PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Անապահովության զգացումներ և իլյուզիաներ



dvgray
20.09.2007, 00:19
Կարծես մեր երկրում բոլորս անխտիր, նախագահից մինչև սարի հովիվ տառապում ենք անապահովության զգացումով: Անապահով ենք վաղվա օրվա, և նրա բերած անակընկալների հանդեպ: Թվում է, թե անապահովության զգացումը պետք է վերանա, եթե հասնեմ այսինչ բանին, ունենամ ասքան փող... Սակայն բոլորն են ասում, որ հասնելով կամ ունենալով, պարզվում է, որ Հայաստանում ավելի ես խճճվում անապահովության զգացումի մեջ:
/Այսպես չէ օրինակ ԱՄՆ-ում: Խոսքս գնում է այնտեղի համալսարանավարտ միջինացված քաղաքացու մասին, որը իրականում չի տառապում անապահովության զգացումով: /

Արդյո՞ք սա նախանշան չէ, որ ապահովածության հասնելու մեր պատկերացրած ուղիները իլուզիոն են:

Ապահովության զգացումը՝ դա պետության խնդիրն է, որը պետք է ապահովի իրական հավասարություն օրենքի առաջ, ապահովի հավասար հնարավորություններ, ապահովի անվտանգությունը... Եվ ի՞նչ: Եթե ես ամենը չկա, ապա սա չի՞ նշամակում, որ չկա պետություն: Արդյո՞ք մենք այտեղ ևս իլուզիաների մեջ չենք տառապում, որ ունենք պետություն, և սկսում ենք հարցադրումներ անել այդ իլուզիոն պետության հանդեպ:

Ոնց որ բոլորս առանձին-առանձին,ամեն աստծու օր պատրաստվում ենք "ահեղ դատաստանին", հավաքելով ավելի շատ փող ու միջոցներ, կարծես էտ ամեն ինչը մեզ պետք է ապահովագրի "լավ տեղ" դրախտում: Նորից իլուզիաներ...
..............
Ամենը կոմպեսացվում է իլուզիաներով: "Ունենամ գոլդ համարներով լավ մեքենա, և ես ապահովագրված կլինեմ փողոցում ու հասարակության մեջ", "Ունենամ լավ սոտովի, և ես ապահովագրված կլինեմ ընկերների ու աղջիկների մեջ"..."ունենամ լավ տուն ", "ունենամ լավ կռիշա","ունենամ շատ փող"... մեկել հոպ... անցնում է մի քամի, ու էլ ոչինչ չունես:
Իրականում էտ ամեն ինչը ոչ մի ապահովագրություն էլ չէր ենթադրում: Իլուզիա էր ապահովագրության:

Եվ այսպես, ըստ ձեզ, որտեղի՞ց է գալիս էս անապահովածության զգացումը...
Եվ ինչպե՞ս է պետք դա հաղթահարել:
:think

ivy
20.09.2007, 12:19
Ընդունում եմ, որ պետությունը մեծ դեր ունի անձի անապահովության զգացման հարցում։ Սակայն չարժի ասել, թե ԱՄՆ-ում բնակվող համալսարանավարտ միջին քաղաքացի չունի նման խնդիր։ Հայաստանը ու հայերը կոլեկտիվիստ են. կա հարազատ բարեկամ, ընկերություն-ախպերություն հասկացություններ, ու նեղը ընկած, աշխատանքը կորցրած մարդուն մտերիմները միշտ էլ կփորձեն քիչ թե շատ օգնել, մինչև նորից ոտքի կանգնի։ Իսկ ԱՄՆ-ն ինդիվիդուալիստական երկիր է՝ դու ես քո գլխի տերը թե լավ, թե վատ ժամանակներում, ու թե Աստված չտա կորցնես աշխատանքդ, տնից էլ կզրկվես, ամեն ինչից էլ, ու ոչ մի ախպերություն քեզ պարտքով փող չի տա, որ յոլա գնաս։ Աշխատանքից էնտեղ ազատում են շատ արագ ու հեշտ, ոչ Հայաստանի նման. նոր աշխատանք գտնելն էլ այդքան հեշտ չի, որքան կարող է թվալ, շատ մեծ է մրցակցությունը։ Այդ իմաստով Եվրոպական որոշ երկրներ, օրինակ՝ Գերմանիան, որը թեև նույնպես ինդիվիդուալիստական երկիր է, ավելի ապահով է. այնտեղ աշխատողներն ունեն ապահովության զգացում. շատ դժվար է մարդուն հեռացնել իր աշխատանքից։

Այնպես որ, ես կասեի Հայաստանյան մարդիկ նույնիսկ կարող են ավելի շատ ապահով զգալ իրենց, քան քո ասած միջինացված ամերիկացին, քանի որ մենք կոլեկտիվիստ ենք, կօգնենք իրար։ Այն ինչ դու ես գրել իլուզիաների մասին, ըստ իս ավելի շատ վերաբերում է հնարավորությունների իլուզիոն ընկալմանը. Հայաստանում գոլդ համարները պատրանք են ստեղծում, թե հասել ես հնարավորություններիդ գագաթնակետին ու իրականացրել ես բոլոր հնարավոր երազանքները։ Այնինչ Հայաստանում մարդկանց հեռանկարները ու հնարավորությունները ավելի սահմանափակ են, այստեղ է, որ միջինացված ամերիկացին շահում է Հայաստանաբնակ գոլդ համարներով մեքենայի տիրոջ հետ համեմատության դեպքում։ Այնտեղ հնարավորությունների երկիր է, ինչից շատ հեռու է Հայաստանը, սակայն միջին ամերիկացու ապահովության զգացման հետ չեմ կարող համաձայնվել. . .

Եթե նայենք նորից պետության ունեցած դերի տեսանկյունից, ապա անապահովության զգացում կարող է առաջանալ, երբ ունես մեծ ձգտումներ, բայց չես տեսնում դրանց համար իրագործման հնարավորին դաշտ. խոսքս նորից հնարավուրթյունների մասին է։ Այս իմաստով հասկանում եմ, որ հնարավորությունների սահմանափակումը կարող է առաջացնել սեփական ապագայի հանդեպ անապահովության զգացում։ Խոսքս այն մասին է, երբ դու քո առջև մեծ ճամփաներ ես ուզում տեսնել, բայց ոնց էլ քայլում ես, հայտնվում ես նույն մաշված արահետի վրա, որով քայլում են բոլորը ու որը դժվար թե դուրս բերի դեպի մեծ ճանապարհ։ Այս դեպքում, նույնիսկ կոլեկտիվիզմը չի փրկում, որ ազատվես անապահովության զգացումից, եթե իհարկե չմտածես՜ «ոնց որ բոլորը, էնպես էլ ես»։

Ինչպե՞ս դա հաղթահարել։ Կարելի է սիրուն բառեր գրել նրա մասին, որ անապահովության զգացումը քո ներքին վիճակն է ու միայն քեզնից է կախված,ինչի մեջ գուցե և կա ճշմարտության բաժին։ Բայց կան բաներ, որ իրոք պետությունից են գալիս, ինչպես արդեն ասեցի հեռանկարների սահմանափակումը։ Կան մարդիկ, որոնք չունեն մեծ ձգտումներ և շատ երջանիկ են իրենց հասարակ ու պարզ կյանքից. իսկապես նախանձում եմ այդ մարդկանց... Բայց հո բոլորը էդպսին չեն... Ամեն մարդ գտնում է իր եղանակը դրա դեմ պայքարելու։ Կոնկրետ ես փոխեցի երկիրս, համարում եմ, որ ինձ համար դա լավագույն տարբերակն էր, որը իհարկե չի կարող օրինակ լինել ուրիշների համար. ամեն մարդ ընտրում է իր ձևը։

Արշակ
20.09.2007, 14:49
dvgray, շատ լուրջ հարց ես բարձրացրել։
Իրոք որ անապահովության զգացողությունն ամենուր է։ Այն չի շրջանցում ո՛չ միջին քաղաքացուն, ո՛չ պետպաշտոնյային և ո՛չ էլ գոլդ համարներով մեծահարուստին։
Ո՞րոնք են այդ անապահովության զգացողության պատճառները։ Կարծում եմ, որ պատճառը հստակ նպատակների, դրանց իրականացմանը տանող ուղիների բացակայությունն է։ Մեր կյանքի ցանկացած ոլորտում չկան զարգացման հստակ ուղիներ՝ թե՛ քաղաքականության, մեջ, թե՛ տնտեսական զարգացման, թե՛ կրթական համակարգում և թե առանձին քաղաքացու կյանքի կազմակերպման առումով։ Հասարակությունը չգիտի, թե ու՞ր է գնում, ի՞նչ օրի կլինի վաղը ու ընդհանրապես ու՞ր է ուզում գնալ։
Մի խոսքով՝ չկա ազգային գաղափարախոսություն, որը ուղենիշ կլիներ ինչպես պետական զարգացման ծրագրեր կազմելիս, այնպես հասարակության կյանքի մյուս բոլոր ոլորտներում։

Իմիջայլոց հենց անապահովության զգացումն է մասսայական արտագաղթի հիմնական պատճառը։

dvgray
20.09.2007, 22:15
Ընդունում եմ, որ պետությունը մեծ դեր ունի անձի անապահովության զգացման հարցում։ Սակայն չարժի ասել, թե ԱՄՆ-ում բնակվող համալսարանավարտ միջին քաղաքացի չունի նման խնդիր։
Ասում եմ էն, ինչ որ տեսել եմ անձամբ, 3 ամիս ապրելով ու աշխատելով ամերիկյան մի ընկերությունում, ամերիկյան շրջապատում, Դալասում: Այնտեղ ոչ մեկը /խոսքը ինժեներական կադրերի մասին է, որոնց հետ շփվում էի/ չէր տառապում այդ ախտով: Բոլորն էլ իրենց բավարարված էին զգում: Չկար վազվոց, խառնաշփոթություն մարդկանց մտքերում... Հանգիստ էին վերաբերվում նրան, որ Թոմ Կրուզը իրենցից հարուստ է: Ավելի ճիշտ ասած, դա իրենց բոլորովին չէր հուզում / պատահական չհիշեցի Թոմ Կրուզին ու հետո կասեմ թե ինչու /: Թոմ Կրուզի հարստություն հայաստանաբնակներիս երևի ավելի շատ է հուզում :D:

Նրանք հաստատ աշխատանքը կորցնելուց չէին վախենում... այդպիսի մտահոգության հետք անգամ չեմ նկատել /հավատա, որ ես շատ դիտողունակ եմ:)/:
...........
Մի բան ասեմ, մենակ պինդ բռնվի որ չնկնես: Անցյալ օրը, երբ տուն մտա, մայրս հերթական անգամ անհույս ինձ դիմեց, թէ "տղա ջան, նոր լուրերն էի նայում... էս ամեն ինչը լավ բանի չի բերելու... արի մի մեշոկ ալյուր առնենք... ինչ իմանաս ինչ կլինի"
Հիմա հասկանու՞մ ես, թե ես նաև ինչ մատերիաներից եմ խոսում:
.....
Զառամյալ տատիս անկողինի տակից մայրս հերթական անգամ հանում էր չորացրած հացի կտորներ...
...............
Իսկ դու ասում ես, թե


Այնպես որ, ես կասեի Հայաստանյան մարդիկ նույնիսկ կարող են ավելի շատ ապահով զգալ իրենց, քան քո ասած միջինացված ամերիկացին, քանի որ մենք կոլեկտիվիստ ենք, կօգնենք իրար։
Ես հասկանում եմ քո մտքի թելը, սակայն կան ռեալ ահաբեկվածություններ, որոնց դեմ ոչ մի լոգիկա էլ չի գործում:


Եթե նայենք նորից պետության ունեցած դերի տեսանկյունից, ապա անապահովության զգացում կարող է առաջանալ, երբ ունես մեծ ձգտումներ, բայց չես տեսնում դրանց համար իրագործման հնարավորին դաշտ. խոսքս նորից հնարավուրթյունների մասին է։

Խոսքս ոչ այնքան դրա մասին է, որքան նրա, որ հասնելով անգամ էտ մեծ ձգտումներին /լավ մասնագետին հարիր պաշտոն... պետական "լավ" պաշտոն... շատ-շատ փող և այլն/ մարդիկ դառնում են ավելի անապահով /նկատիր, որ չեմ խոսում պատասխանատվության մեծացման մասին/:
Այս իմաստով եմ ասում, որ միգուցե իլուզիոն են ամեն ինչ, քանի դեռ չկա ամենակարևորը՝ հասարակական հարգանք մեկը մեկի հանդեպ, օրենքների հանդեպ, և որպես հետևանք հարգանքի իսպառ բացակայություն մեր բոլորիս ընդհանուր դաշտի հանդեպ, որը այլ կերպ կոչվում է՝ թաղ, քաղաք, պետություն:


Ամեն մարդ գտնում է իր եղանակը դրա դեմ պայքարելու։ Կոնկրետ ես փոխեցի երկիրս, համարում եմ, որ ինձ համար դա լավագույն տարբերակն էր, որը իհարկե չի կարող օրինակ լինել ուրիշների համար. ամեն մարդ ընտրում է իր ձևը։
Ուրախ եմ քեզ համար: Որ գտել ես լուծում, ինչը բավարարել է քեզ:):
Իսկ ես հլա դեռ փնտրտուքների մեջ եմ:(:

Ավելացվել է 12 րոպե անց

dvgray, շատ լուրջ հարց ես բարձրացրել։
Իրոք որ անապահովության զգացողությունն ամենուր է։ Այն չի շրջանցում ո՛չ միջին քաղաքացուն, ո՛չ պետպաշտոնյային և ո՛չ էլ գոլդ համարներով մեծահարուստին։
Ո՞րոնք են այդ անապահովության զգացողության պատճառները։ Կարծում եմ, որ պատճառը հստակ նպատակների, դրանց իրականացմանը տանող ուղիների բացակայությունն է։ Մեր կյանքի ցանկացած ոլորտում չկան զարգացման հստակ ուղիներ՝ թե՛ քաղաքականության, մեջ, թե՛ տնտեսական զարգացման, թե՛ կրթական համակարգում և թե առանձին քաղաքացու կյանքի կազմակերպման առումով։ Հասարակությունը չգիտի, թե ու՞ր է գնում, ի՞նչ օրի կլինի վաղը ու ընդհանրապես ու՞ր է ուզում գնալ։
Մի խոսքով՝ չկա ազգային գաղափարախոսություն, որը ուղենիշ կլիներ ինչպես պետական զարգացման ծրագրեր կազմելիս, այնպես հասարակության կյանքի մյուս բոլոր ոլորտներում։

Իմիջայլոց հենց անապահովության զգացումն է մասսայական արտագաղթի հիմնական պատճառը։

Արշակ: Մտքերիտ հետ համաձայն եմ: Միայն մի կետում տարաձայնվում եմ: Խոսքը ազգային գաղափարախոսություն - մասին է: Սա շատ լուրջ հարց է ըստ իս: Արդյոք մեզ դա է պետք, թե պետական գաղափարախոսություն, հիմնված մարդու /անկախ ազգային պատկանելրությունից/ բացարձակ արժեք սկզբունքի վրա:

Իմ մտահոգությունը /տեխնիկական:)/ այն է, որ մենք ապրում ենք բացարձակ իզոլացիայի պայմաններում /անկախ նրանից, թե ինչ քանակի մարդ է գնում ու գալիս արտասահման/: Իզոլցված ենք քաղաքակրթական, մշակույթային տեսակետից: Չկա ոչ մի քաղաքակրթական, մշակույթային ինտեգրում համաշխարհային քաղաքակրթական, մշակույթային մտքի ու արժեքների հետ... 21 դարում, երբ տեցի ունեցավ ամերիկյան հրաշքը, եվ Եվրոպան արագորեն փորձում է օգտագործել այդ դրական փորձը, փորձելով ազգերին խառնել իրար և վերջ տալ իր դարն ապրած, արդեն անարդյունավետ դարձած ազգային պետության մոդելին, մենք փոխանակ սկսենք բավականին բարձր նշաձողից, խոսում ենք ազգային պետության մոդելի մասին :think... Արդյո՞ք սա էլ իլուզիայի մի ուրիշ տեսակ չէ, որը փոխանակ մեզ զարգացնելու, չի թողնում որ դուրս գանք կախարդական օղակից:

Պանդուխտ
21.09.2007, 12:02
որտեղի՞ց է գալիս էս անապահովածության զգացումը
Վստահութեան պակասից:

Եվ ինչպե՞ս է պետք դա հաղթահարել
Աշխատանքով

Shah
07.08.2010, 21:32
Երբ մարդ պետության վրա էլ հույս չի դնում էդ ժամանակ էլ իրա վստահությունն ա կորցնում հենց ինքը իրա նկատմամբ, քանի որ շրջապատում տեսնում ա, թե ինչպես ա կաշռքը ու "ծանոթը" ավելի ուժեղ քան թե իրա ճիշտը, մարդուն եթե հավատացնեն որ իրա ձեռքերում ա ամեն ինչը ինքը իրան վստահ կզգա, էդ ո՞ր մեկը չի ուզում աշխատի, էդ ո՞ր մեկն ա առանց աշխատելու բարիքների սպասում: Երբ Հայաստանում մեկը ուզում ա իրա գործը սկսի միանգամից հարկայինը ուրախանում ա ոչ թե նրա համար որ մի նոր հարկատու ա ավելացել, այլ ուրախանում ա իր շահերի համար... այ դրա համար էլ մարդ չի կարողանում առաջ գնալ ու տենց "տակ տված" մարդկանց թիվը ավելանում ա ամեն օր, չես հասկանում ուր ենք հասնելու... իմ մոտ նենց տպավորություն ա, որ dvgray-ի ասած իրանց ապահով զգացող, վաղվա օրվա վրա վստահ ընտանիքների թիվը 30-ից չի անցնում, հենց իրանք էլ ղեկը վերցրած մեկ աջ պատին են խփում Հայաստան անունով մեքենան, մեկ ձախ...
Որ մարդուն նայում ես մտահոգված դեմքով քայլում ա, ոնց որ մտածելուց լինի "բա ո՞րտեղից փող աշխատեմ", իսկ ազատ` իսկական ազատ երկրում մարդիկ իրար ժպտում ու անհոգ քայլում են...

Սամսար
07.08.2010, 22:49
Խնդիրն այն է, որ մենք ապրում ենք մի երկրում, որտեղ խաղում են լոկ «սևերը», ով ունի «շլագբաում»՝ «սպիտակների» դեմը փակելու համար։ «Սպիտակներն» առաջ գնալու համար ոչ թե միավորվում են, որ «սևերին» ստիպեն «սպիտակների» տված աշխատավարձով աշխատել բոլորի համար, այլ կաշառք են տալիս, ««սապոնվում» «սևերին» ու իրենք էլ դառնում «սև»։ Ասել է թե՝ բարիք չստեղծող «սևերն» ապրում են «սպիտակների» հաշվին, որոնք գնալով քչանում են մեր երկրում։ Ապացույցը՝ լացացնող «նիհար» աշխատավարձերը ու «չաղացող» մոնոպոլիաները։ Բնական է, որ այս պայմաններում իրեն ապահով կարող են զգալ ընտրյալները, այն էլ՝ իրենց պահպանող անվտանգության հսկայական համակարգ ստեղծելու միջոցով։

Ելքը։ Այլ ելք չեմ տեսնում, քան որ երկրի բարձրագույն ղեկավարությունը հայտարարի, որ ինքն սկսում է մաքուր ապրել ու նույնը պահանջում է իշխանության ու պետական, քաղծառայության, բանակային և այլ համակարգերի բոլոր անդամներից։ Կասեք՝ անիրական է։ Բայց հասարակության էվոլյուցիոն զարգացման ճանապարհով արդարության և ապահովության մթնոլորտի ստեղծումն ավելի անհնար է, որովհետեև մենք անհատապաշտ ենք և ապրում ենք բաշարքով՝ մեր առաջխաղաղացումը կապելով «ախպերության» ու «կռիշի» հետ ու ոչ թե գիտռելիքի ու կարողությունների վրա հիմնված մրցակցության մեջ հաղթելու հետ։ Արևմուտքում կոլեկտիվիզմը ձևավորվում է հենց մրցակցության գաղափարի շուրջ ու մարդկանց պարգևում իրական ապահովության զգացում։

Zodiac
04.03.2011, 03:09
Եվ այսպես, ըստ ձեզ, որտեղի՞ց է գալիս էս անապահովածության զգացումը...
Եվ ինչպե՞ս է պետք դա հաղթահարել:
..........................................................................
Այց երկրում բոլորը անապահովված են զգում, որովհետև սոցիալական լիֆտը խցանված է:Դա կարելի է հաղթահարել միայն կամ երկիրը փոխելով, կամ բնակության վայրը:

Rmn
04.03.2011, 21:47
Ըստ իս Հայաստանի տնտեսական ու սոցիալական պայմանները համեմատել ԱՄՆ-ի հետ,ինչպես նշված էր գրառումներից մեկում,առնվազն միամտություն է,այն պարզ պատճառով որ եթե անցած դարասկզբին հայը ապրում էր գետնափոր հյուղակում,որի տարածքի կեսն էլ նախատեսված էր կենդանիների համար,այդ նույն ամերիկացին արդեն էլեկտրականություն ուներ,մի խոսքով,ըստ իս,մենք երիտասարդ պետություն ենք,եւ եթե այս անցումային փուլում բոլորս թողնենք գնանք՝մտածելով միայն ներկայի մասին,կնշանակի չափազանց եսասեր գտնվել ապագա սերունդների նկատմամբ,եկեք մեր քայլերը անելուց առաջ մի քիչ էլ մտածենք,թե դրանք ինչ ազդեցություն կունենան ապագա հասարակության ու սերնդի վրա