Վերջերս ահավոր շատ է տանջում միտքը, որ ես 31 տարի ապրել եմ վստահ լինելով, որ չեմ ուզում Հայաստանից դուրս ապրել, նույնիսկ բաժանմանս պաճառներից մեկն էն էր, որ նախկին ամուսինս Ամերիկա էր տեղափոխվելու։ Հետո մի պահ պատկերացնում եմ, որ եթե բոլորս գնանք ու կորցնենք մեր երկիրը, կմնանանք անարմատ, հայրենիք չունենալը՝ տուն չունենալու նման վախեցնող բան է։
Բայց մյուս կողմից էլ հիմա մտածում եմ, ախպեր բա ինչքան կարելի ա տանել էս վիճակը, էս երկրի մասին մտածողները հազիվ մի 20% կազմեն, մենք ոչ մի անգամ չենք ունեցել իշխանություն, ով գոնե մի կաթիլ կմտածեր ժողովրդի մասին, իսկ ժողովուրդը՝ հենց ինքը, մեծամասամբ իր տան անդամներից էն կողմ ոչ մեկի մասին չի մտածում, մաքսիմում մտածում է ոնց շուստռիություն անի՝ հարևանից լավ ապրի։
Ասում եք՝ մնային ու օգուտ կտային Հայաստանին, հա բայց ոնց կարող էր 60․000-100․000 ստացող բժիշկը օգուտ տար, ուշ թե շուտ յա կաշառք էր վերցնելու յա սոված էր մնալու, նույնը մնացած ոլորտներում։ Ախպեր, ես էլ էի Յոհանի ու Արամի նման մտածում, որ ամենադժվարը, բայց պետքականը, հենց երկրում մնալն ու փոխելն է, բայց էս 30 տարում բան չի փոխվել, երկրաշարժ տեսած երկրում՝ շենք սարքողը նույն չափ ցեմենտ ա գողանում, բանակում ոչ մի փոփոխություն չկա, կրթությունը 0 է՝ զատո անաստված թանկ, մարզի բնակիչը օրը 1000 դրամով է աշխատում ու երազում մի կերպ գնա էս երկրից, իսկ ավինյանն ասում է, որ դասատուն չեկավ քարոզարշավիս՝ կազատվի աշխատանքից ու ցանկով ստուգում են։
Կներեք, սենց ցածր մակարդակի հասցնելու համար այս զրույցը, բայց մենք հենց ցածր մակարդակում էլ գտնվում ենք։
Մեջբերել
Էջանիշներ