Նժդեհի գաղափարներն ավելի քան արդիական են

[Hrayr]

Գնահատելի է Juzeppe Balzammo-ի գնահատականը` "մահացու հիվանդ", քանի որ բժիշկների մեր հեղինակային խումբը հենց այդպիսին է դիտարկում մեր հայրենիքը, սակայն... մի վհատի~ր, J. B., ախտորոշումը դրված է, կոշտ ու անդրդվելի ախտորոշում, որի բանալիներն են ...Սերը և Գիտելիքը: Նշանակված "բուժման" նպատակներն են` Նոր Կրթության ստեղծում, ՆՈՐ ՄԱՐԴՈՒ ստեղծում, Նոր որակի պետականության ստեղծում...Սա արդեն երկար պատմություն է...

Ամփոփեմ` չվախենալ հիվանդությունից, առանց նրա` չկա ապաքինում:
Չվախենալ մահից, որովհետև մինչև ..."չմեռնենք"` իմաստություն չենք ստանա...

Թույլ տվեք մի փոքր չհամաձայնել ձեր տեսակետին։
Նախ ախտորոշումը նշանակված չէ, հակառակը, հիվանդությունը ճարակում է ամբողջ մարմինը։
Նոր կրթություն և այլն դրանք տարբեր մուտացիաներ են որոնք մարդուն բթացման են տանում։ Գիտությունը զարգանում է որպեսզի մարդու որպես մարդ տեսակը վերանա, որպեսզի ապրեն քայլող դիակներ, որը տարածվել է նաև Հայաստանում, ցավով եմ ասում։
Ես իմ սկզբունքներին հավատարիմ մնալով ասեմ, որ այն պահին երբ մարդը թողնում է Աստծուն նա կարցնում է ամեն ինչ։
Նժդեհյան գաղափարախոսությունը ոչ այլ ինչ է քան ժամանակի մուտացիա, անօգնականության ճիչ, անզորության ու անտերության խոստովանություն։
Կներեք սա իմ խորին համոզմունքն է, կարող եք չհամաձայնել։

[Fedayi]

Թույլ տվեք մի փոքր չհամաձայնել ձեր տեսակետին։
Նախ ախտորոշումը նշանակված չէ, հակառակը, հիվանդությունը ճարակում է ամբողջ մարմինը։
Նոր կրթություն և այլն դրանք տարբեր մուտացիաներ են որոնք մարդուն բթացման են տանում։ Գիտությունը զարգանում է որպեսզի մարդու որպես մարդ տեսակը վերանա, որպեսզի ապրեն քայլող դիակներ, որը տարածվել է նաև Հայաստանում, ցավով եմ ասում։
Ես իմ սկզբունքներին հավատարիմ մնալով ասեմ, որ այն պահին երբ մարդը թողնում է Աստծուն նա կորցնում է ամեն ինչ։
Նժդեհյան գաղափարախոսությունը ոչ այլ ինչ է քան ժամանակի մուտացիա, անօգնականության ճիչ, անզորության ու անտերության խոստովանություն։
Կներեք սա իմ խորին համոզմունքն է, կարող եք չհամաձայնել։

Նախ` մենք հո միջնադարում չե՞նք. կրկին հավատքն ու գիտությունը հակասու՞մ են միմյանց:
Երկրորդ` հավատքը շատ լավ բան է, բայց մեր պատմության մեջ եղել են դեպքեր, երբ ժողովուրդն այնքան է հույսը Աստծու վրա դրել, որ մոռացել է սրի տեղը: Արդյու՞նքը, հարցնում եմ արդյու՞նքը…
Երրորդ` Նժդեհն այն բացառիկներից է եղել, որը թույլ չի տվել, ի վերջո ներշնչել է ժողովրդին, որ նրանք մատաղացու ոչխարներ չեն, պետք է և կարելի է պայքարել ու հաղթել: Եթե չեմ սխալվում, Աստվածաշունչը չի արգելում ինքնապաշտպանվել: Ու ինչպես վերևում ասվեց, այն ժամանակ ազգը, ազգային ինքնագիտակցությունը իսկապես մեռնում էին, ու Նժդեհն եղավ այն դարմանը, որը ապաքինեց ու կազդուրեց նրան…

[Fedayi]

: Իսկ եթե մերօրյա Նժդեհը միայն Ոգու Սուր ունի և խոսքի հրեղեն վահան, ապա ջիփապաշտ ամբոխը չի ճանաչի նրան:
Նաև արդարացի լինեմ`արթնության ժամին այդ համայնքը պաշտելի է, նրան տեսել ու սիրել եմ այդ վսեմ ժամին: Միայն այդ ժամին:
Գանք հարցիդ, հարգելի Fedayi, այո~, մեր համայնքը պետք է հասունանա, որպեսզի տեսնի իր նոր Նժդեհին, եթե… այդպիսին կա: Այդ հասունացնող մայրը ժամանակն է լինում, որը այնպիսի ցավ կարող է տալ համայնքին, որ նա արթնանա և կարիք զգա նոր առաջնորդության…
Ահա այն ժամին, երբ նոր առաջնորդը կստանա բավականին նախնական ճանաչում և իշխանություն, ապա այդ օրվանից կսկսվի ժողովրդի կրթությունը: Այժմ ժողովուրդը չգիտի, որ ինքը ոգեկան պատերազմի մեջ է, այդ գիտակցությունը ունեն շատ քչերը: Ժողովուրդը չգիտի, որ ինքը գրեթե պարտված է, գրավված է մի կեղծ արժեքային համակարգի կողմից , նա չի ճանաչում իրական թշնամուն, իսկ ամենամեծ թշնամին… ինքն է, իր անհասությունը, իր էթիկայի ցածրությունը:
Իսկ երբ մեր երկրին կհաջողվի ստեղծել Նոր Կրթություն, նոր կրթական միջավայր, այնժամ մենք կսկսենք խնամել այսօրվա ծիլերը, որոնք ապագայում Նժդեհներ կդառնան: Բայց սա արդեն կլինի Նոր պետականության խաղաղ, պլանային աշխատանքը:

Երկու դիտարկում ունեմ:
Նախ` կարծում եմ` ձեր նշած մոլորյալներին դարձի բերելու համար ՕՐԻՆԱԿՆԵՐ ԵՆ ՊԵՏՔ, ՑՆՑՈՂ ՕՐԻՆԱԿՆԵՐ: Ինչ տեսնում են, այն էլ սովորում են: Պետք է մի քանի անգամ ցույց տալ ջիպազգիներին ու ջիպապաշտ մոլորյալներին, որ նրանք չեն երկրի տերը: Սրանից հետո, շղթայական ռեակցիայով, նմանատիպ դեպքերում նույնը ժողովուրդը կանի:
Տեսեք, մոտ 2 տարի է /եթե չեմ սխալվում/ Հայաստանում գործում է պետական համակարգում կոռուպցիայի դեմ պայքարի հանձնաժողով /գուցե այս մարմնի անունը ճշգրիտ չեմ տալիս/: Բայց...բայց, չկան զիլ, ցնցող, աղմկահար պատժիչ դեպքեր, որոնք կստիպեին զգոնանալ, կարգի հրավիրվել շատերին: Պատժվել են պետական կառավարման համակարգի միջին օղակների որոշ մարդիկ միայն: Չե՞ք կարծում, որ մի քանի այսպիսի դեպքերի գրանցման դեպքում, գործի զգալի մասն արված կլինի: Ուղղակի քաղաքական կամք չկա, թե չէ թղթին մնացած օրենքները կարծես թե վատը չեն:
Հաջորդը` եթե Կառավարությանը մի կողմ թողնենք և այս դերը ստանձնենք մենք` հասարակ քաղաքացիներս. չե՞ք կարծում, որ այս անարխիայի հիերարխիայի դեմ պայքարը պետք է սկսել ստորոտներից...հետո կմանրամասնեմ օրինակներով, եթե կարիք լինի:
Սա էլ իմ կողմից խոսակցության թեզ:

Իդեպ, հարգելի' Հեղինակ, կարող եք ինձ ուղարկել Ձեր նշած աշխատությունը: Եթե այո, ես Ձեզ անհատական նամակով կուղարկեմ էլհասցես: Նախապես շնորհակալություն:

[Fedayi]

Մի ընկեր ունեմ Ռուսաստանում, պատկերացրեք` ինչ է ինձ ասում? Ասում ա."Էդքան փոքր երկիր եք, էլի կիսելու բան ունեք?".....Ամոթից գետինը մտա: Նույնիսկ մեր ընտանիքներում 4-5 տարբեր կարծիքներ են, ընդ որում` ծայրահեղ տարբեր ու ոչ կառուցողական: Մի կուրսեցիս էլ, որը մասնակցել ա էդ օրը, ասում ա."20 օրից տեսեք ինչ ենք անելու": Հարազատս չլիներ` հիմա.....: Հարցնում եմ` հստակ ասա` ինչ եք ուզում, չի կարողանում պատասխանել: Ինքն էլ մեղավոր չի, մյուսներն էլ, ուղղակի մարդիկ մինչև կոկորդը կուշտ են:
Ուղղակի տենց չեն պայքարում, պետք է պայքարել ամեն տեղ` բուհում, հիվանդանոցում, բանակում, աշխատավայրում, բոլոր հասարակական ինստիտուտներում....բոլորս սուսուփուս նստում ենք նայում էս անարդարություններին, մի հատ ձեռքներին էլ չենք խփում, հետո էլ ասում ենք ստրուկի պես ենք ապրում: Ամեն ինչ այստեղերից է սկսում, հեղափոխությունը` նույնպես: Մի հասարակ օրինակ բերեմ: Սերժի միտինգի օրը լուր եկավ, թե ավտոբուս են բերել, հեսա դասից հանում են ու տանում: Մեր էրեխեքին տենայիք: Դե թող մեկը գար ու ասեր /թեկուզ դեկանը/....շան օրը կգցեինք: Դա է ժողովրդավարությունը, երբ մարդը գիտի իր իրավունքները և պաշտպանում է դրանք:

Հիշեցի գրառումներիցս մեկը, որը կատարել եմ մարտի 1-ի դեպքերից հետո թեմաներից մեկում: Ահա, հենց սա ի նկատի ունեմ...

Ավելացվել է 3 րոպե անց

Ներքին, անարյուն, էթիկական հեղափոխություն.
Նոր որակի ազգային պետականության ստեղծում:

Կարծում եմ հարգարժան Հեղինակն էլ սա ի նկատի ուներ:

[Վիշապ]

Հիշեցի գրառումներիցս մեկը, որը կատարել եմ մարտի 1-ի դեպքերից հետո թեմաներից մեկում: Ահա, հենց սա ի նկատի ունեմ...

Ավելացվել է 3 րոպե անց


Կարծում եմ հարգարժան Հեղինակն էլ սա ի նկատի ուներ:

Որպեսզի ժողովուրդը գիտակցի, որ ինքը ունի իրավունքներ, ապա պետք է լինի մեկը, որ ժողովրդին ներշնչի այդ միտքը։ Որպեզի ժողովուրդը պայքարի ինչ–որ բանի համար, պետք է մեկը լինի որ նախ արթնացնի այդ պայքարը, այնուհետև առաջնորդի։ Թող պարադոքսալ չթվա, բայց մարդկությունը իր գոյության հին ժամանակներից էլ ունեցել է առաջնորդներ, ղեկավարներ, ու ոչ մի ցեղ, խումբ առանց առաջնորդի յոլա չի գնացել։ Համենայն դեպս ըստ իմ ունեցած գիտելիքների։ Հիմա նախ մի խնդիր է, որ մեր ժողովրդի մեջ առաջնորդներ սկսել են բավականին քիչ ծնվել, այսինքն իրոք մեռնող ժողովրդի նշաններ ենք ցույց տալիս։ Երկրորդ խնդրիրը ժողովրդի գիտակցական մակարդակի բթացումն է, որը ինչպես երևում է, կայուն ու երկարաժամկետ տարվող ստոր քաղաքականություն է՝ հանուն բութ առաջնորդների կարճաժամկետ շահերի։ Ելքը՞, ելքը նման դեպքերում միշտ էլ եղել է ու կարծում եմ կլինի մեկը՝ հեղափոխությունը։ Ժամանակի խնդիր է, կամ էլ մեզ կուտեն, ու չենք հասցնի արդեն…

[Ջուզեպե Բալզամո]

Ես իմ սկզբունքներին հավատարիմ մնալով ասեմ, որ այն պահին երբ մարդը թողնում է Աստծուն նա կարցնում է ամեն ինչ։
Նժդեհյան գաղափարախոսությունը ոչ այլ ինչ է քան ժամանակի մուտացիա, անօգնականության ճիչ, անզորության ու անտերության խոստովանություն։
Կներեք սա իմ խորին համոզմունքն է, կարող եք չհամաձայնել։

Համաձայն չեմ և ահա թե ինչու:Աստծուն փնտրել-գտնելու կոչ է Նժդեհյան գաղափարախոսությունը: Ու այդ որոնումն մեր իսկ ներսում սկսելու կոչ:
Չգիտէ՞ք, որ Աստծու տաճար էք դուք, եւ Աստծու Հոգին է բնակւում ձեր մէջ։ Եթէ մէկն Աստծու տաճարն ապականի, Աստուած էլ նրան պիտի ապականի. որովհետեւ սուրբ է Աստծու տաճարը, որը դուք էք։
Պողոս առաքյալ. Ա Կորնթացիներ. Գլուխ 3-15
Ինքներս մեզ ճանաչելով Աստծուն ենք ճանաչելու- սրբազան գործ է: Ու կասկած չունենաք ինչ էլ որ գտնեք Աստվածային է լինելու: Անգամ եթե գտածդ լինի քո ինքնասիրությունը( ինքնասիրահարվածության հետ չշփոթել),որից էլ ծնվելու է ցեղակցիդ հանդեպ սերը ու վերածվի սիրո Մարդու հանդեպ:

[Fedayi]

Մի օր հայությունը պետք է ների թուրքերին, բայց ոչ թե նրանց առջև ծնկի իջած, այլ նրանց ծնկի իջեցրած։

Ամեն մի կուսակցության անդամի նշանաբանը պետք է լինի՝ կուսակցությանս հետ, բայց ազգիս համար։

Սիրիր վեհը, գեղեցիկը և հերոսականը նույնիսկ թշնամիներիդ մեջ:

Հայաստանը և ճշմարտությունը` ահա իմ աստվածությունները:

Ուժերիցդ վեր չէ որևէ պարտականություն, որքան էլ ծանր լինի դա, եթե գտնում ես, որ պարտական ես անելու դա:

Կռիվներում հերոսանալուց ավելի դժվար է կյանքում հերոսական կեցվածք ունենալը:

Ով տառապանքից է փախչում, կատարելությունից է փախչում:

Արդար է հաղթանակդ, երբ այն արդար է համարում պարտված թշնամիդ իսկ:

Մարտնչիր, որ ճանաչես քեզ, և ճանաչեն քեզ:

Գ. Նժդեհ

[Հեղինակ]

Նախ` կարծում եմ` ձեր նշած մոլորյալներին դարձի բերելու համար ՕՐԻՆԱԿՆԵՐ ԵՆ ՊԵՏՔ, ՑՆՑՈՂ ՕՐԻՆԱԿՆԵՐ: Ինչ տեսնում են, այն էլ սովորում են: Պետք է մի քանի անգամ ցույց տալ ջիպազգիներին ու ջիպապաշտ մոլորյալներին, որ նրանք չեն երկրի տերը: Կառավարությանը մի կողմ թողնենք և այս դերը ստանձնենք մենք` հասարակ քաղաքացիներս. չե՞ք կարծում, որ այս անարխիայի հիերարխիայի դեմ պայքարը պետք է սկսել ստորոտներից...հետո կմանրամասնեմ օրինակներով, եթե կարիք լինի:

Սոցիալական ռևանշի ճանապարհը ոչինչ չի տա, սոցիալական ընդվզումը ոչին չի տա, այլ միայն մի հարստահարողին կփոխարինի մեկ ուրիշը: Անհրաժեշտ է ՈԳՈՒ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻ ԸՆՏՐՈՒԹՅՈՒՆ և դրան համապատասխան` նոր մարտավարության ընտրություն:

Վիշապ-ի խոսքերից
Ելքը՞, ելքը նման դեպքերում միշտ էլ եղել է ու կարծում եմ կլինի մեկը՝ հեղափոխությունը։

Այո~, ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ, բայց միայն Ոգու և Աշխարհայացքի ասպարեզում: Մնացած հեղափոխությունները, ընդվզումները պատրանք են, դրանք վարպետորեն օգտագործվում են իշխանության գրավման համար, իսկ հեղափոխական զանգվածը շատ քիչ անց դառնում է հպատակ ամբոխ: Իսկ իրական հեղափոխության համար անհրաժեշտ է ԱՌԱՋՆՈՐԴ: Ստեղծե~ք այդ Առաջնորդին, գտե~ք նրան, և նա ...

[Վիշապ]

Այո~, ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ, բայց միայն Ոգու և Աշխարհայացքի ասպարեզում: Մնացած հեղափոխությունները, ընդվզումները պատրանք են, դրանք վարպետորեն օգտագործվում են իշխանության գրավման համար, իսկ հեղափոխական զանգվածը շատ քիչ անց դառնում է հպատակ ամբոխ: Իսկ իրական հեղափոխության համար անհրաժեշտ է ԱՌԱՋՆՈՐԴ: Ստեղծե~ք այդ Առաջնորդին, գտե~ք նրան, և նա ...

Հարգանքներիս խորին հավաստիքը։ Դուք պայծառ մարդ եք, գրեթե միշտ կարդում եմ Ձեր մտքերը։ Ինչ վերաբերում է ոգու և աշխարհայացքի ասպարեզում համաժողովրդական հեղափոխության բռնկմանը, ապա դրա համար հարկավոր է ցնցում։ Միայն կրիտիկական վիճակներում է, որ շատ մարդկանց ուղեղը սկսում է թափով աշխատել ու բացվում են նոր կանալներ։ Իսկ նման վիճակ կարող է ստեղծել հենց քաղաքացիական հեղափոխությունը, բայց որը ներկա դրությամբ անհնար է առանց պայծառ առաջնորդի ու կազմակերպման։ Ավելի վատ տարբերակ է պատերազմը, որի մասին չեմ ուզում մտածել։ Իսկ ինքնարբուխ համաժողովրդական ընդվզման համար գիտակցություն է պետք, որը ավաղ հիմա խամրած ու թաղված է մարդկանց ստամոքսներում ու առօրյա կենցաղային արհեստական խնդիրներն ու դարի տեխնոլոգիական խաղալիքները ավելի ու ավելի խորն են բթացնում գիտակցությունը ու վիժեցնում հերթական համամարդկային հոգևոր վերածնունդը։

[Հեղինակ]

Ինչ վերաբերում է ոգու և աշխարհայացքի ասպարեզում համաժողովրդական հեղափոխության բռնկմանը, ապա դրա համար հարկավոր է ցնցում։ Միայն կրիտիկական վիճակներում է, որ շատ մարդկանց ուղեղը սկսում է թափով աշխատել ու բացվում են նոր կանալներ։ Իսկ նման վիճակ կարող է ստեղծել հենց քաղաքացիական հեղափոխությունը, բայց որը ներկա դրությամբ անհնար է առանց պայծառ առաջնորդի ու կազմակերպման։ Ավելի վատ տարբերակ է պատերազմը, որի մասին չեմ ուզում մտածել։ Իսկ ինքնարբուխ համաժողովրդական ընդվզման համար գիտակցություն է պետք, որը ավաղ հիմա խամրած ու թաղված է մարդկանց ստամոքսներում ու առօրյա կենցաղային արհեստական խնդիրներն ու դարի տեխնոլոգիական խաղալիքները ավելի ու ավելի խորն են բթացնում գիտակցությունը ու վիժեցնում հերթական համամարդկային հոգևոր վերածնունդը։

Այո~, վիճակը թեթև չէ, բայց մի վհատե~ք: Աշխատում են ոչ միայն մարդկանց խմբերը կամ մարդկային կամքը, Կյանքի ստեղծագործությանը մասնակցում են Տիեզերքի և Մոլորակի մեխանիզմները: Այս պահին անհրաժեշտ է ճիշտ ճանաչել Ոգու աղբյուրները...Տեղադրում եմ մի հատված "Ինչ ուղիով տանել Հայաստանը" գրքից.

Այս աշխատության մեջ արդեն նշել ենք, թե Կյանքի գիտությունը, Գոյի օրենքները գրված են ազգի ժառանգական գաղտնագրերի ու մշակույթի մեջ: Հայոց համար Կյանքի գիտության հիմնական աղբյուրը հայոց լեզուն է և բարբառները` ազգի ծագումնաբանության ե հոգեկերտվածքի գանձարանը, ապա «Սասնա ծռեր» էպոսը` հայ մարդու Էության, ապրելակերպի և ապագա ճանապարհի հանրագիտարանը: Սրանց գալիս է լրացնելու մեր բանավոր բառուբանը – վիպասքների, հեքիաթների, ավանդությունների այն շարքր, որից շողարձակում է հայի բնիկ էությունը` արդարամիտ, ազատ ու հերոսական: Ապա հետևում է հայոց շողշողուն պոեզիան, որի կատարները մխրճված են Հրե երկնքի մեջ և խոսում են Ստեղծողի հետ – Նարեկացին և Թումանյանր, որոնք վերին հիերարխիկ ոլորտներում ներկայացնում են Հայաստանը:
Տիեզերքից Հայկական բարձրավանդակի բնիկ տերը ստացել է ռիթմերի մի գերազանց շարք, որր ձևափոխվել է նրա մեջ և դարձել է հայկական պար – այդ ռիթմերի տակ պարում են մեր լեռներր. հայ այրերը ու կանայք – թև–թևի, վարից–վեր, երկրից դեպի երկինք, – հայոց պարի մեջ տրոփում է Տիեզերքի Սիրտը: Վերին աշխարհների հնչող ոլորտներից հայը ստացել մեղեդիների մի նախաստեղծ շարք, որը ձև ու գույն է ստացել նրա հոգու և մարմնի մեջ, աշխատանքի ու ստեղծումի պահին, դարձել Է հայ երգ
– Տիեզերական շարակնոց. այդ երգով հայը խոսում է Տիեզերքի սրտի հետ:
Ահա այս մշակույթր, որպես թանկարժեք համաձուլվածք, միշտ տրոփել է հայի էության մեջ, բայց երբեք չի եղել, որ այն իրեն արժանի պետականություն և սոցիալական կյանք ստեղծի Հայկական բարձրավանդակում: Չէր էլ կարող, նյութապաշտության հազարամյակները չէին թողնում, որ տիեզերածին մշակույթը լիարժեք մարմնավորվի պետական և սոցիալական ձևերի մեջ, դառնա նրանց էությանը:
Բայց ահա հնչել է մի ժամ, մոտենում է մի պատմական հանգրվան, երբ նյութապաշտությունը, հասած իր բարձրակետին, պետք Է փլուզվի և նյութի ավերակների վրա ագգի ոգին պետք է ձգտի մի նոր աշխարհ ստեղծել: Այդ պահին ազգին առաջնորդող ուժը լինելու Է նրա մշակույթը, որր երբեք չի փլատակվում, այլ արհավիրքների մեջ շողում է որպես բյուրեղակերտ մի բուրգ, որի գագաթը մխրճված է Տիեզերքի մեջ, իսկ հիմքը դրված է ոգու նյութականացված գանձերի վրա:
Նյութականի փլուզման, մոլորակային կատակլիզմի այդ ժամին ազգը պետք Է ունենա Վերածնության Ծրագիրը, ազգային իր գաղափարը` ձև ու կերպարանք ստացած, այնքա°ն պարզ ու զորեղ, որ հասկանալի լինի Հայ Աշխատավորին:
Ազգային գաղափարախոսությանը թղթի ու թանաքի, նույնիսկ աշխատանքի ու քրտինքի պտուղը չի կարող լինել, – այն Սիրո ու Հավատի, ճշմարտության և Գիտելիքի գավակն է: Իսկ այս ծնող ակունքները ապրում են Հայ Մշակույթի մեջ, – նրանց կարող Է հասնել, այդ ակունքներից կարող է խմել միայն մշակութապաշտ հոգին: Եթե մեկը կասի, թե ինքը Սիրո ու Հավատի մեջ է, Աստվածորդու խոսքի հետևորդն է ու գործում Է նրա հովանու տակ, բայց այդ մեկը չի տեսնում Հայ Գեղջուկին, չի զգում նրա ստեղծած աստվածաշունչ մշակույթը, ապա նա չի կարոդ հայի վերածնության ծրագիրը գրի առնել և ոչ Էլ Աստվածորդու սիրելին լինել: Եվ եթե մեկը կասի, թե ինքը ճշմարտության ու Գիտելիքի ասպետն Է, անցել է բոլոր կրոնների և ուսմունքների բովով, բայց այդ մեկը չի տեսնում հայոց անշուք մատուռներից ու խաչքարերից, մագաղաթյա Էջերից ու շքեղ բառուբանից բխող տիեզերական գիտելիքի լույսը` նա չի կարող մեր ապագայի գիրը կարդալ: Միակ բանալին, որով ազգի ընտրյալ զավակների համար կբացվի Մշակույթի տաճարը և այնտեղ պարփակված Ծրագիրը` զոհաբերական Սերն Է առ Հայրենիքը, Ազգը, սեփական ծնողն ու ընտանիքը և, վերջին հաշվով` Սերը առ Վերինը: Միայն երկրի Սասնա Ծռերը կարող են ունենալ այն իմաստությանը, որով կբացվի Ծրագիրը և այդ Ծռերը այսօր Հայաստանում անում են վերածնության գործը:

[Վիշապ]

Այո~, վիճակը թեթև չէ, բայց մի վհատե~ք: Աշխատում են ոչ միայն մարդկանց խմբերը կամ մարդկային կամքը, Կյանքի ստեղծագործությանը մասնակցում են Տիեզերքի և Մոլորակի մեխանիզմները: Այս պահին անհրաժեշտ է ճիշտ ճանաչել Ոգու աղբյուրները...

Գիտեք, ես՝ նվաստս իրականում կարծում եմ, թե մեր դժբախտություններից մեկն այն է, որ մենք չափից դուրս ենք մեզ «հատուկ» ազգ համարում, ու նաև ազգայնական մտածելակերպը մեզ մոտ չափից դուրս շեշտվելով դառել է պարզապես մակերեսային ավանդույթ՝ առանց խորքային հիմնավորումների, որի վրա սևեռվելով մենք մոռանում ենք ներկա գոյություն ունեցող պետության մասին առհասարակ։ Հիմա հաճախ լինում են պահեր երբ ազգային գաղափարախոսությունը թվում է թե հակասության մեջ է մտնում պետական շահերի հետ, ու չգիտես թե որն է առաջնայինը։ Ինչ վերաբերում է Ձեր գրքին ու Ձեր մտքերին, ապա գուցե մեզ նման ժողովրդի համար ազգայնակա՞նն է շարժիչ ու հոգևոր ուժը ներկա պահին։ Գուցե և ոչ, թերևս համոզիչ չէ ինձ համար։ «Ժաննա Դը՛Արկ» ֆիլմը հիշո՞ւմ եք, այն վերջինը՝ Միլա Յովովիչի մասնակցությամբ։ Այն որ ասում է՝ ինձ նշան երևաց գետնին ընկած թրի տեսքով, իսկ վանականի հոգին նրան պատասխանում է տարբեր սցենարներով, ասենք մեկին սպանել են այդտեղ և նրա թուրը մնացել է, կամ կռիվ է եղել և կռվից հետո մեկը նետել է, իսկ Ժաննան չգիտես ինչու ընտրում է միակ տարբերակը, որ այդ թուրը գետնին է իջեցվել ամպերի միջից, Աստծո զորությամբ որպես նշան։ Հիմա մենք նույն հուսահատվածի պես հույսներս դրել ենք միայն այն բանի վրա որ մենք հատուկ ժողովուրդ ենք, Նարեկացի ու Թումանյան ենք ունեցել, ուրեմն նշան կա, որ մենք չենք կարող հենց այնպես կործանվել(Չնայած Ժաննան սրբագործվեց, մեծ պատիվ բերելով Ֆրանսիային ու ֆրանսիացիներին գուցե մե՞նք էլ ունենանք մեր Ժաննան)։ Չգիտեմ, չափից դուրս հուզական չի՞ հնչում արդյոք։ Իսկապե՞ս հայերս հատուկ ազգ ենք մեր Նարեկացիով ու Թումանյանով։ Օրինակ ինձ թվում է թե հույները այդ պարագայում գերբնական ազգ են, քանի որ մի ողջ փիլիսոփաների բանակ են տվել աշխարհին ու գիտությունների գիտության մարդկությանը հայտնի արմատները սկիզբ են առնում հենց հույներից։ Կամ ասենք օրինակ Ֆրանսուա Ռաբլեն նույնպես լուսապայծառ մարդ է եղել, որի «Գարգանտյո ւան և Պանտագրյուելը» մեծ բավականությամբ կարդում եմ արդեն որերորդ անգամ, ուրեմն ֆրանսիացիներն էլ ահագին հպարտանալու բան ունեն, միայն հենց այս մարդուն վկայակոչելով։ Կամ ֆրանսիացի խաղողագործը հավանաբար ոչնչով վատը չի հայ քարից հաց քամող գյուղացուց։ Միգուցե սխալվու՞մ եմ Ինձ միշտ դուր չեն եկել այս ազգայնական մոտիվացիաները, որոնց մեջ ազգային ամբիցիաներ եմ տեսնում, սեփական թուլություններին ներողամտորեն նայելու միտում… Մի տեսակ օբյեկտիվության վակուում կա, որից ես շնչահեղձ եմ լինում։

[Fedayi]

1. Սոցիալական ռևանշի ճանապարհը ոչինչ չի տա, սոցիալական ընդվզումը ոչին չի տա, այլ միայն մի հարստահարողին կփոխարինի մեկ ուրիշը: Անհրաժեշտ է ՈԳՈՒ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻ ԸՆՏՐՈՒԹՅՈՒՆ և դրան համապատասխան` նոր մարտավարության ընտրություն:



2. Այո~, ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ, բայց միայն Ոգու և Աշխարհայացքի ասպարեզում: Մնացած հեղափոխությունները, ընդվզումները պատրանք են, դրանք վարպետորեն օգտագործվում են իշխանության գրավման համար, իսկ հեղափոխական զանգվածը շատ քիչ անց դառնում է հպատակ ամբոխ: Իսկ իրական հեղափոխության համար անհրաժեշտ է ԱՌԱՋՆՈՐԴ: Ստեղծե~ք այդ Առաջնորդին, գտե~ք նրան, և նա ...

1.-ի համար` ամենևին էլ ռևանշիստական տրամադրություններ չունեմ.Կառավարության դեպքում խոսքս հենց այն մարդու մասին է, որը այդքան ուժեղ կգտնվի, գործը իր և իր շրջապատի շահերից բարձր կդասի և կտա այդ ՕՐԻՆԱԿՆԵՐԸ:
Քաղաքացիների դեպքում խոսքս այն մասին է, որ գետնաքարշության աստիճանից բարձրանալու համար սկսենք պայքարել մեր նվազագույն, սկզբի համար նույնիսկ ամենապրիմիտիվ թվացող իրավունքների համար, իմանանք դրանք, դրանք պաշտպանելու ձևերն ու միջոցները, դիմենք դրանց և այլն...Օրվա ընթացքում կփորձեմ մանրամասնել:
Իհարկե, հարգելի Հեղինակ, խորքային լուծումը Ձեր մատնանշած մշակութային և աշխարհայացքի հեղափոխությունն է, որը ավելի շուտ, էվոլյուցիոն գործընթաց է, քան` ռեվոլուցիոն: Դրա գործադրման կոնկրետ ձևերի մասին, կարծում եմ, դեռ կխոսենք: Սակայն, ինչու վերջապես չսկսենք անել այն, ինչը կարող ենք անել հենց այսօր: Ախր, էնքան ստորացած, կոտրված վիճակում ենք երբեմն, որ դա էլ չենք գիտակցում, այնինչ` միայն սկսել է պետք...
2.-ի համար մի լավ խոսք կա, մոտավորապես այսպես. "Հեղափոխությունները հնարում են հանճարները, իրականացնում ռոմանտիկները, իսկ օգտվում են տականքները":

[Հեղինակ]

Ողջունում եմ Վիշապ-ի նախորդ գրառումը`սկզբից մինչև վերջ, դրա համար մեջբերում չեմ անում: Եվ ահա թե ինչու: Բերում եմ միայն բանաձևերը` նյութը շատ չծանրաբեռնելու համար.

-Նեղ ազգայնականությունը այն թակարդն է, որի մեջ որպես օրենք հայտնվում է հայ մտավորականը և այնտեղ մնում... "Հայ մտավորական" հասկացությունը այժմ, մեծավ մասամբ, մի երևույթ է, որի կերպարը ապակողմնորոշիչ երիտասարդության համար: Բացառությունը` բնիկ մշակույթի այն կրողներն են, որոնք վերժամանակյա գործ են անում:

- Հայ մտավորականը, որպես օրենք, փաթաթվում է իր գավառական հանդերձի մեջ և ԱՇԽԱՐՀԱՃԱՆԱՉՄԱՆ չի գնում: Նրան բավարարում են`" Մեր Թումանյանը, Նարեկացին..." Համաձայն եմ Վիշապ- ի հետ:

-Այնուհանդերձ, ուշադրություն, բարեկամս` ԱՇԽԱՐՀԱՃԱՆԱՉՈՒՄԸ ՍԿՍՎՈՒՄ Է ԱԶԳԱՅԻՆ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՃԱՆԱՉՈՒՄԻՑ: Համամարդկային Ոգու բանալին Քո Լեզվի, Քո Հայրենիքի, Քո Լանդշաֆտի, Քո Պարի, Քո Պոեզիայի...մեջ է: Առանց այս Սիրո`մարդու և մտավորականի սիրտը դատարկ խորան է մնալու: Սիրել, ունենալ այս ամենը և... ապա ՃԱԽՐԵԼ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ: Ահա այսպիսի մեկը եթե կասի` Թումանյա~ն, ապա սա ուրիշ...Թումանյան կլինի...

-Իրական, մեծագույն սերը առ հայրենին անպայման բերելու է ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ ԱՐԱՏՆԵՐԻ ԳԻՏԱԿՑՄԱՆԸ և ՃԱՆԱՉՄԱՆԸ: Սա ուղեկցվում է Համաշխարհային Կյանքի արատների
գիտակցությամբ և ճանաչմամբ: Մեր ազգային հիվանդությունների վերջին ախտորոշողները Թումանյանն էր և Նժդեհը:

-Հայ ներկա կյանքի արատների ճանաչումը` քաղաքական պայքարի կամ մտավոր դասի ԲՈՂՈՔԻ ՀՐԱՊԱՐԱԿԱԽՈՍՈՒԹՅԱՆ միջոցով` անպտուղ գործ է, քանի որ սրանք տեսնում են ...տեսանելի, մակերեսային պատճառները և ոչ համամարդկային, կասեի` տիեզերական պատճառագիտությունը...Այդպիսի մակերեսային պոռթկումներ էին նույնիսկ Սիլվա Կապուտիկյանի հրապարակային ընդվզումները, էլ չեմ ասում Հրաչյա Մաթևոսյանը, Լևոն Անանյանը... Այս երեք անձի հետ էլ նպատակասլաց շփվել եմ և ...հայոց սահմանափակության պատը չի հաջողվել փշրել: Հույսը` մեր նոր երիտասարդությունն է...

Նորից եկա նույն կոչին`ՄԻ~ ՎՀԱՏԵՔ... Այս սերունդը կարող է, ԼՈՒԾԵԼՈՒ Է այս խնդիրը... Հարգելի Վիշապ, ուղարկեք ձեր էլփոստի հասցեն, կուղարկեմ Հայոց Արատաբանության մի ձեռնարկ, որը, հուսով եմ, կլցնի "օբյեկտիվության վակուումը"...

Հենց նոր տեսա Fedayi- ի գրառումը, կարձագանքեմ ավելի ուշ...Ողջյուն բոլորիդ:

[Հեղինակ]

Գրառումը կիսատ էր գնացել, ավելացնում եմ`
Այդպիսի մակերեսային պոռթկումներ էին նույնիսկ Սիլվա Կապուտիկյանի հրապարակային ընդվզումները, էլ չեմ ասում Հրաչյա Մաթևոսյանը, Լևոն Անանյանը... Այս երեք անձի հետ էլ նպատակասլաց շփվել եմ և ...հայոց սահմանափակության պատը չի հաջողվել փշրել: Հույսը` մեր նոր երիտասարդությունն է...

Նորից եկա նույն կոչին`ՄԻ~ ՎՀԱՏԵՔ... Այս սերունդը կարող է, ԼՈՒԾԵԼՈՒ Է այս խնդիրը... Հարգելի Վիշապ, ուղարկեք ձեր էլփոստի հասցեն, կուղարկեմ Հայոց Արատաբանության մի ձեռնարկ, որը, հուսով եմ, կլցնի "օբյեկտիվության վակուումը"...

Հենց նոր տեսա Fedayi- ի գրառումը, կարձագանքեմ ավելի ուշ...Ողջյուն բոլորիդ:

[Ջուզեպե Բալզամո]

Ինձ միշտ դուր չեն եկել այս ազգայնական մոտիվացիաները, որոնց մեջ ազգային ամբիցիաներ եմ տեսնում, սեփական թուլություններին ներողամտորեն նայելու միտում… Մի տեսակ օբյեկտիվության վակուում կա, որից ես շնչահեղձ եմ լինում։

Շատ ճիշտ դիտարկում:
Ինքագնահատությունը շատ հաճախ վեր է ածվում ինքաարդարացման: Սխալ է ու մեղադրելի է դա: Սեփական թուլություններն ու թերությունները հայտնաբերելը դրանք կոծկելու նպատակով չպիտի արվի, այլ դրանցից ազատվելու, որակապես ավելի բարձր մարդ դառնալու համար: Մաքրվելու հոգով,մտքով ու մարմնով: Մաքրելու ինքդ քեզ, որ այլոց էլ կարողանաս օգտակար լինել:

…Ինքս ինձնից եմ հեռանում և կամուրջները ետդարձի ես չեմ այրում,
Ես հեռանում եմ, որ դառնամ ազատ, փակված դռներ բանամ…

Չվախենալ երբ կպարզեմ, որ այնքան էլ լավ մարդ չեմ, այլ ուրախանալ որ ճշմարտությունը իմացել եմ և լուրջ անելիք ունեմ: Ինքս ինձ պիտի փոխեմ: