Cassiopeia
04.06.2007, 14:14
Սեր, որ գնահատվում է միայն կորստից հետո...
Ինչո՞ւ են մարդիկ վախենում կորցնել այն, ինչն իրենց չի պատկանել: Չէ որ այսպես թե այնպես դա մնալու է նրանց հուշերում` անկրկնելի ու մաքուր... Ինչո՞ւ մարդիկ չեն ուզում իրենց սիրտը բանալ նորաթուխ սիրո առաջ, որը կարող է ավելի երանելի լինել, քան այն հիշողությունները, որով ապրում են:
ՀԻՄԱ ԴՈՒ ԷԼ ՉԿԱՍ
Ես հենց նոր իմացա, որ դու էլ չկաս: Ես հիմա մենակ եմ անցյալի ու քո մասին եղած հուշերի հետ: Սիրտս կսկծում է, ուզում եմ լալ, չեմ կարողանում: Արցունքներս չորացել են վաղուց, վաղուց:
Ես սովորել էի տեսնել քեզ… ու հիշել նրան: Մենք սովորել էին մեր հազվադեպ հանդիպումների ժամանակ միայն նրան հիշել, նրա մասին խոսել: Հիշում էինք յուրաքանչյուր մանրուքը, որ կապված էր նրա հետ:
- Հիշում եմ… իսկ դո՞ւ…
- Իսկ դու հիշո՞ւմ ես, որ ես, դու և նա…
- Հիշում եմ… իսկ դո՞ւ…
Ու թվում էր` նստած է նա մեր կողքին, լսում է մեզ ու այդ օրերին ցավագին ճմլվում էր սիրտս:
Հետո տարիներ անցան, ու մի օր դու ասացիր.
- Ես առանց քեզ չեմ կարող…
- Սո’ւս, - ասացի ես, - իսկ նա՞…
- Չէ՞ որ նա չկա…
- Լռի’ր, - ասացի ես, - այդպես մի խոսիր, նա ինձ հետ է, միշտ իմ կողքին:
- Միայն քո երազներում, - տխուր ասացիր դու, - բավական չէ՞ խաբես ինքդ քեզ:
- Ոչ, ոչ, ոչ, - աչքերս լցվեցին արցունքով, դողաց ձայնս:
- Դու երջանիկ կլինես…
Երջանի՞կ…
Ես մի րոպե մտածում եմ, որ դու խենթացել ես: Մի՞թե մինչև այժմ չհասկացար դու, որ եթե չկա նա, էլ ի՞նչ երջանկություն:
Դու նայեցիր ինձ երկար-երկար: Դու լռեցիր երկար-երկար: Այդ օրվանից էլ երբեք չկրկնեցիր այդ խոսակցությունը: Հասկացա՞ր ինձ… հասկացա՞ր, որ դու նրանից մնացած միակ հիշատակն ես ինձ համար, որը ես պետք է մաքուր, անաղարտ պահեմ:
Ներիր ինձ, բարեկամս, ես սիրում էի նրան, միմիայն նրան բովանդակ աշխարհում:
… Դու էլ չկաս: Սիրտս կսկծում է, ուզում եմ լալ, չեմ կարողանում: Արցունքներս չորացել են վաղուց: Թվում է, տեսնում եմ տխրաթախիծ աչքերդ, որ վերջին անգամ նայեցին ինձ սիրով, ափսոսանքով, հավատով:
Հիմա իմ սրտում, կողք-կողքի եք, նա, որպես պայծառ կարոտ, իսկ դու… դունրանից մնացած հիշատակ, որ ես մաքուր, անաղարտ պահեցի…
Ինչո՞ւ են մարդիկ վախենում կորցնել այն, ինչն իրենց չի պատկանել: Չէ որ այսպես թե այնպես դա մնալու է նրանց հուշերում` անկրկնելի ու մաքուր... Ինչո՞ւ մարդիկ չեն ուզում իրենց սիրտը բանալ նորաթուխ սիրո առաջ, որը կարող է ավելի երանելի լինել, քան այն հիշողությունները, որով ապրում են:
ՀԻՄԱ ԴՈՒ ԷԼ ՉԿԱՍ
Ես հենց նոր իմացա, որ դու էլ չկաս: Ես հիմա մենակ եմ անցյալի ու քո մասին եղած հուշերի հետ: Սիրտս կսկծում է, ուզում եմ լալ, չեմ կարողանում: Արցունքներս չորացել են վաղուց, վաղուց:
Ես սովորել էի տեսնել քեզ… ու հիշել նրան: Մենք սովորել էին մեր հազվադեպ հանդիպումների ժամանակ միայն նրան հիշել, նրա մասին խոսել: Հիշում էինք յուրաքանչյուր մանրուքը, որ կապված էր նրա հետ:
- Հիշում եմ… իսկ դո՞ւ…
- Իսկ դու հիշո՞ւմ ես, որ ես, դու և նա…
- Հիշում եմ… իսկ դո՞ւ…
Ու թվում էր` նստած է նա մեր կողքին, լսում է մեզ ու այդ օրերին ցավագին ճմլվում էր սիրտս:
Հետո տարիներ անցան, ու մի օր դու ասացիր.
- Ես առանց քեզ չեմ կարող…
- Սո’ւս, - ասացի ես, - իսկ նա՞…
- Չէ՞ որ նա չկա…
- Լռի’ր, - ասացի ես, - այդպես մի խոսիր, նա ինձ հետ է, միշտ իմ կողքին:
- Միայն քո երազներում, - տխուր ասացիր դու, - բավական չէ՞ խաբես ինքդ քեզ:
- Ոչ, ոչ, ոչ, - աչքերս լցվեցին արցունքով, դողաց ձայնս:
- Դու երջանիկ կլինես…
Երջանի՞կ…
Ես մի րոպե մտածում եմ, որ դու խենթացել ես: Մի՞թե մինչև այժմ չհասկացար դու, որ եթե չկա նա, էլ ի՞նչ երջանկություն:
Դու նայեցիր ինձ երկար-երկար: Դու լռեցիր երկար-երկար: Այդ օրվանից էլ երբեք չկրկնեցիր այդ խոսակցությունը: Հասկացա՞ր ինձ… հասկացա՞ր, որ դու նրանից մնացած միակ հիշատակն ես ինձ համար, որը ես պետք է մաքուր, անաղարտ պահեմ:
Ներիր ինձ, բարեկամս, ես սիրում էի նրան, միմիայն նրան բովանդակ աշխարհում:
… Դու էլ չկաս: Սիրտս կսկծում է, ուզում եմ լալ, չեմ կարողանում: Արցունքներս չորացել են վաղուց: Թվում է, տեսնում եմ տխրաթախիծ աչքերդ, որ վերջին անգամ նայեցին ինձ սիրով, ափսոսանքով, հավատով:
Հիմա իմ սրտում, կողք-կողքի եք, նա, որպես պայծառ կարոտ, իսկ դու… դունրանից մնացած հիշատակ, որ ես մաքուր, անաղարտ պահեցի…