User Tag List

Էջ 2 2-ից ԱռաջինԱռաջին 12
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 28 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 28 հատից

Թեմա: Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

  1. #16
    Պատվավոր անդամ Աբելյան-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.05.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    5,055
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Լռել Re. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Աբու-Լալա-Մահարի

    Աբու-Լալա-Մահարին,
    Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
    Տասնյակ տարիներ ապրեց
    Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
    Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,

    Հզորների և մեծատունների հետ սեղան նստեց,
    Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
    Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
    Եղավ ուրիշ-ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,

    Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
    Եւ նրա խորաթափանց հոգին ճանաչեց մարդուն,
    Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
    Եւ նրա օրենքները:

    Եւ որովհետև չուներ երեխաներ,
    Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
    Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը`
    Պաշարով ու պարենով,

    Եւ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
    Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա,
    Գաղտնի հեռացավ քաղաքից...


    Առաջին սուրահ

    Եւ քարավանը Աբու-Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
    Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:

    Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
    Եւ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:

    Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
    Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:

    Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
    Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆաների քյոշքից լուսեղեն:

    Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
    Եւ ղողանջում էր ողջ երկիրն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:

    Մեխակի բույրով հողն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
    Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:

    Եւ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում,
    Անհայտ ուղին էր Աբու-Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:

    «Գնա´, միշտ գնա´, իմ քարավանս, և քայլի´ր մինչև օրերիս վերջը»,–
    Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

    «Գնա´ մենավոր վայրերը թափուր. ազատ, կույս և սուրբ զմրուխտյա հեռուն.
    Դեպի արևը սլացիր անդուլ և սիրտս այրիր արևի սրտում:

    Ա~խ, մնաք բարև չեմ ասում ես ձեզ, իմ հոր գերեզման, օրոցք մայրական,
    Իմ հոգին հավերժ խռով է ձեզ հետ, հայրենական հարկ, հուշեր մանկական:

    Ես շատ սիրեցի իմ ընկերներին և բոլոր մարդկանց մոտիկ ու հեռուն,
    Իժ դարձավ խայթող իմ սերը հիմա, թույն-ատելությամբ սիրտըս է եռում:

    Ատում եմ, ինչ որ սիրել եմ առաջ, ինչ որ տեսել եմ մարդկային հոգում.
    Մարդկային հոգում` զազիր ու նանիր` համրել եմ հազար գարշանք ու նողկում:

    Բայց ամենից շատ ատում եմ հազար ու մեկերորդը` կեղծիքը հոգու,
    Որ զարդարում է անմեղ սրբերի լուսապսակով երեսը մարդու:

    Մարդկային լեզու, դու որ երկնային բույրով ու թույրով, շղարշով պայծառ,
    Ծածկում ես մարդու դժոխքը հոգու, ոգե՞լ ես արդյոք ճշմարիտ մի բառ:

    Իմ սեգ քարավան, գնա´, մխրճվի´ր անապատի մեջ` վայրի ու բոցոտ,
    Եւ իջևանիր այն պղնձացած, շեկ ժայռերի տակ, գազանների մոտ:

    Խփե´մ վրանըս, օձ-կարիճների բըների գլխին վրանըս խփեմ,
    Այնտեղ բյուր անգամ ես ապահով եմ, քան թե մարդկանց մոտ, կեղծ ու ժպտադեմ:

    Քան ընկերի մոտ, ա~խ, որի կրծքին դնում էի ես գլուխըս սիրով,
    Կուրծքը ընկերի, որ շղարշում է անդարձ կորստի անդունդը ստով:

    Այնքան ժամանակ, որքան արևը կայրե Սինայի սնարները վես,
    Եւ անապատի դեղին շեղջերը հորձանքներ կտան ալիքների պես:

    Ես չեմ կամենա ողջունել մարդկանց, նրանց սեղանից պատառ չեմ կտրի,
    Գազանների մոտ հացի կնստեմ, ողջույնը կառնեմ բորենիների:

    Եւ գազանները թող ինձ հոշոտեն, վայրագ հողմերը շաչեն ինձ վրա,
    Եւ այսպես, մինչև օրերիս վերջը, քարավանս անդարձ, գնա´ ու գնա´...»:

    Եւ վերջին անգամ Աբու Մահարին ետ դարձավ նայեց նիրհած Բաղդադին,
    Գարշանքով շրջեց ճակատը կնճռոտ և փարվեց ուղտի թավ պարանոցին:

    Սիրով գուրգուրեց, ջերմ շրթունքներով համբուրեց ուղտի աչքերը վճիտ.
    Եւ թարթիչներից նրա կախվեցին անզուսպ արցունքի երկու այրող շիթ:

    Անուշ մրմունջով, նիրհած դաշտերով մեղմ օրորվում էր ձիգ քարավանը,
    Գնում էր առաջ, դեպի անապատ, անհայտ ափերը, կույս-հեռաստանը:


    Երկրորդ սուրահ

    Եւ ոլորվում էր այն քարավանը սեգ արմավների շարքերի միջով,
    Փոշի էր հանում,– փոշու քարավան, որ վարում էր լուռ` խորշակն հուր շնչով:

    «Քայլի´ր, քարավա´ն, ի՞նչ ենք թողել մենք, որ կարոտանքով ցանկանք մեր դարձը»,–
    Այսպես էր խոսում իրեն սրտի հետ Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

    «Թողել ենք այնտեղ կի՞ն – աստվածային, սե՞ր – երջանկություն, անհուն երազա՞նք. –
    Քայլի´ր, կանգ մի´ առ, թողել ենք միայն շղթա ու կապանք, կեղծիք ու պատրանք:

    Եւ կինն ի՞նչ է որ... խորամանկ, խաբող, առնախանձ մի սարդ, հավերժ նանրամիտ,
    Որ հացդ է սիրում, համբույրի մեջ սուտ և քո գրկի մեջ գրկում ուրիշին:

    Խարխուլ մակույկով հանձնվի´ր ծովին, քան թե հավատա կնոջ երդումին.
    Նա` կավատ, վարար, մի չքնաղ դժոխք, նրա բերանով Իբլիսն է խոսում:

    Դու երազել ես աստղը հեռավոր, հրեշտակաթև շուշանն ըսպիտակ,
    Որ քո վերքերին բալասան լինի, ոսկեշող երազ կյանքի ցավի տակ,

    Դու տենչացել ես լույս-ափերի մեջ քեզ իրեն կանչող աղբյուրի երգին,
    Եւ անմահության ցողն ես երազել և անուշ լացել երկնային կրծքին,–

    Բայց սերը կնոջ` տոչորված հոգուդ աղ-ջուր է տալիս, որ միշտ ծարավնաս,
    Հուր տարփանքի մեջ հաղթական կնոջ մարմինը լիզես ու չըհագենաս:

    Ո~հ, կնոջ մարմին, պագշոտ, օձեղեն, դիվական անոթ ոճիրների չար,
    Դո´ւ, որ մսեղեն դառն հաճույքով արևը հոգու դարձնում ես խավար:

    Ատում եմ սերը` մահի պես անգութ, հավիտյան այրող, խոցող գաղտնաբար,
    Այդ քաղցր թույնը, որով արբողը ստրուկ է դառնում և կամ բռնակալ:

    Ո´վ սեր, բնության դու խոշտանգիչ կամք, նենգ ու դավադիր ոգի աննահանջ,
    Դո´ւ թոհուբոհի ընդերք մոլեգնած, արյուն ցավատանջ, արյան մղձավանջ:

    Ատում եմ կնոջ` տարերքը կրքի, միշտ բեղմնավորող եղեռնը անսանձ,
    Աղբյուրն անսպառ, որ կուտակում է աշխարհի վրա տիղմը չարության:

    Ատում եմ նորից սերն ու կնոջը, իր համբույրները շողոմ ու դժնյա,
    Փախչում եմ նրա ճահիճ-մահիճից և անիծում եմ երկունքը նրա:

    Երկունքը դաժան և հավերժական, որ հեղեղում է վտառն իժերի,
    Որոնք խայթում են, հոշոտում իրար, աստղերն են պղծում տոփանքով ժահրի:

    Սրիկա է նա, ով հայր է լինում, ով երանավետ ծոցից ոչնչի`
    Գոյության կոչում թշվառ հյուլեին և գլխին վառում գեհենն այս կյանքի:

    «Իմ հայրը իմ դեմ մեղանչեց, սակայն` չմեղանչեցի ես ոչ ոքի դեմ»,
    Այս իմ կտակը թող գրվի շիրմիս, եթե լուսնի տակ մի խորշ պիտ գտնեմ:

    Այնքան ժամանակ, որ ծովը պիտի փարե Հեջազի ափերն զմրուխտյա,
    Ես ետ չեմ դառնա կնոջ մոտ երբեք, ես չեմ կարոտնա թովչանքին նըրա:

    Կը գգվեմ վայրի տատասկը դժնի և կը համբուրեմ փշերը նրա,
    Գլուխս կդնեմ այրվող ժայռերին և կըլամ նրանց ջերմ կրծքի վրա»:

    Եւ քարավանը մեղմիկ կարկաչով չափում էր ուղին ոլոր ու մոլոր,
    Դեպի երազուն և կապույտ հեռուն հոսում էր առաջ հանգիստ ու անդորր:

    Զանգակներն, ասես, հեկեկում էին և ծորում հատ-հատ հնչուն արցունքներ,
    Քարավանն, ասես, լալիս էր անուշ, ինչ որ Մահարին սիրել, լքել էր:

    Եւ զեփյուռների սրինգները մեղմ գեղգեղում էին շարքիներն անուշ
    Սիրո վերքերի, վշտոտ կարոտի և երազական թախծանքի քնքուշ:

    Եւ Աբու-Լալան խորհում էր մռայլ, և նրա վիշտը անհունի նման,
    Ինչպես իր ուղին, որ գալարվում է, ձգվում է անծայր և չունի վախճան:

    Հյուսվելով անծիր ճանապարհի հետ` լուռ թախծում էր նա ցերեկ ու գիշեր,
    Հայացքը հառած անհայտ աստղերին, հոգու մեջ դառըն ու ցավոտ հուշեր,

    Եւ ետ չէր նայում անցած ճամփեքին և չէր ափսոսում թողած-լքածին,
    Ողջույն չէր վերցնում, ողջույն չէր տալիս անցնող ու դարձող քարավաններին:

  2. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Milli (08.08.2011), Ծով (12.11.2009)

  3. #17
    Պատվավոր անդամ Աբելյան-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.05.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    5,055
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Երրորդ սուրահ

    Եւ քարավանը Աբու-Լալայի, աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով,
    Հանգիստ, միաչափ քայլում էր առաջ հեզ լուսնկայի շողերի միջով:

    Եւ լուսինն, ինչպես ջեննեթի մատաղ փերիի կուրծքը` չքնաղ, լուսավառ,
    Մերթ ամաչելով պահվում էր ամպում և մերթ թրթռուն փայում էր պայծառ:

    Նիրհ էին մտել ծաղկունքը բուրյան` ադամանդներով, շքեղ գինդերով.
    Ծիածանաթև հավքերը իրար գուրգուրում էին քնքուշ մրմունջով:

    Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
    Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ` օրորվում էին ճամփեքի վրա:

    Հովի զրույցին ունկն դնելով` Աբու Մահարին խոսում էր անձայն.
    «Աշխարհն ել, ասես, մի հեքիաթ լինի` անսկիզբ, անվերջ, հրաշք դյութական:

    Եւ ո՞վ է հյուսել հեքիաթն այս վսեմ, հյուսել աստղերով, բյուր հրաշքներով:
    Եւ ո՞վ է պատմում բյուր-բյուր ձևերով` անդուլ ու անխոնջ` այսպես թովչանքով:

    Ազգեր են եկել, ազգեր գնացել և չեն ըմբռնել իմաստը նըրա.
    Բանաստեղծներն են հասկացել դույզն ինչ և թոթովում են հնչյուններն անմահ:

    Ոչ ոք չի լսել սկիզբը նըրա և չի լսելու վախճանը նըրա,
    Ամեն հնչյունը դարեր է ապրում, ամեն հնչյունին վերջ, սկիզբ չկա:

    Բայց ամեն մի նոր ծնվածի համար նորից է պատմվում հեքիաթն այս շքեղ,
    Նորից սկսվում և վերջանում է ամեն մի մարդու կյանքի հետ մեկտեղ:

    Կյանքը երազ է, աշխարհը` հեքիաթ, ազգեր, սերունդներ` անցնող քարավան,
    Որ հեքիաթի մեջ, վառ երազի հետ, չվում է անտես դեպի գերեզման:

    Կույր ու գուլ մարդի´կ, առանց երազի, առանց լսելու հեքիաթն այս վսեմ,
    Իրար կոկորդից պատառ եք հանում և դարձնում աշխարհն` ահավոր ջեհնեմ:

    Ձեր օրենքները – լուծ ու խարազան, և անելք մի ցանց խոլական սարդի,
    Եւ որոնց ժահրով թունավորում եք երգը բլբուլի, անուրջը վարդի:

    Եղկելի´ մարդիկ, փոշի կը դառնան ձեր վատ սրտերը, ձեր գործերը չար,
    Եւ ժամանակի ձեռքը անտարբեր կըսրբե-կավլե պիղծ հետքերը ձեր:

    Եւ ունայնաշունչ հողմը կըշաչե ձեր ոսկորների քարերի վըրա,
    Իսկ վայելելու դուք միշտ ապիկար` երազն այս չքնաղ, հեքիաթն այս ոսկյա»:

    Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
    Եւ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի պայծառ, անշեջ զընգոցով:

    Եւ արար-աշխարհ լցված էր, դյութված բյուր նվագներով հավերժ երկնային.
    Եւ անուրջներում նա վերասլաց լսում էր հոգով վսեմ երգերին:

    «Գնա´, քարավան, մեղմ հնչյուններդ հյուսելով երկնի լույս-ղողանջի հետ,
    Վիշտս տու´ր հովին, քայլի´ր բնության ծոցը մայրական, և մի´ նայիր ետ:

    Տա´ր ինձ լուսազգեստ, օտար մի եզերք, հեռու, հեռավոր, մենավոր ափեր,
    Սուրբ մենակություն, դո´ւ իմ օազիս, դո´ւ երազների աղբյուր զովաբեր:

    Լռության երկինք, խոսիր դու ինձ հետ աստղերիդ լեզվով և ամոքիր ինձ,
    Գուրգուրիր հոգիս` աշխարհից խոցված, մարդուց խայթըված վիրավոր հոգիս:

    Իմ մեջ այրվում է մի անհագ կարոտ, կարեկից մի սիրտ` լացող հավիտյան.
    Եւ իմ հոգում կա մի չքնաղ երազ, և´ սուրբ արտասուք, և´ սեր անսահման:

    Ոգիս ազատ է, ես չեմ հանդուրժում իմ վրա իշխող ո´չ մի զորության,
    Ո´չ օրենք, սահման, ո´չ ճակատագիր, ո´չ չար ու բարի և ո´չ դատաստան:

    Իմ գլխի վերև չպետք է լինի ո´չ մի հովանի, ո´չ մի իրավունք,
    Եւ իմ կամքից դուրս ամեն ինչ բանտ է, և´ ստրկացում, և´ բռնադատում:

    Ես կուզեմ լինել անսահման ազատ, անպարտք, անիշխան, այլև անաստված,
    Հոգիս տենչում է միայն, միմիայն` մեծ ազատություն, անհուն, անտարած»:

    Եւ քարավանը հյուսվում էր առաջ, և նըրա վերև շողում էին վառ
    Մանկան ժպիտով աստղերը ազատ, այն հավերժափայլ աչքերը գոհար:

    Եւ կանչում էին նրան կաթոգին լույս թարթումները ոսկի աստղերի,
    Եւ հոգին լցնում վսեմ ղողանջով երկնքի հազար բյուրեղ զանգերի:

    Վճիտ գիշերին դյութական ցոլքով փայլում էր ուղին փիրուզյա հեռվում,
    Եւ քարավանը` օրոր ու շորոր, քայլում է անդորր փիրուզյա հեռուն...


    Չորրորդ սուրահ

    Գիշերն ահարկու` և´ սև, և´ հսկա, մի չղջիկի պես թևերը փռեց,
    Անծիր թևերը իջան, ծածկեցին քարավանն, ուղին և դաշտերն անափ:

    Եւ հորիզոնից մինչև հորիզոն երկինքը լցվեց մռայլ ամպերով.
    Չէին շողշողում լուսինն ու աստղեր. խավարն` ասես թե` պատած խավարով:

    Եւ հողմերն ահեղ` նժույգների պես` սանձարձակ, վայրի արշավում էին,
    Հորձանքներ տալով, և հողն ու փոշին այրված դաշտերից խառնում ամպերին:

    Ե´ւ մահասարսուռ շառաչում էին, և´ աղաղակում հազար ձայներով,
    Ասես, վիրավոր գազաններ էին, մռնչում-ոռնում հողմի բերանով:

    Նեղ ձորերի մեջ գալարվում էին և արմավենու անտառներում կույս
    Հեծեծում էին հողմերը տխուր, որպես թե մի սիրտ լաց լիներ անհույս:

    «Գնա´, քարավան, հողմերի դիմաց աննկուն քայլիր աշխարհի եզրը»,–
    Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

    «Շաչեցե´ք գլխիս, ամեհի հողմեր, դո´ւք, մրրիկներ, պայթեցե´ք գլխիս,
    Ես բաց ճակատով ձեր դեմն եմ կանգնած, ես վախեցող չեմ, զարկեցե´ք ճակտիս:

    Ես ետ չեմ դառնա ժանտ քաղաքները, ուր բազմաժխոր կրքերն են եռում.
    Ոստաններն արյան, ուր մարդը դաժան իր նմաններին է միշտ պատառոտում:

    Ի´մ անտուն գլուխ, տուն չես դառնա դու, ինքդ մարեցիր երգըդ հայրենի,
    Վայ նրան, ով որ տուն ու տեղ ունի, կապված է շան պես իրեն տան շեմին:

    Արշավե´ք, հողմեր, իմ հոր տան վըրա, քանդե´ք, ավերե´ք հիմքերը նրա,
    Եւ փոշին ցրե´ք մեծ աշխարհով մեկ, անծայր ուղին է իմ տունը հիմա:

    Մենակությունն է իմ սերը հիմա, երկինքն աստղաբիբ` վրանս հայրական,
    Եւ քարավանն է ընկերս հիմա, և իմ հանգիստը` ուղիս անկայան:

    Դո´ւ, կախարդ ուղի, հավիտյան անհայտ, հավիտյան դյութող իմ նոր հայրենիք,
    Տար ինձ, իմ սիրտը` հավիտյան լացող` այնտեղ, ուր բնավ չեն եղել մարդիկ:

    Մարդկանց մոտ պետք է աչալուրջ լինես, միշտ ոտքի վրա և սուրը ձեռիդ,
    Որ քեզ չլլկեն, քեզ չհոշոտեն թե´ բարեկամդ և թե´ թշնամիդ:

    Բարեկամներից հեռու տա´ր դու ինձ, որոնք անկշտում մժղուկների պես
    Հետևում են քեզ, երբ արյուն ունես, իսկ երբ ցամաքես, կմոռանան քեզ:

    Իմ խոր վերքերը ո՞վ կնյութեր ինձ, թե չլինեին ընկեր, բարեկամ,
    Որոնք համբույրով սիրտս բացեցին, որոնք համբույրով խայթեցին նրան:

    Բյուր կեղծիք ունի իր ակունքի մեջ համբույրը մարդկանց, համբույրն ընկերի,
    Որով որսում է գաղտնիքը սրտիդ և դարձնում է քեզ հավիտյան գերի:

    Ի՞նչ է ընկերը և բարեկամը` նենգ ու դրուժան, չարակամ ու վատ:
    Իմ հոգում մեռավ սիրո մի երկինք, մի վառ արեգակ, և´ սեր, և´ հավատ:

    Բարեկամն ի՞նչ է – լավիդ նախանձող, քայլիդ խուզարկու, բամբասող, ագահ,
    Ծանոթ շները չեն հաչում վրադ, ծանոթ մարդիկ են հաչում քո վրա»:

    Հողմերն անհեթեթ ջինների նման` Աբու-Լալայի խոժոռուն դեմքին
    Քրքջում էին, ծափ տալիս, ծաղրում և ապարոշից քաշքշում ուժգին:

    Եւ քղանցներից կախ էին ընկնում, և աչքերի մեջ Աբու-Լալայի
    Շաղ էին տալիս բուռերով փոշի և կտրում թելը նրա խոհերի:


    Հինգերորդ սուրահ

    Եւ քարավանը ճեղքելով վստահ մըրրկապարը վայրագ ջինների,
    Անշեղ ու անվախ ձգվում էր առաջ` ղողանջյուններով հուզված զանգերի:

    «Ի՞նչ է ընկերը... – կրկնում էր անդուլ զայրացած սրտում Աբու Մահարին,–
    Ծոցիդ մեջ սև օձ, մահիճդ պղծող... Թռի´ր, քարավան, ընկեր մտերիմ:

    Եւ ուր որ կերթաս, այնտեղից նորեն գնա ու գնա, առանց հանգրվան,
    Իմ բարի ճամփա, տար ինձ, կորցրու, չքվիմ, տանջանքս մարդիկ չիմանան:

    Եւ ի՞նչ ենք թողել, ի՞նչ կա մեր հետև, որ մեզ պատրանքով ետ կանչե նորից:
    Փա՞ռք, գա՞նձ, օրենքնե՞ր և իշխանությո՞ւն... Թռիր, հեռացիր բոլոր-բոլորից:

    Եւ ի՞նչ է փառքը,– այսօր քեզ մարդիկ եղջյուրներից վեր կբարձրացնեն,
    Վաղը նույն մարդիկ սմբակների տակ ճմլելու համար քեզ վար կնետեն:

    Ի՞նչ է պատիվը, հարգանքը մարդկանց – սոսկ ոսկուց – վախից հարգ են մատուցում,
    Իսկ երբ սայթաքես, մուճակիդ փոշին մեծ մարդ է դառնում ու քեզ հարվածում:

    Եւ ի՞նչ է գանձը, որով հիմարը տիրում է մարդկանց, և´ հանճար, և´ սեր,–
    Բյուրավորների քամված արյունը, մեռելների միս, որբի արցունքներ:

    Ի՞նչ է ամբոխը – մեծ հիմարն է նա, ոգին հալածող և տարրը չարի,
    Բռնության խարիսխ. և´ սուր երկսայրի, և´ զայրույթի մեջ գազան վիթխարի:

    Ի՞նչ է համայնքը – թշնամու բանակ, և անհատն այնտեղ անշղթա գերի,
    Ե՞րբ է հանդուրժել հոգու թռիչքին և սլացումին վսեմ մտքերի:

    Նողկալի համայնք, հեղձուցիչ օղակ, քո լավն ու վատը – ահեղ խարազան,
    Մի անհուն մկրատ բոլորին խուզող` միահավասար և միանման:

    Ատում եմ, ավա~ղ, և հայրենիքը – պերճ արոտավայր հարուստների ցոփ,
    Որի հողն արնոտ` անդուլ հերկողը չոր քար է կրծում իր հացի հանդեպ:

    Ի՞նչ է օրենքը, մարդկանցից օրհնած, բիրտ ուժեղների այդ սուրը դաժան,
    Անզորի գլխին կախված հավիտյան, խեղճին խողխողող, հզորին պաշտպան:

    Ե´ւ իրավունքը, և´ օրենքները բոլոր զայրույթով ատում եմ, ատում,
    Գարշ իրավունքով բռնաբարում են և գարշ օրենքով լլկում ու մորթում:

    Յոթն անգամ ահա´ ատում եմ, ատում իշխանությունը – սերունդներ լափող,
    Անհագ վաշխառու, անկուշտ ձրիակեր, պատերազմների հավերժ հերյուրող:

    Անցած դարերի, գալիք դարերի մեծ դահիճն է նա և մեծն ավազակ,
    Իր անցած ուղին` ոճիր ու նախճիր, սարսափներ վիժող, ոխակալ ոհմակ:

    Նա հրեշի պես կրծքիս է նստել, բռունցքն է ահեղ սեղմել ճակատիս,
    Եւ ամեն քայլիս շղթա է զարկել, փականք է դրել լեզվիս ու մտքիս:

    Նա փշրում է միշտ մեր ուսերը վար, ամենուր հասնում, ճզմում է մարդուն,
    Եւ իրավունքի դաժան անունով բյուր կառափներից բուրգեր է կերտում:

    Եւ ամեն ինչ է իշխանությունը – իրավունք, օրենք և արդարություն.
    Նա ինքն է խիղճը և չարն ու բարին, իսկ դու` գերեզման, դու` ոչնչություն:

    Եւ նզովում եմ իշխանությունը հազարաճիրան մոլի բորենին.
    Իր ամեն քայլը` արյունի հնձան, ուր տրորում է ծերին, մանուկին:

    Ապիկա´ր մարդիկ, ստրուկ ու վախկոտ, ո՞վ տվեց սուրը նմանիդ ձեռին,
    Ո՞վ տվեց նրան վրեժի իրավունք` իշխել, խողխողել իր նմաններին:

    Տա´ր ինձ, քարավան, իժերին հանձնիր, թաղիր հեգ սիրտս ավազների տակ,
    Տա´ր ինձ, ազատիր իշխանությունից, ազատիր նըրա հովանուց վայրագ»:

    Խոլ կայծակները հրեղեն սրով ծվատում էին վաշտերն ամպերի
    Եւ արշավասույր` փշրվում էին ճերմակ բաշերին հեռու լեռների:

    Եւ մրրիկները մռնչում էին, արմավն ու նոճին շաչում, շառաչում.
    Եւ քարավանը կամուրջ քանդելով և քառատրոփ վազում էր, թռչում:

    Վազում էր, թռչում, զրը~նգ, հա զրը~նգ, փոշու ամպերով ծածկելով ճամփեն,
    Ասես, փախչում էր չար իշխանության քինոտ բռունցքից, որ չհասնի իրեն:

  4. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Milli (08.08.2011)

  5. #18
    Պատվավոր անդամ Աբելյան-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.05.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    5,055
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Վեցերորդ սուրահ

    Եւ միջօրեի բարկ արևի տակ խիստ բուրում էին նարճիս ու ծոթոր,
    Եւ քարավանը փոշու մեջ կորած` քայլում էր դանդաղ, հոգնած, քրտնաթոր:

    «Թռի´ր, քարավան, խորշակ ու մրրիկ ճեղքելով մտիր ավազի ծոցը»,–
    Այսպես էր խոսում զայրացած սրտում Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

    «Թող անապատի բոց հողմն իմ դեմ գա, ավազի վրայից հետքերս ջնջե,
    Որ մարդը երբեք տեղս չգտնի, իմ շնչած օդը մարդը չշնչե:

    Տեսնում եմ ահա շեկ առյուծներին` դեղին շեղջերից աչքիս են նայում,
    Տեսնում եմ նրանց, որոնց ոսկեղեն բաշերից հողմը կայծեր է պոկում:

    Արի´ք, կանչում եմ, ես փախչողը չեմ, արի~ք, լափեցե´ք սիրտս վիրավոր,
    Ես ետ չեմ դառնա մարդու մոտ երբեք, դուռը չեմ բախի մարդու նենգավոր:

    Մարդիկ ի՞նչ են որ... դիմակված դևեր, ժանիքներ ունեն. անտես ճիրաններ,
    Սմբակներ ունեն և որոճող են, և նրանց լեզուն` թունավոր սուսեր:

    Եւ ո՞վ են մարդիկ... աղվեսների հոտ, եսամոլ անհուն, ուրացող, մատնիչ.
    Անկումիդ ուրախ, արյուններ լակող, գազան մանկասպան և դահի´ճ, դահի´ճ:

    Աղքատության մեջ` քծնի, վաճառվող, թշվառության մեջ` վախկոտ, դավաճան,
    Հարստության մեջ` լկտի չարախինդ, և´ վրիժառու, և´ ամբարտավան:

    Զոհվում է լավը վատերի համար, և վատն ու չարը լլկում են, տանջում
    Մի բուռ լավերին այս վատ աշխարհում, և կյանքի արտում որոմն է աճում:

    Նզովում եմ ձեզ, հեռավո´ր մարդիկ, ձեր չարն ու բարին, կրոնները ձեր,
    Որոնք միմիայն շղթա են կռում և ստրկության կոփում զնդաններ:

    Ապիրատ աշխարհ, ուր հզոր ոսկին դարձնում է գողին ազնիվ, բարեհույս,
    Ապուշին` հանճար, վախկոտին` կտրիճ, տգեղին` չքնաղ և պոռնիկին` կույս:

    Մարդկային աշխարհ, արյան բաղանիք, ուր թույլն` հանցավոր և հզորն` արդար.
    Ուր մարդը տխեղծ` ինչ որ անում է այս գարշ աշխարհում` սոսկ նյութի համար:

    Սոսկ շահի համար, շահին միշտ գերի, աստվածացնող թաթը եղեռնի,
    Ահա մարդը միշտ – պատկերն աստծու, սակայն իրապես վիժվածք շեյթանի:

    Համրելով մեկ-մեկ անթիվ քայլերը իմ քարավանի, իմ անծայր ճամփու,
    Անթիվ քայլերը չեն հասնում չափին մի օրում գործած հանցանքին մարդու:

    Ասում եմ ահա և արևելքին, հյուսիս, հարավին և արևմուտքին,
    Որոնց հողմերը իրար հետ ներհակ` լսում են մեկտեղ իմ արդար խոսքին:

    Տարե´ք, տարփողե´ք խոսքս հրեղեն, որ ծովերից ծով աշխարհներ լսեն,
    Թե ավելի վատ, ավելի զազիր` քան մարդը դաժան – այդ մարդն է նորեն:

    Այնքան ժամանակ, որքան աստղերը անշեջ թարթում են լուռ անապատին,
    Եւ գալարվում են շեղջերն ավազի, շչում ու ճչում նման օձերին –

    Փախի´ր, քարավան, այդ պոռնկության լպիրշ ու արբշիռ ցոփ խնջույքներից.
    Կեղծի, կեղեքման հրապարակներից և վաճառանքի պիղծ շուկաներից:

    Համայնքից փախի´ր, փախի´ր վրեժից, մարդկանց արյունոտ արդարությունից,
    Փախի´ր կնոջից, սիրուց, ընկերից, շնչահեղձ փախի´ր մարդու ստվերից:

    Գնա´, քարավան, ներբաններիդ տակ տրորիր, կոխիր օրենք, իրավունք.
    Եւ ուղիներիդ փոշիով ծածկիր թե´ չարն ու բարին, թե´ իշխանություն:

    Եւ թող հոշոտեն ինձ վագր ու առյուծ, բոցոտ հողմերը շաչեն ինձ վրա –
    Եւ այսպես, մինչև օրերիս վերջը, քարավանս անդարձ, գնա´ ու գնա´...»:

    Իրենց աղեղի պարանոցները` ուղտերը լարած նետերի նման,
    Զիլ վազում էին, իրենց հետքից թողնելով փոշու անծայր քարավա´ն:

    Զիլ վազում էին խանձված դաշտերով դեպի անհայտը, դեպի հեռաստան,
    Սքողում էին հողի թուխպերով անծիր դաշտերը, ավան ու ոստան:

    Կարծես` վախեցած փախչում էր արագ` առանց հանգրվան, Աբու Մահարին,
    Կարծես` օրենքը, կինն ու համայնքը նրան կրընկոխ հետևում էին:

    Եւ քարավանը զրը~նգ, սրընթաց, առանց նայելու անցնում էր անդարձ
    Բուրգերի տակով մեծ քաղաքների` հացի ու կրքի ժխորով լցված:

    Վազում էր հապճեպ` անգիտության մեջ դարեր քարացած գյուղերի մոտով,
    Վազում էր, սուզվում հեռուների մեջ` ոսկեհոս աստղի անզուսպ կարոտով:

    Քարավանն հեստոտ օրեր-գիշերներ լափում էր ուղին ոլոր ու մոլոր,
    Եւ խռով հոգով Աբու Մահարին խորհում էր ցասկոտ` ճակատը խոլոր:

    Խոլ քարավանը նրա խոհերի, բազեների պես ծեծկված մրրկով,
    Սլանում էին խռիվ ու ցրիվ` մի լույս-հանգրվան գտնելու մտքով:

    Եւ լալիս էր նա առանց արցունքի, և նրա վիշտը նման անհունի,
    Ինչպես իր ուղին, որ գալարվում է` անծայր օձի պես և վախճան չունի:

    Եւ ետ չէր նայում անցած ճամփեքին և չէր ափսոսում թողած, անցածին.
    Ողջույն չեր վերցնում, ողջույն չեր տալիս եկող ու անցնող քարավաններին:


    Յոթերորդ սուրահ

    Եւ քարավանը Աբու-Լալայի Արաբստանի մեծ անապատի
    Դարբասների մոտ ծունկ իջավ հոգնած...

    Հորիզոնները հրդեհվում էին իրենց ամայի, ազատ ափերում,
    Մութն հավաքում էր քղանցքը թավշյա, բոցերով բոսոր երկինքն էր ծփում:

    Եւ Աբու-Լալան նստեց մենավոր` հակինթյա ժայռին գլուղը հենած,
    Հայացքը սուզած դյութական հեռուն և հաշտ ու պայծառ, հոգին անդորրած:

    «Ո~հ, ի~նչ ազատ եմ, անպարփակ ազատ, մի՞թե կարող է այս մեծ սահարան
    Պարուրել, գրկել իր ծիրերի մեջ ազատությունս` անհուն, անսահման:

    Ոչ մի մարդկային աչք ինձ չի տեսնի, չի հասնի ոչ մի մարդկային բազուկ,
    Ո´վ ազատություն, դու դրախտային չքնաղ վարդերի լուսեղեն բուրմունք:

    Քո պերճ վարդերով դո´ւ պսակիր ինձ, վառի´ր իմ հոգում ջահերդ հուր-հրան.
    Ո´վ ազատություն, դու դրախտային լույս-բլբուլների անմահ Ալ-Կորան:

    Չքնաղ առապար, դու իմաստության ոսկեղեն աշխարհ, հազար ողջույն քեզ,
    Անարատ Բադիե, ուր մարդը մարդուն չի լլկել բնավ, հար օրհնյալ լինես:

    Տարածվի´ր անծիր, փռի´ր ավազիդ դեղին ծովերը ազգերի վրա,
    Ծածկիր ողջ մարդկանց, քյոշք ու խրճիթներ, գյուղ ու շահաստան, շուկա ու կլա:

    Վիշապ հողմիդ հետ ազատությունը թող գահակալե աշխարհը հանուր.
    Եւ ոսկեվառե վսեմ արևը` ազատությունը աշխարհասփյուռ»:

    Հազար ու հազար հրաշալիքներով և հրաբորբոք հրապույրներով
    Շեմս-արևն ելավ` շքեղ, լուսավառ, վարդի, սնդուսի բյուր պարույրներով:

    Եւ վեհ արևի ջահերի ներքո փռվեց, ծավալվեց ծիրն անապատի,
    Վառ-վառ հուրհրաց, ինչպես տիտանյան հսկա առյուծի ոսկեփառ մորթի:

    «Սալամ քեզ, արև´, շյուքըր բյուրաբյուր, դու աստծուց հզոր, դու կյանքի աղբյուր.
    Դու, իմ անմահ մայր, մայրական դու գիրկ, դու միակ բարի, դու միակ սուրբ, սուրբ:

    Տիեզերական դու բաժակ անհուն` ոսկի արբեցման և երանության,
    Դու հրճվանքի, հրապույրների հրեղեն գինու դու անհուն օվկիան:

    Տիեզերական հազարահանդես դու մեծ խրախճանք, բարի´ արեգակ,
    Ահա իմ հոգին – մի ծարավ բողբոջ, թափի´ր նրա մեջ գինիդ անապակ:

    Քո երջանկությամբ, քո իմաստությամբ, քո հավերժությամբ հարբեցրու´ ինձ,
    Տո´ւր ինձ անցյալի անզարթ մոռացում, լույս անուրջներում քո բուրումնալից:

    Հարբեցրու ինձ, հարբեցրու ինձ, քո անմահ գինով հարբեցրու ինձ,
    Մոռանամ մարդուն, սուտն ու մռայլը, մոռանամ հավերժ չարիքն ու թախիծ:

    Քո վսեմությամբ հարբեցրու ինձ, հարբեցրու ինձ լույս-հիացքներով,
    Խավարների դեմ անհաղթ ախոյան, գարունների մայր, ուրախության ծով:

    Դու միակ բարի, դու միակ իմ սեր, դու միայն սուրբ, սուրբ, մայրական դու գիրկ,
    Դու հավետ գթոտ, մահը խորտակող, դու գերահրաշ, միակ գեղեցիկ:

    Ես սիրում եմ քեզ, ես սիրում եմ քեզ, հրակոծ սիրով կիզիր, խոցիր ինձ,
    Եւ ոսկեճաճանչ վարսերդ շքեղ փռիր ինձ վրա և գուրգուրիր ինձ:

    Եւ արյունոտիր իմ շրթունքները համբույրիդ խայթով քո հրդեհակեզ,
    Երջանկասփյուռ քո լույս-գիրկը բաց, ես սիրաբորբոք թռչում եմ դեպ քեզ:

    Եւ թող խլանան իմ ականջները` աղմուկն աշխարհի չլսեմ հավետ,
    Հավետ կուրանամ աշխարհի համար, մարդկանց տեսնելու այլ չնայեմ ետ:

    Դեպի արևը դարեր ու դարեր թռիր, սլացիր, ազնիվ քարավան,
    Նրա լուսեղեն, բոցեղեն գրկում, որ արևանամ և հավերժանամ:

    Ո´հ, իմ մայր-արև, քո ոսկեփրփուր ծիրանիդ շքեղ ձգի´ր ուսերիս,
    Որ ես հաղթական, լույս փառքերիդ մեջ սրարբած սուրամ դեպի, դեպի քեզ:

    Դու աստծուց հզոր, դու միակ իմ սեր, դու միակ իմ մայր, մայրական դու գիրկ,
    Դու միայն բարի, դու միայն սո´ւրբ, սո´ւրբ, դու գերահրաշ, միակ գեղեցիկ»...

    Վուհադիներից զով սյուքն էր բերում վառ քասիդները այրող կարոտի,
    Դայլայլում էին կաթնաղբյուրները երազներն իրենց կուսական սրտի:

    Եւ հեքիաթների լույս փերիները մայր-արմավենու քնքուշ սոսյունով
    Համբույր ու ողջույն ուղարկում էին և կանչում նրան գաղտնի խոստումով:

    Բայց Աբու-Լալան չէր ուզում լսել սիրո ողջույնին, գողտրիկ սոսավին,
    Թռչում էր անհագ` դեպի արևը, և ինքն էլ պայծառ` նման արևին:

    Իսկ սերաբները նոր տեսիլներով բյուր պատրանքները, հրապույրների`
    Թռցնում էին կախարդված հոգին ոսկի թևերով լույս-անուրջների:

    Ուղտերը արձակ պարուսաններով հուժկու, մոլեգին, այնպես խոլաբար
    Սլանում էին, ճախր էին առնում հրեղեն թափով, խենթ ու խելագար:

    Եւ արեգական վառ ցնցուղի տակ բոցկլտում էին ուղտերը զվարթ,
    Եւ բարձրաղողանջ կայլակում էին զանգակներն ազատ, ցնծուն, լուսազարդ:

    Աբու Մահարին արծվի նման աչքերն անքթիթ` արևին հառած,
    Թռչում էր աննինջ, հոգին լուսարբած և երանության ջահերով վառված:

    Նրա հետևում լոկ անապատն էր փռված հոլանի` լույսերի ծոցում,
    Իսկ գլխի վերև արևն էր նազում շափյուղյա վարսերն անծիր տարածուն:

    Եւ ոսկեփրփուր ծիրանին ուսին Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը,
    Թռչում էր անդուլ` հաղթական ու վեհ, դեպի արևը, անմահ արևը...

  6. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Milli (08.08.2011), Ամմէ (15.11.2012)

  7. #19
    Լիարժեք անդամ Lady-In-Red-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.06.2008
    Հասցե
    here
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    119
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Տարիներ հետո քեզ տեսա նորից,
    Սիրտս արտասվեց, բայց ժպտացի ես,
    Նույն աղջիկն էիր` չքնաղ բոլորից,
    Հոգուս մտերիմ, հարազատ այնպես:

    Աչքերդ մեղմ հանգչեցին վրաս,
    Ես հպարտ ու վես անցա քո կողքով.
    Շուրջս ծածանվեց լուսեղեն երազ.
    Եվ ետ նայեցի անզուսպ կարոտով:

    Սուտ է, նազելիս, չի զատել երբեք,
    Երբեք չի զատել մեզ կյանքը դաժան.
    Քույր իմ, . ամոքիր սիրտս վշտաբեկ,
    Տես, քոնն եմ ես միշտ, քոնն եմ հավիտյան...
    Անմահության համար տաղանդ պետք չէ բնավ:
    Պ.Սևակ

  8. #20
    կյանքը ափիս մեջ Դեկադա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    10.11.2007
    Հասցե
    40°46՛C 44°28՛ B
    Գրառումներ
    2,002
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Կտակ


    Սիրուն մանկիկ, ես գնում եմ, դու գալիս ես այս աշխարհ.
    Ճշմարիտն ես փորձով գիտեմ, ու խոսքերս մի մոռանար:

    Կյանքն է ամպի փախչող ստվեր, վայրկյանն է միշտ իրական,
    Բախտի կռանը կամքն է թեև, բայց դիպվածն է տիրական:

    Զգացմունքն է գերիշխանը, խելքը` նրա լոկ ծառան.
    Բայց դու խելքդ վրադ պահիր, ինչպես պողպատ կուռ վահան:

    Մի հավատար ստվերներին, հենվիր միայն քեզ վրա,
    Ատելու չափ սիրիր մարդկանց, բայց լավություն միշտ արա:

    Եվ լայն օրում թե ընկերներ, թե բարեկամ ճանաչիր.
    Իսկ նեղ օրում ընկերների ոչ որոնիր, ոչ կանչիր:

    Խաղերով լի այս աշխարհում խաղդ եթե տանուլ տաս,
    Զվարթ եղիր, ու այդպիսով բախտի վրա կըխնդաս:

    Անվախ ու վեհ ղեկդ վարե անծանոփին դեմ- դեմի.
    Անզղջալի առաջ գնա, ինչ որ լինի, թող լինի:

    Լսիր տղաս, ինձ կթաղես անհայտ մի տեղ, աննշան,
    Որ չիմանան, մարդիկ չգան` շիրմիս քարը գողանան:[/QUOTE]

  9. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    snow (07.12.2009), Ամմէ (15.11.2012)

  10. #21
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Լավ կլինի գրառում կատարելուց առաջ մի հատ աչքի տակով անցկացնեք թե արդյո՞ք չկա արդեն այստեղ այն բանաստեղծությունը, որը պատրաստվում եք տեղադնել չնայած գուցե էս պահին ձեր սիրտն ուզում է հենց դա մի տեղ անմահացնել, ո՞վ գիտե... դե լավ...

    Առաջին արցունքները

    Գարնան արևը անհուն համբույրով
    Դուրս կոչեց կյանքի ծլին ու ծաղկին,
    Եվ մանուշակը կապույտ աչերով
    Անմեղ, միամիտ ժպտաց ամենքին։

    Եկավ զեփյուռը շշնջաց նրա
    Կույս ականջներին և սահեց գնաց,
    Եկավ թիթեռը, թռվռաց նրա
    Նազելի գրկում և թռավ գնա՛ց։

    Եվ մանուշակը նրանց ետևից
    Մնաց նայելով... խաբող ցնորքներ.
    Եվ ընկան նրա աչքերից անբիծ
    Առաջին սիրո մաքուր արցունքներ։
    ----------------------------------------------

    Քաղած վարդը թըփին ետ չի գա նորից.
    Ետ չի գա հավետ ժամն անցած օրից։

    Անցած կյանքըդ հիմա երազ է, մշուշ,
    Վիշտն ու սերդ անուշ՝ հուշեր են քնքուշ։

    Սիրտըդ մաքուր պահիր ու բարի արա,
    Որ ամպ չընստի հուշերիդ վըրա։

    Մի´ վռազիր... մահին կհասնիս վաղ-ուշ,
    Չեղածի պես կանցնին և´ երազ, և´ հուշ...
    -------------------------------------------------

    Շատ մի´ տխրիր , շատ մի՝ խնդար, սիրելիս,
    - Այս աշխարհում և ոչ մի բան հիմք չունի.
    Վաղանցուկ են, կան ու չկան, սիրելիս,
    Բոլոր իրերն ու աստղերը անհունի։

    Լայնսիրտ եղիր, ողջը երազ համարե,
    - Այս աշխարհում և ոչ մի բան միտք չունի.
    Լացը՝ ժըպիտ ու սերը՝ ցավ համարե,
    Թե որ ապրես, կյանքըդ ինչու՞ համար է։

    Ախ, մի´ տխրիր, վիշտը կանցնի,- այդ ոչինչ,
    - Այս աշխարհում և ոչ մի բան գին չունի.
    Շատ մի´ հրճվիր, սերն էլ կանցնի, բայց ոչինչ,
    Կյանքն էլ կանցնի,- այդ որ ոչինչ ու ոչինչ։
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  11. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ամմէ (15.11.2012)

  12. #22
    Արևային Արևհատիկ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.04.2009
    Գրառումներ
    875
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Մայրիկիս

    Հայրենիքես հեռացել եմ,
    Խեղճ պանդուխտ եմ, տուն չունիմ,
    Ազիզ մորես բաժանվել եմ,
    Տխուր-տրտում, քուն չունիմ:

    Սարեն կուգաք, նխշուն հավքե'ր,
    Ա˜խ իմ մորըս տեսել չե±ք,
    Ծովեն կուգաք, մարմանդ հովե˜ր,
    Ախըր բարև բերել չե±ք:

    Հավք ու հովեր եկան կըշտիս,
    Անձեն դիպան ու անցան.
    Պապակ-սըրտիս, փափագ-սըրտիս
    Անխոս դիպան ու անցա˜ն:

    Ա˜խ, քո տեսքին, անուշ լեզվին
    Կարոտցել եմ, մայրի'կ ջան.
    Երնե˜կ, երնե˜կ, երազ լինիմ,
    Թըռնիմ մոտըդ, մայրի'կ ջան:

    Երբ քունըդ գա, լուռ գիշերով
    Հոգիդ գըրկեմ, համբույր տամ.
    Սըրտիդ կըպնիմ վառ կարոտով,
    Լա'մ ու խընդամ, մայրի'կ ջան…
    Սիրում եմ կյանքը, ինքն էլ ինձ է սիրում

  13. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    A.r.p.i. (13.11.2009)

  14. #23
    ԱՍ մարդուկ Yeghoyan-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.08.2009
    Գրառումներ
    1,144
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Ինչո՞վ է իմ երկիրը մեծ,
    Նա՛, որ հազա՜ր անգամ զոհուեց,
    Բայց յարութի՜ւն առաւ նորից,
    Խոր Վիրապից, Վայոց Ձորից...
    Որ, մնացած միայն մի բուռ,
    Այն էլ, աւա՜ղ, ոչ նոյն բռում,
    Որպէս հրից փրկուած խաչբուռ
    Ծլո՜ւմ է այս քար ու ղռում...

    Նրանով չէ՞ արդեօք նա մեծ,
    Նրանով չէ՞, որ նա տեւեց,
    Որ օտարի հող չգերե՜ց,
    Այլ Վահագնի ե՛րգը գրեց.
    Սրին յաղթեց խոփով արդար,
    «Սիրեց ղալամ, գիր ու դաւթար»։
    «Կռունկ» երկնեց օտար ափում,
    «Լո-լո»՝ ջարդի սեւ սարսափում.
    Որ սպաննուե՛ց, բայց չմեռա՜ւ։
    Որ սպառուե՛ց, բայց չկորա՜ւ,
    Ինչպէս իր տան նոր ձեղունին
    Թառած ճերմա՜կ այս աղաւնին,
    Որ լեգենդի պէս հնաբոյր,-
    Ոտքերն արնո՛տ,
    Ինքը՝ մաքո՜ւր,
    Արեան ծովից ելած կրկին,
    Աչքը յառած արեգակին,
    Նրա նման յարատեւում
    Եւ գալի՛ք է, նայիր, թեւում...
    Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ

  15. #24
    ԱՍ մարդուկ Yeghoyan-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.08.2009
    Գրառումներ
    1,144
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Իսահակյան Ավետիք / Վարպետ

    Մեծ Յաղթանակի Օրը

    Մեր սուրը փառքով դրեցինք պատեան,-
    Մեծ յաղթանակի օրն է ցնծալից.
    Պարտուեց մահաշունչ ոսոխը դաժան,
    Երգեր են յորդում զուարթ սրտերից:

    Հոծ փողոցներում աղմուկ ու շառաչ,
    Հոսում են մարդիկ ծափով, ծիծաղով,
    Մի մարդ սեղան է բացել տան առաջ,
    Լցրել թասերը ոսկեփայլ գինով:

    Եւ անցորդներին կանչում է, խնդրում,-
    Եղբայրնե՜ր, որդուս կենացը խմե՛նք.
    Հերոս է որդիս, յաղթեց թշնամուն,
    Ձեր որդիների կենացն էլ խմենք:

    Խմում են խինդով, ցնծում երջանիկ,
    Եւ զարկում նորից գաւաթներն իրար:
    Նրանց մէջ մի հայր ասում է մեղմիկ,-
    Է՛ս էլ իմ որդուս հանգստեան համար:

    Գլխարկներն իսկոյն հանում են նրանք,
    Խոր ակնածանքով լռում են մի պահ.
    Խմում են անձայն զոհուածի համար
    Եւ հեղում գինին սուրբ հացի վրայ:

    1945, Երեւան
    Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ

  16. #25
    Nowhere Man Smokie-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.02.2010
    Հասցե
    Nowhere Լand
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    4,879
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    6 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս ինչքա՜ն երկար ժամանակ էր թեման պասիվ:

    Նոր տարվա առավոտյան

    Այս նոր տարվա առավոտյան,
    Երբ որ քնից զարթնեցի,
    Ավա՜ղ, մերոնք միտս եկան,
    Եվ սուրբ պահեր հիշեցի:

    Տեսա գյուղի տունը մեր...
    Ջրաղացի ձայնն անո՜ւշ.
    Մեր ծեր թոնիրը վառ էր...
    Նորահացի հոտն անո՜ւշ:

    Հայրըս եկել քաղաքից`
    Քույրիկիս ու ինձ համար
    Բերել էր թանկ նվերներ -
    Նոր զգեստներ ծաղկավառ:

    Բռնած հորըս ձեռներից`
    Քույրիկս ու ես թռվռուն
    Շրջում էինք բերկրալից
    Արփաչայի ափերում:

    Ա՜խ, այն օրը հիշեցի,-
    Հավերժական տխուր պահ,-
    Օտար երկիր գնացի,
    Էլ մայրիկիս չտեսա:

    Մայրս սեղմած ինձ կրծքին`
    Լաց էր լինում սրտաքամ,
    Համբուրում էր կարոտով,
    Ու չէր թողնում, որ գնամ:

    Ձիս քայլում էր գլխահակ
    Մտքերիս հետ թախծալից,
    Ու տանում էր ինձ հեռու
    Մանկության սուրբ վայրերից:

    Եվ քայլ առ քայլ` մարում էր
    Ջրաղացիս ձայնն անուշ,
    Բայց ես լսում էի դեռ
    Խեղճ մայրիկիս լացն անհույս:

    Այս նոր տարվա առավոտ,
    Երբ որ քնից զարթնեցի,
    Ավա՜ղ մերոնք միտս ընկան
    Եվ սրտիս մեջ լացեցի...

    Առաջին արցունքները

    Գարնան արևը անհուն համբույրով
    Դուրս կոչեց կյանքի ծլին ու ծաղկին,
    Եվ մանուշակը կապույտ աչերով
    Անմեղ, միամիտ ժպտաց ամենքին:

    Եկավ զեփյուռը, շշնջաց նրա
    Կույս ականջներին և սահեց գնաց,
    Եկավ թիթեռը, թռվռաց նրա
    Նազելի գրկում և թռավ գնա՜ց:

    Եվ մանուշակը նրանց ետևից
    Մնաց նայելով... խաբող ցնորքներ.
    Եվ ընկան նրա աչքերից անբիծ
    Առաջին սիրո մաքուր արցունքներ:

    ***

    Զորահավաք էր: Շտապ տուն եկավ
    Զինվորի զգեստ հագած մի տղա.
    -Մայրի՛կ, ինձ օրհնի՛ր,- պատանին ասավ,-
    Ես էլ կռվի դաշտ գնալու եղա...

    Ուշաթափ ընկավ խեղճ մայրը թշվառ,
    Եվ երբ ուշքն եկավ նորեն իր վրան,
    Գրկեց զավակին պինդ, կարոտավառ,
    Որպես թե վաղուց չէր տեսել նրան:

    -Ա՜խ, ի՜նչ ուրախ եմ, փա՛ռք քեզ, աստված իմ,
    Որ ողջ ետ դարձավ իմ անուշ որդին...

    Գայանեի երգը

    (Շահումյանի հարսնացուն)

    Խոստացել էիր, իմ թագ ու պսակ,
    Այսօր ինձ մոտ գալ` սիրո վարդերով.
    Ընկերներիդ հետ թռաք ու հասաք
    Նժույգ ձիերով, խրոխտ լեռներով:

    Մայր Հայրենիքի սերը քեզ կանչեց,
    Բոց հանեց ժայռից սմբակը ձիուդ,
    Քառսուն թրի մեջ թուրըդ շառաչեց,
    Արևը մարեց հազար թշնամուդ:

    Խոսք տվիր գալու գարնանն ինձ այցի,
    Ծաղկել են արդեն ամեն թուփ ու ծառ,
    Փրկության համար սուրբ Հայաստանի,
    Գիտեմ, սիրելիս, խոսքդ մոռացար:

    Եկ գոնե մի պահ, իմ կտրիճ իշխան,
    Շրջենք երկուսով ծաղկած արոտով,
    Եկ` սրբեմ թուրդ մազիս մետաքսով,
    Ախ, մի՛ թող այրվեմ սիրուդ կարոտով:

    Իմ Նիրվանան

    Ես ապրում եմ մեն-մենավոր
    Այս լռանիստ անտառում,
    Իմ հյուղակն է թավուտի մեջ,
    Ուր երգում է ջինջ առուն:

    Ես խորհում եմ ներանձնացած
    Լռության մեջ գերանդորր,
    Հոգիս` զվարթ, սիրտս` հանգիստ,
    Զերծ կրքերից բռնավոր:

    Եվ բնության ծիրերից դուրս,
    Անհունի մեջ անուրջի,
    Ես ապրում եմ հավերժաբար
    Առանց վշտի ու տենչի:

    Ավիկին

    Կյանքիդ ուղին լինի պայծառ,
    Ամեն քայլդ` ազնիվ, արդար:
    Լինես խոհուն, լինես գիտուն,
    Եվ ունենաս սիրտ զգայուն:
    Լինես բարի և անբասիր,
    Ընկերներիդ սրտով սիրես,
    Երբ քեզ տեսնեն` ուրախանան:
    Միշտ օգնելու լինես պատրաստ`
    Տանջվող մարդուն և ընկերին:
    Անդավաճան, անհուն սիրով
    Հայրենիքիդ լինես պաշտպան.
    Եթե նրա սիրո համար
    Մի սխրալի գործ կատարես-
    Չըհոխորտաս, լինես խոնարհ,
    Եվ իր պարտքը ճիշտ կատարած
    Մարդու նման` խիղճդ անդորր,
    Ապրես ուրախ և բախտավոր:
    Եվ մեն-մենակ, տարին մի օր
    Այցի ելնես մամռոտ շիրմիս,
    Կանգնես լռիկ, խորհես մի պահ,
    Իմ կաթոգին սիրած տղա:

    ***

    Քու՛յր իմ նազելի, նայիր քո դիմաց՝
    Վիրավոր, ավեր սիրտս ես եմ բացել.
    Ա՜խ, նվիրական ինձ քո գիրկը բաց
    Եւ գուրգուրիր ինձ, ես շատ եմ լացել...

    Քնքուշ ձեռքերով աչերս սրբիր,
    Մի՛ թող ինձ լալու- ես շա՜տ եմ լացել,
    Ճակատիս մռայլ՝ մշուշը ցրիր,
    Եւ գուրգուրիր ինձ, ես շատ եմ լացե...

    ***

    Երազիս տեսա, որ մայրս՝ թշվառ,
    Շեն պատերի տակ, մեծ փողոցներում,
    Այնպես դողդոջուն, հիվանդ ու անճար,
    Անց ու դարձողին ձեռն էր կարկառում:

    Երազիս տես, որ մայրը ծեր,
    Ցնցոտիներով պատած մուրացկան,
    Եվ մարդիկ՝ անգութ, անտարբեր, անսեր,
    Զբոսնում էին եվ հրում նրան:

    Եվ երազիս մեջ ես դառն լացի,
    Ու ցավից զարթնած՝ լաց եղա անքուն՝
    Ա՜խ, որքան մայրեր՝ խեղճ, առանց հացի,
    Մեր շուրջն են դողում, ու մենք չենք զգում:

    Ողջույն ամենքին

    Ամսավերջին ապրիլի
    Միտքս խոցուն՝ ելա դաշտ,
    Բնությունը գրկեց ինձ,
    Ինչպես մի մայր սիրաշատ:

    Շուրջս փռվել էր հրաշք,
    Առավոտն էր բողբոջում,
    Նժույգի պես ոսկեբաշ
    Արեգակն էր վրնջում:

    Հավքերն ուրախ երգեցին,
    Ինձ ժպտացին ծիլ ու սեզ,
    Որ իրենց պես սրտագոհ,
    Զվարթ լինեմ իրենց պես:

    Ի՜նչպես խայտում են, խնդում,
    Ծփծփում են թեւաբախ,
    Ուլեր, գառներ լուսագեղմ
    Եւ թռչունները չքնաղ:

    Եւ ծաղիկներ, թիթեռներ,
    Եւ զեփյուռներ քաղցրաբույր,
    Ծիծեռնակներ սրաթեւ,
    Եւ դայլայլող ակն-աղբյուր:

    Ու սրտիս մեջ մեկը ինձ
    Խոսք է ասում մտերիմ,-
    «Կանգնի՛ր, ո՛վ մարդ, եւ սիրով
    Ողջագուրիր ամենքին:

    Գլուխդ բա՛ց, ողջունի՛ր
    Եղնիկներին, ծառներին,
    Թռչուններին, թփերին,
    Առվակներին, գառներին:

    Նրանք հավերժ հարազատ
    Եղբայրներն են քո խոնարհ,
    Ծնած-սնած մի մորից
    Քույրիկները քո բարի:

    Ծունր իջի՛ր երկյուղած,
    Եւ այս մամռոտ ժայռը մեծ
    Խոնարհ սրտով համբուրի՛ր-
    Նա եղբայրն է քո երեց»:

    ***

    Գիշերն եկավ, զով-հովն ընկավ,
    Աստղունք լուսնին ձայն տվին.
    Լուսնյակն ելավ, մով-ծովն ընկավ,
    Հավքերն ինձի ձայն տվին:

    Ես վեր ելա ոգի առած՝
    Զարկի սրտիս լարերին.
    Սիրտս խնդաց, կուրծքս թնդաց —
    Եվ լարերը խզվեցին...

    — Միայն սիրո լարը մնաց
    Սրտիս անհուն խորքերում.
    Ու վառ սիրո երգը շողաց
    Կյանքիս ամեն ծալքերում...


    «Գիշերն եկավ»ը Արտաշես Ավետյանի կատարմամբ:
    Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:

    Սերգեյ Ռախմանինով

  17. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ամմէ (15.11.2012)

  18. #26
    Nowhere Man Smokie-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.02.2010
    Հասցե
    Nowhere Լand
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    4,879
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    6 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բա Իսահակյանի արձակ ստեղծագործություններն ինչ լավն են
    Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:

    Սերգեյ Ռախմանինով

  19. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ամմէ (15.11.2012)

  20. #27
    Nowhere Man Smokie-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.02.2010
    Հասցե
    Nowhere Լand
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    4,879
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    6 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Smokie-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    «Գիշերն եկավ»ը Արտաշես Ավետյանի կատարմամբ:
    Վա՜յ, էս ինչ անհաջող վիդեո ա, ուրիշ չկար:
    Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:

    Սերգեյ Ռախմանինով

  21. #28
    ազատ ռադիկալ
    Ruby Rue-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.07.2012
    Գրառումներ
    970
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ էլ Իսահակյանի արձակներն ավելի են դուր գալիս՝ Լիլիթը, վիկինգը, Բուդդան ու մնացածները ներ խոսք էին հայ գրականության մեջ: Ուղղակի շատ մեծ աշխարհահայացք ուներ վարպետը:
    Թեև էն փոքր բանաստեղծությունները, որը հիմա ռաբիզ-մաբիզ երգեր են դարձել, ինձ դուր չեն գալիս, բայց Աբու-Լալա- Մահարին ուղղակի հրաշալի ստեղծագործություն ՝ այնպիսին, որ ուղղակի ուզում ես ամբողջը անգիր հիշել…
    Իսահակյանի չափածո բալլադներն ու լեգենդներն էլ են հրաշալի


  22. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Smokie (22.07.2012), Ամմէ (15.11.2012)

Էջ 2 2-ից ԱռաջինԱռաջին 12

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ավետիք Իսահակյան. Լիլիթ (վերլուծություն)
    Հեղինակ՝ Արամ, բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 29.10.2014, 00:41

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •