Դիտել ողջ տարբերակը : Ապօրինածին երեխաներ կամ հուսալքված մայրեր
Աշխատանքի բերումով ես շատ եմ շփվում երեխաների հետ, նրանց աշխարհը միանգամայն տարբեր է մեծերի աշխարհից ու երբեմն կարող է շատ դաժան լինել…
Մի անգամ դասարան բերեցին նոր աշակերտ, որի կապույտ վճիտ աչքերի իր տարիքի համեմատությամբ իմաստուն արտահայտությունը գրավեց իմ ուշադրությունը: Երեխաները չէին սիրում նրան ու մի տեսակ խորշում էին նրա հետ շփվելուց: Միշտ նստում էր դասարանի վերջում ու դասամիջոցներին միայնակ էր լինում: Հետաքրքրվելով` իմացա, որ ապօրինածին երեխա է, իսկ երբ մի անգամ դպրոց եկավ մայրը, միանգամից հիշեցի նրան, ես լավ ճանաչում էի այդ կնոջը: մենք հասակակիցներ ենք: Նրա կյանքը ինչպես ասում են »չդասավորվեց», այդպես էլ չամուսնացավ, հուսալքված էր ու միայնակ: Ու մի օր էլ իմացա, որ որոշել է երեխա ունենալ: Հետո էլ չհանդիպեցի նրան, ու հիմա` տարիներ անց, դասավանդում եմ նրա որդուն:
Այդ փակ ու չխոսկան երեխան լավ չի սովորում, բայց լսել էի, որ հաջողություններ ունի երաժշտական դպրոցում: Մի օր էլ ամբողջ դասարանին հրավիրեց իր հաշվետու համերգին: Դահլիճում տեղավորվելուց հետո նկատեցի, որ ոչ մի համադասարանցի չի եկել, իսկ ծանոթներից միայն ես ու աղջիկս էինք: Մայրը մի շարք առաջ էր նստել: Շուտով հերթը հասավ տղային: Լուռ մոտեցավ դաշնամուրին, առանց հանդիսատեսին հայացք նետելու` ասես նեղացած, մատները զգույշ հպեց ստեղներին: Մեղմ երաժշտությունը կլանեց մեր հոգիները: Զմայլանքով ունկնդրում էի ու հետևում մորը, որը լուռ արտասվում էր…Ես պատկառանքով էի նայում նրան, որ կարողացել էր դիմակայել հասարակության երբեմն այնքան կոպիտ նորմերին ու անողոք ավանդույթներին, անկարեկից մարդկանց չար բամբասանքներին ու կյանք պարգևել հրաշք մի մանկան…
Այս օրինակով ես փորձեցի առաջ քաշել մի խնդիր, որն այնքան տարածված է ներկա ժամանակներում: Ապօրինածին երեխաները մեծանում են բարդույթներով, հասարակությունից մերժված: Անգամ կան երեխաներ, որոնք հետագայում սկսում են մեղադրել մայրերին: Կուզենայի իմանալ ձեր վերաբերմունքը այս երևույթի վերաբերյալ: Արդյո՞ք այն մարդիկ, ովքեր ինչ-ինչ պատճառներով չեն ամուսնացել, իրավունք չունեն կառուցել իրենց կյանքը, երեխաներ ունենալ: Մի՞թե նրանք և իրենց թեկուզ և ապօրինածին երեխաները հասարակության համար լիարժեք անդամ լինել չեն կարող:
Նախ ասեմ որ հիանալի թեմա ես բացել ու հիանալի ներկայացրել խնդիրն Manon ջան:)
Կարդացի հարցադրումը... Այսպիսի պահերին է, որ ուզում եմ ասել. ամեն ինչ հարաբերական է...
Կներեք, բայց ես չեմ համարում նման երեխաներին <<ապօրինածին>> ու նույնիսկ այդ պիտակն ինձ համար կարդալն շատ կոպիտ, տհաճ ու սխալ թվաց՝ չնայած Manon ջան դու իրավացի ես նշել՝ այդպես են անվանում ու համարում գուցե շատերը: Բայց ցանկանալով այստեղ արտահայտել իմ կարծիքն ու վերաբերմունքն այս երևույթին այս հարցադրման հետ կապված ուզում եմ որոշ հարցեր տալ ու ինքս էլ պատասխանել դրանց.
- Բոլոր օրինական համարվող ընտանիքները, որոնք օրենքով գրանցվել են համապատասխան մարմիններում և ստացել նույնիսկ եկեղեցու օրհնությունը հանդիսանու՞մ են որպես այդպիսին՝ որպես <<օրինական ընտանիքներ>>:
-- Միանշանակ, ո՛չ...
Չեմ ցանկանում երկար ծավալվել առաջ քաշածս հարցի ու նրա տխուր, բայց իրական պատասխանի վրա, թե որ միությունն է համարվում <<օրինական ընտանիք>>, քանզի այդ հարցի շուրջ եթե ծավալվենք այն մեզ կշեղի բուն թեմայից ուստի շարունակելով թեման ևս մեկ հարց տամ.
Այդ ինչու՞ իրենց օրինական համարող, բայց իրականում այդպիսիք չհանդիսացող ընտանիքների երեխաները պետք է համարվեն <<օրինական>>, իսկ եթե կինը՝ չունենալով ամուսին, միայնակ է մեծացնում իր երեխային, այդպիսի երեխային պիտակել <<ապօրինի>> կամ <<անօրինական>> և առանց այն էլ ճիշտ դաստիարակության ու զարգացման համար անհրաժեշտ հայրական սկզբունքի բացակայությամբ մեծացող ու հոգեբանական վատ վիճակում հայտնված երեխայի վրա այդպիսի բացահայտ թշնամական հոգեբանական ու ֆիզիկական ճնշում գործադրել: Ես դա մեղմ ասած նորմալ բան չեմ համարում, իսկ ավելի ճիշտ դա իրենց օրինական համարողների անօրեն, անսիրտ ու անմարդկային մոտեցման մասին է խոսում:
Մեկ հանգամանք ևս պետք է անպայման նշեմ՝ իզուր սխալ քննադատության տեղիք չտալու համար. այստեղ խոսում ու նման իմ վերաբերմունքն եմ հայտնում բարոյական այն կանանց ու նրանց երեխաների նկատմամբ, որոնց կյանքը ճակատագրի բերումով այդպես է դասավորվել, այլ ոչ թե այն կանանց մասին, որոնք անբարոյական կյանք վարելով, պատահական սեռական հարաբերություններ ունենալով ունենում են երեխաներ: Անշուշտ վերջիններիս պահվածքը դրական համարվել չի կարող:
Firegirl777
26.07.2007, 15:07
Դե ինչ իրոք լավ թեմա ես բացել, բայց ասեմ , որ կպար ցավոտ տեղիս, քանզի իմ մայրն ել երկար ժամանակ չամուսնանալուց հետո որոշել է երեխա ունենալ, արդյունքում, տեսնում եք
Դե ինչ չեմ կարող ասել, որ ես կոմպլեքսներով եմ մեծացել, ընդհակատակը միշտ ավելի առանձնացել եմ իմ աշխույժությամբ ու մարդամոտությամբ, իսկ այն որ ես հայր չունեմ, զգացել եմ միայն հիմա ընդամենը 1 տարի էլ չի որ ես զգացի այդ պակասը ու ոչ այնքան այն պատճառով, որ ես վատ էի կամ տղամարդու ձեռքի կարիք ունեի, ոչ պատճառը այն էր, որ ըստ հասարակության աղջիկը, որը հայր չունի ուրեմն հաստատ վատը կլինի........
Իսկ փոքր ժամանակ, ես չեմ հիշում, բայց մայրս է պատմում, որ ես հնարել եմ թե իբր հայրս գալիս է ու ինձ ինչ որ բաներ է սովորեցնում, ու ես հենց նրա նման եմ ամեն ինչ անում.....
Իսկ ավելի ուշ մի հետաքրքրական դեպք էլ կպատմեմ
Պանդուխտ
26.07.2007, 17:07
Այո, ապօրինածին բառը տգեղ է հնչում: Գուցէ պէտք է անուանել՝ անհայր: Բայց անհայր բառն էլ փաստօրէն անբնական է: Իսկ ինչու երեխան պիտի զրկել հօր հետ խաղալու, հօր գուրգուրանքն ու սէրը վայելելու բնատուր իրաւունքից:
Այն մայրերը, որոնք որոշում են առանց պսակուելու երեխայ ունենալ, որբացնում են իրենց զաւակները ծնուած օրից սկսեալ: Շատ վատ է. հայր չունենալը:
Կէս կատակ կէս իրաւ ասեմ. խնդրի լուծումը բազմակնութեան մէջ կայանում է: Եկեղեցին պէտք է արտօնէ բազմակնութւինը, որի շնորհիւ կանայք կամուսնանան, իսկ երեխաները անհայր չեն մնայ:
Մեկ հանգամանք ևս պետք է անպայման նշեմ՝ իզուր սխալ քննադատության տեղիք չտալու համար. այստեղ խոսում ու նման իմ վերաբերմունքն եմ հայտնում բարոյական այն կանանց ու նրանց երեխաների նկատմամբ, որոնց կյանքը ճակատագրի բերումով այդպես է դասավորվել, այլ ոչ թե այն կանանց մասին, որոնք անբարոյական կյանք վարելով, պատահական սեռական հարաբերություններ ունենալով ունենում են երեխաներ: Անշուշտ վերջիններիս պահվածքը դրական համարվել չի կարող:
Ինձ էլ է թվում, որ Մանոնը հենց նման կանանց ու երեխաների մասին է ցանկացել լսել քննարկումներ՝ բացելով այս թեման:ok
Իրոք ցավալի է, որ մեր հասարակությունը նման երեխաներին համարում է ապօրինածին:
Իսկ ավելի ցավալի է այն, որ ծնողների վատ օրինակին հետևելով՝ երեխաներն էլ, ոմանք գիտակցաբար, ոմանք էլ՝ ոչ այնքան, խուսափում են շփվել նման երեխաների հետ, այն դեպքում, երբ հենց այդ նույն երեխաների ընտանիքում էլ չի բացառվում, որ օրինականն ու ապօրինին ընդհանրապես տարանջատված չեն, որ նրանց ընտանիքում հայր որպես այդպիսին երբեք չի եղել ու չկա:ok
Երբևէ ոչ ոք իրեն չպիտի իրավունք վերապահի քննադատելու բոլոր այն բարոյական կանանց մասին, ում բախտը չի դասավորվել՝ ճակատագրի դաժան խաղի արդյունքում թողնելով նրանց անկողակից, ովքեր գտել են համարձակություն իրենց մեջ՝ երեխա լույս աշխարհ բերելու, իրենց ողջ սերն ու գուրգուրանքը նրան նվիրելու համար՝ քաջ գիտակցելով ներկայիս հասարակության քննադատական, ծաղրական ու արհամարհական վերաբերմունքը իրենց հանդեպ:
Այն մայրերը, որոնք որոշում են առանց պսակուելու երեխայ ունենալ, որբացնում են իրենց զաւակները ծնուած օրից սկսեալ: Շատ վատ է. հայր չունենալը:
Կէս կատակ կէս իրաւ ասեմ. խնդրի լուծումը բազմակնութեան մէջ կայանում է: Եկեղեցին պէտք է արտօնէ բազմակնութւինը, որի շնորհիւ կանայք կամուսնանան, իսկ երեխաները անհայր չեն մնայ:
Հաճախ զույգ ծնողով հանդերձ՝ երեխան իրեն միանգամայն որբ է զգում:ok Ինձ թվում է, որ նման երեխաներն ավելի ուժեղ են ու ինքնուրույն, իսկ նրանցից խելացիները երբևէ չեն մեղադրի իրենց մայրերին. ոչ ոք չգիտի, թե վաղն իրեն ինչ է սպասվում:
Թույլատրելով բազմակնությունը՝ այս հարցը դժվար թե լուծում ստանա, քանզի չեմ կարծում, որ այն ուղղակիորեն կապված է տղամարդկանց պակասի հետ:think Այսնինքն միշտ չէ, որ կանայք երեխաներ ունենում են այն տղամարդկանցից, ում սիրում են, բայց վերջինիս ամուսնացած լինելը նրանց խանգարում է միասին լինել:
Ապօրինածին երեխաների հոգեբանության մասին ոչինչ ասել չեմ կարող, թերևս միայն՝ այն անպայմանորեն տարբերվելու է: Ինձ այս հարցադրման մեջ ավելի հետաքրքրեց մոր խնդիրը: Կանայք, որոնք գնում են այդ քայլին: Քաջությու՞ն. հուսահատությունից դուրս գալու ճիգ է, ուրեմն՝ այո, քաջության տարր կա այդտեղ՝ հենց այդ ճիգը անելու համար:
Ես մի բակային մտերիմ ընկերուհի ունեի՝ աշխույժ, կրակի կտոր… Սովետի փլատակների տակ աղճատավեց նրա կյանքը՝ հայտնվեցին ֆինանսական և սոցիալական ծանր վիճակում: Գեղեցկուհի չէր. դատապարված էր միայնության: Առաքինի էր, էդ հաստատ: Մի օր իմացա՝ հղի է: Ունեցավ մի հրաշք աղջիկ: Տան ապակիները կոտրված էին, օգտվում էր սրա-նրա տված հին շորերից: Հուսահալքությունից դուրս գալու ճիգը գցեց նրան մեկ այլ տառապանքի մեջ: Ընտանիքին հայր պետք է, այնպես, ինչպես կնոջը՝ ամուսին: Պարալիզացնող հուսալքությունը մարդիկ կան, որ փոխարինում են գործուն տառապանքով: Դա ուղի է:
Philosopher
26.07.2007, 21:24
Ապօրինածին երեխաներ չկան, կան ապօրինածին սերեր, որոնք առավել շատ են ընտանիք կոչվող ինստիտուտում: Ինչ վերաբերում է այսպես կոչված ապօրինածին երեխաներին, ապա նրանք իրենց հերթին կարող են ծնված լինել ինչպես ապօրինածին, այնպես էլ օրինական, իսկական սերերից: Միայն իսկական սերերից ծնված երեխաներն են օրինական, սիրո օրենքով ծնված, իսկ մնացյալը ապօրինածին են, և այս պարագայում որևէ նշանակություն չունի ապօրինածնության վրա հիմնված հասարակության գնահատականը իսկական սերերից ծնված օրինական երեխաների նկատմամբ: Մնացյալը սեր է ու ինքնասպան հավաքականության` սիրո ոչնչացման խելագար տենդ:
Որպես աղջիկ որպես ապագա մայր, պիտի ասեմ, որ չամուսնանալ, դա դեռ չի նշանակում չապրել: Ես ինքս մայրանալու մեծ ցանկություն ունեմ, ու եթե իմ կյանքն էլ "չդասավորվի", անպայման երեխա կունենամ, ու ինձ բոլորովին չի հետաքրքրում թե շրջապատն ու բարեկամները կընդունեն այդ քայլը, թե ոչ, դա իմ պարտականությունն է որպես կին արարած:
Եթե կինը ինքը որոշել է հստակ գնացել այդ քայլին, ինչպես Մանոնի պատմածում, ապա դա քաջության և նվիրվածության նշան է:
Իսկ մյուս դեպքը, որը նշեց Հուսիկը, դա ... անուն էլ չեմ գտնում: Մանկատները լցնելու միջոց:[
Հայրս հիվանդանոցում է աշխատում, հաճախ գալիս է տուն ու այնպիսի դեպքեր պատմում կապված ծննդատան հետ: Շատ հաճախ նա ցավով նշում է որ շատացել են այն"մայրերը" որոնք ծննդաբերությունից հետո չեն էլ ցանկանում տեսնել երեխային, այլ ուղղակի թողնում գնում են նրանց, արդյոք դա մայր է կոչվում:
Ես ոչ մի տարբերություն չեմ դնում առանց ծնող կամ միակողմանի ծնողազուրկ երեխանեի ու երկու ծնող ունեցող երեխաների միջև:
Արդյո՞ք այն մարդիկ, ովքեր ինչ-ինչ պատճառներով չեն ամուսնացել, իրավունք չունեն կառուցել իրենց կյանքը, երեխաներ ունենալ: Մի՞թե նրանք և իրենց թեկուզ և ապօրինածին երեխաները հասարակության համար լիարժեք անդամ լինել չեն կարող:
Աննորմալ են այն կանայք, ովքեր ցանկանում են դառնալ մայր, սակայն հրաժարվում են երեխա ունենալուց, վախենալով ինչ-ինչ բարոյական մթնոլորտից: Աննորմալ են, որովհետև չեն վստահում որ իրենց ճանապարհին կհաղթահարեն ամեն ինչ, թեկուզ և ունենալով միմիայն մայրական ինստինկտ, որը բոլոր ինստինկտների մեջ ամենահզորն ու ամենակենսունակն է:
Նրանք, վախենալով անել էտ քայլը, իրենց մնացած կյանքում իրենց սփոփում են տարբեր խաբկանքներով, բայց մեկ է, մնում են դժբախտ ու կատաստրոֆիկ չբավարարված կյանքից:
Ինչ վերաբերվում է լիարժեք անդամ լինելուն, ապա պետք է հասկանալ, որ հասարակության մեջ լիարժեք անդամ մեկ է չկա - մեկի մոտ աղն է պակաս, մեկի մոտ մաղը: Եթե թույլ ես, ու անպաշտպան, ապա ի՞նչ տարբերություն, մեկ է ոտնատակ են տալու ՝ կամ աղի, կամ մաղի, կամ ապօրինի զավակի, կամ սխալ նայվածքի,... կամ ընդհանրապես նայվածքի համար:
Իսկ եթե ուժեղ ես, բոլորը քեզ համարելու են զմայլվելու առարկա ու լեգենդներ պատեն քո մասին ու դարձնեն օրինակելի անձ: Այնպես որ պրոբլեմը ոչ թե նրանում է, թէ մենք ինչ ապօրինի բաներ ունենք /իսկ որ բոլորս էլ ինչ-որ ապօրինի բան ունենք, դա ապացուցելու կարիք չկա /, այլ որքանով ենք ամուր կանգնած ոտքի վրա:
Հ.Գ. Խոսքը վերաբերվում է ընդհանուր հասարակական կարծիքին, ինչից այդպես կոմպլեկսավորվում են մեզանից շատ-շատերը: Այսպես ասած - "համայքը զորավոր է" խնդրի մասով :):
StrangeLittleGirl
27.07.2007, 01:39
Եթե ես ինքս իմ մասին խոսեմ, ապա երբևէ չեմ դիմի նման քայլի իմ քրիստոնեական սկզբունքներից ելնելով: Բայց և չեմ մեղադրում այն կանանց, որոնք ունեն այդպիսի երեխաներ: dvgray-ը ճիշտ նկատեց.
Այնպես որ պրոբլեմը ոչ թե նրանում է, թէ մենք ինչ ապօրինի բաներ ունենք /իսկ որ բոլորս էլ ինչ-որ ապօրինի բան ունենք, դա ապացուցելու կարիք չկա /, այլ որքանով ենք ամուր կանգնած ոտքի վրա:
ՄԻ հատ էլ դեպք ես պատմեմ…
Ուրեմն մեր դիմացի հարևանը մեծ տարիքում ամուսնացել էր մի այդպիսի կնոջ հետ, որը ուներ մի տղա, որին ցանկացել էր ունենալ երևի իր կյանքի մենակությունը հաղթահարելու համար…ինչևէ այդ տղան իմ տարիքի էր…/անցյալ ժամանակով եմ խոսում քանի որ նրանք այլևս այստեղ չեմ բնակվում/…Բավականին հետաքրքիր տղա էր…և ես ու էլի որոշ մարդիկ նրա հետ շփվում էի բավականին նորմալ և ջերմ…այսինքն մեր շրջապատում կարելի է ասել որ Մանոնի նշած անտարբերությունը չկար…նաև նշեմ որ նա ընդհանրապես կոմպլքսավորված չէր այդ պատճառով… այսինքն …
Իմ կարծիքով ցանկացած երեխայի հոգեկան զարգացվածության աստիճանը կախված է նրա փոքր ժամանակ ստացված դաստիարակությունից…ինչից հետևում է, որ Մայրը միգուցե նաև միայնակ կարող է կատարել այդ դժվարին աշխատանքը և արդյունքուն մեծացնել հոգեպես լավ զարգացած երեխա…
Իմ կարծիքով ոչ ոք իրավունք չունի դատապարտել այդպիսի քայլի դիմող կանանց…իհարկե ինչպես ԻՀուսիկը նկատեց խոսքը չի վերաբերում անբարոյականներին…
Նրանք իրենց "չստացված" կյանքը ինչոր տեղ գունազարդելու համար որոշում են երեխա ունենալ և դա հրաշալի խիզախություն է դեմհանդիման գնալ հասարակության շերտերի և կյանքի դժվարություններին միայնակ… Սակայն Բարեկամի նշված վիճակում չհայտնվելու համար կինը նախ և առաջ պետք է մի հատ սթափ գլխով գնահատի իր հոգեկան ֆիզիակական և սոցիալական վիճակը…արդյոք նա կարող է միայնակ մեծացնել այդ երեխային դաստիարակել այնպես ինչպես հարկն է, ինչու չէ ապահովել նրան…այլ ոչ թե մի կենդանի արարած էլ լույս աշխարհ բերել որպեսզի նա էլ իր հետ շարուանի տանջվել ավելի ու ավելի դժվարացող կյանքում…
Kheranyan
27.07.2007, 12:13
Առաջին հերթին ասեմ, որ այդ պիտակը “Ապորինածին երեխա” ահավոր տգեղ է հնչում, և իմ կարծիքով չկա ապօրինածին կամ օրինական ձևով ծնված երեխա, բոլորն էլ բեղմնավորումից մինչև ծնվելը անցնում են նույն ձևավորման և զարգացման ճանապարհով, անկախ նրանց ազգային, կրոնական, կամ որևէ խավի պատկանելիությունից, այդ իսկ պատճառով բոլոր երեխաներն էլ նույն են, բոլորն էլ աստծո պարգևն են և նրանք, իմ կարծիքով, աշխարհիս երեսին գոյություն ունեցող ամենա լավ բանն են (կներեք բան բառի համար, սակայն այլ կերպ չեմ կարող մեկնաբանել):
Այսպիսի մի հարց տամ, եթե երեխան ծնվում է մի ընտանիքում, որտեղ կա և՛ հայր. և՛ մայր, սակայն նրանց ընտանիքում չկա սեր, չկա բարոյականություն, չկա հարգանք…և այդ ընտանիքի երեխան դաստիարակվում է փողոցում ու դառնում անբան մի մարդ կոչվում է օրինական ծնունդ՞, իսկ այն երեխան ով ծնվել է և դաստիարակվել է միայնակ մոր կողմից, դառձել է հասրակության համար պիտանի մարդ կոչվում է ապօրինածին՞ ես կասեյի ՈՉ:
Ես ավելի եմ հարգում այն մայրերին, ում կայնքը ինչ-ինչ պատճառներով չի դասավորվել, չեն կազմել ընտանիք, չեն ունեցել ամուսին, սակայն, հստակ գիտակցելով հասարակության վերբուրմունքը, ունեցել են զավակներ, քան այն կանանց ովքեր ունեն ամուսին և ընտանիք, և երեխա են ունենում չգիտակցելով այդ երեխայի արժեքը, այսինքն _Դե ամուսնացել ենք, մի հատ երեխայա էլի, պտի ունենաք:
Մայրությունը չգիտեմ ինչպես ասեմ, ամենավեհ զգացումն է, կոչումն է և իմ կարծիքով մենք չպետք է պախարակենք, այլ ընդահակառակը, ինչ որ տեղ պետք է գովենք միյանակ մայրերին, քանի որ նրանք և՛ մայր են, և՛ հայր: Չէ չէ ես չեմ ասում եկենք խրախուսենք միայնակ մայրությունը, քանի որ ամեն դեպքում ցանկալի է որպեսզի երեխաները ծնվեն լիարժեք ընտանիքում, սակայն նորից եմ կրկնում պետք չէ տարանջատել այդ երեխաներին ուրիշներից, նրանք նույնպես անմեղ երեխաներ են, այդ նույն հասարակության լիիրավ անդամը և նրանք ոչ մի բանում մեղավոր չեն, որ իրենց մայրերի կայնքը այդպես է դասավորվել, և մեզանից ոչ ոք այս կյանքում ապահովագրված չի նման իրավիճակից և մեզանից յուրաքանչյուրը կարող է հայտնվել նման իրվիճակում և ինչպես պատվիրանն է ասում.
Մի դատիր որ չդատվես:
Առաջին հերթին ասեմ, որ այդ պիտակը “Ապորինածին երեխա” ահավոր տգեղ է հնչում, և իմ կարծիքով չկա ապօրինածին կամ օրինական ձևով ծնված երեխա, բոլորն էլ բեղմնավորումից մինչև ծնվելը անցնում են նույն ձևավորման և զարգացման ճանապարհով, անկախ նրանց ազգային, կրոնական, կամ որևէ խավի պատկանելիությունից, այդ իսկ պատճառով բոլոր երեխաներն էլ նույն են, բոլորն էլ աստծո պարգևն են և նրանք, իմ կարծիքով, աշխարհիս երեսին գոյություն ունեցող ամենա լավ բանն են (կներեք բան բառի համար, սակայն այլ կերպ չեմ կարող մեկնաբանել):
Դե երևի իրոք տգեղ է հնչում սակայն այդպես է անվանել այն պատճառով, որ երեխան ծնվել է օրենքի կողմից չհաստատված ընտանիքում այդքան բան…այնպես, որ խիղճը մի կողմ բառերը մի կողմ ճիշտ արտահայտություն է հայերենի տեսանկյունից ինչքան էլ տգեղ հնչի փաստ է…
Ապօրինի ....ապօրինի ...
օրենք որը ստեղծելա անկատար մարդկությունը ու դրանից դուրս ամեն ինչ անվանել ապօրինի ...օրենք սովորական, պարզ կամ բարդ , ամեն 100 տարին մեկ փոփոխվող , օրենք որ փորցում է կարգավորել այս երկրային քաոսը բայց և ավելի շատ այն ապականում ու այլասերում ...օրենք էլի , մի տեղ վատ մի տեղ լավ մի տեղ կատարյալ ու բարոյական մի տեղ էլ կեխտոտ ու անարդար ...
Խեղճ Կայեն , խեղճ Աբել ... ու դրանց հետնորդներ ...դուք էլ ապօրինի զավակներ ապրեցինք ... Աստված ետ ժամանակ մի քիչ անկատար էր , թազա աբդեյթ էր եղել, դրա համար էլ մոռացել էր Ձեր համար ԶԱՔՍ արարել 8-րդ օրը: Բայց դուք չշփոթվեցիք... ոգևորությունը Ձեզ այնքան համակեց որ դուք անպայման սկսեցիք ամեն ինչ տրամաբանորեն կարգավորել , ինչու հենց տրամաբանորեն .. դե որովհետև միակ բանը որը Ձեզ մնաց այս երկրում երկաթյա տրամաբանությունը կիրառելն էր :
հետաքրքիրը որնա ...որ անպայման տեղ թողեցին "կռուտիտ" ըլնելու ստեղծողները ու անունը դրեցին բարոյականություն .... աս բարոյագան է .. փոխենք սրա մասին օրենքը ... աս անբարոյագան է փոխենք նաև սա ....ու տենցց քացով տշին չերեզ Աշտարակ - Մոսկվա հասան 20-21-րդ դար ... իրանք էլ հոգնեցին իրանց օրենքներից , ու ապօրինություններից ու սկսեցին մի քիչ ավելի թեթև նայել իրար վրա /խոսքը ի հարկե Հայաստանի մասին չի , մենք ստեղ հլը շատ ենք հետաքրքրվելու ում կարմիր խնձորը իրականում ինչ սոռտի ու գույնիա / .. էլ չէին ասում քո աղջիկը տարած հետ բերածա , առանց ամուսնանալու երեխա ունեցած կանանց մասին լույսի արագությամբ քաղաքում շուխուռ չէր տարածվում ու ետ կնոջ դռան դիմաց հացի հերթ չէր գոյանում /Սա իհարկե Ոչ Հայաստանի համար էլի եմ ասում , մենք ՆԱՏՈ-ի անդամ չենք դեռ ու ետ բանական վիճակին դեռ չենք հասել, ու գտուց ներքև քոր գալը դեռևս մնում է մեր ազգապահպան գործի գլխավոր գործիքը/ , հիմա արդեն մարդիկ սկսեցին վախենալ իրանց շարունակության համար ... ախր ոնց նայում ես էն անեկդոտի նմանա ես մարդկության ապագան .. կակայա ժիզն .. կակոյե բուդուշեե վապշչէէ...:D դրա համար սրտները վախխ ընգավ ... բիթի էին .. սկսեցին հասկանալ որ Աստված շահովի չի ու ամեն անգամ չի մարդ արարում .. նենց հոբբի վարյանտ ամեն միլիարդ տարին մեկ ... արարելուց էլ տնաշենը բետտա կամ դեմո վերսիայա սարքում~ .. ու արդեն սկսեցին ապօրինին փաղաքշական ձևով դիմել .. տիպա մռութիկկկ , կյանքսս .. այ եթե երեխա ունենաս ու ազգը շարունակես քեզ դաժե պեչենի կտանքք .. նոր նոր հասկացան ու գլխներին տվին որ `" արա բայց ինչ դմբո երևույթ էինք ելի են վախտ .. ասա երեխաեր ունենում թո ուեննար էլի .. էլ ինչ էինք անբարոյական ու ֆլան ֆստան ասում" ...չմորացան նաև գտած ճիշտը կռուտիտի միջոցով ներկայացնել .. ա դե յուրաքնչյուր մարդ ունի անձնական կյանքի իրավունք ուզումա թո ամուսնանա ուզումա չէ .. բայց ով երեխա վերեց 5 հատ պեչենի / սա իհարկե դուք արդեն հասկացաք ոչ էլի հայաստանի համար , քանի որ շուկայական առաջարկի ու պահաջարկի օրենքով երեխու գինը մեր մոտ սեղմ ինֆլայցիաի պատճառով անընդունելի պատնեշ է ազգային անվտանգության տեսանկյունից , բացի դրանից ամեն մի երեխան մեր վրա օրական հաշվարկով Մոտնե-Կառլում ծախսած մի Դուբլելուց թանԳա նստում /:
Ջոգում եք մենք բիթի լինելուց բացի մտածում ենք թե հարևանը կամ աբորտի փող չունի կամ էլ հասարակաց փողոցի /դե քանի որ մեր մոտ տներ չկան փողոցներնեն օգտագործում որպես տուն/ մշտական կլէնտա /ով չգիտի իմացեք սա հաճախորդ բառի հայերեն տարբերակնա/, որի մի հայ լավ տղեն /չնայած սաղ հայ տղեքնել մտածում են որ աշխարհում իրանցից լավ տղա չկա/ կուզի ետ ընտանիքի աղջկան կամ որ մի լավ տղեն կհանդուժի որ իրա ընգեր-ախպերը ապօրինի զավաԳ լինի, ախպե .. շառից ու ..զերից հեռու , խմենք կայնած պառկա ու նստած ախպերների ... կառոչէ ինչ գլուխներդ ցավացնեմ վիգդնի գործ չի էլի ետ ապօրինի էտիկետկեն ճակատիտ խփած աջը քաշած ապրելը ..
Բայց մի օր մեր մանկապարտեզում էլ փուչիկ կստանան ... մի օր մեր տատինել կանֆետ կուտի ու նոր տարվա սեղանին լիմոնադ կլինի , ու ոնցոր հանրահայտ անեկդոտումա ասում ` ափսոս մենք չենք լինի ետ վախտ ~ :D լավ դե շատ խորացա...լցերեք լցրեք եսել խմենք գնանք քնենք .. ես կենացով էլ խմենք բոլոր ապօրինի ու չապօրինի երեխաների կենացը, որ աշխարհ գալուց մի հատ չեն էլ մտածում էմիգրացիայի վարչություն դիմել ու հատուկ ստատուս ստանա և ուրիշի հայեցողությամբ ու անկախ իրանցից են ծնվում ` ապօրինի կամ ոչ ապօրինի...
murmushka
04.08.2007, 22:10
մեր հասարակության համար բավականին ցավալի թեմա է: Ինչքան էլ փորձենք մոտենալ արևմուտքին, հայ հասարակությունը դեռ ավանդւյթներ վրա է հիմնված ու դրանով է սահմանում բարոյականն ու անբարոյականը
երեխան շինություն չէ, տարածք չէ, որ նրա համար սահմանվի ապօրինի հասկացողությունը:
իսկ երեխայի ներաշխարհի խեղաթյուրելուն անիմջական մասնկացում է հենց հասարակությունը, հաստատ երբ երեխան լույս աշխարհ է գալիս, նրան հետաքրքիր չէ ինքն օրենքով սահմանված կարգով է եկել, թե ոչ: երևի կրկնեցի վերևում արտահայտած մտքերը, բայց ինձ հիացնում է նաև նման քայլի գնացող կանանց ուժը,
եկեք չանտեսենք նաև նյութական կողմը, կինը գիտակցված գնում է այն քայլին, որից հետո նա ոչ միայն բարոյապես, այլեվ ֆինանասապես ոչ մի հենարան ու օժանդակություն ակնկալել չի կարող:
ոչ մի հասարակություն ու նրա կողմից հաստատված բարոյականություն իրավունք չունի զրկել կնոջը մայրանալու բերկրանքից:
Մայրանայը հանցագործություն չի: Ես առնվազը հինգ հոգու գիտեմ, որոնք արժանի են մայրանալու և կհասկանամ նրանց կամայական որոշում: Գոյություն ունեցող մարդուն «ապօրինի» անվանելը ինչ-որ տեղ ըմբոստություն է Աստծո դեմ, ինչն արդեն հղբացածություն է:
Չեմ փորձի քննարկել օրինակն ու ոչ օրինական երեխաների հարցը, քանի որ այստեղ ասված է այն, ինչ մտացում եմ, պարզապես հիշեցի մի օրինական ընտանիքում օրինակն ծնված երեխայի պատմություն: Հայրը հարբեցող, կռիվ ու վեճ սարքող անձի է: Տղա երեխա են ունեցել, հոր երազած տղան: Երեք օրեկան երեխային բերել են տուն, խմաց, իրեն կորցրած հայրը կռացե է երեխայի օրօրոցի վրա ու կրկնում է.
–Ասա պա-պա՛, շան որդի, քեզ չեմ ասում, ասա պա-պա՛…
Սա էլ հայր ունեցող օրինական երեխան, ինչ իմանաս, հպարտանալու տեղ ունենալու ե՞ն թե կինը, թե երեխան…
Մեղապարտ
03.08.2008, 15:46
երեխան շինություն չէ, տարածք չէ, որ նրա համար սահմանվի ապօրինի հասկացողությունը:
իսկ երեխայի ներաշխարհի խեղաթյուրելուն անիմջական մասնկացում է հենց հասարակությունը, հաստատ երբ երեխան լույս աշխարհ է գալիս,
ոչ մի հասարակություն ու նրա կողմից հաստատված բարոյականություն իրավունք չունի զրկել կնոջը մայրանալու բերկրանքից:
Բացարձակ ճիշմ մոտեցում ,երեխան լույս աշխարհ է գալիս որպես հասարակության անդամ ,նա կարող է ապրել ծնողներից մեկի մոտ, նակարող է մեծանալ մանկատանը ,բայց նա ապօրինի չի կարող լինել:
Այական բարքերը պատիվ չեն բերում մեր ազգին ,այս սերունդը պետք է ցանկանա քայլ կատարելու դեպի ապագա ,հարկավոր է հայաստանին մայրիշխանություն :B:B