User Tag List

Էջ 2 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 30 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 44 հատից

Թեմա: Սիլվա Կապուտիկյան

  1. #16
    Վերադարձ Լեո-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.10.2007
    Հասցե
    Երևակայություն
    Գրառումներ
    6,253
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Սիլվա Կապուտիկյան

    «Ամեն մարդու հոգում Աստված կա»

    -Տիկի՛ն Կապուտիկյան, լա՞վ եք հիշում Ձեր մանկությունը: Եթե այո` կարոտե՞լ եք նրան:

    -Բավական հեռավոր մի հուշ է մանկությունը: Ես շատ տարիներ եմ ապրել: Երևի բնական է, որ ամեն մի մարդ կարոտի իր մանկությունը: Նույնիսկ պատահում է, որ 18-20 տարեկանում են կարոտում մանկությունը:
    Ես ունեմ բանաստեսծություններ` գրած 15-16 տարեկան հասակում, և այնտեղ նույնիսկ մանկությունն արդեն կարոտի հուշ է: Իսկ երբ 70 տարին անցնում է, իհարկե, շատ բնական է, որ մարդ ոչ միայն մանկությունն է կարոտում, այլև իր ողջ անցած կյանքը:
    Ձեզ գուցե տարօրինակ թվա, որովհետև ձեր սերնդի աչքին այնքան են սևացրել անցած տարիները, այնքան են տրորեն, գետնին հավասարեցրել, որ դուք երևի չեք հավատա, որ մենք իսկապես կարոտում ենք և՛ մանկությունը, և՛ պատանեկությունը, և՛ բոլոր մյուս անցած տարիները:
    Ամեն սերունդ աշխարհ է մտնում իր հասկացողություններով, բերում է իր հետ նախկին տարիների և՛ բեռը, և՛ծանրությունը, և՛ քաղցրությունը: Իհարկե, մեր սերունդը շատ դժվար օրեր տեսավ, շատ անմարդկային տարիներ ապրեց: Բարեբախտաբար ես մի քիչ ուշ եմ ծնվել, և 37 թվականը անմիջապես ինձ չի վերաբերել, բայց այնպիսի մի համատարած աղետ էր դա, որ նույնիսկ եթե մենք 16-17 տարեկան էինք, չէր կարող դա մեր կողքով անցնել: Եվ, իհարկե, չանցավ: Ես «Գարուն» ամսագրի այս տարվա 3-րդ համարում տպագրել եմ հորս նվիրված մի հուշագրություն, որը գրել եմ 1974 թվականին, բայց գրաքննությունը թույլ չի տվել, որ տպագրեմ: Եթե դա կարդա պատանի ընթերցողը, գաղափար կկազմի, թե մեր սերունդները ինչ են ապրել այդ տարիներին: Հետո ուրիշ դժվար օրեր են եկել: Հատկապես գրողները շատ են ճնշված եղել գրելիքը առաջ տանելու գործում: Հայրենասիրական մեր արդար և ազնիվ զգացումները շատ է կտրել ու հանել խմբագրի անողոք մկրատը, բայց մեզ համար նույնքան մեծ բավարարություն է, զգալ, որ չնայած այդ արգելքներին, մենք նաև կարողացել ենք ինչ-որ գործ կատարել, գրել, հայրենասիրության սերմեր զարթեցնել մեր ընթերցողների սրտերում: Դա արել են և՛ պոեզիան, և՛ երաժշտությունը, և՛ թատրոնն ու կինոն: Այն հանգամանքը, որ 1988 թվականին այդքան բուռն ժայթքեցին հայրենասիրական զգացումները մեր ժողովրդի, կարծում եմ, որ դրանում մեծ դեր է կատարել նախորդ սերունդների աշխատանքը: Ուզում են, որ մենք լրիվ ժխտենք մեր անցյալը: Դա անհնա՛ր է, եթե ուզենանք էլ, հնարավոր չէ՛: Հիմա Երևանը, որ բարձրանում է ձեր աչքի առաջ, որը դուք, թանկագի՛ն պատանիներ, աղջիկնե՛ր, վայելում եք, դա կառուցվել է, դա գոնե քարեղեն հիշատակ է, որը ժխտել չի կարելի: Մեր ժողովուրդը, որբերի սերունդը, որը 18-20թթ. լցրել է Երևանն ու Հայաստանը, իր զրկանքներով, երիտասարդության գնով կառուցել է հայրենիքը, ճիշտ է` թերություններով, բացերով, բայց ստեղծվել է այդ հայրենիքը: Եվ եթե հիմա ժխտում են ինչ-որ տաք գլուխներ այդ հայրենիքի կերտման գեղեցկությունը, նշանակում է ժխտում են այդ սերունդների զոհողությունները, վիրավորում են նրանց, զրկում նրանց ծերության օրերին իրենց անցյալ կյանքով, ստեղծածով մխիթարվելու երջանկությունից: Դա մարդասիրական չէ: Կարծում եմ այս ամենը կանցնի, ամեն ինչ իր տեղը կընկնի, և մեր նոր Հայաստանը, որը բարձրացել է անցյալի հիմքի վրա, ավելի կծաղկի, ավելի ազատ, անկախ պայմաններում, և սերունդները կհաշտվեն իրար հետ:

    -Դուք գրում եք նաև մանկական բանաստեղծություններ: Ի՞նչը Ձեզ տարավ դեպի մանկական աշխարը:

    -Ես շատ սիրում եմ, երբ ինձ ասում են նաև մանկագիր, որովհետև իսկապես մանկական գրականությամբ զբաղվելն ինձ համար հաճույք է, հոգեկան բավարարություն:
    Ի՞նչը տարավ ինձ դեպի մանկական աշխարհը: Պարզապես այդ աշխարհն ինքը եկավ ինձ մոտ, որովհետև ծնվեց երեխաս` Արայիկը, որը հիմա 51 տարեկան է: Յուրաքանչյուր մայր կարող է բանաստեղծ լինել, նա հոգով, սրտով հենց ծնված օրից կամ նույնիսկ ծնվելուց առաջ խոսում է իր զավակի հետ, իր զգացումներն է արտահայտում և երեխայի հայացքի մեջ տեսնում է պատասխանը:
    Եվ եթե այդ մայրը բանաստեղծ է, բնական է, որ այդ ամենը պիտի դառնա բանաստեղծություն: Հենց այդ ժամանակ էլ գրել եմ «Փոքրի՛կ Արա, ակա՛նջ արա» ժողովածուն: Հետո մանուկները միշտ շրջապատել են ինձ, ներշնչել նոր բանաստեղծություններ: Իսկ վերջին 8-10 տարում իմ թոռնիկներն են ինձ տրամադրում գրել մանկական բանաստեղծություններ: Ի միջի այլոց, ես գրում եմ միայն շատ փոքրիկների համար: Եվ ահա իմ բոլոր դիտարկումները, նրանց հետ կապված, դարձել են փոքրիկ մի ժողովածու` «Երկու քույրիկ, երկու ուլիկ»:

    -Ձեր կարծիքով այսօր մեր երեխաներին ամենից շատ ի՞նչն է պակասում:

    -Շատ բան է պակասում: Շատ բան է ավելացել և շատ բան էլ պակասել է: Ավելացել է ազատ մտածողությունը, ներքին շղթայազերծումը: Դա, իհարկե, մարդկային մեծ հասրտություն է: Միևնույն ժամանակ կորչում են բաներ, որոնք չպետք է կորչեն: Ֆրանսիացիներն ասում են` ամեն մի բացասական բան դրականի շարունակությունն է: Ահա այդ ներքին կաշխանդումներից ազատվելը երբեմն փոխարինվում է սանձազերծությամբ: Դա ազատության մեծ հասկացության սխալ ընբռնումն է: Ազատությունը մարդկային առաքինության ամենաբարձր կատեգորիան է. սակայն դա չի նշանակում, որ մարդն ազատ է անելու ինչ որ ուզում է: Ազատությունը պահանջում է մեծ կուլտուրա, ներքին մեծ հղկվածություն: Եվ զարմանալի բան եմ նկատում ես. մեր ժողովուրդը իր նահապետական վարք ու բարքի մեջ շատ կիրթ է եղել: Ինչքան ներքին կրթվածություն է ունեցել: Օրինակ, երբ գյուղական ուսուցիչը անցել է փողոցով, նույնիսկ ծերունիները ոտքի են կանգնել ու հարգանք մատուցել: Երբեք նրանց չի պակասել ներքին տակտի զգացումը, ազնվականությունը. չպիտի հասկանալ, թե ազնվականությունը միայն ազնվական ծնված մարդու մեջ կարող է լինել: Դա կարող է լինել նաև հողի մարդու մեջ: Դա բնածին հատկություն է: Եվ ահա մեր երիտասարդությունը կորցնում է այդ` նահապետականությունից մեզ հասած հատկությունները և նորն էլ ձեռք չի բերում: Ես նկատել եմ, որ մեկ նահապետական գյուղացին է այդպիսի մեծ ներքին կուլտուրայի տեր, մեկ էլ` շատ զարգացած հայը, իսկական մտավորական հայը:

    -Այս դժվարին ժամանակներում ի՞նչ եք գրում: Գրո՞ւ եք արդյոք և ի՞նչի մասին:

    -Բարեբախտաբար ես դրական պատասխան ունեմ: Նոր բանաստեղծություններ եմ սկսել գրել, որովհետև այս բոլոր ապրումները չէին կարող չդառնալ ստեղծագործական հումք: Մենք շատ ծանր ապրեցինք այս հեղաբեկումները: Ես ինքս անձամբ ոգևորված մասնակցել եմ Ղարաբաղյան շարժմանը, արձագանքել եմ Ղարաբաղի մեջ գերյալ ժողովրդի առաջին կանչերին: Հիմա ինձ համար, իհարկե, ցավալի է տեսնել, որ մեր այդ պայքարը ավարտվում է ոչ այնքան գեղեցիկ հեռանկարով Ղարաբաղի համար: Յուրաքանչյուր ազատամարտիկ, որ ընկնում է, իմ սրտից արյուն է կաթում: Յուրաքանչյուր գյուղ, որ դատարկվում է, դա մեզ համար մեծագույն ողբերգություն է: Եվ բնական է, այս բոլոր ապրումները չէին կարող չդառնալ բանաստեղծության նյութ: Ես մի շարք եմ գրել, որ կոչվում է «Տագնապ»: Այնպես որ, դժվարին ժամանակները երբեմն խթան են հանդիսանում ստեղծագործության համար:

    -Եթե հնարավոր լիներ ժամանակի անիվը պտտել, Ձեր կյանքր ո՞ր հատվածի վրա այն կկանգնեցնեիք:

    -Կանգնեցնե՞լ... Ոչ մի տեղ չէի կանգնեցնի: Պարզապես որոշ տեղերում կանգ կառնեի ու նորից կշարունակեի ընթացքս: Որտե՞ղ կկանգնեի... Ամենից շատ գիտե՞ք որտեղ. իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրվա` 1945թ. մայիսի 9-ին: Դա հաղթանակի օրն էր:
    Միայն մեր սերունդը, որ այն իր սրտի միջով է անցկացրել, կարող է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում այդ օրը: Մեծ, անչափելի ուրախություն էր: Ա՛յ, այնտեղ ես կանգ կառնեի:

    -Հավատու՞մ եք եք Աստծուն:

    -Հարցը շատ ուղղակի է, դրան ես ուղղակի պատասխանել չեմ կարող:
    Ամեն մարդու հոգում Աստված կա: Ես իմ մեջ եղած Աստծուն հավատում եմ, նրանով ես առաջնորդվում եմ: Ուրիշ լեզվով` դա կոչվում է խիղճ, ինքնահսկումի կարողություն: Եվ վերջիվերջո «Աստված սեր է»: Եթե քեզ հաջողվում է սիրել աշխարհը, սիրել մարդուն, բարի լինել, հանդուրժող լինել, քո մեջ եղածը նվիրել մարդուն, դա էլ հենց Աստծուն հավատալն է:

    1992թ. նոյեմբերի 5
    «Դպրություն»

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Legolas (02.10.2009)

  3. #17
    Անդամության թեկնածու
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.11.2008
    Գրառումներ
    4
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Սիլվա Կապուտիկյան

    Երգ Երգոց
    Ինձ շատ բան տվեց բախտը աշխարհում,
    Միայն չտվեց երջանիկ մի սեր.
    Չտվեց որ ես հոգով անդադրում
    Դեռ տենչամ, փնտրեմ, չգտնեմ ես դեռ:
    Չտվեց, որ միշտ ազնիվ մի կարոտ
    Մեղեդու նման թրթռա իմ մեջ,
    Որ իմ մեջ զարթնի ամեն առավոտ Ինչ-որ մի տագնապ, անհասի մի տենչ,
    Որ մենակ լուսնի տեսքից հառաչեմ,
    Կանչող ծառերի լեզուն հասկանամ,
    Որ թախծոտ երգը օդի պես շնչեմ,
    Որ Վերթերի հետ տառապեմ ու լամ,
    Որ իմ մեջ առնեմ աշխարհն անհագուրդ,
    Որ տամ աշխարհին սիրտ, հոգի ու գանձ,
    Ապրեմ իմ այս վատնումով` հարուստ,
    Իմ կորուստներով` անսահման գտած:
    Չտվեց, որ ես միայն չլցվեմ
    Խուլ երջանկությամբ` անընտել ցավին,
    Չլացող աչքի արցունքը տեսնեմ,
    Լսեմ խոսքերը` չասված տակավին,
    Որ բյուր քույրերիս խռովքն անհատնում
    Զգամ իմ արյամբ, էությամբ իմ ողջ,
    Որ մի էջ հայոց երգի մատյանում
    Լցվի հավերժվող հառաչով կնոջ…
    Վերջին խմբագրող՝ Vargay: 30.11.2008, 23:43: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  4. #18
    Անդամության թեկնածու
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.11.2008
    Գրառումներ
    4
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Սիլվա Կապուտիկյան

    * * *
    Օ, դու կարող ես ինձ դարձնել
    Ամենից լավը այս լուսնի տակ,
    Եվ գեղեցիկը ամենքի մեջ,
    Եվ բախտավորը` ամենքից շատ:
    Քո ձեռքի փոքրիկ մի շարժումով
    Կարող ես ինձ տալ աշխարհը մեծ,
    Կարող ես բացել քո հայացքով
    Իմ դեմ`բարձրերը արևամերձ.
    Ու դարձնել ինձ նորից, նորից
    Պատանի` պատրաստ սավառնելու,_

    Հավատացրու, որ սիրում ես ինձ,
    Հավատացրու լոկ, հավատացրու…

    Ավելացվել է 1 րոպե անց
    * * *
    Եկ, սիրելիս, երդումի խոսքեր չասենք իրարու,
    Ու կույր` գրավ չդնենք գալիք օրը ներկային.
    Լցվենք միայն վայրկյանով ու հավատանք վայրկյանին,
    Չորոնենք, չկանչենք ու չսպասենք իրարու:

    Երկու ազատ աստղի պես մնանք մոտիկ ու հեռու,
    Չսիրելու պես սիրենք` առանց տենդի ու լացի.
    Կհեռանանք, կմնանք, թողնենք միայն դիպվածին,
    Այս կապկպված աշխարհում չկապկպենք իրարու…
    Վերջին խմբագրող՝ Vargay: 30.11.2008, 23:43: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  5. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (20.12.2010)

  6. #19
    Անդամության թեկնածու
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.11.2008
    Գրառումներ
    4
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Սիլվա Կապուտիկյան

    ՀԱՎԱՏԱՐՄՈՒԹՅՈՒՆ

    Թե իմանայիր,
    Ինչ խռովահույզ ճամփաներով եմ տարել իմ սերը,
    Երբ թվացել է` մարել են դարձիդ բոլոր հույսերը,
    Խարխափել եմ ես անհայտության մեջ կեսգիշերային,
    Բայց վար չեմ նետել իմ սրտի բեռը:
    Իմ ամեն քայլին
    Նոր գայթակղության առու է եղել,
    Շամպայնի նման խշշացող, կանչող, արբեցնող առու,
    Բայց ես թեքել եմ, թեքել եմ ճամփաս ու փախել հեռու:
    Սիրել եմ նետել խոսքեր երկսայրի,
    Որ դիմացինին շփոթեցրել են, մտքերը շեղել,
    Բայց և նույն պահին բեկել եմ, փոխել
    Աչքերիս կանաչ ազդալույսերը սթափ կարմիրի
    Եվ փակել բոլոր ճանապարհները:
    Հավաքույթներում ամենից զնգուն ես եմ ծիծաղել
    Ու երջանկության ծփանք են կարծել իմ երգն ու ձայնը.
    Բայց երբ գիշերը
    Ուղեկցողներիս մնաս բարով եմ ասել խնդադեմ
    Ու տուն մտնելով` շրջել եմ դանդաղ դռան փականը,
    Նույն բանալիով փակել եմ դրսի աշխարհը իմ դեմ
    Ու խոր հանձնվել իմ կարոտներին, իմ մենությանը:

    Քայլել եմ կյանքում մենակ ու համառ,
    Հասնելու հույսով քայլել եմ նորից,
    Թեև անհայտ է եղել կայանը…

    Մի ժպտա այդպես.
    Հավատարիմ եմ մնացել ես ինձ,
    Իմ հոգու լույսին, իմ էությանը,
    Ինձ և ոչ թե քեզ…

  7. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (20.12.2010)

  8. #20
    Անդամության թեկնածու
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.09.2007
    Գրառումներ
    2
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Սիլվա Կապուտիկյան

    kecces. shat lavna

    Մոդերատորական: Ծանոթացեք ակումբի օրենսդրությանը։ Մասնավորապես ֆորումում չեն ողջունվում լատիներեն տառերով հայերեն գրառումները:
    Եթե ինչ-որ պատճառով հայերեն մեքենագրելու հետ կապված դժվարություններ կան, ապա կարող եք օգտագործել ֆորումում ներդրված հայերեն մեքենագրման համակարգը, Տրանսլիտի ձևափոխիչը կամ կարդացեք «Ինչպե՞ս գրել հայերեն» թեման : Կամ էլ օգտվեք Փոխարկիչից։
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 01.12.2008, 00:30:

  9. #21
    Անդամության թեկնածու
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.11.2008
    Գրառումներ
    4
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Սիլվա Կապուտիկյան

    Անփույթ ապրեցի ես կյանքս բոլոր`
    ՄԱնուկի նման և թագուհու պես.
    Գուցե նրանից, որ թույլ եմ իրոք,
    Գուցե նրանից, որ ուժեղ եմ ես:

    Հեշտ հավատացի, հավատացրին ինձ.
    Ու երբ խաբվեցի, անեծքի տեղակ
    Ինքս թաքցրի աչքս նրանից,
    Որ հայացքի մեջ չկարդամ մեղա…

    Չորոնեցի համառ ոչ մեկին,
    Եվ անհոգ եղա գտածիս հանդեպ.
    Երբեք չհաշվեց իմ հպարտ հոգին
    Իր կորուստները անթիվ ու անտես:

    Թե փակել էր պետք, ես դուռը բացի,
    Թե պահել էր պետք, ասացի “գնա”.
    Թե կանչել էր պետք, լռեցի խոնարհ,
    Թե արցունք էր պետք, ես ծիծաղեցի:

    Գուցե նրանից, որ թույլ եմ իրոք,
    Գուցե նրանից, որ ուժեղ եմ ես,
    Անփույթ ապրեցի ես կյանքս բոլոր`
    Մանուկի նման և թագուհու պես…



    Ավելացվել է 1 րոպե անց
    * * *
    Եվ մոռանալ, որ կա տուն, և մոռանալ, որ կա ցավ,
    Որ կա պարտք ու հատուցում, կա համարում ու համբավ,
    Կա խաչքարոտ մի երկիր` սրտի պես փոքր ու այրվող,
    Որ կան կիսատ երազներ, կիսատ աշխարհ, կիսատ տող,-
    Միայն քո մեջ որոնել վերջն ու սկիզբը կենաց,
    Մոռանալ շուրջն ու հեռուն, հպարտություն, կամք ու սանձ,
    Հալվել, փլվել բարձունքից ու հյուսքերի պես ձյունի,
    Լցվել քո մեջ, հորդանալ ու քեզ հանել քո հունից,
    Հեղեղել դաշտ ու ճամփա, ծով չհասած ծովանալ,
    Սիրել անխոհ, անխորհուրդ, սիրուց մեռնել, մահանալ…

    Բայց թե ինչու եմ իզուր թղթի վրա վարարում,
    Ոչ այսպիսի սեր ու սիրտ ինձ չի տրված աշխարհում…


    Ավելացվել է 3 րոպե անց
    * * *
    Սիրտ իմ նորից քեզ գցել եմ կրակի մեջ:
    Նորից խենթս, քեզ սնել եմ պատրանքներով,
    Քեզ թեժացրել սիրո խինդ ու խայտանքներով,
    Քեզ հաղորդել խոսքեր, խոհեր, խորհուրդներ մեծ,
    Որ երևի նա չէր ասել:
    Այդ ես էի միայն լսել,
    Այդ ես, այդ ես էի հյուսել,
    Սարդի նման`ինքս իմ հոգուց, իմ թևերից,
    Ամենանուրբ իմ թելերից,
    Իմ երազի դեռ չսպառված ծաղկեփոշուց`
    Ոստայն մի սուտ
    Ու քեզ առել այդ ոսկեղեն ոստայնի մեջ,
    Նուրբ օրորել այդ մոլորուն օրորոցում…

    Սիրտ իմ ներիր չխրատվող քո տիրուհուն
    Այս անգամ էլ:
    Այս անգամ էլ քանդիր պատրանքը արբեցնող,
    Մկաններդ պրկիր նորից
    Ու դուրս մղիր քո խորշերից
    Խուլ նվացող արյունն այս դառն ու խռոված,
    Անոթներիդ մեջ խցանված կարոտն այս գաղջ
    Դուրս հորդեցրու…

    Եվ առ քո մեջ օդը դրսի,
    Առաջնաստեղծ մաքրությունը արշալույսի,
    Ճամփաների բուժական շունչը եզակի,
    Մանուկների ծիծաղն`հարուստ թթվածինով,
    Եվ ամոքիչ կենսահյութը անանձնական երազանքի:
    Ներս առ, խառնիր քո հյուսվածքին այս ամենը
    Ու նորոգվիր.
    Ու նորոգիր այս անգամ էլ
    Չխրատվող քո տիրուհուն:

    Իմ միամիտ, իմ իմաստուն…
    Վերջին խմբագրող՝ Vargay: 01.12.2008, 23:23: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  10. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (20.12.2010)

  11. #22
    Լիարժեք անդամ Արմինե-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.02.2009
    Հասցե
    Այստեղ, այլուր և ամենուր
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    92
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    Ցավոտ սեր

    Սենտիմենտալ եմ դարձել ես այնքան,
    Լաց լինելու չափ դարձել եմ բարի,
    ՈՒզում եմ գրկել պատահած մանկան,
    Հեզ ականջ դնել դողդոջ ծերերին:

    Հարցնել՝ ո՞ւր է հայրիկդ, բալիկ,
    Որտե՞ղ է որդիդ, իմ տխուր եղբայր,
    Ո՞ր օտար երկրում կռիվ է տալիս՝
    Ձեզ ապրելու փող ղրկելու համար:

    Թռչնահար կանանց՝ վաթսունին հակված,
    Որ դեռ ջանում են երևալ ջահել,
    Մոտենալ, ասել. "Ի՜նչ լավ ես հագված",
    Ասել մի քիչ սուտ, բայց մոգիչ բառեր:

    Ասել կնոջն այս՝ դեռ սիրունատես,
    Պայուսակներով ծանր բեռնված,
    - Հերիք Դուբայի ճամփեքը չափես,
    Ինչ է թե տանը չմնան անհաց:

    Դեսպանատան մոտ՝ շվար խմբերին
    Տրտում թախանձել՝ որդիս, մի՛ գնա.
    Ձախորդ օրերը, կասեր Ջիվանին,
    Կուգան ու կերթան, էսպես չի մնա:

    Որդուն կորցրած մորը տեսնելիս
    ՈՒզում եմ չոքել, մրմնջալ "Մեղա՜".
    Աղետի գոտու տարապյալներից
    Ես եմ ամաչում ուրիշի տեղակ:

    ՈՒզում եմ փարվել մայր հողին, մարդկանց,
    Չգիտեմ ինչո՞ւ՝ շշնջալ "ների՜ր"...
    Սենտիմենտալ եմ դարձել ես այնքան,
    Լաց լինելու չափ դարձել եմ բարի...

    2001թ.
    Ծիծաղը դեմքի վարդն է:

  12. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (20.12.2010)

  13. #23
    Պատվավոր անդամ

    Գրանցման ամսաթիվ
    05.09.2009
    Հասցե
    Ժամի թաղ
    Գրառումներ
    7,824
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    Դու լինես

    Դու վայրի ժայռի եզրին
    քմահաճ կակաչ լինես,
    Ես նայեմ, նայեմ վարից
    ու քեզնից կարոտ մնամ:

    Դու խորունկ, խորունկ ձորում
    ինձ կանչող կարկաչ լինես,
    Ես անզոր նայեմ վերից
    ու քեզնից ծարավ գնամ:

    ……………………………………

    Դու ծավի ծովի ծոցում
    մարգարիտ քարը լինես,
    Ես անհույս նայեմ ափից
    ու քեզնից անմաս մնամ:

    Դու հավերժ մոտ ու հեռու
    մեր Մասիս սարը լինես,
    Ես նայեմ, այրվեմ անվերջ
    ու քեզնից անհաս մնամ:

  14. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (20.12.2010), Smokie (21.12.2010), Vardik! (29.10.2013)

  15. #24
    Եղիցի սէր snow-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.08.2009
    Հասցե
    սիրո մոլորակ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    192
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    Սիրո երգ

    Թե ես չեմ սիրում, չեմ սիրում քեզ,
    Ինչու է ձմեռն այսքան գարուն,
    Ձմռան արեվը այսքան այրում,
    Անխոս երկինքը այսքան անհուն,
    Եթե ես չեմ սիրում, չեմ սիրում քեզ:

    Եթե դու չես սիրում, չես սիրում ինձ,
    Հապա ինչու են ձեր փողոցում
    Այդքան սիրով ինձ ճամփա բացում
    Անցորդներ , տներ,մայթեր ու ձյուն,
    Եթե դու չես սիրում, չես սիրում ինձ:

    Ու թե չենք սիրում մենք իրարու,
    Ինչու են աստղերն այսքան անթիվ ,
    Այսքան գեղեցիկ գիշեր ու տիվ,
    Աշխարհը այսքան հաշտ ու ազնիվ ,
    Եթե չենք սիրում մենք իրարու:
    Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
    Բյոռնե

  16. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նաիրուհի (21.12.2010)

  17. #25
    Եղիցի սէր snow-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.08.2009
    Հասցե
    սիրո մոլորակ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    192
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    ԵՐԵՎԱՆԻ ՀԻՆ ՊԱՆԹԵՈՆՈՒՄ

    Մեր պանթեոնը փոքր է ու տխուր,
    Իրար հավաքած մի քանի շիրիմ.
    Օ, մեծ մահերով հարուստ ժողովուրդ,
    Ո՞Ւր են քո որդոց շիրիմները հին:
    Դարեր՝ անոստան ու անհայրենիք,
    Քո որդիներին մեծագործ ու զոհ
    Ապրելիս՝ չեղա՜վ հայրենի տանիք,
    Մեռնելիս՝ չեղա՜վ հայրենական հող.
    ՈՒ հիմա օտար շիրմատներում
    Որբ ու մամռոտած հանգչում են նրանք,
    Մեկը՝ Սենայի ափերին հեռու,
    Մեկն՝ ամերիկյան խուլ երկնքի տակ.
    Եվ քանի՜ մեծեր, օ, անլուր օրհաս,
    Սրահար ընկան անապատի մեջ,
    Շիրմի փոխարեն՝ տատասկ ու ավազ
    Եվ ապրողներիս մորմո՜քը անվերջ...
    Մեր պանթեո՜նը. նա խուռն ու անշուք
    Աշխարհովը մեկ փռված է լռին.
    Օրհնա՜նք ու արցունք, օրհնա՜նք ու արցունք
    Հեռո՜ւ, հեռավոր մեր շիրիմներին...
    Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
    Բյոռնե

  18. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նաիրուհի (21.12.2010)

  19. #26
    Եղիցի սէր snow-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.08.2009
    Հասցե
    սիրո մոլորակ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    192
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    ԱՐևԻ ՍԵՐԸ
    Ասում են ճերմակ լուսինն էլ մի օր
    Աղջիկ էր ջահել - վարսքով ոսկևոր
    Աղջիկ էր ջահել ու սիրով անհուն
    Սիրում եր հուրհեր Արև պատանուն
    Բայց դե Արևի սիրտը բարձրագահ
    Գերված էր սիրով Երկիր-աղջկա,
    Երկիր-աղջկա, որ կյանք էր անշեջ
    Որ հզոր հողի բույր ուներ իր մեջ...
    Մռայլվեց լուսնի ճակատը լուսե
    ՈՒ լույս մի գիշեր - արցունքը աչքին
    Թողեց նա բյուրեղ դղյակն իր անգին
    Եվ առած աստղանց զորքը անհամար,
    Բռնեց տիեզերքի ճամփաներն անծայր
    Որ գերի առնի Արև-սիրածին
    ՈՒ խլի Երկրի գրկից հողածին...
    ...ՈՒ օրեր անցան, անցան տարիներ,
    Ջահել լուսինը դարձավ ալեհեր,
    Ոսկի մազերին ցուրտ ձմեռ իջավ
    Դեմքը խորշոմեց, հայածքը շիջավ,
    Բայծ մինչև օրս էլ անքուն ու աննինջ -
    Առած աստղերի շքախումբը ջինջ -
    Մերժված կնոջ խանդով մոլեգին -
    Դեռ հետևում է նա արեգակին...
    Եվ երբ հուսահատ նա այգեբացին -
    Հավաքած աստղանց զորքերը կրկին -
    Գնում է նորից սերն ին փնտրելու
    Անամպ տիեզերքի ծայրերում հեռու,-
    Ելնում է Արև-տղան ամրակամ
    ՈՒ գրկում նորից Երկիր-աղջկան
    Երկիր աղջկան, որ կյանք է անշեջ
    Եվ հզոր հողի բույր ունի իր մեջ...
    1939
    Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
    Բյոռնե

  20. #27
    Եղիցի սէր snow-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.08.2009
    Հասցե
    սիրո մոլորակ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    192
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    ՈՐ ԱՊՐԵՄ ԵՐԿԱՐ

    Շնորհակալ եմ ձեր լավ խոսքերից.
    Բարի, բարեսիրտ ձեր մաղթանքներից՝
    Որ ապրեմ երկար, որ լինեմ առողջ,
    Բախտս վայելեմ առոք ու փառոք,
    Խուսափեմ ցրտից, հուզմունքից, վեճից
    ՈՒ սրտիս մոտիկ չընդունե՜մ ոչինչ...
    Ես համաձայն եմ, բայց, բարեկամներ,
    Ես ինչպե՞ս մնամ պաղ ու անտարբեր,
    Ինչպես անցնեմ ու չտեսնելու տամ
    Կիսաքաղց ծերին, մուրացիկ մանկան,
    Տեսնեմ վտանգը ու չ'տագնապեմ,
    Տեսնեմ կեղծիքը ու չ'ծառանամ,
    Տեսնեմ սադրանքը ու չզայրանամ,
    Կտրեմ կյանքի հետ կապերս բոլոր,
    Ի'նչ է, թե ապրեմ ավելի երկար:
    Զուր եք ինձ կարդում խրատ ու հորդոր,
    Միայն ապրելը քիչ է ինձ համար:
    2002թ.
    Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
    Բյոռնե

  21. #28
    Եղիցի սէր snow-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.08.2009
    Հասցե
    սիրո մոլորակ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    192
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    ***
    Դու հեռացար...
    Բայց ես գիտե'մ, ես գիտե'մ,
    Ո'ւր էլ գնաս, ես քեզ հե~տ եմ, ես կգամ.
    Քո հոգու մեջ ես այնքա~ն շատ կամ արդեն,
    Որ էլ այնտեղ ուրիշներին տեղ չկա...
    Հազար աչքե~ր հուրհրան քո առաջին`
    Ե'ս կնայեմ աչքից ամեն աղջկա.
    Ո'վ էլ խոսի` քեզ հետ իմ ձայնը կգա,
    Իմ շշու~նջը կփարվի քո ականջին:
    Էլեկտրավար փողոցներով երբ քայլես`
    Իմ հայացքը քեզ կցոլա լամպից լամպ.
    Ծառերի թավ թավիչները դիպչեն քեզ`
    Հոգնած դեմքդ կշոյեն ի'մ քնքշությամբ:
    Տուն գաս նորից, քո գրքերի մեջ սուզվես`
    Թղթերիդ մեջ ե'ս կերևամ վերստին,
    Ծխախոտի ծու~խ կդառնամ քո շուրթին,
    Լուսամուտից զեփյուռի հետ կգամ ներս:
    Լուսամուտդ փակես` մրրի'կ կլինեմ,
    Հո'ղմ կլինեմ ու կփշրեմ ապակիդ,
    Ու սենյա'կդ ու աշխա'րհդ կխուժեմ,
    Ու կխառնեմ թղթե'րդ, կյա'նքդ, հոգի'դ...
    Ո'չ, չե~ս կարող, ինձ չե'ս կարող մոռանալ...
    Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
    Բյոռնե

  22. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Անտիգոնե (20.12.2010), Նաիրուհի (21.12.2010)

  23. #29
    Եղիցի սէր snow-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.08.2009
    Հասցե
    սիրո մոլորակ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    192
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Սիլվա Կապուտիկյան

    Սեր
    Դեռ պատանւթյան տարիներին
    Ես երազել եմ քեզ հայերեն.
    Բոլոր խոսքերը թանկ ու վերին
    Ես միշտ ասել եմ քեզ հայերեն:

    Ճանապարհներից քո հեռավոր
    Ես միշտ կանչել եմ քեզ հայերեն
    Եվ սուրբ կարոտիս երգերը խոր
    Մրմնջացել եմ ես հայերեն:

    Ի~նչ իմանայի, որ աշխարհում,
    Ինչ փայփայել եմ ողջ հայերեն,
    Պիտի շշնջամ ուրի~շ հողում,
    մի ուրի~շ լեզվով, ո~չ հայերեն...
    Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
    Բյոռնե

  24. #30
    Վերադարձ Լեո-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.10.2007
    Հասցե
    Երևակայություն
    Գրառումներ
    6,253
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Չէ՛, չեմ կարող չբարկանալ

    ...Բեյրության դպրոցներից մեկում կայացած հանդիպումներիցս մեկի ժամանակ աշակերտական երգչախումբը երգեց «Սիրուն Երևան, գարուն Երևան» երգը: Երեխաները երգում էին այնպիսի ոգևորությամբ, իրենց հեռավոր ու սքանչելի մայրաքաղաքի, իրենց հայրենիքի հանդեպ այնպիսի հավատով ու հպարտությամբ լցված, որ ներսումս մի պահ խլրտաց մեղավորության զգացումը. արդյոք ճի՞շտ ենք վարվում մենք, երբ խիստ բնորոշումներով, մեր ներկա կառավարողների անփառունակ գործերի սուր մերկացումներով մթագնում ենք այս երեխաների ուրախությունը, ճեղքեր ենք բացում դեպի հայրենիքը, դեպի Երևանն ունեցած նրանց սրբազան հավատի վրա: Արդյոք անխի՞ղճ բան չէ մեր արածը...

    ...Գուցե նաև այս երգը ունեցավ իր դերը, որ ես Բեյրութում եղած օրերիս աշխատեցի ինչքան կարելի է խուսափողաբար շրջանցել սուր անկյունները, քիչ խոսել մեր ցավերի մասին, մեր քաղաքական գործիչների սխալների մասին՝ հատկապես Սփյուռքի նկատմամբ: Վերադառնալով Երևան՝ ես հոգուս խորքում գուրգուրում էի այն հույսը, որ, կարող է պատահել, վիճակը բարելավվում է, և ես կգտնեմ իշխանությունների հետ հաշտվելու ճանապարհներ: Բայց հազիվ էի ոտք դրել հայրենի հողին, երբ ինքնաթիռների հռնդոցը փոխարինվեց վարչապետ Բագրատյանի՝ նախորդ օրը տված հարցազրույցի շուրջ պահ առ պահ ծավալվող իրարանցումով: Ես շտապեցի կարդալ թերթերը և անձամբ իմանալ ինչն ինչոց է: Կարդալիս համառորեն ուզում էի հավատարիմ մնալ իմ որոշմանը, որը ինչ-որ բանով հիշեցնում էր Թումանյանի «Տերն ու ծառայի» միջև կնքած պայմանը՝ «Ինչ ուզում են անեն, ես եմ ու չեմ բարկանա»… Աստված իր հետ, այսինքն՝ պարոն Բագրատյանի հետ: Թող ինչքան քեֆը կուզի, տղեկի պես հոխորտա արվեստի մասին, նոր արժեքների մասին, այն մասին, թե «հեքիաթ է, թե ժողովուրդը փող չունի», թե մի նոր գիտական սարքի ստեղծումը պակաս արժեքավոր չէ, քան գեղարվեստական կտավը, և այսպես շարունակ... Դե ինչ, ես նույնիսկ համամիտ եմ այս՝ խրախուսանքի արժանի օգտակար գյուտի հետ: Բայց, մեր թանկագի՛ն իշխանություններ, ապահովեք գիտնականներին պայմաններ՝ այդ նոր սարքը ստեղծելու համար, երկիրը մի՛ հասցրեք այն վիճակին, որ նրանք՝ նույն այդ գիտնականները, ստիպված լինեն լքել Հայաստանը կամ, մոռանալով գիտությունը, զբաղվեն կոշկակարությամբ:

    ...Կարդացի այս ճամարտակությունները ավել կամ պակաս ներողամտաբար, քանի դեռ չէի հասել հետևյալ տողերին՝ 15 թվականի ցեղասպանության վերաբերյալ. «...Կարող է մենք (այսինքն՝ հայերս - Ս.Կ.) այն չէինք: Չի պատահում, չէ՞, որ հենց այնպես վերցնեին ու կոտորեին որևէ մի ազգի»...
    Ո՛չ, ես չեմ կարող սպասել մինչև Թումանյանի պատմած՝ «կկվի ձեն ածելը», չեմ կարող չբարկանալ: Ախր սա ասում է ոչ թե Դեմիրելը, ոչ թե Զիա Բունյաթովը, ասում է հայը՝ Հայաստանի վարչապետը:

    ...Կարելի՞ է սա հանդուրժել: Հարդուրժելը ստորացուցիչ է ամեն մեկիս համար, Հայաստանի Հանրապետության համար: Այսպիսի համոզմունքների տեր մարդը, պատմության, ազգային արժեքների, իր ժողովրդի հավաքական հիշողության հանդեպ այսպիսի հայացքներ ունեցող մարդը, այսպիսի կոմպյուտերային ծրագրավորվածությամբ աշխատող սրտի տեր մարդը չի կարող լինել հայկական կառավարության գլուխը:


    1996թ, 7 մարտի
    «Գոլոս Արմենիի»
    Վերջին խմբագրող՝ Լեո: 20.06.2010, 14:37:

  25. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.


Էջ 2 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Սիլվա Հակոբյան
    Հեղինակ՝ Artgeo, բաժին` Երաժիշտներ, երաժշտական խմբեր
    Գրառումներ: 69
    Վերջինը: 22.10.2010, 17:00
  2. Սիլվա Հակոբյանի՝ մայրիկիս աշխատանքները:
    Հեղինակ՝ AniwaR, բաժին` Նկարչություն
    Գրառումներ: 33
    Վերջինը: 22.06.2010, 15:36

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •