PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Մեկի միջոցով «ցավ» պատճառել մեկ ուրիշին...



Ծով
09.08.2007, 14:48
Ուրեմն ես այս թեման բացելու համար լուրջ պատճառներ ունեմ...
Դե խոսքը ոչ միանշանակ ցավ պատճառելու մասին է, բայց հնարավոր է, որ հենց էդպիսի օրինակներ էլ գտնեք ու պատմեք...
Էէէ, ավելի պարզ...
Պատահում է չէ՞ կյանքում, որ ասենք ծնողից վրեժ լուծելու համար, Էրեխուց են կոպիտ ասած մուռը հանում...
Կամ եղբոր հետ հաշիվ տեսնելու համար, քրոջից..
կամ...կամ...կամ...օրինակները շատ կարող են լինել...
Արդյոք Ձեր մաշկի վրա դրա դառնությունը զգացել եք, վախեցել եք...
Կամ գուցե լսել եք այդպիսի դեպքեր... արձանագրեք...ինձ հետաքրքիր է...
Հ.Գ. Ես ինձ արդեն զինել եմ...:secret

Ծով
10.08.2007, 14:25
էէէ...ինչու՞ չեք խոսում...:(
Մի հատ օրինակ իմ կողմից...
Ուրեմն ես մեղմ ասած ճանաչում եմ մի մարդու /:D/, որի անունը ընդունելության քննությունների ժամանակ եղել ա Կրթական համակարգի Դեմքի սև ցուցակում...
Պահանջը հետևյալն էր---հնարավորինս խանգարել նրա ընդունվելուն, բայց ...:)
Հնարավորությունները խիստ ստոր էին, բայց քիչ, ուստի նրանց չհաջողվեց...:)
Հ.Գ. սա այն դեպքն ա, երբ Երեխայի միջոցով փորձում էին վրեժ լուծել ծնողից...
...
Հ.Գ. Իրականում սա շատ երկար և հետաքրքիր պատմություն ա, բայց որ փակագծերը բացեմ, կրթական համակրգի դեմքերից մեկը կարող ա էստեղ գրառում անի:D
Ինձ այդ իրավունքը այդ մարդը չտվեց...:(
....

Ինձ խորհուրդ ա պետք...Ո՞նց պահի իրան էն երեխան...մի խոսքով...ի՞նչ միջոցներ ձեռնարկի, երբ հասկանում ա, որ ինքն ուզի չուզի թիրախ ա դարձել...
Քննարկում ենք այսպիսի մի դեպք...
Մեկի ամբիոնի վարիչը կոպիտ ասած չունի իր հոր հետ...
էդ ամբիոնի վարիչն էս տարի իրան դաս ա տալու...
Հակասությունները ծնողի ու դասախոսի միջև մասնագիտական հիմքի վրա են...
Դասի ժամանակ էս Մեկը ուզի չուզի բախվելու ա դասախոսի խեթ հայացքներին ու իր հոր հասցեին ու վերջինիս ծրագրերի դեմ հնչած բողոքին...
Էս Մեկն էլ լավ տեղյակ ա գործին...ի՞նչ անի...բանավիճի, էս դասաղոսին իր տեղը դնի, թե խելոք նստի ու լսի, կամ բանի տեղ չդնի...
:D...
ավելի պարզ հնարավոր չէր...:D

Vive L'Armenie
10.08.2007, 14:51
Այդպիսի մի զոհ էլ ես եմ եղել և ասեմ :(, որ դա շա՜տ վատ է, ցավ պատճառել երեխային, իմանալով, որ նույնիսկ նրա ծնողները մեղավոր չեն եղել կատարվածի համար, ուղղակի այս դեպqում կարող եմ ասել, որ մարդիկ իրենց հետ կատարվածը ուզում են, որ ուրիշի հետ էլ կատարվի: Նողկալի են այդպիսի մարդիկ :angry

Angelina
10.08.2007, 16:32
Այդպիսի մի զոհ էլ ես եմ եղել և ասեմ :(, որ դա շա՜տ վատ է, ցավ պատճառել երեխային, իմանալով, որ նույնիսկ նրա ծնողները մեղավոր չեն եղել կատարվածի համար, ուղղակի այս դեպqում կարող եմ ասել, որ մարդիկ իրենց հետ կատարվածը ուզում են, որ ուրիշի հետ էլ կատարվի: Նողկալի են այդպիսի մարդիկ :angry

Համամիտ եմ քեզ հետ, չպետք է այդքան դաժան լինել, որ քո ցավը ստիպես, որ ուրիշն էլ ապրի:

dvgray
10.08.2007, 16:57
Դասի ժամանակ էս Մեկը ուզի չուզի բախվելու ա դասախոսի խեթ հայացքներին ու իր հոր հասցեին ու վերջինիս ծրագրերի դեմ հնչած բողոքին...
Էս Մեկն էլ լավ տեղյակ ա գործին...ի՞նչ անի...բանավիճի, էս դասաղոսին իր տեղը դնի, թե խելոք նստի ու լսի, կամ բանի տեղ չդնի...

Կյանքում կարելի է կորցնել ու հետո վերականգնել շատ բաներ: Սակայն կան բաներ, որոնք վերականգնման ենթակա չեն: Դրանցից են - արժանապատվությունը, ինքնասիրությունը, պատիվ, մասնագիտական և մարդկային սկզբունքայնությունը:

Եթե անգամ մեկ անգամ կորցնես /մասնագիտական/ սկզբունքայնությունտ /ինչ նպատակի համար ուզում է լինի/, ապա ողջ կյանքում մնալու ես հաշմված և զուրկ այդ "օրգանից": Այնպես որ, թող այդ Մեկը լավ մտածի, արժե՞ արդյոք հանուն ինչ-ինչ բանի /թվանշան, դիպլոմ և այլն/ զրկվել աստծո տված հերթական պարգևից... :)
...կյանքը, դա երկարատև պրոցես է, և միշտ չի որ հաջողվում է գնալ ամենակարճ ու հարմար ճանապարհով: Եթե կյանքը, քեզանից անկախ պատճառներով, զրկել է էտ ուղուով անցնելուց, ապա ավելի ճիշտ է գնալ մյուս, փշապատ. բայց ոչ անպատվաբեր ուղուց:

Հ.Գ. Ես նմամ դեպքերում ձեռնպահ եմ մնում ուրիշների վարքը ու բարքը քննարկելուց ու պախարակելուց, ու միակ պահանջը, որ ներկայացնում եմ, դա ներկայացնում եմ իմ անձին:

Ծով
10.08.2007, 18:13
Լավ էս ասում:)...
Խնդիրը հետևյալն ա...Երբեմն դիմացինիդ տարիքն ես ստիպված լինում հարգել ու ստիպված լռում ես` հասկանալով, որ մեկ է ոչինչ չի հասկանա, որովհետև արդեն սրված ա քո դեմ...
Հա, ինձ համար էլ ա պատիվը շատ կարևոր...դիպլոմ, գնահատական կյանքում հաշվի չեմ առնի, որովհետև /լավ խոստովանեմ:D/ ես հենց էդ մարդու առարկայից ահագին բան արդեն հասկանում եմ ու որոշել եմ ամենալավը հենց իր առարկան սովորեմ, որ խնդիր լինի հանձնաժողով կպահանջեմ քննության ժամանակ...:B
Ուղղակի աղջկա համար միշտ շատ ավելի դժվար ա...
Որ փորձվի մի բան ասի, ես կսկսեմ բանավիճել, մի խոսքից կկախվի, դուրս կհրավիրի ու տենց...:D
Որ անտարբեր լինեմ, կմտածի վախենում եմ իրանից...
Ուֆ չգիտեմ...կարող ա ինձ արդեն տրամադրել եմ, բայց ես էդպես չէի ներշնչի ինձ, եթե էդ դասախոսին ճանաչող մարդիկ ինձ տեսնելիս չասեին...
<<Վայ, բալա' ջան, պատրաստվի, գործդ բարդ ա լինելու...>>:D

StrangeLittleGirl
10.08.2007, 19:52
Ես նման «զոհ» լինելու բազմաթիվ պատճառներ ունեմ, բայց միշտ բախտի բերմամբ, թե պարզապես վախկոտությունից հայտնվել եմ այնպիսի միջավայրերում, որտեղ ծնողներս ու տատիկ-պապիկներս շատ հարգված են: Դրա համար բոլորովին այլ խնդրի առաջ եմ կանգնել: Ամընդհատ ծնողներիս, հորաքրոջս, տատիկ-պապիկիս և այլոց օրինակ բերելով՝ մատնացույց են արել իմ թերությունները, պահանջել, որ նրանց նմանվեմ: Լավ է, որ հիմա կարողանում եմ տարբեր միջավայրերում առաջինը ինձ ներկայացնել, իսկ հետո կպարզեն, որ ծնողներիս ճանաչում են, թե չէ, արդեն երկրորդական է: Բայց սա առանձին թեմա է… Կարծում եմ՝ կարելի է դրա մասին էլ թեմա բացել:

Ծով
10.08.2007, 21:52
Ճիշտ ա...ուրիշ թեմա ա...բայց էդքան էլ չէ;)
Էդ հեչ Բյուր ջան, էդ հարգանքի շնորհիվ երեք հատ ստուգարք անկապ ստացա, ես էլ չհասկացա ինչի՞:D
Իմ հարցն էլ փակված եմ հայտարարում. արդեն գիտեմ՝ ինչ անել...:)
Եթե թեման ընդհանրապես իրանով հետաքրքիր ա...շարունակենք...
Հ.Գ. Մոռացել էի մի պահ, որ կյանքս մարդկանց սեղանին փռել չեմ սիրում...:D

Ձայնալար
11.08.2007, 13:29
Ճիշտ ա...ուրիշ թեմա ա...բայց էդքան էլ չէ;)
Էդ հեչ Բյուր ջան, էդ հարգանքի շնորհիվ երեք հատ ստուգարք անկապ ստացա, ես էլ չհասկացա ինչի՞:D
Իմ հարցն էլ փակված եմ հայտարարում. արդեն գիտեմ՝ ինչ անել...:)
Եթե թեման ընդհանրապես իրանով հետաքրքիր ա...շարունակենք...
Հ.Գ. Մոռացել էի մի պահ, որ կյանքս մարդկանց սեղանին փռել չեմ սիրում...:D

Փակես չփակես մեկա ասելու եմ: Միակ բանը, որ դու կարող ես անել դա նրա առարկան բոլորից ավելի լավ «կրծելն» է :D: Եվ փորձիր վերաբերվել նրան ինչպես մյուս դասախոսներին: Կարճ ասած քեզ գցում ես դոդի բաղչեքը, բոլոր դասերին նստում ես, քեզ շատ լավ ես պահում, այնպես ես անում, որ նա ոչինչ չունենա քո դեմ ու ինքը իրան ուտի :D Շատ դաժան, բայց արդարացված մեթոդ է: Իսկ եթե ցանկություն է առաջանում մասնագիտական բանավեճի մեջ մտնելու, մտի, բայց կրկին առանց նյարդայնանալու: Եվ ամենակարևորը՝ միշտ մտքում պատկերացրու ամենամեծ վատությունը, որ նա կարող է քեզ անել. կտեսնես, որ վախենալու բան չկա: Նմանատիպ ճղճիմ արարածներ ինձ էլ են պատահել:
Խնայեք ձեր նյարդերը բարեկամներ, քանի որ ներվաին բջիջները չեն վերականգնվում ;)

Սամվել
11.08.2007, 20:07
Համաձայն եմ ինչքան էլ դասախոսը վատ տրամադրված լինի խելացի վարվելակերպով դու կարող ես նրան ծնկի բերել…ԼԱվ սովորիր նրա առարկան և անընդհատ նրա սխալները բռնի /եթե անումա էլի/ …կարճ ասած նեռվերը կեր գրագետ ճանապարհով այնպես որ նա չկարողանա քո դեմ ինչոր բան ասել…իսկ ինչ վերաբերում է քննությանը ապա ինչքան էլ նա ուզի դու որպես վերջի տարբերակ կարող ես միշտ էլ հանձնաժողով պահանջես և ստանաս արժանի գնահատական :good

dvgray
11.08.2007, 21:48
Համաձայն եմ ինչքան էլ դասախոսը վատ տրամադրված լինի խելացի վարվելակերպով դու կարող ես նրան ծնկի բերել…ԼԱվ սովորիր նրա առարկան և անընդհատ նրա սխալները բռնի /եթե անումա էլի/ …կարճ ասած նեռվերը կեր գրագետ ճանապարհով այնպես որ նա չկարողանա քո դեմ ինչոր բան ասել…իսկ ինչ վերաբերում է քննությանը ապա ինչքան էլ նա ուզի դու որպես վերջի տարբերակ կարող ես միշտ էլ հանձնաժողով պահանջես և ստանաս արժանի գնահատական :good
Լավ է չես առաջարկում, որ դանակը հանի կոխի փորը ;):
...
Ամեն ինչ էնքան է աղավաղվել, ոնց-որ ծուռ հայելիների թագավորությունում լինես:(:
Հասկանում ե՞ս, որ դասախոսը մի մարդ է, որը քեզ է մատուցում առարկան, գիտությունը, ... Լավ կամ վատ:
Նա, ենթադրենք սխալվում է, գտնվում է էմոցիոնալ սխալ դաշտում: Արժե՞ ինչ-որ թվանշանի/իմիջիայլեց իմ համար թվանշանը միշտ էլ եղել է աբսուրդ մի բան,...փուչիկ / համար հակադրվել ու պայքարել քո ուսուցչի հետ /կարող է վատ, սուբեկտիվ ուսուցչի/ ...
Սրանք հարցեր են, որոնց պատասխանը միանշանակ չի, ու սխալվելու դեպքում խարանը պահպանվում է, ամբողջ կյանքում:
Էս դեպքում ես համոզված եմ, որ "հաղթական" տարբերակը պարփակված է ավետարանական հեզության ու խաչը համբերատարությամբ տանելու մեջ:
:)

Ծով
11.08.2007, 22:02
Ես էդ դասախոսի առարկան շատ եմ սիրում:love...այսինքն հենց միայն իմ հետաքրքրության համար կրծելու եմ...
Բայց ես ահավոր հարցասեր եմ...մեկ էլ կարող ա ասենք գրքի հեղինակին, կամ գիտնականին էլ հակադրվեմ, այ էդ ա վատ էլի, որ անկախ քեզանից լարվում ես ու չես կարողանում ազատ զգալ...:(
:love...Բայց դե ես խելոք էրեխա եմ:D, խաչս պատվով կրելու հետ մեկտեղ, մեկ էլ տեսար դասախոսիս սիրտն էլ շահեցի՝ հենց թեկուզ իր առարկայի հանդեպ ունեցած սիրո և հետաքրքրության համար...:oy

Սամվել
11.08.2007, 22:55
Լավ է չես առաջարկում, որ դանակը հանի կոխի փորը ;):
...
Ամեն ինչ էնքան է աղավաղվել, ոնց-որ ծուռ հայելիների թագավորությունում լինես:(:
Հասկանում ե՞ս, որ դասախոսը մի մարդ է, որը քեզ է մատուցում առարկան, գիտությունը, ... Լավ կամ վատ:
Նա, ենթադրենք սխալվում է, գտնվում է էմոցիոնալ սխալ դաշտում: Արժե՞ ինչ-որ թվանշանի/իմիջիայլեց իմ համար թվանշանը միշտ էլ եղել է աբսուրդ մի բան,...փուչիկ / համար հակադրվել ու պայքարել քո ուսուցչի հետ /կարող է վատ, սուբեկտիվ ուսուցչի/ ...
Սրանք հարցեր են, որոնց պատասխանը միանշանակ չի, ու սխալվելու դեպքում խարանը պահպանվում է, ամբողջ կյանքում:
Էս դեպքում ես համոզված եմ, որ "հաղթական" տարբերակը պարփակված է ավետարանական հեզության ու խաչը համբերատարությամբ տանելու մեջ:
:)

Դե չգիտեմ ով ոնց բայց ես կյանքում չեմ Փորձի Ինչոր դասախոսի առաջ վազվզեմ գնահատականի համար…իմ ասածը այն էր որ եթե զգում ես որ Դասախոսը և առհասարակ ցանկացած մարդ վատ է տրամադրված քո նկատմամբ և հարմար առիթ է ման գալիս քո դեմ ինչոր բան անելու պետք չէ խելոք համաձայնվել նրա ասած ցանկացած մտքի հետ այլ պետք է հարմար առիթը բաց չթողել նրա սխալով հաշվեհարդար տեսնել…և ոչ թե համեստորեմ սպասել թե երբ նա վրեժ կլուծի մի բանի համար ինչում դու նույնիսկ մեղավոր չես…իմիջայլոց ես չէի ասում պայքարել նրա հետ թվանշանի համար ընդհակառակը ես առաջարկում էի Խելամտորեն պատրաստ լինել նրա կողմից ցանկացած ստոր գրոհի և կտրուկ հակագրոհով անակնկալի բերել նրան…
Իսկ գնահատականի համար ասեմ որ ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում նրա մեջ որ ցանկացած մարդ պայքարում է իր գիտելիքին արժանի գնահատական ստանալու համար…և շատ ցավալի է որ դուք առհամարհում եք գնահատական կոչվածը…գնահատականը դա մարդու գիտելիքների քանակի պաշտոնական գնահատումն է և պետք չէ թողնել ինչոր դասախոսի որ նա քեզ գնահատի ինչոր քեզնից տվյալ առարկան քիչ իմացող մեկի հետ…
Կոնկրետ իմ վրա օրինակ բերեմ…
Ես օրինակ Միշտ պայքարում եմ մինչև վերջ որպեսզի իմ գիտելիքներին արժանի գնահատական ստանամ, քանի որ հակառակ դեպքում ինձ արժանի մարդ չեմ զգա: Ինչի պետք է ինչոր դասախոսի պատճառով իմ գիտելիքը չգնահատվի այնպես ինչպես հարկն է : Չգիտեմ միգուցե մեր վրա կիրառվող Ռոտացիայի համակարգն է ինձ այդպես դաստիարակել սակայն ես ինձ կյանքում լավ չեմ զգա ասելով դե լավ թքած գնահատականի վրա…Բայց դա չի նշանակում որ Պետք է վազվզել դասախոսի առաջ այլ պետք է պայքարել գիտելիքի ուժի գնով ու չափով…:B

Ծով
11.08.2007, 23:07
ես առաջարկում էի Խելամտորեն պատրաստ լինել նրա կողմից ցանկացած ստոր գրոհի և կտրուկ հակագրոհով անակնկալի բերել նրան…


Պատրաստ եմ...:) ուղղակի իսկականից էստեղ պիտի բանականության հետ համագործակցել, զգացմունքներին ու նյարդերին չզիջել ու քայլերից առաջ մտածել, որ իսկապես <<ստոր>> գրոհի դեմ ես դուրս գալիս, ոչ թե անկապ-աննպատակ վատին պատրաստվել...էդպես կարող ա ամեն խոսքի մեջ էլ մի հատ խազ բռնես ու քեզ <<հույս տաս>>, որ քեզ էր ուղղված...:D
Իսկ գնահատականը մեր գիտելիքի արդյունքն ա.../իհարկե ոչ միշտ/...
Իսկ ես սիրում եմ ըստ արժանվույն գնահատվել...
այսինքն իմ գիտելիքի համար ոչ թե կվազեմ դասախոսի ետևից կամ առջևից` հետ-հետ:D, այլ շատ ուղիղ` հենց քննության ժամանակ կպատասխանեմ ու եթե գնահատականը չհամապատասխանի իմ մատուցած պատասխանին`վատ իմաստով էլի:D, այ այդ ժամանակ կսկսեմ պահանջել, ոչ խնդրել:B...
Հանձնաժողովի փաստն էլ ա գրավիչ...:P
Ես այսքան համոզված խոսում եմ, որովհետև համոզված եմ, որ փայլելու եմ կոնկրետ էդ առարկայից, միայն մնում է չլարվել հենց նրա ներկայությունից ու չխառնվել...այդ դեպքում կտուժեմ հենց իմ պատճառով...:(այ դա վատ է շատ...

dvgray
12.08.2007, 09:43
իզուր չէ, որ նախորդ գրառմանս մեջ ասել էի, որ ծուռ հայելիների թագավորություն է:
Գնահատականը ընդհանուր առմամբ ՝ դա կոնֆետ է /հույսով եմ կհասկանաք/: Ես ինձ չեմ դնում կախվածության մեջ կոնֆետներից:

Մի մոռացեք, որ ուսուցիչ-աշակերտ /դասախոս-ուսանող/ հարաբերությունները բավականին տարբեր են փողոցային կամ աշխատանքային հարաբերություններից:
Եթե էտքան ուզում եք, որ ձեր ուսուցչին/դասախոսին/ ցավ պատճառեք կամ ինքնահաստատվեք նրա վրա, ապա դա ձեր գործն է:
Իմ համար կա մի եզր, որ երբեք չեմ անցել ու չեմ անցնի:

Ծով
12.08.2007, 11:42
Ինձ համար էլ կա մի եզր, որը եթե անցնեն, հետ կուղարկեմ...:D
Կասեմ հետևյալը՝ մեծից շատ բան է կախված... ես հո հիմար չեմ, որ ինձ համար խնդիրներ ավելացնեմ այն էլ ինքնահստատվելու համար...
Ուրիշների համար անձս հաստատելու կարիք չունեմ, իսկ ինձ համար արդեն վաղուց հաստատել եմ...Ես եմ...բա, կամ...;)

Ավելացվել է 6 րոպե անց

Էս դեպքում ես համոզված եմ, որ "հաղթական" տարբերակը պարփակված է ավետարանական հեզության ու խաչը համբերատարությամբ տանելու մեջ:
:)
...:)...Ի՞նչ խոսք, էս տարբերակն ինձ էլ կսազեր...

Սամվել
12.08.2007, 14:47
իզուր չէ, որ նախորդ գրառմանս մեջ ասել էի, որ ծուռ հայելիների թագավորություն է:
Գնահատականը ընդհանուր առմամբ ՝ դա կոնֆետ է /հույսով եմ կհասկանաք/: Ես ինձ չեմ դնում կախվածության մեջ կոնֆետներից:

Մի մոռացեք, որ ուսուցիչ-աշակերտ /դասախոս-ուսանող/ հարաբերությունները բավականին տարբեր են փողոցային կամ աշխատանքային հարաբերություններից:
Եթե էտքան ուզում եք, որ ձեր ուսուցչին/դասախոսին/ ցավ պատճառեք կամ ինքնահաստատվեք նրա վրա, ապա դա ձեր գործն է:
Իմ համար կա մի եզր, որ երբեք չեմ անցել ու չեմ անցնի:

Դե գիտես, երբ պատրաստ էս լինում հակահարված հասցնել նրան ով փորձում է քեզ վնասել թեքուզ և գնահատականով դրանում ոչ թե հեզությունով սպասես թե ինչպես նա կտրորի քեզ ու կնացի առաջ դա արդեն ոչ թե ինքնահաստատում է այլ բնական պայքար քեզ վատը ցանկացողի դեմ…

Իրականում Գնահատական կոչվածը մինչև մեր տարին էր նման կոնֆետի :)
Բացատրեմ հիմա՝իմ համալսարան ընդունվելու տարվանից սկսված, ամեն տարվա վերջում տարվա ընթացքում ստացված բոլոր գնահատականների միջինի միջոցով որոշվում է դու քո ուսումը շարունակելու ես Պետպատվերի շրջանակներում թե անցնելու էս վճարովի համակարգ…Այս դեպքում արդեն Գնահատականի բարձր լինելը դառնում է ոչ թե ցանակալի այլ անհրաժեշտ: Նաև Մագիստրատուրայի սովորել ցանակացողները պետք է ուշադրություն դարձնեն իրենց գնահատականների վրա…
Այսինքն Դու ոչ թե կախվածության մեջ ես գտնվում գնահատականից այլ ինչոր "գոյության կռվի"մի տեակի մեջ ես մտնում …և եթե ինչոր դասախոս կամ ով ուզում է լինի փորձում է անարդարացիորեն կտրել քո ուսումը միջամտել քո կյանքին ապա իմ կարծիքով համեստորեն ենթարկվելը հիմարություն կլինի…

Հ.Գ. Ես մեր Համալսարանի ու համակարգի ուսանողի վիճակն էի նկարագրում, Միգուցե դու սովորում ես այլ Համալսարանում, որտեղ այսպիսի խնդիրներ չեն ծագում …ինչևէ պետք չէ թերագնահատել գնահատական կոչվածը…

Ծով
12.08.2007, 17:42
Էս քաննարկումը հենց վերջացնեք, ասեք:)
ՄԻ հատ ուրիշ օրինակ առաջադրեմ...հետաքրքիր կլինի լսել Ձեզ;)

Սամվել
12.08.2007, 21:19
Էս քաննարկումը հենց վերջացնեք, ասեք:)
ՄԻ հատ ուրիշ օրինակ առաջադրեմ...հետաքրքիր կլինի լսել Ձեզ;)

ՄԻ հատ էլ ուրիշ ասա ավելի լավ ;)

Ծով
13.08.2007, 00:32
Ուրեմն այն, ինչ կպատմեմ ընդամենը մի քանի վայրկյան անց, շատ աղոտ եմ հիշում...
Բայց մոտավորապես պարզ կլինի...
Չգիտեմ երբ, որտեղ ու հենց կոնկրետ ովքեր, բայց երկու տղամարդ գրազ են գալիս/չգիտեմ ինչ հողի վրա/, բայց գիտեմ միայն պարտվողը ինչով /ցավալի է ասել ումով/ պիտի վճարի...:(
Ուրեմն պարտվողի քույրը պիտի ամուսնանա հաղթողի հետ...պայմանը դնում են երկու եղբայրներ՝ յուրաքանչյուրը հավանաբար համոզված լինելով, որ ինքն է հաղթելու...
Կատակ էր, թե ինչ, խմած էին, թե սթափ, նոռմալ, թե աննոռմալ...եղածը եղած է...
Հենց Ա տղան պարտվում է, Բ տղան հայտարարում է, որ պիտի նա իր խոսքի տերը լինի, թե չէ մահով կվճարի...
Ա տղան սկսում է համոզել, որ հիմարություն ա էդ, բան էր ասել են, թող անցնի գնա, բայց Բ-ն սպառնում ա, որ կսպանի...
Անցնում ա որոշ ժամանակ...
Բազմազան միջոցներով վախացնում են Ա-ին, սա էլ երես չի ունենում, որ մեկի օգնությանը դիմի.../դե վերջ ի վերջո ինքն էր գրազ եկողը/...ու էսպես սպառնալիքը հասնում ա Ա-ի քրոջ ականջին, վերջինս այնքան ա վախենում եղբոր համար, որ որոշում ա ամուսնանալ...
Բնական ա, էդտեղ խառնվում են ծնողներ և այլն և այլն, Բ-ի համբերության բաժակը լցվում ա ու փախցնում ա Ա-ի քրոջը...
Հետո չգիտեմ էդ աղջկա ճակատագիրն ինչ ա եղել, բայց Բ-ն ինչ-որ երկրային ճահճային թագավորության կարկառուն ներկայացուցիչներից էր, որի դեմն այսպես ասած «խաղ չկար.»..
Իրոք մանրամասները չեմ հիշում, վաղուց եմ լսել, բայց միշտ մտածել եմ, որ էդ աղջկա եղբորը կարելի էր գնդակահարել...:angry
Հիմա դուք՝ տղաներդ, լավ կհասկանաք, ի՞նչ գրազ, ի՞նչ բան, ի՞նչ խոսք...երրորդ անմեղ էակ ա տուժում, ելք կա՞ր...

dvgray
13.08.2007, 07:14
Առաջին տպավորությունը էն էր, ոնց որ միջնադարյան ասիական պատում լիներ: Սակայն ես հիշեցի, որ մի էտպեսի դեպքի մասին էլ ես եմ լսել: Մեր թաղերից մի ղումարբազ կրվել էր իր կնոջը: Թէ ինչով վերջացավ դա, տեղյակ չեմ, սակայն հիշում եմ նրանց ընտանիքը, որոնցից բոլոր նորմալ մարդիկ զզվում էին:

Էտ ձևի բաներ կարող են պատահել միմյայն ամեոբաների ընտանիքում ծնված ու մեծացած ամեոբաների հետ: իրանք իրենց օրենքներն ու օրինաչափություննեևն ունեն:
Ես, թքած ունեմ և իրենց օրենքների, և իրենց օրինաչափությունների վրա: Քանի դեռ դրանք չեն խաչվել իմ օրենքների ու օրինաչափությունների հետ: Իսկ խաչվելու դեպքում պետք է արագ կոխել ու անցնել:Սա է իմ դիրքորոշումը:

Հ.Գ. Քրոջ համար էլ պետք չէ "պերեժիվատ" անել: ոնց որ եղբայրն է, նույն էլ պետք է լինի քույրը, այսինքն՝ ամեոբա: Նույն ընտանիքն է, նույն արժեքային համակարգը, նույն դաստիրակությունը /եթե իհարկե արժեքային համակարգ ու դաստիրակություն բառերը այստեղ ընդհանրապես կարելի է օգտագործել:)/

Սամվել
17.08.2007, 15:33
Համաձայն եմ բայց…

Հ.Գ. Քրոջ համար էլ պետք չէ "պերեժիվատ" անել: ոնց որ եղբայրն է, նույն էլ պետք է լինի քույրը, այսինքն՝ ամեոբա: Նույն ընտանիքն է, նույն արժեքային համակարգը, նույն դաստիրակությունը /եթե իհարկե արժեքային համակարգ ու դաստիրակություն բառերը այստեղ ընդհանրապես կարելի է օգտագործել/
Այսքան տեղը շատ վատ էս ասել փորձեմ հիմնավորել…

Մարդը Դաստիարակվում է Ոչ միայն ընտանիքում իր ընտանիքի անդամների կողմից, այլև շատ ժամանակ՝ ընկերական Շրջապատի կողմից, որը ինչքան էլ ցավալի է շատ դեպքերում ունենում է բավականին բացասական ազդեցություն: Այսինքն, երբ տղան մեծացել է անողնաշար և անուղեղ այն աստիճանի, որ կարող է խաղարկել անգամ սեփական քրոջ կյանքը, ապա պարտադիր չի, որ նա այդպիսին է դարձել ընտանիքում ստացած դաստիարակության հեևանքով այլ շատ հավանական է, որ նրան այդպիսին է դարձրել շրջապատը չնայած այդտեղ նաև իմ կարծիքով ինչոր չափ կա ընտանիքի մեղավորությունը սակայն դա դեռ չի նշանակում, որ նրա քույրն էլ է նույնպիսի մարդ և նույնպիսի անողնաշար: Այսինքն Միևնույն ժամանակ քույրը կարող է լինել շատ լավ ու բարի մարդ : Այն աստիճանի որ պատրաս է իր կյանքը զոհաբերել իր "եղբոր" համար :