PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Սիդ Բարրետ ու Փինկ Ֆլոյդ



Scarecrow Love Affair
08.07.2007, 19:41
Չեմ հանդիպել ավելի տաղանդավոր երգահան ու երաժշտական կոլլեկտիվ, քան Սիդ Բարրետն ու Փինկ Ֆլոյդը: Շատ պսիխեդելիկ երաժշտություն է:
Չգիտեմ, թե ինչքանով իմաստ ունի նրանց մասին թեմա բացել մի ֆորումում, որտեղ ռեպը քննարկվում է երաժշտական բաժնում. RAP ըստ սահմանման նշանակում է rhytmical american poetry, այսինքն` ռիթմիկ ամերիկական պոեզիա:[
Ինչևէ, խումբը հավաքել է Ռոջեր Ուոթերսը, ինչից հետո այն անցել է մի քանի ոճական փոփոխություններ: Իր վերջնական ոճը ստացել է Սիդ Բարրետի, հետագայում` Դեյվիդ Գիլմորի ջանքերի արդյունքում:
Բացի ինձնից էլի պսիխեդելիկ գժեր կա՞ն այստեղ: Ես ունեմ այս խմբի բոլոր ստուդիային ալբոմները, կարող եմ կիսվել, բայց փոխարենը փնտրում եմ ռարիտետներ, համերգներ և այլն::)

Արշակ
09.07.2007, 19:38
Չգիտեմ, թե ինչքանով իմաստ ունի նրանց մասին թեմա բացել մի ֆորումում, որտեղ ռեպը քննարկվում է երաժշտական բաժնում. RAP ըստ սահմանման նշանակում է rhytmical american poetry, այսինքն` ռիթմիկ ամերիկական պոեզիա:[

Երկրաչափություն բառն էլ առաջացել է «երկիր» և «չափել» բառերից։ Բայց քանի՞ անգամ եք դպրոցում կամ համալսարանում երկրաչափության դասին երկիր չափել։ :B
Մի մեջբերում էլ անեմ Lingvo-ի "Americana" հանրագիտարանից.

рэп Популярный музыкальный стиль афро-американского [Afro-Americans] происхождения, получивший широкое распространение в 1980-х. Представляет собой произносимые скороговоркой рифмованные фразы под аккомпанемент компьютерной ритм-группы или музыки многих других стилей…
Էս պահին ձեռքիս տակ միայն էս հանրագիտարանն էր, բայց եթե կարիք լինի, կարող ենք ավելի լուրջ աղբյուրների էլ դիմել։;)

Իսկ ինչ վերաբերում է Պինք Ֆլոյդին, ես էլ նրանց երաժշտության թունդ սիրահար եմ։:) Ինչևէ, Փինք Ֆլոյդից դեռ կխոսենք։ Շնորհակալություն լավ թեմայի համար։ ;)

Dr. M
09.07.2007, 21:29
հիանալի թեմա է, մանավանդ որ պատրաստ ես փոխանակել երգերով, և կարծում եմ ալբոմներով :hands
ժամանակին ունեի համերգային վերսիան, կենդանի հնչողությամբ, բայց ծանոթներցս մեկի մոտ է ու չեմ հիշում թե ում :( հենց գտա կասեմ անպայման

otar
09.07.2007, 23:26
շատ ա կարելի խոսել... բայց ինչի համար... ինչի մասին :) ավելի լավ ա լսել.. oրինակ հիմա Hey You-ն եմ լսում... համապատասխան տրամադրության պատճառով :(

Ձայնալար
10.07.2007, 09:21
Ինձել գրանցեք ֆլոյդիստների ցուցակում :D
Մանկուց սիրում եմ :hands

Davo_O
10.07.2007, 10:06
Pink Floyd լսելով եմ մեծացե, ինձ շատ հարազատ խումբա.Մի հատ Video ունեյ որ նկարահանվել էր Պոմպեյ քաղաքում.....շատ հետաքրքիր էր… հիմա կորցրելեմ կասետը:(,

Amaru
10.07.2007, 10:46
Դե... ես էլ եմ նրանց սիրում :oy

Սամվել
10.07.2007, 10:49
Ես ել նենց ոչինչ սիրում եմ ինձ էլ գրանցեք …:hands ;)

HardRock
13.07.2007, 18:41
Ինձ էլ գրանցեք Փինկ Ֆլոյդի սիրահարների ցուցակում: Փսիխոդելիկ ռոք, այսինքն էլի ռոք ա: Խումբ, որը մտնումա լավագույն 5 ռոք խնբերի ցուցակի մեջ: Ռեկլամ չլինի, բայց այցելեք իմ պատրաստած սայթի, Pink Floyd բաժինը, կարծում եմ այնտեղ հետաքրքիր ինֆորմացիա կկարդաք խմբի մասին:
http://hardrock.fast-net.am

Lady Raindance
25.07.2007, 11:02
Ապրիր արագ, մահացիր երիտասարդ:
Հարդ Ռոք, եթե իսկապես հավատարիմ ես այդ սկզբունքին, ապա որպես «բիձա» ասեմ՝ թրու ու հարգանքի արժանի մարդ ես:
Ինչևէ, իմ կարծիքով Լուսինեն գերագնահատում է Գիլմորի դերը: Նրա արած միակ լավ բաները Բարրետին կիթառ նվագել սովորեցնելն ու Դիվիժեն Բելլ ալբոմն են:
Այս խմբի երաժշտությունը հիմնականում լսել եմ ԼիՍերգիկ Դիէթիլ թթվի ազդեցության տակ, ու շատ ուժեղ նւստալգիա եմ զգում հիմա...

Սամվել
12.10.2007, 19:49
Pink Floyd խումբը ստեղծվել է 1966թ. Մեծ Բրիտանիայում, հետևյալ կազմով` Սիդ Բարրեթ` կիթառ, վոկալ, Ռոջեր Ուոթերս` բաս կիթառ, վոկալ, Ռիչարդ Ռայթ` ստեղնային գործիքներ, Նիկ Մեյսոն` հարվածային գործիքներ:

Խումբն անվանակոչել է Սիդ Բարրեթը` միավորելով բլյուզ ոճի երաժիշտներ Փինկ Անդերսոնի և Ֆլոյդ Քաունսիլի անունները:

Փինկ Ֆլոյդը գործում էր “փսիխոդելիկ արտ ռոք” ոճում, ավելի շուտ, կարելի է ասել` հենց Փինկ Ֆլոյդն է ստեղծել ու զարգացրել այդ ոճը: Խմբի գլխավոր շարժիչ ուժը Սիդ Բարրեթն էր, որը խմբին հստակորեն ուղղորդում էր դեպի երաժշտական մի ներդաշնակ աշխարհ` ֆանտաստիկ, տիեզերական երաժշտություն, համեմված տարբեր տեսակ ձայնային էֆեկտներով և երգերի հեքիաթային ու փիլիսոփայական բովանդակությամբ:

1966թ. Փինկ Ֆլոյդը թողարկում է “Arnold Layne” սինգլը և կազմակերպում “Games For May” անունով շոուն: Այս երկուսն էլ ուշադրության են արժանանում: Դրանից ոգևորված` խմբի անդամները ձեռնամուխ են լինում իրենց առաջին ձայնասկավառակի թողարկմանը: 1967թ. թողարկվում է “The Piper at the Gates of Dawn” անունով ձայնասկավառակը: Ձայնասկավառակի երգերի մեծ մասի հեղինակը Սիդ Բարրեթն էր: Այս սկավառակից դրվեց Փինկ Ֆլոյդյան ոճը:

Թողարկումից հետո Փինկ Ֆլոյդը մեկնում է ԱՄՆ` շրջագայությունների: Խումբը ճա- նաչում է ձեռք բերում, բայց այդ ճանաչումը տարբեր կերպ անդրադարձավ խմբի անդամների վրա: Սիդ Բարրեթը սկսում է թմրադեղեր օգտագործել, արդյունքում, համերգների ժամանակ խումբը զրկվում է իր կիթառահարից: Բարրեթն այնքան էր տարվել թմրադեղերով, հատկապես ԼՍԴ-ով, որ ընդունակ չէր լինում նվագել: Նա խնդրում է խումբ հրավիրել իր վաղեմի ընկեր` տաղանդավոր կիթառահար Դեյվիդ Գիլմորին: Գիլմորին հրավիրելով խումբը փորձում է երկու խնդիր լուծել, առաջինը`խմբում կլինի տաղանդավոր կիթառահար, որն իր կիթառային պարտիաներով էլ ավելի կգեղեցկացնի Փինկ Ֆլոյդի ստեղծագործությունները, երկրորդ` Բարրեթը դադար կվերցնի համերգային շրջագայություններից, կփորձի ազատվել թմրադեղերի ազդեցությունից և կզբաղվի նոր երգեր գրելով:

Սակայն Բարրեթի վիճակը գնալով վատթարանում է, 1968թ. թողարկված “A Saucerful of Secrets” ձայնասկավառակում Բարրեթի միայն մեկ ստեղծագործություն կար` “Jugband Bluse”-ը: Բարրեթը այլևս ի վիճակի չէր շարունակելու, նա հեռանում է խմբից:

Այստեղ մի փոքր անդրադառնանք Սիդ Բարրեթին: Նա տաղանդավոր երաժիշտ և բանաստեղծ է, որը չդիմացավ փառքի ծանրությանը: Նա առաջինը չէր, ցավոք և ո´չ վերջինը: Փինկ Ֆլոյդը առանց Բարրեթի էլ մեծ բարձունքների հասավ, բայց ով գիտի էլ ինչերի կարող էր հասնել Բարրեթի հետ միասին:

Հաջորդ ձայնասկավառակը “More”-ն էր` թողարկված 1969թ. Այս ձայնասկավառակը ձայնագրված էր համանուն կինոնկարի համար:

Այդ նույն տարում Փինկ Ֆլոյդը ձայնագրում է ևս մեկ, բայց` կրկնակի ձայնասկավառակ: Այն կոչվեց “Ummagumma”: Առաջին սկավառակում խմբի համերգային ձայնագրությունն էր, երկրորդը բաժանված էր չորս հավասար մասերի: Այդ մասերում խմբի յուրաքանչյուր անդամ ձայնագրել էր իր ստեղծագործությունները: Այլ կերպ ասած, երկրորդ սկավառակը հանդիսանում էր խմբի անդամների անհատական վիրտուալ սկավառակը:

Բարրեթի հեռանալուց հետո երգեր գրելու պարտականությունը իր վրա էր վերցրել Ռոջեր Ուոթերսը, և հաջողությամբ իրականացնում էր: Ուոթերսը շարունակեց այն ոճական ձևաչափը, որում ստեղծագործում էր Բարրեթը:

1970թ. թողարկվում է “Atom Heart Mother” ձայնասկավառակը: Այն Մեծ Բրիտանիայում “հիթ շքերթ” ցուցակում առաջին հորիզոնականն է զբաղեցնում:

Հաջորդ տարվա ընթացքում թողարկվում է ևս մեկ ձայնասկավառակ` “Meddle” անվանումով: Ձայնասկավառակում մի քանի աչքի ընկնող ստեղծագործություններ կային, նրանց թվում “Echoes”-ն, 23:31 տևողությամբ ստեղծագործությունը` գրված Ռոջեր Ուոթերսի կողմից: Ձայնասկավառակի երկրորդ կողմը ամբողջովին տրամադրված էր այդ ստեղծագործությանը:

1972թ. թողարկվում է հաջորդ ձայնասկավառակը “Obscured by Clouds” անվանումով: Սա, ինչպես “More”-ը ձայնագրվել էր կինոնկարի համար:

Ձայնասկավառակը շատ սառն ընդունվեց: Շատերը կարծում էին, որ Փինկ Ֆլոյդը սպառել է իրեն, բայց այս կարծիքները հօդս ցնդեցին, երբ 1973թ. թողարկվեց Փինկ Ֆլոյդի հրաշք` “The Dark Side of the Moon” ձայնասկավառակը: Այս ձայնասկավառակից հետո Փինկ Ֆլոյդը դասվում է լավագույն ռոք խմբերի ցուցակում: “Time”, “Money”, “Us and Them”, “Eclipes” և այլն: Ձայնասկավառակը 17 տարի անընդմեջ մնում է լավագույն 200 ձայնասկավառակների ցուցակի մեջ: Այն ռեկորդ է սահմանում` պարբերաբար թողարկվելով և սպառվելով 30 միլիոնից ավելի օրինակով:

Ձայնասկավառակի թողարկումից հետո խումբը մեկնում է շրջագայությունների:

Փինկ Ֆլոյդի համերգները մի ամբողջ ներկայացումներ են, լուսային ու լազերային էֆեկտներով, և բեմական այլ դեկորացիաներով:

Հաջորդ ձայնասկավառակը թողարկվում է երկու տարի անց` 1975թ.: Այն կոչ էր` “Wish You Were Here”: Ձայնասկավառակի “Shine On You Crazy Diamond” ստեղծագործությունը նվիրված էր Սիդ Բարրեթին: Այն ինչպես “Time”, “Money” դառնում է Փինկ Ֆլոյդի դասական ստեղծագործություններից մեկը:

1977թ. թողարկվում է Փինկ Ֆլոյդի թվով 10 ստուդիային ձայնասկավառակը: Այն կոչվում էր “Animals”: Այս ձայնասկավառակը մի ամբողջ պիեսսատիրա էր, որի կերպարներն էին` շները, խոզերը և ոչխարները: Ստեղծագործությունները իրար հաջորդում էին առանց միջերգային դադարների, որի շնորհիվ ձայնասկավառակը մի ամբողջություն էր դառնում:

Հաջորդ ձայնասկավառակը թողարկվում է 1979թ.: Դա` “The Wall” անունով կրկնակի ձայնասկավառակն էր: Այն իրենից էպիկական ռոք օպերա էր ներկայացնում` գրված մի շնչով: Ինչպես և նախորդ ձայնասկավառակը, “The Wall”-ը մի ամբողջականություն էր և ստեղծագործությունները իրար հաջորդում էին առանց միջերգային դադարների: Այս ձայնասկավառակը դառնում է Փինկ Ֆլոյդի լավագույն աշխատանքներից մեկը, շատերի կարծիքով լավագույնը, գերազանցելով “The Dark Side of the Moon”-ին: Թողարկումից հետո խումբը մեկնում է համաշխարհային մեծ շրջագայությունների:

1980թ. Ռոջեր Ուոթերսը առաջարկում է ռեժիսոր Ալան Փարկերին նկարահանել ֆիլմ` “The Wall” ձայնասկավառակի երգերի և իր` Ուոթերսի գրած սցենարով:

Կարծում եմ կարիք չկա երկար խոսել այս կինոհամերգ ֆիլմի մասին, միայն նշենք, որ գլխավոր դերում նկարահանվել է Բոբ Գելդոֆը` “Boomtown Rats” խմբից, բայց մեզ ավելի հայտնի որպես “Live Aid” և “Live 8” բարեգործական համերգ-նախագծերի հեղինակ և կազմակերպիչ:

Ֆիլմը տպավորիչ էր և դրա արդյունքում “The Wall” ձայնասկավառակը էլ ավելի ճանաչում ձեռք բերեց խմբին:

Սիդ Բարրեթի հեռանալուց հետո միանձնյա առաջատարի դերը ստանձնել էր վերցրել Ռոջեր Ուոթերսը, այդ հանգամանքը խմբի մյուս անդամներին դուր չէր գալիս: “The Wall” ձայնասկավառակից հետո այդ խնդիրները ավելի են սրվում և ի վերջո Ռիչարդ Ռայթը թողնում է խումբը:

1983թ. Փինկ Ֆլոյդը թողարկում է հերթական ձայնասկավառակը “The Final Cut” անվանմամբ, բայց արդեն առանց Ռայթի: Այս հանգամանքը նկատելի էր: Չնայած Ռայթին փոխարինող գտնվել էր ի դեմս Մայքլ Կամենի և Էնդի Բոուի, այնուամենայնիվ նրանք չկարողացան լիովին փոխարինել նրան:

Ձայնասկավառակի բոլոր ստեղծագործությունների հեղինակը Ռոջեր Ուոթերսն էր, այլ կերպ ասած, ձայնասկավառակը կարելի էր համարել Ուոթերսի անհատական նախագիծը կատարված Փինկ Ֆլոյդի մյուս երկու անդամների հետ:

Ձայնասկավառակը ընդգծված հակապատերազմական բնույթ էր կրում: Թերևս Ուոթերսը չափից դուրս քաղաքականացրել էր այն և ոչ պատշաճ ուշադրություն դարձրել երաժշտությանը: Չնայած ձայնասկավառակի մի քանի երգեր “հիթ շքերթ”-ում տեղեր զբաղեցրին, այնուամենայնիվ “The Final Cut” Փինկ Ֆլոյդի վերջին տարիների թողարկած ամենաթույլ ձայնասկավառակը ստացվեց:

Ձայնասկավառակի թողարկումից հետո Ուոթերսը հայտարարում է խմբից հեռանալու մասին, այդպիսով վերջ դնելով Փինկ Ֆլոյդի գոյությանը:

Չորս տարի անց` 1987թ. Գիլմորը և Մեյսոնը որոշում են վերածնել Փինկ Ֆլոյդը, բայց առանց Ուոթերսի:

Սկսվում են ձայնագրություններ նոր` “A Momentary Lapse of Reason” անվանմամբ ձայնասկավառակի համար: Ձայնագրություններին մասնակցում էր նաև խմբի երրորդ անդամը` Ռիչարդ Ռայթը, բայց որպես հրավիրված երաժիշտ:

Ձայնասկավառակը ջերմորեն ընդունվեց Փինկ Ֆլոյդի սիրահարների կողմից, այն պատրաստված էր դասական Փինկ Ֆլոյդյան ոճով: Այսպիսով խմբի անդամները ապացուցեցին, որ առանց Ուոթերսի էլ, որը Փինկ Ֆլոյդի երգերից շատերի հեղինակն էր, խումբը կարող է արդյունքի հասնել:

Ձայնասկավառակի թողարկումը անհետևանք չմնաց: Թողարկումից հետո, Ուոթերսը Գիլմորին և Մեյսոնին դատի է տալիս “Փինկ Ֆլոյդ” անունը օգտագործելու համար: Երկարատև քաշքշուկներից հետո այնուամենայնիվ Գիլմորին և Մեյսոնին հաջողվում է պահպանել “Փինկ Ֆլոյդ” անունը օգտագործելու իրավունքը:

Հանգիստ շունչ քաշելով Փինկ Ֆլոյդը մեկնում է համաշխարհային մեծ շրջագայությունների։

Շրջագայությունների ընթացքում թողարկվում է “Delicate Sound of Thunder” ձայնասկավառակը, որի կեսից ավելին այս շրջագայությունների համերգային ձայնագրություններն էր, մի մասն էլ խմբի ավելի վաղ շրջանի դասական ստեղծագործությունները:

Երկամյա շրջագայություններից հետո տիրում է երկարատև դադար: Հաջորդ ձայնասկավառակը թողարկվում է 1994թ. անվանվելով` “The Division Bell”: Այս ձայնասկավառակում Ռայթը հանդես եկավ արդեն խմբի որպես լիիրավ անդամ:

“The Division Bell”-ը բավականին հաջողություն ունեցավ, և շատ հիթ շքերթներում զբաղեցրեց առաջին հորիզոնականները: Ձայնասկավառակի թողարկումից հետո, սովորության համաձայն, խումբը նորից մեկնում է շրջագայությունների:

1995թ. թողարկվում է կրկնակի ձայնասկավառակ “P*U*L*S*E” անվանմամբ: Այստեղ տեղ էին գտել խմբի հին և նոր համերգային ձայնագրությունները:

2005թ. հուլիսի 2-ին, մի կողմ դնելով բոլոր վիրավորանքներն ու անհամաձայնությունները, Փինկ Ֆլոյդը հավաքվում է իր դասական կազմով` Ռոջեր Ուոթերս, Դեյվիդ Գիլմոր, Նիկ Մեյսոն, Ռիչարդ Ռայթ, և շատ ուրիշ հանրահայտ խմբերի հետ մասնակցում Բոբ Գելդոֆի կազմակերպած "Live 8" բարեգործական համերգ նախագծին: Սակայն այս վերամիավորումը միայն մեկ համերգի համար էր: Դրանից հետո Ուոթերսի հետ հետագա համագործակցություն չեղավ:

“The Division Bell”-ից հետո, խումբը նոր ստուդիային ձայնասկավառակներ չի թողարկել և կարծես չի էլ նախատեսում, բայց ով գիտե գուցե մի օր ամեն ինչ հարթվի և խումբը նորից մեզ ուրախացնի իր հրաշք ստեղծագործություններով, թեկուզ և առանց Ուոթերսի:

Աղբյուր՝ http://hardrock.fast-net.am/

Նեղանալ չկա որ տեղադրեցի այստեղ...:)

Արսեն
12.10.2007, 19:50
Ինձ էլ գրանցեք Փինկ Ֆլոյդի / նրա երգերի/ սիրահարների ցուցակում: Ես վերջերս եմ սկսել ռոք լսել, բայց արդեն բացի ռոքից ուրիշ լսել չեմ ուզում: Փինկ Ֆլոյդի երգերն ունեմ, բայց երևի միայն ստուդիայի ձայնագրություններն են:

Սամվել
12.10.2007, 20:56
Pink Floyd - Nobody Home
"The Wall"

I got a little black book with my poems in.
Got a bag, got a toothbrush and a comb.
When I'm a good dog they sometimes throw me a bone.
I got elastic bands keeping my shoes on.
Got those swollen hands blues.
Got thirteen channels of shit on the TV to choose from.
I got electric light,
And I got second sight.
Got amazing powers of observation.
And that is how I know,
When I try to get through,
On the telephone to you,
There'll be nobody home.
I got the obligatory Hendrix perm,
And the inevitable pinhole burns,
All down the front of my favorite satin shirt.
I got nicotine stains on my fingers.
I got a silver spoon on a chain.
Got a grand piano to prop up my mortal remains.
I've got wild, staring eyes.
And I got a strong urge to fly,
But I got nowhere to fly to ...fly to... fly to... fly to.
Ooooo Babe,
When I pick up the phone,
There's still nobody home.
I got a pair of Gohill boots,
And I got fading roots.

Ուլուանա
13.10.2007, 06:22
Սամվելի տեղադրած հոդվածը, որի հեղինակը, որքան հասկացա, Hardrock-ն է, ըստ իս, ընդհանուր առմամբ բավական հաջող էր՝ համառոտ ու ընդգրկուն: :ok Թեև, իմ խորին համոզմամբ, Փինկ Ֆլոյդը՝ որպես երևույթ, այնքան խոր, բազմաշերտ ու բազմազան է, որ նրա մասին ամբողջական կարծիք կազմելու համար այսքանը չափազանց քիչ է, բայց խմբին դեռևս չճանաչողներին կամ, այսպես ասած, սկսնակ երկրպագուներին հետաքրքրելու ու նաև որոշ ուղղություն տալու համար, կարծում եմ, բավական է: :)

Բայց տեքստում մի քանի կոպիտ լեզվական սխալ նկատեցի, Hardrock, եթե հետաքրքրի, կարող եմ ուղղումներ անել: ;)


Ձայնասկավառակը ընդգծված հակապատերազմական բնույթ էր կրում: Թերևս Ուոթերսը չափից դուրս քաղաքականացրել էր այն և ոչ պատշաճ ուշադրություն դարձրել երաժշտությանը: Չնայած ձայնասկավառակի մի քանի երգեր “հիթ շքերթ”-ում տեղեր զբաղեցրին, այնուամենայնիվ, “The Final Cut” Փինկ Ֆլոյդի վերջին տարիների թողարկած ամենաթույլ ձայնասկավառակը ստացվեց:
Ճիշտ է, այս ալբոմը մեղեդայնությամբ զիջում է նախորդ ալբոմներին, բայց դրանից այն, իմ կարծիքով, չի տուժել, պարզապես բոլորովին այլ բնույթի ու տրամադրության ստեղծագործություն է ստացվել: Չգիտեմ, համենայնդեպս, ես այդ ալբոմն ընկալում եմ որպես Փինկ Ֆլոյդի բազմազանության ինքնատիպ դրսևորումներից մեկը: Իմ կարծիքով, Ուոթերսն իր այս ալբոմով, չնայած մեղեդայնության պակասին, կարողացել է բավական ռոմանտիկ ու նոստալգիկ տրամադրություն հաղորդել: Ես այդ ալբոմը շատ եմ սիրում և մեծ հաջողություն ունեցած որոշ ալբոմներից շատ ավելի արժեքավոր եմ համարում: Այն համալրում է Փինք Ֆլոյդի այն ալբոմների շարքը, որոնք ոչ թե պարզապես հաջող երգերի հավաքածու են, այլ իրենց բովանդակությամբ, կառուցվածքով ու տրամադրությամբ մի կուռ ամբողջություն են կազմում: Ի դեպ, այս ալբոմում նույնպես որոշ երգեր (որքան հիշում եմ, ոչ բոլորը) իրար հաջորդում են առանց միջերգային դադարների, այսինքն՝ մի երգը կարծես «լուծվում է» մյուսի մեջ: :)

Սկսվում են ձայնագրություններ նոր` “A Momentary Lapse of Reason” անվանմամբ ձայնասկավառակի համար: Ձայնագրություններին մասնակցում էր նաև խմբի երրորդ անդամը` Ռիչարդ Ռայթը, բայց որպես հրավիրված երաժիշտ:
Ձայնասկավառակը ջերմորեն ընդունվեց Փինկ Ֆլոյդի սիրահարների կողմից, այն պատրաստված էր դասական Փինկ Ֆլոյդյան ոճով:
Ճիշտն ասած, համաձայն չեմ, որ “A Momentary Lapse of Reason” ալբոմը դասական փինկֆլոյդյան ոճով է պատրաստված: Ավելի շուտ ես կասեի՝ մաքուր գիլմորյան ոճով է պատրաստված, որը անձամբ ինձ դուր չի գալիս, իմ ճաշակով չէ: Ինչ վերաբերում է “A Momentary Lapse of Reason” ալբոմին, ապա այն, իմ համեստ կարծիքով, Փինկ Ֆլոյդի ամենաանհաջող ալբոմն է: Ըստ իս, շատ ձանձրալի ու միապաղաղ ալբոմ է ու չնայած իր ողջ մեղեդայնությանը, հենց երաժշտական առումով բավական աղքատիկ է, ինչպես նաև զուրկ է փինկֆլոյդյան «ֆիրմային» խորհրդավորությունից (որոշակի խորհրդավորություն, անշուշտ, կա, բայց այն ավելի մակերեսային է ու մի տեսակ սարքովի) ու հագեցած է Փինկ Ֆլոյդին ոչ հարիր սենտիմենտալությամբ: Այս ալբոմն, իմ կարծիքով, ոչ մի նորություն չի բերել իր հետ: Եվ ընդհանրապես ես համարում եմ, որ Գիլմորը չափից դուրս շատ է կրկնում ինքն իրեն:


Այսպիսով խմբի անդամները ապացուցեցին, որ առանց Ուոթերսի էլ, որը Փինկ Ֆլոյդի երգերից շատերի հեղինակն էր, խումբը կարող է արդյունքի հասնել:
Գուցե ապացուցեցին, որ առանց Ուոթերսի էլ կարող են երգեր գրել ու մեծ լսարան ունենալ, բայց չեմ կարծում, թե առանձնապես մեծ արդյունքի հասան: Նույնիսկ այնպիսի տպավորություն էր, որ Ուոթերսի հեռանալուց հետո Գիլմորը խումբը «պահում էր» Ուոթերսի օրոք ստեղծված ու հիմնականում Ուոթերսի գրած հիթերի շնորհիվ, որովհետև ինքը Ուոթերսից հետո առանձնապես արժեքավոր գործեր, կարելի է ասել, գրեթե չստեղծեց: Ուոթերսից հետո, ի դեմս Գիլմորի, Փինկ Ֆլոյդի ստեղծած միակ արժեքավոր գործը, իմ կարծիքով, "Division Bell" ալբոմն է եղել: Ու թեև այն շատ է տարբերվում Փինկ Ֆլոյդի ուոթերսյան շրջանի ալբոմներից (իսկ ինձ համար Փինկ Ֆլոյդը նախ և առաջ Ուոթերսն է, ապա՝ Բարրեթը, նոր միայն՝ Գիլմորը), բայց պետք է խոստովանեմ, որ սիրում եմ այդ ալբոմը, հատկապես "High Hopes" երգը:
Լրիվ համաձայն եմ այս խոսքերին.

Ինչևէ, ես համարում եմ, որ Լուսինեն գերագնահատում է Գիլմորի դերը: Նրա արած միակ լավ բաները Բարրետին կիթառ նվագել սովորեցնելն էր ու Դիվիժեն Բելլը:

Ուլուանա
13.10.2007, 07:37
Ի դեպ, մի հետաքրքիր հանգամանք. Նիկ Մեյսոնը, լինելով Փինկ Ֆլոյդի թերևս բոլոր առումներով ամենապասսիվ ու ամենաաննկատ անդամը, այնուամենայնիվ, միակն է, որը խմբի ստեղծման օրվանից մինչև վերջ խմբի կազմում է եղել: :)) Մյուսները թմրամոլ են դառնում, իրար ուտում, ընդունվում կամ հեռանում են, իսկ ինքն այդ ընթացքում իր համար հանգիստ, կարծես այդ ամենին անհաղորդ նստած՝ անխափան կերպով իր «թմբուկներին» է հարվածում ու ինքնաբերաբար դառնում ամենակայուն փինկֆլոյդցին: :D

"Wish you were here" ալբոմի՝ Սիդ Բարրեթին նվիրված լինելու մասին կարդալիս մի բան հիշեցի: Ընդհանրապես Փինկ Ֆլոյդն իր հետագա գործունեության ընթացքում շատ անգամներ է անդրադարձել Սիդ Բարրեթին, հիմնականում անուղղակիորեն: Նրա խորհդավոր ու տպավորիչ կերպարն ու խմբի անդամների հետ ունեցած հարաբերությունները Բարրեթի՝ խմբի մեներգիչ եղած ժամանակ, ըստ երևույթին, խոր ազդեցություն են թողել խմբի անդամների վրա, որը, բնականաբար, չէր կարող չարտացոլվել նրանց ստեղծագործությունների մեջ: Այդպիսի «արտացոլանքներից» մեկը Ուոթերսի "Julia Dream" երգն է, որն արտաքինից կարծես ոչ մի կապ չունի Բարրեթի հետ, բայց երգն ուշադրությամբ ունկնդրելու դեպքում կարելի է նկատել, թե ինչպես է Ուոթերսը երգի հիմնական բառերի արանքում հազիվ լսելի շշուկով մերթընդմերթ արտաբերում խմբի առաջին մեներգչի անունը՝ «Սի՜դ...»:

Հետաքրքիր է, ես մինչև դրա մասին կարդալը չէի նկատել, բայց երբ կարդացի, որ բազմաթիվ երկրպագուներ պնդել են, որ այդ երգի մեջ լսել են Սիդ անունը, ես էլ ուշադրություն դարձրի ու լսեցի: :)

Սամվել
13.10.2007, 09:16
Pink Floyd - Time
“The Dark Side of the Moon”

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an off hand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

And you run and you run to catch up with the sun, but its sinking
And racing around to come up behind you again
The sun is the same in the relative way, but youre older
Shorter of breath and one day closer to death

Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the english way
The time is gone, the song is over, thought Id something more to say

Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
Its good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells.

Յուրահատուկ խորհրդավորությամբ այս երգը համարում եմ բոլոր ժամանակների լավագույն երգերից մեկը :love

HardRock
13.10.2007, 13:23
Pink Floyd խումբը ստեղծվել է 1966թ. Մեծ Բրիտանիայում, հետևյալ կազմով` Սիդ Բարրեթ` կիթառ, վոկալ, Ռոջեր Ուոթերս` բաս կիթառ, վոկալ, Ռիչարդ Ռայթ` ստեղնային գործիքներ, Նիկ Մեյսոն` հարվածային գործիքներ:

........................ և այլն:

Աղբյուր՝ http://hardrock.fast-net.am/

Նեղանալ չկա որ տեղադրեցի այստեղ...:)

Իհարկե չէ, հակառակը, ուրախ եմ: Դա համարյա թե իմ սայթի գովազդնա :) :hands:
Բայց սայթը շուտվանիցա չի բացվում, դա im.am սեռվերիցա:

HardRock
13.10.2007, 13:45
Սամվելի տեղադրած հոդվածը, որի հեղինակը, որքան հասկացա, Hardrock-ն է, ըստ իս, ընդհանուր առմամբ բավական հաջող էր՝ համառոտ ու ընդգրկուն: :ok Թեև, իմ խորին համոզմամբ, Փինկ Ֆլոյդը՝ որպես երևույթ, այնքան խոր, բազմաշերտ ու բազմազան է, որ նրա մասին ամբողջական կարծիք կազմելու համար այսքանը չափազանց քիչ է, բայց խմբին դեռևս չճանաչողներին կամ, այսպես ասած, սկսնակ երկրպագուներին հետաքրքրելու ու նաև որոշ ուղղություն տալու համար, կարծում եմ, բավական է: :)

Բայց տեքստում մի քանի կոպիտ լեզվական սխալ նկատեցի, Hardrock, եթե հետաքրքրի, կարող եմ ուղղումներ անել: ;)

Իհարկե հետաքրքիր է, գրի:

Սայթը սարքելու համար, մի շարք հոդվածներ եմ կարդացել, տարբեր աղբյուրներից, և դրանց հիման վրա էլ պատրաստել եմ խմբի պատմությունը:
Եվ ըստ այդ աղբյուրների, Գիլմորի մոտ ավելի զարգացած էր կոմպոզիտորական տաղանդը իսկ Ուոթերսի մոտ` բանաստեղծականը:
Գիլմորի դերը չի կարելի թերագնահատել: Հենց Գիլմորի կիթառն է, Ֆինկ Ֆլոյդի երաժշտությունը անկրկնելի և ոչ մեկին չնմանվող երաժշտություն դարձնում:
"Division Bell" ալբոմը իրոք հրաշալի է, ու դա հերիք է, որ գնահատել Գիլմորի տաղանդը, և որպես կոմպոզիտոր և որպես բանաստեղծի:
Անգլերենից այդքան էլ լավ չեմ, բայց կարդալով հասկանում եմ: Կարդացի այդ ալբոմի երգերի բառերը և ասեմ որ շատ լավն են, մանավանդ Wearing the Inside Out-ը:

Արշակ
16.10.2007, 00:57
Էսօր Փինք Ֆլոյդը Վեսթում մի այլ կարգի հրաշալի էր հնչում…

Արսեն
16.10.2007, 08:49
http://pink-floyd.ru/links/
http://pink-floyd.ru/articles/books/arhitektor/piper.html
http://www.peoples.ru/art/music/rock/pink_floyd/

Սամվել
05.11.2007, 16:30
Pink Floyd - On the Turning Away
"A Momentary Lapse of Reason"

On the turning away
From the pale and downtrodden
And the words they say
Which we wont understand
Dont accept that whats happening
Is just a case of others suffering
Or youll find that youre joining in
The turning away

Its a sin that somehow
Light is changing to shadow
And casting its shroud
Over all we have known
Unaware how the ranks have grown
Driven on by a heart of stone
We could find that were all alone
In the dream of the proud

On the wings of the night
As the daytime is stirring
Where the speechless unite
In a silent accord
Using words you will find are strange
And mesmerized as they light the flame
Feel the new wind of change
On the wings of the night

No more turning away
From the weak and the weary
No more turning away
From the coldness inside
Just a world that we all must share
Its not enough just to stand and stare
Is it only a dream that therell be
No more turning away?


Ժողովուրդ ինձ ո՞վ կարա "The Wall" Ալբոմը տա մարդավարի որակով, իմ մոտինը անկապ որակովա ու ցածր հնչողությամբ :oy

Dayana
05.11.2007, 16:43
Մինչ վերջին ամիսը ես միշտ մտածել եմ , որ Փինկ Ֆլոյդ , դաժան ռոք է, էն որ ինչ-որ անհասկանալի երաժշտությունը խառնվում է գոռոցնեի հետ , ու անվանում են երգ :oy Բայց Ներսես_AM-ը ինձ հակառակում համոզեց :) Հիմա լսում եմ Փինկ Ֆլոյդ , մանավանդ IF երգը , որն իսկապես շատ դուրս եկավ , և երաժշտությունը և բառերը :)

Սամվել
05.11.2007, 16:53
Pink Floyd - If:love
"A Momentary Lapse of Reason"

If I were a swan, I'd be gone.
If I were a train, I'd be late.
And if I were a good man,
I'd talk with you
More often than I do.

If I were to sleep, I could dream.
If I were afraid, I could hide.
If I go insane, please don't put
Your wires in my brain.

If I were the moon, I'd be cool.
If I were a rule, I would bend.
If I were a good man, I'd understand
The spaces between friends.

If I were alone, I would cry.
And if I were with you, I'd be home and dry.
And if I go insane,
Will you still let me join in with the game?

If I were a swan, I'd be gone.
If I were a train, I'd be late again.
If I were a good man,
I'd talk with you
More often than I do.

Արշակ
05.11.2007, 17:54
Ժողովուրդ ինձ ո՞վ կարա "The Wall" Ալբոմը տա մարդավարի որակով, իմ մոտինը անկապ որակովա ու ցածր հնչողությամբ :oy
Ես կարող եմ;)
Աուդիո ալբո՞մն ես ուզում, թե՞ ֆիլմը։ Երկուսն էլ ունեմ, երկուսն էլ բարձր որակով:ok


Pink Floyd - If:love
"A Momentary Lapse of Reason"

Այ տղա, լրիվ խառնեցիր իրար։ If–ը Atom Heart Mother ալբոմից է ու երգի հեղինակն էլ Ռոջեր Ուոթերսն է, նենց որ "A Momentary Lapse of Reason"–ը ստեղ ոչ մի կապ չունի։:angry

Nari
07.11.2007, 14:11
Իմ սիրած երգերց են...

Pink Floyd.
http://video.mail.ru/list/s.nara/95/10.html

Pink Floyd - Comfortably Numb
http://video.mail.ru/list/s.nara/95/174.html

Արշակ
09.11.2007, 17:35
Ժողովուրդ, լսել/տեսե՞լ եք Ուոթերսի հետփինքֆլոյդյան համերգային կատարումները։ Օրինակ՝ In the Flեsh–ը։ Հրաշալի համերգ է։ Գուցե Գիլմորյան Փինք Ֆլոյդի համերգներում հնչողությունը տեխնիկապես համեմատաբար ավելի բարձր մակարդակի է, ի վերջո այդ համերգների վրա մի քանի հարյուր բարձրակարգ երաժիշտներ ու տեխնիկական անձնակազմ է աշխատում, բայց Ուոթերսի համերգները մի ուրիշ ոգեղենություն, փիլիսոպայական խորություն ունեն։ Հատկապես տարբերություն ակնառու է այն Փինք Ֆլոյդի այն երգերի կատարման դեպքում, որոնք ստեղծվել են Ուոթերսի օրոք։
Ընդհանրապես Փինք Ֆլոյդի այն երգերը, որոնք ստեղծվել են Ութերսի մասնակցությամբ կամ կարելի է ասել՝ գլխավորությամբ, առանց նրա լավ չեն հնչում Գիլմորի կատարմամբ։ Մի տեսակ անշունչ է կատարում։ Օրինակ լսե՞լ եք Another Brick In The Wall–ը Գիլմորի համերգներին։ Ոնց որ պոպացրած ցկցկալու երգ է դառել։ Որ լսում եմ ջղայնանում եմ։
Մինչդեռ նույնը չեմ կարող ասել Գիլմորի գրած երգերի մասին։ Division Bell-ը հրաշալի ալբոմ է։

Հ. Գ.
Ցանկացողներին կարող եմ տալ Roger Waters – In The Flesh համերգային DVD–ն։ Հրաշալի համերգ է։ Արժե լսել։:ok

HardRock
09.11.2007, 17:55
Ես ավելի շատ Գիլմորի երկրպագուն եմ, բայց դե փաստ է, իսկական Փինկ Ֆլոյդը Ուոթերսի հետ է, այսինքն 4-ով միասին:

Արշակ
09.11.2007, 18:43
Հա, իսկական Փինք Ֆլոյդը միասին էին։ Ոչ Գիլմորը, ո՛չ Ուոթերսը արդեն դասական Pink Floyd չեն։ Ի դեպ, իմ սուբյեկտիվ կարծիքով այդ դասական փինքֆլոյդականությունը, հավասարակշռությունը հատկապես ուժեղ է Whish You Ware Here ալբոմում։ Animals–ում ու The Wall–ում արդեն Waters–ն է դոմինանտում։ The Final Cut-ում այդ դոմինանտությունը արդեն չափազանց էր։ Արդյունքում ալբոմի մեղեդայնությունը տուժեց։

HardRock
10.11.2007, 12:31
Հա, իսկական Փինք Ֆլոյդը միասին էին։ Ոչ Գիլմորը, ո՛չ Ուոթերսը արդեն դասական Pink Floyd չեն։ Ի դեպ, իմ սուբյեկտիվ կարծիքով այդ դասական փինքֆլոյդականությունը, հավասարակշռությունը հատկապես ուժեղ է Whish You Ware Here ալբոմում։ Animals–ում ու The Wall–ում արդեն Waters–ն է դոմինանտում։ The Final Cut-ում այդ դոմինանտությունը արդեն չափազանց էր։ Արդյունքում ալբոմի մեղեդայնությունը տուժեց։

The Dark Side of the Moon-ը մոռացել ես: Ըստ ինձ, իրանց լավագույն ալբոմն է:

Արշակ
10.11.2007, 13:07
The Dark Side of the Moon-ը մոռացել ես: Ըստ ինձ, իրանց լավագույն ալբոմն է:
Դե դասական Փինք Ֆլոյդն իհարկե The Dark Side of the Moon-ից սկսվեց։ Բայց ընդհանրապես դժվարանում եմ առանձնացնել նրանց ալբոմներից որևէ մեկը որպես ամենալավ. մեկը մեկից լավն են ու յուրօրինակ։:)
Բայց եթե շատ ստիպեն:D, երևի «Whish You Ware Here»–ն ու «The Wall»–ը կընտրեի։

Ռեդ
21.08.2008, 10:02
Բա . . . :think
Էս խմբի տարբեր երգեր լսեցի, ամենաշատ դուրս եկավ Wish You Were Here երգը :love
Ընդհանուր առմամբ լսվում են: Վատը չեն :ok
Մոտս 1967-1975 թվականների ալբոմներն են

Yellow Raven
21.08.2008, 11:51
Բա . . . :think
Էս խմբի տարբեր երգեր լսեցի, ամենաշատ դուրս եկավ Wish You Were Here երգը :love
Ընդհանուր առմամբ լսվում են: Վատը չեն :ok
Մոտս 1967-1975 թվականների ալբոմներն են
Եթե ուզում ես, ես իրանց սաղ ալբոմներն էլ ունեմ կարամ տամ:)
Վերնագիրը մի փոքր դուրս չեկավ, ճիշտա Բարեթ+ Փինկ Ֆլոյդ համագործակցությունը երկար չի տևել, բայց խմբի զարգացման գործում Սիդի ավանդը զգալիա...

Սամվել
21.08.2008, 15:14
Էս վերջերս Շատա սկսել դուրս գալ The Final Cut Ալբոմը :)

Yellow Raven
21.08.2008, 16:04
WISH YOU WERE HERE

So, so you think you can tell
Heaven from Hell blue skies from Pain
Can you tell a green field
From a cold steel rail ?
A smile from a veil ?
Do you think you can tell
And did they get you to trade
Your heroes for ghosts ?
Hot ashes for trees ?
Hot air for a cool breeze ?
Cold comfort for chains ?
And did you exchange
A walk on part in the war
For a lead role in a cage

How I wish, how I wish you were here
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year
Running over the same old ground
What have we found ?
The same old fears
Wish you were here

1975 թվականի համանուն ալբոմից: Շատ լավ գործա:love

Ռեդ
21.08.2008, 16:57
WISH YOU WERE HERE

So, so you think you can tell
Heaven from Hell blue skies from Pain
Can you tell a green field
From a cold steel rail ?
A smile from a veil ?
Do you think you can tell
And did they get you to trade
Your heroes for ghosts ?
Hot ashes for trees ?
Hot air for a cool breeze ?
Cold comfort for chains ?
And did you exchange
A walk on part in the war
For a lead role in a cage

How I wish, how I wish you were here
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year
Running over the same old ground
What have we found ?
The same old fears
Wish you were here

1975 թվականի համանուն ալբոմից: Շատ լավ գործա:love
Վերջն ա :love

Արամ
21.08.2008, 16:57
Փին Ֆլոյդ էլ եմ սիրում....:love

Ռուֆուս
21.08.2008, 19:48
Ինձ էլ ընդգրկեք Փինքի ֆանատների մեջ :love :love :love

Իրենց ամենաառաջին ալբոմները շատ չեմ սիրում, բայց "Dark Side of the Moon"-ից սկսած բոլորը գլուխգործոցներ են.... Սիրած երգեր շատ ունեմ, բայց ամենաշատը սիրում եմ "Shine on You Crazy Diamond"-ը (ամբողջությամբ, ոչ թե կտրտած), իսկ ամենալավ ալբոմը "Wish You Were Here"-ն է:

Economist
22.08.2008, 11:31
Իմ սիրած խմբերիցա:love
Միշտ երազել եմ գտնվել իրենց համերգներից մեկին:love Բայց դե:cry

Ռեդ
24.08.2008, 16:25
Իրանց ունե՞ն Wish You Were Here երգի կարգի այլ երգ, որ էդ երգում կիթառը նույնպես էդ կարգի լավը լինի ինչքան էս երգում

Սամվել
24.08.2008, 16:44
Իրանց ունե՞ն Wish You Were Here երգի կարգի այլ երգ, որ էդ երգում կիթառը նույնպես էդ կարգի լավը լինի ինչքան էս երգում

Hey you .. ն Լսի ;)

Ռեդ
24.08.2008, 17:31
Hey you .. ն Լսի ;)
Լավ երգ ա, բայց, Սամվել ջան, էդ երգում կիթառը էդ կարգի չի, համ էլ էդ երգում ուրիշ կիթառ ա, հասարակ կիթառ չի ;)
Իսկ ես փնտրում էի հասարակ կիթառով :)

Հայկօ
24.08.2008, 18:25
Red_Devils՝ Pink Floyd - High Hopes. Չնայած էստեղ ակուստիկ կիթառն էնքան էլ շատ չէ: Բայց չես փոշմանի :)

Ռուֆուս
25.08.2008, 21:37
Իրանց ունե՞ն Wish You Were Here երգի կարգի այլ երգ, որ էդ երգում կիթառը նույնպես էդ կարգի լավը լինի ինչքան էս երգում

Shine on You Crazy Diamond-ը լսի, 20 րոպեանոց երգա, կիթառի արտակարգ սոլոներով, հարմոնիկայով, սաքսաֆոնով....

Ռեդ
26.08.2008, 12:57
Shine on You Crazy Diamond-ը լսի, 20 րոպեանոց երգա, կիթառի արտակարգ սոլոներով, հարմոնիկայով, սաքսաֆոնով....
Այ էդ մեկը վերջն ա :love

Հայկօ
26.08.2008, 13:09
Այ էդ մեկը վերջն ա :love
Միանում եմ, հրաշք գործ է: Մանավանդ միչև 7:41-ը :hands

Ռեդ
26.08.2008, 13:16
Միանում եմ, հրաշք գործ է: Մանավանդ միչև 7:41-ը :hands
Խի՞ մինչև 7:41-ը :esim

Ռուֆուս
26.08.2008, 21:16
Red_Devil ջան (կներես անունդ մոռացել եմ), մեկ էլ խորհուրդ կտամ "Dark Side of the Moon" ալբոմը լսես սկզբից մինչև վերջ ըստ երգերի հեթականության (առանց random կամ shuffle դնելու)

Հայկօ
26.08.2008, 21:20
Red_Devil ի նկատի ունեմ մինչև երգի 7 րոպե 41 վայրկյանը (մոտավորապես), երբ սկսվում է վոկալը: Սա չի նշանակում, որ վատ կատարում է, այլ որ կոնկրետ ինձ համար երկար ինտրոն ավելի հաճելի է լսել, քան բուն երգը:

Ռեդ
26.08.2008, 23:28
Red_Devil ջան (կներես անունդ մոռացել եմ), մեկ էլ խորհուրդ կտամ "Dark Side of the Moon" ալբոմը լսես սկզբից մինչև վերջ ըստ երգերի հեթականության (առանց random կամ shuffle դնելու)
Անունս Արամ է, քոնն էլ Հայկ է չե՞

Ավելացվել է 33 վայրկյան անց

Red_Devil ի նկատի ունեմ մինչև երգի 7 րոպե 41 վայրկյանը (մոտավորապես), երբ սկսվում է վոկալը: Սա չի նշանակում, որ վատ կատարում է, այլ որ կոնկրետ ինձ համար երկար ինտրոն ավելի հաճելի է լսել, քան բուն երգը:
Ես հենց տենց էլ հասկացա ;)

Tar
16.09.2008, 10:58
Երեկ 65 տարեկան հասակում քաղցկեղից մահացել է Pink Floyd-ի հիմնադիրներից մեկը` խմբի դաշնակահար և վոկալիստ Richard Wright-ը:

Koms
16.09.2008, 13:47
Այո, ցավով իմացա... Փինկ Ֆլոյդը 70-80թթ. սերունդներ է դաստիարակել... Մեծ երաժշտություն, մեծ գաղափար, ու մեծ համամարդկային արժեքներ` ահա Փինկ Ֆլոյդը... Եթե անգամ միայն նրա հանճարեղ ՊԱՏԸ լիներ` /Ալան Պարկերի փայլուն նկարահանած ֆիլմով/` հերիք էր որ մնար հավերժ պատմության մեջ...

HardRock
16.09.2008, 14:06
Երեկ 65 տարեկան հասակում քաղցկեղից մահացել է Pink Floyd-ի հիմնադիրներից մեկը` խմբի դաշնակահար և վոկալիստ Richard Wright-ը:

Ափսոս: Սրանով կարծում եմ վերջնական վարջակետ կդրվի Pink Floyd-ի վերամիավորվելու հույսերի վրա:

Koms
16.09.2008, 14:38
Տեղադրում եմ Pink Floyd իմ ամենասիրված գործը` եւ երաժշտական, եւ տեքստային առումով` .

HIGH HOPES

Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
The ringing of the division bell had begun

Along the Long Road and on down the Causeway
Do they still meet there by the Cut

There was a ragged band that followed in our footsteps
Running before times took our dreams away
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
To a life consumed by slow decay

The grass was greener
The light was brighter
When friends surrounded
The nights of wonder

Looking beyond the embers of bridges glowing behind us
To a glimpse of how green it was on the other side
Steps taken forwards but sleepwalking back again
Dragged by the force of some sleeping tide
At a higher altitude with flag unfurled
We reached the dizzy heights of that dreamed of world

Encumbered forever by desire and ambition
There's a hunger still unsatisfied
Our weary eyes still stray to the horizon
Though down this road we've been so many times

The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
With friends surrounded
The dawn mist glowing
The water flowing
The endless river

Yellow Raven
16.09.2008, 17:19
2006-ին կարծեմ մահացել էր նաև Սիդ Բարեթթը հիմա էլ Ռայթը:(
Փինկ Ֆլոյդը վերջնականապես անցավ պատմության գիրկը...

Ռուֆուս
16.09.2008, 21:06
Շատ ափսոս.... :(

Ցավակցում եմ.... :(

Ուլուանա
17.09.2008, 00:35
Երեկ 65 տարեկան հասակում քաղցկեղից մահացել է Pink Floyd-ի հիմնադիրներից մեկը` խմբի դաշնակահար և վոկալիստ Richard Wright-ը:
Վայ... Եվս մեկը... :(
Pink Floyd–ն էնքան հարազատ խումբ է ինձ համար, որ խմբի անդամների ընկալում եմ որպես ծանոթ մարդկանց... :(

Ափսոս: Սրանով կարծում եմ վերջնական վարջակետ կդրվի Pink Floyd-ի վերամիավորվելու հույսերի վրա:
Իսկ դու դեռ նման հույսեր ունեի՞ր։ :o Իմ կարծիքով, Waters–ի հեռանալուց հետո Pink Floyd՝ որպես այդպիսին, արդեն չկար, իսկ դրանից հետո Գիլմորի ստեղծած միակ արժեքը, իմ կարծիքով, "Division Bell"–ն էր, դրանից հետո ես էլ Pink Floyd չեմ տեսել... Թեև Ուոթերս–ն էլ առանձին էլի լիարժեք Pink Floyd չէր, բայց ինձ համար ավելի Pink Floyd էր, քան Գիլմորը։

2006-ին կարծեմ մահացել էր նաև Սիդ Բարեթթը հիմա էլ Ռայթը:(
Փինկ Ֆլոյդը վերջնականապես անցավ պատմության գիրկը...
Ինձ թվում է՝ ավելի լավ ա փառքով անցնել պատմության գիրկը (չնայած կոնկրետ Pink Floyd–ի համար էդ փառքով անցնելու ժամանակն, իմ կարծիքով, արդեն անցել է), քան պարզապես գոյատևել նախկինում ստեղծած արժեքների արդեն խամրող փայլի հաշվին, ինչպես որ Գիլմորն էր անում արդեն տարիներով... Ներողություն եմ խնդրում Գիլմորի երկրպագուներից. սա ուղղակի իմ կարծիքն է։ ;)

Վարպետ
17.09.2008, 00:52
Ահավոր շատ եմ ցավում: Նման կորուստները գրեթե անձնական են երբեմն:

Koms
17.09.2008, 11:49
ՓՖ-ը իրոք որ ՄԵԾ արժեք է երաժշտության մեջ` ես դժվարանում եմ հիմա մտաբերել նմանատիպի մի յուրահատուկ ոճ , որ ՓՖ էր ստեղծել,..

Tar
17.09.2008, 15:59
Միավորվելու հույսեր կային: 1981 թվականից հետո առաջին անգամ խումբը իր դասական կազմով ելույթ ունեցավ 2005 թ. հուլիսին` Live 8 ֆեստիվալի ժամանակ` կատարելով 4 թե 5 երգ: Դրանից հետո Waters-ը այնքան ոգևորվեց, որ մի ամբողջ շրջագայություն արեց Մեյսոնի հետ` կատարելով "Dark Side of the Moon" ալբոմն ամբողջությամբ և տալով հարցազրույցներ, որտեղ ասում էր, թե դեմ չի լինի համերգներ տալ Pink Floyd-ի հետ: Սակայն Գիլմորն առանձնապես ոգևորված չէր, նա էլ իր սոլո շրջագայությունն էր անում Wright-ի հետ, բայց արդեն մի քանի ամիս առաջ Գիլմորը ևս հայտարարեց, որ հնարավոր է խմբի վերամիավորվելը:

Ռեդ
04.11.2008, 21:35
"Wish you were here" ալբոմի՝ Սիդ Բարրեթին նվիրված լինելու մասին կարդալիս մի բան հիշեցի: Ընդհանրապես Փինկ Ֆլոյդն իր հետագա գործունեության ընթացքում շատ անգամներ է անդրադարձել Սիդ Բարրեթին, հիմնականում անուղղակիորեն: Նրա խորհդավոր ու տպավորիչ կերպարն ու խմբի անդամների հետ ունեցած հարաբերությունները Բարրեթի՝ խմբի մեներգիչ եղած ժամանակ, ըստ երևույթին, խոր ազդեցություն են թողել խմբի անդամների վրա, որը, բնականաբար, չէր կարող չարտացոլվել նրանց ստեղծագործությունների մեջ: Այդպիսի «արտացոլանքներից» մեկը Ուոթերսի "Julia Dream" երգն է, որն արտաքինից կարծես ոչ մի կապ չունի Բարրեթի հետ, բայց երգն ուշադրությամբ ունկնդրելու դեպքում կարելի է նկատել, թե ինչպես է Ուոթերսը երգի հիմնական բառերի արանքում հազիվ լսելի շշուկով մերթընդմերթ արտաբերում խմբի առաջին մեներգչի անունը՝ «Սի՜դ...»:

Հետաքրքիր է, ես մինչև դրա մասին կարդալը չէի նկատել, բայց երբ կարդացի, որ բազմաթիվ երկրպագուներ պնդել են, որ այդ երգի մեջ լսել են Սիդ անունը, ես էլ ուշադրություն դարձրի ու լսեցի: :)
Ճիշտ ես, Անահիտ ջան :)
Ի դեպ մի հետաքրքիր հանգամանք էլ ես ասեմ՝ ուշադրություն դարձրեք`
Shine On You Crazy Diamond
ևս մի վառ ապացույց քո ասածի :);)

Ռուֆուս
04.11.2008, 22:09
Ճիշտ ես, Անահիտ ջան :)
Ի դեպ մի հետաքրքիր հանգամանք էլ ես ասեմ՝ ուշադրություն դարձրեք`
Shine On You Crazy Diamond
ևս մի վառ ապացույց քո ասածի :);)

Բա Crazy-ի C-ն ուր կորավ? ;)

Ուլուանա
04.11.2008, 22:21
Բա Crazy-ի C-ն ուր կորավ? ;)
Դե, համաձայն եմ, որ մի քիչ վիճելի է, ու գուցե իրոք պատահականություն է, բայց ամեն դեպքում պետք է նկատել, որ գլխավոր բառերի առաջին տառերն են։

Բայց դե չգիտեմ, նույն ձևով ցանկացած բանի մեջ խորանալով՝ գուցե կարելի է նմանատիպ հետաքրքիր համընկնումներ գտնել։ :))

Ռեդ
04.11.2008, 22:30
Դե, համաձայն եմ, որ մի քիչ վիճելի է, ու գուցե իրոք պատահականություն է, բայց ամեն դեպքում պետք է նկատել, որ գլխավոր բառերի առաջին տառերն են։

Բայց դե չգիտեմ, նույն ձևով ցանկացած բանի մեջ խորանալով՝ գուցե կարելի է նմանատիպ հետաքրքիր համընկնումներ գտնել։ :))
Միգուցե և պատահականություն է ;)
Բայց ինձ այդպես չի թվում :)

Rhayader
04.11.2008, 23:32
Միգուցե և պատահականություն է ;)
Բայց ինձ այդպես չի թվում :)

Ուոթերսը պաշտոնապես ասել է, որ այդ երգը Սիդին է նվիրված:

Yellow Raven
04.11.2008, 23:35
Ուոթերսը պաշտոնապես ասել է, որ այդ երգը Սիդին է նվիրված:

Ահա,ես էլ էի ուզում էդ գրեի:)

Ուլուանա
04.11.2008, 23:39
Ուոթերսը պաշտոնապես ասել է, որ այդ երգը Սիդին է նվիրված:
Գիտեմ, որ Սիդին է նվիրված, հարցը դա չէր։ Ուղղակի համոզված չեմ, որ երգի մեջ տառերի նման դասավորվածությունը նպատակադրված է արվել, ոչ թե զուտ պատահականության արդյունք է, թեև չեմ բացառում նաև, որ հատուկ լինի արված։ Ամեն դեպքում մեկը մյուսին չի խանգարում։ ;)

nune'
05.11.2008, 01:02
Որ ասեմ գժվում եմ իրանց համար, սուտ կլինի, բայց այն, որ իրանց ավանդը մեծա ու որ իրանց լիքը ռեսփեքթ, էդ հաստատ..մենակ, որ էդ Սիդը չտարվեր այնպիսի դեղերով, որոնք լավ բանի չէին բերի, լավ կլիներ..իսկ առհասարակ Ֆլոյդից Լսում եմ Դը Վոլլ, ալբոմը, ..

Սամվել
05.11.2008, 01:05
Օֆֆ եսիմ..

Ես Division Bellը.. Final Cutը, Whish You Where here ը ու Dark Side of the Moonը Որպես Երաժշտական ալբոմներ ավելի շատ եմ սիրում :love

Բայց դե Thw Wallի գաղափարներն են լավը :good

Ուլուանա
05.11.2008, 03:17
Օֆֆ եսիմ..

Ես Division Bellը.. Final Cutը, Whish You Where here ը ու Dark Side of the Moonը Որպես Երաժշտական ալբոմներ ավելի շատ եմ սիրում :love

Բայց դե Thw Wallի գաղափարներն են լավը :good
Սամ, բայց եթե մեղեդայնությունը նկատի ունես, ապա էդ առումով "The Wall"–ում, իմ կարծիքով, մեղեդային երգեր ավելի շատ կան, քան, օրինակ, The Final Cut"–ում։ Դե, ինչ խոսք, երկուսն էլ կոնցեպտուալ ալբոմներ են, բայց, ինձ թվում է, "The Wall"–ը չի կարելի երաժշտական առումով "The Final Cut"-ից ցածր դասել։ :think

Rhayader
05.11.2008, 07:59
Որ ասեմ գժվում եմ իրանց համար, սուտ կլինի, բայց այն, որ իրանց ավանդը մեծա ու որ իրանց լիքը ռեսփեքթ, էդ հաստատ..մենակ, որ էդ Սիդը չտարվեր այնպիսի դեղերով, որոնք լավ բանի չէին բերի, լավ կլիներ..իսկ առհասարակ Ֆլոյդից Լսում եմ Դը Վոլլ, ալբոմը, ..

Նունե, որ Սիդը չտարվեր Լյուսիով, ինքը Սիդ չեր լինի: Մենակ թե էլի չասես, որ իրանք գեյ են:
Ափսոս շուտ մեռավ՝ չհասցրեցինք միասին հեծանիվ քշենք:

Սամվել
05.11.2008, 11:18
Սամ, բայց եթե մեղեդայնությունը նկատի ունես, ապա էդ առումով "The Wall"–ում, իմ կարծիքով, մեղեդային երգեր ավելի շատ կան, քան, օրինակ, The Final Cut"–ում։ Դե, ինչ խոսք, երկուսն էլ կոնցեպտուալ ալբոմներ են, բայց, ինձ թվում է, "The Wall"–ը չի կարելի երաժշտական առումով "The Final Cut"-ից ցածր դասել։ :think

Դե դրա համար էլ գրել եմ իմ համար :oy

Ռեդ
06.11.2008, 14:58
Իսկ դուք Գիլմորի 2002 թվի համերգը տեսել ե՞ք
Երկար նայում էի, լավն էր :)
Գերակշռում էր ակուստիկ կիթառը :hands

Rhayader
06.11.2008, 17:14
Չեմ սեսել, բայց լսել եմ ասուդիո տարբերակով: Շատ լավն է՝ փափուկ, հանգիստ:

Ռեդ
06.11.2008, 18:04
Չեմ սեսել, բայց լսել եմ ասուդիո տարբերակով: Շատ լավն է՝ փափուկ, հանգիստ:
Եթե պետք լինի կասես՝ տամ ;)

Ռեդ
28.02.2009, 22:34
Վերջնական կարծիքս գրեմ էս խմբի մասին: Ըստ իս՝ բոլոր ժամանակների ամենահայտնի ամենաանկապ խմբերից մեկը: Իրանց զուտ էդ փսիխոդելիկ ոճը բնավ չսիրեցի, հակառակը: Բայց Գիլմորին շատ եմ սիրում, բոլոր ժամանակների ամենատաղանդավոր կիթառիստներից մեկը :love:love:love

Ուլուանա
28.02.2009, 23:11
Վերջնական կարծիքս գրեմ էս խմբի մասին: Ըստ իս՝ բոլոր ժամանակների ամենահայտնի ամենաանկապ խմբերից մեկը: Իրանց զուտ էդ փսիխոդելիկ ոճը բնավ չսիրեցի, հակառակը:
:o Կներես, բայց սա բոլոր ժամանակների ամենաանհիմն կարծիքն էր, որ երբևէ լսել եմ Փինք Ֆլոյդի մասին։ :8 Ի դեպ, Փինք Ֆլոյդը մենակ փսիխոդելիկ չի։

Բայց Գիլմորին շատ եմ սիրում, բոլոր ժամանակների ամենատաղանդավոր կիթառիստներից մեկը :love:love:love
Գիլմորին որպես կիթառահարի չեմ կարող գնահատել, բայց որպես Փինք Ֆլոյդի մեներգիչ՝ իմ կարծիքով, ամենաանհաջողն է, ավելի ճիշտ՝ միակ անհաջողը։

Ռեդ
28.02.2009, 23:23
Գիլմորին որպես կիթառահարի չեմ կարող գնահատել
Ուլուանա, թույլ տուր էս խոսքերիդ հակաճառել: :) Գիլմորը ՄԵԾՈՒԹՅՈՒՆ ա:
Ըստ իս՝ Փինք Ֆլոյդի երաժշտությունը փչացնում է մարդուն, գցում նրա տրամադրությունը; Մի այլ կարգի ազդում է նրա ներաշխարհի վրա, ստիպում է նրան ապրել Փինք Ֆլոյդով: Սկզբում համարում ես շատ լավը, սկսում ես շատ շատ սիրել, սկսում ես կարծել, թե Ֆլոյդից էն կողմ չկա, բայց հետո մի պահ ա գալիս, որ սկսում ես մտածել, որ կյանքը մենակ էդ չի, ու սկսում ես ատելով ատել: ;)

Ուլուանա
28.02.2009, 23:48
Ուլուանա, թույլ տուր էս խոսքերիդ հակաճառել: :) Գիլմորը ՄԵԾՈՒԹՅՈՒՆ ա:
Ըստ իս՝ Փինք Ֆլոյդի երաժշտությունը փչացնում է մարդուն, գցում նրա տրամադրությունը; Մի այլ կարգի ազդում է նրա ներաշխարհի վրա, ստիպում է նրան ապրել Փինք Ֆլոյդով: Սկզբում համարում ես շատ լավը, սկսում ես շատ շատ սիրել, սկսում ես կարծել, թե Ֆլոյդից էն կողմ չկա, բայց հետո մի պահ ա գալիս, որ սկսում ես մտածել, որ կյանքը մենակ էդ չի, ու սկսում ես ատելով ատել: ;)
Վայ, լավ, էլի։ :D Ամբողջ սխալը գալիս է նրանից, որ սկզբում համարում ես, թե կյանքը մենակ էդ ա, ու հետո հիասթափվում՝ անսպասելիորեն հայտնաբերելով, որ մենակ էդ չի։ Իսկ ո՞վ ասեց, թե Փինք Ֆլոյդ սիրելու դեպքում մարդը պարտադիր պիտի համարի, թե Փինք Ֆլոյդից էն կողմ կյանք չկա։ Բոլորովին։ Եթե քեզ հետ էդպես է եղել, դա դեռ չի նշանակում, որ դա Փինք Ֆլոյդ սիրելու միակ հնարավոր մոդելն է։ Ես միշտ էլ սիրել եմ Փինք Ֆլոյդ, բայց ինձ երբեք էլ չի թվացել, թե դրանից էն կողմ բան չկա։ Շատ բան կա, ուղղակի ամեն ինչ իր տեղն ունի, իր ժամանակը, իր հոգեվիճակը։ Պարզապես պետք չի ծայրահեղությունների մեջ ընկնել։

Ռեդ
28.02.2009, 23:51
Վայ, լավ, էլի։ :D Ամբողջ սխալը գալիս է նրանից, որ սկզբում համարում ես, թե կյանքը մենակ էդ ա, ու հետո հիասթափվում՝ անսպասելիորեն հայտնաբերելով, որ մենակ էդ չի։ Իսկ ո՞վ ասեց, թե Փինք Ֆլոյդ սիրելու դեպքում մարդը պարտադիր պիտի համարի, թե Փինք Ֆլոյդից էն կողմ կյանք չկա։ Բոլորովին։ Եթե քեզ հետ էդպես է եղել, դա դեռ չի նշանակում, որ դա Փինք Ֆլոյդ սիրելու միակ հնարավոր մոդելն է։ Ես միշտ էլ սիրել եմ Փինք Ֆլոյդ, բայց ինձ երբեք էլ չի թվացել, թե դրանից էն կողմ բան չկա։ Շատ բան կա, ուղղակի ամեն ինչ իր տեղն ունի, իր ժամանակը, իր հոգեվիճակը։ Պարզապես պետք չի ծայրահեղությունների մեջ ընկնել։
Համենայն դեպս, Ուլուանա :) Ինչքան շատ եմ այլ խմբեր/երգեր լսում, էնքան շատ եմ սկսում ատել Ֆլոյդի ոճը:
Բայց դե Գիլմոր ձայձայը վերջն ա :love
:)

Ռեդ
28.02.2009, 23:54
Կարծում եմ, որ Փինք Ֆլոյդ պետք է լսած լինել: Սակայն Փինք Ֆլոյդից ինչքան հեռու, էնքան լավ:

Ուլուանա
01.03.2009, 00:05
Համենայն դեպս, Ուլուանա :) Ինչքան շատ եմ այլ խմբեր/երգեր լսում, էնքան շատ եմ սկսում ատել Ֆլոյդի ոճը:
Չսիրել էլ չէ, հենց ատել, հա՞։ :o Բայց ինչի՞ տենց ագրեսիվ որ։ Փաստորեն, դու Փինք Ֆլոյդի նկատմամբ ինչ–որ խիստ սուբյեկտիվ, հիվանդագին վերաբերմունք ունես։ :8

Բայց դե Գիլմոր ձայձայը վերջն ա :love
:)
Նայած ում համար ու նայած ինչում։ Կոնկրետ որպես Փինք Ֆլոյդցի՝ նրա վաստակն, իմ կարծիքով, չնչին է, ու ոչ միայն իմ կարծիքով։

Կարծում եմ, որ Փինք Ֆլոյդ պետք է լսած լինել: Սակայն Փինք Ֆլոյդից ինչքան հեռու, էնքան լավ:
Դե դու հեռու մնա, եթե ատում ես, իսկ մնացածներն իրենք կորոշեն։ :P

Սամվել
01.03.2009, 00:22
Ապեր Դու էիր չէ՞ էն որ Կարգավիճակդ դրել էին Փինկ Ֆլօյդ Լովե՞ր :)

Անահիտը լավա ասում պետք չի ծայրահեղությունների մեջ ընկնել :)


Փինք Ֆլոյդի երաժշտությունը փչացնում է մարդուն, գցում նրա տրամադրությունը; Մի այլ կարգի ազդում է նրա ներաշխարհի վրա, ստիպում է նրան ապրել Փինք Ֆլոյդով:

2 Տարուց ավելի շա՜՜՜՜տ հաճախ Ֆլոյդ եմ լսում... ու ասեմ որ փչացած ներաշխարհ կամ էլ մնացած երգերի նկատմամբ ատելություն չունեմ :)

Դու ավելի լավա ասել էտ ի՞նչ ես լսել որ սկսել էլ Փինկ Ֆլօյդ ատել :))

Ռեդ
01.03.2009, 00:33
Ուլուանա, մնացածները թող իրանք որոշեն :)
Սամվել, ժամանակի հետ կարծիքս սկսեց փոխվել: Հիմա էլ կարամ գրեմ, բայց ոչ թե Pink Floyd lover, այլ Gilmour lover
:)
Հետո, առանձնապես ոչ մի բան էլ չի պատահել: :) Ուղղակի կարծիքի փոփոխություն: ;) /ժամանակի հետ/
Ուլուանա, չհասկացա ասածդ: Ուզում ես ասել Գիլմորը ոչ թե որպես երգիչ, այլ որպես կիթառիստ վատն է՞ կամ էլ լավը չէ՞

Ուլուանա
01.03.2009, 00:44
Ուլուանա, չհասկացա ասածդ: Ուզում ես ասել Գիլմորը ոչ թե որպես երգիչ, այլ որպես կիթառիստ վատն է՞ կամ էլ լավը չէ՞
Չէ, բնականաբար։ Ես հենց սկզբից էլ գրել էի, որ նրան որպես կիթառահարի չեմ կարող գնահատել, հետևաբար գնահատականներ տալուց ձեռնպահ եմ մնում։ Ես նկատի ունեի նախ և առաջ որպես Փինք Ֆլոյդի ղեկավար ու մեներգիչ, քանի որ ինքը զգալիորեն փոխեց Փինք Ֆլոյդի ոճը, այսինքն՝ այն, ինչով, ըստ իս, Փինք Ֆլոյդը Փինք Ֆլոյդ էր, ու մի տեսակ պոպսայացրեց Փինք Ֆլոյդին։ Գիլմորի օրոք Փինք Ֆլոյդն առանձնապես արժեքավոր բան չի ստեղծել, իմ կարծիքով, բացի "Division Bell"–ից։
Բացի դրանից, Գիլմորի վոկալն էլ ինձ ընդհանուր առմամբ դուր չի գալիս։ Սա արդեն որպես խիստ սուբյեկտիվ (բայց ոչ միայնակ) կարծիք։

Ռեդ
01.03.2009, 00:50
Գիլմորի օրոք Փինք Ֆլոյդն առանձնապես արժեքավոր բան չի ստեղծել, իմ կարծիքով, բացի "Division Bell"–ից։
Լավ էլի Ուլուանա ջան ;)
Կիթառի ասպարեզում Փինք Ֆլոյդն (ավելի ճիշտ՝ Գիլմորը) անհամեմատելի գործեր ա թողել, ինչի համար հարգում եմ Գիլմորին:

Jarre
01.03.2009, 01:55
Ինչպես ասում են՝ ճաշակին ընկեր չկա....

Փինք Ֆլոյդի ոճը շա՜տ հետաքրքիր է։ Որակով երաժշտություն ունեն։ Բացի լավ երաժշտությունից, որն ինձ համար ամենակարևորն է, նաև շատ մեծ ուշադրություն են դարձնում իրենց շոուներին։ Նրանք աշխարհում այն առաջին խմբերից են ովքեր «դուրս եկան» համերգասրահներից և սկսեցին օգտվել բաց տարածություններում համերգներ կազամկերպելու սկզբունքից։ Անմոռանալի համերգներ՝ Բերլին և Պոմպեյ։

Իսկ Ռոջեր Ուոթերսը և Դեյվիդ Գիլմորը իմ ամենասիրած երաժիշտներից են։

Մեծ փիլիսոփայութուն կա Փինք Ֆլոյդի երաժշտության մեջ։

Ռուֆուս
01.03.2009, 02:23
Ան ջան, ես ճիշտն ասած Գիլմուրի պահով ընդհանրապես համաձայն չեմ քո հետ:

Հա, ընդունենք, որ Գիլմուրի օրոք Փինք Ֆլոյդը Division Bell-ից բացի ուրիշ ոչ մի արժեքավոր ալբոմ չստեղծեց (մյուս եղած չեղածն էլ մի հատիկ A Momentary Lapse of Reason էր :)) ): Բայց ընդունիր, որ առանց Գիլմուրի գիթառի հոյակապ սոլոների Փինք Ֆլոյդի հին գործերը անկապ բաներ կլինեին: Վոկալի պահով էլ համաձայն չեմ, շատ ավելի հաճելի է լսել Գիլմուրի տարածական, հանգիստ, մելոդիկ ձայնը, քան Ուոթերսի լաչառ ձայնը (շնորհակալություն, Արշակ:P ):

Անկեղծ ասած չեմ հասկանում թե Ուոթերսի երկրպագուները ինչի են Գիլմուրի աշխատանքը հողին հավասարեցնում, իմ համար Ուոթերսն էլ, Գիլմուրն էլ նույն կալիբրի երաժիշտներ են, ամեն մեկն էլ իր ձևով յուրահատուկ: Երկուսի սոլո կարիերաներն էլ հետաքրքիր են ու լավը, բայց դե Փինք Ֆլոյդի օրերը շատ ավելի լավն էին... :love

Արամ :angry Էս ինչեր ես գրել: Ջղայնացա :angry

Ռեդ
01.03.2009, 02:30
Բայց ընդունիր, որ առանց Գիլմուրի գիթառի հոյակապ սոլոների Փինք Ֆլոյդի հին գործերը անկապ բաներ կլինեին:
Վերջապես համակարծիք անձի լսեցի /Գիլմորի պահով/ :)

Արամ :angry Էս ինչեր ես գրել: Ջղայնացա :angry
Ինչ անեմ :( Փորձեցի ինչքան հնարավոր ա ճիշտ արտահայտել կարծիքս

Ուլուանա
01.03.2009, 03:02
Ան ջան, ես ճիշտն ասած Գիլմուրի պահով ընդհանրապես համաձայն չեմ քո հետ:

Հա, ընդունենք, որ Գիլմուրի օրոք Փինք Ֆլոյդը Division Bell-ից բացի ուրիշ ոչ մի արժեքավոր ալբոմ չստեղծեց (մյուս եղած չեղածն էլ մի հատիկ A Momentary Lapse of Reason էր :)) ):
":Momentary Lapse of Reason" ալբոմը չեմ սիրում։ Շատ միապաղաղ ալբոմ է, իմ կարծիքով։

Բայց ընդունիր, որ առանց Գիլմուրի գիթառի հոյակապ սոլոների Փինք Ֆլոյդի հին գործերը անկապ բաներ կլինեին: Վոկալի պահով էլ համաձայն չեմ, շատ ավելի հաճելի է լսել Գիլմուրի տարածական, հանգիստ, մելոդիկ ձայնը, քան Ուոթերսի լաչառ ձայնը (շնորհակալություն, Արշակ:P ):
Հա, կիթառի հետ կապված բան չունեմ ասելու։ ;) Իսկ Վոկալը, կարծում եմ, ճաշակի հարց է։ Ես չէի ասել, թե Գիլմորը վատ ձայն ունի, ես ընդամենն ասել էի, որ ինձ դուր չի գալիս նրա ձայնը։ Մի տեսակ հոգնած ձայն ա։ :)) Իսկ Ուոթերսի ձայնը, թեև ընդունում եմ, որ բոլորովին երգեցիկ ձայն չի, բարձր տոներ վերցնելիս էլ, մեր մեջ ասած, չի հերիքում :D, բայց իր գրած երգերին հիմնականում լավ համապատասխան ձայն է, թեկուզև լաչառ։ :D Էլի եմ ասում. ճաշակի հարց է։ Գուցե ուրիշ ոճի խմբի համար Ուոթերսի ձայնն ընդհանրապես պիտանի չլիներ (ամենայն հավանականությամբ էդպես էլ կլիներ), բայց կոնկրետ Փինք Ֆլոյդի երգերի համար, իմ կարծիքով, շատ հարմար ձայն է, եթե կարելի է էդպես արտահայտվել։

Անկեղծ ասած չեմ հասկանում թե Ուոթերսի երկրպագուները ինչի են Գիլմուրի աշխատանքը հողին հավասարեցնում, իմ համար Ուոթերսն էլ, Գիլմուրն էլ նույն կալիբրի երաժիշտներ են, ամեն մեկն էլ իր ձևով յուրահատուկ:
Համաձայն եմ, որ ամեն մեկն իր ձևով է յուրահատուկ։ Գիլմորի արածը հողին չեմ հավասարեցնում, ուղղակի որպես խմբի մեներգիչ ու նաև երգերի հեղինակ՝ ես որոշակիորեն Ուոթերսին եմ նախընտրում, համարում եմ, որ ինքն էդ տեսակետներից անհամեմատ ավելի համապատասխան է կոնկրետ Pink Floydin է ու ավելի մեծ ներդրում ունի խմբի ոճի ձևավորման ու զարգացման գործում, քան Գիլմորը։ Չգիտեմ, անձամբ ես Փինք Ֆլոյդ ասելիս առաջին հերթին հասկանում եմ Ուոթերս, հետո՝ Բարրեթ, հետո նոր Գիլմոր։ :)

Սամվել
01.03.2009, 11:49
Pink Floyd - A Momentary Lapse of Reason - On the Turning Away :love

Էս երգի համար գժվում եմ :love

Մեկ էլ Sorrow–ն եմ շատ սիրում

HardRock
02.03.2009, 20:02
Փինկ Ֆլոյդ-ի ճանաչելի սոունդը Գիլմորի գիթառնա, ու որպես գիթառիստ ել, պրոֆեսիոնալ առումով, բավականին լավնա: Առանց Գիլմորի հաստատ Փինկ Ֆլոյդ-ը այն չէր լինի: Էս այ ուրիշ բան չեմ կարողանում հասկանալ, շատ եք գովում Բարեթին, իրա ժամանակվա Փինկ Ֆլոյդ-ը հեչ դուրս չի գալիս, շատ փսիխոզա ու երևումա որ դեռ ոճը ձևավորված չի: Որպես կիթառիստ ....... հասարակ, դե Գիլմորից շատ հեռու է : Գիլմորի գալով ու նրա մասնակցությամբ սկսեց Փինկ Ֆլոյդ-ի սաունդը դզվել:

Ռեդ
02.03.2009, 20:35
Առանց Գիլմորի հաստատ Փինկ Ֆլոյդ-ը այն չէր լինի:
Առանց Գիլմորի Փինք Ֆլոյդ չէր լինի:

Rhayader
02.03.2009, 21:42
Փինկ Ֆլոյդ-ի ճանաչելի սոունդը Գիլմորի գիթառնա, ու որպես գիթառիստ ել, պրոֆեսիոնալ առումով, բավականին լավնա: Առանց Գիլմորի հաստատ Փինկ Ֆլոյդ-ը այն չէր լինի: Էս այ ուրիշ բան չեմ կարողանում հասկանալ, շատ եք գովում Բարեթին, իրա ժամանակվա Փինկ Ֆլոյդ-ը հեչ դուրս չի գալիս, շատ փսիխոզա ու երևումա որ դեռ ոճը ձևավորված չի: Որպես կիթառիստ ....... հասարակ, դե Գիլմորից շատ հեռու է : Գիլմորի գալով ու նրա մասնակցությամբ սկսեց Փինկ Ֆլոյդ-ի սաունդը դզվել:

HardRock մինչև Բարրետի գալը ՊինկՖլոյդը բլյուզ էր նվագում, ինքը եկավ ու ասեց, որ երաժշտությունը սահմաններ չունի: Իհարկե, խմբի մնացած անդամներն այդ դասն այնքան էլ լավ չյուրացրին՝ ձևն ու կոնցեպցիան դնելով պարունակությունից վերև:
Բարրետն ավելին է արել, քան կարող էր անել ամենապրոֆեսիոնալ կիթառահարը:
Բարրետը լրիվ բացահայտեց diabolos in musica-ն ու գրեց երաժշտություն՝ ազատ ստերեոտիպներից թե իր ձևով, թե իր պարունակությամբ, թե կոնցեպցիայով:
Բարրետին լրիվ հասկանալու համար անհրաժեշտ է կամ հանճար լինել, կամ խելագար: Բարեբախտաբար թե դժբախտաբար, նման մարդիկ քիչ են:

Rhayader
02.03.2009, 21:44
Առանց Գիլմորի Փինք Ֆլոյդ չէր լինի:

Պինկ Ֆլոյդը Առնոլդ Լեյնով է դառել Պինկ Ֆլոյդ, Ինտերստելլար Օվերդրայվով՝ հաստատվել որպես այդպիսին: Դուք այստեղ որևէ տեղ Գիլմոր տեսնու՞մ եք:

Ռեդ
02.03.2009, 21:47
Պինկ Ֆլոյդը Առնոլդ Լեյնով է դառել Պինկ Ֆլոյդ, Ինտերստելլար Օվերդրայվով՝ հաստատվել որպես այդպիսին: Դուք այստեղ որևէ տեղ Գիլմոր տեսնու՞մ եք:
Ի՞նչ :o Գիտե՞ս ինչ: Եթե այսօրվա օրում Փինք Ֆլոյդ խումբ է հայտնի, ապա միմիայն Գիլմորի շնորհիվ: Arnold Layne, չգիտեմ ինչ :[
Էն ինչ երգում են ոչ Գիլմորականները, շպրտելու բան ա, իսկ էն, ինչ նվագում ա Գիլմորը, կպահպանվի դեռ երկար տարիներ: Եթե պետք ա, կարամ մանրամասնեմ:

Yellow Raven
02.03.2009, 22:14
Ի՞նչ :o Գիտե՞ս ինչ: Եթե այսօրվա օրում Փինք Ֆլոյդ խումբ է հայտնի, ապա միմիայն Գիլմորի շնորհիվ: Arnold Layne, չգիտեմ ինչ :[
Էն ինչ երգում են ոչ Գիլմորականները, շպրտելու բան ա, իսկ էն, ինչ նվագում ա Գիլմորը, կպահպանվի դեռ երկար տարիներ: Եթե պետք ա, կարամ մանրամասնեմ:

Հա,մանրամասնի...
Եթե քո համար Ֆլոյդը Գիլմորնա ու Ֆլոյդ ասելով Գիլմոր ես միանգամից հասկանում,էդ ամենևին չի նշանակում,որ առանց Գիլմոր Փինկ Ֆլոյդը թափելու բանա եղել...
Ես մարդիկ գիտեմ,որոնք հենց սիրում են Փինկ Ֆլոյդի նախագիլմորային շրջանը ու ընդունի,որ ճաշակի հարցա...
Եթե կոնկրետացնեմ,իմ համար Գիլմորը մեծ կիթառահարա, բայց իմ կարծիքով,եթե մնար Բարեթը Փինք Ֆլոյդը պակաս բարձունքների չէր հասնի... :B

Rhayader
02.03.2009, 22:50
Դժբախտաբար, Բարրետի նման մարդիկ չեն կարող մնալ: Նրանք չափազանց արագ են այրվում, ու բոլորը կսիրեն կրակը, բայց ոչ ոք նրան այնքան չի սիրել, որ տեսնի մոխրի մեջ:(

HardRock
03.03.2009, 14:28
Պինկ Ֆլոյդը Առնոլդ Լեյնով է դառել Պինկ Ֆլոյդ, Ինտերստելլար Օվերդրայվով՝ հաստատվել որպես այդպիսին: Դուք այստեղ որևէ տեղ Գիլմոր տեսնու՞մ եք:

Կարծո՞ւմ ես: Ձեռքդ դիր խղճիդ ու ասա Փինկ Ֆլոյդի լավագույն ալբոմները որոնք են: Իմ կարծիքով
The Dark Side of the Moon - 1973
Wish You Were Here - 1975
The Wall - 1979
The Division Bell - 1994
Ստեղ Բարեթ չկար, վերջին ալբոմում Ուոթերս էլ չկա:

Ես չեմ թերագնահատում Բարեթին, բայց համենայն դեպս նա չհասցրեց շատ բան անել: Փինկ Ֆլոյդի վերելքը The Dark Side of the Moon-իցա սկսել:

Ռեդ
03.03.2009, 14:40
Ես չեմ թերագնահատում Բարեթին, բայց համենայն դեպս նա չհասցրեց շատ բան անել: Փինկ Ֆլոյդի վերելքը The Dark Side of the Moon-իցա սկսել:
Ավելացնեմ. Pink Floyd-ի իսկական վերելքը սկսել ա Time ու Money գործերից:
Եթե դրանից առաջվա գործերը ինչ-որ մեկին դուր են գալիս, ինչ ասեմ, ճաշակի հարց ա:

Rhayader
03.03.2009, 16:17
Դիվլզ, պատմություն կարդա: Ֆլոյդի Ամերիկա գնալու պահից սկսեց Ֆլոյդի վերելքը, պահանջներն ու պատասխանատվությունը բարձրացան: Բարրետը դրան չդիմացավ: Բացի դրանից, իրեն իր պսիխոդելիան ու էքսպերիմենտներն էին հետաքրքիր, իսկ խմբին՝ այդ նույն չարաբաստիկ վերելքը: Ու Բարրետը մենակ մնաց:
Կարծում եմ, հենց դա նրան կոտրեց: Երբ նա հասկացավ, որ իրեն այլևս չեն հասկանում: Դրա համար էլ ինքնակամ հեռացավ:
Պարոն «Ոլդ Փինքը», Սիդը, ոգեշնչողը, խելագար բաժակը, որի ծիծաղն աշխարհը շրջեց ու պտտեցրեց, Էմիլին, հեծանվի օրվա հեղինակը, որ բաց թողեցինք ձեռքերիցս ու զարմացած մնացինք՝ կոտրվեց... Մնացին հախճապակու կտորներ: Իսկ դուք շարունակում եք հիանալ Գիլմորի ինքնասիրահարված սոլոներով:

Rhayader
03.03.2009, 16:20
Կարծո՞ւմ ես: Ձեռքդ դիր խղճիդ ու ասա Փինկ Ֆլոյդի լավագույն ալբոմները որոնք են: Իմ կարծիքով
The Dark Side of the Moon - 1973
Wish You Were Here - 1975
The Wall - 1979
The Division Bell - 1994
Ստեղ Բարեթ չկար, վերջին ալբոմում Ուոթերս էլ չկա:

Ես չեմ թերագնահատում Բարեթին, բայց համենայն դեպս նա չհասցրեց շատ բան անել: Փինկ Ֆլոյդի վերելքը The Dark Side of the Moon-իցա սկսել:

Ֆլոյդի լավագույն ալբոմը եղել է, կա ու կլինի A Piper at the Gates of Dawn-ը, ալբոմ, որը ստեղծեց պրոգրեսսիվ ու պսիխոդելիկ ռոք ուղղությունների պատմությունը: Սա ասում եմ՝ ձեռքս խղճիս դրած: The Dark Side of the Moon ալբոմն ատում եմ, պոպսա է:

Արշակ
03.03.2009, 17:02
Ըստ իս՝ Փինք Ֆլոյդի երաժշտությունը փչացնում է մարդուն, գցում նրա տրամադրությունը; Մի այլ կարգի ազդում է նրա ներաշխարհի վրա, ստիպում է նրան ապրել Փինք Ֆլոյդով: Սկզբում համարում ես շատ լավը, սկսում ես շատ շատ սիրել, սկսում ես կարծել, թե Ֆլոյդից էն կողմ չկա, բայց հետո մի պահ ա գալիս, որ սկսում ես մտածել, որ կյանքը մենակ էդ չի, ու սկսում ես ատելով ատել: ;)
Ծնված օրվանիցս Փինք Ֆլոյդ եմ լսել (պապաս էր լսում), հետո էլ ինքս սկսել եմ լսել միջին դասարաններից մինչև հիմա, այինքն՝ մոտավորապես մի 10 տարի կլինի։ Ու չէի ասի, թե խաթարված ներաշխարհ ունեմ։:)) Ընդհակառակը, Փինք Ֆլոյդի երաժշտությունը կրթում, մաքրում է ինձ, վատ տրամադրության դեպքում հանգստացնում, պայքարելու ուժ տալիս… Ահա այսպիսի հակասական կարծիքներ։:)


Ֆլոյդի լավագույն ալբոմը եղել է, կա ու կլինի A Piper at the Gates of Dawn-ը, ալբոմ, որը ստեղծեց պրոգրեսսիվ ու պսիխոդելիկ ռոք ուղղությունների պատմությունը: Սա ասում եմ՝ ձեռքս խղճիս դրած: The Dark Side of the Moon ալբոմն ատում եմ, պոպսա է:
Որոշ չափով համաձյան եմ, որպես Պինք Ֆլոյդի ստարտային կետ ու ընդհանրապես երաժշտության պատմության վրա թողած ազդեցությամբ A Piper at the Gates of Dawn-ը գուցե ամենանշանակալիցն էր, բայց որպես լավագույն ալբոմ դժվարանում եմ ասել։ Ախր Pink Floyd–ի մի քանի ալբոմներ մեկը մյուսից լավն են ու ու շատ տարբեր։:)

Ինչ վերաբերվում է Գիլմորին, Գիլմորն իր գիթարով շատ է զարդարել Փինք Ֆլոյդի երաժտությունը, էդ առումով մեծ դեր ունի, բայց imho Փինք Ֆլոյդի շունչն ու ոգին առաջին հերթին Բարրեթն ու Ուոթերսն են։ Ուոթերսից հետո Pink Floyd-ը մի տեսակ մոնոտոն, պապսայոտ դառավ։ Իհարկե, համեմատած նախկին Pink Floyd–ի հետ, թե չէ ամեն դեպքում էլի վատը չի։:)

Ուլուանա
03.03.2009, 19:01
Դիվլզ, պատմություն կարդա: Ֆլոյդի Ամերիկա գնալու պահից սկսեց Ֆլոյդի վերելքը, պահանջներն ու պատասխանատվությունը բարձրացան: Բարրետը դրան չդիմացավ: Բացի դրանից, իրեն իր պսիխոդելիան ու էքսպերիմենտներն էին հետաքրքիր, իսկ խմբին՝ այդ նույն չարաբաստիկ վերելքը: Ու Բարրետը մենակ մնաց:
Կարծում եմ, հենց դա նրան կոտրեց: Երբ նա հասկացավ, որ իրեն այլևս չեն հասկանում: Դրա համար էլ ինքնակամ հեռացավ:
Ի՞նչ ինքնակամ հեռանալու մասին է խոսքը։ Բարրեթը վերջին շրջանում լրիվ տրվել էր թմրանյութերին ու կապը կորցրել էր իրականության հետ։ Նա արդեն խայտառակում էր խմբին իր պահվածքով. և՛ փորձերին նորմալ չէր դրսևորում իրեն, և՛ համերգներին։ Խմբի անդամներն էլ հետագա խայտառակություններից խուսափելու համար սկզբում Գիլմորին ընդունեցին խումբ, հետո Բարրեթին հանեցին։ Շատ սահուն կերպով։

Ես ինքս Բարրեթին բարձր եմ գնահատում։ Ավելին՝ եթե ինքը չլիներ, ամենայն հավանականությամբ Փինք Ֆլոյդն էլ չէր լինի, քանի որ հիմքն ամեն դեպքում ինքն է դրել, ու թեև ընթացքում ոճը տարբեր փոփոխությունների է ենթարկվել, բայց էն առանցքը պահպանվել է։ Դա չի հարցը։ Ուղղակի պետք է ընդունել, որ իսկապես Փինք Ֆլոյդի լուրջ վերելքը Բարրեթից հետո է սկսվել, ավելի կոնկրետ՝ Ուոթերսի օրոք, ինչ խոսք, Բարրեթի դրած հիմքի վրա։

HardRock
03.03.2009, 19:31
Ֆլոյդի լավագույն ալբոմը եղել է, կա ու կլինի A Piper at the Gates of Dawn-ը, ալբոմ, որը ստեղծեց պրոգրեսսիվ ու պսիխոդելիկ ռոք ուղղությունների պատմությունը: Սա ասում եմ՝ ձեռքս խղճիս դրած: The Dark Side of the Moon ալբոմն ատում եմ, պոպսա է:

:D դա քո ու քո նման շատ քիչ մտածողների համար, իսկ իրականում իմ ասածնա: Ֆլոյդի
The Dark Side of the Moon ալբոմը համարվումա խմբի լավագույն և կարծեմ ամենավաճառված ալբոմը:

Իմ իմանալով, Բարեթից հետո, Ուոթերսը եղել է ավելի շատ երգերի բառերի հեղինակը, իսկ Գիլմորը երաժշտության: Հիմա ասեք, երաժշտության մեջ որնա ավելի կարևոր, չնայած մի քիչ սխալա ասել որն է կարևոր, բայց լավ բառերով կարելի է պարզապես պոեմ կա բանաստեղծություն գրել, իսկ եթե երաժշտություննա "զիբիլ" լինում արդեն անգամ հետաքրքիր բառերը չի օգնի:

HardRock
03.03.2009, 19:49
Ի՞նչ ինքնակամ հեռանալու մասին է խոսքը։ Բարրեթը վերջին շրջանում լրիվ տրվել էր թմրանյութերին ու կապը կորցրել էր իրականության հետ։ Նա արդեն խայտառակում էր խմբին իր պահվածքով. և՛ փորձերին նորմալ չէր դրսևորում իրեն, և՛ համերգներին։ Խմբի անդամներն էլ հետագա խայտառակություններից խուսափելու համար սկզբում Գիլմորին ընդունեցին խումբ, հետո Բարրեթին հանեցին։ Շատ սահուն կերպով։


Ես նրան չեմ մեղադրում: Էդ ժամանակներում մի քիչ ուրիշ էր, ու հետո կարծեմ ինքը ավելի շատ հոգեկանի հետ խնդիրներա ունեցել: Կոպիտ ասած մի քիչ շիզիկ էր:

Ուլուանա
03.03.2009, 19:53
Ես նրան չեմ մեղադրում: Էդ ժամանակներում մի քիչ ուրիշ էր, ու հետո կարծեմ ինքը ավելի շատ հոգեկանի հետ խնդիրներա ունեցել: Կոպիտ ասած մի քիչ շիզիկ էր:
Թմրանյութերը նախ և առաջ հենց հոգեկանի վրա են ազդում։
Բարրեթն ընդհանրապես արտասովոր ու հետաքրքիր տիպ է եղել՝ անկախ թմրանյութերից, ու բավական համակրելի (խոսքը միայն արտաքինի մասին չի), ու դրա մասին վկայում են նրա հետ շփված բազմաթիվ մարդիկ, բայց դե թմրանյութերը ցանկացած հոգեկանի հերն անիծում են... :(

Ռեդ
03.03.2009, 22:57
Մի հատ պատկերացրեք Ֆլոյդին առանց Գիլմորի: Ինչո՞վ կդառնար հայտնի: Մի՞գուցե իրա անկապ պսիխոդելիկայով: Թե՞ վոկալիստով: Ո՞վ կփոխարիներ Գիլմորի թեկուզ վոկալը՝ Ռոջեր Վոթերսը՞
Լավ էլի, եթե էսօրվա օրով աշխարհում Փինք Ֆլոյդ խումբ ա հայտնի, ապա հաստատ ոչ իրա պսիխոդելիկայով:
Ամեն դեպքում, դուք ուրիշ բան պնդեք, ես ու ՀարդՌոքն ուրիշ :) Իզուր ժամանակ ենք վատնում գրառումների վրա: Կարծիքները տարբեր են, ու դրանց մի մասը տարբեր է իրականությունից:

Yellow Raven
03.03.2009, 23:03
Մի հատ պատկերացրեք Ֆլոյդին առանց Գիլմորի: Ինչո՞վ կդառնար հայտնի: Մի՞գուցե իրա անկապ պսիխոդելիկայով: Թե՞ վոկալիստով: Ո՞վ կփոխարիներ Գիլմորի թեկուզ վոկալը՝ Ռոջեր Վոթերսը՞


Իմ կարծիքով նույնիսկ ՀարդՌոքը էս գրառմանդ հետ չի համաձայնվի;)
ՈՒոթերսին չե՞ս տեսել հեչ Գիլմորի վոկալը փոխարինելուց....Տեսել ես,ու պետքա տեսած լինես նաև,որ ահագին մարդու ավելի շատ դուրա գալիս Ուոթերսի վոկալը;


Լավ էլի, եթե էսօրվա օրով աշխարհում Փինք Ֆլոյդ խումբ ա հայտնի, ապա հաստատ ոչ իրա պսիխոդելիկայով:

Էս միտքդ ընդհանրապես պետքա դասվի համաշխարհային գոհարների շարքին... Շենշող էր:o


Ամեն դեպքում, դուք ուրիշ բան պնդեք, ես ու ՀարդՌոքն ուրիշ :) Իզուր ժամանակ ենք վատնում գրառումների վրա: Կարծիքները տարբեր են, ու դրանց մի մասը տարբեր է իրականությունի

Ինձ թվումա ՀարդՌոքն էլ էդ քո սպանիչ մտքի հետ չի համաձայնվի:[

Ռեդ
03.03.2009, 23:05
Ի դեպ Վահիկ ջան. :) քեզ խորհուրդ կտամ ընդհանրապես կարդալ թեման :) ամեն դեպքում կարդալուց կնկատես համախոհներ, ընդհանուր կարծիքներ, ոչ թե քեզ թվացող բաներ :)

Ռեդ
03.03.2009, 23:38
Իսկ դուք շարունակում եք հիանալ Գիլմորի ինքնասիրահարված սոլոներով:
Ի դեպ. եթե հասարակ կամ լավ սոլոներ լինեին դժվար թե էսքան վիճեի հետդ. բայց դրանք մի այլ կարգի բարձր մակարդակի սոլոներ են: Կյանքում չէի պատկերացնի էդպիսի սոլոներ:
Հ.Գ. Ոչինչ որ գովում եմ Գիլմորի սոլոները :) գովում եմ որվետև իսկականից գովելու բաներ են ;)

Rhayader
04.03.2009, 01:28
Ի՞նչ ինքնակամ հեռանալու մասին է խոսքը։ Բարրեթը վերջին շրջանում լրիվ տրվել էր թմրանյութերին ու կապը կորցրել էր իրականության հետ։ Նա արդեն խայտառակում էր խմբին իր պահվածքով. և՛ փորձերին նորմալ չէր դրսևորում իրեն, և՛ համերգներին։ Խմբի անդամներն էլ հետագա խայտառակություններից խուսափելու համար սկզբում Գիլմորին ընդունեցին խումբ, հետո Բարրեթին հանեցին։ Շատ սահուն կերպով։

Ես ինքս Բարրեթին բարձր եմ գնահատում։ Ավելին՝ եթե ինքը չլիներ, ամենայն հավանականությամբ Փինք Ֆլոյդն էլ չէր լինի, քանի որ հիմքն ամեն դեպքում ինքն է դրել, ու թեև ընթացքում ոճը տարբեր փոփոխությունների է ենթարկվել, բայց էն առանցքը պահպանվել է։ Դա չի հարցը։ Ուղղակի պետք է ընդունել, որ իսկապես Փինք Ֆլոյդի լուրջ վերելքը Բարրեթից հետո է սկսվել, ավելի կոնկրետ՝ Ուոթերսի օրոք, ինչ խոսք, Բարրեթի դրած հիմքի վրա։
Եթե խմբի միջուկն ու գլխավոր կոմպոզիտորը հանդիսացող մարդը որոշի խմբով իր հետևը սրբել, էլի իրավունք ունի: Իսկ Բարրետին ոչ ոք չի հանել՝ պարզապես նա, զգալով որ իր իդեալները չեն կիսում, կորցրել է հետաքրքրությունը խմբի նկատմամբ: Նրա փոխարեն, ես էլ լրիվ նույն ռեակցիան կտայի:

:D դա քո ու քո նման շատ քիչ մտածողների համար, իսկ իրականում իմ ասածնա: Ֆլոյդի
The Dark Side of the Moon ալբոմը համարվումա խմբի լավագույն և կարծեմ ամենավաճառված ալբոմը:

Իմ իմանալով, Բարեթից հետո, Ուոթերսը եղել է ավելի շատ երգերի բառերի հեղինակը, իսկ Գիլմորը երաժշտության: Հիմա ասեք, երաժշտության մեջ որնա ավելի կարևոր, չնայած մի քիչ սխալա ասել որն է կարևոր, բայց լավ բառերով կարելի է պարզապես պոեմ կա բանաստեղծություն գրել, իսկ եթե երաժշտություննա "զիբիլ" լինում արդեն անգամ հետաքրքիր բառերը չի օգնի:
Սխակվում ես, Ուոթերսը երաժշտության մեծ մասն է գրել: Իսկ վաճառվածության առումով, Մայքլ Ջեքսոնի մոտ կգտնվեն ալբոմներ, որոնք ավելի լավ են վաճառվել, քան
The Dark Side of the Moon ալբոմը: Ինչևէ, վաճառքի տվյալները համարել ալբոմի արժեքայնության ցուցանիշ, լրիվ պոպսայի մեթոդ է: The Dark Side of the Moon ալբոմն ավելիին արժանի էլ չի: Տափակ, թեթև, խորությունից զուրկ: Նրբություն չկա մեջը՝ դեմոնստրատիվ կոնցեպցիաներ են մի քանի հատ, զգացվում է՝ ձեռի հետ գրված ալբոմ է:

Rhayader
04.03.2009, 01:38
Թմրանյութերը նախ և առաջ հենց հոգեկանի վրա են ազդում։
Բարրեթն ընդհանրապես արտասովոր ու հետաքրքիր տիպ է եղել՝ անկախ թմրանյութերից, ու բավական համակրելի (խոսքը միայն արտաքինի մասին չի), ու դրա մասին վկայում են նրա հետ շփված բազմաթիվ մարդիկ, բայց դե թմրանյութերը ցանկացած հոգեկանի հերն անիծում են... :(

Դե, նախ շնորհակալություն կոմպլիմենտի համար: Հետո՝ այդպես էլ մտածիր: Որովհետև հասկանալ, թե երկուսին գումարած երկուս ինչու է հավասար հինգի ու ինչ է անում Լյուսին երկնքում ադամանդների հետ, այն էլ հեծանվի օրը, ոչ բոլորին է տրված հասկանալ: Ում տրված չէ՝ չի հասկանա, ոչինչ չի հասկանա:

Արշակ
04.03.2009, 10:54
Ֆլոյդի
The Dark Side of the Moon ալբոմը համարվումա խմբի լավագույն և կարծեմ ամենավաճառված ալբոմը:
Ամենավաճառված ալբոմն է, բայց օրինակ հենց խմբի անդամները որքան գիտեմ զարմանում էին, թե ինչու՞ է հենց էդ ալբոմը էդքան վաճառվել։ Շատ լավ ալբոմ է, բայց չէի ասի, թե լավագույնը։ Համենայն դեպս ինձ համար լավագույնը չի։ Չնայած չեմ էլ կարող ասել, թե որն է լավագույնը։ Ուղղակի «The Dark Side of the Moon»–ը երևի ամենահեշտ մարսվողն է։ Ու նաև հարմար ռադիոյի համար, էդ պատճառով էլ ավելի շատ է տարածվել։ Օրինակ՝ The Wall-ը հզոր ալբոմ է, բայց ռադիոյով հեռարձակելու համար հեչ հարմար չի, որովհետև հզոր է ամբողջության մեջ, այլ ոչ թե առանձին երգերով։ Ընդհանուր առմամբ, Ուոթերսի ստեղծած գրեթե բոլոր ալբոմներն էդպիսին են։


Իմ իմանալով, Բարեթից հետո, Ուոթերսը եղել է ավելի շատ երգերի բառերի հեղինակը, իսկ Գիլմորը երաժշտության: Հիմա ասեք, երաժշտության մեջ որնա ավելի կարևոր, չնայած մի քիչ սխալա ասել որն է կարևոր, բայց լավ բառերով կարելի է պարզապես պոեմ կա բանաստեղծություն գրել, իսկ եթե երաժշտություննա "զիբիլ" լինում արդեն անգամ հետաքրքիր բառերը չի օգնի:
Չէ, սխալվում ես։ Ինչպես բառերի, էնպես էլ երաժշտության մեծ մասը Ուոթերսն է գրել։;) Շատ երգեր էլ միասին՝ ամբողջ խմբով են գրել։ Քիչ երգեր կան, որոնց հեղինակը հենց միայն Գիլմորն է (խոսքը չի գնում խմբից Ուոթերսի դուրս գալուց հետո գրված երգերի մասին)։



Մի հատ պատկերացրեք Ֆլոյդին առանց Գիլմորի: Ինչո՞վ կդառնար հայտնի: Մի՞գուցե իրա անկապ պսիխոդելիկայով: Թե՞ վոկալիստով: Ո՞վ կփոխարիներ Գիլմորի թեկուզ վոկալը՝ Ռոջեր Վոթերսը՞
Լավ էլի, եթե էսօրվա օրով աշխարհում Փինք Ֆլոյդ խումբ ա հայտնի, ապա հաստատ ոչ իրա պսիխոդելիկայով:
Red_Devils, շատ կատեգորիկ հայտարարություններ ես անում։ Կներես, բայց լուրջ չի։:) Ինչ վերաբերվում է վոկալին, միասին ստեղծված ալբոմներում վոկալը ավելի շատ Ուոթերսն է կատարել, քան Գիլմորը։ Ու, ըստ իս, կարողացել են լավ բաժանել՝ նայած թե տվյալ երգում ում ձայնն է սազում։
Իսկ էն երգերը որոնք նախկինում Ուոթերսն էր երգում, բայց խմբից դուրս գալուց հետո Գիլմորն է երգում, Գիլմորի կատարումը դուրս չի գալիս։ Մի տեսակ միապաղաղ, անկիրք է երգում։ Օրինակ, լսե՞լ եք "Another break in the wall (part 2)" երգը Գիլմորի կատարմամբ։ Հոգնած պապսա է սարքել։ Երգի ոգին չկա։
Իհարկե, նորից եմ ասում, որպես խմբի գիտարիստ իր դերը շատ լավ է տարել։:ok Դրա վերաբերյալ երևի ոչ ոք չի վիճի։ Չնայած գիլմորյան շրջանում(Ուոթերսից հետո), imho մեկ–մեկ շատ է տարվում իր գիտարի սոլո պարտիաներով ու երգի թեմայից շեղվում։ :))

HardRock
04.03.2009, 14:46
Red_Devils Գիլմորին ես էլ շատ սիրում եմ ու մասամբ քո հետ համաձայն եմ, բայց վոկալի առումով երևի թե Ուոթերսը ավելի լավնա:

Rhayader քո հետ չեմ ուզում վիճել, դու քո ասածի վրա էնքան վստահես որ պարզապես իրականությունը չես ուզում տեսնել:

Արշակ Իմ իմանալով Գիլմորի ու Ուոթերսի անհամաձայնություն եղելա երգերի բառերի ու երաժշտության պատճառը: Ուոթերսը ամբողջ ուշադրությունը տալիս էր բառերին ու ավելի քիչ նշանակություն տալիս երաժշտությանը, Գիլմորը պնդում էր որ երաժշտությունը նույնպես կարևորա, արդյունքը "The Final Cut" ալբոմը լրիվ Ուոթերսի ստեղծածնա: Ինքը շատ նմանա The Wall -ին, ավելի շուտ The Wall -ի թույլ տարբերակնա, բառերը կարողա լավն են, խորիմաստ, բայց երաժշտության առումով թույլա:

Ռեդ
04.03.2009, 15:39
Արշակ Իմ իմանալով Գիլմորի ու Ուոթերսի անհամաձայնություն եղելա երգերի բառերի ու երաժշտության պատճառը: Ուոթերսը ամբողջ ուշադրությունը տալիս էր բառերին ու ավելի քիչ նշանակություն տալիս երաժշտությանը, Գիլմորը պնդում էր որ երաժշտությունը նույնպես կարևորա, արդյունքը "The Final Cut" ալբոմը լրիվ Ուոթերսի ստեղծածնա: Ինքը շատ նմանա The Wall -ին, ավելի շուտ The Wall -ի թույլ տարբերակնա, բառերը կարողա լավն են, խորիմաստ, բայց երաժշտության առումով թույլա:
Ես տենց բան չէի լսել, բայց արդեն 99 տոկոսով հավատում եմ մգացվածին:
Գիլմոր 10:0 Ուոթերս :[

Jarre
04.03.2009, 22:14
Փինք Ֆլոյդին Գիլմորը տվեց այն, ինչ չէր կարող տալ Ուոթերսը, իսկ Ուոթերսը այն, ինչ չէր կարող տալ Գիլմորը։ Իրենց համեմատելը իմ համար նույնն է, ինչ քննարկելը թե օդն է կարևոր կյանքի համար, թե ջուրը....

Ռեդ
04.03.2009, 22:17
Փինք Ֆլոյդին Գիլմորը տվեց այն, ինչ չէր կարող տալ Ուոթերսը, իսկ Ուոթերսը այն, ինչ չէր կարող տալ Գիլմորը։ Իրենց համեմատելը իմ համար նույնն է, ինչ քննարկելը թե օդն է կարևոր կյանքի համար, թե ջուրը....
Այ մի հարց. քո կարծիքով Փինք Ֆլոյդից ո՞վ կհիշվի ավելի շատ, Գիլմո՞րը, թե Ուոթերսը

Jarre
04.03.2009, 22:21
Այ մի հարց. քո կարծիքով Փինք Ֆլոյդից ո՞վ կհիշվի ավելի շատ, Գիլմո՞րը, թե Ուոթերսը

Ես միշտ Ուոթերսին ավելի շատ եմ սիրել։ Բայց անցյալ տարվանից սկսած, չեմ կարա նկարագրեմ, թե ինչ կարիքա առաջացել Գիլմոր լսելու։ Այսօրվա դրությամբ իմ համար երկուսն էլ հավասարաչափ հզոր են, ու չեմ կարող համեմատել։ Նաև խնդիրը այն է, որ ես մեծ տարբերություն եմ տեսնում իրենց ոճերի միջև, ու ամեն մեկի մեջ կան անփոխարինելի բաներ։

Մի գուցե որոշ ժամանակ անց, երբ էմոցիաներս ավել հանգստանան, ավելի կոնկրետ կկարողանամ ասել։

Ռուֆուս
05.03.2009, 01:18
Փինք Ֆլոյդին Գիլմորը տվեց այն, ինչ չէր կարող տալ Ուոթերսը, իսկ Ուոթերսը այն, ինչ չէր կարող տալ Գիլմորը։ Իրենց համեմատելը իմ համար նույնն է, ինչ քննարկելը թե օդն է կարևոր կյանքի համար, թե ջուրը....

Հազիվ մեկը ճիշտ բան ասեց :)

Իմ համար Փինք Ֆլոյդի լավագույն ալբոմները Meddle-ից են սկսվում ու ավարտվում են Animals-ով (Meddle, Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals), որովհետև այստեղ խումբը միասնական է, մի ամբողջություն է, բալանս կա երաժշտության և բառերի մեջ: Ուոթերսյան The Wall և The Final Cut ալբոմներում բառերը ու կոնցեպցիան արտակարգ են, փոխարենը տուժում է երաժշտությունը (հատկապես The Final Cut ալբոմում, չնայած իմ սիրած ալբոմներից մեկն է): Գիլմորյան A Momentary Lapse of Reason ու The Division Bell ալբոմներում երաժշտությունն է շատ բարձր մակարդակի, փոխարենը հիմնականում անկապ բառեր են ու կոնցեպտուալություն չկա: Իսկ նախաMeddle-յան շրջանից մենակ A Piper At The Dawn's Gate ալբոմն եմ սիրում, մնացած ալբոմները բավականին անհաջող են (իմ կարծիքով): Ճիշտ է լավ երգեր էլ են պատահում, բայց հիմնականում անհասկանալի երաժշտություն է (հատկապես չեմ սիրում Atom Heart Mother-ը... Կիլոմետրերով նվագում են ու մեջը ոչինչ չկա...)

Էնպես որ անիմաստ եմ գտնում վիճելը թե նրանցից ով է ավելի լավը: Երկուսն էլ լավն են, բայց ավելի լավն են դառնում, երբ միասին են :love

Ուլուանա
05.03.2009, 04:19
Հազիվ մեկը ճիշտ բան ասեց :)

Իմ համար Փինք Ֆլոյդի լավագույն ալբոմները Meddle-ից են սկսվում ու ավարտվում են Animals-ով (Meddle, Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals), որովհետև այստեղ խումբը միասնական է, մի ամբողջություն է, բալանս կա երաժշտության և բառերի մեջ: Ուոթերսյան The Wall և The Final Cut ալբոմներում բառերը ու կոնցեպցիան արտակարգ են, փոխարենը տուժում է երաժշտությունը (հատկապես The Final Cut ալբոմում, չնայած իմ սիրած ալբոմներից մեկն է): Գիլմորյան A Momentary Lapse of Reason ու The Division Bell ալբոմներում երաժշտությունն է շատ բարձր մակարդակի, փոխարենը հիմնականում անկապ բառեր են ու կոնցեպտուալություն չկա: Իսկ նախաMeddle-յան շրջանից մենակ A Piper At The Dawn's Gate ալբոմն եմ սիրում, մնացած ալբոմները բավականին անհաջող են (իմ կարծիքով): Ճիշտ է լավ երգեր էլ են պատահում, բայց հիմնականում անհասկանալի երաժշտություն է (հատկապես չեմ սիրում Atom Heart Mother-ը... Կիլոմետրերով նվագում են ու մեջը ոչինչ չկա...)

Էնպես որ անիմաստ եմ գտնում վիճելը թե նրանցից ով է ավելի լավը: Երկուսն էլ լավն են, բայց ավելի լավն են դառնում, երբ միասին են :love
Հայկ, ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ քեզ հետ (որոշ մանր–մունր անհամաձայնություններ ունեմ, բայց չխորանանք :))) այն առումով, որ Ուոթերսն ու Գիլմորն իրոք լրացնում էին միմյանց, քանի որ Ուոթերսն ավելի շատ բառերի վրա էր ուշադրություն դարձնում, Գիլմորը՝ երաժշտության, բայց էդ ամեն ինչով հանդերձ՝ ես, օրինակ, Գիլմորյան ժամանակաշրջանի Փինք Ֆլոյդն ընդհանուր առմամբ չեմ հավանում, ոչ էլ Գիլմորի վոկալը, էլ չեմ ասում, որ նրա սոլո ալբոմները լսելու ցանկություն մեջս մինչև հիմա ընդհանրապես չի առաջացել (գիտեմ, որ դուր չի գալու), մինդեռ Ուոթերսի սոլո ալբոմները հաճույքով լսում եմ ու Ուոթերսի էդ հայտնի մեղեդայնության պակասից էլ հեչ չեմ նեղվում։ :)

Rhayader
05.03.2009, 20:59
Rhayader քո հետ չեմ ուզում վիճել, դու քո ասածի վրա էնքան վստահես որ պարզապես իրականությունը չես ուզում տեսնել:Կամ էլ ես ավելին էի սպասում Փինք Ֆլոյդից, քան սենտիմենտալ սոցիոպատիան ու միայն սաունդի, ոչ թե և սաունդի, և մեղեդու վրա հենված պսիխոդելիան:

AniwaR
26.10.2009, 09:47
Վերջերս ակումբցիներից մեկի հետ խոսակցություն գնաց Pink Floyd-ի Embryo ստեղծագործության մասին, որը պաշտոնապես երբևէ ներառվել է միայն խմբի Works կոմպիլյացիայի մեջ: Դրանից հետո որոշեցի խմբի սիրահարներին առաջարկել ներբեռնել հիասքանչ բուտլեգ մը՝ հատկապես նրանց համար, ովքեր ինձ պես շատ են սիրում Սիդ Բարրետտից հետո և մինչ «Լուսնի մութ կողմ»-ն ընկած ժամանակահատվածը::love

The Screaming Abdabs - Rhapsody in Pink
http://static.rateyourmusic.com/album_images/4df4de6dbe90db317026ce6efc0dffd8/536638.jpg

Լույս է տեսել 1990 թվականին: Ձայնի որակը՝ գերազանց, շատերը կարող են պնդել, որ գերազանցում է նույնիսկ շատ ստուդիական թողարկումների:

Բայց ամենակարևորն իհարկե պարունակությունն է.

Tracklist:


Let There Be More Light 3:51
Murderistic Woman 2:20 [երբեք պաշտոնապես չի թողարկվել. Careful With That Axe Eugene-ի կրճատ տարբերակն է]
Point Me At the Sky 4:30
Embryo 10:00 [ամենահետաքրքիրը սա է: Works-ում Embryo-ի ավելի քան 2 անգամ կրճատված տարբերակն է, ուր չկան վերջին ամենացուրտ հատվածները. դուր կգա նրանց, ովքեր սիրում են փոքրիկներին, ինչպես նաև կացիններ կամ ցակատներ:B]
Julia Dream 2:25
Green Is the Colour-Care With that Axe 10:49 [բա սա՜:o]
One of these Days 6:58 [նյամմ, լսել է պետք ուղղակի...]
If 2:53
Atom Heart Mother Suite 15:01
Echoes (edit) 21:07


Ներառված բոլոր ստեղծագործություններն էլ հրաշալի են՝ ամեն առումով: Rhapsody in Pink-ը ավելի հաճախ կարելի է լսել, քան պաշտոնական ալբոմները:

Հա, քիչ էր մնում մոռանայի :) .

Download in .rar archive, 183 MB:

http://www.megaupload.com/?d=KKJF6P9F

Ռուֆուս
27.10.2009, 01:05
Քաշեցի ու ստուգեցի, ինքն ա, որ կա: Շնորհակալություն Վելվետ ;)

AniwaR
04.11.2009, 16:45
Փոքրիկ Ռոջերն իր ընտանիքի հետ (ինքն ամենափոքրն է՝ մայրիկի գրկին): Հապա մի ուշադիր մայրիկին նայե՜ք (որ ասում են պնչից թռած, էդ ա):

Ի դեպ, երեկ մի հոդված էի կարդում, ըստ որի՝ 2008թ. օգոստոսի 26-ին Փինկ Ֆլոյդն արժանացել էր շվեդական Polar երաժշտական մրցանակին, որը հանձնվել էր Ռոջեր Ուոթերսին և Նիկոլաս Մեյսոնին՝ Շվեդիայի թագավոր Կարլ XVI Գուստավի կողմից: Մրցանակն ընդունելուց Ռոջեր Ուոթերս այն նվիրել էր իր 96-ամյա մորը՝ ասելով.


"If there is any humanity and empathy in my work, which I think there is, I would rather owe it to her,"

Եթե իմ գործում կա որոշ մարդկայնություն և կարեկցանք (որը, կարծում եմ՝ կա), դրանով կցանկանայի նրան պարտական լինել: (Թարգմանություն անելուց անտաղանդ եմ:oy)

Այստեղ (http://www.pinkfloydonline.com/forums/showthread.php?tid=13984) կարող եք ավելի մանրամասն կարդալ, նկարներ էլ կան: :)

AniwaR
05.11.2009, 20:14
Իսկ դու լսե՞լ ես.

Pink Floyd - Oenone


http://www.youtube.com/watch?v=Z7CLU5UIjhs

Հ.գ. Մինչև չհարցնեք, չեմ պատմի իրա մասին, մենախոսելը ձանձրալի է::(

Yellow Raven
05.11.2009, 20:24
Իսկ դու լսե՞լ ես.

Pink Floyd - Oenone

http://www.youtube.com/watch?v=Z7CLU5UIjhs

Հ.գ. Մինչև չհարցնեք, չեմ պատմի իրա մասին, մենախոսելը ձանձրալի է::(

Պատմի, հարցնում ենք...:))

AniwaR
30.11.2009, 19:26
Բարև ձեզ: Հեհե: Գիտե՞ք այսօր ում ծննդյան օրն է...:oy ԱյյյՕՕօՕօօՕօ, The Wall-ը դարձավ 30 տարեկան: Շնորհավո՜ր:


http://www.youtube.com/watch?v=K7PnWZRWrHI

Այս տարի նաև իմ ամենասիրելի ալբոմների՝ Ummagumma-ի և More սաունդտրեկի 40-ամյակն էր::love Սիրում եմ ձեզ: Մեռնեմ ձեզ::love:love

AniwaR
30.11.2009, 20:53
Հա, բարև նորից, էլի ես եմ: Երկար մտածում էի, թե ինչ նվեր կարելի է անել մեզ բոլորիս այս հիշարժան օրով:)), բայց դե վերջը հո գտա՝ 1939 թվական…

Does anybody here remember Vera Lynn?
Remember how she said that we would meet again some sunny day?


http://www.youtube.com/watch?v=8uHykTs-THg

http://www.youtube.com/watch?v=cHcunREYzNY

P.s. We do remember Vera Lynn! :)

AniwaR
05.01.2010, 01:19
Վելվետ, եթե մեկի երաժշությունը սխալ մարդկանց ա ձգում, ապա միգուցե պարզապես ինքն ա սխալ երաժշտություն նվագում)))

Օ՜, յես, յես, Փինք Ֆլոյդի սաղ կայֆն էլ էդ ա, որ «սխալ» երաժշտություն ա նվագում, բայց էդ ընդհանրապես կապ չունի Մոնռեալի համերգի հետ: Դու լսի, ինքը, ասեմ, շատ հետաքրքիր ա, էդտեղ Pigs 3DO-ի իմ ամենասիրած տարբերակն ա: :Դ Էդ թքելու պահը էնքան արտիստիկ ա ստացվում Ուոթերսի մոտ... Դե հա, ես գիտեմ, որ ինքը ստեղծագործ հոգի ունի (:akunq_imastutyan), բայց որ էդպես ոտի վրա՞... Hey! Hey! Come back!! Come back! All is forgiven [...] Come on boy! Yeah!.. Come!! [...] There's a good boy... aaaargh-aaaah ... Հմ, ի՞նչ իմանաս... Բայց ես միևնույն է կասկածում եմ, որ էդ ամեն ինչը սարքած էր: :Դ

Ի միջի այլոց, էդ համերգը ման գալու հավես չունեմ, բայց Յութուբում հենց Pigs 3do-ն գտա. չար լեզուներն ասում են, որ հայտնի պահը վրա է հասնում Ռոջերի գոռգոռոցից հետո, երբ երաժշտությունը սկսում է իջնել... Չգիտեմ, դուք տեսեք՝ կզգաք, թե չէ: ))


http://www.youtube.com/watch?v=y51kuwfJsXE

http://www.youtube.com/watch?v=uBrHjwsEQaQ

Էս մեկն էլ՝ Pigs on the Wing (part2), անմիջապես նախորդում էր Pigs 3do-ին: Էստեղ կլսեք, թե ինչպես էր 70-80 հազարանոց (եթե ոչ ավելի) ստադիոնն աղմկում: Ռոջերի համբերության բաժակը լցվում է հերթական գմբցրած սալյուտից (էստեղ ձեռքս չի գնում՝ գրեմ «բաց թողած հրավառությունից») հետո, ու փորձում է հանգստացնել ժողովրդին, թե՝ թողեք երգս երգեմ: :)


http://www.youtube.com/watch?v=m9At1GVUBmw

Հ.գ. Իհ, չէ, փոշմանեցի, սարքած չի եղել::think

AniwaR
06.01.2010, 03:22
Մմմ, արդեն ամսի 6-ն ա: :roll

Շնորհավոր բոլորիս SYD ծնունդը: ))

http://userserve-ak.last.fm/serve/_/260628/Syd+Barrett.jpg

64

AniwaR
28.02.2010, 16:23
Իմ արևին գերմաներեն երգեր եմ փորփրում::D Պարզվում է՝ ոչ իզուր. Another Brick in the Wall Part II ԳԵՐՄԱՆԵՐԵՆ քավր` "Stein um Stein" Vierzehn -ի կատարմամբ: Հեչ վատ չի լսվում, ասեմ իմանաք.


http://www.youtube.com/watch?v=H7krSxWBzrI

Jarre
28.02.2010, 16:28
Իմ արևին գերմաներեն երգեր եմ փորփրում::D Պարզվում է՝ ոչ իզուր. Another Brick in the Wall Part II ԳԵՐՄԱՆԵՐԵՆ քավր` "Stein um Stein" Vierzehn -ի կատարմամբ: Հեչ վատ չի լսվում, ասեմ իմանաք.


http://www.youtube.com/watch?v=H7krSxWBzrI
Իսկ իմ մոտ ընենց տպավորությունա, որ սա օրիգինալնա, իսկ անգլերենը քավըր :))
Էն իմաստով, որ երաժշտությունն ու գերմաներենը իրար շատ համահունչ են

AniwaR
28.02.2010, 16:35
Իսկ իմ մոտ ընենց տպավորությունա, որ սա օրիգինալնա, իսկ անգլերենը քավըր :))
Էն իմաստով, որ երաժշտությունն ու գերմաներենը իրար շատ համահունչ են

Միանգամայն համաձայն եմ: Ինձ մոտ էլ ճիշտ նույն տպավորությունն է: Կոնտեքստին շատ համահունչ է, հիշում ես ֆիլմը, պատերազմի կադրերը, ֆաշիստներին...)))

Ուլուանա
28.02.2010, 22:53
Իսկ իմ մոտ ընենց տպավորությունա, որ սա օրիգինալնա, իսկ անգլերենը քավըր :))
Էն իմաստով, որ երաժշտությունն ու գերմաներենը իրար շատ համահունչ են
Վայ, ես էլ լրիվ նույն զգացողությունն ունեցա :)). իրոք շատ համահունչ ա գերմաներենի հատու ու կտրուկ հնչողությունն էս երգի հետ։ :) Լրիվ հաջողված կատարում ա։ :ok Չնայած միակ տարբերությունն օրիգինալից լեզուն ա, թե չէ մնացածը լրիվ նույնն ա, էլի։ :))

AniwaR
07.03.2010, 23:32
Աաահ, մարտի 6-ին Գիլմորի ծնունդն էր: Շնորհավո՜ր::drinks

AniwaR
06.12.2010, 18:06
Pink Floyd-ի Cymbaline-ի (իրանց իմ ամենասիրած երգերից մեկը, մեկ-մեկ՝ հենց ամենասիրածը) քավրը՝ Hawkwind-ի կատարմամբ: Շատ մռութն ա: Ի միջի այլոց, Hawkwind-ը իր երաժշտության մեջ թերեմին էլ ա օգտագործում (Ժա՞ր;):) ):


http://www.youtube.com/watch?v=AYAl_cLG2qQ

AniwaR
08.04.2011, 16:50
Մեյսոնը թող գնա իրա բարաբանը խփի ավելի լավա, թե չէ սաքսաֆոնին ու պարզվումա դաժե գրոուլինա իրան տվել:))


Էդ Մեյսոնին որտե՞ղ ես տեսել սաքս նվագելուց: :think

Yellow Raven
08.04.2011, 17:03
Էդ Մեյսոնին որտե՞ղ ես տեսել սաքս նվագելուց: :think

Չեմ տեսել:))
Խոսքս իրա Nick Mason's Fictitious Sports ալբոմին էր վերաբերվում, որտեղ փողային գործիքների բազմազանությունն արդեն ներվերիս վրա ազդում էր... Սաքսաֆոն էլ չէ տրամբոն,ֆլեյտա,կլառնետ, ինչ ասես չկա:))
Էդ ալբոմը լսելուց հետո հենց առաջին նախադասությունը, որ դուրս եկավ բերանիցս <<Արա դե գնա Ֆլոյդում բարաբանդ խփի էլի>>-ն էր:))

AniwaR
08.04.2011, 18:00
Չեմ տեսել:))
Խոսքս իրա Nick Mason's Fictitious Sports ալբոմին էր վերաբերվում, որտեղ փողային գործիքների բազմազանությունն արդեն ներվերիս վրա ազդում էր... Սաքսաֆոն էլ չէ տրամբոն,ֆլեյտա,կլառնետ, ինչ ասես չկա:))
Էդ ալբոմը լսելուց հետո հենց առաջին նախադասությունը, որ դուրս եկավ բերանիցս <<Արա դե գնա Ֆլոյդում բարաբանդ խփի էլի>>-ն էր:))

Հաաամ, բայց դե դրանք ինքը չի վնագում: :)

Yellow Raven
08.04.2011, 18:26
Հաաամ, բայց դե դրանք ինքը չի վնագում: :)

Հա գիտեմ, ինքը չի վնագում, բայց հո երգերը ինքնա գրել:))

AniwaR
14.05.2011, 14:28
Առանց կոմենտարիաների... Ես հըլը շոկից դուրս չեմ եկել: O____________________O


http://www.youtube.com/watch?v=VNRSChj6w4c

Sagittarius
14.05.2011, 16:02
Առանց կոմենտարիաների... Ես հըլը շոկից դուրս չեմ եկել: O____________________O


http://www.youtube.com/watch?v=VNRSChj6w4c

:cry:cry դարդերս մի հիշեցրու, մազ էր մնում որ այս ամառվա The Wall տուրի համերգին գնայի, էն էլ տոմս առնելը ուշացրի, հիմա մնացել են մենակ էն ամենաթանկ տոմսերը :քռաաաայ

Sagittarius
14.05.2011, 16:11
http://www.youtube.com/watch?v=9Cnf97FfOyI&feature=related

Բեմի վրա համերգի ընթացքում «Պատը» կառուցում են, և վերջում երաժիշտները մնում են պատի հետևում :love

Ֆոտոն
04.08.2011, 19:38
Առաջին ռոք խումբն է, որ ընդհանրապես ռոքին է ինձ ծանոթացրել: Պատն ու Լուսնի հակառակ կողմը ալբոմներն եմ շատ լսել ու շատ սիրել: Մնացած ալբոմները լավ չեմ ուսումնասիրել: Իդեպ, Փինք Ֆլոյդը այն խմբերից է, ում ստուդիային ձայնագրություններն ավելի հաջող են, քան համերգայինները: Իմ սիրելի երգերի համերգային կատարումները նույնիսկ բեմից չեմ ուզում լսել: Ամենսիրելի երգերիցս մեկը`

Julia Dream


http://www.youtube.com/watch?v=XduYOX9Mp7I

Tar
05.08.2011, 17:10
Առանց կոմենտարիաների... Ես հըլը շոկից դուրս չեմ եկել: O____________________O


http://www.youtube.com/watch?v=VNRSChj6w4c

Բա որ վերջում էլ Մեյսոնն ա միանում


http://www.youtube.com/watch?v=TTHX6VsU2ZA

AniwaR
15.08.2011, 01:00
Պատն ու Լուսնի հակառակ կողմը ալբոմներն եմ շատ լսել ու շատ սիրել: Մնացած ալբոմները լավ չեմ ուսումնասիրել: Իդեպ, Փինք Ֆլոյդը այն խմբերից է, ում ստուդիային ձայնագրություններն ավելի հաջող են, քան համերգայինները:

:) Հետաքրքիր համոզված տոնով ես գրում, Ֆոտոն: :) Բնականաբար Փինք Ֆլոյդի համար կենդանի երաժշտություն նվագելը նույն որակով ինչ ստուդիական ձայնագրություններում է, խիստ դժվար է՝ հաշվի առնելով էն բարդ ձայնային էֆեկտներն ու էլեմենտները, որ օգտագործում են իրենց երաժշտության մեջ: 2-րդն էլ, երևի իսկապես արժի Պատից ու Լուսնից էն կողմ գնալ. ՓՖ-ը շատ շատ ավելի հետաքրքիր աշխարհ ա, քան էդ 2 ալբոմները՝ իրենց լայվերով հանդերձ.

ստուդիական ձայնագրություն.


http://www.youtube.com/watch?v=aNzksrKtlec

կենդանի կատարում (ստեղ Ռիկ Ռայտը՝ ստեղնահարը, ընենց ա ժարիտ անում, որ քեզ մնում ա լսես ու հելնես օդ).


http://www.youtube.com/watch?v=pl9JwM3MX4s

Կենդանի կատարման համար բարդագույն ստեղծագործություն մը՝ "Echoes" 2007 թվին՝ Դեյվիդ Գիլմորի սոլո համերգի ժամանակ՝ Ռիկ Ռայտի մասնակցությամբ.


http://www.youtube.com/watch?v=55kzqT8_5aA

Ընենց իդեալական ա, որ ես էս կենդանի տեսնելու ու լսելու համար տենց մի 2 տարի բըդըլո կյանքիցս կտայի: :)

Tar
09.09.2011, 21:31
Շատ լավն է Waters-ի ու Ennio Morricone-ի Lost Boys Calling երգը: Էդ երգին երբեք հատուկ ուշադրություն չէի դարձրել, վերջերս լսեցի ու էդ օրվանից չեմ կարողանում կտրվել, անընդհատ էդ եմ լսում:


http://www.youtube.com/watch?v=qnRjHFiJ_7Q

Tar
20.11.2011, 13:28
Գիլմորի սաքսոֆոնի սոլոն 2006 թվի համերգից.


http://www.youtube.com/watch?v=IJEBN2nH9ds

Tar
25.11.2011, 22:38
2005 թվի հուլիսի 8-ին, The Wall-ի համերգներից 25 տարի հետո առաջին ու վերջին անգամ Pink Floyd-ը հանդես է գալիս իր դասական կազմով (Gilmour, Waters, Wright, Mason), Live 8 փառատոնի ժամանակ ու կատարում ընդամենը 4 երգ՝ Breathe, Money, Wish You Were Here և իհարկե, Comfortably Numb: Այս համերգն արդեն պատմական նշանակություն ունի, քանի որ չնայած սրանից հետո շատերի մոտ հույս առաջացավ, որ Pink Floyd-ը կվերամիավորվի, բայց Wright-ի մահից հետո այդ հույսերը կորան:


http://www.youtube.com/watch?v=LJTfMOzuH28

Arpine
08.03.2012, 00:01
:love

http://www.youtube.com/watch?v=gELhNbDcLE0

Jarre
04.09.2012, 07:29
Փինք Ֆլոյդի SHEEP ստեղծագործության դաշնամուրային քավերը Միքայել Թովմասյանի կատարմամբ :love

SHEEP

http://youtu.be/0IpqIs2O18M


ՀԳ՝ ի դեպ, ինքը ինքը դաշնամուրով կատարում է նաև Ժառի երկու ալբոմների քավըրները։

Ուլուանա
04.09.2012, 20:10
Լավն էր :)։ Ինչ էլ Ուոթերսի նման էր երգում :))։
Զգացվում էր, որ մարդն ահագին ջանք ա թափել սենց կատարման հասնելու համար։

Ruby Rue
05.09.2012, 23:49
Երկար ժամանակ Փինք Ֆլոյդ չէի լսել՝ խմբի դիսկոգրաֆիան կորցրել էի...
Էսօր նորից բեռնեցի խմբի բոլոր ալբոմները, ինչ -որ բան արթնացավ իմ մեջ ու հիշեցրեց , որ Փինք Ֆլոյդը բոլոր ժամանակների ամենալավ խմբերից մեկն է, որը հիանալի երաժշտությունը համատեղում է իմաստալից խոսքերի հետ:love
Ինչ էլ ասեմ Փինք Ֆլոյդի մասին, միևնույն է ոչինչ չեմ ավելացնելու… Ուղղակի սիրում եմ...

Էսօր մեծ ցանկություն առաջացավ The Wall ֆիլմը նորից դիտելու

Smokie
28.02.2014, 20:40
Երբ հավես ունենամ ու լիովին Pink Floyd-ի ազդեցության տակ լինեմ, (ինչպես հիմա եմ Uriah Heep-ի ազդեցության տակ), էս թեման հաճույքով կկարդամ::)) Էսքաա՜ն ծավալուն թեմա, էսքաա՜ն ծավալուն ու հետաքրքիր ինֆորմացիաներով:roll Բայց դեռ հոգեպես պատրաստ չեմ, ժամանակը չի:;)



Համարյա 2012թ.:)

Վաղուց էր: Տարիներ առաջ էր երբ առաջին անգամ լսեցի նրանց... դա եղավ պապաիս շնորհիվ::)

12-ից 13 տարեկան էի: Փորձում էի սիրել, փորձում էի հասկանալ նրանց երաժտությունը, բայց մի տեսակ չէր ձգում, այդ աստիճանի դուրս չէր գալիս: Հիշում եմ պապաս ո՜նց էր սիրում ու ընդհանրապես միշտ ա սիրել էդ խմբին՝ հատկապես «Shine on you crazy diamond»-ը::love

http://youtu.be/n1Ww_GhGAB0

Իսկ ես առաջին օրերին այ էս երգը սիրեցի, որովհետեւ մյուսներին նման չէր՝ ավելի աշխույժ էր ու ամենակարեւորը՝ կարճ::))
http://youtu.be/s7JpbWq_OGQ

Իսկ մի երկու տարուց սիրեցի սա::)
http://youtu.be/YaEynHTHIiw

Ու ընդհանրապես ժամանակի ընթացքում ավելի ու ավելի հոգեհարազատ դարձավ՝ ավելի հաճույքով էի լսում քան առաջ` հատկապես այն երգերը, որոնք էն ժամանակ էլ քիչ թե շատ դուրս գալիս էին::love

http://youtu.be/AxgGAnLvMwQ

http://youtu.be/QCQTr8ZYdhg

http://youtu.be/VHhzi8PvDYw

Երկու տարի առաջ էլ նայեցի The wall-ը, այդքան էլ շատ տպավորված չէի, մտածում էի, ե՞րբ է վերջանալու...

Ինչու՞ եմ հիմա պատմում այս ամենը, որովհետեւ իմ մոտ հիմա Pink Floyd-յան ժամանակաշրջան է՝ ուզում եմ լսել: Եւ՛ վաղուց ծանոթ երգերը եւ՛ այն երգերը, որոնք ինձ համար նորություն կլինեն, բացահայտում: Հիմա չեմ կարող ասել, թե ո՞ր երգն եմ ամենաշատը սիրում, բոլորն էլ լավն են յուրովի, «Shine on you crazy diamond»-ը իրոք շա՜տ լավն է::roll

Սա գրելուս ընթացքում մի բան հասկացա՝ Pink Floyd-ը ավելի շատ երիտասարդների ու մեծահասակների համար է: Փոքր տարիներին կարող է սիրես Beatles, կարող է սիրես Queen, բայց Pink Floyd-ը մի տեսակ հեռու է էդ տարիքից, կարծես մի քիչ մռայլ է:

Մոտ օրերս երեւի էլի նայեմ The wall-ը::)

Jarre
18.06.2014, 17:54
Իմ ընկեր Հայկ Մարտիրոսյանը կատարում է Փինք Ֆլոյդի «Animals» (1977 թ.) ալբոմի «Dog» ստեղծագործության քավըրը։

ՀԳ՝ Հիշում ե՞ք չէ՞, էն որ 2008-ին Հայաստան եկան Փիթեր Գեբրիյելը, Ալան Փարսոնսը, Ջո Սարտրիանին, Ցուկերոն և այլ երաժիշտներ։ Այդ համերգի գլխավոր կազմակերպիչները Հայկն էր և իր քեռին՝ աշխարհահռչակ աստղաֆիզիկ Գարիկ Իսրայելյանը (http://www.akumb.am/showthread.php/57894-%D4%B1%D5%BD%D5%BF%D5%B2%D5%A5%D6%80%D5%AB-%D6%87-%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%AA%D5%B7%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%A1%D5%B6-%D6%83%D5%A1%D5%BC%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D5%B6?highlight=%D5%A3%D5%A1%D6%80%D5%AB%D5%AF+%D5%AB%D5%BD%D6%80%D5%A1%D5%B5%D5%A5%D5%AC%D5%B5%D5%A1%D 5%B6)։

Հայկը Յութուբի իր էջում գրում է, որ այս քավըրի մեջ կան թերություններ և որ սա վերջնական տարբերակը չէ։

Ես շատ-շատ հավանեցի այս քավըրը։ Գրեք ձեր կարծիքը։ Նախապես շնորհակալություն։


http://youtu.be/fIGp52Hh4tI

Jarre
06.07.2014, 03:12
Դեյվիդ Գիլմորի կինը իր թվիթերում (https://twitter.com/pollysamson/status/485411029573439488) հայտնում է, որ այս տարվա հոկտեմբերին Փինք Ֆլոյդի նոր ալբոմն է լույս տեսնելու, որը կոչվում է՝ The Endless River։ Ու մեջը լինելու է նայև Rick Wright-ը, քանի որ դու մի ասա ձայնագրությունը սկսվել է տարիներ առաջ։ Ըստ որոշ տեղեկությունների Division Bell-ի վախտերից։

ՀԳ՝ տեսնես Ուոթերսը մեջը կլինի՞։
ՀՀԳ՝ կասկածում եմ :(

Jarre
06.07.2014, 03:13
Հենց նոր մի տեղ էլ կարդացի, որ տարիներ առաջ Nick Mason-ը արդեն խոսել է The Big Spliff ալբոմի մասին։ Հավանաբար էս էտ նույն ալբոմն է։

Jarre
06.07.2014, 03:28
"Wish you were here" ալբոմի՝ Սիդ Բարրեթին նվիրված լինելու մասին կարդալիս մի բան հիշեցի: Ընդհանրապես Փինկ Ֆլոյդն իր հետագա գործունեության ընթացքում շատ անգամներ է անդրադարձել Սիդ Բարրեթին, հիմնականում անուղղակիորեն: Նրա խորհդավոր ու տպավորիչ կերպարն ու խմբի անդամների հետ ունեցած հարաբերությունները Բարրեթի՝ խմբի մեներգիչ եղած ժամանակ, ըստ երևույթին, խոր ազդեցություն են թողել խմբի անդամների վրա, որը, բնականաբար, չէր կարող չարտացոլվել նրանց ստեղծագործությունների մեջ: Այդպիսի «արտացոլանքներից» մեկը Ուոթերսի "Julia Dream" երգն է, որն արտաքինից կարծես ոչ մի կապ չունի Բարրեթի հետ, բայց երգն ուշադրությամբ ունկնդրելու դեպքում կարելի է նկատել, թե ինչպես է Ուոթերսը երգի հիմնական բառերի արանքում հազիվ լսելի շշուկով մերթընդմերթ արտաբերում խմբի առաջին մեներգչի անունը՝ «Սի՜դ...»:

Հետաքրքիր է, ես մինչև դրա մասին կարդալը չէի նկատել, բայց երբ կարդացի, որ բազմաթիվ երկրպագուներ պնդել են, որ այդ երգի մեջ լսել են Սիդ անունը, ես էլ ուշադրություն դարձրի ու լսեցի: :)
Ես էլ կարծես թե վերջում լսեցի՝ 2:00 վայրկյանից սկսված մինչև վերջ։ Բավական հստակ լսվում է։

մարդագայլուկ
07.07.2014, 19:21
Էսօր Սիդի մահվան օրն ա.. առավոտվանից դրել իր երգերն եմ լսում, կյանքն եմ քչփորում ու մտածում եմ ինչքան բան կպակասեր երաժշտության մեջ, եթե էս տաղանդը չլիներ..
Ապրես, որ եղար, Սիդ:


http://youtu.be/f31HnSLeN6g

Rhayader
11.07.2014, 14:28
Էսօր Սիդի մահվան օրն ա.. առավոտվանից դրել իր երգերն եմ լսում, կյանքն եմ քչփորում ու մտածում եմ ինչքան բան կպակասեր երաժշտության մեջ, եթե էս տաղանդը չլիներ..
Ապրես, որ եղար, Սիդ:


http://youtu.be/f31HnSLeN6g

Ու ընդհանրապես, էն մարդկանց կենացն, ովքեր լուսնի լույսի տակ լվացքի պարաններից շորեր են գողանում ու հետո հայելու մեջ նայում՝ իրենց սազում է, թե չէ :))

մարդագայլուկ
11.07.2014, 14:43
Ու ընդհանրապես, էն մարդկանց կենացն, ովքեր լուսնի լույսի տակ լվացքի պարաններից շորեր են գողանում ու հետո հայելու մեջ նայում՝ իրենց սազում է, թե չէ :))

աաա, Առնոլդ Լեյն ^_^ Տենց մարդիկ շատ չեն, բայց հա, իրանց կենացը :)

Smokie
11.07.2014, 16:33
...

Tar
09.10.2014, 22:26
Pink Floyd-ի The Endless River նոր ալբոմը լույս է տեսնելու նոյեմբերի 10-ին: Pink Floyd սկսել եմ լսել 1999 թվից, իրենց վերջին ալբոմը թողարկվել է 1994 թվին: Միշտ մտածել եմ, որ Pink Floyd այլևս գոյություն չի ունենալու ու մտքովս չէր անցնի, որ էսքան տարի հետո իրենք ալբոմ կհանեն:

Ալբոմի մասին բավականին տեղեկություններ արդեն կան: Այն բաղկացած է 18 գործից, որոնցից միայն մեկն է վոկալ պարունակում, մնացածն ինստրումենտալ են: Ալբոմում չկա Roger Waters-ը, բայց դրա փոխարեն բոլոր գործերում կա Rick Wright-ը, ով մահացել էր 2008 թվին: Ավելին, 18-ից 12 գործում նա կամ համահեղինակ է, կամ հեղինակ: Մի գործը ձայնագրվել է 1968-ին, Rick Wright-ը երգեհոնի սոլո է նվագում: Իսկ մեկ այլ երգում օգտագործվել է ֆիզիկոս Stephen Hawking-ի վոկալը, ինչպես Division Bell-ի Keep Talking երգում: Ընդհանրապես, այս ալբոմի հիմնական նյութը գրվել և ձայնագրվել է 1993 թվին, Division Bell-ի ձայնագրման ընթացքում և Pink Floyd-ը նույնիսկ ժամանակին մտադիր է եղել այն թողարկել որպես առանձին ալբոմ The Big Spliff անվանումով: Նախորդ տարի Gilmour-ն ու Mason-ը վերադարձել են ստուդիա, արխիվից հանել այդ ալբոմն ու այլ նյութեր, ուղիղ մի տարի աշխատել դրա վրա, նոր հատվածներ ավելացրել, հնչողությունը փոխել և այլն: Իսկ այսօր Gilmour-ն ու Mason-ը BBC-ին տված հարցազրույցում հայտարարեցին, որ սա կլինի Pink Floyd-ի ամենավերջին գործը:


https://www.youtube.com/watch?v=UHtlwQNVQeo


https://www.youtube.com/watch?v=doUm7viV9oc


https://www.youtube.com/watch?v=e_AlbVLB_XE


https://www.youtube.com/watch?v=41O2PmucBn4&feature=youtu.be

Tar
08.11.2014, 00:42
Այսօր լույս է տեսել Pink Floyd-ի նոր, The Endless River ալբոմը: Ինչպես և նախապես հայտարարվել էր, ալբոմը հիմնականում ինստրումենտալ է և միայն մի երգն է վոկալ պարունակում: Ըստ Գիլմորի և Մեյսոնի, սա Pink Floyd-ի վերջին ալբոմն է, հրաժեշտ է խմբի երկրպագուներին ու նվիրված է Rick Wright-ին: Արդեն մի քանի անգամ հասցրել եմ ալբոմն ամբողջությամբ լսել և հանգիստ կարող եմ ասել, որ Pink Floyd-ը բոլորովին չի կորցրել իր յուրահատուկ հնչողությունը: Իհարկե, այն 70-ականների Pink Floyd չի, պետք չէ սպասել նոր գլուխգործոցի կամ համեմատել այդ շրջանի իրենց ալբոմների հետ: Նրանք փորձ էլ չեն արել զարմացնել նոր հնչողություններով:
Ալբոմը կարծես ճամփորդություն լինի Pink Floyd-ի պատմության մեջ: Բացի այն, որ հիմնական նյութը գրվել է 1993-94 թվերին, The Division Bell-ի ձայնագրման շրջանում, այստեղ կա նաև Rick Wright-ի հին, 1968 թվին ձայնագրած երգեհոնի սոլոն (Autumn '68): Կարելի է գտնել էլեմենտներ Meddle-ից, Dark Side-ից, Wish You Were here-ից (It's What We Do-ն շատ նման է Shine On You Crazy Diamond-ի ինստրումենտալ մասին), The Wall-ից և Division Bell-ից: Իսկ միակ երգը՝ Louder Than Words, կարծես High Hopes-ի շարունակությունը լինի: Չգիտեմ ուրիշներն ինչպես, բայց կոնկրետ ինձ համար ալբոմի ավելի լավ ավարտ դժվար էր պատկերացնել: Իհարկե կան նաև կարճ, էմբիենթ ոճի անցումներ տարբեր գործերի միջև, որոնք մի թեթև ձանձրալի են, բայց գոնե երկար չեն և ընդհանուր ֆոնը չեն փչացնում:
Մի խոսքով, շատ լավ հրաժեշտ է Pink Floyd-ի կողմից՝ առանց նորություններով զարմացնելու, բայց միևնույն ժամանակ հին որակն ամբողջությամբ պահելով:

Մի քանի գործ ալբոմից.

Louder Than Words


https://www.youtube.com/watch?v=-ExRKMxOlNs

It's What We Do


https://www.youtube.com/watch?v=Jb4CHveIS50

Anisina


https://www.youtube.com/watch?v=K9-PyaXnrnA

AniwaR
09.11.2014, 20:55
Էս նոր ալբոմից ոչ մի բան չեմ լսել: Մի տեսակ նույնիսկ հետաքրքիր չի:

Tar
09.11.2014, 22:35
Եթե համերգային կատարմամբ Cymbaline-ը ու Գիլմորի կատարմամբ համերգային Echoes-ը հետաքրքիր են եղել, սա պիտի որ հետաքրքիր լինի:

AniwaR
10.11.2014, 01:09
Լավ, համոզեցիր, գնամ քաշեմ: :))

Yellow Raven
10.11.2014, 11:50
Նոր լսեցի, շատ վատ չէր, միացնելու ու հանգիստ լսելու համար նույնիսկ լավնա:
Բայց նենց էլ չի, որ ինչ-որ բան հիշվեց կամ տպավորեց:

Arpine
04.11.2016, 23:22
Ես ֆլոյդի մասին ակումբից եմ իմացել։ Ես շշմում եմ, որ մարդիկ գաղափար չունեն Փինկ Ֆլոյդի մասին։
Թեման հատուկ թարմացնում եմ ;)

https://www.youtube.com/watch?v=KFBf_alErog

"When I say, 'I'll see you on the dark
side of the moon'... what I mean ... If
you feel that you're the only one ... that
you seem crazy you think everything
is crazy, you're not alone."

—Waters, 2005

Progart
05.11.2016, 10:15
Սիդը Ֆլոյդի գլխավոր ալբոմների մեջ դեր չի խաղացել՝ The Wall, The Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here, The Final Cut..․Իրենց ամենաստացված ալբոմներն են, որոնց ստեղծման ժամանակ Սիդը չի եղել։ Սիդին սիրում են իր առեղծվածային կյանքի համար։
Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Ռոջերի գնալուց հետո կորավ Ֆլոյդը։ Որպես կիթառահար ինքը Գիլմուրին չի հասնի, բայց Գիլմուրն առանց Ռոջերի Ֆլոյդ չի։ Ռոջերն առանց Գիլմուրի էլ, առանց Սիդի էլ կարող է համարվել Ֆլոյդ։
Ես սիրում եմ Ֆլոյդն ամբողջական՝ Ռոջերով, Գիլմուրով, Ռայթով, Մեյսոնով, /Սիդով/։ Ուղղակի Գիլմուրը պիտի հասկանար՝ Ֆլոյդի «ղեկավարը» Ռոջերն ա։

Արշակ
05.11.2016, 17:19
Սիդը Ֆլոյդի գլխավոր ալբոմների մեջ դեր չի խաղացել՝ The Wall, The Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here, The Final Cut..․Իրենց ամենաստացված ալբոմներն են, որոնց ստեղծման ժամանակ Սիդը չի եղել։ Սիդին սիրում են իր առեղծվածային կյանքի համար։
Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Ռոջերի գնալուց հետո կորավ Ֆլոյդը։ Որպես կիթառահար ինքը Գիլմուրին չի հասնի, բայց Գիլմուրն առանց Ռոջերի Ֆլոյդ չի։ Ռոջերն առանց Գիլմուրի էլ, առանց Սիդի էլ կարող է համարվել Ֆլոյդ։
Ես սիրում եմ Ֆլոյդն ամբողջական՝ Ռոջերով, Գիլմուրով, Ռայթով, Մեյսոնով, /Սիդով/։ Ուղղակի Գիլմուրը պիտի հասկանար՝ Ֆլոյդի «ղեկավարը» Ռոջերն ա։
Առեղծվածայնությունը իհարկե գործոն ա, նաև էն մեծ ստեղծագործական պոտենցիալը, որ Սիդն ուներ, որ շատ կարճ շողարձակեց ու անհետացավ, բայց Սիդին մենակ առեղծվածայնության համար չի, որ սիրում են․ Սիդը նախ Փինք Ֆլոյդի Առաջին ալբոմ(ներ)ի գլխավոր ստեղծագործական ուժն էր, Փինք Ֆլոյդին նախնական ճանաչում բերողը ու Փինք Ֆլոյդի հետագա ոճի վրա էլ ահագին ազդեցություն ա ունեցել։ ՈՒ ընդհանրապես երաժշտական աշխարհի վրա մեծ ազդեցություն ա ունեցել։ ՈՒ իր սոլո «The Madcap Laughs» ալբոմն էլ ես շատ եմ սիրում ու հաճախ լսում եմ։ Մի խոսքով, Սիդին բան չասես, ինքը վերջն էր :)

Բայց նոր ասածներիդ մասին սկսեցի էլի մտածել, ու էկա էն եզրակացության, որ պրոբլեմն էն ա, որ իրականում Փինք Ֆլոյդը մի խումբ չի․ եղել են իրար հաջորդող 3 տարբեր խմբեր, ու չնայած էդ երեք խմբերը ընդհանուր անդամներ ունեին, ու նաև ժամանակի ընթացքում իրար հաջորդելով, նախորդը հաջորդի վրա զգալի երաժշտական ազդեցություն ա ունեցել (նենց, ոնց երաժշտական աշխարհում բազմաթիվ այլ խմբեր մեկը մյուսի ոճի վրա ազդեցություն են ունենում), բայց այնուամենայնիվ էդ երեք խմբերը, ունենալով տարբեր ստեղծագործական ղեկավարներ, յուրաքանչյուրը մյուսներից խիստ տարբերվող իր ուրույն ոճն ուներ։

ՈՒ ստացվում ա, որ սկզբում Սիդ Բարրեթը ստեղծեց Փինք Ֆլոյդը, ձևավորեց ուրույն ոճ ու որոշակի հաջողությունների ու ճանաչման հասցրեց, բայց հետո իրան խմբի մյուս անդամները ֆուկ հանեցին ու փոխանակ նոր անունով հանդես գալու, շարունակեցին Փինք Ֆլոյդ բրենդը ու Սիդի ձևավորած ոճը օգտագործել։ Ինչը կարծում եմ Սիդի նկատմամբ անարդար էր‎։ Էդ պատճառով էլ խմբի անդամները ողջ կյանքում մեղավորության զգացումից չէին կարողանում ազատվել ու էդ ահագին արտահայտվել ա իրանց հետագա ստեղծագործությունների մեջ էլ, դրանցից դուրս գործունեության մեջ էլ։

Այսպիսով, առաջացավ նոր խումբ Ռոջեր ՈՒոթերսի ստեղծագործական ղեկավարությամբ, որը որոշ ժամանակ Սիդի ստեղծած ոճը նմանակելուց հետո ձևավորեց իր ուրույն ոճը, մի շարք նոր ալբոմներ թողարկեց ու կոմերցիոն մեծ հաջողության ու հանրաճանաչության հասավ։
Հետո Ռոջեր ՈՒոթերսը որոշեց, որ խումբն իրան սպառել ա, ինքն այլևս մյուսների կարիքը չունի ու դուրս եկավ խմբից՝ համոզված լինելով որ Փինք Ֆլոյդն առանց իրա պիտի լուծարվի։

Բայց տենց չեղավ ու պատմությունը էլի կրկնվեց․ նախկին խմբի մնացած անդամները շարունակեցին օգտագործել Փինք Ֆլոյդ անունն ու դրա ձևավորած կոմերցիոն բրենդը նոր խմբի համար, որը Դեյվիդ Գիլմորի ստեղծագործական ղեկավարության տակ ահագին ուրիշ, նախորդից էականորեն տարբերվող ոճ ու ոգի ուներ։ Ինչը էլի կարծում եմ անարդար էր ՈՒոթերսի նկատմամբ։

ՈՒ հա, համաձայն եմ, էն ոճն ու ոգին որով մենք ճանաչում ենք Ռոջեր ՈՒոթերսի ղեկավարած Փինք Ֆլոյդը, ավելի շատ Ռոջերի սոլո ոճին ա նման, քան հետագա Փինք Ֆլոյդի։
Նույն ձևով, էն Սիդի ժամանակաշրջանի Փինք Ֆլոյդը ավելի շատ Սիդի սոլո ալբոմներն են հիշացնում, քան հետագա Փինք Ֆլոյդը։

Մի խոսքով, երեք տարբեր «Փինք Ֆլոյդ»–ների ժամանակ էլ, չնայած իրարից տարբեր, բայց շատ բարձրարժեք երաժշտություն ա ստեղծվել, ու գուցե կոմերցիոն անունով ձեռնտու էր նույն անունը օգտագործելը, բայց երևի թե անարդար էր նախորդ խմբի ղեկավարի՝ նրանց հեղինակային իրավունքների նկատմամբ։
Արդյունքում Փինք Ֆլոյդի ամեն մի ֆանատ էդ խմբերից ինչ–որ մեկը ավելի շատ ա սիրում ու վիրավորված ա զգում, երբ մյուս խմբի ֆանատներն ասում են՝ իսկական Փինք Ֆլոյդը իրանց սիրած ժամանակաշրջանինն ա :) Էդ պատճառով էլ էս թեմայով դեբատները ֆանատների միջև երբևէ չեն դադարում։

Progart
06.11.2016, 17:00
ՈՒ ստացվում ա, որ սկզբում Սիդ Բարրեթը ստեղծեց Փինք Ֆլոյդը, ձևավորեց ուրույն ոճ ու որոշակի հաջողությունների ու ճանաչման հասցրեց, բայց հետո իրան խմբի մյուս անդամները ֆուկ հանեցին ու փոխանակ նոր անունով հանդես գալու, շարունակեցին Փինք Ֆլոյդ բրենդը ու Սիդի ձևավորած ոճը օգտագործել։

Սիդը միայնակ չի ստեղծել Ֆլոյդը, ու իմ կարծիքով Ֆլոյդն հայտնի է դարձել The Wall֊ով ու մյուս ալբոմներով (Որոնք հիմնականում ստեղծվել են Սիդից հետո)։
Ախր ի՞նչ ա նշանակում «ֆուկ հանեցին»։ Ո՞վ ֆուկ հանեց։ Սիդին ֆուկ հանեց թմրանյութը։ Խմբի հիմնական կազմը մնացել է դրա համար էլ անուն փոխելն ուղղակի ավելորդություն կլիներ, Սիդից հետո էլ ահագին ոճային փոփոխություններ են եղել։ Ձեր ասածը մի քիչ անարդար ա :/
Չմտածեք, որ ես Սիդի դեմ եմ խոսում, չկա նման, ես իրեն ահավոր շատ եմ սիրում, բայց կարծում եմ, որ խմբի կայացման գործում իր դերը գերագնահատում են։
Խումբը կայացել, հայտնի ա դարձել հիմնականում էն ալբոմներով, որտեղ Սիդը ստեղծագործողները մեջ չի եղել։
Սիդի ազդեցությունն ու Սիդի մասնակցությունը տարբեր բաներ են։

Մնացած Ձեր ասածի հետ համաձայն եմ, նամանավանդ վերջին մասի :) Երևի պիտի ընդունենք, որ Ֆլոյդն հենց էդ երեք իրարից տարբեր ժամանակաշրջանների ամբողջությունն ա։ Իրարից առանձին իրենք Ֆլոյդ չեն։ Էս մի տեսակ խառը վիճակն ա Ֆլոյդը։

Հ․Գ․ Ի դեպ Ֆլոյդին ահավոր նման խումբ կա Հայաստանում՝ Sigma 6(անունով անգամ կապ ունի ^_^)
https://www.youtube.com/watch?v=GyQUQxK63qA&list=PLtfrjQyutA3sgefJFcz8m9Bd6yDhxIqZq&index=2

Արշակ
06.11.2016, 23:09
Սիդը միայնակ չի ստեղծել Ֆլոյդը, ու իմ կարծիքով Ֆլոյդն հայտնի է դարձել The Wall֊ով ու մյուս ալբոմներով (Որոնք հիմնականում ստեղծվել են Սիդից հետո)։
Ախր ի՞նչ ա նշանակում «ֆուկ հանեցին»։ Ո՞վ ֆուկ հանեց։ Սիդին ֆուկ հանեց թմրանյութը։ Խմբի հիմնական կազմը մնացել է դրա համար էլ անուն փոխելն ուղղակի ավելորդություն կլիներ, Սիդից հետո էլ ահագին ոճային փոփոխություններ են եղել։ Ձեր ասածը մի քիչ անարդար ա :/
Չմտածեք, որ ես Սիդի դեմ եմ խոսում, չկա նման, ես իրեն ահավոր շատ եմ սիրում, բայց կարծում եմ, որ խմբի կայացման գործում իր դերը գերագնահատում են։
Խումբը կայացել, հայտնի ա դարձել հիմնականում էն ալբոմներով, որտեղ Սիդը ստեղծագործողները մեջ չի եղել։
Սիդի ազդեցությունն ու Սիդի մասնակցությունը տարբեր բաներ են։
Ֆուկ հանելը էն ա, որ ուղղակի մի օր սուս–փուս Սիդին համերգի չտարան։ Իհարկե Սիդը իր հոգեվիճակով «համը հանել» էր, բայց հարցը դա չի։ Սիդն ա «Փինք Ֆլոյդ» անունը ստեղծել, առաջին ալբոմը ծերից–ծեր երաժշտություն ու բառերով հանդերձ Սիդն ա հեղինակը, Սիդն էր խմբի մեներգիչն ու սոլո գիտարիստը։ Իհարկե հետագայում Փինք Ֆլոյդը է՛լ ավելի մեծ ճանաչման հասավ, բայց Սիդի օրոք արդեն ահագին ճանաչված խումբ էր։ Սիդին խմբից հանելուց հետո խումբը երկար ժամանակ ստեղծագործական ճգնաժամի մեջ էր, քանի որ ուրիշ երգ գրող ու սեփական ոճ չունեին։

էդ ժամանակվա Փինք Ֆլոյդում Սիդի ներդրման չափաբաժինը շատ ավելի մեծ էր մնացած անդամների համեմատ, քան Ռոջեր ՈՒոթերսի ներդրման չափաբաժինը 80–ականների վերջին խմբի մյուս անդամների ներդրման համեմատ։

Նենց որ, եթե համարում ես, որ 80–ականների վերջին Փինք Ֆլոյդը Ռոջեր ՈՒոթերսն էր, ապա պիտի նաև ընդունես, որ 60-ականների վերջին էլ Փինք Ֆլոյդը Սիդն էր:
Ի միջիայլոց, ես ինքս Ռոջեր ՈՒոթերսի ժամանակվա Փինք Ֆլոյդը ավելի շատ եմ սիրում, բայց դրանից վերը նշածս փաստերը չեն փոխվում։ :)


Հ․Գ․ Ի դեպ Ֆլոյդին ահավոր նման խումբ կա Հայաստանում՝ Sigma 6(անունով անգամ կապ ունի ^_^)
https://www.youtube.com/watch?v=GyQUQxK63qA&list=PLtfrjQyutA3sgefJFcz8m9Bd6yDhxIqZq&index=2
Հա, ոճն ու տարբեր հնարքները լրիվ 70–ականների Փինք Ֆլոյդից էր փոխառած :)

Tar
09.12.2016, 15:51
Սիդը Ֆլոյդի գլխավոր ալբոմների մեջ դեր չի խաղացել՝ The Wall, The Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here, The Final Cut..․Իրենց ամենաստացված ալբոմներն են, որոնց ստեղծման ժամանակ Սիդը չի եղել։ Սիդին սիրում են իր առեղծվածային կյանքի համար։
Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Ռոջերի գնալուց հետո կորավ Ֆլոյդը։ Որպես կիթառահար ինքը Գիլմուրին չի հասնի, բայց Գիլմուրն առանց Ռոջերի Ֆլոյդ չի։ Ռոջերն առանց Գիլմուրի էլ, առանց Սիդի էլ կարող է համարվել Ֆլոյդ։
Ես սիրում եմ Ֆլոյդն ամբողջական՝ Ռոջերով, Գիլմուրով, Ռայթով, Մեյսոնով, /Սիդով/։ Ուղղակի Գիլմուրը պիտի հասկանար՝ Ֆլոյդի «ղեկավարը» Ռոջերն ա։

Փինք Ֆլոյդի շատ ֆանատներ չեն համաձայնի էս գրառման հետ, որովհետև շատերը կան, որ Piper At The Gates Of Dawn-ը համարում են իրենց լավագույն ալբոմը։ Էնպես չի, որ Սիդին միայն առեղծվածային կյանքի համար են սիրում։

Չեմ համարում ու երբեք էլ չեմ համարի, որ Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Հա, ինքը տեքստերի հեղինակն էր, կոնցեպտի հեղինակը, շատ երգեր ինքն ա գրել։ Բայց Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին երաժշտությունն է։ Իսկ երաժշտությունը, հոգին առաջին հերթին ապահովում էին Ռայթն ու Գիլմորը։ Ես շատ եմ զարմանում, որ էս ամբողջ թեմայի մեջ Ռայթի անունը համարյա չկա, բայց ինքն ամենակարևոր մարդն էր Փինք Ֆլոյդում։ Echoes, Shine On You Crazy Diamond, Embryo, ամբողջ Dark Side-ը և այլն, և այլն։ Այսինքն, կլասիկ Փինք Ֆլոդը՝ սկզբից մինչև վերջ։ Թվարկածս գործերը մի վայրկյան պատկերացրեք առանց Ռայթի։ Հա թող Ռոջերն իրան ճղի կոնցեպտի ու բառերի համար, դրանք կլինեին Փինք Ֆլո՞յդ։ Նույնը Գիլմորը։ Առանց Գիլմորի կիթառի ու վոկալի, ինչի՞ կվերածվեին էս գործերը։ Մի հատ լսեք Echoes-ում կամ Shine On You Crazy Diamond-ում Գիլմորի ու Ռայթի դուետները՝ մեկը կիթառով, մյուսը իր սինթեզատորներով։ Այ դա է Փինք Ֆլոյդը։ Կարող է վիրտուոզ չեն շատերի համար, վայրկյանում 1000 նոտա չեն նվագում, բայց դրա փոխարեն հոգի կա էդ երաժշտության մեջ ու ոչ մի ավելորդություն։

Ռոջերը շատ տաղանդավոր է, խոսք չկա։ Ես ինքս շատ եմ սիրում իր և սոլո ալբոմները, և Փինք Ֆլոյդի հետ գործերը։ Բայց դա չի նշանակում վերցնել ու ամեն ինչ վերագրել իրեն։ Ու փաստ է, որ The Wall-ն իրականում Ռոջերի վերջին հզոր գործն էր։ Դրանից հետո ինքը գրում է միայն տարբեր անուններով The Wall-ներ։

Jarre
10.12.2016, 09:36
Փինք Ֆլոյդի շատ ֆանատներ չեն համաձայնի էս գրառման հետ, որովհետև շատերը կան, որ Piper At The Gates Of Dawn-ը համարում են իրենց լավագույն ալբոմը։ Էնպես չի, որ Սիդին միայն առեղծվածային կյանքի համար են սիրում։

Չեմ համարում ու երբեք էլ չեմ համարի, որ Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Հա, ինքը տեքստերի հեղինակն էր, կոնցեպտի հեղինակը, շատ երգեր ինքն ա գրել։ Բայց Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին երաժշտությունն է։ Իսկ երաժշտությունը, հոգին առաջին հերթին ապահովում էին Ռայթն ու Գիլմորը։ Ես շատ եմ զարմանում, որ էս ամբողջ թեմայի մեջ Ռայթի անունը համարյա չկա, բայց ինքն ամենակարևոր մարդն էր Փինք Ֆլոյդում։ Echoes, Shine On You Crazy Diamond, Embryo, ամբողջ Dark Side-ը և այլն, և այլն։ Այսինքն, կլասիկ Փինք Ֆլոդը՝ սկզբից մինչև վերջ։ Թվարկածս գործերը մի վայրկյան պատկերացրեք առանց Ռայթի։ Հա թող Ռոջերն իրան ճղի կոնցեպտի ու բառերի համար, դրանք կլինեին Փինք Ֆլո՞յդ։ Նույնը Գիլմորը։ Առանց Գիլմորի կիթառի ու վոկալի, ինչի՞ կվերածվեին էս գործերը։ Մի հատ լսեք Echoes-ում կամ Shine On You Crazy Diamond-ում Գիլմորի ու Ռայթի դուետները՝ մեկը կիթառով, մյուսը իր սինթեզատորներով։ Այ դա է Փինք Ֆլոյդը։ Կարող է վիրտուոզ չեն շատերի համար, վայրկյանում 1000 նոտա չեն նվագում, բայց դրա փոխարեն հոգի կա էդ երաժշտության մեջ ու ոչ մի ավելորդություն։

Ռոջերը շատ տաղանդավոր է, խոսք չկա։ Ես ինքս շատ եմ սիրում իր և սոլո ալբոմները, և Փինք Ֆլոյդի հետ գործերը։ Բայց դա չի նշանակում վերցնել ու ամեն ինչ վերագրել իրեն։ Ու փաստ է, որ The Wall-ն իրականում Ռոջերի վերջին հզոր գործն էր։ Դրանից հետո ինքը գրում է միայն տարբեր անուններով The Wall-ներ։

Լիովին համաձայն եմ Ռայթի մասին մեկնաբանությանդ հետ!!!

Ես դրա համար էլ համաձայն եմ Արշակի տարբերակի հետ, որ կան ու եղել են երեք տարբեր Փինք Ֆլոյդներ։ Իրանք իրար հետ են եղել Փինք Ֆլոյդ։ Ես Ռոջերի սիրահար եմ։ Իրանից էն կողմ իմ համար չկա Փինք Ֆլոյդ։ Անգամ երկու անգամ համերգին եմ եղել։ Բայց փաստ է, որ թե՛ Ռոջերի ու թե՛ Գիլմորի սոլո ալբոմները համարյա երբեք չեն ունեցել Փինք Ֆլոյդի որևէ ալբոմի ՈՐԱԿԸ, չեմ ասում համբավը, այլ որակը։ Amused To Death-ը իմ ամենասիրած ալբոմներից մեկն ա, բայց ինքը Փինք Ֆլոյդյան տարբեր ալբոմների հավաքածո ա։ Թե՛ Animals-ից, թե Դարք Սայդից, ու թե՛ Wall-ից խառնած լիքը մոմենտներ կան։ Անգամ ձայնային լուծումնեի մեջ։ Իսկ իրար հետ իրանք ուժ էին։ Իրանց պարագայում կատարվեց Together we stand, divided we fall. Իմ սիրած Փինք Ֆլոյդի ֆորմուլան է ՝ Ուոթերս + Գիլմոր + Ռայթ + Նիք = Pink Floyd. Առանձին Փինք Ֆլոյդ չեն։ Իմ համար Division Bell-ը Գիլմորի սոլո ալբոմն ա Ռայթի մասնակցությամբ։ Ու ահավոր շատ եմ սիրում։ Բայց դա իմ ընկալմամբ արդեն Փինք Ֆլոյդ չի, թեև ինքը օրենքով ու իրավական առումով Փինք Ֆլոյդ ա։ (իմ համար Amused to Death-ը ավելի շատ Փինք Ֆլոյդ ա)։ Էդ նույն բանն ա, որ կնոջդ արդեն չես սիրում, սառել եք, բայց զագսով մարդ ու կին եք։ Էդ հեչ կապ չունի։ Եթե չես զգում ուրեմն վերջ։ Բայց դե օրենքի դեմ էլ ի՞նչ անես։ Ռազ գրած ա Փինք Ֆլոյդ, ուրեմն Փինք Ֆլոյդ ա (սա մատերս խաչ արած եմ գրում)։

Ու հետաքրքիր ա, որ Ուոթերսը 2016 թվականի Մեքսիկայի և Desert Trip-ի համերգների ժամանակ ձևի համար մի հատ սոլո գործ չնվագեց։ Ծերից ծեր Փինք Ֆլոյդի կլասիկ գործերը։ Դաժը առաջին անգամ կատարեց Fearless-ը։ Ու ստեղծագործությունները ներկայացնում էր ժամանակագրական հերթականությամբ։ Այսինքն ալբոմ-ալբոմ։

Իսկ հիմա համեմատի Ռոջերի ու Գիլմորի համերգների որակները։ Ինչ խոսք, ձայնային ու երաժշտական առումով Գիլմորը բարձր ա ավելի։ Բայց իմաստային, մտային ուժի առումով Ուոթերսին ոչ ոք չի հասնի։ Իրանք երբ իրար հետ էին, ուղղակի սպանիչ ուժ ունեին։ Լսի Ութերսի Wall-ը առանց Գիլմոր։ Տեղեր կան, որ ընդհանրապես չի լսվում։ Օրինակ Hey You-ն, Comfortably Numb-ը։

Իսկ առանց Ռայթի ինչ խոսք.... Որպես էլեկտրոնային երաժշտության սիրահար ինձ առաջին հերթին հենց ինքն ա հետաքրքրում։ Բացի Time-ի, Shine On-ի և այլ ստեղծագործությունների սինթեզների հայտնի սոլոներից, Ռայթը նենց թաքնված աննշան գլուխգործողներ ունի, որ մարդիկ չեն նկատում, բայց ԱԿԱՆՋՆ ու ՈՒՂԵՂԸ բռնում են էդ թաքնված ձայները, էֆեկտները։ Վստահ եմ, որ ինձ շատ քչերը կհասկանան, բայց ԲՈԼՈՐ ալբոմներում կան գործեր, որտեղ րայթը նենց ձեներ ա ստեղծում, որ էդ ընդամենը մի տաս վայրկյան ա հնչում։ Ու ես էդ երեք, հինգ, տաս, քսան վայրկյանները հազար անգամ հետ առաջ եմ տալիս, մենակ լսեմ դա։ Էս մի ամիս ա Waiting For Worms-ի 3:07-3:16 վայրկյանների սինթեզների եթերային ձայնն ա ինձ սպանում։ Էդ ինչ նուրբ, ճաշակով ու չափված ձևով ա կամաց կամաց քեզ տանում էդ քաոսի, սարսափի մեջ։


https://www.youtube.com/watch?v=jeICC5SFpP0

Արշակ
10.12.2016, 17:40
Չեմ համարում ու երբեք էլ չեմ համարի, որ Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին Ռոջերն ա։ Հա, ինքը տեքստերի հեղինակն էր, կոնցեպտի հեղինակը, շատ երգեր ինքն ա գրել։ Բայց Փինք Ֆլոյդն առաջին հերթին երաժշտությունն է։ Իսկ երաժշտությունը, հոգին առաջին հերթին ապահովում էին Ռայթն ու Գիլմորը։
Կարծես թե բոլորս էլ ընդունում ենք, որ բոլորը միասին շատ ավելի որակյալ երաժշտություն էին ստեղծում, քան առանձին–առանձին ու որ յուրաքանչյուրն իր անփոխարինելի ներդրումն ուներ Փինք Ֆլոյդի ստեղծածի մեջ։ Բայց եթե քննարկում ենք, թե յուրաքանչյուրը առանձին ինչ ներդրում ա ունեցել, համաձայն չեմ թե Ուոթերսի ներդրումը երաժշտության մեջ ավելի քիչ էր քան Գիլմորինը կամ Ռայթինը (չնայած համաձայն եմ, որ Ռայթը ահագին թերագնահատված ա էդ առումով)։
Ճիշտ ա, կոնցեպտի ու բառերի հարցում ընդհանրապես Ուոթերսի դերն անհամեմատ ա մնացածի հետ ու չնայած որ բոլորը շեշտում են, որ Ուոթերսի համար կոնցեպտն ու բառերն ավելի կարևոր էին, քան երաժշտությունը, բայց դրա հետ մեկտեղ իր հենց երաժշտական ներդրումն էլ շատ մեծ ա։
Ինչ խոսք, երաժշտության հարցում, ի տարբերություն բառերի, ավելի դժվար ա գնահատել թե ով ինչ ներդրում ա ունեցել, բայց եթե նույնիսկ զուտ հեղինակային իրավունքների պաշտոնական տվյալներին նայենք, որը ներկայացնում ա բառերի ու հիմնական մեղեդու հեղինակին, Փինք Ֆլոյդի համատեղ գործունեության ընթացքում երգերի մեծ մասը (հատկապես ամենամեծ ճանաչում գտածները) հենց Ուոթերսն ա գրել։ Բնականաբար վերջնական արդյունքի հնչողության վրա գործիքային ձևավորմամբ և այլն մյուսներն էլ մեծ դեր են ունեցել, բայց դրանց մասին հստակ գնահատական տալը դժվար ա։
Իմացածիս մեջ համոզվելու համար ևս մի անգամ բզբզացի էս թեմայով ու օրինակ հետևյալ քննարկման առաջին գրառման մեջ համակարգված ներկայացված ա, թե Փինք Ֆլոյդի որ ստեղծագործության հեղինակն ով ա․
http://www.neptunepinkfloyd.co.uk/forum/viewtopic.php?f=1&t=20241&start=0

Հանուն արդարության հետաքրքիր ա ներկայացնել նաև հետևյալ քննարկումը էն մասին, թե էս ոլորտում հեղինակային իրավունքները ինչ ձևով են որոշվել․ https://www.quora.com/On-a-number-of-Pink-Floyd-songs-David-Gilmour-wrote-and-played-guitar-solos-for-songs-credited-only-to-Roger-Waters-Why-arent-such-things-part-of-the-song-proper-where-publishing-rights-are-concerned

Tar
12.12.2016, 19:21
Կարծես թե բոլորս էլ ընդունում ենք, որ բոլորը միասին շատ ավելի որակյալ երաժշտություն էին ստեղծում, քան առանձին–առանձին ու որ յուրաքանչյուրն իր անփոխարինելի ներդրումն ուներ Փինք Ֆլոյդի ստեղծածի մեջ։ Բայց եթե քննարկում ենք, թե յուրաքանչյուրը առանձին ինչ ներդրում ա ունեցել, համաձայն չեմ թե Ուոթերսի ներդրումը երաժշտության մեջ ավելի քիչ էր քան Գիլմորինը կամ Ռայթինը (չնայած համաձայն եմ, որ Ռայթը ահագին թերագնահատված ա էդ առումով)։
Ճիշտ ա, կոնցեպտի ու բառերի հարցում ընդհանրապես Ուոթերսի դերն անհամեմատ ա մնացածի հետ ու չնայած որ բոլորը շեշտում են, որ Ուոթերսի համար կոնցեպտն ու բառերն ավելի կարևոր էին, քան երաժշտությունը, բայց դրա հետ մեկտեղ իր հենց երաժշտական ներդրումն էլ շատ մեծ ա։
Ինչ խոսք, երաժշտության հարցում, ի տարբերություն բառերի, ավելի դժվար ա գնահատել թե ով ինչ ներդրում ա ունեցել, բայց եթե նույնիսկ զուտ հեղինակային իրավունքների պաշտոնական տվյալներին նայենք, որը ներկայացնում ա բառերի ու հիմնական մեղեդու հեղինակին, Փինք Ֆլոյդի համատեղ գործունեության ընթացքում երգերի մեծ մասը (հատկապես ամենամեծ ճանաչում գտածները) հենց Ուոթերսն ա գրել։ Բնականաբար վերջնական արդյունքի հնչողության վրա գործիքային ձևավորմամբ և այլն մյուսներն էլ մեծ դեր են ունեցել, բայց դրանց մասին հստակ գնահատական տալը դժվար ա։
Իմացածիս մեջ համոզվելու համար ևս մի անգամ բզբզացի էս թեմայով ու օրինակ հետևյալ քննարկման առաջին գրառման մեջ համակարգված ներկայացված ա, թե Փինք Ֆլոյդի որ ստեղծագործության հեղինակն ով ա․
http://www.neptunepinkfloyd.co.uk/forum/viewtopic.php?f=1&t=20241&start=0

Հանուն արդարության հետաքրքիր ա ներկայացնել նաև հետևյալ քննարկումը էն մասին, թե էս ոլորտում հեղինակային իրավունքները ինչ ձևով են որոշվել․ https://www.quora.com/On-a-number-of-Pink-Floyd-songs-David-Gilmour-wrote-and-played-guitar-solos-for-songs-credited-only-to-Roger-Waters-Why-arent-such-things-part-of-the-song-proper-where-publishing-rights-are-concerned

Էն, որ Փինք Ֆլոյդի լավագույն շրջանը մինչև 1979 թիվն է, էդ առանց խոսքի։ Դրա դեմ ես երբեք բան չեմ կարող ասել։ Բնականաբար, 4-ով իրենք ավելի մեծ ուժ էին, քան 3-ով կամ 2-ով։ Որ Ռոջերը շատ տաղանդավոր էր ու արժանի էր խմբի լիդեր լինելու, դրա դեմ էլ երբեք բան չեմ ասի։ Ես խոսում եմ մենակ էս տիպի գրառումների դեմ․ «Իմ կարծիքով Գիլմորի դերը գերագնահատված է։ Նրա արած միակ լավ բաները Բարրետին կիթառ նվագել սովորեցնելն ու Դիվիժեն Բելլ ալբոմն են»։ Սա էս թեմայի գրառումներից է ու էս տիպի լիքը ուրիշ գրառումներ էլ կան։
Իսկ 1979-ից հետո խմբի հետ եղածի մասին ես իմ պատկերացումներն ունեմ։ Սկսած իրենց առաջին ալբոմից, Փինք Ֆլոյդի բոլոր ալբոմները շատ լավն են։ Իսկ Dark Side-ով խումբը հասավ մի ինչ-որ մակարդակի, որից հետո ինքը կամ պետք է կրկնվեր, կամ էլ քանդվեր։ Շատ քիչ խմբեր կան, որ իրենց գլուխգործոցից հետո նույն ոգով շարունակում են։ Փինք Ֆլոյդի ունիկալությունն էն էր, որ էդ ալբոմից հետո իրենք գրեցին Wish You Were Here-ը, որը կարող ա կոմերցիոն առումով նախորդին չէր հասնում, բայց գոնե իմ կարծիքով իրենց լավագույն ալբոմն ա։ Դրանից հետո էլի չսպառվեցին ու գրեցին Animals, իսկ հետո՝ The Wall։ Դա արդեն կուլմինացիան էր։ Դրանից հետո նոր բաներ իրենցից ոչ ոք էլ չստեղծեց ու չէին էլ կարող, վերջիվերջո իրենք էլ մարդ են, անվերջ նոր բաներ ստեղծել հնարավոր չի։
Էս ընթացքում Ռոջերի ամբիցիաները գնալով շատացան, ինքը սկսեց մտածել, որ ինքն ա որ կա, առանց իրեն խումբը ոչինչ ա։ Գիլմորն էլ պակաս ամբիցիոզը չէր, ոչ էլ Ռայթն էր, որ հեշտ խմբից դուրս գար։ Ռոջերն արդեն The Wall-ի ժամանակ կարողացել էր խմբին ինչ-որ չափով երկրորդ պլան մղել, իսկ Final Cut-ի ժամանակ արդեն ոչ Գիլմորը հավես ուներ ինչ-որ բան անելու, ոչ էլ Մեյսոնը։ Ռայթն էլ արդեն խմբում չէր։ Արդյունքում ստացվեց Ռոջերի սոլո ալբոմ ու ոնց որ գրված ա ալբոմի կազմին, “Music by Roger Waters, performed by Pink Floyd”։ Իսկ երբ որ տեսավ, որ ալբոմը մեծ հաջողություն չունեցավ, որոշեց խումբը ցրի։ Գիլմորը պահեց խումբը ու գրեց իր սոլո ալբոմը խմբի հետ։
Բայց Division Bell-ն ու The Endless River-ը լրիվ Փինք Ֆլոյդյան ոճով են ու Ռայթն էլ էդ ալբոմներում խմբի լիարժեք անդամ ա ու դա զգացվում ա։ Ես էդ 2 ալբոմն էլ շատ եմ հավանում, նույնիսկ չգիտեմ՝ ավելի շատ դրանցից որը։ Էն, որ էդ ալբոմներում նորություններ շատ չկան, ոչ թե Գիլմորի կամ Ռայթի մեղքն ա, այլ սպառվելը։

Jarre
24.04.2017, 21:35
Ռոջեր Ուոթերսի դեռևս չհրատարակված ալբոմից՝ Is This The Life We Really Want? (https://en.wikipedia.org/wiki/Is_This_the_Life_We_Really_Want%3F)։ Ալբոմը լույս է տեսնելու 2017-ի հունիսի 2-ին։

Smell the Roses

https://www.youtube.com/watch?v=PEh7Ip4yvH8

Jarre
10.05.2017, 22:56
Մի քանի օր առաջ Ուոթերսը ևս մի նոր երգ է հրատարակել իր նոր ալբոմից, որը լույս է տեսնելու հունիսի երկուսին։ Երևում ա, որ շատ ծանր ալբոմ ա լինելու։ Երգը լսողներից շատերը ասում են, որ էս երգի բառերը հասկանալով լսելուց անհնար է զսպել արցունքները։

If I had been God
With my staff and my rod
If I had been given the nod
I believe I could have done a better job


https://www.youtube.com/watch?v=gf7kMaurLZk

Arpine
27.05.2017, 00:37
The last refugee

https://www.youtube.com/watch?v=_XdLNqWYgGI

Progart
15.07.2017, 13:37
Ալբոմի մասին ոչ մեկ չի գրե՞լ։
Ուոթերսի նոր ալբոմը։ Տենց գլուխգործոց չկա էլ։
Roger Waters - Is This the Life We Really Want

HardRock
15.07.2017, 22:58
Ճիշտա, Ուոթերս, Գիլմոր, Ռայթ, Մեյսոն. իսկական Փինկ Ֆլոյդը սա էր, ցավոք սրտի Ռայթը մահացելա և այլևս Փինկ Ֆլոյդը, ինչպես ասում են «ոսկե» անդամներով չի կարող վերամիավորվել: Սենց մի բան եմ կարդացել, Ուոթերսը ավելի շատ երգի բառերին էր նշանակություն տալիս իսկ Գիլմորը երաժշտությանը: Չի կարելի ասել ով է ավելի լավ «ղեկավար», Ուոթերսը թե Գիլմորը: Ինձ թվումա պրոբլեմը այնուամենայնիվ Ուոթերսի մեջ էր: Խումբը կազմալուծվելուց հետո 1994-ին էլի վերամիավորվեցին բայց առանց Ուոթերսի: Ինձ օրինակ 1994-ի The Division Bell շատա դուր գալիս:

HardRock
15.07.2017, 23:24
Ինչ եք կարծում երգերի մեջ որնա ավելի կարևոր, բառերը թե երաժշտությունը, իհարկե եթե երկուսն էլ լավնա լինում դա իդալական ա, բայց ինձ թվումա, որ երաժշտությունը ավելի կարևորա: Շատ երգեր կան պրիմիտիվ բառերով բայց երաժշտության շնորհիվ շատ լսելի են դարձել: Իրականում շատ քիչ երգեր կան խորիմաստ լավ բառերով ու հետո էլ ասենք անգլերեն չգիտես ու բառերը չես հասկանում բայց երաժշտությունը ու ռիթմիկան ստիպումա սիրել երգը իսկ հետաքրքիր բառերով բայց վատ երաժշտությամբ երգը միայն ոտանավորա դառնում:

Progart
16.07.2017, 07:16
Կարևորը ճիշտ միաձուլումն ա։

https://www.youtube.com/watch?v=P_4uEaZQ2Kg
Պատկերացրեք սա վատ երաժշտությամբ, կամ վատ բառերով։ Չի լսվի մեղմ ասած։
Բայց հլը պատկերացրեք, հատկապես վատ երաժշտությամբ։ Ինքը չի լինի Comfortably numb, ինքն ուղղակի Numb կլինի։
Նենց որ, երաժշտությունը մի քիչ ավելի կարևոր ա։

Ռոջերի վերջին ալբոմում բառերը շատ լավն են, բայց երաժշտությունը ։/ էն որ պահ ա գալիս, ուզում եմ Գիլմուրը նվագի էդ ալբոմում, իրար հետ ավելի մակարդակ կլինի։
Գրեցի, հետո, ախր Ուոթերսը, ինչ էլ ուզում ա լինի մենակ լինի, թե խմբով ինքը Ֆլոյդ ա, Գիլմուրին մենակ Ֆլոյդ չեմ կարողանում ընդունել :/


Բայց դե էն, որ երգը երաժշտությամբ ա ավելի հայտնի դառնում՝ հաստատ։ Օրինակ ես, էս երգն իր երաժշտության, հնչողության համար եմ լսել, հետո նոր մտածել բառերի մասին։

https://www.youtube.com/watch?v=W3q8Od5qJio

Progart
16.07.2017, 07:31
Վերևում ինչ Ռոջերի գովք էի կապել, իր դերը մի քիչ գերագնահատում եմ, ներեք ինձ, ես ուղղակի անհույս սիրահարված եմ արդեն 3տարի ա, չեմ կարողանում «պոկվել» էդ ծերուկից :D

Ուլուանա
17.07.2017, 06:01
Էս թեման էնքան հին ա, արդեն էնքան բան ենք խոսել, քննարկել, որ արդեն համոզված չեմ, որ ինչ էլ ասեմ, նախկին ասածներս չեմ կրկնելու, բայց ամեն դեպքում փորձենք :)).

Ճիշտա, Ուոթերս, Գիլմոր, Ռայթ, Մեյսոն. իսկական Փինկ Ֆլոյդը սա էր, ցավոք սրտի Ռայթը մահացելա և այլևս Փինկ Ֆլոյդը, ինչպես ասում են «ոսկե» անդամներով չի կարող վերամիավորվել: Սենց մի բան եմ կարդացել, Ուոթերսը ավելի շատ երգի բառերին էր նշանակություն տալիս իսկ Գիլմորը երաժշտությանը: Չի կարելի ասել ով է ավելի լավ «ղեկավար», Ուոթերսը թե Գիլմորը: Ինձ թվումա պրոբլեմը այնուամենայնիվ Ուոթերսի մեջ էր: Խումբը կազմալուծվելուց հետո 1994-ին էլի վերամիավորվեցին բայց առանց Ուոթերսի: Ինձ օրինակ 1994-ի The Division Bell շատա դուր գալիս:
Հա, Ուոթերսի հետ բարդ էր, էդ առումով կարելի է ասել, որ խնդիրն իր մեջ էր։ Division Bell–ն ինձ էլ է դուր գալիս, բայց դրանից հետո Գիլմորյան Փինք Ֆլոյդի թողարկած ոչ մի բան առանձնապես դուր չի եկել ինձ։ Իսկապես ընդհանուր առմամբ Ուոթերսն ավելի շատ բառերին է ուշադրություն դարձրել, Գիլմորը՝ երաժշտությանը, ու հենց դրանով էլ իրենք իրար լրացնում էին, ու էդ պատճառով էլ ոչ մեկն էլ առանձին լիարժեք Ֆլոյդ չի. իրենց անհատական գործունեությունը շատ լավ ցույց տվեց, թե ով ինչ դեր ուներ Փինք Ֆլոյդում, ու որ իսկական Փինք Ֆլոյդը իրենց միասնությունն էր։ Այնուամենայնիվ, ես, օրինակ, Ուոթերսի սոլո Ալբոմները հաճույքով լսում եմ, մինչդեռ Գիլմորինը՝ ոչ, ու, ճիշտն ասած, Momentary Lapse Of Reason–ից հետո չի էլ հետաքրքրել Գիլմորի սոլո կարիերան ընդհանրապես։

Ինչ վերաբերում է բառերի ու երաժշտության համեմատությանը, կարծում եմ՝ բոլորն էլ կհամաձայնեն, որ երաժշտությունն ամեն դեպքում գոնե մի քիչ ավելի կարևոր է։ Բայց միաժամանակ եկեք չմոռանանք, որ հատկապես Փինք Ֆլոյդի դեպքում բառերը զգալի չափով նաև երգի ոգին են ապահովում։ Ասենք, նույն երաժշտության դեպքում, եթե բառերն այլ լինեին, երգը լրիվ ուրիշ կերպ կարող էր հնչել։ Փինք Ֆլոյդի բազմաթիվ երգեր ու հատկապես որոշ ալբոմներ դրա վառ ապացույցն են, իմ կարծիքով։

Tar
17.07.2017, 17:59
Division Bell–ն ինձ էլ է դուր գալիս, բայց դրանից հետո Գիլմորյան Փինք Ֆլոյդի թողարկած ոչ մի բան առանձնապես դուր չի եկել ինձ։

Դե Division Bell-ից հետո Pink Floyd-ը ընդամենը մի ալբոմ է թողարկել, էն էլ 2014 թվին :) Իմ կարծիքով դա իրենց լավագույն ալբոմներից մեկն է ու ենթադրում եմ, որ էդ ալբոմը վերջապես կգնահատվի Գիլմորի մեռնելուց հետո։

Ուոթերսի ալբոմը լսել եմ մի քանի անգամ։ Վատը չի, երևի նույնիսկ լավ ալբոմ է, ուղղակի ինչքան կարելի ա նույն բանը լսել։ Նույն The Wall-ը ու մի քիչ էլ Animals-ից։ Եթե Գիլմորն ա ինչ-որ բան կրկնում, մարդիկ ասում են, ըհը, Գիլմորն անընդհատ իրեն կրկնում ա, էդ ա, առանց Ուոթերսի ինչ Փինք Ֆլոյդ։ Բայց ոչ մեկը չի հարցնում՝ ինչ նոր բան է ստեղծել Ուոթերսը 1979 թվից էս կողմ։ Մարդը 25 տարի ալբոմ չէր հանել, 25 տարի հետո Փինք Ֆլոյդ Ուոթերսը նոր բան ստեղծե՞ց։ Ես չտեսա։ Շատ լավն են իր սոլո ալբոմներն առանձին-առանձին վերցրած, բայց նույն բանն են copy-paste արած։ Իսկ Գիլմորի բոլոր սոլո ալբոմները իրարից տարբեր են, հա, Գիլմորի ոճը կա, բայց դե դա է՞լ չլիներ։

Իսկ ինչ վերաբերում է խոսքերին, բան չունեմ ասելու, լրիվ իմաստավորված են ու էդ առումով կոնցեպտուալ ալբոմներ են։ Բայց նույնիսկ էդտեղ Ուոթերսն անցել է լրիվ քաղաքական թեմաների։ Եթե ուզեմ քաղաքական թեմաներով երգեր լսել, ավելի կնախընտրեմ Բոբ Դիլանին կամ Նիլ Յանգին։

Ուլուանա
17.07.2017, 22:17
Դե Division Bell-ից հետո Pink Floyd-ը ընդամենը մի ալբոմ է թողարկել, էն էլ 2014 թվին :) Իմ կարծիքով դա իրենց լավագույն ալբոմներից մեկն է ու ենթադրում եմ, որ էդ ալբոմը վերջապես կգնահատվի Գիլմորի մեռնելուց հետո։
Հըմ, ես ուղղակի պահի տակ մոռացել էի, որ Momentary Lapse Of Reason–ը Division Bell–ից առաջ ա եղել... :oy Ես 2014–ի ալբոմի մասին չէի էլ հիշում, ճիշտն ասած, գուցե որ թողարկվել ա, էդ ժամանակ իմացել եմ, բայց էնքան չի հետաքրքրել, որ տպավորվեր։ Կարծեմ չեմ էլ լսել, բայց որ ասում ես՝ լավագույններից մեկն ա, կարելի ա լսել, հետաքրիր ա։


Ուոթերսի ալբոմը լսել եմ մի քանի անգամ։ Վատը չի, երևի նույնիսկ լավ ալբոմ է, ուղղակի ինչքան կարելի ա նույն բանը լսել։ Նույն The Wall-ը ու մի քիչ էլ Animals-ից։ Եթե Գիլմորն ա ինչ-որ բան կրկնում, մարդիկ ասում են, ըհը, Գիլմորն անընդհատ իրեն կրկնում ա, էդ ա, առանց Ուոթերսի ինչ Փինք Ֆլոյդ։ Բայց ոչ մեկը չի հարցնում՝ ինչ նոր բան է ստեղծել Ուոթերսը 1979 թվից էս կողմ։ Մարդը 25 տարի ալբոմ չէր հանել, 25 տարի հետո Փինք Ֆլոյդ Ուոթերսը նոր բան ստեղծե՞ց։ Ես չտեսա։ Շատ լավն են իր սոլո ալբոմներն առանձին-առանձին վերցրած, բայց նույն բանն են copy-paste արած։ Իսկ Գիլմորի բոլոր սոլո ալբոմները իրարից տարբեր են, հա, Գիլմորի ոճը կա, բայց դե դա է՞լ չլիներ։
Ճիշտն ասած՝ ես ամենևին նպատակ չունեմ Ուոթերսին ամեն գնով պաշտպանելու ու արդարացնելու։ Ու լրիվ համաձայն եմ, որ Ուոթերսն ինքն իրեն ահագին կրկնում ա։ Ես ուղղակի փաստն եմ նշում, որ անձամբ ինձ Ուոթերսի սոլո ալբոմները (թեկուզև զգալի չափով կրկնվող) ավելի են դուր գալիս, քան նույնիսկ Գիլմորի Փինքֆլոյդային ալբոմները, ու ինձ համար Ուոթերսն առանձին ավելի Փինք Ֆլոյդ ա, քան Գիլմորն առանց Ուոթերսի, թեև, ինչպես արդեն բազմիցս նշել եմ, ոչ մեկն էլ առանց մյուսի լիարժեք Փինք Ֆլոյդ չի, ու դա, կարծում եմ, բոլորն էլ հասկանում են։

Իսկ թե ով ա ավելի շատ ինքն իրեն կրկնում էդ երկուսից, դժվարանում եմ կարծիք հայտնել՝ Գիլմորի հետուոթերսյան շրջանի մասին շատ բան չիմանալու պատճառով։ Բայց, ասենք, Momentary Lapse Of Reason–ն ինձ համար նույնիսկ ալբոմի ներսում մի տեսակ կրկնություն էր։ Տենց էլ չկարողացա էդ ալբոմից որևէ երգ առանձնացնել մյուսներից, մի քիչ On the Turning Away–ն ա համեմատաբար տպավորվող։ Ինձ համար էդ ալբոմը ոնց որ ամբողջությամբ մի երգ լինի։ Գուցե իմ սուբյեկտիվ ընկալումն ա, չեմ բացառում, բայց փաստ ա, որ էդ ալբոմն ինչքան լսել եմ, վերջում միշտ մի երգ լսած լինելու զգացողություն ա մնացել մեջս։ Քիչ առաջ էլ հատուկ համոզվելու համար նորից լսեցի, մտածեցի՝ մարդ ես, կարող ա էս տարիների ընթացքում մի բան փոխված լինի, հազար տարի չեմ լսել, բայց չէ, նույնը տպավորությունն էր։

Progart
17.07.2017, 22:33
Իսկ հիշում ե՞ք Ֆլոյդի որ երգն եք առաջինը լսել։
Երևի սա, ավելի հետաքրքիր կլինի, քան Ռոջեր֊Գիլմուր խնդիրը /*մամայիդ ես շատ սիրո՞ւմ, թե՞ պապայիդ*/
Ես սա․

https://www.youtube.com/watch?v=nVhNCTH8pDs

Բայց իրենց սրանով սիրեցի․

https://www.youtube.com/watch?v=_FrOQC-zEog
/*Գիտեմ, որ նկարն ու երգը կապ չունեն, բայց հենց էս վիդեոն առաջինը տեսա, ոչինչ :D */

Ուլուանա
18.07.2017, 04:23
Իսկ հիշում ե՞ք Ֆլոյդի որ երգն եք առաջինը լսել։
Ես երևի ծնվածս օրվանից ակամա միշտ լսել եմ Փինք Ֆլոյդ (քանի որ հայրս էր հաճախ լսում, էն երկու սկավառականոց հին մագնիտոֆոնով, էն որ ժապավենը մի սկավառակից քիչ–քիչ փաթաթվում էր մյուսի վրա, ու ձայներիզը վերջանում էր, սկավառակներն էլ սկսում էին խալաստոյ պտտվել :)), էդ պատճառով չեմ կարող ասել, թե որ երգն եմ լսել առաջինը, բայց կարող եմ ասել, թե որ երգն է առաջինը տպավորվել որպես Փինք Ֆլոյդի երգ. Money–ն, որը, սակայն, հեռու է Փինք Ֆլոյդի իմ սիրած երգերից մեկը լինելուց։

Ի դեպ, կարելի է նաև Փինք Ֆլոյդի մեր սիրած ալբոմների, ասենք, հնգյակը գրել էստեղ :)։

Smokie
18.07.2017, 15:36
Քանի որ ձայնասկավառակի վրա պապայիս հավաքած երգերը (https://www.akumb.am/showthread.php/62161-%D5%95%D6%80%D5%A5%D6%80%D5%AB%D6%81-%D5%B4%D5%AB-%D6%85%D6%80?p=2315124&viewfull=1#post2315124) սկսվում էին «One Of These Days»-ով, դա էլ եղավ պապայի ամենասիրելի խմբի առաջին լսածս երգը::))

https://www.youtube.com/watch?v=48PJGVf4xqk
Էն ժամանակվա, տարիքի ու նորություն հանդիսանալու պատճառով անսովոր էր: Չեն երգում, մենակ աղմկոտ նվագ ա, արանքում էլ եսիմ ինչ մոնստր ձայներ::D Ու արդեն ինչ-որ չափով պատկերացում կազմեցի խմբի մասին: Beatles ու երևի Queen էի լսում ու սիրում էդ օրերին ու չէի ձգտում փոփոխության:
Բայց դե երկար ժամանակ չպահանջվեց, որ սովորեմ Floyd-ին, ինչքան հաճախ էր հնչում, էդքան հաճելի էր լսվում::aha

Progart
18.07.2017, 16:30
Ի դեպ, կարելի է նաև Փինք Ֆլոյդի մեր սիրած ալբոմների, ասենք, հնգյակը գրել էստեղ :)։

Հետաքրքիր կլինի :ok
Իմ հնգյակը :oy

5. Ummagumma
4. The Final Cut
3. A Saucerful of Secrets
2. Wish You Were Here
1. The Wall

Ա-Է
18.07.2017, 17:09
Չեմ հանդիպել ավելի տաղանդավոր երգահան ու երաժշտական կոլլեկտիվ, քան Սիդ Բարրետն ու Փինկ Ֆլոյդը: Շատ պսիխեդելիկ երաժշտություն է:
Չգիտեմ, թե ինչքանով իմաստ ունի նրանց մասին թեմա բացել մի ֆորումում, որտեղ ռեպը քննարկվում է երաժշտական բաժնում. RAP ըստ սահմանման նշանակում է rhytmical american poetry, այսինքն` ռիթմիկ ամերիկական պոեզիա:[
Ինչևէ, խումբը հավաքել է Ռոջեր Ուոթերսը, ինչից հետո այն անցել է մի քանի ոճական փոփոխություններ: Իր վերջնական ոճը ստացել է Սիդ Բարրետի, հետագայում` Դեյվիդ Գիլմորի ջանքերի արդյունքում:
Բացի ինձնից էլի պսիխեդելիկ գժեր կա՞ն այստեղ: Ես ունեմ այս խմբի բոլոր ստուդիային ալբոմները, կարող եմ կիսվել, բայց փոխարենը փնտրում եմ ռարիտետներ, համերգներ և այլն::)

խի ես փինք ֆլոյդի ու գիլմորի նման կանյուկտուռնի թրիքին ինչ-որ արժեք տալիս, օրինակ։ Միաժամանակ բողոքելով հիպ-հոպից՝ կոնտեքստից դուրս, պրիտոմ․ էտ նմանվումա ինչ-որ պասսիվ ագռեսիայի․

Tar
19.07.2017, 15:44
Ի դեպ, կարելի է նաև Փինք Ֆլոյդի մեր սիրած ալբոմների, ասենք, հնգյակը գրել էստեղ :)։

Wish You Were Here
Animals
The Wall
The Division Bell
The Endless River

Ուլուանա
21.07.2017, 12:03
Իմ հնգյակը.

1. The Wall
2. The Final Cut
3. The Division Bell
4. Animals
5. Meddle/Saucerful of Secrets

Վերջին երկուսի միջև դժվարանում եմ ընտրություն անել...

Tar
24.07.2017, 12:40
Գրառումներում չկա սրանց մասին գրված, բայց կարծում եմ, որ խմբի երկրպագուներին կհետաքրքրի։

2011 թվից Փինք Ֆլոյդը սկսեց իր արխիվները թողարկել Immersions Box Sets անվան տակ։ Նախ թողարկվեցին Dark Side-ը, Wish You Were Here-ը ու The Wall-ը։ Սրանցից ամեն մեկը պարունակում է բուն ալբոմը նոր աուդիո միքսերով և լիքը արխիվային մատերիալով։ Երգերի դեմո տարբերակները քչերին կհետաքրքրեն, դրանք մաքսիմում մի անգամ լսելու համար են, դրա համար դրանց մասին չեմ գրի։ Կգրեմ ամենահետաքրքիրների մասին։

Dark Side Of The Moon - պարունակում է 1974 թվի համերգը, որում ալբոմը խումբը կատարում է սկզբից մինչև վերջ։ Շատ լավ որակի համերգ է, կատարումները շատ լավն են։ Երգերի մի մասը ընդլայնված են, օրինակ՝ Any Color You Like-ը տևում է 8 րոպե։ Բացի այդ, արխիվներում պարունակվում է ալբոմի 1972 թվի նախնական տարբերակը, 1972 թվի համերգային կատարումներ: Սրանց մեջ էլ մտնում են, օրինակ, The Travel Sequence-ը, որը On The Run-ի նախնական տարբերակն է կամ The Mortality Sequence-ը՝ The Great Gig In The Sky-ի նախնական տարբերակը։ Սրանք բոլորը շատ բարձր որակի ձայնագրություններ են, արժի լսել։

Wish You Were Here - Այստեղ արխիվ նյութերն ավելի քիչ են, բայց բոլորն են լավը։ Էլի 1974 թվի համերգից 3 երգ՝ Shine On You Crazy Diamond, You've Got To Be Crazy (հետագայում դառնում է Animals-ի Dogs-ը), Raving And Drooling (հետագայում դառնում է Animals-ի Sheep-ը)։ 1974 թվին դեռ խումբն ուզում էր այս երեք գործը միաժամանակ ձայնագրել մի ալբոմով, հետո որոշում են առաջինն օգտագործել, իսկ մյուս 2-ը թողնել հետագային։ Բացի սրանցից, Wish You Were Here-ի չթողարկված տարբերակը, որում նվագում է հայտնի ջութակահար Ստեփան Գրափելին ու Have A Cigar-ը Ուոթերսի կատարմամբ։

The Wall-ը մեջներից ամենաանհետաքրքիրն է, որովհետև պարունակում է 1980-81 թվերի Is There Anybody Out There-The Wall Live համերգը, որը շատ լավն է, բայց արդեն թողարկվել էր 2000 թվին, իսկ մնացածը ուղղակի դեմոներ են։

Բացի սրանցից, Dark Side-ում ու Wish You Were Here-ում պարունակվում են մեկական գործ խմբի անավարտ The Household Objects ալբոմից։ Սա մի ավանգարդային ալբոմ էր, որ իրենք ցանկանում էին թողարկել Dark Side-ից հետո։ Ամբողջ ալբոմը պետք է պարունակեր միայն տնային գործիքներ։ Այստեղից The Hard Way-ը Dark Side-ում է ներառած, իսկ The Wine Glasses-ը, որը հետագայում օգտագործվեց Shine On You Crazy Diamond-ում, Wish You Were Here-ում է ներառած։

Tar
24.07.2017, 13:21
Իսկ անցած տարի՝ 2016 թվին, խումբը թողարկեց ավելի մեծ արխիվ, որը կոչվում է The Early Years 1965-72: Պարունակում է 11 CD, 9 DVD, 8 Blu-Ray: Ընդհանուր տևողությունը 27 ժամ է, իսկ մենակ աուդիո մատերիալը պարունակում է 136 երգ ու տևում է 12 ժամ։ Բնականաբար 12 ժամվա մեջ լիքը անհետաքրքիր բաներ կան, բայց հետաքրքիրներն իրոք շատ լավն են։

Նախ, 1965 թվի երգերը, որտեղ խումբը դեռ կոչվում էր The Tea Sets, խմբի անդամներն էին Սիդ Բարեթը, Ուոթերսը, Րայթը, Մեյսոնը ու կիթառահար Բոբ Կլոուզը։ Երգում են իրենց գրած ռոք-ն-ռոլներն և բլյուզերը։

Սինգլները շատ են թողարկվել ու հիմնականում ծանոթ են։ Կան Julia Dream-ի, Point Me At The Sky-ի ու նման երգերի համերգային կատարումներ, որ էլի հետաքրքիր են։

Սաունդթրեկներից More-ն է, որը պարունակում է գործեր, որ չկան 1969 թվի ալբոմում, Zabriskie Point-ի չթողարկված գործերը ու իմ համար ամենահետաքրքիրը՝ 1968 թվի The Commitee ֆիլմի սաունդթրեքից 2 գործ, որոնք ես իմ ունեցած բութլեգներում ուշադրություն էլ չէի դարձրել, դրա համար էլ զարմացել էի, որ այդքան լավն են։

1969 թվի The Man And The Journey հայտնի տուրից մի համերգ էլ կա, որն էլի շատ լավն է ու լավ որակով։ Cymbaline-ի ու A Saucerful Of Secrets-ի կատարումները գլուխգործոց են։

The Embryo-ն, որի ստուդիայի տարբերակը 3 րոպեանոց ակուստիկ երգ է, այստեղ կա համերգային մի քանի տարբերակներով, լրիվ ձևափոխված, տևում է 10 րոպե և ավել ու չի զիջում իրենց ամենահայտնի երգերին, օրինակ՝ Echoes-ին։ Fat Old Sun-ի համերգային տարբերակը տևում է 15 րոպե ու չես զգում էդ 15 րոպեն ոնց է անցնում, Echoes-ի, Atom Heart Mother-ի համերգային տարբերակներն են շատ լավը։

Առաջին անգամ Պոմպեյի համերգի աուդիո տարբերակն էլ է պարունակվում այստեղ։

Վիդեոների մեջ էլ կան կլիպներ, տարբեր թվերի թվայնացված համերգներ, More, The Commitee, The Valley ֆիլմերը ու լիքը այլ բան։ Հաստատ արժի լսել։

Jarre
24.10.2017, 19:23
Ուոթերսի ալբոմը լսել եմ մի քանի անգամ։ Վատը չի, երևի նույնիսկ լավ ալբոմ է, ուղղակի ինչքան կարելի ա նույն բանը լսել։ Նույն The Wall-ը ու մի քիչ էլ Animals-ից։ Եթե Գիլմորն ա ինչ-որ բան կրկնում, մարդիկ ասում են, ըհը, Գիլմորն անընդհատ իրեն կրկնում ա, էդ ա, առանց Ուոթերսի ինչ Փինք Ֆլոյդ։ Բայց ոչ մեկը չի հարցնում՝ ինչ նոր բան է ստեղծել Ուոթերսը 1979 թվից էս կողմ։ Մարդը 25 տարի ալբոմ չէր հանել, 25 տարի հետո Փինք Ֆլոյդ Ուոթերսը նոր բան ստեղծե՞ց։ Ես չտեսա։ Շատ լավն են իր սոլո ալբոմներն առանձին-առանձին վերցրած, բայց նույն բանն են copy-paste արած։ Իսկ Գիլմորի բոլոր սոլո ալբոմները իրարից տարբեր են, հա, Գիլմորի ոճը կա, բայց դե դա է՞լ չլիներ։

Էս առումով եթե խորանանք, ապա նորություն փնտրող երաժիշտներին մատների վրա կարելի է հաշվել։ Ոչ Ուոթերսը, ոչ Գիլմորը, ոչ էլ որևէ այլ ռոք խումբ ոչ մի նոր բան չի ստեղծել։ Չէ, նկատի չունեմ, որ չեն ստեղծել ընդհանրապես։ Իհարկե ստեղծել են։ Էն ինչ Փինք Ֆլոյդը արեց սկզբում ինչ խոսք նորություն էր։ Բայց հետո նորարարությունների առումով իրանց չի կարելի օրինակ բերել։ Սա իմ կարծիքն է։ Իրենք ունեն իրանց հստակ ոճը որը և շարունակում են։ Ու ես ինչքան էլ Ուոթերսի սիրահար լինեմ ու Գիլմորին ավելի քիչ պրիզնատ էկող մարդ, թեև ունեմ Գիլմորի բոլոր դիսկերը ու իրան միշտ լսում եմ, ես խոստովանում եմ, որ Ուոթերսը միշտ էլ նույն բանն ա արել։ Չկա նորություն։ Կարան լինեն աննկատ նորությամուծություններ տարբեր ալմբոմներում։ Բայց գլոբալ ոչ մի նոր բան չի արել։ Ամբողջ կյանքը նույն բանն ա անում ինչպես և Գիլմորը և մնացած 99 տոկոս երաժիշտները։

Ո՞վ ա նոր բան ստեղծում։ Շատ քիչ մարդիկ։ Ես կարամ մի անուն տամ ՝ Մայլս Դեյվիս։ Մարդ ով իր կարճ կյանքի ընթացքում մի քանի անգամ հրաժեշտ տվեց իրեն համաշխարհային ճանաչում տված իր իսկ ստեղծած խմբերին և ձևավորեց նոր խմբեր ՝ նոր ոճերով։ Սկսեց դասական ջազով, անցավ ռոք ջազ, ռեպ ջազ, էլեկտրո ջազ։ Համարվում է մի քանի երաժշտական ուղղությունների հիմնադիր։ Այ ինքը իմ համար երաժշտական հանճար է։ Ժամանկակից Պիկասո և Բախ։

Իսկ մյուսներին, այդ թվում Ուոթերսին, Գիլմորին և այլոց, պետք է խոստվանել, որ իրենց ստեղծած «նորարարությունները» անգամ մանրադիկատով դժվար թե գտնենք։ Ես իրանց սիրում եմ ոչ թե նորարարությունների համար, այլ իրանց փիլիսոփայության համար։ Իրանց խորիմաստ, խորհելու դրդող արվեստի համար։ Իրանց երգերից շատերը ձևավորել են մտածելակերպ, արժեհամակարգ։ Դրանով են իրանք թանկ ու անգին իմ համար։ Բայց երբեք ոչ իրանց գոյություն չունեցող նորարարություններով։ Նորարարություն իրանք բոլորը միասին արեցին 60-70-ականներին։ Ու վերջ։ Մնացածը կրկնություն էր՝ նույն ոճը, նույն ուղղությունը։ Արմատական փոփոխություն ոչ Ուոթերսի մոտ կա, ոչ էլ Գիլմորի։ Բայց իրանք ինչ խոսք աստվածներ են։ Աստվածներ իրանց ստեղծածի համար, բայց ոչ նորարարությունների ու պրոգրեսիվության համար։ Նորարության ու պրոգրեսիվության աստվածները լրիվ այլ մարդիկ են Մայլսի գլխավորությամ։

Jarre
24.10.2017, 20:13
Գրառումներում չկա սրանց մասին գրված, բայց կարծում եմ, որ խմբի երկրպագուներին կհետաքրքրի։

2011 թվից Փինք Ֆլոյդը սկսեց իր արխիվները թողարկել Immersions Box Sets անվան տակ։ Նախ թողարկվեցին Dark Side-ը, Wish You Were Here-ը ու The Wall-ը։

Ընտիր հավաքածոներ են։ Ես բոլոր Immersion box set-երը ունեմ + The Division Bell - 20th Anniversary Edition և ամենակարևորը ՝ Roger Waters - The Wall The Super Deluxe Edition։ Շատ լավն են։