User Tag List

Էջ 3 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 37 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 37 հատից

Թեմա: Հովհաննես Շիրազ

  1. #31
    ԱՍ մարդուկ Yeghoyan-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.08.2009
    Գրառումներ
    1,144
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Re. Հովհաննես Շիրազ

    Մեջբերում Freddie-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Շատ եմ խնդրում «Թագադրում» և « Կուզեի նստել մի քարի վրա» բանաստեղծությունները մեջբերեք։ Նախօրոք շնորհակալություն։
    Թագադրում

    Հոգիս արթնացավ հարավի բույրից,
    Ինձ է դուրս կանչում զեփյուռը նրա,
    Ձյունն էլ արևի ջահել համբույրից
    Ուրախ լալիս է դաշտերի վրա:
    Ելնեմ, ծաղկումն է ձնծաղիկների`
    Ձյունից ինձ նայող աչերն համբուրեմ,
    Գնամ ետևից ծիծեռնակների`
    Նրանց հետ ետ գամ` գարունը բերեմ,-
    Բարձրանամ կապույտ գահը լեռների`
    Արևն իբրև թագ իմ գլխին առնեմ,-
    Հագնեմ ծիրանին արշալույսների,-
    Գարնան թագավոր ինձ թագադրեմ,
    Եվ հրովարտակ արձակեմ մի խիստ,
    Որ աղբյուրները հավերժ կարկաչեն,
    Որ ծաղկեն լեռներն իմ արևանիստ,
    Որ ծով դաշտերը հավերժ կանաչեն,
    Որ գարունները գան ու չգնան,
    Որ հավերժանան զմրուխտ դրախտով,
    Որ բեկվի իմ դեմ խորհուրդը մահվան,
    Որ մարդը ցնծա հավերժի բախտով:
    Եւ ես երջանիկ կլինեմ այնժամ,
    Եւ գուցե այնժամ ես մահը սիրեմ,
    Երբ անմահ լինեմ, երբ հավերժանամ,
    Երբ գարունները ողջ թագավորեմ…

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Լեո (22.03.2012)

  3. #32
    Սկսնակ անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.03.2007
    Գրառումներ
    56
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Re. Հովհաննես Շիրազ

    Սիրելի Շիրազ,

    Գուցե զարմանալի է, որ այսքանից հետո գրում եմ քեզ և սկսում <<սիրելի>> բառով, բայց ուրիշ կերպ չէի կարող: Լսել եմ, որ խիստ վրդովված ես իմ դեմ և նույնիսկ պատրաստ ես հայհոյելու...Ականջներիս չեմ հավատում...ՈՒղեղիս մեջ հազար անգամ պրպտում եմ, որ գոնե մի պոքրիկ դեպք կամ խոսքի մի պատառիկ գտնեմ իմ կողմից քեզ վիրավորող կամ թշնամական որևէ արարք, բայց չեմ գտնում:
    Դու այնքան ես զայրացած, որ նույնիսկ, երբ եկա քո տունը թիֆլիսեցի առակագրի հետ, այնպես անտարբեր ու սառնասրտորեն ընդունեցիր...Ես այդ էլ ներեցի, ինչպես շատ անգամներ եմ ներել քո խենթությունները, միշտ դրանց մեջ տեսնելով քո մեծությունը, բարությունը, մանկականությունը, մի խոսքով, այն մեծ հոգու խառնարանը, որը կոչվում ե ՇԻՐԱԶ...
    Դու ասել ես, որ ես գիտեմ իմ հացանքը: Երանի~ իմանայի...Երանի~ այսքան մեծ չլիներ հիասթափությունս և տառապանքս...
    Այո, ես հանցավոր եմ: Եթե քո պոեզիան երկրպագելը հանցանք է, այդ դեպքում ներողութուն: Եթե քո պոեզիայում փոթորկող լավան, հույզերի մռունչը, հավերժ այրվող, բայց չմոխրացող հրդեհը, շանթն ու կայծակը վերապրելը և մարդկանց հուսահատության մորմոքներով, հառաչանքներով ու անեծքներով տվայտելը և քո օվկիանոսացած վշտով տառապելն ու ողբալը և մարդկանց տառապեցնելը հանցանք է` ներողութուն: Եթե բոլոր նրանց դեմ, ովքեր աշխատում են քեզ վարկաբեկել, անվարան քեզ պաշտպանելը և քո պոեզիայի անտիպները կարդալու համար իզուր խոչընդոտներ և նկատողությունները արհամարհելը և արիաբար ինձ համար սուրբ հայրենասիրական գործը շարունակելը հանցանք է` ներողություն: Ահա սրանք են իմ անքավելի հանցանքները: Ես ուրիշ հանցանք չգիտեմ: Դու լավ գիտես, որ քո պոեմը կարդալը ամեն անգամ 10 տարվա կյանք է խլում ինձանից: Բայց կարդում եմ, որովհետև սիրում եմ իմ հայրենիքը, իմ ժողովրդին և մեծ արվեստը: Ոչ մի արվեստագետ չէր անի այն, ինչ ես եմ արել, այն էլ այնքան չնչին նյութական վարձատրությամբ: Ինչ արած, ես չէի ուզի հիասթափվել ՇԻՐԱԶ-ՄԱՐԴՈՒՑ, որ նա մնար ինձ համար մեծ հոգու և անսահման բարձրության խորհրդանիշ, ինչպես մինչև այսօր էի հավատում...Ափսո~ս, շատ տխուր էր վախճանը:
    Ով գիտե, գուցե և մի խարդախ հոգի խռովեց քեզ: Բայց ինչ էլ որ լիներ` դու ինձ լավ էիր ճանաչում այսքան տարի: թվում է ոչ մի խարդավանքի չպետք է հավատայիր: Եթե ինձ որևէ բան ասեին, ես երբեք չէի հավատա, քանի որ քեզ լավ էի ճանաչում:
    Գիշերվա ժամը չորսն է, չեմ կարողանում քնել, մտքովս էլ չէր անցնի, որ քեզ նամակ կգրեմ նման բովանդակությամբ: Դեռ շատ բան կա ասելու, բայց գուցե այսքանն էլ ավելորդ էր...
    Նման գիշերներ էլի են եղել, նամակներ եմ գրել քեզ...Դրանք կմնան իմ սրտում...

    Սիրվարդ Մեսրոպյան
    "An unexamined life is not worth living."
    -Socrates

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    SSS (02.04.2010), Yevuk (25.01.2013)

  5. #33
    նստած հելած Լեռնցի-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.11.2007
    Հասցե
    ՀԻմա Երևանում, բայց Գորիսից եմ
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    1,099
    Բլոգի գրառումներ
    47
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Re. Հովհաննես Շիրազ

    ՀԱՅՈՑ ԱՆՈՒՆՆԵՐԸ

    Քո մայր՝ լեզվով խոսիր, պոետ,
    Որ հավերժվի ազգը քո հետ:
    1
    Անուն կա, որ վարդի բույր Է,
    Կա, որ սարի պաղ աղբյուր Է,
    Կա, որ քեզ տուն կանչող քույր Է,
    Կա, որ անուշ մոր համբույր Է,
    Կա, որ ձեռիդ եղբեր տուր Է,
    Հայ անունը՝ պատիվը մեր՝
    Միշտ լավ գործի ծնունդ անմեռ։
    2
    Անուն Էլ կա, որ մեր գլխին
    Ծաղրածուի գդակ Է հին,
    Որ կնքել Է ինչ-որ տերտեր,
    Կամ թե՝ դժնի մի ճորտատեր.
    Ու մենք հաճախ չենք ամաչում,
    Հին անվամբ ենք իրար կանչում,
    Թե՝ հե՜ի, ո՞ւր ես, բեդնի Խաչո,
    Ի՞նչ բանի ես, Ղաչաղ Վաչո,
    Տաշտաքերենց,
    Կաշառկերենց,
    Անուննե՞ր են, թե՞ հին վերքեր,
    Որ բանալով՝ չենք հարցնում դեռ,
    Թե ի՞նչ չլուտ, ի՞նչ Չպլաղենց,
    Երբ Չպլաղենցն աշխարհ փոխեց։
    3
    Անուն Էլ կա, որ լսելիս
    Մարդ ակամա հարց Է տալիս,
    Թե՝ ի՞նչ Կնյազ, ի՞նչ Իշխանիկ,
    Ի՞նչ խան, ախպեր՝, կամ ի՞նչ Խանիկ,
    Երբ ինքն ահա մի մարդ Է նոր,
    Մի հին չոբան, չոբանի թոռ,
    Առաջ քաշված,
    Փառքով նշված,
    Ինքն է թաղել իշխան ու խան,
    Բայց գրվում Է դեռ Իշխանյան,
    Աղախանով կամ Բախշիբեգ,
    Ամիրխանով կամ Յախշիբեգ։
    Այն Էլ յախշի, վա՛յ, անհոգի,
    Կարծես, թե կար լավն Էլ բեգի.
    Գայլը յախշի՞, տե՝ս դու հալա՝
    Անունն անգամ խաթաբալա։
    Անունն անգամ
    Օձի նման
    Փաթաթված վիզն Հայաստանի,
    Այրող հուշն Է այն սուլթանի,
    Որ մեր լեզուն ու հողն անվերջ
    Ձուլել կուզեր իր ցեղի մեջ,
    Եվ կձուլեր (հայ կա դրսում,
    Որ հայերեն Էլ չի խոսում…),
    Մենք Էլ այժմ չէինք կարող
    Խոսել լեզվով մեր դայլայլող,
    Հայոց լեզվով մեր ազգաթագ,
    Թե մեզ չառներ գիր թևի տակ
    Խաղաղության՝ Մաշաոց հսկան,
    Որ կանչում է, թե՝ ո՛վ տղաս,
    Յոթ լեզու էլ թե իմանաս,
    Չմոռանաս քո մայր լեզուն.
    Մոռանալդ է ոսոխն ուզում…
    4
    Անուն էլ կա, բսյց ո՞րն ասես,
    Կատակով են դրել կարծես,
    Մեկը մեկից անտոհմ ու սին՝
    Էլ անճաշակ Լյուքս ու Տորգսին,
    Էլ Իլոնա, էլ Ալֆրեդ,
    Էլ ժոռժետա, էլ Վան-Շիլբերտ,
    Էլ Իվետա, էլ Անտեֆոն,
    Էլ Ռիտա, էլ Պատեֆոն,
    Էլ Կլարա, էլ Անելկա,
    Թե թարգմանես՝ ի՞՛նչ դուրս կգա,-
    Ծաղր ու ծանակ մեր ուստրերին,
    Եվ առավել մեր դուստրերին։
    Բայց ծիծաղից վատթարը կա՝
    Հանդիպում ես յոթն աղջկա՝
    Յոթից մեկն է Վարդ կամ Նարգիզ,
    Մյուսները՝ Լուիզ, Լարիս,
    Եվ դեռ՝ Էլլա կամ Նովելլա,
    Մարդ չգիտի խնղդա՞, թե լա.
    Մի՞թե չկար, որ չես դրել,
    Հայ մի անուն մարդավայել,
    Որ կնքել ես՝ Արգենտինա,
    Կարծես երկրի քարտեզ Էնա.
    Մեկն էլ մի ջուխտ աղջիկ բերել,
    Գիտե՞ք անունն ինչ է դրել
    Մեծ աղջկան՝ Գալանտերիա,
    Իսկ փոքրինը՝ Դիզինտերիա:
    Ծիծաղո՞ւմ ես, բայց սպասիր,
    Մարդ-ավտոյի մասին լսիր.
    Այն, որ ավտո շատ սիրելով
    Շևրոլետ էր դրել սիրով՝
    Բայց Շևրոլետն օրորոցում
    Այս վշտից էր լալիս, կոծում։
    Եվ ասում են, երբ մեծացավ,
    Անունն ինչ է՝ երբ հասկացավ,
    Հենց այս եղավ խոսքն առաջին,
    Որ կայծակեց հոր ականջին.
    - Ի՛՛նչ Շևրոլետ, ավտո հո չե՞մ,
    Լա՞վ է, քեզ ել “Վիլիս” կանչեմ։-
    Ծիծաղում ես, բայց ծիծաղն ի՞նչ,
    Ուր է հայոց անունը ջինջ,
    Հազարից մեկն հազիվ ունի
    Անուշ անունն իր հայրենի.
    Մի Հասմիկ է, հազար էլլա,
    Մի Անահիտ, այնքա՜ն Բելլա,
    Մի Արտավազդ, այնքա՜ն Համլետ,
    Որ վիճում են մեր անվանց հետ,
    Թե՝ եթե բանն այսպես գնա,
    Էլ ձեր հայոցն ո՞ւր կմնա…
    Այնինչ ամեն հայ դյուցազուն
    Փրկեց քո կյանքն ու հայ լեզուն,
    Անհայտ հեռվում
    Ընկավ կռվում,
    Որ դու հիշես, պահես, փրկես,
    Մոռացումից անունն իր վես,
    Վարդան պահես, պահես Հունան,
    Վահրամ պահես, որ իմանան,
    Թե ո՛ր երկրի ծաղիկն ես դու.
    Տոհմանունն էլ հողն է մարդու։
    Երբ հնչում է մի Սանասար՝
    Կարծես Սասնա քո սարն հասար,
    Մի Այծեմնիկ անունն անգամ
    Մայր Անին է հերոսական.
    Մի անունն էլ հայ զորք է մի
    Մի զինվորն է, էլ ո՞ւր զոհվի։
    Ա՛խ, հերիք չէ յաթաղանով
    Խաբված՝ գրվես Աղախանով,
    Ինչո՞ւ “փոքրիկ” մի յան ջնջես՝
    Մի ոզջ ազգի մեծ սիրտ տանջես,-
    Գոռ անունն էլ մի բուռ ոսկի՝
    Սուրբ մասունքն է մի սուրբ ազգի։
    Հայ անունն եմ ես ձեզ ասում՝
    Դուք հասկացեք հայոց լեզուն,
    Ու թող ծաղկի կյանք ու գինով՝
    Ամեն մի ազգ՝ իր անունով։
    Թող չխանդի Դեզդեմոնան,
    Երբ դուստրերս Նազիկ մնան,
    Ինքն էլ մնա
    Դեզդեմոնա,
    Խաղաղ մնա, մնա մեզ քույր,
    Որ անվամբ էլ ծաղկենք մաքուր։
    Մեր անունն էլ իր միտքն ունի.
    Ի՞նչ պակաս է մի Աղավնի,
    Անունն ինքն էլ՝ աշխարհի մեջ
    Անուշ մի կանչ խաղաղատենչ,
    Ո՞վ Է բռնել մեր կոկորդից՝
    Որ ձեռ քաշենք Հայկ ու Վարդից,
    Հայկ անունն եմ ես ձեզ ասում՝
    Դուք հասկացեք հայոց լեզուն,
    Ամեն անուն մի բառ Է ճոխ՝
    Ավանդավեպ՝ ազգդ պահող.
    Մի Վարդան Է երբ մեկն ասում՝
    Ավարայրն Է հետդ խոսում,
    Բավ Է պոկես՝ ի սեր այլոց՝
    Հայ կնիքից անունն հայոց։
    Ա՛խ, ի՞նչ ասեմ ես այն հային,
    Որ սեր չունի Էլ ազգային,
    Որ մայր հողից չի ամաչում,
    Իր հայ որդուն Ջոն Է կանչում։
    Ա՛յս Է ցավը, ով մտակույր,
    Պահիր անունդ հայրենաթուր,
    Պահիր ազգդ պատվո գահին՝
    Անունով Էլ մեր ազգային։
    Կամ երբ մի նոր մանչ ես ծնում,
    Անունն ինչո՞ւ Հայկ չես դնում,
    Անունն անգամ զրահ հագին,
    Կամ ի՞նչ վատ Է՝ մի Գարեգին,
    Կամ այս Շավարշն հայրենաշեն,
    Այս իմ Տիգրանն ու Եղիշեն,
    Այս իմ Արան գեղեցկաթով,
    Այս իմ Մհերն՝ իր քաջ Դավթով,
    Այս իմ Աստղիկն ամենագեղ,
    Անունն ինքն Էլ հույսի կանթեղ,
    Այս իմ Վահրամ ու Վրթանես,
    Քո անուններն ինչո՞ւ վանես,
    Այս Սանասարն ու Սլկունին,
    Այս իմ Գևորգ Մարզպետունին,
    Հայ անունն Էլ կյանք Է հային՝
    Հայոց լեզվով աստվածային։
    5
    Ես մեկն ասի, դուք հիշեցեք
    Մեր անուններն հազար ու մեկ,
    Հազար բարի գործից ծնված՝
    Սերունդներով ոսկեջրված,
    Մեզ ավանդված, որ զրահենք,
    Մեր հայ ազգը հավերժ պահենք։
    Մարդս զանգ Է, աշխարհն ականջ,
    Լավ անունը զանգի ղողանջ,
    Բայց զանգն առանց զանգահարի,
    Թեկուզ ապրի հազար տարի՝
    Ոչ մի ղողանջ չի հանելու,
    Զանգահարը գործն Է մարդու,
    Գործ, որ թեկուզ ուժով բազկի,
    Հավերժ փրկե պատիվն ազգի։
    Գործ, որ Հայկից մինչև Հունան՝
    Տավիղն Է մեր խաղաղության։
    Էլ ո՞ւր մեր լույս լեզուն մարել՝
    Այս նոր վշտի դեմ խոնարհել.
    Ու թող այնտեղ Ջեմման՝ Ջեմմա,
    Աստղիկն այստեղ Աստղիկ մնա:
    Քանզի ամեն ազգի անուն
    Իր տարազն Է, իր մայր լեզուն,
    Իր սրբությունն հավերժական.
    Եվ օրենքն Է ոզջ մարդկության՝
    Իր ազգինը ով չսիրի՝
    Թշնամին Է ողջ ազգերի.
    Ինչո՞ւ հագնես ձևն ամենի,
    Երբ քոնն ունես, ո՛վ քաղքենի,
    Երբ իր գույնից,
    Իր անունից,
    Իր մայր լեզվից ձեռ քաշողը՝
    Վերջն Էլ կտա իր մայր հողը…

    Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:

  6. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    A.r.p.i. (09.06.2010), SSS (02.04.2010), Yeghoyan (11.04.2010), Աշոտ Երկաթ (22.03.2012)

  7. #34
    Սկսնակ անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.04.2010
    Գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    (Գրառումը կատարուած է Արեւմտահյերէն)
    Բարեւ ձեզ, եթէ հնրաւորութիւն կայ կը խնդրեմ ձեզմէ այստեղ տեղադրել Շիրազի ոտանաւորներէն մէկը՝ «Արձան Աբովեանին»։

    Շնորհակալութիւն։

  8. #35
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.11.2010
    Գրառումներ
    539
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Համաշխառհային վիշտը

    Ծով ձգել կուզեր ձկնորսն իր շանը
    Տես դու ապերախտ աշխարհի բանը,
    -Շատ է զառամել` ինձ պետք չի գալու`
    Գող ու գայլի հոտ էլ չի զգալու
    իր քթի տակ էլ`
    Շան օրն է ընկել,
    Էլ տուն չի պահում, ու մարդ անբանը
    Նավակից դեպի ծովը հրեց շանը,
    Թշնամու նման
    Ծովն հրեց նրան`
    Իր հավատարմին,
    Իր հին մտերմին:

    Ապշեց մի վարկյան դողահար շունը,
    Նա, որ տարիներ պահում էր տունը,
    Հսկում էր քունը տիրոջ ապիկար,
    Գայլի հոտն անգամ չէր թողնում մոտ գար,
    Ձմռան գիշերն էլ` հազար գայլով լի,
    Բայց օր ծերության... հանդիպեց գայլին:
    Սկսվեց մի խոլ գոտեմարտ լրին,
    Բայց կարծես, աստված ուժ տվեց գափռին:
    Մարդը հրում էր, որ ծովը ձգե,
    Շունը ճգնում էր, որ կյանքը փրկե,
    Տիրոջն էր կպչում` կառչում թաթերով,
    Լու կատաղությամբ և թե լուռ սիրով,
    Նույնիսկ աչքերում արցունք երևաց...
    Բայց, երբ որ մարդն էլ կատաղեց, հեվեց,
    Երբ անսիրտ մարդն էլ անմիտ կատաղեց,
    Ծռվեց նավակը, շուռ եկավ, թաղվեց,
    Ծովն ընկավ մարդն էլ, բայց տես` ինչ տեսավ`
    Շունը խեղդվող տիրոջը հասավ,
    Բերանով իսկույն բռնելով մարդուն,
    Լողալով նրան դուրս բերեց ծովից,
    և ինքը մեռավ իր սրտի... ցավից:

    -Երնեկ կրծքի տակ մարդկության այս բիրտ,
    Բաբախեր այսքան շնամեծ մի սիրտ

  9. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Arpine (04.08.2011)

  10. #36
    Harmonious Arpine-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.07.2011
    Տարիք
    30
    Գրառումներ
    966
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մարգարիտն ու փրփուրը
    Ծովի երեսն է փրփուրը ելնում,
    Փայլփլում մի պահ, իբր մարգարիտ,
    Մինչ մարգարիտը խորքում է լինում,
    Խորից է ծնվում գանձը ճշմարիտ:

    Բայց այսպես խոսեց փրփուրն այդ մասին.
    - Ինչո՞ւ տեղ չունես ծովի երեսին,
    Թե մարգարիտ ես... Էլ ի՞նչ մարգարիտ,
    Ես եմ մայր ծովի գանձը ճշմարիտ,
    Որ միշտ ջրերի երեսն եմ ելնում,
    ՈՒ ես եմ փայլում,
    Կյանքը վայելում....

    Բայց իր վայելքը երկար չտևեց,
    Մի քամի ելավ, փրփուրը ցրվեց,
    Հետքն էլ չմնաց ծովի երեսին...
    Մինչ մարգարիտը, երբ խորքից հանվեց,
    Ձեռքե-ձեռք խլվեց, գանձ է, գանձ, ասին,
    Ահա' մայր ծովի միակ փառքը մեծ:
    ...Մարդիկ կան, որոնք փրփուրի նման
    Միշտ կյանքի ծովի երեսն են ելնում,
    Բայց խորքում որքա՜ն
    Մարգարիտներ կան,
    Որոնց փառքը դեռ փրփուրն է խլում:
    "Non est ad astra mollis e terris via."

  11. #37
    Պատվավոր անդամ Նարե-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    28.03.2008
    Տարիք
    34
    Գրառումներ
    512
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սիրելի ակումբցիներ, ինձ շատ անհրաժեշտ է իմանալ` որ թվականին է գրվել Կտակ բանաստեղծությունը: Ինտերնետում իմ որոնումները անարդյունք անցան: Եթե որևէ մեկդ կարողանաք ինֆորմացիա տրամադրել, շնորհակալ կլինեմ
    Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ՝ կախում ես մեխից… ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:

Էջ 3 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Հովհաննես Թումանյան
    Հեղինակ՝ aniko, բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 120
    Վերջինը: 19.02.2021, 22:00
  2. Հովհաննես Գրիգորյան
    Հեղինակ՝ Raf, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 14
    Վերջինը: 10.03.2013, 15:36
  3. Արձակ. Հովհաննես Իշխանյան
    Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 88
    Վերջինը: 26.07.2012, 15:06
  4. «Հովհաննես Մկրտչի» հետևորդների կրոն
    Հեղինակ՝ wem, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 12
    Վերջինը: 29.06.2010, 04:42
  5. Շիրազ - Հաց, Պանիր, Whiskey... - տարբեր մտքեր երգերի տեսքով...
    Հեղինակ՝ Modigliani, բաժին` Երաժիշտներ, երաժշտական խմբեր
    Գրառումներ: 24
    Վերջինը: 17.06.2009, 20:51

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •