Դիտել ողջ տարբերակը : Անկապ օրագիր
Երբեմն ինքնահաստատվելը պահանջում է լուրջ սննդակարգ։ Այս հարցում մենք մեկս մյուսին (ասել է թե՝ զ'միմէանց) անգին օգնություն կարող ենք մատուցել։ Ահա այսպես.
1) շատ չխորանալ
2) հարցերը շատ չբարդացնել
3) չվախենալ ներողությունդ խնդրել և խոստովանել, որ դիմացինդ ճիշտ էր իսկ դու հիմարագույն կարծիք էիր արտահայտում։ Pardon, sorry, ごめんなさい, Më fal, Съжалявам, أسف, Mi bedaŭras, Scusa, 對唔住, Perdón, סליחה, Вибачте, Συγνώμη, извините բառերը հաճախակի կրկնելով դիմացինին տալիս ես ինքնահաստատման շատ մեծ չափաբաժին։
Սակայն այս դեղորայքի (կամ մեր սիրելի ամերիկահայերի ասած այս մեդիսինի) չափից դուրս գործածումը բերում է կողմնակի երևույթների (ռուսի ասած՝ побочный эфект-ների)։ Դիմացինը կարող է էտ ամենին հավատալ ու իր մտքում ստեղծել վիրտուալ իրականություն, որտեղ ինքը միշտ ճիշտ է։ Իսկ ինչպես ցույց են տվել հոգեբանության բնագավառում մեր վերջին տարիների ձեռքբերումները, այդ պրոցեսը անվերականգնելի է.... Այնպես որ խղճացեք և միարժամանակ խնայեք ձեր զրուցակցին։
****
..... X-ը հասցրեց ժամանակին սեղմել տոռմոզի պեդալը, իսկ Y-ը երջանկության մեջ, որ X-ից առաջ անցավ այդպես էլ ոտքը չհանեց գազի պեդալից ու գյաբռլամիշ եղավ.... :(
****
Y-ի անմար հիշատակին (գրառում պուլպուլակի վրա)
Ուֆ: Ոնց եմ ներվայնանում, որ խաշած ձուն սիրուն չի կճպվում::sad
Մարդիկ ինչ անտակտն են բայց: Արդեն որերորդ օրն է «մարդ» կոչվածի բերանից լսում եմ հետյալը` «Բայց ինչ անհետաքրքիր ու հիմար մարդ ես դու», «Ապուշություններ ես դուրս տալիս», «Ինչ անճաշակ ես հագնվում»...
Չեմ հասկանում, մոդայա՞ ընկել մարդու դեմքին վիրավորելը թե՞ ինքնահաստատվելու նոր ձև ա, որը ստիպում ա քեզ ավելի լավն ու խելացին զգալ: Թե՞ նոր շարժումն ա, որ բոլորը պրոպագանդում են խոսքի և մտքի ազատություն. ասա` ինչ մտածում ես ու թքած ամեն ինչի վրա: Կարևորը դու էս. դու, Դու, ԴՈւ...ԴՈՒ.... ու թքած, թե դիմացինդ ով ա: Կարևորը ասածդ ասես, արտահայտվես, քեզ ցույց տաս, որ բոլորը իմանան, որ դու ամեն ինչ կարող ես, որ ամնելավն ես, ամենախելացին...ամենից ամենան:
VisTolog
14.11.2010, 20:47
Ակումբում կան որոշ ակումբցիներ, որոնք ուղղակի խփնված են այլ ակումբցու «վրա»::))
Կյանքում կան որոշ մարդիկ, որոնք ուղղակի խփնված են այլ մարդու «վրա»::))
Ինչ կրկնակի հավես ու համով է դառնում ուտելիքը ու ուտելու արարողությունը, երբ հավես, համով ու սրտանց մարդու հետ ես կիսում հացտ:love
Նաիրուհի
15.11.2010, 02:11
Ո՜նց եմ ջղայնանում, որ մարդուն ասում եմ՝ ողջույն, պատասխանում է՝ լավ եմ... :goblin
Նկատել եմ, երբ շրջապատում մի բան ա լինում ու մեկը սկսում ա արտասվել, բոլորը խմբվում են շուրջը, փորձում հանգստացնել, ես մատս մատիս էլ չեմ խփում:
Ինչո՞ւ: Անտարբերությո՞ւն ա, թքա՞ծ ունեմ: Ամենևին:
Ես իրականում կարող ա իմ նստած տեղում ավելի շատ մտածեմ էդ մարդու մասին, քան էն մարդիկ, ովքեր հիմա իրա կողքը կանգնած պուպուշ բառեր են ասում: Էդ պուպուշ բառերով հիմա իրանք էդ մարդուն դուխ են տալիս, որ սկսի ավելի շատ լացել ու չամաչել արածից:
Չէ, ես հո չեմ ասում լացելն ամոթ բան ա, ուղղակի չի կարելի ուրիշներին քո թուլությունը ցույց տալ: Լացել պետք ա, բայց էն ժամանակ, երբ համոզված կլինես, որ ոչ ոք դրան ականատես չի: Իսկ հրապարակային լացը նույն բանն ա, ինչ ասի. «Տեսեք, ես լացում եմ, ես վատ եմ, ուշադրություն դարձրեք ինձ: Տեսեք, ինչ թույլ ու անպաշտպան էակ եմ»:
Ստեղ գալիս ա ուրիշ հարց: Քանի որ հետևություններս դրան բերեցին ուրեմն ես չեմ մոտենում նրա համար, որովհետև ատում եմ թույլ ու խեղճ մարդկանց: Քանի որ իրենցից բացի ուրիշ ոչ մեկ մեղավոր չի, որ ինքը թույլ ու անպաշտպան ա, քանի որ մենք ամենքս էլ մենք ենք մեզ պաշտպանում, իսկ ով իրեն չի պաշտպանում, արժանի ա նրան ինչ ստանում ա:
Այո, այդպիսի մարդիկ միայն իրենք են մեղավոր իրենց վիճակի համար:
Նրանք ստանում են էն, ինչին որ արժանի են: Իսկ նրանք, ովքեր արցունքների ժամանակ մոտենում են, կամ այլ ժամանակ կարեկցանքով են լինում, լավ շիրա են տալիս, հող նախապատրաստում, որ էդ մարդն ավելի խճճվի ու մտածի, որ էս ա կյանքը:
Մի խոսքով, զզվելի ա:
անկապ..
մի բան եմ նկատել` որոշ մարդկանց տիպ կա, որ մեծանալով` հասնելով որոշ տարիքի սկսում ա սեռը փոխել.. կանանց էդ տիպը դառնում ա տղամարդ, իսկ տղամարդկանց էդ տիպը ավելի շատ նմանվում ա կնոջ քան տղամարդու... չնայած երկու տիպերը զարգանում են 180 աստիճան տարբեր ուղղություններով, բայց երկու տիպն էլ բանի պետք չեն...
VisTolog
15.11.2010, 18:29
Արա՛, հերիքա վիրտուալ մարդկանց կոմպի տեղ դնես…:D :angry :cry2
Ես սիրում եմ լռել… Որովհետև վախենում եմ...վախենում եմ, որ խոսալով կկորցնեմ այն ինչ ունեմ: Բայց...բեր ապրենք: Կյանքը պետք է ապրել հիմա: Չի կարելի այն շարունակ հետաձգել:
...իսկ ես վաղվա օրվան ավելի եմ սպասում՝ էսօրվանը թողած...
Թագավորությանս կեսը կտամ նրան կամ նրանց:)), ով տեղս ճաշ կսարքի ու խանութ կգնա:D:}
Rhayader
16.11.2010, 13:09
Երեկ տուն գնալիս Աղասենց տան մոտով էի անցնում: Զանգեցի՝ գիտեի, որ աշխատանքի է:
«Պրիվ»:
«Բա՞յ: Հա, պրիվ»:
«Ի՞նչ կա: Ձեր տան մոտով էի անցնում, կարոտեցի մի տեսակ, զանգեցի՝ տեսնեմ ի՞նչ ես անում»:
«Տան մոտ... ափսոս քաղաք չես»:
«Կարամ իջնեմ»:
«Հա՞: Դե իջի: Հա, մեկ էլ, օֆիսի տեղը փոխել ենք: Արի Ամիրյանի ՍԱՍ-ի մոտ, զանգի»:
Ժամը մեկի կողմը, երբ արդեն մի փոքր հարբած օֆիսից դուրս էինք գալիս.
«Պատկերացնու՞մ ես, ինչ նիուդաչնիկ կլինեինք, եթե հիմա գնայինք բարերը՝ աղջիկ կպցնելու: Երկուշաբթի օրով»:
Պատասխանեցի.
«Դե, եթե ստացվեր, էնքան էլ նիուդաչնիկ չէինք լինի: Երկուշաբթի օրով»:
Խաչմերուկում մի տաքսիստ իր մեքենան էր հրում՝ խոդից ընկել էր: Առաջարկեցի՝ հրենք:
«Աչքիս հենց դա էլ նստելու ենք»,- ասաց Աղասը:
Օգնեցինք վարորդին, պինդ բիձուկ էր: Ու նստեցինք:
«Շունչռներդ կտրվում է, չէ՞: Ծխելուց է: Ես էդ ծխախոտ հորինողի մերը...»
Էլ ինչ ասեմ, որ միայն Աղասի շունչն էր կտրվում, նա էլ ծխելը թողել է:
Լավ օր էր:
Ինչո՞ւ է մեզ միշտ թվում, որ մարդիկ չեն պատկերացնում թե ինչքան ենք մենք իրանց սիրում ու ինչքան ենք իրանց նվիրված ու որ ամեն ինչի՝ անգամ մահվան պատրաստ ենք հանուն իրենց....
Ու ինչո՞ւ է մեզ միշտ թվում, որ միայն մենք ենք ունակ նման նվիրվածության ու որ երբեք չենք ստանում համապատասխան վերաբերմունք դիմացինից։
Ու վերջին հարցը. խի՞ ենք բոլորս իրար մասին տենց մտածում....
ՀԳ՝ եթե դու տաբեր ես ու տենց չես մտածում պարտադիր չի, որ դա գրես այստեղ :P
VisTolog
16.11.2010, 14:29
Մարդկանց թվում է, թե մենք իրենց չենք սիրում, որովհետև մեզնից շատերը չեն կարողանում կամ վախենում են արտահայտել իրենց սիրո զգացմունքը դիմացինի նկատմամբ:
Միայն մեզ է թվում, որ մենք ենք միայն ունակ նվիրվելուն, որովհետև մենք ենք ընտրում այնպիսի մեկին, ով չունի նվիրվածության կարիք:
կամ
Որովհետև նվիրվում ենք այնպիսի մարդկանց, որոնք չունեն սիրո զգացմունքը դիմացինի նկատմամբ արտահայտելու ունակություն: (Նայի՛ր առաջին տողը)
Խի՞ ենք այդպես մտածում… որովհետև ինչ տալիս ենք, այն էլ չենք ստանում…
և այլն::))
*e}|{uka*
16.11.2010, 18:04
Մարդը տեսնես ավելի շատ ինֆորմացիա իր մասի տալիս ա հարց տալու՞ց, թե՞ պատասխանելուց::think
Օրինակ երբ տղան անծանոթ աղջկան հարցնում ա՝ ներեցեք իսկ դուք ընկեր ունե՞ք: Պարզ ա , որ հետաքրքրությունից չի հարցնում, այլ ուզում ա սոսնձվի: Պատասխանն էլ իր հերթին ինֆորմատիվ կարա լինի: Եթե աղջիկը պատասխանի՝ ոչ, միգուցե դա կնշանակի՝այոո... էլի, էլի հարցեր տուր, ես ուզում եմ սոսնձվեմ...
Կարող ա և ինֆորմատիվ չլինի, եթե պատասխանը լինի՝ այո: Դե արի մտածի, իրոք ընկեր ունի՞, թե՞ տենց պատասխանեց, որ տղան սոսնձապոկվի:
Կամ հարց ա հնչում՝ ներեցեք, դուք ջազզ սիրու՞մ եք...պաուզա... Չէ դուք սիրու՞մ եք ջազզ այնպես ինչպես ես: Սկզբում մտածում ես, որ քեզ հարց են տվել ու դու պետք ա պատասխանես, բայց հետո տեսնում ես երկու փայլող աչքեր ու զգում ես, որ մարդը խոսալու կարիք ունի, ուզում ա պատմի թե ինքը ոնց ա ջազզ սիրում: Ու այդտեղ սկսվում ա մենախոսություն...
Բայց ամենաբոցը էն հարցերն են, որոնք սկսվում են հետևյալ բառերով՝ Իսկ դու գիտե՞ս.... Կարելի ա ոչինչ չպատասխանել, ուղղակի մի երկու անգամ գլուխը շարժել` ներքև-վերև, որ հանկարծ հռետորական հարցի տերը իրեն մենակ չզգա: Թող պատմի կարդացածը լսածը կամ տեսածը, կարող ա իրոք հետաքրքիր բան ա պատմում:
Չէ, բայց կան մարդիկ, որոնք իրոք հարց են տալիս ու քեզանից ակնկալում են պատասխան, բայց և այնուամենայնիվ պետք ա ի նկատի ունենալ, որ հարցից հետո կարող ա հնչի՝ իսկ դու գիտե՞ս... գիտե՞ս, որ Աֆրիկայում փղի ու ենոտի խաչասերումից.... :scare
Ժունդիայի
16.11.2010, 18:24
Իսկ դու գիտե՞ս, որ ամեն անգամ քեզ կարդալիս, կան մարդիկ ովքեր հիացմունք են ապրում քո խորափիլիսոփայական մտքերից: Կարողանում ես ազդել, ու կապ չունի մի ամբողջ տեքստ ես շարադրել, թե երկու տառ: Մեկ է՝ վարկանիշելու ու մեկնաբանություն թողնելու ցանկությունը միշտ էլ առաջանում է:
Թեմայից դուրս գրառում չէր, օրագրային գրառմանը պատասխանել՝ առավել ևս: Պարզապես, երբ մտածում ես, որ մարդն ունակ է միշտ «համով» մտքեր գրելու, ապա նոր տարվա ժամանակ համեղ խմորեղեն էլ կսարքի: Գալու եմ հյուր::))
Հիվանդ մարդը, որ 2 ժամ քնում ա, ուրեմն խոզ ա՞:this
Հարցնում են, ասում ես հիվանդ եմ, ասում են, ոչինչ, հիմա բոլորն էլ հիվանդ են, բոլորն էլ մեռնում են, նենց, որ նորմալ ա:Արխային մեռի, թաղմանդ կգանք մեծ պսակով:©Yeghoyan:beee
Բայց ով ասեց, որ հիվանդը պիտի պարտադիր մեռնի:this:beee
Այնքա՜ն կարևոր է Մյունհաուզենի նման սեփական մազերից բռնած իրեն ու ձիուն ճահճից դուրս քաշելու կարողությունը: Մարդիկ չեն սիրում թնկթնկացողներին ու անհաջողակներին: Որովհետև թույլ լինելը համաճարակի նման փոխանցվում է մեկը մյուսին:
«Սեղմիր ատամդ, դու ամենքի մոտ
Բացեբաց լալու իրավունք չունես»:
Առավել ևս մտերիմներին պիտի խնայել: Քո խնդիրները նրանց իսկականից ցավ կպատճառեն, բայց միթե՞ դու դա ես ուզում:
Բանաստեղծություն կարդալն էլ մի բան չի, սեփական ասելիքը ձևակերպելու փոխարեն այնքան ես ծուլանում, որ վերցնում ես ուրիշի պատրաստի տողերն ու դնում գրառմանդ մեջ.
«Այնպես դատարկ է իմ սիրտը հիմա,
Այնտեղ հոսեցեք արցունքներ զուլալ»:
Մի զվարճալի բան գրեմ. Կարմիրով ստացած վարկանիշը կարգին հարստացրեց զգացողություններիս գունապնակը: Ամիսներով բացում էի վարկանիշներիս ցուցակը, կանաչ ու կանաչ, նույնիսկ ձանձրալի էր: Հիմա ամեն անգամ սրտի թրթիռով եմ բացում էդ տեղեկությունը, կարո՞ղ է նորից կարմիր... :think :))
Չառիթավորվե'ք...:angry
Rhayader
16.11.2010, 22:14
Սեփական (ու ոչ սեփական) նպատակայնորեն արված գրառումների վիճակագրության շնորհիվ համոզված կարող եմ ասել. Ակումբում առավել շատ շնորհակալություն են ստանում այն գրառումները, որտեղ հեղինակը.
ա) ցույց է տալիս, թե ինչքան բարի ու լավն է գրառումն անողը
բ) գրում է ա-լյա կոելիո կամ ռիչարդբախ կամ էքզյուպերի «հենց այդպե՜ս, ազա՜տ» մտքեր
գ) իշխող քաղաքական կարգի աբստրակտ, չանձնականացված քննադատությունները
Անկախ նրանից, որ նմանատիպ գրառումներն իրարից տարբերվում են նույն բառերի հոմանիշներով: Հիմնականում: Տիկնայք և պարոնայք, դուք տրիվիալ եք:
Այս գրառմանը, կարծում եմ, կցանկանան շնորհակալություն հայտնել այն մարդիկ, ովքեր.
ա) նույնպես նկատել են դա ու իրենք էլ են դրանից զվարճացել
բ) կցանկանան ցույց տալ, որ իրենք նման գրառումներ կատարողներից չեն, ու նման գրառումներին շնորհակալություն հայտնողներից չեն:
Պարզապես առավել զվարճալի կլիներ, եթե ես իմ մոտ ոմն մեկ այլ թեորետիկ ակումբցու սևացնող ու պնակալեզության մեջ մեղադրող ոմն թեորետիկ ակումբցու թեորետիկաբար բռնացնեի պնակալեզություն անելիս:))
Չնայած զվարճանքների ժամանակը գնաց՝ վիսկիիս հետ միասին: Ողջ լինեք, օյաղ մարդիկ:
Rhayader
16.11.2010, 22:53
Վահեն կանչեց վիսկի խմելու (այո, երկրորդ օրն է՝ վրա-վրա խմում եմ, այս անգամ ավելի ինտենսիվ եմ հարբած), ասաց՝ կես շիշ մնացել է: Դե, գիտեք ինձ, էլի: Անջատված մարդ եմ: Ու սովոր եմ, որ կողքս մարդիկ իրենց արտառոց են պահում: Էական չի՝ սեփական անճարպկությունից, անկապ, թե իսկապես պատճառ չկա:
Երբ տեսա, որ երթուղայինում մի տարեց ուղևորուհի (կարծում եմ՝ մաթեմատիկայիս դպրոցական ուսուցչուհին էր՝ Անահիտը, բայց համոզված չեմ) տեղից վեր կացավ, անցավ ետևի շարք, հետո շտապ վերադարձավ առաջին շարք, ուշադրություն չդարձրեցի: Ուշադրություն չդարձրեցի նաև առաջին շարքի մոտ քարացած երիտասարդ աղջկան: Բայց հայացքս ինձանից անկախ թափառեց այդ ուղղությամբ ու կանգ առավ նստարանի վրայի երկարամարմին մեղվակերպ միջատի վրա: Աղջիկը խնդրեց.
- Կսպանե՞ք, եթե խնդրեմ:
- Ազնիվ ասած,- պատասխանեցի ես,- չեմ սպանի: Բայց դուրս կգցեմ:
ՀԿ-ի այցեքարտով փորձեցի բռնել, տանել, ընկավ ծնկիս, բայց չխայթեց: Նորից վերցրեցի:
- Դուռը բացե՞մ,- հարցրեց աղջիկը:
- Բացիր,- ասացի ես:
Հետո նետեցի դուրս՝ այնպես, որ անիվների տակ չընկնի: Միգուցե մի քանի վայրկյանի կյանք շահեց: Բայց ես նրան գոնե հնարավորություն տվեցի:
Տարեց տիկինն ասաց.
- Այ, դու ճիշտ արեցիր: Դե, մենք վախենում ենք: Տեսա՞ր, խայթն ինչպես էր սրել:
- Դե, կարծում եմ՝ նա ավելի էր վախեցել: Դուք նրան եք վախից ցանկանում սատկացնել, նա էլ ձեզ է ուզում խայթել:
- Իսկապես ճիշտ արեցիր: Ամեն կենդանի բնության մեջ իր տեղն ունի: Այ, եթե ծանոթ եք Աստվածաշնչին...
- Հավատացյալ չեմ:
- Հա՜:
Ուսուցչուհի Անահիտն էլ էր հավատացյալ: Լավ կին էր: Ամենախիստ ուսուցչուհին, որին հանդիպել եմ: Բայց խստությունն էլ, մարդկային որակներից կախված, տարբեր է լինում: Ուսուցչուհի Անահիտինը պատասխանատվության խստություն էր:
Բարեկամությունում իջա, մետրո նստեցի: Բաղրամյանում մի կին նստեց. թափառաշրջիկ կին է, առաջ էլ եմ տեսել: Խելապակաս է, քայլում է փողոցով ու ինքն իրեն խոսում: Ծանոթներիցս մեկը մի անգամ ասաց՝ համենայն դեպս, նա երբեք մենակ չի լինի:
Նստեց գնացք ու սկսեց հայհոյել: Ամենավերջին հայհոյանքներով: Իսկ երբ ես եմ ասում, որ ամենավերջին հայհոյանքներն էին, ուրեմն իսկապես այդպես է: Այնքան ագրեսսիա կար նրա մեջ: Իսկ վագոնում՝ երեխաների հետ կանայք ու էլի մի քանի մարդիկ: Մեկն ասաց, որ դադարեցրի. կինն իր հայհոյանքներն ուղղեց այդ մարդուն: Բայց միևնույն է՝ ասես անընդհատ նույն մարդու հետ խոսեր:
Ամեն կայարանում ուղևորներն ասես փորձեին վճռականությունը հավաքել ու դուրս գալ գնացքից, բայց վագոնի դուռը բացվում էր ու նոր մարդիկ էին լցվում: Մեկը կնոջ լռության հազվադեպ պահերին դժբախտություն ունեցավ կանգնել նրա դիմաց:
- Կարո՞ղ ա մի հատ էլ գիրկս նստես,- ասաց խելագարը:- Հլա ռա՛դ եղի տեղից:
Հետո մտածեցի, որ աշխարհն ամբողջական չի: Այս բոլորին ու ոչ մեկին հայհոյող ու անիծող խելագարի հետ նույն վագոնում պետք է լիներ ևս մի խելագար՝ բոլորին ու ոչ մեկին օրհնող ու բարիք մաղթող: Սպիտակահեր ծերուկ, ով Գեյմանի «Sandman»-ի հերոսներից մեկի նման ծաղիկներ կբաժաներ աղջիկներին:
Ու այդ ժամանակ ես կնստեի նրանց միջև:
Եվ ինչո՞ւ է մարդկանց թվում, որ իրենք գիտեն ինչ որ բան ասելու կամ անելու քո մոտիվները և մղումները.... :unsure
****
Չբռնեմ Դրանց ինադու մահադուլ հայտարարեմ.... :think
Տո չէ հա, բա արժի՞ ինչ որ մարդկանց պատճառով էտքան տանջվել։ Ես խոմ մազոխիստ չե՞մ։
****
Էսօր գնացել էի Մոսկվա կինոթատրոնի նորաբաց 3D դահլիճ։ Հետաքրքիր ա, ինչո՞ւ է կյանքի գույները գնալով գորշանում ու խամրում, իսկ 3D կինոները գնալով գույնի ու պատկերի կատարելություն ու որակ են ցույց տալիս։ Չլինի՞ «վերևներից» պլաններ ունեն մեզ էլ թվայնացնեն։ Ի՞նչ վատ կլինի, ո՞ր.... Թվային մարդ.... Մոդելներ կունենանք։ Ֆունկցիաների բազմազանություն։ Թե չէ, սենց անուններս հոմո սապիենսա, բայց մեր միակ ֆունկցիան իրար հեր անիծելն ա։ Էս ապրածս 30 տարիների ընթացքում ընդամենը մի քանի անգամ եմ ականատես եղել մարդկային բանականության ապացույցին։ Բայց դե տենց մի քանի անգամվա պայծաոռությունը դեռ հիմք չի հոմո սապիենս պատվավոր անունը կրելու.... Սա երբևէ ստեղծված ամենաաչառ ու անիրական անվանումն է....
****
Էնպես կուզենայի ՉԹՕ-ների փորձի առարկա լինեի։ Տենց գոնե կիմանայի, որ մի բանի պիտանի եմ.... Համ էլ «էնտեղ» գնացած հետ եկողները ասում են, որ էտ փորձերը նենց ոչինչ կայիֆա անցնում....
****
Էսօր մեկը մյուսին ուզում էր կպած ապացուցել, որ հոգի, դժողք, դրախտ չկա.... Հետո պապիկը եկավ, ասում ա. «Արա ջհանդամ թե կա կամ չկա։ Թքած ունեմ։ Բայց դու հասկանում ե՞ս հիմա ինչ ես անում։ Քանդում ես մարդկանց հույսը։ Հոգու գաղափարը էտ հույս ա, որ ամեն ինչ էս զիբիլ կյանքով չի սահմանափակվում։ Խի՞ ես քանդում էտ հույսը։ Գոնե դեմը մի բան տուր հետո էտ էղածը քանդի»։
****
Թումանյան շաուրմայից լավ շաուրմա աշխարհում չկա....
****
Փոքր վախտվանից մաննի կաշա շատ եմ սիրել։ Բրնձովն էլ նենց ոչինչ։ Բայց ամենաշատը գրեչկան եմ սիրել։ Ինքն ուրիշ ա։ Իսկ էն հերկուլեսից սիրտս խառնում ա մինչև էսօր, ոնց որ խլինք լինի.... յախխխք :[
****
Արա դե իզուր չի, որ ֆրանսիացիներին շատ եմ սիրում։ Ինչ ճիշտ էր երջանկահիշատակ Լյուդիովիկոս եսիմորերորդը (բայց կարծեմ 14-երորդն էր). «Ինձանից հետո թեկուզ ջրհեղեղ....
Էս Անկապագույն օրագիրը հարկավոր ա կարդալ միայն ու միայն կիսախմած վիճակում: Էդ ժամանակ ավելի ուժեղ ես ղժժում:
Այսօր հանդիպել եմ Լևոնին, ում համար աշխարհում ամեն ինչ կլոր էր, իսկ մեջտեղում սև կետ...չէ, ես աչքիս կլինիկական հոգեբան դառնամ...
Մենք չենք ընտրում մեր ծնողներին և մեր ծնողները չեն ընտրում մեզ, մենք չենք ընտրում մեր երեխաներին և մեր երեխաները չեն ընտրում մեզ, մենք չենք ընտրում մեր ճակատագրին այլ, մեր ճակատագիրն է ընտրում մեզ: :( :)
Էթիոպիական այդ ռեստորանում կովի միս մատուցելու համար կովին չեն մորթում, այլ վրայից պոկում են այնքան միս ինչքան անհրաժեշտ է ճաշատեսակը սարքելու համար... համը` սովորական..
Էլի խայտառակ եմ եղել :))
Երեկ մեր Թայվանի հյուրը հանդիպումների վերջին "կռուիզ"-ն էր անց կացնում :Հասցրել էինք 5 հադիպում անց կացնել ,ամեն մեկը 1 ժամ տևողությամբ,արդեն վերջինն էր,կոկորդս ոնց էր չորացել 5 ժամ խոսել էի համ իմ փոխարեն, համ էտ Ջիլլ Ջուո -ի ,համ էլ էտ բիզնեսմեն կոչվածների...Մի խոսքով վերջին հանդիպումնա Ջիլլ ձեռքը մեկնեց բարևեց մեկ էլ էս մարդը որ չասեց "Նայս թու միթ Յու",հո չեմ ուրախացել,ասում եմ դե լավա գոնե էս մեկը անգլերեն ա խոսում ես կհանգստանամ,ու տենց գնացի իմ համար առանձին սուրճ խմելու ...Մի 20-30 րոպե անց եկա տեսնեմ սրանք լուռ ու մունջ նստել իրար են նայում,զարմացա ,որ տենց շուտ են վերջացրել մոտեցա, ասում եմ գնում ենք?Ջիլլ-ն էլ ասումա .
_20 րոպե խոսելուց հետո հասկացա որ նա ինձ չի հասկանում :D
Շեֆերիս ականջից հեռու :secret
impression
17.11.2010, 19:56
Քայլում էի մենակ: Արդեն գիշեր էր: Երևանի էդ մասն էնքան էլ լավ չգիտեի, ու քայլում էի զգույշ, դե մթության մեջ վատ եմ տեսնում: Ականջներումս ինչ-որ երաժշտություն էր, որ չէի լսում, մեկ-մեկ այն պետք է ուղղակի ուրիշ աղմուկ խլացնելու համար: Մտքերի մեջ էի, ուզում էի դեռ քայլել երկար, մինչև կմտածեմ մտքումս եղածը: Մտածում էի մարդային մենակության մասին: Ի դեպ, մենությունն ուրիշ բան ա, մի տեսակ պաթետիկ, ցուցադրական ու կեղծ: Մենակությունն ահավոր խեղճ բան ա: Դրանից բոլորս ունենք: Բոլորս: Անգամ...
Ուշքի էկա ուսիս վրա ինչ-որ մեկի հպումից: Ռեֆլեքսորեն, շրջվելու ընթացքում հանեցի ականջակալը ու կարկամեցի: Ուսս էր քաշքշում ու հիմար ժպիտով կրկնում "դու լավն ես, դու լավն ես"... Դեմքից հասկացա, որ հոգեկան խանգարում ունի: Կլիներ մոտ տասնհինգ-տասնվեց տարեկան: Նայեցի շուրջս՝ մարդ չկա: Տղան արդեն ուժով է ինձ քաշքշում ու շարունակում դու լավն ես-ը: Նայում էի իրեն ու չէի կարողանում խոսել կամ պոկվել իրենից: Հետո ինքնապաշտպանական ռեակցիաս արթնացավ: Դե հա, բավականին ուշ: Հասկացա, որ եթե հրեմ իրեն հետ կամ գոռամ, ինքը գուցե սկսի ավելի ագրեսիվանալ:
Փորձեցի ժպտալ: "Դու էլ ես լավը, ապեր ջան...":
Ուսս թողեց: Խելագարի պես ծիծաղեց ու հեռացավ: Խելագար, ուրախ ծիծաղ: Կյանքից գոհ: Ինքն իրենից գոհ: Ինձնից գոհ, երևի:
Կանգնել էի տեղս ու շարժվել չէի կարողանում: Նայում էի հեռացող տղային, որ շարունակում էր ինքն իրեն հրճվել, ու կոկորդս սեղմվում էր:
Բոլորս մենակ ենք: Բոլորս: Անգամ խելագարները:
Կորցրեցի իլյուզիաներս, թե խելագարները երջանիկ են: Մենակությունն անգամ իրենք են զգում: Էն խեղդող մենակությունը, որ քոնն ա նույնքան, որքան մենակ քեզ համար հորինված մահը: Որը որևէ առնչություն չունի մենության հետ...
Ժունդիայի
17.11.2010, 22:29
Հարավից հյուսիս, արևմուտիքց արևելք բոլորն ուզում են երջանիկ լինել: Ու էդ երջանիկ կոչեցյալին ամենա հեշտ թվացող միջոցով անհնարին է դառնում հասնելը: Ի սկզբանե կարծում ենք, որ առողջությունը, փողն ու սերը արդեն բավարար պայման են հանդիսնում՝ օրհնված ինչ-որ փաթեթ, սակայն մեր ցանկություններն ավելի քան բարդություններ են պարունակում:
Ջերմությունով չհիվանդանալը միայն բավարար չի, այլ ցանկանում ենք լինել կոփված, առանց հավելյալ կիլոգրամների, լինել դիմացկուն:
Փո՞ղ: Բավարար չի, որպեսզի կարողնանաք փակել միայն տան կոմունալ վարձերը, սնունդը, ժամանցը, այլ ցանկանում ենք ունենալ 100 մետրանոց սեփական լողավազան, Ռալֆ Լաուրեն ու Լակոստ ֆիրմայի հագուստ-կոշկեղեն ու տարեվերջյան հանգիստ Սեյշելյան կղզինրում:
Իսկ սիրո դեպքու՞մ: Հմ, ախ այդ սերը....բավարար պայման չի ունենալ մեկին, ում հետ միայն կարող ենք զրուցել, կիսել ձվածեղը կամ էլ սեր անել ժամանակ առ ժամանակ:
Էս ամեն ինչը նշանակում է փոքր ուղեղ ունենալ ու չնչին բաների մասին մտածել միայն: ՍԵՐ ենք ցանկանում, ու լրիվ մեծատառերով: Ցանկանում ենք մինչև ողնուծուծկը սիրհարաված լինենլ, ցանկանում ենք, որպեսզի անակնկալի գանք սիրո ամեն մի խոստովանության ձևից, անսպասելի նվերներից, ցանկանում ենք ճաշել մոմերի լույսի ներքո երկուշաբթիից մինչ կիրակի, ցանկանում ենք ամենօրյա վայերնի սիրային հարաբերություններ… ու ցանկանում ենք լինել երջանիկ միայն այսկերպ, այլ ոչ թե...
Հա մեկ էլ մի բան. ի՞նչ է մեզ տալիս այդքան հեռուստացույց դիտելը: Այդկերպ պարզապես մոռանում ենք փորձել ավելի իրատեսական դարձնել երջանկությունը: Որովհետև մենք կարողանում ենք երջանիկ լինել, երբ կազմում ենք ընդմանեը մի զույգ, այլ ոչ թե զույգեր: Հաստատուն կողակից ունենալը դա երջանկության հոմանիշը չի, եթե իհարկե դա չի դիտվում, որպես հասարակության ցանկություները բավարարելու կամ ասել է թե, հասարակության կարծիքին համապատասախանեցնելու ինչ-որ միջոց: Սա մեկ այլ թեմա է:
Օրինակ` մարդը միայնակ էլ կարող է երջանիկ լինել, կարող է լինել երջանիկ նաև պատահաբար բռնկվող սիլի-բիլիների ժամանակ, լինել երջանիկ մշտական «սեքսընկերոջ» հետ, կամ ընդհանրապես` ոչ մարդկային հարաբերությունների պարագայում նույնիսկ: Ինչևէ: Չկա, գույություն չունի փոքրատառ սեր, հատկապես, երբ այդ ամենը դիտվում է սեփական սեր հասկացության դեպքում:
Փողը դա մի այլ կարգի օրհնանք է: Ով փող ունի, պարտավոր է ճիշտ վայելել, ծախսել, երբեմն էլ մսխել: Ու չպետք է ժամանակ կորցնել՝ մտածելով միայն հավաքելու, հավաքելու ու կրկին հավաքելու մասին: Պետք է ունենալ միայն անհրաժեշտ քանակով, որպեսզի ապահով զգաս, այլ ոչ թե լողաս ու լողաս ու վերջում սատկես՝ դագաղիդ հետ ոչինչ էլ չտանելով:
Իսկ եթե մենք այդքան էլ փող չունե՞նք, ու այդ քչով ինչպե՞ս է հնարավոր դիմակայել կյանքի պահանջմունքներին: Պարզապես կարելի է օգտվել այն ամենից ինչը ձրի է ու թափաց ամենուր. բա հումորի զգացու՞մը, մի փոքրիկ հավատն ու մի քիչ էլ երևակայությունը հո փողո՞վ չեն:
Իրապես երջանիկ լինելը դա այն է, երբ կարողանում ենք անել հնարավորը և ընդունել անհնարինը: Օրինակ՝ աշխատել առանց ուշադրության կենտրոնում հայտնվելու մոլուցքով, սիրել առանց հավերժության ձգտելու մղումով:
Մի պահ նայիր ժամացույցիդ էլի: Արթնացիր լաո: Ամենակարևորը կարողանաս մտածել մինչև ծայրահեղություն, ու ներսումդ փորձես բռնել այն, ինչ մոբիլիզացնում է, հրահրում ու ղեկավարում է քեզ, սակայն հանգիստ, առանց որևէ անմարդկային վերաբերմունքի: Կյանքը Փլեյստեյշն չի, որտեղ հաղթում է նա, ով փորձարկում է բոլոր սահմաներն ու փորձում ողջ հնարավորությունները: Կարիք չկա մրցունակության զոհը դառնալ: Եթե այդ չափազանց բարդ մակարդակի վրա ես կյանքդ դրել, իջեցրու: Իսկ եթե համաձայն չես օրենքներին, ապա դիմումդ գրիր… հնարիր սեփական խաղդ:
Կյանքում լիքը դեպքեր են լինում, երբ ինչ-որ բաներ ես կուլ տալիս, որտև ուրիշներն իրենց ուրիշների մոտ ուզում են լավը ցույց տալ, լավը/ուրիշը երևալ, ուրիշ կերպար են ստեղծում մի խոսքով, չնայած էն բանին, որ էտ ուրիշները իրականում հարազատ/մոտ/սիրելի մարդիկ են, որոնք կողքիտ են լինելու մեկ է: Իսկ իրականում, երբ առանձին ենք մնում իրենց հետ, էտ նույն հարազատ/մոտ/սիրելի մարդը կարող է նենց վիրավորել, նենց ցավ պատճառել, նենց ստորացնել, որ մտածենք նեուժելի մենք էն մասայից, հանդիսատեսից վատն ենք, տոլի էտքան չկանք, որ մեր հետ էլ գոնե թեթևակի սիրալիր կամ ոչ այնքան ստոր վարվեն: Հա մտածում ես` ինչը էն չես արել էլի, ասեն իմանանք, տուպոյ չենք: Էշ խասյաթ է, միշտ մեջներս ենք փնտրում, չնայած ենթագիտակցորեն գիտակցում ենք, որ ուղղակի էտ հարազատ/մոտ/սիրելի մարդիկ էլ կարող են ստորաբար դաժան վարվել և նույնիսկ վատ չզգալ էլ արածից, անցնել առաջ, ապրել` տենց իրանց ավելի հեշտ է: Երևի մեր հարգանքի, մառալի մասին պատկերացումներն իրար հետ չունեն էլի. այսինքն հենց մեզ հետ էլի, թե չէ ուրիշների հետ լավ էլ ունեն:
Ungrateful
18.11.2010, 02:59
Նախ զգուշացնեմ, որ երկար գրառումներ չսիրող մարդիք կարող են սա չկարդալ՝ ոչ օգտակար ինֆորմացիա եք ստանալու տվյալ գրառումից, ոչ էլ աշնանային մելամաղձոտ գույներ))):
Սկսել եմ հասկանալ արջերին: Իմ մոտ էլ իրանց պես՝ ձմեռը «քնելը» բնազդ ա… Իմ մոտ էլ ա ենթագիտակցորեն ստացվում, չեմ հասկանում ոնց, բայց եղանակի սառեցման հետ ես էլ եմ սառում, խախանդվում, պասիվանում…
Էս ձմեռ եմ միայն սա նկատել: Գարունը կնայեմ հետ, տեսնելու թե ի՞նչ եմ արել էս 3-4 ամսվա ընթացքում ու կզգամ, որ ոչինչ:
Սա ոչ պատմություն ա իմ կյանքից, ոչ հոգե-փիլիսոփայական բլա-բլաներ և այլն… Հերթական անկապագույն մտքեր են ու անկապ օրագրից ավելի լավ տեղ չեմ գտնում իրանց տեղադրելու համար:
Իմ մոտ տարին 9-10 ամիս ա: Ինձ անհրաժեշտ ա ամառվա 4-րդ ամիսը, չեմ տեղավորվում… Ստրախովկայի համար, նաև 5-րդը չէր խանգարի:
Պոֆիգիզմի աստիճանը բարձրացել ա մոտս… Որոշ հարցեր, որոնց համար ժամակին դարդ կանեյի, հիմա հեչ ոտերիս էլ չի:
Լկտիույունն ա շատացել, անբարոյականությունը… Նրանք ովքեր իրենց անբարո դեմքը դիմակների հետևն էին պահում, տակից էին ամեն ինչ անում՝ հիմա փոխվել են, հիմա անում են ցուցադրական, մի տեղ էլ գլուխ են գովում:
Մարդու մտքերը, էդ մտքերի խորությունն ու լայնությունը կարող ես հասկանալ թեկուզ սոց. Ցանցերում իր գրած ստատուսներից: Շատերը ստատուս գրելուց աշխատում են արտահայտել նենց մի միտք, որ դա ուշադրության արժանանա, խելքներին զոռ են տալի 2 տող գրելու համար… Ու երբ կարդում ես էդ 2 տողը, հասկանում ես էդ մարդու խելքին զոր տալու արդյունքը՝ զգում ես, որ ինքը արդեն կործանված ա:
Կարոտել եմ ակումբն ու ակումբցիներին: Վիստն ասում ա՝ «Արս, կիրակի հանդիպում ա, արի… Մի կես տարի կլինի, չենք տեսնվել, քեզ էլ եմ կարոտել»: Ես էլ եմ կարոտել շատերին… Չնայած էդ շատերը շատ քիչ են: Նենց չի, որ բոլոր ակումբցիներին սիրում եմ ու կարիք չկա անուններով նշելու, ում որ սիրում եմ գիտի դա ու զգում ա իմ վերաբերմունքից:
Կտրվել եմ քաղաքից, տնից դուրս եմ գալիս մենակ խանութ: Տանը թթվելը սկսել ա դզել՝ մենակություն, ինտերնետ, ԹիՎի, շոկոլադ, կոֆե, չայ… կայֆ ա: Պրոբլեմներիս լուծման պրոցեսը սառեցրել եմ, տանս ույուտն եմ վայելում:
Դուրս եմ գալիս, շենքի կողքը կանգնած սառում են խմած քուչեցիներս…
- Ա՞րս, ի՞նչ կա, մեռնեմ ջանիդ:
- Բան չէ, ապեր:
Ու արագ անցնում, գնում եմ… Շատ չէ՝ մի 2-3 ամիս առաջ, ես հաճույքվ էի իրանց հետ կանգնում էդ նույն տեղում: Ես չեմ գոռոզացել, իմ մոտ ոչ մի բան չի ավելացել… Ուղղակի սենց էտապ ա:
Սկսել եմ ԹիՎի նայել, կայֆ ա: Երեխու պես ուրախանում եմ, հենց սկսվում ա «Երե1-ը», «made in Armenia-ն» կամ «Կարգին սերիալը»: Էդ 3 հաղորդումներն եմ նայում ու մի տիպի թքած ունեմ, թե դրանք պլագիատ են, ժառգոնով են թե ինչ են… Ինձ դուր ա գալի էդ հաձորդումների հումորը:
Ինտերնետի հետաքրքրությունս կորցնում եմ: Մտնում եմ միայն Ակումբ ու Ֆեյս մեկ էլ ստեղից-էնտեղից երաժշտություն եմ քաշում:
Չեմ աշխատում ու դա ա իմ էս օրվա գլխավոր պրոբլեմը, բացի էն աղջկանից, որն իր ասելով ինձնից հղի ա:
1 Տարի էլ անցավ… Շատ բան արեցի էս տարի, շատ բան տվեցի ու վերցրեցի, ստացա ու կորցրեցի… Բայց նաև շատ բան չհասցրեցի՝ նորմալ ա: Ինձ պետք ա ամառվա էդ անտեր 4-րդ ամիսը:
Կարդում եմ գրածս որպես կողմնակի մարդ ու զգում եմ, որ բան չեմ հասկանում, խառն ա ու անիմաստ: Լինում ա չէ՞, որ ինչ որ բան ես կարդում ու զգում, որ էդ քոնն էլ ա, որ քո մոտ էլ ա տենց… Ու հիմա գիտեմ, որ կլինեն մարդիք, ով որ էս խառնվածքը կհասկանան, որտև իրաց մոտ էլ ա ամեն ինչ խառը, բառդակ ա ուղեղում… Կլինի տենց մարդ, հաստատ: Ակումբի ընկերներիցս մեկը ժամանակից ասել էր՝ «Արս, որ գրածներումդ րիֆմա լինի, լռիվ ռեփ կդառնա»…
Լուսանկարչական ասպարեզում էլ ա նախասիրություններս, ճաշակս, սիրելի ոճերս փոխվել… Էդ էլ ա կապված հիմիկվա վիճակիս հետ: Չեմ նկարում հիմա, բայց ուղեղումս լիքը միտք ա պտտվում, որոնք ուզում եմ նկարել: Մի քիչ կենտրոնանամ, կանեմ…
Միմիանցից անկապ մտքեր՝ անկապ օրագրի համար:
Ես չեմ զարմանում ակումբի անիմաստ անձնական օրագրերից շատերի վրա... Ես նախանձում եմ: Ես էլ կուզեյի, որ գրելուս թեման լիներ մենակ սերը, տրամս վատ լիներ միայն վատ եղանակի պատճառով, հիմարագույն երգը կարողանար իմ տրամադրությունը բարձրացնել և լացս գար միայն այն դեպքում, որ «տատիկս այսօր իրեն վատ ա զգում»:
Ես սիրում են նոր տարին… Ինքը լավ տոն ա, ույուտ ա էդ օրերին մի տեսակ, ընտանեկան մթնոլորտ ա, հավես ա: Նորից կգնամ էն 5 ծառայող ընկերներիս տներով, ծնոողների նոր տարին շնորհավորելու ու նորից իրանց մայրերը կհուզվեն, ինչպես հուզվեց ընկերներիցս մեկի մայրը, երբ ընկերս չեր կարողանում տուն զանգել մոր ծննդյան օրը, մի ձև ինձ էր զանգել, խնդրել, որ շնորհավորեմ իր կողմից, ես էլ ծաղիկներով գնացել էի իրանց տուն:
Կգնամ ու կշնորհավորեմ էս տարի, անպայման… Ես դրանից ինձ հանգիստ ու ուրախ եմ զգում:
Մի քանի օր առաջ, լոշքից տունն էի հավաքում, ուբոռկա էլի… Դարակներից մեկում գտա իմ ու առաջին ընկերուհուս լուսանկարը... 9-րդ դասարան էի կարծեմ: Հավես էր, մաքուր էր ամեն ինչ, լրիվ երեխա էինք, ազնիվ էր զգացմունքներն ու հարաբերությունները… Հետաքրիր ա, ու՞ր ա հիմա ինքը, ի՞նչով ա զբաղվում, ի՞նչ ձև ա դառել…
Հին ընկերներ գտնելը դառել ա սովորություն… Մանկությանս ընկերոջը, Տիկոյին գտնելուց հետո գտա նաև մի ուրիշ ընկերոջս, ով ռուսաստանից էր եկել ու մեր դասարանից էր, 3-րդ դասարանում եկավ 5-ում գնաց նորից ռուսաստան ու կապը կորավ… Սոց. ցանցերից մեկով գտա իր քրոջը: Հիշում էի միայն ազգանունը, բավականին տարօրինակ ազգանուն էր: Փնտրեցի ու քրոջը գտա, ինքն ինձ միանքամից հիշեց ու իր միջոցով գտա Գարիկին… Հայերենը լրիվ մոռացել ա, խոսում ենք ռուսերեն… Ինքն էլ ինձ միանքամից ճանաչեց: Քույրը երևանում ա, սովորում ա… Հիմա ինքն էլ ա արդեն ուզում գալ ստեղ:):
Անիմաստ, անկապ, իրար խանգարող, իրար հետ չբռնող մտքեր... Նման մի բան ա գլխիս մեջ, տանս պես բառդակ ա… Կապիտալ ուբորկա ա պետք անել: Վաղը կսկսեմ... կսկսեմ տնից:
Ամեն դեպքում, պետք ա էդ 4-րդ ամիսը:
VisTolog
18.11.2010, 12:27
Ո՞վ կմտածեր, որ ազատման ենթակա զինակոչիկների մեջ երկու նույն անուն, ազգանուն, հայրանունն ունեցող տղա կլիներ::blin
փաստորեն ես էդ երջանիկը չէի, որին ընդմիշտ ազատել էին::cry2
չնայած երեք տարի են տվել տունը մնալուն:D բայց երեք տարի անց 2 ռեալ, 3 ոչ այնքան հավանական պատճառ կարող եմ ունենալ, ընդմիշտ ազատվելու համար::love :))
էսօրվանից պետքա մտածել ամուսնանալու մասին::D
Երկար էի ման գալիս կյանքիս հեռակառավարման վահանակը,ցանկանում էի հետ բերել որոշ բաներ,որոշ բաներ առաջ տալ,հետո մտածեցի կարելի է ուղակի ,,փոուերի,, կոճակը սեղմել ու վայելել վերացումի պահերը,սակայն չկար վահանակը:(բազմոցի տակ էլ եմ նայել...սառնրանում էլ(կյանքա ինչ ասես կարա լինի):Հետո որոնումներն էլ հոգնեցրին,ուժասպառ հոգիս այլևս չէր դիմանում այդ տվայտանքներին,թվում էր ամեն ինչ ավելի քան վատ է և ելք չկա,սակայն որոշումը եկավ առավոտյան, արևի առաջին շողերի հետ:) Երբ ինչ որ բան էս գրում և ջնջումները սևացնում են ամբողջ էջդ,ուղակի շրջում ու սկսում էս գրել նոր էջից:Ինչպես վերջնականապես շարքից դուրս եկած համակարգիչն էս «ֆորմատ» անում, այդպես ես ել սկսեցի նոր, դեռ ոչ մի բանով չվարակված իմ ծրագիրը օգտագործել,նոր մաքուր էջը լրացնել:hands
Դեռ նոր եմ սկսել ուրախանում եմ,երանի հաջողվի գոնե մի շաբաթ վայելել այս հաճույքը:(
Շանս բժիշկը նոր զանգեց:)), ասում է, երբ եմ գալիս ձեր գազանին պատվաստենք:}:{
Համբերություն մեզ:))
Պեսիմիստները իրենց կյանքը փչացնում են ամեն ինչում՝ նույնիսկ լավ բաների մեջ վատը տեսնելով։
Օպտիմիստները իրենց կյանքը փչացնում են ամեն ինչում՝ նույնիսկ պոտենցիալ վտանգ ներկայացնող երևույթների մեջ լավը տեսնելով։
Բայց կյանքը հասկանալու համար ոչ պեսիմիստ լինելու կարիք կա ոչ էլ օպիտիմիստ։ Չէ-չէ, ոչ էլ ռեալիստ։
Հաճախ իրենց ռեալիստ անվանողները նույն պեսիմիստներն ու օպտիմիստներն են։ Ու չգիտես ինչու երկուսն էլ համոզված են, որ իրենք ճիշտ են ու կարևոր է նաև, որ երկուսն էլ համոզված են, որ դիմացինը ամեն ինչ ծայրահեղականացնում է։
Կյանքը հասկանալու համար պարզապես պետք է անկեղծություն ունենալ ու յուր անձիդ ամեն ինչ խոստովանել այնպես, ինչպես այն կա՝ առանց ճոխացնելու և առանց բարդացնելու։
«Եվ այդժամ կյանքն հիասքանչ կթվա....», ասաց միայն օպտիմիստներից և պեսիմիստներից բաղկացած մարդկային հասարակության օպտիմիստներից մեկը :) :D
*e}|{uka*
18.11.2010, 23:38
Ինչ կայֆ կլիներ, որ կյանքը հակառակ ուղղությամբ գնար...Սկզբում սև ու կոկիկ հագնված մարդիկ քեզ տեղավորում են արկղի մեջ, մեխում են արկղը:scare ու դու միանգամից հայտնվում ես սեղանի շուրջ, բոլորը քո կենացն են խմում, քո մասին լավ բաներ են պատմում, մի խոսքով քո համար են հավաքվել: Զզզզզ Հետո ապրում ես քո համար քո տանը, թոռներիդ հետ ես խաղում, գուլպա ես գործում,Լիոնի չսիրած սերիալներից մեկն ես նայում//մեկը հերիք ա//: Ծեր ես, բայց ոչինչին, ուղղելի ա::DԹոշակ ես ստանում տարեցտարի ու ջահելանու՜մ...:))Հետո գործի ես գնում, աշխատում ես մի երեսուն տարի ու ամեն տարի սկսում ես ավելի շատ խմել, խնջույքներ, ամուսնություն, կայծեր, սերեր՝ մեկ, երկու, երեք...
Ու մի օր էլ ինստիտուտ, հետո դպրոց: Գնալով պարտականությունները քչանում են, խաղերը շատանում: Դառնում ես փոքր, շատ փոքր...միայն ուտում ես քնում, ուտում-քնում::zagarՄեկ էլ մի օր հայտնվում ես ...ըխմ... ու 9 ամիս լող ես տալիս, մինչև մի օր "Բաաաաաց":D ու գնում ես այնտեղ որտեղից եկել ես: :)) Բենջամին Բաթոն, գրողը քեզ տանի...
Ի՞նչ ա гарантиа-ն : Հայերեն թարգմանվում ա երաշխիք, երաշխավորություն, գրավական: Բայց ճիշտն ասած ինձ՝ մի քիչ սովետական շրջանում ապրածիս, համար ռուսերեն տարբերակը ավելի համոզիչ ա հնչում ու ավելի վստահություն ներշնչում: Բայց եթե ուշադիր լինեք ոչ մի դեպքում էլ հավատ չի ներշնչում: Ու դրա համար էլ հայատառ ակումբում այս անգամ կօգտագործեմ հայատառ գրված ռուսերեն տարբերակը՝ ասելիքս ավելի համոզիչ դարձնելու համար: Ինչևէ:
Ինչո՞ւմ և ե՞րբ են մեզ գառանտիա տալիս : Ըստ իս պատասխանատու գործ ա: Երաշխավորել ասենք այս կամ այն ապրանքը: Սովորաբար գնումներ անելուց չեմ նայում թե գառանտիա կա թե չկա, կամ էլ ժամկետանց է թե ոչ: Դե պարզ է, որ չվստահելով էս պետությանը չեմ էլ վստահի իր ապրանքներին: Ստեղ գործում ա մոռանալ- ալարելու գործոնը: Մի երկու անգամ գնելուց հետո երբ պարզվել ա, որ գնվածս անորակ էր, ջղայնացած հետ եմ վերադարձրել արժանանալով չարտահայտված ցասումի, որը միայն դեմքի միմկաների շնորհիվ ա արտահայտվել:
Մեզ գառանտիա են տալիս դեղերի համար: Ամենից քիչը սրան եմ վստահում, բայց ամենից հաճախ սրան եմ նայում: Միակ դեպքը, որ գառանտիան աշխատում ա էտ տեխնիկայի հարցում ա էն էլ ընդամենը մի տարվա:
Բայց ինձ կենցաղը չի որ հետաքրքրում ա: Ինձ մարդկային հարաբերություններն են հետաքրքրում: Կա՞ արդյոք գառանտիա: Չկա: Բազմիցս անգամ համոզվել եմ: Ինչպե՞ս կարաս դու գառանտիա տաս ներկայի համար եթե չգիտես ապագան ու չգիտես էլ թե ներկադ երբ անցյալ կդռանա: Ինչպե՞ս դու կարաս գառանտիա տաս մի բանի համար եթե չես զգում: Էն ինչ դու չես տեսնում, ես զգում եմ: Ու ո՞վ կարա գառանտիա տա, որ ես կզգամ էն ինչը դու ես տեսնում: Արդյո՞ք իմ զգացածն էլ գառանտիա տալու հիմք ա: Չեմ կարծում
Ի՞սկ ես: Ինքս կարա՞մ գառանտիա տամ, որ չե՛մ խաբի, չե՛մ դավաճանի, չե՛մ լքի, չե՛մ ատի... ու սենց լիքը բաներ: Ո՛չ, չեմ կարա: Ես հստակ կարամ մի բանում գառանտիա տամ, որ ես գառանտիա չեմ կարա տամ: Չեմ էլ ուզում տամ: Որովհետև գառանտիա տալով ես ինձ պարտավորեցնում եմ, ես կորցնում եմ իմ դեմքը: Իսկ ես ամենևին չեմ սիրում պարտավորված հարաբերություններ: Ես ուզում եմ ապրել առանց գառանտիաների՝ պարզապես սիրելով: Սիրելով արած յուրաքանչյուր քայլ ավելի շատ գառանտաի ունի իր մեջ քան մեր բառերը պահի տակ լեզվից սայթաքած:
...մի քիչ վերացական ստացվեց: Շատ չխորանաք::)
:love
Աշխարհի ամենալավ կառավարությունը :love
Հաճախ եմ լսում, որ մեր կառավարությունը անկապ ու ախմամախ կառավարություն ա։ Իսկ ես հայտարարում եմ, որ մեր կառավարության պես հավես կառավարություն աշխարհում չկա։ Ուղղակի հակառակը պնդողները կույրեր են ու շատ բաներ չեն նկատում։ Ամեն ինչի մակերեսորեն են նայում։
Աշխարհի ո՞ր երկրում ա, որ տրանսպորտից օգտվելը ուրախության պատճառ կարող է դառնալ։ Մեր մոտ ուրախանում ես, որ կարացար նստես պրես էղած մարշրուտնի։ Ու մի տեսակ ինքնահարգանքդ ա բարձրանում, որ դու դա արեցիր (I did it, waw ! ! ! !)։ Ուրախանում ես, որ չխեղդվեցիր տարբեր հոտերից բաղկացած կենսաբանական զենքից։ Դե ասեք, որ երկրում ա, որ էսքան ուրախություն կա։
Եվրոպացիներն ու ամերիկացիները պայքարում են կենդանիների իրավուքների համար, փորձում են պաշտպանել։ Իսկ մենք այս հարցում ևս մի քայլ առաջ ենք աշխարհից։ Մեր կառավարությունը օգնում է իր քաղաքացիներին կարեկցանք զարգացնել բանջարեղենի նկատմամբ։ Ոչ, էշություններ չեմ դուրս տալիս։ Մեր մարշրուտկեքից օգտվող մարդը չի կարող ենթագիտակցորեն չտմահոգվել և չմտածել մեշոկով կարտոֆիլների մասին, որոնք նույն պայմաններում էտքան ժամ են երթևեկում մինչև Մարտունիից հասնում եմ մեզ :( Իսկ Եվրոպաներում մարդիկ դեռ պայքարում են կենդանիներին խղճալու համար։ Իսկ մենք տեսեք թե ինչքան զարգացած ենք, մենք էտ ամենը անցել ենք ու մինչ եվրոպաները պայքարում են էտ խնդիրների դեմ, մեր՝ հայերիս առջև նոր հորիզոններ են բացված....
Ո՞ր երկրում ա, որ քաղաքային տրանսպորտ նստելը էքստրիմ ա համրավում։ Դուք գիտե՞ք ուրիշ երկրներում ինչքան փող են տալիս տենց սուր զգացողությունների ու ադրենալինի նման չափաբաժին ստանալու համար, որը մենք ամեն մարշրուտնի նստելուց ստանում ենք։ Բա մտածեք։ Դրած քննադատում եք։ Էտ ամենը անվճար՝ քո համար։ Ամերիկաներում մարդիկ էտ դրա համար պիտի լիքը փողեր ծախսեն ու վիքէնդին պիտի գնան Վորլդ Դիսնեյ, կամ Յունիվերսալ ստուդիո, որ էտ կայիֆը ստանան։ Դե հաշվեք ինչքան փող ա անում։ Դրան էլ գումարեք էտ ատրակցիոնների տիեզերական գները։ Ու ի՞նչ ա ստացվում։ Իսկ դու անվճար ես օգտվում ու ամեն օր։ Դմբո, մարդիկ քեզ նախանձում են, իսկ դու քեզ ճղում ես, թե մեր կառավարությունը անարդար է։
Կամ աշխարհի ո՞ր երկրում ա, որ օրվա հացը ձեռք ես բերում ու երջանկանում ես։ Ախր հըլը նայեք էտ եվրոպացիներին ու ամերիկացիներին։ Դրանք լրիվ ռոբոտներ են։ Դրանց սուպերմարկետից առևտուր անելը, ոնց որ էն Փինք Ֆլոյդի անդեմ մարդկանց կլիպը լինի, էն որ գնում ու ընկնում են մսաղաց։ Դրանց առևտուր ոնց որ մեքենան բենզինով զապռավկա անելը լինի։ Ոչ մի տարբերություն չկա։ Իսկ մեր մոտ մի բան առար, երջանկությունից կարող ա նույնիսկ թռվռաս։ Տեսնո՞ւմ եք, մեր պետությունը ամեն ինչ անում է, որ մենք չռոբոտանանք, որ ամեն մանրունք ուրախություն պատճառի, իսկ դուք բողոքում եք։ Մենք երբեք չենք մոռանա, որ ամենահանճարեղը ամենահասարակի մեջ է։ Իսկ աշխարհը արդեն ամենահասարակի մեջ ոչ մի հանճարեղ բան չի նկատում :(
Աշխարհի ո՞ր երկրում ա, որ նորություններ լսելը էտքան ուրախություն ա պատճառում, ոնց որ մեր մոտ Հայլուր լսելը։ Իսկ դուք չե՞ք իմանում, որ ծիծաղը երկարացնում է կյանքը։ Մեր կառավարությունը մտահոգված է քո կյանքով, իսկ դո՛ւ, դմբո, դրած քննադատում ես նրան, ով օր ու գիշեր մտածում է, թե էլ ինչ անի, որ կյանքը ավելի հետաքրքիր դառնա քո համար։
Կամ կրիզիսը։ Դուք տեսա՞ք կրիզիսի ժամանակ ինչեր էին անում էտ եվրոպացիներն ու ամերիկացիները։ Միլիոնատեր էին դառնում ինքնասպան էին լինում։ Ո՞վ էր մեղավոր։ Իրանց պետությունը։ Խի՞ մեր մոտ նման բան չեղավ։ Որովհետև մեր կառավարությունը հեռատես լինելով, դեռ տասնամյակներ առաջ ամեն ինչ կանխատեսեց ու թույլ չտվեց, որ մենք էնքան ունենանք, որ հետո միլիոնատեր դառնալուց ինքնասպան լինենք։ Իսկ դուք քննադատում եք։
Ու եթե ուզում եք իմանալ, մենք պիտի մեր կառավարության բոլոր անդամների ճակատները պաչենք։ Որովհետև հալալա իրենց, որ էտքան լավ բաներ անելուց հետո նման անշնորհակալ ու երախտամոռ արձագանքներ են ստանում, բայց չնայած էտ ամենին շարունակում են կառավարել։ Հըլը ձեզ իրանց տեղը դրեք։ Մի օր չէիք դիմանա։ Իսկ էտ մարդիկ արժանապատվություն, պատիվ, հարգանք սաղ ոտնակոխ են անում ու շարունակում են անձնուրացորեն գործել բարին, քո, իմ և մեր բոլրի համար.....
Ա, դե մերն ուրիշ ա, էլի, խոմ զոռով չի՞։
Սիրում եմ քեզ իմ Հայաստան :love
Շարժվող ծառես, շենքեր... լուսարձակներ, դռներ, գովազդային պաստառներ, դիմացս նստած շատ տարբեր մարդիկ, ամեն մեկն իր դարդով: Մետրոյով տեղ էի գնում:
Աստիճաններ, վերևում արդեն երևացող լույս: Քիչ անց սկսեցին երևալ փոքրիկ ավանդական բուդկաներ, սնվելու տեղեր, որտեղ միշտ անհայտ ծագման ուտեստ են վաճառում, կանգնած գազելներ, քիչ այն կողմ ծխող, հայհոյող վարորդներ, մի երկու հատ հին ավտոբուս, որոնք կարծես արդեն մեկ դար տեղից չեն շարժվել և մի տեսակ հանգստություն այդ ամենի մեջ: Սասունցի Դավիթն էր...
Փոքր տարածություն, մի քանի սեղան, մի քիչ շատ աթոռ, հին «Արագած» սառնարան, աման-չաման, վառարան: Սեղաններից մեկի մոտ մի հայր (երիտասարդ հայր), իր փոքրիկ որդուն պելմեննի էր կերակրում, իսկ աջ կողմում մի մեծ կին շերեփով ճաշն էր խառնում: Մեջքով էր կանգնած: «Բիստրոներից» մեկն էր.
-Բարևձեզ:
Պատասխան չկա:
-Ձեր մոտ պիտի նոտաներ թողած լինեին:
-Հեն ա, - առանց շրջվելու մուննաթով ձեռքը մեկնեց դեպի սառնարանը:
Եթե իր հաճախորդը չես, մարդ էլ չես:
Եվ նորից՝ շարժվող ծառես, շենքեր... լուսարձակներ, դռներ, գովազդային պաստառներ, դիմացս նստած շատ տարբեր մարդիկ, ամեն մեկն իր դարդով:
Էս ինչ խառն ու անկանխատեսելի օր էր... (գլուխը պտտվող սմայլիկ):
Իրար հետ կապ չունեցող լիքը բաներ, տարբեր մարդկանց հետ տարբեր տեսակի խոսակցություններ, լսված բարեմաղթանքներ, դասախոսին այնպիսի վիճակի բերման, որ չկարողանա մի բան ասել*, Երևանից դուրս աշխատանքի հրավեր, նախնական համաձայնություն (չնայած էդքան էլ սրտովս չի), և այլն...
Կլինի՞ ամեն օր սենց լինի:
Հոգեբանություն էր, առաջադրանքն այսպիսին էր. դրված էր երաժշտություն (Չայկովսկի, Ռոմեո և Ջուլիետ), և մենք պետք է այդ երաժշտության տակ սկսեինք նկարել, կարևոր չէ թե ինչ:
Երաժշտությունն ինձ չէր տրամադրում, դրա տակ ինձ համար շատ բարդ էր նորմալ բան ստեղծագործելը: Եվ արդյունքում նկարեցի շատ պարզ ու պրիմիտիվ բան, նմանատիպ մտքով: Կարծիքների ժամանակ ասացի, որ ուղղակի սխալ երաժշտություն էր ընտրված:
Երբ բոլորը գնացին, ես մոտեցա դասախոսին ու ասացի, որ եթե ինչ որ ժամանակ այս առաջադրանքը կրկնելու լինի, ապա եթե ցանկանում է, թող ինձ դիմի, ես հարմար երաժշտություն կբերեմ: Հարցրեց, թե ինչ, ես էլ ասացի, թե դնե՞մ տեսնեք ինչ կարգի բան, ասաց հա:
Դրեցի հեռախոսովս Ժան Միշել Ժառի Օքսիջենի առաջին մասը: Մի 10 վայրկյան անց, թուղթ տվեց, ասաց, որ ես նորից նկարեմ, այս անգամ սրա տակ: Քիչ անց, նկատեմ, որ չափազանց հետաքրքրված լինելով իմ առաջարկով, ինքն էլ է վերցրել և նկարում:
Այս անգամ ինձ մոտ ստացվեց «խելքին մոտ» մի բան նկարելը (ի միջի այլոց, կարծում եմ էս անգամ իրոք մի լավ բան արեցի): Ու խանդավառված աշխատում էինք, երբ աննկատ ավարտվեց առաջին մասը երաժշտության ու սկսվեց 2 - րդ մասը:
Երբ վերջացավ, զգում էի, որ ինքը չգիտեր ինչ խոսեր, ու խոստովանեց, որ թևաթափ վիճակում է, սակայն քիչ անց զգացի, որ դուրս է գալիս այդ վիճակից ու ասաց, որ այս երաժշտության մեջ իմաստ չկար, որ սրա տակ ինքը չկարողացավ ինչ որ բան նկարել, ու որ սա ընդամենը մարդկանց վրա ազդելու համար է ստեղծված, ինչ որ վիճակի մեջ գցելու:
Իսկ ես կարծում էի, թե Ժառի արվեստը հոգեբաններին ամենամոտ ու ամենահարազատն է...
VisTolog
19.11.2010, 22:39
Էսօր անհաջող թեստի մասին իմացա, որը համարյա համոզված էի, որ անցել եմ:
Փաստորեն օր, ամիս, տարեթիվ փոխելը չօգնեց խուսափել::aha
:love
ՀԳ Դեռ անկապ::pardon
My World My Space
19.11.2010, 23:59
Որ ասում եմ հնի մեջ ավելի շատ ա բարությունը, չեն հավատում....
հլա մի հատ նայեք մեր Հարսնացուն հյուսիսիցը, ու հետո համեմատեք էսօրվա կինոների հետ, թո՜ւ ձր մարդ ասողի....
ախր մարդկությունը, համուհոտը, կոլորիտը կորել ա, չկա՜....
դառել ենք եվրոպոյիդա-ամերիկոյիդա խառը անդեմ մշակույթի կրող` հանձին էսօրվա ֆիլմերի....
Էսօր Հրաչուհի Քեշիշյանն ա մոդա, իրա "Բիձցուկ դոյ-դոյ"-ով (սպանված աղավնին` բոշաերեն)....
Ժող հին հայկական ֆիլմերը նայեք, Թումանյան կարդացեք, Մաթևոսյան, մարդկության հոտ առեք, էսօրվա դեզադորացված կյանքից մարդու հոտը կորել ա.....
էսօր իմ մոտ հայկական կինոյի օր ա, մինչև լույս տեսնեմ քա՞նի հատ կնայեմ....
Yellow Raven
20.11.2010, 19:17
Ակումբը մի տեսակ միօրինակա դարձել վերջերս: Թեման կարդալու փոխարեն սեղմում ես «Գրառումներ» կոճակի վրա(ցույց է տալիս, թե ով այդ թեմայում քանի գրառում է արել) ու հերթով կարողանում ես գուշակել, թե ինչ գրառումներ են եղել այդ թեմայում:
Էմոների մասին թեմայի վրա էքսպերիմենտս համարյա հարյուր տոկոսանոց արդյունք տվեց:
Լավ չի...
Ungrateful
21.11.2010, 03:08
Եվրավիժն, էմոների թեմա, Ռեալի խաղ.... Թողեք մարդ հանգիստ սրտով գնա լողանա :angry:
Հլը հույս ունեի, որ կհասցնեմ էսօր ստեղ նորմալ գրառում անել :unsure:
Հ.Գ. Նախապես՝ բաղնիքդ անուշ, Արս ջան :love))
My World My Space
21.11.2010, 13:34
Էլի "Հին օրերի երգ"-ն եմ նայում....
Կարա՞ք էսօրվա մի հատ նենց կինո ասեք, որ էսքան հուզի ամեն դրվագում...
նստել լացում եմ....
*e}|{uka*
21.11.2010, 16:17
Konnichi-wa :pardon
Մենք բոլորս ատամի մածուկի «ծյուբիկ» ենք: :D Ամեն օր ինչ-որ քանակություն ճզմում ենք դուրս: Հենց վերջանում ա, նորն ենք գնում: Ամեն մածուկ իր անունն ու բաղադրությունը ունի: Կան մածուկներ, որոնց պարունակությունը երեք գույն ունի, կա մենտոլով, ուղղակի սպիտակ ու կա զզվելի համով:[,որը խոզանակի վրա հայտնվելուն պես, խոզանակը արագ սկսում ենք շարժել ատամների վրայով, որ հետո թքենք ու զզվելի համը շուտ անցնի: Ամեն օր «ծյուբիկից» որոշ քանակություն ճզմվում ա դուրս ու օր օրի այն ավելի դատարկվում ա ու դատարկվում... ու կգա ժամանակ, որ նորը գնելու կարիք չի էլ լինիhttp://s5.rimg.info/b63db3ad363abb255462b47d109c2529.gif (http://smajliki.ru/smilie-517976775.html):F
օֆ ժող. հոգնացրիք արդեն… ԷՄՈ... էմո..էմո
արձագանքում ա ականջներիս մեջ: Նույնիսկ մեր ծանոթ աղջկան ում անունը Էմմա է, բայց բոլորը փաղաքշական Էմո են ասում սկսկել են էմուլիկ ասել..հանկարծ Էմո-ի տեղ չդնեն: Չսիրեցի ոչ մեկին.. ոչ հագուկապները, ոչ շպարվելը...ոչ մի շարժում չեմ սիրում եթե ֆանատիզմ ա դառնում, ոչ մի աղանդի քարոզը չեմ ընդունում եթե բիզնես ա գնում, եթե......չեմ ընդունում ու վերջ: Բայց գիտե՞ք պարադոքն ինչն ա: Հիմա ասեմ հաստատ ձեզնից մեծամասնությունը կասի. ըհը էլի խոսաց զինվորի մաման: Բայց... էն տղաները, որ երկու օր առաջ զոհվել կամ սպանվել են ոչ մեկիդ մտքով չանցավ, որ գոնե մի անգամ ասեք ափսոս... իսկ դուք դրել ազատություն, հայացքներ,... շատ չգիտեմ ինչեր...մի հատ հլա կանգնե՛ք, լռե՛ք ու նոր առաջ գնացեք...
...չոր գրառում ստացվեց...կա՞ էս մոլորակի վրա մի տեղ որտեղ չկա քաղաքականություն. ասե՛ք գնամ...
...ազատությունը բառդակ սարքել ու դրոշակի պես ձեռքներիդ առած ման եք գալիս:
VisTolog
22.11.2010, 01:15
Մարդու հետ պարզ ես լինում՝ վիրավորվումա. պարզ չես լինում՝ վիրավորվումա: :fool
Տենց էլ չհասկացա իրանց ուզած պարզը որնա::think
Հա, երևի 10-երի արժանանալը::))
Ինչքան էլ երեկվա գրառումս ջնջվեց, մեկա էսօր էլի գրելու եմ, շատ ավելի մեղմ, ոչ մի կոնկրետ ակնարկի, բայց և ավելի խիտ: Ինչի՞ համար ա էդ անհասկանալի ու աննորմալ աղմուկը, որ նորմալ մարդու ներվերին ուղղակի ազդում ա: Խայտառակություն ա: Մի ամբողջ ժողովրդի իրավունքների վրա թքած ունեցող մարդիկ դրել ինչ որ մի քանի .....-ի իրավունքներ են պաշտպանում: Կետերի տակ բան չեմ գրում, ոչ վիրավորանք, ոչ գովեստ, թող ամեն մեկն իր՝ մտածելու օրգանների ծավալի չափով հասկանա: Սաղ ազգի վրա մի քանի թափթփուկ թքած ունեն, ինչ ուզում անում են, լիքը մարդիկ գլուխները կախ կուլ են տալիս, բայց ինչ որ անշառ մի երևույթի վերաբերյալ աղմուկ են բարձրացնում, ամբողջ Հայստանում որ հաշվես՝ հետույքից գլուխ մի քանի հատ տենց բան կճարես, բայց իրանց իրավունքները պաշտպանող ինչ որ լիքը մարդ կա: Տեսեք՝ չեմ ասում մի քանի հատ կենդանի, մի քանի հատ մալալետկա, մի քանի հատ հանճար, մի քանի հոգի հանճար, մի քանի հոգի բարի ու հարգարժան անձնավորություն և այլն, ասում եմ՝ մի քանի հատ կամ հոգի տենց բան կամ մարդ: Թող ամեն մեկն ինքը գնահատի, թե իր կարծիքով դրանք կամ նրանք ինչ են կամ ով են, որ ես վիրավորած չլինեմ, ես անկողմնակալ եմ, իբր: «Իբր» եմ ասում, որ վիրավորած չլինեմ: Թե ես ինչ եմ մտածում էս հարց շուրջ, էդ իմ խնդիրն ա, էդ ասելու իմաստը չեմ էլ տեսնում, ու թող ոչ ոք ինձ չասի՝ ես գիտեմ դու ինչ ես մտածում, շատերին քո գրածից պարզ ա, թե դու ինչ ես մտածում, և ըստ այդմ քո գրառումը վիրավորում ա էդ ... չգիտեմինչերին: Չգիտեմինչերին եմ ասում, որտև ես չգիտեմ, թե էդ ինչեր են, կամ ովքեր են:
Ասելիքս լրիվ այլ ա. ո՞ւր էիք, մտահոգ մարդիկ, երբ ձեր երկրի տարածքներն ազատագրող մարդկանց քրեական հանցագործների պես ոլորում մտցնում էին կամեռ, ո՞ր էիք, երբ հայրենակիցներիդ գնդակահարում էին մայրաքաղաքի կենտրոնում, ո՞ւր եք, երբ հայրենակիցներիդ տանում են քաղմաս, ապօրինի պահում, ծեծում, ջարդում, ունեզրկում, տեռորի ենթարկում, ո՞ւր եք, էս դեպքում չկա՞ ապօրինություն, չկա՞ անհագստանալու, մտահոգվելու առիթ: Թե՞ անպայման պետքա տուժող կողմ ասվածը լինի ինչ որ անչափահաս, ինքնահաստատվելու անհագ ցանկությամբ տառապող (եթե տառապել բառը վիրավորական թվա, կարող եք փոխարենը հասկանալ ինքնահաստատվելու ձգտող), մյուսներից ինչ որ կերպ տարբերվել ցանկացող ինչ որ մարդիկ լինեն, թեման անշառ լինի, ոչ մի լուրջ իմաստ չկրի, էնքան որ զբաղվելու բան լինի, ռեկլամ ա, անկապ շուխուռ ա, իբր մենք էլ գիտենք, որ մարդն ինչ որ իրավունքներ ունեն, որ ինչ որ ուրիշ մարդիկ կարան էդ մարդու իրավուքնների համար բողոքեն, շուխուռ անեն, ղժղժան ֆորումներում և այլն: Նայում եմ, ծիծաղս գալիս ա, որ լիքը լուրջ մարդ էս հարցին լուրջ ա վերաբերվում: Մի ամբողջ ժողովրդի տանում են դեպի անդունդ, էդ ողջ կոտորածի մեջ խորանալ ինչ որ ստից բաների վրա, եթե ծիծաղելի չի, բա ի՞նչ ա, թող մեկը մտնի, թեկուզ էս անկապ թեմայում մի երկու բառով դրա կարևորության մասին մի հատ անկեղծ արտահայտվի, հասկանանք, թե էդ աղմուկն ինչի մասին ա: Ոնց որ որոշ «հերոս» դեմքեր մի քանի տարի իրանց ռեկլամ անելով, իրանց հերոս ձևացնելով, բոլորին իրանց մասին անընդհատ հիշեցնելով, էդ տարիների ընթացքում մեկ էլ կտեսնես հասնում են նրան, որ մի ամբողջ երկրում մի հանցագործ մեկ էլ գնաց բանտ, կամ նույնիսկ բանտ էլ չգնաց, պայմանական ազատ արձակվեց, բայց իրանք դարձան հերոս, իրանց անունը թնդում ա, իրանք դեմք են: Էդ տարիների ընթացքում քանի դեռ դո՛ւք, ա՛յ հերսներ, պայքարում էիք, քանի՞ տենց ու դրանից մի քանի գլուխ ծանր հանցագործություններ են կատարվել ու կոծկվել, կամ չեն էլ կոծկվել, ուղղակի դրանց վերաբերյալ հերոսանալը ձեզ ձեռնտու չի եղել, տենց անշառ գործ չի եղել, որ էդ թեմայով հերոսանայիք: Որտև եթե փորձեիք էդ թեմայով հերոսանալ, մի քանի ժամվա ընթացքում քաղմասի հատակին շպրտված, գլուխներդ կախ ձեր բոլոր սրբություններով երդվելու էիք, որ էլ երբեք նման ղալաթ չեք անի, առանց իրանց հրամանի ոչ մի գործի մեջ քիթներդ չեք մտցնի: Նենց որ սենց կազմակերծված, ստից էժան ռեկլամատիպ բաներով խելքը գլխին մարդկանց հաստատ չեք օգտագործի, նույնիսկ կիսագրագետ մարդիկ ձեռք չեն մեկնի, կնայեն ու կհրճվեն էս ծիծաղելի տեսարանի վրա, ոնց որ հիմա: Մի քանի օր ա տևելու, ու վերջ: Մոռացվելու ա գնա, էդքան բան, որտև մի քանի օրվա ա արժանի: Էդ ոչ թե ես եմ ասում, ոչ թե իմ կարծիքն ա, այլ ժամանակն ա ասելու, չնայած արդեն իսկ ասել ա, որ էսքան ժամանակ տենց բաների մասին նույնիսկ չի էլ խոսացվել: Սաղ սարքած ու թելադրված պռոեկտներ են, տարբերությունն էն ա, որ մի մասը նախապես դրա դիմաց ինչ որ բան են ստանում, մի մասն էլ ձգտում են հասնել էդ ստանալու կարգավիճակին:
Ծիծաղում եմ, լիքը:D
Ամեն ինչ սկսվել ա շատ շուտ: Նոր չի:
Նոր չի ու միանգամից չի:
Միանգամից չէր էլ կարող լինել:
Սկսվել ա շատ շուտ ու կամաց-կամաց:
Բայց մենք անտարբեր էինք: «Լավ, փոքրիկ խնդիր ա», - ասում էինք: «Լավ, մեզ չի վերաբերվում», - ասում էինք:
Ու մինչ մենք ասում էինք, արդեն սկսվածը շարունակվում էր: Փոքրիկ խնդիրը գնալով դառնում էր մեծ:
Հետո մի օր զարթնեցինք ու զգացինք, որ խնդիրն արդեն շա՜տ մեծ ա: Ահռելի չափերի մեծ ա: Խնդիրն արդեն գլոբալ ա, համազգային, համամարդկային ա, վիթխարի ա, սարսափելի ա, ահավոր ա...
Ու ոմանք որոշեցին էդ գլոբալի դեմ պայքարել: Մյուսներն էլ ասեցին «Չէ՜, էս արդեն շատ մեծ ա, սրա դեմ չի լինի պայքարել»: Փառք ու պատիվ նրանց, ովքեր որոշեցին պայքարել:
Հետո չհաղթահարվեց: Իհարկե լավ փուլ մտավ: Բայց չհաղթահարվեց: Ու սկսեցին ծնվել նոր խնդիրներ:
Էլի փոքր:
Էլի աննշան:
Ոմանք սրա դեմ բողոքեցին:
Մի քանիսը բողոքեցին, որտև ուզում են մի բան էլ իրանք արած լինեն, իսկ գլոբալի համար չեն անում:
Մի քանիսը բողոքեցին՝ առանց հասկանալու:
Մի քանիսն էլ որտև արդեն գիտեին, որ պիտի քոքից կտրես, որ վաղը գլոբալ չդառնա:
Բայց ափսո՜ս, հազար ափսոս, որ շատերն էդպես էլ չհասկացան, որ փոքրից էլ է պետք սկսել, որ դեմն առնել է պետք, քանի չի ահագնացել ու գլխիդ փուլ եկել: Հազա՛ր ափսոս:
Աշխատավայրումս առավոտից նստած՝ արդեն մի քանի ժամ է, ինչ կենտրոնացած աշխատում եմ մի քանի էջանոց կարևոր հաշվետվության վրա: Հաշվետվությունը անգլերեն է: «...summarized the main options of possible .... as a workaround, but this can not be a permanent solution .... the timing issues should also be duly addressed .... all the expectations and requirements should be clearly formulated in a complete and detailed description, prior to proceeding further .... for the long-term implementation of the above-mentioned...» Ականջներս խցանել եմ Pink Floyd-ով. ուրիշ բանի վրա շեղվելու իրավունք այսօր չունեմ, ժամանակը չի հերիքում: «His blood has frozen and curdled with fright... His knees have trembled and given way in the night... His hand has weakened at the moment of truth... His sleep has faltered...»: Նամակ եմ ստանում. «Dear Hayk, please find attached... If there are no comments, please inform us in order to...»: Պատասխանում եմ. «Dear... Thank you... Best regards...»: Հոգնեցի, զգացի, որ հարկավոր է դադար տալ: Մի բաժակ թեյ, ու բացում եմ Ալան Մուրի «V for Vendetta»-ի հերթական էջը: «Well, we have heard from the rest of the head. That leaves you, Mr. Almond. Three fingermen were killed last night by one solitary lunatic. It is also highly probable that this same person had earlier planted an explosive device of startling capability within the houses of parliament...»: Ու մի պահ նկատեցի (երևի լարվածությունն էլ ինչ-որ դեր խաղաց), որ ես ինձ ընդհանրապես հայ չեմ զգում: Ինձ Հայկ չեմ զգում: Ես ես չէի, ուրիշ մարդ էի: Տարօրինակ զգացում էր, եթե չասենք ավելին: Հետո էլ ասում են՝ ինչու՞ միայն հայերեն, ինչու՞ ոչ օտար լեզվով: Հետո էլ զարմանում են, թե ինչու՞ եմ սիրում գրել այստեղ:
Երկու օրվա մեջ երկրորդ անգամ եմ մինչև ժամը երկուսը գրառումներ կարդում: Լավ թեմաներն շատ են, չեմ կարում դուրս գամ, ախր դասի պիտի գնամ առավոտյան::)
Չէ, սենց չի լինի: Քունս տանում ա, հենց ուզում եմ գնամ քնելու՝ քունս փախնում ա: Հըբը ի՞նչ էնեմ :think
Ինչ լավա որ ակումբը կա, կարոտս առնում եմ :love
հայերեն տառեր :love
Անկապ ջան, վերադարձել եմ :love
Երեկ Texas-ում նստած էի, դատարկություն էր` ընդամենը 2 սեղան էր զվաղված, որից մեկը մերն էր, քանի որ կարիք չկար մասայական երաժշտություն դնելու, դրվում էին կայֆ երգեր:love Լռիվ հոգեմոտ վիճակներ:)
ՈՒ մեկ էլ մի հատ երգ դրվեց, որը ուղեղումս տպկվել էր տարիներ շարունակ մի հատ ֆիլմից, ֆիլմն էլ մոտ 7-8 տարի առաջ էի նայել, եսիմ ինչ երգ չէր, երևի ֆիլմի ազդեցությունից էր, ձայնի, նվագի, չգիտեմ, կարևորը լռիվ հոգեմոտ էր: Լյանին հարցրի` ո՞վ է երգում, ասեց չկա անուն գրած, միայն գրած է ֆրանսերեն, ի տո երգի մեջ միայն մի բառ էր ֆրանսերեն, բառը գրեցի գտնելու հույսով:
Եկա տուն, մոտ մի ժամ քչփորում էի, օգուտ չտվեց, բայց մի այլ կարգի հիվանդագին ուզում էի գտնել ու լսել, թե չէ մեջս կկռծոտվեի: Մտքումս հա էտ երգն էր ֆռում, աղոտ սկսեցի ֆիլմը հիշել, տոսետ վերջի մասի աղոտ տպավորությունը կերպարի ու չգիտեմ խի մտածի Դե Նիռոն էր խաղում ոնց-որ: Դե Նիռոյի սաղ ֆիլմերի մասին հերթով կարդացի, վերջը մեկը շատ նման էր, սաղ սաունտռեկերը լսեցի և վուալա: Հոգիս հանդարտվեց վիճակ էր:))
Ֆիլմը իմիջայլոց լավն է` Great Expectations/Большие надежды, մեջը Գվինետն է խառում, երևի իրա միակ կերպարներից է, որի մեջ դուրս գալիս է:
Ու իհարկե երգը` Mono - life in mono :)
http://www.youtube.com/watch?v=kScygkG_qjk
Հ.Գ. Իտոգի առավոտվա 6ին նոր պառկեցի:))
Անկապ ջան:love, մինչև այսօր ակումբում:love հիմնական անկապը դու էիր, հիմա դու շատ ավելի կապված ես թվում, համեմատության մեջ հաղթեցիր:(
VisTolog
23.11.2010, 22:18
Հերիքա էլի զանգես…:( համ ինձ ես տանջում, համ քեզ…:(
*e}|{uka*
23.11.2010, 23:54
Անկապ
Եթե ամիս եմ՝ սեպտեմբերն եմ, եթե տարվա եղանակ՝ խոր աշուն: Եթե թռչյուն եմ՝ սպիտակ բու եմ: Եթե օրվա մաս եմ՝ գիշեր եմ: Եթե հեղուկ եմ՝ արյունն եմ: Եթե բույս եմ...:)),եթե երաժշտական գործիք եմ ՝ 1.երգեհոնն եմ, 2. սաքսաֆոն: Եթե թիվ եմ՝ 7903485-ն եմ, եթե գույն եմ՝ մուգ կապույտն եմ: Եթե եղանակ եմ՝ քամին եմ: Եթե կենդանի՝ ընձառյուծ: Եթե քաղաք եմ՝ Ֆլորենցիան եմ: Եթե գրող եմ, հաստատ մեռած եմ: Եթե երգ եմ՝ միշտ տխուր եմ: Եթե ֆիլմ եմ՝ սարսափ եմ: Եթե համ եմ՝ դառն եմ, կծու: Եթե տղա եմ՝սրիկա եմ: Եթե զգացում եմ՝ ազարտն եմ... Լավն եմ:
Ուֆ:cry2 Ոնց եմ ներվայնանում, որ «տուտուզ», «տուտուզիկ» բառերը բացասական իմաստով են օգտագործում: Տենց էլ չըմբռնեցիք տուտուզիկային փիլիսոփայության հիմնադրույթը. մի՛ եղիր այդքան անտուտուզ::cry2
Ակումբը ընկեր ա։
Ակումբը ազատ ա։
Ակումբը անսահմանափակ ա։
Ակումբը ըդնհանուր վերցրած անփոփոխ ա։
Ակումբը միշտ կա։
Ակումբը դու ես։
Ակումբը ես եմ։
Դրա համար էլ մենք ստեղ ենք։
Պահպանե՛ք ինքներս մեզ։
ՀԳ՝ սիրում եմ քեզ....
Ամեն ինչ սկսվեց առավոտվա զբաղված բաղնիքից…:angry Ահավոր ուշանում էի, արագ հագնվեցի ու վազեցի դուրս:aaa, հեռախոսի լիցքավորման կրպակը փակ էր, այ քեզ թարսություն, կողքի խանութում էլ քարտ չկար….:esim Վերելակի դուռը քթիս առաջ փակվեց, 3 հարկ ոտքով, շնչակտուր:sad, մի կերպ հասա 35 րոպե ուշացել էի, ընտիրա, նորից թթված հայացքներ, իբր բոլորը լուրջ գործ են անում, ես էլ միակ անպատասխանատու ու աշխատանքից խուսափող մարդուկն եմ:sad: Զզվում եմ:beee, պատկերացնոմ եմ տեսքս, ահավորա երևի, նայեցի հայելու մեջ, իրոք նայելու չէր, լավ էր չտեսնեի...:| Կոֆե եմ ուզում, դառը, քաղցր, անհամ, ինչ լինումա լինի , մենակ անունը կոֆե լինի...:cry Իրանք խմել են արդեն, ահ մեկա իմ համար կդնեմ, դնում եմ, շեֆը բարի կռիսի ժպիտով ասումա, որ սուրճը վնասա հատկապես ուշանալուց հետո, ազդումա աշխատունակության վրա, անիմաստ հայացքով նայում եմ դենքին,տեսնես ինչա սպասում, որ պիտի ապուշի պես ժպտամ:(? Թքած ունեմ, ես կոֆե եմ ուզում: Օ կոֆե, ինչքան երջանկություն պարգևեցիր ինձ:love, էսօր մի տեսակ ավելի համով ես , ավելի տաք, ավելի ուշ պրծար...:)) Հեռախոսս զնգումա, լրիվ մոռացել էի կյանքիս արթնանալու ժամնա:dance, ոնց եմ կարոտել արդեն երկու օրա չեմ տեսել, ասում էսօր հանդիպենք, ուրախանում եմ , հետո տխրում, հիշեցի որ էսօր ես ինձ նայել չուզեցի, ուֆ , ոնց բացատրեմ, որ չնեղանա, թարսա էլի, անդուր թարս օր, ու ամբողջի մեղավորը առավոտյան բաղնիք գրավողնա:aggressive:
murmushka
24.11.2010, 13:10
երևի փոքրուց նման կերպ չեմ հիվանդացել
կոկորդս ցավում է, մեռնում եմ
տուն եմ ուզում գնալ.....
Մի տարի է արդեն ինչ աշխատում եմ, ես ֆենոմեն եմ երևի(հաստատ)...ամեն անգամ համարձակվում եմ մի բան մոռանամ,ավելի կարևոր բան քան անցյալ անգամ էի մոռացել,ո՞նց մինչև հիմա չեն հանել գործից :think,անցյալ ամիս նույնիկս աշխատավարձի բարձրացում ունեցա:o ,ասում են. «կհանենք գործից ,երբ սիրահարվես», մտածում են ավելի անուշադիր կդառնամ,բայց տենդենց եմ նկատել,որ անկախ դրանից անուշադրությունս աճում է երկրաչափական պրոգրեսիայով:(
սկսել եմ նեղվել...
Երեկ մեր վերջին հյուրին ճանապարհեցինք իր երկիր,Սանտոշն էր...Մի ամբողջ Գերմանա-Հնդկական գործարանի տնօրենա,ինչի համար եմ ասում.
Ես գրեթե չեմ շպարվում,հանդիպման առաջին օրը տպարաններով շրջում ենք,մեքենայի մեջ ենք սա հարցնումա,թե ես ինչու չեմ շպարվել,ես էլ չգիտեմ ինչ ասեմ,մտածեցի երևի ամոթա տենցա արտասահմանում ընդունված,որ պարտադիրա շպարվելը,հաջորդ օրը շպարված եկա գործի,հիմա էլ թե աչքերդ ես քսել շրթներկ չես քսել? բա թարթիչներդ ինչի չես քսել :blin,պայուսակդ ինչ ֆիրմայիա ,մազերդ հաճախակի ես կտրում...Երրորդ օրը մանիկյուրս էր քննարկում...
Մեղա մեղա,հալալ չի մեր տղաներին :loveսկի չգիտեն մանիկյուրը աչքերին են քսում, թե շուրթերին...
Լավն ենք էլի :love
Սատանա
Անձնական գործ. N
Սեռը - Իգական
Տարիքը - Շատ երիտասարդ
Մասնագիտությունը - Դերասանուհի
My World My Space
24.11.2010, 21:40
ինձ միշտ թվացել ա, թե Մարդկային ապուշությունը մի եքա ընկերությունում պիտի էդքան ակնհայտ չդրսևորվի, որովհետև ի վերջո կազմակերպության պատիվ կա, բան կա:
Բայց սաղ հակառակն ա, ով ինչ փաստաթուղթ ա տալիս, ով ա դատի գալիս ինչ են ուզում, մարդ չի հասկանում...
Ախր էդ մեծ ձեռնարկությունը խարդախություն անելուց պիտի էդքան ապուշ ձևով չանի, վերջ 1500 հոգու մարդկային ռեսուրս կա, բայց մի նորմալ 5 հոգանոց բանդայի տեղ չեն կարում աշխատեն....
Ասածս ինչ ա, ինչ անում ես, պտի պրոֆեսիոնալ ձևով անես, ոչ թե սենց (http://www.akumb.am/showthread.php/54480-%D4%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D6%85%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D6%80....?p=2131873&viewfull=1#post2131873):
Պրոֆեսիոնալ խարդախին կհարգեմ,որովհետև պրոֆեսիոնալ ա, բայց քյալ խարդախները մենակ ծիծաղ են առաջ բերում....
Անկապ ես...
Անկապ եմ...
Անկապ ենք...
... ու սենց արդեն 1 տարի:cry2
Երեխեք:lol ասեմ, չեք հավատա, էլի բան եմ շահել:D
Արևածաղիկի տուփի մեջից:)) Վիվայի 1000 դրամանոց քարտ:D Ճիշտ է խերը մամային եղավ, բայց դե կայֆ է:))
Նաիրուհի
25.11.2010, 00:41
Ձին ուղղակի սիրում էր իր հեծյալին, դրա համար էլ խոնարհ քայլում էր՝ թամբի տակ թաքցրած կողերին սեղմած իր հզոր թևերը...
Անկապագույն
Ungrateful
25.11.2010, 06:11
Եթե մանկությունս չանցներ 90-ականներին, միգուցե այն հիշելուց միայն շոկոլադի ու կոնֆետի համ կգար: Եթե անգիտակից 7 տարեկան երեխային չխծկեին ռուսական ուղվածությամբ դպրոց, միգուցե ես հիմա նորմալ հայերենի կտիրապետեի: Եթե դպրոցում ես չշփվեի համադասարանցիներիս «գլխավոր» ընկերական շրջապատի հետ, միգուցե ես շատ ուշ կիմանայի, թե այդ ի՞նչ են մեծերը վառում, քաշում ու ծուխ հանում: Հետագայում, եթե ես չշփվեյի ինձանից մի քանի տարի մեծերի հետ, միգուցե ես մինչև հիմա վստահ լինեյի, որ ծխվում է միայն սիգարետը, ուրիշ ծխվող նյութ գոյություն չունի: Եթե չլիներ առաջին ընկերուհիս, միգուցե ես հիմա կլինեյի այն մտքին, որ բոլոր աղջիկները մաքրության գագաթնակետ են ու բացի մարմնավաճառներից, էլ ոչ մեկ ինձ ավճար սեքս չի պարգևի: Եթե մանկուց չունենայի ազատություն, միգուցե հիմա սա գրելու փոխարեն կպատրաստվեի հաջորդ քննություններիս: Եթե ես չիմանայի, թե ի՞նչ է «կվարտալի քուչա» ու մանկությանս մի էտապը չանցներ այդ վայրում, /հեհ))/ միգուցե ես հիմա Թամանյանի արձանի տակ, ինչ որ շրջապատի հետ կիթառ նվագեյի: Եթե չունենայի պրինցիպներ ու որոշ բարեկամներիս հետ հիմա մտերիմ կապերի մեջ լինեյի, միգուցե հիմա ես կլինեյի երկրագնդի մյուս կողմում: Եթե չլինեյին 2փաքն ու Սնուփը, Փաֆն ու Ջեյ Զին, միգուցե ես հիմա օր ու գիշեր նստած լինեյի Ռամշտայնի ու այդ ոճի մյուզիքի վրա: Եթե իմ վրա լիներ կանտրոլ, խստություն, ռեժիմ, առավոտյան պատրաստ ձվաձեղ, միգուցե ես հիմա կսովորեի համալսարաններից մեկում, չէի կորցնի որոշ աշխատանքներ: Եթե չլիներ մենակ ապրելակերպը, միգուցե ես ինքնահաստատման փուլից դուրս չգաի: Եթե չլիներ ինտերնետն կամ հեշտ շփում հաստատելու ունակությունս, միգուցե այդպես էլ մնայի «քուչում», ինֆորմացվածությանս ու կրթվածությանս աստիճանն էլ 100 միավորից 2 կլիներ ու այդ պլանկայից ավել չէր բարձրանա: Եթե չափից դուրս ընբոստ բնավորության տեր չլինեյի, միգուցե հիմա հագս լիներ կանաչ ֆորմա: Եթե ունենայի քույր կամ եղբայր, միգուցե բնավորությամբ էգոիստ չլինեյի: Եթե չլիներ ռեժիմի խախտվածքս, միգուցե աչքերը հոգնեցնելու, քուն բերելու համար ես չէի դնի ու մտքիս եկած առաջին բաներն սկսեի գրել: Եթե չլիներ ակումբը, միգուցե ես այդպես էլ թքած ունենայի հայերենի իմացությանս վրա: Եթե ես թքած չունենայի շատ ու շատ հարցերի վրա, միգուցե հիմա սպորտային համազեստով դուրսը կլինեի՝ կվազեի: Եթե ծուխն ինձ համար լիներ ուղղակի զզվելի հոտ, միգուցե ռուսաստանից եկով ընկերոջս հարցին կպատասխանեի, որ ուզում եմ շապիկ, այլ ոչ «մի 2 բլոկ» ռուսական Մալբորո: Սրանք, իհարկե բոլոր եթեների 0.1%-ն են, բայց եթե իրար հետ այս բոլոր եթեները չլինեյին… Կամ լիներ այլ ես, որի մոտ այս բոլոր եթեները չէին լինի: Չեմ կարծում որ, նա կցանկանար ինձ հետ բառ փոխանակել, ավելին՝ զզվանքով կանցներ կողքովս: Վստահ եմ, նույն վերաբերմունքն էլ ռեալ եսիցս կստանար: Իսկ արդյոք պե՞տք է այս եթեների բացակայությունը, պե՞տք էր ամեն մի այդ եթե-ի ժամանակաշրանում: Կարդում եմ սկզբից մինչև վերջ, գումարում բոլորն իրար, ստանում այլ Արսենի կերպար… Պետք չի: Իսկ միգուցե լինելով «անԵթե» Արսենը, ես էլի՞ փորձեի նման մի բան կազմել ու զգալ, որ դա ինձ պետք է… Եսի՞մ:
Փաստորեն, եթե ես չէի ցանկանա, որ բոլոր եթեներն չլինեն, ապա ես պիտի շնորհակալ լինեմ այն բոլորից ու ամեն ինչից, ինչը/ովքեր ստեղծեցին իմ համար այդ եթեներն: Վատ բարեկանմերին, չուզողներին, տարբեր շրջապատներին, դպրոցին, նոր կազմավորվող հայաստանին, ինձ... Փաստորեն: Ու հենց նոր հասկացա, որ անգամ կամաչեի այդ «անԵթե» Արսենի կողքով քայլել: Մի տիպի չէի վստահի... Իսկ ինքը՞…
Ամեն դեպքում՝ պետք ա քիչ խորանալ, մանավանդ գիշերները: Բարի գիշեր: Նորից կարդալու ու խմբագրելու ուժ չունեմ:
:D չեմ սիրում չարախնդել, բայց չեմ դիմանում :D նեեեենց ուրախ եմ
է հա, ով ա ասել, որ ես իդեալական եմ՞ :oy
Խի՞ ա էսօր սաղ թարս գնում::angry
Ինչի՞ են առավոտվանից բոլորն իմ դեմ:angry, ում եմ ինչ արել:
Խի՞ ա ծանոթս, որ հանգիստ մարդ էր, կանգնում դեմս ու խոսալուց նեռվային բաներ անում:angry, խի՞ ինստիտուտում տենց էլ նորմալ մարդ չտեսա:angry: Խի՞ ա ժողովուրդն էսքան անբարյացակամ, որ մարդուն մարդու տեղ չեն դնում:angry, խի՞ ա ավտուբուսի վարորդը վայրենավարի քշում. ասա մարդ ես տանում, կարտոլ չի:angry: Խի՞ էր կողքիս նստած կնիկն էնքան չաղ, որ տեղ տվեցի անցնելու ինչքան հնարավոր էր շատ, բայց մեկ ա, արդյունքում չիր դառա :diablo(ի դեպ շատ խնդալու տեսարան էր: Բայց չլնեմ չիմանամ խնդացել եք:diablo)
Խի՞ են մարդիկ անպատասխանատու մեռնում:angry. ոչ մեկին չես ուզում մի բան վստահել:angry: Ինչի՞ պտի ձեր պատճառով իմ գործից հետ ընկնեմ: Բայց դե հո ես ձեր նման չեմ, հո չեմ թողնի առանց նոտա համերգի շեմին:angry:
Հեսա քլունգս առնեմ ընգնեմ փողոց (ափսոս, փոցխս ընկերջոս մոտ ա մնացել), ու սաղին հատ հատ պատժելու եմ:
Գեդնի տակից էլ լինի գտնելու եմ:diablo
Կներեք:
*e}|{uka*
25.11.2010, 18:11
Մարդու սիրտը կինոթատրոն ա: Գալիս զբաղեցնում են իրենց տեղերը, հարմարավետ նստում:Հետո անջատվում են լույսերը ու սկսվում ա ֆիլմը՝ քո կյանքի հաջորդական օրերը: Ոմանց դուրը չի գալիս, կեսից դուրս են գալիս՝ թողնելով իրենց հետևից պոպկոռնի կիսալիքը բաժակները, կոկա կոլայի շշեր... աղբ...: Իսկ ում դուրը գալիս ա ֆիլմը, մնում ա մինչև վերջ ու անհամբեր սպասում ա նորանոր ֆիլմերի.... Կինոթատրոն մտնողներից շատերը հաշվի չեն առնում, որ նստատեղերը հաշվելի քանակով են ու ոչ միշտ ա տոմս լինում: Ստպիված դուրս են գալիս կինոթատրոնից՝ չնայելով ֆիլմը::cryզզզզ՜:))
Արյա՜ առաջին անգամ մենք էլ այցելեցինք:
Էս «Անկապ օրագրում» մարդիկ ի՞նչեն գրում :D
ԷԷԷ էնքան անկապա դարձել իրոք ամեն ինչ, մարդ ամեն ինչից հիասթափվումա: Ամեն տեղ կյանքը առաջա գնում, Հայաստանում ամեն ինչ հակառակ, չկա մի բան որ մարդը դրանով հպարտանա: Վայ վայ Sorry «Մանկական Եվրատեսիլ 2010» - ում առաջին տեղ ենք գրավել: Է բայց դէ... :)
Մարդիկ, բոլորը չարացած են իրար հանդեպ, չգիտեմ լավ կյանքիցա, շատ փողնա մարդկանց էդպիսին դարձրել, եսիմ... :oy
Գալիսա մի պահ արդեմ մտածում էս գնաս երկրից, է բայց էդ էլ փրկություն չի: Արտասահմանում կա ամեն ինչ, բառիս բուն իմաստով, բայց չկա քո հարազատությունը, չկա քո սրտցավ հարևանը :) որ ամեն պահի քո կողքինա ու ամեն հարցով կարող էս դիմել իրեն: Շատ սառը, բայց ոչ միապաղաղ կյանք, այնտեղ ստեղծված են բոլոր պայմանները մարդուն մարդ զգալու համար, իսկ այստեղ Հայաստանում միայն բասական, միայն վատը:
Չգիտեմ, գնալով ավելի ու ավելի եմ հիասթափվում:
էէէ գնամ կախվեմ :(
Նաիրուհի
25.11.2010, 22:21
Էս հեռուստամարաթոնին խոսող երեխեքին լսելիս մարդու լաց է գալիս... :(
My World My Space
25.11.2010, 23:18
Մարդկային ապուշությունը պարզվում ա, առավել ցայտւն ա պետական օղակներում` մասնավորապես իրավապահ մարմիններում, որտեղ դատախազ-դատավոր-ոստիկան իրար հետ չգիտեն, որ հոդվածը որն իրենք կիրառում են վաղուց էլ իրավական ուժ չունի......:D
Կարող եք կարդալ շարունակությունը.... (http://www.akumb.am/showthread.php/54480-%D4%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6...?p=2133348&viewfull=1#post2133348)
impression
26.11.2010, 00:15
հիշեցի ինչ-որ
լուսամուտից մինչև դիմացի շենք ձգվում էր լվացքի պարանը, իսկ ներսում միշտ շոգ էր ու լուռ
բակում կային խաղացող էրեխեք, իսկ ես, որ մի անգամ ունեցա անզգուշություն` բակում ջարդուփշուր լինելու, խաղերին մենակ նայում էի լուսամուտից` ոտնաթաթերիս կանգնած, արևից աչքերս կկոցած, փոքրիկ գազանի պես, ում պահում էին վանդակում ու ուշադիր հետևում, որ հանկարծ չգժվի
լուսամուտից ներս փոքրիկ սենյակ էր, ուր ոչ ոք չէր ապրում, մենակ արևը, դարակների դարավոր փոշին, տափակ ամանների մեջ դրած լոբու հատիկները, լուսամուտի վրայի ճանճն ու ես
էդ սենյակից հատուկ հոտ էր գալիս. չգիտեմ` փայտե հին սպիտակ պահարանն էր պատճառը, թե արևը, որ միշտ էնտեղ էր, թե փոշին, որ երբեք չէր հավաքվում, թե այն, որ բացի ինձնից մեկ էլ տատս էր լինում այնտեղ` լվացք փռելու կամ հավաքելու համար
տատս երբեք խոհանոցի ծորակը չէր փակում
ներքևի հարևանն ամեն օր գալիս էր կռվի, որ իր գլխին ջուր ենք լցնում
ես ատում էի հարևանին, որովհետև տատս չէր կարող սխալ բան անել, դա հասկանալու համար պետք էր գոնե կյանքում մի անգամ փորձել նրա թխած թխվածքը
My World My Space
26.11.2010, 00:35
հա, ի դեպ էսօր իրիկունը Մուշոյին հանդիպեցի քաղաքում դատից հետո, իրա հետ խոսալով ու Թվիքս ուտելով քայլում ենք, մեկ էլ Առագաստ-ի մոտի ծառերից մեկի վրայից մի աննամուս թռչուն ծռտեց ուղիղ մատներիս` ցուցամատիս ու խուժան մատիս արանքը :o: Մուշն ասում ա, որ հաջողություն ա, ծիտը ծռտել ա Victory-իս արանքը....:D ես էլ չեմ կողմնորոշվում, էդ տե՞նց ա, թե *ա*ել են Victory-իս մեջ....:D
Կապրենք` կտեսնենք :esim
Հերթական էքսպոն է, տարբեր կազմակերպություններ ցուցադրում են իրենց արտադրանքն ու նաև հյուրասիրում: Կառավարության ընդունելության դահլիճում է: Մուտքը 500 դրամ: Մի տարեց կին վրդոված է, բարկանում է պահակի վրա.
- Ինձ ասել են, որ այստեղ ձրի ուտելիք են բաժանում, ինչի՞ ես փող ուզում:
***
Նույն էքսպոն է: Մի քանի տարեց տղամարդ ու կին, բավական մաշված շորերով, փորձում են հերթով բոլոր տեսակի գինիները. աչքերը փայլում են:
***
Երթուղայինում կանգնածների թիվն արդեն թերևս գերազանցում է նստածների թվին: Փողոցում խցանում է: 1 րոպե... 3 րոպե... 5... 10... Ռադիոն ինչ-որ հայկական մեղեդի է նվագում: Վարորդը նյարդայնացած է՝ հոգնեց խցանումից: Անջատեց ռադիոն:
- Էդ իբր ինչի՞ անջատեցիր, - վրդովեց ուղևորուհին:
***
Ինֆորմատիկայի ուսուցչուհի է: Ինչ-որ խնդիր ունի ինչ-որ ծրագրի հետ:
- Ձեր համակարգչի վրա ի՞նչ Windows է, - հարցնում են նրան:
- Չգիտեմ դա ո՞նց են իմանում, - պատասխանում է, - Start-ի կոճակը կանաչ է:
***
Գժանոց:
Ես ունեմ թաքուն իմ երջանկությունը. դա ապրելու իմ մեծ ցանկությունն է :sulel
Անցյալն ու ներկան իրար խառնված
Փորձում են գտնել իրենց ապագան:
Իսկ անորոշությունը անտանելի է: Երանի նրան ով երկար բարակ մտածել չի կարողանում ու սխալվելուց չի վախենում:
Վառում եմ արևածագը և առանց թռիչք իջնում եմ վար: Այսօր բացում եմ աչքերս և աշխարհին նայում եմ նույն բիբերից. Ոչինչ չի փոխվում ու իրականությունը ժանգոտում է: Մենք փոխում ենք մեր թշնամիների դիմակներն և ապրում ենք արևի տակ որն ինքն էլ է սև անծայրության մեջ մոլորված: Սևն կլանում է, սպիտակն մնում է միայն բաժակների մեջ:Ստերիոտիպներն կոտրվում են, և ուրախությունն տևում է մինչև աչքերիս բացվելն, կոպերի դողոցքն մատնում է գիտակցության արթուն լինելու փաստն... Ես ինքնախաբվում եմ:
Rhayader
26.11.2010, 11:30
Երանի այն ժամանակներին, երբ մենք խոսում էինք երգերի բառերով, իրար համար երգերի դիսկեր էինք ձայնագրում, որոնք փոխարինում էին նամակներին: Երանի այն ժամանակներին, երբ կարող էիր ամբողջ գիշեր թափառել քաղաքով, ուզեիր՝ մերկ, ուզեիր՝ ձեռքերի վրա քայլելով, ու քաղաքը քնած էր, ու քաղաքը քոնն էր:
Երանի այն ժամանակներին, երբ լեկցիաների տետրի մեջ կարելի էր սիրած աղջկան բանաստեղծություններ նվիրել:
Գիշերային ժողովուրդ, կենացդ: Կեցցե 2005 թիվը:
Այսօր ուրախությունից թռվռում էի, նոր գործ եմ ճարել :bux:
Ուրախությունից էնպես գոռացի.... :yahoo
Մեկ էլ մեկը ուսիս խփեց։ Աչքերս բացեցի։ Կինս էր։ Հարցնում է՝ էլի վատ երազ տեսա՞ր.... :(
Գործի տեղն եմ: Ինտերնետը խայտառակ վատացել է: Այնքան վատ է, որ մոտ 8 րոպե բացվում էր ակումբի թեմաներից մեկը, որի վերնագիրն է. «Եթե այդքան վատ է, ուրեմն պետք է գնալ երկրից»... տո այ միամիտ, ինչի՞ եմ երկրից գնում, կգնամ տուն, տան ինտերնետս լավն ա :))
Պատահաբար ՖԲ ընկերներիս ընկերների նկարներից տեսա՝ հայր և որդի, մայր և որդի, մտածում եմ՝ ինչ ծանոթ դեմքեր են: Մեկ էլ պիտակնեռը նայեցի, տեսնեմ՝ իմ համակուրսեցիներն են. արդեն բավականին մեծ տղա ունեն: Ուրախալի է, երբ տեսնում ես համակուրսեցիներիդ երջանիկ ընտանիքները: :ok
Քանի energizer-ս չկա, բողոքեմ մի քիչ կյանքից :} :))
Էնպես եմ ուզում վարդագույն ակնոցներս գտնեմ` կյանքին վարդագույն ակնոցներով նայեմ... տեսնես` ո՞ւր եմ դրել վարդագույն ակնոցներս... ա՜խ, հիշեցի, երբեք չեմ էլ ունեցել նման "հարմարանք", բայց փոխարենը ունեցել եմ օպտիկական ակնոցներ, ինչը ինձ միշտ ստիպել է սթափ ու երբեմն էլ ավելի քան սթափ նայել կյանքին...
Էնպես կուզեի` ռոմանտիկ լինել` քայլել թափվող տերևների միջով և հիանայի "շշուկ ու շրշյունով"... բայց չէ` քայլում եմ տերևների միջով ու մտածում` թու, կոշիկներս փոշոտվեցին... :)
Էնպես կուզեի` նայել երկնքին ու երազանք պահել` հուսալով, որ այն անպայման կիրականանա... բայց չէ` նայում եմ երկնքին ու մտածում` "էս մեծ արջի համաստեղությո՞ւնը ուր ա կորել" :)
Էնպես կուզեի՝ հավատալ Ձմեռ Պապիկի գոյությանը, բայց չէէէէ՝ հիմա արդեն ես եմ Ձմեռ Պապիկ դարձել ու Ձմեռ Պապիկի կողմից նվերներ եմ խոստանում եղբորս բալիկներին...
Էնպես կուզեի հավատալ՝ բոլոր մարդիկ լավն են, բայց չէ՝ մեր այժմյան դաժան իրականության մեջ լավ մարդը անգնահատելի շռալություն է...
... մեծանում եմ արդեն...
Էնպես կուզեի՝ փոքր մնալ.... բայց չէ... :)
VisTolog
26.11.2010, 22:59
Վերջին զանգս, որը տենց էլ չսիրեցի:
Բայց էս վիդեոն նայելուց հետո զգացի, որ կարոտել եմ ամեն ինչը…:love
http://www.youtube.com/watch?v=hksWmmGMgSU
ՀԳ Comedy Club-ը սրա հետ կապ չունի::D
Ընկա ոչ այնքան անցյալի հիշողությունների գիրկը ու սիրտս լցվեց այն բանից, որ մի տեսակ ինձ լքված զգացի: Ուղղակի ժամանակին ունեի մի բան, որը չունեմ հիմա: Մի մասը տենց էլ պիտի լիներ, մյուս մասը չգիտես խի տենց եղավ:
Ասենք, էսօր ունեմ փոխարինող բան, հլը մի բան էլ ավել: Բայց միշտ կարոտում ես այն, ինչ ունեցել ես, որ էլ չունես... թեկուզ դա այնքան էլ լավը չէր:
Մարդիկ չեն փոխարինվում...
Հասկանո՞ւմ եք, երբ կա մի մարդ, նա քեզ հարազատ է դառնում, նա քո մեջ մի խորանարդի նման տեղ է փորում: Տեղ, որտեղ միայն ինքը կարող է տեղավորվել: Իսկ երբ նա էլ չկա քո կյանքում (ամենաախմախ պատճառներով), փոխարենը գալիս է ուրիշ մեկը, որը սակայն ինչքան էլ փորձի չի կարող մտնել նախորդի փորած խորանարդի մեջ ու ստիպված սկսում է իրենը, նորը փորել:
Արդյունքում քո մեջ առաջանում են բազում դատարկ խորանարդիկներ...
My World My Space
28.11.2010, 00:36
Ռեստորան ես մտնում, զռով հանում են կուրտկադ ու մի բիռկա տալով ճամփում են ներքև, էդ պահին մեկը միկրաֆոնը ձեռը հայտարարում ա. "Ալիխանյանների ընտանիքը սիրով շնորհավորում է Ալինա տատիկի 73-ամյակը և ցանկանում ամենայն լավն ու բարին":
Ու հետո մի կիսատկլոր "աչոնիկ" տատիկի պատվին պորտապար ա պարում` շարժելով դախ մարմինը:
Արմանի ու Նառայի ամուսնության տարդարձի առթիվ հնչում է "Պլանավայա" երգը:
Մի ռաբիզ ինսան չոլկայի հետ խաղալով Լեոնտև ա երգում....
Գեղի դիսկածեկայի նմանվող դահլիճում պարողների չոլկանները հակադարձ համեմատական են նրան ուղեղի ծալքերի հետ:
երկրորդ հարկում կախած պլազմեննի ծիլիվըզրի վրայի տպերը չեն պոկում, որ սիրուն ըլնի....
50570
Ռեստորանի ինտերիերը սպանում ա...
50571
իսկ երբ սեղանակիցները որոշում են իջնել ներքև պարելու` կամ մեկը պետք ա մնա սեղանի մոտ, կամ պտի հեռախոսդ զալոգ թողես....:o
հետո ասում են քյառթերը չեն տարբերվում.....
էս ազգն էնքան շերտավորված ա, որ շերտից շերտ ընկնելուց սիրտդ խառնում ա....
Հ.Գ. Քյառթ ըլնեմ, թե սուԹ եմ ասըմ.....
My World My Space
28.11.2010, 15:33
"Удо"-ն պատ ա ծակում ժողովուրդ....
երբ ոստիկանության աշխատակիցը ռեստորանում մատուցողուհուն վախացնում ա իրա ուդոյով ինքն էլ վախեցած կողքերն ա նայում, որ հանկարծ ուրիշները չնկատեն դա....:o
Երբ ԿԳԲ-ի աշխատակիցը ուդոն ցույց ա տալիս, որ ձմերուկը կես գնով առնի....:D
Երբ բոլորը մտածում են, որ ուդոն ինչ-որ ապահովության զգացում ա բերում, երբ քեզ թույլ ես տալիս անել այն, ինչն առանց ուդոյի չես անի....:think
Ուրեմն դու մարդ չես.... դու ուդոյիդ կոժուխն ես....:angry
Rhayader
28.11.2010, 16:50
Հիշողություններ: Հիշողությունները ոչ մի լավ բան չեն բերում:
Remember thee! Remember thee!;
Till Lethe quench life’s burning stream;
Remorse and shame shall cling to thee,
And haunt thee like a feverish dream!
Remember thee! Ay, doubt it not.
Thy husband too shall think of thee!
By neither shalt thou be forgot,
Thou false to him, thou fiend to me!
Ատում եմ տարածությունն ու ժամանակը::sad Որքան ավելի երջանիկ կլիներ կյանքը, թե չլինեին այդ երկուսը: Ու ես չեմ խաբում: Ճիշտն եմ ասում: Բայց մտքովս նոր մի բան էլ անցավ. աչքիս էդ դրանից, հա՛, հենց դրանից, ես էլ ունեմ: :sad Ու առանց պատճառի չի ունենալը: :sad Դրա համար էլ հիմա սենց թթված, կյանքից դժգոհ, անճարակ հաշմանդամի պես գամված եմ տեղս: :sad
Մի անգամ չեղավ, որ մի բանի հեշտությամբ հասնեի:( Չէ ես չեմ դժգոհում, ընտիրա , գոհ եմ:) բայց գոնե ձևի համար մի անգամ մի բան հեշտ տրվի :
Հեշտ տրվի:D
Այսօր ես առաջին անգամ... :)) Հավատացի՞ք:
Բայց, իսկականից, առաջին անգամ երևի վերջին առնվազն տաս տարում մի քանի ժամ նստած էի կացարանումս, դուրսը ցուրտ, ձյուն է դրել, ներսը տաք ու... գիրք էի կարդում: :o Գեղարվեստական գիրք: Իսկական: Էն որ թերթերը թղթից են, է՞, ու կարդալուց դրանք թերթում ես: Տառերից էլ տպագրական ներկի անուշ հոտն է գալիս:
Լրիվ երջանկության համար պակասում էր կոկորդային ուժեղ անգինան ու կիտրոնով տաք թեյը (լրիվ դեժա վյու կստացվեր): Կամ էլ ավելի առողջ տարբերակ՝ մի տոպրակ պաքսիմատ կամ գազար, կարդում ես ու կրծում: :nyam
Դե, լիարժեք երջանկության համար, պարզ է, «կացարան» բառի փոխարեն պետք է «տուն լինի»: Но, впрочем, песня не о том...
Աչքտ թեքում ես, կոֆեիտ տերը չես:beee
Ընդամենը 40 վայրկյանոց հեռախոսային խոսակցությունը կարող է մարդուն հունից հանել, իսկ խոսակցությունը ընդհատվում է, որովհետև մոտավորապես քառասուներորդ վայրկյանին հեռախոսը կտոր-կտոր ա լինում պատի վրա, ընդամենը մեկ վայրկյանում երակներիդ տրամագիծը քառապատկվում են, կորցնում ես մտածելու ունակությունը, ոտքով հարված պրոցին, մի կես մետրանոց թռիչք, անհաջող վայրեջք գորգի վրա:
Տնեցիքի վայ վույ, ոչինչ չի լսվում ոչինչ չի հասկացվում, օդը չի հերիքում, պետք է դուրս գնալ: Մաքուր օդին սիգարետ ես կպցնում. «հիմար սիգարետդ ռադ արա, թե չէ շնչահեղձ կլինես»: Սիրտդ հիմա կճաքի կամ կանգ կառնի, պետք է տուն գնալ, իրերս իրենց տեղում են, կոմպը արդեն միացած է, մտածում ես ընդամենը մեկ բանի մասին. «ինչպե՞ս հանգստանաս», փորձում ես ֆուտբոլ խաղալ. «գրողի ծոցը կորեք հիմարներ»:
Ուրիշ ճար չկա, պետք է ակումբ մտնել:Արդեն ամեն ինչ հետևում է, փորձիր պահպանել հանգստությունդ, դե իհարկե հեռախոսդ չպետք է հետ հավաքես, որովհետև մի փոքր կայծը կարող է այս քաղցր կյանքի ավարտը նշանակել:
Որ չգրեմ կգժվեմ:
Չարացել եմ, շատ եմ չարացել, չփորձեք տուն զագել, շաաաաաատ մեծ լոնքերով բոլորիդ վրայով կքայլեմ:Հավատացեք բջջայինս ինչքան իմ հանգստության համար չեմ հավաքում այնքան էլ հանուն ընկերության հանուն էն քաղցր օրերի:
Սեր առաջին հայացքից կամ ինչ եմ փնտրում հոգուդ մեջ:
Մարդու արտաքինն ե՞նք մենք սիրում թե՞ հոգին… Մտածում եմ ինքս ինձ ու չգիտեմ ինչ եզրակացնեմ.. եթե հոգին ա կարևոր, ապա ինչի մենք մինչ մեր կեսին հանդիպելը ստեղծում/երազում ենք ինչ որ պարամետրերի մասին` աչքերի գույնը, կազմվածքը, մազերը և այլն ..ու ենթագիտակցաբար վանում մեզնից բոլոր նրանց ովքեր չեն համապատասխանում մեր իդեալներին ու դրանց հոսքի մեջ կորցնելով մերին, մեր միակին..
Եթե մարդու հոգին դուրդ գա դու չես տեսնի նրա տգեղ կազմվածքը, նրա մազերի ոչ_ճիշտ սանրվածքը, նրա աչքերի “սխալ” գույնը… ի՞նչ ենք փնտրում հոգու մեջ. հասկացված լինելու մի անկյուն, երբ կարող ես վստահել նրան, երբ հայացքները մի ուղղությամբ են…
Շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար, որ իմ հետ պատահեց, թե լավի և թե վատի համար...
Վաղը գնալու եմ Ահնիձոր, էն ոնց եմ ուրախացել, թե ասա` սենց ուրախանալու էիր, շուտ կգնայիր, ես էս մշակութային տուրիզմը երբեք չեմ սիրել ու չեմ էլ սիրի, օ, այս տանն ապրել է և այլն, չեմ հասկանում էդ բանը, բայց դե Ահնիձոր գնալու համար մի տեսակ ուրիշ ձև եմ ուրախացել, տենամ հլա էդ Սիմոնը տունը որտե՞ղ ա շինել, որ ժայռն էլ ճաք ա տվել ու չի փլվել:))
Մարդիկ ոչ միայն հետաքրքրասեր են, այլև ահավոր շատ են սիրում ուրիշների հետաքրքրասիրությունը բավարարել…
Ինձ մի քիչ անպատասխանատվություն ա պակասում:
Կախեք ինձ, պախարակեք ինձ, մտրակեք ինձ.... Մեկա էս մահերի մասին անկապ գրառումս պիտի անեմ։
Ազգային անվտանգության ծառայության պետը մահացել է՝ գեներատորով ձուկ որսալու ժամանակ։ Հոսանքահարվել է։ Ես ուղղակի պատկերացնում եմ էտ մարդու վիճակը, որ երևի չի իմացել, որ ջուրը հոսանքահաղորդիչ է :( Մի անեկդոտ հիշեցի. «Փոքրիկ տարիքում Ջորջ Բուշը երազում էր դառնալ տիեզերագնաց, բայց դրա համար հարկավոր էր շատ սովորել։ Այդ պատճառով էլ նա դարձավ նախագահ»։
Երիտասարդ ատլետը իր հաղթանակից ուրախացած թռվռացել է 6-րդ հարկում գտնվող իր տանը՝ մահճակալի վրա և անզգուշ լինելու պատճառով դուրս է թռել լուսամուտից։
Հաջորդը՝ ալպինիստ Ժերար Օմելը 6 անգամ բարձրացել է Էվերեստ, սակայն մահացել է իր տան լամպը փոխելու ժամանակ աթոռից ընկնելուց։
Պետերբուրգում մի նովիյ ռուսկիի տարեց մայրը մահացավ շատ անկապ իրավիճակում։ Տղան որոշել էր տունը վերանորոգել եվրոպական ոճով ու մոր համար սարքել էր պատի մեջ հավաքվող անկողին։ Խեղճ կինը մահացել էր, քանի որ չգիտեր ճիշտ օգտագործելու ձևը և հենց պառկել էր անկողնու զսպանակները անկողինը հետ էին հավաքել պատի մեջ։
Իսկ պապայիս քեռին մահացավ 101 տարեկան հասակում, Կալուգայում։ Գիտե՞ք ինչից։ Առավոտյան մարզանքից հետո գետում լողալիս ոտքը բռնվել է և խեղճ մարդը խեղդվել է։
Ասածս ինչ ա՝ մարդս մարդ լինի։
ՀԳ՝ լավ թեթև տարեք ու ինձ էլ մի քֆրտեք, լավ եմ արել գրել եմ :beee
Ոչնչի մեջ սկսում ես ավելի պարզորոշ տեսնել առարկաները, երբ նրանք հայտնվում են, երբ ոչինչ չի խախտում ոչնչի հավիտենական անդորրը, իսկ առարկաները հյուր են:
Ոչնչի մեջ մշտապես անտրամադիր ես, տագնապներդ` հոգնած, հույզերդ` սառած, միայն արցունքներդ` պատրաստ թափվելու ամեն պահի, միայն ուզենաս:
Ոչնչի մեջ ժամանակն անցնում է այնպես, ինչպես մինչ այդ էր անցնում, միայն, կարծես, առանց ջղաձգումների:
Ոչնչի մեջ ունակ ես ապրելու ամեն մեկի ցավն այնպես, ինչպես սեփականը, բայց դրանից ծանրությունն աշխարհի վրայից չի վերանում, այն հավասարապես բաշխված է բոլորի ուսերին:
Ես ճանապարհ ընկա երեկոյան, այն փոշոտ, քարքարոտ ճամփան, որը երեկոն չէր օծել մուգ նարնջով, այլ հանգած հրաբխի գույն ուներ: Իմ ճամպրուկն իմ սիրտն էր, որը նման էր մինչև համարյա եզրը լցված բաժակի. պետք էր զգույշ քայլել, որ չթափվի: Թեև վտանգ էլ չկար. հավիտենական ոչինչն այն դրել էր սահմանափակ շարժունակության մեջ, միայն տարուբերվում էր մինչև կոկորդ, ու երբեմն` թույլ հոսում աչքերից: Վերջինիս համար շնորհակալ էի:
Ճանապարհին ինձ զբաղեցնում էի` մտաբերելով դիմանկարը` ոսկեզօծ, զանգվածեղ շրջանակի մեջ. նա կարճ, գեղեցիկ սանրվածք ուներ ու ժամանակի ուղեգծից դուրս հայացք: Հայացքն այդ չէր վերջանում, ու ինչքան երկար էիր նայում, այնքան ավելի էր սկսվում:
Երբ նա լքեց մեզ, ինչ-որ թեթևություն իջավ. ասես այն ծանրությունը, որ նա կրում էր իր փխրուն ուսերին` տարածվեց, նուրբ-թեթև փոշի ցողեց փափկականաչ մարգագետիններին ` գույն ու լիցք ավելացնելով: Երևի բնությունն այդպես է նորոգվում շարունակաբար:
Այդ հավերժացումը` բնությանը ձուլմամբ, ես ընդունում էի բնական ու հարցեր չունեի, բայց հիմա, այդ մասին գրելիս, ձեռքերս դողում են թեթև, սիրտս նվաղում մի փոքր, ու մատներիս ծայրերին սառնություն է շրջում մեղմիվ:
Հիմա ես շտապում եմ: Բայց ամեն ինչ լավ է լինելու: Promise.
Ուրվական
30.11.2010, 12:28
Այսօր facebook-ում Մարիամախոտ անունով մարդու տեղադրած նկարի մեկնաբանությունում կարդացի հետևյալը.
Էս շանը ես ճանաչում եմ, ես իր մայրական բնազդների վրա երբեք չէի կասկածում, բայց որ մարդու` երեխու նկատմամբ նույնը առաջանա....սա ավելի քան շուն է....ավելի քան մարդ...~~~ Սովորենք շներից
Հիմա ներսս պայքար ա գնում, ուզում եմ անընդհատ սովորեմ շներից, ուզում եմ լինել ավելի քան մարդ, բայց ախր գրված ա է, մի շնանա: :(
:D
murmushka
30.11.2010, 18:35
երկար ժամանակ փաստորեն պահանջվես մինչև հարմարվեմ /կամ էլ այդպես էլ չհարմարվեմ/ իմ նոր սոցիալական դիրքին, կամ կարգավիճակին… Հիմա մոտ 15 օր անց ուզում եմ նորից վերհիշել, նորից զգալ ու ապրել, կամ էլ ուղղակի կիսվել: Չէի պատկերացնում, որ այդքան ահնգիստ կլինեմ, հանգիստ, առանց նյարդայնանանլու, թվում էր, որ պիտի ներվայնությունից խոլագարվեի, բայց ներքին մի անսահման հանգստություն էր ինձ մոտ: Բոլորը խառնված էին, բոլորը շտապում էին, իսկ ես ուղղակի վայելում էի: Իմն էր ՄԵՐն էր այդ օրը ու հաստատ ոչ ոք ու ոչինչ այն չէր փչացնելու: Չէր հետաքրքրում ոչ մի մանրունք, , իսկ թվում էր, որ պիտի մինչև վերջին վայրկյանը վազվզեմ հենց մանրունքների հետևից:
Այդ օրվա մեջ երկու անգամ զգացի, որ սիրտս պոկվում է, առաջինը, երբ մեր բակում լսեցի ազդակների ձայնը, երկրորդը՝ եկեղեցում, երբ լսեցի ղողանջները: Գլխումս մի միտք էր միայն պտտվում. սիրում եմ, երջանիկ եմ, լավ է լինելու: հետո պպտվեց ժամանակը փաձ հավաքեց , արագացավ ու գնաց գնաց գնաց: չեմ զգացել ոչ հոգնածություն, ոչ ցուրտ, ոչինչ: միայն, երբ հնչեց You are so beautiful to me, զգացի, որ մեր օրն ավարտվում է; բայց սկսվում է մեր կյանքը, մի ամբողջ կյանք միասին; միայն մի բան եմ երազում, կարողանանք պահպանել այդ օրվա զգացողությունները, կարողանանք հիշել ու գնահատել; ու հիմա գրեթե 15 օր անց, երբ կամաց կամաց գլխապտույտը տեղի է տալիս սառը դատողությանը. ես նորից հասկանում եմ..... երջանիկ եմ, սիրում եմ, սիրված եմ, Աստված մեզ հետ միշտ:love
մի քանի նկարներ
ես ու աշխարհի ամենաբարի տատիկս
http://img24.imageshack.us/img24/6923/67065279.jpg (http://img24.imageshack.us/i/67065279.jpg/)
մենք՝ արդեն ամուսիններ
http://img802.imageshack.us/img802/7540/78641391.jpg (http://img802.imageshack.us/i/78641391.jpg/)
իմ ամենաաասիրելի նկարը
http://img444.imageshack.us/img444/8622/71296902.jpg (http://img444.imageshack.us/i/71296902.jpg/)
մեր համովիկը
http://img444.imageshack.us/img444/2145/dsc06118s.jpg (http://img444.imageshack.us/i/dsc06118s.jpg/)
մեր հավերժ ճախրող սիրտը
http://img530.imageshack.us/img530/628/getimage3y.jpg (http://img530.imageshack.us/i/getimage3y.jpg/)
Rhayader
30.11.2010, 18:50
Հայ նացերին նվիրվում է առակը սույն. մի անգամ տուն էի գնում, շուն տեսա որ հաչում էր վրաս, ասացի՝ շնիկ, մի՛ հաչա վրաս, փախի տուն: Ու շունը հպարտությամբ ասաց՝ «Շունիկ չի, բակապահ շուն է»: Ասածս ի՞նչ է, եթե շունը կարող է հպարտությամբ իրեն տարանջատել մնացած շներից ու իրեն մնացած շներից լավ զգալ, դրանով չի դադարի շուն լինել: Նույնն էլ մարդկանց հետ է. եթե նացիստ ես, հայկական նաց ես, գերմանական նաց ես, հրեական նաց ես, զանզիբարական նաց ես, տաջիկական նաց ես, բակապահ նաց ես՝ էլի նույն նացիստն ես:
Ժողովրդական իմաստություն
Մարդիկ կան, քեզանից մի քիչ մեծ, որոնք առաջ քեզ համար հեղինակություն էին: Իրենցից շատ բան ես սովորել: Մի 2 հատ քֆուր ես սովորել, որ քեզ խփում են, պատասխանել ես սովորել, ու ավելի կարևոր բաներ էլ ես սովորել:
Ժամանակ ա անցնում, ու իրանք անցնում են կողքովդ ու բարև էլ չեն տալիս:
Էդ ժամանակ արդեն իրանց հեղինակությունը հոդս ա ցնդած լինում, իրանց անունը պատկառանքով տալու փոխարեն ասում ես. արա ******ուլիկ... մարդ չդառար էլի տենց էլ...
she's like heroin
(http://www.youtube.com/watch?v=f_tPm6qxHi4)
Չինացիքիս հետ զրույց էինք անում հագուստի գույների մասին: Հարցրին, թե ինչ գույնի հագուստ եմ սիրում: Ասացի՝ կանաչ, իմ սիրած գույնն է: Ամուսին չինացին աչքերի խորամանկ արտահայտությամբ ասում է. «Կանաչ գույնի ինչ հագուստ ուզում ես հագիր, բացի գլխարկից»: Պարզվում է, որ Չինաստանում, եթե տղամարդը կանաչ գլխարկ է հագնում, դա այն բանի նշան է, որ կինը կամ սիրուհին նրան դավաճանում են: Ճիշտ է, ես չեմ հասկանում, թե ինչու են դա աշխարհին ի ցույց դնում:
Ինչևէ, ստիպված էի հիասթափեցնել իմ նեղակն բարեկամներին. կին կամ սիրուհի չունենալու պարագայում, փաստորեն, կանաչ գլխարկի արգելքն իմ վրա չի տարածվում: :D Համա թե մարդ ո՞րտեղից կանաչ գլխարկ ճարի, հագնի: Դրա համար կին է պետք, որ գնա խանութ, ամուսնու համար մի հատ տաք կանաչ գլխարկ գնի: Բայց դե եթե կին ունես, էլ կանաչ գլխարկ չես կարող հագնել: :D Էս ինչ փակ շղթա էր, տո՛:
Արդյո՞ք մեղավոր է մարդը, որը բանից անտեղյակ, մեկ ուրիշ մարդու կործանման/քայքայման պատճառ է դառնում: Ինչպե՞ս կարող է խուսափել մի բանից, որի գոյության մասին չի իմացել (լրջության աստիճանը չի զգացել):
Սահմա՞ն… սառու՞յց… պա՞տ: Ի՞նչը կփրկի…
Հա… անկապություն եմ գրել: Ոչինչ…
Ungrateful
01.12.2010, 00:27
Շնորհավո՜ր, արդեն ձմեռ ա: Ամեն տարի, այս օրը խորհրդանշում է գազի ու հոսանքի ամսեկան եռապատկվող մուծումները, սառը ոտքերն ու քիթը, 2 րոպեում սառույց դարձող տաք սուրճը, գների թանկացումները, մրգին կարոտ մնալը, նոր տարվա վազվզոցը, սառույց կապած ճանապարհները, ցեխն ու կեղտը, պլոմբած պատուհանները, ծանր շորերը, ցերեկով արդեն մութ լինելը, մառախուղը /այն էլ չեղած տեսողությանս/, խցանումները, ցուրտը, շենքի սառող կանալիզացիաները, անջատված պուլպուլակները ու տենց մեկը մյուսից զզվելի բաներ:
Առը հա՛ քեզ ջինգըլ բելս:
Մարդուն երբեմն անհրաժեշտ է լինում խխունջի նման քաշվել իր խեցու պատերից ներս, հավաքել-թաքցնել իր զգայուն, կպչուն լորձաթաղանթը, որն այնքան հակված է հավաքելու հազարումի կեղտ ու ոջիլ ու թողնելու թաց, տհաճ հետքեր այն մասերով, ուր վիճակված է սողալ: Այնքան կարևոր է այդ խեղճ, զգայունիկ մսագնդիկը կուչ տալ մի ապահով տեղ, ուր չկա քամի, ու չկա ոչ ոք, միայն խաղաղ պատերի լռության սվաղը… Հավատացեք, այդպես` կուչ եկած, ես սիրում եմ այդ զգայունիկին, այդ թաց ու փայլուն փոքրիկին` այնքան ապաշնորհ, այնպես մոլորված մեծ աշխարհի միջանցքներում:
Նա` այդ գազանիկը, մեր ունեցած միակ բանն է երբեմն, որ գիտակցում ենք: Հոգ տարեք նրա մասին:
Երբեմն ասում են` այ, խելոքացել է մարդ: Չկա այդպիսի բան: Կա` բուժվել է մարդը: Դա իսկապես հրաշալի զգացողություն է: Հարցրու բուժվածին:
Իսկ խելագարները նայում են իրար ու ժպտում:
Այ հաճախ մտածում եմ, որ հարուստները ասենք մի 5 տարի փողն ավելի բարեգործական օգտագործեն, շատ բան կփոխվի՞:
Ասենք եթե էս անգամ էլ ֆուտբոլի աշխարհի առաջնություն չկազմակերպեն, ֆիֆան էդ ներդրվող ահռելի փողը տա ասենք գիտությանը, բնապահպանական նպատակներով ծառայեցնելու համար, լավ չի լինի՞: Կամ ասենք, թող էս տարի էլ օսկար, գրեմմի, չգիտեմ ինչ զրթ ու զիբիլն անեն ինչ որ ընդարձակ նկուղում, մոմի լույսի ներքո, ու էդ ծախսվելիք ահռելի գումարը ներդնեն աֆրիկայում աշխատատեղերի բացման համար...
Թող իրանց բասեինները ջուր չլցնեն, էդ քաղցրահամ ջուրն ուղարկեն էն երկրները, որտեղ ժողովուրդը մաքուր ջրի երես չի տեսնում:
Թող մի ժամանակ էլ հրաժարվեն էդ ճոխություններից, մի քիչ իրանց նեղություն տան, տեսնենք աշխարհում սոված մարդ կմնա՞:
Ներկայումս, աշխարհում 2 մլրդ մարդ չի ստանում լիարժեք սնունդ:
Արա ախպեր հան էտ ցիդին.....
Ապեր, էս ի՞նչ ականջ սղոցող մուզիկա ասեցիր, որ միացնեն.....
Արա, հորս արև էս ի՞նչ եք միացրել, արա՛։ Հան էն իմ նորմալ երգերը միացրու.....
Արա, էս որ գեղում են ձայնագրել էս երաժշտությունը.....
Երևան-Թուրքիա ավտոբուսի ուղեվորների մանատիպ վրդովմունի պատճառով, ավտոբուսի վարորդը ինձ վերադարձրեց Կոմիտասի ձայնագրություններով սկավառակը և միացրեց նորմալ, ոչ ականջ սղոցող և ոչ գեղում ձայնագրված Իրինա Ալեգրովայի «պադարի էտու նոչը», «բաբի ստերվին» և չեմ էլ հիշում ում՝ «կաիֆուեմ» երգերը։
Ախր ո՞նց հասկացնեմ, որ ես իրա դեմ ոչ մի բան չունեմ ու ինքը իզուր ա իրան "ճղում" բոբո թվացնելով :))
Rhayader
02.12.2010, 19:59
Իսկ դուք նայեք, թե ինչ պրոպոգանդա է գնում մեր «եղիր հեզ, բանող եզ» հասարակության համար: Ասում եմ, գնում ենք դեպի ֆաշիզմ:
«Էմո-ներից կարող են ստեղծել ֆաշիստական խմբեր»
iravunk.com (http://iravunk.com) 26.11.2010 Արմենուհի Հակոբյան
Հետաքննության՚ մեր վերջին համարում տարբեր տեսանկյուններից անդրադարձել էինք վերջին ժամանակներս բուռն զարգացում ունեցող էմո-ներին: Սակայն դրանով այդ թեման, հաշվի առնելով երեւույթի սոցիալական դերն ու վտանգը, չի կարելի սպառված համարել: Իսկ ո՞րն է հոգեբանների կարծիքը էմո-ների հոգեբանական բնութագրի հետ կապված: Այս թեմայով մեր հարցերին պատասխանեց հոգեբանական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ, գլխավոր մասնագետ, ՙԱյգ՚ հոգեբանական ծառայության կենտրոնի տնօրեն ՌՈՒԲԵՆ ՊՈՂՈՍՅԱՆԸ:
-էմո-ներին կարելի է բնորոշել որպես դեռահասության շրջանում, այսպես կոչված, սուբկուլտուրա, ինչպես եղել են հիպիները, ռոքերները: Այս սոցիալական շերտը երիտասարդական էª ունի որոշակի տարիքային խումբ:
Երբ այս երեւույթը դիտարկում ենք տարիքային մանկավարժության կամ հոգեբանության զարգացման տեսակետից, ապա տեսնում ենք, որ այստեղ մշտապես իրենք սոցիալական դաշտում ձգտում են որոշակի տեղ ունենալ:
Սա ինքնահաստատման ձեւ է, չնայած որ նրանց ուղղորդողներ են լինում: Այսինքնª միշտ կան այն մարդիկ, ովքեր այդ տարիքային զարգացման թույլ եւ ուժեղ կողմերը կարողանում են լավ որսալ ու իրենց համար դարձնել մանիպուլյացիայի առարկա: Մյուս կողմիցª այդ պատանիները կարծես թե պատրաստ են դրան, քանի որ ունեն կյանքի նկատմամբ անորոշություն, ցանկանում են իրենց ճանաչել տալ, ունեն մաքսիմալիստական մղումներ: Այդ տարիքում դեռահասը չի կողմնորոշվումª նա մեծահասա՞ զկ է, թե՞ դեռ մանուկ. կարծես նա այդ երկուսի արանքում է, քանի որ ամբողջ մարմինը սկսում է հսկայական փոփոխությունների ենթարկվել: Ու այս վիճակում նրանք ամեն ինչ անում են, որպեսզի ստեղծեն իրենց հատուկ ՙլեզուն՚: Էմո-ների հարցում նույնն է. նրանք ունեն իրենց նշանները: Նրանք կարող են ցույց տալ, որ իրենք այնքան մեկուսի կամ սոցիալական ճղճիմ վիճակում են: Այդ կերպ ստեղծում են իրենց սուբկուլտուրան եւ ցանկանում են ավելի վեր կանգնել, քանի որ վերեւից ավելի նկատելի կդառնան այն կառույցի համար, ում որ պետք են նրանք տարբեր նպատակներով:
Նկատելի դառնալու տարբերակներից մեկը դա ինքնասպանություն կատարելն է, իսկ այդ տարիքում նման վարքագծի դրսեւորումը շատ է: Նրանք մտածում ենª մարմինս ուղարկեմ անէություն, որպեսզի ես այնտեղ ավելի նկատելի լինեմ, ինչը զուտ անգիտակցության մեջ պտտվող մղում է:
- Դուք նշեցիք, որ էմո-ները ունեն նշաններ: Որո՞նք են դրանք: Եվ ովքե՞ր են այն չափահասները, որոնց հարկավոր են այս դեռահասները ու ի՞նչ նպատակների համար:
- Նշաններից մեկը իրենց յուրահատուկ խոսակցական լեզուն է, բառերի խումբը, որոնց տիրապետում ու հասկանում են միայն իրենք, բացառությամբ այն մարդկանց, ում որ նրանք հարկավոր են:
Էմո-ներից կարող են ստեղծել ֆաշիստական խմբեր, այսինքնª այս ամենին կարող են տալ քաղաքական աստառ: Միշտ կգտնվի այն մեծահասակը, որը կարող է դրանից դիվիդենդներ քաղել: Օգտվելով դեռահասի հուսահատ, ծնողներից դժգոհ վիճակիցª կարող են նրանց օգտագործել իրենց նպատակների համար:
էմո-ները շատ հաճախ տանը չեն լինում, փախնում ենª ցանկանալով լինել իրենց խմբի մեջ, որտեղ ունեն դասակարգում, եւ ամեն մեկը գիտի իր ֆունկցիաների մասին: Այս սոցիալական խմբի առաջացման գործում մեծ նշանակություն ունի նաեւ դաստիարակությունը: Դեռահասության տարիքում առաջանում են բազում հարցեր, որոնք կուտակվելովª կարող են մի օր ՙպայթել՚: Իսկ մինչ դա, այդ լատենդային շրջանում, քանի որ նրանց մոտ անորոշություն է տիրում, հենց այս ժամանակ մարդաորս անելը շատ ավելի հեշտ է, քան ՙպայթյունի՚ ժամանակ կամ դրանից հետո:
Նրանց հեշտ է ճանաչել, ինչպես ճանաչվում էին հիպիները, որոնք աչքի էին ընկնում իրենց վարքով, ճղճղված հագուստներով, սանրվածքով, որը յուրատեսակ բողոքի ակցիա էր դեպի ազատություն: Իսկ էմո-ների մոտ ազատության խնդիրը չի դրված, այլ ուշադրությունից դուրս մնալու հարցն է: Նրանք տարիքային սոցիալական խումբ են համարվումª ի տարբերություն հիպիների, որոնք կարող են լինել առավել մեծ տարիքի: Այս սոցիալական խմբերը իրենց ապագան այլ ձեւով են սկսում գծելª տեսնելով այն այս իրականությունից ու այս սոցիալական դաշտից դուրս գտնվելու մեջ:
- Կարելի՞ է ասել, որ հիպիների խմբում ավելի շատ դրական գործոններ կան, քան էմո-ների:
- Եթե հիպիների մեջ մենք տեսնում ենք ազատ լինելու ցանկության ձեւի դրսեւորում, նրանք ցանկանում էին ազատ ապրել, օրինակª բաց երկնքի տակ, ապա էմօ-ների մոտ դա արտահայտվում է ինքնասպանության ձեւով: ԱՄՆ-ի նախկին նախագահներից Ռ. Ռեյգանը մի առիթով ասել է, որ ի տարբերություն Խորհրդային Միությանª մենք ձեռք չենք տալիս այն մարդկանց, ովքեր ցանկություն են հայտնում ապրել պատերի տակ: Այսինքնª ազատ ապրելաոճը, եթե վնաս չի տալիս այլ մարդկանց, կամ նման ապրելաոճը կրողը, եթե հանցանք չի գործում, թող ապրի այդպես, քանի որ ազատությունը, մարդու մեծագույն արժեքն է: Իսկ էմո-ների մոտ նկատելիության պակասի խնդիրն է: Դա վկայում է նաեւ նրանց խայտաբղետ գույներով հագուստ կրելու հանգամանքը: Այստեղ էմո-ն դնում է ոչ թե այն հարցը, թե ես ինչ կուզեմª կհագնեմ, ինչպես անում են հիպիները, այլ նկատվելու խնդիր ունեն նրանք: 11 տարեկանից սկիզբ է դրվում էմո-ների մեկնարկային փուլը մինչեւ 17 տարեկանը, իսկ հիպիները կարող էին 17-ից բարձր լինել: Մեր իրականության մեջ հոգեբանությունն ու մանկավարժությունը չունեն այն արժեքը, որպեսզի կիրառվեն դաստիարակության ընթացքում, քանի որ հոգին է շատ անգամ մարմնին առաջ մղում: Եվ այս պարագայում կարող եմ ասել, որ էմո-ները չեն կարողանում իրենց մարմնին տիրապետել կամ տնօրինել, իրենք չունեն հասարակական, քաղաքական գիտակցությունª ի տարբերություն հիպիների, սակայն գտնվում են դրա շեմին ու չեն պատկերացնում, թե ինչպես պետք է գնալ դեպի այն: Էմո-ների մոտ ինքնահաստատման ուժեղ խնդիր կա, որի անցման փուլում նա ավերածություններ է անումª առաջին հերթին սլաքն իրեն ուղղելով:
- Արդյոք հակադարձ չե՞ն իրար գունավոր հագուստն ու ինքնասպանությունը, քանի որ գույներ սիրող մարդը պետք է որ կյանքն էլ սիրի:
- Գույնը դա նշան է, այլ ոչ թե բովանդակություն: Այսինքնª թե ինչ հեռավորությունից ես կնկատվեմ: Իսկ խայտաբղետ, կոնտրաստային գույները վկայում են տվյալ մարդու հոգու կոնտրաստայնության կամ մաքսիմալիստականության մասին: Ընտանիքում լքված լինելը, անուշադրությունը բերում են վատ հետեւանքների: Շատ ծնողներ կան մեր իրականության մեջ, որոնք խոստովանում են, որ չեն սիրում իրենց երեխաներին, բայց խնամում են նրանց զուտ մեղքի զգացումից: Չկա աշխարհում իդեալական ընտանիք, կարեւորն այն է, որ երեխան տեսնի իր տեղը այդ ընտանիքում: Եթե անձը ուժեղ է լինում, ապա հաղթահարում է այս դժվարությունները, իսկ եթե ոչ, ապա ընդգրկվում է նման խմբերում ու սկսում է ճիշտը որոնել դրսերում:
- Կա կարծիք, որ յուրաքանչյուր էմո պետք է մինչեւ 17 տարեկան մեկ ինքնասպանության փորձ կատարի: Արդյոք ինքնասպանություն կատարողները չե՞ն համարվում ուժեղ մարդիկ:
- Ըստ վիճակագրությանª ինքնասպանություն են կատարում հիմնականում դեռահասները: Այդ քայլը ուժեղության նշան չէ, այլ անորոշության եւ օգնության կոչ, այսինքնª ես կընդունվեմ, եթե ինքնասպանվեմ: Դեռահասները շատ սիրում են պատկերացնել կամ երազել այն մասին, թե ով, ինչպես ու ինչքան լաց կլինի, եթե ինքը մահանա: Բոլոր դեռահասներն անգամ չեն սիրում իրենց անունը, որովհետեւ իրենք իրենց չեն ընդունում այդ ֆիզիոլոգիական անցման փուլում:
- Ո՞րն է էմո-ների ենթամշակույթը:
- Դա իրենց հագնվածքի, երեւակայության, նոր ձեւի մատուցումն է, որը ֆանտազիայի մեծ պոռթկում է եւ վերահսկվող եղանակ չունի: Եթե մենք հենվենք նրանց երեւակայական կարողությունների վրա եւ ուղղորդենքª հսկայական սոցիալական բնույթի արդյունքներ կարող ենք ունենալ: Նրանք սոցիումին եւ մեր իշխանություններին ցույց են տալիս, թե ինչ թերի կողմեր կան մեր սոցիալական կյանքում: Սա նաեւ քաղաքական դաշտի ուսումնասիրման հարց է:
- Ինչո՞վ է պայմանավորված իրենց ընտրության վայրը, օրինակª Մանկական երկաթուղին:
- Խորհրդանշում է այն, որ նրանք երեկվա մանուկներն են. սա կարոտախտի նման մի բան է, այդ անվանակոչումը նրանց այնտեղ է կանչում:
- Ոստիկանության գործոնը որքանո՞վ է կարեւոր էմո-ների չտարածման հարցում:
- Ոստիկանությունը ինչքան պայքարի, այնքան այլ տեղերում կհավաքվեն: Պետք է պարզապես անընդհատ վերահսկեն, լինեն նրանց կողքին ու լսեն նրանց:
- Իսկ ո՞ր քաղաքական ուժին են հարկավոր էմո-ները:
- Ես չգիտեմ, թե դա որտեղից կարող է ղեկավարվել, բայց Հայաստանին ավելի վերահսկելու, ուղղորդելու կամ իրենց ենթարկելու համար դա պետք է Արեւմուտքին: Իսկ եթե Հայաստանը ուժեղ լինի, ապա նա հարկավոր չէ Արեւմուտքին: Էմո-ները ներմուծված են եղել դրսից, եւ այդ ուղղությամբ լավ աշխատանք է տարվել:
Փաստորեն, ոչ մեկին չի հուզում, որ Խաչիկ Ասրյանը Սյունիքի մարզի դպրոցներում ցեղակրոնություն է քարոզում, որ արամազդները վարպետյանի գրականություն ու անտիսեմիտական ֆիլմեր են տարածում իրենց լսելու պատրաստ ցանկացած մալալետկա մասսայում, ներառյալ անչափահասներին, որ Անեներբեի սկզբունքով կառուցված ինքնն իրեն նացիոնալ-սոցիալիստ ճանաչող (Հիտլերի կուսակցությունը), ներսում սարսափելի ուղեղալվացում իրականացնող ու հաճախ բռնության մղող, գերմանական գերբեր ու նացիստական «սովիլլո» ռունա պարունակող պլակատներ տարածող «Մեկ Ազգ» կույսերի միավորումի գործունեությունը, բայց հենց իրենց պետք է հասարակական խմբի սևացնել ու ահաբեկել հասարակությանը, օտարել, միանգամից հիշում են «նացիզմ» բառը: Ցավոք, որոշ «եղիր հեզ, բանող եզեր» կուտն ուտում են:
Ասածս ի՞նչ է: Պետք է գործել, ոչ թե մնալ էշի ականջում քնած:
հետաքրքիր ա, որ մարդիկ իրանց ֆիզիկական առողջությունը դարձնում են համար առաջին արժեք… Ինչ մեղք եք դուք, լուրջ եմ ասում… փողոցում զգույշ քայլեք՝ կիրպիչը չընկնի վրեդ, պարի մի գնա՝ ողնաշարիդ վնասա, էտ մեկը վերջին գյուտն էր, մի ծխի, մի խմի, էս մի արա, էն մի արա… ՄԻ խոսքով նստի քո համար տանը, ոչ մեկի հետ մի շփվի ու ապրի քո բույսի կյանքը…
ավելի լավա ապրես մի 5 տարի, բայց ապրես, ոնց ուզում ես, անես էն, ինչ ուզում ես: Ուֆ, մեկ ա , ասես չասես, մարդիկ կան, որ իրանց առջև գծած գծից էն կողմ ոչինչ չեն տեսնում:
Երբ ապրում էինք Մայր Հայրենիքում,
Համն ու քաղցրությունը այդքան չէինք զգում,
Գիտեինք, որ մերն է, մերն է հավիտյան,
Ուր էլ որ գնանք` մենք ետ կդառնանք:
Բայդ երբ ապրում ես երկար ժամանակ
Հայրենիքից դուրս անդարձ, մոլորված,
Զգում ես անհագ կարոտը նրա
Ու ետ-դարձի ճամփա էլ չկա:
Շատ ափսոսում ես օրերդ անցած,
Հայրենիքից դուրս, օտարության մեջ,
Տարիների հետ կորցնում ես ԵՍ-դ,
Կորցնում ես հույսդ, կորցնում ապագադ:
Հույսս դեռ չեմ կորցրել, ապագան կայուն է թվում, բայց ԵՍ-ի մի մասնիկը արդեն սկսում է բացակայել: ՈՒֆ, թե ինչի 2 երնեգ մի տեղ չի լինում...:(
Հույսս դեռ չեմ կորցրել, ապագան կայուն է թվում, բայց ԵՍ-ի մի մասնիկը արդեն սկսում է բացակայել: ՈՒֆ, թե ինչի 2 երնեգ մի տեղ չի լինում...:(
Կա մի պարզ ճշմարտություն...
Օտարությունը լավ բան չի...:|
Ժունդիայի
04.12.2010, 08:26
Աստված մի շատ հետաքրքիր բնավորություն ունի: Օգտագործում է մենությունը, որպեսզի մեզ սովորեցնի հասարակության հետ համատեղ ապրելու իմաստը: Երբեմն էլ օգտագործում է զայրույթը, որպեսզի, կարողանանք հասկանալ խաղաղության իրական արժեքը: Ժամանակ առ ժամանակ օգտագործում է ձանձրույթը, երբ տեսնում է, որ ցանկանում ենք խորասուզվել արկածային կյանքի մեջ ու հասկանալ լքել-լքվելու պարադոքսը: Աստված օգտագործում է լռությունը, որպեսզի մեզ սովորեցնի պատասխանատվության իմաստը ինչ-որ բան ասելիս: Երբեմն էլ օգտագործում է հոգնածությունը, որպեսզի հասկանանք զարթոնքի իմաստը: Այլ պարագաներում էլ կիրառում է հիվանդությունը, երբ ցանկանում է մեզ ցույց տալ առողջության կարևորությունը: Օգտագործում է կրակը, որպեսզի մեզ սովորեցնի ջրի վրայով քայլելը: Երբեմն էլ օգտագործում է հողը, օդի իմաստը հասկացնելու նպատակով: Մեկ մեկ էլ ուղարկում է մահին, երբ ցանկանում է, որ սկսենք արժեվորել կյանքի գինը:
Ու գրեթե միշտ օգտագործում է սերը: տեսնես խի՞...
Վախ, տագնապ, սթրես.... Ամեն մեկս տարբեր ձևով ենք արձագանքում նման իրավիճակների։ Երբ անսպասելի նման բան է լինում իմ առաջին ռեակցիան է կողքինիս ձեռքը բռնելը։ Բայց ոչ թե իմ վախերի պատճառով, այլ իրեն պաշտպանելու։ Ձեռք բռնելը կարծես թե լինի դրա խորհրդանիշ։ Եվ կապ չունի ուժդ հերիքելու է իրեն պաշտպանելու համար, թե ոչ։ Կարևորը այն է, որ ինչ կարող ես անելու ես և եթե պետք լինի կյանքդ էլ ես զոհելու։
Էնպես որ երբեմն ձեռք բռնելը շատ ավելի բարձր ու վեհ խորհուրդ է պարունակում, քան ռոմանտիկան։
«....Ձեռքդ մեկնես գորովանքով անխռով....»:
Ձեռքը բռնելն իրար նկատմամաբ վստահության, պաշտպանվածության, միասնության ոչնչի հետ չհամեմատվող զգացում է ստեղծում: Ինձ երբեմն թվացել է, եթե ձեռքս բաց թողնեն, ուղեծրից դուրս եկած մոլորակի նման կսուրամ ու մի տեղ ջարդուխուրդ կլինեմ: Նրան, ում թույլ ես տալիս ձեռքդ բռնել, նրա համար բաց են հոգուդ դարպասները: Անվստահության, չհասկացվածության կամ խաբկանքի մի նշույլն արդեն անհաղթահարելի պատնեշ են ստեղծում ձեռքը բռնելու համար:
Ձեռք- ձեռքի քայլելու համար պետք է, որ «երկուքը մի լինեն»:
Ուշադրություն եմ դարձրել, ինչպես են քայլում նույնիսկ երկարամյա ամուսիններն իրար կողքով: Ինչքան ցածր է մարդկանց մակարդակը, այնքան հավանականությունը մեծ է, որ նրանցից մեկը , հաճախ ամուսինը առաջ ընկած գնում է, իսկ կինը մի երկու քայլ հետ ընկած, հետևում է նրան: Հաճախ ամուսինները համընթաց են քայլում իրար կողքով, հաճախ էլ՝ կինը թևանցուկ արած ամուսնուն: Բայց իրար ձեռք բռնողները հազարից մեկ են պատահում: Մարդիկ միմյանց ձեռք են բռնում պատանության թունդ սիրահարված ժամանակներում: Էդ թունդ սիրահարությունը երկար կյանք չունի: Կամ վերափոխվում է սիրո, կամ էլ անցնում է:
Այդ պատճառով էլ, եթե կողքիդ մարդ կա, ում ձեռքն առանց վարանելու կարող ես բռնել ու քայլել փողոցով, համարիր, որ աշխարհիս երջանիկներից ես:
Սեփական մտքերը մեր առաջի թշնամին են...
Մեր մտքերը մենք ենք. երբեմն այնպիսին ինչպիսին որ կանք, երբեմն այն՝ ինչին որ ձգտում ենք և երբեմն էլ այն՝ ինչը որ մեզ անհասանելի է: Միտքն էլ նույն ձեռքը բռնելու նման մի բան է: Շատ քիչ թվով մարդիկ կան ում ձեռքը բռնելու ցանկություն կառաջանա : Ավելի սեփական մտքերին հաղորդակից դարձնելը: Բայց երևի թե կյանքիս պարադոքսն ա երբեք իգական սեռից որևէ մեկի ձեռքը բռնելու ցանկություն չեմ ունեցել՝ սեփական կամքով: Միայն այն դեպքում երբ օգնելու կարիք կա, դիմացինիս «սայթաքելուց» փրկելու համար: Պատասխանատվության զգացում: Ավելի մեծ պատասխանատվությամբ ու սիրով կբռնեմ երեխաների ձեռքը: Թող իրենց պաշտպանված զգան: Բայց ինքս...վստահությունը ապահովության զգացում է: Զգալ այդ ապահովությունը, երբ ձեռքը առաջարկվում է, երբ մնում է ընդամենը այն բռնել ամուր-ամուր ու գնալ առաջ առանց երկմտելու, որ մեր ամենանողոք թշնամին՝ ժամանակը մի օր կկտրի երկու ձեռքի միջև եղած տարածությունը: Բայց աստծո պարգև է երբ առաջարկվող բազում ձեռքերից կբռնես այն միակինը ով կքայլի համընթաց քեզ հետ՝ անկախ քամու ուղղությունից ու միակ բաժանումը կլինի մայրամուտը…
... ասում եմ չէ՞, սեփական մտքերը մեր թշնամին են...:)
Rhayader
05.12.2010, 17:48
ברוך אתה ה' א‑לוהינו מלך העולם, אשר קדשנו במצותיו וצונו להדליק נר של חנוכה.
Բարի Հանուկկա եմ ցանկանում բոլորին, ում դա վերաբերում է:
էսօր քրիսմաս պարթի էր... լողնալ չեղավ, բայց չեղածների մեջից լավերից էր..
զաբեգալովկա ա լա Էթիոպիա =))
50643
Հիմա էս մարդիկ պետք ա ասեն, թե Չուկը պարապ ա մնացել ու պատմում ա, թե ո՜նց ա գնացել մազերը կտրելու: Դե արի ու բացատրի, որ մազ կտրելն իմ համար ամենաձանձրալի պարտականություններից մեկն ա, ու ճիշտ ա չեմ սիրում երկար մազեր, նեղում են ինձ, բայց մինչև ահագին չի երկարում՝ ալարում եմ գնամ կտրելու: Բայց դե վերջը գնացի: Ու արդյունքում հիմա էստեղ գրառում եմ անում, մարդիկ էլ կարծում են, թե պարապ եմ մնացել:
Ուրեմն էս վարսավիրանոցս ընդհանուր ա. 2 կանանց աթոռ, մի տղամարդու, մի հատ էլ երկտեղանի բազմոց՝ սպասելու համար: Ու ես նստած եմ տղամարդու աթոռին, վարսավիրս էլ մազերս ա կտրում, ընթացքում ձեռքի շարժումներով գլխիս դիրքը փոխելով, ասես ոչ թե մտածող գլուխ ա, այլ ինչ որ մանեկենի գանգատուփ: Կանայք շաղակրատում եմ, գլխին սրբիչ փաթաթած մի կին պատմում է իր որդու ու որդու՝ տան համար գնած մանդարինի մասին, որն ասես անանաս լիներ, էնքան համով էր: Մենք էլ համերաշխ լսում ենք զարմանահրաշ ու դյութիչ մանդարինի մասին, վարսավիրս նորից փոխում է գլխիս ուղղութունը, իսկ բազմոցին նստած է մի երեսուն-երեսունհինգ տարեկան տղամարդ, ով երևի վարսավիրանոցի տնօրենը կամ մենեջերն է՝ մի պարապ մարդ, ով միշտ նստած է այդ նույն բազմոցին, նույն ձանձրացած, բայց տիրական դիրքով: Իսկ այս տղամարդու կողքին եկել ու տեղավորվել է մի ծերուկ, ով համբերատար սպասում է իր հերթին, այսինքն թե երբ պետք է վարսավիրս վերջապես ելակետային դիրքի բերի գանգատուփս, ասի «անու՜շ», վերցնի գումարը, իբր բոլորից ծածուկ դնի գրպանն ու ասի «Բարի օր եմ ցանկանում»:
Բայց որպեսզի չձանձրանա՝ ծերուկս կարդում է սեղանին դրված թղթերը, հայտարարությունները, գները, ու հանկարծ շուռ եկավ կողքին նստած տղամարդու կողմն ու բավական մուննաթով հարցրեց.
- Գրած ա «Դիմահարդարում, 3000-5000 դրամ», ինչի՞ ա տենց տարբեր գինը:
Տղամարդը զարթնեց իր դարավոր ձանձրույթից բայց դեռևս քնահարամ աչքերը զարմացած հառելով ծերուկին պատասխանեց.
- Դե գիտե՞ք, կանայք տարբեր են լինում, կին կա, որ դեմքը մե՜ծ ա, կին կա՝ փո՜քր ա...
Էսօր ուշ երեկոյան տաքսիով տուն էի գնում ու Կոմայգու շրջակայքում մեքենայի միջից նկատեցի, թե ինչպես են այգու մուտքի մոտ ձեռք ձեռքի տված ճեմում երկարամազ, վառվռուն շպարով, նրբին կեցվածքով և հույժ կարճափեշ երկու ՈՐՁԵՐ: Հիմա նստած մտածում եմ. տեսնես ամուսնանալուց առաջ դրանց ի՞նչն են կարում:
Նաիրուհի
06.12.2010, 09:14
Բլոգումս մի քանի ամիս առաջ Զահրատի «Չար բաներ» (http://www.akumb.am/showthread.php/51920-%D4%B6%D5%A1%D5%B0%D6%80%D5%A1%D5%BF?p=2129542&viewfull=1#post2129542) բանաստեղծությունն եմ դրել: Էսօր մտնում տեսնում եմ, որ մեկը մեկնաբանություն է թողել, էն էլ ի՜նչ մեկնաբանություն. :oy
Простите, что немного не по теме...
Я сегодня нашла сайтик с бесплатным порно
Впервые смотрю ТАКОЕ и немного в шоке. Особенно впечатлило: ульяновск порно садо мазо пытки скачать где скачать бесплатно norton utilities
Սկզբում մի լա՜վ կատաղեցի ու ջնջեցի այդ ախմախագույն և թեմայից դուրս գրառումը, հետո մտածեցի՝ գուցե չարժե՞ր… Կարող է էնքան էլ թեմայից դուրս չէր, ուղղակի «մարդը» «Չար բաներ»-ը բառացի էր հասկացել... :D:D:D
Ոգնել եմ էն խոսակցություններից, թե առաջ ժողովուրդն իմաստուն էր, իշխանությունները սուրբ: Չեմ հավատում թե որևե ժամանակ տենց բան եղել ա. հեքիաթ ա:
Տաքսուս վարորդն իմաստու՞ն էր, թե՞ խելառ, գուցե ընդամենը կիսախելագար, աստվածապա՞շտ էր, թե՞ երդվյալ անհավատ, չհասկացա, բայց ժողովրդական իմաստնության աղբյուր էր ու մեկնում էր ինձ Աստծո ճշմարտությունը:
- Տեսնու՞մ ես, տղաս, - ասում էր, - Աստված իսկապես ամենազոր է: Նույնիսկ Քոչարյանից էլ զորեղ է: Քոչարյանը գազի գինը բարձրացնում է, Աստված եղանակն ավելի է տաքացնում, դե գնա, ես քու տիրու մերը, Քոչարյան, Աստծու հե՞տ էիր ուզում ոտ քցել, դե գնա աղքատ մեռի:
Տեսա Չուկի նախորդ գրառումը հայ տաքսիստների իմաստնության, թե խելառության մասին, ու հասկացա, որ իրենք ցանկացած դեպքում առնվազն կրեատիվ են:
Մեկը տաք ձմեռը իշխանության ու Աստծու միջև պայքարի հետ է կապում, մեկ ուրիշն էլ՝ օլիգարխների անձնական գազանանոցների.
- Տեսնո՞ւմ ես ինչ էղավ: Էնքան վագր ու առյուծ լցրեցին էս երգիր, որ կլիման փոխվեց:
:think
My World My Space
06.12.2010, 12:12
Էկել եմ ասեմ, որ ստեղ եմ...որ ամեն ինչ նորմալ ա...
Էկել եմ, որ ասեմ հասկացածս, որ մեր ցանկությունները մեր հնարավորություններին հարմարացնելը ամենամեծ սթրեսն ա մեր համար, իսկ որ մեր ցանկությունները սկսում ենք հարմարացնել ուրիշի ցանկություններին , այ դա արդեն փորձություն ա:
Փորձությունն անցել եմ....
Կարևոր մի բան եմ պարզել էդ քննության ընթացքում....
Որ մշտականություն կա: Որ արդեն բաներ կան, որոնցից խորապես կախված ես` լինի դա զրուցարանի բարի լույսը, ծաղրանկարները, թե էն տողերը որ քեզ հաճույք են պատճառել, ծիծաղները` սմայլիկների տեսքով, որոնց միշտ սպասում ես, ու արդեն ներքուստ գիտես թե դրանցից որը ինչ ձայնով ա ծիծաղում....
Մի բան ա մնում: Որ կարողանաս վերծանել քեզ համար էն ամենը ինչ կարա քոնը լինի: Ակումբն այլևս սևով սպիտակին գրված պարզապես տողեր չեն, դրանց հետ արդեն կապված ես հույզերով, զգացմունքներով, ինչու չէ նաև հուշերով:
Ու ամեն անգամ ակումբը վերծանելիս ինչ-որ բան ուրիշ կերպ կզգաս, ավելի յուրովի, ավելի հարազատ...
Ակումբը քեզ ուղեկցող մի խաղ ա դառնում, որն արդեն խաղում ես con sentimento....
My World My Space
06.12.2010, 22:40
Մդաաաաաա՜.....:think
Առաջին անգամ շնորհակալական կարմիր վարկանիշ եմ ստացել.....:D
Նաիրուհի
07.12.2010, 02:33
Ազնիվ խոսք՝ լավն է :love Լսում եմ ու պապիկների նման տարվում հին օրերի կարոտով :love:love:love
Լուրջ՝ իսկ եթե ուղղակի էս երգի բառերը մի քիչ փոխե՞նք... Գժոտ բան կդառնա...
Սովետական ազատ աշխարհ Հայաստան,
Բազում դարեր դաժան ճամփա դու անցար,
Քաջ որդիք քո մաքառեցին քեզ համար,
Որ դառնաս դու մայր հայրենիք հայության:
Փառք քեզ, միշտ փառք, Սովետական Հայաստան,
Աշխատասեր, ճարտարագործ-շինարար,
Ժողովրդոց սուրբ դաշինքով անսասան՝
Դու ծաղկում ես և կերտում լույս ապագադ:
Լենինն անմահ մեզ հուրն անշեջ պարգևեց,
Մեր դեմ շողաց երջանկաբեր այգաբաց,
Հոկտեմբերը կործանումից մեզ փրկեց
եվ տվեց մեզ նոր, պայծառ կյանք փառապանծ:
Փառք քեզ, միշտ փառք, Սովետական Հայաստան...
Մեծ Ռուսիան մեզ եղբայրության ձեռք մեկնեց,
Մենք կերտեցինք ամրակուռ նոր պետություն,
Լենինյան մեր կուսակցությունն իմաստուն
Հաղթորեն մեզ դեպ կոմունիզմ է տանում:
Փառք քեզ, միշտ փառք, Սովետական Հայաստան... :sulel
http://www.youtube.com/watch?v=gv02g_5eMfA
…Ամենադժվար բանը դա հավատալնա: Հա հավատալը: Հավատալ, որ այն ինչ դու ուզում ես՝ հնարավորա: Ազատվել անհնարինի վախից: Ազատվել կոտրված ու հիասթափված լինելու վախից: Երջանկությունը համտեսում են նրանք ովքեր կարողանում են ազատվել վախերից և հավատալ: Իհարկե նաև դառնություններին հանդիպելով… Բայց եթե ոչ ամեն ինչ, ապա շատ բան մեզնից է կախված: Ու թեկուզ և երբեմն դառնահամ զգացողությունների ու վիճակների միջով անցնելու գնով արժե ճաշակել եջանկությունը: …Հավատա որ երջանկությունը նաև քո համար է…;)
CactuSoul
07.12.2010, 12:40
Չհարցնեք՝ ինչ ա եղել, ես սա գրում եմ, ներվերս մի քիչ հանգստացնեմ ու անցնեմ բնականոն կյանքի:
Կատաղել եմ:angry: Ջղայնացել ու ներվայնացել եմ մի այլ կարգի:angry:
Մորթել ա պետք դրանց նմաններին, դրանք էս հասարակության մրուրն են:angry: Տականքնե՛ր:angry: Ատում եմ ձեզ, դուք փչացնում եք իմ աշխարհը, դուք շնչելու իրավունք չունե՛ք: Անբարոյական երևույթներ:[… Որ մարդակերպ արտաքին ունեք, ուրեմն գիտեք, թե կարող եք մարդ համարվե՞լ: Զզվում եմ ձեր նման անինքնասեր ճիվաղներից:angry:[:
Մի բան կար, որով միշտ հպարտանում էի, քաղաքս տան պես սիրում էի, գիտեի, որ գիշերվա 3-ին էլ դրսում լինես, մեկ ա՝ ձեզ պես այլանդակ հոգի (հոգի՞:think) ունեցողները իմ քաղաքում էնքան քիչ են ու եղածներն էլ քնձռոտ անկյուններում կծկված, որ չեն ռաստվի ճանապարհիդ: Ըսենց բան ես մեկ էլ 90-ականների սկզբին եմ հիշում, հետո կամաց-կամաց վերացավ, ինձ թվում էր, թե մարդիկ սկսել են զարգանալ, սկսել են գիտակցել մարդ լինելու կայֆը: Բայց հիմա մի քանի ճիվաղի պատճառով արդեն պիտի վախենա՞մ լրիվ նորմալ ժամի նույնիսկ սեփական լուսավոր շքամուտքով տուն բարձրանալ:o: Քաղաքս ձեզնից ախտահանել ա պետք, այ բածիլնե՛ր:angry: Ձեզ տնային տապչկով սատկացնել ա պետք, հետո վառել ու ամբողջ քաղաքը ստերիլիզացնել, որ հետո ապրել լինի: Ձեր նմաններն են քաղաքս Դոգվիլ դարձնում… Թող ներեն ինձ շները նման համեմատության համար:
Չադրա եմ ուզում… Ու դրա տակ պահած որևէ հեշտ կիրառելի, բայց հզոր զենք:aggressive:angry:
:diablo
Աֆերիստ տատիներ են է լինում, որ ավտոբուսից իջնելուց գումարի փոխարեն ասում են.
-Լավ լինես բալա ջան, անփորձանք քշես: (:)))
Դե արի դրանից հետո փող ուզի:
Վարորդական մտքեր:))
VisTolog
07.12.2010, 15:03
Հետո էլ ասումա, թե խի՞ մի քանի ժամվա մեջ հետը մի բառ չեմ խոսում… ախր ի՞նչ խոսաս մեկի հետ, ում հետ երկու բառ փոխանակելուց հետո վեճա առաջանում::angry Տենց էլ չհասկացանք իրար էլի, արդեն քանի՜ տարիա:
Չնայած դու ոչ մեկին չես հասկանում…
Աստված իմ, ինձ կամքի ուժ տուր ու խաբել սովորեցրու:cry2
օֆ, ինչ վատ ա, որ ջերմության մեջ վառվում ես, իսկ կողքիդ մենակ կոմպն ա… գոնե ձեռքեր ունենայիր այ կոմպիկ :this
Մեկ-մեկ ուզում եմ սեղանի վրա ինչ կա չկա թափեմ գետնին, սեղանը շրջեմ, հեռախոսս պատուհանից շպրտեմ ու հելնեմ անկեղծ ժպիտը դեմքիս քայլելու:
VisTolog
07.12.2010, 20:53
Զարմանում և բնականաբար նեռվայնանում եմ մարդկանց մտածելակերպի վրա::blin
Կվազեն ու ամենաէժան ապրանքը կառնեն, թքած թե երկու օր չի աշխատի:
Կգնան ու լավագույն մեքենաների մեջից ամենաապուշագույնը կընտրեն, ինչա թե մեկ միլիոն էժանա, չնայած մի միլոն ավել տալով երեք անգամ ավելի լավը կարան ունենան:
Նեռվայնանում եմ, որ մարդ ոգևորվածության ժամանակ ապուշ սխալներա անում ու ամենացավն էն ա, որ չի էլ գիտակցում իրա արած սխալը:
Նեռվայնանում եմ, որ մարդ չի կարողանում սեփական կարծիքը ձևավորի ու եթե իրան ասում են 07-ը ավելի լավնա, քան Լեքսուսը, ինքը կգնա ու 07 կառնի ու տենց էլ երբեք չի հասկանա, որ դա տենց չի, որովհետև չգիտես խի այլ մարդու կարծիքն իր կարծիքից ավելի վերա դասում::fool
Առավոտյան գրասենյակ գնացի, տեսա ու անկախ ինձանից մտածեցի, որ երևի իսկապես ամենասուր ցավն ունակ է բթանալու չափ մոռացության մատնվելու:
Լռեցի:
Հետո հասկացա, որ իզուր եմ ներքուստ մեղադրում. գուցե ուզում է մոռանալ` երգելով:
Հետո խոհանոցում արցունքակալված, թաքցրած աչքերը տեսա ու հասկացա, որ ինչքան էլ ուզում է 22 տարի, թե գուցե դար անցնի, բայց մարդու` իր կորցրած մասնիկի ցավը տարիների բթացնող հոգսերի արանքից դուրս է պրծնում:
Երկրաշարժում աղջկան կորցրած մայրն այսօր աշխատանքի էր եկել, ու օրն աշխատանքային էր` ամենօրյա հոգսերով:
Երազումս ամբողջ գիշեր Հայկօյի ավատարի որձը ու Կիտայի ավատարի էգը նախամուսնական սեռական հարաբերություններին նախորդող ոռնոցներ էին գցել ու չէին թողնում քնել :angry
Կռտել դրա՜նց :goblin
Վերջերս մի քիչ շատ եմ սկսել հայ քյառթոտ աղջիկների ուսումնասիրել ու էսօր ասելիք հավաքվեց մեջս:
Էդ աղջիկների մեջ մի լայն զանգված հոգով պոռնիկ ա: Մի գուցե մարմնապես շատ մաքուր ա (չնայած էդ էլ ա հարաբերական), մի գուցե ինքը ժամը 8 - ից ուշ անպայման տանն ա լինում, բայց իրա մտքերով, իրա ամեն ինչով պոռնիկ ա:
Դրա վառ ապացույցները կարող եք տեսնել odnoklassniki.ru սոցիալական ցանցում դրված նկարներում ուշադիր նայելով իրանց դիրքերին (էդ դիրքերում էլ էն վիճակն ա, որ ոնց որ սպասում ա որ գնաս «գործդ» անես), դեմքի արտահայտություններին: Ոնց որ դիշովի պոռնո նայես:
Մեկ անգամ էլ հիշեցնեմ, որ ես ընդամենը մի զանգվածի մասին եմ խոսում:
Ինչ տհաճ ա էս ձմեռվա կեսին փողոցում տեսնել սալյարիից նոր դուրս եկած...օյ, կներեք, Ռիոից հենց նոր վերադարձած դեմքեր: Ախր ոչ Նոր տարվա հետ ա սազում, ոչ էլ առավել ևս ձմռան: :unsure
Էս վերջերս տոթի պատճառով, աշխատանքային երբեմն պարապության մեջ, քունս ուժեղ տանում ա, պահ ա գալիս, երբ աչքերս բաց են, բայց միտքս նիրհում ա:
Հաշված վայրկյանների ընթացքում մի երազ տեսա.. տեսա անցյալի մի դրվագ, նայում էի վերևից, թե ինչպես եմ բանակից նոր տուն գալիս.. Երազիս մեջ տագնապալից ոչինչ չկար... բայց մի պահ գիտակցեցի թե էս հինգ տարիների ընթացքում ինչեր պիտի անցնեն իմ գլխով... էնքան չէի ուզում, որ բոլորը կրկնվեր...
Սառը քրտինքը վրես քնից զարթնեցի ու մտածում եմ ինքս ինձ.. "Ինչ լավ ա, որ ես ապագան չեմ տեսնում..."
Մեկ-մեկ ինձ թվում է՝ իմ մանկապարտեզի ժամանակն է: :D Այսօր ընդմիջմանը գնացել էի խանութ՝ զարմիկներիս համար հագուստ գնելու: Երկու զարմուհի ունեմ (<1 և <2 տարեկան) և մի արջուկ (<2 տարեկան): Աղջնակներինը գնեցի, տղայինը չէի գտնում: Կամ չափերը չէին համապատասխանում, կամ գույնն ու ձևը: Դրանից մի պահ այնպե՛ս էի տխրել ու կատաղել խանութում: :D Հետո մի պահ ինձ հավաքեցի, Քերոլի Ալիսի նման մի երկու հատ խիստ բան ասացի ինքս ինձ, հանգստացա, ներքին Ctrl+F-ս սեղմեցի ու շարունակեցի խուզարկել մանկական բաժինը: Վերջապես մի հատ իմ ուզած կուրտկաներից գտա Արթուրիկիս համար: :love
Դեռ երեքն են, այս օրն են գցում քեռուն, բա որ շատանա՞ն՝ ինչ է լինելու: :think
Բայց քեռին պինդ տղա է՝ կդիմանա, թող արխային շատնան: ;)
Ungrateful
09.12.2010, 05:19
Երբ պատրաստ ես իրան լուսանկարել գիշերվա 4-ին, կիսամեռ վիճակով + առանց կամերայի: Երբ սոց. ցանցերում մեծացնելով իրա լուսանկարը, զգում ես, որ այն քեզ դուր է գալի` թեկուզ դու լուսանկարիչ ես, իսկ այդ լուսանկարը շարքային ու անիմաստ է: Երբ նա արդեն 7-րդ երազն է տեսնում, բայց դու մեկ ա ` ման ես գալի խոսալու թեմա: Երբ քեզ հարազատ ա իր բնավորությունը ու դու թքած ունես իր արտաքինի վրա` չնայած գեղեցիկ է: Երբ վստահ ես, որ վաղը էդ նույնը չես զգալու, բայց չես ուզում քնել, որ «էդ մտքին լինելը» չանցի: Երբ իր հետ ընկերական ես, բայց ուզում ես, որ նա զգա, որ այդքան էլ տենց չի ու չես գտնում դա նրան բացատրելու միջոց… Երբ թեկուզ ընկերական զրույցի ժամանակ նման զգացողություն չես ունեցել երբեք: Երբ փոշմանում ես, որ իրան ճանաչում ես մանկուց: Երբ ուզում ես սկսել ամեն ինչ նորից, նորից ծանոթանալ ու ցույց տալ ժամանակակից քեզ, այլ ոչ նրան, որն իր մոտ արդեն ձևավորվել է: Երբ փորձում ես սթափ վիճակով կարդալ էս ամենը ու զգում ես, որ սա կատարյալ հիմարություն ա: Երբ դու իր հետ նույն դասարանում ես սովորել վախտին, բայց դա հիմա քեզ խանգարում ա: Երբ երջանկության համար քեզ պետք ա ինքը ու կոլա+արաղ միքս: Երբ չգիտես, ինչի՞ համար ես սա գրում: Երբ նրա գեղեցկությունը ու հարազատությունը նոր-նոր ես սկսում նկատել, սակայն արդեն հասցրել ես իր մոտ անլուրջ ու զուգնկերուհիներ փոփոխող մարդու տպավորություն թողել: Երբ չգիտես իր ժամանակակից իրավիճակը, իր անձնականը՝ բայց այսօր թքած ունես դրա վրա: Երբ քեզ հանդիպման է կանչում մի աղջիկ, որին սթափ ուղեղով դու էիր կանչելու՝ սակայն ասում ես, որ «հավես չկաաա»: Երբ երջանկության համար, այսօր քեզ կոլա+արաղն էլ պետք չէ՝ մենակ իր ներկայությունը կապահովի երջանկությունդ: Երբ իր անունը Մարինա է, հենց այն անունը որն դու այքա՜ն սիրում ես: Երբ, երբ երբ, երբ, եեե՜րբ...
Ասեք` էդ սերն ա՞, թե՞ նշանդրեքի ազդեցության տակ, ալկոհոլային տարբեր խմիչքների խառնելու արդյունք /ու այդ ամենի այլանդակ չարաշահում/: :unsure:
Հ.Գ. Թու՜... Էլի enter-ները մոռացա:unsure:
Էնքան եմ սիրում Հայաստանը, հայերին, ընկերներիս.... :love Այնքա՜ն շատ, որ արտասահմանում ապրելու և աշխատելու մի քանի ռեալ ու շատ եկամտաբեր աշխատանքներ մերժեցի ու վերադարձա Հայաստան։
Բայց անկեղծ ասած ինչքա՜ն ժամանակ է մի բանի մասին եմ մտածում, որը ցավոք չի վերաբերում կառավարությանը, որին մենք սովոր ենք մեղադրել ամեն ինչում։ Խոսքս իմ ու քո նման հասարակ մարդկանց մասին է՝ հայրենակիցներիս, հայրենիքիս....
Եթե մենք մի ազգ ենք, սա մեր հայրենիքն է, ապա.....
ԻՆՉՈ՞Ւ Հայրենիքում քո հայրենակիցները 90%-ը ուզում են քեզ գցեն,
իսկ....
Օտարության մեջ երկու տարվա մեջ, հանդիպածս հարյուրավոր մարդկանցից, իսկ ամբողջ կյանքիս ընթացքում հազարավոր արտասահմանցիներից ընդամենը երկուսից երեք հոգի էին ուզում նույն բանը անել։
ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՆ Հայրենիքումս երիտասարդ հայրենակիցներիս մեծ մասը պատրաստ նույնիսկ ամենաանհարմար իրավիճակում առիթ ստեղծեն հայհոյելու, կռիվ անելու,
մինչդեռ....
Օտարության մեջ ընդհանրապես այդպիսի դեպք չի եղել, բացառությամբ մի դեպքի երբ հանդիպեցի նացիստների։
ԻՆՉՈ՞Ւ Հայրենիքումս ամեն օր լսում եմ ռեպլիկաներ ու վիրավորական խոսքեր բոյիս մասին, ու հետո էլ ստիպված եմ լինում ինքս ինձ քննադատել, մեղադրել թե ինչու չպատասխանեցի, ինչու մի երկու բառ չասեցի,
մինչդեռ
Օտարության մեջ նմանատիպ մի եզակի դեպք անգամ չի եղել։
ԻՆՉՈ՞Ւ Է Հայրենիքումս մարդկանց 98%-ը բռի ու վիրավորող,
մինչդեռ....
Օտարության մեջ հետդ քաղաքավարի են, հարգում են արժանապատվությունդ նույնիսկ երբ լուրջ պրոբլեմ են քննարկում։
ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՆ Հայրենիքումս հայրենակիցներիս մեծ մասը անարգում տան սպասուհիներին ու նվաստացնելով խոսում նրանց հետ,
իսկ
Օտարության մեջ ադքան տարբեր ընտանիքների հետ աշխատելուց գոնե մի դեպք չի գրանցվել նման վերաբերմունքի, ընդհակառակը միշտ նկատվել է ուշադրություն, հարգանք, երախտագիտություն բարեխճորեն կատարված աշխատանքի համար։
ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՆ Հայրենիքում մեր հայրենակիցները երանի տալիս, որ կարող են աշխատել օտարազգու տանը, քանի որ իրանք չեն կոպտում, հարգանքով են վերաբերվում ու հայերի պես բռի չեն։
ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՄ ես այսօր աշխատանք փնտրում ու մերժում շատ եկամտաբեր աշխատանք հայերի մոտ (մոտ 2500-3000$ ամսեկան)՝ համաձայնվելով 3-4 անգամ ցածր աշխատավարձով աշխատանք ու անհամեմատ ավելի ցածր պաշտոն արտասահմանյան ընկերությունում։
Այս և նմանատիպ այլ հարցերի մասին մտածելով բացահայտում եմ ինձ համար մի սարսափելի իրողություն. իմ համար՝ կրկնում եմ անձամբ իմ համար օտարության մեջ և օտարի հետ տան զգացողությունը ավելի շատ է....
Գիտեմ, որ իմ գնալը ինչ որ վնաս չի տա էս երկրին։ Նույնիսկ որոշ ագրեսիվ մարդիկ պնդում են կամ առնվազն՝ մտածում, որ իմ պեսների գնալը ավելի օգուտ կտա էս երկրին, իսկ ես էլ նույնը իրենց եմ ասում՝ իրենց մասին.....
Մենք ապրում ենք մի երկրում, որտեղ նման խոսքերի համար կարող ես ստանալ ամենաանցանկալի որակավորումները ու վիրավորանքները (նույնիսկ հենց այստեղ Ակումբում), բայց եթե անկեղծ լինենք ու հարցին նայենք առանց կանխակալ կարծիքի, ապա ինչքա՜ն մարդիկ կան, որ նույն զգացողությունները ունեն օտարության և հայրենիքի մասին.....
Ժող մի հարց ա ինձ մտատանջում և բավականին վաղուց, քանի դուխս տեղն ա ասեմ, էտ ինչի՞ց ա, որ համարյա բոլոր անձնական օրագրերի վերնագրերը տենց պաթետիկ են ու ապուշ :)), որի վերնագիրը նայում ես քեզ թվում ա տերը Տիբեթից նոր ա իջել, կամ առնվազն ռոք աստղ ա:)), ռոք և ոչ թե ռոք ըն ռոլլ:))
Հեսա էլի նոր տարին կգա ու էդ գիշերը կանցնի ինչպես միշտ:(:
Ամեն տարի մտածում ես, որ լավ, էս տարի ուրիշ ձև կլինի, մի բան կմտածես, կկազմակերպես: Բայց մեկ ա, էլի ոնց որ ամեն տարի, նույնպես այս տարի:
Տխուր ա ստացվում:(
Քեզ կտրված ես զգում, կողքից նայող ես զգում, մասնակից չես զգում:(:
Ոնց որ էդ նոր տարին քո համար չլինի:
Բայց էս տարի մի տեսակ անհամբերությամբ եմ սպասում նոր տարվան, մի տեսակ մանկական խանդավառությամբ::) Ու հիշելուց, որ շուտով գալու ա մեջովս մի հատ սարսուռ ա անցնում, կարծես ինչ որ բան եմ զգում:
Գոնե էս անգամ չհիասթափվեմ...
Ժամադրում եմ քեզ...բայց չեմ ասում,երբ ու որտեղ...հենց լինի էդ ժամանակը,կասեմ, տեղն ու ժամը
My World My Space
09.12.2010, 18:39
Հենց նոր ստացա ՀՀ Կառավարության պատվոգիր`
Հայրենիքի և Սփիւռքի կրթական միասնական դաշտի ձևւաորման մէջ ունեցած արդիւնաոր գործունէութեան և ներդրած աւանդի համար
:bux:ուռա՜, տավարիշչի, ուռա՜....:scen:clap
Ձայնալար
09.12.2010, 18:43
Նոր մեր բաժնի տղեքից մեկի հեռախոսը զանգեց, մեկ էլ վերցրեց ու.
_Պրոնտո
Ու բոլորը մտան աթոռների տակ :D
Մի 10 հոգի կհասկանա
My World My Space
09.12.2010, 21:11
Ես եմ մեղավոր, որ մի բան անում եմ իրանց համար, պտի վազելով չանեմ, շատ էլ որ ընգերներս են, պտի թողեմ մի քիչ մռութները ցեխոտվի, որ ղադրս իմանան: 2 օր ա բան եմ խնդրել, մինչև իմացան, արդեն ուշ ա:
-Ապեր ուրիշի մուննաթին չմնանք էլի, վաղը կիմանանք մերոնցից ....
Ես կարամ հարյուր հոգու մուննաթի տակ մնամ, իրանց համար ինչ պետք ա անեմ, գիշերվա կեսին հանրապետության մի ծերից մյուսը հասնեմ, իրանք չէ՞....
Բան չկա, հեսա սկսում եմ թքած ունենալ սաղի վրա: Ես էլ կսկսեմ մուննաթի տակ չմնալ, հետո ինձանից նեղացողի էլ.....
Ժողովուրդը մի լավ խոսք ունի` ավելի լավ ա ասեն գեշ ա, քան ասեն էշ ա.....
մի քանի համարներ ջնջվեցին հեռախոսիցս, իսկ ես, որպես կանոն անծանոթ համարներին չեմ պատասխանում....
Ես կարծում եմ, որ Աստված արվեսի մարդկանց ստեղծում է նուրբ հոգով` ի վերուստ տալով անսահաման սիրո զգացողությունը իր նմանի հանդեպ, այն իր կյանքի ու ստեղծագործությունների մեջ արտահայտելու համար:
Դա է ցույց տալիս իսկական արվեստագետների կյանքն ու ստեղծագործությունը:
Լավ ա լինելու: :))
:Santatip:
impression
10.12.2010, 15:06
Էս նորաոճ ոտանավորները մի ընդհանրություն ունեն. կամ անտաղանդ են, ընդ որում` սարսափելիորեն անտաղանդ, էն որ նույնիսկ վիճելու բան չի, կամ էլ նույնքան անվիճելիորեն բանաստեղծական են, բայց արտահայտչաձևն ընտրած ա հնարավորինս նատուրալիստական, ինչն արդեն չի թողնում, որ գործը մարսես որպես բանաստեղծություն
ճաշակին ընկեր չկա, էլի որ, ուղղակի ինձ տենց դուր չի գալիս
կարդում եմ, տեղ-տեղ հիանում, ու հենց հիանում եմ, հաջորդ տողին ստիպում են զզվել
կյանքի կեղտը /էն փիլիսոփայական կեղտը չէ, այլ հենց աղբը, զիբիլը/ բանաստեղծության մեջ խցկելն էս ինչ մոդայիկ դարձավ...
Յուղը վրեն սառած մակարոն ուտելուց վատ բան չկա::cry2
My World My Space
10.12.2010, 15:49
ոնց որ կյանքի լուսանցքում լինեմ...
լուս+անցք
լույսը` պայծառությունն ա կյանքիս...
իսկ անցքը.... անցքը ուղղակի մի հասկացեք.... անցքը պարզապես հետաքրքիր դիպվածն ա....;)
Ուղղակի մեկ-մեկ ես էլ եմ ուզում խելքիս փչածն անել, ոչ թե հազար անգամ մտածել… պետք է՞… պետք չէ՞… չեմ ուզում պատասխան փնտրել:
Արևհատիկ
10.12.2010, 19:06
Սասունից զորամասի КПП-ի մոտ կանգնած եմ, սպասում եմ իջնի, որ գնանք ամառանոց :)) Մի քիչ սպասելուց հետո Սասը գալիս ա իր զինվորական հագուստի փոխարեն սովորական քաղաքացու հագուստ հագած :unsure Էդ պահին սարսուռ ա անցնում մարմնովս ու մտքիս միայն մի բան է. «Բա, որ բռնե՞ն» :(
-Արագ, գնացի՛նք:
Էդ պահին, բռռռ, հայտնվում են բոբո ձյաձյաները ու Սասին կուբախտ են ուղարկում փախուստի համար: Ես էլ լաց ու կոծ եմ անում :cry ու իրենց հետևից գնում եմ մինչև կուբախտ կոչվածը:
Երբ տեղ ենք հասնում, բոբո ձյաձյաներից մեկը ասում ա.
-Կարող ես մի քանի րոպե մնալ եղբորդ մոտ ու գնալ:
Ուրախացած Սասի ետևից մտնում եմ, ու ի՜նչ, կուբախտ չի է՜, 5 աստղանի հյուրանոցը ձեզ օրինակ :)) Տենց մի քանի րոպե զրուցում եմ Սասի հետ ու էդ պահին բուդիլնիկս.
-ծնգ-ծնգ :sulel
Մամաս էլ մի կողմից.
-Արև, զարթնի, չուշանաս աշխատանքից:D
ՀԳ Սասունի հետ միասին, բոլորս հոգով ծառայում ենք բանակում:))
Վարկանիշն էլ կաշառք ա:
Վարկանիշի մասին մենակ իմանում են վարկանիշ տվողը ու վարկանիշ վերցնողը: Ուրիշ մարդ պտի չիմանա:pardon:
Իսկ ակումբը կոռումպացված համակարգ ա. երկրի կոռուպցիայի հիմնական բներից մեկը:)): Ստեղ նենց կաշառակերներ կա՜ն... ու նենց կաշառքներ են վերցրել...:nono
Իսկ անկաշառ մարդ մոմով ման գաս, երևի չես գտնի:
Հենց մեկը գրանցվում ա, իրան կանաչ բան են տալիս (կանաչ բան:))) ու հենց էդ պահից ինքը դառնում ա կաշառակեր:diablo:
Ստեղ ուրիշ տեղերի նման չի է՜, որ կաշառքն առաջարկեն. ստեղ տալիս են, պտի վերցնես:diablo:
Մարդիկ կան, որ մյուսին կաշառք են տալիս, նույն մարդուց կաշառք ստանալու ակնկալիքով: Նույն տիպի մարդիկ էլ կան, որ գրում են կաշառվելու համար ու սաղ ժամանակ էս են մտածում «կաշառեք ինձ էլի... ինչի՞ ինձ չեն կաշառում»:D:
Ես էլ եմ մի 2 անգամ կաշառք վերցրել, բայց էդ մասին մարդու չասեք::|
Ժամը 5-ին, Նոյեմբեր ամիս, լույսը դեռ չի բացվել,մարդիկ քնած են: Ես էլ իմ համար ավտոյի մեջ երգ լսելով, երգելով տուն եմ գալիս: Ճանապարհն էլ անծանոթ էր: Թե ոնց եղավ մի երկու սխալ փողոցներ մտնելով 30 րոպե մոլորված քշեցի: Մտքեր մեքենայի ղեկին :)
1. Ամեն փողոց չի որ դեպի մեծ խաչմերուք կտանի...
2. Բնություն մի քանի փողոց այն կողմ էլ կգտնես (մեկ մեկ պիտի կորես)...
3. Պարտադիր չի 2 զուգահեռ փողոց ունենան մի հատող փողոց...
4. Ամեն ճանապարհ ցույց տվող ճիշտ ճանապարհ չգիտի...:think
5. Եթե մտածում ես քո ընտրած փողոցն է նեղ, ապա մտիր կողքի փողոցը...
6. ՈՒրիշներն էլ թույլատրելիից արագ քշեցին, բայց...(2 սատկած նապաստակներն էլ վկա):(
7. ՈՒզում են թող անցնեն քեզ, մեկ է կարմիր լույսի տակ միասին եք սպասելու...:P
8. Անծանոթ վայրի շները քեզ չեն ճանաչում, կհաչան էլ, մեքենայիդ հետևից էլ կվազեն...
9.Բենզինն էլ հավերժ չի...
10. Անպայման չի մտքերը հասնեն 10-ի:ok
Ինչիի՞՞՞ ինչի ա սենց… ինչի եմ ես միշտ շաաատ պատահակ մի բան նկատում, մի ստորություն, մի սուտ, մի ...........
…չէ, պետք չի, հեչ պետք չի անկեղծ ու բաց լինել մարդկանց հետ, վաղ թե ուշ կնկատես, ոնց են մեջքիդ հետևից թքում անկեղծությանդ մեջ…
զզվում եմ…արդեն զզվում եմ:
Իբր էս անտեր ջերմությունս քիչ էր… հերիքա էլի՛:
Շունչս կտրվում ա, մի ձև պիտի լիցքաթափվեմ, կներեք…
Մեր պապերը որ մեծանում էին, դառնում 70 ու ավել, ընկնում էին նոստալգիայի գիրկն ու սկսում հիշել: Մի քանի բիձա հավաքվում էին բակի տաղավարում ու սկսում.
- Հիշում ես, մեր ջահել ժամանակվա տրամվայը:
- Բա դու հիշու՞մ ես, ո՜նց էինք գնում գեղից պանիր բերում:
- Իսկ դու հիշու՞մ ես, էն ժամանակ էս թաղում ի՜նչ տներ էին:
- Բա աղջկերքի հագու՜ստը...
Հիմա նայում եմ «90-ականներ...» (http://www.akumb.am/showthread.php/58022-90-%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80...?goto=newpost) թեման ու մտածում. «Այ մարդ, էս մեր սերունդը էս ի՜նչ շուտ պառավեց.. 16-30 տարեկան ջահելներ ենք, բայց հիշու՞մ ես էս, հիշու՞մ ես էն...», է՜խ :))
Էսօր որ թեման մտնում եմ, մի ասելիք առաջանում ա:
Ընտանի կենդանիների (http://www.akumb.am/showthread.php/6817-%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%A8%D5%B6%D5%BF%D5%A1%D5%B6%D5%AB-%D5%AF%D5%A5%D5%B6%D5%A4%D5%A1%D5%B6%D5%AB%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8) թեման էի նայում ու... հուզվում: Մի տեսակ շատ հաճելի ա տեսնել, թե էդ կենդանիների տերերը ինչ սիրով, հպարտությամբ են խոսում իրենց փոքրիկ բարեկամների մասին: Հա, էսօր փաստորեն սենտիմենտալ եմ, ոչինչ:
Մի հին ընկերոջ հիշեցի: Շունը մահացել էր: Ու հենց մահացել, ոչ թե սատկել, որտև էդ շունն իր համար ընկերոջ, եղբոր պես թանկ էր:
Առաջին օրն էր, ընկերս՝ տխուր: Մյուս ընկերներն էլ կողքը նստել (ջահել երեխեք էինք) բիձայավարի դատողություններ էին անում:
- Մարդ էլ շուն կպահի՞, - ասում էր մեկը, - ախր հետո սատկում ա, ու շատ ծանր ես տանում: Չարժի էլի, հաստատ չարժի ինչ-որ կենդանու հետ տենց կապի բան ստեղծել:
Ընկերս ձեն չէր հանում, տխուր էր:
Կենդանի շատ եմ սիրում: Բայց չեմ պահել ու երևի չեմ էլ պահի... չնայած ո՞վ իմանա: Անիմանալի են Աստծո ճանապարհները: Բայց չպահելս մի քանի համոզմունքների արդյունք ա:
1. Մի տեսակ չեմ համակերպվում պետական շենքում կենդանի պահելու մտքին (չնայած պահողներին հասկանում եմ),
2. Կարծում եմ, որ ես բավական ուշադիր ու հետևողական չեմ կարող լինել, ու հետևաբար էն մարդը չեմ, ով պետք ա կենդանի, փոքրիկ բարեկամ պահի:
Բայց եթե կարողանայի, կպահեի: Ու հաստատ էն մեր բիձա ընկերոջ ասածը ինձ հետ չէր պահի: Որտև եթե ես կենդանի պահեի, կպահեի էնպես, որ էդ կենդանին իրեն իմ տանը երջանիկ զգար, որ իրա կյանքը հետաքրքիր ու լավ անցներ: Ցանկացած շնչավոր էլ մի օր շունչը փչում է, եթե ես էդ շնչավորի կյանքը կարողացած լինեի լուսավոր դարձնել, ինչքան էլ որ (բնականաբար) տխրեի իր մահից, ազդվեի, մեկ է, ուրախ կլինեի, որ էդ փոքրիկ բարեկամիս կյանքն ավելի լավն եմ դարձրել, քան կարող էր լինել ուրիշ տիրոջ մոտ, քաղաքի փողոցում, խուլ անապատում.. Ու ապրեն բոլոր կենդանիների տերերը, ովքեր իրենց փոքրիկ բարեկամներին իսկապես սիրում ու լավ խնամում են, կյանքները հետաքրքիր ու լավ անցկացնելու հնարավորություն տալիս:
Rhayader
11.12.2010, 01:53
Նախնական գրառումն՝ այստեղ (http://songoffall.blogspot.com/2010/12/and-moments-gone.html):
- Կալումեում եմ, եթե գալու ես՝ արի: Մի ժամից պիտի դուրս գամ:
Մտա ներս: Աչքերով փնտրեցի Աղասին, մեկ էլ հետևիցս ծանոթ ձայն եմ լսում.
- Ապե, как дела?
Հնարավոր չի խառնել. Վարդանն է:
- Кстати, классный стиль одежды,- ասում է:
Մեկ էլ հետևիցս ինչ-որ մեկը գրկում է: Շուռ եմ գալիս՝ Ժիրաֆֆը: Գրկում ենք իրար ու մի լավ գոռում: Շատ ուրախ էի: Հետո տեսնեմ՝ աչքիս հաճելի մարդկանց մի խոշոր հատված այնտեղ է. Մանեն, MDP Էդոն, հետո՝ Նաստյան, Անյան, Վասյան, Թերմինան... Ափսոս՝ դու այնտեղ չէիր:
Աղասն անկյունում էր: Նստեցի կողքը՝ փոշու հոտով ներծծված բարձին: Դիմացի սեղանի աղջիկը սիգարետ հանեց ու կրակ խնդրեց: Աղասը կրակայրիչը մեկնեց, ես, մի վայրկյան ուշացումով՝ լուցկին: Ու միանգամից, սեփական դանդաղկոտությունից ու ավելորդությունից ամաչած-կարմրած, իջացրեցի ձեռքս: Աղջիկը ժպտաց, վերցրեց իմ մեկնած լուցկին: Հետո մի տղա նստեց կողքը, երևի ընկերն էր, երկուսով սիգարետները վառեցին ու տուփը ետ վերադարձրեցին:
- Տեսնես ինչի՞ քոնը վերցրեց: Իյա, հլա բերետդ հանիր:
Չմոռանամ նշել, որ բերետս հաջողակ է:)
Հա, հետո լավ էի: Նույնիսկ տաբասկոյով, տեկիլայով ու լիմոնի հյութով տարօրինակ խմիչքը, որ MDP-ն հյուրասիրեց, դրական էր:
Հետո հարբած դուրս եկանք փողոց, ու ես հասկացա, որ անցնող մարդկանց դեմքերին եմ նայում՝ այն հույսով, որ քեզ կտեսնեմ:
Ես սիրահարված եմ:
Վերջին դեռահասի պես:
Rhayader
11.12.2010, 02:46
Ընդհանրապես, ինձ դուր է գալիս այս անսպասելի ու առանց սպասելիքների սիրահարվածությունը:
Բայց անընդհատ վախենում եմ սառել: Անընդհատ:
Հետո՝ ինձ հիմարի նման եմ պահում, ոչ մի ստրատեգիկ քայլ, ոչ մի այլ բան: Բայց երբ պառկում եմ քնելու, պատկերացնում եմ, թե ինչպես ես մեջքս գրկում:
Ու մեկ էլ, հասկանում եմ Վահեին:)))
Ուֆ:
Մտքերս խառն են, ես դեռ լրիվ չեմ օյաղացել: Ու մոտակա օրերս չեմ պատրաստվում:
Հոգուս ընդերքի ,,էգոիզմատար,, խովովակներից մեկը,որոնց միջոցով էգոիզմը փակ ցիկլով շրջանառություն էր կատարում,վնասվել է:( ոչ կանոնավոր շարժում կատարող իրադարձությունների պատճառով...
Էգոիզմը բարձրացավ հոգուս,մինչ այդ նման բաներից զուրկ, հարթ մակերես ու պատեց այն, ինչպես նավթը օվկիանի մակերեսը:
Սկզբում խուճապ էր մոտս,մտածում էի չէ որ էդ նավթի պատճառով օվկիանում կյանքը մեռնում է..հետո զգացի,որ հենց այդ է լավը...ու թող մեռնի...թող չլինի..տենց հետաքրքրասերների ուշադրությունը ոչինչ չի գրավի..թե չէ,ոչ ցանկապատը ոչ ցուցանակները ,,փակ է,, ,,չներխուժել,, չեն օգնում::(
Գալիս են մտնում տրորում,պղտորում իրանց կեխտոտ էությամբ,տեսնում են,կամ դուրները չի գալիս գնում են:think կամ էլ գործ եմ ունեցել ,,լողավազանի,, սիրահարների հետ,որը պարզ է ու սահմանափակ,ուրիշ հարց է օվկիանոսը,որը խորն է ու լիքը հետաքրքրություններով:
Էս վերջին տեսութըունը այն մասին,որ հոգիս օվկիան է,խորն է ու լիքը հետաքրքիր բաներով մի փոքր անհամեստ էր,բայց էդ էգոիզմի շերտնա :B
Զգում եմ արդեն էդ թեթևությունը...համեստ էէէէր...համեստ չէէէր..մի տեսակ էլ չի հուզում ինձ էդ այլևս:hands
Հոգնել եմ հասկանալուց... էլ չեմ ուզում ոչինչ նորմալ ընդունեմ ու հասկանամ ... իմ բարեկամներից մեկը ինչպես կասեր;)... իռացիոնալ կյանք եմ ուզում...
Գովազդը հիշեցի.« Ձեր երեխաների համար ամենալավ օրիակը ինքներդ եք»: Բառացի չեմ հիշում, բայց իմաստը սա էր: Տեսնես ի՞նչի չեն գովազդողները սա մի մեծ պլակատի վրա գրում ու փակցնում յուրաքանչյու երկրորդի պարանոցից: Գուցե էտ ծանրությունը, որ ստիպված լինեն քարշ տալ, ստիպի իրենց վերանայել իրենց պահվածքը: Պապիկը թոռնիկին գրկած գալիս էր ինձ ընդառաջ: Հասավ ինձ ու... հոմ չթքեց: Լավ պրծա քամին կողքի ուղղությամբ տարավ: Դե հիմա արի ու պապի կոչված թոռանդ գլուխը մտցրա, որ լավ մարդ դառնա: Քո նմաների երեսից ա, որ յուրաքնաչյուր երկրորդը թքում ա, ու քո պատճառով ա, որ սպիտակ մազերը ինձ հարգանք չեն ներշնչում տիրոջ նկատմամբ::(
...երթուղայինի վարորդը «հարձակվեց» ուղևորի վրա, որովհետև վերջինս համարձակվեց հարցնել «արդյոք փակի դուռը թե՞ ոչ»: Իսկ էտ ողորմելին սկսեց գոռգոռալ, որ ինքը շատ լավ գիտի փիղն ինչ թռչուն ա ու շատ լավ հասկանում ա, որ մի քանի երթուաղայիններ ոնց են իր «առաջը սրբած տարել»: Թե ուղևորի շատ պետք ա քո «առաջը ո՞վ ա սրբել» կարևորը որ մնացածը հետևդ սրբող դառան: Սրա նմաների երեսից ա, որ երթուղայինի վարորդներից կիլոմետրով փախնում են::[
... Դիսպետչեր կոչվածը ձեռքերը գլխավերևում թափահարելով բղավում էր, որ իրեն հենց տեսնում են փողերը հանեն: Տեսնես սա տան անդամներին էլ ա փողով ճանաչո՞ւմ: Ու վատը էն ա, փոխանակ մարդկանց բարի ճանապարհ մաղթեր դուռը էնպես շրխկացրեց՝ առջևի նստածները թռան տեղերից: Այ սրա նմաների երեսից ա, որ երկիրը երկիր չի դառնա: :think
...Երբ եղևնու կողքերը կամ «պարսպապատում » են կամ էլ ոստիկանի մեքենա կանգնեցնում: Հետաքրքիր ա ինչի՞:
...Նոր Տարի ա գալիս ու սաղ «հաբռգել» են: Բոլորին փող ա պետք: Իսկ ես... չգիտեմ էլ որտեղ եմ լինելու, բայց մի բան հաստատ գիտեմ.- հագիստ կդիմավորեմ առանց դեպրեսվելու...:)
Միշտ չեմ հասկացել սուտի կայունապաշտ-հայրենասերներին, որ պատեհ-անպատեհ հայրենասիրություն բառը շահարկում են՝ կարծես այդ բառը ասելով ա, որ մարդ հայրենասեր ա դառնում: Այդ խմբի մարդիկ որպես կանոն աչքի են ընկնում՝ թուրքերի նկատմամբ ատելությամբ, մյուս կողմից մեծ ռուսասիրությամբ՝ համարելով, որ ռուսը հայ "ցեղի" գլխավոր պաշտպանն ա: Հետաքրքիր ա այն, որ այդ խումբը, որպես կանոն իրեն համարումա ցեղակրոն գաղափարախոսության հետևորդ(մոդայա), բայց չեն իմանում, թե ինչ գաղափարներա ներկայացնում այն: Մյուս կողմից նայում եմ, որ էտ ցեղակրոն կոչվածը նաև մեր իշխող վերնախավի գաղափարախոսություննա, որի կարկառուն ներկայացուցիչներն են ՀՀ նախագահ-ոստիկանապետ Սերժ Սարգսյանը, Հովիկ Աբրահամյանը(Մուկ), Լֆիկ Սամոն, Նեմեց Ռուբոն և այլն, և այլն ու մյուս կողմից էլ հաշվի առնելով ջահել ցեղակրոնապաշտներից շատերը ինչպիսի հիացմունքով են խոսում էս կատեգորիայի մարդկանց մասին, կարելիա որոշակի եզրահանգումներ անել: Այդ մարդիկ հայ ժողովրդին համարում են ցեղ իր ամենաուղիղ իմաստով: Հայաստանի տարածքում ապրումա մի ցեղ, որի անուն ա հայություն, որը ունի իր ցեղային կանոններ: Ցեղի ավագանին, այսինքն ղեկավարությունը ամեն 5 տարին մեկ ընտրումա ոստիկանապետ-դատավոր-վոժձին(ցեղապետ) ու էտ ցեղապետի դեմ ամեն քայլ կամ խոսքը համարվումա ցեղի կայունության դեմ ուղղված քայլ ու պետքա պատժվի:
Այս խումբը գտնում է, որ հայ ցեղը պետքա զարգանա էվոլյուցիոն ճանապարհով: Եթե ցեղ ենք ու լիքը խնդիրներ կան, ոչինչ դանդաղ 1 կամ 2 դար հետո այդ խնդիրները կլուծվեն, միայն թե ցեղի ներքին կարգ ու կանոնը չխախտվի:
Ու այս տրամաբանությամբ մենք դեռ երկար ժամանակ էլ ազգ չենք դառնալու, քանի դեռ Հայաստանում կա լիքը ցեղապաշտ, որովհետև այս խմբի մարդիկ հայությանը դիտարկում են, ոչ թե որպես ազգ, ինչպես բոլոր զարգացած ժողովուրդներն են, այլ որպես ցեղ իր միջցեղային հստակ կանոններով: Ու այդ էվոլյուցիային ընթացում հայ ժողովուրդը կարողա կամաց-կամաց բարձրանա որակական նոր հարթության՝ վերածվելով ցեղային միության, և միգուցե հարյուրամյակներ անց հասնի այն մակարդակի, որ դիտարկվի ոչ թե որպես ցեղ, այլ որպես ձևավորված ազգ, չնայած վայթե դրան չձգի:
Ungrateful
12.12.2010, 02:50
Այսօր, մեր ֆուտբոլային առաջնության խաղից հետո` հոգնած, պարտված, մանթո վիճակում դահլիճում կանգնած ենք: Մի քանի քայլ այն կողմ կանգնած են «Red Bull»-ի ներկայացուցիչները, որոնք մեզ հյուրասիրեցին իրենց ներկայացրած ըմպելիքն ու լուսանկարվում էին մեզ հետ: Լուսանկարվելուց հետո, տեսնում եմ, որ այդ աղջիկներից մեկը գնդակով 21 է խաղում: Անտրամադիր ձայնով ասում եմ՝
- Լավ ես խաղում, մի քիչ շուտ իմանայինք՝ մեր թիմից կխաղայիր, չէինք պարտվի:
Աչքով եմ տալի (;)) ու գլուխս կախ, խմիչքը ձեռքս գնում եմ հանդերձարան:
Ֆեսբուքում ունեմ բավականին շատ ընկերներ, որոնց չեմ ճանաչում: Կարծում եմ, բոլորիս էլ հանդիպել են մարդիք, որոնք անիմաստ ընկերության առաջարկներ են ուղարկում` ես դրանք ընդունում եմ: Մեկ-մեկ էլ ծանոթանում իրենց հետ: Ուղարկողները մեծամասամբ աղջինկներ են: Ու երեկ ևս ծանոթացել եմ տենց մի աղջկա հետ, որն վաղուց էր ընկերներիս մեջ, սակայն չէիք խոսում: Անելու բան չկար, առանց լուսանկարներն ու տվյալները նայելու առաջարկեցի ծանոթանալ ու սկսեցինք զրուցել:
Մի քիչ առաջ, մտնում եմ իր ալբոմներն ու տեսնում, որ նա «Ռեդ Բուլլ»-ի առաքիչ է: Խոսակցություն բացելու համար, գրում եմ՝
- Էսօր, ձեր աշխատակիցները ինձ Ռեդ Բուլլ են հյուրասիրել B):
- Ո՞րտեղ:
- Ֆուտզալի առաջնության ժամանակ:
- Ժամը քանիսի՞ն:
- 5.30 էր սկսվել մեր խաղը, 6.30-ի մոտերքը վերջացավ: Հենց վերջանալուց հետո:
- Ոչի՞նչ, որ ես եմ եղել :P:
- Չէ հա՞)))
- Բա... Պատկերացում ե՞ս
- Ինձ նկարեցիք դաժե B):
- :)
- Աաա, ուզում եմ քեզ հիշեմ, չի ստացվում: Դու կրող թիմից էի՞ր:
- Տես, հիմա մի դրվակ կասեմ` եթե դու ես եղել, ուրեմն հաստատ կհիշես ինձ: Դու չէի՞ր գնդակով խաղում, որ ասեցի` մեր թիմից խաղայիր չէինք կրվի:
- Հաաաա, Էդ դու էիր հա՞ փաստորեն:
- Ահամ:
- Կայֆոտ զուգադիպություն ա:
- ......
Ասածս ի՞նչ ա... Մարդը մարդուն չի հանդիպի` էշ մի սատկի, գարուն կգա:8:)):
Empty`Tears
12.12.2010, 11:27
մի քանի բան նայեցի, հիշեցի, հավես էր , անցած բաներ … փչացրեցի …
վատն եմ, շա՜տ, գիտե՛մ … ու գիտեմ նաև էն, որ շատ մարդկանց դուրը կգա էս մի քանի բառը , համամաիտ են երևի իմ հետ , եթե կարողանային դաժե շնորհակալություն կհայտնեին …
երեխեք, ապրեք … :)
Էնքան հետաքրքիր ա ԵԹԵ բառը.....
Օրիակ ո՞նց եք կարծում եթե աշխատատեղում չպարտադրեին թրաշված ու մաքուր ներկայանալ, արդյո՞ք մարդիկ կհետևեին իրենց անձնական հիգիենային։
Կամ եթե օրենքով արգլված չլիներ իրար ցխկելն ու սպանելը, հանցագործությունը ավելի՞ տարածված կլիներ։
Եթե հասարակության մեջ ընդունված չլիներ բարեհամբույր լինելը, ավելի՞ շատ մարդիկ կլինեի բռի։
Երբեմն ինձ թվում է, որ այսօր շատ քիչ մարդիկ են մնացել, ովքեր իրենց կամքով են մաքուր, անագրեսիվ, բարեհամբույր և այլն.....
Կներես անպատասխան նամակների համար... շատ բարձր թռանք.. սենց ավելի ճիշտ ա..
նայեցի էս վիդոն ու մոտս առաջացավ սիրային խոստովանություն անելու ցանկություն`
http://www.youtube.com/watch?v=8y4G0_sotB4&feature=player_embedded
Մաաաամ, ես քեզ շատ եմ սիրում... :)
Ռեմոնտը լավ բան ա, բայց երբ պրծած ա լինում ...
Երթուղայինում նստած եմ, մեկ էլ մեքենաների ամենատարբեր ազդանշանները միացան իրար :) ու չորսբոլորն այդ ձայնը տարածվեց.... <<Թող երջանիկ լինեն>> սա էր առաջին միտքս, հետո սկսեցի մտածել, որ երևի թե ազդանշանների ուղեկցությամբ հարսին տուն տանելը հայկական է, (կարծում եմ արտերկրում նման ազդանշաններ չեմ միացնում :esim),
_Տո, զառնումա'ր, գրող ձեզ,- հանկարծ բարձրաձայն ասեց կողքիս նստած կինը: Կին են գրում, բայց շատ մեծ չէր..30-35 տարեկան ամենաշատը
_Քե?զ ինչ արին, այ մամ,- տղան դարձավ մորը: Տղան դժվար թե 9 տարեկանից մեծ լիներ
_ էսօր իրան են սվիստոկով տանում, էգուց-մյուս օրն ինքն ա սրանց սվիստոկելու................
հ.գ. մարդկանց մոտ չարություն է ծնվում նույնիսկ անծանոթների հանդեպ:o
Rhayader
13.12.2010, 03:19
Նախնական գրառումն՝ այստեղ (http://songoffall.blogspot.com/2010/12/blog-post_13.html):
С этим инструментом не страшно ходить ночью по улице — один удар таким монстром по балде убивает лошадь в Ксюше Собчак быстрее, чем 2 капли никотина, чего уж тут говорить о гопниках и прочей нечисти.
Lurkmore.ru (http://lurkmore.ru/)
Այսպիսով, այսօր ձեռքս ընկավ երջանկության ու ռադիոսիրողության անկրկնելի ժամեր պատճառած, աներևակայելի ու լրիվ անիմաստ ձև ունեցող «Урал Тоника (http://lurkmore.ru/Гитара_«Урал»)» մակնիշի էլեկտրոկիթառը: Եթե կարծում եք, որ սա չեղածից լավ է, ապա դուք նրա հետ պարզապես ծանոթ չեք: Ծանոթացեք (հեղինակը ձախ կողմինը/ետևինն է).
http://4.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQVTHsqIVmI/AAAAAAAAAVs/PU5OdB6blJU/s1600/Picture+18.jpghttp://2.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQVTIGnThJI/AAAAAAAAAVw/j-4GNsw0D9k/s1600/Picture+19.jpg
Ի՞նչ կարող եմ ասել: Կարդում եմ ահա թե ինչ (http://guitar.ru/articles/guitar-building/aria.html), որպեսզի այն գոնե ինչ-որ խելքի բերեմ (դա անելու ցանկությունս ամեն վայրկյանի հետ նվազում է):
http://2.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQVTsnOAeqI/AAAAAAAAAV0/UeoEoJXlQS0/s1600/Picture+20.jpg
One Урал to rule them all, one Урал to find them,
One Урал to bring them all and in the darkness bind them
In the land of Mordor, where the shadows lie...
Վախենամ՝ այս կիթառը ոչնչացնելու համար իսկապես կարիք լինի այն նետել Օրոդրուինի խառնարանը:))
P.S. Եվս մի լուսանկար՝ երկրպագուների, սիրահարների ու մնացած կանացի բնակչության համար.
http://4.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQVYI63n0EI/AAAAAAAAAV4/s_bndaDu6rs/s1600/Picture+21.jpg
My World My Space
13.12.2010, 09:36
Ի՞նչ մեղք ենք գործել, որ ձյուն տեսնել չի տրվում մեզ....
ազգովի գնանք խոստովանենք....
Գիշերվա 12 -ն անց էր, երեխեքն արդեն հավաքվել էին հրապարակի ֆանտանների մոտ...
Բայանդուրը կիթառով Dast in the wind -ն էր նվագում, Chilly-ն Իմ ախպերն էր երգում,իսկ Երվանդը պարում էր դրա տակ ,(sorry),My world My Space-ն էլ ինչ որ կիսահայերեն կիսաանգլերեն ռեպ էր կարդում Ջավախքի մասին:) Հեռվից Կիտան եկավ լոկկիի հետ ու էդ Պահին Հայկօ-ն ասաց .
_Մի օր չեղավ իմ խաթր սենց ուշ տանից դուրս գաս ,բայց դե Լոկին ,որ կա,- Ձուկն ու Ֆուտոնը իրար նայեցին սիրահարված հայացքներով ու ծիծաղեցին ...Չգիտես որտեղից Ձայնալարի կինը հայտնվեց ու բարկացավ ,որ էս ժամին Հասմիկին հանելա դուրս...Մեկ էլ Վելվետը ֆանտանների տակից դուրս եկավ :D Հետո մի տաքսի մոտեցավ Ռուֆուսը գնաց դուռը բացեց և Արևածագը իջավ ...բանից պարզվեց հավաքվել էինք ,որ իրեն դիմավորենք ...Ու չգիտես ինչի էդ պահին Իմպոն որոշեց որ պետքա We will rock You -ն երգի :)) Էլ չեմ հիշում
Չեն թողում մարդ հանգիստ քնի:sad,հիմա ասել էի հա :beee
Պատասխանատվության զգացումը թույլ չտվեց գործեմ գիտակցաբար արվող հերթական սխալը: Ոնց որ հերոս լինեմ:
Երջադկությադ կ՜աթիլդերը՜.....
Փրկեցիդ իդձ էս գիշ՜եեեեեեեեեր......
Հարբ՜ուուուուխ...հար՜ուուուուխ
լա լա լա լ՜աաաաա..:sulel
Էն, որ քրիստոնեա տղեն սիրահարվում ա աղջկան մենակ նրա համար, որ էդ աղջիկն էլ ա հավատքի մեջ ու ամեն օր աստվածաշունչ ա կարդում (էլ չեմ խոսում սիրուն ա, սիրուն չի, լավն ա, լավը չի), դրան ասում են «ռեշոտկա» մտածողություն չէ՞:
Կներեք...
Ժողովուրդ մի քիչ հին թեմաները փորփրեք, ավելի հետաքրքիր են, քան առօրյա, հաստատ եմ ասում :)
Ուզեցի մի լավ բանի մասին գրեմ, մասս-սթորիջիս (հիշողություն) :)) ծալքերը փորփրեցի, գտա մի այդպիսի հրաշալի երևույթ: Դրա մասին էլ կգրեմ: :aha
Արտակարգ հետաքրքիր է հետևել և աշխատել երեխաների հետ այն տարիքում, երբ նրանք նոր-նոր սկսում են ինքնուրույն դատողություններ կատարել, տրամաբանել: Ավելի փոքր «դմբլոների» հետ էլ է, իհարկե, հետաքրքիր աշխատելը, բայց նշածս տարիքի երեխաներն առանձնահատուկ դասակարգ են: Երբ գեղեցիկ աչքերը կլորացնում են «ինչո՞ւ» հարցնելիս, իսկ «մի փոքր մտածիր» ցուցումին արձագանքում են դեմքի մտածկոտ արտահայտությամբ՝ կիսաբաց շուրթերով, կկոցած աչքերով, կնճռոտած ճակատով, ու զգում ես, որ մարդուկի ուղեղն աշխատում է: Մի առ ժամանակ հետո բացականչում են «հա՛, իմացա» (փոքրիկ Արքիմեդեսներ) և սպասում, որ գովես իրենց, կամ էլ անհանգիստ-հիասթափված հայացքով ասում՝ չգիտեմ: Այնքան հիանալի է դիտել այն պահը, երբ փոքր Մարդն իր առջև կուտակված տրամաբանական պատերը մեկիկ-մեկիկ խորտակում է և հասնում բանական եզրահանգման: Դեմքին կարդացվող հպարտության զգացումը (որ ինքնուրույն հասավ եզրահանգմանը)՝ խառնված հետաքրքության բնատուր շնորհի հետ շատ արտահայտիչ է այդ տարիքի մարդկանց մոտ: Ինչքա՜ն թերահավատ հայացքով են քեզ նայում, երբ ասում ես, որ իրենց և մեծերի միջև տարբերությունը միայն գիտելիքների քանակի մեջ է և ընդամենը ժամանակի և ցանկության հարց է:
Ամենամեծ հանցագործություններից մեկը, որ անում է մեր հասարակությունը, այդ հետաքրքրությունը սպանելն է: Երբ տեսնում ես «անցումային տարիքի» երեխա, որը նորությունների, իրեն շրջապատող աշխարհի նկատմամբ անտարբեր է, գիտելիքին ուզում է տիրապետել միայն գնահատականի արժանանալու համար, այլ ոչ հետաքրքրությունից դրդված, միամտորեն կարծում է, որ ժամանակակից աշխարհում ամեն ինչ կազմ-պատրաստ իրեն է սպասում միայն օգտագործման համար, ով թաղել է աստվածատուր արարելու, ստեղծելու տաղանդը (կամ դրա ճանապարհին է), զարմանում և ցավում ես: Իսկ այդ կայացման տարիքը կարճ է, մեծ ժամանակ և գերմարդկային ջանքեր չի պահանջում ծնողից, դպրոցից, հասարակությունից. փոխարենը ինչպիսի՜ մտավոր և էմոցիոնալ արձագանք է ստացվում այդ երեխաներից: Սուտ բան է, թե սերունդն այսպիսին-այնպիսին է, դժվար է ընկալում, հետաքրքրվում, և այլն: Հլը մի հատ մենք, մեծերս, տվող լինենք, տեսնենք՝ ինչպես երեխաները չեն վերցնի: Մի հատ երեխայի կողքը նստես, մեծավարի խոսես (չի նշանակում՝ մեծական թեմաներից), ցույց տաս, որ վերաբերվում ես նրան, որպես լիարժեք մարդու, այլ ոչ փոքրիկ ճուտիկի, որ պետք է մտնի ծնողի թևի տակ, ցույց տաս, որ վստահում ես իրեն և պատրաստ ես ամեն ինչում աջակցել, բայց միևնույն ժամանակ չես կասկածում (ոչ խոսքով, ոչ վերաբերմունքով) նրա ինքնուրույն և լիարժեք կարողություններին, տեսնենք՝ ինչպես ազատ ու լիարժեք մարդ չի մեծանա: :think
Դաժան բան ա կյանքը, մարդուն ցերեկը տեսնում ես, գլխով անում, բայց չես շփվում, չմտածելով որ կարողա էլ առիթ չլինի:
Ա(ա)ստված, եթե վերևներում կաս՝արդար չես:
Մի բաժակ բեխերովկա՝ կում-կում...
Կուտակված գործեր.. մեկը... երկուսը... երեքը... սատանան տանի, շատ են:
Անավարտ գիրք:
Կիսատ մնացած ֆիլմ:
Ապագա տան վերանորոգում՝ ընթացքում:
Չկատարած խոստում՝ ժամանակի բացակայություն:
Ու հուշեր.. լավ հուշեր... երջանիկ ակնթարթներ... լավ ընկերներ... հրաշալի ԸՆԿԵՐ... ուրախ զրույցներ...
Անցած լինեն անավարտ բոլոր բաները. Ձեր կենացը :drinks
էսօր մի եվրոն դրեցի, ապարատը սխալվեց երկու հատ սնիկերս տվեց, ահավոր ուրախ եմ , Որ Սարկոզիից սնիկերս եմ ցրել…:D
Ցեղակրոնի երազած հայրենիքը՝մանրապատկեր:
http://s009.radikal.ru/i309/1012/5f/219d8314467a.jpg (http://www.radikal.ru)
Ժունդիայի
14.12.2010, 08:23
Ժամանակ կար, երբ սեքսի մասին հազվադեպ էին մարդիկ արտահայտվում, ավելին՝ այդ բառն այսօրվա նման բացեիբաց չէր արտասանվում: Ոչ մեկ չէր ասում, որ վարդուշ խանըմը պողոս աղայի գլխին պոզեր է աճեցրել, կամ էլ ավելի վուլգար՝ ֆլանը քած ա պահում, և այլ: Սեքս բառը չէր արտասանվում ոչ մի դեպքում կամ էլ մենակ հարուստների տներում: Ասում էին էս ինչը սրա հետ քնել ա: Ու քնելը ամենա կոռեկտ բայն էր տվյալ դեպքում: Թե ինչ խաղեր էին տվել երկու անձիք քնելուց առաջ կամ արթնանալուց հետո մնում էին միայն ենթադրությունները: Հիմնական ինֆորմացիան սա էր. միասին քնել են ու վերջակետ:
Քնել արտահյտությունը հիշեցի մի ֆիլմի դրվագից, որը վաղուց եմ դիտել: Սցենարն այսպիսին էր. երկու ամերիացիներ են, ովքեր Տոկիոյում գտնվելիս պատական նույն հյուրանոցում են տեղավորվում ու երկուսն էլ միևնույն տարօրինակ զգացողությունն ունեն՝ ժամային տարբերության զոհն են ու տառապում են անքնությամբ…օտար լեզու, տարբեր մշակույթ: Երկուսն էլ անհապաղ ցանկանում են իրենց տեղը գտնել օտար երկրում: Հաջորդ օրը պատահական հանդիպում են բարում, համակրում միմյանց, օգնում ինչ-որ իրավիճակում ու այդ գիշեր, որոշում են միասին քնել: Պարզապես քնում են: Ցույց է տրվում, որ երկուսն էլ միևնույն անկողնում են պառկած, հանված չեն, զրուցում են ու այդպես՝ կամաց-կամաց, սկսում են հանգչել՝ քնից հաղթված: Մինչ երազներում վերջնական ընկղմվելը տղան ենթագիտակցական մղումով փորձում է դիպչել աղջկան: Ձեռքը դնում է աղջկա կիսաբաց ոտքին ու... ու այպես, առանց որևէ ավելորդ սիրախաղի, ամեն մեկը հայտնվում է սեփական երազներում: Հազվադեպ սցենար նորօրյա ֆիլմերում:
Այսօր ցանկացած դեռահասի, երբ հարցնես՝ ինչ է զվարճանքը, կպատասխանի պաչելը, մեկ մեկու կուլ տալը, սեքսվելը, մրցույթ կազմակերպելը, թե ով ումից ավելի շատ ա մի շաբաթվա մեջ փութանկա համտեսել, օրալվել: Զարմանում ես երբեմն, թե ոնց կարելի ա սեփական ռեկորդը այդկերպ սահմանել: Տառապում են հիմար դատարկաբանություններով՝ շատ անգամ չիմանալով ինչ է նշանակում իրական սերը, սպասված հանդիպումը, գուրգուրելը, գրկախառնվելը, դիմացինի մեջ իրեն գտնելը, առանց պլանավորելու սիրելը: Կատարյալ Սոդոմ-Գոմոր:
Ինտիմ կյանքը շատ նուրբ երևույթ է, զուրկ որևէ ցուցամոլությունից: Այսօրվա թերթերում շատ ենք հանդիպում օրինակ՝ «բացահայտիր արդյոք դուք ինտիմ եք իրար նկատմամբ, «պտիչկա» արեք ճիշտ պատասխանի կողքին, և այլն: Կարիք չկա ժամանակդ կորցնես նման ապուշ ու անիմաստ թեստերի վրա: Ինտիմ կյանքը զանազան ինչ-որ ֆորմուլաներով չպետք է որոշենք, դա կապ չունի երկու զույգերի՝ միասին անցկացված ժամանակի հետ, առավել ևս, երբ դրանք տեղի են ունենում «լիֆտային» հանդիպումերի ժամանակ: Ինտիմը դա այն է, երբ դու այնքան ազատ ես զգում դիմացինիդ հետ, կարծես ոչ ոք չկա քեզ շրջապատող: Կարծես չես ցանկանում փոխզիջման գնալ, խաղալ, հրապուրել: Ինտիմը դա այն է, երբ գնում ես անկողին առանց ատամներդ լվանալու, երբ մոռանում ես սենյակիդ պատուհաններն ու դռները փակել, երբ մեկի հետ կիսում ես է՜էն անգիտակից վիճակդ:
Միասին քնելն ավելի ինտիմ է քան սեքսը: Լուրջ:
CactuSoul
14.12.2010, 16:12
Մարդիկ էնքա՜ն պարզ են: Կամ էլ ես եմ «ջոկող»:
Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ կարող ա և էդքան էլ ճիշտ չեմ ինչ-որ բաներ զգացել կամ ենթադրել: Բայց փաստը մնում ա փաստ, որ նման դեպքերի 98%-ում կասկածներս իրենց արդարացումն են ստանում բավական կարճ ժամկետներում:
Երբեմն մի տեսակ ուրախանում եմ դրա արդյունքում, սկսում եմ մարդկանց ավելի սիրել: Բայց երբեմն էլ կանխատեսելությունը մի տեսակ նյարդային ձանձրույթ է առաջացնում:
:8
Ungrateful
14.12.2010, 17:15
Սիրում եմ մուգ ֆոն ստացող և կողքին 1 ավելացող այդ «նախադասությունը»: Լինի դրական, թե՞ բացասական: Լինի նամակ, անձնագրայի՞ն, թե՞ տուգանք... Իրան հաճելի է տեսնել, ամեն դեպքում: Կապ չունի, թե ունից, կապ չունի թե նշածներիցս ո՞ր մի առիթով, կապ չունի թե ինչ բովանդակությամբ:
Հաճելի է հենց այդ 1-ը... 1-ից ավել թվեր տեսնելու դեպքում` ինտրիգան կորում է, արդեն համարյա համոզված ես, թե դա ինչ է: 1-ի հետաքրքրությունն ուրիշ է: Էլ չեմ խոսում տուգանքի մասին, երբ սկզբից այն քեզ ներկայանում է որպես նամակ: Էդ պատճառով` «նամակն» արդեն կրկնապատկում է հետաքրքրությունդ:
Սկզբում նշած բոլոր դեպքերը, երբ գալիս է 1-ը՝ անկախ իրենց «լավ» կամ «վատ» լինելուց կարող են քեզ ուրախացնել, կամ տխրեցնել՝ բոլորը, թեկուզ ամենա-ամենա լավը ու լավ և բարի նպատակներով քեզ ուղարկածը: Էդ ամենն, էլ ավելի է խորհրդավոր ու օրիգինալ դարձնում 1-ը:
Տառերի, բառերի, հղումների բազմության մեջ՝ անհնար է չնկատել 1-ը, ու հենց դա է նրա ֆենոմենը:
Համարյա վստահ եմ, որ բոլորին ծանոթ են 1-ի հետ կապված նշածս բոլոր զգացողությունները:
Այս «1-ի» մասին է խոսքս :love`
http://img525.imageshack.us/img525/195/99411783.jpg
Շնորհակալություն, vBulletin:
murmushka
15.12.2010, 11:37
դեռ երկու ամիս է ինչ աշխատում եմ այս նոր վայրում։ Մեր բաժինն էլ դեռևս 2 ամսեկան է, կարելի է ասել հիմնադիրներից եմ։ Վատ չեն վարձրատրում, նույնիսկ ընդմիջմանը կերակրում են, հանգստյան օր էլ ունենք, բայց.... Երկու ամսվա մեջ արդեն երկրորդ աշխատակիցն է, որ ինքնակամ հեռանում է։ Թվում է, որ մեր օրերում դժվար է աշխատանք գտնել, դժվար է լավ վարձատրվող աշխատանք գտնել, բայց երբ գտնում ես զգում ես, որ երբեմն երբ գործազուրկ ես ավելի մեծ հնարավորություններ ու ինքնավստահություն ունես, քան երբ աշխատում ես։ Մանավանդ, որ գործատուիդ թվում է, որ դու հուր հավիտյան իրա լավության տակ ես մնալու։ Ամեն մի աշխատակցի հեռացումով իրենց իսկ գործը հետ է ընկնում նվազագույնը մեկ ամսով, բայց նույնիսկ դա իրենց չի հուշում, որ պետք է աշխատակիցների նկատմամաբ այլ վերաբերմունք ցուցաբերեն, որ աշխաակիցը ծառա կամ էլ սպասավոր չէ։ Միգուցե ուղղակի իրենք չեն հասկանում, որ մարդկանց առաին հերթին վերաբերմունք, նոր գումար է անհրաժեշտ։ Տեսնենք ես ինչքան կձգեմ։
Մոտ երեք տարի է, ինչ ինտերնետ ունենք, առաջին անգամն է այսպիսի բան լինում.
Կոմպը միացնում եմ թե չէ՝ էդ անամոթները ներքևի աջ անկյունից դուրս են գալիս ու սկսում պարել: :dance Ասա՝ թե ո՞վ ձեզ կանչեց: :angry
Թխահերը դարչնագույն շորերով է, շիկահերը՝ կարմիր- փայլփլուն: Իբր ուզում են հանվել, բայց մինչև վերջ չեն հանվում, մեկը գնում, մյուսն է գալիս: Գրողի տարածները գոնե մի անկյունում պարեն, բայց գալիս- կանգնում են էկրանի մեջտեղն ու ո'չ մի բան չի լինում կարդալ: Հենց իրենց դուռը փակում եմ, ինտերնետի արագությունն էլ կորում է ու ժամերով մի էջ չի բացվում: :8
Տղաս արթնացավ, ասի.
-Այ բալա, սրանց ինչի՞ ես գցել իմ ջանին, արի սրանց մի ճար արա::this
- Ես չեմ գցել, իրենք են եկել, վիրուս են:
-Բա՞ վերջը...
- Ժամանակ չկա, ֆիզկուլտի զաչոտն էսօր չտվեցի՝ քննություններին չեն թողնի:
Գնաց: :(
Ինչ լավ է գոնե, որ էդ արևամեռները հլա էկրանից չեն կարում դուրս գան, մտնեն մեր ննջասենյակները: Էն ժամանակ ի՞նչ էի անելու: :esim
02.12.10-ից սկսած մեր աշխատողներից մեկը` Ջոանիտան խնդրում էր որ գնանք հեռախոս գնենք իրա համար, ես էլ խորհուրդ տամ թե որ մեկն ա ավելի լավ, որ մեկը չա: Երկու շաբաթ անընդհատ չէր հարմարվում, ինչ արած սպասեց, սպասեց... ես էլ էի սպասում, նույնիսկ խանութի վեբ հասցեն գտա, ասեցի նախօրոք մի հատ տեսականուն ծանոթանամ, նայեցի լրիվ մոդելները, իմ մեջ քցեցի-բռնեցի համապատասխան գին/որակ/անուն...
Վերջապես էսօր հարմարվեց, մտանք խանութ, նա մոտեցավ իրար հետևից շարված հեռախոսներին ու առանց մտածելու/հարցնելու/նայելու խնդրեց, որ իրեն տան այն_կարմիր_հեռախոսը, որից հետո վճարեց համապատասխան գումարը ու երջանիկ հայացքով նայեց ինձ, խնդրեց որ նկարեմ իրեն, բլաբլա... ու դուրս եկանք... իմ մոտ մոտավորապես էս հայացքն էր:o Հարցրեցի նրան թե ինչի չհարցրեց ինձ լավն ա՞, թե՞ լավը չի, գինը հարմար ա՞, թե՞ չէ, էլ չեմ ասում նենց "անկարևոր" բաների մասին, ինչպիսին են հեռախոսի հիշողությունը, ֆոտոապարատը և այլն... ախր հեռախոս առնելուց ավելի լավ ա թանկ առնես` որակն ու անունը տեղին լինի, քան թե ինչ_պատահի... պատասխանը արդեն էդքան "շոկոտ" չէր` "..գիտես, Էռն, տղամարդու համար էդ ամեն ինչը կարևոր ա` որակը, հեռախոսի անունը, մոդելը, կամեռան, ձայնը, իսկ կանանց համար ավելի շատ կարևոր ա, որ հեռախոսը լինի հնարավորինս կարմիր..."
Հարց` նաֆիգա 2 շաբաթ սպասել, ամեն օր գլուխ տանել, էսօր էլ ինձ քարշ տալ քաղաքի մյուս ծայրը ու հիմար_երջանիկ հայացքով ընտրել ամենաանօպտիմալ, բայց ամենա_կարմիր հեռախոսը: Ինչի՞ o_O
Ungrateful
16.12.2010, 04:46
Նույն մարդը ֆեյսբուքում ավելի խելացի է ներկայանում՝ քան Օդնոկլասսնիկու՞մ, ավելի առաջադեմ ու զարգացած: Տեղադրում է լրիվ հակասող տեսահոլովակներ, գրում նույնչափ հակասող ու ավելի յուրօրինակ ստատուսներ: Նույնիսկ ավելի գեղեցիկ է...
:8
My World My Space
16.12.2010, 09:17
Եթե ես իմանամ, թե դու ինչպես ես ծիծաղում, կասեմ, թե քեզ ինչքան ես սիրել ու գուրգուրել....
Եթե իմանամ, թե ինչու և ինչպես ես վիրավորվում, կասեմ, թե քեզ ինչքան են ցավացրել ու լացացրել....
Եթե իմանամ, թե ինչից ես վախենում, կասեմ, թե քանի տարեկան ես....
Եթե իմանամ, թե ինչից ես հաճույք ստանում, կասեմ, թե ինչից ես վախենում, ու կյանքդ ինչպես ես ապրել.....
:)
Հ.Գ. Դու էլ կարող ես ասել....
Շուրջբոլորս նախատոնական աժիոտաժ է: Իսկ ես, հանգի՜ստ: Վերջին անգամ նման զգացողություն ունեցել եմ 20 տարի առաջ, երբ ես կուսական անմեղությամբ վայելում էի ինձ պատկանող պահը, իսկ չորս կողմս վազում էին: Էն, որ Ամանորը տանը ու ավելին քաղաքում չեմ նշելու՝ տվյալ իրավիճակում պիտի որ ինձ տխրություն տար, անկախ որ ամեն անգամ տոնական գնումները կատարելուց հետո ես էլ շատերի նման մտածում էի. անիմաստ ենք ապրում՝ միշտ ուրիշների համար, բայց արի ու տես ես հանգիստ եմ: Ինչ ինձ հիշում եմ չեմ հավատացել Ձմեռ պապի գոյությանը: Մանկապարտեզում կազմակերպված ամանորյա հանդեսներին մեծ անհամբերությամբ էի սպասում թե երբ է Ձմեռ պապը՝ ընկ. Ցողիկը գալու ու մեզ նվերներ բաժանելու: Փաստորեն դեռ էն ժամանակ էլ արական սեռի պակաս զգացվում էր, որ ստիպված կինն էր Ձմեռ պապի շորերը հագնում: Բայց էսօր չգիտես ինչի ուզում եմ հավատալ ու թաքուն գրված նամակս հանձնել իրան: Հույսի նշույլ կա դեռ մեջս...դա ավելի զորեղ ա քան հավատս:
...Ուզում եմ ազգս լավ ապրի: Համընդհանուր լավ լինելը ինձ էլ կօգնի ավելիին հասնելու ձգտմանս մեջ: Ուզում եմ «իրողությունը փոխել չկարողանալով՝ հարմարվել իրականության հետ ու դասեր քաղել դրանից» նախադասությունը ինձ այցի գա միայն ծերությունը պարտադրյալ ընդունելու հարցում: Ուզում եմ, որ նապաստակի տարում նապոյական վախկոտությունը ինձ լքի ու սովորեմ պայքարել, ու այդ ճանապարհին դիվանագիտական քայլերս՝ պատերազմներից խուսափելու համար, մի կողմ քաշվեն: Պատերազմներում են բացահայտվում ճշմարտությունը: Ուզում եմ չվարանել ինձ մեկնված օգնության ձեռքը բռնելուց: Ուզում եմ ցիցերոնյան. «ամեն մեկը ստանում է այն՝ ինչին արժանի է» հեղինակավոր մտքերը ժամանակ առ ժամանակ լքեն ինձ, որովհետև ապրածս տարիները ինձ համոզում են, որ ստացածս երբեմն արժանիքներիս հետ կապ չունեն: Ուզում եմ, ավելի ինքանվստահ լինեմ, որը սակայն երբեք չհասնի ինքանսիրահարվածի ու մեծամտության սահմանին: Ուզում եմ եռապատկվի ու քառապատկվի խոհեմությունս՝ վերջնական որոշումներ ընդունելու ժամանակ: Ուզում եմ, որ նորից զգամ ամբողջ սրտով ծիծաղելու հաճույքը: Ու ամենից գլխավորը. ուզում եմ մոտակա 2 տարին շուտ անցնի ու ես վայելեմ ամբողջ ընտանիքովս Ամանորը իմ տանը, իմ քաղաքում անցկացնելու գերագույն հաճույքը::)
... մի կյանքի համար ինչքան շա՜տ բան եմ ուզում...
Մեքենայի մեջ նստած հենց նոր գնած McDonalds-ի caramel latte-ն եմ խմում ու սպասում քրոջս:(Աշխատանքի հարցազրույցի էր գնացել):Պարապությունից աջ ու ձախ նայեցի մինչև ուշադրությունս փողոցն անցնող մի պապիկ գրավեց: Մի անգամից պարզ էր որ հայ է: Հագուստն ու արևային ակնոցներն էլ պապիկիս հիշեցրին: Մեքենայի կողքով անցնելիս ինձ մի լավ նայեց ( ասես x-ray անեն պապիկներն իրենց հայացքով):B McDonalds-ի մուտքի մոտ կանգնեց, հենց նոր դուրս եկած կնոջ հետ խոսեց: Մտածեցի անգլերեն չի իմանա: Գուշակություններ էի անում թե ինչ կարող է ասած լինի, մեկ էլ զրուցակիցը դուրս եկավ, մի բաժակ կոֆե տվեց պապիկին ու գնաց: Արդեն դիրքս փոխեցի ու հետևում էի պապիկին: Մի քանի կումով արագ խմեց, եկավ հետ անցավ նույն փողոցն ու մյուս կողմից անվճար թերթերի արկղի լռիվ թերթերը մի կերպ թևի տակ դրեց, տարավ ու դատարկեց աղբարկղի մեջ: Այ քեզ բան: Պապին ինչ որ առաքելություն ուներ ու դրա համար սուրճ էր հարկավոր: Մի քանի մետր քայլեց դեպի բենզալցակայանը: Վստահ քայլերով մոտեցավ մի կնոջ երբ վերջինս մտնում էր ներս վճարելու և... շունչս պահած սպասում էի կնոջ վերադարձին: Գուշակությունս ճիշտ էր: Մի րոպեից դուրս եկավ, մի բաժակ սուրճ տալով դրսում համեստորեն սպասող պապիկին: Երևի պապին դեռ այլ գործեր ուներ ու երկրորդ սուրճը չէր խանգարի:Ոչ թե պապիկ էր, այլ առեղծված: Քույրս նստեց մեքենան, հարցազրույցի թեմայով շեղվեցի ու պապին անհետացավ: Ով գիտի թե դեռ քանի թերթ պիտի թափեր պապին այսօր....
4 քննության արդյունքն է, խնդրեմ:(-->Դուք ունեք 2,026 չկարդացած գրառում
Դե Աննա ջան քեզ տեսնեմ: :D
Կյանքում առաջին անգամ ազատություն չեմ ուզում...
Հրաշք երթուղային էր:Երեկ երեկոյան պարից տուն վերադառնալուց երթուղայինը, որով գալիս էի, կանգնացրեց մի կին,բարձրացավ ասեց. «վարպետ կներեք նեղության մեջ եմ,20դ. ունեմ», «վարպետը» թե .«ոչինչ քույրիկ ջան նստի», բայց կինը ակնհայտ վատ էր զգում իրեն էդ պատճառով,ասեց «ներողություն եմ խնդրում...»,վարորդը չթողեց, որ նա շարունակի և ասեց. «քույրիկ ջան կարևորը բարով-խերով տեղ հասնես:)»:
Ոնցվոր հեքիաթում լինեի,նենց բարի ու կուլտուրական մթնոլորտ էր,առանց այն ել չափազանց բարձր տրամադրությունս, որը պարից հետո միշտ առկա է, էլ ավելի բարձրացավ:)
Երանի թե գոնե կեսը մեր հասարակության այդպիսին լիներ:) ի նկատի ունեմ կարեկցանքը, շնոհքն ու բարությունը, իսկ գումարը մարդկանց հերիքի, որ նման իրավիճակներում չհայտնվեն:
Մի տեսակ «նամակ Ձմեռ Պապիկին» ստացվեց վերջին տողը, համաձայն եմ էս տարվա նվերս թող ազգիս համար լինի;) մենակ թե կատարվի:)
murmushka
16.12.2010, 13:04
մի տեսակ անհանգիստ եմ, ոնց որ քննության լինեմ, ու վերցրել եմ տոմս, որի երեք հարցերից երկուսը չգիտեմ։ նյարդային եմ, նեղացկոտ եմ դարձել, ինքս էլ չեմհակսանում իչի եմ սկսում ջղայնանալ՝ բոլոր վատ հետևանքներով։ Երբ տանն եմ, ուզում եմ դուրս գնալ, դրսում եմ, տուն եմ ուզում գնալ։ Գժվում եեեեեեեեեեեեմ
Ես էլի էկա գերմանացիների մասին բամբասանքներով... Ինչ անեմ, որ մեկին չպատմեմ, հո կտրաքեմ:
Եթե մի օր հայտնվեք Գերմանիայում, չփորձեք տրանսպորտում բարի տատիներին տեղ տալ: Այ էսպիսի չար խորհուրդ եմ բերել:
Նստած եմ տրամվայում: Մեկ էլ ներս է մտնում մի ութսունն անց կին՝ բավական լավ պահպանված, բայց դե ծեր: Ես անմիջապես վեր եմ կենում տեղիցս ու քաղաքավարի ասում.
- Նստեցեք, խնդրեմ:
Հիմա ինչ անեմ, ինձ Հայաստանում էդպես են դաստիարակել: Ու հետն էլ սովոր եմ, որ նման դեպքերում տատին երջանկանում է, մի օրհնանքի խոսք ասում ու նստում առաջարկած տեղում:
Էս կինը հո մի թարս չչափեց ինձ, հո մի չֆշշացրեց.
- Ինչի՞ց վերցրեցիք, թե ես նստել եմ ուզում: Ինքներդ նստեք ձեր տեղը:
Ու քամակը շուռ տվեց իմ կողմը:
Մնացի պոլոզացած:
Մարդ էլ չորս տարի ապրի էս երկրում ու դեռ ամեն օր մշակութային շոկ ապրի...
My World My Space
16.12.2010, 15:15
Էսօր առավոտ գործի գնալուց կանգառում կանգնած ծխում եմ, ու չեմ նկատում, որ հերս կողքս կանգնած ա..... Ու 13 տարվա մեջ առաջին անգամ հերս ինձ ծխելուց տեսավ...:oy
չնայած արդեն մի 7-8 տարի ա գիտի որ ծխում եմ, բայց իրա մոտ չեմ ծխում....
Հետաքրքիրը գիտե՞ք ինչն ա, որ ասենք մտնում ա իմ սենյակ, մոխրամանը, սիգարետը միշտ կոմպիս դեմը դրած ա, բայց միշտ էնպես եմ անում, որ ձեռքումս սիգարետ չտեսնի.... մի տեսակ... չեմ հասկանում ինչի ա տենց.... պապս որ մահացավ, հերս 56 տարեկան էր ու պապիս մոտ չէր ծխում, պապս էլ իրա հոր մոտ չի ծխել.... կարո՞ղ ա գեներով ա անցնում...:think
Ես երբեք չեմ գերագնահատել կամ թերագնահատել որևէ հույզ, հույզը հույզա… Բայց վերջերս զգացի, որ ինչ քիչ եմ սկսել զարմանալ… ու շատ կարիք ունեմ էտ հույզի: Սկսեցի երանի տալ այն փոքրիկներին, որ անընդհատ զարմացած հայացք ունեն… Չէ որ երբ զարմանում են, ուրեմն նոր մի բան են բացահայտում կյանքում ու դեռ լիիիքըըը իմաստ կա ամենուր … Տեսնես երբվանից սկսեցի քիչ զարմանալ…
Մարդ, որ մենակ ա մնում՝ հետն էլ բարձր ջերմությամբ, ինչ հիմարություն ասես չի մտածում: Երբեմն թվում ա թե անկողնուց էլ չեմ վեր կենա: Ու որպեսզի նմաօրիանկ զառանցանքային մտքեր այցի չգան որոշեցի թեկուզ ոտքերս քարշ տալով, վերմակով փաթաթվել ու ակումբում ինչ որ հետաքրքիր թեմա գտնել կարդալ: Տատս մի խոսք ուներ ասում էր. «շանն էլ որ տեսնում ես շան տեղ մի դիր»: Հիմա ես էտ ոչ ու փուչ ջերմությանը որոշել եմ ամեն գնով դիմակայել:
«Նրա ծննդյան օրն էր» կարդացի ու սկսեցի վերհիշել:
... Մի քանի տարի առաջ մահացել էր մեր հարևաններից մեկը՝ ում տանը անց եմ կացրել մանկությանս մեծ մասը՝ խաղալով իր երեխաների հետ: Ցավ ապրեցին շատերը նրա մահվան բոթը լսելով, բայց իմ մոտ չգիտես ինչի էտ պահին ավելի շատ խղճահարությունն էր ավելի խոսում: Հիշում եմ մահից առաջ այցի էինք գնացել նրան ու խոսակցության մեջ ինքը մի բառակապակցություն ասեց, որը կարծում եմ երբեք չի ջնջվի իմ ուղեղից:
- Փոշմանել եմ:
...Կա տղամարդկանց 2 տեսակ: Դրսի և ներսի: Դրսի նրանք են, ովքեր ավելի շատ մտածում են իրենց շրջապատող մարդկանց մասին, իսկ ընտանիքը ինքնիրեն մղվում է հետին պլան: Նրանց համար հասարակական կարծիքը ավելի կարևոր է: Նրանք համաձայն են ի սրտե օգնել բոլորին, անգամ եթե օգնություն չեն խնդրում: Իրենք ապրում են բոլորի համար, հաշվի չառնելով թե գոնե ինչ որ բան ստանում են դրա դիմաց թե ոչ: Կարևորը, որ իրենք գոհ են իրենց անձնվեր պահվածքից: Մեր հարևանը դրանց թվում էր: Չասեմ թե ինչքան բազում թերություններ ուներ նա, բայց մի դիպված ուղեղիցս չի հեռանում: Մի օր սովորականի պես իրենց տանն էի, ինչպես միշտ խաղում էինք, երբ հյուր եկավ իրենց քավորը ընտանիքով: Նրանք շատ կարևոր մարդիկ էին հարևաններիս կյանքում: Շատ հաճախ հենց մեր հարևանն էր նրանց տան գնումները կատարում, երեխաներին դասերից հետո տանում տուն ու նման շատ ու շատ հոգսեր, որ պետք է դրված լիներ ծնողների ուսերին այդ մարդը պատրաստակամությամբ վերցրել էր իր վրա: Օրը մի քիչ անձրևային էր, ու քավորի աղջիկը քաղաքավարությամբ որոշեց հանել ցեխոտված կոշիկները: Եվ ինչքան եղավ զարմանքս, երբ մեր հարևանը հրամայեց իր աղջկան կռանալ և օգնել քանդելու քուղերը: Աղջիկը չարեց, ինչի համար արժանացավ հոր հանդիմանանքին, իսկ հյուրն էլ շատ նրբանկատ գտնվեց ու թույլ չտվեց: Տարիներ անցան: Երկրաշարժի օրը մեր հարևանը առաջինը գնացել էր ոչ թե իր երեխաներին դպրոցից բերելու, կամ գոնե տեղեկանար ողջ են արդյոք նրանք, այլ վազել էր քավորի երեխաների հետևից:
... հիմա ես խղճում եմ նրան, որ մահվան շեմին զգաց, որ սխալ է ապրել մի ամբողջ կյանք: Ի դեպ այդ աղջիկներից և ոչ մեկը վերջին հրաժեշտի անգամ չեկավ... ժամանակի սղության պատճառով:
... սիրեք ձեր երեխաներին հնարավորինս շատ:
E-la Via
17.12.2010, 01:31
Անընդհատ ուղեղումս հնչում են այս խոսքերը.
"Ե՞րբ ես սկսելու մի բան անելուց առաջ մտածել, ե՞րբ ես հասկանալու, որ միայն զգացմունքներով առաջնորդվել չի կարելի":
...................
Հիմա մտքումս աղաղակում եմ.
"Սովորել եմ, լսո՞ւմ եք, սովորել եմ... Հիմա ես մտածում եմ, հիմա ես փայլուն կերպով գիտակցում եմ, հիմա ծանրութեթև եմ անում… Բա ո՞ւր է, ո՞ւր է խոստացված երջանկությունը, թե՞ ոչ ոք էլ չէր խոստացել : Միգուցե այդ ես էի այդպես մեկնաբանել ինձ համար: Հա, հիմա ես ճիշտ եմ, հիմա չեմ սխալվում, քայլերս ինձ չեն տանում դեպ... Բայց չեմ ուզում.... Սա չեմ ուզում...Չեմ ուզում, բայց կանեմ... լավ էլ կանեմ...."
Ո՞ւր է մտքի ու զգացմունքների միջև ներդաշնակություն հաստատող այն կետը : Այն կա՞: Դրան եմ ձգտում, բայց ո՞ւր է…
Գիշերվա 2:30 հանգիստ շանտ հետ քայլում ես, շունտ «барьер» է հանգիստ թռնում և գտնվում է գետնից վերև տեղերում բավականին, հայտնվում է փողոցում միայնակ քայլող կարմիր բերետավոր կամ էտ ոճի բան, որ դեռ հեռվից վրետ է նայում ագրեսիվ, ի՞նչ պիտի անի պաշպանող շունը գիշերով(գիշերը ինչու եմ ընդգծել, ցանկացած ոչ վախկոտ շունը գիշերը ավելի ագրեսիվ և ուշադիր, ցերեկը կարող է չհաչար էլ) իհարկե հաչա նախազգուշական, իսկ բեռետավորը փոխանակ քայլի անցնի, պիտի շնից բեթար հաչա ու նենց տոնով, որ արդեն իսկ իմ հրամանով հանգստացած շունը, թռնի գետնին էտ անասունի վրա հարձակվելու, լռիվ նորմալ ռեակցիա էլի, երբ իր տիրոջ վրա ոմն տղամարդ գիշերը հարձակվողական տոնով խոսում է, ինչ պիտի անի շունը, իհարկե պաշպանի:
Լոկիին կարճ պահել եմ, ընդ որում էտքան ժամանակ շունը իրան չհասավ, որտև պահել էի ու վաշե կարար ինքը անցներ գնար, չէ կանգնել մնացել է և երբ վերջապես անցավ գնաց.
- Ես եքա մարդ, վախում եմ, բա որ երեխա լիներ,- մունաթոթ վախկոտ բեռետավոր:
Այ անասուն պաշպան կոչցյալ, բա հենց էտ է, բա որ դու ես շնից վախում ու վախկոտությունը ջահել աղջկա վրա ես թափում:
Չեմ էլ հիշում ինչ կարճ ասի, անցա առաջ:
Հետ գալուց, գրեթե նույն տեղում, նույն անասունը մեկ այլ անասունի հետ(չնայած էսի լուռ էր, խվալա եմու), էս անգամ վաշե շունը կարճ պահած, հանգիստ կողքովս քայլում էր, մինչև ոմն անասունի` «Էս էլի էն շունը արյա» ագրեսիվ տոնով արտահայտությունը, որի վրա շունս ֆռռաց և գրմռաց: Ու ինչ է ասում մեր խելացի բեռետավորը:
-Բա որ իմ տեղը երեխա լիներ,- բեռետավոր:
Մտքումս ասի կրկնվում ես այ անասուն, իսկ նենց:
-Նախ երեխեքը գիշերվա 1000ին դրսում չեն լինում, 2որդը կակրազ քո գործն է, որ երեխեքը միայնակ գիշերվա 1000ին չքայլեն և 3որդը իմ շունը էնքան խելք ունի, որ տարբերում է երեխուն և հարձակվողական տոնով իր տիրոջ հետ խոսացող տղամարդուն:
-Նամոռդնիկով քայլացրեք ու կարճ պահեք:
Էլ չեմ հիշում ինչեր ասի, վերջի խոսքս`«Քիչ խոսա», որից հետո էլ բան չլսվեց: Եվ կլռենք ամբողջ ընթացքում մտքումս ֆռռացող արտահայտունների մասին:
Այ սենց է էլի:
Շունը ավելի գիտակից է:
Բայց իտոգի մաքուր օդի զբոսանքը վերածվեց նեռվատրյոպկայի:
Միայն Լոկին շահեց, որտև պախվալա ստացավ ինձ կրկին անգամ խիզախորեն պաշպանելու համար::))
Աաաառղհ::angry Աաաաա՜: Ահահահահ: :cry Մենակ ինձ նման հիմարը կարա առավոտ ժամը 5-ին հելնի՝ էսօրվա հանձնվելինք «Ընկերությունների իրավունք» քննությանը պարապելու համար, դրա փոխարեն նստի սկսի Վիքիպեդիայում «Իրավաբանական անձ» հոդվածը 3 ժամ խմբագրել ու լրացնել՝ ըստ ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի, Ֆրանսիայի օրենսդրությունից օրինակներ բերելով և այլն, մեկ էլ պատահաբար էջը չպահպանած backspace սեղմի հերիք չի, գումարած դրան՝ պատահաբար "leave this page" սեղմի:*էն սկայպի տրաքող դինամիտ սմայլիկից* Ոնց եմ զզվում ես ինձանից: Լու՛զեր::angry
նստել ու գիշերն ինձ համոզել եմ, որ ես չեմ սիրահարվել, ու ընդհանրապես ում ա պետք: Ապրի էլի քո համար, հետո սկսում ես անկապ բաներ մտածել ու անել, չէ, չեմ սիրահարվելու...բռռ...թե չէ պետքա նստեմ սպասեմ երբ ա զանգելու, ուֆ, նեռռռվ....գնամ մկանս բունիկը փոխեմ
- Ուրեմն, աղջկաս քնեցնելուց գիրք ենք կարդում: Մի զամբյուղ ունի իր մահճակալի մոտ, որը բերնեբերան լցված է մանկական գրքերով` պարբերաբար թարմացվող: Երբեմն հետաքրքիր պատմություններ են լինում մեջները, որ կարդալիս չես կարող ինքդ քեզ չժպտալ: Ահա այդպիսի մեկը երեկվա կարդացածներից: Ուրեմն, լինում է չի լինում մի հավ է լինում: Այդ հավը շատ է սիրում կարդալ: Ամբողջ օրը կարդում է: Երբ տան գրքերն ամեն մեկն արդեն մի հազար անգամ կարդացել էր ու դեռ ավելի քան երբևէ ծարավի էր կարդալու նոր բաներ, որոշում է գնալ գրադարան: Գրադարանում գրադարանավարուհին հրաժարվում է սպասարկել` ասելով, որ հավերի համար գրքեր չունեն: Հավն, այնուամենայնիվ, առաջանում է շարքերով ու ընտրում մի կապոց գիրք` իրեն շատ հետաքրքիր, ու տուն հասնելով հարձակվում իր հարստության վրա: Եվ այդպես, հավն ամեն օր գնում է գրադարան ու ամեն օր, զինված նոր գրքերով, վերադառնում տուն:
Մի օր հանկարծ մտքովն անցնում է, որ ինքն էլ կարող է գիրք գրել: Հավաքում է բակի կենդանիներին` շուն, կատու, բադ, ու հայտնում իր որոշման մասին:
- Լավն էր. այս մեկը չունենք: Վերջը՝ գրե՞ց...
- Ահա, գրեց, բայց երբ ուղարկեց տպագրության, տպագրողն ասաց, որ բանի պետք չէ: Հավը չընկճվեց և ուղարկեց գրականագետին: Գրականագետն ասաց` չեմ ուզում ձեզ վշտացնել, բայց լավ կլինի թողնեք գրելը: Հավն այստեղ կորցրեց վստահությունն ու ընկավ դեպրեսիայի մեջ: Ու մի օր, հոգնած ու թևաթափ, տեսավ մի տարօրինակ հայտարարություն հենց այն նույն գրադարանում, որը հավերին չէր սպասարկում ու որից ինքը միշտ, այնուամենայնիվ, օգտվում էր: Իսկ հայտարարությունն ասում էր` տարվա լավագույն գիրք է համարվել հենց մեր հավի գիրքը, որն ունի այնքան համախոհ ու երկրպագու ի դեմս հավերի...!
- Շնորհակալություն. երեխաներիս կարդամ, տեսնեմ ինչ կասեն:
:unsure
murmushka
17.12.2010, 13:35
Չէ, բայց ասեք,որ Ձեզ մոտ էլ փռշտալուց հետո մի աննկարագրելի հանգստություն ու պարզություն է իջնում հոգնած մարմնիդ վրա, թե չէ կսկսեմ մտածել, որ իրոքից ես գժվում եմ։
Ասենք լինում ա չէ՞, որ ինչ որ կոլեկտիվում եք (դասարան, կուրս, աշխատանքային), բոլորը իրար հետ կանգած են, մի պահ ուզում եք առանձնանալ բոլորից, ինչ որ մտքերով եք տարված, մեկ էլ էդ պահին մի հատ մեկը կգա ու կասի «յա էս խի՞ ես մենակով կանգել, խի՞ ես սաղից առանձնացած»... ու դրանից հետո ուզում ես հրեշ դառի, մեկ ա ինքը ինչ ա էդ պահին տենց ա տեսել, ուրեմն ֆսյո, դու էլ փրկություն չունես, էլ հակառակը չես կարող համոզել::angry
Ու ստեղ ոչ թե քո համոզելու խնդիրն ա, այլ էն ա, որ մնում մնում հա էդ ա ասում, մթոմ քո մասին մտածելով, բայց մտքով չի անցնում, որ կարող ա էլ չդիմանաս՝ փոցխդ բերես:angry:
Ընկերությունում աշխատողների աշխատավարձը հակադարձ համեմատական արված աշխատանի մեծեծությանը :) Ժամանակ կար երբ դրան դեմ էի... :))
- էս ի՞նչ աղմուկ ա:
7-8 տարի առաջ էր: Մեր հրատարակչությունը Պուշկին փողոցի վրա, 2 հարկանի տուն էր, աստիճաններով բարձրանում էիր, որ հասնես մեր սենյակ: Միջանցք էր, միջանցքում՝ դռներ: Մեկը զուգարան էր տանում, մյուսը «պահեստ» դարձած խոհանոց, մյուսով էլ մտնում էիր աշխատասենյակներ: Զուգարանի դուռն ամենածայրինն էր: Ճամփին էլ ինչ ասես շարված չէր: Դուռն էլ՝ միշտ բաց: Նայեցինք, երևի 50-60 տարեկան տղամարդ էր. կեղտոտ շորերով, սպիտակասև մազերով, բեղ-մորուքով. բոմժ էր: Զուգարանից դուրս եկավ ու արագ քայլերով հատեց միջանցքը, դուրս եկավ տարածքից: Չտեսավ, որ իրեն տեսել ենք:
Տարածքից ոչինչ չէր կորել: Զուգարանը կեղտոտված չէր:
Հաջորդ օրն էլ աղմուկ լսեցինք: Մեր բոմժն էր: Թաքուն մտավ ներս, արագ գնաց զուգարանի կողմը, հետո լսվեց ջուրը քաշելու ձայնը, արագ դուրս եկավ ու արագ հեռացավ:
Մեր բոմժը հաջորդ օրն էլ եկավ: Հետո էլի: Հետո էլի:
Ու որոշեցինք փորձել իր ազնվությունը: Մեզնից մեկն իր դրամապանակը «մոռացավ» զուգարանում, ունիտազի ջրի տարայի վրա (դե արի ու բաչոկ բառի հայերենը գտի), հետո եկավ մեր բոմժը, նույնքան կեղտոտ շորերով, ինչքան առաջ, նույնքան անթրաշ, ինչքան առաջ: Մտավ, թաքուն ու արագ գնաց զուգարան, հետո մի քիչ երկար մնաց, քան սովորաբար, հետո ջուրը քաշեց, դուրս եկավ:
Դրամապանակն իր տեղում չէր: Չէ, սխալ հասկացաք: Չէր տարել: Ուղղակի իր տեղում չէր, էն մասում չէր, որտեղ դրել էինք: Ուրեմն տեսել էր: Վերցրել էր: Նայել էր: Երևի երկմտել էր. վերցնի՞, թե՞ չէ: Հետո դրել էր տեղը, ինչպես որ կար: Ոչ մի լումա չէր պակասել: Ջուրը քաշել էր ու գնացել:
Մեր բոմժն էլ մեր զուգարանից չօգտվեց: Վերջին անգամն էր...
Իսկականից որ ֆրանսիական բյուրոկրատիան անգերազանցելի բարձունքների բրա է: :))
Ֆրանսիական կազմակերպությունից գնում եմ միջազգային ապահովագրություն: Վճարումը՝ կամ առձեռն, կամ բանկաըին փոխանցումով, կամ ավտոմատ՝ իմ լիազորմամբ, բանկային հաշվիցս: Հարցնում եմ գործակալին՝ ո՞ր տարբերակն է նախընտրելի, ասում է՝ միանշանակ երրորդը: Ասում եմ՝ եղավ, ահա իմ բանկային հաշվեհամարը շվեյցարական UBS-ում: Մադամն անմիջապես լրջանում է և հայտարարում, որ գործակալությունն աշխատում է միայն ֆրանսիական բանկերի հետ, որովհետև իմ ապահովագրական ծախսերը հատուցելիս գումարը փոխանցում են միայն ֆրանսիական բանկ: :pardon Այս և մի քանի այլ պատճառներով որոշեցի հաշիվ բացել ֆրանսիական Crédit Agricole-ում: Ու սկսվե՜ց...
Բոլոր անհրաժեշտ թղթերը լրացրեցի, պահանջեցի նաև e-բանկինգի հնարավորություն: Մի առ ժամանակ հետո ուղարկեցին պլաստիկ քարտի կոդը՝ խոստանալով քարտն ուղարկել ավելի ուշ: Ըստ որում՝ դու պետք է զանգես բանկային գործակալիդ և հարցնես՝ արդյո՞ք քարտը պատրաստ է, կամ էլ. նամակ գրես: Գրեցի մեկ շաբաթ հաշիվը բացելուց հետո, պատասխանեցին, թե կարող եք վերցնել շաբաթ օրը այսինչ գործակալությունից (բավական հեռու) կամ հաջորդ երեքշաբթի՝ ավելի մոտ վայրից: Ընտրեցի երկրորդը: Գնացի երեքշաբթի օրը, պարզվեց, որ «քարտն ուղարկել են մյուս գործակալություն, համեցեք վաղը»: :{ Ասացի՝ կլինի՞ փոստով ուղարկեք: Ասացին այո: Երեկ փոստատարը եկել է, բնակարանումս չեմ եղել, գրություն էր թողել, գնացի փոստից քարտս վերցրի, տեսնեմ մեջը գրած է՝ «շնորհակալություն ներդրված ստացականը ստորագրելու և մեզ ետ ուղարկելու համար» և ծրար՝ հակադարձ հասցեով: Զանգում եմ իմ գործակալություն, որտեղից պետք է առաջին անգամ վերցնեի քարտը, ասում եթե եթե ձեզ փոստով ուղարկեմ, բավարա՞ր է: Պատասխանը՝ այո, իհարկե, բայց ծրարը պետք է անձամբ հանձնեք մեզ: :D Տո տնաշեններ, որ պետք է գայի ձեզ մոտ ծրար հանձնելու, հենա քարտս կվերցնեի, էլի, էլ փո՞ստն ինչու մեջ խառնեցինք:
Cauchemar.
«Կյանքիս ընթացքում շատ մտավախություններ եմ ունեցել ապագայի մասին,
սակայն դրանց կեսն անգամ չի կատարվել»։ ;)
Մի խելոք մարդ իր մեռնելուց առաջ այս խոսքերն է ասել։
Եթե կարծում ես, որ սա անկապ ու անհիմն լավատեսական խոսքեր են, ապա ստիպված եմ ասել, որ սխալվում ես։ Հենց հիմա հիշիր, թե այսքան ժամանակ ինչերից ես վախեցել և ինչ սարսափելի բաներ ես պատկերացրել որ կարող էին պատահել քեզ հետ։ Իսկ հիմա հաշվիր, թե դրանցից քանիսն են կատարվել։
Տեսա՞ր, որ ասում էի..... :oy
…երբ 4,5 տարեկան աղջնակը վիճում է հետդ Աստծո լինել-չլինելու մասին, այն դեպքում, երբ նրա մոտ ոչ ոք նման բաներ չի խոսում… և երբ վերջում հայտարարումա, որ չի կարող այ էն սև շորերով, վախենալու մարդու խոսքը ավելի շուտ հասնի Աստծուն քան թե քոնը… Սկում ես համոզվել, որ կրոնների վախճանը իրոք մոտ է, շատ մոտ է… ու սկսում ես զգալ այդ վախճանի հետևանքով առաջացող դատարկության հոտը… բայց ինչո՞վ է այն լցվում, փոխարինվում…
Ժունդիայի
17.12.2010, 20:21
Երբ կարդացի Արտակի այս գրառումը, աշխարհն իմն էր: Թե որքան էի ուրախացել այդ առիթով… ախր մի հիասքանչ զույգ էր ձևավորվում: :love
Ամենա շատը հուզել էր «Գալիս եմ, հրեշտակս: Շուտով » նախադասությունը:
«««
- Զանգե՞լ ես ավտոյի համար:
- Արա՜, ծաղիկները:
- Մատանին հո չե՞ս մոռացել:
- Դե հերի՛ք ա էդ հայելու մոտ կանգնես:
- Արագցրու, վա՜յ:
Ներվային վազում են էստեղից էնտեղ, հիշում, մոռանում, ջղայնանում, գոռում, ճչում, վանկարկում...
»»»
Հաճախ եմ նման տեսարանների ներկա եղել: Բայց ինչի՞:
Մնաց 1-2 ժամ:
Ժպտում եմ: Զարթնել եմ բարձր տրամադրությամբ: Լավ օր է: Պայծառ օր է:
Գուցե և ինչ-որ բան մոռացել ենք, գուցե և մեկն ավելի երկար է կանգնել հայելու մոտ, քան պետք է... բայց ուրախ օր է: Ինչու՞ ճչանք: Ինչու՞ ներվայնանք:
Սպասում եմ:
Կարոտել եմ:
Բայց քիչ մնաց:
Անհամբեր եմ:
Գալիս եմ, հրեշտակս: Շուտով :)
Արտակի նույն իրավիճակում ես եմ այս պահին գտնվում: Ու ես էլ եմ ցանկանում այդ հուզական տողերը գրել...
Կարոտել եմ:
Բայց քիչ մնաց:
Անհամբեր եմ:
Գալիս եմ, հրեշտակս: Շուտով:
Նաիրուհի
18.12.2010, 01:07
Չեմ ուզում, որ չարորակ քաղցկեղն անբուժելի լինի... Չեմ ուզում տեսնել, թե ինչպես է մահն անտեսանելի, բայց հաստատուն քայլերավ մոտենում... Զզվել եմ մահերից։ Դե հերի´ք է, էլի...
:D
Էսօր կոմպի դեմը նստած եմ, մի կես ժամ ազատ ժամանակ ունեի ինչ որ անկապ, բան չկար անելու, երգ էի լսում, տենց ձեռի հետ սկսեցի ինչ-որ նկարները փորփրել կոմպի մեջի՝ հին, նոր, խառը: Հետո հոգնեցի նկար նայելուց, անկապ նստած էի, անտերը բան էլ չկար էդ պահին մտածելու, մեկ էլ տեղիցս վեր կացա ու անսպասելի ձևով կոմպի սեղանը շուռ տվեցի:o Հա բայց խի՞:o Նենց էլ հավեսով շուռ եկավ, որ վրեն բան չմնաց. երկու փոքր դինամիկներս թռան եսիմ ուր, բասավիկը ճպաց գետնին, մանիտորը քիթմռութի վրա տապալվեց պարկետին՝ վրի վեբ կամեռան թռավ կողքի սենյակ, նույնիսկ քեյսն էր սեղանի մեջից դուրս եկել:scare Էդ ջարդուփշուրի ձենի վրա պապաս կողքի սենյակից եկավ, ասում ա՝ էս ի՞նչ եղավ, էդ պահին տեսա սեղանի ակերից մեկը սեղսանից մի երկու մետր հեռու ա, ասի՝ էս մի ակը թույլ էր, վերջը ջարդվավ, էլի:esim Ու էդ պահին, որ ես մտածում էի կոմպիս հոգեհանգստի արարողության ծախսերի մասին, սկայպը զանգեց:D Բան չէր եղել կոմպիս :o Մենակ մանիտորի վրա մի հատ գիծ ա, ալարում եմ մաքրելու փորձեր անեմ, որ իմանամ՝ խազ ա, ճաք ա, թե կեղտոտվել ա ընդամենը:))
Հիմա վախում էլ եմ պառկեմ քնելու, մտածում եմ՝ բա որ կռավաթս շուռ տամ՝ ես էլ մեջը:scare
ախր ես երազկոտ չեմ, ու բավականին ռեալիստ եմ ու սառը, բայց ինչի էս անգամ հավատացի, թե մի բան կա... դե կար, բայց մի քանի ժամով ու գնաց:)
Տղաս հարցնում է` մամա, աշխարհը հիմն ունի? Չէ, ասում եմ, ինչի ա պետք, հո չենք կանգնելու այլմոլորակայինների կողքին ու երգենք :)
Ասաց` մարդիկ երգեին համաշխարհային պատերազմներից հետո...
Էսօր հեռուստացույով կրիաներ էին ցույց տալիս ու ես հիշեցի իմ կրիային...
10-11տարեկան էի, երբ մեծ եղբայրս` Արտակը, ինձ համար Ղարաբաղից կրիա բերեց: Սկզբից վախենում էի "Էդ գերբնական արարածից", ով չափից դուրս արագաշարժ էր և ընդհանրապես չէր համապատասխանում "դանդաղկոտ կրիա" արտահայտությանը :
Քիչ-քիչ սովորեցի նրա ներկայությանը, անգամ հասցրեցի "ընկերանալ" հետը: Յույուի //այդ անունով էի կնքել կրիայիս // համար հատուկ "կացարան" պատրաստեցի` ակվարիում` լի քարերով, խոտերով...
Մի անգամ էլ իջեցրեցի բակ` բոլոր երեխաները մեծ-մեծ աչքերով նայում էին ու հարցնում` "Էս իսկանան ա?" : Իսկական էկզոտիկա էր կրիան իրենց համար... :)
Անցավ մի քանի ամիս, մի օր էլ առավոտյան արթնանալով շտապեցի կրիայիս մոտ, բայց կրիան անշարժ պառկած էր ակվարիումի հատակին...
Ես լացակումած գնացի մեծ եղբորս մոտ.
-Արտաաաաակ.... մենք դպրոցում անցել ենք, որ կրիաները 300 տարի ապրում են... բա իմ կրիան ... բա իմ կրիան ... սատկել ա...
Եղբայրս` իրեն հատուկ նրբանկատությամբ ասաց.
-Բալա, դե ուրեմն էսօր լրացավ մեր կրիայի 300 տարին... :))
էխխ.. երանի էդ օրերին, երբ Յույուն կար, Արտակն էլ մեզ մոտ էր...
Կարոտեցի Արտակին...ողորմի Skype հորինողի անցավորներին.. :)) հեսա Skype-ով զանգեմ, կարոտս առնեմ :love , համ էլ հարցնեմ` Յույուին հիշում ա ինքը? :)
էսօր շաաատ ծանրաբեռնված աշխատանքային օրվա վերջում պատահաբար էս վիդեոն նայեցի, նենց հավես էր :) չգիտեի ուր դնեմ… :love
http://www.youtube.com/watch?v=2HXNiLYtHoU&feature=related
My World My Space
18.12.2010, 21:47
Եթե հավես ունեք, կարող եք գնալ Փլեյ Սիթի վճարել որոշակի գումար, որսալ նապաստակ, ապա ուտել այդ նապաստակի խորովածը....
կամ այլ տարբերակ այցելում եք Սաֆարի հացատուն, որսում եք Շոթի վրացական պուրիներ և ուտում....
50756
Հ,.Գ. մեզ խաբում են ժողովուրդ..... խանութից պուրի առնելուց նայեք որ ծակ չլինի, ծակերովը արդեն ուրիշների սպանած պուրիներն են....
http://pics.livejournal.com/ekser/pic/000752t3/s320x240
Չեմ սիրում Նոր Տարին...
Չեմ սիրում Նոր Տարվան հյուր եկած մարդկանց կեղծավոր ժպիտները...
Չեմ սիրում "պարտադրողաբար" հյուր գնալը...
Չեմ սիրում "աղջի՛ ջան, տեսա՞ր դրանց դրած սեղանը..." և նպանատիպ զրույցներ...
Չեմ սիրում բՈՄբՈներկայամոլությունը...
Չեմ սիրում ամեն տասը րոպեն մեկ աման լվանալը...
Չեմ սիրում՝ "Չուտես՝ կնեղանամ" տիպի էժանագին շանտաժով հին սալաթը վրադ ՆԱՂԴԵԼԸ...
Չեմ սիրում Ձմեռ Պապին ու չիրականացված երազանքները...
Չեմ սիրում տարեցտարի կրկնվող հեռուստահաղորդումները...
Չեմ սիրում "Շնորհավոր ձեր Նոր Տարին" և դրա պատասխանը "Մերսի, ձերն էլ" արտահայտությունը //Անգամ խնձորով գլխին հարված կերած Նյուտոնը կվստահեցներ Ձեզ՝ "Նոր Տարին բոլորինս է.. էլ ինչ մեզ... ձեզ...." //
Չեմ սիրում... պառավում եմ.... :mda
Հ.Գ. Փաստորեն՝ խնձորով հարված կերած գլուխը շարունակում է բանականությանը "չնեղելով" աշխատել...հմմմ... կարելի ա եզդիներին հարս գնալ... :} :)) հա ինչ- զատո մատաղի համար գառը ձրի կլինի... :P :))
Էսօր ամենատարօրինակ օրերից մեկն էր, չեմ էլ հիշում վերջին անգամ երբ եմ սենց խառը 24 ժամ ապրել:
Դե առավոտ ութին գնացի գործի, ոտքի վրա չեմ կարողանում կանգնել, մի կերպ եմ ինձ պահում, մի քանի ժամ անց 20.000 դրամ խափեցին(հիմա Վիստը կասի սաղ աշխարհին պատմում ա, բայց դու հլա վերջը կարդա, տես ինչ եմ արել, սաղ կյանքդ ինձանից կզզվես), այ քեզ անհաջողություն, յեքա բոյս առած 20.000 նվիրեցի ոմն մեկին: Վիստի հետ 2:30 պայմանավորվածություն ունեմ, գործից շուտ հելա, տաս րոպե ուշացումով տեղ, հասա:
-Վիստ էսօր գոնե հետս մի քիչ լավ բան կատարվեց:
Դե մտանք կինո, դուրս եկանք ու սկսեց օդը չհերիքել, մահը աչքերիս առջևով գնում գալիս էր, այ էտքան վատ էի:D
Մեկ էլ Միքոն ա զանգում, թե բա ուր եք, կարճ ասած գնացինք «թեյ» խմելու (Միքոի գյուտն ա):
Վիստը գնաց, Տիկոն եկավ, դե արի Տիկոին բացատրի, որ կյանքը հիասքանչ ա:D
Ապրեն տղերքը, տրամադրությմունս փոխվեց:
Դե հետո գնացի մի երկու գործ էլ դզմզեցի ու ոնց որ ամեն ինչ հաջող է:
Հենց մտա տուն միանգամից «Դար Ակումբ» ի էջը բացեցի ու հենց այդ պահին ընկերս ա զանգում.
-Ժամը 23:00 ին արի մեր տուն Բարսելոնի խաղը նայենք ու ժլատություն չանես մի շիշ ընտիր ռուսական օղի հետդ կբերես, էսօր երկուսով խմելու ենք:
-Բա ի՞նչ ենք ուտելու:
-Արա դե քո ինչ գործ, որ ասում եմ արի ուրեմն արի:
-Լավ, դե ուրեմն էսօր պտի ղումար խաղամ, հենց հիմա գնում ենք Վիվառո:
Էհ քեֆս մի քիչ լավ ա խոսում եմ էլի, իսկ առավոտ ութին գործի եմ, բայց ոնց որ թե թքած ունեմ:
:sulelՋա՛ռմայա, ջառմա՛յա, ամանորն այսինչ ջառմայա :santa:
Հետաքրքիր են մարդիկ…
Ո՞նց կարան չսիրեն Նոր Տարին: Գուցե ես եմ անուղղելի ռոմանտիկ: Ինձ ինչ գիտեմ ամենասիրելի տոնս ա : Հա ու մեկ էլ Զատիկը: Էս երկուսը էն գլխից էլ սիրել եմ: Ու չնայած իմ սովետական հայացքների տեր ընտանիքս աստծո գոյությունը ընդունում էր մենակ նեղ իրավիճակում հայտնվելուց, բայց ամենայն սրբությամբ զատկային արարողությունը ըստ հավուր պատշաճի կատարում էինք: Բա Նոր Տարին: Դա մի մեծ արարողակարգ էր: Նախ սկսեմ, որ մեր տանը հայտնվում էր մի մեծ եղևնի մինչև առաստաղը հասնող: Ու ինչ էլ անուշ բույր ուներ: Դե էն ժամանակ անտառը լիքն էր ծառերով, անտառն էլ հենց մեր «քթի տակ»: երևի հենց բնությանը մոտ գտնվելն ու նրանով «սնվելն» էլ իմ մեջ ռոմանտիզմ ա մտցրել: Չգիտեմ: Հա ինչ էի ասում: Նոր Տարին: Բնականաբար ամենից ուրախալին մեզ՝ պուճուրներիս համար, դա մամաների հետևից ընկած խանութից խանութ վազվզելն էր, լույսերով փայլերով ուրախանալը: Ու նրանց ականջի տակ փսփսալը իբր ձմեռ պապին ասեք այս բերի այն բերի: Բա գաթա՛ն: Տատիկս հոյակապ «ձեռք» ուներ: Ու էտ խեղճ կինը ամսի 20-ից արդեն սկսում էր պատրաստությունը, բոլոր ազգականների համար պետք ա թխեր: Ու գիտեք անտրտունջ, ժպիտը երեսին: Մենք էնքան էինք էտ օրերին ուտում, որ հենց Նոր Տարուն սեղանին մոտենալը արդեն պարտադրված էինք լինում, էն էլ եթե հյուրերից մեկը որոշում էր մեր՝ պստիկներիս կենացը խմել: Իսկ սեղանը: Տան կեսը զբաղեցնում էր: Ու հիշում եմ թե ո՛նց էր պապաս պտտվում շուրջը, տեսներ ի՞նչն ենք պակաս դրել: Շատ սուր աչք ուներ:
... Գիտեք մի տեսակ այդ չարչարանքի մեջ ուրախություն կար: Նույնիսկ իրար տուն գնալ պարտականություն տալը դա ի սրտե էր արվում: Հիմա է, որ կարծես մի մեծ պարան են կապում վզներից ու քարշ տալիս: Գուցե ձեզնից շատերը կասեն, որ ձայնս տաք տեղից ա գալիս երևի: Ամենևին: Ես էլ եմ ունենում դժվար տարիներ: Անգամ գումարը միայն երեխաների նվերներին ա բավականացրել, իսկ սեղանը...ոչինչ, էտպես էլ ա լինում: Կարևորը, որ միասին ենք եղել: Որ բոլորս իրար հետ ենք անցել այդ դժվարության միջով ու անգամ այդ սուղ պայմաններում առաջին անգամ տղաս պարեց, և դեռ վերջում էլ ավելացրեց...ես ձեզ համար Նոր Տարի եմ էլի::)
... ես անուղղելի ռոմանտիկ եմ: Հոգ չի, որ չեմ քաշելու նույնիսկ պարտադրված տնե տուն գնալու ծանր պարտականությունը, ոչինչ, որ մոռացել էի, որ եկող տարին աղջկաս տարին է: Ոչինչ, որ պատրաստվել ասվածը ինձ համար չի գրվել էս տարի: Բայց ես սիրում եմ Նոր Տարին: Որովհետև մենակ էտ պահին ա, որ ամբողջ աշխարհը բարությամբ ա շնչում ու բոլորս անխտիր հույսով ենք նայում երկնքին և բոցավառվող հրթիռների լուսավորությամբ ուրախանալով սպասում երկնքից մեզ համար նախատեսված հրաշքի ընկնելուն...
...երեխեք ուրախացեք էլի... :)
VisTolog
19.12.2010, 19:25
էսօր ծերեթելու կանգառում կանգնած 41-ին եմ սպասում, որ գնամ գործի: Մնացելա կես ժամ: Մեկ էլ 41-ն եկավ անցավ, չնկատեցի: Հաջորդն էլ մի 15 րոպե հետո կգար: Ես էլ որոշեցի ուրիշ մարշուտնի նստել ու 41-ի կանգառներից մեկում իջնել: Նստա 39, որ գնայի ու կինո հայրենիք իջնեի, սպասեի 41ին::)) Նստեցի: Ճանապարհին տեսա, որ 41ն էլ մեր հետևիցա գալիս: Բարեբախտաբար մի կանգառում չկանգնեց, թե չէ չէի հասցնի::D Հայրենիք իջա: 41-ն եկավ, նստեցի դիմացը: Մեկ էլ շոֆերը.
- Ապեր, դու 3 րոպե առաջ ծերեթելի չէի՞ր
- Հա, խի՞
Անորոշ հայացքով նայեց ինձ:D
- Բա էդ ո՞նց էսքան շուտ հասար ստեղ:
- Ուսումնական վաժանքա ընԳեր::))
…ՃՃ:D
My World My Space
20.12.2010, 00:08
էսօր ահավոր շատ են բողոքողները, որ օրենքները սենց են, նենց են....
Օրենքները ճիշտ ա լավը չեն, բայց դրանց կիրառման պրակտիկան սարսափելի ա....
էն որ էսօր Հայաստանում կա 100-ից ավել ԲՈՒՀ, ու ամեն ԲՈՒՀ-ում համարյա կա իրավաբանական ֆակուլտետ, բոլորս գիտենք....
Էն, որ պաշտոնական տվյալներով Հայստանում էսօր մոտ 100 000 :o իրավաբան կա, էդ փաստ ա... շատ փոստ փաստ ա....
Այսինքն ամեն իրավաբան գոնե ամենաքիչ հաշվակով կարա իրավական հարցերով խորհուրդ տա իրա 10-15 ծանոթ - բարեկամի, բայց չգիտես ինչ էս ժողովրդի մոտ իրավական կուլտուրան մի բան էլ հետընթաց ա ապրում....
Էն իբր հասկացողներն էլ ավելի շատ իրանց հասկացողի տեղ են դնում, թե բա մեր երկրում խոսքի ազատություն չկա....
Արյա, էդ երբանի՞ց ա խոսքի ազատությունը բերանն էկածը ասելուն հոմանիշ դառել....:angry
Կամ ո՞վ ա ասել, թե ազատությունը ամենամեծ պարտականությունը չի....
Ամերիկայի խոսքի գրաքնությունը որ ստեղ լիներ, մեր լրագրողիկներն իրանց կկախեին....
Սերժից բռնած սաղի մերը լացացնում են, ու հետն էլ ասում են խոսքի ազատություն չկա,....
Ու ո՞վ ա ասել, թե մեկն իրավունք ունի մյուսի մասին ինչ մտածում ա հրապարակավ ասի, ու դա խոսքի ազատություն ա...
Մի բան հաստատ ա, ինչքան դժգոհ ես քո իրավունքներից էնքան դեռ չես հասունացել, ինչքան դժգոհ ես քո պարտականություններից, էդքան չես հասունանա......;)
Նաիրուհի
20.12.2010, 02:38
Շ. Թորոսյանը կրկին Ջավախքում էր
ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Շիրակ Թորոսյանը երեկ, տևական ընդմիջումից հետո, կրկին Ջավախքում էր: Վրացական իշխանությունները զղջացել են իրենց կատարած քայլի համար և ներողություն են հայցել պատգամավորից: Վերջիններս միաժամանակ պատրաստվում են Ջավախքում արմատական փոփոխության ենթարկել կրթության բնագավառում իրենց որդեգրած քաղաքական կուրսը. նման երևույթի ի հայտ գալն են ապացուցում վերջին օրերին Ջավախքի կրթական ոլորտում տեղի ունեցող, մինչ օրս «անիրականանալի» թվացող ռեֆորմներ: Վրաստանի խորհրդարանում արդեն քննարկվում են Ջավախքում հայոց լեզվին իրավական կարգավիճակ տալու, տեղաշրջանային լեզուների մասին եվրոպական կոնվենցիան վավերացնելու հարցերը: Նախնական տվյալներով, իշխող կուսակցությունը կողմ է այս հարցերի վավերացմանը: Իսկ, ինչպես հայտնի է, իշխող «Միասնական ազգային շարժում» կուսակցությունը Վրաստանի խորհրդարանում ունի ձայների մեծամասնություն: Վրաստանի վարչապետն օրերս հանձնարարականներ է տվել կրթության նախարարին, որպեսզի վերջինս կարճ ժամանակում նախապատրաստի և հայկական կողմի նույն գերատեսչության հետ կնքի մի շարք պայմանագրեր, այդ թվում` Ջավախքի դպրոցներում հայոց պատմության ուսուցումը միջպետական ծրագրերով ֆինանսավորելու մասին պայմանագիրը (հայկական կողմից ֆինանսական միջոցների չտրամադրման դեպքում վրացական կողմը պատրաստակամություն է հայտնել վերոհիշյալ դպրոցներում հայոց պատմության, հայ եկեղեցու պատմության և Հայաստանի պատմական աշխարհագրության առարկաների ուսուցումը կազմակերպել պետական կամ դոնոր կազմակերպությունների միջոցներով): ՀՀ-Վրաստան “Նինոծմինդա” մաքսային – անձնագրային անցակետում Ջավախքի քաղաքացիները ենթարկվում են պարզեցված կարգով ստուգումների (կարելի է ասել, այդ ստուգումները շատ դեպքերում կրում են ձևական բնույթ): Վրաստանի ղեկավարությունն այս քայլը բացատրում է երկրի օրենսդրությունը եվրոպական մի շարք կոնվենցիաների տառին ու ոգուն համապատասխանեցնելուն ուղղված համալիր միջոցառումներով: Ավելին` «Նինոծմինդա» մաքսային վերահսկողության աշխատակիցները օրերս հայտարարել են, որ բոլոր այն ջավախահայերը, ում ձեռքից ժամանակին խլվել են գրքեր, թերթեր, քարտեզներ և մշակութային այլևայլ իրեր, կարող են ներկայանալ մաքսատուն և նշված իրերն անարգել անցկացնել Ջավախք: Հայոց լեզուն Սամցխե-Ջավախք-Ծալկա տարածաշրջանում պետական լեզու հռչակելուն ուղղված վրացական իշխանությունների քայլերը մեծ արձագանք են գտել ջավախահայության շրջանում: Մեծ ոգևորություն է ապրում հատկապես երիտասարդությունը, որը մինչ այդ փաստացիորեն մեկուսացված էր երկրի հասարակական-քաղաքական կյանքից: Տարածաշրջանի վարչական բոլոր ոլորտներում արդեն վրացերենի կողքին իրավաբանորեն գործածական է հայերենը: Այդ նշանակալի իրադարձության շնորհիվ ջավախահայության շրջանում տիրում է Վրաստան պետության նկատմամբ հարգանքի և վստահության մթնոլորտ: Շատերի մոտ այդ մթնոլորտն այնքան է «շիկացած», որ վերջիններս անգամ ցանկանում են ծառայել վրացական բանակում և առանց հորդորանքների ու լրացուցիչ մեթոդների կիրառմամբ սովորել վրացերենը:
Վրաստանի պաշտպանության նախարարության կայքէջում դրված նյութից տեղեկանում ենք, որ նշված գերատեսչությունը պատրաստվում է պաշտոնապես դիմել Վրաստանի խորհրդարան, որպեսզի վերջինս վավերացնի «Ջավախքի նախկին ռուսական 62-րդ ռազմաբազայի տեղում հայկական զինված ուժերի ստորաբաժնման տեղակայման մասին» օրենսդրական նախաձեռնությունը: Վրաստանի ՊՆ-ն իր այս քայլը բացատրում է հայկական բանակի հանդեպ տածած անսահման վստահությամբ և հարևանական փոխադարձ սիրով: Ինչպես հաղորդվում է Վրաստանի Քվեմո Քարթլի նահանգի մամլո ծառայությունից, ներկայումս նահանգապետարանը Վրաստանի նախագահի հանձնարարականով մշակում է Հյուսիսային Լոռու հայկական գյուղերի (Վրաստանի Քվեմո Քարթլի նահանգի հարավային մասեր)` ՀՀ-ին զիջման ծրագրային փաթեթը: Վրաստանի նախագահն իր այս քայլը բացատրում է ինչպես նշված գյուղերում մշտապես առկա լարվածությամբ, այնպես էլ դրանք մինչ 1930-ական թվականները Խորհրդային Հայաստանի կազմում գտնվելու հանգամանքով: Վերադառնալով Ջավախքին` պատմենք, որ օրերս Ախալցխայում, նախկին պրոֆտեխուսումնարանի` 1991թ. փակված հայկական լեզվով ուսուցմամբ հաշվապահական ֆակուլտետի շենքի տեղում, տեղի ունեցավ ԵՊՀ Ախալցխայի մասնաճյուղի հիմնարկեքի արարողությունը: ՀՀ-ից այդ առթիվ ժամանած հյուրերի թվում էին նաև ՀՀ ԿԳ նախարար Ա. Աշոտյանը, ԵՊՀ ռեկտոր Ա. Սիմոնյանը և այլք: Միջոցառմանն իրենց ելույթով հանդես եկան նաև «Կարին» ազգագրական երգի պարի համույթի սաները: Առօրյա կյանքում Ջավախքի քաղաքական անցուդարձերով ապրող ջավախքցի Ազատ պապիկի պատմած երազը գրի առավ Վահե ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ` 2010թ. սեպտեմբերին: Հ.Գ. Երազը իրականություն դառնալ- չդառնալու շուրջ տարբեր մեկնություններից խուսափելու համար չենք նշում շաբաթվա օրը:
Կարդացի, կարդացի՝ ընթացքում մտածելով, թե ես էս ի՜նչ կարգի եմ էշի ականջում քնած մնացել։ Հայոց պատմության դասավանդման ու մաքսակետի մասին տողերի կողմերում արդեն մեջս կասկածի որդեր սկսեցին շարժվել, բայց դե մտածեցի՝ մարդ ես, մեկ էլ տեսար :)
Բայց ա´յ ռուսական ռազմաբազայի տեղը հայկական ԶՈՒ ստորաբաժանման տեղակայման հատվածում սկսեցի մտածել, որ իրոք ջերմությանս պատճառով աչքիս բաներ են երևում... :(
Արա դե ա´յ Վահե, էդքան ֆանտաստիկայի գիրկն ընկնելու տեղը թողնեիր՝ գոնե մի քանի րոպե ինձ լավ զգայի :angry:angry:angry
Էն է՝ մտածում էի, որ երազանքներն իրականանում են...
Հ. Գ. Ատում եմ նեոնյուզը (http://neonews.am/2010-11-24-09-04-17/item/16-2010-11-25-13-50-16) ։ցռը
Կուզեիր աչքերդ կապույտ լինեին?
-Այո, շատ կուզեի
Ցավում եմ, բայց հնարավոր չէ, քանի որ քո աչքերը արդեն սև են:
Համակերպվիր քո սև աչքերի հետ ինչքան էլ որ դժվար լինի:
:( :( :(
http://img27.imageshack.us/img27/9383/16009759.jpg (http://img27.imageshack.us/i/16009759.jpg/)
Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)
Մի տեսակ տարօրինակ զգացողություն ա ակումբում մենակ օնլայն լինել: Ոնց որ մի հատ մեեեեծ, ընդարձակ շինության մեջ լինես, ասենք՝ ինչ-որ մեծ գործարան, որտեղ լիքը հետաքրքիր բաներ կան, ու կարելի ա վերջապես մենակ մնալով վազվզել էս կողմ - էն կողմ, ուսումնասիրել, տնտղել, տարբեր չարաճճիություններ անել: Մեկ ա, գոնե էդ պահին, ոչ մեկ քեզ չի բռնի, սկսի պատժել: :)) Մդաաա, մտածում եմ՝ որ թեմայում կարելի ա մի քիչ զվարճանալ: :evil_smile
Հերիք էր մի օր ականջակալներս մոռանաի տանը, որ ապշահարվեմ հայ աղջիկերի խոսալուց, դե միանշանակ ես էլ չափազանց գրագետ չեմ առտահայտվում, բայց «ախչի էտի լռիվ կտցրածա», «սաղ կայֆավատ են լինում»,«նենց էինք ղժժժո՜ւմ», «ախչի դու լռիվ քցած է՞ս»:o ու էդ ամենը երթուղայինում,էդ վերջինը չէի ել իմանում ինչա նշանակում հասել եմ աշխատանքի, հարցրել եմ մերոնցից, երևում էր, որ տանից դուրս գալուց լավ ջանք էին թափել, որպեսզի լավ տեսք ուենան ու եթե ես լինեի ականջակալներով նրանք ինձ շատ հաճելի օրիորդներ կթվային,փոշմանեցի, որ ես էլ եմ իրանց սեռին պատկանում:[
Կարողա՞ ես եմ հետ մնացել:think
Երեխեք էլի Լեդիից եմ պատմելու...
Էս գիշեր հիստերիկի պես հաչում էր, հա հաչաց հա ձայն չհանեցինք ,ահավոր ուժեղ ու գազազած էր հաչում,սկզբում մտածեցի երազա տեսել (ունի տենց բնավորություն),բայց չէ քանի գնում ավելի էր կատաղում, սենյակիս դուռը մի կերպ բացել, դուրս էր եկել միջանցք ու դրսի դուռն էր չանգռում...Բոլորս դիվադադար եղած արթնացել ենք:մաման բարկացելա ,ասումա հեսա Արտաշենք կռիվ են գալու ( մեր կողքի հարևաններն են),բայց չէ սա չի հանգստանում ու չի հանգստանում...Ասեցի կարողա զուգարանա ուզում ,բացենք թող դուրս գա...Դուռը բացեցի ,սա վազելով գնաց ու սկսեց Արտաշենց ճաղերը ճանգռել ու ավելի ուժեղ հաչալ...Մեկ էլ ինչ տեսնենք ,էս Արտաշի մեքենայի կողքից (ինքը բակումա կանգնացնում իր մեքենան), երկու հոգին դուրս թռան ,ճաղերի վրայից թռան փախան...
Շան ձայներից Արտաշն ու իր կինը արդեն դուրս էին եկել, նայեցինք տեսանք,որ մենակ դւռն էին հասցրել բացել...
Արտաշը սիրեց Լեդիիիս, կյանքի մեջ առաջին անգամ շան էր կպնում,իր ասելով, մի հատ մեծ մսի կտոր տվեց,հետո ինձ նայեց ասաց.
-Առել ես շանը?,-ասացի' չէ ,նվիրել են, ինքն էլ ասաց,-օրհնվի էդ նվիրողը
Կիտ էսօր քեզ օրհնել են:love
Մարդ պահանջում է ամենից շատ ուրիշներից, և ամենից շատ ատում է, երբ ուրիշներն են պահանջում իրենից:
Հանուն ամոթի պատրաստ եմ ապրել մի տղամարդու հետ որին չեմ սիրում, հանուն երեխաներիս պատրաստ եմ զոհաբերել իմ կյանքը, հանուն երեխաներիս պատրաստ եմ ապրել մի տղամարդու հետ որից երբեմն զզվում եմ, հանուն երեխաներիս....
Միթե լավ մարդիկ արժանի են սենց կյանքի՞ անարդար կյանք :angry
Երևանյան մեր բնակարանում իմ ամենահավատարիմ ու անդավաճան ընկերը լինում ա հեռուստացույցը: Առաջին երկու օրը տան լռությունը ու դրա մեջ ամփոփված մենակությունս նույնիսկ անհրաժեշտ պայման ա լինում: Լռությունը օգնում ա կենտրոնանալ, իմի բերել մտքերը, երբեմն սխալներս հենց լռության մեջ եմ գիտակցում: Շատ հաճախ մենակությունս ա օգնում ճիշտ որոշումներիս գործընթացին: Ու էս բոլորը ժամանակ առ ժամանակ ընդհատվում ա մեր շան հաչոցով, որը էլի մեր կամ հարևանների պարանից մի ներքնաշոր գողացած գալիս ա ու հպարտ հպարտ կանգնում լուսամուտիս առաջ: Ու ամեն անգամ զարմանում եմ թե ինչի ա հենց ներքնաշորեր ընտրում: Երրորդ օրն արդեն էտ ամենից բավարարված միացնում եմ հեռուստացույցը: Ինչքան սերիալ կա անգիր եմ անում երկու օրվա մեջ: Նույնիսկ չսիրածս երգիչներին մի տեսակ հետաքրքությամբ եմ լսում ու էժանագին շոուները նայում: Էս անգամ, դրանից էլ հոգնելով, որոշեցի մի քիչ տեղանքի ուսումնասիրությամբ զբաղվել: Մեկ էլ բրոշյուր գտա: Տան տերերը հավատացյալներ են ու բրոշյուրներից մեկը թողել էին: Սկսեցի կարդալ: Չմանրանամ, մենակ ասեմ, որ մոտավորապես էսպիսի միտք ընկավ աչքովս: Մեր ցանկացած արարք, անգամ միտք երկնայինի աչքից չի վրիպում: Այսինքն ծածուկ ոչինչ չկա: Եթե մարդկության գոնե մեծ մասը սա հաշվի առնի իր արաքների իրագործման ճանապարհին, հանարվոր ա որ շատ դժբախտություններ չիրագործվեն: Բայց ինձ էսքան տեղը մենակ մի միտք էր հուզում: Փաստորեն մենք մեր երազանքներում էլ չենք մենակ: Ու էս պարագայում իմ երազանքները հնարավոր ա իմ մեղքերի բաժինը լրացնեն::)
My World My Space
20.12.2010, 15:41
Հարևանուհի ունենք, անունը Հայաստան ա.... էս քանի օր ա մամաս ասում ա.
- Հայաստանին պիտի վիրահատեն...
Եղբորս ճուտոն, 2 տարեկան ա, ասում ա.
-Տատա, բա Հայաստանին ե՞րբ պիտի վիվահատեն....
Այ վիվահատվի Հայաստանը, հաաաաաա՜..... էրեխեն սրտիցս խոսաց....:D
Հ.Գ. Որևէ համընկնում Հայսատանում գտնվող կազմակերպության, կամ բրենդի անվան հետ պատահականություն է....
Ակումբցիները նենց նախանձ ժողովուրդ են բայց :)
Ասենք՝ Ակումբցիների նկարները թեման կարա ամիսներով թթվի, ոչ ոք նկար չդնի, հետո հենց մեկը իր նկարը դնում ա, սկսում են հետևից շարել իրենց նկարները :D Մեկմեկ նույնիսկ արդեն իսկ տեղադրած հին նկարները...
Նույնը ակումբի ստեղծագործողներն են: Հենց մեկը մի բան ա գրում, տեղադրում, մյուս ստեղծագորողները ձեռուոտ են ընկնում, արագ մի բան գրում, դնում են :) Մանավանդ, եթե մեկին շատ են գովում, մնացածները ոնց-որ ուզենան ցույց տալ, որ իրենք կարող են ավելի լավը ստեղծե՜լ... :)
Գուցե հատուկ չի ստացվում, ենթագիտակցորեն ա.. բայց փաստը մնում ա փաստ... :oy
Երեկ դուրս էի եկել քաղաք շաբաթվա սննդի առևտուրն անելու համար:) ու լրիվ պատահական խանությում հանդիպեցի ծանոթ մարդկանց, զրուցեցինք ու պարզվեց, որ նրանք էլ եկել են պատրաստություն տենան քանի որ նոր տարին որոշել են գնան Ույառ` իրենց հայրենիքում անցկացնեն ու պռաշալնի վեչեռ են անում ))… Հավաքվել էինք շատ նեղ շրջապատով շատից-քչից իրար մոտիկներով` երկուսը ռուս, երկուսը վրացի, մեկել ես: Երբ դատարկվում էր 3-րդ շիշը, կենածները գնալով ավելի էին քաղցրանում ու վրացի հոպարը, որը լռում էր սովորաբար քեֆը լավացավ ու սկսեց վրացական բնորոշ ակցենտով կենցներ բարձրացնել, հերթով սաղիս անրադառնալով, ամեն մեկիս խոսքի համար մի իմաստուն միտք կամ մի պատմություն պատմելով, մենք էլ լսում ու հիանում էինք հոպարով, հանդիպումով, վերևի հարևանուհիներով ու ընդհանրապես հաջողված երեկոյով: Վերջին մի տարվա մեջ իմ տրուդագոլիկ-բոտանիկ ապրելակերպի մեջ միակ ալկոհոլի չարաշահման դեպքն էր:
Դէ իհարկե ցրվելուց առաջ (էդ վիճակին անհրաժեշտ չէր բայց..) պետք էր ավարտել հայկականավրացականառուսականախառը երգերով ու պարերով, (որը դժվար թե պարի նմանվեր կողքից :) ) :
Նոր գրառում չանեմ` ավելացնեմ էստեղ. Այն թեորիան, որ կանայք ավելի շատ հետաքրքրվում են այն տղամարդկանցով որոնց քիչ են հետաքրքրում կանայք ավելի ու ավելի ա ապացուցվում ու դրանից վատ են զգում թե կանայք, թե կանանցով հետաքրքրված տղամարդիկ, թե կանանցով չհետաքրքրված տղամարդիկ :))
թող էս խոսքերը ուղղակի խոսքեր մնան ...
հայրենիքը մի երազ է, փոքրիկ հատված տարածության... :sulel
Եթե ԱՊՊԱ, ապա......
Հասկացանք էլի :beee