Դեռ անհիշելի հեռու անցյալում՝
Մարդիկ պատմում են թէ չկար խավար
Ասում են չկար և ոչ մի խավար,
Թէ համատարած լույսն էր սփռված,
Ժպերես էին մադիկ ու անհոգ,
Սերն ու բարին էր տիրում աշխարհում,
Երիտասարդներն անհոգ ու խաղաղ
Ապրում էին, սիրում երջանիկ ժպտում,
Սակայն ասում են կար մի պատանի
Գիշեր անունով
Որ տաբերվում էր բոլորից կարծես,
Չուներ ընկերներ, և մենակ էր միշտ,
Չկար և նրան հասկացող մեկը,
Եվ կարծես ոչ ոք չէր էլ ցանկանում
Հասկանալ նրա պատճառը ցավի
Ոչ ոքի մտքով նույնիսկ չէր անցնում
Որ Գիշեր տղան կարող է սիրել,
Որ անպատասխան սիրո պատճառով
Գիշերը այդպես կարող է տանջվել
Հենց այդ ժամանակ կար մի դիցուհի
Արև անունով
Իր տեսքով շքեղ, և բավականին հպարտ մի աղջիկ
Ոսկե մազերով ու հուր աչքերով,
Անցնում էր այրում իր վառ հայացքով
Կարծես աշխարհի տիրուհին լիներ,
Գիտեր Արևը
Գիշեր պատանու մեծ սիրո մասին
Եվ մի անգամ նա Գիշերին ասաց
Որ կամուսնանա նրա հետ եթե
Գիշերն իր սիրտը իրեն հանձնի,
Ասաց սիրտդ տուր որ ես համոզվեմ
Քո անապական մեծ սիրո հարցում
Եվ կհանդիպենք, այն լքված այգում
Որտեղ թաղված է թագուհին սիրո
Գիշերը հանեց դաշույնը գոտուց
Եվ նույն վարկյանին,
Սիրտը մատուցեց Արևին գորոզ
Սակայն հանդիպման Արևը չեկավ
Գիշեր պատանու սիրտն իր մեջ առավ
Գնաց երկնքի տիրակալի մոտ,
Ում սիրով վաղուց տոչորվում էր նա
Խնդրեց որ իրեն թագուհի կարգի
Որ նա երկնքից բոլորին իշխի,
Թագուհի կարգվեց չքնաղ դիցուհին
Բայց կրակ դառձած իբրև լուսատու,
Իսկ Գիշերը խեղճ, երկար սպասելուց
Սրտի դատարկը խավարով լցվեց,
Խավար սփռվեց ողջ երիկի վրա,
Գիշերը կրկին մենակ ու մոլոր
Հանդիպաման ժամին դեռ մինչև օրս
Գալիս նստում է լքված այգու
Հին նստարանին,
Սակայն այդպես էլ մինչ օրս երբեք
Գիշերն Արևին դեռ չի հանդիպել,
Արևը՝ հապարտ այրող իր տեսքով
Այգի է գալիս ճիշտ այն նույն ժամին
Երբ Գիշերն արդեն հոգնած սպասելուց
Անհետանում է չգիտես էլ ուր
Էջանիշներ