PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Գեղագիտական դաստիարակություն



Մանոն
25.12.2007, 16:39
Գեղագիտական դաստիարակությունը կազմում է մարդու ընդհանուր զարգացածության զգալի մասը: Որքան խորն է գեղագիտական ընկալումը, այնքան ամուր է մարդ-արվեստ, մարդ-բնություն կապը: Սակայն արդի ժամանակներում այն կարծես անուշադրության է մատնվում, հետին պլան է մղվում ու գնալով նվազում է: Որքանո՞վ եք կարևորում մարդու գեղագիտական դաստիարակությունը: Ո՞ր հասակից և ինչի՞ց է պետք սկսել այն: Ի՞նչ աղբյուրներից է մարդն ստանում այդ դաստիարակությունը, արդյո՞ք բավարար հիմքերի վրա են այդ աղբյուրները: Եվ ընդհանրապես. ի՞նչ մակարդակի վրա է ներկայիս հայ մարդու գեղագիտական դաստիարակությունը:

Undina
25.12.2007, 16:43
Դժվարա պատասխանել: կարծում եմ կախված է մարդու ցանկությունից, ընտանիքից ու ժրջապատից:

Chilly
25.12.2007, 16:49
երեխայի գեղագիտական (մանավանդ գեղագիտական) դաստիարակությունը, ըստ իս, պետք է սկսել դեռ մոր արգանդից, ու դա ՇԱՏ կարևոր է... ինչքան մարդը մեծանում է, այնքան ավելի դժվար է լինում նրա մոտ դաստիարակել գեղագիտական բարձր ճաշակ ու ընկալումներ...
Ժամանակակից հայ երիտասարդությունն այս առումով ահագին հետ է համաշխարհային ընդհանուր գեղագիտական զարգացման մակարդակից, բայց իմ կարծիքով ընդամենը մի սերունդ, ու էս պրոբլեմը լուծված կլինի...

Հ.Գ. ինչպես միշտ - լուսավոր թեմա, Մանոն ջան...

Tig
25.12.2007, 16:59
երեխայի գեղագիտական (մանավանդ գեղագիտական) դաստիարակությունը, ըստ իս, պետք է սկսել դեռ մոր արգանդից, ու դա ՇԱՏ կարևոր է... ինչքան մարդը մեծանում է, այնքան ավելի դժվար է լինում նրա մոտ դաստիարակել գեղագիտական բարձր ճաշակ ու ընկալումներ...
Ժամանակակից հայ երիտասարդությունն այս առումով ահագին հետ է համաշխարհային ընդհանուր գեղագիտական զարգացման մակարդակից, բայց իմ կարծիքով ընդամենը մի սերունդ, ու էս պրոբլեմը լուծված կլինի...

Հ.Գ. ինչպես միշտ - լուսավոր թեմա, Մանոն ջան...

Ճիշտ ես, բայց ի՞նչ կփոխի էդ քո ասաց մի սերունդը:

StrangeLittleGirl
25.12.2007, 19:40
Սկսե՞լ… ինչ-որ հասակի՞ց… Դժվա՞ր…
Չէ՛, բացարձակապես դժվար չէ: Եթե ինձ հարցնեն, թե արդյոք գեղագիտական դաստիարակություն ստացել եմ, կդժվարանամ պատասխանել: Գեղագիտական դաստիարակությունը երեխային թանգարանից թանգարան ուղարկելը չէ, ոչ էլ ինչ-որ ծրագրված գործընթաց: Եթե իմ ծնողներին էլ հարցնեք, թե արդյոք իրենց երեխաներին գեղագիտական դաստիարակություն տվել են, նրանք էլ գուցե բացասական պատասխան տան, բայց դա բնավ չի նշանակում, որ մենք արվեստից հեռու ենք եղել:
Կա մի կարևոր պայման. հետևել ծնողներին օրինակին. եթե ծնողի մոտ արվեստի նկատմամբ հետաքրքրությունը շինծու է, ապա ինչքան էլ բացատրի երեխային, որ արվեստը լավ բան է, տեղ չի հասնի: Հակառակը, եթե դա բնական է, բառեր պետք չեն. երեխան, միևնույն է, կհետևի ծնողի օրինակին:

Philosopher
25.12.2007, 19:46
Եվ ընդհանրապես. ի՞նչ մակարդակի վրա է ներկայիս հայ մարդու գեղագիտական դաստիարակությունը:
Զրոյական:)

Ուլուանա
25.12.2007, 20:31
երեխայի գեղագիտական (մանավանդ գեղագիտական) դաստիարակությունը, ըստ իս, պետք է սկսել դեռ մոր արգանդից, ու դա ՇԱՏ կարևոր է...
Լրիվ համաձայն եմ այս խոսքերի հետ: Ուղղակի այս դեպքում նախ և առաջ պետք է հստակեցնենք, թե ինչ ենք հասկանում դաստիարակություն ասելով: Իմ մանկավարժության դասախոսն ասում էր, որ չդաստիարակված մարդ չկա, քանի որ դաստիարակությունը մարդ ստանում է նաև փողոցում, այլ հարց է, որ դաստիարակությունը կարող է լինել կազմակերպված և անկազմակերպ (կամայականորեն ստացված, ասենք, փողոցում կամ ուրիշի օրինակի միջոցով), դրական և բացասական:

Օրինակ, եթե հղի ժամանակ մայրը հաղորդակցվում է արվեստի հետ՝ լավ երաժշտություն է լսում և այլն, ապա երեխան այդպիսով հաստատ որոշակի գեղագիտական դաստիարակություն ստանում է… Բայց, ինչպես Բյուրն ասաց, դա պիտի լինի անկեղծ ու սրտաբուխ, ոչ թե ձևական: Երեխան այդ ամենը հաստատ ընկալում է, և նրա մեջ համապատասխան ճաշակ ու վերաբերմունք է ձևավորվում արվեստի, մշակույթի, ընդհանրապես գեղեցիկի նկատմամբ: Իսկապես սեփական օրինակն ամենաճիշտ դաստիարակությունն է: Կարծում եմ՝ թանգարան-մանգարանն արդեն հետոյի հարց է: Իսկ մինչ այդ հարկավոր է ուղղակի տանը, ընտանիքում այնպիսի գեղագիտական մթնոլորտ լինի, որ երեխան ակամա դրանով սնվի ու ձևավորվի: Շատ կարևոր է մշտապես փորձել երեխայի ուշադրությունը գրավել գեղեցիկի ցանկացած դրսևորման վրա, այնպես անել, որ նա նկատի իր շուրջը եղած գեղեցիկը, ինչը կարող է նույնիսկ ամենասովորական կենցաղային բաների մեջ լինել:

Cassiopeia
25.12.2007, 21:04
Նախ. Ի՞նչ է գեղագիտական դաստիարակությունը.
Գեղագիտական դաստիարակությունը սերն ու հարգանքն է գեղեցկության նկատմամբ: Մարդը մանուկ հասակից սկսում է գնահատել իր շրջապատը և իրեն շրջապատող միջավայրն իր բոլոր "պարագաներով" դասում որոշակի սանդղակների վրա՝ այդ թվում և գեղեցկության ու տգեղի կշեռքի վրա: Համամիտ եմ Չիլլիի հետ, որ մարդ գեղագիտական դաստիարակություն սկսում է ստանալ դեռ մոր արգանդում: Ապագա մանուկները դեռ լույս աշխարհ չեկած շրջապատվում են գեղեցիկով ու բարով (եթե երեխան իհարկե սիրո պտուղ է ու սպասված): Ապագայում, ծնվելուց հետո երեխային փորձում են շրջապատել գեղեցիկով: Իսկ եթե այդ գեղեցիկը լոկ գեղեցիկ իրերով չի սահմանափակվում, դա սկսում է վերածվել դաստիարակության: Այսինքն գալիս է պահ, երբ երեխան սկսում է շրջապատի մեջ տեսնել ոչ թե նյութական գեղեցկությունը, այլ այդ գեղեցկության հոգին ու շունչը, այսինքն այն ամենը, ինչը կազմում է այդ գեղեցկության արժեքը: Աստիճանաբար զարգացնելով երեխայի մեջ գեղեցիկի գնահատման սանդղակը երեխային տրվում է հենց այդ գեղագիտական դաստիարակությունը:
Այն, թե ի՞նչ մակարդակի վրա է ներկայիս հայ մարդու գեղագիտական դաստիարակությունը բավական մտածելու տեղիք է տալիս: Ներկայիս երիտասարդ սերունդը զարգացել է վերակառուցման ծանր ժամանակաշրջանում, երբ բացի գոյատևելու խնդրից ուրիշ ոչ մի բան չէր մտահոգում մարդուն: Այդ իսկ պատճառով ներկայումս շատ խստորեն նկատելի է այդ գեղագիտական բացը: Սակայն, կարծում եմ, կան այնպիսի նրբաճաշակ գեղագիտական դաստիարակության տեր անձինք, որոնց հետ շփվելն արդեն մեծագույն հաճույք է: Ու դրա օրինակն է մեր ակումբի կազմը:love

Tig
26.12.2007, 10:16
Կա մի կարևոր պայման. հետևել ծնողներին օրինակին. եթե ծնողի մոտ արվեստի նկատմամբ հետաքրքրությունը շինծու է, ապա ինչքան էլ բացատրի երեխային, որ արվեստը լավ բան է, տեղ չի հասնի: Հակառակը, եթե դա բնական է, բառեր պետք չեն. երեխան, միևնույն է, կհետևի ծնողի օրինակին:

Միանգամայն ճիշտ ես, այսինքն գեղագիտական դաստիարակությունը պետք է սկսենք մեզանից…:)

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Զրոյական:)

Շատ հերաքրքիր է, դու բոլորի մասին էդ կարծիքն ունե՞ս, թե՞ ուղղակի մեծամասնության:

Ուլուանա
26.12.2007, 10:26
Այն, թե ի՞նչ մակարդակի վրա է ներկայիս հայ մարդու գեղագիտական դաստիարակությունը բավական մտածելու տեղիք է տալիս: Ներկայիս երիտասարդ սերունդը զարգացել է վերակառուցման ծանր ժամանակաշրջանում, երբ բացի գոյատևելու խնդրից ուրիշ ոչ մի բան չէր մտահոգում մարդուն: Այդ իսկ պատճառով ներկայումս շատ խստորեն նկատելի է այդ գեղագիտական բացը:
Այնքան էլ համաձայն չեմ, որ հենց ծանր պայմաններն են գեղագիտական դաստիարակության բացակայության կամ ցածր մակարդակի պատճառը... Դա այնպիսի բան է, որ միայն ֆինանսականից չի կախված, այսինքն՝ առանց փողի էլ կարելի է երեխայի մեջ սերմանել գեղեցիկի նկատմամբ սեր ու նրբազգացություն: Մեր շուրջը անսահման գեղեցկություն կա, որը բարեբախտաբար ձրի է, այնպես որ մարդու մտքին տեղ լինի, կտեսնի ու տեսնել կտա երեխային: Հասկանում եմ, որ դժվար է հացի խնդիր ունենալով մտածել դրա մասին, բայց իսկապես գիտակից ծնողները թեկուզ դժվարությամբ, բայց անում են դա:
Չգիտեմ, ուղղակի ես կարծում եմ, որ եթե մարդը գեղեցիկ զգացողություն ու պահանջ ունի, ապա նա դրա մասին հիշում է ամեն պահի ու նկատում իր շուրջը եղած գեղեցիկը, չտեսնելու համար աչքերը պիտի փակի: Իսկ տեսնողը նաև թեկուզ ոչ գիտակցաբար որևէ կերպ արտահայտվում է, հենց այդպես էլ իրականանում է գեղագիտական դաստիարակությունը: Գեղագիտական դաստիարակություն կոչվածը հո պոզով, պոչով չի՞ լինում:

Dayana
26.12.2007, 10:26
երեխայի գեղագիտական (մանավանդ գեղագիտական) դաստիարակությունը, ըստ իս, պետք է սկսել դեռ մոր արգանդից, ու դա ՇԱՏ կարևոր է... ինչքան մարդը մեծանում է, այնքան ավելի դժվար է լինում նրա մոտ դաստիարակել գեղագիտական բարձր ճաշակ ու ընկալումներ...
Ժամանակակից հայ երիտասարդությունն այս առումով ահագին հետ է համաշխարհային ընդհանուր գեղագիտական զարգացման մակարդակից, բայց իմ կարծիքով ընդամենը մի սերունդ, ու էս պրոբլեմը լուծված կլինի...

Հ.Գ. ինչպես միշտ - լուսավոր թեմա, Մանոն ջան...

Chilly -ն կարծես իմ մտքերը շարադրած լինի :love

Մանոն
26.12.2007, 17:12
երեխայի գեղագիտական (մանավանդ գեղագիտական) դաստիարակությունը, ըստ իս, պետք է սկսել դեռ մոր արգանդից, ու դա ՇԱՏ կարևոր է... ինչքան մարդը մեծանում է, այնքան ավելի դժվար է լինում նրա մոտ դաստիարակել գեղագիտական բարձր ճաշակ ու ընկալումներ...
Ժամանակակից հայ երիտասարդությունն այս առումով ահագին հետ է համաշխարհային ընդհանուր գեղագիտական զարգացման մակարդակից, բայց իմ կարծիքով ընդամենը մի սերունդ, ու էս պրոբլեմը լուծված կլինի...
Հ.Գ. ինչպես միշտ - լուսավոր թեմա, Մանոն ջան...
Լրիվ համամիտ եմ: Նշանակում է գեղագիտական առաջին դաստիարակությունը երեխան ստանում է ծնողներից: Չնայած գեղագիտական ընկալումը հնարավոր է փոխանցվում է նաև գենետիկորեն: Բայց այն հետագայում զարգացնել է պետք: Ու ճշմաչիտ է Ուլուանան, որ.

Իսկապես սեփական օրինակն ամենաճիշտ դաստիարակությունն է: Կարծում եմ՝ թանգարան-մանգարանն արդեն հետոյի հարց է: Իսկ մինչ այդ հարկավոր է ուղղակի տանը, ընտանիքում այնպիսի գեղագիտական մթնոլորտ լինի, որ երեխան ակամա դրանով սնվի ու ձևավորվի: Շատ կարևոր է մշտապես փորձել երեխայի ուշադրությունը գրավել գեղեցիկի ցանկացած դրսևորման վրա, այնպես անել, որ նա նկատի իր շուրջը եղած գեղեցիկը, ինչը կարող է նույնիսկ ամենասովորական կենցաղային բաների մեջ լինել:
Այստեղից հետևում է Tig- հաջորդ ճշմարիտ խոսքը.

... այսինքն գեղագիտական դաստիարակությունը պետք է սկսենք մեզանից…
Cassiopeia-ն էլ լավ է գրել, միայն թե մի ճշտում ինձ թույլ տամ, դա լոկ իմ տեսակետն է: Բարձր գեղագիտական զարգացածություն ունեցող ծնողը, որքան էլ ֆինանսական նեղության մեջ լինի, երբեք նյութականը առաջնային չի համարի ու միևնույն է առաջին բանը որ կանի իր երեխայի համար` կդաստիարակի նրա մեջ գեղեցկի ընկալումը: Ուրիշ բան է, եթե ծնողն ինքն էլ այդքան չի կարևորում գեղագիտական մակարդակը ու դատում է այսպես. «դատարկ փորով` թատրոնս գիտեր…»:
Իսկ Philosopher-ի հետ ընդհանրապես համամիտ չեմ: Ցածր մակարդակի զարգացածությունը դա դեռ զրոյակ չէ: Քավ լիցի` դեռ կա մեր ազգում սեր մշակույթի ու արվեստի նկատմամբ:
Բայց եկեք այս թեման միայն ծնողների պարտականություններով չսահմանափակենք: Չէ՞ որ երեխայի գեղագիտական հետագա դաստիարակությունը շարունակվում է մանկապարտեզում, դպրոցում, ընկերական միաջավայրում, ինչու չէ` փողոցում ու նաև հեռուստատեսությամբ: Իսկ ինչպիսի՞ն են ներկայումս դաստիարակության ա՛յս աղբյուրները: :B

Philosopher
26.12.2007, 17:18
Շատ հերաքրքիր է, դու բոլորի մասին էդ կարծիքն ունե՞ս, թե՞ ուղղակի մեծամասնության:
Իհարկե, մեծամասնության, որով և որոշվում են "հայ մարդ" աբստրակցիայի որակները;)

Apsara
26.12.2007, 18:40
Գեղագիտական դաստիրակությունը սկսվում է մոր արգանդում և մարդու ամբողջ կյանքի ընթացքում չի ընդհատվում: Պետք է սկսել նախ զրույցներից երեխայի հետ, հետո քիչ-քիչ սեր արթնացնել նրա մեջ թատրոնի, գրականության բնության նկատմամբ, հետո նա ինքը պիտի խնդրի, որ իրեն տարբեր պատկերասրահներով ման տան և անպայման գիդի բացատրություններով:

Հա բայց չմոռանանք, որ այժմյան մայրերը դեռ իրենք կարգին մարդ չդառաճ 17 տարեկանում երեխեք են շարում, ու փոխանակ երեխային գունավորիր ինէդ և մատիտներ նվիրեն, գնում են համակարգչային խաղեր, էնքան որ իրենց մնացած գործերով զբաղվելուն չխանգարի:

Այժմյան երեխայի գեղագիտական էլ մնացած դաստիրակություններն էլ կատարվում են հեռուստատեսության միջոցով, թե մի սերունդ հետո ինչա փոխվելու այդպես էլ չհասկացա:

Ծով
26.12.2007, 19:02
Ընդհանրապես գեղագիտական դաստիարակությունն ըստ իս շատ պատասխանատու ու դժվար գործընթաց է։
Ինչ-որ հատուկ կետեր ու կանոններ չկաN...
Բայց դաստիարակողի ու դաստիարակվողի մեջ կարևոր է ներդաշնակության առկայությունը։ Մտքի, զգացողության, գործունեության...
Թե ինչ է փնտրում իրականում դիմացինը, որովհետև տարիքի հետ որոշակի հետաքրքրություն այնուամենայնիվ նկատվում է գեղագիտական որոշակի կատեգորիաների նկատմամբ։ Տարածքը արդեն, որտեղ մարդուն փոխանցվում է գեղագիտական կոպիտ ասած « տեղեկատվություն » , հաճույք և այլն, իրականում ընդամենը հետևանք է այն հոգեբանական դաստիարակության, որ տալիս է ընտանիքը, միջավայրը և այլն...
Օրինակ եթե երեխան հարցնում է, թե ինչ է գեղեցիկը, / չնայած չեմ կարծում, որ երեխայի մտքով էս հարցը անցնի:D/ շատ կարևոր է նրան որևէ պատասխան տալը՝ այդկերպ փոխարինելով նրա փնտրածը գտածով....
ի՞նչ է ամպը...
երկինքը...
Էս նկարի աղջիկը ինչու՞ է ժպտում կամ հեռուստացույցի արևածաղիկի նկարը Grand Candy-ի հետ ինչ կապ ունի...
ՄԻ ժամանակ մի գիրք էի ուսումնասիրում, որում մոտավորապես հետևյալ միտքն ընդգծել եմ՝ գեղագիտական հարաբերությունների մեջ ծագում են իրական աշխարհի գեղագիտական բոլոր հատկությունները։
Երբեք չպետք է մոռանալ դիմացինի /անկախ տարիքից/ կամքի, մտածողության և տեսածն ու լսածը կամ դրանց գեղագիտական արժեքը ընկալելու անհատի իրավունքի մասին։
Չնայած տարբեր մասնագիտությունների տեր , կայացած և դեռ կայացման ճանապարհին մարդիկ էլ իրենց դաստիարակության մեջ անընդհատ բացեր են ունենալու, և դա շատ բնական է ու զարգացում է ապրում ինքնակրթության, ինթնադաստիարակության փորձերի միջոցով։ Իսկ գեղագիտական գիտակցության որոշակի մակարդակը պայմանավորված է անհատի /անկախ տարիքից/ մոտեցմամբ։
Գեղագիտական դաստիարակաության կենտրոնը սեփական պրակտիկան է, որ ձեռք ես բերում կամ ինքնագիտակցության, հետաքրքրոասիրության, կամ պահանջի ու փորձված խորհրդի միջոցով։
Հեգելը ասում է, որ երբ փոքրիկ տղան քար է նետում ջրի մեջ և այնտեղ ալիքներ են առաջանում, նա հիանում է ոչ թե ալիքների գեղեցկությամբ, այլ այն զգացումով, որ դրանք իր կատարածի արդյունքն են
Եվ վերջում մի մեջբերում / լավ ա որ կարդալիս սիրածս պահերը գրանցում եմ:D/.
«Ես գիտակցում եմ իմ անձնական-անմիջական մասնակցությունը՝ դրանով հանդերձ մնալով արտացոլող սուբյեկտ, և որպես այդպիսին, գործնականորեն վերապրոում եմ ինձ՝ որպես գործող սուբյեկտ » /Ռ. Սահակյան/
Գեղագիտական դաստիարակությունը պահանջում է նրբանկատ ընտանիք, դպրոց, բակ ամեն ինչ ամենուր, բայց ցավով պիտի նշեմ, որ այսօր գեղագիտական ճաշակը մարդկանց զգալի մասի ձևավորվում է լրիվ ուրիշ մակարդակներում, որի դիմաց Սևանի ջրի մակրդակը փառք է:D
Այսպես...լավ թեմա է...առանձին առանձին կարելի է անդրադառնալ նաև կատեգորիաներին;):)

Chilly
28.12.2007, 10:21
Երեխայի մեջ առաջին հերթին պետք է զարգացնել հետաքրքրությունը գեղեցիկի նկատմամբ, ծնողների որոշ մասը առօրյա հոգսերի թոհուբոհում ուղղակի մոռանում են այդ մասին, համարելով, որ այդ հարցը առաջնահերթ պրիորիտետ չունի ու շրջապատը կամ դպրոցը այդ հարցը նորմալ մակարդակի վրա կպահեն, սակայն բոլորս ենք տեսնում թե դա ինչի է բերում...
օրինակ բերեմ ինձ - 10 տարեկանում (1993) ես իմ խնայողություններով գնեցի Մոցարտի և Բեթհովենի կասետները, ու դրանով շատ զարմացրի ծնողներիս, որովհետև նրանք բոլորովին չէին սպասում, որ այդքան ժամանակ հավաքած գումարս այդ կերպ կծախսեմ, իսկ հիմա, հեռվից դրան նայելով հասկանում եմ, որ նրանք երկար ժամանակի ընթացքում, զգուշորեն, բայց հետևողականորեն իմ մեջ ներարկել են այդ ընտրությունս, այնպես որ հիմնականում ամեն ինչ գալիս է հիմքից...

Դեկադա
28.12.2007, 13:43
Ես համաձայն եմ այն կարծիքների հետ, որոնցում նշվում է, որ երեխայի դաստիարակությունը սկսվում է դեռ մոր արգանդում և շարունակվում է ամբողջ կյանքում:Միշտ էլ կարելի է ինչ-որ նոր բան սովորել և ըստ իս շատ կարևոր է ծնողների դերը:Երեխայի համար առջին հերթին օրինակ է ծառայում ծնողը՝իր պահվածքով, խոսալաձևով, արվեստի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքով:Եվ եթե ծնողին հաջողվում է երեխայի մեջ սերմանել ճաշակը դեպի լավն ու գեղեցիկը, դա արդեն շատ գովելի է:Եվ սկզբի համար այդքան էլ էական չէ երեխային կտանեք թանգարան թե չէ:Կարևորը երեխան որոշակի պատկերացում ունենա, իսկ հետագայում այն կարելի է շարունակել թանգարաններ և պատկերասրահներ այցելելով:Իսկ ինչ վերաբերվում է այսօր աիվեստի բնագաբառում տիրող վիճակին, միանշանակ կարելի է ասել, որ առաջընթաց կա՝ թեկուզ քիչ, բայց կա:Հիշեք մի քանի տարի առաջ տիրող վիճակը՝այն հուսադրող չէր::[

Grieg
28.12.2007, 14:40
այս դեպքում կարծումեմ դաստիարակությունը առավել արդյունավետ կլինի երբ ծնողը ծառայի օրինակ, ծնողը պետք է այնքան սեր ունենա որ արևի պես լուսավորի և տաքացնի, Սեր բնության հանդեպ ,սեր կենդանիների հանդեպ, սեր մարդկանց հանդեպ , սերն է որ կրթում է մարդուն որ ապահովում է ներքին հավասարակշռությունը և հոգևոր աշխարհի պահպանմանը, սերն է որի շնորհիվ մարդը հաստատվում է երկրում.. սիրո մեջ է թաքնված նրբանկատությունը իսկ դա որոշիչ դեր ունի արվեստը զգալու համար..

պտղատու ծառը կարող է թունավոր մրգեր տալ եթե նրան սնել տարբեր արհեստական քիմիկատներով.. նույն ել մարդու դեպքում, որն լինելով օգտակար և պտղատու բնության մասնիկ շատ հաճախ թունավորվում է շրջապատող բացասական զգացմունքային դաշտի ներքո։

Մանոն
10.01.2008, 16:04
Իսկ ի՞չ է ընդհանրապես գեղագիտական դաստիարակությունը, որը մեկի համար շատ կարևոր է, մյուսի համար` երկրորդային մի բան: Իմ կարծիքով այն կյանքը «ըստ գեղեցիկի օրենքների» կառուցելու, մարդկանց հետ հարաբերություններում, աշխատանքում ու հասարակական գործունեության մեջ գեղեցկության իդեալները հաստատելու պահանջմունք է, որը ինչ-որ ձևով դառնում է նաև դաստիարակվածության չափանիշ: Գեղագիտությունը բացահայտում և զարգացնում է գեղագիտական գիտակցության մակարդակը, ճաշակը, գեղագիտական զգացմունքայնությունը: Գեղագիտական ճաշակը կապված է առարկայի, երևույթի կամ արվեստի ստեղծագործության ըմբռնման հետ:Այն հնարավորություն է տալիս նրբորեն և օբյեկտիվորեն գնահատել շրջապատող աշխարհի առարկաների գեղագիտական արժանիքները: Ճաշակի խեղաթյուրումները դրսևորվում են շատ հաճախ քաղքենիության ու մոդայամոլության մեջ: Բայց զարգացած ճաշակը միշտ նրբազգաց ու պահանջկոտ է տվյալ առարկայի կամ երևույթի մեջ ձևի ու բովանդակության ներդաշնակության նկատմամբ:
Մենք իհարկե նշեցինք, որ այդ դաստիարակության հիմքը դրվում է առաջին հերթին տանը` ծնողների կողմից, և դաստիարակության այդ պրոցեսը շարունակվում է մարդու ողջ գիտակցական կյանքում: Պակաս չէ այդ առումով դպրոցի դերը: Ու հարց է ծագում. իսկ ինչպիսի՞ն է գեղագիտական դաստիարակության դրվածքն այսօր դպրոցում:

Հետաքրքրասեր
31.05.2008, 20:49
ժող ջան, եկեք գործնական խոսենք:
Պատկերացրեք ես գեղագիտական դաստրարակություն չստացած անգրագետ մարդ եմ որը ձեզ կոնկրետ հարց ունի:
Պատկերացրեք ձեր առաջ դրված է Պիկասոյի ստեղծագործություններից մեկը և դուք փորձում եք այն գնահատել:Հարցս այսպիսին է`

Ինչի՞ց ելնելով եք դուք գնահատում նկարը:
Արդյոք նկարչին լիովին ըմբռնելու համար կարևո՞ր է իմանալ նկարչի կյանքի մանրամասները , թե ինչպիսի ապրումների տակ է այդ կտավը ստեղծվել և այլն:Եվ արդյոք պե՞տք է ունենալ որոշակի մասնագիտական(ի նկատի ունեմ` նկարչությունը) գիտելիքներ նկարը ճիշտ գնահատել կարողանալու համար:

Մանոն
26.06.2008, 20:48
Ինչի՞ց ելնելով եք դուք գնահատում նկարը:
Ամեն մարդ յուրովի է ընկալում արվեստի գործը, և այդ հարցի պատասխանը միանշանակ տալ հնարավոր չէ: Մեկին դուր է գալիս նկարի գունային գամման, մյուսին` իմաստը…Բայց կասեմ, որ ամեն դեպքում այդ գնահատականն ուղիղ համեմատական է տվյալ մարդու զարգացածության աստիճանին: Այստեղ մեծ է ինքնադաստիարակման գործոնը:


Արդյոք նկարչին լիովին ըմբռնելու համար կարևո՞ր է իմանալ նկարչի կյանքի մանրամասները , թե ինչպիսի ապրումների տակ է այդ կտավը ստեղծվել և այլն:Եվ արդյոք պե՞տք է ունենալ որոշակի մասնագիտական(ի նկատի ունեմ` նկարչությունը) գիտելիքներ նկարը ճիշտ գնահատել կարողանալու համար:
Այստեղ արդեն կարող եմ ասել, որ ավելի ճիշտ գնահատելու համար որոշակի նկարչական գիտելիքներ իսկապես պետք են: Հաշվի է առնվում նկարչի վարպետությունը, պրոֆեսիոնալիզմը, արտահայման ձևերը…Իսկ հեղինակի մասին իմացությունը լույս է սփռում մի այլ տեսանկյունից նկարը հասկանալու և վերլուծելու համար: Օրինակ ես մինչև չկարդացի Գոյայի կյանքի մանրամասները, չհասկացա իր «Կապրիչոսներ»-ի իմաստը:

SafMari
09.08.2008, 01:06
Գեղագիտական դաստիարակություն պետք է ստանալ ծնված օրվանից...Երեխայի հետագա ճաշակի զարգացման վրա, մեծ ազդեցություն է գործում, թե նա դեռ մանուկ հասակում՝ օրինակ ինչ երաժշտություն է լսել, ինչ ֆիլմեր է դիտել, ինչպիսի գեղագիտական վայրեր է հաճախել և այլն...Պարտադիր չի երեխային տանել նկարչության, կամ ասենք երաժշտության դասերի, որպեսզի նրա մոտ ճիշտ և առողջ ճաշակ ձևավորվի,իմ կարծիքով տան մթնոլորտը ամենակարևոր գործոններից մեկնա, մարդու գեղագիտական դաստիարակության համար...

sharick
09.06.2009, 14:17
գեղարվեստական դաստյարակություն պետք է ստանալ փոքրուց:
Ես հիշում եմ , որ 4-5 տարեկանից այցելել եմ շաաատ թատրոններ (մինչև հիմա)
ու դա ահագին նպաստել ա իմ հոգևոր , մտավոր , խոսքի , ինչ որ չափով հարուստ ներաշխարի զարգացմանը;)
Շատ թանգարաններ եմ այցելել , պատկերասրհ (և շարունակում եմ այցելել)
Փոքր ժամանակ երբ տեսնում էի , որ արևը մայր ա մտնում , հիշում էի պատկերասրահում տեսածս նկարները , ջրաներկ ու թուղթ եի վերցնում ու ժամեր շարունակ նկարում էի արևի կամաց կամաց մայր մտնելը:oy

Ես փոքրուց եմ գեղարվեստական դաստյարակություն ստացել ու կարծում եմ ճիշտ է երբ փոքրուց են ստանում այդպիսի դաստյարակություն:

Oksij
27.06.2009, 15:38
Խնդրում եմ, մի մոռացեք գենետիկայի մասին, միևնույն է, գալիս է մի տարիք , երբ գլուխ է բարձրացնում մարդու գենը ,:victory: և ամեն ինչ ընկնում է իր տեղը

sharick
07.07.2009, 14:29
Խնդրում եմ, մի մոռացեք գենետիկայի մասին, միևնույն է, գալիս է մի տարիք , երբ գլուխ է բարձրացնում մարդու գենը ,:victory: և ամեն ինչ ընկնում է իր տեղը

Էդ ինչ ա նշանակում:think ?

Whyspher Whisper
10.07.2009, 00:09
Համաձայն եմ, գեղագիտական դաստիարակության /ինչպես և առհասարակ դաստիարակության/ առաջին հիմքը ընտանիքն է, բայց հենց այն փաստը, որ ժամանակակից Հայաստանում գեղագիտական դաստիարակությունը էդքան էլ բարձր մակարդակի վրա չի խոսում է գործընթացում սոցիալական ինստիտուտների ներգրավվման անհրաժեշտության մասին: Մեզ մոտ էնքան էլ տարածված չի գեղագիտությունը որպես մարդու զարգացման պարտադիր պայման ընդունելը, իսկ նույն "եվրոպաներում" դա ընդունված է ուղղակի պետական մակարդակով:
Երեխային հատուկ մոտեցում է պետք արվեստի հետ ծանոթացնելու համար, ինչը ամեն ծնող չի, որ պատրաստ է ու ի վիճակի է իրականացնել: Միևնույն ժամանակ հոգեբանների, մանկավարժների, թանգարանագետների համատեղ մշակած ծրագրերը հեշտությամբ ապահովում են դա: Ի միջի այլոց, ուրախ եմ ասել, որ հիմա ՀՊՊատկերասրահում էդպիսի ծրագրերը արդեն պլանավորվում, որոշ չափով նաև իրագործվում են:

Whyspher Whisper
10.07.2009, 00:14
Արդյոք նկարչին լիովին ըմբռնելու համար կարևո՞ր է իմանալ նկարչի կյանքի մանրամասները , թե ինչպիսի ապրումների տակ է այդ կտավը ստեղծվել և այլն:Եվ արդյոք պե՞տք է ունենալ որոշակի մասնագիտական(ի նկատի ունեմ` նկարչությունը) գիտելիքներ նկարը ճիշտ գնահատել կարողանալու համար:

Կարծում եմ էստեղ մարդու մտածելակերպի առանձնահատկություններից է կախված: Պայմանականորեն կարող ենք բաժանել մարդկանց գեղարվեստական /կերպարային/ ու ռացիոնալ /բառային/ մտածելակերպ ունեցողների: Էդ դեպքում առաջիններին պատկերվածը ըմբռնելու համար ոչինչ սովորեցնել պետք չի, իսկ երկրորդները որքան ավելի շատ ինֆորմացիայի տիրապետեն, էնքան ավելի լավ:):

Մանոն
10.07.2009, 20:32
Խնդրում եմ, մի մոռացեք գենետիկայի մասին, միևնույն է, գալիս է մի տարիք , երբ գլուխ է բարձրացնում մարդու գենը , և ամեն ինչ ընկնում է իր տեղը

Էդ ինչ ա նշանակում:think ?
Դա նշանակում է, sharick ջան, որ ինչքան էլ մարդուն հեռու պահեն գեղագիտական դաստիարակությունից, չտանեն արվեստի օջախներ, երաժշտական ու նկարչական դպրոցներ՝ միևնույն է, եթե նա օժտված է նկարելու կամ նվագելու ունակությամբ, մի օր վրձինը ձեռքը կառնի ու կնկարի: Այ այդտեղ խոսում են գեները…

Բիձա
06.04.2010, 05:28
http://www.slideshare.net/CMP/garmisch-germany

ԳագոՋան
15.09.2010, 14:12
Դա նշանակում է, sharick ջան, որ ինչքան էլ մարդուն հեռու պահեն գեղագիտական դաստիարակությունից, չտանեն արվեստի օջախներ, երաժշտական ու նկարչական դպրոցներ՝ միևնույն է, եթե նա օժտված է նկարելու կամ նվագելու ունակությամբ, մի օր վրձինը ձեռքը կառնի ու կնկարի: Այ այդտեղ խոսում են գեները…

Էտ փաստորեն մարդիկ հենց էնպես են սովորում,աշխատում,չարչարվում,մեկա ամեն ինչ գեներով որոշվածա,գնամ թախտին նստեմ կարողա մեծ բանաստեղծ դառնամ,կամ գիտնական: Հետաքրքիրա էտ ո՞նցա պատահում որ մեց գիտնականի երեխեն մեծ գիտնական չի դառնում, կարո՞ղա գեների փոխանցման ժամանակ ինչ որ սխալա տեղի ունեցել, փաստորեն գենետիկորեն նաև գեղագիտական ճաշակնա փոխանցվում… շատ հետքրքիրա...

Ուլուանա
15.09.2010, 21:21
Էտ փաստորեն մարդիկ հենց էնպես են սովորում,աշխատում,չարչարվում,մեկա ամեն ինչ գեներով որոշվածա,գնամ թախտին նստեմ կարողա մեծ բանաստեղծ դառնամ,կամ գիտնական: Հետաքրքիրա էտ ո՞նցա պատահում որ մեց գիտնականի երեխեն մեծ գիտնական չի դառնում, կարո՞ղա գեների փոխանցման ժամանակ ինչ որ սխալա տեղի ունեցել, փաստորեն գենետիկորեն նաև գեղագիտական ճաշակնա փոխանցվում… շատ հետքրքիրա...
Բայց Մանոնը հո չի ասում, թե ամեն ինչ միայն գեներով է որոշվում։ Պարզ է, որ դաստիարակությունը մեծ նշանակություն ունի, ուղղակի ինքը նկատի ունի, որ եթե մարդն ի ծնե հակում ունի արվեստ նկատմամբ, ապա համապատասխան դաստիարակության բացակայությունն անգամ չի խանգարի, որ նա ի վերջո զբաղվի արվեստով։ Ուրիշ բան, եթե ասես, որ կոնկրետ էս պնդումը վիճելի է, բայց ամեն դեպքում սրանից չի հետևում, թե դաստիարակությունն ավելորդ բան է, դրա կարիքը չկա։ Ի դեպ, եթե Մանոնն էդպես մտածեր, չե՞ս կարծում, որ դժվար թե նման վերնագրով թեմա բացեր ;)։

ԳագոՋան
16.09.2010, 01:15
Բայց Մանոնը հո չի ասում, թե ամեն ինչ միայն գեներով է որոշվում։ Պարզ է, որ դաստիարակությունը մեծ նշանակություն ունի, ուղղակի ինքը նկատի ունի, որ եթե մարդն ի ծնե հակում ունի արվեստ նկատմամբ, ապա համապատասխան դաստիարակության բացակայությունն անգամ չի խանգարի, որ նա ի վերջո զբաղվի արվեստով։ Ուրիշ բան, եթե ասես, որ կոնկրետ էս պնդումը վիճելի է, բայց ամեն դեպքում սրանից չի հետևում, թե դաստիարակությունն ավելորդ բան է, դրա կարիքը չկա։ Ի դեպ, եթե Մանոնն էդպես մտածեր, չե՞ս կարծում, որ դժվար թե նման վերնագրով թեմա բացեր ;)։

Շնորհակալ եմ ,ինչքան էլ մարդուն հեռու պահեն գեղագիտական դաստիարակությունից միևնույն է եթե նա օժտվաց է նկարելու ունակությամբ, մի օր վրձինը ձեռքը կառնի ու կնկարի,այստեղ խոսում են գեները…ես սա էի հասկացել…
Ուլուանա ջան իսկ կբացատրե՞ս ինչ է ասել ի ծնե հակում ունենալ արվեստի նկատմամբ:

Jarre
17.09.2010, 17:41
Շնորհակալ եմ ,ինչքան էլ մարդուն հեռու պահեն գեղագիտական դաստիարակությունից միևնույն է եթե նա օժտվաց է նկարելու ունակությամբ, մի օր վրձինը ձեռքը կառնի ու կնկարի,այստեղ խոսում են գեները…ես սա էի հասկացել…
Ուլուանա ջան իսկ կբացատրե՞ս ինչ է ասել ի ծնե հակում ունենալ արվեստի նկատմամբ:

Ես իմ օրինակով կարամ ասեմ, թե ինչ է նշանակում ի ծնե հակում չունենալը։ Էտ էն ա, որ ինչքան էլ փորձում են օրինակ նկարել սովորացնել քո մոտ չի ստացվում։ Պատճառները շատ տարբեր են և կարծում եմ, որ քանի գիտնականները կարողացել են բացահայտել մարդկային ուղեղի ընդամենը չնչին մասը, դժվար թե որևէ մեկը քեզ հստակ պատասխան տա։ Այ օրինակ ինձ փոքրիկ տարիքից քույրս սովորեցնում էր նկարել, բայց ես՝ բում-բում :blin :} :cry

Իսկ քրոջս փոքրիկ ժամանակվանից ոչ մեկը չի նպաստել, որ նա սկսի նկարել, չեն տարել նկարչության ուղղակի ինքը իրենով սկսել է նկարել։ Նկատի ունեմ, որ ծնողներս ոչ մի քայլ չեն ձեռնարկել այդ ուղղությամբ։

Այ սա է նշանակում ի ծնե հակում չունենալը ու ունենալը ;)

Թե որքանով է ի ծնե չգիտեմ, բայց որ պարզ երևում է, որ մարդով կարան չզբաղվեն, բայց ինքը ունենա ու հակառակը, ինչպես իմ պարագայում՝ զբաղվեն իրենով, բայց ոչ մի արդյունք չլինի՝ դա հաստատ է։ Կա մի բան, որ ներսից պիտի լինի։

ԳագոՋան
18.09.2010, 16:37
Ես իմ օրինակով կարամ ասեմ, թե ինչ է նշանակում ի ծնե հակում չունենալը։ Էտ էն ա, որ ինչքան էլ փորձում են օրինակ նկարել սովորացնել քո մոտ չի ստացվում։ Պատճառները շատ տարբեր են և կարծում եմ, որ քանի գիտնականները կարողացել են բացահայտել մարդկային ուղեղի ընդամենը չնչին մասը, դժվար թե որևէ մեկը քեզ հստակ պատասխան տա։ Այ օրինակ ինձ փոքրիկ տարիքից քույրս սովորեցնում էր նկարել, բայց ես՝ բում-բում :blin :} :cry

Իսկ քրոջս փոքրիկ ժամանակվանից ոչ մեկը չի նպաստել, որ նա սկսի նկարել, չեն տարել նկարչության ուղղակի ինքը իրենով սկսել է նկարել։ Նկատի ունեմ, որ ծնողներս ոչ մի քայլ չեն ձեռնարկել այդ ուղղությամբ։

Այ սա է նշանակում ի ծնե հակում չունենալը ու ունենալը ;)

Թե որքանով է ի ծնե չգիտեմ, բայց որ պարզ երևում է, որ մարդով կարան չզբաղվեն, բայց ինքը ունենա ու հակառակը, ինչպես իմ պարագայում՝ զբաղվեն իրենով, բայց ոչ մի արդյունք չլինի՝ դա հաստատ է։ Կա մի բան, որ ներսից պիտի լինի։

ժառ ջան,իրոք երևի ամենաբարդ և քիչ ուսումնասիրված գիտական ոլորտը դա մարդկային հոգեկան աշխարհն է,բայց դա չի նշանակում որ այս ուղղությամբ գիտությունը զրո է,և չի կարող ստեղծել որոշակի կայուն հիմքեր, նրա հետագա ուսումնասիրման համար: «Ի ծնե հակում ունենալ արվեստի նկատմամբ» արտահայտության մեջ,գոյություն ունի արմատական սխալ դիրքորոշում, թե արվեստի և թե մարդկային հոգեկան աշխարհի ձևավորման հարցում:Նախ այն ենթադրում եթե գոյություն ունեն ժառանգաբար փոխանցվող այնպիսի հոգեկան հատկանիշներ,որոնց բացակայությունը անկարող է դարձնում արվեստագետի ձևավորումը տվյալ սուբեկտի մեջ:Հիմա, ի ծնե ինչպիսի հատկանիշներ կարող են լինել,մարդկային ընդունակությունների ձևավորման համար,դա կարող ե լինել օրինակ,լավ գունատարբերում,պատկերավոր հիշհողություն,սուր լսողություն,և այլն.յուրահատուկ նյարդաին համակարգ, խառնվածք ,և այլն,այսինքն բնատուր հատկանիշներ կամ այսպես ասած բնական նախադրիալներ:Այդ ամենը իհարկե կարող է հանդիսանալ որպես նպաստող գործոն,երեխայի ընդհանուր զարգացման համար: Բայց սա դեռ չի ենթադրում բանաստեղծ, գիտնական,նկարիչ և այլն,նախ ծնվաց իսկ օրից երեխաի նախադրիալների վրա իր ահռելի ձևավորող ազդեցությունն է թողնում իրականությունը,աստիճանաբար ձևափոխելով և ձևավորելով նրա հոգեկանը,կախված միլիարդավոր գործոններից,այն էլ շատ արագ,այսինքն այդ պահից սկսաց ամենա ահռելի և բարդ ձևաորումները տեղի են ունենում նրա նյարդաին ամբողջ համակարգում:Այսիքն բնական հատկանիշները , ճնշվում,ձևափոխվում,կամ զարգանում են,օրինակ սուր տեսողություն ,կամ լսողություն կարող են ունենալ ոչ միայն երաժ. և նկարիչ,ֆիզիկապես այն չի էլ տարբերվում,ուղղակի «դրանք» նրանց մոտ դաստիարակված և ձևավորված են կյանքի ընտացքում:
Ժառ ջան արվեստը իրենից ոչ թե բարդզր զարգացաց ընդունակությունների միագումար է ներկայացնում,այլ հասարակական գիտակցության յուրահատուկ ձև,այսիքն աշխարհայացք,յուրահատուկ ընդհանրական մտացողություն կոնկրետի մեջ,եվ այլ եվ այլն:պետք է հաշվի նստել մարդկային ԿԱՄՔԻ հետ, հասարակական ազդեցության ,դաստիարակման գորցոնի հետ,տարզանին կիմանաս ,պատկերացրու եսօր մեկը նրա օրնա ընկել,ոչ մի քաղաքակիրտ աշխարհ չի տեսել,կարող ես ասել թե ուր կորավ նրա արվեստագետ հորից ստացվաց«Բնատուր տաղանդը»՞,եվ ինչպես առաջացավ նրա ցառեր մագլցելու ապշեցուցիչ կարողությունը՞:
Իսկ քո դեպքը ,ուղակի հիշի ինչ տարիքի էիր ետ ժամանակ,բայց նաեվ հիշի«ԿԱՄՔԻՆ»,առաջին հերթին հենց դրանով է առանդզնանում «հանչարը» մեզնից,ու հիշի նաեվ որ դեռ ուշ չէ:բնականաբար մարդով զբաղվելը դեռ հիմք չե,և իհարկե կա« մի բան» որ ներսից պետք է լինի,բաից ետե չզարգանա ,չձևապոխվի,կհայտնվենք լավագույն դեպքում ժամանակակից տարզանի կարգավիճակում

---------- Ավելացվել է՝ 17:37 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 17:33 ----------

տարզանի ականջը կանչի

boooooooom
22.10.2016, 22:51
Ես նկատել եմ, որ դժվարությամբ եմ գեղեցիկը նկատում ու միշտ նախանձել եմ էն մարդկանց, որոնք կարողանում են դասական երաժշտություն լսել, գեղեցիկ նկարել թե ձեռքով, թե տեսախցիկով, քանդակել ու ընդհանրապես նկատել գեղեցիկը։ Ախր էդ գեղեցիկը պիտի որ ինչ որ սահմանում ունենար․ պիտի որ դա ինչ որ չափանիշներով հնարավոր լինի չափել։ Փորձում եմ հասարակի մեջ գտնել գեղեցկությունը․ ինձ թվում ա, որ ինքը էդտեղ ա թաքնված։
Իսկ երեխաներին, իմ կարծիքով, ուրիշների ստեղծած գեղեցիկը մատուցելուն զուգահեռ պետք է հնարավորություն տալ "ստեղծել գեղեցիկը"։ Ինձ բավականին մեծ տարիքում սկսեց նեղություն տալ "գեղեցիկը չտեսնելը" ու դա զգացի, երբ սկսեցի փորձել այն ստեղծել։
Ես շարունակում եմ իմ փորձերը․․․

Ներսես_AM
22.10.2016, 23:21
Ես նկատել եմ, որ դժվարությամբ եմ գեղեցիկը նկատում ու միշտ նախանձել եմ էն մարդկանց, որոնք կարողանում են դասական երաժշտություն լսել, գեղեցիկ նկարել թե ձեռքով, թե տեսախցիկով, քանդակել ու ընդհանրապես նկատել գեղեցիկը։ Ախր էդ գեղեցիկը պիտի որ ինչ որ սահմանում ունենար․ պիտի որ դա ինչ որ չափանիշներով հնարավոր լինի չափել։ Փորձում եմ հասարակի մեջ գտնել գեղեցկությունը․ ինձ թվում ա, որ ինքը էդտեղ ա թաքնված։
Իսկ երեխաներին, իմ կարծիքով, ուրիշների ստեղծած գեղեցիկը մատուցելուն զուգահեռ պետք է հնարավորություն տալ "ստեղծել գեղեցիկը"։ Ինձ բավականին մեծ տարիքում սկսեց նեղություն տալ "գեղեցիկը չտեսնելը" ու դա զգացի, երբ սկսեցի փորձել այն ստեղծել։
Ես շարունակում եմ իմ փորձերը․․․

ՈՒրեմն մի հատ շատ հայտնի ֆիզիկոս կար, Ռիչարդ Ֆեյնման։ Շատ զիլ տիպ ա եղել։ Ատոմային ռումբի վրա ա աշխատել։ Չելլենջեր շաթլի պայթյունի ուսումնասիրող հանձնաժողովի նախագահն ա եղել։ Բայց ամենաշատը հայտնի ա իր Ֆիզիկայի լեկցիաներով։ Սովորելուս տարիներին որ ինչ որ բան չէի հասկանում գնում էի գրադարանում իր լեկցիաների գիրքն էի վերցնում ու կարդում։ Որ ասում են «մատների վրա» բացատրում էր ֆիզիկական երևույթը, առանց բանաձևակոխ անելու։
ՈՒրեմն էս մարդու կյանքի մասին գիրք կա։ Շատ հավես գիրք ա խորհուրդ կտամ կարդալ ամբողջությամբ։

Էդ գրքում էս քո բարձրացրած հարցի թեմայով գլուխ կա, կարդա ։Ճ Ընդ որում հերոսներից մեկն էլ հայ ա :D
չգիտեմ անգլերենից ոնց ես, համենայն դեպս ռուսերենի հղումն եմ տալիս
http://lib.ru/ANEKDOTY/FEINMAN/feinman.txt_with-big-pictures.html#44