Ես թեմայի մասին իմ կարծիքը կասեմ անուղղակի ձևով:
Մեծամասնության և փոքրամասնության համակեցության խնդիրները եղել են դարեր շարունակ ու կլինեն դարեր շարունակ:
Ստեղ շատ դետալների մեջ խորանալ պետք չէ, որովհետև դա տուպիկ է/փակուղի
/:
Լուծումը ավելի շատ բարի կամեցողության դաշտում է: Փոքրամասնությունը պետք է աշխատի խաղալ մեծամասնության գծած կանոներով: Իսկ մեծամասնությունը պետք է փոքրամասնության համար ստեղծի քիչ թէ շատ տանելի պայմաններ, ու չփակի նրանց օդը վերջնականապես, աչքերը փակի ու չխառնվի փաքրամասնությանը հատկացված տարացքներում նրանց ներքին գործերին: Էս դեպքում իրականում մեկը մեկին առանձնապես չեն խանգարի /իսկ գլխավոր պրոբլեմը սա է
/: Մեծամասնությունը կունենա իր մեծամասնական
տարածքները, որտեղ փոքրամասնությունը իրեն կպահի համապատասխան /մեծամասնական/ նորմերի մեջ: Իսկ փոքրամասնությունը իր /փոքրամասնական/ տարածքները, որտեղ մեծամասնությունը չի մտնի, ու պարտադրի իր կանոնները:
Սա է նորմալ, մարդկային համակեցության կանոների ըստ իս:
Ստեղ նաև խոսք գնաց դաստիրակչական ազդեցության և վտանգի մասին:
Իսկ ավելի ճիշտ չէ՞ քննարկել, թէ իրականում ում /նաև երեխային/ կարելի է շեղել, երբ է դա հնարավոր:
Հ.Գ. Պատկերացրեք մի րոպե. թէ ինչքան դժվար/անհնարին/ խնդիր է "չալաղաջի" ու "քյաբաբի" արձաններին խնկարկող ընտանիքում մեծացող երեխային շեղել այնքան, որ նա զզվի չալաղաջից ու քյաբաբից
:
Էջանիշներ