Ներկա Պահի ուժը

[Sambitbaba]

ԻՆՉՊԵՍ ԳՏՆԵԼ ՍԵՓԱԿԱՆ
ԱՆԵՐԵՎՈՒՅԹ ԵՎ ԱՆԽԱԽՏԵԼԻ
ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ

Դուք ասացիք, որ սեփական անձը ֆիզիկական մարմնի հետ նույնացնելը`
պատրանքի մաս է: Այդ դեպքում ինչպե՞ս մեր ֆիզիկական մարմինը
կարող է օգնել մեզ գիտակցել Լինելությունը:


Մարմինը, որը դուք տեսնում և զգում եք, իրոք որ չի կարող մոտեցնել ձեզ Լինելությանը: Բայց տեսանելի և զգալի մարմինն` ընդամենն արտաքին պատյան է, իսկ ավելի ճիշտ, ավելի խորն իրականության` ձեր սահմանափակ և աղավաղված ընկալումը: Լինելության հետ բնական կապի վիճակում այդ խորն իրականությունն ամեն վայրկյան կարելի է զգալ որպես ներքին կենսարար ներկայություն, որպես ձեր անտեսանելի ներքին մարմինը: Խոսելով այն մասին, որ դուք պետք է "ապրեք ձեր մարմնում", ես նկատի ունեմ, որ դուք պետք է զգաք ձեր մարմինը ներսից, զգաք այն համակող կյանքը և, հետևաբար, գիտակցեք, որ դուք սահմանափակված չեք ձեր արտաքին պատյանով:

Բայց դա ընդամենը սկիզբն է մի ճամփորդության, որը ձեզ տանելու է դեպի հանգստության և անշարժության, ինչպես նաև մեծագույն հզորության և կայծկլտուն կյանքի ամենակուլ խորությունները: Սկզբում դուք դա կզգաք միայն ընդհատումներով, բայց այդ առկայծումների շնորհիվ կսկսեք հասկանալ, որ դուք ոչ թե թշնամական Տիեզերքի անիմաստ պատառիկ եք, որ ուղղակի կարճատև կախվել է կյանքի ու մահվան միջև և շտապում է համտեսել անցավոր հաճույքների մի փոքրիկ պատառիկ, որին կհետևեն տանջանքներն ու անհետ կորչելը: Ձեր արտաքին ֆիզիկական կաղապարի տակ դուք կապնված եք մի այնքան ահռելի, անչափելի և սուրբ բանի հետ, որը ոչ իմաստավորման, ոչ էլ բառացի նկարագրման չի ենթարկվում: Եվ այնուհանդերձ հիմա ես հենց այդ մասին եմ խոսում` և ոչ թե նրա համար, որ դուք կարողանաք ինչ-որ բանի հավատալ, այլ որպեսզի օգնեմ ձեզ այդ զգացումը ձեր անձնական փորձի մասը դարձնել:

Քանի դեռ ձեր ուշադրությունն ուղղված է ձեր մտքի վրա, դուք Լինելությունից կտրված կմնաք: Քանի դեռ դա տեղի է ունենում (իսկ մարդկանց մեծամասնության հետ դա տեղի է ունենում մշտապես), դուք ձեր մարմինը չեք զգում: Միտքն ամբողջովին կուլ է տալիս ձեր գիտակցությունը և այն իր լցոնն է դարձնում, այդ պատճառով դուք չեք կարող դադարել մտածել: Մոլագար մտածողությունը կոլեկտիվ հիվանդության մաշտաբների է հասել: Այդ իրավիճակում ձեր ինքնազգացումը հիմնվում է միայն ձեր մտքի գործունեության վրա, իսկ Լինելությունից կտրված ձեր անձը` անանցելի պահանջներով ծանրաբեռնված, խոցելի մի մտավոր կազմվածք է դառնում: Այդ կազմվածքի հիմնական գերիշխող հուզումը դառնում է վախը: Արդյունքում դուք զրկվում եք ձեր խորին էության զգացումից, ձեր աներևույթ և անխախտելի իրականությունից` միակ իսկապես թանկարժեք բանից:

Որպեսզի սկսեք գիտակցել Լինելությունը, դուք պետք է ձեր գիտակցությունը խլեք ձեր մտքից: Դա ձեր հոգևոր ճամփորդության ամենակարևոր խնդիրներից մեկն է: Լուծելով այն, դուք ազատ կարձակեք անպտուղ և սևեռուն մտածողության գերության մեջ տառապող ձեր գիտակցության մի հսկայական շերտ: Մտածողությունից ազատվել թույլ տվող ամենաարդյունավետ միջոցն է` ուղղակի վերցնել ու դադարել կենտրոնացնելձեր ուշադրությունը մտքերի վրա, և ուղարկել այն դեպի մարմնի ներսը, այնտեղ, որտեղ հենց առաջին պահերից կարող եք զգալ Լինելությունը որպես մի անտեսանելի էներգետիկական դաշտ, որը սնուցում է կյանքով այն, ինչը դուք ընկալում եք որպես ֆիզիկական մարմին:

[Sambitbaba]

ՄԻԱՑՈՒՄԸ
ՆԵՐՔԻՆ ՄԱՐՄՆԻ
ԷՆԵՐԳԵՏԻԿԱԿԱՆ ԴԱՇՏԻՆ

Զբաղվեք դրանով հենց հիմա: Այս պրակտիկան սկզբում ավելի լավ է կատարել փակ աչքերով: Հետագայում, երբ "մարմնում գտնվելը" ձեր մոտ ավելի հեշտ ու բնականորեն ստացվի, կարող եք արդեն բաց աչքերով էլ կատարել: Ուղղեք ձեր ուշադրությունը դեպի ձեր մարմնի ներսը: Զգացեք ձեր մարմինը ներսից: Զգու՞մ եք դուք արդյոք, թե որքան կենդանի է նա: Զգու՞մ եք կյանքը ձեր ձեռքերի մեջ, ձեր ափերին, ոտքերում, ոտնաթաթերին, ստամոքսում և կրծքավանդակում: Զգու՞մ եք հազիվ նշմարելի էներգիան, որով լիքն է ձեր մարմինը և որը թափանցում է ձեր ամեն մի օրգան, ձեր մարմնի ամեն մի բջիջ որպես միասնական էլեկտրական դաշտ: Կենտրոնացեք ձեր ներքին մարմնի վրա և գտնվեք նրա մեջ մի քանի ակնթարթ: Մի մտածեք նրա մասին: Ուղղակի զգացեք այն: Որքան ավելի շատ ուշադրություն ուղղեք ձեր ներսն, այնքան ավելի հստակորեն և ուժեղ այն կզգաք: Դուք կզգաք, թե ինչպես է կենդանանում նրա ամեն մի հյուլե, իսկ եթե տիրապետում եք տեսապատկերականացման շնորհին, կարող եք տեսնել նաև ձեր մարմնի լուսատու պատկերը: Սկզբում դա կարող է օգտակար թվալ, բայց և այնպես ջանացեք ձեր ուշադրությունը կենտրոնացնել զգացմունքների, այլ ոչ թե պատկերների վրա, որոնք կարող են հայտնվել ձեր մտավոր հայացքի առջև: Յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենագեղեցիկ և ամենատպավորիչ պատկեր, - դա ընդամենը կաղապար է, որը սահմանափակում է ներքին մարմնի մեջ ավելի խորը ներթանցելու հնարավորությունները:

∫

Ներքին մարմնի զգացողությունն անսահման է, անձև և անճանաչելի: Դուք կարող եք ավելի ու ավելի խորասուզվել նրա մեջ ցանկացած պահի: Նույնիսկ եթե առայժմ չեք կարողանում զգալ ձեր վիճակի բոլոր նրբերանգները, շարունակեք կենտրոնացնել ձեր ուշադրությունն այն զգացումների վրա, որոնք արդեն կարող եք ապրել: Հնարավոր է, որ թեթևակի ծակծկոցներ եք զգում ձեր ափերին կամ ոտնաթաթերի՞ն: Դա արդեն լավ է: Կենտրոնացեք այդ զգացման վրա: Ձեր մարմինը սկսում է կենդանանալ: Ավելի ուշ մենք կկրկնենք ու կլայնացնենք այս պրակտիկան: Իսկ հիմա բացեք ձեր աչքերը, բայց, նույնիսկ հայացք գցելով ձեր շուրջ, ջանացեք մասնակիորեն ներկա գտնվել ձեր մարմնի ներքին էներգետիկական դաշտում: Ներքին մարմինը գտնվում է ձեր արտահայտված ձևի և ձեր խորին էության` ձեր իսկական բնույթի սահմանին: Երբեք մի կորցրեք կապը ձեր իսկական բնույթի հետ:

∫

[Sambitbaba]

ՓՈԽԱԿԵՐՊՈՒՄ
ՄԱՐՄՆԻ ՄԻՋՈՑՈՎ

Ինչու՞ կրոնների մեծամասնությունը միշտ դատապարտում կամ բացասում է մարմինը: Այնպիսի
տպավորություն է ստեղծվում, որ հոգևոր որոնումներով զբաղվող մարդիկ միշտ մարմինն ընկալել են որպես
խոչընդոտ կամ նույնիսկ այն մեղավոր են համարել:


Իսկ ինչու՞, ձեր կարծիքով, հոգևոր որոնումների ուղին ընտրած մարդկանց մեջ այդքան քչերը գտան ճշմարտությունը:

Մարմնի մակարդակի վրա մարդիկ և կենդանիները շատ նման են իրար: Բոլոր հիմնական ֆիզիոլոգիական ֆունկցիաներն ու հակազդեցությունները` հաճույքը, ցավը, շնչառությունը, սնուցումը, ծարավի հագեցումը, արտաթորումը, քունը, զուգավորման և բազմանալու ձգտումը և, իհարկե, ծնունդն ու մահը` մեզ մոտ նույնն է, ինչ կենդանիների մոտ: Կորցնելով համընդհանուր միասնության զգացումն ու թաղվելով պատրանքների մեջ, որոշ ժամանակ անց մարդիկ սթափվեցին ու տեսան, որ իրենց մարմինը շատ նման է կենդանու մարմնին: Եվ այդ պատճառով մարդիկ սաստիկ անհանգստացան: "Մի խաբիր ինքդ քեզ: Դու ամենաիսկական կենդանի՛ ես", - ահա թե ինչպիսի "ճշմարտություն" բացահայտեցին նրանք այն պահին: Սակայն հաշտվել դրա հետ նրանց ուժերից վեր եղավ: Ադամն ու Եվան վախեցան իրենց մերկությունից: Իրենց կենդանական բնույթի չգիտակցված ժխտումն արմատավորվեց նրանց գիտակցության մեջ: Վտանգը, որ նրանք նորից կհայտնվեն բնազդական ցանկությունների հզոր իշխանության ներքո և կվերադառնան լրիվ անգիտակցության վիճակին, իրոք որ շատ իրական էր:Այդ պատճառով մարմնի որոշ մասեր և մարմնական ֆունկցիաներ, հատկապես այնպիսիք, իչպես սեռականությունը, դարձան տաբու: Նրանցից սկսեցին ամաչել: Առաջին մարդկանց գիտակցության լույսը չափազանց թույլ էր այն բանի համար, որպեսզի ընկերանան իրենց կենդանական բնույթի հետ և հաճույք ստանան իրենց էությունից կամ գոնե ուղղակի թույլ տան նրան լինել: Իսկ արդեն այն մասին, որ հնարավորինս խորը սուզվեն նրա մեջ և ճանաչեն նրա աստվածային ծագումը, այսինքն պատրանքի դիմակի տակ տեսնեն իրականությունը, խոսք անգամ լինել չէր կարող: Այդ պատճառով նրանք վարվեցին այնպես, ինչես պետք է վարվեին: Նրանք սկսեցին մտավոր տարբերություններ անց կացնել իրենց և իրենց մարմնի միջև: Նրանք սկսեցին մտածել, որ տիրապետում են մարմին, այլ ոչ թե հանդիսանում են այն:

Կրոնների ծագման հետ միասին տարբերությունը մարդու և նրա մարմնի միջև ավելի ակնհայտ դարձավ: Հավատը, որ "դուք ձեր մարմինը չեք", բնավորվեց մարդկան մտքերում: Բոլոր դարերի ընթացքում բազմաթիվ մարդիկ թե Արևելքում, և թե Արևմուտքում Աստծոն, փրկություն կամ պայծառացում ջանում էին գտնել մարմնից հրաժարվելու միջոցով: Նրանք հրաժարվում էին զգայական և հատկապես սեռական հաճույքներից, ծոմ էին պահում և փորձեր էին անում տարբեր ճգնավորական պրակտիկաներով: Նրանք տանջում էին իրենց մարմինը, ջանալով թուլացնել կամ պատժել նրան, քանի որ նրան մեղավոր էին համարում: Քրիստոնեության մեջ դա կոչվում է մարմնի մեռցնում: Ուրիշները փորձում էին փախչել իրենց մարմնից էքստազային վիճակների կամ արտամարմնային ապրումների օգնությամբ: Շատերն այսօր էլ փորձում են այդ անել: Ասում են, որ նույնիսկ Բուդդան, վեց տարվա ընթացքում, երկարաժամկետ ծոմերի և ճգնավորության ծայրահեղ ձևերի օգնությամբ, տանջել է իր մարմինը: Սակայն պայծառացման նա հասել է այն բանից հետո միայն, երբ հրաժարվել է այդ պրակտիկայից:

Իրականում, մարմնից հրաժարվելու և նրա հետ պայքարի միջոցով, ինչպես նաև արտամարմնային ապրումների միջոցով` առայժմ ոչ ոք պայծառացման չի հասել: Չնայած այդպիսի փորձը կարող է իսկապես հափշտակիչ լինել և թույլ կտա զգալ ֆիզիկական մարմնից ազատ լինելու համը, բայց վերջիվերջո ձեզ միևնույն է հարկ կլինի մարմին վերադառնալ: Ինքդ քեզ փոխակերպելու գլխավոր աշխատանքը հենց մարմնում է կատարվում: Փոխակերպումը հնարավոր է միայն մարմնի միջոցով, այլ ոչ թե նրանից դուրս: Ոչ մի իսկական ուսուցիչ երբեք չի կոչել պայքարել մարմնի հետ կամ փախչել նրանից, չնայած նրանց հետնորդները, գտնվելով մտքի գերության մեջ, հաճախ դիմել են նման միջոցների:

Մարմնի մասին հնագույն ուսմունքներից պատառիկներ են մնացել ընդամենը` Հիսուսի այն ասույթի տիպի, որ "ամբողջ մարմինը լուսավոր կլինի"*: Ուրիշները մեզ հասել են առասպելների տեսքով` ինչպես, օրինակ, որ Հիսուս այդպես էլ չլքեց իր մարմինը, մնաց նրա հետ միասնական և համբարձվեց երկինք նրա հետ միասին: Փաստորեն ոչ ոք առայժմ գլուխ չի հանել այդ ֆրագմենտներից և չի հասկացել որոշ առասպելնեի թաքնված իմաստը, այն դեպքում երբ հավատը, որ "դուք ձեր մարմինը չեք", հաստատվել է ամենուր, հրահրելով փաստացիորեն հրաժարվել մարմնից և փորձել նրանից փախչել: Շատ շատերին դա խանգարել է հասնել իրենց հոգևոր որոնումների նպատակին և ճշմարտություն գտնել:



Հնարավո՞ր է արդյոք վերածնել կորած ուսմունքները մարմնի մասին
կամ վերականգնել դրանք ըստ պահպանված ֆրագմենտների:

Դրա անհրաժեշտությունը չկա: Բոլոր հոգևոր ուսմունքները սկիզբ են առնում միևնույն Աղբյուրից: Այդ իմաստով մենք ունենք և միշտ ունեցել ենք միայն մեկ ուսուցիչ, որը մեզ հայտնվել է բազմաթիվ անգամներ և տարբեր ձևերի մեջ: Ես նույնպես այդ ուսուցիչն եմ, ինչպես և, մեր մեջ ասած, դուք: Ավելի ճիշտ, դուք կդառնաք այն, հենց որ գտնեք ճանապարհը դեպի ձեր ներքին Աղբյուրը` ճանապարհ, որն անցնում է ներքին մարմնի միջով: Այո, բոլոր հոգևոր ուսմունքները սկիզբ են առնում միևնույն Աղբյուրից: Բայց հենց որ գրչի տակ մարմնավորվում են բառերի մեջ, նրանք դառնում են բառերի սովորական հավաքածու, իսկ բառը, ինչպես արդեն ասացինք, - ընդամենը ճանապարհային ցուցանիշ է: Բոլոր այդ ուսմունքները հարկ է դիտարկել որպես ցուցանիշներ, որոնք օգնում են գտնել դեպի Աղբյուրը հետդարձի ճամփան:

Ես արդեն խոսել եմ ձեր մարմնում թաքնված ճշմարտության մասին, բայց կցանկանայի մեկ անգամ ևս բացատրել ձեզ կորած հնագույն ուսմունքների իմաստը: Ահա ևս մեկ ճանապարհային ցուցանիշ: Երբ կարդաք կամ լսեք այն, ինչ կասեմ հիմա, աշխատեք զգալ ձեր ներքին մարմինը:


ՔԱՐՈԶ ՄԱՐՄՆԻ ՄԱՍԻՆ

Այն, ինչը դուք ընկալում եք որպես խիտ ֆիզիկական կաձուցվածք, ինչը կոչվում է մարմին և ենթակա է հիվանդությունների, ծերության ու մահվան, սեփական իրականություն չունի: Դա ոչ թե դուք եք, այլ կյանքի և մահվան սահմաններից դուրս ընկած ձեր սեփական խորին իրականության ձեր աղավաղված ընկալումը: Այդպիսի աղավաղումը ծնունդ է առնում ձեր մտքի սահմանափակությունից, որը, կորցնելով իր կապը Լինելության հետ, ստեղծում է մարմինը` որպես սեփական անհատական գոյատևման հանդեպ պատրանքային հավատի ապացույց և իր վախի հարատև վիճակի արդարացում: Բայց երես մի՛ դարձրեք ձեր մարմնից: Չէ որ անցավորության, սահմանափակության և փոփոխականության այդ խորհրդանիշի, մտքի այդ պատրանքային ստեղծագործության ներսում, թաքնված է ձեր գեղեցիկ և հավիտենական խորին իրականությունը: Մի փնտրեք Ճշմարտությունը դրսում: Գտնել այն կարելի է միայն ձեր մարմնի ներսում:

Մի հակադրվեք մարմնին, քանի որ դրանով հակադրվելու եք սեփական իրականությանը: Դուք` ձեր մարմինն եք, բայց ոչ այն մարմինը, որը կարելի է տեսնել և զգալ, ոչ այդ բարակ, պատրանքային պատյանը, այլ այն, ինչ նրա տակ է: Ձեր անտեսանելի ներքին մարմինը` մուտք է դեպի Լինելություն, դեպի Չարտահայտված Կյանքի խորքերը: Նրա միջնորդությամբ դուք անքակտելիորեն կապված եք Կյանքի չարտահայտված Միասնության հետ, ինչը, լինելով մշտագո, չի ճանաչում ոչ ծնունդ, ոչ մահ: Ձեր ներքին մարմնի միջնորդությամբ դուք հավերժ միասնական եք Աստծո հետ:

∫

- - - - - - - -
* Ղուկ. ԺԱ-34

[Sambitbaba]

ՀԵՆՎԵՔ ԽՈՐԻՆ
ՆԵՐՔԻՆ ԱՐՄԱՏՆԵՐԻ ՎՐԱ

Շատ կարևոր է միշտ զգալ կապը սեփական ներքին մարմնի հետ: Վիճակը, երբ դուք զգում եք ձեր ներքին մարմինը, ձեզ համար բնական պետք է դառնա: "Մարմնում գտնվելու" պրակտիկան արագորեն կփոխակերպի ձեր կյանքը և նոր խորություն կտա նրան: Որքան ավելի շատ գիտակցություն եք ուղարկում ձեր ներքին մարմին, այնքան ավելի բարձր է նրա թրթիռների հաճախականությունը: Նույնը տեղի է ունենում էլեկտրական լույսի հետ, երբ դուք, պտտելով անջատիչի սկավառակը, ուժեղացնում եք լարումը: Այդ ավելի բարձր էներգետիկական մակարդակի վրա դուք անընկալունակ եք դառնում յուրաքանչյուր տիպի բացասականության հանդեպ: Միևնույն ժամանակ դուք սկսում եք դեպի ձեզ ձգել ձեր թրթիռների աճած հաճախականությանը համապատասխան նոր իրավիճակներ:

Եթե դուք սկսեք ձեր ուշադրությունը մարմնի ներս ուղարկել հնարավորինս հաճախ, երբեք չեք կորցնի ձեր կապը ներկա պահի հետ: Դուք կդադարեք թափառել թե արտաքին աշխարհում, և թե ձեր մտքի բավիղներում: Ձեր մեջ առաջվա պես կծնվեն մտքեր և զգացմունքներ, վախեր ու ցանկություններ, բայց նրանք այլևս չեն կարողանա ձեզ իրենց ենթարկել:

Իսկ հիմա ականջ դրեք ձեզ, որպեսզի հասկանաք, թե այս պահին ուր է ուղղված ձեր ուշադրությունը: Դուք լսում եք ինձ կամ կարդում եք այս գիրքը: Ձեր ուշադրությունը կենտրոնացած է այս գործողություններից մեկի վրա: Դուք նաև զգում եք տարածությունը ձեր շուրջ, այդ տարածության մեջ ներկա գտնվող մարդկանց և ինչ-որ ուրիշ բաներ որպես ոմն ֆոնային երևույթ: Դրա հետ մեկտեղ այն բանի շուրջ, ինչ դուք կարդում կամ լսում եք, կարող են ծագել մտավոր մեկնություններ կամ որևէ այլ մտավոր գործունեություն: Սակայն բոլորովին պարտադիր չէ, որ այդ գործողություններից ինչ-որ մեկն իր վրա գամի ձեր ուշադրությունը: Փորձեք միաժամանակ զգալ նաև ձեր ներքին մարմինը: Ուշադրության մի մասը ձեր ներսն ուղղեք: Մի թույլատրեք ձեր ուշադրությանն ամբողջովին հոսել դուրս: Զգացեք ձեր մարմինը ներսից որպես միասնական էներգետիկական դաշտ: Դա համարյա նույնն է, ինչ եթե դուք կարդայիք կամ լսեիք ամբողջ մարմնով: Վարժեցրեք ձեզ դրանում ամեն օր:

Մի ծախսեք ձեր ուշադրությունը ձեր մտքի և արտաքին աշխարհի վրա: Կենտրոնացեք նրա վրա, ինչ անում եք, բայց միևնույն ժամանակ հնարավորինս զգացեք ձեր ներքին մարմինը: Հողանցվեք ձեր ներքին մարմնում, իսկ հետո դիտեք, թե դրանից ինչպես կփոխվի ձեր գիտակցության վիճակը և որակն ամենի, ինչ անում եք:

Յուրաքանևյուր սպասողական վիճակ, որտեղ էլ դուք գտնվեք, կարելի է օգտագործել ներքին մարմնի հետ ձեր կապն ամրապնդելու համար: Այդպես` ճանապարհային խցաններում և հերթերում կանգնելու ծանր պահերը կարող են վերածվել շատ հաճելի ժամանացի: Փոխարեն մտովի հեռանաք ներկա պահից, հնարավորինս խորը սուզվեք նրա մեջ, օգտագործելով դրա համար ձեր ներքին մարմինը:

Գիտակցաբար ներքին մարմնի մեջ գտնվելու արվեստն աստիճանաբար կվերաճի նոր ապրելակերպի, Լինելության հետ մշտական կապի վիճակի: Արդյունքում ձեր կյանքը ձեռք կբերի մինչև օրս անհայտ խորություն:

Եթե դուք ամուր կապված եք ձեր ներքին մարմնի հետ, ներկա պահի մեջ ներկա լինելն ու ձեր մտքին կողքից դիտելը բոլորովին էլ դժվար չէ: Ինչ էլ դրսում կատարվի, ոչինչ ձեզ թամքից գցել չի կարող, քանի դեռ դուք զգում եք այդ կապը:

Մինչև չսկսեք ներկա գտնվել ներկա պահի մեջ (իսկ այդ վիճակի պարտադիր պայմանն է` գիտակցված ներկայությունը ներքին մարմնում), դուք շարունակելու եք ապրել ձեր մտքի ցուցմունքերով: Ձեր մտքերն ու վարքը ձեզ թելադրվելու են ձեր մտքի նախասահմանված հակազդեցություններով` այն մտավոր սցենարով, որը դուք վաղուց արդեն անգիր գիտեք: Երբեմն դուք կարճաժամկետ դուրս կպրծնեք այդ թակարդից, բայց այդպիսի բացակայությունները, որպես կանոն, շատ կարճ կտևեն: Հատկապես դա վերաբերվում է իրավիճակներին, երբ ձեր մոտ ինչ-որ բան չի ստացվում, երբ դուք ինչ-որ բանից վշտացած եք կամ ինչ-որ կորուստ եք ապրում: Այդ դեպքում ձեր նախասահմանված հակազդումն ակամայորեն կլինի, մեքենայական և կանխագուշակելի: Այն մղված կլինի վախով` այն միակ հուզումով, որն ընկած է իրեն մտքի հետ նույնացնող գիտակցության հիմքում:

Ժամանակ առ ժամանակ ձեր կյանքում անպայման դժվար իրավիճակներ կծագեն: Այդպիսի պահերին պետք է անմիջապես սուզվել սեփական ներսը և հնարավորինս կենտրոնանալ սեփական մարմնի ներքին էներգետիկական դաշտի վրա: Դա պետք է ձեր մոտ սովորություն դառնա: Պարտադիր չէ քո ներսը սուզվել երկար ժամանակով` մի քանի վայրկյանը բավարար է լրիվ: Սակայն անել այդ պետք է անմիջապես, առանց հապաղելու: Փոքրագույն հապաղման դեպքում անգամ ձեր նախասահմանված մտավոր-հուզական հակազդեցությունն անմիջապես կարտահայտվի և կտիրի ձեզ: Ուղղելով ձեր ուշադրությունը ներս և զգալով ձեր մարմինը, դուք ակնթարթորեն հանգստանում եք և սկսում եք ներկա գտնվել տեղի ունեցածում: Դրանով դուք խլում եք մտքից ձեր գիտակցությունը: Եթե ձեզ անհրաժեշտ է արագ ինչ-որ որոշում ընդունել, այն կգա ձեզ հենց այդ խորին մակարդակից: Լինելությունն անհամեմատելիորեն ավելի իմաստուն է մտքից ճիշտ այնպես, ինչպես արևն անսահմանորեն ավելի վառ է մոմի բոցից:

Քանի դեռ դուք գիտակցված կապ եք պահպանում ձեր ներքին մարմնի հետ, դուք նման եք խորն արմատներ գցած ծառի կամ խորը և հաստատուն հիմք ունեցող շենքի: Վերջին համեմատությունը Հիսուս օգտագործել է իր առակներից մեկում, որն ավելի հաճախ լրիվ սխալ են մեկնաբանում: Այդ առակում պատմվում է երկու մարդկանց մասին, որոնցից ամեն մեկը որոշել է իր համար տուն սարքել: Առաջինն իր տունը սարքել էր ավազի վրա, առանց որևէ հիմքի և մի օր հողմն այդ տունը տարավ: Իսկ մյուսը փորել էր խորը, մինչև հասել էր քարին: Եվ տունը, որը նա կառուցել էր այդ քարե հիմքի վրա, հողմի դեմ կանգուն մնաց:

[Sambitbaba]

ՆԱԽՔԱՆ ՁԵՐ ՄԱՐՄԻՆ ԿՄՏՆԵՔ`
ՆԵՐԵՔ

Երբ ես փորձեցի ուղղել ուշադրությունս դեպի ներքին մարմին,
ինձ շատ անհարմարավետ զգացի: Զգացի տհաճ գրգռմունք, և նույնիսկ թեթևակի սրտխառնոց, իսկ այդ պատճառով էլ
չզգացի այն, ինչի մասին ասում եք դուք:


Դուք բախվել եք ինչ-որ մնացորդային զգացման հետ, որի գոյության մասին, ամենայն հավանականությամբ, չէիք էլ կասկածում, քանի դեռ չէիք փորձել ձեր ուշադրության մի մասը մարմնի ներս ուղարկել: Եթե անուշադրության մատնեք դա, այն կխանգարի ձեզ թափանցել ներքին մարմին, որը գտնվում է դրա տակ, ավելի խորը մակարդակի վրա: Ուղղեք ձեր ուշադրությունը դրա վրա, բայց մի մտածեք այդ մասին: Այն պետք է ուղղակի դիտարկել, զգալ մինչև վերջ և, այդպիսով, ճանաչել և ընդունել այդ զգացմանն այնպիսին, ինչպիսին այն կա: Որոշ զգացումներ` զայրույթը, վիշտը, վախը և նման բաներ, - ճանաչել բավական հեշտ է: Բայց կան նաև այնպիսիները, որոնք դժվարությամբ են ճանաչվում: Դա կարող է ներքին անհարմարավետության, ծանրության կամ ընկճվածության աղոտ զգացում լինել` կիսով չափ հուզում, իսկ կիսով չափ ֆիզիկական զգացում: Ամեն դեպքում, կարևոր է ոչ թե այն, թե ինչպես դուք դա կանվանեք, այլ կարո՞ղ եք արդյոք այդ զգացումը հնարավորինս ավելի գիտակցված դարձնել: Ուշադրությունը` սա է ներքին փոխակերպման գլխավոր գործիքը, իսկ ամբողջական ուշադրություն ասելով, հասկանում ենք ինչ-որ բանի ընդունումը: Ուշադրությունը լույսի վառ ճառագայթի է նման: Ձեր գիտակցության այդ նպատակաուղղված ուժը, դիպչելով ցանկացած բանի, դարձնում է նրան այն, ինչ այն իրականում կա:

Ներդաշնակորեն գործող օրգանիզմում հուզումը շատ կարճատև է ապրում: Այն նման է Լինելության մակերեսի վրայով սահող վաղանցիկ ճողփյունի կամ ալիքի: Սակայն եթե դուք կտրված եք ձեր ներքին մարմնից, այս կամ այն հուզումը կարող է պահպանել իր ուժը օրերի կամ նույնիսկ շաբաթների ընթացքում, կամ միանալ իր հետ միանման հաճախականություն ունեցող այլ հուզումների հետ, որոնցից կկազմավորվի ձեր ցավագար մարմինը: Այդ մարմինը կարող է պորտաբուծություն անել ձեր վրա տարիներ շարունակ, սնվելով ձեր էներգիայով, հրահրելով ֆիզիկական հիվանդություններ և ամեն կերպ թունավորելով ձեր կյանքը (տես գլուխ 2) :

Այդ պատճառով կենտրոնացեք այդ հուզումն զգալու վրա և ստուգեք, չի՞ կառչում արդյոք ձեր գիտակցությունն այդ հուզումը կերակրող, և կշտամբանքներից, վիրավորանքներից ու սեփական անձը խղճացող ինչ-որ ցավոտ հուզումնային պատկերներից: Եթե իրոք այդպես է, նշանակում է, դուք չեք կարողանում ներել ինչ-որ բան ձեզ կամ այլ մարդու: Հնարավոր է, ձեր միտքը հրաժարվում է ընդունել ինչ-որ իրավիճակ կամ հանգամանք` անցյալում, Ներկայում կամ ապագայում: Ոչ, ես չվրիպեցի: Մարդիկ կարող են չներել ինչ-որ բան նույնիսկ ապագայում` եթե միտքը հրաժարվում է հաշտվել անորոշության և այդ ապագան հսկելու իր անկարողության հետ: Ներել` նշանակում է մի կողմ նետել բոլոր վիրավորանքները, իսկ, հետևաբար, նաև տառապանքը: Դա տեղի կունենա ինքնաբերաբար, երբ դուք հասկանաք, որ վիրավորանքը` բացարձակապես անօգուտ հուզում է, որը միայն ամրապնդում է ձեր խաբուսիկ "եսը": Ներել` նշանակում է դադարել դիմադրել կյանքին և այն ներս թողնել ձեր մեջ: Հակառակ դեպքում ձեզ սպասում են ցավ, տառապանք, կենսական ուժի հոսքի նվազում, իսկ հաճախապես նաև ֆիզիկական հիվանդություններ:

Հենց որ դուք իսկապես ներում եք ում էլ որ լինի, դեպի ձեզ է վերադառնում այն ուժը, որը ժամանակավորապես զավթել էր ձեր միտքը: Ներելու անունակությունը դրված է մտքի բնույթի մեջ. չէ՞ որ ձեր էգոն, մտքի այդ պատրանքային ծնունդը, առանց կռվի ու կոնֆլիկտների գոյատևել չի կարող: Միտքը չգիտի ներել: Անել այդ կարող եք միայն դուք: Դրա համար պետք է զգաք ձեր ներկայությունը ներկա պահի մեջ, մտնեք ձեր մարմինն ու զգաք Լինելության ամենակուլ հանգստությունն ու անշարժությունը:

∫

[Sambitbaba]

ՁԵՐ ԿԱՊԸ
ԿՅԱՆՔԻ ՉԱՐՏԱՀԱՅՏՎԱԾ ՏԵՍԱՆԿՅԱՆ ՀԵՏ

Գոյություն ունի՞ արդյոք ինչ-որ կապ ներքին մարմնի և
ներկա պահի մեջ ներկա լինելու միջև:

Ձեր ներկայությունը` մտքից, կաղապարների աշխարհից հետ վերցրած մաքուր գիտակցություն է: Իսկ ինչ վերաբերվում է ներքին մարմնին, այն ձեզ կապում է կյանքի Չարտահայտված տեսանկյան հետ և իր խորին տեսանկյան մեջ էլ կա հենց այդ Չարտահայտված տեսանկյունը, Ակունքը, որը գիտակցություն է ճառաքում այնպես, ինչպես արևը` լույս: Երբ դուք ներկա եք ձեր ներքին մարմնի մեջ, ձեր գիտակցությունը վերհիշում է իր ակունքները և իր սկզբնական վիճակ է վերադառնում:


Լինելությունն ու կյանքի Չարտահայտված տեսանկյունը`
միևնույն բա՞նն են:

Այո: "Կյանքի Չարտահայտված տեսանկյուն" արտահայտությամբ մենք փորձում ենք հերքման միջոցով արտահայտել Այն, ինչի մասին ոչ ասել, ոչ մտածել չի կարելի, Այն, ինչը նույնիսկ անհնար է պատկերացնել: Խոսելով այն մասին, ինչը չկա, այդ արտահայտությունը մատնացույց է անում այն, ինչ կա: Իսկ ինչ վերաբերվում է Լինելությանը, դա, ընդհակառակը, հաստատողական տերմին է: Սակայն կարիք չկա չափազանց մեծ նշանակություն տալ բառերին և դրանք հավատի առարկա դարձնել: Դրանք ընդամենը ցուցանիշներ են, որ օգնում են ճանապարհից չշեղվել:


Դուք ասացիք, որ մեր ներկայությունը` գիտակցություն է,
որը մենք հետ ենք խլում մտքից: Բայց ո՞վ է հատկապես այդ անում:

Դուք ինքներդ: Բայց քանի որ, ըատ էության, դուք էլ հենց կաք գիտակցությունը, այդ պրոցեսը կարելի է նկարագրել նաև որպես կաղապար լինելու քնից գիտակցության արթնացում: Դա չի նշանակում, որ ձեր սեփական մարմինը հանկարծ կանհետանա լույսի վառ առկայծման մեջ: Դուք կշարունակեք ապրել ձեր ներկա մարմնի մեջ, բայց դրա հետ մեկտեղ կգիտակցեք ձեր խորին, անձև և անմահ էությունը:


Պետք է ասեմ, որ այդ ամենը վեր է իմ ընկալումից,
բայց և այնպես մի ինչ-որ խորին մակարդակի վրա, ես, թվում է,
հասկանում եմ, թե ինչ եք դուք ասում: Դա ավելի շուտ զգացում է, քան
էլի ինչ-որ բան: Կամ, կարող է, ես խաբու՞մ եմ ինձ:

Ոչ, դուք բացարձակապես ճիշտ եք: Զգացումը կարող է բերել ձեզ սեփական անձն իսկապես հասկանալուն ավելի լավ, քան ցանկացած միտք: Ես չեմ կարող ասել ձեզ ոչինչ, ինչի մասին դուք ձեր խորքում արդեն չգիտեք: Հասնելով Լինելության հետ ներքին կապի որոշակի մակարդակի, դուք սկսում եք ճանաչել այս կամ այն բառերի մեջ թաքնված ճշմարտությունը: Եթե դուք դեռևս չեք հասել այդ մակարդակին, սեփական մարմնում գիտակցված ներկայության պրակտիկան կօգնի ձեզ խորացնել այդ կապը:

[Sambitbaba]

ԾԵՐԱՑՄԱՆ ՊՐՈՑԵՍԻ
ԴԱՆԴԱՂԵՑՈՒՄԸ

Գիտակցված ներկայությունը ներքին մարմնի մեջ, ֆիզիկական ոլորտում տալիս է այլ առավելություններ էլ: Դրանցից մեկը ֆիզիկական մարմնի ծերացման նշանակալի դանդաղեցումն է:

Եթե մարդու արտաքին մարմինը բավականին արագ ծերանում և թոշնում է (համենայն դեպս, այդ փոփոխությունները մենք այդպես ենք ընկալում), ներքին մարմինը ժամանակի հետ չի փոխվում, եթե չհաշվենք, որ դուք կարող եք ավելի խորը և ամբողջական զգալ այն: Եթե դուք հիմա քսան տարեկան եք, ձեր էներգետիկական դաշտը ոչնչով չի տարբերվում նրանից, ինչ լինելու է ձեր մոտ ութսուն տարեկանում: Կյանքը բոցկլտալու է նրա մեջ ճիշտ այնպես, ինչպես հիմա: Հենց որ "մարմնից դուրս", մտքի թակարդում գտնվելը դադարի լինել ձեր սովորական վիճակը և դուք սկսեք ներկա գտնվել ձեր մարմնի ներսում և կյանքի ներկա պահի մեջ, ձեր ֆիզիկական մարմինն ավելի թեթև, առույգ և կենդանի կդառնա: Մարմնի ներսն ուղղված գիտակցության ծավալի մեծացման համեմատ, մարմնի մոլեկուլային կառուցվածքն ավելի նոսր է դառնում: Որքան ավելի շատ գիտակցություն կա մարմնում, այնքան ավելի թույլ է նրա նյութականության պատրանքը:

Եթբ դուք սկսում եք նույնացնել ձեզ ոչ թե ձեր արտաքին պատյանի, այլ ժամանակին ոչ ենթակա ներքին մարմնի հետ, երբ ձեր գիտակցությունը փոխարկվում է ներկա պահի մեջ ներկա լինելու ռեժիմի վրա, իսկ անցյալն ու ապագան դադարում են կաշկանդել ձեր ուշադրությունը, ժամանակը դադարում է կուտակվել ձեր հոգեկանի և ձեր մարմնի բջիջների մեջ: Ժամանակի կուտակումն անցյալի և ապագայի հոգեբանական բեռան տեսքով, խիստ թուլացնում է բջիջների ինքնավերանորոգման ունակությունը: Այդ պատճառով, եթե դուք սովորեք գիտակցված ներկա լինել ձեր ներքին մարմնում, ձեր արտաքին մարմինը շատ ավելի դանդաղ կծերանա, և երբ այնուամենայնիվ այն ծերանա, ձեր արտաժամանակային էությունն առաջվա պես կշողա ձեր արտաքին պատյանի միջից և դուք ծեր մարդու տեսք չեք ունենա:


Հաստատու՞մ է արդյոք գիտությունը ձեր այդ թեորիան:

Փորձեք այն ձեր վրա` և ինքներդ դրա ապացույցը կդառնաք:

[Sambitbaba]

ԻՄՈՒՆԱՅԻՆ ՀԱՄԱԿԱՐԳԻ
ԱՄՐԱՊՆԴՈՒՄԸ

Որքան ավելի շատ գիտակցություն եք ուղարկում մարմին, այնքան ավելի ամրանում է նրա իմունային համակարգը: Ամեն մի նրա բջիջ ասես արթնանում է քնից և ուրախանում է այդ արթնացմանը: Մարմինը սիրում է, երբ իրեն ուշարդություն են հատկացնում: Բացի այդ, գիտակցաբար մարմնում գտնվելը` նաև ինքնաապաքինման հզոր միջոց է: Հիվանդությունների մեծ մասը թափանցում են ձեր մեջ, երբ դուք ներկա չեք մարմնում: Եթե տանտերը բացակայում է, նրա տանն անպայման տարբեր կասկածելի անձիք կբնավորվեն: Իսկ երբ դուք գիտակցված գտնվում եք ձեր մարմնում, անկոչ հյուրերին դժվար կլինի թափանցել ձեր տուն:

Գիտակցված ներկայությունը մարմնում ամրապնդում է ոչ միայն ֆիզիկական, այլև հոգեկան իմունային համակարգը: Հոգեկան իմունային համակարգը պաշտպանում է ձեզ բացասական մտավոր-զգացմունքային ուժադաշտերից, որոնց թրթիռները հեշտությամբ փոխանցվում են մի մարդուց մյուսին: Բայց նկատի ունեցեք, որ գիտակցված ներկայությունը մարմնում`ոչ թե ձեզ արտաքին աշխարհից պաշտպանող վահան է, այլ ձեր ամբողջ էներգետիկական դաշտի թրթիռների հաճախականությունը բարձրացնելու միջոց: Արդյունքում ամենն, ինչ թրթռում է ավելի ցածր հաճախականությունների վրա` վախը, զայրույթը, ընկճվածությունը և այլն, - ձեր իրականության ոլորտի շեմից դուրս է մնում: Ձեր բոլոր զգացմունքները դադարում են թափանցել ձեր գիտակցության դաշտը, իսկ եթե դա այնուհանդերձ տեղի է ունենում, նրանց արդեն կարելի է դիմադրել. նրանք կանցնեն ձեր միջով, առանց վնաս պատճառելու: Ես առաջարկում եմ ձեզ ոչ թե ուղղակի հավատալ կամ չհավատալ նրան, ինչ ասում եմ, այլ փորձել այդ ամենը ձեր վրա:

Գոյություն ունի մի հասարակ, բայց հզոր խորհրդածում ինքնաապաքինման համար: Այն կարելի է կատարել ամեն անգամ, երբ ձեզ պետք է "խրախուսել" ձեր իմունային համակարգին: Այդ խորհրդածումն առանձնապես էֆեկտիվ կլինի, եթե դուք օգտվեք նրանից հիվանդության առաջին իսկ ախտանիշների ներքո: Բայց դա աշխատում է նաև այն ժամանակ, երբ հիվանդությունն արդեն իր գագաթնակետում է, - պետք է ուղղակի խորհրդածել կանոնավոր կերպով և լիովին դրան տրված: Բացի այդ, այն օգնում է նաև չեզոքացնել յուրաքանչյուր բացասական ազդեցություն, որոնց ենթարկվում է ձեր էներգետիկական դաշտը: Բայց հարկ է հիշել, որ այդ խորհրդածումը չի փոխարինում մարմնում ամեն վայրկյան գիտակցված գտնվելու պրակտիկան, քանի որ ինքնին այն միայն ժամանակավոր թեթևություն է բերում: Ահա այդ խորհրդածման նկարագրությունը:

Երբ կարողանաք տաս րոպե ազատ ժամանակ գտնել (ավելի լավ է երեկոյան, քնից առաջ, կամ առավոտյան, արթնանալուց անմիջապես հետո), ձեր մարմինը "հեղեղեք" գիտակցությամբ: Պառկեք մեջքի վրա, փակեք աչքերդ, և սկսեք ուղղել ձեր ուշադրությունը ձեր մարմնի փոխ առ փոխ մեկ այս, մեկ այն մասի վրա; ափերի, ոտնաթաթերի, ձեռքերի, ոտքերի, փորի, կրծքավանդակի, գլխի և այլն: Կենտրոնացեք հնարավորինս ուժեղ և աշխատեք զգալ մարմնի այդ մասերը լցնող կյանքի էներգիան: Մնացեք մարմնի ամեն մասում մոտավորապես տասնհինգ վայրկյան: Հետո թող ձեր ուշադրությունն ալիքի պես անցնի ձեր ամբողջ մարմնով`ոտնաթաթերից մինչև գլուխը և հետ: Դրա վրա դուք մոտավորապես մեկ րոպե կծախսեք: Այժմ զգացեք ձեր ներքին մարմինն ամբողջությամբ որպես միասնական էներգետիկական դաշտ: Պահեք այդ զգացումը մի քանի րոպե, դրա հետ մեկտեղ ակտիվորեն ներկա գտնվելով մարմնում, նրա ամեն մի բջջի մեջ: Մի անհանգստացեք, եթե ժամանակ առ ժամանակ միտքն ինչ-որ բանով կշեղի ձեր ուշադրությունը մարմնից: Հենց որ նկատում եք, որ դա տեղի է ունեցել, ուղղակի ուշադրությունը ներքին մարմին վերադարձրեք:

[Sambitbaba]

ԹՈՒՅԼ ՏՎԵՔ ՁԵՐ ՇՆՉԱՌՈՒԹՅԱՆԸ
ՁԵԶ ՄԱՐՄՆԻ ՆԵՐՍ
ՏԵՂԱՓՈԽԵԼ

Երբեմն, հատկապես մտավոր գերլարվածությունից հետո, միտքս արագություն է հավաքում այն աստիճանի, որ ես ուղղակի չեմ կարողանում կտրվել մտորումներից
և զգալ իմ ներքին մարմինը: Ավելի հաճախ դա տեղի է ունենում, երբ ինձ ինչ-որ բան անհանգստացնում է կամ երբ ես
տագնապ եմ ապրում ինչ-որ բանի վերաբերյալ: Ի՞նչ խորհուրդ կտայիք անել նման դեպքերում:


Երբ ձեզ դժվար է կապի մեջ մտնել ձեր ներքին մարմնի հետ, փորձեք սկզբից կենտրոնանալ ձեր շնչառության վրա: Գիտակցված շնչառությունը, որն ինքնին հզոր խորհրդածում է, աստիճանաբար կկապի ձեզ ձեր ներքին մարմնի հետ: Ուշադիր հետևեք, թե ինչպես է օդը լցվում ձեր մարմինը և դանդաղ դուրս հոսում այնտեղից: Ուղղեք ձեր շնչառությունը դեպի մարմնի ներս, զգալով, թե ինչպես ամեն ներշնչման և արտաշնչման հետ միասին ձեր փորը թեթևակի լայնանում և սեղմվում է: Եթե տեսապատկերականացումը ձեզ հեշտ է տրվում, փակեք աչքերդ և պատկերացրեք ձեզ լույսով ողողված կամ սուզված ինչ-որ շողացող սուբստանցիայի` գիտակցության ծովի մեջ: Այժմ այդ լույսը ձեր մեջ ներշնչեք: Զգացեք, թե ինչպես այդ շողացող սուբստանցիան լցվում է ձեր մեջ, այնպես որ ձեր մարմինը նույնպես սկսում է շողալ: Դուք արդեն մտել եք ձեր մարմին, այդ պատճառով աստիճանաբար կենտրոնացեք զգացողության վրա: Կոնկրետ տեսապատկերների վրա մի կենտրոնացեք:

∫

[Sambitbaba]

ՄՏՔԻ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾԱԲԱՐ
ՕԳՏԱԳՈՐԾՈՒՄԸ

Եթե ձեզ պետք է օգտագործել ձեր միտքն ինչ-որ կոնկրետ նպատակներով, այդ պրոցեսին միացրեք ձեր ներքին մարմինը: Մտքից ստեղծագործաբար օգտվել կարելի է միայն գիտակցվածության վիճակում և մտքերի բացակայության դեպքում, իսկ այդպիսի վիճակ ամենից հեշտ է մտնել մարմնի միջով: Եթե ձեզ պետք է գտնել ինչ-որ պատասխան, լուծում կամ ստեղծագործական գաղափար, անջատվեք որոշ ժամանակ բոլոր մտքերից և ամբողջովին կենտրոնացեք ձեր ներքին էներգետիկական դաշտի վրա: Ձեր ներսում անշարժություն զգացեք: Իսկ երբ նորից միանաք մտավոր պրոցեսին, ձեր մտքերը թարմ և ստեղծագործող կլինեն: Ինչի մասին էլ որ մտածում եք, սովորություն դարձրեք ամեն մի քանի րոպեն անջատվել մտքերից և միանալ ներքին լսողությանն ու ներքին անշարժությանը: Այլ կերպ ասած, մտածեք ոչ միայն գլխով, այլ ամբողջ մարմնով:

∫

[Sambitbaba]

ԼՍԵԼՈՒ ՈՒՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ

Երբ լսում եք ուրիշ մարդու, արեք այդ ոչ միայն մտքով, այլ ամբողջ մարմնով: Զգացեք ձեր ներքին մարմնի էներգետիկական դաշտը: Դա կշեղի ձեր ուշադրությունը մտքերից և ձեր շուրջ լուռ ու անշարժ տարածություն կստեղծի, որը թույլ կտա լսել ձեր զրուցակցին առանց մտքի միջամտության: Դրանով դուք կնվիրեք նրան մի տարածություն, որտեղ նա կարող է ինքնին լինել: Դա ամենաթանկ նվերն է, որը դուք կարող եք անել նրա համար: Մարդկանց մեծամասնությունը չեն կարողանում լսել հենց այն պատճառով, որովհետև իրենց ուշադրության հիմնական մասը կլանված է մտքերով: Նրանց համար կարևոր են ոչ այնքան զրուցակցի խոսքերը, որքան սեփական մտքերը, և այդ պատճառով նրանք ուշադրություն չեն դարձնում այն բանի վրա, ինչն իրոք թանկարժեք է, այսինքն այլ մարդու, բառերի և մտքի հետևում թաքնված, Լինելությունը: Իհարկե, զգալ զրուցակցի Լինելությունը հնարավոր է միայն սեփական Լինելության միջով: Դա սկիզբն է համընդհանուր միասնության գիտակցման, որը ոչ այլ ինչ է, քան սերը: Լինելության ամենախորը մակարդակի վրա դուք միասնական եք գոյություն ունեցող ամեն ինչի հետ:

Փոխհարաբերությունները մարդկանց միջև մեծամասնությամբ հանգում են նրանց մտքերի փոխազդեցությանը, այլ ոչ թե շփման և մարդկանց մեկմեկու հետ հաղորդակցվելու: Այդպիսի պայմաններում հարաբերությունների ներդաշնակության մասին խոսք անգամ լինել չի կարող: Հենց այդ պատճառով է, որ ձեր անձնական կյանքն առատ է կոնֆլիկտներով: Երբ ձեր կյանքի կառավարիչն է միտքը, վեճերը, խնդիրներն ու կոնֆլիկտներն անխուսափելի են: Իսկ միասնությունը ձեր ներքին մարմնի հետ ձեր ներսում ստեղծում է ոչ-մտքի մաքուր տարածություն, որտեղ ձեր հարաբերությունները մարդկանց հետ ներդաշնակություն են ձեռք բերում:

[Sambitbaba]

ԳԼՈՒԽ ՅՈԹԵՐՈՐԴ

ԿՅԱՆՔԻ
ՉԱՐՏԱՀԱՅՏՎԱԾ ՏԵՍԱՆԿՅԱՆ ՄԵՋ
ՄՈՒՏՔԻ ՈՒՂԻՆԵՐԸ


ԽՈՐԻՆ ՆԵՐԹԱՓԱՆՑՈՒՄ
ՄԱՐՄԻՆ

Ես զգում եմ էներգիա իմ մարմնում, հատկապես ձեռքերիս և
ոտքերիս մեջ, բայց ինչ-որ պատճառով ինձ չի հաջողվում հետևել ձեր խորհրդին և ավելի խորը թափանցել մարմին:


Այդ պրակտիկան դարձրեք խորհրդածում: Այն կարող է կարճ լինել` լրիվ բավական է տաս-տասնհինգ րոպեն: Ծրագրավորեք այն այնպես, որպեսզի ձեզ չշեղեն հեռախոսի զանգերն ու այցելուները: Նստեք աթոռին, բայց թիկնակին մի հենվեք: Կարող եք խորհրդածման համար հարմար այլ դիրքեր էլ ընդունել: Միակ պայմանը` մեջքը պետք է ուղիղ մնա. դա կօգնի ձեզ չկորցնել արթնությունը:

Համոզվեք, որ ձեր մարմինը թուլացած է: Փակեք աչքերդ: Մի քանի անգամ խորը շունչ քաշեք: Զգացեք ձեր շնչառությունը փորի ներքին մասում: Ուշադրություն դարձրեք, թե ինչպես, ամեն ներշնչման և արտաշանչման հետ միասին, այն թեթևակի լայնանում և սեղմվում է: Հետո զգացեք ձեր մարմնի ներքին էներգետիկական դաշտը: Մի մտածեք նրա մասին, ուղղակի զգացեք այն: Այդ կերպ դուք ձեր գիտակցությունը խլում եք մտքից: Կարող եք օգտվել նաև վերևում նկարագրված "լուսավոր" տեսապատկերականացման տեխնիկայից, եթե այն ձեզ օգնում է տրամադրվել ներքին ընկալման վրա:

Երբ դուք հստակորեն զգաք ձեր ներքին մարմնի էներգետիկական դաշտը, ազատվեք, եթե կարող եք, բոլոր տեսողական պատկերներից և ամբողջովին կենտրոնացեք ձեր ներքին զգացման վրա: Եթե ստացվի, դեն նետեք ձեր ֆիզիկական մարմնի մտավոր պատկերը, որը կարող է ներկա լինել ձեր գլխում: Ձեր մեջ չպետք է լինի ոչինչ, բացի սեփական ներկայության համապարփակ զգացումը, Լինելության զգացումը: Զգացեք ձեր ներքին մարմնի անսահմանությունը: Խորացեք այդ զգացման մեջ: Դարձեք այն: Միաձուլվեք ձեր էներգետիկական դաշտի հետ այնպես, որպեսզի անհետանա ընկալման այն թվացյալ երկվությունը, որը դիտարկողին բաժանում է դիտարկվողից, - ձեզ` ձեր մարմնից: Միաժամանակ տարրալուծվում են նաև տարբերությունները ներքինի և արտաքինի միջև. ոչ մի ներքին մարմին դուք այլևս չունեք: Խորը ներթափանցելով սեփական մարմին, դուք դուրս եք ելնում ոչ թե մարմնի սահմաններից, այլ նրա սահմանափակումների շրջանակներից:

Մնացեք մաքուր Լինելության այդ ոլորտում այնքան, որքան հարմար կգտնեք: Հետո վերադարձեք ձեր ֆիզիկական մարմնի, շնչառության և ֆիզիկական զգացումների գիտակցմանը: Բացեք աչքերդ: Նստեք մի քանի րոպե առանց շարժման, անշտապ զննելով շրջապատող միջավայրը և ջանալով չտալ մտավոր նախորոշումներ նրան, ինչ տեսնում եք: Այդ ամբողջ ժամանակ շարունակեք զգալ ձեր ներքին մարմինը:

∫

Լինելության` ձևի մեջ չսահմանափակված ոլորտ մուտքը ծնում է իսկական ազատության զգացում: Այն ձեզ ազատում է ձևի գերությունից և ձեզ ձևի հետ նույնացնելու անհրաժեշտությունից: Դա կյանքն է մաքուր, չշերտավորված տեսքով, դեռևս բազմաթիվ բեկորների չմանրատված կյանքը: Այն կարելի է կոչել ինչպես կուզեք` կյանքի չարտահայտված Տեսանկյուն, անտեսանելի Աղբյուր, ամենայն գոյի Լինելություն: Դա խորին հանգստության և լռության, բայց դրա հետ մեկտեղ նաև ուրախության ու կենսական ուժերի առատության ոլորտն է: Ներկա լինելով կյանքի ներկա պահի մեջ, դուք ինչ-որ չափով "թափանցիկ" եք դառնում լույսի համար` անտեսանելի Աղբյուրից ճառագող մաքուր գիտակցության համար: Դուք հասկանում եք, որ այդ լույսը գոյություն ունի ոչ թե ձեզանից առանձին, այլ որ հենց այն է ձեր իսկական էությունը:

[Sambitbaba]

"ՑԻ" ԷՆԵՐԳԻԱՅԻ
ԱՂԲՅՈՒՐԸ

Կյանքի Չարտահայտված տեսանկյունը` դա այն է,
ինչն Արևելքում անվանում են Ցի՞, կյանքի համապարփակ էնե՞րգիա:


Ոչ, դա այդքան էլ ճիշտ չէ: Չարտահայտվածը` Ցի էներգիայի աղբյուրն է, այն դեպքում երբ Ցին` ձեր մարմնի ներքին էներգետիկական դաշտն է: Դա կամուրջ է, որը ձեր արտաքին թաղանքը միացնում է Աղբյուրի հետ, կյանքի արտահայտված տեսանկյունը (մարմինների աշխարհը)` նրա Չարտահայտված տեսանկյան հետ: Ցին կարելի է նմանեցնել գետի կամ էներգիայի հոսանքի: Կենտրոնացնելով ձեր գիտակցությունը ձեր ներքին մարմնի խորքերում, այդ գետի ակունքով դուք հետ դեպի Աղբյուր եք շարժվում: Ցին` շարժում է, այն դեպքում երբ Չարտահայտվածը - անշարժություն: Հասնելով բացարձակ անշարժության կետին, որը սակայն լիքն է կյանքով, դուք դուրս եք գալիս ներքին մարմնի և Ցի էներգիայի սահմաններից ու հայտնվում եք նրանց աղբյուրի, այսինքն կյանքի Չարտահայտված տեսանկյան մոտ: Ցին` կյանքի Չարտահայտված տեսանկյան և ֆիզիկական Տիեզերքի միջև կապի օղակն է:

Ուղղելով ուշադրությունը դեպի ներքին մարմնի խորքը, դուք կարող եք հասնել այդ միակերպության կետին, որտեղ աշխարհը չքանում է, վերադառնալով իր չարտահայտված վիճակին, իսկ այն, իր հերթին, ընդունում է Ցի էներգիայի հոսանքի ձևը, որը հետո դառնում է տեսանելի աշխարհ: Դա ծննդյան և մահվան կետն է: Երբ ձեր ուշադրությունն ուղղված է դուրս, ծագում են միտք և տեսանելի աշխարհ: Երբ այն ուղղված է ներս, այն գիտակցում է իր Աղբյուրը և վերադառնում է իր սկզբնական չարտահայտված վիճակին: Հետո, երբ ձեր գիտակցությունը վերադառնում է արտահայտված աշխարհ, դուք նորից ձեռք եք բերում ձեր անհատական ձևը, որի հետ ժամանակավորապես բաժանվել էիք: Նորից ձեռք եք բերում անուն, անցյալ, ապագա և որոշակի կենսավիճակ: Սակայն ամենակարևորում դուք արդեն այն չեք, ինչ առաջ, քանզի հայացք նետեցիք տեսանելի աշխարհից հիմնավորապես տարբերվող, և սակայն ինչպես նրանից, այնպես էլ ձեզանից անբաժան ձեր խորին իրականության մեջ:

Ահա ձեզ նոր հոգևոր պրակրիկա. աշխատեք այլևս չծախսել ձեր ամբողջ ուշադրությունն արտաքին աշխարհի և ձեր մտքի վրա: Թող ձեր ուշադրութան մի մասը ձեր ներսում մնա: Ես արդեն ասել եմ, թե ինչպես է դա արվում: Զգացեք ձեր ներքին մարմինը նույնիսկ ամենօրյա գործերի ու հոգսերի մրուրի մեջ: Դա առանձնապես կարևոր է, երբ դուք շփվում եք մարդկանց և բնության հետ: Զգացեք լռությունն ու անշարժությունը ձեր ներքին մարմնի խորքում: Թող Լինելության մեջ մուտքի այդ ուղին միշտ բաց մնա: Չարտահայտվածը դուք կարող եք զգալ ամենուր և ամեն ինչում, ձեր կյանքի ամեն օր: Դա հանգստի խորին զգացում է ինչ-որ տեղ գիտակցության ծայրամասերում: Դա լռություն է և անշարժություն, որը միշտ ձեզ հետ է, ինչ էլ այստեղ, դրսում տեղի ունենա: Այդպիսով դուք կամուրջ եք դառնում արտահայտված և չարտահայտված կյանքի միջև, Աստծո և աշխարհի միջև: Աղբյուրի հետ անքակտելի այդ կապը` հենց պայծառացումն է:

Միայն մի մտածեք, թե Չարտահայտվածը գոյություն ունի ինքնին, արտահայտվածից առանձին: Ինչպե՞ս նման բան կարող է լինել: Չէ՞ որ դա ոչ այլ ինչ է, քան կյանքն ամեն առանձին վերցրած մարմնի ներսում, բոլոր իրերի ներքին էությունը: Այն լցնում է իրենով ամբողջ աշխարհը: Ես հիմա կբացատրեմ, թե ինչ նկատի ունեմ:

[Sambitbaba]

ՔՈՒՆ
ԱՌԱՆՑ ԵՐԱԶՆԵՐԻ

Չարտահայտվածի մեջ դուք ճամփորդում եք ամեն գիշեր, երբ առանց երազների խորը քնի փուլ եք մտնում: Դուք ձուլվում եք Աղբյուրի հետ և վերցնում նրանից էներգիա, որը սնուցում է ձեզ որոշ ժամանակ մինչև առանձին ձևերի արտաքին աշխարհ վերարադձը: Այդ էներգիան շատ ավելի կարևոր է, քան կերակուրը. "Միայն հացով չի ապրի մարդ": Սակայն քունն առանց երազների ձեզ թույլ չի տալիս գիտակցված միանալ Աղբյուրի հետ: Չնայած ձեր օրգանիզմի բոլոր ֆիզիոլոգիական պրոցեսներն առաջվա պես գործում են, "դուք ինքներդ" այդ վիճակում արդեն չկաք: Պատկերացնու՞մ եք, թե ինչ կլիներ ձեր հետ առանց երազների քնի մեջ ընկղմվելու դեպքում: Նման բան պատկերացնելն անհնար է, որովհետև այդ վիճակը բացարձակապես բովանդակազուրկ է:

Չարտահայտվածը չի պարգևի ձեզ ազատություն այնքան ժամանակ, քանի դեռ դուք չեք մտել նրա մեջ` գիտակցաբար: Չէ՞ որ Հիսուս չի ասել. ճշմատրությունը ձեզ ազատ կդարձնի: Նա ասել է. "Ճանաչե՛ք ճշմարտությունը, և ճշմարտությունը ձեզ կազատի"*: Դա ըմբռնողական ճշմարտություն չէ, այլ որևէ ձևից դուրս հավերժական կյանքի ճշմարտություն, որը ճանաչվում է անմիջականորեն կամ չի ճանաչվում ընդհանրապես: Բայց մի փորձեք գիտակցության մեջ մնալ առանց երազների քնի ժամանակ: Հազիվ թե ձեր մոտ ինչ-որ բան ստացվի: Լավագույն դեպքում կարող եք գիտակցված մնալ երազների փուլի ընթացքում, բայց ոչ ավելին: Դա կոչվում է գիտակցված երազ: Այն կարող է հետաքրքիր և հափշտակիչ լինել, բայց ազատություն չի պարգևի:

Այնպես որ օգտագործեք ձեր ներքին մարմինը որպես դուռ, որի միջով կարելի է մուտք գործել Չարտահայտվածի մեջ: Եվ թող այդ դուռը միշտ բաց լինի: Այդպես դուք երբեք չեք կորցնի ձեր կապն Աղբյուրի հետ: Ներքին մարմնի մակարդակի վրա բացարձակապես կարևոր չէ, թե ինչպիսի ֆիզիկական մարմին ունեք`երիտասարդ թե ծեր, ուժեղ թե խարխուլ: Ներքին մարմինը ենթակա չէ ժամանակին: Եթե դուք դեռ չեք սովորել զգալ ձեր ներքին մարմինը, Չարտահայտվածի մեջ մտեք ուրիշ դարպասների միջով, չնայած, վերջին հաշվով, նրա մեջ մուտքի բոլոր ուղիները մեկ են: Որոշ այդպիսի ուղիների մասին ես արդեն պատմել եմ, սակայն կուզեի նրանց մասին մեկ անգամ ևս հիշեցնել:

- - - - - - - -
* Հովհ. Ը; 32.

[Sambitbaba]

ՉԱՐՏԱՀԱՅՏՎԱԾԻ ՄԵՋ ՄՈՒՏՔԻ
ԱՅԼ ՈՒՂԻՆԵՐԸ

Չարտահայտվածի մեջ մուտքի գլխավոր ուղին` և ցանկացած այլ ուղու, այդ թվում նաև ներքին մարմնի, գլխավոր բաղադրիչը, - ներկա պահն է: Գտնվելով ձեր մարմնում, դուք միշտ ակտիվորեն ներկա եք ներկա պահի մեջ:

Կյանքի արտահայտված տեսանկյան հետ ժամանակը նույնքան ամուր է կապված, որքան Արտահայատվածը` Չարտահայտվածի հետ: Գիտակցված ներկայության ճանապարհով տարրալուծելով հոգեբանական ժամանակը Ներկայի մեջ, դուք սկսում եք գիտակցել Չարտահայտվածն ինչպես անմիջականորեն, այնպես էլ անուղղակիորեն: Անմիջականորեն դուք զգում եք այն որպես տեղի ունեցածում ձեր գիտակցված ներկայության ուժն ու փայլատակումը: Այդ վիճակը զուրկ է որևէ բովանդակությունից, այն միայն և միայն ներկայությունից է բաղկացած: Իսկ անուղղակիորեն դուք Չարտահայտվածն ընկալում եք հուզումնային զգացումների միջոցով: Այլ կերպ ասած, զգում եք ամեն կենդանի արարածի, ամեն ծաղկի կամ քարի աստվածային էությունն ու հասկանում եք, որ "գոյություն ունեցող ամեն ինչ սուրբ է": Ահա թե ինչու Թովմասի Ավետարանում Հիսուս ասում է. "Կտրիր ծառը` ես այնտեղ եմ; բարձրացրու քարը, և կգտնես ինձ այնտեղ*": Այս խոսքերը նա քաղում է իր էության խորքերից, Քրիստոսի իր էությունից**:

Չարտահայտվածի մեջ ևս մեկ ուղի բացվում է ամեն տեսակի մտորումները դադարեցնելու պահին: Սկսեք ամենահասարակից` առաջին գիտակցված շնչից: Գտնվելով մտավոր որևէ մեկնաբանություններով չուղեկցվող զգայուն ընկալման վիճակում, նայեք ծաղկին: Մտքերի չդադարող հոսքի մեջ լուսաճեղքեր ստեղծել կարելի է տարբեր կերպ: Դրանում է յուրաքանչյուր հաղորդատվության էությունը: Միտքը պատկանում է արտահայտվածի ոլորտին: Անընդմեջ մտավոր գործունեությունը ձեզ թույլ չի տալիս դուրս պրծնել մարմինների աշխարհից: Դա մի հոծ վարագույր է, որը ձեզանից ծածկում է Չարտահայտվածը, խանգարում է ձեզ տեսնել ժամանակի և մարմնի մեջ չսահմանափակված ձեր աստվածային էությունն ու բոլոր արարածների աստվածային էությունը: Բայց երբ դուք ակտիվորեն ներկա եք տեղի ունեցածում, հարկ չունեք անհանգստանալ մտավոր պրոցեսը դադարեցնելու մասին. այդպիսի պահերին միտքն ինքն իրեն է կանգ առնում: Ահա թե ինչու ներկա պահը ես անվանեցի Չարտահայտվածի մեջ մուտքի բոլոր ուղիների կարևորագույն տեսանկյունը:

Ընդունումը` ազատագրումը մտավոր-զգացմունքային դիմադրությունից այն բանի հանդեպ, ինչ կա, - նույնպես կարող է Չարտահայտվածի մեջ մուտքի ուղի դառնալ: Դա բացատրվում է շատ հեշտորեն: Ձեր ներքին դիմադրությունը կտրում է ձեզ ձեզանից, մարդկանցից և ձեզ շրջապատող աշխարհից: Այն ամրապնդում է ձեր մեջ առանձնացածության զգացումը, որից կախված է ձեր էգոյի կյանքը: Որքան ավելի ուժեղ է առանձնացածության զգացումը, այնքան ավելի ամուր եք դուք կապված կյանքի արտահայտված տեսանկյան, առանձնացած իրերի աշխարհի հետ: Իսկ որքան ավելի եք կապնվում իրերի աշխարհին, այնքան ավելի կոպիտ ու անթափանցելի է դառնում ձեր անհատական պատյանը: Մուտքի ուղին փակվում է, և դուք կտրվում եք ձեր ներքին տարածությունից, ձեր խորին տարածքից: Եվ հակառակը, երբ դուք ընդունում եք ամենն ինչպես կա, ձեր անձնական պատյանը փափկում է: Այն դառնում է "թափանցիկ", և նրա միջից սկսում է շողալ Չարտահայտվածի լույսը:

Ոչ ոք, ձեզանից բացի, չի կարող բացել Չարտահայտվածի մեջ գիտակցված մուտք ապահովող ներքին կապի այդ ուղին: Միացեք ձեր ներքին մարմնի էներգետիկական դաշտին, ակտիվորեն ներկա գտնվեք տեղի ունեցածում, վերջ տվեք նույնացնել ձեզ ձեր մտքի հետ, հաշտվեք նրա հետ, ինչ կա: Այդ ամենը` Չարտահայտվածի մեջ մուտքի ուղիներ են, որոնցից կարելի է հաջողությամբ օգտվել: Ընդ որում, ձեզ նրանցից ընդամենը մեկն է հարկավոր:


Սերն, անշուշտ, նու՞յնպես այդ ուղիների թվին է պատկանում:


Ահա և ոչ: Հենց որ բացվում է այդ ուղիներից գոնե մեկը, սերն սկսում է ներկա գտնվել ձեր մեջ որպես համընդհանուր միասնության "գիտակցություն-զգացում": Սերը` ուղի չէ, այլ այն, ինչն այդ ուղու միջով այս աշխարհ է մտնում: Բայց քանի դեռ դուք գտնվում եք ձեզ` ձեր մարմնի հետ նույնացնելու գերության մեջ, ձեր մեջ սեր լինել չի կարող: Ձեր խնդիրը` ոչ թե սիրո որոնումներն են, այլ ձեր ներքին ուղին հայտնաբերելը, որով սերը կկարողանա ձեր մեջ մտնել:


- - - - - - - - - -
* Ավետարան Թովմասի, 81.
** "Քրիստոս" բառն այստեղ օգտագործվում է ոչ թե կոնկրետ որպես Հիսուս Քրիստոս ինքը, այլ իր կոնկրետ նշանակությամբ, որն է. "Օծյալ": Ասելով "Քրիստոսի էություն", պետք է հասկանալ, որ այն յուրահատուկ է յուրաքանչյուր անձի, մնում է ուղղակի բացահայտել այն սեփական անձի մեջ (թարգմանչի կողմից):