Լուսաբեր
Մի քիչ անկեղծանամ :))
27.04.2010, 16:20 (4049 Դիտումներ)
Նման զգացողություն ինչպիսին այժմ ունեմ ունեցել եմ երկու տարի առաջ և 6 տարի առաջ ու նույն ժամանակահատվածում ու նույն բանի պատճառով: Բայց մի տարբերությամբ, էն ժամանակ դեռ այդքան կապվածություն չկար, ինչպես այժմ է: Շատ տխուր զգացողություններ են ասեմ... Նենց տպավորությունա մոտս, կարծես ինձնից մի շատ թանկ բան ցանկանում են պոկեն ու ուժով հեռացնեն, իսկ ես նենց անզոր եմ, էնքան անօգնական.... ու չկա մեկը, որ ինձ օգնի պահել այդ թանկը, մեկը, որ օգնի հաղթահարել այս դժվար իրավիճակը: Այն մեկը, որը դա կարող է անել, ախր, հենց ինքն է այդ թանկը... Ու ոչ մեկը չի կարող հասկանալ այն զգացողությունները, որը ես ունեմ, դա պետքա զգալ սեփական մաշկի վրա, որը ոչ մեկը թող չզգա... Սա ասում եմ նրա համար, որովհետև մարդիկ գիտենալով իրավիճակը ասում են, հականում ենք, սենց կամ սենց պետքա անես, էտ իրավիճակում սենց են անում ու նման բաներ: Բայց ես դեռ այդքան իրատեսությունս չեմ կորցրել, որ չհասկանամ, որ դրանք ընդամենը հուսադրող բառեր են:
Կյանքը նենց հետաքրքիրա: Շատ չի անցել էն օրից, որ ես ինձ այնքան երջանիկ էի զգում, կյանքը հրաշալի էր, երկինքը միշտ բաց, օդը՝ տաք... Իսկ հիմա՞: Էտ ամեն ինչը մի քանի հոգու թեթև ձեռքով վերանում են ու մարդը կանգնում է փաստի առջև...
Անորոշությունա... մտահոգություններ են... անկապ վիճակա:
Սա հաշվենք կյանքի սև շերտերից ևս մեկը, որին անպայման կհաջորդի սպիտակը ու էլի երկինքը բաց կլինի, թե չէ ես ամպամած եղանակ չեմ սիրում
Էլ չգիտեմ, ինչ ասեմ, երևի հետո կասեմ...
Նայել անձնագիրը
Նշել այս բլոգն ընթերցված
