Կարոտ բառի ֆրանսերենը չկա...(անտիպ մտքեր)

[Ուլուանա]

Իրոք, շատ կենդանի ու պատկերավոր ես գրում։ Արփինեն շատ դիպուկ բնորոշեց՝ փշաքաղվելու չափ...

[Երվանդ]

Անձի երկփեղկման վտանգը դեռ երբեք այսքան էական չէր եղել:
Ինձ կողքից եմ տեսնում, ամեն վայրկյան: Կամ վերևից: Ասես մեռած լինեմ ու ամերիկյան ապուշ ֆիլմերի պես հոգիս թռել է վերև ու մարմնիս է նայում:
Կյանքումս երբեք աչքերս չեմ թաքցրել մարդկանց հետ խոսելիս: Ու չեմ էլ թաքցնելու: Դրան չի խանգարի անգամ էությանս ներսում փոթորկվող աննախադեպ խառնաշփոթը: Որ նման է նոր տուն տեղափոխվելու հայավարի իրարանցումին, երբ ամենակարևոր իրերն ամենաանփույթ ու էշավարի ձևով դնում են ծանր իրերի տակ հետո զարմացած իրար երեսի նայում, թե ախր ոնց կոտրվեց, փչացավ, պատռվեց...
Երկակի կյանքը կործանում է: Ավելի արագ քան ալկոհոլն ու վիրտուալը: Ավելի արագ, քան փողոցն անցնելուց սպիտակ ՆԻՎԱ-յի տակ ճխլվելու վախը այդ ՆԻՎԱ-յի իսկ բաց լուսամուտից ոռնացող թրքապարսկական մուղամի ներքո:
Կիսվել եմ: Ու ամենայն հավաանականությամբ` ոչ հավասար մասերի: Հետաքրքիր է` սիրտս ո՞ր կեսում է: Ուղեղս հաստատ գիտեմ ուր է: Գրողի ծոցում: Շատ հիմնավոր բնակություն է հաստատել ու չի էլ ուզում հետ գա: Ոչ մի կեսումս ներկա չէ:
Չեմ էլ ուզում: Թող իր մենակալ-բռնակալական նկրտումներն ուրիշի մարմիններում իրականացնի: Նրանց, ովքեր հասկացել են իր գահակալության օգուտների անդառնալիությունն ու համտեսել են նրա ճշմարիտ որոշումների լեղու պես դառը պտուղները: Լեղու պես դառը, թույնի պես կործանարար: Թույնի պես բուժիչ:
Կդառնա՞մ մի օր ամբողջություն: Կնշե՞մ մի օր մարմնիս հոգևոր ու շոշափելի բոլոր մասերի ճիշտ վերամիավորումը: Վերամիավորում, որ իր անբնական տեղադրություններով ու մարմնական լուծումներով Կվազիմոդոյի չի վերածի ինձ: Կլինեմ պարզապես ես:
Կլինե՞մ: Միգուցե արդե՞ն Կվազիմոդո եմ: Օտար տաճարի ստրուկ: Սեփական այլանդակության գերի:
Այն կեսս, որ այժմ գրում է, հոգու տեր կեսն է: Հոգիս զգում եմ: Ես եմ հոգիս:

Լիլ քանի գնումա ավելի էս հզորացնում, շատտտ լավնա

[Երկնային]

ինձ հոգու պահը շատ դուր եկավ…
ստեղ էլ ասեմ…
դու հոգի ես… բայց միայն մի կեսով չէ…ոտքից գլուխ…

[Գալաթեա]

Շնորհակալ եմ, էրեխեք: Գրելու շնորհիվ չցնդելուն, թեթևանալուն գումարած նաև ձեր բարի խոսքերն են շատ օգնում:

[murmushka]

շատ հոգեհարազատ վիճակներ ես բնութագրում
շնորհակալություն

[impression]

Լիլ, հերիքա քեզ ուտես, վայ... բայց նենց գեղարվեստորեն ես քեզ ուտում... լավ, շարունակի...

[Գալաթեա]

Լիլ, հերիքա քեզ ուտես, վայ... բայց նենց գեղարվեստորեն ես քեզ ուտում... լավ, շարունակի...

Լիլ, որ էստեղ չուտեմ, իրականում կուտեմ ... ինքնախաբեության վերջին աշխարհնա...էն Մարիոյի աշխարհներից:

[Գալաթեա]

Քո հայտնությունը կարող էր ճակատագրական լիներ, եթե ես հավատայի ճակատագրին:
Գիշերային, ոչմիտեղից եկած հարցդ անիմաստ կլիներ, եթե վաղուց սովորած չլինեի, որ իմաստալի երևույթները դատապարտված են վաղաժամ քայքայման ու ժանգոտման:
Անհնարինության աստիճան հարազատ էությունդ կատաղի փոթորկի պես կտապալեր իմը, եթե կյանքի տեղումներից պաշտպանվելու հատուկ դասընթաց անցած չլինեի:
Ինքնուսույցով: Իմ իսկ հեղինակությամբ:
Դու իմ գարունն ես:
Ներսումս հնչող երգը դառել է երկձայն: Ապրել ստիպող մենապարը դարձել է խելահեղ տանգո: Գլխումս հնչող մենախոսությունը դարձել է պիես` երկու դերասանի համար:
Ամեն տեղ կաս: Կաֆեում, կողքի սեղանի մոտ նստած անծանոթն ես:
Ծովն ես, ուր երբեք չեմ եղել, ինչպես դեպի մահը քայլող այն երկու տղան: Երկինքն ես, ուր միգուցե և լինեմ մի օր:
Արևն ես, որ վարսերս է կենդանացնում իր ջերմությամբ, որ մեկ ուրիշը շոյի:
Երազս ես, որ երբեք չեմ տեսնում, չափից դուրս հոգնած լինելու պատճառով:
Փափուկ խաղալիքս ես, որ դու չես նվիրել:
Ստվերս ես, որ ապրում է իր սեփական կյանքով: Միշտ է ապրել: Ինձ չի հարցրել:
Բառերս ես, որ երբեք չեմ արտասանի:
Թախիծս ես,. որ կազմալուծում է հոգուս աշխատունակությունը:
Գիշերս ես, որ առաջ միայն իմն էր:
Սիրտս ես:
Կաս:
Մի գնա:

[impression]

Ապրես, Լիլ...

[Մելիք]

Լիլ (Կարելի՞ ա սենց դիմեմ), էնքան լավն էր ու կենդանի, որ ուզում էի ասել` Չեմ գնում, էստեղ եմ:

[Երվանդ]

Քո հայտնությունը կարող էր ճակատագրական լիներ, եթե ես հավատայի ճակատագրին:
Գիշերային, ոչմիտեղից եկած հարցդ անիմաստ կլիներ, եթե վաղուց սովորած չլինեի, որ իմաստալի երևույթները դատապարտված են վաղաժամ քայքայման ու ժանգոտման:
Անհնարինության աստիճան հարազատ էությունդ կատաղի փոթորկի պես կտապալեր իմը, եթե կյանքի տեղումներից պաշտպանվելու հատուկ դասընթաց անցած չլինեի:
Ինքնուսույցով: Իմ իսկ հեղինակությամբ:
Դու իմ գարունն ես:
Ներսումս հնչող երգը դառել է երկձայն: Ապրել ստիպող մենապարը դարձել է խելահեղ տանգո: Գլխումս հնչող մենախոսությունը դարձել է պիես` երկու դերասանի համար:
Ամեն տեղ կաս: Կաֆեում, կողքի սեղանի մոտ նստած անծանոթն ես:
Ծովն ես, ուր երբեք չեմ եղել, ինչպես դեպի մահը քայլող այն երկու տղան: Երկինքն ես, ուր միգուցե և լինեմ մի օր:
Արևն ես, որ վարսերս է կենդանացնում իր ջերմությամբ, որ մեկ ուրիշը շոյի:
Երազս ես, որ երբեք չեմ տեսնում, չափից դուրս հոգնած լինելու պատճառով:
Փափուկ խաղալիքս ես, որ դու չես նվիրել:
Ստվերս ես, որ ապրում է իր սեփական կյանքով: Միշտ է ապրել: Ինձ չի հարցրել:
Բառերս ես, որ երբեք չեմ արտասանի:
Թախիծս ես,. որ կազմալուծում է հոգուս աշխատունակությունը:
Գիշերս ես, որ առաջ միայն իմն էր:
Սիրտս ես:
Կաս:
Մի գնա:

Նախանձեցի

[Գալաթեա]

Երանի կյանքի "Ինքնուսույց" լիներ: Մեկը նստեր գրեր: Ցանկալի է` ուղղագրության կանոններին տեղյակ մեկը...
Կյանքում միայն ուղղագրական սխալներն էին պակաս:
Նստեր հերթով, բաժիններով գրեր`"Ինքնախաբեությունն ու իր վնասները", երրորդ էջից քսանութ էջ, "Հավատն ու դրա հատուցումը", քսանիննից հիսուներկու էջ, "Սեփական և այլոց դրդմամբ արված էշություններն ու ինչպես խուսափել դրանցից".... ու շարունակ:
Վերջին գլուխը կարելի էր վերնագրել`"Մահդ եկել է՞, դե դավայ, դավայ..."
Ինչքա՞ն կարժենար այդպիսի գիրքը:
Ունիվերսալ կդառնա՞ր: Համամարդկային ուսուցողական բնույթ կկրե՞ր: Թե՞ կդառնար հերթական ձախողակ գրողիկի կյանքի խղճուկ պատմությունիկը: Իր ճղճիմ ցավերով, հորինված սերերով, փայփայված ատելությամբ, տրամաբանության իսպառ բացակայությամբ ու հիստերիայի գունազարդումներով, անիմաստ ափսոսանքներով լեցուն:
Թերթելուց կուզեի կարդա՞լ, թե՞ մեկումեջ հետ տալ էջերի վրա` "Քո ցավն իմ ցավից չի, քո սերն իմ սերից չի, արի ես քո համար կյանքի գիրք գրեմ, այ դիլետանտ"` ծուռ քմծիծաղով ուղեկցվող հարգելի պատճառաբանությամբ:
Ատում եմ հարգելի պատճառները: Բոլոր տեսակի ու գույնի: Ավելի շատ, քան անհարգելինելը: Վերջիններիս վրա գոնե կարող եմ կատաղել ու բերանիս եկածն ասել` ինչպես սովորաբար անում եմ:
Հարգելի պատճառը կարող ես միայն մի բան անել: Հարգել: Հենց դրա համար է լ հարգելի է:
Fortuna caeca est. Իսկապես որ...կույր ու իր կուրությամբ վեր-վեր թռնող, ապուշ, գոյություն չունեցող, հորինված-ծաղկեցրած կատեգորիա: Իրեն կույրի տեղ է դրել, որ չմեղադրենք...արդարացում ունի չէ` կույր էի, չտեսա...գրողին տեսնես...
Ռեմարկ վերցնեմ կարդամ: Կյանքի գիրքն է նույն, պարզապես առանց այդպիսին կոչվելու նկրտումների...
Ռեմարկի մոտ ամեն ինչ պարզ է ու իր էջերից հոգնած սրտխառնոցի հոտ չի գալիս...
"Im Westen nichts neues".
Այստեղ նույնպես...
Այստեղ` առավել ևս

[Philosopher]

Քո հայտնությունը կարող էր ճակատագրական լիներ, եթե ես հավատայի ճակատագրին:
Գիշերային, ոչմիտեղից եկած հարցդ անիմաստ կլիներ, եթե վաղուց սովորած չլինեի, որ իմաստալի երևույթները դատապարտված են վաղաժամ քայքայման ու ժանգոտման:
Անհնարինության աստիճան հարազատ էությունդ կատաղի փոթորկի պես կտապալեր իմը, եթե կյանքի տեղումներից պաշտպանվելու հատուկ դասընթաց անցած չլինեի:
Ինքնուսույցով: Իմ իսկ հեղինակությամբ:
Դու իմ գարունն ես:
Ներսումս հնչող երգը դառել է երկձայն: Ապրել ստիպող մենապարը դարձել է խելահեղ տանգո: Գլխումս հնչող մենախոսությունը դարձել է պիես` երկու դերասանի համար:
Ամեն տեղ կաս: Կաֆեում, կողքի սեղանի մոտ նստած անծանոթն ես:
Ծովն ես, ուր երբեք չեմ եղել, ինչպես դեպի մահը քայլող այն երկու տղան: Երկինքն ես, ուր միգուցե և լինեմ մի օր:
Արևն ես, որ վարսերս է կենդանացնում իր ջերմությամբ, որ մեկ ուրիշը շոյի:
Երազս ես, որ երբեք չեմ տեսնում, չափից դուրս հոգնած լինելու պատճառով:
Փափուկ խաղալիքս ես, որ դու չես նվիրել:
Ստվերս ես, որ ապրում է իր սեփական կյանքով: Միշտ է ապրել: Ինձ չի հարցրել:
Բառերս ես, որ երբեք չեմ արտասանի:
Թախիծս ես,. որ կազմալուծում է հոգուս աշխատունակությունը:
Գիշերս ես, որ առաջ միայն իմն էր:
Սիրտս ես:
Կաս:
Մի գնա:

Ակումբային երկար թափառումներից հետո երևի հենց էստեղ էի, որ պիտի գրեի: Լիլ, դու հզոր ես: Դու կաս: Ու գոյությունդ խոսելու ունակություն ունի: Վայելիր էդ պարգևը: Հրաշալի էր

[Գալաթեա]

Էջեր օտար օրագրից


- Խմել եմ ուզում, - ասաց խղճահարույց նվնվոցով:
Բոլորը մտածեցին, թե նա ահավոր ծարավ է
Մեկ հոգուց բացի, որի համար ծարավը վաղուց դադարել էր ջրի ծարավ լինելուց
Իսկ դեմքի վրայի սարդամնան սպին տեսնում էին միայն նրանք
Ովքեր չէին մասնակցում "Ոչնչացնենք Սարդերին" քաղաքապետարանով արտոնված ակցիային
Ու կախված նրանից, թե ինչի մասին էր նա խոսում
Սարդի ոտիկները շարժվում էին դեմքի վրայով
Հասնելով ճակատին, երբ արտասանում էր "խաղաղություն" բառը
Այն մեկը, որ հասկացել էր, որ խոսքը ջրի ծարավի մասին չէ, հիշեց կնոջ
Ներքնազգեստի պահարանիկն ու
Թեթև կարմրեց
Ու մտածեց, որ իր կենսաբանության դասատուն սարդերի դասի
ժամանակ
Հաստատ իր մի տեղից էր հանել Արաքնեի մասին պատմությունը

- Խմել եմ ուզում, - ասաց մեկ այլ վայրում
Ու կողքին նստածը անմիջապես հիշեց իր մանկության ընկերոջը, որը
Միշտ ծարավ էր, հա, միշտ
Ու միշտ "ոնց ես" հարցին պատասխանում էր "լավ եմ"
Այնքան, որ մի օր հասկացավ. ինքը չգիտի` ինչպես են վատ լինում

Մի օր էլ լուռ նստած էր, երբ լսեց թե ինչպես ինչ-որ մեկն ասաց
- Խմել եմ ուզում
Ու չնայեց այդ բառերի ուղղությամբ
Թեև այդ պահին
Ու վաղուց արդեն
Հասկացել էր
Որ այդ բառերը բարձր արտասանողը
Կամ մազոխիստ է
Կամ պաշտոնաթող ձախողակ
Կամ էլ պարզապես ծարավ մարդ...

Աչքերը փակեց:
Դեմքի սարդը կուչ եկավ մի տեսակ:
Քնեց երևի:

[Ծով]

Լի՛լ, շատ զիլ ա...իրոք զգալ գիտես ու դա առանձնահատուկ շնորհ ա..զգալ նաև ուրիշի փոխարեն...