PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Սա էլ կմոռացվի



StrangeLittleGirl
15.04.2006, 01:21
Ես իմ ստեղծագործությունները հրապարակելու սովորություն չունեմ: Բայց կան մի քանիսը, որ թույլ եմ տալիս մյուսներին կարդալ: Դրանցից մեկն էլ այս պատմվածքն է: Երևի շատերն արդեն կարդացել են ուրիշ ֆորումներում:http://members.lycos.co.uk/byurish/forgotten.doc

Chuk
15.04.2006, 01:50
Հետաքրքիր էր... բայց տխուր... ու խիստ պեսիմիստական:

Ուլուանա
15.04.2006, 12:33
Հիշում եմ, երբ էն ժամանակ կարդացի այս ստեղծագործությունդ, մտածեցի, որ ֆեմինիստ ես։ Ենթադրում եմ, որ այդպես էլ կար... :think

StrangeLittleGirl
15.04.2006, 20:24
Էն ժամանակ ֆեմինիստ էի: Հիմա մի քիչ մեղմացել եմ:

Վարպետ
15.04.2006, 20:45
Մեծ հարգանք տածելով քո անձի եւ զգացմունքների նկատմամբ, սակայն ելնելով այն ճշմարտությունից, որ քծնանքը փչացնում է մարդուն, ես հույս եմ հայտնում, որ դու շատ լավ բժիշկ կդառնաս :):oy

Բարեկամ
16.09.2006, 09:42
Բյուրակն, գիտե՞ս, լավն էր…:ckck

StrangeLittleGirl
13.10.2006, 21:22
Սա ինչ-որ տեղ նախորդի շարունակությունն է: Կոչվում է «Ա՜խ, ձեռքե՜րս»:
Նախօրոք ներողություն եմ խնդրում Տաթևից, որ առանց հարցնելու մեջբերում եմ արել նրա նամակից:

Ուլուանա
13.10.2006, 21:52
Լավն էր... :think :(

Arisol
15.10.2006, 14:52
Է՜հ… Հազիվ եմ զսպում արցունքներս… Երբ կարդացի Տաթևի նամակը, ապա մի սարսուռ անցավ մարմնովս… Լավն էր, դուրս եկավ:( :

Esmeralda
15.10.2006, 16:07
Հետաքրքիր էր... երբեմն ինձ էլ են պատահում նման մարդիկ... նրանց նկատմամբ պետք է ավելի ուշադիր լինել...

Esmeralda
28.10.2006, 14:46
Բյուր... Դու ուրիշ սայտում տեղադրել ե՞ս գրվածքներիցդ, բայց ուրիշ անունի տակ...

StrangeLittleGirl
28.10.2006, 15:23
Մենակ «Սա էլ կմոռացվի»-ն, մականունով եմ տեղադրել: Ինչու՞, դու որտե՞ղ ես տեսել:

Esmeralda
29.10.2006, 00:04
Փաստորեն դու ես տեղադրել... Արալեզում... Ես էլ մտածեցի, կարող ա ինչ-որ մեկը գրագողությամբ է զբաղվում.... ուզեցի տեղյալ պահել...

Srtik
14.01.2007, 14:13
Սա ինչ-որ տեղ նախորդի շարունակությունն է: Կոչվում է «Ա՜խ, ձեռքե՜րս»:
Նախօրոք ներողություն եմ խնդրում Տաթևից, որ առանց հարցնելու մեջբերում եմ արել նրա նամակից:
Ափսո՜ս, իմ մոտ չի բացում...:(

StrangeLittleGirl
14.01.2007, 19:40
Ափսո՜ս, իմ մոտ չի բացում...:(
Հատուկ քեզ համար ;)

Ա~խ, ձեռքե~րս

Լուռ պտտվում էի Սարյանի արձանի շուրջ: Աննան դեռ չէր եկել: Տարիների ընթացքում շատ բան էր փոխվել այնտեղ: Առաջ այսքան ծաղիկներ չկային: Չնայած ցրտին, մարդիկ բավական շատ էին, և այգին աղմկոտ էր: Հարբեցողներն ինչ-որ չէին երևում: Ուզում էի հարմարվել նստարաններից մեկին, պատմությունս հենց այնտեղ գրել, բայց գիտեի, որ ամեն վայրկյան Աննան կարող էր հայտնվել, իսկ կիսատ թողնել չէի ուզում:
Ե՞րբ եմ առաջին անգամ այնտեղ գնացել: Հիշում եմ` Աննայի ու Նոնայի հետ անհիշելի ժամանակներից այնտեղ էի պայմանավորվում, բայց քանի՞ տարի է անցել: Եվ ե՞րբ եմ այնտեղ մենակ հայտնվել, նստել նստարաններից մեկին, գրել կամ կարդացել ու երաժշտություն լսել:
Երևի առաջին անգամն էր կամ երկրորդ կամ հազարերորդ… Արդեն չեմ հիշում, բայց դա կարևոր էլ չէ: Կարծեմ այն ժամանակ տասնհինգ տարեկան էի կամ նույնիսկ ավելի փոքր: Սուսուփուս նստել էի այգում, որտեղ լռություն էր տիրում, մարդիկ էլ քիչ էին: Եթե չեմ սխալվում, մի տափակ գիրք էի կարդում, բայց հաստատ չեմ հիշում. գուցե գրում էի: Ինչևէ, այս ամենն այնքան էլ կարևոր չէ:
Ինձ մոտեցավ մի ծերուկ ու ինչ-որ բան հարցրեց: Այդ մասին գրել եմ օրագրիս մեջ, որը վաղուց արդեն մոխիր է դարձել: Գուցե չարժեր այն այրել հենց թեկուզ նրա համար, որ այնտեղ գրված էր մի նկարչի մասին, որն իմ պատանեկության թեկուզ փոքրիկ, բայց հարազատ կտորն է:
- Որևէ մեկի՞ ես սպասում,- շարունակեց ծերուկը:
- Չէ՛:
Զարմանալի կլիներ, եթե ինչ-որ մեկի հետ պայմանավորված լինեի. կյանքիս այն շրջաններից էր, երբ ես չափից դուրս միայնակ էի, թեկուզ շատերի հետ էի շփվում:
Հետո նշան արեց, որ հետևեմ իրեն: Մի քանի քայլ այն կողմ «անփութորեն կախել էր իր նկարները մի պարանից, որը ձգվում է գիշերային լապտերի սյունից մինչև մոտակա ծառը»: Դրանք սկզբում խզբզանքներ թվացին:
- Կարծում ես, թե նկարներս չե՞ն ծախվում: Չէ~, շուտով ժամը երեքը կլինի, և գնորդներս կգան: Ես մե~ծ նկարիչ եմ: Ինձ ամբողջ աշխարհում ճանաչում են: Ես Պիկասոյից էլ մեծ եմ:
Շվարած կանգնել էի: Չգիտեի` ինչ ասել: Բայց նկարիչը, ցույց տալով իր հագի ամառային շապիկը, շարունակեց.
- Տեսնու՞մ ես հագինս. աղջիկս է գնել: Ես երկու աղջիկ ունեմ: Նրանք ինձ շատ են սիրում:
Հետո պարանից մի նկար հանեց ու ինձ նվիրեց: Ես շնորհակալություն հայտնեցի ու տեղս վերադարձա: Քիչ անց նկարիչը նորից ինձ մոտեցավ, մի թղթի կտոր պարզեց ու ասաց.
- Քեզ եմ նկարել:
Նայեցի: Նորից մի խզբզանք էր: Կարծեմ տարա տուն ու պատռեցի: Ես այն ժամանակ չէի հասկանում, որ ճիշտ այնպիսին էի, ինչպիսին ինձ պատկերել էր այն ծերունին. ընդամենը մի խզբզանք:
Հետո նորից գնացի այնտեղ: Ինչքա՞ն ժամանակ էր անցել նախորդ անգամվանից: Ոչ մի կերպ չեմ կարող այդ հարցին պատասխանել: Կարծեմ Աննայի ու Նոնայի հետ էի պայմանավորվել, որովհետև երբ ծերուկն ինձ մոտեցավ, ասացի, որ ժամանակ չունեմ: Բայց նա շարունակեց.
- Ա~խ, ձեռքե~րս… Դու էլի ես այստեղ եկել, չէ՞:
Նա մի բանաստեղծություն պարզեց: Կարդացի: Շատ պարզունակ էր, տեղ-տեղ հանգերը պահպանված չէին, ոչ մի գեղարվեստական արժեք չուներ: Կարծեմ հեղինակը Վերնիսաժի նկարիչներից մեկն էր և գրել էր Արտոյի` ծերուկ նկարչի մասին: Չեմ հիշում` Արտո՞ն առաջարկեց, թե՞ ես խնդրեցի պատճենահանել այն, բայց արդյունքում ես ունեցա իմ օրինակը: Հիմա ինչքան էլ հիշողությունս քրքրեմ, չեմ կարող ասել, թե այն ժամանակ ինչիս էր պետք:
Հիշում եմ` Արտոն ինձ ուղեկցեց ամենամոտ պատճենահանման կետը: Նա ճանապարհը շատ լավ գիտեր. երևի ինձնից առաջ շատերի հետ է այնտեղ գնացել:
Կուզեի այստեղ մեջբերել այն բանաստեղծությունը, որքան էլ պարզունակ լիներ, բայց ինչքան փնտրեցի, չգտա. երևի սենյակիս վերջին վերանորոգման ժամանակ անզգուշորեն դեն եմ նետել: Ինչևէ, մոտավորապես պատմում էր այն մասին, թե ինչպես է ծերուկ Արտոն ամեն առավոտ գնում այնտեղ, պարանը կապում, «լվացքը փռում», հետո էլ վազում խմելու:
Մի անգամ Արտոն մոտեցավ ինձ ու ասաց.
- Դու տխուր ես երևում: Երևի մենակ ես… Ժպտա’:
Ես զարմացել էի: Այս ցնդած ու հարբեցող նկարիչը որտեղի՞ց էր այդքան բան հասկացել:
Մեկ տարի անց, երբ ընդունելության քննություններս թողած գնացի այդ այգին, ահա թե ինչ գրեցի օրագրիս մեջ. «Հիմա նստած եմ Սարյանի արձանի մոտ: Սպասում եմ Նոնային ու Աննային: Դեռ շուտ է: Անցյալ տարի հաճախ էի այստեղ գալիս, այսպես միայնակ նստում ու մտքերս օրագրիս հանձնում: Դրանք այրվեցին օրագրիս հետ: Այվեցին նաև բազմաթիվ բանաստեղծություններ, որոնք գրում էի հենց այստեղ նստած: Մի խենթ հարբեցող ծերուկ նկարիչ կար այստեղ: Անընդհատ ասում էր. «Ա~խ, ձեռքե~րս»: Ու՞ր է նա հիմա… Ահա անցնում է իմ առջևով: Ու՞ր են նրա նկարները: Ահա այն պարանը, որի վրա անփութորեն կախում էր դրանք:
Նորից ծերուկն այս կողմ է գալիս: Ի՞նչ է ասում: Ուրիշ բան չէի էլ սպասում. «Ա~խ, ձեռքե~րս»: Ինձ էլ մոտեցավ: Հիշեց ինձ, բայց չհիշեց, որ մենք զրուցել ենք, ավելի ճիշտ` լսել եմ նրա մենախոսությունները: Լավ է, որ այս անգամ շուտ հեռացավ: Մի մարդ եկավ` փորձելով կրկնօրինակել նրան. «Ա~խ, ձեռքե~րս»: Մոտեցավ ծերուկին: Ինչ-որ բան է ասում: Ծերուկն էլ տոպրակի մեջից նկարներն է հանում: Պարանը բարձրացնում է, որ կախի դրանք: Նկարելու ոճը չի փոխել: Նկարներն ամրացնում է պարանին: Բայց… ի՞նչ է անում հիմա: Հա’, հավաքում է իր ստեղծագործությունները, ավելի ճիշտ` փորձում է հավաքել: Ճիշտ է անում, որովհետև եղանակը լավը չէ: Քամի է փչում, իսկ նրա նկարները հասարակ թղթի վրա են նկարված: Մի քիչ էլ ուժեղ լիներ, կտաներ խենթ ծերուկի նկարները:
Ու անձրև է գալիս մանր կաթիլներով, ընհատումներով: Եվ ամեն մի կաթիլ ջնջում, մաքրում է ամեն ինչ…»:
Շատ եմ այնտեղ գնացել: Պատահում էր` տեսնում էի ծերուկին, պատահում էր` ոչ: Ամեն անգամ նրա նկարներին նայելիս խորություն էի տեսնում: Այլևս դրանք լոկ խզբզանք չէին ինձ համար, այլ մի մարդու հարուստ ներաշխարհ: Ինձ նույնիսկ պատմել էին, թե ինչ կանանց դիմանկարներ են դրանք, բայց մոռացել եմ… Ա~խ, ինչու՞ է հիշողությունս այսքան վատ:
Մի գեղեցիկ օր էլ հենց այդ նույն այգում նստած գրեցի մի պատմվածք, որտեղ շատ կարճ խոսվում էր նաև Արտոյի մասին. «Միակ ծանոթ մարդը, որ երևում է, կողքի նստարանին նստած խենթ ծերուկ նկարիչն է: Ինչպես առաջներում, այպես էլ հիմա անփութորեն կախել է իր նկարները մի պարանից, որը ձգվում է գիշերային լապտերի սյունից մինչև մոտակա ծառը: Գուցե շատերը ծերուկին անտաղանդ են համարում, բայց ես կասեի, որ նրա նկարներն ավելի արժեքավոր են, քան այն նկարները, որտեղ երևում են Մասիսն ու Սիսը կամ այլ ստանդարտ պատկերներ:
Ծերուկը չի հիշում ինձ: Տարիներ առաջ մենք շատ էինք զրուցում, և ես նրա մասին շատ եմ գրել: Հետաքրիր է` նա այլևս չի գնում սրա-նրա մոտ ու բացականչում. «Ա¯խ, ձեռքե՜րս»: Մի՞թե նա այլևս չի խմում: Ինչու՞ չեմ հիշում, թե ինչ էր ինձ ասում: Գուցե իմ մոռացված տետրերից մեկի մեջ էլ գտնեմ մեր զրույցները, ավելի ճիշտ` նրա խոսքերը, որոնք ինձ էր ասում»:
Այդ պատմվածքը շատ սիրեցի: Աջ ու ձախ բաժանում էի բոլորին: Ուղարկեցի նաև Տաթևին…
Հետո էլի էի գնում Սարյանի արձանի մոտ, բայց ծերուկն այլևս չկար: Զանազան ենթադրություններ էի անում, բայց ոչ մի կոնկրետ բան չգիտեի: Այգին մի տեսակ դատարկ էր առանց նրա:
Մի օր (լավ եմ հիշում` հոկտեմբեր էր) տուն մտա ու բազմոցի վրա մի նամակ տեսա: Տաթևից էր: Անմիջապես բացեցի հաստլիկ ծրարը, որի մեջ հսկայական նամակ կար: Մի շնչով կարդացի, իսկ հետևյալ հատվածն անընդհատ վերընթերցում էի. «Անցյալ տարի, երբ մնում էինք Արեշում, կարծում եմ հիշում ես, հորեղբայրս էլ մեզ հետ էր ապրում: Մի օր դասից վերադարձա տուն, հորեղբայրս մի պապիկի հետ նստած հաց էր ուտում: Ինձ կանչեց, ծանոթացրեց նրա հետ ու հրավիրեց իրենց հետ ճաշելու, բայց ես ծանոթացա ու գնացի սենյակ: Դա այն նկարիչն էր, որի նկարներից մեր տանը հաճախ էին հայտնվում: Հորեղբայրս ասում էր, որ իսկական արվեստը նրա ստեղծածն էր, որը նման չէ մյուսների արտատպած բնապատկերներին: Որքան հիշում եմ, նույնիսկ խնդրեց, որ քույրս նրա համար ինտերնետում էջ բացի:
Որոշ ժամանակ անց ստացա քո այն նամակը, որում կար նաև քո գրած պատմվածքը` նվիրված այն նկարչին, որի հետ ծանոթացել էիր Սարյանի այգում: Ընդհանրապես, ես չեմ սիրում, երբ իմ նամակները կարդում են, թեկուզ այնտեղ առանձնապես գաղտնիք չի լինում, ոչ իմ գրածը, ոչ էլ ստացածը: Բայց այս պատմվածքը տվեցի, քույրս կարդաց: Երբ կարդաց այն տողերը, որտեղ գրել էիր, որ նա շարունակ ասում է «Ա~խ, ձեռքե~րս», քույրս միանգամից ասաց. «Ա’յ քեզ զուգադիպություն, գլխի չե՞ս ընկել, որ խոսքը ARTO-ի մասին է: Այդ նա է, որ կրկնում է այդ խոսքերը»:
Սիրելի Բյուրակն, երբեք չէի ուզենա, որ այս բանն ինձանից իմանայիր, բայց ստիպված եմ ասում, որ քեզ համար այլևս անհասկանալի չմնա այն փաստը, թե ինչու նրան այլևս չես տեսնում… Նա հեռացել է այս աշխարհից… գուցե նրա համար, որ այլևս չտանջվի ու չմերժվի անգութ մարդկանց կողմից:
Նրան գտել էին ձմռանը: Այդպես էլ չիմացանք պատճառը ցուրտն է եղել, թե խմիչքը:
Աղոտ տեղեկություններ գիտեմ նրա անձնական կյանքից: Գիտեմ, որ ամուսնացած է եղել, նրա կինը դպրոցի տնօրեն է, բայց միասին չէին ապրում, որդիներն ամուսնացած են ու Հայաստանում չեն: Գուցե մենակությունից էր, որ իրեն ամբողջովին նվիրել էր խմիչքին, որն էլ կործանեց նրան:
Մի քանի խոսքով էլ պատմեմ նրա նկարներից մեկի մասին, որն ինձ ամենից շատ էր դուր եկել: Նա նկարել էր իր քրոջը` արևածաղիկ վաճառելիս, իսկ կողքին մի մեծ արևածաղիկ էր, որի թերթերից արցունք էր թափվում: Այդ արցունքները նրա քրոջ արցունքներն էին, որը, լինելով շատ կիրթ և գրագետ մարդ, իր «գոյությունը պահպանելու» համար նման ձևով էր գումար վաստակում…»:
Նամակին մի թուղթ էր կցված: Սկզբում կարծում էի, թե դա ընդամենը վերջին էջն է, բայց բովանդակությունից հասկացա, որ այն պարանից հանած նկարներից էր, տակն էլ ստորագրությունը` ARTO: Այն խնամքով դրել եմ ապակեպատ պահարանիս մեջ ու ամեն անգամ կողքով անցնելիս հիշում եմ ծերուկին:
Վերջերս այդ նույն այգին էի գնացել: Բնականաբար, «լվացքն» այլևս չկար: Փոխարենը տեսա ծանոթ ստորագրությամբ նկարներ, որոնք դրված էին շրջանակի մեջ, և մի ուրիշ նկարիչ վաճառում էր դրանք: Կանգ առա: Նկարների արանքում մի գիրք էր դրված: Բացված էջի վրա Արտոյի դիմանկարն էր: Նայեցի ծերուկի դեմքին, հետո` նկարներին: Ասես այնտեղից լսվում էին նրա խոսքերը. «Ա~խ, ձեռքե~րս»:

Srtik
20.02.2007, 16:14
Հատուկ քեզ համար

Շնրհակալությու՜ն Բյուրակն...
Կարդացի ու մարմինս փշաքաղվեց: Ինչպիսի՜ զուգադիպություն....
Շատ լավ ես ներկայացրել...ուղղակի խոսքեր չեմ գտնում ասելու...Շատ լավն էր: