Djavaxhq
27.06.2007, 12:25
ՎԱՀԱԳՆԻ ՊԱՏԱԳՄԸ
1. Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, Զորություններ Ծիրանածով Երկնքի,
Ձեզանով է կանգուն Հիմքը Լինելիության, Տիեզերքի,
Դու’ք եք Տերը Հավերժության, Ժամանակի, Տարածքի,
Իսկ իմ կյանքը ակնթարթ է - փայլատակեց, ու կանցնի:
2. Սակայն մահից չեմ վախենում եւ չեմ կառչել մարմնից,
Հուր եմ եղել, հուր կդառնամ… ի՞նչ է կյանքը անցալից.
Բայց տանջում է դաժան բեռը անպատասխան հարցերի
Ու չեմ գտնում սկիզբն ու վերջը այս դիվային ավարի:
3. Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ Մեծահոգի, արձագանքե՜ք խնդրանքիս,
Իմացության տենդով մղված հանդգնեցի այս կանչիս,
Ո՞վ ինձ կասի, բացի Ձեզնից, ի՞նչ է մեզ հետ կատարվում,
Ու՞ր է գնում Ազգս Հայոց, ո՞ր անդունդն է գլորվում:
4. Թե անցյալում Մեծ ենք եղել, արարել ենք, կառուցել
Ապա մեր Փառքն ու Պատիվը ո՞ր ճամփին ենք մոռացել,
Իսկ թե անճար, անլիարժեք, ստոր ենք եղել ու թերի
Ապա ինչու՞ երազներում ահն եմ տեսնում Աշխարհի:
5. Ո՜Վ Իմաստուն իմ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, տվե’ք հարցիս պատասխան
Ճշմարտության խո’սքը ասեք, թեկուզ լինի այն դաժան,
Ո՞վ է Ազգս Արմենական. ի՞նչ է եղել, ի՞նչ կլինի,
Թշվառական մի անցո՞րդ է, թե՞ Առաջնորդը ցեղերի:
6. Հուշում է ինձ Արյունս ջինջ` վեր էր հառնել Մասիսից
Ցեղածառը Արմենական, Երկիրն կապել Երկնքից.
Սակայն աչքի՞ս ես հավատամ, թե՞ խորհրդին Արյունի,
Մի՞թե սա է ազնվազարմ, վսեմ Ցեղը իմ Արի:
7. Օձի նման ոլորվել են Ծառի ճյուղերն չարացած
Ու մահաբեր մոլուցքի մեջ Օրենքները մոռացած
Իրենց Հիմքն են կրծում, քանդում երախներով թունավոր
Մի՞թե մերն է այս իրանը, կույր ու դաժան, հանցավոր:
8. Իսկ Արմատը Ցեղածառիս ո՞նց դիմանա, ի՞նչ անի,
Օտարների դե՞մ պայքարի, թե՞ սեփական մարմնի,
Որն չարամիտ, այլասերված մանկուրտների փունջ ծնեց
Բազմագլուխ վիշապի պես իր Արմատին փաթաթեց:
9. Այսօր թե կա մի հատ հսկա - կողքին բազում թզուկներ,
Թե գտնվի մի հատ ազնիվ - հետն էլ բազում տականքներ.
Ի՞նչ պատահեց, այս ու՞ր հասանք… սա՞ է տուրքը մեր բախտի,
Մի՞թե մենք ենք Արմենները - Ժառանգները Ձեր Զարմի:
10. Ո՜Վ «անտարբեր» իմ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, մի պահ իջե՜ք Երկնքից,
Նայեք, ոնց են կացնում Ծառը, ջարդում - կտրում արմատից.
Ինչու՞ այս նենգ վհուկներին, այս անարժան տականքին
Օգնեցինք, որ ավերելով, բերեն դնեն մեր գահին:
11. Իսկ թե Ցեղս կուզեք կտրել, բնաջնջել Արմատից,
Ապա վայել մահ պարգեւեք, պատվով գնանք Աշխարհից,
Հրածին ենք - Հրով այրեք, շանթեր թափեք մեր գլխին
Կամ էլ Մասիսն թող արթնանա ու մոխրացնի Հայ Ազգին:
12. Բայց ոչ, կյանքն այս դժոխքային, ամոթալից, նողկալի,
Եվ ո՞նց ապրեն Արմենները օրենքներով պիղծ ցեղի
Որ դավերով, ստով, ոսկով մտավ Տներն ազգերի,
Ձեռքով մեր իսկ տականքների քանդեց ահերն պանծալի:
13. Ստախոսներն լեզուներն են սանձարձակել թունավոր,
Բաշի-բոզուկներն են զավթել աթոռները պատվավոր,
Ավերում են եղած-չեղած ու քեֆ անում, հռհռում՝
Խաբեությամբ, թալանելով գահն են իրենց զարդարում:
14. Եվ շատերը այս մոլուցքում կոտրվեցին, ստորացան,
Վաճառեցին խիղճն ու հոգին եւ չարիքի գիրկն անցան,
Ու ամբոխն այդ տականքացած գեթ մի բան կպահանջի՞,
Որ իրեն էլ շան փայ նետեն դավաճաններն թալանչի:
15. Շատ-շատերն էլ ցնորվեցին ու «խավարից» կուրացան,
Թափառում են շոշափելով, բայց չեն գտնում հանգրվան.
Մոլորվել են ճամփաների կախարդական հանգույցում,
Չկան ափեր սրանց համար ալեկոծված այս «ծովում»:
16. Էն դարավոր «ձկնորսներն» էլ դուրս են պրծել խուցերից,
Փտած թամբով, կոտրած կարթով ընկել մարդկանց հետեւից.
Օտարության մեջ են գտել սրանք Երկիրն Ավետյաց…
Ի՞նչ գործ ունեն մեր Լեռներում, հողածիններն այս մգլած:
17. Այս ամենը քիչ էր ասես, անգղներն էլ վար իջան,
Մահվան հոտը հենց առնում են, ի հայտ գալիս անպայման,
Մեր աչքերը կուզեն հանել, սրանք Հայով են սնվում,
Ստվերների մեջ թաքնվում են, հարմար պահին հարձակվում:
18. Ու ընդերքից այս ճահիճի ուրվական է մի ծնվում,
Բութ, անողոք, արյունարբու, նենգ վհուկի վերածվում
Ու գոռում է. «Չկա’ ԱՍՏՎԱԾ, ե’ս եմ կուռքը ձեր Ցեղի,
Դարձեք պոռնիկ, գող, ավազակ - սա’ է բանը Աշխարհի»:
19. Եվ շատերը հետեւելով Վհուկի չար այս կանչին
Պատվանդանին Հերոսների կանգնեցնում են տականքին,
Քարկոծում են ԱՍՏՎԱԾՆԵՐԻՆ, ու սեղանի շուրջ նստում,
Ազգիս Մարմինն արյունաքամ երախներին մատուցում:
20. Ավեր, թալան ամենուրեք… քարը քարին չմնաց,
Սմբակներով իրենց պղծին Սուրբ Արժեքներն Արմենյաց.
Օտարածին վաշխառուն է այսօր տերը ամենի,
Կործանվում է Տունը Հայոց, վերջն է գալիս Արմենի…
21. Ա’յ Խոյ Արեգ, ա’յ Սասնա ծուռ, ու՞ր ես, որտե՞ղ ես քնած,
Ո՞ր արտում ես շաղգամ ուտում՝ Հայոց Տունն անտեր թողած,
Հայ անունով Մսրա Մելիք եկել թալան է անում
«Չկա’ն Հայեր, ի’մն է Սասուն» - բոռում է ու ավերում:
* * *
22. Մթագնում է միտքս անզոր, կամքս մոմի պես հալչում,
Կասկածներն են կրծում սիրտս, եւ հոգիս է տառապում.
Աշխարհն ասես շուռ է եկել, սուտն է իշխում անսահման
Տապալվել են Օրենքները, Ավանդույթներն Սրբազան:
23. Կույս են ասում պոռնիկներին, դավաճանին՝ խելամիտ,
Թալանչին էլ հաջողակն է, իսկ խաբեբան՝ սրամիտ.
Մի՞թե չկա Արդարություն, Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ Երկնային,
Մի՞թե Լույսից Ձեր հզոր է այս Խավարը դիվային:
24. ուցե միայն Երկնքո՞ւմ է Զորությունը Ձեր իշխում,
Մենք էլ իզուր տրտնջում ենք, Արդարություն որոնում…
ուցե Չարքից պարտվե՞լ եք ու վտարվել Աշխարհից
Եվ այսուհետ ճշմարիտ է ուրացողը Ձեզանից:
25. Իսկ թե իրոք մեզ լքել եք, ու Խավարն է տերը մեր,
Եվ անիմաստ բեռ են դարձել Ազնվություն, Խիղճ ու Սեր,
Ապա ինչո՞ւ չեք ազատում Արմեններին այդ բեռից,
Նրանց, ովքեր չեն ուրացել իրենց Ցեղից, Հավատքից:
26. Ո՞ր մեղքերի համար, ասեք, տառապում են, խորովվում,
Կամ ոսոխի թիրախ դառնում, կամ էլ մեզնով հալածվում
Նրանք, ովքեր այս դժոխքում շուն չդարձան, չավերեցին,
Պահպանեցին Խիղճն ու Ոգին, տեր կանգնեցին Արյունին:
27. Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, եթե Դուք կաք, մի Խոսք ասեք վերեւից,
Մի՞թե Դուք էլ շուռ եք եկել բազմաչարչար իմ Ցեղից…
Ոգուս կանչն եմ մղում Երկինք, Ամենազոր ՎԱՀԱՆԻՆ`
Վիշապներին Հրով Այրող, Քեզ է դիմում Քո որդին.
Շարունակելի
1. Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, Զորություններ Ծիրանածով Երկնքի,
Ձեզանով է կանգուն Հիմքը Լինելիության, Տիեզերքի,
Դու’ք եք Տերը Հավերժության, Ժամանակի, Տարածքի,
Իսկ իմ կյանքը ակնթարթ է - փայլատակեց, ու կանցնի:
2. Սակայն մահից չեմ վախենում եւ չեմ կառչել մարմնից,
Հուր եմ եղել, հուր կդառնամ… ի՞նչ է կյանքը անցալից.
Բայց տանջում է դաժան բեռը անպատասխան հարցերի
Ու չեմ գտնում սկիզբն ու վերջը այս դիվային ավարի:
3. Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ Մեծահոգի, արձագանքե՜ք խնդրանքիս,
Իմացության տենդով մղված հանդգնեցի այս կանչիս,
Ո՞վ ինձ կասի, բացի Ձեզնից, ի՞նչ է մեզ հետ կատարվում,
Ու՞ր է գնում Ազգս Հայոց, ո՞ր անդունդն է գլորվում:
4. Թե անցյալում Մեծ ենք եղել, արարել ենք, կառուցել
Ապա մեր Փառքն ու Պատիվը ո՞ր ճամփին ենք մոռացել,
Իսկ թե անճար, անլիարժեք, ստոր ենք եղել ու թերի
Ապա ինչու՞ երազներում ահն եմ տեսնում Աշխարհի:
5. Ո՜Վ Իմաստուն իմ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, տվե’ք հարցիս պատասխան
Ճշմարտության խո’սքը ասեք, թեկուզ լինի այն դաժան,
Ո՞վ է Ազգս Արմենական. ի՞նչ է եղել, ի՞նչ կլինի,
Թշվառական մի անցո՞րդ է, թե՞ Առաջնորդը ցեղերի:
6. Հուշում է ինձ Արյունս ջինջ` վեր էր հառնել Մասիսից
Ցեղածառը Արմենական, Երկիրն կապել Երկնքից.
Սակայն աչքի՞ս ես հավատամ, թե՞ խորհրդին Արյունի,
Մի՞թե սա է ազնվազարմ, վսեմ Ցեղը իմ Արի:
7. Օձի նման ոլորվել են Ծառի ճյուղերն չարացած
Ու մահաբեր մոլուցքի մեջ Օրենքները մոռացած
Իրենց Հիմքն են կրծում, քանդում երախներով թունավոր
Մի՞թե մերն է այս իրանը, կույր ու դաժան, հանցավոր:
8. Իսկ Արմատը Ցեղածառիս ո՞նց դիմանա, ի՞նչ անի,
Օտարների դե՞մ պայքարի, թե՞ սեփական մարմնի,
Որն չարամիտ, այլասերված մանկուրտների փունջ ծնեց
Բազմագլուխ վիշապի պես իր Արմատին փաթաթեց:
9. Այսօր թե կա մի հատ հսկա - կողքին բազում թզուկներ,
Թե գտնվի մի հատ ազնիվ - հետն էլ բազում տականքներ.
Ի՞նչ պատահեց, այս ու՞ր հասանք… սա՞ է տուրքը մեր բախտի,
Մի՞թե մենք ենք Արմենները - Ժառանգները Ձեր Զարմի:
10. Ո՜Վ «անտարբեր» իմ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, մի պահ իջե՜ք Երկնքից,
Նայեք, ոնց են կացնում Ծառը, ջարդում - կտրում արմատից.
Ինչու՞ այս նենգ վհուկներին, այս անարժան տականքին
Օգնեցինք, որ ավերելով, բերեն դնեն մեր գահին:
11. Իսկ թե Ցեղս կուզեք կտրել, բնաջնջել Արմատից,
Ապա վայել մահ պարգեւեք, պատվով գնանք Աշխարհից,
Հրածին ենք - Հրով այրեք, շանթեր թափեք մեր գլխին
Կամ էլ Մասիսն թող արթնանա ու մոխրացնի Հայ Ազգին:
12. Բայց ոչ, կյանքն այս դժոխքային, ամոթալից, նողկալի,
Եվ ո՞նց ապրեն Արմենները օրենքներով պիղծ ցեղի
Որ դավերով, ստով, ոսկով մտավ Տներն ազգերի,
Ձեռքով մեր իսկ տականքների քանդեց ահերն պանծալի:
13. Ստախոսներն լեզուներն են սանձարձակել թունավոր,
Բաշի-բոզուկներն են զավթել աթոռները պատվավոր,
Ավերում են եղած-չեղած ու քեֆ անում, հռհռում՝
Խաբեությամբ, թալանելով գահն են իրենց զարդարում:
14. Եվ շատերը այս մոլուցքում կոտրվեցին, ստորացան,
Վաճառեցին խիղճն ու հոգին եւ չարիքի գիրկն անցան,
Ու ամբոխն այդ տականքացած գեթ մի բան կպահանջի՞,
Որ իրեն էլ շան փայ նետեն դավաճաններն թալանչի:
15. Շատ-շատերն էլ ցնորվեցին ու «խավարից» կուրացան,
Թափառում են շոշափելով, բայց չեն գտնում հանգրվան.
Մոլորվել են ճամփաների կախարդական հանգույցում,
Չկան ափեր սրանց համար ալեկոծված այս «ծովում»:
16. Էն դարավոր «ձկնորսներն» էլ դուրս են պրծել խուցերից,
Փտած թամբով, կոտրած կարթով ընկել մարդկանց հետեւից.
Օտարության մեջ են գտել սրանք Երկիրն Ավետյաց…
Ի՞նչ գործ ունեն մեր Լեռներում, հողածիններն այս մգլած:
17. Այս ամենը քիչ էր ասես, անգղներն էլ վար իջան,
Մահվան հոտը հենց առնում են, ի հայտ գալիս անպայման,
Մեր աչքերը կուզեն հանել, սրանք Հայով են սնվում,
Ստվերների մեջ թաքնվում են, հարմար պահին հարձակվում:
18. Ու ընդերքից այս ճահիճի ուրվական է մի ծնվում,
Բութ, անողոք, արյունարբու, նենգ վհուկի վերածվում
Ու գոռում է. «Չկա’ ԱՍՏՎԱԾ, ե’ս եմ կուռքը ձեր Ցեղի,
Դարձեք պոռնիկ, գող, ավազակ - սա’ է բանը Աշխարհի»:
19. Եվ շատերը հետեւելով Վհուկի չար այս կանչին
Պատվանդանին Հերոսների կանգնեցնում են տականքին,
Քարկոծում են ԱՍՏՎԱԾՆԵՐԻՆ, ու սեղանի շուրջ նստում,
Ազգիս Մարմինն արյունաքամ երախներին մատուցում:
20. Ավեր, թալան ամենուրեք… քարը քարին չմնաց,
Սմբակներով իրենց պղծին Սուրբ Արժեքներն Արմենյաց.
Օտարածին վաշխառուն է այսօր տերը ամենի,
Կործանվում է Տունը Հայոց, վերջն է գալիս Արմենի…
21. Ա’յ Խոյ Արեգ, ա’յ Սասնա ծուռ, ու՞ր ես, որտե՞ղ ես քնած,
Ո՞ր արտում ես շաղգամ ուտում՝ Հայոց Տունն անտեր թողած,
Հայ անունով Մսրա Մելիք եկել թալան է անում
«Չկա’ն Հայեր, ի’մն է Սասուն» - բոռում է ու ավերում:
* * *
22. Մթագնում է միտքս անզոր, կամքս մոմի պես հալչում,
Կասկածներն են կրծում սիրտս, եւ հոգիս է տառապում.
Աշխարհն ասես շուռ է եկել, սուտն է իշխում անսահման
Տապալվել են Օրենքները, Ավանդույթներն Սրբազան:
23. Կույս են ասում պոռնիկներին, դավաճանին՝ խելամիտ,
Թալանչին էլ հաջողակն է, իսկ խաբեբան՝ սրամիտ.
Մի՞թե չկա Արդարություն, Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ Երկնային,
Մի՞թե Լույսից Ձեր հզոր է այս Խավարը դիվային:
24. ուցե միայն Երկնքո՞ւմ է Զորությունը Ձեր իշխում,
Մենք էլ իզուր տրտնջում ենք, Արդարություն որոնում…
ուցե Չարքից պարտվե՞լ եք ու վտարվել Աշխարհից
Եվ այսուհետ ճշմարիտ է ուրացողը Ձեզանից:
25. Իսկ թե իրոք մեզ լքել եք, ու Խավարն է տերը մեր,
Եվ անիմաստ բեռ են դարձել Ազնվություն, Խիղճ ու Սեր,
Ապա ինչո՞ւ չեք ազատում Արմեններին այդ բեռից,
Նրանց, ովքեր չեն ուրացել իրենց Ցեղից, Հավատքից:
26. Ո՞ր մեղքերի համար, ասեք, տառապում են, խորովվում,
Կամ ոսոխի թիրախ դառնում, կամ էլ մեզնով հալածվում
Նրանք, ովքեր այս դժոխքում շուն չդարձան, չավերեցին,
Պահպանեցին Խիղճն ու Ոգին, տեր կանգնեցին Արյունին:
27. Ո՜Վ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, եթե Դուք կաք, մի Խոսք ասեք վերեւից,
Մի՞թե Դուք էլ շուռ եք եկել բազմաչարչար իմ Ցեղից…
Ոգուս կանչն եմ մղում Երկինք, Ամենազոր ՎԱՀԱՆԻՆ`
Վիշապներին Հրով Այրող, Քեզ է դիմում Քո որդին.
Շարունակելի