Դիտել ողջ տարբերակը : Հարձակողականություն՝ ագրեսիա
Կան մեղմ մարդիկ, որոնց մեղմությունը պայմանավորված է ոչ բավարար համարձակությամբ և ուժով: Մարդիկ, որոնց մեղմությունը պայմանավորված է համարձակության բացակայությամբ, շատ են տանջվում և երբեմն էլ պոռթկում: Բայց մարդկանց մեջ առկա է նաև այլ տեսակ մեղմություն: Մեղմություն, որն արդյունք է հասունության, մեծահոգության և իր ներքին ԵՍ-ի իմացության:
Մարդկանց մեջ կա դաժանության 2 տեսակ՝ ագրեսիվություն և համառություն: Ոմանք ագրեսիվ, դաժան են թուլությունից ու վախից, մյուսների դաժանությունն ու համառությունը պայմանավորված է հոգատարությամբ, սիրով ու կարեկցանքով: Այդ պատճառով նայեք ձեր մեջ և գիտակցեք, թե մեղմության ու դաժանության որ տեսակն է ձեզ հատուկ:
Ագրեսիան ու համառությունը մթագնում են ինտուիցիան, հաճախ նրբազգաց մարդիկ, որպեսզի խուսափեն ցավից, հակվում են ագրեսիայի և արդյունքում կորցնում ինտուիտիվ նուրբ տեսողությունը: Նուրբ ինտուիցիան նրբազգացություն է պահանջում, որը հաճախ ցավոտ է: Որպեսզի խուսափի ցավից, մարդն ագրեսիվ ու համառ է դառնում և անմիջապես կորցնում է ինտուիցիոն ունակությունները:
Ինտուիցիան մոտ է ճշմարտությանը: Հաճախ ագրեսիան ու համառությունը ծաղկում են ճշմարտացիության գաղափարի վրա, ագրեսիվ մարդիք համոզված են իրենց ճշմարտացիության մեջ: Ճշմարտացի լինելու համար պետք չէ ագրեսիվ և համառ լինել:
Սովորաբար դուք ավելի հաճախ զայրանում եք, քան ժպտում: Տգիտության մեջ զայրույթն էժան է, իսկ ժպիտը՝ թանկ: Իմաստության մեջ ժպիտը ձրի է, ինչպես արևը, օդը և ջուրը, իսկ զայրույթը շատ թանկ ադամանդի պես:
Մարդկանց մեջ կա դաժանության 2 տեսակ՝ ագրեսիվություն և համառություն: Ոմանք ագրեսիվ, դաժան են թուլությունից ու վախից, մյուսների դաժանությունն ու համառությունը պայմանավորված է հոգատարությամբ, սիրով ու կարեկցանքով: Այդ պատճառով նայեք ձեր մեջ և գիտակցեք, թե մեղմության ու դաժանության որ տեսակն է ձեզ հատուկ:
Այսի՞նքն:Ո՞նց ա դաժանությունը պայմանավորված հոգատարությամբ,սիրով կամ կարեկցանքով
Մարդկանց մեջ կա դաժանության 2 տեսակ՝ ագրեսիվություն և համառություն:
էտ իմ ասին ա, բայց դվա վ օդնօմ
Ագրեսիան ու համառությունը մթագնում են ինտուիցիան, հաճախ նրբազգաց մարդիկ, որպեսզի խուսափեն ցավից, հակվում են ագրեսիայի և արդյունքում կորցնում ինտուիտիվ նուրբ տեսողությունը:
Համաձայն չեմ , կարելի է ինտուիտիվ այնպիսի ագրեսիա դրսևորել, որը իհարկե բնական չէ, չնայած ինչ ասեմ, տղա չես, չես հասկանա, մինչև մենակ 8 հոգու հետ "բազառ" չանես, այստեղ առանց ագրեսիայի ու ինտուիցիայի նե օբօիտիս
Սովորաբար դուք ավելի հաճախ զայրանում եք, քան ժպտում: Տգիտության մեջ զայրույթն էժան է, իսկ ժպիտը՝ թանկ: Իմաստության մեջ ժպիտը ձրի է, ինչպես արևը, օդը և ջուրը, իսկ զայրույթը շատ թանկ ադամանդի պես:
Էհ, ինչը ճիշտ ա ճիշտ ա:
Բայց մեր կյանքում պիտի լինես ահավոր դինջ, կամ շատ ագրեսիվ, կամ էլ կյանքը քո նկատմամբ կլինի դինջ կամ ավելի վատ ագրեսիվ!!!
Այսի՞նքն:Ո՞նց ա դաժանությունը պայմանավորված հոգատարությամբ,սիրով կամ կարեկցանքով
ես դա հասկացցել եմ այսպես: Ասենք հայրը սիրում է իր աղջկան ու մտածում նրա մասին, դրա պատճառով նրան հարկադրեւմ է տանից դուրս չգալ, ստիպում է սովորել այնտեղ ուր ինքը գտնում է որ ճիշտ է, չի թողնում մենակ ինչ-որ տեղ գնալ և այլն: Դա սիրուց դրդված դաժանությունէ, որը իհարկե չգիտակցված է և սխալ:
ես դա հասկացցել եմ այսպես: Ասենք հայրը սիրում է իր աղջկան ու մտածում նրա մասին, դրա պատճառով նրան հարկադրեւմ է տանից դուրս չգալ, ստիպում է սովորել այնտեղ ուր ինքը գտնում է որ ճիշտ է, չի թողնում մենակ ինչ-որ տեղ գնալ և այլն: Դա սիրուց դրդված դաժանությունէ, որը իհարկե չգիտակցված է և սխալ:
Հա, էտ հնարավոր ա,չիշտ ա։Էտ ուղղությամբ չմտածեցի։)
Ասենք հայրը սիրում է իր աղջկան ու մտածում նրա մասին, դրա պատճառով նրան հարկադրեւմ է տանից դուրս չգալ, ստիպում է սովորել այնտեղ ուր ինքը գտնում է որ ճիշտ է, չի թողնում մենակ ինչ-որ տեղ գնալ և այլն: Դա սիրուց դրդված դաժանությունէ, որը իհարկե չգիտակցված է և սխալ:
Ստեղ տեղին է մի քիչ էլ առաջ գնալ, ու պարզել թե էտ ինչ սեր է:
Պարզաբանեմ: Կարող են լինել տարբեր դեպքեր:
1. Հայրը սիրում է ... ինքն իրեն: /Սա անենատարածված դեպքն է ըստ իս:/
.....................
100. Հայրը սիրում է ադաթներին ու կանոններին անվերապահ ենթարկվել:D: /էս դեպքում հարց է ծագում, թէ ինչու չի հետևում այդ ադաթներին, եթե հարցը վերաբերվում է հենց իրեն:B/
................
................
10000000. Հայրը սիրում է իր աղջկան:
Հ.Գ. վերջի դեպքին ականատսներ կա՞ն
Ստեղ տեղին է մի քիչ էլ առաջ գնալ, ու պարզել թե էտ ինչ սեր է:
Պարզաբանեմ: Կարող են լինել տարբեր դեպքեր:
1. Հայրը սիրում է ... ինքն իրեն: /Սա անենատարածված դեպքն է ըստ իս:/
.....................
100. Հայրը սիրում է ադաթներին ու կանոններին անվերապահ ենթարկվել:D: /էս դեպքում հարց է ծագում, թէ ինչու չի հետևում այդ ադաթներին, եթե հարցը վերաբերվում է հենց իրեն:B/
................
................
10000000. Հայրը սիրում է իր աղջկան:
Հ.Գ. վերջի դեպքին ականատսներ կա՞ն
Համաձայն եմ dvgray-ի հետ, որ այդ վերջին դեպքը իրոք վերջինն է լիում, բայց ավելացնեմ նաև՝ միայն էգոիստ ծնողների մոտ:
Թեման քիչ շեղվում է, բայց ես էլ գրեմ հա իմ կարծիքն այս մասին: Այն ծնողները որոնք պարտադրում են իրենց կամքը երեխաներին առանց բացատրելու, մեկնաբանելու իրենց արարքը, ավելի շատ մտածում են իրենք իրենց մասին, այլ ոչ թե երեխաների բարօրության: Նրանք առաջնորդվում են այն մտքով, որ ավելի լավ է. « չթողնեմ գնա, քան մի քանի ժամ տանջվեմ մտածելով, թե ի՞նչ եղավ, ու՞ր գնաց....բա որ...»
Ճիշտը երեխայի հետ խոսելն ու բացատրելն է, հետո թույլատրելը: Իհարկե անհանգստությունը միշտ էլ կլինի, բայց հանուն երեխայի լավ լինելուն, կարելի է և տանել այդ անհանգստությունը: Մի խոսքով տանել չեմ կարողանում ագրեսիվությունը, մանավանդ՝ ծնողների:
Ագրեսիայի առաջացման պատճառները տարբեր են. նշեմ դրանցից մի քանիսը.
Սիրելու անկարողությունը
Ներքինի, հոգեկանի աններդաշնակությունը
Չար բնույթը
Վախը կամ պաշտպանողական հակազդումը
Կարծում են այս կետերը բացատրելու կարիք չկա և ամեն մեկը խոսում է արդեն իր մասին:
Սիրելլի ակումբցիներ, եկեք մի փոքր ազնիվ լինենք ու ասենք թե ինչի հետևանքով ենք ագրեսիվանում:
Սկսեմ ինձնից, եթե ինչ-որ բան ինձ այդ օրը վրդովվեցրել է, ապա դրանից հետո մի չնչին բառ կամ հայացքն էլ հերիք է, որ ես հարցակվեմ մարդու վրա, ագրեսիվ պատասխան տամ կամ ագրեսիվ հայացք նետեմ:
Այսի՞նքն:Ո՞նց ա դաժանությունը պայմանավորված հոգատարությամբ,սիրով կամ կարեկցանքով
Ագրեսիան հիմնականում առաջանում է անպաշտպան լինելու մտքից, հարցակողականությունը պաշտպանվելու միջոց է , դարձած բնավորության գիծ… օգնության հասնում է միայն հումանիզմը…
Ընդհանրապես ասում են ագրեսիան ծնում է ագրեսիա...
Բայց դիմացինի ագրեսիվ վերաբերմունքն ավելի հաճախ ինձ զվարճացնում ա, քան ջղայնացնում: ուզեն-չուզեն անկեղծանում են..բա հավես չի՞:)
Դե բայց ես շատ հանգիստ եմ բնավորությամբ, իսկ նյարդերս զսպել, կամ ներսում պահել կարողանում եմ:
Չնայած դրան մեզանից յուրաքանչյուրն էլ պահի տակ ափերից դուրս ա գալիս:), ես էլ բացառություն չեմ, բայց աշխատում եմ չխորտակել ոչինչ: Ուղղակի ձևեր չեմ սիրում, ու եթե հանկարծ նկատում եմ, կարող ա ագրեսիայի օգնությանը դիմեմ՝ չգիտակցելով ու գիտակցաբար:
Տեսել ե՞ք ագրեսիա հումորի տեսքով..:Dլրիվ ես եմ
Մեկ էլ, դե մարդ ես էլի, պահի տակ կարող ա տրամադրություն չունենաս, կամ քեզ մի քիչ վատ զգաս, խոսալուդ տոնը մի քիչ գունատ լինի, ու քեզ մեղադրեն ագրեսիվ պահվածքի մեջ...մեկ..երկու..իսկ հետո...ո՞վ ա մեղավոր...եթե դու արև ես, քո խավարման հետ ոչ ոք չի հաշտվի..մնա՛ արև բոլոր դեպքերում:)
Սիրելլի ակումբցիներ, եկեք մի փոքր ազնիվ լինենք ու ասենք թե ինչի հետևանքով ենք ագրեսիվանում:
Սկսեմ ինձնից, եթե ինչ-որ բան ինձ այդ օրը վրդովվեցրել է, ապա դրանից հետո մի չնչին բառ կամ հայացքն էլ հերիք է, որ ես հարցակվեմ մարդու վրա, ագրեսիվ պատասխան տամ կամ ագրեսիվ հայացք նետեմ:
ագրեսիան միշտ էլ "ծնվում է": ինչպես ասում էր հայտնի ֆիլմի հերոսը – "կոպիտ դար է, ռոմանտիզմ չկա…"
իսկ եթե ազնիվ լինենք, ապա մարդը երբեք էլ ագերսիայից զուրկ չի եղեց, սկսած քարանձավից մինչ այսօր:
ագրեսիան, մի տեսակ բնական պահվածք է:
խնդիրը այսօր կարծում եմ ուրիշ տեղ է, թե ինչպե՞ս լիցքաթափվել, ազատվել այդ ագրեսիայից:
ինչպե՞ս անել դա, ինչպե՞ս դա կառավարել: որ ոչ մոտիկներին էական վնաս լինի, ոչ "հեռուներին":
մարդ էլ կա, իր ագրեսիան պահում է իր մեջ, ու դրանով կարծում եմ "քանդում" է իր առողջությունը: վատը պետք է "դուրս" հանել, որ մարմինը, հոգին ազատվի բացասականից: բայց ինչպե՞ս դա անել:
ի՞նչ խորհուրդ կտաք …
Apsara-ի խոսքերից
Սիրելլի ակումբցիներ, եկեք մի փոքր ազնիվ լինենք ու ասենք թե ինչի հետևանքով ենք ագրեսիվանում:
Սկսեմ ինձնից, եթե ինչ-որ բան ինձ այդ օրը վրդովվեցրել է, ապա դրանից հետո մի չնչին բառ կամ հայացքն էլ հերիք է, որ ես հարցակվեմ մարդու վրա, ագրեսիվ պատասխան տամ կամ ագրեսիվ հայացք նետեմ:
100 տարվա հնության թեման ապացույց, որ ակումբում ոչ մեկն էլ ազնիվ չի գտնվել ու չի ասել թե ինչից ա ագրեսիվանում: Թե չէ գրառում կլիներ: Ինչևէ::)
Վերևի գրառողը խորհուրդ էր հարցնում: Չգիտեմ ինչքանով կընդունվի կամ խորհուրդ կհամարվի, բայց մի մեթոդ կարամ ասեմ: Հույզերը կառավարելը դժվար ա, մանավանդ եթե էտ պահին «թիրախը» «մոտիկ» մարդ ա, որովհետև «հեռուին» հնարավոր ա ասել ամեն ինչ ու գնալ: Պարզապես նման դեպքերում օգնում ա մի պահ կանգ առնելը: Մինչև վերջ չասելը: Էն ինչը որ ցավ պիտի պատճառի ասեք մտովի, ինքներդ ձեզ: Օգնում ա, թեթևանում եք: Իսկ երբ հանգիստ եք արդեն կարաք ասեք դիմացինին էն ինչը արդեն անհրաժեշտ ա, ոչ թե էն ինչը դուրս կթռչի բերանից: Էս դեպքում ինքներդ չեք «քանդվում», որովհետև «կռվելով» ձեզ հետ բացասականը դուրս ա գալիս, մոտիկին էլ չեք վիրավորում:
100 տարվա հնության թեման ապացույց, որ ակումբում ոչ մեկն էլ ազնիվ չի գտնվել ու չի ասել թե ինչից ա ագրեսիվանում: Թե չէ գրառում կլիներ: Ինչևէ::)
Վերևի գրառողը խորհուրդ էր հարցնում: Չգիտեմ ինչքանով կընդունվի կամ խորհուրդ կհամարվի, բայց մի մեթոդ կարամ ասեմ: Հույզերը կառավարելը դժվար ա, մանավանդ եթե էտ պահին «թիրախը» «մոտիկ» մարդ ա, որովհետև «հեռուին» հնարավոր ա ասել ամեն ինչ ու գնալ: Պարզապես նման դեպքերում օգնում ա մի պահ կանգ առնելը: Մինչև վերջ չասելը: Էն ինչը որ ցավ պիտի պատճառի ասեք մտովի, ինքներդ ձեզ: Օգնում ա, թեթևանում եք: Իսկ երբ հանգիստ եք արդեն կարաք ասեք դիմացինին էն ինչը արդեն անհրաժեշտ ա, ոչ թե էն ինչը դուրս կթռչի բերանից: Էս դեպքում ինքներդ չեք «քանդվում», որովհետև «կռվելով» ձեզ հետ բացասականը դուրս ա գալիս, մոտիկին էլ չեք վիրավորում:
ագրեսիան - մի խոսքի, վարմունքի ծնունդ չի, որ ասես թե այ սրանից ագրեսիվ եմ դառնում:
ագրեսիան , դա հավաքական մի բան է: հավաքված օրերի, շաբաթների, նաև տարիների ընթացքում: ու հիմնականում այդ հավաքականությունը "հավաքվում" է ուրիշ տեղեր, իսկ պոռթկում է լրիվ ուրիշ տեղ: դա նորմալ է, ու հատուկ է բոլոր մարդկանց, անկախ ինտելեկտից ու այլ հատկանիշներից:
դրա համար էլ ես համարում եմ որ անիմաստ է քննարկել, թե որտեղից է "ծնվել" այն:
մեջբերման երկրերդ մասում ասվում է, որ պետք է մտովի "ասել" ագեսիվ նախադասությունները: սակայն այդ դեպքում այն մնում է մեջդ, ու ագրեսինա դուրս չի գալիս, այն ընդամենը ժամանակավոր "լռեցվում" է: ինքտ քեզ ասելով, մեկ է այն մնում է քո մեջ, և ոչ մի "հոգեկան բավարարվածություն", լիցքաթափում էլ չես ստանա: լիցքը /բացասական/ կմնա քո մեջ:
"կռվել ինքտ քո հետ", այնքան էլ հասկանալի չի: իսկ ընդանուր դեպքում դա կարող է նաև հակառակ էֆեկտ գործել /ռեզոնանսի էֆեկտ- ինքնագրգռում, նաև որոշ դեպքերում՝ ինքնաինդուկցիա/- ավելի բորբոքել ու ավելի ագրեսիվանալ ,այն պահպանելով ու դուրս հանելով ավելի ուժգին ՝ հաջորդ "հարմար" առիթի դեպքում
ագրեսիան - մի խոսքի, վարմունքի ծնունդ չի, որ ասես թե այ սրանից ագրեսիվ եմ դառնում:
ագրեսիան , դա հավաքական մի բան է: հավաքված օրերի, շաբաթների, նաև տարիների ընթացքում: ու հիմնականում այդ հավաքականությունը "հավաքվում" է ուրիշ տեղեր, իսկ պոռթկում է լրիվ ուրիշ տեղ: դա նորմալ է, ու հատուկ է բոլոր մարդկանց, անկախ ինտելեկտից ու այլ հատկանիշներից:
դրա համար էլ ես համարում եմ որ անիմաստ է քննարկել, թե որտեղից է "ծնվել" այն:
մեջբերման երկրերդ մասում ասվում է, որ պետք է մտովի "ասել" ագեսիվ նախադասությունները: սակայն այդ դեպքում այն մնում է մեջդ, ու ագրեսինա դուրս չի գալիս, այն ընդամենը ժամանակավոր "լռեցվում" է: ինքտ քեզ ասելով, մեկ է այն մնում է քո մեջ, և ոչ մի "հոգեկան բավարարվածություն", լիցքաթափում էլ չես ստանա: լիցքը /բացասական/ կմնա քո մեջ:
"կռվել ինքտ քո հետ", այնքան էլ հասկանալի չի: իսկ ընդանուր դեպքում դա կարող է նաև հակառակ էֆեկտ գործել /ռեզոնանսի էֆեկտ- ինքնագրգռում, նաև որոշ դեպքերում՝ ինքնաինդուկցիա/- ավելի բորբոքել ու ավելի ագրեսիվանալ ,այն պահպանելով ու դուրս հանելով ավելի ուժգին ՝ հաջորդ "հարմար" առիթի դեպքում
Ժամանակվոր լռեցում - թույլ է տալիս մաքրազերծել խոսքերը ավելորդ մանրեներից:Հիմա պատկերացրեք պոռթկման պահին ինչ մտածեցիք ասեցիք դիմացինին: Ձեր ագրեսիան թափեցիք իրա վրա: Դրանից ստանում ե՞ք «հոգեկան բավարարվածություն»: Գուցե պահի տակ այո, բայց հետո գալիս ա զղճման, պահը երբ զգում եք չափը անցաք:
...ես ձեզ կոնկրետ նկատի չունեմ եք-ով դիմելուց, ընդհանուրի մասին եմ ասում: Պարզապես որպես գրառող եմ դիմում:
armen9494
17.10.2011, 22:16
Ասեմ, որ նկատել եմ, որ շատ մարդկանց իրենց ագրեսիան հաճույք է պատճառում: Ասեմ, որ խոսքս էն ագրեսիայի մասին է, որ սիրում են ինչքան հնարավոր է շատ մարդուն նկատողություն անել, այդ նկատողություն անելու ընթացքում էլ լավ գոռգոռալ ու վիրավորել: Սովորական մի օրինակ ասեմ. ունենք մի դասախոս, էս մարդը ամեն անգամ իր լեկցիան կարդալիս 80 րոպեից 65-ը նվիրում ա գոռգոռալուն, ներվայնանալուն ու նկատողություն անելուն: Գիտեք հետաքրքիրը որն ա... որ ես զգում եմ, էս մարդը իրոք իր նյարդերի հաշվին ա դա անում, որովհետև գոռգոռալուց հետո զգում ես, թե ինչ վիճակի մեջ ա ...:(
Բայց ես մի բան եմ տեսնում. էդ մարդը կարա նաև առանց նկատողություն անելու իր դասն անի, նկատողություն անելու փոխարեն էլ իր նյարդերը չքայքայի, այլ դիմի ամենահասարակ ու հանգիստ միջոցների (նու ամենահասարակը դրանցից՝ դասից դուրս հանել), բայց չէ՝ էս մարդուն իրոք դուր ա գալիս գոռգոռալն ու նյարդայնանալը: Սովորական մի բան, այն ուսանողը, որը չի խանգարում իրեն (ենթադրենք ամենավերջում նստել, առանց ձայն հանելու նապաստակ է նկարում), կգնա, կկպնի, կգոռա վրան, կնեռվայնանա, վերջում էլ կասի չեք թողում ուրիշները սովորեն ու դուրս կգա:)
Էհ, ինչ ա ասածս.... ես էլ չգիտեմ:think:oy
Հա՝ ամեն մարդ յուրովի ա հաճույք ստանում :hands