր: :))

Adam
12.01.2021, 16:09
Էնքան են խաբել ու խաբում, որ սկի չեմ էլ հավատում արդեն, որ ցեղասպանություն ա եղել 15 թվին:

Սիրտս ցավում ա ընդամենը մի բանի համար.
5.000 անմեղ մարդու կյանքի: Ուրիշ ոչ մի բանի: Հող-մող սիկտիր արա: Անիծվի էդ հողը, որ պարբերաբար իրա երեխեքին հազարներով թաղում ա եռաբլուրում:
Կյանքից թանկ էլ ի՞նչ կա: Ի՞նչ հող:
Մասսայական պրոպագանդայի տակ ռուսը արդեն 30 տարի ա շռում ա վրեքները, սրանք էլ բա՝ ռուսը էկավ մեզ փրկեց:

Դեբիլները մինչև հիմա չեն հասկանում, որ Հայաստանում իշխանություններին ռուսն ա նշանակում ու կոնտրոլ անում:
Չեն հասկանում, որ Նիլոլը ոչ մի մեղավորություն չունի, որպես «անհատ ու անկախ» գործիչ ու պիտի ուղղակի անի նենց , ոնց ռուսը կասի: Ինչպես և բոլոր նախորդները:
Էս հասարակ բանը դեբիլները չեն հասկանում ու հլը հերիք չի մի դեբիլների զանգված մեծարում էր Նիկոլին, հիմա էլ մի էդքան դեբիլների զանգված ցեխն ա մտցնում: Չեն հասկանում, որ Հայաստանի ղեկավարին նշանակում ա ԿՐԵՄԼԸ: Չեն կարողանում էդ պարզ բանը հասկանան, էլ ի՞նչ փոփոխության մասին ա խոսքը: Եթե դա հասկանային՝ հայ չէին լինի, ասա , էլ ինչ եմ դրել ներվ ծախսում:

Մեկը Բոստոնի համալսարանն էր ընդունվել, պիտի գնար սովորեր, մյուսը համաշխարհային պատմություն էր ուսումնասիրում ու ուզում էր շրջագայեր, էն մյուսը նպատակներ ուներ գիտության ոլորտում աշխատելու... ախ-ախ-ախ... խաբված ջահելներ, որ պրոպագանդայի ալիքի տակ գնացիք ու ձեր թանկ կյանքը տվեցիք ՈՉՆՉԻ համար՝ դժբախտացնելով ձեր ընտանիքներին:
Ինչի՞ համար ախր: Ախր ինչի: Որ Ալեն Սիմոնյանն իր կնոջ հետ հյուրանոցի համարում ավելի լա՜վ սեքս անի:
Այ դրա համար:

Մի՞թե էս ինֆորմացիայի դարում կարելի ա կյանքը տալ քաղաքական խաղերի համար…
Ախր ե՞րբ պիտի հասկանան սա:
Ե՞րբ պիտի հասկանան, որ մեռնելով ոչ ձեր ծնողներին եք որևէ բանից պաշտպանում, ոչ ձեր հողը ու առավելևս որ ձեզ մահվան տանողներից ոչ մեկն անգամ մի վայրկյան ձեզ չի հիշելու ու ձեր արածը չի գնահատելու ու ձեզ վերաբերվելու ա որպես ցիֆռ , ընդամենը թիվ ու գլխաքանակ: Չէ՞ որ «զինվորը մեռնելու համար ա»:
Ափսոս: Հազար ափսոս ձեր կյանքը, ջահելներ: Ոչ մի հող ձեր եղունգն անգամ չարժեր:

Adam
12.01.2021, 17:45
Չէի ուզում ընդհանրապես գրառում անեի, բայց չեմ էլ կարա մտածածս մեջս պահեմ: Վերջիվերջո, ինչքան էլ ազգություն փոխած լինեմ, Հայաստանից դուրս ապրեմ, ազգի 90 տոկոսին արհամարհեմ, մեկ ա ՝ կատարվածը վրես ազդել ա: Վերջիվերջո ըտեղ եմ ծնվել ու պապերս ու տատերս էլ ըտեղ են թաղված: Ու էն մարդկանց ովքեր մտքներում մտածել են ու կմտածեն՝ «դրսից խոսալը հեշտ ա, արի ներսից փորձի փոխել», տենց բան մտածողներին կասեմ.

« Էլի՜ գամ, պրոբլեմ չի: Գամ փորձեմ փոխել: Բայց ի՞նչը փոխեմ ու ո՞նց փոխեմ , որ համոզված եմ ուղղակի 100 տոկոսով , որ ամբողջ երկրով մեկ որ փնտրեմ ձևի համար 100 հոգի չեմ գտնի իմ պես մտածող ու իմ կարծիքներն ու արժեքները կիսող: Ես ըտեղ փոքրամասնություն էլ չեմ կազմում. ես ըտեղ 0,00001 տոկոս եմ: Փոխում ա նա, ով համախոհներ ունի ու որ գոնե իրա կարծիքներն ու արժեքները մի քանի հոգի կիսում են: Գամ կյանքս տամ մի ժողովրդի համար որից նույնիսկ 10 մարդ իմ կարծիքն ու համոզմունքները չի կիսի՞: Դա կլինի էշ նահատակություն: Էսքանը:

Smokie
13.01.2021, 10:31
Էս ի՞նչ ա արդեն կատարվում: Դեռ ընդամենը մի թեմայի միջի տուրուդմփոցն եմ տեսել՝ էն էլ կիսատ-պռատ ու արդեն զգում եմ, ամբողջ ահ ու սարսափը: Իբր քիչ են մեր երկում մարդիկ իրար կոկորդ կրծում, մի կողմից էլ ակումբն ա՞ շարունակում: Սենց չի լինի՝ ախր լավ տեղ էր: Էս ձևով հարց չի լուծվում՝ մարդիկ պիտի համախմբված լինեն, ախր Չարենցը մի բան գիտեր է՞լի: Տեսնես իր օրո՞ք ինչ իրավիճակ էր, որ ասեց իր ամենահայտնի արտահայտություններից մեկը՝ մինչ էսօր ակտուալ:

Ես էլ բանից-բեխաբար՝ ասես էշի ականջում քնած, դեռ երկու օր առաջ բռնել եսիմ ինչեր եմ պատմում՝ կարծելով թե ամեն ինչ նորմալ ա:

Ամեն ինչ լավ կլինի: Ամեն ինչ լավ կլինի: Ամեն ինչ լավ կլինի: Ու էսպես կրկնում եմ ոչ հազվադեպ՝ գոնե ինքս իմ համար: Ինչ էլ անեն ու ինչ էլ տեսնեմ` կկրկնեմ::beee

Գաղթական
16.01.2021, 13:51
Հնդկաստանում ինչ-որ բեռնատար էր գլորվել ձորը՝ ասում են:
Ինքս չեմ տեսել, կոլեգաս պատմեց:
Հետո էլ մի 100-150 հոգով հավաքվել են, պարաններով կապել ու էդ բեռնատարը ձորից դուրս քաշել:

Կոլեգայիս համար էդ ամենն էնքան զվարճալի էր:
Նենց էնտուզիազմով էր պատմում ու քահ-քահ ծիծաղում:
Հատկապես ուրախ ժեստիկուլյացիայով ու թռվռալով փորձում էր կրկնօրինակել բեռնատարը ձորից դուրս քաշած պըրծած մարդկանց ոգևորությունը:

Կարծում եմ, եթե ինքս էլ դիտած լինեի էդ վիդեոն, ինձ էլ դա զվարճալի գուցե թվար:
Բայց իր պատմելը մի տեսակ մոտս ծիծաղ չառաջացրեց..

- Գիտե՞ս, թե ինչով է տարբերվում հարուստ երկրի քաղաքացին աղքատ երկրի քաղաքացուց:

Անսպասելի հարցիցս ապշած դեմքիս նայեց:
- Ինչո՞վ
- Հարուստ երկրի քաղաքացու մոտ երբ խնդիր է առաջանում, նա գիտի, որ բոլոր ծառայությունները անխափան գործում են: Ինչ-որ տեղ կզանգի, մեկին կդիմի ու կգան էդ խնդիրը կլուծեն: Թե ինքն էլ հավաքած գումար էդ պահին չունենա, պետությունը կօգնի՝ կլուծեն խնդիրը:
Իսկ աղքատ երկրի քաղաքացին տենց ծառայություններից օգտվելու արտոնությունը չունի: Շատ դեպքերում էդ ծառայություններից չկան էլ, որ օգտվի:
Իր մոտ առաջացած բոլոր խնդիրները նա ինքնուրույն է լուծում: Դրա համար նա ավելի փորձառու է ու դիմացկուն: Նրա սոցիալական շրջանակը շատ ավելի մեծ է, որ, հարկ եղած դեպքում, ճիշտ մարդկանց դիմի ու իր խնդիրը լուծվի: ՈՒ նա միշտ իր հույսն ինքն իր վրա է դնում, ոչ թե վերացական պետության:

Լրիվ լրջացած ուշադիր լսում էր..
- Պատկերացրու, թե ինչ կանեին բելգիացիները, եթե իրենց մոտ նման խնդիր առաջանար: Պիտի զանգեին ինչ-որ տեղ ու նստեին սպասեին, թե երբ են գալու էդ բեռնատարը հանելու, չէ՞: Դեռ ճանապարհներն ու եղանակային պայմաններն էլ, եթե թույլ չտային, հայտնի չի, թե ինչքան պիտի սպասեին:
Իսկ հնդիկները՝ համոզված եմ, որ մաքսիմում 2-3ժամում հավաքվել են էդ 100-150 հոգով ու խնդիրը տեղում լուծել են:
Իսկ մտքովդ անցնում ա՞, որ գուցե դա լեռներում կորած ինչ-որ մի բնակավայր էր, որտեղ ամիսը մեկ հենց էդ բեռնատարն էր առաջին անհրաժեշտության ապրանքները հասցնում:

Սառել էր..
Հետո ներողություն խնդրեց..

Հիմա մտածում եմ՝ իբր ի՞նչ էր արածս..
Ինչի՞, էդ վիդեոն նայելուց, գուցե ինձ էլ այն զվարճալի թվար, բայց էս մարդու էդքան ուրախությունը հարամ արեցի..
Երկակի ստանդնե՞ր, թե՞ սոլիդարություն..

Գաղթական
20.01.2021, 02:14
Արտաքնոցային արկածներ.

Մի էրիտրեացի աշխատող ունենք, որ, հավանաբար հումորով թվալու համար, «բարև»-ի փոխարեն անկապ բաներ ա ասում՝ մարդկանց հանդիպելիս:
Ասենք՝ շնորհավոր ամանոր, բարի ախորժակ, ծնունդդ շնորհավոր ու տենց..
Բոլորն էլ բարձր տրամադրությամբ են դիմավորում իրեն:

Արտաքնոցի կաբինկից լսեցի, որ միջանցքում ինչ-որ մեկի հետ էր խոսում:
Մինչ ես դուրս կգայի՝ ինքն արդեն տեղավորվել էր կողքի կաբինկում:

Փոստի համար՝ իր դուռը ուժեղ ծեծեցի.
- Աբդուլլա՞հ
Ներսից լսվող ձեները մի պահ դադարեցին ու վախվորած՝
- Հհաա՞ա..
- Էետ սմակըլըկ (բարի ախորժակ)
Ծիծաղեց.
- Իսկականից համով ա..

Դեպի դուրս շուռ գալով՝ դեմ առա հենց նոր ներս մտած ու անսպասելի դիալոգից քարացած շեֆին:
Պետք էր տեսնել չռված աչքերը...

Agni
24.01.2021, 19:49
Մի-քիչ դրականից...
Ես առհասարակ չեմ դադարում զարմանալ երեխաների վրա, երբեմն էնպես են սովորեցնում կամ էլ հակադարձում ու արտացոլում, որ մնում ես ապշած։
Ես տանը մի զվարթություն աղջիկ ունեմ, կամ կարելիա ասել քայլող տոն- ուրախություն, ով դեռ 3տ.ը չի բոլորել։ Վերջերս ինձ ասեց.
- Մամ,արի մեր հետ թռվռա ձեր անկողնու վրա։
- Չէ բալես։
- Ինչիիի?
Ես էլ օրվա վերջ, կիսահոգնած, մի հատ էլ պիտի ասեի մի արեք կընկնեք և այլն, էս անգամ մերժեցի ու ասեցի' չեմ կարող, ես մեծ եմ։
Քիչ անց, թռվռալը ավարտելուց հետո, միացրեց մի ռոբոտ, որը լույսերը միացրած, ձայներ արձակելով ձեռքերը դեպի վեր կարծես պարումա։ Բարձրացավ աթոռին ու հրահանգեց հորն ու եղբորը.
- Հիմա, բարձրացնում ենք ձեռքերը ու պարուուում ենք։
Ես առաջինը սկսեցի պարել, մեկ էլ արագ դեպի ինձ ասումա.
-Չէ', դու չես կարող պարել, մի արա։
Շատ զարմացած հարցրեցի,թե ինչու.
- Դու մեծ ես,դու չես կարող։
Զարմացած մնացի մի պահ հակադարձումից, հետո համոզեցի, որ կատակել էի, թե չէ իսպառ կզրկվեի նրա կազմակերպած խնջույք- խրախճանքներից))
Հետո հիշեցի էկզյուպերիին <<Փոքրիկ իշխան>> ու էլի զարմացա...

John
24.01.2021, 23:28
Ֆիքսենք էս օրը․ հունվարի քսանչորս, երկու հազար քսանմեկ թիվ։

Ուլուանա
26.01.2021, 22:22
Երբ նոր էինք տեղափոխվել մեր ներկայիս տունը, մի օր պատուհանից նկատեցինք, որ մեր տանը մոտ գտնվող դպրոցին պատկանող մեծ դաշտում ինչ-որ կենդանի է երևում: Հեռավորությունը թույլ չէր տալիս հասկանալ, թե ինչ կենդանի է, միայն տեսնում էինք, որ մորթապատ է ու գորշ, դիրքն էլ (պրոֆիլից) մի տեսակ հարձակման պատրաստ: Էդպիսի կենդանի պիտի որ էս տարածքում չլիներ: Մի քիչ նայելուց հետո նկատեցինք, որ էդ ամբողջ ընթացքում չի շարժվել, էդ դիրքով էլ քնած չէր կարող լինել, մի պահ մտածեցինք` գուցե սատկել է, բայց սատկածի դիրք էլ չէր: Հետո նկատեցինք, որ քամուց տարուբերվում է, ինչն արդեն լուրջ կասկածներ առաջացրեց, որ մեր տեսածը գուցե կենդանի չի նույնիսկ: Վերջը չդիմացանք, գնացինք, հասանք դպրոցի տարածք, որ տեսնենք` էդ ինչ առեղծվածային արարած է էդ դաշտում տնավորվել ու տեղից չի շարժվում: Պարզվեց` գայլի նմանությամբ սարքած «խաղալիք» է` հողի մեջ խրած, որից դաշտում ընդհանուր չորս հատ կար` մեկը մյուսից բավական մեծ հեռավորությունների վրա: Նաև պարզեցինք, որ իսկապես հարձակման պատրաստվող դիրքով է, հոշոտելու պատրաստ, կատաղած ու վախենալու մռութով:

Ավելի ուշ տղաս դպրոցից իմացավ, որ դրանք, այսպես ասած, «խրտվիլակի» դեր են կատարում էդտեղ. պարբերաբար տարածք այցելող սագերի խմբին վախեցնելու ու դաշտից հեռու պահելու համար են նախատեսված: Էստեղ ընդհանրապես սագերը շատ անցանկալի ու տհաճ այցելուներ են համարվում. ժամանակ առ ժամանակ մեծ խմբով գալիս են, ղառ-ղառ ձայնները գլուխները գցած` աղմուկ անում, ահագին արտաթորանք թողնում, գնում: Դաշտը պարբերաբար լցվում է սագերի արտաթորանքով, էնպիսի խտությամբ, որ անհնար է էդտեղով քայլել` առանց անընդհատ արտաթորանք տրորելու:
Վերջերս էլ Արեգն ասում է. «Իմիջիայլոց, էս գայլերը լրիվ անիմաստ բաներ են, սագերը հեչ էլ չեն վախենում դրանցից, էն օրը տեսա` հարձակվել էին էս մեկի վրա, ահագին տրորեցին, խփեցին, շուռ տվեցին, վերջում էլ վրան քխիկ արեցին ու գնացին»: :D

Փաստորեն, էս խեղճ գայլերը ոչ միայն չեն վախեցնում սագերին, այլև լրջորեն հալածվում են նրանց կողմից` ֆիզիկական ու հոգեբանական բռնության ենթարկվելով: Թե ինչի համար են պահում դրանց` մարդ չի հասկանում: Միայն կարող են փոքր երեխաներին վախեցնել իրենց զարհուրելի մռութներով: Չնայած որ խորանում ես, կարծես հենց իրենք վախեցած լինեն. համենայնդեպս, զարզանդած հայացք ունեն: Երևի, այնուամենայնիվ, էն սագերից լրջորեն վախեցած են խեղճերը:

Էս էլ մեր զարզանդած զարզանդելիները.

https://i.postimg.cc/R0k4B8Ck/IMG-20190406-180456941-HDR.jpg (https://postimages.org/)

https://i.postimg.cc/XqxRpD37/IMG-20190406-180514728-HDR.jpg (https://postimages.org/)

Աթեիստ
28.01.2021, 18:14
Հոկտեմբերյանում մի հեռու ազգական ունեմ, Արտաշը, որը հեղափոխությունից կարճ ժամանակ անց սկսեց ՖԲ-ում «քննադատել» Նիկոլին։ Ընդ որում, ես իմ ՖԲ ընկերների մեջ լիքը հականիկոլական ընկեր ունեմ, որոնք իսկականից քննադատում էին, իսկ էս Արտաշը շատ պրիմիտիվ կեղտ բռնող էր ու մանիպուլյատոր։
Երկար ժամանակ իրան կոնկրետ օրինակներով ցույց էի տալիս, թե ինչ ա քննադատությունը։ Այդ թվում անձնական հանդիպումների ժամանակ։

Վերջը էն ցածր մակարդակի իջավ, որ ՖԲ-ում բլոկ արեցի։
Արտաշը որոշել ա, որ մարդկանց հետաքրքիր են ադրբեջանցիների կարծիքները Նիկոլի մասին, Լիոնն էլ որոշեց, որ մեզ էլ բոլորիս շատ հետաքրքիր ա Արտաշի էդ գրառումը (որն արվել ա ամիսուկես առաջ)։

Ռիբակ ռիբակա ...

John
29.01.2021, 13:15
Սենց (https://www.akumb.am/showthread.php/14950-%D4%B1%D5%B6%D5%AF%D5%A1%D5%BA-%D6%85%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D6%80?p=2600910&viewfull=1#post2600910) մի գրառում էի արել ժամանակին ծխելու - ծխելը թողնելու թեմայով։ Էս համարենք 2-րդ սերիա էդ գրառման։

Ամեն օր, ամեն օր, ամեն օր կա ծխելու ցանկություն։ Էս պահին նույնիսկ, գրում եմ, ավատարս է աչքովս ընկնում․ Բոբը ծխո՜ւմ է, Բոբը ապրում է։ Թուքս կուլ եմ տալիս, էդ անտերը։

Ու հլը փորձեիք մեկդ Բոբին համոզել, որ վնաս է ծխելը, որ 10 տարի ավել կապրի, եթե ծխելը թողնի։ Չէր ստացվի, ընկեր։ Բոբը էն տղեն է, որ մահացավ, քանզի ոտնաթաթի ամպուտացիան էր կյանքը փրկելու միակ տարբերակը, իսկ էդ դեպքում ֆուտբոլ չէր կարողանալու խաղալ։ Ու դե արի կողմնորոշվի․ ի վերջո Բո՞բը մեռավ, թե՞ մենք ենք վաղուց մեռած, իսկ Բոբն ապրում է։ Բոբը հավերժ է։

Ծխողի օրագիր, վերջին անգամ ծխելուց 431 օր անց։

Յոհաննես
01.02.2021, 18:35
Վախտին մի խումբ մարդիկ պայքարում էին հայերենը ռուսական բառերից ազատելու համար, հիմա էդ մարդիկ անգլերեն բառեր են լցրել հայերենի մեջ։

Յոհաննես
09.02.2021, 15:03
Մեկ-մեկ մտածում եմ գնամ դրսներում դզված ապրեմ։ Խոսքի Տեներիֆում պլայժի բառերից մեկում նստած կոկտեյլ խմեմ ու հավեսով ծխեմ, դե ընթացքում էլ ոնց էլ չլնի հո ինետ կմտնեմ։ Կտեսնեմ Հայրենիքիս ու Ազգիս վիճակը, իրանց լիքը խորհուրդներ կտամ, թե ոնց ճիշտ ապրեն ու օգնեն պետությանը։ Դե ահագին էլ կփնովեմ, խոսքի. արա լավ, էդ մամուլը ազատ չի, փոքրամասնությունների իրավունքները ոտնահարված են, բա կնոջ դերը արա....
Հետո հայերնասիրության դասեր կտամ, կներկայացնեմ Ազգիս ապագայի տեսլականը. ՀԶՈՐ, ՄԻԱՑՅԱԼ....
Բայց հլը փորձվի մեկը ասի. Բա արի մի քար էլ դու վերցրա դիր պատի վրա....

Fragile
17.02.2021, 22:46
Իմ մասին կարելի էր կինո նկարել։ Գիտեմ` գրեթե բոլորի մոտ ժամանակ առ ժամանակ էս համոզմունքը կա, բայց իմ մասով այն ոչ թե ինքնագոհության նոտա ունի, այլ որաշակի խարակտեր, որ ժամանակ առ ժամանակ դիտավորյալ հետաքրքրություն չի ցուցաբերում ոչինչի նկատմամբ։
Մտնում ես կոճապղպեղով թեյ խմելու ու զուգահեռ աշխատելու։ Կողքի սեղանիկին նստած տղան լուրջ դեմքով նայում է էկրանին, դու էլ ես նայում իր էկրանին, իսկ ինքը գործ չի անում, կինո է նայում։ Դու գործ ես անում, լավ է։ Մտքում արդեն գիտես, որ շուտով քեզ ասելու են, որ քեզնից դժգոհ են։ Ու համակերպվում ես, որովհետև հակասություն չկա. ոչինչ չես էլ արել, որ գոհ լինեն։ Համբերատար խմում ես թեյը` մինչև նարնջին հասնելը։ Հետո ասում են, որ քեզանից դժգոհ են, որովհետև մի քիչ ուրիշ կերպ ես աշխատում ու մտածում։ Ասում ես լավ։ Դուրս ես գալիս մի տեղից, որ Օրուելին կոգեշնչեր, ու ուզում, որ էսօր լիներ ուրբաթ, որովհետև կա զգացողություն ուրբաթի, որ սազական է նաև աշնանը։ Էսօր ուրբաթ աշուն էր, որ կարելի է նշել գինիով ու Լինչի կինոյով։ Պետք է նշել այն, որ այսօր կյանքում առաջին անգամ է, որ քեզանից դժգոհ են, իսկ դա չի սպանել քեզ։ Թե չէ հոգնել էի մեռնելով։

Նարե
19.02.2021, 23:55
Բախվելով կյանքիս կարևորագույն մարդկանցից մեկի լուրջ հոգեկան խնդիրներ ունենալու փաստի հետ` հասկացա, որ միայն "the beautiful mind" կինոյում էտ ամենը ունի ռոմանտիկության որևէ նշույլ, իսկ իրական կյանքում այն տարատեսակ մեծուփոքր մղձավանջների շարան ու միացություն է. ամենաէգոիստական պարագայում դու գրեթե ֆիզիկական ցավ ես զգում, երբ ստիպված ես փոխել տվյալ անձի հետ կապված բոլոր կյանքիդ պռոյեկտները, ջնջել առողջ ժամանակ նրա անձի շուրջ պատկերացրած ամենահավանական-ստաբիլ-հասարակ-քոմֆըրթ զոն պատկերացումներդ։ Տեսնել, որ այդ փոփոխվող սցենարներն անմիջականորեն ազդում են շրջապատի ճակատագրերի վրա, որ մեծամասնության համար այդ սցենարի փոփոխությունը հավասար է կործանման ու դաժանագույն ավարտի։
Անդադար պայքարը ինքդ քո մեջ ու չհասկանալը, թե որ մեկն է իրական հարազատդ. նախկին բացառիկ տեսակը` խարիզմատիկ-ինտելեկտը, սիրող նվիրյալը, որից ստանում էիր բացառիկ տրամաբանության դոզա, իսկ հիմա ամեն բառդ ու հայացքդ վախով ես արտահայտում, ստիպում ես քեզ մտնել զրույցի ու նրան ստիպել կառչել իրականությունից` դառնալով հոգնեցնող ու արհեստական քո այդ փորձի մեջ։
Սա դեռ էգոիստական հատվածն էր, իսկ պատկերացնել, թե ինչերից է զրկվում հենց բուն հիվանդը, դեռ չափից շատ է։

Sent from my POCOPHONE F1 using Tapatalk

Fragile
20.02.2021, 23:00
Շաբաթ օրվա իրիկունս, ինչքան էլ ոչ շատ, բայց մեծանում եմ, նախընտրում եմ ինքս իմ հետ մնալ: Շաբաթ իրիկունը միայն ուրբաթ իրիկվանն է զիջում սիրելիությամբ:
Էսօր որոշել էի ջահել Դե Նիրոյի հետ ընթրիք պատրաստել. Taxi Driver -ը միանգամից շատ նոստալգիաներ է առաջացնում, բայց ոչ ամերիկացի եմ, ոչ էլ, առավել ևս, 70-ականների: Նոստալգիաների մեղավորը Քամյուն էր՝ օտարով, Լինչը՝ Mulholland Drive-ով. Դե Նիրոն էլ, մենք էլ, երբեմն, լինելով օտար ամենին, մեր մտքում հեփփի էնդեր ենք սարքում՝ սիրուն, նայիվ, վանիլային, բայց ոնց նկարի մեջ, էդպես էլ կյանքում, ում ռեժիսորը եսիմ ով է, եթե ճակատագրին չեք հավատում, հեփի էնդը ապացուցվում է ինչպես տաղտալի ու սաղր իրադարձություն, որտեղ զարգացում չկա, զգացմունք չկա, դրա համար էլ end է:
իմ հեփփի էնդն էլ շաբաթ իրիկունը թեթև ուտելու բան սարքելն է, Դե Նիրոյի հետ՝ ջահել, որ ոչ հարցեր է տալիս, ոչ էլ ուշադրություն պահանջում, որ, ասենք, թավային նայելու փոխարեն, ուշադիր լինեմ իրեն, այսինքն՝ էկրանին:

Alphaone
21.02.2021, 15:34
Դպրոցականների հետ կամավորության վերաբերյալ թրեյնինգ էի անում։ Բարեգործությունից խոսք գնաց, էն կաս հավաքելու մասին էինք խոսում, հարցրեցի ով է հավաքում ու ինչի վրա է ծախսում։
- Ես, - ասաց աշակերտներից մեկը։
- Ի՞նչ արեցիր հետո գումարը, - հարցրեցի։
- Մնաց Հադրութում։

Թե կամքի ինչ գերլարում էր պետք, որ էդ պահին չլացեմ, հնարավոր չի նկարագրել։ Բայց ժպտում էի, մինչև վերջ ժպտացի։ Վերջում էդ պստոյին գրկել, լացում էի, ինքն էր ինձ սփոփում։ Ասաց, որ ոչ մի թողած առարկայի համար չի ցավում, բայց ցավ է ապրում, որ դասարանցիներով ցրվել են երկրով մեկ, էլ չեն հանդիպի։ Խոսում էր ու զգում էի, թե մյուսներից ինչքան հասուն է։
Սկզբում հնարք էի կիրառել, ասել էի, որ ինձ հարկավոր է օգնեն թղթեր բաժանել։ Առաջին կամավորը ինքն էր, որ ասաց՝ կօգնի։ Կյանքը, երբ ինձ կոտրեց, նստել, նվնվում էի, էս պստոն ավելի լավն ու ավելի ուժեղ էր դարձել կյանքի հարվածներից։ Արդյոք մի բան ստացվե՞ց իրեն սովորեցնել, չգիտեմ, բայց ես շատ բան իրենից սովորեցի, շատ բան․․․

Գաղթական
02.03.2021, 08:11
Կոլեգայիս հետ զրույցից.
Ասեց՝ ես ֆեյսբուք չունեմ ու չեմ ուզում ունենալ
- Ինչի՞
- Մարդիկ ինչ առնում են՝ էնտեղ ցույց են տալիս: Մեկն էլ կա՝ հետույքն ա ցույց տալիս, իսկ էն մյուսը՝ կրծքերը.. եթե կրծքեր ուզենամ տեսնել, հենա ընկերուհունս կնայեմ..
- Ընկերուհիդ էլ չունի՞..
..իրականում ես ֆբ պրոֆիլ ի նկատի ունեի իհարկե..
էն էլ՝ հոգոց հանեց ու տխուր տոնով՝ թե բա.
- ՈՒնի, բայց փոքր են...

Alphaone
07.03.2021, 23:51
1980 թվին Այզեկ Ազիմովը հեռուսատահաղորդումներից մեկի ժամանակ պատմում էր, որ իր գրական կանխատեսումները սկսել են իրականություն դառնալ դեռ իր կյանքի օրոք։ Մի քիչ տխրում էր, որ Աստղային պատերազմների նոր մասերը կնկարեն իր մահից հետո ու դա արդար չի։ Ու նոր կանխատեսումներ էր անում ապագայի, որ քայլ առ քայլ իրականանում են։ Ասում էր, որ քսան տարի հետո աշխարհի բոլոր պատերազմները կդադարեն, քանի որ մարդիկ արդեն իրենք իրենց կոչնչացնեն։ Այս մի կանխատեսումը սխալ էր, բայց երևի Ազիմովը իմ սիրած գրողը չլիներ, եթե այլ կանխատեսում աներ։ Ապագա քսան տարիների համար նույն կանխատեսումն եմ անում, ուզում եմ հավատալ․․․

Fragile
09.03.2021, 01:56
Պրոֆեսորներին գնահատելու մասով մի եզրահանգման եմ եկել. ես պարտավոր չեմ հասկանալ ինչ են ասում, բայց պարտավոր եմ հետաքրքրվել ասածով։

Եվ հա, իմ վրա պարտավորություն վերցնելով` իրենց կարող եմ գնահատել։

Alphaone
10.03.2021, 23:35
1980 թվին Այզեկ Ազիմովը հեռուսատահաղորդումներից մեկի ժամանակ պատմում էր, որ իր գրական կանխատեսումները սկսել են իրականություն դառնալ դեռ իր կյանքի օրոք։ Մի քիչ տխրում էր, որ Աստղային պատերազմների նոր մասերը կնկարեն իր մահից հետո ու դա արդար չի։ Ու նոր կանխատեսումներ էր անում ապագայի, որ քայլ առ քայլ իրականանում են։ Ասում էր, որ քսան տարի հետո աշխարհի բոլոր պատերազմները կդադարեն, քանի որ մարդիկ արդեն իրենք իրենց կոչնչացնեն։ Այս մի կանխատեսումը սխալ էր, բայց երևի Ազիմովը իմ սիրած գրողը չլիներ, եթե այլ կանխատեսում աներ։ Ապագա քսան տարիների համար նույն կանխատեսումն եմ անում, ուզում եմ հավատալ․․․

եկա էլի Ազիմովի մասին փիլոյեմ, տեսա աններելի վրիպակը՝ պատերազմները կդադարեն, քանի որ ՊԱՏԵՐԱԶՄԵԼՈՒ ԴԵՊՔՈՒՄ մարդիկ իրենք իրենց կոչնչացնեն․․․
Լավ, հիմա արդեն փիլոյեմ։
Էն որ մենք մատրիցայում ենք գուցե, էս մարդը իր գործերում ասում էր։ Ու ես ուզում եմ մենք բոլորս կոդ լինենք, ինչ-որ արհեստական բանականություն, քանի որ հին կոդերը կարող են չջնջվել ու մեզ համար թանկ մարդիկ որպես ինչ-որ բաքգրաունդում գործող ծրագիր կմնան, մեր ուրվականները կլինեն կամ հնարովոր է մեր կոդը ավելի պուպուշ սերվեր տեղափոխեն, ուր մենք մեր սիրած մարդկանց հետ կլինենք նորից։ Ու էդ դեպքում արարիչ կլինի, ում կարող ես հայհոյել քո կոդն էդքան ապուշ կերպով խզբզելու համար ու սեփական անկարողության ու ոչնչության համար ոչ թե ինքնախարազանումների դիմես, այլ դեվելոփերիդ մեղադրես, որ կարգին կոդ գրել չգիտի։

erexa
13.03.2021, 19:50
Եթե չլինեին պսիխոպաթները, ապա փիլիսոփաներին դեռ անհիշելի ժամանակներից կհաջողվեր ստեղծել այն կյանքը, որի մասին շատերն են երազել, որի մասին շատերս ենք երազում և որի մասին դեռ շատերը կարծում եմ, կերազեն...

Ուլուանա
17.03.2021, 21:16
Չգիտեի` որ թեմայում դնել, երևի էստեղ վատ չի:

Ակումբի 15-ամյակի հետ կապված հիշեցի:
4 տարի առաջ` ամռանը, երբ Հայաստան էինք այցելել, մի օր մի քանի ակումբցի ընկերներով որոշեցինք գնալ Մանկական երկաթուղի: Ես ու Վազգենը, Chu-ն ու Ֆոտոնը, Apsara ու Guest-ը` բոլորս էլ Ակումբի շնորհիվ մեր կողակիցների հետ ծանոթացած ու ամուսնացած մարդիկ: Մանկական երկաթուղի գնալը երկու պատճառ ուներ. մեկն այն էր, որ բոլորս էլ փոքր երեխաներ ունեինք, որոնց համար կարուսելներն ու ատրակցիոնները հավես ժամանց կապահովեին, մյուսն էլ այն էր, որ հին ու բարի ժամանակներում Ակումբի հանդիպումներին շատ հաճախ էինք Մանկական երկաթուղի գնում ակումբցիներով, կարելի է ասել` մեր հանդիպումների մշտական ու խորհրդանշական վայրերից էր` լիքը հավես հիշողությունների հետ կապված:

Դեռևս 2006 թվին` Ակումբի սկզբնական շրջանում, Մանկական երկաթուղու թունելով անցնելիս մի անգամ ակումբցիներով պատերին կավիճով ամեն մեկս մեր ակումբային մականուններն էիք գրել, ես նաև էդ օրը բացակաների մականուններից ահագին գրեցի: Նաև մեծ տառերով գրել էի www.akumb.am: Էդ ժամանակ էդ գրածիցս մոտ 10 տարի էր անցել: Ու երբ արդեն թունելով դուրս էինք գալիս Մանկական երկաթուղուց, ասեցի` սպասեք, ես պիտի գտնեմ մեր էն գրածները :)): Չուկն ասեց` անհույս գործ ա. դու պատկերացնու՞մ ես` էն ժամանակվանից հետո վրայից ինչքան բաներ գրած կլինեն: Ես էլ ասեցի` կապ չունի, մեկ ա, պիտի գտնեմ :)): Ամբողջ ճանապարհին պատերն ուշի-ուշով նայելով գնում էի ու ի վերջո գտա: Մեր մականունները կիսատ-պռատ էին երևում, բայց ամենակարևորը` akumb.am-ը, լավ ընթեռնելի էր :roll.

https://i.postimg.cc/Wp6n71jL/IMG-20170823-215550.jpg (https://postimages.org/)

Յոհաննես
25.03.2021, 23:41
Վերջին երկու օրը մի հատ աղջիկ կատոկով սրտիս վրա բուկսավատ էր անում։
Դրել Բուլանովա եմ զլել

Յոհաննես
03.04.2021, 23:37
Գնալու եմ Հայաստանից, կարծում եմ գնալով իմ ու Հայաստանի սիրո պատմության առաջին փուլը մոտենում է իր տրամաբանական ավարտին, ես էս մարդկանցից զզված, իրանք էլ հուսամ ինձնից

John
04.04.2021, 22:12
Մի երկու տարի առաջ Ռիո մոլում քայլում էինք կնոջս հետ, մի կին 5-6 (իմ վատ աչքաչափով) տարեկան աղջնակի հետ մեզ ընդառաջ էին գալիս, դեմքը շատ ծանոթ թվաց։ Աշխատանքային լարված օրվանից հետո, հոգնած ուղեղումս մի ակնթարթում այ սենց հերթականությամբ մտքերի տարաձ էղավ. «ո՞վ ա էս կինը, հը՜մ, ո՞վ ուներ մոտ տարիքի աղջիկ։ Այվի՜ն»։ Ու էդ մտքին հանգեցի երեխուն նայելով, մոր դեմքը տենց էլ նորմալ չֆիքսած։ Ու ժպտալով թե բա.
- Բարև Ձեզ։
- Բարև ձե՞զ, - մի ահագին զարմացած դեմքով պատասխանեց։
«Ախպե՜ր, էս Այվին չի։ Նման էլ չի սկի։ Ով ա բա, ու խի ես իրան գիտեմ, ինքը ինձ չէ։ Չնայած ես էլ իրան չգիտեմ, եթե տեղը չեմ բերում ով ա վաբշե, շատ էլ որ ծանոթ ա դեմքը։
- Ներեցեք, Ձեր դեմքը ծանոթ թվաց, բայց չեմ մտաբերում, թե որտեղից։
- Երևի ֆեյսբուքի՞ց։
- Երևի։
Կաս-կարմիր էի դառել, ու տենց մի ահագին լարված էի։ Կնոջս հարցնում եմ, թե բա կարո՞ղ ա իմանաս ով էր։ Թե բա
- Հա, Լյուսի Քոչարյանն էր։

Ամոթ ինձ

Fragile
06.04.2021, 00:29
«Նշանակալի մեծերը գիտության մեջ». պաթետիկ բանաձև է, բայց այն ոլորտում, որտեղ չափահաս դառնում են ատենախոսությունը պաշտպանելուց հետո՝ հասկանալի: Ակադեմիական պուբերտատի ընթացքում երկու նման մարդ է եղել իմ կյանքում. մեկը՝ տեսաբան, երկրորդը՝ էմպիրիկ հետազոտությունների հանճար: Երկուսն էլ իրար հետ չունեին:
Տեսաբանը խոսում էր շատ դանդաղ և հատ-հատ, հետը շփվում էիր 2 րոպե, թվում էր՝ կես ժամ. ձգում էր ձայնավորները ու տարածաժամանակային կոնտինուումը. «Սա կա-տար-յալ տա-փա՛կ մեԹոԴոլոգԻա է. Տաաաֆտալոգիա». Իր առաջ միշտ գնդակահարության պատի տակ էի զգում. երբեք չես իմանա՝ ինչի համար կխփեն(: Քավ լիցի, ասեց՝ «Ես կլինեմ քո Արիստոտելը», երբ չհամաձայնվեցի հույնի հետ: Մյուսը՝ անսահման բարի, անկաշկանդ ու անբռնազբոս խոսքով. մի խոսքով՝ եթե մի բան կամ մեկը դուրը չգար, այդ մասին բոլորն իմանում էին. էքսցենտրիկ ու նաև դասախոսական խանդով աչքի ընկնող. Խոսում էր ոգևորված, արագ-արագ ու սիրում, երբ լսում էին իրեն:
Մեկ-մեկ մտածում էի՝ եթե էս երկուսին խառնես, կա՛մ պիտի դուրս գա ձայնավորները շեշտող արագախոս էնտուզիաստ- Տափականություն-տաֆտալոգիա!!!! կա՛մ հատ-հատ խոսող փորձագետ - ՊրրակտիկաԱ՛, աշխատանՔ, նորարարՈւԹՅՈՒՆ...
Հիմա հետները հազվադեպ եմ շփվում, բայց ամեն անգամ համալսարան եմ ուզում գնալ, երբ մոտերքում եմ, կամ ուժ հավաքել ու ասել՝ եկեք վերջապես գնանք մարդավարի խմելու՝ երեքով:

Quyr Qery
07.04.2021, 21:08
Եկա մի բան ասեմ գնամ։
Երբ չորս տարի առաջ վթարի ենթարկվեցի ու ահավոր անելանելի վիճակում էի, ու չէի էլ պատկերացնում ինչ է հետո լինելու, Վեռան եկավ ասեց, որ ակումբցիները սենց բան են արել։ Էդ ժամանակ համ ամաչում էի, համ հպարտ էի, համ լացում էի, համ երջանիկ էի, չգիտեմ, սաղ խառնվել էր իրար։ Միխոսքով․ ես իմ հարցերը տեղը գցեցի, քրոջս վիրահատությունն էլ շատ լավ անցավ։
Հետո, Սամին գրել էի, խոսում էինք ու հարցնում էի՝ ոնց եմ շնորհակալ լինելու, Սամն ասեց, նույնը դու արա մնացածի համար, Զապլածի դռուգոմու կինոյի նման։ Ասածս ինչ է, ես մինչև հիմա ցանկացած դեպքում, երբ գիտեմ պետք է օգնել, օգնում եմ միանգամից՝ էդ պահին ունեցածիս չափով, արդեն 4 տարի։
Համ էլ շնորհակալ եմ ձեզ՝ իմ անձը, դեռահաս տարիքից սկսած դաստիարակելու համար։

One_Way_Ticket
11.04.2021, 03:24
Ռիգայում փողոցում դիմակ կրողներին (ինչն օրենքով պարտադիր չէ, միայն փակ տարածքներում է պարտադիր) կարելի է երկու տիպի բաժանել։ Միջին տարիքի մարդ դիմակով գրեթե չես տեսնի։ Կամ տարեց մարդիկ են, հարյուր տարի չփոխած բժշկական դիմակով, որը երևի իրենց կարծիքով իրենց պաշտպանում է վիրուսից, կամ երիտասարդներ (առավելապես աղջիկներ, բայց տղաներն էլ են քիչ չեն) կտորից դիմակներով, հաճախ Adidias կամ Nike կամ ինչ-որ ուրիշ լոգոյով, ովքեր ըստ երևույթին ցույց են տալիս, որ աշխարհն այդպիսով փրկում են մահացու վիրուսից ու ակնկալում են, որ անցորդները պիտի իրենց ծափահարեն։ Բայց սա նախաբանն էր։

Խանութում գնում կատարելն ավելին է, քան պարզապես ապրանք ձեռք բերելը։ Դա նաև մթնոլորտն է, սպասարկումը, և այլն։ Բարեբախտաբար, ֆինանսապես նեղված չլինելով, ես ինձ առավելապես կարողացել եմ թույլ տալ կոկիկ ու հաճելի խանութներից օգտվել։

Ամեն ինչ գլխիվայր շուռ եկավ կովիդյան օրենքներից հետո։ Հիմա այդ թանկանոց խանութները եռանդորեն ապահովում են կառավարության հորինած ամենաանիմաստ միջոցները։ Մուտքն առանձին, ելքն առանձին, մի հաճախորդին առնվազն 25ք/մ տարածք, դիզինֆեկցիա և իհարկե դիմակի կրում։ Մտնում ես էդ երեկվա հաճելի խանութը, երեկվա հաճելի ծիտը դեմքիդ է թռնում, թե զամբյուղ վերցրու (որովհետև զամբյուղների քանակով են հաշվում խանութում հաճախորդների թիվը), կամ դիմակ կրի։ Կապ չունի, որ եքա խանութում քեզնից ու իրենից բացի ոչ ոք չկա։ Ասում եմ՝ ես բժշկական հակացուցում ունեմ։ Տեսականորեն սուտ չեմ խոսում, դրույթի մեջ գրված է, որ դիմակ պարտավոր չեն կրել նրանք, ովքեր դա չեն կարող անել բժշկական պատճառներով, առանց որևէ հստակեցումների։ Ես դժվարությամբ եմ դիմակի տակ շնչում, նյարդայնանում եմ, ու դա բժշկական պատճառ է։ Բա թե՝ վայ, նույնիսկ չգիտեմ, հեսա ճշտեմ։ Գնում, ճշտում է շեֆի հետ, վերադառնում ու տեղեկացնում (իհարկե, առանց 2 մետր դիստանցիա պահելու), որ իրենց տարածքում առանց դիմակի գտնվել չի կարելի։

Ոնց ուզում եք, զամբյուղը գցում եմ ու հեռանում։ Ավելի լավ է, մի քիչ քաղաքի կենտրոնից հեռանամ, սովետական ոճի խանութ մտնեմ, որտեղ կարող եմ ազատ շնչել, ու որտեղ դրամարկղի մոտ Կլավա ծյոծյան է, ով թքած ունի քո դիմակի կամ դրա բացակայության վրա։ Բացառված չէ, որ էս հիմար օրենքների ավարտից հետո էլ (եթե իհարկե ավարտվեն) շարունակեմ մանր բիզնեսներին ավելի շատ աջակցել, քան առաջ։ Մեջս ահագին բան փոխվեց էս ընթացքում։ Կենտրոնի թանկանոց խանութներն իրենց հաճախորդներին միշտ էլ կունենան՝ ի դեմս վերոհիշյալ աշխարհը փրկողների։

One_Way_Ticket
22.04.2021, 01:21
Ռուսական մի օնլայն խաղում տեսնում եմ Хачик մականունով խաղացողի։ Գրում եմ՝ բարև։ Պատասխանում է, որ չհասկացավ, թե ինչ եմ ասում։ Ասում եմ՝ եթե չհասկացար, ուրեմն խաչիկ չես։ Ասում է՝ դե, Կովկասից եմ, երևի գրածդ վրացերեն կամ հայերե՞ն էր։ Ասում եմ՝ հա, հայերեն էր, հայերեն хач-ը խաչ է նշանակում, էդտեղ են անվան ակունքները։ Պատասխանում է, որ էդ դեպքում երևի փոխի իր մականունը, քանի որ խաչի հետ որևէ ասոցիացիա ունենալ չի ուզում։ Վարագույր։

Յոհաննես
22.04.2021, 17:26
Չգիտեմ, երկար գրե՞մ, թե՞ պռոստը մի հատ քֆուր գրեմ, որը կբնութագրի իրավիճակը

One_Way_Ticket
26.04.2021, 03:44
Ես էլի եկել եմ, դիմակների մասին գրեմ :D Կներեք, իմ համար ցավոտ թեմա է։

Նախորդ գրառմանս մեջ մարդկանց մի խումբ բաց էի թողել, ով Ռիգայում փողոցում դիմակ է կրում։ Դա ասիացիներն են։ Ընդ որում ոչ միայն արևելյան ասիացիները, ում մոտ դա կարծես մշակութային նորմա է, այլ նաև հնդիկներն ու պակիստանցիները, ում մշակույթի մեջ դա կարծես չկա։ Սրա հետ կապված ես ենթադրություն ունեմ։ Լատվիայում իմմիգրատներն առանձնապես շատ չեն, էդ քչերն էլ հիմնականում հնդիկ ուսանողներն են, ու իրենք ընդհանուր առմամբ վատ համբավ ունեն երկրում։ Ըստ այդ ինձ թվում է, իրենք ուզում են ցույց տալ, որ ոչ միայն օրինապահ են, այլ նույնիսկ ավելի օրինապահ են, քան տեղացիները։ Գուցե սխալվում եմ, բայց դա եմ տեսնում որպես ամենահավանական պատճառ։

Իսկ հիմա առավել հետաքրքիր մասը։ Ռիգայում բնակչության կեսը ռուս է։ Ինձ համար միշտ հետաքրքիր է եղել անցորդների կողքով անցնելիս կռահել, թե ինչ լեզվով են խոսում։ Տեսքով այնքան հեշտ չէ տարբերել, ինչքան կարող է թվալ։ Որոշակի օրինաչափություններ կան իհարկե, բայց սխալվել էլ հեշտությամբ կարելի է։ Կովիդից հետո դա շատ ավելի հեշտ դարձավ։ Եթե դիմակ է կրում, մեծ հավանականությամբ լատվիացի է։

Ես երկար եմ մտածել, թե ինչու ռուսական մշակույթի մեջ դիմակ կրելն այդքան դժվար է ընդունելը։ Գուցե դեմ առ դեմ շփման կարևորությու՞նն է։ Գուցե։ Բայց իտալացիների ու իսպանացիների մոտ էլ է դա կարևոր, մինչդեռ ըստ ունեցածս ինֆորմացիայի իրենք դրսում է խելոք կրում են դիմակն ու շատ չեն նեղվում։ Պիտի որ ուրիշ պատճառ լինի։ Ըստ այդմ մեկ այլ եզրահանգման եկա։ Ռուսական մշակույթի մեջ ռիսկի գնալը ոչ միայն չի պախարակվում, այլ նույնիսկ խրախուսվում է։ Պախարակվում է հակառակը, ռիսկից խուսափելը։ Ինչքան խոսքեր կան․ риск благородное дело; кто не рискует, тот не пьёт шампанское; трус не играет в хоккей. Ուրիշ լեզուներում ես նման արտահայտություններ չգիտեմ։

Դիմակ կրելը վիզուալ ցուցանիշ է, որ դու վախենում ես վիրուսից։ Իսկ ռուսական մշակույթում վախենալ չի կարելի։

Ներսես_AM
27.04.2021, 02:13
Գաղթական-ի ներվերից եմ ուզում ունենա (https://www.akumb.am/showthread.php/32865-%D4%B1%D6%80%D6%81%D5%A1%D5%AD%D5%AB-%D5%B0%D5%AB%D5%B4%D5%B6%D5%A1%D5%AD%D5%B6%D5%A4%D5%AB%D6%80%D5%A8?p=2610438&viewfull=1#post2610438)լ։

One_Way_Ticket
30.04.2021, 02:55
Այսօր ես հիշեցի, թե ինչ է ժողովրդավարությունը։ Լատվիայում նոյեմբերից արտակարգ դրություն էր հայտարարված, բայց ապրիլի սկզբից դադարեց գործել։ Այդուհանդերձ կովիդ-սահմանափակումների մեծամասնությունը շարունակում են գործել։ Մի քանի օր առաջ կառավարության նիստին վարչապետը որոշեց դեռևս թույլ չտալ փողոցային սրճարանների գործունեությունը, որոշելով նորից այդ հարցը քննարկել երկու շաբաթ անց։ Իսկ այսօր ազգային ժողովը որոշում կայացրեց, որ թույլատրում է։ Ես այնքան էի համակերպվել այն փաստին, որ թագավորի հրամանով է ամեն ինչ որոշվում, որ անակնկալի եկա այդ նորությունից։ Ու ինձ վախեցնում է այն փաստը, որ այդքան կարճ ժամանակում ես հասցրել էի համակերպվել դրա հետ։

Գաղթական
30.04.2021, 11:28
Տաջիկա-ղրղզական սահմանին բախումների հետևանքով տասնյակ մարդիկ զոհվեցին, իսկ հարյուրավորները տարբեր աստիճանի ծանրության վնասվածքներով տեղափոխվեցին բուժհաստատություններ:

Ֆեյսբուքահայությունը խրախճանքի մեջ է:
Հումորախառը ատելության խոսք՝ փուչիկ ու սալյուտներ, ու միայն հատուկենտ բանականության կոչեր ու աղոթք:

Երևի կարելի էր մասնագետների կարծիք լսել, թե ինչն է այս սրացման պատճառը ու փորձել հասկանալ, թե մենք ինչ կեցվածք պիտի ընդունենք այս պարագայում:

Փոխարենը՝ մէ խինդ ու մէ ուրախություն է թևածում Հայոց Աշխարհում, որտեղ դեռ իրենք չեն դադարել սգալ պատերազմում ընկածների կորուստը:

Իսկ զուգահեռ իրականության մեջ Հոլոքոստ ապրած հրեաների Հայ Դատի նկատմամբ անտարբերությունն է քարկոծվում:

Էս ե՞րբ մենք հասցրեցինք էսքան չարանալ, մարդիկ:
Ինձ վախացնում է շատ հայրենակիցներիս գրագիտությանն աստիճանն ու ընթացիկ հոգեվիճակը...

Անվերնագիր
09.05.2021, 17:57
Առուփախի հրապարակում ապշած, շիվար, կանգնել մնացել ենք.
Համարյա հուսահատության քարե արձան

Գաղթական
11.05.2021, 11:13
Հայերը II-րդ համաշխարհայինում, բնակչության հաշվով, ամենամեծ մասնակցություն ունեցածներից ու ամենաշատ հերոսներ տվածներից են՝ Սովետի բոլոր ազգերի շարքում...

Վերջին Արցախյան պատերազմում հայերն ունեցան մոտ 4000 զոհ ու էս անդառնալի կորուստի վերքերը դեռ բավական թարմ ու խորն են:

Իսկ II-րդ համաշխարհայինի ժամանակ՝ Ցեղասպանությունից դեռ երեք տասնամյակ էլ չանցած, Հայաստանի բնակչությունը 1.4մլն էր:
ՈՒ Հայաստանից 600.000 մարդ գնաց պատերազմ:
Խորացեք հըլը էս թվի մեջ...
600.000 մարդ...
300.000-ը հետ չեկավ...

Համեմատության համար հիշենք, որ հիմա մեզ թուրքիայի բանակով էդքան որ վախացնում են՝ թե բա ՆԱՏՈ-ի հզոր բանակներից մեկը բան..
80մլն-անոց թուրքիայի, որ 1951թ-ին ա մտել ՆԱՏՈ, բանակի ակտիվ անձնակազմն ԷՍՕՐ 410.000 ա:

Էլ չխորացա, թե 1939-45թթ թուրքիայի բանակում ինչքան մարդ կար, բայց II-րդ համաշխարհայինին իրանց չմասնակցելու պաշտոնական պատճառն էն էր, թե արյունաքամ են ու բավարար բանակ չունեն..

Գժվելու բան ա, թե 600.000 հայը քանի՞ փռթիկ կթողեին տենց թուրքիայից...

erexa
22.05.2021, 15:40
Փոքր երեխան և կատուն: :) :)


https://youtu.be/7jB31L7K4qE

One_Way_Ticket
25.05.2021, 17:30
Փողոցով քայլում եմ, մի աղջիկ ինձ՝ здравствуйте: Ինչքան փորձեցի, չկարողացա մտաբերել, թե որտեղ տեսած կլինեմ։ Եթե դուքով, ուրեմն երևի մատուցողուհի է, կամ ինչ-որ այլ սպասարկման ոլորտի աշխատող։ Իսկ տեղը չեմ բերում երևի որովհետև առանց դիմակի երբեք չեմ տեսել։

https://traveller.id.au/misc_photos/bez_maski.png

Alphaone
06.06.2021, 18:13
Կարելի ա ընտրակաշառքի հիմնադրամ բացել, մարդկանց կաշառել, որ ընտրակաշառք չվերցնեն, ընտրեն՝ ում ուզում են։

Varzor
13.06.2021, 18:38
Երբ Ռոբերտ Քոչարյանն "ընտրվեց" երկրորդ անգամ, դադարեցի պետական համակարգում աշխատել։
Երբ Սերժ Սարգսյանն "ընտրվեց" երկրորդ անգամ, դադարեցրի պետական համակարգի հետ գործնական համագործակցությունը։
Հարցը նրանումն է, որ վերը նշվածն ընդամենը զուգադիպություններ էին, բայց հիմա մտածում եմ, թե պետականի հետ կապված էլ ինչն եմ դադարեցնել, եթե Փաշինյանն ընտրվի երկրորդ անգամ կամ էլ Քոչարյանն ընտրվի երրորդ անգամ :o ․․․

Աթեիստ
21.06.2021, 23:31
Ասենք մարդը սաղ կյանքը երկրին նվիրված հայրենասերի իմիջ ա ստեղծում։
Մեկ էլ երկրում երկար ընդմիջումից հետո 2 ռեալ ընտրություն ա կայանում, ու քաղաքացիներն իսկականից ընտրում եմ լեգիտիմ ղեկավար։
Ի՞նչ ա անում մեր «հայրենասերը», ինչ ա թե ընտրված ղեկավարն ու ծրագիրը իրա «ճաշակով» չեն։

Սկսում ա թշնամիների կարծիքները տարածել իրա երկրի լեգիտիմ ղեկավարի մասին :D

Խեռոս ա, խեռոս, ամեն հայի առողջություն չի ների թշնամու գրածներն էդքան կարդա։

John
01.07.2021, 15:39
Էս Միշոն մակարդակ ա։ Ջահել վախտ, երբ Հայ Տղեք - բան էի լսում, տպավորություն էր, որ Միշոն ձև բռնած տուֆտա գյադա է։ Կարող ա տենց էլ կար, բայց աճեց մարդը։ Չմնաց «քուչի» մակարդակում։ Իսկ Էս երգը լսելիս փշաքաղվեցի նույնիսկ։ Այ էդքան ա աճել Միշոն, որ «Ջակի-ջուկի, տղեն արդեն տղա չի»-ից 15 տարի անց սենց գործ ա անում։




https://www.youtube.com/watch?v=CRIKs8oV2TA

Ուլուանա
03.07.2021, 01:07
Էս գիշեր ակումբային երազ եմ տեսել:
Երազումս Ակումբը վիրտուալ չէր: Մենք` ակումբցիներս, ոնց որ նույն դասարանում սովորող աշակերտներ լինենք, ուղղակի առանց ուսուցիչների: Կոնկրետ դասասենյակ ունենք, որտեղ հավաքվում էինք: Մեր դասարանը գտնվում էր ինչ-որ շենքի առաջին հարկում: Բայց, չգիտես ինչու, շատերս հավաքված էինք վերևի հարկերից մեկում գտնվող ինչ-որ դասարանում: Ներկա էին նաև վաղուց կորած որոշ ակումբցիներ: Ընդհանուր ամենաակտիվը Գաղթականն էր: Երբ վերևի հարկի դասարանում հավաքված էինք, մեկ էլ Գաղթականը, որ ներքևի` մեր իսկական դասարանում էր, գալիս է, մի տեսակ նեղացած, վրդովված, բայց առանց ագրեսիայի ասում. «Ախր ինչի՞ եք էս դասարանում հավաքվել, չգիտե՞ք, որ մեր դասարանը առաջին հարկում ա: Սենց եք անում, որ դասարանում պասիվ վիճակ ա լինում, հետո էլ բողոքում եք, թե ինչի ա տենց: Մի հատ բոլորդ վեր կացեք, եկեք մեր դասարան»: Կարծեմ վեր ենք կենում, խելոք գնում մեր դասարան: Մանրամասները չեմ հիշում, բայց ընդհանուր ջերմության, հարմարավետության, հանգտության ու ապահովության զգացողություն կար: Ու տպավորություն է, որ դա մի սովորական օր էր, ինչպիսիք հաճախ էին լինում Ակումբի կյանքում: Հետաքրքիր է, որ երազումս ո՛չ «Ակումբ» բառը կար, ոչ էլ վիրտուալ որևէ բան դրա հետ կապված, միայն կայուն, միասնական համայնքի զգացողությունն էր` չնայած ամեն ինչին:

Adam
29.07.2021, 23:15
Յութուբում մի վիդեո կա. Վալոդյա Աբաջյանն Աբու Լալա Մահարի ա կարդում:

Վերջերս շատ հաճախ դնում ու լսում եմ:
Տեղափոխում ա լրիվ ուրիշ տեղ:

Հայերեն լեզուն իրոք բարձրացնում ա վեր:
Մեկ էլ Սոս Սարգսյանի հայերեն կարդալուց եմ տենց զգացողություն ունենում:

ivy
30.07.2021, 17:08
Մի երկու շաբաթ առաջ պիտի բեմ բարձրանայի և որպես թիմի ղեկավար շնորհակալական խոսք ասեի մի մրցանակի համար, որը ստացել էինք մեր աշխատանքի համար։
Տանել չեմ կարող օֆիցիալ արարողություններ ու ելույթներ․ էն էլ քաղաքապետարան, ուղիղ եթեր․․․ Ահագին լարված էի։
Մրցանակը, որ դիսկրիմինացիայի դեմ պայքարի համար էր, դեռ 2019-ի վերջին էինք ստացել, մրցանակաբաշխությունն էլ պիտի 2020-ի գարնանը լիներ, բայց կորոնայի պատճառով էսքան հետաձգվեց։

Իրականում դրական երեկո էր, ու ինչքան էլ չսիրեմ բեմեր և ելույթներ, լավ առիթ էր իմ ամբողջ թիմին և բոլոր կոլեգաներին բարձրաձայն շնորհակալություն հայտնել իրենց աշխատանքի համար, ու սա ինչ-որ տեղ նաև հրաժեշտին համարժեք խոսք էր, քանի որ հեռանում եմ իրենցից օգոստոսի վերջին։
Հավես ու ինտենսիվ տարիներ էին, ու լիքը լավ գործեր ենք արել միասին, բայց դե կարծում եմ՝ ճիշտ որոշում էր։
Իսկ մրցանակն էլ՝ իր ամբողջ արարողությամբ, կմնա որպես լավ հուշ մեր համատեղ աշխատանքից։

Յոհաննես
22.08.2021, 03:16
Պատրաստվեք

Ուլուանա
10.09.2021, 21:02
Հիմա կասեն` էս աղջկան տարել ա էս թեմայի վրա: :)) Հա, ի՞նչ «մեղքս» թաքցնեմ, իրոք տարել ա, բայց դե ես դժգոհ չեմ. տանելիս թող սենց թեմաների վրա տանի:

Մարզվելու սովորությունն, ըստ իմ դիտարկումների, երեք հիմնական հոգեբանական փուլեր է ներառում, որոնք, ենթադրում եմ, կարելի է համընդհանուր համարել, այսինքն` միայն իմ դեպքում չի, որ գործում են.

1. ծանր պարտականության փուլ, երբ մարզվում ես (վարժություններ անում, վազում և այլն)` զուտ դրա անհրաժեշտության գիտակցումից դրդված, քեզ ստիպելով, տհաճությամբ, ամեն հարմար առիթով չմարզվելու պատճառներ ու արդարացումներ գտնելով: Օրինակ` էսօր մի քիչ թույլ եմ ինձ զգում, կարելի ա չմարզվել, մի քիչ ուշ եմ արթնացել, կարող ա` գործերս չհասցնեմ (իրականում լավ էլ կհասցնես. Ֆեյսբուքում աննպատակ զվռնելու փոխարեն կարող էիր մարզվել), էսօր մի տեսակ տրամադրություն չունեմ, չեմ մարզվի, և այլն: Սա այլ կերպ կարելի է անվանել չմարզվելու պատճառներ ու արդարացումներ փնտրելու փուլ (իսկ մենք գիտենք, որ փնտրողը միշտ էլ գտնում է): :)))

2. սովորության փուլ, երբ ներքուստ արդեն քիչ թե շատ հաշտվել ես մարզվելու գաղափարի հետ, մարզվում ես արդեն մեխանիկորեն ու հիմնականում կանոնավոր կերպով, չմարզվելու պատճառներ չես փնտրում, բայց լինելու դեպքում օգտվում ես այդ հնարավորությունից ու չես բողոքում:

3. մարզանքը լիարժեք քոնը դարձնելու փուլ, երբ մարզվելն արդեն ոչ միայն սովորություն է, այլև ներքին պահանջ ու նույնիսկ հաճույք, երբ առանց դրա արդեն քեզ չես պատկերացնում ու ոչ միայն պատճառներ չես փնտրում խուսափելու, այլև նույնիսկ հիմնավոր պատճառների դեպքում ամեն գնով փորձում ես չեղած տեղից հնարավորություն ստեղծել մարզվելու համար, որ թեկուզ մի օր առանց դրա չմնաս:

Շատ մարդիկ, ցավոք, լռվում են առաջին ու երկրորդ փուլերի արանքում ու էդպես էլ չեն հասնում երրորդ` երանելի փուլին: Ինքս էլ տարիներ շարունակ բազմիցս լռվել եմ էդ երկուսի արանքում ու ինչ-որ պահի լրիվ դադարեցրել (կարծում եմ` եթե չես հասել երրորդ փուլին, դադարեցնելու վտանգը միշտ էլ ինչ-որ չափով կախված է գլխիդ): Ուղղակի մտածեցի` չիմացողներին ասեմ, իմանան, որ համարյա բոլորին ծանոթ էդ առաջին երկու դժվար փուլերից հետո էդպիսի փուլ էլ է գալիս, էնպես որ, մի հուսահատվեք, մի նահանջեք, եթե արդեն սկսել եք, շարունակեք մարզվել, մինչև հասնեք էդ երրորդ` երանելի փուլին: Հաստատ չեք փոշմանի:

LisBeth
22.09.2021, 07:30
"Սյուռ օր էր․․․ Անքուն գիշերվանից հետո վազում էի իմ սովորական հետագծով, զորամասի մոտի թմբից իջնելու ժամանակ մի հատ գերմանացու հայտնաբերեցի, հիմա *** բաժնում նստած մտածում եմ, էս ամենը իրականություն ա, թե զառանցանք" - գրում եմ տղերքին, չաթում։
"Հը՞" - ու մի քանի ծիծաղող սմայլիկներ։
Դե մարդը իրա համար քնած էր, իսկ ես՝ ոստիկանություն, արձանագրություն, ասում եմ։
"Բա որ քո նման ասեր սիկտի՜ր"։
Գլուխը կջարդեի, գիտեն։ Բանն այն էր, որ այս օրերից մի օր ինձ կարելի էր հայտնաբերել այգու նստարանին քնած, ինչպես սփյուռքահայը, որ էդքան հիմարություն ունեցավ ինձ քնից հանի ու հոթել առաջարկի, մեկ էլ քյաբաբ։ Ասի՝ սիկտի՜ր։ Ասեց, ազերի՞ ես։ Դե արի էս մարդուն ասա, որ էդ բառը ավելի հայկական ա, քան թե ասենք լըմանը։
Հա, վերադառնանք գերմանացուն, որը քնել էր թմբի տակ, որտեղ իրան հայտնաբերելու շանսերը մեկը երկու միլիոնի էր, եթե Հայաստանում դեռ էդքան մարդ կա։ Ու էդ մեկը տաս կիլոմետր, տասը հավելյալ քաշով կիսավազել ա։ Ոտքով բզում եմ, գլխին քաշած շորը իջացնում ա, շշմած։ Սկսում ա դողալ։
"Բա խի՞ էր ըտեղ քնել" - հարցնում են տղերքը։
Եսիմ, տենց էլ չջոկի, շատ վատ էր անգլերեն խոսում։ Ասում էր՝ Նո պղոբլեմա, նո պղոբլեմա։ Ես էլ ասի նո պղոբլեմա՞, համբերի՛, հեսա ես կսարքեմ մեզ համար։
Մինչ **** բաժնից գալիս էին, ես հասցրի հարցաքննել։ Սուբյեկտը Մյունիխից էր, վեց ամիս ա Հայաստանում ա, տուրիստ, կորցրել ա անձնագիրը, գողացել են հեռախոսը, ընկերներ ունի, այսինքն մեկը՝ Վիկ, որը կամ Վիկտոր ա, կամ Վիկա։ Ասում ա, նորմալ ա․․․ նորմալ։ Ու ուզում ա որ իմ ուղեղը պատկերացնի, որ նորմալ ա։ Ինքը չգիտի ինչեր եմ ես արդեն երևակայել։ Ասում ա այ եմ օնլի։ Նկատի ունի միայնակ ա։ Ասում եմ անհեփի՞, ասում ա՝ հա։ Ասում ա նորմալ ա, նո պղոբլեմա, չգիտի որ ես մտածում եմ, որ ամեն դեպքում ճիշտ կլինի եթե ես իրան սպանեմ ստեղ։ ․․․ նո պղոբլեմա։
Էլ կարիք չի լինի գնալ բաժին, ստորագրել անհասկանալի ձեռագրով գրված անհեթեթության տակ, հետևել որ իրան հասցնեն քաղաք, մի ծանոթ տեղ, նրան տալ սիգարետ, ոստիկանին ասել, որ փող չունի ու վերջինս իրա գրպանից տա, կարիք չի լինի ապացուցված համարել, որ ինքը գերմանացի ա, ու որ էստեղ տուրիստ ա, որը չունի քեմփիգի պարագաներ դուրսը քնելու համար, այլ քնում ա ուղղակի՝ քարերի մեջ։
- Տենց թուղթ ես էլ կարամ գրեմ, - ասում եմ։
- Իսկ դու փըլի՞ս ես։
- Եթե ես փըլիս լինեի, քեզ էսքան հեշտ բաց չէի թողնի։
Մտածում եմ դեռ ժամանակ կա, եթե մի ոտ շուտ հասնեմ, կկարողանամ մի կես ժամ քնել․․․ ու չեմ կարողանում։
Ինչպես հիմա․․․ պարանոյա․․․

LisBeth
30.09.2021, 06:26
Ասում ա՝ բիրգյուն, այսինքս մի օր, Հոջա էշեինե թերս բինիյոր ու յոլա չըքըյոր։ Ուրեմն, արքադաշլարը սրան տեսնում են, թե բա․

- Հոջամ, խի՞ էշին թերս բինիյորսունուզ։

Սա էլ թե բա․

- Որովհետև էշեկլե գնացած ուղղությունը իստեմիյորում, այսինքնս սրտովս չի։

Ուզում եմ մի բան ասեմ ու․․․
-Նըմ, նըմ, նըմ, - ասել Օպենհեյմերին։
Տենց էր անում, երբ մտածում էր ինչ ասի, դրա համար իրան Նըմ,նըմ, նըմ մեն էին ասում։
Իսկապես շատ մեծ մտային ջանքեր ա պետք, որ չտրվես միզանտրոպիայի․․․ հյուծող, բայց երբ ստացվում ա, նորից սկսում ես հստակ տեսնել նպատակը, որ դեստրուկտիվ չի։ Դիսցիպլինան ա, որ ամեն ինչ պահում ա։ Ու էլ ասելդ չի գալիս։

keyboard
08.10.2021, 12:08
Եթե ասեին, համոզեին, ոչ մի կերպ չէի հավատա, որ ես էսքան ուժեղ եմ ու կարամ ունեցածիցս սենց հեշտ հրաժարվեմ ու չափսոսամ, չմտածեմ հետ բերելու ու վերականգնելու մասին։
Որ կարամ սենց շուտ մոռանամ ու թքած ունենամ ու էս ամենը հիշել գրելուս միակ պատճառը երազս էր, որտեղ նույն պատմությունն էր, նույն սցենարով ու վերջաբանն էլ կար, որը նույնպես իմ ուզածով, պատկերացրածով էր։ Նախկինում, եթե հիշելուց, սրա մասին խոսալուց մեջս դեռ ափսոսանք կար, հիմա արդեն անտարբերությունս էնքան շատա, որ ստեղ գրում եմ, թողնեմ ակումբում, գնա էջերում կորի, որ մի օր էլի առիթ լինի, պատահական կարդամ, ժպտամ ու հիշեմ, որ սենց բան էլ կա կյանքում ու ես դրա միջով անցել եմ։
#victory

Varzor
20.10.2021, 10:43
Եվ կրկին Ակումբը քնարկումների հարթակից նորից վերածվել է ընթերցասրահի ․․․

LisBeth
06.11.2021, 05:57
Որոշեցի թաղել էդ սատկած շանը։ Ամեն օր կողքով անցնում էի, տեղի բնակիչներին հանդիպեցի, ասի հոտը բերաաններդ ա լցվելու, ասեցին թող էն մարդը թաղի ում տան կողքը սատկել ա։ Ասի լապտկա տվեք, ես կթաղեմ։ Ասին՝ դե էն սիրուն դարպասով տնից գնա ուզի։ Պարզվեց էդ մարդկանց մենակ դարպասն ա սիրուն․․․
Մի հատ շիֆեռի կտորով սկսեցի փորել, քարքարոտ հող էր, հիշացրեց թե ինչ անիմաստ բան ա, ազգով փորում ու մեջը նստում ենք։ Ձեռքերս քրքրվեցին, գնացի լապատկա ման գալու, ճամփին հանդիպեցի երկու մարդկանց, որ հաց էին ուտում երեխաներին փրկած մարդու արձանի մոտ։ Ասին ոչ լոմ ունեն, ոչ էլ լապատկա, բայց կարան խանութից շոկոլադ առնեն ինձ համար։ Ասի՝ ձեզ պահեք։ Հիշեցի, որ զորամասում կար։ Բայց հեռու էր։ Եթե որոշում ես սատկած շանը թաղել, քեզ ոչինչ չի կարա կանգնեցնի։ Լապատկեն ուսիս դրած վերև էի բարձրանում արդեն, երբ էլի էդ մարդկանց տեսա։
- Ճարեցի՞ր։
- Իհարկե՛։
Թաղելուց լացում էի․․․ սաղ օրը բոլորը վիդեո էին ուղարկում, օրը մի տարի առաջ անունով։ Ես էլ մեջը կայի։ Հիշեցի թե ինչու չեմ սիրում նկարվել։ Պահ ա․․․ որ ժպտում ես, կամ ինչ-որ բան անում, կարճ, ոչինչ չասող, դու տենց չես հիշում․․․
Լապատկեն հետ տանելուց մեկը կանգնում ա, ասում ա՝ արի տանեմ։ Ասում եմ լապատկես մաշնիդ մեջ տեղ չի անի։ Ասում ա կարո՞ղ ա գիշերն էլ գամ։ Ասում եմ, եթե սեքս ես ուզում, լինելու բան չի։ Ասում ա որ շատ լավ ա սեքս անում։ Ասում եմ, որ շատ ասի կարող ա ինքն էլ սկսի հավատալ, մի հատ սիգարետ եմ վերցնում ու սիկտիր եմ անում։ Ասում ա էնքան լավն եմ որ սենց իրան թողեմ ժ** տալուց սիրտը կպայթի։ Մտածում եմ, որ մինչև հիմա չի պայթել․․․ ինչի՞ ես դու ողջ։
Մի տարի ես ամեն օր իջնում եմ Ուազից, ստուգում եմ անանուն տղայի զարկերակը՝ չկա։ Ես բացում եմ նրա բերանը, մաքրում հողը, գլուխը կողքի տանելով, քանի դեռ վերևից կախում են մեր վրա։ Ես տեսնում եմ մերկ, ոտքերը կտրած մարմին, մեզնից քիչ հեռու։ Մեկ, երկու, ներփչում եմ, մեկ երկու երեք․․․ տաս, կրծքավանդակին, բայց էլ ոչ մեկ թևիցս չի քաշում։ Ես պառկում եմ նրա կողքին, գլուխս դնում եմ կրծքին ու փակում եմ աչքերս․․․հավերժ․․․ ես նրանց կփրկեի, բայց ո՞նց․․․


https://www.youtube.com/watch?v=f95Zt_cvTE0

Աթեիստ
15.11.2021, 23:07
Վերայի հետ Lost սերիալն ենք նայում, ու սերիան պրծավ մի շատ կարևոր, ու Հայաստանի համար շատ արդիական (ռուսերեն злободневный-ն ավելի տեղին ա) հարցի վրա.

- За какой срок можно создать армию?

Վաղը շարունակությունը նայենք, որ հասկանանք, թե ինչ հույսերն արժի փայփայել։

Ով չգիտի, ասեմ։
1. Մենք բանակ չունենք։
2. Սուրեն Պապիկյանին էսօր նշանակել են ՊՆ։

Ուլուանա
07.12.2021, 20:45
Երկու օր առաջ, երբ երեխաներիս հայերենի պահպանման մասին գրառումն (https://www.akumb.am/showthread.php/54361-%D4%B1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%AF%D5%A1%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%B4?p=2611519#post2611519) էի արել, Արեգին ասեցի.
- Գիտե՞ս, էսօր Ֆեյսբուքում մի գրառում եմ արել, որի մեջ քո մասին էլ եմ գրել:
Միանգամից հետաքրքրվեց.
- Հա՞, ի՞նչ ես գրել, հլը ասա:
- Կարդա, կիմանաս: :P
- Չես կարո՞ղ մի երկու բառով ասել:
- Չէ, եթե ուզում ես իմանալ, պիտի ինքդ կարդաս:

Վերջը հեռախոսս տվեցի, խելոք-խելոք կարդաց ամբողջ գրառումը:
Այ, էսպես ցանկացած առիթ օգտագործում ենք հայերեն լրացուցիչ կարդալ ու գրել տալու համար :)):

Agni
10.12.2021, 11:19
Շարունակելով երեխաների թեման, ուզում եմ պատմեմ նախադպրոցական տարիքի երեխաների /5տ․/ սեռային փոխհարաբերությունների զարգացման մասին, ինչը շատ տիպիկ էր։
Երեկ պարտեզից երեխաներին վերցնելու ժամանակ, միջանցքում հանդիպում եմ մի մայրիկի, ով ասումա, որ իմացել եմ տղադ երեկ ամուսնացելա Ադելի հետ, իսկ Վիկան նեղվելա, էսօր իրա մամային պնդել, որ պետքա սիրուն շորիկ հագնի, որ Հայկը իրեն ընտրի ։ Ես բացարձակ անտեղյակ էի, որովհետև իմ տղան ուղղակի տղա է, ես հարցրել էի ոնցա անցել օրը, ինչ կար չկար, ինքը ինձ իրեն հետաքրքրող այլ թեմաներից էր պատմել։ Վազելով հերոսը գալիս ա ինձ մոտ, հարցնում եմ հանգիստ․
- Բալե՞ս, երեկ ամուսնացե՞լ ես, չեմ իմացել։
- Աաա՜ մամ, էտ Ադելնա ինձ հետ ամուսնացել։
- Բա ասում են էսօր էլ Վիկայի՞ն ես ընտրել։
Արդեն բարկաված պատասխանումա․
- Վա՛յ մամ, էտ իրանք են ինձ ընտրում, ուզում ամուսնան, իսկ ես ուզում էի ուղղակի տղերքի հետ խաղայի։
Էնքան էի ծիծաղել․ աղջիկներն ուզում են ամուսնանալ, իսկ ինքը ուզում էր ուղղակի տղերքի հետ խաղալ․․․․

One_Way_Ticket
10.12.2021, 23:02
Պետք չի «էս միջոցները չեն կիրառում» ծայրահեղությունների մեջ մտնել, կանխարգելող միջոցառումներ պետք էր անել, բայց ոչ տոտալ ամեն ինչ փակելու միջոցով: Այ սա շուտով կբերի կատարյալ դիկտատուրայի, որովհետև բոլոր երկրների իշխանությունները նոր գերհզոր լծակ ստացան քաղաքացիների ու բիզնեսի դեմ օգտագործելու՝ մեծն ԿՈՐՈՆԱՎԻՐՈՒՍԸ։ Բայց դե քթներից է գալու, իզուր են կարճամիտները ոգևորվել։
Վիշապի էս գրառումը մտքիցս դուրս չի գալիս։ Ոնց էր դեռ 2020-ի մարտին կանխատեսել, թե ինչ դիկտատուրայի տակ ենք ընկնելու։ Լատվիայում այլևս սահմանադրություն չկա։ Ավելի ճիշտ, կա մի կետի տեսքով․ հանրության առողջությունը պետք է պաշտպանել։ Դրա խաթր բոլոր մնացած կետերի վրա կարելի է թքել, այդ թվում աշխատանքից ազատել ժողովրդի կողմից ընտրված պատգամավորներին։

Հուսով եմ, քթներից գալու կանխատեսումն էլ ճիշտ դուրս կգա։

ivy
23.12.2021, 16:04
2021-ը

- Առաջին տարին էր կյանքումս, որ ոչ մի կապ չեմ զգացել Հայաստանի հետ, ոչ էլ տեղյակ եմ եղել, թե ինչեր են կատարվում: Լրիվ կտրվել եմ էդ երկրից, ու հնարավոր է՝ վերջնականապես: Ափսոսանք չկա:

- Աշխատանքս փոխեցի ու շատ գոհ եմ: Մնացել եմ խորհդատվական ոլորտում, բայց արդեն ոչ միայն միգրանտների հետ. կլիենտներիս 80%-ը գերմանացիներ են, ու սա նոր փորձ է ինձ համար: Բացի դրանից, ճիշտ որոշում էր ղեկավար օղակից դուրս գալը ու ամբողջովին խորհրդատվության անցնելը՝ առանց սոցիալ-քաղաքական ակտիվ գործունեության, անվերջ ժողովների ու աշխատանքայի խմբերի, պրոյեկտի ֆինանսական ու թղթաբանական հարցերի զբաղվածության, կադրերի ու աշխատողների ղեկավարման և մնացած էն ամենով, ինչն ինձ ընդհանրապես հետաքրքիր չէր:

- Աշխատանքս փոխելու հետ կապված՝ շատ սիրուն ու ջերմ հրաժեշտ ունեցա նախկին կոլեգաներից. էնքան անսպասելի լավ էին ամենը կազմակերպել, շատ հուզիչ էր: Բայց հրաժեշտի անհրաժեշտություն, պարզվեց, իրականում չկար. համարյա բոլորի հետ ժամանակ առ ժամանակ հանդիպում եմ կամ ակտիվ գրվում: Կարելի է ասել, հեռանալով՝ լավ ընկերներ ձեռք բերեցի:

- Մի քանի հավես ճամփորդություններ ունեցա ու քույրիկիս հետ երկու անգամ հանդիպել կարողացա: Ինքն իմ կյանքի ամենասիրելի, ամենամտերիմ ու ամենակարևոր մարդկանցից մեկն է, և միշտ էլ շատ լավ ընկերություն ենք արել՝ մոտիկ լինենք, թե հեռու: Կարծում եմ, սա երբևէ չի փոխվի:

- Աղջիկս տարրական դպրոցն ավարտեց ու տեղափոխվեց գիմնազիա. ահագին զբաղեցնող թեմաներ էին: Բացի դրանից, էս տարի զգացի, որ տանն այլևս պստիկ երեխա չի ապրում, այլ դեռահաս՝ դրա հետ կապված բոլոր փոփոխություններով: Հեշտ չի :) Հատկապես, երբ ընկերների հետ ավելի հետաքրքիր է դարձել, քան մամայի: Ու որ իր սենյակից ժամերով դուրս չի գալիս :angry :))

- Իմ կյանքում մի շատ երկար (թվում էր՝ անվերջանալի) պատմություն իր հուզական ավարտին հասավ ու բնականորեն հանգավ: Զարմանալի էր իրականում. կարծես, արդեն հաշտվել էի դրա հավերժության հետ: Սրա հետ կապցած էլ ոչ ափսոսանք է առաջացել, ոչ ուրախություն, ոչ դատարկություն, ոչ մի բան, ոչ էլ նույնիսկ հետք է մնացել, որ սիրուն սպիով հիանամ: Հանգիստ իր համար վերացավ. երևի ժամանակն էր:

- Ինձ ահագին լավ եմ զգում իմ կյանքում, ու հուսով եմ՝ սա երկարատև կլինի:

Ուլուանա
01.03.2022, 02:55
Մի պահ աչքս ընկավ Ակումբի շապիկին ու մտածեցի` բայց ինչ էլ սազում ա ներկայիս Ակումբին. մի տեսակ ուրվականային ա :}: Մտածում եմ` կարելի ա նույնիսկ սարդոստայններ ավելացնել տեղ-տեղ, ավելի համապատասխան կլինի :roll:

Վիշապ
02.03.2022, 07:12
Մտածում եմ՝ էս թեմաներ քննարկելու այս հոյակապ հարթակը վայթե չէր վրիպի թարմ ուղեղով մատղաշ սերնդի որոնումների ցուցակներից, և «լայքերի» ու «սրտիկների» փոխարեն ոմանք կնախընտրեին հարցերն ու քննարկումները, և քյավթառիս բացակայությունը առանձնապես չէր նկատվի սույն էջերում, բայց ավաղ սերնդի դեֆորմացիաները թվում են անշրջելի, իսկ ներկան՝ հիասթափեցնող։ Բայց հնարավոր է, որ իրականությունն այլ է, և կամ՝ չկա իրականություն։ Ինչևէ, ով որ կարդաց՝ հուսով եմ, հարմար եք, հաշտ և ամենակարևորը՝ խաղաղ։

John
17.03.2022, 00:18
Ստեղ էլ հենց գրեմ. շնորհավոր ծնունդդ Դար ակումբ։ Ափսոս դու սա չես կարդա, որտև փաստացի էլ չկաս, բսյց կմնաս մեր մտքերում ու սրտերում։

keyboard
21.03.2022, 23:26
Երբեք մի խանգարեք մարդկանց կործանվել, եթե նրանք արդեն հասել են կյանքի այդ փուլին, ապա նրանց խանգարելն արդեն անմտություն ա։
Նախ մի ախմախ էլ կպակասի ասպարեզից, հետո, միգուցե դա իր համար ունեցածն արժևորելու կամ գնահատելու առիթ դառնա, վերջապես կործանվելուն խանգարելով դուք երբեք գնահատված չեք լինի և հերիք ա մի պահ ձեր կյանքի հոգսերին թեքվեք՝ կդառնաք կործանումից փրկվածի համար 1 թշնամին։
Ու հիշեք՝ աշխարհում ոչ մի լավություն անպատիժ չի մնում։

Մուշու
22.04.2022, 01:02
Ի՞նչ անել երբ դասախոսդ անասուն ա, ոչ մի գրող։ Չեմ պատկերացնում ո՞նց կարան տենց երևույթներ գոյություն ունենալ։ Ես շատ դասախոս եմ ունեցել, բայց սենցը դեռ չէր պատահել։ Բռի չոբանը :angry:angry:angry

One_Way_Ticket
25.04.2022, 02:14
Վերջերս Լերմոնտովի "Մեր ժամանակների հերոսն" էի կարդում։ Սկզբում անհետաքրքիր էր, նույնիսկ մտածում էի թողնել, բայց հետո․․․
1. Հասկանում ես, որ կանանց հոգեբանությունը 200 տարում պրակտիկորեն չի փոխվել։ Համենայն դեպս, ռուս կանանց։
2. Ապշում ես, որ Լերմոնտովը այդ ամենը գրել է 25 տարեկան հասակում։
Ամենահիշվող ցիտատը․ "женщины любят только тех, которых не знают":

Աթեիստ
25.04.2022, 13:26
Մի երկու օր առաջ ընկերոջս հետ Արցախի խնդիր ենք զրուցում, ու թեև ինքն արձանագրեց, որ եթե 98-ին Արցախի հարցը լուծվեր, երկիրը զգալիորեն ավելի զարգացած կլիներ, բայց վերջում հավելեց, որ եթե վստահ լինի, որ ինչ որ պահի նենց ղեկավար հայտվնի, որը կկարողանա Արցախը հետ բերել, ինքը պատրաստ ա ևս 30 տարի զոռով ծերը ծերին հասցնելով ապրել։

Ու զրույցի ընթացքում պարզվեց, որ իմը մինչև էդ պահը համոզված էր, որ Արտևմտյան Հայաստանը 15 թվին եղել ա Հայաստանի մաս, ու Եղեռնի նպատակն ու արդյունքը եղել ա էն, որ Թուրքիան էդ տարածքներ ԳՐԱՎԵԼ Ա։

Այ սենց գիտելիքներով են հայերը Թուրքիայից պահանջում «հողերի վերադարձ», ու սենց գիտելիքներով են պնդում, որ Արցախը եղել ա Հայաստանի մաս։ Ու աշխարհից էլ ակնկալում են, որ պտի ընդունի էդ իրողությունները։

Հիշեցնեմ, որ ես ինքս շատ քիչ եմ ծանոթ պատմությանը։ Բայց գոնե գիտեմ, որ Եղեռնն եղել ա Թուրքիայի տարածքում։

Վիշապ
15.06.2022, 06:14
Էրեկ փոստարկղը ստուգելիս ակամայից կանգնեցի զմայլվելու լիալուսնի յուղալի շողշողուն դեմքով, ու էդ ընթացքում
ծղրիդների նվագը մերթընդմերթ ընդհատվում էր հարևանիս լուսամուտից դուրս պրծող գեյմինգ անող գերժամանակակից պատանու ազարտային բղավոցներով, որոնցից ամեն անգամ լուսնի դեմքը կարծես ծամածռվում էր։

***

Մեկումեջ անբացատրելի կարոտ եմ զգում ինչ–որ խորհրդավոր աշխարհի նկատմամբ, որտեղ մի տեսակ
թաց ու ջերմ երանելիություն կա` համեմված բալենու ծաղիկների բույրով ու զեփյուռի հետ խառնված անձրևի կաթիլներով։

***

Ամեն անգամ Հայաստան գալիս մեր հին թաղն է մտքովս անցնում, որտեղ իմ պատանեկան հորմոններն էին երակներումս խլրտում։
Թաղի թարմ շունչը վաղ անցյալում է, ու երևի այլևս չի կրկնվի, արդեն հաշտվել եմ։


https://youtu.be/d5vGjCoQM1s

ivy
28.06.2022, 15:00
Լիլի ծնունդը հիշում եմ մենակ էն օրերին, երբ իր ծնունդը չի, իսկ հունիսի 25-ին ոչ մի կերպ չեմ ֆիքսվում ամսաթվի վրա, որ մտաբերեմ։ Ու երեկոյան մեսիջ է գալիս իրենից՝ «հիշեցնում եմ» :) Որ մինչև հաջորդ օրվա առավոտ սպասի, մեկ էլ տեսար՝ ինքս կհիշեմ։ Օրացույցում հիշեցումներ դնելու սովորություն չունեմ, ու էդպես հենց Լիլն է ինձ հիշեցումն ուղարկում։
Երկուսս էլ նույն տարուն ենք ծնվել՝ հունիսին։ Ինձ առաջ կատակով ասում էր՝ «դու ո՞նց ես երկու շաբաթ առանց ինձ ապրել» :))
Երևի շատ ծանր շաբաթներ են եղել․ լավ է, որ հիշողություն չի մնացել էդ անլիլ աշխարհից։

Իմ ամենամեծ անհանգստություններից մեկն էն է, որ իր հետ մի վատ բան կպատահի, ու ինքը շատ ուշ կհասկանա, որ դա պատահում է (հայերեն ասած՝ տեղի է ունենում)։ Հեռավորության վրա շատ չեմ հասկանում՝ ոնց է։ Իրականության իր ընկալումը հաճախ շա՜տ տարբերվում է օբյեկտիվ իրականությունից։ Դրա համա՞ր էի էս անգամ պատմում իրեն շիզոֆրենիայի ու շիզոտիպ խանգարումների տարբերության մասին։ Հետաքրքրված լսում էր դասախոսությունս։

Լիլն իմ ընկերն է, իմ ամենամոտ մարդկանցից մեկը, եթե անգամ ամիսներով չենք շփվում։ Վստահության էդպիսի խորք ու ամրություն և երկկողմանի անվերապահ հոգատարություն հազվադեպ եմ որևէ մեկի հետ ունեցել։ Երկուսս էլ գիտենք, որ ինչ էլ լինի, ցանկացած պահի կարող ենք ապավինել միմյանց, անգամ եթե երկար ժամանակ կապ չենք ունեցել։ Էդպես եղել է 15 տարի (ասում է՝ «հիշո՞ւմ ես 27 տարեկան ինչ ջահել լակոտներ էինք») ու էդպես կլինի միշտ։

Մեր տանն էլ բոլորը սիրում են իրեն։ Շուշանի հետ դե տարիներով են մտերմություն անում՝ ինձնից անկախ։ Պապաս էլ է հա փորձում հետը ընկերություն անել, էն էլ չգիտի՝ դա ոնց գլուխ բերել, երբ ես մոտակայքում չեմ։ Ու էդպես իմ երևանյան այցելությունները կրկնակի ուրախություն են դառնում, որովհետև իմ գալու հետ միասին Լիլն էլ է հայտնվում մեր տանը։ Ու շարունակվում են պապայիս հետ ընդհատված խոսակցություններն ու կատակները․ ոնց էլ ամեն անգամ հիշում են՝ որտեղ էին կանգ առել։

Երևանյան էս տարվա այցելության ամենալավ հիշողություններն էլ իր հետ են կապված։

Ոնց տարավ ինձ Բումի արհեստանոց էն անհասկանալի, խճճված բակերով։ Ես հո մենակ դա գտնողը չէի։ Արագ-արագ գնում էր առջևիցս՝ «արի, Ռիպոշկա»։ Ու ճանապարհին լիքը լավ բաներ էր ասում Բումի մասին։ Էդ րոպեների մեջ էնքան դրական լիցքեր կային, որ հանդիպման վերջում չգտեմ էլ ով էր ավելի լիցքավորված՝ ես, Վարդանը, թե Լիլը։ Մի ձև ուրախ էինք երեքս էլ :)

Ու ոնց էինք Կասկադում ջրիկացել երեքով՝ Լիլը, Ռուֆն ու ես։ Ասել է թե՝ «ինչ կա-չկան» հանել էինք մանրակրկիտ քննարկման։ Թե ոնց է հնարավոր գոտկատեղից ներքև կատակները էդքան կրեատիվ, անվուլգար ու ծիծաղելի ձևով ներկայացնել։ Դա մենակ Լիլը գիտի։

Ոնց Սարյանի վրա անձրևի տակ մնացինք՝ թե ճանապարհին, թե էն դարպասին "Home-Place" գրված, կորած-մորած, փակ համայնք հիշեցնող, կաֆե-հոսթել դարձած բակում, որը հետո հասկացա՝ թարգմանաբար «տուն-տեղ» էր նշանակում։ Լիլի ասած՝ «LGBTQ փախստականների» հավաքատեղի։ Ու էդ սրճարան-բակում պատերազմին մասնակցած միականջանի ու երեքոտանի շուն կար, հերոս շուն, որը կարծես էդ բակի տերն էր։ Ջահել և ոչ էնքան ջահել մարդիկ էին ներս ու դուրս անում, որոնք հավանաբար բոլորն էլ իրար ճանաչում էին, գրխակառնվում էին, մտերիմ զրուցում ու ծխում էին, ծխո՜ւմ։ Լիլն էլ էր հա ծխում՝ ավելացնելով անհանգստությունս, որ էդ մի բուռ մարմնում մի օր մեծ, շատ մեծ դարդեր են առաջանալու։
Մեզ վրա տարբեր տեղերից անձրև էր կաթկթում, ու ես պատմում էի իրեն բաներ, որոնք ոչ մեկին չէի պատմել։ Ինքն էլ նայում էր վրաս ու թե՝ «սա մեջդ պահած ապրել ես էսքան ժամանակ»։ Հետո էնպիսի թեթևության զգացում էր մոտս, որ մտածում էի՝ կարո՞ղ է ես աշխատանքումս սխալ կողմում եմ նստած․ կլիենտ լինելն էս ի՜նչ լավ բան է։

Տարիների ընթացքում էստեղ ու էնտեղ արդեն էնքան եմ գրել Լիլի մասին, որ եթե բոլորն իրար կպցնեմ, երևի մի վիպակ կդառնա։
Ժամանակը հոսում է, ես էլի գրում եմ ու դեռ լիքը գրելու եմ իր մասին՝ ամեն անգամ տարբեր կամ իրար շատ նման, ու միշտ սիրելով՝ անսահման ու խորը։

Ուլուանա
14.07.2022, 23:20
Էսօր համ ժենգյալով հաց եմ կերել, համ մի 25 հատ համով ծիրան, համ էլ մոտ 8 ժամ լույս չենք ունեցել։
Մեր առաջին օրը հայրենիքում շատ ավելի հայաստանոտ ստացվեց, քան կարող էինք պատկերացնել։ :))

ivy
15.07.2022, 18:47
Սրա մասին :)



Բայց սրանով չբավարարվեցի․ գիտեի, որ կրթության հետ կապված գնացող-եկող ուրիշ մտքեր էլ ունեի։ Դրանք էլ ջրի երես հանեցի, ու նստեցինք իրար դեմ-դիմաց՝ լուրջ խոսակցության :))
Գիտեմ, որ երբևէ չեմ ուզել որպես հոգեթերապևտ աշխատել, բայց հոգեթերապիա սովորելու մտքից հա էլ փսլինքներս գնացել են։
Արժի՞ զուտ սովորելու (ու հնարավոր է՝ երբևէ դրանով չզբաղվելու համար) լիքը ժամանակ (3-6 տարի), ջանք ու մի տոննա փող ծախսել։ Ու էդ կասկածների հետևանքով միշտ էլ մի կողմ էի թողել թեման, բայց հիմա վերջապես երկար մտածեցի սրա մասին, ու հասկացա, որ անելու եմ։
Վարքային ու սիստեմիկ թերապիայի մեջ էի տատանվում, ինֆորմացիոն երեկոների գնացի, տարբեր մարդկանց հետ խոսեցի, ու կարծում եմ՝ գտա ինձ հարմար թերապևտիկ ուսումը։ Գործերս հանձնեցի (էն բակալավրն էլ հետը, հո արդեն հանել էի արխիվից), մարտի 17-ին հարցազրույցի են կանչել, ու եթե ամեն ինչ բարեհաջող անցնի, հոկտեմբերից էլ դա եմ սկսում։

Հոկտեմբերից սկսում եմ սիստեմիկ թերապիա սովորել, ու նույն ժամանակից էլ արդեն աշխատանք ունեմ՝ որպես հոգեբան սիստեմիկ-ընտանեկան թերապիայում․ երկար տատանվելուց հետո մտածեցի, որ սովորածը արժի նաև կիրառել, եթե չհավանեմ, էլի հետ կգնամ սոցիալական աշխատանքի :)

Մի քիչ անսպասելի էր, որ արդեն իսկ էս ոլորտում աշխատանք կարողացա գտնել՝ մենակ ցույց տալով, որ սկսում եմ թերապևտի վերապատրաստումը, դե նաև էն, որ 8 տարի հոգեբանություն եմ սովորել, ու դե վերջին մի 10 տարում էլ լիքը խորհրդատվական փորձ եմ հավաքել սոցիալական տարբեր խմբերի մարդկանց հետ։ Պլյուս՝ ռուսերենի իմացությունը էս նոր իրականության մեջ դարձել է մի հսկայական առավելություն։
Ու էդպես ստացա էս գործը․ հիմա աշխատանքումս առաջին անգամ ոչ թե «խորհրդատու», «սոցիալական աշխատող», այլ հենց «հոգեբան» եմ կոչվելու։
Մի ձև ոգևորված եմ, թե ինչ կստացվի էս ամենից։

Զարմանալի էր, որ առաջին անգամ էս տարի մոտս ցանկություն առաջացավ ամբողջովին վերադառնալ իմ սկզբնական մասնագիտությանը ու խորանալ դրանում։ Ու որ ամեն ինչ էսքան արագ զարգացավ։

Վիշապ
07.10.2022, 07:52
Ըստ ամենայնի, մարդիկս այս պահին մեծ հույս ունենք, որ Պուտինի նման ապուշը, որը շատերի կուռն էր երկար ժամանակ, կամ գուցե դեռ է, չի գնա միջուկային էսկալյացիայի սանձազերծմանը։ Բայց Ուկրաինայի վրա հարձակվելն էր էր անտրամաբանական ապուշություն, և առհասարակ` տվյալ սուբյեկտի երկարաժամկետ իշխանության գտնվելու փաստն ինքնին մարդկային գլոբալ ապուշությունների շարքից է, ուստի հարց է, թե այս անգամ ինչու պիտի ապուշս հանկարծ ու բռնի ու աննախադեպ մարդասիրություն, կամ ասենք խոհեմություն դրսևորի։
Մերֆին ասում էր, չէ`եթե ինչ–որ բան կարող է լավ չգնալ, ապա լավ չի գնալու, ուստի առնվազն գոնե հոգեպես կարելի է նախապատրաստվել հետույքային իրավիճակներին։
Իսկ եթե մազոխիստական հավես կա քաոսի մեջ խլվլալու` ապա դեղատոմսս նույնն է, զենք ու զինամթերք հայթայթել ու մարզվել, մի քանի արկղ պահածո, ջուր ու արաղն էլ չի խանգարի, եթե Պուտինի արմագեդոնը չեղավ, ապա գոնե տեղական բաշիբոզուկներից կարելի է պաշտպանվել, Աստված տա` դրա կարիքն էլ չլինի, էդ դեպքում կրակադաշտում կուտեք խնայած պահածոն, իսկ տուփերն էլ որպես թիրախ կան ու կան...

Յոհաննես
08.10.2022, 16:44
Հարևանս Հայաստանից բանակի համար թռավ, գնաց Ռուսաստան կամավոր ծառայելու)

Ուլուանա
08.10.2022, 19:49
Արեգն էս տարի փոխադրվել է միջին դպրոց: Վերջերս պատմեց, որ իրենց դպրոցը շուն ունի, որին «թերապևտիկ շուն» (therapy dog) են անվանում: Շունն իր «նստավայրն» ունի` իր համար նախատեսված սենյակ, բայց շրջում է դպրոցով մեկ, ու աշակերտները կարող են շոյել, սիրել, այլ կերպ ասած` շփվել հետը: )))
Պարզվում է` ներկայումս էստեղ էդպիսի պրակտիկա կա` դպրոցներում հատուկ շուն պահելու, որն, ըստ հետազոտությունների, հետևյալ դրական ազդեցություններն է ունենում աշակերտների վրա.
. Բարձրացնում է աշակերտների հաճախելիության ցուցանիշը
. Նպաստում է ավելի լավ սովորելուն և բարձրացնում մոտիվացիան
. Նպաստում է աշակերտների ինքնավստահության աճին
. Ամրացնում ու բարելավում է աշակերտների միջև, ինչպես նաև աշակերտ-ուսուցիչ կապը` թերապևտիկ շների հետ վստահության ու սիրո միջավայրի շնորհիվ: Աշակերտները սովորում են արտահայտել իրենց զգացմունքները և ավելի շատ վստահության վրա հիմնված հարաբերություններ զարգացնել
. Նվազեցնում է սովորելիս հուզմունքի, անհանգստության մակարդակը` դրանով իսկ նպաստելով առաջադիմությանը, այդ թվում` գրելու և ընթերցանական հմտությունների զարգացմանը:

Յոհաննես
31.10.2022, 14:56
Կարայի երկար գրեի, թե ինչքան վատա ամեն ինչ, բայց գիտեմ, որ հլը ավելիա վատանալու։
Ոռիա ախպեր, ոռի ու բոլոր մակարդակներում։
Մի ժամանակ թվում է, թե պատերազմը հեռու ու ուրիշների հետ է, հիմա տենց երջանկությունն է թվում։

Adam
01.11.2022, 02:12
Մեկ-մեկ նենց եմ ուզում գնամ՝ էս իմ ծանոթ բոլոր մորմոններին իրար կողք-կողք շարեմ հատ-հատ ու սաղի դեմքին շփփացնեմ էն, ինչ մտածում եմ իրանց ռասիստ եկեղեցու մասին:

Ասեմ, որ «Տիկնայք և պարոնայք, դուք դավանում եք մի եկեղեցու ու պսևդո քրիստոնեական հավատքի մի ճյուղի, որը մինչև 1950-ական թվականները սևամորթներին մերժել ա քահանայություն շնորհել, որտև իրենց վերին դոկտրինայում գրված ա, որ սևամորթներն Աստծո կողմից նզովված հոգիներ են ու Աստված պատժել ա էդ հոգիներին ու հատուկ փորձության ենթարկելու համար ուղարկել ա երկիր մոլորակ, որպես սևամորթ: Դա իրանց դոկտրինայում ա գրված ու վերին հիերարխիայում իրանք բոլորը դրան հավատում են …

Մինչդեռ՝ լիքը սևամորթներ կնքվում ու դառնում են մորմոն՝ չիմանալով դրա մասին: Կամ էլ՝ աչք են փակում, կամ էլ էնքան դեբիլ են, որ բանից բեխաբար են …

Մեկ-մեկ ուզում եմ գնամ ու տենց պրավակացիոն բաներ անեմ … սաղին խառնեմ իրար, մի երկու հատ տենց ճշմարտություն շփցնեմ դրանց մեծամիտ, աղվես, կարիերայի ու փողի համար ըտեղ մտած դրանց «պաշտելիներին», էն էլ՝ վերջին վայրկյանին լուրջ մեջս ինչ-որ վախի զգացում ա մտնում …

Չգիտես ինչի՝ մտածում եմ, որ դրանք հաստատ ավելի շու՛տ կարան հետևիցս մարդ ուղարկեն՝ դռանս ռուչկի վրա նավիչոկ-մավիչոկ քսելու, քան ասենք եթե բացեիբաց Պուտին քֆրտեմ, օրինակ: Մեկը մեկից հեռու բաներ են, բայց եկեղեցիներից ավելի շատ ա կարելի վախենալ էսօր, քան որևէ երկրի սպեցսլուժբայից:

Քրիստոնեական եկեղեցի ա անունով, բայց պատերն ամբողջությամբ մասոնական սիմվոլիկա ա …
Տաճարային րիտուալներն ամբողջությամբ մասոններից թխած …

Էդ վախտ իրանց հարց ես տալիս, ասում ես՝ կա մի ճշմարտություն, որն անհերքելի ա. Ձեր մարգարեն՝ Ձոզեֆ Սմիթը, 33-րդ աստիճանի մասոն ա եղել: Ո՞նց կբացատրեք էդ փաստը: Ինքը ստեղծել ա քրիստոնեական մի եկեղեցի, որի կենտրոնական ֆիգուրան Հիսուս Քրիստոսն ա: Ինքը պնդում ա, որ տեսել ա թե՛ Հիսուսին և թե՛ հորը՝ Աստծուն:

Էդ ամեն ինչի հետ մեկտեղ՝ ինքը պատկանում ա մի օրդենի (ամենաբարձր աստիճանին, պրիտոմ), որի գլխավոր ֆիգուրան հենց ինքը լույս բերողն ա՝ Լյուցիֆերը: Ու որի հիմնական նպատակը սև մագիայի միջոցով հոգու անմահության հասնելն ա:

Ո՞նց ա էդ ամեն ինչը համատեղելի իրար հետ: Ո՞նց կարա 33-րդ աստիճանի մասոնը քրիստոնեական եկեղեցի հիմնադրի:

Հենց էս ամեն ինչը ասում ես դրանց մի քանի թեթևակի/միջին կարգի IQ ունեցող պաշտելիներին, իրանք միանգամից զարմանում են, որ դու նմանատիպ ինֆորմացիաների ես տիրապետում, մինչդեռ իրենք ակնկալում էին քեզնից լինել կույր մի գառ՝ ամսեկան կուրորեն վճարելով քո տասանորդը՝ չհետաքրքրվելով նույնիսկ, թե ուր ա գնում քո տված փողը: Լեզուները կուլ ա գնում ու սկսում են կակազել:

Ուլուանա
01.12.2022, 20:00
Հայաստանում մարդիկ անձրևանոցները հիմնականում տարիներով օգտագործում են, իսկ ԱՄՆ-ում, առնվազն Նյու Յորքում ու դրա մոտակայքում, անձրևանոցները շատ դեպքերում մեկանգամյա օգտագործման են ստացվում: Ոչ թե որովհետև անձրևանոցներն են անորակ, այլ որովհետև էստեղ անձրևները, որպես կանոն, ուղեկցվում են ահավոր ուժեղ քամիներով, որոնք միանգամից էնպես են խեղում անձրևանոցները, որ այլևս հնարավոր չի լինում օգտագործել: Դրա համար էստեղ անձրևոտ օրերին փողոցում ամեն քայլափոխի կարելի է տեսնել գետնին գցած, շարքից դուրս եկած անձրևանոցներ, որոնք մարդկանց ձեռքում տեղնուտեղն անպիտան են դարձել, մարդիկ էլ տեղում գցել են ու գնացել: Ու սա էն դեպքերից է, երբ գցողին չես էլ կարող մեղադրել, որովհետև այսուայնկողմ ցցված մետաղյա ձողերով անձրևանոցը ուժեղ քամու ժամանակ ձեռքդ բռնած քայլելը կարող է վտանգավոր լինել: Բազմիցս եղել է, որ նոր գնած անձրևանոցը միայն մեկ օր ենք օգտագործել, հետո ստիպված նորն ենք գնել: Իհարկե, կան անձրևանոցներ, որ համեմատաբար ավելի դիմացկուն են ու համապատասխանաբար` ավելի թանկ, բայց նույնիսկ վերջիններս ապահովագրված չեն էդպիսի աղետներից: Օրինակ, էսօր դրանցից մեկը շատ տարօրինակ կերպով դավաճանեց ինձ:

Ուժեղ անձրև էր ու ուժեղ քամի: Գնացել էի Դավթին դպրոցից բերելու: Դավթի անձրևանոցն էլ էի հետս վերցրել, որ ինքն էլ իրենը բռնի: Միասին հազիվ մի 10 մետր էինք քայլել, մեկ էլ քամին էնպես անսպասելի խփեց, որ նույնիսկ չհասցրի նկատել, թե ոնց մի ակնթարթում անձրևանոցիս փայտե կոթը բռնակից մի 3 սմ վերևից ջարդվեց, ու վերնամասը` լրիվ անվնաս, բացված վիճակում թռավ-գնաց: Մինչ ես շոկի մեջ, խղճուկ կոթը ձեռքումս պահած, նայում էի, թե ոնց է անձրևանոցիս գլխիկը (չնայած գլխիկը ո՞րն է, լավ էլ մեծ, կարգին անձրևանոց էր) պարաշյուտի պես թռչելով ինձնից հեռանում, Դավիթն էլ իր հերթին շփոթված նայում էր իր անձրևանոցի ջախջախված, «գզգզված» գլխիկին ու չէր հասկանում, թե ինչ կատարվեց... Դա նրա առաջին անձրևանոցն էր ու առաջին անձրևանոցային ջախջախումը, ընդ որում` դեռ ընդամենը մի քանի անգամ էր բռնել: Դավթի անձրևանոցն էնպիսի վախենալու տեսք ուներ իր տարբեր կողմեր ցցված սուր մետաղաձողերով, որ ձեռքում պահելը վտանգավոր էր: Խրեցի մոտակա ծառերից մեկի մոտ ու անձրևի տակ թրջվելով գնացինք տուն: Ամենաափսոսն այն էր, որ անձրևանոցից գլխամասը լրիվ անվնաս էր, իսկ սովորաբար հենց գլխամասն է վնասվում:

Էնպես որ, երբ ուզենաք Երևանի եղանակից բողոքել, հիշեք մեր անտանելի քամիներն ու անձրևանոցային վթարները:

Adam
07.12.2022, 19:49
Էն օրը մտածում եմ՝ «ինչ տխմար բառ ա ''արվեստագետ''»-ը …

Իմիջիայլոց, մենակ հայերեն լեզուն ա, որ ունի էդ տխմար բառը:

Ի՞նչ ա նշանակում արվեստագետ ??
Նա, ով արվեստ գիտի՞ ??

Արվեստը սուբյեկտիվ բան ա, ու ոչ մեկ դա չի կարա ''իմանա'':

Դու Պիկասսոյի նկարները հավանում ես, իսկ իմ համար իրանք ոչինչ չներկայացնող ապուշություններ են:

Ես Տիտանիկ ֆիլմը շատ եմ սիրում, իսկ դու ինձ պիտի դնես ու ժամերով ապացուցես, որ դա Կեմերոնի ամենավատագույն ֆիլմն ա: Ինչ ա թե՝ դու ավելի շա՛տ արվեստագետ ես, քան ե՞ս: Ինձ Տիտանիկը հուզում ա: Ես դա չեմ ''իմանում'' ինչ ա …

Դա արվեստ ա: Արվեստ նշանակում ա «հուզել»: Դա ո՞նց կարելի ա իմանալ … գիտություն հո չի՞ …

Մարդ կա՝ Թաթուլ Ավոյանից ու Վիգեն Չալդրանյանից ա հուզվում, մարդ էլ կա՝ Լարս Ֆոն Տրիերից կամ Ուես Անդերսոնից:

Ես ու՞մ կարամ մեղադրեմ ու հլը մի հատ էլ՝ համարձակություն ունենամ ասելու՝ «դու ավելի քի՛չ ''արվեստագետ'' ես, քան ես»:

Նշածս չորսն էլ կոնտենտ ստեղծողներ են:

Արվեստագետս ո՞րն ա … ?

One_Way_Ticket
22.12.2022, 14:40
Ոչ մի կերպ չեմ կարող համակերպվել, որ որոշ մարդկանց համար հ-ն ու խ-ն նույն հնչյունն է։ Մի քանի անգամ լատվիերենի լեզվակիրների, ռուսերենին ու անգլերենին գերազանց տիրապետող, հարցրել եմ․ լատվիերենում H-ն ո՞նց է արտասանվում, հը՞, թե խը՞։ Զարմացած նայում են դեմքիս, կարծես երկու անգամ նույն բանն ասացի ու հարցնում եմ՝ դրանցից որն է։ Լավ, ասում եմ, փորձենք սենց․ хлеб-ի х-ն, թե՞ hello-ի h-ն։ Էէէ ,- ասում են ,- եսիմ, դժվար հարց ես տալիս։

Ես հասկանում եմ՝ տ-ն ու թ-ն չտարբերել։ Բայց ուր հ-ն, ուր խ-ն։

ivy
22.12.2022, 16:27
2022-ին ուշադրությունս առավելապես գրաված մտքերն ու թեմաները․

- Խնդիրն ունեցողն ու դրա հետևանքով առավելապես տանջվողը հաճախ նույն մարդը չի։

- Երկարակյաց խնդրին վերաբերող ամենակարևոր թեմաներից մեկն էն է, թե ինչ դրական ֆունկցիա է դա մինչ այժմ ունեցել (պրոբլեմներից էլ կարելի է շահ ունենալ), որ էդքան ժամանակ պահպանվել է․ արդյո՞ք իսկապես ուզում են ազատվել դրանից։

- Էն, ինչ մեր մանկության վերաբերյալ քրոջս ընկալման մեջ ինձ հա թվում էր «չափազանցրած», իրականում չափի մեջ է․ էդ ես էի տարիներ շարունակ մեր մանկության խնդիրներն ինքս ինձ համար «փոքրացրել», որ կարողանամ միջով անցնել, ու լրիվ կորցրել էի դրանց իրական չափի զգացողությունը։

- Էն ամենը, ինչ ինձ դուր չի գալիս, բարձրաձայնում եմ ու հաճախ ոչ ամենաբարեհամբույր ձևով (աշխատանքում լինի, թե ուրիշ տեղ), ու հետո մտածում եմ, թե արդյոք ես չափազանց քննադատական եմ և կտրուկ (գերմանացիներից ավելի գերմանացի՞), ու ինչու է գնալով սրվում մոտս էդ գիծը։

- Մեր թիմի ղեկավարը վերջերս ասեց, որ թիմային հանդիպումների ժամանակ իմ դեմքի արտահայտությունը երբեմն անհանգստացնում է իրեն (հա, հեշտ չի, երբ թե ղեկավարդ, թե կոլեգաներդ հոգեբաններ են), ու որ իրեն թվում է, թե ձանձրացած եմ։ Ասեցի, որ էդպես էլ կա։ Ու երբ ինչ-որ բան ինձ հետաքրքիր չի, ուղեղս ինքնիրեն անջատվում է, դադարում եմ լսել ու կենտրոնանում եմ սեփական մտքերի վրա։ Ու որ իմ ներքին դիալոգն ինձ սովորաբար ավելի է հետաքրքրում։ Հարցրեց, թե երբևէ անցել եմ IQ-թեսթ, իր կարծիքով "hochbegabt" եմ։ Ըհն, հաստատ, ամեն եսակենտրոն խփնվածի որ "hochbegabt" կոչենք, շատ հեռու կգնանք։

- Վերաբերմունքս կլիենտներիս / պացիենտներիս հանդեպ գնալով ավելի է տարբերվում էդ համակարգից դուրս գտնվող մարդկանց հանդեպ վերաբերմունքից․ մնացած բոլորի հանդեպ հանդուրժողականության սահմաններս խիստ նեղ են։

- Սոցիալական կապերս վերջին տարում նկատելիորեն ինտենսիվացել են․ ինձ դուր է գալիս մարդկանց հետ ժամանակ անցկացնել որոշակի սահմաններում՝ առանց շատ մոտ թողնելու։ Սահմանված դիստանցիան համ ինձ է պաշտպանում, համ իրենց՝ ինձնից (եթե նույնիսկ չգիտեն դրա մասին)։

- Մարդիկ ինձ անվերջ հետաքրքիր են, եթե անգամ մեծ սիրով լցված չեմ իրենց հանդեպ․ մարդկանց վերաբերող մանրամասները, անգամ փոքր դետալները միանգամից նկատելի են ու արագ ամրապնդվում են հիշողությանս մեջ։ Հետո սկսվում են պտտվել մտքում, հունցվել ու հունցվել, բայց երբեք էլ վերջնական ձև չեն ընդունում, որովհետև հունցվելը ավարտին չի հասնում։

- Ինձ մտահոգում է մանիպուլյատիվ լինելս․ գիտեմ, որ հաճախ դիտմամբ ինչ-որ կոճակի եմ սեղմում՝ մարդկանց մոտ ուզածս ռեակցիան կամ անգամ բացասական զգացմունքներ առաջացնելու համար (սա կլինետներիս չի վերաբերվում), ու որ դա ինձ ներքին բավականություն է պատճառում։ Ինձ թվում է, որ մեկ-մեկ արժի մարդկանց «պատժել», ու դա անում եմ՝ իրենց զգալու ունակությունս չարաշահելով։
Մանիպուլյատիվ լինելս օգնում է նաև առանց մեծ բարդությունների առաջ գնալ կյանքում․ օրինակ՝ ինձ ահագին հեշտ է նոր աշխատանք գտնելը կամ ցանկացած այլ հարցազրույց անցնելը, արագ «տեսնում եմ» դիմացինիս ու զգում՝ ինչ է ուզում լսել, ու դա տալիս եմ մեծ պորցիաներով։
Դա իմ ունեցած ամենաատելի ու ամենասիրելի գիծն է, որից երևի երբեք էլ չկարողանամ հրաժարվել, ինչքան էլ որ անհանգստացնի, թե «ազնիվ ու բարոյական չի»։

- Ֆլորիանի հետ երբ խոսում ենք կլիշեների ու ստերեոտիպերի մասին, ասում է, որ դրանք անհրաժեշտ են, որովհետև հնարավոր չի 8 միլիարդ մարդուն ամեն մեկին առանձին ընկալել՝ առանց դարակների դասակարգելու, ու որ բոլորս էլ ունենք մեր դարակները, այլապես դա չափազանց մեծ բեռ կլիներ մարդու համար։
Հմմ․․․ իսկապես էդպե՞ս է։

John
23.12.2022, 21:20
Ո՜նց ես ժամանակին չեմ գնահատել էն հաճույքը, որ կարելի է վայելել աշխատանքային օրվանից հետո, հանգստի տեսքով:
2022թ. նշանավորվեց նոր ոլորտ ներխուժելով: Հա, հենց ներխուժելով, որտև իրականում որևէ ռացիոնալ մարդ ինձնից բացի հազիվ թե էդ քայլին գնար. տոտալ անորոշության ու գնաճի ֆոնին գնալ աշխատավարձի նվազման ու համատեղել երկու գործ. հին գործը շարունակել անել ողջ ծավալով, զուգահեռ սովորել - աշխատել լրիվ նոր մի ոլորտում, որը մեղմ ասած մութ անտառ է (նույնիսկ հիմա, 11,5 ամիս անց):

Հա, ասածս ինչ էր. գործից գալիս եմ, մի թեթև հաց ուտել-բան, մի քիչ Կեպայի (հա, մի 5 տարի առաջ որ ասեիք փիսո եմ պահելու՝ «տարվա սուտ» մրցանակին կհավակնեիք) ու Հենրիի հետ մի թեթև լկստվում, մինչև երկուսն էլ քնեն, որ կարողանամ... բլին, ոչ թե գնալ խմելու, ոչ թե ֆուտբոլ նայել, ոչ թե Ֆարգոյախառը Թրու Դետեկտիվ վերանայել, այլ ըըը գործ անել: Գործ անել: Գործ, որ ժամանակին շատ էր թվում, չնայած 8 ժամ ունեի օրական հասցնելու համար: Հիմա ստիպված 4-5 ժամում փորձում եմ տեղավորվել, որ հասցնեմ քնել մինչև հաջորդ գործին գնալու ժամը:

Էնքան խառն է ամեն ինչ, որ չգիտեմ ինչքան կձգեմ: Անկապ օրագրում գրառում անելը երևի լավ ցուցիչ է, թե ինչ տիպի խառն եմ ու չեմ ջոգում ինչը ոնց անեմ, որ համ ժամանակային առումով հասցնեմ, համ ֆինանսապես, համ էլ հասցնեմ ապրել մի քիչ էլ ձեռի հետ:

Հախվերդյան Ռուբոն ընտանեկան երջանկության մասին մի երգ ունի. ավելի քան ակտուալ )

Վիշապ
26.12.2022, 23:13
Ուզում եմ Ակումբից ներողություն խնդրել... բազմաթիվ տառասխալներիս համար։ Վայթե ծերանում եմ, աչքերս լավ չեն տեսնում, ակնոցներս էլ (երկու հատ ունեմ), եսիմ որ ջհանդամն եմ հաճախ շպրտած լինում։ Հուսով եմ, լավ եք։ Պաչեր։

enna
28.12.2022, 00:57
Բարև ակումբ, Ջոնի գրածը ոգեշնչեց էսքան դադարից հետո գրել. երևի ներկա կյանքի զգացողությունների մեջ նմանություն կար։
Ես էլ նոր էտապ եմ սկսում, որ բացի վերջին տարուց ինքս ինձ համար երբեք չէի նախատեսել։ Ընդհանրապես հետ նայելիս զգում եմ, թե ինչքան անկանխատեսելի ու միաժամանակ կանխատեսելի ընթացք ա ստացել կյանքը։ Սովորության համաձայն հեռախոսիս նկարների ժամանակացույցով փորձում էի վերհիշել ներկա տարին ու ռետրոսպեկտիվ գրում էի տարվա մասին։ Արդեն հասել էի մայիսի անցուդարձին, երբ ամբողջ գրածս ջնջվեց։ Մի պահ շոկի մեջ էի, որովհետև ցավոտ էր էդքան պատմությունը կորցնել, երբ անհամբեր սպասում էի կարդալ կիսվելուն։ Հետո փորձեցի հուսադրվել, որ ավելի ուրիշ տեսանկյունից նորից կգրեմ, ավելի քիչ կենցաղային։
Մի քանի շաբաթ էդ միտքը գլխիս մեջ ունենալուց հետո, հիշեցի, որ նկարներ ունեմ հին հեռախոսիս մեջ, փորփրեցի ու ոչ մի կարևոր մոռացված բան չգտա, հիշեցի մյուս խառը տեղերի արխիվների մասին, որ երկար տարիներ չէի էլ բացել։ Մոտավորապես 2014-ից սկսած ունեի, թերթում էի ու ինքս ինձ համար համ օտար էի, համ հարազատ։
Զգացի, թե ինչքան կարևոր ա չկառչել, բաց թողնել ու գնալ էնտեղ, որտեղ ուզում ես, փոխել ու դառնալ նենց, ոնց ինքդ ես քեզ պատկերացնում, ոչ թե նենց ոնց ստացվել ես։
Երկար ժամանակ նենց զգացողություն էր կողքիս, որ լիքը մարդկանց ու դեպքեր ուղեղս որոշել ա մոռանա, հիմա էդ ամենը վեր եմ հիշում ու հասկանում, որ էն ժամանակ անհնար էր էդ ամենը վերլուծել ու հասկանալ։ Առանց «մոռանալու» չէի կարողանա նորից սկսել։ Հիմա՝ երբ էդ ամենը համ գլխիս մեջ, համ իրականում հեռու անցյալ ա, կարամ վերհիշեմ առանց ցավեցնելու, առանց կցելու ու էդ ամենով ինքս ինձ սահմանելու։ Միաժամանակ չեմ մտածում, թե դրվագները ինձ հետ կապ չունեն, ընդհակառակ՝ ճանապարհի մի մաս էին ու ամեն դրվագ կպնում էր իրար, դառնում ինքս իմ ու աշխարհաճանաչողության մաս։
Առաջին մարդուց, ով խորությամբ հավատաց ու օգնեց կծիկը բացելու համար բավականաչափ ուժեղ զգամ, սպիտակ թռչունիս տված գիտակցումներից, մարդկանցից, ովքեր սեղմում էին վերքերը, մինչև մոտիկ անցյալ, երբ ուրիշի մեջ ինքս ինձ կորցրի ու վերագտա նենց ամբողջական, ինչքան մինչև հիմա չէի զգացել։
Անհամբեր սպասում եմ Արիայի ծնվելուն։ Մի քանի ամիս առաջ ապագայի էդ հատվածի մասին մտածելիս տագնապում էի, հիմա մտածում եմ, որ ամեն ինչ հենց նենց ա, ոնց ուզում եմ։
Գիտեմ, որ տարիներ անց հետ նայելիս էս էտապն էլ ներկայի համեմատ ոչ ամբողջական կթվա, ու երևի թե էս զարթնելու ճամփորդությունը մենակ մեռնելուց ա ավարտվում ։))

StrangeLittleGirl
02.01.2023, 21:53
Մեկ-մեկ զարմանում եմ, թե ոնց են Հայաստանից դուրս տարիներով աշխարհի ամենաբազմազան վայրերում ապրած մարդիկ էդպես էլ սարսափելի նեղմիտ մնում։ Լավ, էդքան տարբեր մարդկանց տեսնելուց, հետները շփվելուց հետո մտահորիզոնները չի՞ լայնանում, թե՞ չեն էլ շփվում, այլ իրենց չորս պատերի մեջ փակված սոցիալական ցանցերում գրառումներ են անում տարիներ շարունակ։

One_Way_Ticket
13.01.2023, 04:26
Տարատեսակ ուղիղ ու անուղղակի աղբյուրներից տեղեկություն ունեմ, որ աղջիկներին իմ ակցենտը դուր է գալիս։ Խոսքը ռուսերենի մասին է։ Դե լատվիական ակցենտին ստեղ բոլորը սովոր են, իսկ հայկականը էկզոտիկա է։ Ըստ այդմ, էս դրվագն իմ համար շատ հասկանալի ու խնդալու է։ Ամբողջ ֆիլմը վաղուց նայել եմ, վերջերս միտքս ընկավ, գուգլեցի։


https://www.youtube.com/watch?v=e9_7GcQeiqw

Իսկ այ քոմմենտները սկզբում զարմացրին։ Բա թե՝ ռեալիստիկ չէ, բլա բլա բլա։ Իհարկե ռեալիստիկ չէ, հումոր է։ Այն, որ մարդիկ հումորը գնահատելու փոխարեն նախանձի գիրկն են ընկնում, շատ լավ խոսում է այն մասին, թե արևմտյան աշխարհում տղաների մեծամասնությունը ինչ կարգի է նեղված։ Ես էլ եմ արևմտյան աշխարհում ապրել, ու հետ նայելով իրենց շատ լավ հասկանում եմ։

One_Way_Ticket
13.01.2023, 05:55
Մի գրառում էլ անեմ, քանի լեզուների պահով հավեսի եմ ընկել։

Վերջերս ինձ հետաքրքրեց, ինչպիսին է հայերենը օտարալեզու սովորողների համար։ Գուգլեցի ու բավական հետաքրքիր պատասխաններ գտա (իհարկե, հայերի կողմից)։ Ամենալավը սա էր։
https://www.quora.com/How-difficult-is-Armenian-for-an-English-speaker
Հատկապես այբուբենի պահը այն էր, ինչ ես ինքս ինձ չէի ուզում խոստովանել ու նույնիսկ մտածել դրա մասին։ Ոնց կլինի, մեր հպարտությունն է, Մեսրոպ Մաշտոց, և այլն։ Բայց եկեք ընդունենք՝ շատ թերի այբուբեն է, լիքը իրար նման տառերով։

Ուլուանա
14.01.2023, 03:02
Մոտ 1 տարի առաջ վեգան բաղադրատոմսերի մի գիրք էի առել (մեջը` 500 բաղադրատոմս): Հետաքրքիր հարաբերությունների մեջ եմ էդ գրքի հետ: Ամեն անգամ, երբ չեմ իմանում` ինչ պատրաստել էդ օրվա համար, հավեսով բացում եմ գիրքը, երկար կարդում, ուսումնասիրում բաղադրատոմսերը, վերջում, որպես կանոն, էդպես էլ ոչ մի հարմար բան չգտնելով, «բայց ինչ անկապ գիրք ա» մտածելով` փակում ու լրիվ ուրիշ` գրքի բաղադրատոմսերի հետ կապ չունեցող մի հետաքրքիր բան մոգոնում ու սարքում: Մի խոսքով` շատ լավ գիրք է :)):

մարդ եղած վախտ
15.01.2023, 21:28
Մասսաների վրա ազդող սենց խնդիր կա, ըստ որի մարդկանց հաջողության պատմությունները ահագին կողմնակալ են ներկայացվում։ Մարդիկ առհասարակ ունեն այսպես կոչված ինքնասպասարկող կողմնակալություն (self-serving bias), ըստ որի մարդը իրա հաջողությունները վերագրում ա ինքն իրեն (բնավորությանը, խելքին, աշխատասիրությանը, և այլն), իսկ ձախողումները վերագրում ա արտաքին աշխարհին։ Իհարկե, իրականությունը էդ երկուսի արանքում ա, բայց մեր իրականությունում ձախողված մարդկանց քարկոծելու անթիվ անհամար դեպքեր կան, դրա համար կկենտրոնանամ դրա հակառակ կողմի վրա։ Մասնավորապես, ինձ շատ քիչ ա հասնում, որ հաջողված մարդը իրա հաջողության պատմության մեջ բավարար ներառի էն բոլոր արտոնությունները (privilege), որ տարիներ շարունակ ունեցել ա, ու որոնք իրան թույլ են տվել հասնել հաջողության։ Հիմա քիչ թե շատ տարածվել ա nepo baby֊ի թեման, բայց մեկա, ինձ թվում ա հաջողության պատմություններում գերակշռում ա էն տեսակետը, որ մեկը հանճար ա, մեկը հանճար չի, ու պակաս քննարկված ա էն թեման, որ մեկը ասենք գիտնականների կամ երաժիշտների, կամ բեզբոժնի հարուստների ընտանիքից ա, իրա վրա մանկուց ահռելի աշխատանք ա տարվել, ներդրում ա արվել, իսկ մյուսը ուղղակի զրկված ա եղել տարրական ռեսուրսներից։ Կարծեմ միջավայրի ու ռեսուրսների մասին բավարար խոսելը մարդկանց կօգներ ավելի լավ պատկերացնել, թե ոնց ա լինում հաջողության հասնելը ու նաև ընկածին խփելու իմպուլսը գուցե զսպվեր մի քիչ։ Մեկ էլ երևի գրագետ֊հայրենասերները Հայաստանը էլ չէին համեմատի Իսրայելի հետ։

Հիմա հետաքրքրված չեմ լսել էն “հաջողակ” մարդկանց, ովքեր իրանց արածի/չարածի մասին խոսում են առանց իրանց հետևում կանգնած միջավայրի, ռեսուրսի, ու իրանց վրա տարված աշխատանքի հսկայական մասսային հղվելու։

ivy
25.01.2023, 18:54
Մի պապա էր զանգել, որ իր դեռահաս աղջկա համար թերապևտիկ օգնություն էր փնտրում։ Խոսելու ժամանակ ասեց, որ իր համար ամենակարևորն էն է, որ հոգեբանը իգական սեռի լինի ու հետն էլ՝ մայր։ Եվ հենց էդպես էլ ուղիղ հարցրեց, թե արդյոք ունեմ երեխաներ։ Դե սեռս ձայնիցս երևի արդեն հասկացել էր․ միայն անուն-ազգանունով գերմանացիներն իմ սեռի մասին ոչ մի պատկերացում չեն կազմում, մինչև ինձ չտեսնեն-չլսեն։ Հիմա էլ ուզում էր երեխաներ ունենալու հարցը պարզել։

Մի տեսակ շփոթվեցի հարցից։
Երևի առաջին ռեակցիաս էն կլիներ, որ ասեի՝ դա իմ աշխատանքի ու մասնագիտական գիտելիքների հետ կապ չունի և իմ երեխա ունենալ-չունենալն իրեն չի վերաբերվում։
Ընդհանրապես ժամանակ առ ժամանակ ականջովս ընկնում է երիտասարդ մասնագետների գանգատները, որ իրենց կլիենտների/պացիենտների կողմից հաճախ հնչում են էսպիսի արտահայտություններ․ «Դուք դա չեք կարող հասկանալ, երեխաներ չունեք / չափազանց ջահել եք / ... »։
Սա համարում եմ անարդարացի խտրականություն ու չհիմնավորված բացասական դիրքորոշում, որը ոչ մի կապ չունի մասնագիտական պատրաստվածության հետ։

Ու հիմա էս հարցից մոտս խառնաշփոթ առաջացավ, թե ինչ պատասխանեմ։ Այնուամենայնիվ որոշեցի բավարարել պապայի հետաքրքրությունը և իմ պատասխանով ներառվել իր կրիտերիաների մեջ։
Բայց հետո դեռ երկար մտածում էի սրա մասին։ Մտածեցի, մտածեցի ու եկա էն մտքին, որ հոգեբանի/թերապևտի անձը կապ ունի ի վերջո (մենակ մասնագիտականը չի), այցելուի համար հնարավոր չի դրանից լրիվ «պոկվել», երբ իր համար շատ կարևոր հարցերի մասին պիտի խոսի կամ իր երեխային վստահի։

Իմ աշխատանքի մի մասը նաև դիագնոստիկան է՝ IQ-ից սկսած, զարգացման տարբեր խախտումներով վերջացրած։ Դիագնոստիկայի ժամանակ ոչ ոք առանձնապես չի հետաքրքրվում քո անձով․ կարևորը արագ ու ստանդարտներին համապատասխանող թեսթավորումն անցնեն ու իրենց անհրաժեշտ թուղթը ստանան։
Իսկ այ երբ կոնսուլտացիոն/թերապևտիկ ակնկալումներով են գալիս, շատ ուշադիր զննում են քեզ։ Ու դու դե սկզբում ներկայացնում ես քո որակավորումները և այլն, բայց իրենք միայն քեզ են նայում։ Իրենց քո անձն է հետաքրքիր։ Ինձ թվում է, առաջին մի քանի րոպեում արդեն պարզ է՝ կուզի էս մարդը հետդ աշխատել, թե չէ։

Երբեմն լինում է, որ առաջին հանդիպման ընթացքում լրիվ ակնհայտ է դառնում՝ հիմա դուրս են գալու, քարտդ թափեն ու էլ երբեք էդ կողմերը ոտք չդնեն։
Դա կարող է մենակ արտաքինդ լինել, կամ ձայնդ, խոսելու ձևդ, շարժումներդ․ եթե ներդաշնակություն չզգացին իրենց անձի հետ, էլ չեն գալու։ Ինչքան էլ լավ մասնագետ լինես։
Ու սա երևի թե էդպես էլ պիտի լինի․ չափազանց խորը թեմաներ են, որ մարդ ամեն մեկի առաջ հանգիստ հանի, սեղանին փռի։

Ինձ ամենաշատը անհանգստացնում էր, որ իմ՝ ուրիշ մշակույթից լինելը կարող է լուրջ թեմա լինել կլինետների համար, երբ խոսքը ընտաներկան թեմաների մասին է։ Որ իրենց մտավախությունը կլիներ, թե արդյո՞ք ուրիշ մշակույթի մարդը կարող է իրենց հասկանալ և օգնել։
Բայց սա կարծես խնդիր չի։ Թե գերմանացիների, թե ոչ գերմանացիների մեջ կան մարդիկ, ում համար շատ համախատասխան հոգեբան եմ, և էնպիսի մարդիկ, որոնց ընդհանրապես չեմ համապաստախանում՝ անկախ ազգությունից։
Ինձ թվում է, ես իմ ծագմանը շատ ավելի մեծ նշանակություն եմ տալիս, քան մարդիկ։ Շատերին միայն կարևոր է, որ մեր "vibe"-ը իրար հետ համընկնի, եթե կարելի է էդպես ասել։ Կամ էլ ասենք որ ես մամա լինեմ․ էդքան սովորելս՝ հեչ, Սոնյան՝ մեջ :))

Մտածում եմ, թե ընդհանրապես ինչքան բան եմ իմ աշխատանքում ուսման/սովորածի հիման վրա անում ու ինչքան բան՝ անձնական փորձի հիման։ Մոտս զույգեր են գալիս, որ անցնում են բաժանման միջով, չգիտեմ՝ կկարողանայի՞ իրենց իսկապես էնպես աջակցել, ինչպես հիմա, եթե ինքս չունենայի էդ փորձը։
Կամ էն բոլոր հարցերը ծնող-երեխա հարաբերություններում կլինեի՞ն արդյոք էսքան տեսանելի, եթե անձնական փորձս չլիներ։
Լիքը երեխաներ են գալիս մոտս՝ դեռահասության տարիքի, ու ես երևի էլի կկարողանայի հետները աշխատել, եթե մամա չլինեի, բայց երբեմն երբ խոսում են, էնքա՜ն ծանոթ թեմաներ են տնից։

Էսքան մտածելուց հետո էն պապայի հարցը մի ձև կարողանում եմ հասկանալ։ Ու գիտեմ՝ քանի հարյուր նոր թերապևտիկ ուսումներ էլ անցնեմ, միևնույն է այցելուներս առաջինը «ինձ» են նայելու։

John
28.01.2023, 22:46
Մի հատ հաշվետվություն ունեի սարքելու, 7-8 ամիս ա ձգձգում էի: Վերջին անգամ էդ թեմային դեկտեմբերի կեսերին էր անդրադարձանք՝ խոստացա, որ հունվարի վերջ մինչև պատրաստ կլինի: Մինչև էդ ժամկետ չէի նշել, երևի նաև էդ էր պատճառը որ անընդհատ «խիստ հարգելի» պատրվագներ էի գտնում չանելու էդ գործը: Վերջը, նոր պրծա, ուղարկեցի: Վերջնաժամկետից 3 օր առաջ: Հպարտ եմ ինձնով: Մի թեթև էլ որ գնահատվեր արածս՝ երևի շատ ավելին կանեի: Թե չէ 5,5 տարում միակ հավելավճարը բուն գործիս հետ ընդհանրապես կապ չունեցող թեմայով եմ ստացել

Վիշապ
29.01.2023, 00:19
Երբեմն, մելանխոլիկ զեղումներիս մեջ ինչ–որ բանականության առկայծում է տեղի ունենում ու ինքզինքիս ապուշ հարցեր եմ տալիս այս կյանքի իմաստների մասին ու հայտնաբերում, որ պատասխաններ չունեմ ու որ երբեք էլ չեմ ունեցել, դե գոնե ինչ–որ բան ըստ տարածված կենցաղային ու փառասիրական կարծրատիպերի` տուն տեղ, ընտանիք–երեխաներ, աշխտանք–կարիերա, արվեստ–մշակույթ, ֆլան–ֆստան։
Ինձ մոտ աչքսի ամեն ինչ կամ սպոնտան է ստացվել, կամ չստացվել, կամ էլ ըստ կարճաժամկետ, ոտի–վրա պլանների։

Կրակին յուղ է ավելացնում նաև այն, որ մեր կազմակերպության համագործակցությամբ մի ինչ–որ առողջապահական կայքից տարին մի երկու անգամ տեստ–հարցումներ է գալիս պարզելու աշխտատողների ֆիզիկական ու հոգեկան վիճակը, տեստային հարցերից մեկը` «ես ունեմ հստակ նպատակներ իմ կյանքում»–ն է, որը բնականաբար ենթադրում է, որ առողջարար է դրական ամուր պատասխանը։ Ես սովորաբար դրական տրամադրության մեջ դրական եմ պատասխանում, սակայն անվսահաբար, բայց արագ անցնում եմ հաջորդ հարցերին, որ քարկապ չընկնեմ։

***

Կյանքը ժամանակ է, իսկ ժամանակը ըստ էյնշտեյնի հարաբերական է` կախված անկապ լռված դիտորդի ու իր կյանքով սրընթաց ապրողի կյանքերի արագությունների հարաբերությունից։
Այսինքն մեկի համար ժամանակը կարող է ացնել հիանալի, մյուսի համար` ձգված, սև խոռոչի իրադարձությունների հորիզոնում ժամանակատարածության ճողվաքի պես։

***

Հեչ զգացե՞լ եք, որ երբեմն տիեզերքը ձեզ ազդանշաններ է տալիս ընտրություն կատարելու համար։
Ասենք մի քանի օր առաջ ես մայրուղու վրա նկատեցի, որ անջատված սեղմել եմ գազին շատ ավելի, քան խելամտություն ու կարգն էր թելադրում,
ու այդ պահին ռադիոյով հնչող մեղեդին ստիպեց, որ նայեմ երգի անվանն ու բառերին, որն ասում էր` «դանդաղեցրու, դանդաղեցրու...»։
Հասկանալի է, որ ձեր տեսանկյունից սա զուտ պատահականություն է, բայց իմ տեսանկյունից ոչ, որովհետև Այնշտայն-Պոդոլսկի-Ռոզենի պարադոքսի սկզբունքով ձեր ու իմ իրականությունները տարբեր են։


https://youtu.be/9BKWfhbIhDs

One_Way_Ticket
29.01.2023, 02:39
Սա Ռիգայի հասարակական տրանսպորտի mobile app-ն է։

https://traveller.id.au/misc_photos/Screenshot_20230129-002741.png
Ու ոչինչ, որ քաղաքի բնակչության կեսից ավելիի մայրենի լեզուն ռուսերենն է։ Սենց տապոռ կառավարությամբ Պուտինին նույնիսկ դենացիֆիկացիա պետք չէ հորինել հարձակվելու համար։

Յոհաննես
02.02.2023, 22:40
Զահլա էլ չեմ անում երկար գրառում անեմ,երևի դուզն էլ էդա։ Մեկա ստեղ ամեն մեկս գալիս ենք մեր ապուշ կարծիքը առաջ տանելու համար ու ոչ մեկիս տնգլին չի դիմացինի ապուշ կարծիքը։

Յոհաննես
05.02.2023, 21:00
Ինձ թվում է, որ դրախտը ու դժոխքը նույն ժամանակին ու նույն տեղում են։

Յոհաննես
05.02.2023, 21:20
Ախպեր, սենց որ վերհիշում եմ անցած գնացած օրերը մի հատ կարևոր պահ կա, որ մտքիցս չի հելնում։ Ոշմ որ նոր էի եկել ակումբ, լիքը աղջիկներ կային, մեկը մեկից սիրուն, ես էլ խելոք երեխա, տենց ընկերական վերաբերմունքով բանով էլի ախպեր ։Դ հենց գնացի բանակ խելք հավաքած հետ եկա, սաղ ցվրվան մեր բախտից։
Խոսքի փոխանակ էդ վախտ շատ լինեին, որ մտնեիք կուռաժիտ լինեինք, տենց վեհ գաղափարներից գրեինք, յանմ մենք էլ ենք ջոգում էլի ինչա կատարվում աշխարհքում, հետո դե հետները տենց հելնեինք կաֆե-մաֆե, այգի-մայգի, պաչ-պռոշտ, էս յան էն յան։
Բախտ էլի, չոտկի, չապրած տարիներ այսպես ասած։

Բարեկամ
08.02.2023, 04:15
Կյանքում ամենից շատ ձանձրույթ է պատճառում կանխատեսելիությունը։ Մինչդեռ պարադոքսալ ձևով մեր բոլոր ծրագրերն ու գործողություններն ուղղված են հենց կանխատեսելիություն ապահովելու ուղղությամբ։ Երևի որովհետև վախը անիմանալիից՝ հաղթում է ձանձրույթին։ Նորից էդ վախը։
Իրական ազատությունը վախի բացակայությունն է։ Նշանակում է՝ կյանքը լիարժեք ապրելու համար նախ պետք է դառնալ ազատ։

StrangeLittleGirl
11.02.2023, 00:34
Դանիական ակադեմիան ահագին բազմազան էր։ Թեև հիմնականում դանիացիներ, փոքրամասնություն սպիտակ արտասահմանցիներ, ես էլ մեջների բացառությունը, ամեն դեպքում ինչ տիպի մարդու ասես կհանդիպեիր. ամենաբազմազան սեռական կողմնորոշմամբ ու գենդերային ինքնությամբ, child-free կանանց, հիսունն անց տարիքում երեխա որդեգրածների, ամուսնալուծվածների, դեպրեսիա, տագնապ ու այլ հոգեկան խնդիրներ ունեցողների, զուգահեռ արվեստով զբաղվողների (գրողներ, երաժիշտներ և այլն)։ Ու էս բազմազանության մեջ ես ինձ «տանն» էի զգում։ Չնայած համալսարանների ինստիտուցիոնալ ռասիզմին, իմ աշխատանքային առօրյան հետաքրքիր էր անցնում, ես ինձ իմ կոլեգաներից տարբեր չէի զգում (բացառությամբ թերևս էն ժամանակների, երբ տղամարդկանցով լի թիմերում էի, ու միակ տարբերությունը գենդերային էր). նույն հետաքրքրություններն ունեինք, նույն խառնվածքը։ Լիքը հետաքրքիր թեմաների շուրջ էինք զրուցում, բանավիճում, մեկ-մեկ իրարից նեղանում, բարիշում։ Ու թվում էր՝ Դանիան էդ էր որ կար, դանիացիներն էդ էին որ կան։

Բայց իրական Դանիան իր «նորմալ» մարդկանցով տեսա, երբ ակադեմիան թողեցի ու մեծ ընկերությունում գործի անցա։ Այստեղ հանկարծ ինձ շատ ավելի օտար զգացի, որովհետև ամեն ինչով էի մեր թիմից տարբերվում. էստեղ գրեթե բոլորը ծնվել-մեծացել են որևէ փոքր քաղաքում կամ գյուղում. Կոպենհագենից կամ Օրհուսից մարդ չկա։ Ավարտել են Դանիայի տեխնիկական համալսարանը, իսկ հատուկենտ «բազմազանները»՝ Կոպենհագենի կամ այլ դանիական համալսարան։ Ուսումնառության տարիներին քաղաքում են ապրել։ Իսկ ավարտելուց որոշ ժամանակ անց տեղափոխվել արվարձաններ։ Ամուսնացել են իրենց առաջին կամ երկրորդ ընկեր-ընկերուհու հետ։ Ունեցել երեխաներ։ Աշխատանքի գալիս են մեքենայով։ Ձմռանը գնում են Նորվեգիայում դահուկ քշելու, ամռանը հանգստանում են Իսպանիայի ծովափերում։ Դանիայից դուրս աշխարհին ծանոթ են միայն տարբեր տուրիստական ճամփորդություններով, իսկ առավել համարձակները նաև եվրոպական որևէ համալսարանում մի կիսամյակ Էրազմուս են արել։ Էս առումով իմ շվեդ կոլեգան ամենաբազմազանն է, որ էս բոլորը ոչ թե Դանիայում, այլ Շվեդիայում է արել, դեռ հետն էլ ամուսնացել է ուկրաինացու հետ։ Ու ամեն օր աշխատանքի գալիս է ոչ թե Կոպենհագենի որևէ արվարձանից, այլ Շվեդիայի Մալմո քաղաքից։ Մի այլ «բազմազան» կոլեգա, որի ծնողներից մեկը դանիացի չէր, խիստ զարմացավ, երբ իմացավ, որ միայն Կոպենհագենում յոթ տարբեր բնակարաններում եմ ապրել. ինքն ամբողջ կյանքում մեկ ծնողների հետ է ապրել, մեկ ներկայիս բնակարանում, որտեղ տեղափոխվել է սովորելու համար։

էստեղ չկան ամուսնալուծություններ, դեպրեսիաներ ու տագնապներ, զանազան սիրային արկածներ, զուգահեռ կարիերաներ։ Կա միայն դանիական խաղաղ, նորմալ կյանք ընտանիքների հետ ու լավ վարձատրվող աշխատանք։ Էդ առումով ես լրիվ այլմոլորակային էի իրենց համար. հերիք չի դանիացի չեմ, դեռ մի բան էլ մայրաքաղաքներում ծնված-մեծացած-ապրող մեկն եմ, ոչ միայն մեքենա չունեմ, այլև վարորդական իրավունք, կրթությունս էլ խառը համալսարաններից է։ Բայց դա խնդիր էր ոչ թե իրենց, այլ ինձ համար. թեև իմ՝ թվացյալ բազմազանությանը սովոր մեկիս, հայտնաբերեցի, որ սովոր չեմ «նորմալ» մարդկանց հետ շփվելուն։ Իսկ այս «նորմալ» մարդկանց բնավորությունները, թեև իրենց կենսագրություններին խիստ միակերպությանը, շատ ավելի բազմազան են, քան ակադեմիական իմ գործընկերներինը լինեին դանիացի, թե արտասահմանցի։

Էդպես առաջին ամիսներին մի կոլեգայի հետ լիքը խնդիրներ ունեի։ Իհարկե, դիմեցի շեֆիս, ինքը վայրկենական լուծում տվեց։ Բայց ինձ համար սարսափելի էր ամեն օր սերտ աշխատելը մեկի հետ, որ էդ աստիճանի տրամագծորեն տարբեր էր ինձնից. ինքը control freak, ես՝ վստահող, որ դիմացինը կանի էն, ինչ իրենից է կախված, ինքը՝ փող աշխատելու համար կրթություն ստացած, ես՝ էս գործի մեջ, որովհետև ուղղակի սիրում եմ ստատիստիկա ու տվյալագիտություն, ինքը՝ մեր թիմի ու ընկերության մեր հատվածի գնալով աճող մայրիշխանությունից դժգոհ, իսկ ես՝ վերջապես ճիշտ տեղում եմ, ինքը «սուպերմարկետային», իսկ ես՝ «լուրջ» գրականության ընթերցող։

Մի անգամ էս նույն կոլեգաս զարմանքով պատմեց, որ Կոպենհագենի օդանավակայանում տեսել է մեկին սաղմոն գնելիս։ Իր համար անհասկանալի էր, թե ինչու պիտի մարդ օդանավակայանից սաղմոն գնի. ու՞ր է տանելու, ինչի՞ համար, ուրիշ տեղ չկա՞ սաղմոն, սաղմոնն էդքան կարևո՞ր է, որ հենց օդանավակայանից գնես։ Հիշեցի մորս, երբ ամեն անգամ հարցնում եմ՝ ինչ բերեմ հետս, աչքերը պսպղացնելով ասում է. «կարմիր ձուկ»։ Կոլեգայիս ասացի, որ այդ մարդը կարող էի հանգիստ ես լինեի, որ Հայաստան գնալիս միշտ հետս սաղմոն եմ տանում։ Տանում եմ, որովհետև Հայաստանում չկա։ Օդանավակայանից, որ հնարավորինս կարճ ճամփա գնա։ Բացի դրանից, հենց էդ խանութը սառեցնող տոպրակներ ունի, որ միանգամից ձեռք եմ բերում սաղմոնի հետ։ Վստահ եմ՝ այդ օրը կոլեգայիս նեղ աշխարհը մի քիչ ավելի լայնացավ։


Բայց էս բոլոր տարբերություններով հանդերձ երկուսս էլ ապրում ենք Կոպենհագենի նույն թաղամասում ու հեծանիվով ենք աշխատանքի գնում-գալիս։ Իսկ ժամանակի ընթացքում (էստեղ նաև վստահ եմ, որ շեֆիս աննկատ միջամտությունը մեծ դեր ունի) էս կոլեգայիս հետ սկսեցի լեզու գտնել, նույնիսկ սիրել նրան։ Հետո մի անգամ պատահաբար հանդիպեցի նրան իմ սիրելի սրճարանում, որ պարզվեց իր սիրելի սրճարանն էլ է։ Հետո պարզվեց, որ իր «սուպերմարկետային» ու իմ «լուրջ» գրականությունը լիքը հատման կետեր ունեն։ Իր control freak-ությամբ ու իմ վստահելիությամբ սկսեցինք իրար փոխլրացնել ու ահագին լավ թիմային աշխատանք անել։ Ինքը սկսեց ինձնից սովորել ավելի քաղաքավարի լինել, ես իրենից՝ ավելի կտրուկ։ Իմ նեղ աշխարհն էլ մի քիչ ավելի լայնացավ։

Ընդհանրապես, էս մի տարում էս ընկերությունում աշխատելով սովորել եմ ավելի շատ, քան երբևէ դիմացինին չդատել, չքննադատել, չծաղրել, որ «նորմալ» մարդկանցից էլ լիքը սովորելու բան կա։ Ինչ խոսք, այդ միջավայրում լինելով ինքդ էլ ես սկսում կամաց-կամաց «նորմալանալ», ու ես ինձ հայտնաբերում եմ իմ հեկտիկ սոցիալական կյանքը գնալով կրճատելիս ու գնալով ավելի շատ «նորմալ» դանիացու ապրելակերպի անցնելիս։ Ու դա կարծես ավելի լավ է, ավելի շատ էներգիա է տալիս։ Ակադեմիայի կոլեգաներիս կարոտում եմ մեկ-մեկ, բայց ամեն անգամ հանդիպելիս էլ ուզում եմ ասել, թե որքան լավ է ակադեմիայից դուրս։

One_Way_Ticket
14.02.2023, 06:24
Ռիգայում ծորակից եկող ջուրը զզվելի ջուր է, համենայն դեպս քաղաքի կենտրոնում։ Ես մի տեսակ սովորել եմ, ամենաէժանագին ֆիլտրով ֆիլտրում եմ ու խմում։ Ամեն դեպքում, գիտենալով որ ոչ բոլորն են դա խմում, նոր տարուն լիքը մարդ էի հավաքել տանս, զգուշացրեցի որ եթե այդպիսի ջուր չեք խմում, հետներդ բերեք։ Ինչպես մնացած ամեն ինչը, ջուրը այնքան շատ էին հաշվարկել, որ մի տասը լիտր մնաց արդյունքում։ Դե հո չեմ թափելու, կխմեմ։ Սկզբում ահավոր անհամ թվաց։ Հետո մանրից սովորեցի։ Իսկ երբ վերջացավ, ու վերադարձա իմ՝ ծորակից ֆիլտրված ջրին, այն ինձ սարսափելի թվաց։ Հիմա դիլեմմայի մեջ եմ, թե որն է ճիշտը։ Գինն ու լոգիստիկան խնդիր չէ, եթե մաքուրն է ճիշտը, կկազմակերպեմ։ Այդուհանդերձ, խիստ կասկածներ ունեմ։ Գուցե այդ զզվելի ջրի մեջ ինչ-որ կարևոր բաներ կան, թեկուզ վնասակար, բայց իմունիտետը զգոն պահող։

Վիշապ
15.02.2023, 10:08
Եթե մեռնեի, ու հոգի կոչված սուբստանցիան իրականություն լիներ և մի երկնային ժուռնալիստ հարցներ, թե ի՞նչ էական, կամ հոգու մեջ դրոշմված ատրիբուտ կար հողեղեն կյանքում, ապա սույն հարիֆս կպատսխաներ` երաժշտությունը։ Երաժշտությունը եթե ոչ մագի դինամիկներից դեպի ականջներ, ապա առնվազն մտքիս մեջ հնչել է գրեթե բոլոր նյութական ու հուզական դրվագներում, և առանց դրա էպիզոդները վայթե կլինեին դատարկ` առանձ ձկների ու բույսերի ակվարիումի պես։

***

Չորս տարի առաջ այս օրերին մահամերձ մորս համար ջազ էի դնում, հուսալով, որ մի փոքր կթեթևանա և կճախրի հոգին ամպերով, չնայած միևնույն ժամանակ իմ սեփականը ծանր զնդանի պես ընկղմվել էր բոլոր հնարավոր իջվացքներից ամենախորում, որտեղ հնչյուններն ինձ համար որսալի չէին։

Ջազը, ասում են` աֆրոամերիկացիների հոգու ճիչն էր իբր, կապանքների մեջ տխրություն փարատելու դարման ու մխիթարանք։


https://youtu.be/_J0ZpJMQjDo

Ծլնգ
20.02.2023, 16:44
Վերջին մի 8-9 ամսվա մեջ առաջին անգամ ազատ ժամանակ ունեմ․․․ անցած ամառվանից գործ էի փոխում՝ մի քանի ամիս ֆորմալ մեկուկես, բայց իրականում երկուսին ահագին մոտ գործ/դրույք էի անում։ Ու նենց չէր, որ տեղերից որևէ մեկում կարայի թերանալ գործում՝ ահագին բան իմ վրա էր, ու չանելս բերելու էր նախագծերի ու իրադարձությունների տապալման։ Լիքը անքուն գիշերներ․ նոր տեղում հիմնական գործից բացի՝ իրավիճակը լիովին հասկանալու ու ճիշտ ռելսերի վրա դնելու չարչարանքներ, հին տեղում էլ հիմնական գործից բացի՝ թե՛ անմիջապես, ու թե՛ հետագայում փոխարինողներիս համար պրոցեսների ճշգրտում ու փաստաթղթերի ստեղծում․․․ էդ ամենի հետ մեկտեղ անձնական կյանքում ավելացված պահանջվածություն։ Մի խոքսով՝ մարմնի դողով եմ հիշում վերջին այդ ժամանակները։ Հիմա էլ որ ազատ ժամանակ ունեմ, մտածում եմ․ հազիվ ազատ ժամանակ ունեմ, չնստեմ մի քիչ գործ անեմ․․․ աչքիս ինչ-որ բան ինչ-որ տեղ նենց չի գնացել։

One_Way_Ticket
25.02.2023, 00:17
Լատվիերենի պրակտիկա ձեռք բերելուն խանգարող հանգամանքներից մեկն այն է, որ լատվիացիները երկու ռեժիմ ունեն։ Կամ հետդ լատվիերեն չեն խոսում, կամ խոսում են այնպես, ոնց որ ուրիշ լատվիացու հետ կխոսեին։ Մի քիչ դանդաղ ու հստակ խոսել գոյություն չունի։ Նույնիսկ այն դեպքում, երբ մարդն արդեն գիտի, որ հազիվ ես էշը ցեխից հանում։

Երևույթը ափսոսանք է առաջացնում, բայց այդուհանդերձ լրիվ հասկանալի է, քանի որ ես այն իմ վրա գիտեմ։ Մի երիտասարդ մատուցողուհի կա, ում հետ այնպես է ստացվել, որ ռուսերեն եմ խոսում (էական չէ, թե ինչպես է ստացվել)։ Լավ չի խոսում, ստանդարտ հարց ու պատասխանները գիտի, բայց մնացածի վրա կախվում է, առաջին անգամից չի հասկանում։ Դժկամության նշույլ չի հայտնում, ինձ տեսնելիս միշտ միանգամից ռուսերեն է բարևում, ես էլ չեմ փորձում ուրիշ լեզվի անցնել։ Կարող է մարդը ռուսերենի պրակտիկա է ուզում ձեռք բերել, ինչու ապամոտիվացնեմ։ Ամեն անգամ տրամադրվում եմ, որ հետը դանդաղ խոսեմ, ու միևնույնն է, չի ստացվում։

Վիշապ
05.03.2023, 10:20
Մարդիկս անբավարարված խոզեր ենք․․․ Չէ լավ, պարզապես մտորում էի, թե ի՞նչն է դրդում մարդկանց անվերջ "զարգացումների" մասին մտածել ու լուծումներ մոգոնել։
Ասենք ինքնակառավարվող մեքենաներն են հիմա թրենդի մեջ, ու էլեկտրոնային արդյունաբերության մեծ մասը բզբզում է այս ավտոմատիզացիայի շուրջ՝ սենսորներ, օպտիմիզացիա, անվտանգություն, չիպերի կյանքի վերահսկողություն, ֆլան-բեֆան․․․

Մեքենան մեզ կբերի տուն ու կգնա լիցքավորվելու, տնական ռոբոտը արդեն արհեստական սթեյքը պատրաստած կլինի արհեստական գինու հետ, կամ էլ որպեսզի շատ ծամելու վրա չչարչարվենք, գերխիտ համալիր սնունդը վայրկենապես կսրսկի մեր կերակրափողի մեջ,
աղիներից կհեռացնի կկղանքի մնացորդները, մեզ կմնա մտնել վիրտուալ աշխարհ, կամ Ալեքսային խնդրել մարստուրբացիա անի, կամ՝ երկուսն իրար հետ։

***

Մի շրջան կար, որ քոռ կոպեկ չունեի, մայրս հիվանդ էր, հերս՝ կորած, ես՝ ուսանող, պետք էր չգիտեմինչից ուտելիք սարքել տանել հիվանդանոց, դեղեր ճարել, այգին մշակել, դասերն անել, դասի գնալ, դե լվացք-հարդուկ էդ հեչ, շատ բան չկար։
Բայց ուրախության պահեր էլ ունեի, ասենք հիշում եմ՝ Ջանգլ ոճի երաժշտություն էր հայտնվել, մեկումեջ ռադիոյից ականջներս թռցնում էին, ու ինքս ինձ խոստանում էի, որ ժամանակ լինի, ման կգամ դիսկերը․․․ կամ կասետները, էդ ժամանակ երկուսն էլ կային։
Էդ ոնց որ՝ պոռնո ամսագրից կտրած նկար, որ կուզենայիր դրա վիդեոն ունենայիր, բայց ոչ մագ ունես, ոչ կասետ։
Հիմիկվա Սպոթիֆայը՝ ոնց որ ստրիպտիզ կլուբի առանձնասենյակում իրար հետևից եկող լյուքս պարուհիներ, բայց էլ ոչ առաջվա ոգևորությունը կա, ոչ էրեկցիան։


https://youtu.be/N5Eu3GZQsyE

ivy
06.03.2023, 13:28
Առաջին բաներից մեկը, որ սովորում ես աշխատանքումդ, էն է, որ քո գործն իրականությունն ու ճշմարտությունը պարզելը չի։

Արդյո՞ք էս կատեգորիաներն ընդհանրապես կարող են օբյեկտիվ լինել։

Քո գործն ամեն մեկին իր իրականության ու իր ճշմարտության մեջ ընդունելն ու ուղեկցելն է։

Երբ նույն ընտանիքի մի քանի անդամի հետ ես միաժամանակ աշխատում, պատահում է հաճախ, որ ամեն մեկն իր տան իրավիճակը լրիվ ուրիշ աշխարհ է ներկայացնում, ու ամեն մեկը կպած է իր իրականությանը։ Հարցն էն չի, թե ով է «ճիշտ», հարցն էն է, թե կարո՞ղ են արդյոք (և ուզո՞ւմ են ընդհանրապես) տեսնել միմյանց աշխարհները։

Ու ինչքան էլ գայթակղիչ թվա բառերում ճշմարտության որոնումը, էս մտքից պիտի միանգամից հրաժարվես։ Հնարավոր է՝ ժամանակի հետ մարդն ինքնուրույն սկսի իրերն այլ կերպ տեսնել, բայց դա իր սեփական ճանապարհն է, որ պիտի անցնի՝ հասնելով նոր իրականությանը։

Մյուս բանը, որ սովորում ես՝ նարատիվն ամեն ինչ է։

Մարդիկ կարիք ունեն պատմելու՝ իրենց ապրածի, տեսածի, հասկացածի, իրենք իրենց և ուրիշների մասին, որովհետև պատմություններն ամրագրում են իրենց իրականությունն ու իրենց ինքնությունը։ Սա համ հող է ստեղծում ոտքերի տակ, համ ոտքեր՝ հողի վրա։

Սա նաև Ակումբում ենք անում (ես որ տարիներով անում եմ, ներառյալ էս պահը)։

Պատմելը կարող է լինել թե գրավոր, թե բանավոր, թե ուրիշների համար, թե միայն ինքդ քո (կամ էլ երևակայական ընկերոջդ հետ)։

Նարատիվը դու ես, քո իրականությունը։ Պատմություններով դու կերտում ես թե քեզ, թե քո աշխարհը։ Դարձնում այն տեսանելի ու ռեալ։ Ու դա անում ես նախ և առաջ ինքդ քեզ համար։

Երբեմն մարդիկ են լինում մոտս, որ մտածում եմ՝ եթե մի ամբողջ ժամ միայն լուռ նստեմ ու լսեմ իրենց պատմածը՝ առանց մի բառ ասելու, սա արդեն իսկ թերապևտիկ ազդեցություն է ունենալու իրենց համար։

․․․ու եթե անգամ չլսեմ։

Թեև մարդիկ սովորաբար ուզում են լսված լինել։

Եվ սա ծնում է հաջորդ միտքը։ Մարդ ուզում է գոնե մի տեղ, գոնե մեկի մոտ ցույց տալ իր բոլոր սիրուն ու տգեղ (ու նաև խոցելի) կողմերը և զգալ, որ իրեն ոչ միայն նայում են, այլև տեսնում ու հասկանում։ Լավագույն դեպքում՝ նաև ընդունում (սիրում) էնպիսին, ինչպիսին որ կա։ Սա հաճախ (զուգ)ընկերներից է ակնկալվում ու երբեմն վերածվում հիասթափության կամ անգամ հուսահատության, երբ չի առաջանում «հասկացված լինելու» զգացողությունը։

Արդյո՞ք ընդհանրապես հնարավոր է որևէ մեկին ամբողջովին հասկանալ ու տալ նրան դրա զգացողությունը, թե սա միայն պատրանք է, չէ որ ամեն մարդ ի վերջո միայնակ է (հավետ միայնակ) աշխարհն ընկալելու իր ձևի մեջ։

One_Way_Ticket
23.04.2023, 01:19
Սրճարան/ռեստորան/բար այցելելու երկրորդ լեվել կա, երբ պատվիրում ես "ինչպես միշտ"։ Մի տեղ կա, ուր ես երրորդ լեվելի եմ հասել։ Դա այն է, երբ իմ կապուչինոն բերում են առանց հարցնելու։

One_Way_Ticket
26.04.2023, 02:11
Էսօր մտածում էի աղջիկների հետ ընկերություն անելու մասին։
Տարածված կարծիք կա, որ իսկական ընկերությունն աղջկա ու տղայի միջև անհնար է, քանի որ մեկը մյուսին անպայման ուզելու է։ Իմ փորձը հակառակն է ցույց տալիս։
Տղաների հետ հեշտ էր ընկերություն անել փոքր տարիքում։ Մեծանալուց հետո շատ ավելի դժվար է։ Անընդհատ զգացվում է մրցակցություն՝ ով է ավելի շատ փող աշխատում, ով է աղջիկներին ավելի շատ դուր գալիս, և այլն։ Աղջկա հետ ընկերություն անելիս այդ խնդիրները չկան։
Հայաստանից գնալուց հետո լավագույն ընկերներս հենց աղջիկներ են եղել։ Ես իրենց նկատմամբ սեռական ցանկություն համարյա չունեմ։ Նենց չի որ գեշ են, լավ էլ սիրուն են։ Պարզապես եթե աղջիկը հետդ ֆլիրտ չի անում, իրեն դժվար է ուզել։ Տակը մնում է համարյա մաքուր ընկերություն, միմյանց հասկանալով ու աջակցելով, առանց մրցակցության։

Վիշապ
31.05.2023, 20:53
Վերջերս սկսել է դատարկվելը դուրս գալ: Այդ ո՞րն է, կհարցնեք դուք: Այն, որ պահ է լինում, որ ոչ միտք ունես, ոչ ցանկություն, ու բացի մարմինդ զգալուց այլ ինֆորմացիա ուղեղդ չի մշակում, ու կա՜յֆ…
Մտածել ե՞ք, որ տառապանքը դա ընդամենը կոդ է մնացած եղած չեղածի նման, ու շատերը բազմաթիվ բարդ ալգորիթմներով, էներգիա ու ժամանակ ծախսելով փորձում են հասնել կոդային փոփոխությունների այնպես, որ ասենք տառապանքը փոխարինեն օրինակ բավականությամբ, այնինչ հնարավոր է կարճ ճանապարհ կա այդ կոդը ջնջելու, այսինքն առանց անիմաստ քաշքշուկների։
Հիմա ասենք ուղեղումս բազմաթիվ հարցականներով նախադասություններ կային, ջնջում եմ նախադասությունները, բայց չգիտես ինչու հարցականները մնում են:
Դատարկ հարցականները պարապությունից ու անզորությունից սկսում են ցկցկալ, հաճելի, ամայացնող ցկցկոցով․․․


https://youtu.be/NGY6YAu9Zpg

Վիշապ
10.06.2023, 03:53
Էս ֆորումի ծրագիրը վաղուց թարմացնել է պետք: Անհրաժեշտ է հնարավորություն, կարճ ռեակցիա տալու ամեն մի նախադասությանն ու բառին, ասենք՝
- Ախխխխ, սրտովս ա
- Էս մեկը թույն/բոմբ/սբանող էր
- Յախկ, մենակ քեզնից սենց մտքեր կարելի էր սպասել, անաաասուուուն
- Էս մոմենտը ուզում եմ քննարկել, կլնի՞ կյանք
- Պաչում եմ ազիզ, չդնես, լավ կլինի
- Զզզվում եմ քեզնից, օձ
- Աաաաաա՜հ, աաաաա՜հ, օօօօօօօ՜հ... ըմմմմմմ․․․

Օրինակ ես իմ յուրաքանչյուր գրառմանը կուզենայի նախ բոլոր ակտիվ մասնակիցները (դե բոլոր 6 հոգիդ) շնորհակալություն ու վարկանիշ տային, ու մեկը մյուսին հերթ չտալով քննարկեին, թե ոնց են ստացվել էսքան հոյակապ մտքերը, ու ինչի հնարավոր չի ավելի թույն մտքեր արտահայտել։
Ու ես օրվա ընթացքում մի 426 անգամ կբացեի գրառումս նորից կկարդայի ու կնայեի ռեակցիաներին ու հերթական անգամ ակումբազմի գալարումների մեջ կընկնեի մի երկու րոպե։
Հետո մի երկու չաշխատող տող կավելացնեի պռոյեկտիս կոդերին, մի երկու տուֆտա նամակի կպատասխանեի, իբր գործ եմ անում, հետո մաստուրբացիա ըստ պահանջի, հետո մի հատ կոֆե, ու նորից կգայի ու՝ աաաաա՜հ, աաաաա՜հ, աաաաա՜հ․․․

Հ․Գ․ Էսօր վիսկու զահլա չունեմ։

Adam
21.06.2023, 00:02
Երկու շաբաթ առաջ վերջապես եղա Ամստերդամում՝ կյանքումս առաջին անգամ: Էդ որ տենց ասում էին «Հոլանդիա-հոլանդիա՜՜՜ … գեյեր … ազատություններ … իրար ձեռք բռնած զբոսնող հոմոսեքսուալ զույգեր …» … դրանցից ոչ մեկը չտեսա:

Ֆրանսիայի խուլ պրովինցիաներից մեկում երևի թե ավելի շատ գեյ կամ տրանս կտեսնես, քան Ամստերդամում:

Այսինքն՝ իմ համար Ամստերդամի և ընդհանրապես՝ Հոլանդիայի տարիներ շարունակ ծեծված էդ էլգեբետյան միֆը լրիվ հոդս ցնդեց:

Փոխարենը՝ տպավորվեցի հեծանիվների տարափով …
Էն, որ ավելի շուտ կարող ես հեծանվորդի՛ կողմից վրաերթի ենթարկվես, քան մեքենայի: Ու ոչ մեկ սիգնալ չի տալիս: Պատրաստ են բոլորը քեզ իրանց հեծոյով վրաերթ անելու՝ ամեն կողմից:

«Մարմնավաճառության տուն» թանգարանն էր հետաքրքիր …

Կարմիր բուլվարը՝ իր վիտրինաների մեջ մեկումեջ կանգնող պոռնիկներով …

Տուրիստներին քամելու համար, ամեն քայլափոխին տեղակայված սուվինիրների խանութները՝ սեռական օրգանների տեսքերով բրիլոկներով ու բացիչներով …

Ուտելիքը վատը չէր, բայց եսիմ ինչ էլ չէր:

Թեթև ոգի ունեցող քաղաք ա շատ: Մարդիկ՝ թեթև, անցուդարձը՝ թեթև …

Մտանք հերթական сoffee shop պլանքյաշնոցներից մեկը:

Կանեփով թխվածք փորձեցի առաջին անգամ. էն ամենաուժեղներից: Բան չասեց: Ո՛չ ինձ, ո՛չ էլ երեք ընկերներիս, որոնցից երկուսն աղջիկ էին ու մտածում էին՝ հեսա լավ ուռելու են: Մանթո մնացինք: Մեզ երևի կրկնակի դոզա էր հարկավոր …

Հաջորդ օրը լրիվ նվիրեցինք Ան Ֆրանկին:

Տուն-թանգարանն այցելեցինք:
Տպավորիչ էր …
Ցանկություն առաջացրեց՝ օրագիրն առնելու ու նորից ամբողջը կարդալու:

Տան միջի պահարանը, որի շնորհիվ թաքնվել էին ողջ ընտանիքով՝ ետևի սենյակում, պահպանվել ա նենց, ոնց կար:

Շատ տպավորված էի:

Հետո, getyourguide-ով ընկերներիցս մեկը հրեական թաղամասն այցելելու тур վերցրեց: Մի երկու ժամ էլ էնտեղ ման եկանք՝ գիդի հետ՝ լսելով Ան Ֆրանկի ընտանիքի պատմության շարունակությունն ու էլի լիքը մանրամասներ՝ Հոլանդիայի հրեաների կյանքի մասին՝ Հոլոքոստի ժամանակ:

Հետաքրքիր ուղևորություն էր: Չեմ մոռանա:

Adam
27.06.2023, 01:46
2005 թիվ, Նոյեմբեր, Երևան:

14 տարեկան եմ:

Ակումբի ստեղծմանը հլը դեռ կես տարի կա:

Անահիտ (Uluana), lightsonshore (Բյուր), Արտակ (Chuk), Արթուր (Artgeo), Վահե (Poet), Բայանդուր (SongofFall) և այլոք …

Ճանաչում էինք իրար ուրիշ ֆորումից:

Ես ամաչում էի ու ոչինչ չէի խոսում:

Սաղին հրավիրել էի «տատիկիս թատրոն»(Պատանի Հանդիսատես)՝ Հրեշը Լուսնի Վրա-ն նայելու:

Ձյուն էր գալիս …

Արթուրի-ի sony ericsson 910 -ի լույսն եմ հիշում՝ մթության մեջ, փողոցում, ներկայացումից հետո:

բջջայինները նոր-նոր էին գալիս Հայաստան: Քչերն էին կարողանում թույլ տալ իրանց:

2 ամսից 15 ամյակս ա: Մեծանում եմ …
Չափահաս դառնալուս մնաց 3 տարի: Ի՞նչ եմ անելու հետո՝ անհայտ ա …

Կարևորը՝ դեմը Նոր Տարի ա, դրսում հեքիաթային ձյուն ա, ես էլ ինձ կարևոր եմ զգում. սաղին հրավիրել եմ թատրոն:

ivy
02.07.2023, 22:36
Երկու երիտասարդ աղջիկներ էին եկել մոտս՝ 19 ու 22 տարեկան։ Ուզում էին իրենց հոր հետ զրույց ունենալ՝ նեյտրալ տարածքում, հոգեբանի ուղեկցությամբ։
Նախապատմությունը հետևյալն էր (իրենց ներկայացնելով)։

13 տարի առաջ հայրն ու մայրը բաժանվել էին՝ հոր նոր սիրային կապի արդյունքում։ Ծանր բաժանում էր եղել՝ լիքը աղմուկով։ Մեծ քույրը, որն էդ ժամանակ մոտ 9 տարեկան երեխա էր եղել, բաժանման ժամանակ երկու տարի հոգեթերապիա էր անցել՝ կատարվածի միջով անցնել կարողանալու համար։ Երեխաները՝ երկու քույրերը և իրենց կրտսեր եղբայրը, մնացել էին մոր մոտ։
Հայրն իր նոր սիրային կապից չորրորդ անգամ էր հայրացել, թեև էդ կապը աղետալի ընթացք էր ունեցել՝ լիքը տոքսիկ վերուվարներով և ի վերջո իրարից առանձնանալով։ Արդյունքում երեխան էր մնացել։

Հիմա հայրը, որ 56 տարեկան առաջադեմ և հաջողակ բիզնեսմեն է, նորից ամուսնացած է, և 1,5 ամիս առաջ հինգերորդ երեխան է ունեցել (երրորդ զուգընկերուհուց)։
Աղջիկների ներկայացնելով՝ նարցիստիկ ու «ես վճարում եմ ձեր կյանքը, անշնորհակալներ» կեցվածքով մեկն է, որի հետ իրենք հաղորդակցման խնդիրներ ունեն։
Օրինակ՝ էս պահին հայրը չի հասկանում, թե ինչու իր մեծ երեխաները չեն ուզում իր թանկանոց մալեդիվյան արձակուրդի մասը լինել։ Ու ինչու են վերջին րոպեին հրաժարվել «ընտանեկան հանգստից»։
Աղջիկների ասելով՝ իրենք իրենց չլսված ու չհասկացված են զգում։ Եվ ուզում են խոսել դրա մասին հոր հետ։ Խնդրում են «ուղեկցել» զրույցը։

Նման կոնֆլիկտային զրույցների դեպքերում մենք սովորաբար վերցնում ենք «մեդիատորի» դերը։ Եթե կոնֆլիկտը բարձրաստիճան լարված է, ասենք՝ բաժանված/բաժանվող զույգերի միջև, ապա մեդիատորի դերը ավելի խիստ սահմանների մեջ է լինում․ օրինակ՝ կողմերը խոսելիս պիտի մեդիատորին դիմեն, այլ ոչ թե մեկը մյուսին (որ իրար տեղում չհոշոտեն՝ ընդհուպ մինչև վիրավորական գոռոց-ճչոցները), միայն «ես-ուղերձներն են» թույլատրելի, միմյանց ընդհատել չի կարելի և այլն։
Բայց քանի որ սա կարծես թե ավելի մեղմ դեպք էր (էն էլ՝ ոչ զույգային), որոշեցինք, որ զրույցի ժամանակ հենց իրար հետ են խոսելու, ոչ թե «մեդիատորի», ես միայն ուղորդելու եմ կողքից։

Զրույցն ուրբաթ օրն էր։
Սկզբում եկավ հայրը։ Արտաքինից՝ ընտիր տեսքի։ Խնամված, սիրուն հագնված, մոտ 40 տարեկան թվացող տղամարդ (56՞, ձե՞ռ եք առնում)։ Էդ տիպի դեմքեր տղամարդկանց հագուստի գովազդային պաստառներին է կարելի տեսնել։
Հետո եկան աղջիկները, ու տեսնեմ՝ իրենց 16 տարեկան եղբորն էլ հետն են բերել։

Ու էդպես հինգով անցանք սենյակ։
Ջուր էի դրել սեղանին ու կոսմետիկ-անձեռոցիկներ (դա միշտ ունենք ձեռքի տակ՝ արցունքոտ կլիենտների դեպքում)։
Անձեռոցիկները լրիվ տեղին էին, իսկ ջուրը կարող էի երեք անգամ ավելի շատ դնել։
Հանդիպման նախաբանն անելուց հետո խնդրեցի ամեն մեկին ասել, թե ինչ նպատակ ու սպասումներ ունեն զրույցից ու ինչու են էսօր էստեղ։
Ու էդ պահից սկսած՝ ես կարող էի հանգիստ դուրս գալ սենյակից․ իրենք իրար հետ լիքը խոսելու բան ունեին։
Մոտ երկու ժամում էնքան ծալքեր բացվեցին։
Լիքը անկեղծ խոստովանություններ, լիքը էմոցիաներ ու հեկեկոցներ։

Պարզվեց՝ մինչև հիմա միմյանց հետ «իրենց թեմաներով» խոսացած չկային։
Ու նաև պարզվեց՝ բոլոր կողմերը նույն բանն են ուզում իրարից՝ ուշադրություն, ջերմություն, միմյանցով հետաքրքրվածություն, միասնական ժամանակ, բայց տարբեր լեզուներով են խոսում։
Հայրը փորձում էր մեծ ու թանկանոց ժեստերով դա արտահայել, մինչդեռ երեխաները սովորական շփման կարիք ունեին, ու մոտակայքի մի պստիկ արշավն իրենց ավելի հավես կլիներ, քան Մալեդիվները։ Ու որ ամեն նոր երեխայի ծնվելուց հետո, առաջին երեքն իրենց ավելի հեռացված են զգացել հորից, իսկ ամեն նոր երեխայի ծնվելով՝ հոր ռեսուրսերն ավելի են սահմանափակվել՝ ամեն մեկի հետ առանձին-առանձին ժամանակ անցկացնելու համար, ու փորձել է բոլորին իրար գլխի հավաքել՝ ընդհանուր ընտանեկան ճամփորդություններով։
Հետո հայրը դեռ պատմեց, թե ոնց է բաժանվելուց հետո դատական պրոցեսնով լիքը պայքարել իր երեխաների համար, ինչքան կարևոր են իրենք իր համար։ Ու գիտի, թե ինչքան վնաս է ինքը հասցրել երեխաներին՝ մոր ու դրան հաջորդող տոքսիկ հարաբերություններով։
Եվ էլի լիքը ուրիշ բաներ։
Էն որ աչքիդ առաջ երեք երիտասարդ մարդ սկսում են իրենց «նարցիստիկ» հորը առաջին անգամ ուրիշ հայացքով նայել։

Զարմանալի էր, թե ինչքան հստակ էին արտահայտում իրենց մտքերը, ու ոնց էր ամեն նախադասությունից հետո նոր դուռ բացվում դեպի մեկը մյուսի աշխարհը։ Ասենք՝ մի կոնկրետ դեպք էին քննարկում անցյալից, ու թե ոնց էր դա ամեն մեկը ուրիշ ձևով ընկալել, ու ինչքան կարևոր էր իրենց համար լսել ամեն մեկի ընկալումը։

Նաև զարմանալի էր, որ էդքան հստակ հաղորդակցման կարողություններ ունենալու դեպքում, ոնց էր եղել, որ մինչև հիմա՝ էսքան տարվա մեջ, էս թեմաներով չէին խոսել իրար հետ։ Ու ոնց էր, որ դա կարող էին անել (կամ սկսել դա անել) միայն «չեզոք գոտում»՝ մեկ ուրիշի ուղեկցությամբ։

Հանդիպումից հետո հայրը գնաց լվացվելու, իսկ երեխաները դուրս եկան, ու երբ գնում էի դուռը փակելու, տեսա, որ երեքով կանգնած են մուտքի մոտ և սպասում են հորը (թեև առանձին էին եկել)։
Երևի աշխատանքային շաբաթն ավելի լավ ավարտ ունենալ չէր կարող։ Թե իրենց, թե ինձ համար։

Adam
15.07.2023, 18:37
Լինել «ուրիշ տեղ» …

Լինել ուրիշ տեղը դա հոգեվիճակ ա, որով ես միշտ ապրում եմ: Դա կախարդանք ա, դա իմ ներսի հեքիաթն ա, դա իմ թթվածինն ա:

Ինչ հրաշալի ա դառնում կյանքը, երբ ուր էլ լինես կյանքում, ինչ նյութական վիճակի մեջ էլ լինես, ինչ տարիքում էլ լինես՝ միշտ երազելու ես էդ փափուկ ու եթերային ուրիշ տեղի մասին:

Ինքն անպայման չի, որ իրականանա: Ինքը որ իրականացավ՝ հեքիաթը կփլվի ու ապրելու իմաստը կկորի:

Ինքը միշտ պիտի լինի հեռվում, անհասանելի …
Դա էն տեղն ա, որի մասին մտածելուց՝ թեյն ավելի ա քաղցրանում, պիցցան՝ ավելի համեղանում, մարդիկ ավելի հարազատ ու բարի են դառնում, շփումները՝ ավելի հաճելի:

Ուրիշ տեղն ինձ ուղեկցում ա ծնվածս օրվանից:

Կլինեմ Սոչիում, Երևանում, Փարիզում, թե Լոնդոնում՝ ես հլը մի տեղ կա, որտեղ չեմ եղել, ու դա հենց էդ տեղն ա: Էդ ուրիշ տեղը:

Ուրիշ լեզու, ուրիշ մշակույթ, ուրիշ ժամանակային զոնա, ուրիշ մարդիկ, ուրիշ էպոխա …

Ուրիշ տեղի զգացողությունը նույնը չի, ինչ «այնտեղ է միշտ լավ, ուր մենք չկանք»-ը, չէ:

Դա էյֆորիկ զգացում ա:
Դա, երբ գնացքով մի տեղ եմ գնում, պատուհանից լանդշաֆտների արագ սլանալու ֆոնի վրա ինձ ուղեկցող վիճակն ա: Ուրիշ տեղը զգացում էլ չի: Դա վիճակ ա:

Ցանկություն ա, որ հեքիաթը մնա հեքիաթ ու երբեք չավարտվի:

Օրինակ՝ նոր մտածում էի՝ տարվա վերջին գնալ Կոպենհագեն՝ Բյուրին տեսնել: Չգիտեմ՝ կստացվի, թե չէ, բայց հենց հիմա իմ ուրիշ տեղը Կոպենհագենն ա … , որին նայում եմ հեռվից ու հեքիաթային զգում:

Կապ չունի, որ եղել եմ:

Լինելու հանգամանքներն են կարևոր:

Խորը աշուն, ձմեռվա սկիզբ, ամպոտ Կոպենհագեն, հետաքրքիր ֆիլմ՝ կինոթատրոնում՝ ինձ անհասկանալի դանիերենով, Բյուրի հետ զրուցել սրճարանում, զբոսնել …

Ու հա՛մ վայելել էդ պահը, հա՛մ էլ էդ ընթացքում մտածել մի ուրիշ «ուրիշ տեղի մասին» ու նորից էյֆորիա զգալ:

Օդի պես բան ա ինձ համար ուրիշ տեղը …

Adam
23.07.2023, 11:42
Մարդկանց մոտ փորձել ինչ-որ համոզմունքներ փոխել՝ աշխարհի ամենաապուշագույն բաներից մեկն ա: Բան, որով երբեմն գայթակղվում եմ, ազարտի մեջ եմ ընկնում: Բայց դա փակուղի ա տանում ու էգո-ների պատերազմի:

Ամեն մարդ իր ճիշտն ա առաջ տանում մինչև գերեզման: «Կուզիկին միայն գերեզմանը կուղղի»:

Իմ համար լիքը մարդ կուզիկ ա: Ու համոզված եմ, որ մի էդքան էլ ե՛ս եմ կուզիկ ՝ լիքը մարդկանց համար:

Ճշմարտությունը մի հատ ա: (արտահայտություն՝ զատ քյարթ էթիմոլոգիայից)

Ու ինչպես մենք ենք միլիարդավոր ձյան փաթիլների պես իրարից տարբերվող՝ սեփական յուրօրինակ ինդիվիդումներով, էնպես էլ մեր «միակ» ճշմարտությունը:

Հա, ճշմարտությունը էլի՛ մի հատ ա:

Բոլորիս համար մեր անձնական ճշմարտությունները միակն են, ու հիմարագույն բան ա էդ ճշմարտությունները բերել ու իրար հետ ինտերակցել:

Ոնց որ հիմա ասենք՝ 200 լուսատարի հեռավորության վրա գտնվող Kepler-186 f մոլորակի վրա կատարվող իրադարձությունները՝ իրանց մարդկանցով, ժողովուրդներով, ազգերով ու իրանց գեոգրաֆիկ-պոլիտիկ վիճակներով բերես համեմատես մեզ ու մեր երկիր մոլորակի հետ ու բռնես իրանց ինչ-որ բան համոզես:

Իրանք ունեն իրանց իրականությունը, ու իրանց ճշմարտությունը:

Նույնն էլ ստեղ ա:

Ոչ մեկին ոչնչում չպետք ա համոզել:

Եթե ինքը համոզվող եղավ՝ մանրից կհամոզվի՝ էդ ամեն ինչը իրա մեջ խմորելով: Եթե չէ՝ ուզում ես հետույքովդ բոմբ տրաքացրու՝ ոչինչ չի ստացվի:

Էս աշխարհում ջանալը անիմաստ բան ա:

Էն մարդը, ով ջանում ա՝ իլյուզիայի մեջ ա: Էդ ջանքն ու եռանդը ու ուրիշին «հասկանալը» որոշակի պահից սկսած, տիեզերքի կողմից տրվող կանաչ լույսեր են՝ էս կամ էն իրագործելու:

Ապրել ա պետք սեփական կյանքը՝ առանց որևէ մեկին համոզել փորձելու՝ հասկանալ ինչ-որ բան դրա վերաբերյալ: Քանզի եթե «ուզեց»՝ կհասկանա, եթե «չուզեց»՝ Աստված էլ վերևից իջնի՝ չի հասկանա, ու Աստծուն կտանի կխաչի:

Ամեն մեկս ծնվում ենք միսիայով: Մենք էդ միսիան չենք վաստակում կամ՝ ջանում ու հասնում էդ միսիային:

Ոնց որ էս կամ էն հոգեբանն ու հոգեթերապևտը, ով անշահախնդիր պատրաստ ա օգնել: Ինքը էդ օգնելու պատրաստակամությանը ու հիվանդին անվերապահորեն հասկանալուն չի հասել ջանքեր ու եռանդ ծախսելու շնորհիվ: Դա իր միսիան ա, որն իր ներսում կանաչ լույսի պես սկսել ա моргать անել ինչ-որ պահի:

Նույն բանն ա նաև «ընկերներ փնտրել» հասկացողությունը:

Ես կյանքիս ողջ ընթացքում երբեք ընկերներ չեմ փնտրել: Երբեք չեմ ջանացել իրենց գտնելու ու «մենությունից դուրս գալու համար»:

Էդ մարդիկ իրենք են եկել մտել իմ կյանք (տիեզերքի կանաչ լույսի օգնությամբ) ու նենց ա ստացվել, որ իրենց շատ եմ սիրում ու առանց իրենց չեմ պատկերացնում կյանքս:

Բայց դա ես չեմ փնտրել:
Ես թքած եմ ունեցել՝ կունենամ ընկերներ, թե չէ:

Ինքն ա էդ ընկերներին մտցրել իմ կյանք ու ասել՝ էս մարդիկ քոնն են, դու էլ իրանցը:

Adam
23.07.2023, 12:16
Հա, մեկ էլ՝ էս կյանքը (իմկ) լրիվ The Truman show -ա:

Որոշակի պահից սկսած, պիտի կոնսերվատիվից վերածվես open-minded -ի՞ ՝ ինքը էդ կնոպկեն կսխմի, ներսիդ կանաչ լույսը моргать կսկսի անել, քո մեջ որոշակի ժամանակ (հնարավոր ա նույնիսկ տարիներ) կսկսեն ներսում ինչ-որ բաներ խմորվել (կհանդիպես իր կողմից հատուկ որոշված массовка-ի մասնակիցների, որոնք չգիտեն էլ նույնիսկ, որ իրենք ընդամենը քո կյանքի ֆիլմում extra -ի դեր ունեն ու պիտի ճամփեդ ընդամենը կտրեն՝ քեզ մի բան սովորացնեն կամ մի experience ապրել տան ու գնան) որոնց արդյունքում դու կդառնաս open-minded, ու ետ նայելով քո կոնսերվատիվ անցյալին՝ կմտածես կասես՝ «էս ինչ աճել աճեցի, ինքս իմ վրա աշխատեցի ու հասա woke վիճակի»:

Adam
23.07.2023, 12:41
Հա, մեկ էլ՝ «պարտվողական դիրքորոշման» մասին:

Պարտություն կա՝ հազար հատ հաղթանակ արժի: Քանզի քեզ կսովորեցնի նենց բաներ ու էնպիսի դռներ կբացի, որ ոչ մի հաղթանակ չի էլ կարա դրա մասին երազի: Հաղթանակ կա՝ կործանման ա տանում, Պարտություն կա՝ առաջխաղացի:

Իսկ մարդկանց սիրելու պահով՝ Christof-ի ուզելով ա սաղ:

Christo՛f-ը պիտի ուզի ու կնոպկեն սեղմի, որ ինչ-որ մեկը քեզ սիրի, կամ դու ինչ-որ մեկին սիրես կամ ինչ-որ մեկի հանդեպ անբացատրելի կապ ու affinity տածես, կամ էլ՝ ինքը տածի դա քո նկատմամբ:

Ես լիքը մարդու անբացատրելի ձևով սիրում եմ ու affinity եմ տածում՝ չնայած ոչ մի լոգիկային մոտ պատճառ չկա:

Նույնն էլ համոզված եմ՝ կան մարդիկ, որ ինձ են համակրում ու սիրում ու իրենք էլ չեն հասկանում նույնիսկ թե ինչու:

«Ապուշ մտքեր ա արտահայտում, համամիտ չեմ ասած որևէ բանի հետ, գիժ ա, տրավմատիկ մեծամիտ ու ինքնահավան… հիմար-հիմար տուֆտում ա, բայց դրա հետ մեկտեղ՝ չեմ հասկանում ինչի, բայց ես իրան մի տեսակ սիրում եմ ու համակրում»:

Christof-ն ա կնոպկեն սեղմել, որ ինձ սիրես, կամ էլ՝ ես քեզ, հասկացի:

Կռանթը փակեցի, գնամ գործերովս:

Իմ ակումբում գրելը միմիայն հոսող ծորակին երազս պատմելու պես բան ա:

Adam
03.08.2023, 02:50
2000 թիվ, ամառ:

Երևան, հունիսյան տապ: 9 տարեկան եմ:

Մեծագույն երազանքս՝ իմ սեփական լոտոն վարելն ա հեռուստատեսությունով:

Անունն արդեն որոշել եմ.

«Մեծահոգի՛ լոտո»

Պապայիս ձեռքը հոլանդական մի ժուռնալ էր ընկել, որում third world country-ներին ու իրենց նիստուկացին վերաբերող հատուկ մի ռուբրիկայում, սկանդալային ու ապշեցուցիչ լույսի ներքո, հոլանդերենով հոդված էր տպված՝ Հայաստանի պես աղքատ երկրում, միևնույն հեռուստակայանով, մոտ 20-ից ավելի վիճակախաղերի հեռարձակման մասին:

«Ուրախ լոտո» (Լևոն Հարությունյանն էր վարում)

«Հայի բախտ» (վարող՝ Աշոտ Ղազարյան)

«Համով լոտո» (Զառա Արամյան)

«Առողջ լոտո» (Արտյոմ Մարկոսյան. պարկի միջից դուրս եկող թվերը դեղահաբի տեսք ունեին :ԴԴ )

«Բարի Լոտո»

«Խոշոր Շահում»

«Ասպետ լոտո»

«Թիվի լոտո» (Բախտամյան, հետո՝ Թոխատյան)

«Վերածնունդ վիճակախաղ» (Մայր Աթոռի լոտոն էր :Ճճճճ)

«777»

«999»

«Հուսո Աստղ»

«Մանկական լոտո»

«Ընտանեկան լոտո»

«Շահող լոտո»

ու չհաշված՝ դրանց բոլորի փոքրիկ «սպրինտային» տարբերակները, որ ջնջում էիր՝ ֆեն-մեն շահելու ակնկալիքով:

Ու, խոսքի՝ արդեն զգացվում էր, որ շտոտը նիտո, որ ասենք 9 տարեկան էրեխու երազանքը լոտո վարելն ա: :ԴԴ

One_Way_Ticket
03.08.2023, 22:59
Չգիտեմ՝ որտեղ ոնց, Լատվիայում բավական տարածված են հեռախոսային ավազակությունները։ Նորություններում հաճախ կկարդաս, բանկերն անընդհատ զգուշացնում են, ինձ էլ մի անգամ զանգել էին։ Այդ մի անգամը քնիցս հանեցին, ներկայացան ինչ-որ բանկից, հարցրին՝ այսինչ տիպի գործարք վերջերս կատարե՞լ եմ։ Ես էլ քնախառը ասի, որ ձեր բանկում ես հաշիվ չունեմ, միանգամից խոսափողը կախեցին*:

Էսօր զանգեցին, ավելի շատ հավես ունեի խոսելու։ Հաճելի ձայնով աղջիկ էր, ներկայացավ բջջային օպերատորից, գիտեր անունս։ Բայց ազգանունս չգիտեր, ըստ երևույթին, ծանոթներիցս մեկի կոնտակտներն էին ձեռքերն ընկել։ Երկար-բարակ պատմում էր հեռախոսից օգտվելու վտանգների մասին, ես էլ համաձայնվում էի, որ ճիշտ է ասում։ Վերջը, երբ որոշեց, որ ժամանակն է, սկսեց համոզել, որ ինչ-որ ծրագիր քաշեմ հեռախոսիս վրա ապահովության համար։ Օկ, հարց չկա։ Նկարագրում է, թե google play-ում ռուսերեն ինչ կոճակ սեղմեմ, ես էլ արդեն ծիծաղս հազիվ զսպելով ասում եմ, որ ինձ մոտ անգլերեն է։ Այդտեղ երևի վերջնականապես հասկացավ, որ կայֆավատ եմ լինում, որոշեց տակ չտալ։ Ինչ-որ rustd ծրագիր է ուզում, որ քաշեմ, ու տառերն է թելադրում․ բա թե u, որը ռուսերեն и-ին է նման, հետո՝ s, որը կռյուչոկի տեսք ունի։ Ասում եմ՝ քաշեցի (իհարկե, ոչ մի բան էլ չեմ քաշել)։ Ինքն արդեն անհավես՝ վերևի ձախ անկյունում սեղմեք սա․․․ Ասում եմ. "լավ, արդեն հավեսս փախավ, իրականում իմ հեռախոսահամարը ոչ մի տեղ գրանցված չէ, ու բջջային օպերատորն իմ անունը չգիտի։ Հաջողություն ձեզ, ավելի ճիշտ՝ անհաջողություն հետագա ավազակություններում"։ Լսեց առանց ծպտուն հանելու, երբ վերջացրի, եխիդնի տոնով հարցրեց․
- Это всё?
- Այո, ցտեսություն։
Անջատվեցինք։ Մտածում էի՝ ինչ են այդ մարդիկ զգում նման խաբեբայություններ անելիս։ Եթե հարուստների քցեին, գուցե կմտածեին, որ ռոբինհուդություն են անում։ Բայց իրենց հիմնական թիրախը միամիտ թոշակառուներն են։ Ակնհայտորեն, ես առաջինը չէի, ով իր ժամանակն էր վատնում, անակնկալի չեկավ։ Մյուս անգամվա համար ավելի հետաքրքիր բան կմտածեմ։

*տեսնես, եկող սերունդը գիտի՞, թե խոսափողը կախելը որն է

ivy
11.08.2023, 16:06
Շաբաթվա մեջ 20 ժամ կլինիկական աշխատանքի եմ, 26 ժամ՝ հոգեբանի իմ սովորական աշխատանքին։ Ու հոգեբուժական միջավայրից հետո որ գալիս եմ հիմնական աշխատանքիս, ոնց որ արձակուրդի լինեմ․ հանգիստ մթնոլորտ, ոչ ծանրաբեռնված աշխատանքային գրաֆիկ, կոլեգաների հետ զրուցելու ժամանակ։ Կլիենտների հետ աշխատանքն էլ «պացիենտներից հետո» էնքան թեթև է թվում։

Մի կլիենտ ունեմ, 60+ կին է, առաջին անգամ իր աղջկա, փեսայի ու թոռների հետ ունեցած հարաբերությունների հարցով էր եկել, դա ամիսներ առաջ էր։ Ու հիշեմ եմ՝ ոնց էր լացում առաջին հանդիպմանը։
Հիմա գալիս է, որովհետև ուզում է զրուցել ինչի մասին պատահի, ու ամեն անգամ հարցնում է, թե կարո՞ղ է դեռ նորից գալ, եթե նույնիսկ ընտանիքի հետ խնդիրներ չունի։ Ասում եմ, որ կարող է։

Էսօր հարցրեց՝ կարծո՞ւմ եմ արդյոք, թե ինքն արտաքնապես դեռ լավ տեսքի է։
Հարմար առիթ էր հարցնելու իրեն էն, ինչ մտքովս հա անցնում էր, թե արդյո՞ք մտածում է որևէ մեկի հետ ծանոթանալու ու նոր հարաբերություններ սկսելու մասին (արդեն վաղուց մենակ է)։ Ասեց, որ հա, բայց արդյո՞ք շատ ծեր չի դրա համար, հետն էլ «ֆորմայից ընկած», արդյո՞ք չարժի սկզբում նիհարել, ու թե ո՞նց են հիմիկվա 60+ները ընդհանրապես ծանոթանում իրար հետ, ինտերնետային սայթերից գլուխ չի հանում, ուրիշ ի՞նչ ձևեր կան էս դարում։ Եվ նման հարցերի տարափ, որ կարծես երկար ժամանակ մեջն էր պահել, ու հիմա թեման բացվելուն պես՝ վերջապես դուրս թողեց։
Ասեցի, որ չունեմ իր հարցերի պատասխանները, բայց եթե ուզում է, կարող ենք միասին մտածել էս հարցերի շուրջ ու մյուս հանդիպումներին դրա մասին խոսել։ Ոգևորվեց, աչքերը փայլատակեցին։
Հավես հանդիպում էր :)

Էսօր դեռ մի հանդիպում էլ ունեմ 2 ժամից՝ մի մամա իր դեռահաս տղայի հետ, որ սոցիալական խնդիրներ ունի, ու իմ կարծիքով աուտիզմի սպեկտրում է (արդեն մի քանի անգամ եղել են մոտս), բայց դեռ չգիտեմ՝ ոնց ասել մամային, որ արժի գնալ աուտիզմի դիագնոստիկայի․ կլինիկական դիագնոստիկայի անուն լսել չի ուզում։ Հետո մտածում եմ՝ իսկ ի՞նչ, եթե մնան առանց պարզաբանված դիագնոզի (եթե չեն ուզում)․ անկախ դիագնոզի գոյությունից, իմ դիմաց նույն մարդն է՝ իր խնդիրներով, անունը դնենք՝ ասպերգեր կամ չասպերգեր։

Իսկ ընդհանրապես, սպասում եմ էս օրվա վերջին, որ մի երեք շաբաթով կտրվեմ ամեն ինչից, աչքերս փակ պառկեմ ավազին և ուղղակի «լինեմ»։

One_Way_Ticket
15.08.2023, 01:17
Էսօր մտա Peter Gøtzsche-ի twitter (https://twitter.com/pgtzsche1-ը)-ը, տեսնեմ ինչ հետաքրքիր բան ունի, ժամանակ առ ժամանակ մտնում եմ։ Իր հին գրքերն եմ կարդացել․ ձախ հայացքների տեր մարդ, ով համարում է, որ ԱՄՆ-ի վատ առողջապահության գլխավոր պատճառը կապիտալիզմն է։

Ու ի՞նչ եմ տեսնում։ Հղում science.org-ում հոդվածի վրա ու մեկնաբանություն․ a woman is “their” or “they” not “her” or “she” whereas a man is just “he” as he always was. What on earth is going on?
https://www.science.org/content/article/rare-link-between-coronavirus-vaccines-and-long-covid-illness-starts-gain-acceptance

Այստեղ կարելի էր ասել, որ ձախերն այնքան հեռու են գնացել, որ իրենց հավատարիմ կողմնակիցներին են արդեն վանում, ու այդքանով սահմանափակվել, բայց ես ուրիշ հետաքրքիր բաներ էլ հայտնաբերեցի։

Նախ, որ բացում ենք էդ լինկը, վերևում տեսնում ենք կնոջ, տղամարդու ու շան նկար, ստորագրված․
Emergency medicine doctor Saleena Subaiya (left), who developed severe postvaccine symptoms, with their partner Lawrence Purpura, an infectious disease doctor.

Լավ, գուցե հենց ինքն իրեն they է իդենտիֆիկացնում, արի հլը փնտրենք էդ Saleena Subaiya-ին, տեսնենք ով է։ Փնտրում եմ, գտնում իր էջը։
http://www.saleenasubaiya.com/

She/they-ի մասին բան չկա, բայց ուրիշ բան կա՝ my long covid story։ Հետաքրքիր է, արի հլը կարդանք։ Ասում է․ I have been afflicted with a severe case of “long-haul” COVID for the last 10 months. This is my story. My symptoms began on the 5th of January, 2021, at 3:30pm, and in an instance, my life changed forever.

Բայց մի րոպե, science.org-ի հոդվածը վակցինի մասին էր, ինչ-որ տարօրինակ է, տեսնենք էնտեղ ինչ է ասվում․
An emergency medicine physician in New York City, Saleena Subaiya, experienced the same phenomenon in reverse. Within 24 hours of the second dose of COVID-19 vaccine in January 2021, they developed severe cognitive impairment, fatigue, and a loss of balance.

Էէէէ, ըըըը՞՞՞՞ What on earth is going on?

StrangeLittleGirl
17.08.2023, 08:48
Կոլեգաներիցս մեկի ծնունդն էր էրեկ։ Խմորեղեն էր բերել, ավելի ճիշտ՝ հենց նաչինկով կարկանդակն էր որ կար։ Խոհանոցում հավաքվել էինք, քննարկում էինք, թե kringle-ն անգլերեն անուն ունի, թե չէ։ Կոլեգաս վախվորած հարցնում էր, թե kringle սիրում եմ, թե չէ. տեղից ես հայտնի եմ որպես ամեն ինչին անուն դնող։ Ասեցի՝ հա, սիրում եմ։
https://www.valdemarsro.dk/wp-content/2019/08/kringle-1.jpg
Ու մինչ խըրթխ-խըրթան նաչինկով կարկանդակի կտորը կհայտնվեր ափսեիս մեջ (Վիշապի աչքից հեռու), շեֆս զանգ ստացավ։ Ինձ ու մի ուրիշ կոլեգայի կանչում էին շտապ մի հարց լուծելու։ Սովորաբար սենց դեպքերում 20+ տարվա փորձ ունեցող specialist-ն ա գնում։ Չասեմ ինչ դեպք էր, մենակ էն, որ էդ հարցը լուծելն ահավոր սթրեսային էր երկուսիս համար էլ։ Դրանից հետո կոլեգաս վազեց էրեխեքին մանկապարտեզից վերցնելու, ես հետ գնացի օֆիս։ Շեֆս ինձ տեսավ գույնս լրիվ գցած, ասեց՝ արի քո համար խմորեղեն բերեմ։ Էրկուսով իջանք խոհանոց, մի բաժակ ջուր խմեցի ու մի կտոր նաչինկով կարկանդակ կերա։ Ու էդ ահավոր սթրեսային իրավիճակից հետո նստել, ջուր խմել ու նաչինկով կարկանդակ ուտելը հենց էն էր, ինչ պետք էր ինձ էդ պահին։

Adam
19.08.2023, 16:28
Հայերի մոտ մի տենդենցիա կա.

բերան ծռելը դերասանություն են համարում ու ամեն մի բերան ծռողի դերասան են կոչում:

Կներեք, բայց հումորիստը, սդենթափիստը, կամ էլ կապիրովկաներ անողը դերասան չի:

Դերասան ա Ժոաքին Ֆենիքսը, դերասան ա Գարի Օլդմանը, դերասան էր Արմեն Ջիգարխանյանը, դերասան էր հանճարեղագույն Բրունո Գանցը, դերասան ա Շարլոտ Գյանցբուրը կամ Իզաբել Ուպեռը, Մերըլ Սթրիփը,
Ջակ Նիկոլսոնը կամ էլ Բասիլաշվիլին:

Հայկոն ու Մկոն դերասաններ չեն:
Կամ էլ Գարիկ Մարտիրոսյանն ու Խառլամովը:

Մի՛ բերեք հումորներ ու սքեթչեր անող, բերան ծռմռտող կոմիկների ու համեմատեք դերասան մասնագիտության հետ:

Հա՛, թող տաղանդավոր լինեն ինչքան ուզում են: Բայց իրանք դերասան չեն: Ամեն մի տաղանդավոր ու բերան ծռել կարողացող չի, որ կարա դերասան կոչվի:

Դերասանը լրիվ ուրիշ մասնագիտություն ա:

Էն ինչ արեց Կիլյան Մըրֆին Օպենհեյմերում՝ դա՛ ա դերասանությունը:

Ոչ Հայկոն, ոչ Մկոն, ոչ Գարիկ Մարտիրոսյանը, ոչ Սաշա Րեվան, ոչ էլ Սերգեյ Դանիելյանը դա չեն կարա անեն:

Adam
21.08.2023, 23:55
Հետո էլ՝ կհարցնեն՝ ինչի՞ ես էդպես տրավմաներով լի մանկություն ունեցել …

ախպեր, մեռելապաշտ Երևանում 90-ական/2000-ականներին մեծացած երեխուն էլ տենց հարց կտա՞ն:

Ուրեմն՝ Սուրբ Սարգիս եկեղեցու կողքի դերասանների քույր շենքերը գազարագույն …

Հա, դրանք, տատուս ասելով, շատ նզովված շենքեր էին, ու քաղաքային լեգենդի համաձայն՝ Պաբեդա մոստը սարքող գերմանացի գերիներն էին նզովվել էդ շենքերը:

Ես էդ շենքերից մեկում մեծանալով՝ առերեսվում էի մահվան հետ ամեն Աստծո օր:

Մարդիկ (բազմապիսի հիվանդ տատիներ ու պապիներ, կույրեր, գժեր ու տարբեր հաշմանդամներ) կողքի թաղերից ու շենքերից գալիս հասնում էին հենց մեր շենք՝ իրանց վերևից գցելու համար:

Մեր շենքը մարդկանց համար ինքնասպանության ատրակցիոննի պառկ էր: Բոլորը մեր մոտից էին քցվում:

Ամիս չկար, որ տանից դուրս գալուց՝ զիբիլի դռան մոտ ճպլված-ճզմված մի պառվա դիակ չհանդիպեիր, կամ էլ՝ դագաղի կռիշկա՝ թերթի վրա տեղակայված ու պատին հենված:

Վա՜՜՜յ էդ շենքն ու հայաթը … էդ ինչ կատաստրոֆա էր այ մարդ …

ամեն ամիս՝ մեկի դիակը, մեկի թաղումն ու դագաղի կռիշկեն …
դուդուկն ու զուռնեն …

կողքի պադյեզդում ապրում էին ինչ-որ մութ, տարօրինակ ու ջոկեռատիպ գժեր, որ հա՛ իրանց քցում էին վերևից …

Էդ ինչ մանկություն եմ ունեցել ես ըտեղ … տեր Աստված … չեմ ցանկանա ոչ մի երեխայի:

Բա երանի չե՞ն արևմտյան երկրները…
Որ մարդ ա մահանում ու դրա մասին շրջապատը չի իմանում ընդհա՛նրապես: Ուր մնաց՝ հանկարծ ճանապարհին հանդիպի ինչ-որ մահացածի դագաղի կռիշկային, կամ էլ բաց դագաղին՝ մեռելը մեջը ու հարազատներն էլ փողոցներով էդ դագաղը 7 կռուգ ֆռացնեն՝ զուռնայի տակ:

Ֆրանսիայում, որ մարդ ա մահանում՝ մաքսիմում՝ դրան ետևող ցերեմոնիաներին պատահմամբ ականատես կլինես ինչ-որ փոքրիկ եկեղեցիների դիմաց շատ սուսուփուս, առանց երաժշտության հավաքույթներով՝ սև կատաֆալկան արագ դիմացը կանգնացնելով, փակ դագաղը մեջը դնելով ու վերջ: Էն էլ՝ ամեն եկեղեցու դիմաց դա չես տեսնի:

Ամեն մի քաղաքում կան հատուկենտ փոքր եկեղեցիներ, որոնք նմանատիպ արարողություններ են անում: Էդ էր մնացել պակաս՝ մեծ Կաֆեդրալները թույլատրեին էդպիսի ցերեմոնիաները՝ բնակչությանը տրավմայի ենթարկելով:

Ամեն ինչ շատ գաղտնի ա կատարվում ու սգո սրահներն էլ բոլորը գտնվում են քաղաքների ամենածայրամասային թաղամասերում կենտրոնացված՝ մարդկանց ու առավելևս՝ երեխաների աչքերից հեռու:

Ոչ ոք չի բերում իր մեռելին դնում իր տան հյուրասենյակի սեղանին, հաջորդ օրը տանում թաղում, հետո ետ գալիս ու էդ նույն սեղանի վրա խաշլամա ուտում, ու էդ ընթացքում՝ թե՛ հարևանները, թե՛ բակի ու շրջակայքի երեխաներն էդ ամեն ինչը տեսնելով՝ scarred for life դառնում՝ իրենց անդառնալի հետևանքներով …

Մի խոսքով՝ Էդ գազարագույն քույր շենքերը նզովված էին մինչև քոքը:

Էդ հլը հերիք չէր՝ մի հատ էլ՝ պապիկիս թաղման ժամանակ՝ գերեզմանի մոտ հավաքված իր ընկերները ստիպում են ինձ՝ իր 8-ամյա թոռնիկին, մոտենալ պապու դիակին ու պաչել սառը ճակատը. - «արի հաջող արա ձեդային»:

Վաա՜՜՜յ տեր Աստված … չեմ ուզու՜՜՜՜մմմ հաջող անեմ … թողեք ինձ հանգիստ արաաաա:

մինչև հիմա պապուս դիակի սառը ճակատին շուրթերիս հպման զգացողությունը հիշողությանս մեջ ա …

Էս ի՞նչ հիմար ժողովուրդ եք դուք, արա: Աբորիգենից ե՞րբ եք վերջը վերածվելու նորմալ հասարակությա՞ն:

Մի խոսքով՝ միակ լավ բանը, որ հիշում եմ էդ թաղից՝ դա Էդոյի կամպյուտեռանոցն էր, որտեղ փայլատակում էր նոփ նոր Nintento 64-ը, ու բակի բոլոր երեխեքն ու դեռահասները գնում էին Էդոյի մոտ, քանզի նա Երևանում գրեթե միակն էր, որ Nintendo 64 էր բերել:

Դրանից բացի՝ չունեմ ուրիշ դրական հիշողություն:

2000-ականների սկզբին, ընտանեկան ու ֆինանսական դրության դռաստիկ փոփոխության արդյունքում՝ արդեն կիսադեռահասս հայտնվեց մի ուրի՛շ երևանյան իրականությունում: Դա Բանգլադեշն էր:

Որտեղ փայլատակող դագաղի կռիշկաներն ու շենքերում կաստրյուլկան ձեռները հարևանների դռներ թակող ու քելեխի միս բաժանող պառվեքն ու կնանիք գործի էին դնում իրենց մեռելապաշտական բոլոր ունակությունները՝ ինձ ու իմ նման փխրազգայունագույն էրեխեքին համոզելով ուտե՛լ Մոլոտ պապիի քելեխի միիիի՜՜՜՜սը …

էն քելեխի խաշլամի միսը, որ Մոլոտ պապիի թաղմանից հետո, իր կինն ընկնում ա թաղով ու շենքով մեկ ու սկսում բաժանել բոլորին ու եթե հանկարծ հանդգնում ու չես վերցնում՝ մնում ես մի քանի սերնդային անեծքի տակ …

Չե՜՜՜՜մ ուզում ես ձեր քելեխի մի՛՜՜՜սըըըը , Թամար տոտա … ինձ հանգիստ թոողեքք, արաաա՜՜՜…
դուռս մի ծեծեք … դագաղի կռիշկեն շենքի դիմացից հանեք սիկտիր արեք՝ կարանամ դուրս գամ գնամ խանութ արաաաա՜՜՜՜…

Օգնեցեեեե՜՜ք !

Adam
22.08.2023, 01:16
աբորիգեն բառը, ինչպես բոլոր հայերը, ռեֆլեքսով, օգտագործեցի ՝ նկատի ունենալով՝ «վայրի» բառը … չնայած՝ մեկը մեկի հետ կապ չունի:

erexa
03.09.2023, 21:10
Երբեմն մտածում եմ, ի՜նչ լավ կլիներ, որ մարդիկ 100 տարվա փոխարեն, 1000 տարի ապրեին, որ այս կյանքից ինչ-որ բան հասկանային: Թե չէ, 100 տարին, իսկապես շատ կարճ է և մարդկանց մեծ մասն անգամ, 100 էլ, չի՛ ապրում: Ի՞նչն է, պատճառը, որ մարդ կա 100 տարի է, ապրում, իսկ մարդ էլ կա, նույնիսկ 50 էլ, չի՛ հասնում: Ինձ թվում է, ուղղակի բախտի բան է, որ մեկին հաջողվում է, երկար ապրել, իսկ մյուսին ո՛չ: Եթե մարդիկ մահանում են, ինչ-որ հիվանդություններից, ապա այդ հիվանդությունների հիմնական պատճառները, վատ մանրէներն են: Ուստի՝ մի փոքր կգրեմ այդ մասին:

Ցավոք սրտի, մեր օրգանիզմում ապրող վատ մանրէները կարող են, առողջական խնդիներ կամ հիվանդություններ առաջացնել: Հիվանդություններ կան, որոնք փոխանցվում են, գենետիկորեն (դրանք շատ քիչ են, մատների վրա անգամ կարելի է, հաշվել), իսկ հիվանդությունների մեծ մասն էլ, առաջանում են, վատ բակտերիաներից, վատ վիրուսներից, վատ սնկերից և այլ պարազիտներից: Վատ բակտերիաների շարքին է, դասվում հելիկոբակտեր պիլորին: Օրինակ, իմ շրջապատի հայերի մեծ մասն ունի կամ ունեցել է, տվյալ բակտերիան: Ուստի՝ չի՛ բացառվում, որ դուք կամ ձեր հարազատները նույնպես ունեն այդ բակտերիան:

Ի՞նչ առողջական խնդիներ կարող է, առաջացնել հելիկոբակտեր պիլորին:

Հաճախակի գլխացավեր:
Ստամոքսի ցավեր, հաճախակի սրտխառնոցներ, այրոցներ, խոց:
Աղիների հետ կապված խնդիրներ:
Ճնշման հետ կապված խնդիներ, ենթադրենք բարձր ճնշում կամ ցածր, ճնշման տատանումներ:
Ցածր երկաթ:
Բարձր կամ ցածր խոլեստերին:
Մի խոսքով՝ այն ամենը ինչը ձեր արյան մեջ, բարձր կամ ցածր է, պատճառը կարող է, լինել հելիկոբակտեր պիլորին:
Նաև պարանոցի կամ մեջքի ճողվածքներ (գրիժա):
Ինսուլտ կամ ինֆարկտ (կախված, թե բակտերիան ինչքան շատ է, ձեր օրգանիզմում): Եթե ունեք այդ բակտերիան, դա դեռ չի՛ նշանակում, որ անպայման ինսուլտ կամ ինաֆարկտ կստանաք: Բայց եթե չբուժեք այն, հնարավոր է, նման խնդիներ առաջանան:

Մի խոսքով՝ այս բակտերիան մարդու օրգանիզմում կարող է, շատ խնդիրներ առաջացնել, սկսած մանր խնդիրներից, վերջացրած բարդ խնդիրներով: Խնդիրներ, հիվանդություններ, որոնց մասին ես անգամ տեղյակ էլ, չեմ: Եթե դուք ունեք առողջական խնդիրներ և ձեր բժիշկը չի՛ հասկանում, թե՞ ինչից է, դուք կարող եք, հելիկոբակտերիան ստուգել տաք:

Ի՞նչ ճանապարհով կարող եք, իմանալ հելիկոբակտեր ունե՞ք, թե՞ ո՛չ:

1. Արյան անալիզի միջոցով
2. Գաստրոսկոպիայի միջոցով (այսինքն` ստուգել եք, տալիս ձեր ստամոքսը)
3. Ինչ-որ սարք է, (անունը չգիտեմ) փչում ես և սարքը ցույց է, տալիս, ունես, թե՞ ո՛չ

Դուք պարտադիր չի, իմ նշած 3 կետերն էլ, միանգամից ստուգել տաք: Սկզբից կարող եք, միայն արյան անալիզի միջոցով պարզել, կամ 3-րդ կետի, իսկ եթե այդ 2 անալիզների պատասխանները բացասական լինեն, նոր կարող եք, ստամոքսը ստուգել տալ: Ինչու՞ եմ, սա ասում, որովհետև հնարավո՞ր է, որ դուք ունենաք այդ բակտերիան, բայց ձեր արյան անալիզը մաքուր լինի: Այսինքն՝ միայն արյան անալիզը և 3-րդ կետի անալիզը միշտ գարանտիա չեն, որ դուք չունեք այդ բակտերիան: Ուստի՝ եթե այդ 2 ճանապարհով պարզվի, որ բակտերիան չունեք, կարող եք, վերջում նոր ստամոքսը ստուգել տալ:

Եթե պարզվի, որ ձեր առողջական խնդիրների, ցավերի պատճառը հելիկոբակտերիա պիլորին չէ, ապա չի՛ բացառվում, որ այն լինի, ինչ-որ այլ վատ բակտերիայից, վատ վիրուսից կամ վատ սնկից: Թե՞ որ վատ բակտերիան, վատ վիրուսը կամ վատ սունկը կոնկրետ ի՞նչ հիվանդություն է, առաջացնում այդքան ցավոք չգիտեմ: Միայն տեղյակ եմ, որ շատ հիվանդությունների, առողջական խնդիրների պատճառ են, հանդիսանում վատ մանրէները:

Հելիկոբակտեր պիլորին իմանալու և այն բուժելու միջոցով, դուք կարող եք, փրկել ձեր կամ ձեր մտերիմների, ընկերների կյանքը, կանխել հիվանդությունները, ազատվել ավելորդ հաբերից և այդ գումարը ծախսել այլ բաների վրա:

Այսքանը սիրելիներս, հուսով եմ, որ այս գրառումը ձեզ, ինչ-որ մի ձև օգուտ կտա: :) :) Շնորհակալություն կարդալու համար:

Quyr Qery
06.09.2023, 13:03
Էսօր ղեկավարս հարցնում է՝ ի՞նչ գիրք կառաջարկեմ կարդալ, բացեցի Բյուրի բլոգը ու իր խորհորդ տված գրքերն ուղարկեցի։

John
10.09.2023, 21:34
Դիլիջանից 3 ռուս վերցրեցի, Երևան էին գալիս: հեռավար աշխատող այթիշնիկներ:

Ի սկզբանե հարցրեցին ռուսերեն թե անգլերեն եմ նախընտրում խոսալ: Ասում էին՝ ռուսները բնական են համարում հայերի հետ ռուսերենով շփվելը
Հետո, հարցրեցին, թե Դիլիջանի կողմերը վրաններով լռվցնելու ինչ տեղ խորհուրդ կտամ:
Հետո, թե բա «մենք, որպես միգրանտներ էս, էս ու էս խնդիրներին ենք բախվում»: Ասում էին, ռուսներն ՀՀում իրենց միգրանտ չեն համարում, այլ ռելոկանտ
Հետո սկսեցին հարցեր տալ, որոնց պատասխանները չիմանալն ինձ ամաչեցրեց. Տավուշ ու Դիլիջան տեղանունների ստուգաբանությունն էին հարցնում մարդիկ:
Հետո քաղաքական հարցեր սկսեցին տալ, Երևանի ընտրությունների մասով, Ավինյանի, Մարությանի ու Թանդիլյանի մասին էին հատկապես հետաքրքրվում:
Հետո ռուսերեն բառերի թարգմանություններ սկսեցին հարցրել, ու որոշ բառերի արտասանությունը հայերենով:
Հետո արտաքին քաղաքական հարցերից սկսեցին խոսել, ահագին տեղյակ էին Արցախի խնդրին, խնդրի ակունքներին: Ավելի շատ, քան ՀՀ բնակչության 80%ը հատկապես 2019թ.ին ու երևի հիմա էլ:
Ասեցին, որ Ռեինկարնացիային ու Բամբիռին շատ են հավանում, ափսոս դեռ չի ստացվել համերգներին ներկա լինել: Հարցրեցին, թե հայկական ի՞նչ ռոք խմբերի խորհուրդ կտամ լսել:
Ասեցի, որ ամսի 16ին Լոռիում ուժեղ իվենթ (https://www.facebook.com/events/829595471752014) կա, Բամբիռն էլ նվագելու ա, ու, եթե որոշեն այցելել՝ կարող եմ իրենց էլ տանել գնալիս: Ուրախացան: Ուրախացա:

One_Way_Ticket
13.09.2023, 03:30
Կուռտկայիս թևատակը պատռվել էր։ Քանի որ մնացած առումներով դեռ լավ վիճակում է ու ինձ դուր է գալիս, որոշեցի տանել ատելյե կարելու։ Հանում եմ տոպրակից, ասում եմ՝ "подмышка порвалась" ու պատռված տեղն եմ փնտրում, որ ցույց տամ։ Դերձակը սակայն լսում է "подружка порвалась" ու զարմանում է, թե էս ինչ ռոմանտիկ զգացմունքներ ունեմ կուռտկայիս նկատմամբ։ Իսկ դուք ձերինի հետ ի՞նչ հարաբերությունների մեջ եք։

Բարեկամ
25.09.2023, 05:40
Այս շաբաթ Լեզուների Ավագ Քոլեջի ավարտականների օրն էր։

Այս քոլեջում, որն ունի 11 մասնաճյուղ Սիդնեյ քաղաքում, ուսանում են այն բարձր դասարանցիները, որոնց հիմնական դպրոցներում իրենց նախընտրած Օտար Լեզու առարկայից դասարան չկա, բայց այդ լեզուն ընդգրկված է Ավստրալիայի պետական քննական առարկաների ցուցակում։ Քոլեջը գործում է շաբաթ օրերին և տրամադրում է այդ լրացուցիչ դասընթացը։

Դպրոցների պետական քննություններն այս երկրի կրթական համակարգում ամենակարևորն են, իրականում միակ կարևորը՝ նպատակակետը, քանի որ Ավստրալիայում համալսարան ընդունվելու համար չկան առանձին քննություններ․ դպրոցի ավարտական պետական քննություններից ստացած գնահատականների միջինացված արժեքն է հենց ծառայում համալսարանի ընդունելության գնահատական, ընդ որում՝ կարևոր չէ, թե առկա դպրոցական առարկաների երկար ցուցակից որոնք ես ընտրել (5-6 առարկա է պահանջվում ընտրել) որպես ավարտական` որևէ համալսարանի որևէ ֆակուլտետ ընդունվելու համար։ Համալսարանին հետաքրքրում է ոչ թե քո նախնական գիտելիքը ինչ-որ կոնկրետ առարկայից, այլ խելքիդ ընդհանուր մակարդակը՝ արտահայտված քո նախընտրած/սիրած առարկաներից պատրաստվածությամբդ։

Հայերենը առաջարկվող ավստրալիական դպրոցական կրթական ծրագրի 32 (եթե չեմ սխալվում) Օտար Լեզուներից մեկն է, որից կարելի է հանձնել պետական քննություն, և նշածս Լեզուների Ավագ Քոլեջում կա հայերեն լեզվի դասարան, միայն մեկը ամբողջ նահանգում և, թերևս, ամբողջ երկրում, որտեղ կարողանում են հավաքել տարեկան 8-10 աշակերտ (իսկ տվյալ լեզուն որպես քննական առարկա պահելու և համապատասխան դասարան բացելու համար պահանջվում է առնվազն 7 աշակերտ)։ Նշածս քոլեջը պետական ուսումնական հաստատություն է, ֆինանսավորվում է պետության կողմից, և քոլեջի ուսուցիչները համարվում են երկրի կրթության նախարարության (Department of Education) աշխատողներ՝ դրա բոլոր արտոնություններով և պարտականություններով։

Ուրեմն, շաբաթ օրը քոլեջի 12-րդ դասարանցիներն ավարտում էին։ Ավարտական արարողությանը լեզուների երկար ցուցակում հայերենը դրել էին նախավերջինը։ Շարքը սկսվում էր չինարենի բազմաթիվ ու բազմապիսի դասարաններով (չինարեն՝ սկսնակ, չինարեն՝ շարունակող, չինարեն՝ մայրենի, չինարեն՝ համատեքստային, չինարեն՝ գրականություն), և եզրափակվում եվրոպական լեզուներով, որոնց մեջ ընդգրկված էր հայերենը՝ շարքում նախավերջինը, ռուսերենի և լեհերենի արանքում։ Դա նշանակում է, որ հայ աշակերտները բեմ էին բարձրանալու և ստանալու իրենց ավարտական վկայագրերն ու շնորհավորանքները արարողության ամենավերջում, դրա բոլոր հասկանալի/սպասելի հետևանքներով․․․ Կարող էի իհարկե, որպես ուսուցիչ, մոտենալ ղեկավարությունը և թեթևակի ակնարկել, թե նման արարողությունների ժամանակ արդյոք չի՞ ակնկալվում դասավորել մասնակիցներին ըստ այբենական կարգի, մանավանդ որ մեկն ինձ հուշեց, որ նախորդ տարիներին հենց այդպես էին անում և հայերենը սկզբներում էր (հավանաբար արաբերենից հետո), բայց չմոտեցա․ ավելի ստորացուցիչ էր այդ մասին խնդրելը, իսկ զուտ կռվելու կամ վրդովմունք արտահայտելու նպատակով մոտենալը ճիշտ չհամարեցի թե՛ դիվանագիտորեն, թե՛ իսկապես ցանկություն չկար։ Ի դեպ, մեղմելու համար դասակարգային անհավասարությունը, լեհերին նստեցրել էին առաջին շարք, երկրորդ շարքում՝ ռուսներն էին, երրորդ շարքի վրա փակցված էր՝ Armenian, ուր և ես տեղավորվեցի իմ 9 աշակերտներով: Եթե շատ անկեղծ լինեմ, դահլիճում լավ տեսանելիություն ունենալն ինձ համար միշտ էլ առաջնահերթություն է եղել :)

Սովորական ճառերից հետո սկսվեց բուն արարողությունը։ Հայտարարում էին լեզուն, բեմ էին հրավիրում ուսուցչին, ուսուցիչը կարդում էր ավարտող աշակերտների անունները՝ շնորհված գովասանագրերով (առաջին տեղ, լավագույն ջանք, լավագույն հաճախում, և պարզապես՝ հաճախում), աշակերտները բեմ էին բարձրանում, ղեկավարությունից ստանում գովասանգրերն ու ավարտական վկայագրերը, մի հատ էլ ավարտական արջուկ, խմբով նկարվում էին՝ ուսուցիչն ու դպրոցի տնօրենը ներառյալ, ու իջնում բեմից, և այդ ամենը դահլիճից ակնկալվող ծափահարությունների ներքո, և այդպես բոլոր լեզուներն ու դասարանները։

Ինչպես և ակնկալվում էր, դահլիճը սկզբում ծափահարում էր ոգևորված՝ բեմ բարձրացող հերթական դասարանին, ապա՝ աստիճանաբար ավելի քիչ ոգևորված, մինչև որ արարողության կեսերին սպասվող ձանձրույթը համակեց բոլորին, և ծափահարություն համարյա արդեն էլ չկար, բացառությամբ հատուկենտ ծափիկների, որոնք հավանաբար այդ պահին բեմ բարձրացող աշակերտի՝ դահլիճում նստած ծնողներից կամ ազգականներից էր։ Մտածեցի՝ մինչև հերթը մեզ հասնի, դահլիճում երևի էլ մարդ էլ մնացած չի լինի (որն, ի դեպ, լեփ-լեցուն էր արարողության սկզբում, և 11-րորդցիներին, որ պիտի ներկա լինեին, նույնիսկ ներս չթողեցին՝ տեղ չլինելու պատճառով)։ Այն, ինչ ես մտածեցի, հավանաբար նույնը մտածեցին և իմ աշակերտները, որոնց հետ նստած էի երրորդ շարքում, և սպասում էինք մեր հերթին։ Նույնը մտածեցին, որովհետև, երբ մեզ հայտարարեցին, նրանք մի այնպիսի բուռն ծափահարություն ու ողջույնի ճիչեր արձակեցին, որ ձանձրացած հանդիսատեսը տեղում ուղղվեց։
Ապա, երբ բեմ բարձրացա ես և ամբիոնից ասացի՝ I am pleased to present the Year 12 HSC Armenian Continuers…, խոսքս չավարտած, հանկարծ դահլիճի ձախ հատվածում (իմ դասարանն աջում էր նստած), հանդիսատեսի մեջ հանկարծ բռնկվեց ծափահարությունների և ողջույնի ճիչերի այնպիսի մի պոռթկում, որ դահլիճի բազմազգ ներկաներն ինձնից է՛լ առավել շփոթվեցին և ակամայից միացան ծափահարությունների ալիքին։ Այնուհետ, ամեն մի աշակերտիս անունը կարդալիս և բեմ հրավիրելիս, այդ ձախ հատվածի նույն մասից չթուլացող ոգևորված ողջույններ ու ծափահարություններն էին, որոնց ակամա միանում էր արթնացած դահլիճը։

Երբ արարողությունն ավարտվեց, փորձեցի հասկանալ թե ով էր ձախ հատվածի այդ ոգևորված ամբոխը։ Նույն հարցը, կարծես, իմ աշակերտների ծնողների շվարած դեմքերին էլ էր։
Մինչ հանդիսատեսը կլքեր դալիճը, հասցրի նկատել, որ այդ հատվածում նստածները եվրոպական արտաքինով ինչ-որ ծնողների խումբ էր։
Դուրս գալիս լսեցի՝ ռուսերեն էին խոսում․․․

Ռուսերենի ուսուցչուհուն ասացի՝ “Знаете, я понимаю, и это было очень трогательно…”, ինչին ուսուցչուհին, առանց ավելորդ սեթևթանքի, պատասխանեց․ “A что, вы думаете, они не следят за новостями? Ничего необычного. Нормальные родители нормальных учеников”.

Մոտեցա բակում կանգնած ռուս ծնողներին․ “Спасибо за поддержку․”. Ավելին չկարողացա․ հուզմունքը խեղդեց, հատկապես, երբ դեմքներին (երբ ինձ տեսան) կարեկցանք էր։ Ընկերուհիս հետո պիտի ասեր՝ մեղավորությու՛ն։ Ես պիտի մտածեի՝ չէ, նորմալ մարդկային կարեկցանք, ու․․․ դե հա, մեղավորություն։

erexa
29.09.2023, 22:40
Էս գիշեր, երկինքը մեզ մոտ սենց տեսք ուներ:

https://i.imgur.com/Y8I2LBy.jpg

Ուլուանա
05.10.2023, 05:15
Խոսակցություն իմ ու Դավթի միջև` «Մենք անգլերեն չենք հասկանում» շարքից. :))

– Մամա, վաղը Thursday ա՞:
– Չէ՛:nea:
– Հինգշաբթի՞:
– Հա ;):

ivy
07.10.2023, 14:05
Հիմնական աշխատանքումս հաճախ կլիենտներ ենք ունենում, որոնք դատարանի կամ "Jugendamt"-ի կողմից են ուղարկված․ դրանք էն զույգերն են, որոնք բաժանման ընթացքում կամ դրանից հետո մեծ կոնֆլիկտային վիճակում են, ու պետությունը ծնողների բարձր կոնֆլիկտայնությունը տեսնում է որպես երեխաների համար վնաս և ուղարկում մեդիատորական կոնսուլտացիաների, որ կարողանան համաձայնության գալ երեխաների հարցով։

Էստեղ միանձնյա խնամակալության հասնելը հեշտ չի, պիտի շատ լուրջ փաստարկներ լինեն մյուս ծնողի դեմ, առավել լուրջ պատճառներ են պետք ծնողին երեխայի հետ տեսակցելու իրավունքից զրկելը։ Էսպիսի պատճառներ կարող են լինել, օրինակ՝ երեխայի հանդեպ գործած բռնությունը կամ բաց թողնված ալկոհոլիզմը / թմրամոլությունը, որի դեպքում հնարավոր չի հոգ տանել երեխաների մասին։
Միայն «ինքը լավ չի ազդում երեխաներ վրա», «լավ ծնող չի», «չեմ ուզում էս մարդու հետ այլևս որևէ կապ ունենալ» և այլն բավարար հիմքեր չեն, որ մի ծնողը մյուսին հեռացնի երեխաներից։ Ու ինչքան էլ լավ փաստաբան լինի ծնողի կողքին կանգնած, երբ խոսքը գնում է բարձր կոնֆլիկտայնության մասին՝ երեխաների խնամակալության/տեսակցության թեմայով, "Jugendamt"-ը կցվում է գործին՝ երեխաներին ծնողների կոնֆլիտից պաշտպանելու համար։
Ու հաճախ դատական որոշման մեջ հատուկ գրված է լինում, որ ծնողները պիտի գնան մեդիատորական/հոգեբանական կոնսուլտացիայի, որ կարողանան երեխաների հարցով համաձայնության գալ։

Էստեղ պետությունն առաջնորդվում է երեխաների իրավունքների կարևոր կետերից մեկով՝ ամեն երեխա երկու ծնողի հետ կոնտակտ ունենալու իրավունք ունի, անգամ երբ նրանք միասին չեն ապրում, բաժանված են։ Բացառությունները պիտի ծանրակշիռ հիմնավորում ունենան։
Ու ամեն ինչ արվում է, որ բաժանվող/բաժանված ծնողները coparenting-ի մոդելներ ստեղծեն ու շարունակեն միասին հոգ տանել երեխաների մասին։
Դրա համար էլ ուղարկում են մեզ մոտ, որ օգնենք երեխաների հետ կապված հարցերում իրար հետ լեզու գտնել։

Բարձր կոնֆլիկտայնությամբ բաժանվող/բաժանված զույգերը հատուկ թեմա է։ Ու դրա համար լիքը տարբեր որակավորումներ կան (ասենք՝ մեդիատորի որոկավորում), որ լավ կլինի անցնես՝ մինչև սկսես իրենց հետ աշխատել։ Սա ոչ էնքան թերապևտիկ աշխատանք է, որքան «էֆեկտիվ միջնորդավորում»՝ կոնֆլիկտի դեպքում։
Աշխատանքում սա իմ հիմնական պրոֆիլը չի, երկու կոլեգա ունենք, որ մասնագիտացած են էս հարցում, ու իրենք են հիմնականում բաժանվող/բաժանվածների հետ աշխատում, հատկապես նրանց հետ, որոնք դատական որոշմամբ/"Jugendamt"-ից են ուղարկվում։
Բայց մեկումեջ ինձ մոտ էլ են էսպիսի զույգեր լինում, ու սա ամեն անգամ մաքուր սթրես է։

Մեդիացիան էսպիսի զույգերի դեպքում խորհուրդ է տրվում երկուսով անցկացնել, բայց դե երբեմն հնարավոր չի լինում ազատ կոլեգա գտնել, ու մենակ ես անցնում գործի։
Կարևոր պայմաններից է, որ նպատակները ցածր դնես, ասենք՝ եթե առաջին հանդիպման ժամանակ ձայն չբարձրացնեն մեկը մյուսի վրա կամ վայրկյանը մեկ մյուսին չընդհատեն, արդեն ահագին մեծ քայլ է կոմունիկացիայի հարցում։
Խնդիրն էն է, որ դատարանի կողմից ուղարկված զույգերի դեպքում հաճախ առնվազն մի կողմը ոչ մի ցանկություն չունի մյուսի հետ բանակցելու, համաձայնության գալու կամ առավել ևս՝ մի երկու ժամ մի սենյակում նստած խոսելու՝ երրորդ կողմի առկայությամբ։ Ու ինչքան էլ փորձես բերել իրենց «ծնող» հարթակի վրա, իրենք մնում են «իրար ատող զույգ» հարթակում։ Վիրավորանքներ, մեղադրանքներ, ատելություն, ու էս ամենի արանքում երեխաները հաճախ զենք են դառնում՝ մեկը մյուսի հանդեպ օգտագործվող, ասենք՝ «էլ երբեք երեխաներիդ չես տեսնի»։
Լավ է, որ էս երկրում երեխաների իրավունքները լավ պաշտպանված են, ու ամեն ինչ արվում է, որ իրենք երկու ծնողով մեծանան, եթե անգամ ծնողները միասին չեն։

Բարձր կոնֆլիկտային բաժանված զույգերի մասին դասընթացներում հաճախ եմ լսում էն կարծիքը, որ էսպիսի զույգերի դեպքում սովորաբար կողմերից առնվազն մեկը անձնային խանգարում ունի, ասենք՝ նարցիստիկ անձնային խանգարում։
Ես ինքս էդ տեսակետին էդքան էլ կողմնակից չեմ, ըստ իմ անձնական դիտարկումների՝ անպայման չի, որ հիմքում կլինիկական պատճառ լինի։
Ինձ թվում է, ծանր կոնֆլիկտներով ուղերկցվող բաժանումները հիմնականում «երկարատև դիմանալու» արդյունքում են լինում։ Երբ խնդիրները դեռ վաղուց են սկսված եղել, բայց կամ անտեսվել են կամ առանց լուծելու վրաները դեռ նորերը կուտակել, երբ ամուսնությունը գնալով վատացել է, բայց մարդիկ մնացել են իրար հետ՝ ինչ-որ արժեքներից ելնելով, ու դե հետն էլ զգալով, որ «ուղղակի դիմանում են»՝ լիքը բաներ զոհաբերելով։
Մինչև դանակը հասնում է ոսկորին, ու էլ հնարավոր չի լինում դիմանալ։ Ու էդ ժամանակ ամբողջ կուտակված «դիմացածը» ծանր ալիքով դուրս է հորդում։

Մնում է հույսը, որ էդ ալիքը ժամանակի հետ թափը կկորցնի, ու մարդիկ կկարողանան երեխաների հարցերով շփվել իրար հետ։
Բայց դե էն դեպքերն էլ քիչ չեն, որ ատելությունը էդպես էլ չի նվազում, ու նույնիսկ բաժանումից տարիներ հետո մարդիկ նույն մեղադրանքներով են լցված լինում միմյանց հանդեպ։ Ինչ կոնսուլտացիա, ինչ մեդիացիա․․
Ու թե ինչ է լինում երեխաների հետ էդ ամենի արդյունքում, էդ էլ երեխաները կիմանան։
Ինչպես էստեղ հաճախ ասվում է՝ վնասը բաժանման փաստը չի, այլ բաժանման ձևը։

erexa
07.10.2023, 20:10
Ես վանքում եմ, աշխատում: Մեր վանքում ամենաերիտասարդ աշխատողը ես եմ, մյուսները` 40+, 50+, 60+, 70+, իսկ ամենատարեցը՝ 90-ամյա Անի տատին: Դուք ճիշտ եք, կարդում 90-ամյա Անի տատը գալիս է, աշխատանքի շաբաթը 1 կամ 2 անգամ: Ուսապարկը ուսին, հավեսով գալիս ա, աշխատանքի, կարծես երիտասարդ աղջնակ լինի և ո՛չ թե տարեց կին: Երևում ա, շատ ա, սիրում վանքում աշխատելը: :Խառը գործեր ա, անում: Ապրանքների վրա գին ա, կպցնում, ինչ-որ արկղներ ա, քարշ տալիս, երբեմն էլ, հեռախոսով ա, խոսում, iphon-ով էլի: Ընդմիջումներին` մյուս աշխատողների հետ թեյ ա, խմում և ուրախ զրուցում, երբեմն էլ, վանքում փոքր խմբով աղոթքներ են, անում, էդ աղոթքներին ա, մասնակցում: Բավականին թեթև ա, շարժվում, ես իրեն չէի տա 90 տարեկան, այլ մի 70: Դե իսկ ժպիտն էլ, միշտ դեմքին: Էնքան թեթև ու ուրախ ա, երբ տեսնում եմ, իրեն տրամադրությունս կտրուկ բարձրանում ա: Շատ դրական էներգետիկա ունի, 90-ամյա կոլեգաս: :) Ուղղակի ապշած եմ: :)

kitty
19.11.2023, 20:04
«Ո՞նց եղավ, որ դու սենց ստացվեցիր»։
Հարցը հռետորական չէր։
Խմած ժամանակ հռետորական հարցեր չկան։
Մարդը նայում է աչքերիդ (հենց աչքերիդ, ոչ թե ճակատի կենտրոնի էն կետին, որին նայելով կարող ես ձևացնել, թե հայացքդ փախցնելու խնդիր չունես) ու ասում՝ պատմի, կետ առ կետ, ասա՝ ո՞նց սենցը դարձար։ Հարցնում է պահանջկոտ, ագրեսիվ, հարձակվողական։ Դիստանցիա ու սուբորդինացիա պահելու հավես չունի ճիշտ էնպես, ոնց դու՝ իրեն տեղը դնելու կամ խորհրդավոր երևալու։
Խմած ժամանակ խաղի կանոններն ուրիշ են։
-Չգիտե՞ք՝ ինչ միջավայրում եմ մեծացել։
-Գիտեմ, դրա համար ասա՝ էդ միջավայրից ո՞նց սենց դուրս եկար։
-Զուգահեռ իրականություն ունեի։

***
Ես սկսեցի «Ակումբ»-ը կարդալ 11 տարեկանում, գրանցվեցի՝ 12-ում։ Մերոնք չէին հասկանում՝ էդ ինչ ընդվզում է կյանքիս դեմ։ Էդ ինչի՞ց եմ ենթադրում, թե դպրոցս վատն է, ինչի՞ համեմատ է վատը։ Չգիտեին, որ մի տեղ եմ, ուր մեծ ձյաձյա-ծյոծյաները աշխարհի բանն էին քննարկում՝ երկար տեքստերով ու ես կարդում էի դրանք ագահ, տագնապային, մեծամասամբ՝ ոչինչ չհասկանալով։ Ամենաուժեղ նապոռով բացվել էր ծորակը ու ես բաժակ էի՝ որի միջից ինֆորմացիան ճիշտ լցվածի չափով դուրս էր թափվում, բայց փոխում ամեն բան։ Մերոնք չգիտեին, որ անվերահսկելի լայնացող մի ճեղք է բացվել, որից երևացող աշխարհից բան չէի հասկանում, բայց ողնաշարով էի զգում՝ սա իմինից լավն է։

11 տարեկանում սկսվեց մրցակցությունը, որում ես միշտ պարտվելու էի։ Սկսվեց ինքնաքննադատությունը՝ ո՞նց են էս մարդիկ մտածել ու գրել բաներ ու բառեր, որոնց գոյության մասին գաղափար անգամ չունես։ Ինչի՞ ոչինչ չես հասկանում էն տեքստից, որին մեկ ուրիշը կարծես թե շշպռող մի պատասխան է տվել․ ուրեմն հասկացել է։ Դու՝ չէ։

Ու 11-ում ես սկսեցի մրցակցել մարդկանց հետ, որոնք ինձնից մի 2-3 անգամ շատ էին ապրել։ Դա իմ լիգան չէր։ Ու ես անընդհատ պարտվում էի։

***
-Գիտեմ, դրա համար ասա՝ էդ միջավայրից ո՞նց սենց դուրս եկար։
-Զուգահեռ իրականություն ունեի։
-Պատմի։
-Եթե սա ղեկավարի պահանջ ա, ուրեմն՝ գնամ։ Շեֆի հետ ընկերություն չեն անում։ Եթե բաժակ կիսողի ցանկություն, ուրեմն՝ չէ, Ձեր գործը չի։

***
«Ակումբ»-ն իմ կյանքում է՝ ուղիղ կյանքիս կեսի չափ։ Հիմա հաճախ եմ գալիս էստեղ՝ միայն օրագրերը կարդալու։ Աշխարհի մասին քննարկումներն էլ հետաքրքիր չեն։ Վստահ չեմ նույնիսկ, որ կան։ Բայց չեմ ուզում կորի առեղծվածը, չեմ ուզում կարդամ, ու հանկարծ պարզվի, որ հասկանում եմ։ Հիմա հպարտ եմ ինձնով ճիշտ էնքան, ինչքան շնորհակալ եմ «Ակումբ»-ին․ էստեղ ունեցածս էմոցիաները կարող էին ինձ հուսահատության հասցնել, բայց ճախրել սովորեցրին։

***
-Պատմի։
-Եթե սա ղեկավարի պահանջ ա, ուրեմն՝ գնամ։ Շեֆի հետ ընկերություն չեն անում։ Եթե բաժակ կիսողի ցանկություն, ուրեմն՝ չէ, Ձեր գործը չի։
-Սա մարդու խնդրանք ա, ով էլ չի կարողանում հասկանալ։ Ես գիտեմ, ախր, որտեղից ես դու։ Ո՞նց սենցը դարձար։ Դու հասկանո՞ւմ ես գոնե, որ ասֆլատը ջարդած, մեջից դուրս եկած էն խոտն ես, որը աճելու ոչ մի տրամաբանական հիմք չունի։
-Չե՞ք ուզում էդ առիթով լավ կենաց ասել։

ivy
09.12.2023, 15:44
Հելենան անբուժելի հիվանդություն ունի, որի արտահայտումներից մեկը էպիլեպտիկ նոպաներն են, հատկապես՝ սթրեսային իրավիճակներում։ Նոպաները թեթև են անցնում ու կարճատև են (դեղորայք է ընդունում), բայց Հելենան չի կարողանում հարմարվել դրանց հետ։ Հելենան 12 տարեկան է ու արդեն տարիներ շարունակ բժշկական հսկողության տակ է։
Հելենայի մոտ բազմաթիվ վախեր կան, մեծամասամբ՝ սոցիալական իրավիճակներում։ Հատկապես վախենում է դպրոցում էպիլեպտիկ նոպա ունենալուց։ Փորձում է խուսափել վախ առաջացնող իրավիճակներից, չի ուզում դպրոց գնալ։
Հելենայի ծնողները բաժանված են։ Առաջին հանդիպմանը եկել էր մոր հետ։ Թերապևտիկ օգնության դիմելու պատճառը՝ վառ արտահայտված վախեր։

Դարակումս երեք տարբեր ապակիներով ակնոցներ կան՝ գունավոր, մուգ ապակիներով ու օպտիկական-թափանցիկ։

Դնում եմ գունավոր ապակիներով ակնոցը։
Սիստեմիկ թերապիայի գունավոր ակնոցով նայելիս՝ փորձում եմ ամբողջ ընտանեկան համակարգը մանրակրկիտ հասկանալ։
Բաժանված-բաժանվող-բարձր կոնֆլիկտային ծնողների երեխաների մոտ առաջացող հիվանդությունները հաճախ երեխայի կողմից՝ ծնողներին իր հիվանդության շուրջ միավորելու-հաշտեցնելու անգիտակից մղումն է։ Ախտանիշը կարող է ծառայել համակարգի ֆունկցիոնալությանը։Դրա համար կարևոր է նայել, թե ինչ գործառություն ունի հիվանդությունը, ինչպիսին կլիներ (ընտանեկան) համակարգը առանց դրա։ Երկար խոսում եմ նաև մոր հետ՝ երեխաների ու նախկին ամուսնու հետ հարաբերությունների մասին։ Հաստատ անհրաժեշտ կլինի հորն էլ հրավիրել զրույցի։
Հելենայի առաջ տարբեր չափսերի ու գույների փայտե ֆիգուրներ եմ դնում, պիտի իր ընտանիքի անդամների ու իր համար համապատասխան ֆիգուրներ ընտրի և շարի սեղանին․ պիտի նայել՝ որ կերպարը ինչ տեսքի-չափսի է, ով ում կողքին է կանգնած, որ մեկի հայացքը ում է ուղղված։ Հետո Հելենան կարող է շարժել իր ֆիգուրը՝ ըստ այդմ, թե որտեղ կուզեր իրականում կանգնած լինել․ պիտի նայել,թե ինչպես է իր կերպարի տեղաշարժումը ազդում ամբողջ համակարգի վրա։ Հելենայի սիմպտոմատիկայի համար էլ կարելի է մի առարկա ընտրել ու ընդգրկել համակարգի մեջ․ ինչ դեր ունի դա հարաբերությունների մեջ, ինչ կլիներ, եթե հանեինք համակարգից։
Ինչպե՞ս են Հելենայի վախերն ու հոգեկան ծանր վիճակը «դրականորեն» ազդում համակարգում հարաբերությունների վրա։ Լավացնո՞ւմ է դա բաժանված ծնողների հաղորդակցումը։ Կա՞ իրականում սիմպտոմատիկան հեռացնելու ցանկություն։

Գունավոր ակնոցը հանում եմ, դնում եմ մուգ ապակիներովը։
Հոգեվերլուծական ակնոցով պիտի նայել, թե Հելենան ինչպես է ազդում ինձ վրա, ինչ զգացմունքներ է մոտս առաջացնում։ Ինչ բառեր է օգտագործում խոսելիս, ինչ բառեր չի օգտագործում։ Ոնց է ձայնը, հայացքը, միմիկան փոխվում իմ տված հարցերից։ Ե՞րբ է լռում, ի՞նչ է փորձում ինձ ասել իր լռությամբ։ Ո՞նց եմ ես ազդում իր վրա։ Մեր հարաբերությունները ու իրար վրա փոխադարձ ազդեցությունը թերապևտիկ աշխատանքի կենտրոնում է։
Ի՞նչ ներքին պատկերներ ունի Հելենան։ Ես կսկսեմ մի պատմություն, իսկ ինքը պիտի շարունակի այն։ Կա՞ր պատմության մեջ մոր կերպար, ինչպիսի՞ն էր կերպարը։ Պիտի նայել, թե ինչ վախեր է իր հետ բերում մայրը։ Ինչքանո՞վ է նա իր վախերը փոխանցում իր երեխային ու ազդում նրա ներքին պատկերների վրա։
Հելենան մի գոյություն չունեցող կենդանի է նկարում, ու հետո պատմում նրա մասին։ Իրականում իր մասին է պատմում։

Աչքերս հոգնում են մուգ ապակիներից, հանում եմ, տեղը դնում թափանցիկ օպտիկակակ ակնոցը։
Վարքային թերապիան իր առջև կոնկրետ դրված խնդիր է տեսնում՝ վառ արտահայտված վախեր, որը ծանր ազդեցություն է թողնում Հելենայի սոցիալական ու առօրյա կյանքի վրա։ Մինչև մնացած հարցերին անցնելը պիտի 12 տարեկան երեխայի վրա ծանրացած խնդիրը հնարավորինս արագ թեթևացնել։
Մոր ու իր հետ համատեղ զրույցի ժամանակ որոշում ենք սկսել Skills-Training-ով։ Պիտի ակտիվացնել Հելենայի բոլոր ռեսուրսները ու հմտություններ զարգացնել մոտը՝ իր հիվանդությունը իր կյանքին հարմարեցնել կարողանալու համար։ Ընդունել, որ իր հիվանդությունը իր մի մասն է, բայց իր անձն ու իր հիվանդությունը նույնը չեն։ Ինքը Հելենան է՝ լիքը ուժեղ կողմերով, որոնք պիտի ակտիվանան ու օգնեն իրեն՝ իր առօրյան ապրել։ Վախերն էլ իր մի մասն են, ու բոլոր մարդիկ ունեն վախեր․ պիտի սովորել «չվախենալ վախերից»։ Այլ զինվել հմտություններով, որոնք կօգնեն իրեն հանգիստ անցնել վախի միջով։
Վախ առաջացնող իրավիճակներից խուսափելը Հելենայի թշնամին է ու միայն ավելացնում է իր վախը։ Վախի միջով անցնելու ճանապարհը կոնֆրոնտացիան է․ պարբերաբար ու բարդության աստիճանը ավելացնելով անել էն, ինչից վախենում ես։ Կարելի է սկսել մտքում։ Կարելի է անցնել դերային խաղի, ու ընթացքում զարգացնել դիմակայելու հմտությունները։
Ու նաև մտքերի վրա ենք աշխատելու, թե ոնց են իր մտքերն ազդում իր վարքի ու ինքնազգացողության, ու ոնց կարելի է դրանք կառավարել։
Հելենան մի ստվարաթղթե պստիկ ճամպրուկ է ստանում ինձնից՝ իր "Skills-Box"-ը, որը կարող է իր ուզած ձևով նկարազարդել / սիրունացնել․ մեջը հավաքելու ենք իր «գանձերը», իր բոլոր հմտությունները ու էն ամենը, ինչ իրեն ուժ է տալու։

Օպտիկական ակնոցը էդպես էլ թողնելում եմ հագիս, բայց գիտեմ, որ դարակում ուրիշ ակնոցներ էլ ունեմ, ու որ տարբեր ճանապարհներ կան նպատակին հասնելու։
Իսկ որ Հելենայի մոտ ամեն ինչ լավ է լինելու, դրանում համոզված եմ․ էդքան էներգիա, մոտիվացիա ու էնտուզիազմ հազվադեպ ես տեսնում թերապիայի եկած դեռահասի մոտ։ Ու դա առաջին կարևոր ռեսուրսն է, որը «դնելու ենք» իր փոքրիկ ստվարաթղթե տուփիկում։

Տարին ավարտում է խորը երախտագիտության զգացումով, որ էս բոլոր մարդիկ ներս են թողնում ինձ իրենց կյանք, թույլ տալիս բռնել իրենց ձեռքը ու միասին ճանապարհ անցնել, միասին ընկնել-վեր կենալ, միասին ուժեղանալ, միասին հասկանալ կյանքը, միասին ավելի լավը դառնալ։

Շնորհակալ եմ։