Քո պարզ ու ջինջ լաջվարդ աչքերը
Հիշեցնում են երկնքի լազուրը անհուր,
Թվում է թե մի անամպ պատառ
Դաջվել է քո նրբիկ ակնախորշերում,
Բայց ով գիտեր, որ նրանք քեզ
ծառայում են որպես անհում մի տակառª
Լողացող սիրտ քրքրող արտասուքի ծովում…
Ո°չ,
ինչու,
չեմ ուզում հավատալ.
Չեմ էլ ուզում իրականությունից հեռանալ:
Վերքդ խորն է ու ցավոտ,
Կյանքը քեզ համար եղել է քարոտ:
Հուգուտ խորքում ունես մի անկյուն,
Ընդհատակվելով նրա խորքերումª
Ում ասես չես մեղադրել,
Ոմանց մի պահ սրբացրել,
Մեկ էլ նորից կշտամբել
Ու վերջում ինքդ քեզ ես խփել…
Թեև բնավ դերասան չես
Ու չես էլ ուզում խաղալ կյանքում,
Բայց խաղում ես քո բանականության բեմի վրա
Ինքդ քեզ համոզելով, որ բեմ չէ դա
Այլ սովորական առօրյա…
Ու մի ձգտում կա նաև անկատար
Ինչու այդպես, ուզում ես հասկանալ,
Իսկ միգուցե կարող էր անիվը այլ կերպ ընթանալ
Մի քիչ գոնե քեզ համար հարմար…
Մեջբերել
եմ…
'
… խնդրում եմ , որ տեղադրես «Հասարակած տուն» բանաստեղծությունտ… 
Com-ի խոսքերից
…
…
…
Էջանիշներ