Դժգոհի անկյուն

[Նիկեա]

Ուրեմն երեկվանից ելակ եմ ուզում ու ոչ մեկի հեչ պետքն էլ չի:Տեսա որ ոչ մեկին չի հուզում են որ կարողա ելակի պակասից մեռնեմ,որոշեցի ես գլխիս ճարը տեսնեմ:Գնացի մի հատ ելակի մուրաբա գտա:Հետո ինչ որ մուրաբա է,կարևորը մեջ ելակ կա:Երկար ժամանակ բացիչն էի ման գալիս ու երբ վերջապես գտա,քուրիկս կանչեց գրածը ստուգելու:Ըտենց էդքան սպասված ելակը թողեցի սեղանին ու բարձրացա վերև:Ստուգեցի գրածը,հետո աչքովս ընկավ գիրքս:Մտածեցի մի քիչ կարդամ հետո կուտեմ ելակս,խոհանոցից չի փախչելու:
Հիմա իջել եմ խոհանոց ու գտել եմ դատարկ ամանը:Ինչի՞:Ուր է եկալը:հետ բերեք իրան:

[Լեդի Վարդ]

Ուեմն ես, էսօր ամբողջ օրը փորձում եմ Նիկեաին վարկանիշ տամ ու չի ստացվում

[CactuSoul]

Ելակ ասեցին, հիշեցի, ես էլ փնթփնթալու թեմա ունեի:
Ուրեմն, երեկ գնացել եմ ոչ բարով «Երևան Սիթի»՝ տեսնեմ՝ ելակ կա, թե չէ, թխվածքի համար պետք էր: Գտա, կար: Մեծ-մեծ, ով գիտի եսիմինչերով աճացրած ելակներ: Բայց էդ հեչ, դրանից չեմ բողոքում:
Էս ելակները լցրած են թափանցիկ կապրոնե տուփերի մեջ ու շարված իրար կողքի: Տուփերից մեկի մեջ ելակը բորբոսնել էր: Էդ պահին աշխատող տղաներից մեկը մոտեցավ ինչ-որ գործով, փորձեցի դիմել՝ «կներեք, մի բան ասեմ, էլի…», շրջվեց-գնաց, կարծես ինքս ինձ հետ էի խոսում: Հետո մի աղջիկ էր մոտենում, էլի աշխատողներից, նորից փորձեցի դիմել, էլի բանի տեղ չէր դնի, եթե ակնհայտորեն չմոտենայի ու ականջի տակ ասեի, ընենց, որ կասկածներ չունենար, որ հենց իրեն եմ դիմում: Ասում եմ՝ էս ելակը բորբոսնել է, ու ցույց եմ տալիս: Ասում է՝ հա, գիտենք: Ասում եմ՝ ինձ թվում ա՝ լավ կլինի էդ մի տուփը հանել էդտեղից… Ասում ա՝ հա, շնորհակալություն, կհանենք, ու շրջվում-գնում իր գործերով: Էն տոնով, ոնց որ՝ ինչո՞ւ ա քեզ թվում, թե մենք չգիտենք՝ ինչ ա պետք անել ու դու պիտի մեզ ասես:
Հիմա չեմ հասկանում, իրենք իրո՞ք թքած ունեն իրենց գործի ու աշխատավայրի վրա, թե՞ էնքան անուղեղ են, որ չեն ջոկում, որ նման բաները, առավել ևս էդքան ակնառու, բացեիբաց դրված, կարող են հաճախորդներին վանել, հետևաբար առաջնային է, որ վայրկյան առաջ դա դուրս գա մարդկանց տեսադաշտից, ոչ թե ինչ-որ բաժնում ինչ-որ մթերք 2 հատ ավել կամ 5 սանտիմետր աջ դրված լինի:

[My World My Space]

Մոտս նենց տպավորություն ա, որ աշխատանքային սեղանս հավաքելուց հետո վեշնի մոռանում եմ save անեմ …

[enna]

Դժգոհում եմ,որ դժգոհելու ոչինչ չկա

[Alphaone]

Լրիվ ուրիշ բանից էի դժգոհում, բայց որ լիքը դժգոհեցի ու տեսնում եմ իմ «հրաշալի» ի-նետի պատճառով գրածս ինչպես էլի լիքը գրառումներ չկա, արդեն ի-նետից եմ դժգոհում

[John]

հայ կանայք... խի՞ եք դուք էդքան թույլ տվել էս տականքներին... հաբրգել են... . ու խի՞ էդ ԷՆՔԱՆ թույլ տվել, որ խոսալու տեղ չեք թողել... որ համայնքը հում-հում ուտի ինձ, երբ ասեմ «արա՛, ինքը քո կինը լինելուց առաջ հայ կին ա, էս ո՞նց ես հետը խոսում, ա՛յ փսլինք »

ուրախ եմ, որ ակումբի նման միջավայր կա, բայց ախպեր սենց չի լինի... Ակումբից դուրս եմ գալիս՝ ինձ թվում ա Ակումբում եմ հլը, ինձ թույլ եմ տալիս ցանկացած թեմայի (որից իմ կարծիքով գլուխ եմ հանում) խառնվել, սաղի կարծիքին դեմ գնալ, գրական հայերենով հիմնավորել կարծիքս, խորհուրդ տալ ու... «ապե՜, դու արի կլնի ինձ խորհուրդ մի տու՜ր...»: Էս ո՞ւր ենք ընկել...

Էսօր պարոն Խզմալյանի «Սարդարապատ» ֆիլմն էի նայում... Վավերագրական էր, 1918թ. դեպքերի մասին էր... պարզվում ա՝ Մայիսյան հերոսամարտերի վախտով թուրքը գիտակցել ա, որ ավելի լավ ա հեռու մնա հայերից՝ ոչ մի լավ բանի չի բերի էդ, հավեսի են ընկել, մինչև Ստամբուլ կհասնեն... ու, օ՜հ, զարմանք... Թիֆլիսում էշի ականջում քնած մեր կառավարությունը թուրքերից ա իմանում, որ հայերը ճակատամարտ-բան են կրել ու հեռագիր ա ուղարկում Երևան` էդ լուրի հավաստիությունը ստուգելու նպատակով... Դե չասեմ որ մինչև էդ ռսների խորհուրդը լսելով էդ նույն կառավարությունը հանձնարարում է հերթով առանց կռվի հանձնել մեր բերդաքաղաքները...

Ես ուզում եմ որ ավելի վատի գնա վիճակը Հայաստանում, թո'ղ ծայրահեղ վատ լինի` ծայրահեղագույն: Որ էլի' ոտի կանգնենք, էլի' սատկացնենք մեր չուզողներին, մաքրե'նք մեր շարքերը ու վերջապես ապրենք արժանապատիվ կյանքով...

Որ արվեստագետը փող աշխատելու համար չստեղծագործի
Որ պատգամավոր անձեռնմխելի դառնալու համար չդառնան
Որ ուսանող դիպլոմի համար չդառնան
...
Որ փողը, անձեռնմխելիությունն ու դիպլոմը, դառնան արդյունք, և ոչ նպատակ

Ես դժգոհ չեմ, քավ լիցի, ուղղակի էսօր էլ ստեղ դատարկեցի մտքերս, իսկ իրականում Չամիչի պես ես էլ ապրում եմ ազատ, անկախ, հզորացող, շենացող ու ճիշտ Հայաստանում

Ու ես գիտակցում եմ, որ Ցելսիուսի սանդղակով -5ը Ֆարենհեյդի սանդղակով +23 ա ու որ մինուս անվերջությանը երկու ուղիղ գիծ ա պակասում, որ պլյուս անվերջության հավասարվի մոդուլով

[boooooooom]

Չեմ սիրում, երբ մարդկանց լավություն ես անում, վռազ ուզում են լավությանդ տակից դուրս գան: Իմ համար նման դեպքերում հասարակ շնորհակալությունն ավելի հաճելի է, քան թե հաշված, քո արածի չափով պատասխան լավությունը / որը, որպես կանոն, շատ արհեստականա լինում/: Նույնչափ չեմ սիրում, երբ մեկն ինձ լավություն է անում, ու հասկացնում, որ սպասում է պատասխանին Ինձանից թող ոչ ոք հասարակ շնորհակալությունից բացի բան չսպասի ու ինձ էլ, ամենահասարակ շնորհակալությունից բացի, ոչինչի չարժանացնի:

[Chuk]

Գիշերն երկուսն անց կես ա:
Լակած եկել ա:
Դուռը ջարդում ա, բացող չկա: Կամ քնած են, կամ էլ քնած են ձևանում:
Երկրորդ տարբերակն ավելի հավանական ա, որտև դռան ջարդելու ձենից սաղ շենքն ա արթուն:
Ոչ էն ա մի հատ մահակ վեկալես, դուրս գաս, սատկացնես (շատ ջանով ա, դատարկ ձեռներով չի լինի), ոչ էլ էն ա՝ ոստիկանություն զանգես:
Ես քո զինվորական տիրու մայրի՜կը... լավ ա, շուտ հոգնեց, ռադը քաշեց, իշու ձագը:

[Փոքրիկ շրջմոլիկ]

Եսօր բողոքելու տրամադրություն ունեմ:
Հարգանքից եմ ուզում խոսել...
Են, որ դասի ժամանակ խոսացողներին բոլոր դասատուները ասում էին «Դուք կուլյտուրա չունե՞ք, տանից եք եկել, թե՞ փողոցից՝ էս ինչ կենդանիների ձայներ եք հանում, գոնե հարգանք ունեցեք»: Չեմ կարծում լինի ենպիսի մարդ, ով դպրոցում նման խոսքեր լսած չլինի:
Անկեղծ եմ ասում, որ դպրոցում եդքան չէի հասկանում, թե հարգանքը ինչ կապ ունի: Պարզ է, որ հաճելի չի ուսուցչին, երբ իր դասը չեն լսում, բայց ինչի՞ է վիրավորվում, ի՞նչ կապ ունի հարգանքը: Ճիշտ է՝ երբեք էլ մեր դասարանի շատախոսներից չեմ եղել, բայց ոնց էլ չլինի խոսել եմ ու մտքովս էլ չի անցել, որ ես վիրավորում եմ ուսուցչին...
Բայց քոլեջում միանգամից գլխիս խփեց ետ հարգանք ասվածը: Ամեն ինչ սկսվեց առաջին տարում իմ ամենասիրելի դասաժամից՝ մաթեմատիկայից, երբ առաջին նստարանին նստած չէի կարողանում լսել դասախոսին: Երբ դասախոսը անօգուտ գոռում էր «ձեններդ կտրե՛ք» ու նեղսրտած ընդհատում էր դասը՝ լսարանից հեռանալով: Արդեն լրիվ գիտակցում էի, թե ինչ ա նշանակում վիրավորվել աշակերտից/ուսանողից՝ դասը չլսելու ու դասին խոսելու պատճառով:

Հիմա արդեն ես եմ եկել բողոքում ուսանողների վարքից. Տնտեսագիտություն ու հոգեբանություն առարկաները այս տարվա իմ ամենասիրելի առարկաներն են, բայց ես չեմ կարողանում ո՛չ առաջինից, ո՛չ էլ երկրորդից հաճույք ստանալ, միայն ներվայնացած եմ լսարանից դուրս գալի: Հոգեբանության մասին ուրիշ օր կխոսեմ, հիմա տնտեսագիտության ժամից: Շատ հեռու չգնամ՝ եսօր, ինչպես միշտ մեր 60 հոգանոց լսարանի կեսից շատը ուզում էր դաս պատասխանել /տնտ. դասերը շատ թեթև են, առանց կարդալու էլ սովորած ենք տուն գնում/: Լուռ նայում էի, թե ոնց են կողքերս իրար «ուտում» դաս պատմելու համար, մինչև հերթը չհասավ իմ շարքից մի աղջկա: Ուրեմն ես աղջիկա կանգնելուց արդեն աջից-ձախից «ուֆֆֆ»եր լսվեցին: Դեռ չէր սկսել պատմել, հետևի շարքում նստած իմ կուրսեցիներից մեկը սկսեց փնթփնթալ արդեն՝
- Արագ պատմի մենք էլ հասցնենք.... աաա ինչ էլ դանդաղ ա խոսում... պարտադիր չի սաղ դասը պատմես... պրծի էլի դե վաաայ....

Էս խեղճ աղջիկը չէր կարողանում դասը պատմել՝ ենպես էին վրա տվել: Դեռ մի երկու նախադասություն պետք է խոսեր, երբ նույն փնթփնթացող կուրսեցիս չդիմացավ՝ ձեռքը տնգեց ու գոռաց՝ «ես պատմե՞մ»..
Ես էլ չդիմացա՝ վեճի բռնվեցի: Դեռ ընդամենը ասել էի, որ պատմողը չի կարողանում մտքերը հավաքել, երբ կողքից խոսում են, ինքը արդեն վրա տվեց, թե քեզ ի՞նչ եմ արել:
Դե արի բացատրի թե ինձ ինչ ես անում... Տարբեր բառերով արտահայտեցի միտքս՝ «պատմողին շփոթեցնում են կողմնակի ձայները», «ճնշվում ա, չի կարողանում պատմել», վերջապես՝«վիրավորվում ա, մի քիչ հարգանք ունեցեք»..
Էս կուրսեցիս էլի ասում ա՝ «քե՞զ ինչ եմ արել», «դո՞ւ ինչի ես վիրավորվում», «մանր բաների հետևից ես ընկել».. Չհասցրեցի բացատրել, թե ես ինչի եմ ինձ վատ զգում՝ ինքը նեղացած գնաց...


Կարող ա ես իրոք մանրուքների հետևից եմ ընկել, բայց ինձ համար ենքան կարևոր են դարձել ուսուցիչ-աշակերտ, դասախոս-ուսանող, ուսանող-ուսանող փոխհարաբերությունները: Ու ինձ թվում է, որ հենց էս փոխադարձ հարգանքի բացակայությունից է մնացած պրոբլեմները ծնվում

Եդ պատճառով էլ ամենաառաջինը բողոքում եմ ինձնից, որ ոչինչ չեմ կարողանում փոխել

[Նիկեա]

Ինչի են ,,լուրջ,, մարդիկ քննադատում էն մեծահասակներին ովքեր մեծանալով չեն ծերանում:Զարմանում եմ փոխանակ ուրախ լինեք որ ըտենց ակտիվ տատիկ-պապիկ ունեք,որ խելացի ու ուրախ են,ովքեր ավելի առաջադեմ են մտածում քան շատ պառաված երիտասարդներ:Ախր էդ մարդիկ էնքան լավն են /կծես չայ խմես/,իսկ դուք ասում եք որ իրանք իրենց տարիքին համապատասխան չեն ապրում ...Դե արի ու մի ասա,այ հոգով պառաված,էդ դատարկ գլուխդ մտցրու,որ դու երիտասարդ ես,որ քո կյանքը դեռ առջևում,բայց դու արդեն հոգնել ես էս կյանքից:Հասկացի վերջապես,կյանքը գորշ չէ,եթե դու քո գորշությունը իրա վզին չես փաթաթում:
Գիտեք ինչից եմ կատաղում ,,խելքը գլխին մարդիկ,, հենց էս ,,պառավածներին,,են համարում օրինկելի:

[Chuk]

Թե ինչի՜՞ ցրտեց

[Ռուֆուս]

Էն որ հիվանդանում ես ու միակ ցանկությունդ հնարավորինս շուտ ու առանց տանջանքների մեռնելն ա լինում...

[Սերխիո]

քանի անգամ ա արդեն, օրվա ընթացքում մտնում եմ ակումբ, չամ կարողանում ինձ ինչ-որ թեմայում գտնել, դաժը ֆուտբոլը չի ձգում , չգիտեմ ինչի ա ըտենց, բայց մեկա ես շատ եմ սիրում էս ֆորումը, 1 տարի չմտնեմ էլ, մեկա 366-րդ օրը կմտնեմ, բայց նորից չեմ կարողանում ինձ գտնեմ ֆորումում, մաքսիմում կարդում եմ մի քանի թեմա, են էլ 2-3 էջ, իսկ ժամանակին գիշերվա բաց թողած զրուցարանի տափակությունները 10 էջով կարդում էի... ...

[մարիօ]

Լիքը խոսացած, ծամծված ու զզվելի թեմա. ես չեմ հասկանում ինչի՞ են հայ աղջիկները ամեն օր իրար տեսնելուց պաչպչվում, զզվել եմ արդեն ու ասածս հատկապես կուրսեցիներիս է վերաբերվում, որ ամեն օր տեսնում են իրար, բայց էլի ճպ-ճպ, ֆու՜