Էջեր օտար օրագրից
7.11.2002
Յոթն էր:
Անհասկանալիի մոր հիսուներեքը:
Կեսգիշերն էր մոտենում: Կապտահերից զանգի է սպասում:
Հարբեցողից` չէ: Իմաստ չունի:
Արդեն երրորդ օր էր սպիրտահոտ լռության: Գիտեր` պետք է նրան մենակ թողնել իր շշախեղդ տվայտանքների հետ:
Դատարկ պատին նայելիս հիշեց կրակե աչքերով Անմազին:
Անմազը սկզբում թանկ էր իր համար: Հետո մի տեսակ միանգամից դարձավ եռակի թանկ:
Հետո պարզվեց, որ Անմազն անկարող է միաժամանակ ընկալել երկու-երեք գույն: Ու գինն ընկավ: Պարզ, շուկայական հարաբերություններ: Առանց խորամանկությունների:
Այդ օրը Կապտահերին չէր տեսել, բայց իրենք իրենց ասածին սրբորեն հավատալով որոշել էին, որ այս մի կրթահամալիրը հորով-մորով անելուց հետո շարունակելու են սովորել:
Սեփական ուժերի, ընկերության ամենակարող լինելու ու ապագային անվերապահորեն հավատալու ջահելական էշություն:
Մինչ սուրճը դնելը հեռախոսին չմոտեցավ: Այնպես, որ կարիք չեղավ հայհոյել քստմնելի կապը: Իսկ պարզապես հայհոյելու համար հայհոյելն անպատեհ տվաց: Այդ պահին:
Սուրճը, այ քեզ բան, չթափվեց...մոմ վառի, ի՞նչ է..
Արի ու տես` զանգեցին: Եվ Կապտահերը, եւ Հարբեցողը:
Հարբեցողը հերթական, արդեն սովորական դարձող, բայց դրանից ոչ պակաս նյարդայնացնող մեղադրականը կարդաց առ այն, որ Անհասկանալին համարձակվում է իր հետ խոսելիս վատ տրամադրություն ունենալ: Կրկին բողոք հնչեց ձայնում առկա արճճե գնդակից: Ափսոս` չգիտի, որ պայթուցիկ գնդակ է...որ շուտով պայթելու է` գրողի ծոցն ուղարկելով նրան իր շիշընկերների մոտ:
Կապտահերը պարզապես ուղարկեց ֆիլմ նայելու: Առանց ավելորդ տեղը դեսուդեն ընկնելու: Դե...ընկեր է:
Կուրոսավայի Մակբեթը, պարզվեց Շեքսպիրինից պակաս ազդեցիկ չէ:
Այդ օրը մուտքով բարձրանալիս սատկած առնետ էր տեսել: Բայց Քամյուի Ժանտախտը չէր հիշել: Հեռուստացույցի մեջ մաշկափոխ եկած նախկին աֆրիկաբնիկը իրեն պատեպատ էր տալիս ջանասիրաբար: Բայց Քեռի Թոմասին չհիշեց:
Ուզենա՞լ մեռնել: Ներկե՞լ ատելությունը մանկական ներկագրքույկների պես: Տարբեր գույներով .. չէ, երանգներով պարզապես:
Չէ....այսօր լավ օր չէ մեռնելու համար... Չհիշեց, որ դա իրենից առաջ արդեն ասել են:
Հեռուստացույցի ձայնն անջատած էր ու ոչ մի կապ չուներ անհայտ աղբյուրից ալիքվող երաժշտության հետ: Տարօրինակ կլիներ, եթե ունենար: Էկրանին մեռնում էր ու չէր մեռնում զինվորական համազգեստով, արյունաքամ ինչ-որ մեկը: Երևում էր, որ տառապում է:
Իսկ Անհասկանալիի գլխում հնչող երաժշտությունը "Մահվանն ասենք Ո'չ" կոմպոզիցիայի ռեմիքս տարբերակն էր:
Մեջբերել
Galatea-ի խոսքերից
Էջանիշներ